Art. 102. 1. KNF w ramach sprawowanego nadzoru może:
1) wezwać krajową instytucję płatniczą do przekazania w wyznaczonym terminie
wszelkich informacji niezbędnych dla realizacji celów nadzoru, o których mowa
w art. 99 ust. 2, określając cel takiego wezwania;
2) zażądać okresowego przekazywania przez krajową instytucję płatniczą
określonych danych niezbędnych do oceny sytuacji finansowej krajowej
instytucji płatniczej;
3) wydawać krajowej instytucji płatniczej zalecenia w zakresie:
a) zapewnienia zgodności działalności krajowej instytucji płatniczej
z przepisami ustawy, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) nr 924/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie płatności
transgranicznych we Wspólnocie oraz uchylającego rozporządzenie (WE)
nr 2560/2001 oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiającego wymogi techniczne
i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro
oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 924/2009,
b) zwiększenia funduszy własnych, jeżeli ich wysokość jest niższa niż
wynikałoby to z przepisów ustawy lub decyzji, o której mowa w art. 76
ust. 7,
c) podjęcia środków koniecznych do osiągnięcia i przestrzegania norm,
o których mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1 i art. 76,
d) opracowania i stosowania procedur, które zapewnią utrzymywanie oraz
bieżące monitorowanie poziomu funduszy własnych,
e) podjęcia środków koniecznych dla zapobieżenia naruszeniom interesów
użytkowników lub posiadaczy pieniądza elektronicznego;
4) nakazać krajowej instytucji płatniczej wstrzymanie wypłat z zysku lub
wstrzymanie tworzenia nowych jednostek organizacyjnych do czasu osiągnięcia
norm, o których mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1 i art. 76;
5) nakazać krajowej instytucji płatniczej opracowanie i wykonanie planu
przywrócenia prawidłowych stosunków finansowych.
2. KNF może wydawać rekomendacje dotyczące dobrych praktyk ostrożnego
i stabilnego zarządzania krajowymi instytucjami płatniczymi, mając na uwadze
ochronę interesów użytkowników lub posiadaczy pieniądza elektronicznego.
3. KNF, w drodze decyzji, może nakazać unijnej instytucji płatniczej albo
dostawcy, o którym mowa w art. 96 ust. 2, wykonującemu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej usługi płatnicze za pośrednictwem agenta, wyznaczenie
centralnego punktu kontaktowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli
zachodzą okoliczności utrudniające zapewnienie prawidłowej komunikacji, w tym
zgłaszanie informacji dotyczących przestrzegania przepisów działów II i III, lub
sprawowanie nadzoru.

Ustawa o usługach płatniczych art. 102

DODAJ