Ustawa z dnia 29 listopada 2000 r. – Prawo atomowe

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa określa:
1) działalność w zakresie pokojowego wykorzystywania energii atomowej
związaną z rzeczywistym i potencjalnym narażeniem na promieniowanie
jonizujące od sztucznych źródeł promieniotwórczych, materiałów jądrowych,
urządzeń wytwarzających promieniowanie jonizujące, odpadów
promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego;
2) obowiązki kierownika jednostki organizacyjnej wykonującej tę działalność;
3) organy właściwe w sprawach bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej;
4) zasady odpowiedzialności cywilnej za szkody jądrowe;
5) zasady wypełniania zobowiązań międzynarodowych, w tym w ramach Unii
Europejskiej, dotyczących bezpieczeństwa jądrowego, ochrony przed
promieniowaniem jonizującym oraz zabezpieczeń materiałów jądrowych
i kontroli technologii jądrowych.
2. Ustawa określa także kary pieniężne za naruszenie przepisów dotyczących
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej oraz tryb ich nakładania.
3. Ustawę stosuje się również do działalności wykonywanej w warunkach
zwiększonego, w wyniku działania człowieka, narażenia na naturalne promieniowanie
jonizujące.
4. Ustawa ponadto określa zasady monitorowania skażeń promieniotwórczych
i reguluje działania podejmowane w przypadku zdarzeń radiacyjnych, jak również
w przypadku długotrwałego narażenia w następstwie zdarzenia radiacyjnego lub
działalności wykonywanej w przeszłości.
5. Ustawa określa również szczególne zasady ochrony osób przed zagrożeniami
wynikającymi ze stosowania promieniowania jonizującego w celach medycznych lub
w celu obrazowania pozamedycznego.

art. 2. więcej Art. 2. Wykonywanie działalności, o której mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 i ust. 3,
jest dopuszczalne po zastosowaniu określonych w przepisach środków dla
zapewnienia bezpieczeństwa oraz ochrony życia i zdrowia ludzi, jak również
bezpieczeństwa mienia i ochrony środowiska.

