Art. 607. § 1. Do rozstrzygania wniosków państwa obcego, dotyczących
wydania przedmiotów stanowiących dowody rzeczowe lub uzyskanych w wyniku
przestępstwa, właściwy jest prokurator lub sąd w zależności od tego, do czyjego
rozporządzenia przedmioty te zostały zdeponowane. Przepis art. 588 § 2 i 4 stosuje się
odpowiednio.
§ 2. Postanowienie o wydaniu przedmiotów powinno wymieniać rzeczy, które
ulegają wydaniu państwu obcemu, oraz wskazywać rzeczy podlegające zwrotowi po
ukończeniu postępowania karnego, prowadzonego przez organy państwa obcego.

Art. 607a. W razie podejrzenia, że osoba ścigana za przestępstwo podlegające
jurysdykcji polskich sądów karnych może przebywać na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, właściwy miejscowo sąd okręgowy, na wniosek
prokuratora, a w postępowaniu sądowym i wykonawczym – z urzędu lub na wniosek właściwego sądu rejonowego, może wydać europejski nakaz aresztowania, zwany
w niniejszym rozdziale „nakazem”.

Art. 607b. Wydanie nakazu jest niedopuszczalne, jeśli nie wymaga tego interes
wymiaru sprawiedliwości. Ponadto wydanie nakazu jest niedopuszczalne:
1) w związku z prowadzonym przeciwko osobie ściganej postępowaniem karnym
o przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności do roku;
2) w celu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze do
4 miesięcy albo innego środka polegającego na pozbawieniu wolności na czas
nieprzekraczający 4 miesięcy.

Art. 607c. § 1. Nakaz powinien zawierać:
1) oznaczenie sądu występującego, ze wskazaniem jego adresu, numeru telefonu,
telefaksu i adresu poczty elektronicznej;
2) datę oraz miejsce wydania nakazu;
3) dane określające tożsamość i obywatelstwo osoby ściganej;
4) sygnaturę, rodzaj i treść prawomocnego albo podlegającego wykonaniu
orzeczenia sądu, w związku z którym nakaz został wydany;
5) przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu;
6) górną granicę ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności przestępstwa,
o które toczy się postępowanie, lub wysokość orzeczonej kary pozbawienia
wolności albo innego środka polegającego na pozbawieniu wolności;
7) zwięzły opis stanu faktycznego sprawy;
8) wskazanie następstw czynu nieobjętych ustawowymi znamionami przestępstwa.
§ 2. Nakaz powinien zostać przetłumaczony na język urzędowy państwa
wykonania nakazu.
§ 3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór nakazu,
mając na uwadze konieczność udostępnienia państwu członkowskiemu Unii
Europejskiej, do którego jest kierowany, danych niezbędnych do podjęcia prawidłowej
decyzji w przedmiocie przekazania osoby ściganej.

Art. 607d. § 1. Jeżeli istnieje podejrzenie, że osoba ścigana może przebywać na
terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, a jej miejsce pobytu nie jest
znane, prokurator, a w postępowaniu sądowym i wykonawczym sąd okręgowy, który wydał nakaz, przesyła jego odpis do centralnej jednostki Policji współpracującej
z Interpolem z wnioskiem o wszczęcie poszukiwań międzynarodowych.
§ 2. Jeżeli miejsce pobytu osoby ściganej jest znane lub zostało ustalone
w wyniku poszukiwań, o których mowa w § 1, prokurator, a w postępowaniu
sądowym i wykonawczym sąd okręgowy, który wydał nakaz, przekazuje go
bezpośrednio organowi sądowemu państwa wykonania nakazu; odpis nakazu
przekazuje się Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 3. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy państwo wykonania
nakazu zwróciło się o przedstawienie dodatkowych informacji lub dokumentów.
§ 4. Przekazanie nakazu oraz wszystkich związanych z nim informacji
i dokumentów może nastąpić również z wykorzystaniem urządzeń służących do
automatycznego przesyłania danych w sposób umożliwiający stwierdzenie
autentyczności tych dokumentów.

Art. 607e. § 1. Osoby przekazanej w wyniku wykonania nakazu nie można
ścigać za przestępstwa inne niż te, które stanowiły podstawę przekazania, ani wykonać
orzeczonych wobec niej za te przestępstwa kar pozbawienia wolności albo innych
środków polegających na pozbawieniu wolności.
§ 2. Sąd, który prawomocnie orzekł w sprawie, może zarządzić wykonanie kary
tylko za te przestępstwa, które stanowiły podstawę przekazania osoby ściganej.
W posiedzeniu sądu mają prawo wziąć udział prokurator i osoba ścigana. Przepis
art. 451 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli:
1) państwo wykonania nakazu złożyło oświadczenie o dopuszczalności ścigania lub
wykonania kar pozbawienia wolności albo innych środków polegających na
pozbawieniu wolności za wszystkie czyny popełnione przed przekazaniem,
chyba że organ sądowy tego państwa w orzeczeniu o przekazaniu postanowił
inaczej;
2) osoba przekazana, pomimo takiej możliwości, nie opuściła terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ciągu 45 dni od dnia prawomocnego zakończenia
postępowania albo po opuszczeniu terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na nie
powróciła;
3) nie została orzeczona kara pozbawienia wolności albo inny środek polegający na
pozbawieniu wolności;
4) postępowanie karne nie wiąże się ze stosowaniem wobec osoby ściganej środka
polegającego na pozbawieniu wolności;
5) czyn osoby ściganej jest zagrożony karą lub środkiem niepolegającymi na
pozbawieniu wolności;
6) osoba ścigana wyraziła zgodę na przekazanie i zrzekła się korzystania z prawa
określonego w § 1;
7) osoba ścigana, po jej przekazaniu, złożyła przed sądem właściwym do
rozpoznania sprawy oświadczenie o zrzeczeniu się korzystania z prawa
określonego w § 1 w odniesieniu do czynów popełnionych przed przekazaniem;
8) organ sądowy państwa wykonania nakazu, który przekazał osobę ściganą, na
wniosek sądu właściwego do wydania nakazu, wyraził zgodę na ściganie lub
wykonanie kar pozbawienia wolności albo innych środków polegających na
pozbawieniu wolności za przestępstwa określone w pkt 1.
§ 3a. Osoba ścigana nie może cofnąć zgody ani oświadczenia, o których mowa
w § 3 pkt 6 i 7.
§ 4. Wniosek, o którym mowa w § 3 pkt 8, powinien zawierać informacje
wymienione w art. 607c § 1. Przepis art. 607c § 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 607f. Na poczet orzeczonej lub wykonywanej kary pozbawienia wolności
zalicza się okres faktycznego pozbawienia wolności w państwie wykonania nakazu
w związku z przekazaniem.

