Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego

art. 1. więcej Art. 1. Postępowanie karne w sprawach należących do właściwości sądów toczy
się według przepisów niniejszego kodeksu.

art. 2. więcej Art. 2. § 1. Przepisy niniejszego kodeksu mają na celu takie ukształtowanie
postępowania karnego, aby:
1) sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej,
a osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności;
2) przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz
ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa osiągnięte
zostały zadania postępowania karnego nie tylko w zwalczaniu przestępstw, lecz
również w zapobieganiu im oraz w umacnianiu poszanowania prawa i zasad
współżycia społecznego;
3) zostały uwzględnione prawnie chronione interesy pokrzywdzonego przy
jednoczesnym poszanowaniu jego godności;
4) rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie.
§ 2. Podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia
faktyczne.

art. 3. więcej Art. 3. W granicach określonych w ustawie postępowanie karne odbywa się
z udziałem czynnika społecznego.

art. 4. więcej Art. 4. Organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz
uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść
oskarżonego.

art. 5. więcej Art. 5. § 1. Oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie
udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem.
§ 2. Niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.

art. 6. więcej Art. 6. Oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania
z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć.

art. 7. więcej Art. 7. Organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie
wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem
zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

art. 8. więcej Art. 8. § 1. Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne
oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu.
§ 2. Prawomocne rozstrzygnięcia sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny
są jednak wiążące.

art. 9. więcej Art. 9. § 1. Organy procesowe prowadzą postępowanie i dokonują czynności
z urzędu, chyba że ustawa uzależnia je od wniosku określonej osoby, instytucji lub
organu albo od zezwolenia władzy.
§ 2. Strony i inne osoby bezpośrednio zainteresowane mogą składać wnioski
o dokonanie również tych czynności, które organ może lub ma obowiązek
podejmować z urzędu.

art. 10. więcej Art. 10. § 1. Organ powołany do ścigania przestępstw jest obowiązany do
wszczęcia i przeprowadzenia postępowania przygotowawczego, a oskarżyciel
publiczny także do wniesienia i popierania oskarżenia – o czyn ścigany z urzędu.
§ 2. Z wyjątkiem wypadków określonych w ustawie lub w prawie
międzynarodowym nikt nie może być zwolniony od odpowiedzialności za popełnione
przestępstwo.

art. 11. więcej Art. 11. § 1. Postępowanie w sprawie o występek, zagrożony karą pozbawienia
wolności do lat 5, można umorzyć, jeżeli orzeczenie wobec oskarżonego kary byłoby oczywiście niecelowe ze względu na rodzaj i wysokość kary prawomocnie orzeczonej
za inne przestępstwo, a interes pokrzywdzonego temu się nie sprzeciwia.
§ 2. Jeżeli kara za inne przestępstwo nie została prawomocnie orzeczona,
postępowanie można zawiesić. Zawieszone postępowanie należy umorzyć albo podjąć
przed upływem 3 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie o inne
przestępstwo, o którym mowa w § 1.
§ 3. Postępowanie umorzone na podstawie § 1 można wznowić w wypadku
uchylenia lub istotnej zmiany treści prawomocnego wyroku, z powodu którego zostało
ono umorzone.

art. 12. więcej Art. 12. § 1. W sprawach o przestępstwa ścigane na wniosek postępowanie
z chwilą złożenia wniosku toczy się z urzędu. Organ ścigania poucza osobę
uprawnioną do złożenia wniosku o przysługującym jej uprawnieniu.
§ 1a. Uzyskanie wniosku o ściganie należy do oskarżyciela. Jeżeli powodem
uzyskania wniosku jest wyłącznie uprzedzenie przez sąd stron o możliwości
zakwalifikowania czynu według innego przepisu prawnego, przewidującego ściganie
na wniosek, uzyskanie wniosku o ściganie należy do sądu.
§ 2. W razie złożenia wniosku o ściganie niektórych tylko sprawców obowiązek
ścigania obejmuje również inne osoby, których czyny pozostają w ścisłym związku
z czynem osoby wskazanej we wniosku, o czym należy uprzedzić składającego
wniosek. Przepisu tego nie stosuje się do najbliższych osoby składającej wniosek.
§ 3. Wniosek może być cofnięty w postępowaniu przygotowawczym za zgodą
prokuratora, a w postępowaniu sądowym za zgodą sądu – aż do zamknięcia przewodu
sądowego na pierwszej rozprawie głównej. W sprawach, w których akt oskarżenia
wniósł oskarżyciel publiczny, cofnięcie wniosku po rozpoczęciu przewodu sądowego
jest skuteczne, jeżeli nie sprzeciwi się temu oskarżyciel publiczny obecny na
rozprawie lub posiedzeniu. Ponowne złożenie wniosku jest niedopuszczalne.

art. 13. więcej Art. 13. Uzyskanie zezwolenia władzy, od którego ustawa uzależnia ściganie,
należy do oskarżyciela.

art. 14. więcej Art. 14. § 1. Wszczęcie postępowania sądowego następuje na żądanie
uprawnionego oskarżyciela lub innego uprawnionego podmiotu.
§ 2. Oskarżyciel publiczny może cofnąć akt oskarżenia do czasu rozpoczęcia
przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej. W toku przewodu sądowego przed sądem pierwszej instancji cofnięcie aktu oskarżenia dopuszczalne jest jedynie
za zgodą oskarżonego. Ponowne wniesienie aktu oskarżenia przeciwko tej samej
osobie o ten sam czyn jest niedopuszczalne.

art. 15. więcej Art. 15. § 1. Policja i inne organy w zakresie postępowania karnego wykonują
polecenia sądu, referendarza sądowego i prokuratora oraz prowadzą pod nadzorem
prokuratora śledztwo lub dochodzenie w granicach określonych w ustawie.
§ 2. Wszystkie instytucje państwowe i samorządowe są obowiązane w zakresie
swego działania do udzielania pomocy organom prowadzącym postępowanie karne
w terminie wyznaczonym przez te organy.
§ 3. Osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej
inne niż określone w § 2, a także osoby fizyczne są obowiązane do udzielenia pomocy
na wezwanie organów prowadzących postępowanie karne w zakresie i w terminie
przez nie wyznaczonym, jeżeli bez tej pomocy przeprowadzenie czynności
procesowej jest niemożliwe albo znacznie utrudnione.

art. 16. więcej Art. 16. § 1. Jeżeli organ prowadzący postępowanie jest obowiązany pouczyć
uczestników postępowania o ciążących obowiązkach i o przysługujących im
uprawnieniach, brak takiego pouczenia lub mylne pouczenie nie może wywoływać
ujemnych skutków procesowych dla uczestnika postępowania lub innej osoby, której
to dotyczy.
§ 2. Organ prowadzący postępowanie powinien ponadto w miarę potrzeby
udzielać uczestnikom postępowania informacji o ciążących obowiązkach
i o przysługujących im uprawnieniach także w wypadkach, gdy ustawa wyraźnie
takiego obowiązku nie stanowi. W razie braku takiego pouczenia, gdy w świetle
okoliczności sprawy było ono nieodzowne, albo mylnego pouczenia, stosuje się
odpowiednio § 1.

art. 17. więcej Art. 17. § 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:
1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających
podejrzenie jego popełnienia;
2) czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca
nie popełnia przestępstwa;
3) społeczna szkodliwość czynu jest znikoma;
4) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze;
5) oskarżony zmarł;
6) nastąpiło przedawnienie karalności;
7) postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało
prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się;
8) sprawca nie podlega orzecznictwu polskich sądów karnych;
9) brak skargi uprawnionego oskarżyciela;
10) brak wymaganego zezwolenia na ściganie lub wniosku o ściganie pochodzącego
od osoby uprawnionej, chyba że ustawa stanowi inaczej;
11) zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie.
§ 2. Do chwili otrzymania wniosku lub zezwolenia władzy, od których ustawa
uzależnia ściganie, organy procesowe dokonują tylko czynności niecierpiących zwłoki
w celu zabezpieczenia śladów i dowodów, a także czynności zmierzających do
wyjaśnienia, czy wniosek będzie złożony lub zezwolenie będzie wydane.
§ 3. Niemożność przypisania winy sprawcy czynu nie wyłącza postępowania
dotyczącego zastosowania środków zabezpieczających.
§ 4. Istnienie okoliczności określonych w § 1 pkt 4–6 nie wyłącza postępowania
w przedmiocie przepadku, o którym mowa w art. 45a § 2 Kodeksu karnego i art. 43a
Kodeksu karnego skarbowego.

art. 18. więcej Art. 18. § 1. Jeżeli czyn stanowi tylko wykroczenie, prokurator odmawiając
wszczęcia postępowania lub umarzając je przekazuje sprawę Policji w celu
wystąpienia z wnioskiem o ukaranie do właściwego sądu; prokurator może sam
wystąpić z takim wnioskiem.
§ 2. Jeżeli sąd lub prokurator dopatruje się w czynie przewinienia
dyscyplinarnego albo naruszenia obowiązków służbowych lub zasad współżycia
społecznego, może odmawiając wszczęcia postępowania albo umarzając je, zwłaszcza
z powodu znikomej szkodliwości społecznej czynu, przekazać sprawę innemu
właściwemu organowi.

art. 19. więcej Art. 19. § 1. W razie stwierdzenia w postępowaniu karnym poważnego
uchybienia w działaniu instytucji państwowej, samorządowej lub społecznej,
zwłaszcza gdy sprzyja ono popełnieniu przestępstwa, sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator, zawiadamia o tym uchybieniu organ powołany do
nadzoru nad daną jednostką organizacyjną, zaś w razie potrzeby także organ kontroli.
Policja powiadamia prokuratora o ujawnionych przez siebie uchybieniach.
§ 2. Zawiadamiając o uchybieniu, sąd lub prokurator może zażądać nadesłania
w wyznaczonym terminie wyjaśnień i podania środków podjętych w celu
zapobieżenia takim uchybieniom w przyszłości.
§ 3. W razie nieudzielenia wyjaśnień w wyznaczonym terminie można nałożyć
na kierownika organu zobowiązanego do wyjaśnień karę pieniężną w wysokości do
10 000 złotych.
§ 4. Na postanowienie o nałożeniu kary pieniężnej przysługuje zażalenie.
Zażalenie na postanowienie prokuratora rozpoznaje sąd rejonowy, w którego okręgu
toczy się postępowanie.

art. 20. więcej Art. 20. § 1. W razie rażącego naruszenia przez obrońcę lub pełnomocnika
strony ich obowiązków procesowych sąd, a w postępowaniu przygotowawczym
prokurator, zawiadamia o tym właściwą okręgową radę adwokacką lub radę
okręgowej izby radców prawnych, żądając od dziekana właściwej rady nadesłania
w wyznaczonym, nie krótszym niż 30 dni, terminie informacji o podjętych działaniach
wynikających z zawiadomienia. Odpis zawiadomienia przesyła się Ministrowi
Sprawiedliwości.
§ 1a. W razie nienadesłania w wyznaczonym terminie informacji, o których
mowa w § 1, można nałożyć na dziekana właściwej rady karę pieniężną w wysokości
do 10 000 złotych.
§ 1b. Na postanowienie o ukaraniu przysługuje zażalenie. Na postanowienie
o ukaraniu wydane przez prokuratora w postępowaniu przygotowawczym zażalenie
przysługuje do sądu rejonowego, w którego okręgu toczy się postępowanie.
§ 2. W razie rażącego naruszenia obowiązków procesowych przez oskarżyciela
publicznego lub prowadzącego postępowanie przygotowawcze sąd zawiadamia o tym
bezpośredniego przełożonego osoby, która dopuściła się uchybienia, żądając
nadesłania w wyznaczonym, nie krótszym niż 14 dni, terminie informacji o podjętych
działaniach wynikających z zawiadomienia; w stosunku do Policji oraz innych
organów postępowania przygotowawczego uprawnienie takie przysługuje również
prokuratorowi.
§ 2a. Odpis zawiadomienia, o którym mowa w § 2, sąd przesyła Prokuratorowi
Generalnemu, jeżeli uchybienia dopuścił się prokurator, a w wypadku gdy uchybienia
dopuścił się oskarżyciel publiczny niebędący prokuratorem – właściwemu organowi
przełożonemu w stosunku do bezpośredniego przełożonego tego oskarżyciela.

art. 21. więcej Art. 21. § 1. O wszczęciu i ukończeniu postępowania toczącego się z urzędu
przeciw:
1) funkcjonariuszom publicznym, osobom zatrudnionym w instytucjach
państwowych, samorządowych i społecznych, uczniom i słuchaczom szkół,
żołnierzom, a także duchownym i członkom zakonów oraz diakonatów – należy
bezzwłocznie zawiadomić przełożonych tych osób;
2) osobom będącym członkami samorządu zawodowego – należy bezzwłocznie
zawiadomić właściwy organ tego samorządu;
3) komornikom sądowym, asesorom komorniczym i aplikantom komorniczym –
należy bezzwłocznie zawiadomić Ministra Sprawiedliwości, prezesa sądu
apelacyjnego oraz prezesa sądu rejonowego właściwych ze względu na siedzibę
kancelarii komorniczej.
§ 2. O wszczęciu postępowania przeciw osobom, o których mowa w § 1,
zawiadamia prokurator.

art. 22. więcej Art. 22. § 1. Jeżeli zachodzi długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca
prowadzenie postępowania, a w szczególności jeżeli nie można ująć oskarżonego albo
nie może on brać udziału w postępowaniu z powodu choroby psychicznej lub innej
ciężkiej choroby, postępowanie zawiesza się na czas trwania przeszkody.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie zawieszenia postępowania przysługuje
zażalenie.
§ 3. W czasie zawieszenia postępowania należy jednak dokonać odpowiednich
czynności w celu zabezpieczenia dowodów przed ich utratą lub zniekształceniem.
§ 4. W razie istnienia podstaw określonych w art. 45a § 2 Kodeksu karnego lub
art. 43a Kodeksu karnego skarbowego po uprawomocnieniu się postanowienia o
zawieszeniu postępowania sąd orzeka w przedmiocie przepadku z urzędu,
a w postępowaniu przygotowawczym – na wniosek prokuratora. Jeżeli oskarżony nie
ma obrońcy, do udziału w postępowaniu dotyczącym przepadku wyznacza się obrońcę
z urzędu.
§ 5. Na postanowienie w przedmiocie przepadku przysługuje zażalenie.

art. 23. więcej Art. 23. W sprawie o przestępstwo popełnione na szkodę małoletniego, we
współdziałaniu z małoletnim lub w okolicznościach, które mogą świadczyć
o demoralizacji małoletniego albo o gorszącym wpływie na niego, sąd, a w
postępowaniu przygotowawczym prokurator, zawiadamia sąd rodzinny w celu
rozważenia środków przewidzianych w przepisach o postępowaniu w sprawach
nieletnich oraz w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym.

Art. 23a. § 1. Sąd lub referendarz sądowy, a w postępowaniu
przygotowawczym prokurator lub inny organ prowadzący to postępowanie, może
z inicjatywy lub za zgodą oskarżonego i pokrzywdzonego skierować sprawę do
instytucji lub osoby do tego uprawnionej w celu przeprowadzenia postępowania
mediacyjnego między pokrzywdzonym i oskarżonym, o czym się ich poucza,
informując o celach i zasadach postępowania mediacyjnego, w tym o treści art. 178a.
§ 2. Postępowanie mediacyjne nie powinno trwać dłużej niż miesiąc, a jego
okresu nie wlicza się do czasu trwania postępowania przygotowawczego.
§ 3. Postępowania mediacyjnego nie może prowadzić osoba, co do której
w sprawie zachodzą okoliczności określone w art. 40 i art. 41 § 1, czynny zawodowo
sędzia, prokurator, asesor prokuratorski, a także aplikant wymienionych zawodów,
ławnik, referendarz sądowy, asystent sędziego, asystent prokuratora oraz
funkcjonariusz instytucji uprawnionej do ścigania przestępstw. Przepis art. 42 stosuje
się odpowiednio.
§ 4. Udział oskarżonego i pokrzywdzonego w postępowaniu mediacyjnym jest
dobrowolny. Zgodę na uczestniczenie w postępowaniu mediacyjnym odbiera organ
kierujący sprawę do mediacji lub mediator, po wyjaśnieniu oskarżonemu
i pokrzywdzonemu celów i zasad postępowania mediacyjnego i pouczeniu ich
o możliwości cofnięcia tej zgody aż do zakończenia postępowania mediacyjnego.
§ 5. Mediatorowi udostępnia się akta sprawy w zakresie niezbędnym do
przeprowadzenia postępowania mediacyjnego.
§ 6. Instytucja lub osoba do tego uprawniona sporządza, po przeprowadzeniu
postępowania mediacyjnego, sprawozdanie z jego wyników. Do sprawozdania załącza
się ugodę podpisaną przez oskarżonego, pokrzywdzonego i mediatora, jeżeli została
zawarta.
§ 7. Postępowanie mediacyjne prowadzi się w sposób bezstronny i poufny.
§ 8. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy
tryb przeprowadzania postępowania mediacyjnego, warunki, jakim powinny
odpowiadać instytucje i osoby uprawnione do jego przeprowadzenia, sposób ich
powoływania i odwoływania, zakres i warunki udostępniania im akt sprawy oraz
formę i zakres sprawozdania z wyników postępowania mediacyjnego, mając na
uwadze potrzebę skutecznego przeprowadzenia tego postępowania.

Art. 23b. (uchylony)

art. 24. więcej Art. 24. § 1. Sąd rejonowy orzeka w pierwszej instancji we wszystkich
sprawach, z wyjątkiem spraw przekazanych ustawą do właściwości innego sądu.
§ 2. Sąd rejonowy rozpoznaje ponadto środki odwoławcze w wypadkach
wskazanych w ustawie.

art. 25. więcej Art. 25. § 1. Sąd okręgowy orzeka w pierwszej instancji w sprawach
o następujące przestępstwa:
1) o zbrodnie określone w Kodeksie karnym oraz w ustawach szczególnych;
2) o występki określone w rozdziałach XVI i XVII oraz w art. 140–142, art. 148
§ 4, art. 149, art. 150 § 1, art. 151–154, art. 158 § 3, art. 163 § 3 i 4, art. 165 § 1,
3 i 4, art. 166 § 1, art. 173 § 3 i 4, art. 185 § 2, art. 189a § 2, art. 210 § 2,
art. 211a, art. 252 § 3, art. 258 § 1–3, art. 265 § 1 i 2, art. 269, art. 278 § 1 i 2
w zw. z art. 294, art. 284 § 1 i 2 w zw. z art. 294, art. 286 § 1 w zw. z art. 294,
art. 287 § 1 w zw. z art. 294, art. 296 § 3 oraz art. 299 Kodeksu karnego;
3) o występki, które z mocy przepisu szczególnego należą do właściwości sądu
okręgowego.
§ 2. Sąd apelacyjny, na wniosek sądu rejonowego, może przekazać do
rozpoznania sądowi okręgowemu, jako sądowi pierwszej instancji, sprawę o każde
przestępstwo, ze względu na szczególną wagę lub zawiłość sprawy.
§ 3. Sąd okręgowy rozpoznaje ponadto środki odwoławcze od orzeczeń
i zarządzeń wydanych w pierwszej instancji w sądzie rejonowym oraz inne sprawy
przekazane mu przez ustawę.

art. 26. więcej Art. 26. Sąd apelacyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń i zarządzeń
wydanych w pierwszej instancji w sądzie okręgowym oraz inne sprawy przekazane
mu przez ustawę.

art. 27. więcej Art. 27. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasacje oraz środki odwoławcze i inne
sprawy w wypadkach określonych w ustawie.

art. 28. więcej Art. 28. § 1. Na rozprawie głównej sąd orzeka w składzie jednego sędziego,
jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Sędzia ma prawa i obowiązki przewodniczącego.
§ 2. W sprawach o zbrodnie sąd orzeka w składzie jednego sędziego i dwóch
ławników.
§ 3. Ze względu na szczególną zawiłość sprawy lub jej wagę sąd pierwszej
instancji może postanowić o jej rozpoznaniu w składzie trzech sędziów albo jednego
sędziego i dwóch ławników.
§ 4. W sprawach o przestępstwa, za które ustawa przewiduje karę dożywotniego
pozbawienia wolności, sąd orzeka w składzie dwóch sędziów i trzech ławników.

art. 29. więcej Art. 29. § 1. Na rozprawie apelacyjnej i kasacyjnej sąd orzeka w składzie trzech
sędziów, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
§ 2. Apelację lub kasację od wyroku orzekającego karę dożywotniego
pozbawienia wolności albo wnoszącą o wymierzenie takiej kary rozpoznaje sąd
w składzie pięciu sędziów

art. 30. więcej Art. 30. § 1. Na posiedzeniu sąd orzeka jednoosobowo, chyba że ustawa stanowi
inaczej albo ze względu na szczególną zawiłość sprawy lub jej wagę prezes sądu
zarządzi jej rozpoznanie w składzie trzech sędziów.
§ 2. Sąd odwoławczy na posiedzeniu orzeka jednoosobowo, a w składzie trzech
sędziów wówczas, gdy zaskarżone orzeczenie wydano w składzie innym niż
jednoosobowy albo ze względu na szczególną zawiłość sprawy lub jej wagę prezes
sądu zarządzi jej rozpoznanie w składzie trzech sędziów, chyba że ustawa stanowi
inaczej.

art. 31. więcej Art. 31. § 1. Miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy jest sąd, w którego
okręgu popełniono przestępstwo.
§ 2. Jeżeli przestępstwo popełniono na polskim statku wodnym lub powietrznym,
a § 1 nie może mieć zastosowania, właściwy jest sąd macierzystego portu statku.
§ 3. Jeżeli przestępstwo popełniono w okręgu kilku sądów, właściwy jest ten sąd,
w którego okręgu najpierw wszczęto postępowanie przygotowawcze.

art. 32. więcej Art. 32. § 1. Jeżeli nie można ustalić miejsca popełnienia przestępstwa,
właściwy jest sąd, w którego okręgu:
1) ujawniono przestępstwo,
2) ujęto oskarżonego,
3) oskarżony przed popełnieniem przestępstwa stale mieszkał lub czasowo
przebywał
– zależnie od tego, gdzie najpierw wszczęto postępowanie przygotowawcze.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli przestępstwo popełniono za
granicą.
§ 3. Jeżeli nie można ustalić właściwości miejscowej sądu według przepisów
poprzedzających, sprawę rozpoznaje sąd właściwy dla dzielnicy Śródmieście miasta
stołecznego Warszawy

art. 33. więcej Art. 33. § 1. Jeżeli tę samą osobę oskarżono o kilka przestępstw, a sprawy należą
do właściwości różnych sądów tego samego rzędu, właściwy jest sąd, w którego
okręgu najpierw wszczęto postępowanie przygotowawcze.
§ 2. Jeżeli sprawy należą do właściwości sądów różnego rzędu, sprawę
rozpoznaje sąd wyższego rzędu

art. 34. więcej Art. 34. § 1. Sąd właściwy dla sprawców przestępstw jest również właściwy dla
pomocników, podżegaczy oraz innych osób, których przestępstwo pozostaje
w ścisłym związku z przestępstwem sprawcy, jeżeli postępowanie przeciwko nim
toczy się jednocześnie.
§ 2. Sprawy osób wymienionych w § 1 powinny być połączone we wspólnym
postępowaniu; przepis art. 33 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Jeżeli zachodzą okoliczności utrudniające łączne rozpoznanie spraw,
o których mowa w § 1 i 2, można wyłączyć i odrębnie rozpoznać sprawę poszczególnych osób lub o poszczególne czyny; sprawa wyłączona podlega
rozpoznaniu przez sąd właściwy według zasad ogólnych.

art. 35. więcej Art. 35. § 1. Sąd bada z urzędu swą właściwość, a w razie stwierdzenia swej
niewłaściwości przekazuje sprawę właściwemu sądowi lub innemu organowi.
§ 2. Jeżeli sąd na rozprawie głównej stwierdza, że nie jest właściwy miejscowo
lub że właściwy jest sąd niższego rzędu, może przekazać sprawę innemu sądowi
jedynie wtedy, gdy powstaje konieczność odroczenia rozprawy.
§ 3. Na postanowienie w kwestii właściwości przysługuje zażalenie.

art. 36. więcej Art. 36. Sąd wyższego rzędu nad sądem właściwym może przekazać sprawę
innemu sądowi równorzędnemu, jeżeli większość osób, które należy wezwać na
rozprawę, zamieszkuje blisko tego sądu, a z dala od sądu właściwego.

art. 37. więcej Art. 37. Sąd Najwyższy może z inicjatywy właściwego sądu przekazać sprawę
do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu, jeżeli wymaga tego dobro wymiaru
sprawiedliwości.

art. 38. więcej Art. 38. § 1. Spór o właściwość między sądami rozstrzyga ostatecznie sąd
wyższego rzędu właściwy ze względu na siedzibę sądu, który pierwszy wszczął spór.
Spór o właściwość między sądem rejonowym a sądem okręgowym rozstrzyga sąd
apelacyjny, a spór o właściwość między sądem apelacyjnym a innym sądem
powszechnym – Sąd Najwyższy.
§ 2. W czasie trwania sporu każdy z tych sądów przedsiębierze czynności
niecierpiące zwłoki.

art. 39. więcej Art. 39. Jeżeli sąd wojskowy przekaże sprawę sądowi powszechnemu lub nie
przyjmie sprawy przekazanej mu przez sąd powszechny, sprawę rozpoznaje sąd
powszechny.

art. 40. więcej Art. 40. § 1. Sędzia jest z mocy prawa wyłączony od udziału w sprawie, jeżeli:
1) sprawa dotyczy tego sędziego bezpośrednio;
2) jest małżonkiem strony lub pokrzywdzonego albo ich obrońcy, pełnomocnika lub
przedstawiciela ustawowego albo pozostaje we wspólnym pożyciu z jedną z tych
osób;
3) jest krewnym lub powinowatym w linii prostej, a w linii bocznej aż do stopnia
pomiędzy dziećmi rodzeństwa osób wymienionych w pkt 2 albo jest związany
z jedną z tych osób węzłem przysposobienia, opieki lub kurateli;
4) był świadkiem czynu, o który sprawa się toczy, albo w tej samej sprawie był
przesłuchany w charakterze świadka lub występował jako biegły;
5) brał udział w sprawie jako prokurator, obrońca, pełnomocnik, przedstawiciel
ustawowy strony, albo prowadził postępowanie przygotowawcze;
6) brał udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia lub wydał zaskarżone
zarządzenie;
7) brał udział w wydaniu orzeczenia, które zostało uchylone;
8) (uchylony)
9) brał udział w wydaniu orzeczenia, co do którego wniesiono sprzeciw;
10) prowadził mediację.
§ 2. Powody wyłączenia trwają mimo ustania uzasadniającego je małżeństwa,
wspólnego pożycia, przysposobienia, opieki lub kurateli.
§ 3. Sędzia, który brał udział w wydaniu orzeczenia objętego wnioskiem o
wznowienie, zaskarżonego w trybie kasacji lub objętego skargą nadzwyczajną, nie
może orzekać co do tego wniosku, kasacji lub skargi.

art. 41. więcej Art. 41. § 1. Sędzia ulega wyłączeniu, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju,
że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej
sprawie.
§ 2. Wniosek o wyłączenie sędziego, zgłoszony na podstawie § 1 po rozpoczęciu
przewodu sądowego, pozostawia się bez rozpoznania, chyba że przyczyna wyłączenia
powstała lub stała się stronie wiadoma dopiero po rozpoczęciu przewodu.

Art. 41a. Wniosek o wyłączenie sędziego oparty na tych samych podstawach
faktycznych co wniosek wcześniej rozpoznany pozostawia się bez rozpoznania;
przepisu art. 42 § 3 nie stosuje się.

art. 42. więcej Art. 42. § 1. Wyłączenie następuje na żądanie sędziego, z urzędu albo na
wniosek strony.
§ 2. Jeżeli sędzia uznaje, że zachodzi przyczyna wyłączająca go z mocy art. 40,
wyłącza się, składając oświadczenie na piśmie do akt, a na jego miejsce wstępuje inny
sędzia.
§ 3. Sędzia, co do którego zgłoszono wniosek o wyłączenie na podstawie art. 41,
może złożyć do akt stosowne oświadczenie na piśmie. Wniosek rozpoznaje się
niezwłocznie. Z chwilą wyłączenia sędziego czynności procesowe dokonane z jego
udziałem po złożeniu wniosku stają się bezskuteczne.
§ 4. Poza wypadkiem określonym w § 2 o wyłączeniu orzeka sąd, przed którym
toczy się postępowanie; w składzie orzekającym w kwestii wyłączenia nie może brać
udziału sędzia, którego dotyczy wyłączenie. W razie niemożności utworzenia takiego
składu sądu, w kwestii wyłączenia orzeka sąd wyższego rzędu.

art. 43. więcej Art. 43. Jeżeli z powodu wyłączenia sędziów rozpoznanie sprawy w danym
sądzie jest niemożliwe, sąd wyższego rzędu przekazuje sprawę innemu sądowi
równorzędnemu.

art. 44. więcej Art. 44. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio do referendarzy
sądowych i ławników. O wyłączeniu referendarza orzeka sąd w składzie jednego
sędziego.

art. 45. więcej Art. 45. § 1. Oskarżycielem publicznym przed wszystkimi sądami jest
prokurator.
§ 1a. W wypadkach określonych w ustawie czynności procesowe wykonuje
prokurator bezpośrednio przełożony lub prokurator nadrzędny.
§ 1b. (uchylony)
§ 1c. (uchylony)
§ 2. Inny organ państwowy może być oskarżycielem publicznym z mocy
szczególnych przepisów ustawy, określających zakres jego działania.

art. 46. więcej Art. 46. § 1. W sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego
udział oskarżyciela publicznego w rozprawie jest obowiązkowy, jeżeli ustawa nie
stanowi inaczej.
§ 2. Jeżeli postępowanie przygotowawcze zakończyło się w formie dochodzenia,
niestawiennictwo oskarżyciela publicznego na rozprawie nie tamuje jej toku.
Przewodniczący lub sąd mogą uznać obecność oskarżyciela publicznego za
obowiązkową.

art. 47. więcej Art. 47. § 1. Przepisy art. 40 § 1 pkt 1–4, 6 i 10, § 2 oraz art. 41, art. 41a
i art. 42 stosuje się odpowiednio do prokuratora, innych osób prowadzących
postępowanie przygotowawcze oraz innych oskarżycieli publicznych.
§ 2. Osoby wymienione w § 1 ulegają również wyłączeniu, jeżeli brały udział
w sprawie jako obrońca, pełnomocnik, przedstawiciel społeczny albo przedstawiciel
ustawowy strony.

art. 48. więcej Art. 48. § 1. O wyłączeniu prowadzącego lub nadzorującego postępowanie
przygotowawcze oraz oskarżyciela publicznego orzeka prokurator nadzorujący
postępowanie lub bezpośrednio przełożony.
§ 2. Czynności dokonane przez osobę podlegającą wyłączeniu, zanim ono
nastąpiło, nie są z tej przyczyny bezskuteczne; jednakże czynność dowodową należy
na żądanie strony, w miarę możności, powtórzyć.

art. 49. więcej Art. 49. § 1. Pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro
prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo.
§ 2. Pokrzywdzonym może być także niemająca osobowości prawnej:
1) instytucja państwowa lub samorządowa;
2) inna jednostka organizacyjna, której odrębne przepisy przyznają zdolność
prawną.
§ 3. Za pokrzywdzonego uważa się zakład ubezpieczeń w zakresie, w jakim
pokrył szkodę wyrządzoną pokrzywdzonemu przez przestępstwo lub jest zobowiązany
do jej pokrycia.
§ 3a. W sprawach o przestępstwa przeciwko prawom osób wykonujących pracę
zarobkową, o których mowa w art. 218–221 oraz w art. 225 § 2 Kodeksu karnego,
organy Państwowej Inspekcji Pracy mogą wykonywać prawa pokrzywdzonego, jeżeli
w zakresie swego działania ujawniły przestępstwo lub wystąpiły o wszczęcie
postępowania.
§ 4. W sprawach o przestępstwa, którymi wyrządzono szkodę w mieniu
instytucji lub jednostki organizacyjnej, o której mowa w § 2, jeżeli nie działa organ
pokrzywdzonej instytucji lub jednostki organizacyjnej, prawa pokrzywdzonego mogą
wykonywać organy kontroli państwowej, które w zakresie swojego działania ujawniły
przestępstwo lub wystąpiły o wszczęcie postępowania.

Art. 49a. Pokrzywdzony, a także prokurator, może aż do zamknięcia przewodu
sądowego na rozprawie głównej złożyć wniosek, o którym mowa w art. 46
§ 1 Kodeksu karnego.

art. 50. więcej Art. 50. W postępowaniu sądowym z uprawnień pokrzywdzonego określonych
w art. 53 nie może korzystać osoba występująca w tej samej sprawie w charakterze
oskarżonego, z wyjątkiem przewidzianym w art. 497 i art. 498 § 3.

art. 51. więcej Art. 51. § 1. Za pokrzywdzonego, który nie jest osobą fizyczną, czynności
procesowych dokonuje organ uprawniony do działania w jego imieniu.
§ 2. Jeżeli pokrzywdzonym jest małoletni albo ubezwłasnowolniony całkowicie
lub częściowo, prawa jego wykonuje przedstawiciel ustawowy albo osoba, pod której
stałą pieczą pokrzywdzony pozostaje.
§ 3. Jeżeli pokrzywdzonym jest osoba nieporadna, w szczególności ze względu
na wiek lub stan zdrowia, jego prawa może wykonywać osoba, pod której pieczą
pokrzywdzony pozostaje.

art. 52. więcej Art. 52. § 1. W razie śmierci pokrzywdzonego prawa, które by mu
przysługiwały, mogą wykonywać osoby najbliższe lub osoby pozostające na jego
utrzymaniu, a w wypadku ich braku lub nieujawnienia – prokurator, działając
z urzędu.
§ 2. W przypadku gdy organ prowadzący postępowanie dysponuje informacjami
o osobach najbliższych dla pokrzywdzonego lub osobach pozostających na jego
utrzymaniu, poucza o przysługujących uprawnieniach co najmniej jedną z nich.

art. 53. więcej Art. 53. W sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego
pokrzywdzony może działać jako strona w charakterze oskarżyciela posiłkowego
obok oskarżyciela publicznego lub zamiast niego.

art. 54. więcej Art. 54. § 1. Jeżeli akt oskarżenia wniósł oskarżyciel publiczny, pokrzywdzony
może aż do czasu rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej złożyć
oświadczenie, że będzie działał w charakterze oskarżyciela posiłkowego.
§ 2. Cofnięcie aktu oskarżenia przez oskarżyciela publicznego nie pozbawia
uprawnień oskarżyciela posiłkowego. Pokrzywdzony, który uprzednio nie korzystał
z uprawnień oskarżyciela posiłkowego, może w terminie 14 dni od powiadomienia go
o cofnięciu przez oskarżyciela publicznego aktu oskarżenia oświadczyć, że
przystępuje do postępowania jako oskarżyciel posiłkowy.

art. 55. więcej Art. 55. § 1. W razie powtórnego wydania postanowienia o odmowie wszczęcia
lub o umorzeniu postępowania w wypadku, o którym mowa w art. 330 § 2,
pokrzywdzony może w terminie miesiąca od doręczenia mu zawiadomienia
o postanowieniu prokuratora nadrzędnego o utrzymaniu w mocy zaskarżonego
postanowienia wnieść akt oskarżenia do sądu, dołączając po jednym odpisie dla
każdego oskarżonego oraz dla prokuratora. Przepis art. 488 § 2 stosuje się
odpowiednio. Przepisów art. 339 § 3 pkt 3a i art. 396a nie stosuje się.
§ 2. Akt oskarżenia wniesiony przez pokrzywdzonego powinien być
sporządzony i podpisany przez adwokata, radcę prawnego albo radcę Prokuratorii
Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, z zachowaniem warunków określonych
w art. 332 i art. 333 § 1.
§ 2a. O wniesieniu aktu oskarżenia zawiadamia się innych pokrzywdzonych
znanych sądowi.
§ 3. Inny pokrzywdzony tym samym czynem może aż do rozpoczęcia przewodu
sądowego na rozprawie głównej przyłączyć się do postępowania.
§ 4. Do sprawy wszczętej na podstawie aktu oskarżenia wniesionego przez
oskarżyciela posiłkowego może w każdym czasie wstąpić prokurator, stając się
oskarżycielem publicznym. Postępowanie toczy się wówczas z oskarżenia
publicznego, a pokrzywdzony, który wniósł akt oskarżenia, korzysta z praw
oskarżyciela posiłkowego, o którym mowa w art. 54. Cofnięcie aktu oskarżenia przez
oskarżyciela publicznego jest dopuszczalne jedynie za zgodą pokrzywdzonego, który
wniósł akt oskarżenia, a w razie przyłączenia się do postępowania pokrzywdzonego,
o którym mowa w § 3 – również tego pokrzywdzonego.

art. 56. więcej Art. 56. § 1. Sąd może ograniczyć liczbę oskarżycieli posiłkowych
występujących w sprawie, jeżeli jest to konieczne dla zabezpieczenia prawidłowego
toku postępowania. Sąd orzeka, że oskarżyciel posiłkowy nie może brać udziału
w postępowaniu, gdy bierze w nim już udział określona przez sąd liczba oskarżycieli.
§ 1a. Na postanowienie sądu wydane na podstawie § 1 zażalenie nie przysługuje.
§ 2. Sąd orzeka także, iż oskarżyciel posiłkowy nie może brać udziału
w postępowaniu, jeżeli stwierdzi, że nie jest on osobą uprawnioną lub jego akt
oskarżenia albo oświadczenie o przystąpieniu do postępowania zostało złożone po
terminie.
§ 3. Na postanowienie sądu wydane na podstawie § 2 przysługuje zażalenie do
innego równorzędnego składu tego sądu.
§ 4. Oskarżyciel posiłkowy, który nie bierze udziału w postępowaniu z przyczyn
określonych w § 1, może przedstawić sądowi na piśmie swoje stanowisko w terminie
7 dni od daty doręczenia postanowienia.

Art. 56a. Oskarżycielowi posiłkowemu, który nie włada w wystarczającym
stopniu językiem polskim, orzeczenie podlegające zaskarżeniu lub kończące
postępowanie doręcza się wraz z tłumaczeniem; za zgodą oskarżyciela posiłkowego
można poprzestać na ogłoszeniu przetłumaczonego orzeczenia kończącego
postępowanie, jeżeli nie podlega ono zaskarżeniu.

art. 57. więcej Art. 57. § 1. W razie odstąpienia oskarżyciela posiłkowego od oskarżenia nie
może on ponownie przyłączyć się do postępowania.
§ 1a. W sprawie, w której oskarżyciel publiczny nie bierze udziału,
niestawiennictwo oskarżyciela posiłkowego i jego pełnomocnika na rozprawie
głównej bez usprawiedliwienia uważa się za odstąpienie od oskarżenia.
§ 2. O odstąpieniu oskarżyciela posiłkowego od oskarżenia w sprawie, w której
oskarżyciel publiczny nie bierze udziału, sąd zawiadamia prokuratora.
Nieprzystąpienie przez niego do oskarżenia w terminie 14 dni od doręczenia
zawiadomienia powoduje umorzenie postępowania. Postanowienie o umorzeniu
postępowania może wydać także referendarz sądowy.

art. 58. więcej Art. 58. § 1. Śmierć oskarżyciela posiłkowego nie tamuje biegu postępowania;
osoby najbliższe lub osoby pozostające na jego utrzymaniu mogą przystąpić do
postępowania w charakterze oskarżyciela posiłkowego w każdym stadium
postępowania.
§ 2. W razie śmierci oskarżyciela posiłkowego, który samodzielnie popierał
oskarżenie, stosuje się odpowiednio art. 61.

art. 59. więcej Art. 59. § 1. Pokrzywdzony może jako oskarżyciel prywatny wnosić i popierać
oskarżenie o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego.
§ 2. Inny pokrzywdzony tym samym czynem może aż do rozpoczęcia przewodu
sądowego na rozprawie głównej przyłączyć się do toczącego się postępowania.

art. 60. więcej Art. 60. § 1. W sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego
prokurator wszczyna postępowanie albo wstępuje do postępowania już wszczętego,
jeżeli wymaga tego interes społeczny.
§ 2. Postępowanie toczy się wówczas z urzędu, a pokrzywdzony, który przedtem
wniósł oskarżenie prywatne, korzysta z praw oskarżyciela posiłkowego; do
pokrzywdzonego, który przedtem nie wniósł oskarżenia prywatnego, stosuje się
art. 54, 55 § 3 i art. 58.
§ 3. Jeżeli prokurator, który wstąpił do postępowania, odstąpił potem od
oskarżenia, pokrzywdzony powraca w dalszym postępowaniu do praw oskarżyciela
prywatnego.
§ 4. Pokrzywdzony, który nie wniósł oskarżenia, może w terminie zawitym
14 dni od daty powiadomienia go o odstąpieniu prokuratora od oskarżenia złożyć akt
oskarżenia lub oświadczenie, że podtrzymuje oskarżenie jako prywatne, a jeżeli
takiego oświadczenia nie złoży, sąd lub referendarz sądowy umarza postępowanie.

Art. 60a. Oskarżycielowi prywatnemu, który nie włada w wystarczającym
stopniu językiem polskim, orzeczenie podlegające zaskarżeniu lub kończące
postępowanie doręcza się wraz z tłumaczeniem; za zgodą oskarżyciela prywatnego
można poprzestać na ogłoszeniu przetłumaczonego orzeczenia kończącego
postępowanie, jeżeli nie podlega ono zaskarżeniu.

art. 61. więcej Art. 61. § 1. W razie śmierci oskarżyciela prywatnego postępowanie zawiesza
się, a osoby najbliższe lub osoby pozostające na utrzymaniu zmarłego mogą wstąpić
w jego prawa. Postanowienie o zawieszeniu postępowania może wydać także
referendarz sądowy.
§ 2. Jeżeli w terminie zawitym 3 miesięcy od dnia śmierci oskarżyciela
prywatnego osoba uprawniona nie wstąpi w prawa zmarłego, sąd lub referendarz
sądowy umarza postępowanie.

art. 62. więcej Art. 62. (uchylony).

art. 63. więcej Art. 63.  (uchylony).

art. 64. więcej Art. 64.  (uchylony).

art. 65. więcej Art. 65.  (uchylony).

art. 66. więcej Art. 66.  (uchylony).

art. 67. więcej Art. 67.  (uchylony).

art. 68. więcej Art. 68.  (uchylony).

art. 69. więcej Art. 69.  (uchylony).

Art. 69a.  (uchylony).

art. 70. więcej Art. 70.  (uchylony).

art. 71. więcej Art. 71. § 1. Za podejrzanego uważa się osobę, co do której wydano
postanowienie o przedstawieniu zarzutów albo której bez wydania takiego
postanowienia postawiono zarzut w związku z przystąpieniem do przesłuchania
w charakterze podejrzanego.
§ 2. Za oskarżonego uważa się osobę, przeciwko której wniesiono oskarżenie do
sądu, a także osobę, co do której prokurator złożył wniosek wskazany w art. 335 § 1
lub wniosek o warunkowe umorzenie postępowania.
§ 3. Jeżeli kodeks niniejszy używa w znaczeniu ogólnym określenia
„oskarżony”, odpowiednie przepisy mają zastosowanie także do podejrzanego.

art. 72. więcej Art. 72. § 1. Oskarżony ma prawo do korzystania z bezpłatnej pomocy tłumacza,
jeżeli nie włada w wystarczającym stopniu językiem polskim.
§ 2. Tłumacza należy wezwać do czynności z udziałem oskarżonego, o którym
mowa w § 1. Na wniosek oskarżonego lub jego obrońcy tłumacza należy wezwać
również w celu porozumienia się oskarżonego z obrońcą w związku z czynnością, do
udziału w której oskarżony jest uprawniony.
§ 3. Oskarżonemu, o którym mowa w § 1, postanowienie o przedstawieniu,
uzupełnieniu lub zmianie zarzutów, akt oskarżenia oraz orzeczenie podlegające
zaskarżeniu lub kończące postępowanie doręcza się wraz z tłumaczeniem; za zgodą
oskarżonego można poprzestać na ogłoszeniu przetłumaczonego orzeczenia
kończącego postępowanie, jeżeli nie podlega ono zaskarżeniu.

art. 73. więcej Art. 73. § 1. Oskarżony tymczasowo aresztowany może porozumiewać się ze
swym obrońcą podczas nieobecności innych osób oraz korespondencyjnie.
§ 2. W postępowaniu przygotowawczym prokurator, udzielając zezwolenia na
porozumiewanie się, może zastrzec w szczególnie uzasadnionych wypadkach, jeżeli
wymaga tego dobro postępowania przygotowawczego, że będzie przy tym obecny sam
lub osoba przez niego upoważniona.
§ 3. Jeżeli wymaga tego dobro postępowania przygotowawczego, prokurator,
w szczególnie uzasadnionych wypadkach, może również zastrzec kontrolę
korespondencji podejrzanego z obrońcą.
§ 4. Zastrzeżenia, o których mowa w § 2 i 3, nie mogą być utrzymywane ani
dokonane po upływie 14 dni od dnia tymczasowego aresztowania podejrzanego.

art. 74. więcej Art. 74. § 1. Oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani
obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść.
§ 2. Oskarżony jest jednak obowiązany poddać się:
1) oględzinom zewnętrznym ciała oraz innym badaniom niepołączonym
z naruszeniem integralności ciała; wolno także w szczególności od oskarżonego
pobrać odciski, fotografować go oraz okazać w celach rozpoznawczych innym
osobom;
2) badaniom psychologicznym i psychiatrycznym oraz badaniom połączonym
z dokonaniem zabiegów na jego ciele, z wyjątkiem chirurgicznych, pod
warunkiem że dokonywane są przez uprawnionego do tego pracownika służby
zdrowia z zachowaniem wskazań wiedzy lekarskiej i nie zagrażają zdrowiu
oskarżonego, jeżeli przeprowadzenie tych badań jest nieodzowne;
w szczególności oskarżony jest obowiązany przy zachowaniu tych warunków
poddać się pobraniu krwi, włosów lub wydzielin organizmu, z zastrzeżeniem
pkt 3;
3) pobraniu przez funkcjonariusza Policji wymazu ze śluzówki policzków, jeżeli
jest to nieodzowne i nie zachodzi obawa, że zagrażałoby to zdrowiu oskarżonego
lub innych osób.
§ 3. W stosunku do osoby podejrzanej można dokonać badań lub czynności,
o których mowa w § 2 pkt 1, a także, przy zachowaniu wymagań określonych w § 2
pkt 2 lub 3, pobrać krew, włosy, wymaz ze śluzówki policzków lub inne wydzieliny
organizmu.
§ 3a. Oskarżonego lub osobę podejrzaną wzywa się do poddania się obowiązkom
wynikającym z § 2 i 3. W razie odmowy poddania się tym obowiązkom oskarżonego
lub osobę podejrzaną można zatrzymać i przymusowo doprowadzić, a także stosować
wobec nich siłę fizyczną lub środki techniczne służące obezwładnieniu, w zakresie
niezbędnym do wykonania danej czynności.
§ 4. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i sposób
poddawania oskarżonego oraz osoby podejrzanej badaniom, a także wykonywania
z ich udziałem czynności, o których mowa w § 2 pkt 1 i 3 oraz § 3, mając na uwadze,
aby gromadzenie, utrwalanie i analiza materiału dowodowego były dokonywane
zgodnie z aktualną wiedzą w zakresie kryminalistyki i medycyny sądowej.

art. 75. więcej Art. 75. § 1. Oskarżony jest obowiązany zawiadamiać organ prowadzący
postępowanie o każdej zmianie miejsca swojego zamieszkania lub pobytu trwającego
dłużej niż 7 dni, w tym także z powodu pozbawienia wolności w innej sprawie, jak
również o każdej zmianie danych umożliwiających kontaktowanie się, wskazanych
w art. 213 § 1, o których wie, że są znane organowi prowadzącemu postępowanie.
Oskarżony jest obowiązany ponadto stawić się na każde wezwanie w toku
postępowania karnego. O powyższych obowiązkach należy oskarżonego uprzedzić
przy pierwszym przesłuchaniu.
§ 2. W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego można
zatrzymać go i sprowadzić przymusowo.
§ 3. Przepisy art. 246 stosuje się odpowiednio. Zażalenie na postanowienie sądu
rozpoznaje ten sam sąd w składzie trzech sędziów.

art. 76. więcej Art. 76. Jeżeli oskarżony jest nieletni lub ubezwłasnowolniony, jego
przedstawiciel ustawowy lub osoba, pod której pieczą oskarżony pozostaje, może
podejmować na jego korzyść wszelkie czynności procesowe, a przede wszystkim
wnosić środki zaskarżenia, składać wnioski oraz ustanowić obrońcę.

art. 77. więcej Art. 77. Oskarżony może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców.

art. 78. więcej Art. 78. § 1. Oskarżony, który nie ma obrońcy z wyboru, może żądać, aby mu
wyznaczono obrońcę z urzędu, jeżeli w sposób należyty wykaże, że nie jest w stanie
ponieść kosztów obrony bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny.
Podstawą odmowy wyznaczenia obrońcy z urzędu nie może być skorzystanie przez
oskarżonego z nieodpłatnej pomocy prawnej lub nieodpłatnego poradnictwa
obywatelskiego, o których mowa w ustawie z dnia 5 sierpnia 2015 r. o nieodpłatnej
pomocy prawnej, nieodpłatnym poradnictwie obywatelskim oraz edukacji prawnej
(Dz. U. z 2019 r. poz. 294).
§ 1a. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli oskarżony żąda wyznaczenia
obrońcy z urzędu w celu dokonania określonej czynności procesowej.
§ 2. Sąd może cofnąć wyznaczenie obrońcy, jeżeli okaże się, że nie istnieją okoliczności, na podstawie których go wyznaczono. Na postanowienie o cofnięciu
wyznaczenia obrońcy przysługuje zażalenie do innego równorzędnego składu tego
sądu

art. 79. więcej Art. 79. § 1. W postępowaniu karnym oskarżony musi mieć obrońcę, jeżeli:
1) nie ukończył 18 lat;
2) jest głuchy, niemy lub niewidomy;
3) zachodzi uzasadniona wątpliwość, czy jego zdolność rozpoznania znaczenia
czynu lub kierowania swoim postępowaniem nie była w czasie popełnienia tego
czynu wyłączona lub w znacznym stopniu ograniczona;
4) zachodzi uzasadniona wątpliwość, czy stan jego zdrowia psychicznego pozwala
na udział w postępowaniu lub prowadzenie obrony w sposób samodzielny oraz
rozsądny.
§ 2. Oskarżony musi mieć obrońcę również wtedy, gdy sąd uzna to za niezbędne
ze względu na inne okoliczności utrudniające obronę.
§ 3. W wypadkach, o których mowa w § 1 i 2, udział obrońcy jest obowiązkowy
w rozprawie oraz w tych posiedzeniach, w których obowiązkowy jest udział
oskarżonego.
§ 4. Uznając za uzasadnioną opinię biegłych lekarzy psychiatrów, że czyn
oskarżonego nie został popełniony w warunkach wyłączenia lub znacznego
ograniczenia zdolności rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania swoim
postępowaniem i że stan zdrowia psychicznego oskarżonego pozwala na udział
w postępowaniu i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny, sąd orzeka,
że udział obrońcy nie jest obowiązkowy. Prezes sądu albo sąd zwalnia wówczas
obrońcę z jego obowiązków, chyba że zachodzą inne okoliczności przemawiające za
tym, aby oskarżony miał obrońcę wyznaczonego z urzędu.

art. 80. więcej Art. 80. Oskarżony musi mieć obrońcę w postępowaniu przed sądem
okręgowym, jeżeli zarzucono mu zbrodnię. W takim wypadku udział obrońcy
w rozprawie głównej jest obowiązkowy.

Art. 80a. (uchylony).

art. 81. więcej Art. 81. § 1. Jeżeli w sytuacji określonej w art. 78 § 1 lub 1a, art. 79 § 1 i 2 oraz
art. 80 oskarżony nie ma obrońcy z wyboru, prezes lub referendarz sądowy sądu
właściwego do rozpoznania sprawy wyznacza mu obrońcę z urzędu.
§ 1a. Na zarządzenie prezesa sądu o odmowie wyznaczenia obrońcy przysługuje
zażalenie do sądu właściwego do rozpoznania sprawy, a na postanowienie sądu
o odmowie wyznaczenia obrońcy – zażalenie do innego równorzędnego składu tego
sądu.
§ 1b. Ponowny wniosek o wyznaczenie obrońcy, oparty na tych samych okolicznościach, pozostawia się bez rozpoznania.
§ 2. Na uzasadniony wniosek oskarżonego lub jego obrońcy prezes lub
referendarz sądowy sądu właściwego do rozpoznania sprawy może wyznaczyć
nowego obrońcę w miejsce dotychczasowego.

Art. 81a. § 1. Obrońca z urzędu wyznaczany jest z listy obrońców.
§ 2. Wniosek o wyznaczenie obrońcy z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz
sądowy rozpoznaje niezwłocznie.
§ 3. Jeżeli okoliczności wskazują na konieczność natychmiastowego podjęcia
obrony:
1) wniosek o wyznaczenie obrońcy oraz inne dokumenty niezbędne do rozpoznania
wniosku mogą być przekazane przez organ prowadzący postępowanie przygotowawcze do właściwego sądu za pośrednictwem telefaksu lub poczty
elektronicznej;
2) prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy, w sposób wskazany w art. 137,
powiadamia oskarżonego oraz obrońcę o wyznaczeniu obrońcy z urzędu.
§ 4. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób zapewnienia oskarżonemu korzystania z pomocy obrońcy z urzędu,
w tym sposób ustalania listy obrońców udzielających pomocy prawnej z urzędu
oraz sposób wyznaczania obrońcy udzielającego pomocy prawnej z urzędu,
2) tryb przekazywania do sądu wniosku o wyznaczenie obrońcy z urzędu oraz
szczegółowy tryb rozpoznawania takiego wniosku
– mając na uwadze konieczność zapewnienia prawidłowego toku postępowania oraz
prawidłowej realizacji prawa do obrony.

art. 82. więcej Art. 82. Obrońcą może być jedynie osoba uprawniona do obrony według
przepisów o ustroju adwokatury lub ustawy o radcach prawnych.

art. 83. więcej Art. 83. § 1. Obrońcę ustanawia oskarżony; do czasu ustanowienia obrońcy
przez oskarżonego pozbawionego wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba,
o czym niezwłocznie zawiadamia się oskarżonego.
§ 2. Upoważnienie do obrony może być udzielone na piśmie albo przez
oświadczenie do protokołu organu prowadzącego postępowanie karne.

art. 84. więcej Art. 84. § 1. Ustanowienie obrońcy lub wyznaczenie obrońcy z urzędu uprawnia
go do działania w całym postępowaniu, nie wyłączając czynności po
uprawomocnieniu się orzeczenia, jeżeli nie zawiera ograniczeń.
§ 2. Wyznaczenie obrońcy z urzędu nakłada na niego obowiązek podejmowania
czynności procesowych do prawomocnego zakończenia postępowania. Jeżeli jednak
czynności należy dokonać poza siedzibą lub miejscem zamieszkania obrońcy
z urzędu, prezes sądu, przed którym ma być dokonana czynność, lub referendarz
sądowy tego sądu, a w postępowaniu przygotowawczym prezes sądu rejonowego
miejsca czynności lub referendarz sądowy tego sądu, na uzasadniony wniosek
dotychczasowego obrońcy może wyznaczyć do dokonania tej czynności innego
obrońcę spośród miejscowych adwokatów lub radców prawnych.
§ 3. Obrońca wyznaczony z urzędu w postępowaniu kasacyjnym,
w postępowaniu o uchylenie wyroku sądu odwoławczego uchylającego wyrok sądu
pierwszej instancji i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania lub w
postępowaniu o wznowienie postępowania powinien sporządzić i podpisać kasację,
skargę od wyroku sądu odwoławczego uchylającego wyrok sądu pierwszej instancji
i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania lub wniosek o wznowienie
postępowania albo poinformować na piśmie sąd, że nie stwierdził podstaw do
wniesienia kasacji, skargi lub wniosku o wznowienie postępowania. Jeżeli kasacja,
skarga lub wniosek zostaną wniesione, obrońca ten jest uprawniony do udziału
w toczącym się postępowaniu.

art. 85. więcej Art. 85. § 1. Obrońca może bronić kilku oskarżonych, jeżeli ich interesy nie
pozostają w sprzeczności.
§ 2. Stwierdzając sprzeczność sąd wydaje postanowienie, zakreślając
oskarżonym termin do ustanowienia innych obrońców. W wypadku obrony z urzędu
sąd wyznacza innego obrońcę. Na postanowienie przysługuje zażalenie.
§ 3. W postępowaniu przygotowawczym uprawnienia sądu określone
w § 2 przysługują prezesowi sądu właściwego do rozpoznania sprawy.

art. 86. więcej Art. 86. § 1. Obrońca może przedsiębrać czynności procesowe jedynie na korzyść oskarżonego.
§ 2. Udział obrońcy w postępowaniu nie wyłącza osobistego działania w nim oskarżonego.

art. 87. więcej Art. 87. § 1. Strona inna niż oskarżony może ustanowić pełnomocnika.
§ 2. Osoba niebędąca stroną może ustanowić pełnomocnika, jeżeli wymagają
tego jej interesy w toczącym się postępowaniu.
§ 3. Sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator, może odmówić
dopuszczenia do udziału w postępowaniu pełnomocnika, o którym mowa w § 2, jeżeli
uzna, że nie wymaga tego obrona interesów osoby niebędącej stroną.

Art. 87a. (uchylony).

art. 88. więcej Art. 88. § 1. Pełnomocnikiem może być adwokat, radca prawny lub radca
Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej. Pełnomocnika z urzędu wyznacza
prezes lub referendarz sądowy sądu właściwego do rozpoznania sprawy. Do pełnomocnika stosuje się odpowiednio przepisy art. 77, art. 78, art. 81 § 1a–2, art. 81a
§ 1–3, art. 83, art. 84, art. 86 § 2 oraz przepisy wydane na podstawie art. 81a § 4.
2. Na zasadach określonych w odrębnej ustawie czynności zastępstwa wykonuje
Prokuratoria Generalna Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 89. więcej Art. 89. W kwestiach dotyczących pełnomocnika, a nieunormowanych przez
przepisy niniejszego kodeksu, stosuje się odpowiednio przepisy obowiązujące
w postępowaniu cywilnym.

art. 90. więcej Art. 90. § 1. W postępowaniu sądowym udział w postępowaniu może zgłosić
organizacja społeczna, jeżeli zachodzi potrzeba ochrony interesu społecznego lub
interesu indywidualnego, objętego zadaniami statutowymi tej organizacji,
w szczególności ochrony wolności i praw człowieka.
§ 2. W zgłoszeniu organizacja społeczna wskazuje interes społeczny lub
indywidualny, objęty zadaniami statutowymi tej organizacji, oraz przedstawiciela,
który ma reprezentować tę organizację. Do zgłoszenia dołącza się odpis statutu lub
innego dokumentu regulującego działalność tej organizacji. Przedstawiciel organizacji
społecznej przedkłada sądowi pisemne upoważnienie.
§ 3. Sąd dopuszcza przedstawiciela organizacji społecznej do występowania
w sprawie, jeżeli przynajmniej jedna ze stron wyrazi na to zgodę. Strona może
w każdym czasie cofnąć wyrażoną zgodę. W wypadku braku zgody choćby jednej ze
stron na występowanie w sprawie przedstawiciela organizacji społecznej sąd wyłącza
tego przedstawiciela od udziału w sprawie, chyba że jego udział leży w interesie
wymiaru sprawiedliwości.
§ 4. Sąd dopuszcza przedstawiciela organizacji społecznej do występowania
w sprawie pomimo braku zgody stron, jeżeli leży to w interesie wymiaru
sprawiedliwości.
§ 5. Sąd odmawia dopuszczenia przedstawiciela organizacji społecznej do
występowania w sprawie, jeżeli stwierdzi, że wskazany w zgłoszeniu interes
społeczny lub indywidualny nie jest objęty zadaniami statutowymi tej organizacji lub
nie jest związany z rozpoznawaną sprawą.
§ 6. Sąd może ograniczyć liczbę przedstawicieli organizacji społecznych
występujących w sprawie, jeżeli jest to konieczne dla zabezpieczenia prawidłowego
toku postępowania. Sąd wzywa wówczas oskarżyciela i oskarżonego do wskazania nie
więcej niż dwóch przedstawicieli organizacji społecznych, którzy będą mogli
występować w sprawie. Jeżeli w sprawie występuje więcej niż jeden oskarżony lub
więcej niż jeden oskarżyciel, każdy z nich może wskazać jednego przedstawiciela.
Niewskazanie przedstawiciela uznaje się za cofnięcie zgody na jego występowanie
w sprawie. Niezależnie od stanowisk stron sąd może postanowić o dalszym udziale
poszczególnych przedstawicieli organizacji społecznych, jeżeli ich udział leży
w interesie wymiaru sprawiedliwości.

art. 91. więcej Art. 91. Dopuszczony do udziału w postępowaniu sądowym przedstawiciel
organizacji społecznej może uczestniczyć w rozprawie, wypowiadać się i składać
oświadczenia na piśmie.

Art. 91a. § 1. Jeżeli w związku z popełnieniem czynu zabronionego osoba
fizyczna, prawna albo jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, której
odrębne przepisy przyznają zdolność prawną, uzyskała korzyść majątkową lub
świadczenie określone w art. 405–407, art. 410 i art. 412 Kodeksu cywilnego od
Skarbu Państwa, jednostki samorządowej, państwowej lub samorządowej jednostki
organizacyjnej, podmiotu, dla którego organ samorządu jest organem założycielskim,
lub spółki prawa handlowego z większościowym udziałem Skarbu Państwa lub
jednostki samorządowej, na wniosek prokuratora sąd, stosując przepisy prawa
cywilnego, zobowiązuje tę osobę lub jednostkę do zwrotu korzyści albo jej
równowartości uprawnionemu podmiotowi lub orzeka przepadek świadczenia albo
jego równowartości na rzecz Skarbu Państwa.
§ 2. Podmiot zobowiązany określony w § 1 jest przesłuchiwany w postępowaniu
karnym w charakterze świadka. W przypadku podmiotu innego niż osoba fizyczna
przesłuchuje się osobę lub osoby uprawnione do działania w jego imieniu.
§ 3. Osoba, o której mowa w § 2, może odmówić zeznań.
§ 4. Przepisy art. 72, art. 75, art. 87 § 1, art. 89, art. 156 § 1 zdanie pierwsze oraz
art. 167 stosuje się odpowiednio. Osoba, o której mowa w § 2, może zadawać pytania osobie przesłuchiwanej oraz zabrać głos końcowy przed obrońcą oskarżonego i
oskarżonym.

Art. 91b. Właścicielowi przedsiębiorstwa zagrożonego przepadkiem, o którym
mowa w art. 44a § 2 Kodeksu karnego, przysługują prawa strony w zakresie czynności
procesowych odnoszących się do tego środka.

art. 92. więcej Art. 92. Podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności
ujawnionych w postępowaniu, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia.

art. 93. więcej Art. 93. § 1. Jeżeli ustawa nie wymaga wydania wyroku, sąd wydaje
postanowienie.
§ 2. W kwestiach niewymagających postanowienia prezes sądu, przewodniczący
wydziału, przewodniczący składu orzekającego albo upoważniony sędzia wydają
zarządzenia.
§ 3. W postępowaniu przygotowawczym postanowienia i zarządzenia wydaje
prokurator oraz inny uprawniony organ, a sąd – w wypadkach przewidzianych
w ustawie.
§ 4. W wypadkach określonych w ustawie sąd oraz prokurator wydają polecenia
Policji lub innym organom.

Art. 93a. § 1. W wypadkach określonych w ustawie referendarz sądowy może
wydawać postanowienia lub zarządzenia.
§ 2. Polecenia, które zgodnie z ustawą wydaje sąd, może wydawać także
referendarz sądowy.
§ 3. Od postanowień i zarządzeń wydanych przez referendarza sądowego może
być wniesiony sprzeciw. Sprzeciw przysługuje stronom, a także osobie, której postanowienie bezpośrednio dotyczy, chyba że ustawa stanowi inaczej. W razie
wniesienia sprzeciwu postanowienie lub zarządzenie traci moc.
§ 4. Prezes sądu odmawia przyjęcia sprzeciwu, jeżeli został wniesiony po
terminie lub przez osobę nieuprawnioną.

art. 94. więcej Art. 94. § 1. Postanowienie powinno zawierać:
1) oznaczenie organu oraz osoby lub osób, wydających postanowienie;
2) datę wydania postanowienia;
3) wskazanie sprawy oraz kwestii, której postanowienie dotyczy;
4) rozstrzygnięcie z podaniem podstawy prawnej;
5) uzasadnienie, chyba że ustawa zwalnia od tego wymagania.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do zarządzeń.

art. 95. więcej Art. 95. § 1. Sąd orzeka na rozprawie w wypadkach wskazanych w ustawie,
a w innych – na posiedzeniu. Orzeczenia wydawane na posiedzeniu mogą zapadać
również na rozprawie.
§ 2. Referendarz sądowy wydaje postanowienia na posiedzeniu

Art. 95a. § 1. W sprawach wskazanych w art. 2a § 1 i 2 Kodeksu wykroczeń
orzeka na posiedzeniu sąd, który wydał wyrok w pierwszej instancji.
§ 2. Na postanowienie przysługuje zażalenie.

Art. 95aa. § 1. W sprawach wskazanych w art. 4 § 2–4 Kodeksu karnego orzeka
na posiedzeniu sąd, który wydał wyrok w pierwszej instancji.
§ 2. Przy orzekaniu sąd bierze pod uwagę czyn objęty wyrokiem i przypisany
sprawcy na podstawie ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę tego wyroku.
§ 3. Na postanowienie przysługuje zażalenie.

Art. 95b. § 1. Posiedzenie odbywa się z wyłączeniem jawności, chyba że ustawa
stanowi inaczej albo prezes sądu lub sąd zarządzi inaczej.
§ 1a. Do posiedzeń stosuje się odpowiednio przepis art. 358.
§ 2. Jawne są posiedzenia, o których mowa w art. 339 § 3 pkt 1, 2 i 5, art. 340,
art. 341, art. 343 § 5, art. 343a, art. 603, art. 607l § 1, art. 607s § 3, art. 611c § 4
i art. 611ti § 1.
§ 3. Do posiedzeń, które odbywają się jawnie, przepisy rozdziału 42 stosuje się
odpowiednio.

art. 96. więcej Art. 96. § 1. Strony oraz osoby niebędące stronami, jeżeli wykażą interes prawny
w rozstrzygnięciu, mają prawo wziąć udział w posiedzeniu wówczas, gdy ustawa tak
stanowi, chyba że ich udział jest obowiązkowy. Przepis art. 451 stosuje się
odpowiednio.
§ 2. W pozostałych wypadkach nie zawiadamia się ich o posiedzeniu, a mogą
wziąć w nim udział, jeżeli się stawią, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Art. 96a. Przepisy art. 374 § 3–8 i art. 517ea stosuje się odpowiednio do
posiedzeń

art. 97. więcej Art. 97. Jeżeli zachodzi potrzeba sprawdzenia okoliczności faktycznych przed
wydaniem orzeczenia na posiedzeniu, sąd dokonuje tego sam albo w tym celu
wyznacza sędziego ze składu orzekającego bądź zwraca się o wykonanie określonych
czynności do sądu miejscowo właściwego. Jeżeli czynność nie wymaga
przeprowadzenia dowodu, może ją wykonać także referendarz sądowy.

art. 98. więcej Art. 98. § 1. Uzasadnienie postanowienia sporządza się na piśmie wraz z samym
postanowieniem.
§ 2. W sprawie zawiłej lub z innych ważnych przyczyn można odroczyć
sporządzenie uzasadnienia postanowienia na czas do 7 dni.
§ 3. Nie wymaga uzasadnienia dopuszczenie dowodu, jak również
uwzględnienie wniosku, któremu inna strona nie sprzeciwiła się, chyba że orzeczenie
podlega zaskarżeniu.

art. 99. więcej Art. 99. § 1. Tryb i formę uzasadnienia wyroku określają przepisy szczególne.
§ 2. Zarządzenie wymaga pisemnego uzasadnienia, jeżeli podlega zaskarżeniu.

Art. 99a. § 1. Uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji, w tym wyroku
nakazowego i wyroku łącznego, oraz wyroku sądu odwoławczego i wyroku wydanego
w postępowaniu o wznowienie postępowania sporządza się na formularzu według
ustalonego wzoru.
§ 2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzory
formularzy uzasadnień wyroków oraz sposób ich wypełniania, mając na uwadze
konieczność zamieszczenia w nich niezbędnych informacji wskazanych w ustawie,
w sposób umożliwiający należyte sporządzenie przez uprawnionego środka
zaskarżenia, a także właściwe dokonanie kontroli wyroku w razie wniesienia takiego
środka.

art. 100. więcej Art. 100. § 1. Orzeczenie lub zarządzenie wydane na rozprawie ogłasza się
ustnie.
§ 1a. Orzeczenie lub zarządzenie wydane na posiedzeniu jawnym ogłasza się
ustnie. Jeżeli na ogłoszeniu nikt się nie stawił, można uznać wydane orzeczenie lub
zarządzenie za ogłoszone. Przyczynę odstąpienia od ogłoszenia należy wskazać
w protokole albo notatce urzędowej z posiedzenia.
§ 2. Orzeczenie lub zarządzenie wydane na innym posiedzeniu ogłasza się ustnie,
jeżeli bierze w nim udział strona.
§ 3. Wyrok doręcza się podmiotom uprawnionym do wniesienia środka
zaskarżenia, jeżeli ustawa tak stanowi.
§ 4. Postanowienie albo zarządzenie wydane poza rozprawą, od którego
przysługuje środek zaskarżenia, doręcza się podmiotom uprawnionym do wniesienia
tego środka, a postanowienie kończące postępowanie jego stronom, chyba że byli
obecni przy ogłoszeniu postanowienia albo zarządzenia. Stronom doręcza się również
postanowienie wraz z uzasadnieniem w wypadku wskazanym w art. 98 § 2.
§ 5. Strony należy powiadomić o treści innych postanowień i zarządzeń
wydanych poza rozprawą i posiedzeniem, a także wydanych na posiedzeniu, o którego
terminie strona nie była zawiadomiona.
§ 6. Jeżeli ustawa nie zwalnia od równoczesnego sporządzenia uzasadnienia,
orzeczenie i zarządzenie doręcza się lub ogłasza wraz z uzasadnieniem. W wypadku
określonym w art. 98 § 2 po ogłoszeniu postanowienia, na wniosek strony obecnej
przy ogłoszeniu tego postanowienia, podaje się ustnie najważniejsze powody
rozstrzygnięcia. Obecne strony należy pouczyć o możliwości złożenia takiego
wniosku.
§ 7. Jeżeli sprawę rozpoznano z wyłączeniem jawności ze względu na ważny
interes państwa, zamiast uzasadnienia doręcza się zawiadomienie, że uzasadnienie
zostało sporządzone.
§ 8. Po ogłoszeniu lub przy doręczeniu orzeczenia i zarządzenia należy pouczyć
uczestników postępowania o przysługującym im prawie, terminie i sposobie
wniesienia środka zaskarżenia lub o tym, że orzeczenie lub zarządzenie nie podlega
zaskarżeniu.
§ 9. W razie skazania z zastosowaniem art. 60 § 3 lub 4 Kodeksu karnego lub
art. 36 § 3 Kodeksu karnego skarbowego po ogłoszeniu lub przy doręczeniu wyroku
należy pouczyć oskarżonego o treści art. 434 § 4 oraz art. 443.
§ 10. Podmiot lub stronę, która bierze udział w posiedzeniu przy użyciu urządzeń
technicznych umożliwiających udział w posiedzeniu na odległość z jednoczesnym
bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, na którym wydano postanowienie albo
zarządzenie, uznaje się za „obecną przy ogłoszeniu” postanowienia albo zarządzenia
w rozumieniu § 4 lub 6.

art. 101. więcej Art. 101. (uchylony).

art. 102. więcej Art. 102. (uchylony).

art. 103. więcej Art. 103. (uchylony).

art. 104. więcej Art. 104. (uchylony).

art. 105. więcej Art. 105. § 1. Oczywiste omyłki pisarskie i rachunkowe oraz w obliczeniu
terminów w orzeczeniu lub zarządzeniu albo w ich uzasadnieniu można sprostować
w każdym czasie.
§ 2. Sprostowania dokonuje organ, który popełnił omyłkę. Jeżeli postępowanie
toczy się przed instancją odwoławczą, może ona z urzędu sprostować orzeczenie
pierwszej instancji.
§ 3. Sprostowanie orzeczenia lub jego uzasadnienia następuje w drodze
postanowienia, a sprostowanie zarządzenia w drodze zarządzenia.
§ 4. Na postanowienie lub zarządzenie co do sprostowania wydane w pierwszej
instancji służy zażalenie.

art. 106. więcej Art. 106. Przepisy art. 100 § 4–8 stosuje się odpowiednio w postępowaniu
przygotowawczym.

art. 107. więcej Art. 107. § 1. Sąd lub referendarz sądowy nadaje na żądanie osoby uprawnionej
klauzulę wykonalności orzeczeniu podlegającemu wykonaniu w drodze egzekucji.
§ 2. Orzeczenia nakładające obowiązek naprawienia szkody lub
zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz nawiązkę orzeczoną na rzecz
pokrzywdzonego uważa się za orzeczenia co do roszczeń majątkowych, jeżeli nadają
się do egzekucji w myśl przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do obowiązku wynikającego
z ugody zawartej przed sądem lub referendarzem sądowym, a także ugody zawartej
w postępowaniu mediacyjnym.
§ 4. Sąd lub referendarz sądowy odmawia nadania klauzuli wykonalności
ugodzie zawartej przed mediatorem, w całości lub w części, jeżeli ugoda jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia
prawa.

art. 108. więcej Art. 108. § 1. Przebieg narady i głosowania nad orzeczeniem jest tajny,
a zwolnienie od zachowania w tym względzie tajemnicy nie jest dopuszczalne.
§ 2. Podczas narady i głosowania oprócz członków składu orzekającego może
być obecny jedynie protokolant, chyba że przewodniczący uzna jego obecność za
zbędną

art. 109. więcej Art. 109. § 1. Naradą i głosowaniem kieruje przewodniczący, a jeżeli co do
porządku i sposobu narady oraz głosowania podniesione zostaną wątpliwości,
rozstrzyga je skład orzekający.
§ 2. Po naradzie przewodniczący zbiera głosy poczynając od najmłodszego,
najpierw od ławników według ich wieku, następnie od sędziów według ich
starszeństwa służbowego, a sam głosuje ostatni. Sprawozdawca, jeżeli nie jest
przewodniczącym, głosuje pierwszy.

art. 110. więcej Art. 110. Narada i głosowanie nad wyrokiem odbywają się osobno co do winy
i kwalifikacji prawnej czynu, co do kary, co do środków karnych, co do przepadku, co
do środków kompensacyjnych oraz co do pozostałych kwestii.

art. 111. więcej Art. 111. § 1. Orzeczenia zapadają większością głosów.
§ 2. Jeżeli zdania tak się podzielą, że żadne z nich nie uzyska większości, zdanie
najmniej korzystne dla oskarżonego przyłącza się do zdania najbardziej doń
zbliżonego, aż do uzyskania większości.

art. 112. więcej Art. 112. Sędzia, który głosował przeciwko uznaniu oskarżonego za winnego,
może wstrzymać się od głosowania nad dalszymi kwestiami; wówczas głos tego
sędziego przyłącza się do zdania najprzychylniejszego dla oskarżonego.

art. 113. więcej Art. 113. Orzeczenie podpisują wszyscy członkowie składu orzekającego, nie
wyłączając przegłosowanego, chyba że orzeczenie zamieszczono w protokole.

art. 114. więcej Art. 114. § 1. Przy składaniu podpisu członek składu orzekającego ma prawo
zaznaczyć na orzeczeniu swoje zdanie odrębne podając, w jakiej części i w jakim
kierunku kwestionuje orzeczenie.
§ 2. Zdanie odrębne może dotyczyć również samego uzasadnienia orzeczenia;
wówczas zdanie to zaznacza się przy podpisywaniu uzasadnienia.
§ 3. Jeżeli ustawa nie wymaga sporządzenia uzasadnienia wraz z wydaniem
orzeczenia, w razie zgłoszenia zdania odrębnego, uzasadnienie należy sporządzić
z urzędu w terminie 7 dni od wydania orzeczenia, a składający zdanie odrębne dołącza
w ciągu następnych 7 dni jego uzasadnienie; obowiązek ten nie dotyczy ławnika.

art. 115. więcej Art. 115. § 1. Uzasadnienie orzeczenia podpisują osoby, które orzeczenie
wydały, nie wyłączając osoby przegłosowanej.
§ 2. W sprawach rozpoznawanych w składzie sędziego i dwóch ławników
uzasadnienie podpisuje tylko przewodniczący, chyba że zgłoszono zdanie odrębne.
W sprawach rozpoznawanych w składzie dwóch sędziów i trzech ławników
uzasadnienie podpisują obaj sędziowie, chyba że zgłoszono zdanie odrębne.
§ 3. Jeżeli nie można uzyskać podpisu przewodniczącego lub innego członka
składu orzekającego, jeden z podpisujących czyni o tym wzmiankę na uzasadnieniu
z zaznaczeniem przyczyny tego faktu.

art. 116. więcej Art. 116. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, strony i inni uprawnieni do wzięcia
udziału w czynności procesowej mogą składać wnioski i inne oświadczenia na piśmie
albo ustnie do protokołu.

art. 117. więcej Art. 117. § 1. Uprawnionego do wzięcia udziału w czynności procesowej
zawiadamia się o jej czasie i miejscu, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 2. Czynności nie przeprowadza się, jeżeli osoba uprawniona nie stawiła się,
a brak dowodu, że została o niej powiadomiona, oraz jeżeli zachodzi uzasadnione
przypuszczenie, że niestawiennictwo wynikło z powodu przeszkód żywiołowych lub
innych wyjątkowych przyczyn, a także wtedy, gdy osoba ta usprawiedliwiła należycie
niestawiennictwo i wnosi o nieprzeprowadzanie czynności bez jej obecności, chyba że
ustawa stanowi inaczej.
§ 2a. Usprawiedliwienie niestawiennictwa z powodu choroby oskarżonych,
świadków, obrońców, pełnomocników i innych uczestników postępowania, których
obecność była obowiązkowa lub którzy wnosili o dopuszczenie do czynności, będąc
uprawnionymi do wzięcia w niej udziału, wymaga przedstawienia zaświadczenia
potwierdzającego niemożność stawienia się na wezwanie lub zawiadomienie organu
prowadzącego postępowanie, wystawionego przez lekarza sądowego.
§ 3. W razie niestawiennictwa strony, obrońcy lub pełnomocnika, których
stawiennictwo jest obowiązkowe, czynności procesowej nie przeprowadza się, chyba
że ustawa stanowi inaczej.
§ 3a. Niestawiennictwo strony, która została należycie zawiadomiona
o czynności procesowej, niezależnie od jego przyczyny, nie stoi na przeszkodzie
przeprowadzeniu tej czynności, jeżeli stawił się jej obrońca lub pełnomocnik. Nie
dotyczy to czynności, w której udział strony jest obowiązkowy.
§ 4. (uchylony)
§ 5. Przepisu § 2a nie stosuje się do osób pozbawionych wolności, których
zasady usprawiedliwiania niestawiennictwa regulują odrębne przepisy.

Art. 117a. § 1. Jeżeli strona ma więcej niż jednego obrońcę lub pełnomocnika,
czynność procesową można przeprowadzić w wypadku stawiennictwa przynajmniej
jednego z nich, chyba że strona wyrazi zgodę na przeprowadzenie czynności bez
udziału obrońcy lub pełnomocnika, których udział nie jest obowiązkowy.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do pełnomocnika osoby niebędącej
stroną, o której mowa w art. 87 § 2.

art. 118. więcej Art. 118. § 1. Znaczenie czynności procesowej ocenia się według treści
złożonego oświadczenia.
§ 2. Niewłaściwe oznaczenie czynności procesowej, a zwłaszcza środka
zaskarżenia, nie pozbawia czynności znaczenia prawnego.
§ 3. Pismo w sprawie należącej do właściwości sądu, prokuratora, Policji lub
innego organu dochodzenia, skierowane do niewłaściwego organu, przekazuje się
właściwemu organowi.

art. 119. więcej Art. 119. § 1. Pismo procesowe powinno zawierać:
1) oznaczenie organu, do którego jest skierowane, oraz sprawy, której dotyczy;
2) oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo, a także – w pierwszym piśmie
złożonym w sprawie – numer telefonu, telefaksu i adres poczty elektronicznej
lub oświadczenie o ich nieposiadaniu;
3) treść wniosku lub oświadczenia, w miarę potrzeby z uzasadnieniem;
4) datę i podpis składającego pismo.
§ 2. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią
upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu.

art. 120. więcej Art. 120. § 1. Jeżeli pismo nie odpowiada wymaganiom formalnym,
przewidzianym w art. 119 lub w przepisach szczególnych, a brak jest tego rodzaju, że
pismo nie może otrzymać biegu, albo brak polega na niezłożeniu należytych opłat lub
upoważnienia do podjęcia czynności procesowej, wzywa się osobę, która wniosła
pismo, do usunięcia braku w terminie 7 dni.
§ 2. W razie uzupełnienia braku w terminie, pismo wywołuje skutki od dnia jego
wniesienia. W razie nieuzupełnienia braku w terminie, pismo uznaje się za
bezskuteczne, o czym należy pouczyć przy doręczeniu wezwania.
§ 3. W postępowaniu przed sądem zarządzenia w sprawach, o których mowa
w § 1 i 2, może wydać także referendarz sądowy.

art. 121. więcej Art. 121. Jeżeli osoba uczestnicząca w czynności procesowej odmawia podpisu
lub nie może go złożyć, organ dokonujący czynności zaznacza przyczynę braku
podpisu.

art. 122. więcej Art. 122. § 1. Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest
bezskuteczna.
§ 2. Zawite są terminy do wnoszenia środków zaskarżenia oraz inne, które
ustawa za zawite uznaje.

art. 123. więcej Art. 123. § 1. Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany
termin.
§ 2. Jeżeli termin jest oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach, koniec
terminu przypada na ten dzień tygodnia lub miesiąca, który odpowiada początkowi terminu; jeżeli w danym miesiącu nie ma takiego dnia, koniec terminu przypada na
ostatni dzień tego miesiąca.
§ 3. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny
od pracy lub na sobotę, czynność można wykonać następnego dnia, który nie jest
dniem wolnym od pracy ani sobotą.

art. 124. więcej Art. 124. Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało
nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie
Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza, z
wyjątkiem żołnierza pełniącego terytorialną służbę wojskową dyspozycyjnie, w
dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w
administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku
morskiego – kapitanowi statku.

art. 125. więcej Art. 125. Pismo omyłkowo wniesione przed upływem terminu do
niewłaściwego sądu, prokuratora, organu Policji albo innego organu postępowania
przygotowawczego uważa się za wniesione z zachowaniem terminu.

art. 126. więcej Art. 126. § 1. Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od
strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 dni od daty ustania przeszkody
może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności,
która miała być w terminie wykonana; to samo stosuje się do osób niebędących
stronami.
§ 2. W kwestii przywrócenia terminu orzeka postanowieniem organ, przed
którym należało dokonać czynności.
§ 3. Na odmowę przywrócenia terminu przysługuje zażalenie.

art. 127. więcej Art. 127. Wniosek o przywrócenie terminu nie wstrzymuje wykonania
orzeczenia, jednakże organ, do którego wniosek złożono, lub organ powołany do
rozpoznania środka zaskarżenia może wstrzymać wykonanie orzeczenia; odmowa
wstrzymania nie wymaga uzasadnienia.

Art. 127a. § 1. Jeżeli warunkiem skuteczności czynności procesowej jest jej
dokonanie przez obrońcę lub pełnomocnika, termin do jej dokonania ulega
zawieszeniu dla strony postępowania na czas rozpoznania wniosku o przyznanie
pomocy prawnej w tym zakresie.
§ 2. W wypadku wyznaczenia obrońcy lub pełnomocnika z urzędu termin do
dokonania czynności przez wyznaczonego przedstawiciela procesowego rozpoczyna
bieg od daty doręczenia mu postanowienia lub zarządzenia o tym wyznaczeniu.

Art. 127b. Jeżeli czas trwania środków przymusu jest określony w tygodniach,
miesiącach lub latach, przyjmuje się, że tydzień liczy się za dni 7, miesiąc za dni 30,
a rok za dni 365.

