Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa określa zadania państwa w zakresie promocji zatrudnienia,
łagodzenia skutków bezrobocia oraz aktywizacji zawodowej.
2. Zadania państwa w zakresie promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków
bezrobocia oraz aktywizacji zawodowej są realizowane przez instytucje rynku pracy
działające w celu:
1) pełnego i produktywnego zatrudnienia;
2) rozwoju zasobów ludzkich;
3) osiągnięcia wysokiej jakości pracy;
4) wzmacniania integracji oraz solidarności społecznej;
5) zwiększania mobilności na rynku pracy.
3. Ustawa ma zastosowanie do:
1) obywateli polskich poszukujących i podejmujących zatrudnienie lub inną pracę
zarobkową na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zatrudnienie lub inną
pracę zarobkową za granicą u pracodawców zagranicznych;
2) cudzoziemców zamierzających wykonywać lub wykonujących pracę na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
a) obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej,
b) obywateli państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do
Unii Europejskiej,
c) obywateli państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym, którzy mogą korzystać ze swobody przepływu osób
na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską
i jej państwami członkowskimi,
d) posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej status uchodźcy,
e) posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na pobyt stały,
f) posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na pobyt rezydenta
długoterminowego Unii Europejskiej,
g) posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na pobyt czasowy
udzielone w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 127 lub art.
186 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U.
z 2020 r. poz. 35),
h) posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na pobyt czasowy
udzielone w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 144, art.
151 ust. 1, art. 151b ust. 1, art. 159 ust. 1, art. 160, art. 161, art. 161b ust. 1,
art. 176, art. 186 ust. 1 pkt 1, 2, 4, 5 i 7 lub art. 187 ustawy z dnia 12 grudnia
2013 r. o cudzoziemcach, lub posiadających wizę krajową w celu odbycia
studiów pierwszego stopnia, studiów drugiego stopnia lub jednolitych
studiów magisterskich albo kształcenia się w szkole doktorskiej, z adnotacją „student”, lub wizę krajową w celu prowadzenia badań naukowych lub prac rozwojowych,
ha) posiadających zezwolenie na pobyt czasowy, o którym mowa w art. 114 ust.
1 albo 1a albo art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o
cudzoziemcach, albo wizę wydaną w celu wykonywania pracy na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
hb) posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej wizę wydaną w celu, o którym
mowa w art. 60 ust. 1 pkt 5a ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o
cudzoziemcach, lub zezwolenie na pobyt czasowy, o którym mowa w art.
185a ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, albo
przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach ruchu
bezwizowego w związku z wnioskiem wpisanym do ewidencji wniosków,
o której mowa w art. 88p ust. 1 pkt 1,
i) posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej zgodę na pobyt ze względów
humanitarnych lub zgodę na pobyt tolerowany,
j) korzystających w Rzeczypospolitej Polskiej z ochrony czasowej,
k) ubiegających się w Rzeczypospolitej Polskiej o udzielenie ochrony
międzynarodowej i małżonków, w imieniu których występują z wnioskiem
o udzielenie ochrony międzynarodowej, którzy posiadają zaświadczenie
wydane na podstawie art. 35 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu
cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1666 i 2020 oraz z 2020 r. poz. 322),
l) którym udzielono ochrony uzupełniającej w Rzeczypospolitej Polskiej;
3) cudzoziemców towarzyszących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
cudzoziemcowi, o którym mowa w pkt 2 lit. a–c, jako członkowie rodziny w
rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 14 lipca 2006 r. o wjeździe na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli
państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin (Dz. U. z 2019 r. poz. 293);
3a) cudzoziemców – członków rodzin cudzoziemców, o których mowa w pkt 2 lit. d, i, j oraz l;
4) cudzoziemców – członków rodzin obywateli polskich, którzy uzyskali
zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo po złożeniu wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, zezwolenia na pobyt stały lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii
Europejskiej przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie
art. 108 ust. 1 pkt 2 lub art. 206 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o
cudzoziemcach lub na podstawie umieszczonego w dokumencie podróży
odcisku stempla, który potwierdza złożenie wniosku o udzielenie zezwolenia na
pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej, jeżeli bezpośrednio przed
złożeniem wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, zezwolenia na
pobyt stały lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii
Europejskiej posiadali zezwolenie na pobyt czasowy;
5) cudzoziemców zamierzających wykonywać pracę lub wykonujących pracę na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niewymienionych w pkt 2–4.
4. Na zasadach określonych w ustawie zasiłki i inne świadczenia z tytułu
bezrobocia przysługują osobom, o których mowa w ust. 3 pkt 1, 2 lit. a–g, i, j, l oraz
pkt 3 i 4.
5. Na zasadach określonych w ustawie osobom, o których mowa w ust. 3 pkt
2 lit. ha, przysługują zasiłki, o których mowa w rozdziale 15.
6. Na zasadach określonych w ustawie osoby, o których mowa w ust. 3 pkt 2 lit.
h oraz ha, mogą korzystać z usług rynku pracy z wyłączeniem prawa do świadczeń
określonych w art. 41–42a.
7. Na zasadach określonych w ustawie osoby, o których mowa w ust. 3 pkt 2 lit.
hb, mogą korzystać z usług rynku pracy dotyczących pracy sezonowej w rozumieniu
art. 88 ust. 2, z wyłączeniem prawa do świadczeń określonych w art. 41–42a.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) akademickim biurze karier – oznacza to jednostkę działającą na rzecz aktywizacji
zawodowej studentów i absolwentów szkoły wyższej, prowadzoną przez szkołę
wyższą lub organizację studencką, do której zadań należy w szczególności:
a) dostarczanie studentom i absolwentom szkoły wyższej informacji o rynku
pracy i możliwościach podnoszenia kwalifikacji zawodowych,
b) zbieranie, klasyfikowanie i udostępnianie ofert pracy, staży i praktyk zawodowych,
c) prowadzenie bazy danych studentów i absolwentów uczelni
zainteresowanych znalezieniem pracy,
d) pomoc pracodawcom w pozyskiwaniu odpowiednich kandydatów na wolne
miejsca pracy oraz staże zawodowe,
e) pomoc w aktywnym poszukiwaniu pracy;
2) bezrobotnym – oznacza to osobę, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1 i 2 lit. a–g,
i, j, l oraz osobę, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. ha, która bezpośrednio
przed rejestracją jako bezrobotna była zatrudniona nieprzerwanie na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez okres co najmniej 6 miesięcy, oraz osobę, o
której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 3 i 4, niezatrudnioną i niewykonującą innej pracy
zarobkowej, zdolną i gotową do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu
pracy obowiązującym w danym zawodzie lub w danej służbie albo innej pracy
zarobkowej albo jeżeli jest osobą niepełnosprawną, zdolną i gotową do podjęcia
zatrudnienia co najmniej w połowie tego wymiaru czasu pracy, nieuczącą się w
szkole, z wyjątkiem uczącej się w szkołach dla dorosłych lub przystępującej do
egzaminu eksternistycznego z zakresu programu nauczania tej szkoły oraz
uczącej się w branżowej szkole II stopnia i szkole policealnej, prowadzącej
kształcenie w formie stacjonarnej lub zaocznej, lub w szkole wyższej, gdzie
studiuje na studiach niestacjonarnych, zarejestrowaną we właściwym dla miejsca
zameldowania stałego lub czasowego powiatowym urzędzie pracy oraz
poszukującą zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, jeżeli:
a) ukończyła 18 lat,
b) nie ukończyła 60 lat – kobieta lub 65 lat – mężczyzna,
c) nie nabyła prawa do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy,
renty szkoleniowej, renty socjalnej, renty rodzinnej w wysokości
przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę albo po
ustaniu zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, zaprzestaniu prowadzenia
pozarolniczej działalności, nie pobiera nauczycielskiego świadczenia
kompensacyjnego, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia
przedemerytalnego, świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku chorobowego,
zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego,
ca) nie nabyła prawa do emerytury albo renty z tytułu niezdolności do pracy,
przyznanej przez zagraniczny organ emerytalny lub rentowy, w wysokości
co najmniej najniższej emerytury albo renty z tytułu niezdolności do pracy, o których mowa w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
d) nie jest właścicielem lub posiadaczem samoistnym lub zależnym
nieruchomości rolnej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 i 1495 oraz z 2020 r.
poz. 875), o powierzchni użytków rolnych przekraczającej 2 ha
przeliczeniowe lub nie podlega ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym
z tytułu stałej pracy jako współmałżonek lub domownik w gospodarstwie
rolnym o powierzchni użytków rolnych przekraczającej 2 ha
przeliczeniowe,
e) nie uzyskuje przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem
dochodowym z działów specjalnych produkcji rolnej, chyba że dochód
z działów specjalnych produkcji rolnej, obliczony dla ustalenia podatku
dochodowego od osób fizycznych, nie przekracza wysokości przeciętnego
dochodu z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych z 2 ha
przeliczeniowych ustalonego przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego na podstawie przepisów o podatku rolnym, lub nie podlega
ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu stałej pracy jako
współmałżonek lub domownik w takim gospodarstwie,
f) nie złożyła wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o
Działalności Gospodarczej albo po złożeniu wniosku o wpis:
– zgłosiła do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności
Gospodarczej wniosek o zawieszenie wykonywania działalności
gospodarczej i okres zawieszenia jeszcze nie upłynął, albo
– nie upłynął jeszcze okres do, określonego we wniosku o wpis do
Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, dnia
podjęcia działalności gospodarczej,
g) nie jest osobą tymczasowo aresztowaną lub nie odbywa kary pozbawienia
wolności, z wyjątkiem kary pozbawienia wolności odbywanej poza
zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego,
h) nie uzyskuje miesięcznie przychodu w wysokości przekraczającej połowę
minimalnego wynagrodzenia za pracę, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z tytułu odsetek lub innych przychodów od środków
pieniężnych zgromadzonych na rachunkach bankowych,
i) nie pobiera na podstawie przepisów o pomocy społecznej zasiłku stałego,
j) nie pobiera, na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych,
świadczenia pielęgnacyjnego, specjalnego zasiłku opiekuńczego lub
dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka
i utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych na skutek upływu ustawowego
okresu jego pobierania,
k) nie pobiera po ustaniu zatrudnienia świadczenia szkoleniowego, o którym
mowa w art. 70 ust. 6,
l) nie podlega, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązkowi
ubezpieczenia społecznego, z wyjątkiem ubezpieczenia społecznego
rolników,
m) nie pobiera na podstawie przepisów o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla
opiekunów zasiłku dla opiekuna;
2a) (uchylony)
3) bezrobotnym do 25 roku życia – oznacza to bezrobotnego, który do dnia
zastosowania wobec niego usług lub instrumentów rynku pracy nie ukończył
25 roku życia;
4) bezrobotnym powyżej 50 roku życia – oznacza to bezrobotnego, który w dniu
zastosowania wobec niego usług lub instrumentów rynku pracy ukończył co
najmniej 50 rok życia;
5) bezrobotnym długotrwale – oznacza to bezrobotnego pozostającego w rejestrze
powiatowego urzędu pracy łącznie przez okres ponad 12 miesięcy w okresie
ostatnich 2 lat, z wyłączeniem okresów odbywania stażu i przygotowania
zawodowego dorosłych;
6) bezrobotnym bez kwalifikacji zawodowych – oznacza to bezrobotnego
nieposiadającego kwalifikacji do wykonywania jakiegokolwiek zawodu
poświadczonych dyplomem, świadectwem lub innym dokumentem
uprawniającym do wykonywania zawodu;
7) cudzoziemcu – oznacza to osobę nieposiadającą obywatelstwa polskiego;
8) członku rodziny – oznacza to:
a) osobę pozostającą z obywatelem polskim lub cudzoziemcem, o którym
mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2, w związku małżeńskim uznawanym przez prawo
Rzeczypospolitej Polskiej,
b) zstępnego, obywatela polskiego lub cudzoziemca, w wieku do 21 lat lub
pozostającego na jego utrzymaniu;
9) dodatku aktywizacyjnym – oznacza to kwotę wypłaconą osobie, która będąc
bezrobotnym posiadającym prawo do zasiłku, podjęła samodzielnie
lub w wyniku skierowania przez powiatowy urząd pracy zatrudnienie lub inną
pracę zarobkową;
9a) doświadczeniu zawodowym – oznacza to doświadczenie uzyskane w trakcie
zatrudnienia, wykonywania innej pracy zarobkowej lub prowadzenia
działalności gospodarczej przez okres co najmniej 6 miesięcy;
9aa) działaniach aktywizacyjnych – oznacza to pakiet działań mających na celu
podjęcie i utrzymanie przez bezrobotnego odpowiedniej pracy lub działalności
gospodarczej;
9b) EURES – oznacza to europejskie służby zatrudnienia państw, o których mowa
w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, realizujące działania obejmujące w szczególności
pośrednictwo pracy wraz z doradztwem w zakresie mobilności na rynku pracy;
10) (uchylony)
10a) indywidualnym planie działania – oznacza to plan działań obejmujący
podstawowe usługi rynku pracy wspierane instrumentami rynku pracy w celu
zatrudnienia bezrobotnego lub poszukującego pracy;
11) innej pracy zarobkowej – oznacza to wykonywanie pracy lub świadczenie usług
na podstawie umów cywilnoprawnych, w tym umowy agencyjnej, umowy
zlecenia, umowy o dzieło lub umowy o pomocy przy zbiorach w rozumieniu
przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników albo wykonywanie pracy w
okresie członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej, spółdzielni kółek
rolniczych lub spółdzielni usług rolniczych;
12) koszcie szkolenia – oznacza to:
a) uprzednio uzgodnioną należność przysługującą instytucji szkoleniowej,
b) koszt ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków w przypadku
osób nieposiadających prawa do stypendium oraz osób posiadających
prawo do stypendium, o którym mowa w art. 41 ust. 3b,
c) koszty przejazdu, a w przypadku gdy szkolenie odbywa się w miejscowości
innej niż miejsce zamieszkania, także koszty zakwaterowania i wyżywienia,
d) koszty badań lekarskich i psychologicznych wymaganych w przepisach
odrębnych,
e) koszty egzaminów umożliwiających uzyskanie świadectw, dyplomów,
zaświadczeń, określonych uprawnień zawodowych lub tytułów
zawodowych oraz koszty uzyskania licencji niezbędnych do wykonywania
danego zawodu;
12a) minimalnym wynagrodzeniu za pracę – oznacza to kwotę minimalnego
wynagrodzenia za pracę pracowników przysługującą za pracę w pełnym
miesięcznym wymiarze czasu pracy ogłaszaną na podstawie ustawy z dnia 10
października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r.
poz. 2177 oraz z 2019 r. poz. 1564);
13) nielegalnym zatrudnieniu lub nielegalnej innej pracy zarobkowej – oznacza to:
a) zatrudnienie przez pracodawcę osoby bez potwierdzenia na piśmie
w wymaganym terminie rodzaju zawartej umowy i jej warunków,
b) niezgłoszenie osoby zatrudnionej lub wykonującej inną pracę zarobkową do
ubezpieczenia społecznego,
c) podjęcie przez bezrobotnego zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub
działalności bez powiadomienia o tym właściwego powiatowego urzędu pracy;
d) (uchylona)
e) (uchylona)
f) (uchylona)
14) nielegalnym wykonywaniu pracy przez cudzoziemca – oznacza to wykonywanie
pracy przez cudzoziemca, który nie jest uprawniony do wykonywania pracy w
rozumieniu art. 87 ust. 1 lub nie posiada odpowiedniego zezwolenia na pracę, nie
będąc zwolnionym na podstawie przepisów szczególnych z obowiązku
posiadania zezwolenia na pracę, lub którego podstawa pobytu nie uprawnia do
wykonywania pracy;
15) (uchylony)
16) odpowiedniej pracy – oznacza to zatrudnienie lub inną pracę zarobkową, które
podlegają ubezpieczeniom społecznym i do wykonywania których bezrobotny ma wystarczające kwalifikacje lub doświadczenie zawodowe lub może je
wykonywać po uprzednim szkoleniu albo przygotowaniu zawodowym
dorosłych, a stan zdrowia pozwala mu na ich wykonywanie oraz łączny czas
dojazdu do miejsca pracy i z powrotem środkami transportu zbiorowego nie
przekracza 3 godzin, za wykonywanie których osiąga miesięczne wynagrodzenie
brutto, w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę
w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy;
16a) ofercie pracy – oznacza to wolne od wymagań naruszających zasadę równego
traktowania w zatrudnieniu, w rozumieniu przepisów prawa pracy, zgłoszenie
przez pracodawcę do powiatowego urzędu pracy co najmniej jednego wolnego
miejsca zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w określonym zawodzie lub
specjalności w celu uzyskania pomocy w znalezieniu odpowiedniego pracownika;
16b) opiekunie osoby niepełnosprawnej – oznacza to członków rodziny, w rozumieniu
art. 3 ustawy z dnia 4 listopada 2016 r. o wsparciu kobiet w ciąży i rodzin „Za
życiem” (Dz. U. z 2019 r. poz. 473 i 1818), opiekujących się dzieckiem
z orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej
lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie
ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego
współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji
i edukacji lub osobą niepełnosprawną ze znacznym stopniem
niepełnosprawności;
17) organach zatrudnienia – oznacza to ministra właściwego do spraw pracy oraz
wojewodów, marszałków województw i starostów;
18) organizacji pozarządowej – oznacza to niebędące jednostkami sektora finansów
publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych i niedziałające
w celu osiągnięcia zysku osoby prawne lub jednostki nieposiadające osobowości
prawnej, utworzone na podstawie przepisów ustaw, w tym fundacje
i stowarzyszenia, z wyjątkiem partii politycznych i utworzonych przez nie fundacji;
19) osobie samotnie wychowującej dzieci – oznacza to osobę samotnie wychowującą
co najmniej jedno dziecko w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od
osób fizycznych;
20) osobie współpracującej – oznacza to osobę współpracującą z osobami
prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz zleceniobiorcami w rozumieniu
przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych;
21) osobie zależnej – oznacza to osobę wymagającą ze względu na stan zdrowia lub
wiek stałej opieki, połączoną więzami rodzinnymi lub powinowactwem z osobą
objętą usługami lub instrumentami rynku pracy lub pozostającą z nią we
wspólnym gospodarstwie domowym;
21a) partnerstwie transgranicznym EURES – oznacza to działania sieci EURES
w regionach przygranicznych Rzeczypospolitej Polskiej, realizowane przez
służby zatrudnienia oraz inne podmioty z państw, o których mowa w art. 1 ust. 3
pkt 2 lit. a–c, uprawnione do realizacji działań sieci EURES;
21b) podmiocie powierzającym wykonywanie pracy cudzoziemcowi – oznacza to
jednostkę organizacyjną, chociażby nie posiadała osobowości prawnej lub osobę
fizyczną, która na podstawie umowy lub innego stosunku prawnego powierza
wykonywanie pracy cudzoziemcowi;
21c) poszukującym pracy absolwencie – oznacza to poszukującą pracy osobę, która w
okresie ostatnich 48 miesięcy ukończyła szkołę lub uzyskała tytuł zawodowy;
22) poszukującym pracy – oznacza to osobę, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1–3,
lub cudzoziemca – członka rodziny obywatela polskiego, poszukujących
zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub innej formy pomocy określonej
w ustawie, zarejestrowanych w powiatowym urzędzie pracy;
22a) powierzeniu cudzoziemcowi nielegalnego wykonywania pracy – oznacza to
powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi, który nie jest uprawniony do
wykonywania pracy w rozumieniu art. 87 ust. 1 lub nie posiada odpowiedniego
zezwolenia na pracę, nie będąc zwolnionym na podstawie przepisów
szczególnych z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę, lub którego
podstawa pobytu nie uprawnia do wykonywania pracy, lub który wykonuje pracę
na innych warunkach lub na innym stanowisku niż określone w odpowiednim
zezwoleniu na pracę, z zastrzeżeniem art. 88f ust. 1a–1c lub art. 88s ust. 1 i 2, lub
który wykonuje pracę na innych warunkach lub na innym stanowisku niż
określone w zezwoleniu na pobyt czasowy, o którym mowa w art. 114, art. 126,
art. 127 lub art. 142 ust. 3, z zastrzeżeniem art. 119 i art. 135 ust. 3 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, lub bez zawarcia umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej w wymaganej formie;
23) pozarolniczej działalności – oznacza to pozarolniczą działalność w rozumieniu
przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych;
23a) pracach społecznie użytecznych – oznacza to prace wykonywane przez
bezrobotnych bez prawa do zasiłku na skutek skierowania przez starostę,
organizowane przez gminę w jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej,
w tym na rzecz opiekunów osób niepełnosprawnych, w organizacjach lub
instytucjach statutowo zajmujących się pomocą charytatywną lub na rzecz
społeczności lokalnej;
24) przychodach – oznacza to przychody z innego tytułu niż zatrudnienie, inna praca
zarobkowa, działalność gospodarcza, zasiłek lub inne świadczenie wypłacane
z Funduszu Pracy, podlegające opodatkowaniu na podstawie przepisów
o podatku dochodowym od osób fizycznych;
25) pracodawcy – oznacza to jednostkę organizacyjną, chociażby nie posiadała
osobowości prawnej, a także osobę fizyczną, jeżeli zatrudniają one co najmniej
jednego pracownika;
26) pracach interwencyjnych – oznacza to zatrudnienie bezrobotnego przez
pracodawcę, które nastąpiło w wyniku umowy zawartej ze starostą i ma na celu
wsparcie bezrobotnych;
26a) projektach współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego –
oznacza to projekty realizowane przez powiatowe urzędy pracy na podstawie
umowy zawartej pomiędzy zarządem województwa a ministrem właściwym do
spraw rozwoju regionalnego, prefinansowane w całości ze środków Funduszu
Pracy przeznaczonych w roku budżetowym na realizację przez samorządy
powiatowe programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków
bezrobocia i aktywizacji zawodowej;
27) pożyczce szkoleniowej – oznacza to pożyczkę udzieloną z Funduszu Pracy na
sfinansowanie kosztów szkolenia podejmowanego bez skierowania
powiatowego urzędu pracy na to szkolenie;
27a) praktycznej nauce zawodu dorosłych – oznacza to formę przygotowania
zawodowego dorosłych umożliwiającą uzyskanie:
a) świadectwa czeladniczego,
b) certyfikatów kwalifikacji zawodowych,
c) dyplomu zawodowego po zdaniu egzaminów zawodowych ze wszystkich
kwalifikacji wyodrębnionych w zawodzie przez osoby posiadające:
– wykształcenie zasadnicze zawodowe lub zasadnicze branżowe albo
– zdany egzamin eksternistyczny z zakresu wymagań określonych
w podstawie programowej kształcenia ogólnego dla zasadniczej szkoły
zawodowej lub branżowej szkoły I stopnia, albo
– wykształcenie średnie lub średnie branżowe;
27b) programach specjalnych – oznacza to zespół działań mających na celu
dostosowanie posiadanych lub zdobycie nowych kwalifikacji i umiejętności
zawodowych oraz wsparcie zagrożonych likwidacją lub istniejących i
tworzonych miejsc pracy;
27c) projektach pilotażowych – oznacza to przedsięwzięcia inicjowane i realizowane
przez publiczne służby zatrudnienia samodzielnie lub we współpracy z innymi
instytucjami rynku pracy, polegające na wdrażaniu nowych metod, narzędzi
i sposobów pomocy bezrobotnym, poszukującym pracy lub pracodawcom w celu
przygotowywania rozwiązań o charakterze systemowym;
28) przeciętnym wynagrodzeniu – oznacza to przeciętne wynagrodzenie
w poprzednim kwartale, od pierwszego dnia następnego miesiąca po ogłoszeniu
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych;
29) przyczynach dotyczących zakładu pracy – oznacza to:
a) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn
niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych
zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i
1495), w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego
z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników,
b) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia
upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,
c) wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci
pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku
pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego
części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę
nowych warunków pracy i płacy,
d) rozwiązanie stosunku pracy przez pracownika na podstawie art. 55 § 11
ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy z uwagi na ciężkie
naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika;
29a) przygotowaniu zawodowym dorosłych – oznacza to instrument aktywizacji
w formie praktycznej nauki zawodu dorosłych lub przyuczenia do pracy
dorosłych, realizowany bez nawiązania stosunku pracy z pracodawcą, według
programu obejmującego nabywanie umiejętności praktycznych i wiedzy
teoretycznej, zakończonego egzaminem;
29b) przyuczeniu do pracy dorosłych – oznacza to formę przygotowania zawodowego
dorosłych, umożliwiającą uzyskanie wybranych umiejętności lub kwalifikacji
zawodowych potwierdzonych zaświadczeniem lub świadectwem;
30) (uchylony)
31) (uchylony)
32) robotach publicznych – oznacza to zatrudnienie bezrobotnego w okresie nie
dłuższym niż 12 miesięcy przy wykonywaniu prac organizowanych przez
powiaty – z wyłączeniem prac organizowanych w urzędach pracy – gminy,
organizacje pozarządowe statutowo zajmujące się problematyką ochrony
środowiska, kultury, oświaty, kultury fizycznej i turystyki, opieki zdrowotnej,
bezrobocia oraz pomocy społecznej, a także spółki wodne i ich związki, jeżeli
prace te są finansowane lub dofinansowane ze środków samorządu
terytorialnego, budżetu państwa, funduszy celowych, organizacji
pozarządowych, spółek wodnych i ich związków;
33) (uchylony)
34) stażu – oznacza to nabywanie przez bezrobotnego umiejętności praktycznych do
wykonywania pracy przez wykonywanie zadań w miejscu pracy bez nawiązania
stosunku pracy z pracodawcą;
35) stypendium – oznacza to kwotę wypłacaną z Funduszu Pracy bezrobotnemu lub
innej uprawnionej osobie w okresie odbywania szkolenia, przygotowania
zawodowego dorosłych, studiów podyplomowych, stażu oraz w okresie nauki
w szkole ponadpodstawowej albo w szkole wyższej, gdzie studiuje w formie
studiów niestacjonarnych;
36) staroście – oznacza to starostę powiatu lub prezydenta miasta na prawach
powiatu, sprawującego zwierzchnictwo nad powiatowym urzędem pracy;
36a) specyficznych elementach wspierających zatrudnienie – oznacza to finansowanie
z Funduszu Pracy racjonalnych wydatków innych niż usługi i instrumenty rynku
pracy, niezbędnych do realizacji działań dostosowanych do indywidualnych
potrzeb uczestników programu specjalnego, adekwatnych do uwarunkowań
lokalnego rynku pracy;
37) szkoleniu – oznacza to pozaszkolne zajęcia mające na celu uzyskanie,
uzupełnienie lub doskonalenie umiejętności i kwalifikacji zawodowych lub
ogólnych, potrzebnych do wykonywania pracy, w tym umiejętności
poszukiwania zatrudnienia;
38) składkach na ubezpieczenia społeczne – oznacza to składki na ubezpieczenia
emerytalne, rentowe i wypadkowe, finansowane z własnych środków płatnika
tych składek;
39) (uchylony)
40) wykonywaniu pracy przez cudzoziemca – oznacza to zatrudnienie, wykonywanie
innej pracy zarobkowej, pełnienie funkcji w zarządach osób prawnych, które
uzyskały wpis do rejestru przedsiębiorców na podstawie przepisów o Krajowym
Rejestrze Sądowym lub są spółkami kapitałowymi w organizacji, lub
prowadzenie spraw spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej przez
komplementariusza, lub działanie w charakterze prokurenta;
41) zasiłku – oznacza to zasiłek dla bezrobotnych;
42) (uchylony)
43) zatrudnieniu – oznacza to wykonywanie pracy na podstawie stosunku pracy,
stosunku służbowego oraz umowy o pracę nakładczą;
43a) zezwoleniu na pracę – oznacza to decyzję właściwego organu, uprawniającą
cudzoziemca do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na
warunkach określonych w ustawie oraz w tej decyzji;
44) zwolnieniu monitorowanym – oznacza to rozwiązanie stosunku pracy lub
stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w związku
z którym są świadczone usługi rynku pracy dla pracowników będących
w okresie wypowiedzenia stosunku pracy lub stosunku służbowego, a także
zagrożonych wypowiedzeniem;
45) żołnierzach rezerwy – oznacza to osoby zwolnione z zawodowej służby
wojskowej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym status żołnierza
rezerwy przysługuje przez okres 36 miesięcy od dnia zwolnienia żołnierza
z zawodowej służby wojskowej.
2. Nie stanowi przeszkody do nabycia oraz posiadania statusu bezrobotnego:
1) wykonywanie przez wolontariuszy świadczeń odpowiadających świadczeniu
pracy na zasadach określonych w przepisach o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie, jeżeli wolontariusz przedstawi właściwemu powiatowemu
urzędowi pracy porozumienie z korzystającym;
2) odbywanie praktyki absolwenckiej na zasadach określonych w ustawie z dnia
17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. z 2018 r. poz. 1244), jeżeli
praktykant przedstawi właściwemu powiatowemu urzędowi pracy umowę
o praktykę absolwencką.
3. Koszty badań lekarskich lub psychologicznych mających na celu:
1) stwierdzenie zdolności bezrobotnego do wykonywania pracy, uczestnictwa
w szkoleniu lub przygotowaniu zawodowym dorosłych, odbywania stażu,
wykonywania prac społecznie użytecznych,
2) określenie szczególnych predyspozycji psychofizycznych wymaganych do
wykonywania zawodu
– przeprowadzanych na wniosek powiatowego urzędu pracy, są finansowane
z Funduszu Pracy.

Art. 2a. Przepisy ustawy chronią przestrzeganie zasady równego traktowania
w dostępie i korzystaniu z usług rynku pracy oraz instrumentów rynku pracy bez
względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, religię, wyznanie,
światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

Art. 2b. Do postępowań o naruszenie zasady równego traktowania stosuje się
przepisy ustawy z dnia 3 grudnia 2010 r. o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania (Dz. U. z 2016 r. poz. 1219 oraz z 2020 r. poz. 284).

art. 3. więcej Art. 3. 1. Zadania państwa w zakresie promocji zatrudnienia, łagodzenia
skutków bezrobocia oraz aktywizacji zawodowej są realizowane na podstawie
uchwalanego przez Radę Ministrów Krajowego Planu Działań na Rzecz Zatrudnienia,
zawierającego zasady realizacji Europejskiej Strategii Zatrudnienia, zwanego dalej
„Krajowym Planem Działań”, oraz w oparciu o inicjatywy samorządu gminy,
powiatu, województwa i partnerów społecznych.
2. Projekt Krajowego Planu Działań przygotowuje minister właściwy do spraw
pracy przy współudziale w szczególności: ministra właściwego do spraw gospodarki,
ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania, ministra właściwego do spraw
szkolnictwa wyższego i nauki, ministra właściwego do spraw rozwoju wsi oraz
ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego.
3. Krajowy Plan Działań określa w szczególności:
1) cele i kierunki działań zgodne z priorytetami polityki państwa w dziedzinie rynku pracy;
2) przewidywaną wysokość środków finansowych, w tym Funduszu Pracy oraz
budżetu państwa, na dofinansowanie działań wynikających z Krajowego Planu Działań;
3) wskaźniki efektywności Krajowego Planu Działań.
4. Samorząd województwa na podstawie Krajowego Planu Działań,
uwzględniając strategie rozwoju województwa, w tym w zakresie polityki społecznej,
o których mowa w przepisach o samorządzie województwa i przepisach o pomocy
społecznej, przygotowuje corocznie regionalny plan działań na rzecz zatrudnienia,
określający priorytetowe grupy bezrobotnych i osób wymagających wsparcia – po
zasięgnięciu opinii powiatów wchodzących w skład województwa oraz wojewódzkiej
rady dialogu społecznego, o której mowa w ustawie z dnia 24 lipca 2015 r. o Radzie
Dialogu Społecznego i innych instytucjach dialogu społecznego (Dz. U. z 2018 r. poz.
2232 oraz z 2020 r. poz. 568), zwanej dalej „ustawą o Radzie Dialogu Społecznego”.
5. Rada Ministrów w ramach Krajowego Planu Działań może przyjąć rządowe
programy promocji zatrudnienia i przeciwdziałania bezrobociu, mające na celu
aktywizację zawodową bezrobotnych.
6. (uchylony)

art. 4. więcej Art. 4. 1. Minister właściwy do spraw pracy realizuje zadania na rzecz rynku
pracy przez:
1) przygotowywanie i koordynację realizacji Krajowego Planu Działań;
2) koordynację publicznych służb zatrudnienia, w szczególności przez:
a) realizowanie zadań wynikających z funkcji dysponenta Funduszu Pracy,
b) określanie instrumentów stymulujących rozwój kształcenia ustawicznego
rozumianego jako kształcenie w szkołach dla dorosłych, branżowych
szkołach II stopnia, szkołach policealnych, a także uzyskiwanie i
uzupełnianie lub doskonalenie wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji
zawodowych w odniesieniu do bezrobotnych, poszukujących pracy,
pracowników i pracodawców,
c) tworzenie, rekomendowanie i upowszechnianie narzędzi, metod i zasobów
informacyjnych na potrzeby poradnictwa zawodowego, pośrednictwa
pracy, organizacji szkoleń, przygotowania zawodowego dorosłych lub
innych form pomocy określonej w ustawie,
d) realizowanie zadań wynikających z prawa swobodnego przepływu
pracowników między państwami, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit.
a–c, w szczególności działań wynikających z udziału w sieci EURES,
w tym koordynowanie sieci EURES na terenie Rzeczypospolitej Polskiej
poprzez udzielanie akredytacji do prowadzenia pośrednictwa pracy sieci
EURES, zwanej dalej „akredytacją”, przygotowanie, zatwierdzanie,
monitorowanie i ocenę realizacji planów działań sieci EURES oraz
sprawozdań z ich realizacji, a także koordynowanie partnerstw
transgranicznych EURES na terenie działania tych partnerstw,
e) reprezentowanie publicznych służb zatrudnienia wobec publicznych służb
zatrudnienia innych państw,
f) realizowanie postanowień i koordynowanie działań wynikających z umów
międzynarodowych i innych porozumień zawartych z partnerami
zagranicznymi w zakresie przepływu pracowników,
g) upowszechnianie dobrych praktyk w zakresie zlecania działań
aktywizacyjnych, o których mowa w art. 66d;
3) (uchylony)
4) zapewnianie jednolitości stosowania prawa, w szczególności przez udzielanie
wyjaśnień dotyczących stosowania przepisów ustawy;
5) sporządzanie i przedkładanie Radzie Ministrów, okresowych sprawozdań
z realizacji Krajowego Planu Działań;
6) planowanie i realizowanie we współpracy z ministrem właściwym do spraw
rozwoju regionalnego zadań w zakresie promocji zatrudnienia, w tym
przeciwdziałania bezrobociu, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji
zawodowej bezrobotnych, realizowanych przez instytucje rynku pracy
wynikających z programów operacyjnych współfinansowanych ze środków
Europejskiego Funduszu Społecznego, w zakresie należącym do kompetencji
ministra właściwego do spraw pracy;
7) dążenie do uzyskania wysokiego poziomu i rozwoju zasobów ludzkich,
w szczególności przez:
a) prowadzenie badań i analiz rynku pracy oraz upowszechnianie ich
wyników, w tym prowadzenie corocznej analizy dotyczącej oceny
funkcjonowania urzędów pracy w celu poprawy efektywności ich działania,
b) ustalanie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy,
c) koordynowanie opracowywania i rekomendowanie standardów kwalifikacji
zawodowych dla zawodów występujących w klasyfikacji zawodów
i specjalności,
d) koordynowanie opracowywania i rekomendowanie modułowych
programów szkoleń zawodowych dla potrzeb rynku pracy,
e) prowadzenie i udostępnianie internetowych baz danych z zakresu rynku
pracy, w szczególności dotyczących ofert pracy, instytucji szkoleniowych,
klasyfikacji zawodów i specjalności, standardów kwalifikacji zawodowych,
modułowych programów szkolenia zawodowego,
f) inicjowanie, realizowanie i koordynowanie projektów pilotażowych,
g) upowszechnianie informacji o możliwościach i zakresie pomocy określonej
w ustawie oraz pomocy świadczonej przez publiczne służby zatrudnienia,
h) realizację zadań związanych z Krajowym Funduszem Szkoleniowym,
o którym mowa w art. 69a ust. 1, zwanym dalej „KFS”, w szczególności
ustalanie, w porozumieniu z Radą Rynku Pracy, priorytetów, wzoru
podziału środków KFS i planu ich wydatkowania,
i) podejmowanie decyzji w sprawie priorytetów wydatkowania środków
z rezerwy KFS lub o przeznaczeniu rezerwy KFS, w przypadku gdy Rada
Rynku Pracy nie ustali tych priorytetów lub nie zdecyduje o przeznaczeniu
rezerwy KFS w terminie do dnia 30 czerwca danego roku;
7a) monitorowanie, analizę i wspieranie równego traktowania osób, o których mowa
w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a i b, korzystających z prawa do swobodnego przepływu
pracowników, oraz członków ich rodzin w zakresie, o którym mowa w art. 1–10
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 z dnia 5
kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii
(Dz. Urz. UE L 141 z 27.05.2011, str. 1), w szczególności przez:
a) zlecanie niezależnych sondaży i analiz oraz publikowanie niezależnych
sprawozdań i zaleceń na temat nieuzasadnionych ograniczeń i przeszkód w
zakresie prawa do swobodnego przepływu pracowników i ich
dyskryminacji,
b) inicjowanie i monitorowanie działań mających na celu przeciwdziałanie
nieuzasadnionym ograniczeniom i przeszkodom w zakresie prawa do
swobodnego przepływu pracowników oraz ich dyskryminacji,
c) publikowanie informacji o przepisach dotyczących swobodnego przepływu
pracowników i ich stosowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
d) pełnienie funkcji punktu kontaktowego dla odpowiadających mu punktów
kontaktowych w innych państwach członkowskich w celu współpracy i
wymiany informacji w sprawach swobodnego przepływu pracowników;
8) wprowadzanie i rozwijanie w publicznych służbach zatrudnienia systemów
teleinformatycznych zapewniających spójny system obsługi rynku pracy, w tym
systemu teleinformatycznego umożliwiającego wnoszenie wniosków w postaci
elektronicznej do publicznych służb zatrudnienia, oraz prowadzenie i
udostępnianie internetowej bazy ofert pracy.
1¹. Minister właściwy do spraw pracy publikuje corocznie na stronie internetowej
urzędu obsługującego ministra:
1) katalog podstawowych form aktywizacji zawodowej, rozumianych jako usługi
i instrumenty rynku pracy finansowane ze środków Funduszu Pracy, dla których
w danym roku będą określone wskaźniki, o których mowa w pkt 2 lit. b i c;
2) informację, uzyskaną na podstawie badań statystycznych prowadzonych
wspólnie przez ministra właściwego do spraw pracy i Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego zgodnie z przepisami o statystyce publicznej, o:
a) wydatkach Funduszu Pracy poniesionych na finansowanie przez samorządy
powiatowe podstawowych form aktywizacji zawodowej,
b) wskaźnikach efektywności zatrudnieniowej podstawowych form
aktywizacji zawodowej, rozumianej jako udział procentowy liczby osób,
które w trakcie lub po zakończeniu udziału w podstawowych formach
aktywizacji zawodowej zostały wykazane jako zatrudnione, w stosunku do
liczby osób, które zakończyły udział w podstawowych formach aktywizacji
zawodowej,
c) wskaźnikach efektywności kosztowej podstawowych form aktywizacji
zawodowej, rozumianej jako stosunek kwoty wydatków Funduszu Pracy
poniesionych przez samorządy powiatowe na finansowanie podstawowych
form aktywizacji zawodowej do liczby osób, które w trakcie lub po
zakończeniu udziału w podstawowych formach aktywizacji zawodowej
zostały wykazane jako zatrudnione;
3) inne opracowania przedstawiające efekty działań urzędów pracy w aktualnej
sytuacji na rynku pracy.
1a. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego realizuje zadania
z zakresu koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego państw, o których mowa
w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, w zakresie świadczeń dla bezrobotnych, w szczególności przez:
1) pełnienie funkcji instytucji łącznikowej;
2) prowadzenie punktu kontaktowego, o którym mowa w rozporządzeniu
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r.
dotyczącym wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie
koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE L
284 z 30.10.2009, str. 1, z późn. zm.), służącego do wymiany danych w ramach Systemu Elektronicznej Wymiany Informacji dotyczących Zabezpieczenia Społecznego w zakresie świadczeń dla bezrobotnych.
1b. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego może przetwarzać
dane osobowe, jeżeli jest to niezbędne do prowadzenia punktu kontaktowego,
o którym mowa w ust. 1a pkt 2, w tym do realizacji praw lub obowiązków
wynikających z przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.
2. Minister właściwy do spraw pracy, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw informatyzacji, określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób postępowania w zakresie ogłaszania opisu minimalnych wymagań dla
systemu teleinformatycznego lub oprogramowania stosowanego w publicznych
służbach zatrudnienia zawierającego strukturę, wymaganą minimalną
funkcjonalność, wymagania standaryzujące w zakresie bezpieczeństwa,
wydajności i rozwoju systemu oraz zakres komunikacji między elementami
struktury systemu, w tym zestawienie struktur dokumentów elektronicznych,
formatów danych oraz protokołów komunikacyjnych i szyfrujących, o których
mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji
działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2020 r.
poz. 346, 568 i 695),
2) sposób postępowania w zakresie stwierdzania zgodności oprogramowania
z opisem minimalnych wymagań oraz ogłaszania terminu dostosowania oprogramowania,
3) sposób postępowania w zakresie ogłaszania opisu wymagań określających
minimalny zakres informacji o rynku pracy udostępnianej przez publiczne służby
zatrudnienia oraz standardów obowiązujących w zakresie prezentacji tej
informacji na stronach internetowych publicznych służb zatrudnienia
– mając na uwadze zapewnienie spójności systemów teleinformatycznych
stosowanych w publicznych służbach zatrudnienia, w szczególności w zakresie
jednorodności zakresu i rodzaju danych, która umożliwi ich scalanie w zbiór
centralny, a także zachowanie zgodności z minimalnymi wymaganiami i sposobem
stwierdzania zgodności oprogramowania, określonymi na podstawie ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne.
3. Publiczne służby zatrudnienia używają oprogramowania, które jest zgodne
z wymaganiami określonymi przez ministra właściwego do spraw pracy w przepisach
wydanych na podstawie ust. 2.
4. (uchylony)
4a. Minister właściwy do spraw pracy prowadzi w systemie teleinformatycznym
centralny rejestr danych osobowych osób fizycznych ubiegających się o pomoc
określoną w ustawie lub korzystających z tej pomocy oraz innych osób, zwany dalej
„rejestrem centralnym”.
4b. Minister właściwy do spraw pracy przetwarza w rejestrze centralnym dane
osobowe osób fizycznych w celu realizacji przez publiczne służby zatrudnienia zadań
ustawowych, w tym weryfikacji uprawnień i danych, rejestracji i ustalania statusu,
zapewnienia pomocy określonej w ustawie, wydawania decyzji w zakresie statusu
i świadczeń, prowadzenia postępowań kontrolnych, realizacji obowiązków
sprawozdawczych i obowiązków w zakresie statystyki publicznej oraz określania
planów dalszych działań.
5. (uchylony)
5a. W rejestrze centralnym minister właściwy do spraw pracy przetwarza dane osobowe:
1) bezrobotnych korzystających z pomocy określonej w ustawie udzielanej przez
publiczne służby zatrudnienia lub podmioty realizujące pomoc w imieniu
publicznych służb zatrudnienia, w tym pozyskane od agencji zatrudnienia
w ramach realizacji działań, o których mowa w art. 66d;
2) poszukujących pracy korzystających z pomocy określonej w ustawie udzielanej
przez publiczne służby zatrudnienia lub podmioty realizujące pomoc w imieniu
publicznych służb zatrudnienia;
3) osób niezarejestrowanych korzystających z pomocy określonej w ustawie
udzielanej przez publiczne służby zatrudnienia lub podmioty realizujące pomoc
w imieniu publicznych służb zatrudnienia;
4) cudzoziemców zamierzających wykonywać lub wykonujących pracę na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
5) poręczycieli pomocy określonej w ustawie;
6) przedsiębiorców w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i
1086);
7) innych podmiotów korzystających z pomocy określonej w ustawie;
8) zamierzających powierzyć lub powierzających wykonywanie pracy;
9) będących podmiotami powierzającymi wykonywanie pracy cudzoziemcowi;
10) osób ubezpieczonych;
11) płatników składek;
12) pracowników publicznych służb zatrudnienia;
13) pracowników Ochotniczych Hufców Pracy, korzystających z systemów
informatycznych i narzędzi udostępnianych przez ministra właściwego do spraw
pracy.
5b. W rejestrze centralnym są przetwarzane następujące kategorie danych
osobowych bezrobotnych:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) obywatelstwo albo obywatelstwa;
3) numer PESEL, a w przypadku jego braku – rodzaj, seria i numer dokumentu
potwierdzającego tożsamość;
4) imiona rodziców;
5) data i miejsce urodzenia;
6) nazwisko rodowe;
7) płeć;
8) stan cywilny;
9) informacje o sytuacji rodzinnej obejmujące:
a) dane osobowe małżonka: imię (imiona) i nazwisko, numer PESEL,
a w przypadku jego braku – rodzaj, seria i numer dokumentu
potwierdzającego tożsamość oraz informacja o jego pozostawaniu albo
niepozostawaniu w rejestrze bezrobotnych i poszukujących pracy,
b) dane osobowe dzieci pozostających na utrzymaniu: imię (imiona)
i nazwisko, numer PESEL, a w przypadku jego braku – rodzaj, seria i numer
dokumentu potwierdzającego tożsamość, datę i miejsce urodzenia,
c) w przypadku opiekuna osób niepełnosprawnych opiekującego się osobą
niepełnosprawną ze znacznym stopniem niepełnosprawności lub dzieckiem z orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze
znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz
konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie
jego leczenia, rehabilitacji i edukacji – dane osobowe każdej osoby
niepełnosprawnej lub każdego dziecka: imię (imiona) i nazwisko, numer
PESEL, a w przypadku jego braku – rodzaj, seria i numer dokumentu
potwierdzającego tożsamość,
d) dane osobowe osoby lub osób zależnych obejmujące dla każdej osoby: imię
(imiona) i nazwisko, numer PESEL, a w przypadku jego braku – rodzaj,
seria i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość;
10) adres zameldowania na pobyt stały lub czasowy oraz adres do korespondencji;
11) adres poczty elektronicznej lub numer telefonu lub inne dane kontaktowe, o ile
je posiadają;
12) informacje dotyczące wykształcenia, zainteresowania podjęciem szkolenia
i pracy;
13) informacje dotyczące rodzaju i stopnia niepełnosprawności oraz przeciwskazań
do wykonywania zawodu, jeżeli ich dotyczą;
14) informacje o byciu dłużnikiem alimentacyjnym w rozumieniu przepisów
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, jeżeli ich dotyczą;
15) dane dotyczące doświadczenia zawodowego;
16) informacje niezbędne do ustalenia statusu lub udzielenia pomocy określonej
w ustawie;
17) informacje dotyczące:
a) oddalenia od rynku pracy – oznaczającego informacje o umiejętnościach,
czasie pozostawania bez pracy, miejscu zamieszkania pod względem
oddalenia od potencjalnych miejsc pracy i dostępności do nowoczesnych
form komunikowania się z powiatowym urzędem pracy i pracodawcami oraz
b) gotowości do podjęcia pracy – oznaczającej informacje o zaangażowaniu
w samodzielne poszukiwanie pracy, gotowości do dostosowania się do
wymagań rynku pracy, dyspozycyjności, powodach skłaniających do
podjęcia pracy, powodach rejestracji w powiatowym urzędzie pracy, dotychczasowej oraz aktualnej gotowości do współpracy z powiatowym urzędem pracy, innymi instytucjami rynku pracy lub pracodawcami;
18) informacje o pomocy udzielonej na podstawie ustawy, jej przyjęciu albo
odmowie jej przyjęcia;
19) informacje o pomocy udzielonej przez:
a) jednostki organizacyjne pomocy społecznej w zakresie określonym
w przepisach o pomocy społecznej, przekazywane przez ministra
właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego,
b) jednostki obsługujące świadczenia rodzinne w zakresie określonym
w przepisach o świadczeniach rodzinnych, przekazywane przez ministra
właściwego do spraw rodziny,
c) ośrodki pomocy społecznej w związku z realizacją działań, o których mowa
w art. 50 ust. 2 pkt 2,
d) agencje zatrudnienia w związku z realizacją działań, o których mowa
w art. 61b i art. 66n,
e) podmioty realizujące działania z zakresu reintegracji społecznej w ramach
Programu Aktywizacja i Integracja, o którym mowa w art. 62a,
f) podmioty realizujące programy specjalne, o których mowa w art. 66a;
20) informacje o gotowości do wyrażenia zgody albo jej braku na:
a) udział w badaniach rynku pracy prowadzonych przez publiczne służby
zatrudnienia, organy administracji rządowej, samorządowej lub na ich
zlecenie,
b) przetwarzanie danych osobowych wraz z ich zakresem na podstawie
przepisów Unii Europejskiej o sieci EURES;
21) informacje przekazywane przez Państwową Inspekcję Pracy w zakresie
określonym w przepisach o Państwowej Inspekcji Pracy.
5c. W rejestrze centralnym są przetwarzane, w przypadku:
1) poszukujących pracy – kategorie danych, o których mowa w ust. 5b pkt 1–13,
15, 16 i 18–20;
2) osób niezarejestrowanych korzystających z pomocy określonej w ustawie –
kategorie danych, o których mowa w ust. 5b pkt 1–11, 16, 18 i 20,
a w przypadku osób biorących udział w kształceniu ustawicznym finansowanym ze środków KFS – kategorie danych, o których mowa w ust. 5b pkt 1–11, 15, 16, 18 i pkt 20 lit. a;
3) poręczycieli pomocy określonej w ustawie – kategorie danych, o których mowa
w ust. 5b pkt 1, 3 i 10;
4) cudzoziemców, zamierzających wykonywać lub wykonujących pracę na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – dane, o których mowa w art. 90c ust. 8 i 9;
5) przedsiębiorców – kategorie danych, o których mowa w ust. 5b pkt 1–11, 16, 18
i pkt 20 lit. a, oraz:
a) numer identyfikacji podatkowej NIP,
b) numer identyfikacyjny REGON,
c) adres prowadzenia działalności gospodarczej,
d) numer faksu i adres strony internetowej, o ile je posiadają,
e) informacje określone w art. 18e ust. 1 i art. 18g, w przypadku gdy
przedsiębiorca jest agencją zatrudnienia,
f) informacje dotyczące prowadzonej działalności szkoleniowej, w przypadku
gdy przedsiębiorca jest instytucją szkoleniową w rozumieniu ustawy,
g) powiadomienia okręgowego inspektora pracy o stwierdzonych przypadkach
naruszenia przepisów ustawy, w tym warunków prowadzenia agencji
zatrudnienia,
h) dane określone w art. 50 ust. 14a–16 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 266, 321, 568,
695 i 875),
i) informacje o pomocy udzielanej przez publiczne służby zatrudnienia,
j) dane dotyczące doświadczenia zawodowego, w przypadku przedsiębiorców
biorących udział w kształceniu ustawicznym finansowanym ze środków KFS;
6) innych podmiotów korzystających z pomocy określonej w ustawie – kategorie
danych, o których mowa w ust. 5b pkt 1–11, 16, 18 i pkt 20 lit. a, oraz:
a) numer identyfikacji podatkowej NIP, o ile go posiadają,
b) numer identyfikacyjny REGON, o ile go posiadają,
c) adres prowadzenia działalności,
d) numer faksu i adres strony internetowej, o ile je posiadają,
e) powiadomienia okręgowego inspektora pracy o stwierdzonych przypadkach
naruszenia przepisów ustawy, w tym warunków prowadzenia agencji
zatrudnienia,
f) dane określone w art. 50 ust. 14a–16 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych,
g) informacje o pomocy udzielanej przez publiczne służby zatrudnienia,
h) dane dotyczące doświadczenia zawodowego, w przypadku osób biorących
udział w kształceniu ustawicznym finansowanym ze środków KFS;
7) osób fizycznych powierzających lub zamierzających powierzyć wykonywanie
pracy – kategorie danych, o których mowa w ust. 5b pkt 1–11, 16 i pkt 20 lit. a,
oraz:
a) numer identyfikacji podatkowej NIP, o ile go posiadają,
b) numer identyfikacyjny REGON, o ile go posiadają,
c) numer faksu i adres strony internetowej, o ile je posiadają,
d) powiadomienia okręgowego inspektora pracy o stwierdzonych przypadkach
naruszenia przepisów ustawy, w tym warunków prowadzenia agencji
zatrudnienia,
e) dane określone w art. 50 ust. 14a–16 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych,
f) informacje o pomocy udzielanej przez publiczne służby zatrudnienia;
8) osób fizycznych będących podmiotami powierzającymi wykonywanie pracy
cudzoziemcowi – dane, o których mowa w art. 90c ust. 7;
9) osób ubezpieczonych – dane zgromadzone na koncie ubezpieczonego oraz osób
ubezpieczonych, przekazywane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zgodnie
z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych w zakresie określonym w tych
przepisach;
10) płatników składek – dane zgromadzone na koncie płatnika składek,
przekazywane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zgodnie z przepisami
o systemie ubezpieczeń społecznych w zakresie określonym w tych przepisach;
11) pracowników publicznych służb zatrudnienia – kategorie danych, o których
mowa w ust. 5b pkt 1, oraz:
a) miejsce pracy i dane teleadresowe wykorzystywane do użytku służbowego,
b) nazwa i opis zajmowanego stanowiska,
c) ukończone szkolenia, a w przypadku szkoleń inicjowanych przez
pracodawcę lub finansowanych albo współfinansowanych ze środków
Funduszu Pracy, także koszt szkolenia oraz źródło finansowania,
d) login, informacje o haśle, informacje o aktywności konta pracownika
i nadane uprawnienia do systemów teleinformatycznych, jeżeli ich dotyczą;
12) pracowników Ochotniczych Hufców Pracy korzystających z systemów
informatycznych i narzędzi udostępnianych przez ministra właściwego do spraw
pracy – kategorie danych, o których mowa w ust. 5b pkt 1, oraz:
a) miejsce pracy i dane teleadresowe wykorzystywane do użytku służbowego,
b) nazwa i opis zajmowanego stanowiska,
c) ukończone szkolenia z zakresu korzystania z systemów informatycznych
i narzędzi udostępnianych przez ministra właściwego do spraw pracy,
d) login, informacje o haśle, informacje o aktywności konta pracownika
i nadane uprawnienia do systemów teleinformatycznych, jeżeli ich dotyczą.
5d. Dane osobowe przetwarzane przez publiczne służby zatrudnienia w rejestrze
centralnym podlegają zabezpieczeniom polegającym co najmniej na:
1) dopuszczeniu do przetwarzania danych osobowych wyłącznie osób
posiadających pisemne upoważnienie wydane przez administratora danych;
2) pisemnym zobowiązaniu osób upoważnionych do przetwarzania danych
osobowych do zachowania ich w poufności.
5e. Dane osobowe, o których mowa w ust. 5a, są przetwarzane w rejestrze
centralnym przez okres 50 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym
zakończono udzielanie pomocy.
5f. Rejestr centralny jest zbiorem danych pozyskiwanych:
1) z rejestrów danych wojewódzkich urzędów pracy;
2) z rejestrów danych powiatowych urzędów pracy;
3) od osób fizycznych ubiegających się, za pośrednictwem ministra właściwego do
spraw pracy, o pomoc określoną w ustawie świadczoną przez wojewódzkie
urzędy pracy i powiatowe urzędy pracy.
5g. Wojewódzki urząd pracy przekazuje do rejestru centralnego kategorie
danych, o których mowa w ust. 5a pkt 1–3, 6–8, 10 i 12, w zakresie określonym
w ust. 5b i 5c.
5h. Powiatowy urząd pracy przekazuje do rejestru centralnego kategorie danych,
o których mowa w ust. 5a, w zakresie określonym w ust. 5b i ust. 5c pkt 1–11.
5i. W celu zapewnienia prawidłowej realizacji zadań przez publiczne służby
zatrudnienia oraz ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego
ministrowi właściwemu do spraw pracy udostępniane są następujące kategorie
danych, w tym danych osobowych, w zakresie niezbędnym do realizacji tych zadań,
przetwarzane przez:
1) ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego – dane osób
fizycznych, o których mowa w ust. 5a pkt 1, 2, 7, 10 i 11, w zakresie określonym
w ust. 5b pkt 1–6, 8–12, 15, 16 i pkt 19 lit. a;
2) ministra właściwego do spraw rodziny – dane osób fizycznych, o których mowa
w ust. 5a pkt 1, 2, 10 i 11, w zakresie określonym w ust. 5b pkt 1–6, 8–11, 14, 16
i pkt 19 lit. b;
3) Zakład Ubezpieczeń Społecznych – dane określone w art. 50 ust. 14–16 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych;
4) Państwową Inspekcję Pracy – informacje przekazywane przez Państwową
Inspekcję Pracy w zakresie określonym w przepisach o Państwowej Inspekcji Pracy.
5j. Do udostępniania danych, o którym mowa w ust. 5i, przepis ust. 6f stosuje się
odpowiednio.
5k. Spełnienie zabezpieczeń, o których mowa w ust. 5d, zapewniają
w przypadku pracowników:
1) urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw pracy – minister właściwy
do spraw pracy;
2) wojewódzkiego urzędu pracy – dyrektor wojewódzkiego urzędu pracy;
3) powiatowego urzędu pracy – dyrektor powiatowego urzędu pracy;
4) jednostek organizacyjnych pomocy społecznej i jednostek obsługujących
świadczenia rodzinne, o których mowa w ust. 6c i 6d – administratorzy danych
właściwi dla tych jednostek.
6. Dane z rejestru centralnego mogą być udostępniane w trybie i na zasadach
określonych w ustawie z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne innym podmiotom realizującym zadania
publiczne na podstawie odrębnych przepisów.
6a. Minister właściwy do spraw pracy udostępnia wojewódzkim urzędom pracy,
a także ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego w celu
realizacji ich zadań ustawowych, w tym weryfikacji prawa do świadczeń i udzielania
pomocy określonej w ustawie, dane z rejestru centralnego, o których mowa w ust. 5a
pkt 1–3, 6–8, 10 i 12, w zakresie określonym w ust. 5b i 5c.
6b. Minister właściwy do spraw pracy udostępnia powiatowym urzędom pracy
w celu realizacji ich zadań ustawowych, w tym weryfikacji prawa do świadczeń
i udzielania pomocy określonej w ustawie, dane z rejestru centralnego, o których
mowa w ust. 5a, w zakresie określonym w ust. 5b i ust. 5c pkt 1–11, oraz dane osób
fizycznych, o których mowa w ust. 5f pkt 3, w zakresie określonym w ust. 5b pkt 1, 3,
10, 11 i 16.
6c. Minister właściwy do spraw pracy udostępnia jednostkom organizacyjnym
pomocy społecznej w celu realizacji ich zadań ustawowych, w tym weryfikacji prawa
do świadczeń i udzielania pomocy określonej w odrębnych przepisach, dane z rejestru
centralnego, o których mowa w ust. 5a pkt 1, 2, 7, 10 i 11, w zakresie określonym
w ust. 5b pkt 1–6, 8–12, 15, 16 i 18.
6d. Minister właściwy do spraw pracy udostępnia jednostkom obsługującym
świadczenia rodzinne w celu realizacji ich zadań ustawowych, w tym weryfikacji
prawa do świadczeń i udzielania pomocy określonej w odrębnych przepisach, dane
z rejestru centralnego, o których mowa w ust. 5a pkt 1, 2, 10 i 11, w zakresie określonym w ust. 5b pkt 1–6, 8–11, 14, 16 i 18.
6e. Dane, o których mowa w ust. 6a i 6b, są udostępniane w drodze ich wymiany
pomiędzy systemem teleinformatycznym, w którym prowadzony jest rejestr centralny,
oraz systemem teleinformatycznym, udostępnianym przez ministra właściwego do
spraw pracy i wykorzystywanym przez:
1) wojewódzki urząd pracy, oraz ministra właściwego do spraw zabezpieczenia
społecznego do realizacji zadań określonych w ustawie;
2) powiatowy urząd pracy do realizacji zadań określonych w ustawie.
6f. Dane, o których mowa w ust. 6c i 6d, są udostępniane w drodze ich wymiany
pomiędzy systemem teleinformatycznym, w którym prowadzony jest rejestr centralny,
oraz systemem teleinformatycznym, w którym prowadzony jest rejestr ministra
właściwego do spraw:
1) zabezpieczenia społecznego;
2) rodziny.
6g. Dane, o których mowa w ust. 6a–6d, są udostępniane na wniosek dotyczący
określonej osoby fizycznej, złożony z wykorzystaniem systemów
teleinformatycznych, o których mowa w ust. 6e i 6f.
6h. Przepisy ust. 6a–6g stosuje się do podmiotów w nich wymienionych, które
spełniają łącznie następujące warunki:
1) zapewniają możliwość identyfikacji osoby uzyskującej informacje oraz zakresu,
daty i celu ich uzyskania;
2) zapewniają zabezpieczenia uniemożliwiające wykorzystanie informacji
niezgodnie z celem ich uzyskania;
3) zapewniają, że dostęp do danych jest nadzorowany i rejestrowany zgodnie
z przepisami o ochronie danych osobowych.
7. Minister właściwy do spraw pracy w uzgodnieniu z ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych:
1) określa – na podstawie oceny ryzyka powierzania wykonywania pracy
cudzoziemcom przebywającym bez ważnego dokumentu uprawniającego do
pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – sektory działalności na
poziomie sekcji, zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności (PKD),
o szczególnym natężeniu powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom
przebywającym bez ważnego dokumentu uprawniającego do pobytu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) przygotowuje – na podstawie informacji przekazanych przez Straż Graniczną
i Państwową Inspekcję Pracy – i przekazuje Komisji Europejskiej:
a) co roku, do dnia 30 czerwca – informacje o liczbie przeprowadzonych
w poprzednim roku kontroli w zakresie powierzania wykonywania pracy
cudzoziemcom przebywającym bez ważnego dokumentu uprawniającego
do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz procentowym
udziale podmiotów powierzających wykonywanie pracy tym
cudzoziemcom w każdym sektorze, o którym mowa w pkt 1,
b) co trzy lata – sprawozdania z realizacji ustawy określającej skutki
powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom przebywającym wbrew
przepisom na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
8. Ministrowie właściwi do spraw odpowiednio: budownictwa, gospodarki
przestrzennej i mieszkaniowej, finansów publicznych, gospodarki, nauki, rolnictwa,
rozwoju regionalnego, rybołówstwa, transportu, turystyki, zabezpieczenia
społecznego, spraw zagranicznych oraz zdrowia są obowiązani do współpracy
z ministrami, o których mowa w ust. 7, przy ocenie ryzyka i określaniu sektorów
działalności o szczególnym natężeniu powierzania wykonywania pracy
cudzoziemcom przebywającym bez ważnego dokumentu uprawniającego do pobytu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
9. Uwierzytelnianie użytkowników w systemie teleinformatycznym
umożliwiającym wnoszenie wniosków w postaci elektronicznej do publicznych służb
zatrudnienia wymaga użycia profilu zaufanego, profilu osobistego, innego środka
identyfikacji elektronicznej wydanego w systemie identyfikacji elektronicznej
przyłączonym do węzła krajowego identyfikacji elektronicznej, o którym mowa w art.
21a ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 5 września 2016 r. o usługach zaufania oraz
identyfikacji elektronicznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1173), adekwatnie do poziomu
bezpieczeństwa środka identyfikacji elektronicznej wymaganego dla usług
świadczonych w tym systemie, danych weryfikowanych za pomocą kwalifikowanego
certyfikatu podpisu elektronicznego, jeżeli te dane pozwalają na identyfikację i
uwierzytelnienie wymagane w celu realizacji usługi online, albo innych technologii,
jeżeli zostaną udostępnione w tym systemie.

Art. 4a. 1. Wojewódzkie urzędy pracy i powiatowe urzędy pracy, w celu
realizacji ich zadań ustawowych, w tym weryfikacji prawa do świadczeń i udzielania
pomocy określonej w ustawie, pozyskują dane z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
w zakresie, o którym mowa w art. 50 ust. 14–16 ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.
2. Dane, o których mowa w ust. 1, są przekazywane w drodze ich wymiany
odpowiednio pomiędzy systemami teleinformatycznymi, o których mowa
w art. 4 ust. 6e.

art. 5. więcej Art. 5. Minister właściwy do spraw pracy pełni funkcję koordynatora
publicznych służb zatrudnienia.

Art. 5a. W sprawach dotyczących zezwoleń na pracę oraz oświadczeń o
powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi organem wyższego stopnia w
rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego jest minister
właściwy do spraw pracy.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Instytucjami rynku pracy realizującymi zadania określone w ustawie są:
1) publiczne służby zatrudnienia;
2) Ochotnicze Hufce Pracy;
3) agencje zatrudnienia;
4) instytucje szkoleniowe;
5) instytucje dialogu społecznego;
6) instytucje partnerstwa lokalnego.
2. Publiczne służby zatrudnienia tworzą organy zatrudnienia wraz
z powiatowymi i wojewódzkimi urzędami pracy, urzędem obsługującym ministra
właściwego do spraw pracy oraz urzędami wojewódzkimi, realizującymi zadania
określone ustawą.
3. Ochotnicze Hufce Pracy są państwową jednostką wyspecjalizowaną
w działaniach na rzecz młodzieży, w szczególności młodzieży zagrożonej
wykluczeniem społecznym, oraz bezrobotnych do 25 roku życia.
4. Agencjami zatrudnienia są podmioty wpisane do rejestru podmiotów
prowadzących agencje zatrudnienia, świadczące usługi w zakresie pośrednictwa
pracy, pośrednictwa do pracy za granicą u pracodawców zagranicznych, poradnictwa
zawodowego, doradztwa personalnego lub pracy tymczasowej.
5. Instytucjami szkoleniowymi są publiczne i niepubliczne podmioty
prowadzące na podstawie odrębnych przepisów edukację pozaszkolną.
6. Instytucjami dialogu społecznego na rynku pracy są:
1) związki zawodowe lub organizacje związków zawodowych,
2) organizacje pracodawców,
3) organizacje bezrobotnych,
4) organizacje pozarządowe
– jeżeli wśród zadań statutowych znajduje się realizacja zadań w zakresie promocji
zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia oraz aktywizacji zawodowej.
7. Instytucją partnerstwa lokalnego jest grupa instytucji realizujących na
podstawie umowy przedsięwzięcia i projekty na rzecz rynku pracy.
8. (uchylony)
9. Publiczne służby zatrudnienia współpracują z Szefem Krajowego Centrum
Informacji Kryminalnych w zakresie niezbędnym do realizacji jego zadań
ustawowych.

art. 7. więcej Art. 7. (uchylony).

art. 8. więcej Art. 8. 1. Do zadań samorządu województwa w zakresie polityki rynku pracy należy:
1) określanie i koordynowanie regionalnej polityki rynku pracy i rozwoju zasobów
ludzkich w odniesieniu do krajowej polityki rynku pracy przez przygotowanie
i realizację regionalnego planu działań na rzecz zatrudnienia;
2) podział posiadanych środków Funduszu Pracy, z uwzględnieniem kierunków
i priorytetów określonych w regionalnym planie działań na rzecz zatrudnienia,
na działania na rzecz promocji zatrudnienia, rozwoju zasobów ludzkich
i aktywizacji bezrobotnych;
2a) realizacja zadań związanych z KFS, w szczególności podział środków KFS
pomiędzy powiatowe urzędy pracy, z uwzględnieniem priorytetów określonych
przez ministra właściwego do spraw pracy, w porozumieniu z Radą Rynku Pracy;
3) opracowywanie badań i analiz rynku pracy, w tym prowadzenie monitoringu
zawodów deficytowych i nadwyżkowych oraz badanie zapotrzebowania na pracę
w celu podniesienia efektywności prowadzonych działań na rzecz wzrostu
i promocji zatrudnienia;
4) współdziałanie z wojewódzką radą rynku pracy w określaniu i realizacji
regionalnej polityki rynku pracy i rozwoju zasobów ludzkich;
5) (uchylony)
6) programowanie i wykonywanie zadań realizowanych przy współfinansowaniu
Europejskiego Funduszu Społecznego przez:
a) (uchylona)
b) wykonywanie zadań wynikających z programów, o których mowa
w przepisach o Narodowym Planie Rozwoju, w przepisach o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju lub w przepisach o zasadach realizacji
programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie
finansowej 2014–2020,
c) inicjowanie i realizowanie badań i analiz wykorzystywanych w działaniach
realizowanych przez urzędy pracy;
6a) koordynowanie na terenie województwa realizacji programów aktywizacji
zawodowej finansowanych z rezerwy Funduszu Pracy pozostającej w dyspozycji
ministra właściwego do spraw pracy;
6b) inicjowanie i realizowanie projektów pilotażowych;
7) inicjowanie i realizowanie przedsięwzięć mających na celu rozwiązanie lub
złagodzenie problemów związanych z planowanymi zwolnieniami grup
pracowników z przyczyn dotyczących zakładu pracy;
7a) inicjowanie programów regionalnych i ich realizowanie, w porozumieniu
z powiatowymi urzędami pracy;
7b) zlecanie działań aktywizacyjnych;
8) realizowanie zadań wynikających z koordynacji systemów zabezpieczenia
społecznego państw, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, oraz państw,
z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła dwustronne umowy międzynarodowe
o zabezpieczeniu społecznym, w zakresie świadczeń dla bezrobotnych,
w szczególności:
a) pełnienie funkcji instytucji właściwej,
b) przyjmowanie i rozpatrywanie wniosków bezrobotnych o wydanie
odpowiednich dokumentów w sprawach świadczeń z tytułu bezrobocia,
c) wydawanie decyzji w sprawach wymienionych w art. 8a;
9) realizowanie zadań wynikających z prawa swobodnego przepływu pracowników
między państwami, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, w szczególności przez:
a) wspieranie i realizację działań sieci EURES, w tym koordynowanie
realizacji tych działań przez urzędy pracy na terenie województwa, we
współpracy z ministrem właściwym do spraw pracy, samorządami
powiatowymi oraz innymi podmiotami uprawnionymi do realizacji działań
sieci EURES,
b) realizowanie zadań związanych z udziałem w partnerstwach
transgranicznych EURES, na terenie działania tych partnerstw;
10) realizowanie zadań związanych z międzynarodowym przepływem
pracowników, wynikających z odrębnych przepisów, umów międzynarodowych
i innych porozumień zawartych z partnerami zagranicznymi;
11) świadczenie poradnictwa zawodowego oraz jego koordynowanie w publicznych
służbach zatrudnienia na terenie województwa;
12) opracowywanie, gromadzenie, aktualizowanie i upowszechnianie informacji
zawodowych na terenie województwa;
12a) współpraca z ministrem właściwym do spraw pracy w zakresie opracowywania,
gromadzenia i aktualizowania informacji zawodowych o charakterze
ogólnokrajowym;
13) współpraca na terenie województwa z powiatowymi urzędami pracy w zakresie
organizacji szkoleń, przygotowania zawodowego dorosłych i staży,
w szczególności przez:
a) badanie popytu na kwalifikacje i umiejętności zawodowe na wojewódzkim
rynku pracy i upowszechnianie wyników tych badań,
b) prowadzenie rejestru instytucji szkoleniowych i analiz ich oferty
szkoleniowej oraz udostępnianie informacji o tej ofercie,
c) wspieranie metodyczne działań powiatowych urzędów pracy w zakresie
organizacji szkoleń, przygotowania zawodowego dorosłych i staży,
d) prowadzenie analiz skuteczności oddziaływania na rynek pracy szkoleń,
przygotowania zawodowego dorosłych i staży oraz upowszechnianie
wyników tych analiz,
e) prowadzenie dialogu społecznego w zakresie polityki zatrudnienia
i kształcenia ustawicznego,
f) popularyzację idei uczenia się przez całe życie i upowszechnianie dobrych
praktyk w zakresie organizacji szkoleń, przygotowania zawodowego
dorosłych i staży;
14) organizowanie, prowadzenie i finansowanie szkoleń pracowników
wojewódzkich i powiatowych urzędów pracy;
15) coroczne określanie i ogłaszanie w wojewódzkim dzienniku urzędowym, w
terminie do dnia 30 kwietnia, po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej rady rynku
pracy, na podstawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku
pracy, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 7 lit. b, oraz klasyfikacji zawodów, o
której mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe
(Dz. U. z 2020 r. poz. 910), wykazu zawodów, w których za przygotowanie
zawodowe młodocianych pracowników może być dokonywana refundacja, o
której mowa w art. 12 ust. 6, przy uwzględnieniu zapotrzebowania na
kwalifikacje i umiejętności na rynku pracy określonego w szczególności w
prognozie zapotrzebowania na pracowników w zawodach szkolnictwa
branżowego na krajowym i wojewódzkim rynku pracy, o której mowa w art. 46b
ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe;
16) współdziałanie z właściwymi organami oświatowymi, szkołami i szkołami
wyższymi w harmonizowaniu kształcenia i szkolenia zawodowego z potrzebami
rynku pracy;
16a) współpraca ze szkołami wyższymi w zakresie wsparcia studentów, absolwentów
i doktorantów szkół wyższych w wejściu na rynek pracy;
17) prowadzenie rejestru agencji zatrudnienia oraz wydawanie certyfikatów
o dokonaniu wpisu do rejestru agencji zatrudnienia;
17a) przetwarzanie informacji o bezrobotnych i poszukujących pracy korzystających
z pomocy określonej w ustawie;
18) współpraca z ministrem właściwym do spraw pracy w zakresie tworzenia
rejestru centralnego;
19) udzielanie informacji o możliwościach i zakresie pomocy określonej w ustawie
i świadczonej przez publiczne służby zatrudnienia.
1a. Projekty pilotażowe, o których mowa w ust. 1 pkt 6b, mogą być realizowane
na wniosek marszałka województwa po przedłożeniu informacji charakteryzujących projekt pilotażowy ministrowi właściwemu do spraw pracy i uzyskaniu jego zgody na realizację projektu pilotażowego.
1b. Na wniosek marszałka województwa minister właściwy do spraw pracy może
przyznać na realizację projektu pilotażowego środki z rezerwy dysponenta Funduszu Pracy.
1ba. W celu realizacji zadań ustawowych wojewódzki urząd pracy prowadzi
rejestr danych o rynku pracy w województwie, w tym rejestr danych osobowych osób
fizycznych, zwany dalej „rejestrem danych wojewódzkiego urzędu pracy”.
1bb. W rejestrze danych wojewódzkiego urzędu pracy są przetwarzane dane
osobowe:
1) bezrobotnych, w tym pozyskane od agencji zatrudnienia w ramach realizacji
działań, o których mowa w art. 66d, korzystających z pomocy określonej
w ustawie udzielanej przez publiczne służby zatrudnienia lub podmioty
realizujące pomoc w imieniu publicznych służb zatrudnienia,
2) poszukujących pracy korzystających z pomocy określonej w ustawie udzielanej
przez publiczne służby zatrudnienia lub podmioty realizujące pomoc w imieniu
publicznych służb zatrudnienia,
3) osób niezarejestrowanych korzystających z pomocy określonej w ustawie
udzielanej przez publiczne służby zatrudnienia lub podmioty realizujące pomoc
w imieniu publicznych służb zatrudnienia,
4) przedsiębiorców w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców,
5) innych podmiotów korzystających z pomocy określonej w ustawie,
6) osób fizycznych powierzających lub zamierzających powierzyć wykonywanie pracy,
7) osób ubezpieczonych,
8) pracowników publicznych służb zatrudnienia
– o których mowa odpowiednio w art. 4 ust. 5b i 5c.
1bc. Przepisy art. 4 ust. 5d i 5e oraz ust. 6a–6h dotyczące zabezpieczeń, okresu
przetwarzania i usuwania oraz dostępu do danych stosuje się odpowiednio do rejestru
danych wojewódzkiego urzędu pracy.
1c. Informacje o bezrobotnych i poszukujących pracy są udostępniane
publicznym służbom zatrudnienia lub innym podmiotom realizującym zadania na podstawie ustawy lub odrębnych przepisów albo na skutek powierzenia lub zlecenia
przez podmiot publiczny, w zakresie niezbędnym do prawidłowej realizacji tych zadań.
1d. Informacje, o których mowa w ust. 1c, są udostępniane w trybie i na
zasadach określonych w ustawie z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne, na podstawie wniosku złożonego
w szczególności w formie dokumentu elektronicznego lub z wykorzystaniem
systemów teleinformatycznych, jeżeli wojewódzki urząd pracy oraz podmioty,
o których mowa w ust. 1c, spełniają łącznie następujące warunki:
1) posiadają możliwość identyfikacji osoby uzyskującej informacje w systemie oraz
zakresu, daty i celu ich uzyskania;
2) posiadają zabezpieczenia uniemożliwiające wykorzystanie informacji
niezgodnie z celem ich uzyskania;
3) zapewniają, że dostęp do danych osobowych jest nadzorowany i rejestrowany
zgodnie z przepisami o ochronie danych osobowych.
2. W postępowaniu administracyjnym w sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt
8 lit. b i c, organem wyższego stopnia jest minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego.
2a. Samorząd województwa wymienia dane w zakresie świadczeń dla
bezrobotnych w ramach Systemu Elektronicznej Wymiany Informacji dotyczących
Zabezpieczenia Społecznego, o którym mowa w rozporządzeniu Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącym
wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów
zabezpieczenia społecznego, za pośrednictwem punktu kontaktowego, o którym
mowa w art. 4 ust. 1a pkt 2.
2b. Właściwość miejscowa marszałka województwa nie ulega zmianie
w przypadku zmiany przez bezrobotnego miejsca zamieszkania przed zakończeniem
postępowania administracyjnego dotyczącego spraw, o których mowa w ust. 1 pkt
8 lit. c, i niezarejestrowania się przez niego w powiatowym urzędzie pracy właściwym
dla nowego miejsca zamieszkania.
3. Zadania, o których mowa w ust. 1, są realizowane przez wojewódzki urząd
pracy będący jednostką organizacyjną samorządu województwa.
4. (uchylony)
5. Marszałek województwa może, w formie pisemnej, upoważnić dyrektora
wojewódzkiego urzędu pracy lub na jego wniosek innych pracowników tego urzędu
do załatwiania w imieniu marszałka województwa spraw, w tym wydawania decyzji
i postanowień w trybie przepisów o postępowaniu administracyjnym. W zakresie
zadań wynikających z programów współfinansowanych z Funduszu Pracy w imieniu
marszałka województwa zadania wykonuje dyrektor wojewódzkiego urzędu pracy.
6. Marszałek województwa powołuje dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy
wyłonionego w drodze konkursu spośród osób posiadających wykształcenie wyższe
oraz co najmniej 3-letni staż pracy w publicznych służbach zatrudnienia lub co
najmniej 5-letni staż pracy w innych instytucjach rynku pracy. Marszałek
województwa odwołuje dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy po uzyskaniu opinii
wojewódzkiej rady rynku pracy. Opinia wojewódzkiej rady rynku pracy nie jest
wymagana w przypadkach, o których mowa w art. 52 i art. 53 ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, oraz w przypadku odwołania dyrektora
wojewódzkiego urzędu pracy na jego wniosek.
7. Wicedyrektorów wojewódzkich urzędów pracy powołuje i odwołuje dyrektor
wojewódzkiego urzędu pracy.
8. W ramach wojewódzkiego urzędu pracy funkcjonuje co najmniej jedno
centrum informacji i planowania kariery zawodowej, będące wyspecjalizowaną
komórką organizacyjną, która w szczególności:
1) wspomaga powiatowe urzędy pracy w prowadzeniu poradnictwa zawodowego
przez świadczenie wyspecjalizowanych usług w zakresie planowania kariery
zawodowej na rzecz bezrobotnych i poszukujących pracy, w tym świadczy
usługę poradnictwa na odległość z wykorzystaniem systemów
teleinformatycznych;
2) we współpracy z powiatowymi urzędami pracy opracowuje, aktualizuje
i upowszechnia informacje zawodowe, w szczególności w powiatowych
urzędach pracy na terenie województwa;
2a) we współpracy z akademickimi biurami karier opracowuje, aktualizuje
i upowszechnia informacje zawodowe, w szczególności w akademickich biurach
karier i powiatowych urzędach pracy na terenie województwa;
3) (uchylony)
4) (uchylony)
5) (uchylony)
6) (uchylony)
7) świadczy poradnictwo zawodowe na rzecz pracodawców oraz ich pracowników,
wspomagając powiatowe urzędy pracy w tym zakresie;
8) udziela informacji o możliwościach i zakresie świadczonej pomocy przez urzędy pracy;
9) w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy opracowuje
i aktualizuje informacje zawodowe oraz inne zasoby informacji pomocne
w aktywnym poszukiwaniu pracy o charakterze ogólnokrajowym;
10) realizuje działania o charakterze metodyczno-szkoleniowym w zakresie usług
rynku pracy dla pracowników wojewódzkiego i powiatowych urzędów pracy.
8a. Utworzenie lub likwidacja centrum informacji i planowania kariery
zawodowej wymaga pozytywnej opinii wojewódzkiej rady rynku pracy.
9. Sejmik województwa co najmniej raz w roku dokonuje oceny sytuacji na
rynku pracy i realizacji zadań w zakresie polityki rynku pracy.