art. 3. więcej Art. 3. W rozumieniu niniejszej ustawy użyte określenia oznaczają:
1) audyt kliniczny – systematyczną kontrolę lub przegląd medycznych procedur
radiologicznych, mające na celu polepszenie jakości udzielanych pacjentowi
świadczeń zdrowotnych poprzez usystematyzowaną analizę, w ramach której
praktyka, procedury i wyniki radiologiczne są porównywane z uznanymi
standardami oraz, w razie konieczności, modyfikację dotychczasowego
postępowania lub wprowadzenie nowych standardów;
1a) awaria projektowa – warunki awaryjne obiektu jądrowego uwzględnione
w projekcie obiektu jądrowego zgodnie z ustalonymi wymaganiami
projektowania, w których uszkodzenie paliwa oraz uwolnienia substancji
promieniotwórczych są utrzymywane w ustalonych granicach;
1b) badanie przesiewowe – badanie diagnostyczne z wykorzystaniem urządzeń
radiologicznych przeprowadzane w celu wczesnego diagnozowania chorób
w grupach ryzyka;
2) bezpieczeństwo jądrowe – osiągnięcie odpowiednich warunków eksploatacji,
zapobieganie awariom i łagodzenie ich skutków, czego wynikiem jest ochrona
pracowników i ludności przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania
jonizującego z obiektów jądrowych;
2a) ciężka awaria – warunki awaryjne obiektu jądrowego, poważniejsze niż awarie
projektowe, prowadzące do znaczącej degradacji rdzenia reaktora i mogące
prowadzić do znaczących uwolnień substancji promieniotwórczych;
2b) członek ekipy awaryjnej – osobę pełniącą określoną funkcję podczas zdarzenia
radiacyjnego, która może zostać narażona podczas wykonywania zadań
w związku ze zdarzeniem radiacyjnym – w szczególności pracownika jednostki
organizacyjnej, w której wystąpiło zdarzenie radiacyjne, pracownika organu,
funkcjonariusza służby lub żołnierza – biorącą udział w likwidacji zagrożenia,
w tym w działaniach ratowniczych, lub usuwaniu skutków zdarzenia
radiacyjnego;
3) dawka graniczna – wartość dawki promieniowania jonizującego, wyrażoną jako:
a) dawka skuteczna (efektywna), w tym obciążająca dawka skuteczna
(efektywna) określona w załączniku nr 1 do ustawy, lub
b) dawka równoważna
– dla określonych osób, pochodzącej od kontrolowanej działalności zawodowej,
której, poza przypadkami przewidzianymi w przepisach ustawy, nie wolno
przekroczyć;
4) dawka pochłonięta – dawkę pochłoniętą określoną w załączniku nr 1 do ustawy;
5) dawka równoważna – dawkę równoważną określoną w załączniku nr 1 do
ustawy;
6) dawka skuteczna (efektywna) – dawkę skuteczną (efektywną) określoną
w załączniku nr 1 do ustawy;
6a) diagnostyczny poziom referencyjny – poziom dawki w rentgenodiagnostyce
i w radiologii zabiegowej lub, w przypadku produktów radiofarmaceutycznych,
poziom aktywności tych produktów w odniesieniu do typowych badań
diagnostycznych i zabiegów, którym poddawani są pacjenci o standardowej budowie ciała lub które przeprowadzane są na standardowych fantomach
w odniesieniu do szeroko określonych kategorii sprzętu;
6b) działania interwencyjne – działania, które zapobiegają narażeniu lub ograniczają
narażenie ludzi, jak również zapobiegają skażeniu lub zmniejszają skażenie
środowiska w wyniku zdarzenia radiacyjnego lub sytuacji narażenia istniejącego,
polegające na oddziaływaniu na źródło promieniowania jonizującego, źródło
skażeń promieniotwórczych, drogi rozprzestrzeniania skażeń
promieniotwórczych, ludzi oraz na środowisko;
6c) działania naprawcze – usunięcie źródła promieniowania jonizującego lub
ograniczenie wartości jego aktywności lub ilości, przerwanie dróg narażenia lub
ograniczenie wpływu tych dróg w celu uniknięcia lub ograniczenia dawek, które
mogłyby zostać otrzymane w sytuacji narażenia istniejącego;
6d) ekspozycja medyczna – ekspozycję na promieniowanie jonizujące osób
w ramach medycznych procedur radiologicznych, mającą na celu przyniesienie
korzyści dla ich zdrowia, a także ekspozycję opiekunów oraz osób
uczestniczących w eksperymentach medycznych lub badaniach klinicznych;
6e) ekspozycja niezamierzona – ekspozycję medyczną, która w znaczącym stopniu
różni się od ekspozycji medycznej przewidzianej dla danego celu;
7) (uchylony)
7¹) funkcja bezpieczeństwa – funkcję, którą dla zapewnienia bezpieczeństwa
wypełnia system, element konstrukcji lub element wyposażenia obiektu
jądrowego;
7a) jednostka ochrony zdrowia – jednostkę organizacyjną będącą podmiotem
wykonującym działalność leczniczą w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2018 r. poz. 2190
i 2219 oraz z 2019 r. poz. 492, 730, 959 i 1655);
8) jednostka organizacyjna – wykonującą działalność związaną z narażeniem:
a) osobę fizyczną,
b) osobę prawną,
c) państwową jednostkę organizacyjną,
d) samorządową jednostkę organizacyjną,
e) organizację społeczną lub
f) niebędącą osobą prawną jednostkę organizacyjną, której ustawa przyznaje
zdolność prawną;
8a) lekarz kierujący – lekarza, lekarza dentystę lub inną osobę upoważnioną do
kierowania osób na medyczne procedury radiologiczne;
8b) lekarz prowadzący – lekarza, lekarza dentystę lub inną osobę upoważnioną do
przyjęcia odpowiedzialności za poddanie pacjenta ekspozycji medycznej;
8c) kultura bezpieczeństwa – zespół podstawowych wartości, postaw i zachowań,
zarówno grupowych, jak i indywidualnych, nadających priorytet zagadnieniom
ochrony i bezpieczeństwa przed innymi celami;
9) likwidacja obiektu jądrowego – doprowadzenie obiektu lub urządzenia do stanu
niewymagającego ograniczeń z punktu widzenia bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej w wykonywaniu dowolnej działalności;
10) (uchylony)
10a) limity i warunki eksploatacyjne – określony w zezwoleniu na wykonywanie
działalności związanej z narażeniem, polegającej na rozruchu lub eksploatacji
obiektu jądrowego zbiór wymagań, ustalający graniczne wartości parametrów
eksploatacyjnych obiektu jądrowego, wymaganą dyspozycyjność funkcjonalną
i wydajność urządzeń tego obiektu oraz obsadę pracownikami;
10b) materiał budowlany – wyrób budowlany przeznaczony do włączenia w sposób
trwały do budynku lub jego części, którego właściwości użytkowe mają wpływ
na właściwości użytkowe budynku w odniesieniu do narażenia jego
mieszkańców na promieniowanie jonizujące;
11) materiał jądrowy – rudy, materiały wyjściowe (źródłowe) lub specjalne materiały
rozszczepialne, o których mowa w art. 197 Traktatu ustanawiającego Europejską
Wspólnotę Energii Atomowej, zwanego dalej „Traktatem Euratom”;
11a) materiał promieniotwórczy – materiał zawierający substancje promieniotwórcze;
12) medycyna nuklearna – działalność diagnostyczną związaną z podawaniem
pacjentom produktów radiofarmaceutycznych, a także leczenie polegające na
zamierzonym wprowadzeniu do ustroju terapeutycznych ilości produktów
radiofarmaceutycznych;
12a) medyczna pracownia rentgenowska – pomieszczenie lub zespół pomieszczeń,
przeznaczonych do stosowania aparatów rentgenowskich do celów
rentgenodiagnostyki, radiologii zabiegowej, radioterapii powierzchniowej lub
radioterapii schorzeń nienowotworowych;
13) (uchylony)
14) (uchylony)
15) narażenie – proces, w którym organizm ludzki podlega napromienieniu
promieniowaniem jonizującym:
a) zewnętrznemu lub jest wystawiony na możliwość takiego napromienienia
(narażenie zewnętrzne) lub
b) wewnętrznemu lub jest wystawiony na możliwość takiego napromienienia
(narażenie wewnętrzne);
15a) narażenie na radon – narażenie na pochodne radonu;
15b) narażenie przypadkowe – narażenie w wyniku wypadku osób innych niż
członkowie ekip awaryjnych;
16) narażenie wyjątkowe – narażenie członka ekipy awaryjnej w sytuacji zdarzenia
radiacyjnego;
16¹) narażenie w wyniku obrazowania pozamedycznego – zamierzone narażenie
w wyniku obrazowania, którego głównym celem nie jest przyniesienie korzyści
zdrowotnej osobie poddawanej narażeniu;
16²) natychmiastowe działania interwencyjne – działania interwencyjne
podejmowane bezpośrednio po wystąpieniu zdarzenia radiacyjnego, których
opóźnione podjęcie wiązałoby się ze znacznym obniżeniem ich skuteczności;
16a) normalna eksploatacja – eksploatację obiektu jądrowego w zakresie limitów
i warunków eksploatacyjnych;
17) obiekt jądrowy – elektrownię jądrową, reaktor badawczy, zakład wzbogacania
izotopowego, zakład wytwarzania paliwa jądrowego, zakład przerobu
wypalonego paliwa jądrowego, przechowalnik wypalonego paliwa jądrowego,
a także bezpośrednio związany z którymkolwiek z tych obiektów i znajdujący
się na jego terenie obiekt służący do przechowywania odpadów
promieniotwórczych;
18) objętość tarczowa – objętość guza nowotworowego lub innych tkanek, które są
napromieniane w celu osiągnięcia planowanego efektu terapeutycznego;
19) ochrona fizyczna – całokształt przedsięwzięć organizacyjnych i technicznych,
mających na celu skuteczne zabezpieczenie materiałów jądrowych i obiektów
jądrowych przed aktami terroru, dywersji, sabotażu i kradzieży;
20) ochrona radiologiczna – zapobieganie narażeniu ludzi i skażeniu środowiska,
a w przypadku braku możliwości zapobieżenia takim sytuacjom – ograniczenie
ich skutków do poziomu tak niskiego, jak tylko jest to rozsądnie osiągalne, przy
uwzględnieniu czynników ekonomicznych, społecznych i zdrowotnych;
21) ochrona radiologiczna pacjenta – zespół czynności i ograniczeń zmierzających
do zminimalizowania narażenia pacjenta na promieniowanie jonizujące, które nie
będzie nadmiernie utrudniało lub uniemożliwiało uzyskania pożądanych
i uzasadnionych informacji diagnostycznych lub efektów leczniczych;
22) odpady promieniotwórcze – materiały stałe, ciekłe lub gazowe, zawierające
substancje promieniotwórcze lub skażone tymi substancjami, których
wykorzystanie nie jest przewidywane ani rozważane, zakwalifikowane do
kategorii odpadów wymienionych w art. 47, w tym wypalone paliwo jądrowe
przeznaczone do składowania; niniejsza definicja nie ma zastosowania do
rozdziału 8a;
23) ogranicznik dawki (limit użytkowy dawki) – ograniczenie przewidywanych
dawek indywidualnych, wyrażonych jako dawki skuteczne (efektywne) lub
dawki równoważne, które mogą pochodzić od określonego źródła
promieniowania jonizującego, uwzględnione podczas planowania ochrony
radiologicznej w celach związanych z optymalizacją;
23a) operacyjne poziomy interwencyjne – poziomy bezpośrednio mierzalnych
wartości fizycznych wskazujące na możliwość przekroczenia poziomów
interwencyjnych;
23b) opiekun – osobę, która w sposób świadomy i dobrowolny poddaje się narażeniu
na działanie promieniowania jonizującego przez pomoc, poza swoją pracą
zawodową, we wspieraniu osób poddawanych aktualnie lub w przeszłości
ekspozycji medycznej lub przez towarzyszenie tym osobom;
23c) osoba kierująca działaniami ekipy awaryjnej – organ, dowódcę, komendanta,
szefa służby, inspekcji i sił zbrojnych, których pracownicy, funkcjonariusze lub
żołnierze biorą udział jako członkowie ekip awaryjnych w likwidacji zagrożenia,
w tym w działaniach ratowniczych, lub usuwaniu skutków zdarzenia
radiacyjnego;
24) postępowanie z odpadami promieniotwórczymi – działania związane
z przetwarzaniem, przemieszczaniem, przechowywaniem lub składowaniem
odpadów promieniotwórczych, włącznie z odprowadzaniem odpadów
promieniotwórczych do środowiska, z wyłączeniem transportu odpadów
promieniotwórczych poza terenem jednostki organizacyjnej;
25) postępowanie z wypalonym paliwem jądrowym – działania związane
z przerobem, przemieszczaniem lub przechowywaniem wypalonego paliwa jądrowego, z wyłączeniem transportu wypalonego paliwa jądrowego poza
terenem jednostki organizacyjnej;
25a) postulowane zdarzenie inicjujące – zdarzenie zidentyfikowane przy
projektowaniu obiektu jądrowego jako mogące prowadzić do przewidywanego
zdarzenia eksploatacyjnego lub warunków awaryjnych;
26) poziom interwencyjny – liczbową wartość dawki skutecznej lub równoważnej
możliwej do uniknięcia albo poziom zawartości izotopów promieniotwórczych
w żywności, wodzie przeznaczonej do spożycia przez ludzi i środkach żywienia
zwierząt, których możliwość przekroczenia oznacza konieczność rozważenia
podjęcia określonych działań interwencyjnych;
26a) poziom odniesienia – poziom dawki skutecznej (efektywnej), dawki
równoważnej lub stężenia promieniotwórczego w przypadku zdarzenia
radiacyjnego lub w sytuacji narażenia istniejącego, powyżej którego za
niewłaściwe uznaje się dopuszczenie do występowania narażenia;
27) (uchylony)
28) pracodawca zewnętrzny – pracodawcę zatrudniającego pracowników, o których
mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1, prowadzących dowolną działalność na terenie
kontrolowanym u innego pracodawcy;
28a) pracownia – pracownię akceleratorową, pracownię izotopową i pracownię
rentgenowską;
28b) pracownia akceleratorowa – zespół pomieszczeń z zainstalowanym
akceleratorem, w skład których wchodzi co najmniej jedno pomieszczenie do
napromieniania;
28c) pracownia izotopowa – pomieszczenie lub zespół pomieszczeń przeznaczonych
do pracy z otwartymi lub zamkniętymi źródłami promieniotwórczymi oraz
urządzeniami zawierającymi zamknięte źródła promieniotwórcze;
28d) pracownia rentgenowska – pomieszczenie przeznaczone do pracy z aparatem
rentgenowskim lub zespół pomieszczeń składających się przynajmniej z jednego
pomieszczenia do pracy z aparatem rentgenowskim;
29) pracownik – pracownika w rozumieniu przepisów Prawa pracy, osobę
wykonującą pracę na podstawie innej niż stosunek pracy, jak również osobę
wykonującą działalność na własny rachunek, którzy w warunkach narażenia na
promieniowanie jonizujące mogą otrzymać dawki przekraczające wartości
dawek granicznych określonych dla osób z ogółu ludności;
30) pracownik zewnętrzny – pracownika, zatrudnionego przez pracodawcę
zewnętrznego lub wykonującego działalność na własny rachunek, wykonującego
dowolną działalność na terenie kontrolowanym lub terenie nadzorowanym, za
który nie jest odpowiedzialny ani on, ani jego pracodawca;
31) praktykant – osobę odbywającą szkolenie lub praktykę w jednostce
organizacyjnej w celu uzyskania określonych umiejętności;
31a) produkt radiofarmaceutyczny – produkt leczniczy w rozumieniu art. 2 pkt
32 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2019 r.
poz. 499, z późn. zm.) zawierający substancję promieniotwórczą;
32) program zapewnienia jakości – system działań gwarantujący spełnienie
określonych wymagań bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej oraz
przeprowadzenie sprawnego postępowania w przypadku wystąpienia zdarzenia
radiacyjnego w zależności od prowadzonej działalności, a w przypadku
działalności z materiałami jądrowymi lub obiektami jądrowymi – gwarantujący
także spełnienie wymagań ochrony fizycznej;
33) promieniowanie jonizujące – promieniowanie składające się z cząstek
bezpośrednio lub pośrednio jonizujących albo z obu rodzajów tych cząstek lub
fal elektromagnetycznych o długości do 100 nm (nanometrów);
34) promieniowanie naturalne – promieniowanie jonizujące emitowane ze źródeł
pochodzenia naturalnego ziemskiego i kosmicznego;
35) przechowalnik wypalonego paliwa jądrowego – obiekt jądrowy przeznaczony do
bezpiecznego, stabilnego i chronionego przechowywania wypalonego paliwa
jądrowego po jego wyładowaniu z reaktora lub basenu przy reaktorze, a przed
przekazaniem do przerobu lub składowania w charakterze odpadu
promieniotwórczego;
36) przechowywanie odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa
jądrowego – magazynowanie odpadów promieniotwórczych lub wypalonego
paliwa jądrowego z zamiarem ponownego ich wydobycia;
37) przerób wypalonego paliwa jądrowego – proces lub działanie zmierzające do
wydobycia części lub wszystkich izotopów promieniotwórczych z wypalonego
paliwa jądrowego w celu ich dalszego wykorzystania;
38) przetwarzanie materiałów jądrowych – proces lub działanie zmierzające do
zmiany postaci fizycznej lub chemicznej (konwersja) materiału jądrowego,
począwszy od konwersji rudy uranu lub toru, aż do uzyskania materiału w postaci
paliwa jądrowego lub dowolnej postaci, nadającej się do innych zastosowań tych
materiałów, w tym przerób wypalonego paliwa jądrowego oraz przetwarzanie
odpadów promieniotwórczych zawierających materiały jądrowe;
39) przetwarzanie odpadów promieniotwórczych – proces lub działanie zmierzające
do minimalizacji objętości odpadów, segregację odpadów według kategorii lub
podkategorii oraz przygotowanie ich do transportu lub składowania;
39a) przewidywane zdarzenie eksploatacyjne – proces eksploatacyjny odbiegający od
normalnej eksploatacji, którego wystąpienie jest przewidywane co najmniej
jeden raz podczas okresu eksploatacji obiektu jądrowego, ale który – dzięki
zastosowaniu odpowiednich rozwiązań projektowych – nie spowoduje
znaczącego uszkodzenia systemów lub elementów konstrukcji lub wyposażenia
ważnych dla bezpieczeństwa obiektu jądrowego, a także nie doprowadzi do
powstania warunków awaryjnych;
40) radiologia zabiegowa – stosowanie technik obrazowania rentgenowskiego w celu
ułatwienia wprowadzania i przemieszczania urządzeń w ciele ludzkim do celów
diagnostycznych lub terapeutycznych;
41) radioterapia – działalność terapeutyczną przeprowadzaną promieniowaniem
jonizującym, poza metodami medycyny nuklearnej, w tym:
a) terapię powierzchniową dla leczenia nowotworów położonych w skórze
człowieka oraz terapię głęboką dla leczenia nowotworów i niektórych
innych zmian chorobowych położonych w narządach i tkankach o innej
lokalizacji (teleradioterapia),
b) wprowadzanie źródła promieniotwórczego bezpośrednio do narządów
wewnętrznych śródtkankowo, dojamowo lub umieszczanie go na
powierzchni ciała pacjenta (brachyterapia);
42) rentgenodiagnostyka – wszelką działalność diagnostyczną związaną
z wykorzystaniem aparatów rentgenowskich;
43) skażenie promieniotwórcze – niezamierzoną lub niepożądaną obecność
substancji promieniotwórczych:
a) na powierzchni lub w ciałach stałych, cieczach lub gazach,
b) wewnątrz lub na powierzchni ciała ludzkiego;
44) składowanie odpadów promieniotwórczych – złożenie odpadów
promieniotwórczych w składowisku odpadów promieniotwórczych bez zamiaru
ponownego ich wydobycia;
44a) specjalista w dziedzinie fizyki medycznej – specjalistę w dziedzinie fizyki
medycznej, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 24 lutego 2017 r.
o uzyskiwaniu tytułu specjalisty w dziedzinach mających zastosowanie
w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2019 r. poz. 786);
44b) strefa planowania awaryjnego – obszar wokół terenu jednostki organizacyjnej,
dla którego planuje się i przygotowuje do podjęcia we właściwym czasie
działania interwencyjne, w przypadku wystąpienia w tej jednostce
organizacyjnej zdarzenia radiacyjnego powodującego lub mogącego
spowodować powstanie zagrożenia poza terenem jednostki organizacyjnej,
w celu uniknięcia lub znaczącego ograniczenia skutków radiologicznych
zdarzenia radiacyjnego dla zdrowia osób z ogółu ludności;
45) substancja promieniotwórcza – substancję zawierającą jeden lub więcej izotopów
promieniotwórczych o takiej aktywności lub stężeniu promieniotwórczym, które
nie mogą być pominięte z punktu widzenia ochrony radiologicznej;
46) (uchylony)
46a) sytuacja narażenia istniejącego – sytuację narażenia, która już istnieje
w momencie konieczności podjęcia decyzji dotyczącej jej kontroli i która nie
wymaga lub przestała wymagać podjęcia pilnych działań;
47) szkoda dla zdrowia człowieka – oszacowane ryzyko skrócenia długości
i pogorszenia jakości życia ludzi w następstwie narażenia na promieniowanie
jonizujące; obejmuje straty wynikające ze skutków somatycznych, nowotworów
i poważnych zaburzeń genetycznych;
47a) średnioroczne stężenie radonu – wartość stężenia radonu oszacowaną na
podstawie pomiarów tego stężenia w okresie nie krótszym niż jeden miesiąc,
odpowiadającą średniemu stężeniu radonu w powietrzu w okresie roku
kalendarzowego;
47b) teleradiologia – elektroniczne przesyłanie obrazów radiologicznych, w celu ich
opisu lub konsultacji, z jednego miejsca do innego miejsca za pomocą łączy do
transmisji zapewnionych przez dostawcę niezależnego od jednostki ochrony
zdrowia, w której obraz powstał; przesyłanie to nie obejmuje przesyłania
obrazów na własny użytek w ramach jednostki ochrony zdrowia;
48) teren kontrolowany – teren o kontrolowanym dostępie, objęty specjalnymi
przepisami mającymi na celu ochronę przed promieniowaniem jonizującym lub
rozprzestrzenianiem się skażeń promieniotwórczych;
49) teren nadzorowany – teren objęty specjalnym nadzorem, w celu ochrony przed
promieniowaniem jonizującym;
49a) typ zamkniętego źródła promieniotwórczego – oznaczenie katalogowe źródła lub
zespół cech konstrukcyjnych i parametrów fizycznych charakteryzujących
punktowe, powierzchniowe oraz liniowe źródło promieniotwórcze, w tym rodzaj
wykorzystywanego promieniowania jonizującego;
50) urządzenia radiologiczne – źródła promieniowania jonizującego lub urządzenia
służące do detekcji promieniowania jonizującego, wykorzystywane do celów
leczniczych lub diagnostycznych;
50¹) uszczerbek na zdrowiu – możliwe do klinicznego zaobserwowania u osób lub
ich potomstwa szkodliwe skutki, które pojawiają się natychmiast albo
z opóźnieniem; w przypadku skutków pojawiających się z opóźnieniem zakłada
się prawdopodobieństwo, a nie pewność ich wystąpienia;
50a) warunki awaryjne – odchylenia od normalnej eksploatacji obiektu jądrowego
poważniejsze niż przewidywane zdarzenia eksploatacyjne;
50b) warunki projektowe – warunki występujące przy normalnej eksploatacji obiektu
jądrowego, przewidywanych zdarzeniach eksploatacyjnych i podczas awarii
projektowych, uwzględnione w projekcie obiektu jądrowego, zgodnie
z ustalonymi kryteriami projektowania i przy zachowawczym podejściu;
51) wypalone paliwo jądrowe – paliwo jądrowe, które zostało napromieniowane
w rdzeniu reaktora oraz na stałe usunięte z rdzenia;
51a) wyprzedzające działania interwencyjne – działania interwencyjne podejmowane
przed uwolnieniem substancji promieniotwórczej lub krótko po tym uwolnieniu,
lub przed wystąpieniem narażenia, w celu uniknięcia lub ograniczenia
wystąpienia poważnych skutków deterministycznych zdarzenia radiacyjnego, na
podstawie oceny aktualnego stanu i prognozy rozwoju sytuacji awaryjnej;
51b) wyrób powszechnego użytku – przyrząd lub przedmiot:
a) do którego w sposób zamierzony zostały wprowadzone izotopy
promieniotwórcze lub w którym zostały one wytworzone przez aktywację,
lub
b) który wytwarza promieniowanie jonizujące
– który może być sprzedawany lub udostępniany osobom z ogółu ludności bez
nadzoru i kontroli regulacyjnej po sprzedaży lub udostępnieniu;
52) wzbogacanie izotopowe – proces polegający na rozdzielaniu izotopów uranu
w celu zwiększenia zawartości uranu 235 w produkcie wyjściowym;
53) zagrożenie – narażenie, którego wystąpienie nie jest pewne, lecz które może być
skutkiem zdarzenia lub serii zdarzeń o charakterze probabilistycznym, w tym
awarii sprzętu i błędów eksploatacyjnych;
54) zamknięcie składowiska odpadów promieniotwórczych – zaprzestanie
dostarczania odpadów promieniotwórczych do składowiska, na podstawie
decyzji właściwego organu, oraz wykonanie prac koniecznych do zapewnienia
bezpieczeństwa składowiska;
54a) zamknięte źródło promieniotwórcze – źródło promieniotwórcze o takiej
budowie, która w warunkach określonych dla jego stosowania uniemożliwia
przedostanie się do środowiska zawartej w nim substancji promieniotwórczej;
55) zdarzenie radiacyjne – nietypową sytuację lub zdarzenie związane ze źródłem
promieniowania jonizującego, wymagające podjęcia pilnych działań
interwencyjnych w celu:
a) złagodzenia poważnych niepożądanych skutków dla zdrowia ludzi, ich
bezpieczeństwa, jakości życia, mienia lub środowiska lub
b) zmniejszenia ryzyka, które mogłoby doprowadzić do poważnych
niepożądanych skutków, o których mowa w lit. a;
55¹) zintegrowany system zarządzania – system zarządzania obejmujący elementy
związane z bezpieczeństwem, zdrowiem, środowiskiem, zapewnieniem jakości,
kwestiami ekonomicznymi oraz ochroną fizyczną, dający priorytet
bezpieczeństwu jądrowemu przez zapewnienie, że wszystkie decyzje są
podejmowane po analizie ich wpływu na bezpieczeństwo jądrowe, ochronę
radiologiczną, ochronę fizyczną i zabezpieczenia materiałów jądrowych;
55a) źródło niekontrolowane – źródło promieniotwórcze, z którym działalność
podlega reglamentacji zgodnie z art. 4, a które nie jest objęte nadzorem i kontrolą
regulacyjną albo zostało nimi objęte, ale kontrola i nadzór nad tym źródłem
zostały przerwane, w szczególności z powodu porzucenia, zaginięcia, kradzieży,
umieszczenia w miejscu do tego nieprzeznaczonym albo niezgodnego z prawem
przekazania tego źródła;
56) źródło promieniotwórcze – źródło promieniowania jonizującego zawierające
materiał promieniotwórczy w celu wykorzystania promieniotwórczości tego
materiału;
57) źródło promieniowania jonizującego – czynnik, który może spowodować
narażenie, w szczególności przez emitowanie promieniowania jonizującego lub
uwalnianie materiału promieniotwórczego;
58) źródło wysokoaktywne – zamknięte źródło promieniotwórcze zawierające izotop
promieniotwórczy, którego aktywność jest równa wartości poziomu progowego
aktywności P2 podanej w załączniku nr 2 do ustawy lub wyższa od niej.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Wykonywanie działalności związanej z narażeniem polegającej na:
1) wytwarzaniu, przetwarzaniu, przechowywaniu, transporcie lub stosowaniu
materiałów jądrowych, materiałów promieniotwórczych lub źródeł
promieniotwórczych, z wyłączeniem przetwarzania, przechowywania,
transportu lub stosowania odpadów zawierających substancje promieniotwórcze
niebędących odpadami promieniotwórczymi,
2) budowie, rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektów jądrowych,
3) budowie, eksploatacji lub zamknięciu składowisk odpadów
promieniotwórczych,
4) obrocie materiałami lub źródłami, o których mowa w pkt 1, z wyłączeniem
obrotu odpadami zawierającymi substancje promieniotwórcze niebędącymi
odpadami promieniotwórczymi,
5) przechowywaniu, transporcie, przetwarzaniu lub składowaniu odpadów
promieniotwórczych,
6) przechowywaniu, transporcie lub przerobie wypalonego paliwa jądrowego lub
obrocie tym paliwem,
7) wzbogacaniu izotopowym,
8) eksploatacji lub zamknięciu kopalni rudy uranu,
9) produkowaniu, instalowaniu, stosowaniu lub obsłudze urządzeń zawierających
źródła promieniotwórcze lub obrocie tymi urządzeniami,
10) uruchamianiu lub stosowaniu urządzeń wytwarzających promieniowanie
jonizujące,
11) uruchamianiu pracowni, w których mają być stosowane źródła promieniowania
jonizującego, w szczególności pracowni rentgenowskich lub medycznych
pracowni rentgenowskich,
12) zamierzonym dodawaniu substancji promieniotwórczych w procesie
produkcyjnym:
a) wyrobów powszechnego użytku,
b) wyrobów medycznych, wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro,
wyposażenia wyrobów medycznych, wyposażenia wyrobów medycznych
do diagnostyki in vitro lub aktywnych wyrobów medycznych do
implantacji, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 maja 2010 r.
o wyrobach medycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 175, 447 i 534),
13) obrocie wyrobami lub wyposażeniem, o których mowa w pkt 12,
14) przywozie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub wywozie z tego
terytorium wyrobów lub wyposażenia, o których mowa w pkt 12,
15) przywozie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub wywozie z tego
terytorium wyrobów powszechnego użytku, do których dodano substancje
promieniotwórcze,
16) zamierzonym podawaniu substancji promieniotwórczych ludziom lub
zwierzętom w celu medycznej lub weterynaryjnej diagnostyki, leczenia lub
badań naukowych,
17) aktywacji materiału powodującej wzrost aktywności w wyrobie powszechnego
użytku, której w czasie wprowadzania tego wyrobu do obrotu nie można
pominąć z punktu widzenia ochrony radiologicznej
– wymaga zezwolenia, zgłoszenia albo powiadomienia w zakresie bezpieczeństwa
jądrowego i ochrony radiologicznej, z zastrzeżeniem art. 6 pkt 1.
1a. Wykonywanie działalności związanej z narażeniem polegającej na:
1) wydobywaniu ropy naftowej lub gazu ziemnego,
2) wydobywaniu rud metali, z wyjątkiem rudy uranu,
3) wykorzystaniu wód termalnych do produkcji energii,
4) wydobywaniu lub przerobie fosforytów, w tym produkcji fosforu, kwasu
fosforowego lub nawozów fosforowych,
5) uzdatnianiu lub filtrowaniu wód podziemnych,
6) produkcji surówki z rudy żelaza,
7) pozyskiwaniu pierwiastków ziem rzadkich z monacytu,
8) produkcji cyny, ołowiu lub miedzi,
9) produkcji cyrkonu lub cyrkonii,
10) produkcji pigmentu TiO2,
11) eksploatacji elektrowni węglowych, w tym konserwacji kotłów,
12) produkcji cementu, w tym konserwacji pieców klinkierowych,
13) przerobie rudy niobu lub tantalu,
14) produkcji związków toru lub wytwarzaniu produktów zawierających tor,
15) wykonywaniu pracy w miejscach pracy, w których, mimo podjęcia działań
zgodnie z zasadą optymalizacji, stężenie radonu wewnątrz pomieszczeń w tych
miejscach pracy przekracza poziom odniesienia, o którym mowa w art. 23b,
16) wykonywaniu pracy w miejscach pracy pod ziemią, w których, mimo podjęcia
działań zgodnie z zasadą optymalizacji, poziom stężenia energii potencjalnej alfa
krótkożyciowych produktów rozpadu radonu w tych miejscach pracy wskazuje
na możliwość otrzymania przez pracownika dawki skutecznej (efektywnej)
większej niż 1 mSv (milisiwert) rocznie
– wymaga powiadomienia w zakresie ochrony radiologicznej, z zastrzeżeniem art. 6a.
1b. Nie jest dopuszczalne rozcieńczanie materiałów promieniotwórczych
powstałych w wyniku wykonywania działalności, o której mowa w ust. 1 lub 1a, jeżeli
mogłoby to spowodować wyłączenie działalności z nimi spod obowiązku uzyskania
zezwolenia, dokonania zgłoszenia lub powiadomienia.
1c. Organ właściwy do wydania zezwolenia, przyjęcia zgłoszenia lub przyjęcia
powiadomienia, na wniosek kierownika jednostki organizacyjnej, wydaje, w drodze
decyzji administracyjnej, zgodę na rozcieńczanie materiałów promieniotwórczych
powstałych w wyniku wykonywania działalności, o której mowa w ust. 1 lub 1a, jeżeli
względy bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej nie stoją temu na
przeszkodzie.
2. Działalność polegająca na dodawaniu substancji promieniotwórczych do
żywności, pasz, zabawek, osobistych ozdób lub produktów kosmetycznych,
przywozie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub wywozie z tego terytorium
takich wyrobów, do których dodano substancje promieniotwórcze, jest zabroniona.
2a. Działalność polegająca na:
1) aktywacji materiałów dodanych do zabawek lub osobistych ozdób powodującej
wzrost aktywności w zabawce lub osobistej ozdobie, której w czasie wprowadzania tej zabawki lub osobistej ozdoby do obrotu nie można pominąć
z punktu widzenia ochrony radiologicznej,
2) przywozie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub wywozie z tego
terytorium zabawek lub osobistych ozdób, o których mowa w pkt 1
– jest zabroniona.
3. Działalność polegająca na obrocie odpadami promieniotwórczymi jest
zabroniona.
4. Usługodawca z państwa członkowskiego w rozumieniu art. 3 pkt 10 ustawy
z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych
i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1079, 1214, 1495 i 1655) może wykonywać
działalność, o której mowa w ust. 1 lub 1a, po uzyskaniu zezwolenia, dokonaniu
zgłoszenia albo dokonaniu powiadomienia, z zastrzeżeniem art. 6 pkt 1 i art. 6a.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Wniosek o wydanie zezwolenia na wykonywanie działalności, o której
mowa w art. 4 ust. 1, zawiera:
1) oznaczenie jednostki organizacyjnej ubiegającej się o wydanie zezwolenia, jej
siedzibę i adres;
2) w przypadku przedsiębiorców – numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile taki
numer posiada;
3) określenie rodzaju, zakresu i miejsca wykonywania działalności związanej
z narażeniem.
1a. Do wniosku dołącza się dokumenty wymienione w przepisach wydanych na
podstawie art. 6 pkt 2.
1b. Jeżeli treść dołączonych do wniosku dokumentów jest niewystarczająca dla
wykazania, że wymagane przepisami prawa warunki wykonywania działalności
związanej z narażeniem zostały spełnione, organ wydający zezwolenie albo
przyjmujący zgłoszenie, mając na względzie konieczność zapewnienia
bezpieczeństwa jądrowego, ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej oraz
zabezpieczeń materiałów jądrowych, może:
1) przeprowadzić kontrolę spełniania warunków bezpieczeństwa jądrowego,
ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej lub zabezpieczeń materiałów
jądrowych u wnioskodawcy lub
2) zażądać wykonania na koszt wnioskodawcy badań lub ekspertyz w celu
stwierdzenia spełniania warunków bezpieczeństwa jądrowego, ochrony
radiologicznej, ochrony fizycznej lub zabezpieczeń materiałów jądrowych, lub
3) zażądać dodatkowych informacji wykazujących spełnianie wymagań
bezpieczeństwa jądrowego, ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej lub
zabezpieczeń materiałów jądrowych.
1c. Do kontroli, o której mowa w ust. 1b pkt 1, przepisy rozdziału 9 stosuje się
odpowiednio.
2. Złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie działalności,
o której mowa w art. 4 ust. 1, albo zgłoszenia wykonywania tej działalności dokonuje
kierownik jednostki organizacyjnej.
3. Prezes Państwowej Agencji Atomistyki, zwany dalej „Prezesem Agencji”,
wydaje zezwolenia, przyjmuje zgłoszenia oraz przyjmuje powiadomienia w zakresie
wykonywania działalności związanej z narażeniem, o której mowa w art. 4 ust. 1.
4. Zezwolenie na wykonywanie działalności związanej z narażeniem polegającej
na:
1) uruchamianiu lub stosowaniu aparatów rentgenowskich w medycznej pracowni
rentgenowskiej oraz uruchamianiu takiej pracowni,
2) uruchamianiu lub stosowaniu aparatów rentgenowskich do celów
rentgenodiagnostyki, radiologii zabiegowej, radioterapii powierzchniowej lub
radioterapii schorzeń nienowotworowych poza medyczną pracownią
rentgenowską
– wydaje państwowy wojewódzki inspektor sanitarny.
4a. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 4, dla jednostek ochrony zdrowia
podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub nadzorowanych przez niego albo dla
których jest on podmiotem tworzącym – wydaje komendant wojskowego ośrodka
medycyny prewencyjnej lub upoważniony przez niego wojskowy inspektor sanitarny
wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej.
5. Wydanie zezwolenia albo przyjęcie zgłoszenia następuje po stwierdzeniu, że
spełnione zostały wymagane prawem warunki wykonywania działalności związanej
z narażeniem, wymagającej zezwolenia albo zgłoszenia.
5a. Warunkiem wydania zezwolenia na wykonywanie działalności ze źródłem
wysokoaktywnym jest ponadto zawarcie przez jednostkę organizacyjną składającą
wniosek o wydanie zezwolenia:
1) umowy z wytwórcą lub dostawcą źródła wysokoaktywnego zawierającej
zobowiązanie wytwórcy lub dostawcy do odbioru źródła po zakończeniu
działalności z nim i zapewnienia dalszego postępowania z tym źródłem oraz
regulującej sposób zabezpieczenia finansowego kosztów odbioru źródła
i postępowania ze źródłem albo
2) umowy z państwowym przedsiębiorstwem użyteczności publicznej, o którym
mowa w art. 114 ust. 1, zawierającej zobowiązanie tego przedsiębiorstwa do
odbioru źródła po zakończeniu działalności z nim i zapewnienia dalszego
postępowania z tym źródłem oraz regulującej sposób zabezpieczenia
finansowego kosztów odbioru źródła i postępowania ze źródłem.
5b. Zabezpieczenie finansowe, o którym mowa w ust. 5a pkt 2, może polegać na:
1) dokonaniu przez jednostkę organizacyjną wykonującą działalność ze źródłem
wysokoaktywnym jednorazowej wpłaty albo dokonywaniu przez nią
systematycznych wpłat przeznaczonych na pokrycie kosztów odbioru źródła i
postępowania z takim źródłem na wydzielony, oprocentowany rachunek
państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, o którym mowa
w art. 114 ust. 1, służący wyłącznie do gromadzenia środków przeznaczonych na
pokrycie takich kosztów lub
2) złożeniu przez jednostkę organizacyjną wykonującą działalność ze źródłem
wysokoaktywnym państwowemu przedsiębiorstwu użyteczności publicznej,
o którym mowa w art. 114 ust. 1 – poręczenia bankowego, gwarancji bankowej,
gwarancji ubezpieczeniowej lub weksla z poręczeniem wekslowym banku.
5c. Wysokość zabezpieczenia nie może przekraczać kosztów odbioru
i postępowania ze źródłem wysokoaktywnym danego typu określonych w cenniku,
o którym mowa w art. 118 ust. 2.
5d. Przepisu ust. 5a nie stosuje się do działalności polegającej na składowaniu
i przechowywaniu źródła wysokoaktywnego przez państwowe przedsiębiorstwo
użyteczności publicznej, o którym mowa w art. 114 ust. 1, oraz do działalności
polegającej na transporcie takiego źródła.
5e. Prezes Agencji, kierując się względami ochrony radiologicznej, może
w przypadku źródła wysokoaktywnego przywożonego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej uzależnić wydanie zezwolenia od zawarcia przez jednostkę
organizacyjną składającą wniosek o wydanie zezwolenia umowy, o której mowa
w ust. 5a pkt 1, jeżeli postępowanie z tym źródłem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po zakończeniu działalności z tym źródłem przez jednostkę organizacyjną
może być niemożliwe lub znacznie utrudnione.
6. (uchylony)
7. Zezwolenie wydaje się na czas nieoznaczony, chyba że jednostka
organizacyjna ubiegająca się o wydanie zezwolenia złoży wniosek o wydanie
zezwolenia na czas oznaczony.
7a. Wydanie, odmowa wydania oraz cofnięcie zezwolenia, a także przyjęcie
i odmowa przyjęcia zgłoszenia, następują w drodze decyzji administracyjnej.
7b. Zezwolenie zawiera, jeżeli jest to niezbędne, określenie warunków
wykonywania działalności związanej z narażeniem.
7c. W postępowaniu o zmianę zezwolenia przepisy dotyczące wydania
zezwolenia stosuje się odpowiednio do zakresu zmiany.
8. Organy, o których mowa w ust. 3 i 4, prowadzą rejestr jednostek
organizacyjnych, których działalność wymaga co najmniej zgłoszenia.
9. Kierownik jednostki organizacyjnej jest obowiązany zgłaszać organowi
wydającemu zezwolenie wszelkie zmiany danych określonych w zezwoleniu.
10. Przepis ust. 9 stosuje się odpowiednio do zgłoszenia.
11. Organ wydający zezwolenie cofa zezwolenie, w przypadku gdy:
1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące jednostce organizacyjnej
wykonywania objętej zezwoleniem działalności związanej z narażeniem;
2) jednostka organizacyjna przestała spełniać warunki określone przepisami prawa,
wymagane do prowadzenia działalności określonej w zezwoleniu;
3) jednostka organizacyjna nie usunęła, w wyznaczonym przez organ wydający
zezwolenie terminie, stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami
określonymi w zezwoleniu lub z przepisami regulującymi działalność objętą
zezwoleniem;
4) jednostka organizacyjna nie wykonała sankcji nałożonych na nią przez Komisję
Europejską na podstawie art. 83 Traktatu Euratom;
5) jednostka organizacyjna nie zastosowała się do nakazu lub zakazu, o którym
mowa w art. 68 ust. 1, lub nie wykonała decyzji, o której mowa w art. 68b ust. 1.
12. W decyzji o cofnięciu zezwolenia należy określić sposób postępowania
z posiadanymi przez jednostkę organizacyjną materiałami jądrowymi, źródłami
promieniotwórczymi, odpadami promieniotwórczymi oraz wypalonym paliwem
jądrowym.
13. Koszty postępowania, o którym mowa w ust. 12, ponosi jednostka
organizacyjna, której cofnięto zezwolenie.
14. Za wydanie zezwolenia pobiera się opłatę skarbową w wysokości określonej
w przepisach o opłacie skarbowej.
15. Prezes Agencji przekazuje niezwłocznie Szefowi Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego kopie wydanych decyzji administracyjnych w sprawie wydania,
odmowy wydania albo cofnięcia zezwolenia na wykonywanie działalności, o której
mowa w art. 4 ust. 1.
16. Do wykonywania działalności związanej z narażeniem, o której mowa w art.
4 ust. 1, wymagającej powiadomienia, można przystąpić, jeżeli w terminie 30 dni od
dnia doręczenia powiadomienia Prezes Agencji nie wniesie, w drodze decyzji
administracyjnej, sprzeciwu i nie później niż po upływie 2 lat od określonego w
powiadomieniu terminu rozpoczęcia wykonywania działalności związanej
z narażeniem.
17. Powiadomienie o wykonywaniu działalności związanej z narażeniem,
o której mowa w art. 4 ust. 1, zawiera:
1) oznaczenie jednostki organizacyjnej dokonującej powiadomienia, jej siedzibę
i adres;
2) w przypadku przedsiębiorców – numer w rejestrze przedsiębiorców
w Krajowym Rejestrze Sądowym oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP),
o ile podmiot takie numery posiada;
3) określenie rodzaju, zakresu i miejsca wykonywania działalności objętej
powiadomieniem, a także stężenia promieniotwórczego lub aktywności źródeł
promieniowania jonizującego, z którymi będzie wykonywana działalność objęta
powiadomieniem;
4) określenie zakładanego narażenia pracowników i osób z ogółu ludności
w wyniku wykonywania działalności objętej powiadomieniem;
5) uzasadnienie podjęcia działalności objętej powiadomieniem oraz planowane
metody monitoringu i optymalizacji narażenia;
6) określenie terminu rozpoczęcia wykonywania działalności objętej
powiadomieniem.
18. W razie konieczności uzupełnienia powiadomienia Prezes Agencji nakłada
na powiadamiającego, w drodze postanowienia, obowiązek dokonania tego
uzupełnienia w określonym terminie.
19. Prezes Agencji wnosi sprzeciw w drodze decyzji administracyjnej, jeżeli:
1) wykonywanie działalności objętej powiadomieniem jest zabronione albo
wymaga uzyskania zezwolenia albo dokonania zgłoszenia, o których mowa
w art. 4 ust. 1;
2) z treści powiadomienia wynika, że wykonywanie działalności objętej
powiadomieniem może naruszać wymagania ochrony radiologicznej wynikające
z przepisów prawa;
3) powiadamiający nie uzupełnił powiadomienia w określonym terminie.
20. Prezes Agencji prowadzi rejestr jednostek organizacyjnych wykonujących
działalność związaną z narażeniem, o której mowa w art. 4 ust. 1, wymagającą
powiadomienia.