Art. 127c. Za dzień trwania środka przymusu skutkującego pozbawieniem
wolności przyjmuje się okres 24 godzin liczony od chwili rzeczywistego pozbawienia
wolności.

art. 128. więcej Art. 128. § 1. Orzeczenia i zarządzenia doręcza się w uwierzytelnionych
odpisach, jeżeli ustawa nakazuje ich doręczenie.
§ 2. Wszelkie pisma przeznaczone dla uczestników postępowania doręcza się
w taki sposób, by treść ich nie była udostępniona osobom niepowołanym.

art. 129. więcej Art. 129. § 1. W wezwaniu należy oznaczyć organ wysyłający oraz podać,
w jakiej sprawie, w jakim charakterze, miejscu i czasie ma się stawić adresat i czy jego
stawiennictwo jest obowiązkowe, a także uprzedzić o skutkach niestawiennictwa.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do zawiadomień.
§ 3. Jeżeli od dnia doręczenia pisma biegnie termin wykonania czynności
procesowej, należy pouczyć o tym adresata

art. 130. więcej Art. 130. Pisma doręcza się za pokwitowaniem odbioru. Odbierający potwierdza
odbiór swym czytelnym podpisem zawierającym imię i nazwisko na zwrotnym
pokwitowaniu, na którym doręczający potwierdza swym podpisem sposób doręczenia.

art. 131. więcej Art. 131. § 1. Wezwania, zawiadomienia oraz inne pisma, od których daty
doręczenia biegną terminy, doręcza się przez:
1) operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo
pocztowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 2188 oraz z 2019 r. poz. 1051, 1495 i 2005);
2) pracownika organu wysyłającego;
3) organ procesowy dokonujący czynności procesowej – w toku tej czynności;
4) Policję – tylko w razie niezbędnej konieczności.
§ 2. Jeżeli w sprawie ustalono tylu pokrzywdzonych, że ich indywidualne
zawiadomienie o przysługujących im uprawnieniach spowodowałoby poważne
utrudnienie w prowadzeniu postępowania, zawiadamia się ich poprzez ogłoszenie
w prasie, radiu, telewizji lub na stronie internetowej sądu albo prokuratury.
§ 3. Jeżeli istnieje obowiązek doręczenia postanowienia, przepis § 2 stosuje się
odpowiednio. Należy jednak zawsze doręczyć je temu pokrzywdzonemu, który
w zawitym terminie 7 dni od dnia ogłoszenia o to się zwróci.

art. 132. więcej Art. 132. § 1. Pismo doręcza się adresatowi osobiście.
§ 1a. Na wniosek adresata doręczenie może być dokonane na wskazany przez
niego adres skrytki pocztowej. W tym wypadku pismo przesłane za pośrednictwem
operatora pocztowego, o którym mowa w art. 131 § 1 pkt 1, składa się w placówce
pocztowej tego operatora, umieszczając zawiadomienie o tym w skrytce pocztowej
adresata.
§ 2. W razie chwilowej nieobecności adresata w jego mieszkaniu pismo doręcza
się dorosłemu domownikowi. W razie nieobecności domownika pismo doręcza się
administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, jeżeli podejmą się oddać pismo
adresatowi. Przepis art. 133 § 2 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Pismo może być także doręczone za pośrednictwem telefaksu lub poczty
elektronicznej. W takim wypadku dowodem doręczenia jest potwierdzenie transmisji
danych.
§ 4. Przepisów § 2 i 3 oraz art. 133 § 3 nie stosuje się do doręczenia oskarżonemu
zawiadomienia o pierwszym terminie rozprawy głównej, terminie posiedzenia,
o którym mowa w art. 341 § 1, art. 343 § 5, art. 343a i art. 420 § 1, oraz doręczenia
wyroku, o którym mowa w art. 500 § 1.

art. 133. więcej Art. 133. § 1. Jeżeli doręczenia nie można dokonać w sposób wskazany
w art. 132, pismo przesłane za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu
ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe pozostawia się w najbliższej
placówce pocztowej tego operatora pocztowego, a przesłane w inny sposób
w najbliższej jednostce Policji albo we właściwym urzędzie gminy.
§ 2. O pozostawieniu pisma w myśl § 1 doręczający umieszcza zawiadomienie
w skrzynce do doręczania korespondencji bądź na drzwiach mieszkania adresata lub
w innym widocznym miejscu ze wskazaniem, gdzie i kiedy pismo pozostawiono oraz że należy je odebrać w ciągu 7 dni; w razie bezskutecznego upływu tego terminu,
należy czynność zawiadomienia powtórzyć jeden raz. W razie dokonania tych
czynności pismo uznaje się za doręczone.
§ 2a. Pismo pozostawione w placówce pocztowej w rozumieniu ustawy z dnia
23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe, adresowane do:
1) obrońcy albo pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym,
2) osoby, której stan zdrowia uniemożliwia lub w znacznym stopniu utrudnia
osobiste odebranie pisma w placówce pocztowej
– może zostać odebrane także przez osobę upoważnioną na podstawie
pełnomocnictwa pocztowego do odbioru przesyłek pocztowych w rozumieniu tej
ustawy.
§ 2b. Stwierdzenie, że stan zdrowia osoby, która udzieliła pełnomocnictwa
pocztowego do odbioru przesyłek pocztowych w placówce pocztowej w rozumieniu
ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe, uniemożliwia lub w znacznym
stopniu utrudnia osobiste odebranie pisma w placówce pocztowej, następuje na
podstawie zaświadczenia lekarza podstawowej opieki zdrowotnej wystawionego na
wniosek tej osoby lub osoby upoważnionej na podstawie pełnomocnictwa
pocztowego. Zaświadczenie wydaje się na czas określony albo bezterminowo.
Czynności związane z wydaniem zaświadczenia oraz zaświadczenie są nieodpłatne.
§ 2c. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, tryb wydania
zaświadczenia, o którym mowa w § 2b, jego formę oraz wzór zaświadczenia
wystawianego w formie papierowej, mając na uwadze konieczność zapewnienia
skuteczności dokonania doręczenia oraz właściwej realizacji gwarancji procesowych
adresata pisma.
§ 3. Pismo można również pozostawić osobie upoważnionej do odbioru
korespondencji w miejscu stałego zatrudnienia adresata.

art. 134. więcej Art. 134. § 1. Pisma adresowane do żołnierzy oraz funkcjonariuszy Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Służby Ochrony Państwa, Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby CelnoSkarbowej i Służby Więziennej można doręczyć adresatom za pośrednictwem ich
przełożonych, przy czym wezwania przeznaczone dla żołnierzy pełniących zasadniczą
służbę wojskową przesyła się do dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz
pełni służbę, w celu doręczenia i zarządzenia stawienia się stosownie do wezwania.
§ 2. Osobom pozbawionym wolności doręcza się pismo za pośrednictwem
administracji odpowiedniego zakładu.
§ 3. Pismo przeznaczone dla adresata niebędącego osobą fizyczną albo dla
obrońcy lub pełnomocnika doręcza się w biurze adresata osobie tam zatrudnionej.

art. 135. więcej Art. 135. Prokuratora zawiadamia się o rozprawach i posiedzeniach przez doręczenie wykazu spraw, które mają być w danym dniu rozpoznane.

art. 136. więcej Art. 136. § 1. W razie odmowy przyjęcia pisma lub odmowy albo niemożności
pokwitowania odbioru przez adresata, doręczający sporządza na zwrotnym
pokwitowaniu odpowiednią wzmiankę; wówczas doręczenie uważa się za dokonane.
§ 2. Pismo nie przyjęte przez adresata zwraca się organowi wysyłającemu

art. 137. więcej Art. 137. W wypadkach niecierpiących zwłoki można wzywać lub zawiadamiać
osoby telefonicznie albo w inny sposób stosownie do okoliczności, pozostawiając
w aktach odpis nadanego komunikatu z podpisem osoby nadającej.

art. 138. więcej Art. 138. Strona, a także osoba niebędąca stroną, której prawa zostały naruszone,
nieprzebywająca w kraju ani w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, ma
obowiązek wskazać adresata dla doręczeń w kraju lub w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej; w razie nieuczynienia tego pismo wysłane na
ostatnio znany adres w kraju lub w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej
albo, jeżeli adresu tego nie ma, załączone do akt sprawy uważa się za doręczone.

art. 139. więcej Art. 139. § 1. Jeżeli strona, nie podając nowego adresu, zmienia miejsce
zamieszkania lub nie przebywa pod wskazanym przez siebie adresem, w tym także
z powodu pozbawienia wolności w innej sprawie, pismo wysłane pod tym adresem
uważa się za doręczone. Dotyczy to także strony, która zgłosiła wniosek
o dokonywanie doręczeń na adres oznaczonej skrytki pocztowej i nie zawiadomiła
organu o zmianie tego adresu lub zaprzestaniu korzystania z niego.
§ 1a. Przepis § 1 stosuje się do pokrzywdzonego także wtedy, gdy nie jest stroną.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Przepis § 1 nie dotyczy pism wysłanych po raz pierwszy po prawomocnym
uniewinnieniu oskarżonego.

art. 140. więcej Art. 140. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, orzeczenia, zarządzenia,
zawiadomienia i odpisy, które ustawa nakazuje doręczać stronom, doręcza się również
obrońcom, pełnomocnikom i ustawowym przedstawicielom.

art. 141. więcej Art. 141. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw łączności określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb
doręczania pism organów procesowych, mając na uwadze konieczność zapewnienia
sprawnego toku postępowania, a także właściwej realizacji gwarancji procesowych
jego uczestników.

art. 142. więcej Art. 142. Doręczenie bez zachowania przepisów niniejszego rozdziału uważa się
za dokonane, jeżeli osoba, dla której pismo było przeznaczone, oświadczy, że pismo
to otrzymała

art. 143. więcej Art. 143. § 1. Spisania protokołu wymagają:
1) przyjęcie ustnego zawiadomienia o przestępstwie, wniosku o ściganie i jego
cofnięcie;
2) przesłuchanie oskarżonego, świadka, biegłego i kuratora;
3) dokonanie oględzin;
4) dokonanie otwarcia zwłok oraz wyjęcie zwłok z grobu;
5) przeprowadzenie eksperymentu, konfrontacji oraz okazania;
6) przeszukanie osoby, miejsca, rzeczy i systemu informatycznego oraz
zatrzymanie rzeczy i danych informatycznych;
7) otwarcie korespondencji i przesyłki oraz odtworzenie utrwalonych zapisów;
8) zaznajomienie podejrzanego z materiałami zebranymi w postępowaniu
przygotowawczym;
9) przyjęcie poręczenia;
10) przebieg posiedzenia sądu, jeżeli stawią się na nim uprawnione osoby albo ich
obecność jest obowiązkowa;
11) przebieg rozprawy.
§ 2. Z innych czynności spisuje się protokół, jeżeli przepis szczególny tego
wymaga albo przeprowadzający czynność uzna to za potrzebne. W innych wypadkach
można ograniczyć się do sporządzenia notatki urzędowej.

art. 144. więcej Art. 144. § 1. Protokół rozprawy spisuje pracownik sekretariatu lub inna osoba
upoważniona przez prezesa sądu.
§ 2. Inny protokół spisać może, poza osobami wymienionymi w § 1, osoba
przybrana w charakterze protokolanta przez prowadzącego czynność lub sam
przeprowadzający czynność.
§ 3. Od osoby przybranej, która nie jest pracownikiem organu prowadzącego
postępowanie, odbiera się przyrzeczenie następującej treści: „Przyrzekam uroczyście,
że powierzone mi obowiązki protokolanta wykonam sumiennie”.

art. 145. więcej Art. 145. § 1. Jeżeli czynność procesową utrwala się za pomocą stenogramu,
protokół można ograniczyć do zapisu najbardziej istotnych oświadczeń osób
biorących w niej udział. Stenograf przekłada stenogram na pismo zwykłe, przy czym
czyni wzmiankę, jakim posługiwał się systemem; pierwopis stenogramu oraz jego
przekład stają się załącznikami do protokołu.
§ 2. Przepis art. 144 § 3 stosuje się odpowiednio.

art. 146. więcej Art. 146. § 1. Protokolant i stenograf ulegają wyłączeniu z tych samych
powodów co sędzia.
§ 2. O wyłączeniu orzeka w toku rozprawy lub posiedzenia sąd, a w innych
wypadkach osoba, która przeprowadza czynność protokołowaną.

art. 147. więcej Art. 147. § 1. Przebieg czynności protokołowanych może być utrwalony
ponadto za pomocą urządzenia rejestrującego obraz lub dźwięk, o czym należy przed
uruchomieniem urządzenia uprzedzić osoby uczestniczące w czynności.
§ 2. Przesłuchanie świadka lub biegłego utrwala się za pomocą urządzenia
rejestrującego obraz i dźwięk, gdy:
1) zachodzi niebezpieczeństwo, że przesłuchanie tej osoby nie będzie możliwe
w dalszym postępowaniu;
2) przesłuchanie następuje w trybie określonym w art. 396.
§ 2a. Przesłuchanie pokrzywdzonego, o którym mowa w art. 185a i art. 185c,
oraz świadka, o którym mowa w art. 185b, utrwala się za pomocą urządzenia
rejestrującego obraz i dźwięk.
§ 2b. Przebieg rozprawy utrwala się za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk
albo obraz i dźwięk, chyba że jest to niemożliwe ze względów technicznych.
§ 2c. Przebiegu rozprawy w zakresie, w którym wyłączono jej jawność ze
względu na obawę ujawnienia informacji niejawnych o klauzuli tajności „tajne” lub
„ściśle tajne”, nie utrwala się w sposób określony w § 2b, jeżeli nie ma możliwości
zapewnienia właściwej ochrony zapisu dźwięku albo obrazu i dźwięku przed
nieuprawnionym ujawnieniem.
§ 3. Jeżeli czynność procesową inną niż rozprawa utrwala się za pomocą
urządzenia rejestrującego dźwięk albo obraz i dźwięk, protokół można ograniczyć do
zapisu najbardziej istotnych oświadczeń osób biorących w niej udział.
§ 3a. Zapis obrazu lub dźwięku staje się załącznikiem do protokołu. W wypadku
ograniczenia protokołu do zapisu najbardziej istotnych oświadczeń osób biorących
udział w czynności sporządza się przekład zapisu dźwięku, który również staje się
załącznikiem do protokołu.
§ 4. Strona, obrońca, pełnomocnik i przedstawiciel ustawowy ma prawo
otrzymać odpłatnie jedną kopię zapisu obrazu lub dźwięku. Nie dotyczy to przebiegu
rozprawy lub innej czynności odbywającej się z wyłączeniem jawności albo czynności
w postępowaniu przygotowawczym. Z ważnych przyczyn, uzasadnionych ochroną
interesu prywatnego osób biorących udział w rozprawie, prezes sądu może nie wyrazić
zgody na sporządzenie dla stron, obrońców, pełnomocników i przedstawicieli
ustawowych kopii zapisu obrazu z rozprawy.
§ 5. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje
urządzeń i środków technicznych służących do utrwalania obrazu lub dźwięku dla
celów procesowych, sposób przechowywania, odtwarzania i kopiowania zapisów,
sposób i tryb udostępniania stronom, obrońcom, pełnomocnikom i przedstawicielom
ustawowym zapisu obrazu lub dźwięku oraz przekazywania im kopii zapisu obrazu
lub dźwięku, jak również wysokość opłaty za sporządzenie i przekazanie kopii zapisu
obrazu lub dźwięku oraz zakładanie kont w systemie informatycznym w celu
przekazywania kopii zapisu obrazu lub dźwięku, mając na uwadze konieczność
właściwego zabezpieczenia utrwalonego obrazu lub dźwięku przed utratą dowodu,
jego zniekształceniem lub nieuprawnionym ujawnieniem, konieczność niezwłocznego
dostępu uczestników postępowania do zapisu obrazu lub dźwięku oraz uzyskania kopii
zapisu z akt sprawy, a także zapewnienia, aby wysokość opłaty odpowiadała
rzeczywistym kosztom sporządzenia i przekazania kopii zapisu obrazu lub dźwięku

art. 148. więcej Art. 148. § 1. Protokół powinien zawierać:
1) oznaczenie czynności, jej czasu i miejsca oraz osób w niej uczestniczących;
2) przebieg czynności oraz oświadczenia i wnioski jej uczestników;
3) wydane w toku czynności postanowienia i zarządzenia, a jeżeli postanowienie
lub zarządzenie sporządzono osobno, wzmiankę o jego wydaniu;
4) w miarę potrzeby stwierdzenie innych okoliczności dotyczących przebiegu
czynności.
§ 2. Wyjaśnienia, zeznania, oświadczenia i wnioski oraz stwierdzenia
określonych okoliczności przez organ prowadzący postępowanie zamieszcza się
w protokole z możliwą dokładnością. Osoby biorące udział w czynności mają prawo
żądać zamieszczenia w protokole z pełną dokładnością wszystkiego, co dotyczy ich
praw lub interesów.
§ 2a. (uchylony)
§ 2b. (uchylony)
§ 2c. (uchylony)
§ 3. W protokole nie wolno zastępować zapisu treści zeznań lub wyjaśnień
odwoływaniem się do innych protokołów.
§ 4. Osoby biorące udział w czynności mają prawo żądać odczytania fragmentów
ich wypowiedzi wciągniętych do protokołu.

Art. 148a. § 1. W protokole nie zamieszcza się danych dotyczących miejsca
zamieszkania i miejsca pracy, a także numeru telefonu, telefaksu ani adresu poczty
elektronicznej pokrzywdzonych i świadków uczestniczących w czynności. Dane te,
niezamieszczone w protokole, zamieszcza się w załączniku do protokołu, który
przechowuje się w załączniku adresowym do akt sprawy, do wiadomości organu
prowadzącego postępowanie.
§ 2. Przepis § 1 zdanie pierwsze nie dotyczy miejsca pracy świadka będącego
funkcjonariuszem publicznym, składającego zeznania w związku z pełnioną funkcją,
chyba że przeprowadzający czynność w postępowaniu przygotowawczym albo
przewodniczący składu orzekającego przeprowadzającego czynność uzna, iż dla dobra
postępowania karnego nie powinno ono zostać zamieszczone w protokole.
§ 3. Jeżeli dane dotyczące miejsca zamieszkania, miejsca pracy, numeru
telefonu, telefaksu i adresu poczty elektronicznej pokrzywdzonych i świadków
zawarte są w dokumentach innych niż protokół, o którym mowa w § 1, dokumenty,
w całości lub w części, w jakiej zawierają te dane, przechowuje się w załączniku adresowym do akt sprawy, do wiadomości organu prowadzącego postępowanie. Do
akt sprawy załącza się uwierzytelnione kserokopie dokumentów lub ich części,
sporządzone w sposób uniemożliwiający zapoznanie się z tymi danymi.
§ 4. Przeprowadzający czynność w postępowaniu przygotowawczym albo
przewodniczący składu sądu – w odniesieniu do protokołu, o którym mowa w § 1,
a w odniesieniu do innych dokumentów – organ prowadzący postępowanie
przygotowawcze albo prezes sądu lub przewodniczący składu sądu, może zarządzić
o odstąpieniu, w całości lub w części, od stosowania przepisów § 1 lub 3:
1) jeżeli dane dotyczące miejsca zamieszkania, miejsca pracy, numeru telefonu,
telefaksu lub adresu poczty elektronicznej pokrzywdzonego lub świadka są
oskarżonemu znane;
2) w odniesieniu do danych dotyczących miejsca zamieszkania, miejsca pracy,
numeru telefonu, telefaksu lub adresu poczty elektronicznej pokrzywdzonego lub
świadka, jeżeli dane te są związane z miejscem prowadzenia działalności
gospodarczej przez pokrzywdzonego lub świadka i zostały przekazane do
publicznej wiadomości do właściwego rejestru lub ewidencji;
3) z powodu oczywistego braku potrzeby ochrony danych dotyczących miejsca
zamieszkania, miejsca pracy, numeru telefonu, telefaksu lub adresu poczty
elektronicznej pokrzywdzonego lub świadka z uwagi na charakter sprawy.
§ 5. Sąd lub organ prowadzący postępowanie przygotowawcze może ujawnić
w niezbędnym zakresie dane, o których mowa w § 1, lub oryginały dokumentów,
o których mowa w § 3, jeżeli mają one znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

art. 149. więcej Art. 149. § 1. Protokół rozprawy oraz posiedzenia podpisują niezwłocznie
przewodniczący i protokolant.
§ 2. Stenogram oraz jego przekład podpisuje stenograf, a ponadto
przewodniczący rozprawy lub przeprowadzający czynność.
§ 3. Jeżeli przewodniczący nie może podpisać protokołu, protokół podpisuje za
niego jeden z członków składu orzekającego, zaznaczając przyczynę braku podpisu
przewodniczącego

art. 150. więcej Art. 150. § 1. Z wyjątkiem protokołu rozprawy lub posiedzenia protokół
podpisują osoby biorące udział w czynności. Przed podpisaniem należy go odczytać
i uczynić o tym wzmiankę.
§ 2. Osoba uczestnicząca w czynności może podpisując protokół zgłosić
jednocześnie zarzuty co do jego treści; zarzuty te należy wciągnąć do protokołu wraz
z oświadczeniem osoby wykonującej czynność protokołowaną.

art. 151. więcej Art. 151. § 1. Skreślenia oraz poprawki i uzupełnienia poczynione w protokole
wymagają omówienia podpisanego przez osoby podpisujące protokół.
§ 2. Jeżeli protokół nie został należycie podpisany bezpośrednio po zakończeniu
czynności, brakujące podpisy mogą być złożone później, ze wskazaniem daty ich
złożenia i przyczyn opóźnienia.

art. 152. więcej Art. 152. Strony oraz osoby mające w tym interes prawny mogą złożyć wniosek
o sprostowanie protokołu rozprawy i posiedzenia lub przekładu zapisu dźwięku,
wskazując na nieścisłości i opuszczenia.

art. 153. więcej Art. 153. § 1. Przewodniczący po wysłuchaniu protokolanta lub osoby, która
sporządziła przekład zapisu dźwięku, oraz po odtworzeniu zapisu dźwięku albo obrazu
i dźwięku może przychylić się do wniosku i wydać zarządzenie o sprostowaniu
protokołu lub przekładu zapisu dźwięku; w przeciwnym razie w przedmiocie
sprostowania orzeka, po wysłuchaniu protokolanta lub osoby, która sporządziła
przekład zapisu dźwięku, sąd w składzie, który rozpoznawał sprawę.
§ 2. Jeżeli nie można utworzyć tego samego składu, postanowienie nie zapada,
a poszczególni jego członkowie oraz protokolant lub osoba, która sporządziła przekład
zapisu dźwięku, składają do akt sprawy oświadczenie co do zasadności wniosku.
§ 3. W razie uwzględnienia wniosku należy w sprostowanym protokole
i przekładzie zapisu dźwięku umieścić odpowiednią wzmiankę, którą podpisują
przewodniczący i protokolant lub osoba, która sporządziła przekład zapisu dźwięku.
§ 4. Jeżeli nieścisłość lub opuszczenie w przekładzie zapisu dźwięku wynika
z niedającego się usunąć zniekształcenia lub braku zapisu dźwięku, stosowną
wzmiankę należy zamieścić w protokole i przekładzie zapisu dźwięku.
§ 5. Wniosek o sprostowanie protokołu rozprawy i posiedzenia lub przekładu
zapisu dźwięku pozostawia się bez rozpoznania, jeżeli został złożony po wysłaniu akt
sprawy do wyższej instancji.

art. 154. więcej Art. 154. Sprostowanie oczywistych omyłek pisarskich lub rachunkowych
w protokole lub przekładzie zapisu dźwięku może nastąpić na wniosek lub z urzędu
w każdym czasie; przepisy art. 153 stosuje się odpowiednio.

art. 155. więcej Art. 155. § 1. O treści sprostowania zawiadamia się strony, a o odmowie
sprostowania osobę, która zgłosiła wniosek o sprostowanie.
§ 2. Wniosek o sprostowanie, niezależnie od sposobu jego załatwienia, dołącza
się do protokołu.

art. 156. więcej Art. 156. § 1. Stronom, obrońcom, pełnomocnikom i przedstawicielom
ustawowym udostępnia się akta sprawy sądowej oraz daje możność sporządzenia
z nich odpisów lub kopii. Za zgodą prezesa sądu akta te mogą być udostępnione
również innym osobom. Informacje o aktach sprawy mogą być udostępnione także za
pomocą systemu teleinformatycznego, jeżeli względy techniczne nie stoją temu na
przeszkodzie.
§ 1a. (uchylony)
§ 2. Na wniosek oskarżonego lub jego obrońcy wydaje się odpłatnie kopie
dokumentów z akt sprawy. Kopie takie wydaje się odpłatnie, na wniosek, również
innym stronom, pełnomocnikom i przedstawicielom ustawowym. Zarządzenie w
przedmiocie wniosku może wydać również referendarz sądowy. Od kopii wykonanej
samodzielnie nie pobiera się opłaty.
§ 3. Prezes sądu lub referendarz sądowy może w razie uzasadnionej potrzeby
zarządzić wydanie odpłatnie uwierzytelnionych odpisów z akt sprawy.
§ 4. Jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo ujawnienia informacji niejawnych
o klauzuli tajności „tajne” lub „ściśle tajne”, przeglądanie akt, sporządzanie odpisów
i kopii odbywa się z zachowaniem rygorów określonych przez prezesa sądu lub sąd.
Uwierzytelnionych odpisów i kopii nie wydaje się, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 5. Jeżeli nie zachodzi potrzeba zabezpieczenia prawidłowego toku
postępowania lub ochrony ważnego interesu państwa, w toku postępowania
przygotowawczego stronom, obrońcom, pełnomocnikom i przedstawicielom
ustawowym udostępnia się akta, umożliwia sporządzanie odpisów lub kopii oraz
wydaje odpłatnie uwierzytelnione odpisy lub kopie; prawo to przysługuje stronom
także po zakończeniu postępowania przygotowawczego. W przedmiocie
udostępnienia akt, sporządzenia odpisów lub kopii lub wydania uwierzytelnionych
odpisów lub kopii prowadzący postępowanie przygotowawcze wydaje zarządzenie. W wypadku odmowy udostępnienia akt pokrzywdzonemu na jego wniosek należy
poinformować go o możliwości udostępnienia mu akt w późniejszym terminie.
Z chwilą powiadomienia podejrzanego lub obrońcy o terminie końcowego
zaznajomienia z materiałami postępowania przygotowawczego pokrzywdzonemu,
jego pełnomocnikowi lub przedstawicielowi ustawowemu nie można odmówić
udostępnienia akt, umożliwienia sporządzania odpisów lub kopii oraz wydania
odpisów lub kopii. Za zgodą prokuratora akta w toku postępowania
przygotowawczego mogą być w wyjątkowych wypadkach udostępnione innym
osobom. Prokurator może udostępnić akta w postaci elektronicznej.
§ 5a. W razie złożenia w toku postępowania przygotowawczego wniosku
o zastosowanie albo przedłużenie tymczasowego aresztowania podejrzanemu i jego
obrońcy udostępnia się niezwłocznie akta sprawy w części zawierającej treść
dowodów dołączonych do wniosku, z wyłączeniem dowodów z zeznań świadków,
o których mowa w art. 250 § 2b.
§ 6. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wysokość
opłaty za wydanie kopii dokumentów oraz uwierzytelnionych odpisów z akt sprawy,
mając na uwadze koszt wykonania takich kopii i odpisów

Art. 156a. Dane lub oryginały dokumentów znajdujące się w załączniku
adresowym udostępnia się wyłącznie organom państwowym oraz organom samorządu
terytorialnego na ich wniosek, jeżeli jest to niezbędne dla wykonywania ustawowych
zadań tych organów. Można je udostępnić także na wniosek innych instytucji lub osób,
jeżeli przemawia za tym ich ważny interes.

art. 157. więcej Art. 157. § 1. Stronom oraz osobom, których orzeczenie bezpośrednio dotyczy,
należy na ich żądanie nieodpłatnie wydać jeden uwierzytelniony odpis każdego
orzeczenia. Odpis wydaje się z uzasadnieniem, jeżeli je sporządzono.
§ 2. W sprawach, w których wyłączono jawność ze względu na ważny interes
państwa, osobom, o których mowa w § 1, wydaje się tylko odpis orzeczenia
kończącego postępowanie w danej instancji, bez uzasadnienia.
§ 3. Nie można odmówić stronie zezwolenia na sporządzenie odpisu protokołu
czynności, w której strona uczestniczyła lub miała prawo uczestniczyć, jak również
dokumentu pochodzącego od niej lub sporządzonego z jej udziałem.

art. 158. więcej Art. 158. § 1. Prokurator może przeglądać akta sprawy sądowej w każdym jej
stanie oraz żądać przesłania mu ich w tym celu, jeżeli nie tamuje to biegu
postępowania i nie ogranicza dostępu do akt innym uczestnikom postępowania,
a zwłaszcza oskarżonemu i jego obrońcy.
§ 2. W razie przesłania akt prokuratorowi jest on obowiązany udostępnić je
stronie, obrońcy lub pełnomocnikowi.

art. 159. więcej Art. 159. Na odmowę udostępnienia akt w postępowaniu przygotowawczym
przysługuje stronom zażalenie; na zarządzenie prokuratora zażalenie przysługuje do
sądu.

art. 160. więcej Art. 160. § 1. Postępowanie w wypadku zaginięcia lub zniszczenia w całości lub
w części akt sprawy będącej w toku przeprowadza sąd, w którym sprawa ostatnio się
toczyła.
§ 2. Sąd Najwyższy przeprowadza takie postępowanie jedynie w zakresie
odtworzenia akt tego sądu.
§ 3. Postępowanie w wypadku zaginięcia lub zniszczenia akt sprawy
prawomocnie zakończonej przeprowadza sąd, w którym sprawa się toczyła
w pierwszej instancji, lub inny sąd wskazany w ustawie.
§ 4. Akta postępowania przygotowawczego odtwarza prokurator, stosując
odpowiednio przepisy niniejszego rozdziału.

art. 161. więcej Art. 161. Jeżeli zaginęły lub uległy zniszczeniu akta sprawy prawomocnie
zakończonej, odtworzenie nastąpi w częściach niezbędnych do wykonania orzeczenia,
wznowienia postępowania, przeprowadzenia postępowania w trybie kasacji albo
urzeczywistnienia innych uzasadnionych interesów stron.

art. 162. więcej Art. 162. Prezes sądu lub referendarz sądowy wzywa strony do złożenia
w oznaczonym terminie wniosków co do sposobu odtworzenia akt sprawy oraz
przedstawienia dokumentów umożliwiających ich odtworzenie.

art. 163. więcej Art. 163. § 1. Prezes sądu lub referendarz sądowy wzywa osoby posiadające
potrzebne dokumenty do ich przedstawienia sądowi, a w razie potrzeby prezes sądu
zarządza ich przymusowe odebranie. Przepisy art. 217–236 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Po sporządzeniu uwierzytelnionych odpisów należy dokumenty zwrócić
osobie, która je dostarczyła lub od której je odebrano.

art. 164. więcej Art. 164. W celu odtworzenia akt sąd przeprowadza postępowanie, w tym
również dowody, jakie uzna za konieczne. W szczególności sąd bierze pod uwagę
wpisy do rejestrów karnych, repertoriów i innych ksiąg biurowych, utrwalenia
dźwięku lub obrazu, notatki protokolantów, sędziów, ławników, prokuratorów,
adwokatów lub radców prawnych, którzy uczestniczyli w rozprawie. Sąd może też
przesłuchać w charakterze świadków wszystkich uczestników sprawy, której akta
zaginęły lub uległy zniszczeniu, a także inne osoby, które mogą mieć wiadomości co
do treści akt. Strony mają prawo wziąć udział w posiedzeniu.

art. 165. więcej Art. 165. § 1. Postanowienie co do odtworzenia akt sprawy ustala jego zakres
lub stwierdza, że odtworzenie akt jest niemożliwe.
§ 2. Na postanowienie to przysługuje zażalenie.

art. 166. więcej Art. 166. Jeżeli akta sprawy prawomocnie nie ukończonej nie mogą być
odtworzone albo zostały odtworzone w części, należy czynności procesowe
powtórzyć w zakresie niezbędnym do kontynuowania postępowania.

art. 167. więcej Art. 167. Dowody przeprowadza się na wniosek stron albo z urzędu.

art. 168. więcej Art. 168. Fakty powszechnie znane nie wymagają dowodu. To samo dotyczy
faktów znanych z urzędu, należy jednak zwrócić na nie uwagę stron. Nie wyłącza to
dowodu przeciwnego.

Art. 168a. Dowodu nie można uznać za niedopuszczalny wyłącznie na tej
podstawie, że został uzyskany z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą
czynu zabronionego, o którym mowa w art. 1 § 1 Kodeksu karnego, chyba że dowód
został uzyskany w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego
obowiązków służbowych, w wyniku: zabójstwa, umyślnego spowodowania
uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności.

Art. 168b. Jeżeli w wyniku kontroli operacyjnej zarządzonej na wniosek
uprawnionego organu na podstawie przepisów szczególnych uzyskano dowód
popełnienia przez osobę, wobec której kontrola operacyjna była stosowana, innego
przestępstwa ściganego z urzędu lub przestępstwa skarbowego niż przestępstwo objęte
zarządzeniem kontroli operacyjnej lub przestępstwa ściganego z urzędu lub
przestępstwa skarbowego popełnionego przez inną osobę niż objętą zarządzeniem
kontroli operacyjnej, prokurator podejmuje decyzję w przedmiocie wykorzystania
tego dowodu w postępowaniu karnym.

art. 169. więcej Art. 169. § 1. We wniosku dowodowym należy podać oznaczenie dowodu oraz
okoliczności, które mają być udowodnione. Można także określić sposób
przeprowadzenia dowodu.
§ 2. Wniosek dowodowy może zmierzać do wykrycia lub oceny właściwego
dowodu.

art. 170. więcej Art. 170. § 1. Oddala się wniosek dowodowy, jeżeli:
1) przeprowadzenie dowodu jest niedopuszczalne;
2) okoliczność, która ma być udowodniona, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia
sprawy albo jest już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy;
3) dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności;
4) dowodu nie da się przeprowadzić;
5) wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania;
6) wniosek dowodowy został złożony po zakreślonym przez organ procesowy
terminie, o którym strona składająca wniosek została zawiadomiona.
§ 1a. Nie można oddalić wniosku dowodowego na podstawie § 1 pkt 5 lub 6,
jeżeli okoliczność, która ma być udowodniona, ma istotne znaczenie dla ustalenia, czy
został popełniony czyn zabroniony, czy stanowi on przestępstwo i jakie, czy czyn
zabroniony został popełniony w warunkach, o których mowa w art. 64 lub art. 65
Kodeksu karnego, lub czy zachodzą warunki do orzeczenia pobytu w zakładzie
psychiatrycznym na podstawie art. 93g Kodeksu karnego.
§ 2. Nie można oddalić wniosku dowodowego na tej podstawie, że
dotychczasowe dowody wykazały przeciwieństwo tego, co wnioskodawca zamierza
udowodnić.
§ 3. Oddalenie wniosku dowodowego następuje w formie postanowienia.
§ 4. Oddalenie wniosku dowodowego nie stoi na przeszkodzie późniejszemu
dopuszczeniu dowodu, chociażby nie ujawniły się nowe okoliczności.

art. 171. więcej Art. 171. § 1. Osobie przesłuchiwanej należy umożliwić swobodne
wypowiedzenie się w granicach określonych celem danej czynności, a dopiero
następnie można zadawać pytania zmierzające do uzupełnienia, wyjaśnienia lub
kontroli wypowiedzi.
§ 2. Prawo zadawania pytań mają, oprócz organu przesłuchującego, strony,
obrońcy, pełnomocnicy oraz biegli. Pytania zadaje się osobie przesłuchiwanej
bezpośrednio, chyba że organ przesłuchujący zarządzi inaczej.
§ 3. Jeżeli osoba przesłuchiwana nie ukończyła 15 lat, czynności z jej udziałem
powinny być, w miarę możliwości, przeprowadzone w obecności przedstawiciela
ustawowego lub faktycznego opiekuna, chyba że dobro postępowania stoi temu na
przeszkodzie.
§ 4. Nie wolno zadawać pytań sugerujących osobie przesłuchiwanej treść
odpowiedzi.
§ 5. Niedopuszczalne jest:
1) wpływanie na wypowiedzi osoby przesłuchiwanej za pomocą przymusu lub
groźby bezprawnej;
2) stosowanie hipnozy albo środków chemicznych lub technicznych wpływających
na procesy psychiczne osoby przesłuchiwanej albo mających na celu kontrolę
nieświadomych reakcji jej organizmu w związku z przesłuchaniem.
§ 6. Organ przesłuchujący uchyla pytania określone w § 4, jak również pytania
nieistotne.
§ 7. Wyjaśnienia, zeznania oraz oświadczenia złożone w warunkach
wyłączających swobodę wypowiedzi lub uzyskane wbrew zakazom wymienionym
w § 5 nie mogą stanowić dowodu

art. 172. więcej Art. 172. Osoby przesłuchiwane mogą być konfrontowane w celu wyjaśnienia sprzeczności. Konfrontacja nie jest dopuszczalna w wypadku określonym w art. 184.

art. 173. więcej Art. 173. § 1. Osobie przesłuchiwanej można okazać inną osobę, jej wizerunek
lub rzecz w celu jej rozpoznania. Okazanie powinno być przeprowadzone tak, aby
wyłączyć sugestię.
§ 2. W razie potrzeby okazanie można przeprowadzić również tak, aby wyłączyć
możliwość rozpoznania osoby przesłuchiwanej przez osobę rozpoznawaną.
§ 3. Podczas okazania osoba okazywana powinna znajdować się w grupie
obejmującej łącznie co najmniej cztery osoby.
§ 4. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia, warunki techniczne
przeprowadzenia okazania, mając na uwadze konieczność zapewnienia sprawnego
toku postępowania, a także właściwej realizacji gwarancji procesowych jej
uczestników.

art. 174. więcej Art. 174. Dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub z zeznań świadka nie wolno
zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych.

art. 175. więcej Art. 175. § 1. Oskarżony ma prawo składać wyjaśnienia; może jednak bez
podania powodów odmówić odpowiedzi na poszczególne pytania lub odmówić
składania wyjaśnień. O prawie tym należy go pouczyć.
§ 2. Obecny przy czynnościach dowodowych oskarżony ma prawo składać
wyjaśnienia co do każdego dowodu.

art. 176. więcej Art. 176. § 1. W postępowaniu przygotowawczym oskarżonemu należy, na jego
żądanie lub jego obrońcy, umożliwić w toku przesłuchania złożenie wyjaśnień na
piśmie. Przesłuchujący podejmie w tym wypadku środki zapobiegające porozumieniu
się oskarżonego z innymi osobami w czasie spisywania wyjaśnień.
§ 2. Przesłuchujący może z ważnych powodów odmówić zgody na złożenie
przez oskarżonego wyjaśnień na piśmie.
§ 3. (uchylony)
§ 4. Pisemne wyjaśnienia oskarżonego, podpisane przez niego, z zaznaczeniem
daty ich złożenia, stanowią załącznik do protokołu.

art. 177. więcej Art. 177. § 1. Każda osoba wezwana w charakterze świadka ma obowiązek
stawić się i złożyć zeznania.
§ 1a. Przesłuchanie świadka może nastąpić przy użyciu urządzeń technicznych
umożliwiających przeprowadzenie tej czynności na odległość z jednoczesnym
bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. W postępowaniu przed sądem
w czynności w miejscu przebywania świadka bierze udział referendarz sądowy,
asystent sędziego lub urzędnik zatrudniony w sądzie, w którego okręgu świadek
przebywa.
§ 1b. W miejscu przebywania świadka przesłuchiwanego w sposób określony
w § 1a, zamiast osób wskazanych w tym przepisie, może być obecny:
1) funkcjonariusz Służby Więziennej – jeżeli świadek przebywa w zakładzie
karnym lub areszcie śledczym;
2) urzędnik konsularny – jeżeli świadek będący obywatelem polskim przebywa za
granicą.
§ 2. Świadka, który nie może się stawić na wezwanie z powodu choroby,
kalectwa lub innej niedającej się pokonać przeszkody, można przesłuchać w miejscu
jego pobytu.

art. 178. więcej Art. 178. Nie wolno przesłuchiwać jako świadków:
1) obrońcy albo adwokata lub radcy prawnego działającego na podstawie art. 245
§ 1, co do faktów, o których dowiedział się udzielając porady prawnej lub
prowadząc sprawę;
2) duchownego co do faktów, o których dowiedział się przy spowiedzi.

Art. 178a. Nie wolno przesłuchiwać jako świadka mediatora co do faktów,
o których dowiedział się od oskarżonego lub pokrzywdzonego prowadząc
postępowanie mediacyjne, z wyłączeniem informacji o przestępstwach, o których
mowa w art. 240 § 1 Kodeksu karnego.

art. 179. więcej Art. 179. § 1. Osoby obowiązane do zachowania w tajemnicy informacji
niejawnych o klauzuli tajności „tajne” lub „ściśle tajne” mogą być przesłuchane co do
okoliczności, na które rozciąga się ten obowiązek, tylko po zwolnieniu tych osób od
obowiązku zachowania tajemnicy przez uprawniony organ przełożony.
§ 2. Zwolnienia wolno odmówić tylko wtedy, gdyby złożenie zeznania
wyrządzić mogło poważną szkodę państwu.
§ 3. Sąd lub prokurator może zwrócić się do właściwego naczelnego organu
administracji rządowej o zwolnienie świadka od obowiązku zachowania tajemnicy,
jeżeli ustawy szczególne nie stanowią inaczej.

art. 180. więcej Art. 180. § 1. Osoby obowiązane do zachowania w tajemnicy informacji
niejawnych o klauzuli tajności „zastrzeżone” lub „poufne” lub tajemnicy związanej
z wykonywaniem zawodu lub funkcji mogą odmówić zeznań co do okoliczności, na
które rozciąga się ten obowiązek, chyba że sąd lub prokurator dla dobra wymiaru
sprawiedliwości zwolni te osoby od obowiązku zachowania tajemnicy, jeżeli ustawy
szczególne nie stanowią inaczej. Na postanowienie w tym przedmiocie przysługuje
zażalenie.
§ 2. Osoby obowiązane do zachowania tajemnicy notarialnej, adwokackiej, radcy
prawnego, doradcy podatkowego, lekarskiej, dziennikarskiej lub statystycznej oraz
tajemnicy Prokuratorii Generalnej, mogą być przesłuchiwane co do faktów objętych
tą tajemnicą tylko wtedy, gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości, a
okoliczność nie może być ustalona na podstawie innego dowodu. W postępowaniu
przygotowawczym w przedmiocie przesłuchania lub zezwolenia na przesłuchanie
decyduje sąd, na posiedzeniu bez udziału stron, w terminie nie dłuższym niż 7 dni od
daty doręczenia wniosku prokuratora. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.
§ 3. Zwolnienie dziennikarza od obowiązku zachowania tajemnicy nie może
dotyczyć danych umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego, listu do
redakcji lub innego materiału o tym charakterze, jak również identyfikację osób
udzielających informacji opublikowanych lub przekazanych do opublikowania, jeżeli
osoby te zastrzegły nieujawnianie powyższych danych.
§ 4. Przepisu § 3 nie stosuje się, jeżeli informacja dotyczy przestępstwa,
o którym mowa w art. 240 § 1 Kodeksu karnego.
§ 5. Odmowa przez dziennikarza ujawnienia danych, o których mowa w § 3, nie
uchyla jego odpowiedzialności za przestępstwo, którego dopuścił się publikując
informację.

art. 181. więcej Art. 181. § 1. W wypadkach przewidzianych w art. 179 i art. 180 sąd
przesłuchuje taką osobę na rozprawie z wyłączeniem jawności. Nie dotyczy to
wypadku, gdy zwolnienie z tajemnicy nastąpiło na podstawie art. 40 ust. 2 pkt 4,
art. 40 ust. 3, art. 40 ust. 3b i 3c ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2019 r. poz. 537, 577, 730 i 1590), art. 14 ust. 2 pkt 3,
art. 14 ust. 3 lub art. 14 ust. 6 i 7 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta
i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2019 r. poz. 1127, 1128, 1590, 1655 i 1696),
w przewidzianym przez te ustawy zakresie.
§ 1a. Jeżeli zwolnienie z tajemnicy nastąpiło na podstawie i na zasadach,
o których mowa w § 1 zdanie drugie, okoliczności objęte tajemnicą, które zostały
ujawnione na rozprawie z wyłączeniem jawności, mogą być rozpowszechniane
publicznie przez osobę, której zgoda była wymagana do zwolnienia z tej tajemnicy.
§ 2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób
sporządzania, przechowywania i udostępniania protokołów przesłuchań oskarżonych,
świadków, biegłych i kuratorów, a także innych dokumentów lub przedmiotów, na
które rozciąga się obowiązek zachowania w tajemnicy informacji niejawnych albo
zachowania tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu lub funkcji, jak również
dopuszczalny sposób powoływania się na takie przesłuchania, dokumenty
i przedmioty w orzeczeniach i pismach procesowych, mając na uwadze konieczność
zapewnienia właściwej ochrony tajemnicy przed nieuprawnionym ujawnieniem.

art. 182. więcej Art. 182. § 1. Osoba najbliższa dla oskarżonego może odmówić zeznań.
§ 2. Prawo odmowy zeznań trwa mimo ustania małżeństwa lub przysposobienia.
§ 3. Prawo odmowy zeznań przysługuje także świadkowi, który w innej toczącej
się sprawie jest oskarżony o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem.

art. 183. więcej Art. 183. § 1. Świadek może uchylić się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli
udzielenie odpowiedzi mogłoby narazić jego lub osobę dla niego najbliższą na
odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe.
§ 2. Świadek może żądać, aby przesłuchano go na rozprawie z wyłączeniem
jawności, jeżeli treść zeznań mogłaby narazić na hańbę jego lub osobę dla niego
najbliższą.

art. 184. więcej Art. 184. § 1. Jeżeli zachodzi uzasadniona obawa niebezpieczeństwa dla życia,
zdrowia, wolności albo mienia w znacznych rozmiarach świadka lub osoby dla niego
najbliższej, sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator, może wydać
postanowienie o zachowaniu w tajemnicy okoliczności umożliwiających ujawnienie
tożsamości świadka, w tym danych osobowych, jeżeli nie mają one znaczenia dla
rozstrzygnięcia w sprawie. Postępowanie w tym zakresie toczy się bez udziału stron i objęte jest tajemnicą jako informacja niejawna o klauzuli tajności „tajne” lub „ściśle
tajne”. W postanowieniu pomija się okoliczności, o których mowa w zdaniu
pierwszym.
§ 2. W razie wydania postanowienia określonego w § 1 okoliczności, o których
mowa w tym przepisie, pozostają wyłącznie do wiadomości sądu i prokuratora, a gdy
zachodzi konieczność – również funkcjonariusza Policji prowadzącego postępowanie.
Protokół przesłuchania świadka wolno udostępniać oskarżonemu lub obrońcy tylko
w sposób uniemożliwiający ujawnienie okoliczności, o których mowa w § 1.
§ 3. Świadka przesłuchuje prokurator, a także sąd, który może zlecić wykonanie
tej czynności sędziemu wyznaczonemu ze swojego składu – w miejscu i w sposób
uniemożliwiający ujawnienie okoliczności, o których mowa w § 1. W przesłuchaniu
świadka przez sąd lub sędziego wyznaczonego mają prawo wziąć udział prokurator,
oskarżony i jego obrońca. Przepis art. 396 § 3 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.
§ 4. W razie przesłuchania świadka przy użyciu urządzeń technicznych
umożliwiających przeprowadzenie tej czynności na odległość, w protokole czynności
z udziałem specjalistów należy wskazać ich imiona, nazwiska, specjalności i rodzaj
wykonywanej czynności. Przepisu art. 205 § 3 nie stosuje się.
§ 5. Na postanowienie w sprawie zachowania w tajemnicy okoliczności,
o których mowa w § 1, świadkowi i oskarżonemu, a w postępowaniu przed sądem
także prokuratorowi, przysługuje w terminie 3 dni zażalenie. Zażalenie na
postanowienie prokuratora rozpoznaje sąd właściwy do rozpoznania sprawy.
Postępowanie dotyczące zażalenia toczy się bez udziału stron i jest objęte tajemnicą
jako informacja niejawna o klauzuli tajności „tajne” lub „ściśle tajne”.
§ 6. W razie uwzględnienia zażalenia protokół przesłuchania świadka podlega
zniszczeniu; o zniszczeniu protokołu należy uczynić wzmiankę w aktach sprawy.
§ 7. Świadek może, do czasu zamknięcia przewodu sądowego przed sądem
pierwszej instancji, wystąpić z wnioskiem o uchylenie postanowienia, o którym mowa
w § 1. Na postanowienie w przedmiocie wniosku służy zażalenie. Przepis § 5 stosuje
się odpowiednio. W razie uwzględnienia wniosku protokół przesłuchania świadka
podlega ujawnieniu w całości.
§ 8. Jeżeli okaże się, że w czasie wydania postanowienia, o którym mowa w § 1,
nie istniała uzasadniona obawa niebezpieczeństwa dla życia, zdrowia, wolności albo
mienia w znacznych rozmiarach świadka lub osoby dla niego najbliższej albo że świadek złożył świadomie fałszywe zeznania lub nastąpiło jego ujawnienie,
prokurator w postępowaniu przygotowawczym, a w postępowaniu sądowym sąd, na
wniosek prokuratora, może uchylić to postanowienie. Przepis § 5 stosuje się
odpowiednio. Protokół przesłuchania świadka podlega ujawnieniu w całości.
§ 9. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób
i warunki składania wniosku o wydanie postanowienia, o którym mowa w § 1,
przesłuchania świadka, co do którego wydano to postanowienie, oraz sporządzania,
przechowywania i udostępniania protokołów przesłuchania tego świadka, a także
dopuszczalny sposób powoływania się na jego zeznania w orzeczeniach i pismach
procesowych, mając na uwadze zapewnienie właściwej ochrony tajemnicy
okoliczności umożliwiających ujawnienie tożsamości świadka przed nieuprawnionym
ujawnieniem.

art. 185. więcej Art. 185. Można zwolnić od złożenia zeznania lub odpowiedzi na pytania osobę
pozostającą z oskarżonym w szczególnie bliskim stosunku osobistym, jeżeli osoba
taka wnosi o zwolnienie.

Art. 185a. § 1. W sprawach o przestępstwa popełnione z użyciem przemocy lub
groźby bezprawnej lub określone w rozdziałach XXIII, XXV i XXVI Kodeksu
karnego pokrzywdzonego, który w chwili przesłuchania nie ukończył 15 lat,
przesłuchuje się w charakterze świadka tylko wówczas, gdy jego zeznania mogą mieć
istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, i tylko raz, chyba że wyjdą na jaw istotne
okoliczności, których wyjaśnienie wymaga ponownego przesłuchania, lub żąda tego
oskarżony, który nie miał obrońcy w czasie pierwszego przesłuchania
pokrzywdzonego.
§ 2. Przesłuchanie przeprowadza sąd na posiedzeniu z udziałem biegłego
psychologa niezwłocznie, nie później niż w terminie 14 dni od dnia wpływu wniosku.
Prokurator, obrońca oraz pełnomocnik pokrzywdzonego mają prawo wziąć udział
w przesłuchaniu. Osoba wymieniona w art. 51 § 2 lub osoba pełnoletnia wskazana
przez pokrzywdzonego, o którym mowa w § 1, ma prawo również być obecna przy
przesłuchaniu, jeżeli nie ogranicza to swobody wypowiedzi przesłuchiwanego. Jeżeli
oskarżony zawiadomiony o tej czynności nie posiada obrońcy z wyboru, sąd
wyznacza mu obrońcę z urzędu.
§ 3. Na rozprawie głównej odtwarza się sporządzony zapis obrazu i dźwięku
przesłuchania oraz odczytuje się protokół przesłuchania.
§ 4. W sprawach o przestępstwa wymienione w § 1 małoletniego
pokrzywdzonego, który w chwili przesłuchania ukończył 15 lat, przesłuchuje się
w warunkach określonych w § 1–3, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że
przesłuchanie w innych warunkach mogłoby wywrzeć negatywny wpływ na jego stan
psychiczny. W takim wypadku przepisu art. 185c nie stosuje się.

Art. 185b. § 1. W sprawach o przestępstwa popełnione z użyciem przemocy lub
groźby bezprawnej lub określone w rozdziałach XXV i XXVI Kodeksu karnego
świadka, który w chwili przesłuchania nie ukończył 15 lat, przesłuchuje się
w warunkach określonych w art. 185a § 1–3, jeżeli zeznania tego świadka mogą mieć
istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.
§ 2. W sprawach o przestępstwa wymienione w § 1 małoletniego świadka, który
w chwili przesłuchania ukończył 15 lat, przesłuchuje się w trybie określonym
w art. 177 § 1a, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że bezpośrednia obecność
oskarżonego przy przesłuchaniu mogłaby oddziaływać krępująco na zeznania świadka
lub wywierać negatywny wpływ na jego stan psychiczny.
§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się do świadka współdziałającego
w popełnieniu czynu zabronionego, o który toczy się postępowanie karne, lub
świadka, którego czyn pozostaje w związku z czynem, o który toczy się postępowanie
karne.

Art. 185c. § 1. W sprawach o przestępstwa określone w art. 197–199 Kodeksu
karnego zawiadomienie o przestępstwie, jeżeli składa je pokrzywdzony, powinno
ograniczyć się do wskazania najważniejszych faktów i dowodów.
§ 1a. W sprawach o przestępstwa określone w § 1 pokrzywdzonego, który
w chwili przesłuchania ukończył 15 lat, przesłuchuje się w charakterze świadka tylko
wówczas, gdy jego zeznania mogą mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy,
i tylko raz, chyba że wyjdą na jaw istotne okoliczności, których wyjaśnienie wymaga
ponownego przesłuchania.
§ 2. Przesłuchanie pokrzywdzonego, o którym mowa w § 1a, w charakterze
świadka przeprowadza sąd na posiedzeniu z udziałem biegłego psychologa
niezwłocznie, nie później niż w terminie 14 dni od dnia wpływu wniosku. Prokurator, obrońca oraz pełnomocnik pokrzywdzonego mają prawo wziąć udział
w przesłuchaniu. Osoba wymieniona w art. 51 § 2 lub osoba pełnoletnia wskazana
przez pokrzywdzonego ma prawo również być obecna przy przesłuchaniu, jeżeli nie
ogranicza to swobody wypowiedzi przesłuchiwanego. Na rozprawie głównej odtwarza
się sporządzony zapis obrazu i dźwięku przesłuchania oraz odczytuje się protokół
przesłuchania.
§ 3. Jeżeli zajdzie konieczność ponownego przesłuchania pokrzywdzonego
w charakterze świadka w związku z wyjściem na jaw okoliczności, o których mowa
w § 1a, na jego wniosek przesłuchanie przeprowadza się w sposób wskazany
w art. 177 § 1a, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że bezpośrednia obecność
oskarżonego przy przesłuchaniu mogłaby oddziaływać krępująco na zeznania
pokrzywdzonego lub wywierać negatywny wpływ na jego stan psychiczny.
§ 4. Na wniosek pokrzywdzonego należy zapewnić, aby biegły psycholog
biorący udział w przesłuchaniu był osobą tej samej płci co pokrzywdzony, chyba że
będzie to utrudniać postępowanie.

Art. 185d. § 1. Przesłuchania w trybie określonym w art. 185a–185c
przeprowadza się w odpowiednio przystosowanych pomieszczeniach w siedzibie sądu
lub poza jego siedzibą.
§ 2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób
przygotowania przesłuchania w trybie, o którym mowa w § 1, oraz warunki, jakim
powinny odpowiadać pomieszczenia przeznaczone do przeprowadzania takich
przesłuchań, w tym ich wyposażenie techniczne, mając na względzie konieczność
zapewnienia swobody wypowiedzi i poczucia bezpieczeństwa osób
przesłuchiwanych.

art. 186. więcej Art. 186. § 1. Osoba uprawniona do odmowy złożenia zeznań albo zwolniona na
podstawie art. 185 może oświadczyć, że chce z tego prawa skorzystać, nie później
jednak niż przed rozpoczęciem pierwszego zeznania w postępowaniu sądowym;
poprzednio złożone zeznanie tej osoby nie może wówczas służyć za dowód ani być
odtworzone.
§ 2. Sporządzone w postępowaniu karnym protokoły oględzin ciała podlegają
ujawnieniu na rozprawie, choćby osoba poddana oględzinom odmówiła wyjaśnień lub
zeznań albo została od nich zwolniona na podstawie art. 182 lub art. 185.

art. 187. więcej Art. 187. § 1. Przyrzeczenie od świadka może odebrać tylko sąd lub sędzia
wyznaczony.
§ 2. Świadek składa przyrzeczenie przed rozpoczęciem zeznań.
§ 3. Można odstąpić od odebrania przyrzeczenia od świadka, jeżeli obecne strony
nie sprzeciwiają się temu.

art. 188. więcej Art. 188. § 1. Świadek składa przyrzeczenie powtarzając za sędzią słowa:
„Świadomy znaczenia moich słów i odpowiedzialności przed prawem przyrzekam
uroczyście, że będę mówił szczerą prawdę, niczego nie ukrywając z tego, co mi jest
wiadome”.
§ 2. W czasie składania przyrzeczenia wszyscy, nie wyłączając sędziów, stoją.
§ 3. Osoby nieme i głuche składają przyrzeczenie przez podpisanie tekstu
przyrzeczenia.
§ 4. Świadkowi, który w danej sprawie składał już przyrzeczenie, sąd
przypomina je przy przesłuchaniu, chyba że uzna za potrzebne ponowne odebranie
przyrzeczenia.

art. 189. więcej Art. 189. Nie odbiera się przyrzeczenia:
1) od osób, które nie ukończyły 17 lat;
2) gdy zachodzi uzasadnione podejrzenie, że świadek z powodu zaburzeń psychicznych nie zdaje sobie należycie sprawy ze znaczenia przyrzeczenia;
3) gdy świadek jest osobą podejrzaną o popełnienie przestępstwa będącego przedmiotem postępowania lub pozostającego w ścisłym związku z czynem stanowiącym przedmiot postępowania albo gdy za to przestępstwo został skazany;
4) gdy świadek był prawomocnie skazany za fałszywe zeznanie lub oskarżenie.

art. 190. więcej Art. 190. § 1. Przed rozpoczęciem przesłuchania należy uprzedzić świadka
o odpowiedzialności karnej za zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy.
§ 2. W postępowaniu przygotowawczym świadek podpisuje oświadczenie, że
został uprzedzony o tej odpowiedzialności.

art. 191. więcej Art. 191. § 1. Przesłuchanie rozpoczyna się od zapytania świadka o imię,
nazwisko, wiek, zajęcie, karalność za fałszywe zeznanie lub oskarżenie oraz stosunek
do stron.
§ 1a. Miejsce zamieszkania świadka ustala się na podstawie dokumentu
tożsamości lub pisemnego oświadczenia świadka.
§ 1b. Pytania zadawane świadkowi nie mogą zmierzać do ujawnienia jego
miejsca zamieszkania ani miejsca pracy, chyba że ma to znaczenie dla rozstrzygnięcia
sprawy.
§ 2. Świadka należy uprzedzić o treści art. 182, a o treści art. 183 oraz art. 185,
jeżeli ujawnią się okoliczności objęte tymi przepisami.
§ 3. (uchylony)

art. 192. więcej Art. 192. § 1. Jeżeli karalność czynu zależy od stanu zdrowia pokrzywdzonego,
nie może on sprzeciwić się oględzinom i badaniom niepołączonym z zabiegiem
chirurgicznym lub obserwacją w zakładzie leczniczym.
§ 2. Jeżeli istnieje wątpliwość co do stanu psychicznego świadka, jego stanu
rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego postrzeżeń,
sąd lub prokurator może zarządzić przesłuchanie świadka z udziałem biegłego lekarza
lub biegłego psychologa, a świadek nie może się temu sprzeciwić.
§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się do osób, które odmówiły zeznań lub zostały
od nich zwolnione na podstawie art. 182 § 1 i 2 lub art. 185.
§ 4. Dla celów dowodowych można również świadka, za jego zgodą, poddać
oględzinom ciała i badaniu lekarskiemu lub psychologicznemu.

Art. 192a. § 1. W celu ograniczenia kręgu osób podejrzanych lub ustalenia
wartości dowodowej ujawnionych śladów można pobrać odciski daktyloskopijne,
wymaz ze śluzówki policzków, włosy, ślinę, próby pisma, zapach, wykonać fotografię
osoby lub dokonać utrwalenia głosu. Po wykorzystaniu w sprawie, w której dokonano
pobrania lub utrwalenia, pobrany lub utrwalony materiał zbędny dla postępowania
należy niezwłocznie usunąć z akt i zniszczyć.
§ 2. W wypadkach, o których mowa w § 1, za zgodą osoby badanej biegły może
również zastosować środki techniczne mające na celu kontrolę nieświadomych reakcji
organizmu tej osoby.
§ 3. Badania i czynności, o których mowa w § 1 i art. 192 § 1, wykonuje się
odpowiednio w warunkach i w sposób określony w przepisach wydanych na
podstawie art. 74 § 4.

art. 193. więcej Art. 193. § 1. Jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla
rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych, zasięga się opinii biegłego
albo biegłych.
§ 2. W celu wydania opinii można też zwrócić się do instytucji naukowej lub
specjalistycznej.
§ 2a. Do instytucji naukowej lub specjalistycznej oraz do osób, które biorą udział
w wydaniu opinii tej instytucji, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące biegłych.
§ 3. W wypadku powołania biegłych z zakresu różnych specjalności, o tym, czy
mają oni przeprowadzić badania wspólnie i wydać jedną wspólną opinię, czy opinie
odrębne, rozstrzyga organ procesowy powołujący biegłych.

art. 194. więcej Art. 194. O dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego wydaje się postanowienie,
w którym należy wskazać:
1) imię, nazwisko i specjalność biegłego lub biegłych, a w wypadku opinii
instytucji, w razie potrzeby, specjalność i kwalifikacje osób, które powinny
wziąć udział w przeprowadzeniu ekspertyzy;
2) przedmiot i zakres ekspertyzy ze sformułowaniem, w miarę potrzeby, pytań
szczegółowych;
3) termin dostarczenia opinii.

art. 195. więcej Art. 195. Do pełnienia czynności biegłego jest obowiązany nie tylko biegły
sądowy, lecz także każda osoba, o której wiadomo, że ma odpowiednią wiedzę
w danej dziedzinie.

art. 196. więcej Art. 196. § 1. Nie mogą być biegłymi osoby wymienione w art. 178, 182 i 185
oraz osoby, do których odnoszą się odpowiednie przyczyny wyłączenia wymienione
w art. 40 § 1 pkt 1–3 i 5, osoby powołane w sprawie w charakterze świadków, a także
osoby, które były świadkiem czynu.
§ 2. Jeżeli ujawnią się przyczyny wyłączenia biegłego wymienione w § 1,
wydana przez niego opinia nie stanowi dowodu, a na miejsce biegłego wyłączonego
powołuje się innego biegłego.
§ 3. Jeżeli ujawnią się powody osłabiające zaufanie do wiedzy lub bezstronności
biegłego albo inne ważne powody, powołuje się innego biegłego.

art. 197. więcej Art. 197. § 1. Biegły składa przyrzeczenie następującej treści: „Świadomy
znaczenia moich słów i odpowiedzialności przed prawem, przyrzekam uroczyście, że
powierzone mi obowiązki wykonam z całą sumiennością i bezstronnością”.
§ 2. Biegły sądowy powołuje się na przyrzeczenie złożone przy ustanowieniu go
w tym charakterze.
§ 2a. Jeżeli zachodzi uzasadniona obawa użycia przemocy lub groźby
bezprawnej wobec biegłego lub osoby najbliższej w związku z jego czynnościami,
może on zastrzec dane dotyczące miejsca zamieszkania do wyłącznej wiadomości
prokuratora lub sądu. Pisma procesowe doręcza się wówczas do instytucji, w której
biegły jest zatrudniony, lub na inny wskazany przez niego adres.
§ 3. Do biegłego stosuje się odpowiednio przepisy art. 177, art. 179–181,
art. 187, art. 188 § 2 i 4, art. 190 oraz art. 191 § 1.

art. 198. więcej Art. 198. § 1. Jeżeli jest to niezbędne do wydania opinii, sąd lub prokurator
udostępnia biegłemu poszczególne dokumenty z akt sprawy lub uwierzytelnione kopie
tych dokumentów. Dokumenty mogą być również udostępnione w postaci
elektronicznej. Biegłemu powołanemu z tego względu, że wydana przez innego
biegłego opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w niej samej
lub między różnymi innymi opiniami w tej samej sprawie, przed wydaniem opinii nie
udostępnia się tej innej opinii lub tych innych opinii. Inną opinię lub inne opinie można
udostępnić biegłemu, w niezbędnym zakresie, tylko w wyjątkowym, szczególnie
uzasadnionym wypadku, gdy przedmiot opinii powołanego biegłego bezpośrednio
dotyczy treści tej innej opinii lub tych innych opinii.
§ 1a. W wypadku udostępnienia biegłemu dokumentów z akt sprawy, również
w postaci elektronicznej, lub uwierzytelnionych kopii tych dokumentów, o których
mowa w § 1, sporządza się w formie notatki urzędowej wykaz dokumentów, których
oryginały, postać elektroniczna lub uwierzytelnione kopie zostały przed wydaniem
opinii udostępnione biegłemu. Notatka powinna być podpisana przez osobę
sporządzającą z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego oraz załączona
do akt sprawy.
§ 1b. W miarę potrzeby biegłego wzywa się do udziału w przeprowadzeniu
dowodów.
§ 2. Organ procesowy może zastrzec swoją obecność przy przeprowadzaniu
przez biegłego niektórych lub wszystkich badań, jeżeli nie wpłynie to ujemnie na
wynik badania.
§ 3. W razie potrzeby organ procesowy może wprowadzić zmiany co do zakresu
ekspertyzy lub postawionych pytań oraz stawiać pytania dodatkowe.

art. 199. więcej Art. 199. Złożone wobec biegłego albo wobec lekarza udzielającego pomocy
medycznej oświadczenia oskarżonego, dotyczące zarzucanego mu czynu, nie mogą
stanowić dowodu.

Art. 199a. Stosowanie w czasie badania przez biegłego środków technicznych
mających na celu kontrolę nieświadomych reakcji organizmu badanej osoby możliwe
jest wyłącznie za jej zgodą. Przepisu art. 199 nie stosuje się.

art. 200. więcej Art. 200. § 1. W zależności od polecenia organu procesowego biegły składa
opinię ustnie lub na piśmie.
§ 2. Opinia powinna zawierać:
1) imię, nazwisko, stopień i tytuł naukowy, specjalność i stanowisko zawodowe
biegłego;
2) imiona i nazwiska oraz pozostałe dane innych osób, które uczestniczyły
w przeprowadzeniu ekspertyzy, ze wskazaniem czynności dokonanych przez
każdą z nich;
3) w wypadku opinii instytucji – także pełną nazwę i siedzibę instytucji;
4) czas przeprowadzonych badań oraz datę wydania opinii;
5) sprawozdanie z przeprowadzonych czynności i spostrzeżeń oraz oparte na nich
wnioski;
6) podpisy wszystkich biegłych, którzy uczestniczyli w wydaniu opinii.
§ 3. Osoby, które brały udział w wydaniu opinii, mogą być, w razie potrzeby,
przesłuchiwane w charakterze biegłych, a osoby, które uczestniczyły tylko
w badaniach – w charakterze świadków.

art. 201. więcej Art. 201. Jeżeli opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność
w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie, można wezwać
ponownie tych samych biegłych lub powołać innych.

art. 202. więcej Art. 202. § 1. W celu wydania opinii o stanie zdrowia psychicznego
oskarżonego sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator, powołuje co
najmniej dwóch biegłych lekarzy psychiatrów.
§ 2. Na wniosek psychiatrów do udziału w wydaniu opinii powołuje się ponadto
biegłego lub biegłych innych specjalności.
§ 3. Do udziału w wydaniu opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego,
w zakresie zaburzeń preferencji seksualnych, sąd, a w postępowaniu
przygotowawczym prokurator, powołuje biegłego lekarza seksuologa.
§ 4. Biegli nie mogą pozostawać ze sobą w związku małżeńskim ani w innym
stosunku, który mógłby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do ich samodzielności.
§ 5. Opinia biegłych powinna zawierać stwierdzenia dotyczące zarówno
poczytalności oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i jego
aktualnego stanu zdrowia psychicznego, a zwłaszcza wskazanie, czy stan ten pozwala
oskarżonemu na udział w postępowaniu i na prowadzenie obrony w sposób
samodzielny i rozsądny, a w razie potrzeby także stwierdzenia co do okoliczności
wymienionych w art. 93b Kodeksu karnego.

art. 203. więcej Art. 203. § 1. W razie zgłoszenia przez biegłych takiej konieczności, badanie
stanu zdrowia psychicznego oskarżonego może być połączone z obserwacją
w zakładzie leczniczym tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na duże
prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo. Przepis art. 259 § 2 stosuje
się odpowiednio, chyba że oskarżony wnosi o poddanie go obserwacji.
§ 2. O potrzebie obserwacji w zakładzie leczniczym orzeka sąd, określając
miejsce i czas trwania obserwacji. W postępowaniu przygotowawczym sąd orzeka na
wniosek prokuratora. Przepisy art. 156 § 5a oraz art. 249 § 3 i 5 stosuje się
odpowiednio.
§ 3. Obserwacja w zakładzie leczniczym nie powinna trwać dłużej niż
4 tygodnie; na wniosek zakładu sąd może przedłużyć ten termin na czas określony,
niezbędny do zakończenia obserwacji; łączny czas trwania obserwacji w danej
sprawie nie może przekroczyć 8 tygodni. O zakończeniu obserwacji biegli
niezwłocznie zawiadamiają sąd.
§ 4. Na postanowienia, o których mowa w § 2 i 3, przysługuje zażalenie. Sąd
rozpoznaje zażalenie niezwłocznie.
§ 5. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz zakładów
psychiatrycznych i zakładów leczenia odwykowego przeznaczonych do wykonywania
obserwacji, w tym do wykonywania obserwacji osób pozbawionych wolności, oraz
sposób finansowania obserwacji, a także warunki zabezpieczenia zakładów dla osób
pozbawionych wolności, mając na uwadze potrzebę zapewnienia sprawnego toku
postępowania.

art. 204. więcej Art. 204. § 1. Należy wezwać tłumacza, jeżeli zachodzi potrzeba przesłuchania:
1) głuchego lub niemego, a nie wystarcza porozumienie się z nim za pomocą pisma;
2) osoby niewładającej językiem polskim.
§ 2. Należy również wezwać tłumacza, jeżeli zachodzi potrzeba przełożenia na
język polski pisma sporządzonego w języku obcym lub odwrotnie albo zapoznania
strony z treścią przeprowadzanego dowodu.
§ 3. Do tłumacza stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące biegłych.

art. 205. więcej Art. 205. § 1. Jeżeli dokonanie oględzin, przesłuchania przy użyciu urządzeń
technicznych umożliwiających przeprowadzenie tej czynności na odległość,
eksperymentu, ekspertyzy, zatrzymania rzeczy lub przeszukania wymaga czynności
technicznych, w szczególności takich jak wykonanie pomiarów, obliczeń, zdjęć,
utrwalenie śladów, można do udziału w nich wezwać specjalistów.
§ 2. Specjalistę niebędącego funkcjonariuszem organów procesowych można
wezwać, przed przystąpieniem do czynności, do złożenia następującego
przyrzeczenia: „Świadomy znaczenia powierzonej mi czynności i odpowiedzialności
przed prawem przyrzekam uroczyście, że powierzone mi obowiązki wykonam z całą
sumiennością i bezstronnością”.
§ 3. W protokole czynności przeprowadzonej z udziałem specjalistów należy
wskazać ich imiona i nazwiska, specjalność, miejsce zamieszkania, miejsce pracy
i stanowisko oraz podać rodzaj i zakres czynności wykonanych przez każdego z nich.

art. 206. więcej Art. 206. § 1. Do specjalistów stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące
biegłych, z wyjątkiem art. 194, 197, 200 i 202.
§ 2. W razie potrzeby można przesłuchiwać specjalistów w charakterze
świadków.

art. 207. więcej Art. 207. § 1. W razie potrzeby dokonuje się oględzin miejsca, osoby lub rzeczy.
§ 2. Jeżeli przedmiot może ulec przy badaniu zniszczeniu lub zniekształceniu,
część tego przedmiotu należy w miarę możności zachować w stanie niezmienionym,
a gdy to nie jest możliwe – stan ten utrwalić w inny sposób.

art. 208. więcej Art. 208. Oględzin lub badań ciała, które mogą wywołać uczucie wstydu,
powinna dokonać osoba tej samej płci, chyba że łączą się z tym szczególne trudności;
inne osoby odmiennej płci mogą być obecne tylko w razie konieczności.

art. 209. więcej Art. 209. § 1. Jeżeli zachodzi podejrzenie przestępnego spowodowania śmierci,
przeprowadza się oględziny i otwarcie zwłok.
§ 2. Oględzin zwłok dokonuje prokurator, a w postępowaniu sądowym sąd,
z udziałem biegłego lekarza, w miarę możności z zakresu medycyny sądowej.
W wypadkach niecierpiących zwłoki oględzin dokonuje Policja z obowiązkiem
niezwłocznego powiadomienia prokuratora.
§ 3. Oględzin zwłok dokonuje się na miejscu ich znalezienia. Do czasu przybycia
biegłego oraz prokuratora lub sądu przemieszczać lub poruszać zwłoki można tylko
w razie konieczności.
§ 4. Otwarcia zwłok dokonuje biegły lekarz, w miarę możności z zakresu
medycyny sądowej, w obecności prokuratora albo sądu. W postępowaniu przed sądem
art. 396 § 1 i 4 stosuje się odpowiednio.
§ 5. Do obecności przy oględzinach i otwarciu zwłok można, w razie potrzeby,
oprócz biegłego, wezwać lekarza, który ostatnio udzielił pomocy zmarłemu.
Z oględzin i otwarcia zwłok biegły sporządza opinię z zachowaniem wymagań
art. 200 § 2.

art. 210. więcej Art. 210. W celu dokonania oględzin lub otwarcia zwłok prokurator albo sąd może zarządzić wyjęcie zwłok z grobu.

art. 211. więcej Art. 211. W celu sprawdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla
sprawy można przeprowadzić, w drodze eksperymentu procesowego, doświadczenie
lub odtworzenie przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń lub ich
fragmentów.

art. 212. więcej Art. 212. W toku oględzin lub eksperymentu procesowego można dokonywać również przesłuchań lub innych czynności dowodowych.

art. 213. więcej Art. 213. § 1. W postępowaniu należy ustalić tożsamość oskarżonego, jego
numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL),
a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL – numer i nazwę dokumentu
stwierdzającego tożsamość oraz nazwę organu, który wydał dokument, a także wiek
oskarżonego, jego stosunki rodzinne i majątkowe, wykształcenie, zawód i źródła
dochodu, dane o jego karalności oraz w miarę możliwości numer telefonu i telefaksu
oraz adres poczty elektronicznej umożliwiające kontaktowanie się z oskarżonym oraz
numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile został nadany. Odnośnie do oskarżonego
będącego funkcjonariuszem publicznym w chwili popełnienia czynu lub w czasie
postępowania należy ponadto zebrać dane dotyczące przebiegu służby publicznej,
wyróżnień oraz ukarań dyscyplinarnych.
§ 1a. W razie potrzeby prokurator, inny organ prowadzący postępowanie
przygotowawcze lub sąd uzyskuje informację z systemu teleinformatycznego ministra
właściwego do spraw finansów publicznych dotyczącą stosunków majątkowych
i źródeł dochodu oskarżonego, w tym prowadzonych i zakończonych postępowań
podatkowych, na podstawie aktualnych danych znajdujących się w tym systemie.
Informację uzyskuje się drogą elektroniczną.
§ 1b. W postępowaniu w sprawach o przestępstwa w ruchu lądowym określone
w rozdziale XXI Kodeksu karnego należy także uzyskać informacje z centralnej
ewidencji kierowców oraz z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu
drogowego prowadzonej przez Policję, dotyczące oskarżonego. Jeżeli od sporządzenia
tych informacji upłynął okres 6 miesięcy, należy uzyskać je ponownie.
§ 2. Jeżeli podejrzany był już prawomocnie skazany, dla ustalenia, czy
przestępstwo zostało popełnione w warunkach art. 64 Kodeksu karnego lub
przestępstwo skarbowe – w warunkach art. 37 § 1 pkt 4 Kodeksu karnego
skarbowego, dołącza się do akt postępowania odpis lub wyciąg wyroku oraz dane
dotyczące odbycia kary; dokumenty te dołącza się także w sprawach o zbrodnie.
§ 2a. Jeżeli organ prowadzący postępowanie powziął informację
o prawomocnym skazaniu, przepis § 2 stosuje się odpowiednio do orzeczeń
skazujących wydanych przez sąd innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
§ 3. (uchylony)
§ 4. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wzór i szczegółowy
zakres informacji, o której mowa w § 1a, oraz sposób postępowania w celu jej
uzyskania, mając na względzie potrzebę uzyskania przez organ postępowania danych
niezbędnych do realizacji celów procesu, zachowanie wymogów tajemnicy ustawowo
chronionej oraz okresy rozliczeniowe przyjęte dla poszczególnych zobowiązań
podatkowych.

art. 214. więcej Art. 214. § 1. W razie potrzeby, a w szczególności gdy niezbędne jest ustalenie
danych co do właściwości i warunków osobistych oraz dotychczasowego sposobu
życia oskarżonego, sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator, zarządza
w stosunku do oskarżonego przeprowadzenie wywiadu środowiskowego przez
kuratora sądowego lub inny podmiot uprawniony na podstawie odrębnych przepisów,
a w szczególnie uzasadnionych wypadkach przez Policję.
§ 2. Przeprowadzenie wywiadu środowiskowego jest obowiązkowe:
1) w sprawach o zbrodnie;
2) w stosunku do oskarżonego, który w chwili czynu nie ukończył 21 roku życia,
jeżeli zarzucono mu popełnienie umyślnego występku przeciwko życiu.
§ 3. Wywiadu środowiskowego można nie przeprowadzać w stosunku do
oskarżonego, który nie ma w kraju stałego miejsca zamieszkania.
§ 4. Wynik wywiadu środowiskowego powinien w szczególności zawierać:
1) imię i nazwisko osoby przeprowadzającej wywiad;
2) imię i nazwisko oskarżonego;
3) zwięzły opis dotychczasowego życia oskarżonego oraz dokładne informacje
o środowisku oskarżonego, w tym rodzinnym, szkolnym lub zawodowym,
a nadto informacje o jego stanie majątkowym i źródłach dochodów;
4) informacje dotyczące stanu zdrowia oskarżonego, a także o nadużywaniu przez
niego alkoholu, środków odurzających, środków zastępczych lub substancji
psychotropowych;
5) własne spostrzeżenia i konkluzje osoby przeprowadzającej wywiad, zwłaszcza
dotyczące właściwości i warunków osobistych oraz dotychczasowego sposobu
życia oskarżonego.
§ 5. Dane o osobach, które dostarczyły informacji w ramach wywiadu
środowiskowego, osoba przeprowadzająca wywiad ujawnia jedynie na żądanie sądu,
a w postępowaniu przygotowawczym – prokuratora.
§ 6. Osoby, które dostarczyły informacji w ramach wywiadu środowiskowego,
mogą być w razie potrzeby przesłuchane w charakterze świadków.
§ 7. Policja jest obowiązana udzielić osobie przeprowadzającej wywiad pomocy
przy wykonywaniu zadań związanych z wywiadem środowiskowym w celu
zapewnienia jej bezpieczeństwa.
§ 8. Do osoby powołanej do przeprowadzenia wywiadu środowiskowego stosuje
się odpowiednio przepisy o wyłączeniu sędziego. Orzeka o tym sąd,
a w postępowaniu przygotowawczym – prokurator.
§ 9. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia, regulamin czynności
w zakresie przeprowadzania wywiadu środowiskowego oraz wzór kwestionariusza
tego wywiadu, mając na uwadze konieczność zapewnienia zebrania wyczerpujących
danych o osobie oskarżonego.

art. 215. więcej Art. 215. W razie potrzeby sąd, a w postępowaniu przygotowawczym
prokurator, może zarządzić badanie oskarżonego przez biegłych psychologów lub
lekarzy z zachowaniem zasad określonych w art. 74.

art. 216. więcej Art. 216. W razie potrzeby można przesłuchiwać w charakterze świadków osoby, które przeprowadziły wywiad.

art. 217. więcej Art. 217. § 1. Rzeczy mogące stanowić dowód w sprawie lub podlegające
zajęciu w celu zabezpieczenia kar majątkowych, środków karnych o charakterze
majątkowym, przepadku, środków kompensacyjnych albo roszczeń o naprawienie
szkody należy wydać na żądanie sądu lub prokuratora, a w wypadkach niecierpiących
zwłoki – także na żądanie Policji lub innego uprawnionego organu.
§ 2. Osobę mającą rzecz podlegającą wydaniu wzywa się do wydania jej
dobrowolnie.
§ 3. W razie zatrzymania rzeczy stosuje się odpowiednio przepis art. 228.
Protokołu można nie sporządzać, jeżeli rzecz załącza się do akt sprawy.
§ 4. Jeżeli wydania żąda Policja albo inny uprawniony organ działający we
własnym zakresie, osoba, która rzecz wyda, ma prawo niezwłocznie złożyć wniosek
o sporządzenie i doręczenie jej postanowienia sądu lub prokuratora o zatwierdzeniu
zatrzymania, o czym należy ją pouczyć. Doręczenie powinno nastąpić w terminie
14 dni od zatrzymania rzeczy.
§ 5. W razie odmowy dobrowolnego wydania rzeczy można przeprowadzić jej
odebranie. Przepisy art. 220 § 3 i art. 229 stosuje się odpowiednio.

art. 218. więcej Art. 218. § 1. Urzędy, instytucje i podmioty prowadzące działalność w
dziedzinie poczty lub działalność telekomunikacyjną, urzędy celno-skarbowe oraz
instytucje i przedsiębiorstwa transportowe obowiązane są wydać sądowi lub
prokuratorowi, na żądanie zawarte w postanowieniu, korespondencję i przesyłki oraz
dane, o których mowa w art. 180c i art. 180d ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. z 2018 r. poz. 1954, z późn. zm.4)
), jeżeli mają znaczenie
dla toczącego się postępowania. Tylko sąd lub prokurator mają prawo je otwierać lub
zarządzić ich otwarcie.
§ 2. Postanowienie, o którym mowa w § 1, doręcza się adresatom
korespondencji oraz abonentowi telefonu lub nadawcy, którego wykaz połączeń lub
innych przekazów informacji został wydany. Doręczenie postanowienia może być
odroczone na czas oznaczony, niezbędny ze względu na dobro sprawy, lecz nie później
niż do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.
§ 3. Pozbawioną znaczenia dla postępowania karnego korespondencję i przesyłki
należy niezwłocznie zwrócić właściwym urzędom, instytucjom lub
przedsiębiorstwom wymienionym w § 1.

Art. 218a. § 1. Urzędy, instytucje i podmioty prowadzące działalność
telekomunikacyjną obowiązane są niezwłocznie zabezpieczyć, na żądanie sądu lub
prokuratora zawarte w postanowieniu, na czas określony, nieprzekraczający jednak 90 dni, dane informatyczne przechowywane w urządzeniach zawierających te dane na
nośniku lub w systemie informatycznym. Przepis art. 218 § 2 zdanie drugie stosuje się
odpowiednio.
§ 2. Pozbawione znaczenia dla postępowania karnego dane informatyczne,
o których mowa w § 1, należy niezwłocznie zwolnić spod zabezpieczenia.

Art. 218b. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw łączności, ministrem właściwym do spraw informatyzacji, Ministrem
Obrony Narodowej oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi,
w drodze rozporządzenia, sposób technicznego przygotowania systemów i sieci
służących do przekazywania informacji – do gromadzenia danych, o których mowa
w art. 218 § 1, niestanowiących treści rozmowy telefonicznej lub innego przekazu
informacji, a także sposoby zabezpieczania danych informatycznych w urządzeniach
zawierających te dane oraz w systemach i na informatycznych nośnikach danych,
mając na uwadze konieczność zabezpieczenia tych danych przed ich utratą,
zniekształceniem lub nieuprawnionym ujawnieniem.

art. 219. więcej Art. 219. § 1. W celu wykrycia lub zatrzymania albo przymusowego
doprowadzenia osoby podejrzanej, a także w celu znalezienia rzeczy mogących
stanowić dowód w sprawie lub podlegających zajęciu w postępowaniu karnym, można
dokonać przeszukania pomieszczeń i innych miejsc, jeżeli istnieją uzasadnione
podstawy do przypuszczenia, że osoba podejrzana lub wymienione rzeczy tam się
znajdują.
§ 2. W celu znalezienia rzeczy wymienionych w § 1 i pod warunkiem
określonym w tym przepisie oraz z uwzględnieniem zasad i granic określonych
w art. 227 można też dokonać przeszukania osoby, jej odzieży i podręcznych
przedmiotów

art. 220. więcej Art. 220. § 1. Przeszukania może dokonać prokurator albo na polecenie sądu lub
prokuratora Policja, a w wypadkach wskazanych w ustawie – także inny organ.
§ 2. Postanowienie sądu lub prokuratora należy okazać osobie, u której
przeszukanie ma być przeprowadzone.
§ 3. W wypadkach niecierpiących zwłoki, jeżeli postanowienie sądu lub
prokuratora nie mogło zostać wydane, organ dokonujący przeszukania okazuje nakaz
kierownika swojej jednostki lub legitymację służbową, a następnie zwraca się niezwłocznie do sądu lub prokuratora o zatwierdzenie przeszukania. Postanowienie
sądu lub prokuratora w przedmiocie zatwierdzenia należy doręczyć osobie, u której
dokonano przeszukania, w terminie 7 dni od daty czynności na zgłoszone do protokołu
żądanie tej osoby. O prawie zgłoszenia żądania należy ją pouczyć.

art. 221. więcej Art. 221. § 1. Przeszukania zamieszkałych pomieszczeń można dokonać
w porze nocnej tylko w wypadkach niecierpiących zwłoki; za porę nocną uważa się
czas od godziny 22 do godziny 6.
§ 2. Przeszukanie rozpoczęte za dnia można prowadzić nadal mimo nastania pory
nocnej.
§ 3. W porze nocnej można przeszukać lokale dostępne w tym czasie dla
nieokreślonej liczby osób albo służące do przechowywania przedmiotów.

art. 222. więcej Art. 222. § 1. Przy rozpoczęciu przeszukania pomieszczenia lub miejsca
zamkniętego, należącego do instytucji państwowej lub samorządowej, należy
o zamierzonym przeszukaniu zawiadomić kierownika tej instytucji lub jego zastępcę
albo organ nadrzędny i dopuścić ich do udziału w czynności.
§ 2. Przeszukanie pomieszczenia zajętego przez wojsko może nastąpić jedynie
w obecności dowódcy lub osoby przez niego wyznaczonej.

art. 223. więcej Art. 223. Przeszukania osoby i odzieży na niej należy dokonywać w miarę możności za pośrednictwem osoby tej samej płci.

art. 224. więcej Art. 224. § 1. Osobę, u której ma nastąpić przeszukanie, należy przed
rozpoczęciem czynności zawiadomić o jej celu i wezwać do wydania poszukiwanych
przedmiotów.
§ 2. Podczas przeszukania ma prawo być obecna osoba wymieniona w § 1 oraz
osoba przybrana przez prowadzącego czynność. Ponadto może być obecna osoba
wskazana przez tego, u kogo dokonuje się przeszukania, jeżeli nie uniemożliwia to
przeszukania albo nie utrudnia go w istotny sposób.
§ 3. Jeżeli przy przeszukaniu nie ma na miejscu gospodarza lokalu, należy do
przeszukania przywołać przynajmniej jednego dorosłego domownika lub sąsiada.

art. 225. więcej Art. 225. § 1. Jeżeli kierownik instytucji państwowej lub samorządowej albo też
osoba, u której dokonano zatrzymania rzeczy lub u której przeprowadza się
przeszukanie, oświadczy, że wydane lub znalezione przy przeszukaniu pismo lub inny
dokument zawiera informacje niejawne lub wiadomości objęte tajemnicą zawodową
lub inną tajemnicą prawnie chronioną albo ma charakter osobisty, organ
przeprowadzający czynność przekazuje niezwłocznie pismo lub inny dokument bez
jego odczytania prokuratorowi lub sądowi w opieczętowanym opakowaniu.
§ 2. Tryb wskazany w § 1 nie obowiązuje w stosunku do pism lub innych
dokumentów, które zawierają informacje niejawne o klauzuli „zastrzeżone” lub
„poufne” albo dotyczą tajemnicy zawodowej lub innej tajemnicy prawnie chronionej,
jeżeli ich posiadaczem jest osoba podejrzana o popełnienie przestępstwa, ani
w stosunku do pism lub innych dokumentów o charakterze osobistym, których jest ona
posiadaczem, autorem lub adresatem.
§ 3. Jeżeli obrońca lub inna osoba, od której żąda się wydania rzeczy lub u której
dokonuje się przeszukania, oświadczy, że wydane lub znalezione w toku przeszukania
pisma lub inne dokumenty obejmują okoliczności związane z wykonywaniem funkcji
obrońcy, organ dokonujący czynności pozostawia te dokumenty wymienionej osobie
bez zapoznawania się z ich treścią lub wyglądem. Jeżeli jednak oświadczenie osoby
niebędącej obrońcą budzi wątpliwości, organ dokonujący czynności przekazuje te
dokumenty z zachowaniem rygorów określonych w § 1 sądowi, który po zapoznaniu
się z dokumentami zwraca je w całości lub w części, z zachowaniem rygorów
określonych w § 1, osobie, od której je zabrano, albo wydaje postanowienie o ich
zatrzymaniu dla celów postępowania.
§ 4. Wydaną, odebraną lub znalezioną w toku przeszukania dokumentację
psychiatryczną organ przeprowadzający czynność przekazuje, z zachowaniem
rygorów określonych w § 1, sądowi lub prokuratorowi.

art. 226. więcej Art. 226. W kwestii wykorzystania dokumentów zawierających informacje
niejawne lub tajemnicę zawodową, jako dowodów w postępowaniu karnym, stosuje
się odpowiednio zakazy i ograniczenia określone w art. 178–181. Jednakże
w postępowaniu przygotowawczym o wykorzystaniu, jako dowodów, dokumentów
zawierających tajemnicę lekarską decyduje prokurator.

art. 227. więcej Art. 227. Przeszukanie lub zatrzymanie rzeczy powinno być dokonane zgodnie
z celem tej czynności, z zachowaniem umiaru, oraz w granicach niezbędnych dla
osiągnięcia celu tych czynności przy zachowaniu należytej staranności,
w poszanowaniu prywatności i godności osób, których ta czynność dotyczy, oraz bez
wyrządzania niepotrzebnych szkód i dolegliwości.

art. 228. więcej Art. 228. § 1. Przedmioty wydane lub znalezione w czasie przeszukania należy
po dokonaniu oględzin, sporządzeniu spisu i opisu zabrać albo oddać na przechowanie
osobie godnej zaufania z zaznaczeniem obowiązku przedstawienia na każde żądanie
organu prowadzącego postępowanie.
§ 2. Tak samo należy postąpić ze znalezionymi w czasie przeszukania
przedmiotami mogącymi stanowić dowód innego przestępstwa, podlegającymi
przepadkowi lub których posiadanie jest zabronione.
§ 3. Osobom zainteresowanym należy natychmiast wręczyć pokwitowanie
stwierdzające, jakie przedmioty i przez kogo zostały zatrzymane.

art. 229. więcej Art. 229. Protokół zatrzymania rzeczy lub przeszukania powinien, oprócz
wymagań wymienionych w art. 148 i art. 148a, zawierać oznaczenie sprawy, z którą
zatrzymanie rzeczy lub przeszukanie ma związek, oraz podanie dokładnej godziny
rozpoczęcia i zakończenia czynności, dokładną listę zatrzymanych rzeczy i w miarę
potrzeby ich opis, a nadto wskazanie polecenia sądu lub prokuratora. Jeżeli polecenie
nie zostało uprzednio wydane, zamieszcza się w protokole wzmiankę
o poinformowaniu osoby, u której czynność przeprowadzono, że na jej wniosek
otrzyma postanowienie w przedmiocie zatwierdzenia czynności.

art. 230. więcej Art. 230. § 1. Jeżeli zatrzymanie rzeczy lub przeszukanie nastąpiło bez
uprzedniego polecenia sądu lub prokuratora, a w ciągu 7 dni od dnia czynności nie
nastąpiło jej zatwierdzenie, należy niezwłocznie zwrócić zatrzymane rzeczy osobie
uprawnionej, chyba że nastąpiło dobrowolne wydanie, a osoba ta nie złożyła wniosku,
o którym mowa w art. 217 § 4.
§ 2. Należy również zwrócić osobie uprawnionej zatrzymane rzeczy
niezwłocznie po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego. Jeżeli
wyniknie spór co do własności rzeczy, a nie ma dostatecznych danych do
niezwłocznego rozstrzygnięcia, odsyła się osoby zainteresowane na drogę procesu
cywilnego.
§ 3. Rzeczy, których posiadanie jest zabronione, przekazuje się właściwemu
urzędowi lub instytucji. Jeżeli rzeczy mają wartość naukową, artystyczną lub
historyczną, na wniosek lub za zgodą muzeum, można je przekazać temu muzeum.

art. 231. więcej Art. 231. § 1.Jeżeli powstaje wątpliwość, komu należy wydać zatrzymaną rzecz,
sąd, referendarz sądowy lub prokurator składa ją do depozytu sądowego albo oddaje osobie godnej zaufania aż do wyjaśnienia uprawnienia do odbioru. Przepisy
o likwidacji depozytów i nieodebranych rzeczy stosuje się odpowiednio.
§ 2. Przedmioty o wartości naukowej, artystycznej lub historycznej oddaje się na
przechowanie muzeum lub innej właściwej instytucji.

art. 232. więcej Art. 232. § 1. Przedmioty ulegające szybkiemu zniszczeniu lub takie, których
przechowywanie byłoby połączone z niewspółmiernymi kosztami lub nadmiernymi
trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie wartości rzeczy, można sprzedać
według trybu określonego dla właściwych organów postępowania wykonawczego.
Postanowienie w przedmiocie sprzedaży w postępowaniu przygotowawczym może
wydać prokurator, a w postępowaniu sądowym sąd lub referendarz sądowy.
§ 2. Uzyskaną kwotę pieniężną przekazuje się do depozytu sądowego.
§ 3. O czasie i warunkach sprzedaży należy w miarę możności zawiadomić
oskarżonego oraz inne zainteresowane osoby.