Art. 8a. 1. W sprawach dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia
społecznego państw, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, oraz państw,
z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła dwustronne umowy międzynarodowe
o zabezpieczeniu społecznym, w zakresie świadczeń dla bezrobotnych, marszałek
województwa rozstrzyga, w drodze decyzji, z zastrzeżeniem art. 9d, o przyznaniu albo
odmowie przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych, jeżeli okres ubezpieczenia,
zatrudnienia lub pracy na własny rachunek spełniony przez bezrobotnego w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej, państwie, o którym mowa w art. 1 ust.
3 pkt 2 lit. b i c, lub państwie, z którym Rzeczpospolita Polska zawarła dwustronną
umowę międzynarodową o zabezpieczeniu społecznym, w zakresie świadczeń dla
bezrobotnych, ma wpływ na nabycie, wysokość lub okres pobierania zasiłku, o którym
mowa w art. 73 ust. 1 pkt 2 lit. b.
2. W sprawach dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego
państw, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, w zakresie świadczeń dla
bezrobotnych, marszałek województwa stwierdza zachowanie prawa do zasiłku dla
bezrobotnych nabytego w Rzeczypospolitej Polskiej przez bezrobotnego udającego
się do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa określonego w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. b i c, w drodze wydania dokumentu, określonego w przepisach prawa Unii Europejskiej.
3. W sprawach dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego
państw, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, w zakresie świadczeń dla
bezrobotnych, marszałek województwa rozstrzyga, w drodze decyzji, o odmowie
stwierdzenia zachowania prawa do zasiłku dla bezrobotnych nabytego
w Rzeczypospolitej Polskiej przez bezrobotnego udającego się do innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa określonego w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. b i c.
4. Marszałek województwa rozstrzyga, w drodze decyzji, w innych sprawach
dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego państw, o których
mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, oraz państw, z którymi Rzeczpospolita Polska
zawarła dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym,
w zakresie świadczeń dla bezrobotnych, jeżeli podstawę prawną rozstrzygnięcia
stanowi przepis prawa Unii Europejskiej lub przepis dwustronnej umowy
międzynarodowej o zabezpieczeniu społecznym, w zakresie świadczeń dla bezrobotnych.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Do zadań samorządu powiatu w zakresie polityki rynku pracy należy:
1) opracowanie i realizacja programu promocji zatrudnienia oraz aktywizacji
lokalnego rynku pracy stanowiącego część powiatowej strategii rozwiązywania
problemów społecznych, o której mowa w odrębnych przepisach;
2) pozyskiwanie i gospodarowanie środkami finansowymi na realizację zadań
z zakresu aktywizacji lokalnego rynku pracy;
2a) udzielanie informacji o możliwościach i zakresie pomocy określonej w ustawie;
3) udzielanie pomocy bezrobotnym i poszukującym pracy w znalezieniu pracy
przez pośrednictwo pracy i poradnictwo zawodowe;
3a) udzielanie pomocy pracodawcom w pozyskiwaniu pracowników przez
pośrednictwo pracy i poradnictwo zawodowe;
3b) kierowanie bezrobotnych do realizatora działań aktywizacyjnych, któremu
marszałek województwa zlecił wykonanie działań aktywizacyjnych;
3c) realizacja zadań związanych z KFS, w szczególności udzielanie pomocy
pracodawcom poprzez finansowanie kształcenia ustawicznego pracowników i pracodawcy;
4) rejestrowanie bezrobotnych i poszukujących pracy;
4a) (uchylony)
5) (uchylony)
6) inicjowanie, organizowanie i finansowanie usług i instrumentów rynku pracy;
7) (uchylony)
8) (uchylony)
8a) inicjowanie, organizowanie i finansowanie szkoleń i przygotowania
zawodowego dorosłych;
9) opracowywanie badań, analiz i sprawozdań, w tym prowadzenie monitoringu
zawodów deficytowych i nadwyżkowych, oraz dokonywanie ocen dotyczących
rynku pracy na potrzeby powiatowej rady rynku pracy oraz organów
zatrudnienia;
10) inicjowanie i realizowanie przedsięwzięć mających na celu rozwiązanie lub
złagodzenie problemów związanych z planowanymi zwolnieniami grup
pracowników z przyczyn dotyczących zakładu pracy;
11) współdziałanie z powiatowymi radami rynku pracy w zakresie promocji
zatrudnienia oraz wykorzystania środków Funduszu Pracy;
12) współpraca z gminami w zakresie upowszechniania ofert pracy i informacji
o usługach poradnictwa zawodowego, szkoleniach, przygotowaniu zawodowym
dorosłych, stażach, organizacji robót publicznych oraz prac społecznie
użytecznych, realizacji Programu Aktywizacja i Integracja, o którym mowa
w art. 62a, oraz zatrudnienia socjalnego na podstawie przepisów o zatrudnieniu
socjalnym;
12a) współpraca z wojewódzkimi urzędami pracy w zakresie świadczenia
podstawowych usług rynku pracy, w tym w opracowywaniu i aktualizacji
informacji zawodowych;
13) przyznawanie i wypłacanie zasiłków oraz innych świadczeń z tytułu bezrobocia;
14) wydawanie decyzji o:
a) uznaniu lub odmowie uznania danej osoby za bezrobotną oraz utracie
statusu bezrobotnego,
b) przyznaniu, odmowie przyznania, wstrzymaniu lub wznowieniu wypłaty
oraz utracie lub pozbawieniu prawa do zasiłku, stypendium i innych finansowanych z Funduszu Pracy świadczeń niewynikających z zawartych umów,
c) obowiązku zwrotu nienależnie pobranego zasiłku, stypendium, innych
nienależnie pobranych świadczeń lub kosztów szkolenia i przygotowania
zawodowego dorosłych finansowanych z Funduszu Pracy,
d) odroczeniu terminu spłaty, rozłożeniu na raty lub umorzeniu części albo
całości nienależnie pobranego świadczenia udzielonego z Funduszu Pracy,
należności z tytułu zwrotu refundacji lub przyznanych jednorazowo
środków, o których mowa w art. 46, oraz innych świadczeń finansowanych
z Funduszu Pracy, o których mowa w art. 76 ust. 7a;
15) realizowanie zadań wynikających z koordynacji systemów zabezpieczenia
społecznego państw, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, oraz państw,
z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła dwustronne umowy międzynarodowe
o zabezpieczeniu społecznym, w zakresie świadczeń dla bezrobotnych, w tym
realizowanie decyzji, o których mowa w art. 8a;
16) realizowanie zadań wynikających z prawa swobodnego przepływu pracowników
między państwami, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, w szczególności
przez:
a) realizowanie działań sieci EURES we współpracy z ministrem właściwym
do spraw pracy, samorządami województw oraz innymi podmiotami
uprawnionymi do realizacji działań sieci EURES,
b) realizowanie zadań związanych z udziałem w partnerstwach
transgranicznych EURES na terenie działania tych partnerstw;
16a) realizowanie zadań związanych z międzynarodowym przepływem
pracowników, wynikających z odrębnych przepisów, umów międzynarodowych
i innych porozumień zawartych z partnerami zagranicznymi;
17) badanie i analizowanie sytuacji na lokalnym rynku pracy w związku
z postępowaniem o wydanie zezwolenia na pracę cudzoziemca lub
postępowaniem o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, o którym mowa
w art. 114 i art. 127 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach;
17a) realizowanie zadań związanych z podejmowaniem przez cudzoziemców pracy
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
18) organizowanie i finansowanie szkoleń pracowników powiatowego urzędu pracy;
19) opracowywanie i realizowanie indywidualnych planów działania;
20) realizowanie projektów w zakresie promocji zatrudnienia, w tym
przeciwdziałania bezrobociu, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji
zawodowej bezrobotnych, wynikających z programów operacyjnych
współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
i Funduszu Pracy;
20a) inicjowanie i realizowanie badań i analiz wykorzystywanych w działaniach
prowadzonych przez urzędy pracy;
21) organizacja i realizowanie programów specjalnych;
21a) realizowanie programów regionalnych na podstawie porozumienia zawartego
z wojewódzkim urzędem pracy;
22) przetwarzanie informacji o bezrobotnych, poszukujących pracy i cudzoziemcach
zamierzających wykonywać lub wykonujących pracę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
23) współpraca z ministrem właściwym do spraw pracy w zakresie tworzenia
rejestru centralnego;
24) inicjowanie i realizowanie projektów pilotażowych.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1, są wykonywane przez powiatowe urzędy
pracy wchodzące w skład powiatowej administracji zespolonej.
2a. Minister właściwy do spraw pracy przekaże samorządom powiatowym
w 2006 r. oraz w 2007 r. z Funduszu Pracy 7% kwoty środków (limitu) Funduszu
Pracy ustalonej na rok poprzedni na realizację programów na rzecz promocji
zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, o której mowa
w art. 109 ust. 2, z wyłączeniem kwot przyznanych ze środków będących
w dyspozycji samorządu województwa oraz z rezerwy dysponenta Funduszu Pracy,
z przeznaczeniem na finansowanie kosztów wynagrodzenia i składek na
ubezpieczenia społeczne pracowników powiatowego urzędu pracy.
2a¹. Minister właściwy do spraw pracy przekazuje samorządom powiatowym do
dnia 31 grudnia 2013 r. z Funduszu Pracy 7% kwoty środków (limitu) Funduszu Pracy
ustalonej na rok poprzedni na realizację programów na rzecz promocji zatrudnienia,
łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, o której mowa w art.
109 ust. 2, z wyłączeniem kwot przyznanych z rezerwy dysponenta Funduszu Pracy, z przeznaczeniem na finansowanie kosztów wynagrodzenia i składek na
ubezpieczenia społeczne pracowników powiatowego urzędu pracy.
2a². Środki, o których mowa w ust. 2a1
, na finansowanie kosztów wynagrodzenia
i składek na ubezpieczenia społeczne pracowników powiatowego urzędu pracy są
przeznaczane w szczególności na zatrudnionych na stanowiskach, o których mowa
w art. 91 ust. 1.
2b. Kwota środków, o której mowa w ust. 2a¹, jest przekazywana samorządom
powiatowym w okresach miesięcznych, w wysokości 1/12 kwoty ustalonej na dany rok.
2c. Przekazane samorządom powiatowym kwoty środków, o których mowa
w ust. 2a¹, stanowią dochód powiatu, o którym mowa w art. 8 ust. 3 ustawy z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2020
r. poz. 23, 374 i 1086).
2d. Starosta może przeznaczyć środki Funduszu Pracy, w ramach kwoty
przyznanej na finansowanie innych fakultatywnych zadań realizowanych przez
powiatowe urzędy pracy, na finansowanie kosztów zarządzania realizowanymi
projektami współfinansowanymi z Europejskiego Funduszu Społecznego,
w szczególności na:
1) pomoc i doradztwo prawne powiatowemu urzędowi pracy w zakresie
przygotowania i przeprowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia
publicznego bezpośrednio związanego z realizacją projektów
współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy,
2) zakup lub amortyzację sprzętu oraz zakup materiałów biurowych dla
powiatowego urzędu pracy, niezbędnych i bezpośrednio związanych z realizacją
projektów współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy,
3) koszty wynagrodzeń oraz składek na ubezpieczenia społeczne pracowników
nowo zatrudnionych w powiatowych urzędach pracy do obsługi projektów
współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego
– do wysokości 3% kwoty przyznanej ze środków będących w dyspozycji samorządu
województwa na realizację zadań współfinansowanych ze środków Europejskiego
Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy.
3. Utworzenie, likwidacja lub zmiana obszaru działania powiatowego urzędu
pracy wymaga zgody ministra właściwego do spraw pracy.
4. (uchylony)
5. Starosta powołuje dyrektora powiatowego urzędu pracy wyłonionego
w drodze konkursu spośród osób posiadających wykształcenie wyższe oraz co
najmniej 3-letni staż pracy w publicznych służbach zatrudnienia lub co najmniej
5-letni staż pracy w innych instytucjach rynku pracy. Starosta odwołuje dyrektora
powiatowego urzędu pracy po uzyskaniu opinii powiatowej rady rynku pracy. Opinia
powiatowej rady rynku pracy nie jest wymagana w przypadkach, o których mowa
w art. 52 i art. 53 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, oraz w przypadku
odwołania dyrektora powiatowego urzędu pracy na jego wniosek.
5a. Dyrektora powiatowego urzędu pracy, o którym mowa w art. 9a,
wyłonionego w drodze konkursu spośród osób spełniających warunki określone w ust.
5 powołują i odwołują w porozumieniu właściwi starostowie i prezydenci miast na
prawach powiatu. Organ właściwy do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy
ustalają w porozumieniu właściwi starostowie i prezydenci miast na prawach powiatu.
6. Zastępców dyrektora powiatowego urzędu pracy powołuje i odwołuje
dyrektor powiatowego urzędu pracy.
7. Starosta może, w formie pisemnej, upoważnić dyrektora powiatowego urzędu
pracy lub na jego wniosek innych pracowników tego urzędu do załatwiania w imieniu
starosty spraw, w tym do wydawania decyzji, postanowień oraz zaświadczeń w trybie
przepisów o postępowaniu administracyjnym.

Art. 9a. 1. Powiatowy urząd pracy realizujący zadania, o których mowa w art.
9 ust. 1, obejmujący obszarem swojego działania kilka powiatów, jest
współfinansowany z budżetów tych powiatów.
2. Powiat, którego jednostką organizacyjną jest powiatowy urząd pracy,
o którym mowa w ust. 1, zwany dalej „powiatem prowadzącym”, otrzymuje dotacje
celowe na wydatki bieżące z budżetów innych powiatów, których zadania realizuje,
zwanych dalej „powiatami dotującymi”.
3. Powiaty dotujące oraz powiaty prowadzące zawierają dwustronne
porozumienia określające wysokość, terminy i zasady przekazywania dotacji celowej
na współfinansowanie kosztów funkcjonowania powiatowego urzędu pracy
z uwzględnieniem zmniejszenia dotacji o kwotę refundacji ze środków Funduszu Pracy, o której mowa w art. 9 ust. 2d, na realizację przez powiat prowadzący projektów współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
i Funduszu Pracy dotyczących powiatu dotującego.
4. W przypadku niezawarcia porozumienia, o którym mowa w ust. 3, wysokość
roszczenia przysługującego powiatowi prowadzącemu jest ustalana jako udział
w całości poniesionych kosztów, w tym inwestycji i zakupów inwestycyjnych, równy
ilorazowi liczby mieszkańców z terenu powiatu dotującego do łącznej liczby
mieszkańców z całego obszaru działania powiatowego urzędu pracy według stanu na
koniec roku poprzedzającego rok budżetowy, w którym koszty zostały poniesione –
pomniejszony o kwotę refundacji, o której mowa w art. 9 ust. 2d, na realizację przez
powiat prowadzący projektów współfinansowanych ze środków Europejskiego
Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy dotyczących powiatu dotującego.

Art. 9b. 1. W ramach powiatowych urzędów pracy wyodrębnia się centra
aktywizacji zawodowej, będące wyspecjalizowanymi komórkami organizacyjnymi
powiatowego urzędu pracy, które realizują zadania w zakresie usług rynku pracy oraz
instrumentów rynku pracy.
2. W ramach powiatowych urzędów pracy we współpracy z samorządem
gminnym mogą być tworzone i prowadzone lokalne punkty informacyjno-
-konsultacyjne, które na terenie gminy realizują w szczególności zadania w zakresie
udzielania osobom zainteresowanym oraz pracodawcom informacji o możliwościach
i zakresie udzielenia pomocy określonej w ustawie oraz rejestrowania bezrobotnych
i poszukujących pracy. Zadania te są realizowane przede wszystkim przy
wykorzystaniu systemów teleinformatycznych umożliwiających dostęp do rejestrów
publicznych prowadzonych w powiatowych urzędach pracy.

Art. 9c. 1. Projekty pilotażowe, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 24, mogą być
realizowane na wniosek starosty, po przedłożeniu informacji charakteryzujących
projekt ministrowi właściwemu do spraw pracy i uzyskaniu zgody tego ministra na
realizację projektu pilotażowego.
2. Na wniosek starosty minister właściwy do spraw pracy może przyznać na
realizację projektu pilotażowego środki z rezerwy dysponenta Funduszu Pracy.

Art. 9d. 1. W przypadku gdy bezrobotny spełnia warunki do nabycia zasiłku
określone w art. 71, a okresy jego ubezpieczenia, zatrudnienia lub pracy na własny rachunek spełnione w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie, o którym mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. b i c, mogą mieć wpływ jedynie na wysokość lub okres pobierania zasiłku, o którym mowa w art. 73 ust. 1 pkt 2 lit. b, starosta
wydaje decyzję na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. b, z uwzględnieniem jedynie
okresów wymienionych w art. 71 ust. 1 i 2.
2. Po wydaniu decyzji, o której mowa w ust. 1, starosta niezwłocznie przekazuje
sprawę do marszałka województwa w celu ustalenia, czy okresy ubezpieczenia,
zatrudnienia lub pracy na własny rachunek spełnione przez bezrobotnego w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie, o którym mowa w art. 1 ust.
3 pkt 2 lit. b i c, mają wpływ na wysokość lub okres pobierania zasiłku, o którym
mowa w art. 73 ust. 1 pkt 2 lit. b.
3. W przypadku ustalenia, że okresy ubezpieczenia, zatrudnienia lub pracy na
własny rachunek spełnione przez bezrobotnego w innym państwie członkowskim Unii
Europejskiej lub państwie, o którym mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. b i c, mają wpływ
na wysokość lub okres pobierania zasiłku, o którym mowa w art. 73 ust. 1 pkt 2 lit. b,
marszałek województwa wydaje decyzję na podstawie art. 8a ust. 1.
4. Wydanie przez marszałka województwa decyzji, o której mowa w ust. 3,
oznacza uchylenie decyzji wydanej na mocy ust. 1, przy czym świadczenia wypłacone
na podstawie decyzji, o której mowa w ust. 1, zalicza się na poczet świadczeń
wynikających z decyzji, o której mowa w ust. 3.
5. W przypadku ustalenia, że okresy ubezpieczenia, zatrudnienia lub pracy na
własny rachunek spełnione przez bezrobotnego w innym państwie członkowskim Unii
Europejskiej lub państwie, o którym mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. b i c, nie mają
wpływu na wysokość lub okres pobierania zasiłku, o którym mowa w art. 73 ust. 1 pkt
2 lit. b, marszałek województwa umarza prowadzone postępowanie administracyjne.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Do zadań wojewody w zakresie polityki rynku pracy należy
sprawowanie nadzoru nad realizacją zadań wykonywanych przez marszałka
województwa lub starostę, wojewódzkie lub powiatowe urzędy pracy, oraz inne
podmioty, zwane dalej „jednostkami kontrolowanymi”, w szczególności w zakresie:
1) sposobu prowadzenia przez urzędy pracy usług rynku pracy, o których mowa w art. 35;
1a) realizowania przez podmioty, którym udzielono akredytacji, zobowiązań
wynikających z ustawy oraz umowy akredytacyjnej;
2) spełniania wymogów kwalifikacyjnych określonych dla dyrektorów
i pracowników urzędów pracy;
3) przestrzegania zasad i trybu wydatkowania środków Funduszu Pracy;
4) prawidłowości zlecania realizacji zadań i usług rynku pracy lub zlecania działań
aktywizacyjnych;
5) kontroli realizacji innych zadań, wynikających z ustawy, wykonywanych przez
samorząd terytorialny lub inne podmioty.
2. Do zadań wojewody należy również:
1) organizowanie i finansowanie szkoleń pracowników urzędu wojewódzkiego
oraz wojewódzkich i powiatowych urzędów pracy;
2) (uchylony)
3) wydawanie zezwoleń na pracę, o których mowa w art. 88 ust. 1;
4) realizacja zadań organu wyższego stopnia w postępowaniu administracyjnym
w sprawach dotyczących świadczeń z tytułu bezrobocia.
3. Wojewoda, po zasięgnięciu opinii marszałka województwa oraz wojewódzkiej
rady rynku pracy, ustala kryteria wydawania zezwoleń na pracę cudzoziemców.
4. W kryteriach, o których mowa w ust. 3, wojewoda:
1) określa wykaz zawodów i rodzajów pracy, w stosunku do których wydanie
zezwolenia na pracę nie wymaga uwzględnienia informacji starosty, kierując się
sytuacją na lokalnym rynku pracy, w szczególności liczbą zarejestrowanych
bezrobotnych i poszukujących pracy w poszczególnych zawodach w stosunku
do liczby ofert zgłoszonych do powiatowych urzędów pracy;
2) określa przypadki, w których zezwolenie na pracę może być wydane na okres
krótszy niż określony we wniosku, biorąc pod uwagę w szczególności
poprzednie okresy pobytu i pracy cudzoziemca w Rzeczypospolitej Polskiej,
charakter lub rodzaj pracy wykonywanej przez cudzoziemca oraz znaczenie
podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi dla gospodarki.
5. Kryteria, o których mowa w ust. 3, nie mogą zawierać wymagań
dyskryminujących ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, narodowość,
pochodzenie etniczne, orientację seksualną, przekonania polityczne i wyznanie
religijne, ani ze względu na przynależność związkową lub do organizacji pracodawców.
5a. Wykaz zawodów i rodzajów pracy, o którym mowa w ust. 4 pkt 1, stosuje się
odpowiednio w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, o którym
mowa w art. 114 i art. 127 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach.
6. Kryteria, o których mowa w ust. 3, podlegają ogłoszeniu w wojewódzkim
dzienniku urzędowym.
7. W postępowaniu administracyjnym w sprawach związanych
z wykonywaniem zadań wynikających z ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:
1) organem właściwym jest starosta;
2) organem wyższego stopnia jest wojewoda.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Ochotnicze Hufce Pracy są państwową jednostką budżetową.
2. Nadzór nad Ochotniczymi Hufcami Pracy sprawuje minister właściwy do
spraw pracy.
3. W ramach nadzoru, o którym mowa w ust. 2, minister właściwy do spraw
pracy w szczególności akceptuje roczne plany pracy i sprawozdania z wykonania
planu pracy Ochotniczych Hufców Pracy za rok poprzedni.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Ochotnicze Hufce Pracy wykonują zadania państwa w zakresie
zatrudnienia oraz przeciwdziałania marginalizacji i wykluczeniu społecznemu
młodzieży, a także zadania w zakresie jej kształcenia i wychowania.
2. W zakresie kształcenia i wychowania młodzieży Ochotnicze Hufce Pracy
w szczególności prowadzą działania mające na celu:
1) umożliwienie młodzieży, która nie ukończyła szkoły podstawowej albo nie
kontynuuje nauki po ukończeniu tej szkoły, zdobycie kwalifikacji zawodowych
oraz uzupełnienie wykształcenia podstawowego;
2) umożliwienie młodzieży uzupełniania ponadgimnazjalnego lub
ponadpodstawowego wykształcenia ogólnego i zawodowego.
3. Ochotnicze Hufce Pracy w zakresie, o którym mowa w ust. 2, organizują
rekrutacje młodzieży do Ochotniczych Hufców Pracy, prowadzą działalność
edukacyjno-szkoleniową oraz w porozumieniu z kuratorami oświaty i organami
prowadzącymi szkoły kierują uczestników Ochotniczych Hufców Pracy do szkół i placówek, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe.
4. Młodzież objęta opieką Ochotniczych Hufców Pracy, która ukończyła 15 lat
najpóźniej w dniu rozpoczęcia zajęć dydaktyczno-wychowawczych, jeżeli:
1) ma opóźnienie w cyklu kształcenia i nie rokuje ukończenia szkoły podstawowej
dla dzieci i młodzieży albo
2) ma uwarunkowania psychofizyczne lub trudną sytuację życiową ograniczającą
możliwość nauki w szkole
– może uczęszczać do szkół dla dorosłych.
4a. Ochotnicze Hufce Pracy mogą prowadzić szkolenia także dla osób powyżej
18 roku życia w ośrodkach, o których mowa w art. 14 ust. 1 pkt 4.
5. W zakresie zatrudnienia oraz przeciwdziałania marginalizacji i wykluczeniu
społecznemu młodzieży Ochotnicze Hufce Pracy, w szczególności:
1) prowadzą pośrednictwo pracy oraz organizują zatrudnianie dla:
a) młodzieży w wieku powyżej 15 lat, która nie ukończyła szkoły podstawowej
albo nie kontynuuje nauki po ukończeniu tej szkoły,
b) bezrobotnych do 25 roku życia,
c) uczniów i studentów;
2) prowadzą poradnictwo zawodowe dla młodzieży oraz mobilne centra informacji zawodowej;
3) inicjują międzynarodową współpracę i wymianę młodzieży;
4) (uchylony)
5) refundują koszty poniesione przez pracodawcę na wynagrodzenia i składki na
ubezpieczenia społeczne młodocianych pracowników, zatrudnionych na
podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego.
6. Ochotnicze Hufce Pracy mogą dokonywać zwrotu kosztów poniesionych
przez pracodawcę na wynagrodzenia i składki na ubezpieczenia społeczne
młodocianych pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę w celu
przygotowania zawodowego z uwzględnieniem wykazu zawodów, o którym mowa
w art. 8 ust. 1 pkt 15, do wysokości najniższych stawek, określonych w odrębnych
przepisach obowiązujących w okresie, za który jest dokonywana refundacja na
podstawie umowy zawartej z pracodawcą lub organizacją zrzeszającą pracodawców.
6a. Refundacja, o której mowa w ust. 6, stanowi pomoc udzielaną zgodnie
z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.
7. Ochotnicze Hufce Pracy współpracują w szczególności z jednostkami
administracji rządowej, z publicznymi służbami zatrudnienia i innymi instytucjami
rynku pracy oraz jednostkami samorządu terytorialnego.
7a. Na podstawie upoważnienia ministra właściwego do spraw pracy Ochotnicze
Hufce Pracy mogą prowadzić, z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych,
działania mające na celu upowszechnianie informacji o rynku pracy i ofertach pracy,
możliwościach i zakresie pomocy określonej w ustawie.
8. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i tryb refundowania pracodawcom ze środków Funduszu Pracy
wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom oraz składek na
ubezpieczenia społeczne od refundowanych wynagrodzeń, w szczególności elementy
wniosku o zawarcie umowy o refundację, terminy składania i kryteria rozpatrywania
wniosku, podmioty uprawnione do zawarcia umowy o refundację, elementy umowy
o refundację i wniosku o zwrot poniesionych kosztów przez pracodawcę, mając na
względzie zapewnienie młodocianym pracownikom właściwych warunków
odbywania przygotowania zawodowego oraz konieczność zapewnienia zgodności
udzielania pomocy z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

art. 13. więcej Art. 13. Współdziałanie Ochotniczych Hufców Pracy z jednostkami samorządu
terytorialnego odbywa się na warunkach określonych w zawieranych umowach lub
porozumieniach, określających cele, zadania do realizacji na rzecz młodzieży oraz
wzajemne zobowiązania organizacyjne i finansowe w tym zakresie.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Zadania, o których mowa w art. 12 ust. 1, 2 i 7a, są realizowane przez
Komendanta Głównego Ochotniczych Hufców Pracy, w szczególności przy pomocy:
1) Komendy Głównej Ochotniczych Hufców Pracy;
2) wojewódzkich komendantów Ochotniczych Hufców Pracy;
3) dyrektorów centrów kształcenia i wychowania;
4) dyrektorów ośrodków szkolenia zawodowego.
2. Komendanta Głównego Ochotniczych Hufców Pracy powołuje i odwołuje
minister właściwy do spraw pracy.

art. 15. więcej Art. 15. (uchylony).

art. 16. więcej Art. 16. Minister właściwy do spraw pracy określa, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zadania i organizację Ochotniczych Hufców Pracy, mając na względzie
zapewnienie efektywności i skuteczności realizacji zadań przez Ochotnicze Hufce Pracy.

art. 17. więcej Art. 17. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób organizacji
uzupełnienia wykształcenia ogólnego młodzieży w Ochotniczych Hufcach Pracy oraz
zdobywania przez nią kwalifikacji zawodowych, mając na względzie szczególne
potrzeby w tym zakresie młodzieży rekrutowanej do Ochotniczych Hufców Pracy.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług:
1) pośrednictwa pracy, polegających w szczególności na:
a) udzielaniu pomocy osobom w uzyskaniu odpowiedniego zatrudnienia lub
innej pracy zarobkowej oraz pracodawcom w pozyskaniu pracowników
o poszukiwanych kwalifikacjach zawodowych,
b) pozyskiwaniu i upowszechnianiu ofert pracy,
c) udzielaniu pracodawcom informacji o kandydatach do pracy, w związku ze
zgłoszoną ofertą pracy,
d) informowaniu kandydatów do pracy oraz pracodawców o aktualnej sytuacji
i przewidywanych zmianach na lokalnym rynku pracy,
e) inicjowaniu i organizowaniu kontaktów osób poszukujących
odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej z pracodawcami,
f) kierowaniu osób do pracy za granicą u pracodawców zagranicznych, o
którym mowa w art. 85,
g) kierowaniu cudzoziemców do zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej do
podmiotów prowadzących działalność na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, o którym mowa w art. 85a,
2) doradztwa personalnego, polegających w szczególności na:
a) prowadzeniu analizy zatrudnienia u pracodawców, określaniu kwalifikacji
pracowników i ich predyspozycji oraz innych cech niezbędnych do
wykonywania określonej pracy,
b) wskazywaniu źródeł i metod pozyskania kandydatów na określone
stanowiska pracy,
c) weryfikacji kandydatów pod względem oczekiwanych kwalifikacji
i predyspozycji,
3) poradnictwa zawodowego, polegających w szczególności na:
a) udzielaniu pomocy w wyborze odpowiedniego zawodu i miejsca
zatrudnienia,
b) udzielaniu informacji niezbędnych do podejmowania decyzji zawodowych
w szczególności o zawodach, rynku pracy oraz możliwościach szkolenia
i kształcenia,
c) inicjowaniu, organizowaniu i prowadzeniu grupowych porad zawodowych,
zajęć aktywizujących w zakresie pomocy w aktywnym poszukiwaniu pracy,
d) udzielaniu pracodawcom pomocy w doborze kandydatów do pracy,
w szczególności na udzielaniu informacji i doradztwie w tym zakresie,
4) pracy tymczasowej, polegających na zatrudnianiu pracowników tymczasowych
i kierowaniu tych pracowników oraz osób niebędących pracownikami do
wykonywania pracy tymczasowej na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy
użytkownika, na zasadach określonych w przepisach o zatrudnianiu
pracowników tymczasowych
– jest działalnością regulowaną w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców, zwanej dalej „ustawą – Prawo przedsiębiorców”, i wymaga wpisu
do rejestru podmiotów prowadzących agencje zatrudnienia, zwanego dalej
„rejestrem”.
2. Wpisowi do rejestru podlega również wykonywanie usług, o których mowa
w ust. 1 pkt 1–3, przez jednostki samorządu terytorialnego, szkoły wyższe,
stowarzyszenia, fundacje, organizacje społeczne i zawodowe oraz inne organizacje,
których statutowym celem jest świadczenie tych usług.
3. Wpisowi do rejestru podlega świadczenie usługi, o której mowa w ust. 1 pkt
4, przez przedsiębiorców zagranicznych z państw członkowskich Unii Europejskiej,
państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej
oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,
którzy mogą korzystać ze swobody świadczenia usług na podstawie umów zawartych
przez te państwa z Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, posiadających uprawnienia i prowadzących zgodnie z prawem działalność w zakresie pracy tymczasowej na terytorium tego państwa oraz zamierzających świadczyć tę usługę na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 18a. Agencja zatrudnienia prowadzi działalność polegającą na świadczeniu
jednej, kilku lub wszystkich usług, o których mowa w art. 18 ust. 1.

Art. 18b. (uchylony).

Art. 18c. 1. Nie wymaga wpisu do rejestru świadczenie usług, o których mowa
w art. 18 ust. 1 pkt 1–3, przez:
1) Ochotnicze Hufce Pracy;
2) centra integracji społecznej oraz kluby integracji społecznej, o których mowa
w przepisach o zatrudnieniu socjalnym;
3) wyspecjalizowane organy wojskowe, o których mowa w przepisach o służbie
wojskowej żołnierzy zawodowych, wykonujące te usługi dla żołnierzy
zawodowych zwalnianych i zwolnionych z zawodowej służby wojskowej;
4) przedsiębiorców zagranicznych z państw członkowskich Unii Europejskiej,
państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii
Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym, którzy mogą korzystać ze swobody świadczenia usług na
podstawie umów zawartych przez te państwa z Unią Europejską i jej państwami
członkowskimi, posiadających uprawnienia i prowadzących zgodnie z prawem
działalność w zakresie pośrednictwa pracy, doradztwa personalnego lub
poradnictwa zawodowego na terytorium tego państwa oraz zamierzających
świadczyć te usługi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Nie wymaga wpisu do rejestru:
1) działalność w zakresie kierowania za granicę do pracodawców zagranicznych
własnych pracowników, jeżeli wynika to z umów międzynarodowych, których
stroną jest Rzeczpospolita Polska;
2) działalność w zakresie kierowania za granicę do zatrudnienia polegającego na
czasowym przyjęciu do rodziny w zamian za określone świadczenia w celu
doskonalenia umiejętności językowych lub zawodowych na okres do 2 lat;
przepisy art. 19d i art. 85 ust. 2 stosuje się odpowiednio;
3) działalność, o której mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. f, prowadzona przez organy
określone w przepisach ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe,
kierujące nauczycieli do pracy za granicą w środowiskach polonijnych;
4) gromadzenie w postaci dokumentu elektronicznego i udostępnianie informacji
o wolnych i poszukiwanych miejscach pracy za pośrednictwem systemów
teleinformatycznych;
5) pomoc instytucji szkoleniowych udzielana nieodpłatnie uczestnikom lub
absolwentom szkoleń i przygotowania zawodowego dorosłych, polegająca na
informowaniu o sytuacji na rynku pracy i zapotrzebowaniu na kwalifikacje;
6) działalność w zakresie organizowania praktycznej nauki zawodu, o której mowa
w przepisach ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe;
7) działalność w zakresie kierowania osób do podmiotów w celu nabywania
umiejętności praktycznych, w szczególności odbycia praktyki absolwenckiej,
praktyki lub stażu zawodowego, niebędących zatrudnieniem lub inną pracą
zarobkową; przepisy art. 19d oraz – w przypadku kierowania za granicę do
podmiotów zagranicznych – przepisy art. 85 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
3. Nie wymaga wpisu do rejestru prowadzenie akademickiego biura karier.

Art. 18d. 1. Rejestr prowadzi marszałek województwa właściwy dla siedziby
podmiotu ubiegającego się o wpis.
1a. W przypadku przedsiębiorcy zagranicznego, o którym mowa w art. 18 ust. 3,
organem właściwym do prowadzenia rejestru jest marszałek województwa wybrany
przez przedsiębiorcę zagranicznego spośród marszałków województw właściwych ze
względu na siedzibę lokalu, o którym mowa w art. 19fa.
2. Rejestr jest jawny i może być prowadzony w formie dokumentu
elektronicznego.

Art. 18e. 1. Marszałek województwa dokonuje wpisu do rejestru na podstawie
pisemnego wniosku o wpis do rejestru, złożonego przez podmiot zamierzający
prowadzić agencję zatrudnienia, zawierającego następujące dane:
1) oznaczenie podmiotu ubiegającego się o wpis do rejestru;
2) adres zamieszkania lub siedziby podmiotu oraz adresy lokali, o których mowa w
art. 19fa, wraz z nazwą gminy, powiatu i województwa oraz numerem telefonu;
3) oznaczenie formy prawnej prowadzonej działalności;
3a) określenie rodzaju świadczonych usług:
a) pośrednictwa pracy, doradztwa personalnego, poradnictwa zawodowego
lub
b) pracy tymczasowej;
4) numer identyfikacji podatkowej NIP, o ile podmiot posiada taki numer;
5) numer wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym albo informację o wpisie do
Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej – w przypadku
przedsiębiorcy, o ile podmiot posiada taki numer;
6) adres poczty elektronicznej, o ile podmiot taki adres posiada.
2. Wraz z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, podmiot:
1) składa oświadczenie następującej treści:
„Oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru są kompletne i zgodne
z prawdą;
2) znane mi są i spełniam warunki prowadzenia agencji zatrudnienia
odpowiednio w zakresie pośrednictwa pracy, doradztwa personalnego,
poradnictwa zawodowego lub pracy tymczasowej – określone w ustawie
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy.”;
2) przedstawia do wglądu dowód dokonania opłaty, o której mowa w art. 18k ust.
1, lub składa jego kopię.
3. Oświadczenie powinno również zawierać:
1) oznaczenie podmiotu prowadzącego agencję zatrudnienia oraz adres
zamieszkania lub siedziby;
2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania podmiotu, ze wskazaniem imienia
i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
4. Przedsiębiorca zagraniczny, o którym mowa w art. 18 ust. 3, do wniosku, o
którym mowa w ust. 1, dołącza sporządzone przez tłumacza przysięgłego tłumaczenie
na język polski dokumentu uprawniającego tego przedsiębiorcę do prowadzenia
działalności w zakresie pracy tymczasowej na terytorium państwa pochodzenia.

Art. 18f. Wniosek o wpis do rejestru może być złożony w postaci elektronicznej.
Wniosek składany w postaci elektronicznej zawiera dane w ustalonym formacie elektronicznym, zawarte we wzorze wniosku, o którym mowa w art. 19k. Wniosek w postaci elektronicznej składany jest z wykorzystaniem systemu, o którym mowa w art.
4 ust. 1 pkt 8, po zastosowaniu zapewnionych w systemie sposobów potwierdzenia
pochodzenia oraz integralności przesłanych danych.

Art. 18g. 1. Wpisowi do rejestru podlegają dane, o których mowa w art. 18e ust.
1, oraz data dokonania wpisu, z wyjątkiem adresu zamieszkania, jeżeli jest on inny niż
adres siedziby podmiotu.
2. Wpisem do rejestru jest również wykreślenie albo zmiana wpisu.

Art. 18h. 1. Przed dokonaniem wpisu do rejestru marszałek województwa może:
1) dokonać sprawdzenia faktów podanych we wniosku lub oświadczeniu, o których
mowa w art. 18e,
2) wezwać podmiot do dostarczenia, w wyznaczonym terminie:
a) dokumentów potwierdzających dane, o których mowa w art. 18e ust. 1 pkt 1 i 3,
b) zaświadczenia albo oświadczenia potwierdzającego dane, o których mowa
w art. 18e ust. 1 pkt 4 i 5, oraz
c) dokumentów poświadczających, że spełnia on warunki określone w art. 19
– w celu stwierdzenia, czy podmiot spełnia warunki prowadzenia działalności agencji zatrudnienia.
2. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1 w pkt 2 lit. b, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie
jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
3. Do zaświadczeń i oświadczeń, o których mowa w ust. 1, przepis art. 18f
stosuje się odpowiednio.

Art. 18ha. 1. Marszałek województwa jest obowiązany dokonać wpisu podmiotu
do rejestru w terminie 7 dni od dnia wpływu do niego wniosku o wpis wraz z
oświadczeniem o spełnieniu warunków wymaganych prawem do wykonywania
działalności gospodarczej, dla której rejestr jest prowadzony, oraz, w przypadku przedsiębiorcy zagranicznego, o którym mowa w art. 18 ust. 3, tłumaczenia, o którym mowa w art. 18e ust. 4.
2. Jeżeli marszałek województwa nie dokona wpisu w terminie, o którym mowa
w ust. 1, a od dnia wpływu do niego wniosku upłynęło 14 dni, podmiot może
rozpocząć działalność. Nie dotyczy to przypadku, gdy marszałek województwa
wezwał podmiot do uzupełnienia wniosku o wpis nie później niż przed upływem 7 dni
od dnia jego otrzymania. W takiej sytuacji termin, o którym mowa w zdaniu
pierwszym, biegnie odpowiednio od dnia wpływu uzupełnienia wniosku o wpis.

Art. 18i. 1. Marszałek województwa wydaje certyfikat o dokonaniu wpisu
podmiotu do rejestru, uprawniający do świadczenia usług, o których mowa w art. 18
ust. 1 pkt 1–3, albo uprawniający do świadczenia usługi pracy tymczasowej, zwany
dalej „certyfikatem”.
2. Certyfikat powinien zawierać następujące dane:
1) nazwę podmiotu;
2) adres siedziby podmiotu;
3) numer w rejestrze;
3a) określenie rodzaju świadczonych usług:
a) pośrednictwa pracy, doradztwa personalnego, poradnictwa zawodowego albo
b) pracy tymczasowej;
4) datę dokonania wpisu do rejestru w zakresie usług, o których mowa w pkt 3a lit. a albo b;
5) datę dokonania pierwszego wpisu do rejestru w przypadku wydania certyfikatu
z powodu zmiany oznaczenia podmiotu lub adresu siedziby podmiotu.

Art. 18j. 1. Marszałek województwa dokonuje zmiany wpisu oraz wydaje
uwzględniający te zmiany certyfikat w przypadku otrzymania informacji o zmianie:
1) danych, o których mowa w art. 18e ust. 1 pkt 1 i 2, w zakresie zmiany oznaczenia
podmiotu oraz adresu siedziby podmiotu;
2) rodzaju świadczonych usług, o których mowa w art. 18i ust. 2 pkt 3a.
2. Zmiana miejsca zamieszkania lub siedziby podmiotu podlega wpisowi do
rejestru prowadzonego przez marszałka województwa, który będzie właściwy po
zmianie. W razie niewłaściwego przekazania informacji o zmianie, marszałek województwa przekazuje niezwłocznie akta ewidencyjne do marszałka województwa
właściwego ze względu na nowe miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Art. 18k. 1. Wydanie certyfikatu podlega opłacie w wysokości 200 zł,
stanowiącej dochód samorządu województwa, właściwego ze względu na siedzibę
podmiotu.
2. Opłata, o której mowa w ust. 1, nie podlega zwrotowi w razie wydania przez
marszałka województwa odmowy wpisu podmiotu do rejestru w przypadkach,
o których mowa w art. 18l.
3. Wydanie certyfikatu w przypadkach, o których mowa w art. 18j, jest
zwolnione z opłaty, o której mowa w ust. 1.

Art. 18l. Marszałek województwa odmawia, w drodze decyzji, wpisu podmiotu
do rejestru, w przypadku gdy:
1) podmiot nie spełnia któregokolwiek z warunków, o których mowa w art. 19;
2) podmiot wykreślono z rejestru w przypadkach, o których mowa w art. 18m ust.
1 pkt 3 i 5–9, w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku o wpis;
3) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania
działalności gospodarczej objętej wpisem;
4) podmiot został założony i jest prowadzony przez osobę fizyczną, która
poprzednio dopuściła się naruszenia przepisów ustawy, skutkującego
wykreśleniem z rejestru podmiotu prowadzonego przez tę osobę, w przypadkach,
o których mowa w art. 18m ust. 1 pkt 3 i 5–9, w okresie 3 lat poprzedzających
złożenie wniosku o wpis.

Art. 18m. 1. Marszałek województwa wykreśla, w drodze decyzji, podmiot
wpisany do rejestru w przypadku:
1) pisemnego wniosku podmiotu;
2) postawienia przedsiębiorcy w stan likwidacji lub ogłoszenia upadłości;
3) wydania decyzji, o której mowa w art. 18na ust. 1;
4) nieprowadzenia agencji zatrudnienia, w zakresie pośrednictwa pracy, doradztwa
personalnego, poradnictwa zawodowego i pracy tymczasowej, w okresie dwóch
kolejnych lat, stwierdzonego na podstawie informacji, o której mowa w art. 19f;
5) naruszenia przez podmiot warunków prowadzenia agencji zatrudnienia
określonych w art. 19 pkt 2 i 3, art. 19b–19d, art. 85 ust. 2–5 oraz art. 85a;
6) nieusunięcia przez podmiot, w wyznaczonym terminie, naruszeń warunków
prowadzenia agencji zatrudnienia określonych w art. 19 pkt 1 i art. 19e–19h;
7) złożenia przez podmiot oświadczenia, o którym mowa w art. 18e ust. 2 pkt 1
i ust. 3, lub przekazania informacji, o których mowa w art. 19e ust. 1 pkt 1,
niezgodnych ze stanem faktycznym;
8) niezgodności danych w rejestrze ze stanem faktycznym po uprzednim wezwaniu
podmiotu do złożenia wyjaśnień w tej sprawie w terminie 7 dni od dnia
otrzymania wezwania;
9) powierzania, na podstawie przepisów o zatrudnianiu pracowników
tymczasowych, wykonywania pracy cudzoziemcom przebywającym bez
ważnego dokumentu uprawniającego do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
10) uzyskania informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności
Gospodarczej albo Krajowego Rejestru Sądowego o wykreśleniu przedsiębiorcy.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, przepis art. 18f stosuje się odpowiednio.

Art. 18n. 1. W przypadku wydania decyzji o wykreśleniu z rejestru, wpis
następuje, gdy decyzja stanie się ostateczna.
2. Dla podmiotu wpisanego do rejestru marszałek województwa prowadzi akta
ewidencyjne, obejmujące w szczególności dokumenty stanowiące podstawę wpisu.
3. W postępowaniu administracyjnym w sprawach dotyczących wpisu do
rejestru agencji zatrudnienia organem wyższego stopnia jest samorządowe kolegium
odwoławcze.

Art. 18na. 1. Marszałek województwa wydaje decyzję o zakazie wykonywania
przez podmiot działalności objętej wpisem, w przypadku gdy:
1) podmiot złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 18e ust. 2 pkt 1, niezgodne
ze stanem faktycznym;
2) podmiot nie usunął naruszeń warunków wymaganych prawem do prowadzenia
agencji zatrudnienia w wyznaczonym przez organ terminie;
3) stwierdzi naruszenie przez podmiot warunków wymaganych prawem do
prowadzenia agencji zatrudnienia, określonych w art. 19c, art. 19d oraz art. 85 ust. 2.
2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu wykonaniu.
3. Przepis art. 18m ust. 1 pkt 3 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy
podmiot wykonuje działalność gospodarczą objętą wpisem także na podstawie wpisów
do innych rejestrów działalności regulowanej w tym samym zakresie działalności gospodarczej.
4. Przed wydaniem decyzji na podstawie ust. 1 pkt 2 marszałek województwa
wyznacza termin usunięcia stwierdzonych naruszeń.

Art. 18nb. 1. Podmiot, który wykreślono z rejestru na skutek wydania decyzji, o
której mowa w art. 18na ust. 1, może uzyskać ponowny wpis do rejestru w tym samym
zakresie działalności gospodarczej nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy, który wykonywał
działalność gospodarczą bez wpisu do rejestru działalności regulowanej. Nie dotyczy
to sytuacji określonej w art. 18ha ust. 2.

Art. 18o. 1. Marszałek województwa sprawuje kontrolę w zakresie
przestrzegania warunków prowadzenia agencji zatrudnienia, o których mowa w art.
19 i art. 19e–19fa.
2. Marszałek województwa w cyklu kwartalnym pozyskuje z systemu
teleinformatycznego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, przy wykorzystaniu
systemów teleinformatycznych prowadzonych przez ministra właściwego do spraw
pracy, dane, o których mowa w art. 50 ust. 14a ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych, w celu ustalenia, czy agencje zatrudnienia
świadczące usługę pracy tymczasowej mają zaległości z tytułu niepłacenia składek na
ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz Fundusz Emerytur Pomostowych,
o ile były obowiązane do ich opłacania.

Art. 18p. 1. Marszałek województwa przekazuje w formie dokumentu
elektronicznego ministrowi właściwemu do spraw pracy zbiorczą informację
z województwa dotyczącą informacji, o których mowa w art. 19f, w terminie do dnia 31 marca.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1, powinna również zawierać dane o liczbie:
1) podmiotów posiadających wpis do rejestru na koniec okresu sprawozdawczego,
z uwzględnieniem podmiotów prowadzących działalność w zakresie
świadczonych usług: pośrednictwa pracy, w tym kierujących do pracy za granicą
u pracodawców zagranicznych, doradztwa personalnego, poradnictwa
zawodowego i pracy tymczasowej;
2) decyzji o wykreśleniu podmiotu z rejestru, w tym z powodu nieprzestrzegania
warunków prowadzenia agencji zatrudnienia;
3) decyzji o odmowie wpisu do rejestru;
4) przeprowadzonych kontroli, w tym liczbę stwierdzonych przypadków
nieprzestrzegania warunków prowadzenia agencji zatrudnienia;
5) przedsiębiorców zagranicznych składających zawiadomienie, o którym mowa
w art. 19i, z podaniem państwa pochodzenia oraz rodzaju świadczonych usług.

Art. 18r. Minister właściwy do spraw pracy przetwarza dane o agencjach
zatrudnienia przekazane w formie dokumentu elektronicznego przez marszałków
województw.

art. 19. więcej Art. 19. Podmiot zamierzający wykonywać usługi lub świadczący usługi,
o których mowa w art. 18 ust. 1, powinien spełniać następujące warunki:
1) nie posiadać zaległości z tytułu podatków, składek na ubezpieczenia społeczne,
ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych oraz Fundusz Emerytur Pomostowych;
2) być niekaranym za przestępstwa lub wykroczenia, o których mowa w art. 121–121b;
3) być podmiotem, w stosunku do którego nie została otwarta likwidacja lub nie
ogłoszono jego upadłości.

Art. 19a. (uchylony).

Art. 19b. Agencja zatrudnienia oraz podmioty, o których mowa w art. 18c, są
obowiązane do przetwarzania posiadanych danych osobowych zgodnie z przepisami
o ochronie danych osobowych.

Art. 19c. Agencja zatrudnienia oraz podmioty, o których mowa w art. 18c, nie
mogą dyskryminować ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię,
pochodzenie etniczne, narodowość, orientację seksualną, przekonania polityczne i wyznanie ani ze względu na przynależność związkową osób, dla których poszukują zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.

Art. 19d. 1. Agencja zatrudnienia oraz podmioty, o których mowa w art. 18c:
1) nie mogą pobierać kwot innych niż określone w art. 85 ust. 2 pkt 7 od osób, dla
których poszukują zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej lub którym udzielają
pomocy w wyborze odpowiedniego zawodu i miejsca zatrudnienia;
2) przed skierowaniem osoby do pracy za granicą albo pracy tymczasowej, do
podmiotu działającego poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, są
obowiązane do przekazania jej na piśmie informacji o kosztach, opłatach
i innych należnościach, w tym określonych w art. 85 ust. 2 pkt 7, związanych
z kierowaniem do pracy oraz podjęciem i wykonywaniem pracy za granicą.
2. Przepis ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio do osób kierowanych za granicę
w celu nabywania umiejętności praktycznych, w formie odbycia praktyki
absolwenckiej, praktyki lub stażu zawodowego – niebędących zatrudnieniem lub inną
pracą zarobkową.

Art. 19e. 1. Agencja zatrudnienia ma obowiązek informowania marszałka
województwa o:
1) każdej zmianie danych, o których mowa w art. 18e ust. 1 pkt 1 i 2, lub zmianie
rodzaju świadczonych usług, o których mowa w art. 18i ust. 2 pkt 3a, w terminie
14 dni od dnia ich powstania, przy czym przepis art. 18e ust. 3 stosuje się odpowiednio;
2) zaprzestaniu działalności;
3) zawieszeniu albo wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej na
podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności
gospodarczej w terminie 14 dni od dnia zawieszenia albo wznowienia
wykonywania tej działalności.
2. Do informacji, o których mowa w ust. 1, przepis art. 18f stosuje się odpowiednio.

Art. 19f. 1. Agencja zatrudnienia ma obowiązek przedstawiania marszałkowi
województwa informacji o działalności agencji zatrudnienia w zakresie świadczenia
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usług, o których mowa w art. 18 ust. 1, w terminie do dnia 31 stycznia każdego roku za rok poprzedni, zawierającej w szczególności:
1) liczbę osób, z uwzględnieniem obywatelstwa, które podjęły pracę za
pośrednictwem agencji zatrudnienia według grup elementarnych zawodów
zgodnie z obowiązującą klasyfikacją zawodów i specjalności dla potrzeb rynku
pracy, a w przypadku kierowania do pracy za granicą u pracodawców
zagranicznych także z podaniem państw zatrudnienia;
2) liczbę pracodawców oraz osób korzystających z usług doradztwa personalnego i
poradnictwa zawodowego;
3) liczbę osób skierowanych przez agencję zatrudnienia do pracy tymczasowej, z
podaniem obywatelstwa cudzoziemców skierowanych do pracy tymczasowej;
4) informację o zrzeszeniu agencji zatrudnienia w związkach branżowych.
2. W przypadku konieczności zmiany informacji o działalności agencji
zatrudnienia, o której mowa w ust. 1, agencja zatrudnienia przedstawia marszałkowi
województwa zmienioną informację w terminie do dnia 1 marca danego roku.
3. Do informacji, o której mowa w ust. 1 i 2, przepis art. 18f stosuje się odpowiednio.

Art. 19fa. Agencja zatrudnienia, podmioty, o których mowa w art. 18c ust. 1 pkt
1–3, oraz podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 18c ust. 2 pkt 1–3 i
5–7, są obowiązane posiadać lokal, w którym są świadczone usługi.

Art. 19g. W dokumentach, ogłoszeniach i ofertach agencja zatrudnienia jest
obowiązana umieszczać numer wpisu do rejestru, a ogłaszane oferty pracy do
wykonywania pracy tymczasowej oznacza się jako „oferty pracy tymczasowej”.

Art. 19ga. Agencja zatrudnienia oraz podmioty, o których mowa w art. 18c, są
obowiązane do niezwłocznego zwrócenia osobie, na rzecz której świadczą lub
świadczyły usługi z zakresu działalności agencji zatrudnienia, na jej pisemny wniosek,
złożonych przez nią oryginałów dokumentów, w szczególności dokumentów
potwierdzających posiadane wykształcenie, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe.

Art. 19h. Agencja zatrudnienia ma obowiązek współpracować z organami
zatrudnienia w zakresie realizacji polityki rynku pracy.

Art. 19i. 1. Przedsiębiorca zagraniczny, o którym mowa w art. 18c ust. 1 pkt 4,
przed rozpoczęciem działalności w zakresie pośrednictwa pracy, doradztwa
personalnego lub poradnictwa zawodowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
składa marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce świadczenia
usług zawiadomienie, zawierające następujące dane:
1) nazwę państwa pochodzenia przedsiębiorcy;
2) oznaczenie przedsiębiorcy oraz jego siedzibę;
3) planowane miejsce i termin świadczenia usług oraz rodzaj świadczonych usług
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
1a. Wraz z zawiadomieniem, o którym mowa w ust. 1, przedsiębiorca
zagraniczny składa marszałkowi województwa sporządzone przez tłumacza
przysięgłego tłumaczenie na język polski dokumentu uprawniającego tego
przedsiębiorcę do prowadzenia działalności w zakresie pośrednictwa pracy, doradztwa
personalnego lub poradnictwa zawodowego na terytorium państwa pochodzenia.
2. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, może być złożone w postaci
elektronicznej.
3. W przypadku gdy:
1) niemożliwe jest określenie planowanego miejsca świadczenia usługi na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przedsiębiorca zagraniczny składa
zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, do marszałka województwa
mazowieckiego;
2) planowane miejsce świadczenia usługi znajduje się na terenie co najmniej dwóch
województw, przedsiębiorca zagraniczny składa zawiadomienie, o którym mowa
w ust. 1, do marszałka województwa wybranego przez siebie spośród
marszałków województw właściwych ze względu na planowane miejsce
świadczenia usługi.
4. W przypadku nieprzekazania danych i dokumentów, o których mowa w ust. 1
i 1a, marszałek województwa informuje o tym przedsiębiorcę zagranicznego, który nie
może rozpocząć działalności w zakresie pośrednictwa pracy, doradztwa personalnego
lub poradnictwa zawodowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do czasu
uzupełnienia danych oraz dokumentów.
5. Przedsiębiorca zagraniczny, o którym mowa w ust. 1, ma obowiązek
informowania marszałka województwa o każdej zmianie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3, lub o zaprzestaniu prowadzenia działalności na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, w terminie 14 dni od dnia zaistnienia zdarzenia.

Art. 19ia. 1. Marszałek województwa prowadzi wykaz przedsiębiorców
zagranicznych, o których mowa w art. 19i ust. 1, zawierający:
1) oznaczenie przedsiębiorcy oraz określenie jego siedziby, w tym nazwę państwa
siedziby przedsiębiorcy;
2) rodzaj świadczonych usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
3) określenie planowanego miejsca oraz terminu świadczenia usług.
2. Wykaz, o którym mowa w ust. 1, jest jawny i jest prowadzony w postaci
elektronicznej.

Art. 19j. W sprawach nieuregulowanych przepisami niniejszego rozdziału w
zakresie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 18, w tym przeprowadzania
kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy, stosuje się przepisy ustawy – Prawo
przedsiębiorców.

Art. 19k. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
wzór wniosku o wpis do rejestru, wzory certyfikatów, a także wzory składanych
informacji, mając na względzie tworzenie warunków do rozwoju agencji zatrudnienia
oraz zapewnienie bezpieczeństwa klientów agencji zatrudnienia.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Instytucja szkoleniowa oferująca szkolenia dla bezrobotnych
i poszukujących pracy może uzyskać zlecenie finansowane ze środków publicznych
na prowadzenie tych szkoleń po wpisie do rejestru instytucji szkoleniowych
prowadzonego przez wojewódzki urząd pracy właściwy ze względu na siedzibę
instytucji szkoleniowej.
1a. Rejestr instytucji szkoleniowych jest jawny i może być prowadzony w formie
elektronicznej.
2. (uchylony)
3. Instytucja szkoleniowa może ubiegać się o wpis do rejestru instytucji
szkoleniowych po złożeniu wniosku o wpis wraz z informacją o:
1) tematyce prowadzonych szkoleń i przygotowania zawodowego dorosłych;
2) kadrze dydaktycznej;
3) bazie lokalowej, jej wyposażeniu i środkach dydaktycznych;
4) metodach oceny jakości szkoleń;
5) liczbie bezrobotnych i poszukujących pracy objętych szkoleniami
i przygotowaniem zawodowym dorosłych w okresie ostatniego roku;
6) pomocy udzielonej nieodpłatnie uczestnikom i absolwentom szkolenia lub
przygotowania zawodowego dorosłych, polegającej na informowaniu o sytuacji
na rynku pracy i zapotrzebowaniu na kwalifikacje.
4. Wojewódzki urząd pracy zawiadamia w postaci papierowej lub elektronicznej
instytucję szkoleniową o dokonanym wpisie do rejestru instytucji szkoleniowych oraz
przekazuje tę informację ministrowi właściwemu do spraw pracy.
5. Wpis do rejestru instytucji szkoleniowych jest bezpłatny.
6. Wojewódzki urząd pracy wykreśla instytucję szkoleniową z rejestru instytucji
szkoleniowych:
1) na wniosek instytucji szkoleniowej;
2) w przypadku stwierdzenia prawomocnym wyrokiem naruszenia przepisów ustawy;
3) w przypadku zakończenia działalności przez instytucję szkoleniową;
4) w przypadku niepowiadomienia wojewódzkiego urzędu pracy o kontynuowaniu
działalności szkoleniowej w kolejnym roku kalendarzowym.
7. Instytucja szkoleniowa ma obowiązek informować wojewódzki urząd pracy
o zmianie siedziby, otwarciu i likwidacji oddziałów lub filii oraz o kontynuowaniu
działalności szkoleniowej w kolejnym roku kalendarzowym.
8. Minister właściwy do spraw pracy przetwarza informacje o instytucjach
szkoleniowych wpisanych do rejestru instytucji szkoleniowych przekazane przez
wojewódzkie urzędy pracy.
9. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, tryb
dokonywania i wykreślania wpisu w rejestrze instytucji szkoleniowych oraz
uaktualniania danych w rejestrze, wzór wniosku o wpis oraz wymagane dokumenty,
mając na względzie efektywne wydatkowanie środków publicznych na szkolenia
dla bezrobotnych i poszukujących pracy oraz zasadę wzajemności w stosunku do
podmiotów z państw członkowskich Unii Europejskiej zamierzających uzyskać
zlecenie finansowane ze środków publicznych na prowadzenie szkoleń.

art. 21. więcej Art. 21. Polityka rynku pracy realizowana przez władze publiczne opiera się na
dialogu i współpracy z partnerami społecznymi, w szczególności w ramach:
1) działalności rad rynku pracy;
2) partnerstwa lokalnego;
3) uzupełniania i rozszerzania oferty usług publicznych służb zatrudnienia przez
partnerów społecznych i agencje zatrudnienia.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Rada Rynku Pracy jest organem opiniodawczo-doradczym ministra
właściwego do spraw pracy w sprawach polityki rynku pracy oraz organem
stanowiącym w zakresie ustalania priorytetów wydatkowania środków z rezerwy
KFS, o której mowa w art. 109 ust. 2e.
2. Wojewódzkie rady rynku pracy są organami opiniodawczo-doradczymi
marszałka województwa w sprawach polityki rynku pracy.
3. Powiatowe rady rynku pracy są organami opiniodawczo-doradczymi starosty
w sprawach polityki rynku pracy.
4. Do zakresu działania Rady Rynku Pracy należy w szczególności:
1) inspirowanie przedsięwzięć zmierzających do pełnego i produktywnego
zatrudnienia i rozwoju zasobów ludzkich;
2) opiniowanie projektu Krajowego Planu Działań oraz okresowych sprawozdań
z jego realizacji;
3) opiniowanie przedłożonych przez ministra właściwego do spraw pracy
priorytetów, wzoru podziału środków KFS i planu ich wydatkowania;
4) ustalanie w układzie branżowym i regionalnym dodatkowych priorytetów
wydatkowania środków z rezerwy KFS oraz decydowanie o przeznaczeniu tych
środków zgodnie z przyjętymi priorytetami;
5) opiniowanie rocznych sprawozdań z działalności Funduszu Pracy, a także ocena
racjonalności gospodarki środkami tego funduszu;
6) realizacja zadań określonych w przepisach o ochronie roszczeń pracowniczych
w razie niewypłacalności pracodawcy;
7) opiniowanie projektów ustaw dotyczących promocji zatrudnienia, łagodzenia
skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej.
5. Do zakresu działania wojewódzkich rad rynku pracy należy w szczególności:
1) inspirowanie przedsięwzięć zmierzających do pełnego i produktywnego
zatrudnienia w województwie;
2) ocena racjonalności gospodarki środkami Funduszu Pracy;
3) opiniowanie projektu regionalnego planu działań oraz okresowych sprawozdań
z jego realizacji;
4) opiniowanie kryteriów podziału środków Funduszu Pracy dla samorządów
powiatowych danego województwa na finansowanie programów dotyczących
promocji zatrudnienia i finansowanie innych fakultatywnych zadań oraz
opiniowanie opracowanych przez wojewódzkie urzędy pracy propozycji
przeznaczenia środków Funduszu Pracy będących w dyspozycji samorządu
województwa i sprawozdań z ich wykorzystania;
5) składanie wniosków i wydawanie opinii w sprawach dotyczących kierunków
kształcenia, w tym opinii o zasadności kształcenia w danym zawodzie zgodnie z
potrzebami rynku pracy, szkolenia zawodowego oraz zatrudnienia w
województwie;
6) ocenianie okresowych sprawozdań z działalności wojewódzkich urzędów pracy
oraz przedstawianie Radzie Rynku Pracy okresowych sprawozdań i wniosków
w sprawach zatrudnienia;
7) delegowanie przedstawicieli do komisji konkursowej dokonującej wyboru
kandydata na stanowisko dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy;
8) opiniowanie wniosków o odwołanie dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy;
9) opiniowanie wojewódzkich kryteriów wydawania zezwoleń na pracę
cudzoziemców;
10) współpraca z wojewódzkimi radami dialogu społecznego, w szczególności
w zakresie inicjowania programów i partnerstwa na rzecz wzrostu zatrudnienia
i rozwoju rynku pracy.
5a. Przed wydaniem opinii o zasadności kształcenia w danym zawodzie zgodnie
z potrzebami rynku pracy, o której mowa w ust. 5 pkt 5, wojewódzka rada rynku pracy
może zasięgnąć opinii powiatowej rady rynku pracy.
5b. Wojewódzka rada rynku pracy wydaje opinię o zasadności kształcenia w
danym zawodzie zgodnie z potrzebami rynku pracy, o której mowa w ust. 5 pkt 5, po
zapoznaniu się z prognozą zapotrzebowania na pracowników w zawodach szkolnictwa branżowego na krajowym i wojewódzkim rynku pracy, o której mowa w art. 46b ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe.
5c. Opinia o zasadności kształcenia w danym zawodzie zgodnie z potrzebami
rynku pracy, o której mowa w ust. 5 pkt 5, jest wydawana na okres 5 lat, z
zastrzeżeniem art. 68 ust. 7b ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe.
5d. W przypadku wydawania opinii o zasadności kształcenia w danym zawodzie
zgodnie z potrzebami rynku pracy, o której mowa w ust. 5 pkt 5, marszałek
województwa zaprasza do udziału w posiedzeniu wojewódzkiej rady rynku pracy:
1) przedstawiciela pracodawców, organizacji pracodawców, samorządu
gospodarczego, innej organizacji gospodarczej, stowarzyszenia lub samorządu
zawodowego, lub sektorowej rady do spraw kompetencji, właściwych dla
opiniowanego zawodu, oraz
2) dyrektora szkoły występującego o wydanie opinii o zasadności kształcenia w
danym zawodzie zgodnie z potrzebami rynku pracy, oraz
3) przedstawiciela organu prowadzącego szkołę, której dyrektor wystąpił o wydanie
opinii o zasadności kształcenia w danym zawodzie zgodnie z potrzebami rynku
pracy, oraz
4) przedstawiciela kuratora oświaty, oraz
5) przedstawiciela właściwej miejscowo powiatowej rady rynku pracy ze względu
na siedzibę szkoły, która wystąpiła o wydanie opinii o zasadności kształcenia w
danym zawodzie zgodnie z potrzebami rynku pracy.
6. Do zakresu działania powiatowych rad rynku pracy stosuje się odpowiednio
przepisy ust. 5.
7. Powiatowe rady rynku pracy opiniują:
1) celowość realizacji programów specjalnych, biorąc pod uwagę w szczególności:
a) liczbę osób objętych programem i kryteria doboru tych osób,
b) zakładane rezultaty programu specjalnego, w tym przewidywaną
efektywność kosztową i zatrudnieniową,
c) koszty realizacji programu specjalnego, w tym poszczególnych
przedsięwzięć;
2) proponowane przez starostę zmiany realizacji programów specjalnych;
3) celowość realizacji Programu Aktywizacja i Integracja, o którym mowa w art.
62a, biorąc pod uwagę w szczególności:
a) kryteria doboru bezrobotnych,
b) zakładane efekty realizacji Programu Aktywizacja i Integracja.

art. 23. więcej Art. 23. 1. W skład Rady Rynku Pracy wchodzą osoby powoływane przez
ministra właściwego do spraw pracy spośród przedstawicieli wszystkich organizacji
związkowych i organizacji pracodawców, reprezentatywnych w rozumieniu ustawy
o Radzie Dialogu Społecznego, oraz jeden przedstawiciel Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego, reprezentujący stronę samorządową.
2. W skład wojewódzkiej rady rynku pracy wchodzą osoby powoływane przez
marszałka województwa spośród działających na terenie województwa wojewódzkich
struktur każdej organizacji związkowej i organizacji pracodawców,
reprezentatywnych w rozumieniu ustawy o Radzie Dialogu Społecznego, społeczno-
-zawodowych organizacji rolników, w tym związków zawodowych rolników
indywidualnych i izb rolniczych oraz organizacji pozarządowych zajmujących się
statutowo problematyką rynku pracy.
3. W skład powiatowej rady rynku pracy wchodzą osoby powoływane przez
starostę spośród działających na terenie powiatu terenowych struktur każdej
organizacji związkowej i organizacji pracodawców, reprezentatywnych w rozumieniu
ustawy o Radzie Dialogu Społecznego, społeczno-zawodowych organizacji rolników,
w tym związków zawodowych rolników indywidualnych i izb rolniczych oraz
organizacji pozarządowych zajmujących się statutowo problematyką rynku pracy.
4. Członków rad rynku pracy, o których mowa w ust. 1–3, powołuje się spośród
kandydatów zgłoszonych przez organy i organizacje, o których mowa odpowiednio
w ust. 1–3, zgodnie z następującym trybem:
1) minister właściwy do spraw pracy (marszałek województwa, starosta) w formie
pisemnej zwraca się do organów i organizacji, o których mowa w ust. 1–3,
o zgłoszenie kandydata do rady rynku pracy w terminie 15 dni roboczych od dnia
otrzymania zaproszenia;
2) do zgłoszenia organy i organizacje załączają opisy kariery zawodowej kandydata
oraz informacje potwierdzające osiągnięcia i doświadczenia w zakresie rynku pracy.
5. Minister właściwy do spraw pracy (marszałek województwa, starosta)
informuje organy i organizacje, w terminie 30 dni roboczych od dnia zakończenia
przyjmowania zgłoszeń, o terminie posiedzenia inaugurującego.
6. Minister właściwy do spraw pracy (marszałek województwa, starosta) może
powoływać w skład rady rynku pracy trzech przedstawicieli spośród organów
jednostek samorządu terytorialnego lub nauki o szczególnej wiedzy i autorytecie
w obszarze działania tej rady.
7. Minister właściwy do spraw pracy (marszałek województwa, starosta) może
zapraszać do udziału w posiedzeniach rady rynku pracy przedstawicieli organów,
organizacji i instytucji niereprezentowanych w radzie rynku pracy, bez prawa udziału
w podejmowaniu rozstrzygnięć.
8. Rady rynku pracy, o których mowa w ust. 1–3, wybierają spośród swoich
członków przewodniczącego na czas trwania kadencji.
9. W przypadku gdy powiatowy urząd pracy realizuje zadania z zakresu
promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej na
obszarze przekraczającym granice powiatu, tworzy się jedną powiatową radę rynku
pracy, która jest powoływana przez starostę sprawującego zwierzchnictwo nad
powiatowym urzędem pracy w porozumieniu ze starostą powiatu dotującego.
10. Członek rady rynku pracy może zostać odwołany:
1) na wniosek organu lub organizacji, które zgłosiły jego kandydaturę na członka rady;
2) z inicjatywy odpowiednio ministra właściwego do spraw pracy, marszałka
województwa lub starosty, po zasięgnięciu opinii organu lub organizacji, które
zgłosiły jego kandydaturę na członka rady.
11. Kadencja rad rynku pracy trwa 4 lata.
12. Ze środków Funduszu Pracy mogą być finansowane koszty szkoleń członków
rad rynku pracy.
13. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
organizację i tryb działania rad rynku pracy oraz tryb finansowania kosztów szkoleń
członków rad, mając na względzie zapewnienie efektywnego dialogu społecznego.
14. Pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od pracy w celu wzięcia
udziału w posiedzeniach rady rynku pracy. Za czas zwolnienia pracownik zachowuje
prawo do wynagrodzenia ustalonego według zasad obowiązujących przy obliczaniu
wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy.
15. Na wniosek członków rady rynku pracy zamieszkałych poza miejscowością,
w której odbywają się obrady rady, koszty ich przejazdów są refundowane ze środków Funduszu Pracy odpowiednio przez ministra właściwego do spraw pracy, marszałka
województwa lub starostę, w wysokości i na zasadach określonych dla podróży
krajowej w przepisach w sprawie należności przysługujących pracownikowi
zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu
podróży służbowej.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Marszałek województwa lub starosta w ramach środków określonych
w budżecie danego samorządu mogą zlecić realizację usług rynku pracy, o których
mowa w art. 35 ust. 1:
1) jednostkom samorządu terytorialnego;
2) organizacjom pozarządowym statutowo zajmującym się problematyką rynku
pracy;
3) związkom zawodowym;
4) organizacjom pracodawców;
5) instytucjom szkoleniowym;
6) agencjom zatrudnienia;
7) centrom integracji społecznej.
1a. Marszałek województwa lub starosta przy zlecaniu usług rynku pracy,
o których mowa w art. 35 ust. 1, zapewnia ich realizację zgodnie z warunkami, trybem
i sposobami realizacji usług rynku pracy.
2. Zlecanie wykonywania usług rynku pracy lub usług i instrumentów rynku
pracy, odbywa się po przeprowadzeniu otwartego konkursu ofert, na zasadach
i w trybie określonych w przepisach o działalności pożytku publicznego i o
wolontariacie lub przez zakup tych usług, na zasadach i w trybie określonych
w przepisach o zamówieniach publicznych, przy uwzględnieniu sposobu ich realizacji
zgodnie ze standardami usług rynku pracy.
3. Zlecanie realizacji usług rynku pracy lub usług i instrumentów rynku pracy nie
może dotyczyć:
1) spraw podlegających rozstrzygnięciu w drodze decyzji administracyjnej;
2) wydatkowania i gospodarowania środkami Funduszu Pracy.
4. Wolontariusze mogą wykonywać świadczenia w zakresie realizacji usług
rynku pracy na rzecz podmiotów określonych w ust. 1 pkt 1–4 na zasadach
określonych w przepisach o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.
5. W okresie udziału bezrobotnego w usługach rynku pracy lub usługach
i instrumentach rynku pracy zlecanych podmiotom, o których mowa w ust. 1 pkt 1–4,
6 i 7, przez marszałka województwa lub starostę, powiatowy urząd pracy nie kieruje
do bezrobotnego innych form pomocy, o których mowa w ustawie.

art. 25. więcej Art. 25. (uchylony).

art. 26. więcej Art. 26. (uchylony).

art. 27. więcej Art. 27. (uchylony).

art. 28. więcej Art. 28. (uchylony).

art. 29. więcej Art. 29. (uchylony).

art. 30. więcej Art. 30. (uchylony).

art. 31. więcej Art. 31. (uchylony).

art. 32. więcej Art. 32. (uchylony).

art. 33. więcej Art. 33. 1. Powiatowe urzędy pracy rejestrują bezrobotnych i poszukujących
pracy oraz prowadzą rejestr tych osób.
2. Rejestracja bezrobotnych i poszukujących pracy następuje po przedstawieniu
przez te osoby dokumentów niezbędnych do ustalenia ich statusu i uprawnień.
2a. Starosta zawiadamia organ Straży Granicznej lub wojewodę właściwego ze
względu na miejsce pobytu cudzoziemca o zarejestrowaniu osoby, o której mowa
w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. ha, jako bezrobotnej.
2b. (uchylony)
2c. (uchylony)
2d. Rejestracja bezrobotnego w urzędzie pracy wyłącza możliwość rejestracji
w tym samym urzędzie pracy jako poszukującego pracy oraz posiadania takiego
statusu przez okres posiadania statusu bezrobotnego.
2e. (uchylony)
2f. (uchylony)
3. Bezrobotny ma obowiązek zgłaszania się do właściwego powiatowego urzędu
pracy w wyznaczonym przez urząd terminie w celu przyjęcia propozycji odpowiedniej
pracy lub innej formy pomocy proponowanej przez urząd lub w innym celu
wynikającym z ustawy i określonym przez urząd pracy, w tym potwierdzenia
gotowości do podjęcia pracy. W przypadku bezrobotnego będącego dłużnikiem
alimentacyjnym, w rozumieniu przepisów o pomocy osobom uprawnionym do
alimentów, wyznaczony termin nie może być dłuższy niż 90 dni.
3a. Odbywanie przez bezrobotnego praktyki absolwenckiej stanowi uzasadnioną
przyczynę niespełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 3.
4. Starosta, z zastrzeżeniem art. 75 ust. 3, pozbawia statusu bezrobotnego
bezrobotnego, który:
1) nie spełnia warunków, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2;
1a) (uchylony)
2) otrzymał pożyczkę z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych lub instytucji z udziałem środków publicznych na podjęcie
działalności pozarolniczej lub rolniczej albo otrzymał pożyczkę na podjęcie
działalności gospodarczej, o której mowa w art. 61e pkt 2 lit. a, albo otrzymał
jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa
w art. 46 ust. 1 pkt 2; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje od następnego
dnia po dniu otrzymania środków na podjęcie działalności;
2a) otrzymał jednorazowo środki z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych lub z instytucji z udziałem środków publicznych na podjęcie
działalności gospodarczej, rolniczej lub na podjęcie działalności w formie
spółdzielni socjalnej; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje od następnego
dnia po dniu otrzymania środków na podjęcie działalności;
2b) rozpoczął realizację indywidualnego programu zatrudnienia socjalnego lub
podpisał kontrakt socjalny, o których mowa w art. 50 ust. 2 pkt 2; pozbawienie
statusu bezrobotnego następuje od następnego dnia po dniu rozpoczęcia realizacji
indywidualnego programu zatrudnienia socjalnego lub podpisania kontraktu socjalnego;
3) odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniej pracy
lub innej formy pomocy określonej w ustawie lub poddania się badaniom
lekarskim lub psychologicznym, mającym na celu ustalenie zdolności do pracy lub udziału w innej formie pomocy określonej w ustawie; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje od dnia odmowy na okres:
a) 120 dni w przypadku pierwszej odmowy,
b) 180 dni w przypadku drugiej odmowy,
c) 270 dni w przypadku trzeciej i każdej kolejnej odmowy;
3a) odmówił bez uzasadnionej przyczyny udziału w działaniach w ramach Programu
Aktywizacja i Integracja, o którym mowa w art. 62a, realizowanych przez
powiatowy urząd pracy, inne podmioty na jego zlecenie lub przez ośrodek
pomocy społecznej, a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy społecznej
w centrum usług społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 lipca
2019 r. o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych
(Dz. U. poz. 1818) – centrum usług społecznych; pozbawienie statusu
bezrobotnego następuje na okres wskazany w pkt 3;
4) nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie i nie
powiadomił w okresie do 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego
niestawiennictwa; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje od dnia
niestawienia się w powiatowym urzędzie pracy odpowiednio na okres wskazany
w pkt 3, w zależności od liczby niestawiennictw;
4a) nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w terminie, o którym mowa
w art. 73 ust. 2a;
5) (uchylony)
6) złożył wniosek o pozbawienie statusu bezrobotnego;
7) z własnej winy przerwał szkolenie, staż, realizację indywidualnego planu
działania lub wykonywanie prac, o których mowa w art. 73a, lub inną formę
pomocy określoną w ustawie; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje od
dnia ich przerwania na okres wskazany w pkt 3;
8) po skierowaniu nie podjął szkolenia, przygotowania zawodowego dorosłych,
stażu, wykonywania prac, o których mowa w art. 73a, lub innej formy pomocy
określonej w ustawie; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje od
następnego dnia po dniu skierowania na okres wskazany w pkt 3;
9) pozostaje niezdolny do pracy wskutek choroby lub przebywania w zakładzie
lecznictwa odwykowego przez nieprzerwany okres 90 dni, przy czym za okres
nieprzerwany uważa się również okresy niezdolności do pracy wskutek choroby oraz przebywania w zakładzie lecznictwa odwykowego w sytuacji, gdy każda kolejna przerwa między okresami niezdolności do pracy wynosi mniej niż 30 dni
kalendarzowych; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje z upływem
ostatniego dnia wskazanego okresu 90-dniowego;
10) nie przedstawił zaświadczenia o niezdolności do pracy wskutek choroby,
o którym mowa w art. 80 ust. 2;
11) z własnej winy przerwał program przygotowania zawodowego dorosłych, nie
przystąpił do egzaminu kwalifikacyjnego, czeladniczego lub sprawdzającego;
12) z własnej winy przerwał udział w działaniach w ramach Programu Aktywizacja
i Integracja, o którym mowa w art. 62a, realizowanych przez powiatowy urząd
pracy, inne podmioty na jego zlecenie lub przez ośrodek pomocy społecznej,
a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy społecznej w centrum usług
społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 lipca 2019 r.
o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych – centrum
usług społecznych; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje na okres
wskazany w pkt 3.
4a. Starosta pozbawia osobę zarejestrowaną statusu poszukującego pracy, jeśli
poszukujący pracy:
1) nie utrzymuje kontaktu z powiatowym urzędem pracy co najmniej raz na 90 dni
w celu potwierdzenia zainteresowania pomocą określoną w ustawie;
2) nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie, który
został ustalony między poszukującym pracy a tym urzędem, i nie powiadomił
w terminie 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa;
3) nie podjął przygotowania zawodowego dorosłych albo nie podjął lub przerwał
indywidualny plan działania, szkolenie, studia podyplomowe, o których mowa
w art. 42a, albo uczestnictwo w programie specjalnym lub nie przystąpił do
egzaminu, o którym mowa w art. 40 ust. 3a;
4) złożył wniosek o rezygnację z pomocy określonej w ustawie świadczonej przez
powiatowy urząd pracy; pozbawienie statusu poszukującego pracy następuje od
dnia złożenia wniosku;
5) pobierał w Rzeczypospolitej Polskiej, na zasadach określonych w przepisach
o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego państw, o których mowa
w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, zasiłek dla bezrobotnych nabyty w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie określonym w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. b i c oraz opuścił terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub został
pozbawiony tego zasiłku przez właściwą instytucję tego państwa.
4b. Pozbawienie statusu poszukującego pracy z powodów, o których mowa
w ust. 4a pkt 1–3, następuje na okres 120 dni odpowiednio:
1) po upływie 90 dni od dnia ostatniego kontaktu z powiatowym urzędem pracy;
2) od dnia niestawiennictwa;
3) od następnego dnia po dniu zaistnienia zdarzenia, o którym mowa w ust. 4a pkt 3.
4ba. Pozbawienie statusu poszukującego pracy z powodów, o których mowa
w ust. 4a pkt 5, następuje od dnia zaistnienia zdarzenia, o którym mowa w tym przepisie.
4c. W przypadku pozbawienia statusu bezrobotnego lub poszukującego pracy na
wskazany okres ponowne nabycie statusu bezrobotnego lub poszukującego pracy
może nastąpić w wyniku ponownej rejestracji, po upływie tego okresu, przy spełnieniu
warunków zawartych w ustawie do ich nabycia.
4ca. Decyzji o pozbawieniu statusu bezrobotnego oraz decyzji o pozbawieniu
statusu bezrobotnego i prawa do zasiłku dla bezrobotnych nadaje się rygor
natychmiastowej wykonalności.
4d. Starosta nie może pozbawić statusu bezrobotnego kobiety w ciąży z powodu
niezdolności do pracy związanej z ciążą trwającej przez nieprzerwany okres 90 dni,
o którym mowa w ust. 4 pkt 9, z wyłączeniem przypadku złożenia wniosku
o pozbawienie tego statusu przez samą bezrobotną.
4e. Starosta nie może pozbawić statusu bezrobotnego bezrobotnego, który został
wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego jako założyciel spółdzielni socjalnej po
dniu zarejestrowania w powiatowym urzędzie pracy, w związku z uwzględnieniem
przez starostę jego wniosku o przyznanie środków na założenie spółdzielni socjalnej,
do dnia następnego po dniu otrzymania tych środków.
4f. W przypadku gdy bezrobotnemu przyznano zasiłek na podstawie przepisów
o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego państw, o których mowa w art.
1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, decyzja starosty o utracie statusu bezrobotnego oznacza także
utratę prawa do tego zasiłku.
4g. Starosta nie może pozbawić statusu bezrobotnego:
1) matki dziecka,
2) ojca dziecka, w przypadku śmierci matki dziecka, porzucenia dziecka przez
matkę albo rezygnacji przez matkę z prawa do korzystania z zasiłku
macierzyńskiego lub uposażenia za okres ustalony przepisami Kodeksu pracy
jako okres urlopu macierzyńskiego, okres urlopu na warunkach urlopu
macierzyńskiego lub okres urlopu rodzicielskiego,
3) bezrobotnego po przysposobieniu dziecka,
4) bezrobotnego po przyjęciu dziecka na wychowanie i wystąpieniu do sądu
opiekuńczego z wnioskiem o wszczęcie postępowania w sprawie
przysposobienia dziecka lub po przyjęciu dziecka na wychowanie jako rodzina
zastępcza, z wyjątkiem rodziny zastępczej zawodowej
– z uwagi na brak zdolności i gotowości do podjęcia zatrudnienia spowodowany
opieką nad tym dzieckiem przez okres, przez który przysługiwałby im, zgodnie
z odrębnymi przepisami, zasiłek macierzyński w okresie urlopu macierzyńskiego,
urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego oraz urlopu rodzicielskiego,
z wyłączeniem przypadku złożenia wniosku o pozbawienie tego statusu przez samego bezrobotnego.
4h. Dla ustalenia okresu, na który następuje pozbawienie statusu bezrobotnego,
uwzględniane są łącznie wszystkie odmowy, niepodjęcia oraz przerwania form
aktywizacji, o których mowa w ust. 4 pkt 3, 3a, 7, 8, 11 i 12.
4i. Wniosek o rezygnację, o którym mowa w ust. 4a pkt 4, złożony przez
poszukującego pracy po skierowaniu do realizacji indywidualnego planu działania, na
szkolenie, studia podyplomowe, do uczestnictwa w przygotowaniu zawodowym
dorosłych oraz programie specjalnym, pozostawia się bez rozpoznania.
5. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, tryb
rejestracji i sposób prowadzenia rejestru bezrobotnych i poszukujących pracy, zakresy
informacji niezbędnych do rejestracji oraz informacji gromadzonych o osobach
zarejestrowanych, a także dokumenty niezbędne do ustalenia statusu i uprawnień
rejestrowanych osób oraz treść oświadczenia o prawdziwości danych składanego
przez bezrobotnego lub poszukującego pracy pod rygorem odpowiedzialności karnej,
mając na względzie pozyskanie wszystkich koniecznych informacji mających wpływ
na uprawnienia rejestrowanych osób.
5a. W celu realizacji zadań ustawowych powiatowy urząd pracy prowadzi rejestr
danych o rynku pracy w powiecie, w tym rejestr danych osobowych osób fizycznych,
zwany dalej „rejestrem danych powiatowego urzędu pracy”.
5b. W rejestrze danych powiatowego urzędu pracy są przetwarzane dane
osobowe osób fizycznych, o których mowa w art. 4 ust. 5a, 5b i ust. 5c pkt 1–11.
5c. Przepisy art. 4 ust. 5d i 5e oraz ust. 6a–6h dotyczące zabezpieczeń, okresu
przetwarzania i usuwania oraz dostępu do danych stosuje się odpowiednio do rejestru
danych powiatowego urzędu pracy.
5d. Pozyskiwanie i udostępnianie danych bezrobotnych i poszukujących pracy,
o których mowa w art. 4 ust. 5a pkt 1 i 2, w zakresie określonym w ust. 5b i ust. 5c
pkt 1, między powiatowymi urzędami pracy oraz jednostkami organizacyjnymi
pomocy społecznej lub jednostkami obsługującymi świadczenia rodzinne
realizującymi zadania na obszarze tego samego powiatu, jest dokonywane w drodze
wymiany danych pomiędzy systemem teleinformatycznym, udostępnianym przez
ministra właściwego do spraw pracy i wykorzystywanym przez powiatowy urząd
pracy do realizacji zadań określonych w ustawie oraz systemami wykorzystywanymi
przez te jednostki do realizacji zadań z zakresu pomocy społecznej i świadczeń
rodzinnych. Przepis art. 4 ust. 6g stosuje się odpowiednio.
6. (uchylony)
7. (uchylony)
7a. (uchylony)
8. (uchylony)
9. (uchylony)

art. 34. więcej Art. 34. Powiatowe urzędy pracy prowadzą pośrednictwo pracy dla
zarejestrowanych osób, a w razie braku możliwości zapewnienia odpowiedniej pracy:
1) świadczą usługę poradnictwa zawodowego;
2) (uchylony)
3) inicjują, organizują i finansują szkolenia, przygotowanie zawodowe dorosłych
i staże oraz przyznają i wypłacają stypendia;
4) inicjują i dofinansowują tworzenie dodatkowych miejsc pracy;
5) inicjują oraz finansują w zakresie określonym w ustawie inne instrumenty rynku pracy;
6) przyznają i wypłacają zasiłki oraz inne świadczenia z tytułu bezrobocia.

