Art. 79. § 1. W postępowaniu karnym oskarżony musi mieć obrońcę, jeżeli:
1) nie ukończył 18 lat;
2) jest głuchy, niemy lub niewidomy;
3) zachodzi uzasadniona wątpliwość, czy jego zdolność rozpoznania znaczenia
czynu lub kierowania swoim postępowaniem nie była w czasie popełnienia tego
czynu wyłączona lub w znacznym stopniu ograniczona;
4) zachodzi uzasadniona wątpliwość, czy stan jego zdrowia psychicznego pozwala
na udział w postępowaniu lub prowadzenie obrony w sposób samodzielny oraz
rozsądny.
§ 2. Oskarżony musi mieć obrońcę również wtedy, gdy sąd uzna to za niezbędne
ze względu na inne okoliczności utrudniające obronę.
§ 3. W wypadkach, o których mowa w § 1 i 2, udział obrońcy jest obowiązkowy
w rozprawie oraz w tych posiedzeniach, w których obowiązkowy jest udział
oskarżonego.
§ 4. Uznając za uzasadnioną opinię biegłych lekarzy psychiatrów, że czyn
oskarżonego nie został popełniony w warunkach wyłączenia lub znacznego
ograniczenia zdolności rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania swoim
postępowaniem i że stan zdrowia psychicznego oskarżonego pozwala na udział
w postępowaniu i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny, sąd orzeka,
że udział obrońcy nie jest obowiązkowy. Prezes sądu albo sąd zwalnia wówczas
obrońcę z jego obowiązków, chyba że zachodzą inne okoliczności przemawiające za
tym, aby oskarżony miał obrońcę wyznaczonego z urzędu.

Kodeks Postępowania Karnego art. 79