Art. 5¹. 1. Powiadomienia o wykonywaniu działalności związanej z narażeniem:
1) o której mowa w art. 4 ust. 1a pkt 1, 2 i 16,
2) polegającej na wykonywaniu pracy w miejscach pracy, o których mowa w art.
4 ust. 1a pkt 15, podlegających nadzorowi organów nadzoru górniczego na
podstawie przepisów ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne
i górnicze (Dz. U. z 2019 r. poz. 868, 1214 i 1495)
– przyjmuje dyrektor okręgowego urzędu górniczego.
2. Powiadomienia o wykonywaniu działalności związanej z narażeniem:
1) o której mowa w art. 4 ust. 1a pkt 3–14,
2) polegającej na wykonywaniu pracy w miejscach pracy, o których mowa w art.
4 ust. 1a pkt 15, niepodlegających nadzorowi organów nadzoru górniczego
– przyjmuje państwowy wojewódzki inspektor sanitarny.
3. Do wykonywania działalności związanej z narażeniem, o której mowa w art.
4 ust. 1a, można przystąpić, jeżeli w terminie 30 dni od dnia doręczenia
powiadomienia właściwy organ nie wniesie, w drodze decyzji administracyjnej,
sprzeciwu i nie później niż po upływie 2 lat od określonego w powiadomieniu terminu
rozpoczęcia wykonywania działalności.
4. Powiadomienie, o którym mowa w art. 4 ust. 1a, zawiera elementy, o których
mowa w art. 5 ust. 17, a także informację o ilości, rodzaju, aktywności i stężeniu
promieniotwórczym odpadów, które powstaną w wyniku wykonywania działalności
związanej z narażeniem objętej powiadomieniem, zawierających substancje
promieniotwórcze.
5. W razie konieczności uzupełnienia powiadomienia właściwy organ nakłada na
powiadamiającego, w drodze postanowienia, obowiązek dokonania tego uzupełnienia
w określonym terminie.
6. Właściwy organ wnosi sprzeciw w drodze decyzji administracyjnej, jeżeli:
1) wykonywanie działalności związanej z narażeniem objętej powiadomieniem jest
zabronione albo wymaga uzyskania zezwolenia albo dokonania zgłoszenia,
o których mowa w art. 4 ust. 1;
2) z treści powiadomienia wynika, że wykonywanie działalności związanej
z narażeniem objętej powiadomieniem może naruszać wymagania ochrony
radiologicznej wynikające z przepisów prawa;
3) powiadamiający nie uzupełnił powiadomienia w określonym terminie.
7. Organy, o których mowa w ust. 1 i 2, prowadzą, każdy w zakresie swojej
właściwości, rejestry jednostek organizacyjnych wykonujących działalność związaną
z narażeniem, o której mowa w art. 4 ust. 1a, wymagającą powiadomienia.