Art. 607g. Po prawomocnym zakończeniu postępowania karnego przeciwko
osobie ściganej lub wykonaniu wobec niej kary pozbawienia wolności albo innego
środka polegającego na pozbawieniu wolności sąd właściwy do rozpoznania sprawy
przesyła odpis orzeczenia lub zawiadomienie o wykonaniu kary albo innego środka do
organu wymiaru sprawiedliwości państwa wykonania nakazu.

Art. 607h. § 1. Właściwy sąd lub prokurator może wystąpić do organu sądowego
państwa wykonania nakazu o zajęcie i przekazanie przedmiotów pochodzących
bezpośrednio z przestępstwa, przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do
popełnienia przestępstwa, lub mogących stanowić dowód w sprawie rzeczy,
korespondencji, przesyłek, wykazów połączeń telekomunikacyjnych lub innych
przekazów informacji lub danych przechowywanych w systemie informatycznym lub
na nośniku, w tym korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną.

§ 2. Można wystąpić o zajęcie i przekazanie dowodów i przedmiotów, o których
mowa w § 1, również wtedy, gdy wykonanie nakazu nie jest możliwe ze względu na
śmierć lub ucieczkę osoby ściganej.
§ 3. Przekazane przedmioty, o których mowa w § 1, zwraca się państwu
wykonania nakazu, jeżeli przy ich przekazaniu zastrzeżono zwrot lub gdy podlegają
one zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi,
przebywającemu na terytorium państwa wykonania nakazu.
§ 4. Przepisy rozdziału 62a stosuje się odpowiednio.

Art. 607i. § 1. Osoba ścigana, która w wyniku przekazania znalazła się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlega dalszemu przekazaniu bez zgody
państwa wykonania nakazu w związku z przestępstwami popełnionymi przed
przekazaniem, tylko wtedy, gdy:
1) pomimo takiej możliwości nie opuściła terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w ciągu 45 dni od dnia prawomocnego zakończenia postępowania albo po
opuszczeniu terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na nie powróciła;
2) wyraziła zgodę na przekazanie do państwa innego niż państwo wykonania
nakazu;
3) stosuje się do niej przepis art. 607e § 3 pkt 2, 6, 7 albo 8.
§ 2. Na dalsze przekazanie osoby ściganej, która w wyniku przekazania znalazła
się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wymagana jest zgoda właściwego organu
sądowego państwa wykonania nakazu, które przekazało tę osobę. Wniosek
właściwego sądu okręgowego o wyrażenie zgody na dalsze przekazanie powinien
zawierać informacje wymienione w art. 607c § 1. Przepis art. 607c § 2 stosuje się
odpowiednio.
§ 3. Na wydanie osoby ściganej, która w wyniku przekazania znalazła się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wymagana jest zgoda właściwego organu
państwa wykonania nakazu, które przekazało tę osobę.

Art. 607j. § 1. Jeżeli państwo wykonania nakazu przekazało osobę ściganą pod
warunkiem, że wykonanie kary pozbawienia wolności albo innego środka
polegającego na pozbawieniu wolności nastąpi w tym państwie, postępowania
wykonawczego nie wszczyna się.
§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1, sąd właściwy do rozpoznania sprawy,
niezwłocznie po uprawomocnieniu się orzeczenia, wydaje postanowienie
o przekazaniu skazanego do właściwego państwa członkowskiego Unii Europejskiej
w celu wykonania orzeczonej kary albo innego środka polegającego na pozbawieniu
wolności. Odpis postanowienia wraz z odpisem orzeczenia podlegającego wykonaniu
przekazuje się właściwemu organowi sądowemu państwa wykonania nakazu.

Art. 607k. § 1. Przekazanie z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osoby
ściganej europejskim nakazem aresztowania, zwanym w niniejszym rozdziale
„nakazem europejskim”, następuje w celu przeprowadzenia przeciwko niej, na
terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, postępowania karnego
lub wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności albo innego środka
polegającego na pozbawieniu wolności.
§ 2. W razie otrzymania nakazu europejskiego prokurator przesłuchuje osobę,
której nakaz dotyczy, informując ją o treści nakazu europejskiego oraz o możliwości
wyrażenia zgody na przekazanie lub zgody na niestosowanie przepisu art. 607e § 1,
po czym wnosi sprawę do właściwego miejscowo sądu okręgowego.
§ 2a. Zatrzymanie osoby ściganej nakazem europejskim może nastąpić także na
podstawie wpisu do Systemu Informacyjnego Schengen lub do bazy danych
Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej. Przepisy art. 244–246 i art. 248
stosuje się.
§ 3. Na wniosek prokuratora sąd okręgowy może zastosować tymczasowe
aresztowanie, oznaczając jego termin na czas niezbędny do przekazania osoby
ściganej. Łączny okres stosowania tymczasowego aresztowania nie może przekroczyć
100 dni. Samoistną podstawą zastosowania tymczasowego aresztowania jest istnienie
wydanego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej prawomocnego
wyroku skazującego lub innej decyzji stanowiącej podstawę pozbawienia wolności
osoby ściganej.
§ 3a. Przed wpłynięciem nakazu europejskiego sąd może zastosować wobec
osoby ściganej tymczasowe aresztowanie na czas nie dłuższy niż 7 dni, jeżeli zwraca się o to właściwy organ sądowy, który wydał nakaz europejski, poprzez wprowadzenie
wpisu do Systemu Informacyjnego Schengen lub do bazy danych Międzynarodowej
Organizacji Policji Kryminalnej, stanowiącego zapewnienie, że wobec osoby ściganej
zapadł prawomocny wyrok skazujący lub wydano inną decyzję będącą podstawą
pozbawienia wolności.
§ 4. Jeżeli odrębne przepisy prawa polskiego stanowią, że ściganie osoby, wobec
której wydano nakaz europejski, jest uzależnione od zezwolenia właściwej władzy,
przed skierowaniem sprawy do sądu stosuje się przepis art. 13.
§ 5. Jeżeli jednocześnie z wydaniem nakazu europejskiego państwo
członkowskie Unii Europejskiej zwróciło się o dokonanie przesłuchania osoby
ściganej, osobę taką należy przesłuchać przed rozpoznaniem nakazu. Przesłuchanie
odbywa się w obecności osoby wskazanej w nakazie europejskim. Przepis art. 588
§ 4 stosuje się odpowiednio.

