Art. 4. 1. Działalność w zakresie świadczenia usług płatniczych może być
wykonywana wyłącznie przez dostawców usług płatniczych, zwanych dalej
„dostawcami”.
2. Dostawcą może być wyłącznie:
1) bank krajowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo bankowe;
2) oddział banku zagranicznego w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 20 ustawy – Prawo
bankowe;
3) instytucja kredytowa w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 17 ustawy – Prawo bankowe
i odpowiednio oddział instytucji kredytowej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 18
ustawy – Prawo bankowe;
4) instytucja pieniądza elektronicznego i oddział instytucji pieniądza
elektronicznego – w przypadku gdy oddział znajduje się w państwie
członkowskim, a siedziba takiej instytucji pieniądza elektronicznego znajduje się poza państwem członkowskim, o ile usługi płatnicze świadczone przez oddział są związane z wydawaniem pieniądza elektronicznego;
5) oddział podmiotu świadczącego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie
członkowskim, zgodnie z prawem tego państwa, pocztowe usługi płatnicze,
uprawnionego zgodnie z prawem tego państwa do świadczenia usług płatniczych
oraz Poczta Polska Spółka Akcyjna w zakresie, w jakim odrębne przepisy
upoważniają ją do świadczenia usług płatniczych;
6) instytucja płatnicza;
7) Europejski Bank Centralny, zwany dalej „EBC”, Narodowy Bank Polski, zwany
dalej „NBP”, oraz bank centralny państwa członkowskiego innego niż
Rzeczpospolita Polska – w przypadku gdy nie działają w charakterze władz
monetarnych lub organów administracji publicznej;
8) organ administracji publicznej;
9) spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa lub Krajowa Spółdzielcza Kasa
Oszczędnościowo-Kredytowa w rozumieniu ustawy z dnia 5 listopada 2009 r.
o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 2019 r.
poz. 2412 oraz z 2020 r. poz. 288 i 321), zwanej dalej „ustawą o spółdzielczych
kasach oszczędnościowo-kredytowych” – w zakresie, w jakim odrębne przepisy
uprawniają je do świadczenia usług płatniczych, zwane dalej „kasą oszczędnościowo-kredytową”;
10) biuro usług płatniczych;
11) mała instytucja płatnicza;
12) dostawca świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku.
2a. Działalność w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego i jego wykupu
może być wykonywana wyłącznie przez wydawców pieniądza elektronicznego.
2b. Wydawcą pieniądza elektronicznego może być wyłącznie podmiot, o którym
mowa w ust. 2 pkt 1–4 i 6–8, oraz:
1) oddział zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego;
2) oddział podmiotu świadczącego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie
członkowskim, zgodnie z prawem tego państwa, pocztowe usługi płatnicze,
uprawnionego zgodnie z prawem tego państwa do wydawania pieniądza
elektronicznego oraz Poczta Polska Spółka Akcyjna w zakresie, w jakim przepis
art. 13 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji
państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. z 2019 r. poz. 261 oraz z 2020 r. poz. 284) uprawnia ją do wydawania pieniądza
elektronicznego;
3) kasa oszczędnościowo-kredytowa.
3. Krajowe instytucje płatnicze, małe instytucje płatnicze, biura usług
płatniczych, krajowe instytucje pieniądza elektronicznego oraz ich oddziały i agenci
tych podmiotów wykonujący działalność agencyjną w zakresie świadczenia usług
płatniczych, oddziały krajowych instytucji płatniczych, jeżeli świadczą one usługi
płatnicze w państwie członkowskim innym niż ich macierzyste państwo
członkowskie, dostawcy świadczący wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku, ich oddziały oraz agenci wykonujący działalność agencyjną w zakresie
świadczenia usług płatniczych, jeżeli świadczą usługi płatnicze w państwie
członkowskim innym niż ich macierzyste państwo członkowskie, oddziały
zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego, kasy
oszczędnościowo-kredytowe oraz ich oddziały, podmioty wykonujące działalność
określoną w art. 6 pkt 11 lit. a lub b, do których ma zastosowanie art. 6c ust. 1, oraz
podmioty prowadzące działalność określoną w art. 6 pkt 12, do których ma
zastosowanie art. 6d ust. 1, podlegają wpisowi do rejestru dostawców i wydawców
pieniądza elektronicznego, zwanego dalej „rejestrem”.
4. Określenie „usługi płatnicze” dla określenia wykonywanej działalności
gospodarczej, w tym jako element nazwy (firmy), lub w reklamie może być używane
wyłącznie przez dostawców usług płatniczych.
5. Wyłącznie uprawnionymi do używania w nazwie (firmie) określenia:
1) „instytucja płatnicza” – są instytucje płatnicze;
2) „biuro usług płatniczych” – są biura usług płatniczych;
3) „mała instytucja płatnicza” – są małe instytucje płatnicze.
6. Określenie „wydawanie pieniądza elektronicznego” dla określenia
wykonywanej działalności gospodarczej, w tym jako element nazwy (firmy), lub
w reklamie może być używane wyłącznie przez wydawców pieniądza elektronicznego.
7. Wyłącznie uprawnionymi do używania w nazwie (firmie) określenia
„instytucja pieniądza elektronicznego” są instytucje pieniądza elektronicznego
i oddziały zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego.
8. Dostawca, o którym mowa w ust. 2 pkt 1–3, zapewnia instytucjom
płatniczym, instytucjom pieniądza elektronicznego, małym instytucjom płatniczym oraz biurom usług płatniczych, na ich żądanie, dostęp do świadczonych przez siebie
usług w zakresie prowadzenia rachunków płatniczych na obiektywnych,
niedyskryminujących i proporcjonalnych zasadach. Dostęp ten umożliwia
świadczenie usług płatniczych przez te podmioty bez przeszkód
i w sposób efektywny. Dostawca, o którym mowa w ust. 2 pkt 1–3, zawiadamia
Komisję Nadzoru Finansowego, zwaną dalej „KNF”, o odmowie dostępu tym
podmiotom do świadczonych przez siebie usług w terminie 7 dni od dnia odmowy
dostępu z podaniem przyczyn takiej odmowy.

