Ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa określa zasady świadczenia usług płatniczych oraz wydawania
i wykupu pieniądza elektronicznego, w tym:
1) warunki świadczenia usług płatniczych, w szczególności dotyczące
przejrzystości postanowień umownych i wymogów w zakresie informowania
o usługach płatniczych;
2) prawa i obowiązki stron wynikające z umów o świadczenie usług płatniczych,
a także zakres odpowiedzialności dostawców z tytułu wykonywania usług płatniczych;
2a) warunki wydawania i wykupu pieniądza elektronicznego;
3) zasady prowadzenia działalności przez instytucje płatnicze, małe instytucje
płatnicze, dostawców świadczących usługę dostępu do informacji o rachunku,
biura usług płatniczych, instytucje pieniądza elektronicznego i oddziały
zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego, w tym za pośrednictwem
agentów, oraz zasady sprawowania nadzoru nad tymi podmiotami;
4) zasady dostępu konsumentów do rachunku podstawowego;
5) zasady przenoszenia rachunków płatniczych prowadzonych dla konsumentów.
2. Ustawa określa również:
1) podstawowe zasady funkcjonowania rynku krajowych transakcji płatniczych
przy użyciu kart płatniczych;
2) zasady prowadzenia stron internetowych porównujących opłaty związane z
rachunkiem płatniczym;
3) zasady funkcjonowania schematów płatniczych oraz zasady nadzoru nad tymi
schematami.

art. 2. więcej Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) agent – osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną niebędącą
osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, działającą w imieniu
i na rzecz instytucji płatniczej, dostawcy świadczącego wyłącznie usługę dostępu
do informacji o rachunku, małej instytucji płatniczej, biura usług płatniczych,
instytucji pieniądza elektronicznego albo oddziału zagranicznej instytucji
pieniądza elektronicznego wyłącznie w zakresie świadczenia usług płatniczych,
a w odniesieniu do pieniądza elektronicznego – w zakresie jego wykupu;
1a) agent rozliczeniowy – dostawcę prowadzącego działalność w zakresie
świadczenia usługi płatniczej, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 5, w tym agenta
rozliczeniowego w rozumieniu art. 2 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) 2015/751 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie opłat
interchange w odniesieniu do transakcji płatniczych realizowanych w oparciu o
kartę (Dz. Urz. UE L 123 z 19.05.2015, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem (UE) 2015/751”;
1b) akceptant – odbiorcę innego niż konsument, na rzecz którego agent
rozliczeniowy świadczy usługę płatniczą;
2) bazowa stopa procentowa – stopę procentową pochodzącą z publicznie
dostępnego źródła, która może być zweryfikowana przez obie strony umowy
o świadczenie usług płatniczych;
2a) biuro usług płatniczych – osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę
organizacyjną niebędącą osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność
prawną, wpisaną do rejestru biur usług płatniczych, prowadzącą działalność
w zakresie świadczenia usługi płatniczej, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 6;
3) bliskie powiązania – bliskie powiązania, o których mowa
w art. 4 ust. 1 pkt 38 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie
(UE) nr 648/2012 (Dz. Urz. UE L 176 z 27.06.2013, str. 1, z późn. zm.);
4) data waluty – moment w czasie, od którego lub do którego dostawca nalicza
odsetki od środków pieniężnych, którymi obciążono lub uznano rachunek płatniczy;
4a) dostawca przekazujący – dostawcę usług płatniczych, który przekazuje dostawcy
przyjmującemu informacje wymagane w celu przeniesienia rachunku płatniczego;
4b) dostawca przyjmujący – dostawcę usług płatniczych, któremu dostawca
przekazujący przekazuje informacje wymagane w celu przeniesienia rachunku płatniczego;
4c) dostawca prowadzący rachunek – dostawcę usług płatniczych prowadzącego
rachunek płatniczy dla płatnika;
4d) dostawca świadczący usługę inicjowania transakcji płatniczej – dostawcę usług
płatniczych prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie świadczenia
usługi inicjowania transakcji płatniczej;
4e) dostawca świadczący usługę dostępu do informacji o rachunku – dostawcę usług
płatniczych prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie świadczenia
usługi dostępu do informacji o rachunku;
4f) dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku –
osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną niebędącą osobą
prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, wpisaną do rejestru, o którym
mowa w art. 4 ust. 3, prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie
świadczenia usługi dostępu do informacji o rachunku, z wyłączeniem
pozostałych usług płatniczych;
5) dzień roboczy – dzień roboczy odpowiednio dostawcy płatnika lub dostawcy odbiorcy;
6) goszczące państwo członkowskie – państwo członkowskie inne niż macierzyste
państwo członkowskie, w którym dostawca świadczy usługi płatnicze, w tym za
pośrednictwem agenta prowadzącego działalność w tym państwie lub przez znajdujący się w tym państwie oddział, lub wydawca pieniądza elektronicznego wydaje pieniądz elektroniczny, w tym przez znajdujący się w tym państwie oddział;
7) grupa:
a) jednostkę dominującą wraz z jednostkami zależnymi oraz:
– jednostką, w której jednostka dominująca lub jej jednostka zależna
posiadają udziały albo akcje, lub
– jednostką współzależną,
b) jednostki powiązane w ten sposób, że więcej niż połowa członków organu
zarządzającego, nadzorującego lub organów administrujących danej
jednostki jednocześnie pełni funkcje kierownicze lub jest członkami organu
nadzorującego lub organu administrującego innej jednostki, lub
c) jednostki powiązane w ten sposób, że dana jednostka ma wpływ na
kierowanie polityką finansową i operacyjną innej jednostki;
8) hybrydowa instytucja pieniądza elektronicznego – instytucję pieniądza
elektronicznego wykonującą oprócz wydawania pieniądza elektronicznego,
usług płatniczych lub działalności, o której mowa w art. 132j ust. 1 pkt 1 i 2 oraz
ust. 3, inną działalność gospodarczą;
9) hybrydowa instytucja płatnicza – instytucję płatniczą wykonującą oprócz usług
płatniczych, wydawania pieniądza elektronicznego lub działalności, o której
mowa w art. 74 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 3, inną działalność gospodarczą;
9a) hybrydowe biuro usług płatniczych – biuro usług płatniczych wykonujące oprócz
usługi płatniczej, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 6, inną działalność gospodarczą;
9aa) hybrydowa mała instytucja płatnicza – małą instytucję płatniczą wykonującą
oprócz którejkolwiek z usług płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1–
6, lub działalności, o której mowa w art. 74 ust. 1 pkt 1 i ust. 3, inną działalność gospodarczą;
9b) identyfikator dostawcy – kombinację cyfr pozwalającą na jednoznaczne
zidentyfikowanie dostawcy usług płatniczych prowadzącego rachunki płatnicze
i uczestniczącego w systemach płatności, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 4–6, 8 i 9;
9c) incydent – niespodziewane zdarzenie, które ma niekorzystny wpływ na
integralność, dostępność, poufność, autentyczność lub ciągłość świadczenia usług płatniczych albo stwarza znaczne prawdopodobieństwo, że taki wpływ będzie mieć, lub serię takich zdarzeń;
9d) indywidualne dane uwierzytelniające – indywidualne dane zapewniane
użytkownikowi przez dostawcę usług płatniczych do celów uwierzytelnienia;
10) instrument płatniczy – zindywidualizowane urządzenie lub uzgodniony przez
użytkownika i dostawcę zbiór procedur, wykorzystywane przez użytkownika do
złożenia zlecenia płatniczego;
10a) instytucja pieniądza elektronicznego – krajową instytucję pieniądza
elektronicznego i unijną instytucję pieniądza elektronicznego;
11) instytucja płatnicza – krajową instytucję płatniczą i unijną instytucję płatniczą;
12) jednostka – jednostkę w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września
1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351, 1495, 1571, 1655 i 1680),
zwanej dalej „ustawą o rachunkowości”;
13) jednostka dominująca – jednostkę dominującą w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 37
ustawy o rachunkowości;
14) jednostka współzależna – jednostkę współzależną w rozumieniu art. 3 ust. 1
pkt 40 ustawy o rachunkowości;
15) jednostka zależna – jednostkę zależną w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 39 ustawy o rachunkowości;
15a) karta płatnicza – kartę uprawniającą do wypłaty gotówki lub umożliwiającą
złożenie zlecenia płatniczego za pośrednictwem akceptanta lub agenta
rozliczeniowego, akceptowaną przez akceptanta w celu otrzymania przez niego
należnych mu środków, w tym kartę płatniczą w rozumieniu art. 2 pkt 15
rozporządzenia (UE) 2015/751;
15aa) (uchylony)
15ab) (uchylony)
15b) krajowa instytucja pieniądza elektronicznego – osobę prawną, która uzyskała
zezwolenie, o którym mowa w art. 132a ust. 1, na prowadzenie działalności
w charakterze instytucji pieniądza elektronicznego;
16) krajowa instytucja płatnicza – osobę prawną, która zgodnie z art. 60
ust. 1 uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności w charakterze instytucji płatniczej;
16a) krajowa transakcja płatnicza – transakcję płatniczą, w przypadku której dostawca
płatnika i dostawca odbiorcy prowadzą działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym krajową transakcję płatniczą w rozumieniu art. 2 pkt 9 rozporządzenia (UE) 2015/751;
16b) kredyt w rachunku płatniczym – kredyt w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym w rozumieniu art. 5 pkt 4 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2019 r. poz. 1083), zwanej dalej „ustawą
o kredycie konsumenckim”, oraz kredyt płatniczy, o którym mowa w art. 74 ust. 3;
17) macierzyste państwo członkowskie – państwo członkowskie, na terenie którego
dostawca lub wydawca pieniądza elektronicznego ma swoją siedzibę albo, jeżeli
podmiot ten nie posiada siedziby zgodnie z właściwym dla niego prawem
państwa członkowskiego, państwo członkowskie, w którym znajduje się jego
główne miejsce wykonywania działalności;
17a) numer rozliczeniowy – unikatowy numer identyfikujący dostawcę usług
płatniczych prowadzącego rachunki płatnicze i uczestniczącego w systemach płatności;
17b) mała instytucja płatnicza – osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę
organizacyjną niebędącą osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność
prawną, wpisaną do rejestru, o którym mowa w art. 4 ust. 3, prowadzącą
działalność w zakresie którejkolwiek z usług płatniczych, o których mowa
w art. 3 ust. 1 pkt 1–6, i nieprowadzącą działalności w zakresie usług
płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 7 lub 8;
17c) marka płatnicza – markę płatniczą, o której mowa w art. 2 pkt 30 rozporządzenia nr 2015/751;
18) odbiorca – osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną niebędącą
osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, będącą odbiorcą
środków pieniężnych stanowiących przedmiot transakcji płatniczej;
19) oddział – wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności
gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy
lub głównym miejscem wykonywania działalności, przy czym w przypadku unijnej instytucji płatniczej, unijnej instytucji pieniądza elektronicznego oraz zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego wszystkie jej oddziały znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się za jeden oddział;
19a) opłata interchange – opłatę interchange w rozumieniu art. 2 pkt 10 rozporządzenia
(UE) 2015/751;
19aa) opłata akceptanta – opłatę akceptanta w rozumieniu art. 2 pkt 12
rozporządzenia (UE) 2015/751;
19ab) opłata systemowa – opłatę z tytułu transakcji płatniczej wykonywanej przy
użyciu karty płatniczej lub instrumentu płatniczego opartego na karcie, o którym
mowa w art. 2 pkt 20 rozporządzenia (UE) 2015/751, stanowiącą przychód
organizacji kartowej;
19b) organizacja kartowa – podmiot, w tym określony organ lub organizację oraz
podmiot, o którym mowa w art. 2 pkt 16 rozporządzenia (UE) 2015/751,
określający zasady funkcjonowania systemu kart płatniczych oraz
odpowiedzialny za podejmowanie decyzji dotyczących funkcjonowania systemu kart płatniczych;
19c) organizacja płatnicza – organizację kartową oraz podmiot, w tym organ lub
organizację, określający zasady funkcjonowania schematu płatniczego oraz
odpowiedzialny za podejmowanie decyzji dotyczących funkcjonowania
schematu płatniczego;
20) osoba zarządzająca – członka zarządu, a w przypadku podmiotu
nieposiadającego zarządu – osobę odpowiedzialną za zarządzanie tym
podmiotem, niepodlegającą służbowo innej osobie, przy czym w przypadku
hybrydowej instytucji płatniczej lub hybrydowej instytucji pieniądza
elektronicznego – odpowiednio właściwego członka zarządu lub osobę
odpowiedzialną za zarządzanie działalnością takiej instytucji w zakresie usług
płatniczych lub wydawania pieniądza elektronicznego, a w przypadku
hybrydowej małej instytucji płatniczej lub hybrydowego biura usług płatniczych
– odpowiednio właściwego członka zarządu lub osobę odpowiedzialną za
zarządzanie działalnością takiej małej instytucji płatniczej lub takiego biura usług
płatniczych w zakresie usług płatniczych;
21) państwo członkowskie – państwo członkowskie Unii Europejskiej albo państwo
członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronę
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym;
21a) pieniądz elektroniczny – wartość pieniężną przechowywaną elektronicznie,
w tym magnetycznie, wydawaną, z obowiązkiem jej wykupu, w celu dokonywania transakcji płatniczych, akceptowaną przez podmioty inne niż
wyłącznie wydawca pieniądza elektronicznego;
22) płatnik – osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną niebędącą
osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, składającą zlecenie płatnicze;
22a) podmiot uczestniczący – podmiot, który zawarł z organizacją płatniczą umowę,
na podstawie której wydaje instrument płatniczy lub świadczy usługę, o której
mowa w art. 3 ust. 1 pkt 5, w ramach schematu płatniczego;
23) pojedyncza transakcja płatnicza – transakcję płatniczą nieobjętą umową ramową;
24) przedsiębiorca – przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca
2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020
r. poz. 424);
24a) przetwarzanie transakcji płatniczych – czynności o charakterze technicznym
i operacyjnym wykonywane w celu przeprowadzenia transakcji płatniczej,
w szczególności obejmujące:
a) inicjację transakcji, w tym uwierzytelnienie instrumentu płatniczego lub
użytkownika tego instrumentu,
b) sprawdzenie danych umożliwiających przeprowadzenie transakcji, w tym
dostępności środków, możliwości dokonania transakcji przy użyciu
instrumentu płatniczego oraz dostępności systemu łączności między
dostawcami usług płatniczych,
c) obsługę przesyłanych komunikatów w celu transferu środków pieniężnych;
24b) reklamacja – wystąpienie skierowane do dostawcy usług płatniczych przez
użytkownika lub posiadacza pieniądza elektronicznego, w którym użytkownik
lub posiadacz pieniądza elektronicznego zgłasza zastrzeżenia dotyczące usług
świadczonych przez dostawcę usług płatniczych;
25) rachunek płatniczy – rachunek prowadzony dla jednego lub większej liczby
użytkowników służący do wykonywania transakcji płatniczych, przy czym przez
rachunek płatniczy rozumie się także rachunek bankowy oraz rachunek członka
spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jeżeli rachunki te służą do
wykonywania transakcji płatniczych;
25a) rachunek zwrotu – nieoprocentowany rachunek techniczny dostawcy
prowadzony w celu wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 143 ust. 2 zdanie drugie, na który jest dokonywany zwrot kwoty transakcji płatniczej wykonanej z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora;
26) referencyjny kurs walutowy – kurs walutowy udostępniany przez dostawcę usług
płatniczych lub pochodzący z publicznie dostępnego źródła;
26a) schemat płatniczy – zbiór zasad przeprowadzania transakcji płatniczych,
wydawania instrumentów płatniczych, akceptowania instrumentów płatniczych
i przetwarzania transakcji płatniczych wykonywanych przy użyciu instrumentów
płatniczych oraz system kart płatniczych;
26aa) silne uwierzytelnianie użytkownika – uwierzytelnianie zapewniające ochronę
poufności danych w oparciu o zastosowanie co najmniej dwóch elementów
należących do kategorii:
a) wiedza o czymś, o czym wie wyłącznie użytkownik,
b) posiadanie czegoś, co posiada wyłącznie użytkownik,
c) cechy charakterystyczne użytkownika
– będących integralną częścią tego uwierzytelniania oraz niezależnych w taki
sposób, że naruszenie jednego z tych elementów nie osłabia wiarygodności pozostałych;
26b) system kart płatniczych – system kart płatniczych w rozumieniu art. 2 pkt 16
rozporządzenia (UE) 2015/751;
26c) szczególnie chronione dane dotyczące płatności – dane, w tym indywidualne
dane uwierzytelniające, które mogą być wykorzystywane do dokonywania
oszustw, z wyłączeniem imienia i nazwiska lub nazwy właściciela rachunku i numeru rachunku – w przypadku działalności prowadzonej przez dostawców
świadczących usługę inicjowania transakcji płatniczej i dostawców
świadczących usługę dostępu do informacji o rachunku;
27) system płatności – system transferu środków pieniężnych oparty na formalnych
i znormalizowanych regułach oraz wspólnych zasadach dotyczących
przetwarzania, rozliczeń lub rozrachunku transakcji płatniczych,
w szczególności system płatności w rozumieniu art. 1 pkt 1 ustawy z dnia
24 sierpnia 2001 r. o ostateczności rozrachunku w systemach płatności
i systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz zasadach nadzoru nad
tymi systemami (Dz. U. z 2019 r. poz. 212), zwanej dalej „ustawą o ostateczności rozrachunku”;
27a) średnia wartość pieniądza elektronicznego pozostającego w obiegu – ustalaną na
pierwszy dzień kalendarzowy każdego miesiąca średnią arytmetyczną sum
zobowiązań finansowych z tytułu wydanego pieniądza elektronicznego
obliczonych na koniec każdego dnia kalendarzowego w okresie poprzednich
6 miesięcy kalendarzowych;
27b) środki finansowe – środki pieniężne oraz środki niepieniężne o wiarygodnie
określonej wartości i stopniu płynności umożliwiającym niezwłoczne pokrycie
ryzyka lub straty środkami pieniężnymi uzyskanymi z tych środków
niepieniężnych;
28) środki porozumiewania się na odległość – środki, które mogą być wykorzystane
do zawarcia umowy o usługę płatniczą, które nie wymagają jednoczesnej
obecności dostawcy i użytkownika;
29) transakcja płatnicza – zainicjowaną przez płatnika lub odbiorcę wpłatę, transfer
lub wypłatę środków pieniężnych;
29a) treści cyfrowe – towary lub usługi wytwarzane i dostarczane lub świadczone
w formie cyfrowej, które mogą zostać użyte lub z których można skorzystać
wyłącznie za pomocą urządzenia technicznego, z wyłączeniem użycia i konsumpcji fizycznych towarów lub usług;
30) trwały nośnik informacji – nośnik umożliwiający użytkownikowi
przechowywanie adresowanych do niego informacji w sposób umożliwiający
dostęp do nich przez okres odpowiedni do celów sporządzenia tych informacji
i pozwalający na odtworzenie przechowywanych informacji w niezmienionej postaci;
31) umowa ramowa – umowę o usługę płatniczą regulującą wykonywanie
indywidualnych transakcji płatniczych, która może zawierać postanowienia
w zakresie prowadzenia rachunku płatniczego;
31a) unijna instytucja pieniądza elektronicznego – osobę prawną, której właściwe
organy nadzorcze wydały zezwolenie na wydawanie pieniądza elektronicznego;
32) unijna instytucja płatnicza – osobę prawną, której właściwe organy nadzorcze
wydały zezwolenie na świadczenie usług płatniczych;
33) unikatowy identyfikator – kombinację liter, liczb lub symboli określoną przez
dostawcę dla użytkownika, która jest dostarczana przez jednego użytkownika
w celu jednoznacznego zidentyfikowania drugiego biorącego udział w danej
transakcji płatniczej użytkownika lub jego rachunku płatniczego;
33a) usługi powiązane z rachunkiem płatniczym – usługi świadczone w ramach
otwarcia, prowadzenia i zamknięcia rachunku płatniczego, w tym usługi
płatnicze, które wiążą się z korzystaniem z rachunku płatniczego, transakcje,
o których mowa w art. 6 pkt 7, kredyt w rachunku płatniczym oraz przekroczenie
salda na rachunku;
33b) uwierzytelnianie – procedurę umożliwiającą dostawcy usług płatniczych
weryfikację tożsamości użytkownika lub ważności stosowania konkretnego
instrumentu płatniczego, łącznie ze stosowaniem indywidualnych danych uwierzytelniających;
34) użytkownik – osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną
niebędącą osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, korzystającą
z usług płatniczych w charakterze płatnika lub odbiorcy;
35) właściwe organy nadzorcze – władze innych niż Rzeczpospolita Polska państw
członkowskich uprawnione na mocy obowiązujących w tych państwach
przepisów do wydawania zezwolenia na wykonywanie usług płatniczych przez
unijne instytucje płatnicze lub na wydawanie pieniądza elektronicznego przez
unijne instytucje pieniądza elektronicznego;
35a) wydawca instrumentu płatniczego – podmiot świadczący usługę płatniczą, o
której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 4, w tym wydawcę w rozumieniu art. 2 pkt 2
rozporządzenia (UE) 2015/751;
35b) zagraniczna instytucja pieniądza elektronicznego – podmiot z siedzibą
w państwie niebędącym państwem członkowskim, inny niż bank zagraniczny,
uprawniony zgodnie z prawem państwa siedziby do wydawania pieniądza elektronicznego;
35c) wydawca karty płatniczej – dostawcę wydającego kartę płatniczą do dyspozycji płatnika;
36) zlecenie płatnicze – oświadczenie płatnika lub odbiorcy skierowane do jego
dostawcy zawierające polecenie wykonania transakcji płatniczej;
37) znaczny pakiet akcji lub udziałów – akcje lub udziały w ilości:
a) oznaczającej posiadanie przez jednostkę bezpośrednio lub pośrednio co
najmniej 10% kapitału innej jednostki,
b) uprawniającej jednostkę do wykonywania praw z co najmniej 10% głosów
w organie stanowiącym innej jednostki lub
c) dającej inne prawa do kapitału jednostki w sposób umożliwiający
wywieranie wpływu na kierowanie jej polityką finansową i operacyjną.

art. 3. więcej Art. 3. 1. Przez usługi płatnicze rozumie się działalność polegającą na:
1) przyjmowaniu wpłat gotówki i dokonywaniu wypłat gotówki z rachunku
płatniczego oraz wszelkie działania niezbędne do prowadzenia rachunku;
2) wykonywaniu transakcji płatniczych, w tym transferu środków pieniężnych na
rachunek płatniczy u dostawcy użytkownika lub u innego dostawcy:
a) przez wykonywanie usług polecenia zapłaty, w tym jednorazowych poleceń zapłaty,
b) przy użyciu karty płatniczej lub podobnego instrumentu płatniczego,
c) przez wykonywanie usług polecenia przelewu, w tym stałych zleceń;
3) wykonywaniu transakcji płatniczych wymienionych w pkt 2, w ciężar środków
pieniężnych udostępnionych użytkownikowi z tytułu kredytu, a w przypadku
instytucji płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego – kredytu, o którym
mowa w art. 74 ust. 3 lub art. 132j ust. 3;
4) wydawaniu instrumentów płatniczych;
5) umożliwianiu akceptowania instrumentów płatniczych oraz wykonywania
transakcji płatniczych, zainicjowanych instrumentem płatniczym płatnika przez
akceptanta lub za jego pośrednictwem, polegających w szczególności na
obsłudze autoryzacji, przesyłaniu do wydawcy instrumentu płatniczego lub
systemów płatności zleceń płatniczych płatnika lub akceptanta, mających na celu
przekazanie akceptantowi należnych mu środków, z wyłączeniem czynności
polegających na rozliczaniu i rozrachunku tych transakcji w ramach systemu
płatności w rozumieniu ustawy o ostateczności rozrachunku (acquiring);
6) świadczeniu usługi przekazu pieniężnego;
7) świadczeniu usługi inicjowania transakcji płatniczej;
8) świadczeniu usługi dostępu do informacji o rachunku.
2. Polecenie zapłaty oznacza usługę płatniczą polegającą na obciążeniu
określoną kwotą rachunku płatniczego płatnika na skutek transakcji płatniczej
zainicjowanej przez odbiorcę, dokonywanej na podstawie zgody, której płatnik
udzielił odbiorcy, dostawcy odbiorcy lub dostawcy płatnika.
2a. Do transakcji polecenia zapłaty z tytułu zapłaty faktury między wierzycielem
i dłużnikiem będącymi przedsiębiorcami stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 3a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 2357
oraz z 2020 r. poz. 284, 288 i 321), zwanej dalej „ustawą – Prawo bankowe”.
3. Usługa przekazu pieniężnego oznacza usługę płatniczą świadczoną bez
pośrednictwa rachunku płatniczego prowadzonego dla płatnika, polegającą na
transferze do odbiorcy lub do innego dostawcy przyjmującego środki pieniężne dla
odbiorcy środków pieniężnych otrzymanych od płatnika lub polegającą na przyjęciu
środków pieniężnych dla odbiorcy i ich udostępnieniu odbiorcy.
4. Polecenie przelewu oznacza usługę płatniczą polegającą na uznaniu rachunku
płatniczego odbiorcy, w przypadku gdy transakcja płatnicza z rachunku płatniczego
płatnika jest dokonywana przez dostawcę usług płatniczych prowadzącego rachunek
płatniczy płatnika na podstawie dyspozycji udzielonej przez płatnika.
5. Usługa inicjowania transakcji płatniczej oznacza usługę polegającą na
zainicjowaniu zlecenia płatniczego przez dostawcę świadczącego usługę inicjowania
transakcji płatniczej na wniosek użytkownika z rachunku płatniczego użytkownika
prowadzonego przez innego dostawcę.
6. Usługa dostępu do informacji o rachunku oznacza usługę on-line polegającą
na dostarczaniu skonsolidowanych informacji dotyczących:
1) rachunku płatniczego użytkownika prowadzonego u innego dostawcy albo
2) rachunków płatniczych użytkownika prowadzonych u innego dostawcy albo
u więcej niż jednego dostawcy.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Działalność w zakresie świadczenia usług płatniczych może być
wykonywana wyłącznie przez dostawców usług płatniczych, zwanych dalej
„dostawcami”.
2. Dostawcą może być wyłącznie:
1) bank krajowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo bankowe;
2) oddział banku zagranicznego w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 20 ustawy – Prawo
bankowe;
3) instytucja kredytowa w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 17 ustawy – Prawo bankowe
i odpowiednio oddział instytucji kredytowej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 18
ustawy – Prawo bankowe;
4) instytucja pieniądza elektronicznego i oddział instytucji pieniądza
elektronicznego – w przypadku gdy oddział znajduje się w państwie
członkowskim, a siedziba takiej instytucji pieniądza elektronicznego znajduje się poza państwem członkowskim, o ile usługi płatnicze świadczone przez oddział są związane z wydawaniem pieniądza elektronicznego;
5) oddział podmiotu świadczącego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie
członkowskim, zgodnie z prawem tego państwa, pocztowe usługi płatnicze,
uprawnionego zgodnie z prawem tego państwa do świadczenia usług płatniczych
oraz Poczta Polska Spółka Akcyjna w zakresie, w jakim odrębne przepisy
upoważniają ją do świadczenia usług płatniczych;
6) instytucja płatnicza;
7) Europejski Bank Centralny, zwany dalej „EBC”, Narodowy Bank Polski, zwany
dalej „NBP”, oraz bank centralny państwa członkowskiego innego niż
Rzeczpospolita Polska – w przypadku gdy nie działają w charakterze władz
monetarnych lub organów administracji publicznej;
8) organ administracji publicznej;
9) spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa lub Krajowa Spółdzielcza Kasa
Oszczędnościowo-Kredytowa w rozumieniu ustawy z dnia 5 listopada 2009 r.
o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 2019 r.
poz. 2412 oraz z 2020 r. poz. 288 i 321), zwanej dalej „ustawą o spółdzielczych
kasach oszczędnościowo-kredytowych” – w zakresie, w jakim odrębne przepisy
uprawniają je do świadczenia usług płatniczych, zwane dalej „kasą oszczędnościowo-kredytową”;
10) biuro usług płatniczych;
11) mała instytucja płatnicza;
12) dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku.
2a. Działalność w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego i jego wykupu
może być wykonywana wyłącznie przez wydawców pieniądza elektronicznego.
2b. Wydawcą pieniądza elektronicznego może być wyłącznie podmiot, o którym
mowa w ust. 2 pkt 1–4 i 6–8, oraz:
1) oddział zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego;
2) oddział podmiotu świadczącego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie
członkowskim, zgodnie z prawem tego państwa, pocztowe usługi płatnicze,
uprawnionego zgodnie z prawem tego państwa do wydawania pieniądza
elektronicznego oraz Poczta Polska Spółka Akcyjna w zakresie, w jakim przepis
art. 13 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji
państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. z 2019 r. poz. 261 oraz z 2020 r. poz. 284) uprawnia ją do wydawania pieniądza
elektronicznego;
3) kasa oszczędnościowo-kredytowa.
3. Krajowe instytucje płatnicze, małe instytucje płatnicze, biura usług
płatniczych, krajowe instytucje pieniądza elektronicznego oraz ich oddziały i agenci
tych podmiotów wykonujący działalność agencyjną w zakresie świadczenia usług
płatniczych, oddziały krajowych instytucji płatniczych, jeżeli świadczą one usługi
płatnicze w państwie członkowskim innym niż ich macierzyste państwo
członkowskie, dostawcy świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku, ich oddziały oraz agenci wykonujący działalność agencyjną w zakresie
świadczenia usług płatniczych, jeżeli świadczą usługi płatnicze w państwie
członkowskim innym niż ich macierzyste państwo członkowskie, oddziały
zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego, kasy
oszczędnościowo-kredytowe oraz ich oddziały, podmioty wykonujące działalność
określoną w art. 6 pkt 11 lit. a lub b, do których ma zastosowanie art. 6c ust. 1, oraz
podmioty prowadzące działalność określoną w art. 6 pkt 12, do których ma
zastosowanie art. 6d ust. 1, podlegają wpisowi do rejestru dostawców i wydawców
pieniądza elektronicznego, zwanego dalej „rejestrem”.
4. Określenie „usługi płatnicze” dla określenia wykonywanej działalności
gospodarczej, w tym jako element nazwy (firmy), lub w reklamie może być używane
wyłącznie przez dostawców usług płatniczych.
5. Wyłącznie uprawnionymi do używania w nazwie (firmie) określenia:
1) „instytucja płatnicza” – są instytucje płatnicze;
2) „biuro usług płatniczych” – są biura usług płatniczych;
3) „mała instytucja płatnicza” – są małe instytucje płatnicze.
6. Określenie „wydawanie pieniądza elektronicznego” dla określenia
wykonywanej działalności gospodarczej, w tym jako element nazwy (firmy), lub
w reklamie może być używane wyłącznie przez wydawców pieniądza elektronicznego.
7. Wyłącznie uprawnionymi do używania w nazwie (firmie) określenia
„instytucja pieniądza elektronicznego” są instytucje pieniądza elektronicznego
i oddziały zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego.
8. Dostawca, o którym mowa w ust. 2 pkt 1–3, zapewnia instytucjom
płatniczym, instytucjom pieniądza elektronicznego, małym instytucjom płatniczym oraz biurom usług płatniczych, na ich żądanie, dostęp do świadczonych przez siebie
usług w zakresie prowadzenia rachunków płatniczych na obiektywnych,
niedyskryminujących i proporcjonalnych zasadach. Dostęp ten umożliwia
świadczenie usług płatniczych przez te podmioty bez przeszkód
i w sposób efektywny. Dostawca, o którym mowa w ust. 2 pkt 1–3, zawiadamia
Komisję Nadzoru Finansowego, zwaną dalej „KNF”, o odmowie dostępu tym
podmiotom do świadczonych przez siebie usług w terminie 7 dni od dnia odmowy
dostępu z podaniem przyczyn takiej odmowy.

Art. 4a. 1. Dostawcy prowadzący rachunki płatnicze umożliwiające świadczenie
usług, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 2 lit. a lub c, nadają tym rachunkom
unikatowy identyfikator.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do rachunków bankowych służących do
wykonywania transakcji płatniczych prowadzonych dla użytkownika przez bank
krajowy, oddział banku zagranicznego, oddział instytucji kredytowej oraz NBP.
3. NBP nadaje numery rozliczeniowe dostawcom prowadzącym rachunki
płatnicze i uczestniczącym w systemach płatności, z wyłączeniem dostawców, którym
numery rozliczeniowe nadaje się na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o
Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2019 r. poz. 1810) oraz ustawy – Prawo
bankowe, oraz prowadzi wykaz tych numerów.
4. Identyfikator dostawcy oraz numer rozliczeniowy, o którym mowa w ust. 3,
nadaje się na wniosek dostawcy zawierający w szczególności jego dane teleadresowe
oraz dane odnoszące się do prowadzonej działalności.
5. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu opinii
Prezesa NBP, określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób nadawania unikatowych identyfikatorów rachunkom płatniczym
prowadzonym przez dostawców,
2) sposób nadawania numerów rozliczeniowych dostawcom prowadzącym
rachunki płatnicze i uczestniczącym w systemach płatności,
3) szczegółowy zakres oraz sposób przekazywania przez dostawców informacji do
NBP w celu nadania numerów rozliczeniowych,
4) sposób nadawania dostawcom identyfikatora dostawcy,
5) szczegółowy zakres oraz sposób przekazywania przez dostawców informacji do
NBP w celu nadania identyfikatora dostawcy,
6) wzór wniosków, o których mowa w ust. 4
– mając na względzie zapewnienie jednolitego sposobu numeracji rachunków
płatniczych oraz identyfikacji dostawców zgodnej z obowiązującymi standardami.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Przepisy ustawy stosuje się do usług płatniczych świadczonych na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w obrocie z innymi państwami członkowskimi.
2. Przepisy działu II, działu IIa, działu III, z wyłączeniem przepisów rozdziału 7,
oraz działu IX stosuje się do transakcji płatniczych wykonywanych w euro, w walucie
polskiej lub w walucie państwa członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska
w przypadku gdy zarówno dostawca płatnika, jak i dostawca odbiorcy lub jedyny
dostawca w danej transakcji płatniczej znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub innego państwa członkowskiego.
3. Przepisy działu II, z wyłączeniem art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 27 pkt 2 lit. e
i art. 30 pkt 1, działu IIa oraz działu III, z wyłączeniem art. 52–58 i rozdziału 7,
stosuje się do transakcji płatniczych wykonywanych w walucie, która nie jest walutą
państwa członkowskiego, w przypadku gdy zarówno dostawca płatnika, jak
i dostawca odbiorcy lub jedyny dostawca w danej transakcji płatniczej znajdują się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub innego państwa członkowskiego,
w odniesieniu do tych części danej transakcji, które są realizowane w
Rzeczypospolitej Polskiej lub innym państwie członkowskim.
3a. Przepisy działu II, z wyłączeniem art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 27 pkt 2 lit. e
i pkt 5 lit. f oraz art. 30 pkt 1, działu IIa, działu III, z wyłączeniem art. 37a ust. 1 i 3,
art. 38a ust. 3, art. 47, art. 48, art. 52, art. 54 i rozdziału 7, oraz działu IX, z wyłączeniem art. 144, art. 145, art. 146 i art. 148, stosuje się do transakcji płatniczych
wykonywanych w każdej walucie, w przypadku gdy tylko jeden z dostawców
znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub innego państwa
członkowskiego, a drugi dostawca znajduje się na terytorium innego państwa,
w odniesieniu do tych części danej transakcji płatniczej, które są realizowane na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub innego państwa członkowskiego.
3b. Przepisy działu III rozdziału 7 stosuje się wyłącznie do usług płatniczych
wykonywanych w walucie polskiej.
4. Przepisy ustawy stosuje się do wydawania pieniądza elektronicznego w każdej walucie.
5. (uchylony)

art. 6. więcej Art. 6. Przepisów ustawy, z zastrzeżeniem art. 6a–6d, nie stosuje się do:
1) transakcji płatniczych dokonywanych wyłącznie w gotówce bezpośrednio
między płatnikiem a odbiorcą;
2) transakcji płatniczych między płatnikiem a odbiorcą, dokonywanych
za pośrednictwem umocowanej osoby wykonującej czynności zmierzające do
zawarcia przez płatnika i odbiorcę oznaczonej umowy lub zawierającej taką
umowę, w imieniu lub na rzecz wyłącznie płatnika albo wyłącznie odbiorcy;
3) transportu banknotów i monet, w szczególności ich odbierania, przetwarzania
oraz dostarczania;
4) transakcji płatniczych w ramach wykonywanego niezawodowo gromadzenia
i dostarczania gotówki w toku działalności niezarobkowej, w szczególności
zbierania i wydatkowania środków pieniężnych w ramach zbiórek publicznych;
5) usług, w ramach których odbiorca, na żądanie płatnika zgłoszone przed
wykonaniem transakcji płatniczej mającej na celu dokonanie zapłaty za
zakupione towary lub usługi, w ramach tej transakcji płatniczej wypłaca
płatnikowi gotówkę (usług „cash back”);
6) wymiany walutowej z gotówki na gotówkę bez pośrednictwa rachunku płatniczego;
7) transakcji płatniczych opartych na jednym z następujących dokumentów
w postaci papierowej, wystawionych na dostawcę w celu postawienia środków
pieniężnych do dyspozycji odbiorcy:
a) czeku zgodnego z Konwencją w sprawie jednolitej ustawy o czekach
(Dz. U. z 1937 r. poz. 181),
b) czeku podobnego do czeku, o którym mowa w lit. a, który podlega
przepisom państw członkowskich niebędących stroną konwencji, o której mowa w lit. a,
c) weksla trasowanego zgodnego z Konwencją w sprawie jednolitej ustawy
o wekslach trasowanych i własnych (Dz. U. z 1937 r. poz. 175),
d) weksla trasowanego podobnego do weksla, o którym mowa w lit. c, który
podlega przepisom państw członkowskich niebędących stroną konwencji,
o której mowa w lit. c,
e) znaku legitymacyjnego, w tym voucherów,
f) czeku podróżnego,
g) przekazu pocztowego w rozumieniu aktów Światowego Związku Pocztowego;
8) transakcji płatniczych dokonywanych w ramach systemu płatności lub w ramach
systemu rozrachunku papierów wartościowych, o którym mowa w art. 1 pkt 2
ustawy o ostateczności rozrachunku;
9) transakcji płatniczych dokonywanych w związku z obsługą instrumentów
finansowych i wynikających z nich praw, w tym dywidend, innych dochodów,
oraz transakcji dokonywanych w związku ze sprzedażą lub umorzeniem
papierów wartościowych, w szczególności dokonywanych przez podmioty
wymienione w pkt 8 lub podmioty podlegające nadzorowi sprawowanemu na
podstawie ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym
(Dz. U. z 2020 r. poz. 180 i 284), zwanej dalej „ustawą o nadzorze nad rynkiem finansowym”;
10) usług świadczonych przez dostawców usług technicznych, wspierających
świadczenie usług płatniczych, jeżeli nie wchodzą oni w posiadanie środków
pieniężnych będących przedmiotem transakcji płatniczej, w szczególności usług
przetwarzania i przechowywania danych, usług powierniczych i ochrony
prywatności, usług przekazywania między płatnikiem a odbiorcą informacji
o transakcji płatniczej, uwierzytelniania danych i podmiotów, dostarczania
technologii informatycznych (IT) i sieci komunikacyjnych, dostarczania
i utrzymania terminali i urządzeń wykorzystywanych do świadczenia usług
płatniczych, z wyjątkiem usług inicjowania transakcji płatniczej i usług dostępu
do informacji o rachunku;
11) usług opartych na instrumentach płatniczych, które można wykorzystywać
jedynie w ograniczony sposób i które spełniają co najmniej jeden z poniższych warunków:
a) pozwalają posiadaczowi nabywać towary lub usługi wyłącznie
w placówkach wydawców tych instrumentów lub w ramach ograniczonej
sieci podmiotów związanych umową handlową bezpośrednio
z zawodowym wydawcą tych instrumentów,
b) służą wyłącznie do nabywania bardzo ograniczonego zakresu towarów lub usług,
c) mogą być używane wyłącznie w jednym państwie członkowskim, jeżeli
instrumenty takie są dostarczane na wniosek przedsiębiorcy lub jednostki
sektora finansów publicznych, są regulowane ze względu na określone cele
społeczne lub podatkowe przez krajowy lub samorządowy organ administracji publicznej i służą do nabycia określonych towarów lub usług od dostawców związanych z wydawcą umową handlową;
12) transakcji płatniczych przeprowadzanych przez przedsiębiorcę
telekomunikacyjnego, dokonywanych obok usług telekomunikacyjnych na rzecz
użytkownika końcowego, doliczanych do należności za usługi telekomunikacyjne:
a) w celu nabycia treści cyfrowych lub usług głosowych, niezależnie od
urządzenia stosowanego do nabycia lub wykorzystania treści cyfrowych lub
b) dokonywanych za pomocą urządzenia elektronicznego lub z jego użyciem,
jeżeli transakcja płatnicza jest przeprowadzana w ramach zbiórek
publicznych lub w celu zakupu biletów, w szczególności komunikacyjnych,
parkingowych oraz biletów wstępu na imprezy artystyczne, rozrywkowe lub sportowe
– jeżeli wartość pojedynczej transakcji płatniczej, o której mowa w lit. a lub b,
nie przekracza równowartości w walucie polskiej 50 euro oraz łączna wartość
transakcji płatniczych dotyczących jednego użytkownika końcowego, także
w przypadku gdy należności za usługi telekomunikacyjne są opłacane z góry, nie
przekracza równowartości w walucie polskiej 300 euro miesięcznie, przy czym
kwoty wyrażone w euro oblicza się przy zastosowaniu kursu średniego
ogłaszanego przez NBP, obowiązującego w dniu 31 października poprzedniego roku;
13) transakcji płatniczych przeprowadzanych między dostawcami, ich agentami lub
oddziałami na ich własny rachunek;
14) transakcji płatniczych i usług dodatkowych, o których mowa
w art. 74 ust. 1 pkt 1, ściśle powiązanych ze świadczeniem usług płatniczych,
przeprowadzanych między jednostką dominującą a jednostką zależną lub między
jednostkami zależnymi od tej samej jednostki dominującej, z udziałem dostawcy
należącego do tej samej grupy;
15) usług wypłat gotówki przy użyciu bankomatów, świadczonych przez podmioty
działające na rzecz co najmniej jednego wydawcy instrumentów płatniczych
i niebędące stroną umowy ramowej z osobą wypłacającą gotówkę z rachunku
płatniczego przy użyciu bankomatu, jeżeli podmioty te nie świadczą innych usług płatniczych;
16) usług wykonywanych wyłącznie z wykorzystaniem papierowych książeczek
oszczędnościowych, w przypadku gdy wszelkie transakcje są rejestrowane
wyłącznie w tych książeczkach.

Art. 6a. Do transakcji, o których mowa w art. 6 pkt 7, stosuje się przepisy art.
14f–14h, art. 20a, art. 20b oraz art. 32b–32d.

Art. 6b. W przypadku transakcji, o których mowa w art. 6 pkt 15, podmiot
świadczący usługę wypłaty gotówki przy użyciu bankomatu udostępnia osobie
wypłacającej gotówkę informacje o opłatach za wypłatę gotówki, o których mowa
w art. 20c i art. 23–25, przed dokonaniem wypłaty gotówki oraz po dokonaniu
wypłaty gotówki. Na wniosek użytkownika informacje te przekazuje się w postaci
papierowej lub na innym trwałym nośniku informacji.

Art. 6c. 1. W przypadku gdy całkowita wartość transakcji płatniczych
dokonanych podczas ostatnich 12 miesięcy przekracza 1 000 000 euro, podmiot
wykonujący działalność określoną w art. 6 pkt 11 lit. a lub b przekazuje KNF w terminie 14 dni od końca miesiąca, w którym nastąpiło przekroczenie tej kwoty,
powiadomienie zawierające opis oferowanych usług, ze wskazaniem, na podstawie
którego wyłączenia określonego w art. 6 pkt 11 lit. a i b uznaje się, że dany rodzaj
działalności jest wykonywany. Równowartość w walucie polskiej kwoty, o której
mowa w zdaniu pierwszym, ustala się przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego
przez NBP, obowiązującego na ostatni roboczy dzień miesiąca, w którym nastąpiło
przekroczenie tej kwoty.
2. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera także dane, o których mowa
w art. 136e pkt 2 lit. a–c.
3. W przypadku braku możliwości weryfikacji przekroczenia, o którym mowa
w ust. 1, KNF, na podstawie powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, wzywa
podmiot do jego uzupełnienia.
4. W przypadku przekroczenia, o którym mowa w ust. 1, KNF dokonuje,
w terminie 30 dni od dnia złożenia powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, lub
otrzymania uzupełnienia, o którym mowa w ust. 3, wpisu tego podmiotu do rejestru.
Jeżeli działalność podmiotu nie spełnia warunków, o których mowa
w art. 6 pkt 11 lit. a lub b, KNF wydaje decyzję o odmowie wpisu podmiotu do rejestru.
5. W przypadku wydania decyzji o odmowie wpisu podmiotu do rejestru
podmiot ten jest obowiązany dostosować rozmiar prowadzonej działalności w zakresie usług płatniczych do wymogu, o którym mowa w ust. 1, w terminie 3 miesięcy od dnia
doręczenia tej decyzji albo złożyć w tym terminie wniosek o wydanie zezwolenia,
o którym mowa w art. 60 ust. 1, albo wniosek, o którym mowa w art. 117j.
6. Do czasu rozpatrzenia wniosku, o którym mowa w ust. 5, podmiot może
kontynuować działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez wymogu
uzyskania zezwolenia albo wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 117g ust. 1.
7. W przypadku odmowy wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1,
oraz odmowy dokonania wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 117g ust. 1, albo
umorzenia postępowania termin, o którym mowa w ust. 5, biegnie od dnia, w którym
decyzja stała się ostateczna.
8. Podmiot wykonujący działalność określoną w art. 6 pkt 11 lit. a lub b,
wpisany do rejestru zgodnie z ust. 4, zawiadamia KNF o zamiarze zakończenia
działalności gospodarczej lub działalności określonej w art. 6 pkt 11 lit. a lub b,
wskazując termin zakończenia działalności.

Art. 6d. 1. Podmiot prowadzący działalność określoną
w art. 6 pkt 12 przekazuje KNF, w terminie do dnia 31 marca roku następującego po
zakończeniu roku obrotowego, powiadomienie zawierające opis oferowanych usług
oraz dotyczącą tego roku obrotowego opinię z audytu finansowego poświadczającą,
że działalność jest zgodna z limitami określonymi w art. 6 pkt 12.
2. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera także dane, o których mowa
w art. 136f pkt 2 lit. a–c.
3. W przypadku braku możliwości stwierdzenia, że działalność podmiotu jest
zgodna z limitami określonymi w art. 6 pkt 12, KNF na podstawie powiadomienia,
o którym mowa w ust. 1, wzywa podmiot do jego uzupełnienia.
4. W przypadku gdy zgłoszona działalność jest zgodna z limitami określonymi
w art. 6 pkt 12, KNF, w terminie 30 dni od dnia złożenia powiadomienia, o którym
mowa w ust. 1, lub otrzymania uzupełnienia, o którym mowa w ust. 3, dokonuje wpisu
do rejestru. Jeżeli działalność podmiotu nie spełnia wymogów dotyczących limitów
określonych w art. 6 pkt 12, KNF wydaje decyzję o odmowie wpisu podmiotu do rejestru.
5. W przypadku wydania decyzji o odmowie wpisu do rejestru podmiot jest
obowiązany, w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia tej decyzji, dostosować
prowadzoną działalność do warunków, o których mowa w art. 6 pkt 12, albo złożyć w tym terminie wniosek o wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1, albo wniosek, o którym mowa w art. 117j.
6. Do czasu rozpatrzenia wniosku, o którym mowa w ust. 5, podmiot może
kontynuować działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez wymogu
uzyskania zezwolenia albo wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 117g ust. 1.
7. W przypadku odmowy wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1,
oraz odmowy dokonania wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 117g ust. 1, albo
umorzenia postępowania, termin, o którym mowa w ust. 1, biegnie od dnia, w którym
decyzja stała się ostateczna.
8. Podmiot wykonujący działalność określoną w art. 6 pkt 12, wpisany do
rejestru zgodnie z ust. 4, zawiadamia KNF o zamiarze zakończenia działalności
gospodarczej lub działalności określonej w art. 6 pkt 12, wskazując termin
zakończenia działalności.

Art. 6e. KNF informuje Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, zwany dalej
„EUNB”, o usługach będących przedmiotem powiadomień zgodnie z art. 6c ust. 1
i art. 6d ust. 1, ze wskazaniem wyłączenia, na podstawie którego jest prowadzona
działalność danego rodzaju.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Środki pieniężne otrzymywane przez instytucje płatnicze, małe
instytucje płatnicze, biura usług płatniczych, instytucje pieniądza elektronicznego oraz
oddziały zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego w związku ze
świadczeniem usług płatniczych oraz w zamian za wydawany pieniądz elektroniczny
nie stanowią depozytu ani innych środków pieniężnych podlegających zwrotowi
w rozumieniu art. 726 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1145 i 1495).
2. Instytucje płatnicze, małe instytucje płatnicze, biura usług płatniczych,
instytucje pieniądza elektronicznego oraz oddziały zagranicznych instytucji pieniądza
elektronicznego nie mogą prowadzić działalności polegającej na przyjmowaniu
środków pod tytułem zwrotnym w celu obciążenia ich ryzykiem innym niż ryzyko
wynikające z wykonywania usług płatniczych.
3. Środki pieniężne złożone na rachunku płatniczym w instytucji płatniczej lub
w instytucji pieniądza elektronicznego nie mogą być oprocentowane ani nie mogą
przynosić żadnych innych pożytków użytkownikowi.
4. Środki pieniężne otrzymywane w zamian za wydawany pieniądz
elektroniczny nie mogą być oprocentowane ani nie mogą przynosić posiadaczowi pieniądza elektronicznego żadnych innych pożytków uzależnionych od okresu posiadania pieniądza elektronicznego.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Postanowienia umów o usługi płatnicze oraz umów o wydanie
pieniądza elektronicznego nie mogą być mniej korzystne dla użytkowników
i posiadaczy pieniądza elektronicznego niż przepisy ustawy, chyba że ustawa stanowi inaczej.
2. Postanowienia umów o usługi płatnicze oraz umów o wydanie pieniądza
elektronicznego mniej korzystne dla użytkowników i posiadaczy pieniądza
elektronicznego niż przepisy ustawy są nieważne; zamiast nich stosuje się
odpowiednie przepisy ustawy.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Zasady dostępu do systemów płatności dla dostawców powinny być
ustalane według obiektywnych, równych i proporcjonalnych kryteriów,
a ograniczenia w dostępie do tych systemów nie mogą być większe niż jest to
konieczne dla ochrony przed określonymi rodzajami ryzyka, takimi jak ryzyko
rozrachunkowe, ryzyko operacyjne i ryzyko biznesowe, oraz dla ochrony finansowej
i operacyjnej stabilności systemu płatności.
2. Systemy płatności nie mogą wprowadzać:
1) ograniczeń dotyczących skutecznego udziału w innych systemach płatności;
2) zasad, które wprowadzałyby odmienny sposób traktowania między:
a) dostawcami wymienionymi w art. 4 ust. 2 pkt 1–8 lub
b) dostawcami wpisanymi do rejestru, nieposiadającymi zezwolenia, o którym
mowa w art. 60 ust. 1 lub art. 132a ust. 1;
3) ograniczeń ze względu na rodzaj podmiotu lub formę prawną prowadzonej
działalności.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do:
1) systemów płatności w rozumieniu art. 1 pkt 1 ustawy o ostateczności
rozrachunku, o których mowa w art. 15 tej ustawy,
2) systemów płatności obejmujących wyłącznie dostawców należących do grupy.
3) (uchylony)
4. (uchylony)
4a. W przypadku gdy w systemie płatności, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2
ustawy o ostateczności rozrachunku, uczestnik zezwala dostawcy posiadającemu
zezwolenie lub wpisanemu do rejestru, niebędącemu uczestnikiem tego systemu, na
przekazywanie zleceń transferu za pośrednictwem systemu, uczestnik ten, w razie otrzymania wniosku w tej sprawie, zapewnia taką samą możliwość innym dostawcom posiadającym zezwolenie lub wpisanym do rejestru zgodnie z ust. 1 i 2, w sposób obiektywny, proporcjonalny i niedyskryminujący. W przypadku odmowy uczestnik
przekazuje dostawcy występującemu z wnioskiem uzasadnienie takiej odmowy.
5. Zastosowanie się do zasad określonych w ust. 1 i 2 przez podmiot
zamierzający prowadzić system płatności w rozumieniu ustawy o ostateczności
rozrachunku lub podmiot prowadzący już taki system, jest oceniane przez Prezesa
NBP w ramach postępowania w sprawie uzyskania zezwolenia, o którym mowa
w art. 16 ust. 1 i 3 ustawy o ostateczności rozrachunku.

art. 10. więcej Art. 10. Dostawcy, organizacje płatnicze i podmioty prowadzące systemy
płatności przetwarzają dane osobowe w zakresie niezbędnym do zapobiegania
oszustwom związanym z wykonywanymi usługami płatniczymi, prowadzeniem
schematu płatniczego lub prowadzeniem systemu płatności oraz dochodzenia
i wykrywania tego rodzaju oszustw przez właściwe organy.

Art. 10a. Dostawcy, organizacje płatnicze i podmioty prowadzące systemy
płatności będący administratorami danych nie są obowiązani do wykonywania
obowiązków, o których mowa w art. 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych
w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu
takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie
danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), w zakresie, w jakim
jest to niezbędne dla prawidłowej realizacji zadań dotyczących przeciwdziałania
praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz zapobiegania przestępstwom.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Do zachowania tajemnicy zawodowej dotyczącej działalności,
o której mowa w art. 3 ust. 1, w charakterze dostawcy, a także działalności w zakresie
wydawania pieniądza elektronicznego oraz działalności polegającej na świadczeniu
usług ściśle powiązanych z usługami płatniczymi lub wydawaniem pieniądza
elektronicznego są obowiązane:
1) osoby zarządzające oraz inne osoby wchodzące w skład organów statutowych
dostawcy lub wydawcy pieniądza elektronicznego;
2) osoby pozostające z dostawcą lub wydawcą pieniądza elektronicznego
w stosunku pracy;
3) osoby lub podmioty pozostające z dostawcą lub wydawcą pieniądza
elektronicznego w stosunku zlecenia lub innym stosunku prawnym o podobnym
charakterze, w tym agenci dostawcy lub wydawcy pieniądza elektronicznego,
inni przedsiębiorcy dokonujący wykupu pieniądza elektronicznego oraz
podmioty wykonujące niektóre czynności operacyjne na podstawie umowy,
o której mowa w art. 86 ust. 1 lub art. 132v ust. 1;
4) osoby lub podmioty pozostające w stosunku pracy, zlecenia lub innym stosunku
prawnym o podobnym charakterze z podmiotem pozostającym z dostawcą lub
wydawcą pieniądza elektronicznego w stosunku, o którym mowa w pkt 3.
2. Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej istnieje również po
zakończeniu pełnienia funkcji lub ustaniu stosunków prawnych, o których mowa w ust. 1.
3. Tajemnica zawodowa, w rozumieniu ust. 1, obejmuje informacje dotyczące
użytkownika lub posiadacza pieniądza elektronicznego w związku ze świadczonymi
mu usługami płatniczymi, wydawanym mu pieniądzem elektronicznym lub
udzielonym mu kredytem zgodnie z art. 74 ust. 3 lub art. 132j ust. 3, w tym oznaczenie
rachunku płatniczego użytkownika oraz stan tego rachunku, a także inne informacje
związane z transakcjami płatniczymi oraz zawieranymi z użytkownikiem lub
posiadaczem pieniądza elektronicznego umowami, jeżeli nieuprawnione ujawnienie
takiej informacji mogłoby narazić na szkodę prawnie chroniony interes użytkownika
lub posiadacza pieniądza elektronicznego, którego ta informacja dotyczy.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Nie narusza obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej
przekazywanie informacji objętej tajemnicą zawodową:
1) organowi sprawującemu nadzór lub kontrolę nad dostawcą lub wydawcą
pieniądza elektronicznego w związku z czynnościami podejmowanymi
w zakresie nadzoru lub kontroli;
2) w wykonaniu uprawnienia albo obowiązku określonego w odrębnych przepisach;
3) innym dostawcom, wydawcom pieniądza elektronicznego, użytkownikom lub
posiadaczom pieniądza elektronicznego, w ramach świadczenia usług
płatniczych lub wydawania pieniądza elektronicznego, zgodnie z otrzymanym
zleceniem płatniczym lub zawartą umową;
3a) płatnikowi w wykonaniu obowiązków określonych w art. 143b oraz art. 143c ust. 6;
3b) innemu dostawcy w wykonaniu obowiązków określonych w art. 143a
ust. 1 pkt 2, art. 143b ust. 2 oraz art. 143c ust. 2 i 5;
4) za wyrażoną w postaci papierowej albo elektronicznej zgodą użytkownika lub
posiadacza pieniądza elektronicznego, którego ta informacja dotyczy;
5) dostawcom świadczącym usługę inicjowania transakcji płatniczej, w zakresie
niezbędnym do świadczenia usługi inicjowania transakcji płatniczej;
6) dostawcom świadczącym usługę dostępu do informacji o rachunku, w zakresie
niezbędnym do świadczenia usługi dostępu do informacji o rachunku;
7) Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w zakresie niezbędnym do
wykonywania przez ten Fundusz zadań związanych z dokonywaniem wypłat
z Turystycznego Funduszu Zwrotów lub Turystycznego Funduszu Pomocowego,
o których mowa odpowiednio w art. 15ka i art. 15kc ustawy z dnia 2 marca
2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem,
przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz
wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.).
2. Podmioty wymienione w ust. 1 pkt 3–6 mogą wykorzystywać uzyskaną
informację tylko zgodnie z celem jej przekazania.

Art. 12a. 1. Wydawcy instrumentów płatniczych mogą wymieniać między sobą
informacje o użytkownikach, z którymi umowa o wydanie instrumentu płatniczego
została rozwiązana z powodu jej nienależytego wykonania przez użytkownika.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, obejmują wskazanie przyczyny
rozwiązania umowy oraz:
1) w przypadku użytkownika będącego osobą fizyczną:
a) imię i nazwisko,
b) numer PESEL;
2) w przypadku użytkownika niebędącego osobą fizyczną:
a) nazwę (firmę), siedzibę i adres,
b) numer identyfikacji podatkowej (NIP).
3. Informacje, o których mowa w ust. 1, może udostępniać wydawcom
instrumentów płatniczych i gromadzić w tym celu instytucja utworzona na podstawie
art. 105 ust. 4 ustawy – Prawo bankowe.
4. Agenci rozliczeniowi są obowiązani wymieniać między sobą informacje
o akceptantach, z którymi umowa o usługę płatniczą określoną w art. 3 ust. 1
pkt 5 została rozwiązana z powodu jej nienależytego wykonania przez akceptanta.
5. Agent rozliczeniowy jest obowiązany udostępnić informacje, o których mowa
w ust. 4, wydawcy instrumentu płatniczego na jego żądanie.
6. Informacje, o których mowa w ust. 4, obejmują wskazanie przyczyny
rozwiązania umowy oraz:
1) w przypadku akceptanta będącego osobą fizyczną – dane, o których mowaw ust. 2 pkt 1;
2) w przypadku akceptanta niebędącego osobą fizyczną – dane, o których mowa w ust. 2 pkt 2.
7. Okres przechowywania informacji, o których mowa w ust. 1 i 4, nie może
przekraczać 5 lat od dnia rozwiązania umowy.
8. Wydawca instrumentu płatniczego i agent rozliczeniowy, którzy w związku
z prowadzoną działalnością dowiedzieli się o popełnieniu przestępstwa ściganego
z urzędu, są obowiązani niezwłocznie zawiadomić o tym organy powołane do ścigania
tych przestępstw. Do zawiadomienia dołącza się niezbędne informacje lub dokumenty,
w szczególności wskazuje się informacje określone w ust. 1 i 4.

art. 13. więcej Art. 13. Jeżeli odrębne przepisy określają inne zasady ochrony informacji
stanowiących tajemnicę zawodową zgodnie z art. 11 ust. 3, do ochrony tych
informacji stosuje się przepisy odrębne.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Nadzór nad wykonywaniem działalności w zakresie usług
płatniczych, przenoszenia rachunków płatniczych oraz wydawania i wykupu pieniądza
elektronicznego zgodnie z ustawą oraz rozporządzeniem (UE) 2015/751, a w zakresie
usług płatniczych w euro – również zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 924/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie
płatności transgranicznych we Wspólnocie oraz uchylającym rozporządzenie (WE)
nr 2560/2001 (Dz. Urz. UE L 266 z 09.10.2009, str. 11, z późn. zm.) oraz
rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca
2012 r. ustanawiającym wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń
przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniającym rozporządzenie (WE) nr
924/2009 (Dz. Urz. UE L 94 z 30.03.2012, str. 22, z późn. zm.):
1) przez podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3, 5 i 9 – sprawują organy
właściwe do sprawowania nadzoru nad tymi podmiotami;
2) przez podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 4, 6 i 10–12, oraz przez
oddziały zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego – sprawuje KNF,
z tym że w przypadku unijnych instytucji płatniczych i unijnych instytucji
pieniądza elektronicznego – wyłącznie w zakresie określonym ustawą.
2. Nadzór nad funkcjonowaniem schematów płatniczych sprawuje Prezes NBP.
3. Czynności podejmowane przez KNF w zakresie nadzoru nad przestrzeganiem
przepisów rozporządzenia (UE) 2015/751 przez dostawców, o których mowa w art. 4
ust. 2 pkt 1–4, 6 i 9, polegają w szczególności na:
1) monitorowaniu przestrzegania przepisów rozporządzenia (UE) 2015/751;
2) przeciwdziałaniu próbom naruszenia zakazu określonego w art. 5 rozporządzenia (UE) 2015/751.
4. W przypadku gdy dostawcy, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–4, 6 i 9, nie
wykonują lub nienależycie wykonują obowiązki lub nie przestrzegają zakazów albo
ograniczeń, o których mowa w art. 3–5 i art. 8–10 rozporządzenia (UE) 2015/751,
KNF może, w drodze decyzji, nałożyć na tych dostawców karę pieniężną do
wysokości 100 000 zł, nie więcej jednak niż do wysokości 1% przychodu z tytułu
świadczenia usług płatniczych wykazanego w jego ostatnim zbadanym sprawozdaniu
finansowym, a w przypadku braku obowiązku badania sprawozdania finansowego –
nie wyższą niż 10% przychodu wykazanego w ostatnim zatwierdzonym sprawozdaniu finansowym.
5. W przypadku gdy dostawcy, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–4, 6 i 9, nie
wykonują lub nienależycie wykonują obowiązki i nie przestrzegają zakazów, o
których mowa w art. 11 i art. 12 rozporządzenia (UE) 2015/751, KNF może, w drodze
decyzji, nałożyć na tych dostawców karę pieniężną do wysokości 500 000 zł.
6. Przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych, o których mowa w ust. 4 i 5, KNF
uwzględnia w szczególności rodzaj i wagę naruszenia przepisów rozporządzenia (UE)
2015/751, wpływ tego naruszenia na prawidłowe funkcjonowanie rynku usług
płatniczych, rozmiar prowadzonej działalności oraz sytuację finansową dostawcy,
który dokonał naruszenia.
7. Wydanie decyzji, o której mowa w ust. 4 lub 5, następuje po przeprowadzeniu rozprawy.
8. (uchylony)
9. (uchylony)
10. W przypadku stwierdzenia okoliczności wskazujących na możliwość
wystąpienia zagrożenia niewykonania lub nienależytego wykonania przez dostawców,
o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–4, 6 i 9, obowiązków określonych w rozporządzeniu (UE) 2015/751, KNF może w szczególności:
1) skierować do dostawcy zalecenia;
2) wystąpić do dostawcy o udzielenie informacji lub wyjaśnień.
11. W przypadku stwierdzenia naruszenia, o którym mowa odpowiednio w art.
3–5 i art. 8–12 rozporządzenia (UE) 2015/751, dokonanego przez unijną instytucję
płatniczą, art. 107 ust. 1 i 3–8 stosuje się odpowiednio.

Art. 14a. 1. Agent rozliczeniowy jest obowiązany przekazywać NBP kwartalne
informacje obejmujące:
1) liczbę akceptantów, na rzecz których świadczy usługę płatniczą, o której mowa
w art. 3 ust. 1 pkt 5, i liczbę stosowanych przez nich urządzeń akceptujących
instrumenty płatnicze;
2) liczbę i wartość wykonanych transakcji płatniczych, których dotyczyła usługa
płatnicza, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 5;
3) liczbę i wartość wykonanych transakcji płatniczych naruszających przepisy
prawa lub reguły uczciwego obrotu oraz wysokość spowodowanych nimi strat
agenta rozliczeniowego i akceptantów.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, są przekazywane według stanu na
koniec ostatniego dnia miesiąca kończącego kwartał lub za okres kwartału, w terminie
do końca miesiąca następującego po upływie kwartału, którego dotyczą.
3. NBP przekazuje KNF dane, o których mowa w ust. 1 pkt 3, niezwłocznie po
ich otrzymaniu.