Art. 607l. § 1. W przedmiocie przekazania i tymczasowego aresztowania sąd
orzeka na posiedzeniu, w którym mają prawo wziąć udział prokurator i obrońca.
§ 1a. Zawiadamiając osobę ściganą o posiedzeniu, o którym mowa w § 1, sąd
doręcza nakaz europejski wraz z tłumaczeniem przekazanym przez prokuratora. Jeżeli
ze względu na szczególne okoliczności nie jest możliwe sporządzenie tłumaczenia
przed posiedzeniem, tłumaczenie zarządza sąd. Można poprzestać na poinformowaniu
osoby o treści nakazu europejskiego, jeśli nie utrudni to realizacji przysługujących jej
praw, w tym praw wymienionych w § 2.
§ 2. Jeżeli osoba ścigana wyrazi taką wolę, sąd przyjmuje od niej do protokołu
oświadczenie o zgodzie na przekazanie lub o zgodzie na niestosowanie przepisu
art. 607e § 1. Oświadczenie nie może być cofnięte, o czym należy pouczyć osobę
ściganą.
§ 3. Na postanowienie sądu w przedmiocie przekazania przysługuje zażalenie.
Zażalenie wnosi się w terminie 3 dni od dnia ogłoszenia postanowienia, a jeżeli osoba
ścigana pozbawiona jest wolności i nie została sprowadzona na posiedzenie sądu – od
dnia jego doręczenia. Art. 252 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór pouczenia
o przysługujących osobie, której nakaz dotyczy, w wypadku jej zatrzymania,
uprawnieniach: do uzyskania informacji o treści nakazu europejskiego, o możliwości
wyrażenia zgody na przekazanie, o możliwości złożenia oświadczenia w przedmiocie przekazania, do korzystania z pomocy obrońcy, do składania wyjaśnień, do odmowy
składania wyjaśnień lub odmowy odpowiedzi na pytania, do przeglądania akt
w zakresie dotyczącym przyczyn zatrzymania, do dostępu do pierwszej pomocy
medycznej, jak również o uprawnieniach określonych w § 3, w art. 72 § 1, art. 78 § 1,
art. 261 § 1, 2 i 2a, art. 612 oraz o treści art. 607k § 3 i 3a, mając na względzie
konieczność zrozumienia pouczenia także przez osoby niekorzystające z pomocy obrońcy.

Art. 607m. § 1. Postanowienie w przedmiocie przekazania sąd okręgowy
wydaje w terminie 40 dni od dnia zatrzymania osoby ściganej. Jeżeli osoba ścigana
złożyła oświadczenie, o którym mowa w art. 607l § 2, termin ten wynosi 3 dni
i biegnie od dnia złożenia oświadczenia.
§ 1a. Postępowanie w przedmiocie przekazania powinno zakończyć się
prawomocnie w terminie 60 dni od dnia zatrzymania osoby ściganej lub 10 dni od
złożenia przez nią oświadczenia, o którym mowa w art. 607l § 2.
§ 2. W szczególnie uzasadnionych wypadkach, gdy terminy określone w § 1a nie
mogą być dotrzymane, postępowanie w przedmiocie przekazania powinno zakończyć
się prawomocnie w terminie kolejnych 30 dni od dnia upływu tych terminów.
O opóźnieniu należy powiadomić organ sądowy, który wydał nakaz europejski,
podając przyczynę opóźnienia.
§ 3. W wypadku, określonym w art. 607k § 4, terminy, o których mowa w § 1
i 2, biegną od uzyskania zezwolenia na ściganie. Jeżeli bieg tych terminów już się
rozpoczął, ulega on zawieszeniu do czasu uzyskania zezwolenia.

Art. 607n. § 1. Osobę ściganą, wobec której zapadło prawomocne
postanowienie o przekazaniu, przekazuje się właściwemu organowi sądowemu
państwa wydania nakazu europejskiego najpóźniej w terminie 10 dni od dnia
uprawomocnienia się postanowienia.
§ 2. Jeżeli przekazanie osoby ściganej w terminie określonym w § 1 nie jest
możliwe na skutek siły wyższej albo zagrożenia dla życia lub zdrowia tej osoby, osobę
ściganą, o której mowa w § 1, przekazuje się właściwemu organowi sądowemu
państwa wydania nakazu europejskiego w ciągu 10 dni od dnia upływu nowo
ustalonego terminu przekazania.
§ 3. Jeżeli państwo wydania nakazu europejskiego nie przejmie osoby
podlegającej przekazaniu w terminach, o których mowa w § 1 albo 2, zarządza się
niezwłoczne zwolnienie tej osoby, jeżeli nie jest ona pozbawiona wolności w innej
sprawie.

Art. 607o. § 1. Jeżeli przeciwko osobie ściganej jest prowadzone w kraju
postępowanie karne o inny czyn niż wskazany w nakazie europejskim lub osoba ta ma
odbyć w kraju za taki czyn karę pozbawienia wolności, sąd, wydając postanowienie
o przekazaniu, może odroczyć jego wykonanie do czasu zakończenia w kraju
postępowania karnego lub do czasu wykonania w kraju kary pozbawienia wolności.
§ 2. W sytuacji określonej w § 1 sąd, po powiadomieniu o jej zaistnieniu organu,
który wydał nakaz europejski, może, na jego wniosek, czasowo przekazać osobę
ściganą na warunkach określonych w porozumieniu zawartym z tym organem.
Porozumienie takie powinno być sporządzone na piśmie i określać warunki
przekazania, w tym zwłaszcza termin powrotnego przekazania osoby ściganej.