Art. 34a. 1. Powiatowy urząd pracy, udzielając bezrobotnemu pomocy
określonej w ustawie, przygotowuje indywidualny plan działania. Indywidualny plan
działania może być przygotowany również dla poszukującego pracy.
1a. Pomoc udzielana przez powiatowy urząd pracy w ramach indywidualnego
planu działania jest dostosowana do indywidualnych potrzeb i możliwości
bezrobotnego lub poszukującego pracy, z uwzględnieniem jego wykształcenia,
doświadczenia zawodowego oraz możliwości podjęcia pracy lub działalności
gospodarczej.
2. Indywidualny plan działania jest przygotowywany przez doradcę klienta przy
udziale bezrobotnego lub poszukującego pracy i zawiera w szczególności:
1) działania możliwe do zastosowania przez urząd pracy w ramach pomocy
określonej w ustawie;
2) działania planowane do samodzielnej realizacji przez bezrobotnego lub
poszukującego pracy w celu poszukiwania pracy;
3) planowane terminy realizacji poszczególnych działań;
4) formy, planowaną liczbę i terminy kontaktów z doradcą klienta lub innym
pracownikiem urzędu pracy;
5) termin i warunki zakończenia realizacji indywidualnego planu działania.
3. Przygotowanie indywidualnego planu działania następuje nie później niż w
terminie 60 dni od dnia rejestracji.
3a. Indywidualny plan działania podlega modyfikacji stosownie do zmieniającej
się sytuacji bezrobotnego lub poszukującego pracy.
3aa. Powiatowy urząd pracy w okresie realizacji indywidualnego planu działania
kontaktuje się z bezrobotnym lub poszukującym pracy co najmniej raz na 60 dni w
celu monitorowania sytuacji i postępów w realizacji działań przewidzianych w
indywidualnym planie działania.
3ab. Kontakt, o którym mowa w ust. 3aa, może być realizowany przez
powiatowy urząd pracy w formie spotkania, rozmowy telefonicznej lub wymiany
informacji drogą elektroniczną lub pocztową.
3b. Powiatowy urząd pracy może skierować bezrobotnego do centrum informacji
i planowania kariery zawodowej lub do innej instytucji rynku pracy w celu dokonania
diagnozy problemów bezrobotnego na rynku pracy i pomocy w planowaniu kariery zawodowej.
3c. (uchylony)
4. (uchylony)
5. (uchylony)

art. 35. więcej Art. 35. 1. Podstawowymi usługami rynku pracy są:
1) pośrednictwo pracy;
2) (uchylony)
3) poradnictwo zawodowe;
4) (uchylony)
5) organizacja szkoleń.
2. (uchylony)
2a. (uchylony)
2b. Usługi rynku pracy wykonywane na podstawie przepisów ustawy przez
publiczne służby zatrudnienia mogą być realizowane z wykorzystaniem systemów
teleinformatycznych i dokumentów elektronicznych.
2c. W zakresie niezbędnym do realizacji usług rynku pracy publiczne służby
zatrudnienia mogą przetwarzać dane osobowe osób korzystających z tych usług.
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki realizacji, tryb i sposoby prowadzenia usług rynku pracy przez
urzędy pracy, a w części dotyczącej pośrednictwa pracy w ramach sieci EURES także
przez Ochotnicze Hufce Pracy, uwzględniając zakres usług oraz konieczność
zapewnienia respektowania praw osób korzystających z usług, ujednolicenie usług
rynku pracy realizowanych przez urzędy pracy oraz konieczność zapewnienia
zgodności udzielania pomocy dla przedsiębiorców z warunkami dopuszczalności
pomocy de minimis.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Pośrednictwo pracy polega w szczególności na:
1) udzielaniu pomocy bezrobotnym i poszukującym pracy w uzyskaniu
odpowiedniego zatrudnienia oraz pracodawcom w pozyskaniu pracowników
o poszukiwanych kwalifikacjach zawodowych;
2) pozyskiwaniu ofert pracy;
2a) upowszechnianiu ofert pracy, w tym przez przekazywanie ofert pracy do
internetowej bazy ofert pracy udostępnianej przez ministra właściwego do spraw
pracy;
3) udzielaniu pracodawcom informacji o kandydatach do pracy, w związku ze
zgłoszoną ofertą pracy;
4) informowaniu bezrobotnych i poszukujących pracy oraz pracodawców
o aktualnej sytuacji i przewidywanych zmianach na lokalnym rynku pracy;
5) inicjowaniu i organizowaniu kontaktów bezrobotnych i poszukujących pracy
z pracodawcami;
6) współdziałaniu powiatowych urzędów pracy w zakresie wymiany informacji
o możliwościach uzyskania zatrudnienia i szkolenia na terenie ich działania;
7) informowaniu bezrobotnych o przysługujących im prawach i obowiązkach.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
3a. (uchylony)
3b. Wojewódzkie urzędy pracy mogą realizować działania w zakresie
pośrednictwa pracy wyłącznie o zasięgu ponadpowiatowym i we współpracy
z właściwymi powiatowymi urzędami pracy.
4. Pośrednictwo pracy dla bezrobotnych i poszukujących pracy oraz
pracodawców realizowane przez powiatowe i wojewódzkie urzędy pracy jest
prowadzone nieodpłatnie, zgodnie z zasadami:
1) dostępności usług pośrednictwa pracy dla poszukujących pracy oraz dla pracodawców;
2) dobrowolności – oznaczającej wolne od przymusu korzystanie z usług
pośrednictwa pracy;
3) równości – oznaczającej obowiązek udzielania wszystkim bezrobotnym
i poszukującym pracy pomocy w znalezieniu zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię,
narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie
etniczne, wyznanie lub orientację seksualną;
4) jawności – oznaczającej, że każde wolne miejsce pracy zgłoszone do urzędu
pracy jest podawane do wiadomości bezrobotnym i poszukującym pracy.
4a. Powiatowy urząd pracy, który nie dysponuje kandydatami spełniającymi
wymagania określone w ofercie pracy, udostępnia informacje o braku możliwości
realizacji oferty innym powiatowym urzędom pracy co najmniej przez internetową
bazę ofert pracy, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 8.
5. (uchylony)
5a. Pracodawca zgłasza ofertę pracy do jednego powiatowego urzędu pracy,
właściwego ze względu na siedzibę pracodawcy albo miejsce wykonywania pracy albo
innego wybranego przez siebie urzędu.
5b. Pracodawca zgłaszając ofertę pracy do powiatowego urzędu pracy może nie
wyrazić zgody na podawanie do wiadomości publicznej informacji umożliwiających
jego identyfikację przez osoby niezarejestrowane w powiatowym urzędzie pracy.
5c. Zadania w zakresie upowszechniania oferty pracy, kontaktów z pracodawcą
i osobami zarejestrowanymi oraz kierowanie zarejestrowanych do pracodawcy
realizuje powiatowy urząd pracy, który przyjął ofertę pracy od pracodawcy.
5d. Oferta pracy, w związku z którą pracodawca nie wyraził zgody na podawanie
do wiadomości publicznej informacji umożliwiających jego identyfikację, może być
udostępniona w pełnym zakresie wyłącznie tym bezrobotnym lub poszukującym
pracy, którzy spełniają wymagania określone w ofercie i których powiatowy urząd
pracy kieruje do pracy u tego pracodawcy.
5e. Powiatowy urząd pracy nie może przyjąć oferty pracy, jeżeli pracodawca
zawarł w ofercie pracy wymagania, które naruszają zasadę równego traktowania
w zatrudnieniu w rozumieniu przepisów prawa pracy i mogą dyskryminować
kandydatów do pracy, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność,
rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową,
pochodzenie etniczne, wyznanie lub orientację seksualną.
5f. Powiatowy urząd pracy może nie przyjąć oferty pracy, w szczególności jeżeli
pracodawca w okresie 365 dni przed dniem zgłoszenia oferty pracy został ukarany lub
skazany prawomocnym wyrokiem za naruszenie przepisów prawa pracy albo jest
objęty postępowaniem dotyczącym naruszenia przepisów prawa pracy.
5g. Odmowa przyjęcia oferty pracy przez powiatowy urząd pracy wymaga
pisemnego uzasadnienia.
6. (uchylony)
7. (uchylony)
8. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
klasyfikację zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakres jej
stosowania, uwzględniając zawody i specjalności występujące na rynku pracy oraz
potrzeby pośrednictwa i poradnictwa zawodowego.

Art. 36a. 1. Pośrednictwo pracy związane ze swobodnym przepływem
pracowników na terenie państw, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, może
być realizowane w ramach sieci EURES.
2. Pośrednictwo pracy w ramach sieci EURES obejmuje działania, o których
mowa w art. 36 ust. 1, oraz inne usługi świadczone w ramach tej sieci, określone
w przepisach Unii Europejskiej.
3. Realizując pośrednictwo pracy w ramach sieci EURES, nie można
dyskryminować osób, dla których poszukuje się zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej, ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, pochodzenie
etniczne, narodowość, orientację seksualną, przekonania polityczne i wyznanie ani ze
względu na przynależność związkową.
4. Pośrednictwo pracy związane ze swobodnym przepływem pracowników na
terenie państw, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c:
1) jest realizowane przez powiatowe i wojewódzkie urzędy pracy oraz Ochotnicze
Hufce Pracy wyłącznie w ramach sieci EURES;
2) może być realizowane w ramach sieci EURES przez podmioty prowadzące
agencje zatrudnienia oraz podmioty, o których mowa w art. 18c ust. 1 pkt 2 i 3
oraz ust. 2 pkt 3, po uzyskaniu akredytacji.

Art. 36b. 1. Podmiot ubiegający się o udzielenie akredytacji składa do ministra
właściwego do spraw pracy wniosek o udzielenie akredytacji, jeżeli spełnia
następujące kryteria:
1) posiada wpis do rejestru, o którym mowa w art. 18 ust. 1, albo jest podmiotem,
o którym mowa w art. 18c ust. 1 pkt 2 albo 3, albo ust. 2 pkt 3;
2) spełnia warunki określone w art. 19;
3) posiada systemy teleinformatyczne umożliwiające realizację pośrednictwa pracy
w ramach sieci EURES, w tym stronę internetową oraz elektroniczny rejestr ofert pracy;
4) wykaże minimum dwuletnie doświadczenie w prowadzeniu pośrednictwa do
pracy za granicą;
5) nie jest prowadzone w stosunku do niego postępowanie, które może skutkować
wykreśleniem z rejestru na podstawie art. 18m.
2. Wniosek o udzielenie akredytacji zawiera następujące dane:
1) oznaczenie podmiotu;
2) adres, pod którym podmiot prowadzi działalność, oraz adres, pod którym będzie
prowadzone pośrednictwo pracy w ramach sieci EURES, wraz z nazwą gminy,
powiatu i województwa;
3) oznaczenie formy prawnej prowadzonej działalności;
4) numer identyfikacji podatkowej NIP – o ile podmiot taki numer posiada;
5) (uchylony)
6) numer w Krajowym Rejestrze Sądowym albo informację o wpisie do Centralnej
Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej – o ile podmiot taki numer
posiada;
7) adres poczty elektronicznej oraz strony internetowej, a także inne dane
teleadresowe.
3. W przypadku gdy podmiot składający wniosek o udzielenie akredytacji
przewiduje prowadzenie pośrednictwa pracy w ramach sieci EURES we współpracy
z podmiotami współpracującymi, o których mowa w art. 36d ust. 3, we wniosku
o udzielenie akredytacji zamieszcza się następujące dane dotyczące podmiotu
współpracującego:
1) oznaczenie podmiotu;
2) adres, pod którym podmiot prowadzi działalność, oraz adres, pod którym będzie
prowadzone pośrednictwo pracy w ramach sieci EURES, wraz z nazwą gminy,
powiatu i województwa;
3) oznaczenie formy prawnej prowadzonej działalności;
4) adres poczty elektronicznej oraz strony internetowej, a także inne dane teleadresowe.
4. Podmiot ubiegający się o udzielenie akredytacji składa we wniosku
o udzielenie akredytacji oświadczenie potwierdzające:
1) spełnianie warunków, o których mowa w art. 19;
2) znajomość obowiązków wynikających z ustawy oraz przepisów Unii
Europejskiej w zakresie realizacji działań sieci EURES, a także wynikających
z umowy akredytacyjnej, o której mowa w art. 36d ust. 2;
3) nieprowadzenie w stosunku do podmiotu postępowania, o którym mowa w ust.
1 pkt 5;
4) upływ dwóch lat od dnia rozwiązania z podmiotem umowy akredytacyjnej,
o której mowa w art. 36d ust. 2, w drodze wypowiedzenia z przyczyn, o których
mowa w art. 36e ust. 2 pkt 2, do dnia złożenia wniosku o udzielenie akredytacji;
5) posiadanie zasobów finansowych umożliwiających realizację działań sieci
EURES wynikających z ustawy oraz przepisów Unii Europejskiej w zakresie
realizacji działań sieci EURES, a także wynikających z umowy akredytacyjnej,
o której mowa w art. 36d ust. 2;
6) kompletność danych zawartych we wniosku o udzielenie akredytacji oraz ich
zgodność z prawdą.
5. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 4, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Podmiot składający
oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem
świadomy odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
6. Wniosek o udzielenie akredytacji może być złożony w postaci elektronicznej.
Wniosek w postaci elektronicznej składany jest z wykorzystaniem systemu, o którym
mowa w art. 4 ust. 1 pkt 8, po zastosowaniu zapewnionych w systemie sposobów
potwierdzenia pochodzenia oraz integralności przesłanych danych.
7. Minister właściwy do spraw pracy ogłasza na stronie internetowej urzędu
obsługującego ministra informacje o terminach składania i rozpatrywania wniosków
o udzielenie akredytacji.

Art. 36c. Minister właściwy do spraw pracy odmawia, w drodze decyzji,
udzielenia akredytacji, w przypadku gdy:
1) podmiot ubiegający się o udzielenie akredytacji nie spełnia kryteriów, o których
mowa w art. 36b ust. 1 lub
2) podmiot nie przedstawi danych, o których mowa w art. 36b ust. 2 lub 3, lub nie
złoży oświadczenia, o którym mowa w art. 36b ust. 4, lub
3) podmiotowi ubiegającemu się o udzielenie akredytacji, z przyczyn, o których
mowa w art. 36e ust. 2 pkt 2, została wypowiedziana umowa akredytacyjna,
o której mowa w art. 36d ust. 2, a od dnia rozwiązania tej umowy do dnia
złożenia wniosku o udzielenie akredytacji nie upłynęły dwa lata.

Art. 36d. 1. Minister właściwy do spraw pracy udziela podmiotowi akredytacji,
dokonując wpisu do rejestru podmiotów, które uzyskały akredytację do prowadzenia
na terenie Rzeczypospolitej Polskiej pośrednictwa pracy w ramach sieci EURES,
zwanego dalej „rejestrem akredytacji”, po uprzednim zawarciu z nim umowy
akredytacyjnej.
2. Umowa akredytacyjna zawiera w szczególności:
1) zakres obowiązków podmiotu, któremu udziela się akredytacji, związanych
z realizacją działań sieci EURES wynikających z ustawy oraz przepisów Unii
Europejskiej, w tym związanych z planowaniem, realizacją, monitorowaniem
i sprawozdawczością z działań sieci EURES;
2) zakres działań i usług do realizacji w pośrednictwie pracy w ramach sieci
EURES;
3) zobowiązanie podmiotu, któremu udziela się akredytacji, do:
a) współpracy z organami zatrudnienia w celu realizacji polityki rynku pracy
oraz europejskiej strategii zatrudnienia przy realizacji działań sieci EURES,
b) udziału w systemie wymiany informacji oraz udostępniania ofert pracy
Komisji Europejskiej, zgodnie z modelami, procedurami i standardami
określonymi przez Komisję Europejską,
c) realizacji pośrednictwa pracy w ramach sieci EURES we współpracy
wyłącznie z podmiotami uprawnionymi do realizacji działań sieci EURES
z państw, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c,
d) zapewnienia osób do realizacji pośrednictwa pracy w ramach sieci EURES
oraz pozostałych działań związanych z realizacją zobowiązań wynikających
z umowy akredytacyjnej, spełniających wymagania określone w przepisach
Unii Europejskiej, z których co najmniej jedna posiada znajomość języka
angielskiego lub niemieckiego, lub francuskiego wystarczającą do
wykonywania zadań,
e) zapewnienia dostępu do informacji o pośrednictwie pracy w ramach sieci
EURES na stronie internetowej podmiotu, któremu jest udzielana akredytacja, oraz za pośrednictwem innych sposobów przepływu informacji
stosowanych przez ten podmiot,
f) używania akronimu oraz znaku towarowego EURES wyłącznie podczas
prowadzenia pośrednictwa pracy w ramach sieci EURES,
g) umieszczania w dokumentach, ogłoszeniach i ofertach pracy związanych
z realizacją pośrednictwa pracy w ramach sieci EURES numeru wpisu do
rejestru akredytacji;
4) sposoby realizacji pośrednictwa pracy w ramach sieci EURES, w tym zakres
danych, które należy zawrzeć w zgłoszeniach ofert pracy;
5) zasady określania wysokości opłat pobieranych od pracodawców przez podmiot,
któremu jest udzielana akredytacja za pośrednictwo pracy w ramach sieci
EURES, w przypadku gdy pośrednictwo to jest świadczone z wykorzystaniem
wsparcia finansowego ze środków Unii Europejskiej.
3. W przypadku gdy podmiot, któremu jest udzielana akredytacja, przewiduje
prowadzenie pośrednictwa pracy w ramach sieci EURES we współpracy z innymi
podmiotami nieuprawnionymi do prowadzenia tego pośrednictwa, zwanymi dalej
„podmiotami współpracującymi”, podmiot ten jest obowiązany do zawarcia umowy
z podmiotem współpracującym.
4. Umowa, o której mowa w ust. 3, zawiera zasady współpracy z podmiotami
współpracującymi, w tym dotyczące:
1) planowania, monitorowania i sprawozdawczości z działań prowadzonych
w ramach sieci EURES;
2) zakresu działań i usług w pośrednictwie pracy w ramach sieci EURES, do
realizacji których zobowiązuje się podmiot współpracujący.
5. Podmiot, któremu udzielono akredytacji, finansuje realizację działań sieci
EURES, w tym pośrednictwo pracy prowadzone w ramach tej sieci, z własnych
środków oraz, gdy istnieje taka możliwość, ze środków pozyskanych z zewnętrznych
źródeł finansowania, w tym z Europejskiego Funduszu Społecznego.
6. Minister właściwy do spraw pracy przekazuje marszałkowi województwa oraz
wojewodzie, właściwym ze względu na siedzibę podmiotu, któremu udzielono
akredytacji, kopię umowy akredytacyjnej.
7. Minister właściwy do spraw pracy prowadzi rejestr akredytacji. Rejestr jest
jawny i może być prowadzony w postaci elektronicznej.

Art. 36e. 1. Pozbawienie akredytacji następuje w drodze rozwiązania umowy
akredytacyjnej w trybie wypowiedzenia przez ministra właściwego do spraw pracy lub
podmiot, któremu udzielono akredytacji, lub w przypadku wygaśnięcia tej umowy po
zakończeniu okresu, na jaki została zawarta.
2. Minister właściwy do spraw pracy:
1) może wypowiedzieć umowę akredytacyjną, wskazując przyczynę jej
wypowiedzenia;
2) wypowiada umowę akredytacyjną, na wniosek wojewody lub marszałka
województwa lub na podstawie powiadomienia Państwowej Inspekcji Pracy,
którzy w wyniku kontroli stwierdzili naruszenie przez podmiot, któremu została
udzielona akredytacja, przepisów ustawy lub umowy akredytacyjnej, a podmiot
ten nie usunął tych naruszeń w wyznaczonym terminie.
3. Minister właściwy do spraw pracy wykreśla podmiot, którego pozbawiono
akredytacji, z rejestru akredytacji niezwłocznie po rozwiązaniu lub wygaśnięciu
umowy akredytacyjnej.
4. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wzór
wniosku o udzielenie akredytacji, mając na względzie konieczność podania w tym
wniosku informacji niezbędnych do oceny spełniania przez podmiot ubiegający się
o udzielenie akredytacji kryteriów określonych w ustawie oraz informacji
niezbędnych do zawarcia umowy akredytacyjnej dotyczących planowanego zakresu
działań i usług do realizacji w pośrednictwie pracy w ramach sieci EURES, stanu
zatrudnienia w tym podmiocie z uwzględnieniem osób przewidywanych do realizacji
tego pośrednictwa i innych działań wynikających z realizacji umowy akredytacyjnej
oraz poziomu znajomości języków obcych przez te osoby i opłat pobieranych od
pracodawców za pośrednictwo pracy, a także zasadę równości podmiotów
realizujących działania sieci EURES, zapewnienie właściwego poziomu realizacji
tych działań oraz zwiększenie dostępu do pośrednictwa pracy w ramach sieci EURES.

art. 37. więcej Art. 37. (uchylony).

art. 38. więcej Art. 38. 1. Poradnictwo zawodowe polega na udzielaniu:
1) bezrobotnym i poszukującym pracy pomocy w wyborze odpowiedniego zawodu
lub miejsca pracy oraz w planowaniu rozwoju kariery zawodowej, a także na przygotowywaniu do lepszego radzenia sobie w poszukiwaniu i podejmowaniu pracy, w szczególności na:
a) udzielaniu informacji o zawodach, rynku pracy, możliwościach szkolenia
i kształcenia, umiejętnościach niezbędnych przy aktywnym poszukiwaniu
pracy i samozatrudnieniu,
b) udzielaniu porad z wykorzystaniem standaryzowanych metod
ułatwiających wybór zawodu, zmianę kwalifikacji, podjęcie lub zmianę
pracy, w tym badaniu kompetencji, zainteresowań i uzdolnień zawodowych,
c) kierowaniu na specjalistyczne badania psychologiczne i lekarskie
umożliwiające wydawanie opinii o przydatności zawodowej do pracy
i zawodu albo kierunku szkolenia,
d) inicjowaniu, organizowaniu i prowadzeniu grupowych porad zawodowych
dla bezrobotnych i poszukujących pracy;
2) pracodawcom pomocy:
a) w doborze kandydatów do pracy spośród bezrobotnych i poszukujących pracy,
b) we wspieraniu rozwoju zawodowego pracodawcy i jego pracowników przez
udzielanie porad zawodowych.
1a. W ramach poradnictwa zawodowego są inicjowane, organizowane
i prowadzone szkolenia z zakresu umiejętności poszukiwania pracy.
2. Poradnictwo zawodowe jest realizowane zgodnie z zasadami:
1) dostępności;
2) dobrowolności;
3) równości bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, pochodzenie
etniczne, narodowość, orientację seksualną, przekonania polityczne i wyznanie
religijne lub przynależność związkową;
4) swobody wyboru zawodu i miejsca zatrudnienia;
5) bezpłatności;
6) poufności i ochrony danych.
3. Poradnictwo zawodowe jest świadczone w formie porady indywidualnej lub grupowej.
4. (uchylony)
4a. Udzielanie pracodawcom pomocy, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest
realizowane na wniosek pracodawcy.
4b. Pomoc pracodawcy, o której mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b, jest świadczona
w formie porady indywidualnej.

art. 39. więcej Art. 39. 1. (uchylony)
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. Starosta może zawrzeć ze szkołą wyższą lub organizacją studencką umowę
przewidującą sfinansowanie z Funduszu Pracy części kosztów wyposażenia nowo
otwartego akademickiego biura karier, w wysokości nieprzekraczającej
piętnastokrotności przeciętnego wynagrodzenia. Do sfinansowania kosztów
wyposażenia akademickiego biura karier prowadzącego działalność gospodarczą mają
zastosowanie przepisy dotyczące udzielania pomocy de minimis.

Art. 39a. Z usług rynku pracy, o których mowa w art. 36 ust. 1–5 i 5c–5g oraz
w art. 38 ust. 1 pkt 1 lit. a, mogą korzystać osoby niezarejestrowane w powiatowym
urzędzie pracy.

Art. 39b. Z usług rynku pracy świadczonych przez wojewódzki urząd pracy,
o których mowa w art. 38 ust. 1 pkt 1 lit. a, b oraz d, mogą korzystać osoby powyżej
18 roku życia niezarejestrowane w powiatowym urzędzie pracy.

Art. 39c. Z usług rynku pracy, o których mowa w art. 36 i art. 38, w zakresie
określonym dla pracodawców, mogą korzystać przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy
– Prawo przedsiębiorców, niebędący pracodawcami w rozumieniu ustawy.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Starosta inicjuje, organizuje i finansuje z Funduszu Pracy szkolenia
bezrobotnych w celu podniesienia ich kwalifikacji zawodowych i innych kwalifikacji
zwiększających szansę na podjęcie lub utrzymanie zatrudnienia, innej pracy
zarobkowej lub działalności gospodarczej, w szczególności w przypadku:
1) braku kwalifikacji zawodowych;
2) konieczności zmiany lub uzupełnienia kwalifikacji;
3) utraty zdolności do wykonywania pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie;
4) braku umiejętności aktywnego poszukiwania pracy.
2. (uchylony)
2a. Inicjowanie szkoleń polega na:
1) informowaniu o możliwościach i zasadach korzystania ze szkoleń
proponowanych przez urząd pracy oraz promowanie tej formy aktywizacji;
2) diagnozowaniu zapotrzebowania na zawody, specjalności i kwalifikacje na
rynku pracy oraz diagnozowaniu potrzeb szkoleniowych osób uprawnionych do
szkolenia;
3) sporządzaniu i upowszechnianiu planu szkoleń.
2b. Organizacja szkoleń polega na:
1) wyborze instytucji szkoleniowej i zawieraniu umów szkoleniowych
z instytucjami szkoleniowymi lub powierzaniu przez starostę przeprowadzenia
szkolenia zakładanej i prowadzonej przez siebie instytucji szkoleniowej;
2) kierowaniu osób na szkolenia;
3) monitorowaniu przebiegu szkoleń;
4) prowadzeniu analiz skuteczności i efektywności szkoleń.
2c. Finansowanie szkoleń osób skierowanych przez starostę jest realizowane ze
środków publicznych, w szczególności ze środków Funduszu Pracy, Europejskiego
Funduszu Społecznego lub ze środków programów Unii Europejskiej, i polega na:
1) finansowaniu kosztów szkoleń instytucjom szkoleniowym;
2) wypłacaniu stypendiów osobom skierowanym na szkolenia;
3) finansowaniu kosztów przejazdów lub kosztów zakwaterowania i wyżywienia
związanych z udziałem w szkoleniach;
4) finansowaniu kosztów badań lekarskich lub psychologicznych.
2d. Starosta, w celu zapewnienia najwyższej jakości szkolenia, dokonuje wyboru
instytucji szkoleniowej i zleca lub powierza przeprowadzenie szkolenia, o którym
mowa w ust. 2b pkt 1, z zachowaniem obowiązujących procedur oraz mając na
uwadze zasady konkurencyjności, równego traktowania i przejrzystości.
2e. Starosta może organizować szkolenie bezrobotnych na podstawie
trójstronnych umów szkoleniowych, zawieranych pomiędzy starostą, pracodawcą
i instytucją szkoleniową.
2f. W trójstronnej umowie szkoleniowej jest określany w szczególności zakres
umiejętności i kwalifikacji wymaganych przez pracodawcę, będący podstawą przygotowania przez instytucję szkoleniową programu kształcenia, oraz zobowiązanie pracodawcy do zatrudnienia bezrobotnego po odbytym szkoleniu.
2g. Szkolenie bezrobotnych na podstawie trójstronnej umowy szkoleniowej
stanowi pomoc udzielaną zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.
2h. Starosta może sfinansować z Funduszu Pracy koszty związane z organizacją
przez powiatowy urząd pracy szkolenia z zakresu umiejętności poszukiwania pracy,
o którym mowa w art. 38 ust. 1a, w wysokości nieprzekraczającej 40% zasiłku,
o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1.
3. Starosta może skierować bezrobotnego na wskazane przez niego szkolenie,
jeżeli uzasadni on celowość tego szkolenia, a jego koszt w części finansowanej
z Funduszu Pracy w danym roku nie przekroczy 300% przeciętnego wynagrodzenia.
3a. Starosta, na wniosek bezrobotnego może sfinansować ze środków Funduszu
Pracy, do wysokości przeciętnego wynagrodzenia, koszty egzaminów
umożliwiających uzyskanie świadectw, dyplomów, zaświadczeń, określonych
uprawnień zawodowych lub tytułów zawodowych oraz koszty uzyskania licencji
niezbędnych do wykonywania danego zawodu. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
4. Szkolenie finansowane przez starostę z Funduszu Pracy odbywa się w formie
kursu, realizowanego według planu nauczania obejmującego przeciętnie nie mniej niż
25 godzin zegarowych w tygodniu, chyba że przepisy odrębne przewidują niższy
wymiar szkolenia. Szkolenie może trwać do 6 miesięcy, a w sytuacjach
uzasadnionych programem szkolenia w danym zawodzie nie dłużej niż 12 miesięcy;
w przypadkach osób bez kwalifikacji zawodowych szkolenie może trwać do
12 miesięcy, a w sytuacjach uzasadnionych programem szkolenia w danym zawodzie
nie dłużej niż 24 miesiące.
5. Skierowanie na szkolenie bezrobotnego, w przypadkach zawodów
wymagających szczególnych predyspozycji psychofizycznych, powinno być
poprzedzone określeniem przez doradcę zawodowego powiatowego urzędu pracy
predyspozycji do wykonywania zawodu, który osoby te uzyskają w wyniku szkolenia;
w uzasadnionych przypadkach szkolenie może być poprzedzone skierowaniem na
badania lekarskie lub psychologiczne finansowane z Funduszu Pracy.
6. Przy kierowaniu na szkolenie obowiązuje zasada równości w korzystaniu ze
szkoleń bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, orientację seksualną, przekonania polityczne i wyznanie religijne lub przynależność związkową.
7. Minister właściwy do spraw pracy, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw oświaty i wychowania, może określić, w drodze rozporządzenia, tryb
opracowywania standardów kwalifikacji zawodowych i ich wykaz, uwzględniając
potrzeby kształcenia i szkolenia zawodowego.
8. Minister właściwy do spraw pracy może określić, w drodze rozporządzenia,
tryb opracowywania modułowych programów szkoleń zawodowych i ich wykaz,
uwzględniając sposób ich wykorzystania na rynku pracy.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Bezrobotnemu w okresie odbywania szkolenia, na które został
skierowany przez starostę, przysługuje stypendium finansowane ze środków Funduszu
Pracy.
1a. (uchylony)
1b. Bezrobotnemu uprawnionemu w tym samym okresie do stypendium oraz
zasiłku przysługuje prawo wyboru świadczenia.
2. Stypendium nie przysługuje bezrobotnemu, jeżeli w okresie odbywania
szkolenia przysługuje mu z tego tytułu inne stypendium, dieta lub innego rodzaju
świadczenie pieniężne w wysokości równej lub wyższej niż stypendium finansowane
z Funduszu Pracy.
3. Wysokość stypendium wynosi miesięcznie 120% zasiłku, o którym mowa
w art. 72 ust. 1 pkt 1, jeżeli miesięczny wymiar godzin szkolenia wynosi co najmniej
150 godzin; w przypadku niższego miesięcznego wymiaru godzin szkolenia wysokość
stypendium ustala się proporcjonalnie, z tym że stypendium nie może być niższe niż
20% zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1.
3a. Skierowany przez starostę na szkolenie w przypadku podjęcia zatrudnienia,
innej pracy zarobkowej lub działalności gospodarczej w trakcie szkolenia ma prawo
do ukończenia tego szkolenia bez konieczności ponoszenia jego kosztów.
3b. Bezrobotnemu skierowanemu przez starostę na szkolenie, który w trakcie
szkolenia podjął zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub działalność gospodarczą,
przysługuje stypendium w wysokości 20% zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt
1, niezależnie od wymiaru godzin szkolenia, od dnia podjęcia zatrudnienia, innej pracy
zarobkowej lub działalności gospodarczej do dnia zakończenia szkolenia. Od
stypendium tego nie są odprowadzane składki na ubezpieczenia społeczne.
3c. Do stypendium, o którym mowa w ust. 3b, nie stosuje się zasady
proporcjonalnego ustalania jego wysokości, o której mowa w ust. 3. Stypendium,
o którym mowa w ust. 3b, za niepełny miesiąc ustala się, dzieląc kwotę
przysługującego stypendium przez 30 i mnożąc otrzymaną kwotę przez liczbę dni
kalendarzowych przypadających w okresie, za który stypendium przysługuje.
4. W przypadku skierowania na szkolenie bezrobotnego, koszty tego szkolenia
są finansowane z Funduszu Pracy.
4a. Starosta finansuje z Funduszu Pracy, w formie zwrotu, koszty
zakwaterowania i wyżywienia bezrobotnego, skierowanego na szkolenie odbywane
poza miejscem zamieszkania, jeżeli wynika to z umowy zawartej z instytucją
szkoleniową.
4b. Starosta może wyrazić zgodę na sfinansowanie, w formie zwrotu, całości lub
części poniesionych przez skierowanego bezrobotnego, kosztów z tytułu przejazdu na
szkolenie.
4c. Starosta może wyrazić zgodę na sfinansowanie z Funduszu Pracy, w formie
zwrotu, poniesionych przez bezrobotnego kosztów przejazdu na egzamin, o którym
mowa w art. 40 ust. 3a.
5. Starosta, na wniosek bezrobotnego, może wyrazić zgodę na częściowe
sfinansowanie z Funduszu Pracy kosztów szkolenia, jeżeli skierowanie na to szkolenie
nastąpiło na prośbę bezrobotnego albo organizacji lub instytucji pokrywającej część
kosztów tego szkolenia. Przepisy art. 40 stosuje się odpowiednio.
6. Osoba, która z własnej winy nie ukończyła szkolenia, jest obowiązana do
zwrotu kosztów szkolenia, z wyjątkiem przypadku, gdy przyczyną nieukończenia
szkolenia było podjęcie zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub działalności
gospodarczej.
7. Osobom skierowanym na szkolenie przez starostę, z wyjątkiem osób
posiadających z tego tytułu prawo do stypendium, z wyłączeniem stypendium,
o którym mowa w ust. 3b, przysługuje odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia od
następstw nieszczęśliwych wypadków powstałych w związku ze szkoleniem oraz
w drodze do miejsca szkolenia i z powrotem, wypłacane przez instytucję
ubezpieczeniową, w której osoby te zostały ubezpieczone.
8. Instytucja szkoleniowa jest obowiązana ubezpieczyć osobę, o której mowa
w ust. 7, od następstw nieszczęśliwych wypadków.
9. Starosta może w umowie zawartej z instytucją szkoleniową przewidzieć
przyznanie tej instytucji z Funduszu Pracy jednorazowej kwoty w wysokości do 50%
minimalnego wynagrodzenia za pracę za każdego skierowanego bezrobotnego
uczestniczącego w szkoleniu, który wskutek działań tej instytucji szkoleniowej podjął
w ciągu 30 dni od dnia ukończenia szkolenia zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub
działalność gospodarczą i wykonuje je co najmniej przez 6 miesięcy.
10. Do przyznania instytucji szkoleniowej jednorazowej kwoty, o której mowa
w ust. 9, mają zastosowanie przepisy dotyczące udzielania pomocy de minimis.
11. Osoby bezrobotne biorące udział bez skierowania starosty w szkoleniach
finansowanych z publicznych środków wspólnotowych i publicznych środków
krajowych na podstawie umowy o dofinansowanie projektu albo decyzji, o których
mowa w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o Narodowym Planie Rozwoju (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1465 i 2020), ustawie z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju albo ustawie z dnia 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów
w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014–
2020 (Dz. U. z 2020 r. poz. 818), organizowanych przez inny podmiot niż powiatowy
urząd pracy, powiadamiają powiatowy urząd pracy o udziale w szkoleniu w terminie
7 dni przed dniem rozpoczęcia szkolenia.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Starosta może, na wniosek bezrobotnego, udzielić pożyczki na
sfinansowanie kosztów szkolenia do wysokości 400% przeciętnego wynagrodzenia
obowiązującego w dniu podpisania umowy pożyczki w celu umożliwienia podjęcia
lub utrzymania zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub działalności gospodarczej.
2. Pożyczka, o której mowa w ust. 1, jest nieoprocentowana, a okres jej spłaty
nie może przekroczyć 18 miesięcy od ustalonego w umowie dnia zakończenia
szkolenia.
3. W przypadku wykorzystania pożyczki na cele inne niż określone w umowie,
niepodjęcia lub nieukończenia szkolenia pożyczka podlega bezzwłocznemu zwrotowi
w całości, wraz z odsetkami ustawowymi. Od kwoty pożyczki niespłaconej w terminie
nalicza się odsetki ustawowe za opóźnienie.

Art. 42a. 1. Starosta, na wniosek bezrobotnego, może sfinansować z Funduszu
Pracy koszty studiów podyplomowych należne organizatorowi studiów, do wysokości
100%, jednak nie więcej niż 300% przeciętnego wynagrodzenia.
2. Starosta zawiera z osobą, o której mowa w ust. 1, umowę o dofinansowanie
studiów podyplomowych, która określa w szczególności prawa i obowiązki stron oraz
wysokość i tryb przekazywania środków na pokrycie kosztów studiów podyplomowych w formie bezpośrednich wpłat na konto organizatora tych studiów.
3. W przypadku gdy bezrobotny w trakcie odbywania studiów podyplomowych
podejmie zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub działalność gospodarczą, nie
zawiesza się dofinansowania kosztów tych studiów do planowanego terminu ich ukończenia.
4. W przypadku przerwania studiów podyplomowych z winy uczestnika, kwota
wydatkowana na ich finansowanie z Funduszu Pracy podlega zwrotowi.
5. Bezrobotnemu, któremu starosta przyznał dofinansowanie kosztów studiów
podyplomowych, za okres uczestnictwa w tych studiach zgodnie z ich programem
przysługuje stypendium w wysokości 20% zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1.
6. Uczestnikowi studiów podyplomowych, który w trakcie ich odbywania podjął
zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub działalność gospodarczą, nie zawiesza się
wypłaty stypendium, o którym mowa w ust. 5, do planowanego terminu ukończenia
tych studiów.
7. Uczestnikowi studiów podyplomowych, o którym mowa w ust. 6, przysługuje
odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków
powstałych w związku ze studiami podyplomowymi oraz w drodze do miejsca
studiów i z powrotem, wypłacane przez instytucję ubezpieczeniową, w której
uczestnik ten został ubezpieczony.
8. Starosta ze środków Funduszu Pracy ubezpiecza uczestnika studiów
podyplomowych, o którym mowa w ust. 7, od następstw nieszczęśliwych wypadków,
z wyłączeniem przypadku, gdy uczestnik ten posiada już takie ubezpieczenie.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Do poszukującego pracy, który:
1) jest w okresie wypowiedzenia stosunku pracy lub stosunku służbowego
z przyczyn dotyczących zakładu pracy,
2) jest zatrudniony u pracodawcy, wobec którego ogłoszono upadłość lub który jest
w stanie likwidacji, z wyłączeniem likwidacji w celu prywatyzacji,
3) otrzymuje świadczenie socjalne przysługujące na urlopie górniczym lub górniczy
zasiłek socjalny, określone w odrębnych przepisach,
4) uczestniczy w zajęciach w centrum integracji społecznej lub indywidualnym
programie integracji, o którym mowa w przepisach o pomocy społecznej,
5) jest żołnierzem rezerwy,
6) pobiera rentę szkoleniową,
7) pobiera świadczenie szkoleniowe, o którym mowa w art. 70 ust. 6,
8) podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników w pełnym zakresie na podstawie
przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników jako domownik lub małżonek
rolnika, jeżeli zamierza podjąć zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub
działalność gospodarczą poza rolnictwem,
9) jest cudzoziemcem, o którym mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. h, ha lub hb, z
zastrzeżeniem art. 1 ust. 6 i 7
– przepisy art. 40, art. 41 ust. 4–7, art. 42 i art. 42a ust. 1–4 stosuje się odpowiednio.
2. Osobie, o której mowa w ust. 1, w okresie odbywania szkolenia i studiów
podyplomowych stypendium nie przysługuje.
3. Do pracowników oraz osób wykonujących inną pracę zarobkową lub
działalność gospodarczą w wieku 45 lat i powyżej, zainteresowanych pomocą
w rozwoju zawodowym, po zarejestrowaniu się w urzędzie pracy, przepisy art. 40, art.
41 ust. 4–7, art. 42 i art. 42a ust. 1–4 stosuje się odpowiednio.

art. 44. więcej Art. 44. Instrumentami rynku pracy wspierającymi podstawowe usługi rynku pracy są:
1) finansowanie kosztów przejazdu do pracodawcy zgłaszającego ofertę pracy lub
do miejsca pracy, odbywania stażu, przygotowania zawodowego dorosłych lub
odbywania zajęć w zakresie poradnictwa zawodowego w związku ze
skierowaniem przez powiatowy urząd pracy;
2) finansowanie kosztów zakwaterowania w miejscu pracy osobie, która podjęła
zatrudnienie lub inną pracę zarobkową, staż, przygotowanie zawodowe
dorosłych poza miejscem stałego zamieszkania, w przypadku skierowania przez
powiatowy urząd pracy;
3) dofinansowanie wyposażenia miejsca pracy, podjęcia działalności gospodarczej,
kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa;
4) refundowanie kosztów poniesionych z tytułu opłaconych składek na
ubezpieczenia społeczne w związku z zatrudnieniem skierowanego bezrobotnego;
5) finansowanie dodatków aktywizacyjnych;
6) finansowanie kosztów zorganizowanego przejazdu bezrobotnych
i poszukujących pracy, w związku z udziałem tych osób w targach pracy
i giełdach pracy organizowanych przez wojewódzki urząd pracy w ramach
pośrednictwa pracy, w szczególności prowadzonego w ramach sieci EURES.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Starosta może dokonywać z Funduszu Pracy przez okres do
12 miesięcy zwrotu kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania i powrotu do miejsca
zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, lub przez okres odbywania u pracodawcy
stażu, przygotowania zawodowego dorosłych lub odbywania zajęć z zakresu
poradnictwa zawodowego osobie, która spełnia łącznie następujące warunki:
1) na podstawie skierowania powiatowego urzędu pracy podjęła zatrudnienie lub
inną pracę zarobkową, przygotowanie zawodowe dorosłych, staż lub została
skierowana na zajęcia z zakresu poradnictwa zawodowego i dojeżdża do tych
miejsc;
2) uzyskuje wynagrodzenie lub inny przychód w wysokości nieprzekraczającej
200% minimalnego wynagrodzenia za pracę.
2. Starosta może dokonywać przez okres, o którym mowa w ust. 1, zwrotu
z Funduszu Pracy kosztów zakwaterowania osobie, która spełnia łącznie następujące warunki:
1) na podstawie skierowania powiatowego urzędu pracy podjęła zatrudnienie lub
inną pracę zarobkową, staż, przygotowanie zawodowe dorosłych poza miejscem
zamieszkania w miejscowości, do której czas dojazdu i powrotu do miejsca
stałego zamieszkania środkami transportu zbiorowego wynosi łącznie ponad
3 godziny dziennie;
2) mieszka w hotelu lub wynajętym mieszkaniu w miejscowości lub w pobliżu
miejscowości, w której jest zatrudniona, wykonuje inną pracę zarobkową,
odbywa staż lub przygotowanie zawodowe dorosłych;
3) uzyskuje wynagrodzenie lub inny przychód w wysokości nieprzekraczającej
200% minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w miesiącu, za
który jest dokonywany zwrot kosztów zakwaterowania.
3. Starosta może zwrócić bezrobotnemu koszt przejazdu do pracodawcy
i powrotu do miejsca zamieszkania w przypadku skierowania go do pracodawcy, który
zgłosił ofertę pracy, jeżeli siedziba tego pracodawcy znajduje się poza miejscem
zamieszkania bezrobotnego.
4. Starosta może zwrócić bezrobotnemu lub osobie, o której mowa w art. 43,
koszt przejazdu na badania lekarskie lub psychologiczne i powrotu do miejsca
zamieszkania, jeżeli na badania te został on skierowany przez powiatowy urząd pracy
i dojeżdża do tych miejsc.
5. Starosta może zwrócić bezrobotnemu koszt przejazdu do miejsca
wykonywania prac, o których mowa w art. 73a ust. 1, i powrotu do miejsca
zamieszkania lub pobytu.

art. 46. więcej Art. 46. 1. Starosta z Funduszu Pracy może:
1) zrefundować podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą koszty
wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego
lub skierowanego poszukującego pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7,
w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości
przeciętnego wynagrodzenia;
1a) zrefundować osobie fizycznej, osobie prawnej lub jednostce organizacyjnej
nieposiadającej osobowości prawnej, zamieszkującej lub mającej siedzibę na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, będącej posiadaczem gospodarstwa
rolnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz.
U. z 2020 r. poz. 333) lub prowadzącej dział specjalny produkcji rolnej, o którym
mowa w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób
fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) lub w ustawie z dnia 15
lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz.
865, z późn. zm.), zatrudniającym w okresie ostatnich 6 miesięcy, w każdym
miesiącu, co najmniej jednego pracownika w pełnym wymiarze czasu pracy,
koszty wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego lub dla skierowanego poszukującego pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej
wysokości przeciętnego wynagrodzenia, zwanych dalej „producentem rolnym”;
1b) zrefundować żłobkom lub klubom dziecięcym tworzonym i prowadzonym przez
osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające
osobowości prawnej, o których mowa w przepisach o opiece nad dziećmi
w wieku do lat 3, zwanych dalej „żłobkiem lub klubem dziecięcym”, koszty
wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy, związanego bezpośrednio ze
sprawowaniem opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi lub prowadzeniem dla
nich zajęć, dla skierowanego bezrobotnego, skierowanego poszukującego pracy,
o którym mowa w art. 49 pkt 7, lub skierowanego poszukującego pracy
absolwenta, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej
wysokości przeciętnego wynagrodzenia;
1c) zrefundować podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą polegającą na
świadczeniu usług rehabilitacyjnych, zwanemu dalej „podmiotem świadczącym
usługi rehabilitacyjne”, koszty wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy,
związanego bezpośrednio ze świadczeniem usług rehabilitacyjnych dla dzieci
niepełnosprawnych w miejscu zamieszkania, w tym usług mobilnych, dla
skierowanego bezrobotnego, skierowanego poszukującego pracy, o którym
mowa w art. 49 pkt 7, lub skierowanego poszukującego pracy absolwenta, w
wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości
przeciętnego wynagrodzenia;
1d) przyznać spółdzielni socjalnej jednorazowo środki na utworzenie stanowiska
pracy dla skierowanego bezrobotnego lub skierowanego poszukującego pracy, o
którym mowa w art. 49 pkt 7, lub skierowanego poszukującego pracy
niepozostającego w zatrudnieniu lub niewykonującego innej pracy zarobkowej,
w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości
przeciętnego wynagrodzenia;
2) przyznać bezrobotnemu lub poszukującemu pracy, o którym mowa w art. 49 pkt
7, jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie
kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej
działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-
krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia;
3) przyznać bezrobotnemu lub poszukującemu pracy, o którym mowa w art. 49 pkt
7, lub poszukującemu pracy niepozostającemu w zatrudnieniu lub
niewykonującemu innej pracy zarobkowej, jednorazowo środki na założenie
spółdzielni socjalnej lub przystąpienie do niej po jej założeniu, w tym na pokrycie
kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej
działalności w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej
wysokości przeciętnego wynagrodzenia;
4) przyznać spółdzielni socjalnej środki na finansowanie kosztów wynagrodzenia,
w okresie do 6 miesięcy od dnia zawarcia umowy, wypłacane miesięcznie w
wysokości nie wyższej niż kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę przez
okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, dla zatrudnionego skierowanego bezrobotnego
lub zatrudnionego skierowanego poszukującego pracy, o którym mowa w art. 49
pkt 7, lub zatrudnionego skierowanego poszukującego pracy niepozostającego w
zatrudnieniu lub niewykonującego innej pracy zarobkowej.
1a. Przepis ust. 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio do niepublicznych przedszkoli i
niepublicznych szkół, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r.
– Prawo oświatowe.
1b. Przepisy ust. 1 pkt 2 i 3 stosuje się również do absolwentów centrum
integracji społecznej oraz absolwentów klubów integracji społecznej, o których mowa
w przepisach o zatrudnieniu socjalnym, jeżeli nie pozostają oni w okresie zgłoszonego
do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej.
2. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą, niepubliczne przedszkole,
niepubliczna szkoła i producent rolny, który otrzymał refundację kosztów
wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy, jest obowiązany dokonać zwrotu,
w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty, otrzymanych środków wraz
z odsetkami ustawowymi, jeżeli naruszył warunki umowy, z zastrzeżeniem ust. 2b i 2c.
2a. Przepisy ust. 1 pkt 2 i 3 nie ma zastosowania do bezrobotnego, który
zarejestrował się jako bezrobotny w okresie zgłoszonego do Centralnej Ewidencji i
Informacji o Działalności Gospodarczej zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.
2b. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą, niepubliczne przedszkole,
niepubliczna szkoła i producent rolny, który otrzymał refundację kosztów
wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy i zatrudniał na utworzonym
stanowisku pracy skierowanego lub skierowanych bezrobotnych w pełnym wymiarze
czasu pracy lub zatrudniał skierowanego lub skierowanych poszukujących pracy, o
których mowa w art. 49 pkt 7, co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy łącznie
przez okres krótszy niż 24 miesiące, jest obowiązany dokonać zwrotu, w terminie 30
dni od dnia doręczenia wezwania starosty, otrzymanych środków wraz z odsetkami
ustawowymi proporcjonalnie do okresu, jaki pozostał do 24 miesięcy zatrudnienia
skierowanego bezrobotnego lub skierowanego poszukującego pracy, o którym mowa
w art. 49 pkt 7.
2c. Żłobek lub klub dziecięcy z miejscami integracyjnymi i podmiot świadczący
usługi rehabilitacyjne w miejscu zamieszkania, w tym usługi mobilne, który otrzymał
refundację kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy, o którym mowa
w ust. 1 pkt 1b i 1c, jest obowiązany dokonać zwrotu, w terminie 30 dni od dnia
doręczenia wezwania starosty, otrzymanych środków proporcjonalnie do okresu, jaki
pozostał do 24 miesięcy zatrudnienia, jeżeli zatrudniał skierowaną osobę, o której
mowa w ust. 1 pkt 1b i 1c, na utworzonym stanowisku pracy, co najmniej w połowie
wymiaru czasu pracy łącznie przez okres krótszy niż 24 miesiące.
2d. Spółdzielnia socjalna, która otrzymała z Funduszu Pracy jednorazowo środki,
o których mowa w ust. 1 pkt 1d, jest obowiązana, w terminie 30 dni od dnia doręczenia
wezwania starosty, dokonać zwrotu otrzymanych środków wraz z odsetkami
ustawowymi, jeżeli zatrudniała na utworzonym stanowisku pracy skierowanego
bezrobotnego lub skierowanego poszukującego pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7,
lub skierowanego poszukującego pracy niepozostającego w zatrudnieniu lub
niewykonującego innej pracy zarobkowej, w pełnym wymiarze czasu pracy łącznie
przez okres krótszy niż 24 miesiące albo naruszyła inne warunki umowy dotyczące
przyznania tych środków.
3. Osoba, która otrzymała z Funduszu Pracy jednorazowo środki na podjęcie
działalności gospodarczej, założenie lub przystąpienie do spółdzielni socjalnej, jest
obowiązana dokonać zwrotu, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty,
otrzymanych środków wraz z odsetkami ustawowymi, jeżeli prowadziła działalność
gospodarczą lub była członkiem spółdzielni socjalnej przez okres krótszy niż 12 miesięcy albo naruszone zostały inne warunki umowy dotyczące przyznania tych środków.
3a. Osoba, która otrzymała z Funduszu Pracy jednorazowo środki na podjęcie
działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu żłobka lub klubu dziecięcego z
miejscami integracyjnymi lub polegającej na świadczeniu usług rehabilitacyjnych dla
dzieci niepełnosprawnych w miejscu zamieszkania, w tym usług mobilnych, lub
poszukujący pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, który otrzymał z Funduszu Pracy
jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, jest obowiązany dokonać
zwrotu, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty, otrzymanych
środków proporcjonalnie do okresu, jaki pozostał do 12 miesięcy prowadzenia
działalności gospodarczej, jeżeli prowadził działalność gospodarczą przez okres
krótszy niż 12 miesięcy. W przypadku naruszenia innych warunków umowy
dotyczących przyznania tych środków przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
3b. Spółdzielnia socjalna, która otrzymała z Funduszu Pracy środki, o których
mowa w ust. 1 pkt 4, jest obowiązana dokonać ich zwrotu wraz z odsetkami
ustawowymi, jeżeli zatrudniała skierowanego bezrobotnego lub skierowanego
poszukującego pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, lub skierowanego
poszukującego pracy niepozostającego w zatrudnieniu lub niewykonującego innej
pracy zarobkowej w pełnym wymiarze czasu pracy łącznie przez okres krótszy niż
12 miesięcy od dnia przyznania tych środków albo naruszyła inne warunki umowy o
finansowanie kosztów wynagrodzenia.
4. W przypadku niewywiązania się z obowiązku, o którym mowa w ust. 2, 2b–
3b, dochodzenie roszczeń z tytułu zawartej umowy następuje na podstawie przepisów
Kodeksu postępowania cywilnego.
4a. Minimalne wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, jest przyjmowane
w wysokości obowiązującej w dniu zawarcia umowy ze starostą.
5. Przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1–3, jest przyjmowane
w wysokości obowiązującej w dniu zawarcia umowy ze starostą.
5a. (uchylony)
5b. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą, żłobek lub klub dziecięcy,
niepubliczne przedszkole, niepubliczna szkoła, producent rolny, bezrobotny,
absolwent centrum integracji społecznej i absolwent klubu integracji społecznej,
poszukujący pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, poszukujący pracy niepozostający w zatrudnieniu lub niewykonujący innej pracy zarobkowej, ubiegający się o przyznanie środków, o których mowa w ust. 1–1b, składa oświadczenie
o niekaralności za przestępstwo przeciwko obrotowi gospodarczemu, w rozumieniu
ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 i 2128
oraz z 2020 r. poz. 568, 875 i 1086) lub ustawy z dnia 28 października 2002 r.
o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary
(Dz. U. z 2020 r. poz. 358), w okresie 2 lat przed wystąpieniem z wnioskiem o
przyznanie środków.
5c. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 5b, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie
jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
6. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki i tryb dokonywania refundacji, o której mowa w ust. 1 pkt
1–1c oraz ust. 1a,
2) szczegółowe warunki i tryb przyznawania osobom, o których mowa w ust. 1 pkt
2 i ust. 1b, jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, o
których mowa w ust. 1 pkt 2,
3) formy zabezpieczenia zwrotu otrzymanej refundacji lub środków na podjęcie
działalności gospodarczej, w przypadku niedotrzymania warunków umowy
dotyczącej ich przyznania
– mając na względzie zwiększenie mobilności oraz poziomu zatrudnienia
bezrobotnych, poszukujących pracy, o których mowa w art. 49 pkt 7, poszukujących
pracy absolwentów, racjonalne gospodarowanie środkami Funduszu Pracy, a także
konieczność zapewnienia zgodności udzielania pomocy z zasadami przyznawania
pomocy de minimis w przypadku refundacji kosztów wyposażenia i doposażenia
stanowiska pracy oraz w przypadku pomocy przyznawanej w postaci jednorazowej
wypłaty środków na rozpoczęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie
kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa dotyczących podjęcia takiej działalności.
6a. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki i tryb przyznawania spółdzielni socjalnej jednorazowo
środków, o których mowa w ust. 1 pkt 1d,
2) szczegółowe warunki i tryb przyznawania osobom, o których mowa w ust. 1 pkt
3 oraz w ust. 1b, jednorazowo środków, o których mowa w ust. 1 pkt 3,
3) szczegółowe warunki i tryb przyznawania spółdzielni socjalnej środków, o
których mowa w ust. 1 pkt 4,
4) formy zabezpieczenia zwrotu środków na założenie spółdzielni socjalnej lub
przystąpienie do niej po jej założeniu, utworzenie stanowiska pracy lub
finansowanie kosztów wynagrodzenia w przypadku niedotrzymania warunków
umowy dotyczącej ich przyznania
– mając na względzie zwiększenie mobilności osób określonych w ust. 1 pkt 1b, 3 i 4
oraz w ust. 1b, racjonalne gospodarowanie środkami Funduszu Pracy, a także
konieczność zapewnienia zgodności udzielania pomocy z zasadami przyznawania
pomocy de minimis w przypadku wypłaty środków, o których mowa w ust. 1 pkt 1d, 3 i 4.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Starosta może zawrzeć z pracodawcą umowę przewidującą
jednorazowe refundowanie poniesionych kosztów z tytułu opłaconych składek na
ubezpieczenia społeczne w związku z zatrudnieniem skierowanego bezrobotnego.
2. Refundacja może nastąpić w przypadku, gdy:
1) pracodawca zatrudniał skierowanego bezrobotnego w pełnym wymiarze czasu
pracy przez okres co najmniej 12 miesięcy oraz
2) po upływie 12 miesięcy zatrudnienia skierowany bezrobotny jest nadal
zatrudniony.
3. Kwota refundowanych składek, o których mowa w ust. 1, nie może
przekroczyć 300% wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego
w dniu spełnienia warunków określonych w ust. 2.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Bezrobotnemu posiadającemu prawo do zasiłku przysługuje dodatek
aktywizacyjny, jeżeli:
1) w wyniku skierowania przez powiatowy urząd pracy podjął zatrudnienie
w niepełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym w danym zawodzie lub
służbie i otrzymuje wynagrodzenie niższe od minimalnego wynagrodzenia za pracę;
2) z własnej inicjatywy podjął zatrudnienie lub inną pracę zarobkową.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, dodatek aktywizacyjny
przysługuje w wysokości stanowiącej różnicę między minimalnym wynagrodzeniem
za pracę a otrzymywanym wynagrodzeniem, nie większej jednak niż 50% zasiłku,
o którym mowa w art. 72 ust. 1, przez okres, w jakim przysługiwałby bezrobotnemu zasiłek.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dodatek aktywizacyjny
przysługuje w wysokości do 50% zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1, przez
połowę okresu, w jakim przysługiwałby bezrobotnemu zasiłek.
4. Dodatek aktywizacyjny nie przysługuje w przypadku:
1) skierowania bezrobotnego przez powiatowy urząd pracy do prac
interwencyjnych, robót publicznych lub na stanowisko pracy, którego koszty
wyposażenia lub doposażenia zostały zrefundowane zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 1;
2) podjęcia przez bezrobotnego z własnej inicjatywy zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej u pracodawcy, u którego był zatrudniony lub dla którego wykonywał
inną pracę zarobkową bezpośrednio przed zarejestrowaniem jako bezrobotny;
3) podjęcia przez bezrobotnego z własnej inicjatywy zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej za granicą Rzeczypospolitej Polskiej u pracodawcy zagranicznego;
4) przebywania na urlopie bezpłatnym.

Art. 48a. 1. Starosta może finansować z Funduszu Pracy koszty
zorganizowanego przejazdu bezrobotnych i poszukujących pracy, skierowanych przez
powiatowy urząd pracy do udziału w targach pracy i giełdach pracy jakie są
organizowane na terenie innego powiatu przez wojewódzki urząd pracy w ramach
pośrednictwa pracy.
2. Zorganizowany przejazd bezrobotnych i poszukujących pracy na miejsce
targów i giełd, o których mowa w ust. 1, i z powrotem odbywa się z miejsc
określonych przez powiatowy urząd pracy.

art. 49. więcej Art. 49. Osobom będącym w szczególnej sytuacji na rynku pracy:
1) bezrobotnym do 30 roku życia,
2) bezrobotnym długotrwale,
3) bezrobotnym powyżej 50 roku życia,
4) bezrobotnym korzystającym ze świadczeń z pomocy społecznej,
5) bezrobotnym posiadającym co najmniej jedno dziecko do 6 roku życia lub co
najmniej jedno dziecko niepełnosprawne do 18 roku życia,
6) bezrobotnym niepełnosprawnym,
7) poszukującym pracy niepozostającym w zatrudnieniu lub niewykonującym innej
pracy zarobkowej opiekunom osoby niepełnosprawnej, z wyłączeniem
opiekunów osoby niepełnosprawnej pobierających świadczenie pielęgnacyjne
lub specjalny zasiłek opiekuńczy na podstawie przepisów o świadczeniach
rodzinnych, lub zasiłek dla opiekuna na podstawie przepisów o ustaleniu i
wypłacie zasiłków dla opiekunów
– przysługuje pierwszeństwo w skierowaniu do udziału w programach specjalnych.

Art. 49a. W stosunku do bezrobotnych i osób, o których mowa w art. 43, którzy
zostali wyłonieni przez starostę, z uwzględnieniem analiz i prognoz lokalnego rynku
pracy, mogą być dodatkowo stosowane programy specjalne.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Bezrobotnym do 25 roku życia powiatowy urząd pracy w okresie do
4 miesięcy od dnia rejestracji powinien przedstawić propozycję zatrudnienia, innej
pracy zarobkowej, szkolenia, stażu, odbycia przygotowania zawodowego dorosłych,
zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych albo innej formy
pomocy określonej w ustawie.
2. Bezrobotnym, o których mowa w art. 49 pkt 4, powiatowy urząd pracy
w okresie 6 miesięcy od dnia utraty prawa do zasiłku z powodu upływu okresu jego
pobierania, a w przypadku bezrobotnych bez prawa do zasiłku w okresie 6 miesięcy
od dnia rejestracji:
1) powinien przedstawić propozycję zatrudnienia, innej pracy zarobkowej,
szkolenia, stażu, odbycia przygotowania zawodowego dorosłych, zatrudnienia
w ramach prac interwencyjnych, robót publicznych lub
2) na wniosek ośrodka pomocy społecznej, a w przypadku przekształcenia ośrodka
pomocy społecznej w centrum usług społecznych na podstawie przepisów
ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o realizowaniu usług społecznych przez centrum
usług społecznych, na wniosek centrum usług społecznych, może skierować do
uczestnictwa w kontrakcie socjalnym, indywidualnym programie
usamodzielnienia, lokalnym programie pomocy społecznej, o których mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub uczestnictwa w indywidualnym programie zatrudnienia socjalnego, o którym mowa w przepisach o zatrudnieniu socjalnym.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, powiatowy urząd pracy, ośrodek
pomocy społecznej, a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy społecznej
w centrum usług społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 lipca 2019 r.
o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych – centrum usług
społecznych, są obowiązane informować się wzajemnie o planowanych działaniach
wobec bezrobotnych w trybie określonym w zawartym porozumieniu.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Starosta zwraca pracodawcy, który zatrudnił w ramach prac
interwencyjnych na okres do 6 miesięcy skierowanych bezrobotnych, część kosztów
poniesionych na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenia społeczne
skierowanych bezrobotnych w wysokości uprzednio uzgodnionej, nieprzekraczającej
jednak kwoty ustalonej jako iloczyn liczby zatrudnionych w miesiącu w przeliczeniu
na pełny wymiar czasu pracy oraz kwoty zasiłku określonej w art. 72 ust. 1 pkt 1,
obowiązującej w ostatnim dniu zatrudnienia każdego rozliczanego miesiąca i składek
na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia.
2. Starosta zwraca pracodawcy, który zatrudnił w ramach prac interwencyjnych
co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy na okres do 6 miesięcy skierowanych
bezrobotnych, część kosztów poniesionych na wynagrodzenia, nagrody oraz składki
na ubezpieczenia społeczne skierowanych bezrobotnych w wysokości uprzednio
uzgodnionej, nieprzekraczającej jednak połowy minimalnego wynagrodzenia za pracę
i składek na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia za każdą
osobę bezrobotną.
3. Starosta może dokonywać, w zakresie i na zasadach określonych w ust. 1,
zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów z tytułu zatrudnienia na okres do
12 miesięcy skierowanych bezrobotnych, w ramach prac interwencyjnych,
w wysokości uprzednio uzgodnionej, nieprzekraczającej jednak minimalnego
wynagrodzenia za pracę i składek na ubezpieczenia społeczne od refundowanego
wynagrodzenia za każdego bezrobotnego, jeżeli refundacja obejmuje koszty
poniesione za co drugi miesiąc ich zatrudnienia.
4. Jeżeli pracodawca bezpośrednio po zakończeniu prac interwencyjnych
trwających co najmniej 6 miesięcy zatrudniał skierowanego bezrobotnego przez okres dalszych 6 miesięcy i po upływie tego okresu dalej go zatrudnia w pełnym wymiarze
czasu pracy, starosta może przyznać pracodawcy jednorazową refundację
wynagrodzenia w wysokości uprzednio uzgodnionej, nie wyższej jednak niż 150%
przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu spełnienia tego warunku.
5. Starosta, kierując bezrobotnego do prac interwencyjnych, ma obowiązek
wziąć pod uwagę jego wiek, stan zdrowia oraz rodzaje uprzednio wykonywanej pracy.
6. Pracodawca jest obowiązany, stosownie do zawartej umowy, do utrzymania
w zatrudnieniu skierowanego bezrobotnego przez okres 3 miesięcy po zakończeniu
refundacji wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne.
7. Niewywiązanie się z warunku, o którym mowa w ust. 6, lub naruszenie innych
warunków umowy powoduje obowiązek zwrotu uzyskanej pomocy wraz z odsetkami
ustawowymi naliczonymi od całości uzyskanej pomocy od dnia otrzymania pierwszej
refundacji, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty.
8. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez skierowanego bezrobotnego,
rozwiązania z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy lub wygaśnięcia stosunku pracy skierowanego bezrobotnego
w trakcie okresu objętego refundacją albo przed upływem okresu 3 miesięcy, o którym
mowa w ust. 6, starosta kieruje na zwolnione stanowisko pracy innego bezrobotnego.
9. W przypadku odmowy przyjęcia skierowanego bezrobotnego na zwolnione
stanowisko pracy, pracodawca zwraca uzyskaną pomoc w całości wraz z odsetkami
ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania pierwszej refundacji, w terminie 30 dni
od dnia doręczenia wezwania starosty. W przypadku braku możliwości skierowania
bezrobotnego przez urząd pracy na zwolnione stanowisko pracy, pracodawca nie
zwraca uzyskanej pomocy za okres, w którym uprzednio skierowany bezrobotny
pozostawał w zatrudnieniu.

Art. 51a. 1. Starosta może zawrzeć umowę, na podstawie której refunduje
pracodawcy lub przedsiębiorcy przez okres do 6 miesięcy część kosztów poniesionych
na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenia społeczne za skierowanych
bezrobotnych opiekunów osoby niepełnosprawnej, zatrudnionych co najmniej w
połowie wymiaru czasu pracy, w wysokości uprzednio uzgodnionej,
nieprzekraczającej jednak kwoty ustalonej jako iloczyn liczby zatrudnionych w
miesiącu w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy oraz kwoty połowy
minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującej w ostatnim dniu zatrudnienia każdego rozliczanego miesiąca i składek na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia.
2. Przepisy art. 51 ust. 5–9 stosuje się odpowiednio.
3. Pomoc jest udzielana zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

art. 52. więcej Art. 52. (uchylony).

art. 53. więcej Art. 53. 1. Starosta może skierować bezrobotnych do odbycia stażu przez okres
nieprzekraczający 6 miesięcy do pracodawcy, rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub
pełnoletniej osoby fizycznej, zamieszkującej i prowadzącej na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, osobiście i na własny rachunek, działalność w zakresie
produkcji roślinnej lub zwierzęcej, w tym ogrodniczej, sadowniczej, pszczelarskiej
i rybnej, w pozostającym w jej posiadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym obszar
użytków rolnych o powierzchni przekraczającej 2 ha przeliczeniowe lub prowadzącej
dział specjalny produkcji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia 20 grudnia 1990 r.
o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2020 r. poz. 174 i 782).
1a. (uchylony)
2. Starosta może skierować do odbycia stażu na okres do 12 miesięcy
bezrobotnych, którzy nie ukończyli 30 roku życia.
3. (uchylony)
4. Staż odbywa się na podstawie umowy zawartej przez starostę z pracodawcą,
według programu określonego w umowie. Przy ustalaniu programu powinny być
uwzględnione predyspozycje psychofizyczne i zdrowotne, poziom wykształcenia oraz
dotychczasowe kwalifikacje zawodowe bezrobotnego. Program powinien określać:
1) nazwę zawodu lub specjalności, której program dotyczy;
2) zakres zadań wykonywanych przez bezrobotnego;
3) rodzaj uzyskiwanych kwalifikacji lub umiejętności zawodowych;
4) sposób potwierdzenia nabytych kwalifikacji lub umiejętności zawodowych;
5) opiekuna osoby objętej programem stażu.
5. Nadzór nad odbywaniem stażu przez bezrobotnego sprawuje starosta.
Pracodawca po zakończeniu realizacji programu, o którym mowa w ust. 4, wydaje
opinię zawierającą informacje o zadaniach realizowanych przez bezrobotnego i umiejętnościach praktycznych pozyskanych w trakcie stażu. Starosta wydaje bezrobotnemu zaświadczenie o odbyciu stażu.
6. Bezrobotnemu w okresie odbywania stażu przysługuje stypendium
w wysokości 120% kwoty zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1, wypłacane
przez starostę; przepisy art. 41 ust. 6 oraz art. 80 stosuje się odpowiednio. Za okres, za
który przysługuje stypendium, zasiłek nie przysługuje.
7. (uchylony)
7a. Na wniosek bezrobotnego odbywającego staż pracodawca jest obowiązany
do udzielenia dni wolnych w wymiarze 2 dni za każde 30 dni kalendarzowych
odbywania stażu. Za dni wolne przysługuje stypendium. Za ostatni miesiąc odbywania
stażu pracodawca jest obowiązany udzielić dni wolnych przed upływem terminu
zakończenia stażu.
8. Przepisy ust. 1–7a stosuje się odpowiednio do organizacji pozarządowych.
9. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki odbywania stażu, mając na uwadze konieczność zapewnienia
właściwych warunków nabywania umiejętności.