Art. 232a. § 1. Przedmioty i substancje stwarzające niebezpieczeństwo dla życia
lub zdrowia, a w szczególności broń, amunicję, materiały wybuchowe lub łatwopalne,
materiały radioaktywne, substancje trujące, duszące lub parzące, środki odurzające,
substancje psychotropowe lub ich preparaty oraz prekursory kategorii 1, a także
wyroby tytoniowe i napoje alkoholowe, przechowuje się w miejscu i w sposób
zapewniający ich należyte zabezpieczenie.
§ 2. Jeżeli dla zapewnienia prawidłowego toku postępowania wystarczające jest
przechowywanie próbek w ilości niezbędnej do przeprowadzenia badań przedmiotów
lub substancji, o których mowa w § 1, sąd właściwy do rozpoznania sprawy lub
referendarz sądowy na wniosek prokuratora, niezwłocznie zarządza zniszczenie
w całości lub w części pozostałych ilości przedmiotów lub substancji zbędnych do
przeprowadzenia badań.
§ 3. Jeżeli sąd lub referendarz sądowy zarządził zniszczenie w części
przedmiotów lub substancji, o których mowa w § 1, wskazuje jednocześnie
w postanowieniu miejsce i czas przechowywania ich pozostałej części w ilości
niezbędnej do przeprowadzenia badań.
§ 4. Przedmioty i substancje stwarzające bezpośrednie niebezpieczeństwo dla
życia lub zdrowia przez możliwość eksplozji materiałów wybuchowych lub
łatwopalnych, innego gwałtownego wyzwolenia energii, rozprzestrzeniania się substancji trujących, duszących lub parzących, wyzwolenia energii jądrowej lub
promieniowania jonizującego albo których przechowywanie w niezmienionym stanie
nie jest możliwe, można zniszczyć przed wydaniem postanowienia, o którym mowa
w § 2.
§ 5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, podmioty uprawnione do
przechowywania oraz zniszczenia przedmiotów i substancji, o których mowa w § 1,
oraz ich próbek, szczegółowe warunki, sposób oraz miejsca ich przechowywania,
a także warunki i sposób ich zniszczenia, mając na uwadze potrzebę zapewnienia
prawidłowego toku postępowania i jego koszty.

Art. 232b. § 1 W stanie zagrożenia epidemicznego lub stanie epidemii zajęte
przedmioty mające znaczenie dla zdrowia lub bezpieczeństwa publicznego, można
nieodpłatnie przekazać podmiotom leczniczym, Państwowej Straży Pożarnej, Siłom
Zbrojnym Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Straży Granicznej oraz instytucjom
państwowym i samorządowym. Art. 192 Kodeksu karnego wykonawczego stosuje się
odpowiednio.
§ 2. Postanowienie o nieodpłatnym przekazaniu przedmiotów wydaje
w postępowaniu przygotowawczym prokurator, a po wniesieniu aktu oskarżenia sąd
właściwy do rozpoznania sprawy.
§ 3. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 2, przysługuje zażalenie.
Wniesienie zażalenia nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego postanowienia.

art. 233. więcej Art. 233. Oddając na przechowanie krajowe środki płatnicze lub wartości
dewizowe, organ, przekazując je, określa charakter depozytu i sposób rozporządzenia
oddanymi na przechowanie wartościami.

art. 234. więcej Art. 234. Rozporządzenia przedmiotem dokonane po jego odebraniu lub
zabezpieczeniu są bezskuteczne w stosunku do Skarbu Państwa.

art. 235. więcej Art. 235. Sąd lub referendarz sądowy dokonuje czynności przewidzianych
w tym rozdziale w postępowaniu sądowym, a prokurator w postępowaniu
przygotowawczym, chyba że ustawa stanowi inaczej.

art. 236. więcej Art. 236. § 1. Na postanowienie dotyczące przeszukania, zatrzymania rzeczy
i w przedmiocie dowodów rzeczowych oraz na inne czynności przysługuje zażalenie
osobom, których prawa zostały naruszone; zażalenie na postanowienie wydane lub czynność dokonaną w postępowaniu przygotowawczym rozpoznaje sąd rejonowy,
w okręgu którego prowadzone jest postępowanie.
§ 2. Jeżeli jednak postanowienie albo zarządzenie wydał referendarz sądowy,
stosuje się art. 93a § 3 i 4.

Art. 236a. Przepisy rozdziału niniejszego stosuje się odpowiednio do
dysponenta i użytkownika urządzenia zawierającego dane informatyczne lub systemu
informatycznego, w zakresie danych przechowywanych w tym urządzeniu lub
systemie albo na nośniku znajdującym się w jego dyspozycji lub użytkowaniu, w tym
korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną.

art. 237. więcej Art. 237. § 1. Po wszczęciu postępowania sąd na wniosek prokuratora może
zarządzić kontrolę i utrwalanie treści rozmów telefonicznych w celu wykrycia
i uzyskania dowodów dla toczącego się postępowania lub zapobieżenia popełnieniu
nowego przestępstwa.
§ 2. W wypadkach niecierpiących zwłoki kontrolę i utrwalanie treści rozmów
telefonicznych może zarządzić prokurator, który jest obowiązany zwrócić się
w terminie 3 dni do sądu z wnioskiem o zatwierdzenie postanowienia. Sąd wydaje
postanowienie w przedmiocie wniosku w terminie 5 dni na posiedzeniu bez udziału
stron. W wypadku niezatwierdzenia postanowienia prokuratora sąd w postanowieniu
wydanym w przedmiocie wniosku zarządza zniszczenie wszystkich utrwalonych
zapisów. Zaskarżenie postanowienia wstrzymuje jego wykonanie.
§ 3. Kontrola i utrwalanie treści rozmów telefonicznych są dopuszczalne tylko
wtedy, gdy toczące się postępowanie lub uzasadniona obawa popełnienia nowego
przestępstwa dotyczy:
1) zabójstwa;
2) narażenia na niebezpieczeństwo powszechne lub sprowadzenia katastrofy;
3) handlu ludźmi;
4) uprowadzenia osoby;
5) wymuszania okupu;
6) uprowadzenia statku powietrznego lub wodnego;
7) rozboju, kradzieży rozbójniczej lub wymuszenia rozbójniczego;
8) zamachu na niepodległość lub integralność państwa;
9) zamachu na konstytucyjny ustrój państwa lub jego naczelne organy, albo na
jednostkę Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej;
10) szpiegostwa lub ujawnienia informacji niejawnych o klauzuli tajności „tajne” lub
„ściśle tajne”;
11) gromadzenia broni, materiałów wybuchowych lub radioaktywnych;
12) fałszowania oraz obrotu fałszywymi pieniędzmi, środkami lub instrumentami
płatniczymi albo zbywalnymi dokumentami uprawniającymi do otrzymania
sumy pieniężnej, towaru, ładunku albo wygranej rzeczowej albo zawierającymi
obowiązek wpłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach lub stwierdzenie
uczestnictwa w spółce;
12a) podrabiania lub przerabiania faktur lub używania faktur podrobionych lub
przerobionych w zakresie okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie
dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu albo
zwrotu innej należności o charakterze podatkowym oraz wystawiania i używania
faktur poświadczających nieprawdę co do okoliczności faktycznych mogących
mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej
zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym;
13) wytwarzania, przetwarzania, obrotu i przemytu środków odurzających,
prekursorów, środków zastępczych lub substancji psychotropowych;
14) zorganizowanej grupy przestępczej;
15) mienia znacznej wartości;
16) użycia przemocy lub groźby bezprawnej w związku z postępowaniem karnym;
16a) składania fałszywych zeznań oraz przedstawienia przez biegłego, rzeczoznawcę
lub tłumacza fałszywej opinii, ekspertyzy lub tłumaczenia;
16b) fałszywego oskarżenia innej osoby o popełnienie przestępstwa, przestępstwa
skarbowego lub wykroczenia skarbowego;
16c) tworzenia fałszywych dowodów lub innych podstępnych zabiegów, kierujących
przeciwko innej osobie ściganie o przestępstwo, przestępstwo skarbowe lub
wykroczenie skarbowe albo podejmowania takich zabiegów w toku
postępowania;
16d) zatajenia dowodów niewinności osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa,
przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego;
16e) zawiadomienia organu powołanego do ścigania o niepopełnionym przestępstwie
lub przestępstwie skarbowym;
16f) poplecznictwa;
16g) niezawiadomienia o przestępstwie;
17) łapownictwa i płatnej protekcji;
18) stręczycielstwa, kuplerstwa i sutenerstwa;
19) przestępstw określonych w rozdziale XVI ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 i 2128) oraz w art. 5–8 Rzymskiego
Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego, sporządzonego w Rzymie dnia
17 lipca 1998 r. (Dz. U. z 2003 r. poz. 708 oraz z 2018 r. poz. 1753), zwanego
dalej „Statutem”.
§ 3a. Kontrola i utrwalanie treści rozmów telefonicznych są dopuszczalne
również w celu ujawnienia mienia zagrożonego przepadkiem, o którym mowa w art.
45 § 2 Kodeksu karnego albo art. 33 § 2 Kodeksu karnego skarbowego.
§ 4. Kontrola i utrwalanie treści rozmów telefonicznych są dopuszczalne
w stosunku do osoby podejrzanej, oskarżonego oraz w stosunku do pokrzywdzonego
lub innej osoby, z którą może się kontaktować oskarżony albo która może mieć
związek ze sprawcą lub z grożącym przestępstwem.
§ 5. Urzędy i instytucje prowadzące działalność telekomunikacyjną oraz
przedsiębiorca telekomunikacyjny w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. –
Prawo telekomunikacyjne, obowiązani są umożliwić wykonanie postanowienia sądu
lub prokuratora w zakresie przeprowadzenia kontroli rozmów telefonicznych oraz
zapewnić rejestrowanie faktu przeprowadzenia takiej kontroli.
§ 6. Prawo odtwarzania zapisów ma sąd lub prokurator, a w wypadkach
niecierpiących zwłoki, za zgodą sądu lub prokuratora, także Policja.
§ 7. Prawo zapoznawania się z rejestrem przeprowadzonych kontroli rozmów
telefonicznych ma sąd, a w postępowaniu przygotowawczym – prokurator.
§ 8. (uchylony)

Art. 237a. Jeżeli w wyniku kontroli uzyskano dowód popełnienia przez osobę,
wobec której kontrola była stosowana, innego przestępstwa ściganego z urzędu lub
przestępstwa skarbowego niż przestępstwo objęte zarządzeniem kontroli, lub
przestępstwa ściganego z urzędu lub przestępstwa skarbowego popełnionego przez inną osobę niż objętą zarządzeniem kontroli, prokurator podejmuje decyzję
w przedmiocie wykorzystania tego dowodu w postępowaniu karnym.

Art. 237b. (uchylony)

art. 238. więcej Art. 238. § 1. Kontrola i utrwalanie rozmów telefonicznych mogą być
wprowadzone najwyżej na okres 3 miesięcy, z możliwością przedłużenia,
w szczególnie uzasadnionym wypadku, na okres najwyżej dalszych 3 miesięcy.
§ 2. Kontrola powinna być zakończona niezwłocznie po ustaniu przyczyn
wymienionych w art. 237 § 1–3, najpóźniej jednak z upływem okresu, na który została
wprowadzona.
§ 3. Prokurator po zakończeniu kontroli wnosi o zarządzenie zniszczenia
wszystkich utrwalonych zapisów, jeżeli w całości nie mają znaczenia dla
postępowania karnego. Sąd orzeka w przedmiocie wniosku niezwłocznie, na
posiedzeniu bez udziału stron.
§ 4. Po zakończeniu postępowania przygotowawczego prokurator wnosi
o zarządzenie zniszczenia utrwalonych zapisów w części, w jakiej nie mają znaczenia
dla postępowania karnego, w którym zarządzono kontrolę i utrwalanie rozmów
telefonicznych, oraz nie stanowią dowodu, o którym mowa w art. 237a. Sąd orzeka
w przedmiocie wniosku na posiedzeniu, w którym mogą wziąć udział strony.
§ 5. Z wnioskiem o zarządzenie zniszczenia utrwalonych zapisów, nie wcześniej
niż po zakończeniu postępowania przygotowawczego, może wystąpić także osoba
wymieniona w art. 237 § 4. Sąd orzeka w przedmiocie wniosku na posiedzeniu,
w którym mogą wziąć udział strony oraz wnioskodawca.

art. 239. więcej Art. 239. § 1. Ogłoszenie postanowienia o kontroli i utrwalaniu rozmów
telefonicznych osobie, której ono dotyczy, może być odroczone na czas niezbędny ze
względu na dobro sprawy.
§ 2. Ogłoszenie postanowienia, o którym mowa w § 1, w postępowaniu
przygotowawczym może być odroczone nie później niż do czasu zakończenia tego
postępowania.

art. 240. więcej Art. 240. Na postanowienie dotyczące kontroli i utrwalania rozmów
telefonicznych przysługuje zażalenie. Osoba, której dotyczy postanowienie, może
w zażaleniu domagać się zbadania zasadności oraz legalności kontroli i utrwalania
rozmów telefonicznych. Zażalenie na postanowienie prokuratora rozpoznaje sąd.

art. 241. więcej Art. 241. Przepisy rozdziału niniejszego stosuje się odpowiednio do kontroli
oraz do utrwalania przy użyciu środków technicznych treści innych rozmów lub
przekazów informacji, w tym korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną.

art. 242. więcej Art. 242. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw informatyzacji, Ministrem Obrony Narodowej oraz ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia, sposób technicznego
przygotowania sieci służących do przekazywania informacji, do kontroli rozmów
telefonicznych lub innych przekazów informacji dokonywanych z wykorzystaniem
tych sieci oraz sposób dokonywania, rejestracji, przechowywania, odtwarzania
i niszczenia zapisów z kontrolowanych rozmów telefonicznych oraz treści innych
rozmów lub przekazów informacji, w tym korespondencji przesyłanej pocztą
elektroniczną, mając na uwadze konieczność właściwego zabezpieczenia
dokonywanych zapisów przed ich utratą, zniekształceniem lub nieuprawnionym
ujawnieniem.

art. 243. więcej Art. 243. § 1. Każdy ma prawo ująć osobę na gorącym uczynku przestępstwa lub
w pościgu podjętym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa, jeżeli zachodzi obawa
ukrycia się tej osoby lub nie można ustalić jej tożsamości.
§ 2. Osobę ujętą należy niezwłocznie oddać w ręce Policji.

art. 244. więcej Art. 244. § 1. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje
uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo, a zachodzi obawa
ucieczki lub ukrycia się tej osoby albo zatarcia śladów przestępstwa bądź też nie
można ustalić jej tożsamości albo istnieją przesłanki do przeprowadzenia przeciwko
tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym.
§ 1a. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione
przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby
wspólnie zamieszkującej, a zachodzi obawa, że ponownie popełni przestępstwo z użyciem przemocy wobec tej osoby, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego
przestępstwa grozi.
§ 1b. Policja zatrzymuje osobę podejrzaną, jeśli przestępstwo, o którym mowa
w § 1a, zostało popełnione przy użyciu broni palnej, noża lub innego niebezpiecznego
przedmiotu, a zachodzi obawa, że ponownie popełni ona przestępstwo z użyciem
przemocy wobec osoby wspólnie zamieszkującej, zwłaszcza gdy popełnieniem
takiego przestępstwa grozi.
§ 2. Zatrzymanego należy natychmiast poinformować o przyczynach
zatrzymania i o przysługujących mu prawach, w tym o prawie do skorzystania
z pomocy adwokata lub radcy prawnego, do korzystania z bezpłatnej pomocy
tłumacza, jeżeli nie włada w wystarczającym stopniu językiem polskim, do złożenia
oświadczenia i odmowy złożenia oświadczenia, do otrzymania odpisu protokołu
zatrzymania, do dostępu do pierwszej pomocy medycznej oraz o prawach wskazanych
w art. 245, art. 246 § 1 i art. 612 § 2, jak również o treści art. 248 § 1 i 2, a także
wysłuchać go.
§ 3. Z zatrzymania sporządza się protokół, w którym należy podać imię,
nazwisko i funkcję dokonującego tej czynności, imię i nazwisko osoby zatrzymanej,
a w razie niemożności ustalenia tożsamości – jej rysopis oraz dzień, godzinę, miejsce
i przyczynę zatrzymania z podaniem, o jakie przestępstwo się ją podejrzewa. Należy
także wciągnąć do protokołu złożone przez zatrzymanego oświadczenia oraz
zaznaczyć udzielenie mu informacji o przysługujących prawach. Odpis protokołu
doręcza się zatrzymanemu.
§ 4. Niezwłocznie po zatrzymaniu osoby podejrzanej należy przystąpić do
zebrania niezbędnych danych, a także o zatrzymaniu zawiadomić prokuratora.
W razie istnienia podstaw, o których mowa w art. 258 § 1–3, należy wystąpić do
prokuratora w sprawie skierowania do sądu wniosku o tymczasowe aresztowanie.
§ 5. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
pouczenia, o którym mowa w § 2, zawierającego w szczególności informacje
o przysługujących zatrzymanemu uprawnieniach: do korzystania z bezpłatnej pomocy
tłumacza, do złożenia oświadczenia i odmowy złożenia oświadczenia, do otrzymania
odpisu protokołu zatrzymania, do dostępu do pierwszej pomocy medycznej, jak
również o prawach wskazanych w § 2, w art. 245, art. 246 § 1 oraz art. 612 § 2 oraz informację o treści art. 248 § 1 i 2, mając na względzie konieczność zrozumienia
pouczenia także przez osoby niekorzystające z pomocy pełnomocnika.

art. 245. więcej Art. 245. § 1. Zatrzymanemu na jego żądanie należy niezwłocznie umożliwić
nawiązanie w dostępnej formie kontaktu z adwokatem lub radcą prawnym, a także
bezpośrednią z nimi rozmowę; w wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych
szczególnymi okolicznościami, zatrzymujący może zastrzec, że będzie przy niej
obecny.
§ 2. Przepis art. 517j § 1 oraz przepisy wydane na podstawie art. 517j § 2 stosuje
się odpowiednio.
§ 3. Przepisy art. 261 stosuje się odpowiednio, z tym że zawiadomienie
następuje na żądanie zatrzymanego.

art. 246. więcej Art. 246. § 1. Zatrzymanemu przysługuje zażalenie do sądu. W zażaleniu
zatrzymany może się domagać zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości
jego zatrzymania.
§ 2. Zażalenie przekazuje się niezwłocznie sądowi rejonowemu miejsca
zatrzymania lub prowadzenia postępowania, który również niezwłocznie je
rozpoznaje.
§ 3. W razie uznania bezzasadności lub nielegalności zatrzymania sąd zarządza
natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego.
§ 4. W wypadku stwierdzenia bezzasadności, nielegalności lub
nieprawidłowości zatrzymania sąd zawiadamia o tym prokuratora i organ przełożony
nad organem, który dokonał zatrzymania.
§ 5. W razie zbiegu zażaleń na zatrzymanie i tymczasowe aresztowanie można
rozpoznać je łącznie.

art. 247. więcej Art. 247. § 1. Prokurator może zarządzić zatrzymanie i przymusowe
doprowadzenie osoby podejrzanej albo podejrzanego, jeżeli zachodzi uzasadniona
obawa, że:
1) nie stawią się na wezwanie w celu przeprowadzenia z ich udziałem czynności,
o których mowa w art. 313 § 1 lub art. 314, albo badań lub czynności, o których
mowa w art. 74 § 2 lub 3;
2) mogą w inny bezprawny sposób utrudniać postępowanie.
§ 2. Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie, o którym mowa w § 1, może
także nastąpić, gdy zachodzi potrzeba niezwłocznego zastosowania środka
zapobiegawczego.
§ 3. W związku z zatrzymaniem można też zarządzić przeszukanie. Przepisy
art. 220–222 i art. 224 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Niezwłocznie po doprowadzeniu przeprowadza się z udziałem
zatrzymanego czynności wskazane w § 1, a po ich dokonaniu należy zwolnić go, o ile
nie zachodzi potrzeba stosowania środka zapobiegawczego.
§ 5. Rozstrzygając w przedmiocie środka zapobiegawczego, prokurator
niezwłocznie zwalnia zatrzymanego albo występuje do sądu z wnioskiem
o zastosowanie tymczasowego aresztowania.
§ 6. Do zatrzymania, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio art. 246.
§ 7. Zarządzenia, o których mowa w § 1, wykonuje Policja lub inne organy, o
których mowa w art. 312, w zakresie swych właściwości, jeżeli ustawa uprawnia je do
zatrzymywania osoby. Zarządzenia dotyczące zatrzymania i przymusowego
doprowadzenia żołnierza w czynnej służbie wojskowej, z wyjątkiem terytorialnej
służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie, w sprawach niezwiązanych z
wykonywaniem obowiązków służbowych, wykonują właściwe organy wojskowe.

art. 248. więcej Art. 248. § 1. Zatrzymanego należy natychmiast zwolnić, gdy ustanie przyczyna
zatrzymania, a także jeżeli w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przez uprawniony
organ nie zostanie on przekazany do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem
o zastosowanie tymczasowego aresztowania; należy go także zwolnić na polecenie
sądu lub prokuratora.
§ 2. Zatrzymanego należy zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania go
do dyspozycji sądu nie doręczono mu postanowienia o zastosowaniu wobec niego
tymczasowego aresztowania albo nie ogłoszono mu tego postanowienia na
posiedzeniu przeprowadzonym w sposób określony w art. 250 § 3b.
§ 3. Ponowne zatrzymanie osoby podejrzanej na podstawie tych samych faktów
i dowodów jest niedopuszczalne.

art. 249. więcej Art. 249. § 1. Środki zapobiegawcze można stosować w celu zabezpieczenia
prawidłowego toku postępowania, a wyjątkowo także w celu zapobiegnięcia
popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa; można je stosować
tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, że
oskarżony popełnił przestępstwo.
§ 2. W postępowaniu przygotowawczym można stosować środki zapobiegawcze
tylko względem osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu
zarzutów.
§ 3. Przed zastosowaniem środka zapobiegawczego sąd albo prokurator
stosujący środek przesłuchuje oskarżonego, chyba że jest to niemożliwe z powodu
jego ukrywania się lub jego nieobecności w kraju. Należy dopuścić do udziału
w przesłuchaniu ustanowionego obrońcę, jeżeli się stawi; zawiadomienie obrońcy
o terminie przesłuchania nie jest obowiązkowe, chyba że oskarżony o to wnosi, a nie
utrudni to przeprowadzenia czynności. O terminie przesłuchania sąd zawiadamia
prokuratora.
§ 4. Środki zapobiegawcze mogą być stosowane aż do chwili rozpoczęcia
wykonania kary. Przepis niniejszy stosuje się do tymczasowego aresztowania tylko
w razie orzeczenia kary pozbawienia wolności.
§ 5. Prokurator i obrońca mają prawo wziąć udział w posiedzeniu sądu
dotyczącym przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania oraz rozpoznania
zażalenia na zastosowanie lub przedłużenie tego środka zapobiegawczego. Na żądanie
oskarżonego, który nie ma obrońcy, wyznacza się do tej czynności obrońcę z urzędu.
Zarządzenie może wydać także referendarz sądowy. Niestawiennictwo obrońcy lub
prokuratora należycie zawiadomionych o terminie nie tamuje rozpoznania sprawy.

Art. 249a. § 1. Podstawę orzeczenia o zastosowaniu lub przedłużeniu
tymczasowego aresztowania mogą stanowić ustalenia poczynione na podstawie:
1) dowodów jawnych dla oskarżonego i jego obrońcy;
2) dowodów z zeznań świadków, o których mowa w art. 250 § 2b.
§ 2. Sąd, uprzedzając o tym prokuratora, uwzględnia z urzędu także
okoliczności, których prokurator nie ujawnił, po ich ujawnieniu na posiedzeniu, jeżeli
są one korzystne dla oskarżonego.

art. 250. więcej Art. 250. § 1. Tymczasowe aresztowanie może nastąpić tylko na mocy
postanowienia sądu.
§ 2. Tymczasowe aresztowanie stosuje w postępowaniu przygotowawczym na
wniosek prokuratora sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie,
a w wypadkach niecierpiących zwłoki także inny sąd rejonowy. Po wniesieniu aktu
oskarżenia tymczasowe aresztowanie stosuje sąd, przed którym sprawa się toczy.
§ 2a. We wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania wymienia się
dowody wskazujące na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił
przestępstwo, okoliczności przemawiające za istnieniem zagrożeń dla prawidłowego
toku postępowania lub możliwości popełnienia przez oskarżonego nowego, ciężkiego
przestępstwa oraz określonej podstawy stosowania tego środka zapobiegawczego
i konieczności jego stosowania.
§ 2b. Jeżeli zachodzi uzasadniona obawa niebezpieczeństwa dla życia, zdrowia
albo wolności świadka lub osoby dla niego najbliższej, prokurator dołącza do wniosku,
o którym mowa w § 2a, w wyodrębnionym zbiorze dokumentów, dowody z zeznań
świadka, których nie udostępnia się oskarżonemu i jego obrońcy.
§ 3. Prokurator, przesyłając wraz z aktami sprawy wniosek, o którym mowa
w § 2, poucza podejrzanego o przysługujących mu w wypadku zastosowania
tymczasowego aresztowania uprawnieniach oraz zarządza jednocześnie
doprowadzenie go do sądu.
§ 3a. Jeżeli tymczasowe aresztowanie stosowane jest w postępowaniu sądowym,
pouczenia oskarżonego o przysługujących mu w wypadku zastosowania
tymczasowego aresztowania uprawnieniach dokonuje sąd niezwłocznie po ogłoszeniu
lub doręczeniu oskarżonemu postanowienia o zastosowaniu tego środka
zapobiegawczego.
§ 3b. Można odstąpić od przymusowego doprowadzenia do sądu podejrzanego,
jeżeli zostanie zapewniony udział podejrzanego w posiedzeniu, w szczególności
złożenie przez niego wyjaśnień, przy użyciu urządzeń technicznych, umożliwiających
przeprowadzenie tego posiedzenia na odległość z jednoczesnym bezpośrednim
przekazem obrazu i dźwięku.
§ 3c. W wypadku określonym w § 3b w posiedzeniu bierze udział w miejscu
przebywania podejrzanego referendarz sądowy lub asystent sędziego zatrudniony
w sądzie, w którego okręgu przebywa podejrzany lub funkcjonariusz Służby
Więziennej, jeżeli podejrzany przebywa w zakładzie karnym lub areszcie śledczym.
§ 3d. Obrońca bierze udział w posiedzeniu przeprowadzonym w sposób
określony w § 3b w miejscu przebywania oskarżonego, chyba że obrońca stawi się
w tym celu w sądzie lub sąd zobowiąże go do udziału w posiedzeniu w budynku sądu
z uwagi na konieczność uchylenia ryzyka nierozstrzygnięcia wniosku w przedmiocie
zastosowania tymczasowego aresztowania przed upływem dopuszczalnego czasu
zatrzymania oskarżonego.
§ 3e. W wypadku, gdy obrońca bierze udział w posiedzeniu przebywając
w innym miejscu niż oskarżony, sąd na wniosek oskarżonego lub obrońcy może
zarządzić przerwę na czas oznaczony i zezwolić na telefoniczny kontakt obrońcy
z oskarżonym, chyba że uwzględnienie wniosku może zakłócić prawidłowy przebieg
posiedzenia lub stwarza ryzyko nierozstrzygnięcia wniosku w przedmiocie
zastosowania tymczasowego aresztowania przed upływem dopuszczalnego czasu
zatrzymania oskarżonego.
§ 3f. Przepisu § 3b nie stosuje się w wypadku oskarżonego, którego dotyczą
okoliczności wskazane w art. 79 § 1 pkt 2.
§ 3g. Tłumacz może wziąć udział w posiedzeniu również w miejscu
przebywania oskarżonego.
§ 3h. Przepisy art. 517ea stosuje się odpowiednio.
§ 4. Inne środki zapobiegawcze stosuje sąd, a w postępowaniu
przygotowawczym także prokurator

art. 251. więcej Art. 251. § 1. W postanowieniu o zastosowaniu środka zapobiegawczego należy
wymienić osobę, zarzucany jej czyn, jego kwalifikację prawną oraz podstawę prawną
zastosowania tego środka.
§ 2. W postanowieniu o zastosowaniu tymczasowego aresztowania należy
określić czas jego trwania, a ponadto oznaczyć termin, do którego aresztowanie ma
trwać. Obowiązek każdorazowego oznaczenia terminu stosowania tymczasowego
aresztowania trwa do uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie.
W przedmiocie tymczasowego aresztowania po wydaniu orzeczenia kończącego postępowanie orzeka sąd, który wydał to orzeczenie, a w razie przekazania sprawy do
drugiej instancji – sąd odwoławczy.
§ 3. Uzasadnienie postanowienia o zastosowaniu środka zapobiegawczego
powinno zawierać przedstawienie dowodów świadczących o popełnieniu przez
oskarżonego przestępstwa, wykazanie okoliczności wskazujących na istnienie
zagrożeń dla prawidłowego toku postępowania lub możliwości popełnienia przez
oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa w razie niezastosowania środka
zapobiegawczego oraz określonej podstawy jego zastosowania i potrzeby
zastosowania danego środka. W wypadku tymczasowego aresztowania należy
ponadto wyjaśnić, dlaczego nie uznano za wystarczające zastosowanie innego środka
zapobiegawczego.
§ 4. Postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania doręcza się
oskarżonemu. Postanowienie o zastosowaniu innego środka zapobiegawczego
doręcza się oskarżonemu, jeżeli nie był obecny przy ogłoszeniu tego postanowienia.

art. 252. więcej Art. 252. § 1. Na postanowienie w przedmiocie środka zapobiegawczego
przysługuje zażalenie na zasadach ogólnych, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 2. Na postanowienie prokuratora w przedmiocie środka zapobiegawczego
zażalenie przysługuje do sądu rejonowego, w którego okręgu prowadzi się
postępowanie.
§ 3. Zażalenie na postanowienie w przedmiocie środka zapobiegawczego sąd
rozpoznaje niezwłocznie, z tym że zażalenie na postanowienie w przedmiocie
tymczasowego aresztowania nie później niż przed upływem 7 dni od przekazania
sądowi zażalenia wraz z niezbędnymi aktami.

art. 253. więcej Art. 253. § 1. Środek zapobiegawczy należy niezwłocznie uchylić lub zmienić,
jeżeli ustaną przyczyny, wskutek których został on zastosowany, lub powstaną
przyczyny uzasadniające jego uchylenie albo zmianę.
§ 2. Zastosowany przez sąd środek zapobiegawczy może być w postępowaniu
przygotowawczym uchylony lub zmieniony na łagodniejszy również przez
prokuratora.
§ 3. Sąd lub prokurator niezwłocznie zawiadamia pokrzywdzonego, jego
przedstawiciela ustawowego lub osobę, pod której stałą pieczą pokrzywdzony
pozostaje, o uchyleniu, nieprzedłużeniu lub zmianie tymczasowego aresztowania na inny środek zapobiegawczy, jak również o ucieczce oskarżonego z aresztu śledczego,
chyba że pokrzywdzony oświadczy, iż z takiego uprawnienia rezygnuje.
§ 4. W uzasadnionych przypadkach zawiadomienie, o którym mowa w § 3,
przekazuje się również świadkowi.

art. 254. więcej Art. 254. § 1. Oskarżony może składać w każdym czasie wniosek o uchylenie
lub zmianę środka zapobiegawczego; w przedmiocie wniosku rozstrzyga, najpóźniej
w ciągu 3 dni, prokurator, a po wniesieniu aktu oskarżenia do sądu – sąd, przed którym
sprawa się toczy.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie wniosku oskarżonemu zażalenie
przysługuje tylko wtedy, gdy wniosek został złożony po upływie co najmniej
3 miesięcy od dnia wydania postanowienia w przedmiocie środka zapobiegawczego.
§ 3. Zażalenie na postanowienie sądu rozpoznaje ten sam sąd w składzie trzech
sędziów.

art. 255. więcej Art. 255. Zawieszenie postępowania nie stoi na przeszkodzie orzekaniu co do
środków zapobiegawczych.

art. 256. więcej Art. 256. Nadzór nad prawidłowością zatrzymania i wykonania środków
zapobiegawczych sprawuje sąd, a w postępowaniu przygotowawczym – także
prokurator.

art. 257. więcej Art. 257. § 1. Tymczasowego aresztowania nie stosuje się, jeżeli wystarczający
jest inny środek zapobiegawczy.
§ 2. Stosując tymczasowe aresztowanie, sąd może zastrzec, że środek ten ulegnie
zmianie pod warunkiem złożenia, nie później niż w wyznaczonym terminie,
określonego poręczenia majątkowego; na uzasadniony wniosek oskarżonego lub jego
obrońcy, złożony najpóźniej w ostatnim dniu wyznaczonego terminu, sąd może
przedłużyć termin złożenia poręczenia.
§ 3. Jeżeli prokurator oświadczy, najpóźniej na posiedzeniu po ogłoszeniu
postanowienia wydanego na podstawie § 2, że sprzeciwia się zmianie środka
zapobiegawczego, postanowienie to, w zakresie dotyczącym zmiany tymczasowego
aresztowania na poręczenie majątkowe, staje się wykonalne z dniem
uprawomocnienia.

art. 258. więcej Art. 258. § 1. Tymczasowe aresztowanie i pozostałe środki zapobiegawcze można stosować, jeżeli zachodzi:
1) uzasadniona obawa ucieczki lub ukrycia się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy
nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu;
2) uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych
zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie
karne.
§ 2. Jeżeli oskarżonemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku
zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej
8 lat, albo gdy sąd pierwszej instancji skazał go na karę pozbawienia wolności nie
niższą niż 3 lata, potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania w celu
zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą
oskarżonemu surową karą.
§ 3. Środek zapobiegawczy można wyjątkowo zastosować także wtedy, gdy
zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni
lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub
bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa
groził.
§ 4. Decydując o zastosowaniu określonego środka zapobiegawczego,
uwzględnia się rodzaj i charakter obaw wskazanych w § 1–3, przyjętych za podstawę
stosowania danego środka oraz nasilenie ich zagrożenia dla prawidłowego przebiegu
postępowania w określonym jego stadium.

Art. 258a. Jeżeli oskarżony uniemożliwia lub utrudnia wykonywanie
zastosowanego wobec niego środka zapobiegawczego lub umyślnie naruszył
obowiązek lub zakaz związany ze stosowaniem takiego środka, sąd lub prokurator jest
zobowiązany zastosować środek zapobiegawczy gwarantujący skuteczną realizację
celów jego stosowania.

art. 259. więcej Art. 259. § 1. Jeżeli szczególne względy nie stoją temu na przeszkodzie, należy
odstąpić od tymczasowego aresztowania, zwłaszcza gdy pozbawienie oskarżonego
wolności:
1) spowodowałoby dla jego życia lub zdrowia poważne niebezpieczeństwo;
2) pociągałoby wyjątkowo ciężkie skutki dla oskarżonego lub jego najbliższej
rodziny.
§ 2. Tymczasowego aresztowania nie stosuje się, gdy na podstawie okoliczności
sprawy można przewidywać, że sąd orzeknie w stosunku do oskarżonego karę
pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania lub karę
łagodniejszą albo że okres tymczasowego aresztowania przekroczy przewidywany
wymiar kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia.
§ 3. Tymczasowe aresztowanie nie może być stosowane, jeżeli przestępstwo
zagrożone jest karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą roku.
§ 4. Ograniczenia przewidziane w § 2 i 3 nie mają zastosowania, gdy oskarżony
ukrywa się, uporczywie nie stawia się na wezwania lub w inny bezprawny sposób
utrudnia postępowanie albo nie można ustalić jego tożsamości. Ograniczenie
przewidziane w § 2 nie ma również zastosowania, gdy zachodzi wysokie
prawdopodobieństwo orzeczenia środka zabezpieczającego polegającego na
umieszczeniu sprawcy w zakładzie zamkniętym.

art. 260. więcej Art. 260. § 1. Jeżeli stan zdrowia oskarżonego tego wymaga, tymczasowe
aresztowanie może być wykonywane tylko w postaci umieszczenia w odpowiednim
zakładzie leczniczym, w tym w zakładzie psychiatrycznym.
§ 2. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wykaz zakładów leczniczych, w tym
psychiatrycznych, przeznaczonych do wykonywania tymczasowego aresztowania
stosowanego wobec osób, których stan zdrowia wymaga umieszczenia w takim
zakładzie, oraz warunki zabezpieczenia tych zakładów uniemożliwiające samowolne
wydalenie się z nich tymczasowo aresztowanych oraz umożliwiające izolowanie ich
ze względów bezpieczeństwa, przy zapewnieniu dostępu do tymczasowo
aresztowanych przez organy prowadzące postępowanie karne, mając na uwadze
potrzebę zapewnienia prawidłowego toku postępowania, oraz tryb umieszczenia,
warunki pobytu i leczenia tymczasowo aresztowanych w takim zakładzie, mając na
uwadze niezbędne wyposażenie medyczne oraz warunki techniczne i organizacyjne
tych zakładów.

art. 261. więcej Art. 261. § 1. O zastosowaniu tymczasowego aresztowania sąd jest obowiązany
bezzwłocznie zawiadomić osobę najbliższą dla oskarżonego; może to być osoba
wskazana przez oskarżonego
§ 2. Na wniosek oskarżonego można również zawiadomić inną osobę zamiast lub
obok osoby wskazanej w § 1.
§ 2a. O zastosowaniu tymczasowego aresztowania sąd zawiadamia organ
prowadzący przeciwko oskarżonemu postępowanie w innej sprawie, o ile powziął
informację o tym postępowaniu. Sąd poucza oskarżonego o treści art. 75 § 1.
§ 3. O zastosowaniu tymczasowego aresztowania sąd jest obowiązany
niezwłocznie zawiadomić pracodawcę, szkołę lub uczelnię, w stosunku do żołnierza –
jego dowódcę, a w przypadku, gdy oskarżonym jest przedsiębiorca lub niebędący
pracownikiem członek organu zarządzającego przedsiębiorcy, na jego wniosek –
zarządzającego przedsiębiorstwem.

art. 262. więcej Art. 262. § 1. Sąd stosujący tymczasowe aresztowanie ma obowiązek:
1) zawiadomienia o tym sądu opiekuńczego, jeżeli zachodzi potrzeba zapewnienia
opieki nad dziećmi aresztowanego;
2) zawiadomienia organu opieki społecznej, jeżeli zachodzi potrzeba roztoczenia
opieki nad osobą niedołężną lub chorą, którą aresztowany się opiekował;
3) przedsięwzięcia czynności niezbędnych do ochrony mienia i mieszkania
aresztowanego.
§ 2. O poczynionych wystąpieniach i wydanych zarządzeniach należy
powiadomić tymczasowo aresztowanego.

art. 263. więcej Art. 263. § 1. W postępowaniu przygotowawczym sąd, stosując tymczasowe
aresztowanie, oznacza jego termin na okres nie dłuższy niż 3 miesiące.
§ 2. Jeżeli ze względu na szczególne okoliczności sprawy nie można było
ukończyć postępowania przygotowawczego w terminie określonym w § 1, na wniosek
prokuratora, sąd pierwszej instancji właściwy do rozpoznania sprawy, gdy zachodzi
tego potrzeba, może przedłużyć tymczasowe aresztowanie na okres, który łącznie nie
może przekroczyć 12 miesięcy.
§ 3. Łączny okres stosowania tymczasowego aresztowania do chwili wydania
pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji nie może przekroczyć 2 lat.
§ 3a. W przypadku zbiegu tymczasowego aresztowania z wykonywaną karą
pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie do okresów, o których mowa w § 2
i 3, zalicza się okres odbywania przez tymczasowo aresztowanego kary pozbawienia
wolności.
§ 4. Przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania na okres oznaczony,
przekraczający terminy określone w § 2 i 3 może dokonać sąd apelacyjny, w którego
okręgu prowadzi się postępowanie na wniosek sądu, przed którym sprawa się toczy,
a w postępowaniu przygotowawczym na wniosek właściwego prokuratora
bezpośrednio przełożonego wobec prokuratora prowadzącego lub nadzorującego
śledztwo – jeżeli konieczność taka powstaje w związku z zawieszeniem postępowania
karnego, czynnościami zmierzającymi do ustalenia lub potwierdzenia tożsamości
oskarżonego, wykonywaniem czynności dowodowych w sprawie o szczególnej
zawiłości lub poza granicami kraju, a także celowym przewlekaniem postępowania
przez oskarżonego.
§ 4a. (uchylony)
§ 4b. Przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania, o którym mowa
w § 4, nie stosuje się w odniesieniu do terminu określonego w § 2, gdy kara realnie
grożąca oskarżonemu za zarzucane mu przestępstwo nie przekroczy 3 lat pozbawienia
wolności, a w stosunku do terminu wskazanego w § 3, gdy nie przekroczy ona 5 lat
pozbawienia wolności, chyba że konieczność takiego przedłużenia jest spowodowana
celowym przewlekaniem postępowania przez oskarżonego.
§ 5. Na postanowienie sądu apelacyjnego wydane na podstawie § 4 przysługuje
zażalenie do sądu apelacyjnego orzekającego w składzie trzech sędziów.
§ 6. Z wnioskiem o przedłużenie okresu tymczasowego aresztowania należy
wystąpić, z jednoczesnym przesłaniem właściwemu sądowi akt sprawy, nie później
niż 14 dni przed upływem dotychczas określonego terminu stosowania tego środka.
§ 7. Jeżeli zachodzi potrzeba stosowania tymczasowego aresztowania po
wydaniu pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji, każdorazowe jego
przedłużenie może następować na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy.
§ 8. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór pouczenia
o przysługujących oskarżonemu w wypadku zastosowania tymczasowego
aresztowania uprawnieniach: do składania wyjaśnień, do odmowy składania wyjaśnień lub odmowy odpowiedzi na pytania, do informacji o treści stawianych zarzutów,
do przeglądania akt w części zawierającej treść dowodów wskazanych we wniosku
o tymczasowe aresztowanie, do dostępu do pierwszej pomocy medycznej, jak również
uprawnieniach wskazanych w art. 72 § 1, art. 78 § 1, art. 249 § 5, art. 252, art. 254 § 1 i 2, art. 261 § 1, 2 i 2a oraz art. 612 § 1, mając na względzie konieczność zrozumienia
pouczenia także przez osoby niekorzystające z pomocy obrońcy.

art. 264. więcej Art. 264. § 1. W razie uniewinnienia oskarżonego, umorzenia lub warunkowego
umorzenia postępowania, warunkowego zawieszenia wykonania kary, wymierzenia
kary pozbawienia wolności odpowiadającej co najwyżej okresowi tymczasowego
aresztowania, skazania na karę łagodniejszą niż pozbawienie wolności albo w razie
odstąpienia od wymierzenia kary, zarządza się niezwłoczne zwolnienie tymczasowo
aresztowanego, jeżeli nie jest on pozbawiony wolności w innej sprawie.
§ 2. W razie skazania oskarżonego tymczasowo aresztowanego na karę inną niż
wymieniona w § 1 albo w razie umorzenia postępowania z powodu niepoczytalności
sprawcy i orzeczenia środka zabezpieczającego polegającego na umieszczeniu go
w zakładzie zamkniętym, sąd, po wysłuchaniu obecnych stron, wydaje postanowienie
co do dalszego stosowania tymczasowego aresztowania.
§ 2a. W razie umorzenia postępowania z powodu niepoczytalności sprawcy
i orzeczenia środka zabezpieczającego polegającego na umieszczeniu go w zakładzie
zamkniętym można zastosować tymczasowe aresztowanie.
§ 3. W wypadku prawomocnego orzeczenia środka zabezpieczającego
polegającego na umieszczeniu sprawcy w zakładzie zamkniętym można zastosować
tymczasowe aresztowanie do czasu rozpoczęcia wykonywania środka, jednak nie
dłużej niż na okres 3 miesięcy, z możliwością jednorazowego przedłużenia
w szczególnie uzasadnionym wypadku na kolejny miesiąc.
§ 4. Tymczasowe aresztowanie w wypadku orzeczenia środka
zabezpieczającego polegającego na umieszczeniu sprawcy w zakładzie zamkniętym
wykonuje się w warunkach umożliwiających stosowanie odpowiedniego
postępowania leczniczego, terapeutycznego, rehabilitacyjnego oraz
resocjalizacyjnego.

art. 265. więcej Art. 265. Okres tymczasowego aresztowania liczy się od dnia zatrzymania.

art. 266. więcej Art. 266. § 1. Poręczenie majątkowe w postaci pieniędzy, papierów
wartościowych, zastawu lub hipoteki może złożyć oskarżony albo inna osoba.
§ 2. Wysokość, rodzaj i warunki poręczenia majątkowego, a w szczególności
termin złożenia przedmiotu poręczenia, należy określić w postanowieniu, mając na względzie sytuację materialną oskarżonego i składającego poręczenie majątkowe,
wysokość wyrządzonej szkody oraz charakter popełnionego czynu.

art. 267. więcej Art. 267. Osobę składającą poręczenie majątkowe zawiadamia się
o każdorazowym wezwaniu oskarżonego do stawiennictwa; do osoby składającej
poręczenie majątkowe za oskarżonego stosuje się odpowiednio art. 138 i 139 § 1.

art. 268. więcej Art. 268. § 1. Stanowiące przedmiot poręczenia wartości majątkowe lub
zobowiązania ulegają przepadkowi albo ściągnięciu w razie ucieczki lub ukrycia się
oskarżonego. W wypadku utrudniania w inny sposób postępowania karnego można
orzec przepadek lub ściągnięcie tych wartości.
§ 1a. Orzekając w przedmiocie przepadku lub ściągnięcia wartości majątkowych
stanowiących przedmiot poręczenia, sąd może orzec częściowy przepadek lub
ściągnięcie tych wartości, stosując wówczas wobec oskarżonego ponadto inny jeszcze
środek zapobiegawczy, z uwzględnieniem wymogów art. 258 § 4, z wyjątkiem
tymczasowego aresztowania.
§ 2. O treści § 1 oraz art. 269 należy uprzedzić osobę składającą poręczenie
majątkowe.

art. 269. więcej Art. 269. § 1. Ulegające przepadkowi przedmioty poręczenia lub ściągnięte
sumy poręczenia majątkowego przekazuje się lub przelewa na rzecz Skarbu Państwa;
pokrzywdzony ma wówczas pierwszeństwo zaspokojenia na nich swoich roszczeń
wynikających z przestępstwa, jeżeli w inny sposób nie można uzyskać naprawienia
szkody.
§ 2. Z chwilą ustania poręczenia majątkowego przedmiot poręczenia zwraca się,
a sumę poręczenia zwalnia się, pod tym jednak warunkiem, że w razie prawomocnego
skazania oskarżonego na karę pozbawienia wolności następuje to z chwilą rozpoczęcia
odbywania przez niego kary. W razie niezgłoszenia się na wezwanie do odbycia kary
stosuje się art. 268 § 1.
§ 3. Cofnięcie poręczenia majątkowego staje się skuteczne dopiero z chwilą
przyjęcia nowego poręczenia majątkowego, zastosowania innego środka
zapobiegawczego lub odstąpienia od stosowania tego środka.
§ 4. Przepisy § 2 i 3 nie dotyczą cofnięcia poręczenia majątkowego i zwrotu
przedmiotów, jeżeli już zapadło postanowienie o jego przepadku lub o ściągnięciu
sumy poręczenia.

art. 270. więcej Art. 270. § 1. O przepadku przedmiotu poręczenia lub ściągnięciu sumy
poręczenia orzeka z urzędu sąd, przed którym postępowanie się toczy,
a w postępowaniu przygotowawczym na wniosek prokuratora – sąd właściwy do
rozpoznania sprawy.
§ 2. Oskarżony, poręczający i prokurator mają prawo wziąć udział
w posiedzeniu sądowym lub złożyć wyjaśnienia na piśmie. Oskarżonego
pozbawionego wolności sprowadza się na posiedzenie, jeżeli prezes sądu lub sąd uzna
to za potrzebne.
§ 3. Na postanowienie określone w § 1 przysługuje zażalenie.

art. 271. więcej Art. 271. § 1. Od pracodawcy, u którego oskarżony jest zatrudniony, od
kierownictwa szkoły lub uczelni, których oskarżony jest uczniem lub studentem, od
zespołu, w którym oskarżony pracuje lub uczy się, albo od organizacji społecznej,
której oskarżony jest członkiem, można, na ich wniosek, przyjąć poręczenie, że
oskarżony stawi się na każde wezwanie i nie będzie w sposób bezprawny utrudniał
postępowania; jeżeli oskarżony jest żołnierzem, można przyjąć poręczenie od zespołu
żołnierskiego, zgłoszone za pośrednictwem właściwego dowódcy.
§ 2. Do wniosku o przyjęcie poręczenia zespół lub organizacja społeczna dołącza
wyciąg z protokołu zawierającego uchwałę o podjęciu się poręczenia.
§ 3. We wniosku o przyjęcie poręczenia należy wskazać osobę, która ma
wykonywać obowiązki poręczającego; osoba ta składa oświadczenie o przyjęciu tych
obowiązków.

art. 272. więcej Art. 272. Poręczenie, że oskarżony stawi się na każde wezwanie i nie będzie
w sposób bezprawny utrudniał postępowania, można także przyjąć od osoby godnej
zaufania. Przepis art. 275 § 2 stosuje się odpowiednio.

art. 273. więcej Art. 273. § 1. Przy odbieraniu poręczenia zawiadamia się udzielającego
poręczenia lub wykonującego obowiązki poręczającego o treści zarzutu stawianego
oskarżonemu oraz o obowiązkach wynikających z poręczenia i skutkach ich
niedotrzymania.
§ 2. Poręczający jest obowiązany niezwłocznie powiadomić sąd lub prokuratora
o wiadomych mu poczynaniach oskarżonego, zmierzających do uchylenia się od
obowiązku stawienia się na wezwanie lub do utrudniania w inny bezprawny sposób
postępowania.

art. 274. więcej Art. 274. Jeżeli mimo poręczenia oskarżony nie stawi się na wezwanie lub
w inny bezprawny sposób będzie utrudniał postępowanie, organ stosujący środek
zapobiegawczy zawiadomi o tym udzielającego poręczenia, a ponadto może
zawiadomić bezpośredniego przełożonego osoby, która złożyła poręczenie,
i organizację społeczną, do której należy, a także statutowy organ nadrzędny nad
poręczającą organizacją społeczną, jeżeli zostanie stwierdzone zaniedbanie
obowiązków wynikających z poręczenia. Przed zawiadomieniem należy osobę, która
złożyła poręczenie, wezwać w celu złożenia wyjaśnień.

art. 275. więcej Art. 275. § 1. Tytułem środka zapobiegawczego można oddać oskarżonego pod
dozór Policji, a oskarżonego żołnierza, z wyjątkiem żołnierza pełniącego terytorialną
służbę wojskową dyspozycyjnie – pod dozór przełożonego wojskowego.
§ 2. Oddany pod dozór ma obowiązek stosowania się do wymagań zawartych
w postanowieniu sądu lub prokuratora. Obowiązek ten może polegać na zakazie
opuszczania określonego miejsca pobytu, zgłaszaniu się do organu dozorującego
w określonych odstępach czasu, zawiadamianiu go o zamierzonym wyjeździe oraz
o terminie powrotu, zakazie kontaktowania się z pokrzywdzonym lub z innymi
osobami, zakazie zbliżania się do określonych osób na wskazaną odległość, zakazie
przebywania w określonych miejscach, a także na innych ograniczeniach swobody
oskarżonego, niezbędnych do wykonywania dozoru.
§ 3. Jeżeli zachodzą przesłanki zastosowania tymczasowego aresztowania wobec
oskarżonego o przestępstwo popełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej
na szkodę osoby najbliższej albo innej osoby zamieszkującej wspólnie ze sprawcą,
zamiast tymczasowego aresztowania można zastosować dozór, pod warunkiem że
oskarżony w wyznaczonym terminie opuści lokal zajmowany wspólnie
z pokrzywdzonym oraz określi miejsce swojego pobytu.
§ 4. Oddany pod dozór Policji ma obowiązek stawiania się we wskazanej
jednostce organizacyjnej Policji z dokumentem stwierdzającym tożsamość,
wykonywania poleceń mających na celu dokumentowanie przebiegu dozoru oraz
udzielania informacji koniecznych dla ustalenia, czy stosuje się on do wymagań
nałożonych w postanowieniu sądu lub prokuratora. W celu uzyskania takich
informacji można wzywać oskarżonego do stawiennictwa w wyznaczonym terminie.
§ 5. W wypadku niestosowania się przez oddanego pod dozór do wymagań
określonych w postanowieniu organ dozorujący niezwłocznie zawiadamia o tym sąd
lub prokuratora, który wydał postanowienie.

Art. 275a. § 1. Tytułem środka zapobiegawczego można nakazać oskarżonemu
o przestępstwo popełnione z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie
zamieszkującej okresowe opuszczenie lokalu zajmowanego wspólnie z
pokrzywdzonym, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony ponownie popełni
przestępstwo z użyciem przemocy wobec tej osoby, zwłaszcza gdy popełnieniem
takiego przestępstwa groził.
§ 2. W postępowaniu przygotowawczym środek przewidziany w § 1 stosuje się
na wniosek Policji albo z urzędu.
§ 3. Jeżeli wobec oskarżonego, zatrzymanego na podstawie art. 244 § 1a lub 1b,
zachodzą podstawy do zastosowania środka zapobiegawczego przewidzianego w § 1,
Policja niezwłocznie, nie później niż przed upływem 24 godzin od chwili zatrzymania,
występuje z wnioskiem do prokuratora o zastosowanie tego środka zapobiegawczego;
wniosek powinien być rozpoznany przed upływem 48 godzin od chwili zatrzymania
oskarżonego.
§ 4. Środek przewidziany w § 1 stosuje się na okres nie dłuższy niż 3 miesiące.
Jeżeli nie ustały przesłanki jego stosowania sąd pierwszej instancji właściwy do
rozpoznania sprawy, na wniosek prokuratora, może przedłużyć jego stosowanie na
dalsze okresy, nie dłuższe niż 3 miesiące.
§ 5. Wydając postanowienie o nakazie okresowego opuszczenia przez
oskarżonego lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, można, na wniosek
oskarżonego, wskazać mu miejsce pobytu w placówkach zapewniających miejsca
noclegowe. Placówkami wskazanymi do umieszczenia oskarżonego nie mogą być
placówki pobytu ofiar przemocy w rodzinie.

art. 276. więcej Art. 276. Tytułem środka zapobiegawczego można zawiesić oskarżonego
w czynnościach służbowych lub w wykonywaniu zawodu albo nakazać
powstrzymanie się od określonej działalności lub od prowadzenia określonego rodzaju
pojazdów, lub zakazać ubiegania się o zamówienia publiczne na czas trwania
postępowania.

Art. 276a. § 1. Tytułem środka zapobiegawczego można orzec wobec
oskarżonego o przestępstwo popełnione w stosunku do członka personelu
medycznego, w związku z wykonywaniem przez niego czynności opieki medycznej
lub osoby przybranej personelowi medycznemu do pomocy w związku
z wykonywaniem tych czynności, zakaz zbliżania się do pokrzywdzonego na
wskazaną odległość, zakaz kontaktów lub zakaz publikacji, w tym za pośrednictwem
systemów informatycznych lub sieci telekomunikacyjnych treści godzących
w prawnie chronione dobra pokrzywdzonego.
§ 1a. Środek zapobiegawczy, o którym mowa w § 1, można orzec również
wobec oskarżonego o przestępstwo, o którym mowa w art. 190a ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny, popełnione z powodu wykonywanego przez
pokrzywdzonego zawodu.”;
§ 2. Zakazy, o których mowa w § 1, mogą być połączone z określeniem
poręczenia majątkowego. Do poręczenia majątkowego zastosowanie mają przepisy
art. 266–270, z tym że stanowiące przedmiot poręczenia wartości majątkowe lub
zobowiązania ulegają przepadkowi albo ściągnięciu również w razie niezastosowania
się do zakazów o których mowa w § 1.
§ 3. Zakaz publikacji treści godzących w prawnie chronione dobra
pokrzywdzonego, o którym mowa w § 1, obejmuje zakaz publikowania i innego
udostępniania tych treści niezależnie od tego, czy zostały wytworzone przez
oskarżonego czy inną osobę, za pośrednictwem internetowych portali, stanowiących
usługę świadczoną drogą elektroniczną w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r.
o świadczeniu usług drogą elektroniczną.
§ 4. Czas stosowania zakazów o których mowa w § 1, określa się przy
uwzględnieniu potrzeb w zakresie zabezpieczenia prawidłowego biegu postępowania
karnego oraz zapewnienia odpowiedniej ochrony pokrzywdzonemu lub osobom dla
niego najbliższym.
§ 5. Przedłużenie stosowania zakazu na dalszy okres, przekraczający łącznie
6 miesięcy, w postępowaniu przygotowawczym może dokonać, na wniosek
prokuratora, sąd rejonowy, w okręgu którego prowadzone jest postępowanie.

art. 277. więcej Art. 277. § 1. W razie uzasadnionej obawy ucieczki można zastosować
w charakterze środka zapobiegawczego zakaz opuszczania przez oskarżonego kraju,
który może być połączony z zatrzymaniem mu paszportu lub innego dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy albo z zakazem wydania takiego
dokumentu.
§ 2. Do czasu wydania postanowienia w przedmiocie, o którym mowa w § 1,
organ prowadzący postępowanie może zatrzymać dokument, jednakże na czas nie
dłuższy niż 7 dni. Do odebrania dokumentów stosuje się odpowiednio przepisy
rozdziału 25.

art. 278. więcej Art. 278. Jeżeli miejsce pobytu oskarżonego lub osoby podejrzanej nie jest
znane, zarządza się jego poszukiwanie. Przepis art. 247 stosuje się odpowiednio.

art. 279. więcej Art. 279. § 1. Jeżeli oskarżony, w stosunku do którego wydano postanowienie
o tymczasowym aresztowaniu, ukrywa się, sąd lub prokurator może wydać
postanowienie o poszukiwaniu go listem gończym.
§ 2. Jeżeli postanowienie o tymczasowym aresztowaniu nie było wydane, można
postanowienie takie wydać bez względu na to, czy nastąpiło przesłuchanie
podejrzanego.
§ 3. W razie ujęcia i zatrzymania osoby ściganej listem gończym należy
niezwłocznie doprowadzić ją do sądu, który wydał postanowienie o tymczasowym
aresztowaniu, w celu rozstrzygnięcia przez sąd o utrzymaniu, zmianie lub uchyleniu
tego środka, chyba że prokurator po przesłuchaniu zatrzymanego zmienił już środek
zapobiegawczy lub uchylił tymczasowe aresztowanie. Przepis art. 344 zdanie drugie
stosuje się odpowiednio.
§ 4. W razie ujęcia i zatrzymania osoby ściganej więcej niż jednym listem
gończym wystarczające jest doprowadzenie jej w trybie § 3 do jednego z sądów, które
wydały postanowienia o tymczasowym aresztowaniu.

art. 280. więcej Art. 280. § 1. W liście gończym podaje się:
1) sąd lub prokuratora, który wydał postanowienie o poszukiwaniu listem gończym;
2) dane o osobie, które mogą ułatwić jej poszukiwanie, a przede wszystkim
personalia, rysopis, znaki szczególne, miejsce zamieszkania i pracy,
z dołączeniem w miarę możliwości fotografii poszukiwanego;
3) informację o treści zarzutu postawionego oskarżonemu oraz o postanowieniu
o jego tymczasowym aresztowaniu albo o zapadłym wyroku;
4) wezwanie każdego, kto zna miejsce pobytu poszukiwanego, do zawiadomienia
o tym najbliższej jednostki Policji, prokuratora lub sądu;
5) ostrzeżenie o odpowiedzialności karnej za ukrywanie poszukiwanego lub
dopomaganie mu w ucieczce.
§ 2. W liście gończym można wyznaczyć nagrodę za ujęcie lub przyczynienie się
do ujęcia poszukiwanego, a także udzielić zapewnienia o utrzymaniu tajemnicy co do
osoby informującej.
§ 3. List gończy rozpowszechnia się, zależnie od potrzeby, przez rozesłanie,
rozplakatowanie lub opublikowanie, w szczególności za pomocą prasy, radia,
telewizji i Internetu.

art. 281. więcej Art. 281. Jeżeli oskarżony przebywający za granicą złoży oświadczenie, że stawi
się do sądu lub do prokuratora w oznaczonym terminie pod warunkiem odpowiadania
z wolnej stopy, właściwy miejscowo sąd okręgowy może wydać oskarżonemu list
żelazny.

art. 282. więcej Art. 282. § 1. List żelazny zapewnia oskarżonemu pozostawanie na wolności aż
do prawomocnego ukończenia postępowania, jeżeli oskarżony:
1) będzie się stawiał w oznaczonym terminie na wezwanie sądu, a w postępowaniu
przygotowawczym – także na wezwanie prokuratora;
2) nie będzie się wydalał bez pozwolenia sądu z obranego miejsca pobytu w kraju;
3) nie będzie nakłaniał do fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny
sposób starał się utrudniać postępowanie karne.
§ 2. W razie nieusprawiedliwionego niestawienia się oskarżonego na wezwanie
lub naruszenia innych warunków wymienionych w § 1, właściwy miejscowo sąd
okręgowy orzeka o odwołaniu listu żelaznego.

art. 283. więcej Art. 283. § 1. Wydanie listu żelaznego można uzależnić od złożenia poręczenia
majątkowego.
§ 2. W razie odwołania listu żelaznego z powodu naruszenia warunków
wymienionych w art. 282 § 1, wartości majątkowe udzielone z tytułu poręczenia
ulegają przepadkowi lub ściągnięciu; orzeka o tym sąd wymieniony w art. 282 § 2.

art. 284. więcej Art. 284. § 1. (uchylony)
§ 2. Na postanowienie o odmowie wydania listu żelaznego oraz na
postanowienia wydane w trybie art. 282 § 2 i art. 283 § 2 przysługuje zażalenie.

art. 285. więcej Art. 285. § 1. Na świadka, biegłego, tłumacza lub specjalistę, który bez
należytego usprawiedliwienia nie stawił się na wezwanie organu prowadzącego
postępowanie albo bez zezwolenia tego organu wydalił się z miejsca czynności przed
jej zakończeniem, można nałożyć karę pieniężną w wysokości do 3000 złotych.
§ 1a. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do obrońcy lub pełnomocnika,
w wypadkach szczególnych ze względu na ich wpływ na przebieg czynności;
w postępowaniu przygotowawczym karę pieniężną, na wniosek prokuratora, nakłada
sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie.
§ 2. W wypadkach określonych w § 1 można ponadto zarządzić zatrzymanie
i przymusowe doprowadzenie świadka. Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie
biegłego, tłumacza i specjalisty stosuje się tylko wyjątkowo. W stosunku do żołnierza
stosuje się art. 247 § 7.

art. 286. więcej Art. 286. Karę pieniężną należy uchylić, jeżeli ukarany dostatecznie
usprawiedliwi swe niestawiennictwo lub samowolne oddalenie się. Usprawiedliwienie
może nastąpić w ciągu tygodnia od daty doręczenia postanowienia wymierzającego
karę pieniężną.

art. 287. więcej Art. 287. § 1. Przepis art. 285 § 1 stosuje się odpowiednio do osoby, która
bezpodstawnie uchyla się od złożenia zeznania, wykonania czynności biegłego,
tłumacza lub specjalisty, złożenia przyrzeczenia, wydania przedmiotu, dopełnienia
obowiązków poręczyciela albo spełnienia innego ciążącego na niej obowiązku w toku
postępowania, jak również do przedstawiciela lub kierownika instytucji, osoby
prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej obowiązanej
udzielić pomocy organowi prowadzącemu postępowanie karne, która bezpodstawnie
nie udziela pomocy w wyznaczonym terminie.
§ 2. W razie uporczywego uchylania się od złożenia zeznania, wykonania
czynności biegłego, tłumacza lub specjalisty oraz wydania przedmiotu można
zastosować, niezależnie od kary pieniężnej, aresztowanie na czas nieprzekraczający 30 dni. Przepis ten stosuje się odpowiednio w razie uporczywego niestawiennictwa na
wezwanie organu prowadzącego postępowanie, jeżeli zarządzenie zatrzymania
i przymusowego doprowadzenia, o którym mowa w art. 285 § 2, nie jest
wystarczające dla zapewnienia stawiennictwa osoby wezwanej.
§ 3. Aresztowanie należy uchylić, jeżeli osoba aresztowana spełni obowiązek
albo postępowanie przygotowawcze lub postępowanie w danej instancji ukończono.
§ 4. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się do stron, ich obrońców i pełnomocników,
a w zakresie kary za niedopełnienie obowiązku wydania rzeczy – także do osób, które
mogą się uchylić od złożenia zeznań.

art. 288. więcej Art. 288. § 1. W razie uchybienia przez żołnierza w czynnej służbie, z wyjątkiem
terytorialnej służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie, obowiązkom określonym w
art. 285 § 1 i art. 287 sąd lub prokurator występuje do dowódcy jednostki wojskowej,
w której ten żołnierz pełni służbę, o pociągnięcie go do odpowiedzialności
dyscyplinarnej.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się choćby za uchybienie, którego dopuścił się żołnierz
przed wstąpieniem do wojska, była mu poprzednio wymierzona kara porządkowa, lecz
nie została do tego czasu wykonana.

art. 289. więcej Art. 289. § 1. Osobę, w tym obrońcę, pełnomocnika lub oskarżyciela
publicznego, która przez niewykonanie obowiązków wymienionych w art. 285 § 1
i 1a lub art. 287 § 1 spowodowała dodatkowe koszty postępowania, można obciążyć
tymi kosztami; dopuszczalne jest obciążenie kosztami kilku osób solidarnie. Żołnierza
odbywającego zasadniczą służbę wojskową oraz pełniącego służbę w charakterze
kandydata na żołnierza zawodowego nie obciąża się tymi kosztami.
§ 2. W razie uchylenia kary porządkowej ustaje również obowiązek pokrycia
kosztów postępowania.

art. 290. więcej Art. 290. § 1. Postanowienia przewidziane w niniejszym rozdziale wydaje sąd,
a w postępowaniu przygotowawczym także prokurator. Aresztowanie, o którym
mowa w art. 287 § 2, w postępowaniu przygotowawczym stosuje na wniosek
prokuratora sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie.
§ 2. Na postanowienia i zarządzenia przewidziane w niniejszym rozdziale
przysługuje zażalenie; na zarządzenie prokuratora, o którym mowa w art. 285 § 2, zażalenie przysługuje do sądu rejonowego, w którego okręgu prowadzi się
postępowanie.
§ 3. Złożenie zażalenia wstrzymuje wykonanie postanowienia o aresztowaniu.

art. 291. więcej Art. 291. § 1. W razie zarzucenia oskarżonemu popełnienia przestępstwa, za
które lub w związku z którym można orzec:
1) grzywnę,
2) świadczenie pieniężne,
3) przepadek,
4) środek kompensacyjny,
5) zwrot pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi korzyści
majątkowej, jaką sprawca osiągnął z popełnionego przestępstwa, albo jej
równowartości
– może z urzędu nastąpić zabezpieczenie wykonania tego orzeczenia na mieniu
oskarżonego lub na mieniu, o którym mowa w art. 45 § 2 Kodeksu karnego, jeżeli
zachodzi uzasadniona obawa, że bez takiego zabezpieczenia wykonanie orzeczenia
będzie niemożliwe albo znacznie utrudnione.
§ 2. Zabezpieczenie wykonania orzeczenia określonego w § 1 pkt 3 lub 5 może
nastąpić również na mieniu osoby fizycznej, o której mowa w art. 44a Kodeksu
karnego, lub osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej
osobowości prawnej, o której mowa w art. 45 § 3 Kodeksu karnego, lub na mieniu,
które podlegałoby przepadkowi na podstawie art. 45a § 1 lub 2 Kodeksu karnego oraz
art. 33 § 3, art. 43 § 1 lub 2 lub art. 43a Kodeksu karnego skarbowego.
§ 2a. Zabezpieczenie wykonania orzeczenia zwrotu korzyści majątkowej albo jej
równowartości lub orzeczenia przepadku świadczenia albo jego równowartości wobec
podmiotu zobowiązanego określonego w art. 91a może z urzędu nastąpić na mieniu
tego podmiotu.
§ 3. Z urzędu może także nastąpić na mieniu oskarżonego zabezpieczenie
wykonania orzeczenia o kosztach sądowych, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że
bez takiego zabezpieczenia wykonanie orzeczenia w tym zakresie będzie niemożliwe
albo znacznie utrudnione.
§ 4. Zabezpieczenie majątkowe należy niezwłocznie uchylić w całości lub
w części, jeżeli ustaną przyczyny, wskutek których zostało ono zastosowane
w określonym rozmiarze, lub powstaną przyczyny uzasadniające jego uchylenie
choćby w części.

art. 292. więcej Art. 292. § 1. Zabezpieczenie następuje w sposób wskazany w przepisach
Kodeksu postępowania cywilnego, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 2. Zabezpieczenie grożącego przepadku następuje przez zajęcie ruchomości,
wierzytelności i innych praw majątkowych oraz przez ustanowienie zakazu zbywania
i obciążania nieruchomości. Zakaz ten podlega ujawnieniu w księdze wieczystej, a w
jej braku, w zbiorze złożonych dokumentów. W miarę potrzeby może być
ustanowiony zarząd nieruchomości oskarżonego.
§ 3. Przepis art. 232 stosuje się odpowiednio.

Art. 292a. § 1. Zabezpieczenie wykonania orzeczenia, o którym mowa w art. 291
§ 1, może nastąpić również przez ustanowienie przymusowego zarządu
przedsiębiorstwa i wyznaczenie zarządcy. W postanowieniu określa się
przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część oraz wskazuje się zarządcę spośród
osób posiadających licencję doradcy restrukturyzacyjnego, o której mowa w ustawie
z dnia 15 czerwca 2007 r. o licencji doradcy restrukturyzacyjnego (Dz. U. z 2016 r.
poz. 883 oraz z 2019 r. poz. 55, 730, 912, 1495 i 1802).
§ 2. W postępowaniu przygotowawczym postanowienie o zabezpieczeniu przez
ustanowienie przymusowego zarządu wydaje prokurator. Postanowienie podlega
zatwierdzeniu przez sąd.
§ 3. Po wydaniu postanowienia, o którym mowa w § 2, prokurator najpóźniej w
ciągu 7 dni występuje do sądu o jego zatwierdzenie. W przedmiocie zatwierdzenia sąd
rozstrzyga w ciągu 7 dni od dnia przekazania mu postanowienia.
§ 4. Zabezpieczenie upada z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu o
odmowie zatwierdzenia postanowienia, o którym mowa w § 2.
§ 5. W przedmiocie zatwierdzenia postanowienia prokuratora o zabezpieczeniu
orzeka na wniosek prokuratora w postępowaniu przygotowawczym sąd rejonowy, w
którego okręgu prowadzi się postępowanie, a po wniesieniu aktu oskarżenia w
przedmiocie zatwierdzenia orzeka sąd, przed którym sprawa się toczy.
§ 6. Po wniesieniu aktu oskarżenia postanowienie o zabezpieczeniu przez
ustanowienie przymusowego zarządu wydaje sąd, przed którym sprawa się toczy.
§ 7. Na postanowienie sądu w przedmiocie zatwierdzenia postanowienia o
zabezpieczeniu lub w przedmiocie zabezpieczenia stronom, pokrzywdzonemu oraz
właścicielowi lub osobie kierującej przedsiębiorstwem w jego imieniu przysługuje
zażalenie.
§ 8. Zarządca zapewnia ciągłość pracy zabezpieczonego przedsiębiorstwa oraz
przekazuje sądowi lub prokuratorowi posiadane informacje mające znaczenie dla
toczącego się postępowania, w szczególności o sposobie i okolicznościach
wykorzystania tego przedsiębiorstwa do popełnienia przestępstwa lub ukrycia
osiągniętej z niego korzyści oraz o rzeczach i dokumentach mogących stanowić dowód
w sprawie.
§ 9. Zarządca sporządza spis składników majątku i praw majątkowych
przedsiębiorstwa i przekazuje go prokuratorowi lub sądowi, który wydał
postanowienie o zabezpieczeniu. Właściciel lub inna osoba kierująca
przedsiębiorstwem w jego imieniu może wnosić do prokuratora lub sądu, który wydał
postanowienie o zabezpieczeniu, o wyłączenie określonych składników majątku lub
praw majątkowych z zabezpieczenia.
§ 10. Na postanowienie w przedmiocie wyłączenia określonych składników
majątku lub praw majątkowych z zabezpieczenia stronom, pokrzywdzonemu oraz
właścicielowi lub innej osobie kierującej przedsiębiorstwem w jego imieniu
przysługuje zażalenie.

Art. 292b. Zabezpieczenie, o którym mowa w art. 292a § 1, może nastąpić
również w stosunku do przedsiębiorstwa podmiotu zbiorowego w rozumieniu ustawy
z dnia 28 października 2002 r. o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny
zabronione pod groźbą kary (Dz. U. z 2019 r. poz. 628 i 1214), jeśli zebrane dowody
wskazują na wysokie prawdopodobieństwo, że podmiot ten może podlegać
odpowiedzialności na podstawie tej ustawy.

art. 293. więcej Art. 293. § 1. Postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym wydaje sąd,
a w postępowaniu przygotowawczym prokurator.
§ 2. W postanowieniu określa się kwotowo zakres i sposób zabezpieczenia,
uwzględniając rozmiar możliwej do orzeczenia w okolicznościach danej sprawy grzywny, środków karnych, przepadku lub środków kompensacyjnych. Rozmiar
zabezpieczenia powinien odpowiadać jedynie potrzebom tego, co ma zabezpieczać.
Wymóg kwotowego określenia zabezpieczenia nie dotyczy zabezpieczenia na zajętym
przedmiocie podlegającym przepadkowi, jako pochodzącym bezpośrednio
z przestępstwa lub służącym albo przeznaczonym do jego popełnienia.
§ 3. Na postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia przysługuje zażalenie.
Przepis art. 254 § 2 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Jeżeli postanowienie wydał prokurator, a postępowanie przygotowawcze
prowadzone jest w okręgu innego sądu niż sąd miejscowo i rzeczowo właściwy,
zażalenie przysługuje do sądu rzeczowo właściwego do rozpoznania tej sprawy
w pierwszej instancji, w którego okręgu prowadzone jest postępowanie
przygotowawcze.
§ 5. Postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym z chwilą wydania stanowi
tytuł wykonawczy.
§ 6. Jeżeli zabezpieczenie nastąpiło na rzeczach, które uprzednio oskarżony
wydał organowi procesowemu lub które zatrzymano w wyniku czynności, o których
mowa w rozdziale 25, nie podejmuje się czynności egzekucyjnych dla wykonania
postanowienia o zabezpieczeniu.
§ 7. Osoba fizyczna, prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości
prawnej, o której mowa w art. 45 § 3 Kodeksu karnego, może wystąpić
z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa o ustalenie, że mienie lub jego część nie
podlega przepadkowi. Do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy postępowanie
egzekucyjne ulega zawieszeniu.

art. 294. więcej Art. 294. § 1. Zabezpieczenie upada, gdy nie zostaną prawomocnie orzeczone:
grzywna, przepadek, nawiązka, świadczenie pieniężne lub nie zostanie nałożony
obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,
a powództwo o te roszczenia nie zostanie wytoczone przed upływem 3 miesięcy od
daty uprawomocnienia się orzeczenia.
§ 2. W razie wytoczenia powództwa w terminie wskazanym
w § 1 zabezpieczenie pozostaje w mocy, jeżeli w postępowaniu cywilnym sąd nie
orzeknie inaczej.

art. 295. więcej Art. 295. § 1. W razie popełnienia przestępstwa, o którym mowa w art. 291,
Policja może dokonać tymczasowego zajęcia mienia ruchomego osoby podejrzanej,
jeżeli zachodzi obawa usunięcia tego mienia.
§ 2. Przepisy art. 217–235 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Tymczasowe zajęcie nie może dotyczyć przedmiotów, które nie podlegają
egzekucji.
§ 4. Tymczasowe zajęcie upada, jeżeli w ciągu 7 dni od daty jego dokonania nie
zostanie wydane postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym.

art. 296. więcej Art. 296. (uchylony).

art. 297. więcej Art. 297. § 1. Celem postępowania przygotowawczego jest:
1) ustalenie, czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo;
2) wykrycie i w razie potrzeby ujęcie sprawcy;
3) zebranie danych stosownie do art. 213 i 214;
4) wyjaśnienie okoliczności sprawy, w tym ustalenie osób pokrzywdzonych
i rozmiarów szkody;
5) zebranie, zabezpieczenie i w niezbędnym zakresie utrwalenie dowodów dla
sądu.
§ 2. (uchylony)

art. 298. więcej Art. 298. § 1. Postępowanie przygotowawcze prowadzi lub nadzoruje
prokurator, a w zakresie przewidzianym w ustawie prowadzi je Policja. W wypadkach
przewidzianych w ustawie uprawnienia Policji przysługują innym organom.
§ 2. Określone w ustawie czynności w postępowaniu przygotowawczym
przeprowadza sąd.

art. 299. więcej Art. 299. § 1. W postępowaniu przygotowawczym pokrzywdzony i podejrzany
są stronami.
§ 2. W wypadkach wskazanych w ustawie określone uprawnienia przysługują
również osobom niebędącym stronami.
§ 3. W czynnościach sądowych w postępowaniu przygotowawczym
prokuratorowi przysługują prawa strony.

Art. 299a. § 1. Podczas czynności z udziałem pokrzywdzonego w postępowaniu
przygotowawczym może być obecna osoba przez niego wskazana, jeżeli nie
uniemożliwia to przeprowadzenia czynności albo nie utrudnia jej w istotny sposób.
§ 2. Na wniosek pokrzywdzonego zgłoszony w postępowaniu
przygotowawczym sąd powiadamia go o sposobie zakończenia sprawy listem
zwykłym, przesłanym na wskazany przez pokrzywdzonego adres, za pośrednictwem
telefaksu lub poczty elektronicznej wraz z odpisem prawomocnego orzeczenia
kończącego postępowanie w sprawie lub jego wyciągiem, które mogą być przesłane
w postaci elektronicznej.

art. 300. więcej Art. 300. § 1. Przed pierwszym przesłuchaniem należy pouczyć podejrzanego
o jego uprawnieniach: do składania wyjaśnień, do odmowy składania wyjaśnień lub
odmowy odpowiedzi na pytania, do informacji o treści zarzutów i ich zmianach, do
składania wniosków o dokonanie czynności śledztwa lub dochodzenia, do korzystania
z pomocy obrońcy, w tym do wystąpienia o obrońcę z urzędu w wypadku określonym
w art. 78 oraz o treści art. 338b, do końcowego zaznajomienia z materiałami
postępowania przygotowawczego, jak również o uprawnieniach określonych
w art. 23a § 1, art. 72 § 1, art. 156 § 5 i 5a, art. 301, art. 335, art. 338a i art. 387 oraz
o obowiązkach i konsekwencjach wskazanych w art. 74, art. 75, art. 133 § 2, art. 138
i art. 139. Pouczenie należy wręczyć podejrzanemu na piśmie; podejrzany otrzymanie
pouczenia potwierdza podpisem.
§ 2. Przed pierwszym przesłuchaniem albo niezwłocznie po ustaleniu
pokrzywdzonego, jeżeli odstępuje się od jego przesłuchania, poucza się
pokrzywdzonego o posiadaniu statusu strony procesowej w postępowaniu
przygotowawczym oraz o wynikających z tego uprawnieniach, w szczególności: do
składania wniosków o dokonanie czynności śledztwa lub dochodzenia i warunkach
uczestniczenia w tych czynnościach, określonych w art. 51, art. 52 i art. 315–318, do
korzystania z pomocy pełnomocnika, w tym do złożenia wniosku o wyznaczenie
pełnomocnika z urzędu w okolicznościach wskazanych w art. 78, jak również
o uprawnieniach określonych w art. 23a § 1, art. 156, art. 204, art. 306 i art. 315a oraz
o obowiązkach i konsekwencjach wskazanych w art. 138 i art. 139. Pouczenie obejmuje również informację o: możliwościach naprawienia szkody przez
oskarżonego lub uzyskania kompensaty państwowej, dostępie do pomocy prawnej,
dostępnych środkach ochrony i pomocy, o których mowa w ustawie z dnia
28 listopada 2014 r. o ochronie i pomocy dla pokrzywdzonego i świadka (Dz. U.
z 2015 r. poz. 21), pomocy przewidzianej w art. 43 § 8 Kodeksu karnego
wykonawczego, możliwości wydania europejskiego nakazu ochrony, organizacjach
wsparcia pokrzywdzonych, treści art. 337a oraz możliwości zwrotu kosztów
poniesionych w związku z udziałem w postępowaniu. Pouczenie należy wręczyć
pokrzywdzonemu na piśmie; pokrzywdzony otrzymanie pouczenia potwierdza
podpisem. W razie odstąpienia od przesłuchania pokrzywdzonego pouczenie podlega
doręczeniu.
§ 3. Przed pierwszym przesłuchaniem poucza się świadka o jego uprawnieniach
i obowiązkach określonych w art. 177–192a oraz dostępnych środkach ochrony
i pomocy, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2014 r. o ochronie i pomocy
dla pokrzywdzonego i świadka.
§ 4. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzory
pisemnych pouczeń, o których mowa w § 1–3, mając na względzie konieczność
zrozumienia pouczenia także przez osoby niekorzystające z pomocy obrońcy lub
pełnomocnika.

art. 301. więcej Art. 301. Na żądanie podejrzanego należy przesłuchać go z udziałem
ustanowionego obrońcy. Niestawiennictwo obrońcy nie tamuje przesłuchania.

art. 302. więcej Art. 302. § 1. Osobom niebędącym stronami przysługuje zażalenie na
postanowienia i zarządzenia naruszające ich prawa.
§ 2. Stronom oraz osobom niebędącym stronami służy zażalenie na czynności
inne niż postanowienia i zarządzenia naruszające ich prawa.
§ 3. Zażalenie na postanowienia i zarządzenia oraz na inne czynności
prokuratora w postępowaniu przygotowawczym, o których mowa odpowiednio w § 1
i 2, rozpoznaje prokurator bezpośrednio przełożony.

art. 303. więcej Art. 303. Jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa,
wydaje się z urzędu lub na skutek zawiadomienia o przestępstwie postanowienie o wszczęciu śledztwa, w którym określa się czyn będący przedmiotem postępowania
oraz jego kwalifikację prawną.

art. 304. więcej Art. 304. § 1. Każdy, dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego
z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję.
Przepisy art. 148a oraz art. 156a stosuje się odpowiednio.
§ 2. Instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą działalnością
dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane
niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne
czynności do czasu przybycia organu powołanego do ścigania przestępstw lub do
czasu wydania przez ten organ stosownego zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia
śladów i dowodów przestępstwa.
§ 3. Zawiadomienie o przestępstwie lub własne dane świadczące o popełnieniu
takiego przestępstwa, co do którego obowiązkowe jest prowadzenie śledztwa przez
prokuratora, Policja przekazuje wraz z zebranym materiałem niezwłocznie
prokuratorowi.

Art. 304a. Sporządza się wspólny protokół z przyjęcia ustnego zawiadomienia
o przestępstwie i przesłuchania w charakterze świadka osoby zawiadamiającej;
w protokole tym można również zamieścić wniosek o ściganie.