Art. 14b. 1. Wydawca instrumentu płatniczego jest obowiązany przekazywać
NBP kwartalne informacje obejmujące:
1) rodzaj i liczbę wydanych instrumentów płatniczych;
2) liczbę i wartość transakcji płatniczych wykonanych przy użyciu wydanych
instrumentów płatniczych;
3) liczbę udostępnionych bankomatów oraz liczbę i wartość transakcji płatniczych
wykonanych przy ich użyciu;
4) liczbę i wartość wykonanych przy użyciu wydanych instrumentów płatniczych
transakcji płatniczych naruszających przepisy prawa lub reguły uczciwego
obrotu oraz wysokość spowodowanych nimi strat.
2. W informacjach przekazywanych zgodnie z ust. 1 odrębnie przedstawia się
informacje dotyczące instrumentów płatniczych, na których jest przechowywany
pieniądz elektroniczny wydany przez inny podmiot. Informacje te obejmują:
1) rodzaj i liczbę wydanych instrumentów płatniczych;
2) liczbę urządzeń akceptujących wydane instrumenty płatnicze oraz liczbę
urządzeń umożliwiających zasilenie takich instrumentów;
3) liczbę i wartość transakcji płatniczych wykonanych przy użyciu wydanych
instrumentów płatniczych;
4) liczbę i wartość transakcji zasilenia wydanych instrumentów płatniczych;
5) liczbę i wartość wykonanych przy użyciu wydanych instrumentów płatniczych
transakcji płatniczych naruszających przepisy prawa lub reguły uczciwego
obrotu oraz wysokość spowodowanych nimi strat.
3. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, są przekazywane według stanu na
koniec ostatniego dnia miesiąca kończącego kwartał lub za okres kwartału, w terminie
do końca miesiąca następującego po upływie kwartału, którego dotyczą.
4. NBP przekazuje KNF dane, o których mowa w ust. 1 pkt 4 i ust. 2 pkt 5,
niezwłocznie po ich otrzymaniu.

Art. 14c. 1. Wydawca pieniądza elektronicznego jest obowiązany przekazywać
NBP kwartalne informacje o wartości wydanego pieniądza elektronicznego
pozostającego w obiegu.
2. Jeżeli wydawca pieniądza elektronicznego wydaje równocześnie instrument
płatniczy, na którym jest przechowywany wydawany przez niego pieniądz
elektroniczny, informacje, o których mowa w ust. 1, obejmują dodatkowo informacje
o tych instrumentach w zakresie określonym w art. 14b ust. 2.
3. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, są przekazywane według stanu na
koniec ostatniego dnia miesiąca kończącego kwartał lub za okres kwartału, w terminie
do końca miesiąca następującego po upływie kwartału, którego dotyczą.
4. NBP przekazuje KNF dane, o których mowa w art. 14b ust. 2 pkt 5,
przekazane zgodnie z ust. 2 niezwłocznie po ich otrzymaniu.

Art. 14ca. Informacje, o których mowa w art. 14a–14c, przekazywane są w
postaci elektronicznej z wykorzystaniem odpowiednich certyfikatów wydanych przez
NBP lub innych form uwierzytelniania stosowanych przez NBP.

Art. 14d. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu
opinii Prezesa Narodowego Banku Polskiego, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres informacji, o których mowa w art. 14a–14c, przekazywanych Narodowemu Bankowi Polskiemu oraz sposób realizacji obowiązku ich przekazywania, kierując się potrzebą zapewnienia Narodowemu Bankowi Polskiemu
dostępu do danych niezbędnych do dokonywania okresowych ocen rozliczeń pieniężnych.

Art. 14e. 1. W celu wykonania zadań wynikających z art. 14f–14h, art. 32e oraz
z przepisów działu III rozdziałów 7 i 8 KNF pełni rolę punktu kontaktowego, którego
zadanie polega na współpracy z właściwymi organami nadzorczymi wyznaczonymi
jako punkty kontaktowe w innych państwach członkowskich, w tym na wymianie
informacji niezbędnych do wykonywania tych zadań.
2. Udzielenie informacji, o których mowa w ust. 1, powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki.
3. W przypadku gdy wniosek KNF o podjęcie współpracy w celu wykonania
zadań wynikających z art. 14f–14h, art. 32e, przepisów działu III rozdziałów 7 i 8 oraz
przepisów działów V i VI, w szczególności wniosek dotyczący wymiany informacji,
został odrzucony przez organ, o którym mowa w ust. 1, lub organ ten nie podjął
działań w rozsądnym terminie, KNF może przekazać sprawę do EUNB i zwrócić się
do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego
Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji
nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz. Urz. UE L 331
z 15.12.2010, str. 12, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem 1093/2010”.
KNF zawiesza postępowanie do czasu wydania przez EUNB rozstrzygnięcia zgodnie
z art. 19 ust. 3 rozporządzenia 1093/2010 i wydaje decyzję po wydaniu
rozstrzygnięcia przez EUNB.
4. KNF może odmówić udzielenia informacji niezbędnych do wykonywania
zadań wynikających z art. 32e oraz z przepisów działu III rozdziałów 7 i 8, jeżeli
udzielenie tych informacji może wpływać negatywnie na sprawowanie nadzoru lub na
bezpieczeństwo lub porządek publiczny.
5. KNF odmawiając udzielenia informacji, o których mowa w ust. 4, powiadamia
właściwy organ wyznaczony jako punkt kontaktowy, który zwrócił się z wnioskiem o
udzielenie informacji, i wskazuje szczegółowe uzasadnienie swojej odmowy.

Art. 14f. 1. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu
opinii KNF, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz usług reprezentatywnych obejmujących co najmniej dziesięć, jednak nie
więcej niż dwadzieścia usług powiązanych z rachunkiem płatniczym najczęściej
wykorzystywanych przez konsumentów na krajowym rynku, za korzystanie z
których przynajmniej jeden dostawca prowadzący działalność na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej pobiera opłatę;
2) definicje związane z usługami, o których mowa w pkt 1.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do
spraw instytucji finansowych uwzględnia w pierwszej kolejności usługi, które są
najczęściej wykorzystywane w ramach korzystania z rachunków płatniczych przez
konsumentów na krajowym rynku i jednocześnie generują najwyższe koszty dla
konsumentów, zarówno jednostkowe, jak i łączne, a w przypadku ich braku – usługi,
które spełniają wyłącznie kryterium najczęstszego wykorzystywania w ramach
korzystania z rachunków płatniczych przez konsumentów na krajowym rynku, a także
uwzględnia pojęcia i definicje opracowane przez Komisję Europejską zgodnie z art.
10–14 rozporządzenia 1093/2010.
3. KNF, co 4 lata, dokonuje oceny aktualności wykazu usług reprezentatywnych,
o którym mowa w ust. 1, i przekazuje ministrowi właściwemu do spraw instytucji
finansowych informację o usługach powiązanych z rachunkiem płatniczym,
reprezentatywnych w danym okresie dla krajowego rynku.
4. KNF przekazuje do Komisji Europejskiej i EUNB:
1) informację o wynikach oceny, o której mowa w ust. 3,
2) wykaz usług reprezentatywnych – w przypadku dokonania zmiany przepisów
wydanych na podstawie ust. 1 w tym zakresie
– w terminie 2 miesięcy od dnia dokonania tej oceny albo ogłoszenia zmiany
przepisów wydanych na podstawie ust. 1 dotyczących wykazu usług
reprezentatywnych.

Art. 14g. 1. Podmiot prowadzący stronę internetową porównującą opłaty
pobierane przez dostawców prowadzących rachunki, która:
1) zawiera informacje dotyczące rachunków płatniczych obejmujących powyżej
50% ofert występujących na rynku usług płatniczych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej,
2) porównuje opłaty pobierane przez dostawców prowadzących rachunki
przynajmniej za świadczenie usług zawartych w wykazie usług
reprezentatywnych oraz posługuje się pojęciami i definicjami zawartymi w tym
wykazie,
3) (uchylony)
4) zawiera informację o podmiocie prowadzącym stronę,
5) określa jednoznaczne i obiektywne kryteria porównywania,
6) zawiera informacje sformułowane w sposób prosty i jednoznaczny,
7) zawiera aktualne informacje, z podaniem daty ostatniej aktualizacji,
8) wykorzystuje procedurę umożliwiającą zgłaszanie błędów w zamieszczonych
informacjach,
9) jest prowadzona przez podmiot niezależny od dostawców
– może zamieścić na tej stronie internetowej oświadczenie, że jest podmiotem
porównującym opłaty pobierane przez dostawców prowadzących rachunki,
a prowadzona przez niego strona internetowa spełnia wymogi określone w pkt 1, 2 i 4–9.
2. Dokonując oceny spełniania wymogu określonego w ust. 1 pkt 1 uwzględnia
się dostawców posiadających przynajmniej jedną placówkę na terytorium każdego województwa.
2a. Podmiot, który zamieścił oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, informuje
KNF o prowadzeniu tej strony i przekazuje opis prowadzonej działalności.
2b. Na stronie internetowej, o której mowa w ust. 1, można dodatkowo
umieszczać inne informacje dotyczące usług płatniczych umożliwiające konsumentom
porównanie ofert dostawców prowadzących rachunki, w tym informacje o liczbie
bankomatów lub placówek znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
z których lub w których konsument może dokonywać wypłaty gotówki bez opłat.
3. Podmiotem niezależnym w rozumieniu ust. 1 pkt 9 jest podmiot, który nie jest
jednostką dominującą, zależną ani współzależną wobec jakiegokolwiek dostawcy
prowadzącego rachunki płatnicze dla konsumentów na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, ani nie uczestniczy w jakimkolwiek zakresie w prowadzeniu działalności
polegającej na prowadzeniu rachunków płatniczych.
4. Jeżeli strona internetowa przestała spełniać którykolwiek z wymogów
określonych w ust. 1 lub podmiot, o którym mowa w ust. 2a, zrezygnował z publikacji oświadczenia, o którym mowa w ust. 1, podmiot ten niezwłocznie informuje o tym KNF.

Art. 14h. 1. KNF zamieszcza na swojej stronie internetowej wykaz podmiotów,
o których mowa w art. 14g ust. 2a, prowadzących stronę internetową.
2. KNF wykreśla z wykazu podmiotów, o którym mowa w ust. 1, podmiot, który
poinformował KNF o niespełnieniu któregokolwiek z wymogów określonych
w art. 14g ust. 1, lub o rezygnacji z publikacji oświadczenia, o którym mowa
w art. 14g ust. 1, zgodnie z art. 14g ust. 4, lub gdy KNF w inny sposób stwierdzi, że
podmiot nie spełnia któregokolwiek z wymogów określonych w art. 14g ust. 1.
3. KNF może prowadzić stronę internetową spełniającą wymogi, o których
mowa w art. 14g ust. 1, niezależnie od liczby podmiotów, o których mowa w art. 14g
ust. 2a, wpisanych do wykazu, o którym mowa w ust. 1.
4. W przypadku gdy żaden podmiot nie prowadzi strony internetowej
spełniającej wymogi, o których mowa w art. 14g ust. 1, oraz zawierającej
oświadczenie, o którym mowa w art. 14g ust. 1, stronę taką prowadzi KNF.
5. Dostawca prowadzący rachunek ma obowiązek przekazać KNF, na jej
żądanie, dane o opłatach pobieranych z tytułu usług świadczonych w związku
z prowadzeniem rachunku płatniczego, w szczególności zawartych w wykazie usług
reprezentatywnych, oraz o zmianie tych opłat, na potrzeby prowadzenia przez KNF
strony internetowej spełniającej wymogi, o których mowa w art. 14g ust. 1.
6. KNF co 2 lata informuje Komisję Europejską o liczbie podmiotów
prowadzących stronę internetową, o których mowa w art. 14g ust. 2a.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Użytkownik lub posiadacz pieniądza elektronicznego może wnieść do
organu sprawującego nadzór nad dostawcą lub wydawcą pieniądza elektronicznego
skargę na działanie tego dostawcy, wydawcy pieniądza elektronicznego lub agenta
takiego podmiotu, jeżeli działanie to narusza przepisy prawa.
1a. Użytkownik może wnieść do KNF lub właściwego organu nadzorczego
skargę na działanie agenta lub oddziału dostawcy, świadczących usługi płatnicze na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jako goszczącego państwa członkowskiego.
2. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1 i 1a, przysługuje także osobom
fizycznym, osobom prawnym oraz jednostkom organizacyjnym niebędącym osobami
prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, którym odmówiono świadczenia usług płatniczych lub wydania pieniądza elektronicznego, oraz organizacjom konsumenckim.
3. Organ, o którym mowa w ust. 1, udzielając odpowiedzi na skargę dotyczącą
sporu o charakterze cywilnoprawnym, informuje skarżącego o pozasądowych
procedurach rozstrzygania sporów, w tym wskazuje właściwe sądy polubowne.
4. Jeżeli w stosunku do danego dostawcy lub wydawcy pieniądza
elektronicznego nie można ustalić organu sprawującego nadzór, skargę wnosi się
bezpośrednio do tego dostawcy lub wydawcy; przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
5. Do skarg, o których mowa w ust. 1–4, nie stosuje się przepisów działu VIII
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.
z 2020 r. poz. 256).

Art. 15a. 1. Dostawca wprowadza i stosuje procedury rozpatrywania reklamacji
użytkowników dotyczących praw i obowiązków wynikających z ustawy.
2. Dostawca udziela odpowiedzi na reklamację w terminie 15 dni roboczych od
dnia otrzymania reklamacji. Odpowiedzi udziela się w postaci papierowej lub, po
uzgodnieniu z użytkownikiem, na innym trwałym nośniku informacji.
3. W szczególnie skomplikowanych przypadkach uniemożliwiających
rozpatrzenie reklamacji i udzielenie odpowiedzi w terminie, o którym mowa w ust. 2,
dostawca:
1) wyjaśnia przyczynę opóźnienia;
2) wskazuje okoliczności, które muszą zostać ustalone w celu rozpatrzenia sprawy;
3) określa przewidywany termin rozpatrzenia reklamacji i udzielenia odpowiedzi,
nie dłuższy niż 35 dni roboczych od dnia otrzymania reklamacji.
4. Do zachowania terminów, o których mowa w ust. 2 i ust. 3 pkt 3, jest
wystarczające wysłanie odpowiedzi przed ich upływem, a w przypadku odpowiedzi
udzielonych na piśmie – nadanie w placówce pocztowej operatora wyznaczonego
w rozumieniu art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe
(Dz. U. z 2018 r. poz. 2188 oraz z 2019 r. poz. 1051, 1495 i 2005).
5. Procedury, o których mowa w ust. 1, są stosowane przez dostawcę
w odniesieniu do użytkowników z każdego z państw członkowskich, w których
dostawca oferuje usługi, chyba że prawo właściwe dla stosunku prawnego, w ramach
którego użytkownik złożył reklamację, stanowi inaczej.
6. Procedury, o których mowa w ust. 1, są dostępne w językach urzędowych
państw członkowskich, w których dostawca oferuje daną usługę płatniczą, chyba że
dostawca i użytkownik uzgodnili stosowanie innego języka dla świadczenia usługi
płatniczej przy zawieraniu umowy o świadczenie takiej usługi.
7. Wykonywanie obowiązków wynikających z ust. 1–6 przez dostawców,
o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1, 2, 4, 6 i 9–12, oraz przez oddziały zagranicznych
instytucji pieniądza elektronicznego jest nadzorowane przez KNF.

Art. 15b. 1. Do rozpatrywania reklamacji składanych przez użytkownika
będącego osobą fizyczną stosuje się przepisy ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r.
o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku
Finansowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2279), z zastrzeżeniem art. 15a ust. 2–4.
2. W zakresie, w jakim do rozstrzygania reklamacji użytkownika będącego
osobą fizyczną nie stosuje się przepisów ustawy wymienionej w ust. 1, dostawca
wprowadza i stosuje procedury rozpatrywania reklamacji określone niniejszą ustawą.

Art. 15c. 1. Dostawca przekazuje użytkownikowi informację o podmiotach
uprawnionych do prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego
rozwiązywania sporów konsumenckich w rozumieniu ustawy z dnia 23 września
2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich (Dz. U. poz. 1823).
2. W informacji, o której mowa w ust. 1, dostawca wskazuje również sposób
i tryb uzyskania przez użytkownika szczegółowych informacji o zasadach
rozwiązywania sporu przez podmiot uprawniony do prowadzenia postępowania
w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich w rozumieniu
ustawy wymienionej w ust. 1.
3. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, są precyzyjne, wyczerpujące i łatwo
dostępne na stronie internetowej dostawcy, jeżeli strona taka istnieje, oraz w jego
oddziale, a także w ogólnych warunkach umowy między dostawcą a użytkownikiem.

Art. 15d. KNF może podać do publicznej wiadomości informację
o zastosowaniu wobec dostawcy sankcji administracyjnej w związku z naruszeniem
przepisów ustawy dotyczących świadczenia usług płatniczych, chyba że ujawnienie
takiej informacji mogłoby zagrozić stabilności rynku finansowego lub w sposób
niewspółmierny zaszkodzić interesowi prawnemu zainteresowanych stron.

art. 16. więcej Art. 16. Dostawca i użytkownik niebędący konsumentem mogą uzgodnić, że
przepisów niniejszego działu, z wyłączeniem art. 32a, nie stosuje się w całości lub w części.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Dostawca nie może pobierać od użytkownika opłat za dostarczanie
lub udostępnienie informacji wymaganych na podstawie przepisów niniejszego działu.
2. Dostawca i użytkownik mogą uzgodnić opłaty za przekazywanie, na wniosek
użytkownika, informacji:
1) innych niż wymagane na podstawie przepisów niniejszego działu;
2) z większą częstotliwością, niż jest wymagana na podstawie przepisów
niniejszego działu;
3) wymaganych na podstawie przepisów niniejszego działu za pomocą środków
porozumiewania się innych niż określone w umowie ramowej.
3. Jeżeli dostawca jest uprawniony do pobierania opłat za przekazywanie
informacji, o których mowa w ust. 2, opłaty te nie mogą przekraczać rzeczywistych
kosztów ponoszonych przez dostawcę, w tym kosztów ponoszonych w związku z ich
przekazywaniem.

art. 18. więcej Art. 18. Ciężar udowodnienia spełnienia przez dostawcę wymogów w zakresie
przekazania użytkownikowi informacji określonych w przepisach niniejszego działu
spoczywa na dostawcy.

art. 19. więcej Art. 19. 1. W przypadku instrumentów płatniczych, które zgodnie z umową
ramową pozwalają na dokonywanie wyłącznie indywidualnych transakcji płatniczych
na kwotę nieprzekraczającą równowartości w walucie polskiej 30 euro albo które mają
ustalony limit wydatków w wysokości nieprzekraczającej równowartości w walucie
polskiej 150 euro, albo służą do przechowywania środków pieniężnych w kwocie
nieprzekraczającej w żadnym momencie równowartości w walucie polskiej 150 euro,
ustalonych przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego przez NBP,
obowiązującego w dniu zawarcia umowy:
1) dostawca dostarcza płatnikowi jedynie informacje o głównych cechach usługi
płatniczej oraz inne podstawowe informacje niezbędne do podjęcia decyzji,
w tym o:
a) możliwych sposobach korzystania z instrumentu płatniczego, w tym
informacje, o których mowa w art. 32a,
b) zakresie odpowiedzialności ponoszonej za wykonanie usługi przez
dostawcę,
c) pobieranych opłatach,
d) miejscu, w którym można w łatwy sposób uzyskać dostęp do informacji
określonych w art. 27;
2) strony mogą uzgodnić, że art. 29 nie ma zastosowania, a dostawca nie ma
obowiązku proponowania zmian w postanowieniach umowy ramowej w sposób
określony w art. 26 ust. 1;
3) strony mogą uzgodnić, że po wykonaniu transakcji płatniczej:
a) dostawca dostarcza lub udostępnia użytkownikowi jedynie informacje
umożliwiające zidentyfikowanie transakcji płatniczej i jej kwoty oraz
pobranych opłat, a w przypadku kilku transakcji płatniczych tego samego
rodzaju i na rzecz tego samego odbiorcy – informacje o całkowitej kwocie
tych transakcji płatniczych i opłatach pobranych z ich tytułu,
b) dostawca nie ma obowiązku dostarczania lub udostępniania informacji,
o których mowa w lit. a, jeżeli instrument płatniczy używany jest
anonimowo lub jeżeli z innych względów dostawca nie ma technicznej
możliwości ich dostarczenia; dostawca zapewnia jednak płatnikowi
możliwość sprawdzenia kwoty przechowywanych środków pieniężnych.
2. W przypadku transakcji płatniczych wykonywanych w całości na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej określone w ust. 1 kwoty, upoważniające do ograniczenia
obowiązków informacyjnych dostawcy zgodnie z ust. 1 pkt 1–3, mogą zostać
w umowie ramowej podwyższone o 100%.
3. W odniesieniu do przedpłaconych instrumentów płatniczych w zakresie
transakcji płatniczych wykonywanych w całości na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej określone w ust. 1 kwoty, upoważniające do ograniczenia obowiązków
informacyjnych dostawcy zgodnie z ust. 1 pkt 1–3, wynoszą równowartość w walucie
polskiej 500 euro, ustaloną przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego przez
NBP obowiązującego w dniu zawarcia umowy.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Jeżeli odbiorca żąda opłaty za korzystanie z danego instrumentu
płatniczego lub oferuje zniżkę, jest obowiązany poinformować o tym płatnika przed
zainicjowaniem transakcji płatniczej.
2. Jeżeli dostawca lub inny podmiot uczestniczący w transakcji płatniczej żąda
opłaty za korzystanie z danego instrumentu płatniczego, jest obowiązany
poinformować o tym użytkownika przed zainicjowaniem transakcji płatniczej.
3. W razie niepoinformowania o całkowitej kwocie opłat, o których mowa
w ust. 1 i 2, przed zainicjowaniem transakcji płatniczej, odpowiednio płatnik albo
użytkownik nie są zobowiązani do jej uiszczenia. W razie niepoinformowania płatnika
o oferowanej zniżce uznaje się, że umowa jest zawarta z uwzględnieniem zniżki
oferowanej przez odbiorcę.

Art. 20a. 1. Przed zawarciem umowy o prowadzenie rachunku płatniczego
dostawca przekazuje konsumentowi, z odpowiednim wyprzedzeniem, w postaci
papierowej albo elektronicznej, dokument dotyczący opłat pobieranych z tytułu usług
świadczonych w związku z prowadzeniem rachunku płatniczego, w celu umożliwienia
konsumentowi porównania ofert dostawców prowadzących rachunki.
2. Dokument, o którym mowa w ust. 1, zawiera wykaz usług świadczonych przez
dostawcę, zawartych w wykazie usług reprezentatywnych określonym w przepisach
wydanych na podstawie art. 14f ust. 1, wraz ze związanymi z nimi stawkami opłat, z
uwzględnieniem ewentualnych opłat pobieranych w przypadku niewywiązywania się
przez konsumenta ze zobowiązań wynikających z umowy o świadczenie tych usług
oraz ewentualnej opłaty za wypowiedzenie umowy ramowej, o której mowa
w art. 35 ust. 4.
3. W przypadku gdy usługa świadczona przez dostawcę jest oferowana w ramach
pakietu usług, dostawca zamieszcza w dokumencie, o którym mowa w ust. 1,
informację o opłacie za cały pakiet usług, o usługach zawartych w pakiecie i ich liczbie
oraz o dodatkowych opłatach za każdą usługę, która wykracza poza liczbę usług
objętych opłatą za cały pakiet usług.

Art. 20b. 1. Dokument dotyczący opłat, o którym mowa w art. 20a ust. 1,
stanowi dokument odrębny w stosunku do innych dokumentów przekazywanych
konsumentowi przed zawarciem umowy o prowadzenie rachunku płatniczego, a ponadto:
1) jest krótki i precyzyjny;
2) informacje w nim zawarte są sformułowane w sposób przejrzysty i czytelny oraz
nie wprowadzają w błąd;
3) jego układ, struktura i użyte czcionki nie utrudniają zapoznania się z jego treścią;
4) w przypadku oryginału sporządzonego w kolorze, czarno-biała kopia dokumentu
nie jest mniej czytelna niż oryginał;
5) jest sporządzony w języku polskim, chyba że dostawca i konsument uzgodnili
jego sporządzenie w innym języku;
6) zawiera kwoty opłat wyrażone w walucie polskiej, chyba że dostawca
i konsument uzgodnili, że będą one podane w walucie innego niż Rzeczpospolita
Polska państwa członkowskiego;
7) w górnej części pierwszej strony zawiera oznaczenie: „Dokument dotyczący
opłat z tytułu usług związanych z rachunkiem płatniczym”;
8) zawiera informację, że podane są w nim opłaty za najbardziej reprezentatywne
usługi powiązane z rachunkiem płatniczym, a pełne informacje dotyczące
wszystkich usług świadczonych oraz związanych z nimi opłat w ramach umowy
ramowej będą przekazywane zgodnie z art. 27;
9) jest sporządzony w ujednoliconym formacie oraz posługuje się symbolem
opracowanym zgodnie z wykonawczymi standardami technicznymi przyjętymi
przez Komisję Europejską na podstawie art. 3–5 dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2014/92/UE z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie
porównywalności opłat związanych z rachunkami płatniczymi, przenoszenia
rachunku płatniczego oraz dostępu do podstawowego rachunku płatniczego (Dz.
Urz. UE L 257 z 28.08.2014, str. 214) – w przypadku ich przyjęcia.
2. Dostawca udostępnia konsumentowi informacje obejmujące objaśnienia pojęć
zawartych w wykazie usług reprezentatywnych określonym w przepisach wydanych
na podstawie art. 14f ust. 1. Informacje te są:
1) formułowane w sposób przejrzysty i czytelny oraz nie mogą wprowadzać w błąd;
2) przekazywane konsumentowi w odrębnym dokumencie albo zawarte w
dokumencie dotyczącym opłat, o którym mowa w art. 20a ust. 1.
3. Dostawca udostępnia konsumentom, nieodpłatnie, dokument dotyczący opłat,
o którym mowa w art. 20a ust. 1, oraz odrębny dokument, o którym mowa w ust. 2 pkt
2, w swoich placówkach, w godzinach pracy dostawcy, oraz na swojej stronie
internetowej, a na wniosek konsumenta także w postaci papierowej albo elektronicznej.
4. Dostawca może w dokumencie dotyczącym opłat, o którym mowa w art. 20a
ust. 1, posługiwać się nazwami handlowymi w odniesieniu do usług zawartych w
wykazie usług reprezentatywnych określonym w przepisach wydanych na podstawie
art. 14f ust. 1, jeżeli nazwy te stanowią jedynie uzupełnienie pojęć zawartych w tym
wykazie i definicji określonych w tych przepisach.

Art. 20c. W przypadku gdy usługa przeliczenia waluty jest oferowana
bezpośrednio przed zainicjowaniem transakcji płatniczej i świadczona za
pośrednictwem bankomatu, w punkcie sprzedaży lub przez odbiorcę, podmiot
oferujący płatnikowi usługę przeliczenia waluty przekazuje płatnikowi przed
dokonaniem transakcji płatniczej informacje dotyczące opłat, jak również kursu
walutowego, jaki zostanie zastosowany do przeliczenia waluty transakcji płatniczej.

art. 21. więcej Art. 21. W przypadku gdy zlecenie płatnicze dotyczące pojedynczej transakcji
płatniczej jest przekazywane przez instrument płatniczy objęty umową ramową,
dostawca nie jest obowiązany do dostarczania ani udostępniania informacji, którą
użytkownik już otrzymał na podstawie umowy ramowej z innym dostawcą lub którą
otrzyma na podstawie tej umowy ramowej.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Dostawca zapewnia użytkownikowi łatwy dostęp do informacji,
o których mowa w art. 23 ust. 1 lub 1a, art. 24 i art. 25, a na wniosek użytkownika
dostarcza je użytkownikowi w postaci papierowej lub na innym trwałym nośniku
informacji. Informacje te formułuje się w sposób łatwo zrozumiały, w przejrzystej
i czytelnej formie.
2. Informacje określone w art. 23 ust. 1 dostawca jest obowiązany udostępnić
użytkownikowi w chwili złożenia propozycji zawarcia umowy lub oferty pojedynczej
transakcji płatniczej. Jeżeli umowa o pojedynczą transakcję płatniczą została zawarta
na wniosek użytkownika korzystającego ze środków porozumiewania się na odległość
niepozwalających dostawcy na wykonanie tego obowiązku, dostawca wykonuje ten
obowiązek niezwłocznie po wykonaniu transakcji płatniczej. W przypadku gdy
użytkownik wnioskuje o dostarczenie informacji w postaci papierowej lub na innym
trwałym nośniku informacji, dostawca wykonuje ten obowiązek niezwłocznie po
wykonaniu transakcji płatniczej.
2a. Informacje określone w art. 23 ust. 1a dostawca świadczący usługę
inicjowania transakcji płatniczej dostarcza lub udostępnia użytkownikowi przed
zainicjowaniem transakcji płatniczej.
3. Dostawca może spełnić obowiązek, o którym mowa w ust. 2, dostarczając, co
najmniej w formie elektronicznej, wzór umowy o pojedynczą transakcję płatniczą lub
formularz zlecenia płatniczego, zawierający informacje określone w art. 23 ust. 1 lub 1a.
4. W przypadku niewywiązania się przez dostawcę z obowiązku, o którym
mowa w ust. 1, 2 lub 2a, użytkownik jest zwolniony z obowiązku uiszczenia opłat;
przepis art. 52 ust. 4 stosuje się odpowiednio.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Dostawca jest obowiązany dostarczyć lub udostępnić użytkownikowi:
1) wyszczególnienie informacji, które muszą być dostarczone przez użytkownika,
aby zlecenie płatnicze mogło zostać prawidłowo zainicjowane lub wykonane,
albo informację, że wystarczające jest podanie unikatowego identyfikatora;
2) informację o maksymalnym czasie wykonania świadczonej usługi płatniczej;
3) informację o wszelkich opłatach należnych dostawcy od użytkownika, w tym
wyszczególnienie kwot tych opłat;
4) informację o kursie walutowym, w tym o referencyjnym kursie walutowym,
który będzie zastosowany do transakcji płatniczej, jeżeli transakcja płatnicza
wiąże się z przeliczaniem waluty.
1a. Dostawca świadczący usługę inicjowania transakcji płatniczej jest
obowiązany dostarczyć lub udostępnić użytkownikowi oprócz informacji, o których
mowa w ust. 1, także następujące informacje:
1) nazwę (firmę) dostawcy świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej,
adres siedziby oraz adres głównego miejsca wykonywania działalności,
a w przypadku korzystania z usług agenta lub wykonywania działalności przez
oddział w państwie członkowskim, w którym usługa jest oferowana – także adres
tego agenta lub oddziału, oraz inne dane kontaktowe mające znaczenie dla celów
porozumiewania się z dostawcą świadczącym usługę inicjowania transakcji
płatniczej, w tym adres poczty elektronicznej;
2) dane kontaktowe właściwego organu nadzoru.
2. W przypadku gdy strony uzgodnią, iż dostawca jest obowiązany udostępnić
użytkownikowi także inne informacje, w tym określone w art. 27, dostawca zapewnia
użytkownikowi łatwy dostęp do tych informacji.

art. 24. więcej Art. 24. Niezwłocznie po otrzymaniu zlecenia płatniczego dostawca płatnika
dostarcza lub udostępnia płatnikowi informację:
1) umożliwiającą płatnikowi zidentyfikowanie transakcji płatniczej oraz informacje
dotyczące odbiorcy;
2) o kwocie transakcji płatniczej w walucie użytej w zleceniu płatniczym;
3) o wszelkich opłatach należnych od płatnika z tytułu transakcji płatniczej, w tym
wyszczególnienie kwot tych opłat;
4) o kursie walutowym zastosowanym w danej transakcji płatniczej przez dostawcę
płatnika oraz o kwocie transakcji płatniczej po przeliczeniu walut, jeżeli
transakcja płatnicza wiązała się z przeliczaniem waluty;
5) o dacie otrzymania zlecenia płatniczego.

art. 25. więcej Art. 25. Niezwłocznie po wykonaniu transakcji płatniczej dostawca odbiorcy
dostarcza lub udostępnia odbiorcy informację:
1) umożliwiającą odbiorcy zidentyfikowanie transakcji płatniczej i, w stosownych
przypadkach płatnika, oraz wszelkie inne informacje przekazane odbiorcy
w związku z wykonaniem transakcji płatniczej;
2) o kwocie transakcji płatniczej w walucie, w której środki pieniężne są
udostępniane odbiorcy;
3) o wszelkich opłatach należnych od odbiorcy z tytułu transakcji płatniczej
i w stosownych przypadkach wyszczególnienie kwot takich opłat;
4) o kursie walutowym zastosowanym w danej transakcji płatniczej przez dostawcę
odbiorcy oraz o kwocie transakcji płatniczej przed przeliczeniem walut, jeżeli
transakcja płatnicza wiąże się z przeliczaniem waluty;
5) o dacie waluty zastosowanej przy uznaniu rachunku.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Dostawca dostarcza użytkownikowi informacje określone w art. 27,
art. 29 ust. 1 i 5, art. 31 ust. 1 i art. 32 ust. 1 w postaci papierowej lub na innym
trwałym nośniku informacji. Informacje sporządza się w języku polskim lub innym
języku uzgodnionym przez dostawcę i użytkownika. Informacje formułuje się
w sposób łatwo zrozumiały, w przejrzystej i czytelnej formie.
2. Informacje określone w art. 27 dostawca jest obowiązany dostarczyć
użytkownikowi w odpowiednim czasie przed zawarciem umowy ramowej. Dostawca może za zgodą użytkownika wykonać ten obowiązek przez zamieszczenie informacji
na stronie internetowej, o ile strona taka umożliwia dostęp do niej przez okres
właściwy do celów dostarczania tych informacji i pozwala na odtworzenie
przechowywanych informacji w niezmienionej postaci.
3. Jeżeli umowa ramowa została zawarta na wniosek użytkownika
korzystającego ze środków porozumiewania się na odległość, dostawca dostarcza
użytkownikowi informacje określone w art. 27 niezwłocznie po zawarciu umowy
ramowej, jeżeli nie było możliwe ich dostarczenie w terminie określonym w ust. 2.
4. Dostawca może spełnić obowiązek, o którym mowa w ust. 1, 2 albo 3,
w zakresie dostarczenia informacji określonych w art. 27, dostarczając projekt umowy
ramowej zawierający te informacje.
5. Użytkownik może odstąpić od umowy ramowej zawartej z naruszeniem
przepisów ust. 1–3 lub 4 w każdym czasie, nie później jednak niż w terminie 30 dni
od dnia otrzymania informacji określonych w art. 27, w sposób, o którym mowa w ust. 1.
6. Do indywidualnych transakcji płatniczych dokonywanych na podstawie
umowy ramowej przed dopełnieniem przez dostawcę obowiązku określonego
w ust. 1–3 lub 4, stosuje się przepis art. 22 ust. 4.

art. 27. więcej Art. 27. Dostawca przekazuje użytkownikowi następujące informacje:
1) imię i nazwisko albo nazwę (firmę) dostawcy, siedzibę i adres albo miejsce
zamieszkania i adres oraz adres głównego miejsca wykonywania działalności,
adres poczty elektronicznej oraz, w razie korzystania z usług agenta lub oddziału
w państwie członkowskim, w którym dana usługa płatnicza jest oferowana, adres
tego agenta lub oddziału, a także wszelkie inne adresy mające znaczenie do
celów porozumiewania się z dostawcą, w tym wskazanie wszystkich miejsc,
w których jest wykonywana działalność, oraz informacje o:
a) organie sprawującym nadzór nad dostawcą oraz o rejestrze, ze wskazaniem
numeru, pod jakim dostawca jest wpisany do tego rejestru, chyba że
dostawca w zakresie świadczenia usług płatniczych nie podlega nadzorowi
lub nie podlega obowiązkowi uzyskania wpisu do rejestru albo
b) właściwym organie nadzorczym oraz o publicznym rejestrze, o którym
mowa w art. 13 dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku
wewnętrznego zmieniającej dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylającej dyrektywę 97/5/WE (Dz. Urz. UE L 319 z 05.12.2007, str. 1, z późn. zm.), do którego dostawca jest
wpisany w innym państwie członkowskim, z podaniem numeru wpisu
w tym rejestrze – w przypadku unijnej instytucji płatniczej, jej agenta lub oddziału;
2) dotyczące korzystania z usługi płatniczej:
a) opis najważniejszych cech świadczonej usługi płatniczej,
b) wyszczególnienie informacji, które muszą być dostarczone przez
użytkownika, aby zlecenie płatnicze mogło zostać prawidłowo
zainicjowane lub wykonane albo informację, że wystarczające jest podanie
unikatowego identyfikatora,
c) określenie formy i procedury udzielania zgody na złożenie zlecenia
płatniczego lub dokonanie transakcji płatniczej oraz cofnięcia takiej zgody,
a także odwołania zlecenia płatniczego na podstawie art. 40 i art. 51,
d) informację na temat momentu, który zgodnie z art. 49 uznaje się za moment
otrzymania zlecenia płatniczego,
e) informację o maksymalnym czasie wykonania świadczonej usługi płatniczej,
f) wskazanie limitu wydatków dla transakcji płatniczych wykonywanych za
pomocą instrumentu płatniczego, o którym mowa w art. 41 ust. 1, oraz
g) w przypadku instrumentów płatniczych, w których zastosowano
umieszczanie co najmniej dwóch marek płatniczych lub aplikacji
płatniczych tej samej marki płatniczej na tym samym instrumencie
płatniczym (co-badging) – dodatkowo informacje na temat praw
przysługujących użytkownikowi na podstawie art. 8 rozporządzenia (UE) 2015/751;
3) dotyczące opłat, stóp procentowych i kursów walutowych:
a) informację o opłatach należnych dostawcy od użytkownika, w tym opłatach
związanych ze sposobem i częstotliwością dostarczania lub udostępniania
informacji, wraz z wyszczególnieniem kwot tych opłat,
b) informację o stopach procentowych, jeżeli mają zastosowanie, lub
o kursach walutowych, jeżeli transakcja płatnicza wiąże się z przeliczaniem
waluty, w tym o bazowych stopach procentowych i referencyjnych kursach walutowych, oraz o sposobie obliczania faktycznej wysokości odsetek i kursu walutowego oraz
c) o ile zostało to uzgodnione – informację o stosowaniu bez uprzedzenia
zmienionych wysokości bazowej stopy procentowej lub referencyjnego
kursu walutowego i sposobie informowania o takiej zmianie zgodnie z art. 29 ust. 4;
4) dotyczące komunikowania się:
a) wskazanie środków porozumiewania się, w tym wymogów technicznych
dotyczących sprzętu i oprogramowania użytkownika, uzgodnionych przez
strony do przekazywania informacji lub do dokonywania zgłoszeń zgodnie z ustawą,
b) określenie sposobu oraz częstotliwości dostarczania lub udostępniania
informacji wymaganych na podstawie ustaw,
c) wskazanie języka lub języków, w jakich zawiera się umowę ramową, oraz
w jakich strony porozumiewają się w okresie jej obowiązywania oraz
d) informację o prawie użytkownika do otrzymania postanowień umowy
ramowej oraz informacji zgodnie z art. 28;
5) dotyczące środków ochronnych i naprawczych:
a) opis środków, jakie powinien przedsięwziąć użytkownik w celu
bezpiecznego przechowywania instrumentu płatniczego, oraz informacje
dotyczące sposobu dokonania zgłoszenia dostawcy zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2,
b) o ile zostało to uzgodnione – warunki, na których dostawca zastrzega sobie
prawo zablokowania instrumentu płatniczego zgodnie z art. 41,
c) informację o odpowiedzialności płatnika zgodnie z art. 46 ust. 2–5, w tym
informacje dotyczące kwoty nieautoryzowanej transakcji płatniczej
podlegającej zwrotowi,
d) określenie sposobu, w jaki użytkownik ma obowiązek powiadomić
dostawcę o przypadkach nieautoryzowanych lub nieprawidłowo
zainicjowanych lub wykonanych transakcji płatniczych zgodnie z art. 44,
oraz wskazanie terminu takiego powiadomienia, jak również informacje
o odpowiedzialności za nieautoryzowane transakcje płatnicze na podstawie art. 46 ust. 1 i 2,
e) informację o odpowiedzialności dostawcy za zainicjowanie lub wykonanie
transakcji płatniczych na podstawie art. 144–146,
f) informację o warunkach uzyskania, zgodnie z art. 47 i art. 48, zwrotu kwoty
autoryzowanej transakcji płatniczej zainicjowanej przez odbiorcę lub za
jego pośrednictwem, która została już wykonana, oraz
g) opis bezpiecznej procedury powiadamiania użytkownika przez dostawcę
w przypadku wystąpienia oszustwa lub podejrzenia jego wystąpienia, lub
wystąpienia zagrożeń dla bezpieczeństwa;
6) dotyczące zmian i wypowiedzenia umowy ramowej:
a) o ile, zgodnie z art. 29 ust. 2, zostało to uzgodnione – informację, że jeżeli
przed proponowanym dniem wejścia w życie zmian umowy ramowej
użytkownik nie zgłosi dostawcy sprzeciwu wobec takich zmian, uznaje się,
że użytkownik wyraził na nie zgodę,
b) informację o okresie obowiązywania umowy ramowej oraz
c) informację o prawie użytkownika do wypowiedzenia umowy ramowej oraz
o innych uzgodnieniach dotyczących wypowiedzenia umowy zgodnie
z art. 29 ust. 1 i 2 oraz art. 35 i art. 37;
7) dotyczące procedur rozstrzygania sporów:
a) informację o wszelkich klauzulach umownych mających zastosowanie do
umowy ramowej, w szczególności dotyczących prawa właściwego
i właściwości sądu, oraz
b) informację o pozasądowych procedurach wnoszenia skarg, o których mowa
w art. 15, i pozasądowych procedurach rozstrzygania sporów dostępnych dla użytkownika.

art. 28. więcej Art. 28. 1. W okresie obowiązywania umowy ramowej użytkownik ma prawo
żądać w każdym czasie udostępnienia mu postanowień umowy oraz informacji
określonych w art. 27, w postaci papierowej lub na innym trwałym nośniku
informacji. Przepis art. 26 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
1a. Przed zawarciem umowy ramowej z akceptantem agent rozliczeniowy jest
obowiązany dostarczyć akceptantowi informację o wysokości opłaty akceptanta wraz
z wyszczególnieniem składników tej opłaty. Przepis art. 26 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
1b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio w przypadku zmiany wysokości opłaty akceptanta.
2. Z zastrzeżeniem art. 17 ust. 2, w okresie obowiązywania umowy ramowej
dostawca powinien w każdym czasie na wniosek użytkownika udostępniać mu,
w uzgodniony sposób, informacje dotyczące rachunku płatniczego i wykonanych
transakcji płatniczych.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Dostawca informuje o proponowanych zmianach postanowień
umownych nie później niż 2 miesiące przed proponowaną datą ich wejścia w życie.
2. Jeżeli umowa ramowa stanowi, że brak sprzeciwu użytkownika wobec
proponowanych zmian jest równoznaczny z wyrażeniem na nie zgody, dostawca,
informując o zmianach, o których mowa w ust. 1, jest obowiązany poinformować użytkownika, że:
1) jeżeli przed proponowaną datą wejścia w życie zmian użytkownik nie zgłosi
dostawcy sprzeciwu wobec tych zmian, uznaje się, że użytkownik wyraził na nie zgodę;
2) użytkownik ma prawo, przed dniem proponowanego wejścia w życie zmian,
wypowiedzieć umowę ramową bez ponoszenia opłat ze skutkiem od dnia
poinformowania użytkownika o zmianie, o której mowa w ust. 1, nie później
jednak niż od dnia, w którym te zmiany zostałyby zastosowane;
3) w przypadku gdy użytkownik zgłosi sprzeciw zgodnie z pkt 1, ale nie dokona
wypowiedzenia umowy ramowej, umowa wygasa z dniem poprzedzającym
dzień wejścia w życie proponowanych zmian, bez ponoszenia opłat.
3. Do poinformowania dokonywanego zgodnie z ust. 2 przepis art. 26
ust. 1 stosuje się odpowiednio.
4. Zmiany stóp procentowych lub kursów walutowych mogą być stosowane bez
uprzedzenia, pod warunkiem że są korzystniejsze dla użytkowników lub:
1) przewiduje to umowa ramowa oraz
2) zmiany wynikają ze zmian wysokości bazowych stóp procentowych lub
referencyjnych kursów walutowych, których zastosowanie przewiduje umowa ramowa.
5. Dostawca informuje użytkownika o zmianach stopy procentowej bez zbędnej
zwłoki, chyba że umowa ramowa określa stałą częstotliwość lub sposób dostarczania
albo udostępniania informacji o zmianach stopy procentowej.
6. Dostawcy nie mogą dyskryminować poszczególnych użytkowników
z jakiejkolwiek przyczyny przy wprowadzaniu zmian stóp procentowych lub kursów
walutowych stosowanych w transakcjach płatniczych.
7. W przypadku gdy zmiana dotyczy opłaty za usługę zawartą w wykazie usług
reprezentatywnych określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 14f ust. 1,
dostawca przekazuje konsumentowi, z którym zawarł umowę obejmującą świadczenie
tej usługi, uaktualniony dokument dotyczący opłat, o którym mowa w art. 20a ust. 1.

art. 30. więcej Art. 30. W przypadku indywidualnej transakcji płatniczej dokonywanej na
podstawie umowy ramowej i zainicjowanej przez płatnika dostawca dostarcza przed
wykonaniem indywidualnej transakcji płatniczej na wniosek płatnika i w odniesieniu
do tej konkretnej transakcji płatniczej dokładne informacje dotyczące:
1) maksymalnego terminu wykonania indywidualnej transakcji płatniczej oraz
2) opłat należnych od płatnika, w tym wyszczególnienie kwot tych opłat.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Po obciążeniu rachunku płatniczego płatnika kwotą indywidualnej
transakcji płatniczej, a w przypadku gdy płatnik nie korzysta z rachunku płatniczego
– po otrzymaniu zlecenia płatniczego, dostawca płatnika jest obowiązany
niezwłocznie dostarczyć płatnikowi informacje:
1) umożliwiające zidentyfikowanie transakcji płatniczej, i w stosownych
przypadkach odbiorcy;
2) o kwocie transakcji płatniczej w walucie, w której obciążono rachunek płatniczy
płatnika, lub w walucie, w której zostało złożone zlecenie płatnicze;
3) o kwocie wszelkich opłat z tytułu transakcji płatniczej i w stosownych
przypadkach ich wyszczególnienie, lub informację o odsetkach należnych od płatnika;
4) o kursie walutowym zastosowanym w danej transakcji płatniczej przez dostawcę
płatnika oraz o kwocie transakcji płatniczej po przeliczeniu walut, jeżeli
transakcja płatnicza wiązała się z przeliczaniem waluty;
5) o dacie waluty zastosowanej przy obciążeniu rachunku lub o dacie otrzymania zlecenia płatniczego.
2. Umowa ramowa zawiera postanowienie, zgodnie z którym płatnik może
wymagać, aby informacje, o których mowa w ust. 1, były dostarczane lub
udostępniane okresowo, co najmniej raz w miesiącu, bezpłatnie, w sposób określony
w umowie, umożliwiający płatnikowi przechowywanie i odtwarzanie tych informacji
w niezmienionej postaci.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Po wykonaniu indywidualnej transakcji płatniczej dostawca odbiorcy
jest obowiązany niezwłocznie dostarczyć odbiorcy informacje:
1) umożliwiające odbiorcy zidentyfikowanie transakcji płatniczej i, w stosownych
przypadkach płatnika, a także wszelkie inne informacje przekazane odbiorcy
w związku z wykonaniem transakcji płatniczej;
2) o kwocie transakcji płatniczej w walucie, w której uznawany jest rachunek
płatniczy odbiorcy;
3) o kwocie wszelkich opłat z tytułu transakcji płatniczej, w tym ich
wyszczególnienie, lub informację o odsetkach należnych od odbiorcy;
4) o kursie walutowym zastosowanym w danej transakcji płatniczej przez dostawcę
odbiorcy oraz informację o kwocie transakcji płatniczej przed przeliczeniem
walut, jeżeli transakcja płatnicza wiązała się z przeliczaniem waluty;
5) o dacie waluty zastosowanej przy uznaniu rachunku.
2. Strony mogą uzgodnić w umowie ramowej, że informacje, o których mowa
w ust. 1, dostawca odbiorcy dostarcza lub udostępnia okresowo co najmniej raz
w miesiącu, w uzgodniony sposób umożliwiający odbiorcy przechowywanie i odtwarzanie tych informacji w niezmienionej postaci.

Art. 32a. Wydawca karty płatniczej informuje użytkownika o sposobie
oznaczenia akceptantów oraz bankomatów i innych miejsc, w których mogą być
dokonywane transakcje płatnicze przy użyciu karty płatniczej.

Art. 32b. 1. Dostawca przekazuje konsumentowi, nieodpłatnie, co najmniej raz
w roku kalendarzowym, zestawienie opłat za usługi powiązane z rachunkiem
płatniczym pobranych w okresie objętym zestawieniem, a w przypadku udzielania
kredytu w rachunku płatniczym – także informację o stopie oprocentowania kredytu
w rachunku płatniczym oraz całkowitej kwocie odsetek pobranych z tego tytułu w tym
okresie, a także informację o stopie oprocentowania środków pieniężnych na rachunku
płatniczym oraz całkowitej kwocie odsetek należnych za dany okres.
2. W przypadku rozwiązania umowy rachunku płatniczego dostawca przekazuje
konsumentowi, nie później niż w terminie 2 tygodni od dnia rozwiązania umowy,
zestawienie opłat za okres, za który nie było sporządzane zestawienie opłat, do dnia
rozwiązania umowy.
3. W zestawieniu opłat dostawca uwzględnia opłaty pobierane w związku z
usługami zawartymi w wykazie usług reprezentatywnych określonym w przepisach
wydanych na podstawie art. 14f ust. 1. W takim przypadku dostawca posługuje się
pojęciami zawartymi w tym wykazie oraz definicjami określonymi w przepisach
wydanych na podstawie art. 14f ust. 1.
4. Dostawca i konsument uzgadniają sposób przekazywania zestawienia opłat.
Na żądanie konsumenta dostawca przekazuje mu zestawienie opłat w postaci papierowej.

Art. 32c. 1. W zestawieniu opłat dostawca uwzględnia:
1) jednostkową opłatę pobieraną od konsumenta za daną usługę, liczbę przypadków
skorzystania przez konsumenta z danej usługi w okresie objętym zestawieniem,
a w przypadku gdy usługi są połączone w pakiet usług – opłatę za cały pakiet,
liczbę przypadków pobrania opłaty za pakiet w okresie objętym zestawieniem
oraz dodatkową opłatę pobraną za każdą usługę, która przekracza liczbę usług
objętych opłatą za pakiet;
2) całkowitą kwotę opłat pobranych od konsumenta za daną usługę, pakiet usług
oraz za usługi, które przekroczyły liczbę usług objętych opłatą za pakiet w
okresie objętym zestawieniem;
3) w przypadku świadczenia usługi kredytu w rachunku płatniczym – stopę
oprocentowania tego kredytu oraz całkowitą kwotę odsetek pobranych z tytułu
kredytu w okresie objętym zestawieniem;
4) w przypadku oprocentowania środków na rachunku – stopę ich oprocentowania
stosowaną dla danego rachunku płatniczego oraz całkowitą kwotę odsetek
należnych za okres objęty zestawieniem;
5) całkowitą kwotę opłat pobranych za wszystkie usługi powiązane z rachunkiem
płatniczym świadczone w okresie objętym zestawieniem.
2. Do zestawienia opłat stosuje się odpowiednio przepisy art. 20b ust. 1 pkt 1–6
i 9 oraz ust. 4, przy czym dokument ten w górnej części pierwszej strony zawiera
oznaczenie „Zestawienie opłat”.

Art. 32d. 1. W informacjach handlowych i reklamowych kierowanych do
konsumentów oraz postanowieniach umów zawieranych z konsumentami dostawca
jest obowiązany posługiwać się pojęciami zawartymi w wykazie usług
reprezentatywnych określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 14f ust. 1 i
definicjami określonymi w tych przepisach, jeżeli odnoszą się do tych usług. Dostawca
może używać nazw handlowych, jeżeli informacja będzie wskazywać odpowiadającą
danej nazwie handlowej nazwę usługi uwzględnionej w wykazie usług reprezentatywnych.
2. Dostawca, który oferuje konsumentom rachunek płatniczy w pakiecie usług z
innym produktem lub usługą niepowiązaną z rachunkiem płatniczym, przed zawarciem umowy informuje konsumenta o możliwości zawarcia umowy rachunku
płatniczego oddzielnie, a jeżeli jest to możliwe – także o wszystkich opłatach
związanych z każdym produktem lub usługą, które można nabyć oddzielnie.

Art. 32e. Do dnia 31 stycznia według stanu na dzień 31 grudnia poprzedniego
roku kalendarzowego właściwe organy, o których mowa w art. 14, co 2 lata informują
Komisję Europejską o stwierdzonych przypadkach nierealizowania przez dostawców
nadzorowanych przez te organy obowiązków wynikających z art. 20a, art. 20b i art. 32b–32d.

Art. 32f. 1. Dostawca, w ramach systemu zarządzania ryzykiem, podejmuje
środki ograniczające ryzyko oraz wprowadza mechanizmy kontroli służące
zarządzaniu ryzykiem operacyjnym oraz ryzykiem naruszenia bezpieczeństwa
w zakresie świadczenia usług płatniczych, w szczególności przez:
1) utrzymywanie skutecznej procedury zarządzania incydentami, w tym na
potrzeby wykrywania i klasyfikacji poważnych incydentów operacyjnych
i incydentów związanych z bezpieczeństwem, w tym o charakterze
teleinformatycznym;
2) bieżącą ocenę i aktualizację procedur w zakresie zarządzania ryzykiem
operacyjnym i ryzykiem naruszenia bezpieczeństwa, w tym bezpieczeństwa
teleinformatycznego, a także bieżącą ocenę środków ograniczających ryzyko
oraz mechanizmów kontroli.
2. Dostawca corocznie, w terminie do dnia 31 stycznia roku następnego,
przekazuje KNF lub innemu właściwemu organowi nadzoru roczną informację
o ocenie i aktualizacji procedur w zakresie zarządzania ryzykiem operacyjnym i ryzykiem naruszenia bezpieczeństwa, a także ocenie środków ograniczających ryzyko
oraz mechanizmów kontroli, o których mowa w ust. 1 pkt 2.

Art. 32g. 1. Dostawca przekazuje niezwłocznie KNF lub innemu właściwemu
organowi nadzoru informację o poważnym incydencie operacyjnym lub incydencie
związanym z bezpieczeństwem, w tym o charakterze teleinformatycznym.
2. Jeżeli incydent, o którym mowa w ust. 1, ma lub może mieć wpływ na interesy
finansowe użytkowników, dostawca bez zbędnej zwłoki powiadamia o incydencie użytkowników korzystających z usług tego dostawcy oraz informuje ich o dostępnych środkach, które mogą podjąć w celu ograniczenia negatywnych skutków incydentu.
3. Informację, o której mowa w ust. 1, KNF lub inny właściwy organ nadzoru
przekazują niezwłocznie EUNB i EBC, a jeżeli incydent ma znaczenie dla organu
nadzoru innego państwa członkowskiego – także temu organowi.
4. Jeżeli KNF lub inny właściwy organ nadzoru otrzyma od EUNB lub EBC
informację o incydencie, który ma znaczenie dla krajowego rynku finansowego,
niezwłocznie podejmuje niezbędne działania w celu ochrony bezpieczeństwa systemu finansowego.

Art. 32h. 1. Dostawca corocznie, w terminie do dnia 31 stycznia roku
następnego, przekazuje KNF lub innemu właściwemu organowi nadzoru roczne dane
dotyczące oszustw związanych z wykonywanymi usługami płatniczymi,
uwzględniając różne sposoby świadczenia usług płatniczych.
2. Na podstawie danych otrzymanych zgodnie z ust. 1, KNF oraz inny właściwy
organ nadzoru, w terminie do dnia 30 czerwca danego roku, przekazują EUNB i EBC
zbiorcze dane dotyczące oszustw związanych z wykonywanymi usługami
płatniczymi, uwzględniając różne sposoby świadczenia usług płatniczych.

Art. 32i. 1. Dostawca stosuje silne uwierzytelnianie użytkownika, w przypadku gdy płatnik:
1) uzyskuje dostęp do swojego rachunku w trybie on-line;
2) inicjuje elektroniczną transakcję płatniczą;
3) przeprowadza za pomocą kanału zdalnego czynność, która może wiązać się
z ryzykiem oszustwa związanego z wykonywanymi usługami płatniczymi lub
innych nadużyć.
2. Jeżeli płatnik inicjuje elektroniczną transakcję płatniczą z wykorzystaniem
połączenia z siecią Internet lub za pośrednictwem środków, które mogą być
wykorzystywane do porozumiewania się na odległość, dostawca stosuje silne
uwierzytelnianie użytkownika obejmujące elementy, które dynamicznie łączą
transakcję płatniczą z określoną kwotą transakcji oraz określonym odbiorcą.
3. Dostawca stosuje odpowiednie środki bezpieczeństwa w celu ochrony
poufności i integralności indywidualnych danych uwierzytelniających.
4. Przepisy ust. 2 i 3 mają również zastosowanie, w przypadku gdy płatności są
inicjowane za pośrednictwem dostawcy świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej.
5. Przepisy ust. 1 i 3 mają również zastosowanie, w przypadku gdy dostawca
świadczący usługę dostępu do informacji o rachunku występuje do dostawcy
prowadzącego rachunek o podanie informacji o tym rachunku.
6. Dostawca prowadzący rachunek umożliwia dostawcy świadczącemu usługę
inicjowania transakcji płatniczej i dostawcy świadczącemu usługę dostępu do
informacji o rachunku świadczenie usług w oparciu o uwierzytelnianie stosowane
w relacji między użytkownikiem a dostawcą prowadzącym rachunek zgodnie z ust. 1
i 3, a w przypadku gdy jest zaangażowany dostawca świadczący usługę inicjowania
transakcji płatniczej – zgodnie z ust. 1–3.

art. 33. więcej Art. 33. Dostawca i użytkownik niebędący konsumentem mogą uzgodnić, że
przepisów art. 34, art. 35–37, art. 40 ust. 3 i 4, art. 45, art. 46 ust. 2–5, art. 47, art. 48,
art. 51 oraz art. 144–146 nie stosuje się w całości lub w części oraz mogą uzgodnić
inny niż określony w art. 44 ust. 2 termin powiadomienia dostawcy o stwierdzonych
nieautoryzowanych, niewykonanych lub nienależycie wykonanych transakcjach
płatniczych.

art. 34. więcej Art. 34. Płatności są dokonywane w walucie uzgodnionej przez dostawcę
i użytkownika.

Art. 34a. Nieważne są postanowienia umowne zobowiązujące do stosowania
zasad nałożonych przez organizację kartową dla transakcji płatniczych z użyciem kart
płatniczych wydanych w ramach umowy z inną organizacją kartową.

Art. 34b. (uchylony).

art. 35. więcej Art. 35. 1. Użytkownik może wypowiedzieć umowę ramową w każdym czasie
ze skutkiem natychmiastowym, chyba że umowa ramowa przewiduje okres
wypowiedzenia. Umowny okres wypowiedzenia nie może przekraczać 1 miesiąca.
2. Dostawca może wypowiedzieć umowę ramową zawartą na czas nieokreślony
z co najmniej dwumiesięcznym wypowiedzeniem; przepis art. 26 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
3. Wypowiedzenie umowy ramowej nie może wiązać się z nałożeniem przez
dostawcę na użytkownika opłat.
4. Dostawca może pobrać od użytkownika opłatę za wypowiedzenie umowy
ramowej, w przypadku gdy wypowiedzenie nastąpiło przed upływem 6 miesięcy od
dnia jej zawarcia, a umowa ta przewiduje możliwość pobrania tej opłaty. Opłata
pobrana od użytkownika z tego tytułu nie może przekraczać kosztów poniesionych
przez dostawcę w związku z zawarciem umowy ramowej.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Dostawca nie może pobierać od użytkownika opłat za dostarczenie
informacji oraz zastosowanie środków ochronnych i naprawczych, o których mowa
w przepisach niniejszego działu, z wyjątkiem opłat, o których mowa w art. 50 ust. 3
oraz art. 51 ust. 6.
2. Wysokość opłat, o których mowa w art. 50 ust. 3 i art. 51 ust. 6, określa
umowa użytkownika z dostawcą. Opłaty nie mogą przekraczać kosztów ponoszonych
przez dostawcę w związku z powiadomieniem, o którym mowa w art. 50 ust. 2, lub
w związku z odwołaniem zlecenia przez użytkownika.

art. 37. więcej Art. 37. Opłaty z tytułu świadczenia usług płatniczych pobierane okresowo są
należne dostawcy jedynie za okres obowiązywania umowy ramowej. Opłaty uiszczone
z góry podlegają proporcjonalnemu zwrotowi.

Art. 37a. 1. W przypadku transakcji płatniczych realizowanych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub w obrocie z państwami członkowskimi innymi niż
Rzeczpospolita Polska płatnik i odbiorca ponoszą opłaty określone w umowie
zawartej przez każdego z nich ze swoim dostawcą, jeżeli zarówno dostawca płatnika,
jak i dostawca odbiorcy lub jedyny dostawca danej transakcji płatniczej wykonują
działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub innego państwa członkowskiego.
2. Dostawca nie uniemożliwia odbiorcy żądania od płatnika opłaty, oferowania
mu zniżki lub kierunkowania jego wyboru w inny sposób, tak aby skorzystał
z określonego instrumentu płatniczego. Ewentualne opłaty pobierane z tego tytułu nie
mogą przekraczać kosztów bezpośrednich ponoszonych przez odbiorcę z tytułu
korzystania z określonego instrumentu płatniczego.
3. Odbiorca nie pobiera opłat za korzystanie z instrumentów płatniczych,
w przypadku których opłaty interchange są regulowane w przepisach rozdziału II
rozporządzenia (UE) 2015/751, ani za te usługi płatnicze, do których zastosowanie
mają przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiającego wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 924/2009.

art. 38. więcej Art. 38. (uchylony).

Art. 38a. 1. Organizacja kartowa, wydawca karty płatniczej oraz agent
rozliczeniowy udostępniają na swoich stronach internetowych informację o
aktualnych stawkach opłaty interchange.
2. Organizacja kartowa udostępnia informację o stawkach opłaty systemowej na
swojej stronie internetowej.
3. Organizacja kartowa nie może pobierać opłaty z tytułu krajowej transakcji
płatniczej przy użyciu karty płatniczej lub instrumentu płatniczego opartego na karcie
płatniczej, o którym mowa w art. 2 pkt 20 rozporządzenia (UE) 2015/751, wydanej w
ramach umowy z inną organizacją kartową.

art. 39. więcej Art. 39. 1. W przypadku instrumentów płatniczych, które zgodnie z umową
ramową pozwalają na dokonywanie indywidualnych transakcji płatniczych na kwotę
nieprzekraczającą równowartości w walucie polskiej 30 euro albo które mają limit
wydatków w wysokości równowartości w walucie polskiej 150 euro, albo służą do
przechowywania środków pieniężnych w kwocie nieprzekraczającej w żadnym
momencie równowartości w walucie polskiej 150 euro, ustalonych przy zastosowaniu
kursu średniego ogłaszanego przez NBP obowiązującego w dniu zawarcia umowy,
dostawca i użytkownik mogą uzgodnić, że:
1) nie stosuje się przepisów art. 42 ust. 1 pkt 2, art. 43 ust. 1 pkt 3–5 i art. 46 ust. 4
i 5, jeżeli instrument płatniczy nie pozwala na jego zablokowanie lub
uniemożliwienie w inny sposób jego dalszego używania;
2) nie stosuje się przepisów art. 45 oraz art. 46 ust. 1–3, jeżeli instrument płatniczy
jest używany anonimowo lub dostawca z innych przyczyn nieodłącznie
związanych z instrumentem płatniczym nie jest w stanie udowodnić, że transakcja była autoryzowana;
3) dostawca nie ma obowiązku powiadomienia użytkownika o odmowie wykonania
zlecenia płatniczego, jeżeli z okoliczności jasno wynika, iż zlecenie nie zostało
wykonane; w takim przypadku przepisów art. 50 ust. 1–3 nie stosuje się;
4) płatnik nie może odwołać zlecenia płatniczego po przekazaniu odbiorcy zlecenia
płatniczego lub udzieleniu odbiorcy swojej zgody na wykonanie transakcji
płatniczej; w takim przypadku przepisu art. 51 nie stosuje się;
5) terminy uznania rachunku dostawcy odbiorcy kwotą transakcji płatniczej oraz
udostępnienia odbiorcy kwoty transakcji przez dostawcę odbiorcy określone
w art. 54, art. 56 i art. 57 nie mają zastosowania.
2. W przypadku transakcji płatniczych wykonywanych w całości na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej określone w ust. 1 kwoty mogą zostać w umowie ramowej
podwyższone o 100%.
3. W odniesieniu do przedpłaconych instrumentów płatniczych w zakresie
transakcji płatniczych wykonywanych w całości na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej określone w ust. 1 kwoty wynoszą równowartość w walucie polskiej
500 euro, ustaloną z zastosowaniem kursu średniego ogłaszanego przez NBP
obowiązującego w dniu zawarcia umowy.