Art. 53a. 1. Starosta inicjuje, organizuje i finansuje z Funduszu Pracy
przygotowanie zawodowe dorosłych bezrobotnych i osób, o których mowa w art.
43 ust. 1 pkt 3–7, w celu uzyskania przez nich kwalifikacji lub umiejętności
zawodowych, potwierdzonych dokumentami, o których mowa w art. 53c ust. 3 i art.
53d ust. 3.
2. Przygotowanie zawodowe dorosłych odbywa się w formie:
1) praktycznej nauki zawodu dorosłych umożliwiającej przystąpienie do egzaminu
zawodowego lub egzaminu czeladniczego;
2) przyuczenia do pracy dorosłych mającego na celu zdobycie wybranych
kwalifikacji zawodowych lub umiejętności, niezbędnych do wykonywania
określonych zadań zawodowych, właściwych dla zawodu występującego w
klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy.
3. Przygotowanie zawodowe dorosłych jest realizowane na podstawie umowy
w sprawie realizacji przygotowania zawodowego dorosłych zawieranej między
starostą a pracodawcą lub między starostą, pracodawcą i instytucją szkoleniową,
wpisaną do rejestru prowadzonego przez wojewódzki urząd pracy.
4. Praktyczna nauka zawodu dorosłych trwa od 6 do 12 miesięcy, a przyuczenie
do pracy dorosłych trwa od 3 do 6 miesięcy.

Art. 53b. 1. Przygotowanie zawodowe dorosłych jest realizowane według
programu ukierunkowanego na nabywanie umiejętności praktycznych oraz
zdobywanie wiedzy teoretycznej, niezbędnych do wykonywania zadań zawodowych,
przygotowanego przez pracodawcę lub instytucję szkoleniową we współpracy z pracodawcą.
2. Na czas realizacji programu pracodawca wyznacza opiekuna uczestnika
przygotowania zawodowego dorosłych, posiadającego kwalifikacje określone zgodnie
z art. 53m.

Art. 53c. 1. Program praktycznej nauki zawodu dorosłych uwzględnia w
szczególności wymagania określone w podstawie programowej kształcenia w
zawodzie szkolnictwa branżowego lub standardy wymagań będące podstawą
przeprowadzania egzaminu czeladniczego.
2. Praktyczna nauka zawodu dorosłych kończy się egzaminem zawodowym
przeprowadzanym przez okręgową komisję egzaminacyjną, zgodnie z przepisami
rozdziału 3b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, lub egzaminem
czeladniczym przeprowadzanym przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych,
zgodnie z przepisami w sprawie egzaminu czeladniczego, egzaminu mistrzowskiego
oraz egzaminu sprawdzającego, przeprowadzanych przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych.
3. Uczestnik praktycznej nauki zawodu dorosłych, który zdał odpowiednio
egzamin zawodowy lub egzamin czeladniczy, z wynikiem pozytywnym, otrzymuje
odpowiednio certyfikat kwalifikacji zawodowej lub dyplom zawodowy albo
świadectwo czeladnicze, zgodnie z przepisami, o których mowa w ust. 2.

Art. 53d. 1. Program przyuczenia do pracy dorosłych uwzględnia w
szczególności standardy kwalifikacji zawodowych dostępne w bazach danych
prowadzonych przez ministra właściwego do spraw pracy lub wymagania określone
w podstawie programowej kształcenia w zawodzie szkolnictwa branżowego.
2. Przyuczenie do pracy dorosłych kończy się egzaminem sprawdzającym
przeprowadzanym przez komisję egzaminacyjną izby rzemieślniczej, instytucję szkoleniową wpisaną do rejestru prowadzonego przez wojewódzki urząd pracy lub
inną instytucję uprawnioną do przeprowadzania egzaminów wskazaną przez starostę.
3. Przyuczenie do pracy dorosłych może kończyć się egzaminem zawodowym
przeprowadzanym przez okręgową komisję egzaminacyjną, jeżeli program
przyuczenia do pracy uwzględnia wymagania określone w podstawie programowej
kształcenia w danym zawodzie szkolnictwa branżowego.
4. Uczestnik przyuczenia do pracy dorosłych, który zdał:
1) egzamin sprawdzający, o którym mowa w ust. 2 z wynikiem pozytywnym,
otrzymuje zaświadczenie potwierdzające nabyte umiejętności lub
2) egzamin, o którym mowa w ust. 3, otrzymuje certyfikat kwalifikacji zawodowej.

Art. 53e. 1. Wymiar czasu odbywania przygotowania zawodowego dorosłych
nie może przekraczać 8 godzin zegarowych dziennie i 40 godzin zegarowych
tygodniowo.
2. Nabywanie umiejętności praktycznych obejmuje co najmniej 80% czasu
odbywania przygotowania zawodowego dorosłych i jest realizowane u pracodawcy.
3. Pracodawca zapewnia warunki umożliwiające zdobywanie wiedzy
teoretycznej prowadząc kształcenie teoretyczne bezpośrednio u siebie lub kierując
uczestnika do instytucji szkoleniowej wskazanej przez starostę. W przypadku gdy
kształcenie teoretyczne realizuje instytucja szkoleniowa pracodawca jest obowiązany
udzielić uczestnikowi przygotowania zawodowego dorosłych czasu wolnego na
uczestnictwo w zajęciach w wymiarze przewidzianym programem.
4. W przypadku gdy pracodawca nie może zapewnić warunków do zrealizowania
w pełni programu praktycznej nauki zawodu dorosłych, możliwe jest zrealizowanie
części tego programu przez wskazane przez starostę publiczne centrum kształcenia
zawodowego lub publiczną placówkę kształcenia ustawicznego, działające na
podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, w
wymiarze nieprzekraczającym 20% czasu programu.

Art. 53f. Pracodawca jest obowiązany do udzielenia uczestnikowi
przygotowania zawodowego dorosłych dni wolnych w wymiarze 2 dni za każde
30 dni kalendarzowych; za ostatni miesiąc odbywania przygotowania zawodowego
dorosłych pracodawca jest obowiązany udzielić dni wolnych przed upływem terminu
zakończenia przygotowania zawodowego dorosłych.

Art. 53g. 1. Uczestnikowi przygotowania zawodowego dorosłych przysługuje
stypendium w wysokości 120% kwoty zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1,
wypłacane przez starostę; przepis art. 80 stosuje się odpowiednio. Za okres, za który
przysługuje stypendium, zasiłek nie przysługuje.
2. Stypendium przysługuje za dni wolne, o których mowa w art. 53f.
3. Starosta nie wypłaca stypendium za okres nieusprawiedliwionych
nieobecności uczestnika przygotowania zawodowego dorosłych.

Art. 53h. 1. Uczestnik przygotowania zawodowego dorosłych, który z własnej
winy przerwał program tego przygotowania lub nie przystąpił odpowiednio do
egzaminu zawodowego, egzaminu czeladniczego lub egzaminu sprawdzającego, jest
obowiązany do zwrotu kosztów tego przygotowania poniesionych z Funduszu Pracy,
z wyjątkiem sytuacji gdy powodem przerwania programu tego przygotowania lub
nieprzystąpienia odpowiednio do egzaminu zawodowego egzaminu czeladniczego lub
egzaminu sprawdzającego było podjęcie zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub
działalności gospodarczej.
2. Uczestnik przygotowania zawodowego dorosłych, który z własnej winy
przerwał program tego przygotowania, nie przystąpił odpowiednio do egzaminu
zawodowego, egzaminu czeladniczego lub egzaminu sprawdzającego, może być
ponownie zarejestrowany w powiatowym urzędzie pracy, nie wcześniej niż po
upływie 6 miesięcy od dnia przerwania programu lub nieprzystąpienia do egzaminu.

Art. 53i. Starosta refunduje ze środków Funduszu Pracy pracodawcy, z którym
zawarł umowę w sprawie realizacji przygotowania zawodowego dorosłych, określone
w umowie wydatki poniesione na uczestnika przygotowania zawodowego dorosłych,
w szczególności na materiały i surowce, eksploatację maszyn i urządzeń, odzież
roboczą, posiłki regeneracyjne i inne środki niezbędne do realizacji programu
przygotowania zawodowego dorosłych w wymiarze do 2% przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia za każdy pełny miesiąc realizacji programu.

Art. 53j. 1. Pracodawcy, z którym starosta zawarł umowę w sprawie realizacji
przygotowania zawodowego dorosłych, przysługuje jednorazowa premia ze środków
Funduszu Pracy po zakończeniu tej formy aktywizacji, jeżeli skierowany przez
starostę uczestnik przygotowania zawodowego dorosłych ukończył program praktycznej nauki zawodu dorosłych lub przyuczenia do pracy dorosłych i zdał
egzamin, o którym mowa w art. 53c ust. 2 lub art. 53d ust. 2.
2. Premia jest przyznawana w wysokości 400 zł za każdy pełny miesiąc
programu przygotowania zawodowego dorosłych, zrealizowanego dla każdego
skierowanego uczestnika, na podstawie umowy, o której mowa w art. 53a ust. 3.
3. Kwota premii określona w ust. 2 podlega waloryzacji na zasadach określonych w art. 72 ust. 6.
4. Jeżeli umowa w sprawie realizacji przygotowania zawodowego dorosłych
została rozwiązana z przyczyn niezależnych od pracodawcy, a osoba skierowana przez
starostę podjęła przygotowanie zawodowe dorosłych u innego pracodawcy –
przysługującą kwotę premii dzieli się między wszystkich pracodawców,
proporcjonalnie do liczby miesięcy realizowanego u nich programu tego
przygotowania. Premia nie przysługuje pracodawcy, z którym umowa w sprawie
realizacji przygotowania zawodowego dorosłych została rozwiązana z winy pracodawcy.
5. Premię przyznaje starosta, który zawarł z pracodawcą umowę w sprawie
realizacji przygotowania zawodowego dorosłych, po stwierdzeniu spełnienia warunku
określonego w ust. 1.
6. Premia jest przyznawana na wniosek pracodawcy złożony w terminie
3 miesięcy od dnia złożenia z wynikiem pozytywnym egzaminu przez uczestnika
przygotowania zawodowego dorosłych. Do wniosku należy dołączyć kopię dyplomu,
świadectwa lub zaświadczenia, potwierdzającego spełnienie warunku określonego w ust. 1.

Art. 53k. Refundacja, o której mowa w art. 53i, oraz premia, o której mowa
w art. 53j, stanowią pomoc de minimis i są przyznawane zgodnie z warunkami
dopuszczalności pomocy de minimis.

Art. 53l. 1. Koszty przygotowania zawodowego dorosłych obejmujące:
1) refundację wydatków poniesionych na uczestnika przygotowania zawodowego
dorosłych niezbędnych do realizacji programu, o których mowa w art. 53i,
2) jednorazową premię przyznawaną pracodawcy, o której mowa w art. 53j,
3) należność przysługującą instytucji szkoleniowej za przygotowanie i realizację
ustalonej części programu,
4) koszty badań lekarskich i psychologicznych mających na celu ustalenie
zdolności do udziału w przygotowaniu zawodowym dorosłych,
5) koszty egzaminów zawodowych, egzaminów czeladniczych lub egzaminów
sprawdzających
– są finansowane z Funduszu Pracy.
2. W przypadku gdy uczestnik przygotowania zawodowego dorosłych nie złożył
z wynikiem pozytywnym egzaminu, koszty ponownego przystąpienia do egzaminu
zawodowego, egzaminu czeladniczego lub egzaminu sprawdzającego nie mogą być
sfinansowane ze środków Funduszu Pracy.
3. Starosta może sfinansować koszty przejazdu do miejsca odbywania
przygotowania zawodowego dorosłych, a w przypadku gdy przygotowanie zawodowe
dorosłych odbywa się w miejscowości innej niż miejsce zamieszkania, także koszty
zakwaterowania, zgodnie z art. 44 i 45.

Art. 53m. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki, sposób i tryb organizowania przygotowania zawodowego
dorosłych, sposób refundowania pracodawcy wydatków poniesionych na uczestnika
przygotowania zawodowego dorosłych i wypłacania premii, kwalifikacje wymagane
od opiekunów uczestników przygotowania zawodowego dorosłych, wzór
zaświadczenia o ukończeniu przygotowania zawodowego dorosłych, warunki i tryb
przeprowadzania egzaminu sprawdzającego oraz wzór wydawanego zaświadczenia,
mając na uwadze efektywność tej formy pozyskiwania kwalifikacji i umiejętności
zawodowych, a także konieczność zapewnienia zgodności udzielania pomocy
z zasadami przyznawania pomocy de minimis.

art. 54. więcej Art. 54. Starosta ustala i opłaca, w wysokości i na zasadach określonych
w odrębnych przepisach, składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i wypadkowe
od stypendiów wypłaconych na podstawie art. 41 ust. 3, art. 53 ust. 6, art. 53g ust. 1
oraz od stypendium wypłaconego na podstawie art. 42a ust. 5 za okres, w którym
osoba odbywająca studia podyplomowe nie pozostaje w zatrudnieniu, nie wykonuje
innej pracy zarobkowej lub nie prowadzi działalności gospodarczej.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Bezrobotnemu bez kwalifikacji zawodowych, który w okresie
12 miesięcy od dnia zarejestrowania w powiatowym urzędzie pracy podjął dalszą
naukę w szkole ponadpodstawowej dla dorosłych, będącej szkołą publiczną lub niepubliczną o uprawnieniach szkoły publicznej, albo w szkole wyższej, gdzie
studiuje w formie studiów niestacjonarnych, starosta, na wniosek bezrobotnego, może
przyznać stypendium w wysokości 100% kwoty zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust.
1 pkt 1, wypłacane przez okres 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia nauki.
2. Starosta może podjąć decyzję o kontynuacji wypłacania stypendium do
ukończenia nauki zgodnie z programem nauczania.
3. Stypendium przysługuje pod warunkiem nieprzekroczenia wysokości dochodu
na osobę w rodzinie w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej, uprawniającego
do świadczeń z pomocy społecznej. Do dochodu nie wlicza się kwoty tego stypendium.
4. Podstawą wypłaty stypendium jest zaświadczenie albo oświadczenie składane
przez bezrobotnego stwierdzające podjęcie lub kontynuowanie nauki.
4a. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 4, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie
jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
5. Stypendium nie przysługuje w przypadku przerwania nauki. Przepis art.
73 ust. 5 stosuje się odpowiednio.
6. Osobie, której starosta przyznał stypendium, o którym mowa w ust. 1,
przysługuje stypendium w wysokości 20% zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt
1, od dnia podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub działalności
gospodarczej. Przepis art. 41 ust. 3c stosuje się odpowiednio.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Starosta może dokonywać z Funduszu Pracy przez okres do
12 miesięcy zwrotu poniesionych przez pracodawcę z tytułu zatrudnienia w ramach
prac interwencyjnych w pełnym wymiarze czasu pracy skierowanego bezrobotnego
kosztów wypłaconego mu wynagrodzenia, nagród oraz opłaconych składek na
ubezpieczenia społeczne w wysokości uprzednio uzgodnionej, nieprzekraczającej
jednak kwoty zasiłku określonej w art. 72 ust. 1 pkt 1, obowiązującej w ostatnim dniu
każdego rozliczanego miesiąca i składek na ubezpieczenia społeczne od
refundowanego wynagrodzenia.
2. Starosta może dokonywać z Funduszu Pracy przez okres do 18 miesięcy
zwrotu poniesionych przez pracodawcę z tytułu zatrudnienia w ramach prac
interwencyjnych w pełnym wymiarze czasu pracy skierowanego bezrobotnego
kosztów wypłaconego mu wynagrodzenia, nagród oraz opłaconych składek na
ubezpieczenia społeczne w wysokości uprzednio uzgodnionej, nieprzekraczającej
jednak minimalnego wynagrodzenia za pracę i składek na ubezpieczenia społeczne od
tego wynagrodzenia, jeżeli zwrot obejmuje koszty poniesione za co drugi miesiąc.
3. Pracodawca jest obowiązany, stosownie do zawartej umowy, do utrzymania
w zatrudnieniu skierowanego bezrobotnego przez okres objęty refundacją
wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne oraz okres 6 miesięcy po
zakończeniu tej refundacji.
4. Niewywiązanie się z warunku, o którym mowa w ust. 3, lub naruszenie innych
warunków zawartej umowy powoduje obowiązek zwrotu uzyskanej pomocy wraz
z odsetkami ustawowymi naliczonymi od całości uzyskanej pomocy od dnia
otrzymania pierwszej refundacji, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty.
5. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez skierowanego bezrobotnego,
rozwiązania z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy lub wygaśnięcia stosunku pracy skierowanego bezrobotnego
w trakcie okresu objętego refundacją albo przed upływem okresu 6 miesięcy, o którym
mowa w ust. 3, starosta kieruje na zwolnione stanowisko pracy innego bezrobotnego.
6. W przypadku odmowy przyjęcia skierowanego bezrobotnego na zwolnione
stanowisko pracy, pracodawca zwraca uzyskaną pomoc w całości wraz z odsetkami
ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania pierwszej refundacji, w terminie 30 dni
od dnia doręczenia wezwania starosty. W przypadku braku możliwości skierowania
bezrobotnego przez urząd pracy na zwolnione stanowisko pracy, pracodawca nie
zwraca uzyskanej pomocy za okres, w którym uprzednio skierowany bezrobotny
pozostawał w zatrudnieniu.

Art. 56a. Organizując roboty publiczne, podmioty, o których mowa w art. 2 ust.
1 pkt 32, są obowiązane zatrudniać w pierwszej kolejności bezrobotnych będących
dłużnikami alimentacyjnymi.

art. 57. więcej Art. 57. 1. Starosta zwraca organizatorowi robót publicznych, który zatrudniał
skierowanych bezrobotnych przez okres do 6 miesięcy, część kosztów poniesionych
na wynagrodzenia, nagrody oraz składek na ubezpieczenia społeczne bezrobotnych
w wysokości uprzednio uzgodnionej, nieprzekraczającej jednak kwoty ustalonej jako
iloczyn liczby zatrudnionych w miesiącu w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy
oraz 50% przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w ostatnim dniu zatrudnienia
każdego rozliczanego miesiąca i składek na ubezpieczenia społeczne od
refundowanego wynagrodzenia.
2. Starosta może dokonywać, w zakresie i na zasadach określonych w ust. 1,
zwrotu poniesionych przez organizatora robót publicznych kosztów z tytułu
zatrudnienia skierowanych bezrobotnych na okres do 12 miesięcy, w wysokości
uprzednio uzgodnionej, nieprzekraczającej jednak przeciętnego wynagrodzenia
i składek na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia za każdego
bezrobotnego, jeżeli refundacja obejmuje koszty poniesione za co drugi miesiąc ich zatrudnienia.
3. Na wniosek organizatora robót publicznych starosta może przyznawać zaliczki
ze środków Funduszu Pracy na poczet wypłat wynagrodzeń oraz opłacenia składek na
ubezpieczenia społeczne.
3a. Naruszenie warunków umowy w zakresie zatrudniania skierowanego
bezrobotnego przez okres trwania robót publicznych powoduje obowiązek zwrotu
uzyskanych refundacji wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od całości uzyskanych refundacji od dnia otrzymania pierwszej refundacji, w terminie 30 dni od dnia
doręczenia wezwania starosty. Przepisy art. 51 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio.
4. Bezrobotni będący dłużnikami alimentacyjnymi w rozumieniu przepisów
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów mogą zostać skierowani przez starostę,
na zasadach dotyczących robót publicznych, do wykonywania przez okres do
6 miesięcy pracy niezwiązanej z wyuczonym zawodem, w wymiarze
nieprzekraczającym połowy wymiaru czasu pracy, w instytucjach użyteczności
publicznej oraz organizacjach zajmujących się problematyką kultury, oświaty, sportu
i turystyki, opieki zdrowotnej lub pomocy społecznej.
5. (uchylony)
6. Starosta zwraca pracodawcy, który zatrudnił bezrobotnych skierowanych do
prac, o których mowa w ust. 4, część poniesionych kosztów na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenia społeczne w wysokości uprzednio
uzgodnionej, nieprzekraczającej jednak kwoty ustalonej jako iloczyn liczby
zatrudnionych bezrobotnych i połowy minimalnego wynagrodzenia za pracę
obowiązującego w ostatnim dniu zatrudnienia każdego rozliczanego miesiąca, łącznie
ze składką na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia.

art. 58. więcej Art. 58. Bezrobotni, o których mowa w art. 49 pkt 3, po upływie 6 miesięcy od
dnia zarejestrowania w powiatowym urzędzie pracy mogą ubiegać się o przyznanie
prawa do świadczenia przedemerytalnego, jeżeli spełniają warunki do nabycia tego
świadczenia, określone w odrębnych przepisach.

art. 59. więcej Art. 59. 1. Starosta może skierować bezrobotnych, o których mowa w art. 49 pkt
3, do wykonywania pracy w ramach prac interwencyjnych przez okres do 24 miesięcy
oraz dokonywać refundacji poniesionych przez pracodawcę kosztów na
wynagrodzenia i składki na ubezpieczenia społeczne.
2. Starosta może skierować bezrobotnych, o których mowa w ust. 1, do
wykonywania pracy w ramach prac interwencyjnych u pracodawcy przez okres do
4 lat i dokonywać refundacji poniesionych przez pracodawcę kosztów wynagrodzeń
i składek na ubezpieczenia społeczne, jeżeli obejmuje ona koszty poniesione za co
drugi miesiąc ich zatrudnienia.
3. (uchylony)
4. Jeżeli do pracy w ramach prac interwencyjnych są kierowani bezrobotni, którzy:
1) spełniają warunki konieczne do nabycia prawa do świadczenia
przedemerytalnego – refundacja jest przyznawana w wysokości do 80%
minimalnego wynagrodzenia za pracę i składek na ubezpieczenia społeczne od
refundowanego wynagrodzenia;
2) nie spełniają warunków koniecznych do uzyskania świadczenia
przedemerytalnego – refundacja jest przyznawana w wysokości do 50%
minimalnego wynagrodzenia za pracę i składek na ubezpieczenia społeczne od
refundowanego wynagrodzenia.
5. Przepisy art. 56 ust. 3–6 stosuje się odpowiednio.

Art. 59a. Prace interwencyjne, o których mowa w art. 51, 56 i 59, nie mogą być
organizowane w powiatowych i wojewódzkich urzędach pracy.

Art. 59b. 1. Wykazy pracodawców i osób, z którymi zawarto umowy w
przypadkach określonych w art. 46 ust. 1 pkt 1–1d i 4, ust. 1a, art. 47 ust. 1, art. 51 ust.
1–4, art. 53 ust. 1, art. 53a ust. 1, art. 56, art. 57 ust. 1, 2 i 4 i art. 59 ust. 1 i 2,
są podawane do wiadomości publicznej przez powiatowy urząd pracy przez
wywieszenie ich na tablicy ogłoszeń w siedzibie urzędu na okres 30 dni.
2. Powiatowy urząd pracy po zakończeniu każdego roku kalendarzowego,
w terminie do dnia 31 stycznia, przekazuje właściwej powiatowej radzie rynku pracy
zbiorczy wykaz pracodawców i osób, o których mowa w ust. 1.
3. Wykazy, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać:
1) nazwę pracodawcy albo imię i nazwisko osoby, z którą zawarto umowę;
2) wskazanie rodzaju instrumentu rynku pracy;
3) liczbę utworzonych stanowisk pracy, stażu i przygotowania zawodowego dorosłych.

Art. 59c. Pomoc udzielana pracodawcom i przedsiębiorcom w ramach prac
interwencyjnych, robót publicznych lub skierowania na zasadach robót publicznych,
o których mowa w art. 51, art. 56, art. 57 i art. 59 oraz w ramach jednorazowej
refundacji kosztów z tytułu opłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, o której
mowa w art. 47, jest udzielana zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

art. 60. więcej Art. 60. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy sposób i tryb organizowania prac interwencyjnych i robót publicznych,
jednorazowej refundacji kosztów z tytułu opłaconych składek na ubezpieczenia
społeczne poniesionych w związku z zatrudnieniem skierowanego bezrobotnego,
treść wniosku o organizowanie robót publicznych, prac interwencyjnych oraz tryb
i warunki zawieranych umów z uprawnionymi pracodawcami, mając na uwadze
prawidłowość wydatkowania środków z Funduszu Pracy, a także konieczność
zapewnienia zgodności udzielania pomocy z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

Art. 60a. 1. Starosta może, na podstawie zawartej umowy, przyznać pracodawcy
lub przedsiębiorcy środki Funduszu Pracy, zwane dalej „grantem”, na utworzenie
stanowiska pracy w formie telepracy w rozumieniu art. 67⁵ ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy dla skierowanego bezrobotnego rodzica powracającego na rynek pracy, posiadającego co najmniej jedno dziecko w wieku do 6 lat, lub
bezrobotnego sprawującego opiekę nad osobą zależną, który w okresie 3 lat przed
rejestracją w urzędzie pracy jako bezrobotny zrezygnował z zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej z uwagi na konieczność wychowywania dziecka lub sprawowania
opieki nad osobą zależną.
2. Grant nie może zostać przyznany na utworzenie stanowiska pracy dla
bezrobotnego:
1) małżonka pracodawcy lub przedsiębiorcy;
2) rodzica pracodawcy lub przedsiębiorcy;
3) rodzeństwa pracodawcy lub przedsiębiorcy;
4) dziecka własnego lub przysposobionego: pracodawcy lub przedsiębiorcy,
małżonka pracodawcy lub przedsiębiorcy, rodzeństwa pracodawcy lub
przedsiębiorcy.
3. Grant przysługuje w kwocie określonej w umowie zawartej ze starostą, nie
wyższej jednak niż 6-krotność minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego
w dniu zawarcia umowy, za każdego skierowanego bezrobotnego.
4. Pracodawca lub przedsiębiorca są obowiązani, stosownie do zawartej umowy,
do utrzymania zatrudnienia skierowanego bezrobotnego przez okres 12 miesięcy
w pełnym wymiarze czasu pracy lub przez okres 18 miesięcy w połowie wymiaru czasu pracy.
5. Niewywiązanie się z warunku, o którym mowa w ust. 4, lub wykorzystanie
grantu niezgodnie z umową, lub jego niewykorzystanie powoduje obowiązek zwrotu
grantu wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania grantu,
w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty.
6. Zwrot grantu następuje:
1) w kwocie proporcjonalnej do okresu, w którym warunek określony w ust. 4 nie
został spełniony, wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania
grantu – w przypadku niewywiązania się z tego warunku;
2) w całości wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania grantu
– w przypadku wykorzystania grantu niezgodnie z umową lub jego niewykorzystania.
7. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez skierowanego bezrobotnego,
rozwiązania z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy lub wygaśnięcia stosunku pracy skierowanego bezrobotnego
przed upływem okresu odpowiednio 12 lub 18 miesięcy, o którym mowa w ust. 4,
starosta kieruje na zwolnione stanowisko pracy innego bezrobotnego.
8. W przypadku odmowy przyjęcia skierowanego bezrobotnego na zwolnione
stanowisko pracy pracodawca lub przedsiębiorca zwraca grant w kwocie określonej
w ust. 6 pkt 1. W przypadku braku możliwości skierowania odpowiedniego
bezrobotnego przez urząd pracy na zwolnione stanowisko pracy pracodawca lub
przedsiębiorca nie zwraca grantu za okres zatrudniania skierowanego bezrobotnego.
9. Grant jest udzielany zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

Art. 60aa. 1. Starosta może, na podstawie zawartej umowy, przyznać
pracodawcy lub przedsiębiorcy grant, o którym mowa w art. 60a ust. 1, za zatrudnienie
skierowanego bezrobotnego opiekuna osoby niepełnosprawnej.
2. Grant przysługuje w kwocie określonej w umowie zawartej ze starostą, nie
wyższej jednak niż 12-krotność minimalnego wynagrodzenia za pracę
obowiązującego w dniu zawarcia umowy, za każdego skierowanego bezrobotnego
opiekuna osoby niepełnosprawnej.
3. Przepisy art. 60a ust. 2 i 4–9 stosuje się odpowiednio.

Art. 60b. 1. Starosta może, na podstawie zawartej umowy, przyznać pracodawcy
świadczenie aktywizacyjne za zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy
skierowanego bezrobotnego rodzica powracającego na rynek pracy po przerwie
związanej z wychowywaniem dziecka lub bezrobotnego sprawującego opiekę nad
osobą zależną, który w okresie 3 lat przed rejestracją w urzędzie pracy jako
bezrobotny zrezygnował z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej z uwagi na
konieczność wychowywania dziecka lub sprawowania opieki nad osobą zależną.
2. Świadczenie aktywizacyjne przysługuje przez okres:
1) 12 miesięcy w wysokości połowy minimalnego wynagrodzenia za pracę
miesięcznie za każdego skierowanego bezrobotnego albo
2) 18 miesięcy w wysokości jednej trzeciej minimalnego wynagrodzenia za pracę
miesięcznie za każdego skierowanego bezrobotnego.
3. Pracodawca jest obowiązany do dalszego zatrudniania skierowanego
bezrobotnego po upływie okresu przysługiwania świadczenia aktywizacyjnego,
odpowiednio przez okres 6 miesięcy w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, oraz
9 miesięcy w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2.
4. W przypadku rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę w trakcie
przysługiwania świadczenia aktywizacyjnego lub niewywiązania się z warunku
utrzymania osoby w zatrudnieniu przez okres odpowiednio 6 lub 9 miesięcy
przypadających po ustaniu prawa do tego świadczenia pracodawca jest obowiązany
do zwrotu wszystkich otrzymanych świadczeń aktywizacyjnych wraz z odsetkami
ustawowymi naliczonymi od całości kwoty otrzymanych świadczeń aktywizacyjnych
od dnia wypłaty pierwszego świadczenia, w terminie 30 dni od dnia doręczenia
wezwania starosty.
5. W przypadku utrzymania zatrudnienia skierowanego bezrobotnego przez
okres uzyskiwania świadczenia aktywizacyjnego oraz przez co najmniej połowę
okresu wymaganego utrzymania zatrudnienia po upływie prawa do świadczenia
pracodawca jest obowiązany do zwrotu 50% łącznej kwoty, o której mowa w ust. 4,
w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty.
6. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez skierowanego bezrobotnego,
rozwiązania z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy lub wygaśnięcia stosunku pracy skierowanego bezrobotnego
w trakcie przysługiwania świadczenia aktywizacyjnego albo przed upływem okresu
odpowiednio 6 lub 9 miesięcy, o którym mowa w ust. 4, starosta kieruje na zwolnione
stanowisko pracy innego bezrobotnego.
7. W przypadku odmowy przyjęcia skierowanego bezrobotnego na zwolnione
stanowisko pracy pracodawca jest obowiązany do zwrotu wszystkich otrzymanych
świadczeń aktywizacyjnych wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od całości
kwoty otrzymanych świadczeń aktywizacyjnych od dnia wypłaty pierwszego
świadczenia, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty. W przypadku
braku możliwości skierowania odpowiedniego bezrobotnego przez urząd pracy na
zwolnione stanowisko pracy pracodawca nie zwraca uzyskanych środków za okres
zatrudniania skierowanego bezrobotnego.
8. Świadczenie aktywizacyjne nie przysługuje w przypadku uzyskania przez
pracodawcę prawa do pożyczki z Funduszu Pracy na utworzenie miejsca pracy dla
osoby, która miałaby być objęta świadczeniem aktywizacyjnym.
9. Świadczenie aktywizacyjne jest udzielane zgodnie z warunkami
dopuszczalności pomocy de minimis.

Art. 60c. 1. Starosta może, na podstawie zawartej umowy, refundować
pracodawcy koszty poniesione na składki na ubezpieczenia społeczne należne od
pracodawcy za skierowanych do pracy bezrobotnych do 30 roku życia, którzy
podejmują zatrudnienie po raz pierwszy w życiu.
2. Refundacja kosztów poniesionych na składki na ubezpieczenia społeczne
przysługuje przez okres do 12 miesięcy w kwocie określonej w umowie, nie wyższej
jednak niż połowa minimalnego wynagrodzenia za pracę miesięcznie obowiązującego
w dniu zawarcia umowy, za każdego zatrudnionego bezrobotnego.
3. Pracodawca jest obowiązany do dalszego zatrudniania skierowanego
bezrobotnego przez okres 6 miesięcy po zakończeniu okresu refundacji kosztów
poniesionych na składki na ubezpieczenia społeczne.
4. W przypadku rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę w trakcie
przysługiwania refundacji kosztów poniesionych na składki na ubezpieczenia
społeczne lub niewywiązania się z warunku utrzymania osoby w zatrudnieniu przez
okres 6 miesięcy przypadających po ustaniu refundacji pracodawca jest obowiązany
do zwrotu wszystkich otrzymanych środków wraz z odsetkami ustawowymi
naliczonymi od całości kwoty otrzymanych środków od dnia wypłaty pierwszej
refundacji, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty.
5. W przypadku utrzymania zatrudnienia skierowanego bezrobotnego przez
okres uzyskiwania refundacji kosztów poniesionych na składki na ubezpieczenia
społeczne oraz przez co najmniej 3 miesiące po upływie okresu refundacji pracodawca
jest obowiązany do zwrotu 50% łącznej kwoty, o której mowa w ust. 4.
6. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez skierowanego bezrobotnego,
rozwiązania z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy lub wygaśnięcia stosunku pracy skierowanego bezrobotnego
w trakcie okresu objętego refundacją albo przed upływem okresu 6 miesięcy, o którym
mowa w ust. 3, starosta kieruje na zwolnione stanowisko pracy innego bezrobotnego.
7. W przypadku odmowy przyjęcia skierowanego bezrobotnego na zwolnione
stanowisko pracy pracodawca jest obowiązany do zwrotu wszystkich otrzymanych
środków wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od całości kwoty otrzymanych
środków od dnia wypłaty pierwszej refundacji kosztów poniesionych na składki na ubezpieczenia społeczne, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty.
W przypadku braku możliwości skierowania odpowiedniego bezrobotnego przez
urząd pracy na zwolnione stanowisko pracy pracodawca nie zwraca otrzymanych
środków za okres zatrudniania skierowanego bezrobotnego.
8. Refundacja kosztów składek na ubezpieczenia społeczne jest udzielana
zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

Art. 60d. 1. Starosta może, na podstawie zawartej umowy, przyznać pracodawcy
lub przedsiębiorcy dofinansowanie wynagrodzenia za zatrudnienie skierowanego
bezrobotnego, który ukończył 50 rok życia.
2. Dofinansowanie wynagrodzenia przysługuje przez okres:
1) 12 miesięcy – w przypadku zatrudnienia bezrobotnego, który ukończył 50 lat,
a nie ukończył 60 lat lub
2) 24 miesięcy – w przypadku zatrudnienia bezrobotnego, który ukończył 60 lat.
3. Dofinansowanie wynagrodzenia przysługuje w kwocie określonej w umowie,
nie wyższej jednak niż połowa minimalnego wynagrodzenia za pracę miesięcznie
obowiązującego w dniu zawarcia umowy, za każdego zatrudnionego bezrobotnego.
4. Pracodawca lub przedsiębiorca są obowiązani do dalszego zatrudniania
skierowanego bezrobotnego po upływie okresu przysługiwania dofinansowania
wynagrodzenia, odpowiednio przez okres 6 miesięcy w przypadku, o którym mowa
w ust. 2 pkt 1, oraz 12 miesięcy w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2.
5. W przypadku niewywiązania się z warunku, o którym mowa w ust. 4, oraz
nieutrzymania zatrudnienia w okresie przysługiwania dofinansowania wynagrodzenia
pracodawca lub przedsiębiorca są obowiązani do zwrotu wszystkich otrzymanych
środków wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od całości kwoty otrzymanych
środków od dnia wypłaty pierwszego dofinansowania wynagrodzenia, w terminie
30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty.
6. W przypadku utrzymania zatrudnienia skierowanego bezrobotnego przez
okres przysługiwania dofinansowania wynagrodzenia oraz przez co najmniej połowę
okresu, o którym mowa w ust. 4, pracodawca lub przedsiębiorca są obowiązani do
zwrotu 50% łącznej kwoty, o której mowa w ust. 5, w terminie 30 dni od dnia
doręczenia wezwania starosty.
7. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez skierowanego bezrobotnego,
rozwiązania z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy lub wygaśnięcia stosunku pracy skierowanego bezrobotnego
w trakcie okresu objętego dofinansowaniem albo przed upływem okresu odpowiednio
6 lub 12 miesięcy, o którym mowa w ust. 4, starosta kieruje na zwolnione stanowisko
pracy innego bezrobotnego.
8. W przypadku braku odpowiedniego bezrobotnego w sytuacji określonej w ust.
7 pracodawca lub przedsiębiorca nie zwracają uzyskanego dofinansowania
wynagrodzenia za okres zatrudniania skierowanego bezrobotnego.
9. Dofinansowanie wynagrodzenia jest udzielane zgodnie z warunkami
dopuszczalności pomocy de minimis.

art. 61. więcej Art. 61. 1. Bezrobotnym, o których mowa w art. 49 pkt 5, starosta może, po
udokumentowaniu poniesionych kosztów, refundować koszty opieki nad dzieckiem
lub dziećmi do lat 7 w wysokości uzgodnionej, nie wyższej jednak niż połowa zasiłku,
o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1, na każde dziecko, na opiekę którego poniesiono
koszty, jeżeli bezrobotny podejmie zatrudnienie lub inną pracę zarobkową lub zostanie
skierowany na staż, przygotowanie zawodowe dorosłych lub szkolenie oraz pod
warunkiem osiągania z tego tytułu miesięcznie przychodów nieprzekraczających
minimalnego wynagrodzenia za pracę.
2. Refundacja, o której mowa w ust. 1, przysługuje na okres do 6 miesięcy.
3. W przypadku skierowania na staż, przygotowanie zawodowe dorosłych lub
szkolenie refundacja kosztów opieki nad dzieckiem lub dziećmi do lat 7 następuje na
okres odbywania stażu, przygotowania zawodowego dorosłych lub szkolenia.
4. Na wniosek osoby, o której mowa w ust. 1, starosta może wypłacić zaliczkę
na refundację kosztów opieki nad dzieckiem.
5. Na zasadach określonych w ust. 1–4 może nastąpić również refundacja
kosztów opieki nad osobą zależną.

Art. 61a. 1. Bezrobotny może być skierowany do odbywania stażu,
przygotowania zawodowego dorosłych oraz do prac interwencyjnych do
przedsiębiorcy niezatrudniającego pracownika na zasadach przewidzianych dla pracodawców.
2. Do odbycia przygotowania zawodowego dorosłych u przedsiębiorcy
niezatrudniającego pracownika na zasadach przewidzianych dla pracodawców może
być skierowana osoba, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3–7.

Art. 61aa. Poszukujący pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, może korzystać
na zasadach takich jak bezrobotny z następujących usług rynku pracy lub
instrumentów rynku pracy:
1) pośrednictwa pracy i poradnictwa zawodowego;
2) szkoleń;
3) stażu;
4) prac interwencyjnych;
5) przygotowania zawodowego dorosłych;
6) badań lekarskich lub psychologicznych, o których mowa w art. 2 ust. 3;
7) studiów podyplomowych;
8) szkoleń na podstawie trójstronnych umów szkoleniowych zawieranych
pomiędzy starostą, pracodawcą i instytucją szkoleniową;
9) bonu na zasiedlenie;
10) bonu szkoleniowego;
11) bonu stażowego.

Art. 61b. 1. Starosta może zawrzeć z agencją zatrudnienia umowę na
doprowadzenie skierowanego bezrobotnego będącego w szczególnej sytuacji na rynku
pracy do podjęcia zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej na podstawie umów
cywilnoprawnych, stanowiących odpowiednią pracę, przez okres co najmniej
6 miesięcy.
2. Umowa, o której mowa w ust. 1, określa w szczególności:
1) (uchylony)
2) warunki i tryb przekazania środków Funduszu Pracy przysługujących agencji
zatrudnienia z tytułu doprowadzenia skierowanego bezrobotnego do podjęcia
zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej na podstawie umów cywilnoprawnych;
3) kwotę przekazywanych środków w wysokości nie wyższej niż 150%
przeciętnego wynagrodzenia, obowiązującego w dniu zawarcia umowy, za
jednego skierowanego bezrobotnego;
4) zasady dokumentowania spełnienia warunku, o którym mowa w ust. 1.
3. Wysokość środków przekazywanych agencji zatrudnienia:
1) w dniu zawarcia umowy, o której mowa w ust. 1, nie może być wyższa niż 30%
łącznej kwoty środków przysługujących agencji zatrudnienia;
2) po spełnieniu warunku, o którym mowa w ust. 1, nie może być niższa niż 50%
tej łącznej kwoty.
4. W przypadku niewywiązania się agencji zatrudnienia z warunku, o którym
mowa w ust. 1, przekazane agencji środki podlegają zwrotowi w wysokości
proporcjonalnej do okresu, w którym wskazany warunek nie został spełniony,
w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty.
5. W przypadku rozwiązania ze skierowanym bezrobotnym umowy o pracę
z przyczyn, o których mowa w art. 52 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy albo rozwiązania przez skierowanego bezrobotnego umowy cywilnoprawnej
przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 1, agencja zatrudnienia nie jest
obowiązana do zwrotu otrzymanych środków.
6. W okresie udziału bezrobotnego w działaniach realizowanych przez agencję
zatrudnienia, zgodnie z umową, o której mowa w ust. 2, powiatowy urząd pracy nie
kieruje do bezrobotnego innych form pomocy, o których mowa w ustawie.

Art. 61c. (uchylony).

Art. 61d. (uchylony).

Art. 61e. Ze środków Funduszu Pracy, a także ze środków Unii Europejskiej,
mogą być finansowane:
1) pożyczki na utworzenie stanowiska pracy dla bezrobotnego lub poszukującego
pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, w tym skierowanych przez powiatowy
urząd pracy, podmiotom, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 1 i 1a oraz ust. 1a;
1a) pożyczki na utworzenie stanowiska pracy dla bezrobotnego, poszukującego
pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, lub poszukującego pracy absolwenta, w
tym skierowanych przez powiatowy urząd pracy:
a) żłobkom lub klubom dziecięcym na utworzenie stanowiska pracy
związanego bezpośrednio ze sprawowaniem opieki nad dziećmi
niepełnosprawnymi lub prowadzeniem dla nich zajęć,
b) podmiotom świadczącym usługi rehabilitacyjne na utworzenie stanowiska
pracy związanego bezpośrednio ze świadczeniem usług rehabilitacyjnych dla dzieci niepełnosprawnych w miejscu zamieszkania, w tym usług mobilnych;
2) pożyczki na podjęcie działalności gospodarczej:
a) bezrobotnym,
b) poszukującym pracy absolwentom,
c) studentom ostatniego roku studiów,
d) poszukującym pracy, o których mowa w art. 49 pkt 7;
3) usługi doradcze i szkoleniowe skierowane do osób, o których mowa w pkt 2,
którym udzielono pożyczki na podjęcie działalności gospodarczej.

Art. 61f. Pożyczki oraz usługi doradcze i szkoleniowe, o których mowa w art.
61e, są przyznawane zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

Art. 61g. 1. Pożyczek udzielają oraz usługi doradcze i szkoleniowe zapewniają
pośrednicy finansowi wybierani przez Bank Gospodarstwa Krajowego.
2. Pośrednikiem finansowym może zostać bank lub instytucja finansowa,
w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r.
poz. 2357 oraz z 2020 r. poz. 284, 288, 321 i 1086).

Art. 61h. 1. Pożyczka na utworzenie stanowiska pracy jest udzielana na
podstawie umowy, na wniosek podmiotu, o którym mowa w art. 61e pkt 1, po
przedstawieniu kosztorysu dotyczącego tworzonego stanowiska pracy, w wysokości
określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia.
1a. Pożyczka na utworzenie stanowiska pracy dla poszukującego pracy, o którym
mowa w art. 49 pkt 7, oraz na utworzenie stanowiska pracy, o którym mowa w art. 61e
pkt 1a, jest udzielana na podstawie umowy zawieranej na wniosek podmiotu, po
przedstawieniu kosztorysu dotyczącego tworzonego stanowiska pracy, w wysokości
określonej w umowie, nie wyższej niż określona w ust. 1, proporcjonalnej do wymiaru
czasu pracy na danym stanowisku, nie mniejszym niż połowa wymiaru czasu pracy.
2. Oprocentowanie pożyczki na utworzenie stanowiska pracy jest stałe i wynosi,
w skali roku, 0,25 stopy redyskonta weksli przyjmowanych przez Narodowy Bank Polski.
2a. Oprocentowanie pożyczki na utworzenie stanowiska pracy, o którym mowa
w art. 61e pkt 1a, jest stałe i wynosi, w skali roku, 0,1 stopy redyskonta weksli
przyjmowanych przez Narodowy Bank Polski.
2b. Przepis ust. 2a stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy będącego
opiekunem osoby niepełnosprawnej.
3. Okres spłaty pożyczki na utworzenie stanowiska pracy nie może być dłuższy
niż 3 lata, z zastrzeżeniem art. 61j ust. 3.
4. Pożyczkobiorcy nie przysługuje prawo do karencji w spłacie pożyczki na
utworzenie stanowiska pracy.
5. Spłata pożyczki na utworzenie stanowiska pracy jest dokonywana w równych
ratach, płatnych na rachunek bankowy właściwego pośrednika finansowego.
6. Pożyczkobiorca nie ponosi opłat i kosztów z tytułu udzielonej pożyczki na
utworzenie stanowiska pracy.

Art. 61i. 1. Pożyczka na podjęcie działalności gospodarczej jest udzielana na
podstawie umowy, na wniosek osoby, o której mowa w art. 61e pkt 2, po
przedstawieniu opisu i kosztorysu zamierzonej działalności gospodarczej,
w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 20-krotna wysokość
przeciętnego wynagrodzenia.
2. Pożyczka na podjęcie działalności gospodarczej może stanowić do 100%
kosztów jej podjęcia.
3. Okres spłaty pożyczki na podjęcie działalności gospodarczej nie może być
dłuższy niż 7 lat, z możliwością skorzystania z karencji w spłacie kapitału na okres nie
dłuższy niż 12 miesięcy.
4. Środki finansowe z tytułu pożyczki na podjęcie działalności gospodarczej są
wypłacane przez pośrednika finansowego, na podstawie harmonogramu, po
zarejestrowaniu przez pożyczkobiorcę działalności gospodarczej.
5. Przepisy art. 61h ust. 2, 5 i 6 stosuje się odpowiednio.
6. Oprocentowanie pożyczki na podjęcie działalności gospodarczej polegającej
na prowadzeniu żłobka lub klubu dziecięcego z miejscami integracyjnymi lub
polegającej na świadczeniu usług rehabilitacyjnych dla dzieci niepełnosprawnych w
miejscu zamieszkania, w tym usług mobilnych, a także pożyczki dla poszukujących
pracy, o których mowa w art. 49 pkt 7, jest stałe i wynosi, w skali roku, 0,1 stopy
redyskonta weksli przyjmowanych przez Narodowy Bank Polski.

Art. 61j. 1. Podmiotom, którym udzielono pożyczki na podjęcie działalności
gospodarczej, można udzielić pożyczki na utworzenie stanowiska pracy nie wcześniej
niż po upływie co najmniej 3 miesięcy od rozpoczęcia spłaty pożyczki na podjęcie
działalności gospodarczej.
2. W przypadku gdy pożyczkobiorca korzysta z karencji w spłacie kapitału, bieg
trzymiesięcznego terminu rozpoczyna się po zakończeniu okresu karencji.
3. Pożyczka na utworzenie stanowiska pracy powiększa kapitał zadłużenia
z tytułu pożyczki udzielonej na podjęcie działalności gospodarczej, a jej spłata
następuje zgodnie z harmonogramem spłaty pożyczki udzielonej na podjęcie
działalności gospodarczej.

Art. 61k. 1. Pożyczka na utworzenie stanowiska pracy może zostać udzielona
podmiotom, o których mowa w art. 61e pkt 1 i 1a:
1) niezalegającym ze spłatą rat pożyczki na podjęcie działalności gospodarczej oraz
pożyczki na utworzenie stanowiska pracy;
2) niezalegającym z opłacaniem należnych składek na ubezpieczenia społeczne,
ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy lub Fundusz Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych;
3) niezalegającym z opłacaniem innych danin publicznych;
4) niekaranym, w okresie 2 lat przed wystąpieniem z wnioskiem o pożyczkę, za
przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu, w rozumieniu ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny lub ustawy z dnia 28 października 2002 r.
o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary.
2. Tworzone stanowisko pracy nie może być jednocześnie finansowane
w ramach pożyczki i refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska
pracy dla skierowanego bezrobotnego, o której mowa w art. 46 ust. 1.

Art. 61l. Pożyczka na podjęcie działalności gospodarczej może zostać udzielona
osobom, o których mowa w art. 61e pkt 2:
1) niekaranym, w okresie 2 lat przed wystąpieniem z wnioskiem o pożyczkę, za
przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu, w rozumieniu ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny lub ustawy z dnia 28 października 2002 r. o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary;
2) niezatrudnionym oraz niewykonującym innej pracy zarobkowej;
3) nieprowadzącym działalności gospodarczej w okresie 12 miesięcy przed
złożeniem wniosku o udzielenie pożyczki.

Art. 61m. 1. Formą zabezpieczenia spłaty i zwrotu udzielonych pożyczek, o
których mowa w art. 61e pkt 1–2, jest weksel własny in blanco i poręczenie dwóch
osób fizycznych.
2. W zależności od oceny zdolności kredytowej i ryzyka kredytowego zamiast
poręczenia dwóch osób fizycznych może być ustanowione inne zabezpieczenie spłaty
i zwrotu udzielonych pożyczek.

Art. 61n. Podstawą rozliczenia pożyczek, o których mowa w art. 61e pkt 1–2, są
opłacone faktury lub inne równoważne dokumenty księgowe.

Art. 61o. 1. Pożyczkobiorca jest obowiązany dokonać zwrotu niespłaconej
kwoty pożyczki na utworzenie stanowiska pracy lub pożyczki na podjęcie działalności
gospodarczej wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania
pożyczki, w terminie nie dłuższym niż 6 miesięcy od dnia wezwania do jej zwrotu,
jeżeli zatrudniał na utworzonym stanowisku pracy bezrobotnego lub prowadził
działalność gospodarczą przez okres krótszy niż 12 miesięcy albo naruszył inne warunki umowy.
1a. Pożyczkobiorca jest obowiązany dokonać zwrotu niespłaconej kwoty
pożyczki na utworzenie stanowiska pracy, o którym mowa w art. 61e pkt 1a, pożyczki
na podjęcie działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu żłobka lub klubu
dziecięcego z miejscami integracyjnymi lub na świadczeniu usług rehabilitacyjnych
dla dzieci niepełnosprawnych w miejscu zamieszkania, w tym usług mobilnych, w
terminie nie dłuższym niż 6 miesięcy od dnia wezwania do jej zwrotu, proporcjonalnie
do okresu, jaki pozostał do 12 miesięcy zatrudnienia na utworzonym stanowisku pracy
lub prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli zatrudniał na utworzonym
stanowisku lub prowadził działalność gospodarczą przez okres krótszy niż 12
miesięcy. Przepisów ust. 2 i 3 nie stosuje się.
1b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio do pożyczkobiorcy będącego
poszukującym pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, któremu udzielono pożyczki na
podjęcie działalności gospodarczej. Przepisów ust. 2 i 3 nie stosuje się.
2. Zwrot niespłaconej kwoty pożyczki, o której mowa w ust. 1, podlega
zwiększeniu o kwotę uzyskanej korzyści wynikającej z różnicy oprocentowania
spłaconej części pożyczki w stosunku do oprocentowania równego stopie
referencyjnej obliczonej zgodnie z metodologią określoną w Komunikacie Komisji
w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych (Dz. Urz. UE
C 14 z 19.01.2008, str. 6) obowiązującego w dniu otrzymania pożyczki.
3. W przypadku gdy pożyczkobiorca, z zastrzeżeniem ust. 1, w okresie do
36 miesięcy, obliczonych od pierwszego miesiąca, w którym podjął działalność
gospodarczą z wykorzystaniem środków pożyczki, o której mowa w art. 61e pkt 2 lub
od pierwszego miesiąca, w którym zatrudnił na utworzonym stanowisku pracy
bezrobotnego, w tym skierowanego bezrobotnego z wykorzystaniem środków
pożyczki, o której mowa w art. 61e pkt 1:
1) zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej, lub
2) zlikwiduje utworzone stanowisko pracy dla bezrobotnego, w tym bezrobotnego
skierowanego przez powiatowy urząd pracy
– spłaca pozostały do spłaty kapitał pożyczki na podjęcie działalności gospodarczej
lub pozostały do spłaty kapitał pożyczki na utworzenie stanowiska pracy, wraz
z odsetkami równymi stopie referencyjnej obliczonej zgodnie z metodologią
określoną w Komunikacie Komisji w sprawie zmiany metody ustalania stóp
referencyjnych i dyskontowych, naliczonymi od dnia zaprzestania prowadzenia
działalności gospodarczej lub od dnia likwidacji utworzonego stanowiska pracy,
zgodnie z terminami przyjętymi w harmonogramie spłat pożyczek.
4. W przypadku śmierci pożyczkobiorcy ust. 2 i 3 nie stosuje się.

Art. 61p. 1. Minister właściwy do spraw pracy może umorzyć jednorazowo
należność z tytułu udzielonej pożyczki na podjęcie działalności gospodarczej
w kwocie pozostałej do spłaty pożyczki udzielonej na utworzenie pierwszego
stanowiska pracy dla bezrobotnego skierowanego przez powiatowy urząd pracy,
pożyczkobiorcy korzystającemu jednocześnie z pożyczki na podjęcie działalności
gospodarczej oraz pożyczki na utworzenie stanowiska pracy dla bezrobotnego skierowanego przez powiatowy urząd pracy, wraz z odsetkami obliczonymi na dzień spełnienia warunku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1.
2. Warunkami umorzenia, o którym mowa w ust. 1, są:
1) utrzymanie, przez co najmniej 12 miesięcy, pierwszego stanowiska pracy dla
bezrobotnego skierowanego przez powiatowy urząd pracy;
2) niezaleganie ze spłatą rat pożyczki na utworzenie stanowiska pracy dla
bezrobotnego skierowanego przez powiatowy urząd pracy oraz pożyczki na
podjęcie działalności gospodarczej.
3. Kwota należności podlegająca umorzeniu, o którym mowa w ust. 1, nie może
przekroczyć kwoty pozostałej do spłaty wraz z odsetkami z tytułu pożyczki na
utworzenie pierwszego stanowiska pracy.

Art. 61q. Minister właściwy do spraw pracy może umorzyć w całości lub
w części należności z tytułu niespłaconych pożyczek, o których mowa w art. 61e pkt
1 i 2, jeżeli zachodzą przesłanki określone w art. 56 lub art. 57 pkt 1 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, z późn. zm.).

Art. 61r. Umorzenie, o którym mowa w art. 61p, a także umorzenie, o którym
mowa w art. 61q dokonane na podstawie przesłanek wynikających z art. 56 pkt 5 i art.
57 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stanowi pomoc
udzielaną zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

Art. 61s. 1. Pośrednicy finansowi podejmują współpracę z uczelniami, a za ich
pośrednictwem z organizacjami działającymi na rzecz rozwoju przedsiębiorczości,
w szczególności akademickimi inkubatorami przedsiębiorczości, akademickimi
biurami karier i centrami informacyjno-doradczymi, w celu zapewnienia możliwości
skorzystania z usług doradczych i szkoleniowych przez osoby ubiegające się
o pożyczkę na podjęcie działalności gospodarczej oraz pożyczkobiorców, którym
takiej pożyczki udzielono.
2. Pośrednicy finansowi w miejscu obsługi osób ubiegających się o pożyczkę na
podjęcie działalności gospodarczej zapewniają tym osobom dostęp do danych
kontaktowych instytucji, o których mowa w ust. 1, w celu skorzystania z usług doradczych i szkoleniowych w zakresie przedsiębiorczości, obejmujących w szczególności sporządzanie opisu i kosztorysu przedsięwzięcia.
3. Pożyczkobiorcy mogą skorzystać z usług doradczych i szkoleniowych
świadczonych przez instytucje, o których mowa w ust. 1, w szczególności w zakresie:
1) zakładania działalności gospodarczej;
2) form opodatkowania planowanej działalności gospodarczej;
3) prowadzenia księgowości.
4. Usługi doradcze i szkoleniowe świadczone pożyczkobiorcom mogą być
finansowane ze środków, o których mowa w art. 61e, do wysokości 30% przeciętnego
wynagrodzenia na jedną uprawnioną osobę.

Art. 61t. Bank Gospodarstwa Krajowego zarządza środkami, o których mowa
w art. 109e ust. 1, oraz pełni funkcję koordynatora realizacji pożyczek oraz
świadczenia usług doradczych i szkoleniowych, o których mowa w art. 61e.

Art. 61u. Do zadań Banku Gospodarstwa Krajowego w zakresie, o którym
mowa w art. 61t, należy w szczególności:
1) dokonywanie wyboru pośredników finansowych i zawieranie z nimi umów;
2) przekazywanie środków pośrednikom finansowym;
3) gromadzenie środków z tytułu spłat i zwrotu pożyczek oraz oprocentowania
wolnych środków;
4) monitorowanie realizacji pożyczek oraz zapewnienia świadczenia usług
doradczych i szkoleniowych przez pośredników finansowych;
5) prowadzenie rozliczeń i sporządzanie sprawozdawczości dla ministra
właściwego do spraw pracy;
6) opracowywanie jednolitych wzorów wniosków o udzielenie pożyczek oraz
wzorów innych niezbędnych dokumentów;
7) opracowywanie jednolitych wzorów rozliczeń i sprawozdań w zakresie
udzielonych pożyczek;
8) sprawowanie kontroli realizacji pożyczek przez pośredników finansowych;
9) opiniowanie wniosków o umorzenie należności z tytułu udzielonych pożyczek
przed przekazaniem ich do ministra właściwego do spraw pracy;
10) monitorowanie dochodzenia roszczeń z tytułu niespłaconych pożyczek
udzielanych przez pośredników finansowych.

Art. 61v. Do zadań pośredników finansowych w zakresie, o którym mowa w art.
61g ust. 1, należy w szczególności:
1) rozpatrywanie wniosków oraz zawieranie umów w sprawie udzielania pożyczek;
2) monitorowanie realizacji umów dotyczących udzielonych pożyczek;
3) bieżąca obsługa finansowa pożyczek oraz naliczanie odsetek za zwłokę od
nieterminowych spłat rat pożyczek;
4) dochodzenie roszczeń z tytułu niespłaconych pożyczek;
5) opiniowanie, w zakresie finansowym oraz formalnoprawnym, wniosków
pożyczkobiorców w przedmiocie umorzenia udzielonych pożyczek;
6) opiniowanie wniosków o umorzenie należności z tytułu udzielonych pożyczek;
7) przekazywanie Bankowi Gospodarstwa Krajowego skompletowanych
i zweryfikowanych pod względem merytorycznym i finansowym wniosków
o umorzenie pożyczek;
8) prowadzenie rozliczeń i sporządzanie sprawozdawczości dla Banku
Gospodarstwa Krajowego;
9) zapewnienie dostępu do usług doradczych i szkoleniowych, o których mowa
w art. 61s ust. 1;
10) przekazywanie, na wnioski starostów, informacji o wynikach monitorowania
zatrudnienia przez wymagany okres bezrobotnych, poszukujących pracy, o
których mowa w art. 49 pkt 7, lub poszukujących pracy absolwentów,
skierowanych przez powiatowe urzędy pracy u pożyczkobiorców, na
utworzonych stanowiskach pracy.

Art. 61w. Do zadań starostów należy współpraca z Bankiem Gospodarstwa
Krajowego i pośrednikami finansowymi, polegająca w szczególności na:
1) opiniowaniu wniosków o udzielenie pożyczki na utworzenie stanowiska pracy
dla bezrobotnego, poszukującego pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, lub
poszukującego pracy absolwenta, skierowanych przez powiatowy urząd pracy,
pod względem możliwości danego urzędu pracy w zakresie skierowania
bezrobotnych, poszukujących pracy, o których mowa w art. 49 pkt 7, lub
poszukujących pracy absolwentów, posiadających kwalifikacje niezbędne do
wykonywania pracy na planowanym do utworzenia stanowisku pracy;
2) wydawaniu zaświadczeń potwierdzających posiadanie statusu bezrobotnego lub
poszukującego pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, przez osoby ubiegające się
o pożyczkę na podjęcie działalności gospodarczej;
3) kierowaniu bezrobotnych, poszukujących pracy, o których mowa w art. 49 pkt 7,
lub poszukujących pracy absolwentów na utworzone stanowiska pracy;
4) monitorowaniu, we współpracy z pośrednikami finansowymi, zatrudnienia przez
wymagany okres bezrobotnych, poszukujących pracy, o których mowa w art. 49
pkt 7, poszukujących pracy absolwentów, skierowanych przez powiatowe urzędy
pracy u pożyczkobiorców, na utworzonych stanowiskach pracy.

Art. 61x. 1. Pożyczkobiorca, któremu została udzielona pożyczka na utworzenie
stanowiska pracy dla bezrobotnego lub poszukującego pracy, o którym mowa w art.
49 pkt 7, skierowanych przez powiatowy urząd pracy, jest obowiązany poinformować,
z 14-dniowym wyprzedzeniem, powiatowy urząd pracy oraz pośrednika finansowego
o terminie zatrudnienia oraz potwierdzić jego zatrudnienie w terminie 7 dni od dnia
zatrudnienia.
2. Pożyczkobiorca, który otrzymał pożyczkę na utworzenie stanowiska pracy dla
bezrobotnego lub poszukującego pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, skierowanego
przez powiatowy urząd pracy, jest obowiązany poinformować powiatowy urząd pracy
oraz pośrednika finansowego o rozwiązaniu umowy o pracę ze skierowanym
bezrobotnym lub poszukującym pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, nie później niż
w terminie 7 dni od dnia jej rozwiązania.
3. W przypadku gdy powiatowy urząd pracy w terminie 30 dni od dnia
otrzymania informacji, o której mowa w ust. 2, nie skieruje bezrobotnego,
poszukującego pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, spełniającego wymagania
utworzonego stanowiska pracy, pożyczkobiorca może zatrudnić na tym stanowisku
bezrobotnego, poszukującego pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, bez skierowania
powiatowego urzędu pracy.
4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do pożyczkobiorcy, któremu została
udzielona pożyczka na utworzenie stanowiska pracy, o którym mowa w art. 61e pkt
1a, dla poszukującego pracy absolwenta skierowanego przez powiatowy urząd pracy.

art. 62. więcej Art. 62. 1. Osobie podlegającej ubezpieczeniu społecznemu rolników, z którą
stosunek pracy lub stosunek służbowy został rozwiązany z przyczyn dotyczących
zakładu pracy i która nie jest uprawniona do zasiłku:
1) przysługuje:
a) pokrycie składek na ubezpieczenia społeczne rolników w okresie
pierwszych czterech kwartałów po rozwiązaniu stosunku pracy lub stosunku
służbowego,
b) stypendium, o którym mowa w art. 41,
c) odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych
wypadków powstałych w związku z odbywaniem szkolenia, na zasadach
przewidzianych dla bezrobotnych;
2) starosta może:
a) sfinansować koszty szkolenia w celu podjęcia zatrudnienia lub
pozarolniczej działalności poza gospodarstwem rolnym; przepis art. 41 ust.
6 stosuje się odpowiednio,
b) przyznać jednorazowo środki, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2, na
podjęcie pozarolniczej działalności lub na zakup ziemi, nie wyłączając
działalności wytwórczej lub usługowej związanej z rolnictwem.
2. Świadczenia przyznaje się osobie, o której mowa w ust. 1, jeżeli:
1) w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zgłoszenia wniosku o przyznanie
świadczenia pozostawała w stosunku pracy lub stosunku służbowym i osiągała
wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia
społeczne i Fundusz Pracy, wynoszące co najmniej minimalne wynagrodzenie za
pracę przez okres 365 dni, i stosunek ten został rozwiązany z przyczyn
dotyczących zakładu pracy;
2) podatek z gospodarstwa rolnego lub działu specjalnego nie przekracza kwoty
podatku rolnego z 5 ha przeliczeniowych albo, w przeliczeniu na 1 członka
gospodarstwa domowego niemającego stałych pozarolniczych źródeł dochodu,
nie przekracza kwoty podatku rolnego z 1 ha przeliczeniowego.
3. Pokrycie składek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, polega na przekazaniu
z Funduszu Pracy na odpowiednie fundusze ubezpieczenia społecznego rolników, na
podstawie decyzji właściwego starosty wydanej na wniosek rolnika obowiązanego do
zapłacenia składek, kwot należności z tytułu poszczególnych rat kwartalnych.
Świadczenie to przysługuje począwszy od najbliższej raty kwartalnej, której
wymagalność przypada po dniu rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego.
3a. W przypadku wystąpienia przez rolnika z wnioskiem, o którym mowa w ust.
3, po terminie wymagalności pierwszej raty kwartalnej, pokrycie składek na
ubezpieczenia społeczne rolników przysługuje za cztery kwartały liczone od
następnego kwartału po kwartale, w którym został złożony wniosek.
4. Środki, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b, stanowią pomoc de minimis i są
przyznawane zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

Art. 62a. 1. Powiatowy urząd pracy samodzielnie lub we współpracy
z ośrodkiem pomocy społecznej, a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy
społecznej w centrum usług społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia
19 lipca 2019 r. o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych –
centrum usług społecznych, może inicjować działania w zakresie aktywizacji
zawodowej i integracji społecznej bezrobotnych, które są realizowane w ramach
Programu Aktywizacja i Integracja.
2. Do udziału w Programie Aktywizacja i Integracja są kierowani bezrobotni
korzystający ze świadczeń pomocy społecznej, w szczególności realizujący kontrakt
socjalny, o którym mowa w przepisach o pomocy społecznej.
3. Program Aktywizacja i Integracja, po zaopiniowaniu przez powiatową radę
rynku pracy, jest realizowany przez powiatowy urząd pracy działający we współpracy
z ośrodkiem pomocy społecznej, a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy
społecznej w centrum usług społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia
19 lipca 2019 r. o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych –
centrum usług społecznych, podmiotami zatrudnienia socjalnego prowadzonymi przez
jednostki samorządu terytorialnego lub podmiotami prowadzącymi działalność
statutową na rzecz integracji i reintegracji zawodowej i społecznej osób zagrożonych wykluczeniem społecznym lub przeciwdziałania uzależnieniom i patologiom społecznym, zgodnie z przepisami o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.
4. Działania w zakresie aktywizacji zawodowej bezrobotnych są realizowane
przez powiatowy urząd pracy w ramach prac społecznie użytecznych, o których mowa
w art. 73a.
5. Działania w zakresie integracji społecznej bezrobotnych, służące
kształtowaniu aktywnej postawy w życiu społecznym i zawodowym, mogą być
realizowane w szczególności poprzez grupowe poradnictwo specjalistyczne,
warsztaty trenerskie i grupy wsparcia, w wymiarze co najmniej 10 godzin
tygodniowo.
6. Działania w zakresie integracji społecznej bezrobotnych mogą być
realizowane przez ośrodek pomocy społecznej, a w przypadku przekształcenia
ośrodka pomocy społecznej w centrum usług społecznych na podstawie przepisów
ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług
społecznych – przez centrum usług społecznych, lub podmioty, o których mowa
w ust. 3.
7. Realizacja Programu Aktywizacja i Integracja przez ośrodek pomocy
społecznej, a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy społecznej w centrum
usług społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 lipca 2019 r.
o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych – przez centrum
usług społecznych, lub podmioty zatrudnienia socjalnego prowadzone przez jednostki
samorządu terytorialnego odbywa się na podstawie porozumienia o realizacji
programu zawartego z powiatowym urzędem pracy, które określa w szczególności:
1) kryteria doboru i liczbę bezrobotnych;
2) działania w zakresie integracji społecznej bezrobotnych, realizowane przez
ośrodek pomocy społecznej, a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy
społecznej w centrum usług społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia
19 lipca 2019 r. o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług
społecznych – przez centrum usług społecznych;
3) okres realizacji i przewidywane efekty, z podaniem mierników pozwalających
ocenić indywidualne efekty;
4) kwoty i źródła finansowania działań;
5) sposób kontroli i zakres monitorowania.
8. Działania w zakresie integracji społecznej bezrobotnych, realizowane przez ośrodek
pomocy społecznej, a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy społecznej
w centrum usług społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 lipca
2019 r. o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych –
przez centrum usług społecznych, lub podmioty zatrudnienia socjalnego
prowadzone przez jednostki samorządu terytorialnego, są finansowane ze
środków budżetowych gminy i mogą być współfinansowane ze środków
Funduszu Pracy i Europejskiego Funduszu Społecznego.
9. W przypadku niezawarcia z ośrodkiem pomocy społecznej, a w przypadku
przekształcenia ośrodka pomocy społecznej w centrum usług społecznych na
podstawie przepisów ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o realizowaniu usług społecznych
przez centrum usług społecznych – z centrum usług społecznych, porozumienia,
o którym mowa w ust. 7, powiatowy urząd pracy w ramach środków Funduszu Pracy
może zlecić realizację działań w zakresie integracji społecznej bezrobotnych
podmiotom, o których mowa w ust. 3.
10. Zlecenie realizacji działań w zakresie integracji społecznej bezrobotnych
odbywa się po przeprowadzeniu otwartego konkursu ofert, na zasadach i w trybie
określonych w przepisach o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.
11. Realizacja działań w zakresie integracji społecznej bezrobotnych odbywa się
na podstawie umowy, która określa w szczególności:
1) liczbę bezrobotnych;
2) zakres działań i okres ich realizacji;
3) przewidywane efekty, z podaniem mierników pozwalających ocenić
indywidualne efekty;
4) kwotę i tryb przekazania środków Funduszu Pracy przysługujących z tytułu
realizacji działań w zakresie integracji społecznej;
5) zasady i zakres dokumentowania działań w zakresie integracji społecznej
podjętych wobec bezrobotnych;
6) sposób kontroli i zakres monitorowania.
12. W przypadku niezawarcia z ośrodkiem pomocy społecznej, a w przypadku
przekształcenia ośrodka pomocy społecznej w centrum usług społecznych na
podstawie przepisów ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych – z centrum usług społecznych, porozumienia, o którym mowa w ust. 7, powiatowy urząd pracy zawiera z ośrodkiem pomocy
społecznej, a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy społecznej w centrum
usług społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 lipca 2019 r.
o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych – z centrum usług
społecznych, porozumienie o współpracy, w ramach którego strony uzgadniają
kryteria doboru bezrobotnych do Programu Aktywizacja i Integracja oraz zakres
i sposób wymiany informacji o jego uczestnikach.

Art. 62b. 1. Realizacja Programu Aktywizacja i Integracja trwa 2 miesiące.
2. Po zakończeniu Programu Aktywizacja i Integracja powiatowy urząd pracy
może:
1) podjąć decyzję o ponownym skierowaniu bezrobotnego do udziału w Programie
Aktywizacja i Integracja, jednak nie dłużej niż łącznie na okres do 6 miesięcy
albo
2) skierować bezrobotnego, w porozumieniu z ośrodkiem pomocy społecznej,
a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy społecznej w centrum usług
społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o
realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych – z centrum
usług społecznych, do zatrudnienia wspieranego u pracodawcy na zasadach
określonych w przepisach o zatrudnieniu socjalnym lub podjęcia pracy w
spółdzielni socjalnej zakładanej przez osoby prawne, o której mowa
w przepisach o spółdzielniach socjalnych.
3) (uchylony)
3. W okresie udziału bezrobotnego w Programie Aktywizacja i Integracja
powiatowy urząd pracy nie kieruje do bezrobotnego innych form pomocy, o których
mowa w ustawie.

Art. 62c. 1. Program Aktywizacja i Integracja jest finansowany ze środków
Funduszu Pracy oraz budżetu gminy.
2. Wysokość środków Funduszu Pracy na realizację Programu Aktywizacja
i Integracja, o których mowa w art. 109 ust. 8a, może być zwiększona, na wniosek
starosty, o środki z rezerwy Funduszu Pracy będącej w dyspozycji ministra właściwego do spraw pracy.
3. Kwota wydatków przeznaczonych z Funduszu Pracy na finansowanie działań,
o których mowa w art. 62a ust. 8 i 9, jest ustalana z uwzględnieniem stawki
godzinowej pracy trenera z 10-osobową grupą bezrobotnych, w wysokości nie
wyższej niż 70 zł.

art. 63. więcej Art. 63. (uchylony).

art. 64. więcej Art. 64. (uchylony).

art. 65. więcej Art. 65. (uchylony).

art. 66. więcej Art. 66. (uchylony).

Art. 66a. 1. Starosta samodzielnie lub we współpracy z innymi organami,
organizacjami i podmiotami zajmującymi się problematyką rynku pracy oraz
pracodawcami, w celu aktywizacji zawodowej osób, o których mowa w art. 49a,
inicjuje i realizuje programy specjalne.
2. Programy specjalne są realizowane po zaopiniowaniu przez powiatową radę
rynku pracy.
3. Programy specjalne są finansowane ze środków Funduszu Pracy, ustalonych
według algorytmu, przyznanych na finansowanie zadań w powiecie oraz mogą być
wspierane innymi środkami.
4. Łączna kwota wydatków poniesionych w roku budżetowym na realizację
programów specjalnych nie może przekroczyć 10% wysokości środków Funduszu
Pracy, ustalonych zgodnie z art. 109 ust. 8, z przeznaczeniem na finansowanie w roku
poprzednim programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków
bezrobocia i aktywizacji zawodowej.
5. Maksymalna wysokość środków Funduszu Pracy przeznaczonych w ramach
jednego programu specjalnego na działania w przeliczeniu na jednego uczestnika
wynosi dziesięciokrotność przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu
rozpoczęcia programu specjalnego.
6. Łączna kwota wydatków poniesionych na specyficzne elementy wspierające
zatrudnienie, związane z realizacją programu specjalnego, nie może przekroczyć 20%
wysokości środków Funduszu Pracy, przeznaczonych na realizację programu specjalnego.
7. W przypadku gdy wysokość środków planowanych na realizację programów
specjalnych przekracza 10% wysokości środków Funduszu Pracy, określonych w ust. 4, minister właściwy do spraw pracy może, na wniosek starosty, przyznać dodatkowe środki z rezerwy dysponenta Funduszu Pracy na realizację programów specjalnych,
przy czym wydatkowanie tych środków nie jest wliczane do wydatków, o których mowa w ust. 4.
8. Instrumenty rynku pracy lub usługi rynku pracy realizowane przez urzędy
pracy w ramach programu specjalnego są finansowane ze środków Funduszu Pracy
w zakresie określonym w art. 108 ust. 1.
8a. W przypadku programu specjalnego kierowanego do poszukujących pracy, o
których mowa w art. 49 pkt 7, obejmuje on instrumenty rynku pracy lub usługi rynku
pracy określone w art. 61aa. Przepis ust. 8 stosuje się odpowiednio.
9. Programy specjalne mogą obejmować okres dłuższy niż rok budżetowy.
10. Program specjalny może być realizowany przez powiatowy urząd pracy
samodzielnie lub we współpracy z pracodawcą lub podmiotem określonym w art. 24 ust. 1.
11. Program specjalny może zostać zlecony podmiotowi określonemu w art.
24 ust. 1, w przypadku gdy:
1) nie istnieje możliwość realizacji programu specjalnego we własnym zakresie lub
2) zlecenie programu specjalnego zapewni efektywniejszą jego realizację.
12. Przy zlecaniu realizacji programu specjalnego podmiotom, o których mowa
w ust. 10, przepisy art. 24 ust. 1a–4 określające wymagania przy zlecaniu usług rynku
pracy stosuje się odpowiednio.

Art. 66a¹. W przypadku gdy elementem programu specjalnego są prace
interwencyjne, roboty publiczne lub jednorazowa refundacja kosztów składek na
ubezpieczenia społeczne w związku z zatrudnieniem skierowanego bezrobotnego,
pomoc w tym zakresie jest przyznawana na zasadach pomocy de minimis.

Art. 66b. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zasady organizacji i realizacji programów specjalnych, zakres ich
stosowania, sposób wyłaniania i doboru uczestników programów oraz sposób
finansowania tych programów z Funduszu Pracy, mając na uwadze zgodność
wydatkowania środków z zasadami przyznawania pomocy de minimis.

Art. 66c. 1. Marszałek województwa inicjuje programy regionalne.
2. Programy regionalne mogą być inicjowane na wniosek starostów,
wojewódzkiej rady rynku pracy albo wojewódzkiej rady dialogu społecznego.
3. Program regionalny jest inicjowany na podstawie diagnozy sytuacji na rynku
pracy dokonanej na podstawie analiz i prognoz dotyczących w szczególności:
1) sytuacji bezrobotnych na rynkach pracy województwa, powiatów i gmin;
2) zapotrzebowania pracodawców na kwalifikacje na regionalnym rynku pracy;
3) mobilności siły roboczej.
4. Program regionalny obejmuje co najmniej jeden z priorytetów przyjętych do
realizacji w ramach regionalnego planu działań na rzecz zatrudnienia, zgodny
z priorytetami polityki państwa w dziedzinie rynku pracy przedstawionymi
w Krajowym Planie Działań.
5. Program regionalny jest realizowany przez wojewódzki urząd pracy
w porozumieniu z powiatowymi urzędami pracy.
6. Na podstawie diagnozy sytuacji na rynku pracy wojewódzki urząd pracy
określa grupy bezrobotnych, dla których jest konieczne przygotowanie programu
regionalnego, oraz dokonuje wyboru powiatów o najwyższym udziale tych
bezrobotnych w ogólnej liczbie bezrobotnych w powiecie.
7. Wojewódzki urząd pracy przekazuje powiatowym urzędom pracy
przewidzianym do udziału w programie regionalnym założenia programu
regionalnego, obejmujące w szczególności:
1) diagnozę sytuacji na wojewódzkim rynku pracy, z uwzględnieniem sytuacji
w poszczególnych powiatach i gminach;
2) wykaz powiatów proponowanych do objęcia programem regionalnym;
3) proponowaną:
a) liczbę i strukturę uczestników programu regionalnego w poszczególnych
powiatach,
b) wysokość środków Funduszu Pracy w przeliczeniu na jednego uczestnika
programu regionalnego,
c) wysokość środków Funduszu Pracy dla poszczególnych powiatów;
4) oczekiwane wskaźniki efektywności programu regionalnego dla poszczególnych
powiatów.
8. Po akceptacji założeń programu regionalnego przez starostę powiatowy urząd
pracy przygotowuje propozycję działań, którymi zostaną objęci uczestnicy programu
regionalnego w powiecie.
9. Wojewódzki urząd pracy we współpracy z powiatowym urzędem pracy:
1) uzgadnia zakres działań, którymi zostaną objęci uczestnicy programu
regionalnego, oraz przewidywane wskaźniki efektywności programu
regionalnego dla powiatu;
2) dokonuje analizy czynników mogących wpłynąć negatywnie na efektywność
programu regionalnego w powiecie oraz uzgadnia propozycję działań
niezbędnych do podjęcia w przypadku wystąpienia zagrożenia realizacji
programu regionalnego w powiecie.
10. Podstawą wdrożenia programu regionalnego jest porozumienie zawarte
pomiędzy wojewódzkim urzędem pracy a powiatowymi urzędami pracy, które określa
w szczególności:
1) wykaz powiatów, na których terenie będzie realizowany program regionalny,
i uzasadnienie wyboru tych powiatów;
2) liczbę i strukturę uczestników programu regionalnego, ogółem i odrębnie dla
poszczególnych powiatów;
3) zakres działań planowanych do realizacji w ramach programu regionalnego
w poszczególnych powiatach;
4) koszt programu regionalnego, ogółem i odrębnie dla poszczególnych powiatów
oraz źródła finansowania;
5) wskaźniki efektywności, ogółem dla programu regionalnego i odrębnie dla
poszczególnych powiatów;
6) czynniki mogące wpłynąć negatywnie na efektywność programu regionalnego
oraz działania niezbędne do podjęcia w przypadku wystąpienia zagrożenia
realizacji programu regionalnego.
11. Programy regionalne są finansowane ze środków Funduszu Pracy, o których
mowa w art. 109 ust. 2a, oraz mogą być wspierane innymi środkami.
12. Marszałek województwa monitoruje realizację programu regionalnego
w poszczególnych powiatach, w tym wdrażanie działań niezbędnych do podjęcia
w przypadku wystąpienia zagrożenia realizacji programu regionalnego.