Art. 304b. Na wniosek pokrzywdzonego składającego zawiadomienie
o przestępstwie wydaje mu się potwierdzenie złożenia zawiadomienia, zawierające
datę oraz miejsce jego przyjęcia, wskazanie organu przyjmującego wraz z danymi do
kontaktu, sygnaturę sprawy, dane określające tożsamość pokrzywdzonego, czas
i miejsce popełnienia czynu, którego dotyczy zawiadomienie, oraz zwięzły opis czynu
i wyrządzonej szkody. O prawie tym należy pokrzywdzonego pouczyć.

art. 305. więcej Art. 305. § 1. Niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia o przestępstwie
organ powołany do prowadzenia postępowania przygotowawczego obowiązany jest
wydać postanowienie o wszczęciu bądź o odmowie wszczęcia śledztwa.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Postanowienie o wszczęciu śledztwa wydaje prokurator. Postanowienie
o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu śledztwa wydaje prokurator albo Policja;
postanowienie wydane przez Policję zatwierdza prokurator.
§ 4. O wszczęciu, odmowie wszczęcia albo o umorzeniu śledztwa zawiadamia
się osobę lub instytucję państwową, samorządową lub społeczną, która złożyła
zawiadomienie o przestępstwie, oraz ujawnionego pokrzywdzonego, a o umorzeniu
także podejrzanego – z pouczeniem o przysługujących im uprawnieniach.

art. 306. więcej Art. 306. § 1. Na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa przysługuje
zażalenie:
1) pokrzywdzonemu;
2) instytucji wymienionej w art. 305 § 4;
3) osobie wymienionej w art. 305 § 4, jeżeli wskutek przestępstwa doszło do
naruszenia jej praw.
§ 1a. Na postanowienie o umorzeniu śledztwa przysługuje zażalenie:
1) stronom;
2) instytucji państwowej lub samorządowej, która złożyła zawiadomienie
o przestępstwie;
3) osobie, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie określonym w art. 228–
231, art. 233, art. 235, art. 236, art. 245, art. 270–277, art. 278–294 lub
w art. 296–306 Kodeksu karnego, jeżeli postępowanie karne wszczęto w wyniku
jej zawiadomienia, a wskutek tego przestępstwa doszło do naruszenia jej praw.
§ 1b. Uprawnionym do złożenia zażalenia, o którym mowa w § 1 i 1a,
przysługuje prawo przejrzenia akt. W celu przejrzenia akt prokurator może udostępnić
akta w postaci elektronicznej.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Jeżeli osoba lub instytucja, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, nie
zostanie w ciągu 6 tygodni powiadomiona o wszczęciu albo odmowie wszczęcia
śledztwa, może wnieść zażalenie do prokuratora nadrzędnego albo powołanego do
nadzoru nad organem, któremu złożono zawiadomienie.

art. 307. więcej Art. 307. § 1. Jeżeli zachodzi potrzeba, można zażądać uzupełnienia
w wyznaczonym terminie danych zawartych w zawiadomieniu o przestępstwie lub
dokonać sprawdzenia faktów w tym zakresie. W tym wypadku postanowienie
o wszczęciu śledztwa albo o odmowie wszczęcia należy wydać najpóźniej w terminie
30 dni od otrzymania zawiadomienia.
§ 2. W postępowaniu sprawdzającym nie przeprowadza się dowodu z opinii
biegłego ani czynności wymagających spisania protokołu, z wyjątkiem przyjęcia
ustnego zawiadomienia o przestępstwie lub wniosku o ściganie oraz czynności
określonej w § 3.
§ 3. Uzupełnienie danych zawartych w zawiadomieniu o przestępstwie może
nastąpić również przez przesłuchanie w charakterze świadka osoby zawiadamiającej.
§ 4. (uchylony)
§ 5. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio w wypadku podejmowania przez organy
ścigania przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa sprawdzenia własnych
informacji, nasuwających przypuszczenie, że popełniono przestępstwo.

art. 308. więcej Art. 308. § 1. W granicach koniecznych dla zabezpieczenia śladów i dowodów
przestępstwa przed ich utratą, zniekształceniem lub zniszczeniem, prokurator albo
Policja może w każdej sprawie, w wypadkach niecierpiących zwłoki, jeszcze przed
wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, przeprowadzić
w niezbędnym zakresie czynności procesowe, a zwłaszcza dokonać oględzin, w razie
potrzeby z udziałem biegłego, przeszukania lub czynności wymienionych w art. 74
§ 2 pkt 1 w stosunku do osoby podejrzanej, a także przedsięwziąć wobec niej inne
niezbędne czynności, nie wyłączając pobrania krwi, włosów i wydzielin organizmu.
Po dokonaniu tych czynności, w sprawach, w których prowadzenie śledztwa przez
prokuratora jest obowiązkowe, prowadzący postępowanie przekazuje sprawę
niezwłocznie prokuratorowi.
§ 2. W wypadkach niecierpiących zwłoki, w szczególności wtedy, gdy mogłoby
to spowodować zatarcie śladów lub dowodów przestępstwa, można w toku czynności
wymienionych w § 1 przesłuchać osobę podejrzaną o popełnienie przestępstwa
w charakterze podejrzanego przed wydaniem postanowienia o przedstawieniu
zarzutów, jeżeli zachodzą warunki do sporządzenia takiego postanowienia.
Przesłuchanie rozpoczyna się od informacji o treści zarzutu.
§ 3. W wypadku przewidzianym w § 2, w sprawach, w których prowadzenie
śledztwa jest obowiązkowe, najpóźniej w ciągu 5 dni od dnia przesłuchania wydaje
się postanowienie o przedstawieniu zarzutów albo, w razie braku warunków do jego
sporządzenia, umarza się postępowanie w stosunku do osoby przesłuchanej.
§ 4. W sprawach, w których obowiązkowe jest prowadzenie śledztwa,
postanowienie przewidziane w § 3 wydaje prokurator.
§ 5. Czynności, o których mowa w § 1 i 2, mogą być dokonywane tylko w ciągu
5 dni od dnia pierwszej czynności.
§ 6. W wypadkach określonych w § 1 i 2 czas trwania śledztwa lub dochodzenia
liczy się od dnia pierwszej czynności.

art. 309. więcej Art. 309. Śledztwo prowadzi się w sprawach:
1) w których rozpoznanie w pierwszej instancji należy do właściwości sądu
okręgowego;
2) o występki – gdy osobą podejrzaną jest sędzia, prokurator, funkcjonariusz Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Służby Ochrony
Państwa, Straży Marszałkowskiej, Służby Celno-Skarbowej lub Centralnego
Biura Antykorupcyjnego;
3) o występki – gdy osobą podejrzaną jest funkcjonariusz Straży Granicznej,
Żandarmerii Wojskowej, finansowego organu postępowania przygotowawczego
lub organu nadrzędnego nad finansowym organem postępowania
przygotowawczego, w zakresie spraw należących do właściwości tych organów
lub o występki popełnione przez tych funkcjonariuszy w związku
z wykonywaniem czynności służbowych;
4) o występki, w których nie prowadzi się dochodzenia;
5) o występki, w których prowadzi się dochodzenie, jeżeli prokurator tak postanowi
ze względu na wagę lub zawiłość sprawy.

art. 310. więcej Art. 310. § 1. Śledztwo powinno być ukończone w ciągu 3 miesięcy.
§ 2. W uzasadnionych wypadkach okres śledztwa może być przedłużony na
dalszy czas oznaczony przez prokuratora nadzorującego śledztwo lub prokuratora
bezpośrednio przełożonego wobec prokuratora, który prowadzi śledztwo, nie dłuższy
jednak niż rok. W szczególnie uzasadnionych wypadkach właściwy prokurator
nadrzędny nad prokuratorem nadzorującym lub prowadzącym śledztwo może
przedłużyć jego okres na dalszy czas oznaczony.

art. 311. więcej Art. 311. § 1. Śledztwo prowadzi prokurator.
§ 2. Prokurator może powierzyć Policji przeprowadzenie śledztwa w całości lub
w określonym zakresie albo dokonanie poszczególnych czynności śledztwa;
w wypadkach określonych w art. 309 pkt 2 i 3 można powierzyć Policji jedynie
dokonanie poszczególnych czynności śledztwa.
§ 3. Powierzenie przewidziane w § 2 nie może obejmować czynności
związanych z przedstawieniem zarzutów, zmianą lub uzupełnieniem postanowienia
o przedstawieniu zarzutów oraz zamknięciem śledztwa; może jednak mieć
zastosowanie art. 308 § 2.
§ 4. W sytuacji, o której mowa w § 2, Policja może dokonać innych czynności,
jeżeli wyłoni się taka potrzeba.
§ 5. Prokurator może zastrzec do osobistego wykonania jakąkolwiek czynność
śledztwa, a w szczególności czynności wymagające postanowienia.
§ 6. (uchylony)
§ 7. (uchylony)

art. 312. więcej Art. 312. Uprawnienia Policji przysługują także:
1) organom Straży Granicznej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Krajowej
Administracji Skarbowej, Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz
Żandarmerii Wojskowej, w zakresie ich właściwości;
2) innym organom przewidzianym w przepisach szczególnych.

art. 313. więcej Art. 313. § 1. Jeżeli dane istniejące w chwili wszczęcia śledztwa lub zebrane
w jego toku uzasadniają dostatecznie podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba,
sporządza się postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ogłasza je niezwłocznie
podejrzanemu i przesłuchuje się go, chyba że ogłoszenie postanowienia lub
przesłuchanie podejrzanego nie jest możliwe z powodu jego ukrywania się lub
nieobecności w kraju.
§ 2. Postanowienie o przedstawieniu zarzutów zawiera wskazanie podejrzanego,
dokładne określenie zarzucanego mu czynu i jego kwalifikacji prawnej.
§ 3. Podejrzany może do czasu zawiadomienia go o terminie zaznajomienia
z materiałami śledztwa żądać podania mu ustnie podstaw zarzutów, a także
sporządzenia uzasadnienia na piśmie, o czym należy go pouczyć. Uzasadnienie
doręcza się podejrzanemu i ustanowionemu obrońcy w terminie 14 dni.
§ 4. W uzasadnieniu należy w szczególności wskazać, jakie fakty i dowody
zostały przyjęte za podstawę zarzutów.

art. 314. więcej Art. 314. Jeżeli w toku śledztwa okaże się, że podejrzanemu należy zarzucić
czyn nie objęty wydanym uprzednio postanowieniem o przedstawieniu zarzutów albo
czyn w zmienionej w istotny sposób postaci lub też, że czyn zarzucany należy
zakwalifikować z surowszego przepisu, wydaje się niezwłocznie nowe postanowienie,
ogłasza się je podejrzanemu oraz przesłuchuje się go. Przepis art. 313 § 3 i 4 stosuje
się odpowiednio.

art. 315. więcej Art. 315. § 1. Podejrzany i jego obrońca oraz pokrzywdzony i jego pełnomocnik
mogą składać wnioski o dokonanie czynności śledztwa.
§ 2. Stronie, która złożyła wniosek, oraz jej obrońcy lub pełnomocnikowi nie
można odmówić wzięcia udziału w czynności, jeżeli tego żądają. Przepis art. 318
zdanie drugie stosuje się.

Art. 315a. Od przesłuchania pokrzywdzonego w charakterze świadka można
odstąpić, jeżeli czynność ta nie jest niezbędna do dokonania ustaleń faktycznych.
Pokrzywdzony, który nie był przesłuchany w charakterze świadka, powinien zostać
przesłuchany w tym charakterze, jeżeli tego zażąda, chyba że uwzględnienie żądania
prowadziłoby do przewlekłości postępowania.

art. 316. więcej Art. 316. § 1. Jeżeli czynności śledztwa nie będzie można powtórzyć na
rozprawie, należy podejrzanego, pokrzywdzonego i ich przedstawicieli ustawowych,
a obrońcę i pełnomocnika, jeżeli są już w sprawie ustanowieni, dopuścić do udziału
w czynności, chyba że zachodzi niebezpieczeństwo utraty lub zniekształcenia dowodu
w razie zwłoki.
§ 2. Podejrzanego pozbawionego wolności nie sprowadza się wtedy, gdy zwłoka
grozi utratą lub zniekształceniem dowodu.
§ 3. Jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo, że świadka nie będzie można
przesłuchać na rozprawie, strona lub prokurator albo inny organ prowadzący
postępowanie mogą zwrócić się do sądu z żądaniem przesłuchania go przez sąd.

art. 317. więcej Art. 317. § 1. Strony, a obrońcę lub pełnomocnika, gdy są już w sprawie
ustanowieni, należy także na żądanie dopuścić do udziału w innych czynnościach
śledztwa.
§ 2. W szczególnie uzasadnionym wypadku prokurator może postanowieniem
odmówić dopuszczenia do udziału w czynności ze względu na ważny interes śledztwa
albo odmówić sprowadzenia oskarżonego pozbawionego wolności, gdy
spowodowałoby to poważne trudności.

art. 318. więcej Art. 318. Gdy dopuszczono dowód z opinii biegłych albo instytucji naukowej
lub specjalistycznej, podejrzanemu i jego obrońcy oraz pokrzywdzonemu i jego
pełnomocnikowi doręcza się postanowienie o dopuszczeniu tego dowodu i zezwala na
wzięcie udziału w przesłuchaniu biegłych oraz na zapoznanie się z opinią, jeżeli
złożona została na piśmie. Podejrzanego pozbawionego wolności nie sprowadza się,
gdy spowodowałoby to poważne trudności.

art. 319. więcej Art. 319. (uchylony).

art. 320. więcej Art. 320. (uchylony).

art. 321. więcej Art. 321. § 1. Jeżeli istnieją podstawy do zamknięcia śledztwa, na wniosek
podejrzanego lub jego obrońcy o końcowe zaznajomienie z materiałami
postępowania, prowadzący postępowanie powiadamia podejrzanego i obrońcę
o terminie końcowego zaznajomienia, pouczając ich o prawie uprzedniego przejrzenia
akt w terminie odpowiednim do wagi lub zawiłości sprawy, określonym przez organ
procesowy. W celu przejrzenia akt prokurator może udostępnić akta w postaci
elektronicznej.
§ 2. Termin zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania powinien
być tak wyznaczony, aby od daty doręczenia zawiadomienia o nim podejrzanemu
i jego obrońcy upłynęło co najmniej 7 dni.
§ 3. W czynnościach zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania
ma prawo uczestniczyć obrońca.
§ 4. Nieusprawiedliwione niestawiennictwo podejrzanego lub jego obrońcy nie
tamuje dalszego postępowania.
§ 5. W terminie 3 dni od daty zaznajomienia podejrzanego z materiałami
postępowania strony mogą składać wnioski o uzupełnienie śledztwa. Przepis art. 315
§ 2 stosuje się odpowiednio.
§ 6. Jeżeli nie zachodzi potrzeba uzupełnienia śledztwa, wydaje się
postanowienie o jego zamknięciu i ogłasza się je lub o jego treści zawiadamia się
podejrzanego oraz jego obrońcę.

art. 322. więcej Art. 322. § 1. Jeżeli postępowanie nie dostarczyło podstaw do wniesienia aktu
oskarżenia, a nie zachodzą warunki określone w art. 324, umarza się śledztwo bez
konieczności uprzedniego zaznajomienia z materiałami postępowania i jego
zamknięcia.
§ 2. Postanowienie o umorzeniu śledztwa powinno zawierać, oprócz danych
wymienionych w art. 94, dokładne określenie czynu i jego kwalifikacji prawnej oraz
wskazanie przyczyn umorzenia.
§ 3. Jeżeli umorzenie następuje po wydaniu postanowienia o przedstawieniu
zarzutów albo przesłuchaniu osoby w charakterze podejrzanego, postanowienie
o umorzeniu powinno zawierać także imię i nazwisko podejrzanego oraz w razie
potrzeby inne dane o jego osobie.

art. 323. więcej Art. 323. § 1. W razie umorzenia śledztwa prokurator wydaje postanowienie co
do dowodów rzeczowych stosownie do przepisów art. 230–233.
§ 2. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, przysługuje zażalenie
podejrzanemu, pokrzywdzonemu i osobie, od której przedmioty te odebrano lub która
zgłosiła do nich roszczenie.
§ 3. Po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu śledztwa prokurator, w
razie istnienia podstaw określonych w art. 45a Kodeksu karnego lub w art. 43 § 1 i 2,
art. 43a oraz art. 47 § 4 Kodeksu karnego skarbowego, występuje do sądu z wnioskiem
o orzeczenie przepadku. Z takim wnioskiem prokurator może wystąpić również w
wypadku umorzenia postępowania wobec niewykrycia sprawcy przestępstwa,
przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, o ile przepis przewiduje
orzeczenie przepadku.

art. 324. więcej Art. 324. § 1. Jeżeli zostanie ustalone, że podejrzany dopuścił się czynu w stanie
niepoczytalności, a istnieją podstawy do zastosowania środków zabezpieczających,
prokurator po zamknięciu śledztwa kieruje sprawę do sądu z wnioskiem o umorzenie
postępowania i zastosowanie środków zabezpieczających. Przepis art. 321 stosuje się
odpowiednio.
§ 1a. Do wniosku, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio art. 331 § 1
i 4, art. 332, art. 333 § 1–3 i art. 334 § 1, a przekazując wniosek do sądu, prokurator
informuje o tym ujawnionego pokrzywdzonego.
§ 2. Jeżeli sąd nie znajduje podstaw do uwzględnienia wniosku, o którym mowa
w § 1, przekazuje sprawę prokuratorowi do dalszego prowadzenia.
§ 3. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.

art. 325. więcej Art. 325. Postanowienie o zawieszeniu śledztwa, jeżeli nie zostało wydane przez
prokuratora, wymaga jego pisemnego zatwierdzenia.

Art. 325a. § 1. Dochodzenie prowadzi Policja lub organy, o których mowa
w art. 312, chyba że prowadzi je prokurator.
§ 2. Przepisy dotyczące śledztwa stosuje się odpowiednio do dochodzenia, jeżeli
przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Art. 325b. § 1. Dochodzenie prowadzi się w sprawach o przestępstwa należące
do właściwości sądu rejonowego:
1) zagrożone karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności, z tym że
w wypadku przestępstw przeciwko mieniu tylko wówczas, gdy wartość
przedmiotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub grożąca nie przekracza
200 000 zł;
2) przewidziane w art. 159, art. 254a i art. 262 § 2 Kodeksu karnego;
3) przewidziane w art. 279 § 1, art. 286 § 1 i 2 oraz w art. 289 § 2 Kodeksu
karnego, jeżeli wartość przedmiotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub
grożąca nie przekracza 200 000 zł.
§ 2. Spośród spraw o przestępstwa wymienione w § 1 pkt 1 nie prowadzi się
dochodzenia w sprawach o przestępstwa określone w art. 155, art. 156 § 2, art. 157a
§ 1, art. 165 § 2, art. 168, art. 174 § 2, art. 175, art. 181–184, art. 186, art. 201, art. 231
§ 1 i 3, art. 240 § 1, art. 250a § 1–3, art. 265 § 3 oraz w rozdziale XXXVI, z wyjątkiem
art. 297 i art. 300, i rozdziale XXXVII Kodeksu karnego.

Art. 325c. (uchylony).

Art. 325d. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z właściwymi ministrami
określi, w drodze rozporządzenia, organy uprawnione obok Policji do prowadzenia
dochodzeń oraz organy uprawnione do wnoszenia i popierania oskarżenia przed
sądem pierwszej instancji w sprawach, w których prowadzono dochodzenie, jak
również zakres spraw zleconych tym organom, mając na uwadze określony przez
ustawę zakres kompetencji tych organów.

Art. 325e. § 1. Postanowienia o wszczęciu dochodzenia, odmowie wszczęcia
dochodzenia, umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw,
umorzeniu dochodzenia oraz o jego zawieszeniu wydaje prowadzący postępowanie.
Mogą one zostać zamieszczone w protokole, o którym mowa w art. 304a, i nie
wymagają uzasadnienia. Na wniosek strony organ prowadzący dochodzenie podaje
ustnie najważniejsze powody rozstrzygnięcia.
§ 1a. W przypadku gdy zawiadomienie o przestępstwie zostało złożone przez
inspektora pracy lub Najwyższą Izbę Kontroli, uzasadnienie postanowienia
o odmowie wszczęcia dochodzenia oraz umorzeniu dochodzenia sporządza się na ich
wniosek. Przepisy art. 422 i art. 423 stosuje się odpowiednio. Zażalenie wnosi się
w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia z uzasadnieniem.
§ 2. Postanowienia, o których mowa w § 1, z wyjątkiem postanowienia
o wszczęciu dochodzenia oraz umorzeniu i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw,
zatwierdza prokurator. Przepisy art. 323 stosuje prokurator, a w sprawie, którą po
umorzeniu wpisano do rejestru przestępstw – Policja.
§ 3. (uchylony)
§ 4. Zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do
rejestru przestępstw wnosi się do prokuratora właściwego do sprawowania nadzoru
nad dochodzeniem. Jeżeli prokurator nie przychyli się do zażalenia, kieruje je do sądu.

Art. 325f. § 1. Jeżeli dane uzyskane w toku czynności, o których mowa
w art. 308 § 1, lub prowadzonego przez okres co najmniej 5 dni dochodzenia nie
stwarzają dostatecznych podstaw do wykrycia sprawcy w drodze dalszych czynności
procesowych, można wydać postanowienie o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu
sprawy do rejestru przestępstw
§ 2. Po wydaniu postanowienia, o którym mowa w § 1, Policja, na podstawie
odrębnych przepisów, prowadzi czynności w celu wykrycia sprawcy i uzyskania
dowodów.
§ 3. Jeżeli zostaną ujawnione dane pozwalające na wykrycie sprawcy, Policja
wydaje postanowienie o podjęciu na nowo dochodzenia. Przepis art. 305 § 4 stosuje
się odpowiednio; przepisów art. 305 § 3 zdanie pierwsze oraz art. 327 § 1 nie stosuje
się.
§ 4. (uchylony)

Art. 325g. § 1. Nie jest wymagane sporządzenie postanowienia o przedstawieniu
zarzutów oraz wydanie postanowienia o zamknięciu dochodzenia, chyba że
podejrzany jest tymczasowo aresztowany.
§ 2. Przesłuchanie osoby podejrzanej zaczyna się od powiadomienia jej o treści
zarzutu wpisanego do protokołu przesłuchania. Osobę tę od chwili rozpoczęcia
przesłuchania uważa się za podejrzanego.
§ 3. Podejrzanemu należy umożliwić przygotowanie się do obrony, a zwłaszcza
ustanowienie lub wyznaczenie obrońcy.

Art. 325h. § 1. Dochodzenie można ograniczyć do ustalenia, czy zachodzą
wystarczające podstawy do wniesienia aktu oskarżenia lub innego zakończenia
postępowania. Należy jednak dokonać czynności przewidzianych w art. 321 § 1–5
oraz w art. 325g § 2, przesłuchać podejrzanego i pokrzywdzonego oraz przeprowadzić
i utrwalić w protokołach czynności, których nie będzie można powtórzyć. Utrwalenie
innych czynności dowodowych następuje w formie protokołu ograniczonego do
zapisu najbardziej istotnych oświadczeń osób biorących udział w czynności; przepisu
art. 148 § 2 zdanie pierwsze nie stosuje się.
§ 2. Przepis art. 315a stosuje się.

Art. 325i. § 1. Dochodzenie powinno być ukończone w ciągu 2 miesięcy.
Prokurator może przedłużyć ten okres do 3 miesięcy, a w wypadkach szczególnie
uzasadnionych – na dalszy czas oznaczony.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Uprawnienia prokuratora określone w art. 335, art. 336 i art. 387
§ 2 przysługują także innym niż prokurator organom uprawnionym do wnoszenia
i popierania oskarżenia w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego.

art. 326. więcej Art. 326. § 1. Prokurator sprawuje nadzór nad postępowaniem
przygotowawczym w zakresie, w jakim go sam nie prowadzi; prokurator może także
objąć nadzorem postępowanie, o którym mowa w art. 307.
§ 2. Prokurator jest obowiązany czuwać nad prawidłowym i sprawnym
przebiegiem całego nadzorowanego przez siebie postępowania.
§ 3. Z tytułu sprawowanego nadzoru prokurator może w szczególności:
1) zaznajamiać się z zamierzeniami prowadzącego postępowanie, wskazywać
kierunki postępowania oraz wydawać co do tego zarządzenia;
2) żądać przedstawienia sobie materiałów zbieranych w toku postępowania;
3) uczestniczyć w czynnościach dokonywanych przez prowadzących
postępowanie, osobiście je przeprowadzać albo przejąć sprawę do swego
prowadzenia;
4) wydawać postanowienia, zarządzenia lub polecenia oraz zmieniać i uchylać
postanowienia i zarządzenia wydane przez prowadzącego postępowanie.
§ 4. W razie niewykonania przez organ niebędący prokuratorem postanowienia,
zarządzenia lub polecenia wydanego przez prokuratora sprawującego nadzór, na jego
żądanie przełożony funkcjonariusza wszczyna postępowanie służbowe; o wyniku
postępowania informuje się prokuratora.

art. 327. więcej Art. 327. § 1. Umorzone postępowanie przygotowawcze może być w każdym
czasie podjęte na nowo na mocy postanowienia prokuratora, jeżeli nie będzie się
toczyć przeciw osobie, która w poprzednim postępowaniu występowała w charakterze
podejrzanego. Przepis ten stosuje się odpowiednio w sprawie, w której odmówiono
wszczęcia śledztwa lub dochodzenia.
§ 2. Prawomocnie umorzone postępowanie przygotowawcze wznawia się
przeciwko osobie, która występowała w charakterze podejrzanego, na mocy
postanowienia prokuratora nadrzędnego nad tym, który wydał lub zatwierdził
postanowienie o umorzeniu, tylko wtedy, gdy ujawnią się nowe istotne fakty lub
dowody nie znane w poprzednim postępowaniu albo gdy zachodzi okoliczność
określona w art. 11 § 3. Przewidziane w ustawie ograniczenia okresu tymczasowego
aresztowania stosuje się wówczas do łącznego czasu trwania tego środka.
§ 3. Przed wydaniem postanowienia o podjęciu lub wznowieniu, prokurator
może przedsięwziąć osobiście lub zlecić Policji dokonanie niezbędnych czynności
dowodowych w celu sprawdzenia okoliczności uzasadniających wydanie
postanowienia.
§ 4. Po wniesieniu aktu oskarżenia sąd umarza postępowanie, jeżeli stwierdzi, że
postępowanie przygotowawcze wznowiono mimo braku podstaw.

art. 328. więcej Art. 328. § 1. Prokurator Generalny może uchylić prawomocne postanowienie
o umorzeniu postępowania przygotowawczego w stosunku do osoby, która
występowała w charakterze podejrzanego, jeżeli stwierdzi, że umorzenie
postępowania było niezasadne. Nie dotyczy to wypadku, w którym sąd utrzymał
w mocy postanowienie o umorzeniu.
§ 2. Po upływie roku od daty uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu
Prokurator Generalny może uchylić lub zmienić postanowienie albo jego uzasadnienie
jedynie na korzyść podejrzanego.

art. 329. więcej Art. 329. § 1. Przewidzianych w ustawie czynności w postępowaniu
przygotowawczym dokonuje na posiedzeniu sąd powołany do rozpoznania sprawy
w pierwszej instancji, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
§ 2. Sąd dokonuje czynności jednoosobowo także wtedy, gdy rozpoznaje
zażalenie na czynności postępowania przygotowawczego, chyba że ustawa stanowi
inaczej.

art. 330. więcej Art. 330. § 1. Uchylając postanowienie o umorzeniu postępowania
przygotowawczego lub odmowie jego wszczęcia, sąd wskazuje powody uchylenia,
a w miarę potrzeby także okoliczności, które należy wyjaśnić, lub czynności, które
należy przeprowadzić. Wskazania te są dla organu prowadzącego postępowanie
przygotowawcze wiążące.
§ 2. Jeżeli organ prowadzący postępowanie nadal nie znajduje podstaw do
wniesienia aktu oskarżenia, wydaje ponownie postanowienie o umorzeniu
postępowania lub odmowie jego wszczęcia. Postanowienie to podlega zaskarżeniu
tylko do prokuratora nadrzędnego. W razie utrzymania w mocy zaskarżonego
postanowienia pokrzywdzony, który dwukrotnie wykorzystał uprawnienia przewidziane w art. 306 § 1 i 1a, może wnieść akt oskarżenia określony w art. 55 § 1 –
o czym należy go pouczyć.
§ 3. W razie wniesienia przez pokrzywdzonego aktu oskarżenia prezes sądu
przesyła jego odpis prokuratorowi, wzywając go do nadesłania w terminie 14 dni akt
postępowania przygotowawczego.

art. 331. więcej Art. 331. § 1. W ciągu 14 dni od daty zamknięcia śledztwa albo od otrzymania
aktu oskarżenia sporządzonego przez Policję w dochodzeniu, prokurator sporządza akt
oskarżenia lub zatwierdza akt oskarżenia sporządzony przez Policję w dochodzeniu
i wnosi go do sądu albo sam wydaje postanowienie o umorzeniu, o zawieszeniu albo
o uzupełnieniu śledztwa lub dochodzenia.
§ 2. Organ, o którym mowa w art. 325d, może wnieść akt oskarżenia
bezpośrednio do sądu, chyba że prokurator postanowi inaczej.
§ 3. Jeżeli podejrzany jest tymczasowo aresztowany, termin wymieniony
w § 1 wynosi 7 dni.
§ 4. W sprawie, w której wobec podejrzanego stosowane jest tymczasowe
aresztowanie, akt oskarżenia należy wnieść nie później niż 14 dni przed upływem
dotychczas określonego terminu stosowania tego środka.

art. 332. więcej Art. 332. § 1. Akt oskarżenia powinien zawierać:
1) imię i nazwisko oskarżonego, inne dane o jego osobie, w tym numer telefonu,
telefaksu i adres poczty elektronicznej lub informację o ich nieposiadaniu przez
oskarżonego lub niemożności ich ustalenia, dane o zastosowaniu środka
zapobiegawczego oraz zabezpieczenia majątkowego;
2) dokładne określenie zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem czasu,
miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków, a zwłaszcza
wysokości powstałej szkody;
3) wskazanie, że czyn został popełniony w warunkach wymienionych w art. 64 lub
art. 65 Kodeksu karnego albo art. 37 § 1 Kodeksu karnego skarbowego;
4) wskazanie przepisów ustawy karnej, pod które zarzucany czyn podpada;
5) wskazanie sądu właściwego do rozpoznania sprawy.
6) (uchylony)
§ 2. Do aktu oskarżenia dołącza się jego uzasadnienie, przytaczające fakty
i dowody, na których oskarżenie się opiera, a w miarę potrzeby wyjaśniające podstawę
prawną oskarżenia i omawiające okoliczności, na które powołuje się oskarżony
w swej obronie.
§ 3. Jeżeli postępowanie przygotowawcze zakończyło się w formie dochodzenia,
akt oskarżenia może nie zawierać uzasadnienia.

art. 333. więcej Art. 333. § 1. Akt oskarżenia powinien także zawierać:
1) listę osób, których wezwania oskarżyciel żąda;
2) wykaz innych dowodów, których przeprowadzenia na rozprawie głównej
domaga się oskarżyciel.
§ 2. Prokurator może wnieść o zaniechanie wezwania i odczytanie na rozprawie
zeznań świadków, o których mowa w art. 350a.
§ 3. Do aktu oskarżenia dołącza się, do wiadomości sądu, listę ujawnionych osób
pokrzywdzonych z podaniem ich adresów, a także adresy osób, o których mowa w § 1
pkt 1. Należy również podać numery telefonów, telefaksów i adresy poczty
elektronicznej osób wskazanych w zdaniu pierwszym, chyba że informacji tych nie
można ustalić.
§ 3a. Do aktu oskarżenia dołącza się listę pokrzywdzonych, którzy złożyli
wnioski na podstawie art. 299a § 2.
§ 4. (uchylony)
§ 5. Prokurator może także dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o orzeczenie
wobec podmiotu zobowiązanego określonego w art. 91a zwrotu korzyści majątkowej
albo jej równowartości uprawnionemu podmiotowi lub orzeczenie przepadku
świadczenia albo jego równowartości na rzecz Skarbu Państwa. Wniosek powinien
zawierać uzasadnienie.

art. 334. więcej Art. 334. § 1. Z aktem oskarżenia przesyła się sądowi akta postępowania
przygotowawczego wraz z załącznikami.
§ 2. Do aktu oskarżenia dołącza się także:
1) załącznik adresowy do akt sprawy;
2) po jednym odpisie tego aktu dla każdego oskarżonego, a w przypadku
określonym w art. 335 § 2 także dla każdego pokrzywdzonego.
§ 3. O przesłaniu aktu oskarżenia do sądu oraz o treści przepisów art. 343,
art. 343a i art. 378a oskarżyciel publiczny zawiadamia oskarżonego i ujawnionego
pokrzywdzonego, a także osobę lub instytucję, która złożyła zawiadomienie
o przestępstwie. Pokrzywdzonego należy pouczyć o treści przepisu art. 49a, a także
o prawie do złożenia oświadczenia o działaniu w charakterze oskarżyciela
posiłkowego.
§ 4. O złożeniu wniosku, o którym mowa w art. 333 § 5, prokurator zawiadamia
podmiot zobowiązany i podmiot uprawniony określone w art. 91a oraz poucza te
podmioty o treści przepisów art. 91a, art. 415a i art. 444 § 2.

art. 335. więcej Art. 335. § 1. Jeżeli oskarżony przyznaje się do winy, a w świetle jego wyjaśnień
okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a postawa
oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte, można zaniechać
przeprowadzenia dalszych czynności. Jeżeli zachodzi potrzeba oceny wiarygodności
złożonych wyjaśnień, czynności dowodowych dokonuje się jedynie w niezbędnym do
tego zakresie. W każdym jednak wypadku, jeżeli jest to konieczne dla zabezpieczenia
śladów i dowodów przestępstwa przed ich utratą, zniekształceniem lub zniszczeniem,
należy przeprowadzić w niezbędnym zakresie czynności procesowe, a zwłaszcza
dokonać oględzin, w razie potrzeby z udziałem biegłego, przeszukania lub czynności
wymienionych w art. 74 § 2 pkt 1 w stosunku do osoby podejrzanej, a także
przedsięwziąć wobec niej inne niezbędne czynności, nie wyłączając pobrania krwi,
włosów i wydzielin organizmu. Prokurator, zamiast z aktem oskarżenia, występuje do
sądu z wnioskiem o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie
uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu
występek, uwzględniających również prawnie chronione interesy pokrzywdzonego.
Uzgodnienie może obejmować także wydanie określonego rozstrzygnięcia
w przedmiocie poniesienia kosztów procesu.
§ 1a. Do wniosku, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio przepisy
dotyczące aktu oskarżenia zawarte w rozdziale 40, z wyjątkiem art. 344a.
§ 2. Prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie na
posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub
innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek, uwzględniających też
prawnie chronione interesy pokrzywdzonego, jeżeli okoliczności popełnienia
przestępstwa i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, oświadczenia dowodowe
złożone przez oskarżonego nie są sprzeczne z dokonanymi ustaleniami, a postawa
oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Do wniosku stosuje
się odpowiednio przepisy § 1 zdanie piąte i § 3 zdanie drugie. Do aktu oskarżenia nie
stosuje się przepisów art. 333 § 1 i 2.
§ 2a. Prokurator, uzgadniając z oskarżonym treść wniosku, o którym mowa
w § 1 lub 2, poucza go o treści art. 447 § 5. O pouczeniu zamieszcza się adnotację
w aktach sprawy.
§ 3. Wniosek, o którym mowa w § 1, powinien zawierać dane wskazane
w art. 332 § 1. Uzasadnienie wniosku ogranicza się do wskazania dowodów
świadczących o tym, że okoliczności popełnienia czynu i wina oskarżonego nie budzą
wątpliwości oraz że cele postępowania zostaną osiągnięte bez przeprowadzenia
rozprawy. Przepisy art. 333 § 3 i art. 334 stosuje się odpowiednio. Stronom, obrońcom
i pełnomocnikom przysługuje prawo do przejrzenia akt sprawy, o czym należy ich
pouczyć.
§ 4. W wypadku gdy sąd, nie uwzględniając wniosku, o którym mowa w § 1,
zwrócił sprawę prokuratorowi, ponowne wystąpienie z takim wnioskiem jest możliwe,
jeżeli zwrot nastąpił z przyczyn wskazanych w art. 343 § 1, 2 lub 3. Zwrot sprawy nie
stoi też na przeszkodzie wystąpieniu następnie z wnioskiem, o którym mowa w § 2.

art. 336. więcej Art. 336. § 1. Jeżeli spełnione są przesłanki uzasadniające warunkowe
umorzenie postępowania, prokurator może zamiast aktu oskarżenia sporządzić
i skierować do sądu wniosek o takie umorzenie.
§ 2. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy art. 332 § 1 pkt 1, 2, 4 i 5.
Uzasadnienie wniosku można ograniczyć do wskazania dowodów świadczących
o tym, że wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, a ponadto okoliczności
przemawiających za warunkowym umorzeniem.
§ 3. Prokurator może wskazać proponowany okres próby, obowiązki, które
należy nałożyć na oskarżonego i, stosownie do okoliczności, wnioski co do dozoru.
§ 4. Do wniosku dołącza się, do wiadomości sądu, listę ujawnionych osób
pokrzywdzonych z podaniem ich adresów. Przepis art. 334 stosuje się odpowiednio.
§ 5. Do wniosku o warunkowe umorzenie postępowania stosuje się odpowiednio
przepisy dotyczące aktu oskarżenia zawarte w rozdziale 40.

art. 337. więcej Art. 337. § 1. Jeżeli akt oskarżenia nie odpowiada warunkom formalnym
wymienionym w art. 119, art. 332, art. 333 lub art. 335, a także jeżeli nie zostały
spełnione warunki wymienione w art. 334, prezes sądu zwraca go oskarżycielowi
w celu usunięcia braków w terminie 7 dni.
§ 1a. (uchylony)
§ 2. Na zarządzenie, o którym mowa w § 1, oskarżycielowi przysługuje
zażalenie do sądu właściwego do rozpoznania sprawy.
§ 3. Oskarżyciel publiczny, który nie wnosi zażalenia, jest obowiązany wnieść
w terminie wskazanym w § 1 poprawiony lub uzupełniony akt oskarżenia.
§ 4. (uchylony)

Art. 337a. § 1. Na wniosek pokrzywdzonego należy poinformować go
o zarzutach oskarżenia i ich kwalifikacji prawnej.
§ 2. Jeżeli wnioski, o których mowa w § 1, złożyło tylu pokrzywdzonych, że ich
indywidualne poinformowanie spowodowałoby poważne utrudnienie w prowadzeniu
postępowania, informację zamieszcza się przez ogłoszenie na stronie internetowej
sądu. W informacji wskazuje się sygnaturę akt sprawy, a nie podaje się danych
osobowych zawartych w zarzutach.

art. 338. więcej Art. 338. § 1. Jeżeli akt oskarżenia odpowiada warunkom formalnym, prezes
sądu lub referendarz sądowy niezwłocznie zarządza doręczenie jego odpisu
oskarżonemu, wzywając do składania wniosków dowodowych w terminie 7 dni od
daty doręczenia mu aktu oskarżenia.
§ 1a. Oskarżonego poucza się również o treści przepisów art. 291 § 3, art. 338a,
art. 338b, art. 341 § 1, art. 349 § 8, art. 374, art. 376, art. 377 i art. 422 oraz o tym, że
w zależności od wyniku procesu oskarżony może być obciążony kosztami
wyznaczenia obrońcy z urzędu.
§ 1b. Jeżeli złożono wniosek, o którym mowa w art. 335 § 1, albo akt oskarżenia
zawiera wniosek, o którym mowa w art. 335 § 2, jego odpis doręcza się ujawnionemu
pokrzywdzonemu.
§ 2. Oskarżony ma prawo wniesienia, w terminie 7 dni od doręczenia mu aktu
oskarżenia, pisemnej odpowiedzi na akt oskarżenia, o czym należy go pouczyć.
§ 3. Jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo ujawnienia informacji niejawnych
o klauzuli „tajne” lub „ściśle tajne”, oskarżonemu doręcza się odpis aktu oskarżenia
bez uzasadnienia. Uzasadnienie aktu oskarżenia udostępnia się jednak z zachowaniem
rygorów określonych przez prezesa sądu lub sąd.

Art. 338a. Oskarżony, któremu zarzucono przestępstwo zagrożone karą
nieprzekraczającą 15 lat pozbawienia wolności, może przed doręczeniem mu
zawiadomienia o terminie rozprawy złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego
i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub
środka kompensacyjnego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Wniosek
może również dotyczyć wydania określonego rozstrzygnięcia w przedmiocie
poniesienia kosztów procesu.

Art. 338b. § 1. Żądanie, o którym mowa w art. 78 § 1, powinno zostać złożone
do sądu w terminie 7 dni od daty doręczenia odpisu aktu oskarżenia. Do żądania
należy dołączyć dowody mające wykazać, że oskarżony nie jest w stanie ponieść
kosztów obrony bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny.
§ 2. Jeżeli złożenie żądania po terminie spowodowałoby konieczność zmiany
terminu rozprawy albo posiedzenia, o którym mowa w art. 341, art. 343 lub art. 343a,
żądanie rozpoznaje się niezwłocznie po terminie rozprawy lub posiedzenia. Przepis
ten stosuje się odpowiednio, jeżeli żądanie zostało złożone w terminie, lecz nie
odpowiada wymaganiom formalnym, o których mowa w art. 120 § 1, lub nie
dołączono dowodów, o których mowa w § 1 zdanie drugie.
§ 3. Po pierwszym terminie rozprawy albo posiedzenia, o którym mowa
w art. 341, art. 343 lub art. 343a, żądanie, o którym mowa w art. 78 § 1, powinno
zostać złożone do sądu w takim terminie, aby jego rozpoznanie nie powodowało
konieczności zmiany kolejnego terminu rozprawy albo posiedzenia. Przepisy § 1
zdanie drugie oraz § 2 stosuje się odpowiednio.

art. 339. więcej Art. 339. § 1. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie, jeżeli:
1) prokurator złożył wniosek o orzeczenie środków zabezpieczających;
2) zachodzi potrzeba rozważenia kwestii warunkowego umorzenia postępowania;
3) do aktu oskarżenia dołączono wniosek, o którym mowa w art. 335 § 2;
3a) prokurator złożył wniosek, o którym mowa w art. 335 § 1.
4) (uchylony)
5) (uchylony)
§ 2. (uchylony)
§ 3. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie także wtedy, gdy zachodzi
potrzeba innego rozstrzygnięcia przekraczającego jego uprawnienia, a zwłaszcza:
1) umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 2–11;
2) umorzenia postępowania z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw
oskarżenia;
3) wydania postanowienia o niewłaściwości sądu;
3a) zwrotu sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania
przygotowawczego;
4) (uchylony)
5) wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania;
6) wydania postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania lub innego
środka przymusu;
7) wydania wyroku nakazowego.
§ 3a. Prezes sądu może skierować sprawę na posiedzenie, jeżeli oskarżony,
któremu zarzucono przestępstwo zagrożone karą nieprzekraczającą 15 lat
pozbawienia wolności, przed doręczeniem mu zawiadomienia o wyznaczeniu
rozprawy złożył wniosek, o którym mowa w art. 338a, a prezes sądu uzna, że cele
postępowania nie sprzeciwiają się rozpoznaniu sprawy na posiedzeniu.
§ 4. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie ponadto, gdy zachodzi potrzeba
rozważenia możliwości przekazania jej do postępowania mediacyjnego; przepis
art. 23a stosuje się odpowiednio.
§ 4a. Jeżeli akt oskarżenia odpowiada warunkom formalnym, czynności,
o których mowa w § 1, 3 i 4, prezes sądu dokonuje w terminie 30 dni od wniesienia
aktu oskarżenia.
§ 5. Strony, obrońcy i pełnomocnicy mogą wziąć udział w posiedzeniach
wymienionych w § 1 oraz w § 3 pkt 1, 2 i 6, z tym że udział prokuratora i obrońcy w posiedzeniu w przedmiocie orzeczenia środka zabezpieczającego określonego
w art. 93a § 1 pkt 4 Kodeksu karnego jest obowiązkowy. Pokrzywdzony ma prawo
wziąć udział w posiedzeniach wymienionych w § 3 pkt 1 i 2. Zawiadamiając
pokrzywdzonego o posiedzeniu poucza się go o możliwości zakończenia
postępowania bez przeprowadzenia rozprawy oraz wcześniejszego złożenia
oświadczenia, o którym mowa w art. 54 § 1.

art. 340. więcej Art. 340. § 1. W kwestii umorzenia postępowania stosuje się odpowiednio
art. 322 oraz art. 323 § 1 i 2.
§ 2. W razie istnienia podstaw określonych w art. 45a Kodeksu karnego albo
art. 43 § 1 lub 2, art. 43a lub art. 47 § 4 Kodeksu karnego skarbowego sąd, umarzając
postępowanie lub rozpoznając wniosek prokuratora, o którym mowa w art. 323 § 3,
orzeka przepadek.
§ 2a. Na postanowienie w przedmiocie przepadku przysługuje zażalenie stronom
i osobie, od której przedmioty te odebrano lub która zgłosiła do nich roszczenie.
§ 3. Osoba roszcząca sobie prawo do korzyści lub przedmiotów, których
przepadek orzeczono na podstawie art. 44–45a Kodeksu karnego lub art. 43 § 1 i 2,
art. 43a oraz art. 47 § 4 Kodeksu karnego skarbowego, może dochodzić swych
roszczeń tylko w postępowaniu cywilnym.

art. 341. więcej Art. 341. § 1. Prokurator, oskarżony i pokrzywdzony mają prawo wziąć udział
w posiedzeniu w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania. Udział ich jest
obowiązkowy, jeżeli prezes sądu lub sąd tak zarządzi.
§ 2. Jeżeli oskarżony sprzeciwia się warunkowemu umorzeniu, jak również
wtedy, gdy sąd uznaje, że warunkowe umorzenie byłoby nieuzasadnione, kieruje
sprawę na rozprawę. Wniosek prokuratora o warunkowe umorzenie postępowania
zastępuje akt oskarżenia. W terminie 7 dni prokurator dokonuje czynności
określonych w art. 333 § 1–2.
§ 3. Jeżeli sąd uzna za celowe ze względu na możliwość porozumienia się
oskarżonego z pokrzywdzonym w kwestii naprawienia szkody lub zadośćuczynienia,
może odroczyć posiedzenie, wyznaczając stronom odpowiedni termin. Na wniosek
oskarżonego i pokrzywdzonego, uzasadniony potrzebą dokonania uzgodnień, sąd
zarządza stosowną przerwę lub odracza posiedzenie.
§ 4. Sąd orzekając o warunkowym umorzeniu bierze pod uwagę wyniki
porozumienia się oskarżonego z pokrzywdzonym w kwestii wskazanej w § 3.
§ 5. W przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania sąd orzeka na
posiedzeniu wyrokiem.

art. 342. więcej Art. 342. § 1. W wyroku warunkowo umarzającym postępowanie należy
dokładnie określić czyn przypisany oskarżonemu, jego kwalifikację prawną oraz
oznaczyć okres próby.
§ 2. W wyroku sąd określa także nałożone na oskarżonego obowiązki oraz
sposób i termin ich wykonania albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę,
a w razie uznania za celowe – orzeka świadczenie pieniężne lub zakaz prowadzenia
pojazdów, dozór kuratora, osoby godnej zaufania albo instytucji lub organizacji
społecznej.
§ 3. Wyrok powinien w razie potrzeby zawierać rozstrzygnięcie co do dowodów
rzeczowych. Sąd stosuje odpowiednio art. 230 § 2 i 3 oraz art. 231–233,
uwzględniając potrzebę zabezpieczenia dowodów na wypadek podjęcia postępowania.
§ 4. Zawarte w wyroku rozstrzygnięcie, o którym mowa w § 3, może być
zaskarżone zażaleniem przez osoby wskazane w art. 323 § 2.
§ 5. (uchylony)

art. 343. więcej Art. 343. § 1. Jeżeli nie ma zastosowania art. 46 Kodeksu karnego, sąd może
uzależnić uwzględnienie wniosku, o którym mowa w art. 335, od naprawienia szkody
w całości albo w części lub od zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Przepis art. 341
§ 3 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Uwzględnienie wniosku jest możliwe tylko wówczas, jeżeli nie sprzeciwi się
temu pokrzywdzony, należycie powiadomiony o terminie posiedzenia.
§ 3. Sąd może uzależnić uwzględnienie wniosku od dokonania w nim przez
prokuratora wskazanej przez siebie zmiany, zaakceptowanej przez oskarżonego.
§ 4. Postępowania dowodowego nie prowadzi się.
§ 5. Prokurator, oskarżony i pokrzywdzony mają prawo wziąć udział
w posiedzeniu. Zawiadamiając pokrzywdzonego o posiedzeniu poucza się go
o możliwości zakończenia postępowania bez przeprowadzenia rozprawy oraz
wcześniejszego złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 54 § 1. Udział podmiotów wskazanych w zdaniu pierwszym w posiedzeniu jest obowiązkowy, jeżeli
prezes sądu lub sąd tak zarządzi.
§ 5a. Przed uwzględnieniem wniosku, o którym mowa w art. 335, sąd poucza
obecnego oskarżonego o treści art. 447 § 5.
§ 6. Sąd, uwzględniając wniosek, skazuje oskarżonego wyrokiem.
§ 7. Jeżeli sąd uzna, że nie zachodzą podstawy do uwzględnienia wniosku,
o którym mowa w art. 335 § 1, zwraca sprawę prokuratorowi. W razie
nieuwzględnienia wniosku wskazanego w art. 335 § 2 sprawa podlega rozpoznaniu na
zasadach ogólnych, a prokurator, w terminie 7 dni od dnia posiedzenia, dokonuje
czynności określonych w art. 333 § 1 i 2.

Art. 343a. § 1. W wypadku złożenia przez oskarżonego wniosku, o którym
mowa w art. 338a, o terminie posiedzenia zawiadamia się strony i pokrzywdzonego,
przesyłając im odpis wniosku.
§ 2. Sąd może uwzględnić wniosek, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa
i wina nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania
zostaną osiągnięte. Uwzględnienie wniosku jest możliwe tylko wówczas, gdy nie
sprzeciwi się temu prokurator. Przepis art. 343 stosuje się odpowiednio.
§ 3. W razie złożenia kolejnego wniosku podlega on rozpoznaniu na rozprawie.

Art. 343b. Postanowienia o nieuwzględnieniu wniosków, o których mowa
w art. 335, art. 336 § 1 i art. 338a, mogą być również wydane na posiedzeniu,
o którego terminie nie zawiadomiono uczestników uprawnionych do stawiennictwa.

art. 344. więcej Art. 344. Jeżeli oskarżony jest tymczasowo aresztowany, sąd z urzędu
rozstrzyga o utrzymaniu, zmianie lub uchyleniu tego środka. W razie potrzeby orzeka
także o innych środkach zapobiegawczych.

Art. 344a. § 1. Sąd przekazuje sprawę prokuratorowi w celu uzupełnienia
śledztwa lub dochodzenia, jeżeli akta sprawy wskazują na istotne braki tego
postępowania, zwłaszcza na potrzebę poszukiwania dowodów, zaś dokonanie
niezbędnych czynności przez sąd powodowałoby znaczne trudności.
§ 2. Przekazując sprawę prokuratorowi, sąd wskazuje kierunek uzupełnienia,
a w razie potrzeby także odpowiednie czynności, jakie należy przedsięwziąć.
§ 3. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, służy stronom zażalenie.

Art. 344b. Po uzupełnieniu śledztwa lub dochodzenia oskarżyciel publiczny
składa nowy akt oskarżenia lub podtrzymuje poprzedni, kieruje do sądu wniosek
o warunkowe umorzenie postępowania albo postępowanie umarza

art. 345. więcej Art. 345. (uchylony).

art. 346. więcej Art. 346. (uchylony).

art. 347. więcej Art. 347. W dalszym postępowaniu sąd nie jest związany ani oceną faktyczną, ani prawną przyjętą za podstawę postanowień i zarządzeń wydanych na posiedzeniu.

art. 348. więcej Art. 348. Rozprawę należy wyznaczyć i przeprowadzić bez nieuzasadnionej zwłoki.

art. 349. więcej Art. 349. § 1. Jeżeli przewidywany zakres postępowania dowodowego
uzasadnia przypuszczenie, że w sprawie niezbędne będzie wyznaczenie co najmniej
5 terminów rozprawy, prezes sądu niezwłocznie wyznacza sędziego albo członków
składu orzekającego oraz kieruje sprawę na posiedzenie.
§ 2. Czynności, o których mowa w § 1, prezes sądu może dokonać także
wówczas, jeżeli ze względu na zawiłość sprawy lub z innych ważnych powodów uzna,
że może to przyczynić się do usprawnienia postępowania, a zwłaszcza należytego
planowania i organizacji rozprawy głównej.
§ 3. Posiedzenie powinno się odbyć w ciągu 30 dni od daty jego wyznaczenia.
§ 4. Oskarżyciel publiczny, obrońcy i pełnomocnicy mają prawo wziąć udział
w posiedzeniu. Prezes sądu może uznać ich udział w posiedzeniu za obowiązkowy.
Prezes sądu może także zawiadomić o posiedzeniu pozostałe strony, jeżeli uzna, że
przyczyni się to do usprawnienia postępowania.
§ 5. Wyznaczając posiedzenie, prezes sądu wzywa oskarżyciela publicznego,
pełnomocników i obrońców do przedstawienia pisemnego stanowiska dotyczącego
planowania przebiegu rozprawy głównej oraz jej organizacji, w tym dowodów, które
powinny być przeprowadzone jako pierwsze na tych rozprawach, w terminie 7 dni od
doręczenia wezwania.
§ 6. Stanowisko w przedmiocie planowania i organizacji rozprawy głównej
obejmuje wnioski dowodowe oraz informacje i oświadczenia, w szczególności o proponowanych terminach rozpraw i ich przedmiocie, terminach usprawiedliwionej
nieobecności uczestników procesu, a także oświadczenia wskazujące na potrzebę
wezwania na rozprawę główną biegłych, kuratora sądowego, sprawdzenia danych
o karalności oskarżonego oraz inne oświadczenia dotyczące okoliczności istotnych dla
sprawnego przeprowadzenia dalszego postępowania.
§ 7. Na posiedzeniu sąd rozstrzyga w przedmiocie wniosków dowodowych,
a przewodniczący składu orzekającego, biorąc pod uwagę stanowiska w przedmiocie
planowania i organizacji rozprawy głównej przedstawione przez strony,
pełnomocników i obrońców, rozstrzyga w przedmiocie kolejności przeprowadzenia
dowodów, przebiegu i organizacji rozprawy głównej oraz wyznacza jej terminy,
a także podejmuje inne niezbędne rozstrzygnięcia. Przepisy art. 350 § 2–4 stosuje się
odpowiednio.
§ 8. Ogłoszenie zarządzenia o wyznaczeniu terminów rozprawy ma skutek
równoznaczny z wezwaniem obecnych uczestników postępowania do udziału
w rozprawie albo zawiadomieniem o jej terminach.

art. 350. więcej Art. 350. § 1. W sprawach, w których nie wyznaczono posiedzenia, o którym
mowa w art. 349, prezes sądu wydaje pisemne zarządzenie wskazujące sędziego albo
członków składu orzekającego.
§ 2. Przewodniczący składu orzekającego wydaje pisemne zarządzenie
o wyznaczeniu rozprawy głównej, w którym wskazuje:
1) dzień, godzinę i salę rozpraw;
2) strony i inne osoby, które należy wezwać na rozprawę lub zawiadomić o jej
terminie;
3) inne czynności konieczne do przygotowania rozprawy.
§ 3. Co do oskarżonego pozbawionego wolności należy wydać zarządzenie
o doprowadzeniu go na rozprawę w celu udziału w czynnościach, o których mowa
w art. 374 § 1a, a także jeśli złożył on wniosek, o którym mowa w art. 353 § 3, albo
gdy jego obecność na rozprawie została uznana za obowiązkową.
§ 4. O terminie i miejscu rozprawy głównej zawiadamia się pokrzywdzonego.

Art. 350a. Przewodniczący składu orzekającego może zaniechać wezwania na
rozprawę świadków, którzy zostali przesłuchani, przebywających za granicą lub
mających stwierdzić okoliczności, które nie są tak doniosłe, aby konieczne było
bezpośrednie przesłuchanie świadków na rozprawie, w szczególności takie, którym oskarżony w wyjaśnieniach swych nie zaprzeczył. Nie dotyczy to osób wymienionych
w art. 182.

art. 351. więcej Art. 351.  (uchylony).

art. 352. więcej Art. 352. Przewodniczący składu orzekającego po rozważeniu wniosków stron
albo sąd z urzędu dopuszcza dowody, a przewodniczący zarządza ich sprowadzenie
na rozprawę. Przepis art. 368 § 1 stosuje się odpowiednio.

art. 353. więcej Art. 353. § 1. Pomiędzy doręczeniem zawiadomienia a terminem rozprawy
głównej powinno upłynąć co najmniej 7 dni.
§ 2. W razie niezachowania tego terminu w stosunku do oskarżonego lub jego
obrońcy rozprawa na ich wniosek, zgłoszony przed rozpoczęciem przewodu
sądowego, ulega odroczeniu.
§ 3. Doręczając oskarżonemu pozbawionemu wolności, którego obecność na
rozprawie nie jest obowiązkowa, zawiadomienie o terminie rozprawy, należy pouczyć
go o prawie do złożenia w terminie 7 dni od daty doręczenia tego zawiadomienia
wniosku o doprowadzenie go na rozprawę.
§ 4. Doręczając oskarżonemu wezwanie na rozprawę albo zawiadomienie o jej
terminie, poucza się go o treści przepisów art. 100 § 3 i 4, art. 374, art. 376, art. 377,
art. 378a, art. 419 § 1, art. 422 i art. 447 § 5.
§ 4a. Doręczając stronie zawiadomienie o terminie rozprawy, poucza się ją
o treści art. 402 § 1 zdanie trzecie.
§ 5. Wniosek o doprowadzenie na rozprawę złożony po terminie, o którym
mowa w § 3, podlega rozpoznaniu, jeżeli nie powoduje to konieczności zmiany
terminu rozprawy

art. 354. więcej Art. 354. W wypadku wniosku prokuratora o umorzenie postępowania
z powodu niepoczytalności sprawcy i o zastosowanie środków zabezpieczających
stosuje się odpowiednio przepisy niniejszego rozdziału z następującymi zmianami:
1) nie stosuje się przepisów o oskarżycielu posiłkowym;
2) wniosek kieruje się na rozprawę, chyba że w świetle materiałów postępowania
przygotowawczego popełnienie czynu zabronionego przez podejrzanego i jego
niepoczytalność w chwili czynu nie budzą wątpliwości, a prezes sądu uzna za
celowe rozpoznanie sprawy na posiedzeniu z udziałem prokuratora, obrońcy
i podejrzanego; podejrzany nie bierze udziału w posiedzeniu, jeżeli z opinii biegłych wynika, że byłoby to niewskazane, chyba że sąd uzna jego udział za
konieczny; pokrzywdzony ma prawo wziąć udział w posiedzeniu;
3) w razie umorzenia postępowania stosuje się art. 322 § 2 i 3.

Art. 354a. § 1. Przed orzeczeniem środka zabezpieczającego, o którym mowa
w art. 93a § 1 Kodeksu karnego, albo nakazu lub zakazów, o których mowa w art. 39
pkt 2–3 Kodeksu karnego, orzeczonych tytułem środka zabezpieczającego, sąd
wysłuchuje:
1) biegłego psychologa;
2) w sprawach osób niepoczytalnych, o ograniczonej poczytalności lub
z zaburzeniami osobowości albo gdy sąd uzna to za wskazane – ponadto biegłych
lekarzy psychiatrów;
3) w sprawach osób z zaburzeniami preferencji seksualnych – biegłych wskazanych
w pkt 1 i 2 oraz biegłego lekarza seksuologa lub biegłego psychologa
seksuologa.
W sprawach osób uzależnionych można również wysłuchać biegłego w przedmiocie
uzależnienia.
§ 2. Jeżeli sprawca, wobec którego istnieją podstawy do orzeczenia terapii lub
terapii uzależnień, wyraża zgodę na taką terapię lub terapię uzależnień, przepisu
§ 1 nie stosuje się; sąd może jednak, jeżeli uzna to za wskazane, wysłuchać jednego
lub więcej biegłych wskazanych w tym przepisie.

art. 355. więcej Art. 355. Rozprawa odbywa się jawnie. Ograniczenia jawności określa ustawa.

art. 356. więcej Art. 356. § 1. Na rozprawie oprócz osób biorących udział w postępowaniu mogą
być obecne tylko osoby pełnoletnie, nieuzbrojone.
§ 2. Przewodniczący może zezwolić na obecność na rozprawie małoletnim oraz
osobom obowiązanym do noszenia broni.
§ 3. Nie mogą być obecne na rozprawie osoby znajdujące się w stanie
nielicującym z powagą sądu.

art. 357. więcej Art. 357. § 1. Sąd zezwala przedstawicielom środków masowego przekazu na
dokonywanie za pomocą aparatury utrwaleń obrazu i dźwięku z przebiegu rozprawy.
§ 2. Sąd może określić warunki udziału przedstawicieli środków masowego
przekazu w rozprawie.
§ 3. Jeżeli ze względów techniczno-organizacyjnych obecność przedstawicieli
środków masowego przekazu utrudnia przebieg rozprawy, sąd ogranicza liczbę
przedstawicieli środków masowego przekazu na sali rozprawy i wskazuje
uprawnionych do dokonywania za pomocą aparatury utrwaleń obrazu i dźwięku
z przebiegu rozprawy według kolejności zgłoszeń lub na podstawie losowania.
§ 4. Sąd zarządza opuszczenie sali rozprawy przez przedstawicieli środków
masowego przekazu, którzy zakłócają przebieg rozprawy.
§ 5. W wyjątkowych wypadkach, gdy należy się obawiać, że obecność
przedstawicieli środków masowego przekazu mogłaby oddziaływać krępująco na
zeznania świadka, przewodniczący może zarządzić opuszczenie sali rozprawy przez
przedstawicieli środków masowego przekazu na czas przesłuchania danej osoby.

art. 358. więcej Art. 358. Jeżeli nie przemawia przeciw temu wzgląd na prawidłowość
postępowania, sąd na wniosek strony wyraża zgodę na utrwalenie przez nią przebiegu
rozprawy za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk.

art. 359. więcej Art. 359. Niejawna jest rozprawa, która dotyczy:
1) wniosku prokuratora o umorzenie postępowania z powodu niepoczytalności
sprawcy i zastosowanie środka zabezpieczającego;
2) sprawy o pomówienie lub znieważenie; na wniosek pokrzywdzonego rozprawa
odbywa się jednak jawnie.

art. 360. więcej Art. 360. § 1. Sąd może wyłączyć jawność rozprawy w całości albo w części:
1) jeżeli jawność mogłaby:
a) wywołać zakłócenie spokoju publicznego,
b) obrażać dobre obyczaje,
c) ujawnić okoliczności, które ze względu na ważny interes państwa powinny
być zachowane w tajemnicy,
d) naruszyć ważny interes prywatny;
2) jeżeli choćby jeden z oskarżonych jest nieletni lub na czas przesłuchania
świadka, który nie ukończył 15 lat;
3) na żądanie osoby, która złożyła wniosek o ściganie.
§ 2. Jeżeli prokurator sprzeciwi się wyłączeniu jawności, rozprawa odbywa się
jawnie.

art. 361. więcej Art. 361. § 1. W razie wyłączenia jawności mogą być obecne na rozprawie,
oprócz osób biorących udział w postępowaniu, po dwie osoby wskazane przez
oskarżyciela publicznego, oskarżyciela posiłkowego, oskarżyciela prywatnego
i oskarżonego. Jeżeli jest kilku oskarżycieli lub oskarżonych, każdy z nich może żądać
pozostawienia na sali rozpraw po jednej osobie.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli zachodzi obawa ujawnienia informacji
niejawnych o klauzuli tajności „tajne” lub „ściśle tajne”.
§ 3. W razie wyłączenia jawności przewodniczący może zezwolić
poszczególnym osobom na obecność na rozprawie.

art. 362. więcej Art. 362. Przewodniczący poucza obecnych o obowiązku zachowania
w tajemnicy okoliczności ujawnionych na rozprawie toczącej się z wyłączeniem
jawności i uprzedza o skutkach niedopełnienia tego obowiązku.

art. 363. więcej Art. 363. Z chwilą zgłoszenia wniosku o wyłączenie jawności rozprawa
w zakresie tego wniosku odbywa się z wyłączeniem jawności, jeżeli o to wnosi strona
lub sąd uzna to za potrzebne.

art. 364. więcej Art. 364. § 1. Ogłoszenie wyroku odbywa się jawnie.
§ 2. Jeżeli jawność rozprawy wyłączono w całości lub w części, przytoczenie
powodów wyroku może nastąpić również z wyłączeniem jawności w całości lub
w części.

art. 365. więcej Art. 365. Rozprawa odbywa się ustnie.

art. 366. więcej Art. 366. § 1. Przewodniczący kieruje rozprawą i czuwa nad jej prawidłowym
przebiegiem, bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy.
§ 2. Przewodniczący powinien dążyć do tego, aby rozstrzygnięcie sprawy
nastąpiło na pierwszej rozprawie głównej.

art. 367. więcej Art. 367. § 1. Przewodniczący umożliwia stronom wypowiedzenie się co do
każdej kwestii podlegającej rozstrzygnięciu.
§ 2. Jeżeli w jakiejkolwiek kwestii jedna ze stron zabiera głos, prawo głosu
przysługuje również wszystkim innym stronom. Obrońcy oskarżonego i oskarżonemu
przysługuje głos ostatni.

Art. 367a. (uchylony)

art. 368. więcej Art. 368. § 1. O przychylnym załatwieniu wniosku dowodowego strony,
któremu inna strona nie sprzeciwiła się, rozstrzyga ostatecznie przewodniczący;
w innych wypadkach sąd wydaje postanowienie.
§ 2. Wniosku o dopuszczenie tego samego dowodu, zgłoszonego ponownie po
oddaleniu w postępowaniu przed sądem poprzedniego wniosku, nie rozpoznaje się,
jeżeli został on oparty na tych samych podstawach faktycznych. Wzmiankę o tym
zamieszcza się w protokole.

art. 369. więcej Art. 369. Dowody na poparcie oskarżenia powinny być w miarę możności
przeprowadzone przed dowodami służącymi do obrony.

art. 370. więcej Art. 370. § 1. Po swobodnym wypowiedzeniu się osoby przesłuchiwanej na
wezwanie przewodniczącego, stosownie do art. 171 § 1, mogą zadawać jej pytania
w następującym porządku: oskarżyciel publiczny, oskarżyciel posiłkowy,
pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, oskarżyciel prywatny, pełnomocnik
oskarżyciela prywatnego, biegły, obrońca, oskarżony, członkowie składu
orzekającego.
§ 2. Strona, na której wniosek świadek został dopuszczony, zadaje pytania przed
pozostałymi stronami.
§ 2a. W razie potrzeby członkowie składu orzekającego mogą zadawać
dodatkowe pytania poza kolejnością.
§ 3. W przypadku dopuszczenia dowodu z urzędu pytania jako pierwsi zadają
członkowie składu orzekającego.
§ 4. Przewodniczący uchyla pytania, o których mowa w art. 171 § 6, lub gdy
z innych powodów uznaje je za niestosowne

art. 371. więcej Art. 371. § 1. Przy przesłuchaniu świadka nie powinni być obecni świadkowie,
którzy jeszcze nie zostali przesłuchani.
§ 2. Przewodniczący powinien przedsiębrać środki zapobiegające
porozumiewaniu się osób przesłuchanych z osobami, które jeszcze nie zostały
przesłuchane.

art. 372. więcej Art. 372. Przewodniczący wydaje wszelkie zarządzenia niezbędne do
utrzymania na sali sądowej spokoju i porządku.

art. 373. więcej Art. 373. Od zarządzeń przewodniczącego wydanych na rozprawie głównej
przysługuje odwołanie do składu orzekającego, chyba że sąd orzeka jednoosobowo.

art. 374. więcej Art. 374. § 1. Oskarżony ma prawo brać udział w rozprawie. Przewodniczący
lub sąd mogą uznać jego obecność za obowiązkową.
§ 1a. W sprawach o zbrodnie obecność oskarżonego podczas czynności,
o których mowa w art. 385 i art. 386, jest obowiązkowa.
§ 2. Przewodniczący może wydać zarządzenie w celu uniemożliwienia
oskarżonemu wydalenia się z sądu przed zakończeniem rozprawy.
§ 3. Przewodniczący, na wniosek prokuratora, wyraża zgodę na jego udział
w rozprawie przy użyciu urządzeń technicznych, umożliwiających udział w rozprawie
na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, jeżeli nie
stoją temu na przeszkodzie względy techniczne.
§ 4. Przewodniczący może zwolnić z obowiązku stawiennictwa na rozprawie
oskarżonego, oskarżyciela posiłkowego albo oskarżyciela prywatnego, którzy są
pozbawieni wolności, jeżeli zostanie zapewniony udział tych stron w rozprawie przy
użyciu urządzeń technicznych, umożliwiających udział w rozprawie na odległość
z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku.
§ 5. W wypadku określonym w § 4 w rozprawie bierze udział w miejscu
przebywania strony referendarz sądowy lub asystent sędziego, zatrudniony w sądzie,
w którego okręgu strona przebywa.
§ 6. Obrońca bierze udział w rozprawie przeprowadzanej w sposób określony
w § 4 w miejscu przebywania oskarżonego, chyba że stawi się w tym celu w sądzie.
§ 7. W wypadku gdy obrońca bierze udział w rozprawie przebywając w innym
miejscu niż oskarżony, sąd na wniosek oskarżonego lub obrońcy może zarządzić
przerwę na czas oznaczony, w celu kontynuacji rozprawy w tym samym dniu, aby
umożliwić telefoniczny kontakt obrońcy z oskarżonym, chyba że złożenie wniosku
w sposób oczywisty nie służy realizacji prawa do obrony, a w szczególności zmierza
do zakłócenia lub nieuzasadnionego przedłużenia rozprawy.
§ 8. Jeżeli zachodzi potrzeba udziału tłumacza w rozprawie przeprowadzanej
w sposób określony w § 4, tłumacz bierze udział w rozprawie w miejscu przebywania
oskarżonego niewładającego w wystarczającym stopniu językiem polskim lub
w miejscu przebywania osoby, co do której zachodzą okoliczności określone
w art. 204 § 1 pkt 1, chyba że przewodniczący zarządzi inaczej.
§ 9. Przepisy art. 517ea stosuje się odpowiednio.

art. 375. więcej Art. 375. § 1. Jeżeli oskarżony pomimo upomnienia go przez przewodniczącego
zachowuje się nadal w sposób zakłócający porządek rozprawy lub godzący w powagę
sądu, przewodniczący może wydalić go na pewien czas z sali rozprawy.
§ 2. Zezwalając oskarżonemu na powrót, przewodniczący niezwłocznie
informuje go o przebiegu rozprawy w czasie jego nieobecności oraz umożliwia mu
złożenie wyjaśnień co do przeprowadzonych w czasie jego nieobecności dowodów.

art. 376. więcej Art. 376. § 1. Jeżeli oskarżony, którego obecność na rozprawie jest
obowiązkowa, złożył już wyjaśnienia i opuścił salę rozprawy bez zezwolenia
przewodniczącego, sąd może prowadzić rozprawę w dalszym ciągu pomimo
nieobecności oskarżonego. Sąd zarządza zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie
oskarżonego, jeżeli uznaje jego obecność za niezbędną. Na postanowienie
w przedmiocie zatrzymania i przymusowego doprowadzenia przysługuje zażalenie do
innego równorzędnego składu tego sądu.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli oskarżony, którego obecność na
rozprawie jest obowiązkowa, po złożeniu wyjaśnień, zawiadomiony o terminie
rozprawy odroczonej lub przerwanej nie stawił się na tę rozprawę bez
usprawiedliwienia.
§ 3. Jeżeli na rozprawę odroczoną lub przerwaną nie stawił się współoskarżony,
który usprawiedliwił swoje niestawiennictwo, sąd może prowadzić rozprawę w zakresie niedotyczącym bezpośrednio nieobecnego oskarżonego, jeżeli nie
ograniczy to jego prawa do obrony.

art. 377. więcej Art. 377. § 1. Jeżeli oskarżony wprawił się ze swej winy w stan powodujący
niezdolność do udziału w rozprawie lub w posiedzeniu, w których jego udział jest
obowiązkowy, sąd może postanowić o prowadzeniu postępowania pomimo jego
nieobecności, nawet jeżeli nie złożył jeszcze wyjaśnień.
§ 2. Przed wydaniem postanowienia, o którym mowa w § 1, sąd zapoznaje się ze
świadectwem lekarza, który stwierdził stan takiej niezdolności, lub przesłuchuje go
w charakterze biegłego. Stan powodujący niezdolność oskarżonego do udziału
w rozprawie można stwierdzić także na podstawie badania niepołączonego
z naruszeniem integralności ciała, przeprowadzonego za pomocą stosownego
urządzenia.
§ 3. Jeżeli oskarżony, którego obecność na rozprawie lub posiedzeniu jest
obowiązkowa, zawiadomiony o terminie rozprawy lub posiedzenia oświadcza, że nie
weźmie udziału w rozprawie lub posiedzeniu, uniemożliwia doprowadzenie go na
rozprawę lub posiedzenie albo zawiadomiony o nich osobiście nie stawia się na
rozprawę lub posiedzenie bez usprawiedliwienia, sąd może prowadzić postępowanie
bez jego udziału; sąd może jednak zarządzić zatrzymanie i przymusowe
doprowadzenie oskarżonego. Na postanowienie w przedmiocie zatrzymania i przymusowego doprowadzenia przysługuje zażalenie do innego równorzędnego składu tego
sądu.
§ 4. Jeżeli oskarżony nie złożył jeszcze wyjaśnień przed sądem, można
zastosować art. 396 § 2 lub uznać za wystarczające odczytanie jego poprzednio
złożonych wyjaśnień. Przesłuchania oskarżonego można dokonać z wykorzystaniem
środków, o których mowa w art. 177 § 1a.

art. 378. więcej Art. 378. § 1. Jeżeli w sprawie, w której oskarżony musi mieć obrońcę i korzysta
z obrony z wyboru, obrońca lub oskarżony wypowiada stosunek obrończy, sąd, prezes
sądu lub referendarz sądowy ustanawia obrońcę z urzędu, o ile oskarżony nie powołał
obrońcy z wyboru. W razie potrzeby rozprawę przerywa się lub odracza.
§ 2. W sprawie, w której oskarżony korzysta z obrońcy z urzędu, sąd na
uzasadniony wniosek obrońcy lub oskarżonego zwalnia obrońcę z jego obowiązków
i wyznacza oskarżonemu innego obrońcę z urzędu.
§ 3. W wypadkach określonych w § 1 i 2 sąd podejmuje zarazem decyzję, czy
dotychczasowy obrońca może bez uszczerbku dla prawa oskarżonego do obrony
pełnić obowiązki do czasu podjęcia obrony przez nowego obrońcę.

Art. 378a. § 1. Jeżeli oskarżony lub obrońca nie stawił się na rozprawę, będąc
zawiadomiony o jej terminie, sąd, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, może
przeprowadzić postępowanie dowodowe podczas jego nieobecności, chociażby
usprawiedliwił należycie niestawiennictwo, a w szczególności przesłuchać świadków,
którzy stawili się na rozprawę, nawet jeżeli oskarżony nie złożył jeszcze wyjaśnień.
§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1, oskarżonego lub obrońcę należy
wezwać lub zawiadomić o nowym terminie rozprawy, jeżeli termin ten nie był im
znany. Przy doręczeniu wezwania lub zawiadomienia należy również doręczyć
pouczenie, o którym mowa w § 7.
§ 3. Jeżeli sąd przeprowadził postępowanie dowodowe podczas nieobecności
oskarżonego lub obrońcy w wypadku, o którym mowa w § 1, oskarżony lub obrońca
może najpóźniej na kolejnym terminie rozprawy, o którym był należycie
zawiadomiony przy jednoczesnym braku procesowych przeszkód do jego
stawiennictwa, złożyć wniosek o uzupełniające przeprowadzenie dowodu
przeprowadzonego podczas jego nieobecności. Prawo do złożenia wniosku nie
przysługuje, jeżeli okaże się, że nieobecność oskarżonego lub obrońcy na terminie
rozprawy, na którym przeprowadzono postępowanie dowodowe na podstawie § 1,
była nieusprawiedliwiona.
§ 4. W razie niezłożenia wniosku w terminie, o którym mowa w § 3 zdanie
pierwsze, prawo do jego złożenia wygasa i w dalszym postępowaniu nie jest
dopuszczalne podnoszenie zarzutu naruszenia gwarancji procesowych,
w szczególności prawa do obrony, wskutek przeprowadzenia tego dowodu podczas
nieobecności oskarżonego lub obrońcy.
§ 5. We wniosku o uzupełniające przeprowadzenie dowodu oskarżony lub
obrońca ma obowiązek wykazać, że sposób przeprowadzenia dowodu podczas jego
nieobecności naruszał gwarancje procesowe, w szczególności prawo do obrony.
§ 6. W razie uwzględnienia wniosku o uzupełniające przeprowadzenie dowodu
sąd przeprowadza dowód uzupełniająco, jedynie w zakresie, w którym wykazano
naruszenie gwarancji procesowych, w szczególności prawa do obrony.
§ 7. Jeżeli oskarżony lub obrońca stawi się na termin rozprawy, o którym mowa
w § 3 zdanie pierwsze, przewodniczący poucza go o możliwości złożenia wniosku
o uzupełniające przeprowadzenie dowodu przeprowadzonego podczas jego
nieobecności oraz o treści przepisów § 4 i 5, a także umożliwia mu wypowiedzenie się
co do tej kwestii.

art. 379. więcej Art. 379. § 1. Gdy sąd wchodzi na salę lub ją opuszcza, wszyscy obecni wstają.
§ 2. Wstaje również każda osoba, do której sąd się zwraca lub która do sądu przemawia, chyba że przewodniczący zwolni ją od tego obowiązku.

art. 380. więcej Art. 380. Przepisy dotyczące oskarżonego stosuje się odpowiednio do osoby,
której prokurator zarzuca popełnienie czynu zabronionego w stanie niepoczytalności
i wnosi o umorzenie postępowania oraz o zastosowanie wobec niej środków
zabezpieczających.

art. 381. więcej Art. 381. Rozprawę główną rozpoczyna wywołanie sprawy. Następnie
przewodniczący sprawdza, czy wszyscy wezwani stawili się oraz czy nie ma
przeszkód do rozpoznania sprawy.

art. 382. więcej Art. 382. W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego,
którego obecność jest obowiązkowa, przewodniczący zarządza jego natychmiastowe
zatrzymanie i doprowadzenie lub przerywa w tym celu rozprawę albo też sąd ją
odracza. Przepis art. 376 § 1 zdanie trzecie stosuje się.

art. 383. więcej Art. 383. (uchylony).

art. 384. więcej Art. 384. § 1. Po sprawdzeniu obecności przewodniczący zarządza opuszczenie
sali rozpraw przez świadków. Biegli pozostają na sali, jeżeli przewodniczący nie
zarządzi inaczej.
§ 2. Pokrzywdzony może wziąć udział w rozprawie, jeżeli się stawi, i pozostać
na sali, choćby miał składać zeznania jako świadek. W tym wypadku sąd przesłuchuje
go w pierwszej kolejności.
§ 3. Uznając to za celowe sąd może zobowiązać pokrzywdzonego do obecności
na rozprawie lub jej części.
§ 4. (uchylony)

art. 385. więcej Art. 385. § 1. Przewód sądowy rozpoczyna się od zwięzłego przedstawienia
przez oskarżyciela zarzutów oskarżenia.
§ 1a. Jeżeli w rozprawie nie bierze udziału oskarżyciel, przewodniczący
dokonuje zwięzłego przedstawienia zarzutów oskarżenia.
§ 2. Jeśli wniesiono odpowiedź na akt oskarżenia, przewodniczący informuje
o jej treści.

art. 386. więcej Art. 386. § 1. Jeżeli oskarżony bierze udział w rozprawie głównej,
przewodniczący, po przedstawieniu zarzutów oskarżenia, poucza go o prawie
składania wyjaśnień, odmowy wyjaśnień lub odpowiedzi na pytania, składania
wniosków dowodowych i konsekwencjach nieskorzystania z tego uprawnienia, po
czym pyta go, czy przyznaje się do zarzucanego mu czynu oraz czy chce złożyć
wyjaśnienia i jakie.
§ 2. Po przesłuchaniu oskarżonego przewodniczący poucza go o prawie
zadawania pytań osobom przesłuchiwanym oraz składania wyjaśnień co do każdego
dowodu.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do oskarżonego, który stawi się po
raz pierwszy na kolejnej rozprawie głównej.

art. 387. więcej Art. 387. § 1. Do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich
oskarżonych na rozprawie głównej oskarżony, któremu zarzucono przestępstwo
zagrożone karą nieprzekraczającą 15 lat pozbawienia wolności, może złożyć wniosek
o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego,
orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego bez przeprowadzania
postępowania dowodowego. Wniosek może również dotyczyć wydania określonego
rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu. Jeżeli oskarżony nie ma
obrońcy z wyboru, sąd może, na jego wniosek, wyznaczyć mu obrońcę z urzędu.
§ 1a. Przed uwzględnieniem wniosku o wydanie wyroku skazującego sąd poucza
obecnego oskarżonego o treści art. 447 § 5.
§ 2. Sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy
okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele
postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości;
uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu
prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz
pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku.
§ 3. Sąd może uzależnić uwzględnienie wniosku oskarżonego od dokonania
w nim wskazanej przez siebie zmiany. Przepis art. 341 § 3 stosuje się odpowiednio.
§ 4. (uchylony)
§ 5. Przychylając się do wniosku, sąd może uznać za ujawnione dowody
wymienione w akcie oskarżenia lub dokumenty przedłożone przez stronę.

art. 388. więcej Art. 388. Za zgodą obecnych stron sąd może przeprowadzić postępowanie
dowodowe tylko częściowo, jeżeli wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do
winy nie budzą wątpliwości.

art. 389. więcej Art. 389. § 1. Jeżeli oskarżony nie stawił się na rozprawę, odmawia wyjaśnień
lub wyjaśnia odmiennie niż poprzednio albo oświadcza, że pewnych okoliczności nie
pamięta, wolno na rozprawie odczytywać tylko w odpowiednim zakresie protokoły
jego wyjaśnień złożonych poprzednio w charakterze oskarżonego w tej lub innej
sprawie w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem albo w innym
postępowaniu przewidzianym przez ustawę.
§ 2. Po odczytaniu protokołu przewodniczący zwraca się do oskarżonego
o wypowiedzenie się co do jego treści i o wyjaśnienie zachodzących sprzeczności.
§ 3. Wolno na rozprawie odczytać wyjaśnienia współoskarżonego, który zmarł.

art. 390. więcej Art. 390. § 1. Oskarżony ma prawo być obecny przy wszystkich czynnościach
postępowania dowodowego.
§ 2. W wyjątkowych wypadkach, gdy należy się obawiać, że obecność
oskarżonego mogłaby oddziaływać krępująco na wyjaśnienia współoskarżonego albo
na zeznania świadka lub biegłego, przewodniczący może zarządzić, aby na czas
przesłuchania danej osoby oskarżony opuścił salę sądową. Przepis art. 375 § 2 stosuje
się odpowiednio.
§ 3. W wypadkach przewidzianych w § 2 przewodniczący może również
przeprowadzić przesłuchanie przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających
przeprowadzenie tej czynności na odległość z jednoczesnym bezpośrednim
przekazem obrazu i dźwięku. W miejscu składania wyjaśnień lub zeznań w czynności
bierze udział referendarz sądowy, asystent sędziego lub urzędnik sądowy.

art. 391. więcej Art. 391. § 1. Jeżeli świadek bezpodstawnie odmawia zeznań, zeznaje
odmiennie niż poprzednio albo oświadczy, że pewnych okoliczności nie pamięta, albo
przebywa za granicą lub nie można mu było doręczyć wezwania, albo nie stawił się
z powodu niedających się usunąć przeszkód lub przewodniczący zaniechał wezwania
świadka na podstawie art. 350a, a także wtedy, gdy świadek zmarł, wolno odczytywać
w odpowiednim zakresie protokoły złożonych poprzednio przez niego zeznań
w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem w tej lub innej sprawie albo
w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę.
§ 1a. (uchylony)
§ 1b. (uchylony)
§ 1c. (uchylony)
§ 1d. (uchylony)
§ 2. W warunkach określonych w § 1, a także w wypadku określonym w art. 182
§ 3, wolno również odczytywać na rozprawie protokoły złożonych poprzednio przez
świadka wyjaśnień w charakterze oskarżonego.
§ 3. Przepis art. 389 § 2 stosuje się odpowiednio.

art. 392. więcej Art. 392. § 1. Wolno odczytywać na rozprawie głównej protokoły przesłuchania
świadków i oskarżonych, sporządzone w postępowaniu przygotowawczym lub przed
sądem albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę, gdy bezpośrednie
przeprowadzenie dowodu nie jest niezbędne, a żadna z obecnych stron temu się nie
sprzeciwia.
§ 2. Sprzeciw strony, której zeznania lub wyjaśnienia nie dotyczą, nie stoi na
przeszkodzie odczytaniu protokołu.

art. 393. więcej Art. 393. § 1. Wolno odczytywać na rozprawie protokoły oględzin, przeszukania
i zatrzymania rzeczy, opinie biegłych, instytutów, zakładów lub instytucji, dane
o karalności, wyniki wywiadu środowiskowego oraz wszelkie dokumenty urzędowe
złożone w postępowaniu przygotowawczym lub sądowym albo w innym
postępowaniu przewidzianym przez ustawę. Nie wolno jednak odczytywać notatek
dotyczących czynności, z których wymagane jest sporządzenie protokołu.
§ 2. Wolno również odczytywać zawiadomienie o przestępstwie, chyba że
zostało złożone do protokołu, o którym mowa w art. 304a.
§ 3. Mogą być odczytywane na rozprawie wszelkie dokumenty prywatne,
powstałe poza postępowaniem karnym, w szczególności oświadczenia, publikacje,
listy oraz notatki.
§ 4. Wolno odczytywać na rozprawie protokoły zeznań świadka przesłuchanego
w warunkach określonych w art. 184. Rozprawa jest wówczas niejawna; przepisu
art. 361 § 1 nie stosuje się.

Art. 393a. W warunkach określonych w art. 389 § 1 i 3, art. 391 § 1 i 2, art. 392
i art. 393 wolno również odczytywać lub odtwarzać zapisy, o których mowa
w art. 145 § 1 i art. 147 § 1–2b.

art. 394. więcej Art. 394. § 1. Dane dotyczące osoby oskarżonego oraz wyniki wywiadu
środowiskowego odczytuje się na żądanie oskarżonego lub obrońcy.
§ 1a. (uchylony)
§ 2. Protokoły i dokumenty podlegające odczytaniu na rozprawie odczytuje się:
1) na wniosek strony, która nie miała możliwości zapoznania się z ich treścią;
przepis art. 392 § 2 stosuje się odpowiednio, lub
2) gdy sąd uzna to za niezbędne.

Art. 394a. Protokoły i dokumenty, o których mowa w art. 389 § 1 i 3,
art. 391 § 1 i 2, art. 392 § 1, art. 393, art. 393a i art. 394 § 1, odczytuje
przewodniczący lub na jego zarządzenie członek składu orzekającego bądź
protokolant.

art. 395. więcej Art. 395. Jeżeli nie stoją temu na przeszkodzie właściwości dowodów
rzeczowych, na wniosek strony lub gdy sąd uzna to za niezbędne, sprowadza się je na
salę rozpraw i udostępnia stronom, a w razie potrzeby – świadkom i biegłym.

art. 396. więcej Art. 396. § 1. Jeżeli strona wniosła o sprowadzenie dowodu rzeczowego lub sąd
uznał to za niezbędne, a zapoznanie się z dowodem rzeczowym przez pełny skład sądu
napotyka znaczne trudności albo jeżeli strony wyrażają na to zgodę, sąd wyznacza do
tej czynności sędziego ze swego składu albo sąd wezwany.
§ 1a. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w razie dopuszczenia dowodu
z oględzin.
§ 2. Sąd może zlecić przesłuchanie świadka sędziemu wyznaczonemu ze swego
składu lub sądowi wezwanemu, w którego okręgu świadek przebywa, jeżeli świadek
nie stawił się z powodu przeszkód zbyt trudnych do usunięcia.
§ 3. W czynnościach wskazanych w § 1–2 mają prawo brać udział strony,
obrońcy i pełnomocnicy. Oskarżonego pozbawionego wolności sprowadza się tylko
wtedy, gdy sąd uzna to za konieczne.
§ 4. Sędzia wyznaczony lub sąd wezwany może przeprowadzić także inny
dowód, którego potrzeba wyłoni się w toku czynności wskazanych w § 1–2.