Art. 5a. 1. Jednostka organizacyjna wykonująca działalność wymagającą
zezwolenia nie może przekazać materiałów jądrowych, źródeł promieniotwórczych,
urządzeń zawierających takie źródła, odpadów promieniotwórczych ani wypalonego
paliwa jądrowego jednostce organizacyjnej nieposiadającej zezwolenia na
wykonywanie z nimi działalności.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do działalności, której wykonywanie
wymaga zgłoszenia.

Art. 5b. 1. Ustala się poziom odniesienia dla narażenia zewnętrznego ludzi na
promieniowanie gamma emitowane przez materiały budowlane wewnątrz
pomieszczeń wynoszący 1 mSv rocznie.
2. W materiałach budowlanych określonych w przepisach wydanych na
podstawie art. 6b, przed ich wprowadzeniem do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, oznacza się stężenie promieniotwórcze naturalnych izotopów
promieniotwórczych potasu K-40, radu Ra-226 i toru Th-232. Oznaczenia stężenia
promieniotwórczego izotopu toru Th-232 można dokonać także przez oznaczenie
stężenia promieniotwórczego produktów rozpadu izotopu toru Th-232.
3. Oznaczeń stężenia promieniotwórczego naturalnych izotopów
promieniotwórczych potasu K-40, radu Ra-226 i toru Th-232 w materiałach
budowlanych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 6b dokonują
laboratoria posiadające akredytację w zakresie prowadzenia takich oznaczeń.
4. Laboratoria dokonujące oznaczeń stężenia promieniotwórczego naturalnych
izotopów promieniotwórczych potasu K-40, radu Ra-226 i toru Th-232 w materiałach
budowlanych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 6b niezwłocznie
informują organy nadzoru budowlanego właściwe w sprawach wyrobów
budowlanych o przekroczeniu wartości wskaźnika stężenia promieniotwórczego
określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 6b, a na żądanie tych organów –
także o wynikach oznaczeń.
5. Określając poziom narażenia zewnętrznego ludzi na promieniowanie gamma
emitowane wewnątrz pomieszczeń przez materiały budowlane określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 6b, bierze się pod uwagę w szczególności:
1) wartość wskaźnika stężenia promieniotwórczego naturalnych izotopów
promieniotwórczych potasu K-40, radu Ra-226 i toru Th-232;
2) przeznaczenie budynku, w którym materiał budowlany ma być zastosowany;
3) planowane zastosowanie materiału budowlanego w budynku.

art. 6. więcej Art. 6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) przypadki, w których:
a) wykonywanie działalności związanej z narażeniem, o której mowa w art.
4 ust. 1, nie wymaga uzyskania zezwolenia, dokonania zgłoszenia albo
dokonania powiadomienia,
b) działalność związana z narażeniem, o której mowa w art. 4 ust. 1, może być
wykonywana na podstawie zgłoszenia,
c) działalność związana z narażeniem, o której mowa w art. 4 ust. 1, może być
wykonywana na podstawie powiadomienia
– ustalając graniczne wartości aktywności całkowitej lub stężenia
promieniotwórczego izotopów promieniotwórczych jako kryteria zwolnienia
z obowiązku uzyskania zezwolenia, dokonania zgłoszenia albo dokonania
powiadomienia, kierując się koniecznością zapewnienia odpowiedniej ochrony
radiologicznej pracownikom i osobom z ogółu ludności, a także mając na
względzie zagrożenie, jakie potencjalnie może wiązać się z wykonywaniem
danej działalności;
2) dokumenty wymagane przy składaniu wniosku o wydanie zezwolenia na
wykonywanie działalności związanej z narażeniem, o której mowa w art. 4 ust.
1, albo przy zgłoszeniu wykonywania tej działalności, konieczne dla
potwierdzenia przez wnioskodawcę spełnienia warunków bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, z uwzględnieniem specyfiki
poszczególnych rodzajów wykonywanej działalności, kierując się koniecznością
zapewnienia możliwości oceny, czy zostały spełnione wymagania
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, oraz mając na względzie
zagrożenie, jakie potencjalnie może wiązać się z wykonywaniem danej
działalności.

Art. 6a. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, przypadki,
w których wykonywanie działalności związanej z narażeniem, o której mowa w art.
4 ust. 1a, nie wymaga powiadomienia, ustalając graniczne wartości stężenia
promieniotwórczego naturalnych izotopów promieniotwórczych jako kryteria
zwolnienia z obowiązku powiadomienia oraz kierując się koniecznością zapewnienia
skutecznej ochrony ludzi przed skutkami promieniowania jonizującego pochodzącego
od naturalnych izotopów promieniotwórczych.