Art. 66d. 1. Marszałek województwa w ramach środków Funduszu Pracy,
o których mowa w art. 109 ust. 2b, może zlecić wykonanie działań aktywizacyjnych
agencji zatrudnienia, realizującej usługę pośrednictwa pracy co najmniej przez
poprzedni rok kalendarzowy, potwierdzoną w złożonej marszałkowi województwa
informacji o działalności agencji zatrudnienia, zwanej dalej „realizatorem”.
2. Marszałek województwa zawiera z wybranym realizatorem oraz
z powiatowymi urzędami pracy umowę, zwaną dalej „umową o świadczenie działań
aktywizacyjnych”.
3. Działaniami aktywizacyjnymi obejmuje się długotrwale bezrobotnych.
4. Do realizatora kieruje się nie mniej niż 200 bezrobotnych, o których mowa
w ust. 3, zarejestrowanych w jednym powiatowym urzędzie pracy.
5. Działania aktywizacyjne, świadczone w ramach umowy o świadczenie działań
aktywizacyjnych przez realizatora na rzecz pracodawcy, są finansowane ze środków
realizatora.
6. Wynagrodzenie brutto należne realizatorowi za jednego bezrobotnego nie
może przekroczyć trzykrotności przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu
zawarcia umowy o świadczenie działań aktywizacyjnych.

Art. 66e. 1. Wojewódzki urząd pracy dokonuje w ramach województwa wyboru
powiatów, z których są kierowani bezrobotni, o których mowa w art. 66d ust. 3, do
realizatora w tym województwie.
2. Do zlecania działań aktywizacyjnych są wybierane w szczególności
powiatowe urzędy pracy, które osiągnęły na dzień 31 grudnia roku poprzedniego
wskaźnik procentowego udziału pracowników powiatowego urzędu pracy pełniących
funkcję doradcy klienta w całkowitym zatrudnieniu na poziomie niższym niż
5 punktów procentowych poniżej średniego procentowego wskaźnika udziału
pracowników uzyskanego we wszystkich powiatowych urzędach pracy lub osiągnęły
wskaźnik liczby bezrobotnych przypadających na jednego pracownika powiatowego urzędu pracy pełniącego funkcję doradcy klienta na poziomie wyższym niż 15% powyżej średniego wskaźnika liczby bezrobotnych uzyskanego we wszystkich
powiatowych urzędach pracy.
3. Wojewódzki urząd pracy we współpracy z powiatowymi urzędami pracy
uzgadnia zakres i warunki zlecenia działań aktywizacyjnych, obejmujące
w szczególności:
1) grupy, liczbę i strukturę bezrobotnych planowanych do objęcia działaniami aktywizacyjnymi;
2) warunki i okres realizacji zleconych działań aktywizacyjnych, adekwatne do
potrzeb grupy bezrobotnych.
4. Wojewódzki urząd pracy przygotowuje i przeprowadza procedurę wyboru realizatora.

Art. 66f. 1. Umowa o świadczenie działań aktywizacyjnych określa
w szczególności:
1) warunki realizowania działań aktywizacyjnych przez realizatora;
2) liczbę bezrobotnych, którzy będą kierowani do realizatora;
3) warunki rekrutacji i rekrutacji uzupełniającej bezrobotnych, którzy zostaną
skierowani przez powiatowy urząd pracy do realizatora;
4) tryb kierowania bezrobotnych przez powiatowe urzędy pracy do realizatora;
5) zakres danych bezrobotnych, przekazywanych realizatorowi przez powiatowy
urząd pracy, zgodnie z przepisami o ochronie danych osobowych, obejmujący:
a) imię i nazwisko,
b) numer PESEL,
c) miejsce zamieszkania,
d) kwalifikacje, uprawnienia i doświadczenie zawodowe;
6) okres realizacji działań aktywizacyjnych wobec bezrobotnych;
7) wysokość wskaźnika skuteczności zatrudnieniowej oraz wysokość wskaźnika
utrzymania w zatrudnieniu, do których osiągnięcia jest obowiązany realizator,
oraz obowiązek zwrotu środków, o którym mowa w art. 66j, w przypadku
nieosiągnięcia tych wskaźników;
8) maksymalną wysokość wynagrodzenia brutto należnego realizatorowi;
9) warunki i tryb przekazywania środków Funduszu Pracy realizatorowi;
10) sposób dokumentowania spełniania warunków uprawniających realizatora do
otrzymania wynagrodzenia;
11) zakres i sposób dokumentowania działań realizowanych przez realizatora wobec
bezrobotnych;
12) sposób przekazywania pomiędzy stronami informacji o przebiegu realizacji
zleconych działań aktywizacyjnych;
13) działania planowane do podjęcia w przypadku wystąpienia zagrożenia realizacji
zlecenia działań aktywizacyjnych;
14) zakres odpowiedzialności stron w przypadku niewykonania lub nienależytego
wykonania umowy o świadczenie działań aktywizacyjnych.
2. Marszałek województwa może kontrolować powiatowe urzędy pracy oraz
realizatora w zakresie przestrzegania postanowień umowy o świadczenie działań
aktywizacyjnych.
3. Realizator jest obowiązany udostępniać marszałkowi województwa dane
i dokumenty oraz udzielać wyjaśnień w sprawach objętych zakresem kontroli,
w szczególności dotyczących dokumentowania działań aktywizacyjnych, spełniania
warunków uprawniających do wypłaty wynagrodzenia, osiągniętych wskaźników
skuteczności zatrudnieniowej oraz utrzymania w zatrudnieniu.
4. Powiatowy urząd pracy jest obowiązany udostępniać marszałkowi
województwa dane i dokumenty oraz udzielać wyjaśnień w sprawach objętych
zakresem kontroli, w szczególności dotyczących rekrutacji i kierowania bezrobotnych
do realizatora.
5. Do kontroli przeprowadzanej przez marszałka województwa przepisy art.
111 stosuje się odpowiednio.
6. Marszałek województwa przesyła ministrowi właściwemu do spraw pracy
informację o:
1) przeprowadzonej w województwie procedurze zlecania działań
aktywizacyjnych, niezwłocznie po jej zakończeniu;
2) zakresie i efektywności zleconych działań aktywizacyjnych i ich wpływie na
regionalny i powiatowe rynki pracy, niezwłocznie po zakończeniu realizacji
umowy o świadczenie działań aktywizacyjnych;
3) wynikach kontroli, o której mowa w ust. 2, niezwłocznie po jej zakończeniu.

Art. 66g. 1. Powiatowy urząd pracy dokonuje rekrutacji i kieruje bezrobotnych
do realizatora w trybie i na warunkach określonych w umowie o świadczenie działań
aktywizacyjnych.
2. Skierowanie bezrobotnego do realizatora nie powoduje utraty statusu
bezrobotnego.
3. W okresie udziału bezrobotnego w działaniach świadczonych przez
realizatora w ramach zlecania działań aktywizacyjnych powiatowy urząd pracy nie
kieruje do bezrobotnego innych form pomocy, o których mowa w ustawie.

Art. 66h. 1. Realizator jest obowiązany do:
1) realizacji działań wobec bezrobotnych zgodnie z umową o świadczenie działań
aktywizacyjnych;
2) zapewnienia obsługi bezrobotnych w miejscowości będącej siedzibą
powiatowego urzędu pracy, w którym są zarejestrowani;
3) uzyskania wskaźnika skuteczności zatrudnieniowej co najmniej na poziomie
wynikającym z umowy o świadczenie działań aktywizacyjnych, ustalonego jako
stosunek liczby bezrobotnych, którzy w wyniku działań realizatora podjęli
i utrzymali odpowiednią pracę lub działalność gospodarczą przez okres co
najmniej 14 dni, do liczby bezrobotnych, którzy na podstawie skierowania
powiatowego urzędu pracy zgłosili się do realizatora; wskaźnik skuteczności
zatrudnieniowej jest ustalany według stanu na pierwszy dzień po upływie 14 dni
od dnia zakończenia realizacji działań aktywizacyjnych, określony w umowie
o świadczenie działań aktywizacyjnych;
4) uzyskania wskaźnika utrzymania w zatrudnieniu co najmniej na poziomie
wynikającym z umowy o świadczenie działań aktywizacyjnych, ustalonego jako
stosunek liczby osób, które po upływie 90 dni od dnia podjęcia odpowiedniej
pracy lub działalności gospodarczej w wyniku działań realizatora nadal pozostają
w zatrudnieniu, do liczby bezrobotnych skierowanych do zatrudnienia przez
realizatora; wskaźnik utrzymania w zatrudnieniu jest ustalany według stanu na
pierwszy dzień po upływie 90 dni od dnia zakończenia realizacji działań
aktywizacyjnych, określony w umowie o świadczenie działań aktywizacyjnych;
5) niezwłocznego pisemnego przekazywania wojewódzkiemu i powiatowemu
urzędowi pracy informacji mających wpływ na status bezrobotnego.
2. Realizator w okresie realizacji działań aktywizacyjnych informuje powiatowy
urząd pracy o:
1) stawieniu się lub niestawieniu się bezrobotnego skierowanego przez powiatowy
urząd pracy;
2) podjęciu przez bezrobotnego odpowiedniej pracy lub działalności gospodarczej;
3) przerwaniu lub rezygnacji przez bezrobotnego z uczestnictwa w działaniach
aktywizacyjnych oraz o zaistniałych w tych przypadkach przyczynach.
3. Realizator jest obowiązany do dokumentowania działań aktywizacyjnych
podejmowanych wobec bezrobotnych.

Art. 66i. 1. Za wykonanie działań aktywizacyjnych realizatorowi przysługuje
wynagrodzenie określone w umowie o świadczenie działań aktywizacyjnych.
2. Wynagrodzenie brutto za jednego bezrobotnego jest wypłacane maksymalnie
w 4 częściach:
1) 20% wynagrodzenia brutto – za dokonanie diagnozy sytuacji zawodowej
bezrobotnego i zaprojektowanie działań aktywizacyjnych mających na celu
podjęcie przez bezrobotnego odpowiedniej pracy lub działalności gospodarczej,
zwane dalej „I częścią wynagrodzenia”;
2) 20% wynagrodzenia brutto – za doprowadzenie bezrobotnego do podjęcia
odpowiedniej pracy lub działalności gospodarczej trwającej przez okres co
najmniej 14 dni, zwane dalej „II częścią wynagrodzenia”;
3) 30% wynagrodzenia brutto – za utrzymanie przez bezrobotnego odpowiedniej
pracy lub działalności gospodarczej podjętej w wyniku działań realizatora, przez
okres minimum 90 dni, zwane dalej „III częścią wynagrodzenia”;
4) 30% wynagrodzenia brutto – za utrzymanie przez bezrobotnego odpowiedniej
pracy lub działalności gospodarczej podjętej w wyniku działań realizatora, przez
okres minimum 180 dni, zwane dalej „IV częścią wynagrodzenia”.
3. Wynagrodzenie jest wypłacane na wniosek realizatora, składany do
wojewódzkiego urzędu pracy wraz z dokumentami potwierdzającymi spełnienie
warunku uprawniającego do wypłaty wynagrodzenia.
4. Spełnienie warunku uprawniającego do wypłaty wynagrodzenia następuje w przypadku:
1) I części wynagrodzenia – nie później niż do dnia zakończenia realizacji działań
aktywizacyjnych, określonego w umowie o świadczenie działań
aktywizacyjnych;
2) II części wynagrodzenia – nie później niż do 14 dnia od dnia zakończenia
realizacji działań aktywizacyjnych, określonego w umowie o świadczenie
działań aktywizacyjnych;
3) III części wynagrodzenia – nie później niż do 90 dnia od dnia zakończenia
realizacji działań aktywizacyjnych, określonego w umowie o świadczenie
działań aktywizacyjnych;
4) IV części wynagrodzenia – nie później niż do 180 dnia od dnia zakończenia
realizacji działań aktywizacyjnych, określonego w umowie o świadczenie
działań aktywizacyjnych.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, jest składany nie częściej niż raz w miesiącu.

Art. 66j. 1. W przypadku nieosiągnięcia:
1) wskaźnika skuteczności zatrudnieniowej co najmniej na poziomie określonym
w umowie o świadczenie działań aktywizacyjnych, realizator zwraca środki
w wysokości ustalonej według następującego wzoru:
?1 = ?1 × (??? − ????),
gdzie znaczenie poszczególnych symboli jest następujące:
?1 – kwota zwrotu,
?1 – suma I i II części wynagrodzeń otrzymanych przez realizatora,
??? – deklarowany wskaźnik skuteczności zatrudnieniowej,
???? – osiągnięty wskaźnik skuteczności zatrudnieniowej;
2) wskaźnika utrzymania w zatrudnieniu co najmniej na poziomie określonym
w umowie o świadczenie działań aktywizacyjnych, realizator zwraca środki
w wysokości ustalonej według następującego wzoru:
?2 = ?2 × (??? − ????)
gdzie znaczenie poszczególnych symboli jest następujące:
?2 – kwota zwrotu,
?2 – suma III części wynagrodzeń otrzymanych przez realizatora,
??? – deklarowany wskaźnik utrzymania w zatrudnieniu,
???? – osiągnięty wskaźnik utrzymania w zatrudnieniu.
2. Zwrot środków, o których mowa w ust. 1, następuje w terminie 14 dni od dnia
doręczenia wezwania do ich zwrotu.

Art. 66k. 1. Na wniosek bezrobotnego do 30 roku życia starosta może przyznać
bon szkoleniowy stanowiący gwarancję skierowania bezrobotnego na wskazane przez
niego szkolenie oraz opłacenia kosztów, które zostaną poniesione w związku
z podjęciem szkolenia.
2. Przyznanie i realizacja bonu szkoleniowego następuje na podstawie
indywidualnego planu działania oraz uprawdopodobnienia przez bezrobotnego
podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub działalności gospodarczej.
3. Termin ważności bonu szkoleniowego określa starosta.
4. W ramach bonu szkoleniowego starosta finansuje bezrobotnemu, do
wysokości 100% przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu przyznania
bonu szkoleniowego, koszty:
1) jednego lub kilku szkoleń, w tym kosztów kwalifikacyjnego kursu zawodowego
i kursu nadającego uprawnienia zawodowe – w formie wpłaty na konto instytucji
szkoleniowej;
2) niezbędnych badań lekarskich lub psychologicznych – w formie wpłaty na konto
wykonawcy badania;
3) przejazdu na szkolenia – w formie ryczałtu wypłacanego bezrobotnemu
w wysokości:
a) do 150 zł – w przypadku szkolenia trwającego do 150 godzin,
b) powyżej 150 zł do 200 zł – w przypadku szkolenia trwającego ponad
150 godzin;
4) zakwaterowania, jeśli zajęcia odbywają się poza miejscem zamieszkania –
w formie ryczałtu wypłacanego bezrobotnemu w wysokości:
a) do 550 zł – w przypadku szkolenia trwającego poniżej 75 godzin,
b) powyżej 550 zł do 1100 zł – w przypadku szkolenia trwającego od 75 do 150 godzin,
c) powyżej 1100 zł do 1500 zł – w przypadku szkolenia trwającego ponad
150 godzin.
5. Starosta finansuje koszty, o których mowa w ust. 4, do wysokości określonej
w bonie szkoleniowym, a bezrobotny pokrywa koszty przekraczające ten limit.

Art. 66l. 1. Na wniosek bezrobotnego do 30 roku życia starosta może przyznać
bon stażowy stanowiący gwarancję skierowania do odbycia stażu u pracodawcy
wskazanego przez bezrobotnego na okres 6 miesięcy, o ile pracodawca zobowiąże się
do zatrudnienia bezrobotnego po zakończeniu stażu przez okres 6 miesięcy.
2. Przyznanie bonu stażowego następuje na podstawie indywidualnego planu działania.
3. Termin ważności bonu stażowego określa starosta.
4. Pracodawcy, który zatrudni bezrobotnego przez deklarowany okres
6 miesięcy, starosta wypłaca premię w wysokości 1500 zł.
5. Premia stanowi pomoc udzielaną zgodnie z warunkami dopuszczalności
pomocy de minimis.
6. W ramach bonu stażowego starosta finansuje:
1) koszty przejazdu do i z miejsca odbywania stażu – w formie ryczałtu, do
wysokości 600 zł, wypłacanego bezrobotnemu w miesięcznych transzach
w wysokości do 100 zł, łącznie ze stypendium;
2) koszty niezbędnych badań lekarskich lub psychologicznych – w formie wpłaty
na konto wykonawcy badania.
7. Kwota premii, o której mowa w ust. 4, oraz maksymalna kwota ryczałtu,
o której mowa w ust. 6 pkt 1, podlegają waloryzacji na zasadach określonych w art.
72 ust. 6.
8. Minister właściwy do spraw pracy, na podstawie komunikatu Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego, ogłasza, w drodze obwieszczenia w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, kwoty premii i kosztów
przejazdu po waloryzacji.
9. Do stażu odbywanego w ramach bonu stażowego przepisy art. 53 ust. 1 i ust.
4–8 oraz art. 61a ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 66m. 1. Na wniosek bezrobotnego do 30 roku życia starosta może przyznać
bon zatrudnieniowy.
2. Bon zatrudnieniowy stanowi dla pracodawcy gwarancję refundacji części
kosztów wynagrodzenia i składek na ubezpieczenia społeczne w związku
z zatrudnieniem bezrobotnego, któremu powiatowy urząd pracy przyznał ten bon.
3. Przyznanie bonu zatrudnieniowego następuje na podstawie indywidualnego
planu działania.
4. Termin ważności bonu zatrudnieniowego określa starosta.
5. Pracodawca w ramach bonu zatrudnieniowego jest obowiązany do
zatrudnienia bezrobotnego przez okres 18 miesięcy.
6. Realizacja bonu zatrudnieniowego następuje na podstawie umowy zawieranej
przez starostę z pracodawcą.
7. Starosta refunduje pracodawcy część kosztów wynagrodzenia i składek na
ubezpieczenia społeczne, przez okres 12 miesięcy, w wysokości zasiłku, o którym
mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1.
8. Pracodawca jest obowiązany do dalszego zatrudniania skierowanego
bezrobotnego przez okres 6 miesięcy po zakończeniu okresu refundacji.
9. W przypadku niewywiązania się pracodawcy z obowiązku zatrudniania
bezrobotnego przez okres 18 miesięcy pracodawca zwraca:
1) kwotę otrzymanej refundacji wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia
otrzymania pierwszej refundacji, jeżeli niespełnienie obowiązku nastąpiło
w okresie do 12 miesięcy od dnia zatrudnienia bezrobotnego lub
2) kwotę ustaloną proporcjonalnie do okresu nieutrzymania zatrudnienia wraz
z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania pierwszej refundacji,
jeżeli niespełnienie obowiązku nastąpiło w okresie, o którym mowa w ust. 8.
10. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez skierowanego
bezrobotnego, rozwiązania z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy lub wygaśnięcia stosunku pracy skierowanego
bezrobotnego pracodawca nie zwraca refundacji otrzymanej za okres zatrudnienia
skierowanego bezrobotnego.
11. Refundacja, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc udzielaną zgodnie
z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis.

Art. 66n. 1. Na wniosek bezrobotnego do 30 roku życia starosta, na podstawie
umowy, może przyznać bon na zasiedlenie w związku z podjęciem przez niego poza
miejscem dotychczasowego zamieszkania zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub
działalności gospodarczej, jeżeli:
1) z tytułu ich wykonywania będzie osiągał wynagrodzenie lub przychód
w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę brutto
miesięcznie oraz będzie podlegał ubezpieczeniom społecznym;
2) odległość od miejsca dotychczasowego zamieszkania do miejscowości, w której
bezrobotny zamieszka w związku z podjęciem zatrudnienia, innej pracy
zarobkowej lub działalności gospodarczej wynosi co najmniej 80 km lub czas
dojazdu do tej miejscowości i powrotu do miejsca dotychczasowego
zamieszkania środkami transportu zbiorowego przekracza łącznie co najmniej
3 godziny dziennie;
3) będzie pozostawał w zatrudnieniu, wykonywał inną pracę zarobkową lub będzie
prowadził działalność gospodarczą przez okres co najmniej 6 miesięcy.
2. Środki Funduszu Pracy przyznane w ramach bonu na zasiedlenie,
w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 200% przeciętnego
wynagrodzenia za pracę, przeznacza się na pokrycie kosztów zamieszkania
związanych z podjęciem zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub działalności
gospodarczej.
3. Bezrobotny, który otrzymał bon na zasiedlenie, jest obowiązany w terminie:
1) do 30 dni od dnia otrzymania bonu na zasiedlenie dostarczyć do powiatowego
urzędu pracy dokument potwierdzający podjęcie zatrudnienia, innej pracy
zarobkowej lub działalności gospodarczej i oświadczenie o spełnieniu warunku,
o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
2) do 7 dni, odpowiednio od dnia utraty zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub
zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej i od dnia podjęcia nowego
zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub działalności gospodarczej, przedstawić
powiatowemu urzędowi pracy oświadczenie o utracie zatrudnienia, innej pracy
zarobkowej lub zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej i podjęciu nowego zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub działalności gospodarczej oraz oświadczenie o spełnieniu warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
3) do 8 miesięcy od dnia otrzymania bonu na zasiedlenie udokumentować
pozostawanie w zatrudnieniu, wykonywanie innej pracy zarobkowej lub
prowadzenie działalności gospodarczej przez okres 6 miesięcy.
4. Dokumenty i oświadczenia, o których mowa w ust. 3, mogą być
przekazywane w szczególności za pośrednictwem operatora pocztowego
w rozumieniu przepisów o prawie pocztowym lub w postaci elektronicznej na
elektroniczną skrzynkę podawczą właściwego urzędu pracy.
5. W przypadku niewywiązania się z obowiązku, o którym mowa w ust. 3:
1) pkt 1 i 2 – kwota bonu na zasiedlenie podlega zwrotowi w całości w terminie
30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty;
2) pkt 3 – kwota bonu na zasiedlenie podlega zwrotowi proporcjonalnie do
udokumentowanego okresu pozostawania w zatrudnieniu, wykonywania innej
pracy zarobkowej lub prowadzenia działalności gospodarczej w terminie 30 dni
od dnia doręczenia wezwania starosty.

art. 67. więcej Art. 67. (uchylony).

art. 68. więcej Art. 68. (uchylony).

art. 69. więcej Art. 69. (uchylony).

Art. 69a. 1. Środki Funduszu Pracy w formie KFS przeznacza się na
finansowanie działań na rzecz kształcenia ustawicznego pracowników i pracodawców.
2. Powiatowe urzędy pracy mogą przeznaczyć środki KFS na finansowanie
działań obejmujących:
1) kształcenie ustawiczne pracowników i pracodawcy, na które składają się:
a) określenie potrzeb pracodawcy w zakresie kształcenia ustawicznego
w związku z ubieganiem się o sfinansowanie tego kształcenia ze środków KFS,
b) kursy i studia podyplomowe realizowane z inicjatywy pracodawcy lub za jego zgodą,
c) egzaminy umożliwiające uzyskanie dokumentów potwierdzających nabycie
umiejętności, kwalifikacji lub uprawnień zawodowych,
d) badania lekarskie i psychologiczne wymagane do podjęcia kształcenia lub
pracy zawodowej po ukończonym kształceniu,
e) ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków w związku
z podjętym kształceniem;
2) określanie zapotrzebowania na zawody na rynku pracy;
3) badanie efektywności wsparcia udzielonego ze środków KFS;
4) promocję KFS;
5) konsultacje i poradnictwo dla pracodawców w zakresie korzystania z KFS.
3. Działania finansowane ze środków KFS, o których mowa w ust. 2 pkt 2–5,
mogą być też realizowane przez ministra właściwego do spraw pracy lub wojewódzkie
urzędy pracy.

Art. 69b. 1. Na wniosek pracodawcy, na podstawie umowy, starosta może
przyznać środki z KFS na sfinansowanie kosztów, o których mowa w art. 69a ust.
2 pkt 1, w wysokości 80% tych kosztów, nie więcej jednak niż 300% przeciętnego
wynagrodzenia w danym roku na jednego uczestnika, a w przypadku
mikroprzedsiębiorstw w wysokości 100%, nie więcej jednak niż 300% przeciętnego
wynagrodzenia w danym roku na jednego uczestnika.
2. Środki z KFS przyznane pracodawcy na sfinansowanie kosztów kształcenia
ustawicznego stanowią pomoc udzielaną zgodnie z warunkami dopuszczalności
pomocy de minimis.
3. Pracodawca zawiera z pracownikiem, któremu zostaną sfinansowane koszty
kształcenia ustawicznego, umowę określającą prawa i obowiązki stron.
4. Pracownik, który nie ukończył kształcenia ustawicznego finansowanego ze
środków KFS z powodu rozwiązania przez niego umowy o pracę lub rozwiązania
z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy, jest obowiązany do zwrotu pracodawcy poniesionych kosztów, na zasadach
określonych w umowie z pracodawcą, o której mowa w ust. 3.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, pracodawca zwraca staroście środki
KFS wydane na kształcenie ustawiczne pracownika, na zasadach określonych
w umowie, o której mowa w ust. 1.
6. Starosta może przeprowadzać kontrolę u pracodawcy w zakresie
przestrzegania postanowień umowy, o której mowa w ust. 1, wydatkowania środków
KFS zgodnie z przeznaczeniem, właściwego dokumentowania oraz rozliczania
otrzymanych i wydatkowanych środków i w tym celu może żądać danych,
dokumentów i udzielania wyjaśnień w sprawach objętych zakresem kontroli. Do
kontroli przeprowadzanej przez starostę przepisy art. 111 stosuje się odpowiednio.
7. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy sposób i tryb przyznawania środków z KFS, w tym:
1) zakres informacji niezbędnych do sporządzenia wniosku o przyznanie środków z KFS,
2) elementy umowy, o której mowa w ust. 1
– mając na względzie prawidłowość wydatkowania środków, a także konieczność
zapewnienia zgodności udzielanej pomocy z warunkami dopuszczalności pomocy de
minimis.

art. 70. więcej Art. 70. 1. Pracodawca zamierzający zwolnić co najmniej 50 pracowników
w okresie 3 miesięcy jest obowiązany uzgodnić z powiatowym urzędem pracy
właściwym dla siedziby tego pracodawcy lub właściwym ze względu na miejsce
wykonywania pracy zakres i formy pomocy dla zwalnianych pracowników, w tym
pracowników niepełnosprawnych, dotyczące w szczególności:
1) pośrednictwa pracy;
2) poradnictwa zawodowego;
3) szkoleń.
4) (uchylony)
2. W przypadku zwolnienia monitorowanego pracodawca jest obowiązany
podjąć działania polegające na zapewnieniu pracownikom przewidzianym do
zwolnienia lub będącym w trakcie wypowiedzenia lub w okresie 6 miesięcy po
rozwiązaniu stosunku pracy lub stosunku służbowego usług rynku pracy
realizowanych w formie programu.
3. Program może być realizowany przez powiatowy urząd pracy, agencję
zatrudnienia lub instytucję szkoleniową.
4. Program może być finansowany:
1) przez pracodawcę;
2) przez pracodawcę i odpowiednie jednostki administracji publicznej;
3) na podstawie porozumienia organizacji i osób prawnych z udziałem pracodawcy.
5. Pracodawcy, w ramach programu, o którym mowa w ust. 2, mogą na wniosek
pracownika finansować świadczenie szkoleniowe.
6. Świadczenie szkoleniowe jest przyznawane przez pracodawcę na wniosek
pracownika i przysługuje po rozwiązaniu stosunku pracy lub stosunku służbowego na
czas udziału pracownika w szkoleniach, w okresie nie dłuższym niż 6 miesięcy.
7. W okresie korzystania ze świadczenia szkoleniowego zwolnionemu
pracownikowi przysługuje pomoc w zakresie poradnictwa zawodowego udzielana
przez właściwy dla zwolnionego pracownika powiatowy urząd pracy. Pracownik ten
może być skierowany na jednorazowe szkolenie organizowane i finansowane przez
powiatowy urząd pracy, na zasadach określonych w ustawie.
8. Po przyznaniu przez pracodawcę świadczenia szkoleniowego powiatowy
urząd pracy refunduje pracodawcy składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
finansowane ze środków własnych pracodawcy, w wysokości określonej w odrębnych przepisach.
9. Pracodawca wypłaca co miesiąc zwolnionemu pracownikowi, na podstawie
zawartej z nim umowy, począwszy od miesiąca, w którym pracownik rozpoczął
szkolenie, świadczenie szkoleniowe w wysokości równej wynagrodzeniu pracownika,
obliczanemu jak za urlop wypoczynkowy, nie wyższej jednak niż 200% minimalnego
wynagrodzenia za pracę.

art. 71. więcej Art. 71. 1. Prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień
kalendarzowy od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy,
z zastrzeżeniem art. 75, jeżeli:
1) nie ma dla niego propozycji odpowiedniej pracy, propozycji stażu,
przygotowania zawodowego dorosłych, szkolenia, prac interwencyjnych lub
robót publicznych oraz
2) w okresie 18 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień zarejestrowania,
łącznie przez okres co najmniej 365 dni:
a) był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej
minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy, z zastrzeżeniem art. 104a–105; w okresie tym nie uwzględnia się okresów urlopów bezpłatnych trwających
łącznie dłużej niż 30 dni,
b) wykonywał pracę na podstawie umowy o pracę nakładczą i osiągał z tego
tytułu dochód w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę,
c) świadczył usługi na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo
innej umowy o świadczenie usług, do których zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny stosuje się przepisy dotyczące
zlecenia, albo współpracował przy wykonywaniu tych umów, przy czym
podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy
stanowiła kwota co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę
w przeliczeniu na okres pełnego miesiąca, z zastrzeżeniem art. 104b ust. 2,
d) opłacał składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia
pozarolniczej działalności lub współpracy, z zastrzeżeniem art. 104b ust. 2,
przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne
i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę,
e) wykonywał pracę w okresie tymczasowego aresztowania lub odbywania
kary pozbawienia wolności, przy czym podstawę wymiaru składek na
ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej
minimalnego wynagrodzenia za pracę,
f) wykonywał pracę w rolniczej spółdzielni produkcyjnej, spółdzielni kółek
rolniczych lub spółdzielni usług rolniczych, będąc członkiem tej
spółdzielni, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia
społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego
wynagrodzenia za pracę,
g) opłacał składkę na Fundusz Pracy w związku z zatrudnieniem lub
wykonywaniem innej pracy zarobkowej za granicą u pracodawcy
zagranicznego w państwie niewymienionym w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c,
w wysokości 9,75% przeciętnego wynagrodzenia za każdy miesiąc zatrudnienia,
h) był zatrudniony za granicą i przybył do Rzeczypospolitej Polskiej jako
repatriant,
i) był zatrudniony, pełnił służbę lub wykonywał inną pracę zarobkową
i osiągał wynagrodzenie lub dochód, od którego istnieje obowiązek
opłacania składki na Fundusz Pracy.
2. Do 365 dni, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zalicza się również okresy:
1) zasadniczej służby wojskowej, przeszkolenia wojskowego, służby
przygotowawczej, służby kandydackiej, kontraktowej zawodowej służby
wojskowej, ćwiczeń wojskowych, okresowej służby wojskowej, terytorialnej
służby wojskowej pełnionej rotacyjnie lub służby wojskowej pełnionej w razie
ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny oraz zasadniczej służby w obronie
cywilnej i służby zastępczej, a także służby w charakterze funkcjonariusza, o
którym mowa w ustawie z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego,
Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży
Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej,
Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin;
2) urlopu wychowawczego udzielonego na podstawie odrębnych przepisów;
3) pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy lub służby, o której mowa w pkt
1, renty szkoleniowej oraz przypadające po ustaniu zatrudnienia, wykonywania
innej pracy zarobkowej albo zaprzestaniu prowadzenia pozarolniczej
działalności okresy pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, zasiłku
w wysokości zasiłku macierzyńskiego lub świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli
podstawę wymiaru tych zasiłków i świadczenia, z uwzględnieniem kwoty
składek na ubezpieczenia społeczne, stanowiła kwota wynosząca co najmniej
minimalne wynagrodzenie za pracę;
4) niewymienione w ust. 1 pkt 2, za które były opłacane składki na ubezpieczenia
społeczne i Fundusz Pracy, jeżeli podstawę wymiaru składek stanowiła kwota
wynosząca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę;
5) za które przyznano odszkodowanie z tytułu niezgodnego z przepisami
rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy lub stosunku służbowego, oraz okres, za który wypłacono pracownikowi odszkodowanie z tytułu skrócenia
okresu wypowiedzenia umowy o pracę;
6) świadczenia usług na podstawie umowy uaktywniającej, o której mowa w art.
50 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 (Dz. U.
z 2020 r. poz. 326 i 568);
7) pobierania renty rodzinnej, w przypadku gdy nastąpił zbieg prawa do tej renty
z prawem do renty z tytułu niezdolności do pracy i wybrano pobieranie renty rodzinnej;
8) sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem przez osoby, o których mowa w art.
6a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych;
9) pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego
na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych, lub zasiłku dla opiekuna
na podstawie przepisów o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, jeżeli
utrata prawa do nich była spowodowana śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana;
10) zatrudnienia z wynagrodzeniem poniżej minimalnego wynagrodzenia za pracę
miesięcznie w przypadku osób, którym na podstawie art. 15g ustawy z dnia
2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem,
przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz
wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.)
obniżono wymiar czasu pracy skutkujący obniżeniem wysokości wynagrodzenia
poniżej minimalnego wynagrodzenia za pracę, jeżeli przed wskazanym
obniżeniem wymiaru czasu pracy osiągały miesięcznie wynagrodzenie w kwocie
co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę.
3. Prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnym zwolnionym z zakładów karnych
i aresztów śledczych, zarejestrowanym w okresie 30 dni od dnia zwolnienia, jeżeli
suma okresów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2, przypadających w okresie
18 miesięcy przed ostatnim pozbawieniem wolności oraz wykonywania pracy
w okresie pozbawienia wolności wynosiła co najmniej 365 dni, przy czym podstawę
wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę. W przypadku pozbawienia wolności w okresie pobierania zasiłku, po zwolnieniu z zakładu karnego
lub aresztu śledczego przysługuje prawo do zasiłku na okres skrócony o okres
pobierania zasiłku przed pozbawieniem wolności i w trakcie przerw w odbywaniu kary.
4. Prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnym zwolnionym z zasadniczej służby
wojskowej lub okresowej służby wojskowej, jeżeli okres jej odbywania wynosił co
najmniej 240 dni i przypadał w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień
zarejestrowania się w powiatowym urzędzie pracy.
5. (uchylony)
6. W przypadku udokumentowania przez bezrobotnego okresu uprawniającego
do zasiłku po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się w powiatowym urzędzie
pracy, jednak w okresie posiadania statusu bezrobotnego, prawo do zasiłku
przysługuje od dnia udokumentowania tego prawa na okres, o którym mowa w art. 73 ust. 1.
7. (uchylony)
8. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki oraz tryb opłacania składek na Fundusz Pracy przez osoby
podejmujące zatrudnienie lub inną pracę zarobkową za granicą u pracodawcy
zagranicznego w państwie niewymienionym w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c,
uwzględniając zasady obowiązujące przy opłacaniu składek na ubezpieczenia
społeczne, brak możliwości ich opłacania za okresy wsteczne oraz ich zwrotu, chyba
że zostały wpłacone w wyższej od obowiązującej wysokości.

art. 72. więcej Art. 72. 1. Wysokość zasiłku wynosi:
1) 1200 zł miesięcznie w okresie pierwszych 90 dni posiadania prawa do zasiłku;
2) 942,30 zł miesięcznie w okresie kolejnych dni posiadania prawa do zasiłku.
2. Bezrobotnemu, którego łączne okresy wymienione w art. 71 ust. 1 pkt 2 oraz
ust. 2 pkt 1, 2, 4 i 5, zwane dalej „okresem uprawniającym do zasiłku”, wynoszą mniej
niż 5 lat, przysługuje zasiłek w wysokości 80% kwoty zasiłku określonego w ust. 1.
3. Bezrobotnemu, którego okres uprawniający do zasiłku wynosi co najmniej
20 lat, przysługuje zasiłek w wysokości 120% kwoty zasiłku określonego w ust. 1.
4. Do okresu uprawniającego do zasiłku, od którego zależy wysokość i okres
pobierania zasiłku, zalicza się również okresy pobierania gwarantowanego zasiłku okresowego, okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania
zawodowego młodocianych pracowników, okres zatrudnienia za granicą osoby,
która przesiedliła się do kraju na warunkach repatriacji w rozumieniu przepisów
o repatriacji, oraz okresy urlopu bezpłatnego udzielonego na podstawie przepisów
w sprawie bezpłatnych urlopów dla matek pracujących, opiekujących się małymi
dziećmi, innych udzielonych w tym celu urlopów bezpłatnych, a także okresy
niewykonywania pracy przed dniem 8 czerwca 1968 r. stanowiące przerwę
w zatrudnieniu spowodowaną opieką nad dzieckiem:
1) w wieku do 4 lat – w granicach do 3 lat na każde dziecko oraz łącznie z okresami,
o których mowa w art. 71 ust. 2 pkt 2, bez względu na liczbę dzieci – do 6 lat;
2) na które, ze względu na jego stan fizyczny, psychiczny lub psychofizyczny,
przysługuje zasiłek pielęgnacyjny – dodatkowo do 3 lat na każde dziecko.
5. Do okresu uprawniającego do zasiłku, od którego zależy wysokość i okres
pobierania zasiłku, zalicza się również okresy zatrudnienia, o których mowa w art. 89.
5a. Do okresu uprawniającego do zasiłku, od którego zależy wysokość i okres
pobierania zasiłku, zalicza się również:
a) okresy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przebyte przed dniem
1 stycznia 1997 r., jeżeli podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia
społeczne lub zaopatrzenie emerytalne i Fundusz Pracy stanowiła kwota
wynosząca co najmniej połowę wówczas obowiązującego najniższego
wynagrodzenia za pracę pracowników, określonego na podstawie
odrębnych przepisów; okres prowadzenia działalności pozarolniczej przed
dniem 1 stycznia 1997 r. podlega zaliczeniu, pod warunkiem opłacania
składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy z tego tytułu, o ile
podstawę wymiaru tych składek stanowiła kwota wynosząca co najmniej
połowę wówczas obowiązującego najniższego wynagrodzenia za pracę,
b) okresy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przebyte przed dniem
1 maja 2004 r. za granicą u pracodawcy zagranicznego w państwie
wymienionym w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c, za które były opłacane składki na Fundusz Pracy.
6. Zasiłki podlegają waloryzacji z dniem 1 czerwca o średnioroczny wskaźnik
cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w poprzednim roku. Nie dokonuje się waloryzacji zasiłków, w przypadku gdy średnioroczny poziom cen towarów i usług
konsumpcyjnych ogółem nie zmienił się lub uległ zmniejszeniu.
7. Przepis ust. 6 stosuje się odpowiednio do stypendiów oraz dodatków
aktywizacyjnych, o których mowa w art. 48 ust. 1 pkt 2.
8. Minister właściwy do spraw pracy, na podstawie komunikatu Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego, ogłasza, w drodze obwieszczenia w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, kwoty zasiłków po waloryzacji.
9. Średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem,
o którym mowa w ust. 6, ustala się na podstawie komunikatów Prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego, ogłaszanych w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”, na podstawie art. 94 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
10. Zasiłki wypłaca się w okresach miesięcznych z dołu. Zasiłek za niepełny
miesiąc ustala się, dzieląc kwotę przysługującego zasiłku przez 30 i mnożąc przez
liczbę dni kalendarzowych przypadających w okresie, za który przysługuje zasiłek.
11. Do obliczania okresów przysługiwania zasiłku nie stosuje się ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz.
256 i 695) w zakresie dotyczącym terminów oraz ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. –
Kodeks cywilny w zakresie dotyczącym sposobu obliczania terminów.
12. Uprawnionym do zasiłku, stypendium i innych świadczeń wypłacanych
z Funduszu Pracy przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie, jeżeli powiatowy
urząd pracy z przyczyn niezależnych od uprawnionych osób nie dokonał ich wypłaty w terminie.
13. Starosta ustala i opłaca, na zasadach i w wysokości określonych w odrębnych
przepisach, składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe od zasiłków wypłaconych bezrobotnym.

art. 73. więcej Art. 73. 1. Okres pobierania zasiłku wynosi:
1) 180 dni – dla bezrobotnych zamieszkałych w okresie pobierania zasiłku na
obszarze powiatu, jeżeli stopa bezrobocia na tym obszarze w dniu 30 czerwca
roku poprzedzającego dzień nabycia prawa do zasiłku nie przekraczała
150% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju;
2) 365 dni – dla bezrobotnych:
a) zamieszkałych w okresie pobierania zasiłku na obszarze powiatu, jeżeli
stopa bezrobocia na tym obszarze w dniu 30 czerwca roku poprzedzającego
dzień nabycia prawa do zasiłku przekraczała 150% przeciętnej stopy
bezrobocia w kraju lub
b) powyżej 50 roku życia oraz posiadających jednocześnie co najmniej
20-letni okres uprawniający do zasiłku, lub
c) którzy mają na utrzymaniu co najmniej jedno dziecko w wieku do 15 lat,
a małżonek bezrobotnego jest także bezrobotny i utracił prawo do zasiłku
z powodu upływu okresu jego pobierania po dniu nabycia prawa do zasiłku
przez tego bezrobotnego, lub
d) samotnie wychowujących co najmniej jedno dziecko w wieku do 15 lat.
2. Okres pobierania zasiłku przez bezrobotnego nie ulega zmianie, jeżeli
w okresie jego pobierania następuje zmiana miejsca zamieszkania bezrobotnego lub
miejscowość, w której on mieszka, została objęta obszarem działania innego powiatu.
2a. W przypadku zmiany przez bezrobotnego miejsca zamieszkania skutkującej
zmianą właściwości powiatowego urzędu pracy bezrobotny jest obowiązany
powiadomić o tym fakcie urząd pracy, w którym jest zarejestrowany, oraz stawić się
w powiatowym urzędzie pracy właściwym dla nowego miejsca zamieszkania
w terminie 14 dni od dnia zmiany miejsca zameldowania.
2b. (uchylony)
3. W razie urodzenia dziecka przez kobietę pobierającą zasiłek w okresie,
o którym mowa w ust. 1, lub w ciągu miesiąca po jego zakończeniu, okres ten ulega
przedłużeniu o czas, przez który przysługiwałby jej, zgodnie z odrębnymi przepisami,
zasiłek macierzyński.
4. Okres pobierania zasiłku, o którym mowa w ust. 1 i 3, ulega skróceniu o okres
zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych, robót publicznych oraz o okres
odbywania stażu, szkolenia lub przygotowania zawodowego dorosłych
przypadających na okres, w którym przysługiwałby zasiłek, oraz o okresy
nieprzysługiwania zasiłku, o których mowa w art. 75 ust. 1–3.
5. Bezrobotny, który utracił status bezrobotnego na okres krótszy niż 365 dni
z powodu podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, pozarolniczej działalności
lub uzyskiwania przychodu w wysokości przekraczającej połowę minimalnego
wynagrodzenia za pracę miesięcznie i zarejestrował się w powiatowym urzędzie pracy jako bezrobotny w okresie 14 dni od dnia ustania zatrudnienia, zaprzestania wykonywania innej pracy zarobkowej, prowadzenia pozarolniczej działalności,
pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku
macierzyńskiego po ustaniu zatrudnienia, zaprzestaniu wykonywania innej pracy
zarobkowej, prowadzenia pozarolniczej działalności lub osiągania przychodu
przekraczającego połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę miesięcznie, posiada
prawo do zasiłku na czas skrócony o okres pobierania zasiłku przed utratą statusu
bezrobotnego oraz o okresy, o których mowa w ust. 4.
6. Przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio w przypadku:
1) powołania i zwolnienia z zasadniczej służby wojskowej, przeszkolenia
wojskowego, służby przygotowawczej, służby kandydackiej, kontraktowej
zawodowej służby wojskowej, ćwiczeń wojskowych, w tym poszczególnych dni
w przypadku ćwiczeń wojskowych rotacyjnych, okresowej służby wojskowej
lub służby wojskowej pełnionej w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny
oraz zasadniczej służby w obronie cywilnej i służby zastępczej, a także stawienia
się i zwolnienia z ćwiczeń wojskowych rotacyjnych lub terytorialnej służby
wojskowej pełnionej rotacyjnie;
2) bezrobotnych odbywających szkolenia lub staże organizowane przez inny
podmiot niż powiatowy urząd pracy.
7. Osoba, która utraciła na okres nie dłuższy niż 365 dni status bezrobotnego,
a w dniu kolejnej rejestracji spełnia warunki określone w art. 71, uzyskuje prawo do
zasiłku na okres pomniejszony o poprzedni okres pobierania zasiłku oraz o okresy,
o których mowa w ust. 4.
8. Okresy zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, prowadzenia pozarolniczej
działalności, pobierania zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia, zaprzestaniu
wykonywania innej pracy zarobkowej, prowadzenia pozarolniczej działalności oraz
uzyskiwania przychodu, wymienione w ust. 5, wlicza się do okresów, o których mowa
w art. 75 ust. 2.

Art. 73a. 1. Na wniosek gminy starosta może skierować bezrobotnego bez prawa
do zasiłku korzystającego ze świadczeń z pomocy społecznej do wykonywania prac
społecznie użytecznych na terenie gminy, w której bezrobotny zamieszkuje lub
przebywa, w wymiarze do 10 godzin w tygodniu.
1a. Do wykonywania prac społecznie użytecznych mogą być kierowane również
osoby uczestniczące w kontrakcie socjalnym, indywidualnym programie
usamodzielnienia, lokalnym programie pomocy społecznej lub indywidualnym
programie zatrudnienia socjalnego, jeżeli podjęły uczestnictwo w tych formach
w wyniku skierowania powiatowego urzędu pracy na podstawie art. 50 ust. 2.
2. Wykonywanie prac społecznie użytecznych odbywa się na podstawie
porozumienia zawartego między starostą a gminą, na rzecz której prace społecznie
użyteczne będą wykonywane.
3. Bezrobotnemu oraz osobie, o której mowa w ust. 1a, nieposiadającym prawa
do zasiłku, przysługuje świadczenie w wysokości nie niższej niż 6 zł za każdą godzinę
wykonywania prac społecznie użytecznych. Świadczenie podlega waloryzacji na
zasadach określonych w art. 72 ust. 6.
4. Świadczenie nie przysługuje za okres niewykonywania pracy, w tym za okres
udokumentowanej niezdolności do pracy.
5. Starosta refunduje gminie ze środków Funduszu Pracy do 60% minimalnej
kwoty świadczenia przysługującego bezrobotnemu oraz osobie, o której mowa w ust. 1a.
5a. Świadczenie, o którym mowa w ust. 3, może być w całości finansowane
z budżetu gminy.
5b. Starosta refunduje gminie ze środków Funduszu Pracy do 100% minimalnej
kwoty świadczenia przysługującego bezrobotnemu oraz osobie, o której mowa w ust.
1a, skierowanych do wykonania prac związanych z realizacją codziennych
obowiązków domowych na rzecz opiekunów osób niepełnosprawnych.
6. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy sposób i tryb organizowania prac społecznie użytecznych, w tym
warunki ustalania świadczenia, o którym mowa w ust. 3, uwzględniając dobro
społeczności lokalnej, potrzeby aktywizacji osób bezrobotnych i osób, o których
mowa w ust. 1a.

art. 74. więcej Art. 74. Bezrobotny jest obowiązany zawiadomić w ciągu 7 dni powiatowy
urząd pracy o podjęciu zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub o złożeniu wniosku
o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz
o zaistnieniu innych okoliczności powodujących utratę statusu bezrobotnego albo
utratę prawa do zasiłku.

art. 75. więcej Art. 75. 1. Prawo do zasiłku nie przysługuje bezrobotnemu, który:
1) odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego
zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, szkolenia, stażu, przygotowania
zawodowego dorosłych, wykonywania prac interwencyjnych, robót publicznych,
poddania się badaniom lekarskim lub psychologicznym, mającym na celu
ustalenie zdolności do pracy lub udziału w innej formie pomocy określonej
w ustawie;
1a) po skierowaniu nie podjął szkolenia, przygotowania zawodowego dorosłych,
stażu, wykonywania prac, o których mowa w art. 73a, lub innej formy pomocy
określonej w ustawie;
2) w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem w powiatowym urzędzie pracy
rozwiązał stosunek pracy lub stosunek służbowy za wypowiedzeniem albo na
mocy porozumienia stron, chyba że porozumienie stron nastąpiło z powodu
upadłości, likwidacji pracodawcy lub zmniejszenia zatrudnienia z przyczyn
dotyczących zakładu pracy albo rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku
służbowego za wypowiedzeniem lub na mocy porozumienia stron nastąpiło
z powodu zmiany miejsca zamieszkania lub pracownik rozwiązał umowę o pracę
w trybie art. 55 § 1¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
3) w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem się w powiatowym urzędzie pracy
spowodował rozwiązanie ze swej winy stosunku pracy lub stosunku służbowego
bez wypowiedzenia;
4) otrzymał przewidziane w odrębnych przepisach świadczenie w postaci
jednorazowego ekwiwalentu pieniężnego za urlop górniczy, jednorazowej
odprawy socjalnej, zasiłkowej, pieniężnej po zasiłku socjalnym, jednorazowej
odprawy warunkowej lub odprawy pieniężnej bezwarunkowej;
5) otrzymał odszkodowanie za skrócenie okresu wypowiedzenia umowy o pracę;
6) (uchylony)
7) odbywa odpłatną praktykę absolwencką i otrzymuje z tego tytułu miesięczne
świadczenie pieniężne w wysokości przekraczającej połowę minimalnego
wynagrodzenia za pracę;
8) zarejestrował się jako bezrobotny w okresie, zgłoszonego do Centralnej
Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej;
9) w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem się w powiatowym urzędzie pracy
rozwiązał stosunek pracy zawarty na podstawie skierowania przez urząd pracy
do pracodawcy otrzymującego w ramach tego skierowania grant, świadczenie
aktywizacyjne albo dofinansowanie wynagrodzenia, przed upływem okresów
określonych odpowiednio w art. 60a ust. 4, art. 60b ust. 2 oraz art. 60d ust. 2.
2. Bezrobotnemu, o którym mowa w ust. 1, spełniającemu warunki określone
w art. 71, zasiłek przysługuje:
1) po upływie okresu wskazanego w art. 33 ust. 4 pkt 3 – w przypadku
wymienionym w ust. 1 pkt 1 i 1a;
2) po okresie 90 dni od dnia zarejestrowania się w powiatowym urzędzie pracy –
w przypadku wymienionym w ust. 1 pkt 2 i 8;
3) po okresie 180 dni od dnia zarejestrowania się w powiatowym urzędzie pracy –
w przypadku wymienionym w ust. 1 pkt 3 i 9;
4) po upływie okresu, za który otrzymał ekwiwalent, odprawę lub odszkodowanie,
o których mowa w ust. 1 pkt 4 i 5;
5) po zakończeniu odbywania praktyki absolwenckiej i otrzymywania z tego tytułu
miesięcznie świadczenia pieniężnego w wysokości przekraczającej połowę
minimalnego wynagrodzenia za pracę.
3. Bezrobotny, który w okresie nie dłuższym niż 10 dni przebywa za granicą lub
pozostaje w innej sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia zatrudnienia, nie
zostaje pozbawiony statusu bezrobotnego, jeżeli o zamierzonym pobycie za granicą
lub pozostawaniu w sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia zatrudnienia
zawiadomił powiatowy urząd pracy. Zasiłek za ten okres nie przysługuje. Całkowity
okres zgłoszonego pobytu za granicą oraz braku gotowości do pracy z innego powodu
nie może przekroczyć łącznie 10 dni w okresie jednego roku kalendarzowego.
4. Bezrobotny, który nabył w Rzeczypospolitej Polskiej prawo do świadczeń
z tytułu bezrobocia i udaje się do innego państwa, o którym mowa w art. 1 ust. 3 pkt
2 lit. a–c, w celu poszukiwania pracy, zachowuje prawo do tych świadczeń na
zasadach określonych w przepisach o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.
5. (uchylony)
6. Bezrobotny jest obowiązany do składania lub przesyłania powiatowemu
urzędowi pracy pisemnego oświadczenia o przychodach pod rygorem odpowiedzialności karnej oraz innych dokumentów niezbędnych do ustalenia jego uprawnień do świadczeń przewidzianych w ustawie w terminie 7 dni od dnia
uzyskania przychodów.

art. 76. więcej Art. 76. 1. Osoba, która pobrała nienależne świadczenie pieniężne, jest
obowiązana do zwrotu, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji w przedmiocie
obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia pieniężnego, kwoty
otrzymanego świadczenia wraz z przekazaną od tego świadczenia zaliczką na podatek
dochodowy od osób fizycznych oraz składką na ubezpieczenie zdrowotne.
2. Za nienależnie pobrane świadczenie pieniężne uważa się:
1) świadczenie pieniężne wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących
ustanie prawa do jego pobierania, jeżeli pobierający to świadczenie był pouczony
o tych okolicznościach;
2) świadczenie pieniężne wypłacone na podstawie nieprawdziwych oświadczeń lub
sfałszowanych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego
wprowadzenia w błąd powiatowego urzędu pracy przez osobę pobierającą to świadczenie;
3) zasiłek, stypendium lub inne świadczenie pieniężne finansowane z Funduszu
Pracy wypłacone osobie za okres, za który nabyła prawo do emerytury,
świadczenia przedemerytalnego, renty z tytułu niezdolności do pracy, renty
szkoleniowej, renty rodzinnej, renty socjalnej, zasiłku macierzyńskiego, zasiłku
w wysokości zasiłku macierzyńskiego, zasiłku chorobowego lub świadczenia
rehabilitacyjnego, jeżeli organ rentowy, który przyznał świadczenie, nie dokonał
jego pomniejszenia na zasadach określonych w art. 78;
4) koszty szkolenia, w przypadku określonym w art. 41 ust. 6 lub w przypadku gdy
skierowanie na szkolenie nastąpiło na podstawie nieprawdziwych oświadczeń
lub sfałszowanych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego
wprowadzenia w błąd powiatowego urzędu pracy przez osobę skierowaną na szkolenie;
4a) koszty przygotowania zawodowego dorosłych, w przypadku określonym w art.
53h ust. 1 lub w przypadku gdy skierowanie na przygotowanie zawodowe
dorosłych nastąpiło na podstawie nieprawdziwych oświadczeń lub
sfałszowanych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd powiatowego urzędu pracy przez osobę skierowaną na przygotowanie zawodowe dorosłych;
5) zasiłek wypłacony za okres, za który, w związku z orzeczeniem sądu, wypłacono
wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy lub odszkodowanie z tytułu
wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę;
6) świadczenie pieniężne wypłacone z Funduszu Pracy za okres po śmierci uprawnionego;
7) świadczenie przedemerytalne wypłacone w kwocie zaliczkowej, jeżeli organ
rentowy odmówił wydania decyzji ustalającej wysokość emerytury w celu
ustalenia wysokości świadczenia przedemerytalnego.
3. Roszczenia z tytułu zasiłków, stypendiów i innych świadczeń pieniężnych
finansowanych z Funduszu Pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia
spełnienia warunków do ich nabycia przez uprawnioną osobę, a roszczenia
powiatowego urzędu pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia ich wypłaty.
3a. Roszczenia do należnych a niepobranych kwot zasiłków dla bezrobotnych
i innych świadczeń finansowanych z Funduszu Pracy ulegają przedawnieniu
z upływem 6 miesięcy od dnia postawienia ich do dyspozycji.
4. Roszczenia pracodawców z tytułu refundacji z Funduszu Pracy należnych
świadczeń ulegają przedawnieniu z upływem 12 miesięcy od dnia, w którym
roszczenie stało się wymagalne.
5. W zakresie nieuregulowanym w ust. 2–4 stosuje się odpowiednio przepisy
ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny dotyczące przerwania biegu
terminu przedawnienia.
6. Kwoty nienależnie pobranych świadczeń podlegają ściągnięciu w trybie
przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
7. Starosta może odroczyć termin płatności lub rozłożyć na raty nienależnie
pobrane świadczenie, zwrot refundacji oraz jednorazowo przyznanych środków
w przypadkach, o których mowa w art. 46 ust. 2 i 3, albo po zasięgnięciu opinii
powiatowej rady rynku pracy umorzyć te należności w całości albo w części, jeżeli
wystąpiła jedna z przesłanek:
1) w postępowaniu egzekucyjnym lub na podstawie innych okoliczności lub
dokumentów stwierdzono, że osoba lub inny podmiot, które pobrały nienależne świadczenie, refundację lub otrzymały jednorazowo środki, o których mowa
w art. 46 ust. 1, nie posiadają majątku, z którego można dochodzić należności;
2) dochodzenie należności mogłoby pozbawić osobę, która pobrała nienależne
świadczenie lub otrzymała jednorazowo środki, o których mowa w art. 46 ust. 1
pkt 2 i 3, albo osobę pozostającą na jej utrzymaniu niezbędnych środków utrzymania;
3) osoba, która pobrała nienależne świadczenie lub otrzymała jednorazowo środki,
o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 i 3, zmarła, nie pozostawiając majątku, z
którego można dochodzić należności;
4) zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że w postępowaniu egzekucyjnym nie
uzyska się kwoty nienależnie pobranego świadczenia, refundacji lub
jednorazowo przyznanych środków, o których mowa w art. 46 ust. 1,
przewyższającej wydatki egzekucyjne.
7a. Przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio do innych niewymienionych w tym
przepisie świadczeń finansowanych z Funduszu Pracy, w szczególności do refundacji
uzyskiwanych z tytułu umowy o zorganizowanie prac interwencyjnych oraz robót publicznych.
8. (uchylony)
9. Od należności z tytułu zwrotu nienależnie pobranego świadczenia, refundacji
lub przyznanych jednorazowo środków, o których mowa w art. 46, oraz innych
świadczeń finansowanych z Funduszu Pracy, o których mowa w ust. 7a, których
termin płatności odroczono lub które rozłożono na raty, nie nalicza się odsetek
ustawowych za opóźnienie za okres od dnia wydania decyzji w przedmiocie
odroczenia terminu płatności lub rozłożenia na raty do dnia upływu terminu zapłaty
określonego w decyzji.
9a. Jeżeli zapłata odroczonej lub rozłożonej na raty należności z tytułu zwrotu
nienależnie pobranego świadczenia nie zostanie dokonana w terminie określonym
w decyzji, o której mowa w ust. 9, pozostała do spłaty kwota staje się natychmiast
wymagalna wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczonymi od terminu
płatności określonego w decyzji, o której mowa w ust. 1.
9b. Jeżeli zapłata odroczonej lub rozłożonej na raty należności z tytułu zwrotu
refundacji lub przyznanych jednorazowo środków, o których mowa w art. 46, oraz
innych świadczeń finansowanych z Funduszu Pracy, o których mowa w ust. 7a, nie zostanie dokonana w terminie określonym w decyzji, o której mowa w ust. 9, pozostała do spłaty kwota staje się natychmiast wymagalna wraz z odsetkami
ustawowymi za opóźnienie naliczonymi od terminu płatności określonego
w art. 46 ust. 2 i 3.
9c. Jeżeli zapłata odroczonej lub rozłożonej na raty należności z tytułu zwrotu
refundacji uzyskanej w ramach prac interwencyjnych i robót publicznych nie zostanie
dokonana w terminie określonym w decyzji, o której mowa w ust. 9, pozostała do
spłaty kwota staje się natychmiast wymagalna wraz z odsetkami ustawowymi za
opóźnienie naliczonymi od terminów płatności określonych w art. 51, art. 56 i art. 57.
9d. Przepis ust. 9c stosuje się odpowiednio do zapłaty odroczonej lub rozłożonej
na raty należności z tytułu zwrotu grantu, świadczenia aktywizacyjnego, refundacji, o
której mowa w art. 60c, i dofinansowania, o którym mowa w art. 60d.
10. (uchylony)

art. 77. więcej Art. 77. Świadczenia z tytułu bezrobocia przysługujące bezrobotnym i innym
uprawnionym osobom stanowią ich prawa majątkowe i przechodzą po ich śmierci,
w równych częściach, na małżonka oraz inne osoby spełniające warunki wymagane
do uzyskania renty rodzinnej w myśl przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych. W razie braku takich osób prawa te wchodzą do spadku.

Art. 77a. Obowiązek zwrotu nienależnie pobranego świadczenia, o którym
mowa w art. 76 ust. 2 pkt 6, obciąża w równych częściach małżonka oraz inne osoby
spełniające warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej na podstawie przepisów
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

art. 78. więcej Art. 78. 1. W przypadku przyznania bezrobotnemu lub osobie, o której mowa
w art. 43, prawa do emerytury, świadczenia przedemerytalnego, renty z tytułu
niezdolności do pracy lub służby, o której mowa w art. 71 ust. 2 pkt 1, renty
szkoleniowej, renty socjalnej, zasiłku macierzyńskiego, zasiłku w wysokości zasiłku
macierzyńskiego, zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego lub renty
rodzinnej w wysokości przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę
za okres, za który pobierali zasiłek, stypendium, dodatek aktywizacyjny albo inne
świadczenie pieniężne z tytułu pozostawania bez pracy, pobrane z tego tytułu kwoty
w wysokości uwzględniającej zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych
i składkę na ubezpieczenie zdrowotne zalicza się na poczet przyznanego przez organ rentowy świadczenia. Kwoty te traktuje się jak świadczenia wypłacane w kwocie zaliczkowej w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
2. Kwota zaliczona na poczet przyznanego świadczenia nie może być wyższa niż
ustalona za poszczególne miesiące okresu, o którym mowa w ust. 1, kwota emerytury,
świadczenia przedemerytalnego, renty z tytułu niezdolności do pracy lub służby,
o której mowa w art. 71 ust. 2 pkt 1, renty szkoleniowej, renty socjalnej, zasiłku
macierzyńskiego, zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego, zasiłku
chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego lub renty rodzinnej.
3. Organ rentowy przekazuje kwotę zaliczoną na poczet przyznanego
świadczenia, o której mowa w ust. 1, na rachunek bankowy Funduszu Pracy
powiatowego urzędu pracy, który wypłacił zasiłek, stypendium, dodatek
aktywizacyjny albo inne świadczenie pieniężne z tytułu pozostawania bez pracy.
4. W przypadku przyznania bezrobotnemu prawa do emerytury, świadczenia
przedemerytalnego, renty z tytułu niezdolności do pracy lub służby, o której mowa
w art. 71 ust. 2 pkt 1, renty szkoleniowej, renty socjalnej, zasiłku macierzyńskiego,
zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego, zasiłku chorobowego, świadczenia
rehabilitacyjnego lub renty rodzinnej w wysokości przekraczającej połowę
minimalnego wynagrodzenia za pracę na okres, w którym był bezrobotny,
pozbawienie statusu bezrobotnego i prawa do zasiłku następuje za okres, za który
przyznano emeryturę, świadczenie przedemerytalne, rentę z tytułu niezdolności do
pracy lub służby, o której mowa w art. 71 ust. 2 pkt 1, rentę szkoleniową, rentę
socjalną, zasiłek macierzyński, zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego, zasiłek
chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub rentę rodzinną w wysokości
przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę.

art. 79. więcej Art. 79. 1. Okresy pobierania zasiłku i stypendium przyznanych na podstawie
art. 41 ust. 1, art. 53 ust. 6 i art. 53g ust. 1 wlicza się do okresu pracy wymaganego do
nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych oraz okresów składkowych
w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych.
2. Okresów pobierania zasiłku i stypendium nie wlicza się jednak do:
1) okresów wymaganych do nabycia prawa oraz ustalania wysokości i okresu
pobierania zasiłku;
2) okresu zatrudnienia, od którego zależy nabycie prawa do urlopu
wypoczynkowego;
3) stażu pracy określonego w odrębnych przepisach, wymaganego do
wykonywania niektórych zawodów.
3. Przepisy ust. 1 i ust. 2 pkt 2 i 3 stosuje się odpowiednio do okresu pobierania
świadczeń socjalnych przysługujących na urlopie górniczym, górniczych zasiłków
socjalnych, okresu uprawnienia do świadczenia górniczego lub okresu pobierania
stypendium na przekwalifikowanie, określonych w odrębnych przepisach.

art. 80. więcej Art. 80. 1. Bezrobotny zachowuje prawo do zasiłku i stypendium za okres
udokumentowanej niezdolności do pracy, przypadający w okresie przysługiwania
zasiłku lub odbywania stażu, przygotowania zawodowego dorosłych i szkolenia, za
który na podstawie odrębnych przepisów pracownicy zachowują prawo do
wynagrodzenia lub przysługują im zasiłki z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby lub macierzyństwa.
2. Bezrobotni, z wyjątkiem odbywających leczenie w zakładzie lecznictwa
odwykowego, są obowiązani do przedstawienia zaświadczenia lekarskiego, o którym
mowa w art. 55a ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2020 r. poz.
870), albo wydruku zaświadczenia lekarskiego, o którym mowa w art. 55a ust. 6 tej
ustawy. Nieprzedstawienie odpowiednio zaświadczenia lekarskiego albo wydruku
zaświadczenia lekarskiego w wymaganej formie skutkuje pozbawieniem statusu
bezrobotnego z pierwszym dniem niezdolności do pracy.

art. 81. więcej Art. 81. Kwoty zasiłków, stypendiów i innych świadczeń z tytułu bezrobocia
finansowanych z Funduszu Pracy za należny okres zaokrągla się w górę do 10 groszy.

Art. 81a. W przypadku śmierci bezrobotnego lub poszukującego pracy decyzje
w przedmiocie statusu bezrobotnego lub poszukującego pracy oraz decyzje
w przedmiocie prawa do zasiłku i innych świadczeń z tytułu bezrobocia wygasają.

art. 82. więcej Art. 82. Prezes Głównego Urzędu Statystycznego, w terminie do dnia
30 września każdego roku, ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, przeciętną stopę bezrobocia
w kraju oraz na obszarze powiatów według stanu na dzień 30 czerwca danego roku.

art. 83. więcej Art. 83. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy tryb przyznawania zasiłku, stypendium i dodatku aktywizacyjnego,
mając na względzie zapewnienie prawidłowego przyznawania świadczeń oraz
racjonalnego wydatkowania środków Funduszu Pracy.

art. 84. więcej Art. 84. Podejmowanie pracy za granicą u pracodawców zagranicznych odbywa
się w trybie i na zasadach obowiązujących w państwie zatrudnienia oraz określonych
w umowach międzynarodowych.

art. 85. więcej Art. 85. 1. Podejmowanie pracy za granicą następuje w drodze bezpośrednich
uzgodnień dokonywanych przez osoby podejmujące pracę z pracodawcami
zagranicznymi lub za pośrednictwem publicznych służb zatrudnienia, a także agencji
zatrudnienia wyłącznie w ramach świadczonej usługi, o której mowa w art. 18 ust. 1
pkt 1 lit. f.
2. Kierowanie do pracy za granicą u pracodawców zagranicznych za
pośrednictwem agencji zatrudnienia odbywa się wyłącznie bezpośrednio do
pracodawcy zagranicznego na podstawie pisemnej umowy zawieranej przez te agencje
z osobami kierowanymi. Umowa ta powinna określać w szczególności:
1) pracodawcę zagranicznego i jego siedzibę;
2) okres zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej;
3) rodzaj umowy oraz warunki zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej i
wynagradzania, a także przysługujące osobie kierowanej do pracy świadczenia socjalne;
4) warunki ubezpieczenia społecznego oraz od następstw nieszczęśliwych
wypadków i chorób tropikalnych;
5) obowiązki i uprawnienia osoby kierowanej do pracy oraz agencji zatrudnienia;
6) zakres odpowiedzialności cywilnej stron w przypadku niewykonania lub
nienależytego wykonania umowy zawartej między agencją zatrudnienia a osobą
kierowaną, w tym stronę pokrywającą koszty dojazdu i powrotu osoby
skierowanej do pracy w przypadku niewywiązania się pracodawcy zagranicznego z warunków umowy oraz tryb dochodzenia związanych z tym roszczeń;
7) kwoty należne agencji zatrudnienia z tytułu faktycznie poniesionych kosztów
związanych ze skierowaniem do pracy za granicą, poniesione na:
a) dojazd i powrót osoby skierowanej,
b) wydanie wizy,
c) badania lekarskie,
d) tłumaczenia dokumentów;
8) informację o trybie i warunkach dopuszczania cudzoziemców do rynku pracy
w państwie wykonywania pracy;
9) (uchylony)
2a. Agencja zatrudnienia ma obowiązek przedstawienia cudzoziemcowi
kierowanemu do pracy za granicą u pracodawcy zagranicznego przed podpisaniem
umowy, o której mowa w ust. 2, jej pisemnego tłumaczenia na język dla niego zrozumiały.
3. Agencja zatrudnienia ma obowiązek zawierania z pracodawcą zagranicznym,
do którego zamierza kierować osoby do pracy za granicą, pisemnej umowy
określającej w szczególności:
1) liczbę miejsc pracy;
2) okres zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej;
3) rodzaj oraz warunki pracy, zasady wynagradzania, a także przysługujące osobom
podejmującym pracę świadczenia socjalne;
4) zakres odpowiedzialności cywilnej stron w przypadku niewykonania lub
nienależytego wykonania umowy zawartej między pracownikiem a pracodawcą,
w tym stronę pokrywającą koszty dojazdu i powrotu osoby skierowanej do pracy
w razie niewywiązania się pracodawcy zagranicznego z warunków umowy, oraz
tryb dochodzenia związanych z tym roszczeń.
3a. Agencja zatrudnienia jest obowiązana do prowadzenia:
1) wykazu podmiotów, do których są kierowane osoby do pracy za granicą,
zawierającego w szczególności oznaczenie i siedzibę podmiotu oraz nazwę
państwa pochodzenia podmiotu;
2) wykazu osób kierowanych do pracy za granicą, zawierającego imię i nazwisko,
adres zamieszkania osoby oraz w szczególności oznaczenie i siedzibę podmiotu, do którego skierowano osobę do pracy za granicą, oraz nazwę państwa pochodzenia podmiotu, okresy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.
4. Agencja zatrudnienia ma obowiązek poinformować na piśmie osobę
kierowaną do pracy za granicą o przysługujących jej uprawnieniach, o których mowa w art. 86.
5. Agencja zatrudnienia jest obowiązana do przestrzegania międzynarodowych
umów, porozumień i programów dotyczących zatrudnienia wiążących Rzeczpospolitą
Polską oraz obowiązujących w państwie zatrudnienia przepisów o zatrudnieniu oraz
przepisów regulujących działalność agencji zatrudnienia.

Art. 85a. 1. Agencja zatrudnienia w ramach świadczonej usługi, o której mowa
w art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. g, może kierować cudzoziemców do zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej wyłącznie bezpośrednio do podmiotów prowadzących działalność
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Skierowanie cudzoziemca przez agencję zatrudnienia do podmiotu, o którym
mowa w ust. 1, powierzającego wykonanie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej
cudzoziemcowi, odbywa się na podstawie pisemnej umowy zawartej między agencją
zatrudnienia a tym cudzoziemcem.
3. Umowa, o której mowa w ust. 2, powinna określać w szczególności:
1) podmiot powierzający wykonanie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej i jego
siedzibę;
2) okres zatrudnienia lub wykonywania innej pracy zarobkowej;
3) rodzaj umowy oraz warunki zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej i
wynagrodzenia, a także przysługujące cudzoziemcowi kierowanemu do
zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej świadczenia socjalne;
4) warunki ubezpieczeń społecznych, jakimi cudzoziemiec będzie objęty;
5) obowiązki i uprawnienia agencji zatrudnienia oraz cudzoziemca kierowanego do
zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej;
6) zakres odpowiedzialności cywilnej stron w przypadku niewykonania lub
nienależytego wykonania umowy zawartej między agencją zatrudnienia a
cudzoziemcem kierowanym do zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.
4. Agencja zatrudnienia ma obowiązek przedstawienia cudzoziemcowi
kierowanemu do zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przed podpisaniem umowy,
o której mowa w ust. 2, jej pisemnego tłumaczenia na język dla niego zrozumiały.
5. Agencja zatrudnienia ma obowiązek poinformować na piśmie:
1) cudzoziemca kierowanego do zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w języku
dla niego zrozumiałym, o zasadach dotyczących wjazdu, pobytu i pracy
cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) podmiot, do którego agencja zatrudnienia kieruje cudzoziemców do zatrudnienia
lub innej pracy zarobkowej, o zasadach dotyczących wjazdu, pobytu i pracy
cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz o obowiązkach, o
których mowa w art. 88h i art. 88i.
6. Agencja zatrudnienia jest obowiązana do prowadzenia:
1) wykazu podmiotów, do których są kierowani cudzoziemcy do zatrudnienia lub
innej pracy zarobkowej, zawierającego w szczególności oznaczenie podmiotu i
określenie jego siedziby;
2) wykazu cudzoziemców kierowanych do zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej, zawierającego imię i nazwisko, obywatelstwo i datę urodzenia
cudzoziemca oraz oznaczenie podmiotu, do którego skierowano cudzoziemca do
pracy, określenie jego siedziby, okresy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.

art. 86. więcej Art. 86. 1. Udokumentowane okresy zatrudnienia, przebyte za granicą u
pracodawcy zagranicznego, są zaliczane do okresów pracy w Rzeczypospolitej
Polskiej w zakresie uprawnień pracowniczych.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia,
wymagane dokumenty, tryb i kryteria rozdziału limitu zatrudnienia pracowników
polskich za granicą w celu realizacji umów o dzieło przez polskich pracodawców,
jeżeli został on ustanowiony w umowie międzynarodowej, mając na względzie
istniejące potrzeby w tym zakresie.

art. 87. więcej Art. 87. 1. Cudzoziemiec jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli:
1) posiada status uchodźcy nadany w Rzeczypospolitej Polskiej;
2) udzielono mu ochrony uzupełniającej w Rzeczypospolitej Polskiej;
3) posiada zezwolenie na pobyt stały w Rzeczypospolitej Polskiej;
4) posiada zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej
w Rzeczypospolitej Polskiej;
4a) posiada zgodę na pobyt ze względów humanitarnych;
5) posiada zgodę na pobyt tolerowany w Rzeczypospolitej Polskiej;
6) korzysta z ochrony czasowej w Rzeczypospolitej Polskiej;
6a) posiada ważne zaświadczenie wydane na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia
13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
7) jest obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej;
8) jest obywatelem państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nienależącego
do Unii Europejskiej;
9) jest obywatelem państwa niebędącego stroną umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym, który może korzystać ze swobody przepływu osób na podstawie
umowy zawartej przez to państwo ze Wspólnotą Europejską i jej państwami
członkowskimi;
10) towarzyszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej cudzoziemcowi, o którym
mowa w pkt 7–9, jako członek rodziny w rozumieniu ustawy z dnia 14 lipca 2006
r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z
tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków
ich rodzin;
11) jest osobą, o której mowa w art. 19 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 14 lipca 2006 r.
o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe
z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin;
11a) posiada zezwolenie na pobyt czasowy, o którym mowa w art. 114 ust. 1 lub 1a,
art. 126, art. 127, art. 139a ust. 1, art. 139o ust. 1 lub art. 142 ust. 3 ustawy z dnia
12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach – na warunkach określonych w tym zezwoleniu;
11b) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z korzystaniem z
mobilności krótkoterminowej pracownika kadry kierowniczej, specjalisty lub
pracownika odbywającego staż w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa na warunkach określonych w art. 139n ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach;
11c) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z korzystaniem z
mobilności krótkoterminowej naukowca na warunkach określonych w art. 156b
ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach;
11d) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z korzystaniem z
mobilności studenta na warunkach określonych w art. 149b ust. 1 ustawy z dnia
12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach;
12) posiada zezwolenie na pracę oraz przebywa na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej:
a) na podstawie wizy, z wyjątkiem wizy wydanej w celu, o którym mowa
w art. 60 ust. 1 pkt 1 lub 22 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r.
o cudzoziemcach, lub
b) na podstawie art. 108 ust. 1 pkt 2 lub art. 206 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach lub na podstawie umieszczonego
w dokumencie podróży odcisku stempla, który potwierdza złożenie
wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego
Unii Europejskiej, jeżeli bezpośrednio przed złożeniem wniosku był
uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
c) na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy, z wyjątkiem zezwolenia
udzielonego w związku z okolicznością, o której mowa w art. 181 ust.
1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, lub
ca) na podstawie dokumentu, o którym mowa w art. 61 ustawy z dnia 12 grudnia
2013 r. o cudzoziemcach, określającego status członka rodziny członka
misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego państwa obcego albo innej
osoby zrównanej z nimi na podstawie ustaw, umów lub powszechnie
ustalonych zwyczajów międzynarodowych, pozostającego z tą osobą we
wspólnocie domowej, jeżeli pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a państwem
obcym zostały zawarte umowa lub porozumienie międzynarodowe w
sprawie wykonywania działalności zarobkowej przez członków rodzin
członków personelu misji dyplomatycznych lub urzędów konsularnych, lub
d) na podstawie wizy wydanej przez inne państwo obszaru Schengen, lub
e) na podstawie dokumentu pobytowego wydanego przez inne państwo
obszaru Schengen, lub
f) w ramach ruchu bezwizowego;
13) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 108 ust. 1
ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach oraz:
a) bezpośrednio przed złożeniem wniosku o udzielenie kolejnego zezwolenia
na pobyt czasowy, o którym mowa w art. 139a ust. 1 lub art. 139o ust. 1
ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, przebywał na tym
terytorium na podstawie tego zezwolenia i kontynuuje wykonywanie pracy,
do której był uprawniony na jego podstawie,
b) wykonuje pracę w charakterze pracownika kadry kierowniczej, specjalisty
lub pracownika odbywającego staż w ramach przeniesienia wewnątrz
przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 3 pkt 13b ustawy z dnia 12 grudnia
2013 r. o cudzoziemcach, na rzecz jednostki przyjmującej, która złożyła
wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, o którym mowa w art.
139o ust. 1 tej ustawy, na warunkach określonych w tym wniosku,
c) prowadzi badania naukowe lub prace rozwojowe w jednostce naukowej
mającej siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zatwierdzonej
przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych na podstawie przepisów
art. 151 ust. 4–5 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach i złożył
wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, o którym mowa w art.
151b ust. 1 tej ustawy, na warunkach określonych w umowie, o której mowa
w art. 151b ust. 1 pkt 2 tej ustawy.
2. Z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę jest zwolniony cudzoziemiec:
1) posiadający w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na pobyt czasowy udzielone
w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 144, art. 151 ust. 1, art.
151b ust. 1, art. 158 ust. 2 pkt 1 lub 2, art. 161 ust. 2, art. 176 lub art. 186 ust. 1
pkt 3, 4 lub 7 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, lub posiadający
wizę krajową w celu prowadzenia badań naukowych lub prac rozwojowych;
2) będący małżonkiem obywatela polskiego lub cudzoziemca, o którym mowa
w pkt 1 i ust. 1 pkt 1–6, posiadający zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej udzielone w związku z zawarciem związku małżeńskiego;
3) będący zstępnym, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 8 lit. b, obywatela polskiego
lub cudzoziemca, o którym mowa w pkt 1 i 2 oraz ust. 1 pkt 1–6, posiadający
zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4) posiadający zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej udzielone na podstawie art. 159 ust. 1 lub art. 161b ust. 1 ustawy z dnia
12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach;
5) przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 108 ust.
1 pkt 2 lub art. 206 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r.
o cudzoziemcach lub na podstawie umieszczonego w dokumencie podróży
odcisku stempla, który potwierdza złożenie wniosku o udzielenie zezwolenia na
pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej, jeżeli bezpośrednio przed
złożeniem wniosku był zwolniony z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę
na podstawie pkt 1–4;
6) posiadający ważną Kartę Polaka;
7) (uchylony)
8) uprawniony do przebywania i wykonywania pracy na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa Europejskiego Obszaru
Gospodarczego nienależącego do Unii Europejskiej lub Konfederacji
Szwajcarskiej, który jest zatrudniony przez pracodawcę mającego siedzibę na
terytorium tego państwa oraz czasowo delegowany przez tego pracodawcę
w celu świadczenia usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
9) w stosunku do którego umowy międzynarodowe lub odrębne przepisy
dopuszczają wykonywanie pracy bez konieczności posiadania zezwolenia.
3. Zezwolenie na pracę nie jest wymagane w przypadku cudzoziemca, będącego
obywatelem państwa określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 10
pkt 2, który wykonuje pracę poza zakresem działalności określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 90 ust. 9 przez okres nie dłuższy niż 6 miesięcy w ciągu
kolejnych 12 miesięcy, jeżeli powiatowy urząd pracy przed rozpoczęciem pracy przez
cudzoziemca wpisał oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi
do ewidencji oświadczeń, a praca jest wykonywana na warunkach określonych w tym oświadczeniu.
4. Zezwolenie na pracę nie jest wymagane w przypadku cudzoziemca będącego
obywatelem państwa innego, niż określone w przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 10 pkt 2, wykonującego pracę w zawodach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 przez okres nie dłuższy niż 6 miesięcy w ciągu
kolejnych 12 miesięcy, jeżeli powiatowy urząd pracy przed rozpoczęciem pracy przez
cudzoziemca wpisał oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi
do ewidencji oświadczeń, a praca jest wykonywana na warunkach określonych w tym oświadczeniu.

art. 88. więcej Art. 88. 1. Zezwolenie na pracę jest wymagane, jeżeli cudzoziemiec:
1) wykonuje pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie umowy
z podmiotem, którego siedziba lub miejsce zamieszkania albo oddział, zakład lub
inna forma zorganizowanej działalności znajduje się na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
2) w związku z pełnieniem funkcji w zarządzie osoby prawnej wpisanej do rejestru
przedsiębiorców lub będącej spółką kapitałową w organizacji albo w związku z
prowadzeniem spraw spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej jako
komplementariusz, albo w związku z udzieleniem mu prokury przebywa na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres przekraczający łącznie 6
miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy;
3) wykonuje pracę u pracodawcy zagranicznego i jest delegowany na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej na okres przekraczający 30 dni w roku
kalendarzowym do oddziału lub zakładu podmiotu zagranicznego albo podmiotu
powiązanego, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych, z pracodawcą zagranicznym;
4) wykonuje pracę u pracodawcy zagranicznego, nieposiadającego oddziału,
zakładu lub innej formy zorganizowanej działalności na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i jest delegowany na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej w celu realizacji usługi o charakterze tymczasowym i okazjonalnym
(usługa eksportowa);
5) wykonuje pracę u pracodawcy zagranicznego i jest delegowany na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej na okres przekraczający 30 dni w ciągu kolejnych
6 miesięcy w innym celu niż wskazany w pkt 2–4.
2. Zezwolenie na pracę sezonową, o którym mowa w art. 88n–88y, jest
wymagane, jeżeli cudzoziemiec wykonuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
pracę w zakresie działalności określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 9 na podstawie umowy z podmiotem, którego siedziba lub miejsce
zamieszkania albo oddział, zakład lub inna forma zorganizowanej działalności
znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (praca sezonowa).