Art. 396a. § 1. Jeżeli dopiero w toku rozprawy ujawnią się istotne braki
postępowania przygotowawczego, a ich usunięcie przez sąd uniemożliwiałoby
wydanie prawidłowego orzeczenia w rozsądnym terminie, zaś przeszkód tych nie
można usunąć, stosując przepis art. 396, sąd może przerwać albo odroczyć rozprawę,
zakreślając oskarżycielowi publicznemu termin do przedstawienia dowodów, których
przeprowadzenie pozwoliłoby na usunięcie dostrzeżonych braków.
§ 2. Oskarżyciel publiczny w celu zebrania dowodów, o których mowa w § 1,
może przedsięwziąć osobiście, a prokurator także zlecić Policji dokonanie
niezbędnych czynności dowodowych.
§ 3. Oskarżyciel publiczny w wypadku niemożności dotrzymania zakreślonego
terminu może zwrócić się do sądu o jego przedłużenie.
§ 4. Jeżeli oskarżyciel publiczny w wyznaczonym terminie nie przedstawi
stosownych dowodów, sąd rozstrzyga na korzyść oskarżonego wątpliwości
wynikające z nieprzeprowadzenia tych dowodów

art. 397. więcej Art. 397. (uchylony).

art. 398. więcej Art. 398. § 1. Jeżeli na podstawie okoliczności, które wyszły na jaw w toku
rozprawy, oskarżyciel zarzucił oskarżonemu inny czyn oprócz objętego aktem
oskarżenia, sąd może za zgodą oskarżonego rozpoznać nowe oskarżenie na tej samej
rozprawie, chyba że zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania
przygotowawczego co do nowego czynu.
§ 2. W razie odroczenia rozprawy oskarżyciel wnosi nowy lub dodatkowy akt
oskarżenia

art. 399. więcej Art. 399. § 1. Jeżeli w toku rozprawy okaże się, że nie wychodząc poza granice
oskarżenia można czyn zakwalifikować według innego przepisu prawnego, sąd
uprzedza o tym obecne na rozprawie strony.
§ 2. Na wniosek oskarżonego można przerwać rozprawę w celu umożliwienia
mu przygotowania się do obrony.

art. 400. więcej Art. 400. § 1. Jeżeli po rozpoczęciu przewodu sądowego ujawni się, że czyn
oskarżonego stanowi wykroczenie, sąd, nie przekazując sprawy właściwemu sądowi,
rozpoznaje ją w tym samym składzie, stosując w dalszym jej toku przepisy Kodeksu
postępowania w sprawach o wykroczenia.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się również w sprawach o wykroczenia popełnione przez
żołnierzy w czynnej służbie wojskowej, z wyjątkiem terytorialnej służby wojskowej
pełnionej dyspozycyjnie.

art. 401. więcej Art. 401. § 1. Przewodniczący może przerwać rozprawę główną w celu
przygotowania przez strony wniosków dowodowych lub sprowadzenia dowodu albo
dla wypoczynku lub z innej ważnej przyczyny.
§ 2. Każdorazowa przerwa w rozprawie może trwać nie dłużej niż 42 dni.

art. 402. więcej Art. 402. § 1. Jeżeli przewodniczący, zarządzając przerwę, oznaczy
jednocześnie czas i miejsce dalszego ciągu rozprawy, osoby obecne na rozprawie
przerwanej, których obecność była obowiązkowa, są obowiązane stawić się w nowym
terminie bez wezwania. Przepis art. 285 stosuje się odpowiednio. Osoby uprawnione
do stawiennictwa nie muszą być zawiadamiane o nowym terminie, nawet jeśli nie
uczestniczyły w rozprawie przerwanej.
§ 1a. Oskarżonego, którego obecność jest obowiązkowa, nie wzywa się
w sytuacjach określonych w art. 376 lub art. 377, jeżeli okres przerwy uniemożliwia
jego wezwanie oraz stawienie się na rozprawę po przerwie.
§ 2. Rozprawę przerwaną prowadzi się po przerwie w dalszym ciągu, a od
początku – jeżeli skład sądu uległ zmianie albo sąd uzna to za konieczne.
§ 3. W razie przekroczenia terminu przerwy rozprawę uważa się za odroczoną.

art. 403. więcej Art. 403. Orzeczenia zapadające w czasie przerwy w rozprawie wydaje się
w składzie rozpoznającym sprawę, a w wypadku niemożności jego utworzenia –
w takim samym składzie.

art. 404. więcej Art. 404. § 1. Sąd może odroczyć rozprawę tylko wtedy, gdy zarządzenie
przerwy nie byłoby wystarczające.
§ 2. Rozprawę odroczoną prowadzi się w nowym terminie od początku. Sąd
może wyjątkowo prowadzić rozprawę odroczoną w dalszym ciągu, chyba że skład
sądu uległ zmianie
§ 3. W wypadku podjęcia postępowania zawieszonego przepis § 2 stosuje się
odpowiednio.

Art. 404a. (uchylony)

art. 405. więcej Art. 405. § 1. Po przeprowadzeniu dowodów dopuszczonych w sprawie
przewodniczący zapytuje strony, czy wnoszą o uzupełnienie postępowania
dowodowego i w razie odpowiedzi przeczącej – zamyka przewód sądowy.
§ 2. Z chwilą zamknięcia przewodu sądowego ujawnione są bez odczytywania
wszystkie protokoły i dokumenty podlegające odczytaniu na rozprawie, które nie
zostały odczytane.
§ 3. Protokołami i dokumentami, o których mowa w § 2, są protokoły
i dokumenty:
1) wskazane przez oskarżyciela w akcie oskarżenia jako dowody, których
przeprowadzenia na rozprawie głównej się on domaga, z wyjątkiem tych, co do
których sąd oddalił wniosek dowodowy;
2) wskazane we wniosku dowodowym strony, który został uwzględniony;
3) dopuszczone przez sąd z urzędu.
§ 4. O ujawnieniu bez odczytywania protokołów i dokumentów zamieszcza się
wzmiankę w protokole rozprawy. Wskazywanie poszczególnych protokołów
i dokumentów nie jest konieczne.

art. 406. więcej Art. 406. § 1. Po zamknięciu przewodu sądowego przewodniczący udziela głosu
stronom, ich przedstawicielom oraz przedstawicielowi społecznemu. Głos zabierają
w następującej kolejności: oskarżyciel publiczny, oskarżyciel posiłkowy, oskarżyciel
prywatny, przedstawiciel społeczny, obrońca oskarżonego i oskarżony.
Przedstawiciele procesowi stron zabierają głos przed stronami.
§ 2. Jeżeli oskarżyciel ponownie zabiera głos, należy również udzielić głosu
obrońcy i oskarżonemu

art. 407. więcej Art. 407. (uchylony).

art. 408. więcej Art. 408. Po wysłuchaniu głosów końcowych sąd niezwłocznie przystępuje do narady.

art. 409. więcej Art. 409. Sąd aż do ogłoszenia wyroku może wznowić przewód sądowy,
zwłaszcza w wypadku przewidzianym w art. 399, albo też udzielić dodatkowego głosu
uczestnikom postępowania, o których mowa w art. 406 § 1.

art. 410. więcej Art. 410. Podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności
ujawnionych w toku rozprawy głównej.

art. 411. więcej Art. 411. § 1. W sprawie zawiłej albo z innych ważnych powodów sąd może
odroczyć wydanie wyroku na czas nieprzekraczający 14 dni.
§ 2. W razie przekroczenia tego terminu rozprawę prowadzi się od początku.
§ 3. W postanowieniu o odroczeniu wydania wyroku należy wskazać czas
i miejsce jego ogłoszenia.

art. 412. więcej Art. 412. Niezwłocznie po ukończeniu głosowania sąd sporządza wyrok na piśmie.

art. 413. więcej Art. 413. § 1. Każdy wyrok powinien zawierać:
1) oznaczenie sądu, który go wydał, oraz sędziów, ławników, oskarżycieli
i protokolanta;
2) datę oraz miejsce rozpoznania sprawy i wydania wyroku;
3) imię, nazwisko oraz inne dane określające tożsamość oskarżonego;
4) przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu, którego popełnienie oskarżyciel
zarzucił oskarżonemu;
5) rozstrzygnięcie sądu;
6) wskazanie zastosowanych przepisów ustawy karnej.
§ 2. Wyrok skazujący powinien ponadto zawierać:
1) dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację
prawną;
2) rozstrzygnięcia co do kary i środków karnych, środków kompensacyjnych
i przepadku, a w razie potrzeby – co do zaliczenia na ich poczet okresów
wskazanych w art. 63 Kodeksu karnego.

art. 414. więcej Art. 414. § 1. W razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego
okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym
umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je
warunkowo. Jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1
pkt 1 i 2 sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był
niepoczytalny.
§ 2. Umarzając postępowanie sąd stosuje odpowiednio art. 322 § 2 i 3, art. 323
§ 1 i 2 oraz art. 340 § 2 i 3.
§ 3. Sąd stosuje środek zabezpieczający wskazany w art. 93a § 2 Kodeksu
karnego, w art. 22 § 3 pkt 5 i 6 Kodeksu karnego skarbowego lub orzeka przepadek
przedmiotów wskazany w art. 45a Kodeksu karnego, jeżeli wyniki przewodu
sądowego to uzasadniają, a umorzenie następuje z powodu niepoczytalności sprawcy
w chwili popełnienia czynu.
§ 4. Umarzając postępowanie warunkowo, sąd stosuje odpowiednio art. 341.
§ 5. Przewidując możliwość warunkowego umorzenia postępowania albo
możliwość orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, sąd może
wznowić przewód sądowy celem odpowiedniego zastosowania art. 341 § 3; wówczas
sąd może zarządzić przerwę.

art. 415. więcej Art. 415. § 1. W razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia
postępowania w wypadkach wskazanych w ustawie sąd orzeka nawiązkę na rzecz
pokrzywdzonego, obowiązek naprawienia, w całości lub w części, szkody lub
zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nawiązki na rzecz pokrzywdzonego,
obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka
się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego
postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono.
§ 2. Jeżeli orzeczony obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za
doznaną krzywdę albo nawiązka orzeczona na rzecz pokrzywdzonego nie pokrywają
całej szkody lub nie stanowią pełnego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,
pokrzywdzony może dochodzić dodatkowych roszczeń w postępowaniu cywilnym.

Art. 415a. § 1. W razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia
postępowania sąd uwzględnia wniosek prokuratora, o którym mowa w art. 91a.
Wniosku nie uwzględnia się, jeżeli roszczenie o zwrot korzyści majątkowej lub przepadek świadczenia jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym
prawomocnie orzeczono.
§ 2. Orzeczenie w przedmiocie wniosku nie wyłącza możliwości dochodzenia
roszczeń w postępowaniu cywilnym w zakresie nieuwzględnionym w tym orzeczeniu.

art. 416. więcej Art. 416. (uchylony).

art. 417. więcej Art. 417. Zaliczeniu na poczet orzeczonej kary podlega również okres
tymczasowego aresztowania odbytego przez oskarżonego w innej sprawie, w której
postępowanie toczyło się równocześnie, a zapadł w niej prawomocny wyrok
uniewinniający, umorzono postępowanie albo odstąpiono od wymierzenia kary.

art. 418. więcej Art. 418. § 1. Po podpisaniu wyroku przewodniczący ogłasza go publicznie;
w czasie ogłaszania wyroku wszyscy obecni, z wyjątkiem sądu, stoją.
§ 1a. Ogłaszając wyrok można pominąć treść zarzutów oskarżenia.
§ 1b. Jeżeli ze względu na obszerność wyroku jego ogłoszenie wymagałoby
zarządzenia przerwy lub odroczenia rozprawy, przewodniczący, ogłaszając wyrok,
może poprzestać na zwięzłym przedstawieniu rozstrzygnięcia sądu oraz
zastosowanych przepisów ustawy karnej. Przed ogłoszeniem wyroku przewodniczący
uprzedza obecnych o takim sposobie ogłoszenia wyroku i o jego przyczynie oraz
poucza o możliwości zapoznania się z pełną treścią wyroku po jego ogłoszeniu
w sekretariacie sądu.
§ 2. Zgłoszenie zdania odrębnego podaje się do wiadomości, a jeżeli członek
składu orzekającego, który zgłosił zdanie odrębne, wyraził na to zgodę, także jego
nazwisko.
§ 3. Po ogłoszeniu przewodniczący lub jeden z członków składu orzekającego
podaje ustnie najważniejsze powody wyroku, chyba że na ogłoszeniu nikt się nie
stawił.

Art. 418a. W wypadku wyrokowania na posiedzeniu odbywającym się
z wyłączeniem jawności treść wyroku udostępnia się publicznie przez złożenie jego
odpisu na okres 7 dni w sekretariacie sądu, o czym należy uczynić wzmiankę
w protokole lub notatce urzędowej z posiedzenia.

art. 419. więcej Art. 419. § 1. Niestawiennictwo stron, ich obrońców i pełnomocników nie stoi
na przeszkodzie ogłoszeniu wyroku.
§ 2. (uchylony)

art. 420. więcej Art. 420. § 1. Jeżeli wyrok nie zawiera rozstrzygnięcia co do przepadku,
zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności, okresu zatrzymania prawa
jazdy lub innego odpowiedniego dokumentu lub okresu stosowania środków
zapobiegawczych wymienionych w art. 276, nałożenia obowiązku zwrotu dokumentu
uprawniającego do prowadzenia pojazdu albo dowodów rzeczowych, sąd orzeka
o tym postanowieniem na posiedzeniu.
§ 2. Jeżeli sąd nieprawidłowo zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia
wolności, okres zatrzymania prawa jazdy lub innego odpowiedniego dokumentu lub
okres stosowania środków zapobiegawczych wymienionych w art. 276, stosuje się
odpowiednio przepis § 1.
§ 3. Strony mają prawo wziąć udział w posiedzeniu, jeżeli jego przedmiotem jest
rozstrzygnięcie co do przepadku albo dowodów rzeczowych. Oskarżonego
pozbawionego wolności sprowadza się na posiedzenie tylko wtedy, gdy prezes sądu
lub sąd uzna to za konieczne.
§ 4. Na postanowienia, o których mowa w § 1 i § 2, przysługuje zażalenie.

art. 421. więcej Art. 421. Osobie niebędącej oskarżonym, która zgłasza roszczenie do mienia
objętego przepadkiem przedmiotów, przysługuje prawo dochodzenia swych roszczeń
tylko w drodze postępowania cywilnego.

art. 422. więcej Art. 422. § 1. W terminie zawitym 7 dni od daty ogłoszenia wyroku, strona,
a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na
posiedzeniu, także pokrzywdzony, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie
i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia
strony oraz pokrzywdzonego od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia.
Wniosek składa się na piśmie.
§ 1a. Wniosek, o którym mowa w § 1, może również złożyć podmiot
zobowiązany określony w art. 91a. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio.
§ 2. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych
czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu, bądź też jedynie
rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek
niepochodzący od oskarżonego powinien również wskazywać tego z oskarżonych,
którego dotyczy.
§ 2a. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i –
pomimo złożenia wniosku o doprowadzenie go na termin rozprawy, na którym
ogłoszono wyrok – nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony
w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.
§ 3. Prezes sądu odmawia przyjęcia wniosku złożonego przez osobę
nieuprawnioną, po terminie lub jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa
w art. 120 § 2. Na zarządzenie przysługuje zażalenie.
§ 4. Zarządzenie, o którym mowa w § 3, może wydać również referendarz
sądowy.

art. 423. więcej Art. 423. § 1. Uzasadnienie wyroku powinno być sporządzone w ciągu 14 dni od
daty wpływu do sądu wniosku o sporządzenie uzasadnienia, a w wypadku
sporządzenia uzasadnienia z urzędu – od daty ogłoszenia wyroku; w sprawie zawiłej
lub z innej ważnej przyczyny, w razie niemożności sporządzenia uzasadnienia
w terminie, prezes sądu może przedłużyć ten termin na czas oznaczony.
§ 1a. W wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku w części odnoszącej
się do niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu,
bądź też jedynie do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych
czynu lub w części odnoszącej się do niektórych oskarżonych sąd może ograniczyć
zakres uzasadnienia do tych tylko części wyroku, których wniosek dotyczy.
§ 2. Wyrok z uzasadnieniem doręcza się temu, kto złożył wniosek na podstawie
art. 422. Przepis art. 100 § 7 stosuje się odpowiednio.

art. 424. więcej Art. 424. § 1. Uzasadnienie powinno zawierać zwięzłe:
1) wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich
w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych;
2) wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.
§ 2. W uzasadnieniu wyroku należy ponadto przytoczyć okoliczności, które sąd
miał na względzie przy wymiarze kary, a zwłaszcza przy zastosowaniu
nadzwyczajnego złagodzenia kary, środków zabezpieczających oraz przy innych
rozstrzygnięciach zawartych w wyroku.
§ 3. W wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie co do
rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu albo
o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 uzasadnienie powinno zawierać co najmniej wyjaśnienie podstawy prawnej tego wyroku oraz
wskazanych rozstrzygnięć.

art. 425. więcej Art. 425. § 1. Od orzeczenia wydanego w pierwszej instancji przysługuje środek
odwoławczy stronom oraz innym osobom wskazanym w przepisach ustawy.
§ 2. Orzeczenie można zaskarżyć w całości lub w części. Można także zaskarżyć
brak określonego rozstrzygnięcia. Przedmiotem zaskarżenia może być również samo
uzasadnienie orzeczenia.
§ 3. Odwołujący się może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia
naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom. Ograniczenie to nie dotyczy
oskarżyciela publicznego.
§ 4. Oskarżyciel publiczny ma prawo wnieść środek odwoławczy także na
korzyść oskarżonego.

art. 426. więcej Art. 426. § 1. Od orzeczeń sądu odwoławczego oraz od orzeczeń wydanych
przez Sąd Najwyższy nie przysługuje środek odwoławczy, chyba że ustawa stanowi
inaczej.
§ 2. Od postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wydanego
na skutek zażalenia, a także od wydanego w toku postępowania odwoławczego
postanowienia o przeprowadzeniu obserwacji, zastosowaniu środka
zapobiegawczego, nałożeniu kary porządkowej, zawieszeniu postępowania oraz
w przedmiocie kosztów procesu, o których po raz pierwszy orzekał sąd odwoławczy,
przysługuje zażalenie do innego równorzędnego składu sądu odwoławczego. Jeżeli
zaskarżone postanowienie wydał sąd w składzie jednego sędziego, zażalenie
rozpoznaje sąd odwoławczy w składzie trzech sędziów, chyba że zażalenie dotyczy
postanowienia o nałożeniu kary porządkowej lub w przedmiocie kosztów procesu.

art. 427. więcej Art. 427. § 1. Odwołujący się powinien wskazać zaskarżone rozstrzygnięcie lub
ustalenie, a także podać, czego się domaga.
§ 2. Jeżeli środek odwoławczy pochodzi od oskarżyciela publicznego, obrońcy
lub pełnomocnika, powinien ponadto zawierać wskazanie zarzutów stawianych
rozstrzygnięciu oraz uzasadnienie.
§ 3. Odwołujący się może również wskazać nowe fakty lub dowody, jeżeli nie
mógł powołać ich w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.
§ 3a. W środku odwoławczym nie można podnosić zarzutu nieprzeprowadzenia
dowodu z urzędu, chyba że okoliczność, która ma być udowodniona, ma istotne
znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn zabroniony, czy stanowi on
przestępstwo i jakie, czy czyn zabroniony został popełniony w warunkach, o których
mowa w art. 64 lub art. 65 Kodeksu karnego, lub czy zachodzą warunki do orzeczenia
pobytu w zakładzie psychiatrycznym na podstawie art. 93g Kodeksu karnego.
§ 4. (uchylony)
§ 5. (uchylony)

art. 428. więcej Art. 428. § 1. Środek odwoławczy wnosi się na piśmie do sądu, który wydał
zaskarżone orzeczenie.
§ 2. Strona może złożyć pisemną odpowiedź na środek odwoławczy.

art. 429. więcej Art. 429. § 1. Prezes sądu pierwszej instancji odmawia przyjęcia środka
odwoławczego, jeżeli wniesiony został po terminie lub przez osobę nieuprawnioną
albo jest niedopuszczalny z mocy ustawy.
§ 2. Na zarządzenie odmawiające przyjęcia środka odwoławczego na podstawie
§ 1 lub art. 120 § 2 przysługuje zażalenie.

art. 430. więcej Art. 430. § 1. Sąd odwoławczy pozostawia bez rozpoznania przyjęty środek
odwoławczy, jeżeli zachodzą okoliczności określone w art. 429 § 1 albo jeżeli
przyjęcie tego środka nastąpiło na skutek niezasadnego przywrócenia terminu.
§ 2. Na postanowienie przysługuje zażalenie do innego równorzędnego składu
sądu odwoławczego, chyba że zostało wydane przez Sąd Najwyższy.

art. 431. więcej Art. 431. § 1. Środek odwoławczy można cofnąć.
§ 2. Oskarżony może cofnąć wniesiony na jego korzyść środek odwoławczy,
chyba że wniósł go oskarżyciel publiczny lub zachodzi wypadek przewidziany
w art. 79.
§ 3. Środka odwoławczego wniesionego na korzyść oskarżonego nie można bez
jego zgody cofnąć.

art. 432. więcej Art. 432. Cofnięty środek odwoławczy sąd odwoławczy pozostawia bez
rozpoznania, chyba że zachodzi jedna z przyczyn wymienionych w art. 439 lub
art. 440.

art. 433. więcej Art. 433. § 1. Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia,
a jeżeli w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu –
również w granicach podniesionych zarzutów, uwzględniając treść art. 447 § 1–3,
a w zakresie szerszym w wypadkach wskazanych w art. 435, art. 439 § 1, art. 440
i art. 455.
§ 2. Sąd odwoławczy jest obowiązany rozważyć wszystkie wnioski i zarzuty
wskazane w środku odwoławczym, chyba że ustawa stanowi inaczej.

art. 434. więcej Art. 434. § 1. Sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego jedynie:
1) wtedy, gdy wniesiono na jego niekorzyść środek odwoławczy, oraz
2) w granicach zaskarżenia, chyba że ustawa nakazuje wydanie orzeczenia
niezależnie od granic zaskarżenia, oraz
3) w razie stwierdzenia uchybień podniesionych w środku odwoławczym, chyba że
środek odwoławczy nie pochodzi od oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika
i nie podniesiono w nim zarzutów albo ustawa nakazuje wydanie orzeczenia
niezależnie od podniesionych zarzutów.
§ 2. Środek odwoławczy wniesiony na niekorzyść oskarżonego może
spowodować orzeczenie także na korzyść oskarżonego, jeżeli zachodzą przesłanki
określone w art. 440 lub art. 455.
§ 3. (uchylony)
§ 4. W przypadku skazania z zastosowaniem art. 60 § 3 lub 4 Kodeksu karnego
lub art. 36 § 3 Kodeksu karnego skarbowego sąd odwoławczy może orzec na
niekorzyść oskarżonego, i to niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych
zarzutów, także wówczas, jeżeli środek odwoławczy wniesiono wyłącznie na korzyść
oskarżonego, który po wydaniu wyroku odwołał lub w istotny sposób zmienił swoje
wyjaśnienia lub zeznania. Nie dotyczy to jednak przypadku zasadnego podniesienia
zarzutu obrazy prawa materialnego lub stwierdzenia przez sąd odwoławczy
okoliczności uzasadniających uchylenie orzeczenia, określonych w art. 439 § 1.
§ 5. (uchylony)

art. 435. więcej Art. 435. Sąd odwoławczy uchyla lub zmienia orzeczenie na korzyść
współoskarżonych, choćby nie wnieśli środka odwoławczego, jeżeli je uchylił lub
zmienił na rzecz współoskarżonego, którego środek odwoławczy dotyczył, gdy te
same względy przemawiają za uchyleniem lub zmianą na rzecz tamtych.

art. 436. więcej Art. 436. Sąd może ograniczyć rozpoznanie środka odwoławczego tylko do
poszczególnych uchybień, podniesionych przez stronę lub podlegających
uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do
wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub
bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

art. 437. więcej Art. 437. § 1. Po rozpoznaniu środka odwoławczego sąd orzeka o utrzymaniu
w mocy, zmianie lub uchyleniu zaskarżonego orzeczenia w całości lub w części.
§ 2. Sąd odwoławczy zmienia zaskarżone orzeczenie, orzekając odmiennie co do
istoty, lub uchyla je i umarza postępowanie; w innych wypadkach uchyla orzeczenie
i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Uchylenie
orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie
w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 lub jeżeli jest konieczne
przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

art. 438. więcej Art. 438. Orzeczenie ulega uchyleniu lub zmianie w razie stwierdzenia:
1) obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu
przypisanego oskarżonemu;
1a) obrazy przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w pkt 1,
chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu;
2) obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść
orzeczenia;
3) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł
on mieć wpływ na treść tego orzeczenia;
4) rażącej niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego
zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub
innego środka.

art. 439. więcej Art. 439. § 1. Niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz
wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy na posiedzeniu uchyla
zaskarżone orzeczenie, jeżeli:
1) w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona lub niezdolna do
orzekania bądź podlegająca wyłączeniu na podstawie art. 40;
2) sąd był nienależycie obsadzony lub którykolwiek z jego członków nie był obecny
na całej rozprawie;
3) sąd powszechny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu szczególnego
albo sąd szczególny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu
powszechnego;
4) sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego
rzędu;
5) orzeczono karę, środek karny, środek kompensacyjny lub środek
zabezpieczający nieznane ustawie;
6) zapadło z naruszeniem zasady większości głosów lub nie zostało podpisane przez
którąkolwiek z osób biorących udział w jego wydaniu;
7) zachodzi sprzeczność w treści orzeczenia, uniemożliwiająca jego wykonanie;
8) zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej
samej osoby zostało już prawomocnie zakończone;
9) zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych
w art. 17 § 1 pkt 5, 6 i 8–11;
10) oskarżony w postępowaniu sądowym nie miał obrońcy w wypadkach
określonych w art. 79 § 1 i 2 oraz art. 80 lub obrońca nie brał udziału
w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy;
11) sprawę rozpoznano podczas nieobecności oskarżonego, którego obecność była
obowiązkowa.
§ 2. Uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w § 1 pkt 9–11 może
nastąpić tylko na korzyść oskarżonego.
§ 3. W posiedzeniu mają prawo wziąć udział strony, obrońcy i pełnomocnicy.
Przepis art. 451 stosuje się odpowiednio.

Art. 439a. Orzeczenia w sprawie o wykroczenie nie uchyla się z tego tylko
powodu, że sąd orzekł w postępowaniu karnym zamiast w postępowaniu w sprawach
o wykroczenia.

art. 440. więcej Art. 440. Jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe,
podlega ono niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów zmianie na korzyść oskarżonego albo w sytuacji określonej w art. 437 § 2 zdanie drugie
uchyleniu.

art. 441. więcej Art. 441. § 1. Jeżeli przy rozpoznawaniu środka odwoławczego wyłoni się
zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, sąd odwoławczy może
odroczyć rozpoznanie sprawy i przekazać zagadnienie do rozstrzygnięcia Sądowi
Najwyższemu.
§ 2. Sąd Najwyższy może przekazać rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego
powiększonemu składowi tego sądu.
§ 3. Uchwała Sądu Najwyższego jest w danej sprawie wiążąca.
§ 4. Prokurator, obrońcy i pełnomocnicy mają prawo wziąć udział
w posiedzeniu.
§ 5. Sąd Najwyższy może przejąć sprawę do swego rozpoznania.

art. 442. więcej Art. 442. § 1. Sąd, któremu przekazano sprawę do ponownego rozpoznania,
orzeka w granicach, w jakich nastąpiło przekazanie. Uchylenie wyroku tylko
w zakresie rozstrzygnięcia o karze albo innym środku nie stoi na przeszkodzie
uniewinnieniu oskarżonego lub umorzeniu postępowania.
§ 2. W wypadku przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sąd orzekający
w pierwszej instancji, przeprowadzając postępowanie w zakresie dowodów, które nie
miały wpływu na uchylenie wyroku, może poprzestać na ich ujawnieniu.
§ 3. Zapatrywania prawne i wskazania sądu odwoławczego co do dalszego
postępowania są wiążące dla sądu, któremu sprawę przekazano do ponownego
rozpoznania. Wskazania sądu odwoławczego co do dalszego postępowania mogą
dotyczyć wyłącznie dowodów i innych czynności, które powinny być
przeprowadzone, lub okoliczności, które należy wyjaśnić. Wskazania sądu
odwoławczego nie mogą dotyczyć sposobu oceny poszczególnych dowodów.

art. 443. więcej Art. 443. W razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wolno
w dalszym postępowaniu wydać orzeczenie surowsze niż uchylone tylko wtedy, gdy
orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego albo na korzyść
oskarżonego w warunkach określonych w art. 434 § 4. Nie dotyczy to orzekania
o środkach zabezpieczających wymienionych w art. 93a § 1 Kodeksu karnego.

Art. 443a. § 1. Do zaskarżenia uzasadnienia orzeczenia stosuje się odpowiednio
przepisy art. 438 i art. 440.
§ 2. Środkiem odwoławczym od uzasadnienia orzeczenia jest zażalenie, jeżeli
nie wniesiono apelacji. W razie wniesienia apelacji i zażalenia – zażalenie rozpoznaje
sąd odwoławczy łącznie z apelacją.
§ 3. Strony mają prawo wziąć udział w posiedzeniu sądu odwoławczego
rozpoznającego zażalenie. Przepis art. 451 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Po rozpoznaniu środka odwoławczego od uzasadnienia sąd orzeka
o utrzymaniu w mocy lub zmianie zaskarżonego uzasadnienia w całości lub w części.

art. 444. więcej Art. 444. § 1. Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, a pokrzywdzonemu
od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu
przysługuje apelacja.
§ 2. Apelacja przysługuje również podmiotowi zobowiązanemu określonemu w
art. 91a.

art. 445. więcej Art. 445. § 1. Termin do wniesienia apelacji wynosi 14 dni i biegnie dla każdego
uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem.
§ 2. Apelacja wniesiona przed upływem terminu złożenia wniosku
o sporządzenie uzasadnienia wywołuje skutki określone w art. 422 i podlega
rozpoznaniu; apelację taką można uzupełnić w terminie określonym w § 1.

art. 446. więcej Art. 446. § 1. Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od
prokuratora, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata, radcę prawnego
albo radcę Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Do apelacji dołącza się odpowiednią liczbę odpisów dla stron przeciwnych;
do apelacji wnoszonej do sądu apelacyjnego dołącza się dodatkowo jeden odpis.

art. 447. więcej Art. 447. § 1. Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości
wyroku.
§ 2. Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości
rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych.
§ 3. Apelację co do środka karnego, środka kompensacyjnego albo przepadku
uważa się za zwróconą odpowiednio przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach
karnych albo o środkach kompensacyjnych albo o przepadku.
§ 4. W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły
stanowić przedmiotu zażalenia.
§ 5. Podstawą apelacji nie mogą być zarzuty określone w art. 438 pkt 3 i 4,
związane z treścią zawartego porozumienia, o którym mowa w art. 343, art. 343a
i art. 387.
§ 6. Podstawą apelacji nie mogą być wyłącznie zarzuty, których uwzględnienie
mogłoby nastąpić w trybie określonym w art. 105, art. 420 lub art. 626. Przepisy
art. 118 § 1 i 2 stosuje się.

art. 448. więcej Art. 448. § 1. O przyjęciu apelacji zawiadamia się prokuratora oraz obrońców
i pełnomocników, a także strony, po czym akta przekazuje się niezwłocznie sądowi
odwoławczemu.
§ 2. Do zawiadomienia dołącza się odpis apelacji strony przeciwnej, chyba że
w sprawie była wyłączona jawność rozprawy ze względu na ochronę informacji
niejawnych o klauzuli tajności „tajne” lub „ściśle tajne”

art. 449. więcej Art. 449. § 1. Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę na rozprawie, a w wypadkach
przewidzianych przez ustawę – na posiedzeniu.
§ 2. Jeżeli postępowanie przygotowawcze zakończyło się w formie dochodzenia
oraz w sprawach z oskarżenia prywatnego, sąd odwoławczy orzeka na rozprawie
jednoosobowo, chyba że zaskarżone orzeczenie sąd pierwszej instancji wydał
w innym składzie niż w składzie jednego sędziego.

Art. 449a. § 1. Jeżeli jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania
w sprawie, sąd odwoławczy przed wydaniem orzeczenia może zwrócić akta sprawy
sądowi pierwszej instancji w celu uzupełnienia uzasadnienia zaskarżonego wyroku,
jednocześnie szczegółowo wskazując kwestie, o które należy uzupełnić uzasadnienie.
Kwestie te mogą dotyczyć uzupełnienia zakresu uzasadnienia o inne części wyroku
w wypadkach, o których mowa w art. 423 § 1a, lub uzupełnienia treści zawartych
w uzasadnieniu w tym zakresie, w jakim zostało ono sporządzone.
§ 2. Do uzupełnienia uzasadnienia stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące
sporządzania, doręczania i zaskarżania uzasadnienia wyroku.
§ 3. Strona, która wniosła apelację, może ją uzupełnić w terminie 14 dni od daty
doręczenia jej uzupełnionego uzasadnienia.

art. 450. więcej Art. 450. § 1. Udział w rozprawie prokuratora, a obrońcy w wypadkach
określonych w art. 79 i art. 80 jest obowiązkowy.
§ 2. Udział w rozprawie innych stron i ich pełnomocników oraz obrońcy
w wypadkach niewymienionych w § 1 jest obowiązkowy wtedy, gdy prezes sądu lub
sąd uzna to za konieczne.
§ 3. Niestawiennictwo należycie zawiadomionych o terminie rozprawy stron,
obrońców lub pełnomocników nie tamuje rozpoznania sprawy, chyba że ich udział jest
obowiązkowy.

art. 451. więcej Art. 451. Sąd odwoławczy, na wniosek oskarżonego pozbawionego wolności
złożony w terminie 7 dni od daty doręczenia mu zawiadomienia o przyjęciu apelacji,
zarządza sprowadzenie go na rozprawę, chyba że uzna za wystarczającą obecność
obrońcy. Wniosek złożony po terminie podlega rozpoznaniu, jeżeli nie powoduje to
konieczności odroczenia rozprawy. O prawie złożenia wniosku należy pouczyć
oskarżonego. Jeżeli sąd nie zarządza sprowadzenia oskarżonego, który nie ma
obrońcy, sąd, prezes sądu lub referendarz sądowy wyznacza obrońcę z urzędu.

art. 452. więcej Art. 452. § 1. (uchylony)
§ 2. Sąd odwoławczy oddala wniosek dowodowy również, jeżeli:
1) przeprowadzenie dowodu przez ten sąd byłoby niecelowe z przyczyn
określonych w art. 437 § 2 zdanie drugie;
2) dowód nie był powołany przed sądem pierwszej instancji, pomimo że składający
wniosek mógł go wówczas powołać, lub okoliczność, która ma być
udowodniona, dotyczy nowego faktu, niebędącego przedmiotem postępowania
przed sądem pierwszej instancji, a składający wniosek mógł go wówczas
wskazać.
§ 3. Wniosku dowodowego nie można oddalić na podstawie § 2 pkt 2, jeżeli
okoliczność, która ma być udowodniona, w granicach rozpoznania sprawy przez sąd
odwoławczy, ma istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn
zabroniony, czy stanowi on przestępstwo i jakie, czy czyn zabroniony został
popełniony w warunkach, o których mowa w art. 64 lub art. 65 Kodeksu karnego, lub
czy zachodzą warunki do orzeczenia pobytu w zakładzie psychiatrycznym na
podstawie art. 93g Kodeksu karnego

art. 453. więcej Art. 453. § 1. Przewód sądowy w sądzie odwoławczym rozpoczyna ustne
sprawozdanie, w którym sędzia sprawozdawca przedstawia przebieg i wyniki
dotychczasowego postępowania, a w szczególności treść zaskarżonego wyroku oraz
zarzuty i wnioski apelacyjne, jak również kwestie wymagające rozstrzygnięcia
z urzędu. W miarę potrzeby odczytuje się z akt poszczególne ich części.
§ 1a. Jeżeli na rozprawę stawili się jedynie uczestnicy postępowania, sąd może
na wniosek lub za zgodą obecnych stron odstąpić od ustnego sprawozdania. Jeżeli na
rozprawę nie stawił się nikt, sąd może odstąpić od ustnego sprawozdania. W tych
wypadkach przewód sądowy rozpoczyna ogłoszenie postanowienia o odstąpieniu od
ustnego sprawozdania.
§ 2. Strony mogą składać wyjaśnienia, oświadczenia i wnioski ustnie lub na
piśmie; złożone na piśmie podlegają odczytaniu, przy czym przepis art. 394 stosuje
się.
§ 3. Przewodniczący udziela głosu uczestnikom postępowania, o których mowa
w art. 406 § 1, w kolejności przez siebie ustalonej, przy czym najpierw udziela głosu
skarżącemu. Oskarżonemu i jego obrońcy nie można odmówić zabrania głosu po
przemówieniach innych uczestników postępowania.

art. 454. więcej Art. 454. § 1. Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został
uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono
postępowanie.
§ 2. (uchylony)
§ 3. (uchylony)

art. 455. więcej Art. 455. Nie zmieniając ustaleń faktycznych, sąd odwoławczy poprawia błędną
kwalifikację prawną niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.
Poprawienie kwalifikacji prawnej na niekorzyść oskarżonego może nastąpić tylko
wtedy, gdy wniesiono środek odwoławczy na jego niekorzyść.

Art. 455a. Nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie
spełnia wymogów określonych w art. 424.

art. 456. więcej Art. 456. O utrzymaniu w mocy, uchyleniu lub zmianie wyroku sądu pierwszej
instancji sąd odwoławczy orzeka wyrokiem.

art. 457. więcej Art. 457. § 1. Uzasadnienie wyroku sporządza się z urzędu w terminie 14 dni.
§ 2. Jeżeli sąd zmienia lub utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, uzasadnienie
sporządza się na wniosek strony, chyba że zostało złożone zdanie odrębne. Przepisy
art. 422 i art. 423 stosuje się odpowiednio.
§ 3. W uzasadnieniu należy podać, czym kierował się sąd wydając wyrok oraz
dlaczego zarzuty i wnioski apelacji sąd uznał za zasadne albo niezasadne.

art. 458. więcej Art. 458. Przepisy dotyczące postępowania przed sądem pierwszej instancji
stosuje się odpowiednio w postępowaniu przed sądem odwoławczym, chyba że
przepisy niniejszego rozdziału stanowią inaczej.

art. 459. więcej Art. 459. § 1. Zażalenie przysługuje na postanowienia sądu zamykające drogę
do wydania wyroku, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 2. Zażalenie przysługuje także na postanowienia co do środka
zabezpieczającego oraz na inne postanowienia w wypadkach przewidzianych
w ustawie.
§ 3. Zażalenie przysługuje stronom, a także osobie, której postanowienie
bezpośrednio dotyczy, chyba że ustawa stanowi inaczej.

art. 460. więcej Art. 460. Zażalenie lub sprzeciw wnosi się w terminie 7 dni od daty ogłoszenia
postanowienia, a jeżeli ustawa nakazuje doręczenie postanowienia – od daty
doręczenia. Dotyczy to również zażalenia na zawarte w wyroku rozstrzygnięcie
w przedmiocie kosztów lub opłat; jeżeli jednak odwołujący się złoży wniosek
o sporządzenie na piśmie oraz doręczenie uzasadnienia wyroku, zażalenie można
wnieść w terminie przewidzianym do wniesienia apelacji.

art. 461. więcej Art. 461. § 1. Do zażalenia na postanowienie kończące postępowanie dołącza się
odpowiednią liczbę odpisów dla osób, których dotyczy zaskarżone postanowienie.
Odpisy te doręcza się tym osobom niezwłocznie.
§ 2. O wniesieniu zażalenia na postanowienie inne niż wymienione w § 1 oraz
sprzeciwu zawiadamia się osoby, których dotyczy zaskarżone postanowienie.

art. 462. więcej Art. 462. § 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, zażalenie nie wstrzymuje
wykonania zaskarżonego postanowienia; sąd jednak, który je wydał, lub sąd powołany
do rozpoznania zażalenia może wstrzymać wykonanie postanowienia.
2. Odmowa wstrzymania nie wymaga uzasadnienia.

art. 463. więcej Art. 463. § 1. Sąd, na którego postanowienie złożono zażalenie, może je
uwzględnić, jeżeli orzeka w tym samym składzie, w którym wydał zaskarżone
postanowienie; w innych wypadkach prezes sądu przekazuje zażalenie niezwłocznie,
wraz z aktami lub niezbędnymi odpisami z akt sprawy, sądowi powołanemu do
rozpoznania zażalenia.
§ 2. Zażalenie na postanowienie w przedmiocie tymczasowego aresztowania
oraz zabezpieczenia majątkowego powinno być przekazane do rozpoznania w ciągu
48 godzin.

art. 464. więcej Art. 464. § 1. Strony oraz obrońcy i pełnomocnicy mają prawo wziąć udział
w posiedzeniu sądu odwoławczego rozpoznającego zażalenie na postanowienie
kończące postępowanie, na postanowienie w przedmiocie środka zapobiegawczego
innego niż tymczasowe aresztowanie, na postanowienie w przedmiocie
zabezpieczenia majątkowego oraz na zatrzymanie. Mają oni prawo do udziału
w posiedzeniu sądu odwoławczego także wtedy, gdy przysługuje im prawo udziału
w posiedzeniu sądu pierwszej instancji.
§ 2. W innych wypadkach sąd odwoławczy może zezwolić stronom lub obrońcy
albo pełnomocnikowi na wzięcie udziału w posiedzeniu.
§ 3. (uchylony)

art. 465. więcej Art. 465. § 1. Przepisy dotyczące zażaleń na postanowienia sądu stosuje się
odpowiednio do zażaleń na postanowienia prokuratora i prowadzącego postępowanie
przygotowawcze.
§ 2. Na postanowienie prokuratora przysługuje zażalenie do sądu właściwego do
rozpoznania sprawy, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 2a. W sprawach z oskarżenia prywatnego zażalenie na postanowienie
prokuratora o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania przygotowawczego
rozpoznaje prokurator nadrzędny, jeżeli postanowienie zapadło z uwagi na brak
interesu społecznego w ściganiu z urzędu sprawcy.
§ 3. Zażalenie na postanowienie prowadzącego postępowanie przygotowawcze,
jeżeli nie jest nim prokurator, rozpoznaje prokurator sprawujący nadzór nad tym
postępowaniem.

art. 466. więcej Art. 466. § 1. Przepisy dotyczące sprzeciwów i zażaleń na postanowienia stosuje
się odpowiednio do sprzeciwów i zażaleń na zarządzenia.
§ 2. Zażalenie na zarządzenie prezesa rozpoznaje sąd odwoławczy.

art. 467. więcej Art. 467. § 1. Przepisy rozdziału niniejszego stosuje się odpowiednio do
przewidzianych w ustawie zażaleń na czynności lub zaniechanie czynności.
§ 2. Uznając zasadność zażalenia, organ odwoławczy stwierdza niezgodność
czynności z prawem lub brak czynności i zarządza, co należy, zwłaszcza w celu
naprawienia skutków uchybienia oraz zapobieżenia podobnym uchybieniom
w przyszłości, a także podejmuje inne przewidziane w ustawie środki.

art. 468. więcej Art. 468. (uchylony).

art. 469. więcej Art. 469. (uchylony).

art. 470. więcej Art. 470. (uchylony).

art. 471. więcej Art. 471. (uchylony).

art. 472. więcej Art. 472. (uchylony).

art. 473. więcej Art. 473. (uchylony).

art. 474. więcej Art. 474. (uchylony).

Art. 474a. (uchylony).

art. 475. więcej Art. 475. (uchylony).

art. 476. więcej Art. 476. (uchylony).

art. 477. więcej Art. 477. (uchylony).

art. 478. więcej Art. 478. (uchylony).

art. 479. więcej Art. 479. (uchylony).

art. 480. więcej Art. 480. (uchylony).

art. 481. więcej Art. 481. (uchylony).

art. 482. więcej Art. 482. (uchylony).

art. 483. więcej Art. 483. (uchylony).

art. 484. więcej Art. 484. (uchylony).

art. 485. więcej Art. 485. W sprawach z oskarżenia prywatnego stosuje się przepisy
o postępowaniu zwyczajnym, z zachowaniem przepisów niniejszego rozdziału.

art. 486. więcej Art. 486. (uchylony).

art. 487. więcej Art. 487. Akt oskarżenia może ograniczyć się do oznaczenia osoby oskarżonego,
zarzucanego mu czynu oraz wskazania dowodów, na których opiera się oskarżenie.

art. 488. więcej Art. 488. § 1. Policja na żądanie pokrzywdzonego przyjmuje ustną lub pisemną
skargę i w razie potrzeby zabezpiecza dowody, po czym przesyła skargę do
właściwego sądu.
§ 2. Na polecenie sądu Policja dokonuje określonych przez sąd czynności
dowodowych, po czym ich wyniki przekazuje sądowi. Przepis art. 308 stosuje się
odpowiednio.

art. 489. więcej Art. 489. § 1. Rozprawę główną poprzedza posiedzenie pojednawcze, które
prowadzi sędzia lub referendarz sądowy.
§ 2. Na wniosek lub za zgodą stron sąd może zamiast posiedzenia
pojednawczego wyznaczyć odpowiedni termin dla przeprowadzenia postępowania
mediacyjnego. Przepis art. 23a stosuje się odpowiednio.

art. 490. więcej Art. 490. § 1. Posiedzenie pojednawcze rozpoczyna się wezwaniem stron do
pojednania.
§ 2. W protokole posiedzenia pojednawczego należy w szczególności zaznaczyć
stanowisko stron wobec wezwania do pojednania oraz wyniki przeprowadzonego
posiedzenia pojednawczego; jeżeli doszło do pojednania, protokół podpisują także
strony.

art. 491. więcej Art. 491. § 1. Niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika
na posiedzenie pojednawcze bez usprawiedliwienia uważa się za odstąpienie od
oskarżenia; w takim wypadku prowadzący posiedzenie postępowanie umarza.
§ 2. W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego prowadzący
posiedzenie pojednawcze kieruje sprawę na rozprawę główną, a w miarę możności
wyznacza od razu jej termin.

art. 492. więcej Art. 492. § 1. W razie pojednania stron postępowanie umarza się. Postanowienie
o umorzeniu postępowania może wydać także referendarz sądowy.
§ 2. Jeżeli do pojednania doszło w wyniku mediacji, przepis art. 490 § 2 stosuje
się odpowiednio.

art. 493. więcej Art. 493. W toku posiedzenia pojednawczego lub w wyniku mediacji
dopuszczalne jest pojednanie się obejmujące również inne sprawy z oskarżenia
prywatnego, toczące się pomiędzy tymi samymi stronami.

art. 494. więcej Art. 494. § 1. Równocześnie z pojednaniem strony mogą zawrzeć ugodę, której
przedmiotem mogą być również roszczenia pozostające w związku z oskarżeniem.
§ 2. (uchylony)

art. 495. więcej Art. 495. § 1. W razie niedojścia do pojednania kieruje się sprawę na rozprawę
główną, a w miarę możności wyznacza od razu jej termin, chyba że zachodzi potrzeba
skierowania sprawy na posiedzenie w celu innego rozstrzygnięcia.
§ 2. Strony obecne na posiedzeniu powinny zgłosić wnioski dowodowe.
§ 3. (uchylony)

art. 496. więcej Art. 496. § 1. Postępowanie w sprawach z oskarżenia prywatnego umarza się za
zgodą oskarżonego, jeżeli oskarżyciel prywatny odstąpi od oskarżenia przed
prawomocnym zakończeniem postępowania.
§ 2. Zgoda oskarżonego nie jest wymagana, jeżeli oskarżyciel prywatny odstąpi
od oskarżenia przed rozpoczęciem przewodu sądowego na pierwszej rozprawie
głównej.
§ 3. Niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na
rozprawie głównej bez usprawiedliwienia uważa się za odstąpienie od oskarżenia.

art. 497. więcej Art. 497. § 1. Oskarżony może aż do rozpoczęcia przewodu sądowego na
rozprawie głównej wnieść przeciwko oskarżycielowi prywatnemu będącemu
pokrzywdzonym wzajemny akt oskarżenia o ścigany z oskarżenia prywatnego czyn,
pozostający w związku z czynem mu zarzucanym. Sąd rozpoznaje wówczas łącznie
obie sprawy.
§ 2. Odstąpienie jednego z oskarżycieli prywatnych od oskarżenia powoduje
umorzenie postępowania tylko w części dotyczącej wniesionego przezeń oskarżenia.
§ 3. Obaj oskarżyciele prywatni korzystają z uprawnień oskarżonego.
Pierwszeństwo zadawania pytań i przemówień przysługuje temu oskarżycielowi
prywatnemu, który pierwszy wniósł akt oskarżenia. Sąd w wyroku zaznacza, że
postępowanie toczyło się z powodu oskarżeń wzajemnych.

art. 498. więcej Art. 498. § 1. Oskarżenie wzajemne jest niedopuszczalne, jeżeli prokurator
wcześniej wszczął postępowanie albo przyłączył się do postępowania.
§ 2. Jeżeli po wniesieniu oskarżenia wzajemnego prokurator przyłączy się do
jednego z oskarżeń wzajemnych, sąd wyłącza oskarżenie przeciwne do osobnego
postępowania. Przepis art. 60 § 2 stosuje się.
§ 3. W razie objęcia przez prokuratora obu oskarżeń wzajemnych postępowanie
toczy się z urzędu, zaś oskarżeni korzystają w odpowiednim zakresie również
z uprawnień oskarżycieli posiłkowych.

art. 499. więcej Art. 499. Przepisy art. 492–494 stosuje się odpowiednio również na rozprawie.

art. 500. więcej Art. 500. § 1. W sprawach, w których prowadzono dochodzenie, uznając na
podstawie zebranego w postępowaniu przygotowawczym materiału, że
przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, sąd może w wypadkach pozwalających
na orzeczenie kary ograniczenia wolności lub grzywny wydać wyrok nakazowy.
§ 2. W postępowaniu nakazowym stosuje się odpowiednio przepisy
o postępowaniu zwyczajnym, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią
inaczej.
§ 3. Sąd może wydać wyrok nakazowy, jeżeli na podstawie zebranych dowodów
okoliczności czynu i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości.
§ 4. Sąd wydaje wyrok nakazowy na posiedzeniu bez udziału stron.

art. 501. więcej Art. 501. Wydanie wyroku nakazowego jest niedopuszczalne:
1) (uchylony)
2) w sprawie z oskarżenia prywatnego;
3) jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 79 § 1.

art. 502. więcej Art. 502. § 1. Wyrokiem nakazowym można orzec karę ograniczenia wolności
lub grzywnę w wysokości do 200 stawek dziennych albo do 200 000 złotych.
§ 2. Obok kary określonej w § 1 można, w wypadkach przewidzianych
w ustawie, orzec środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny.
§ 3. Sąd może poprzestać na orzeczeniu środka karnego, przepadku lub środka
kompensacyjnego, jeżeli zachodzą warunki orzeczenia tylko tego środka.

art. 503. więcej Art. 503. (uchylony).

art. 504. więcej Art. 504. § 1. Wyrok nakazowy powinien zawierać:
1) oznaczenie sądu i sędziego, który go wydał;
2) datę wydania wyroku;
3) imię i nazwisko oraz inne dane określające tożsamość oskarżonego;
4) dokładne określenie czynu przypisanego przez sąd oskarżonemu, ze wskazaniem
zastosowanych przepisów ustawy karnej;
5) wymiar kary i inne niezbędne rozstrzygnięcia.
§ 2. Wyrok nakazowy może nie zawierać uzasadnienia.

art. 505. więcej Art. 505. § 1. Odpis wyroku nakazowego doręcza się oskarżycielowi
i pokrzywdzonemu, a oskarżonemu i jego obrońcy – wraz z odpisem aktu oskarżenia.
W każdym wypadku odpis tego wyroku doręcza się prokuratorowi.
§ 2. Wraz z odpisem wyroku należy doręczyć pouczenie przytaczające przepisy
o prawie, terminie i sposobie wniesienia sprzeciwu oraz skutkach jego niewniesienia.
Pokrzywdzonego należy ponadto pouczyć, że warunkiem wniesienia sprzeciwu jest
złożenie w terminie, o którym mowa w art. 506 § 1, nie później niż jednocześnie ze
sprzeciwem oświadczenia, że będzie on działał w charakterze oskarżyciela
posiłkowego.
§ 3. Przepisy art. 131 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

art. 506. więcej Art. 506. § 1. Oskarżonemu i oskarżycielowi przysługuje prawo wniesienia
sprzeciwu do sądu, który wydał wyrok nakazowy, w terminie zawitym 7 dni od
doręczenia tego wyroku.
§ 2. Prezes sądu odmawia przyjęcia sprzeciwu, jeżeli został wniesiony po
terminie lub przez osobę nieuprawnioną.
§ 3. W razie wniesienia sprzeciwu wyrok nakazowy traci moc; sprawa podlega
rozpoznaniu na zasadach ogólnych.
§ 4. (uchylony)
§ 5. Sprzeciw może być cofnięty do czasu rozpoczęcia przewodu sądowego na
pierwszej rozprawie głównej.
§ 6. Sąd rozpoznający sprawę po wniesieniu sprzeciwu nie jest związany treścią
wyroku nakazowego, który utracił moc.

art. 507. więcej Art. 507. Wyrok nakazowy, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub sprzeciw
cofnięto, staje się prawomocny.

art. 508. więcej Art. 508. (uchylony).

art. 509. więcej Art. 509. (uchylony).

art. 510. więcej Art. 510. (uchylony).

art. 511. więcej Art. 511. (uchylony).

art. 512. więcej Art. 512. (uchylony).

art. 513. więcej Art. 513. (uchylony).

art. 514. więcej Art. 514. (uchylony).

art. 515. więcej Art. 515. (uchylony).

art. 516. więcej Art. 516. (uchylony).

art. 517. więcej Art. 517. (uchylony).

Art. 517a. § 1. W postępowaniu przyspieszonym stosuje się przepisy
o postępowaniu zwyczajnym, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią
inaczej.
§ 2. Niestawiennictwo oskarżyciela publicznego nie tamuje toku rozprawy ani
posiedzenia. Jeżeli w rozprawie nie bierze udziału oskarżyciel publiczny, zarzuty
oskarżenia odczytuje protokolant.

Art. 517b. § 1. W postępowaniu przyspieszonym mogą być rozpoznawane
sprawy, w których prowadzi się dochodzenie, jeżeli sprawca został ujęty na gorącym
uczynku popełnienia przestępstwa lub bezpośrednio potem, zatrzymany oraz w ciągu
48 godzin doprowadzony przez Policję i przekazany do dyspozycji sądu wraz
z wnioskiem o rozpoznanie sprawy w postępowaniu przyspieszonym, zwanym dalej
„wnioskiem o rozpoznanie sprawy”.
§ 2. Postępowanie przyspieszone toczy się w trybie publicznoskargowym także
o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego, jeżeli miały one charakter
chuligański.
§ 2a. Można odstąpić od przymusowego doprowadzenia do sądu sprawcy
ujętego w warunkach określonych w § 1, jeżeli zostanie zapewnione uczestniczenie
przez sprawcę we wszystkich czynnościach sądowych, w których ma on prawo
uczestniczyć, w szczególności złożenie przez niego wyjaśnień, przy użyciu urządzeń
technicznych, umożliwiających przeprowadzenie tych czynności na odległość
z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. W takim wypadku
złożenie wniosku o rozpoznanie sprawy jest równoznaczne z przekazaniem sprawcy
do dyspozycji sądu.
§ 2b. W wypadku określonym w § 2a we wszystkich czynnościach sądowych
przy użyciu urządzeń technicznych, umożliwiających przeprowadzenie tych
czynności na odległość, bierze udział w miejscu przebywania sprawcy referendarz
sądowy lub asystent sędziego zatrudniony w sądzie, w którego okręgu przebywa
sprawca.
§ 2c. Jeżeli w wypadku określonym w § 2a został ustanowiony obrońca,
uczestniczy on w czynnościach sądowych przy użyciu urządzeń technicznych
umożliwiających przeprowadzenie tych czynności na odległość, w miejscu
przebywania sprawcy.
§ 2d. Jeżeli w wypadku określonym w § 2a w odniesieniu do sprawcy zachodzą
okoliczności, o których mowa w art. 204 § 1, tłumacz uczestniczy w czynnościach
sądowych przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie tych
czynności na odległość, w miejscu przebywania sprawcy.
§ 3. Można odstąpić od zatrzymania i przymusowego doprowadzenia do sądu
sprawcy ujętego w warunkach określonych w § 1 lub zwolnić zatrzymanego,
zobowiązując go do stawienia się w sądzie w wyznaczonym miejscu i czasie,
w okresie nieprzekraczającym 72 godzin od chwili zatrzymania albo oddania sprawcy
w ręce Policji, ze skutkiem wezwania. Wniosek o rozpoznanie sprawy przekazuje się
w takim wypadku sądowi wraz z materiałem dowodowym w ciągu 48 godzin od
chwili zatrzymania albo oddania sprawcy w ręce Policji, a gdy termin ten upływa
w dniu wolnym od pracy – w najbliższym dniu roboczym, tak jednak aby sąd mógł
przystąpić do rozpoznania sprawy przed upływem 72 godzin od chwili zatrzymania
albo oddania sprawcy w ręce Policji.
§ 4. W stosunku do sprawcy występku o charakterze chuligańskim przepis
§ 3 może być stosowany wyjątkowo, jeżeli z okoliczności wynika, że sprawca stawi
się w sądzie w wyznaczonym miejscu i czasie oraz nie będzie utrudniał postępowania
w inny sposób.

Art. 517c. § 1. Dochodzenie można ograniczyć do przesłuchania osoby
podejrzanej w charakterze podejrzanego oraz zabezpieczenia dowodów
w niezbędnym zakresie. W toku dochodzenia czynności procesowych określonych
w art. 303 i 321 można nie dokonywać.
§ 2. Podejrzanego poucza się o jego uprawnieniach: do składania wyjaśnień, do
odmowy składania wyjaśnień lub odmowy odpowiedzi na pytania, do korzystania
z pomocy obrońcy, do złożenia – już w toku dochodzenia – wniosku, o którym mowa
w art. 338a, a także o możliwości złożenia przez prokuratora wniosku, o którym
mowa w art. 335 § 1 lub 2, oraz o obowiązkach i konsekwencjach wskazanych
w art. 74, art. 75, art. 138 i art. 139. Pouczenie to należy wręczyć podejrzanemu na
piśmie za potwierdzeniem odbioru.
§ 2a. W wypadku określonym w art. 517b § 2a podejrzanego należy pouczyć
ponadto o treści art. 517b § 2a i 2c, art. 517e § 1a i art. 517ea.
§ 3. (uchylony)

Art. 517d. § 1. W razie istnienia podstaw do wystąpienia z wnioskiem
o rozpoznanie sprawy, Policja sporządza taki wniosek i przekazuje go do sądu wraz ze
zgromadzonym materiałem dowodowym, zawiadamiając o tym niezwłocznie
prokuratora; wniosek ten zastępuje akt oskarżenia.
§ 1a. W wypadku określonym w art. 517b § 2a sporządza się odpisy wniosku
o rozpoznanie sprawy dla sprawcy oraz dla jego obrońcy, jeżeli został ustanowiony,
a także uwierzytelnione kopie wszystkich dokumentów materiału dowodowego
przekazywanych do sądu i pozostawia w miejscu przebywania sprawcy. Po
zakończeniu wszystkich czynności sądowych przeprowadzanych w trybie art. 517b
§ 2a kopie te włącza się do akt sprawy.
§ 2. Jeżeli zachodzą warunki do wystąpienia z wnioskiem, o którym mowa
w art. 335 § 1 lub 2, lub gdy podejrzany złożył wniosek określony w art. 338a, Policja
przedstawia wniosek o rozpoznanie sprawy prokuratorowi do zatwierdzenia.
Prokurator może odmówić zatwierdzenia wniosku o rozpoznanie sprawy, podejmując
decyzję co do dalszego toku sprawy; zatwierdzając wniosek o rozpoznanie sprawy,
może też dołączyć do niego wniosek, o którym mowa w art. 335 § 2, albo wystąpić
z wnioskiem, o którym mowa w art. 335 § 1.
§ 3. Wniosek o rozpoznanie sprawy powinien zawierać dane, o których mowa
w art. 332 § 1; przepisy art. 333 § 1–3 i art. 334 § 1 i 2 stosuje się odpowiednio.
Policja doręcza pokrzywdzonemu pisemne pouczenie o uprawnieniach wynikających
z art. 46 § 1 Kodeksu karnego, art. 343 § 2 i art. 387 § 2 oraz o treści art. 49a
i art. 338a, a także o prawie do złożenia oświadczenia o działaniu w charakterze
oskarżyciela posiłkowego.
§ 4. Każda osoba wezwana przez Policję w charakterze świadka, biegłego,
tłumacza lub specjalisty jest obowiązana stawić się w sądzie lub w miejscu
przebywania sprawcy we wskazanym terminie. Art. 177 § 1a stosuje się.

Art. 517e. § 1. Odpis wniosku o rozpoznanie sprawy prezes sądu lub sąd doręcza
oskarżonemu oraz jego obrońcy, jeżeli został ustanowiony, oznaczając czas na
przygotowanie do obrony. Oskarżonemu należy umożliwić kontakt z obrońcą bez
obecności osób trzecich.
§ 1a. W wypadku określonym w art. 517b § 2a prezes sądu lub sąd, w sposób
wskazany w art. 137, zawiadamia oskarżonego oraz jego obrońcę, jeżeli został
ustanowiony, o doręczeniu wniosku o rozpoznanie sprawy i oznacza czas na
przygotowanie się do obrony. Oskarżonemu oraz jego obrońcy doręcza się za
pokwitowaniem przez funkcjonariusza Policji odpisy wniosku o rozpoznanie sprawy
oraz udostępnia się kopie dokumentów, o których mowa w art. 517d § 1a.
Zatrzymanemu oskarżonemu należy umożliwić, w miejscu jego przebywania, kontakt
z obrońcą bez obecności osób trzecich.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Sąd przystępuje niezwłocznie do rozpoznania sprawy. Przepisów art. 339
§ 1 pkt 1 i 2 oraz art. 353 nie stosuje się.
§ 4. (uchylony)

Art. 517ea. § 1. W wypadku określonym w art. 517b § 2a podczas czynności
sądowych, w których oskarżony uczestniczy przy użyciu urządzeń technicznych
umożliwiających przeprowadzenie tych czynności na odległość, uczestnicy
postępowania mogą składać wnioski oraz inne oświadczenia oraz dokonywać
czynności procesowych wyłącznie ustnie do protokołu. O treści wszystkich pism
procesowych, które wpłynęły do akt sprawy od chwili przekazania do sądu wniosku
o rozpoznanie sprawy, sąd jest obowiązany poinformować przy najbliższej czynności
procesowej oskarżonego oraz jego obrońcę. Na żądanie oskarżonego lub obrońcy sąd
ma obowiązek odczytać treść tych pism.
§ 2. W wypadku określonym w art. 517b § 2a pisma procesowe oskarżonego
i jego obrońcy, których nie można było przekazać do sądu, mogą być przez nich
odczytane na rozprawie. Z chwilą ich odczytania wywołują one skutek procesowy i są
traktowane jako czynności dokonane w formie ustnej.

Art. 517f. § 1. Postępowanie przyspieszone prowadzi się również w razie
potrzeby przerwania rozprawy; łączny czas zarządzonych przerw nie może
przekroczyć 14 dni.
§ 2. W razie zarządzenia przerwy sąd rozstrzyga w przedmiocie zastosowania
środka zapobiegawczego.
§ 3. Przepisów art. 98 § 2 i art. 411 § 1 nie stosuje się.

Art. 517g. § 1. Jeżeli sąd przed rozprawą główną lub w jej toku stwierdzi, że
sprawa nie podlega rozpoznaniu w trybie przyspieszonym, rozstrzyga w przedmiocie
środka zapobiegawczego i przekazuje sprawę prokuratorowi w celu przeprowadzenia
postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych, zawiadamiając o tym
pokrzywdzonego. Jeżeli natomiast sąd stwierdzi jedynie, że sprawy nie można
rozpoznać w postępowaniu przyspieszonym z zachowaniem dopuszczalnego czasu
przerw w rozprawie, określonego w art. 517f § 1, rozpoznaje ją w dalszym ciągu
w trybie zwyczajnym. Jeżeli jednak sąd stwierdzi niemożność zachowania łącznego
czasu przerw, określonego w art. 517f § 1, już przed rozprawą, rozstrzyga
w przedmiocie środka zapobiegawczego i przekazuje sprawę prokuratorowi do
przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych,
zawiadamiając o tym pokrzywdzonego.
§ 2. Jeżeli na podstawie okoliczności ujawnionych po rozpoczęciu przewodu
sądowego sąd stwierdzi, że zachodzi potrzeba uzupełnienia postępowania
dowodowego, zaś dokonanie niezbędnych czynności w postępowaniu sądowym
powodowałoby znaczne trudności, przekazuje sprawę prokuratorowi w celu
przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych,
zawiadamiając o tym pokrzywdzonego; przed przekazaniem sprawy sąd rozstrzyga
w przedmiocie środka zapobiegawczego.
§ 3. Jeżeli na podstawie okoliczności ujawnionych po rozpoczęciu przewodu
sądowego sąd przewiduje możliwość wymierzenia kary powyżej 2 lat pozbawienia
wolności, rozstrzyga w przedmiocie środka zapobiegawczego i przekazuje sprawę
prokuratorowi w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na zasadach
ogólnych; sędzia, który brał udział w wydaniu postanowienia, jest z mocy prawa
wyłączony od dalszego udziału w sprawie.
§ 4. W razie skazania oskarżonego na karę pozbawienia wolności bez
warunkowego zawieszenia jej wykonania sąd, po wysłuchaniu stron, rozstrzyga
w przedmiocie środka zapobiegawczego.

Art. 517ga. W razie zarządzenia przerwy w rozprawie lub zmiany trybu
postępowania w dalszym postępowaniu nie stosuje się w stosunku do oskarżonego
sposobu uczestniczenia w czynnościach sądowych przewidzianego w art. 517b § 2a.

Art. 517h. § 1. Wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia
wyroku może być złożony na piśmie w terminie zawitym 3 dni od daty ogłoszenia
wyroku, a jeżeli ustawa przewiduje doręczenie wyroku – od daty jego doręczenia.
Wniosek można również złożyć ustnie do protokołu rozprawy lub posiedzenia.
§ 2. Sąd sporządza uzasadnienie wyroku w terminie 3 dni od daty złożenia
wniosku o sporządzenie uzasadnienia.
§ 3. Termin do wniesienia apelacji wynosi 7 dni i biegnie dla każdego
uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem.
§ 4. W razie złożenia apelacji przekazuje się ją niezwłocznie wraz z aktami
sądowi odwoławczemu, który rozpoznaje sprawę najpóźniej w ciągu miesiąca od daty
jej wpływu do tego sądu. Przepisu art. 448 nie stosuje się.
§ 5. W wypadku wniesienia apelacji przez prokuratora, obrońcę lub
pełnomocnika sąd odwoławczy dołącza do zawiadomienia o terminie rozprawy
apelacyjnej odpis apelacji strony przeciwnej.

Art. 517i. § 1. Jeżeli po rozpoznaniu środka odwoławczego sąd stwierdza, że
zachodzi potrzeba uzupełnienia postępowania dowodowego, a dokonanie
niezbędnych czynności przez sąd powodowałoby znaczne trudności, może – uchylając
wyrok – przekazać sprawę prokuratorowi w celu przeprowadzenia postępowania
przygotowawczego na zasadach ogólnych.
§ 2. W wypadku uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania dalsze postępowanie toczy się w trybie zwyczajnym.

Art. 517j. § 1. W celu umożliwienia oskarżonemu korzystania z pomocy
obrońcy w postępowaniu przyspieszonym ustanawia się obowiązek pełnienia przez
adwokatów i radców prawnych dyżurów w czasie i miejscu ustalonym w odrębnych
przepisach.
§ 2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób
zapewnienia oskarżonemu korzystania z pomocy obrońcy i możliwości jego wyboru
w postępowaniu przyspieszonym, w tym organizacji dyżurów, o których mowa w § 1,
mając na uwadze prawidłowy przebieg postępowania przyspieszonego oraz
konieczność zapewnienia oskarżonemu możliwości wyboru obrońcy.

art. 518. więcej Art. 518. Jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej, do
postępowania w trybie kasacji stosuje się odpowiednio przepisy działu IX.

art. 519. więcej Art. 519. Od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego
postępowanie oraz od prawomocnego postanowienia sądu odwoławczego
o umorzeniu postępowania i zastosowaniu środka zabezpieczającego określonego
w art. 93a Kodeksu karnego może być wniesiona kasacja. Przepisu art. 425 § 2 zdanie
trzecie nie stosuje się

art. 520. więcej Art. 520. § 1. Do wniesienia kasacji uprawnione są strony.
§ 2. Strona, która nie zaskarżyła orzeczenia sądu pierwszej instancji, nie może
wnieść kasacji od orzeczenia sądu odwoławczego, jeżeli orzeczenie sądu pierwszej
instancji utrzymano w mocy lub zmieniono na jej korzyść.
§ 3. Ograniczenie, o którym mowa w § 2, nie dotyczy uchybień wymienionych
w art. 439.

art. 521. więcej Art. 521. § 1. Prokurator Generalny, a także Rzecznik Praw Obywatelskich
może wnieść kasację od każdego prawomocnego orzeczenia sądu kończącego
postępowanie.
§ 2. Rzecznik Praw Dziecka może wnieść kasację od każdego prawomocnego
orzeczenia sądu kończącego postępowanie, jeżeli przez wydanie orzeczenia doszło do
naruszenia praw dziecka.
§ 3. Organy, o których mowa w § 1 i 2, mają prawo żądać do wglądu akt
sądowych i prokuratorskich oraz akt innych organów ścigania po zakończeniu
postępowania i zapadnięciu rozstrzygnięcia.

art. 522. więcej Art. 522. Kasację w stosunku do tego samego oskarżonego i od tego samego
orzeczenia każdy uprawniony może wnieść tylko raz.

art. 523. więcej Art. 523. § 1. Kasacja może być wniesiona tylko z powodu uchybień
wymienionych w art. 439 lub innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło ono
mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Kasacja nie może być wniesiona wyłącznie
z powodu niewspółmierności kary.
§ 1a. Ograniczenia, o którym mowa w § 1 zdanie drugie, nie stosuje się do
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego w sprawach o zbrodnie.
§ 2. Kasację na korzyść można wnieść jedynie w razie skazania oskarżonego za
przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez
warunkowego zawieszenia jej wykonania.
§ 3. Kasację na niekorzyść można wnieść jedynie w razie uniewinnienia
oskarżonego albo umorzenia postępowania.
§ 4. Ograniczenia przewidziane w § 2 i 3 nie dotyczą kasacji:
1) wniesionej z powodu uchybień wymienionych w art. 439;
2) w wypadku określonym w art. 521.

art. 524. więcej Art. 524. § 1. Termin do wniesienia kasacji dla stron wynosi 30 dni od daty
doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem. Wniosek o doręczenie orzeczenia
z uzasadnieniem należy zgłosić w sądzie, który wydał orzeczenie, w terminie zawitym
7 dni od daty ogłoszenia orzeczenia, a jeżeli ustawa przewiduje doręczenie orzeczenia,
od daty jego doręczenia. Przepis art. 445 § 2 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Terminu do wniesienia kasacji wskazanego w § 1 nie stosuje się do kasacji
wnoszonej przez Prokuratora Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich
i Rzecznika Praw Dziecka.
§ 3. Niedopuszczalne jest uwzględnienie kasacji na niekorzyść oskarżonego
wniesionej po upływie roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia.

art. 525. więcej Art. 525. § 1. Strona wnosi kasację do Sądu Najwyższego za pośrednictwem
sądu odwoławczego.
§ 2. W wypadku określonym w art. 521 kasację wnosi się bezpośrednio do Sądu
Najwyższego.

art. 526. więcej Art. 526. § 1. W kasacji należy podać, na czym polega zarzucane uchybienie.
§ 2. Jeżeli kasacja nie pochodzi od prokuratora, Prokuratora Generalnego,
Rzecznika Praw Obywatelskich albo Rzecznika Praw Dziecka, powinna być
sporządzona i podpisana przez adwokata, radcę prawnego albo radcę Prokuratorii
Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 527. więcej Art. 527. § 1. Do kasacji strona dołącza dowód uiszczenia opłaty sądowej; nie
dotyczy to prokuratora.
§ 2. Osoba pozbawiona wolności nie uiszcza opłaty przy wnoszeniu kasacji;
w wypadku pozostawienia bez rozpoznania albo oddalenia wniesionej przez nią
kasacji zasądza się od niej opłatę.
§ 3. Żołnierz odbywający zasadniczą służbę wojskową lub pełniący służbę
wojskową w charakterze kandydata na żołnierza zawodowego nie uiszcza opłaty.
§ 4. Opłata ulega zwrotowi stronie, która ją uiściła, jeżeli kasacja zostanie
uwzględniona, chociażby w części, albo zostanie cofnięta.
§ 5. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, wysokość
opłaty, mając na uwadze faktyczne koszty postępowania oraz zasadę dostępu do sądu.

art. 528. więcej Art. 528. § 1. Środek odwoławczy nie przysługuje na odmowę:
1) zwolnienia od uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 527 § 1;
2) wyznaczenia adwokata lub radcy prawnego w celu sporządzenia kasacji;
3) przywrócenia terminu, o którym mowa w art. 524 § 1 zdanie pierwsze.
§ 2. Przepis art. 447 § 4 stosuje się odpowiednio.

art. 529. więcej Art. 529. Wniesieniu i rozpoznaniu kasacji na korzyść oskarżonego nie stoi na
przeszkodzie wykonanie kary, zatarcie skazania, akt łaski ani też okoliczność
wyłączająca ściganie lub uzasadniająca zawieszenie postępowania.

art. 530. więcej Art. 530. § 1. W wypadku określonym w art. 525 § 1, przyjmując kasację,
prezes sądu doręcza jej odpis pozostałym stronom oraz, po złożeniu przez prokuratora
pisemnej odpowiedzi na kasację, niezwłocznie przesyła akta sądowi właściwemu do
rozpoznania kasacji, jeżeli sąd, do którego wniesiono kasację, nie jest uprawniony do
jej rozpoznania.
§ 2. Prezes sądu, do którego wniesiono kasację, odmawia jej przyjęcia, jeżeli
zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 120 § 2 lub w art. 429 § 1, albo gdy
kasację oparto na innych powodach niż wskazane w art. 523 § 1.
§ 3. Na zarządzenie, o którym mowa w § 2, zażalenie przysługuje do Sądu
Najwyższego. Sąd Najwyższy rozpoznaje zażalenie jednoosobowo. Sąd kasacyjny
wydaje postanowienie bez udziału stron, chyba że Prezes Sądu Najwyższego zarządzi
inaczej.
§ 4. W wypadku przyjęcia kasacji, której prokurator nie uznał za oczywiście
bezzasadną, odpis pisemnej odpowiedzi prokuratora na kasację doręcza się
pozostałym stronom, ich obrońcom i pełnomocnikom. Dalsze pisma procesowe wnosi
się bezpośrednio do sądu kasacyjnego.
§ 5. Prokurator, uznając kasację za oczywiście bezzasadną, przesyła odpis
odpowiedzi na kasację pozostałym stronom, ich obrońcom i pełnomocnikom, którzy
w terminie 14 dni od otrzymania odpowiedzi prokuratora mogą przedstawić sądowi
na piśmie swoje stanowisko

art. 531. więcej Art. 531. § 1. Sąd Najwyższy pozostawia bez rozpoznania przyjętą kasację,
jeżeli nie odpowiada ona przepisom wymienionym w art. 530 § 2 lub gdy przyjęcie
kasacji nastąpiło na skutek niezasadnego przywrócenia terminu. Sąd kasacyjny wydaje
postanowienie bez udziału stron, chyba że prezes Sądu Najwyższego zarządzi inaczej.
§ 2. Sąd Najwyższy może jednak zwrócić akta sprawy sądowi odwoławczemu,
jeżeli stwierdzi, że nie zostały dopełnione czynności zmierzające do usunięcia braków
formalnych wniesionej kasacji.
§ 3. Przepis § 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio w wypadku cofnięcia
kasacji.

art. 532. więcej Art. 532. § 1. W razie wniesienia kasacji Sąd Najwyższy może wstrzymać
wykonanie zaskarżonego orzeczenia, jak i innego orzeczenia, którego wykonanie
zależy od rozstrzygnięcia kasacji.
§ 2. Wstrzymanie wykonania orzeczenia można połączyć z zastosowaniem
środków określonych w art. 266, 271, 272, 275 i 277.
§ 3. Sąd kasacyjny wydaje postanowienie na posiedzeniu bez udziału stron,
chyba że prezes Sądu Najwyższego zarządzi inaczej.

art. 533. więcej Art. 533. Jeżeli kasację wniesiono na niekorzyść oskarżonego, Sąd Najwyższy
może zastosować środek zapobiegawczy, chyba że oskarżony był uniewinniony.

art. 534. więcej Art. 534. § 1. Jeżeli ustawa nie wymaga wydania wyroku, Sąd Najwyższy
orzeka jednoosobowo, chyba że Prezes Sądu Najwyższego zarządzi rozpoznanie
sprawy w składzie trzech sędziów.
§ 2. Jeżeli kasacja dotyczy orzeczenia Sądu Najwyższego, podlega rozpoznaniu
w składzie siedmiu sędziów, chyba że orzeczenie zostało wydane jednoosobowo;
w takim wypadku Sąd Najwyższy orzeka w składzie trzech sędziów.

art. 535. więcej Art. 535. § 1. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację na rozprawie, a w wypadkach
przewidzianych przez ustawę – na posiedzeniu bez udziału stron.
§ 2. Strony pozbawionej wolności nie sprowadza się na rozprawę, chyba że
Prezes Sądu Najwyższego lub Sąd Najwyższy uzna to za konieczne.
§ 3. Oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej nie wymaga pisemnego
uzasadnienia; jeżeli postanowienie zostało wydane na posiedzeniu oraz wtedy, gdy
zostało wydane na rozprawie a strona pozbawiona wolności nie miała przedstawiciela
procesowego i nie została sprowadzona na rozprawę, uzasadnienie sporządza się na
jej wniosek. Przepisy art. 422 i 423 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Kasację wniesioną na podstawie art. 521 Sąd Najwyższy rozpoznaje na
rozprawie.
§ 5. Kasacja może być uwzględniona w całości na posiedzeniu bez udziału stron
w razie jej oczywistej zasadności.

art. 536. więcej Art. 536. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację w granicach zaskarżenia
i podniesionych zarzutów, a w zakresie szerszym – tylko w wypadkach określonych
w art. 435, 439 i 455.

art. 537. więcej Art. 537. § 1. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy oddala kasację albo
zaskarżone orzeczenie uchyla w całości lub w części.
§ 2. Uchylając zaskarżone orzeczenie Sąd Najwyższy przekazuje sprawę
właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania albo umarza postępowanie, a jeżeli
skazanie jest oczywiście niesłuszne – uniewinnia oskarżonego.

Art. 537a. Nie można uchylić wyroku sądu odwoławczego z tego powodu, że
jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 457 § 3.

art. 538. więcej Art. 538. § 1. Z chwilą uchylenia wyroku wykonanie kary, środka karnego,
przepadku i środka kompensacyjnego ustaje; karę, środek karny, przepadek i środek
kompensacyjny już wykonane – w wypadku późniejszego ponownego skazania –
zalicza się odpowiednio na poczet nowo orzeczonej kary, środka karnego, przepadku
i środka kompensacyjnego.
§ 2. Sąd Najwyższy, uchylając orzeczenie, może zastosować środek
zapobiegawczy. Na postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania służy
zażalenie do równorzędnego składu Sądu Najwyższego.
§ 3. W razie uchylenia prawomocnego wyroku o warunkowym umorzeniu
postępowania lub orzekającego karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,
w wypadku ponownego orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania lub kary
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, na poczet okresu próby zalicza się okres
próby, który upłynął od uprawomocnienia się wyroku do daty jego uchylenia.

art. 539. więcej Art. 539. Niedopuszczalna jest kasacja od orzeczenia Sądu Najwyższego
zapadłego w następstwie rozpoznania kasacji.

Art. 539a. § 1. Od wyroku sądu odwoławczego uchylającego wyrok sądu
pierwszej instancji i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania stronom
przysługuje skarga do Sądu Najwyższego.
§ 2. Wyrok można zaskarżyć w całości lub w części.
§ 3. Skarga może być wniesiona wyłącznie z powodu naruszenia art. 437 lub
z powodu uchybień określonych w art. 439 § 1.

Art. 539b. § 1. Skargę wnosi się w terminie 7 dni od daty doręczenia wyroku
z uzasadnieniem. Przepisy art. 524 § 1 zdanie drugie i trzecie stosuje się odpowiednio.
§ 2. Wniesienie skargi powoduje wstrzymanie wykonania zaskarżonego wyroku.

Art. 539c. § 1. Do skargi dołącza się odpowiednią liczbę odpisów dla
pozostałych stron.
§ 2. Prezes sądu, doręczając odpis skargi pozostałym stronom, poucza o prawie
wniesienia pisemnej odpowiedzi na skargę w terminie 7 dni od daty doręczenia odpisu
skargi. Po upływie tego terminu prezes sądu niezwłocznie przesyła akta Sądowi
Najwyższemu.

Art. 539d. Po przekazaniu sprawy do Sądu Najwyższego orzeka on w razie
potrzeby w przedmiocie środka zapobiegawczego. Na postanowienie o zastosowaniu
tymczasowego aresztowania służy zażalenie do równorzędnego składu Sądu
Najwyższego.
Art. 539e. § 1. Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę na posiedzeniu bez udziału
stron.
§ 2. Sąd Najwyższy postanowieniem oddala skargę albo wyrokiem uchyla
zaskarżony wyrok w całości lub w części i przekazuje sprawę właściwemu sądowi
odwoławczemu do ponownego rozpoznania.

Art. 539f. Przepisy art. 425 § 3 i 4, art. 428 § 1, art. 431, art. 432, art. 435,
art. 436, art. 442 § 1 i 3, art. 457 § 1 i 3, art. 525 § 1, art. 526, art. 527 § 1–4, art. 528
§ 1, art. 530 § 2 i 3, art. 531, art. 534 § 1 i art. 536, a także przepisy wydane na
podstawie art. 527 § 5 stosuje się odpowiednio.

art. 540. więcej Art. 540. § 1. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem
wznawia się, jeżeli:
1) w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje
uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia;
2) po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody wskazujące na to, że:
a) skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie stanowił przestępstwa lub nie
podlegał karze,
b) skazano go za przestępstwo zagrożone karą surowszą albo nie
uwzględniono okoliczności zobowiązujących do nadzwyczajnego
złagodzenia kary albo też błędnie przyjęto okoliczności wpływające na
nadzwyczajne obostrzenie kary,
c) sąd umorzył lub warunkowo umorzył postępowanie karne, błędnie
przyjmując popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu.
§ 2. Postępowanie wznawia się na korzyść strony, jeżeli Trybunał Konstytucyjny
orzekł o niezgodności z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub
z ustawą przepisu prawnego, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie;
wznowienie nie może nastąpić na niekorzyść oskarżonego.
§ 3. Postępowanie wznawia się na korzyść oskarżonego, gdy potrzeba taka
wynika z rozstrzygnięcia organu międzynarodowego działającego na mocy umowy
międzynarodowej ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską.

Art. 540a. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem
można wznowić, jeżeli:
1) skazany, do którego zastosowano przepis art. 60 § 3 lub 4 Kodeksu karnego lub
art. 36 § 3 Kodeksu karnego skarbowego, nie potwierdził w postępowaniu
karnym ujawnionych przez siebie informacji;
2) zachodzi okoliczność określona w art. 11 § 3.