Art. 607p. § 1. Odmawia się wykonania nakazu europejskiego, jeżeli:
1) przestępstwo, którego dotyczy nakaz europejski, w wypadku jurysdykcji
polskich sądów karnych, podlega darowaniu na mocy amnestii;
2) w stosunku do osoby ściganej zapadło w innym państwie prawomocne
orzeczenie co do tych samych czynów oraz, w wypadku skazania za te same
czyny, osoba ścigana odbywa karę lub ją odbyła albo kara nie może być
wykonana według prawa państwa, w którym zapadł wyrok skazujący;
3) w stosunku do osoby ściganej zapadło prawomocne orzeczenie o przekazaniu do
innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej;
4) osoba, której dotyczy nakaz europejski, z powodu wieku nie ponosi według
prawa polskiego odpowiedzialności karnej za czyny będące podstawą wydania
nakazu europejskiego;
5) naruszałoby to wolności i prawa człowieka i obywatela;
6) nakaz wydany został w związku z przestępstwem popełnionym bez użycia
przemocy z przyczyn politycznych.
§ 2. Jeżeli nakaz europejski został wydany wobec osoby ściganej, która jest
obywatelem polskim, wykonanie nakazu może nastąpić pod warunkiem, że czyn, którego nakaz europejski dotyczy, nie został popełniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ani na polskim statku wodnym lub powietrznym oraz stanowił
przestępstwo według prawa Rzeczypospolitej Polskiej lub stanowiłby przestępstwo
według prawa Rzeczypospolitej Polskiej w razie popełnienia na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, zarówno w czasie jego popełnienia, jak i w chwili
wpłynięcia nakazu europejskiego.

Art. 607r. § 1. Można odmówić wykonania nakazu europejskiego, jeżeli:
1) przestępstwo będące podstawą wydania nakazu europejskiego, inne niż
wymienione w art. 607w, nie stanowi przestępstwa według prawa polskiego;
2) przeciwko osobie ściganej, której dotyczy nakaz europejski, toczy się
w Rzeczypospolitej Polskiej postępowanie karne o przestępstwo, które stanowi
podstawę nakazu europejskiego;
3) wobec osoby ściganej, w związku z czynem będącym podstawą wydania nakazu
europejskiego zapadło prawomocne orzeczenie o odmowie wszczęcia
postępowania, o umorzeniu postępowania lub inne orzeczenie kończące
postępowanie w sprawie;
4) według prawa polskiego nastąpiło przedawnienie ścigania lub wykonania kary,
a przestępstwa, których to dotyczy, podlegały jurysdykcji sądów polskich;
5) nakaz europejski dotyczy przestępstw, które według prawa polskiego zostały
popełnione, w całości lub w części, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak
również na polskim statku wodnym lub powietrznym;
6) za czyn zabroniony, którego dotyczy nakaz europejski, w państwie wydania
nakazu europejskiego można orzec karę dożywotniego pozbawienia wolności
albo inny środek polegający na pozbawieniu wolności bez możliwości ubiegania
się o jego skrócenie.
§ 2. Przepisu § 1 pkt 1 nie stosuje się, jeżeli czyn nie stanowi przestępstwa
z powodu braku lub odmiennego uregulowania w prawie polskim odpowiednich opłat,
podatków, ceł lub zasad obrotu dewizowego.
§ 3. Można także odmówić wykonania nakazu europejskiego, wydanego w celu
wykonania kary albo środka polegającego na pozbawieniu wolności, orzeczonych pod
nieobecność osoby ściganej, chyba że:
a) osobę ściganą wezwano do udziału w postępowaniu lub w inny sposób
zawiadomiono o terminie i miejscu rozprawy albo posiedzenia, pouczając, że niestawiennictwo nie stanowi przeszkody dla wydania orzeczenia albo
miała ona obrońcę, który był obecny na rozprawie lub posiedzeniu,
b) po doręczeniu osobie ściganej odpisu orzeczenia wraz z pouczeniem
o przysługującym jej prawie, terminie i sposobie złożenia w państwie
wydania nakazu wniosku o przeprowadzenie z jej udziałem nowego
postępowania sądowego w tej samej sprawie, osoba ścigana w ustawowym
terminie nie złożyła takiego wniosku albo oświadczyła, że nie kwestionuje
orzeczenia,
c) organ, który wydał nakaz europejski, zapewni, że niezwłocznie po
przekazaniu osoby ściganej do państwa wydania nakazu, zostanie jej
doręczony odpis orzeczenia wraz z pouczeniem o przysługującym jej
prawie, terminie i sposobie złożenia wniosku o przeprowadzenie z jej
udziałem nowego postępowania sądowego w tej samej sprawie.

Art. 607s. § 1. Nie podlega wykonaniu nakaz europejski wydany w celu
wykonania kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu
wolności wobec osoby ściganej, będącej obywatelem polskim albo korzystającej
w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu, jeżeli nie wyrazi ona zgody na
przekazanie.
§ 2. Można także odmówić wykonania nakazu europejskiego, jeżeli został on
wydany w celu, o którym mowa w § 1, a osoba ścigana ma miejsce zamieszkania lub
stale przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 3. Odmawiając przekazania, z przyczyn określonych w § 1 lub 2, sąd orzeka
o wykonaniu kary albo środka, orzeczonych przez organ sądowy państwa wydania
nakazu europejskiego.
§ 4. W postanowieniu, o którym mowa w § 3, sąd określa kwalifikację prawną
czynu według prawa polskiego. Jeżeli kara lub środek, orzeczone przez organ sądowy
państwa wydania nakazu europejskiego, przekracza górną granicę ustawowego
zagrożenia, sąd określa podlegającą wykonaniu karę lub środek według prawa
polskiego, w wysokości odpowiadającej górnej granicy ustawowego zagrożenia,
uwzględniając okres rzeczywistego pozbawienia wolności za granicą oraz wykonaną
tam karę lub środek. Jeżeli do nakazu europejskiego nie dołączono dokumentów lub
informacji niezbędnych do wykonania kary na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sąd odracza posiedzenie i zwraca się do właściwego organu państwa wydania nakazu
europejskiego o nadesłanie takich dokumentów lub informacji.
§ 5. Wykonanie kary odbywa się według przepisów prawa polskiego. Przepisy
rozdziału 66g stosuje się odpowiednio, z wyjątkiem art. 611tg, art. 611ti § 2 i 3,
art. 611tk, art. 611tm, art. 611to § 2 i art. 611tp.