Art. 88a. 1. Zezwolenie na pracę jest wydawane na wniosek podmiotu
powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi.
1a. Przedłużenie zezwolenia następuje na pisemny wniosek podmiotu
powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi, złożony nie wcześniej niż
w terminie 90 dni i nie później niż w terminie 30 dni przed upływem okresu ważności
zezwolenia.
1aa. Wniosek o wydanie zezwolenia na pracę obejmuje:
1) informacje dotyczące podmiotu powierzającego wykonywanie pracy
cudzoziemcowi oraz odpowiednio pracodawcy użytkownika lub podmiotu, do
którego pracownik jest delegowany:
a) nazwę albo imię (imiona) i nazwisko,
b) adres siedziby albo miejsca zamieszkania,
c) numer telefonu oraz numer faksu lub adres poczty elektronicznej o
charakterze służbowym,
d) nazwę rejestru właściwego do prowadzenia działalności gospodarczej lub
statutowej i numer wpisu w rejestrze – w przypadku podmiotu
prowadzącego działalność gospodarczą lub statutową, albo nazwę, serię,
numer, datę wydania i datę ważności dokumentu tożsamości oraz nazwę
organu, który wydał ten dokument – w przypadku osoby fizycznej
nieprowadzącej działalności gospodarczej,
e) numery identyfikacyjne NIP i REGON – w przypadku podmiotu
prowadzącego działalność gospodarczą, albo numer PESEL – w przypadku
osoby fizycznej,
f) numer wpisu do rejestru podmiotów prowadzących agencje zatrudnienia –
w przypadku podmiotu powierzającego wykonywanie pracy
cudzoziemcowi, który prowadzi agencję zatrudnienia świadczącą usługi
pracy tymczasowej,
g) symbol PKD oraz opis wykonywanej działalności związanej z wnioskiem o
wydanie zezwolenia na pracę,
h) liczbę osób wykonujących pracę na rzecz podmiotu powierzającego
wykonywanie pracy cudzoziemcowi, w tym osób zatrudnionych przez ten
podmiot,
i) oświadczenie składane pod rygorem odpowiedzialności karnej, czy
zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 88j ust. 1 pkt 3–7 (składający
oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej
treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia.”; klauzula ta zastępuje pouczenie organu o
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań);
2) dane osoby przebywającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, posiadającej
dokumenty potwierdzające wypełnienie obowiązków określonych w art. 88c ust.
6 pkt 1 i 2 i upoważnionej do reprezentowania pracodawcy wobec wojewody i
organów, o których mowa w art. 88f ust. 3:
a) imię (imiona) i nazwisko,
b) obywatelstwo,
c) nazwę, serię, numer, datę wydania i datę ważności dokumentu tożsamości
oraz nazwę organu, który wydał ten dokument,
d) adres do korespondencji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
e) numer telefonu oraz numer faksu lub adres poczty elektronicznej o
charakterze służbowym
– w przypadkach, o których mowa w art. 88 ust. 1 pkt 3–5;
3) dane osobowe cudzoziemca:
a) imię (imiona) i nazwisko,
b) płeć,
c) datę urodzenia,
d) obywatelstwo,
e) nazwę, serię, numer, datę wydania i datę ważności dokumentu podróży;
4) informacje dotyczące pracy oferowanej cudzoziemcowi:
a) okres lub okresy pracy oznaczone datami,
b) stanowisko lub rodzaj wykonywanej pracy,
c) miejsce wykonywania pracy,
d) podstawę prawną wykonywania pracy,
e) wymiar czasu pracy lub przewidywaną liczbę godzin pracy w ciągu
miesiąca lub tygodnia,
f) wysokość wynagrodzenia określoną stawką godzinową lub miesięczną,
g) zakres podstawowych obowiązków w związku z powierzeniem pracy cudzoziemcowi.
1ab. Jeżeli cudzoziemiec będzie wykonywał pracę w okresie krótszym niż
miesiąc, we wniosku o wydanie zezwolenia na pracę podaje się przewidywaną liczbę
godzin pracy i wynagrodzenie za cały okres pracy.
1ac. Podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi dołącza do
wniosku dokumenty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 1 pkt
5, niezbędne do potwierdzenia danych zawartych we wniosku i okoliczności
uzasadniających wydanie zezwolenia na pracę.
2. W postępowaniu o wydanie, przedłużenie lub uchylenie zezwolenia na pracę
cudzoziemca stroną postępowania jest wyłącznie podmiot powierzający wykonywanie
pracy cudzoziemcowi.

Art. 88b. 1. Zezwolenie na pracę jest wydawane przez wojewodę:
1) w przypadku, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 1 i 2, właściwego ze względu
na siedzibę lub miejsce zamieszkania podmiotu powierzającego wykonywanie
pracy cudzoziemcowi;
2) w przypadku, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 3, właściwego ze względu na
siedzibę podmiotu, do którego cudzoziemiec jest delegowany;
3) w przypadku, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4, właściwego ze względu na
siedzibę lub miejsce zamieszkania podmiotu, na rzecz którego jest świadczona
usługa, a jeżeli podmiot ten ma siedzibę lub miejsce zamieszkania za granicą –
ze względu na główne miejsce wykonywania pracy przez cudzoziemca na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4) w przypadku, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 5, właściwego ze względu na
główne miejsce wykonywania pracy przez cudzoziemca na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
2. W przypadku zmiany właściwości wojewody ze względu na zmianę siedziby
lub miejsca zamieszkania podmiotu powierzającego wykonywanie pracy, siedziby
podmiotu, do którego cudzoziemiec jest delegowany albo głównego miejsca wykonywania pracy, właściwość wojewody do prowadzenia postępowania o przedłużenie zezwolenia określa się na dzień złożenia wniosku.
3. W przypadku gdy specyfika wykonywanej przez cudzoziemca pracy nie
pozwala na wskazanie głównego miejsca jej wykonywania, zezwolenie wydaje
wojewoda mazowiecki.

Art. 88c. 1. W przypadku, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 1, wojewoda
wydaje zezwolenie, jeżeli:
1) wysokość wynagrodzenia, która będzie określona w umowie z cudzoziemcem
nie będzie niższa od wynagrodzenia pracowników wykonujących pracę
porównywalnego rodzaju lub na porównywalnym stanowisku;
1a) wysokość miesięcznego wynagrodzenia, o którym mowa w pkt 1, nie będzie
niższa niż wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę;
2) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi dołączył do wniosku
o wydanie zezwolenia na pracę informację starosty właściwego ze względu na
główne miejsce wykonywania pracy przez cudzoziemca o braku możliwości
zaspokojenia potrzeb kadrowych pracodawcy w oparciu o rejestry bezrobotnych
i poszukujących pracy lub o negatywnym wyniku rekrutacji organizowanej dla
pracodawcy, sporządzoną z uwzględnieniem pierwszeństwa dostępu do rynku
pracy dla obywateli polskich oraz cudzoziemców, o których mowa w art. 87 ust.
1 pkt 1–11.
1a. W przypadku gdy specyfika pracy wykonywanej przez cudzoziemca nie
pozwala na wskazanie głównego miejsca jej wykonywania, informację, o której mowa
w ust. 1 pkt 2, wydaje starosta właściwy ze względu na siedzibę lub miejsce
zamieszkania podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi.
1b. W przypadku gdy specyfika pracy tymczasowej wykonywanej przez
cudzoziemca nie pozwala na wskazanie głównego miejsca jej wykonywania,
informację, o której mowa w ust. 1 pkt 2, wydaje starosta właściwy ze względu na
siedzibę lub miejsce zamieszkania pracodawcy użytkownika.
2. Informację, o której mowa w ust. 1 pkt 2, starosta wydaje na wniosek
podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi w terminie:
1) nie dłuższym niż 14 dni od dnia złożenia oferty pracy w powiatowym urzędzie
pracy, jeżeli z analizy rejestrów bezrobotnych i poszukujących pracy nie wynika,
że istnieje możliwość zorganizowania rekrutacji;
2) nie dłuższym niż 21 dni od dnia złożenia oferty pracy w przypadku
organizowania rekrutacji wśród bezrobotnych i poszukujących pracy.
3. Wojewoda wydaje zezwolenie bez konieczności uzyskania informacji,
o której mowa w ust. 1 pkt 2, jeżeli:
1) zawód, w którym cudzoziemiec ma wykonywać pracę, lub rodzaj pracy, która
ma być mu powierzona, znajduje się w wykazie, o którym mowa w art. 10 ust. 4
pkt 1, określonym przez wojewodę właściwego ze względu na główne miejsce
wykonywania pracy, siedzibę lub miejsce zamieszkania podmiotu
powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi albo pracodawcy
użytkownika, odpowiednio do właściwości miejscowej starosty, określonej w
ust. 1 pkt 2, ust. 1a lub 1b;
2) wydaje przedłużenie zezwolenia na pracę dla tego samego cudzoziemca i na tym
samym stanowisku;
3) brak takiej konieczności wynika z odrębnych przepisów.
4. W przypadku, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 2, wojewoda wydaje
zezwolenie, jeżeli podmiot, którego członkiem zarządu, komplementariuszem lub
prokurentem ma być cudzoziemiec:
1) w roku podatkowym poprzedzającym złożenie wniosku osiągnął dochód nie
niższy niż 12-krotność aktualnego w dniu złożenia wniosku przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia w województwie, ogłaszanego przez Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 26
października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa
mieszkaniowego (Dz. U. z 2019 r. poz. 2195), oraz zatrudnia na czas
nieokreślony i w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres co najmniej roku
poprzedzającego złożenie wniosku co najmniej dwóch pracowników, którzy nie
podlegają obowiązkowi posiadania zezwolenia na pracę, lub
2) wykaże posiadanie środków, lub prowadzenie działań pozwalających na
spełnienie w przyszłości warunków określonych w pkt 1, w szczególności przez
prowadzenie działalności przyczyniającej się do wzrostu inwestycji, transferu
technologii, wprowadzania korzystnych innowacji lub tworzenia miejsc pracy.
5. Wojewoda może, w przypadkach uzasadnionych sytuacją na rynku pracy,
ograniczyć w zezwoleniu na pracę zakres wykonywanych przez cudzoziemca zadań
do czynności zarządzających i reprezentacji podmiotu.
6. W przypadku, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 3–5, wojewoda wydaje
zezwolenie, jeżeli:
1) wykonywanie pracy przez cudzoziemca będzie odbywało się na warunkach
zgodnych z art. 4 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, 2 i 4–8 oraz art. 5 ustawy z dnia 10 czerwca
2016 r. o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług (Dz. U. z 2018
r. poz. 2206);
2) wysokość wynagrodzenia, która będzie przysługiwała cudzoziemcowi za
wykonywanie pracy, nie będzie niższa o więcej niż 30% od wysokości
aktualnego w dniu złożenia wniosku przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w województwie, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego
na podstawie art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych
formach popierania budownictwa mieszkaniowego;
3) pracodawca zagraniczny wskazał osobę przebywającą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, posiadającą dokumenty potwierdzające wypełnienie
obowiązków określonych w pkt 1 oraz 2, działającą w imieniu pracodawcy
i upoważnioną do jego reprezentowania wobec wojewody oraz organów, o
których mowa w art. 88f ust. 3.
7. W przypadku złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na pracę cudzoziemca
w niepełnym wymiarze czasu pracy lub na podstawie umowy cywilnoprawnej,
wojewoda uwzględnia wysokość wynagrodzenia, która będzie określona w umowie
z cudzoziemcem proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy lub przewidywanego
okresu wykonywania zobowiązań wynikających z umowy.
8. Wojewoda wydaje zezwolenie na pracę bez uwzględnienia warunków,
o których mowa w ust. 1–5 i 7, w przypadku cudzoziemca, który:
1) w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na pracę
ukończył studia w uczelni mającej siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej albo innego państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub
Konfederacji Szwajcarskiej albo jest doktorantem w szkole doktorskiej
prowadzonej przez podmiot mający siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
2) przez 3 lata poprzedzające złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na pracę
przebywał legalnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a pobyt był nieprzerwany w rozumieniu art. 195 ust. 4 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach.
9. Jeżeli cudzoziemiec ma wykonywać pracę w związku z realizacją umowy,
której przedmiotem jest udostępnienie lub wynajem pracowników przez podmiot
z siedzibą w państwie innym niż państwa członkowskie Unii Europejskiej, państwa
Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub Konfederacja Szwajcarska, wojewoda
wydaje zezwolenie na pracę w sytuacji, gdy podmiot powierzający wykonywanie
pracy cudzoziemcowi prowadzi działalność gospodarczą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez oddział, który zgodnie z art. 18 uzyskał wpis do
rejestru podmiotów prowadzących agencje zatrudnienia.
10. Jeżeli podmiotem powierzającym cudzoziemcowi wykonywanie pracy jest
agencja pracy tymczasowej, a zezwolenie dotyczy pracy cudzoziemca w charakterze
pracownika tymczasowego, stosuje się przesłanki określone w ust. 1–3.
11. Przepisy ust. 1–3 stosuje się do podmiotów powierzających cudzoziemcowi
wykonywanie pracy, które nie są pracodawcami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 25.

Art. 88d. Uzyskanie zezwolenia na pracę nie zwalnia z określonych odrębnymi
przepisami wymogów, od spełnienia których uzależnione jest wykonywanie zawodów
regulowanych lub działalności.

Art. 88e. 1. Zezwolenie na pracę jest wydawane na czas określony, nie dłuższy
niż 3 lata i może być przedłużane.
2. W przypadku gdy cudzoziemiec pełni funkcję w zarządzie osoby prawnej,
która na dzień złożenia wniosku zatrudnia powyżej 25 osób, wojewoda może wydać
zezwolenie na pracę na okres nie dłuższy niż 5 lat.
3. W przypadku delegowania cudzoziemca przez pracodawcę zagranicznego
w celu realizacji usługi eksportowej, wojewoda wydaje zezwolenie na pracę na okres delegowania.
4. W przypadkach określonych w kryteriach, o których mowa w art. 10 ust. 3,
wojewoda może ograniczyć okres, na który wydaje zezwolenie na pracę.
5. Do przedłużenia zezwolenia na pracę stosuje się odpowiednio przepisy
dotyczące wydawania zezwolenia na pracę.

Art. 88f. 1. Zezwolenie na pracę jest wydawane dla określonego cudzoziemca.
Zezwolenie na pracę określa podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi, stanowisko lub rodzaj pracy wykonywanej przez cudzoziemca,
najniższe miesięczne wynagrodzenie cudzoziemca na danym stanowisku, wymiar
czasu pracy albo liczbę godzin pracy w tygodniu lub miesiącu, rodzaj umowy będącej
podstawą wykonywania pracy oraz okres ważności zezwolenia. Przepis art. 88a ust.
1ab stosuje się odpowiednio. W przypadkach, o których mowa w art. 88 ust. 1 pkt 3 i
4, w zezwoleniu na pracę jest określany podmiot, do którego cudzoziemiec jest
delegowany. Jeżeli zezwolenie dotyczy pracy cudzoziemca w charakterze pracownika
tymczasowego, w zezwoleniu na pracę jest określany pracodawca użytkownik.
1a. Zmiana siedziby lub miejsca zamieszkania, nazwy lub formy prawnej
podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi, przejęcie zakładu
pracy lub jego części przez innego pracodawcę, przejście zakładu pracy lub jego części
na innego pracodawcę lub zastąpienie umowy cywilnoprawnej umową o pracę nie
wymagają wydania nowego zezwolenia na pracę.
1b. Podmiot powierzający cudzoziemcowi wykonywanie pracy może powierzyć
mu na okresy łącznie nieprzekraczające 30 dni w roku kalendarzowym wykonywanie
pracy o innym charakterze lub na innym stanowisku niż określone w zezwoleniu na
pracę, jeżeli zostały spełnione pozostałe warunki określone w zezwoleniu na pracę
oraz wymagania, o których mowa w art. 88d. W takim przypadku uzyskanie
zezwolenia na pracę określającego nowe okoliczności nie jest wymagane.
1c. Jeżeli cudzoziemiec posiadający zezwolenie na pracę zostaje objęty
obniżonym wymiarem czasu pracy na zasadach określonych ustawą z dnia
11 października 2013 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z ochroną miejsc
pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 669), uzyskanie nowego zezwolenia na pracę nie jest wymagane.
2. Zezwolenie na pracę jest wydawane w trzech egzemplarzach, z których dwa
otrzymuje podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi. Jeżeli
zezwolenie wydaje się w formie dokumentu elektronicznego w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących
zadania publiczne, dodatkowo wydaje się jeden egzemplarz zezwolenia w formie pisemnej.
3. Na wniosek innego wojewody, terenowej jednostki organizacyjnej Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, konsula, organu Państwowej Inspekcji Pracy, organu
Krajowej Administracji Skarbowej, Straży Granicznej lub Policji wojewoda przekazuje kopie wydanych decyzji w sprawie zezwoleń na pracę oraz informacji, o których mowa w art. 88i.
4. (uchylony)

Art. 88g. 1. Zobowiązanie do wykonywania czynności wynikających z umowy
cywilnoprawnej lub obowiązek świadczenia pracy na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej wygasają, w przypadku gdy cudzoziemiec przestał spełniać warunki
określone w art. 87.
1a. Jeżeli termin na złożenie wniosku o wydanie przedłużenia zezwolenia na
pracę u tego samego pracodawcy i na tym samym stanowisku został zachowany i
wniosek nie zawiera braków formalnych lub braki formalne zostały uzupełnione w
terminie, pracę cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się za
legalną od dnia złożenia wniosku do dnia, w którym decyzja w sprawie przedłużenia
zezwolenia na pracę stanie się ostateczna. Do okresów legalnej pracy nie wlicza się
okresów zawieszenia postępowania na wniosek strony.
1b. Do cudzoziemca, który złożył wniosek o udzielenie mu zezwolenia na pobyt
czasowy, o którym mowa w art. 114 ust. 1 lub 1a, art. 126 ust. 1, art. 127 lub art. 142
ust. 3 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, lub wniosek o udzielenie
zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej, w celu
kontynuowania pracy wykonywanej zgodnie z posiadanym przez siebie zezwoleniem
na pracę lub zezwoleniem na pobyt czasowy stosuje się przepis ust. 1a.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, strony zachowują prawo do
odszkodowania, jeżeli odmowa lub uchylenie zezwolenia na pracę było wynikiem
niezachowania należytej staranności, o ile przepisy szczególne albo treść umowy nie
stanowią inaczej.

Art. 88h. 1. Podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi, od
którego jest wymagane posiadanie zezwolenia na pracę, jest obowiązany do:
1) uwzględnienia w umowie z cudzoziemcem warunków, o których mowa w art.
88c, zawartych w zezwoleniu na pracę;
2) dostosowywania, w przypadku, o którym mowa w art. 88c ust. 6, wysokości
wynagrodzenia cudzoziemca do aktualnej wysokości przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w województwie, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego na podstawie art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego, co najmniej raz w roku;
3) zawarcia z cudzoziemcem umowy w formie pisemnej oraz przedstawienia
cudzoziemcowi przed podpisaniem umowy jej tłumaczenia na język zrozumiały dla cudzoziemca;
4) przekazania jednego egzemplarza zezwolenia na pracę cudzoziemcowi, którego
dotyczy zezwolenie, w formie pisemnej;
5) informowania cudzoziemca o działaniach podejmowanych w związku
z postępowaniem o udzielenie lub przedłużenie zezwolenia na pracę oraz
decyzjach o wydaniu, odmowie wydania lub uchyleniu zezwolenia;
6) zachowania należytej staranności w postępowaniach o zezwolenie, przedłużenie
i uchylenie zezwolenia na pracę cudzoziemca;
7) (uchylony)
8) udostępnienia podmiotom, o których mowa w art. 88f ust. 3, na ich wniosek
dokumentów potwierdzających wypełnienie obowiązków określonych w pkt 1–
6, sporządzonych w języku polskim lub przetłumaczonych na język polski.
2. W stosunku do cudzoziemca pełniącego funkcję w zarządzie osoby prawnej
wpisanej do rejestru przedsiębiorców lub będącej spółką kapitałową w organizacji
albo prowadzącego sprawy spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej jako
komplementariusz, albo będącego prokurentem przepisów ust. 1 pkt 1–3 nie stosuje się.
3. W przypadkach, o których mowa w art. 88 ust. 1 pkt 3–5, w sytuacji odmowy
udzielenia, uchylenia zezwolenia na pracę lub gdy cudzoziemiec przestał spełniać
warunki określone w art. 87, podmiot powierzający wykonywanie pracy na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany niezwłocznie odwołać cudzoziemca z delegacji.
4. W przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów ust. 1–3, niewypłacenia
należnego wynagrodzenia lub nieopłacenia należnych składek na ubezpieczenia
społeczne podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi jest obowiązany do:
1) niezwłocznego dokonania czynności, o których mowa w ust. 1–3;
2) wypłacenia cudzoziemcowi zaległego wynagrodzenia za okres wykonywanej
pracy w wysokości zgodnej z zezwoleniem na pracę oraz opłacenia związanych
z nim składek na ubezpieczenia społeczne i zaliczek na podatek dochodowy.

Art. 88i. Podmiot powierzający cudzoziemcowi wykonywanie pracy w terminie
7 dni pisemnie powiadamia wojewodę, który wydał zezwolenie na pracę,
o następujących okolicznościach:
1) cudzoziemiec rozpoczął pracę o innym charakterze lub na innym stanowisku niż
określone w zezwoleniu na pracę, na warunkach, o których mowa w art. 88f ust. 1b;
2) nastąpiła zmiana siedziby lub miejsca zamieszkania, nazwy lub formy prawnej
podmiotu powierzającego cudzoziemcowi wykonywanie pracy lub przejęcie
zakładu pracy lub jego części przez innego pracodawcę;
3) nastąpiło przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę;
4) zmieniła się osoba reprezentująca pracodawcę, o której mowa w art. 88c ust. 6 pkt 3;
5) cudzoziemiec nie podjął pracy w okresie 3 miesięcy od początkowej daty
ważności zezwolenia na pracę;
6) cudzoziemiec przerwał pracę na okres przekraczający 3 miesiące;
7) cudzoziemiec zakończył pracę wcześniej niż 3 miesiące przed upływem okresu
ważności zezwolenia na pracę.

Art. 88j. 1. Wojewoda wydaje decyzję o odmowie wydania zezwolenia na pracę
cudzoziemca, gdy podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi:
1) w toku postępowania:
a) złożył wniosek zawierający nieprawdziwe dane osobowe lub fałszywe
informacje lub dołączył do niego dokumenty zawierające takie dane lub
b) zeznał nieprawdę lub zataił prawdę, albo w celu użycia jako autentyczny
podrobił lub przerobił dokument albo takiego dokumentu jako
autentycznego używał;
2) nie spełnił wymogów określonych w art. 88c;
3) został prawomocnie ukarany za wykroczenie określone w art. 120 ust. 3–5;
4) w ciągu dwóch lat od uznania za winnego popełnienia czynu, o którym mowa
w art. 120 ust. 1, został ponownie prawomocnie ukarany za podobne wykroczenie;
5) jest osobą fizyczną, karaną za popełnienie czynu z art. 218–221 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny;
6) jest osobą fizyczną, karaną za popełnienie w związku z postępowaniem
o wydanie zezwolenia na pracę, czynu z art. 270–275 ustawy z dnia 6 czerwca
1997 r. – Kodeks karny, albo jest podmiotem zarządzanym lub kontrolowanym przez taką osobę;
7) jest osobą fizyczną karaną za czyn, o którym mowa w art. 189a ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. − Kodeks karny, lub karaną w innym państwie na podstawie
przepisów Protokołu o zapobieganiu, zwalczaniu oraz karaniu za handel ludźmi,
w szczególności kobietami i dziećmi, uzupełniającego Konwencję Narodów
Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej,
albo jest podmiotem zarządzanym lub kontrolowanym przez taką osobę;
8) nie dopełnia obowiązków wynikających z art. 88h ust. 4;
9) wnioskuje o wydanie zezwolenia w stosunku do cudzoziemca, który:
a) nie spełnia wymagań kwalifikacyjnych i innych warunków w przypadku
zamiaru powierzenia wykonywania pracy w zawodzie regulowanym,
aa) nie spełnia wymagań podmiotu powierzającego wykonywanie pracy
cudzoziemcowi określonych w informacji starosty o braku możliwości
zaspokojenia potrzeb kadrowych pracodawcy,
b) w związku z postępowaniem o wydanie zezwolenia na pracę został ukarany
za czyn określony w art. 270–275 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny.
1a. Przepisy ust. 1 pkt 3–7 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy osobą
ukaraną jest osoba fizyczna, która działała w imieniu podmiotu powierzającego
wykonywanie pracy cudzoziemcowi.
2. Wojewoda wydaje decyzję o odmowie wydania zezwolenia na pracę również
w przypadku gdy:
1) dane osoby, której dotyczy wniosek, zostały umieszczone w wykazie
cudzoziemców, których pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest niepożądany;
2) wymagają tego zobowiązania wynikające z postanowień ratyfikowanych umów
międzynarodowych obowiązujących Rzeczpospolitą Polską.
2a. Wojewoda wydaje decyzję o odmowie wydania zezwolenia na pracę, jeżeli
w danym roku nastąpiło przekroczenie obowiązującego go limitu zezwoleń na pracę,
o którym mowa w art. 90b ust. 1.
2b. Wojewoda może wydać decyzję o odmowie wydania zezwolenia na pracę,
jeżeli z okoliczności wynika, że wniosek o wydanie zezwolenia na pracę został
złożony dla pozoru, zezwolenie będzie wykorzystane przez cudzoziemca w celu
innym niż wykonywanie pracy dla danego podmiotu lub podmiot powierzający
wykonywanie pracy cudzoziemcowi nie dopełnia obowiązków związanych z
prowadzeniem działalności lub powierzaniem pracy innym osobom, w szczególności:
1) nie posiada środków finansowych ani źródeł dochodu niezbędnych do pokrycia
zobowiązań wynikających z powierzenia pracy cudzoziemcowi lub
2) nie prowadzi działalności gospodarczej, rolniczej lub statutowej uzasadniającej
powierzenie pracy danemu cudzoziemcowi w danym okresie, w tym zawiesił
działalność, został wykreślony z właściwego rejestru lub jego działalność jest w
okresie likwidacji, lub
3) nie dopełnia obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, na
ubezpieczenie zdrowotne, na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych oraz na Fundusz Emerytur Pomostowych albo nie
dopełnia obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników, lub
4) nie zgłasza do ubezpieczenia społecznego pracowników lub innych osób
objętych obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym albo nie zgłasza
pomocników rolnika w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym
rolników do ubezpieczenia społecznego rolników, lub
5) zalega z uiszczeniem podatków, z wyjątkiem przypadków, gdy uzyskał
przewidziane prawem zwolnienie, odroczenie, rozłożenie na raty zaległych
płatności lub wstrzymanie w całości wykonania decyzji właściwego organu.
3. (uchylony)
4. Organy Straży Granicznej i Państwowej Inspekcji Pracy są obowiązane
nieodpłatnie udostępniać wojewodom posiadane informacje o okolicznościach, o
których mowa w ust. 1 pkt 3–7, dotyczących podmiotu powierzającego wykonywanie
pracy cudzoziemcowi.
5. Wojewoda może pozyskać od organów Krajowej Administracji Skarbowej informacje o:
1) przychodzie lub dochodzie podmiotu powierzającego wykonywanie pracy
cudzoziemcowi, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób
fizycznych albo podatkiem dochodowym od osób prawnych,
2) zaległościach podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi z
tytułu podatków lub innych należności publicznoprawnych
– w celu ustalenia okoliczności, o których mowa w ust. 2b pkt 1, 2 i 5.
6. Przekazanie informacji, o których mowa w ust. 5, następuje za pomocą
systemów teleinformatycznych prowadzonych przez ministra właściwego do spraw pracy.
7. Wojewoda może pozyskać z systemu teleinformatycznego Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, przy wykorzystaniu systemów teleinformatycznych
prowadzonych przez ministra właściwego do spraw pracy, informacje w celu ustalenia
okoliczności, o których mowa w ust. 2b pkt 3 i 4.
7a. Wojewoda może pozyskać nieodpłatnie z systemu teleinformatycznego Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, przy wykorzystaniu systemów
teleinformatycznych prowadzonych przez ministra właściwego do spraw pracy,
informacje w celu ustalenia okoliczności, o których mowa w ust. 2b pkt 3 i 4,
dotyczących pomocnika rolnika w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym
rolników, będącego cudzoziemcem.
8. Uprawnienia określone w ust. 5, 7 i 7a przysługują organowi wyższego stopnia
w postępowaniu odwoławczym.

Art. 88k. 1. Wojewoda uchyla wydane zezwolenie, jeżeli:
1) uległy zmianie okoliczności lub dowody, odnoszące się do wydanej decyzji;
2) ustała przyczyna udzielenia zezwolenia na pracę;
3) podmiot powierzający wykonywanie pracy nie dopełnił obowiązków, o których
mowa w art. 88h ust. 4;
4) cudzoziemiec przestał spełniać wymagania, o których mowa w art. 88d;
5) zaistniały okoliczności, o których mowa w art. 88i pkt 5 lub 6;
6) otrzymał informację, że w stosunku do cudzoziemca obowiązuje wpis do wykazu
cudzoziemców, których pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest niepożądany;
7) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi nie prowadzi
działalności gospodarczej, rolniczej lub statutowej, w szczególności zawiesił
działalność, został wykreślony z właściwego rejestru lub jest w likwidacji;
8) zaistniały okoliczności, o których mowa w art. 88j ust. 1 pkt 3–7.
2. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się w przypadku, o którym mowa w art. 88f ust. 1a i 1b.
3. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się, gdy wojewoda otrzymał powiadomienie,
o którym mowa w art. 88i pkt 4.
4. Przepisu ust. 1 pkt 5 nie stosuje się, gdy wojewoda otrzymał powiadomienie,
o którym mowa w art. 88i pkt 5 lub 6, określające okoliczności wskazujące, że
zezwolenie będzie wykorzystane zgodnie z jego przeznaczeniem oraz:
1) przyczynę niepodjęcia pracy lub
2) przyczynę przerwy w wykonywaniu pracy.

Art. 88l. W przypadku uchylenia zezwolenia na pracę cudzoziemca
przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy krajowej
wojewoda informuje o uchyleniu zezwolenia organ Straży Granicznej, gdy decyzja
w tej sprawie stanie się ostateczna.

Art. 88m. Zezwolenie na pracę wygasa z mocy prawa z dniem, w którym
udzielono cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii
Europejskiej, zezwolenia na pobyt stały albo zezwolenia na pobyt czasowy i pracę w
związku z wykonywaniem pracy u tego samego podmiotu powierzającego
wykonywanie pracy cudzoziemcowi i na tym samym stanowisku.

Art. 88n. 1. Zezwolenie na pracę sezonową wydaje starosta właściwy ze
względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania podmiotu powierzającego
wykonywanie pracy cudzoziemcowi.
2. W przypadku zmiany właściwości starosty ze względu na zmianę siedziby lub
miejsca zamieszkania podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi
właściwość starosty do prowadzenia postępowania w sprawie wydania przedłużenia
zezwolenia na pracę sezonową określa się na dzień złożenia wniosku o wydanie
przedłużenia zezwolenia.

Art. 88o. 1. Zezwolenie na pracę sezonową wydaje się, jeżeli:
1) wysokość wynagrodzenia, która będzie określona w umowie z cudzoziemcem,
nie będzie niższa od wynagrodzenia pracowników wykonujących w tym samym
wymiarze czasu pracę porównywalnego rodzaju lub na porównywalnym stanowisku;
2) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi dołączył do wniosku
o wydanie zezwolenia na pracę sezonową informację starosty, o której mowa w
art. 88c ust. 1 pkt 2.
2. Przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się w przypadku powierzenia wykonywania
pracy cudzoziemcowi będącemu obywatelem państwa określonego w przepisach
wydanych na podstawie art. 90 ust. 10.

Art. 88p. 1. Jeżeli cudzoziemiec wskazany we wniosku o wydanie zezwolenia
na pracę sezonową będzie ubiegał się o wydanie wizy, o której mowa w art. 60 ust. 1
pkt 5a ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, lub zamierza wjechać na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach ruchu bezwizowego, a podmiot
powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi spełnia warunki, o których mowa
w art. 88o, i nie zachodzą okoliczności, z powodu których odmawia się wydania
zezwolenia na pracę sezonową, właściwy starosta:
1) wpisuje wniosek do ewidencji wniosków w sprawie pracy sezonowej;
2) wydaje podmiotowi powierzającemu wykonywanie pracy cudzoziemcowi
zaświadczenie o wpisie, o którym mowa w pkt 1.
2. Starosta rozpatruje wnioski o wydanie zezwolenia na pracę sezonową z
uwzględnieniem pierwszeństwa cudzoziemców, którzy co najmniej raz w okresie 5 lat
poprzedzających złożenie wniosku wykonywali pracę na rzecz danego podmiotu na
podstawie zezwolenia na pracę sezonową, jeżeli praca będzie wykonywana na
podstawie umowy o pracę.
3. W sprawach niewymagających postępowania wyjaśniającego starosta
dokonuje czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, albo wydaje decyzję o
odmowie wydania zezwolenia na pracę sezonową, w terminie 7 dni roboczych od dnia
złożenia kompletnego wniosku.
4. W sprawach wymagających postępowania wyjaśniającego starosta dokonuje
czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, albo wydaje decyzję o odmowie wydania
zezwolenia na pracę sezonową, w terminie 30 dni od dnia złożenia kompletnego wniosku.
5. Terminy określone w ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio w sprawach
dotyczących wydania zezwolenia na pracę sezonową, w których wpis do ewidencji
wniosków w sprawie pracy sezonowej nie jest wymagany.
6. Zaświadczenie o wpisie wniosku o wydanie zezwolenia na pracę sezonową do
ewidencji wniosków w sprawie pracy sezonowej podmiot powierzający wykonywanie
pracy cudzoziemcowi przekazuje temu cudzoziemcowi.
7. Jeżeli wniosek o wydanie zezwolenia na pracę sezonową został wpisany do
ewidencji wniosków, o której mowa w ust. 1 pkt 1, zezwolenie na pracę sezonową
wydaje się po wjeździe cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na
podstawie wizy wydanej w celu wykonywania pracy sezonowej lub w ramach ruchu
bezwizowego, jeżeli podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi
przedstawił właściwemu staroście:
1) kopię ważnego dokumentu uprawniającego cudzoziemca do pobytu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) informację o adresie zakwaterowania cudzoziemca w okresie pobytu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
8. Pracę na warunkach określonych w zaświadczeniu o wpisie wniosku o
wydanie zezwolenia na pracę sezonową do ewidencji wniosków w sprawie pracy
sezonowej uważa się za legalną od dnia, w którym podmiot powierzający
wykonywanie pracy cudzoziemcowi przedstawił dokumenty, o których mowa w ust.
7 pkt 1 i 2, do dnia doręczenia decyzji starosty w sprawie zezwolenia na pracę
sezonową. Do okresów legalnej pracy nie wlicza się okresów zawieszenia
postępowania na wniosek strony.
9. Jeżeli dzień rozpoczęcia pracy przez cudzoziemca przypada na dzień wolny
od pracy urzędu, pracę na warunkach określonych w zaświadczeniu o wpisie wniosku
o wydanie zezwolenia na pracę sezonową do ewidencji wniosków w sprawie pracy
sezonowej uważa się za legalną również wówczas, gdy w pierwszym dniu pracy
urzędu podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi przedstawił
właściwemu staroście dokumenty, o których mowa w ust. 7 pkt 1 i 2.
10. Jeżeli wniosek o wydanie zezwolenia na pracę sezonową został wpisany do
ewidencji wniosków, o której mowa w ust. 1 pkt 1, a podmiot powierzający
wykonywanie pracy cudzoziemcowi w terminie 120 dni od dnia dokonania wpisu nie
przedstawił kopii ważnego dokumentu uprawniającego cudzoziemca do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, postępowanie w sprawie wniosku o wydanie zezwolenia na pracę sezonową umarza się.
11. Przepisu ust. 10 nie stosuje się, jeżeli okoliczności wskazują, że zezwolenie
na pracę sezonową zostanie wykorzystane zgodnie z celem w późniejszym terminie.

Art. 88pa. Jeżeli wniosek o wydanie zezwolenia na pracę sezonową dotyczy
cudzoziemca przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie
innego dokumentu niż wiza wydana w celu wykonywania pracy sezonowej lub w
ramach ruchu bezwizowego bez związku z wnioskiem wpisanym do ewidencji, o
której mowa w art. 88p ust. 1 pkt 1, pracę tego cudzoziemca na warunkach
określonych we wniosku uważa się za legalną od dnia złożenia wniosku, który nie
zawiera braków formalnych, do dnia doręczenia decyzji starosty w sprawie zezwolenia
na pracę sezonową, nie dłużej jednak niż przez okres 30 dni. Przepisy art. 88p ust. 9
stosuje się odpowiednio.

Art. 88q. Na wniosek podmiotu powierzającego wykonywanie pracy
cudzoziemcowi starosta może dokonać wpisu wniosku o wydanie zezwolenia na pracę
sezonową na okresy nie dłuższe niż 9 miesięcy w ciągu roku kalendarzowego
przypadające odpowiednio w ciągu nie więcej niż 3 kolejnych lat kalendarzowych do
ewidencji wniosków, o której mowa w art. 88p ust. 1 pkt 1, jeżeli cudzoziemiec jest
obywatelem państwa określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust.
10, a podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi:
1) powierzał wykonywanie pracy cudzoziemcowi, którego dotyczy wniosek,
zgodnie z zezwoleniem na pracę sezonową co najmniej raz w okresie 5 lat
poprzedzających dzień złożenia wniosku;
2) nie zalega z uiszczeniem zaliczek na podatek dochodowy i składek na
ubezpieczenia społeczne, jeżeli były wymagane w związku z pracą wykonywaną
przez tego cudzoziemca, z wyjątkiem przypadków, gdy uzyskał rozłożenie na
raty zaległych płatności lub wstrzymanie w całości wykonania decyzji
właściwego organu.

Art. 88r. Zezwolenie na pracę sezonową jest wydawane dla określonego
cudzoziemca. Zezwolenie określa podmiot powierzający wykonywanie pracy
cudzoziemcowi, najniższe wynagrodzenie cudzoziemca, wymiar czasu pracy albo
liczbę godzin pracy w tygodniu lub miesiącu, rodzaj umowy będącej podstawą wykonywania pracy oraz okres ważności zezwolenia. Jeżeli zezwolenie dotyczy pracy cudzoziemca w charakterze pracownika tymczasowego, w zezwoleniu na pracę jest
określany także pracodawca użytkownik.

Art. 88s. 1. Podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi na
podstawie zezwolenia na pracę sezonową może powierzyć mu pracę innego rodzaju
niż praca wykonywana w ramach działalności określonych w przepisach wydanych na
podstawie art. 90 ust. 9 na okresy nie dłuższe niż łącznie 30 dni w ciągu ważności
zezwolenia, jeżeli zostały spełnione łącznie następujące warunki:
1) cudzoziemiec jest obywatelem państwa określonego w przepisach wydanych na
podstawie art. 90 ust. 10;
2) cudzoziemiec otrzymuje wynagrodzenie nie niższe niż określone w posiadanym
zezwoleniu na pracę sezonową;
3) cudzoziemiec nie wykonuje pracy w charakterze pracownika tymczasowego.
2. Wydanie nowego zezwolenia na pracę sezonową nie jest wymagane, jeżeli:
1) nastąpiła zmiana siedziby lub miejsca zamieszkania, nazwy lub formy prawnej
podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi lub przejęcie
zakładu pracy lub jego części przez innego pracodawcę;
2) nastąpiło przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę;
3) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi i cudzoziemiec
zawarli umowę o pracę zamiast umowy cywilnoprawnej lub umowę o pomocy
przy zbiorach w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników
zamiast innej umowy cywilnoprawnej;
3a) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi i cudzoziemiec
zawarli umowę inną niż wskazana w zezwoleniu na pracę sezonową umowa o
pomocy przy zbiorach w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników;
4) zaistniały okoliczności, o których mowa w ust. 1.
3. Jeżeli podmiotem powierzającym wykonywanie pracy cudzoziemcowi jest
agencja pracy tymczasowej, podmiot ten pisemnie powiadamia starostę, który wydał
zezwolenie na pracę sezonową, o okolicznościach, o których mowa w ust. 2 pkt 1–3,
w terminie 7 dni od dnia ich zaistnienia.

Art. 88t. 1. Zezwolenie na pracę sezonową wydaje się na czas określony, który
nie może być dłuższy niż 9 miesięcy w roku kalendarzowym.
2. W przypadku cudzoziemca, który wjechał na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej na podstawie wizy wydanej w celu wykonywania pracy sezonowej lub w
ramach ruchu bezwizowego w związku z wnioskiem o wydanie zezwolenia na pracę
sezonową wpisanym do ewidencji wniosków, o której mowa w art. 88p ust. 1 pkt 1,
okres, o którym mowa w ust. 1, jest liczony od dnia pierwszego wjazdu cudzoziemca
na terytorium państw obszaru Schengen w danym roku kalendarzowym.
3. Jeżeli wniosek o wydanie zezwolenia na pracę sezonową dotyczy
cudzoziemca, który przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na innej
podstawie niż określona w ust. 2, z którą może wiązać się uprawnienie do
wykonywania pracy, zezwolenie może być wydane na okres legalnego pobytu, nie
dłużej jednak niż na okres 9 miesięcy w ciągu roku kalendarzowego, liczony łącznie z
okresami określonymi w poprzednio wydanych zezwoleniach na pracę sezonową dla
tego cudzoziemca.

Art. 88u. 1. Jeżeli cudzoziemiec wjechał na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej na podstawie wizy wydanej w celu wykonywania pracy sezonowej lub w
ramach ruchu bezwizowego w związku z wnioskiem o wydanie zezwolenia na pracę
sezonową wpisanym do ewidencji, o której mowa w art. 88p ust. 1 pkt 1, starosta może
wydać przedłużenie zezwolenia na pracę sezonową w celu kontynuacji pracy
sezonowej przez cudzoziemca na rzecz tego samego podmiotu powierzającego
wykonywanie pracy cudzoziemcowi lub w celu wykonywania pracy sezonowej na
rzecz innego podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi. Przepis
art. 88p ust. 7 stosuje się odpowiednio.
2. Jeżeli cudzoziemiec przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na
podstawie innego dokumentu niż wiza wydana w celu wykonywania pracy sezonowej
lub w ramach ruchu bezwizowego bez związku z wnioskiem wpisanym do ewidencji,
o której mowa w art. 88p ust. 1 pkt 1, starosta odmawia wszczęcia postępowania w
sprawie udzielenia przedłużenia zezwolenia na pracę sezonową.
3. Przedłużenie zezwolenia na pracę sezonową wydaje się na okres, który łącznie
z okresem pobytu cudzoziemca w celu wykonywania pracy sezonowej, liczonym od
dnia pierwszego wjazdu na terytorium państw obszaru Schengen w danym roku
kalendarzowym, nie jest dłuższy niż 9 miesięcy w ciągu roku kalendarzowego.
4. Jeżeli podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi, na
podstawie zezwolenia na pracę sezonową, złożył wniosek o przedłużenie zezwolenia
na pracę sezonową dla tego cudzoziemca, a wniosek nie zawiera braków formalnych
lub braki formalne zostały uzupełnione w terminie, pracę cudzoziemca na warunkach
określonych w zezwoleniu na pracę sezonową uważa się za legalną od dnia złożenia
wniosku do dnia, w którym decyzja w sprawie przedłużenia zezwolenia na pracę
sezonową staje się ostateczna. Do okresów legalnej pracy nie wlicza się okresów
zawieszenia postępowania na wniosek strony.
4a. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio, jeżeli po zakończeniu pracy na
podstawie umowy o pomocy przy zbiorach w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu
społecznym rolników cudzoziemiec będzie wykonywał pracę na podstawie innej
umowy, a pozostałe warunki wykonywania pracy określone w zezwoleniu na pracę
sezonową nie ulegną zmianie.
5. Jeżeli wniosek o przedłużenie zezwolenia na pracę sezonową złożył podmiot,
który nie powierzał pracy danemu cudzoziemcowi na podstawie zezwolenia na pracę
sezonową w okresie bezpośrednio poprzedzającym dzień złożenia wniosku, pracę tego
cudzoziemca na warunkach określonych we wniosku uważa się za legalną do dnia
wydania decyzji starosty, nie dłużej jednak niż przez okres 30 dni liczonych od dnia
złożenia wniosku, który nie zawiera braków formalnych.

Art. 88v. Do przedłużenia zezwolenia na pracę sezonową stosuje się
odpowiednio przepisy dotyczące wydania zezwolenia na pracę sezonową.

Art. 88w. 1. Jeżeli cudzoziemiec wjechał na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej na podstawie wizy wydanej w celu wykonywania pracy sezonowej lub w
ramach ruchu bezwizowego w związku z wnioskiem o wydanie zezwolenia na pracę
sezonową wpisanym do ewidencji, o której mowa w art. 88p ust. 1 pkt 1, a podmiot
powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi na podstawie zezwolenia na pracę
sezonową zapewnia mu zakwaterowanie, podmiot ten jest obowiązany do zawarcia z
cudzoziemcem odrębnej umowy w formie pisemnej określającej warunki najmu lub
użyczenia kwatery mieszkalnej.
2. Czynsz najmu kwatery mieszkalnej, o której mowa w ust. 1, nie może być
potrącany z wynagrodzenia cudzoziemca. Postanowienia umowy przewidujące możliwość automatycznego potrącenia czynszu z wynagrodzenia cudzoziemca są nieważne.
3. Przed podpisaniem umowy, o której mowa w ust. 1, podmiot powierzający
wykonywanie pracy cudzoziemcowi jest obowiązany do przedstawienia
cudzoziemcowi tłumaczenia umowy na język dla niego zrozumiały.

Art. 88x. 1. Do zezwolenia na pracę sezonową stosuje się odpowiednio przepisy
art. 88a ust. 1 i 1aa–2, art. 88c ust. 1a–2 i 7–11, art. 88d, art. 88f ust. 2 i 3, art. 88g ust.
1 i 2, art. 88h ust. 1 i 4, art. 88j oraz art. 88l.
1a. W postępowaniu w sprawie wydania zezwolenia na pracę sezonową nie
stosuje się art. 88j ust. 1 pkt 3, jeżeli podmiot powierzający wykonywanie pracy
cudzoziemcowi został ukarany za wykroczenie określone w art. 120 ust. 1.
2. Wniosek o wydanie zezwolenia na pracę sezonową zawiera, poza
informacjami, o których mowa w art. 88a ust. 1aa:
1) datę wjazdu na terytorium państw obszaru Schengen oraz dane dotyczące pobytu
cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w dniu złożenia wniosku,
w tym podstawy prawnej;
2) informację, czy cudzoziemiec, którego dotyczy wniosek, wykonywał pracę na
rzecz wnioskodawcy w okresie 5 lat poprzedzających złożenie wniosku na
podstawie zezwolenia na pracę sezonową;
3) oświadczenie, że według wiedzy podmiotu powierzającego wykonywanie pracy
cudzoziemcowi na podstawie zezwolenia na pracę sezonową cudzoziemiec
zapewnia sobie zakwaterowanie we własnym zakresie, albo oświadczenie
podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi o zapewnieniu
cudzoziemcowi zakwaterowania;
4) informacje dotyczące przewidywanego płatnego urlopu przysługującego cudzoziemcowi.

Art. 88y. 1. Starosta wydaje decyzję o uchyleniu zezwolenia na pracę sezonową, jeżeli:
1) uległy zmianie okoliczności lub dowody, odnoszące się do wydanej decyzji;
2) ustała przyczyna udzielenia zezwolenia na pracę sezonową;
3) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi w toku postępowania:
a) złożył wniosek zawierający nieprawdziwe dane osobowe lub fałszywe
informacje lub dołączył do niego dokumenty zawierające takie dane lub
b) zeznał nieprawdę lub zataił prawdę albo w celu użycia jako autentyczny
podrobił lub przerobił dokument, albo takiego dokumentu jako
autentycznego używał;
4) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi nie dopełnił
obowiązków, o których mowa w art. 88h ust. 4;
5) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi nie prowadzi
działalności uzasadniającej powierzenie pracy cudzoziemcowi, w szczególności
nie prowadzi działalności gospodarczej, statutowej lub rolniczej, jego działalność
jest w okresie likwidacji lub w okresie zawieszenia;
6) zaistniały okoliczności, o których mowa w art. 88j ust. 1 pkt 3–7.
2. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się w przypadku, o którym mowa w art. 88u
ust. 4 i 5.
3. Jeżeli decyzja o uchyleniu zezwolenia na pracę sezonową dotyczy
cudzoziemca, który wjechał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z
wnioskiem o wydanie zezwolenia na pracę sezonową wpisanym do ewidencji
wniosków, o której mowa w art. 88p ust. 1 pkt 1, doręcza się ją dodatkowo temu
cudzoziemcowi.
4. W przypadku uchylenia zezwolenia na pracę sezonową na podstawie ust. 1 pkt
5 lub 6 cudzoziemcowi przysługuje prawo do odszkodowania od podmiotu
powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi za niewykonanie zobowiązań,
które ten podmiot musiałby wykonać, gdyby zezwolenie na pracę sezonową nie
zostało uchylone.

Art. 88z. 1. W oświadczeniu o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi,
podlegającym wpisaniu do ewidencji oświadczeń, podmiot powierzający
wykonywanie pracy cudzoziemcowi zamieszcza:
1) informacje dotyczące podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi:
a) nazwę albo imię (imiona) i nazwisko,
b) adres stałego pobytu albo adres siedziby,
c) numer telefonu oraz numer faksu,
d) numery identyfikacyjne NIP i REGON – w przypadku podmiotu
prowadzącego działalność gospodarczą, albo numer PESEL – w przypadku
osoby fizycznej,
e) numer wpisu do rejestru podmiotów prowadzących agencje zatrudnienia –
w przypadku podmiotu powierzającego wykonywanie pracy
cudzoziemcowi, który prowadzi agencję zatrudnienia świadczącą usługi
pracy tymczasowej,
f) symbol PKD oraz opis wykonywanej działalności związanej z pracą
cudzoziemca,
g) oświadczenie składane pod rygorem odpowiedzialności karnej, czy
zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 88z ust. 5 pkt 1–6 (składający
oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej
treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia.”; klauzula ta zastępuje pouczenie organu o
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań),
h) oświadczenie o zapoznaniu się z przepisami dotyczącymi zasad powierzenia
wykonywania pracy cudzoziemcom;
2) informacje dotyczące cudzoziemca:
a) imię (imiona) i nazwisko,
b) płeć,
c) datę urodzenia,
d) obywatelstwo,
e) nazwę, serię, numer, datę wydania i datę ważności dokumentu podróży,
f) numer wizy lub karty pobytu oraz okres ważności tego dokumentu, jeżeli
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
g) dane dotyczące podstawy prawnej pobytu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej oraz przewidywanego sposobu wykorzystania oświadczenia
wpisanego do ewidencji oświadczeń;
3) dane dotyczące pracy oferowanej cudzoziemcowi:
a) nazwę zawodu, podklasę działalności według klasyfikacji PKD, w której
powierza pracę cudzoziemcowi,
b) stanowisko lub rodzaj pracy,
c) miejsce wykonywania pracy,
d) okres lub okresy pracy oznaczone datami,
e) rodzaj umowy stanowiącej podstawę wykonywania pracy,
f) najniższe wynagrodzenie, jakie może otrzymywać cudzoziemiec, określone
stawką godzinową lub miesięczną,
g) wymiar czasu pracy lub liczbę godzin pracy w tygodniu lub w miesiącu;
4) dane dotyczące pracodawcy użytkownika, jeżeli oświadczenie dotyczy pracy
cudzoziemca w charakterze pracownika tymczasowego:
a) nazwę albo imię (imiona) i nazwisko,
b) adres stałego pobytu albo siedziby.
2. Powiatowy urząd pracy właściwy ze względu na siedzibę lub miejsce stałego
pobytu podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi wpisuje
oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi do ewidencji
oświadczeń, jeżeli:
1) cudzoziemiec jest obywatelem państwa określonego w przepisach wydanych na
podstawie art. 90 ust. 10 pkt 2 lub cudzoziemiec będzie wykonywał pracę w
zawodzie określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 oraz
2) praca cudzoziemca nie jest związana z działalnością określoną w przepisach
wydanych na podstawie art. 90 ust. 9, oraz
3) okres wykonywania pracy określony w złożonym oświadczeniu o powierzeniu
wykonywania pracy cudzoziemcowi oraz okresy pracy wykonywanej na
podstawie oświadczeń wpisanych do ewidencji oświadczeń wynoszą łącznie nie
dłużej niż 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy niezależnie od liczby
podmiotów powierzających temu cudzoziemcowi wykonywanie pracy.
3. Powiatowy urząd pracy, wpisując oświadczenie o powierzeniu wykonywania
pracy cudzoziemcowi do ewidencji oświadczeń, może określić późniejszy dzień
rozpoczęcia pracy, niż określony w oświadczeniu, nie wcześniejszy niż dzień
następujący po dniu wpisania oświadczenia do ewidencji oświadczeń.
4. W sprawach niewymagających postępowania wyjaśniającego powiatowy
urząd pracy wpisuje oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi
do ewidencji oświadczeń albo starosta odmawia w drodze decyzji wpisania
oświadczenia do ewidencji oświadczeń nie później niż w terminie 7 dni roboczych od
dnia otrzymania oświadczenia, a w sprawach wymagających postępowania
wyjaśniającego – nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania oświadczenia.
5. Starosta wydaje decyzję o odmowie wpisania oświadczenia o powierzeniu
wykonywania pracy cudzoziemcowi do ewidencji oświadczeń, jeżeli:
1) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi lub osoba fizyczna,
która działała w jego imieniu, zostali co najmniej dwukrotnie prawomocnie
ukarani za popełnienie czynu, o którym mowa w art. 120 ust. 10, w okresie
12 miesięcy poprzedzających datę złożenia oświadczenia w powiatowym
urzędzie pracy;
2) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi lub osoba fizyczna,
która działała w jego imieniu, zostali prawomocnie ukarani za popełnienie czynu,
o którym mowa w art. 120 ust. 3–5;
3) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi lub osoba fizyczna,
która działała w jego imieniu, zostali ponownie prawomocnie ukarani w ciągu
dwóch lat od uznania za winnego popełnienia czynu, o którym mowa w art. 120
ust. 1, za podobne wykroczenie;
4) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi jest osobą fizyczną,
karaną za popełnienie czynu z art. 218–221 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks karny;
5) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi jest osobą fizyczną,
karaną za popełnienie w związku z postępowaniem o wydanie zezwolenia na
pracę czynu z art. 270–275 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny, albo
jest podmiotem zarządzanym lub kontrolowanym przez taką osobę;
6) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi jest osobą fizyczną,
karaną za czyn, o którym mowa w art. 189a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks karny, lub karaną w innym państwie na podstawie przepisów Protokołu
o zapobieganiu, zwalczaniu oraz karaniu za handel ludźmi, w szczególności
kobietami i dziećmi, uzupełniającego Konwencję Narodów Zjednoczonych
przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej, albo jest
podmiotem zarządzanym lub kontrolowanym przez taką osobę;
7) w danym roku kalendarzowym nastąpiło przekroczenie obowiązującego limitu
oświadczeń, o którym mowa w art. 90b ust. 3.
6. Starosta może wydać decyzję o odmowie wpisania oświadczenia o
powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi do ewidencji oświadczeń, jeżeli z
okoliczności wynika, że oświadczenie zostało złożone dla pozoru, oświadczenie będzie wykorzystane przez cudzoziemca w celu innym niż wykonywanie pracy dla
danego podmiotu lub podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi nie
dopełnia obowiązków związanych z prowadzeniem działalności lub powierzaniem
pracy innym osobom, w szczególności:
1) nie posiada środków finansowych ani źródeł dochodu niezbędnych do pokrycia
zobowiązań wynikających z powierzenia pracy cudzoziemcowi lub
2) nie prowadzi działalności gospodarczej, rolniczej lub statutowej uzasadniającej
powierzenie pracy danemu cudzoziemcowi w danym okresie, w tym zawiesił
działalność, został wykreślony z właściwego rejestru lub jego działalność jest w
okresie likwidacji, lub
3) nie dopełnia obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, na
ubezpieczenie zdrowotne, na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych oraz na Fundusz Emerytur Pomostowych albo nie
dopełnia obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników, lub
4) nie zgłasza do ubezpieczenia społecznego pracowników lub innych osób
objętych obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym albo nie zgłasza
pomocników rolnika w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym
rolników do ubezpieczenia społecznego rolników, lub
5) zalega z uiszczeniem podatków, z wyjątkiem przypadków, gdy uzyskał
przewidziane prawem zwolnienie, odroczenie, rozłożenie na raty zaległych
płatności lub wstrzymanie w całości wykonania decyzji właściwego organu.
7. Organy Straży Granicznej i Państwowej Inspekcji Pracy są obowiązane
nieodpłatnie udostępniać starostom posiadane informacje o okolicznościach, o których
mowa w ust. 5 pkt 1‒6, dotyczących podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi.
8. Starosta może pozyskać od organów Krajowej Administracji Skarbowej informacje o:
1) przychodzie lub dochodzie podmiotu powierzającego wykonywanie pracy
cudzoziemcowi, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób
fizycznych albo podatkiem dochodowym od osób prawnych,
2) zaległościach podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi z
tytułu podatków lub innych należności publicznoprawnych
– w celu ustalenia okoliczności, o których mowa w ust. 6 pkt 1, 2 i 5.
9. Przekazanie informacji, o których mowa w ust. 8, następuje za pomocą
systemów teleinformatycznych prowadzonych przez ministra właściwego do spraw
pracy.
10. Starosta może pozyskać z systemu teleinformatycznego Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, przy wykorzystaniu systemów teleinformatycznych
prowadzonych przez ministra właściwego do spraw pracy, informacje w celu ustalenia
okoliczności, o których mowa w ust. 6 pkt 3 i 4.
10a. Starosta może pozyskać nieodpłatnie z systemu teleinformatycznego Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, przy wykorzystaniu systemów
teleinformatycznych prowadzonych przez ministra właściwego do spraw pracy,
informacje w celu ustalenia okoliczności, o których mowa w ust. 6 pkt 3 i 4,
dotyczących pomocnika rolnika w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym
rolników, będącego cudzoziemcem.
11. Uprawnienia określone w ust. 8, 10 i 10a przysługują organowi wyższego
stopnia w postępowaniu odwoławczym.
12. Wpis nowego oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy
cudzoziemcowi do ewidencji oświadczeń nie jest wymagany, jeżeli:
1) nastąpiła zmiana siedziby lub miejsca stałego pobytu, nazwy lub formy prawnej
podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi lub przejęcie
zakładu pracy lub jego części przez innego pracodawcę;
2) nastąpiło przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę;
3) podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi i cudzoziemiec
zawarli umowę o pracę zamiast umowy cywilnoprawnej;
4) cudzoziemiec jest pracownikiem tymczasowym, skierowanym przez pracodawcę
do innego pracodawcy użytkownika, niż określony w oświadczeniu, jeżeli dane
dotyczące pracy oferowanej cudzoziemcowi określone w oświadczeniu,
z wyjątkiem miejsca wykonywania pracy, nie uległy zmianie.
13. Podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi, którego
oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało wpisane do
ewidencji oświadczeń, pisemnie powiadamia właściwy powiatowy urząd pracy o:
1) podjęciu pracy przez cudzoziemca najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy;
2) niepodjęciu pracy przez cudzoziemca w terminie 7 dni od dnia rozpoczęcia pracy
określonego w ewidencji oświadczeń.
14. W przypadku gdy podmiot powierzający wykonywanie pracy
cudzoziemcowi nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w ust. 13, uznaje się na
potrzeby ustalenia okresu wykonywania pracy przez cudzoziemca na podstawie
oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi wpisanego do
ewidencji oświadczeń, że cudzoziemiec wykonywał pracę od dnia określonego w
oświadczeniu, chyba że z okoliczności wynika, że cudzoziemiec rozpoczął pracę na
podstawie oświadczenia w późniejszym terminie.
15. Domniemywa się, że cudzoziemiec, którego dotyczy oświadczenie o
powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi wpisane do ewidencji oświadczeń,
zakończył wykonywanie pracy w dniu określonym w oświadczeniu, chyba że
z okoliczności wynika, że cudzoziemiec zakończył pracę na podstawie oświadczenia
w innym terminie.
16. Podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi na podstawie
oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi wpisanego do
ewidencji oświadczeń lub cudzoziemiec wykonujący pracę na podstawie takiego
oświadczenia mogą powiadomić właściwy powiatowy urząd pracy o zakończeniu tej pracy.

Art. 88za. 1. Jeżeli podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi,
który zatrudniał cudzoziemca przez okres nie krótszy niż 3 miesiące w związku z
oświadczeniem o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi wpisanym do
ewidencji oświadczeń, złożył przed upływem daty zakończenia pracy wskazanej w
oświadczeniu wniosek o wydanie zezwolenia na pracę dla tego cudzoziemca na tym
samym stanowisku na podstawie umowy o pracę, a wniosek nie zawiera braków
formalnych lub braki formalne zostały uzupełnione w terminie, pracę cudzoziemca na
warunkach nie gorszych niż określone w oświadczeniu wpisanym do ewidencji
oświadczeń uważa się za legalną od dnia upływu ważności tego oświadczenia do dnia
wydania zezwolenia na pracę lub doręczenia decyzji odmownej w tej sprawie.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku zawieszenia postępowania na
wniosek strony.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku wniosku cudzoziemca
o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, o którym mowa w art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, w celu kontynuacji zatrudnienia u danego pracodawcy.

art. 89. więcej Art. 89. 1. Okresy zatrudnienia obywateli polskich w byłej Niemieckiej
Republice Demokratycznej i byłej Czechosłowackiej Republice Socjalistycznej na
podstawie umów i porozumień międzynarodowych przypadające przed dniem
1 grudnia 1991 r. są traktowane jak okresy zatrudnienia w Państwie Polskim
w zakresie uprawnień pracowniczych.
2. Okres urlopu bezpłatnego udzielonego pracownikowi na okres skierowania do
pracy za granicą na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia
1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do
pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych
z eksportem (Dz. U. z 1990 r. poz. 259, z 1991 r. poz. 346 oraz z 1993 r. poz. 452),
a także przypadający bezpośrednio po zakończeniu tego urlopu okres niezdolności do
pracy z powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – wlicza się
do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, jeżeli pracownik podjął
zatrudnienie u macierzystego pracodawcy w terminie przewidzianym w tym rozporządzeniu.
3. Okres zatrudnienia za granicą pracownika, który nie pozostawał w stosunku
pracy przed skierowaniem do pracy za granicą na podstawie rozporządzenia, o którym
mowa w ust. 2, jest traktowany jak okres zatrudnienia w Rzeczypospolitej Polskiej
w zakresie uprawnień pracowniczych. Dotyczy to także pracownika, któremu
udzielono urlopu bezpłatnego na okres skierowania do pracy za granicą, a który nie
podjął pracy u macierzystego pracodawcy po zakończeniu pracy za granicą lub podjął
pracę u macierzystego pracodawcy, lecz po upływie terminu przewidzianego
w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 2.

art. 90. więcej Art. 90. 1. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia:
1) typy zezwoleń na pracę,
2) tryb postępowania w sprawie zezwoleń na pracę,
3) tryb przeprowadzania przez starostę działań, o których mowa w art. 88c ust. 1 i 2,
4) wzór i tryb przekazywania informacji starosty na temat możliwości zaspokojenia
potrzeb kadrowych pracodawcy,
5) wykaz dokumentów, które podmiot powierzający wykonywanie pracy
cudzoziemcowi jest obowiązany dołączyć do wniosku o wydanie zezwolenia na
pracę albo przedstawić w trakcie postępowania administracyjnego,
6) wzory wniosków o wydanie lub przedłużenie zezwolenia na pracę, wzory
oświadczeń podmiotu powierzającego cudzoziemcowi wykonywanie pracy
o spełnieniu wymagań określonych w ustawie oraz wzory zezwoleń i przedłużeń
zezwoleń, które mogą zawierać dane osobowe cudzoziemca oraz podmiotu
powierzającego cudzoziemcowi wykonywanie pracy,
7) wzory zaświadczeń o wpisie do ewidencji wniosków w sprawie pracy sezonowej,
8) wzory oświadczeń o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi,
9) tryb postępowania w sprawie wpisu oświadczenia o powierzeniu wykonywania
pracy cudzoziemcowi do ewidencji oświadczeń
– mając na uwadze specyfikę sytuacji, o których mowa w art. 87 ust. 3 i 4 oraz art. 88,
pierwszeństwo dostępu do rynku pracy dla obywateli polskich i cudzoziemców, o
których mowa w art. 87 ust. 1 pkt 1–11, oraz zapewnienie właściwej organizacji
postępowania w sprawach wydawania i przedłużania zezwoleń na pracę oraz w
sprawach wpisu do ewidencji oświadczeń.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
przypadki, w których powierzenie cudzoziemcowi wykonywania pracy na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskania zezwolenia
na pracę, uwzględniając przypadki określone w umowach i porozumieniach
międzynarodowych oraz programach szkoleniowych lub doradczych realizowanych
w ramach działań Unii Europejskiej lub innych międzynarodowych programach
pomocowych, polską politykę zagraniczną, specyfikę wykonywanego zawodu,
charakter pracy, okres pracy, wymogi dotyczące podmiotu powierzającego
wykonywanie pracy, a także szczególny status, który był podstawą udzielenia
cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
5. Minister właściwy do spraw pracy może określić, w drodze rozporządzenia,
przypadki, w których zezwolenie na pracę jest wydawane przez wojewodę bez względu na warunki, o których mowa w art. 88c, kierując się szczególnie zasadą
wzajemności, specyfiką wykonywanego zawodu lub charakterem pracy.
6. (uchylony)
7. (uchylony)
8. Minister właściwy do spraw pracy w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw informatyzacji może określić, w drodze rozporządzenia, tryb i warunki
techniczne składania i rozpatrywania wniosków w postępowaniach w sprawie
udzielenia zezwolenia na pracę dla cudzoziemca za pośrednictwem systemów
teleinformatycznych, mając na uwadze zapewnienie efektywności prowadzenia
postępowań z udziałem podmiotów krajowych i zagranicznych oraz spójność
z systemami, o których mowa w art. 4 ust. 2.
9. Minister właściwy do spraw pracy w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw rolnictwa i ministrem właściwym do spraw turystyki określi, w drodze
rozporządzenia, podklasy działalności według klasyfikacji PKD, w których wydaje się
zezwolenia na pracę sezonową, biorąc pod uwagę znacznie wyższe zapotrzebowanie
na siłę roboczą w niektórych okresach roku ze względu na powtarzające się
wydarzenia lub typy wydarzeń podlegające uwarunkowaniom sezonowym w tych
podklasach działalności.
10. Minister właściwy do spraw pracy, kierując się celami polskiej polityki
migracyjnej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) państwa, dla których obywateli wydaje się zezwolenie na pracę sezonową bez
względu na spełnienie warunku, o którym mowa w art. 88o ust. 1 pkt 2, oraz
dokonuje się wpisu wniosku o wydanie zezwolenia na pracę sezonową do
ewidencji wniosków w sprawie pracy sezonowej na podstawie art. 88q;
2) państwa, których obywatele mogą wykonywać pracę bez zezwolenia na pracę na
podstawie oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi
wpisanego do ewidencji oświadczeń.
11. Minister właściwy do spraw pracy, kierując się potrzebami rynku pracy,
może określić, w drodze rozporządzenia, zawody, w których cudzoziemcy będący
obywatelami państw innych, niż określone w przepisach wydanych na podstawie ust.
10 pkt 2, mogą wykonywać pracę bez zezwolenia na pracę na podstawie oświadczenia
o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi wpisanego do ewidencji oświadczeń.

Art. 90a. 1. Podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi składa
wniosek o wydanie zezwolenia na pracę lub jego przedłużenie po dokonaniu
jednorazowej wpłaty w wysokości nie większej niż wysokość minimalnego
wynagrodzenia za pracę za każdego cudzoziemca.
1a. Podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi składa:
1) wniosek o wydanie zezwolenia na pracę sezonową lub jego przedłużenie,
2) oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi w celu
dokonania wpisu w ewidencji oświadczeń
– po dokonaniu jednorazowej wpłaty w wysokości nie większej niż 10% minimalnego
wynagrodzenia za pracę za każdego cudzoziemca.
2. Wpłaty, o których mowa w ust. 1 i 1a, stanowią dochód budżetu państwa, z
zastrzeżeniem ust. 2a.
2a. W przypadku wpłaty dokonywanej w związku z wnioskiem o wydanie
zezwolenia na pracę sezonową lub oświadczeniem o powierzeniu wykonywania pracy
cudzoziemcowi, 50% tej wpłaty stanowi dochód powiatu.
3. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość wpłat, o których mowa w ust. 1 i 1a, biorąc pod uwagę:
1) rodzaj wykonywanej pracy, kwalifikacje posiadane przez cudzoziemca oraz ich
zależność od podaży i popytu na rynku pracy lub
2) umowy i porozumienia międzynarodowe w zakresie zatrudnienia, lub
3) okres wykonywania pracy przez cudzoziemca, lub
4) liczbę wniosków o wydanie zezwolenia na pracę lub wniosków o przedłużenie
zezwolenia na pracę składanych przez pracodawcę, lub
5) liczbę oświadczeń o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi
składanych przez podmioty powierzające wykonywanie pracy cudzoziemcowi.

Art. 90b. 1. Minister właściwy do spraw pracy w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych
może określić, w drodze rozporządzenia, maksymalną liczbę zezwoleń na pracę, która
w danym roku kalendarzowym może zostać wydana przez wojewodów, uwzględniając
potrzeby rynku pracy, względy bezpieczeństwa państwa i porządku publicznego oraz
zasadę komplementarności zatrudnienia cudzoziemców w stosunku do obywateli
polskich. Limity mogą dotyczyć poszczególnych województw, zawodów, rodzajów
umów, na podstawie których cudzoziemcowi może zostać powierzone wykonywanie pracy, lub rodzajów działalności podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi według klasyfikacji PKD.
2. Minister właściwy do spraw pracy w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych może określić, w drodze rozporządzenia,
maksymalną liczbę zezwoleń na pracę sezonową, która w danym roku kalendarzowym
może zostać wydana, uwzględniając potrzeby rynku pracy, względy bezpieczeństwa
państwa i porządku publicznego oraz zasadę komplementarności zatrudnienia
cudzoziemców w stosunku do obywateli polskich. Limity mogą dotyczyć
poszczególnych województw, zawodów, rodzajów umów, na podstawie których
cudzoziemcowi może zostać powierzone wykonywanie pracy, lub rodzajów
działalności podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi według
klasyfikacji PKD.
3. Minister właściwy do spraw pracy w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych może
określić, w drodze rozporządzenia, maksymalną liczbę oświadczeń, o których mowa
w art. 88z ust. 1, która w danym roku kalendarzowym może zostać wpisana do
ewidencji oświadczeń przez starostów, uwzględniając potrzeby rynku pracy, względy
bezpieczeństwa państwa i porządku publicznego, zasadę komplementarności
zatrudnienia cudzoziemców w stosunku do obywateli polskich oraz obciążenia i
możliwości starostów wynikające z realizacji zadań, o których mowa w art. 88z, w
latach poprzednich. Limity mogą dotyczyć poszczególnych województw, zawodów,
rodzajów umów, na podstawie których cudzoziemcowi może zostać powierzone
wykonywanie pracy, lub rodzajów działalności podmiotu powierzającego
wykonywanie pracy cudzoziemcowi według klasyfikacji PKD.
4. Minister właściwy do spraw pracy umieszcza informacje o stanie
wykorzystania limitów, o których mowa w ust. 1, 2 lub 3, w Biuletynie Informacji
Publicznej oraz ogłasza ich wyczerpanie w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia.