Art. 39a. 1. W przypadku śmierci użytkownika będącego stroną umowy
obejmującej wydanie instrumentu płatniczego lub prowadzenie rachunku płatniczego,
dostawca, w zakresie nieuregulowanym w ustawie – Prawo bankowe oraz ustawie
o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, jest obowiązany wypłacić
z tego instrumentu lub rachunku:
1) kwotę wydatkowaną na koszty pogrzebu użytkownika osobie, która przedstawiła
rachunki stwierdzające wysokość poniesionych przez nią kosztów, w wysokości
nieprzekraczającej kosztów urządzenia pogrzebu zgodnie ze zwyczajami
przyjętymi w danym środowisku;
2) kwotę równą wpłatom na instrument płatniczy lub rachunek płatniczy,
dokonanym przez organ wypłacający świadczenie z ubezpieczenia lub
zabezpieczenia społecznego albo uposażenie w stanie spoczynku, które nie
przysługiwały za okres po śmierci użytkownika, wskazaną we wniosku organu
wypłacającego to świadczenie lub uposażenie, skierowanym do dostawcy wraz
z podaniem danych identyfikujących instrument płatniczy lub rachunek
płatniczy, na który dokonano wpłat.
2. Dostawca jest zwolniony od wypłaty pełnej lub częściowej kwoty, o której
mowa w ust. 1 pkt 2, jeżeli przed otrzymaniem wniosku organu wypłacającego
świadczenie lub uposażenie dokonał z instrumentu płatniczego lub rachunku
płatniczego wypłat innym osobom współuprawnionym z umowy obejmującej
wydanie instrumentu płatniczego lub prowadzenie rachunku płatniczego, które to
wypłaty nie pozwalają zrealizować wniosku w całości lub części.
3. Dostawca, na pisemne żądanie organu wypłacającego świadczenie
z ubezpieczenia społecznego lub zaopatrzenia emerytalnego albo uposażenie w stanie
spoczynku, jest obowiązany do sporządzania i przekazywania danych
umożliwiających identyfikację osoby współuprawnionej z umowy obejmującej
wydanie instrumentu płatniczego lub prowadzenie rachunku płatniczego, na który
zostały przekazane świadczenia lub uposażenia za okres po śmierci
świadczeniobiorcy. Przekazywane dane mogą obejmować jedynie imię i nazwisko,
numer PESEL oraz adres miejsca zamieszkania osoby współuprawnionej.

Art. 39b. Dostawcy świadczący usługi płatnicze, o których mowa
w art. 3 ust. 1 pkt 2 lit. c i pkt 7, oraz dostawcy usług technicznych, o których mowa
w art. 6 pkt 10, świadczący usługę przekazywania pomiędzy płatnikiem a odbiorcą
informacji o transakcji płatniczej, mogą pośredniczyć w płatnościach
z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności, o którym mowa w dziale XI
w rozdziale 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
z 2020 r. poz. 106).

art. 40. więcej Art. 40. 1. Transakcję płatniczą uważa się za autoryzowaną, jeżeli płatnik
wyraził zgodę na wykonanie transakcji płatniczej w sposób przewidziany w umowie
między płatnikiem a jego dostawcą. Zgoda może dotyczyć także kolejnych transakcji płatniczych.
2. Zgoda powinna być udzielona przez płatnika przed wykonaniem transakcji
płatniczej albo kolejnych transakcji płatniczych, chyba że płatnik i jego dostawca
uzgodnili, że zgoda może zostać udzielona także po ich wykonaniu. Zgody na
wykonanie transakcji płatniczej można również udzielić za pośrednictwem odbiorcy,
dostawcy odbiorcy albo dostawcy świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej.
3. Płatnik może w każdej chwili wycofać zgodę, nie później jednak niż do
momentu, w którym zlecenie płatnicze zgodnie z art. 51 stało się nieodwołalne.
4. Jeżeli zgoda dotyczy kolejnych transakcji płatniczych, wycofanie dotyczy
wszystkich niewykonanych transakcji płatniczych, chyba że płatnik zastrzegł inaczej.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Jeżeli do udzielania zgody używany jest określony instrument
płatniczy, płatnik i jego dostawca mogą uzgodnić limity wydatków dla transakcji
płatniczych wykonanych za pomocą tego instrumentu płatniczego.
2. W umowie ramowej można zastrzec prawo dostawcy do blokowania
instrumentu płatniczego:
1) z uzasadnionych przyczyn związanych z bezpieczeństwem instrumentu płatniczego,
2) w związku z podejrzeniem nieuprawnionego użycia instrumentu płatniczego lub
umyślnego doprowadzenia do nieautoryzowanej transakcji płatniczej lub
3) z powodu zwiększenia ryzyka utraty przez płatnika zdolności kredytowej
wymaganej dla danego instrumentu płatniczego, gdy korzystanie z instrumentu
płatniczego jest związane z korzystaniem przez płatnika z udzielonego mu kredytu.
3. Dostawca powinien poinformować płatnika, w uzgodniony sposób,
o zablokowaniu instrumentu płatniczego przed zablokowaniem tego instrumentu,
a jeżeli nie jest to możliwe – niezwłocznie po jego zablokowaniu. Nie dotyczy to
przypadków, gdy przekazanie informacji o zablokowaniu instrumentu byłoby
nieuzasadnione ze względów bezpieczeństwa lub zabronione na mocy odrębnych przepisów.
4. Dostawca odblokowuje instrument płatniczy albo zastępuje go nowym, jeżeli
przestały istnieć podstawy do utrzymywania blokady.
5. Dostawca prowadzący rachunek może odmówić dostawcy świadczącemu
usługę dostępu do informacji o rachunku lub dostawcy świadczącemu usługę
inicjowania transakcji płatniczej dostępu do danego rachunku płatniczego z obiektywnie uzasadnionych i należycie udokumentowanych przyczyn związanych
z nieuprawnionym lub nielegalnym dostępem do rachunku płatniczego przez takiego
dostawcę, w tym nieuprawnionym zainicjowaniem transakcji płatniczej. W takim
przypadku dostawca prowadzący rachunek w uzgodniony sposób informuje płatnika
o odmowie dostępu do rachunku płatniczego i jej przyczynach. Informacja ta, o ile jest
to możliwe, jest przekazywana płatnikowi przed odmową dostępu, a najpóźniej
bezzwłocznie po takiej odmowie, nie później jednak niż w dniu roboczym
następującym po dniu takiej odmowy, chyba że jej przekazanie nie byłoby wskazane
z obiektywnie uzasadnionych względów bezpieczeństwa lub jest sprzeczne
z odrębnymi przepisami. Dostawca prowadzący rachunek umożliwia dostawcy świadczącemu usługę dostępu do informacji o rachunku oraz dostawcy świadczącemu usługę inicjowania transakcji płatniczej dostęp do rachunku płatniczego niezwłocznie po ustaniu przyczyn uzasadniających odmowę.
6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, dostawca prowadzący rachunek
niezwłocznie zgłasza do KNF lub innego właściwego organu nadzoru incydent
związany z dostawcą świadczącym usługę dostępu do informacji o rachunku lub
dostawcą świadczącym usługę inicjowania transakcji płatniczej. Informacje te
obejmują istotne okoliczności zdarzenia oraz opis i przyczyny podjętych działań wraz z uzasadnieniem.
7. Jeżeli odmowa dostępu jest niezgodna z ust. 5, KNF lub inny właściwy organ
nadzoru, w drodze decyzji, nakazuje, aby dostawca prowadzący rachunek bez zbędnej
zwłoki przyznał dostawcy świadczącemu usługę dostępu do informacji o rachunku lub
dostawcy świadczącemu usługę inicjowania transakcji płatniczej dostęp do danego
rachunku płatniczego.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Użytkownik uprawniony do korzystania z instrumentu płatniczego
jest obowiązany:
1) korzystać z instrumentu płatniczego zgodnie z umową ramową oraz
2) zgłaszać niezwłocznie dostawcy lub podmiotowi wskazanemu przez dostawcę
stwierdzenie utraty, kradzieży, przywłaszczenia albo nieuprawnionego użycia
instrumentu płatniczego lub nieuprawnionego dostępu do tego instrumentu.
2. W celu spełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, użytkownik,
z chwilą otrzymania instrumentu płatniczego, podejmuje niezbędne środki służące
zapobieżeniu naruszeniu indywidualnych danych uwierzytelniających, w szczególności jest obowiązany do przechowywania instrumentu płatniczego
z zachowaniem należytej staranności oraz nieudostępniania go osobom
nieuprawnionym.
3. Umowa ramowa, o której mowa w ust. 1 pkt 1, powinna zawierać obiektywne,
niedyskryminujące i proporcjonalne postanowienia dotyczące wydawania
i użytkowania instrumentu płatniczego.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Dostawca wydający instrument płatniczy jest obowiązany do:
1) zapewnienia, że indywidualne dane uwierzytelniające nie są dostępne dla osób
innych niż użytkownik uprawniony do korzystania z tego instrumentu,
2) niewysyłania niezamówionego instrumentu płatniczego, z wyjątkiem sytuacji,
w których instrument płatniczy otrzymany przez użytkownika podlega
wymianie,
3) zapewnienia stałej dostępności odpowiednich środków pozwalających
użytkownikowi na dokonanie zgłoszenia zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 lub
wystąpienie z wnioskiem o odblokowanie albo zastąpienie zablokowanego
instrumentu płatniczego nowym na podstawie art. 41 ust. 4,
4) zapewnienia procedur pozwalających na udowodnienie dokonania zgłoszenia,
o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, na wniosek złożony przez użytkownika
w terminie 18 miesięcy od dnia dokonania zgłoszenia,
4a) zapewnienia użytkownikowi możliwości bezpłatnego dokonania zgłoszenia,
zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2, oraz nienakładania opłat w wysokości
przekraczającej koszty bezpośrednio związane z wydaniem nowego instrumentu
płatniczego w miejsce instrumentu, którego zgłoszenie dotyczy, oraz
5) uniemożliwienia korzystania z instrumentu płatniczego po dokonaniu zgłoszenia
zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2.
2. Dostawca ponosi ryzyko związane z wysłaniem płatnikowi instrumentu
płatniczego lub indywidualnych danych uwierzytelniających.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Użytkownik niezwłocznie powiadamia dostawcę o stwierdzonych
nieautoryzowanych, niewykonanych lub nienależycie wykonanych transakcjach płatniczych.
2. Jeżeli użytkownik nie dokona powiadomienia, o którym mowa w ust. 1,
w terminie 13 miesięcy od dnia obciążenia rachunku płatniczego albo od dnia,
w którym transakcja miała być wykonana, roszczenia użytkownika względem
dostawcy z tytułu nieautoryzowanych, niewykonanych lub nienależycie wykonanych
transakcji płatniczych wygasają.
3. W przypadku gdy użytkownik nie korzysta z rachunku płatniczego, termin,
o którym mowa w ust. 2, liczy się od dnia wykonania nieautoryzowanych lub
nienależycie wykonanych transakcji płatniczych albo od dnia, w którym transakcja
płatnicza miała być wykonana.
3a. W przypadku gdy transakcja płatnicza jest inicjowana przez dostawcę
świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej, dostawca prowadzący
rachunek dokonuje przywrócenia stanu rachunku sprzed wystąpienia nieautoryzowanych, niewykonanych lub nienależycie wykonanych transakcji płatniczych.
4. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, w przypadku gdy dostawca nie udostępnił
informacji o transakcji płatniczej zgodnie z przepisami działu II.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Na dostawcy użytkownika spoczywa ciężar udowodnienia, że
transakcja płatnicza została autoryzowana i prawidłowo zapisana w systemie
służącym do obsługi transakcji płatniczych dostawcy oraz że nie miała na nią wpływu
awaria techniczna ani innego rodzaju usterka związana z usługą płatniczą świadczoną
przez tego dostawcę, w tym dostawcę świadczącego usługę inicjowania transakcji
płatniczej.
1a. Jeżeli transakcja płatnicza jest inicjowana za pośrednictwem dostawcy
świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej, na dostawcy tym spoczywa
ciężar udowodnienia, że w zakresie jego właściwości transakcja płatnicza została
autoryzowana i prawidłowo zapisana w systemie służącym do obsługi transakcji
płatniczych dostawcy oraz że nie miała na nią wpływu awaria techniczna ani innego
rodzaju usterka związana z usługą płatniczą, za którą ten dostawca odpowiada.
2. Wykazanie przez dostawcę zarejestrowanego użycia instrumentu płatniczego
nie jest wystarczające do udowodnienia, że transakcja płatnicza została przez
użytkownika autoryzowana albo że płatnik umyślnie albo wskutek rażącego
niedbalstwa doprowadził do nieautoryzowanej transakcji płatniczej albo umyślnie
albo wskutek rażącego niedbalstwa dopuścił się naruszenia co najmniej jednego
z obowiązków, o których mowa w art. 42. Ciężar udowodnienia tych okoliczności
spoczywa na dostawcy.

art. 46. więcej Art. 46. 1. Z zastrzeżeniem art. 44 ust. 2, w przypadku wystąpienia
nieautoryzowanej transakcji płatniczej dostawca płatnika niezwłocznie, nie później
jednak niż do końca dnia roboczego następującego po dniu stwierdzenia wystąpienia
nieautoryzowanej transakcji, którą został obciążony rachunek płatnika, lub po dniu
otrzymania stosownego zgłoszenia, zwraca płatnikowi kwotę nieautoryzowanej
transakcji płatniczej, z wyjątkiem przypadku gdy dostawca płatnika ma uzasadnione
i należycie udokumentowane podstawy, aby podejrzewać oszustwo, i poinformuje
o tym w formie pisemnej organy powołane do ścigania przestępstw. W przypadku gdy
płatnik korzysta z rachunku płatniczego, dostawca płatnika przywraca obciążony
rachunek płatniczy do stanu, jaki istniałby, gdyby nie miała miejsca nieautoryzowana transakcja płatnicza. Data waluty w odniesieniu do uznania rachunku płatniczego
płatnika nie może być późniejsza od daty obciążenia tą kwotą.
1a. W przypadku gdy transakcja płatnicza jest inicjowana za pośrednictwem
dostawcy świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej, dostawca
prowadzący rachunek niezwłocznie, nie później jednak niż do końca dnia roboczego
następującego po dniu stwierdzenia wystąpienia nieautoryzowanej transakcji, którą
został obciążony rachunek płatnika, lub po dniu otrzymania stosownego zgłoszenia,
zwraca płatnikowi kwotę nieautoryzowanej transakcji płatniczej oraz, w stosownych
przypadkach, przywraca obciążony rachunek płatniczy do stanu, jaki istniałby, gdyby
nie miała miejsca nieautoryzowana transakcja płatnicza.
1b. Jeżeli dostawca świadczący usługę inicjowania transakcji płatniczej
odpowiada za dokonanie nieautoryzowanej transakcji płatniczej, na wniosek dostawcy
prowadzącego rachunek, niezwłocznie, nie później jednak niż do końca dnia
roboczego następującego po dniu stwierdzenia wystąpienia danej transakcji lub
doręczenia wniosku, rekompensuje mu poniesione straty lub zwraca kwoty zapłacone
w wyniku dokonania przez niego zwrotu na rzecz płatnika, w tym kwotę
nieautoryzowanej transakcji płatniczej. Przepis art. 45 ust. 1a stosuje się odpowiednio.
1c. Roszczenia, o których mowa w ust. 1b, nie wyłączają roszczeń wynikających
z umowy zawartej między płatnikiem a dostawcą prowadzącym rachunek lub umowy
zawartej między płatnikiem a dostawcą świadczącym usługę inicjowania transakcji
płatniczej oraz z przepisów prawa właściwego dla tych umów.
2. Płatnik odpowiada za nieautoryzowane transakcje płatnicze do wysokości
równowartości w walucie polskiej 50 euro, ustalonej przy zastosowaniu kursu
średniego ogłaszanego przez NBP obowiązującego w dniu wykonania transakcji,
jeżeli nieautoryzowana transakcja jest skutkiem:
1) posłużenia się utraconym przez płatnika albo skradzionym płatnikowi
instrumentem płatniczym lub
2) przywłaszczenia instrumentu płatniczego.
2a. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, w przypadku gdy:
1) płatnik nie miał możliwości stwierdzenia utraty, kradzieży lub przywłaszczenia
instrumentu płatniczego przed wykonaniem transakcji płatniczej, z wyjątkiem
przypadku gdy płatnik działał umyślnie, lub
2) utrata instrumentu płatniczego przed wykonaniem transakcji płatniczej została
spowodowana działaniem lub zaniechaniem ze strony pracownika, agenta lub oddziału dostawcy płatnika lub podmiotu świadczącego na jego rzecz usługi, o których mowa w art. 6 pkt 10.
3. Płatnik odpowiada za nieautoryzowane transakcje płatnicze w pełnej
wysokości, jeżeli doprowadził do nich umyślnie albo w wyniku umyślnego lub
będącego skutkiem rażącego niedbalstwa naruszenia co najmniej jednego
z obowiązków, o których mowa w art. 42.
4. Po dokonaniu zgłoszenia zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 płatnik nie odpowiada
za nieautoryzowane transakcje płatnicze, chyba że płatnik doprowadził umyślnie do
nieautoryzowanej transakcji.
4a. W przypadku gdy dostawca płatnika nie wymaga silnego uwierzytelniania
użytkownika, płatnik nie ponosi odpowiedzialności za nieautoryzowane transakcje
płatnicze, chyba że działał umyślnie. W przypadku gdy odbiorca lub dostawca
odbiorcy nie akceptują silnego uwierzytelniania użytkownika, odpowiadają oni za
szkody poniesione przez dostawcę płatnika.
5. Jeżeli dostawca, wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3,
nie zapewnia odpowiednich środków umożliwiających dokonanie w każdym czasie
zgłoszenia, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, płatnik nie odpowiada za
nieautoryzowane transakcje płatnicze, chyba że płatnik doprowadził umyślnie do
nieautoryzowanej transakcji.
6. Przepisów ust. 1–5 nie stosuje się do pieniądza elektronicznego, jeżeli
dostawca płatnika nie ma możliwości zablokowania instrumentu płatniczego lub
rachunku płatniczego.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Płatnik może żądać od swojego dostawcy zwrotu kwoty
autoryzowanej transakcji płatniczej zainicjowanej przez odbiorcę lub za jego
pośrednictwem, która została już wykonana, jeżeli:
1) w momencie autoryzacji nie została określona dokładna kwota transakcji
płatniczej oraz
2) kwota transakcji płatniczej jest wyższa niż kwota, jakiej płatnik mógł się
spodziewać, uwzględniając rodzaj i wartość wcześniejszych transakcji płatnika,
postanowienia jego umowy ramowej i istotne dla sprawy okoliczności.
2. Na żądanie dostawcy płatnik jest obowiązany przedstawić okoliczności
faktyczne wskazujące na spełnienie warunków określonych w ust. 1.
3. Zwrot obejmuje pełną kwotę wykonanej transakcji płatniczej. Data waluty
w odniesieniu do uznania rachunku płatniczego płatnika nie może być późniejsza od
daty obciążenia tą kwotą.
4. W odniesieniu do poleceń zapłaty płatnik posiada bezwarunkowe prawo do
otrzymania zwrotu w terminach określonych w art. 48.
5. Dla wykazania spełnienia warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, płatnik nie
może powoływać się na przyczyny związane z wymianą waluty, jeżeli do ustalenia
kursu walutowego został zastosowany referencyjny kurs walutowy, uzgodniony z jego dostawcą.
6. Umowa ramowa płatnika i jego dostawcy może stanowić, że płatnik nie ma
prawa do zwrotu kwoty autoryzowanej transakcji zainicjowanej przez odbiorcę, gdy:
1) płatnik udzielił zgody na wykonanie transakcji płatniczej bezpośrednio swojemu
dostawcy oraz
2) informacja o przyszłej transakcji płatniczej została dostarczona płatnikowi przez
dostawcę lub odbiorcę, w uzgodniony sposób, na co najmniej 4 tygodnie przed
terminem wykonania zlecenia lub była udostępniana płatnikowi przez dostawcę
lub odbiorcę, w uzgodniony sposób, przez okres co najmniej 4 tygodni przed
terminem wykonania zlecenia.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Płatnik może wystąpić o zwrot, o którym mowa w art. 47, w terminie
8 tygodni od dnia obciążenia rachunku płatniczego, a w przypadku gdy nie korzysta
z rachunku płatniczego – od dnia wykonania transakcji płatniczej.
2. W terminie 10 dni roboczych od dnia otrzymania żądania zwrotu dostawca
dokonuje zwrotu pełnej kwoty transakcji płatniczej albo podaje uzasadnienie odmowy
dokonania zwrotu, wskazując organy, do których płatnik może zgodnie
z art. 15 złożyć skargę, jeżeli nie zgadza się z przedstawionym uzasadnieniem.
W przypadku określonym w art. 47 ust. 4 dostawca nie może odmówić dokonania zwrotu.
3. W przypadku gdy dostawcą płatnika jest NBP, może on uzależnić zwrot,
o którym mowa w art. 47, od otrzymania środków pieniężnych od dostawcy odbiorcy.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Momentem otrzymania zlecenia płatniczego jest moment, w którym
zlecenie zostało otrzymane przez dostawcę płatnika. W przypadku gdy dostawca płatnika otrzymuje zlecenie płatnicze w dniu niebędącym dla tego dostawcy dniem
roboczym, uznaje się, że zlecenie zostało otrzymane pierwszego dnia roboczego po
tym dniu. Nie obciąża się rachunku płatnika przed otrzymaniem zlecenia płatniczego.
2. Dostawca może ustalić nieprzekraczalny, przypadający pod koniec dnia
roboczego moment, po którym otrzymane zlecenia płatnicze uznaje się za otrzymane
pierwszego dnia roboczego po tym dniu.
3. Jeżeli użytkownik inicjujący zlecenie płatnicze i jego dostawca uzgodnią, że
wykonanie zlecenia płatniczego rozpoczyna się:
1) określonego dnia,
2) pod koniec wskazanego okresu,
3) w dniu, w którym płatnik przekazał do dyspozycji swojemu dostawcy środki
pieniężne na wykonanie zlecenia płatniczego
– za moment otrzymania zlecenia do celów art. 54 uznaje się początek dnia, o którym
mowa w pkt 1, albo dnia będącego ostatnim dniem okresu, o którym mowa w pkt 2,
albo dnia, o którym mowa w pkt 3.
4. Jeżeli dzień, o którym mowa w ust. 3 pkt 1 lub 3, albo ostatni dzień okresu,
o którym mowa w ust. 3 pkt 2, nie jest dla dostawcy płatnika dniem roboczym, uznaje
się, że zlecenie płatnicze zostało otrzymane pierwszego dnia roboczego po tym dniu.

Art. 49a. 1. Dostawca prowadzący rachunek, na wniosek dostawcy wydającego
instrumenty płatnicze oparte na karcie płatniczej, niezwłocznie potwierdza dostępność
na rachunku płatniczym płatnika kwoty niezbędnej do wykonania transakcji płatniczej
realizowanej w oparciu o tę kartę, jeżeli:
1) rachunek płatniczy płatnika jest dostępny on-line w momencie występowania
z wnioskiem oraz
2) płatnik udzielił dostawcy prowadzącemu rachunek zgody na udzielanie
odpowiedzi na wnioski dostawcy wydającego instrumenty płatnicze oparte na
karcie płatniczej dotyczące potwierdzenia, że kwota odpowiadająca określonej
transakcji płatniczej realizowanej w oparciu o tę kartę jest dostępna na rachunku
płatniczym płatnika, oraz
3) zgoda, o której mowa w pkt 2, została udzielona przed wystąpieniem
z pierwszym wnioskiem dotyczącym potwierdzenia.
2. Dostawca wydający instrumenty płatnicze oparte na karcie płatniczej może
wystąpić z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, jeżeli:
1) płatnik udzielił temu dostawcy zgody na występowanie z wnioskiem, o którym
mowa w ust. 1, oraz
2) płatnik zainicjował transakcję płatniczą realizowaną w oparciu o kartę płatniczą
na daną kwotę przy użyciu instrumentu płatniczego opartego na tej karcie
wydanego przez danego dostawcę, oraz
3) dostawca uwierzytelnia siebie wobec dostawcy prowadzącego rachunek przed
złożeniem wniosku, o którym mowa w ust. 1, oraz w sposób bezpieczny
porozumiewa się z tym dostawcą zgodnie z wymogami określonymi
w przepisach rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/389 z dnia
27 listopada 2017 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) 2015/2366 w odniesieniu do regulacyjnych standardów
technicznych dotyczących silnego uwierzytelniania klienta i wspólnych
i bezpiecznych otwartych standardów komunikacji (Dz. Urz. UE L 69
z 13.03.2018, str. 23).
3. Potwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, polega na udzieleniu odpowiedzi
„tak” albo „nie” i nie obejmuje podania salda rachunku. Odpowiedzi nie przechowuje
się ani nie wykorzystuje do celów innych niż wykonanie transakcji płatniczej
realizowanej w oparciu o kartę płatniczą.
4. Potwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, nie umożliwia dostawcy
prowadzącemu rachunek dokonania blokady środków pieniężnych na rachunku
płatniczym płatnika.
5. Płatnik może zwrócić się do dostawcy prowadzącego rachunek o przekazanie
mu danych identyfikujących dostawcę, o którym mowa w ust. 2, oraz udzielonej
odpowiedzi, o której mowa w ust. 3.
6. Przepisów ust. 1–5 nie stosuje się do transakcji płatniczych zainicjowanych za
pośrednictwem instrumentów płatniczych opartych na karcie płatniczej, na których
jest przechowywany pieniądz elektroniczny.

Art. 49b. 1. W przypadku gdy transakcja płatnicza jest inicjowana przez
odbiorcę lub za jego pośrednictwem w związku z transakcją płatniczą realizowaną
w oparciu o kartę płatniczą, a jej dokładna kwota nie jest znana w momencie,
w którym płatnik wyraża zgodę na wykonanie transakcji płatniczej, dostawca płatnika
może dokonać blokady środków pieniężnych na rachunku płatniczym płatnika
wyłącznie w przypadku, gdy płatnik wyraził zgodę na blokadę określonej kwoty
środków pieniężnych.
2. Dostawca płatnika uwalnia środki pieniężne zablokowane na rachunku
płatniczym płatnika zgodnie z ust. 1 niezwłocznie po otrzymaniu zlecenia płatniczego
i informacji o określonej kwocie transakcji płatniczej.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Dostawca prowadzący rachunek nie może odmówić wykonania
autoryzowanego zlecenia płatniczego inicjowanego przez płatnika, w tym
za pośrednictwem dostawcy świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej,
albo odbiorcę lub za jego pośrednictwem, chyba że nie zostały spełnione przez
płatnika postanowienia umowy między dostawcą prowadzącym rachunek a płatnikiem
lub możliwość albo obowiązek takiej odmowy wynika z odrębnych przepisów.
2. W przypadku gdy dostawca odmawia wykonania zlecenia płatniczego, jest
obowiązany powiadomić użytkownika w najbliższym możliwym terminie, nie później
jednak niż w terminach określonych zgodnie z art. 54 i art. 56:
1) o odmowie,
2) jeżeli to możliwe – o przyczynach odmowy,
3) jeżeli to możliwe – o procedurze sprostowania błędów, które spowodowały odmowę
– chyba że powiadomienie takie jest niedopuszczalne z mocy odrębnych przepisów.
3. Strony mogą zastrzec w umowie, że w przypadku, o którym mowa w ust. 2,
dostawca ma prawo pobierać opłaty nieprzekraczające uzasadnionych kosztów
ponoszonych przez dostawcę, jeżeli odmowa wykonania zlecenia płatniczego była
obiektywnie uzasadniona.
4. Do celów, o których mowa w art. 54 i art. 56 oraz art. 144–146 zlecenie
płatnicze, którego wykonania odmówiono, uznaje się za nieotrzymane.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Użytkownik nie może odwołać zlecenia płatniczego od chwili jego
otrzymania przez dostawcę płatnika.
2. W przypadku gdy transakcja płatnicza jest inicjowana przez dostawcę
świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej lub przez odbiorcę lub za jego
pośrednictwem, płatnik nie może odwołać zlecenia płatniczego po udzieleniu
dostawcy świadczącemu usługę inicjowania transakcji płatniczej zgody na
zainicjowanie transakcji płatniczej albo po udzieleniu odbiorcy zgody na wykonanie
transakcji płatniczej.
3. W przypadku polecenia zapłaty płatnik może odwołać zlecenie płatnicze,
z zachowaniem prawa do zwrotu kwoty transakcji płatniczej, nie później niż do końca
dnia roboczego poprzedzającego uzgodniony dzień obciążenia rachunku płatniczego.
4. W przypadku, o którym mowa w art. 49 ust. 3, użytkownik może odwołać
zlecenie płatnicze nie później niż do końca dnia roboczego poprzedzającego
uzgodniony dzień.
5. Po upływie terminów określonych w ust. 1–4 zlecenie płatnicze można
odwołać wyłącznie, jeżeli uzgodnią to między sobą użytkownik i odpowiedni
dostawca. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 i 3, wymagana jest również zgoda odbiorcy.
6. Jeżeli zostało to uzgodnione w umowie ramowej, odpowiedni dostawca może
pobierać opłatę za odwołanie zlecenia płatniczego.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Dostawca płatnika, dostawca odbiorcy oraz inne podmioty
pośredniczące w wykonaniu transakcji płatniczej nie mogą pomniejszać kwoty
transakcji płatniczej o opłaty należne w związku z jej wykonaniem ani o inne
należności.
2. Umowa między odbiorcą i dostawcą odbiorcy może przewidywać, że
dostawca udostępnia odbiorcy kwotę transakcji płatniczej pomniejszoną o pobrane
opłaty. W takim przypadku dostawca podaje w informacji o transakcji płatniczej pełną
kwotę transakcji płatniczej oraz pobranych opłat.
3. Przepisy ust. 1 i 2 nie wyłączają dopuszczalności potrącenia przez dostawcę
z kwoty transakcji płatniczej kwoty wynikającej ze zobowiązań podatkowych oraz
składek na ubezpieczenie zdrowotne związanych z tą transakcją płatniczą.
4. Jeżeli z kwoty transakcji płatniczej zainicjowanej przez płatnika zostały
pobrane jakiekolwiek inne należności niż określone w ust. 2 lub 3, dostawca płatnika
jest obowiązany doprowadzić do otrzymania przez odbiorcę pełnej kwoty transakcji
płatniczej. W przypadku transakcji płatniczych zainicjowanych przez odbiorcę lub za
jego pośrednictwem, obowiązek ten ciąży na dostawcy odbiorcy.
5. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki pobierania opłat przy przyjmowaniu płatności
z tytułu należności o charakterze publicznoprawnym, stanowiących dochód budżetu
państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, przy użyciu karty płatniczej, kierując
się w szczególności potrzebą przekazania pełnej kwoty danej należności
publicznoprawnej na wyznaczony rachunek bankowy oraz biorąc pod uwagę
specyfikę tych płatności.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:
1) transakcji płatniczych w euro;
2) transakcji płatniczych wykonywanych w całości na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej w walucie polskiej;
3) transakcji płatniczych obejmujących nie więcej niż jedno przeliczenie waluty
między:
a) euro a walutą polską, jeżeli przeliczenie waluty jest dokonane
w Rzeczypospolitej Polskiej,
b) euro a walutą innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego
spoza obszaru euro, jeżeli przeliczenie waluty jest dokonane w tym
państwie członkowskim,
c) euro a walutą polską lub euro a walutą innego niż Rzeczpospolita Polska
państwa członkowskiego spoza obszaru euro, dokonywanego w państwie
członkowskim z obszaru euro, w przypadku przelewów transgranicznych
zainicjowanych w euro.
2. Przepisy niniejszego rozdziału mają także zastosowanie do transakcji
płatniczych, o których mowa w art. 5 ust. 2 i 3a, innych niż wymienione w ust. 1.
3. Użytkownik i jego dostawca mogą uzgodnić, że do transakcji płatniczych,
o których mowa w art. 5 ust. 2 i 3a, innych niż wymienione w ust. 1, nie stosuje się
przepisów niniejszego rozdziału. Strony nie mogą jednak uzgodnić wyłączenia
stosowania art. 59, a w przypadku transakcji płatniczych wykonywanych na
terytorium jednego lub więcej państw członkowskich nie mogą uzgodnić terminu,
o którym mowa w art. 54, jako dłuższego niż 4 dni robocze od momentu otrzymania
zlecenia płatniczego.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Dostawca płatnika jest obowiązany doprowadzić do uznania
rachunku płatniczego dostawcy odbiorcy kwotą transakcji płatniczej zainicjowanej
przez płatnika nie później niż do końca następnego dnia roboczego po otrzymaniu zlecenia.
2. Termin określony w ust. 1 może zostać przedłużony o jeden dzień roboczy,
w przypadku gdy dostawca płatnika otrzymał zlecenie płatnicze w postaci papierowej.

art. 55. więcej Art. 55. 1. W zakresie transakcji płatniczych w całości wykonywanych na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w walucie polskiej, dotyczących należności, do
których stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą – Ordynacja
podatkowa”, oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013
z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz. Urz.
UE L 269 z 10.10.2013, str. 1, z późn. zm.), nie stosuje się art. 54 ust. 2.
2. W razie niedotrzymania terminu wykonania transakcji płatniczej, o którym
mowa w art. 54 ust. 1, w zakresie należności, o których mowa w ust. 1, dostawca jest
obowiązany do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa lub właściwej jednostki
samorządu terytorialnego odsetek w wysokości przewidzianej dla odsetek za zwłokę
od zaległości podatkowych.
3. Do odpowiedzialności dostawcy z tytułu niewykonania obowiązku
określonego w art. 54 ust. 1, dotyczącego należności, o których mowa w ust. 1, stosuje
się odpowiednio przepisy ustawy – Ordynacja podatkowa dotyczące
odpowiedzialności podatkowej inkasenta.

Art. 55a. 1. W zakresie transakcji płatniczych w całości wykonywanych na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w walucie polskiej, dotyczących należności, do
których stosuje się przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53 i 252), nie stosuje się
przepisu art. 54 ust. 2.
2. W razie niedotrzymania terminu wykonania transakcji płatniczej, o którym
mowa w art. 54 ust. 1, w zakresie należności, o których mowa w ust. 1, dostawca jest
obowiązany do zapłacenia na rzecz świadczeniobiorcy odsetek ustawowych za opóźnienie.
3. Do odpowiedzialności dostawcy z tytułu niewykonania obowiązku
określonego w art. 54 ust. 1, dotyczącego należności, o których mowa w ust. 1, stosuje
się odpowiednio przepis art. 85 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 266 i 321).

Art. 55b. W zakresie transakcji płatniczych polegających na transferze środków
pieniężnych z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne
oraz innych składek i wpłat, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń
Społecznych, nie stosuje się art. 54 ust. 2.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Dostawca odbiorcy przekazuje zlecenie płatnicze zainicjowane przez
odbiorcę lub za jego pośrednictwem dostawcy płatnika w terminie uzgodnionym
między odbiorcą a jego dostawcą, umożliwiając w przypadku transakcji polecenia
zapłaty rozrachunek tej transakcji w uzgodnionym terminie płatności.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do transakcji płatniczych kartą płatniczą
lub podobnym instrumentem płatniczym zainicjowanych przez odbiorcę.

art. 57. więcej Art. 57. Jeżeli odbiorca nie posiada rachunku płatniczego u dostawcy, środki
pieniężne są udostępniane odbiorcy przez dostawcę, który otrzymuje środki pieniężne
dla odbiorcy, w terminie określonym w art. 54 i art. 56 ust. 1.

art. 58. więcej Art. 58. Wpłata gotówki na swój lub cudzy rachunek płatniczy, dokonana
u dostawcy prowadzącego ten rachunek płatniczy w walucie tego rachunku
płatniczego, jest udostępniana na tym rachunku niezwłocznie po otrzymaniu środków
pieniężnych, nie później niż w tym samym dniu roboczym, oraz otrzymuje datę waluty
z chwilą wpłaty, z tym że jeżeli wpłacającym jest podmiot niebędący konsumentem,
udostępnienie środków pieniężnych na rachunku z datą waluty nie może nastąpić
później niż następnego dnia roboczego po otrzymaniu środków pieniężnych.

art. 59. więcej Art. 59. 1. Dostawca odbiorcy uznaje rachunek płatniczy odbiorcy kwotą
transakcji płatniczej z datą waluty tego dnia roboczego, w którym rachunek dostawcy
odbiorcy został uznany kwotą transakcji płatniczej.
2. Dostawca odbiorcy udostępnia odbiorcy kwotę transakcji płatniczej
natychmiast po uznaniu tą kwotą rachunku dostawcy odbiorcy, w przypadku gdy po
stronie dostawcy odbiorcy:
1) nie następuje przeliczenie waluty albo
2) następuje przeliczenie waluty między euro a walutą państwa członkowskiego lub
między dwiema walutami państw członkowskich.
2a. Obowiązek określony w ust. 2 ma zastosowanie również do płatności
w ramach jednego dostawcy.
3. Obciążenie rachunku płatniczego płatnika kwotą transakcji płatniczej
następuje z datą waluty nie wcześniejszą niż moment, w którym rachunek ten został
faktycznie obciążony kwotą transakcji płatniczej.
4. Do transakcji płatniczych inicjowanych przez odbiorcę lub za jego
pośrednictwem dostawca odbiorcy lub odbiorca mogą uzgodnić dłuższy termin
wykonania niż określony w ust. 2.

Art. 59a. Umowa w zakresie, w jakim obejmuje wydanie karty płatniczej,
określa czy karta jest wydawana na okaziciela czy też na rzecz oznaczonej osoby.

Art. 59b. Przy dokonywaniu płatności z użyciem karty płatniczej identyfikującej
osobę upoważnioną do jej używania, osoba korzystająca z tej karty jest obowiązana
do okazania akceptantowi, na jego żądanie, dokumentu potwierdzającego jej tożsamość.

Art. 59c. 1. Użytkownik może odstąpić od umowy w zakresie, w jakim obejmuje
ona wydanie karty płatniczej, w terminie 14 dni od dnia otrzymania po raz pierwszy
karty płatniczej na podstawie tej umowy, jeżeli nie wykonał żadnej transakcji
płatniczej przy użyciu tej karty.
2. W przypadku odstąpienia od umowy zgodnie z ust. 1 wydawca karty
płatniczej zwraca użytkownikowi kwotę poniesionych opłat. Wydawca karty
płatniczej może obciążyć użytkownika kosztami związanymi z wydaniem karty
płatniczej w zakresie przewidzianym w umowie.

Art. 59d. 1. Użytkownik może upoważnić wydawcę karty płatniczej do
wykonywania jego praw jako pokrzywdzonego w postępowaniu karnym.
2. Wydawca karty płatniczej jest obowiązany działać z zachowaniem najwyższej staranności.
3. Wydawca karty płatniczej może wykonywać prawa dwóch lub więcej
pokrzywdzonych w postępowaniu karnym, jeżeli ich interesy nie pozostają w sprzeczności.

Art. 59e. Odmowa przyjęcia zapłaty przez akceptanta może nastąpić w przypadku:
1) upływu terminu, do którego jest możliwe korzystanie z instrumentu płatniczego;
2) zablokowania instrumentu płatniczego;
3) niezgodności podpisu osoby upoważnionej do używania instrumentu płatniczego
na instrumencie płatniczym identyfikującym taką osobę z podpisem na
dokumencie obciążeniowym;
4) odmowy okazania dokumentu stwierdzającego tożsamość w przypadku,
o którym mowa w art. 59f ust. 1;
5) stwierdzenia posługiwania się instrumentem płatniczym przez osobę nieuprawnioną;
6) braku możliwości dokonania akceptacji transakcji płatniczej.

Art. 59f. 1. W przypadku uzasadnionych wątpliwości akceptant może żądać od
osoby korzystającej z karty płatniczej identyfikującej osobę upoważnioną do jej
używania okazania dokumentu stwierdzającego jej tożsamość.
2. Akceptant może zatrzymać instrument płatniczy w przypadku, o którym
mowa w art. 59e pkt 1–3 i 5, a ponadto w przypadku otrzymania od agenta
rozliczeniowego polecenia zatrzymania instrumentu płatniczego.
3. Akceptant i agent rozliczeniowy są obowiązani do ustalenia i przestrzegania
procedur bezpieczeństwa, w szczególności akceptant nie może udostępniać osobom
nieuprawnionym danych o użytkowniku i osobie przez niego upoważnionej do
używania karty płatniczej, a także jest obowiązany zapobiegać nieprawidłowemu
użyciu lub skopiowaniu instrumentu płatniczego.

Art. 59g. Akceptant oznacza miejsce, w którym prowadzi działalność, w sposób
umożliwiający jednoznaczne ustalenie, przy użyciu jakich instrumentów płatniczych
możliwe jest dokonanie transakcji płatniczej w ramach prowadzonej przez niego
działalności, w szczególności wskazuje zakres akceptowanych kart płatniczych.

Art. 59h. Agent rozliczeniowy rozpatruje reklamacje dotyczące transakcji
płatniczych, których wykonania odmówił wydawca. W przypadku transakcji
płatniczych zainicjowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rozpatrywanie reklamacji nie może trwać dłużej niż 90 dni od dnia jej doręczenia agentowi rozliczeniowemu.

Art. 59i. Akceptant może upoważnić agenta rozliczeniowego do wykonywania
jego praw jako pokrzywdzonego w postępowaniu karnym. Przepisy art. 59d ust. 2
i 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 59ia. 1. Dostawcy, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, oferujący usługi
związane z prowadzeniem rachunków płatniczych dla konsumentów, są obowiązani
do świadczenia usługi prowadzenia podstawowego rachunku płatniczego. Obowiązek
ten w przypadku dostawców wymienionych w art. 4 ust. 2 pkt 9 dotyczy wyłącznie
członków danej kasy oszczędnościowo-kredytowej.
2. Podstawowy rachunek płatniczy jest przeznaczony dla konsumentów, dla
których żaden dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, w ramach działalności
wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie prowadzi innego rachunku
płatniczego w walucie polskiej umożliwiającego wykonywanie transakcji, o których
mowa w ust. 3.
3. Podstawowy rachunek płatniczy umożliwia wyłącznie:
1) dokonywanie wpłat środków pieniężnych na rachunek;
2) dokonywanie wypłat gotówki z rachunku na terytorium któregokolwiek państwa
członkowskiego, w bankomacie lub w placówce dostawcy, o którym mowa w
art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej Spółdzielczej Kasy
Oszczędnościowo-Kredytowej, w godzinach pracy tego dostawcy lub poza nimi,
lub przy użyciu terminala płatniczego, jeżeli konsument wyrazi wolę zawarcia
umowy również w zakresie usługi umożliwiającej takie wypłaty;
3) wykonywanie na terytorium państw członkowskich transakcji płatniczych, o
których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 2, w szczególności w urządzeniach
akceptujących instrumenty płatnicze, placówce dostawcy, o którym mowa w art.
4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej Spółdzielczej Kasy
Oszczędnościowo-Kredytowej, lub za pośrednictwem środków elektronicznego
dostępu do rachunku, przy czym w przypadku transakcji płatniczych wykonywanych przy użyciu karty płatniczej podstawowy rachunek płatniczy zapewnia także możliwość dokonywania transakcji płatniczych bez fizycznego
wykorzystania karty oraz możliwość rozliczania przez dostawcę transakcji
płatniczych wykonywanych przy użyciu karty płatniczej, powodujących
przekroczenie środków zgromadzonych na rachunku, o którym mowa w art. 4
ust. 2 pkt 4 ustawy o kredycie konsumenckim.
4. Obowiązek zapewnienia wypłaty w placówce poza godzinami pracy dostawcy
następuje wyłącznie w przypadku gdy dostawca oferuje takie usługi.
5. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej
Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, w ramach podstawowego
rachunku płatniczego jest obowiązany zapewnić usługi, o których mowa w ust. 3,
w zakresie, w jakim świadczy takie usługi w ramach prowadzenia innych rachunków płatniczych.
6. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej
Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, udostępnia na żądanie
konsumenta, nieodpłatnie, informacje o podstawowych rachunkach płatniczych dostępnych w jego ofercie, warunkach korzystania z rachunków oraz opłatach z tym związanych.

Art. 59ib. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, może poprzez centralną
informację o rachunkach, o której mowa w art. 92bb ustawy – Prawo bankowe,
sprawdzić czy konsument posiada rachunek płatniczy umożliwiający wykonywanie
transakcji, o których mowa w art. 59ia ust. 3, prowadzony przez dostawcę, o którym
mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej Spółdzielczej Kasy
Oszczędnościowo-Kredytowej.

Art. 59ic. 1. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, otwiera i prowadzi
podstawowy rachunek płatniczy konsumenta na podstawie zawartej z konsumentem
umowy podstawowego rachunku płatniczego. Dostawca udostępnia wnioski o
zawarcie umowy podstawowego rachunku płatniczego w postaci papierowej w swoich
placówkach, a wzór wniosku – na swojej stronie internetowej. Konsument może
również ustnie żądać zawarcia umowy rachunku podstawowego, bez składania
pisemnego wniosku, o ile dostawca dopuszcza taką możliwość.
2. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej
Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, nie może uzależniać otwarcia
podstawowego rachunku płatniczego od zawarcia przez konsumenta innej umowy o
świadczenie usług dodatkowych ani od zadeklarowania określonej kwoty wpływu
środków pieniężnych na podstawowy rachunek płatniczy. Zakaz ten nie dotyczy
obowiązków wynikających ze stosunku członkostwa łączących konsumenta z dostawcą.
3. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej
Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, niezwłocznie, nie później jednak
niż w terminie 10 dni roboczych od dnia otrzymania kompletnego wniosku o zawarcie
umowy podstawowego rachunku płatniczego, zawiera z konsumentem taką umowę
albo informuje o odmowie jej zawarcia. W przypadku kompletnego wniosku
złożonego za pomocą środków komunikacji elektronicznej, jeżeli dostawca dopuszcza
taką możliwość, wyznacza on konsumentowi termin, nie krótszy niż 10 dni roboczych,
na podpisanie umowy w placówce dostawcy albo zawiera z konsumentem umowę za
pomocą środków porozumiewania się na odległość.
4. W przypadku dostawcy, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 9, z wyłączeniem
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, termin wskazany w ust.
3 jest liczony od dnia potwierdzenia, że wnioskodawca może uzyskać status członka
tego dostawcy.
5. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio, jeżeli zawarcie umowy
podstawowego rachunku bankowego następuje na podstawie ustnego żądania, o
którym mowa w ust. 1.
6. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej
Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, odmawia zawarcia umowy
podstawowego rachunku płatniczego w przypadku:
1) gdy jest to uzasadnione względami ostrożnościowymi wynikającymi z
podejrzenia popełnienia przestępstwa, o którym mowa w art. 165a lub art. 299
ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1950
i 2128), zwanej dalej „Kodeksem karnym”;
2) dostawców, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 9, jeżeli konsument składający
wniosek nie jest członkiem spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej
będącej tym dostawcą lub nie spełnia kryteriów uzyskania statusu członka tej kasy;
3) gdy dostawca posiada uprawdopodobnioną informację o udziale konsumenta w
przestępstwie popełnionym z wykorzystaniem rachunku płatniczego lub
uprawdopodobnioną informację, że środki, które mają być zgromadzone na
rachunku, pochodzą z przestępstwa.
7. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej
Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, może odmówić zawarcia umowy
podstawowego rachunku płatniczego w przypadku gdy:
1) konsument jest stroną umowy o prowadzenie rachunku płatniczego zawartej z
dostawcą, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej
Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, w ramach działalności wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, umożliwiającego
wykonywanie transakcji, o których mowa w art. 59ia ust. 3;
2) dane identyfikacyjne konsumenta są zgodne z danymi osób znajdującymi się na
międzynarodowych listach sankcyjnych lub Liście ostrzeżeń publicznych KNF
publikowanej na podstawie art. 6b ust. 4 ustawy o nadzorze nad rynkiem
finansowym;
3) konsument nie posiada ważnego dokumentu potwierdzającego jego tożsamość;
4) umowa rachunku płatniczego zawarta między tym dostawcą a konsumentem
została rozwiązana ze względu na rażące naruszenie jej postanowień przez
konsumenta;
5) konsument nie podpisał umowy w placówce dostawcy w terminie, o którym
mowa w ust. 3 zdanie pierwsze, albo w tym terminie nie zawarł umowy za
pomocą środków porozumiewania się na odległość;
6) konsument nie przebywa legalnie na terytorium państwa członkowskiego;
7) konsument nie podał adresu zamieszkania lub innego adresu
korespondencyjnego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
8. W przypadkach, o których mowa w ust. 6 i 7, dostawca niezwłocznie
informuje konsumenta, nieodpłatnie, o przyczynach odmowy zawarcia umowy, chyba
że przekazanie takiej informacji zagrażałoby bezpieczeństwu narodowemu lub
porządkowi publicznemu lub byłoby sprzeczne z przepisami prawa, w tym
z przepisami ustawy z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz
finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2019 r. poz. 1115, 1520, 1655, 1798 i 2088 oraz z
2020 r. poz. 288), zwanej dalej „ustawą o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy”.
9. W przypadku odmowy zawarcia umowy podstawowego rachunku płatniczego
na podstawie ust. 6 pkt 1 dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z
wyłączeniem Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, jest
obowiązany stosować odpowiednie środki wynikające z ustawy o przeciwdziałaniu
praniu pieniędzy.

Art. 59id. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, jest obowiązany
oferować podstawowe rachunki płatnicze w walucie polskiej.

Art. 59ie. 1. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, prowadzi podstawowy
rachunek płatniczy w zakresie krajowych transakcji płatniczych nieodpłatnie.
2. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej
Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, może pobierać opłaty za
wykonanie krajowych transakcji płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 2 lit.
c, po wykonaniu w ciągu miesiąca 5 takich transakcji płatniczych zlecanych przez
konsumenta. Opłaty te nie mogą być wyższe od opłat najczęściej stosowanych przez
danego dostawcę przez ostatnie 12 miesięcy w odniesieniu do transakcji, o których
mowa w art. 3 ust. 1 pkt 2 lit. c, powiązanych z jakimkolwiek rachunkiem płatniczym
oferowanym przez tego dostawcę.
3. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej
Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, może pobierać od konsumenta
opłatę za wykonywanie transakcji, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1, przy użyciu
bankomatów lub wpłatomatów nienależących do tego dostawcy znajdujących się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, po wykonaniu w ciągu miesiąca 5 takich
krajowych transakcji płatniczych na rzecz konsumenta. Opłaty te nie mogą być wyższe
od opłat najczęściej stosowanych przez ostatnie 12 miesięcy przez tego dostawcę w
odniesieniu do transakcji, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1, wykonywanych w
ramach jakiegokolwiek rachunku płatniczego prowadzonego przez tego dostawcę i
przy użyciu bankomatów lub wpłatomatów nienależących do tego dostawcy.
4. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej
Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, zapewnia konsumentom
możliwość wykonywania operacji, o których mowa w art. 59ia ust. 3, w swoich
placówkach oraz za pośrednictwem środków elektronicznego dostępu do rachunku, o
ile dostawca oferuje taki dostęp. Dostawca nie może oferować podstawowych rachunków płatniczych, z których korzystanie odbywałoby się wyłącznie za pomocą środków elektronicznego dostępu do rachunku, chyba że dostawca oferuje wyłącznie usługi świadczone za pomocą takich środków.
5. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem Krajowej
Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, nie może pobierać od konsumenta
opłat za świadczenie usług związanych z prowadzeniem podstawowego rachunku
płatniczego innych niż opłaty, o których mowa w ust. 2 i 3, oraz opłaty za wykonanie
transgranicznych transakcji płatniczych. Opłaty za wykonanie transgranicznych
transakcji płatniczych nie mogą być wyższe od opłat najczęściej stosowanych przez
danego dostawcę przez ostatnie 12 miesięcy w odniesieniu do transakcji tego rodzaju,
wykonywanych w ramach jakiegokolwiek rachunku płatniczego prowadzonego przez
tego dostawcę.

Art. 59if. Umowa podstawowego rachunku płatniczego stanowi umowę
ramową, do której mają zastosowanie przepisy działu II rozdziału 3.

Art. 59ig. 1. Dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, z wyłączeniem
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, może wypowiedzieć
umowę podstawowego rachunku płatniczego, w przypadku gdy:
1) konsument umyślnie albo w wyniku rażącego niedbalstwa wykorzystał rachunek
do celów niezgodnych z prawem;
2) istnieje uzasadnione podejrzenie, że środki zgromadzone na rachunku pochodzą
z działalności przestępczej lub mają związek z taką działalnością;
3) na rachunku nie dokonano żadnych operacji przez ponad 24 kolejne miesiące, z
wyjątkiem operacji z tytułu pobierania opłat lub naliczania odsetek od
zgromadzonych na rachunku środków pieniężnych;
4) konsument podał nieprawdziwe informacje lub zataił prawdziwe informacje we
wniosku o zawarcie umowy podstawowego rachunku płatniczego, jeżeli podanie
prawdziwych informacji skutkowałoby odrzuceniem wniosku;
5) konsument nie przebywa legalnie na terytorium państwa członkowskiego;
6) konsument zawarł inną umowę rachunku płatniczego, który umożliwia mu
wykonywanie transakcji, o których mowa w art. 59ia ust. 3, na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 3, 5 lub 6, nieodpłatna informacja
o przyczynach wypowiedzenia umowy podstawowego rachunku płatniczego jest
przekazywana konsumentowi, w postaci papierowej albo elektronicznej, wraz z wypowiedzeniem tej umowy, chyba że przekazanie tej informacji zagrażałoby
bezpieczeństwu narodowemu lub porządkowi publicznemu lub byłoby sprzeczne z
przepisami ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy. Dostawca może
wypowiedzieć umowę podstawowego rachunku płatniczego zawartą na czas
nieokreślony z co najmniej dwumiesięcznym wypowiedzeniem.
3. W informacji, o której mowa w ust. 2, dostawca wskazuje tryb, w jakim
konsument może dochodzić swoich praw w związku z rozwiązaniem umowy
podstawowego rachunku płatniczego, oraz informuje go o pozasądowych procedurach
rozstrzygania sporów, w tym wskazuje właściwe sądy polubowne.
4. Wypowiedzenie umowy podstawowego rachunku płatniczego z przyczyn
określonych w ust. 1 pkt 1, 2 i 4 następuje ze skutkiem natychmiastowym. Przepis ust.
3 stosuje się odpowiednio.
5. Po wypowiedzeniu umowy podstawowego rachunku płatniczego z przyczyn
określonych w ust. 1 konsument wskazuje dostawcy sposób, w jaki chce uzyskać zwrot
środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku. W przypadku nieuzyskania przez
dostawcę takiej informacji może on złożyć środki pieniężne znajdujące się na
rachunku podstawowym do depozytu sądowego lub w inny sposób zabezpieczyć
środki pieniężne zgromadzone na rachunku. O sposobie zabezpieczenia dostawca
pisemnie informuje konsumenta.

Art. 59ih. 1. KNF zamieszcza na swojej stronie internetowej informacje o
zasadach dostępu do podstawowego rachunku płatniczego.
2. Do dnia 31 stycznia danego roku kalendarzowego dostawcy oferujący w roku
poprzednim podstawowe rachunki płatnicze przekazują do KNF informacje o liczbie
otwartych w tym roku podstawowych rachunków płatniczych oraz o stosunku liczby
przypadków odmowy zawarcia umowy takiego rachunku do liczby złożonych
wniosków, według stanu na dzień 31 grudnia poprzedniego roku kalendarzowego.
3. KNF, co 2 lata, w terminie do końca lutego roku kalendarzowego
następującego po upływie okresu sprawozdawczego, informuje Komisję Europejską o
liczbie dostawców świadczących usługę podstawowego rachunku płatniczego oraz
przekazuje informacje uzyskane zgodnie z ust. 2.

Art. 59ii. Przez przeniesienie rachunku płatniczego między dostawcami
mającymi siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należy rozumieć
przekazanie, z upoważnienia konsumenta, przez dostawcę przekazującego dostawcy
przyjmującemu informacji o wszystkich lub niektórych zleceniach stałych
dotyczących poleceń przelewu oraz regularnie przychodzących na rachunek płatniczy
prowadzony dla konsumenta przez dostawcę przekazującego poleceniach przelewu i
poleceniach zapłaty, w ramach rachunku płatniczego albo jakiegokolwiek dodatniego
salda, z rachunku płatniczego prowadzonego przez dostawcę przekazującego na
rachunek płatniczy otwarty dla konsumenta przez dostawcę przyjmującego, w walucie
rachunku płatniczego, którego dotyczą przekazywane informacje, łącznie z
ewentualnym zamknięciem rachunku płatniczego prowadzonego dla konsumenta
przez dostawcę przekazującego.

Art. 59ij. 1. Przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie do rachunków
płatniczych umożliwiających co najmniej:
1) dokonywanie wpłat środków pieniężnych na ten rachunek;
2) dokonywanie wypłat gotówki z rachunku;
3) zlecanie i odbieranie transakcji płatniczych.
2. Dostawca przyjmujący, który nie świadczy usług świadczonych przez
dostawcę przekazującego w ramach prowadzonego rachunku płatniczego, nie jest
obowiązany do ich świadczenia w ramach rachunku otwieranego przez niego dla
konsumenta w ramach przeniesienia rachunku.

Art. 59ik. 1. Dostawca przekazujący lub dostawca przyjmujący informują
konsumenta, nieodpłatnie, na jego żądanie, w sposób przejrzysty i czytelny, o trybie
przeniesienia rachunku płatniczego.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności:
1) obowiązki i uprawnienia dostawcy przekazującego, dostawcy przyjmującego i konsumenta;
2) terminy zakończenia poszczególnych czynności w ramach przeniesienia
rachunku płatniczego;
3) wskazanie usług płatniczych, które świadczy dostawca przyjmujący, w tym
warunków, na jakich je świadczy, oraz możliwych ograniczeń, które mogą wyniknąć w trakcie przeniesienia rachunku płatniczego w powiązaniu z tymi usługami;
4) opłaty związane z przeniesieniem rachunku płatniczego, o ile są pobierane;
5) dane, które konsument będzie musiał przedstawić w celu przeniesienia rachunku płatniczego;
6) wskazanie pozasądowych procedur rozstrzygania sporów, w tym właściwych
sądów polubownych.
3. Informacje, o których mowa w ust. 1, dostawca przekazuje w postaci
papierowej we wszystkich swoich placówkach dostępnych dla konsumentów, albo w
postaci elektronicznej, a także udostępnia je na swojej stronie internetowej.

Art. 59il. 1. Po złożeniu przez konsumenta upoważnienia do przeniesienia
rachunku płatniczego i w zakresie w nim określonym, dostawca przyjmujący
podejmuje czynności zmierzające do przeniesienia rachunku płatniczego konsumenta
lub usług powiązanych z rachunkiem płatniczym wskazanych przez konsumenta w
zakresie, w jakim dostawca przyjmujący świadczy takie usługi. W przypadku gdy
rachunek płatniczy jest prowadzony dla dwóch lub więcej konsumentów,
upoważnienia udzielają wszyscy konsumenci.
2. Upoważnienie może być złożone w postaci papierowej albo elektronicznej, w
przypadku gdy zapewniona jest jednoznaczna identyfikacja elektroniczna konsumenta
upoważniającego do przeniesienia rachunku. Upoważnienie jest sporządzane w języku
polskim lub innym języku uzgodnionym przez dostawcę przyjmującego i konsumenta.
3. W upoważnieniu konsument może w szczególności:
1) określić szczegółowo przychodzące polecenia przelewu i zlecenia stałe
dotyczące poleceń przelewu oraz udzielić dostawcy przyjmującemu zgód na
realizację poleceń zapłaty, które mają zostać przeniesione;
2) określić datę, od której zlecenia stałe dotyczące poleceń przelewu oraz polecenia
zapłaty mają być wykonywane z rachunku płatniczego prowadzonego przez
dostawcę przyjmującego.
4. Datę, o której mowa w ust. 3 pkt 2, ustala się na co najmniej 6 dni roboczych
licząc od dnia otrzymania przez dostawcę przyjmującego dokumentów przekazanych
przez dostawcę przekazującego zgodnie z art. 59im ust. 3. W przypadku określenia
daty na dzień wcześniejszy, zlecenia stałe dotyczące poleceń przelewu oraz polecenia
zapłaty dostawca przyjmujący wykonuje po upływie 6 dni roboczych od dnia
otrzymania przez dostawcę przyjmującego tych dokumentów.

Art. 59im. 1. Dostawca przyjmujący, w terminie 2 dni roboczych od dnia
otrzymania upoważnienia, zwraca się do dostawcy przekazującego o dokonanie
następujących czynności, o ile zostały objęte upoważnieniem:
1) przekazania dostawcy przyjmującemu oraz konsumentowi, w przypadku gdy
tego zażądał, wykazu istniejących zleceń stałych dotyczących poleceń przelewu
oraz dostępnych informacji o udzielonych zgodach na realizację poleceń zapłaty,
które mają zostać przeniesione;
2) przekazania dostawcy przyjmującemu oraz konsumentowi, w przypadku gdy
tego zażądał, dostępnych informacji o regularnie przychodzących poleceniach
przelewu oraz zleconych przez wierzyciela poleceniach zapłaty zrealizowanych
na rachunku płatniczym konsumenta w ciągu 13 miesięcy poprzedzających dzień
zwrócenia się o te informacje;
3) zaprzestania akceptowania poleceń zapłaty i przychodzących poleceń przelewu,
ze skutkiem od dnia określonego w upoważnieniu, w przypadku gdy dostawca
przekazujący nie zapewnia automatycznego przekierowywania przychodzących
poleceń przelewu i poleceń zapłaty na rachunek płatniczy konsumenta u
dostawcy przyjmującego;
4) anulowania zleceń stałych ze skutkiem od dnia określonego w upoważnieniu;
5) przekazania środków pieniężnych pozostających na rachunku płatniczym
prowadzonym przez dostawcę przekazującego w dniu określonym przez
konsumenta w upoważnieniu;
6) zamknięcia rachunku płatniczego prowadzonego przez dostawcę przekazującego
w dniu wskazanym przez konsumenta w upoważnieniu.
2. Jeżeli dostawca przyjmujący jest podmiotem, o którym mowa w art. 4 ust. 1
pkt 9, z wyłączeniem Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, i
dokonuje weryfikacji członkostwa konsumenta, termin określony w ust. 1 jest liczony
od dnia dokonania pozytywnej weryfikacji członkostwa.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, dostawca przekazujący dokonuje
następujących czynności, o ile są objęte upoważnieniem:
1) przekazuje dostawcy przyjmującemu informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 1
i 2, w terminie 5 dni roboczych od dnia otrzymania upoważnienia;
2) ze skutkiem od dnia określonego w upoważnieniu zaprzestaje akceptowania
przychodzących na rachunek płatniczy poleceń przelewu i poleceń zapłaty w
przypadku gdy nie zapewnia automatycznego przekierowywania przychodzących poleceń przelewu i poleceń zapłaty na rachunek płatniczy posiadany lub otwarty przez konsumenta u dostawcy przyjmującego, a w
przypadku odmowy przyjęcia transakcji informuje płatnika lub odbiorcę o przyczynach odmowy;
3) anuluje zlecenia stałe ze skutkiem od dnia określonego w upoważnieniu;
4) przekazuje środki pieniężne pozostające na rachunku płatniczym prowadzonym
przez niego na rachunek płatniczy prowadzony przez dostawcę przyjmującego,
w dniu określonym w upoważnieniu;
5) zamyka rachunek płatniczy w dniu określonym w upoważnieniu, jeżeli nie
istnieją na nim nieuregulowane zobowiązania uniemożliwiające jego
zamknięcie, i pod warunkiem zakończenia czynności wymienionych w pkt 1–3.
4. W przypadku gdy nieuregulowane zobowiązania uniemożliwiają zamknięcie
rachunku płatniczego konsumenta w terminie, o którym mowa w ust. 3 pkt 5, dostawca
przekazujący niezwłocznie informuje o tym konsumenta.
5. Dostawca przekazujący nie może pobierać opłat od konsumenta oraz dostawcy
przyjmującego za przekazywanie informacji, o które zwrócił się ten dostawca zgodnie
z ust. 1 pkt 1 i 2.
6. Dostawca przyjmujący, w terminie 5 dni roboczych od dnia otrzymania
informacji, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, wykonuje następujące czynności, o ile
są objęte upoważnieniem:
1) ustanawia i realizuje zlecenia stałe dotyczące poleceń przelewu, o których
ustanowienie wystąpił konsument, ze skutkiem od dnia wskazanego w upoważnieniu;
2) dokonuje niezbędnych przygotowań do akceptowania poleceń zapłaty i akceptuje
polecenia zapłaty ze skutkiem od dnia wskazanego w upoważnieniu;
3) w stosownych przypadkach informuje konsumenta o prawach przysługujących
mu zgodnie z art. 5 ust. 3 lit. d rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiającego wymogi techniczne i
handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz
zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 924/2009;
4) informuje płatników wskazanych w upoważnieniu i dokonujących regularnie
przychodzących poleceń przelewu na rachunek płatniczy konsumenta o danych
identyfikujących rachunek płatniczy konsumenta u dostawcy przyjmującego
oraz przekazuje płatnikom kopię upoważnienia;
5) informuje odbiorców określonych w upoważnieniu i stosujących polecenie
zapłaty do pobierania środków pieniężnych z rachunku płatniczego konsumenta
o danych identyfikujących rachunek płatniczy konsumenta u dostawcy przyjmującego oraz o dniu, od którego polecenia zapłaty mają być realizowane z tego
rachunku płatniczego, a także przekazuje tym odbiorcom kopię upoważnienia.
7. Dostawca przyjmujący wykonuje czynności, o których mowa w ust. 6, w
zakresie, w jakim umożliwiają mu to informacje przedstawione przez dostawcę
przekazującego lub konsumenta, a w przypadku braku takich informacji zwraca on się
o ich przekazanie.
8. W przypadku gdy konsument osobiście przekazuje informacje, o których
mowa w ust. 6 pkt 4 i 5, płatnikom lub odbiorcom, dostawca przyjmujący przekazuje
konsumentowi, w terminie, o którym mowa w ust. 6, dane identyfikujące rachunek
płatniczy oraz wskazuje datę, o której mowa w art. 59il ust. 3 pkt 2.
9. W celu zachowania ciągłości świadczenia usług płatniczych na rzecz
konsumenta w trakcie przeniesienia rachunku płatniczego, dostawca przekazujący nie
może dokonać blokady instrumentów płatniczych przed dniem wskazanym w
upoważnieniu udzielonym przez konsumenta, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2.