Art. 4a. 1. Dostawcy prowadzący rachunki płatnicze umożliwiające świadczenie
usług, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 2 lit. a lub c, nadają tym rachunkom
unikatowy identyfikator.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do rachunków bankowych służących do
wykonywania transakcji płatniczych prowadzonych dla użytkownika przez bank
krajowy, oddział banku zagranicznego, oddział instytucji kredytowej oraz NBP.
3. NBP nadaje numery rozliczeniowe dostawcom prowadzącym rachunki
płatnicze i uczestniczącym w systemach płatności, z wyłączeniem dostawców, którym
numery rozliczeniowe nadaje się na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o
Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2019 r. poz. 1810) oraz ustawy – Prawo
bankowe, oraz prowadzi wykaz tych numerów.
4. Identyfikator dostawcy oraz numer rozliczeniowy, o którym mowa w ust. 3,
nadaje się na wniosek dostawcy zawierający w szczególności jego dane teleadresowe
oraz dane odnoszące się do prowadzonej działalności.
5. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu opinii
Prezesa NBP, określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób nadawania unikatowych identyfikatorów rachunkom płatniczym
prowadzonym przez dostawców,
2) sposób nadawania numerów rozliczeniowych dostawcom prowadzącym
rachunki płatnicze i uczestniczącym w systemach płatności,
3) szczegółowy zakres oraz sposób przekazywania przez dostawców informacji do
NBP w celu nadania numerów rozliczeniowych,
4) sposób nadawania dostawcom identyfikatora dostawcy,
5) szczegółowy zakres oraz sposób przekazywania przez dostawców informacji do
NBP w celu nadania identyfikatora dostawcy,
6) wzór wniosków, o których mowa w ust. 4
– mając na względzie zapewnienie jednolitego sposobu numeracji rachunków
płatniczych oraz identyfikacji dostawców zgodnej z obowiązującymi standardami.

Ustawa o usługach płatniczych art. 4

DODAJ