Art. 90c. 1. W sprawach z zakresu wykonywania pracy przez cudzoziemców na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej prowadzi się w systemach teleinformatycznych
rejestry spraw dotyczących:
1) zezwoleń na pracę;
2) zezwoleń na pracę sezonową;
3) oświadczeń o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi.
2. W ramach rejestrów spraw dotyczących zezwoleń na pracę sezonową
prowadzi się ewidencje wniosków w sprawie pracy sezonowej. W ramach rejestrów
spraw dotyczących oświadczeń o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi
prowadzi się ewidencje oświadczeń. Ewidencje wniosków w sprawie pracy sezonowej
i ewidencje oświadczeń mogą być prowadzone w systemie kartotecznym.
3. Rejestry w sprawach z zakresu wykonywania pracy przez cudzoziemców
prowadzą w zakresie swojej właściwości:
1) wojewoda – w przypadku rejestrów, o których mowa w ust. 1 pkt 1;
2) starosta – w przypadku rejestrów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3;
3) minister właściwy do spraw pracy – w przypadku rejestrów, o których mowa w ust. 1.
4. Minister właściwy do spraw pracy tworzy i prowadzi w systemie
teleinformatycznym rejestr centralny obejmujący dane przetwarzane w rejestrach, o
których mowa w ust. 1.
5. Publiczne służby zatrudnienia przekazują dane do rejestru centralnego
utworzonego na podstawie ust. 4 oraz mogą z nich korzystać w zakresie niezbędnym
do realizacji zadań określonych w ustawie, wykorzystując oprogramowanie, o którym
mowa w art. 4 ust. 3, lub narzędzia określone w art. 4 ust. 1 pkt 2 lit. c.
6. W rejestrach, o których mowa w ust. 1, przechowuje się informacje o
wnioskach, postanowieniach, decyzjach administracyjnych i orzeczeniach sądu w
zakresie niezbędnym do stosowania przepisów ustawy, w tym o podmiotach
powierzających wykonywanie pracy cudzoziemcom, cudzoziemcach, którym
powierza się wykonywanie pracy, oraz pracy, którą mają wykonywać cudzoziemcy.
7. Informacje przechowywane w rejestrach, o których mowa w ust. 1, dotyczące
podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi, obejmują następujące dane:
1) nazwę lub imię (imiona) i nazwisko;
2) adres siedziby lub miejsca zamieszkania;
3) nazwę rejestru właściwego do prowadzenia działalności gospodarczej lub
statutowej i numer, pod którym jest zarejestrowany podmiot powierzający
wykonywanie pracy cudzoziemcowi;
4) numer identyfikacji podatkowej NIP;
5) numer identyfikacyjny REGON;
6) numer PESEL;
7) liczbę osób wykonujących pracę na rzecz podmiotu powierzającego
wykonywanie pracy cudzoziemcowi, w tym osób zatrudnionych przez ten
podmiot;
8) formę prawną prowadzonej działalności;
9) symbol PKD i opis działalności podmiotu powierzającego wykonywanie pracy
cudzoziemcowi związanej z pracą cudzoziemca;
10) numer telefonu oraz numer faksu lub adres poczty elektronicznej o charakterze
służbowym;
11) imię i nazwisko osoby upoważnionej do reprezentowania podmiotu
powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi oraz dane dotyczące
dokumentu tożsamości tej osoby;
12) informacje o ukaraniu za popełnienie czynu z art. 189a, art. 218–222, art. 270–
275 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny lub czynu z art. 120 ust. 1,
3–6 i 8–10.
8. Informacje przechowywane w rejestrach, o których mowa w ust. 1, dotyczące
cudzoziemca, obejmują następujące dane:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) płeć;
4) obywatelstwo;
5) numer PESEL, jeżeli został nadany;
6) nazwę, serię, numer, datę wydania i datę ważności dokumentu podróży;
7) państwo poprzedniego lub dotychczasowego pobytu;
8) dane dotyczące podstawy prawnej pobytu cudzoziemca na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej (rodzaj, numer, nazwę organu wydającego, datę
wydania i ważności dokumentu);
9) datę wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub państw obszaru Schengen;
10) adres pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
9. Informacje przechowywane w rejestrach, o których mowa w ust. 1, dotyczące
pracy, którą ma wykonywać cudzoziemiec, obejmują następujące dane:
1) stanowisko lub rodzaj pracy;
2) zakres podstawowych obowiązków na stanowisku pracy;
3) miejsce wykonywania pracy;
4) podstawę prawną wykonywania pracy (rodzaj umowy, którą podmiot
powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi ma zamiar zawrzeć z cudzoziemcem);
5) wymiar czasu pracy lub liczbę godzin pracy w tygodniu lub miesiącu;
6) proponowaną wysokość miesięcznego wynagrodzenia lub stawki godzinowej;
7) okres, w którym praca ma być wykonywana;
8) dane dotyczące podmiotu, do którego cudzoziemiec jest delegowany na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub podmiotu będącego pracodawcą użytkownikiem;
9) informację starosty na temat możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych pracodawcy;
10) informacje, o których mowa w art. 88i;
11) informacje, o których mowa w art. 88z ust. 13 i 16.
10. W ewidencjach, o których mowa w ust. 2, przechowuje się:
1) dane, o których mowa w ust. 7 pkt 1–6;
2) dane, o których mowa w ust. 8 pkt 1–6;
3) dane, o których mowa w ust. 9 pkt 1–8;
4) informację o dacie wydania zaświadczenia o wpisie do ewidencji;
5) informację o numerze identyfikacyjnym wpisu do ewidencji;
6) informację o okresie, na jaki ma być wydane zezwolenie na pracę sezonową, lub
okresie wykonywania pracy wpisanym do ewidencji oświadczeń.
11. Dane z rejestru centralnego, o którym mowa w ust. 4, udostępnia się na
wniosek, za pomocą odpowiednio zabezpieczonych urządzeń telekomunikacyjnych
lub systemów teleinformatycznych przeznaczonych do komunikowania się z tym rejestrem:
1) wojewodom w celu prowadzenia postępowań w sprawie zezwoleń na pracę
cudzoziemców, zezwoleń na pobyt czasowy, zezwoleń na pobyt rezydenta
długoterminowego Unii Europejskiej oraz przedłużenia wizy;
2) starostom w celu prowadzenia postępowań w sprawie zezwoleń na pracę
sezonową i oświadczeń o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi;
3) konsulom w celu prowadzenia postępowań w sprawie wydania wizy;
4) Szefowi Urzędu do Spraw Cudzoziemców w celu prowadzenia postępowań w
sprawie zezwoleń na pobyt czasowy, zezwoleń na pobyt rezydenta
długoterminowego Unii Europejskiej, udzielenia ochrony międzynarodowej,
zobowiązania cudzoziemca do powrotu oraz przedłużenia wizy i prowadzenia
konsultacji zgodnie z art. 67–69 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o
cudzoziemcach;
5) Państwowej Inspekcji Pracy w celu prowadzenia kontroli legalności
zatrudnienia, innej pracy zarobkowej oraz wykonywania pracy przez
cudzoziemców, oraz kontroli przestrzegania przepisów ustawy z dnia 10 czerwca
2016 r. o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług;
6) Straży Granicznej w celu dokonywania kontroli ruchu granicznego zgodnie z art.
1 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U.
z 2020 r. poz. 305) oraz prowadzenia kontroli legalności wykonywania pracy
przez cudzoziemców, prowadzenia działalności gospodarczej przez
cudzoziemców, powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom oraz pobytu
cudzoziemców;
7) Policji w celu prowadzenia kontroli legalności pobytu cudzoziemców;
8) naczelnikowi urzędu celno-skarbowego w celu prowadzenia kontroli legalności
pobytu cudzoziemców;
9) Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego w celu prowadzenia
postępowań w sprawach z zakresu ubezpieczenia społecznego rolników oraz
ubezpieczenia zdrowotnego w związku z zawieraniem przez cudzoziemców
umów o pomocy przy zbiorach, o których mowa w przepisach o ubezpieczeniu
społecznym rolników.
12. Przepis ust. 11 stosuje się wobec podmiotów wymienionych w tym przepisie,
które spełniają łącznie następujące warunki:
1) posiadają możliwość identyfikacji osoby uzyskującej informacje oraz zakresu,
daty i celu ich uzyskania;
2) posiadają zabezpieczenia uniemożliwiające wykorzystanie informacji
niezgodnie z celem ich uzyskania;
3) zapewniają, że dostęp do danych osobowych jest nadzorowany i rejestrowany
zgodnie z przepisami o ochronie danych osobowych.
13. Podmioty, o których mowa w ust. 11, mogą przetwarzać dane uzyskane z
rejestru centralnego, o którym mowa w ust. 4, nie dłużej, niż jest to niezbędne do
prowadzenia postępowania, w związku z którym uzyskały te dane.
14. Po upływie 10 lat od dnia wydania postanowienia lub decyzji ostatecznej w
sprawie wydania zezwolenia na pracę lub przedłużenia zezwolenia na pracę, uchylenia
zezwolenia na pracę lub pozostawienia wniosku w sprawie zezwolenia na pracę lub
przedłużenia zezwolenia na pracę bez rozpoznania organy prowadzące rejestry, o
których mowa w ust. 1, usuwają z nich dane osobowe cudzoziemca, dane podmiotu
powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi oraz dane pracodawcy
użytkownika lub podmiotu, do którego cudzoziemiec został delegowany na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 90d. 1. W przypadku powierzenia pracy cudzoziemcowi zwolnionemu z
obowiązku posiadania zezwolenia na pracę, podmiot powierzający wykonywanie
pracy cudzoziemcowi, którego siedziba lub miejsce zamieszkania albo oddział, zakład
lub inna forma zorganizowanej działalności znajdują się na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązany do zawarcia z cudzoziemcem umowy w formie pisemnej.
2. Przed podpisaniem umowy, o której mowa w ust. 1, podmiot powierzający
wykonywanie pracy cudzoziemcowi jest obowiązany do przedstawienia
cudzoziemcowi tłumaczenia umowy na język dla niego zrozumiały.

Art. 90e. Minister właściwy do spraw pracy, wojewoda oraz starosta w celu
realizacji zadań określonych w niniejszym rozdziale mogą pozyskiwać z systemu
teleinformatycznego Straży Granicznej, przy wykorzystaniu systemów teleinformatycznych prowadzonych przez ministra właściwego do spraw pracy,
informacje o przekroczeniach granicy Rzeczypospolitej Polskiej przez cudzoziemca.

art. 91. więcej Art. 91. 1. Pracownikami publicznych służb zatrudnienia są pracownicy
zatrudnieni w tych służbach, w tym:
1) pośrednicy pracy;
2) doradcy zawodowi;
3) specjaliści do spraw rozwoju zawodowego;
4) specjaliści do spraw programów;
5) doradcy EURES i asystenci EURES.
2. Pracownicy, o których mowa w ust. 1 pkt 1–4, zatrudnieni w powiatowym
urzędzie pracy mogą pełnić funkcję doradcy klienta.
3. Do zadań doradcy klienta należy:
1) stała opieka nad bezrobotnym lub poszukującym pracy, w szczególności
przygotowanie i nadzór nad realizacją indywidualnego planu działania,
świadczenie podstawowych usług rynku pracy w formie indywidualnej oraz
ułatwianie dostępu do innych form pomocy określonych w ustawie lub
2) stała współpraca z pracodawcą w zakresie pomocy określonej w ustawie,
w szczególności ustalanie zapotrzebowania na nowych pracowników
i pozyskiwanie ofert pracy w ramach pośrednictwa pracy oraz ułatwianie dostępu
do innych form pomocy określonych w ustawie.
4. Z pomocy doradcy klienta mogą korzystać podmioty określone w ustawie,
w szczególności przedsiębiorcy, o których mowa w art. 39c.
5. Doradca klienta wykorzystuje narzędzia i metody, w zakresie których został
przeszkolony lub posiada uprawnienia.

art. 92. więcej Art. 92. (uchylony).

art. 93. więcej Art. 93. (uchylony).

art. 94. więcej Art. 94. (uchylony).

art. 95. więcej Art. 95. (uchylony).

art. 96. więcej Art. 96. (uchylony).

art. 97. więcej Art. 97. (uchylony).

art. 98. więcej Art. 98. (uchylony).

art. 99. więcej Art. 99. (uchylony).

Art. 99a. (uchylony).

Art. 99b. Pracownicy, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1–5, są obowiązani
doskonalić kwalifikacje zawodowe, w szczególności przez uczestnictwo w szkoleniach z wykorzystaniem modułowych programów szkoleń dla kadr publicznych służb zatrudnienia udostępnianych przez ministra właściwego do spraw pracy.

Art. 99c. Dzień 27 stycznia ustanawia się Dniem Pracownika Publicznych Służb Zatrudnienia.

art. 100. więcej Art. 100. 1. Pracownikom wojewódzkich i powiatowych urzędów pracy,
o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1–5, oraz osobom zatrudnionym w Ochotniczych
Hufcach Pracy na stanowiskach, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1–5, może być
przyznany dodatek do wynagrodzenia finansowany ze środków Funduszu Pracy,
uzależniony od doskonalenia kwalifikacji zawodowych, jakości wykonywanej pracy
oraz zajmowanego stanowiska.
2. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość, tryb oraz warunki przyznawania i wypłacania dodatku do wynagrodzenia
pracownikom, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1–5, oraz osobom zatrudnionym
w Ochotniczych Hufcach Pracy na stanowiskach, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt
1–5, mając na uwadze osiągnięcie zwiększonej efektywności oraz konieczność
rozwoju zawodowego pracowników publicznych służb zatrudnienia.

art. 101. więcej Art. 101. (uchylony).

art. 102. więcej Art. 102. (uchylony).

Art. 102a. (uchylony).

art. 103. więcej Art. 103. 1. Fundusz Pracy jest państwowym funduszem celowym.
2. Dysponentem Funduszu Pracy jest minister właściwy do spraw pracy.

art. 104. więcej Art. 104. 1. Obowiązkowe składki na Fundusz Pracy, ustalone od kwot
stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe bez
stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 13
października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, wynoszących w
przeliczeniu na okres miesiąca, co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę opłacają:
1) pracodawcy oraz inne jednostki organizacyjne za osoby:
a) pozostające w stosunku pracy lub stosunku służbowym,
b) wykonujące pracę na podstawie umowy o pracę nakładczą,
c) wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia
albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny stosuje się przepisy
dotyczące zlecenia, oraz za osoby z nimi współpracujące, z wyłączeniem
osób świadczących pracę na podstawie umowy uaktywniającej, o której
mowa w ustawie z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do
lat 3,
d) wykonujące pracę w okresie odbywania kary pozbawienia wolności lub
tymczasowego aresztowania,
e) pobierające stypendia sportowe,
f) otrzymujące świadczenie socjalne przysługujące na urlopie górniczym,
świadczenie górnicze lub górniczy zasiłek socjalny lub wynagrodzenie
przysługujące w okresie świadczenia górniczego, stypendium na
przekwalifikowanie lub kontraktu szkoleniowego – przewidziane
w odrębnych przepisach,
g) za żołnierzy zawodowych oraz funkcjonariuszy niespełniających warunków
do nabycia prawa do emerytury lub renty inwalidzkiej określonych w
przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz w
przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby
Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i
Służby Więziennej oraz ich rodzin, za których, po zwolnieniu ze służby lub
rozwiązaniu stosunku pracy, odprowadzono składkę na ubezpieczenia
emerytalne i rentowe od uposażenia lub wynagrodzenia wypłaconego w
okresie służby lub stosunku pracy na podstawie przepisów odrębnych,
h) za funkcjonariuszy, którzy w chwili zwolnienia ze służby spełniają jedynie
warunki do nabycia prawa do policyjnej renty inwalidzkiej, w przypadku
przekazania składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe;
1a) (uchylony)
2) rolnicze spółdzielnie produkcyjne, spółdzielnie kółek rolniczych lub spółdzielnie
usług rolniczych – za swoich członków, z wyjątkiem członków, którzy wnieśli
wkład gruntowy o powierzchni użytków rolnych większej niż 2 ha
przeliczeniowe;
3) inne niż wymienione w pkt 1 i 2 osoby podlegające ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym lub zaopatrzeniu emerytalnemu, z wyjątkiem:
a) duchownych,
b) pobierających na podstawie przepisów o pomocy społecznej zasiłek stały,
c) pobierających na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych
świadczenie pielęgnacyjne, specjalny zasiłek opiekuńczy lub dodatek do
zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka,
ca) pobierających na podstawie przepisów o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla
opiekunów zasiłek dla opiekuna,
d) podlegających ubezpieczeniu społecznemu rolników,
e) żołnierzy niezawodowych w służbie czynnej,
f) odbywających zastępcze formy służby wojskowej,
g) przebywających na urlopach wychowawczych oraz pobierających zasiłek macierzyński,
h) pobierających świadczenie szkoleniowe, o którym mowa w art. 70 ust. 6,
i) osób świadczących pracę na podstawie umowy uaktywniającej, o której
mowa w ustawie z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3,
j) osób sprawujących osobistą opiekę nad dzieckiem, o których mowa w art.
6a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych,
k) doktorantów z tytułu otrzymanego stypendium doktoranckiego, o którym
mowa w art. 209 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo
o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2020 r. poz. 85, 374, 695, 875 i 1086).
2. Wysokość składki na Fundusz Pracy określa ustawa budżetowa.
3. W przypadku gdy kwoty, o których mowa w ust. 1, pochodzą z różnych źródeł,
obowiązek opłacania składek na Fundusz Pracy powstaje wtedy, gdy łączna kwota stanowiąca podstawę wymiaru składek ustalona zgodnie z ust. 1 wynosi co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę.
4. Osoba, do której ma zastosowanie przepis ust. 3, składa stosowne
oświadczenie każdemu pracodawcy lub w terenowej jednostce organizacyjnej Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli sama opłaca składki na ubezpieczenia społeczne.

Art. 104a. Pracodawcy oraz inne jednostki organizacyjne nie opłacają składek
na Fundusz Pracy za zatrudnionych pracowników powracających z urlopu
macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu
rodzicielskiego lub urlopu wychowawczego w okresie 36 miesięcy począwszy od
pierwszego miesiąca po powrocie z urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach
urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego lub urlopu wychowawczego.

Art. 104b. 1. Pracodawcy oraz inne jednostki organizacyjne nie opłacają składek
na Fundusz Pracy przez okres 12 miesięcy, począwszy od pierwszego miesiąca po
zawarciu umowy o pracę, za osoby zatrudnione, które ukończyły 50 rok życia
i w okresie 30 dni przed zatrudnieniem pozostawały w ewidencji bezrobotnych
powiatowego urzędu pracy.
2. Składki na Fundusz Pracy, o których mowa w art. 104 ust. 1, opłaca się za
osoby wymienione w art. 104 ust. 1 pkt 1–3, które nie osiągnęły wieku wynoszącego
co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn.

Art. 104c. Pracodawcy oraz inne jednostki organizacyjne nie opłacają składek
na Fundusz Pracy przez okres 12 miesięcy, począwszy od pierwszego miesiąca po
zawarciu umowy o pracę, za skierowanych zatrudnionych bezrobotnych, którzy nie
ukończyli 30 roku życia.

art. 105. więcej Art. 105. Przedsiębiorcy Polskiego Związku Głuchych i Polskiego Związku
Niewidomych oraz Związku Ociemniałych Żołnierzy Rzeczypospolitej Polskiej,
Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi, Zakład Opieki dla Niewidomych w Laskach
oraz zakłady aktywności zawodowej nie opłacają składek na Fundusz Pracy za
zatrudnionych pracowników o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

art. 106. więcej Art. 106. 1. Przychodami Funduszu Pracy są:
1) obowiązkowe składki na Fundusz Pracy;
2) dotacje budżetu państwa;
3) środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej na współfinansowanie projektów
finansowanych z Funduszu Pracy;
4) odsetki od środków Funduszu Pracy pozostających na rachunkach bankowych
dysponenta Funduszu Pracy oraz samorządów województw, powiatów,
Ochotniczych Hufców Pracy i wojewodów;
4a) odsetki od środków Funduszu Pracy pozostających na wyodrębnionych
rachunkach bankowych, których obowiązek utworzenia wynika
z obowiązujących przepisów lub umów zawartych na ich podstawie
z dysponentem funduszu, będących w dyspozycji kierownika jednostki
organizacyjnej realizującej zadania finansowane ze środków Funduszu Pracy;
5) spłaty rat i odsetki od pożyczek udzielonych z Funduszu Pracy;
6) środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej, przeznaczone na
współfinansowanie działań z zakresu udziału publicznych służb zatrudnienia w EURES;
6a) środki ze sprzedaży akcji i udziałów, o których mowa w art. 56 ust. 3 ustawy z
dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i niektórych uprawnieniach
pracowników, oraz zwrot środków z Banku Gospodarstwa Krajowego,
pochodzących z wypłaty pożyczek dla osób fizycznych podejmujących
działalność gospodarczą;
6b) środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej, przeznaczone na
współfinansowanie działań publicznych służb zatrudnienia innych niż projekty
współfinansowane z Europejskiego Funduszu Społecznego;
6c) odsetki od wolnych środków przekazanych w zarządzanie zgodnie z przepisami
o finansach publicznych;
6d) środki, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 2 i 3 oraz art. 105 ust. 2 pkt 4 ustawy
z dnia 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (Dz. U.
poz. 2215, z 2019 r. poz. 1074 i 1572 oraz z 2020 r. poz. 568 i 1086);
7) inne wpływy.
2. Przychodami Funduszu Pracy są również opłaty, wpłaty, kary pieniężne
i grzywny, o których mowa w art. 115 i art. 119–123, a także środki pieniężne,
przekazywane do Funduszu Pracy na podstawie art. 19 ustawy z dnia 27 kwietnia
2006 r. o spółdzielniach socjalnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1205, z 2019 r. poz. 2020
oraz z 2020 r. poz. 875).
3. Dysponent Funduszu Pracy, za zgodą ministra właściwego do spraw finansów
publicznych, może zaciągać kredyty i pożyczki na uzupełnienie środków niezbędnych
na wypłatę zasiłków.
4. (uchylony)

Art. 106a. 1. Środki Funduszu Pracy mogą być przeznaczane na finansowanie
części działań publicznych służb zatrudnienia związanych z udziałem w sieci EURES.
2. Rodzaj działań, o których mowa w ust. 1, oraz wydatków na ich realizację określają:
1) porozumienia zawierane między ministrem właściwym do spraw pracy
a samorządami województw lub samorządami powiatów lub
2) umowy zawierane między Rzecząpospolitą Polską a Unią Europejską, lub
3) umowy zawierane między państwami, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit.
a–c, a Unią Europejską na finansowanie partnerstw transgranicznych EURES.
3. Wydatki, o których mowa w ust. 2, podlegają refundacji ze środków
pochodzących z budżetu Unii Europejskiej do wysokości określonej w umowach,
o których mowa w ust. 2 pkt 2 i 3.
4. Porozumienia, o których mowa w ust. 2 pkt 1, określają w szczególności tryb
oraz zasady udzielania i rozliczania środków, o których mowa w ust. 1, zgodnie
z przepisami o finansach publicznych, z uwzględnieniem okresów i terminów
wynikających z umów, o których mowa w ust. 2 pkt 2 i 3.
5. Wydatki publicznych służb zatrudnienia na działania sieci EURES inne niż
wydatki, o których mowa w ust. 2, mogą obejmować:
1) poniesione na terenie Rzeczypospolitej Polskiej koszty rozpowszechniania ofert
pracy, korespondencji, komunikowania się, usług teleinformatycznych,
tłumaczeń pisemnych i ustnych wraz z obsługą techniczną, wynajmu
pomieszczeń i powierzchni, w tym powierzchni wystawienniczych, wynajmu
sprzętu, stoisk wystawienniczych, związane z pośrednictwem pracy, stanowiące
wkład własny na realizację projektów dofinansowanych z Europejskiego
Funduszu Społecznego;
2) refundację kosztów wynagrodzenia i składek na ubezpieczenia społeczne,
składek na Fundusz Pracy oraz odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń
Socjalnych pracownika urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw
pracy, wykonującego zadania wynikające z udziału w sieci EURES.

Art. 106b. 1. Środki Funduszu Pracy mogą być przeznaczane na finansowanie
części działań publicznych służb zatrudnienia określonych w ustawie,
współfinansowanych z budżetu Unii Europejskiej, innych niż projekty
współfinansowane z Europejskiego Funduszu Społecznego.
2. Rodzaj działań, o których mowa w ust. 1, oraz wydatków na ich realizację
określają porozumienia zawierane między ministrem właściwym do spraw pracy
a samorządami województw lub samorządami powiatów lub umowy zawierane
między organami zatrudnienia a Unią Europejską.
3. Wydatki, o których mowa w ust. 2, podlegają refundacji ze środków
pochodzących z budżetu Unii Europejskiej do wysokości określonej w umowach,
o których mowa w ust. 2.
4. Porozumienia, o których mowa w ust. 2, określają w szczególności tryb oraz
zasady udzielania i rozliczania środków, o których mowa w ust. 1, zgodnie
z przepisami o finansach publicznych, z uwzględnieniem okresów i terminów
wynikających z umów, o których mowa w ust. 2.

Art. 106c. Środki Funduszu Pracy mogą być przeznaczane na finansowanie
części działań publicznych służb zatrudnienia, wynikających z zadań określonych
w innych ustawach.

art. 107. więcej Art. 107. 1. Składki na Fundusz Pracy opłaca się za okres trwania
obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego i rentowych w trybie i na zasadach
przewidzianych dla składek na ubezpieczenia społeczne.
2. Poboru składek na Fundusz Pracy dokonuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych
i przekazuje na rachunek bankowy Funduszu Pracy niezwłocznie, nie później jednak
niż w ciągu 3 dni roboczych od ich rozliczenia.
3. W razie nieopłacania składek na Fundusz Pracy lub opłacenia ich w niższej od
należnej wysokości Zakład Ubezpieczeń Społecznych może obciążyć pracodawcę lub
osobę podlegającą ubezpieczeniu społecznemu dodatkową opłatą w wysokości do
100% należnej kwoty składek.
4. Od składek na Fundusz Pracy nieopłaconych w terminie Zakład Ubezpieczeń
Społecznych pobiera odsetki za zwłokę, na zasadach i w wysokości określonych
w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.). Składki te oraz należności z tytułu odsetek za zwłokę i dodatkowej
opłaty, o których mowa w ust. 3, nieopłacone w terminie, podlegają ściągnięciu
w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji lub przepisów
o postępowaniu cywilnym. Składki, należności z tytułu odsetek i dodatkowej opłaty
są przekazywane na rachunek bankowy dysponenta Funduszu Pracy.
5. Koszty poboru składek na Fundusz Pracy obciążają ten fundusz i są potrącane
przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w wysokości 0,5% kwoty pobranych składek.
6. W przypadku nieprzekazania w terminach określonych w ust. 2 składek,
pobranych odsetek oraz dodatkowych opłat, o których mowa w ust. 4, na rachunek
bankowy dysponenta Funduszu Pracy należne są od Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych odsetki ustawowe za opóźnienie.

art. 108. więcej Art. 108. 1. Środki Funduszu Pracy przeznacza się na finansowanie:
1) kosztów badań lekarskich, psychologicznych i specjalistycznych, o których
mowa w art. 2 ust. 3 i art. 40 ust. 5;
2) kosztów związanych z organizowaniem partnerstwa lokalnego, o którym mowa
w art. 6 ust. 7, obejmujących koszty organizacji przez organy zatrudnienia
spotkań i konferencji z udziałem przedstawicieli instytucji partnerstwa lokalnego
oraz instytucji realizujących inicjatywy partnerów rynku pracy;
3) (uchylony)
4) kosztów, o których mowa w art. 109 ust. 7a;
4a) kosztów wynagrodzenia i składek na ubezpieczenia społeczne pracowników
powiatowych urzędów pracy, o których mowa w art. 9 ust. 2a i 2a¹;
4b) kosztów kwalifikowalnych realizacji projektów, o których mowa w art. 9 ust. 2d;
5) kosztów wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom zatrudnionym
na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego oraz składek
na ubezpieczenia społeczne od refundowanych wynagrodzeń, o których mowa
w art. 12 ust. 6;
5a) kosztów korespondencji, komunikowania się, przekazywania środków
pieniężnych oraz innych dokumentów niezbędnych do realizacji refundacji kosztów wynagrodzeń oraz składek na ubezpieczenia społeczne pracowników młodocianych;
6) kosztów szkolenia oraz przejazdów członków rad rynku pracy, o których mowa
w art. 23 ust. 12 i 15;
7) (uchylony)
8) (uchylony)
9) kosztów szkolenia pracowników, bezrobotnych i innych uprawnionych osób,
o których mowa w art. 41 ust. 4 i 5 oraz art. 43;
10) jednorazowych kwot przyznawanych instytucjom szkoleniowym, o których
mowa w art. 41 ust. 9;
11) pożyczek na sfinansowanie kosztów szkolenia, o których mowa w art. 42;
12) kosztów przejazdów i zakwaterowania, o których mowa w art. 45 i art. 48a;
13) refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy,
jednorazowych środków na utworzenie stanowiska pracy, jednorazowych
środków na podjęcie działalności gospodarczej, jednorazowych środków na
założenie i przystąpienie do spółdzielni socjalnej, kosztów pomocy prawnej,
konsultacji i doradztwa oraz środków na finansowanie kosztów wynagrodzenia,
o których mowa w art. 46;
14) kosztów z tytułu opłaconych składek na ubezpieczenia społeczne refundowanych
pracodawcy, o których mowa w art. 47;
15) dodatków aktywizacyjnych, o których mowa w art. 48;
16) zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę z tytułu zatrudnienia
bezrobotnych w ramach prac interwencyjnych, o których mowa w art. 51, 56 i 59;
16a) grantów, o których mowa w art. 60a i art. 60aa;
16b) świadczeń aktywizacyjnych, o których mowa w art. 60b;
16c) refundacji pracodawcy kosztów składek na ubezpieczenia społeczne za
bezrobotnych do 30 roku życia podejmujących pierwszą pracę, o których mowa w art. 60c;
16d) kosztów dofinansowania wynagrodzenia zatrudnionego bezrobotnego powyżej
50 roku życia, o którym mowa w art. 60d;
16e) zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę w związku z
zatrudnieniem bezrobotnych, o których mowa w art. 51a;
16f) kosztów realizacji usług rynku pracy i instrumentów rynku pracy, o których mowa
w art. 61aa;
17) stypendiów, o których mowa w art. 41, 42a, 53, 53g oraz 55;
17a) kosztów przygotowania zawodowego dorosłych, o których mowa w art. 53l
ust. 1;
18) składek na ubezpieczenia społeczne opłacanych od stypendiów, o których mowa
w art. 54;
19) zwrotu kosztów poniesionych przez organizatora robót publicznych z tytułu
zatrudnienia bezrobotnych, o których mowa w art. 57;
20) (uchylony)
21) kosztów opieki nad dzieckiem i osobą zależną, o których mowa w art. 61;
21a) kosztów umów zawartych z agencją zatrudnienia, o których mowa w art. 61b;
22) świadczeń przysługujących rolnikom zwalnianym z pracy, o których mowa
w art. 62, z wyjątkiem świadczeń, o których mowa w art. 62 ust. 1 pkt 1 lit. a;
22a) świadczeń przysługujących rolnikom zwalnianym z pracy, o których mowa
w art. 62 ust. 1 pkt 1 lit. a;
22b) kosztów realizacji zleconych działań w zakresie integracji społecznej
bezrobotnych, o których mowa w art. 62a ust. 9;
22c) programów regionalnych, o których mowa w art. 66c;
22d) zlecania działań aktywizacyjnych, o których mowa w art. 66d;
22e) pożyczek na utworzenie stanowiska pracy lub podjęcie działalności
gospodarczej, o których mowa w art. 61e, wraz z kosztami związanymi
z udzielaniem pożyczek oraz usług doradczych i szkoleniowych;
22f) wydatków ponoszonych w ramach bonu szkoleniowego, o którym mowa w art. 66k ust. 1;
22g) wydatków ponoszonych w ramach bonu stażowego, o którym mowa w art. 66l ust. 1;
22h) refundacji pracodawcy, w ramach bonu zatrudnieniowego, części
wynagrodzenia i składek na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w art. 66m ust. 7;
22i) wydatków ponoszonych w ramach bonu na zasiedlenie, o którym mowa w art. 66n;
22j) kosztów zadań realizowanych w ramach KFS, o których mowa w art. 69a;
23) (uchylony)
24) (uchylony)
24a) świadczeń, o których mowa w art. 73a ust. 3;
25) refundacji pracodawcom składek na ubezpieczenia społeczne, o których mowa
w art. 70 ust. 8;
26) zasiłków, o których mowa w art. 71, oraz składek na ubezpieczenia społeczne
od tych zasiłków, o których mowa w art. 72 ust. 13;
27) refundacji dodatków do wynagrodzeń, o których mowa w art. 100;
27a) (uchylony)
28) kosztów poboru składek, o których mowa w art. 107 ust. 5;
29) kosztów opracowywania, upowszechniania i wdrażania klasyfikacji zawodów
i specjalności, standardów kwalifikacji zawodowych oraz modułowych
programów szkoleń dla bezrobotnych i poszukujących pracy;
30) opracowywania i rozpowszechniania informacji zawodowych oraz wyposażenia
w celu prowadzenia pośrednictwa pracy lub poradnictwa zawodowego przez
publiczne służby zatrudnienia i Ochotnicze Hufce Pracy;
30a) kosztów tworzenia centrów aktywizacji zawodowej, uruchamianych w ramach
powiatowych urzędów pracy;
30b) kosztów tworzenia lokalnych punktów informacyjno-konsultacyjnych,
uruchamianych w ramach powiatowych urzędów pracy;
31) opracowywania, wydawania lub rozpowszechniania informacji o usługach
organów zatrudnienia oraz innych partnerów rynku pracy, dla bezrobotnych
i poszukujących pracy oraz pracodawców;
31a) opracowywania, wydawania lub rozpowszechniania informacji o zadaniach
i działaniach publicznych służb zatrudnienia realizowanych w ramach sieci
EURES lub wynikających z reprezentacji wobec publicznych służb zatrudnienia
innych państw;
32) kosztów wezwań, zawiadomień, zakupu lub druku kart rejestracyjnych i innych
druków niezbędnych do ustalenia uprawnień do zasiłku i innych świadczeń
z tytułu bezrobocia, przekazywania bezrobotnym należnych świadczeń
pieniężnych oraz kosztów komunikowania się z pracodawcami, bezrobotnymi,
poszukującymi pracy, organami rentowymi oraz urzędami skarbowymi;
33) badań, opracowywania programów, ekspertyz, analiz, wydawnictw i konkursów
dotyczących rynku pracy;
34) kosztów wprowadzania, rozwijania i eksploatacji systemu teleinformatycznego
i technologii cyfrowych w publicznych służbach zatrudnienia oraz Ochotniczych
Hufcach Pracy, służących realizacji zadań wynikających z ustawy;
35) wydatków związanych z promocją oraz pomocą prawną zatrudnionym za granicą
w ramach umów międzynarodowych;
36) kosztów opracowywania i rozpowszechniania przez publiczne służby
zatrudnienia i Ochotnicze Hufce Pracy materiałów informacyjnych
i szkoleniowych dotyczących nabywania umiejętności poszukiwania
i uzyskiwania zatrudnienia;
36a) kosztów przeprowadzenia audytu zewnętrznego projektów realizowanych
w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego współfinansowanych ze
środków Funduszu Pracy;
37) kosztów prowadzenia w powiatowych urzędach pracy zajęć, wymagających
specjalistycznej wiedzy, którą nie dysponują pracownicy powiatowego urzędu
pracy, w ramach porad grupowych i szkoleń z zakresu umiejętności
poszukiwania pracy, o których mowa w art. 38 ust. 1a i 3, przez osoby niebędące
pracownikami powiatowego urzędu pracy, kosztów związanych z organizacją
przez powiatowy urząd pracy szkoleń z zakresu umiejętności poszukiwania
pracy, o których mowa w art. 40 ust. 2h, oraz kosztów wyposażenia
akademickich biur karier, o których mowa w art. 39 ust. 6;
38) kosztów szkolenia i studiów, w tym studiów podyplomowych, kadr publicznych
służb zatrudnienia i kadr Ochotniczych Hufców Pracy;
38a) kosztów konferencji, seminariów, posiedzeń lub spotkań, w tym o charakterze
międzynarodowym, organizowanych przez ministra właściwego do spraw pracy,
w szczególności dla kadry publicznych służb zatrudnienia i Ochotniczych
Hufców Pracy;
38b) kosztów szkolenia kadr realizujących działania sieci EURES w podmiotach,
którym udzielono akredytacji, organizowanych przez ministra właściwego do spraw pracy;
39) (uchylony)
40) świadczeń integracyjnych przyznawanych na podstawie przepisów o zatrudnieniu socjalnym oraz składek na ubezpieczenia społeczne od tych świadczeń;
41) zatrudnienia wspieranego, w zakresie i na zasadach określonych w przepisach
o zatrudnieniu socjalnym, oraz wsparcia, o którym mowa w art. 12 ust. 3a ustawy
z dnia 27 kwietnia 2006 r. o spółdzielniach socjalnych;
42) restrukturyzacji zatrudnienia w zakresie i na zasadach określonych w przepisach
o pomocy publicznej dla przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu dla rynku
pracy;
42a) kosztów pomocy oraz kosztów jej realizacji przez Bank Gospodarstwa
Krajowego w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o pomocy
państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych udzielonych osobom,
które utraciły pracę;
42b) kosztów związanych z realizacją zadań samorządu powiatu określonych
w przepisach, o których mowa w pkt 42a;
43) kosztów postępowania sądowego i egzekucyjnego w sprawach nienależnie
pobranych świadczeń pieniężnych i innych wypłat z Funduszu Pracy;
44) odsetek za nieterminowe regulowanie zobowiązań pokrywanych z Funduszu
Pracy oraz kosztów obsługi wyodrębnionych rachunków bankowych Funduszu Pracy;
45) spłaty i obsługi kredytów i pożyczek wraz z odsetkami, zaciągniętych przez Fundusz Pracy;
46) zasiłków przedemerytalnych, świadczeń przedemerytalnych oraz zasiłków
pogrzebowych, o których mowa w art. 141;
47) (uchylony)
48) kosztów, o których mowa w art. 42a;
49) wydatków związanych z udziałem publicznych służb zatrudnienia w sieci
EURES, o których mowa w art. 106a;
50) wydatków związanych z udziałem publicznych służb zatrudnienia w działaniach
współfinansowanych z budżetu Unii Europejskiej, o których mowa w art. 106b;
51) specyficznych elementów wspierających zatrudnienie, realizowanych w ramach
programów specjalnych, niewymienionych w pkt 1–50;
52) zleconych programów specjalnych, o których mowa w art. 66a ust. 11;
53) kosztów realizacji projektów pilotażowych;
54) zasiłków przedemerytalnych, świadczeń przedemerytalnych oraz zasiłków
pogrzebowych wraz z kosztami ich obsługi, o których mowa w przepisach
o świadczeniach przedemerytalnych;
54a) kosztów przeprowadzania operacyjnego audytu zewnętrznego, o którym mowa
w art. 118b;
55) dofinansowania pracodawcom kosztów kształcenia młodocianych pracowników
w zakresie i na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 14 grudnia
2016 r. – Prawo oświatowe;
56) (uchylony)
57) kosztów szkoleń pracowników, objętych przepisami o szczególnych
rozwiązaniach związanych z ochroną miejsc pracy;
58) kosztów związanych z realizacją zadań samorządu powiatu określonych
w przepisach, o których mowa w pkt 57;
59) kosztów związanych z realizacją zadań, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 13a
ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy
zastępczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 821);
60) kosztów związanych z realizacją zadań, o których mowa w art. 62 ust. 1 ustawy
z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3, w latach 2018–2022;
61) świadczeń na rzecz osób fizycznych, o których mowa w art. 31 i art. 32 ustawy
z dnia 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych;
62) kosztów przygotowania i przeprowadzenia egzaminu potwierdzającego
kwalifikacje w zawodzie oraz egzaminu zawodowego, o których mowa w art. 9fa
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty;
63) jednorazowego świadczenia pieniężnego dla emerytów i rencistów, o którym
mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 4 kwietnia 2019 r. o jednorazowym
świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów w 2019 r. (Dz. U. poz. 743),
przysługującego osobom, o których mowa w art. 2 ust. 2 pkt 10 tej ustawy, w roku 2019.
1a. Ze środków Funduszu Pracy w 2009 r. są finansowane:
1) staże podyplomowe oraz szkolenia specjalizacyjne lekarzy i lekarzy dentystów,
o których mowa w przepisach o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
2) staże podyplomowe oraz specjalizacje pielęgniarek i położnych, o których mowa
w przepisach o zawodach pielęgniarki i położnej.
1b. Ze środków Funduszu Pracy w 2010 r. są finansowane:
1) staże podyplomowe oraz szkolenia specjalizacyjne lekarzy i lekarzy dentystów,
o których mowa w przepisach o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
2) staże podyplomowe oraz specjalizacje pielęgniarek i położnych, o których mowa
w przepisach o zawodach pielęgniarki i położnej.
1c. Ze środków Funduszu Pracy w 2011 r. są finansowane:
1) staże podyplomowe oraz szkolenia specjalizacyjne lekarzy i lekarzy dentystów,
o których mowa w przepisach o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
2) staże podyplomowe oraz specjalizacje pielęgniarek i położnych, o których mowa
w przepisach o zawodach pielęgniarki i położnej.
1d. Ze środków Funduszu Pracy w 2012 r. są finansowane:
1) staże podyplomowe oraz szkolenia specjalizacyjne lekarzy i lekarzy dentystów,
o których mowa w przepisach o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
2) staże podyplomowe oraz specjalizacje pielęgniarek i położnych, o których mowa
w przepisach o zawodach pielęgniarki i położnej.
1e. Ze środków Funduszu Pracy w 2013 r. są finansowane:
1) staże podyplomowe oraz szkolenia specjalizacyjne lekarzy i lekarzy dentystów,
o których mowa w przepisach o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
2) staże podyplomowe oraz specjalizacje pielęgniarek i położnych, o których mowa
w przepisach o zawodach pielęgniarki i położnej.
1f. Ze środków Funduszu Pracy w 2014 r. są finansowane:
1) staże podyplomowe oraz szkolenia specjalizacyjne lekarzy i lekarzy dentystów,
o których mowa w przepisach o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
2) staże podyplomowe oraz specjalizacje pielęgniarek i położnych, o których mowa
w przepisach o zawodach pielęgniarki i położnej.
1fa. Ze środków Funduszu Pracy w 2015 r. są finansowane:
1) staże podyplomowe oraz szkolenia specjalizacyjne lekarzy i lekarzy dentystów,
o których mowa w przepisach o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
2) staże podyplomowe oraz specjalizacje pielęgniarek i położnych, o których mowa
w przepisach o zawodach pielęgniarki i położnej.
1fb. Ze środków Funduszu Pracy w 2016 r. są finansowane:
1) staże podyplomowe oraz szkolenia specjalizacyjne lekarzy i lekarzy dentystów,
o których mowa w przepisach o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
2) specjalizacje pielęgniarek i położnych, o których mowa w przepisach o zawodach
pielęgniarki i położnej.
1fc. Ze środków Funduszu Pracy w 2017 r. są finansowane:
1) staże podyplomowe wraz z kosztem obsługi określonym w przepisach o
zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz szkolenia specjalizacyjne lekarzy i
lekarzy dentystów, o których mowa w przepisach o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
2) specjalizacje pielęgniarek i położnych, o których mowa w przepisach o zawodach
pielęgniarki i położnej.
1fd. Ze środków Funduszu Pracy w 2018 r. są finansowane:
1) staże podyplomowe wraz z kosztem obsługi określonym w przepisach o
zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz szkolenia specjalizacyjne lekarzy i
lekarzy dentystów, o których mowa w przepisach o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
2) specjalizacje pielęgniarek i położnych, o których mowa w przepisach o zawodach
pielęgniarki i położnej.
1fe. Ze środków Funduszu Pracy w 2020 r. są finansowane:
1) staże podyplomowe wraz z kosztem obsługi określonym w przepisach
o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz szkolenia specjalizacyjne lekarzy
i lekarzy dentystów, o których mowa w przepisach o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
2) specjalizacje pielęgniarek i położnych, o których mowa w przepisach
o zawodach pielęgniarki i położnej.
1g. W celu wsparcia samorządów powiatów w uzyskiwaniu lepszej
efektywności działań na rzecz aktywizacji bezrobotnych minister właściwy do spraw
pracy przekazuje w latach 2014–2017 powiatom środki Funduszu Pracy na
finansowanie kosztów, o których mowa w ust. 1h i 1i.
1h. Minister właściwy do spraw pracy przekazuje w latach 2014–2017 samorządom powiatów z Funduszu Pracy 5% kwoty środków (limitu) Funduszu Pracy ustalonej na rok poprzedni na realizację programów na rzecz promocji
zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, o których mowa w art. 109 ust. 2, z wyłączeniem kwot przyznanych z rezerwy dysponenta Funduszu Pracy, z przeznaczeniem na finansowanie kosztów wynagrodzeń oraz
składek na ubezpieczenia społeczne pracowników powiatowego urzędu pracy
pełniących funkcje doradców klienta.
1i. Minister właściwy do spraw pracy przekazuje w latach 2014–
2017 samorządom powiatów z Funduszu Pracy 2% kwoty środków (limitu) Funduszu
Pracy ustalonej na rok poprzedni na realizację programów na rzecz promocji
zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, o których
mowa w art. 109 ust. 2, z wyłączeniem kwot przyznanych z rezerwy dysponenta
Funduszu Pracy, z przeznaczeniem na finansowanie kosztów nagród oraz składek na
ubezpieczenia społeczne pracowników powiatowego urzędu pracy, w szczególności
pełniących funkcje doradców klienta oraz zajmujących stanowiska kierownicze,
z zastrzeżeniem art. 109 ust. 7h–7j.
1j. Ze środków Funduszu Pracy w latach 2016–2018 są finansowane koszty, o
których mowa w art. 150f i art. 150g.
2. Dysponent Funduszu Pracy może dokonywać przesunięć przewidzianych
w planie Funduszu Pracy kwot na finansowanie poszczególnych zadań oraz na
finansowanie nowych, nieprzewidzianych w planie zadań w przypadku ich
wprowadzenia ustawą, z tym jednak, że łączna kwota środków na finansowanie zadań
na rzecz przeciwdziałania bezrobociu nie powinna zostać zmniejszona w celu jej
przeznaczenia na inne cele.
2a. Minister właściwy do spraw pracy przy podziale środków rezerwy Funduszu
Pracy na finansowanie działań aktywizacyjnych realizowanych przez powiatowe i
wojewódzkie urzędy pracy uwzględnia w szczególności działania aktywizujące
bezrobotnych będących dłużnikami alimentacyjnymi.
3. Minister właściwy do spraw pracy w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
zasady gospodarki finansowej Funduszu Pracy oraz zasady i tryb powierzania przez
organy zatrudnienia bankom i innym instytucjom dokonywania wypłat świadczeń
pieniężnych dla bezrobotnych i innych uprawnionych osób, mając na względzie
zapewnienie racjonalności gospodarowania środkami Funduszu Pracy.

Art. 108a. 1. W celu wsparcia samorządów powiatów w uzyskiwaniu lepszej
efektywności działań na rzecz aktywizacji bezrobotnych minister właściwy do spraw pracy przekazuje w roku 2018 samorządom powiatów środki Funduszu Pracy na
finansowanie kosztów określonych w ust. 2, 3 i 7.
2. W roku 2018 na dofinansowanie kosztów wynagrodzeń zasadniczych, o
których mowa w przepisach o pracownikach samorządowych, oraz składek na
ubezpieczenia społeczne pracowników powiatowego urzędu pracy, w szczególności
pełniących funkcje doradców klienta, przeznacza się środki w wysokości 6% kwoty
środków ustalonej w planie finansowym Funduszu Pracy na rok 2018 na finansowanie
programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i
aktywizacji zawodowej, pomniejszonej o kwotę środków stanowiącą rezerwę
dysponenta Funduszu Pracy.
3. W roku 2018 na finansowanie kosztów nagród oraz składek na ubezpieczenia
społeczne pracowników powiatowego urzędu pracy, w szczególności pełniących
funkcje doradców klienta oraz zajmujących stanowiska kierownicze, przeznacza się
środki w wysokości 2% kwoty środków ustalonej w planie finansowym Funduszu
Pracy na rok 2018 na finansowanie programów na rzecz promocji zatrudnienia,
łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, pomniejszonej o kwotę
środków stanowiącą rezerwę dysponenta Funduszu Pracy.
4. Środki, o których mowa w ust. 2 i 3, są przekazywane w wysokości
proporcjonalnej do udziału powiatowego urzędu pracy w wydatkach ogółem w skali
kraju poniesionych w roku 2016 z Funduszu Pracy na realizację programów na rzecz
promocji zatrudnienia wykazanych w informacji uzyskanej na podstawie badań
statystycznych prowadzonych wspólnie przez ministra właściwego do spraw pracy i
Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego zgodnie z przepisami o statystyce publicznej.
5. Kwota środków, o której mowa w ust. 2, jest przekazywana samorządom
powiatów w okresach miesięcznych, w wysokości 1/12 kwoty ustalonej na rok 2018.
6. Kwota środków, o której mowa w ust. 3, jest przekazywana na wniosek
starosty po spełnieniu przez powiatowy urząd pracy łącznie następujących warunków:
1) osiągnięciu za rok 2017 wskaźnika efektywności zatrudnieniowej podstawowych
form aktywizacji zawodowej, o którym mowa w art. 4 ust. 11
pkt 2 lit. b, na
poziomie wyższym niż średnia wartość wskaźnika efektywności zatrudnieniowej
podstawowych form aktywizacji zawodowej uzyskana we wszystkich
powiatowych urzędach pracy;
2) osiągnięciu za rok 2017 wskaźnika efektywności kosztowej podstawowych form
aktywizacji zawodowej, o którym mowa w art. 4 ust. 11
pkt 2 lit. c, na poziomie
niższym niż średnia wartość wskaźnika efektywności kosztowej podstawowych
form aktywizacji zawodowej uzyskana we wszystkich powiatowych urzędach
pracy.
7. Kwota środków, o której mowa w ust. 3, nieprzekazana samorządom powiatów
w związku z niespełnieniem warunków, o których mowa w ust. 6, pozostaje w
dyspozycji ministra właściwego do spraw pracy z przeznaczeniem dla samorządów
powiatów na finansowanie kosztów nagród specjalnych oraz składek na ubezpieczenia
społeczne pracowników powiatowych urzędów pracy, które uzyskują najlepsze
wskaźniki efektywności, o których mowa w art. 4 ust. 1¹
pkt 2, oraz na finansowanie zadań określonych w ustawie.
8. Środki, o których mowa w ust. 2, 3 i 7, niewykorzystane do dnia 31 grudnia
2018 r., podlegają zwrotowi na rachunek dysponenta Funduszu Pracy do dnia 31 stycznia 2019 r.
9. Przekazane samorządom powiatów kwoty środków, o których mowa w ust. 2,
3 i 7, stanowią dochód powiatu, o którym mowa w art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 13
listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.

Art. 108b. 1. W celu wsparcia samorządów powiatów w uzyskiwaniu lepszej
efektywności działań na rzecz aktywizacji bezrobotnych minister właściwy do spraw
pracy przekazuje w roku 2019 samorządom powiatów środki Funduszu Pracy na
finansowanie kosztów określonych w ust. 2, 3 i 7.
2. W roku 2019 na dofinansowanie kosztów wynagrodzeń zasadniczych, o
których mowa w przepisach o pracownikach samorządowych, oraz składek na
ubezpieczenia społeczne od wypłaconego dofinansowania do wynagrodzeń
zasadniczych pracowników powiatowego urzędu pracy, realizujących zadania
określone ustawą, przeznacza się środki w wysokości 8% kwoty środków ustalonej dla
województw na podstawie umów, o których mowa w art. 109 ust. 7, na realizację
projektów współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego.
3. W roku 2019 na finansowanie kosztów nagród oraz składek na ubezpieczenia
społeczne od wypłaconych pracownikom powiatowego urzędu pracy nagród
przeznacza się środki w wysokości 2% kwoty środków ustalonej dla województw na podstawie umów, o których mowa w art. 109 ust. 7, na realizację projektów
współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego.
4. Środki, o których mowa w ust. 2 i 3, są przekazywane w wysokości
proporcjonalnej do udziału powiatowego urzędu pracy w wydatkach ogółem w skali
kraju poniesionych w roku 2017 z Funduszu Pracy na realizację programów na rzecz
promocji zatrudnienia wykazanych w informacji uzyskanej na podstawie badań
statystycznych prowadzonych wspólnie przez ministra właściwego do spraw pracy i
Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego zgodnie z przepisami o statystyce publicznej.
5. Kwota środków, o której mowa w ust. 4, z przeznaczeniem na wynagrodzenia
oraz składki na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w ust. 2, jest przekazywana
samorządom powiatów w okresach miesięcznych, w wysokości 1/12 kwoty ustalonej na rok 2019.
6. Kwota środków, o której mowa w ust. 4, z przeznaczeniem na nagrody oraz
składki na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w ust. 3, jest przekazywana na
wniosek starosty, składany za pośrednictwem marszałka województwa w terminie do
dnia 30 czerwca 2019 r. po spełnieniu przez powiatowy urząd pracy łącznie
następujących warunków:
1) osiągnięciu za rok 2018 wskaźnika efektywności zatrudnieniowej podstawowych
form aktywizacji zawodowej, o którym mowa w art. 4 ust. 11
pkt 2 lit. b, na
poziomie wyższym niż średnia wartość wskaźnika efektywności zatrudnieniowej
podstawowych form aktywizacji zawodowej uzyskana we wszystkich
powiatowych urzędach pracy;
2) osiągnięciu za rok 2018 wskaźnika efektywności kosztowej podstawowych form
aktywizacji zawodowej, o którym mowa w art. 4 ust. 11
pkt 2 lit. c, na poziomie
niższym niż średnia wartość wskaźnika efektywności kosztowej podstawowych
form aktywizacji zawodowej uzyskana we wszystkich powiatowych urzędach pracy.
7. Kwota środków, o której mowa w ust. 3, nieprzekazana samorządom powiatów
w związku z niespełnieniem warunków, o których mowa w ust. 6, pozostaje w
dyspozycji ministra właściwego do spraw pracy z przeznaczeniem dla samorządów
powiatów na finansowanie:
1) kosztów nagród specjalnych oraz składek na ubezpieczenia społeczne od nagród
specjalnych wypłaconych pracownikom powiatowych urzędów pracy
realizującym zadania określone ustawą, które uzyskują najlepsze wskaźniki
efektywności, o których mowa w art. 4 ust. 11
pkt 2, z uwzględnieniem sytuacji
na lokalnym rynku pracy;
2) zadań określonych w ustawie.
8. Kwota środków, o której mowa w ust. 7, z przeznaczeniem na nagrody
specjalne oraz składki na ubezpieczenia społeczne od nagród specjalnych
wypłaconych pracownikom powiatowych urzędów pracy, jest przekazywana na
wniosek starosty, składany za pośrednictwem marszałka województwa w terminie do
dnia 15 września 2019 r.
9. Do wniosku o przyznanie środków, o którym mowa w ust. 8, dołącza się
uzasadnienie zawierające co najmniej informacje dotyczące:
1) osiągniętego za rok 2018 wskaźnika efektywności:
a) zatrudnieniowej, o którym mowa w art. 4 ust. 11 pkt 2 lit. b,
b) kosztowej, o którym mowa w art. 4 ust. 11 pkt 2 lit. c;
2) działań zastosowanych w celu osiągnięcia najlepszych wskaźników
efektywności zatrudnieniowej i kosztowej, wymienionych w pkt 1.
10. Środki, o których mowa w ust. 2, 3 i ust. 7 pkt 1, niewykorzystane do dnia 31
grudnia 2019 r., podlegają zwrotowi na rachunek dysponenta Funduszu Pracy do dnia
31 stycznia 2020 r.
11. Przekazane samorządom powiatów kwoty środków, o których mowa w ust.
2, 3 i ust. 7 pkt 1, stanowią dochód powiatu, o którym mowa w art. 8 ust. 3 ustawy z
dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
12. W roku 2019 nie wydaje się przepisów wykonawczych na podstawie art. 109 ust. 7l.

Art. 108c. 1. W celu wsparcia samorządów powiatów w uzyskiwaniu lepszej
efektywności działań na rzecz aktywizacji bezrobotnych minister właściwy do spraw
pracy przekazuje w roku 2020 samorządom powiatów środki Funduszu Pracy na
finansowanie kosztów określonych w ust. 2, 3 i ust. 7 pkt 1.
2. W roku 2020 na dofinansowanie kosztów wynagrodzeń zasadniczych,
o których mowa w przepisach o pracownikach samorządowych, oraz składek na
ubezpieczenia społeczne od wypłaconego dofinansowania do wynagrodzeń zasadniczych pracowników powiatowego urzędu pracy, realizujących zadania określone ustawą, przeznacza się środki w wysokości 8% kwoty środków ustalonej dla
województw na podstawie umów, o których mowa w art. 109 ust. 7, na realizację
projektów współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego.
3. W roku 2020 na finansowanie kosztów nagród oraz składek na ubezpieczenia
społeczne od wypłaconych pracownikom powiatowego urzędu pracy nagród
przeznacza się środki w wysokości 1% kwoty środków ustalonej dla województw na
podstawie umów, o których mowa w art. 109 ust. 7, na realizację projektów
współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego.
4. Środki, o których mowa w ust. 2 i 3, są przekazywane w wysokości
proporcjonalnej do udziału powiatowego urzędu pracy w wydatkach ogółem w skali
kraju poniesionych w roku 2018 z Funduszu Pracy na realizację programów na rzecz
promocji zatrudnienia wykazanych w informacji uzyskanej na podstawie badań
statystycznych prowadzonych wspólnie przez ministra właściwego do spraw pracy
i Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego zgodnie z przepisami o statystyce publicznej.
5. Kwota środków, o której mowa w ust. 4, z przeznaczeniem na wynagrodzenia
oraz składki na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w ust. 2, jest przekazywana
samorządom powiatów w okresach miesięcznych, w wysokości 1/12 kwoty ustalonej na rok 2020.
6. Kwota środków, o której mowa w ust. 4, z przeznaczeniem na nagrody oraz
składki na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w ust. 3, jest przekazywana na
wniosek starosty, składany za pośrednictwem marszałka województwa w terminie do
dnia 30 czerwca 2020 r. po spełnieniu przez powiatowy urząd pracy łącznie
następujących warunków:
1) osiągnięciu za rok 2019 wskaźnika efektywności zatrudnieniowej
podstawowych form aktywizacji zawodowej, o którym mowa
w art. 4 ust. 1¹ pkt 2 lit. b, na poziomie wyższym niż średnia wartość wskaźnika
efektywności zatrudnieniowej podstawowych form aktywizacji zawodowej
uzyskana we wszystkich powiatowych urzędach pracy;
2) osiągnięciu za rok 2019 wskaźnika efektywności kosztowej podstawowych form
aktywizacji zawodowej, o którym mowa w art. 4 ust. 1¹
pkt 2 lit. c, na poziomie niższym niż średnia wartość wskaźnika efektywności kosztowej podstawowych form aktywizacji zawodowej uzyskana we wszystkich powiatowych urzędach pracy.
7. Kwota środków, o której mowa w ust. 3, nieprzekazana samorządom
powiatów w związku z niespełnieniem warunków, o których mowa w ust. 6, pozostaje
w dyspozycji ministra właściwego do spraw pracy z przeznaczeniem na finansowanie:
1) kosztów nagród specjalnych oraz składek na ubezpieczenia społeczne od nagród
specjalnych wypłaconych pracownikom powiatowych urzędów pracy
realizującym zadania określone ustawą, które uzyskują najlepsze wskaźniki
efektywności, o których mowa w art. 4 ust. 1¹
pkt 2, z uwzględnieniem sytuacji na lokalnym rynku pracy;
2) zadań określonych w ustawie.
8. Kwota środków, o której mowa w ust. 7, z przeznaczeniem na nagrody
specjalne oraz składki na ubezpieczenia społeczne od nagród specjalnych
wypłaconych pracownikom powiatowych urzędów pracy, jest przekazywana na
wniosek starosty, składany za pośrednictwem marszałka województwa w terminie do
dnia 15 września 2020 r.
9. Do wniosku o przyznanie środków, o którym mowa w ust. 8, dołącza się
uzasadnienie zawierające co najmniej informacje dotyczące:
1) osiągniętego za rok 2019 wskaźnika efektywności:
a) zatrudnieniowej, o którym mowa w art. 4 ust. 1¹ pkt 2 lit. b,
b) kosztowej, o którym mowa w art. 4 ust. 1¹ pkt 2 lit. c;
2) działań zastosowanych w celu osiągnięcia najlepszych wskaźników
efektywności zatrudnieniowej i kosztowej, wymienionych w pkt 1.
10. Środki, o których mowa w ust. 2, 3 i ust. 7 pkt 1, niewykorzystane do dnia
31 grudnia 2020 r., podlegają zwrotowi na rachunek dysponenta Funduszu Pracy do
dnia 31 stycznia 2021 r.
11. Przekazane samorządom powiatów kwoty środków, o których mowa
w ust. 2, 3 i ust. 7 pkt 1, stanowią dochód powiatu, o którym mowa w art. 8 ust. 3
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
12. W roku 2020 nie wydaje się przepisów wykonawczych na podstawie
art. 109 ust. 7l.

art. 109. więcej Art. 109. 1. Minister właściwy do spraw pracy przekazuje, na wyodrębniony
rachunek bankowy, samorządom województw i powiatów środki Funduszu Pracy na finansowanie zadań realizowanych w województwie do wysokości kwot ustalonych zgodnie z ust. 2–11.
2. Kwoty środków (limity), jakie mogą być wydatkowane w roku budżetowym
na realizację programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków
bezrobocia i aktywizacji zawodowej oraz innych fakultatywnych zadań
w województwie, są ustalane przez ministra właściwego do spraw pracy według
algorytmu.
2a. Marszałek województwa może przeznaczyć w ramach kwoty środków
(limitu) Funduszu Pracy, o której mowa w ust. 2, na realizację programów na rzecz
promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, nie
więcej niż 5% kwoty środków (limitu) Funduszu Pracy z przeznaczeniem na
finansowanie realizacji programów regionalnych, o których mowa w art. 66c.
2b. Minister właściwy do spraw pracy, na podstawie wniosków marszałków
województw, ustala kwoty środków (limity) Funduszu Pracy, z przeznaczeniem na
finansowanie, w danym roku budżetowym, zlecania działań aktywizacyjnych,
o których mowa w art. 66d.
2c. Kwoty środków (limity) Funduszu Pracy, o których mowa w ust. 2b, mogą
zostać zwiększone, na wniosek marszałka województwa, o środki rezerwy Funduszu
Pracy będącej w dyspozycji ministra właściwego do spraw pracy.
2d. Środki Funduszu Pracy przeznaczone na finansowanie w danym roku
budżetowym zadań realizowanych w ramach KFS, zwane dalej „środkami KFS”, są
określane w planie Funduszu Pracy na ten rok, w kwocie odpowiadającej wysokości
2% przychodów Funduszu Pracy uzyskanych z obowiązkowych składek na Fundusz
Pracy w roku przed rokiem poprzedzającym rok, dla którego jest sporządzany plan
finansowy Funduszu Pracy.
2e. Kwoty środków Funduszu Pracy, jakie mogą być wydatkowane w roku
budżetowym na finansowanie w województwie zadań realizowanych przez powiatowe
urzędy pracy w ramach środków KFS, o których mowa w art. 69a ust. 2,
z wyłączeniem kwot środków na finansowanie zadań realizowanych przez ministra
właściwego do spraw pracy oraz wojewódzkie urzędy pracy, a następnie
pomniejszone o 20% rezerwę, są określane przez ministra właściwego do spraw pracy
corocznie na podstawie wzoru podziału środków ustalonego przez ministra
właściwego do spraw pracy w porozumieniu z Radą Rynku Pracy.
2f. Minister właściwy do spraw pracy publikuje corocznie na stronie internetowej
urzędu obsługującego ministra informację o priorytetach, wzorze podziału i planie
wydatkowania środków KFS w danym roku budżetowym, w tym o dodatkowych
priorytetach wydatkowania lub przeznaczeniu środków rezerwy KFS, o których mowa
w ust. 2e.
2g. Minister właściwy do spraw pracy określa w planie wydatkowania środków
KFS wysokość środków na finansowanie zadań, o których mowa w art. 69a ust. 2 pkt
2–5, realizowanych przez ministra właściwego do spraw pracy i wojewódzkie urzędy
pracy.
2h. Środki, o których mowa w ust. 2g, przeznaczane są w równej wysokości na
realizację działań finansowanych w ramach środków KFS przez urząd obsługujący
ministra właściwego do spraw pracy i każdy wojewódzki urząd pracy.
2i. Minister właściwy do spraw pracy przekazuje na wniosek marszałka
województwa środki, o których mowa w ust. 2g, na realizację działań finansowanych
w ramach KFS przez wojewódzki urząd pracy, na wyodrębniony rachunek bankowy
samorządu województwa.
2j. Na podstawie zapotrzebowania zgłaszanego przez samorządy powiatów,
w ramach priorytetów ustalonych przez ministra właściwego do spraw pracy, zarząd
województwa dokonuje podziału kwot środków, o których mowa w ust. 2e, na
działania na rzecz kształcenia ustawicznego pracowników i pracodawcy, o których
mowa w art. 69a ust. 2.
2k. Minister właściwy do spraw pracy ustala limity środków KFS na
finansowanie działań, o których mowa w art. 69a ust. 2, na podstawie informacji
marszałka województwa o podziale dokonanym na podstawie ust. 2j.
2l. Kwoty środków w ramach limitu, o którym mowa w ust. 2k, są
przekazywane, na wniosek starosty powiatu, przez ministra właściwego do spraw
pracy, na wyodrębniony rachunek bankowy samorządu powiatu.
2m. Samorząd powiatu za pośrednictwem marszałka województwa może
wnioskować o dodatkowe środki z rezerwy, o której mowa w ust. 2e, na finansowanie
zadań realizowanych w ramach KFS, po wyczerpaniu środków przyznanych w ramach
limitów, o których mowa w ust. 2k.
2n. W przypadku przekazania do ministra właściwego do spraw pracy informacji
o braku możliwości wykorzystania w danym roku budżetowym środków Funduszu Pracy na finansowanie zadań realizowanych w ramach KFS, środki te zwiększają kwotę rezerwy, o której mowa w ust. 2e.
2o. W roku 2018 w kwocie środków Funduszu Pracy określonej w planie
finansowym Funduszu Pracy na rok 2018, jaka może być wydatkowana na realizację
programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia
i aktywizacji zawodowej, minister właściwy do spraw pracy ustala na finansowanie
zadań realizowanych w województwie kwoty środków (limity) Funduszu Pracy w
wysokości odpowiadającej sumie kwot środków przeznaczonych na realizację
projektów współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego i kwot
środków przeznaczonych na realizację programów na rzecz promocji zatrudnienia,
łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, ustalonych według
algorytmu, o którym mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem ust. 2p.
2p. Do ustalenia według algorytmu kwot środków (limitów) Funduszu Pracy
przeznaczonych na realizację w województwie programów na rzecz promocji
zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, o których
mowa w ust. 2o, przyjmuje się kwotę środków w wysokości odpowiadającej różnicy
między kwotą środków określoną w planie finansowym Funduszu Pracy na rok 2018,
jaka może być wydatkowana na realizację programów na rzecz promocji zatrudnienia,
łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej a kwotą środków w
wysokości odpowiadającej 10% rezerwie, o której mowa w przepisach wydanych na
podstawie ust. 11, będącej w dyspozycji ministra właściwego do spraw pracy oraz
kwotą środków przeznaczonych na realizację projektów współfinansowanych z
Europejskiego Funduszu Społecznego.
2r. W roku 2019 w kwocie środków Funduszu Pracy określonej w planie
finansowym Funduszu Pracy na rok 2019, jaka może być wydatkowana na realizację
programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia
i aktywizacji zawodowej, minister właściwy do spraw pracy ustala na finansowanie
zadań realizowanych w województwie kwoty środków (limity) Funduszu Pracy w
wysokości odpowiadającej sumie kwot środków ustalonych na podstawie umowy, o
której mowa w ust. 7, na realizację projektów współfinansowanych z Europejskiego
Funduszu Społecznego i kwot środków przeznaczonych na realizację programów na
rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej,
ustalonych według algorytmu, o którym mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem ust. 2s.
2s. Do ustalenia według algorytmu kwot środków (limitów) Funduszu Pracy
przeznaczonych na realizację w województwie programów na rzecz promocji
zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, o których
mowa w ust. 2r, przyjmuje się kwotę środków w wysokości odpowiadającej kwocie
środków określonej w planie finansowym Funduszu Pracy na rok 2019, jaka może być
wydatkowana na realizację programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia
skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, pomniejszoną o kwotę środków w
wysokości odpowiadającej 10% rezerwie, o której mowa w przepisach wydanych na
podstawie ust. 11, będącej w dyspozycji ministra właściwego do spraw pracy oraz o
kwotę środków ustaloną na podstawie umowy, o której mowa w ust. 7, na realizację
projektów współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego.
2t. W roku 2020 w kwocie środków Funduszu Pracy określonej w planie
finansowym Funduszu Pracy na rok 2020, jaka może być wydatkowana na realizację
programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia
i aktywizacji zawodowej, minister właściwy do spraw pracy ustala na finansowanie
zadań realizowanych w województwie kwoty środków (limity) Funduszu Pracy
w wysokości odpowiadającej sumie kwot środków ustalonych na podstawie umowy,
o której mowa w ust. 7, na realizację projektów współfinansowanych z Europejskiego
Funduszu Społecznego i kwot środków przeznaczonych na realizację programów na
rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji
zawodowej, ustalonych według algorytmu, o którym mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem ust. 2u.
2u. Do ustalenia według algorytmu kwot środków (limitów) Funduszu Pracy
przeznaczonych na realizację w województwie programów na rzecz promocji
zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, o których
mowa w ust. 2t, przyjmuje się kwotę środków w wysokości odpowiadającej kwocie
środków określonej w planie finansowym Funduszu Pracy na rok 2020, jaka może być
wydatkowana na realizację programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia
skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej, pomniejszoną o kwotę rezerwy,
o której mowa w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie ust. 11, będącej
w dyspozycji ministra właściwego do spraw pracy, zmniejszonej w 2020 roku do
wysokości 5%, oraz o kwotę środków ustaloną na podstawie umowy, o której mowa w ust. 7, na realizację projektów współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego.
3. Minister właściwy do spraw pracy ustala i przekazuje na wyodrębniony
rachunek bankowy Ochotniczym Hufcom Pracy kwotę środków Funduszu Pracy,
z przeznaczeniem na refundowanie wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia
społeczne młodocianych pracowników, szkolenie pracowników Ochotniczych
Hufców Pracy oraz realizację innych zadań finansowanych z Funduszu Pracy.
4. Minister właściwy do spraw pracy ustala i przekazuje na wyodrębniony
rachunek bankowy urzędom wojewódzkim środki Funduszu Pracy, z przeznaczeniem
na finansowanie kosztów:
1) szkoleń pracowników urzędów wojewódzkich oraz wojewódzkich
i powiatowych urzędów pracy;
2) wprowadzania, rozwijania i eksploatacji systemu teleinformatycznego
i technologii cyfrowych w urzędach wojewódzkich, służących realizacji zadań
wynikających z ustawy.
5. Środki Funduszu Pracy na wypłatę zasiłków i innych obligatoryjnych
świadczeń są przekazywane samorządom województw i powiatów do wysokości
faktycznych potrzeb.
6. (uchylony)
7. Podstawę wydatkowania środków Funduszu Pracy na finansowanie
w województwie projektów współfinansowanych z Europejskiego Funduszu
Społecznego w ramach programów, o których mowa w przepisach o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju oraz przepisach o zasadach realizacji programów
w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014–2020,
stanowi umowa zawarta między zarządem województwa a ministrem właściwym do
spraw rozwoju regionalnego, po uprzednim uzgodnieniu treści umowy oraz wysokości
środków Funduszu Pracy przeznaczonych na finansowanie tych projektów,
w poszczególnych latach realizacji tych programów, z ministrem właściwym do spraw
pracy. Kopie zawartych umów minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego
przekazuje niezwłocznie ministrowi właściwemu do spraw pracy.
7¹. W ramach środków Funduszu Pracy, o których mowa w ust. 7, minister
właściwy do spraw pracy, na wniosek marszałka województwa, przyznaje samorządom powiatów kwoty środków (limity) z przeznaczeniem na finansowanie projektów współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego.
7a. Podstawę wydatkowania w danym roku budżetowym środków Funduszu
Pracy na dofinansowanie części zadań realizowanych przez wojewódzkie urzędy pracy, w tym na:
1) przygotowywanie na zlecenie ministra właściwego do spraw pracy:
a) badań dotyczących rynku pracy, na podstawie jednolitej metodologii,
b) opracowań, prognoz, ekspertyz, analiz, wydawnictw i konkursów
dotyczących rynku pracy,
c) opracowań informacji zawodowych o charakterze centralnym,
2) prowadzenie szkoleń pracowników wojewódzkich i powiatowych urzędów
pracy w zakresie realizacji podstawowych usług rynku pracy,
3) koszty obsługi KFS,
4) część kosztów wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne, składek na
Fundusz Pracy oraz odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych
pracowników wojewódzkich urzędów pracy wykonujących zadania wynikające
z realizacji w województwie projektów współfinansowanych ze środków
Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy lub realizujących
zadania określone w pkt 1
– stanowi umowa zawarta pomiędzy ministrem właściwym do spraw pracy
a zarządem województwa.
7b. Marszałek województwa informuje ministra właściwego do spraw pracy
o kwocie środków Funduszu Pracy przeznaczonych w danym roku budżetowym na
realizację przez powiaty projektów współfinansowanych ze środków Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach poszczególnych działań, w tym ze środków
Funduszu Pracy będących w dyspozycji samorządu województwa oraz ze środków
Funduszu Pracy będących w dyspozycji samorządów powiatowych.
7c. (uchylony)
7d. Minister właściwy do spraw pracy może wydatkować środki z rezerwy
dysponenta Funduszu Pracy na projekty pilotażowe.
7e. Podstawę wydatkowania środków Funduszu Pracy na projekt pilotażowy,
realizowany przez samorząd województwa lub powiatu, stanowi umowa zawierana
między samorządem województwa lub powiatu a ministrem właściwym do spraw pracy, określająca w szczególności wysokość środków na ten cel oraz sposób ich wydatkowania.
7f. Środki Funduszu Pracy na finansowanie przez samorządy powiatowe
realizacji programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia
i aktywizacji zawodowej oraz innych fakultatywnych zadań mogą być przeznaczone,
jako wkład własny, na realizację projektów współfinansowanych ze środków Unii Europejskiej.
7g. Projekty finansowane lub współfinansowane ze źródeł innych niż Fundusz
Pracy mogą być realizowane przez samorządy powiatów tylko wówczas, jeżeli:
1) w ramach tych projektów są realizowane wyłącznie działania zgodne
z przepisami ustawy;
2) ich realizacja, z wyłączeniem projektów współfinansowanych z Europejskiego
Funduszu Społecznego, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 26a, spowoduje
uzyskanie dodatkowej puli środków z przeznaczeniem na aktywizację
bezrobotnych lub wspieranie utrzymania zatrudnienia.
7h. Kwota środków, o której mowa w art. 108 ust. 1i, w 2014 r. jest
przekazywana samorządom powiatów na wniosek starosty, składany za
pośrednictwem marszałka województwa w terminie do dnia 31 lipca 2014 r.,
zawierający potwierdzenie spełnienia przez powiatowy urząd pracy dwóch z trzech
następujących warunków:
1) osiągnięcia, na dzień 31 grudnia 2013 r., wskaźnika procentowego udziału
pracowników powiatowego urzędu pracy zatrudnionych na stanowiskach,
o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1–4, w całkowitym zatrudnieniu na poziomie
wyższym niż 5 punktów procentowych poniżej średniego procentowego
wskaźnika udziału pracowników uzyskanego we wszystkich powiatowych
urzędach pracy albo osiągnięcia wskaźnika liczby bezrobotnych przypadających
na jednego pracownika powiatowego urzędu pracy zatrudnionego na jednym ze
stanowisk, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1–4, na poziomie niższym niż
15% powyżej średniego wskaźnika liczby bezrobotnych uzyskanego we
wszystkich powiatowych urzędach pracy, przy czym do obliczenia tych
wskaźników przyjmuje się łączną liczbę pracowników zatrudnionych na
stanowiskach, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1–4;
2) osiągnięcia, w roku poprzedzającym rok złożenia wniosku, wskaźnika
efektywności zatrudnieniowej podstawowych form aktywizacji zawodowej,
o której mowa w art. 4 ust. 11
pkt 2 lit. b, na poziomie wyższym niż 2 punkty
procentowe poniżej średniej efektywności zatrudnieniowej podstawowych form
aktywizacji zawodowej uzyskanej we wszystkich powiatowych urzędach pracy;
3) osiągnięcia, w roku poprzedzającym rok złożenia wniosku, wskaźnika
efektywności kosztowej podstawowych form aktywizacji zawodowej, o której
mowa w art. 4 ust. 1¹
pkt 2 lit. c, na poziomie niższym niż 15% powyżej średniej
efektywności kosztowej podstawowych form aktywizacji zawodowej uzyskanej
we wszystkich powiatowych urzędach pracy.
7i. Minister właściwy do spraw pracy obniży w 2014 r. odpowiednio wskaźnik,
o którym mowa w ust. 7h pkt 2, żeby nie mniej niż 75% ogólnej liczby powiatowych
urzędów pracy zostało objętych finansowaniem z Funduszu Pracy kosztów nagród
specjalnych oraz składek na ubezpieczenia społeczne pracowników powiatowych
urzędów pracy, w ramach kwoty, o której mowa w art. 108 ust. 1i.
7j. Kwota środków, o której mowa w art. 108 ust. 1i, w latach 2015–2017 jest
przekazywana samorządom powiatów na wniosek starosty, składany za
pośrednictwem marszałka województwa w terminie do dnia 31 lipca danego roku
kalendarzowego, zawierający potwierdzenie spełnienia przez powiatowy urząd pracy
dwóch z trzech następujących warunków:
1) osiągnięcia, na dzień 31 grudnia roku poprzedniego, wskaźnika procentowego
udziału pracowników powiatowego urzędu pracy pełniących funkcję doradcy
klienta w całkowitym zatrudnieniu na poziomie wyższym niż średni procentowy
wskaźnik udziału pracowników uzyskany we wszystkich powiatowych urzędach
pracy albo osiągnięcia wskaźnika liczby osób bezrobotnych przypadających na
jednego pracownika powiatowego urzędu pracy pełniącego funkcję doradcy
klienta na poziomie niższym niż średni wskaźnik liczby osób bezrobotnych
uzyskany we wszystkich powiatowych urzędach pracy;
2) osiągnięcia, w roku poprzedzającym rok złożenia wniosku, wskaźnika
efektywności zatrudnieniowej podstawowych form aktywizacji zawodowej,
o której mowa w art. 4 ust. 1¹
pkt 2 lit. b, na poziomie wyższym niż średnia
efektywność zatrudnieniowa podstawowych form aktywizacji zawodowej
uzyskana we wszystkich powiatowych urzędach pracy;
3) osiągnięcia, w roku poprzedzającym rok złożenia wniosku, wskaźnika
efektywności kosztowej podstawowych form aktywizacji zawodowej, o której
mowa w art. 4 ust. 1¹
pkt 2 lit. c, na poziomie niższym niż średnia efektywność
kosztowa podstawowych form aktywizacji zawodowej uzyskana we wszystkich
powiatowych urzędach pracy.
7k. Kwota środków, o której mowa w art. 108 ust. 1i, nieprzekazana samorządom
powiatów w związku z niespełnieniem warunków, o których mowa w ust. 7h–7j,
pozostaje w dyspozycji ministra właściwego do spraw pracy z przeznaczeniem dla
samorządów powiatów na finansowanie kosztów nagród specjalnych oraz składek na
ubezpieczenia społeczne pracowników powiatowych urzędów pracy, które uzyskują
najlepsze wskaźniki efektywności, o których mowa w art. 4 ust. 1¹
pkt 2, oraz na
finansowanie zadań określonych w ustawie.
7l. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, tryb
przyznawania samorządom powiatów środków Funduszu Pracy na finansowanie
kosztów nagród specjalnych oraz składek na ubezpieczenia społeczne pracowników
powiatowych urzędów pracy, które uzyskują najlepsze wskaźniki efektywności
zatrudnieniowej i kosztowej, mając na względzie dostępność środków oraz
zapewnienie wspierania efektywnych działań aktywizujących.
7m. Kwota środków, o której mowa w art. 108 ust. 1h, jest przekazywana
samorządom powiatów w okresach miesięcznych, w wysokości 1/12 kwoty ustalonej
na dany rok.
8. Kwoty środków Funduszu Pracy na finansowanie programów na rzecz
promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej oraz
innych fakultatywnych zadań realizowanych przez powiaty są ustalane przez zarząd
województwa, według kryteriów określonych przez sejmik województwa, w ramach
kwoty, o której mowa w ust. 2. Określając kryteria, sejmik województwa powinien
wziąć pod uwagę w szczególności:
1) liczbę bezrobotnych;
2) stopę bezrobocia;
3) strukturę bezrobocia;
4) kwoty środków Funduszu Pracy przeznaczone w powiecie na realizację
projektów współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego;
5) efektywność działań urzędów pracy na rzecz aktywizacji bezrobotnych.
8a. W kwocie środków Funduszu Pracy ustalonej zgodnie z ust. 8 dla powiatu na
finansowanie programów na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków
bezrobocia i aktywizacji zawodowej udział środków przeznaczonych na finansowanie
realizacji Programu Aktywizacja i Integracja, o którym mowa w art. 62a, wynosi nie
więcej niż 5%.
9. Wyboru form aktywizacji zawodowej bezrobotnych i innych uprawnionych
osób, w ramach łącznej kwoty ustalonej dla powiatu na finansowanie programów na
rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji
zawodowej, dokonuje starosta, po zasięgnięciu opinii powiatowej rady rynku pracy.
10. Organy zatrudnienia oraz ochotnicze hufce pracy mogą zawierać umowy,
porozumienia i udzielać zleceń dotyczących realizacji programów rynku pracy
finansowanych z Funduszu Pracy, powodujących powstawanie zobowiązań
przechodzących na rok następny do wysokości 30% kwoty środków (limitów)
ustalonych na dany rok kalendarzowy, a łącznie z zobowiązaniami wynikającymi
z realizacji projektów współfinansowanych ze środków Unii Europejskiej do
wysokości określonej przez ministra właściwego do spraw pracy. Zobowiązania te
obciążają kwotę (limit) środków Funduszu Pracy ustaloną na rok następny.
11. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) algorytm, o którym mowa w ust. 2, mając na względzie uzależnienie wysokości
kwot środków na finansowanie programów na rzecz promocji zatrudnienia,
łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej od:
a) liczby bezrobotnych i stopy bezrobocia – w 75%,
b) efektywności działań na rzecz aktywizacji bezrobotnych – w 25%;
2) sposób ustalania kwot środków Funduszu Pracy będących w dyspozycji
samorządu województwa z przeznaczeniem na realizację projektów
współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego, mając na
względzie zapewnienie finansowania realizacji tych projektów;
3) wysokość i przeznaczenie rezerwy będącej w dyspozycji ministra właściwego do
spraw pracy, mając na względzie zapewnienie finansowania dodatkowego
wsparcia dla realizacji zadań na rzecz bezrobotnych i innych uprawnionych osób.
11a. (uchylony)
12. Środki trwałe lub wyposażenie zakupione z Funduszu Pracy przez:
1) organy zatrudnienia albo Ochotnicze Hufce Pracy na potrzeby związane
z realizacją zadań określonych w ustawie stają się własnością Skarbu Państwa
lub właściwego samorządu terytorialnego do wyłącznej dyspozycji
odpowiednio: urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw pracy,
wojewódzkiego urzędu pracy, powiatowego urzędu pracy, a także wydzielonej
komórki organizacyjnej urzędu obsługującego właściwego wojewodę
realizującej zadania określone w ustawie;
2) podmioty oraz osoby, o których mowa w art. 46, stają się ich własnością;
3) szkoły wyższe lub organizacje studenckie, o których mowa w art. 39 ust. 6, stają
się ich własnością.
13. Specyficzne elementy wspierające zatrudnienie, o których mowa w art. 2 ust.
1 pkt 36a, zakupione ze środków Funduszu Pracy przez powiatowy urząd pracy, mogą
stać się własnością uczestnika programu specjalnego po zakończeniu programu
specjalnego lub po zakończeniu udziału w programie specjalnym z powodu podjęcia
zatrudnienia, o ile są niezbędne do uzyskania lub utrzymania zatrudnienia.