Art. 6b. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) materiały budowlane, w których, przed ich wprowadzeniem do obrotu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oznacza się stężenie promieniotwórcze
naturalnych izotopów promieniotwórczych potasu K-40, radu Ra-226 i toru
Th-232,
2) wymagania dotyczące dokonywania oznaczeń stężenia promieniotwórczego
naturalnych izotopów promieniotwórczych potasu K-40, radu Ra-226 i toru Th-
-232 w materiałach budowlanych, o których mowa w pkt 1, w szczególności
sposób pobierania próbek i ich pomiaru oraz czynniki uwzględniane przy
interpretacji wyników pomiaru, a także sposób wyznaczania wskaźnika stężenia
promieniotwórczego tych izotopów,
3) wartość wskaźnika stężenia promieniotwórczego naturalnych izotopów
promieniotwórczych potasu K-40, radu Ra-226 i toru Th-232 w materiałach
budowlanych, o których mowa w pkt 1, przekroczenie której wymaga
poinformowania organów nadzoru budowlanego
– kierując się koniecznością zapewnienia skutecznej ochrony ludzi przed skutkami
promieniowania jonizującego pochodzącego od naturalnych izotopów
promieniotwórczych.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Za przestrzeganie wymagań bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej odpowiada kierownik jednostki organizacyjnej.
1a. Za zapewnienie ochrony radiologicznej członków ekipy awaryjnej
odpowiada:
1) w przypadku wewnętrznej ekipy awaryjnej jednostki organizacyjnej, zwanej
dalej „wewnętrzną ekipą awaryjną” – kierownik jednostki organizacyjnej;
2) w przypadku zewnętrznej w stosunku do jednostki organizacyjnej ekipy
awaryjnej, zwanej dalej „zewnętrzną ekipą awaryjną” – osoba kierująca
działaniami ekipy awaryjnej.
1b. Za zapewnienie ochrony radiologicznej pracowników narażonych na radon
w miejscu pracy, w przypadku gdy mimo podjęcia działań zgodnie z zasadą
optymalizacji stężenie radonu wewnątrz pomieszczeń w tych miejscach pracy
przekracza poziom odniesienia, o którym mowa w art. 23b, odpowiada kierownik
jednostki organizacyjnej wykonującej działalność, w której pracownicy są narażeni na
takie zwiększone narażenie na radon.
1c. Za zapewnienie ochrony radiologicznej osób uczestniczących w rekultywacji
skażonego terenu, dekontaminacji budynków lub innych konstrukcji w sytuacji
narażenia istniejącego odpowiada osoba kierująca realizacją działań naprawczych
w sytuacji narażenia istniejącego.
1d. Za zapewnienie ochrony radiologicznej członków załogi statku powietrznego
narażonych na promieniowanie kosmiczne odpowiada operator statku powietrznego.
1e. Do ochrony radiologicznej członków ekip awaryjnych oraz osób, o których
mowa w ust. 1c, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące ochrony
radiologicznej pracowników.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność wymagającą
zezwolenia opracowuje i wdraża program zapewnienia jakości.
2a. Program zapewnienia jakości, o którym mowa w ust. 2, obejmuje
w szczególności:
1) podział między pracownikami jednostki organizacyjnej odpowiedzialności oraz
zadań w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej;
2) sposób realizacji wymagań dotyczących funkcjonowania, konserwacji
i utrzymania źródeł promieniowania jonizującego oraz dotyczących
wyposażenia związanego z tymi źródłami;
3) sposób zabezpieczenia źródeł promieniotwórczych przed uszkodzeniem,
kradzieżą i dostaniem się w ręce osób nieuprawnionych;
4) system zarządzania sytuacjami zdarzeń radiacyjnych, o którym mowa w art. 86d.
2b. Program zapewnienia jakości, o którym mowa w ust. 2, w jednostce ochrony
zdrowia obejmuje również:
1) systematycznie planowane i wykonywane działania konieczne dla zapewnienia
ochrony radiologicznej osób poddawanych ekspozycjom medycznym, o których
mowa w art. 33a, w celu zminimalizowania prawdopodobieństwa wystąpienia
i skali ekspozycji niezamierzonych lub narażeń przypadkowych;
2) w przypadku radioterapii – ocenę ryzyka wystąpienia ekspozycji
niezamierzonych lub narażeń przypadkowych;
3) wdrożenie wewnętrznego systemu rejestracji i analizy zdarzeń obejmujących lub
potencjalnie obejmujących ekspozycje niezamierzone lub narażenia
przypadkowe, odpowiednio do zagrożenia powodowanego przez działalność
wykonywaną przez tę jednostkę;
4) w sytuacji ekspozycji niezamierzonej lub narażenia przypadkowego –
przygotowanie informacji dla lekarza kierującego oraz lekarza prowadzącego,
a także pacjenta lub jego przedstawiciela, o ekspozycji niezamierzonej lub
narażeniu przypadkowym oraz o wynikach analizy tej ekspozycji lub tego
narażenia.
3. Wewnętrzny nadzór nad przestrzeganiem wymagań ochrony radiologicznej
w jednostce organizacyjnej wykonującej działalność wymagającą zezwolenia
sprawuje osoba, która posiada uprawnienia inspektora ochrony radiologicznej.
W jednostce organizacyjnej wykonującej działalność związaną z narażeniem,
polegającą na budowie, rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektów jądrowych
osoba posiadająca uprawnienia inspektora ochrony radiologicznej sprawuje także
wewnętrzny nadzór nad przestrzeganiem wymagań bezpieczeństwa jądrowego.
4. Wymaganie, o którym mowa w ust. 3, nie dotyczy jednostki organizacyjnej
wykonującej działalność polegającą na stosowaniu aparatów rentgenowskich do celów
weterynaryjnych pracujących w systemie zdjęciowym oraz jednostki organizacyjnej wykonującej działalność polegającą na stosowaniu urządzeń rentgenowskich
przeznaczonych do kontroli osób, przesyłek i bagażu.
5. Wewnętrzny nadzór nad przestrzeganiem wymagań ochrony radiologicznej
w jednostkach ochrony zdrowia wykonujących działalność polegającą na:
1) uruchamianiu lub stosowaniu aparatów rentgenowskich w medycznej pracowni
rentgenowskiej lub uruchamianiu takich pracowni, lub
2) uruchamianiu lub stosowaniu aparatów rentgenowskich do celów
rentgenodiagnostyki, radiologii zabiegowej, radioterapii powierzchniowej lub
radioterapii schorzeń nienowotworowych poza medyczną pracownią
rentgenowską
– sprawuje osoba, która posiada uprawnienia inspektora ochrony radiologicznej dla
tych działalności.
5a. Wymaganie, o którym mowa w ust. 5, nie dotyczy jednostki ochrony zdrowia
wykonującej działalność związaną z narażeniem polegającą jedynie na wykonywaniu
stomatologicznych zdjęć wewnątrzustnych za pomocą aparatów rentgenowskich
służących wyłącznie do tego celu lub wykonującej działalność związaną z narażeniem
polegającą jedynie na wykonywaniu densytometrii kości za pomocą aparatów
rentgenowskich służących wyłącznie do tego celu.
6. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 3 lub 5, nadaje się osobie, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
2) posiada co najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe;
3) zdała, nie wcześniej niż 2 lata przed dniem wystąpienia z wnioskiem o nadanie
uprawnień, egzamin z zakresu odbytego szkolenia, o którym mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 71 ust. 11 lub 12;
4) posiada orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy w warunkach
narażenia, wydane w trybie określonym w przepisach wykonawczych wydanych
na podstawie art. 229 § 8 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495);
5) posiada odpowiedni do typu nadanych uprawnień staż pracy w warunkach
narażenia, określony w przepisach wydanych na podstawie art. 71 ust. 11 lub 12.
6a. Szkolenia, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 71 ust.
11 lub 12, mogą prowadzić jednostki, które:
1) dysponują kadrą dydaktyczną składającą się z osób posiadających wykształcenie
wyższe, wiedzę i doświadczenie zawodowe w dziedzinie podstaw technologii jądrowych oraz bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, zgodnie
z zakresem prowadzonych szkoleń;
2) posiadają obiekty, urządzenia i wyposażenie umożliwiające prowadzenie
ćwiczeń praktycznych objętych tematyką szkolenia lub zapewniają do nich
dostęp;
3) posiadają szczegółowe programy szkoleń.
6b. Jednostki prowadzące szkolenia są obowiązane prowadzić dzienniki zajęć,
do których wpisuje się tematykę i czas trwania poszczególnych zajęć, oraz listy osób
biorących udział w szkoleniach, zawierające imiona i nazwiska oraz numery PESEL
osób biorących udział w szkoleniu, i przechowywać te dzienniki i listy co najmniej
przez 5 lat od dnia zakończenia szkolenia.
7. Z wymogu odbycia szkolenia, o którym mowa w ust. 6 pkt 3, zwalnia się
osoby, które:
1) w dniu złożenia wniosku o dopuszczenie do egzaminu posiadały uprawnienia
inspektora ochrony radiologicznej i ubiegają się o uprawnienia tego samego typu
lub
2) ukończyły w okresie ostatnich 5 lat studia wyższe na kierunkach zawierających
w programach studiów zagadnienia z zakresu dozymetrii i ochrony
radiologicznej wraz z zajęciami praktycznymi w warunkach narażenia,
w minimalnym wymiarze 30 godzin wykładów i 30 godzin zajęć praktycznych,
poprzedzonych wykładem i zajęciami praktycznymi z fizyki, łącznie z fizyką
współczesną, lub
3) posiadają wykształcenie wyższe i co najmniej trzyletni staż pracy w warunkach
narażenia nabyte w jednostce organizacyjnej wykonującej działalność na
podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, w okresie 5 lat przed
dniem złożenia wniosku o dopuszczenie do egzaminu.
7a. Szkolenie, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 71 ust.
11 lub 12, może rozpocząć osoba, która posiada orzeczenie lekarskie, o którym mowa
w ust. 6 pkt 4. Osoba ta przedstawia to orzeczenie kierownikowi jednostki
prowadzącej szkolenie przed rozpoczęciem szkolenia.
7b. Kierownik jednostki prowadzącej szkolenie niezwłocznie wydaje osobie,
która odbyła szkolenie, dokument potwierdzający jego odbycie.
7c. Osoba ubiegająca się o nadanie uprawnień, o których mowa w ust. 3 lub 5,
zdaje egzamin, o którym mowa w ust. 6 pkt 3, po odbyciu szkolenia, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 7¹ ust. 11 lub 12, a w przypadku, o którym
mowa w ust. 7 – po dopuszczeniu do egzaminu bez konieczności odbycia szkolenia.
7d. Organ właściwy do nadania uprawnień, o których mowa w ust. 3 lub 5, na
wniosek osoby ubiegającej się o nadanie uprawnień, dopuszcza tę osobę do egzaminu
bez konieczności odbycia szkolenia, po stwierdzeniu spełnienia wymogów, o których
mowa w ust. 7. O dopuszczeniu do egzaminu bez konieczności odbycia szkolenia
organ właściwy do nadania uprawnień zawiadamia osobę ubiegającą się o nadanie
uprawnień w terminie 30 dni od dnia złożenia przez nią wniosku. Odmowa
dopuszczenia do egzaminu bez konieczności odbycia szkolenia następuje w drodze
decyzji administracyjnej.
7e. Organ właściwy do nadania uprawnień, o których mowa w ust. 3 lub 5,
wyznacza, na wniosek kierownika jednostki prowadzącej szkolenie, termin egzaminu
na dzień przypadający nie później niż 30 dni od dnia poinformowania tego organu
o zakończeniu szkolenia i zawiadamia o tym kierownika jednostki prowadzącej
szkolenie nie później niż 14 dni przed dniem egzaminu. W przypadku dopuszczenia
osoby ubiegającej się o nadanie uprawnień do egzaminu bez konieczności odbycia
szkolenia, organ właściwy do nadania uprawnień zawiadamia tę osobę o terminie
i miejscu egzaminu nie później niż 14 dni przed dniem egzaminu.
7f. Wniosek, o którym mowa w ust. 7e, zawiera informację o przewidywanym
terminie zakończenia szkolenia oraz o przewidywanej liczbie osób, które przystąpią
do egzaminu na uprawnienia określonego typu.
7g. Organ właściwy do nadania uprawnień, o których mowa w ust. 3 lub 5,
zamieszcza informację o terminie i miejscu egzaminu, wysokości opłaty za egzamin
oraz o numerze rachunku bankowego, na który należy wnieść opłatę, w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ten organ,
niezwłocznie po wyznaczeniu terminu egzaminu.
7h. Osoba ubiegająca się o nadanie uprawnień, o których mowa w ust. 3 lub 5,
która nie przystąpiła do egzaminu, może złożyć do organu właściwego do nadania
uprawnień wniosek o:
1) wyznaczenie nowego terminu egzaminu – jeżeli odbyła szkolenie; przepisy ust.
7e stosuje się odpowiednio;
2) dopuszczenie do egzaminu bez konieczności odbycia szkolenia – jeżeli nie
odbyła szkolenia; przepisy ust. 7d i 7e stosuje się odpowiednio.
7i. Egzamin dla osób ubiegających się o nadanie uprawnień, o których mowa
w ust. 3, obejmuje zagadnienia z zakresu szkolenia i składa się z:
1) części pisemnej, która obejmuje test złożony z 30 pytań i 3 zadania obliczeniowe
lub problemowe;
2) części ustnej, która obejmuje 5 pytań.
7j. Egzamin dla osób ubiegających się o nadanie uprawnień, o których mowa
w ust. 5, obejmuje zagadnienia z zakresu szkolenia i składa się z:
1) części pisemnej, która obejmuje test złożony z 30 pytań typu zamkniętego
i 3 zadania obliczeniowe lub problemowe;
2) części ustnej, która obejmuje 3 pytania.
7k. Osoba, która nie zdała egzaminu, może złożyć do organu właściwego do
nadania uprawnień, o których mowa w ust. 3 lub 5, wniosek o:
1) wyznaczenie nowego terminu egzaminu – jeżeli odbyła szkolenie; przepisy ust.
7e stosuje się odpowiednio;
2) dopuszczenie do egzaminu bez konieczności odbycia szkolenia – jeżeli nie
odbyła szkolenia; przepisy ust. 7d i 7e stosuje się odpowiednio.
8. Z wnioskiem o nadanie uprawnień, o których mowa w ust. 3 lub 5, może
wystąpić zainteresowana osoba lub kierownik jednostki organizacyjnej.
9. Uprawnienia, o których mowa w ust. 3 lub 5, nadaje się na okres 5 lat.
10. Uprawnienia, o których mowa w ust. 3, nadaje Prezes Agencji w drodze
decyzji administracyjnej. W zależności od rodzaju działalności związanej
z narażeniem, do której nadzorowania będzie uprawniony inspektor ochrony
radiologicznej, nadaje się odpowiedni typ uprawnień inspektora ochrony
radiologicznej.
11. Prezes Agencji prowadzi rejestr jednostek uprawnionych do prowadzenia
szkoleń dla osób ubiegających się o uprawnienia, o których mowa w ust. 3.
12. Uprawnienia, o których mowa w ust. 5, nadaje Główny Inspektor Sanitarny
w drodze decyzji administracyjnej. W zależności od rodzaju działalności związanej
z narażeniem, do której nadzorowania będzie uprawniony inspektor ochrony
radiologicznej, nadaje się odpowiedni typ uprawnień inspektora ochrony
radiologicznej w pracowniach stosujących aparaty rentgenowskie do celów
diagnostyki medycznej, radiologii zabiegowej, radioterapii powierzchniowej i
radioterapii schorzeń nienowotworowych.
13. Główny Inspektor Sanitarny prowadzi rejestr jednostek uprawnionych do
prowadzenia szkoleń dla osób ubiegających się o uprawnienia, o których mowa
w ust. 5.
14. Rejestry, o których mowa w ust. 11 i 13, zawierają:
1) nazwę i adres jednostki;
2) adres do korespondencji, numer telefonu, faksu oraz adres poczty elektronicznej
jednostki;
3) informacje o rodzajach szkoleń prowadzonych przez jednostkę.
14a. Wpis jednostki prowadzącej szkolenie do rejestru, o którym mowa w ust. 11
albo 13, następuje na wniosek kierownika jednostki prowadzącej szkolenie, po
stwierdzeniu przez organ prowadzący rejestr spełnienia warunków, o których mowa
w ust. 6a.
14b. Do wniosku, o którym mowa w ust. 14a, kierownik jednostki prowadzącej
szkolenie dołącza dokumenty i informacje potwierdzające spełnienie warunków,
o których mowa w ust. 6a, oraz programy szkoleń, o których mowa w ust. 6a pkt 3.
14c. Po wpisaniu jednostki prowadzącej szkolenia do rejestru, o którym mowa
w ust. 11 albo 13, organ prowadzący rejestr niezwłocznie wydaje kierownikowi tej
jednostki zaświadczenie o uzyskaniu wpisu do rejestru.
15. Organ prowadzący rejestr udostępnia dane zgromadzone w rejestrach,
o których mowa w ust. 11 i 13, na swoich stronach podmiotowych Biuletynu
Informacji Publicznej.
16. Organ właściwy do nadania uprawnień, o których mowa w ust. 3 lub 5, cofa
te uprawnienia osobie je posiadającej w drodze decyzji administracyjnej w przypadku:
1) utraty przez tę osobę pełnej zdolności do czynności prawnych;
2) stwierdzenia w wyniku kontroli, o której mowa w art. 63 ust. 1, niewykonywania
albo nienależytego wykonywania obowiązków określonych w ustawie lub
w przepisach wydanych na jej podstawie.