Art. 59in. 1. Jeżeli konsument poinformuje dostawcę prowadzącego na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jego rachunek płatniczy o zamiarze otwarcia
rachunku płatniczego u dostawcy prowadzącego działalność w innym państwie
członkowskim, dostawca prowadzący rachunek płatniczy, po otrzymaniu tej
informacji:
1) przekazuje konsumentowi, nieodpłatnie, wykaz istniejących zleceń stałych
dotyczących poleceń przelewu oraz udzielonych przez dłużnika zgodach na
realizację poleceń zapłaty, o ile są dostępne, a także dostępne informacje o
regularnie przychodzących poleceniach przelewu oraz zleconych przez
wierzyciela poleceniach zapłaty zrealizowanych na rachunku płatniczym
konsumenta w ciągu 13 miesięcy poprzedzających dzień otrzymania informacji;
2) przekazuje środki pieniężne pozostające na rachunku płatniczym konsumenta na
rachunek płatniczy konsumenta u nowego dostawcy usług płatniczych, o ile
informacja zawiera dane umożliwiające jego identyfikację i identyfikację
rachunku płatniczego konsumenta;
3) zamyka rachunek płatniczy konsumenta, o ile takie żądanie jest objęte informacją.
2. W przypadku gdy konsument nie ma na rachunku płatniczym
nieuregulowanych zobowiązań, dostawca prowadzący ten rachunek realizuje
czynności określone w ust. 1 w dniu wskazanym przez konsumenta, nie wcześniej
jednak niż po upływie 6 dni roboczych od dnia otrzymania informacji konsumenta,
chyba że konsument i dostawca uzgodnią inny termin. W przypadku gdy na rachunku
płatniczym konsumenta znajdują się nieuregulowane zobowiązania, które
uniemożliwiają jego zamknięcie, dostawca niezwłocznie informuje o tym konsumenta.

Art. 59io. W przypadku, o którym mowa w art. 59im ust. 3 pkt 5 i w art. 59in
ust. 2 zdanie drugie, dostawca może stwierdzić istnienie nieuregulowanych
zobowiązań uniemożliwiających zamknięcie rachunku w terminie, o którym mowa w
upoważnieniu albo w art. 59in ust. 2 zdanie pierwsze, jeżeli dotyczy to w
szczególności rachunku:
1) na którym jest blokada środków z tytułu nierozliczonej transakcji płatniczej;
2) z którego są dokonywane spłaty kredytów, w tym udzielonych z wykorzystaniem
karty kredytowej;
3) na którym dokonano zajęcia środków w toku postępowania egzekucyjnego lub zabezpieczającego;
4) z blokadami środków;
5) na którym została ustanowiona kaucja środków na poczet zobowiązań
konsumenta wobec innego dostawcy;
6) z saldem zerowym i zaległymi opłatami, w przypadku gdy dostawca przyjmujący
nie wprowadza przekroczenia salda na rachunku, a opłaty są naliczone, ale nie
zostały pobrane;
7) z saldem ujemnym;
8) z otwartą akredytywą, otwartym inkasem dokumentowym lub inkasem czeków
w obrocie krajowym lub dewizowym;
9) prowadzonego dla konsumenta, wobec którego zostało wydane postanowienie o
ogłoszeniu przez niego upadłości lub który złożył wniosek o ogłoszenie upadłości;
10) powiązanego z członkostwem u dostawcy prowadzącego taki rachunek.

Art. 59ip. 1. Dostawca przekazujący i dostawca przyjmujący, na żądanie
konsumenta, udostępniają mu, nieodpłatnie, dane dotyczące istniejących zleceń stałych i poleceń zapłaty, powiązanych z prowadzonymi przez tych dostawców
rachunkami płatniczymi konsumenta, które są objęte przeniesieniem.
2. Opłaty pobierane od konsumenta przez dostawcę przekazującego lub dostawcę
przyjmującego za czynności inne niż przekazywanie informacji, o których mowa w
ust. 1 oraz w art. 59im ust. 1 pkt 1 i 2, wykonywane zgodnie z art. 59il i art. 59im, nie
mogą być wyższe niż rzeczywiste koszty ponoszone przez danego dostawcę z tytułu
wykonywanych czynności.

Art. 59iq. 1. Dostawca przyjmujący lub dostawca przekazujący niezwłocznie
wyrównuje każdą szkodę finansową konsumenta wynikającą bezpośrednio z
niewywiązania się przez danego dostawcę z obowiązków wynikających z art. 59ik–59io.
2. Przez straty, o których mowa w art. 361 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
– Kodeks cywilny, należy rozumieć opłaty i odsetki pobrane przez dostawcę
przekazującego, które nie zostałyby pobrane w przypadku gdyby dostawca wypełnił
obowiązki wynikające z art. 59ik–59io, a przez korzyści, o których mowa w tym
przepisie, należy rozumieć odsetki wynikające z oprocentowania środków na
rachunku, które zostałyby naliczone, gdyby dostawca wypełnił obowiązki wynikające
z art. 59ik–59io.

Art. 59ir. Przepisy art. 59ii−59im i art. 59io–59iq stosuje się odpowiednio do
przenoszenia rachunku płatniczego w ramach tego samego dostawcy.

Art. 59is. 1. Do dnia 31 stycznia danego roku kalendarzowego dostawca
uczestniczący w przeniesieniu rachunku jako dostawca przekazujący przekazuje do
KNF informacje o liczbie przeniesionych rachunków płatniczych oraz o liczbie
niezrealizowanych upoważnień do przeniesienia rachunku płatniczego w poprzednim
roku kalendarzowym, według stanu na dzień 31 grudnia poprzedniego roku kalendarzowego.
2. KNF, co 2 lata, informuje Komisję Europejską o liczbie przeniesionych
rachunków płatniczych oraz o liczbie niezrealizowanych upoważnień do przeniesienia
rachunku płatniczego w tym okresie, według stanu na dzień 31 grudnia poprzedniego
roku kalendarzowego.

Art. 59it. 1. W przypadku gdy dostawca, o którym mowa w art. 59ii, inny niż
dostawca, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9, nie umożliwia przenoszenia
rachunków płatniczych, właściwy organ nadzoru, o którym mowa w art. 14, może nałożyć na tego dostawcę karę pieniężną w wysokości do 1 000 000 zł, po uprzednim bezskutecznym wezwaniu go do spełnienia tego obowiązku w terminie wyznaczonym przez organ.
2. Ustalając wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, organ nadzoru
uwzględnia wagę, czas trwania i przyczyny naruszenia obowiązku określonego w art.
59ii, rozmiar prowadzonej przez dostawcę działalności oraz jego sytuację finansową.
3. (uchylony)
4. (uchylony)

Art. 59j. Wydawca pieniądza elektronicznego jest obowiązany niezwłocznie
wydać pieniądz elektroniczny według wartości nominalnej z chwili otrzymania
środków pieniężnych przeznaczonych na ten cel.

Art. 59k. 1. Umowa o wydanie pieniądza elektronicznego określa warunki
dokonywania wykupu pieniądza elektronicznego, w tym opłaty za jego wykup,
jednoznacznie i w sposób zrozumiały.
2. Wydawca pieniądza elektronicznego jest obowiązany dostarczyć
jednoznaczną i zrozumiałą informację o warunkach dokonywania wykupu pieniądza
elektronicznego nie później niż przy złożeniu propozycji zawarcia umowy.

Art. 59l. 1. Wydawca pieniądza elektronicznego jest obowiązany umożliwić, na
żądanie posiadacza pieniądza elektronicznego, wykup pieniądza elektronicznego
w każdym czasie, według wartości nominalnej.
2. Wykup pieniądza elektronicznego następuje za środki pieniężne inne niż
pieniądz elektroniczny.
3. Posiadacz pieniądza elektronicznego może zażądać wykupu pieniądza elektronicznego:
1) przed wygaśnięciem umowy, o której mowa w art. 59k ust. 1 – w całości lub w części;
2) po wygaśnięciu umowy, o której mowa w art. 59k ust. 1 – w całości.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3 pkt 2, jeżeli wydawca pieniądza
elektronicznego prowadzi również działalność gospodarczą inną niż działalność
w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego lub świadczenia usług płatniczych
i świadczenia usług dodatkowych ściśle powiązanych z taką działalnością lub inną niż prowadzenie systemów płatności lub udzielanie pożyczek służących wykonaniu transakcji płatniczej w związku z wykonywaniem usług płatniczych i nie może określić, jaka część przekazanych mu środków pieniężnych miała być wykorzystana
na wydanie pieniądza elektronicznego, wypłacie podlegają wszystkie środki pieniężne
objęte żądaniem użytkownika w kwocie nieobjętej wcześniej złożonymi zleceniami
płatniczymi użytkownika.

Art. 59m. 1. Wydawca pieniądza elektronicznego może pobierać opłatę za
wykup pieniądza elektronicznego jedynie w przypadku, gdy przewiduje to umowa, a ponadto:
1) w umowie wskazana została data jej wygaśnięcia, a posiadacz pieniądza
elektronicznego rozwiązał umowę przed tą datą;
2) posiadacz pieniądza elektronicznego wystąpił z żądaniem wykupu pieniądza
elektronicznego w całości przed wygaśnięciem umowy lub po upływie roku od
dnia jej wygaśnięcia.
2. Opłata, o której mowa w ust. 1, nie może przekroczyć kosztów ponoszonych
przez wydawcę pieniądza elektronicznego w związku z umożliwianiem wykupu.
3. Przepisy ust. 1 i 2 nie wyłączają możliwości potrącenia przez wydawcę
pieniądza elektronicznego z kwoty transakcji płatniczej należności wynikającej ze
zobowiązań podatkowych.

Art. 59n. Wydawca pieniądza elektronicznego oraz podmiot niebędący
konsumentem, który akceptuje pieniądz elektroniczny, mogą ustalić warunki wykupu
pieniądza elektronicznego inne niż określone w art. 59l ust. 3 i 4 oraz art. 59m ust. 1 i 2.

Art. 59o. Roszczenie o wykup pieniądza elektronicznego przedawnia się
z upływem 5 lat od dnia wygaśnięcia umowy o wydanie pieniądza elektronicznego.

Art. 59p. Wydawanie pieniądza elektronicznego nie może następować za
pośrednictwem agentów ani innych podmiotów.

Art. 59q. 1. Jeżeli zlecenie płatnicze jest składane dostawcy świadczącemu
usługę inicjowania transakcji płatniczej, niezwłocznie po jego złożeniu dostawca świadczący usługę inicjowania transakcji płatniczej dostarcza lub udostępnia płatnikowi, a w razie potrzeby odbiorcy:
1) potwierdzenie prawidłowego złożenia zlecenia płatniczego u dostawcy
prowadzącego rachunek;
2) numer identyfikacyjny umożliwiający płatnikowi i odbiorcy zidentyfikowanie
transakcji płatniczej, a w razie potrzeby umożliwiający odbiorcy
zidentyfikowanie płatnika, oraz inne informacje przekazane wraz z transakcją płatniczą;
3) informację o:
a) kwocie transakcji płatniczej,
b) łącznej kwocie opłat należnych z tytułu transakcji płatniczej na rzecz
dostawcy świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej,
a w stosownych przypadkach wraz z wyszczególnieniem kwot tych opłat.
2. Jeżeli zlecenie płatnicze jest składane dostawcy świadczącemu usługę
inicjowania transakcji płatniczej, dostawca ten udostępnia dostawcy prowadzącemu
rachunek numer identyfikacyjny tej transakcji.

Art. 59r. 1. Płatnik może korzystać z usługi inicjowania transakcji płatniczej,
chyba że rachunek płatniczy nie jest dostępny on-line.
2. W przypadku gdy płatnik udziela zgody na wykonanie płatności zgodnie
z art. 40, dostawca prowadzący rachunek wykonuje czynności określone w ust. 4
w celu zapewnienia płatnikowi korzystania z usługi inicjowania transakcji płatniczej.
3. Dostawca świadczący usługę inicjowania transakcji płatniczej:
1) nie może wchodzić w posiadanie środków pieniężnych płatnika w związku ze
świadczeniem usługi inicjowania transakcji płatniczej;
2) jest obowiązany zapewnić, aby indywidualne dane uwierzytelniające nie były
dostępne dla podmiotów innych niż użytkownik i dostawca prowadzący
rachunek oraz aby były one przekazywane za pośrednictwem bezpiecznych
i wydajnych kanałów;
3) jest obowiązany zapewnić, aby informacje o użytkowniku, inne niż określone
w pkt 2, uzyskane w trakcie świadczenia usług inicjowania transakcji płatniczej,
były dostarczane tylko odbiorcy i wyłącznie za zgodą użytkownika;
4) w przypadku inicjowania płatności – jest obowiązany identyfikować siebie
wobec dostawcy prowadzącego rachunek i porozumiewać się z dostawcą
prowadzącym rachunek, płatnikiem i odbiorcą w sposób bezpieczny, zgodnie z wymogami określonymi w przepisach rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/389 z dnia 27 listopada 2017 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 w odniesieniu do
regulacyjnych standardów technicznych dotyczących silnego uwierzytelniania
klienta i wspólnych i bezpiecznych otwartych standardów komunikacji;
5) nie może przechowywać szczególnie chronionych danych dotyczących płatności;
6) nie może żądać od użytkownika danych innych niż niezbędne do wykonania
usługi inicjowania transakcji płatniczej;
7) nie może używać, uzyskiwać ani przechowywać danych do celów innych niż
wykonanie usługi inicjowania transakcji płatniczej świadczonej na podstawie
umowy z użytkownikiem lub zgody użytkownika;
8) nie może zmieniać kwoty, odbiorcy ani innych danych transakcji płatniczej.
4. Dostawca prowadzący rachunek:
1) jest obowiązany porozumiewać się z dostawcami świadczącymi usługę
inicjowania transakcji płatniczej w sposób bezpieczny, zgodnie z wymogami
określonymi w przepisach rozporządzenia delegowanego Komisji (UE)
2018/389 z dnia 27 listopada 2017 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 w odniesieniu do regulacyjnych
standardów technicznych dotyczących silnego uwierzytelniania klienta
i wspólnych i bezpiecznych otwartych standardów komunikacji;
2) niezwłocznie po otrzymaniu zlecenia płatniczego od dostawcy świadczącego
usługę inicjowania transakcji płatniczej jest obowiązany przekazać lub
udostępnić temu dostawcy informacje o zainicjowaniu transakcji płatniczej oraz
dostępne mu informacje dotyczące wykonania transakcji płatniczej;
3) jest obowiązany stosować wobec zleceń płatniczych przekazanych za
pośrednictwem dostawcy świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej
niedyskryminujące zasady w stosunku do zleceń płatniczych przekazanych
bezpośrednio przez samego płatnika, chyba że odstąpienie od obowiązku
stosowania tych zasad jest uzasadnione obiektywnymi przyczynami,
w szczególności czasem wykonania, priorytetowym charakterem transakcji
płatniczej lub wysokością opłat.
5. Korzystanie przez użytkownika z usług inicjowania transakcji płatniczej nie
może być uzależnione od istnienia stosunku umownego między dostawcą świadczącym usługę inicjowania transakcji płatniczej a dostawcą prowadzącym rachunek.

Art. 59s. 1. Użytkownik może korzystać z usługi dostępu do informacji
o rachunku, chyba że rachunek płatniczy nie jest dostępny on-line.
2. Dostawca świadczący usługę dostępu do informacji o rachunku:
1) jest obowiązany świadczyć usługi wyłącznie na podstawie zgody użytkownika
wyrażonej w sposób niebudzący wątpliwości;
2) jest obowiązany zapewnić, aby indywidualne dane uwierzytelniające nie były
dostępne dla podmiotów innych niż użytkownik i dostawca prowadzący
rachunek oraz aby były one przekazywane za pośrednictwem bezpiecznych
i wydajnych kanałów;
3) w przypadku sesji komunikacyjnej – jest obowiązany identyfikować siebie
wobec dostawcy prowadzącego rachunek na rzecz użytkownika oraz
porozumiewać się z dostawcą prowadzącym rachunek i użytkownikiem
w sposób bezpieczny, zgodnie z wymogami określonymi w przepisach
rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/389 z dnia 27 listopada
2017 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
2015/2366 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych
dotyczących silnego uwierzytelniania klienta i wspólnych i bezpiecznych otwartych standardów komunikacji;
4) może uzyskać dostęp wyłącznie do informacji dotyczących wyznaczonych
rachunków płatniczych i związanych z nimi transakcji płatniczych;
5) nie może żądać szczególnie chronionych danych dotyczących płatności
związanych z rachunkami płatniczymi;
6) nie może używać, uzyskiwać ani przechowywać danych do celów innych niż
wykonanie usługi dostępu do informacji o rachunku świadczonej na podstawie
umowy z użytkownikiem lub zgody użytkownika.
3. Dostawca prowadzący rachunek:
1) jest obowiązany porozumiewać się z dostawcami świadczącymi usługę dostępu
do informacji o rachunku w sposób bezpieczny, zgodnie z wymogami
określonymi w przepisach rozporządzenia delegowanego Komisji (UE)
2018/389 z dnia 27 listopada 2017 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących silnego uwierzytelniania klienta i wspólnych i bezpiecznych otwartych standardów komunikacji;
2) jest obowiązany stosować wobec wniosków o udostępnienie danych
przekazanych za pośrednictwem dostawcy świadczącego usługę dostępu do
informacji o rachunku niedyskryminujące zasady w stosunku do innych wniosków, chyba że odstąpienie od obowiązku stosowania tych zasad jest uzasadnione obiektywnymi przyczynami.
4. Korzystanie przez użytkownika z usług dostępu do informacji o rachunku nie
może być uzależnione od istnienia stosunku umownego między dostawcą
świadczącym usługę dostępu do informacji o rachunku a dostawcą prowadzącym rachunek.

Art. 59t. Przepisów niniejszego działu nie stosuje się do rachunków
prowadzonych przez Bank Gospodarstwa Krajowego oraz rachunków, o których
mowa w art. 51 ust. 1 pkt 2–4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku
Polskim.

art. 60. więcej Art. 60. 1. Świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji
płatniczej wymaga uzyskania zezwolenia KNF.
2. Zezwolenie może być wydane osobie prawnej z siedzibą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, zamierzającej wykonywać na tym terytorium przynajmniej
część swojej działalności z zakresu usług płatniczych, na jej wniosek.
3. Wydanie zezwolenia obejmującego świadczenie usług, o których mowa w art.
3 ust. 1 pkt 5, następuje po zasięgnięciu opinii Prezesa NBP. Opinia Prezesa NBP
obejmuje ocenę wniosku w zakresie zgodności z prawem oraz zapewnienia
bezpieczeństwa i sprawności świadczenia usługi płatniczej.

art. 61. więcej Art. 61. 1. Do wniosku o wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1,
wnioskodawca dołącza:
1) adres siedziby;
2) statut, akt założycielski albo umowę spółki;
3) wykaz usług płatniczych, które zamierza świadczyć;
4) program działalności i plan finansowy na okres co najmniej trzyletni, z których
wynika, że wnioskodawca jest w stanie zastosować odpowiednie
i proporcjonalne systemy, zasoby i procedury niezbędne do prawidłowego
prowadzenia działalności;
5) dokumenty potwierdzające posiadanie funduszy własnych w wymaganej
wysokości;
6) opis systemu zarządzania ryzykiem i kontroli wewnętrznej, o którym mowa
w art. 64 ust. 1 pkt 3, w tym zatwierdzone regulacje wewnętrzne w tym zakresie;
6a) opis bliskich powiązań między wnioskodawcą a innymi podmiotami, jeżeli takie
powiązania istnieją;
7) (uchylony)
8) dane pozwalające na ustalenie tożsamości osób zarządzających oraz osób, które
bezpośrednio lub pośrednio posiadają znaczny pakiet akcji lub udziałów
w spółce lub spółdzielni zamierzającej wykonywać usługi płatnicze, ze
wskazaniem wielkości należącego do nich pakietu akcji lub udziałów,
obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę (firmę),
b) siedzibę i adres albo miejsce zamieszkania i adres;
9) dokumenty i informacje pozwalające na ocenę, czy wnioskodawca i osoby,
o których mowa w pkt 8, dają rękojmię ostrożnego i stabilnego zarządzania
instytucją płatniczą, w szczególności:
a) dokumenty pozwalające na ocenę, czy osoby zarządzające posiadają
wykształcenie i doświadczenie zawodowe niezbędne do zarządzania
działalnością w zakresie świadczenia usług płatniczych,
b) informacje dotyczące skazania za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe,
postępowań warunkowo umorzonych oraz zakończonych ukaraniem
postępowań dyscyplinarnych, jak również innych zakończonych
postępowań administracyjnych i cywilnych, dotyczących wnioskodawcy
lub osób, o których mowa w pkt 8,
c) informacje o toczących się postępowaniach karnych w sprawach
o przestępstwo umyślne, z wyłączeniem przestępstw ściganych
z oskarżenia prywatnego, postępowaniach w sprawie o przestępstwo
skarbowe, jak również o toczących się postępowaniach administracyjnych, dyscyplinarnych i cywilnych – prowadzonych przeciwko osobom, o których mowa w pkt 8, lub związanych z działalnością tych osób albo wnioskodawcy;
10) dane pozwalające na ustalenie tożsamości biegłych rewidentów oraz
identyfikację firm audytorskich, obejmujące:
a) imię i nazwisko biegłego rewidenta albo nazwę firmy audytorskiej,
b) adres biegłego rewidenta albo adres firmy audytorskiej,
c) numer wpisu do rejestru biegłych rewidentów albo numer wpisu na listę
firm audytorskich;
11) w przypadku, o którym mowa w art. 61b ust. 1 – dokument potwierdzający
posiadanie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, gwarancji
bankowej, gwarancji ubezpieczeniowej lub innego zabezpieczenia roszczeń użytkownika.
2. Wnioskodawca oraz instytucja płatnicza po uzyskaniu zezwolenia
niezwłocznie powiadamiają KNF o zmianie mającej istotny wpływ na dokładność
informacji i dokumentów dołączonych do wniosku zgodnie z ust. 1. Jeżeli
powiadomienie zawiera informacje mające wpływ na sposób świadczenia usługi,
o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 5, KNF niezwłocznie przekazuje te informacje
Prezesowi NBP.
3. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres informacji oraz rodzaj i formę dokumentów,
o których mowa w ust. 1 pkt 4–10, mając na względzie konieczność sprawdzenia, czy
wnioskodawca spełnia warunki konieczne do uzyskania zezwolenia, o którym mowa
w art. 60 ust. 1, oraz kompletność i wiarygodność dokumentacji dołączanej do
wniosku, z uwzględnieniem wytycznych wydanych w tym zakresie przez EUNB.

Art. 61a. 1. Jeżeli wnioskodawca zamierza świadczyć usługi płatnicze,
o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 5, KNF niezwłocznie przekazuje NBP wniosek
wraz z załącznikami, o których mowa w art. 61 ust. 1, w celu wydania przez Prezesa
NBP opinii, o której mowa w art. 60 ust. 3.
2. Opinia, o której mowa w art. 60 ust. 3, jest wydawana przez Prezesa NBP w
terminie miesiąca od dnia przekazania mu wniosku zgodnie z ust. 1.

Art. 61b. 1. Jeżeli wnioskodawca zamierza świadczyć usługi inicjowania
transakcji płatniczej, jest obowiązany do zawarcia umowy ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z wykonywaną przez niego działalnością lub posiadania gwarancji bankowej, gwarancji ubezpieczeniowej lub innego zabezpieczenia roszczeń użytkownika.
2. Zakres oraz wysokość ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, gwarancji
bankowej, gwarancji ubezpieczeniowej lub innego zabezpieczenia pokrywają kwoty
zobowiązań, jakie ciążyć będą na wnioskodawcy, wynikających z wykonywania
działalności na podstawie ustawy oraz przepisów obowiązujących na terytorium
państwa członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska, na którym wnioskodawca
ma zamiar wykonywać działalność.
3. Umowa gwarancji bankowej albo umowa gwarancji ubezpieczeniowej
powinna obejmować upoważnienie dla KNF do wydawania dyspozycji wypłaty przez
gwaranta środków pieniężnych z gwarancji.
4. KNF jest uprawniony do występowania na rzecz użytkowników w sprawach
wypłaty środków z tytułu umowy gwarancji bankowej albo umowy gwarancji
ubezpieczeniowej na zasadach określonych w treści tych umów.
5. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, minimalną sumę gwarancyjną ubezpieczenia, sumę gwarancji
bankowej, sumę gwarancji ubezpieczeniowej lub wartość innego zabezpieczenia
roszczeń użytkownika, uwzględniając wytyczne wydane w tym zakresie przez EUNB,
z tym że przy wyliczaniu tej sumy nie uwzględnia się liczby i wartości transakcji
płatniczych zainicjowanych przez krajową instytucję płatniczą, będących podstawą
naliczania wymaganych funduszy własnych krajowej instytucji płatniczej.

art. 62. więcej Art. 62. 1. W toku postępowania w sprawie wydania zezwolenia, o którym
mowa w art. 60 ust. 1, KNF:
1) wzywa wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, jeżeli wniosek nie odpowiada
wymaganiom określonym w art. 61 ust. 1;
2) może żądać uzupełniających informacji lub dokumentów niezbędnych do
rozstrzygnięcia sprawy.
2. KNF wydaje decyzję w przedmiocie zezwolenia w terminie 3 miesięcy od
dnia otrzymania wniosku lub jego uzupełnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1.

art. 63. więcej Art. 63. W zezwoleniu, o którym mowa w art. 60 ust. 1, KNF określa usługi
płatnicze, do świadczenia których jest uprawniona instytucja płatnicza.

art. 64. więcej Art. 64. 1. Zezwolenie, o którym mowa w art. 60 ust. 1, może być udzielone,
jeżeli podmiot:
1) posiada kapitał założycielski co najmniej w wysokości równowartości w walucie
polskiej:
a) kwoty 125 000 euro – w przypadku gdy wnioskodawca zamierza świadczyć
wszystkie usługi płatnicze wymienione w art. 3 ust. 1 pkt 1–5 lub niektóre z nich,
b) kwoty 50 000 euro – w przypadku gdy wnioskodawca zamierza świadczyć
usługę płatniczą, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 7,
c) kwoty 20 000 euro – w przypadku gdy wnioskodawca zamierza świadczyć
jedynie usługę płatniczą, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 6;
2) posiada fundusze własne w wymaganej wysokości;
3) zapewnia ostrożne i stabilne zarządzanie działalnością objętą wnioskiem
o wydanie zezwolenia, w szczególności przez posiadanie systemu zarządzania
ryzykiem i kontroli wewnętrznej odpowiedniego do rodzaju, skali i stopnia
złożoności świadczonych usług płatniczych, zapewniającego należyte
wypełnianie między innymi obowiązków związanych z przeciwdziałaniem
praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz obejmującego rozwiązania
organizacyjne mające służyć ochronie środków pieniężnych użytkowników
zgodnie z art. 78;
4) jest zarządzany przez osoby, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 8, dające
rękojmię ostrożnego i stabilnego zarządzania jego działalnością;
5) posiada środki finansowe na pokrycie kapitału założycielskiego niepochodzące
z kredytu, pożyczki albo w inny sposób nieobciążone oraz niepochodzące
z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł;
6) posiada plan finansowy lub program działalności zapewniający zdolność
krajowej instytucji płatniczej do wykonywania zobowiązań wynikających
z działalności objętej wnioskiem o wydanie zezwolenia;
7) nie posiada bliskich powiązań z podmiotami trzecimi, które stanowią przeszkodę
w skutecznym wykonywaniu funkcji nadzorczych;
8) nie posiada bliskich powiązań z podmiotami trzecimi, w przypadku których
przepisy prawa państwa innego niż państwo członkowskie mające zastosowanie
do co najmniej jednej osoby fizycznej lub prawnej, z którą wnioskodawca ma
bliskie powiązania, lub trudności związane z egzekwowaniem tych przepisów
uniemożliwiałyby skuteczne wykonywanie nadzoru nad krajową instytucją płatniczą;
9) zapewnia spełnianie wymogów określonych w przepisach rozporządzenia
delegowanego Komisji (UE) 2018/389 z dnia 27 listopada 2017 r.
uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366
w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących silnego
uwierzytelniania klienta i wspólnych i bezpiecznych otwartych standardów komunikacji;
10) posiada ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej, gwarancję bankową,
gwarancję ubezpieczeniową lub inne zabezpieczenie roszczeń użytkownika –
w przypadku, o którym mowa w art. 61b ust. 1.
2. Równowartość w walucie polskiej podanych w ust. 1 pkt 1 kwot w euro ustala
się przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego przez NBP, obowiązującego
w dniu wydania zezwolenia.
3. (uchylony)

Art. 64a. 1. W skład systemu zarządzania ryzykiem i kontroli wewnętrznej,
o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 3, wchodzą:
1) rozwiązania organizacyjne:
a) struktura organizacyjna i procedury podejmowania decyzji obejmujące
pełny zakres prowadzonej działalności,
b) zasady i procedury wypełniania obowiązków instytucji obowiązanych
w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy;
2) zasady zarządzania ryzykiem:
a) zasady szacowania ryzyka, w szczególności ryzyka utraty płynności
w przypadku udzielania kredytu, o którym mowa w art. 74 ust. 3, lub
w przypadku prowadzenia innej działalności gospodarczej oprócz
świadczenia usług płatniczych,
b) procedury identyfikacji ryzyka, jego pomiaru, szacowania, monitorowania
oraz informowania o ryzyku, a także procedury ograniczania ryzyka;
3) kontrola wewnętrzna obejmująca:
a) audyt wewnętrzny,
b) badanie zgodności prowadzonej działalności z ustawą, przepisami
o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz
regulacjami wewnętrznymi;
4) opis:
a) zasad postępowania ze środkami pieniężnymi przyjmowanymi od
użytkowników w celu wykonania transakcji płatniczych zgodnie z art. 78,
b) procedur monitorowania incydentów związanych z bezpieczeństwem oraz
monitorowania i rozpatrywania skarg użytkowników, w tym skarg
związanych z bezpieczeństwem, a także działań następczych w przypadku
wystąpienia takich incydentów i skarg, wraz z mechanizmem zgłaszania
incydentów uwzględniającym obowiązki instytucji płatniczej w zakresie
zgłaszania, o których mowa w art. 32g i art. 32h,
c) systemu komunikacji wewnętrznej,
d) procedury wprowadzonej w celu włączania do dokumentacji,
monitorowania i śledzenia szczególnie chronionych danych dotyczących
płatności oraz ograniczenia dostępu do tych danych,
e) rozwiązań zapewniających ciągłość działania, w tym wyczerpujące
i dokładne określenie krytycznych operacji oraz określenie skutecznych
planów awaryjnych i procedury na potrzeby regularnego weryfikowania
i przeglądu adekwatności i skuteczności takich planów,
f) zasad i definicji stosowanych do gromadzenia danych statystycznych
dotyczących wyników, transakcji i oszustw,
g) strategii w zakresie bezpieczeństwa wraz ze szczegółową oceną ryzyka
w odniesieniu do świadczonych przez wnioskodawcę usług płatniczych
oraz środków kontroli bezpieczeństwa i ograniczania ryzyka podjętych
w celu odpowiedniej ochrony użytkowników przed zidentyfikowanym
ryzykiem, w tym oszustwami i nielegalnym wykorzystywaniem
szczególnie chronionych danych i danych osobowych,
h) mechanizmów kontroli wewnętrznej.
2. Rozwiązania organizacyjne, o których mowa w ust. 1 pkt 1, powinny być
uwzględnione w szczególności w opisie, o którym mowa w ust. 1 pkt 4.
3. Kontrola wewnętrzna, o której mowa w ust. 1 pkt 3, obejmuje
w szczególności procedury kontroli wykonywania transakcji płatniczych, kontroli
podmiotów, którym powierzono wykonywanie niektórych czynności operacyjnych,
oraz kontroli, które wnioskodawca zobowiązuje się przeprowadzać w stosunku do
agentów i oddziałów krajowej instytucji płatniczej co najmniej raz w roku, w tym
kontroli przeprowadzanych bezpośrednio u agenta oraz w oddziale.
3a. Środki kontroli bezpieczeństwa i ograniczania ryzyka, o których mowa
w ust. 1 pkt 4 lit. g, wskazują sposób zapewnienia wysokiego poziomu
bezpieczeństwa technicznego i ochrony danych, w tym w odniesieniu do
oprogramowania i systemów informatycznych stosowanych przez wnioskodawcę lub
podmiot, któremu wnioskodawca powierzył wykonywanie całości albo części
czynności operacyjnych. Środki te obejmują również środki bezpieczeństwa,
o których mowa w dziale IIa.
4. Instytucja płatnicza na bieżąco weryfikuje i okresowo ocenia sposób
funkcjonowania systemu zarządzania ryzykiem i kontroli wewnętrznej.
5. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, wytyczne dotyczące środków, o których mowa w ust. 3a, mając na
uwadze konieczność zapewnienia prawidłowego zarządzania ryzykiem operacyjnym
oraz ryzykiem naruszenia bezpieczeństwa w zakresie świadczenia usług płatniczych,
a także uwzględniając wytyczne wydane w tym zakresie przez EUNB.

art. 65. więcej Art. 65. KNF odmawia wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1,
jeżeli podmiot wnioskujący nie spełnia wymogów określonych w art. 64 ust. 1.

art. 66. więcej Art. 66. 1. Zmiana określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 60 ust. 1,
usług płatniczych, do świadczenia których jest uprawniona instytucja płatnicza,
wymaga zmiany tego zezwolenia; przepisy art. 61–65 stosuje się odpowiednio.
2. W miejsce informacji i dokumentów, o których mowa w art. 61 ust. 1, może
być złożone oświadczenie o aktualności informacji zawartych w odpowiednich
dokumentach złożonych przez krajową instytucję płatniczą wraz z wnioskiem o wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1.

art. 67. więcej Art. 67. 1. Zezwolenie na prowadzenie działalności w charakterze krajowej
instytucji płatniczej wygasa, jeżeli krajowa instytucja płatnicza:
1) w terminie 12 miesięcy od dnia wydania tego zezwolenia nie rozpoczęła
działalności w zakresie usług płatniczych, przy czym za dzień rozpoczęcia
działalności w zakresie usług płatniczych uważa się dzień wykonania pierwszej
transakcji płatniczej;
2) nie prowadzi działalności w zakresie usług płatniczych w okresie dłuższym niż
6 kolejnych miesięcy.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, KNF wydaje decyzję stwierdzającą
wygaśnięcie zezwolenia.

art. 68. więcej Art. 68. 1. Jeżeli działalność hybrydowej instytucji płatniczej w zakresie
niepolegającym na świadczeniu usług płatniczych lub wydawaniu pieniądza
elektronicznego narusza lub może naruszać stabilność finansową tej instytucji
płatniczej lub mogłaby ograniczać możliwość sprawowania nadzoru, KNF może,
w drodze decyzji, nakazać hybrydowej instytucji płatniczej prawne i organizacyjne
wyodrębnienie działalności w zakresie usług płatniczych i w zakresie wydawania
pieniądza elektronicznego przez utworzenie nowego podmiotu, który będzie
prowadził te rodzaje działalności.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, KNF:
1) określa termin utworzenia nowego podmiotu, który będzie prowadził działalność
w zakresie usług płatniczych lub w zakresie wydawania pieniądza
elektronicznego, nie krótszy niż 3 miesiące;
2) może określić warunki dotyczące sposobu wyodrębnienia działalności
w zakresie usług płatniczych lub w zakresie wydawania pieniądza
elektronicznego.
3. Podmiot utworzony w wykonaniu decyzji, o której mowa w ust. 1,
zawiadamia KNF o wpisie do rejestru przedsiębiorców w terminie 7 dni od dnia
uzyskania wpisu.
4. Do zawiadomienia, o którym mowa w ust. 3, dołącza się informacje
i dokumenty, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1, 2 oraz 4–10, dotyczące podmiotu
utworzonego w wykonaniu decyzji, o której mowa w ust. 1. W miejsce informacji
i dokumentów, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4 oraz 6–10, może być złożone
oświadczenie o aktualności informacji zawartych w odpowiednich dokumentach
złożonych przez hybrydową instytucję płatniczą, które uznaje się wówczas za złożone
przez ten podmiot. Przepisy art. 62 stosuje się odpowiednio.
5. W przypadku określenia warunków, o których mowa w ust. 2 pkt 2,
odpowiednio hybrydowa instytucja płatnicza lub podmiot utworzony w wykonaniu
decyzji, o której mowa w ust. 1, nie później niż z dniem złożenia zawiadomienia,
o którym mowa w ust. 3, przekazują KNF informacje i dokumenty potwierdzające
spełnienie tych warunków.
6. Zezwolenie, o którym mowa w art. 60 ust. 1, wydane hybrydowej instytucji
płatniczej przechodzi na podmiot utworzony w wykonaniu decyzji, o której mowa
w ust. 1, po upływie miesiąca od dnia otrzymania przez KNF zawiadomienia,
o którym mowa w ust. 3, albo jego uzupełnienia, jeżeli nie są spełnione wymagania określone w ust. 4 lub 5, chyba że w tym terminie KNF zgłosi sprzeciw do przejścia tego zezwolenia.
7. KNF, w drodze decyzji:
1) zgłasza sprzeciw, o którym mowa w ust. 6, jeżeli zachodzą przesłanki, o których
mowa w art. 65;
2) może zgłosić sprzeciw, o którym mowa w ust. 6, jeżeli nie zostały spełnione
warunki, o których mowa w ust. 2 pkt 2.
8. Z dniem przejścia zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1, podmiot
utworzony w wykonaniu decyzji, o której mowa w ust. 1, wstępuje w prawa
i obowiązki hybrydowej instytucji płatniczej w zakresie świadczenia usług płatniczych.
9. Zezwolenie, o którym mowa w art. 60 ust. 1, wydane hybrydowej instytucji
płatniczej wygasa:
1) w przypadku niewykonania decyzji, o której mowa w ust. 1 – z upływem
terminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 1;
2) z upływem 3 miesięcy od dnia, w którym decyzja w sprawie sprzeciwu, o którym
mowa w ust. 6, stała się ostateczna.
10. W przypadkach, o których mowa w ust. 9, KNF wydaje decyzję
stwierdzającą wygaśnięcie zezwolenia.
11. W terminie 7 dni od dnia przejścia zezwolenia, o którym mowa w art. 60
ust. 1, wydanego hybrydowej instytucji płatniczej na podmiot utworzony
w wykonaniu decyzji, o której mowa w ust. 1, albo wydania decyzji, o której mowa
w ust. 10, KNF z urzędu dokonuje zmian w rejestrze.

Art. 68a. W przypadku powzięcia przez Prezesa NBP informacji, że działalność
instytucji płatniczej w zakresie świadczenia usług płatniczych stanowiłaby zagrożenie
dla stabilności systemu płatniczego, Prezes NBP zawiadamia o tym KNF.

art. 69. więcej Art. 69. 1. KNF może cofnąć zezwolenie, o którym mowa w art. 60 ust. 1, jeżeli:
1) instytucja płatnicza uzyskała zezwolenie wskutek złożenia fałszywych
informacji lub w inny sposób niezgodny z prawem;
2) instytucja płatnicza przestała spełniać wymogi, od których jest uzależnione
wydanie zezwolenia, lub nie powiadomiła KNF o istotnych okolicznościach,
które wskazują na zaprzestanie spełniania tych wymogów;
3) instytucja płatnicza wykonuje działalność z naruszeniem zezwolenia lub trwale
utraciła zdolność do wykonywania swoich zobowiązań;
4) instytucja płatnicza, kontynuując działalność w zakresie usług płatniczych lub
wydawania pieniądza elektronicznego, stanowiłaby zagrożenie dla stabilności
systemu płatniczego lub dla zaufania do tego systemu;
5) osoby, które bezpośrednio lub pośrednio posiadają znaczny pakiet akcji lub
udziałów w instytucji płatniczej, nie dają rękojmi ostrożnego i stabilnego
zarządzania instytucją płatniczą;
6) osoba zarządzająca nie daje rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania
instytucją płatniczą;
7) bliskie powiązania między krajową instytucją płatniczą a innymi podmiotami
mogłyby uniemożliwiać skuteczne sprawowanie nadzoru nad krajową instytucją
płatniczą;
8) przepisy prawa państwa innego niż państwo członkowskie mające zastosowanie
do co najmniej jednej osoby fizycznej lub prawnej, z którą krajowa instytucja
płatnicza ma bliskie powiązania, lub trudności związane z egzekwowaniem tych
przepisów mogłyby uniemożliwiać skuteczne sprawowanie nadzoru nad tą instytucją;
9) instytucja płatnicza, która nie stosuje środków ochrony środków pieniężnych
użytkowników określonych w art. 78 ust. 1, nie zawarła w terminie umowy
gwarancji bankowej albo ubezpieczeniowej albo umowy ubezpieczenia, o której
mowa w art. 78 ust. 2.
2. Decyzja o cofnięciu zezwolenia jest natychmiast wykonalna.
3. Jeżeli wymaga tego interes użytkowników lub posiadaczy pieniądza
elektronicznego, w decyzji o cofnięciu zezwolenia KNF może określić termin
i warunki zaprzestania świadczenia usług płatniczych lub wydawania pieniądza
elektronicznego przez instytucję płatniczą.

art. 70. więcej Art. 70. 1. KNF cofa zezwolenie na wniosek instytucji płatniczej.
2. Postępowania w sprawie cofnięcia zezwolenia na wniosek instytucji płatniczej
nie wszczyna się, jeżeli:
1) w instytucji płatniczej jest prowadzona kontrola, o której mowa w art. 103, lub
instytucja płatnicza została zawiadomiona o zamiarze przeprowadzenia takiej kontroli;
2) wobec instytucji płatniczej wszczęto postępowanie w sprawie nałożenia kary
pieniężnej, o której mowa w art. 105 ust. 1 pkt 5.
3. Postępowanie wszczęte zawiesza się do dnia, w którym decyzja w sprawie
nałożenia kary pieniężnej stała się ostateczna.
4. Do decyzji o cofnięciu zezwolenia na wniosek instytucji płatniczej stosuje się
przepis art. 69 ust. 3.

art. 71. więcej Art. 71. (uchylony).

art. 72. więcej Art. 72. W przypadku połączenia lub podziału instytucji płatniczej albo nabycia
jej przedsiębiorstwa, zezwolenie, o którym mowa w art. 60 ust. 1, nie przechodzi na
podmiot przejmujący lub nowo utworzony powstały w wyniku połączenia lub
podziału ani na nabywcę, z zastrzeżeniem art. 68 ust. 6.

Art. 72a. 1. Podmiot, który zamierza bezpośrednio lub pośrednio nabyć albo
objąć akcje lub udziały krajowej instytucji płatniczej w liczbie zapewniającej
osiągnięcie lub przekroczenie odpowiednio 20%, 30% lub 50% ogólnej liczby głosów
w organie stanowiącym lub udziału w kapitale zakładowym, lub jeżeli na skutek
nabycia albo objęcia akcji lub udziałów instytucja taka stałaby się jednostką zależną
lub współzależną względem tego podmiotu, zawiadamia KNF o takim zamiarze.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, przepisy art. 25 ust. 2, 3 i 7–9, art. 25a
ust. 1 i 2, art. 25c–25e i art. 25g ustawy – Prawo bankowe stosuje się odpowiednio,
z tym że przepisy dotyczące podmiotu dominującego, zależnego lub współzależnego,
o których mowa w tych przepisach, stosuje się do jednostki dominującej, zależnej lub współzależnej.
3. W przypadku gdy podmiot składający zawiadomienie, o którym mowa
w ust. 1, jest:
1) unijną instytucją pieniądza elektronicznego, unijną instytucją płatniczą,
dostawcą, o którym mowa w art. 96 ust. 2, zakładem ubezpieczeń, zakładem
reasekuracji, instytucją kredytową, firmą inwestycyjną lub spółką zarządzającą,
którzy uzyskali zezwolenie na wykonywanie działalności na terytorium państwa
członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska, lub
2) jednostką dominującą lub podmiotem pozostającym w podobnym stosunku
wobec unijnej instytucji pieniądza elektronicznego, unijnej instytucji płatniczej,
dostawcy, o którym mowa w art. 96 ust. 2, zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji, instytucji kredytowej, firmy inwestycyjnej lub spółki zarządzającej,
którzy uzyskali zezwolenie na wykonywanie działalności na terytorium państwa
członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska
– przedstawia w zawiadomieniu odpowiednią informację w tym zakresie, wskazującą
w szczególności nazwy i siedziby podmiotów, o których mowa w pkt 2, w stosunku
do których jest jednostką dominującą lub podmiotem pozostającym w podobnym stosunku.
4. Jeżeli nie zachodzą okoliczności określone w ust. 3, zawiadomienie zawiera
stosowne oświadczenie w tym zakresie.
5. Podmiot, który zamierza bezpośrednio lub pośrednio zbyć znaczny pakiet
akcji lub udziałów krajowej instytucji płatniczej lub zbyć pakiet akcji lub udziałów,
w wyniku czego nastąpiłby spadek poniżej 20%, 30% lub 50% jego udziału w ogólnej
liczbie głosów w organie stanowiącym lub udziału w kapitale zakładowym,
zawiadamia o tym zamiarze KNF. W przypadku gdy statut lub umowa spółki krajowej
instytucji płatniczej przewiduje uprzywilejowanie lub ograniczenie akcji lub udziałów
co do prawa głosu, zawiadomienie powinno również dotyczyć udziału w kapitale
zakładowym w wysokości odpowiadającej wielkościom określonym w zdaniu
pierwszym i odpowiadającej mu liczbie głosów bez przywilejów i ograniczeń.
Przepisy art. 25 ust. 2, 3 i 7 ustawy – Prawo bankowe stosuje się odpowiednio.

Art. 72b. 1. Podmiot składający zawiadomienie, o którym mowa w art. 72a
ust. 1, załącza do niego informacje:
1) pozwalające na identyfikację podmiotu składającego zawiadomienie oraz
ustalenie tożsamości osób zarządzających jego działalnością oraz osób
przewidzianych do objęcia funkcji osób zarządzających krajowej instytucji
płatniczej, o ile podmiot składający zawiadomienie planuje zmiany w tym
zakresie, obejmujące:
a) nazwę (firmę),
b) imiona i nazwiska tych osób,
c) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
składający zawiadomienie taki numer posiada, oraz numer identyfikacji
podatkowej (NIP), siedzibę i adres albo miejsce zamieszkania i adres oraz
adres głównego miejsca wykonywania działalności;
2) określone w art. 61 ust. 1 pkt 9 lit. b i c dotyczące podmiotu składającego
zawiadomienie oraz osób, o których mowa w pkt 1;
3) pozwalające na identyfikację krajowej instytucji płatniczej, o której mowa
w art. 72a ust. 1;
4) dotyczące działalności zawodowej, gospodarczej lub statutowej podmiotu
składającego zawiadomienie i osób, o których mowa w pkt 1, w szczególności
przedmiotu tej działalności, zakresu i miejsca jej prowadzenia oraz dotychczasowego jej przebiegu, a także wykształcenia posiadanego przez podmiot
składający zawiadomienie będący osobą fizyczną i osoby, o których mowa w pkt 1;
5) dotyczące grupy, do której należy podmiot składający zawiadomienie,
w szczególności jej struktury, należących do niej podmiotów oraz prawnych
i faktycznych powiązań kapitałowych, finansowych i osobowych z innymi podmiotami;
6) dotyczące sytuacji ekonomiczno-finansowej podmiotu składającego zawiadomienie;
7) dotyczące działań zmierzających do nabycia albo objęcia akcji lub udziałów
w liczbie zapewniającej osiągnięcie lub przekroczenie poziomów określonych
w art. 72a ust. 1 albo uzyskanie pozycji jednostki dominującej wobec krajowej
instytucji płatniczej, w szczególności docelowego udziału w ogólnej liczbie
głosów w organie stanowiącym krajowej instytucji płatniczej, związanych z tym
udziałem uprawnień, sposobu i źródeł finansowania nabycia albo objęcia akcji
lub udziałów, zawartych w związku z tymi działaniami umów oraz działania
w porozumieniu z innymi podmiotami;
8) dotyczące zamiarów podmiotu składającego zawiadomienie w odniesieniu do
przyszłej działalności krajowej instytucji płatniczej, w szczególności w zakresie
planów marketingowych, operacyjnych, finansowych oraz dotyczących
organizacji i zarządzania;
9) dotyczące ewentualnych zobowiązań podmiotu składającego zawiadomienie
w zakresie ostrożnego i stabilnego zarządzania krajową instytucją płatniczą.
2. Informacje w zakresie kwalifikacji i doświadczenia zawodowego oraz
informacje, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 9 lit. b i c, nie są wymagane
w odniesieniu do podmiotu składającego zawiadomienie i osób zarządzających jego
działalnością, jeżeli podmiot ten jest bankiem krajowym, instytucją kredytową,
instytucją płatniczą, instytucją pieniądza elektronicznego, zakładem ubezpieczeń,
zakładem reasekuracji, domem maklerskim, firmą inwestycyjną lub spółką
zarządzającą, które uzyskały zezwolenie na wykonywanie działalności w państwie
członkowskim, o ile okoliczność ta zostanie wykazana w zawiadomieniu.
3. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, dokumenty, które należy załączyć do zawiadomienia w celu
przedstawienia informacji określonych w ust. 1, mając na uwadze zapewnienie
proporcjonalności wymaganych informacji w zależności od zamierzonego wpływu
podmiotu składającego zawiadomienie na zarządzanie krajową instytucją płatniczą.

Art. 72c. 1. KNF zgłasza, w drodze decyzji, sprzeciw co do nabycia lub objęcia
akcji lub udziałów krajowej instytucji płatniczej, wskazanego w zawiadomieniu,
o którym mowa w art. 72a ust. 1, jeżeli:
1) podmiot składający zawiadomienie nie uzupełnił w wyznaczonym terminie
braków w zawiadomieniu lub dokumentów i informacji załączanych do zawiadomienia,
2) podmiot składający zawiadomienie nie przekazał w terminie dodatkowych
informacji lub dokumentów żądanych przez KNF,
3) jest to uzasadnione potrzebą ostrożnego i stabilnego zarządzania krajową
instytucją płatniczą, z uwagi na możliwy niekorzystny wpływ podmiotu
składającego zawiadomienie na tę instytucję lub z uwagi na ocenę sytuacji
finansowej podmiotu składającego zawiadomienie
– przy czym przepisy art. 25h ust. 2 i 4–6 oraz art. 25i–25k ustawy – Prawo bankowe
stosuje się odpowiednio.
2. Przy dokonywaniu oceny, o której mowa w ust. 1 pkt 3, KNF uwzględnia
również podjęte zobowiązania podmiotu składającego zawiadomienie, o których
mowa w art. 72b ust. 1 pkt 9.
3. W przypadku nabycia lub objęcia akcji lub udziałów:
1) z naruszeniem art. 72a ust. 1 albo
2) mimo zgłoszenia przez KNF sprzeciwu, o którym mowa w ust. 1, albo
3) przed upływem terminu uprawniającego KNF do zgłoszenia sprzeciwu, o którym
mowa w ust. 1, albo
4) po wyznaczonym przez KNF terminie, o którym mowa w art. 25h ust. 5 ustawy
– Prawo bankowe, na nabycie akcji lub udziałów w zakresie określonym w art. 72a ust. 1
– nie może być wykonywane prawo głosu z tych akcji lub udziałów.
4. Jeżeli skutkiem nabycia lub objęcia akcji w przypadkach, o których mowa
w ust. 3, jest wykonywanie uprawnień jednostki dominującej krajowej instytucji
płatniczej, osoby zarządzające krajową instytucją płatniczą powołane przez jednostkę dominującą lub będące członkami zarządu, prokurentami lub osobami pełniącymi
kierownicze funkcje w jednostce dominującej nie mogą uczestniczyć w czynnościach
z zakresu reprezentacji krajowej instytucji płatniczej. W przypadku gdy nie można
ustalić, które osoby zarządzające zostały powołane przez jednostkę dominującą,
powołanie organu odpowiedzialnego za zarządzanie krajową instytucją płatniczą jest
bezskuteczne od dnia uzyskania przez ten podmiot uprawnień jednostki dominującej
krajowej instytucji płatniczej.
5. Uchwały organu stanowiącego krajowej instytucji płatniczej podjęte
z naruszeniem ust. 3 są nieważne, chyba że spełniają wymogi kworum oraz
większości głosów oddanych bez uwzględnienia głosów nieważnych. W przypadkach,
o których mowa w ust. 3, prawo wytoczenia powództwa o stwierdzenie nieważności
uchwały organu stanowiącego krajowej instytucji płatniczej przysługuje również
KNF. Przepisy art. 252 i art. 425 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek
handlowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 505, 1543, 1655, 1798 i 2217 oraz z 2020 r. poz.
288) stosuje się odpowiednio.
6. W przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, KNF może, w drodze decyzji,
nakazać zbycie akcji lub udziałów krajowej instytucji płatniczej w wyznaczonym terminie.
7. Jeżeli akcje lub udziały nie zostaną zbyte w terminie, o którym mowa w ust. 6,
KNF może nałożyć na akcjonariusza lub udziałowca krajowej instytucji płatniczej
karę pieniężną w wysokości do 1 000 000 zł lub cofnąć zezwolenie, o którym mowa
w art. 60 ust. 1. Do nakładania kar przepisy art. 105 ust. 2, 4 i 5 oraz art. 116 stosuje się odpowiednio.
8. W przypadku gdy wymagają tego interesy użytkowników, a wnioskodawca
wykaże, że nie zachodzi przesłanka, o której mowa w ust. 1 pkt 3, KNF może,
w szczególnie uzasadnionych przypadkach, w drodze decyzji wydanej na wniosek
akcjonariusza, udziałowca lub jednostki dominującej krajowej instytucji płatniczej,
uchylić zakazy, o których mowa w ust. 3 lub 4. Do wniosku wnioskodawca dołącza
informacje, o których mowa w art. 72b ust. 1.

Art. 72d. 1. Jeżeli jest to uzasadnione potrzebą ostrożnego i stabilnego
zarządzania krajową instytucją płatniczą, z uwagi na ocenę sytuacji finansowej
podmiotu, który uzyskał bezpośrednio lub pośrednio prawo wykonywania głosu w jej
organie stanowiącym na poziomach określonych w art. 72a ust. 1 albo wskutek
nabycia lub objęcia akcji lub udziałów stał się bezpośrednio lub pośrednio jednostką dominującą krajowej instytucji płatniczej, lub z uwagi na możliwy wpływ tego
podmiotu na tę instytucję, w szczególności w przypadku stwierdzenia, że podmiot ten
nie dochowuje podjętych zobowiązań, o których mowa w art. 72b ust. 1 pkt 9, KNF
może, w drodze decyzji, zakazać wykonywania prawa głosu z akcji lub udziałów
krajowej instytucji płatniczej posiadanych przez ten podmiot lub wykonywania
uprawnień jednostki dominującej przysługujących temu podmiotowi. Przy
dokonywaniu oceny przesłanki wydania tego zakazu przepis art. 72c ust. 2 oraz
przepis art. 25h ust. 2 ustawy – Prawo bankowe stosuje się odpowiednio.
2. Uchwała organu stanowiącego krajowej instytucji płatniczej jest nieważna,
jeżeli przy jej podejmowaniu wykonano prawo głosu z akcji lub udziałów, w stosunku
do których KNF wydała decyzję, o której mowa w ust. 1, chyba że uchwała spełnia
wymogi kworum oraz większości głosów oddanych bez uwzględnienia głosów
nieważnych. Prawo wytoczenia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały
przysługuje również KNF. Przepisy art. 252 i art. 425 ustawy z dnia 15 września
2000 r. – Kodeks spółek handlowych stosuje się odpowiednio.
3. Jeżeli KNF na podstawie ust. 1 wydała decyzję o zakazie wykonywania
uprawnień jednostki dominującej krajowej instytucji płatniczej, przepis art. 72c
ust. 4 stosuje się odpowiednio.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, KNF może, w drodze decyzji, nakazać
zbycie akcji lub udziałów krajowej instytucji płatniczej w wyznaczonym terminie.
5. Jeżeli akcje lub udziały nie zostaną zbyte w terminie, o którym mowa w ust. 4,
KNF może nałożyć na akcjonariusza lub udziałowca krajowej instytucji płatniczej
karę pieniężną w wysokości do 1 000 000 zł lub cofnąć zezwolenie, o którym mowa
w art. 60 ust. 1. Do nakładania kar przepisy art. 105 ust. 2, 4 i 5 oraz art. 116 stosuje
się odpowiednio.
6. Jeżeli podmiot, o którym mowa w art. 72a ust. 1, nabył lub objął akcje lub
prawa z akcji, o których mowa w art. 72a ust. 1, i nie dochowuje podjętego
zobowiązania, o którym mowa w art. 72b ust. 1 pkt 9, KNF może, w drodze decyzji,
nałożyć na ten podmiot karę pieniężną do wysokości odpowiadającej wartości tych
akcji lub praw z akcji. Wartość akcji lub praw z akcji ustalana jest na dzień ich nabycia
albo objęcia według wartości godziwej, o której mowa w ustawie o rachunkowości.
7. Decyzja, o której mowa w ust. 6, jest natychmiast wykonalna.
8. KNF może określić w decyzji, o której mowa w ust. 6, że kara pieniężna jest
płatna w miesięcznych ratach.
9. Jeżeli podmiot, o którym mowa w art. 72a ust. 1, wypełni zobowiązanie,
o którym mowa w art. 72b ust. 1 pkt 9, przed upływem terminu wskazanego
w decyzji, o której mowa w ust. 6, KNF wydaje decyzję o umorzeniu kary pieniężnej,
o której mowa w ust. 6:
1) w całości albo
2) w części odpowiadającej niezapłaconym przyszłym ratom – w przypadku
określonym w ust. 8.
10. Na wniosek akcjonariusza, udziałowca lub jednostki dominującej krajowej
instytucji płatniczej KNF uchyla decyzję wydaną na podstawie ust. 1, jeżeli ustały
okoliczności uzasadniające wydanie tej decyzji.
11. W przypadku gdy dwa lub więcej podmiotów działa w porozumieniu,
którego przedmiotem jest wykonywanie prawa głosu z akcji lub udziałów na
poziomach określonych w art. 72a ust. 1 lub wykonywanie uprawnień jednostki
dominującej, przepisy ust. 1–10 stosuje się odpowiednio.

Art. 72e. W przypadku zaległej kary pieniężnej, o której mowa w art. 72d ust. 5
lub 6, KNF może nakazać krajowej instytucji płatniczej, której akcjonariuszem jest
podmiot, na który została nałożona kara, przekazanie na poczet zaległej kary wraz
z odsetkami wszelkich płatności dokonywanych przez krajową instytucję płatniczą na
rzecz tego akcjonariusza, w kwocie odpowiadającej tej karze wraz z odsetkami.

art. 73. więcej Art. 73. Informacje o instytucji płatniczej oraz o świadczonych przez nią
usługach płatniczych, w tym informacje reklamowe, publikowane przez instytucję
płatniczą, na zlecenie instytucji płatniczej lub na rzecz instytucji płatniczej, powinny
być przedstawiane w sposób rzetelny i zrozumiały.

Art. 73a. 1. Krajowa instytucja płatnicza posiadająca kapitał założycielski
w wysokości nie niższej niż równowartość w walucie polskiej kwoty 125 000 euro jest
uprawniona do wydawania pieniądza elektronicznego. Krajowa instytucja płatnicza
wydająca pieniądz elektroniczny może również świadczyć usługi ściśle powiązane
z jego wydawaniem.
2. Krajowa instytucja płatnicza może wydawać pieniądz elektroniczny wyłącznie
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Krajowa instytucja płatnicza przekazuje KNF, w formie pisemnej,
zawiadomienie o zamiarze prowadzenia działalności w zakresie wydawania pieniądza
elektronicznego, wraz z:
1) wnioskiem o wpis do rejestru informacji o wydawaniu pieniądza
elektronicznego;
2) uzupełnieniem programu działalności i planu finansowego, o którym mowa
w art. 61 ust. 1 pkt 4, o informację o planowanej średniej wartości pieniądza
elektronicznego pozostającego w obiegu w okresie pozostającym do końca
okresu objętego programem; informację taką przedstawia się także
w programach działalności i planach finansowych na kolejne okresy.
4. Średnia wartość pieniądza elektronicznego pozostającego w obiegu
wydawanego przez krajową instytucję płatniczą obliczona na dany miesiąc
kalendarzowy nie może przekraczać równowartości w walucie polskiej kwoty
5 000 000 euro ustalonej przy zastosowaniu kursu średniego ogłoszonego przez NBP
obowiązującego w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego ten miesiąc. W przypadku
krajowych instytucji płatniczych rozpoczynających działalność w zakresie wydawania
pieniądza elektronicznego w okresie pierwszych 6 miesięcy jej prowadzenia wartość
tę oblicza się na podstawie średniej wartości pieniądza elektronicznego pozostającego
w obiegu określonej w programie działalności i planie finansowym zgodnie z ust. 3
oraz wynikającej z wydania pieniądza elektronicznego.
5. W przypadku gdy krajowa instytucja płatnicza prowadzi działalność
w zakresie usług płatniczych niezwiązanych z wydawaniem pieniądza
elektronicznego albo działalność, o której mowa w art. 74 ust. 1 i 3, a wartość
pieniądza elektronicznego pozostającego w obiegu nie jest znana z wyprzedzeniem,
KNF wyraża zgodę na jej obliczenie na podstawie reprezentatywnej części
zobowiązań finansowych, jeżeli uzna, że taką reprezentatywną część zobowiązań
finansowych można oszacować na podstawie dotychczasowych danych.

Art. 73b. 1. Krajowa instytucja płatnicza, która wydaje pieniądz elektroniczny,
jest obowiązana przekazywać KNF informację o:
1) średniej wartości pieniądza elektronicznego pozostającego w obiegu –
w terminie do 15 dnia każdego miesiąca, na który jest ustalana;
2) całkowitej wartości pieniądza elektronicznego pozostającego w obiegu,
wydanego przez tę instytucję, według stanu na dzień 31 grudnia każdego roku
kalendarzowego – w terminie do dnia 31 stycznia roku następnego.
2. W przypadku naruszenia obowiązku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli
pozostająca w obiegu kwota pieniądza elektronicznego przekracza kwotę określoną
w art. 73a ust. 4, KNF może nałożyć na krajową instytucję płatniczą karę pieniężną w wysokości nieprzekraczającej 500 zł za każdy dzień opóźnienia, nie większej
jednak niż 100 000 zł; przepisy art. 105 ust. 2, 4 i 5 oraz art. 116 stosuje się odpowiednio.

Art. 73c. 1. W przypadku przekroczenia kwoty, o której mowa w art. 73a ust. 4,
krajowa instytucja płatnicza traci uprawnienie do wydawania pieniądza
elektronicznego z upływem 30 dni od ostatniego dnia okresu, w którym nastąpiło
przekroczenie, chyba że w tym terminie dostosowała rozmiar prowadzonej
działalności w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego do wymogu, o którym
mowa w art. 73a ust. 4.
2. Jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 1, krajowa instytucja płatnicza
wystąpi o zezwolenie na prowadzenie działalności w charakterze krajowej instytucji
pieniądza elektronicznego, o którym mowa w art. 132a ust. 1, przepisu ust. 1 nie
stosuje się do czasu rozpoznania wniosku. Krajowa instytucja płatnicza jest jednak
obowiązana do dostosowania rozmiarów prowadzonej działalności w zakresie
wydawania pieniądza elektronicznego do wymogu, o którym mowa w art. 73a ust. 4,
w terminie 3 miesięcy od końca okresu, w którym nastąpiło przekroczenie.
W przypadku odmowy wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 132a ust. 1, lub
umorzenia postępowania, termin utraty uprawnienia do wydawania pieniądza
elektronicznego, o którym mowa w ust. 1, biegnie od dnia, w którym decyzja
o odmowie wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 132a ust. 1, bądź o umorzeniu
postępowania stała się ostateczna.
3. Utrata przez krajową instytucję płatniczą uprawnienia do wydawania
pieniądza elektronicznego nie wpływa na wykonywanie jej zobowiązań i obowiązków
związanych z uprzednio wydanym pieniądzem elektronicznym.

Art. 73d. Krajowa instytucja płatnicza jest obowiązana do ochrony środków
pieniężnych otrzymanych w zamian za wydany pieniądz elektroniczny na zasadach
określonych w art. 132n. Przepisy wydane na podstawie art. 132o oraz przepisy
art. 132p stosuje się odpowiednio.