Art. 540b. § 1. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem
można wznowić na wniosek oskarżonego, złożony w terminie zawitym miesiąca od
dnia, w którym dowiedział się o zapadłym wobec niego orzeczeniu, jeżeli sprawę
rozpoznano pod nieobecność oskarżonego, któremu nie doręczono zawiadomienia
o terminie posiedzenia lub rozprawy albo doręczono je w inny sposób niż osobiście,
gdy wykaże on, że nie wiedział o terminie oraz o możliwości wydania orzeczenia pod
jego nieobecność.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się w wypadkach, o których mowa w art. 133 § 2,
art. 136 § 1 oraz art. 139 § 1, a także jeżeli w rozprawie lub posiedzeniu uczestniczył
obrońca.

art. 541. więcej Art. 541. § 1. Czyn, o którym mowa w art. 540 § 1 pkt 1, musi być ustalony
prawomocnym wyrokiem skazującym, chyba że orzeczenie takie nie może zapaść
z powodu przyczyn wymienionych w art. 17 § 1 pkt 3–11 lub w art. 22.
§ 2. W tym wypadku wniosek o wznowienie postępowania powinien wskazywać
wyrok skazujący lub orzeczenie zapadłe w postępowaniu karnym, stwierdzające
niemożność wydania wyroku skazującego.

art. 542. więcej Art. 542. § 1. Wznowienie postępowania może nastąpić na wniosek strony lub
z urzędu.
§ 2. Wniosek o wznowienie na korzyść złożyć może w razie śmierci skazanego
osoba najbliższa.
§ 3. Postępowanie wznawia się z urzędu tylko w razie ujawnienia się jednego
z uchybień wymienionych w art. 439 § 1, przy czym wznowienie postępowania
jedynie z powodów określonych w pkt 9–11 może nastąpić tylko na korzyść
oskarżonego.
§ 4. Wznowienie nie może nastąpić z przyczyn wymienionych w § 3, jeżeli były
one przedmiotem rozpoznania w trybie kasacji.
§ 5. Niedopuszczalne jest wznowienie postępowania z urzędu na niekorzyść
oskarżonego po upływie roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia.

art. 543. więcej Art. 543. (uchylony).

art. 544. więcej Art. 544. § 1. W kwestii wznowienia postępowania orzeka sąd okręgowy, zaś
w kwestii wznowienia postępowania zakończonego orzeczeniem sądu okręgowego –
sąd apelacyjny. Sąd orzeka w składzie trzech sędziów.
§ 2. W kwestii wznowienia postępowania zakończonego orzeczeniem sądu
apelacyjnego lub Sądu Najwyższego orzeka Sąd Najwyższy w składzie trzech
sędziów.
§ 3. W kwestii wznowienia postępowania sąd orzeka na posiedzeniu bez udziału
stron, chyba że prezes sądu lub sąd postanowi inaczej.

art. 545. więcej Art. 545. § 1. W postępowaniu o wznowienie stosuje się odpowiednio art. 425
§ 2 zdanie pierwsze, § 3 i 4, art. 429, art. 430 § 1, art. 431, art. 432, art. 435, art. 442,
art. 456, art. 457 § 1 i 3, art. 529, art. 530, art. 532 i art. 538, a w razie wznowienia
postępowania na korzyść oskarżonego stosuje się odpowiednio art. 434 i art. 443.
§ 2. Wniosek o wznowienie postępowania, jeżeli nie pochodzi od prokuratora,
powinien być sporządzony i podpisany przez adwokata, radcę prawnego albo radcę
Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisy art. 446 stosuje się
odpowiednio.
§ 3. Sąd, orzekając jednoosobowo, odmawia przyjęcia wniosku
niepochodzącego od osoby wymienionej w § 2 bez wzywania do usunięcia jego
braków formalnych, jeżeli z treści wniosku, w szczególności odwołującego się do
okoliczności, które były już rozpoznawane w postępowaniu o wznowienie
postępowania, wynika jego oczywista bezzasadność. Na postanowienie o odmowie
przyjęcia wniosku przysługuje zażalenie do tego samego sądu orzekającego
w składzie trzech sędziów.

art. 546. więcej Art. 546. Jeżeli sąd zarządził sprawdzenie okoliczności w trybie art. 97, strony
mają prawo wziąć udział w czynnościach sprawdzających.

art. 547. więcej Art. 547. § 1. Na postanowienie oddalające wniosek lub pozostawiające go bez
rozpoznania przysługuje zażalenie, chyba że orzekł o tym sąd apelacyjny lub Sąd
Najwyższy.
§ 2. Orzekając o wznowieniu postępowania, sąd uchyla zaskarżone orzeczenie
i przekazuje sprawę właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania. Od tego
orzeczenia środek odwoławczy nie przysługuje.
§ 3. Uchylając zaskarżone orzeczenie, sąd może wyrokiem uniewinnić
oskarżonego, jeżeli nowe fakty lub dowody wskazują na to, że orzeczenie to jest
oczywiście niesłuszne, albo też postępowanie umorzyć. Od wyroku uniewinniającego
lub umarzającego postępowanie przysługuje środek odwoławczy.
§ 4. Od orzeczeń, o których mowa w § 3, wydanych przez Sąd Najwyższy,
środek odwoławczy nie przysługuje.
§ 5. Wyrok wydany na posiedzeniu doręcza się stronom.

art. 548. więcej Art. 548. Jeżeli postępowanie wznowiono na skutek wniosku na korzyść
oskarżonego i toczy się ono po jego śmierci lub jeżeli zachodzi przyczyna zawieszenia
postępowania, prezes sądu wyznacza do obrony praw oskarżonego obrońcę z urzędu,
chyba że wnioskodawca ustanowił już obrońcę.

art. 549. więcej Art. 549. O podjęciu postępowania warunkowo umorzonego sąd orzeka na
wniosek oskarżyciela, pokrzywdzonego lub sądowego kuratora zawodowego albo
z urzędu.

art. 550. więcej Art. 550. § 1. W kwestii podjęcia postępowania warunkowo umorzonego orzeka
sąd pierwszej instancji właściwy do rozpoznania sprawy.
§ 2. W posiedzeniu ma prawo wziąć udział prokurator, oskarżony i jego obrońca
oraz pokrzywdzony i jego pełnomocnik.
§ 3. Na postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania oraz w kwestii
podjęcia postępowania przysługuje zażalenie.
§ 4. O podjęciu postępowania warunkowo umorzonego należy powiadomić
poręczającego.

art. 551. więcej Art. 551. W razie podjęcia postępowania warunkowo umorzonego, sprawa toczy
się od nowa na zasadach ogólnych, przed sądem właściwym do jej rozpoznania.
Przepis art. 341 § 2 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

art. 552. więcej Art. 552. § 1. Oskarżonemu, który w wyniku wznowienia postępowania, kasacji
lub skargi nadzwyczajnej został uniewinniony lub skazany na łagodniejszą karę, służy od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie za
doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania względem niego w całości lub w części kary,
której nie powinien był ponieść.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się także, jeżeli po uchyleniu skazującego orzeczenia
postępowanie umorzono wskutek okoliczności, których nie uwzględniono we
wcześniejszym postępowaniu.
§ 3. Prawo do odszkodowania i zadośćuczynienia powstaje również w związku
z zastosowaniem środka zabezpieczającego w warunkach określonych w § 1 i 2.
§ 4. Odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje również w wypadku
niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania lub zatrzymania.

Art. 552a. (uchylony)

Art. 552b. (uchylony)

art. 553. więcej Art. 553. § 1. Roszczenie o odszkodowanie lub zadośćuczynienie nie
przysługuje temu, kto w zamiarze wprowadzenia w błąd sądu lub organu ścigania
złożył fałszywe zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa lub fałszywe wyjaśnienie
i spowodował tym niekorzystne dla siebie orzeczenie w przedmiocie skazania,
tymczasowego aresztowania, zastosowania środka zabezpieczającego albo
zatrzymanie.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do osób składających oświadczenie w warunkach
określonych w art. 171 § 4, 5 i 7, jak również gdy szkoda lub krzywda powstała na
skutek przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązku przez funkcjonariusza
publicznego.
§ 3. W wypadku przyczynienia się przez oskarżonego do wydania orzeczenia,
o którym mowa w § 1, przepis art. 362 Kodeksu cywilnego stosuje się odpowiednio.

Art. 553a. Ustalając wysokość odszkodowania, sąd uwzględnia zaliczenie
oskarżonemu okresu niesłusznego stosowania kar, środków zabezpieczających,
tymczasowego aresztowania lub zatrzymania, których dotyczy wniosek o odszkodowanie, na poczet kar lub środków zabezpieczających orzeczonych w innym
postępowaniu.

art. 554. więcej Art. 554. § 1. Żądanie odszkodowania należy zgłosić w sądzie okręgowym,
w którego okręgu wydano orzeczenie w pierwszej instancji, a w wypadku określonym w art. 552 § 4 – w sądzie okręgowym właściwym ze względu na miejsce, w którym
nastąpiło zwolnienie tymczasowo aresztowanego lub zwolnienie zatrzymanego.
§ 2. Sąd okręgowy orzeka wyrokiem na rozprawie w składzie jednego sędziego.
§ 2a. Stronami w postępowaniu są: wnioskodawca, prokurator oraz Skarb
Państwa.
§ 2b. Organem reprezentującym Skarb Państwa jest:
1) prezes sądu, w którym wydano ostatnie orzeczenie kończące postępowanie
w przedmiocie odpowiedzialności karnej, stosowania środka zapobiegawczego,
środka zabezpieczającego lub zatrzymania, albo
2) prezes sądu pierwszej instancji, w którym wydano zmienione orzeczenie – jeżeli
orzeczeniem, o którym mowa w pkt 1, zmieniono orzeczenie sądu pierwszej
instancji i zastosowano środek, w związku z którym nie przysługuje
odszkodowanie w myśl niniejszego rozdziału, albo
3) organ, który dokonał zatrzymania – jeżeli sąd uwzględnił zażalenie na
zatrzymanie albo jeżeli sąd nie rozpoznawał zażalenia na zatrzymanie.
§ 3. O terminie rozprawy zawiadamia się wnioskodawcę, prokuratora oraz organ
reprezentujący Skarb Państwa, przesyłając odpis wniosku.
§ 4. Postępowanie jest wolne od kosztów sądowych. W razie uwzględnienia
roszczeń choćby w części wnioskodawcy przysługuje od Skarbu Państwa zwrot
uzasadnionych wydatków, w tym z tytułu ustanowienia jednego pełnomocnika.

art. 555. więcej Art. 555. Roszczenia przewidziane w niniejszym rozdziale przedawniają się po
upływie roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia dającego podstawę do
odszkodowania i zadośćuczynienia, w wypadku tymczasowego aresztowania – od
daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, w razie
zaś zatrzymania – od daty zwolnienia.

art. 556. więcej Art. 556. § 1. W razie śmierci oskarżonego prawo do odszkodowania
przysługuje temu, kto wskutek wykonania kary lub niewątpliwie niesłusznego
tymczasowego aresztowania utracił:
1) należne mu od uprawnionego z mocy ustawy utrzymanie;
2) stale dostarczane mu przez zmarłego utrzymanie, jeżeli względy słuszności
przemawiają za przyznaniem odszkodowania.
§ 2. Żądanie odszkodowania należy zgłosić w terminie przewidzianym
w art. 555 lub w ciągu roku od śmierci oskarżonego.
§ 3. Żądający odszkodowania może ustanowić pełnomocnika. Przepisy art. 78–
81 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Upoważnienie do obrony udzielone obrońcy w sprawie zachowuje moc jako
upoważnienie do działania w charakterze pełnomocnika.

art. 557. więcej Art. 557. § 1. W razie naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia za krzywdę Skarb Państwa ma roszczenie zwrotne do osób, które swoim bezprawnym działaniem spowodowały niesłuszne skazanie, zastosowanie środka zabezpieczającego, niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie.
§ 2. Powództwo dotyczące roszczeń, o których mowa w § 1, może wytoczyć w postępowaniu cywilnym prokurator lub organ, który jest powołany do reprezentowania Skarbu Państwa. Jeżeli prokurator nie dopatrzy się podstaw do wytoczenia powództwa, wydaje w tej kwestii postanowienie i zawiadamia o tym uprawniony organ.

art. 558. więcej Art. 558. W sprawach o odszkodowanie za niesłuszne skazanie, tymczasowe
aresztowanie lub zatrzymanie przepisy Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się
tylko w kwestiach nieuregulowanych w niniejszym kodeksie.

art. 559. więcej Art. 559. (uchylony).

art. 560. więcej Art. 560. § 1. Prośbę o ułaskawienie skazanego może wnieść on sam, osoba
uprawniona do składania na jego korzyść środków odwoławczych, krewni w linii
prostej, przysposabiający lub przysposobiony, rodzeństwo, małżonek i osoba
pozostająca ze skazanym we wspólnym pożyciu.
§ 2. Prośbę o ułaskawienie wniesioną przez osobę nieuprawnioną lub
niedopuszczalną z mocy ustawy sąd pozostawia bez rozpoznania.
§ 3. Osoba, która wniosła prośbę o ułaskawienie, może ją cofnąć.

art. 561. więcej Art. 561. § 1. Prośbę o ułaskawienie przedstawia się sądowi, który wydał wyrok
w pierwszej instancji.
§ 1a. W wypadku wyroku przejętego do wykonania w Rzeczypospolitej Polskiej
prośbę o ułaskawienie przedstawia się sądowi, który orzekł w pierwszej instancji
o przejęciu wyroku do wykonania.
§ 2. Sąd, o którym mowa w § 1 i 1a, powinien rozpoznać prośbę o ułaskawienie
w ciągu 2 miesięcy od daty jej otrzymania.

art. 562. więcej Art. 562. § 1. Sąd rozpoznaje prośbę o ułaskawienie w takim samym składzie,
w jakim orzekał. W skład sądu powinni w miarę możności wchodzić sędziowie
i ławnicy, którzy brali udział w wydaniu wyroku.
§ 2. (uchylony)

art. 563. więcej Art. 563. Rozpoznając prośbę o ułaskawienie sąd w szczególności ma na
względzie zachowanie się skazanego po wydaniu wyroku, rozmiary wykonanej już
kary, stan zdrowia skazanego i jego warunki rodzinne, naprawienie szkody
wyrządzonej przestępstwem, a przede wszystkim szczególne wydarzenia, jakie
nastąpiły po wydaniu wyroku.

art. 564. więcej Art. 564. § 1. Jeżeli w sprawie, w której wniesiono prośbę o ułaskawienie,
orzekał tylko sąd pierwszej instancji i wyda on opinię pozytywną – przesyła
Prokuratorowi Generalnemu akta sprawy lub niezbędne ich części wraz ze swoją
opinią, a w razie braku podstaw do wydania opinii pozytywnej – pozostawia prośbę
bez dalszego biegu.
§ 2. Jeżeli w sprawie, w której wniesiono prośbę o ułaskawienie, orzekał sąd
odwoławczy, sąd pierwszej instancji przesyła mu akta lub niezbędne ich części wraz
ze swoją opinią.
§ 3. Sąd odwoławczy pozostawia prośbę bez dalszego biegu tylko wtedy, gdy
wydaje opinię negatywną, a opinię taką wydał już sąd pierwszej instancji; w innych
wypadkach sąd odwoławczy przesyła Prokuratorowi Generalnemu akta wraz
z opiniami.
§ 4. Opinie pozytywne nie są dostępne dla osób wymienionych w art. 560.

art. 565. więcej Art. 565. § 1. Jeżeli prośbę o ułaskawienie choćby jeden sąd zaopiniował
pozytywnie, Prokurator Generalny przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej
Polskiej prośbę o ułaskawienie wraz z aktami sprawy i swoim wnioskiem.
§ 2. Prośbę o ułaskawienie skierowaną bezpośrednio do Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej przekazuje się Prokuratorowi Generalnemu w celu nadania
jej biegu zgodnie z art. 561 albo art. 567.

art. 566. więcej Art. 566. Ponowna prośba o ułaskawienie, wniesiona przed upływem roku od
negatywnego załatwienia poprzedniej prośby, może być przez sąd pozostawiona bez
rozpoznania.

art. 567. więcej Art. 567. § 1. Postępowanie o ułaskawienie może wszcząć z urzędu Prokurator
Generalny, który może żądać przedstawienia sobie akt sprawy z opiniami sądów albo
przedstawić akta Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej bez zwracania się o opinię.
§ 2. Prokurator Generalny przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej
akta sprawy lub wszczyna z urzędu postępowanie o ułaskawienie w każdym wypadku,
kiedy Prezydent tak zadecyduje.

art. 568. więcej Art. 568. Uznając, że szczególnie ważne powody przemawiają za
ułaskawieniem, zwłaszcza gdy uzasadnia to krótki okres pozostałej do odbycia kary,
sąd wydający opinię oraz Prokurator Generalny mogą wstrzymać wykonanie kary lub
zarządzić przerwę w jej wykonaniu do czasu ukończenia postępowania
o ułaskawienie.

Art. 568a. § 1. Sąd orzeka karę łączną:
1) w wyroku skazującym – w odniesieniu do kar wymierzonych za przypisane
oskarżonemu tym wyrokiem przestępstwa;
2) w wyroku łącznym – w pozostałych wypadkach.
§ 2. Do kary łącznej orzeczonej w wyroku skazującym stosuje się odpowiednio
art. 575 § 1 i 2, art. 576 i art. 577. Jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia nowej kary
łącznej wyłącznie w odniesieniu do kar wymierzonych w tym samym wyroku
skazującym, właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ten wyrok
skazujący.

art. 569. więcej Art. 569. § 1. Jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do
osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów, właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący w pierwszej instancji,
orzekający kary podlegające łączeniu.
§ 2. Jeżeli w pierwszej instancji orzekały sądy różnego rzędu, wyrok łączny
wydaje sąd wyższego rzędu.
§ 3. W razie zbiegu wyroków sądu powszechnego i szczególnego, o karze
łącznej orzeka ten z sądów, który wymierzył karę surowszą podlegającą łączeniu.

art. 570. więcej Art. 570. Wyrok łączny sąd wydaje z urzędu lub na wniosek skazanego albo
prokuratora.

art. 571. więcej Art. 571. § 1. Sąd w razie potrzeby zwraca się do zakładów karnych, w których
skazany przebywał, o nadesłanie opinii o zachowaniu się skazanego w okresie
odbywania kary, jak również informacji o warunkach rodzinnych, majątkowych i co
do stanu zdrowia skazanego oraz danych o wykonaniu kar orzeczonych
w poszczególnych wyrokach.
§ 2. Wniosek o wydanie wyroku łącznego pochodzący od prokuratora powinien
zawierać dane, o których mowa w § 1.

art. 572. więcej Art. 572. Jeżeli brak warunków do wydania wyroku łącznego, sąd wydaje
postanowienie o umorzeniu postępowania.

art. 573. więcej Art. 573. § 1. Wyrok łączny wydaje się po przeprowadzeniu rozprawy.
§ 2. Stawiennictwo osobiste skazanego nie jest obowiązkowe, chyba że sąd
postanowi inaczej. Przepis art. 451 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Przepisu art. 84 § 1 nie stosuje się.

art. 574. więcej Art. 574. W kwestiach nieuregulowanych przepisami niniejszego rozdziału do
postępowania o wydanie wyroku łącznego stosuje się odpowiednio przepisy
o postępowaniu zwyczajnym przed sądem pierwszej instancji. Dowody
przeprowadzane są przez sąd z urzędu. Nie wyłącza to prawa do zgłoszenia wniosku
dowodowego przez stronę.

art. 575. więcej Art. 575. § 1. Jeżeli po wydaniu wyroku łącznego zachodzi potrzeba wydania
nowego wyroku łącznego, z chwilą jego uprawomocnienia się poprzedni wyrok łączny
traci moc.
§ 2. Jeżeli choćby jeden z wyroków stanowiących podstawę wyroku łącznego
ulega uchyleniu lub zmianie, wyrok łączny traci moc, a sąd w miarę potrzeby wydaje
nowy wyrok łączny.
§ 3. (uchylony)

art. 576. więcej Art. 576. § 1. Z chwilą uprawomocnienia się wyroku łącznego, wyroki
podlegające połączeniu nie ulegają wykonaniu w zakresie objętym wyrokiem
łącznym.
§ 2. W wypadku wymierzenia w wyroku łącznym kary niższej od okresu
odbytych i połączonych już kar pozbawienia wolności lub równej temu okresowi,
przewodniczący niezwłocznie zarządza zwolnienie skazanego, jeżeli nie jest on
pozbawiony wolności w innej sprawie. Przesyłając zarządzenie do wykonania, załącza
się wydany wyrok łączny.

art. 577. więcej Art. 577. W wyroku łącznym należy, w miarę potrzeby, wymienić okresy
zaliczone na poczet kary łącznej.

art. 578. więcej Art. 578. Nie podlegają orzecznictwu polskich sądów karnych:
1) uwierzytelnieni w Rzeczypospolitej Polskiej szefowie przedstawicielstw
dyplomatycznych państw obcych;
2) osoby należące do personelu dyplomatycznego tych przedstawicielstw;
3) osoby należące do personelu administracyjnego i technicznego tych
przedstawicielstw;
4) członkowie rodzin osób wymienionych w pkt 1–3, jeżeli pozostają z nimi we
wspólnocie domowej;
5) inne osoby korzystające z immunitetów dyplomatycznych na podstawie ustaw,
umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych.

art. 579. więcej Art. 579. § 1. Nie podlegają orzecznictwu polskich sądów karnych w zakresie
czynności pełnionych podczas i w związku z wykonywaniem ich funkcji urzędowych,
a na zasadzie wzajemności w pozostałym zakresie:
1) kierownicy urzędów konsularnych i inni urzędnicy konsularni państw obcych;
2) osoby zrównane z nimi na podstawie umów lub powszechnie uznanych
zwyczajów międzynarodowych.
§ 2. Kierownik urzędu konsularnego oraz inni urzędnicy konsularni państw
obcych podlegają zatrzymaniu lub tymczasowemu aresztowaniu jedynie w razie
zarzutu popełnienia zbrodni. O ich zatrzymaniu lub tymczasowym aresztowaniu
zawiadamia się niezwłocznie Ministra Spraw Zagranicznych.
§ 3. Poza wypadkiem określonym w § 2 osoby te mogą być pozbawione
wolności tylko w wykonaniu prawomocnego wyroku sądu polskiego.

art. 580. więcej Art. 580. § 1. Przepisów art. 578 i 579 nie stosuje się, gdy państwo wysyłające
zrzeknie się w sposób wyraźny immunitetu w stosunku do osoby wymienionej w tych
przepisach.
§ 2. W stosunku do funkcjonariuszy organizacji międzynarodowych
korzystających z immunitetu o zrzeczeniu, o którym mowa w § 1, rozstrzyga
właściwa organizacja międzynarodowa

art. 581. więcej Art. 581. § 1. Osoby wymienione w art. 578 nie są obowiązane do składania
zeznań w charakterze świadka lub do występowania w charakterze biegłego lub
tłumacza; można jednak zwrócić się o wyrażenie przez te osoby zgody na złożenie
zeznań albo na wystąpienie w charakterze biegłego lub tłumacza.
§ 2. W razie wyrażenia zgody, o której mowa w § 1, wezwania doręczone tym
osobom nie mogą zawierać zagrożenia stosowaniem środków przymusu, a w razie
niestawiennictwa na wezwanie lub odmowy złożenia zeznań nie można wobec nich
stosować tych środków.

art. 582. więcej Art. 582. § 1. Do osób wymienionych w art. 579 stosuje się odpowiednio
art. 581, jeżeli okoliczności, których zeznania lub opinie mają dotyczyć, związane są
z wykonywaniem przez te osoby funkcji urzędowych lub służbowych, a na zasadzie
wzajemności także w zakresie innych okoliczności.
§ 2. Osoby wymienione w art. 578 i 579 nie są obowiązane do przedstawienia
korespondencji i dokumentów odnoszących się do tych funkcji.

art. 583. więcej Art. 583. § 1. Przeszukania pomieszczeń przedstawicielstwa dyplomatycznego
można dokonać tylko za zgodą szefa tego przedstawicielstwa lub osoby czasowo
pełniącej jego funkcje.
§ 2. Do przeszukania pomieszczeń konsularnych konieczna jest zgoda
kierownika urzędu konsularnego lub osoby czasowo pełniącej jego funkcje albo szefa
przedstawicielstwa dyplomatycznego.

art. 584. więcej Art. 584. Przepisów art. 578–583 nie stosuje się do osób w nich wymienionych,
w zakresie czynności niepełnionych podczas i w związku z wykonywaniem ich
funkcji urzędowych, jeżeli są obywatelami polskimi lub mają w Rzeczypospolitej
Polskiej stałe miejsce zamieszkania.

art. 585. więcej Art. 585. W drodze pomocy prawnej mogą być dokonywane niezbędne
czynności postępowania karnego, a w szczególności:
1) doręczanie pism osobom przebywającym za granicą lub instytucjom mającym
siedzibę za granicą;
2) przesłuchiwanie osób w charakterze oskarżonych, świadków lub biegłych;
3) dokonywanie oględzin oraz przeszukiwanie pomieszczeń, innych miejsc i osób,
zajęcie przedmiotów i wydawanie przedmiotów tych za granicę;
4) wzywanie osób przebywających za granicą do osobistego dobrowolnego
stawiennictwa przed sądem lub prokuratorem w celu przesłuchania świadka lub
konfrontacji, jak również doprowadzanie w tym celu osób pozbawionych w tym
czasie wolności;
5) udostępnianie akt i dokumentów oraz informacji o karalności oskarżonych;
6) udzielanie informacji o prawie.

art. 586. więcej Art. 586. § 1. O doręczenie pisma przebywającej za granicą osobie, która ma
obywatelstwo polskie, lub o przesłuchanie takiej osoby w charakterze oskarżonego,
świadka lub biegłego sąd lub prokurator zwraca się do polskiego przedstawicielstwa
dyplomatycznego lub urzędu konsularnego.
§ 2. W razie niemożności dokonania czynności w sposób określony w § 1,
można zwracać się o dokonanie tych czynności do sądu, prokuratury lub innego
właściwego organu państwa obcego. W wypadku przeszukania, zajęcia i wydania
przedmiotu należy do wniosku dołączyć odpis postanowienia sądu lub prokuratora
nakazującego przeprowadzenie tej czynności w danej sprawie.

art. 587. więcej Art. 587. Sporządzone na wniosek polskiego sądu lub prokuratora protokoły
oględzin, przesłuchań osób w charakterze oskarżonych, świadków, biegłych lub
protokoły innych czynności dowodowych, dokonanych przez sądy lub prokuratorów
państw obcych albo organy działające pod ich nadzorem, mogą być odczytywane na
rozprawie na zasadach określonych w art. 389, 391 i 393, jeżeli sposób
przeprowadzenia czynności nie jest sprzeczny z zasadami porządku prawnego
w Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 588. więcej Art. 588. § 1. Sądy i prokuratorzy udzielają pomocy prawnej na wniosek sądów
i prokuratorów państw obcych.
§ 2. Sąd i prokurator odmawiają udzielenia pomocy prawnej i przekazują
odmowę właściwym organom obcego państwa, jeżeli żądana czynność byłaby
sprzeczna z zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej albo naruszałaby
jej suwerenność.
§ 3. Sąd i prokurator mogą odmówić udzielenia pomocy prawnej, jeżeli:
1) wykonanie żądanej czynności nie należy do zakresu działania sądu lub
prokuratora według prawa polskiego;
2) państwo, od którego wniosek o udzielenie pomocy prawnej pochodzi, nie
zapewnia w tym zakresie wzajemności;
3) wniosek dotyczy czynu, który nie jest przestępstwem według prawa polskiego.
§ 4. Do czynności procesowych, dokonywanych na wniosek sądu lub
prokuratora państwa obcego, stosuje się ustawy polskie. Należy jednak uczynić zadość
życzeniu tych organów, aby przy dokonaniu czynności zastosowano szczególny tryb
postępowania lub szczególną formę, jeżeli nie jest to sprzeczne z zasadami porządku
prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 5. Koszty udzielania pomocy prawnej ustala się zgodnie z art. 616–619.

art. 589. więcej Art. 589. § 1. Wezwany z zagranicy świadek lub biegły niebędący obywatelem
polskim, który stawi się dobrowolnie przed sądem, nie może być ani ścigany, ani zatrzymany, ani też tymczasowo aresztowany z powodu przestępstwa będącego
przedmiotem danego postępowania karnego i jakiegokolwiek innego przestępstwa
popełnionego przed przekroczeniem polskiej granicy państwowej. Nie może być także
w stosunku do niego wykonana kara orzeczona za takie przestępstwo.
§ 2. Świadek lub biegły traci ochronę przewidzianą w § 1, jeżeli nie opuści
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, chociaż mógł to uczynić, w ciągu 7 dni od
czasu, gdy sąd oznajmił mu, że obecność jego stała się zbędna.
§ 3. Wezwanemu świadkowi lub biegłemu przysługuje zwrot kosztów podróży
i pobytu oraz zwrot utraconego zarobku, a biegłemu – wynagrodzenie za sporządzenie
opinii.
§ 4. W wezwaniu doręczonym świadkowi lub biegłemu stale przebywającemu za
granicą należy zamieścić pouczenie o treści przepisów § 1–3. Nie należy natomiast
zamieszczać zagrożenia stosowaniem środków przymusu z powodu niestawiennictwa.

Art. 589a. § 1. Wobec osoby pozbawionej wolności na terytorium państwa
obcego, czasowo wydanej w celu złożenia zeznań w charakterze świadka lub
dokonania z jej udziałem innej czynności procesowej przed polskim sądem lub
prokuratorem, sąd okręgowy miejsca wykonania czynności zarządza umieszczenie
osoby wydanej w polskim zakładzie karnym lub areszcie śledczym na czas jej pobytu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nieprzekraczający jednak czasu pozbawienia
wolności określonego w państwie wydającym.
§ 2. Na postanowienie sądu zażalenie nie przysługuje.

Art. 589b. § 1. Pomoc prawna w postępowaniu przygotowawczym między
polskimi organami uprawnionymi do prowadzenia tego postępowania oraz
właściwymi organami państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub innego państwa,
jeżeli pozwala na to umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest
stroną, albo na zasadach wzajemności, może także polegać na wykonywaniu
czynności śledztwa w ramach wspólnego zespołu śledczego, zwanego dalej
„zespołem”.
§ 2. Zespół powołują, w drodze porozumienia, Prokurator Generalny oraz
właściwy organ państwa, o którym mowa w § 1, zwanego dalej „państwem
współpracującym”, na potrzeby określonego postępowania przygotowawczego, na
czas oznaczony.
§ 3. Porozumienie o powołaniu zespołu powinno określać:
1) przedmiot, cel, miejsce i okres współpracy;
2) skład zespołu, ze wskazaniem osoby kierującej;
3) zadania poszczególnych członków zespołu.
§ 4. W porozumieniu o powołaniu zespołu można zastrzec możliwość
dopuszczenia do prac w zespole, w określonych warunkach, przedstawiciela instytucji
międzynarodowej powołanej do zwalczania przestępczości.
§ 5. Okres współpracy w ramach zespołu, wskazany w porozumieniu
o powołaniu zespołu, może być przedłużony na dalszy czas oznaczony, niezbędny do
osiągnięcia celu tej współpracy; przedłużenie wymaga zgody wszystkich stron
porozumienia.

Art. 589c. § 1. Zespół, w ramach którego współpraca odbywa się na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, zwany dalej „zespołem polskim”, można powołać
w szczególności, gdy:
1) w toku prowadzonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej postępowania
przygotowawczego w sprawie o przestępstwo o charakterze terrorystycznym,
handlu ludźmi, obrotu środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi
lub ich prekursorami albo o inne ciężkie przestępstwo ujawniono, że sprawca
działał lub następstwa jego czynu wystąpiły na terytorium innego państwa
i zachodzi potrzeba wykonania czynności śledztwa na terytorium tego państwa
lub z udziałem jego organu;
2) prowadzone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej postępowanie przygotowawcze pozostaje w związku przedmiotowym lub podmiotowym z postępowaniem przygotowawczym o przestępstwo wymienione w pkt 1, prowadzonym na terytorium innego państwa i zachodzi potrzeba wykonania większości czynności śledztwa w obu postępowaniach na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Pracami zespołu polskiego kieruje polski prokurator.
§ 3. W skład zespołu polskiego mogą wchodzić inni polscy prokuratorzy
i przedstawiciele innych organów uprawnionych do prowadzenia śledztwa oraz
funkcjonariusze właściwych organów państwa współpracującego, zwani dalej
„funkcjonariuszami delegowanymi”.
§ 4. Do czynności w postępowaniu przygotowawczym wykonywanych
w ramach zespołu polskiego stosuje się przepisy prawa krajowego, z zastrzeżeniem
§ 5–8 oraz art. 589e.
§ 5. Funkcjonariusze delegowani mogą być obecni przy wszystkich
czynnościach procesowych wykonywanych w ramach zespołu polskiego, chyba że
w szczególnym wypadku, uzasadnionym potrzebą ochrony ważnego interesu Rzeczypospolitej Polskiej lub praw jednostki, osoba kierująca tym zespołem zarządzi inaczej.
§ 6. Za zgodą stron porozumienia o utworzeniu zespołu polskiego osoba
kierująca tym zespołem może powierzyć funkcjonariuszowi delegowanemu
wykonanie określonej czynności śledztwa, z wyłączeniem wydawania postanowień
przewidzianych w niniejszym kodeksie. W takim wypadku w czynności uczestniczy
polski członek zespołu i sporządza z niej protokół.
§ 7. Jeżeli zachodzi potrzeba wykonania czynności śledztwa na terytorium
państwa współpracującego, z wnioskiem o pomoc prawną zwraca się do właściwej
instytucji lub organu funkcjonariusz delegowany przez to państwo. Do sporządzonych
w wykonaniu tego wniosku protokołów stosuje się odpowiednio przepis art. 587.
§ 8. W granicach określonych w porozumieniu o powołaniu zespołu polskiego
przedstawicielowi instytucji międzynarodowej, o którym mowa w art. 589b § 4,
przysługują uprawnienia określone w § 5.

Art. 589d. § 1. Prokurator lub przedstawiciel innego organu uprawnionego do
prowadzenia śledztwa może być delegowany do zespołu na terytorium innego państwa
współpracującego w wypadkach określonych przepisami państwa, na którego
terytorium odbywa się współpraca zespołu. O delegowaniu decyduje odpowiednio
Prokurator Generalny albo inny właściwy organ.
§ 2. Członkowi zespołu, o którym mowa w § 1, będącemu polskim prokuratorem
przysługują uprawnienia prokuratora państwa obcego określone w art. 588 § 1.
Przepisu art. 613 § 1 nie stosuje się.
§ 3. Instytucje i organy Rzeczypospolitej Polskiej, inne niż prokurator, o którym
mowa w § 2, udzielają niezbędnej pomocy polskiemu członkowi zespołu, o którym
mowa w § 1, w granicach i z zastosowaniem przepisów prawa krajowego.

Art. 589e. § 1. Informacje uzyskane przez członka zespołu w związku
z udziałem w pracach zespołu, niedostępne w innym trybie dla państwa, które go
delegowało, mogą być wykorzystane przez właściwy organ tego państwa także w celu:
1) przeprowadzenia postępowania karnego we własnym zakresie – za zgodą
państwa współpracującego, którego instytucja lub organ udzieliły informacji;
2) zapobiegnięcia bezpośredniemu, poważnemu zagrożeniu dla bezpieczeństwa
publicznego;
3) innym niż wymienione w pkt 1 i 2, jeżeli tak stanowi porozumienie o powołaniu
zespołu.
§ 2. Zgoda, o której mowa w § 1 pkt 1, może być cofnięta wyłącznie wtedy, gdy
wykorzystanie informacji mogłoby zagrażać dobru postępowania przygotowawczego
prowadzonego w państwie współpracującym, którego instytucja lub organ udzieliły
informacji, oraz w wypadku, w którym państwo to mogłoby odmówić wzajemnej
pomocy.

Art. 589f. § 1. Za szkodę wyrządzoną przez członka zespołu w związku
z wykonywanymi czynnościami odpowiada państwo, które go delegowało, na
zasadach określonych w przepisach państwa, na którego terytorium odbywała się
współpraca zespołu.
§ 2. Jeżeli szkoda wyrządzona innej osobie jest następstwem działania lub
zaniechania członka zespołu delegowanego przez inne państwo współpracujące,
kwotę pieniężną stanowiącą równowartość odszkodowania tymczasowo wypłaca
poszkodowanemu właściwy organ państwa, na którego terytorium odbywała się
współpraca zespołu.
§ 3. W wypadku określonym w § 2 wypłacona kwota pieniężna podlega
zwrotowi organowi, który ją tymczasowo wypłacił, na jego wniosek.

Art. 589g. § 1. W razie ustalenia, że mogące stanowić dowód w sprawie rzeczy,
korespondencja, przesyłki, wykazy połączeń telefonicznych lub innych przekazów
informacji lub dane przechowywane w systemie informatycznym lub na nośniku, w tym korespondencja przesyłana pocztą elektroniczną, albo mienie podlegające
zajęciu w celu zabezpieczenia wykonania postanowienia o przepadku znajdują się na
terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, sąd właściwy do
rozpoznania sprawy albo prokurator może wystąpić o wykonanie postanowienia o ich
zatrzymaniu albo zabezpieczeniu bezpośrednio do właściwego organu sądowego tego
państwa.
§ 2. Przekazując do wykonania postanowienie o zatrzymaniu dowodów,
właściwy sąd lub prokurator występuje jednocześnie do właściwego organu sądowego
państwa wykonania postanowienia z wnioskiem o ich wydanie.
§ 3. Niezwłocznie po uprawomocnieniu się postanowienia o przepadku
zabezpieczonego mienia, o którym mowa w § 1, właściwy sąd występuje do
właściwego organu sądowego państwa wykonania postanowienia z wnioskiem
o wykonanie tego przepadku.
§ 4. (uchylony)
§ 5. Do postanowienia, o którym mowa w § 1, dołącza się zaświadczenie
zawierające wszystkie istotne informacje umożliwiające jego prawidłowe wykonanie.
§ 6. Przekazywane dokumenty powinny zostać przetłumaczone na język
urzędowy państwa wykonania postanowienia albo na inny język wskazany przez to
państwo.
§ 7. Przekazanie postanowienia oraz zaświadczenia, o którym mowa w § 5,
może nastąpić również z wykorzystaniem urządzeń służących do automatycznego
przesyłania danych, w sposób umożliwiający stwierdzenie autentyczności tych
dokumentów.
§ 8. W razie trudności w ustaleniu właściwego organu państwa wykonania
postanowienia właściwy sąd albo prokurator może również zwracać się do właściwych
jednostek organizacyjnych Europejskiej Sieci Sądowej.
§ 9. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zaświadczenia, o którym mowa w § 5, mając na uwadze konieczność udostępnienia
państwu wykonania postanowienia wszystkich niezbędnych informacji, w tym
informacji o terminie, do którego ma trwać zatrzymanie dowodów albo
zabezpieczenie mienia.

Art. 589h. Wydane dowody zwraca się państwu wykonania postanowienia
niezwłocznie po wykorzystaniu, jeżeli przy ich przekazaniu zastrzeżono zwrot lub gdy podlegają one zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi,
przebywającemu na terytorium tego państwa.

Art. 589i. W razie uchylenia postanowienia o zatrzymaniu dowodów lub
zabezpieczeniu mienia właściwy sąd albo prokurator o jego treści niezwłocznie
zawiadamia właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Art. 589j. § 1. Na postanowienie, o którym mowa w art. 589g § 1, wydane przez
prokuratora, przysługuje zażalenie do sądu rejonowego, w którego okręgu prowadzi
się postępowanie. Termin do wniesienia zażalenia biegnie od daty doręczenia
postanowienia.
§ 2. Przepis art. 589g § 6 stosuje się odpowiednio.

Art. 589k. § 1. Jeżeli według prawa państwa wykonania postanowienia państwo
to ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną w związku z wykonaniem
postanowienia o zatrzymaniu dowodów lub mającego na celu zabezpieczenie mienia,
wydanego przez polski sąd albo prokuratora, na wniosek właściwego organu tego
państwa Skarb Państwa zwraca mu kwotę pieniężną stanowiącą równowartość
wypłaconego odszkodowania.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli szkoda jest następstwem wyłącznie
działania lub zaniechania organu państwa wykonania postanowienia.

Art. 589ka. Przepisy niniejszego rozdziału w zakresie zatrzymania dowodów
stosuje się do wystąpień do państw członkowskich Unii Europejskiej, w których nie
ma zastosowania europejski nakaz dochodzeniowy.

Art. 589l. § 1. Właściwy miejscowo sąd rejonowy albo prokurator wykonuje
niezwłocznie wydane przez właściwy organ sądowy innego państwa członkowskiego
Unii Europejskiej orzeczenie o zatrzymaniu mogących stanowić dowód w sprawie
rzeczy, korespondencji, przesyłek, wykazów połączeń telefonicznych lub innych
przekazów informacji lub danych przechowywanych w systemie informatycznym lub
na nośniku, w tym korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną, albo orzeczenie
o zajęciu mienia w celu zabezpieczenia wykonania orzeczenia o przepadku, jeżeli rzeczy te, korespondencja, przesyłki, wykazy, dane lub mienie znajdują się lub są
przechowywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Jeżeli sąd albo prokurator, do którego zostało skierowane orzeczenie, nie jest
właściwy do nadania mu biegu, przekazuje je właściwemu organowi i powiadamia
o tym właściwy organ sądowy państwa członkowskiego Unii Europejskiej, który
wystąpił z orzeczeniem.
§ 3. Jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej, przy
wykonywaniu orzeczeń, o których mowa w § 1, stosuje się przepisy prawa polskiego.

Art. 589m. § 1. Można odmówić wykonania orzeczenia o zatrzymaniu
dowodów, o którym mowa w art. 589l § 1, jeżeli:
1) czyn, w związku z którym wydano to orzeczenie, nie stanowi przestępstwa
według prawa polskiego, chyba że zgodnie z prawem państwa wydania
orzeczenia jest to przestępstwo wymienione w art. 607w pkt 1–33, zagrożone
karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 3 lata, lub
innym środkiem polegającym na pozbawieniu wolności co najmniej w tym
samym wymiarze;
2) dowody, których dotyczy orzeczenie, nie mogą być zajęte z przyczyn
faktycznych, w szczególności z uwagi na ich utratę, zniszczenie lub niemożność
odnalezienia;
3) do orzeczenia o zatrzymaniu dowodów nie dołączono zaświadczenia
zawierającego wszystkie istotne informacje umożliwiające jego prawidłowe
wykonanie albo zaświadczenie to jest niekompletne lub oczywiście nie
odpowiada treści orzeczenia;
4) z treści zaświadczenia, określonego w pkt 3, w oczywistym stopniu wynika, że
przekazane do wykonania orzeczenie dotyczy tego samego czynu tej samej
osoby, co do którego postępowanie karne zostało prawomocnie zakończone;
5) wykonanie orzeczenia nie jest możliwe z powodu odmowy przedstawienia
korespondencji i dokumentów na podstawie art. 582 § 2.
§ 2. Można odmówić wykonania orzeczenia mającego na celu zabezpieczenie
mienia, o którym mowa w art. 589l § 1:
1) jeżeli według prawa polskiego w sprawie o przestępstwo, w związku z którym
wydano to orzeczenie, zabezpieczenie wykonania przepadku byłoby
niedopuszczalne, chyba że zgodnie z prawem państwa wydania orzeczenia jest to przestępstwo wymienione w art. 607w pkt 1–33, zagrożone karą pozbawienia
wolności, której górna granica wynosi co najmniej 3 lata, lub innym środkiem
polegającym na pozbawieniu wolności co najmniej w tym samym wymiarze;
2) w wypadkach określonych w § 1 pkt 2–4.
§ 3. Przepisów § 1 pkt 1 oraz § 2 pkt 1 nie stosuje się, jeżeli czyn nie stanowi
przestępstwa z powodu braku lub odmiennego uregulowania w prawie polskim
odpowiednich opłat, podatków, ceł lub zasad obrotu dewizowego.
§ 4. W wypadku określonym w § 1 pkt 2, właściwy sąd albo prokurator, przed
wydaniem postanowienia w przedmiocie wykonania orzeczenia o zatrzymaniu
dowodów lub mającego na celu zabezpieczenie mienia, konsultuje się z organem,
który je wydał, dla uzyskania wszystkich istotnych informacji, umożliwiających
odnalezienie tych dowodów albo mienia. Jeżeli uzyskane informacje nie przyczyniły
się do odnalezienia tych dowodów albo mienia, sąd lub prokurator powiadamia
niezwłocznie właściwy organ sądowy państwa wydania orzeczenia o niemożności
wykonania orzeczenia.
§ 5. W wypadku, o którym mowa w § 1 pkt 3, właściwy sąd albo prokurator
może wyznaczyć organowi, który wydał orzeczenie, termin do przekazania
zaświadczenia, określonego w § 1 pkt 3, jego uzupełnienia lub sprostowania.
§ 6. W razie niedotrzymania terminu, o którym mowa w § 5, postanowienie
w przedmiocie wykonania orzeczenia wydaje się w oparciu o informacje przekazane
wcześniej.

Art. 589n. § 1. Postanowienie w przedmiocie wykonania orzeczenia
o zatrzymaniu dowodów lub mające na celu zabezpieczenie mienia, o których mowa
w art. 589l § 1, właściwy sąd albo prokurator wydaje niezwłocznie, w miarę możliwości w ciągu 24 godzin od otrzymania orzeczenia.
§ 2. Postanowienie, o którym mowa w § 1, doręcza się wraz z pouczeniem
o uprawnieniach wynikających z przepisów państwa wydania orzeczenia, o którym
mowa w art. 589l § 1.
§ 3. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, przysługuje zażalenie osobom,
których prawa zostały naruszone. Osobom tym przysługuje także zażalenie na
czynności związane z zatrzymaniem dowodów lub zabezpieczeniem mienia, co nie
narusza uprawnień skarżącego wynikających z przepisów państwa wydania orzeczenia. W zażaleniu na czynność skarżący może domagać się wyłącznie zbadania
prawidłowości jej przeprowadzenia.
§ 4. O wniesieniu zażalenia, jak również o treści rozstrzygnięcia zapadłego
w wyniku jego rozpoznania, należy niezwłocznie powiadomić właściwy organ
sądowy państwa wydania orzeczenia.
§ 5. Przepis art. 589g § 6 stosuje się odpowiednio.

Art. 589o. Wydając postanowienie o wykonaniu orzeczenia o zatrzymaniu
dowodów lub mające na celu zabezpieczenie mienia, właściwy sąd albo prokurator
może jednocześnie wstrzymać jego wykonanie, jeżeli:
1) wykonanie orzeczenia mogłoby utrudnić inne, toczące się postępowanie karne –
na czas niezbędny dla zabezpieczenia prawidłowego toku tego postępowania;
2) dowód albo mienie, których dotyczy orzeczenie, zostały wcześniej zatrzymane
albo zajęte dla potrzeb innego toczącego się postępowania karnego – do czasu
zwolnienia spod zatrzymania albo zajęcia.

Art. 589p. § 1. O treści postanowienia w przedmiocie wykonania orzeczenia
o zatrzymaniu dowodów lub mającego na celu zabezpieczenie mienia powiadamia się
niezwłocznie, w miarę możliwości w ciągu 24 godzin od otrzymania orzeczenia,
właściwy organ sądowy państwa wydania tego orzeczenia. Powiadomienie to może
być przekazane również przy użyciu urządzeń służących do automatycznego
przesyłania danych, w sposób umożliwiający stwierdzenie autentyczności
przekazanych dokumentów.
§ 2. W wypadkach, o których mowa w art. 589o, należy także wskazać
przyczyny wstrzymania wykonania postanowienia oraz, jeżeli jest to możliwe, jego
przewidywany okres.
§ 3. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w razie ustania przyczyn wstrzymania
wykonania postanowienia określonego w art. 589o. W takim wypadku należy
poinformować właściwy organ sądowy państwa wydania orzeczenia o zatrzymaniu
lub zabezpieczeniu dowodów albo mienia dla potrzeb innego postępowania, lub
podjętych działaniach zmierzających do wykonania orzeczenia.

Art. 589r. § 1. Wykonując orzeczenie o zatrzymaniu dowodów lub mające na
celu zabezpieczenie mienia, należy uczynić zadość życzeniu organu, który wydał to
orzeczenie, aby przy dokonaniu czynności zastosowano szczególny tryb postępowania lub szczególną formę, jeżeli nie jest to sprzeczne z zasadami porządku prawnego
Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Protokół zatrzymania dowodów lub zajęcia mienia należy niezwłocznie
przekazać właściwemu organowi sądowemu państwa wydania orzeczenia. Przepis
art. 589p § 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Art. 589s. § 1. Zatrzymanie dowodów oraz zajęcie mienia w celu zabezpieczenia
wykonania orzeczenia o przepadku trwa do czasu rozstrzygnięcia w przedmiocie
wystąpienia właściwego organu sądowego państwa wydania orzeczenia, odpowiednio
o wydanie dowodów albo o wykonanie wniosku o wykonanie prawomocnego
orzeczenia o przepadku.
§ 2. Przez wzgląd na okoliczności sprawy właściwy sąd albo prokurator może
jednak, po konsultacji z właściwym organem sądowym państwa wydania orzeczenia,
wyznaczyć temu organowi nieprzekraczalny termin do przekazania żądania
określonego w § 1, po upływie którego może nastąpić zwolnienie spod zatrzymania
albo zajęcia.
§ 3. Przed upływem terminu, o którym mowa w § 2, właściwy sąd albo
prokurator informuje właściwy organ sądowy państwa wykonania orzeczenia
o zamiarze zwolnienia spod zatrzymania albo zajęcia, umożliwiając mu zgłoszenie
stanowiska na piśmie. Jeżeli organ ten nie przedstawi argumentów dostatecznie
uzasadniających dalsze zatrzymanie albo zajęcie, właściwy sąd albo prokurator
wydaje postanowienie o zwolnieniu spod zatrzymania albo zajęcia. Odpis
postanowienia doręcza się osobom zainteresowanym.
§ 4. Postanowienie o zwolnieniu spod zatrzymania albo zajęcia wydaje się także
wtedy, gdy właściwy organ sądowy państwa wydania orzeczenia zawiadomi o jego
uchyleniu. Przepis § 3 zdanie trzecie stosuje się.

Art. 589t. (uchylony)

Art. 589u. § 1. Jeżeli Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę
wyrządzoną w związku z wykonaniem orzeczenia o zatrzymaniu dowodów albo
mającego na celu zabezpieczenie mienia, wydanego przez organ sądowy państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, Skarb Państwa występuje do właściwego organu
tego państwa o zwrot kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość wypłaconego
odszkodowania.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli szkoda jest następstwem wyłącznie
działania lub zaniechania organu polskiego.

Art. 589v. Przepisy niniejszego rozdziału w zakresie zatrzymania dowodów
stosuje się do orzeczeń organów państw członkowskich Unii Europejskiej, w których
nie ma zastosowania europejski nakaz dochodzeniowy.

Art. 589w. § 1. W razie konieczności przeprowadzenia lub uzyskania dowodu,
który znajduje się lub może zostać przeprowadzony na terytorium innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, zwanego w niniejszym rozdziale „państwem
wykonania orzeczenia”, sąd, przed którym sprawa się toczy, albo prokurator
prowadzący postępowanie przygotowawcze może wydać z urzędu lub na wniosek
strony, obrońcy lub pełnomocnika europejski nakaz dochodzeniowy, zwany w
niniejszym rozdziale „END”, chyba że END nie ma w tym państwie zastosowania.
§ 2. W przypadku prowadzenia przez Policję lub organy, o których mowa w art.
312, dochodzenia lub postępowania sprawdzającego, o którym mowa w art. 307, albo
w przypadku prowadzenia postępowania przygotowawczego przez organy, o których
mowa w art. 133 § 1 i art. 134 § 1 Kodeksu karnego skarbowego, END może wydać
także prowadzący postępowanie. Wydanie END wymaga zatwierdzenia przez
prokuratora.
§ 3. END można wydać także w celu zabezpieczenia śladów i dowodów
przestępstwa przed ich utratą, zniekształceniem lub zniszczeniem.
§ 4. Postanowienie o wydaniu END dotyczącego kontroli i utrwalania treści
rozmów telefonicznych oraz utrwalania przy użyciu środków technicznych treści
innych rozmów lub przekazów informacji, w tym korespondencji przesyłanej pocztą
elektroniczną, zastępuje postanowienie, o którym mowa w art. 237 § 1. Przepisy
rozdziału 26 stosuje się odpowiednio.
§ 5. Postanowienie o wydaniu END dotyczącego dowodu, którego dopuszczenie,
uzyskanie lub przeprowadzenie wymaga wydania postanowienia, zastępuje to postanowienie. Przepisy dotyczące poszczególnych czynności i dowodów stosuje się
odpowiednio.
§ 6. Jeżeli END został wydany w związku z czynnościami, o których mowa w §
4, jest on przekazywany do tego państwa wykonania orzeczenia, w którym znajduje
się albo będzie się znajdować osoba, której END dotyczy.
§ 7. W przypadku prowadzenia czynności operacyjno-rozpoznawczych na
podstawie odrębnych przepisów END wydaje organ prowadzący takie czynności po
uprzednim uzgodnieniu z organem państwa wykonania orzeczenia czasu ich trwania
oraz warunków ich wykonywania. Wydanie END wymaga zatwierdzenia przez
prokuratora właściwego na podstawie odrębnych przepisów, chyba że dopuszczenie,
uzyskanie lub przeprowadzenie dowodu jest zastrzeżone do właściwości sądu.
Wówczas wydanie END wymaga zatwierdzenia przez sąd właściwy na podstawie
odrębnych przepisów.

Art. 589x. Wydanie END jest niedopuszczalne, jeżeli:
1) nie wymaga tego interes wymiaru sprawiedliwości;
2) prawo polskie nie dopuszcza przeprowadzenia lub uzyskania danego dowodu.

Art. 589y. § 1. END zawiera:
1) oznaczenie organu wydającego END i zatwierdzającego END, ze wskazaniem
ich adresów, numerów telefonów, telefaksów i adresów poczty elektronicznej;
2) datę oraz wskazanie miejsca wydania END;
3) określenie żądanej czynności dochodzeniowej podlegającej END lub dowodu,
który należy uzyskać, lub okoliczności, jakie mają zostać ustalone w wyniku
czynności dochodzeniowej;
4) dostępne dane określające tożsamość i obywatelstwo osoby, której dotyczy END,
a także adres zamieszkania lub inny adres, w tym adres zakładu karnego, jeżeli
ta osoba w nim przebywa;
5) sygnaturę akt i wskazanie rodzaju postępowania, w związku z którym END
został wydany;
6) przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu będącego przedmiotem
postępowania;
7) zwięzły opis stanu faktycznego sprawy.
§ 2. END zawiera odwołanie do wcześniej wydanego END, jeżeli jest z nim
związany, wraz z datą jego wydania, oznaczeniem organu, do którego został
przekazany, oraz sygnaturą akt nadaną przez organ wydający END i państwo
wykonania orzeczenia.
§ 3. Jeżeli END jest wydany w celu zabezpieczenia śladów i dowodów
przestępstwa przed ich utratą, zniekształceniem lub zniszczeniem, zawiera także
informację o tym, czy ślad lub dowód ma zostać przekazany organowi wydającemu
END, czy ma pozostać w państwie wykonania orzeczenia. W przypadku gdy ślad lub
dowód ma pozostać w państwie wykonania orzeczenia organ wydający END określa
termin obowiązywania zabezpieczenia.
§ 4. END powinien zostać przetłumaczony na język urzędowy państwa
wykonania orzeczenia albo na inny język wskazany przez to państwo.
§ 5. Przekazanie END może nastąpić również z wykorzystaniem urządzeń
służących do automatycznego przesyłania danych, w sposób umożliwiający
stwierdzenie autentyczności tego dokumentu.
§ 6. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
formularza END, mając na uwadze konieczność udostępnienia państwu wykonania
orzeczenia danych niezbędnych do podjęcia prawidłowej decyzji w przedmiocie
wykonania END.

Art. 589z. § 1. Jeżeli END dotyczy czasowego wydania do Rzeczypospolitej
Polskiej osoby pozbawionej wolności na terytorium państwa wykonania orzeczenia w
celu przeprowadzenia czynności dochodzeniowej, przepis art. 589a stosuje się
odpowiednio. Sąd lub prokurator zarządza zwolnienie osoby, jeżeli państwo
wykonania orzeczenia o to wystąpi.
§ 2. Wydana czasowo osoba pozbawiona wolności, o której mowa w § 1, nie
może być ścigana ani zatrzymana, ani tymczasowo aresztowana z powodu
przestępstwa popełnionego przed przekroczeniem polskiej granicy państwowej,
niewskazanego w END. Nie może być także w stosunku do takiej osoby wykonana
kara orzeczona za takie przestępstwo.
§ 3. Zakazów określonych w § 2 nie stosuje się wobec osoby, która mogąc
opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, znajduje się na nim po upływie 15 dni
od dnia otrzymania informacji od sądu lub prokuratora, że jej obecność stała się zbędna dla postępowania karnego, albo powróci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po
upływie tego terminu.
§ 4. Przed wydaniem END dotyczącego czasowego wydania osoby pozbawionej
wolności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do państwa wykonania orzeczenia
organ wydający END wysłuchuje tej osoby.
§ 5. Jeżeli END dotyczy czasowego wydania osoby pozbawionej wolności na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do państwa wykonania orzeczenia w celu
przeprowadzenia czynności dochodzeniowej, okres faktycznego pozbawienia
wolności tej osoby w tym państwie zalicza się na poczet orzeczonej lub wykonywanej
w Rzeczypospolitej Polskiej kary pozbawienia wolności.

Art. 589za. § 1. Organ wydający END może zażądać, aby przy przeprowadzeniu
dowodu był obecny jego przedstawiciel.
§ 2. Jeżeli według prawa państwa wykonania orzeczenia państwo to poniosło
odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez przedstawiciela, o którym mowa w §
1, w związku z wykonaniem END wydanego lub zatwierdzonego przez sąd albo
prokuratora, na wniosek właściwego organu tego państwa Skarb Państwa zwraca mu
kwotę pieniężną stanowiącą równowartość wypłaconego odszkodowania.

Art. 589zb. § 1. END jest przekazywany bezpośrednio właściwemu organowi
państwa wykonania orzeczenia. END może być przekazywany również za
pośrednictwem sądów okręgowych lub Ministra Sprawiedliwości albo prokuratora
okręgowego lub Prokuratora Krajowego.
§ 2. W razie trudności w ustaleniu właściwego sądu lub innego organu państwa
wykonania orzeczenia sąd lub prokurator może zwracać się do właściwych jednostek
organizacyjnych Europejskiej Sieci Sądowej.
§ 3. Jeżeli wykonanie END ma nastąpić przez przeprowadzenie innej czynności
dochodzeniowej niż czynność określona w orzeczeniu, organ wydający END może go
zmienić, uzupełnić lub cofnąć.
§ 4. Jeżeli wykonanie END wiązałoby się ze znacznymi kosztami i jeżeli nie
zawarto porozumienia z państwem wykonania orzeczenia w sprawie podziału tych
kosztów, organ wydający END może zdecydować o całkowitym lub częściowym
wycofaniu END albo o poniesieniu kosztów przez ten organ.
§ 5. Koszty związane z czasowym wydaniem osoby pozbawionej wolności
ponosi organ wydający END.

Art. 589zc. § 1. Na postanowienie w przedmiocie wydania END zażalenie nie
przysługuje, chyba że przepis szczególny dotyczący czynności wskazanej w END
stanowi inaczej.
§ 2. O wniesieniu zażalenia oraz o treści rozstrzygnięcia zapadłego w wyniku
jego rozpoznania należy niezwłocznie powiadomić właściwy organ państwa
wykonania orzeczenia.

Art. 589zd. § 1. W związku z kontrolą i utrwalaniem treści rozmów
telefonicznych zarządzonymi lub zatwierdzonymi na podstawie art. 237 § 1 i 2 w
stosunku do osoby znajdującej się na terytorium innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, jeżeli nie zachodzi potrzeba wydania END, prokurator, Policja lub
organ, o którym mowa w art. 312, powiadamia właściwy organ tego państwa o
zamiarze przeprowadzenia tych czynności, ich przeprowadzaniu albo wykonaniu
w zależności od tego, kiedy dowiedział się, że osoba, której czynność dotyczy,
przebywa na terytorium tego państwa członkowskiego.
§ 2. Do powiadomienia stosuje się odpowiednio przepis art. 589y § 4.
§ 3. Powiadomienie zawiera informacje dotyczące:
1) organu, który zarządził kontrolę i utrwalanie treści rozmów telefonicznych;
2) kontroli i utrwalania treści rozmów telefonicznych, w tym okresu, na jaki ją
zarządzono;
3) osoby, której dotyczy kontrola i utrwalanie treści rozmów telefonicznych.
§ 4. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
formularza powiadomienia, o którym mowa w § 1, mając na uwadze udostępnienie
państwu członkowskiemu Unii Europejskiej danych niezbędnych do przekazania
informacji w przedmiocie możliwości przeprowadzenia czynności na terytorium tego
państwa oraz wykorzystania uzyskanych w ich wyniku dowodów w postępowaniu
karnym.

Art. 589ze. § 1. W razie wystąpienia państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
zwanego w niniejszym rozdziale „państwem wydania orzeczenia”, o wykonanie
europejskiego nakazu dochodzeniowego, zwanego w niniejszym rozdziale „END”,
postanowienie w przedmiocie jego wykonania wydaje prokurator albo sąd rejonowy,
w którego okręgu znajduje się lub może zostać przeprowadzony dowód.
§ 2. Jeżeli dopuszczenie, uzyskanie lub przeprowadzenie dowodu jest
zastrzeżone do właściwości sądu albo uzależnione od zarządzenia tego sądu,
postanowienie, o którym mowa w § 1, wydaje ten sąd.
§ 3. Sąd okręgowy jest właściwy do wydania postanowienia w przedmiocie
wykonania END dotyczącego czasowego wydania osoby pozbawionej wolności do
państwa wydania orzeczenia w celu przeprowadzenia w tym państwie czynności
dochodzeniowej. Przed wydaniem postanowienia należy wysłuchać osoby, której
dotyczy END.
§ 4. Sąd okręgowy jest właściwy do wydania postanowienia w przedmiocie
wykonania END dotyczącego czasowego wydania osoby pozbawionej wolności do
Rzeczypospolitej Polskiej w celu przeprowadzenia czynności dochodzeniowej.
§ 5. Jeżeli sąd lub prokurator, do którego został skierowany END, nie jest
właściwy do nadania mu biegu, przekazuje go właściwemu sądowi lub prokuratorowi
i powiadamia o tym właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia, zwane
w niniejszym rozdziale „organem wydającym END”.
§ 6. Jeżeli END został wydany przez nieuprawniony organ państwa wydania
orzeczenia, zwraca się go bez wykonania, informując ten organ o przyczynie zwrotu.
§ 7. Na postanowienie o wykonaniu END zażalenie nie przysługuje, chyba że
przepis szczególny dotyczący postanowienia o wykonaniu czynności tożsamej z
czynnością wskazaną w END stanowi inaczej. W zażaleniu na czynność skarżący
może domagać się wyłącznie zbadania zgodności postanowienia o wykonaniu END z
prawem polskim i prawidłowości jej przeprowadzenia.
§ 8. O wniesieniu zażalenia, jak również o treści rozstrzygnięcia zapadłego w
wyniku jego rozpoznania należy niezwłocznie powiadomić organ wydający END.
§ 9. Jeżeli przepis szczególny uzależnia ujawnienie informacji od wystąpienia
przez sąd lub prokuratora z żądaniem ich ujawnienia w związku z toczącym się
postępowaniem o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, END wraz z
prawomocnym postanowieniem sądu lub prokuratora o jego wykonaniu zastępuje
takie żądanie.
§ 10. Postanowienie o wykonaniu END, który dotyczy kontroli i utrwalania treści
rozmów telefonicznych oraz utrwalania przy użyciu środków technicznych treści
innych rozmów lub przekazów informacji, w tym korespondencji przesyłanej pocztą
elektroniczną, zastępuje postanowienie, o którym mowa w art. 237 § 1. Przepisy art.
237 § 3–7, art. 238 § 1 i 2, art. 239 § 1 i art. 241 stosuje się odpowiednio.

Art. 589zf. § 1. Jeżeli END dotyczy czasowego wydania do Rzeczypospolitej
Polskiej osoby pozbawionej wolności w celu przeprowadzenia czynności
dochodzeniowej, przepis art. 589a stosuje się odpowiednio. Sąd lub prokurator
zarządza zwolnienie osoby, jeżeli państwo wydania orzeczenia o to wystąpi. Sąd albo
prokurator informuje organ wydający END o faktycznym okresie pozbawienia
wolności tej osoby w Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Wydana czasowo osoba pozbawiona wolności, o której mowa w § 1, nie
może być ścigana ani zatrzymana, ani tymczasowo aresztowana z powodu
przestępstwa popełnionego przed przekroczeniem polskiej granicy państwowej,
niewskazanego w END. Nie może być także w stosunku do takiej osoby wykonana
kara orzeczona za takie przestępstwo.
§ 3. Zakazów określonych w § 2 nie stosuje się wobec osoby, która mogąc
opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, znajduje się na nim po upływie 15 dni
od dnia otrzymania informacji sądu lub prokuratora, że jej obecność stała się zbędna
dla postępowania karnego, albo powróci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po
upływie tego terminu.
§ 4. Jeżeli END dotyczy czasowego wydania osoby pozbawionej wolności do
państwa wydania orzeczenia w celu przeprowadzenia czynności dochodzeniowej,
okres faktycznego pozbawienia wolności tej osoby w tym państwie zalicza się na
poczet orzeczonej lub wykonywanej w Rzeczypospolitej Polskiej kary pozbawienia
wolności.

Art. 589zg. § 1. Sąd lub prokurator orzeka w przedmiocie wykonania END
niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 30 dni, licząc od dnia jego otrzymania.
§ 2. Jeżeli termin określony w § 1 nie może być dotrzymany, orzeczenie w
przedmiocie wykonania END powinno zostać wydane w terminie kolejnych 30 dni,
licząc od dnia upływu tego terminu. O opóźnieniu należy powiadomić organ wydający
END, podając przyczynę opóźnienia oraz przewidywany termin wydania orzeczenia
w przedmiocie wykonania END.

Art. 589zh. § 1. Jeżeli dowód, którego dotyczy END, nie został jeszcze
przeprowadzony, sąd lub prokurator przeprowadza ten dowód niezwłocznie po
wydaniu postanowienia o wykonaniu END, nie później jednak niż w terminie 90 dni,
licząc od dnia wydania tego postanowienia. Jeżeli organ wydający END określił
termin do przeprowadzenia dowodu, sąd lub prokurator w miarę możliwości
uwzględnia ten termin.
§ 2. Jeżeli termin określony w § 1 nie może być dotrzymany, o opóźnieniu należy
powiadomić organ wydający END, podając przyczynę opóźnienia oraz przewidywany
termin przeprowadzenia dowodu.

Art. 589zi. § 1. Jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej, przy
wykonywaniu END stosuje się przepisy prawa polskiego. Należy jednak uczynić
zadość życzeniu organu wydającego END, aby przy dokonaniu czynności
zastosowano szczególny tryb postępowania lub szczególną formę, jeżeli nie jest to
sprzeczne z zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Jeżeli czynność dochodzeniowa określona w END nie jest przewidziana
przez prawo polskie lub byłaby niedopuszczalna w podobnej sprawie krajowej, sąd
lub prokurator informuje o tym organ wydający END, wskazując termin do zmiany,
uzupełnienia lub cofnięcia END oraz określając możliwą do przeprowadzenia
zastępczą czynność dochodzeniową zgodną z celem END. Po upływie terminu sąd lub
prokurator postanawia o wykonaniu zastępczej czynności dochodzeniowej. Jeżeli
zastępczej czynności nie da się określić, sąd lub prokurator odmawia wykonania END.
§ 3. Zastępczej czynności dochodzeniowej nie przeprowadza się, jeżeli END
dotyczy:
1) dowodów już znajdujących się w posiadaniu sądu lub prokuratora;
2) informacji uzyskanych z rejestrów i baz danych dostępnych dla sądu lub
prokuratora wykonującego END;
3) przesłuchania osoby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4) dowodu, którego dopuszczenie, uzyskanie ani przeprowadzenie nie wymaga
wydania postanowienia;
5) identyfikacji abonenta telefonu lub adresu IP.
§ 4. W przypadkach, o których mowa w § 3, przeprowadza się czynność
wskazaną w END.
§ 5. Jeżeli uzyskanie dowodu określonego w END jest możliwe przez
przeprowadzenie zastępczej czynności dochodzeniowej, innej niż wskazana w tym
orzeczeniu i mniej dolegliwej dla osoby, której END dotyczy, sąd lub prokurator
informuje o tym organ wydający END, wskazując termin do zmiany, uzupełnienia lub
cofnięcia END. Po upływie terminu sąd lub prokurator określa w postanowieniu
przeprowadzenie zastępczej czynności dochodzeniowej.
§ 6. Jeżeli END zawiera wniosek o przeprowadzenie czynności operacyjnorozpoznawczych, w zakresie tego wniosku odpowiednie służby polskie i służby
państwa wydania orzeczenia uzgadniają czas trwania i warunki wykonywania
czynności. Można odmówić wykonania END, który nie zawiera informacji o
uzgodnieniu, a organ wydający END nie uzupełni tej informacji w terminie
wskazanym przez sąd lub prokuratora. Odmawia się wykonania END, jeżeli
wykonanie czynności w nim określonych nie byłoby dopuszczalne w podobnej
sprawie krajowej.
§ 7. Do czasu otrzymania informacji lub upływu terminu, o których mowa w § 6,
termin określony w art. 589zg § 1 nie biegnie.

Art. 589zj. § 1. Odmawia się wykonania END, jeżeli:
1) sąd lub prokurator nie uzyskał wymaganego zezwolenia umożliwiającego
przeprowadzenie czynności z udziałem osoby wskazanej w END;
2) w stosunku do osoby ściganej zapadło w państwie członkowskim Unii
Europejskiej prawomocne orzeczenie co do tych samych czynów, które zostały
wskazane w END, oraz, w przypadku skazania za te same czyny, osoba ścigana
odbywa karę lub ją odbyła albo kara nie może być wykonana według prawa
państwa, w którym zapadł wyrok skazujący;
3) wykonanie END mogłoby narazić na niebezpieczeństwo funkcjonariusza przy
wykonywaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych oraz osobę udzielającą mu
pomocy w zakresie tych czynności;
4) END dotyczy przesłuchania na okoliczność objętą bezwzględnym zakazem
przesłuchania;
5) wykonanie END naruszyłoby wolności i prawa człowieka i obywatela;
6) żądana czynność zagrażałaby bezpieczeństwu narodowemu;
7) END dotyczy czasowego wydania osoby pozbawionej wolności do państwa
wydania orzeczenia, a jego wykonanie skutkowałoby przedłużeniem okresu
pozbawienia wolności tej osoby.
§ 2. Można odmówić wykonania END, jeżeli:
1) czyn będący podstawą wydania END, inny niż wymieniony w art. 607w, nie
stanowi przestępstwa według prawa polskiego;
2) czyn będący podstawą wydania END według prawa polskiego został popełniony
w całości lub w części na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na polskim
statku wodnym lub powietrznym i nie stanowi przestępstwa według prawa
polskiego;
3) wykonanie END wiązałoby się z ujawnieniem informacji niejawnych
uzyskanych w toku czynności operacyjno-rozpoznawczych, jak również
związanych z prowadzeniem tych czynności;
4) według prawa polskiego czynność dochodzeniowa, której dotyczy END, nie
może być przeprowadzona w sprawie o przestępstwo będące podstawą jego
wydania;
5) według prawa polskiego czynność dochodzeniowa, której dotyczy END, nie
może być przeprowadzona w postępowaniu, w którym został on wydany;
6) END dotyczy czasowego wydania osoby pozbawionej wolności do państwa
wydania orzeczenia albo do Rzeczypospolitej Polskiej, a osoba ta nie wyraża na
to zgody;
7) END dotyczy przesłuchania przy użyciu urządzeń technicznych
umożliwiających przeprowadzenie tej czynności na odległość z jednoczesnym
bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, a oskarżony, który ma zostać
przesłuchany, nie wyraża na to zgody;
8) END dotyczy przesłuchania osób, o których mowa w art. 179 § 1 lub art. 180 §
1 i 2, co do okoliczności określonych w tych przepisach.
§ 3. Przepisów § 2 pkt 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli czyn nie stanowi przestępstwa
z powodu braku lub odmiennego uregulowania w prawie polskim odpowiednich opłat,
podatków, ceł lub zasad obrotu dewizowego.
§ 4. W przypadku określonym w § 2 pkt 8 sąd, działając z urzędu lub na wniosek
prokuratora, orzeka w przedmiocie zwolnienia tych osób z zachowania tajemnicy.
Przepisy art. 179 i art. 180 § 1–4 stosuje się.
§ 5. Przed wydaniem postanowienia o odmowie wykonania END z przyczyn
określonych w § 1 pkt 1–6 lub § 2 pkt 2, 3 i 8 sąd lub prokurator konsultuje się z
organem wydającym END w celu umożliwienia mu zmiany lub uzupełnienia END.
§ 6. Nie można odmówić wykonania END z przyczyn określonych w § 2 pkt 1 i
4, jeżeli dotyczy on czynności dochodzeniowych określonych w art. 589zi § 3.

Art. 589zk. § 1. Właściwy sąd lub prokurator może postanowić o odroczeniu
wykonania END na niezbędny okres, jeżeli:
1) jego wykonanie mogłoby zaszkodzić toczącemu się postępowaniu karnemu;
2) przedmioty, dokumenty lub dane są wykorzystywane w innym postępowaniu.
§ 2. Po ustaniu przyczyny odroczenia wykonania END właściwy sąd lub
prokurator niezwłocznie przystępuje do jego wykonania, informując o tym
jednocześnie organ wydający END.

Art. 589zl. § 1. Sąd lub prokurator potwierdza otrzymanie END niezwłocznie,
nie później jednak niż w terminie tygodnia, licząc od dnia jego otrzymania.
§ 2. Potwierdzenie, o którym mowa w § 1, zawiera informacje dotyczące organu,
który otrzymał END, lub organu, któremu END został przekazany zgodnie z
właściwością.
§ 3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
formularza potwierdzenia otrzymania END, mając na uwadze konieczność
udostępnienia państwu wydania orzeczenia pełnych informacji o otrzymaniu END.

Art. 589zm. Sąd lub prokurator niezwłocznie informuje organ wydający END:
1) o niemożności wydania postanowienia w sprawie END, w przypadku gdy
formularz END jest niekompletny lub błędnie wypełniony;
2) jeżeli uzna, że może być celowe przeprowadzenie czynności dochodzeniowych,
których nie przewidziano lub których nie można było wskazać w chwili
wydawania END;
3) o niemożności dopełnienia formalności i procedur wskazanych przez organ
wydający END;
4) o każdym przypadku odmowy wykonania END lub o postanowieniu
przeprowadzenia zastępczej czynności dochodzeniowej na podstawie art. 589zi
§ 2 lub 5;
5) o każdym przypadku odroczenia wykonania END, podając przyczyny
uzasadniające to odroczenie i jego okres;
6) o uchyleniu lub zakończeniu okresu zabezpieczenia stosowanego zgodnie z art.
589zq.

Art. 589zn. § 1. W przypadku powzięcia wątpliwości, czy wydanie END było
uzasadnione lub celowe lub czy dana czynność dochodzeniowa byłaby dopuszczalna
w państwie wydania orzeczenia, właściwy sąd lub prokurator konsultuje się z organem
wydającym END i jeżeli wymaga tego interes wymiaru sprawiedliwości, występuje z
wnioskiem o cofnięcie END.
§ 2. W przypadku powzięcia wątpliwości co do autentyczności dokumentów
niezbędnych do wykonania END lub wystąpienia technicznych przeszkód
uniemożliwiających jego wykonanie, przepis § 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 589zo. § 1. Na wniosek państwa wydania orzeczenia przedstawicielowi
organu wydającego END umożliwia się obecność przy wykonywaniu czynności,
których dotyczy END, jeżeli nie jest to sprzeczne z zasadami porządku prawnego
Rzeczypospolitej Polskiej i nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa narodowego.
§ 2. Przedstawiciel, o którym mowa w § 1, za zgodą sądu lub prokuratora, może
zadawać określone pytania lub w inny sposób uczestniczyć w przeprowadzeniu
dowodu.
§ 3. Przedstawiciela, o którym mowa w § 1, uważa się za funkcjonariusza
publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego.
§ 4. Jeżeli Skarb Państwa poniósł odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez
przedstawiciela, o którym mowa w § 1, w związku z wykonaniem END, Skarb Państwa występuje do organu wydającego END o zwrot wypłaconej kwoty pieniężnej
stanowiącej równowartość wypłaconego odszkodowania.

Art. 589zp. § 1. Dowody uzyskane w związku z wykonaniem END są
niezwłocznie przekazywane państwu wydania orzeczenia. W przypadku określonym
w art. 589zo § 1 mogą być one przekazywane, na wniosek państwa wydania
orzeczenia, przedstawicielowi organu wydającego END.
§ 2. Przekazując dowody uzyskane w związku z wykonaniem END, sąd lub
prokurator może, po konsultacjach z organem wydającym END, zastrzec ich zwrot.

Art. 589zq. § 1. Jeżeli END został wydany w celu zabezpieczenia śladów i
dowodów przestępstwa przed ich utratą, zniekształceniem lub zniszczeniem, właściwy
sąd lub prokurator orzeka w przedmiocie wykonania END w terminie 24 godzin od
jego otrzymania, a jeżeli nie jest to możliwe – niezwłocznie po upływie tego terminu.
Zgodnie z wnioskiem państwa wydania orzeczenia sąd lub prokurator przekazuje
dowód państwu wydania orzeczenia lub pozostawia dowód do swojej dyspozycji na
czas określony przez państwo wydania orzeczenia.
§ 2. Sąd lub prokurator po konsultacji z organem wydającym END może
zdecydować o skróceniu okresu zabezpieczenia.

Art. 589zr. § 1. Koszty związane z wykonaniem END ponosi Skarb Państwa. W
uzasadnionych przypadkach sąd lub prokurator może wystąpić do organu wydającego
END o zwrot całości lub części przewidywanych wydatków albo o zmianę END.
§ 2. Koszty związane z czasowym wydaniem osoby pozbawionej wolności
ponosi państwo wydania orzeczenia.

Art. 589zs. § 1. Na wniosek innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej
Minister Sprawiedliwości udziela zezwolenia na przewóz przez terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej osoby pozbawionej wolności czasowo wydanej.
§ 2. Wniosek o zezwolenie na przewóz zawiera:
1) oznaczenie organu wnioskującego;
2) datę oraz wskazanie miejsca wydania END;
3) dane określające tożsamość i obywatelstwo osoby;
4) wskazanie czynności dochodzeniowej, na potrzeby której osoba jest czasowo
wydawana.
§ 3. W przypadku korzystania z drogi powietrznej bez planowanego lądowania
można poprzestać na powiadomieniu Ministra Sprawiedliwości o przewożeniu osoby
pozbawionej wolności czasowo wydanej nad terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Jeżeli jednak nastąpi nieprzewidziane lądowanie, państwo, które wystąpiło z
wnioskiem, dostarcza niezwłocznie dane, o których mowa w § 2.
§ 4. Jeżeli jest to uzasadnione długością pobytu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej osoby pozbawionej wolności i przewożonej przez to terytorium w celu jej
czasowego wydania, do osoby tej stosuje się odpowiednio przepis art. 589zf

Art. 589zt. § 1. Jeżeli organ innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej
zamiast END przekazał powiadomienie o zamiarze przeprowadzenia albo o
przeprowadzeniu kontroli i utrwalania treści rozmów telefonicznych, prokurator
bezpośrednio lub za pośrednictwem właściwego komendanta Policji przekazuje temu
organowi informacje w przedmiocie dopuszczalności:
1) czynności, mając na względzie art. 237 § 3–4 oraz art. 238 § 1 i 2;
2) wykorzystania uzyskanego dowodu w postępowaniu karnym.
§ 2. Informacje, o których mowa w § 1, przekazuje się w terminie 96 godzin od
otrzymania powiadomienia.

art. 590. więcej Art. 590. § 1. W sprawie o przestępstwo popełnione za granicą przez:
1) obywatela polskiego,
2) osobę mającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stałe miejsce
zamieszkania,
3) osobę, która odbywa lub będzie odbywać w Rzeczypospolitej Polskiej karę
pozbawienia wolności,
4) osobę, przeciwko której zostało wszczęte w Rzeczypospolitej Polskiej
postępowanie karne
– Minister Sprawiedliwości zwraca się, jeżeli wymaga tego interes wymiaru
sprawiedliwości, do właściwego organu państwa obcego z wnioskiem o przekazanie
ścigania albo może przyjąć taki wniosek od właściwego organu państwa obcego.
§ 2. Przejęcie ścigania karnego uważa się za wszczęcie postępowania karnego
według prawa polskiego.
§ 3. Jeżeli przejęcie ścigania łączy się z przekazaniem przez państwo obce
tymczasowo aresztowanego, art. 598 stosuje się.
§ 4. Do dowodów zebranych za granicą przed przejęciem ścigania stosuje się
odpowiednio art. 587, choćby czynności dowodowe nie były podjęte na wniosek
polskiego sądu lub prokuratora.
§ 5. Minister Sprawiedliwości zawiadamia właściwy organ państwa obcego
o sposobie prawomocnego zakończenia postępowania karnego.

art. 591. więcej Art. 591. § 1. W sprawie o przestępstwo popełnione na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez cudzoziemca, Minister Sprawiedliwości, z urzędu
albo z inicjatywy sądu lub prokuratora, zwraca się, jeżeli wymaga tego interes
wymiaru sprawiedliwości, do właściwego organu państwa:
1) którego osoba ścigana jest obywatelem,
2) w którym osoba ścigana ma stałe miejsce zamieszkania,
3) w którym osoba ścigana odbywa lub będzie odbywała karę pozbawienia
wolności,
4) w którym zostało wszczęte przeciwko osobie ściganej postępowanie karne
– z wnioskiem o przejęcie ścigania karnego albo może przyjąć taki wniosek od
właściwego organu państwa obcego.
§ 2. Jeżeli pokrzywdzonym jest obywatel polski, złożenie wniosku o przejęcie
ścigania może nastąpić tylko za jego zgodą, chyba że uzyskanie tej zgody nie jest
możliwe.
§ 3. Przed wystąpieniem z wnioskiem, o którym mowa w § 1, lub
rozstrzygnięciem takiego wniosku pochodzącego od organu państwa obcego właściwy
organ umożliwia osobie ściganej przebywającej na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej zajęcie stanowiska ustnie lub na piśmie w przedmiocie przejęcia ścigania.
§ 4. W razie pozytywnego rozstrzygnięcia wniosku o przekazanie ścigania
dotyczącego osoby tymczasowo aresztowanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
Minister Sprawiedliwości zwraca się do właściwego organu o niezwłoczne podjęcie
czynności mających na celu wydanie i przekazanie takiej osoby organom państwa
obcego. Wraz z osobą przekazuje się akta sprawy, o ile nie zostały one uprzednio
przekazane wraz z wnioskiem.
§ 5. Minister Sprawiedliwości zwraca się do właściwego organu państwa obcego
o informację co do sposobu prawomocnego zakończenia postępowania karnego.
§ 6. Przekazanie ścigania karnego uważa się za umorzenie postępowania karnego
według prawa polskiego; nie stoi to na przeszkodzie ponownemu postępowaniu
karnemu w razie bezpodstawnego zaniechania ścigania za granicą.§ 6. Przekazanie ścigania karnego uważa się za umorzenie postępowania karnego
według prawa polskiego; nie stoi to na przeszkodzie ponownemu postępowaniu
karnemu w razie bezpodstawnego zaniechania ścigania za granicą.

art. 592. więcej Art. 592. § 1. Jeżeli co do tego samego czynu tej samej osoby wszczęto
postępowanie karne w Rzeczypospolitej Polskiej i w państwie obcym, Minister
Sprawiedliwości przeprowadza konsultacje z właściwym organem państwa obcego i –
jeżeli wymaga tego interes wymiaru sprawiedliwości – występuje z wnioskiem
o przejęcie albo przekazanie ścigania karnego. Przepisy art. 590 § 2–5 oraz art. 591
§ 2–6 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Jeżeli na podstawie umowy międzynarodowej, której Rzeczpospolita Polska
jest stroną, wszczęto w Rzeczypospolitej Polskiej postępowanie karne o przestępstwo
popełnione za granicą, Minister Sprawiedliwości może wystąpić do właściwego
organu państwa obcego o przejęcie ścigania przez organy tego państwa niezależnie od
tego, czy w państwie obcym wszczęto ściganie co do tego samego czynu. Przepisy
art. 591 § 2, 5 i 6 stosuje się odpowiednio.
§ 3. W sprawie o przestępstwo popełnione za granicą przez obywatela polskiego
przebywającego za granicą, jeżeli wymaga tego interes wymiaru sprawiedliwości,
Minister Sprawiedliwości może wystąpić do właściwego organu państwa obcego
o przejęcie ścigania przez organy tego państwa. Przepisy art. 591 § 2, 5 i 6 stosuje się
odpowiednio.

Art. 592a. § 1. Jeżeli zachodzą okoliczności wskazane w art. 590 § 1, art. 591
§ 1 lub inne okoliczności nasuwające przypuszczenie, że co do tego samego czynu tej
samej osoby wszczęto postępowanie karne w Rzeczypospolitej Polskiej i w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej, sąd lub prokurator występuje do
właściwego sądu lub innego organu państwa członkowskiego Unii Europejskiej
z wnioskiem o udzielenie informacji o tym postępowaniu.
§ 2. W razie trudności w ustaleniu właściwego sądu lub innego organu państwa
członkowskiego Unii Europejskiej sąd lub prokurator może również zwracać się do
właściwych jednostek organizacyjnych Europejskiej Sieci Sądowej.
§ 3. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli informacje o toczącym się postępowaniu
karnym w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej powzięte zostały
z urzędu.

Art. 592b. § 1. W razie wystąpienia sądu lub innego organu państwa
członkowskiego Unii Europejskiej o udzielenie informacji, czy toczy się
postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby, sąd lub prokurator
udziela odpowiedzi we wskazanym przez ten organ terminie. W razie braku takiego
terminu lub w wypadku stosowania wobec oskarżonego środka polegającego na
pozbawieniu wolności sąd lub prokurator udziela odpowiedzi niezwłocznie.
§ 2. W wypadku niedotrzymania terminu określonego w § 1 zdanie pierwsze sąd
lub prokurator niezwłocznie informuje sąd lub inny organ państwa członkowskiego
Unii Europejskiej o przyczynie opóźnienia i podaje przewidywany termin udzielenia
informacji.
§ 3. Jeżeli sąd lub prokurator, do którego zostało skierowane wystąpienie, nie jest
właściwy do nadania mu biegu, przekazuje je właściwemu sądowi lub prokuratorowi
i zawiadamia o tym sąd lub inny organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Art. 592c. § 1. Jeżeli co do tego samego czynu tej samej osoby wszczęto
postępowanie karne w Rzeczypospolitej Polskiej i w innym państwie członkowskim
Unii Europejskiej, sąd lub prokurator przeprowadza konsultacje z właściwym sądem
lub innym organem państwa członkowskiego Unii Europejskiej i – jeżeli wymaga tego
interes wymiaru sprawiedliwości – występuje z wnioskiem o przejęcie albo
przekazanie ścigania karnego. Przepisy art. 590–592 stosuje się odpowiednio.
§ 2. W trakcie konsultacji sąd lub prokurator przekazuje sądowi lub innemu
organowi państwa członkowskiego Unii Europejskiej informacje o zastosowanych
w postępowaniu środkach zapobiegawczych, a także inne informacje na wniosek
właściwego organu.
§ 3. Sąd lub prokurator może nie udzielić informacji, jeśli jej udzielenie mogłoby
naruszyć bezpieczeństwo Rzeczypospolitej Polskiej lub narażałoby uczestnika
postępowania na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia.

Art. 592d. § 1. Jeśli w wyniku konsultacji, o których mowa w art. 592c § 1, nie
ustalono, które państwo członkowskie powinno przejąć ściganie, sąd lub prokurator
może wystąpić do Eurojust w sprawach o przestępstwa należące do jego kompetencji
z wnioskiem o pomoc w rozstrzygnięciu, które państwo mogłoby przejąć ściganie.
§ 2. Po uzyskaniu opinii Eurojust sąd lub prokurator, jeżeli wymaga tego interes
wymiaru sprawiedliwości, występuje z wnioskiem o przejęcie lub przekazanie
ścigania karnego. Przepisy art. 590–592 stosuje się odpowiednio.

Art. 592e. W wypadkach przewidzianych w art. 592c § 1 i art. 592d § 2 sąd lub
prokurator zawiadamia sąd lub inny organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej
o sposobie prawomocnego zakończenia postępowania karnego.