Art. 7¹. 1. Prezes Agencji powołuje i odwołuje komisję egzaminacyjną
w zakresie uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3, w składzie od 12 do 14 osób
spośród specjalistów z zakresu bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej.
Dwóch członków komisji egzaminacyjnej Prezes Agencji powołuje w porozumieniu
z Ministrem Obrony Narodowej, a kolejnych dwóch – w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych. Prezes Agencji wyznacza przewodniczącego
komisji spośród członków komisji.
2. Główny Inspektor Sanitarny powołuje i odwołuje komisję egzaminacyjną
w zakresie uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 5, w składzie od 100 do 120 osób.
Główny Inspektor Sanitarny wyznacza przewodniczącego komisji spośród członków
komisji.
3. Członkom komisji egzaminacyjnej, o której mowa w ust. 1 i 2, za
uczestnictwo w składzie egzaminacyjnym przysługuje:
1) wynagrodzenie;
2) zwrot kosztów podróży i noclegów na zasadach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy.
3a. Do przeprowadzenia egzaminu przewodniczący komisji, o której mowa
w ust. 1 lub 2, każdorazowo wyznacza skład egzaminacyjny właściwy dla danego typu
uprawnień inspektora ochrony radiologicznej w liczbie od 3 do 5 osób, w tym
przewodniczącego składu i sekretarza.
4. Jeżeli egzaminowanym jest żołnierz zawodowy, w pracach składu
egzaminacyjnego komisji egzaminacyjnej dla osób ubiegających się o nadanie
uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3, uczestniczy członek powołany przez
Prezesa Agencji w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej.
5. Jeżeli egzaminowanym jest funkcjonariusz służb podległych albo
nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, w pracach składu
egzaminacyjnego komisji egzaminacyjnej dla osób ubiegających się o nadanie
uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3, uczestniczy członek powołany przez
Prezesa Agencji w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych.
6. Koszty szkolenia, przeprowadzenia egzaminu oraz wymaganych badań ponosi
występujący z wnioskiem o ich nadanie.
7. Koszty egzaminu ponosi się w formie opłaty stanowiącej dochód budżetu
państwa. Opłata nie może przekraczać 15% kwoty przeciętnego wynagrodzenia
w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym poprzedzającym egzamin,
ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt
1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 39,
730, 752 i 1622).
8. Opłata, o której mowa w ust. 7, jest wnoszona:
1) po odbyciu szkolenia albo po dopuszczeniu przez organ właściwy do nadania
uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3 lub 5, do egzaminu bez konieczności
odbycia szkolenia;
2) odpowiednio na rachunek właściwego organu, o którym mowa w pkt 1, nie
później niż w terminie 7 dni przed dniem egzaminu.
9. W przypadku nieprzystąpienia przez osobę ubiegającą się o nadanie
uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3 lub 5, do egzaminu w wyznaczonym
terminie, wniesioną opłatę, o której mowa w ust. 7, zalicza się na poczet egzaminu
w kolejnym wyznaczonym terminie.
10. Opłatę, o której mowa w ust. 7, zwraca się w przypadku nieprzystąpienia
przez osobę ubiegającą się o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3 lub 5,
do egzaminu w wyznaczonym terminie, na złożony do organu właściwego do nadania
uprawnień w terminie 30 dni od dnia egzaminu wniosek o zwrot opłaty. Opłatę zwraca
się w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku, na wskazany we wniosku rachunek
bankowy lub rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej.
11. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) typy uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3, rodzaje działalności, do których
nadzorowania uprawniają, oraz szczegółowe warunki nadawania tych
uprawnień,
2) sposób przeprowadzania oraz sposób ustalania wyniku egzaminu dla osób
ubiegających się o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3, oraz
wysokość opłaty za ten egzamin,
3) sposób pracy składów egzaminacyjnych komisji egzaminacyjnej, o której mowa
w ust. 1, oraz wysokość wynagrodzenia członków tej komisji za uczestnictwo
w składzie egzaminacyjnym,
4) zakresy szkoleń i formy organizowania szkoleń dla osób ubiegających się
o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3,
5) zawartość wniosku o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3, oraz
wykaz dokumentów dołączanych do wniosku
– w celu zapewnienia przestrzegania wymagań bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej w jednostce organizacyjnej, a także zapewnienia wysokiego poziomu
wiedzy i umiejętności osób, które nabędą uprawnienia, wysokiego poziomu
prowadzonych szkoleń oraz przeprowadzenia egzaminu w sposób pozwalający na
efektywną weryfikację wiedzy i umiejętności osób ubiegających się o nadanie uprawnień, oraz mając na względzie, że wysokość opłaty egzaminacyjnej ma
rekompensować koszty zorganizowania i przeprowadzenia egzaminu, a wysokość
wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnej ma oddawać nakład pracy przez
nich wykonanej w celu przeprowadzenia egzaminu.
12. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) typy uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 5, rodzaje działalności, do których
nadzorowania uprawniają, oraz szczegółowe warunki nadawania tych
uprawnień,
2) sposób przeprowadzania oraz sposób ustalania wyniku egzaminu dla osób
ubiegających się o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 5, oraz
wysokość opłaty za ten egzamin,
3) sposób pracy składów egzaminacyjnych komisji egzaminacyjnej, o której mowa
w ust. 1, oraz wysokość wynagrodzenia członków tej komisji za uczestnictwo
w składzie egzaminacyjnym,
4) zakresy szkoleń i formy organizowania szkoleń dla osób ubiegających się
o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 5,
5) zawartość wniosku o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 5, oraz
wykaz dokumentów dołączanych do wniosku
– mając na celu zapewnienie przestrzegania wymagań ochrony radiologicznej
w jednostce organizacyjnej oraz zapewnienie wysokiego poziomu wiedzy
i umiejętności osób, które nabędą uprawnienia, wysokiego poziomu prowadzonych
szkoleń oraz przeprowadzenia egzaminu w sposób pozwalający na efektywną
weryfikację wiedzy i umiejętności osób ubiegających się o nadanie uprawnień, oraz
mając na względzie, że wysokość opłaty egzaminacyjnej ma rekompensować koszty
zorganizowania i przeprowadzenia egzaminu, a wysokość wynagrodzenia członków
komisji egzaminacyjnej ma oddawać nakład pracy przez nich wykonywanej w celu
przeprowadzenia egzaminu.

Art. 7². 1. Do zakresu obowiązków inspektora ochrony radiologicznej oraz
inspektora ochrony radiologicznej w jednostkach ochrony zdrowia wykonujących
działalność, o której mowa w art. 7 ust. 5, należy nadzór nad przestrzeganiem przez
jednostkę organizacyjną wymagań ochrony radiologicznej, w szczególności:
1) nadzór nad przestrzeganiem prowadzenia działalności według procedur
wewnętrznych i instrukcji pracy oraz nad prowadzeniem dokumentacji
dotyczącej bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, w tym dotyczącej pracowników i innych osób przebywających w jednostce
organizacyjnej w warunkach narażenia, z wyjątkiem ochrony radiologicznej
pacjentów poddanych terapii i diagnostyce z wykorzystaniem promieniowania
jonizującego;
2) tworzenie lub udział w tworzeniu procedur wewnętrznych i instrukcji pracy
dotyczącej bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej;
3) nadzór nad spełnianiem warunków dopuszczających pracowników do
zatrudnienia na danym stanowisku pracy, w tym dotyczących szkolenia
pracowników na stanowisku pracy w zakresie bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej;
4) opracowanie programu pomiarów dozymetrycznych w środowisku pracy,
programu pomiarów dawek indywidualnych oraz ewidencji dawek
indywidualnych i przedstawienie tych programów i ewidencji do zatwierdzenia
kierownikowi jednostki organizacyjnej;
5) nadzór nad realizacją programów, o których mowa w pkt 4;
6) prowadzenie wykazu źródeł promieniowania jonizującego;
7) prowadzenie okresowych ocen stanu systemów bezpieczeństwa i ostrzegania;
8) informowanie i szkolenie pracowników w zakresie ochrony radiologicznej;
9) dokonywanie wstępnej oceny narażenia pracowników na podstawie wyników
pomiarów dawek indywidualnych lub pomiarów dozymetrycznych
w środowisku pracy i przedstawianie jej kierownikowi jednostki organizacyjnej;
10) ustalanie wyposażenia jednostki organizacyjnej w środki ochrony indywidualnej,
przyrządy dozymetryczne oraz inne wyposażenie służące do ochrony
pracowników przed promieniowaniem jonizującym, a także nadzór nad
działaniem aparatury dozymetrycznej, sygnalizacji ostrzegawczej
i prawidłowym oznakowaniem miejsc pracy ze źródłami promieniowania
jonizującego;
11) współpraca ze służbą bezpieczeństwa i higieny pracy albo osobami
wykonującymi zadania tej służby, osobami wdrażającymi program zapewnienia
jakości, służbami przeciwpożarowymi i ochrony środowiska w zakresie ochrony
przed promieniowaniem jonizującym;
12) wydawanie kierownikowi jednostki organizacyjnej opinii w zakresie ochrony
przed promieniowaniem jonizującym, stosownie do charakteru działalności
i typu posiadanych uprawnień, w szczególności w odniesieniu do:
a) optymalizacji i ograniczników dawki (limitów użytkowych dawki),
b) obiektów, instalacji oraz stosowania źródeł promieniowania jonizującego
i ich wymiany,
c) wyznaczania terenów kontrolowanych i nadzorowanych,
d) klasyfikacji pracowników,
e) pomiarów dozymetrycznych w środowisku pracy i pomiarów dawek
indywidualnych,
f) wyposażenia w przyrządy dozymetryczne,
g) programów zapewniania jakości,
h) monitoringu środowiska,
i) postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem
jądrowym,
j) zapobiegania zdarzeniom radiacyjnym i wypadkom,
k) przygotowania na wypadek zdarzenia radiacyjnego oraz reagowania
w przypadku wystąpienia takiego zdarzenia,
l) szkoleń pracowników oraz dopuszczenia ich do pracy w warunkach
narażenia;
13) występowanie do kierownika jednostki organizacyjnej z wnioskiem
o wstrzymanie prac w warunkach narażenia, w przypadku naruszenia warunków
zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, lub wymagań bezpieczeństwa
jądrowego i ochrony radiologicznej, oraz niezwłoczne informowanie o tym
organu, który wydał zezwolenie;
14) nadzór nad postępowaniem wynikającym z zakładowego planu postępowania
awaryjnego, w przypadku gdy na terenie jednostki organizacyjnej zaistnieje
zdarzenie radiacyjne;
15) udział w działaniach podejmowanych w zakresie zapobiegania zdarzeniom
radiacyjnym, przygotowania do takich zdarzeń i reagowania na nie;
16) nadzór nad postępowaniem ze źródłami promieniotwórczymi, materiałami
jądrowymi oraz odpadami promieniotwórczymi w przypadku przekształcenia
jednostki organizacyjnej albo zakończenia przez nią działalności oraz
niezwłoczne informowanie organu, który wydał zezwolenie, o którym mowa
w art. 4 ust. 1, o naruszeniu wymagań bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej w tym zakresie.
2. Obowiązki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 5–8 i 15, może również
wykonywać pracownik jednostki organizacyjnej nieposiadający uprawnień inspektora
ochrony radiologicznej, wyznaczony na piśmie przez kierownika jednostki
organizacyjnej i przeszkolony w zakresie wykonywania tych obowiązków przez
inspektora ochrony radiologicznej sprawującego w tej jednostce organizacyjnej
wewnętrzny nadzór, o którym mowa w art. 7 ust. 3 lub 5.
3. Do zakresu uprawnień inspektora ochrony radiologicznej oraz inspektora
ochrony radiologicznej w jednostkach ochrony zdrowia wykonujących działalność,
o której mowa w art. 7 ust. 5, należy:
1) występowanie do kierownika jednostki organizacyjnej z wnioskiem o zmianę
warunków pracy pracowników, w szczególności w przypadku gdy wyniki
pomiarów dawek indywidualnych lub pomiarów dozymetrycznych uzasadniają
taki wniosek;
2) wydawanie kierownikowi jednostki organizacyjnej opinii, w ramach badania
i sprawdzania urządzeń ochronnych i przyrządów pomiarowych, w zakresie
skuteczności stosowanych środków i technik ochrony przed promieniowaniem
jonizującym oraz sprawności i właściwego użytkowania przyrządów
pomiarowych;
3) sprawdzanie kwalifikacji pracowników w zakresie bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej oraz występowanie z wynikającymi z tego sprawdzenia
wnioskami do kierownika jednostki organizacyjnej;
4) występowanie do kierownika jednostki organizacyjnej z wnioskiem
o wprowadzenie zmian w instrukcjach pracy, w przypadku gdy wnioskowane
zmiany nie zwiększają ograniczników dawki (limitów użytkowych dawki)
określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 4 ust. 1.