Art. 73e. KNF informuje Komisję Europejską o liczbie krajowych instytucji
płatniczych wydających pieniądz elektroniczny oraz o całkowitej wartości pieniądza
elektronicznego pozostającego w obiegu, wydanego przez te instytucje, według stanu
na dzień 31 grudnia każdego roku kalendarzowego.

art. 74. więcej Art. 74. 1. Krajowa instytucja płatnicza może również:
1) świadczyć ściśle powiązane ze świadczeniem usług płatniczych usługi
dodatkowe, takie jak:
a) usługi wymiany walut,
b) usługi bezpiecznego przechowywania środków pieniężnych przekazanych
w celu wykonania transakcji płatniczej,
c) usługi przechowywania i przetwarzania danych;
2) prowadzić systemy płatności;
3) prowadzić inną działalność gospodarczą.
2. Świadczenie przez krajową instytucję płatniczą usługi przeliczenia waluty
w ramach wykonania transakcji płatniczej lub wydania pieniądza elektronicznego nie
stanowi działalności kantorowej w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia
27 lipca 2002 r. – Prawo dewizowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 160 oraz z 2020 r. poz. 284).
3. W związku z wykonywaniem usług płatniczych krajowa instytucja płatnicza
może udzielać pożyczki służącej wykonaniu transakcji płatniczej (kredyt płatniczy)
wyłącznie w celu świadczenia usług płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1
pkt 3–5, oraz pod warunkiem że pożyczka ta nie jest udzielana:
1) na okres dłuższy niż 12 miesięcy;
2) ze środków pieniężnych otrzymanych lub przechowywanych w celu wykonania
transakcji płatniczej.

art. 75. więcej Art. 75. Krajowa instytucja płatnicza jest obowiązana przechowywać
dokumenty związane ze świadczeniem usług płatniczych oraz z prowadzoną
działalnością w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego przez okres co
najmniej 5 lat od dnia ich wytworzenia lub otrzymania.

art. 76. więcej Art. 76. 1. Krajowa instytucja płatnicza, z wyłączeniem krajowej instytucji
płatniczej świadczącej wyłącznie usługi inicjowania transakcji płatniczej, jest
obowiązana posiadać w każdym czasie fundusze własne dostosowane do rozmiaru
prowadzonej działalności i rodzaju usług płatniczych, jakie może świadczyć na
podstawie posiadanego zezwolenia.
2. Fundusze własne krajowej instytucji płatniczej obejmują:
1) kapitał założycielski instytucji płatniczej;
2) kapitał z aktualizacji wyceny rzeczowych aktywów trwałych;
3) niepodzielony zysk z lat ubiegłych;
4) zysk w trakcie zatwierdzania oraz zysk netto bieżącego okresu
sprawozdawczego, obliczone zgodnie z obowiązującymi zasadami
rachunkowości, pomniejszone o wszelkie przewidywane obciążenia
i dywidendy, w kwotach nie większych niż kwoty zysku zweryfikowane przez
biegłych rewidentów;
5) kapitał zapasowy;
6) pozostałe kapitały rezerwowe.
2a. Jeżeli transakcja płatnicza jest inicjowana za pośrednictwem dostawcy
świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej w celu dokonania zapłaty
odbiorcy, któremu ten dostawca świadczy usługę prowadzenia rachunku płatniczego
lub usługę, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 5, a ten sposób zapłaty jest oferowany
płatnikowi przez odbiorcę we współpracy z tym dostawcą świadczącym usługę
inicjowania transakcji płatniczej, zainicjowana transakcja płatnicza wlicza się do
transakcji płatniczych będących podstawą naliczania wymaganych funduszy własnych
tego dostawcy świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej.
3. Fundusze własne pomniejsza się o:
1) akcje lub udziały własne posiadane przez instytucję płatniczą, wycenione według
wartości bilansowej, pomniejszone o odpisy spowodowane trwałą utratą ich wartości;
2) wszelkie zobowiązania z tytułu akcji uprzywilejowanych;
3) wartości niematerialne i prawne wycenione według wartości bilansowej;
4) stratę z lat ubiegłych;
5) stratę w trakcie zatwierdzania;
6) stratę netto bieżącego okresu.
3a. (uchylony)
4. Wysokość funduszy własnych krajowej instytucji płatniczej nie może być niższa od wyższej z wartości:
1) minimalnej wartości kapitału założycielskiego wymaganego zgodnie z art. 64 ust. 1 pkt 1, albo
2) kwoty obliczonej zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 6.
5. W przypadku gdy instytucja płatnicza udziela kredytów płatniczych, o których
mowa w art. 74 ust. 3, wymóg, o którym mowa w ust. 4, zwiększa się o 5% średniej stanów należności na koniec każdego miesiąca z tytułu kredytów płatniczych
udzielonych w ciągu ostatniego roku obrotowego.
6. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu opinii
KNF, określi, w drodze rozporządzenia, metodę obliczania kwoty, o której mowa
w ust. 4 pkt 2, uwzględniając łączną wartość transakcji płatniczych wykonanych
w ciągu ostatniego roku obrotowego przez krajową instytucję płatniczą i rodzaj usług
płatniczych, jakie krajowa instytucja płatnicza może świadczyć na podstawie
posiadanego zezwolenia.
7. KNF może, w drodze decyzji, na podstawie analizy ryzyka strat oraz oceny
procesów zarządzania ryzykiem i mechanizmów kontroli wewnętrznej krajowej
instytucji płatniczej:
1) zażądać od krajowej instytucji płatniczej zwiększenia wysokości funduszy
własnych, jednak do wysokości nie większej niż 120% kwoty, o której mowa w ust. 4 pkt 2;
2) zezwolić krajowej instytucji płatniczej na zmniejszenie wysokości funduszy
własnych, jednak do wysokości nie mniejszej niż 80% kwoty, o której mowa w ust. 4 pkt 2.

art. 77. więcej Art. 77. 1. Przy obliczaniu funduszy własnych krajowej instytucji płatniczej, która:
1) należy do tej samej grupy co inna krajowa instytucja płatnicza, bank krajowy,
oddział banku zagranicznego, oddział instytucji kredytowej, krajowa instytucja
pieniądza elektronicznego, oddział zagranicznej instytucji pieniądza
elektronicznego, firma inwestycyjna, podmiot zarządzający aktywami lub zakład
ubezpieczeń,
2) prowadzi działalność w charakterze hybrydowej instytucji płatniczej
– nie mogą być w jakikolwiek sposób uwzględniane fundusze, które zostały
uwzględnione w funduszach własnych innego podmiotu grupy lub hybrydowej
instytucji płatniczej obliczanych w związku z wymogami kapitałowymi wynikającymi
z odrębnych przepisów.
2. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu opinii
KNF, może, w drodze rozporządzenia, określić sposób przeciwdziałania
wielokrotnemu zaliczaniu tych samych elementów do funduszy własnych, w przypadkach, o których mowa w ust. 1, kierując się koniecznością zapewnienia realnego
poziomu określonych przez ustawę wymogów kapitałowych.

art. 78. więcej Art. 78. 1. W przypadku gdy krajowa instytucja płatnicza przyjmuje od
użytkowników środki pieniężne na poczet wykonania transakcji płatniczych
bezpośrednio lub za pośrednictwem innego dostawcy, jest zobowiązana do ich
ochrony z zastosowaniem następujących zasad:
1) środki pieniężne przyjęte w celu wykonania transakcji płatniczych, w wysokości
podlegającej przekazaniu odbiorcy albo innemu dostawcy w celu przekazania
odbiorcy, nie są w żadnym momencie podczas przechowywania łączone ze
środkami pieniężnymi posiadanymi przez krajową instytucję płatniczą z innego tytułu;
2) środki pieniężne przyjęte w celu wykonania transakcji płatniczych, które nie
zostały przekazane odbiorcy lub innemu dostawcy do końca dnia roboczego
następującego po dniu otrzymania tych środków, są co najmniej w wysokości
podlegającej przekazaniu odbiorcy albo innemu dostawcy w celu przekazania odbiorcy:
a) składane na wyodrębnionym do tego celu rachunku bankowym w banku
krajowym, instytucji kredytowej lub oddziale banku zagranicznego lub
b) inwestowane w bezpieczne, płynne aktywa o niskim ryzyku, deponowane
na wyodrębnionym do tego celu rachunku.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli środki pieniężne przyjęte w celu
wykonania transakcji płatniczych są objęte umową gwarancji bankowej albo
ubezpieczeniowej albo umową ubezpieczenia zawartą z zakładem ubezpieczeń,
bankiem krajowym, oddziałem banku zagranicznego, instytucją kredytową, które nie
należą do tej samej grupy co krajowa instytucja płatnicza, na kwotę równą kwocie,
która w przypadku zastosowania zasad określonych w ust. 1 podlegałaby wydzieleniu
z innych środków pieniężnych posiadanych przez krajową instytucję płatniczą oraz
złożeniu na wyodrębnionym rachunku bankowym lub zainwestowaniu.
3. Umowa gwarancji bankowej albo ubezpieczeniowej albo umowa
ubezpieczenia obejmuje zwrot przez gwaranta lub zakład ubezpieczeń wpłat
wniesionych przez użytkowników w przypadku niewykonania lub nienależytego
wykonania transakcji płatniczej wynikającej z umowy o świadczenie usług
płatniczych przez krajową instytucję płatniczą, do wysokości dokonanej wpłaty.
4. Umowa gwarancji bankowej albo ubezpieczeniowej powinna obejmować
upoważnienie dla KNF do wydawania dyspozycji wypłaty przez gwaranta lub zakład
ubezpieczeń środków pieniężnych z gwarancji.
5. Krajowa instytucja płatnicza stosująca wymogi określone w ust. 2 jest
obowiązana składać KNF dokumenty potwierdzające zawarcie kolejnej umowy
gwarancji albo ubezpieczenia, obejmującej cały okres prowadzenia działalności, przed
upływem terminu obowiązywania umowy poprzedniej.
6. W przypadku krajowych instytucji płatniczych rozpoczynających działalność
kwotę, o której mowa w ust. 2, określa się na podstawie programu działalności i planu
finansowego, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4.
7. W przypadku gdy wartość środków pieniężnych przeznaczonych na
wykonywanie przyszłych transakcji płatniczych jest zmienna lub nieznana
z wyprzedzeniem, KNF wyraża zgodę na stosowanie wymogów określonych
w ust. 2 na podstawie kwoty reprezentatywnej, jeżeli uzna, że taką reprezentatywną
kwotę można oszacować na podstawie dotychczasowych danych.
8. KNF jest uprawniony do występowania na rzecz użytkowników w sprawach
wypłaty środków z tytułu umowy gwarancji bankowej albo umowy gwarancji
ubezpieczeniowej na zasadach określonych w treści tych umów.
9. Jeżeli transakcja płatnicza jest inicjowana za pośrednictwem dostawcy
świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej w celu dokonania zapłaty temu
dostawcy świadczącemu usługę inicjowania transakcji płatniczej, środki otrzymane
przez dostawcę świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej nie podlegają ochronie.
10. Do transakcji, o której mowa w art. 76 ust. 2a, przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio.

art. 79. więcej Art. 79. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, kategorie aktywów, o których mowa w art. 78 ust. 1 pkt 2 lit. b, oraz
maksymalną część środków pieniężnych, jaka może być inwestowana w poszczególne
kategorie aktywów, mając na względzie należyte zabezpieczenie środków pieniężnych
użytkowników, w tym ograniczenie ryzyka inwestycyjnego.

art. 80. więcej Art. 80. 1. W razie wszczęcia postępowania egzekucyjnego przeciwko krajowej
instytucji płatniczej środki pieniężne znajdujące się na rachunkach płatniczych oraz
rachunkach, o których mowa w art. 78 ust. 1, są wolne od zajęcia na podstawie
sądowego lub administracyjnego tytułu wykonawczego.
2. W razie ogłoszenia upadłości krajowej instytucji płatniczej środki pieniężne
znajdujące się na rachunkach płatniczych oraz rachunkach, o których mowa w art. 78
ust. 1, podlegają wyłączeniu z masy upadłości.
3. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie obejmuje roszczeń użytkowników
wobec krajowych instytucji płatniczych z tytułu niewykonania lub nienależytego
wykonania zleceń płatniczych przez krajową instytucję płatniczą lub podmioty, za
które instytucja ponosi odpowiedzialność wobec użytkownika, w granicach
odpowiedzialności krajowej instytucji płatniczej określonej w art. 144–146.

art. 81. więcej Art. 81. Krajowa instytucja płatnicza przekazuje KNF sporządzone zgodnie
z ustawą o rachunkowości roczne sprawozdanie finansowe, a także roczne
skonsolidowane sprawozdanie finansowe, jeżeli istnieje obowiązek jego sporządzenia.
Sprawozdania przekazuje się wraz ze sprawozdaniem z badania oraz odpisem uchwały
albo postanowienia organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu sprawozdania
finansowego, w terminie nie dłuższym niż 15 dni od dnia zatwierdzenia odpowiednio
rocznego sprawozdania finansowego przez organ zatwierdzający jednostki i rocznego
skonsolidowanego sprawozdania finansowego przez organ zatwierdzający jednostki
dominującej.

art. 82. więcej Art. 82. Firma audytorska jest obowiązana do niezwłocznego informowania
KNF o stwierdzonych w trakcie przeprowadzania badania sprawozdania finansowego
okolicznościach i zdarzeniach, które mogą stanowić podstawę do wydania opinii
z zastrzeżeniami, opinii negatywnej albo odmowy wyrażenia opinii, albo wskazywać
na naruszenie przepisów określających warunki wydania zezwolenia krajowym
instytucjom płatniczym lub regulujących prowadzenie działalności krajowych
instytucji płatniczych albo na zagrożenie kontynuowania działalności przez tę
instytucję.

art. 83. więcej Art. 83. 1. Krajowa instytucja płatnicza przekazuje KNF kwartalne i dodatkowe
roczne sprawozdania finansowe i statystyczne obejmujące:
1) wartość posiadanych środków finansowych;
2) informację o udzielonych w danym kwartale lub roku kredytach, o których
mowa w art. 74 ust. 3, w tym ich liczbie, wartości oraz okresie, na jaki zostały udzielone;
3) informację o wykonanych transakcjach płatniczych, w tym ich wartości, liczbie
oraz strukturze walutowej;
4) zestawienie funduszy własnych wraz ze wskazaniem poszczególnych elementów
składowych i określeniem ich kwoty;
5) informację o rodzaju i zakresie działalności, o której mowa w art. 74 ust. 1.
2. KNF, w drodze decyzji, na wniosek krajowej instytucji płatniczej,
w uzasadnionych przypadkach może zwolnić ją z obowiązków określonych w ust. 1
lub ograniczyć ich zakres.
3. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu opinii
KNF, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres, formę i sposób
sporządzania sprawozdań, o których mowa w ust. 1, oraz terminy ich przekazywania
KNF, uwzględniając konieczność zapewnienia KNF dostępu do informacji mających
wpływ na ocenę sytuacji finansowej krajowej instytucji płatniczej, w tym informacji
o rodzaju i zakresie wykonywania innej działalności prowadzonej przez instytucję
płatniczą, o której mowa w art. 74 ust. 1.

art. 84. więcej Art. 84. 1. Krajowa instytucja płatnicza może świadczyć usługi płatnicze za
pośrednictwem agentów.
1a. Krajowa instytucja płatnicza może dokonywać wykupu pieniądza
elektronicznego za pośrednictwem agentów lub innych przedsiębiorców.
2. Umowa między agentem a krajową instytucją płatniczą jest zawierana
w formie pisemnej pod rygorem nieważności.
3. Agent może rozpocząć świadczenie usług płatniczych po wpisaniu do rejestru.

art. 85. więcej Art. 85. 1. Krajowa instytucja płatnicza przekazuje KNF, w formie pisemnej,
zawiadomienie o zamiarze świadczenia usług płatniczych za pośrednictwem agenta,
wraz z wnioskiem o dokonanie wpisu agenta do rejestru.
2. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:
1) imię i nazwisko albo nazwę (firmę) agenta;
2) siedzibę i adres albo miejsce zamieszkania i adres oraz adres głównego miejsca
wykonywania działalności agenta;
3) opis mechanizmów kontroli wewnętrznej związanych z zapobieganiem praniu
pieniędzy i finansowaniu terroryzmu zgodnie z ustawą o przeciwdziałaniu
praniu pieniędzy;
4) imiona i nazwiska oraz funkcje osób zarządzających agentem, a także –
w przypadku agentów innych niż dostawcy podlegający nadzorowi
w rozumieniu ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym lub ich jednostki
zależne – dokumenty potwierdzające, że osoby te posiadają właściwe
kompetencje oraz że nie zostały prawomocnie skazane za przestępstwo
przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, przestępstwo przeciwko obrotowi
gospodarczemu, przestępstwo przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami
wartościowymi, przestępstwo, o którym mowa w art. 165a Kodeksu karnego,
przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej
lub przestępstwo skarbowe;
5) wykaz usług płatniczych instytucji płatniczej, do świadczenia których agent jest
upoważniony, oraz
6) numer identyfikacji podatkowej (NIP) agenta, jeżeli taki posiada.
3. Opis, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, podlega niezwłocznej aktualizacji
w przypadku istotnej okoliczności objętej pierwotnym powiadomieniem.
4. W terminie 2 miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia wraz z wnioskiem,
o których mowa w ust. 1, KNF wpisuje albo odmawia wpisu agenta do rejestru,
o czym niezwłocznie powiadamia krajową instytucję płatniczą.
5. Dokumentem potwierdzającym posiadanie właściwych kompetencji przez
osobę zarządzającą agentem może być w szczególności oświadczenie krajowej
instytucji płatniczej lub osoby zarządzającej agentem potwierdzające posiadanie
właściwych kompetencji przez tę osobę.

art. 86. więcej Art. 86. 1. Krajowa instytucja płatnicza może, na podstawie umowy zawartej
w formie pisemnej z innym przedsiębiorcą, powierzyć temu przedsiębiorcy
wykonywanie określonych czynności operacyjnych związanych ze świadczeniem
usług płatniczych lub z działalnością w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego.
2. Krajowa instytucja płatnicza prowadzi ewidencję umów, o których mowa
w ust. 1, zawierającą dane identyfikacyjne przedsiębiorcy, zakres powierzonych
czynności i miejsce ich wykonywania oraz okres obowiązywania umowy.
3. W przypadku gdy umowa, o której mowa w ust. 1, przewiduje powierzenie
wykonywania istotnych czynności operacyjnych, krajowa instytucja płatnicza
zawiadamia KNF o zamiarze zawarcia takiej umowy oraz o każdej jej zmianie,
rozwiązaniu lub o jej wygaśnięciu, co najmniej na 14 dni przed jej zawarciem, zmianą,
rozwiązaniem lub wygaśnięciem.
4. Czynność operacyjną uznaje się za istotną, jeżeli jej niewykonanie lub
niewłaściwe wykonanie mogłoby w poważnym stopniu zagrozić ciągłości spełniania
przez krajową instytucję płatniczą wymogów, od których było uzależnione wydanie
zezwolenia, lub wykonywania innych obowiązków nałożonych na instytucję płatniczą
przez ustawę, lub zagrażałoby jej wynikom finansowym, rzetelności lub ciągłości
świadczonych przez nią usług płatniczych lub wykonywania działalności w zakresie
wydawania pieniądza elektronicznego.
5. Krajowa instytucja płatnicza może powierzyć innemu przedsiębiorcy
wykonywanie istotnych czynności operacyjnych, jeżeli powierzenie wykonywania
czynności nie wpłynie niekorzystnie na prowadzenie przez krajową instytucję
płatniczą działalności zgodnie z przepisami prawa i wydanym jej zezwoleniem oraz
na ostrożne i stabilne zarządzanie krajową instytucją płatniczą oraz:
1) przedsiębiorca posiada uprawnienia do wykonywania czynności w zakresie
przedmiotu umowy, jeżeli z przepisów prawa wynika obowiązek posiadania
takich uprawnień, albo zajmuje się wykonywaniem tych czynności w sposób zawodowy;
2) przedsiębiorca posiada niezbędną wiedzę i doświadczenie oraz zapewnia
warunki techniczne i organizacyjne niezbędne do prawidłowego wykonywania
umowy, o której mowa w ust. 1;
3) sytuacja finansowa przedsiębiorcy pozwala na prawidłowe wykonywanie
umowy, o której mowa w ust. 1;
4) przedsiębiorca umożliwi skuteczne nadzorowanie przez krajową instytucję
płatniczą wykonywania powierzonych mu czynności oraz zarządzanie ryzykiem
związanym z powierzeniem czynności, a krajowa instytucja płatnicza posiada
wiedzę umożliwiającą skuteczne nadzorowanie wykonywania powierzonych
czynności i zarządzanie ryzykiem;
5) krajowa instytucja płatnicza będzie posiadać dostęp do informacji i dokumentów
związanych z wykonywaniem czynności powierzonych przedsiębiorcy, w szczególności w przypadku gdy udostępnienie tych danych następuje w wyniku żądania KNF;
6) krajowa instytucja płatnicza i przedsiębiorca będą posiadać plany działania
zapewniające ciągłe, bezpieczne i niezakłócone prowadzenie działalności
w zakresie objętym umową, również w przypadku rozwiązania umowy, a także
plany działania przewidujące sposoby odzyskiwania danych chroniące przed ich
utratą spowodowaną zdarzeniami losowymi.
6. Powierzenie wykonywania czynności operacyjnych nie może:
1) prowadzić do zaprzestania faktycznego świadczenia usług płatniczych lub
wykonywania działalności w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego
przez krajową instytucję płatniczą;
2) obejmować przekazania prawa do reprezentowania instytucji płatniczej lub
zarządzania instytucją płatniczą w rozumieniu art. 201 § 1 i art. 368 § 1 ustawy
z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych oraz art. 48 § 1 ustawy
z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2020 r. poz. 275).

art. 87. więcej Art. 87. 1. KNF może żądać od krajowej instytucji płatniczej powierzającej
wykonywanie czynności operacyjnych innym przedsiębiorcom w szczególności:
1) przedstawienia kopii zawartej umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1;
2) złożenia wyjaśnień dotyczących wykonania umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1;
3) przedstawienia dokumentów określających status przedsiębiorcy, z którym
krajowa instytucja płatnicza zawarła umowę, a w przypadku powierzenia
wykonywania istotnych czynności operacyjnych – także dokumentów
niezbędnych do oceny spełniania przez przedsiębiorcę wymogów określonych w art. 86 ust. 5.
2. KNF, w drodze decyzji, nakazuje krajowej instytucji płatniczej
doprowadzenie w wyznaczonym terminie do zmiany lub rozwiązania umowy, o której
mowa w art. 86 ust. 1, jeżeli:
1) wykonanie umowy zagraża ostrożnemu i stabilnemu zarządzaniu instytucją płatniczą;
2) przedsiębiorca będący stroną umowy utracił wymagane uprawnienia niezbędne
do wykonywania tej umowy.
3. Od decyzji KNF, o której mowa w ust. 2, krajowa instytucja płatnicza może
wnieść skargę do sądu administracyjnego w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji; przepisu art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania decyzji.
4. KNF może zastosować środki określone w art. 105 ust. 1, w przypadku gdy
w wyznaczonym terminie krajowa instytucja płatnicza nie doprowadzi do zmiany lub
rozwiązania umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1.

Art. 87a. Krajowa instytucja płatnicza niezwłocznie powiadamia KNF
o zmianach dotyczących korzystania z usług innych przedsiębiorców, którym
powierzono wykonywanie czynności operacyjnych, oraz agentów.

art. 88. więcej Art. 88. 1. Krajowa instytucja płatnicza w zakresie świadczenia usług
płatniczych i wykonywania działalności w zakresie wydawania pieniądza
elektronicznego ponosi odpowiedzialność wobec użytkowników lub posiadaczy
pieniądza elektronicznego za działania jej agentów i innych przedsiębiorców, za
pośrednictwem których świadczy usługi płatnicze lub dokonuje wykupu pieniądza
elektronicznego, oraz podmiotów wykonujących czynności operacyjne na podstawie
umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1, jak za swoje własne działania.
2. Odpowiedzialności, o której mowa w ust. 1, nie można wyłączyć ani
ograniczyć, z zastrzeżeniem art. 149.
3. Odpowiedzialności agenta i innego przedsiębiorcy, za pośrednictwem którego
krajowa instytucja płatnicza świadczy usługi płatnicze lub dokonuje wykupu pieniądza
elektronicznego, oraz podmiotu wykonującego czynności operacyjne na podstawie
umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1, wobec krajowej instytucji płatniczej za szkody
wyrządzone użytkownikom lub posiadaczom pieniądza elektronicznego wskutek
niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, o której mowa w art. 84 ust. 2,
umowy, na podstawie której inny przedsiębiorca dokonuje wykupu pieniądza
elektronicznego, albo umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1, nie można wyłączyć ani ograniczyć.

art. 89. więcej Art. 89. Krajowe instytucje płatnicze zapewniają, aby oddziały, przez które
prowadzą działalność, a także agenci oraz inni przedsiębiorcy, za pośrednictwem
których świadczą usługi płatnicze lub dokonują wykupu pieniądza elektronicznego,
informowali w sposób rzetelny użytkowników lub posiadaczy pieniądza
elektronicznego o tym fakcie.

art. 90. więcej Art. 90. Agent jest obowiązany w umowie zawieranej z użytkownikiem
jednoznacznie wskazać instytucję płatniczą, w imieniu i na rzecz której działa,
z podaniem numeru wpisu do rejestru.

art. 91. więcej Art. 91. 1. Krajowa instytucja płatnicza może wykonywać na terytorium innego
państwa członkowskiego przez oddział, w ramach działalności transgranicznej lub za
pośrednictwem agenta, usługi płatnicze wynikające z zezwolenia, o którym mowa
w art. 60 ust. 1.
2. Dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku
może świadczyć usługę dostępu do informacji o rachunku na terytorium państwa
członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska przez oddział, w ramach
działalności transgranicznej lub za pośrednictwem agenta.

art. 92. więcej Art. 92. 1. Krajowa instytucja płatnicza oraz dostawca świadczący wyłącznie
usługę dostępu do informacji o rachunku zawiadamiają KNF, w formie pisemnej,
o zamiarze świadczenia usług płatniczych na terytorium państwa członkowskiego
innego niż Rzeczpospolita Polska przez oddział, w ramach działalności
transgranicznej lub za pośrednictwem agenta.
1a. Krajowa instytucja płatnicza oraz dostawca świadczący wyłącznie usługę
dostępu do informacji o rachunku, zamierzający świadczyć usługi płatnicze na
terytorium państwa członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska przez oddział,
w ramach działalności transgranicznej lub za pośrednictwem agenta, wraz z
zawiadomieniem, o którym mowa w ust. 1, składają wniosek o dokonanie wpisu
oddziału, informacji o świadczeniu usług w ramach działalności transgranicznej lub
agenta do rejestru.
2. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) nazwę państwa członkowskiego, na którego terytorium krajowa instytucja
płatnicza albo dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji
o rachunku zamierza świadczyć usługi płatnicze przez oddział, w ramach
działalności transgranicznej lub za pośrednictwem agenta;
2) nazwę (firmę), siedzibę i adres krajowej instytucji płatniczej albo dostawcy
świadczącego wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku;
3) nazwę (firmę) i adres oddziału lub imię i nazwisko albo nazwę (firmę) agenta,
numer identyfikacji podatkowej (NIP) agenta, jeżeli taki posiada, oraz siedzibę
i adres albo miejsce zamieszkania i adres oraz adres głównego miejsca
wykonywania działalności;
4) opis struktury organizacyjnej oddziału, program działalności i plan finansowy na
okres co najmniej trzyletni, a także opis mechanizmów kontroli wewnętrznej,
o której mowa w art. 64 ust. 1 pkt 3, w odniesieniu do oddziału – w przypadku
gdy krajowa instytucja płatnicza albo dostawca świadczący wyłącznie usługę
dostępu do informacji o rachunku zamierza świadczyć usługi płatnicze przez
oddział;
5) opis mechanizmów kontroli wewnętrznej, o której mowa w art. 64 ust. 1 pkt 3,
w zakresie związanym z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowaniu
terroryzmu – w przypadku gdy krajowa instytucja płatnicza albo dostawca
świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku zamierza
świadczyć usługi płatnicze za pośrednictwem agenta;
6) imiona i nazwiska osób zarządzających oddziałem lub agentem, a w przypadku
agentów innych niż dostawcy podlegający nadzorowi w rozumieniu ustawy
o nadzorze nad rynkiem finansowym lub ich jednostki zależne – także
dokumenty potwierdzające, że osoby te posiadają właściwe kompetencje oraz że
nie zostały prawomocnie skazane za przestępstwa wymienione
w art. 85 ust. 2 pkt 4;
7) wykaz usług płatniczych, które krajowa instytucja płatnicza zamierza świadczyć
na terytorium państwa członkowskiego, o którym mowa w pkt 1, odpowiednio
przez oddział, w ramach działalności transgranicznej lub za pośrednictwem agenta;
8) informację o terminie planowanego rozpoczęcia działalności na terytorium
goszczącego państwa członkowskiego – w przypadku krajowej instytucji
płatniczej albo dostawcy świadczącego wyłącznie usługę dostępu do informacji
o rachunku zamierzających świadczyć usługi płatnicze na terytorium państwa
członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska w ramach działalności transgranicznej.
3. KNF wzywa wnioskodawcę do uzupełnienia zawiadomienia, o którym mowa
w ust. 1, w wyznaczonym terminie, jeżeli zawiadomienie nie spełnia wymagań
określonych w ust. 2.
4. W terminie miesiąca od dnia otrzymania zawiadomienia, o którym mowa
w ust. 1, lub jego uzupełnienia, KNF przesyła właściwym organom nadzorczym
goszczącego państwa członkowskiego zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, albo
w drodze decyzji odmawia jego przesłania.
5. KNF odmawia przesłania zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1,
w przypadku gdy:
1) zawiadomienie nie spełnia wymagań, o których mowa w ust. 2, i nie zostało
uzupełnione w terminie;
2) struktura organizacyjna oddziału krajowej instytucji płatniczej albo dostawcy
świadczącego wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku jest
nieadekwatna do zamierzonej działalności;
3) zamierzona działalność oddziału lub wykonywanie usług za pośrednictwem
agenta naruszałoby przepisy prawa;
4) posiada lub uzyskała od właściwych organów nadzorczych państwa
goszczącego, w którym krajowa instytucja płatnicza albo dostawca świadczący
wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku zamierza wykonywać usługi
płatnicze, informacje wskazujące, iż istnieją uzasadnione podstawy do
podejrzeń, że w związku z tą działalnością jest popełniane lub zostało popełnione
przestępstwo, o którym mowa w art. 165a lub art. 299 Kodeksu karnego,
usiłowano popełnić takie przestępstwo lub popełnienie takiego przestępstwa jest
zamierzone, lub rozpoczęcie wykonywania usług przez oddział lub za
pośrednictwem agenta mogłyby zwiększać ryzyko prania pieniędzy lub
finansowania terroryzmu.
6. Dokumentem potwierdzającym posiadanie właściwych kompetencji przez
osobę zarządzającą agentem może być w szczególności oświadczenie krajowej
instytucji płatniczej lub osoby zarządzającej agentem potwierdzające posiadanie
właściwych kompetencji przez tę osobę.

art. 93. więcej Art. 93. 1. W terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia, o którym
mowa w art. 92 ust. 1, po zapoznaniu się z informacjami zawartymi w tym
zawiadomieniu oraz zastrzeżeniami przekazanymi przez właściwe organy nadzorcze goszczącego państwa członkowskiego, w szczególności informacjami, o których mowa w art. 92 ust. 5 pkt 4, KNF:
1) przekazuje swoje stanowisko dotyczące zawiadomienia właściwemu organowi
nadzorczemu goszczącego państwa członkowskiego;
2) dokonuje wpisu do rejestru odpowiednio oddziału, informacji o świadczeniu
usług w ramach działalności transgranicznej lub agenta albo wydaje decyzję
o odmowie dokonania takiego wpisu albo o wykreśleniu z rejestru, jeżeli wpis
ten został uprzednio dokonany.
2. W przypadku gdy KNF nie zgadza się z oceną oraz zastrzeżeniami, o których
mowa w ust. 1, stanowisko, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, zawiera uzasadnienie.
3. Stanowisko lub decyzję, o których mowa w ust. 1, KNF przekazuje krajowej
instytucji płatniczej, która złożyła do KNF zawiadomienie, o którym mowa
w art. 92 ust. 1, albo dostawcy świadczącemu wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku.
4. Krajowa instytucja płatnicza oraz dostawca świadczący wyłącznie usługę
dostępu do informacji o rachunku zawiadamiają KNF o terminie rozpoczęcia
działalności w zakresie świadczenia usług płatniczych na terytorium goszczącego
państwa członkowskiego przez oddział, w ramach działalności transgranicznej lub
za pośrednictwem agenta. KNF niezwłocznie przekazuje taką informację właściwemu
organowi goszczącego państwa członkowskiego.
5. Termin, o którym mowa w ust. 4, nie może być wcześniejszy niż data wpisu
do rejestru oddziału, informacji o świadczeniu usług w ramach działalności
transgranicznej lub agenta.

art. 94. więcej Art. 94. O zamiarze dokonania zmiany danych, o których mowa w art. 92 ust. 2,
w tym o nowym agencie i oddziale, krajowa instytucja płatnicza zawiadamia,
w formie pisemnej, KNF. Przepisy art. 92 ust. 3–6 i art. 93 stosuje się odpowiednio.

Art. 94a. Krajowa instytucja płatnicza zawiadamia KNF o zamiarze powierzenia
przedsiębiorcy z innego państwa członkowskiego niż Rzeczpospolita Polska
wykonywania czynności operacyjnych związanych ze świadczeniem usług płatniczych.

art. 95. więcej Art. 95. (uchylony).

art. 96. więcej Art. 96. 1. Unijna instytucja płatnicza może wykonywać na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej usługi płatnicze przez oddział, w ramach działalności transgranicznej lub za pośrednictwem agenta, w zakresie wynikającym z zezwolenia wydanego przez właściwe organy nadzorcze.
2. Dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku na
terytorium innego państwa członkowskiego niż Rzeczpospolita Polska może
świadczyć na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usługi dostępu do informacji
o rachunku przez oddział, w ramach działalności transgranicznej lub za
pośrednictwem agenta.

art. 97. więcej Art. 97. 1. W terminie miesiąca od dnia otrzymania przez KNF od właściwych
organów nadzorczych macierzystego państwa członkowskiego informacji
wskazanych w art. 92 ust. 2 KNF przekazuje tym organom ocenę oraz zastrzeżenia
w związku z zamierzonym świadczeniem usług płatniczych przez daną unijną
instytucję płatniczą albo dostawcę, o którym mowa w art. 96 ust. 2.
2. Zastrzeżenia, o których mowa w ust. 1, mogą obejmować w szczególności
okoliczności dotyczące stwierdzenia przez KNF wystąpienia uzasadnionych podstaw
do podejrzeń, że w związku z zamierzonym świadczeniem usług przez unijną
instytucję płatniczą albo dostawcę, o którym mowa w art. 96 ust. 2, świadczącego
usługę dostępu do informacji o rachunku przez oddział, w ramach działalności
transgranicznej lub za pośrednictwem agenta jest popełniane albo zostało popełnione
przestępstwo, o którym mowa w art. 165a lub art. 299 Kodeksu karnego, usiłowano
popełnić takie przestępstwo lub popełnienie takiego przestępstwa jest zamierzone, lub
świadczenie usług przez oddział, w ramach działalności transgranicznej lub za
pośrednictwem agenta mogłoby zwiększyć ryzyko prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu.
3. Unijna instytucja płatnicza albo dostawca, o którym mowa w art. 96 ust. 2,
może rozpocząć świadczenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usług
płatniczych w dniu wskazanym właściwemu organowi nadzorczemu macierzystego
państwa członkowskiego jako termin planowanego rozpoczęcia takiej działalności.

art. 98. więcej Art. 98. (uchylony).

Art. 98a. W przypadku świadczenia przez unijną instytucję płatniczą usługi
przeliczenia waluty w ramach wykonania transakcji płatniczej lub wydania pieniądza
elektronicznego przepis art. 74 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 98b. 1. Unijna instytucja płatnicza albo dostawca, o którym mowa
w art. 96 ust. 2, wykonujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usługi płatnicze przez oddział albo za pośrednictwem agenta, w terminie do dnia 31 marca roku
następującego po zakończeniu roku obrotowego, przekazuje KNF roczne
sprawozdanie dotyczące działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Unijna instytucja płatnicza albo dostawca, o którym mowa w art. 96 ust. 2,
wykonujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usługi płatnicze przez oddział
albo za pośrednictwem agenta, w terminie do dnia 31 marca roku następującego po
zakończeniu roku obrotowego, przekazuje KNF roczne sprawozdania obejmujące
informację o wykonanych transakcjach płatniczych na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, w tym dane o ich wartości, liczbie oraz strukturze walutowej.
3. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres, formę i sposób sporządzania sprawozdań,
o których mowa w ust. 1 i 2, uwzględniając konieczność zapewnienia KNF dostępu
do informacji mających wpływ na ocenę sytuacji finansowej unijnej instytucji
płatniczej albo dostawcy, o którym mowa w art. 96 ust. 2.

art. 99. więcej Art. 99. 1. Działalność w zakresie usług płatniczych oraz w zakresie wydawania
pieniądza elektronicznego prowadzona przez krajowe instytucje płatnicze, w tym
przez ich agentów i innych przedsiębiorców, za pośrednictwem których krajowa
instytucja płatnicza świadczy usługi płatnicze lub dokonuje wykupu pieniądza
elektronicznego, oraz podmioty wykonujące niektóre czynności operacyjne na
podstawie umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1, podlega nadzorowi sprawowanemu
przez KNF, w zakresie i na zasadach określonych w niniejszej ustawie oraz w ustawie
o nadzorze nad rynkiem finansowym, zwanemu dalej „nadzorem”.
2. Celem nadzoru jest:
1) zapewnienie bezpieczeństwa finansowego krajowych instytucji płatniczych;
2) zapewnienie zgodności działalności krajowych instytucji płatniczych, w tym
prowadzonej przez ich agentów i innych przedsiębiorców, za pośrednictwem
których krajowa instytucja płatnicza świadczy usługi płatnicze lub dokonuje
wykupu pieniądza elektronicznego, oraz podmioty wykonujące niektóre
czynności operacyjne na podstawie umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1, z
przepisami ustawy, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 924/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie płatności transgranicznych we Wspólnocie oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 2560/2001, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia
14 marca 2012 r. ustanawiającego wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu
do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniającego rozporządzenie
(WE) nr 924/2009 i rozporządzenia (UE) 2015/751 oraz zezwoleniem, o którym
mowa w art. 60 ust. 1;
3) ochrona interesów użytkowników i posiadaczy pieniądza elektronicznego.

art. 100. więcej Art. 100. Czynności podejmowane w ramach nadzoru polegają w szczególności na:
1) dokonywaniu oceny sytuacji finansowej krajowej instytucji płatniczej;
2) badaniu jakości zarządzania krajową instytucją płatniczą, w tym systemu
zarządzania ryzykiem i kontroli wewnętrznej.
3) (uchylony)

art. 101. więcej Art. 101. KNF oraz osoby wykonujące czynności nadzoru nie ponoszą
odpowiedzialności za szkodę wynikłą ze zgodnego z przepisami ustaw działania lub
zaniechania, które pozostaje w związku ze sprawowanym przez KNF nadzorem.

art. 102. więcej Art. 102. 1. KNF w ramach sprawowanego nadzoru może:
1) wezwać krajową instytucję płatniczą do przekazania w wyznaczonym terminie
wszelkich informacji niezbędnych dla realizacji celów nadzoru, o których mowa
w art. 99 ust. 2, określając cel takiego wezwania;
2) zażądać okresowego przekazywania przez krajową instytucję płatniczą
określonych danych niezbędnych do oceny sytuacji finansowej krajowej
instytucji płatniczej;
3) wydawać krajowej instytucji płatniczej zalecenia w zakresie:
a) zapewnienia zgodności działalności krajowej instytucji płatniczej
z przepisami ustawy, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) nr 924/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie płatności
transgranicznych we Wspólnocie oraz uchylającego rozporządzenie (WE)
nr 2560/2001 oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiającego wymogi techniczne
i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro
oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 924/2009,
b) zwiększenia funduszy własnych, jeżeli ich wysokość jest niższa niż
wynikałoby to z przepisów ustawy lub decyzji, o której mowa w art. 76
ust. 7,
c) podjęcia środków koniecznych do osiągnięcia i przestrzegania norm,
o których mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1 i art. 76,
d) opracowania i stosowania procedur, które zapewnią utrzymywanie oraz
bieżące monitorowanie poziomu funduszy własnych,
e) podjęcia środków koniecznych dla zapobieżenia naruszeniom interesów
użytkowników lub posiadaczy pieniądza elektronicznego;
4) nakazać krajowej instytucji płatniczej wstrzymanie wypłat z zysku lub
wstrzymanie tworzenia nowych jednostek organizacyjnych do czasu osiągnięcia
norm, o których mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1 i art. 76;
5) nakazać krajowej instytucji płatniczej opracowanie i wykonanie planu
przywrócenia prawidłowych stosunków finansowych.
2. KNF może wydawać rekomendacje dotyczące dobrych praktyk ostrożnego
i stabilnego zarządzania krajowymi instytucjami płatniczymi, mając na uwadze
ochronę interesów użytkowników lub posiadaczy pieniądza elektronicznego.
3. KNF, w drodze decyzji, może nakazać unijnej instytucji płatniczej albo
dostawcy, o którym mowa w art. 96 ust. 2, wykonującemu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej usługi płatnicze za pośrednictwem agenta, wyznaczenie
centralnego punktu kontaktowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli
zachodzą okoliczności utrudniające zapewnienie prawidłowej komunikacji, w tym
zgłaszanie informacji dotyczących przestrzegania przepisów działów II i III, lub
sprawowanie nadzoru.

art. 103. więcej Art. 103. 1. KNF może przeprowadzać kontrolę działalności i sytuacji
finansowej krajowej instytucji płatniczej.
2. W ramach kontroli, o której mowa w ust. 1, KNF może przeprowadzać także
ocenę działalności i sytuacji finansowej agenta, za pośrednictwem którego instytucja
płatnicza świadczy usługi płatnicze, lub podmiotu wykonującego czynności
operacyjne na podstawie umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1. Jeżeli kontrola,
o której mowa w ust. 1, nie pozwala na dokonanie wszystkich ustaleń niezbędnych do
oceny działalności lub sytuacji finansowej agenta lub podmiotu wykonującego
czynności operacyjne na podstawie umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1, czynności
kontrolne mogą być prowadzone bezpośrednio wobec agenta lub podmiotu wykonującego czynności operacyjne na podstawie umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1, w ramach odrębnej kontroli.
3. Czynności kontrolne są wykonywane przez pracowników Urzędu KNF po
okazaniu legitymacji służbowej oraz doręczeniu upoważnienia wydanego przez
Przewodniczącego KNF lub upoważnioną przez niego osobę.
4. Pracownicy, o których mowa w ust. 3, w zakresie ustalonym w upoważnieniu, mają prawo do:
1) wstępu do pomieszczeń kontrolowanego podmiotu;
2) swobodnego dostępu do oddzielnego pomieszczenia biurowego i środków łączności;
3) wglądu do dokumentów kontrolowanego podmiotu oraz żądania sporządzenia
kopii, odpisów i wyciągów z tych dokumentów;
4) wglądu do danych zawartych w systemie informatycznym kontrolowanego
podmiotu oraz żądania sporządzenia kopii lub wyciągów z tych danych, w tym
w postaci dokumentów elektronicznych.
5. Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy stosuje się przepisy
rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.
6. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy sposób i tryb wykonywania czynności kontrolnych
w krajowych instytucjach płatniczych, uwzględniając cele nadzoru sprawowanego nad
tymi instytucjami oraz zapewnienie efektywności tego nadzoru.

art. 104. więcej Art. 104. 1. KNF każdorazowo zgłasza właściwemu organowi nadzorczemu
goszczącego państwa członkowskiego zamiar przeprowadzenia kontroli
w pomieszczeniach kontrolowanego podmiotu znajdujących się na terytorium
goszczącego państwa członkowskiego.
2. KNF może przekazać właściwym organom nadzorczym goszczącego państwa
członkowskiego zadanie przeprowadzania kontroli w pomieszczeniach podmiotów,
o których mowa w art. 109.
3. Przepisy art. 103 stosuje się do działających na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej oddziałów unijnych instytucji płatniczych oraz ich agentów, w przypadku
ustalenia z właściwymi organami nadzorczymi macierzystego państwa
członkowskiego, że kontrola zostanie przeprowadzona przez KNF.

art. 105. więcej Art. 105. 1. W razie stwierdzenia, że krajowa instytucja płatnicza nie wykonuje
albo nieprawidłowo wykonuje obowiązek udzielenia informacji, o którym mowa w art. 102 ust. 1 pkt 1, lub przekazywania danych, o którym mowa w art. 102 ust. 1
pkt 2, nie wykonała w wyznaczonym terminie zaleceń, o których mowa w art. 102
ust. 1 pkt 3, utrudnia albo uniemożliwia przeprowadzenie kontroli, o której mowa
w art. 103, lub nie wykonuje nakazów określonych w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5, a także
gdy działalność krajowej instytucji płatniczej jest wykonywana z naruszeniem prawa
lub stwarza zagrożenie interesów użytkowników lub posiadaczy pieniądza
elektronicznego, KNF może:
1) wystąpić do organu krajowej instytucji płatniczej z wnioskiem o odwołanie
osoby zarządzającej bezpośrednio odpowiedzialnej za stwierdzone nieprawidłowości;
2) zawiesić w czynnościach osobę zarządzającą, o której mowa w pkt 1, do czasu
podjęcia uchwały w sprawie wniosku o jej odwołanie przez organy krajowej
instytucji płatniczej na najbliższym posiedzeniu; zawieszenie w czynnościach
polega na wyłączeniu z podejmowania decyzji za krajową instytucję płatniczą
w zakresie jej praw i obowiązków majątkowych;
3) ograniczyć zakres działalności krajowej instytucji płatniczej lub jej jednostek
organizacyjnych;
4) nałożyć na osobę zarządzającą bezpośrednio odpowiedzialną za stwierdzone
nieprawidłowości karę pieniężną do wysokości trzykrotnego miesięcznego
wynagrodzenia brutto tej osoby, wyliczonego na podstawie średniego
wynagrodzenia brutto za ostatnie 3 miesiące przed nałożeniem kary;
5) nałożyć na krajową instytucję płatniczą karę pieniężną w wysokości do 1 000 000 zł;
6) cofnąć zezwolenie, o którym mowa w art. 60 ust. 1.
2. Ustalając wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 pkt 5, KNF
uwzględnia rodzaj i wagę naruszenia, rozmiar prowadzonej działalności oraz sytuację
finansową krajowej instytucji płatniczej.
3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do ustalenia wysokości kary, o której
mowa w ust. 1 pkt 4.
4. Zastosowanie środków, o których mowa w ust. 1 pkt 2–6, następuje w drodze
decyzji. Decyzje w sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt 2, 3 i 6, są natychmiast wykonalne.
5. Decyzja KNF o ograniczeniu zakresu działalności może zawierać warunki
i terminy, a decyzja o nałożeniu kary pieniężnej zawiera termin zapłaty należności.
6. KNF może także zawiesić w czynnościach osobę zarządzającą w przypadku:
1) przedstawienia tej osobie zarzutów w postępowaniu karnym lub w postępowaniu
w sprawie o przestępstwo skarbowe;
2) spowodowania przez tę osobę znacznych strat majątkowych krajowej instytucji płatniczej.
7. O cofnięciu zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1, KNF niezwłocznie
powiadamia właściwe organy nadzorcze państwa członkowskiego, w którym krajowa
instytucja płatnicza prowadzi działalność transgraniczną, za pośrednictwem agenta lub
przez oddział.

Art. 105a. KNF, po przeprowadzeniu oceny otrzymanych od właściwego organu
nadzorczego goszczącego państwa członkowskiego informacji o nieprzestrzeganiu
przez krajową instytucję płatniczą prowadzącą działalność za pośrednictwem oddziału
albo agenta na terytorium goszczącego państwa członkowskiego obowiązujących
przepisów prawa goszczącego państwa członkowskiego odpowiadających przepisom
ustawy, niezwłocznie podejmie działania mające na celu przywrócenie stanu
zgodnego z przepisami tego państwa regulującymi obowiązki informacyjne
w zakresie świadczenia usług płatniczych oraz prawa i obowiązki w zakresie
dostarczania usług płatniczych i korzystania z nich. KNF niezwłocznie powiadamia
o podjętych środkach właściwe organy nadzorcze goszczącego państwa
członkowskiego oraz właściwe organy nadzorcze innego zainteresowanego państwa członkowskiego.

art. 106. więcej Art. 106. 1. Jeżeli rozpowszechniane informacje, o których mowa w art. 73,
wprowadzają lub mogą wprowadzać w błąd, KNF może:
1) wydać instytucji płatniczej zalecenie, o którym mowa w art. 102 ust. 1 pkt 3
lit. a, dotyczące zaprzestania ich rozpowszechniania, przy czym nie stosuje się
przepisów art. 105 ust. 1 pkt 1–3 i 6;
2) nakazać, w drodze decyzji, ogłoszenie sprostowania we wskazanej formie oraz
w wyznaczonym terminie; nakazując ogłoszenie sprostowania KNF może określić jego treść.
2. W przypadku gdy nakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie został wykonany,
KNF może, w drodze decyzji:
1) nałożyć na osobę zarządzającą bezpośrednio odpowiedzialną za niewykonanie
nakazu karę pieniężną do wysokości trzykrotnego miesięcznego wynagrodzenia brutto tej osoby, wyliczonego na podstawie średniego wynagrodzenia brutto za ostatnie 3 miesiące przed nałożeniem kary;
2) nałożyć na instytucję płatniczą karę pieniężną w wysokości do 1 000 000 zł.
3. Przy nakładaniu kar, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 105 ust. 2, 4 i 5.

art. 107. więcej Art. 107. 1. W przypadku gdy unijna instytucja płatnicza lub jej agent,
prowadząc działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, narusza przepisy
prawa polskiego, KNF:
1) wzywa, w formie pisemnej, tę instytucję do przestrzegania przepisów prawa
polskiego i wyznacza jej termin usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości;
2) niezwłocznie zawiadamia właściwe organy nadzorcze macierzystego państwa
członkowskiego o stwierdzonych nieprawidłowościach.
2. Jeżeli naruszenie przepisów prawa polskiego dotyczy przepisów działu II i III,
po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego w wezwaniu, o którym mowa
w ust. 1 pkt 1, KNF może odpowiednio zastosować środki, o których mowa w art. 105
ust. 1 pkt 1 i 3, zawiadamiając właściwe organy nadzorcze macierzystego państwa
członkowskiego o stwierdzonych nieprawidłowościach i podjętych środkach.
3. Jeżeli mimo zastosowania środków nadzoru przez właściwe organy nadzorcze
macierzystego państwa członkowskiego, unijna instytucja płatnicza lub jej agent
prowadzący działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nadal nie
przestrzegają przepisów ustawy, KNF może zastosować odpowiednio środki
określone w art. 105 ust. 1 pkt 1, 3 i 4.
4. Przepis ust. 3 stosuje się także, w przypadku gdy:
1) środki zastosowane przez właściwe organy nadzorcze macierzystego państwa
członkowskiego okazały się nieadekwatne do zaistniałego naruszenia lub
niemożliwe do zastosowania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) właściwe organy nadzorcze macierzystego państwa członkowskiego bez
uzasadnienia odmawiają zastosowania środków nadzorczych albo w sposób
nieuzasadniony zwlekają z ich zastosowaniem.
5. Jeżeli zastosowanie procedury, o której mowa w ust. 1, skutkowałoby
nadmierną zwłoką, mogącą bezpośrednio zagrażać ważnym interesom użytkowników,
KNF może odpowiednio zastosować środki, o których mowa w art. 105 ust. 1 pkt 1, 3
i 4, z pominięciem tej procedury.
6. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, 3 i 5, KNF niezwłocznie
powiadamia właściwe organy nadzorcze macierzystego państwa członkowskiego,
właściwe organy nadzorcze innego zainteresowanego państwa członkowskiego,
Komisję Europejską oraz EUNB o zastosowanych środkach nadzorczych, a także
uzasadnia ich zastosowanie.
6a. Środki, o których mowa w art. 105 ust. 1 pkt 1, 3 i 4, stosowane przez KNF
są odpowiednie i proporcjonalne do zapewnienia ochrony przed poważnym
zagrożeniem dla zbiorowych interesów użytkowników na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej i nie powodują preferencyjnego traktowania użytkowników danej instytucji
płatniczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w stosunku do użytkowników
danej instytucji płatniczej w innych państwach członkowskich.
6b. KNF stosuje środki, o których mowa w art. 105 ust. 1 pkt 1, 3 i 4, do czasu
usunięcia stwierdzonych poważnych zagrożeń, w szczególności przez właściwe
organy nadzorcze macierzystego państwa członkowskiego albo we współpracy z tymi
organami lub z EUNB.
7. Do decyzji KNF wydanych na podstawie ust. 2–5, przepisu art. 127 § 3 ustawy
z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się.
8. Od decyzji KNF wydanych na podstawie ust. 2–5 unijna instytucja płatnicza
może wnieść skargę do sądu administracyjnego, w terminie 7 dni od dnia doręczenia decyzji.

art. 108. więcej Art. 108. 1. W celu wykonania zadań wynikających z ustawy KNF współpracuje
z właściwymi organami nadzorczymi oraz z innymi władzami lub organami,
a w szczególności z:
1) Europejskim Bankiem Centralnym;
2) NBP i bankami centralnymi innych państw członkowskich;
3) organami publicznymi innych państw członkowskich odpowiedzialnymi za
nadzór nad systemami płatności;
4) EUNB.
2. KNF może zawierać z właściwymi organami nadzorczymi porozumienia
o współdziałaniu w zakresie nadzoru.

art. 109. więcej Art. 109. W celu podejmowania działań określonych w art. 107 w odniesieniu
do unijnej instytucji płatniczej, a także w art. 102–105 w odniesieniu do krajowej
instytucji płatniczej świadczącej usługi płatnicze na terytorium goszczącego państwa
członkowskiego za pośrednictwem agenta lub przez oddział albo w ramach działalności transgranicznej, KNF współpracuje z właściwymi organami nadzorczymi odpowiednio macierzystego albo goszczącego państwa członkowskiego.

art. 110. więcej Art. 110. KNF przekazuje właściwemu organowi nadzorczemu goszczącego
państwa członkowskiego z własnej inicjatywy istotne informacje, a na jego żądanie –
informacje niezbędne do celów współpracy, o której mowa w art. 109,
w szczególności w przypadkach stwierdzenia lub podejrzenia naruszenia prawa przez
agenta, oddział lub w ramach działalności transgranicznej.

art. 111. więcej Art. 111. 1. KNF może udzielać informacji uzyskanych w związku
z wykonywaniem zadań wynikających z ustawy:
1) właściwym organom nadzorczym, w przypadkach określonych w art. 110;
2) bankom centralnym innych państw członkowskich lub innym instytucjom
państw członkowskich wykonującym zadania z zakresu polityki monetarnej oraz
innym organom publicznym innych państw członkowskich wykonującym
zadania z zakresu nadzoru nad systemami płatności;
3) organom i instytucjom Unii Europejskiej właściwym w zakresie spraw
związanych z nadzorem nad instytucjami płatniczymi lub innymi dostawcami
lub nadzorem nad systemami płatności;
4) właściwym organom państw członkowskich wyznaczonym jako punkty
kontaktowe, o których mowa w art. 14e ust. 1.
2. Udzielenie informacji, o których mowa w ust. 1, następuje jeżeli:
1) zapewnione jest wykorzystanie udzielonych informacji wyłącznie na potrzeby
wykonywanych przez te organy zadań z zakresu nadzoru nad dostawcami,
nadzoru nad systemami płatności lub zadań z zakresu polityki monetarnej;
2) zagwarantowane jest, że przekazywanie udzielonych informacji poza te organy
jest możliwe wyłącznie po uprzednim uzyskaniu zgody KNF;
3) nie narusza to zasad ochrony informacji wynikających z przepisów odrębnych.

art. 112. więcej Art. 112. 1. Informacje uzyskane lub wytworzone w związku ze sprawowaniem
nadzoru, których udzielenie, ujawnienie lub potwierdzenie mogłoby naruszyć
chroniony prawem interes podmiotów, których te informacje bezpośrednio lub
pośrednio dotyczą, lub utrudnić sprawowanie nadzoru nad instytucjami płatniczymi,
stanowią tajemnicę zawodową chronioną zgodnie z przepisami art. 16 ustawy
o nadzorze nad rynkiem finansowym.
2. Obowiązku ochrony tajemnicy, o której mowa w ust. 1, nie narusza:
1) udzielenie informacji w sytuacjach, o których mowa w art. 111 ust. 1;
2) złożenie zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa;
3) przekazanie informacji osobie, organowi lub innemu podmiotowi na podstawie
przepisów odrębnych.
3. W przypadku informacji objętych ochroną na podstawie przepisów
odrębnych, przekazywanie przez KNF informacji, o których mowa w ust. 1, nie może
naruszać zasad ochrony określonej w tych przepisach.

art. 113. więcej Art. 113. 1. Krajowe instytucje płatnicze są obowiązane do wnoszenia wpłat na
pokrycie kosztów nadzoru. Wpłata krajowej instytucji płatniczej nie może
przekroczyć rocznie 1% kwoty, o której mowa w art. 76 ust. 4 pkt 2, obliczonej na
ostatni dzień roku, za który należna jest wpłata na pokrycie kosztów nadzoru.
1a. Równowartość w walucie polskiej kwoty w euro, o której mowa w art. 76 ust.
4 pkt 2, ustala się przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego przez NBP,
obowiązującego w ostatnim dniu roku, za który należna jest wpłata na pokrycie
kosztów nadzoru, a jeżeli kurs w ten dzień nie jest ogłaszany – kursu z dnia
poprzedniego.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. Należności z tytułu wpłat, o których mowa w ust. 1, podlegają egzekucji
w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1438, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji”.

art. 114. więcej Art. 114. 1. Opłacie podlega:
1) wydanie oraz zmiana zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1, z wyjątkiem
sytuacji, w której zmiana zezwolenia polega wyłącznie na ograniczeniu rodzaju
usług płatniczych, do których świadczenia jest uprawniona instytucja płatnicza;
2) dokonanie wpisu do rejestru, z wyłączeniem wpisu związanego z wydaniem lub
zmianą zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1.
2. Wysokość opłaty, o której mowa w ust. 1, nie może być wyższa niż
równowartość w walucie polskiej kwoty 1500 euro, ustalonej z zastosowaniem kursu
średniego ogłaszanego przez NBP, obowiązującego w dniu wydania albo zmiany
zezwolenia lub dokonania wpisu do rejestru.
3. Opłaty, o których mowa w ust. 1, są przeznaczane na pokrycie kosztów
nadzoru. Suma opłat dokonanych w danym roku przez instytucje płatnicze pomniejsza
łączną kwotę należnych od tych instytucji zgodnie z art. 113 wpłat na pokrycie
kosztów nadzoru.
4. Opłaty, o których mowa w ust. 1, podlegają egzekucji w trybie przepisów
ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

art. 115. więcej Art. 115. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) terminy uiszczania, wysokość i sposób obliczania wpłat, o których mowa
w art. 113 ust. 1,
2) sposób i terminy rozliczenia należności z tytułu wpłat, o których mowa
w art. 113 ust. 1,
3) wysokość, a także sposób i terminy uiszczania opłat, o których mowa w art. 114
– uwzględniając charakter czynności, z którymi wiąże się obowiązek uiszczenia opłat
oraz konieczność zapewnienia skuteczności sprawowanego nadzoru, mając zarazem
na względzie, aby wysokość wpłat na pokrycie kosztów nadzoru i opłat nie wpływała
w istotny sposób na zwiększenie kosztów działalności podmiotów obowiązanych do
ich uiszczenia.

art. 116. więcej Art. 116. 1. Postępowanie w sprawie nałożenia kary, o której mowa w art. 105
ust. 1 pkt 4 i 5 oraz w art. 106 ust. 2, nie może być wszczęte po upływie 6 miesięcy od
dnia powzięcia przez KNF informacji o okolicznościach mogących stanowić podstawę
nałożenia kary albo jeżeli od popełnienia czynu upłynęło więcej niż 2 lata.
2. (uchylony)

art. 117. więcej Art. 117. 1. Do postępowania naprawczego oraz likwidacji krajowej instytucji
płatniczej i oddziałów instytucji płatniczych stosuje się odpowiednio przepisy art. 142
oraz art. 145–157e ustawy – Prawo bankowe.
2. Uprawnienie do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości krajowej instytucji
płatniczej przysługuje także KNF.

Art. 117a. 1. Działalność w zakresie świadczenia wyłącznie usługi dostępu do
informacji o rachunku jest działalnością regulowaną w rozumieniu ustawy z dnia
6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.
2. Dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku
może prowadzić działalność gospodarczą inną niż świadczenie usług płatniczych.
3. Dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku jest
obowiązany do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody
powstałe w związku z wykonywaną przez niego działalnością lub posiadania
gwarancji bankowej, gwarancji ubezpieczeniowej lub innego zabezpieczenia roszczeń
użytkownika.
4. Zakres oraz wysokość ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, gwarancji
bankowej, gwarancji ubezpieczeniowej lub innego zabezpieczenia dostosowuje się do
odpowiedzialności, jaką ponosi dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do
informacji o rachunku w przypadku nieuprawnionego dostępu do informacji
o rachunku płatniczym lub nieuprawnionego użycia takich informacji oraz do
terytorium, na którym ten dostawca wykonuje usługi.
5. Umowa gwarancji bankowej albo umowa gwarancji ubezpieczeniowej
powinna obejmować upoważnienie dla KNF do wydawania dyspozycji wypłaty przez
gwaranta środków pieniężnych z gwarancji.
6. KNF jest uprawniony do występowania na rzecz użytkowników w sprawach
wypłaty środków z tytułu umowy gwarancji bankowej albo umowy gwarancji
ubezpieczeniowej na zasadach określonych w treści tych umów.
7. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, minimalną sumę gwarancyjną ubezpieczenia, sumę gwarancji
bankowej, sumę gwarancji ubezpieczeniowej lub wartość innego zabezpieczenia
roszczeń użytkownika, mając na uwadze konieczność zapewnienia interesów
użytkowników oraz uwzględniając wytyczne wydane w tym zakresie przez EUNB.

Art. 117b. 1. Działalność w zakresie świadczenia wyłącznie usługi dostępu do
informacji o rachunku może być wykonywana po uzyskaniu wpisu do rejestru
dostawców świadczących wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku.
2. Rejestr dostawców świadczących wyłącznie usługę dostępu do informacji
o rachunku jest rejestrem działalności regulowanej w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, dla działalności, o której mowa
w art. 117a ust. 1.
3. Wpis do rejestru dostawców świadczących wyłącznie usługę dostępu do
informacji o rachunku następuje na pisemny wniosek przedsiębiorcy zawierający
dane, o których mowa w art. 136c pkt 2–5.
4. Wniosek o dokonanie wpisu do rejestru dostawców świadczących wyłącznie
usługę dostępu do informacji o rachunku zawiera także:
1) informacje i dokumenty, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2, 4, 6a i 8;
2) opis:
a) struktury organizacyjnej, o której mowa w art. 64a ust. 1 pkt 1 lit. a,
b) zasad zarządzania ryzykiem, o którym mowa w art. 64a ust. 1 pkt 2,
c) zasad przeprowadzania audytu wewnętrznego, o którym mowa w art. 64a
ust. 1 pkt 3 lit. a,
d) o którym mowa w art. 64a ust. 1 pkt 4 lit. a–e i g;
3) dokument potwierdzający posiadanie przez wnioskodawcę ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzenia odpowiedniej działalności
gospodarczej, gwarancji bankowej, gwarancji ubezpieczeniowej lub innego
zabezpieczenia roszczeń użytkownika;
4) oświadczenie wnioskodawcy o następującej treści: „Oświadczam, że dane
zawarte we wniosku są kompletne i zgodne z prawdą. Znane mi są i spełniam
warunki wykonywania działalności gospodarczej w charakterze dostawcy
świadczącego wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku określone
w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2020 r.
poz. 000).”, a także klauzulę o następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”, która
zastępuje pouczenie organu uprawnionego do odebrania oświadczenia
o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.
5. KNF dokonuje wpisu dostawcy świadczącego wyłącznie usługę dostępu do
informacji o rachunku w terminie 3 miesięcy od dnia wpływu do KNF wniosku o wpis
lub jego uzupełnienia, wraz z oświadczeniem, o którym mowa w ust. 4 pkt 4.
6. Za dzień rozpoczęcia działalności w charakterze dostawcy świadczącego
wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku uważa się dzień dokonania wpisu
do rejestru dostawców świadczących wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku.
7. KNF wydaje z urzędu zaświadczenie o dokonaniu wpisu do rejestru
dostawców świadczących wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku.
8. Dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku
zawiadamia KNF o zamiarze zakończenia działalności gospodarczej lub działalności w charakterze dostawcy świadczącego wyłącznie usługę dostępu do informacji
o rachunku, wskazując termin zakończenia działalności.
9. Dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku jest
obowiązany do informowania KNF o liczbie użytkowników, dla których świadczył
usługę dostępu do informacji o rachunku, oraz liczbie rachunków, do których zapewnił
dostęp w okresie poprzedniego roku kalendarzowego, w terminie do dnia 31 stycznia
roku następnego.