Art. 607t. § 1. Jeżeli nakaz europejski został wydany w celu ścigania osoby,
która jest obywatelem polskim albo korzysta w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa
azylu, przekazanie może nastąpić pod warunkiem, że osoba ta będzie odesłana na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po prawomocnym zakończeniu postępowania
w państwie wydania nakazu europejskiego, jeśli osoba ta wyraża na to zgodę.
§ 2. W razie skazania osoby, o której mowa w § 1, na karę pozbawienia wolności
albo orzeczenia wobec niej innego środka polegającego na pozbawieniu wolności
stosuje się odpowiednio przepisy art. 607s § 3–5.

Art. 607u. Jeżeli nakaz europejski został wydany w celu wykonania kary albo
środka polegającego na pozbawieniu wolności, orzeczonych w warunkach
określonych w art. 607r § 3 lit. c, osobę ściganą należy pouczyć o prawie żądania
odpisu orzeczenia. Informację o zgłoszeniu żądania odpisu orzeczenia przekazuje się
niezwłocznie państwu wydania nakazu europejskiego, a po otrzymaniu orzeczenia
doręcza się go osobie ściganej. Zgłoszenie żądania nie wstrzymuje wykonania nakazu
europejskiego.

Art. 607w. Jeżeli nakaz europejski dotyczy osoby niebędącej obywatelem
polskim, okoliczność, że czyn nie jest przestępstwem według prawa polskiego, nie
stanowi przeszkody do wykonania nakazu europejskiego, o ile dotyczy on czynu
zagrożonego w państwie jego wydania karą co najmniej 3 lat pozbawienia wolności
albo czynu, za który może być orzeczony co najmniej w tym samym wymiarze inny
środek polegający na pozbawieniu wolności, będącego przestępstwem:
1) udziału w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnianie
przestępstw;
2) o charakterze terrorystycznym;
3) handlu ludźmi;
4) przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego;
5) nielegalnego wytwarzania, przetwarzania, przemytu środków odurzających,
prekursorów, środków zastępczych lub substancji psychotropowych lub obrotu
nimi;
6) nielegalnego obrotu bronią, amunicją, materiałami wybuchowymi lub
radioaktywnymi;
7) łapownictwa i płatnej protekcji;
8) oszustwa;
9) wprowadzania do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących
z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł;
10) fałszowania oraz obrotu fałszywymi pieniędzmi lub innymi środkami
płatniczymi;
11) przeciwko ochronie danych gromadzonych, przechowywanych, przetwarzanych
lub przekazywanych w systemie informatycznym;
12) przeciwko środowisku naturalnemu, w tym nielegalnego obrotu zagrożonymi
gatunkami zwierząt i roślin;
13) udzielenia pomocy w nielegalnym przekroczeniu granicy lub pobycie;
14) zabójstwa;
15) spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu;
16) nielegalnego obrotu organami i tkankami ludzkimi;
17) bezprawnego pozbawienia człowieka wolności;
18) uprowadzenia człowieka dla okupu;
19) wzięcia lub przetrzymywania zakładnika;
20) popełnionym z powodów narodowościowych, etnicznych, rasowych,
wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość;
21) rozboju z użyciem broni palnej lub groźby jej użycia;
22) wymuszenia rozbójniczego z użyciem broni palnej lub groźby jej użycia;
23) nielegalnego obrotu dobrami kultury;
24) sprzeniewierzenia cudzego mienia;
25) podrabiania oraz obrotu podrobionymi wyrobami;
26) fałszowania oraz obrotu sfałszowanymi dokumentami;
27) nielegalnego obrotu hormonami lub podobnymi substancjami;
28) obrotu kradzionymi pojazdami mechanicznymi;
29) zgwałcenia;
30) podpalenia;
31) należącym do właściwości Międzynarodowego Trybunału Karnego;
32) porwania statku wodnego lub powietrznego;
33) sabotażu.

Art. 607wa. § 1. Właściwy sąd lub prokurator na wniosek organu sądowego
państwa wydania nakazu europejskiego dokonuje zajęcia i przekazania przedmiotów
pochodzących bezpośrednio z przestępstwa, przedmiotów, które służyły lub były
przeznaczone do popełnienia przestępstwa, lub mogących stanowić dowód w sprawie
rzeczy, korespondencji, przesyłek, wykazów połączeń telekomunikacyjnych lub
innych przekazów informacji lub danych przechowywanych w systemie
informatycznym lub na nośniku, w tym korespondencji przesyłanej pocztą
elektroniczną.
§ 2. Zajęcia i przekazania dowodów i przedmiotów, o których mowa w § 1,
należy dokonać również wtedy, gdy wykonanie nakazu europejskiego nie jest możliwe
ze względu na śmierć lub ucieczkę osoby ściganej.
§ 3. Przy przekazaniu przedmiotów, o których mowa w § 1, można zastrzec ich
zwrot, w szczególności gdy podlegają one zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu
uprawnionemu podmiotowi, przebywającemu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
§ 4. Przepisy rozdziału 62b stosuje się odpowiednio.

Art. 607x. § 1. Jeżeli przed wydaniem w pierwszej instancji postanowienia
w przedmiocie przekazania wpłynie nakaz europejski dotyczący tej samej osoby,
wydany przez organ sądowy innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, sąd
rozpoznaje oba nakazy europejskie łącznie. Orzekając o przekazaniu osoby ściganej
do danego państwa, sąd bierze pod uwagę okoliczności każdej ze spraw, wagę
przestępstwa i miejsce jego popełnienia, kolejność wydania nakazów europejskich
oraz ich cele.
§ 2. Jeżeli kolejny nakaz europejski dotyczący tej samej osoby wpłynie po
wydaniu w pierwszej instancji postanowienia w przedmiocie poprzedniego nakazu
europejskiego, sąd odracza rozpoznanie kolejnego nakazu europejskiego do czasu
uprawomocnienia się tego postanowienia.
§ 3. W wypadku uchylenia przez sąd odwoławczy postanowienia, o którym
mowa w § 2, i przekazania nakazu europejskiego do ponownego rozpoznania
w pierwszej instancji, stosuje się odpowiednio przepisy § 1.