Art. 7³. Ilekroć w ustawie jest mowa o inspektorze ochrony radiologicznej,
należy przez to rozumieć osobę posiadającą uprawnienia, o których mowa w art. 7
ust. 3, a także osobę posiadającą uprawnienia, o których mowa w art. 7 ust. 5.

Art. 7a. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej zasięga opinii inspektora ochrony
radiologicznej na temat badania i sprawdzania urządzeń ochronnych i przyrządów
dozymetrycznych, obejmującej w szczególności:
1) ocenę urządzeń mających wpływ na ochronę radiologiczną – przed
dopuszczeniem do ich stosowania;
2) dopuszczenie do stosowania nowych lub zmodyfikowanych źródeł
promieniowania jonizującego, z punktu widzenia ochrony radiologicznej;
3) sprawdzanie skuteczności stosowanych środków i technik ochrony przed
promieniowaniem jonizującym;
4) wzorcowanie przyrządów dozymetrycznych, sprawdzanie ich sprawności
i właściwego użytkowania, a także ich konserwacji;
5) ocenę obiektu lub instalacji z punktu widzenia ochrony radiologicznej – przed
dopuszczeniem ich do eksploatacji.
2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się do jednostek ochrony zdrowia wykonujących
działalność związaną z narażeniem polegającą jedynie na wykonywaniu
stomatologicznych zdjęć wewnątrzustnych za pomocą aparatów rentgenowskich
służących wyłącznie do tego celu lub wykonujących działalność związaną
z narażeniem polegającą jedynie na wykonywaniu densytometrii kości za pomocą
aparatów rentgenowskich służących wyłącznie do tego celu.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej przed podjęciem działalności
związanej z wprowadzeniem nowych rodzajów zastosowań promieniowania
jonizującego sporządza uzasadnienie, które powinno wykazać, że spodziewane
w wyniku wykonywania tej działalności korzyści naukowe, ekonomiczne, społeczne
i inne będą większe niż możliwe, powodowane przez tę działalność, szkody dla
zdrowia człowieka i stanu środowiska.
2. W przypadku zaistnienia nowych istotnych okoliczności dotyczących skutków
wykonywanej działalności, a także pojawienia się istotnych informacji na temat
innych niż stosowane w tej działalności technik i technologii, kierownik jednostki
organizacyjnej jest obowiązany dokonać weryfikacji uzasadnienia, uwzględniając te
same czynniki, których uwzględnienie jest wymagane przy sporządzaniu
uzasadnienia.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do ekspozycji medycznych.

Art. 8a. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność ze
źródłami promieniotwórczymi, materiałami jądrowymi lub odpadami
promieniotwórczymi niezwłocznie zawiadamia na piśmie organ, który wydał
zezwolenie, przyjął zgłoszenie albo przyjął powiadomienie, o przewidywanym
przekształceniu jednostki organizacyjnej albo zakończeniu przez nią działalności
i uzgadnia z nim, na piśmie, sposób postępowania z posiadanymi źródłami
promieniotwórczymi, materiałami jądrowymi lub odpadami promieniotwórczymi, a także przeprowadza na koszt jednostki organizacyjnej kontrolę dozymetryczną oraz
dekontaminację miejsca wykonywania działalności i jego otoczenia po zakończeniu
działalności.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność, o której mowa
w ust. 1, niezwłocznie zawiadamia organ, który wydał zezwolenie, przyjął zgłoszenie
albo przyjął powiadomienie, o złożeniu wniosku restrukturyzacyjnego, zgłoszeniu
wniosku o ogłoszenie upadłości albo o otwarciu postępowania układowego lub
przyspieszonego postępowania układowego.
3. W przypadku otwarcia postępowania sanacyjnego obejmującego jednostkę
organizacyjną wykonującą działalność, o której mowa w ust. 1, zarządca niezwłocznie
zawiadamia o tym organ, który wydał zezwolenie, przyjął zgłoszenie albo przyjął
powiadomienie.
4. O ogłoszeniu upadłości jednostki organizacyjnej wykonującej działalność,
o której mowa w ust. 1, syndyk niezwłocznie zawiadamia organ, który wydał
zezwolenie, przyjął zgłoszenie albo przyjął powiadomienie.

Art. 8b. Przepisy ustawy dotyczące kierownika jednostki organizacyjnej stosuje
się odpowiednio do:
1) syndyka – w przypadku wydania orzeczenia o ogłoszeniu upadłości jednostki
organizacyjnej;
2) zarządcy – w przypadku otwarcia postępowania sanacyjnego dotyczącego
jednostki organizacyjnej.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej zapewnia wykonywanie
działalności związanej z narażeniem zgodnie z zasadą optymalizacji wymagającą,
żeby – przy rozsądnym uwzględnieniu czynników ekonomicznych i społecznych oraz
aktualnego stanu wiedzy technicznej – liczba narażonych pracowników i osób z ogółu
ludności oraz prawdopodobieństwo ich narażenia były jak najmniejsze,
a otrzymywane przez nich dawki promieniowania jonizującego były możliwie małe.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej przeprowadza ocenę narażenia
pracowników oraz osób z ogółu ludności. W przypadku gdy z przeprowadzonej
oceny, przy uwzględnieniu zasady optymalizacji, o której mowa w ust. 1, wynika
konieczność ograniczenia tego narażenia, kierownik jednostki organizacyjnej ustala
dla pracowników oraz osób z ogółu ludności ograniczniki dawek (limity użytkowe
dawek) i podejmuje działania w celu ograniczenia narażenia, tak żeby otrzymane przez nich dawki promieniowania jonizującego były nie wyższe niż ustalone dla nich
ograniczniki dawek (limity użytkowe dawek).
2a. Organ właściwy do wydania zezwolenia albo przyjęcia zgłoszenia może,
kierując się względami ochrony radiologicznej, określić, w drodze decyzji
administracyjnej, ograniczniki dawek (limity użytkowe dawek) dla pracowników lub
osób z ogółu ludności dla danej działalności na niższym poziomie niż ustalone przez
kierownika jednostki organizacyjnej, jeżeli ograniczniki dawek (limity użytkowe
dawek) ustalone przez kierownika jednostki organizacyjnej nie zapewniają
wykonywania działalności zgodnie z zasadą optymalizacji, o której mowa w ust. 1.
3. Jeżeli ograniczniki dawek (limity użytkowe dawek) zostaną ustalone
w zezwoleniu, to możliwość ich przekroczenia podlega zgłoszeniu przez kierownika
jednostki organizacyjnej organowi, który wydał zezwolenie.

Art. 9a. 1. Prezes Agencji może w zezwoleniu nałożyć na jednostkę
organizacyjną obowiązek utworzenia wyspecjalizowanej, wyodrębnionej
organizacyjnie służby ochrony radiologicznej, wspomagającej inspektora ochrony
radiologicznej w wykonywaniu zadań z zakresu ochrony radiologicznej.
2. Wyspecjalizowana służba ochrony radiologicznej, o której mowa w ust. 1,
może być wspólna dla kilku jednostek organizacyjnych, jeżeli kierownicy tych
jednostek tak postanowią w zawartej umowie.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Pracownik może być zatrudniony w warunkach narażenia po
orzeczeniu braku przeciwwskazań do takiego zatrudnienia wydanym przez lekarza
posiadającego odpowiednie kwalifikacje, zwanego dalej „uprawnionym lekarzem”.
2. Kwalifikacje uprawnionego lekarza, tryb wydawania i przechowywania
orzeczeń oraz rodzaje i częstotliwość badań stanu zdrowia pracowników
zatrudnionych w warunkach narażenia określają przepisy prawa pracy, chyba że
ustawa stanowi inaczej.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Do pracy przy materiale jądrowym, źródle promieniowania
jonizującego, odpadach promieniotwórczych lub wypalonym paliwie jądrowym,
a także do pracy w obiekcie jądrowym, można dopuścić pracownika, który posiada
odpowiednią do stanowiska pracy znajomość wymagań bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej oraz niezbędne umiejętności w zakresie określonym przez
programy szkoleń, o których mowa w ust. 2.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej jest obowiązany zapewnić prowadzenie
wstępnych i okresowych – nie rzadziej niż co 5 lat, a w przypadku obiektów
jądrowych w terminach określonych w zezwoleniu na wykonywanie działalności
związanej z narażeniem, polegającej na budowie, rozruchu, eksploatacji lub likwidacji
takich obiektów – szkoleń pracowników w zakresie bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej, zgodnie z opracowanym przez siebie programem.
Szkoleniem są również objęci pracownicy uczestniczący w transporcie materiałów
jądrowych, źródeł promieniotwórczych, odpadów promieniotwórczych lub
wypalonego paliwa jądrowego.
3. Szkolenia, o których mowa w ust. 2, obejmują w szczególności:
1) ogólne procedury ochrony radiologicznej i podejmowane środki ostrożności
związane z działalnością wykonywaną przez jednostkę organizacyjną;
2) procedury ochrony radiologicznej i podejmowane środki ostrożności związane
z konkretnym stanowiskiem pracy;
3) procedury wykonywania czynności roboczych na konkretnym stanowisku pracy;
3a) informację o zagrożeniach dla zdrowia związanych z pracą wykonywaną na
konkretnym stanowisku pracy, powodowanych przez promieniowanie
jonizujące;
3b) informację o znaczeniu, jakie ma spełnianie wymagań prawnych, technicznych,
medycznych i organizacyjnych;
3c) plany postępowania w przypadku zdarzeń radiacyjnych oraz procedury
postępowania w takich przypadkach;
4) informację o możliwych skutkach utraty kontroli nad materiałem jądrowym,
źródłem promieniowania jonizującego lub odpadem promieniotwórczym,
z którym jest wykonywana działalność;
4a) w przypadku działalności ze źródłem wysokoaktywnym – szczególne wymogi
w zakresie bezpiecznego zarządzania i kontroli źródeł wysokoaktywnych;
5) w przypadku kobiet – także informację o konieczności niezwłocznego
powiadomienia kierownika jednostki organizacyjnej o ciąży oraz informację
o ryzyku skażenia promieniotwórczego dziecka karmionego piersią przez matkę,
w przypadku gdy istnieje możliwość skażenia promieniotwórczego ciała matki;
6) w przypadku elektrowni jądrowej – szkolenia przewidujące wykonywanie
czynności roboczych na symulatorach rzeczywistych urządzeń jądrowych takiej elektrowni, a w przypadku reaktora badawczego – szkolenia na specjalistycznym
oprogramowaniu odwzorowującym urządzenia i działanie reaktora badawczego.
4. Kierownik jednostki organizacyjnej – w przypadku wewnętrznej ekipy
awaryjnej, a w przypadku zewnętrznej ekipy awaryjnej – osoba kierująca działaniami
tej ekipy, zapewnia członkom ekipy awaryjnej, nie rzadziej niż co 2 lata, wstępne
i okresowe:
1) szkolenia, o których mowa w ust. 2, dostosowane do specyfiki pracy ekipy
awaryjnej;
2) szkolenie przygotowujące do działania w przypadku zdarzenia radiacyjnego,
obejmujące w szczególności:
a) podstawowe zasady ochrony radiologicznej,
b) informacje o biologicznych skutkach promieniowania jonizującego, w tym
zagrożenia dla zdrowia,
c) informacje o działaniu i obsłudze przyrządów dozymetrycznych,
d) działania interwencyjne w przypadku zdarzeń radiacyjnych,
e) podstawowe wielkości i jednostki w dozymetrii promieniowania
jonizującego,
f) sposób i zakres realizacji zadań zgodnie z odpowiednim planem
postępowania awaryjnego, obowiązującymi procedurami i instrukcjami,
g) opis znanych zdarzeń radiacyjnych o istotnym znaczeniu,
h) kontrolę narażenia pracowników i osób z ogółu ludności,
i) pomiary mocy dawki i skażeń promieniotwórczych,
j) środki ochrony indywidualnej,
k) podstawowe zasady dekontaminacji osób, terenu i mienia, w tym usuwania
skażeń z powierzchni roboczych i sprzętu oraz skażeń osobistych.
5. Szczegółowy zakres i formę szkoleń, o których mowa w ust. 4, dostosowuje
się do zadań przewidzianych do realizacji przez członka ekipy awaryjnej. Szkolenia te
obejmują też ćwiczenia praktyczne, jeżeli są one konieczne dla przygotowania członka
ekipy awaryjnej do realizacji przewidzianych dla niego zadań.
6. Kierownik jednostki organizacyjnej – w przypadku wewnętrznej ekipy
awaryjnej, a w przypadku zewnętrznej ekipy awaryjnej – osoba kierująca działaniami
tej ekipy, zapewnia członkom ekipy awaryjnej otrzymywanie regularnie
aktualizowanych, w tym niezwłocznie po wystąpieniu zdarzenia radiacyjnego,
informacji na temat zagrożeń dla zdrowia związanych z udziałem w pracach ekipy awaryjnej oraz o środkach ochronnych, jakie należy stosować, z uwzględnieniem
zakresu zdarzenia radiacyjnego oraz rodzaju działań podejmowanych przez ekipę
awaryjną.
7. Osoba odpowiedzialna za zapewnienie szkoleń, o których mowa w ust. 2 i 4,
dokumentuje ich realizację, odnotowując:
1) datę i miejsce szkolenia;
2) osoby biorące udział w szkoleniu, z podaniem ich imion i nazwisk oraz numerów
PESEL, jeżeli je posiadają;
3) osoby prowadzące szkolenie, z podaniem ich imion i nazwisk;
4) tematykę i zakres szkolenia;
5) formę szkolenia.
8. Osoba odpowiedzialna za zapewnienie szkoleń, o których mowa w ust. 2 i 4,
przechowuje dokumentację, o której mowa w ust. 7, przez okres nie krótszy niż 6 lat
od dnia zakończenia szkolenia.