Art. 117c. 1. Dostawcy świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji
o rachunku są obowiązani do wnoszenia wpłat na pokrycie kosztów nadzoru w kwocie
stanowiącej iloczyn liczby użytkowników, dla których dany dostawca świadczył
usługę dostępu do informacji o rachunku w okresie poprzedniego roku
kalendarzowego, kwoty 1 zł i stawki nieprzekraczającej 15%.
2. Należności z tytułu wpłat, o których mowa w ust. 1, podlegają egzekucji
w trybie przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
3. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) terminy uiszczania, wysokość i sposób obliczania wpłat, o których mowa w ust. 1,
2) sposób i terminy rozliczenia należności z tytułu wpłat, o których mowa w ust. 1
– uwzględniając konieczność zapewnienia skuteczności sprawowanego nadzoru oraz
mając na uwadze, aby wysokość wpłat na pokrycie kosztów nadzoru nie wpływała
w istotny sposób na zwiększenie kosztów działalności podmiotów obowiązanych do
ich uiszczenia.

Art. 117d. 1. Działalność w zakresie usług płatniczych prowadzona przez
dostawców świadczących wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku podlega
nadzorowi sprawowanemu przez KNF w zakresie i na zasadach określonych
w ustawie oraz w ustawie o nadzorze nad rynkiem finansowym.
2. Celem nadzoru nad dostawcami świadczącymi wyłącznie usługę dostępu do
informacji o rachunku jest zapewnienie zgodności ich działalności z przepisami
ustawy, a także ochrona interesów użytkowników.
3. Do nadzoru nad dostawcami świadczącymi wyłącznie usługę dostępu do
informacji o rachunku przepisy art. 100, art. 101, art. 102 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2,
art. 103, art. 106 ust. 1 i art. 112 stosuje się odpowiednio.
4. W ramach nadzoru KNF może wydawać dostawcom świadczącym wyłącznie
usługę dostępu do informacji o rachunku zalecenia w zakresie:
1) zapewnienia zgodności ich działalności z przepisami ustawy;
2) podjęcia środków koniecznych do zapobieżenia naruszeniom interesów
użytkowników.
5. W razie stwierdzenia, że dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do
informacji o rachunku nie wykonuje obowiązku udzielenia informacji, o którym
mowa w art. 102 ust. 1 pkt 1, albo wykonuje ten obowiązek nieprawidłowo, nie
wykonał w wyznaczonym terminie zaleceń, o których mowa w ust. 4, utrudnia albo
uniemożliwia przeprowadzenie kontroli, o której mowa w art. 103, a także gdy
działalność dostawcy świadczącego wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku jest wykonywana z naruszeniem przepisów prawa albo stwarza zagrożenie dla
interesów użytkowników, KNF może zastosować środki określone
w art. 105 ust. 1 pkt 1–3.
6. W przypadkach, o których mowa w ust. 5, KNF może także:
1) nałożyć na osobę zarządzającą bezpośrednio odpowiedzialną za stwierdzone
nieprawidłowości karę pieniężną do wysokości trzykrotności miesięcznego
wynagrodzenia brutto tej osoby, wyliczonego na podstawie średniego
wynagrodzenia brutto za 3 miesiące poprzedzające miesiąc, w którym nałożono
karę;
2) nałożyć na dostawcę świadczącego wyłącznie usługę dostępu do informacji
o rachunku karę pieniężną w wysokości do 500 000 zł.
7. KNF może wydać decyzję o zakazie wykonywania działalności w charakterze
dostawcy świadczącego wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku,
w przypadku gdy:
1) oświadczenie, o którym mowa w art. 117b ust. 4 pkt 4, zostało złożone
niezgodnie ze stanem faktycznym;
2) stwierdzi rażące naruszenie warunków wymaganych prawem do prowadzenia
działalności w charakterze dostawcy świadczącego wyłącznie usługę dostępu do
informacji o rachunku lub wynikających z przepisów ustawy obowiązków
związanych z prowadzeniem działalności w charakterze dostawcy świadczącego
wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku.
8. W przypadku niewykonania zalecenia lub nakazu, o których mowa
w art. 106 ust. 1, KNF może:
1) nałożyć kary pieniężne, o których mowa w ust. 6;
2) wydać decyzję, o której mowa w ust. 7.
9. Decyzja, o której mowa w ust. 7, podlega natychmiastowemu wykonaniu.
10. Do nakładania kar, o których mowa w ust. 6 i 8 pkt 1, przepisy
art. 105 ust. 2, 4 i 5 oraz art. 116 stosuje się odpowiednio.

Art. 117e. Do dostawców świadczących wyłącznie usługę dostępu do informacji
o rachunku stosuje się odpowiednio przepisy art. 18, art. 23, art. 27, art. 42, art. 59s,
art. 64a ust. 2, 3 i 3a, art. 94, art. 98a, art. 98b, art. 99, art. 104, art. 105 ust. 1 pkt 1–4
i 6, art. 106 ust. 2 pkt 1 i ust. 3, art. 107–111, art. 116 i art. 117 oraz przepisy
wykonawcze wydane na podstawie art. 64a ust. 5.

Art. 117f. 1. Działalność w zakresie usług płatniczych w charakterze małej
instytucji płatniczej jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.
2. Działalność, o której mowa w ust. 1, może być wykonywana wyłącznie na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Średnia całkowitej kwoty transakcji płatniczych z poprzednich 12 miesięcy
wykonanych przez małą instytucję płatniczą, w tym przez agentów, za pośrednictwem
których świadczy ona usługi płatnicze, nie może przekraczać kwoty stanowiącej
równowartość 1 500 000 euro miesięcznie.
4. Przy ustalaniu średniej, o której mowa w ust. 3, całkowitą kwotę transakcji
płatniczych za dany miesiąc oblicza się przy zastosowaniu kursu średniego
ogłaszanego przez NBP, obowiązującego w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego ten miesiąc.
5. Mała instytucja płatnicza może prowadzić działalność gospodarczą inną niż
świadczenie usług płatniczych oraz działalność, o której mowa w art. 74 ust. 1 pkt 1 i ust. 3.
6. Do świadczenia przez małą instytucję płatniczą usługi przeliczenia waluty
w ramach wykonania transakcji płatniczej przepis art. 74 ust. 2 stosuje się
odpowiednio.

Art. 117g. 1. Działalność w zakresie usług płatniczych w charakterze małej
instytucji płatniczej może być wykonywana po uzyskaniu wpisu do rejestru małych
instytucji płatniczych.
2. Rejestr małych instytucji płatniczych jest rejestrem działalności regulowanej
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców,
dla działalności, o której mowa w art. 117f ust. 1.

Art. 117h. 1. Działalność w charakterze małej instytucji płatniczej może być
wykonywana, jeżeli:
1) mała instytucja płatnicza posiada rozwiązania organizacyjne pozwalające na:
a) wyliczenie całkowitej miesięcznej kwoty transakcji płatniczych,
b) wykonanie obowiązków związanych z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy
i finansowaniu terroryzmu zgodnie z ustawą o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy;
2) osoba zarządzająca małą instytucją płatniczą nie została prawomocnie skazana
za przestępstwo przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, przestępstwo przeciwko
obrotowi gospodarczemu, przestępstwo przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, przestępstwo, o którym mowa w art. 165a Kodeksu
karnego, przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub
osobistej lub przestępstwo skarbowe.
2. Mała instytucja płatnicza jest obowiązana posiadać:
1) program działalności i plan finansowy na okres pierwszych 12 miesięcy
działalności, uwzględniający wymóg określony w art. 117f ust. 3;
2) aktualną procedurę zarządzania ryzykiem, na które może być narażona.
3. Mała instytucja płatnicza świadcząca usługę, o której mowa
w art. 3 ust. 1 pkt 1, może przechowywać środki pieniężne użytkowników na
rachunkach płatniczych użytkowników, przy czym łączna wysokość środków
przyjętych dla jednego użytkownika w każdym czasie nie może przekroczyć
równowartości w walucie polskiej 2000 euro.
4. Do małych instytucji płatniczych stosuje się odpowiednio przepisy art. 73 i art. 75.
5. Do obliczania limitu, o którym mowa w ust. 3, przepis art. 117f ust. 4 stosuje
się odpowiednio.

Art. 117i. Mała instytucja płatnicza może świadczyć usługi płatnicze za
pośrednictwem agenta oraz powierzyć innemu przedsiębiorcy wykonywanie
określonych czynności operacyjnych związanych ze świadczeniem usług płatniczych.
Przepisy art. 84–90 stosuje się odpowiednio.

Art. 117j. 1. Wpis do rejestru małych instytucji płatniczych następuje na
pisemny wniosek przedsiębiorcy zawierający dane, o których mowa w art. 136d pkt 2–4.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) wykaz usług płatniczych, które mała instytucja płatnicza zamierza świadczyć,
wraz z przedstawieniem tych usług w formie schematu graficznego z opisem
tych usług oraz wskazaniem, do którego z rodzajów usług określonych w art. 3
ust. 1 pkt 1–6 należą te usługi;
2) oświadczenie wnioskodawcy o następującej treści: „Oświadczam, że dane
zawarte we wniosku są kompletne i zgodne z prawdą. Znane mi są i spełniam
warunki wykonywania działalności gospodarczej w charakterze małej instytucji
płatniczej, określone w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych
(Dz. U. z 2020 r. poz. 000).”, a także klauzulę o następującej treści: „Jestem
świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”,
która zastępuje pouczenie organu uprawnionego do odebrania oświadczenia
o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.

Art. 117k. 1. KNF dokonuje wpisu małej instytucji płatniczej w terminie
3 miesięcy od dnia wpływu do KNF wniosku o wpis lub jego uzupełnienia, wraz
z oświadczeniem, o którym mowa w art. 117j ust. 2 pkt 2.
2. Za dzień rozpoczęcia działalności w charakterze małej instytucji płatniczej
uważa się dzień dokonania wpisu do rejestru małych instytucji płatniczych.
3. KNF wydaje z urzędu zaświadczenie o dokonaniu wpisu do rejestru małych
instytucji płatniczych.

Art. 117l. Mała instytucja płatnicza przechowuje dokumenty niezbędne do
wykazania spełniania warunków wymaganych do wykonywania działalności przez
okres co najmniej 5 lat od dnia ich wytworzenia lub otrzymania.

Art. 117m. Mała instytucja płatnicza zawiadamia KNF o zamiarze zakończenia
działalności gospodarczej lub działalności w charakterze małej instytucji płatniczej,
wskazując termin zakończenia działalności.

Art. 117n. KNF wykreśla wpis małej instytucji płatniczej z rejestru małych
instytucji płatniczych w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa
w art. 117m, a także po uzyskaniu informacji o zgonie przedsiębiorcy. Wykreślenie
następuje także po uzyskaniu informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej albo Krajowego Rejestru Sądowego o wykreśleniu przedsiębiorcy.

Art. 117o. Mała instytucja płatnicza chroni środki pieniężne otrzymane od
użytkowników, w tym środki otrzymane za pośrednictwem agentów lub innego
dostawcy w celu wykonania transakcji płatniczych. Przepisy art. 78 i art. 80 oraz
przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 79 stosuje się odpowiednio.

Art. 117p. 1. Mała instytucja płatnicza zgłasza KNF:
1) przekroczenie poziomu 1 500 000 euro:
a) całkowitej kwoty transakcji płatniczych w danym miesiącu, w tym
wykonanych przez agentów, za pośrednictwem których mała instytucja
płatnicza świadczy usługi płatnicze,
b) średniej miesięcznej kwoty transakcji płatniczych za każdy okres ostatnich
3 miesięcy i ostatnich 12 miesięcy, w tym wykonywanych przez agentów,
za pośrednictwem których mała instytucja płatnicza świadczy usługi płatnicze;
2) wszczęcie postępowania karnego w sprawie o przestępstwo, o którym mowa
w art. 117h ust. 1 pkt 2, lub postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe
przeciwko osobie zarządzającej.
2. Do obliczania kwoty transakcji płatniczych, o których mowa w ust. 1 pkt 1,
przepis art. 117f ust. 4 stosuje się odpowiednio.
3. Zgłoszenia, o których mowa w ust. 1, dokonuje się w terminie 14 dni od dnia:
1) upływu okresów, o których mowa w ust. 1 pkt 1;
2) powzięcia przez małą instytucję płatniczą wiadomości o wszczęciu
postępowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.
4. W przypadku naruszenia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, KNF może,
w drodze decyzji, nałożyć na małą instytucję płatniczą karę pieniężną w wysokości
nieprzekraczającej 1000 zł za każdy dzień opóźnienia, nie większej jednak niż
250 000 zł. Przepisy art. 105 ust. 2, 4 i 5 oraz art. 116 stosuje się odpowiednio.

Art. 117q. 1. W przypadku przekroczenia średniej całkowitej kwoty transakcji
płatniczych, o której mowa w art. 117f ust. 3, mała instytucja płatnicza, niezależnie od
obowiązku zgłoszenia, o którym mowa w art. 117p ust. 1 pkt 1 lit. b:
1) dostosowuje rozmiar prowadzonej działalności w zakresie usług płatniczych do
wymogu, o którym mowa w art. 117f ust. 3, albo
2) składa wniosek o wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1
– w terminie 30 dni od końca okresu, w którym nastąpiło przekroczenie.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, do czasu rozpoznania wniosku
przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się. W przypadku odmowy wydania zezwolenia albo
umorzenia postępowania termin określony w tym przepisie biegnie od dnia, w którym
decyzja stała się ostateczna.

Art. 117r. 1. Mała instytucja płatnicza przekazuje KNF:
1) informacje o łącznej wartości i liczbie transakcji płatniczych wykonanych,
w tym przez jej agentów, w danym:
a) kwartale – w terminie do ostatniego dnia miesiąca następującego po
miesiącu kończącym dany kwartał,
b) roku – w terminie do dnia 31 stycznia roku następującego po danym roku,
c) miesiącu w okresie, o którym mowa w art. 117q ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2
zdanie drugie – w terminie do piętnastego dnia miesiąca następującego po
danym miesiącu;
2) roczne sprawozdanie finansowe wraz z odpisem uchwały albo postanowienia
organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego –
w terminie 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego
przez organ zatwierdzający, jeżeli takie sprawozdanie sporządza.
2. Przepisy ust. 1 pkt 1 lit. a i b oraz pkt 2 stosuje się także w przypadku, gdy
mała instytucja płatnicza, w tym także przez swoich agentów, w danym okresie nie
wykonała żadnej transakcji płatniczej, z wyjątkiem przypadku, gdy osoba prowadząca
działalność gospodarczą w charakterze małej instytucji płatniczej w danym okresie
miała zawieszoną działalność gospodarczą.
3. KNF informuje Komisję Europejską o liczbie małych instytucji płatniczych
oraz całkowitej kwocie transakcji płatniczych wykonanych w danym roku przez małe
instytucje płatnicze, w tym przez ich agentów.

Art. 117s. 1. Działalność w zakresie usług płatniczych prowadzona przez małe
instytucje płatnicze podlega nadzorowi sprawowanemu przez KNF w zakresie i na
zasadach określonych w ustawie oraz w ustawie o nadzorze nad rynkiem finansowym.
2. Celem nadzoru nad małymi instytucjami płatniczymi jest zapewnienie
zgodności działalności małych instytucji płatniczych z przepisami ustawy
i rozporządzenia (UE) 2015/751, a także ochrona interesów użytkowników.
3. Do nadzoru nad małymi instytucjami płatniczymi przepisy art. 100, art. 101,
art. 102 ust. 1 pkt 1, 2 i 5 oraz ust. 2, art. 103, art. 106 ust. 1 i art. 112 stosuje się odpowiednio.
4. W ramach nadzoru KNF może wydawać małym instytucjom płatniczym
zalecenia w zakresie:
1) zapewnienia zgodności działalności małej instytucji płatniczej z przepisami
ustawy, rozporządzenia (UE) 2015/751 oraz rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r.
ustanawiającego wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń
przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 924/2009;
2) zastosowania środków koniecznych do zapobieżenia naruszeniom interesów użytkowników.
5. W razie stwierdzenia, że mała instytucja płatnicza nie wykonuje obowiązku
udzielenia informacji, o którym mowa w art. 102 ust. 1 pkt 1, lub obowiązku
przekazywania danych, o którym mowa w art. 102 ust. 1 pkt 2, albo wykonuje je
nieprawidłowo, nie wykonała w wyznaczonym terminie zaleceń, o których mowa
w ust. 4, lub nakazu, o którym mowa w art. 102 ust. 1 pkt 5, utrudnia albo
uniemożliwia przeprowadzenie kontroli, o której mowa w art. 103, a także gdy
działalność małej instytucji płatniczej jest wykonywana z naruszeniem prawa albo
stwarza zagrożenie dla interesów użytkowników, KNF może zastosować środki
określone w art. 105 ust. 1 pkt 1–3.
6. W przypadkach, o których mowa w ust. 5, KNF może także:
1) nałożyć na osobę zarządzającą bezpośrednio odpowiedzialną za stwierdzone
nieprawidłowości karę pieniężną do wysokości trzykrotności miesięcznego
wynagrodzenia brutto tej osoby, wyliczonego na podstawie średniego
wynagrodzenia brutto za 3 miesiące poprzedzające miesiąc, w którym nałożono karę;
2) nałożyć na małą instytucję płatniczą karę pieniężną w wysokości do 500 000 zł.
7. KNF może wydać decyzję o zakazie wykonywania działalności w charakterze
małej instytucji płatniczej, w przypadku gdy:
1) oświadczenie, o którym mowa w art. 117j ust. 2 pkt 2, zostało złożone
niezgodnie ze stanem faktycznym;
2) stwierdzi rażące naruszenie warunków wymaganych prawem do prowadzenia
działalności w charakterze małej instytucji płatniczej lub wynikających
z przepisów ustawy obowiązków związanych z prowadzeniem działalności
w charakterze małej instytucji płatniczej.
8. W przypadku niewykonania zalecenia lub nakazu, o których mowa
w art. 106 ust. 1, KNF może:
1) nałożyć kary pieniężne, o których mowa w ust. 6;
2) wydać decyzję, o której mowa w ust. 7.
9. Decyzja, o której mowa w ust. 7, podlega natychmiastowemu wykonaniu.
10. Do nakładania kar, o których mowa w ust. 6 i 8 pkt 1, przepisy
art. 105 ust. 2, 4 i 5 oraz art. 116 stosuje się odpowiednio.

Art. 117t. Jeżeli działalność hybrydowej małej instytucji płatniczej w zakresie
niepolegającym na świadczeniu usług płatniczych narusza lub może naruszać
stabilność finansową tej instytucji lub mogłaby ograniczać możliwość sprawowania
nadzoru, KNF może, w drodze decyzji, nakazać hybrydowej małej instytucji płatniczej
prawne i organizacyjne wyodrębnienie działalności w zakresie usług płatniczych
przez utworzenie nowego podmiotu, który będzie prowadził tę działalność. Przepisy
art. 68 ust. 2–11 stosuje się odpowiednio.

Art. 117u. 1. Mała instytucja płatnicza jest obowiązana do wnoszenia wpłat na
pokrycie kosztów nadzoru w kwocie stanowiącej iloczyn całkowitej kwoty transakcji
płatniczych wykonanych przez małą instytucję płatniczą, w tym przez jej agentów,
i stawki nieprzekraczającej 0,025%.
2. Należności z tytułu wpłat, o których mowa w ust. 1, podlegają egzekucji
w trybie przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
3. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) terminy uiszczania, wysokość i sposób obliczania wpłat, o których mowa w ust. 1,
2) sposób i terminy rozliczenia należności z tytułu wpłat, o których mowa w ust. 1
– uwzględniając konieczność zapewnienia skuteczności sprawowanego nadzoru oraz
mając na uwadze, aby wysokość wpłat na pokrycie kosztów nadzoru nie wpływała
w istotny sposób na zwiększenie kosztów działalności podmiotów obowiązanych do
ich uiszczenia.

art. 118. więcej Art. 118. 1. Działalność w zakresie usług płatniczych w charakterze biura usług
płatniczych jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.
2. Działalność, o której mowa w ust. 1, może być wykonywana wyłącznie na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Średnia całkowitej kwoty transakcji płatniczych z poprzednich 12 miesięcy
wykonanych przez biuro usług płatniczych, w tym przez agentów, za pośrednictwem
których świadczy ono usługi płatnicze, nie może przekraczać kwoty 500 000 euro miesięcznie.
4. Przy ustalaniu średniej, o której mowa w ust. 3, całkowitą kwotę transakcji
płatniczych za dany miesiąc oblicza się przy zastosowaniu kursu średniego
ogłaszanego przez NBP, obowiązującego w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego ten miesiąc.
5. Biuro usług płatniczych może prowadzić działalność gospodarczą inną niż
świadczenie usług płatniczych.

art. 119. więcej Art. 119. 1. Działalność w zakresie usług płatniczych w charakterze biura usług
płatniczych może być wykonywana po uzyskaniu wpisu do rejestru biur usług płatniczych.
2. Rejestr biur usług płatniczych jest rejestrem działalności regulowanej
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, dla
działalności, o której mowa w art. 118 ust. 1.

Art. 119a. 1. Wpis do rejestru biur usług płatniczych następuje na pisemny
wniosek przedsiębiorcy zawierający dane, o których mowa w art. 136 pkt 2–4.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się oświadczenie
wnioskodawcy o następującej treści: „Oświadczam, że dane zawarte we wniosku są
kompletne i zgodne z prawdą. Znane mi są i spełniam warunki wykonywania
działalności gospodarczej w charakterze biura usług płatniczych określone w ustawie
z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2020 r. poz. 794).”.
Składający oświadczenie zawiera w nim klauzulę o następującej treści: „Jestem
świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu uprawnionego do odebrania oświadczenia
o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.
3. KNF dokonuje wpisu biura usług płatniczych w terminie 7 dni od dnia wpływu
do KNF wniosku o wpis wraz z oświadczeniem, o którym mowa w ust. 2.
4. Za dzień rozpoczęcia działalności w charakterze biura usług płatniczych
uważa się dzień dokonania wpisu do rejestru.

Art. 119b. Osoba zarządzająca biurem usług płatniczych nie może być osobą
prawomocnie skazaną za przestępstwo przeciwko wymiarowi sprawiedliwości,
przestępstwo przeciwko obrotowi gospodarczemu, przestępstwo przeciwko obrotowi
pieniędzmi i papierami wartościowymi, przestępstwo, o którym mowa w art. 165a
Kodeksu karnego, przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
lub osobistej lub przestępstwo skarbowe.

Art. 119c. 1. Biuro usług płatniczych jest obowiązane do zapewnienia rozwiązań
organizacyjnych pozwalających na wykonywanie obowiązków związanych
z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu zgodnie z ustawą
o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy.
2. Do biur usług płatniczych stosuje się odpowiednio przepisy art. 73 i art. 75.

art. 120. więcej Art. 120. (uchylony).

art. 121. więcej Art. 121. Biuro usług płatniczych może świadczyć usługi płatnicze za
pośrednictwem agenta oraz powierzyć innemu przedsiębiorcy wykonywanie
określonych czynności operacyjnych związanych ze świadczeniem usług płatniczych;
przepisy art. 84–90 stosuje się odpowiednio.

art. 122. więcej Art. 122. (uchylony).

Art. 122a. KNF wydaje z urzędu zaświadczenie o dokonaniu wpisu do rejestru.

art. 123. więcej Art. 123. Biuro usług płatniczych zawiadamia KNF o zamiarze zakończenia
działalności gospodarczej lub działalności w charakterze biura usług płatniczych,
wskazując datę zakończenia działalności.

art. 124. więcej Art. 124. (uchylony).

art. 125. więcej Art. 125. 1. Biuro usług płatniczych jest zobowiązane do ochrony środków
pieniężnych otrzymanych od użytkowników, w tym za pośrednictwem agenta lub
innego dostawcy, w celu wykonania transakcji płatniczych.
2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, biuro usług płatniczych wykonuje przez
zawarcie odpowiednio z bankiem krajowym, instytucją kredytową, oddziałem banku
zagranicznego albo zakładem ubezpieczeń, które nie należą do tej samej grupy co dane
biuro usług płatniczych, umowy gwarancji bankowej albo ubezpieczeniowej albo
umowy ubezpieczenia.
3. Umowa gwarancji bankowej albo ubezpieczeniowej albo umowa
ubezpieczenia obejmuje zwrot przez gwaranta lub zakład ubezpieczeń wpłat
wniesionych przez użytkowników w przypadku niewykonania lub nienależytego
wykonania transakcji płatniczej wynikającej z umowy o świadczenie usług
płatniczych przez biuro usług płatniczych, do wysokości dokonanej wpłaty.
4. Umowa gwarancji bankowej albo ubezpieczeniowej powinna obejmować
upoważnienie dla KNF do wydawania dyspozycji wypłaty przez gwaranta środków
pieniężnych z gwarancji.
5. Umowa gwarancji albo ubezpieczenia, o której mowa w ust. 2, nie może być
zawarta na okres krótszy niż 12 miesięcy.
6. Biuro usług płatniczych jest obowiązane złożyć w KNF dokument
potwierdzający zawarcie pierwszej umowy gwarancji bankowej albo
ubezpieczeniowej albo pierwszej umowy ubezpieczenia, w terminie 7 dni od dnia
zawarcia takiej umowy, a następnie składać do KNF dokumenty potwierdzające
każdorazowe zawarcie kolejnej umowy gwarancji bankowej albo ubezpieczeniowej
albo umowy ubezpieczenia przed upływem terminu obowiązywania umowy
poprzedniej, w terminie 7 dni od dnia jej zawarcia.
7. W przypadku naruszenia obowiązku, o którym mowa w ust. 6, KNF może
nałożyć na biuro usług płatniczych karę pieniężną w wysokości nieprzekraczającej
500 zł za każdy dzień opóźnienia, nie większej jednak niż 100 000 zł; przepisy art. 105
ust. 2, 4 i 5 i art. 116 stosuje się odpowiednio.
8. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, minimalną sumę gwarancji, o których mowa w ust. 2, oraz termin
powstania obowiązku zawarcia umowy gwarancji, uwzględniając wysokość kwot
transakcji płatniczych.
8a. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych może określić, w drodze
rozporządzenia, wzory formularzy umowy gwarancji bankowej oraz umowy
gwarancji ubezpieczeniowej, o których mowa w ust. 2, kierując się potrzebą
uwzględnienia niezbędnych elementów umowy.
9. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres ubezpieczenia, o którym mowa w ust. 2, termin
powstania obowiązku ubezpieczenia oraz minimalną sumę gwarancyjną,
uwzględniając wysokość kwot transakcji płatniczych.
10. KNF jest uprawniony do występowania na rzecz użytkowników w sprawach
wypłaty środków z tytułu umowy gwarancji bankowej albo umowy gwarancji
ubezpieczeniowej na zasadach określonych w treści tych umów.

art. 126. więcej Art. 126. 1. Biuro usług płatniczych jest zobowiązane do zgłoszenia KNF:
1) każdego przekroczenia poziomu 500 000 euro:
a) całkowitej kwoty transakcji płatniczych, w tym wykonanych przez
agentów, za pośrednictwem których biuro usług płatniczych świadczy
usługi płatnicze, w danym miesiącu,
b) średniej miesięcznej kwoty transakcji płatniczych, w tym wykonywanych
przez agentów, za pośrednictwem których biuro usług płatniczych świadczy
usługi płatnicze, za każdy okres ostatnich 3 miesięcy i ostatnich 12 miesięcy;
2) o wszczęciu postępowania karnego w sprawie o przestępstwo, o którym mowa
w art. 119b, lub postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe przeciwko
osobie zarządzającej.
2. Do obliczania kwoty transakcji płatniczych, o których mowa w ust. 1 pkt 1,
stosuje się odpowiednio przepis art. 118 ust. 4.
3. Zgłoszenia, o których mowa w ust. 1, powinny zostać dokonane w terminie
14 dni od dnia:
1) zakończenia okresów, o których mowa w ust. 1 pkt 1;
2) powzięcia wiadomości przez biuro o wszczęciu postępowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.
4. W przypadku naruszenia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, KNF może
nałożyć na biuro usług płatniczych karę pieniężną w wysokości nieprzekraczającej
500 zł za każdy dzień opóźnienia, nie większej jednak niż 100 000 zł; przepisy art. 105
ust. 2, 4 i 5 i art. 116 stosuje się odpowiednio.

art. 127. więcej Art. 127. 1. W przypadku przekroczenia średniej całkowitej kwoty transakcji
płatniczych, o której mowa w art. 118 ust. 3, biuro usług płatniczych, niezależnie od
obowiązku dokonania zgłoszenia, o którym mowa w art. 126 ust. 1 pkt 1 lit. b:
1) dostosowuje rozmiar prowadzonej działalności w zakresie usług płatniczych do
wymogu, o którym mowa w art. 118 ust. 3, albo
2) składa wniosek o dokonanie wpisu do rejestru małych instytucji płatniczych,
o którym mowa w art. 117j ust. 1, albo
3) składa wniosek o wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1
– w terminie 30 dni od dnia zakończenia okresu, w którym nastąpiło przekroczenie.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 albo 3, do czasu rozpoznania
wniosku przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się. W przypadku odmowy wpisu do rejestru
małych instytucji płatniczych, odmowy wydania zezwolenia albo umorzenia
postępowania termin ten biegnie od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna.

art. 128. więcej Art. 128. 1. Biuro usług płatniczych jest obowiązane do przekazywania KNF
informacji o łącznej wartości i liczbie transakcji płatniczych wykonanych, w tym
także przez jego agentów:
1) (uchylony)
2) w poszczególnych miesiącach danego roku – w terminie do dnia 31 stycznia
następnego roku;
3) w danym miesiącu w okresie, o którym mowa w art. 127 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2
zdanie drugie – w terminie do piętnastego dnia następnego miesiąca.
1a. Przepis ust. 1 pkt 2 stosuje się także w przypadku, gdy biuro usług
płatniczych, w tym także przez swoich agentów, w danym okresie nie wykonało
żadnej transakcji płatniczej, z wyjątkiem przypadku, gdy osoba wykonująca
działalność gospodarczą w charakterze biura usług płatniczych w danym okresie miała
zawieszoną działalność gospodarczą.
2. KNF informuje Komisję Europejską o liczbie biur usług płatniczych oraz
całkowitej kwocie transakcji płatniczych wykonanych w danym roku przez biura
usług płatniczych, w tym także przez ich agentów.

art. 129. więcej Art. 129. 1. Działalność w zakresie usług płatniczych prowadzona przez biura
usług płatniczych podlega nadzorowi sprawowanemu przez KNF w zakresie i na
zasadach określonych w niniejszej ustawie oraz w ustawie o nadzorze nad rynkiem
finansowym.
2. Celem nadzoru nad biurami usług płatniczych jest zapewnienie zgodności
działalności biur usług płatniczych z przepisami ustawy oraz ochrona interesów
użytkowników usług płatniczych.
3. Do nadzoru nad biurami usług płatniczych stosuje się odpowiednio przepisy
art. 100, art. 102 ust. 1 pkt 1, 2 i 5, art. 103, art. 106 ust. 1 oraz art. 112.
4. W ramach nadzoru KNF może wydawać biurom usług płatniczych zalecenia
w zakresie:
1) zapewnienia zgodności działalności biura z przepisami ustawy;
2) podjęcia środków koniecznych do zapobieżenia naruszeniom interesów
użytkowników.
5. W razie stwierdzenia, że biuro usług płatniczych nie wykonuje albo
nieprawidłowo wykonuje obowiązek udzielenia informacji, o którym mowa w art. 102
ust. 1 pkt 1, lub przekazywania danych, o którym mowa w art. 102 ust. 1 pkt 2, nie
wykonało w wyznaczonym terminie zaleceń, o których mowa w ust. 4, lub nakazu,
o którym mowa w art. 102 ust. 1 pkt 5, utrudnia albo uniemożliwia przeprowadzenie
kontroli, o której mowa w art. 103, a także gdy działalność biura usług płatniczych jest
wykonywana z naruszeniem prawa albo stwarza zagrożenie dla interesów
użytkowników, KNF może zastosować środki określone w art. 105 ust. 1 pkt 1–3.
6. W przypadkach, o których mowa w ust. 5, KNF może także:
1) nałożyć na osobę zarządzającą bezpośrednio odpowiedzialną za stwierdzone
nieprawidłowości karę pieniężną do wysokości trzykrotnego miesięcznego
wynagrodzenia brutto tej osoby, wyliczonego na podstawie średniego
wynagrodzenia brutto za ostatnie 3 miesiące przed nałożeniem kary;
2) nałożyć na biuro usług płatniczych karę pieniężną w wysokości do 500 000 zł.
6a. KNF może wydać decyzję o zakazie wykonywania działalności w zakresie
biura usług płatniczych, w przypadku gdy:
1) oświadczenie, o którym mowa w art. 119a ust. 2, zostało złożone niezgodnie ze
stanem faktycznym;
2) stwierdzi rażące naruszenie warunków wymaganych prawem do prowadzenia
działalności w charakterze biura usług płatniczych lub wynikających
z przepisów ustawy obowiązków związanych z prowadzeniem działalności w
charakterze biura usług płatniczych.
7. W przypadku niewykonania zalecenia lub nakazu, o których mowa
w art. 106 ust. 1, KNF może:
1) nałożyć kary pieniężne, o których mowa w ust. 6;
2) wydać decyzję, o której mowa w ust. 6a.
8. Do nakładania kar, o których mowa w ust. 6, stosuje się odpowiednio przepisy
art. 105 ust. 2, 4 i 5 oraz art. 116.
9. Decyzja, o której mowa w ust. 6a, podlega natychmiastowemu wykonaniu.

art. 130. więcej Art. 130. 1. Biura usług płatniczych są obowiązane do wnoszenia wpłat na
pokrycie kosztów nadzoru w kwocie stanowiącej iloczyn całkowitej kwoty transakcji
płatniczych wykonanych przez biuro, w tym także przez jego agentów, i stawki
nieprzekraczającej 0,025%.
2. Należności z tytułu wpłat, o których mowa w ust. 1, podlegają egzekucji
w trybie przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
3. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) terminy uiszczania, wysokość i sposób obliczania wpłat, o których mowa w ust. 1,
2) sposób i terminy rozliczenia należności z tytułu wpłat, o których mowa w ust. 1
– uwzględniając konieczność zapewnienia skuteczności sprawowanego nadzoru,
mając zarazem na względzie, aby wysokość wpłat na pokrycie kosztów nadzoru nie
wpływała w istotny sposób na zwiększenie kosztów działalności podmiotów
obowiązanych do ich uiszczenia.

art. 131. więcej Art. 131. 1. Kasa oszczędnościowo-kredytowa w terminie 30 dni od dnia
rozpoczęcia działalności w zakresie świadczenia usług płatniczych zawiadamia KNF
o rozpoczęciu tej działalności, wskazując:
1) nazwę (firmę) i siedzibę i adres;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców;
3) wykaz świadczonych usług płatniczych;
4) nazwy i adresy posiadanych oddziałów.
2. Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa zawiadamia KNF
o zakończeniu działalności przez kasę oszczędnościowo-kredytową w terminie 14 dni
od dnia uzyskania takiej informacji ze wskazaniem daty zakończenia działalności
przez kasę oszczędnościowo-kredytową.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się w przypadku, gdy zakończenie działalności jest
następstwem wydania decyzji, o której mowa w art. 74c ust. 3 lub 4 ustawy
o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, lub ogłoszenia upadłości.

art. 132. więcej Art. 132. (uchylony).

Art. 132a. 1. Wydawanie pieniądza elektronicznego oraz świadczenie usług
płatniczych w charakterze krajowej instytucji pieniądza elektronicznego wymaga
uzyskania zezwolenia KNF.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może być wydane osobie prawnej
z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na jej wniosek.
3. Do wniosku o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, stosuje się
odpowiednio przepis art. 61 ust. 1 i przepisy wydane na podstawie art. 61 ust. 3, z tym
że w programie działalności i planie finansowym podaje się również informację
o planowanej średniej wartości pieniądza elektronicznego pozostającego w obiegu.
4. Do wnioskodawcy i krajowej instytucji pieniądza elektronicznego przepis
art. 61 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 132b. 1. Zezwolenie, o którym mowa w art. 132a ust. 1, może być wydane
podmiotom posiadającym kapitał założycielski w wysokości co najmniej
równowartości w walucie polskiej kwoty 350 000 euro ustalonej przy zastosowaniu
kursu średniego ogłaszanego przez NBP obowiązującego w dniu wydania zezwolenia.
2. Przepisy art. 64 ust. 1 pkt 2–10 i art. 64a ust. 1–4 oraz przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 64a ust. 5 stosuje się odpowiednio, z tym że system
zarządzania ryzykiem i kontroli wewnętrznej, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 3,
zawiera ponadto opis zasad postępowania ze środkami pieniężnymi otrzymywanymi
w zamian za wydany pieniądz elektroniczny zgodnie z art. 132n i opis procedur
rozpatrywania skarg posiadaczy pieniądza elektronicznego.
3. Do odmowy wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 132a ust. 1, zmiany
zakresu usług płatniczych określonych w zezwoleniu, wygaśnięcia zezwolenia
w związku z nieprowadzeniem albo nierozpoczęciem działalności objętej tym
zezwoleniem oraz do cofnięcia zezwolenia, a także do postępowania w sprawie
wydania, zmiany, wygaśnięcia i cofnięcia zezwolenia stosuje się odpowiednio
przepisy art. 61a–63, art. 65–67, art. 69, art. 70 i art. 142a.
4. Warunkiem udzielenia zezwolenia, o którym mowa w art. 132a ust. 1, jest
dodatkowo posiadanie przez podmiot rozwiązań organizacyjnych mających służyć
ochronie środków pieniężnych otrzymanych w zamian za wydany pieniądz
elektroniczny zgodnie z art. 132n.
5. KNF może cofnąć zezwolenie, o którym mowa w art. 132a ust. 1, również
jeżeli instytucja pieniądza elektronicznego, która nie stosuje zasad ochrony środków
pieniężnych otrzymanych w zamian za wydany pieniądz elektroniczny, określonych
w art. 132n ust. 1, nie zawarła w terminie umowy gwarancji bankowej albo
ubezpieczeniowej albo umowy ubezpieczenia, o której mowa w art. 78 ust. 2, zgodnie
z art. 132n ust. 2.

Art. 132c. 1. Podmiot, który zamierza bezpośrednio lub pośrednio nabyć albo
objąć akcje lub udziały krajowej instytucji pieniądza elektronicznego w liczbie
zapewniającej osiągnięcie lub przekroczenie odpowiednio 10%, 20%, 30% lub 50%
ogólnej liczby głosów w organie stanowiącym lub udziału w kapitale zakładowym,
lub jeżeli na skutek nabycia albo objęcia akcji lub udziałów instytucja taka stałaby się
jednostką zależną lub współzależną względem tego podmiotu, jest obowiązany
każdorazowo zawiadomić KNF o takim zamiarze.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, przepisy art. 25 ust. 2, 3 i 7–9, art. 25a
ust. 1 i 2, art. 25c–25e i art. 25g ustawy – Prawo bankowe stosuje się odpowiednio,
z tym że przepisy dotyczące podmiotu dominującego, zależnego lub współzależnego,
o których mowa w tych przepisach, stosuje się do jednostki dominującej, zależnej lub współzależnej.
3. W przypadku gdy podmiot składający zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, jest:
1) unijną instytucją pieniądza elektronicznego, unijną instytucją płatniczą,
zakładem ubezpieczeń, zakładem reasekuracji, instytucją kredytową, firmą
inwestycyjną lub spółką zarządzającą, które uzyskały zezwolenie na
wykonywanie działalności na terytorium państwa członkowskiego innego niż
Rzeczpospolita Polska lub
2) jednostką dominującą lub podmiotem pozostającym w podobnym stosunku
wobec unijnej instytucji pieniądza elektronicznego, unijnej instytucji płatniczej,
zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji, instytucji kredytowej, firmy inwestycyjnej lub spółki zarządzającej, które uzyskały zezwolenie na wykonywanie
działalności na terytorium państwa członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska
– przedstawia w zawiadomieniu odpowiednią informację w tym zakresie, wskazującą
w szczególności nazwę i siedzibę podmiotów, o których mowa w pkt 2, w stosunku do których jest jednostką dominującą lub podmiotem pozostającym w podobnym stosunku.
4. Jeżeli nie zachodzą okoliczności wymienione w ust. 3 pkt 1 i 2,
zawiadomienie zawiera stosowne oświadczenie w tym zakresie.
5. Podmiot, który zamierza bezpośrednio lub pośrednio zbyć znaczny pakiet
akcji lub udziałów krajowej instytucji pieniądza elektronicznego, lub zbyć pakiet akcji
lub udziałów, w wyniku czego nastąpiłby spadek poniżej 10%, 20%, 30% lub 50%
jego udziału w ogólnej liczbie głosów w organie stanowiącym lub udziału w kapitale
zakładowym, jest obowiązany zawiadomić o tym zamiarze KNF. W przypadku gdy
statut krajowej instytucji pieniądza elektronicznego przewiduje uprzywilejowanie lub
ograniczenie akcji lub udziałów co do prawa głosu, zawiadomienie powinno również
dotyczyć udziału w kapitale zakładowym w wysokości odpowiadającej wielkościom
określonym w zdaniu pierwszym i odpowiadającej mu liczbie głosów bez
przywilejów i ograniczeń; przepisy art. 25 ust. 2, 3 i 7 ustawy – Prawo bankowe
stosuje się odpowiednio.

Art. 132d. 1. Podmiot składający zawiadomienie, o którym mowa w art. 132c
ust. 1, przedstawia wraz z zawiadomieniem informacje:
1) pozwalające na identyfikację podmiotu składającego zawiadomienie oraz
ustalenie tożsamości osób zarządzających jego działalnością oraz osób
przewidzianych do objęcia funkcji osób zarządzających krajowej instytucji
pieniądza elektronicznego – o ile podmiot składający zawiadomienie planuje
zmiany w tym zakresie;
2) określone w art. 61 ust. 1 pkt 9 lit. b i c dotyczące podmiotu składającego
zawiadomienie oraz osób, o których mowa w pkt 1;
3) pozwalające na identyfikację krajowej instytucji pieniądza elektronicznego,
o której mowa w art. 132c ust. 1;
4) dotyczące działalności zawodowej, gospodarczej lub statutowej podmiotu
składającego zawiadomienie i osób, o których mowa w pkt 1, a w szczególności
przedmiotu tej działalności, zakresu i miejsca jej prowadzenia oraz dotychczasowego jej przebiegu, a także wykształcenia posiadanego przez podmiot
składający zawiadomienie, będący osobą fizyczną, i osoby, o których mowa w pkt 1;
5) dotyczące grupy, do której należy podmiot składający zawiadomienie,
a w szczególności jej struktury, należących do niej podmiotów oraz prawnych i faktycznych powiązań kapitałowych, finansowych i osobowych z innymi podmiotami;
6) dotyczące sytuacji ekonomiczno-finansowej podmiotu składającego
zawiadomienie;
7) dotyczące działań zmierzających do nabycia albo objęcia akcji lub udziałów
w liczbie zapewniającej osiągnięcie lub przekroczenie poziomów określonych
w art. 132c ust. 1, albo uzyskanie pozycji jednostki dominującej wobec krajowej
instytucji pieniądza elektronicznego, a w szczególności docelowego udziału
w ogólnej liczbie głosów w organie stanowiącym krajowej instytucji pieniądza
elektronicznego, związanych z tym udziałem uprawnień, sposobu i źródeł
finansowania nabycia albo objęcia akcji lub udziałów, zawartych w związku
z tymi działaniami umów oraz działania w porozumieniu z innymi podmiotami;
8) dotyczące zamiarów podmiotu składającego zawiadomienie w odniesieniu do
przyszłej działalności krajowej instytucji pieniądza elektronicznego,
w szczególności w zakresie planów marketingowych, operacyjnych,
finansowych oraz dotyczących organizacji i zarządzania;
9) dotyczące ewentualnych zobowiązań podmiotu składającego zawiadomienie
w zakresie ostrożnego i stabilnego zarządzania krajową instytucją pieniądza elektronicznego.
2. Informacje w zakresie kwalifikacji i doświadczenia zawodowego, a także
informacje, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 9 lit. b i c, nie są wymagane
w odniesieniu do podmiotu składającego zawiadomienie i osób zarządzających jego
działalnością, jeżeli podmiot składający zawiadomienie jest bankiem krajowym,
instytucją kredytową, instytucją płatniczą, instytucją pieniądza elektronicznego,
zakładem ubezpieczeń, zakładem reasekuracji, domem maklerskim, firmą inwestycyjną lub spółką zarządzającą, które uzyskały zezwolenie na wykonywanie działalności
w państwie członkowskim, o ile okoliczność ta zostanie wykazana w zawiadomieniu.
3. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, dokumenty, które należy załączyć do zawiadomienia w celu
przedstawienia informacji określonych w ust. 1, mając na względzie zapewnienie
proporcjonalności wymaganych informacji w zależności od zamierzonego wpływu
podmiotu składającego zawiadomienie na zarządzanie krajową instytucją pieniądza
elektronicznego.

Art. 132e. 1. KNF zgłasza, w drodze decyzji, sprzeciw co do nabycia lub objęcia
akcji lub udziałów krajowej instytucji pieniądza elektronicznego, wskazanego
w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 132c ust. 1, jeżeli:
1) podmiot składający zawiadomienie nie uzupełnił w wyznaczonym terminie
braków w zawiadomieniu lub dokumentów i informacji załączanych do
zawiadomienia,
2) podmiot składający zawiadomienie nie przekazał w terminie dodatkowych
informacji lub dokumentów żądanych przez KNF,
3) jest to uzasadnione potrzebą ostrożnego i stabilnego zarządzania krajową
instytucją pieniądza elektronicznego, z uwagi na możliwy niekorzystny wpływ
podmiotu składającego zawiadomienie na tę instytucję lub z uwagi na ocenę
sytuacji finansowej podmiotu składającego zawiadomienie
– przy czym przepisy art. 25h ust. 2 i 4–6 oraz art. 25i–25k ustawy – Prawo bankowe
stosuje się odpowiednio.
2. Dokonując oceny, o której mowa w ust. 1 pkt 3, KNF uwzględnia również
podjęte zobowiązania podmiotu składającego zawiadomienie, o których mowa
w art. 132d ust. 1 pkt 9.
3. W przypadku nabycia lub objęcia akcji lub udziałów:
1) z naruszeniem art. 132c ust. 1 albo
2) pomimo zgłoszenia przez KNF sprzeciwu, o którym mowa w ust. 1, albo
3) przed upływem terminu uprawniającego KNF do zgłoszenia sprzeciwu, o którym
mowa w ust. 1, albo
4) po wyznaczonym przez KNF terminie, o którym mowa w art. 25h ust. 5 ustawy
– Prawo bankowe, na nabycie akcji lub udziałów w zakresie określonym
w art. 132c ust. 1
– nie może być wykonywane prawo głosu z tych akcji lub udziałów.
4. Jeżeli skutkiem nabycia lub objęcia akcji w przypadkach, o których mowa
w ust. 3, jest wykonywanie uprawnień jednostki dominującej krajowej instytucji
pieniądza elektronicznego, osoby zarządzające krajową instytucją pieniądza elektronicznego powołane przez jednostkę dominującą lub będące członkami zarządu,
prokurentami lub osobami pełniącymi kierownicze funkcje w jednostce dominującej
nie mogą uczestniczyć w czynnościach z zakresu reprezentacji krajowej instytucji
pieniądza elektronicznego; w przypadku gdy nie można ustalić, które osoby
zarządzające zostały powołane przez jednostkę dominującą, powołanie organu odpowiedzialnego za zarządzanie krajową instytucją pieniądza elektronicznego jest bezskuteczne od dnia uzyskania przez ten podmiot uprawnień jednostki dominującej
krajowej instytucji pieniądza elektronicznego.
5. Uchwały organu stanowiącego krajowej instytucji pieniądza elektronicznego
podjęte z naruszeniem ust. 3 są nieważne, chyba że spełniają wymogi kworum oraz
większości głosów oddanych bez uwzględnienia głosów nieważnych. W przypadkach,
o których mowa w ust. 3, prawo wytoczenia powództwa o stwierdzenie nieważności
uchwały organu stanowiącego krajowej instytucji pieniądza elektronicznego
przysługuje również KNF. Przepisy art. 425 ustawy z dnia 15 września 2000 r. –
Kodeks spółek handlowych stosuje się odpowiednio.
6. W przypadku, o którym mowa w ust. 3 lub 4, KNF może, w drodze decyzji,
nakazać zbycie akcji lub udziałów krajowej instytucji pieniądza elektronicznego
w wyznaczonym terminie.
7. Jeżeli akcje lub udziały nie zostaną zbyte w terminie, o którym mowa w ust. 6,
KNF może nałożyć na akcjonariusza lub udziałowca krajowej instytucji pieniądza
elektronicznego karę pieniężną do wysokości 1 000 000 zł lub cofnąć zezwolenie,
o którym mowa w art. 132a ust. 1. Do nakładania kar przepisy art. 105 ust. 2, 4 i 5 oraz
art. 116 stosuje się odpowiednio.
8. W przypadku gdy wymagają tego interesy użytkowników lub posiadaczy
pieniądza elektronicznego, a wnioskodawca wykaże, że nie zachodzi przesłanka,
o której mowa w ust. 1 pkt 3, KNF może, w szczególnie uzasadnionych przypadkach,
w drodze decyzji, wydanej na wniosek akcjonariusza, udziałowca lub jednostki
dominującej krajowej instytucji pieniądza elektronicznego, uchylić zakazy, o których
mowa w ust. 3 lub 4. Do wniosku wnioskodawca dołącza informacje, o których mowa
w art. 132d ust. 1.

Art. 132f. 1. Jeżeli jest to uzasadnione potrzebą ostrożnego i stabilnego
zarządzania krajową instytucją pieniądza elektronicznego, z uwagi na ocenę sytuacji
finansowej podmiotu, który uzyskał bezpośrednio lub pośrednio prawo wykonywania
głosu w jej organie stanowiącym na poziomach określonych w art. 132c ust. 1 albo,
wskutek nabycia lub objęcia akcji lub udziałów, stał się bezpośrednio lub pośrednio
jednostką dominującą krajowej instytucji pieniądza elektronicznego, lub z uwagi na
możliwy wpływ tego podmiotu na tę instytucję, a w szczególności w przypadku
stwierdzenia, że podmiot ten nie dochowuje podjętych zobowiązań, o których mowa
w art. 132d ust. 1 pkt 9, KNF może, w drodze decyzji, zakazać wykonywania prawa głosu z akcji lub udziałów krajowej instytucji pieniądza elektronicznego posiadanych przez ten podmiot lub wykonywania uprawnień jednostki dominującej
przysługujących temu podmiotowi. Przy dokonywaniu oceny przesłanki wydania tego
zakazu przepis art. 132e ust. 2 i art. 25h ust. 2 ustawy – Prawo bankowe stosuje się odpowiednio.
2. Uchwała organu stanowiącego krajowej instytucji pieniądza elektronicznego
jest nieważna, jeżeli przy jej podejmowaniu wykonano prawo głosu z akcji lub
udziałów, w stosunku do których KNF wydał decyzję, o której mowa w ust. 1, chyba
że uchwała spełnia wymogi kworum oraz większości głosów oddanych bez
uwzględnienia głosów nieważnych. Prawo wytoczenia powództwa o stwierdzenie
nieważności uchwały przysługuje również KNF. Przepisy art. 425 ustawy z dnia
15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych stosuje się odpowiednio.
3. Jeżeli KNF wydał na podstawie ust. 1 decyzję w przedmiocie zakazu
wykonywania uprawnień jednostki dominującej krajowej instytucji pieniądza
elektronicznego, przepis art. 132e ust. 4 stosuje się odpowiednio.
4. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, KNF może, w drodze
decyzji, nakazać zbycie akcji lub udziałów krajowej instytucji pieniądza
elektronicznego w wyznaczonym terminie.
5. Jeżeli akcje lub udziały nie zostaną zbyte w terminie, o którym mowa w ust. 4,
KNF może nałożyć na akcjonariusza lub udziałowca krajowej instytucji pieniądza
elektronicznego karę pieniężną do wysokości 1 000 000 zł lub cofnąć zezwolenie,
o którym mowa w art. 132a ust. 1. Do nakładania kar przepisy art. 105 ust. 2, 4 i 5 oraz
art. 116 stosuje się odpowiednio.
5a. Jeżeli podmiot, o którym mowa w art. 132c ust. 1, nabył lub objął akcje lub
prawa z akcji, o których mowa w art. 132c ust. 1, i nie dochowuje podjętego
zobowiązania, o którym mowa w art. 132d ust. 1 pkt 9, KNF może, w drodze decyzji,
nałożyć na ten podmiot karę pieniężną do wysokości odpowiadającej wartości tych
akcji lub praw z akcji. Wartość akcji lub praw z akcji ustalana jest na dzień ich nabycia
albo objęcia według wartości godziwej, o której mowa w ustawie o rachunkowości.
5b. Decyzja, o której mowa w ust. 5a, jest natychmiast wykonalna.
5c. KNF może określić w decyzji, o której mowa w ust. 5a, że kara pieniężna jest
płatna w miesięcznych ratach.
5d. Jeżeli podmiot, o którym mowa w art. 132c ust. 1, wypełni zobowiązanie,
o którym mowa w art. 132d ust. 1 pkt 9, przed upływem terminu wskazanego w decyzji, o której mowa w ust. 5a, KNF wydaje decyzję o umorzeniu kary pieniężnej, o której mowa w ust. 5a:
1) w całości albo
2) w części odpowiadającej niezapłaconym przyszłym ratom – w przypadku
określonym w ust. 5c.
6. Na wniosek akcjonariusza, udziałowca lub jednostki dominującej krajowej
instytucji pieniądza elektronicznego KNF uchyla decyzję wydaną na podstawie ust. 1,
jeżeli ustały okoliczności uzasadniające wydanie tej decyzji.
7. Przepisy ust. 1–6 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy dwa lub więcej
podmiotów działa w porozumieniu, którego przedmiotem jest wykonywanie prawa
głosu z akcji lub udziałów na poziomach określonych w art. 132c ust. 1 lub
wykonywanie uprawnień jednostki dominującej.

Art. 132fa. W przypadku zaległej kary pieniężnej, o której mowa w art. 132f
ust. 5 lub 5a, KNF może nakazać krajowej instytucji pieniądza elektronicznego, której
akcjonariuszem jest podmiot, na który została nałożona kara, przekazanie na poczet
zaległej kary wraz z odsetkami wszelkich płatności dokonywanych przez krajową
instytucję pieniądza elektronicznego na rzecz tego akcjonariusza, w kwocie
odpowiadającej tej karze wraz z odsetkami.

Art. 132g. 1. Jeżeli działalność hybrydowej instytucji pieniądza elektronicznego
w zakresie niepolegającym na wydawaniu pieniądza elektronicznego lub świadczeniu
usług płatniczych narusza lub może naruszać stabilność finansową tej instytucji lub
mogłaby ograniczać możliwość sprawowania nadzoru, KNF może, w drodze decyzji,
nakazać hybrydowej instytucji pieniądza elektronicznego prawne i organizacyjne
wyodrębnienie działalności w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego
lub świadczenia usług płatniczych przez utworzenie nowego podmiotu, który będzie
prowadził tę działalność.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, KNF:
1) określa termin utworzenia nowego podmiotu, który będzie prowadził działalność
w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego i świadczenia usług
płatniczych, nie krótszy niż 3 miesiące;
2) może określić warunki dotyczące sposobu wyodrębnienia działalności
w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego i świadczenia usług płatniczych.
3. Do podmiotu utworzonego w wykonaniu decyzji, o której mowa w ust. 1,
i hybrydowej instytucji pieniądza elektronicznego przepisy art. 68 ust. 3–5 stosuje się
odpowiednio.
4. Zezwolenie, o którym mowa w art. 132a ust. 1, wydane hybrydowej instytucji
pieniądza elektronicznego przechodzi na podmiot utworzony w wykonaniu decyzji,
o której mowa w ust. 1, po upływie miesiąca od dnia otrzymania przez KNF
zawiadomienia o wpisie podmiotu utworzonego w wykonaniu decyzji, o której mowa
w ust. 1, do rejestru przedsiębiorców albo uzupełnienia tego zawiadomienia, chyba że
w tym terminie KNF zgłosi sprzeciw co do przejścia tego zezwolenia.
5. KNF, w drodze decyzji:
1) zgłasza sprzeciw, o którym mowa w ust. 4, jeżeli zachodzą przesłanki, które
uzasadniałyby odmowę wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 132a ust. 1,
podmiotowi utworzonemu w wykonaniu decyzji, o której mowa w ust. 1, określone w art. 65;
2) może zgłosić sprzeciw, o którym mowa w ust. 4, jeżeli nie zostały spełnione
warunki określone w ust. 2 pkt 2.
6. Z dniem przejścia zezwolenia, o którym mowa w art. 132a ust. 1, podmiot
utworzony w wykonaniu decyzji, o której mowa w ust. 1, wstępuje w prawa
i obowiązki hybrydowej instytucji pieniądza elektronicznego w zakresie działalności
objętej tym zezwoleniem.
7. Zezwolenie, o którym mowa w art. 132a ust. 1, wydane hybrydowej instytucji
pieniądza elektronicznego wygasa:
1) w przypadku niewykonania decyzji, o której mowa w ust. 1 – z upływem
terminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 1;
2) z upływem 3 miesięcy od dnia, w którym decyzja w sprawie sprzeciwu, o którym
mowa w ust. 4, stała się ostateczna.
8. Przepisy art. 68 ust. 10 i 11 stosuje się odpowiednio.

Art. 132h. W przypadku połączenia lub podziału instytucji pieniądza
elektronicznego albo nabycia jej przedsiębiorstwa, zezwolenie, o którym mowa
w art. 132a ust. 1, nie przechodzi na podmiot przejmujący lub nowo utworzony
powstały w wyniku połączenia lub podziału ani na nabywcę.

Art. 132i. Informacje o instytucji pieniądza elektronicznego oraz
o wykonywanej przez nią działalności w zakresie wydawania pieniądza
elektronicznego lub świadczonych przez nią usługach płatniczych, w tym informacje reklamowe, publikowane przez instytucję pieniądza elektronicznego, na zlecenie instytucji pieniądza elektronicznego lub na rzecz instytucji pieniądza elektronicznego,
powinny być przedstawiane w sposób rzetelny i zrozumiały.

Art. 132j. 1. Instytucja pieniądza elektronicznego oprócz działalności w zakresie
wydawania pieniądza elektronicznego i świadczenia usług płatniczych może:
1) świadczyć usługi dodatkowe ściśle powiązane z wydawaniem pieniądza
elektronicznego i świadczeniem usług płatniczych, takie jak:
a) usługi wymiany walut,
b) usługi bezpiecznego przechowywania środków pieniężnych przekazanych
w celu wykonania transakcji płatniczej,
c) usługi przechowywania i przetwarzania danych;
2) prowadzić systemy płatności;
3) prowadzić inną działalność gospodarczą.
2. Świadczenie przez instytucję pieniądza elektronicznego usługi przeliczenia
waluty w ramach wydania pieniądza elektronicznego lub wykonania transakcji
płatniczej nie stanowi działalności kantorowej w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 19
ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. – Prawo dewizowe.
3. W związku z wykonywaniem usług płatniczych instytucja pieniądza
elektronicznego może udzielać kredytu płatniczego, o którym mowa w art. 74 ust. 3,
wyłącznie w celu świadczenia usług płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1
pkt 3–5 i 7, oraz pod warunkiem że kredyt ten nie jest udzielany:
1) na okres dłuższy niż 12 miesięcy;
2) ze środków pieniężnych otrzymanych lub przechowywanych w celu wykonania
transakcji płatniczej.

Art. 132k. Jeżeli instytucja pieniądza elektronicznego świadczy usługi płatnicze,
których przedmiotem jest wydany przez tę instytucję pieniądz elektroniczny, usługi te,
dla celów obliczania funduszy własnych i określenia wpłat na pokrycie kosztów
nadzoru, uznaje się za działalność w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego.

Art. 132l. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego jest obowiązana
przechowywać dokumenty związane z działalnością w zakresie wydawania pieniądza
elektronicznego lub ze świadczeniem usług płatniczych przez okres co najmniej 5 lat
od dnia ich wytworzenia lub otrzymania.

Art. 132m. 1. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego jest obowiązana
posiadać w każdym czasie fundusze własne dostosowane do rozmiaru działalności
prowadzonej w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego i usług płatniczych
oraz do rodzaju usług płatniczych, jakie może świadczyć na podstawie posiadanego
zezwolenia; przepisy art. 76 ust. 2 i 3 oraz art. 77 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
2. Wysokość funduszy własnych krajowej instytucji pieniądza elektronicznego
nie może być niższa odpowiednio od wyższej z wartości:
1) minimalnej wysokości kapitału założycielskiego;
2) minimalnej wysokości funduszy własnych stanowiących sumę:
a) kwoty funduszy własnych przeznaczonych na działalność w zakresie
wydawania pieniądza elektronicznego,
b) kwoty funduszy własnych przeznaczonych na działalność w zakresie usług
płatniczych niezwiązanych z wydawaniem pieniądza elektronicznego
obliczonej zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 7.
3. W przypadku gdy krajowa instytucja pieniądza elektronicznego udziela
kredytów płatniczych, o których mowa w art. 74 ust. 3, wymóg określony
w ust. 2 zwiększa się o 5% średniej stanów należności na koniec każdego miesiąca
z tytułu kredytów płatniczych udzielonych w ciągu ostatniego roku obrotowego.
4. Kwota funduszy własnych krajowej instytucji pieniądza elektronicznego,
o której mowa w ust. 2 pkt 2 lit. a, nie może być niższa od 2% średniej wartości
pieniądza elektronicznego pozostającego w obiegu.
5. W przypadku gdy krajowa instytucja pieniądza elektronicznego prowadzi
działalność w zakresie usług płatniczych niezwiązanych z wydawaniem pieniądza
elektronicznego albo działalność, o której mowa w art. 132j ust. 1 i 3, a wartość
pieniądza elektronicznego pozostającego w obiegu nie jest znana z wyprzedzeniem,
KNF wyraża zgodę na obliczenie kwoty funduszy własnych krajowej instytucji
pieniądza elektronicznego, o której mowa w ust. 2 pkt 2 lit. a, na podstawie
reprezentatywnej części zobowiązań finansowych, jeżeli uzna, że taką
reprezentatywną część zobowiązań finansowych można oszacować na podstawie
dotychczasowych danych.
6. W przypadku krajowych instytucji pieniądza elektronicznego
rozpoczynających działalność w okresie pierwszych 6 miesięcy jej prowadzenia
kwotę funduszy własnych, o której mowa w ust. 2 pkt 2 lit. a, oblicza się na podstawie
średniej wartości pieniądza elektronicznego pozostającego w obiegu określonej w programie działalności i planie finansowym, zgodnie z art. 132a ust. 3, oraz wynikającej z wydania pieniądza elektronicznego.
7. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu opinii
KNF, określi, w drodze rozporządzenia, metodę obliczania kwoty, o której mowa
w ust. 2 pkt 2 lit. b, uwzględniając, aby nie przekraczała ona 4% z jednej dwunastej
całkowitej wartości transakcji płatniczych wykonanych w ciągu ostatniego roku przez
krajową instytucję pieniądza elektronicznego, oraz biorąc pod uwagę rodzaj usług
płatniczych, jakie może ona świadczyć na podstawie posiadanego zezwolenia.
8. KNF może, w drodze decyzji, na podstawie analizy ryzyka strat oraz oceny
procesów zarządzania ryzykiem i mechanizmów kontroli wewnętrznej krajowej
instytucji pieniądza elektronicznego:
1) zażądać od krajowej instytucji pieniądza elektronicznego zwiększenia wysokości
funduszy własnych, jednak do wysokości nie wyższej niż 120% kwoty, która
stanowiłaby sumę kwot obliczonych zgodnie z ust. 4–6 i zgodnie z przepisami
wydanymi na podstawie ust. 7;
2) zezwolić krajowej instytucji pieniądza elektronicznego na zmniejszenie
wysokości funduszy własnych, jednak do wysokości nie niższej niż 80% kwoty,
która stanowiłaby sumę kwot obliczonych zgodnie z ust. 4–6 i zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 7.

Art. 132n. 1. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego jest obowiązana do
ochrony środków pieniężnych otrzymanych w zamian za wydany pieniądz
elektroniczny z zastosowaniem następujących zasad:
1) środki pieniężne otrzymane w zamian za wydany pieniądz elektroniczny nie są
w żadnym momencie podczas przechowywania łączone ze środkami
pieniężnymi posiadanymi przez krajową instytucję pieniądza elektronicznego
z innego tytułu;
2) środki pieniężne otrzymane w zamian za wydany pieniądz elektroniczny są:
a) składane na wyodrębnionym do tego celu rachunku bankowym w banku
krajowym, instytucji kredytowej lub oddziale banku zagranicznego lub
b) inwestowane w bezpieczne, płynne aktywa o niskim ryzyku, deponowane
na wyodrębnionym do tego celu rachunku.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli środki są objęte ochroną w sposób
określony w art. 78 ust. 2; przepisy art. 78 ust. 3–8 stosuje się odpowiednio, z tym że
umowa, o której mowa w art. 78 ust. 2, obejmuje zwrot wpłat wniesionych przez stronę umowy o wydanie pieniądza elektronicznego na poczet wydania pieniądza elektronicznego w przypadku jego niewydania w wysokości odpowiadającej wartości
wniesionej wpłaty, do wysokości niewydanego pieniądza elektronicznego.
3. Środki pieniężne otrzymane w zamian za wydanie pieniądza elektronicznego
podlegają ochronie nie później niż od 5 dnia roboczego od dnia postawienia środków
do dyspozycji instytucji pieniądza elektronicznego.
4. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego niezwłocznie informuje KNF
o wszelkich istotnych zmianach w sposobie ochrony środków pieniężnych
otrzymanych w zamian za wydany pieniądz elektroniczny.