Art. 607y. § 1. Jeżeli w stosunku do tej samej osoby ściganej wpłynie nakaz
europejski oraz wniosek o wydanie państwu obcemu, po rozpoznaniu nakazu
europejskiego sąd orzeka w przedmiocie dopuszczalności jego wykonania oraz
zawiesza postępowanie i zawiadamia o treści postanowienia Ministra
Sprawiedliwości.
§ 2. Jeżeli Minister Sprawiedliwości postanowi o wydaniu państwu obcemu
osoby, której dotyczy nakaz europejski, postępowanie w przedmiocie nakazu
europejskiego umarza się. W wypadku odmowy wydania sąd podejmuje zawieszone
postępowanie i wydaje postanowienie w przedmiocie przekazania.

Art. 607z. § 1. Jeżeli informacje przekazane przez państwo wydania nakazu
europejskiego nie są wystarczające do podjęcia decyzji w przedmiocie przekazania
osoby ściganej, sąd wzywa organ sądowy, który wydał nakaz europejski, do ich
uzupełnienia we wskazanym terminie.
§ 2. W wypadku niedotrzymania terminu, o którym mowa w § 1, nakaz
europejski podlega rozpoznaniu w oparciu o informacje przekazane wcześniej.

Art. 607za. § 1. Wniosek właściwego organu sądowego państwa wydania
nakazu europejskiego o zgodę na ściganie lub wykonanie kar pozbawienia wolności
albo środków polegających na pozbawieniu wolności za czyny popełnione przed
przekazaniem albo o zgodę na dalsze przekazanie osoby ściganej rozpatruje sąd
okręgowy, który orzekł o przekazaniu. Przepisy art. 607b, 607p, 607r, 607s § 1 i 2 oraz
art. 607z stosuje się odpowiednio.
§ 2. W przedmiocie wniosku, o którym mowa w § 1, sąd orzeka w terminie
30 dni od dnia otrzymania wniosku.

Art. 607zb. § 1. Na wniosek państwa wykonania nakazu europejskiego Minister
Sprawiedliwości udziela zezwolenia na przewóz osoby ściganej na podstawie nakazu
europejskiego przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Wniosek o zezwolenie na przewóz, o którym mowa w § 1, powinien
zawierać:
1) oznaczenie organu wnioskującego;
2) datę oraz miejsce wydania nakazu europejskiego;
3) dane określające tożsamość i obywatelstwo osoby ściganej;
4) przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu;
5) zwięzły opis stanu faktycznego sprawy.
§ 3. Jeżeli osoba ścigana jest obywatelem polskim albo korzysta
w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu, zezwolenie, o którym mowa w § 1, można
wydać pod warunkiem, że osoba ta po zakończeniu postępowania zostanie przekazana
do wykonania kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu
wolności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 4. W wypadku korzystania z drogi powietrznej bez planowanego lądowania,
można poprzestać na powiadomieniu Ministra Sprawiedliwości o przewożeniu osoby
ściganej nad terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jeżeli jednak nastąpi
nieprzewidziane lądowanie, państwo wykonania nakazu europejskiego dostarcza
niezwłocznie dane, o których mowa w § 2; przepis § 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 607zc. Jeżeli sąd, do którego został skierowany nakaz europejski, nie jest
właściwy do nadania mu biegu, przekazuje go właściwemu organowi sądowemu
i powiadamia o tym organ sądowy, który go wydał.

Art. 607zd. § 1. W razie orzeczenia przez polski sąd lub prokuratora środka
zapobiegawczego określonego w art. 272, art. 275, art. 275a lub art. 276 oraz jeżeli
zapewni to prawidłowy tok postępowania, sąd lub prokurator może wystąpić
o wykonanie tego orzeczenia do właściwego sądu lub innego organu państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, zwanego w niniejszym rozdziale „państwem
wykonania orzeczenia”, w którym oskarżony posiada legalne stałe miejsce pobytu,
o ile przebywa on w tym państwie lub oświadczy, że zamierza tam powrócić.
§ 2. Wystąpienie, o którym mowa w § 1, może być na wniosek oskarżonego
skierowane również do innego państwa członkowskiego niż państwo legalnego stałego
miejsca pobytu oskarżonego, za zgodą właściwego sądu lub innego organu tego
państwa.
§ 3. Wystąpienie, o którym mowa w § 1, sąd lub prokurator kieruje każdorazowo
wyłącznie do jednego państwa wykonania orzeczenia. Ponowne wystąpienie do
innego państwa wykonania orzeczenia może nastąpić jedynie w razie niewykonania
albo częściowego wykonania orzeczenia.
§ 4. Do poświadczonego za zgodność z oryginałem odpisu orzeczenia, o którym
mowa w § 1, dołącza się zaświadczenie zawierające informacje umożliwiające jego
prawidłowe wykonanie dotyczące: orzeczenia, osoby oskarżonego, środka
zapobiegawczego i kwalifikacji prawnej czynu.
§ 5. Zaświadczenie powinno zostać przetłumaczone na język urzędowy państwa
wykonania orzeczenia albo na inny język wskazany przez to państwo.
§ 6. Przekazanie odpisu orzeczenia oraz zaświadczenia, o którym mowa w § 4,
może nastąpić również z wykorzystaniem urządzeń służących do automatycznego
przesyłania danych, w sposób umożliwiający stwierdzenie autentyczności tych
dokumentów. Na żądanie właściwego sądu lub innego organu państwa wykonania
orzeczenia sąd lub prokurator przekazuje odpis orzeczenia oraz oryginał
zaświadczenia.
§ 7. W razie trudności w ustaleniu właściwego sądu lub innego organu państwa
wykonania orzeczenia sąd lub prokurator może również zwracać się do właściwych
jednostek organizacyjnych Europejskiej Sieci Sądowej.
§ 8. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zaświadczenia, o którym mowa w § 4, mając na uwadze konieczność udostępnienia
państwu wykonania orzeczenia wszelkich niezbędnych informacji umożliwiających
podjęcie prawidłowej decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia.