Art. 592f. Wystąpienie, o którym mowa w art. 592a, jak również konsultacje,
o których mowa w art. 592c, nie wstrzymują czynności postępowania karnego.

art. 593. więcej Art. 593. Sądy i prokuratorzy zgłaszają za pośrednictwem Ministra
Sprawiedliwości wnioski o wydanie przez państwo obce osoby, przeciwko której
wszczęto postępowanie karne, o wydanie osoby w celu przeprowadzenia
postępowania sądowego lub wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności,
o przewóz osoby ściganej lub skazanej przez terytorium państwa obcego oraz
o wydanie z terytorium państwa obcego dowodów rzeczowych lub przedmiotów
uzyskanych przez sprawcę w wyniku przestępstwa.

art. 594. więcej Art. 594. § 1. Do wniosku dołącza się odpis postanowienia o tymczasowym
aresztowaniu wraz z uzasadnieniem, wyjaśniającym okoliczności faktyczne
i podstawę prawną ścigania.
§ 2. W wypadku prawomocnego wyroku skazującego na karę pozbawienia
wolności dołącza się zamiast postanowienia wymienionego w § 1 odpis tego wyroku.
§ 3. Przepis art. 280 § 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio.

art. 595. więcej Art. 595. W wypadkach niecierpiących zwłoki sąd lub prokurator może zwrócić
się bezpośrednio do właściwego organu państwa obcego o tymczasowe aresztowanie
lub zatrzymanie osoby, co do której ma być złożony wniosek o wydanie, po czym
niezwłocznie składa wniosek zgodnie z art. 593 i 594.

art. 596. więcej Art. 596. Osoba wydana nie może być bez zgody państwa wydającego ścigana,
skazana ani pozbawiona wolności w celu wykonania kary za inne przestępstwo
popełnione przed dniem wydania niż to, w związku z którym nastąpiło wydanie.

art. 597. więcej Art. 597. W razie zastrzeżenia przy wydaniu, że w stosunku do osoby wydanej
orzeczone już kary będą wykonane tylko za te przestępstwa, co do których nastąpiło
wydanie, sąd, który prawomocnie orzekł w sprawie, wydaje w razie potrzeby na
posiedzeniu wyrok zmieniający orzeczenie w taki sposób, aby kary były wykonywane
tylko za te przestępstwa, co do których nastąpiło wydanie sprawcy. Prokurator i osoba
wydana mają prawo wziąć udział w posiedzeniu. Przepis art. 451 stosuje się
odpowiednio.

art. 598. więcej Art. 598. § 1. Terminy przewidziane w art. 263 biegną w stosunku do osoby
wydanej od chwili przejęcia tej osoby przez właściwe organy na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Przepis art. 265 stosuje się także, gdy zatrzymanie nastąpiło za granicą.

art. 599. więcej Art. 599. Jeżeli osoba wydana przez państwo obce nie opuści bez
usprawiedliwionej przyczyny terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ciągu 45 dni od
daty prawomocnego zakończenia postępowania, a w razie skazania – od daty odbycia
lub darowania kary, albo jeżeli po opuszczeniu terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
powróci na nie, ograniczeń wynikających z art. 596 i 597 nie stosuje się.

art. 600. więcej Art. 600. Po wydaniu prawomocnego orzeczenia w sprawie przeciwko osobie
wydanej przez państwo obce sąd przesyła odpis wyroku Ministrowi Sprawiedliwości,
który odpis ten przekazuje właściwemu organowi obcego państwa. Przepis art. 157
§ 2 stosuje się odpowiednio.

art. 601. więcej Art. 601. Przekazane przez państwo obce przedmioty uzyskane w wyniku
przestępstwa zwraca się, jeżeli przy ich wydaniu zastrzeżono zwrot; podobnie należy
postąpić z dowodami rzeczowymi.

art. 602. więcej Art. 602. § 1. (uchylony).
§ 2. W razie złożenia przez organ państwa obcego wniosku o wydanie osoby ściganej w celu przeprowadzenia przeciw niej postępowania karnego lub wykonania orzeczonej co do niej kary albo środka zabezpieczającego, prokurator przesłuchuje tę osobę i w miarę potrzeby zabezpiecza dowody znajdujące się w kraju, po czym wnosi sprawę do właściwego miejscowo sądu okręgowego.

art. 603. więcej Art. 603. § 1. Sąd okręgowy wydaje na posiedzeniu postanowienie
w przedmiocie wniosku państwa obcego. Przed wydaniem postanowienia należy
umożliwić osobie ściganej złożenie wyjaśnień ustnie lub na piśmie, a w razie wniosku
o wydanie w celu przeprowadzenia postępowania karnego należy na uzasadniony
wniosek tej osoby przeprowadzić dowody znajdujące się w kraju.
§ 2. W posiedzeniu mają prawo wziąć udział prokurator i obrońca.
§ 3. Jeżeli sąd wydał postanowienie o niedopuszczalności wydania, wydanie nie
może nastąpić.
§ 4. Na postanowienie sądu w przedmiocie wydania przysługuje zażalenie.
§ 5. Sąd przekazuje prawomocne postanowienie wraz z aktami sprawy
Ministrowi Sprawiedliwości, który po rozstrzygnięciu wniosku zawiadamia o tym
właściwy organ państwa obcego.

Art. 603a. § 1. Jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska
jest stroną, tak stanowi, wniosek państwa obcego o zastosowanie tymczasowego
aresztowania osoby ściganej zastępuje wniosek o wydanie.
§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1, prokurator podczas przesłuchania
informuje osobę ściganą o możliwości wyrażenia przez nią zgody na wydanie lub
zgody na wydanie połączonej ze zrzeczeniem się korzystania z ograniczeń określonych w art. 596 i 597. Jeżeli osoba ścigana wyrazi wolę złożenia takiego
oświadczenia, prokurator kieruje sprawę do sądu okręgowego, w którego okręgu
prowadzi się postępowanie.
§ 3. Sąd na posiedzeniu rozstrzyga o tymczasowym aresztowaniu osoby
ściganej, odbiera oświadczenie o wyrażeniu zgody na wydanie lub zgody na wydanie
połączonej ze zrzeczeniem się korzystania z ograniczeń określonych w art. 596 i 597,
a także wydaje postanowienie o dopuszczalności wydania.
§ 4. Zgoda osoby ściganej oraz zrzeczenie, o którym mowa w § 2, nie mogą
zostać cofnięte, o czym poucza się osobę ściganą.
§ 5. Sąd niezwłocznie przekazuje prawomocne postanowienie wraz z aktami
sprawy Ministrowi Sprawiedliwości, który rozstrzyga o wydaniu osoby.
§ 6. Jeżeli oświadczenie, o którym mowa w § 3, nie zostało złożone lub sąd
stwierdził, że zachodzi okoliczność określona w art. 604 § 1, albo jeżeli posiedzenie
zostało odroczone na czas przekraczający 7 dni, stosuje się przepisy art. 602 § 2,
art. 603 i 605.

art. 604. więcej Art. 604. § 1. Wydanie jest niedopuszczalne, jeżeli:
1) osoba, której wniosek dotyczy, jest obywatelem polskim albo korzysta
w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu;
2) czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo gdy ustawa uznaje, że czyn
nie stanowi przestępstwa albo że sprawca nie popełnia przestępstwa lub nie
podlega karze;
3) nastąpiło przedawnienie;
4) postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało
prawomocnie zakończone;
5) byłoby ono sprzeczne z polskim prawem;
6) zachodzi uzasadniona obawa, że w państwie żądającym wydania wobec osoby
wydanej może zostać orzeczona lub wykonana kara śmierci;
7) zachodzi uzasadniona obawa, że w państwie żądającym wydania może dojść do
naruszenia wolności i praw osoby wydanej;
8) dotyczy osoby ściganej za popełnienie bez użycia przemocy przestępstwa
z przyczyn politycznych.
§ 2. Wydania można odmówić w szczególności, jeżeli:
1) osoba, której wniosek dotyczy, ma w Rzeczypospolitej Polskiej stałe miejsce
zamieszkania;
2) przestępstwo zostało popełnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo na
polskim statku wodnym lub powietrznym;
3) co do tego samego czynu tej samej osoby toczy się postępowanie karne;
4) przestępstwo podlega ściganiu z oskarżenia prywatnego;
5) według prawa państwa, które złożyło wniosek o wydanie, przestępstwo jest
zagrożone karą pozbawienia wolności do roku lub karą łagodniejszą albo
orzeczono taką karę;
6) przestępstwo, w związku z którym żąda się wydania, jest przestępstwem
o charakterze wojskowym lub skarbowym, albo o charakterze politycznym
innym niż określone w § 1 pkt 8;
7) państwo, które złożyło wniosek o wydanie, nie zapewnia wzajemności.
§ 3. W wypadkach wskazanych w § 1 pkt 4 i § 2 pkt 3 rozpoznanie wniosku
o wydanie można odroczyć do czasu ukończenia w Rzeczypospolitej Polskiej
postępowania karnego przeciwko tej samej osobie lub odbycia przez nią orzeczonej
kary albo jej darowania.

art. 605. więcej Art. 605. § 1. Jeżeli wniosek o wydanie dotyczy przestępstwa, którego sprawca
podlega wydaniu, sąd okręgowy z urzędu lub na wniosek prokuratora może wydać
postanowienie o tymczasowym aresztowaniu osoby ściganej; przepis art. 263 stosuje
się odpowiednio.
§ 2. Przed złożeniem wniosku o wydanie sąd może wydać postanowienie
o tymczasowym aresztowaniu ściganego na czas nie dłuższy niż 40 dni, jeżeli organ
państwa obcego zwraca się o to, zapewniając, że wobec tej osoby zapadł w tym
państwie prawomocny wyrok skazujący lub wydano decyzję o tymczasowym
aresztowaniu.
§ 3. Na postanowienie sądu w przedmiocie tymczasowego aresztowania
przysługuje zażalenie.
§ 4. O dniu tymczasowego aresztowania należy niezwłocznie powiadomić
Ministra Sprawiedliwości Rzeczypospolitej Polskiej oraz przedstawicielstwo
dyplomatyczne lub urząd konsularny albo organ ścigający państwa obcego.
§ 5. Jeżeli dane zawarte we wniosku o wydanie są niewystarczające i sąd lub
prokurator zażądał ich uzupełnienia, a państwo obce nie nadeśle w terminie miesiąca
od dnia doręczenia żądania uzupełnienia wniosku o wydanie organowi, który je
zgłosił, potrzebnych dokumentów lub informacji, postanowienie o tymczasowym
aresztowaniu uchyla się.
§ 6. W razie odmowy wydania, cofnięcia przez państwo obce wniosku o wydanie
lub tymczasowe aresztowanie albo w razie gdy organ państwa obcego zawiadomiony
o czasie i miejscu wydania żądanej osoby nie przejmuje jej w terminie 7 dni od
ustalonego dnia wydania, zarządza się zwolnienie tymczasowo aresztowanego, jeżeli
nie jest on pozbawiony wolności w innej sprawie.

Art. 605a. § 1. Zatrzymanie osoby ściganej może nastąpić także na podstawie
informacji o poszukiwaniu zamieszczonych w bazie danych Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej lub w Systemie Informacyjnym Schengen. Przepisy
art. 244–246 i art. 248 stosuje się.
§ 2. Przed złożeniem kierowanego do Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o
tymczasowe aresztowanie osoby ściganej sąd może zastosować wobec tej osoby
tymczasowe aresztowanie na czas nie dłuższy niż 7 dni, jeżeli zwraca się o to właściwy
organ państwa obcego poprzez wprowadzenie wpisu do bazy danych
Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej lub do Systemu Informacyjnego
Schengen, stanowiącego zapewnienie, że wobec osoby ściganej zapadł prawomocny
wyrok skazujący lub wydano inną decyzję będącą podstawą pozbawienia wolności, a
w przypadku rejestracji w bazie Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej –
że państwo to wystąpi o jej wydanie.

art. 606. więcej Art. 606. § 1. Zezwolenia na przewóz osoby ściganej przez terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej udziela Minister Sprawiedliwości. Przepisy art. 594, 604
i 605 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Jeżeli podróż odbywa się drogą powietrzną i nie przewiduje się lądowania,
wystarczy powiadomienie Ministra Sprawiedliwości o przewożeniu osoby ściganej
nad terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 607. więcej Art. 607. § 1. Do rozstrzygania wniosków państwa obcego, dotyczących
wydania przedmiotów stanowiących dowody rzeczowe lub uzyskanych w wyniku
przestępstwa, właściwy jest prokurator lub sąd w zależności od tego, do czyjego
rozporządzenia przedmioty te zostały zdeponowane. Przepis art. 588 § 2 i 4 stosuje się
odpowiednio.
§ 2. Postanowienie o wydaniu przedmiotów powinno wymieniać rzeczy, które
ulegają wydaniu państwu obcemu, oraz wskazywać rzeczy podlegające zwrotowi po
ukończeniu postępowania karnego, prowadzonego przez organy państwa obcego.

Art. 607a. W razie podejrzenia, że osoba ścigana za przestępstwo podlegające
jurysdykcji polskich sądów karnych może przebywać na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, właściwy miejscowo sąd okręgowy, na wniosek
prokuratora, a w postępowaniu sądowym i wykonawczym – z urzędu lub na wniosek właściwego sądu rejonowego, może wydać europejski nakaz aresztowania, zwany
w niniejszym rozdziale „nakazem”.

Art. 607b. Wydanie nakazu jest niedopuszczalne, jeśli nie wymaga tego interes
wymiaru sprawiedliwości. Ponadto wydanie nakazu jest niedopuszczalne:
1) w związku z prowadzonym przeciwko osobie ściganej postępowaniem karnym
o przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności do roku;
2) w celu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze do
4 miesięcy albo innego środka polegającego na pozbawieniu wolności na czas
nieprzekraczający 4 miesięcy.

Art. 607c. § 1. Nakaz powinien zawierać:
1) oznaczenie sądu występującego, ze wskazaniem jego adresu, numeru telefonu,
telefaksu i adresu poczty elektronicznej;
2) datę oraz miejsce wydania nakazu;
3) dane określające tożsamość i obywatelstwo osoby ściganej;
4) sygnaturę, rodzaj i treść prawomocnego albo podlegającego wykonaniu
orzeczenia sądu, w związku z którym nakaz został wydany;
5) przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu;
6) górną granicę ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności przestępstwa,
o które toczy się postępowanie, lub wysokość orzeczonej kary pozbawienia
wolności albo innego środka polegającego na pozbawieniu wolności;
7) zwięzły opis stanu faktycznego sprawy;
8) wskazanie następstw czynu nieobjętych ustawowymi znamionami przestępstwa.
§ 2. Nakaz powinien zostać przetłumaczony na język urzędowy państwa
wykonania nakazu.
§ 3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór nakazu,
mając na uwadze konieczność udostępnienia państwu członkowskiemu Unii
Europejskiej, do którego jest kierowany, danych niezbędnych do podjęcia prawidłowej
decyzji w przedmiocie przekazania osoby ściganej.

Art. 607d. § 1. Jeżeli istnieje podejrzenie, że osoba ścigana może przebywać na
terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, a jej miejsce pobytu nie jest
znane, prokurator, a w postępowaniu sądowym i wykonawczym sąd okręgowy, który wydał nakaz, przesyła jego odpis do centralnej jednostki Policji współpracującej
z Interpolem z wnioskiem o wszczęcie poszukiwań międzynarodowych.
§ 2. Jeżeli miejsce pobytu osoby ściganej jest znane lub zostało ustalone
w wyniku poszukiwań, o których mowa w § 1, prokurator, a w postępowaniu
sądowym i wykonawczym sąd okręgowy, który wydał nakaz, przekazuje go
bezpośrednio organowi sądowemu państwa wykonania nakazu; odpis nakazu
przekazuje się Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 3. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy państwo wykonania
nakazu zwróciło się o przedstawienie dodatkowych informacji lub dokumentów.
§ 4. Przekazanie nakazu oraz wszystkich związanych z nim informacji
i dokumentów może nastąpić również z wykorzystaniem urządzeń służących do
automatycznego przesyłania danych w sposób umożliwiający stwierdzenie
autentyczności tych dokumentów.

Art. 607e. § 1. Osoby przekazanej w wyniku wykonania nakazu nie można
ścigać za przestępstwa inne niż te, które stanowiły podstawę przekazania, ani wykonać
orzeczonych wobec niej za te przestępstwa kar pozbawienia wolności albo innych
środków polegających na pozbawieniu wolności.
§ 2. Sąd, który prawomocnie orzekł w sprawie, może zarządzić wykonanie kary
tylko za te przestępstwa, które stanowiły podstawę przekazania osoby ściganej.
W posiedzeniu sądu mają prawo wziąć udział prokurator i osoba ścigana. Przepis
art. 451 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli:
1) państwo wykonania nakazu złożyło oświadczenie o dopuszczalności ścigania lub
wykonania kar pozbawienia wolności albo innych środków polegających na
pozbawieniu wolności za wszystkie czyny popełnione przed przekazaniem,
chyba że organ sądowy tego państwa w orzeczeniu o przekazaniu postanowił
inaczej;
2) osoba przekazana, pomimo takiej możliwości, nie opuściła terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ciągu 45 dni od dnia prawomocnego zakończenia
postępowania albo po opuszczeniu terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na nie
powróciła;
3) nie została orzeczona kara pozbawienia wolności albo inny środek polegający na
pozbawieniu wolności;
4) postępowanie karne nie wiąże się ze stosowaniem wobec osoby ściganej środka
polegającego na pozbawieniu wolności;
5) czyn osoby ściganej jest zagrożony karą lub środkiem niepolegającymi na
pozbawieniu wolności;
6) osoba ścigana wyraziła zgodę na przekazanie i zrzekła się korzystania z prawa
określonego w § 1;
7) osoba ścigana, po jej przekazaniu, złożyła przed sądem właściwym do
rozpoznania sprawy oświadczenie o zrzeczeniu się korzystania z prawa
określonego w § 1 w odniesieniu do czynów popełnionych przed przekazaniem;
8) organ sądowy państwa wykonania nakazu, który przekazał osobę ściganą, na
wniosek sądu właściwego do wydania nakazu, wyraził zgodę na ściganie lub
wykonanie kar pozbawienia wolności albo innych środków polegających na
pozbawieniu wolności za przestępstwa określone w pkt 1.
§ 3a. Osoba ścigana nie może cofnąć zgody ani oświadczenia, o których mowa
w § 3 pkt 6 i 7.
§ 4. Wniosek, o którym mowa w § 3 pkt 8, powinien zawierać informacje
wymienione w art. 607c § 1. Przepis art. 607c § 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 607f. Na poczet orzeczonej lub wykonywanej kary pozbawienia wolności
zalicza się okres faktycznego pozbawienia wolności w państwie wykonania nakazu
w związku z przekazaniem.

Art. 607g. Po prawomocnym zakończeniu postępowania karnego przeciwko
osobie ściganej lub wykonaniu wobec niej kary pozbawienia wolności albo innego
środka polegającego na pozbawieniu wolności sąd właściwy do rozpoznania sprawy
przesyła odpis orzeczenia lub zawiadomienie o wykonaniu kary albo innego środka do
organu wymiaru sprawiedliwości państwa wykonania nakazu.

Art. 607h. § 1. Właściwy sąd lub prokurator może wystąpić do organu sądowego
państwa wykonania nakazu o zajęcie i przekazanie przedmiotów pochodzących
bezpośrednio z przestępstwa, przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do
popełnienia przestępstwa, lub mogących stanowić dowód w sprawie rzeczy,
korespondencji, przesyłek, wykazów połączeń telekomunikacyjnych lub innych
przekazów informacji lub danych przechowywanych w systemie informatycznym lub
na nośniku, w tym korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną.

§ 2. Można wystąpić o zajęcie i przekazanie dowodów i przedmiotów, o których
mowa w § 1, również wtedy, gdy wykonanie nakazu nie jest możliwe ze względu na
śmierć lub ucieczkę osoby ściganej.
§ 3. Przekazane przedmioty, o których mowa w § 1, zwraca się państwu
wykonania nakazu, jeżeli przy ich przekazaniu zastrzeżono zwrot lub gdy podlegają
one zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi,
przebywającemu na terytorium państwa wykonania nakazu.
§ 4. Przepisy rozdziału 62a stosuje się odpowiednio.

Art. 607i. § 1. Osoba ścigana, która w wyniku przekazania znalazła się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlega dalszemu przekazaniu bez zgody
państwa wykonania nakazu w związku z przestępstwami popełnionymi przed
przekazaniem, tylko wtedy, gdy:
1) pomimo takiej możliwości nie opuściła terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w ciągu 45 dni od dnia prawomocnego zakończenia postępowania albo po
opuszczeniu terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na nie powróciła;
2) wyraziła zgodę na przekazanie do państwa innego niż państwo wykonania
nakazu;
3) stosuje się do niej przepis art. 607e § 3 pkt 2, 6, 7 albo 8.
§ 2. Na dalsze przekazanie osoby ściganej, która w wyniku przekazania znalazła
się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wymagana jest zgoda właściwego organu
sądowego państwa wykonania nakazu, które przekazało tę osobę. Wniosek
właściwego sądu okręgowego o wyrażenie zgody na dalsze przekazanie powinien
zawierać informacje wymienione w art. 607c § 1. Przepis art. 607c § 2 stosuje się
odpowiednio.
§ 3. Na wydanie osoby ściganej, która w wyniku przekazania znalazła się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wymagana jest zgoda właściwego organu
państwa wykonania nakazu, które przekazało tę osobę.

Art. 607j. § 1. Jeżeli państwo wykonania nakazu przekazało osobę ściganą pod
warunkiem, że wykonanie kary pozbawienia wolności albo innego środka
polegającego na pozbawieniu wolności nastąpi w tym państwie, postępowania
wykonawczego nie wszczyna się.
§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1, sąd właściwy do rozpoznania sprawy,
niezwłocznie po uprawomocnieniu się orzeczenia, wydaje postanowienie
o przekazaniu skazanego do właściwego państwa członkowskiego Unii Europejskiej
w celu wykonania orzeczonej kary albo innego środka polegającego na pozbawieniu
wolności. Odpis postanowienia wraz z odpisem orzeczenia podlegającego wykonaniu
przekazuje się właściwemu organowi sądowemu państwa wykonania nakazu.

Art. 607k. § 1. Przekazanie z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osoby
ściganej europejskim nakazem aresztowania, zwanym w niniejszym rozdziale
„nakazem europejskim”, następuje w celu przeprowadzenia przeciwko niej, na
terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, postępowania karnego
lub wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności albo innego środka
polegającego na pozbawieniu wolności.
§ 2. W razie otrzymania nakazu europejskiego prokurator przesłuchuje osobę,
której nakaz dotyczy, informując ją o treści nakazu europejskiego oraz o możliwości
wyrażenia zgody na przekazanie lub zgody na niestosowanie przepisu art. 607e § 1,
po czym wnosi sprawę do właściwego miejscowo sądu okręgowego.
§ 2a. Zatrzymanie osoby ściganej nakazem europejskim może nastąpić także na
podstawie wpisu do Systemu Informacyjnego Schengen lub do bazy danych
Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej. Przepisy art. 244–246 i art. 248
stosuje się.
§ 3. Na wniosek prokuratora sąd okręgowy może zastosować tymczasowe
aresztowanie, oznaczając jego termin na czas niezbędny do przekazania osoby
ściganej. Łączny okres stosowania tymczasowego aresztowania nie może przekroczyć
100 dni. Samoistną podstawą zastosowania tymczasowego aresztowania jest istnienie
wydanego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej prawomocnego
wyroku skazującego lub innej decyzji stanowiącej podstawę pozbawienia wolności
osoby ściganej.
§ 3a. Przed wpłynięciem nakazu europejskiego sąd może zastosować wobec
osoby ściganej tymczasowe aresztowanie na czas nie dłuższy niż 7 dni, jeżeli zwraca się o to właściwy organ sądowy, który wydał nakaz europejski, poprzez wprowadzenie
wpisu do Systemu Informacyjnego Schengen lub do bazy danych Międzynarodowej
Organizacji Policji Kryminalnej, stanowiącego zapewnienie, że wobec osoby ściganej
zapadł prawomocny wyrok skazujący lub wydano inną decyzję będącą podstawą
pozbawienia wolności.
§ 4. Jeżeli odrębne przepisy prawa polskiego stanowią, że ściganie osoby, wobec
której wydano nakaz europejski, jest uzależnione od zezwolenia właściwej władzy,
przed skierowaniem sprawy do sądu stosuje się przepis art. 13.
§ 5. Jeżeli jednocześnie z wydaniem nakazu europejskiego państwo
członkowskie Unii Europejskiej zwróciło się o dokonanie przesłuchania osoby
ściganej, osobę taką należy przesłuchać przed rozpoznaniem nakazu. Przesłuchanie
odbywa się w obecności osoby wskazanej w nakazie europejskim. Przepis art. 588
§ 4 stosuje się odpowiednio.

Art. 607l. § 1. W przedmiocie przekazania i tymczasowego aresztowania sąd
orzeka na posiedzeniu, w którym mają prawo wziąć udział prokurator i obrońca.
§ 1a. Zawiadamiając osobę ściganą o posiedzeniu, o którym mowa w § 1, sąd
doręcza nakaz europejski wraz z tłumaczeniem przekazanym przez prokuratora. Jeżeli
ze względu na szczególne okoliczności nie jest możliwe sporządzenie tłumaczenia
przed posiedzeniem, tłumaczenie zarządza sąd. Można poprzestać na poinformowaniu
osoby o treści nakazu europejskiego, jeśli nie utrudni to realizacji przysługujących jej
praw, w tym praw wymienionych w § 2.
§ 2. Jeżeli osoba ścigana wyrazi taką wolę, sąd przyjmuje od niej do protokołu
oświadczenie o zgodzie na przekazanie lub o zgodzie na niestosowanie przepisu
art. 607e § 1. Oświadczenie nie może być cofnięte, o czym należy pouczyć osobę
ściganą.
§ 3. Na postanowienie sądu w przedmiocie przekazania przysługuje zażalenie.
Zażalenie wnosi się w terminie 3 dni od dnia ogłoszenia postanowienia, a jeżeli osoba
ścigana pozbawiona jest wolności i nie została sprowadzona na posiedzenie sądu – od
dnia jego doręczenia. Art. 252 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór pouczenia
o przysługujących osobie, której nakaz dotyczy, w wypadku jej zatrzymania,
uprawnieniach: do uzyskania informacji o treści nakazu europejskiego, o możliwości
wyrażenia zgody na przekazanie, o możliwości złożenia oświadczenia w przedmiocie przekazania, do korzystania z pomocy obrońcy, do składania wyjaśnień, do odmowy
składania wyjaśnień lub odmowy odpowiedzi na pytania, do przeglądania akt
w zakresie dotyczącym przyczyn zatrzymania, do dostępu do pierwszej pomocy
medycznej, jak również o uprawnieniach określonych w § 3, w art. 72 § 1, art. 78 § 1,
art. 261 § 1, 2 i 2a, art. 612 oraz o treści art. 607k § 3 i 3a, mając na względzie
konieczność zrozumienia pouczenia także przez osoby niekorzystające z pomocy obrońcy.

Art. 607m. § 1. Postanowienie w przedmiocie przekazania sąd okręgowy
wydaje w terminie 40 dni od dnia zatrzymania osoby ściganej. Jeżeli osoba ścigana
złożyła oświadczenie, o którym mowa w art. 607l § 2, termin ten wynosi 3 dni
i biegnie od dnia złożenia oświadczenia.
§ 1a. Postępowanie w przedmiocie przekazania powinno zakończyć się
prawomocnie w terminie 60 dni od dnia zatrzymania osoby ściganej lub 10 dni od
złożenia przez nią oświadczenia, o którym mowa w art. 607l § 2.
§ 2. W szczególnie uzasadnionych wypadkach, gdy terminy określone w § 1a nie
mogą być dotrzymane, postępowanie w przedmiocie przekazania powinno zakończyć
się prawomocnie w terminie kolejnych 30 dni od dnia upływu tych terminów.
O opóźnieniu należy powiadomić organ sądowy, który wydał nakaz europejski,
podając przyczynę opóźnienia.
§ 3. W wypadku, określonym w art. 607k § 4, terminy, o których mowa w § 1
i 2, biegną od uzyskania zezwolenia na ściganie. Jeżeli bieg tych terminów już się
rozpoczął, ulega on zawieszeniu do czasu uzyskania zezwolenia.

Art. 607n. § 1. Osobę ściganą, wobec której zapadło prawomocne
postanowienie o przekazaniu, przekazuje się właściwemu organowi sądowemu
państwa wydania nakazu europejskiego najpóźniej w terminie 10 dni od dnia
uprawomocnienia się postanowienia.
§ 2. Jeżeli przekazanie osoby ściganej w terminie określonym w § 1 nie jest
możliwe na skutek siły wyższej albo zagrożenia dla życia lub zdrowia tej osoby, osobę
ściganą, o której mowa w § 1, przekazuje się właściwemu organowi sądowemu
państwa wydania nakazu europejskiego w ciągu 10 dni od dnia upływu nowo
ustalonego terminu przekazania.
§ 3. Jeżeli państwo wydania nakazu europejskiego nie przejmie osoby
podlegającej przekazaniu w terminach, o których mowa w § 1 albo 2, zarządza się
niezwłoczne zwolnienie tej osoby, jeżeli nie jest ona pozbawiona wolności w innej
sprawie.

Art. 607o. § 1. Jeżeli przeciwko osobie ściganej jest prowadzone w kraju
postępowanie karne o inny czyn niż wskazany w nakazie europejskim lub osoba ta ma
odbyć w kraju za taki czyn karę pozbawienia wolności, sąd, wydając postanowienie
o przekazaniu, może odroczyć jego wykonanie do czasu zakończenia w kraju
postępowania karnego lub do czasu wykonania w kraju kary pozbawienia wolności.
§ 2. W sytuacji określonej w § 1 sąd, po powiadomieniu o jej zaistnieniu organu,
który wydał nakaz europejski, może, na jego wniosek, czasowo przekazać osobę
ściganą na warunkach określonych w porozumieniu zawartym z tym organem.
Porozumienie takie powinno być sporządzone na piśmie i określać warunki
przekazania, w tym zwłaszcza termin powrotnego przekazania osoby ściganej.

Art. 607p. § 1. Odmawia się wykonania nakazu europejskiego, jeżeli:
1) przestępstwo, którego dotyczy nakaz europejski, w wypadku jurysdykcji
polskich sądów karnych, podlega darowaniu na mocy amnestii;
2) w stosunku do osoby ściganej zapadło w innym państwie prawomocne
orzeczenie co do tych samych czynów oraz, w wypadku skazania za te same
czyny, osoba ścigana odbywa karę lub ją odbyła albo kara nie może być
wykonana według prawa państwa, w którym zapadł wyrok skazujący;
3) w stosunku do osoby ściganej zapadło prawomocne orzeczenie o przekazaniu do
innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej;
4) osoba, której dotyczy nakaz europejski, z powodu wieku nie ponosi według
prawa polskiego odpowiedzialności karnej za czyny będące podstawą wydania
nakazu europejskiego;
5) naruszałoby to wolności i prawa człowieka i obywatela;
6) nakaz wydany został w związku z przestępstwem popełnionym bez użycia
przemocy z przyczyn politycznych.
§ 2. Jeżeli nakaz europejski został wydany wobec osoby ściganej, która jest
obywatelem polskim, wykonanie nakazu może nastąpić pod warunkiem, że czyn, którego nakaz europejski dotyczy, nie został popełniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ani na polskim statku wodnym lub powietrznym oraz stanowił
przestępstwo według prawa Rzeczypospolitej Polskiej lub stanowiłby przestępstwo
według prawa Rzeczypospolitej Polskiej w razie popełnienia na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, zarówno w czasie jego popełnienia, jak i w chwili
wpłynięcia nakazu europejskiego.

Art. 607r. § 1. Można odmówić wykonania nakazu europejskiego, jeżeli:
1) przestępstwo będące podstawą wydania nakazu europejskiego, inne niż
wymienione w art. 607w, nie stanowi przestępstwa według prawa polskiego;
2) przeciwko osobie ściganej, której dotyczy nakaz europejski, toczy się
w Rzeczypospolitej Polskiej postępowanie karne o przestępstwo, które stanowi
podstawę nakazu europejskiego;
3) wobec osoby ściganej, w związku z czynem będącym podstawą wydania nakazu
europejskiego zapadło prawomocne orzeczenie o odmowie wszczęcia
postępowania, o umorzeniu postępowania lub inne orzeczenie kończące
postępowanie w sprawie;
4) według prawa polskiego nastąpiło przedawnienie ścigania lub wykonania kary,
a przestępstwa, których to dotyczy, podlegały jurysdykcji sądów polskich;
5) nakaz europejski dotyczy przestępstw, które według prawa polskiego zostały
popełnione, w całości lub w części, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak
również na polskim statku wodnym lub powietrznym;
6) za czyn zabroniony, którego dotyczy nakaz europejski, w państwie wydania
nakazu europejskiego można orzec karę dożywotniego pozbawienia wolności
albo inny środek polegający na pozbawieniu wolności bez możliwości ubiegania
się o jego skrócenie.
§ 2. Przepisu § 1 pkt 1 nie stosuje się, jeżeli czyn nie stanowi przestępstwa
z powodu braku lub odmiennego uregulowania w prawie polskim odpowiednich opłat,
podatków, ceł lub zasad obrotu dewizowego.
§ 3. Można także odmówić wykonania nakazu europejskiego, wydanego w celu
wykonania kary albo środka polegającego na pozbawieniu wolności, orzeczonych pod
nieobecność osoby ściganej, chyba że:
a) osobę ściganą wezwano do udziału w postępowaniu lub w inny sposób
zawiadomiono o terminie i miejscu rozprawy albo posiedzenia, pouczając, że niestawiennictwo nie stanowi przeszkody dla wydania orzeczenia albo
miała ona obrońcę, który był obecny na rozprawie lub posiedzeniu,
b) po doręczeniu osobie ściganej odpisu orzeczenia wraz z pouczeniem
o przysługującym jej prawie, terminie i sposobie złożenia w państwie
wydania nakazu wniosku o przeprowadzenie z jej udziałem nowego
postępowania sądowego w tej samej sprawie, osoba ścigana w ustawowym
terminie nie złożyła takiego wniosku albo oświadczyła, że nie kwestionuje
orzeczenia,
c) organ, który wydał nakaz europejski, zapewni, że niezwłocznie po
przekazaniu osoby ściganej do państwa wydania nakazu, zostanie jej
doręczony odpis orzeczenia wraz z pouczeniem o przysługującym jej
prawie, terminie i sposobie złożenia wniosku o przeprowadzenie z jej
udziałem nowego postępowania sądowego w tej samej sprawie.

Art. 607s. § 1. Nie podlega wykonaniu nakaz europejski wydany w celu
wykonania kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu
wolności wobec osoby ściganej, będącej obywatelem polskim albo korzystającej
w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu, jeżeli nie wyrazi ona zgody na
przekazanie.
§ 2. Można także odmówić wykonania nakazu europejskiego, jeżeli został on
wydany w celu, o którym mowa w § 1, a osoba ścigana ma miejsce zamieszkania lub
stale przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 3. Odmawiając przekazania, z przyczyn określonych w § 1 lub 2, sąd orzeka
o wykonaniu kary albo środka, orzeczonych przez organ sądowy państwa wydania
nakazu europejskiego.
§ 4. W postanowieniu, o którym mowa w § 3, sąd określa kwalifikację prawną
czynu według prawa polskiego. Jeżeli kara lub środek, orzeczone przez organ sądowy
państwa wydania nakazu europejskiego, przekracza górną granicę ustawowego
zagrożenia, sąd określa podlegającą wykonaniu karę lub środek według prawa
polskiego, w wysokości odpowiadającej górnej granicy ustawowego zagrożenia,
uwzględniając okres rzeczywistego pozbawienia wolności za granicą oraz wykonaną
tam karę lub środek. Jeżeli do nakazu europejskiego nie dołączono dokumentów lub
informacji niezbędnych do wykonania kary na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sąd odracza posiedzenie i zwraca się do właściwego organu państwa wydania nakazu
europejskiego o nadesłanie takich dokumentów lub informacji.
§ 5. Wykonanie kary odbywa się według przepisów prawa polskiego. Przepisy
rozdziału 66g stosuje się odpowiednio, z wyjątkiem art. 611tg, art. 611ti § 2 i 3,
art. 611tk, art. 611tm, art. 611to § 2 i art. 611tp.

Art. 607t. § 1. Jeżeli nakaz europejski został wydany w celu ścigania osoby,
która jest obywatelem polskim albo korzysta w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa
azylu, przekazanie może nastąpić pod warunkiem, że osoba ta będzie odesłana na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po prawomocnym zakończeniu postępowania
w państwie wydania nakazu europejskiego, jeśli osoba ta wyraża na to zgodę.
§ 2. W razie skazania osoby, o której mowa w § 1, na karę pozbawienia wolności
albo orzeczenia wobec niej innego środka polegającego na pozbawieniu wolności
stosuje się odpowiednio przepisy art. 607s § 3–5.

Art. 607u. Jeżeli nakaz europejski został wydany w celu wykonania kary albo
środka polegającego na pozbawieniu wolności, orzeczonych w warunkach
określonych w art. 607r § 3 lit. c, osobę ściganą należy pouczyć o prawie żądania
odpisu orzeczenia. Informację o zgłoszeniu żądania odpisu orzeczenia przekazuje się
niezwłocznie państwu wydania nakazu europejskiego, a po otrzymaniu orzeczenia
doręcza się go osobie ściganej. Zgłoszenie żądania nie wstrzymuje wykonania nakazu
europejskiego.

Art. 607w. Jeżeli nakaz europejski dotyczy osoby niebędącej obywatelem
polskim, okoliczność, że czyn nie jest przestępstwem według prawa polskiego, nie
stanowi przeszkody do wykonania nakazu europejskiego, o ile dotyczy on czynu
zagrożonego w państwie jego wydania karą co najmniej 3 lat pozbawienia wolności
albo czynu, za który może być orzeczony co najmniej w tym samym wymiarze inny
środek polegający na pozbawieniu wolności, będącego przestępstwem:
1) udziału w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnianie
przestępstw;
2) o charakterze terrorystycznym;
3) handlu ludźmi;
4) przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego;
5) nielegalnego wytwarzania, przetwarzania, przemytu środków odurzających,
prekursorów, środków zastępczych lub substancji psychotropowych lub obrotu
nimi;
6) nielegalnego obrotu bronią, amunicją, materiałami wybuchowymi lub
radioaktywnymi;
7) łapownictwa i płatnej protekcji;
8) oszustwa;
9) wprowadzania do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących
z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł;
10) fałszowania oraz obrotu fałszywymi pieniędzmi lub innymi środkami
płatniczymi;
11) przeciwko ochronie danych gromadzonych, przechowywanych, przetwarzanych
lub przekazywanych w systemie informatycznym;
12) przeciwko środowisku naturalnemu, w tym nielegalnego obrotu zagrożonymi
gatunkami zwierząt i roślin;
13) udzielenia pomocy w nielegalnym przekroczeniu granicy lub pobycie;
14) zabójstwa;
15) spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu;
16) nielegalnego obrotu organami i tkankami ludzkimi;
17) bezprawnego pozbawienia człowieka wolności;
18) uprowadzenia człowieka dla okupu;
19) wzięcia lub przetrzymywania zakładnika;
20) popełnionym z powodów narodowościowych, etnicznych, rasowych,
wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość;
21) rozboju z użyciem broni palnej lub groźby jej użycia;
22) wymuszenia rozbójniczego z użyciem broni palnej lub groźby jej użycia;
23) nielegalnego obrotu dobrami kultury;
24) sprzeniewierzenia cudzego mienia;
25) podrabiania oraz obrotu podrobionymi wyrobami;
26) fałszowania oraz obrotu sfałszowanymi dokumentami;
27) nielegalnego obrotu hormonami lub podobnymi substancjami;
28) obrotu kradzionymi pojazdami mechanicznymi;
29) zgwałcenia;
30) podpalenia;
31) należącym do właściwości Międzynarodowego Trybunału Karnego;
32) porwania statku wodnego lub powietrznego;
33) sabotażu.

Art. 607wa. § 1. Właściwy sąd lub prokurator na wniosek organu sądowego
państwa wydania nakazu europejskiego dokonuje zajęcia i przekazania przedmiotów
pochodzących bezpośrednio z przestępstwa, przedmiotów, które służyły lub były
przeznaczone do popełnienia przestępstwa, lub mogących stanowić dowód w sprawie
rzeczy, korespondencji, przesyłek, wykazów połączeń telekomunikacyjnych lub
innych przekazów informacji lub danych przechowywanych w systemie
informatycznym lub na nośniku, w tym korespondencji przesyłanej pocztą
elektroniczną.
§ 2. Zajęcia i przekazania dowodów i przedmiotów, o których mowa w § 1,
należy dokonać również wtedy, gdy wykonanie nakazu europejskiego nie jest możliwe
ze względu na śmierć lub ucieczkę osoby ściganej.
§ 3. Przy przekazaniu przedmiotów, o których mowa w § 1, można zastrzec ich
zwrot, w szczególności gdy podlegają one zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu
uprawnionemu podmiotowi, przebywającemu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
§ 4. Przepisy rozdziału 62b stosuje się odpowiednio.

Art. 607x. § 1. Jeżeli przed wydaniem w pierwszej instancji postanowienia
w przedmiocie przekazania wpłynie nakaz europejski dotyczący tej samej osoby,
wydany przez organ sądowy innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, sąd
rozpoznaje oba nakazy europejskie łącznie. Orzekając o przekazaniu osoby ściganej
do danego państwa, sąd bierze pod uwagę okoliczności każdej ze spraw, wagę
przestępstwa i miejsce jego popełnienia, kolejność wydania nakazów europejskich
oraz ich cele.
§ 2. Jeżeli kolejny nakaz europejski dotyczący tej samej osoby wpłynie po
wydaniu w pierwszej instancji postanowienia w przedmiocie poprzedniego nakazu
europejskiego, sąd odracza rozpoznanie kolejnego nakazu europejskiego do czasu
uprawomocnienia się tego postanowienia.
§ 3. W wypadku uchylenia przez sąd odwoławczy postanowienia, o którym
mowa w § 2, i przekazania nakazu europejskiego do ponownego rozpoznania
w pierwszej instancji, stosuje się odpowiednio przepisy § 1.

Art. 607y. § 1. Jeżeli w stosunku do tej samej osoby ściganej wpłynie nakaz
europejski oraz wniosek o wydanie państwu obcemu, po rozpoznaniu nakazu
europejskiego sąd orzeka w przedmiocie dopuszczalności jego wykonania oraz
zawiesza postępowanie i zawiadamia o treści postanowienia Ministra
Sprawiedliwości.
§ 2. Jeżeli Minister Sprawiedliwości postanowi o wydaniu państwu obcemu
osoby, której dotyczy nakaz europejski, postępowanie w przedmiocie nakazu
europejskiego umarza się. W wypadku odmowy wydania sąd podejmuje zawieszone
postępowanie i wydaje postanowienie w przedmiocie przekazania.

Art. 607z. § 1. Jeżeli informacje przekazane przez państwo wydania nakazu
europejskiego nie są wystarczające do podjęcia decyzji w przedmiocie przekazania
osoby ściganej, sąd wzywa organ sądowy, który wydał nakaz europejski, do ich
uzupełnienia we wskazanym terminie.
§ 2. W wypadku niedotrzymania terminu, o którym mowa w § 1, nakaz
europejski podlega rozpoznaniu w oparciu o informacje przekazane wcześniej.

Art. 607za. § 1. Wniosek właściwego organu sądowego państwa wydania
nakazu europejskiego o zgodę na ściganie lub wykonanie kar pozbawienia wolności
albo środków polegających na pozbawieniu wolności za czyny popełnione przed
przekazaniem albo o zgodę na dalsze przekazanie osoby ściganej rozpatruje sąd
okręgowy, który orzekł o przekazaniu. Przepisy art. 607b, 607p, 607r, 607s § 1 i 2 oraz
art. 607z stosuje się odpowiednio.
§ 2. W przedmiocie wniosku, o którym mowa w § 1, sąd orzeka w terminie
30 dni od dnia otrzymania wniosku.

Art. 607zb. § 1. Na wniosek państwa wykonania nakazu europejskiego Minister
Sprawiedliwości udziela zezwolenia na przewóz osoby ściganej na podstawie nakazu
europejskiego przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Wniosek o zezwolenie na przewóz, o którym mowa w § 1, powinien
zawierać:
1) oznaczenie organu wnioskującego;
2) datę oraz miejsce wydania nakazu europejskiego;
3) dane określające tożsamość i obywatelstwo osoby ściganej;
4) przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu;
5) zwięzły opis stanu faktycznego sprawy.
§ 3. Jeżeli osoba ścigana jest obywatelem polskim albo korzysta
w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu, zezwolenie, o którym mowa w § 1, można
wydać pod warunkiem, że osoba ta po zakończeniu postępowania zostanie przekazana
do wykonania kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu
wolności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 4. W wypadku korzystania z drogi powietrznej bez planowanego lądowania,
można poprzestać na powiadomieniu Ministra Sprawiedliwości o przewożeniu osoby
ściganej nad terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jeżeli jednak nastąpi
nieprzewidziane lądowanie, państwo wykonania nakazu europejskiego dostarcza
niezwłocznie dane, o których mowa w § 2; przepis § 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 607zc. Jeżeli sąd, do którego został skierowany nakaz europejski, nie jest
właściwy do nadania mu biegu, przekazuje go właściwemu organowi sądowemu
i powiadamia o tym organ sądowy, który go wydał.

Art. 607zd. § 1. W razie orzeczenia przez polski sąd lub prokuratora środka
zapobiegawczego określonego w art. 272, art. 275, art. 275a lub art. 276 oraz jeżeli
zapewni to prawidłowy tok postępowania, sąd lub prokurator może wystąpić
o wykonanie tego orzeczenia do właściwego sądu lub innego organu państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, zwanego w niniejszym rozdziale „państwem
wykonania orzeczenia”, w którym oskarżony posiada legalne stałe miejsce pobytu,
o ile przebywa on w tym państwie lub oświadczy, że zamierza tam powrócić.
§ 2. Wystąpienie, o którym mowa w § 1, może być na wniosek oskarżonego
skierowane również do innego państwa członkowskiego niż państwo legalnego stałego
miejsca pobytu oskarżonego, za zgodą właściwego sądu lub innego organu tego
państwa.
§ 3. Wystąpienie, o którym mowa w § 1, sąd lub prokurator kieruje każdorazowo
wyłącznie do jednego państwa wykonania orzeczenia. Ponowne wystąpienie do
innego państwa wykonania orzeczenia może nastąpić jedynie w razie niewykonania
albo częściowego wykonania orzeczenia.
§ 4. Do poświadczonego za zgodność z oryginałem odpisu orzeczenia, o którym
mowa w § 1, dołącza się zaświadczenie zawierające informacje umożliwiające jego
prawidłowe wykonanie dotyczące: orzeczenia, osoby oskarżonego, środka
zapobiegawczego i kwalifikacji prawnej czynu.
§ 5. Zaświadczenie powinno zostać przetłumaczone na język urzędowy państwa
wykonania orzeczenia albo na inny język wskazany przez to państwo.
§ 6. Przekazanie odpisu orzeczenia oraz zaświadczenia, o którym mowa w § 4,
może nastąpić również z wykorzystaniem urządzeń służących do automatycznego
przesyłania danych, w sposób umożliwiający stwierdzenie autentyczności tych
dokumentów. Na żądanie właściwego sądu lub innego organu państwa wykonania
orzeczenia sąd lub prokurator przekazuje odpis orzeczenia oraz oryginał
zaświadczenia.
§ 7. W razie trudności w ustaleniu właściwego sądu lub innego organu państwa
wykonania orzeczenia sąd lub prokurator może również zwracać się do właściwych
jednostek organizacyjnych Europejskiej Sieci Sądowej.
§ 8. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zaświadczenia, o którym mowa w § 4, mając na uwadze konieczność udostępnienia
państwu wykonania orzeczenia wszelkich niezbędnych informacji umożliwiających
podjęcie prawidłowej decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia.

Art. 607ze. § 1. Do chwili otrzymania informacji o przejęciu wykonania
orzeczenia, o którym mowa w art. 607zd § 1, przez właściwy sąd lub inny organ
państwa wykonania orzeczenia, a także w razie otrzymania informacji o niemożności
lub odmowie wykonania orzeczenia przez właściwy sąd lub inny organ państwa
wykonania orzeczenia, o zaprzestaniu jego wykonywania przez ten organ, a także
w wypadku cofnięcia wystąpienia środek zapobiegawczy jest wykonywany w dalszym
ciągu przez właściwy organ.
§ 2. W razie otrzymania informacji o dostosowaniu środka zapobiegawczego do
prawa państwa wykonania orzeczenia i przed rozpoczęciem wykonywania tego środka w tym państwie sąd lub prokurator w ciągu 10 dni od dnia otrzymania informacji może
cofnąć wystąpienie, o którym mowa w art. 607zd § 1, mając na uwadze cele środka.

Art. 607zf. § 1. W razie zmiany lub uchylenia środka zapobiegawczego albo
zmiany obowiązków nałożonych na oskarżonego sąd lub prokurator niezwłocznie
zawiadamia o tym właściwy sąd lub inny organ państwa wykonania orzeczenia.
§ 2. Zawiadomienie, o którym mowa w § 1, może być przekazane również przy
użyciu urządzeń służących do automatycznego przesyłania danych, w sposób
umożliwiający stwierdzenie autentyczności przekazanych dokumentów.

Art. 607zg. Na postanowienie sądu lub prokuratora w sprawie wystąpienia do
właściwego sądu lub innego organu państwa wykonania orzeczenia zażalenie nie
przysługuje.

Art. 607zh. § 1. W razie wystąpienia państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, zwanego w niniejszym rozdziale „państwem wydania orzeczenia”,
o wykonanie orzeczenia wydanego w celu zapewnienia prawidłowego toku
postępowania i nakładającego na osobę, przeciwko której w tym państwie prowadzone
jest postępowanie karne, obowiązek:
1) stawiennictwa przed określonym organem,
2) powstrzymania się od opuszczania miejsca pobytu lub kraju,
3) informowania określonego organu o zmianie miejsca pobytu albo uzyskiwania
zgody na taką zmianę,
4) przebywania albo powstrzymania się od przebywania w określonych
środowiskach lub miejscach,
5) powstrzymania się od kontaktów z określonymi osobami lub zbliżania się do
określonych osób,
6) powstrzymania się od wykonywania czynności służbowych lub zawodu,
7) powstrzymania się od określonej działalności,
8) powstrzymania się od prowadzenia określonego rodzaju pojazdów
– orzeczenie to podlega wykonaniu przez prokuratora właściwego miejscowo ze
względu na legalne stałe miejsce pobytu tej osoby.
§ 2. Do orzeczenia, o którym mowa w § 1, lub jego odpisu poświadczonego za
zgodność z oryginałem powinno być dołączone zaświadczenie zawierające informacje
umożliwiające jego prawidłowe wykonanie.
§ 3. Jeżeli prokurator, do którego zostało skierowane wystąpienie, nie jest
właściwy do nadania mu biegu, przekazuje je właściwemu prokuratorowi
i zawiadamia o tym właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia.
§ 4. Na wniosek właściwego sądu lub innego organu państwa wydania
orzeczenia prokurator może wyrazić zgodę na wykonanie orzeczenia, o którym mowa
w § 1, wydanego wobec osoby określonej w tym paragrafie, nieposiadającej legalnego
stałego miejsca pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli w większym
stopniu zapewni to prawidłowy tok postępowania.
§ 5. Jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej, przy
wykonywaniu orzeczeń, o których mowa w § 1, stosuje się przepisy prawa polskiego.

Art. 607zi. § 1. Jeżeli państwo wydania orzeczenia nie przekazało wszystkich
informacji potrzebnych do podjęcia decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia,
prokurator wzywa właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia do ich
uzupełnienia we wskazanym terminie. W razie niedotrzymania terminu postanowienie
w przedmiocie wykonania orzeczenia wydaje się w oparciu o posiadane informacje.
§ 2. Jeżeli rodzaj albo sposób wykonania obowiązków są nieznane ustawie,
prokurator określa środek lub obowiązek według prawa polskiego, z uwzględnieniem
różnic na korzyść osoby, przeciwko której w państwie wydania orzeczenia
prowadzone jest postępowanie karne.

Art. 607zj. § 1. Postanowienie w przedmiocie wykonania orzeczenia, o którym
mowa w art. 607zh § 1, prokurator wydaje w terminie 30 dni od dnia otrzymania
orzeczenia wraz z zaświadczeniem.
§ 2. Na postanowienie prokuratora w przedmiocie wykonania orzeczenia,
o którym mowa w art. 607zh § 1, przysługuje zażalenie do sądu rejonowego, w okręgu
którego osoba, przeciwko której w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest
postępowanie karne, posiada legalne stałe miejsce pobytu. Sąd rozpoznaje zażalenie
na posiedzeniu, w którym ma prawo wziąć udział prokurator, osoba wymieniona
w zdaniu pierwszym, jeżeli przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, i jej
obrońca, jeżeli się na nie stawi. Jeżeli osoba wymieniona w zdaniu pierwszym nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie posiada obrońcy, prezes sądu
właściwego do rozpoznania zażalenia może jej wyznaczyć obrońcę z urzędu.
§ 3. Postępowanie w przedmiocie wykonania orzeczenia powinno zakończyć się
prawomocnie w terminie 60 dni od dnia otrzymania orzeczenia wraz
z zaświadczeniem.
§ 4. W wypadku gdy termin określony w § 3 nie może być dotrzymany, należy
zawiadomić właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia o przyczynie
opóźnienia i podać przewidywany termin wydania postanowienia.
§ 5. Do wykonania orzeczenia właściwego sądu lub innego organu państwa
wydania orzeczenia prokurator przystępuje niezwłocznie

Art. 607zk. § 1. Odmawia się wykonania orzeczenia, o którym mowa
w art. 607zh § 1, jeżeli:
1) czyn, w związku z którym zastosowano środek zapobiegawczy, nie stanowi
przestępstwa według prawa polskiego;
2) osoba, przeciwko której w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest
postępowanie karne, nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
chyba że istnieją podstawy do uznania, że na nie powróci.
§ 2. Przepisu § 1 pkt 1 nie stosuje się, jeżeli czyn nie stanowi przestępstwa
z powodu braku lub odmiennego uregulowania w prawie polskim odpowiednich opłat,
podatków, ceł lub zasad obrotu dewizowego.
§ 3. Można odmówić wykonania orzeczenia, o którym mowa w art. 607zh § 1,
jeżeli:
1) pomimo wezwania przez prokuratora do uzupełnienia informacji we wskazanym
terminie do orzeczenia nie dołączono zaświadczenia, o którym mowa
w art. 607zh § 2, albo zaświadczenie to jest niekompletne lub w sposób
oczywisty niezgodne z treścią orzeczenia;
2) przekazane do wykonania orzeczenie dotyczy tego samego czynu tej samej
osoby, co do której postępowanie karne zostało prawomocnie zakończone
w państwie członkowskim Unii Europejskiej, a osoba ta odbywa karę lub ją
odbyła albo kara nie może być wykonana według prawa państwa, w którym
zapadł wyrok skazujący;
3) według prawa polskiego nastąpiło przedawnienie wykonania kary,
a przestępstwo, którego to dotyczy, podlegało jurysdykcji sądów polskich;
4) orzeczenie dotyczy przestępstwa, które według prawa polskiego zostało
popełnione w całości albo w części na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak
również na polskim statku wodnym lub powietrznym;
5) osoba, przeciwko której w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest
postępowanie karne, z powodu wieku nie ponosi według prawa polskiego
odpowiedzialności karnej za czyn będący podstawą wydania orzeczenia;
6) osoba, przeciwko której w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest
postępowanie karne, korzysta z immunitetu, zgodnie z którym niemożliwy jest
nadzór nad przestrzeganiem nałożonych obowiązków;
7) orzeczenie dotyczy wyłącznie obowiązków innych niż określone w art. 607zh
§ 1;
8) orzeczenie zostało przekazane pomimo niespełnienia warunków przewidzianych
w art. 607zh § 4;
9) przestępstwo, którego dotyczy orzeczenie, w wypadku jurysdykcji polskich
sądów karnych podlegałoby darowaniu na mocy amnestii;
10) pomimo niestosowania się osoby, przeciwko której w państwie wydania
orzeczenia prowadzone jest postępowanie karne, do wymagań określonych
w orzeczeniu nie jest możliwe przekazanie jej z terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania.
§ 4. W wypadku wskazanym w § 3 pkt 10, gdy przemawiają za tym szczególne
względy, prokurator, w uzgodnieniu z właściwym sądem lub innym organem państwa
wydania orzeczenia, może orzec o wykonaniu orzeczenia.
§ 5. W wypadkach przewidzianych w § 1 pkt 2 oraz w § 3 pkt 1, 2 i 7 prokurator
przed podjęciem decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia informuje
o możliwości odmowy wykonania orzeczenia właściwy sąd lub inny organ państwa
wydania orzeczenia.

Art. 607zl. § 1. W razie otrzymania od właściwego sądu lub innego organu
państwa wydania orzeczenia informacji o tym, iż orzeczenie przekazane do wykonania
nie podlega dalszemu wykonaniu, prokurator niezwłocznie wydaje postanowienie
o zaprzestaniu wykonywania orzeczenia.
§ 2. Jeżeli dalsze wykonywanie orzeczenia nie jest możliwe z przyczyn
faktycznych lub prawnych, prokurator niezwłocznie wydaje postanowienie o zaprzestaniu wykonywania orzeczenia i zawiadamia właściwy sąd lub inny organ
państwa wydania orzeczenia.
§ 3. W razie otrzymania od właściwego sądu lub innego organu państwa wydania
orzeczenia informacji o zmianie obowiązku nałożonego na osobę, przeciwko której
w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest postępowanie karne, prokurator
rozpoznaje sprawę wykonania zmienionego orzeczenia na zasadach określonych
w niniejszym rozdziale. Przepisu art. 607zk nie stosuje się, z wyjątkiem § 1 pkt 2 i § 3
pkt 7.

Art. 607zm. § 1. O treści postanowienia w przedmiocie wykonania orzeczenia,
o którym mowa w art. 607zh § 1, o wniesieniu środka odwoławczego od tego
postanowienia, o istotnych orzeczeniach zapadłych w trakcie postępowania, jak
również w razie zmiany legalnego stałego miejsca pobytu przez osobę, przeciwko
której w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest postępowanie karne,
zawiadamia się niezwłocznie właściwy sąd lub inny organ państwa wydania
orzeczenia.
§ 2. Prokurator zawiadamia niezwłocznie właściwy sąd lub inny organ państwa
wydania orzeczenia o wszelkich okolicznościach mających wpływ na jego wykonanie.
Zawiadomienie następuje w formie zaświadczenia zawierającego informacje
dotyczące osoby określonej w § 1 oraz naruszonego obowiązku.
§ 3. W razie ustania przyczyn, na skutek których obowiązek został zastosowany,
lub powstania przyczyn uzasadniających jego uchylenie lub zmianę prokurator może
wystąpić do właściwego sądu lub innego organu państwa wydania orzeczenia o jego
uchylenie lub zmianę.
§ 4. Zawiadomienia, o których mowa w § 1 i 2 oraz wystąpienie, o którym mowa
w § 3, mogą być przekazane również przy użyciu urządzeń służących do
automatycznego przesyłania danych, w sposób umożliwiający stwierdzenie
autentyczności przekazanych dokumentów.
§ 5. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zaświadczenia, o którym mowa w § 2, mając na uwadze konieczność udostępnienia
państwu wydania orzeczenia wszelkich niezbędnych informacji umożliwiających
podjęcie prawidłowej decyzji.

Art. 607zn. Koszty związane z wykonaniem orzeczenia, o którym mowa
w art. 607zh § 1, ponosi Skarb Państwa

art. 608. więcej Art. 608. § 1. W razie prawomocnego skazania obywatela polskiego przez sąd
państwa obcego na karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu albo
prawomocnego orzeczenia wobec obywatela polskiego środka polegającego na
pozbawieniu wolności, Minister Sprawiedliwości może wystąpić do właściwego
organu tego państwa z wnioskiem o przejęcie skazanego albo osoby, wobec której
orzeczono środek, w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub środka
w Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. W razie prawomocnego skazania przez sąd państwa obcego obywatela
polskiego, osoby mającej miejsce stałego pobytu, posiadającej mienie lub prowadzącej
działalność zawodową na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na grzywnę lub
w razie prawomocnego orzeczenia wobec niej zakazu zajmowania określonego
stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej
działalności gospodarczej, zakazu prowadzenia pojazdów, przepadku albo środka
zabezpieczającego nie polegającego na pozbawieniu wolności, Minister
Sprawiedliwości może wystąpić do właściwego organu tego państwa z wnioskiem
o przejęcie orzeczenia do wykonania w Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 3. Przed wystąpieniem z wnioskiem, o którym mowa w § 1 lub 2, Minister
Sprawiedliwości zwraca się do właściwego sądu o wydanie postanowienia
w przedmiocie dopuszczalności przejęcia orzeczenia do wykonania w Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 609. więcej Art. 609. § 1. W razie otrzymania wniosku państwa obcego o wykonanie wobec
obywatela polskiego lub osoby mającej miejsce stałego pobytu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności lub
środka polegającego na pozbawieniu wolności, Minister Sprawiedliwości zwraca się
do właściwego sądu o wydanie postanowienia w przedmiocie dopuszczalności
przejęcia orzeczenia do wykonania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. W razie otrzymania wniosku państwa obcego o wykonanie wobec obywatela
polskiego, osoby mającej miejsce stałego pobytu, posiadającej mienie lub prowadzącej działalność zawodową w Rzeczypospolitej Polskiej prawomocnie orzeczonej
grzywny, zakazu zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego
zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej, zakazu prowadzenia
pojazdów, przepadku albo środka zabezpieczającego nie polegającego na pozbawieniu
wolności, Minister Sprawiedliwości zwraca się do właściwego sądu o wydanie
postanowienia w przedmiocie dopuszczalności przejęcia orzeczenia do wykonania
w Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 3. Jeżeli orzeczenie, którego wniosek dotyczy, nie jest prawomocne lub osoba
objęta wnioskiem określonym w § 1 nie jest obywatelem polskim lub nie ma na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca stałego pobytu, Minister Sprawiedliwości zwraca wniosek.

art. 610. więcej Art. 610. § 1. W razie prawomocnego skazania cudzoziemca przez sąd polski na
karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu albo prawomocnego orzeczenia
wobec niego środka polegającego na pozbawieniu wolności, Minister Sprawiedliwości
może wystąpić do właściwego organu państwa, którego skazany albo osoba, wobec
której orzeczono środek, jest obywatelem, z wnioskiem o przejęcie go w celu odbycia
kary lub wykonania środka.
§ 2. Przed wystąpieniem z wnioskiem, o którym mowa w § 1, Minister
Sprawiedliwości zwraca się do właściwego sądu o wydanie postanowienia
w przedmiocie dopuszczalności przekazania orzeczenia do wykonania za granicą.
§ 3. W razie otrzymania wniosku państwa obcego o przejęcie cudzoziemca
prawomocnie skazanego przez sąd polski na karę pozbawienia wolności podlegającą
wykonaniu albo wobec którego prawomocnie orzeczono środek polegający na
pozbawieniu wolności, Minister Sprawiedliwości zwraca się do właściwego sądu
o wydanie postanowienia w przedmiocie dopuszczalności przekazania orzeczenia do
wykonania za granicą.
§ 4. W razie prawomocnego skazania przez sąd polski osoby mającej miejsce
stałego pobytu za granicą albo posiadającej mienie lub prowadzącej działalność
zawodową za granicą na grzywnę lub prawomocnego orzeczenia wobec niej zakazu
zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub
prowadzenia określonej działalności gospodarczej, zakazu prowadzenia pojazdów,
przepadku albo środka zabezpieczającego nie polegającego na pozbawieniu wolności,
sąd właściwy do wykonania kary lub środka może wystąpić za pośrednictwem Ministra Sprawiedliwości do właściwego organu państwa, na terytorium którego
skazany lub osoba, wobec której orzeczono środek, stale przebywa, posiada mienie
lub prowadzi działalność, z wnioskiem o wykonanie orzeczenia.
§ 5. W razie otrzymania wniosku państwa obcego o przejęcie do wykonania
prawomocnego skazania przez sąd polski osoby mającej miejsce stałego pobytu w tym
państwie albo posiadającej mienie lub prowadzącej działalność zawodową w tym
państwie na grzywnę lub prawomocnego orzeczenia wobec niej zakazu zajmowania
określonego stanowiska, zakazu wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia
określonej działalności gospodarczej, zakazu prowadzenia pojazdów, przepadku albo
środka zabezpieczającego nie polegającego na pozbawieniu wolności, Minister
Sprawiedliwości zwraca się do właściwego sądu o wydanie postanowienia
w przedmiocie dopuszczalności przekazania orzeczenia do wykonania za granicą.

art. 611. więcej Art. 611. § 1. Właściwy do rozpoznania spraw określonych w art. 608 § 3
w związku z § 1 i art. 609 § 1 jest sąd okręgowy, w którego okręgu skazany ostatnio
stale mieszkał lub czasowo przebywał.
§ 2. Właściwy do rozpoznania spraw określonych w art. 608 § 3 w związku
z § 2, art. 609 § 2 i art. 610 § 5 jest sąd rejonowy, w którego okręgu skazany stale
mieszkał lub czasowo przebywał, a jeżeli tego nie ustalono, gdzie znajduje się mienie
nadające się do egzekucji lub też skazany prowadzi działalność objętą zakazem.
§ 3. Właściwy do rozpoznania spraw określonych w art. 610 § 2 i 3 jest sąd
okręgowy, w którego okręgu wydano orzeczenie, którego wniosek dotyczy.
§ 4. Jeżeli nie można ustalić właściwości według zasad określonych w § 1,
sprawę rozpoznaje Sąd Okręgowy w Warszawie.
§ 5. Jeżeli nie można ustalić właściwości według zasad określonych w § 2,
sprawę rozpoznaje sąd właściwy dla dzielnicy Śródmieście miasta stołecznego
Warszawy.

Art. 611a. § 1. Sąd rozpoznaje sprawę dopuszczalności przejęcia lub
przekazania orzeczenia do wykonania na posiedzeniu, w którym ma prawo wziąć
udział prokurator i skazany, jeżeli przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
oraz obrońca skazanego, jeżeli się na nie stawi. Jeżeli skazany, który nie przebywa na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie posiada obrońcy, prezes sądu właściwego
do rozpoznania sprawy może mu wyznaczyć obrońcę z urzędu.
§ 2. Jeżeli dane zawarte we wniosku są niewystarczające, sąd może zarządzić ich
uzupełnienie. W tym celu sąd może odroczyć rozpoznanie sprawy.
§ 3. Jeżeli sąd wydał postanowienie o niedopuszczalności przejęcia lub
przekazania orzeczenia do wykonania, przejęcie ani przekazanie nie może nastąpić.
§ 4. W wypadku określonym w art. 610 § 4 sąd wydaje postanowienie
o wystąpieniu z wnioskiem do organu obcego państwa o przejęcie orzeczenia do
wykonania.
§ 5. Na postanowienie sądu w przedmiocie przejęcia lub przekazania orzeczenia
do wykonania przysługuje zażalenie.
§ 6. Jeżeli postępowanie dotyczy przejęcia orzeczenia do wykonania, sąd może
orzec środek zapobiegawczy.

Art. 611b. § 1. Przejęcie orzeczenia do wykonania w Rzeczypospolitej Polskiej
jest niedopuszczalne, jeżeli:
1) orzeczenie nie jest prawomocne albo nie podlega wykonaniu;
2) wykonanie orzeczenia mogłoby naruszać suwerenność, bezpieczeństwo lub
porządek prawny Rzeczypospolitej Polskiej;
3) skazany na karę pozbawienia wolności lub osoba, wobec której orzeczono środek
polegający na pozbawieniu wolności, nie wyraża zgody na przejęcie;
4) skazany na grzywnę albo wobec którego orzeczono przepadek, niezamieszkujący
na stałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie posiada mienia na jej
terytorium;
5) czyn wskazany we wniosku nie stanowi czynu zabronionego według prawa
polskiego;
6) zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 604 § 1 pkt 2, 3 i 5.
§ 2. Przekazanie orzeczenia do wykonania w państwie obcym jest
niedopuszczalne, jeżeli:
1) orzeczenie nie jest prawomocne albo nie podlega wykonaniu;
2) skazany na karę pozbawienia wolności lub osoba, wobec której orzeczono środek
polegający na pozbawieniu wolności, nie wyraża zgody na przekazanie;
3) skazany na karę pozbawienia wolności lub osoba, wobec której orzeczono środek
polegający na pozbawieniu wolności, jest osobą określoną w art. 604 § 1 pkt 1;
4) zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 604 § 1 pkt 3 i 5.

Art. 611c. § 1. Po przejęciu orzeczenia do wykonania sąd określa kwalifikację
prawną czynu według prawa polskiego oraz karę i środek podlegające wykonaniu.
§ 2. Określając karę lub środek podlegające wykonaniu, sąd stosuje odpowiednio
przepis art. 114 § 4 Kodeksu karnego.
§ 3. Określając wysokość grzywny, sąd dokonuje przeliczenia wysokości
grzywny orzeczonej kwotowo lub wysokości stawki dziennej, określonych w obcej
walucie, według kursu średniego walut określonego przez Narodowy Bank Polski na
dzień wydania orzeczenia w państwie obcym. Jeżeli grzywnę wymierzono kwotowo,
kwota grzywny nie może przekroczyć iloczynu wysokości stawki dziennej i ilości
stawek dziennych.
§ 4. Sąd rozpoznaje sprawę na posiedzeniu. Przepisy art. 352 oraz 611a § 1
i 5 stosuje się odpowiednio.

Art. 611d. § 1. Jeżeli w toku postępowania zajdą okoliczności uzasadniające
wydanie orzeczenia o zabezpieczeniu majątkowym z uwagi na grożący przepadek
przedmiotów albo mienia stanowiącego korzyść majątkową osiągniętą z popełnienia
przestępstwa, a przedmioty te lub składniki tego mienia znajdują się na terytorium
państwa obcego, sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator, może
wystąpić za pośrednictwem Ministra Sprawiedliwości do właściwego organu tego
państwa o zabezpieczenie przedmiotów lub mienia zagrożonych przepadkiem.
§ 2. Jeżeli organ państwa obcego zwróci się o wykonanie prawomocnego
orzeczenia o zabezpieczeniu mienia, gdy mienie podlegające zabezpieczeniu znajduje
się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, właściwy do wykonania orzeczenia jest
sąd rejonowy lub prokurator, w którego okręgu znajduje się to mienie.

Art. 611e. Jeżeli skazany prawomocnym wyrokiem albo wobec którego
prawomocnie orzeczono środek, opuści terytorium państwa skazania, udając się na
terytorium państwa, którego jest obywatelem, zanim odbędzie orzeczoną karę albo
zanim zostanie wykonany orzeczony wobec niego środek, przepisy niniejszego
rozdziału stosuje się odpowiednio. Przepisów art. 611b § 1 pkt 3 oraz § 2 pkt 2 nie
stosuje się.

Art. 611f. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio do przejęcia
lub przekazania do wykonania orzeczeń o karach pieniężnych.

Art. 611fa. § 1. W razie prawomocnego orzeczenia przez sąd polski wobec
obywatela polskiego lub cudzoziemca grzywny, nawiązki, świadczenia pieniężnego
lub zasądzenia od sprawcy kosztów procesu sąd może wystąpić o jego wykonanie
bezpośrednio do właściwego sądu lub innego organu państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, zwanego w niniejszym rozdziale „państwem wykonania orzeczenia”,
w którym sprawca posiada mienie lub osiąga dochody albo ma stałe lub czasowe
miejsce pobytu.
§ 2. Wystąpienie, o którym mowa w § 1, każdorazowo sąd kieruje wyłącznie do
jednego państwa wykonania orzeczenia. Ponowne wystąpienie do innego państwa
wykonania orzeczenia może nastąpić jedynie w razie niewykonania albo częściowego
wykonania orzeczenia.
§ 3. Do poświadczonego za zgodność z oryginałem odpisu orzeczenia, o którym
mowa w § 1, dołącza się zaświadczenie zawierające wszystkie istotne informacje
umożliwiające jego prawidłowe wykonanie.
§ 4. Zaświadczenie powinno zostać przetłumaczone na język urzędowy państwa
wykonania orzeczenia albo na inny język wskazany przez to państwo.
§ 5. Przekazanie odpisu orzeczenia oraz zaświadczenia, o którym mowa w § 3,
może nastąpić również z wykorzystaniem urządzeń służących do automatycznego
przesyłania danych, w sposób umożliwiający stwierdzenie autentyczności tych
dokumentów. Na żądanie właściwego sądu lub innego organu państwa wykonania
orzeczenia sąd przekazuje odpis orzeczenia oraz oryginał zaświadczenia.
§ 6. W razie trudności w ustaleniu właściwego sądu lub innego organu państwa
wykonania orzeczenia sąd może również zwracać się do właściwych jednostek
organizacyjnych Europejskiej Sieci Sądowej.
§ 7. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zaświadczenia, o którym mowa w § 3, obejmujący szczegółowe informacje dotyczące
przekazanego do wykonania orzeczenia, w tym informacje o każdej wpłacie
dokonanej na poczet orzeczonej kary, środka karnego, środka kompensacyjnego lub kosztów procesu oraz o ewentualnej zgodzie na zamianę grzywny na pracę społecznie
użyteczną, wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności lub inny środek, mając
na uwadze konieczność udostępnienia państwu wykonania orzeczenia wszelkich
niezbędnych informacji umożliwiających podjęcie prawidłowej decyzji
w przedmiocie wykonania orzeczenia.

Art. 611fb. § 1. Kwoty uzyskane z egzekucji orzeczeń, o których mowa
w art. 611fa § 1, przypadają państwu wykonania orzeczenia.
§ 2. Minister Sprawiedliwości może zawrzeć z odpowiednim organem państwa
wykonania orzeczenia porozumienie przewidujące podział kwot uzyskanych
z egzekucji orzeczeń, o których mowa w § 1.
§ 3. W wypadku zawarcia porozumienia, o którym mowa w § 2, sąd wzywa
właściwy sąd lub inny organ państwa wykonania orzeczenia do przekazania całości
albo części wyegzekwowanej kwoty na rachunek bankowy tego sądu lub rachunek
bankowy innego wskazanego podmiotu. Przekazana na rachunek sądu kwota uzyskana
z egzekucji środka karnego lub środka kompensacyjnego orzeczonego na rzecz
pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej albo wskazanej w orzeczeniu instytucji,
stowarzyszenia, fundacji lub organizacji społecznej zostaje następnie przekazana tej
osobie lub podmiotowi.

Art. 611fc. § 1. W razie wystąpienia o wykonanie orzeczenia, o którym mowa
w art. 611fa § 1, postępowanie wykonawcze zawiesza się.
§ 2. Po otrzymaniu informacji o wykonaniu orzeczenia sąd podejmuje
zawieszone postępowanie i umarza je. Postępowanie umarza się również, jeżeli
w stosunku do sprawcy zapadło w innym państwie członkowskim i zostało wykonane
prawomocne orzeczenie co do tego samego czynu.
§ 3. W razie otrzymania informacji o niemożności wykonania orzeczenia
w całości albo części z powodów innych niż wskazane w § 2 zdanie drugie sąd
podejmuje zawieszone postępowanie celem jego dalszego prowadzenia.

Art. 611fd. § 1. W razie uchylenia orzeczenia na skutek kasacji albo wznowienia
postępowania, darowania kary, przedawnienia jej wykonania lub też w razie
wystąpienia innych okoliczności skutkujących niemożnością wykonania orzeczenia,
o którym mowa w art. 611fa § 1, sąd niezwłocznie zawiadamia o tym właściwy sąd
lub inny organ państwa wykonania orzeczenia.
§ 2. Sąd zawiadamia niezwłocznie właściwy sąd lub inny organ państwa
wykonania orzeczenia o każdej wpłacie dokonanej na poczet orzeczonej kary,
środków karnych, środków kompensacyjnych lub kosztów procesu, o których mowa
w art. 611fa § 1, a także o orzeczonym przepadku.

Art. 611fe. Sąd rozpoznaje sprawę wystąpienia do właściwego sądu lub innego
organu państwa wykonania orzeczenia na posiedzeniu, w którym ma prawo wziąć
udział prokurator, pokrzywdzony lub inna osoba albo podmiot uprawniony, o których
mowa w art. 611fb § 3, sprawca, jeżeli przebywa na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej i jego obrońca, jeżeli się na nie stawi. Na postanowienie sądu zażalenie nie
przysługuje.

Art. 611ff. § 1. W razie wystąpienia państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
zwanego w niniejszym rozdziale „państwem wydania orzeczenia”, o wykonanie
prawomocnego orzeczenia o karach o charakterze pieniężnym, orzeczenie to podlega
wykonaniu przez sąd rejonowy, w okręgu którego sprawca posiada mienie lub osiąga
dochody, albo ma stałe lub czasowe miejsce pobytu. W rozumieniu przepisów
niniejszego rozdziału „karą o charakterze pieniężnym” jest obowiązek uiszczenia
przez sprawcę określonych w orzeczeniu:
1) kwoty pieniężnej jako kary za popełnione przestępstwo;
2) zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego, jeżeli nie mógł on w ramach
postępowania karnego dochodzić roszczeń o charakterze cywilnym;
3) kwoty pieniężnej na rzecz funduszu publicznego lub organizacji pomocy ofiarom
przestępstw;
4) kosztów procesu.
§ 2. Do orzeczenia, o którym mowa w § 1, lub jego odpisu poświadczonego za
zgodność z oryginałem powinno być dołączone zaświadczenie zawierające wszystkie
istotne informacje umożliwiające jego prawidłowe wykonanie.
§ 3. Do wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwa wydania
orzeczenia sąd przystępuje niezwłocznie.
§ 4. Jeżeli sąd, do którego zostało skierowane orzeczenie, nie jest właściwy do
nadania mu biegu, przekazuje je właściwemu sądowi i powiadamia o tym właściwy
sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia.
§ 5. Jeżeli orzeczenie, o którym mowa w § 1, dotyczy czynów, które nie zostały
popełnione na terytorium państwa wydania orzeczenia i podlegają jurysdykcji sądów
polskich, sąd może postanowić o obniżeniu wysokości podlegającej egzekucji kary
o charakterze pieniężnym do maksymalnej wysokości kary lub środka karnego jakie
mogłyby być orzeczone za takie same czyny według prawa polskiego.
§ 6. Jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej, przy
wykonywaniu orzeczeń, o których mowa w § 1, stosuje się przepisy prawa polskiego.
Przepis art. 611c § 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 611fg. Można odmówić wykonania orzeczenia, o którym mowa
w art. 611ff § 1, jeżeli:
1) czyn, w związku z którym wydano to orzeczenie, nie stanowi przestępstwa
według prawa polskiego, chyba że zgodnie z prawem państwa wydania
orzeczenia jest to przestępstwo wymienione w art. 607w lub zgodnie z prawem
państwa wydania orzeczenia jest to przestępstwo:
a) popełnione z użyciem przemocy na osobie lub gróźb karalnych,
b) popełnione w związku z imprezą masową,
c) przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji,
d) kradzieży,
e) zniszczenia lub uszkodzenia mienia,
f) przemytu towarów,
g) przeciwko prawom własności intelektualnej,
h) określone w celu wykonania wynikających z aktów prawnych przyjętych
przez właściwe instytucje Unii Europejskiej zobowiązań do ustanowienia
sankcji w prawie wewnętrznym państw członkowskich, jednakże wyłącznie
w granicach, w jakich zobowiązanie to zostało w tych aktach określone;
2) do orzeczenia nie dołączono zaświadczenia o którym mowa w art. 611ff § 2, albo
zaświadczenie to jest niekompletne lub w sposób oczywisty jest niezgodne
z treścią orzeczenia;
3) przekazane do wykonania orzeczenie dotyczy tego samego czynu tej samej osoby
co do której postępowanie karne zostało prawomocnie zakończone w państwie członkowskim, a orzeczenie w zakresie kary o charakterze pieniężnym zostało
wykonane;
4) według prawa polskiego nastąpiło przedawnienie wykonania kary,
a przestępstwa, których to dotyczy, podlegały jurysdykcji sądów polskich;
5) orzeczenie dotyczy przestępstw, które według prawa polskiego zostały
popełnione w całości albo w części na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak
również na polskim statku wodnym lub powietrznym;
6) orzeczenie dotyczy przestępstw popełnionych poza terytorium państwa wydania
orzeczenia, a prawo polskie nie dopuszcza ścigania takiego rodzaju przestępstw,
jeżeli zostały one popełnione poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
7) sprawca nie podlega jurysdykcji polskich sądów karnych, lub też brak jest
wymaganego zezwolenia na jego ściganie;
8) osoba, której dotyczy orzeczenie, z powodu wieku nie ponosi według prawa
polskiego odpowiedzialności karnej za czyny będące podstawą wydania
orzeczenia;
9) z treści zaświadczenia, o którym mowa w art. 611ff § 2, wynika, iż osoba, której
dotyczy orzeczenie, nie została należycie pouczona o możliwości i prawie do
zaskarżenia tego orzeczenia;
10) z treści zaświadczenia, o którym mowa w art. 611ff § 2, wynika, że orzeczenie
zostało wydane pod nieobecność sprawcy, chyba że:
a) sprawcę wezwano do udziału w postępowaniu lub w inny sposób
zawiadomiono o terminie i miejscu rozprawy albo posiedzenia, pouczając,
że niestawiennictwo nie stanowi przeszkody dla wydania orzeczenia albo
sprawca miał obrońcę, który był obecny na rozprawie lub posiedzeniu,
b) po doręczeniu sprawcy odpisu orzeczenia wraz z pouczeniem
o przysługującym mu prawie, terminie i sposobie złożenia w państwie
wydania nakazu wniosku o przeprowadzenie z jego udziałem nowego
postępowania sądowego w tej samej sprawie, sprawca w ustawowym
terminie nie złożył takiego wniosku albo oświadczył, że nie kwestionuje
orzeczenia;
11) przestępstwo, którego dotyczy orzeczenie, w wypadku jurysdykcji polskich
sądów karnych, podlega darowaniu na mocy amnestii;
12) orzeczenie dotyczy kary o charakterze pieniężnym niższej niż 70 euro lub niższej
niż równowartość tej kwoty w innej walucie.

Art. 611fh. § 1. Sąd rozpoznaje sprawę wykonania orzeczenia o karach
o charakterze pieniężnym na posiedzeniu, w którym ma prawo wziąć udział
prokurator, sprawca, jeżeli przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, i jego
obrońca, jeżeli się na nie stawi. Jeżeli sprawca, który nie przebywa na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, nie posiada obrońcy, prezes sądu właściwego do
rozpoznania sprawy może mu wyznaczyć obrońcę z urzędu.
§ 2. Na postanowienie sądu w przedmiocie wykonania orzeczenia o karach
o charakterze pieniężnym przysługuje zażalenie.
§ 3. Prawomocne orzeczenie o karach o charakterze pieniężnym wraz
z dołączonym zaświadczeniem, o którym mowa w art. 611ff § 2, stanowi tytuł
egzekucyjny i podlega wykonaniu w Rzeczypospolitej Polskiej po wydaniu
postanowienia o jego wykonaniu.
§ 4. Jeżeli informacje przekazane przez państwo wydania orzeczenia nie są
wystarczające do podjęcia decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia o karach
o charakterze pieniężnym, sąd wzywa właściwy sąd lub inny organ państwa wydania
orzeczenia do ich uzupełnienia we wskazanym terminie.
§ 5. W razie niedotrzymania terminu, o którym mowa w § 4, postanowienie
w przedmiocie wykonania orzeczenia wydaje się w oparciu o informacje przekazane
wcześniej.

Art. 611fi. § 1. Kwota uzyskana z tytułu wykonania orzeczenia, o którym mowa
w art. 611ff § 1, stanowi dochód budżetu państwa.
§ 2. Minister Sprawiedliwości może zawrzeć z odpowiednim organem państwa
wydania orzeczenia porozumienie przewidujące podział kwot uzyskanych
z wykonania orzeczenia, o którym mowa w § 1.
§ 3. W wypadku zawarcia porozumienia, o którym mowa w § 2, sąd, na
wezwanie właściwego sądu lub innego organu państwa wydania orzeczenia,
przekazuje całość albo część kwoty uzyskanej z tytułu wykonania orzeczenia, zgodnie
z porozumieniem.

Art. 611fj. § 1. Jeżeli sprawca lub inna osoba przedstawi dowód uiszczenia
w całości albo części kar o charakterze pieniężnym, o których mowa w podlegającym wykonaniu orzeczeniu, sąd, przed wydaniem postanowienia w przedmiocie
wykonania tego orzeczenia, wzywa właściwy sąd lub inny organ państwa wydania
orzeczenia do potwierdzenia dokonanej wpłaty.
§ 2. Kwoty uprzednio uzyskane na poczet kary w państwie wydania lub
wykonania orzeczenia są odliczane od kwoty, która ma być wyegzekwowana.

Art. 611fk. W razie otrzymania od właściwego sądu lub innego organu państwa
wydania orzeczenia informacji o tym, iż orzeczenie przekazane do wykonania nie
podlega dalszemu wykonaniu, sąd wydaje niezwłocznie postanowienie o umorzeniu
postępowania wykonawczego.

Art. 611fl. O treści postanowienia w przedmiocie wykonania orzeczenia
o karach o charakterze pieniężnym, jak również o zakończeniu postępowania
egzekucyjnego, a także o zamianie kary o charakterze pieniężnym na pracę społecznie
użyteczną lub o wykonaniu zastępczej kary pozbawienia wolności, jeżeli prawo
polskie dopuszcza taką możliwość, powiadamia się niezwłocznie właściwy sąd lub
inny organ państwa wydania orzeczenia. Powiadomienie to może być przekazane
również przy użyciu urządzeń służących do automatycznego przesyłania danych,
w sposób umożliwiający stwierdzenie autentyczności przekazanych dokumentów.

Art. 611fm. Koszty związane z wykonaniem orzeczenia, o którym mowa
w art. 611ff § 1, ponosi Skarb Państwa.

Art. 611fn. § 1. W razie prawomocnego orzeczenia przez sąd polski wobec
obywatela polskiego lub cudzoziemca przepadku, sąd może wystąpić o jego
wykonanie bezpośrednio do właściwego sądu lub innego organu państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, zwanego w niniejszym rozdziale „państwem
wykonania orzeczenia”, w którym sprawca posiada mienie lub osiąga dochody,
a w razie niemożności jego ustalenia, państwa, w którym ma stałe lub czasowe miejsce
pobytu.
§ 2. Wystąpienie, o którym mowa w § 1, sąd każdorazowo kieruje wyłącznie do
jednego państwa wykonania orzeczenia, z zastrzeżeniem § 3 i 4.
§ 3. Jeżeli wystąpienie dotyczy określonych składników mienia, może ono
nastąpić do więcej niż jednego państwa wykonania orzeczenia, jeżeli istnieje
prawdopodobieństwo, że:
1) określone składniki mienia znajdują się w więcej niż jednym państwie wykonania orzeczenia lub w jednym z wielu państw wykonania orzeczenia lub
2) postępowanie wykonawcze będzie prowadzone w więcej niż jednym państwie
wykonania orzeczenia.
§ 4. Jeżeli wystąpienie dotyczy kwoty pieniężnej, może być skierowane do
więcej niż jednego państwa wykonania orzeczenia, jeżeli mienie, co do którego może
nastąpić przepadek, nie zostało zabezpieczone na podstawie postanowienia, o którym
mowa w art. 589g § 1, lub gdy jego wartość nie jest wystarczająca do
wyegzekwowania kwoty pieniężnej, co do której orzeczono przepadek, lub gdy
przemawia za tym dobro postępowania.
§ 5. Do poświadczonego za zgodność z oryginałem odpisu orzeczenia, o którym
mowa w § 1, dołącza się zaświadczenie zawierające wszystkie istotne informacje
umożliwiające jego prawidłowe wykonanie.
§ 6. Zaświadczenie powinno zostać przetłumaczone na język urzędowy państwa
wykonania orzeczenia albo na inny język wskazany przez to państwo.
§ 7. Przekazanie odpisu orzeczenia oraz zaświadczenia, o którym mowa w § 5,
może nastąpić również z wykorzystaniem urządzeń służących do automatycznego
przesyłania danych, w sposób umożliwiający stwierdzenie autentyczności tych
dokumentów. Na żądanie właściwego sądu lub innego organu państwa wykonania
orzeczenia sąd przekazuje odpis orzeczenia oraz oryginał zaświadczenia.
§ 8. W razie trudności w ustaleniu właściwego sądu lub innego organu państwa
wykonania orzeczenia sąd może również zwracać się do właściwych jednostek
organizacyjnych Europejskiej Sieci Sądowej.
§ 9. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zaświadczenia, o którym mowa w § 5, zawierając w nim szczegółowe informacje
dotyczące przekazanego do wykonania orzeczenia, w tym informacje o każdej wpłacie
dokonanej na poczet orzeczonego przepadku kwoty pieniężnej, przepadku
równowartości przedmiotów lub przepadku równowartości korzyści majątkowej oraz
o ewentualnej zgodzie na wykonanie przepadku przez zapłatę jego równowartości
pieniężnej, o zgodzie na przekazanie mienia innego niż pieniądze oraz o zastępczych formach wykonania przepadku, mając na uwadze konieczność udostępnienia państwu
wykonania orzeczenia wszelkich niezbędnych informacji umożliwiających podjęcie
prawidłowej decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia.