Art. 109a. 1. Koszty szkoleń, o których mowa w art. 108 ust. 1 pkt 9, nie mogą
przekroczyć dziesięciokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę na jedną osobę
w okresie kolejnych trzech lat.
2. Roczny koszt szkoleń i studiów, o których mowa w art. 108 ust. 1 pkt 38, dla
jednej osoby, nie może przekroczyć 150% przeciętnego wynagrodzenia.
3. Do limitu, o którym mowa w ust. 2, nie wlicza się kosztów szkoleń
organizowanych i finansowanych przez:
1) ministra właściwego do spraw pracy dla pracowników publicznych służb zatrudnienia;
2) wojewodę dla pracowników wojewódzkich i powiatowych urzędów pracy;
3) samorząd województwa dla pracowników powiatowych urzędów pracy.
4. Roczny koszt szkoleń, o których mowa w art. 108 ust. 1 pkt 38b, dla jednej
osoby, finansowanych przez ministra właściwego do spraw pracy, nie może
przekroczyć 40% przeciętnego wynagrodzenia.
5. Koszty szkoleń, o których mowa w art. 108 ust. 1 pkt 6, nie mogą przekroczyć
pięciokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę na jedną osobę w okresie
kolejnych trzech lat.

Art. 109b. 1. Minister właściwy do spraw pracy przekazuje na wyodrębniony
rachunek bankowy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych środki Funduszu Pracy na
finansowanie zasiłków i świadczeń przedemerytalnych oraz zasiłków pogrzebowych
wraz z kosztami ich obsługi w terminie umożliwiającym wypłatę świadczeń.
2. Podstawą przekazywania środków, o których mowa w ust. 1, jest umowa
zawarta między ministrem właściwym do spraw pracy a Zakładem Ubezpieczeń
Społecznych.
3. Umowa powinna określać w szczególności wysokość środków, tryb ich
przekazywania oraz wysokość kosztów związanych z obsługą wypłaty świadczeń.
4. Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonuje rozliczenia otrzymanych środków
w terminie 20 dni po upływie miesiąca, w którym dokonano wypłaty świadczeń.

Art. 109c. 1. Minister właściwy do spraw pracy na wniosek wojewody
przekazuje na wyodrębniony rachunek bankowy urzędu wojewódzkiego środki
Funduszu Pracy z przeznaczeniem dla gmin na dofinansowanie pracodawcom
kosztów kształcenia młodocianych pracowników.
2. Podstawą przekazywania środków, o których mowa w ust. 1, jest umowa
zawarta między ministrem właściwym do spraw pracy a wojewodą.
3. Umowa powinna określać w szczególności wysokość środków oraz tryb ich
przekazywania na realizację zadań, o których mowa w ust. 1.
4. Wojewoda dokonuje rozliczenia otrzymanych środków w terminie 20 dni po
upływie miesiąca, w którym przekazano środki na realizację zadań, o których mowa
w ust. 1.

Art. 109d. 1. Minister właściwy do spraw pracy przekazuje środki Funduszu
Pracy z przeznaczeniem na pomoc państwa w spłacie niektórych kredytów
mieszkaniowych udzielonych osobom, które utraciły pracę, na zasadach określonych
w odrębnych przepisach.
2. Minister właściwy do spraw pracy przekazuje środki Funduszu Pracy na
wyodrębniony rachunek bankowy powiatowego urzędu pracy z przeznaczeniem na
pokrycie kosztów realizacji zadań samorządu powiatu określonych w przepisach,
o których mowa w art. 108 ust. 1 pkt 42a, w wysokości 1% kwoty przyznanej na
podstawie tych przepisów pomocy.

Art. 109e. 1. Minister właściwy do spraw pracy przekazuje na wyodrębniony
rachunek bankowy w Banku Gospodarstwa Krajowego środki Funduszu Pracy, na
finansowanie:
1) pożyczek na utworzenie stanowiska pracy lub pożyczek na podjęcie działalności
gospodarczej oraz usług doradczych i szkoleniowych, o których mowa w art. 61e;
2) kosztów związanych z udzielaniem i obsługą pożyczek.
2. Podstawę przekazywania środków finansowych stanowi umowa zawarta
między ministrem właściwym do spraw pracy a Bankiem Gospodarstwa Krajowego.
3. Umowa, o której mowa w ust. 2, powinna określać w szczególności:
1) wysokość środków finansowych, o których mowa w art. 61e, przekazywanych
przez ministra właściwego do spraw pracy do Banku Gospodarstwa Krajowego,
w tym wynagrodzenie Banku Gospodarstwa Krajowego;
2) warunki i tryb przekazywania środków finansowych;
3) tryb udzielania pożyczek, w tym podział zadań realizowanych przez Bank
Gospodarstwa Krajowego oraz pośredników finansowych, o których mowa w art. 61g;
4) wymogi, jakie powinien spełniać pośrednik finansowy, o którym mowa w art.
61g ust. 2, w zakresie okresu funkcjonowania na rynku, posiadania
doświadczenia dotyczącego udzielania pożyczek na podjęcie lub rozwój
działalności gospodarczej i wysokości posiadanego kapitału;
5) sposób świadczenia usług doradczych i szkoleniowych, o których mowa w art. 61e;
6) sposób realizacji i finansowania działań promocyjno-informacyjnych;
7) obowiązki związane z udzielaniem pomocy de minimis, o których mowa w art.
37 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących
pomocy publicznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 708);
8) warunki i tryb kontroli prawidłowości realizacji umowy, o której mowa w ust. 2,
oraz podmioty uprawnione do jej przeprowadzania;
9) sposób wykorzystania spłaconego kapitału, odsetek od pożyczek oraz innych
przychodów, w tym środków odzyskanych w wyniku działań windykacyjnych;
10) zobowiązanie pośredników finansowych do prowadzenia działań windykacyjnych;
11) sposób wycofywania środków z Banku Gospodarstwa Krajowego;
12) tryb rozliczania otrzymanych środków oraz sporządzania sprawozdawczości dla
ministra właściwego do spraw pracy.
4. Środki z tytułu spłaconych i zwróconych pożyczek oraz z tytułu
oprocentowania pożyczek są wykorzystywane na udzielanie kolejnych pożyczek,
świadczenie usług doradczych i szkoleniowych, a także finansowanie kosztów
związanych z ich obsługą.

Art. 109f. Powiatowe urzędy pracy udzielają wsparcia ze środków innych niż
środki Funduszu Pracy, w szczególności w ramach projektów finansowanych ze
środków Europejskiego Funduszu Społecznego, wyłącznie bezrobotnym
i poszukującym pracy, w sposób i na zasadach określonych w ustawie.

Art. 109g. 1. Minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego, w uzgodnieniu
z ministrem właściwym do spraw pracy, może przekazać na rachunek w Banku
Gospodarstwa Krajowego środki Unii Europejskiej na finansowanie pożyczek na
utworzenie stanowiska pracy lub pożyczek na podjęcie działalności gospodarczej oraz
usług doradczych i szkoleniowych, a także kosztów z tym związanych, zgodnie z art. 109e.
2. Kwota przekazanych środków zwiększa kwotę środków, o których mowa
w art. 109e ust. 1.

Art. 109h. Minister właściwy do spraw rodziny corocznie przekazuje na
rachunek wojewodów środki Funduszu Pracy na realizację zadań, o których mowa w
art. 15 ust. 1 pkt 13a ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie
pieczy zastępczej, w kwocie nie większej niż 70 mln zł.

Art. 109i. 1. Minister właściwy do spraw pracy może, w latach 2018–2022,
przekazać, corocznie, na zadania realizowane przez ministra właściwego do spraw
rodziny, środki Funduszu Pracy na realizację zadań, o których mowa w art. 62 ust. 1
ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3, w kwocie nie
większej niż 250 mln zł.
2. Podstawą przekazywania środków, o których mowa w ust. 1, na wyodrębniony
rachunek wojewody jest umowa zawarta między ministrem właściwym do spraw
rodziny a wojewodą.
3. Umowa określa w szczególności wysokość środków oraz tryb ich
przekazywania na realizację zadań, o których mowa w ust. 1, a także sposób
rozliczenia otrzymanych środków.

Art. 109j. 1. Minister właściwy do spraw pracy przekazuje corocznie na
podstawie umowy zawartej z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania,
na wyodrębniony rachunek urzędu obsługującego ministra oświaty i wychowania,
środki Funduszu Pracy na pokrycie kosztów przygotowania i przeprowadzenia
egzaminu potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie oraz egzaminu zawodowego, o
których mowa w art. 9fa ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, w
wysokości wynikającej z tego przepisu, nie wyższej jednak niż 5,5 mln zł w roku 2019,
15,3 mln zł w roku 2020, 33 mln zł w roku 2021 i nie wyższej niż 50 mln zł w latach kolejnych.
2. Umowa, o której mowa w ust. 1, określa w szczególności tryb przekazywania
środków oraz sposób ich rozliczenia.

Art. 109k. Minister właściwy do spraw pracy, na wniosek Prezesa Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, przekazuje w roku 2019 na wyodrębniony rachunek
bankowy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych środki Funduszu Pracy na wypłatę
jednorazowego świadczenia pieniężnego dla emerytów i rencistów w 2019 r., o którym
mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 4 kwietnia 2019 r. o jednorazowym świadczeniu
pieniężnym dla emerytów i rencistów w 2019 r., przysługującego osobom, o których
mowa w art. 2 ust. 2 pkt 10 tej ustawy.

Art. 109l. Ze środków Funduszu Pracy mogą być udzielane nieoprocentowane
pożyczki do Funduszu Solidarnościowego na finansowanie wydatków, o których
mowa w art. 6b ustawy z dnia 23 października 2018 r. o Funduszu Solidarnościowym
(Dz. U. poz. 2192, z 2019 r. poz. 1622, 1696 i 2473 oraz z 2020 r. poz. 321).

art. 110. więcej Art. 110. W sprawach z zakresu gospodarki funduszami celowymi
nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się odpowiednio przepisy
o finansach publicznych.

art. 111. więcej Art. 111. Wojewoda sprawuje nadzór, o którym mowa w art. 10 ust. 1,
w szczególności przez:
1) badanie dokumentów i danych, niezbędnych do sprawowania nadzoru lub kontroli;
2) wykonywanie niezbędnych do celów nadzoru lub kontroli odpisów, wyciągów
z dokumentów lub kserokopii oraz zestawień i obliczeń sporządzonych na
podstawie dokumentów;
3) przeprowadzanie oględzin obiektów i pomieszczeń oraz obserwację przebiegu
czynności objętych nadzorem lub kontrolą;
4) żądanie od pracowników kontrolowanej jednostki udzielania informacji
w formie ustnej i pisemnej w związku z czynnościami nadzorczymi lub kontrolnymi;
5) wzywanie i przesłuchiwanie świadków;
6) zwracanie się o wydanie opinii przez biegłych i specjalistów z zakresu rynku pracy.

art. 112. więcej Art. 112. 1. Czynności, o których mowa w art. 111, w imieniu i z upoważnienia
wojewody przeprowadza zespół pracowników właściwego do spraw pracy wydziału
urzędu wojewódzkiego w składzie co najmniej dwóch osób, zwany dalej „zespołem
inspektorów”.
2. Zespół inspektorów przeprowadzając czynności, o których mowa w art. 111,
jest obowiązany do okazania legitymacji służbowych i upoważnienia.

art. 113. więcej Art. 113. 1. Wojewoda, w wyniku przeprowadzonych przez zespół inspektorów
czynności, o których mowa w art. 111, może przekazać jednostce kontrolowanej
zalecenia, pouczenia oraz może zgłaszać uwagi i wnioski.
2. Jednostka kontrolowana może, w terminie 14 dni od dnia otrzymania zaleceń,
uwag i wniosków, zgłosić do nich zastrzeżenia.
3. Wojewoda ustosunkowuje się do zastrzeżeń w terminie 14 dni od dnia ich doręczenia.
4. W przypadku nieuwzględnienia przez wojewodę zastrzeżeń jednostka
kontrolowana w terminie 30 dni jest obowiązana do powiadomienia wojewody
o realizacji zaleceń, uwag i wniosków.
5. W przypadku uwzględnienia przez wojewodę zastrzeżeń jednostka
kontrolowana w terminie 30 dni jest obowiązana do powiadomienia wojewody
o realizacji zaleceń, uwag i wniosków, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem
zmian wynikających z zastrzeżeń.
6. W przypadku stwierdzenia istotnych uchybień w realizacji zadań
ustawowych, w szczególności stosowania standardów usług rynku pracy przez
wojewódzki lub powiatowy urząd pracy wojewoda, niezależnie od przysługujących
mu innych środków, zawiadamia o stwierdzonych uchybieniach odpowiednio
marszałka województwa lub starostę.
7. Marszałek województwa lub starosta, do którego skierowano zawiadomienie
o stwierdzonych istotnych uchybieniach, jest obowiązany powiadomić wojewodę
o podjętych czynnościach w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia
o stwierdzonych uchybieniach.

art. 114. więcej Art. 114. 1. Jeżeli w wyniku przeprowadzonych czynności, o których mowa
w art. 111, zostały ujawnione istotne uchybienia w realizacji zadań ustawowych,
w szczególności stosowania standardów usług rynku pracy przez wojewódzki lub
powiatowy urząd pracy, wojewoda może zlecić jednostce samorządu terytorialnego
opracowanie kompleksowego programu naprawczego lub wezwać jednostkę
samorządu terytorialnego do wyznaczenia wykonawcy zastępczego w terminie nie
dłuższym niż 2 miesiące od dnia otrzymania wezwania.
2. W przypadku niewyznaczenia przez jednostkę samorządu terytorialnego
wykonawcy zastępczego w terminie, o którym mowa w ust. 1, lub nieopracowania lub
niewdrożenia kompleksowego programu naprawczego, wojewoda może wystąpić do
sądu administracyjnego ze skargą na bezczynność jednostki podlegającej nadzorowi
lub kontroli.

Art. 114a. Wojewoda przekazuje ministrowi właściwemu do spraw pracy
w terminie do dnia 31 stycznia informację o realizacji w roku poprzednim nadzoru
i kontroli, o których mowa w art. 10 ust. 1, wraz z ich wynikami i oceną, zawierającą w szczególności:
1) ocenę poprawności merytorycznej i formalnej zadań objętych nadzorem lub kontrolą;
2) ocenę realizacji podstawowych usług rynku pracy, ze szczególnym
uwzględnieniem przestrzegania sposobów postępowania określonych
w standardach usług rynku pracy.

art. 115. więcej Art. 115. 1. Kto nie realizuje zaleceń wojewody, o których mowa w art. 113 –
podlega karze pieniężnej w wysokości do 6000 zł.
2. Kto nie stosuje standardów usług rynku pracy – podlega karze pieniężnej
w wysokości do 10 000 zł.
3. Karę pieniężną wymierza wojewoda w drodze decyzji administracyjnej,
biorąc pod uwagę rozmiar, stopień i społeczną szkodliwość stwierdzonych uchybień.
4. Od kary pieniężnej nieuiszczonej w terminie pobiera się odsetki ustawowe za opóźnienie.
5. Egzekucja kary pieniężnej wraz z odsetkami, o których mowa w ust. 4,
następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

art. 116. więcej Art. 116. (uchylony).

art. 117. więcej Art. 117. (uchylony).

art. 118. więcej Art. 118. (uchylony).

Art. 118a. 1. Dysponent Funduszu Pracy może przeprowadzać w publicznych
służbach zatrudnienia oraz w innych organach, organizacjach i jednostkach
organizacyjnych, które otrzymały środki Funduszu Pracy, kontrole w zakresie:
1) wydatkowania środków Funduszu Pracy zgodnie z przeznaczeniem;
2) przestrzegania zasad i trybu wydatkowania środków Funduszu Pracy;
3) właściwego dokumentowania oraz rozliczania otrzymanych i wydatkowanych
środków Funduszu Pracy;
4) nieprzekroczenia ustalonych przez ministra właściwego do spraw pracy kwot
środków (limitów) Funduszu Pracy, o których mowa w art. 109 ust. 2–4, na
finansowanie zadań realizowanych w roku budżetowym.
2. Kontrolowani są obowiązani udostępnić wszelkie dokumenty i udzielać
wyjaśnień w sprawach objętych zakresem kontroli.

Art. 118b. 1. Dysponent Funduszu Pracy może zlecić wybranemu podmiotowi
przeprowadzenie operacyjnego audytu zewnętrznego w powiatowych urzędach pracy
uzyskujących efektywność zatrudnieniową podstawowych form aktywizacji
zawodowej, o której mowa w art. 4 ust. 11
pkt 2 lit. b, na poziomie niższym niż średnia
krajowa lub efektywność kosztową podstawowych form aktywizacji zawodowej,
o której mowa w art. 4 ust. 11
pkt 2 lit. c, na poziomie wyższym niż średnia krajowa.
2. Operacyjny audyt zewnętrzny przeprowadza podmiot niezależny od
powiatowego urzędu pracy, posiadający odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie
z zakresu audytu lub dysponujący osobami uprawnionymi do przeprowadzenia
audytu, z uwzględnieniem międzynarodowych standardów audytu w zakresie:
1) oceny efektywności zarządzania jednostką;
2) badania efektywności działania jednostki.
3. Z przeprowadzonego operacyjnego audytu zewnętrznego jest sporządzane
sprawozdanie zawierające opis ustalonego stanu faktycznego oraz jego ocenę, a także
zalecenia lub wnioski dotyczące usunięcia nieprawidłowości lub usprawnienia
funkcjonowania powiatowego urzędu pracy w zakresie poprawy uzyskiwanych
efektów dotyczących wydatkowania środków Funduszu Pracy na finansowanie
realizacji zadań, o których mowa w art. 9 ust. 1.
4. Sprawozdanie z przeprowadzonego operacyjnego audytu zewnętrznego
stanowi podstawę wystąpienia przez dysponenta Funduszu Pracy do zarządu powiatu
z wnioskiem o opracowanie programu naprawczego.
5. Powiatowe urzędy pracy, w których jest przeprowadzany operacyjny audyt
zewnętrzny, są obowiązane udostępniać dokumenty i udzielać wyjaśnień w sprawach
objętych zakresem audytu.

art. 119. więcej Art. 119. 1. (uchylony)
2. Bezrobotny, który podjął zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub działalność
gospodarczą bez powiadomienia o tym właściwego powiatowego urzędu pracy,
podlega karze grzywny.
3. Sprawca nie podlega karze, jeżeli przed dniem rozpoczęcia kontroli
w podmiocie kontrolowanym obowiązek, o którym mowa w art. 74, został już
spełniony.

art. 120. więcej Art. 120. 1. Kto powierza cudzoziemcowi nielegalne wykonywanie pracy
podlega karze grzywny od 1000 zł do 30 000 zł.
2. Cudzoziemiec, który nielegalnie wykonuje pracę, podlega karze grzywny.
3. Kto za pomocą wprowadzenia cudzoziemca w błąd, wyzyskania błędu,
wykorzystania zależności służbowej lub niezdolności do należytego pojmowania
przedsiębranego działania doprowadza cudzoziemca do nielegalnego wykonywania
pracy, podlega karze grzywny od 3000 zł do 30 000 zł.
4. Kto żąda od cudzoziemca korzyści majątkowej w zamian za podjęcie działań
zmierzających do uzyskania zezwolenia na pracę lub innego dokumentu
uprawniającego do wykonywania pracy, podlega karze grzywny od 3000 zł do 30 000 zł.
5. Kto za pomocą wprowadzenia w błąd, wyzyskania błędu lub niezdolności do
należytego pojmowania przedsiębranego działania doprowadza inną osobę do
powierzenia cudzoziemcowi nielegalnego wykonywania pracy, podlega karze
grzywny od 3000 zł do 30 000 zł.
6. Kto nie dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 88i, podlega karze
grzywny nie niższej niż 100 zł.
7. Kto powierza zatrudnienie lub wykonywanie innej pracy zarobkowej
cudzoziemcowi kierowanemu przez podmiot niebędący agencją zatrudnienia, podlega
karze grzywny nie niższej niż 3000 zł.
8. Kto, prowadząc agencję pracy tymczasowej lub działając w jej imieniu, nie
dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 88s ust. 3, podlega karze grzywny od 200
zł do 2000 zł.
9. Kto nie dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 88w ust. 1 lub 3, podlega
karze grzywny od 200 zł do 2000 zł.
10. Kto nie dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 88z ust. 13, lub
przekazuje nieprawdziwe informacje o podjęciu, niepodjęciu lub zakończeniu pracy
przez cudzoziemca na podstawie oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy
cudzoziemcowi, podlega karze grzywny.
11. Kto nie dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 90d ust. 1 lub 2, podlega
karze grzywny od 200 zł do 2000 zł.

Art. 120a. Nie podlega karze za wykroczenie określone w art. 120 ust. 1,
polegające na powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi nieposiadającemu
ważnej wizy lub innego dokumentu uprawniającego do pobytu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, kto powierzając wykonywanie pracy cudzoziemcowi,
spełnił łącznie następujące warunki:
1) wypełnił obowiązki, o których mowa w art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 15 czerwca
2012 r. o skutkach powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom
przebywającym wbrew przepisom na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. poz. 769), chyba że wiedział, że przedstawiony dokument uprawniający
do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej został sfałszowany;
2) zgłosił cudzoziemca, któremu powierzył wykonywanie pracy, do ubezpieczeń
społecznych, o ile obowiązek taki wynika z obowiązujących przepisów.

art. 121. więcej Art. 121. 1. Kto bez wymaganego wpisu do rejestru agencji zatrudnienia
prowadzi agencję zatrudnienia, świadcząc usługi w zakresie:
1) doradztwa personalnego, poradnictwa zawodowego lub pośrednictwa pracy z
wyłączeniem kierowania osób do pracy za granicą u pracodawców
zagranicznych, podlega karze grzywny od 3000 do 10 000 zł;
2) pracy tymczasowej lub pośrednictwa pracy w zakresie kierowania osób do pracy
za granicą u pracodawców zagranicznych, podlega karze grzywny od 3000 do 100 000 zł.
1a. Tym samym karom podlega, kto, prowadząc przedsiębiorstwo zagraniczne
przed rozpoczęciem działalności w zakresie pośrednictwa pracy, doradztwa
personalnego lub poradnictwa zawodowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
nie złożył zawiadomienia, o którym mowa w art. 19i ust. 1, marszałkowi województwa
właściwemu ze względu na miejsce świadczenia usług.
2. Kto, świadcząc usługi, o których mowa w art. 18 ust. 1 lub w art. 18c ust. 2,
pobiera od osoby, dla której poszukuje zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub której
udziela pomocy w wyborze odpowiedniego zawodu i miejsca zatrudnienia,
dodatkowe opłaty inne niż wymienione w art. 85 ust. 2 pkt 7, podlega karze grzywny
nie niższej niż 3000 zł.
3. Tej samej karze podlega, kto, świadcząc usługi, o których mowa w art. 18 ust.
1 lub w art. 18c ust. 2, nie przestrzega zasady zakazu dyskryminacji ze względu na
płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, pochodzenie etniczne, narodowość,
orientację seksualną, przekonania polityczne i wyznanie lub ze względu na
przynależność związkową.
3a. Kto, będąc przedsiębiorcą zagranicznym, nie informuje w wyznaczonym
terminie marszałka województwa o zmianie danych, o których mowa w art. 19i ust. 1
pkt 1–3, lub o zaprzestaniu prowadzenia działalności na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, podlega karze grzywny nie niższej niż 3000 zł.
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. Kto, prowadząc agencję zatrudnienia świadczącą usługę, o której mowa w art.
18 ust. 1 pkt 1 lit. f, nie kieruje osoby do pracy za granicą bezpośrednio do pracodawcy
zagranicznego lub nie zawiera z tą osobą pisemnej umowy, o której mowa w art. 85
ust. 2, lub zawiera tę umowę niezgodnie z warunkami określonymi w art. 85 ust. 2,
podlega karze grzywny nie niższej niż 4000 zł.
7. Kto, prowadząc agencję zatrudnienia świadczącą usługę, o której mowa w art.
18 ust. 1 pkt 1 lit. f, nie zawiera z pracodawcą zagranicznym pisemnej umowy, o której
mowa w art. 85 ust. 3, lub zawiera tę umowę niezgodnie z warunkami określonymi w
art. 85 ust. 3, podlega karze grzywny nie niższej niż 4000 zł.
8. Kto, prowadząc agencję zatrudnienia świadczącą usługę, o której mowa w art.
18 ust. 1 pkt 1 lit. g, nie kieruje cudzoziemca do zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej bezpośrednio do podmiotów prowadzących działalność na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub nie zawiera z cudzoziemcem umowy, o której mowa w
art. 85a ust. 2, lub zawiera tę umowę niezgodnie z warunkami określonymi w art. 85a
ust. 3, lub nie przedstawia cudzoziemcowi pisemnego tłumaczenia tej umowy, lub nie
przedstawia cudzoziemcowi lub podmiotowi pisemnej informacji, o której mowa w
art. 85a ust. 5, lub nie prowadzi wykazów, o których mowa w art. 85a ust. 6, podlega
karze grzywny nie niższej niż 4000 zł.

Art. 121a. Kto od osoby kierowanej do podmiotu w celu nabywania
umiejętności praktycznych, w szczególności odbycia praktyki absolwenckiej, praktyki
lub stażu zawodowego, niebędących zatrudnieniem lub inną pracą zarobkową, pobiera dodatkowe opłaty inne niż wymienione w art. 85 ust. 2 pkt 7, podlega karze grzywny nie niższej niż 3000 zł.

Art. 121b. Kto kierując osobę za granicę do podmiotu zagranicznego w celu
nabywania umiejętności praktycznych, w szczególności odbycia praktyki
absolwenckiej, praktyki lub stażu zawodowego, niebędących zatrudnieniem lub inną
pracą zarobkową, nie zawiera z tą osobą umowy, o której mowa w art. 85 ust. 2,
podlega karze grzywny nie niższej niż 4000 zł.

Art. 121c. Kto świadcząc usługi, o których mowa w art. 18 ust. 1 lub w art. 18c
ust. 2, osobie podejmującej za granicą pracę, pracę tymczasową oraz osobie
kierowanej za granicę w celu nabywania umiejętności praktycznych, w formie
odbycia praktyki absolwenckiej, praktyki lub stażu zawodowego – niebędących
zatrudnieniem lub inną pracą zarobkową – nie przedstawia pisemnej informacji,
o której mowa w art. 19d ust. 1 pkt 2, lub przedstawia informację niezgodną ze stanem
faktycznym, podlega karze grzywny nie niższej niż 3000 zł.

art. 122. więcej Art. 122. 1. Kto:
1) nie dopełnia obowiązku opłacania składek na Fundusz Pracy lub nie opłaca ich
w przewidzianym przepisami terminie,
2) nie zgłasza wymaganych danych lub zgłasza nieprawdziwe dane mające wpływ
na wymiar składek na Fundusz Pracy lub udziela w tym zakresie nieprawdziwych
wyjaśnień albo odmawia ich udzielenia
– podlega karze grzywny.
2. Sprawca nie podlega karze, jeżeli przed dniem rozpoczęcia kontroli
w podmiocie kontrolowanym zaległe składki na Fundusz Pracy zostały już opłacone
w wymaganej wysokości.

art. 123. więcej Art. 123. Kto ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię,
narodowość, przekonania polityczne, pochodzenie etniczne, wyznanie lub orientację
seksualną odmówi zatrudnienia kandydata na wolnym miejscu zatrudnienia lub
miejscu przygotowania zawodowego, podlega karze grzywny nie niższej niż 3000 zł.

art. 124. więcej Art. 124. (uchylony).

art. 125. więcej Art. 125. 1. Orzekanie w sprawach o czyny, o których mowa w art. 119–123,
następuje w trybie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks
postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2020 r. poz. 729 i 956).
2. Orzeczone i wyegzekwowane kary grzywien, o których mowa w art. 119–123,
sądy przekazują bezpośrednio na rachunek dysponenta Funduszu Pracy, w trybie
i terminach określonych w przepisach dotyczących sposobu wykonywania budżetu państwa.

art. 126. więcej Art. 126. W ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94,
z późn. zm.) art. 91 otrzymuje brzmienie:
„Art. 91. § 1. Należności inne niż wymienione w art. 87 § 1 i 7 mogą być potrącane z wynagrodzenia pracownika tylko za jego zgodą wyrażoną na piśmie.
§ 2. W przypadkach określonych w § 1 wolna od potrąceń jest kwota
wynagrodzenia za pracę w wysokości:
1) określonej w art. 87¹ § 1 pkt 1 - przy potrącaniu należności na rzecz pracodawcy,
2) 80% kwoty określonej w art. 87¹ § 1 pkt 1 - przy potrącaniu
innych należności niż określone w pkt 1.”.

art. 127. więcej Art. 127. W ustawie z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz.U. z 2003 r. Nr 188,
poz. 1848) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 6 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Liczba założycieli spółdzielni nie może być mniejsza od dziesięciu,
jeżeli założycielami są osoby fizyczne, i trzech, jeżeli założycielami
są osoby prawne. W spółdzielniach produkcji rolnej i spółdzielniach
socjalnych liczba założycieli - osób fizycznych nie może być mniejsza od pięciu.”;
2) w art. 15 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Spółdzielnia liczy co najmniej dziesięciu członków, spółdzielnia produkcji rolnej co najmniej pięciu członków, a spółdzielnia socjalna nie
mniej niż pięciu i nie więcej niż pięćdziesięciu członków, o ile statut
nie wymaga liczby większej.”;
3) w części I „Spółdzielnie”:
a) tytuł II otrzymuje brzmienie:
„Przepisy szczególne dla spółdzielni produkcji rolnej, spółdzielni kółek
rolniczych, spółdzielni pracy, spółdzielni mieszkaniowych i spółdzielni socjalnych”,
b) w tytule II po art. 203 dodaje się dział V w brzmieniu:
„Dział V
Spółdzielnie socjalne
Art. 203a. § 1. Spółdzielnie socjalne mogą tworzyć:
1) osoby bezrobotne, w rozumieniu przepisów o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
2) osoby, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 1-4, 6 i 7 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o zatrudnieniu socjalnym
(Dz.U. Nr 122, poz. 1143 oraz z 2004 r. Nr 99, poz. 1001),
3) niepełnosprawni, w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia
1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
§ 2. Nazwa spółdzielni niezależnie od jej brzmienia musi zawierać
oznaczenie „spółdzielnia socjalna”.
§ 3. Spółdzielnia socjalna może połączyć się wyłącznie z inną spółdzielnią socjalną.
§ 4. Spółdzielnia socjalna może podzielić się na podstawie uchwały
walnego zgromadzenia, podjętej zwykłą większością głosów,
wyłącznie w ten sposób, że z jej wydzielonej części zostaje
utworzona nowa spółdzielnia socjalna.
§ 5. Spółdzielnia socjalna przechodzi w stan likwidacji w przypadku,
gdy dokonane zmiany statutu naruszają zasady określone w art. 203b.
§ 6. Spółdzielnia inwalidów i spółdzielnia niewidomych staje się
spółdzielnią socjalną na podstawie uchwały walnego zgromadzenia, podjętej zwykłą większością głosów. Przepisy o łączeniu się spółdzielni stosuje się odpowiednio.
§ 7. Minister właściwy do spraw pracy w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzory dokumentów niezbędnych do utworzenia spółdzielni socjalnej,
mając na względzie ułatwienie procedur rejestracyjnych.
Art. 203b. § 1. Przedmiotem działalności spółdzielni socjalnej jest prowadzenie
wspólnego przedsiębiorstwa w oparciu o osobistą pracę członków w celu zawodowej i społecznej integracji przez osoby, o
których mowa w art. 203a § 1.
§ 2. Spółdzielnie socjalne mogą zatrudniać osoby niebędące osobami, o których mowa w art. 203a § 1, przy pracach wymagających szczególnych kwalifikacji, których nie posiadają członkowie spółdzielni. Liczba tych osób nie może być większa niż jedna na pięciu członków spółdzielni.
§ 3. W spółdzielniach socjalnych, w których liczba członków nie
przekracza 15, nie powołuje się rady nadzorczej, zaś jej zadania
wykonuje walne zgromadzenie, a prawo kontroli działalności
spółdzielni przysługuje każdemu członkowi.
§ 4. W spółdzielniach socjalnych całość nadwyżki bilansowej walne
zgromadzenie przeznacza na fundusz zasobowy spółdzielni.
Art. 203c. § 1. W przypadku likwidacji spółdzielni socjalnej jej majątek pochodzący ze środków publicznych po zakończeniu postępowania likwidacyjnego zostaje przekazany na Fundusz Pracy.
§ 2. W razie likwidacji spółdzielni socjalnej utworzonej z udziałem
osób, o których mowa w art. 203a § 1 pkt 3, jej majątek pochodzący ze środków publicznych po zakończeniu postępowania likwidacyjnego zostaje przekazany na Fundusz Pracy i Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych proporcjonalnie
do wskaźnika niepełnosprawnych udziałowców i zatrudnionych
osób niepełnosprawnych ustalonego odpowiednio na zasadach
określonych w art. 2 pkt 6 i art. 21 ust. 1 i 5 oraz art. 28 ust. 3-6
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i
społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Art. 203d. W sprawach nieuregulowanych w art. 203a-203c do spółdzielni socjalnej stosuje się przepisy ustawy odnoszące się do spółdzielni
pracy.”.

art. 128. więcej Art. 128. W ustawie z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231 i Nr 167, poz. 1372 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 719 i Nr 122, poz. 1143) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 4 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Samorząd województwa realizuje zadania, o których mowa w art. 1 i 2,
w postaci wojewódzkiego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych stanowiącego część strategii wojewódzkiej w
zakresie polityki społecznej.”;
2) w art. 41 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Realizacja zadań, o których mowa w ust. 1, jest prowadzona w postaci
gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych, stanowiącego część strategii rozwiązywania problemów społecznych, uchwalanego corocznie przez radę gminy. Program jest realizowany przez ośrodek pomocy społecznej, o którym mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub inną jednostkę wskazaną w programie.
W celu realizacji programu wójt (burmistrz, prezydent miasta) może
powołać pełnomocnika.”.

art. 129. więcej Art. 129. W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 21 w ust. 1:
a) pkt 102 otrzymuje brzmienie:
„102) zwrot kosztów przejazdu bezrobotnego do miejsca pracy lub miejsca
odbywania stażu, szkolenia, zajęć z zakresu poradnictwa zawodowego lub przygotowania zawodowego w miejscu pracy oraz kosztów zakwaterowania bezrobotnego w miejscu pracy, odbywania stażu, szkolenia lub przygotowania zawodowego w miejscu pracy,
otrzymane na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 99, poz. 1001),”,
b) w pkt 117 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje pkt 118 w brzmieniu:
„118) wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz wartość świadczeń rzeczowych, z tytułu szkoleń, badań
lekarskich oraz ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków otrzymanych na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o
promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 99, poz. 1001).”;
2) w art. 34 po ust. 10 dodaje się ust. 10a i 10b w brzmieniu:
„10a. W przypadku przyznania podatnikowi prawa do emerytury, renty z
tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty socjalnej,
renty rodzinnej, renty strukturalnej lub zasiłków z ubezpieczenia
społecznego albo świadczeń pieniężnych dla cywilnych ofiar wojny,
za okres, za który podatnik pobierał świadczenie z innego organu
rentowego w wysokości uwzględniającej zaliczkę na podatek i
składkę na ubezpieczenie zdrowotne - organ rentowy odejmuje te
kwoty od przyznanego świadczenia przy ustalaniu wysokości zaliczek oraz w rocznym obliczeniu podatku, zamieszczając na tym rozliczeniu odpowiednie informacje.
10b. W przypadku przyznania podatnikowi prawa do emerytury, renty z
tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty socjalnej, zasiłków z ubezpieczenia społecznego lub renty rodzinnej, za okres, za
który podatnik pobierał zasiłek, dodatek szkoleniowy, stypendium
albo inne świadczenie pieniężne z tytułu pozostawania bez pracy,
albo zasiłek przedemerytalny lub świadczenie przedemerytalne, pobrane z tego tytułu kwoty w wysokości uwzględniającej zaliczkę na
podatek i składkę na ubezpieczenie zdrowotne - organ rentowy
odejmuje od przyznanego świadczenia przy ustalaniu wysokości zaliczek oraz w rocznym obliczeniu podatku, zamieszczając na tym
rozliczeniu odpowiednie informacje.”.

art. 130. więcej Art. 130. W ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty ( Dz.U. z 1996 r. Nr 67, poz.
329, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2 po pkt 10 dodaje się pkt 11 w brzmieniu:
„11) kolegia pracowników służb społecznych,”;
2) w art. 5 po ust. 6c dodaje się ust. 6d w brzmieniu:
„6d. Zakładanie publicznych kolegiów pracowników służb społecznych
należy do zadań własnych samorządu województwa.”;
3) w art. 5a w ust. 2 w pkt 3 po wyrazie „nauczycieli” skreśla się przecinek i dodaje
wyrazy „oraz kolegiach pracowników służb społecznych,”;
4) po art. 9e dodaje się art. 9f w brzmieniu:
„Art. 9f. 1. Słuchaczem kolegium pracowników służb społecznych może być
tylko osoba posiadająca świadectwo dojrzałości.
2. W zakresie uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego, korzystania ze świadczeń publicznych zakładów opieki zdrowotnej i odbywania przeszkolenia
wojskowego do słuchaczy kolegiów pracowników służb społecznych stosuje się przepisy dotyczące studentów szkół wyższych.
3. Kolegia służb społecznych mogą pobierać opłaty za egzaminy
wstępne oraz za zajęcia dydaktyczne, z wyłączeniem zajęć dydaktycznych w systemie dziennym w publicznych kolegiach pracowników służb społecznych, chyba że są powtarzane z powodu
niezadowalających wyników w nauce.
4. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i warunki tworzenia, przekształcania i likwidowania oraz organizację
i zasady działania, w tym zasady powierzania stanowisk kierowniczych, a także zasady sprawowania opieki naukowo-dydaktycznej i nadzoru nad kolegiami pracowników służb społecznych.
5. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego określa,
w drodze rozporządzenia, standardy kształcenia w kolegiach pracowników służb społecznych, uwzględniając w szczególności
wymagania dotyczące realizowania planów nauczania, przedmioty kształcenia, zakres i wymiar praktyk zawodowych, treści
programowe i wymagane umiejętności.
6. W zakresie nie uregulowanym odmiennie w przepisach, o których
mowa w ust. 4 i 5, do kolegiów pracowników służb społecznych
stosuje się przepisy dotyczące szkół wyższych.”;
5) w art. 22 w ust. 2a po wyrazach „która ukończyła 16 lat” dodaje się wyrazy „ ,a
w przypadku uczestników Ochotniczych Hufców Pracy 15 lat”;
6) w art. 69 uchyla się ust. 2 i 3.

art. 131. więcej Art. 131. W ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz.776, z późn. zm.)
wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 11 otrzymuje brzmienie:
„Art. 11. 1. Osoba niepełnosprawna zarejestrowana w powiatowym urzędzie
pracy jako bezrobotna albo poszukująca pracy niepozostająca w
zatrudnieniu ma prawo korzystać z usług lub instrumentów rynku
pracy na zasadach określonych w przepisach o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
2. Wydatki na instrumenty lub usługi rynku pracy, dotyczące bezrobotnych osób niepełnosprawnych, przewyższające wydatki określone w przepisach, o których mowa w ust. 1, a także wydatki
dotyczące osób niepełnosprawnych zarejestrowanych jako poszukujące pracy i niepozostających w zatrudnieniu są realizowane i
finansowane na zasadach określonych w ustawie.”;
2) w art. 26a ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Pracodawcy prowadzącemu zakład pracy chronionej przysługuje:
1) 100% kwot dofinansowania, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem pkt 2,
2) kwoty, o których mowa w ust. 1, zwiększa się o 75% najniższego
wynagrodzenia w przypadku osób niepełnosprawnych, u których
stwierdzono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub
epilepsję, oraz niewidomych.”;
3) w art. 26b ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Miesięczne dofinansowanie nie przysługuje do wynagrodzenia pracownika w części finansowanej ze środków publicznych.”;
4) w art. 26c:
a) w ust. 1 po pkt 2 dodaje się pkt 3 w brzmieniu:
„3) informacje o wysokości podwyższonych kosztów zatrudnienia osób
niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 1a”,
b) po ust. 1a dodaje się ust. 1b w brzmieniu:
„1b. Informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 3, składają przedsiębiorcy.”;
5) w art. 32 w ust. 1 uchyla się pkt 4.

art. 132. więcej Art. 132. W ustawie z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa (Dz.U. z 1996 r. Nr 106, poz. 493, z późn. zm.) w art. 17 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do Najwyższej Izby Kontroli oraz
Komendanta Głównego Ochotniczych Hufców Pracy.”.

art. 133. więcej Art. 133. W ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz.U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 4 w pkt 2 po lit. w dodaje się lit. z w brzmieniu:
„z) podmiot, który wypłaca świadczenie szkoleniowe po ustaniu zatrudnienia – w stosunku do osób, którym wypłaca to świadczenie,”;
2) w art. 6 w ust. 1:
a) pkt 9 otrzymuje brzmienie:
„9) osobami pobierającymi zasiłek dla bezrobotnych lub pobierającymi
stypendium w okresie odbywania szkolenia, stażu lub przygotowania
zawodowego w miejscu pracy, na które zostały skierowane przez powiatowy urząd pracy, zwanymi dalej „bezrobotnymi”,”,
b) w pkt 20 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 21 w brzmieniu:
„21) osobami pobierającymi świadczenie szkoleniowe wypłacane po ustaniu zatrudnienia.”;
3) w art. 9 ust. 1 i 1a otrzymują brzmienie:
„1. Osoby, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3, 10, 18a, 20 i 21, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z innych tytułów, są obejmowane
ubezpieczeniami tylko z tytułu stosunku pracy, umowy agencyjnej,
umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo
umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarły z pracodawcą, z którym
pozostają w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy, członkostwa w spółdzielni, służby, pobierania świadczenia szkoleniowego, świadczenia socjalnego, zasiłku socjalnego albo wynagrodzenia
przysługującego w okresie korzystania ze świadczenia górniczego lub
w okresie korzystania ze stypendium na przekwalifikowanie. Mogą one
dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi również z innych tytułów, z zastrzeżeniem ust. 1a.
1a. Ubezpieczeni wymienieni w ust. 1, których podstawa wymiaru składek
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z tytułu stosunku pracy, członkostwa w spółdzielni, służby, pobierania świadczenia szkoleniowego,
świadczenia socjalnego, zasiłku socjalnego lub wynagrodzenia przysługującego w okresie korzystania ze świadczenia górniczego lub w okresie korzystania ze stypendium na przekwalifikowanie w przeliczeniu na
okres miesiąca jest niższa od określonej w art. 18 ust. 4 pkt 5a, podlegają również obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym
z innych tytułów, z zastrzeżeniem ust. 1b i art. 16 ust. 10a.”;
4) w art. 12 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Nie podlegają ubezpieczeniu wypadkowemu osoby, o których mowa
w art. 6 ust. 1 pkt 21.”;
5) w art. 13 w pkt 15 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje pkt 16 w brzmieniu:
„16) osoby, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 21 – od dnia nabycia prawa
do świadczenia szkoleniowego do dnia utraty tego prawa.”;
6) w art. 16 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób pobierających
świadczenie szkoleniowe po ustaniu zatrudnienia finansują z własnych
środków, w równych częściach, ubezpieczeni i płatnicy składek.”;
7) w art. 18 w ust. 4 w pkt 6 na końcu dodaje się przecinek i pkt 7 w brzmieniu:
„7) osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 21 – stanowi kwota świadczenia szkoleniowego”;
8) w art. 36 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych osób określonych
w art. 6 ust. 1 pkt 1-4, 6-9, 11, 12, 18a-21, ust. 2 i ust. 2a, duchownych
będących członkami zakonów lub klasztorów oraz osób współpracujących, o których mowa w art. 8 ust. 11, należy do płatnika składek.”.

art. 134. więcej Art. 134. W ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353) w art. 139 w ust. 1 uchyla się pkt 9.

art. 135. więcej Art. 135. W ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 w ust. 3 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) odbywania szkolenia, stażu lub przygotowania zawodowego w miejscu
pracy przez osobę pobierającą stypendium w okresie odbywania tego
szkolenia, stażu lub przygotowania zawodowego w miejscu pracy na
podstawie skierowania wydanego przez powiatowy urząd pracy;”;
2) w art. 5 w ust. 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) pracodawca, u którego osoba pobierająca stypendium odbywa staż,
przygotowanie zawodowe w miejscu pracy lub szkolenie, lub jednostka, w której osoba pobierająca stypendium odbywa szkolenie - w stosunku do osoby pobierającej stypendium w okresie odbywania tego stażu, przygotowania zawodowego w miejscu pracy lub szkolenia na podstawie skierowania wydanego przez powiatowy urząd pracy;”;
3) w art. 9 w ust. 4 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„4) kwota otrzymanego za ten miesiąc stypendium - dla ubezpieczonych
będących osobami pobierającymi stypendium w okresie odbywania
szkolenia, stażu lub przygotowania zawodowego w miejscu pracy, na
które zostały skierowane przez powiatowy urząd pracy;”.

art. 136. więcej Art. 136. W ustawie z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym
Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 9 w ust. 1 w pkt 1 dodaje się lit. i w brzmieniu:
„i) osobami pobierającymi świadczenie szkoleniowe wypłacane po ustaniu zatrudnienia,”;
2) w art. 12 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób, o których mowa w art. 9
ust. 1 pkt 1 lit. a, c-i, powstaje i wygasa w terminach określonych w
przepisach o ubezpieczeniu społecznym, z zastrzeżeniem ust. 3.”;
3) w art. 23:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne
osób, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 1 lit. a, d-i i pkt 2a i 10, stosuje
się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia
emerytalne i rentowe tych osób, z zastrzeżeniem ust. 6, 7 i 10.”,
b) w ust. 9 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) osób, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 15, jest kwota emerytury,
renty z wyłączeniem dodatków, zasiłków, świadczeń pieniężnych i ryczałtu energetycznego, ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla oraz deputatu węglowego albo kwota uposażenia
pobieranego w stanie spoczynku lub uposażenia rodzinnego, kwota
uposażenia pobieranego po zwolnieniu ze służby lub świadczenia pieniężnego o takim samym charakterze, pomniejszona o kwotę zaliczoną
na poczet emerytury lub renty.”;
4) w art. 27 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Za osobę pobierającą świadczenie szkoleniowe wypłacane po ustaniu
zatrudnienia składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza podmiot, który wypłaca to świadczenie.”;
5) w art. 29 w ust. 3 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) osób wymienionych w art. 9 ust. 1 pkt 1 lit. a i c-i, pkt 2-29 i 31 oraz w
art. 11 są opłacane i ewidencjonowane w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, z zastrzeżeniem pkt 2,”.

art. 137. więcej Art. 137. W ustawie z dnia 13 czerwca 2003 r. o zatrudnieniu socjalnym (Dz.U. Nr 122, poz.
1143) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1 w ust. 2 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) bezrobotnych, w rozumieniu przepisów o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, pozostających bez pracy przez okres co najmniej 24
miesięcy;”;
2) w art. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) organizacjach pozarządowych - oznacza to organizacje pozarządowe w
rozumieniu przepisów o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie działające na rzecz osób, o których mowa w art. 1;”;
3) w art. 3:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Centrum, na zasadach określonych w ustawie, może być tworzone
przez wójta, burmistrza, prezydenta miasta i organizację pozarządową,
zwane dalej „instytucjami tworzącymi”.”,
b) ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Centrum utworzone przez organizację pozarządową działa w formie
jednostki wyodrębnionej organizacyjnie i finansowo w sposób zapewniający należytą identyfikację pod względem organizacyjnym i finansowym, w stopniu umożliwiającym określenie przychodów, kosztów i
wyników, z uwzględnieniem przepisów o rachunkowości.”;
4) w art. 5 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Status Centrum przyznaje wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, po zaopiniowaniu przez marszałka województwa wniosku, o którym mowa w art. 4, składanego w terminie 30 kwietnia i 30 września
danego roku.”;
5) w art. 6 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. W przypadku gdy instytucja tworząca, będąca organizacją pozarządową, ulega likwidacji, prawa i obowiązki tej instytucji może przejąć
gmina właściwa ze względu na siedzibę Centrum. Przepis ust. 3 stosuje
się odpowiednio.”;
6) w art. 7:
a) w ust. 1:
- w pkt 2 zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:
„w przypadku Centrum tworzonego przez organizację pozarządową
z:”,
- uchyla się lit. b,
b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Utworzenie Centrum może być finansowane z dotacji na pierwsze wyposażenie pochodzącej z dochodów własnych samorządu województwa
przeznaczonych na realizację wojewódzkiego programu profilaktyki i
rozwiązywania problemów alkoholowych, na zasadach porozumienia, o
którym mowa w art. 8 ust. 1.”;
7) w art. 10:
a) w ust. 1 w pkt 2 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje pkt 3 w brzmieniu:
„3) środków z Unii Europejskiej.”,
b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. W przypadku Centrum utworzonego przez organizację pozarządową
działalność Centrum może być ponadto finansowana z:
1) zasobów instytucji tworzącej pochodzących ze zbiórek, darowizn
lub innych źródeł;
2) innych dochodów własnych gminy niż określone w ust. 1 pkt 1.”,
c) ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Kwota dotacji, o której mowa w ust. 1 pkt 1, w przypadku gdy instytucją tworzącą jest organizacja pozarządowa, jest ustalana jako iloczyn
kwoty określonej uchwałą rady gminy oraz liczby uczestników zajęć
reintegracji zawodowej i społecznej prowadzonych w Centrum i liczby
pracowników Centrum, według stanu na koniec miesiąca, i wypłacana
co miesiąc, przez okres działalności Centrum, w terminie do 10 dnia
miesiąca następującego po miesiącu, za który została przyznana dotacja.”;
8) w art. 13 ust. 7 otrzymuje brzmienie:
„7. Zadania, o których mowa w ust. 1 oraz w art. 12 ust. 2 i art. 15 ust. 3,
mogą być realizowane także przez pracownika socjalnego zatrudnionego na podstawie umowy o pracę w organizacji pozarządowej, która uzyska zgodę na wykonywanie tych zadań właściwego dla siedziby tej organizacji wojewody.”;
9) w art. 16:
a) w ust. 1 po wyrazach „pracownika socjalnego” dodaje się wyrazy „i uczestnika lub po uczestnictwie w klubie integracji społecznej na wniosek pracownika socjalnego”,
b) w ust. 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) uczestnicy mogą podjąć wspólną działalność gospodarczą w formie
spółdzielni socjalnej, na zasadach określonych w ustawie z dnia 16
września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz.U. z 2003 r. Nr 188,
poz. 1848).”,
c) po ust. 5 dodaje się ust. 6 w brzmieniu:
„6. W przypadku podjęcia działalności, o której mowa w ust. 1 pkt 2, przysługują uprawnienia, o których mowa w przepisach o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.”;
10) w art. 18 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Gmina, ośrodek pomocy społecznej lub organizacja pozarządowa prowadzące reintegrację zawodową i społeczną dla osób, o których mowa
w art. 1, mogą:
1) organizować roboty publiczne;
2) prowadzić kluby integracji społecznej organizujące działania o
charakterze terapeutycznym, zatrudnieniowym i samopomocowym.”.

art. 138. więcej Art. 138. W ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593)
wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 9 dodaje się ust. 8a w brzmieniu:
„8a. Zweryfikowane kryteria dochodowe oraz kwoty, o których mowa w
ust. 5 i 6, obowiązują od dnia 1 października roku, w którym jest przeprowadzana weryfikacja.”;
2) w art. 17 w ust. 2 dodaje się pkt 5 w brzmieniu:
„5) współpraca z powiatowym urzędem pracy w zakresie upowszechniania
ofert pracy oraz informacji o wolnych miejscach pracy, upowszechniania informacji o usługach poradnictwa zawodowego i o szkoleniach.”;
3) w art. 23:
a) w ust. 1 dodaje się pkt 7a w brzmieniu:
„7a) finansowe wspieranie programów w określonym przez ministra obszarze pomocy społecznej, realizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego lub podmioty uprawnione, o których mowa w art. 25 ust. 1;”,
b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Do wyboru programów, o których mowa w ust. 1 pkt 7a, stosuje się
odpowiednio art. 25, 26 oraz 28-35.”;
4) w art. 116 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Pracownikiem socjalnym może być osoba, która posiada dyplom uzyskania
tytułu zawodowego w zawodzie pracownik socjalny, dyplom wyższej
szkoły zawodowej o specjalności praca socjalna lub ukończone studia wyższe o specjalności praca socjalna na jednym z kierunków: pedagogika, politologia, polityka społeczna, psychologia, socjologia lub nauki o rodzinie.”;
5) w art. 143 w pkt 7 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Organ właściwy może upoważnić, w formie pisemnej, swojego zastępcę, pracownika urzędu albo kierownika ośrodka pomocy lub inną osobę
na wniosek kierownika ośrodka pomocy społecznej do prowadzenia postępowania w sprawach, o których mowa w ust. 2, a także do wydawania w tych sprawach decyzji.”;
6) w art. 149 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Decyzje przyznające świadczenia na podstawie art. 16, 17, 18, 21 oraz
31 ust. 6-10 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej realizuje się według przepisów dotychczasowych, przez czas, na jaki te
decyzje zostały wydane, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2004 r.”;
7) w art. 155 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. W stosunku do osób umieszczonych w domu pomocy społecznej na
podstawie skierowania wydanego przed dniem 1 stycznia 2004 r., decyzje zmieniające decyzje o odpłatności i o skierowaniu do domu pomocy
społecznej wydaje starosta właściwy ze względu na położenie domu.”.

art. 139. więcej Art. 139. 1. Zasiłki, dodatki szkoleniowe oraz inne świadczenia z tytułu
bezrobocia przyznane bezrobotnym przed dniem wejścia w życie ustawy są wypłacane
na zasadach określonych w dotychczasowych przepisach, z wyjątkiem ich waloryzacji
i zawieszania, które są dokonywane na zasadach określonych w niniejszej ustawie.
2. Do kwot z tytułu zasiłków, dodatków szkoleniowych oraz innych świadczeń
z tytułu bezrobocia przyznanych na podstawie dotychczasowych przepisów za okres
do dnia wejścia w życie ustawy zasady określone w art. 78 ustawy stosuje się
odpowiednio.
3. Osoby, które do dnia wejścia w życie ustawy zostały skierowane na staż,
szkolenie, prace interwencyjne, roboty publiczne i inne formy aktywizacji, kontynuują
je na zasadach określonych w przepisach dotychczasowych.
4. Umowy zawarte przed dniem wejścia w życie ustawy są kontynuowane
na zasadach określonych w przepisach dotychczasowych.
5. Pożyczki z Funduszu Pracy otrzymane na podstawie umów zawartych przed
dniem wejścia w życie ustawy podlegają umorzeniu, rozłożeniu na raty, odroczeniu
terminu spłaty na zasadach określonych w przepisach dotychczasowych.
6. Do refundacji wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne
młodocianych pracowników zatrudnionych na podstawie umów o pracę w celu
przygotowania zawodowego zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu
oraz ustawy o systemie oświaty (Dz. U. z 2003 r. poz. 65) stosuje się przepisy
obowiązujące przed dniem jej wejścia w życie, nie dłużej jednak niż do dnia 30 czerwca 2005 r.
7. Do dnia 30 czerwca 2005 r. powiatowe urzędy pracy refundują na
dotychczasowych zasadach wynagrodzenia i składki na ubezpieczenia społeczne od
tych wynagrodzeń za młodocianych pracowników zatrudnionych w celu
przygotowania zawodowego na podstawie umów o refundację zawartych do dnia
31 sierpnia 2004 r.
8. Od dnia 1 lipca 2005 r. Ochotnicze Hufce Pracy stają się z mocy prawa stroną
umów o refundację wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne zawartych do
dnia 31 sierpnia 2004 r. przez starostów z pracodawcami lub organizacjami pracodawców.

art. 140. więcej Art. 140. Do dnia 31 grudnia 2005 r. powiat może być organizatorem robót
publicznych dla wszystkich osób bezrobotnych.

art. 141. więcej Art. 141. 1. Zasiłki przedemerytalne i świadczenia przedemerytalne przyznane
na podstawie przepisów dotychczasowych są wypłacane i finansowane z Funduszu
Pracy za okres do dnia przejęcia wypłaty przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
2. Zasiłki pogrzebowe wypłacane osobie, która poniosła koszty pogrzebu osoby
pobierającej zasiłek przedemerytalny lub świadczenia przedemerytalne albo członka
rodziny tej osoby pozostającego na jej utrzymaniu i spełniającego warunki do
uzyskania renty rodzinnej, są finansowane z Funduszu Pracy za okres do dnia
przejęcia wypłaty przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, o ile nie przysługują one
na podstawie odrębnych przepisów.
3. Zasiłki pogrzebowe, o których mowa w ust. 2, przysługują w wysokości
określonej w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych.

art. 142. więcej Art. 142. 1. Naczelna Rada Zatrudnienia oraz wojewódzkie i powiatowe rady
zatrudnienia w składzie istniejącym w dniu wejścia w życie ustawy działają do dnia
30 czerwca 2004 r.
2. Dyrektorzy wojewódzkich urzędów pracy i wicedyrektorzy pełniący funkcje
w dniu wejścia w życie ustawy stają się z mocy prawa dyrektorami wojewódzkich urzędów pracy i wicedyrektorami w rozumieniu ustawy bez konieczności ich ponownego powoływania.
3. Kierownicy powiatowych urzędów pracy i ich zastępcy pełniący funkcje
w dniu wejścia w życie ustawy stają się z mocy prawa odpowiednio dyrektorami
i zastępcami dyrektorów powiatowych urzędów pracy w rozumieniu ustawy bez
konieczności ich ponownego powoływania.
4. Osoby zatrudnione w urzędach pracy lub ochotniczych hufcach pracy w dniu
wejścia w życie ustawy, jeżeli przez okres co najmniej 12 miesięcy były zatrudnione
na stanowiskach pośrednika pracy lub wykonujące zadania w zakresie pośrednictwa
pracy, z dniem wejścia w życie ustawy stają się z mocy prawa pośrednikami pracy,
o których mowa w art. 92 ust. 2.
5. Osoby zatrudnione w urzędach pracy lub ochotniczych hufcach pracy w dniu
wejścia w życie ustawy, jeżeli przez okres co najmniej 12 miesięcy były zatrudnione
na stanowiskach doradcy zawodowego lub wykonujące zadania w zakresie
poradnictwa zawodowego, z dniem wejścia w życie ustawy stają się z mocy prawa
doradcami zawodowymi, o których mowa w art. 94 ust. 2.
5a. Osoby, o których mowa w ust. 4 i 5 mogą wystąpić z wnioskiem do
wojewody o nadanie licencji zawodowej, o której mowa w art. 93 ust. 2 pkt 1 i art.
95 ust. 2 pkt 1, nie później jednak niż do dnia 30 kwietnia 2009 r.
6. Osoby zatrudnione w urzędach pracy lub ochotniczych hufcach pracy w dniu
wejścia w życie ustawy, jeżeli przez okres co najmniej 12 miesięcy były zatrudnione
przy wykonywaniu zadań dotyczących opracowania i realizacji programów
i projektów międzynarodowych z zakresu rynku pracy, z dniem wejścia w życie
ustawy stają się z mocy prawa specjalistami do spraw programów w rozumieniu
niniejszej ustawy.
7. Osoby zatrudnione w urzędach pracy lub ochotniczych hufcach pracy w dniu
wejścia w życie ustawy, jeżeli przez okres co najmniej 12 miesięcy zatrudnione były
przy wykonywaniu zadań dotyczących organizacji szkoleń dla osób bezrobotnych,
stają się z mocy prawa specjalistami do spraw rozwoju zawodowego w rozumieniu ustawy.

art. 143. więcej Art. 143. Instytucje szkoleniowe mogą prowadzić działalność w zakresie
określonym ustawą bez konieczności uzyskania wpisu, o którym mowa w art.
20 ust. 1, w okresie do 6 miesięcy po dniu wejścia w życie ustawy.

art. 144. więcej Art. 144. Uprawnienia nabyte na podstawie przepisów o ułatwieniu zatrudnienia
absolwentom szkół są kontynuowane na dotychczasowych zasadach do czasu ich wygaśnięcia.

art. 145. więcej Art. 145. Ilekroć w przepisach prawa jest mowa o ustawie o zatrudnieniu
i przeciwdziałaniu bezrobociu przez odwołanie się do odrębnych przepisów lub
wprost do ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, rozumie się przez to
odwołanie do niniejszej ustawy.

art. 146. więcej Art. 146. Sprawy, w których przed dniem wejścia w życie ustawy wszczęto
postępowanie odwoławcze lub postępowanie przed sądem administracyjnym,
podlegają rozpatrzeniu według przepisów dotychczasowych.

art. 147. więcej Art. 147. Szkoły policealne kształcące w zawodzie „pracownik socjalny”
przeprowadzają ostatni nabór słuchaczy na ten kierunek w roku szkolnym 2004/2005.

art. 148. więcej Art. 148. Przepis art. 106 ust. 2 stosuje się odpowiednio do zaciągania kredytów
i pożyczek na uzupełnienie środków niezbędnych na wypłatę zasiłków
przedemerytalnych i świadczeń przedemerytalnych za okres, w którym wypłata
zasiłków przedemerytalnych i świadczeń przedemerytalnych jest dokonywana
z Funduszu Pracy.

art. 149. więcej Art. 149. 1. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art.
10 ust. 7, art. 22, art. 36 ust. 1 pkt 1–5, art. 36 ust. 3, art. 37 ust. 18, art. 37b ust. 6, art.
45, art. 49 ust. 1 pkt 1, art. 49 ust. 2, art. 51 ust. 1–5, art. 57 ust. 6 i 8, art. 57a ust. 9
i art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu
bezrobociu (Dz. U. z 2003 r. poz. 514, z późn. zm.) zachowują moc do czasu
wydania nowych przepisów wykonawczych na podstawie niniejszej ustawy.
2. Rozporządzenie Rady Ministrów wydane na podstawie art. 37h ust. 1 ustawy
o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu zachowuje moc do dnia 31 grudnia 2005 r.

art. 150. więcej Art. 150. Upoważnia się ministra właściwego do spraw finansów publicznych
do dokonania, na wniosek ministra właściwego do spraw pracy, przeniesienia
planowanych wydatków na finansowanie zadań dotyczących zatrudnienia i przeciwdziałania bezrobociu określonych w ustawie budżetowej na rok 2004 między odpowiednimi częściami, działami, rozdziałami i paragrafami.

Art. 150a. 1. Prawo do zasiłku przedemerytalnego albo świadczenia
przedemerytalnego na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 14 grudnia
1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, w brzmieniu obowiązującym
w dniu 31 grudnia 2001 r., przysługuje osobie, która do dnia 12 stycznia 2002 r.
spełniła warunki do jego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Prawo do zasiłku przedemerytalnego albo świadczenia przedemerytalnego,
o którym mowa w ust. 1, przysługuje również osobie, która do dnia 12 stycznia 2002 r.
nie spełniła warunku posiadania okresu uprawniającego do zasiłku przedemerytalnego
lub świadczenia przedemerytalnego, jeżeli w dniu 31 grudnia 2001 r. pobierała zasiłek
dla bezrobotnych i w wyniku zaliczenia okresu pobierania tego zasiłku do okresu
uprawniającego do zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego
uzyskałaby prawo do zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego.
3. Prawo do zasiłku przedemerytalnego albo świadczenia przedemerytalnego
przysługuje za okres od dnia spełnienia warunków do jego nabycia określonych
w ustawie, o której mowa w ust. 1, w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia
2001 r., nie wcześniej jednak niż od dnia 1 stycznia 2002 r., z zastrzeżeniem ust. 4.
4. Osobie, o której mowa w ust. 2, prawo do zasiłku przedemerytalnego lub
świadczenia przedemerytalnego, o którym mowa w ust. 1, przysługuje od dnia
złożenia wniosku o jego przyznanie, o ile w dniu jego złożenia spełnia warunki do
nabycia tego prawa określone w ustawie, o której mowa w ust. 1, w brzmieniu
obowiązującym w dniu 31 grudnia 2001 r.
5. Osoba, o której mowa w ust. 1 i 2, może złożyć wniosek o przyznanie prawa
do zasiłku przedemerytalnego albo świadczenia przedemerytalnego do dnia 28 lutego
2006 r., do właściwego dla jej miejsca zamieszkania powiatowego urzędu pracy.
6. Starosta rozpatruje wnioski, o których mowa w ust. 5, wydaje decyzje oraz
wypłaca z Funduszu Pracy zasiłek przedemerytalny albo świadczenie
przedemerytalne za okres do dnia 31 lipca 2004 r.
7. Starosta po rozpatrzeniu wniosku i wypłaceniu zasiłku przedemerytalnego
albo świadczenia przedemerytalnego, za okres do dnia 31 lipca 2004 r. przekazuje
dokumentację osoby uprawnionej do pobierania zasiłku przedemerytalnego albo świadczenia przedemerytalnego, do organu rentowego właściwego ze względu na
miejsce zamieszkania tej osoby.
8. Zasiłek przedemerytalny albo świadczenie przedemerytalne, o których mowa
w ust. 7, stają się, z dniem 1 sierpnia 2004 r., odpowiednio zasiłkiem
przedemerytalnym i świadczeniem przedemerytalnym w rozumieniu ustawy z dnia
30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych.
9. Zasiłek przedemerytalny albo świadczenie przedemerytalne przysługujące:
1) do dnia 31 lipca 2004 r. są wypłacane na zasadach i w trybie obowiązującym
w tym okresie przez właściwy powiatowy urząd pracy;
2) od dnia 1 sierpnia 2004 r. są wypłacane na zasadach i w trybie obowiązującym
w tym okresie przez właściwy organ rentowy.

Art. 150b. 1. Pracownikowi byłego przedsiębiorstwa gospodarki rolnej
przysługuje świadczenie przedemerytalne, jeżeli w okresie od dnia 1 stycznia 2002 r.
do dnia 31 lipca 2004 r. spełniał warunki określone w art. 37k ust. 9 ustawy z dnia
14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, w brzmieniu
obowiązującym w dniu 1 stycznia 2002 r., z wyłączeniem wyrazów „w dniu
7 listopada 2001 r.”.
2. Prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje za okres od dnia
spełnienia warunków do jego nabycia określonych w ustawie, o której mowa w ust. 1,
w brzmieniu obowiązującym w dniu 1 stycznia 2002 r., nie wcześniej jednak niż od
dnia 1 stycznia 2002 r.
3. Przepis art. 150a ust. 5–9 stosuje się odpowiednio.

Art. 150c. Świadczenia przedemerytalne oraz zasiłki przedemerytalne
przyznane na podstawie art. 150a i 150b wypłacane są bez odsetek ustawowych.

Art. 150d. 1. Prawo do świadczeń przedemerytalnych przyznanych przez
powiatowy urząd pracy na podstawie przepisów o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu
bezrobociu i ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na zasadach i w trybie
określonym w tych przepisach na wniosek osoby uprawnionej (zainteresowanej) lub
z urzędu, jeżeli po dniu przejęcia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłaty tych
świadczeń zostaną ujawnione okoliczności:
1) określone w art. 145 § 1 oraz art. 156 § 1 Kodeksu postępowania
administracyjnego powodujące wznowienie postępowania lub stwierdzenie
nieważności decyzji;
2) mające wpływ na prawo do świadczenia przedemerytalnego lub jego wysokość,
zaistniałe po dniu ustalenia prawa do tego świadczenia.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku ponownego obliczenia
przez organ rentowy wysokości emerytury dla celów ustalenia wysokości świadczenia
przedemerytalnego wskutek:
1) doliczenia dotychczas nieuwzględnionego okresu uprawniającego do emerytury,
przebytego przed nabyciem prawa do świadczenia przedemerytalnego,
2) ponownego ustalenia podstawy wymiaru w myśl art. 111 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych lub doliczenia dotychczas
nieuwzględnionego dochodu – przychodu stanowiącego podstawę wymiaru
składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne
na podstawie przepisów prawa polskiego za okres, który wskazano do ustalenia
podstawy wymiaru emerytury
– z tym, że wysokość emerytury oblicza się przy zastosowaniu kwoty bazowej ostatnio
przyjętej do obliczenia wysokości tej emerytury.
3. W przypadku ujawnienia okoliczności, o których mowa w ust. 1, dochodzenia
zwrotu nienależnie pobranych świadczeń przedemerytalnych za okres przypadający
przed dniem przejęcia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłaty tych
świadczeń dokonują powiatowe urzędy pracy według zasad określonych w przepisach
o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.
4. Przepisy ust. 1 i 3 stosuje się odpowiednio do zasiłków przedemerytalnych.

Art. 150e. Udokumentowane okresy zatrudnienia lub wykonywania innej pracy
zarobkowej za granicą u pracodawców zagranicznych w państwach niewymienionych
w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a–c przebyte w okresie od dnia 1 listopada 2005 r. do dnia
25 sierpnia 2006 r. są zaliczane do okresu uprawniającego do zasiłku pod warunkiem
opłacenia składki na Fundusz Pracy. Przepisy dotyczące trybu opłacania składek na
Fundusz Pracy przez osoby podejmujące zatrudnienie lub inną pracę zarobkową za
granicą u pracodawcy zagranicznego stosuje się odpowiednio.

Art. 150f. 1. Starosta może zawrzeć umowę, na podstawie której refunduje
pracodawcy lub przedsiębiorcy przez okres 12 miesięcy część kosztów poniesionych
na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenia społeczne skierowanych
bezrobotnych do 30 roku życia, w wysokości uprzednio uzgodnionej,
nieprzekraczającej jednak kwoty ustalonej jako iloczyn liczby zatrudnionych
skierowanych bezrobotnych w miesiącu oraz kwoty minimalnego wynagrodzenia za
pracę obowiązującej w ostatnim dniu zatrudnienia każdego rozliczanego miesiąca
i składek na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia.
2. Starosta nie może zawrzeć umowy, o której mowa w ust. 1, z pracodawcą, u
którego w okresie ostatnich 6 miesięcy przed złożeniem wniosku nastąpiło
zmniejszenie zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy.
3. Pracodawca lub przedsiębiorca są obowiązani, stosownie do zawartej umowy,
do utrzymania w zatrudnieniu w pełnym wymiarze czasu pracy skierowanego
bezrobotnego przez okres, za który dokonywana jest refundacja, o której mowa w ust.
1, oraz przez okres 12 miesięcy po zakończeniu tej refundacji.
4. Niewywiązanie się z warunków, o których mowa w ust. 3, powoduje
obowiązek zwrotu uzyskanej pomocy w kwocie proporcjonalnej do okresu, w którym
nie utrzymano zatrudnienia skierowanej osoby, wraz z odsetkami ustawowymi
naliczonymi od dnia otrzymania refundacji za pierwszy miesiąc, w terminie 30 dni od
dnia doręczenia wezwania starosty.
5. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez skierowanego bezrobotnego,
rozwiązania z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy lub wygaśnięcia stosunku pracy skierowanego bezrobotnego
w trakcie okresu objętego refundacją albo przed upływem okresu 12 miesięcy,
o którym mowa w ust. 3, starosta kieruje na zwolnione stanowisko pracy innego
bezrobotnego.
6. W przypadku odmowy przyjęcia skierowanego bezrobotnego na zwolnione
stanowisko pracy, pracodawca lub przedsiębiorca zwracają uzyskaną pomoc w kwocie
proporcjonalnej do okresu, w którym nie utrzymano zatrudnienia skierowanej osoby
wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania pierwszej refundacji,
w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty. W przypadku braku
możliwości skierowania bezrobotnego przez urząd pracy na zwolnione stanowisko pracy, pracodawca lub przedsiębiorca nie zwracają uzyskanej pomocy za okres,
w którym uprzednio skierowany bezrobotny pozostawał w zatrudnieniu.
7. Refundacja, o której mowa w ust. 1, jest udzielana zgodnie z warunkami
dopuszczalności pomocy de minimis.

Art. 150g. 1. Umowy, o których mowa w art. 150f, mogą być zawierane
w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.
2. Koszty wynikające z zawartych umów, o których mowa w ust. 1, są
finansowane przez starostę w ramach Funduszu Pracy w latach 2016–2018.
3. Na finansowanie zadania, o którym mowa w art. 150f, przeznacza się kwotę
2800 mln zł, z czego w roku 2016 – 700 mln zł i po 1050 mln zł odpowiednio w roku
2017 i 2018.
4. Kwoty kosztów realizacji zadania, o którym mowa w art. 150f, ujęte zostają
w planach finansowych Funduszu Pracy na rok 2016, 2017 i 2018, zwiększając
pozycję „Aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu” w stosunku do kwoty kosztów
w tej pozycji w planie finansowym Funduszu Pracy na 2015 rok.
5. Marszałek województwa, w terminie do 7. dnia miesiąca następującego po
upływie każdego kwartału, informuje ministra właściwego do spraw pracy
o wysokości zobowiązań w województwie wynikających z zawartych umów,
o których mowa w ust. 1, i kwotach przewidzianych na finansowanie zadania,
o którym mowa w art. 150f, w danym roku budżetowym.
6. Jeżeli kwota środków przewidzianych w planie finansowym Funduszu Pracy
na rok 2016, 2017 lub 2018 nie pokrywa kwot na finansowanie zadania, o którym
mowa w art. 150f, minister właściwy do spraw pracy dokonuje odpowiedniej zmiany
w planie finansowym Funduszu Pracy, polegającej na zwiększeniu kwoty na
finansowanie zadania i odpowiednim zmniejszeniu stanu Funduszu Pracy na koniec
danego roku budżetowego, z zastrzeżeniem ust. 3, zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
7. Podziału środków, o których mowa w ust. 3, dla województw, na rok 2016,
2017 i 2018, dokonuje, w terminie miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy, minister
właściwy do spraw pracy według następującego algorytmu:
???? = ??? × ??? / ??
gdzie znaczenie poszczególnych symboli jest następujące:
???? − kwota kosztów (limit wydatków), jaka może być poniesiona w j-tym
roku budżetowym w n-tym województwie na finansowanie zadania,
o którym mowa w art. 150f,
??? − kwota kosztów (limit wydatków) Funduszu Pracy, o której mowa w ust.
3, w j-tym roku budżetowym,
??? − średnia miesięczna liczba bezrobotnych do 30 roku życia, według stanu
na koniec miesiąca, zarejestrowanych w danym województwie
w okresie 9 miesięcy poprzedzających dzień 1 października 2015 r.,
?? − średnia miesięczna liczba bezrobotnych do 30 roku życia, według stanu
na koniec miesiąca, zarejestrowanych w kraju w okresie 9 miesięcy
poprzedzających dzień 1 października 2015 r.,
? − dany rok budżetowy,
? − dane województwo.
8. Minister właściwy do spraw pracy zawiadamia marszałków województw
o kwocie limitów, o których mowa w ust. 7, na realizację w województwie zadania,
o którym mowa w art. 150f.
9. Kwoty środków Funduszu Pracy na finansowanie w powiecie zadania,
o którym mowa w art. 150f, są ustalane przez zarząd województwa w terminie
miesiąca od dnia zawiadomienia, o którym mowa w ust. 8, w oparciu o następujące
kryteria dotyczące roku 2015:
1) średnią miesięczną liczbę bezrobotnych do 30 roku życia, według stanu na
koniec miesiąca, zarejestrowanych w powiecie w okresie 9 miesięcy
poprzedzających dzień 1 października 2015 r.;
2) stopę bezrobocia w powiecie;
3) strukturę bezrobocia w powiecie;
4) kwoty środków Funduszu Pracy przeznaczone w powiecie na realizację
projektów współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego.
10. Marszałek województwa informuje ministra właściwego do spraw pracy
o kwocie środków przeznaczonych na realizację przez samorządy powiatów zadania,
o którym mowa w art. 150f.
11. Na podstawie informacji, o której mowa w ust. 10, minister właściwy do
spraw pracy ustala limity środków dla samorządów powiatów, na rok 2016, 2017
i 2018, na realizację zadania, o którym mowa w art. 150f.
12. Kwoty środków w ramach limitu, o którym mowa w ust. 11, są
przekazywane przez ministra właściwego do spraw pracy na wyodrębniony rachunek
bankowy samorządu powiatu stosownie do harmonogramów płatności wynikających
z zawartych umów.
13. W przypadku braku możliwości wykorzystania limitu środków, o którym
mowa w ust. 11, minister właściwy do spraw pracy, na wniosek marszałka
województwa, może zwiększyć kwotę limitu dla innego samorządu powiatu
w województwie.
14. W przypadku braku możliwości wykorzystania limitów środków, o których
mowa w ust. 11 i 13, minister właściwy do spraw pracy może przeznaczyć te środki
na realizację zadania, o którym mowa w art. 150f, przez samorząd innego
województwa lub zasilić rezerwę, o której mowa w art. 109 ust. 11, dokonując
stosownych zmian w planie finansowym Funduszu Pracy.
15. Zobowiązania wynikające z umów, o których mowa w ust. 1, przechodzące
na rok 2017 i 2018, są finansowane w ramach limitów, o których mowa odpowiednio
w ust. 11, 13 i 14.
16. Kwoty z tytułu zwrotu uzyskanej pomocy, o której mowa w art. 150f,
dokonywanego przez pracodawców od roku 2018 powiększają przychody Funduszu Pracy.

Art. 150h. 1. W roku 2018 nie stosuje się przepisu art. 150g ust. 4, 13 i 14.
2. Starosta, do dnia 31 stycznia 2018 r., informuje ministra właściwego do spraw
pracy o kwocie środków Funduszu Pracy niezaangażowanych w umowy, o których
mowa w art. 150f, zawarte do dnia 31 grudnia 2017 r.
3. Starosta, do dnia 31 października 2018 r., informuje ministra właściwego do
spraw pracy o kwocie środków zaangażowanych w umowy realizowane w roku 2018
i niewykorzystanych na finansowanie zadania, o którym mowa w art. 150f.
4. Minister właściwy do spraw pracy z dokonanych zmniejszeń limitów środków
na podstawie informacji, o których mowa w ust. 2 i 3, zasila rezerwę określoną w
przepisach wydanych na podstawie art. 109 ust. 11, dokonując stosownych zmian w
planie finansowym Funduszu Pracy.

art. 151. więcej Art. 151. Tracą moc:
1) ustawa z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu
(Dz. U. z 2003 r. poz. 514, z późn. zm.), z wyjątkiem art. 23 ust. 1 pkt 2 lit. g,
który traci moc z dniem 30 kwietnia 2004 r.;
2) ustawa z dnia 18 września 2001 r. o ułatwieniu zatrudnienia absolwentom szkół
(Dz. U. poz. 1325 i 1793 oraz z 2002 r. poz. 975 i 2074).

art. 152. więcej Art. 152. Ustawa wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po
miesiącu ogłoszenia, z wyjątkiem:
1) art. 138 pkt 5–7, które wchodzą w życie z dniem 1 maja 2004 r.;
2) art. 12 ust. 2, który wchodzi w życie z dniem 1 września 2004 r.;
3) art. 101 ust. 2, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2005 r.