Art. 607ze. § 1. Do chwili otrzymania informacji o przejęciu wykonania
orzeczenia, o którym mowa w art. 607zd § 1, przez właściwy sąd lub inny organ
państwa wykonania orzeczenia, a także w razie otrzymania informacji o niemożności
lub odmowie wykonania orzeczenia przez właściwy sąd lub inny organ państwa
wykonania orzeczenia, o zaprzestaniu jego wykonywania przez ten organ, a także
w wypadku cofnięcia wystąpienia środek zapobiegawczy jest wykonywany w dalszym
ciągu przez właściwy organ.
§ 2. W razie otrzymania informacji o dostosowaniu środka zapobiegawczego do
prawa państwa wykonania orzeczenia i przed rozpoczęciem wykonywania tego środka w tym państwie sąd lub prokurator w ciągu 10 dni od dnia otrzymania informacji może
cofnąć wystąpienie, o którym mowa w art. 607zd § 1, mając na uwadze cele środka.

Art. 607zf. § 1. W razie zmiany lub uchylenia środka zapobiegawczego albo
zmiany obowiązków nałożonych na oskarżonego sąd lub prokurator niezwłocznie
zawiadamia o tym właściwy sąd lub inny organ państwa wykonania orzeczenia.
§ 2. Zawiadomienie, o którym mowa w § 1, może być przekazane również przy
użyciu urządzeń służących do automatycznego przesyłania danych, w sposób
umożliwiający stwierdzenie autentyczności przekazanych dokumentów.

Art. 607zg. Na postanowienie sądu lub prokuratora w sprawie wystąpienia do
właściwego sądu lub innego organu państwa wykonania orzeczenia zażalenie nie
przysługuje.

Art. 607zh. § 1. W razie wystąpienia państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, zwanego w niniejszym rozdziale „państwem wydania orzeczenia”,
o wykonanie orzeczenia wydanego w celu zapewnienia prawidłowego toku
postępowania i nakładającego na osobę, przeciwko której w tym państwie prowadzone
jest postępowanie karne, obowiązek:
1) stawiennictwa przed określonym organem,
2) powstrzymania się od opuszczania miejsca pobytu lub kraju,
3) informowania określonego organu o zmianie miejsca pobytu albo uzyskiwania
zgody na taką zmianę,
4) przebywania albo powstrzymania się od przebywania w określonych
środowiskach lub miejscach,
5) powstrzymania się od kontaktów z określonymi osobami lub zbliżania się do
określonych osób,
6) powstrzymania się od wykonywania czynności służbowych lub zawodu,
7) powstrzymania się od określonej działalności,
8) powstrzymania się od prowadzenia określonego rodzaju pojazdów
– orzeczenie to podlega wykonaniu przez prokuratora właściwego miejscowo ze
względu na legalne stałe miejsce pobytu tej osoby.
§ 2. Do orzeczenia, o którym mowa w § 1, lub jego odpisu poświadczonego za
zgodność z oryginałem powinno być dołączone zaświadczenie zawierające informacje
umożliwiające jego prawidłowe wykonanie.
§ 3. Jeżeli prokurator, do którego zostało skierowane wystąpienie, nie jest
właściwy do nadania mu biegu, przekazuje je właściwemu prokuratorowi
i zawiadamia o tym właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia.
§ 4. Na wniosek właściwego sądu lub innego organu państwa wydania
orzeczenia prokurator może wyrazić zgodę na wykonanie orzeczenia, o którym mowa
w § 1, wydanego wobec osoby określonej w tym paragrafie, nieposiadającej legalnego
stałego miejsca pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli w większym
stopniu zapewni to prawidłowy tok postępowania.
§ 5. Jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej, przy
wykonywaniu orzeczeń, o których mowa w § 1, stosuje się przepisy prawa polskiego.

Art. 607zi. § 1. Jeżeli państwo wydania orzeczenia nie przekazało wszystkich
informacji potrzebnych do podjęcia decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia,
prokurator wzywa właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia do ich
uzupełnienia we wskazanym terminie. W razie niedotrzymania terminu postanowienie
w przedmiocie wykonania orzeczenia wydaje się w oparciu o posiadane informacje.
§ 2. Jeżeli rodzaj albo sposób wykonania obowiązków są nieznane ustawie,
prokurator określa środek lub obowiązek według prawa polskiego, z uwzględnieniem
różnic na korzyść osoby, przeciwko której w państwie wydania orzeczenia
prowadzone jest postępowanie karne.

Art. 607zj. § 1. Postanowienie w przedmiocie wykonania orzeczenia, o którym
mowa w art. 607zh § 1, prokurator wydaje w terminie 30 dni od dnia otrzymania
orzeczenia wraz z zaświadczeniem.
§ 2. Na postanowienie prokuratora w przedmiocie wykonania orzeczenia,
o którym mowa w art. 607zh § 1, przysługuje zażalenie do sądu rejonowego, w okręgu
którego osoba, przeciwko której w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest
postępowanie karne, posiada legalne stałe miejsce pobytu. Sąd rozpoznaje zażalenie
na posiedzeniu, w którym ma prawo wziąć udział prokurator, osoba wymieniona
w zdaniu pierwszym, jeżeli przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, i jej
obrońca, jeżeli się na nie stawi. Jeżeli osoba wymieniona w zdaniu pierwszym nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie posiada obrońcy, prezes sądu
właściwego do rozpoznania zażalenia może jej wyznaczyć obrońcę z urzędu.
§ 3. Postępowanie w przedmiocie wykonania orzeczenia powinno zakończyć się
prawomocnie w terminie 60 dni od dnia otrzymania orzeczenia wraz
z zaświadczeniem.
§ 4. W wypadku gdy termin określony w § 3 nie może być dotrzymany, należy
zawiadomić właściwy sąd lub inny organ państwa wydania orzeczenia o przyczynie
opóźnienia i podać przewidywany termin wydania postanowienia.
§ 5. Do wykonania orzeczenia właściwego sądu lub innego organu państwa
wydania orzeczenia prokurator przystępuje niezwłocznie