Art. 132o. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu
opinii KNF, określi, w drodze rozporządzenia, kategorie aktywów, o których mowa
w art. 132n ust. 1 pkt 2 lit. b, oraz maksymalną część środków pieniężnych, jaka może
być inwestowana w poszczególne kategorie aktywów, mając na względzie należyte
zabezpieczenie środków pieniężnych posiadaczy pieniądza elektronicznego, w tym
ograniczenie ryzyka inwestycyjnego związanego z tymi aktywami.

Art. 132p. 1. W razie wszczęcia postępowania egzekucyjnego przeciwko
krajowej instytucji pieniądza elektronicznego środki pieniężne znajdujące się na
rachunkach płatniczych użytkowników oraz rachunkach, o których mowa w art. 132n
ust. 1, są wolne od zajęcia na podstawie sądowego lub administracyjnego tytułu wykonawczego.
2. W razie ogłoszenia upadłości krajowej instytucji pieniądza elektronicznego
środki pieniężne znajdujące się na rachunkach płatniczych użytkowników
i rachunkach, o których mowa w art. 132n ust. 1, podlegają wyłączeniu z masy upadłości.
3. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie obejmuje roszczeń o zwrot wpłat
wniesionych przez stronę umowy o wydanie pieniądza elektronicznego na poczet
wydania pieniądza elektronicznego.

Art. 132q. Jeżeli krajowa instytucja pieniądza elektronicznego prowadzi
działalność w zakresie usług płatniczych, jest obowiązana do ochrony środków
pieniężnych otrzymanych od użytkowników bezpośrednio lub za pośrednictwem
innego dostawcy na poczet wykonania transakcji płatniczych na zasadach określonych
dla krajowych instytucji płatniczych. Przepisy art. 78 i art. 80 oraz przepisy wydane
na podstawie art. 79 stosuje się odpowiednio.

Art. 132r. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego przekazuje KNF roczne
sprawozdania finansowe i roczne skonsolidowane sprawozdania finansowe na
zasadach określonych w art. 81, a także kwartalne i dodatkowe roczne sprawozdania
finansowe i statystyczne obejmujące dane określone w art. 83 ust. 1 pkt 1–4 oraz
informacje o rodzaju i zakresie działalności, o której mowa w art. 132j ust. 1. Przepisy
art. 82 i art. 83 ust. 2 oraz przepisy wydane na podstawie art. 83 ust. 3 stosuje się
odpowiednio.

Art. 132s. 1. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego może świadczyć
usługi płatnicze za pośrednictwem agentów.
2. Przepisy art. 84 ust. 2, art. 85 i art. 90 stosuje się odpowiednio.

Art. 132t. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego może dokonywać
wykupu pieniądza elektronicznego za pośrednictwem agentów lub innych
przedsiębiorców.

Art. 132u. Krajowe instytucje pieniądza elektronicznego zapewniają, aby
oddziały, przez które prowadzą działalność, a także agenci oraz inni przedsiębiorcy,
za pośrednictwem których świadczą usługi płatnicze, dokonują wykupu lub prowadzą
dystrybucję pieniądza elektronicznego, informowali w sposób rzetelny posiadaczy
pieniądza elektronicznego i użytkowników o tym fakcie.

Art. 132v. 1. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego może, na podstawie
umowy zawartej w formie pisemnej z innym przedsiębiorcą, powierzyć temu
przedsiębiorcy wykonywanie określonych czynności operacyjnych związanych
z prowadzoną działalnością objętą zezwoleniem, o którym mowa w art. 132a ust. 1.
Przepisy art. 86 ust. 2–6 i art. 87 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
2. KNF, w drodze decyzji, nakazuje krajowej instytucji pieniądza
elektronicznego doprowadzenie w wyznaczonym terminie do zmiany lub rozwiązania
umowy, o której mowa w ust. 1, jeżeli:
1) wykonanie umowy zagraża ostrożnemu i stabilnemu zarządzaniu instytucją
pieniądza elektronicznego;
2) przedsiębiorca będący stroną umowy utracił wymagane uprawnienia niezbędne
do wykonywania tej umowy.
3. Od decyzji KNF, o której mowa w ust. 2, krajowa instytucja pieniądza
elektronicznego może wnieść skargę do sądu administracyjnego w terminie 14 dni od
dnia doręczenia decyzji; przepisu art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania decyzji.
4. KNF może zastosować środki określone w art. 132za ust. 1 i 2, w przypadku
gdy w wyznaczonym terminie krajowa instytucja pieniądza elektronicznego nie
doprowadzi do zmiany lub rozwiązania umowy, o której mowa w ust. 1.

Art. 132w. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego w zakresie
świadczenia usług płatniczych i działalności w zakresie wydawania pieniądza
elektronicznego ponosi odpowiedzialność wobec użytkowników i posiadaczy
pieniądza elektronicznego za działania jej agentów i innych przedsiębiorców, za
pośrednictwem których świadczy usługi płatnicze lub dokonuje wykupu pieniądza
elektronicznego, oraz podmiotów wykonujących czynności operacyjne na podstawie
umowy, o której mowa w art. 132v ust. 1, jak za swoje własne działania. Przepisy
art. 88 ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 132x. 1. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego może, na terytorium
innego państwa członkowskiego, prowadzić działalność w zakresie wydawania
pieniądza elektronicznego przez oddział lub w ramach działalności transgranicznej
oraz wykonywać usługi płatnicze, wynikające z zezwolenia, o którym mowa
w art. 132a ust. 1, za pośrednictwem agenta, przez oddział, lub w ramach działalności transgranicznej.
2. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego zawiadamia KNF o zamiarze
prowadzenia działalności transgranicznej albo, w formie pisemnej, o zamiarze
wydawania pieniądza elektronicznego na terytorium innego państwa członkowskiego
przez oddział lub świadczenia usług płatniczych na terytorium innego państwa
członkowskiego przez oddział lub za pośrednictwem agenta, składając jednocześnie
wniosek o dokonanie wpisu oddziału lub agenta do rejestru. Przepisy art. 92 ust. 2–6
oraz art. 93–94a stosuje się odpowiednio.
3. Krajowa instytucja pieniądza elektronicznego zawiadamia KNF o zamiarze
dokonywania wykupu pieniądza elektronicznego lub wykonywania czynności
operacyjnej polegającej na jego dystrybucji na terytorium innego państwa
członkowskiego za pośrednictwem agenta lub innego przedsiębiorcy. Przepisy art. 92
ust. 3–5 i art. 94 stosuje się odpowiednio.
4. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 3, zawiera:
1) nazwę państwa członkowskiego, na terytorium którego krajowa instytucja
pieniądza elektronicznego zamierza dokonywać wykupu pieniądza elektronicznego lub wykonywać czynność operacyjną polegającą na jego
dystrybucji za pośrednictwem agenta lub innego przedsiębiorcy;
2) nazwę (firmę) i siedzibę oraz adres krajowej instytucji pieniądza elektronicznego;
3) imię i nazwisko albo nazwę (firmę) agenta lub innego przedsiębiorcy oraz
siedzibę i adres albo miejsce zamieszkania i adres oraz adres głównego miejsca
wykonywania działalności;
4) opis mechanizmów kontroli wewnętrznej związanych z przeciwdziałaniem
praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu;
5) imiona i nazwiska osób odpowiedzialnych za zarządzanie działalnością agenta
lub innego przedsiębiorcy;
6) wskazanie czynności, które krajowa instytucja pieniądza elektronicznego
zamierza wykonywać na terytorium państwa członkowskiego, o którym mowa
w pkt 1, za pośrednictwem agenta lub innego przedsiębiorcy.

Art. 132y. Unijna instytucja pieniądza elektronicznego może wykonywać na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność w zakresie wydawania pieniądza
elektronicznego przez oddział lub w ramach działalności transgranicznej, lub
świadczyć usługi płatnicze przez oddział, w ramach działalności transgranicznej lub
za pośrednictwem agenta, w zakresie wynikającym z zezwolenia wydanego przez
właściwe organy nadzorcze. Przepisy art. 97 stosuje się odpowiednio.

Art. 132z. 1. Działalność w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego
i świadczenia usług płatniczych prowadzona przez krajowe instytucje pieniądza
elektronicznego, w tym przez ich agentów i innych przedsiębiorców, za
pośrednictwem których krajowa instytucja pieniądza elektronicznego świadczy usługi
płatnicze lub dokonuje wykupu pieniądza elektronicznego, oraz podmioty wykonujące
niektóre czynności operacyjne na podstawie umowy, o której mowa w art. 132v ust. 1,
podlega nadzorowi sprawowanemu przez KNF, w zakresie i na zasadach określonych
w niniejszej ustawie oraz w ustawie o nadzorze nad rynkiem finansowym, zwanemu
dalej „nadzorem nad krajowymi instytucjami pieniądza elektronicznego”.
2. Celem nadzoru nad krajowymi instytucjami pieniądza elektronicznego jest:
1) zapewnienie bezpieczeństwa finansowego krajowych instytucji pieniądza elektronicznego;
2) zapewnienie zgodności działalności krajowych instytucji pieniądza
elektronicznego, w tym prowadzonej przez ich agentów i innych przedsiębiorców, za pośrednictwem których krajowa instytucja pieniądza
elektronicznego świadczy usługi płatnicze lub dokonuje wykupu pieniądza
elektronicznego, oraz podmioty wykonujące niektóre czynności operacyjne na
podstawie umowy, o której mowa w art. 132v ust. 1, z przepisami ustawy,
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 924/2009 z dnia 16
września 2009 r. w sprawie płatności transgranicznych we Wspólnocie oraz
uchylającego rozporządzenie (WE) nr 2560/2001, rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiającego
wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń
zapłaty w euro oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 924/2009 i
rozporządzenia (UE) 2015/751 oraz zezwoleniem, o którym mowa w art. 132a ust. 1;
3) ochrona interesów użytkowników i posiadaczy pieniądza elektronicznego.
3. Do nadzoru nad krajowymi instytucjami pieniądza elektronicznego stosuje się
odpowiednio przepisy art. 100, art. 101, art. 102 ust. 1 pkt 1, 2 i 5, art. 103 i art. 104.
4. KNF w ramach sprawowanego nadzoru nad krajowymi instytucjami pieniądza
elektronicznego może:
1) wydawać krajowej instytucji pieniądza elektronicznego zalecenia w zakresie:
a) zapewnienia zgodności działalności krajowej instytucji pieniądza
elektronicznego z przepisami ustawy, rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 924/2009 z dnia 16 września 2009 r.
w sprawie płatności transgranicznych we Wspólnocie oraz uchylającego
rozporządzenie (WE) nr 2560/2001 oraz rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r.
ustanawiającego wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń
przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 924/2009,
b) zwiększenia funduszy własnych, jeżeli ich wysokość jest niższa niż
wynikałoby to z przepisów ustawy lub decyzji, o której mowa w art. 132m ust. 8,
c) podjęcia środków koniecznych do osiągnięcia i przestrzegania norm,
o których mowa w art. 132b ust. 1 i art. 132m,
d) opracowania i stosowania procedur, które zapewnią utrzymywanie oraz
bieżące monitorowanie poziomu funduszy własnych,
e) podjęcia środków koniecznych dla zapobieżenia naruszeniom interesów
użytkowników i posiadaczy pieniądza elektronicznego;
2) nakazać krajowej instytucji pieniądza elektronicznego wstrzymanie wypłat
z zysku lub wstrzymanie tworzenia nowych jednostek organizacyjnych do czasu
osiągnięcia norm, o których mowa w art. 132b ust. 1 i art. 132m.
5. KNF może wydawać rekomendacje dotyczące dobrych praktyk ostrożnego
i stabilnego zarządzania krajowymi instytucjami pieniądza elektronicznego, mając na
uwadze ochronę interesów posiadaczy pieniądza elektronicznego i użytkowników.

Art. 132za. 1. W razie stwierdzenia, że krajowa instytucja pieniądza
elektronicznego nie wykonuje albo nieprawidłowo wykonuje obowiązek udzielenia
informacji, o którym mowa w art. 102 ust. 1 pkt 1, lub przekazywania danych, o którym mowa w art. 102 ust. 1 pkt 2, nie wykonała w wyznaczonym terminie zaleceń,
o których mowa w art. 132z ust. 4 pkt 1, utrudnia albo uniemożliwia przeprowadzenie
kontroli, o której mowa w art. 103, lub nie wykonuje nakazów określonych
w art. 132z ust. 4 pkt 2 lub w art. 102 ust. 1 pkt 5, a także gdy działalność krajowej
instytucji pieniądza elektronicznego jest wykonywana z naruszeniem prawa lub
stwarza zagrożenie interesów posiadaczy pieniądza elektronicznego lub
użytkowników, KNF może zastosować środki, o których mowa w art. 105 ust. 1
pkt 1–3. Przepisy art. 105 ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, KNF może także:
1) nałożyć na osobę zarządzającą bezpośrednio odpowiedzialną za stwierdzone
nieprawidłowości karę pieniężną do wysokości trzykrotnego miesięcznego
wynagrodzenia brutto tej osoby, wyliczonego na podstawie średniego
wynagrodzenia brutto za ostatnie 3 miesiące przed nałożeniem kary;
2) nałożyć na krajową instytucję pieniądza elektronicznego karę pieniężną
w wysokości do 1 000 000 zł;
3) cofnąć zezwolenie, o którym mowa w art. 132a ust. 1; przepisy art. 105 ust. 4
i 7 stosuje się odpowiednio.
3. Jeżeli rozpowszechniane informacje, o których mowa w art. 132i,
wprowadzają lub mogą wprowadzać w błąd, KNF może:
1) wydać instytucji pieniądza elektronicznego zalecenie, o którym mowa
w art. 132z ust. 4 pkt 1 lit. a, dotyczące zaprzestania ich rozpowszechniania, przy
czym nie stosuje się przepisów ust. 2 pkt 3 i przepisów art. 105 ust. 1 pkt 1–3;
2) nakazać, w drodze decyzji, ogłoszenie sprostowania we wskazanej formie oraz
w wyznaczonym terminie; nakazując ogłoszenie sprostowania KNF może
określić jego treść.
4. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, KNF może nałożyć także
w przypadku niewykonania nakazu, o którym mowa w ust. 3 pkt 2.
5. Do nakładania kar, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, przepisy art. 105 ust. 2,
4 i 5 oraz art. 116 stosuje się odpowiednio.
6. KNF może także zawiesić w czynnościach osobę zarządzającą w przypadku:
1) przedstawienia tej osobie zarzutów w postępowaniu karnym lub w postępowaniu
w sprawie o przestępstwo skarbowe;
2) spowodowania przez tę osobę znacznych strat majątkowych krajowej instytucji
pieniądza elektronicznego.

Art. 132zb. 1. W przypadku gdy unijna instytucja pieniądza elektronicznego lub
jej agent, prowadząc działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, narusza
przepisy prawa polskiego, KNF stosuje środki, o których mowa w art. 107 ust. 1.
Przepis art. 107 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
2. Jeżeli mimo zastosowania środków nadzoru przez właściwe organy nadzorcze
macierzystego państwa członkowskiego, unijna instytucja pieniądza elektronicznego
lub jej agent prowadzący działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nadal
nie przestrzegają przepisów ustawy, KNF może zastosować odpowiednio środki
określone w art. 105 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz art. 132za ust. 2 pkt 1.
3. Przepis ust. 2 stosuje się także w przypadku, gdy:
1) środki zastosowane przez właściwe organy nadzorcze macierzystego państwa
członkowskiego okazały się nieadekwatne do zaistniałego naruszenia lub
niemożliwe do zastosowania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) właściwe organy nadzorcze macierzystego państwa członkowskiego bez
uzasadnienia odmawiają zastosowania środków nadzorczych albo w sposób
nieuzasadniony zwlekają z ich zastosowaniem.
4. Jeżeli zastosowanie procedury, o której mowa w ust. 1, skutkowałoby
nadmierną zwłoką, mogącą bezpośrednio zagrażać ważnym interesom użytkowników
lub posiadaczy pieniądza elektronicznego, KNF może odpowiednio zastosować
środki, o których mowa w art. 105 ust. 1 pkt 1 i 3 i w art. 132za ust. 2 pkt 1,
z pominięciem tej procedury.
5. Przepisy art. 107 ust. 6–8 stosuje się odpowiednio.

Art. 132zc. Do wykonywania nadzoru nad krajowymi instytucjami pieniądza
elektronicznego przepisy art. 108–112 stosuje się odpowiednio.

Art. 132zd. Do postępowania naprawczego oraz likwidacji krajowej instytucji
pieniądza elektronicznego i oddziałów instytucji pieniądza elektronicznego stosuje się
odpowiednio przepisy art. 142 i art. 145–157e ustawy – Prawo bankowe. Przepis
art. 117 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 132ze. 1. Krajowe instytucje pieniądza elektronicznego są obowiązane do
wnoszenia wpłat na pokrycie kosztów nadzoru. Wpłaty są wnoszone w wysokości
stanowiącej iloczyn ustalanej na dzień 1 stycznia danego roku średniej arytmetycznej
sum zobowiązań finansowych z tytułu wydanego pieniądza elektronicznego
obliczonych na koniec każdego dnia kalendarzowego w okresie poprzednich dwunastu
miesięcy kalendarzowych oraz stawki nieprzekraczającej 0,075%.
2. Przy obliczaniu średniej, o której mowa w ust. 1, nie uwzględnia się
zobowiązań krajowej instytucji pieniądza elektronicznego wynikających z realizacji
czynności wyłączonych przez art. 6, bez względu czy wyłączenie zależne jest od
świadczenia innych usług.
3. Krajowe instytucje pieniądza elektronicznego świadczące usługi płatnicze,
niezależnie od wpłat na pokrycie kosztów nadzoru określonych w ust. 1, są
obowiązane do wnoszenia wpłat na pokrycie kosztów nadzoru na zasadach
określonych w art. 113. Przepisy wydane na podstawie art. 115 dotyczące wpłat
stosuje się odpowiednio.
4. Należności z tytułu wpłat, o których mowa w ust. 1, podlegają egzekucji
w trybie przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art. 132zf. 1. Opłacie podlega:
1) wydanie oraz zmiana zezwolenia, o którym mowa w art. 132a ust. 1,
z wyjątkiem przypadku, w którym zmiana zezwolenia polega wyłącznie na
ograniczeniu rodzaju usług płatniczych, do świadczenia których jest uprawniona
krajowa instytucja pieniądza elektronicznego;
2) dokonanie wpisu do rejestru, z wyłączeniem wpisu związanego z wydaniem lub
zmianą zezwolenia, o którym mowa w art. 132a ust. 1.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, są przeznaczane na pokrycie kosztów
nadzoru. Suma opłat dokonanych w danym roku przez krajowe instytucje pieniądza
elektronicznego pomniejsza łączną kwotę wpłat na pokrycie kosztów nadzoru należnych od tych instytucji zgodnie z art. 132ze; przepisy art. 114 ust. 2 i 4 stosuje się odpowiednio.

Art. 132zg. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) terminy uiszczania, wysokość i sposób obliczania wpłat, o których mowa
w art. 132ze ust. 1,
2) sposób i terminy rozliczenia należności z tytułu wpłat, o których mowa
w art. 132ze ust. 1,
3) wysokość, sposób i terminy uiszczania opłat, o których mowa w art. 132zf
– uwzględniając charakter czynności, z którymi wiąże się obowiązek uiszczenia opłat,
oraz konieczność zapewnienia skuteczności sprawowanego nadzoru nad krajowymi
instytucjami pieniądza elektronicznego, mając zarazem na względzie, aby wysokość
wpłat na pokrycie kosztów nadzoru i opłat nie wpływała w istotny sposób na
zwiększenie kosztów działalności podmiotów obowiązanych do ich uiszczenia.
Art. 132zh. 1. Prowadzenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności
w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego przez oddział zagranicznej instytucji
pieniądza elektronicznego wymaga uzyskania zezwolenia KNF.
2. Do oddziałów zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego stosuje się
odpowiednio przepisy dotyczące krajowej instytucji pieniądza elektronicznego,
z uwzględnieniem art. 132zi i art. 132zj.

Art. 132zi. 1. Oddział zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego oprócz
działalności w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego może również
świadczyć ściśle powiązane z wydawaniem pieniądza elektronicznego usługi dodatkowe.
2. Zezwolenie, o którym mowa w art. 132zh ust. 1, może być wydane, jeżeli
środki przeznaczone na funkcjonowanie oddziału zagranicznej instytucji pieniądza
elektronicznego, wyodrębnione z kapitału założycielskiego zagranicznej instytucji
pieniądza elektronicznego, wynoszą co najmniej równowartość w walucie polskiej
kwoty 350 000 euro ustalonej przy zastosowaniu kursu średniego ogłoszonego przez
NBP obowiązującego w dniu wydania zezwolenia.
3. Oddział zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego nie może, na
podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 132zh ust. 1, prowadzić działalności
w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego na terytorium innego państwa
członkowskiego, w tym w ramach działalności transgranicznej.

Art. 132zj. 1. Oddziały zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego są
obowiązane do wnoszenia wpłat na pokrycie kosztów nadzoru. Wpłaty są wnoszone
w wysokości stanowiącej iloczyn ustalanej na dzień 1 stycznia danego roku średniej
arytmetycznej sum zobowiązań finansowych z tytułu wydanego pieniądza
elektronicznego obliczonych na koniec każdego dnia kalendarzowego w okresie
poprzednich dwunastu miesięcy kalendarzowych oraz stawki nieprzekraczającej
0,075%. Przepisy art. 132ze ust. 2 i 4 stosuje się odpowiednio.
2. Opłacie podlega:
1) wydanie oraz zmiana zezwolenia, o którym mowa w art. 132zh ust. 1;
2) dokonanie wpisu do rejestru, z wyłączeniem wpisu związanego z wydaniem lub
zmianą zezwolenia, o którym mowa w art. 132zh ust. 1.
3. Opłaty, o których mowa w ust. 2, są przeznaczane na pokrycie kosztów
nadzoru. Suma opłat dokonanych w danym roku przez oddziały zagranicznych
instytucji pieniądza elektronicznego pomniejsza łączną kwotę wpłat na pokrycie
kosztów nadzoru należnych od tych instytucji zgodnie z ust. 1; przepisy art. 114 ust. 2
i 4 stosuje się odpowiednio.
4. Do wpłat, o których mowa w ust. 1, i opłat, o których mowa w ust. 2, przepisy
wydane na podstawie art. 132zg stosuje się odpowiednio.

Art. 132zk. KNF zawiadamia Komisję Europejską o wszystkich zezwoleniach
udzielonych oddziałom zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego.

Art. 132zl. Czynności podejmowane przez Prezesa NBP w ramach nadzoru, o
którym mowa w art. 14 ust. 2, polegają w szczególności na:
1) wydawaniu zezwolenia na prowadzenie schematu płatniczego oraz zezwolenia
na zmianę zasad funkcjonowania schematu płatniczego;
2) dokonywaniu oceny funkcjonowania schematów płatniczych;
3) żądaniu przedstawienia informacji lub dokumentów niezbędnych do oceny
funkcjonowania schematu płatniczego;
4) pozyskiwaniu informacji o prowadzonej działalności;
5) wydawaniu zaleceń;
6) wydawaniu decyzji o czasowym, częściowym albo całkowitym wstrzymaniu
funkcjonowania schematu płatniczego albo cofnięciu zezwolenia na
prowadzenie schematu płatniczego;
7) nakładaniu kar pieniężnych.

Art. 132zm. 1. Prowadzenie schematu płatniczego wymaga zezwolenia Prezesa NBP.
2. Zezwolenia Prezesa NBP wymaga również zmiana zasad funkcjonowania
schematu płatniczego.
3. Prezes NBP wydaje zezwolenie, o którym mowa w ust. 1 i 2, jeżeli zasady
dostępu do schematu płatniczego są ustalone według obiektywnych, równych
i proporcjonalnych kryteriów, a ograniczenia w dostępie do tego schematu nie mogą
być większe, niż jest to konieczne ze względu na ochronę przed określonymi
rodzajami ryzyka, takimi jak ryzyko rozrachunkowe, ryzyko operacyjne i ryzyko
biznesowe, oraz ze względu na ochronę finansową i operacyjną stabilności schematu
płatniczego.

Art. 132zn. 1. Organizacja płatnicza składa wniosek o wydanie zezwolenia,
o którym mowa w art. 132zm ust. 1 lub 2, co najmniej na 3 miesiące przed
planowanym rozpoczęciem funkcjonowania schematu płatniczego lub co najmniej na
3 miesiące przed planowanym wprowadzeniem zmian w zasadach funkcjonowania
schematu płatniczego.
2. Za rozpoczęcie funkcjonowania schematu płatniczego, o którym mowa w ust.
1, uznaje się termin zawarcia pierwszej umowy o wydawanie danego instrumentu
płatniczego z wydawcą prowadzącym działalność na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub termin wydania pierwszego instrumentu płatniczego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, organizacja płatnicza załącza
dokumenty i udostępnia informacje potwierdzające zgodność schematu płatniczego z
wymogami określonymi w art. 132zp, a także wskazuje swoją nazwę i siedzibę oraz
nazwę i siedzibę każdego podmiotu ponoszącego odpowiedzialność za działanie
schematu płatniczego zgodnie z tymi wymogami, wraz z określeniem jego zakresu odpowiedzialności.
4. Jeżeli schemat płatniczy jest systemem kart płatniczych, do wniosku, o którym
mowa w ust. 1, organizacja płatnicza załącza także dokumenty i udostępnia informacje potwierdzające zgodność ustalonych przez nią zasad funkcjonowania schematu
płatniczego z wymogami określonymi w rozporządzeniu (UE) 2015/751.
5. Prezes NBP odmawia wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 132zm
ust. 1 lub 2, jeżeli:
1) zasady funkcjonowania schematu płatniczego są niezgodne z przepisami prawa lub
2) nie zostały zapewnione bezpieczeństwo lub sprawność funkcjonowania
schematu płatniczego albo systemu płatności, w którym są dokonywane
przetwarzanie, rozliczenie lub rozrachunek płatności w ramach schematu
płatniczego, lub
3) zasady funkcjonowania schematu płatniczego nie spełniają wymogów
określonych w art. 132zm ust. 3 lub art. 132zp ust. 4.
6. Prezes NBP wydaje zezwolenie, o którym mowa w art. 132zm ust. 1 lub 2,
albo odmawia jego wydania w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku lub
jego uzupełnienia.

Art. 132zo. 1. Zezwolenie, o którym mowa w art. 132zm ust. 1 lub 2, nie jest
wymagane, jeżeli:
1) organizacja płatnicza jest jednocześnie jedynym wydawcą instrumentu
płatniczego oraz jedynym podmiotem świadczącym usługę, o której mowa w art.
3 ust. 1 pkt 5, lub
2) organizacja płatnicza podlega nadzorowi odpowiedniego organu nadzoru
państwa członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska lub odpowiedniego
organu Unii Europejskiej.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w celu rozpoczęcia
funkcjonowania schematu płatniczego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
organizacja płatnicza informuje Prezesa NBP o poddaniu ocenie zasad
funkcjonowania schematu płatniczego przez odpowiedni organ nadzoru państwa
członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska lub odpowiedni organ Unii
Europejskiej co najmniej na miesiąc przed planowanym terminem rozpoczęcia
funkcjonowania schematu płatniczego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W
takim przypadku organizacja płatnicza dołącza odpis odpowiedniego dokumentu
potwierdzającego dokonanie oceny zasad funkcjonowania schematu płatniczego wraz
z dokumentacją, która podlegała tej ocenie, oraz informację o rodzajach instrumentów
płatniczych, które będą wydawane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w celu wprowadzenia zmian w
zasadach funkcjonowania schematu płatniczego, organizacja płatnicza informuje
Prezesa NBP co najmniej na miesiąc przed planowanym wprowadzeniem takich
zmian, dołączając dokumenty i informacje dotyczące tych zmian.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, organizacja płatnicza może
rozpocząć funkcjonowanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo zmienić
zasady funkcjonowania schematu płatniczego, jeżeli Prezes NBP w terminie miesiąca
od dnia przekazania dokumentów i informacji nie stwierdzi, że zasady funkcjonowania
schematu płatniczego nie zapewniają w wystarczającym stopniu bezpieczeństwa lub
sprawności funkcjonowania schematu płatniczego albo infrastruktury, systemów
płatności lub schematów płatniczych, z którymi schemat płatniczy jest powiązany.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jeżeli Prezes NBP stwierdzi, że
zasady funkcjonowania schematu płatniczego nie zapewniają w wystarczającym
stopniu bezpieczeństwa lub sprawności funkcjonowania schematu płatniczego albo
infrastruktury, systemów płatności lub schematów płatniczych, z którymi schemat
płatniczy jest powiązany, wzywa on organizację płatniczą do wystąpienia z wnioskiem
o uzyskanie zezwolenia, o którym mowa w art. 132zm ust. 1.
6. Przepis ust. 1 pkt 2 nie stosuje się, jeżeli zmiana zasad funkcjonowania
schematu płatniczego dotyczy wyłącznie funkcjonowania schematu płatniczego na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W takim przypadku art. 132zn ust. 1 i 3–6
stosuje się odpowiednio.
7. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jeżeli schemat płatniczy jest
systemem kart płatniczych, organizacja kartowa przekazuje Prezesowi NBP
informacje potwierdzające zgodność ustalonych przez nią zasad funkcjonowania
systemu kart płatniczych z wymogami określonymi w rozporządzeniu (UE) 2015/751
co najmniej na 2 miesiące przed planowanym terminem rozpoczęcia funkcjonowania
systemu kart płatniczych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. System kart
płatniczych może rozpocząć funkcjonowanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
jeżeli Prezes NBP w terminie 2 miesięcy od dnia przekazania informacji nie stwierdzi
braku zgodności zasad funkcjonowania systemu kart płatniczych z wymogami
określonymi w rozporządzeniu (UE) 2015/751.

Art. 132zp. 1. Organizacja płatnicza odpowiada za zgodność funkcjonowania
schematu płatniczego z przepisami prawa oraz zapewnienie bezpieczeństwa i
sprawności funkcjonowania schematu płatniczego. Jeżeli za określone funkcje w ramach schematu płatniczego jest odpowiedzialny inny uczestnik, organizacja płatnicza wskazuje ten podmiot i określa zakres jego odpowiedzialności.
2. Nazwa schematu płatniczego powinna jednoznacznie odróżniać się od nazw
innych schematów płatniczych oraz systemów płatności.
3. Zasady funkcjonowania schematu płatniczego:
1) określają jego nazwę oraz rodzaje instrumentów płatniczych oferowanych w
ramach schematu płatniczego;
2) wskazują waluty, w jakich będzie dokonywane przetwarzanie i rozliczanie
transakcji płatniczych realizowanych instrumentami płatniczymi wydanymi w
ramach schematu płatniczego;
3) wskazują infrastrukturę, systemy płatności i schematy płatnicze, z którymi będzie
związane funkcjonowanie schematu płatniczego;
4) wskazują podmiot obsługujący transakcje w rozumieniu art. 2 pkt 28
rozporządzenia (UE) 2015/751, jeżeli schemat płatniczy jest czterostronnym
systemem kart płatniczych, o którym mowa w art. 2 pkt 17 rozporządzenia (UE) 2015/751;
5) w sposób wyczerpujący i jednoznaczny określają wymagania dla wydawców
instrumentów płatniczych, akceptantów, użytkowników i podmiotów, którym
organizacja płatnicza powierza zadania związane z bieżącym funkcjonowaniem
schematu płatniczego, w tym dostawców infrastruktury technicznej, w
szczególności umożliwiają ustalenie odpowiedzialności w zakresie
przetwarzania i rozliczania transakcji płatniczych;
6) zapewniają przejrzystość przepływów środków pieniężnych pomiędzy
podmiotami uczestniczącymi w schemacie płatniczym oraz użytkownikami;
7) wskazują sposób zarządzania poszczególnymi rodzajami ryzyka, występującymi
w związku z funkcjonowaniem schematu płatniczego;
8) zapewniają podmiotom uczestniczącym w schemacie płatniczym oraz
użytkownikom rzetelną informację o ryzyku, w szczególności ryzyku
finansowym, związanym z uczestnictwem w schemacie płatniczym;
9) zapewniają bezpieczne i sprawne przetwarzanie, rozliczanie i rozrachunek
transakcji płatniczych, służące minimalizacji ryzyka finansowego w procesie
przetwarzania, rozliczenia i rozrachunku;
10) zapewniają poziom bezpieczeństwa, niezawodności i ciągłości działania
schematu płatniczego adekwatny do poziomu generowanego ryzyka;
11) nie powinny powodować zagrożeń dla stabilności systemu płatniczego;
12) zapewniają skuteczność, rzetelność i przejrzystość zarządzania schematem płatniczym;
13) wskazują rozwiązania organizacyjne organizacji płatniczej w zakresie struktury
i procedur podejmowania decyzji dotyczącej działalności polegającej na
przetwarzaniu transakcji płatniczych oraz sposób ustalania kosztów tej działalności, jeżeli organizacja płatnicza nie jest jednocześnie jedynym wydawcą
instrumentu płatniczego oraz jedynym podmiotem świadczącym usługę, o której
mowa w art. 3 ust. 1 pkt 5, chyba że przetwarzanie transakcji płatniczych zostało
powierzone podmiotowi trzeciemu.
4. Schemat płatniczy nie może wprowadzać:
1) ograniczeń dotyczących skutecznego udziału w innych schematach płatniczych;
2) zasad, które wprowadzałyby odmienny sposób traktowania dostawców
wymienionych w art. 4 ust. 2;
3) ograniczeń ze względu na rodzaj podmiotu lub formę prawną prowadzonej działalności.

Art. 132zq. 1. Organizacja płatnicza w terminie do ostatniego dnia miesiąca
następującego po miesiącu kończącym dany kwartał przekazuje do NBP kwartalne
informacje o całkowitej liczbie i wartości przetworzonych i rozliczonych krajowych
transakcji płatniczych oraz przekazuje niezwłocznie informacje o zdarzeniach
zaistniałych w związku z prowadzeniem schematu płatniczego mających lub
mogących mieć negatywny wpływ na sprawne lub bezpieczne funkcjonowanie
schematu płatniczego.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, w odniesieniu do schematu płatniczego,
o którym mowa w art. 132zo ust. 1 pkt 2, NBP może uzyskiwać od wskazanego przez
organizację płatniczą właściwego organu nadzoru, jeżeli zakres i częstotliwość
przekazywania tych informacji są tożsame.
3. Organizacja kartowa, w terminie do ostatniego dnia miesiąca następującego
po miesiącu kończącym dany kwartał, przekazuje do NBP kwartalne informacje
niezbędne do sprawdzenia prawidłowości stosowania wysokości opłat interchange
zgodnie z art. 3 i art. 4 rozporządzenia (UE) 2015/751.
4. Na żądanie Prezesa NBP organizacja płatnicza udostępnia NBP informacje i
dokumenty w zakresie określonym w art. 132zp ust. 3, niezbędne do oceny zgodności
zasad funkcjonowania schematu płatniczego z przepisami prawa oraz zapewnienia bezpieczeństwa i sprawności jego funkcjonowania, w terminie 2 tygodni od dnia otrzymania żądania. W uzasadnionych przypadkach Prezes NBP, na wniosek
organizacji płatniczej, może przedłużyć termin na udostępnienie informacji i
dokumentów o kolejne 2 tygodnie.
5. Organizacja płatnicza jest obowiązana przekazać NBP teksty jednolite
dokumentów określających zasady funkcjonowania schematu płatniczego w terminie
miesiąca od dnia otrzymania zezwolenia na zmianę zasad funkcjonowania schematu płatniczego.
6. Prezes NBP może wydawać organizacji płatniczej, w drodze decyzji, zalecenia
w zakresie zapewnienia zgodności funkcjonowania schematu płatniczego z przepisami
prawa oraz bezpieczeństwa lub sprawności jego funkcjonowania, w terminie
oznaczonym w zaleceniu.
7. Organizacja płatnicza, która nie wykonuje zalecenia, o którym mowa w ust. 6,
w zakresie naruszenia obowiązków określonych w:
1) art. 6–8, art. 10 lub art. 11 rozporządzenia (UE) 2015/751 – podlega karze
pieniężnej do 1 000 000 zł;
2) art. 3, art. 4 lub art. 5 rozporządzenia (UE) 2015/751 – podlega karze pieniężnej
do 5 000 000 zł.
8. Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej, o której mowa w ust. 7, Prezes NBP
uwzględnia w szczególności rodzaj i wagę naruszenia przepisów rozporządzenia (UE)
2015/751, wpływ tego naruszenia na prawidłowe funkcjonowanie rynku usług
płatniczych, rozmiar prowadzonej działalności oraz sytuację finansową organizacji
płatniczej, która dokonała naruszenia.
9. (uchylony)
10. (uchylony)

Art. 132zr. 1. Prezes NBP może wydać decyzję o czasowym, częściowym albo
całkowitym wstrzymaniu funkcjonowania schematu płatniczego albo cofnąć
zezwolenie na prowadzenie schematu płatniczego w razie stwierdzenia, że:
1) działanie schematu płatniczego:
a) jest sprzeczne z przepisami prawa,
b) nie zapewnia bezpieczeństwa lub sprawności jego funkcjonowania,
c) stwarza zagrożenie dla użytkowników, stabilności systemu płatniczego,
bezpieczeństwa lub sprawności funkcjonowania powiązanych systemów płatności;
2) schemat płatniczy nie funkcjonuje przez ostatnich 12 miesięcy;
3) organizacja płatnicza nie udostępniła we wskazanym terminie informacji i
dokumentów, o których mowa w art. 132zq ust. 4;
4) organizacja płatnicza nie wykonała zalecenia wydanego przez Prezesa NBP w
terminie oznaczonym w tym zaleceniu;
5) zmiany zasad funkcjonowania schematu płatniczego zostały dokonane bez
uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art. 132zm ust. 2.
2. Organizacja płatnicza zaprzestaje prowadzenia schematu płatniczego w
zakresie i w terminie wskazanych w decyzji, o której mowa w ust. 1.

Art. 132zs. 1. NBP prowadzi i zamieszcza na swojej stronie internetowej listę
schematów płatniczych funkcjonujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Lista zawiera informacje o nazwie i siedzibie organizacji płatniczej lub innych
podmiotów odpowiedzialnych za funkcjonowanie schematu płatniczego, nazwie
schematu płatniczego oraz rodzajach instrumentów płatniczych wydawanych w
ramach tego schematu.
2. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w art. 132zr ust. 1, Prezes NBP
zamieszcza na swojej stronie internetowej informację o czasowym, częściowym albo
całkowitym wstrzymaniu funkcjonowania schematu płatniczego albo skreśla schemat
płatniczy z listy, o której mowa w ust. 1, z dniem, w którym decyzja stała się
ostateczna.

Art. 132zt. Przepisów niniejszego działu nie stosuje się do schematów
płatniczych, które funkcjonują na podstawie rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiającego
wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty
w euro oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 924/2009 przez właściwe organy
odpowiedzialne za zapewnienie przestrzegania tego rozporządzenia.

Art. 132zu. 1. Dokumenty i informacje, o których mowa w art. 132zn ust. 1, 3 i
4, art. 132zo ust. 2, 3 i 7 oraz art. 132zq ust. 4 i 5, są przekazywane w postaci elektronicznej.
2. Dokumenty i informacje, o których mowa w art. 132zq ust. 1 i 3, są
przekazywane w postaci elektronicznej z wykorzystaniem odpowiednich certyfikatów
wydanych przez NBP lub innych form uwierzytelniania stosowanych przez NBP.
3. Dokumenty i informacje, o których mowa w art. 132zn ust. 3 i 4, art. 132zo
ust. 2 zdanie drugie i art. 132zq ust. 4 i 5, oraz dokumenty i informacje dołączane w przypadku, o którym mowa w art. 132zo ust. 3, mogą być przekazane w języku angielskim. W takim przypadku czynności, o których mowa w art. 5 ustawy z dnia
7 października 1999 r. o języku polskim (Dz. U. z 2019 r. poz. 1480 oraz z 2020 r.
poz. 285), mogą być dokonywane w języku polskim lub angielskim.

Art. 132zv. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu
opinii Prezesa NBP, określi, w drodze rozporządzenia:
1) kryteria oceny schematu płatniczego oraz szczegółowy zakres dokumentów i
informacji, o których mowa w art. 132zn ust. 3 i 4,
2) szczegółowy zakres dokumentów i informacji, o których mowa w art. 132zo ust. 2 i 7,
3) szczegółowy zakres informacji, o których mowa w art. 132zq ust. 1 i 3
– mając na względzie konieczność zapewnienia prawidłowości, bezpieczeństwa i
sprawności funkcjonowania schematu płatniczego oraz infrastruktury, systemów
płatności i schematów płatniczych powiązanych oraz kompletności i wiarygodności
przekazywanych informacji i dokumentów.

art. 133. więcej Art. 133. 1. KNF prowadzi rejestr w systemie informatycznym.
2. Rejestr jest jawny i dostępny dla osób trzecich przez stronę internetową KNF.
3. Rejestr składa się z:
1) rejestru krajowych instytucji płatniczych obejmującego również ich agentów i oddziały;
2) rejestru kas oszczędnościowo-kredytowych obejmującego również ich oddziały;
3) rejestru biur usług płatniczych obejmującego również ich agentów i oddziały;
4) rejestru krajowych instytucji pieniądza elektronicznego obejmującego również
ich agentów i oddziały;
5) rejestru oddziałów zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego;
6) rejestru dostawców świadczących wyłącznie usługę dostępu do informacji
o rachunku, obejmującego również ich agentów i oddziały, jeżeli świadczą
usługi płatnicze w państwie członkowskim innym niż ich macierzyste państwo członkowskie;
7) rejestru małych instytucji płatniczych, obejmującego również ich agentów;
8) rejestru podmiotów wykonujących działalność określoną w art. 6 pkt 11 lit. a lub
b, do których ma zastosowanie przepis art. 6c ust. 1, zawierającego informacje
przekazane w powiadomieniu, o którym mowa w art. 6c ust. 1, stanowiące opis
oferowanych usług;
9) rejestru podmiotów prowadzących działalność określoną w art. 6 pkt 12,
zawierającego informacje przekazane w powiadomieniu, o którym mowa
w art. 6d ust. 1, stanowiące opis oferowanych usług.

art. 134. więcej Art. 134. Rejestr krajowych instytucji płatniczych zawiera odpowiednio:
1) numer wpisu do rejestru;
2) dane dotyczące krajowej instytucji płatniczej, obejmujące:
a) nazwę (firmę),
b) numer w rejestrze przedsiębiorców,
c) siedzibę i adres;
3) dane dotyczące usług płatniczych, do świadczenia których krajowa instytucja
płatnicza jest uprawniona, obejmujące:
a) datę wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1, oraz jego zmiany,
b) wykaz usług płatniczych objętych zakresem zezwolenia, o którym mowa
w art. 60 ust. 1;
3a) informację o wydawaniu przez krajową instytucję płatniczą pieniądza elektronicznego;
4) dane dotyczące agentów krajowej instytucji płatniczej wykonujących działalność
agencyjną w zakresie świadczenia usług płatniczych, obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę (firmę) agenta,
b) siedzibę i adres albo adres głównego miejsca wykonywania działalności agenta;
5) dane dotyczące oddziałów krajowej instytucji płatniczej utworzonych
w państwie członkowskim innym niż Rzeczpospolita Polska, obejmujące:
a) nazwę (firmę) oddziału,
b) adres oddziału;
6) dane dotyczące świadczenia przez krajową instytucję płatniczą usług płatniczych
w innym państwie członkowskim, obejmujące:
a) wykaz państw, w których krajowa instytucja płatnicza świadczy usługi płatnicze,
b) wskazane w pkt 4 lub 5 dane dotyczące podmiotu, za pośrednictwem
którego krajowa instytucja płatnicza świadczy usługi płatnicze w innym
państwie członkowskim, lub informację o świadczeniu takich usług transgranicznie,
c) wykaz świadczonych usług płatniczych.

art. 135. więcej Art. 135. Rejestr kas oszczędnościowo-kredytowych zawiera odpowiednio:
1) numer wpisu do rejestru;
2) dane dotyczące kasy oszczędnościowo-kredytowej, obejmujące:
a) nazwę (firmę),
b) numer w rejestrze przedsiębiorców,
c) siedzibę i adres;
3) wykaz świadczonych usług płatniczych;
4) dane dotyczące oddziałów kasy oszczędnościowo-kredytowej, obejmujące:
a) nazwę (firmę) oddziału,
b) adres oddziału.

art. 136. więcej Art. 136. Rejestr biur usług płatniczych zawiera odpowiednio:
1) numer wpisu do rejestru;
2) dane dotyczące biura usług płatniczych, obejmujące:
a) nazwę (firmę),
b) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
biuro usług płatniczych taki numer posiada, oraz numer identyfikacji
podatkowej (NIP),
c) siedzibę i adres albo miejsce zamieszkania i adres oraz adres głównego
miejsca wykonywania działalności,
d) wskazanie świadczonej usługi płatniczej;
3) dane dotyczące agentów biura usług płatniczych, obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę (firmę) agenta,
b) siedzibę i adres albo adres głównego miejsca wykonywania działalności agenta;
4) dane dotyczące oddziałów biura usług płatniczych, obejmujące:
a) nazwę (firmę) oddziału,
b) adres oddziału.

Art. 136a. Rejestr krajowych instytucji pieniądza elektronicznego zawiera odpowiednio:
1) numer wpisu do rejestru;
2) dane dotyczące krajowej instytucji pieniądza elektronicznego, obejmujące:
a) nazwę (firmę),
b) numer w rejestrze przedsiębiorców,
c) siedzibę i adres;
3) dane dotyczące usług płatniczych, do świadczenia których krajowa instytucja
pieniądza elektronicznego jest uprawniona, obejmujące:
a) datę wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 132a ust. 1, oraz jego
zmiany,
b) wykaz usług płatniczych objętych zakresem zezwolenia, o którym mowa
w art. 132a ust. 1;
4) dane dotyczące agentów krajowej instytucji pieniądza elektronicznego
wykonujących działalność agencyjną w zakresie świadczenia usług płatniczych,
obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę (firmę) agenta,
b) siedzibę i adres albo adres głównego miejsca wykonywania działalności
agenta;
5) dane dotyczące oddziałów krajowej instytucji pieniądza elektronicznego,
obejmujące:
a) nazwę (firmę) oddziału,
b) adres oddziału;
6) dane dotyczące wydawania pieniądza elektronicznego lub świadczenia usług
płatniczych przez krajową instytucję pieniądza elektronicznego w innym
państwie członkowskim, obejmujące:
a) wykaz państw, w których krajowa instytucja pieniądza elektronicznego
wydaje pieniądz elektroniczny lub świadczy usługi płatnicze,
b) dane określone w pkt 4 lub 5 dotyczące podmiotu, za pośrednictwem
którego krajowa instytucja pieniądza elektronicznego prowadzi działalność
w innym państwie członkowskim,
c) wykaz świadczonych usług płatniczych.

Art. 136b. Rejestr oddziałów zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego
zawiera odpowiednio:
1) numer wpisu do rejestru;
2) dane dotyczące oddziału zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego, obejmujące:
a) nazwę (firmę) oddziału,
b) numer w rejestrze przedsiębiorców,
c) adres oddziału;
3) dane dotyczące działalności związanej z wydawaniem pieniądza
elektronicznego, obejmujące datę wydania zezwolenia, o którym mowa
w art. 132zh ust. 1, oraz jego zmiany.

Art. 136c. Rejestr dostawców świadczących wyłącznie usługę dostępu do
informacji o rachunku zawiera:
1) numer wpisu do rejestru;
2) dane dotyczące dostawcy świadczącego wyłącznie usługę dostępu do informacji
o rachunku, obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę (firmę),
b) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku
taki numer posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP),
c) miejsce zamieszkania i adres albo siedzibę i adres oraz adres głównego
miejsca wykonywania działalności,
d) wskazanie świadczonej usługi płatniczej;
3) dane dotyczące agentów dostawcy świadczącego wyłącznie usługę dostępu do
informacji o rachunku wykonujących działalność agencyjną w zakresie
świadczenia usług płatniczych, obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę (firmę) agenta,
b) miejsce zamieszkania i adres albo siedzibę i adres oraz adres głównego
miejsca wykonywania działalności agenta;
4) dane dotyczące oddziałów dostawcy świadczącego wyłącznie usługę dostępu do
informacji o rachunku, obejmujące:
a) nazwę (firmę) oddziału,
b) adres oddziału;
5) dane dotyczące świadczenia przez dostawcę świadczącego wyłącznie usługę
dostępu do informacji o rachunku usług płatniczych w innym państwie
członkowskim, obejmujące:
a) wykaz państw członkowskich, w których dostawca świadczący wyłącznie
usługę dostępu do informacji o rachunku świadczy usługi płatnicze,
b) wskazane w pkt 3 lub 4 dane dotyczące podmiotu, za pośrednictwem
którego dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji
o rachunku świadczy usługi płatnicze w innym państwie członkowskim,
c) wskazanie świadczonej usługi płatniczej.

Art. 136d. Rejestr małych instytucji płatniczych zawiera:
1) numer wpisu do rejestru;
2) dane dotyczące małej instytucji płatniczej, obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę (firmę),
b) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
mała instytucja płatnicza taki numer posiada, oraz numer identyfikacji
podatkowej (NIP),
c) miejsce zamieszkania i adres albo siedzibę i adres oraz adres głównego
miejsca wykonywania działalności,
d) wykaz usług płatniczych, o którym mowa w art. 117j ust. 2 pkt 1;
3) dane dotyczące agentów małej instytucji płatniczej, obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę (firmę) agenta,
b) miejsce zamieszkania i adres albo siedzibę i adres oraz adres głównego
miejsca wykonywania działalności agenta;
4) dane dotyczące oddziałów małej instytucji płatniczej, obejmujące:
a) nazwę (firmę) oddziału,
b) adres oddziału.

Art. 136e. Rejestr podmiotów wykonujących działalność określoną
w art. 6 pkt 11 lit. a lub b, do których ma zastosowanie przepis art. 6c ust. 1, zawiera:
1) numer wpisu do rejestru;
2) dane dotyczące podmiotu, obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę (firmę),
b) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
podmiot taki numer posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP),
c) miejsce zamieszkania i adres albo siedzibę i adres oraz adres głównego
miejsca wykonywania działalności,
d) informacje przekazane w powiadomieniu, o którym mowa w art. 6c ust. 1,
obejmujące opis oferowanych usług oraz wskazanie wyłączenia
określonego w art. 6 pkt 11 lit. a lub b.

Art. 136f. Rejestr podmiotów prowadzących działalność określoną
w art. 6 pkt 12 zawiera:
1) numer wpisu do rejestru;
2) dane dotyczące podmiotu, obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę (firmę),
b) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
podmiot taki numer posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP),
c) miejsce zamieszkania i adres albo siedzibę i adres oraz adres głównego
miejsca wykonywania działalności,
d) informacje przekazane w powiadomieniu, o którym mowa w art. 6d ust. 1,
obejmujące opis oferowanych usług oraz wskazanie wyłączenia
określonego w art. 6 pkt 12.

art. 137. więcej Art. 137. 1. Wpisu do rejestru oraz wykreślenia wpisu z rejestru dokonuje się na
wniosek, chyba że ustawa stanowi inaczej.
2. Przez wpis do rejestru rozumie się także jego zmianę.
2a. Po wykreśleniu podmiotu z rejestru pozostawia się w rejestrze informację
o dokonaniu takiego wykreślenia poprzez zamieszczenie przy nazwie takiego
podmiotu adnotacji „Wykreślony”.
3. KNF z urzędu prostuje wpisy w rejestrze zawierające błędy pisarskie lub
oczywiste omyłki.

art. 138. więcej Art. 138. 1. Wpis do rejestru krajowej instytucji płatniczej lub krajowej
instytucji pieniądza elektronicznego oraz wpis do rejestru zmiany zakresu
świadczonych przez nie usług płatniczych, a także wpis do rejestru oddziału
zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego są dokonywane z urzędu w terminie
14 dni od dnia wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1, art. 132a ust. 1
albo art. 132zh ust. 1, lub jego zmiany.
1a. Wpis do rejestru na wniosek podmiotów, o których mowa w ust. 1, jest
dokonywany w terminie 30 dni od dnia wpływu wniosku o dokonanie wpisu,
z wyłączeniem przypadków, gdy przepisy ustawy przewidują odrębny termin
dokonania wpisu.
2. Wpisu kasy oszczędnościowo-kredytowej do rejestru dokonuje się z urzędu
w terminie 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 131 ust. 1.

art. 139. więcej Art. 139. 1. Krajowe instytucje płatnicze, małe instytucje płatnicze, dostawcy
świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku, biura usług
płatniczych, kasy oszczędnościowo-kredytowe, krajowe instytucje pieniądza
elektronicznego, oddziały zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego,
podmioty wykonujące działalność określoną w art. 6 pkt 11 lit. a lub b, do których ma
zastosowanie przepis art. 6c ust. 1, oraz podmioty prowadzące działalność określoną
w art. 6 pkt 12 są obowiązane zapewnić zgodność danych wpisanych do rejestru ze
stanem faktycznym.
2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, są obowiązane poinformować KNF
o każdej zmianie danych objętych wpisem do rejestru, nie później niż w terminie
14 dni od dnia uzyskania informacji o zmianie, składając stosowny wniosek.
3. W przypadku naruszenia obowiązku, o którym mowa w ust. 2, KNF może
nałożyć na podmiot, o którym mowa w ust. 1, karę pieniężną w wysokości
nieprzekraczającej 500 zł za każdy dzień opóźnienia, nie większej jednak niż
100 000 zł; przepisy art. 105 ust. 2, 4 i 5 oraz art. 116 stosuje się odpowiednio.

art. 140. więcej Art. 140. Odmowa dokonania wpisu do rejestru następuje w drodze decyzji administracyjnej.

art. 141. więcej Art. 141. 1. KNF może odmówić dokonania wpisu do rejestru, jeżeli wniosek
jest niekompletny i nie został uzupełniony w wyznaczonym terminie lub dane zawarte
we wniosku są niezgodne ze stanem faktycznym.
2. KNF odmawia wpisu do rejestru osoby fizycznej, wobec której prawomocnie
orzeczono zakaz prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie objętym wpisem.
3. W przypadku biura usług płatniczych KNF odmawia wpisu do rejestru także,
jeśli wnioskodawcę wykreślono z rejestru zgodnie z przepisem art. 142 ust. 1a pkt 1
w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku.

art. 142. więcej Art. 142. 1. KNF z urzędu dokonuje wykreślenia wpisu z rejestru w przypadku:
1) cofnięcia lub wygaśnięcia zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1, art. 132a
ust. 1 i art. 132zh ust. 1;
2) zakończenia działalności przez kasę oszczędnościowo-kredytową, na podstawie
zawiadomienia, o którym mowa w art. 131 ust. 2;
3) zakończenia przez biuro usług płatniczych działalności gospodarczej lub
działalności w charakterze biura usług płatniczych, na podstawie zawiadomienia,
o którym mowa w art. 123, nie wcześniej niż z datą wskazaną w tym
zawiadomieniu;
4) prawomocnego orzeczenia wobec osoby fizycznej wpisanej do rejestru zakazu
prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie objętym wpisem;
5) zakończenia przez podmiot wykonujący działalność określoną
w art. 6 pkt 11 lit. a lub b działalności gospodarczej lub działalności określonej
w art. 6 pkt 11 lit. a lub b, na podstawie zawiadomienia, o którym mowa
w art. 6c ust. 8, nie wcześniej niż z dniem wskazanym w tym zawiadomieniu;
6) zakończenia przez podmiot wykonujący działalność określoną
w art. 6 pkt 12 działalności gospodarczej lub działalności określonej
w art. 6 pkt 12, na podstawie zawiadomienia, o którym mowa w art. 6d ust. 8, nie
wcześniej niż z dniem wskazanym w tym zawiadomieniu;
7) zakończenia przez małą instytucję płatniczą działalności gospodarczej lub
działalności w charakterze małej instytucji płatniczej, na podstawie
zawiadomienia, o którym mowa w art. 117m, nie wcześniej niż z dniem
wskazanym w tym zawiadomieniu;
8) zakończenia przez dostawcę świadczącego wyłącznie usługę dostępu do
informacji o rachunku działalności gospodarczej lub działalności w charakterze
dostawcy świadczącego wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku, na
podstawie zawiadomienia, o którym mowa w art. 117b ust. 8, nie wcześniej niż
z dniem wskazanym w tym zawiadomieniu.
1a. KNF dokonuje z urzędu wykreślenia biura usług płatniczych z rejestru biur
usług płatniczych w przypadku:
1) wydania decyzji, o której mowa w art. 129 ust. 6a;
2) (uchylony)
3) gdy biuro zostało wykreślone z rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze
Sądowym lub z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.
1b. Biuro usług płatniczych, które z urzędu wykreślono z rejestru biur usług
płatniczych w przypadku, o którym mowa w ust. 1a pkt 1, może uzyskać ponowny
wpis do tego rejestru nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wykreślenia.
1c. Przepisy ust. 1a i 1b stosuje się odpowiednio do dostawcy świadczącego
wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku oraz małej instytucji płatniczej.
2. KNF może dokonać z urzędu wykreślenia wpisu z rejestru w zakresie
dotyczącym agenta lub oddziału krajowej instytucji płatniczej albo krajowej instytucji
pieniądza elektronicznego w przypadku uzyskania od właściwych organów
nadzorczych goszczącego państwa członkowskiego, w którym krajowa instytucja
płatnicza lub krajowa instytucja pieniądza elektronicznego prowadzi działalność
w zakresie usług płatniczych lub wydawania pieniądza elektronicznego przez danego
agenta lub dany oddział, informacji wskazujących, iż istnieją uzasadnione podstawy
do podejrzeń, że w związku z tą działalnością jest popełniane lub zostało popełnione
przestępstwo, o którym mowa w art. 165a lub art. 299 Kodeksu karnego, usiłowano
popełnić takie przestępstwo lub popełnienie takiego przestępstwa jest zamierzone, lub
świadczenie usług przez agenta lub działalność oddziału mogłaby zwiększać ryzyko
prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Wykreślenie wpisu z rejestru następuje
w drodze decyzji.

Art. 142a. 1. KNF niezwłocznie powiadamia EUNB o informacjach
wpisywanych do rejestru, w tym o przypadkach wykreślenia z rejestru, wraz
z podaniem przyczyn wykreślenia.
2. KNF zapewnia prawidłowość oraz bieżącą aktualizację informacji
przekazywanych EUNB.

Art. 142b. 1. KNF udostępnia na swojej stronie internetowej informacje
o unijnych instytucjach płatniczych oraz unijnych instytucjach pieniądza
elektronicznego, które zgłosiły zamiar świadczenia usług płatniczych lub prowadzenia
działalności związanej z wydawaniem pieniądza elektronicznego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, obejmujące:
1) dane dotyczące unijnej instytucji płatniczej lub unijnej instytucji pieniądza
elektronicznego, obejmujące:
a) nazwę (firmę),
b) siedzibę i adres;
2) numer albo inne oznaczenie udzielonego unijnej instytucji płatniczej lub unijnej
instytucji pieniądza elektronicznego przez właściwy organ nadzorczy
macierzystego państwa członkowskiego zezwolenia, o ile taki numer lub takie
oznaczenie zostały nadane;
3) wykaz usług płatniczych, jakie unijna instytucja płatnicza lub unijna instytucja
pieniądza elektronicznego zamierzają świadczyć w ramach działalności transgranicznej, lub informację o zamiarze prowadzenia działalności związanej
z wydawaniem pieniądza elektronicznego;
4) dane dotyczące oddziału, obejmujące:
a) nazwę (firmę) oddziału,
b) adres oddziału;
5) dane dotyczące agentów unijnej instytucji płatniczej lub unijnej instytucji
pieniądza elektronicznego, obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę (firmę) agenta,
b) siedzibę i adres albo adres głównego miejsca wykonywania działalności agenta.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, są na bieżąco aktualizowane.

art. 143. więcej Art. 143. 1. Zlecenie płatnicze uznaje się za wykonane na rzecz właściwego
odbiorcy, jeżeli zostało wykonane zgodnie z informacjami, o których mowa w art. 23
ust. 1 pkt 1 lub w art. 27 pkt 2 lit. b, a w przypadku wskazania w treści zlecenia
płatniczego unikatowego identyfikatora – jeżeli zostało wykonane zgodnie z tym
unikatowym identyfikatorem bez względu na dostarczone przez użytkownika inne
informacje dodatkowe.
2. Jeżeli unikatowy identyfikator podany przez użytkownika jest nieprawidłowy,
dostawca nie ponosi odpowiedzialności na podstawie art. 144–146. Dostawca
płatnika, a w przypadku, o którym mowa w art. 143a ust. 1 pkt 2, również dostawca
odbiorcy, są jednak obowiązani podjąć działania w celu odzyskania kwoty transakcji
płatniczej wykonanej z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora,
w szczególności w trybie i na zasadach określonych w art. 143a–143c. Strony mogą
zastrzec w umowie, że dostawca płatnika ma prawo pobrać od płatnika opłatę za
odzyskanie środków. Przepis art. 36 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
2a. W celu wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 2 zdanie drugie,
dostawca prowadzi rachunek zwrotu.
3. Przy wykonaniu transakcji płatniczych z wykorzystaniem rachunku
bankowego unikatowym identyfikatorem jest numer rachunku bankowego, chyba że
strony uzgodnią w umowie ramowej inny unikatowy identyfikator.

Art. 143a. 1. W celu wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 143 ust. 2
zdanie drugie, dostawca płatnika, nie później niż w terminie 3 dni roboczych od dnia
dokonania zgłoszenia przez płatnika informacji o transakcji płatniczej wykonanej
z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora, w przypadku gdy:
1) prowadzi rachunek płatniczy odbiorcy – pisemnie zawiadamia odbiorcę o:
a) zgłoszeniu przez płatnika informacji o transakcji płatniczej wykonanej
z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora i możliwości
dokonania zwrotu kwoty tej transakcji na rachunek zwrotu dostawcy
odbiorcy bez pobierania od odbiorcy opłat,
b) obowiązku udostępnienia płatnikowi danych osobowych odbiorcy w celu
umożliwienia dochodzenia zwrotu kwoty transakcji płatniczej wykonanej
z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora, jeżeli odbiorca nie
dokona jej zwrotu w terminie, o którym mowa w art. 143b ust. 1,
c) dniu upływu terminu, o którym mowa w art. 143b ust. 1,
d) numerze rachunku zwrotu;
2) nie prowadzi rachunku płatniczego odbiorcy – zwraca się do dostawcy odbiorcy
o podjęcie działań w celu odzyskania kwoty transakcji płatniczej wykonanej
z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora, przekazując
jednocześnie posiadane informacje niezbędne do ich podjęcia.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w celu wykonania obowiązku,
o którym mowa w art. 143 ust. 2 zdanie drugie, przez dostawcę odbiorcy, przepis
ust. 1 stosuje się odpowiednio.
3. Odbiorca dokonuje zwrotu kwoty transakcji płatniczej wykonanej z użyciem
nieprawidłowego unikatowego identyfikatora na rachunek zwrotu dostawcy odbiorcy.
Za dokonanie zwrotu dostawca odbiorcy nie może pobierać od odbiorcy opłat ani prowizji.
4. Jeżeli dostawca płatnika prowadzi rachunek płatniczy odbiorcy, a odbiorca
dokonał zwrotu kwoty transakcji płatniczej wykonanej z użyciem nieprawidłowego
unikatowego identyfikatora, dostawca płatnika, nie później niż w terminie 1 dnia
roboczego od uznania rachunku zwrotu kwotą transakcji płatniczej wykonanej z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora, doprowadza do uznania tą
kwotą rachunku płatniczego płatnika, który został nią obciążony.
5. Jeżeli dostawca płatnika nie prowadzi rachunku płatniczego odbiorcy,
a odbiorca dokonał zwrotu kwoty transakcji płatniczej wykonanej z użyciem
nieprawidłowego unikatowego identyfikatora, dostawca odbiorcy, nie później niż
w terminie 1 dnia roboczego od uznania prowadzonego przez siebie rachunku zwrotu,
doprowadza do uznania rachunku zwrotu dostawcy płatnika, kwotą transakcji
płatniczej wykonanej z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora, a następnie dostawca płatnika nie później niż w terminie 1 dnia roboczego od uznania
prowadzonego przez siebie rachunku zwrotu uznaje tą kwotą rachunek płatniczy
płatnika, o którym mowa w ust. 4.
6. Jeżeli doprowadzenie do uznania rachunku płatniczego płatnika, o którym
mowa w ust. 4 i 5, nie jest możliwe, dostawca płatnika, nie później niż w terminie
3 dni roboczych od uznania rachunku zwrotu, informuje płatnika o możliwości zwrotu
kwoty transakcji płatniczej wykonanej z użyciem nieprawidłowego unikatowego
identyfikatora na wskazany przez płatnika numer rachunku płatniczego lub poprzez
dokonanie wypłaty środków pieniężnych.
7. Jeżeli płatnik wskazał numer rachunku płatniczego, o którym mowa w ust. 6,
dostawca płatnika, nie później niż w terminie 1 dnia roboczego od jego wskazania,
doprowadza do uznania tego rachunku kwotą transakcji płatniczej wykonanej
z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora. Jeżeli płatnik nie wskazał
numeru rachunku płatniczego, wypłata środków pieniężnych następuje niezwłocznie
na żądanie płatnika.