Art. 611fo. § 1. Jeżeli kwota uzyskana z tytułu wykonania orzeczeń, o których
mowa w art. 611fn § 1, przewyższa równowartość 10 000 euro, sąd wzywa właściwy
sąd lub inny organ państwa wykonania orzeczenia do przekazania połowy uzyskanej
kwoty na rachunek bankowy tego sądu.
§ 2. Jeżeli wystąpienie obejmuje przepadek kwoty pieniężnej, sąd może wezwać
właściwy sąd lub inny organ państwa wykonania orzeczenia do przekazania mienia
innego niż pieniądze, uzyskanego z tytułu wykonania orzeczenia objętego
wystąpieniem.
§ 3. Minister Sprawiedliwości może zawrzeć z odpowiednim organem państwa
wykonania orzeczenia porozumienie co do sposobu wykonania orzeczenia przepadku,
w szczególności przewidując odmienny podział kwot uzyskanych z egzekucji
orzeczeń, o których mowa w § 1.
§ 4. W wypadku zawarcia porozumienia, o którym mowa w § 3, sąd wzywa
właściwy sąd lub inny organ państwa wykonania orzeczenia do przekazania całości
albo części wyegzekwowanej kwoty lub mienia innego niż pieniądze, uzyskanych
z tytułu wykonania orzeczenia, zgodnie z porozumieniem.

Art. 611fp. Wystąpienie o wykonanie orzeczenia, o którym mowa w art. 611fn
§ 1, nie wstrzymuje postępowania wykonawczego.

Art. 611fr. § 1. W razie uchylenia orzeczenia na skutek kasacji albo wznowienia
postępowania, darowania kary, przedawnienia jej wykonania lub też w razie
wystąpienia innych okoliczności skutkujących niemożnością wykonania orzeczenia,
o którym mowa w art. 611fn § 1, sąd niezwłocznie zawiadamia o tym właściwy sąd
lub inny organ państwa wykonania orzeczenia.
§ 2. Sąd zawiadamia niezwłocznie właściwy sąd lub inny organ państwa
wykonania orzeczenia o każdej kwocie pieniężnej uzyskanej z tytułu wykonania
orzeczeń, o których mowa w art. 611fn § 1.

Art. 611fs. Sąd rozpoznaje sprawę wystąpienia do właściwego sądu lub innego
organu państwa wykonania orzeczenia na posiedzeniu, w którym ma prawo wziąć
udział prokurator, sprawca, jeżeli przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, i jego obrońca, jeżeli się na nie stawi. Na postanowienie sądu zażalenie nie
przysługuje.

Art. 611ft. § 1. Jeżeli według prawa państwa wykonania orzeczenia państwo to
ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną w związku z wykonaniem orzeczenia
przepadku wydanego przez polski sąd, na wniosek właściwego sądu lub innego organu
tego państwa Skarb Państwa zwraca mu kwotę pieniężną stanowiącą równowartość
wypłaconego odszkodowania.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli szkoda jest wyłącznym następstwem
działania lub zaniechania organu państwa wykonania orzeczenia.

Art. 611fu. § 1. W razie wystąpienia państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, zwanego w niniejszym rozdziale „państwem wydania orzeczenia”,
o wykonanie prawomocnego orzeczenia przepadku, orzeczenie to podlega wykonaniu
przez sąd rejonowy, w okręgu którego sprawca posiada mienie lub osiąga dochody
albo ma stałe lub czasowe miejsce pobytu.
§ 2. Do orzeczenia, o którym mowa w § 1, lub jego odpisu poświadczonego za
zgodność z oryginałem powinno być dołączone zaświadczenie zawierające wszystkie
istotne informacje umożliwiające jego prawidłowe wykonanie.
§ 3. Do wykonania orzeczenia państwa wydania orzeczenia sąd przystępuje
niezwłocznie.
§ 4. Jeżeli sąd, do którego zostało skierowane orzeczenie, nie jest właściwy do
nadania mu biegu, przekazuje je właściwemu sądowi i powiadamia o tym właściwy
sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia.
§ 5. Jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej, przy
wykonywaniu orzeczeń, o których mowa w § 1, stosuje się przepisy prawa polskiego.
Przepis art. 611c § 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 611fw. § 1. Odmawia się wykonania orzeczenia przepadku korzyści
majątkowej albo jej równowartości w części, w której zostało ono wydane w oparciu
o domniemanie pochodzenia tej korzyści z przestępstwa, inne niż domniemanie:
1) pochodzenia korzyści majątkowej z przestępstwa innego niż to, za które sprawca
został skazany, popełnionego do chwili wydania chociażby nieprawomocnego
wyroku;
2) pochodzenia korzyści majątkowej z innego przestępstwa podobnego do
przestępstwa, za które sprawca został skazany, popełnionego do chwili wydania
chociażby nieprawomocnego wyroku;
3) pochodzenia z przestępstwa mienia nieznajdującego pokrycia w ujawnionych
źródłach przychodu sprawcy.
§ 2. Można odmówić wykonania orzeczenia przepadku korzyści majątkowej
albo jej równowartości, wydanego w oparciu o domniemania, o których mowa w § 1,
w części, w której orzeczenie przepadku byłoby niedopuszczalne według prawa
polskiego.
§ 3. Można odmówić wykonania orzeczenia, o którym mowa w art. 611fu § 1,
jeżeli:
1) czyn, w związku z którym wydano to orzeczenie, nie stanowi przestępstwa
według prawa polskiego lub za przestępstwo będące podstawą wydania
orzeczenia nie można orzec przepadku według prawa polskiego, chyba że
zgodnie z prawem państwa wydania orzeczenia jest to przestępstwo wymienione
w art. 607w; przepis art. 607r § 2 stosuje się odpowiednio;
2) do orzeczenia nie dołączono zaświadczenia, o którym mowa w art. 611fu § 2,
albo zaświadczenie to jest niekompletne lub w sposób oczywisty jest niezgodne
z treścią orzeczenia;
3) przekazane do wykonania orzeczenie dotyczy tego samego czynu tej samej
osoby, co do której postępowanie karne zostało prawomocnie zakończone
w państwie członkowskim, a orzeczenie w zakresie przepadku zostało wykonane;
4) według prawa polskiego nastąpiło przedawnienie wykonania kary, a przestępstwa, których to dotyczy, podlegały jurysdykcji sądów polskich;
5) orzeczenie dotyczy przestępstw, które według prawa polskiego zostały popełnione w całości albo w części na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak
również na polskim statku wodnym lub powietrznym;
6) orzeczenie dotyczy przestępstw popełnionych poza terytorium państwa wydania
orzeczenia, a prawo polskie nie dopuszcza ścigania takiego rodzaju przestępstw,
jeżeli zostały one popełnione poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
7) sprawca nie podlega jurysdykcji polskich sądów karnych lub też brak jest
wymaganego zezwolenia na jego ściganie;
8) z treści zaświadczenia, o którym mowa w art. 611fu § 2, wynika, że orzeczenie
zostało wydane pod nieobecność sprawcy, chyba że:
a) sprawcę wezwano do udziału w postępowaniu lub w inny sposób
zawiadomiono o terminie i miejscu rozprawy albo posiedzenia, pouczając,
że niestawiennictwo nie stanowi przeszkody dla wydania orzeczenia albo
sprawca miał obrońcę, który był obecny na rozprawie lub posiedzeniu,
b) po doręczeniu sprawcy odpisu orzeczenia wraz z pouczeniem
o przysługującym mu prawie, terminie i sposobie złożenia w państwie
wydania nakazu wniosku o przeprowadzenie z jego udziałem nowego
postępowania sądowego w tej samej sprawie, sprawca w ustawowym
terminie nie złożył takiego wniosku albo oświadczył, że nie kwestionuje
orzeczenia;
9) przestępstwo, którego dotyczy orzeczenie, w wypadku jurysdykcji polskich
sądów karnych, podlega darowaniu na mocy amnestii;
10) zachodzi uzasadniona obawa, że wykonanie orzeczenia może naruszyć prawa
osób trzecich.
§ 4. Jeżeli informacje przekazane przez państwo wydania orzeczenia nie są
wystarczające do podjęcia decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia przepadku,
sąd wzywa właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia do ich
uzupełnienia we wskazanym terminie.
§ 5. W razie niedotrzymania terminu, o którym mowa w § 4, postanowienie
w przedmiocie wykonania orzeczenia wydaje się w oparciu o informacje przekazane
wcześniej.
§ 6. Jeżeli wykonanie orzeczenia nie jest możliwe z przyczyn faktycznych lub
prawnych, sąd niezwłocznie powiadamia właściwy sąd lub inny organ państwa
wydania orzeczenia.

Art. 611fx. § 1. Sąd rozpoznaje sprawę wykonania orzeczenia przepadku na
posiedzeniu, w którym ma prawo wziąć udział prokurator, sprawca, jeżeli przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, i jego obrońca, jeżeli się na nie stawi, oraz
osoba trzecia, której prawa mogą zostać naruszone przez wykonanie orzeczenia. Jeżeli
sprawca, który nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie posiada
obrońcy, prezes sądu właściwego do rozpoznania sprawy może mu wyznaczyć
obrońcę z urzędu.
§ 2. Na postanowienie sądu w przedmiocie wykonania orzeczenia przepadku
zażalenie przysługuje stronom oraz osobie trzeciej, o której mowa w § 1. Sąd, który
wydał postanowienie, powiadamia właściwy sąd lub inny organ państwa wydania
orzeczenia o wniesieniu zażalenia.
§ 3. Prawomocne orzeczenie przepadku wraz z dołączonym zaświadczeniem
stanowi tytuł egzekucyjny i podlega wykonaniu w Rzeczypospolitej Polskiej po
wydaniu postanowienia o jego wykonaniu.

Art. 611fy. § 1. Sąd może zawiesić postępowanie w przedmiocie wykonania
orzeczenia, o którym mowa w art. 611fu § 1, jeżeli:
1) wystąpienie, dotyczące kwoty pieniężnej, nastąpiło do więcej niż jednego
państwa członkowskiego, a istnieje prawdopodobieństwo, że wskutek wykonania orzeczenia w kilku państwach członkowskich przepadkowi ulegnie
kwota wyższa niż określona w orzeczeniu;
2) wykonanie orzeczenia mogłoby utrudnić toczące się postępowanie karne;
3) mienie może podlegać przepadkowi w toczącym się w Polsce postępowaniu;
4) uzna za niezbędne przetłumaczenie orzeczenia na język polski.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie zawieszenia postępowania zażalenie
przysługuje stronom oraz osobie trzeciej, o której mowa w art. 611fx § 1. Sąd, który
wydał postanowienie, powiadamia właściwy sąd lub inny organ państwa wydania
orzeczenia o zawieszeniu postępowania i jego przyczynach.
§ 3. W razie zawieszenia postępowania sąd z urzędu może zabezpieczyć
wykonanie orzeczenia. Przepisy o zabezpieczeniu majątkowym na mieniu
oskarżonego stosuje się odpowiednio.

Art. 611fz. Jeżeli mienie podlegające egzekucji nie jest wystarczające do
wykonania dwóch lub więcej orzeczeń, o których mowa w art. 611fu § 1, wydanych
przeciwko tej samej osobie i dotyczących kwoty pieniężnej, albo jeżeli dwa lub więcej orzeczeń dotyczy określonego składnika mienia, sąd orzeka łącznie w przedmiocie
wykonania orzeczeń w całości albo części.

Art. 611fza. § 1. Jeżeli sprawca lub inna osoba przedstawi dowód wykonania
w całości albo części orzeczenia, o którym mowa w art. 611fu § 1, sąd, przed
wydaniem postanowienia w przedmiocie wykonania tego orzeczenia, wzywa
właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia do potwierdzenia dokonanej
wpłaty.
§ 2. Kwoty uprzednio uzyskane z tytułu przepadku w państwie wydania
orzeczenia lub państwie wykonania orzeczenia są zaliczane na poczet kwoty
podlegającej egzekucji.

Art. 611fzb. § 1. Kwota uzyskana z tytułu wykonania orzeczenia, o którym
mowa w art. 611fu § 1, nieprzewyższająca równowartości 10 000 euro, stanowi
dochód budżetu państwa. W pozostałych wypadkach państwu wydania orzeczenia
przekazuje się połowę uzyskanej kwoty na rachunek bankowy wskazany przez
właściwy sąd lub inny organ tego państwa.
§ 2. Mienie inne niż pieniądze, uzyskane z tytułu wykonania orzeczenia,
o którym mowa w § 1, spienięża się według przepisów o egzekucji świadczeń
pieniężnych w postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przepis § 1 stosuje się
odpowiednio do kwoty uzyskanej z egzekucji.
§ 3. W uzasadnionych wypadkach sąd może odstąpić od spieniężenia mienia,
o którym mowa w § 2, i przekazać je właściwemu sądowi lub innemu organowi
państwa wydania orzeczenia. Jeżeli wystąpienie obejmuje przepadek kwoty
pieniężnej, przekazanie może nastąpić tylko za zgodą tego sądu lub organu.
§ 4. Sąd odmawia wydania państwu wydania orzeczenia uzyskanych
przedmiotów będących dobrami kultury stanowiącymi część narodowego dziedzictwa
kulturalnego.
§ 5. Minister Sprawiedliwości może zawrzeć z odpowiednim organem państwa
wydania orzeczenia porozumienie co do sposobu wykonania orzeczenia przepadku,
w szczególności przewidując w nim odmienny, od określonego w § 1, podział kwot
uzyskanych z wykonania orzeczenia.
§ 6. W wypadku zawarcia porozumienia, o którym mowa w § 5, sąd, na
wezwanie właściwego sądu lub innego organu państwa wydania orzeczenia, przekazuje całość albo część wyegzekwowanej kwoty pieniężnej lub mienie inne niż
pieniądze, uzyskane z tytułu wykonania orzeczenia, zgodnie z porozumieniem.

Art. 611fzc. W razie otrzymania od właściwego sądu lub innego organu państwa
wydania orzeczenia informacji o tym, że orzeczenie przekazane do wykonania nie
podlega dalszemu wykonaniu, sąd wydaje niezwłocznie postanowienie o umorzeniu
postępowania wykonawczego.

Art. 611fzd. O treści postanowienia w przedmiocie wykonania orzeczenia
przepadku, jak również o zakończeniu postępowania egzekucyjnego, powiadamia się
niezwłocznie właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia.
Powiadomienie to może być przekazane również przy użyciu urządzeń służących do
automatycznego przesyłania danych, w sposób umożliwiający stwierdzenie
autentyczności przekazanych dokumentów.

Art. 611fze. § 1. Koszty związane z wykonaniem orzeczenia, o którym mowa
w art. 611fu § 1, ponosi Skarb Państwa. W uzasadnionych wypadkach sąd może
wystąpić do właściwego sądu lub innego organu państwa wydania orzeczenia o zwrot
części poniesionych wydatków. Do wystąpienia załącza się szczegółowy wykaz
poniesionych wydatków wraz z propozycją ich podziału.
§ 2. Jeżeli Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną
w związku z wykonaniem orzeczenia przepadku, wydanego przez organ sądowy
państwa wydania orzeczenia, Skarb Państwa występuje do właściwego organu tego
państwa o zwrot kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość wypłaconego
odszkodowania.
§ 3. Przepisu § 2 nie stosuje się, jeżeli szkoda jest wyłącznym następstwem
działania lub zaniechania organu polskiego.

Art. 611g. § 1. Wniosek o współpracę Międzynarodowego Trybunału Karnego,
zwanego dalej „Trybunałem”, w zależności od stadium postępowania wykonuje
właściwy sąd lub prokurator za pośrednictwem Ministra Sprawiedliwości.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do wniosku o pomoc prawną
kierowanego do Trybunału przez sąd lub prokuratora.

Art. 611h. § 1. W wypadku wniosku Trybunału o dostarczenie osoby
Trybunałowi, w rozumieniu przepisów Statutu, zwanego dalej „wnioskiem
o dostarczenie osoby”, przed pierwszym przesłuchaniem należy pouczyć osobę, której
dotyczy wniosek, o jej uprawnieniach określonych w Statucie oraz o możliwości
podniesienia zarzutu prawomocnego zakończenia prowadzonego przeciwko niej
postępowania karnego o czyn, którego dotyczy wniosek o dostarczenie osoby.
§ 2. W wypadku wystąpienia przesłanek uzasadniających zarzut, o którym mowa
w § 1, sąd powiadamia o tym Ministra Sprawiedliwości, który może odroczyć
wykonanie wniosku o dostarczenie osoby.
§ 3. Przy orzekaniu w przedmiocie dopuszczalności dostarczenia osoby
przepisów art. 604 nie stosuje się.
§ 4. Jeżeli po wydaniu przez sąd postanowienia o dopuszczalności dostarczenia
osoby Trybunałowi Minister Sprawiedliwości odroczył wykonanie wniosku
o dostarczenie osoby z powodu toczącego się w Rzeczypospolitej Polskiej
postępowania karnego albo odbywania przez tę osobę kary pozbawienia wolności za
inne przestępstwo, osobę, której wniosek o dostarczenie osoby dotyczy, można
tymczasowo dostarczyć Trybunałowi na zasadach ustalonych z Trybunałem.
§ 5. Ustaleń z Trybunałem, o których mowa w § 4, dokonuje Minister
Sprawiedliwości.

Art. 611i. § 1. W wypadku nieprzewidzianego lądowania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej osoby dostarczanej Trybunałowi drogą powietrzną Minister
Sprawiedliwości może zwrócić się do Trybunału o przekazanie wniosku o zezwolenie
na ten przewóz.
§ 2. Jeżeli w ciągu 96 godzin od chwili nieprzewidzianego lądowania nie
wpłynie wniosek, o którym mowa w § 1, osobę dostarczaną zwalnia się.

Art. 611j. § 1. Na wniosek Trybunału o tymczasowe aresztowanie lub
o aresztowanie i dostarczenie osoby ściganej sąd stosuje tymczasowe aresztowanie.
§ 2. Tymczasowe aresztowanie, o którym mowa w § 1, można uchylić lub
zmienić na łagodniejszy środek zapobiegawczy w wypadkach określonych w Statucie.
Przepisów art. 257–259 nie stosuje się.
§ 3. W postępowaniu w przedmiocie uchylenia lub zmiany środka
zapobiegawczego sąd lub prokurator uwzględnia stanowisko Trybunału.

Art. 611k. Minister Sprawiedliwości przed rozpatrzeniem wniosku Trybunału
o zgodę na ściganie, ukaranie lub pozbawienie wolności osoby dostarczonej za
przestępstwo popełnione przed dostarczeniem, inne niż to, z powodu którego nastąpiło
dostarczenie, może zwrócić się do Trybunału o nadesłanie dodatkowych informacji,
a także protokołu zawierającego oświadczenie osoby dostarczonej dotyczące
przestępstwa określonego w tym wniosku.

Art. 611l. Minister Sprawiedliwości może wyrazić zgodę na dostarczenie
Trybunałowi osoby wydanej lub przekazanej innemu państwu.

Art. 611m. Jeżeli udzielenie pomocy prawnej przewidzianej w Statucie,
w zakresie lub w sposób określony we wniosku Trybunału, byłoby sprzeczne
z zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej, sąd lub prokurator nie
rozstrzyga w przedmiocie wniosku i przekazuje akta sprawy Ministrowi
Sprawiedliwości w celu dokonania ustaleń z Trybunałem.

Art. 611n. Jeżeli wniosek Trybunału o udzielenie pomocy prawnej dotyczy
czynności innej niż przewidziana w Statucie, której wykonanie, mimo ustaleń
dokonanych z Trybunałem, jest w dalszym ciągu niedopuszczalne na mocy ustawy
i pomoc prawna nie może być udzielona pod żadnym warunkiem, w późniejszym
terminie lub w inny sposób, sąd lub prokurator odmawia udzielenia tej pomocy.

Art. 611o. § 1. Jeżeli wniosek Trybunału dotyczy udostępnienia dokumentu lub
innego dowodu zawierającego informacje, których ujawnienie mogłoby zagrażać
bezpieczeństwu Rzeczypospolitej Polskiej, sąd lub prokurator nie rozstrzyga
w przedmiocie wniosku i przekazuje akta sprawy Ministrowi Sprawiedliwości, który
w porozumieniu z właściwym organem dokonuje ustaleń z Trybunałem.
§ 2. Jeżeli mimo dokonania ustaleń z Trybunałem w dalszym ciągu udzielenie
pomocy prawnej mogłoby zagrażać bezpieczeństwu Rzeczypospolitej Polskiej, sąd
lub prokurator odmawia jej udzielenia.

Art. 611p. Jeżeli wniosek Trybunału dotyczy wydania dokumentu lub innego
dowodu, udostępnionego organowi lub instytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez inne
państwo lub organizację międzynarodową z zastrzeżeniem zachowania w tajemnicy
informacji zawartej w tym dokumencie lub dowodzie, wydanie może nastąpić
wyłącznie po wyrażeniu zgody przez udostępniającego dany dokument lub dowód.

Art. 611r. § 1. Przy wykonywaniu wniosku o współpracę, na żądanie Trybunału,
Prokuratorowi Trybunału oraz innym osobom upoważnionym przez Trybunał
zapewnia się obecność przy wykonywaniu czynności, których dotyczy wniosek.
§ 2. Osoby, o których mowa w § 1, mogą zwracać się o zadawanie określonych
pytań oraz utrwalać przebieg czynności na potrzeby postępowania prowadzonego
przed Trybunałem.
§ 3. Prokuratorowi Trybunału umożliwia się samodzielne dokonywanie
czynności procesowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach
i w warunkach określonych w Statucie.

Art. 611s. Ustaleń z Trybunałem, o których mowa w przepisach Statutu, innych
niż określone w niniejszym rozdziale, dokonuje Minister Sprawiedliwości.

Art. 611t. § 1. W razie prawomocnego orzeczenia przez sąd polski wobec
obywatela polskiego lub cudzoziemca kary pozbawienia wolności podlegającej
wykonaniu, sąd okręgowy, w którego okręgu wydano orzeczenie, za zgodą skazanego,
może wystąpić o wykonanie orzeczenia bezpośrednio do właściwego sądu lub innego
organu państwa członkowskiego Unii Europejskiej, zwanego w niniejszym rozdziale
„państwem wykonania orzeczenia”, jeżeli przekazanie orzeczenia do wykonania
pozwoli w większym stopniu zrealizować wychowawcze i zapobiegawcze cele kary.
§ 2. Wystąpienie, o którym mowa w § 1, może nastąpić także na wniosek
Ministra Sprawiedliwości, właściwego sądu lub innego organu państwa wykonania
orzeczenia lub skazanego.
§ 3. Wystąpienie, o którym mowa w § 1, sąd kieruje do właściwego sądu lub
innego organu:
1) państwa wykonania orzeczenia, którego skazany jest obywatelem i w którym
posiada stałe lub czasowe miejsce pobytu,
2) państwa wykonania orzeczenia, którego skazany jest obywatelem i w którym nie
posiada stałego lub czasowego miejsca pobytu, lecz na podstawie prawomocnej
decyzji będzie do niego wydalony po odbyciu kary lub zwolnieniu z zakładu
karnego,
3) innego państwa wykonania orzeczenia, za zgodą właściwego sądu lub innego
organu tego państwa
– o ile skazany przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w państwie, do
którego skierowano wystąpienie.
§ 4. Wystąpienie, o którym mowa w § 1, każdorazowo sąd kieruje wyłącznie do
jednego państwa wykonania orzeczenia. Ponowne wystąpienie do innego państwa
wykonania orzeczenia może nastąpić jedynie w razie niewykonania albo częściowego
wykonania orzeczenia.
§ 5. Zgoda skazanego na przekazanie nie jest wymagana, w wypadku gdy
orzeczenie jest przekazywane do:
1) państwa wykonania orzeczenia, którego skazany jest obywatelem i w którym
posiada stałe lub czasowe miejsce pobytu;
2) państwa wykonania orzeczenia, do którego skazany będzie wydalony po odbyciu
kary lub zwolnieniu z zakładu karnego na podstawie prawomocnej decyzji
o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu;
3) państwa wykonania orzeczenia, do którego skazany zbiegł z obawy przed
toczącym się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej postępowaniem karnym
lub obowiązkiem odbycia orzeczonej kary.
§ 6. Do poświadczonego za zgodność z oryginałem odpisu orzeczenia, o którym
mowa w § 1, dołącza się zaświadczenie zawierające wszystkie istotne informacje
umożliwiające jego prawidłowe wykonanie. Odpis orzeczenia wraz z odpisem
zaświadczenia przekazuje się Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 7. Zaświadczenie powinno zostać przetłumaczone na język urzędowy państwa
wykonania orzeczenia albo na inny język wskazany przez to państwo.
§ 8. Przekazanie odpisu orzeczenia oraz zaświadczenia, o którym mowa w § 6,
może nastąpić również przy użyciu urządzeń służących do automatycznego
przesyłania danych, w sposób umożliwiający stwierdzenie autentyczności tych
dokumentów. Na żądanie właściwego sądu lub innego organu państwa wykonania
orzeczenia sąd przekazuje odpis orzeczenia oraz oryginał zaświadczenia.
§ 9. W razie trudności w ustaleniu właściwego sądu lub innego organu państwa
wykonania orzeczenia sąd może również zwracać się do właściwych jednostek
organizacyjnych Europejskiej Sieci Sądowej.
§ 10. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zaświadczenia, o którym mowa w § 6, zawierając w nim szczegółowe informacje
dotyczące przekazanego do wykonania orzeczenia, mając na uwadze konieczność
udostępnienia państwu wykonania orzeczenia wszelkich niezbędnych informacji
umożliwiających podjęcie prawidłowej decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia.

Art. 611ta. § 1. Przed wystąpieniem do państwa, o którym mowa w art. 611t § 3
pkt 3, sąd zwraca się do właściwego sądu lub innego organu tego państwa o zgodę na
przekazanie orzeczenia do wykonania. W pozostałych wypadkach sąd może zwrócić
się do właściwego sądu lub innego organu państwa wykonania orzeczenia o opinię
w przedmiocie przekazania orzeczenia.
§ 2. Jeżeli zostaną ujawnione okoliczności przemawiające za tym, iż przekazanie
orzeczenia do wykonania do państwa wykonania orzeczenia nie pozwalałoby
w większym stopniu zrealizować wychowawczych i zapobiegawczych celów kary,
sąd może odstąpić od wystąpienia, o którym mowa w art. 611t § 1, lub je cofnąć.

Art. 611tb. § 1. Sąd rozpoznaje sprawę wystąpienia do właściwego sądu lub
innego organu państwa wykonania orzeczenia na posiedzeniu, w którym ma prawo
wziąć udział prokurator, skazany, jeżeli przebywa na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, i jego obrońca, jeżeli się na nie stawi. Na postanowienie sądu zażalenie nie
przysługuje.
§ 2. Sąd umożliwia skazanemu, przebywającemu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, zajęcie stanowiska ustnie lub na piśmie w przedmiocie wystąpienia, o którym
mowa w art. 611t § 1. Jeżeli wymagana jest zgoda skazanego na przekazanie, sąd
odbiera od skazanego przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
oświadczenie w tym przedmiocie.
§ 3. W wypadku gdy skazany przebywający na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej nie wyraził zgody na wystąpienie, o którym mowa w art. 611t § 1, sąd umarza
postępowanie w przedmiocie wystąpienia, chyba że ma zastosowanie art. 611t § 5.
W pozostałych wypadkach złożone oświadczenie przesyła się do państwa wykonania
orzeczenia wraz z zaświadczeniem, o którym mowa w art. 611t § 6.
§ 4. Jeżeli skazany przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sąd
zawiadamia go o przekazaniu orzeczenia; w innym wypadku przekazuje zawiadomienie wraz z zaświadczeniem, o którym mowa w art. 611t § 6, do państwa
wykonania orzeczenia.
§ 5. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zawiadomienia, o którym mowa w § 4, zawierając w nim informacje dotyczące
istotnych elementów związanych z wykonaniem orzeczenia, takich jak wskazanie
właściwych organów państwa wydania i wykonania orzeczenia, prawa określającego
warunki odbycia kary, warunkowego zwolnienia lub zawieszenia wykonania kary,
mając na uwadze konieczność poinformowania skazanego o przekazaniu orzeczenia.

Art. 611tc. § 1. Sąd może zwrócić się do właściwego sądu lub innego organu
państwa wykonania orzeczenia o przekazanie informacji o treści prawa obcego
mającego zastosowanie do warunkowego zwolnienia. Po uzyskaniu informacji o treści
prawa obcego sąd może odstąpić od wystąpienia, o którym mowa w art. 611t § 1, lub
je cofnąć albo zastrzec w porozumieniu z właściwym sądem lub innym organem
państwa wykonania orzeczenia, że do decyzji o warunkowym zwolnieniu
zastosowanie ma prawo polskie.
§ 2. Do czasu rozpoczęcia wykonania kary w państwie wykonania orzeczenia
sąd może odstąpić od wystąpienia, o którym mowa w art. 611t § 1, lub je cofnąć także
w wyniku zaistnienia innych przeszkód.
§ 3. Jeżeli państwo wykonania orzeczenia zwraca się o zgodę na ściganie
skazanego za popełnione przestępstwo lub wykonanie kar orzeczonych przed
przekazaniem skazanego temu państwu, sąd wydaje postanowienie w przedmiocie
wniosku w terminie 30 dni. Art. 607e § 3 pkt 6, art. 607p, art. 607r oraz art. 607s § 1
i 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 611td. § 1. Wystąpienie o wykonanie orzeczenia, o którym mowa
w art. 611t § 1, nie wstrzymuje postępowania wykonawczego.
§ 2. Po otrzymaniu informacji o rozpoczęciu odbywania przez skazanego kary
w państwie wykonania orzeczenia, postępowanie wykonawcze zawiesza się.
§ 3. Po otrzymaniu informacji o zakończeniu wykonywania kary sąd podejmuje
zawieszone postępowanie i umarza je. Postępowanie umarza się również, jeżeli
w stosunku do sprawcy zapadło w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej
i zostało wykonane prawomocne orzeczenie co do tego samego czynu.
§ 4. W razie otrzymania informacji o niemożności wykonania orzeczenia
w całości albo w części z powodów innych niż wskazane w § 3 zdanie drugie, sąd
podejmuje zawieszone postępowanie w celu jego dalszego prowadzenia.
§ 5. Sąd może uzgodnić z właściwym sądem lub innym organem państwa
wykonania orzeczenia, że w państwie tym nastąpi wykonanie tylko części orzeczonej
kary pozbawienia wolności, pod warunkiem że nie spowoduje to wydłużenia czasu
trwania kary. W takim wypadku, po otrzymaniu informacji, o której mowa w § 2,
postępowanie wykonawcze zawiesza się do czasu przekazania skazanego w celu
dalszego wykonywania kary na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a okres
pozbawienia wolności w państwie wykonania orzeczenia zalicza się na poczet kary.

Art. 611te. W razie uchylenia orzeczenia, o którym mowa w art. 611t § 1, na
skutek kasacji albo wznowienia postępowania, ułaskawienia skazanego, darowania
przestępstwa na mocy amnestii albo przedawnienia wykonania kary, sąd niezwłocznie
zawiadamia o tym właściwy sąd lub inny organ państwa wykonania orzeczenia.

Art. 611tf. § 1. Skazanego przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej przekazuje się właściwemu sądowi lub innemu organowi państwa wykonania
orzeczenia najpóźniej w terminie 30 dni od daty uprawomocnienia się zapadłej w tym
państwie decyzji o wykonaniu orzeczenia. Art. 607n § 2 stosuje się odpowiednio.
§ 2. W wypadku konieczności uzyskania zgody innego państwa członkowskiego
Unii Europejskiej na przewóz skazanego przez jego terytorium, Minister
Sprawiedliwości występuje z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na przewóz. Art.
611t § 6 zdanie pierwsze i § 7 stosuje się odpowiednio.
§ 3. W wypadku gdy właściwy organ innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej wskaże, iż skazany może być ścigany lub pozbawiony wolności
w związku z przestępstwem popełnionym przed opuszczeniem przez niego terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, Minister Sprawiedliwości może cofnąć wniosek
o udzielenie zezwolenia na przewóz.
§ 4. Jeżeli nastąpi nieprzewidziane lądowanie, o którym mowa w art. 607zb § 4,
informacje określone w art. 611t § 6 przekazuje się w terminie 72 godzin.

Art. 611tg. § 1. W razie wystąpienia państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, zwanego w niniejszym rozdziale „państwem wydania orzeczenia”,
o wykonanie w Rzeczypospolitej Polskiej prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia
wolności, orzeczenie to podlega wykonaniu przez sąd okręgowy.
§ 2. Sąd okręgowy na wniosek Ministra Sprawiedliwości, sprawcy lub z urzędu
może zwrócić się do właściwego sądu lub innego organu państwa wydania orzeczenia
o przekazanie orzeczenia, o którym mowa w § 1, do wykonania, jeżeli pozwoli to w
większym stopniu zrealizować wychowawcze i zapobiegawcze cele kary.
§ 3. Do orzeczenia, o którym mowa w § 1, lub jego odpisu poświadczonego za
zgodność z oryginałem powinno być dołączone zaświadczenie zawierające wszystkie
istotne informacje umożliwiające jego prawidłowe wykonanie.
§ 4. Jeżeli zostaną ujawnione okoliczności przemawiające za tym, iż przejęcie
orzeczenia do wykonania nie pozwoli w większym stopniu zrealizować
wychowawczych i zapobiegawczych celów kary, sąd zawiadamia o tym właściwy sąd
lub inny organ państwa wydania orzeczenia.
§ 5. Na wniosek właściwego sądu lub innego organu państwa wydania
orzeczenia, sąd może wyrazić zgodę na wykonanie kary pozbawienia wolności,
orzeczonej wobec sprawcy niemającego obywatelstwa polskiego lub nieposiadającego
stałego lub czasowego miejsca pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli
pozwoli to w większym stopniu zrealizować wychowawcze i zapobiegawcze cele
kary.
§ 6. Jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej, przy
wykonywaniu orzeczeń, o których mowa w § 1, stosuje się przepisy prawa polskiego.

Art. 611th. § 1. Właściwy do rozpoznania spraw określonych w art. 611tg § 1, 2
i 5 jest sąd okręgowy, w którego okręgu skazany posiada stałe lub czasowe miejsce
pobytu.
§ 2. Jeżeli nie można ustalić właściwości według zasad określonych w § 1,
właściwy jest Sąd Okręgowy w Warszawie.
Art. 611tg. § 1. W razie wystąpienia państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, zwanego w niniejszym rozdziale „państwem wydania orzeczenia”,
o wykonanie w Rzeczypospolitej Polskiej prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia
wolności, orzeczenie to podlega wykonaniu przez sąd okręgowy.
§ 2. Sąd okręgowy na wniosek Ministra Sprawiedliwości, sprawcy lub z urzędu
może zwrócić się do właściwego sądu lub innego organu państwa wydania orzeczenia
o przekazanie orzeczenia, o którym mowa w § 1, do wykonania, jeżeli pozwoli to w
większym stopniu zrealizować wychowawcze i zapobiegawcze cele kary.
§ 3. Do orzeczenia, o którym mowa w § 1, lub jego odpisu poświadczonego za
zgodność z oryginałem powinno być dołączone zaświadczenie zawierające wszystkie
istotne informacje umożliwiające jego prawidłowe wykonanie.
§ 4. Jeżeli zostaną ujawnione okoliczności przemawiające za tym, iż przejęcie
orzeczenia do wykonania nie pozwoli w większym stopniu zrealizować
wychowawczych i zapobiegawczych celów kary, sąd zawiadamia o tym właściwy sąd
lub inny organ państwa wydania orzeczenia.
§ 5. Na wniosek właściwego sądu lub innego organu państwa wydania
orzeczenia, sąd może wyrazić zgodę na wykonanie kary pozbawienia wolności,
orzeczonej wobec sprawcy niemającego obywatelstwa polskiego lub nieposiadającego
stałego lub czasowego miejsca pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli
pozwoli to w większym stopniu zrealizować wychowawcze i zapobiegawcze cele
kary.
§ 6. Jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej, przy
wykonywaniu orzeczeń, o których mowa w § 1, stosuje się przepisy prawa polskiego.
Art. 611th. § 1. Właściwy do rozpoznania spraw określonych w art. 611tg § 1, 2
i 5 jest sąd okręgowy, w którego okręgu skazany posiada stałe lub czasowe miejsce
pobytu.
§ 2. Jeżeli nie można ustalić właściwości według zasad określonych w § 1,
właściwy jest Sąd Okręgowy w Warszawie.

Art. 611ti. § 1. Sąd rozpoznaje sprawę wykonania orzeczenia, o którym mowa
w art. 611tg § 1, na posiedzeniu, w którym ma prawo wziąć udział prokurator,
skazany, jeżeli przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, i jego obrońca,
jeżeli się na nie stawi. Jeżeli skazany, który nie przebywa na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, nie posiada obrońcy, prezes sądu właściwego do
rozpoznania sprawy może mu wyznaczyć obrońcę z urzędu.
§ 2. Skazany może ustnie lub na piśmie wyrazić zgodę na przekazanie lub złożyć
oświadczenie o zrzeczeniu się korzystania z prawa określonego w art. 611tm, jeżeli
zgoda lub oświadczenie nie zostały złożone w państwie wydania orzeczenia. Art. 611t
§ 5 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Jeżeli państwo wydania orzeczenia nie przekazało wszystkich informacji
potrzebnych do podjęcia decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia, sąd wzywa
właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia do ich uzupełnienia we
wskazanym terminie. W razie niedotrzymania terminu postanowienie w przedmiocie
wykonania orzeczenia wydaje się w oparciu o posiadane informacje.

Art. 611tj. § 1. Postanowienie w przedmiocie wykonania orzeczenia, o którym
mowa w art. 611tg § 1, sąd wydaje w terminie 40 dni od daty otrzymania orzeczenia
wraz z zaświadczeniem.
§ 2. Na postanowienie sądu w przedmiocie wykonania orzeczenia przysługuje
zażalenie.
§ 3. Postępowanie w przedmiocie wykonania orzeczenia powinno zakończyć się
prawomocnie w terminie 90 dni od daty otrzymania orzeczenia wraz
z zaświadczeniem.
§ 4. W wypadku gdy termin określony w § 3 nie może być dotrzymany, należy
zawiadomić właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia, podając
przyczynę opóźnienia i przewidywany termin wydania orzeczenia.
§ 5. Odpis postanowienia przekazuje się Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 6. Do wykonania orzeczenia właściwego sądu lub innego organu państwa
wydania orzeczenia sąd przystępuje niezwłocznie.

Art. 611tk. § 1. Odmawia się wykonania orzeczenia, o którym mowa
w art. 611tg § 1, jeżeli:
1) czyn, w związku z którym wydano to orzeczenie, nie stanowi przestępstwa
według prawa polskiego;
2) przekazane do wykonania orzeczenie dotyczy tego samego czynu tej samej
osoby, co do której postępowanie karne zostało prawomocnie zakończone
w państwie członkowskim Unii Europejskiej, a orzeczenie w zakresie kary
pozbawienia wolności zostało wykonane;
3) skazany nie wyraża zgody na przekazanie, chyba że:
a) jest obywatelem polskim i posiada stałe lub czasowe miejsce pobytu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
b) została wobec niego wydana decyzja o wydaleniu lub deportacji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
c) zbiegł na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obawie przed toczącym
się w państwie wydania orzeczenia postępowaniem karnym lub obowiązkiem odbycia orzeczonej kary;
4) skazany z powodu wieku nie ponosi według prawa polskiego odpowiedzialności
karnej za czyny będące podstawą wydania orzeczenia;
5) naruszałoby to wolności i prawa człowieka i obywatela;
6) wykonanie kary łączy się z zastosowaniem terapii lub innych środków
nieznanych ustawie;
7) skazany nie jest obywatelem polskim, chyba że zachodzą przesłanki określone
w § 4.
§ 2. Przepisu § 1 pkt 1 nie stosuje się, jeżeli czyn nie stanowi przestępstwa
z powodu braku lub odmiennego uregulowania w prawie polskim odpowiednich opłat,
podatków, ceł lub zasad obrotu dewizowego.
§ 3. Można odmówić wykonania orzeczenia, o którym mowa w art. 611tg § 1,
jeżeli:
1) mimo wezwania przez sąd do uzupełnienia informacji we wskazanym terminie,
do orzeczenia nie dołączono zaświadczenia, o którym mowa w art. 611tg § 3,
albo zaświadczenie to jest niekompletne lub w sposób oczywisty niezgodne
z treścią orzeczenia;
2) według prawa polskiego nastąpiło przedawnienie wykonania kary,
a przestępstwo, którego to dotyczy, podlegało jurysdykcji sądów polskich;
3) skazany nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stałego ani czasowego
miejsca pobytu, chyba że na podstawie prawomocnej decyzji ma zostać
wydalony do Polski lub zachodzą przesłanki określone w § 4;
4) z treści zaświadczenia, o którym mowa w art. 611tg § 3, wynika, iż orzeczenie
zostało wydane pod nieobecność sprawcy, chyba że:
a) skazanego wezwano do udziału w postępowaniu lub w inny sposób zawiadomiono o terminie i miejscu rozprawy albo posiedzenia, pouczając, że
niestawiennictwo nie stanowi przeszkody dla wydania orzeczenia,
b) obrońca sprawcy był obecny na rozprawie lub posiedzeniu,
c) po doręczeniu skazanemu odpisu orzeczenia wraz z pouczeniem o przysługującym mu prawie, terminie i sposobie złożenia w państwie wydania
nakazu wniosku o przeprowadzenie z jego udziałem nowego postępowania
sądowego w tej samej sprawie, skazany w ustawowym terminie nie złożył
takiego wniosku albo oświadczył, że nie kwestionuje orzeczenia;
5) orzeczenie dotyczy przestępstwa, które według prawa polskiego zostało
popełnione w całości albo w części na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak
również na polskim statku wodnym lub powietrznym;
6) w chwili otrzymania orzeczenia pozostała do wykonania kara jest krótsza niż
6 miesięcy pozbawienia wolności;
7) skazany nie podlega jurysdykcji polskich sądów karnych, lub też brak jest
wymaganego zezwolenia na jego ściganie;
8) przestępstwo, którego dotyczy orzeczenie, w wypadku jurysdykcji polskich
sądów karnych podlegałoby darowaniu na mocy amnestii;
9) organ państwa wydania orzeczenia nie wyraził zgody na podstawie art. 607e § 3
pkt 8 w związku z art. 611tm na to, by sprawcę ścigać za przestępstwo inne niż
to, które stanowiło podstawę przekazania, lub by wykonać orzeczoną wobec
niego karę pozbawienia wolności za inne przestępstwo.
§ 4. Sąd może wyrazić zgodę na przejęcie do wykonania orzeczenia, o którym
mowa w art. 611tg § 1, zapadłego obec skazanego niebędącego obywatelem polskim
lub niemającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stałego ani czasowego
miejsca pobytu, jeżeli ze względu na sytuację rodzinną lub szczególne warunki osobiste skazanego przejęcie orzeczenia pozwoli w większym stopniu zrealizować
wychowawcze i zapobiegawcze cele kary.
§ 5. W wypadkach przewidzianych w § 1 pkt 2, 3 i 6 oraz w § 3 pkt 1, 2, 4, 5
i 8 sąd przed podjęciem decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia informuje
o możliwości odmowy wykonania orzeczenia właściwy sąd lub inny organ państwa
wydania orzeczenia.

Art. 611tl. § 1. Orzekając o wykonaniu kary pozbawienia wolności, sąd określa
kwalifikację prawną czynu według prawa polskiego. Art. 607s § 4 stosuje się
odpowiednio. Na poczet orzeczonej lub wykonywanej kary pozbawienia wolności
zalicza się okres faktycznego pozbawienia wolności w państwie wydania orzeczenia.
§ 2. Jeżeli rodzaj kary polegającej na pozbawieniu wolności jest nieznany
ustawie, sąd określa podlegającą wykonaniu karę jako karę pozbawienia wolności.
Jeżeli przestępstwo zgodnie z przyjętą według prawa

art. 612. więcej Art. 612. § 1. O każdorazowym wypadku zastosowania tymczasowego
aresztowania wobec obywatela państwa obcego, na jego prośbę, zawiadamia się
niezwłocznie właściwy miejscowo urząd konsularny tego państwa lub – w braku
takiego urzędu – przedstawicielstwo dyplomatyczne tego państwa.
§ 2. W razie zatrzymania obywatela państwa obcego należy zatrzymanemu
umożliwić, na jego prośbę, nawiązanie w dostępnej formie kontaktu z właściwym
urzędem konsularnym lub przedstawicielstwem dyplomatycznym, a w razie
zatrzymania osoby nieposiadającej żadnego obywatelstwa – z przedstawicielem
państwa, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania.

art. 613. więcej Art. 613. § 1. Z wyjątkiem wypadków określonych w art. 592a–592f
i w art. 595 oraz w rozdziałach 62a–62d, 65a–65d, 66a–66d i 66f–66k z mającymi
siedzibę za granicą organami obcego państwa oraz z osobami wymienionymi
w art. 578 oraz w art. 579 sądy i prokuratorzy każdorazowo porozumiewają się, w tym
przy doręczaniu pism procesowych, za pośrednictwem Ministra Sprawiedliwości,
a ten w razie potrzeby za pośrednictwem ministra właściwego do spraw zagranicznych.
§ 2. Z urzędami konsularnymi obcego państwa w Rzeczypospolitej Polskiej sądy
i prokuratorzy, w wypadkach określonych przez Ministra Sprawiedliwości, mogą
porozumiewać się bezpośrednio.

art. 614. więcej Art. 614. Wydatki poniesione w związku z czynnościami przewidzianymi
w niniejszym dziale pokrywa państwo obce, które złożyło wniosek o dokonanie
czynności. Organy państwa polskiego mogą odstąpić od żądania zwrotu poniesionych
wydatków, jeżeli państwo obce zapewnia wzajemność.

art. 615. więcej Art. 615. § 1. W stosunkach z międzynarodowymi trybunałami karnymi i ich
organami działającymi na podstawie umów międzynarodowych, których
Rzeczpospolita Polska jest stroną, albo powołanymi przez organizacje
międzynarodowe ukonstytuowane umową ratyfikowaną przez Rzeczpospolitą Polską,
stosuje się odpowiednio przepisy niniejszego działu.
§ 2. Przepisów niniejszego działu nie stosuje się, jeżeli umowa międzynarodowa,
której Rzeczpospolita Polska jest stroną, albo akt prawny regulujący działanie
międzynarodowego trybunału karnego stanowi inaczej.
§ 3. Przepisów niniejszego działu można nie stosować wobec państwa obcego,
z którym Rzeczpospolita Polska nie ma w tym przedmiocie umowy, a państwo to nie
zapewnia wzajemności.
§ 4. Jeżeli umowa międzynarodowa albo akt prawny regulujący działanie
międzynarodowego trybunału karnego tego wymaga, Minister Sprawiedliwości
zawiadamia międzynarodowy trybunał karny o wszczęciu postępowania przeciwko
osobie o popełnienie przestępstwa podlegającego ściganiu przez ten trybunał.
§ 5. Jeżeli co do tego samego czynu tej samej osoby wszczęto postępowanie
karne w Rzeczypospolitej Polskiej i przed międzynarodowym trybunałem karnym,
Minister Sprawiedliwości przekazuje ściganie temu trybunałowi, jeżeli wymagają tego
akty prawne regulujące działanie trybunału.

art. 616. więcej Art. 616. § 1. Do kosztów procesu należą:
1) koszty sądowe;
2) uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego
obrońcy lub pełnomocnika.
§ 2. Koszty sądowe obejmują:
1) opłaty;
2) wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania

art. 617. więcej Art. 617. Rodzaje i wysokość opłat oraz zasady i tryb ich wymierzania określa
odrębna ustawa.

art. 618. więcej Art. 618. § 1. Wydatki Skarbu Państwa obejmują w szczególności wypłaty
dokonane z tytułu:
1) doręczenia wezwań i innych pism;
2) przejazdów sędziów, prokuratorów i innych osób z powodu czynności
postępowania;
3) sprowadzenia i przewozu oskarżonego, świadków i biegłych;
4) oględzin, badań przedsięwziętych w toku postępowania oraz przesyłek
i przechowania zajętych przedmiotów, jak również ich sprzedaży;
5) ogłoszeń w prasie, radiu i telewizji;
6) wykonania orzeczenia, w tym również o zabezpieczeniu grożących kar
majątkowych, jeżeli kary te zostały orzeczone, z wyłączeniem kosztów
utrzymania w zakładzie karnym i kosztów pobytu w zakładach leczniczych na
obserwacji psychiatrycznej;
7) należności świadków i tłumaczy;
8) kosztów postępowania mediacyjnego;
9) należności biegłych lub instytucji wyznaczonych do wydania opinii lub
wystawienia zaświadczenia, w tym koszty wystawienia zaświadczenia przez
lekarza sądowego;
9a) kosztów obserwacji psychiatrycznej oskarżonego, z wyłączeniem należności
biegłych psychiatrów;
9b) kosztów zarządu przymusowego;
10) opłat przewidzianych za udzielenie informacji z rejestru skazanych;
11) nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów
lub radców prawnych;
12) ryczałtu kuratora sądowego za przeprowadzenie wywiadu środowiskowego,
o którym mowa w art. 214 § 1;
13) realizacji umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną,
i postępowań prowadzonych na podstawie działu XIII, także jeżeli nie zostało
wydane postanowienie, o którym mowa w art. 303.
§ 2. Jeżeli wysokości i zasad ustalania należności określonych w § 1 nie regulują
odrębne przepisy, Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość i sposób
ich obliczania, mając na uwadze faktyczny koszt dokonania danej czynności.
§ 3. W razie braku przepisów wymienionych w § 2, o wysokości danego
wydatku decydują kwoty przyznane przez sąd, prokuratora lub inny organ prowadzący
postępowanie.

Art. 618a. § 1. Świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży – z miejsca jego
zamieszkania do miejsca wykonywania czynności postępowania na wezwanie sądu
lub organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze – w wysokości
rzeczywiście poniesionych racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym
samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu.
§ 2. Górną granicę należności, o których mowa w § 1, stanowi wysokość
kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub
samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze
kraju.
§ 3. Według tych samych zasad świadkowi przysługuje zwrot kosztów noclegu
oraz utrzymania w miejscu wykonywania czynności postępowania.
§ 4. Wysokość kosztów, o których mowa w § 1 i 3, świadek powinien należycie
wykazać.

Art. 618b. § 1. Świadkowi przysługuje zwrot zarobku lub dochodu utraconego
z powodu stawiennictwa na wezwanie sądu lub organu prowadzącego postępowanie
przygotowawcze.
§ 2. Wynagrodzenie za utracony zarobek lub dochód za każdy dzień udziału
w czynnościach postępowania przyznaje się świadkowi w wysokości jego
przeciętnego dziennego zarobku lub dochodu. W przypadku świadka pozostającego
w stosunku pracy przeciętny dzienny utracony zarobek oblicza się według zasad
obowiązujących przy ustalaniu należnego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za
urlop.
§ 3. Górną granicę należności, o których mowa w § 2, stanowi równowartość
4,6% kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której
wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa.
W przypadku gdy ogłoszenie ustawy budżetowej nastąpi po dniu 1 stycznia roku,
którego dotyczy ustawa budżetowa, podstawę obliczenia należności za okres od
1 stycznia do dnia ogłoszenia ustawy budżetowej stanowi kwota bazowa w wysokości
obowiązującej w grudniu roku poprzedniego.
§ 4. Utratę zarobku lub dochodu, o których mowa w § 1, oraz ich wysokość
świadek powinien należycie wykazać.

Art. 618c. § 1. Prawo do żądania należności przewidzianych w art. 618a
i art. 618b służy osobie wezwanej w charakterze świadka, jeżeli się stawiła, choćby
nie została przesłuchana.
§ 2. W przypadku gdy osoba uprawniona do otrzymania należności
przewidzianych w art. 618a i art. 618b zostanie wezwana w charakterze świadka
w kilku sprawach na ten sam dzień, przyznaje się jej te należności tylko raz.
§ 3. Świadkowi, który zgłosił się bez wezwania sądu lub organu prowadzącego
postępowanie przygotowawcze, należności przewidziane w art. 618a i art. 618b mogą
być przyznane tylko wtedy, gdy został przesłuchany.

Art. 618d. Przepisy art. 618a–618c stosuje się odpowiednio do osoby
towarzyszącej świadkowi, jeżeli świadek nie mógł stawić się na wezwanie sądu lub
organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze bez opieki tej osoby.

Art. 618e. Przepisów art. 618a–618c nie stosuje się do świadka zatrudnionego
w organie władzy publicznej, jeżeli powołany został do zeznawania w związku z tym
zatrudnieniem. W tym przypadku świadkowi służy prawo do należności na zasadach
określonych w przepisach regulujących wysokość i warunki ustalania należności
przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Art. 618f. § 1. Biegłemu i specjaliście niebędącemu funkcjonariuszem organów
procesowych powołanym przez sąd lub organ prowadzący postępowanie
przygotowawcze przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot
poniesionych przez nich wydatków niezbędnych dla wydania opinii.
§ 2. Wysokość wynagrodzenia za wykonaną pracę biegłego i specjalisty
niebędącego funkcjonariuszem organów procesowych ustala się uwzględniając
wymagane kwalifikacje, potrzebny do wydania opinii czas i nakład pracy, a wysokość
wydatków, o których mowa w § 1 – na podstawie złożonego rachunku.
§ 3. Wynagrodzenie biegłych oblicza się według stawki wynagrodzenia za
godzinę pracy albo według taryfy zryczałtowanej określonej dla poszczególnych
kategorii biegłych ze względu na dziedzinę, w której są oni specjalistami. Podstawę
obliczenia stawki wynagrodzenia za godzinę pracy i taryfy zryczałtowanej stanowi
ułamek kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe,
której wysokość określa ustawa budżetowa.
§ 4. Wynagrodzenie biegłego i specjalisty niebędącego funkcjonariuszem
organów procesowych, będących podatnikami obowiązanymi do rozliczenia podatku
od towarów i usług, podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług, określoną
zgodnie ze stawką tego podatku obowiązującą w dniu orzekania o tym
wynagrodzeniu.
§ 4a. Jeżeli opinia jest fałszywa, wynagrodzenie oraz zwrot jakichkolwiek
kosztów poniesionych przez biegłego związanych z jej sporządzeniem lub złożeniem
nie przysługują.
§ 4b. Jeżeli opinia jest nierzetelna lub została sporządzona lub złożona ze
znacznym nieusprawiedliwionym opóźnieniem, wynagrodzenie ulega
odpowiedniemu obniżeniu; można również odstąpić od przyznania wynagrodzenia lub
zwrotu jakichkolwiek kosztów poniesionych przez biegłego związanych z jej
sporządzeniem lub złożeniem.
§ 5. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, stawki
wynagrodzenia biegłych za wykonaną pracę oraz taryfy zryczałtowane, o których
mowa w § 3, mając na uwadze nakład pracy i kwalifikacje biegłego oraz poziom
wynagrodzeń uzyskiwanych przez pracowników wykonujących podobne zawody,
stopień złożoności problemu będącego przedmiotem opinii oraz warunki, w jakich
opracowano opinię, a także sposób dokumentowania wydatków niezbędnych dla
wydania opinii.

Art. 618fa. § 1. W wyjątkowych wypadkach organ procesowy może postanowić
o wypłacie biegłemu przed sporządzeniem opinii, jednorazowo lub w ratach,
określonej kwoty pieniężnej na poczet wynagrodzenia, jeżeli jest to uzasadnione
szczególną czasochłonnością czynności niezbędnych do wydania opinii lub innymi
szczególnymi okolicznościami.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie wypłaty na poczet wynagrodzenia
zażalenie nie przysługuje.
§ 3. Biegły ma obowiązek zwrotu wypłaconej mu kwoty, w zakresie w jakim
przewyższa ona kwotę ostatecznie przyznanego mu wynagrodzenia, a w wypadkach
określonych w art. 618f § 4a i 4b biegły ma obowiązek zwrotu całej wypłaconej mu
kwoty, jeżeli wynagrodzenie mu nie przysługuje albo od przyznania wynagrodzenia
odstąpiono.

Art. 618g. Do biegłego, tłumacza i specjalisty niebędącego funkcjonariuszem
organów procesowych powołanych przez sąd lub organ postępowania
przygotowawczego stosuje się odpowiednio art. 618a. Dotyczy to również sytuacji,
gdy sąd lub organ postępowania przygotowawczego nie skorzystał z usług takiego
biegłego, tłumacza lub specjalisty.

Art. 618h. § 1. Biegłemu, tłumaczowi i specjaliście niebędącemu
funkcjonariuszem organów procesowych wezwanym przez sąd lub organ prowadzący
postępowanie przygotowawcze, w razie nieskorzystania z ich usług, przysługuje zwrot
utraconego zarobku lub dochodu.
§ 2. Wynagrodzenie za utracony zarobek lub dochód przyznaje się biegłemu,
tłumaczowi i specjaliście niebędącemu funkcjonariuszem organów procesowych,
uwzględniając ich kwalifikacje i czas zużyty w związku z wezwaniem. Przepisy
art. 618b § 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Art. 618i. W przypadku gdy biegły, tłumacz lub specjalista niebędący
funkcjonariuszem organów procesowych zostaną wezwani przez uprawniony organ
w kilku sprawach na ten sam dzień, zwrot kosztów podróży, noclegu, utrzymania
w miejscu wykonywania czynności postępowania, utraconego zarobku lub dochodu
z powodu stawiennictwa na wezwanie organu, przysługuje im tylko raz.

Art. 618j. Należności przysługujące stronie w związku z jej udziałem
w postępowaniu przyznaje się w wysokości przewidzianej dla świadków.

Art. 618k. § 1. Należności, o których mowa w art. 618a, art. 618b, art. 618d oraz
art. 618f–618h, przyznaje się na wniosek.
§ 2. Wniosek o przyznanie należności, o których mowa w § 1, składa się ustnie
do protokołu lub na piśmie, w terminie zawitym 3 dni od dnia zakończenia czynności
z udziałem osoby uprawnionej do tych należności, a w przypadku osoby, o której
mowa w art. 618d – z udziałem świadka, któremu ona towarzyszyła.
§ 3. Roszczenie o zwrot należności, o których mowa w § 1, przedawnia się
z upływem 3 lat od dnia powstania tego roszczenia.
§ 4. Świadek, osoba mu towarzysząca, biegły, tłumacz oraz specjalista niebędący
funkcjonariuszem organów procesowych powinni być pouczeni o prawie i sposobie
zgłoszenia wniosku o zwrot należności oraz o skutkach niezachowania terminu
wskazanego w § 2.

Art. 618l. § 1. Należności świadka, osoby mu towarzyszącej, biegłego, tłumacza
oraz specjalisty niebędącego funkcjonariuszem organów procesowych ustala
i przyznaje sąd lub organ prowadzący postępowanie przygotowawcze.
§ 2. Przyznaną należność należy wypłacić niezwłocznie. W przypadku braku
takiej możliwości należność przekazuje się przekazem pocztowym lub przelewem bankowym bez obciążania osoby uprawnionej opłatą pocztową lub kosztami
przelewu.

art. 619. więcej Art. 619. § 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, wszelkie wydatki wykłada
tymczasowo Skarb Państwa.
§ 2. Koszty postępowania mediacyjnego ponosi Skarb Państwa.
§ 3. Skarb Państwa ponosi także koszty związane z udziałem w postępowaniu
tłumacza w zakresie koniecznym dla zapewnienia oskarżonemu jego prawa do obrony.

art. 620. więcej Art. 620. Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy lub pełnomocnika
wykłada strona, która go ustanowiła.

art. 621. więcej Art. 621. § 1. Oskarżyciel prywatny składa przy akcie oskarżenia lub wraz
z oświadczeniem o przyłączeniu się do toczącego się postępowania lub podtrzymaniu
oskarżenia, od którego prokurator odstąpił, dowód wpłacenia do kasy sądowej
zryczałtowanej równowartości wydatków. Ryczałt ten nie obejmuje kosztów
wskazanych w art. 618 § 1 pkt 5 i 11.
§ 2. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość
zryczałtowanej równowartości wydatków, mając na uwadze przeciętne koszty
postępowania oraz zasadę dostępu do sądu.

art. 622. więcej Art. 622. W postępowaniu z oskarżenia prywatnego w razie pojednania się stron
przed wszczęciem przewodu sądowego, warunkowego umorzenia postępowania,
umorzenia postępowania z powodu niepoczytalności sprawcy lub znikomej społecznej
szkodliwości czynu albo z powodu stwierdzenia w zarzucanym czynie znamion
przestępstwa ściganego z urzędu, zmiany trybu ścigania z powodu przyłączenia się
prokuratora do postępowania wszczętego przez oskarżyciela prywatnego
i zakończenia tego postępowania w trybie publicznoskargowym – prezes sądu lub
referendarz sądowy zarządza zwrot uiszczonych przez oskarżyciela prywatnego
zryczałtowanych wydatków w całości, a w połowie – w razie pojednania się stron po
rozpoczęciu przewodu sądowego.

art. 623. więcej Art. 623. Sąd lub referendarz sądowy zwalnia osobę w całości lub w części od
wyłożenia kosztów podlegających uiszczeniu przy wnoszeniu pisma procesowego,
jeżeli wykazała ona, że ze względu na jej sytuację rodzinną, majątkową i wysokość
dochodów wyłożenie ich byłoby zbyt uciążliwe.

art. 624. więcej Art. 624. § 1. Sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego
w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli
istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze
względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy,
gdy przemawiają za tym względy słuszności.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do oskarżyciela prywatnego w razie
rozpoznania sprawy bez zachowania wymagań określonych w art. 621 § 1.

art. 625. więcej Art. 625. W razie skazania lub warunkowego umorzenia postępowania wobec
żołnierza odbywającego zasadniczą służbę wojskową albo pełniącego służbę
w charakterze kandydata na żołnierza zawodowego, nie pobiera się od nich należnych
Skarbowi Państwa kosztów sądowych.

art. 626. więcej Art. 626. § 1. W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd określa,
kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu.
§ 2. Jeżeli w orzeczeniu wymienionym w § 1 nie zamieszczono rozstrzygnięcia
o kosztach, jak również gdy zachodzi konieczność dodatkowego ustalenia ich
wysokości lub rozstrzygnięcia o kosztach postępowania wykonawczego, orzeczenie
w tym przedmiocie wydaje odpowiednio sąd pierwszej instancji, sąd odwoławczy,
a w zakresie dodatkowego ustalenia wysokości kosztów także referendarz sądowy
właściwego sądu.
§ 3. Na orzeczenie w przedmiocie kosztów służy zażalenie, jeżeli nie wniesiono
apelacji. W razie wniesienia apelacji i zażalenia – zażalenie rozpoznaje sąd
odwoławczy łącznie z apelacją.

Art. 626a. Zażalenie na postanowienie prokuratora albo innego organu
prowadzącego postępowanie przygotowawcze w przedmiocie kosztów wnosi się,
odpowiednio, do prokuratora nadrzędnego nad prokuratorem, który wydał
postanowienie, albo do prokuratora właściwego do sprawowania nadzoru nad
postępowaniem przygotowawczym prowadzonym przez inny organ. Jeżeli prokurator
nie przychyli się do zażalenia, kieruje je do sądu.

art. 627. więcej Art. 627. Od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza
koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela
posiłkowego.

art. 628. więcej Art. 628. Od skazanego w sprawach z oskarżenia prywatnego sąd zasądza na
rzecz:
1) oskarżyciela prywatnego poniesione przez niego koszty procesu;
2) Skarbu Państwa wydatki ustalone na podstawie art. 618, od których uiszczenia
oskarżyciel został zwolniony lub w razie rozpoznania sprawy bez ich uiszczenia.

art. 629. więcej Art. 629. Przepisy art. 627 i 628 stosuje się odpowiednio w razie warunkowego
umorzenia postępowania, a w sprawach z oskarżenia prywatnego – również w razie
umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3.

art. 630. więcej Art. 630. W sprawach z oskarżenia publicznego, jeżeli oskarżonego nie skazano
za wszystkie zarzucane mu przestępstwa, wydatki związane z oskarżeniem w części
uniewinniającej lub umarzającej postępowanie ponosi Skarb Państwa.

art. 631. więcej Art. 631. W sprawach z oskarżenia prywatnego, w razie odstąpienia od
wymierzenia kary z powodu wzajemności krzywd lub wyzywającego zachowania się
oskarżyciela prywatnego, jak również biorąc pod uwagę liczbę i rodzaj zarzutów, od
których oskarżony został uniewinniony, sąd może obciążyć oskarżonego
poniesionymi przez oskarżyciela kosztami procesu tylko częściowo.

art. 632. więcej Art. 632. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie uniewinnienia oskarżonego
lub umorzenia postępowania koszty procesu ponosi:
1) w sprawach z oskarżenia prywatnego – oskarżyciel prywatny, a w razie
pojednania się stron – oskarżyciel i oskarżony w zakresie przez siebie
poniesionym, jeżeli strony w zawartej ugodzie nie uregulowały tego inaczej;
2) w sprawach z oskarżenia publicznego – Skarb Państwa, z wyjątkiem należności
z tytułu udziału adwokata lub radcy prawnego w charakterze pełnomocnika
pokrzywdzonego, oskarżyciela posiłkowego albo innej osoby.

Art. 632a. § 1. W wyjątkowych wypadkach, w razie umorzenia postępowania,
sąd może orzec, że koszty procesu ponosi w całości lub w części oskarżony,
a w sprawach z oskarżenia prywatnego oskarżony lub Skarb Państwa.
§ 2. W razie uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia postępowania sąd
orzeka, że koszty procesu ponosi w całości lub w części oskarżony, jeżeli:
1) oskarżony skierował przeciwko sobie podejrzenie popełnienia czynu
zabronionego;
2) ukrywanie się oskarżonego przyczyniło się do przedawnienia karalności
zarzucanego mu czynu;
3) umorzono przeciwko oskarżonemu postępowanie na podstawie art. 11 § 1.
§ 3. W razie umorzenia postępowania ze względu na cofnięcie wniosku
o ściganie po rozpoczęciu przewodu sądowego sąd może orzec, że koszty procesu
ponosi w całości lub w części oskarżony.

Art. 632b. Jeżeli w sprawach, o których mowa w art. 632 pkt 2, przyczyny
umorzenia powstały w toku postępowania, sąd może orzec od Skarbu Państwa zwrot
należności z tytułu ustanowienia jednego pełnomocnika.

art. 633. więcej Art. 633. Koszty procesu przypadające od kilku oskarżonych lub oskarżycieli
prywatnych albo posiłkowych, jak również od oskarżonych i oskarżycieli, sąd zasądza
od każdego z nich według zasad słuszności, mając w szczególności na względzie
koszty związane ze sprawą każdego z nich.

art. 634. więcej Art. 634. Jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za
postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają
odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem
pierwszej instancji.

art. 635. więcej Art. 635. Niezależnie od tego, kto wniósł środek odwoławczy, jeżeli dojdzie do
zmiany wyroku skazującego lub orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania
na niekorzyść oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ustala się na
ogólnych zasadach.

art. 636. więcej Art. 636. § 1. W sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia
środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżonego lub oskarżyciela
posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych
zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy, a jeżeli środek ten pochodzi wyłącznie
od oskarżyciela publicznego – koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi
Skarb Państwa.
§ 2. W razie nieuwzględnienia środków odwoławczych wniesionych przez co
najmniej dwa uprawnione podmioty, stosuje się odpowiednio art. 633.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio w sprawach z oskarżenia
prywatnego.

art. 637. więcej Art. 637. § 1. Przepisy art. 635 i 636 stosuje się odpowiednio w razie
pozostawienia środka odwoławczego bez rozpoznania wobec jego cofnięcia lub
z przyczyn wskazanych w art. 430.
§ 2. W wypadku cofnięcia wniosku o ściganie, kosztami postępowania można
obciążyć osobę, która wniosek cofnęła.

Art. 637a. Do kosztów postępowania kasacyjnego stosuje się odpowiednio
przepisy o kosztach postępowania odwoławczego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

art. 638. więcej Art. 638. Wydatki poniesione przez sąd, związane z rozpoznaniem kasacji
wniesionej przez podmioty wymienione w art. 521 lub wznowieniem postępowania
z urzędu, ponosi Skarb Państwa.

art. 639. więcej Art. 639. Przepisy o kosztach procesu mają odpowiednie zastosowanie
w sprawach o wznowienie postępowania. W razie oddalenia wniosku lub
pozostawienia go bez rozpoznania, obowiązek pokrycia kosztów obciąża osobę, która
złożyła wniosek.

art. 640. więcej Art. 640. § 1. Przepisy odnoszące się do kosztów procesu w sprawach
z oskarżenia prywatnego mają odpowiednie zastosowanie w sprawach z oskarżenia
publicznego, w których akt oskarżenia wniósł oskarżyciel posiłkowy.
§ 2. Sąd nie może zasądzić od oskarżyciela posiłkowego zwrotu wydatków,
o których mowa w art. 618, w wysokości przekraczającej kwotę zryczałtowanej
równowartości wydatków określonej na podstawie art. 621 § 2.

art. 641. więcej Art. 641. Prawo do ściągnięcia zasądzonych kosztów procesu przedawnia się
z upływem 3 lat od dnia, kiedy należało je uiścić.

art. 642. więcej Art. 642. (uchylony).

art. 643. więcej Art. 643. (uchylony).

art. 644. więcej Art. 644. (uchylony).

art. 645. więcej Art. 645. (uchylony).

art. 646. więcej Art. 646. W sprawach podlegających orzecznictwu sądów wojskowych nie
stosuje się przepisów o postępowaniu prywatnoskargowym, nakazowym
i przyspieszonym. Poza tym stosuje się przepisy działów poprzednich, chyba że
przepisy działu niniejszego stanowią inaczej.

art. 647. więcej Art. 647. § 1. Orzecznictwu sądów wojskowych podlegają sprawy:
1) żołnierzy w czynnej służbie wojskowej, z wyjątkiem terytorialnej służby
wojskowej pełnionej dyspozycyjnie, o przestępstwa:
a) określone w rozdziałach XXXIX–XLIV Kodeksu karnego,
b) popełnione przeciwko organowi wojskowemu lub innemu żołnierzowi,
c) popełnione podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych,
w obrębie obiektu wojskowego lub wyznaczonego miejsca przebywania, na
szkodę wojska lub z naruszeniem obowiązku wynikającego ze służby
wojskowej,
d) popełnione za granicą, podczas użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa, w rozumieniu ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. z 2014 r. poz. 1510 oraz
z 2019 r. poz. 1726);
2) pracowników wojska o przestępstwa:
a) określone w art. 356–363 Kodeksu karnego w związku z art. 317 § 2 tego
kodeksu,
b) popełnione za granicą, podczas użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa, w rozumieniu ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa;
3) żołnierzy sił zbrojnych państw obcych, przebywających na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, oraz członków ich personelu cywilnego,
o przestępstwa popełnione w związku z pełnieniem obowiązków służbowych,
chyba że umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną,
stanowi inaczej.
§ 2. Sprawy o przestępstwa wymienione w § 1 nie przestają podlegać
orzecznictwu sądów wojskowych mimo zwolnienia żołnierza z czynnej służby
wojskowej lub ustania zatrudnienia pracownika w wojsku.
§ 3. W razie zwolnienia żołnierza z czynnej służby wojskowej lub ustania
zatrudnienia pracownika w wojsku sprawę, o której mowa w § 1 pkt 1 lit. b lub d, oraz
– jeżeli przestępstwo nie wiąże się z naruszeniem obowiązku służbowego – w § 1
pkt 2 lit. b, sąd wojskowy, najpóźniej do dnia rozpoczęcia przewodu sądowego na
rozprawie głównej, może przekazać do rozpoznania sądowi powszechnemu, jeżeli
dobro wymiaru sprawiedliwości temu się nie sprzeciwia.
§ 4. (uchylony)
§ 5. Na postanowienie w przedmiocie przekazania sprawy w myśl
§ 3 przysługuje zażalenie.

art. 648. więcej Art. 648. Orzecznictwu sądów wojskowych podlegają także sprawy o:
1) współdziałanie w popełnieniu przestępstw określonych w rozdziałach XXXIX–
XLIV Kodeksu karnego;
2) przestępstwa określone w art. 239, 291–293, a także w art. 294 w odniesieniu do
art. 291 § 1, Kodeksu karnego – jeżeli czyn pozostaje w związku
z przestępstwem przewidzianym w rozdziałach XXXIX–XLIV tego kodeksu;
3) inne przestępstwa, o ile przepisy szczególne tak stanowią.

art. 649. więcej Art. 649. § 1. Jeżeli sprawca przestępstwa podlegającego orzecznictwu sądów wojskowych popełnił także przestępstwo podlegające orzecznictwu sądów powszechnych, a przestępstwa pozostają ze sobą w takim związku, że dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga ich łącznego rozpoznania, rozpoznaje je łącznie sąd wojskowy.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w postępowaniu przygotowawczym.

art. 650. więcej Art. 650. § 1. Jeżeli w sprawie przeciwko dwóm lub więcej oskarżonym sąd
wojskowy nie byłby właściwy do jej rozpoznania w całości bądź ze względu na rodzaj
jednego z czynów, bądź ze względu na osobę jednego z oskarżonych, a dobro
wymiaru sprawiedliwości tego wymaga, sąd wojskowy może rozpoznać sprawę
łącznie lub przekazać ją w tym celu sądowi powszechnemu.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Przekazanie nie może nastąpić, jeżeli sprawa dotyczy przestępstwa
wskazanego w art. 647 § 1 pkt 1 lit. a lub c lub pkt 2 lit. a oraz w art. 648 pkt 1.
§ 4. Na postanowienie w przedmiocie przekazania sprawy w myśl
§ 1 przysługuje zażalenie.

art. 651. więcej Art. 651. § 1. W sprawach o przestępstwa wymienione w art. 647 § 1 pkt 1
i 2 orzeka sąd wojskowy, obejmujący swoją właściwością jednostkę wojskową,
w której żołnierz pełnił służbę wojskową lub pracownik był zatrudniony.
§ 2. Właściwość sądu wojskowego ze względu na przynależność oskarżonego do
jednostki wojskowej określa się według chwili wszczęcia przeciwko niemu
postępowania karnego.
§ 3. (uchylony)

art. 652. więcej Art. 652. W sprawach podlegających orzecznictwu sądów wojskowych orzekają
stosownie do zakresu właściwości:
1) wojskowy sąd garnizonowy;
2) wojskowy sąd okręgowy;
3) Sąd Najwyższy.

art. 653. więcej Art. 653. § 1. Wojskowy sąd garnizonowy orzeka w pierwszej instancji we
wszystkich sprawach, z wyjątkiem spraw przekazanych ustawą do właściwości innego
sądu.
§ 2. W wypadkach wskazanych w ustawie wojskowy sąd garnizonowy
rozpoznaje również w zakresie swej właściwości środki odwoławcze od orzeczeń
i zarządzeń wydanych w postępowaniu przygotowawczym
§ 3. Wojskowy sąd garnizonowy ma poza tym uprawnienia i obowiązki
procesowe, które w postępowaniu przed sądami powszechnymi przysługują sądowi
rejonowemu

art. 654. więcej Art. 654. § 1. Wojskowy sąd okręgowy orzeka w pierwszej instancji w sprawach
o przestępstwa:
1) popełnione przez żołnierzy posiadających stopień majora i wyższy;
2) podlegające w postępowaniu przed sądami powszechnymi właściwości sądu
okręgowego oraz określone w art. 339 § 3 i art. 345 § 3 i 4 Kodeksu karnego;
3) popełnione przez żołnierzy i członków personelu cywilnego, o których mowa
w art. 647 § 1 pkt 3;
4) inne na podstawie przepisów szczególnych.
§ 2. W postępowaniu przygotowawczym, w przedmiocie tymczasowego
aresztowania w stosunku do żołnierzy, o których mowa w § 1 pkt 1, a także do
żołnierzy sił zbrojnych państw obcych i członków ich personelu cywilnego, o których
mowa w § 1 pkt 3, orzeka jednoosobowo wojskowy sąd okręgowy.
§ 3. Wojskowy sąd okręgowy rozpoznaje także środki odwoławcze od orzeczeń
i zarządzeń wydanych w pierwszej instancji w wojskowym sądzie garnizonowym oraz
w wypadkach wskazanych w ustawie i z zachowaniem granic wskazanych w § 1 – od
orzeczeń i zarządzeń wydanych w postępowaniu przygotowawczym.
§ 4. Wojskowy sąd okręgowy rozpoznaje ponadto sprawy przewidziane dla sądu
wyższego rzędu nad wojskowym sądem garnizonowym oraz inne sprawy przekazane
mu przez ustawę.
§ 5. Wojskowy sąd okręgowy ma poza tym uprawnienia i obowiązki procesowe,
które w postępowaniu przed sądami powszechnymi przysługują sądowi okręgowemu.

art. 655. więcej Art. 655. § 1. Sąd Najwyższy rozpoznaje:
1) środki odwoławcze od orzeczeń i zarządzeń wydanych w pierwszej instancji
w wojskowym sądzie okręgowym;
2) kasacje;
3) sprawy przewidziane w niniejszym kodeksie dla sądu wyższego rzędu nad
wojskowym sądem okręgowym;
4) inne sprawy przekazane przez ustawę Sądowi Najwyższemu.
§ 2. Przepisy art. 39 i art. 439 § 1 pkt 3 stosuje się odpowiednio do orzeczeń Sądu
Najwyższego w zakresie spraw podlegających orzecznictwu sądów wojskowych.

art. 656. więcej Art. 656. § 1. W sprawie dwu lub więcej oskarżonych, należącej do właściwości
sądów wojskowych tego samego rzędu, orzeka sąd wojskowy właściwy dla
oskarżonego o przestępstwo zagrożone karą najsurowszą. W razie niemożności
ustalenia w ten sposób właściwości, sprawę rozpoznaje sąd wojskowy, na którego
obszarze działania najpierw wszczęto postępowanie.
§ 2. Jeżeli jednak sprawa należy do właściwości sądów wojskowych różnego
rzędu, rozpoznaje ją sąd wyższego rzędu.

art. 657. więcej Art. 657. § 1. Uprawnienia procesowe Prokuratora Generalnego przysługują
również Zastępcy Prokuratora Generalnego do Spraw Wojskowych, jeżeli ustawa nie
stanowi inaczej, a uprawnienia prokuratora okręgowego przysługują odpowiednio
zastępcy prokuratora okręgowego do spraw wojskowych
§ 2. Jeżeli niniejszy kodeks mówi o oskarżycielu publicznym lub prokuratorze,
należy przez to rozumieć prokuratora powszechnej jednostki organizacyjnej
prokuratury.
§ 3. Przepisu art. 45 § 2 nie stosuje się.
§ 4. Jeżeli niniejszy kodeks mówi o prokuratorze wojskowym, należy przez to
rozumieć prokuratora powszechnej jednostki organizacyjnej prokuratury
wykonującego czynności w komórce organizacyjnej do spraw wojskowych.

art. 658. więcej Art. 658. § 1. Prokurator wojskowy odmawia wszczęcia postępowania
o przestępstwo ścigane na wniosek dowódcy jednostki wojskowej, jeżeli wobec
sprawcy zastosowano już środki przewidziane w wojskowych przepisach
dyscyplinarnych.
§ 2. Nie dotyczy to wypadku, w którym wniosek o ściganie składa wyższy
dowódca po uchyleniu kary dyscyplinarnej albo prokurator wojskowy korzysta
z uprawnienia przewidzianego w art. 660.
§ 3. Przepisu art. 12 § 3 nie stosuje się do wniosku dowódcy jednostki wojskowej
lub wniosku wyższego dowódcy.

art. 659. więcej Art. 659. § 1. W sprawach o przestępstwa ścigane na wniosek dowódcy
jednostki wojskowej uprawnienia pokrzywdzonego lub instytucji określone w art. 306, a w wypadku przewidzianym w art. 330 § 2 – również określone w art. 55
§ 1, przysługują temu dowódcy.
§ 2. Uprawnienia i obowiązki dowódcy jednostki wojskowej przysługują
odpowiednio kierownikowi instytucji cywilnej, w której żołnierz pełni służbę
wojskową.

art. 660. więcej Art. 660. § 1. Prokurator wojskowy może wszcząć postępowanie karne
o przestępstwo ścigane na wniosek dowódcy jednostki wojskowej, także bez wniosku,
jeżeli wymagają tego ważne względy dyscypliny wojskowej.
§ 2. Dowódcy jednostki, a w wypadku określonym w art. 347 § 1 Kodeksu
karnego także pokrzywdzonemu, na postanowienie prokuratora przysługuje zażalenie
do sądu właściwego do rozpoznania sprawy.
§ 3. Przepisu § 2 nie stosuje się, jeżeli dopiero w toku postępowania sądowego
okaże się, iż czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa ściganego na wniosek dowódcy
jednostki wojskowej.

art. 661. więcej Art. 661. § 1. Przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego staje się z chwilą
złożenia skargi przez pokrzywdzonego przestępstwem ściganym z urzędu.
§ 2. Prokurator wojskowy może także wszcząć z urzędu postępowanie
o przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego, jeżeli wymaga tego interes
społeczny.
§ 3. Na postanowienie prokuratora pokrzywdzonemu przysługuje zażalenie do
sądu właściwego do rozpoznania sprawy.
§ 4. Na wniosek pokrzywdzonego, złożony przed prawomocnym ukończeniem
postępowania wszczętego na podstawie § 1, postępowanie w sprawie umarza się,
chyba że interes społeczny temu się sprzeciwia; w razie złożenia wniosku po
rozpoczęciu przewodu sądowego w pierwszej instancji konieczna jest ponadto zgoda
oskarżonego.

art. 662. więcej Art. 662. § 1. O oskarżonym żołnierzu, oprócz danych określonych w art. 213,
zbiera się też dane dotyczące przebiegu służby wojskowej, wyróżnień oraz ukarań
dyscyplinarnych.
§ 2. Uprawnienia i obowiązki zawodowego kuratora sądowego przysługują
odpowiednio wojskowemu kuratorowi społecznemu.
§ 3. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości
określi, w drodze rozporządzenia, sposób powoływania i zakres działalności
wojskowych kuratorów społecznych, mając na uwadze warunki funkcjonowania Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i wymagania służby wojskowej.

art. 663. więcej Art. 663. (uchylony).

art. 664. więcej Art. 664. Prawo zatrzymania osoby podejrzanej podlegającej właściwości sądów
wojskowych przysługuje, w warunkach określonych w art. 244, także przełożonemu
wojskowemu i wojskowym organom porządkowym.

art. 665. więcej Art. 665. § 1. O zatrzymaniu żołnierza lub pracownika wojska należy
niezwłocznie zawiadomić dowódcę jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni
służbę a pracownik jest zatrudniony, również gdy zatrzymany tego nie żąda.
§ 2. Jeżeli zatrzymanie żołnierza w warunkach określonych w art. 244
§ 1 nastąpiło w związku z uzasadnionym przypuszczeniem popełnienia przestępstwa
ściganego na wniosek dowódcy jednostki wojskowej, zatrzymanego należy
niezwłocznie zwolnić również na polecenie uprawnionego dowódcy, chyba że wyższy
dowódca lub prokurator wojskowy temu się sprzeciwią.

art. 666. więcej Art. 666. § 1. Tymczasowe aresztowanie żołnierza oskarżonego o popełnienie
przestępstwa określonego w art. 338 § 1, art. 339, 341 § 1, art. 343 § 2, art. 345, 352
i 358 § 2 Kodeksu karnego może nastąpić wyjątkowo również wtedy, gdy zachodzi
uzasadniona obawa, że oskarżony ponownie popełni jedno z tych przestępstw.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do pozostałych środków
zapobiegawczych.

art. 667. więcej Art. 667. Postępowanie przygotowawcze ma na celu również zebranie danych,
o jakich mowa w art. 662 § 1.

art. 668. więcej Art. 668. § 1. Śledztwo prowadzi się w sprawach o zbrodnie, a w innych
sprawach, gdy wymaga tego waga lub zawiłość sprawy.
§ 2. Postępując w myśl art. 334 § 2 prokurator wojskowy poucza oskarżonego
oraz pokrzywdzonego niebędącego żołnierzem także o prawie do złożenia wniosku,
o którym mowa w art. 669 § 2 i 2a.

art. 669. więcej Art. 669. § 1. Ławnikiem nie może być żołnierz mający niższy stopień
wojskowy niż oskarżony pełniący czynną służbę wojskową. Ograniczenia tego nie
stosuje się, jeżeli ławnik ma stopień generała brygady lub kontradmirała.
§ 2. W sprawie o zbrodnię, na wniosek oskarżonego złożony w terminie 7 dni od
doręczenia mu zawiadomienia prokuratora wojskowego o przesłaniu aktu oskarżenia
do sądu wojskowego z pouczeniem, o którym mowa w art. 668 § 2, prezes tego sądu,
jeżeli nie zachodzi wypadek przewidziany w art. 28 § 3, wyznacza do składu
orzekającego zamiast ławników żołnierzy – ławników sądu powszechnego.
§ 2a. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio na wniosek pokrzywdzonego
niebędącego żołnierzem; w wypadku określonym w art. 55 § 1 wniosek dołącza się do
aktu oskarżenia.
§ 3. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej
określi, w drodze rozporządzenia, sposób postępowania w sprawach związanych
z uczestnictwem ławników sądów powszechnych w składach orzekających sądów
wojskowych, o których mowa w § 2, mając na uwadze konieczność zapewnienia
właściwego współdziałania prezesów sądów wojskowych i powszechnych przy
wyznaczaniu ławników do składu orzekającego.

art. 670. więcej Art. 670. (uchylony).

art. 671. więcej Art. 671. § 1. Udział obrońcy w rozprawie głównej przeciwko żołnierzowi
odbywającemu zasadniczą służbę wojskową albo pełniącemu służbę w charakterze
kandydata na żołnierza zawodowego jest obowiązkowy przed wszystkimi sądami
wojskowymi.
§ 2. Udział obrońcy w rozprawie głównej jest obowiązkowy przed wszystkimi
sądami wojskowymi w sprawie przeciwko żołnierzowi oskarżonemu o przestępstwo
popełnione w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych poza
granicami państwa.
§ 3. Udział obrońcy w posiedzeniu sądu wojskowego przeciwko osobom
wymienionym w § 1 i 2 jest obowiązkowy również w wypadkach przewidzianych
w art. 339 § 1 pkt 2 i 3.
§ 4. Udział obrońcy w rozprawie głównej przeciwko innemu oskarżonemu niż
wymieniony w § 1 jest obowiązkowy przed wojskowym sądem okręgowym, jeżeli
zachodzi wypadek przewidziany w art. 654 § 1 pkt 2.
§ 5. W wypadkach określonych w § 1–4 stosuje się odpowiednio art. 81.

Art. 671a. (uchylony).

art. 672. więcej Art. 672. Sąd wojskowy pierwszej instancji sporządza uzasadnienie wyroku
z urzędu; nie dotyczy to wyroku uwzględniającego wnioski, o których mowa
w art. 335 § 1 lub 2 oraz art. 387.

Art. 672a. (uchylony)

art. 673. więcej Art. 673. W kwestii wznowienia postępowania orzeka w składzie trzech sędziów
wojskowy sąd okręgowy, a w sprawach zakończonych orzeczeniem tego sądu lub
Sądu Najwyższego – Sąd Najwyższy.

art. 674. więcej Art. 674. (uchylony).

art. 675. więcej Art. 675. (uchylony).

art. 676. więcej Art. 676. (uchylony).

art. 677. więcej Art. 677. (uchylony).

art. 678. więcej Art. 678. (uchylony).

art. 679. więcej Art. 679. (uchylony).

art. 680. więcej Art. 680. (uchylony).

art. 681. więcej Art. 681. (uchylony).

art. 682. więcej Art. 682. (uchylony).