Art. 258. § 1. Tymczasowe aresztowanie i pozostałe środki zapobiegawcze można stosować, jeżeli zachodzi:
1) uzasadniona obawa ucieczki lub ukrycia się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy
nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu;
2) uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych
zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie
karne.
§ 2. Jeżeli oskarżonemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku
zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej
8 lat, albo gdy sąd pierwszej instancji skazał go na karę pozbawienia wolności nie
niższą niż 3 lata, potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania w celu
zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą
oskarżonemu surową karą.
§ 3. Środek zapobiegawczy można wyjątkowo zastosować także wtedy, gdy
zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni
lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub
bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa
groził.
§ 4. Decydując o zastosowaniu określonego środka zapobiegawczego,
uwzględnia się rodzaj i charakter obaw wskazanych w § 1–3, przyjętych za podstawę
stosowania danego środka oraz nasilenie ich zagrożenia dla prawidłowego przebiegu
postępowania w określonym jego stadium.

Art. 258a. Jeżeli oskarżony uniemożliwia lub utrudnia wykonywanie
zastosowanego wobec niego środka zapobiegawczego lub umyślnie naruszył
obowiązek lub zakaz związany ze stosowaniem takiego środka, sąd lub prokurator jest
zobowiązany zastosować środek zapobiegawczy gwarantujący skuteczną realizację
celów jego stosowania.

Kodeks Postępowania Karnego art. 258