Art. 143b. 1. Jeżeli działania, o których mowa w art. 143a, w terminie miesiąca
od dnia dokonania zgłoszenia, o którym mowa w art. 143a ust. 1, nie doprowadziły do
odzyskania kwoty transakcji płatniczej wykonanej z użyciem nieprawidłowego
unikatowego identyfikatora, nie później niż w terminie 3 dni roboczych od dnia
otrzymania pisemnego żądania płatnika o udostępnienie danych odbiorcy, dostawca płatnika:
1) który prowadzi rachunek płatniczy odbiorcy, udostępnia płatnikowi:
a) imię i nazwisko lub nazwę odbiorcy,
b) miejsce zamieszkania i adres albo siedzibę i adres odbiorcy,
2) który nie prowadzi rachunku płatniczego odbiorcy – zwraca się do dostawcy
odbiorcy o przekazanie mu danych, o których mowa w pkt 1
– w celu umożliwienia płatnikowi dochodzenia kwoty transakcji płatniczej wykonanej
z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dostawca odbiorcy przekazuje
dostawcy płatnika dane, o których mowa w ust. 1 pkt 1, nie później niż w terminie
3 dni roboczych od dnia otrzymania żądania. Dostawca płatnika przekazuje otrzymane
dane płatnikowi nie później niż w terminie 3 dni roboczych od dnia ich otrzymania.

Art. 143c. 1. W przypadku usługi przekazu pieniężnego polegającej na
transferze środków pieniężnych na rachunek płatniczy dostawcy odbiorcy,
świadczonej przez biuro usług płatniczych, płatnikiem, o którym mowa w art. 143a
i art. 143b, jest biuro usług płatniczych.
2. Biuro usług płatniczych, nie później niż w terminie 3 dni roboczych od dnia
dokonania zgłoszenia przez zlecającego przekaz pieniężny informacji o przekazie
pieniężnym wykonanym z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora,
zgłasza swojemu dostawcy transakcję płatniczą wykonaną z użyciem
nieprawidłowego unikatowego identyfikatora. Przepis art. 143a stosuje się
odpowiednio.
3. Zwrot kwoty transakcji płatniczej wykonanej z użyciem nieprawidłowego
unikatowego identyfikatora następuje na rachunek płatniczy biura usług płatniczych,
który został obciążony kwotą tej transakcji. Jeżeli doprowadzenie do uznania rachunku
płatniczego, o którym mowa w zdaniu pierwszym, nie jest możliwe, zwrot kwoty
transakcji następuje na inny rachunek wskazany przez biuro usług płatniczych.
4. Biuro usług płatniczych, nie później niż w terminie 3 dni roboczych od
uznania rachunku płatniczego, o którym mowa w ust. 3, kwotą transakcji płatniczej
wykonanej z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora, informuje
zlecającego przekaz pieniężny o możliwości zwrotu kwoty tej transakcji poprzez
dokonanie wypłaty środków pieniężnych. Wypłata następuje niezwłocznie na żądanie
zlecającego przekaz pieniężny.
5. Jeżeli działania, o których mowa w ust. 2–4, nie doprowadziły do odzyskania
kwoty transakcji płatniczej wykonanej z użyciem nieprawidłowego unikatowego
identyfikatora w terminie miesiąca od dnia zgłoszenia, o którym mowa w ust. 2, biuro
usług płatniczych, nie później niż w terminie 3 dni roboczych od dnia otrzymania
pisemnego żądania zlecającego przekaz pieniężny o udostępnienie danych odbiorcy,
o których mowa w art. 143b ust. 1 pkt 1, pisemnie przekazuje żądanie swojemu
dostawcy. Przepis art. 143b stosuje się odpowiednio.
6. Biuro usług płatniczych przekazuje otrzymane dane zlecającemu przekaz
pieniężny, nie później niż w terminie 3 dni roboczych od dnia ich otrzymania od
swojego dostawcy.

art. 144. więcej Art. 144. 1. W przypadku gdy zlecenie płatnicze jest składane bezpośrednio
przez płatnika, dostawca ponosi wobec płatnika odpowiedzialność za niewykonanie
lub nienależyte wykonanie transakcji płatniczej, z zastrzeżeniem art. 44 ust. 2,
art. 143 ust. 2 oraz art. 149, chyba że udowodni, że rachunek dostawcy odbiorcy został
uznany zgodnie z art. 54.
2. Jeżeli dostawca płatnika ponosi odpowiedzialność zgodnie z ust. 1,
niezwłocznie zwraca płatnikowi kwotę niewykonanej lub nienależycie wykonanej
transakcji płatniczej albo, w przypadku gdy płatnik korzysta z rachunku płatniczego,
przywraca obciążony rachunek płatniczy do stanu, jaki istniałby, gdyby nie miało
miejsca niewykonanie lub nienależyte wykonanie transakcji płatniczej. W odniesieniu
do uznania rachunku płatniczego płatnika data waluty nie może być późniejsza od daty
obciążenia tą kwotą.
2a. W przypadku gdy zlecenie płatnicze jest składane przez płatnika do dostawcy
świadczącego usługę inicjowania transakcji płatniczej, dostawca prowadzący
rachunek zwraca płatnikowi kwotę niewykonanej lub nienależycie wykonanej
transakcji płatniczej, a w razie potrzeby przywraca obciążony rachunek płatniczy do
stanu, jaki istniałby, gdyby nie miało miejsca jej nienależyte wykonanie.
2b. Na dostawcy świadczącym usługę inicjowania transakcji płatniczej
spoczywa ciężar udowodnienia, że dostawca prowadzący rachunek otrzymał zlecenie
płatnicze zgodnie z art. 49 oraz że – w zakresie jego właściwości – transakcja płatnicza
została uwierzytelniona, prawidłowo zapisana i nie miała na nią wpływu awaria
techniczna ani innego rodzaju usterka związana z niewykonaniem lub nienależytym
wykonaniem transakcji, w tym wykonaniem z opóźnieniem.
2c. Jeżeli dostawca świadczący usługę inicjowania transakcji płatniczej jest
odpowiedzialny za niewykonanie lub nienależyte wykonanie transakcji płatniczej,
w tym wykonanie z opóźnieniem, niezwłocznie rekompensuje dostawcy
prowadzącemu rachunek, na jego wniosek, poniesioną szkodę lub zwraca kwotę
zapłaconą w wyniku dokonania zwrotu na rzecz płatnika.
3. Jeżeli rachunek dostawcy odbiorcy został uznany zgodnie z art. 54, dostawca
odbiorcy ponosi odpowiedzialność wobec odbiorcy za niewykonanie lub nienależyte
wykonanie transakcji płatniczej.
4. Jeżeli dostawca odbiorcy ponosi odpowiedzialność zgodnie z ust. 3,
niezwłocznie przekazuje do dyspozycji odbiorcy kwotę transakcji płatniczej albo,
w przypadku gdy odbiorca korzysta z rachunku płatniczego, uznaje rachunek
płatniczy odbiorcy odpowiednią kwotą w celu doprowadzenia rachunku płatniczego
do stanu, jaki istniałby, gdyby nie miało miejsca niewykonanie lub nienależyte
wykonanie transakcji płatniczej. W odniesieniu do uznania rachunku płatniczego
odbiorcy data waluty nie może być późniejsza od daty waluty, z którą kwota zostałaby
uznana, gdyby transakcja została wykonana zgodnie z art. 59.
5. W przypadku gdy transakcja płatnicza jest wykonywana z opóźnieniem,
dostawca odbiorcy zapewnia, na wniosek dostawcy płatnika działającego w imieniu
płatnika, aby data waluty w odniesieniu do uznania rachunku płatniczego odbiorcy nie
była późniejsza od daty waluty, z którą kwota zostałaby uznana, gdyby transakcja
została wykonana prawidłowo.

art. 145. więcej Art. 145. 1. W przypadku gdy zlecenie płatnicze jest inicjowane przez odbiorcę
lub za jego pośrednictwem, z zastrzeżeniem art. 44 ust. 2, art. 143 ust. 2 oraz art. 149,
jego dostawca ponosi wobec odbiorcy odpowiedzialność za prawidłowe przekazanie
zlecenia płatniczego dostawcy płatnika zgodnie z art. 56.
2. Jeżeli dostawca odbiorcy ponosi odpowiedzialność zgodnie z ust. 1,
niezwłocznie przekazuje ponownie zlecenie płatnicze dostawcy płatnika.
2a. W przypadku przekazania zlecenia płatniczego z opóźnieniem kwota
zlecenia zostaje uznana na rachunku płatniczym odbiorcy z datą waluty nie późniejszą
niż data waluty, z którą kwota zostałaby uznana, gdyby transakcja została wykonana
prawidłowo. Dostawca płatnika przekazuje dostawcy odbiorcy informację
o opóźnieniu w przekazaniu zlecenia płatniczego.
3. Z zastrzeżeniem art. 44 ust. 2, art. 143 ust. 2 oraz art. 149, dostawca odbiorcy
ponosi wobec odbiorcy odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte
wykonanie transakcji płatniczej w przypadku naruszenia art. 58.
4. Jeżeli dostawca odbiorcy ponosi odpowiedzialność zgodnie z ust. 3,
udostępnia kwotę transakcji płatniczej odbiorcy niezwłocznie po uznaniu nią rachunku
dostawcy odbiorcy.
4a. Kwota, o której mowa w ust. 4, zostaje uznana na rachunku płatniczym
odbiorcy z datą waluty nie późniejszą niż data waluty, z którą kwota zostałaby uznana,
gdyby transakcja została wykonana prawidłowo.
5. W przypadku niewykonanej lub nienależycie wykonanej transakcji płatniczej,
za którą dostawca odbiorcy nie ponosi odpowiedzialności zgodnie z ust. 1 i 3,
odpowiedzialność wobec płatnika ponosi dostawca płatnika; w takim przypadku
stosuje się art. 144 ust. 2.
6. Obowiązek, o którym mowa w ust. 5, nie ma zastosowania do dostawcy
płatnika, jeżeli dostawca płatnika udowodni, że dostawca odbiorcy otrzymał kwotę
danej transakcji płatniczej, nawet jeżeli transakcja płatnicza została wykonana
z opóźnieniem. W takim przypadku dostawca odbiorcy uznaje kwotę na rachunku
płatniczym odbiorcy z datą waluty nie późniejszą niż data waluty, z którą kwota
zostałaby uznana, gdyby transakcja płatnicza została wykonana prawidłowo.

art. 146. więcej Art. 146. 1. W przypadku niewykonanej lub nienależycie wykonanej transakcji płatniczej:
1) zainicjowanej przez płatnika – jego dostawca, bez względu na odpowiedzialność
ponoszoną na mocy art. 144 ust. 1, na wniosek płatnika podejmuje niezwłocznie
działania w celu prześledzenia transakcji płatniczej i powiadamia płatnika o ich
wyniku, przy czym czynności te są dla płatnika bezpłatne;
2) zainicjowanej przez odbiorcę lub za jego pośrednictwem – jego dostawca, bez
względu na odpowiedzialność ponoszoną na mocy art. 145 ust. 1 i 3, podejmuje
na wniosek odbiorcy niezwłoczne starania w celu prześledzenia transakcji
płatniczej i powiadamia odbiorcę o ich wyniku, przy czym czynności te są dla
odbiorcy bezpłatne.
2. Odpowiedzialność dostawcy określona w art. 144 i art. 145 obejmuje także
opłaty oraz odsetki, którymi został obciążony użytkownik w rezultacie niewykonania
lub nienależytego, w tym opóźnionego, wykonania transakcji płatniczej.

art. 147. więcej Art. 147. Odpowiedzialność dostawcy określona w art. 144–146 nie wyłącza
roszczeń użytkownika wynikających z umowy zawartej z dostawcą oraz z przepisów
prawa właściwego dla tej umowy.

art. 148. więcej Art. 148. W przypadku gdy niewykonanie lub nienależyte wykonanie transakcji
płatniczej jest wynikiem działania lub zaniechania dostawcy innego niż dostawca
płatnika lub odbiorcy albo innego podmiotu pośredniczącego w wykonaniu transakcji
płatniczej, dostawca płatnika lub odbiorcy może żądać od niego zwrotu kwot
zapłaconych zgodnie z art. 144–146; przepis art. 147 stosuje się odpowiednio.
Obejmuje to rekompensatę, w przypadku gdy którykolwiek z dostawców nie zastosuje
silnego uwierzytelnienia użytkownika.

art. 149. więcej Art. 149. Odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie
transakcji płatniczej jest wyłączona w przypadku siły wyższej lub jeżeli niewykonanie
lub nienależyte wykonanie zlecenia płatniczego wynika z innych przepisów prawa.

art. 150. więcej Art. 150. 1. Kto, nie będąc uprawnionym, prowadzi działalność w zakresie
świadczenia usług płatniczych lub w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego,
podlega grzywnie do 5 000 000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu
tym karom łącznie.
2. Tej samej karze podlega, kto, nie będąc uprawnionym, używa w nazwie
(firmie) lub do określenia wykonywanej działalności gospodarczej albo w reklamie
określeń „usługi płatnicze”, „wydawanie pieniądza elektronicznego”, „instytucja
płatnicza”, „mała instytucja płatnicza”, „biuro usług płatniczych”, „instytucja
pieniądza elektronicznego” albo „oddział zagranicznej instytucji płatniczej”.
3. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 lub 2,
działając w imieniu lub w interesie osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki
organizacyjnej niebędącej osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną.

art. 151. więcej Art. 151. 1. Kto, nie będąc uprawnionym przez dostawcę, zawiera w jego
imieniu lub na jego rzecz umowę o usługę płatniczą, podlega grzywnie do 3 000 000 zł
albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1,
działając w imieniu lub w interesie osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki
organizacyjnej niebędącej osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną.

art. 152. więcej Art. 152. 1. Kto, będąc odpowiedzialnym w instytucji płatniczej, małej instytucji
płatniczej, biurze usług płatniczych, instytucji pieniądza elektronicznego lub oddziale
zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego za przekazywanie informacji KNF,
podaje informacje niezgodne ze stanem faktycznym albo w inny sposób wprowadza
w błąd ten organ, podlega grzywnie do 1 000 000 zł albo karze pozbawienia wolności
do lat 2, albo obu tym karom łącznie.
2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie, podlega grzywnie do 500 000 zł albo karze
pozbawienia wolności do roku, albo obu tym karom łącznie.

Art. 152a. 1. Kto prowadzi schemat płatniczy bez wymaganego zezwolenia
Prezesa NBP lub nie będąc do jego prowadzenia uprawnionym w inny sposób, podlega
grzywnie do 5 000 000 zł.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1,
działając w imieniu lub w interesie osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki
organizacyjnej niebędącej osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną.

art. 153. więcej Art. 153. 1. Kto, będąc obowiązany do zachowania w tajemnicy informacji,
o których mowa w art. 11 ust. 3, ujawnia je niezgodnie z upoważnieniem określonym
w ustawie, podlega grzywnie do 500 000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 2,
albo obu tym karom łącznie.
2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu, o którym mowa w ust. 1, w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, podlega grzywnie do 1 000 000 zł albo
karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.

Art. 153a. 1. Kto, wbrew obowiązkom, o których mowa w art. 14a–14c, nie
udziela NBP wymaganych informacji, podlega grzywnie do 1 000 000 zł.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1,
działając w imieniu lub w interesie osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki
organizacyjnej niebędącej osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną.

Art. 153b. 1. Kto zamieszcza oświadczenie, o którym mowa w art. 14g ust. 1,
niezgodne z prawdą, podlega grzywnie do 1 000 000 zł.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1,
działając w imieniu lub w interesie osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki
organizacyjnej niebędącej osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną.

Art. 153c. Kto wbrew obowiązkom, o których mowa w art. 6c ust. 1, nie udziela
KNF wymaganych informacji, podlega grzywnie do 500 000 zł.

Art. 153d. Płatnik, który pozyskuje i wykorzystuje dane, o których mowa
w art. 143b ust. 1, w innym celu niż dochodzenie kwoty transakcji płatniczej
wykonanej z użyciem nieprawidłowego unikatowego identyfikatora,
podlega grzywnie do 30 000 zł.

art. 154. więcej Art. 154. W ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223,
z późn. zm.) w art. 82 w pkt 4 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 5 w brzmieniu:
„5) po zasięgnięciu opinii Przewodniczącego Komisji Nadzoru Finansowego, określić szczególne zasady rachunkowości krajowych instytucji płatniczych, w tym zakres informacji wykazywanych
w sprawozdaniu finansowym, odpowiednio w skonsolidowanym sprawozdaniu finansowym
grupy kapitałowej oraz sprawozdaniach z działalności.”.

art. 155. więcej Art. 155. W ustawie z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. Kasy podlegają wpisowi do rejestru krajowych instytucji płatniczych i innych dostawców,
o którym mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175).”;
2) uchyla się art. 32a.

art. 156. więcej Art. 156. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.20)) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 60:
a) § 1 i 1a otrzymują brzmienie:
„§ 1. Za termin dokonania zapłaty podatku uważa się:
1) przy zapłacie gotówką — dzień wpłacenia kwoty podatku w kasie organu podatkowego lub na rachunek tego organu w banku, w placówce pocztowej, w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, biurze usług płatniczych
lub w instytucji płatniczej albo dzień pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta;
2) w obrocie bezgotówkowym — dzień obciążenia rachunku bankowego podatnika lub rachunku podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub rachunku płatniczego podatnika
w instytucji płatniczej na podstawie polecenia przelewu.
§ 1a. W przypadku polecenia przelewu z rachunku bankowego podatnika w banku
lub instytucji kredytowej lub rachunku płatniczego podatnika w unijnej instytucji
płatniczej w rozumieniu art. 2 pkt 32 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach
płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175),
niemających siedziby lub oddziału na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za termin zapłaty podatku uważa się dzień obciążenia tego rachunku, jeżeli wpłacana kwota zostanie uznana na rachunku bankowym organu podatkowego w terminie wskazanym w art. 54 ustawy z dnia
19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych. W razie przekroczenia tego terminu za termin zapłaty uważa się dzień uznania kwoty na rachunku bankowym organu podatkowego.”,
b) § 4 otrzymuje brzmienie:
„§ 4. Zlecenia płatnicze na rzecz organów podatkowych mogą być składane również w formie dokumentu elektronicznego przy użyciu oprogramowania udostępnionego przez banki lub innego dostawcę usług płatniczych w rozumieniu ustawy z dnia
19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, uprawnionego do przyjmowania zleceń
płatniczych albo w inny sposób uzgodniony z bankiem lub innym dostawcą usług
płatniczych przyjmującym zlecenie.”;
2) w art. 61a § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. W przypadku wymienionym w § 1 za termin dokonania zapłaty podatku uważa się dzień
obciążenia rachunku bankowego podatnika, płatnika lub inkasenta lub rachunku podatnika, płatnika lub inkasenta w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub rachunku płatniczego podatnika, płatnika lub inkasenta w instytucji płatniczej.”.

art. 157. więcej Art. 157. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665,
z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 4 w ust. 1:
a) pkt 4 i 5 otrzymują brzmienie:
„4) karta płatnicza — kartę płatniczą w rozumieniu ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385, z późn. zm.),
5) pieniądz elektroniczny — pieniądz elektroniczny w rozumieniu ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych,”,
b) w pkt 7 lit. e i f otrzymują brzmienie:
„e) świadczenia usług płatniczych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 19 sierpnia
2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175),
f) emitowania instrumentów płatniczych i administrowania nimi w zakresie nieuregulowanym w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,”;
2) w art. 52 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. W przypadku umowy rachunku bankowego
pełniącego funkcję rachunku płatniczego, o którym mowa w art. 2 pkt 25 ustawy z dnia
19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,
przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się.”;
3) art. 63c otrzymuje brzmienie:
„Art. 63c. Polecenie przelewu stanowi udzieloną bankowi dyspozycję dłużnika obciążenia
jego rachunku określoną kwotą i uznania tą kwotą rachunku wierzyciela. Bank
wykonuje dyspozycję dłużnika w sposób przewidziany w umowie rachunku bankowego.”;
4) w art. 63d dodaje się ust. 9 w brzmieniu:
„9. Przepisów ust. 1—8 nie stosuje się do transakcji polecenia zapłaty, do których stosuje się
ustawę z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.”;
5) uchyla się art. 63g;
6) w art. 64 dotychczasową treść oznacza się jako
ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
„2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do usług płatniczych uregulowanych w ustawie z dnia
19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.”;
7) w art. 111 w ust. 1 uchyla się pkt 7;
8) uchyla się art. 112a;
9) w art. 141a:
a) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. W przypadku gdy instytucja kredytowa prowadząca działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział nie przestrzega przepisów działów II lub III
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, Komisja Nadzoru Finansowego:
1) wzywa, w formie pisemnej, tę instytucję do przestrzegania tych przepisów i wyznacza jej odpowiedni termin do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości;
2) po bezskutecznym upływie terminu,
o którym mowa w pkt 1, może odpowiednio zastosować środki, o których
mowa w art. 138 ust. 3 pkt 1, 3 i 3a, zawiadamiając właściwe dla tej instytucji
władze nadzorcze macierzystego państwa członkowskiego o stwierdzonych
nieprawidłowościach i podjętych środkach.”,
b) ust. 4 i 5 otrzymują brzmienie:
„4. Do decyzji Komisji Nadzoru Finansowego wydanych w trybie ust. 2, 2a i 3 przepisu
art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się.
5. Od decyzji Komisji Nadzoru Finansowego,
o których mowa w ust. 2, 2a i 3, instytucja
kredytowa może wnieść skargę do sądu administracyjnego, w terminie 7 dni od dnia jej doręczenia.”;
10) w art. 159 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) nie reguluje swoich zobowiązań, z wyjątkiem związanych z ponoszeniem uzasadnionych
kosztów bieżącej działalności, i nie prowadzi działalności bankowej poza windykacją należności oraz wykonaniem poleceń przelewu na rachunki organów podatkowych z tytułu należności, o których mowa w art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,”.

art. 158. więcej Art. 158. W ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.) w art. 47:
1) ust. 4b otrzymuje brzmienie:
„4b. Płatnik składek jest obowiązany opłacać należności z tytułu składek, o których mowa
w ust. 4, w formie bezgotówkowej w drodze obciążenia rachunku bankowego płatnika
składek lub obciążenia rachunku płatniczego płatnika w instytucji płatniczej w rozumieniu
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175).”;
2) ust. 4e otrzymuje brzmienie:
„4e. Płatnik składek będący mikroprzedsiębiorcą w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.24)) może opłacać należności z tytułu składek również w formie przekazu pocztowego lub w formie
przekazu pieniężnego za pośrednictwem instytucji płatniczej lub biura usług płatniczych
w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.”.

art. 159. więcej Art. 159. W ustawie z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz. U. Nr 22, poz. 271, z późn. zm.)
wprowadza się następujące zmiany:
1) uchyla się art. 14;
2) w art. 16a dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Przepisów art. 16b ust. 1 pkt 1—5, 12, 14, 15 oraz 17—19 nie stosuje się do usług płatniczych w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175).”.

art. 160. więcej Art. 160. W ustawie z dnia 16 listopada 2000 r.
o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2010 r. Nr 46, poz. 276 i Nr 182,
poz. 1228 oraz z 2011 r. Nr 134, poz. 779) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2:
a) w pkt 1 w lit. t średnik zastępuje się przecinkiem
i dodaje się lit. u w brzmieniu:
„u) instytucje płatnicze, oddziały unijnych instytucji płatniczych, biura usług płatniczych
oraz ich agentów w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175);”,
b) pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) rachunku — rozumie się przez to rachunek
bankowy, rachunek prowadzony w instytucji finansowej, rachunek płatniczy w instytucji płatniczej, rachunek prowadzony w instytucji kredytowej, rachunek w spółdzielczej
kasie oszczędnościowo-kredytowej, rachunek papierów wartościowych i rachunek
pieniężny służący do jego obsługi, rejestr uczestników funduszu, ewidencję uczestników funduszu inwestycyjnego;”;
2) w art. 9d w ust. 1 w pkt 2 w lit. d kropkę zastępuje
się przecinkiem i dodaje się lit. e w brzmieniu:
„e) transakcji, gdy dostawca usług płatniczych odbiorcy jest w stanie za pomocą indywidualnego numeru referencyjnego monitorować wstecz, do zleceniodawcy, przekaz pieniężny
pochodzący od osoby prawnej, jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej lub osoby fizycznej, która zawarła z odbiorcą umowę na dostawę towarów i usług, także
gdy kwota transakcji nie przekracza równowartości 1000 euro.”;
3) w art. 33 w ust. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) Przewodniczącego Komisji Nadzoru Finansowego lub osób przez niego upoważnionych —
wyłącznie w sprawach związanych z wykonywaniem nadzoru bankowego, w sprawach
związanych z wykonywaniem nadzoru nad działalnością ubezpieczeniową oraz w stosunku do firm inwestycyjnych i banków powierniczych w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi oraz podmiotów, o których mowa w art. 71
ust. 1 tej ustawy, zagranicznych osób prawnych prowadzących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność maklerską w zakresie obrotu towarami giełdowymi, towarowych domów maklerskich w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach
towarowych, funduszy inwestycyjnych, towarzystw funduszy inwestycyjnych i Krajowego
Depozytu Papierów Wartościowych S.A. oraz w stosunku do instytucji płatniczych, oddziałów unijnych instytucji płatniczych, biur usług płatniczych oraz ich agentów w rozumieniu
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych;”.

art. 161. więcej Art. 161. W ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. o ostateczności rozrachunku w systemach płatności
i systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz zasadach nadzoru nad tymi systemami (Dz. U.
z 2010 r. Nr 112, poz. 743) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1:
a) w pkt 5 lit. c otrzymuje brzmienie:
„c) bank krajowy, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa oraz oddział instytucji
kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.), spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych
kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2, z późn. zm.),”,
b) pkt 13 i 14 otrzymują brzmienie:
„13) zagraniczne postępowanie upadłościowe
— prowadzone na podstawie prawa innego państwa członkowskiego postępowanie
sądowe lub administracyjne, w tym także postępowanie zabezpieczające, w ramach
których mienie uczestnika systemu lub podmiotu mającego siedzibę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej będącego uczestnikiem systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych podlegających prawu innego państwa członkowskiego, poddane jest kontroli lub zarządowi sądu lub innego organu, jeżeli skutkiem tego postępowania jest zawieszenie
realizacji zleceń rozrachunku lub nałożenie na nie ograniczeń;
14) ogłoszenie upadłości:
a) podmiotu mającego siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, będącego uczestnikiem systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych, w tym także podlegających
prawu innego państwa członkowskiego
— zgodnie z ustawą z dnia 28 lutego
2003 r. — Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361, z późn. zm.), wydanie przez sąd właściwy w sprawach upadłości postanowienia o ogłoszeniu upadłości,
b) podmiotu mającego siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będącego uczestnikiem systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych, wydanie przez zagraniczny
sąd lub zagraniczny organ orzeczenia, postanowienia lub decyzji, którymi pozbawiono lub ograniczono uczestnika prawa zarządu jego majątkiem lub poddano majątek uczestnika kontroli celem
jego reorganizacji lub likwidacji uczestnika, w postępowaniu, o którym mowa w pkt 13;”;
2) art. 4 otrzymuje brzmienie:
„Art. 4. 1. Przepisy ustawy oraz przepisy art. 66,
art. 67, art. 80 i art. 135—137 ustawy
z dnia 28 lutego 2003 r. — Prawo upadłościowe i naprawcze, dotyczące skutków ogłoszenia upadłości podmiotu mającego siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, będącego uczestnikiem systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych,
stosuje się odpowiednio w razie wydania orzeczenia albo decyzji o likwidacji,
zawieszeniu lub ograniczeniu prowadzenia działalności uczestnika, a także
w razie podjęcia innych środków prawnych względem uczestnika, skutkujących zawieszeniem lub ograniczeniem realizacji zleceń rozrachunku w systemie dotyczącym tego uczestnika.
2. Przepisy ustawy oraz przepisy art. 66, art. 67, art. 80 i art. 135—137 ustawy
z dnia 28 lutego 2003 r. — Prawo upadłościowe i naprawcze, dotyczące skutków ogłoszenia upadłości podmiotu mającego siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, będącego uczestnikiem systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych,
stosuje się odpowiednio w razie podjęcia wobec tego podmiotu zagranicznego postępowania upadłościowego.”;
3) art. 6 i art. 7 otrzymują brzmienie:
„Art. 6. Moment wprowadzenia zlecenia rozrachunku do systemu oraz moment, od którego
zlecenie rozrachunku nie może być odwołane, określają zasady funkcjonowania tego systemu.
Art. 7. W zakresie uregulowanym ustawą skutki ogłoszenia upadłości uczestnika systemu
powstają z chwilą otrzymania przez NBP powiadomienia o ogłoszeniu upadłości,
wydaniu orzeczenia albo decyzji o likwidacji, zawieszeniu lub ograniczeniu prowadzenia działalności uczestnika, lub informacji o podjęciu innych środków prawnych względem uczestnika, skutkujących
zawieszeniem lub ograniczeniem realizacji zleceń rozrachunku w systemie dotyczącym tego uczestnika.”;
4) w art. 13:
a) ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. O ogłoszeniu upadłości podmiotu mającego
siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, będącego uczestnikiem podlegającego
prawu polskiemu lub prawu innego państwa członkowskiego systemu płatności lub
systemu rozrachunku papierów wartościowych, sąd powiadamia NBP w dniu wydania
postanowienia o ogłoszeniu upadłości, podając jednocześnie godzinę jego wydania.
2. Obowiązek powiadamiania NBP, o którym mowa w ust. 1, dotyczy sądów i właściwych
organów także w razie wydania orzeczenia, postanowienia albo decyzji o likwidacji, zawieszeniu lub ograniczeniu prowadzenia działalności, podmiotu mającego siedzibę
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, skutkujących zawieszeniem lub ograniczeniem realizacji zleceń rozrachunku w dotyczącym tego podmiotu, podlegającym prawu polskiemu lub prawu innego państwa
członkowskiego, systemie płatności lub systemie rozrachunku papierów wartościowych.”,
b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Obowiązek powiadamiania, o którym mowa w ust. 1 i 2, dotyczy także uczestników
pośrednich, jeżeli zostali oni uznani za
uczestników, zgodnie z art. 2a.”,
c) w ust. 3 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„NBP niezwłocznie po uzyskaniu informacji
o wydaniu orzeczenia, postanowienia lub decyzji, o których mowa w ust. 1, 2 lub 2a, powiadamia o nich:”;
5) w art. 14 dotychczasową treść oznacza się jako
ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
„2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do podmiotów mających siedzibę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, będących uczestnikami systemów płatności lub systemów rozrachunku papierów wartościowych podlegających prawu innego państwa członkowskiego.”;
6) w art. 17:
a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Do wniosku dołącza się ponadto listę uczestników systemu. Lista powinna obejmować
także uczestników pośrednich, jeżeli zostali oni uznani za uczestników, zgodnie z art. 2a.”,
b) po ust. 3 dodaje się ust. 3a i 3b w brzmieniu:
„3a. Jeżeli podmiot zamierzający prowadzić system działa w formie spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością lub spółki akcyjnej, do wniosku o wydanie zgody na prowadzenie
tego systemu powinien dołączyć listę wspólników albo akcjonariuszy z podaniem ich procentowego udziału w kapitale zakładowym, jeżeli przekracza on próg 5%.
3b. Osoba, która objęła lub nabyła udziały lub
akcje stanowiące wraz z udziałami lub akcjami objętymi lub nabytymi wcześniej pakiet
powodujący osiągnięcie lub przekroczenie
progu 10%, 20%, jednej trzeciej, 50% głosów na walnym zgromadzeniu lub zgromadzeniu wspólników podmiotu prowadzącego system, na którego prowadzenie jest wymagana zgoda albo zezwolenie, jest każdorazowo obowiązana niezwłocznie powiadomić o tym NBP w przypadku systemu płatności lub KNF w przypadku systemu rozrachunku papierów wartościowych.”,
c) ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Podmioty prowadzące systemy informują
organ wydający zgodę o zmianach w zakresie listy uczestników systemu, o której mowa w ust. 3, niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia wystąpienia zmiany.”;
7) w art. 18 dodaje się ust. 4 i 5 w brzmieniu:
„4. W celu dokonania oceny prawidłowości funkcjonowania systemu pod względem spełniania
kryteriów, o których mowa w ust. 2, podmiot
prowadzący system jest obowiązany do przedstawienia, na żądanie organu wydającego zgodę na prowadzenie tego systemu, niezbędnych informacji w zakresie objętym art. 17 ust. 2,
w terminie 2 tygodni od dnia przedstawienia żądania.
5. W celu dokonania oceny prawidłowości funkcjonowania systemu, o którym mowa w art. 2
ust. 1, pod względem spełniania kryteriów,
o których mowa w ust. 2, podmiot, który dokonał prawnych powiązań tworzących taki system, jest obowiązany do przedstawienia, na żądanie NBP, niezbędnych informacji w zakresie objętym art. 17a, w terminie 2 tygodni od dnia przedstawienia żądania.”;
8) uchyla się art. 21;
9) art. 22 otrzymuje brzmienie:
„Art. 22. 1. NBP prowadzi i ogłasza na swojej stronie internetowej listę systemów oraz
listę uczestników systemów, o których mowa w art. 15.
2. Podmioty inne niż NBP, prowadzące
systemy rozrachunku papierów wartościowych, o których mowa w art. 15,
przedstawiają NBP listę uczestników tych systemów. Lista obejmuje także
uczestników pośrednich, jeżeli zostali oni uznani za uczestników, zgodnie z art. 2a.
3. Podmioty inne niż NBP, prowadzące
systemy rozrachunku papierów wartościowych, o których mowa w art. 15,
informują NBP o każdej zmianie w zakresie listy uczestników takich systemów.
4. Informacje, o których mowa w ust. 2 i 3, przekazuje się drogą pisemną lub
przy użyciu środków komunikacji elektronicznej.”.

art. 162. więcej Art. 162. W ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. — Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 141, poz. 1178, z późn. zm.)
wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Ograniczeń określonych w art. 9 nie stosuje się do obrotu dewizowego dokonywanego
z udziałem banków, instytucji płatniczych lub innych podmiotów mających siedzibę w kraju,
w zakresie działalności podlegającej nadzorom: bankowemu, ubezpieczeniowemu,
emerytalnemu, nad instytucjami płatniczymi lub nad rynkiem kapitałowym, sprawowanym
na podstawie odrębnych przepisów, prowadzonej przez te podmioty na rachunek własny
lub rachunek osób trzecich uprawnionych na podstawie ustawy lub zezwolenia dewizowego
do dokonania obrotu dewizowego podlegającego tym ograniczeniom.”;
2) art. 25 otrzymuje brzmienie:
„Art. 25. 1. Rezydenci i nierezydenci są obowiązani dokonywać przekazów pieniężnych za
granicę oraz rozliczeń w kraju związanych z obrotem dewizowym za pośrednictwem:
1) uprawnionych banków lub
2) krajowych instytucji płatniczych lub
oddziałów unijnych instytucji płatniczych w rozumieniu art. 2 pkt 32
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175)
— jeżeli kwota przekazu lub rozliczenia przekracza równowartość 15 000 euro.
2. Obowiązek dokonywania rozliczeń
zgodnie z ust. 1 nie dotyczy przypadków, w których stroną rozliczenia jest
uprawniony bank, krajowa instytucja płatnicza lub oddział unijnej instytucji płatniczej.”.

art. 163. więcej Art. 163. W ustawie z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U.
Nr 169, poz. 1385, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Ustawa określa zasady wydawania i używania elektronicznych instrumentów płatniczych, w tym instrumentów pieniądza elektronicznego, oraz prawa i obowiązki stron umów o elektroniczny instrument płatniczy
w zakresie nieuregulowanym w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175).”,
b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Ustawa określa również zasady tworzenia, organizacji, działalności oraz nadzoru,
a także likwidacji instytucji pieniądza elektronicznego.”;
2) w art. 2:
a) pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) agent rozliczeniowy — bank lub instytucję
kredytową prowadzące działalność określoną w art. 3 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, albo instytucję płatniczą w rozumieniu ustawy
z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, która uzyskała zezwolenie na prowadzenie takiej działalności;”,
b) pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) instytucja pieniądza elektronicznego — inną
niż bank osobę prawną, utworzoną i działającą na podstawie zezwolenia właściwych
władz lub przepisów prawa, której przedmiotem działania jest prowadzenie we własnym imieniu i na własny rachunek działalności polegającej na wydawaniu do dyspozycji i wykupie pieniądza elektronicznego
oraz rozliczanie transakcji dokonywanych przy użyciu instrumentów pieniądza elektronicznego;”,
c) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) karta płatnicza — kartę identyfikującą wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniającą do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej
przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu — także do
dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu;”,
d) uchyla się pkt 8,
e) pkt 10 i 11 otrzymują brzmienie:
„10) pieniądz elektroniczny — wartość pieniężną stanowiącą elektroniczny odpowiednik
znaków pieniężnych, która spełnia łącznie następujące przesłanki:
a) jest przechowywana elektronicznie, w tym magnetycznie,
b) jest wydawana do dyspozycji na podstawie umowy w zamian za środki pieniężne o nominalnej wartości nie mniejszej niż ta wartość,
c) jest przyjmowana jako środek płatniczy przez przedsiębiorców innych niż wydający ją do dyspozycji,
d) jest wyrażona w jednostkach pieniężnych;
11) posiadacz — osobę fizyczną, osobę prawną lub inny podmiot, który zawarł umowę
o wydanie pieniądza elektronicznego z wydawcą pieniądza elektronicznego;”;
3) uchyla się art. 3—5;
4) uchyla się art. 7 i 8;
5) w art. 9 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„Odmowa przyjęcia zapłaty przez akceptanta może nastąpić w szczególności w przypadku:”;
6) w art. 10:
a) w ust. 2 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„Akceptant może zatrzymać elektroniczny instrument płatniczy w przypadku:”,
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Akceptant i agent rozliczeniowy są obowiązani do ustalenia i przestrzegania procedur
bezpieczeństwa, w szczególności akceptant jest obowiązany do nieudostępniania danych o posiadaczu lub użytkowniku osobom nieuprawnionym oraz do niedopuszczenia
do nieprawidłowego użycia lub do skopiowania elektronicznego instrumentu płatniczego.”;
7) art. 12 otrzymuje brzmienie:
„Art. 12. Agent rozliczeniowy prowadzący system
autoryzacji i rozliczeń rozpatruje reklamacje dotyczące operacji kwestionowanych
przez wydawcę. W przypadku operacji dokonanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rozpatrywanie reklamacji przez agenta rozliczeniowego nie może trwać dłużej niż 90 dni.”;
8) w art. 14 uchyla się ust. 2 i 3;
9) w art. 15 uchyla się ust. 1—3;
10) uchyla się art. 16;
11) uchyla się art. 19;
12) uchyla się art. 21 i art. 22;
13) uchyla się art. 24 i art. 25;
14) uchyla się art. 27—35;
15) art. 36 otrzymuje brzmienie:
„Art. 36. 1. Instytucja pieniądza elektronicznego
może być utworzona i prowadzić działalność jako osoba prawna, której
udzielono zezwolenia na prowadzenie działalności w charakterze instytucji
pieniądza elektronicznego.
2. Nadzór nad instytucjami pieniądza elektronicznego sprawuje KNF na zasadach określonych w niniejszym rozdziale.
3. Zezwolenie na utworzenie i prowadzenie działalności przez instytucję pieniądza elektronicznego może ustalać warunki, na jakich ono obowiązuje.
4. Wydając zezwolenie, o którym mowa w ust. 3, KNF kieruje się względami ochrony interesu klientów zainteresowanej instytucji pieniądza elektronicznego lub oddziału zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego, a w szczególności potrzebą zapewnienia bezpiecznego i stabilnego zarządzania instytucją.”;
16) uchyla się art. 37;
17) w art. 38 uchyla się ust. 1;
18) art. 39 i art. 40 otrzymują brzmienie:
„Art. 39. W zakresie nieuregulowanym w niniejszej ustawie do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucję pieniądza elektronicznego stosuje się odpowiednio przepisy działu IV rozdziału 1
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.
Art. 40. Wnoszony przez założycieli instytucji pieniądza elektronicznego kapitał założycielski nie może być niższy od równowartości w złotych 350 000 euro, obliczanej
według średniego kursu ogłaszanego przez NBP, obowiązującego w dniu wydania zezwolenia.”;
19) art. 44 otrzymuje brzmienie:
„Art. 44. 1. W razie niewykonywania zaleceń dotyczących prowadzenia działalności z naruszeniem prawa lub statutu, KNF może w drodze decyzji:
1) nałożyć na członka zarządu instytucji
pieniądza elektronicznego bezpośrednio odpowiedzialnego za stwierdzone nieprawidłowości karę pieniężną do wysokości trzykrotnego miesięcznego wynagrodzenia brutto
tego członka, wyliczonego na podstawie średniego wynagrodzenia
brutto za ostatnie 3 miesiące przed nałożeniem kary;
2) nałożyć na instytucję pieniądza elektronicznego karę finansową w wysokości do 1 000 000 złotych.
2. W razie niewykonywania zaleceń dotyczących prowadzenia działalności z naruszeniem przepisów działów II lub III ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych przez oddział
zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego prowadzącej działalność
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, KNF może:
1) nałożyć na osobę kierującą oddziałem zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego bezpośrednio
odpowiedzialną za stwierdzone nieprawidłowości karę pieniężną do
wysokości trzykrotnego miesięcznego wynagrodzenia brutto tej osoby,
wyliczonego na podstawie średniego wynagrodzenia brutto za ostatnie
3 miesiące przed nałożeniem kary;
2) nałożyć na oddział zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego
karę finansową, o której mowa w ust. 1 pkt 2.
3. Kara, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1, nie może być nałożona,
jeżeli od uzyskania przez KNF wiadomości o prowadzeniu działalności z naruszeniem prawa lub statutu upłynęło więcej niż 6 miesięcy albo jeżeli od popełnienia tego czynu upłynęło więcej niż 2 lata.
4. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1 i 2, stanowią dochód budżetu
państwa i podlegają egzekucji w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229,
poz. 1954, z późn. zm.).”;
20) art. 45 otrzymuje brzmienie:
„Art. 45. Instytucja pieniądza elektronicznego,
w zakresie wykonywanej działalności gospodarczej innej niż wydawanie pieniądza
elektronicznego, może:
1) świadczyć ściśle powiązane z wydawaniem pieniądza elektronicznego usługi
finansowe i niefinansowe, takie jak wykonywanie funkcji operacyjnych
i innych funkcji pomocniczych, a także wydawać oraz administrować innymi
środkami płatniczymi;
2) świadczyć usługi płatnicze w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r.
o usługach płatniczych, z zachowaniem wymogów kapitałowych i ostrożnościowych, o których mowa w tej
ustawie;
3) przechowywać dane na informatycznych nośnikach danych w imieniu innych podmiotów lub instytucji publicznych;
4) udzielać kredytów wyłącznie w celu świadczenia usług płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 2—6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, z zastrzeżeniem art. 75 ust. 3 tej ustawy;
5) prowadzić inną działalność gospodarczą.”;
21) w art. 50 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„Przepisów niniejszego rozdziału, w zakresie sprawowania nadzoru, nie stosuje się do instytucji pieniądza elektronicznego, jeżeli maksymalna kwota umieszczona na instrumencie pieniądza elektronicznego nie przekracza równowartości w złotych 75 euro, obliczanej według średniego kursu
ogłaszanego przez NBP obowiązującego w dniu jego wydania, całkowite zobowiązania finansowe instytucji pieniądza elektronicznego z uwzględnieniem wydanego, a niewykupionego przez nią pieniądza elektronicznego, w każdym czasie, nie przekraczają równowartości w złotych 1 000 000 euro
oraz spełniony jest jeden z poniższych warunków:”;
22) uchyla się art. 55—58;
23) art. 60 otrzymuje brzmienie:
„Art. 60. 1. W okresie obowiązywania umowy o wydanie pieniądza elektronicznego,
posiadacz może żądać od wydawcy wykupienia posiadanego pieniądza
elektronicznego w każdym czasie i według wartości nominalnej.
2. Umowa o wydanie pieniądza elektronicznego jednoznacznie i w sposób
zrozumiały określa warunki wykupu pieniądza elektronicznego, w tym
wszelkie związane z tym koszty.”;
24) uchyla się art. 61—63;
25) uchyla się art. 65;
26) w art. 67:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Przepisy rozdziału 3, z wyjątkiem art. 17
ust. 3 i 4, oraz przepisy art. 20 i art. 27 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. o ostateczności
rozrachunku w systemach płatności i systemach rozrachunku papierów wartościowych
oraz zasadach nadzoru nad tymi systemami (Dz. U. z 2010 r. Nr 112, poz. 743 oraz
z 2011 r. Nr 199, poz. 1175) w zakresie nadzoru sprawowanego przez Prezesa NBP nad
systemami płatności stosuje się odpowiednio do systemów autoryzacji i rozliczeń prowadzonych przez agentów rozliczeniowych niebędących bankami.”,
b) uchyla się ust. 3,
c) ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Do wniosku, o którym mowa w art. 17 ust. 1
ustawy wymienionej w ust. 2, dołącza się
program działalności agenta rozliczeniowego na okres co najmniej 3 lat, wskazujący, że
będzie on w stanie wywiązywać się ze swoich zobowiązań wobec akceptantów.”,
d) po ust. 4 dodaje się ust. 4a i 4b w brzmieniu:
„4a. NBP prowadzi i ogłasza na swojej stronie
internetowej listę podmiotów, które prowadzą systemy autoryzacji i rozliczeń. Na
liście tej umieszcza się nazwę i siedzibę każdego z tych podmiotów oraz nazwę prowadzonego przez te podmioty systemu, jeżeli nazwa taka istnieje.
4b. Przepisy ust. 1, 2 i 4 stosuje się odpowiednio do systemów autoryzacji i rozliczeń
prowadzonych przez unijną instytucję płatniczą w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 32
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, która posiada zezwolenie
na prowadzenie działalności, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia
19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.”,
e) uchyla się ust. 5—7;
27) uchyla się art. 69;
28) po art. 72 dodaje się art. 72a w brzmieniu:
„Art. 72a. Kto prowadzi system autoryzacji i rozliczeń bez wymaganej zgody na prowadzenie systemu lub zgody na wprowadzenie zmian w zasadach prowadzenia systemu, podlega grzywnie do 5 000 000 złotych.”;
29) uchyla się art. 73.

art. 164. więcej Art. 164. W ustawie z dnia 28 lutego 2003 r. — Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2009 r. Nr 175,
poz. 1361, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 22 w ust. 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) informację, czy dłużnik jest uczestnikiem podlegającego prawu polskiemu lub prawu innego państwa członkowskiego systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych w rozumieniu ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. o ostateczności rozrachunku w systemach płatności i systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz zasadach nadzoru nad tymi systemami (Dz. U. z 2010 r. Nr 112,
poz. 743 oraz z 2011 r. Nr 199, poz. 1175);”;
2) art. 137 otrzymuje brzmienie:
„Art. 137. Jeżeli zlecenie rozrachunku, o którym mowa w art. 136, zostało wprowadzone
do systemu po ogłoszeniu upadłości i jest wykonane w dniu jej ogłoszenia,
skutki prawne wynikające z jego wprowadzenia do takiego systemu są niepodważalne i wiążące dla osób trzecich jedynie wtedy, gdy po terminie rozrachunku agent rozrachunkowy, partner
centralny lub izba rozliczeniowa wykażą, że nie wiedzieli ani nie mogli wiedzieć
o ogłoszeniu upadłości.”.

art. 165. więcej Art. 165. W ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220,
poz. 1447, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 22 uchyla się ust. 3;
2) w art. 75 w ust. 1 w pkt 29 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 30 w brzmieniu:
„30) ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175).”;
3) art. 84 otrzymuje brzmienie:
„Art. 84. Przepisów art. 82 i art. 83 nie stosuje się wobec działalności przedsiębiorców w zakresie objętym:
1) nadzorem, o którym mowa w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. Nr 157, poz. 1119, z późn. zm.);
2) nadzorem sanitarnym na podstawie ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U.
z 2006 r. Nr 122, poz. 851, z późn. zm.) i ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności
i żywienia (Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914, z późn. zm.), w zakresie dotyczącym bezpieczeństwa żywności.”.

art. 166. więcej Art. 166. W ustawie z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. Nr 157,
poz. 1119, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1 w ust. 2 po pkt 5a dodaje się pkt 5b
w brzmieniu:
„5b) nadzór nad instytucjami płatniczymi i biurami usług płatniczych, sprawowany zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199,
poz. 1175);”;
2) art. 2 otrzymuje brzmienie:
„Art. 2. Celem nadzoru nad rynkiem finansowym jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania tego rynku, jego stabilności, bezpieczeństwa oraz przejrzystości, zaufania
do rynku finansowego, a także zapewnienie ochrony interesów uczestników tego
rynku, przez realizację celów określonych w szczególności w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Prawo bankowe, ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz Rzeczniku
Ubezpieczonych, ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym, ustawie z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych, ustawie z dnia 15 kwietnia 2005 r.
o nadzorze uzupełniającym nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń,
zakładami reasekuracji i firmami inwestycyjnymi wchodzącymi w skład konglomeratu finansowego oraz ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.”;
3) art. 6 otrzymuje brzmienie:
„Art. 6. 1. W sprawach cywilnych wynikających ze stosunków związanych z uczestnictwem
w obrocie na rynku finansowym albo dotyczących podmiotów wykonujących
działalność na tym rynku Przewodniczącemu Komisji przysługują uprawnienia
prokuratora wynikające z przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. — Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.).
2. W sprawach o przestępstwa:
1) określone w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Prawo bankowe, ustawie z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, ustawie z dnia
20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych, ustawie
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o indywidualnych kontach emerytalnych, ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej, ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym, ustawie
z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, ustawie
z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych, ustawie
z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, ustawie z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, ustawie z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych, ustawie z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych oraz ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,
2) dotyczące czynów skierowanych przeciwko interesom uczestników
rynku, pozostających w związku z działalnością podmiotów wykonujących działalność na tym rynku
— Przewodniczącemu Komisji, na jego wniosek, przysługują uprawnienia pokrzywdzonego w postępowaniu karnym.”;
4) w art. 8 dodaje się ust. 3 i 4 w brzmieniu:
„3. W razie wygaśnięcia kadencji Przewodniczącego Komisji, do czasu powołania nowego Przewodniczącego Komisji, jego obowiązki pełni Zastępca Przewodniczącego wskazany przez
Prezesa Rady Ministrów.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio, w sytuacji gdy Przewodniczący Komisji nie może
przejściowo pełnić obowiązków, a żaden z Zastępców Przewodniczącego nie został przez
niego upoważniony. W takim przypadku Zastępca Przewodniczącego wskazany przez Prezesa Rady Ministrów pełni obowiązki do czasu przejęcia obowiązków przez Przewodniczącego Komisji.”;
5) w art. 11:
a) ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„2. Komisja podejmuje uchwały zwykłą większością głosów, w głosowaniu jawnym,
w obecności co najmniej czterech osób wchodzących w jej skład, w tym Przewodniczącego Komisji lub jego Zastępcy; w razie równej liczby głosów rozstrzyga głos Przewodniczącego Komisji, a w razie jego nieobecności — głos Zastępcy Przewodniczącego upoważnionego do kierowania pracami Komisji.
3. Uchwały w imieniu Komisji podpisuje Przewodniczący Komisji lub Zastępca Przewodniczącego.”,
b) dodaje się ust. 7—9 w brzmieniu:
„7. O wyłączeniu Zastępcy Przewodniczącego
lub członków Komisji od udziału w postępowaniu w sprawie w przypadkach określonych w art. 24 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca
1960 r. — Kodeks postępowania administracyjnego postanawia Przewodniczący Komisji na wniosek strony, Zastępcy Przewodniczącego, członka Komisji albo z urzędu.
8. O wyłączeniu Przewodniczącego Komisji od
udziału w postępowaniu w sprawie w przypadkach określonych w art. 24 § 3 ustawy
z dnia 14 czerwca 1960 r. — Kodeks postępowania administracyjnego postanawia Komisja podejmując uchwałę bez udziału Przewodniczącego Komisji na wniosek strony,
Przewodniczącego Komisji, Zastępcy Przewodniczącego lub członka Komisji.
9. Jeżeli Komisja wskutek wyłączenia jej członków nie może załatwić sprawy, Prezes Rady
Ministrów wyznacza do załatwienia sprawy inny organ administracji publicznej.”;
6) w art. 12 w ust. 2:
a) w pkt 1 lit. zb otrzymuje brzmienie:
„zb) zastosowania środków, o których mowa w art. 141a ust. 2—3 ustawy — Prawo bankowe,”,
b) w pkt 4 w lit. y kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 5 i 6 w brzmieniu:
„5) nadzoru nad instytucjami płatniczymi w sprawach:
a) wydawania zezwolenia na prowadzenie działalności w charakterze krajowej instytucji płatniczej,
b) wydania nakazów, o których mowa w art. 68 oraz art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy
z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,
c) cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w charakterze krajowej instytucji płatniczej,
d) ograniczenia zakresu działalności krajowej instytucji płatniczej lub jej jednostek organizacyjnych,
e) nakładania kar pieniężnych, o których mowa w art. 105 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz
art. 106 ust. 2 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych;
6) nadzoru nad biurami usług płatniczych w sprawach:
a) odmowy wpisu biura usług płatniczych do rejestru oraz zakazu wykonywania
działalności objętej wpisem do rejestru,
b) nakładania kar pieniężnych w przypadkach, o których mowa w art. 129 ust. 5—7
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.”;
7) w art. 16 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2—4 w brzmieniu:
„2. Przewodniczący Komisji, jego Zastępcy oraz członkowie Komisji mogą dokonywać wzajemnej wymiany informacji, w tym chronionych na podstawie odrębnych ustaw, w zakresie
niezbędnym do prawidłowej realizacji celów nadzoru nad rynkiem finansowym.
3. Członkowie Komisji mogą udostępniać informacje uzyskane w związku z ich uczestnictwem
w pracach Komisji, w tym chronione na podstawie odrębnych ustaw, pracownikom odpowiednio urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw instytucji finansowych, urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, Narodowego Banku Polskiego oraz Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, w zakresie niezbędnym dla przygotowania opinii lub stanowisk pozostających w bezpośrednim związku z pracami Komisji.
4. Pracownicy instytucji, o których mowa w ust. 3, są obowiązani do nieujawniania informacji
udostępnionych przez członków Komisji. Obowiązek ten trwa również po rozwiązaniu stosunku pracy.”;
8) w art. 19 dodaje się ust. 4 i 5 w brzmieniu:
„4. Należności z tytułu wpłat wnoszonych przez podmioty nadzorowane przedawniają się
z upływem 3 lat od dnia, w którym upłynął termin płatności.
5. Do wpłat, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).”.

art. 167. więcej Art. 167. W ustawie z dnia 25 marca 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem
systemu ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 75, poz. 398) w art. 15 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) w art. 6 w ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) określone w ustawie z dnia 28 sierpnia 1997 r.
o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. —
Prawo bankowe, ustawie z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, ustawie
z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych, ustawie z dnia
22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej, ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym, ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych, ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o indywidualnych kontach emerytalnych oraz indywidualnych kontach zabezpieczenia emerytalnego, ustawie z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych, ustawie z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych oraz ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,”.”.

art. 168. więcej Art. 168. Dostawcy prowadzący w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy działalność w zakresie usług
płatniczych są obowiązani w terminie nie dłuższym niż 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy
dostosować swoją działalność w zakresie usług płatniczych do przepisów działów II i III.

art. 169. więcej Art. 169. Zgoda na polecenie zapłaty, o której mowa w art. 63d ust. 2 pkt 2
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. poz. 665, z późn. zm.), udzielona przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, obowiązuje w odniesieniu do polecenia zapłaty wykonywanego na zasadach określonych w niniejszej ustawie, chyba że płatnik złoży oświadczenie o cofnięciu tej zgody.
Oświadczenie o cofnięciu zgody, o której mowa w art. 63d ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, jest skuteczne w odniesieniu do transakcji
polecenia zapłaty, w której dniem obciążenia rachunku byłby dzień następujący po
dniu złożenia takiego oświadczenia.

art. 170. więcej Art. 170. 1. Płatnik i jego dostawca mogą uzgodnić, że do dnia 1 stycznia 2012 r. termin uznania rachunku płatniczego dostawcy odbiorcy będzie inny niż określony w art. 54 ust. 1, jednak nie dłuższy niż
3 dni robocze, a w przypadku, o którym mowa w art. 54 ust. 2, nie dłuższy niż 4 dni robocze.
2. Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niebędące osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, inne niż dostawcy, które w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy prowadzą działalność gospodarczą w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego, mogą kontynuować tę
działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez wymogu uzyskania zezwolenia, o którym mowa
w art. 36 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, nie dłużej jednak niż w okresie dwunastu
miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
3. Do dnia 1 stycznia 2012 r. dostawcy są obowiązani wykonywać transakcje płatnicze w całości wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w walucie polskiej, dotyczące należności, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 302 z 19.10.1992, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 4, str. 307, z późn. zm.) w terminie nie dłuższym niż 2 dni robocze po otrzymaniu zlecenia; przepis art. 55 stosuje się odpowiednio.
4. Podmiot określony w ust. 2, który w terminie określonym w tym przepisie złoży wniosek o wydanie
zezwolenia, może kontynuować działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez tego zezwolenia do
czasu rozpatrzenia wniosku.

art. 171. więcej Art. 171. 1. Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niebędące osobami prawnymi,
którym ustawa przyznaje zdolność prawną, inne niż dostawcy, które w dniu wejścia w życie niniejszej
ustawy prowadzą działalność gospodarczą w zakresie usług płatniczych mogą kontynuować tę działalność
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez wymogu uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1,
albo wpisu do rejestru, nie dłużej jednak niż w okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Podmiot określony w ust. 1, który w terminie określonym w tym przepisie złoży wniosek o wydanie
zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1, albo wniosek o wpis do rejestru, może kontynuować działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez tego zezwolenia albo wpisu do czasu rozpatrzenia wniosku.

art. 172. więcej Art. 172. Kasy oszczędnościowo-kredytowe prowadzące w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy
działalność w zakresie świadczenia usług płatniczych są obowiązane złożyć zawiadomienie, o którym mowa
w art. 131 ust. 1, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

art. 173. więcej Art. 173. 1. Do wniosków o wpis biura usług płatniczych do rejestru złożonych przed upływem 9 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie stosuje się przepisów art. 67 ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.).
2. W przypadku wniosków, o których mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego dokonuje
wpisu do rejestru w terminie 60 dni od dnia złożenia kompletnego wniosku wraz z oświadczeniem, o którym mowa w art. 122 ust. 2, z zastrzeżeniem art. 174 ust. 3.
3. Jeżeli Komisja Nadzoru Finansowego nie dokona wpisu do rejestru w terminie, o którym mowa
w ust. 2, przedsiębiorca może rozpocząć działalność w zakresie usług płatniczych w charakterze biura
usług płatniczych po uprzednim zawiadomieniu o tym na piśmie Komisji Nadzoru Finansowego. Nie dotyczy
to przypadku gdy Komisja Nadzoru Finansowego wezwała przedsiębiorcę do uzupełnienia wniosku o wpis
do rejestru nie później niż przed upływem 30 dni od dnia jego otrzymania. W takiej sytuacji termin, o którym mowa w ust. 2, biegnie od dnia uzupełnienia wniosku.

art. 174. więcej Art. 174. 1. Do wniosku o wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 60 ust. 1, w okresie 6 miesięcy
od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy dołącza się dodatkowo aktualny odpis z Krajowego Rejestru Sądowego.
2. Do wniosku o wpis do rejestru, w okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy dołącza się dodatkowo, z zastrzeżeniem ust. 3, odpis z Krajowego Rejestru Sądowego, wydany nie wcześniej niż
na 3 miesiące przed dniem złożenia wniosku o wpis do rejestru, albo zaświadczenie o wpisie do ewidencji
działalności gospodarczej, wystawione nie wcześniej niż na 3 miesiące przed dniem złożenia wniosku
o wpis do rejestru.
3. Do wniosku, o którym mowa w art. 122 ust. 1, w okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy dołącza się dodatkowo:
1) aktualny odpis z Krajowego Rejestru Sądowego albo zaświadczenie z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej;
2) umowę spółki, akt założycielski lub statut, a w przypadku osoby fizycznej — kopię dokumentu potwierdzającego jej tożsamość.

art. 175. więcej Art. 175. Biuro usług płatniczych jest obowiązane zawrzeć umowę, o której mowa w art. 125 ust. 2,
w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

art. 176. więcej Art. 176. 1. Instytucje finansowe w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. —
Prawo bankowe, które przed dniem 25 grudnia 2007 r. prowadziły działalność w zakresie usług przekazu pieniężnego i były objęte nadzorem skonsolidowanym sprawowanym na podstawie przepisów ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. — Prawo bankowe, a w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy nadal prowadzą taką
działalność i są objęte nadzorem skonsolidowanym, mogą kontynuować tę działalność jako instytucje płatnicze.
2. Instytucje, o których mowa w ust. 1, są zwolnione z wymogu uzyskania zezwolenia, o którym mowa
w art. 60 ust. 1, pod warunkiem zawiadomienia Komisji Nadzoru Finansowego, w formie pisemnej, w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy o zamiarze kontynuowania działalności w zakresie usług przekazu pieniężnego.
3. W zawiadomieniu, o którym mowa w ust. 2, instytucja finansowa przekazuje dane i informacje określone w art. 61 ust. 1 pkt 1, 4 i 6—10 oraz dokumenty potwierdzające spełnienie przesłanek, o których mowa w ust. 1. Przepis art. 62 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
4. W terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2, lub jego uzupełnienia Komisja Nadzoru Finansowego wpisuje instytucję finansową do rejestru jako krajową instytucję płatniczą.

art. 177. więcej Art. 177. Podmioty prowadzące systemy płatności lub systemy rozrachunku papierów wartościowych,
na prowadzenie których jest wymagana zgoda albo zezwolenie zgodnie z art. 16 ustawy zmienianej
w art. 161, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przekażą informacje wskazane
w art. 17 ust. 3a ustawy zmienianej w art. 161, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, do:
1) Narodowego Banku Polskiego — w zakresie dotyczącym systemów płatności;
2) Komisji Nadzoru Finansowego — w zakresie dotyczącym systemów rozrachunku papierów wartościowych.

art. 178. więcej Art. 178. Agenci rozliczeniowi prowadzący system autoryzacji i rozliczeń, niebędący bankami, przekażą
do Narodowego Banku Polskiego informacje wskazane w art. 17 ust. 3a ustawy zmienianej w art. 161,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

art. 179. więcej Art. 179. Przepis art. 19 ust. 4 ustawy zmienianej w art. 166, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do należności, których termin płatności upływa
po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 179a. 1. Trójstronny system kart płatniczych w rozumieniu art. 2
pkt 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/751 z dnia
29 kwietnia 2015 r. w sprawie opłat interchange w odniesieniu do transakcji
płatniczych realizowanych w oparciu o kartę (Dz. Urz. UE L 123 z 19.05.2015, str. 1),
który spełnia określone w tym przepisie warunki uznania go za czterostronny system
kart płatniczych, do dnia 9 grudnia 2018 r. jest zwolniony z obowiązków
przewidzianych w rozdziale II tego rozporządzenia.
2. Przepis ust. 1 stosuje się w odniesieniu do krajowych transakcji płatniczych
w rozumieniu art. 2 pkt 9 rozporządzenia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli transakcje
dokonywane w ramach trójstronnego systemu kart płatniczych, o którym mowa
w ust. 1, nie przekraczają w ujęciu rocznym 3% wartości wszystkich krajowych transakcji płatniczych w rozumieniu art. 2 pkt 9 rozporządzenia, o którym mowa w ust. 1.

art. 180. więcej Art. 180. 1. Maksymalny limit wydatków budżetu państwa na lata 2011–
2020 wynosi 73 010,73 tys. zł, z tym że w roku:
1) 2011 – 6150 tys. zł;
2) 2012 – 6396 tys. zł;
3) 2013 – 6632,65 tys. zł;
4) 2014 – 6891,33 tys. zł;
5) 2015 – 7166,98 tys. zł;
6) 2016 – 7432,16 tys. zł;
7) 2017 – 7692,28 tys. zł;
8) 2018 – 7953,82 tys. zł;
9) 2019 – 8216,30 tys. zł;
10) 2020 – 8479,22 tys. zł.
2. W przypadku zagrożenia przekroczenia limitu wydatków, o którym mowa
w ust. 1, na dany rok budżetowy, zastosowany zostanie mechanizm korygujący polegający na:
1) ograniczeniu kosztów rzeczowych Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego
związanych z realizacją zadań wynikających ze sprawowania nadzoru nad
instytucjami płatniczymi i biurami usług płatniczych lub
2) racjonalizacji częstotliwości wykonywania czynności w ramach nadzoru
sprawowanego przez Komisję Nadzoru Finansowego nad instytucjami
płatniczymi i biurami usług płatniczych.
3. Organem właściwym do wdrożenia mechanizmu korygującego, o którym
mowa w ust. 2, jest odpowiednio Komisja Nadzoru Finansowego i Urząd Komisji
Nadzoru Finansowego.
4. Organem właściwym do monitorowania wykorzystania limitu wydatków,
o którym mowa w ust. 1, jest minister właściwy do spraw instytucji finansowych.

art. 181. więcej Art. 181. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia,
z wyjątkiem:
1) art. 159, który wchodzi w życie z dniem 18 grudnia 2011 r.;
2) art. 167, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2012 r.