Art. 607zk. § 1. Odmawia się wykonania orzeczenia, o którym mowa
w art. 607zh § 1, jeżeli:
1) czyn, w związku z którym zastosowano środek zapobiegawczy, nie stanowi
przestępstwa według prawa polskiego;
2) osoba, przeciwko której w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest
postępowanie karne, nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
chyba że istnieją podstawy do uznania, że na nie powróci.
§ 2. Przepisu § 1 pkt 1 nie stosuje się, jeżeli czyn nie stanowi przestępstwa
z powodu braku lub odmiennego uregulowania w prawie polskim odpowiednich opłat,
podatków, ceł lub zasad obrotu dewizowego.
§ 3. Można odmówić wykonania orzeczenia, o którym mowa w art. 607zh § 1,
jeżeli:
1) pomimo wezwania przez prokuratora do uzupełnienia informacji we wskazanym
terminie do orzeczenia nie dołączono zaświadczenia, o którym mowa
w art. 607zh § 2, albo zaświadczenie to jest niekompletne lub w sposób
oczywisty niezgodne z treścią orzeczenia;
2) przekazane do wykonania orzeczenie dotyczy tego samego czynu tej samej
osoby, co do której postępowanie karne zostało prawomocnie zakończone
w państwie członkowskim Unii Europejskiej, a osoba ta odbywa karę lub ją
odbyła albo kara nie może być wykonana według prawa państwa, w którym
zapadł wyrok skazujący;
3) według prawa polskiego nastąpiło przedawnienie wykonania kary,
a przestępstwo, którego to dotyczy, podlegało jurysdykcji sądów polskich;
4) orzeczenie dotyczy przestępstwa, które według prawa polskiego zostało
popełnione w całości albo w części na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak
również na polskim statku wodnym lub powietrznym;
5) osoba, przeciwko której w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest
postępowanie karne, z powodu wieku nie ponosi według prawa polskiego
odpowiedzialności karnej za czyn będący podstawą wydania orzeczenia;
6) osoba, przeciwko której w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest
postępowanie karne, korzysta z immunitetu, zgodnie z którym niemożliwy jest
nadzór nad przestrzeganiem nałożonych obowiązków;
7) orzeczenie dotyczy wyłącznie obowiązków innych niż określone w art. 607zh
§ 1;
8) orzeczenie zostało przekazane pomimo niespełnienia warunków przewidzianych
w art. 607zh § 4;
9) przestępstwo, którego dotyczy orzeczenie, w wypadku jurysdykcji polskich
sądów karnych podlegałoby darowaniu na mocy amnestii;
10) pomimo niestosowania się osoby, przeciwko której w państwie wydania
orzeczenia prowadzone jest postępowanie karne, do wymagań określonych
w orzeczeniu nie jest możliwe przekazanie jej z terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania.
§ 4. W wypadku wskazanym w § 3 pkt 10, gdy przemawiają za tym szczególne
względy, prokurator, w uzgodnieniu z właściwym sądem lub innym organem państwa
wydania orzeczenia, może orzec o wykonaniu orzeczenia.
§ 5. W wypadkach przewidzianych w § 1 pkt 2 oraz w § 3 pkt 1, 2 i 7 prokurator
przed podjęciem decyzji w przedmiocie wykonania orzeczenia informuje
o możliwości odmowy wykonania orzeczenia właściwy sąd lub inny organ państwa
wydania orzeczenia.

Art. 607zl. § 1. W razie otrzymania od właściwego sądu lub innego organu
państwa wydania orzeczenia informacji o tym, iż orzeczenie przekazane do wykonania
nie podlega dalszemu wykonaniu, prokurator niezwłocznie wydaje postanowienie
o zaprzestaniu wykonywania orzeczenia.
§ 2. Jeżeli dalsze wykonywanie orzeczenia nie jest możliwe z przyczyn
faktycznych lub prawnych, prokurator niezwłocznie wydaje postanowienie o zaprzestaniu wykonywania orzeczenia i zawiadamia właściwy sąd lub inny organ
państwa wydania orzeczenia.
§ 3. W razie otrzymania od właściwego sądu lub innego organu państwa wydania
orzeczenia informacji o zmianie obowiązku nałożonego na osobę, przeciwko której
w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest postępowanie karne, prokurator
rozpoznaje sprawę wykonania zmienionego orzeczenia na zasadach określonych
w niniejszym rozdziale. Przepisu art. 607zk nie stosuje się, z wyjątkiem § 1 pkt 2 i § 3
pkt 7.

Art. 607zm. § 1. O treści postanowienia w przedmiocie wykonania orzeczenia,
o którym mowa w art. 607zh § 1, o wniesieniu środka odwoławczego od tego
postanowienia, o istotnych orzeczeniach zapadłych w trakcie postępowania, jak
również w razie zmiany legalnego stałego miejsca pobytu przez osobę, przeciwko
której w państwie wydania orzeczenia prowadzone jest postępowanie karne,
zawiadamia się niezwłocznie właściwy sąd lub inny organ państwa wydania
orzeczenia.
§ 2. Prokurator zawiadamia niezwłocznie właściwy sąd lub inny organ państwa
wydania orzeczenia o wszelkich okolicznościach mających wpływ na jego wykonanie.
Zawiadomienie następuje w formie zaświadczenia zawierającego informacje
dotyczące osoby określonej w § 1 oraz naruszonego obowiązku.
§ 3. W razie ustania przyczyn, na skutek których obowiązek został zastosowany,
lub powstania przyczyn uzasadniających jego uchylenie lub zmianę prokurator może
wystąpić do właściwego sądu lub innego organu państwa wydania orzeczenia o jego
uchylenie lub zmianę.
§ 4. Zawiadomienia, o których mowa w § 1 i 2 oraz wystąpienie, o którym mowa
w § 3, mogą być przekazane również przy użyciu urządzeń służących do
automatycznego przesyłania danych, w sposób umożliwiający stwierdzenie
autentyczności przekazanych dokumentów.
§ 5. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zaświadczenia, o którym mowa w § 2, mając na uwadze konieczność udostępnienia
państwu wydania orzeczenia wszelkich niezbędnych informacji umożliwiających
podjęcie prawidłowej decyzji.

Art. 607zn. Koszty związane z wykonaniem orzeczenia, o którym mowa
w art. 607zh § 1, ponosi Skarb Państwa

Kodeks Postępowania Karnego art. 607