Art. 11a. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
związaną z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektów
jądrowych powołuje komisję do spraw kontroli kwalifikacji zawodowych
pracowników, która w drodze egzaminu sprawdza wiedzę pracowników nabytą
w trakcie szkolenia, o którym mowa w art. 11 ust. 2.
2. Do pracy w jednostce organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektów jądrowych
nie może zostać dopuszczona osoba, która uzyskała negatywny wynik egzaminu,
o którym mowa w ust. 1.

Art. 11b. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
związaną z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu
jądrowego opracowuje co najmniej raz na 3 lata krótkookresowe plany szkoleniowe
pracowników oraz co najmniej raz na 10 lat długookresowe plany szkolenia
pracowników.
2. Plany, o których mowa w ust. 1, zatwierdza Prezes Agencji.

art. 12. więcej Art. 12. 1. W jednostce organizacyjnej na stanowisku mającym istotne
znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej
w ramach określonej specjalności może być zatrudniona wyłącznie osoba posiadająca uprawnienia do zajmowania stanowiska o tej specjalności nadane przez Prezesa
Agencji.
2. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1, nadaje, w drodze decyzji
administracyjnej, Prezes Agencji osobom, które:
1) posiadają pełną zdolność do czynności prawnych;
2) posiadają orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy w warunkach
narażenia, wydane w trybie określonym w przepisach wykonawczych wydanych
na podstawie art. 229 § 8 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
3) posiadają wykształcenie i staż pracy odpowiednie dla danej specjalności
w zakresie stanowiska mającego istotne znaczenie dla zapewnienia
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej;
4) zdały, nie wcześniej niż 2 lata przed dniem wystąpienia z wnioskiem o nadanie
uprawnień, egzamin z zakresu odbytego szkolenia, o którym mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 12b ust. 1.
2a. Szkolenie, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 12b ust.
1, może rozpocząć osoba, która posiada orzeczenie lekarskie, o którym mowa w ust.
2 pkt 2. Osoba ta przedstawia to orzeczenie kierownikowi jednostki prowadzącej
szkolenie przed rozpoczęciem szkolenia.
2b. Kierownik jednostki prowadzącej szkolenie niezwłocznie wydaje osobie,
która odbyła szkolenie, dokument potwierdzający jego odbycie.
3. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1, nadaje się na okres 5 lat, z tym że
uprawnienia dla osób, które mogą być zatrudnione na stanowisku mającym istotne
znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej
w obiekcie jądrowym, nadaje się na okres 3 lat.
4. Obowiązku odbycia szkolenia, o którym mowa w przepisach wykonawczych
wydanych na podstawie art. 12b, nie stosuje się do osób, które przez ostatnie
12 miesięcy przed dniem złożenia wniosku o dopuszczenie do egzaminu były
zatrudnione na stanowisku mającym istotne znaczenie dla zapewnienia
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej i ubiegają się ponownie
o uprawnienie do zatrudnienia na stanowisku mającym istotne znaczenie dla
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej o tej samej specjalności lub
specjalności, dla której jest wymagany ten sam zakres szkolenia.
5. Osoba, o której mowa w ust. 1, przedstawia corocznie kierownikowi jednostki
organizacyjnej orzeczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2.
6. Uprawnienia do zajmowania stanowiska mającego istotne znaczenie dla
zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej w jednostce
organizacyjnej wykonującej działalność polegającą na budowie, rozruchu,
eksploatacji lub likwidacji obiektu jądrowego uprawniają do zajmowania takiego
stanowiska tylko w jednostce organizacyjnej wskazanej w uprawnieniu.

Art. 12a. 1. Z wnioskiem o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 12 ust. 1,
występuje kierownik jednostki organizacyjnej, w której ma być zatrudniona osoba na
stanowisku wymagającym posiadania takich uprawnień, lub ta osoba.
1a. Z wnioskiem o nadanie uprawnień do zajmowania stanowiska mającego
istotne znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej
w jednostce organizacyjnej wykonującej działalność polegającą na budowie,
rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu jądrowego występuje kierownik
jednostki organizacyjnej, w której ma być zatrudniona osoba na stanowisku
wymagającym posiadania takich uprawnień.
2. Koszty szkolenia, przeprowadzenia egzaminu oraz wymaganych badań ponosi
występujący z wnioskiem o ich nadanie.
2a. Szkolenie, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 12b ust.
1, mogą prowadzić jednostki, które:
1) dysponują kadrą dydaktyczną składającą się z osób posiadających wykształcenie
wyższe, wiedzę i doświadczenie zawodowe w dziedzinie podstaw technologii
jądrowych oraz bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, zgodnie
z zakresem prowadzonych szkoleń;
2) posiadają obiekty, urządzenia i wyposażenie umożliwiające prowadzenie
ćwiczeń praktycznych objętych tematyką szkolenia lub zapewniają do nich
dostęp;
3) posiadają szczegółowe programy szkoleń.
2b. Jednostki prowadzące szkolenia są obowiązane prowadzić dzienniki zajęć,
do których wpisuje się tematykę i czas trwania poszczególnych zajęć, oraz listy
zawierające imiona i nazwiska oraz numery PESEL osób biorących udział
w szkoleniach, a także przechowywać te dzienniki i listy co najmniej przez 5 lat od
dnia zakończenia szkolenia.
3. Prezes Agencji prowadzi rejestr jednostek uprawnionych do prowadzenia
szkolenia dla osób ubiegających się o uprawnienia, o których mowa w art. 12 ust. 1.
4. Rejestr, o którym mowa w ust. 3, zawiera:
1) nazwę i adres jednostki;
2) adres do korespondencji, numer telefonu, faksu oraz adres poczty elektronicznej
jednostki;
3) informacje o rodzajach szkoleń prowadzonych przez jednostkę.
4a. Wpis jednostki prowadzącej szkolenie do rejestru, o którym mowa w ust. 3,
następuje na wniosek kierownika jednostki prowadzącej szkolenie, po stwierdzeniu
przez Prezesa Agencji spełnienia warunków, o których mowa w ust. 2a.
4b. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4a, kierownik jednostki prowadzącej
szkolenie dołącza dokumenty i informacje potwierdzające spełnienie warunków,
o których mowa w ust. 2a, oraz programy szkoleń, o których mowa w ust. 2a pkt 3.
4c. Po wpisaniu jednostki prowadzącej szkolenia do rejestru, o którym mowa
w ust. 3, Prezes Agencji niezwłocznie wydaje kierownikowi tej jednostki
zaświadczenie o uzyskaniu wpisu do rejestru.
5. Prezes Agencji udostępnia dane zgromadzone w rejestrze, o którym mowa
w ust. 3, na swoich stronach podmiotowych Biuletynu Informacji Publicznej.
5a. Osoba ubiegająca się o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 12 ust. 1,
zdaje egzamin, o którym mowa w art. 12 ust. 2 pkt 4, po odbyciu szkolenia, o którym
mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 12b ust. 1, a w przypadku, o którym
mowa w art. 12 ust. 4 – po dopuszczeniu do egzaminu bez konieczności odbycia
szkolenia.
5b. Prezes Agencji, na wniosek osoby ubiegającej się o nadanie uprawnień,
o których mowa w art. 12 ust. 1, dopuszcza tę osobę do egzaminu bez konieczności
odbycia szkolenia, po stwierdzeniu spełnienia wymogów, o których mowa w art.
12 ust. 4. O dopuszczeniu do egzaminu bez konieczności odbycia szkolenia Prezes
Agencji zawiadamia osobę ubiegającą się o nadanie uprawnień w terminie 30 dni od
dnia złożenia przez nią wniosku. Odmowa dopuszczenia do egzaminu bez
konieczności odbycia szkolenia następuje w drodze decyzji administracyjnej.
5c. Prezes Agencji wyznacza, na wniosek kierownika jednostki prowadzącej
szkolenie, termin egzaminu na dzień przypadający nie później niż 30 dni od dnia
poinformowania Prezesa Agencji o zakończeniu szkolenia i zawiadamia o tym
kierownika jednostki prowadzącej szkolenie nie później niż 14 dni przed dniem
egzaminu. W przypadku dopuszczenia osoby ubiegającej się o nadanie uprawnień do
egzaminu bez konieczności odbycia szkolenia, Prezes Agencji zawiadamia tę osobę
o terminie i miejscu egzaminu nie później niż 14 dni przed dniem egzaminu.
5d. Wniosek, o którym mowa w ust. 5c, zawiera informację o przewidywanym
terminie zakończenia szkolenia oraz o przewidywanej liczbie osób, które przystąpią
do egzaminu na uprawnienia określonego typu.
5e. Prezes Agencji zamieszcza informację o terminie i miejscu egzaminu,
wysokości opłaty za egzamin oraz o numerze rachunku bankowego, na który należy
wnieść opłatę, w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej,
niezwłocznie po wyznaczeniu terminu egzaminu.
5f. Osoba ubiegająca się o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 12 ust. 1,
która nie przystąpiła do egzaminu, może złożyć do Prezesa Agencji wniosek o:
1) wyznaczenie nowego terminu egzaminu – jeżeli odbyła szkolenie; przepisy ust.
5c stosuje się odpowiednio;
2) dopuszczenie do egzaminu bez konieczności odbycia szkolenia – jeżeli nie
odbyła szkolenia; przepisy ust. 5b i 5c stosuje się odpowiednio.
5g. Egzamin dla osób ubiegających się o nadanie uprawnień, o których mowa
w art. 12 ust. 1, obejmuje zagadnienia z zakresu szkolenia i składa się z:
1) części pisemnej, która obejmuje test złożony z 30 pytań i 3 zadania obliczeniowe
lub problemowe;
2) części ustnej, która obejmuje 5 pytań.
5h. Osoba, która nie zdała egzaminu, może złożyć do Prezesa Agencji wniosek
o:
1) wyznaczenie nowego terminu egzaminu – jeżeli odbyła szkolenie; przepis ust. 5c
stosuje się odpowiednio;
2) dopuszczenie do egzaminu bez konieczności odbycia szkolenia – jeżeli nie
odbyła szkolenia; przepisy ust. 5b i 5c stosuje się odpowiednio.
6. Prezes Agencji powołuje i odwołuje komisję egzaminacyjną w składzie od
12 do 14 osób spośród specjalistów z zakresu bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej. Dwóch członków komisji egzaminacyjnej Prezes Agencji powołuje
w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, a kolejnych dwóch –
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych. Do
przeprowadzenia egzaminu, o którym mowa w art. 12 ust. 2 pkt 4, przewodniczący
komisji każdorazowo wyznacza skład egzaminacyjny w liczbie od 3 do 5 osób.
7. Członkom komisji egzaminacyjnej za uczestnictwo w składzie
egzaminacyjnym przysługuje wynagrodzenie oraz zwrot poniesionych kosztów podróży i noclegów, według zasad określonych w przepisach wydanych na podstawie
art. 77⁵ § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
8. Jeżeli egzaminowanym jest żołnierz zawodowy, w pracach składu
egzaminacyjnego komisji egzaminacyjnej uczestniczy członek powołany przez
Prezesa Agencji w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej.
9. Jeżeli egzaminowanym jest funkcjonariusz służb podległych albo
nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, w pracach składu
egzaminacyjnego komisji egzaminacyjnej uczestniczy członek powołany przez
Prezesa Agencji w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych.
10. Koszty egzaminu ponosi się w formie opłaty stanowiącej dochód budżetu
państwa. Opłata nie może przekraczać 15% kwoty przeciętnego wynagrodzenia
w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym poprzedzającym egzamin,
ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt
1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
11. Opłata, o której mowa w ust. 10, jest wnoszona:
1) po odbyciu szkolenia albo po dopuszczeniu przez Prezesa Agencji do egzaminu
bez konieczności odbycia szkolenia;
2) na rachunek bankowy Państwowej Agencji Atomistyki, nie później niż
w terminie 7 dni przed dniem egzaminu.
12. W przypadku nieprzystąpienia przez osobę ubiegającą się o nadanie
uprawnień, o których mowa w art. 12 ust. 1, do egzaminu w wyznaczonym terminie,
wniesioną opłatę, o której mowa w ust. 10, zalicza się na poczet egzaminu w kolejnym
wyznaczonym terminie.
13. Opłatę, o której mowa w ust. 10, zwraca się w przypadku nieprzystąpienia
przez osobę ubiegającą się o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 12 ust. 1, do
egzaminu w wyznaczonym terminie, na złożony do Prezesa Agencji w terminie 30 dni
od dnia egzaminu wniosek o zwrot opłaty. Opłatę zwraca się w terminie 30 dni od dnia
złożenia wniosku, na wskazany we wniosku rachunek bankowy lub rachunek
w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej.

Art. 12b. 1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) specjalności w zakresie stanowiska, o których mowa w art. 12 ust. 1,
i szczegółowe warunki nadawania uprawnień do zajmowania stanowiska o danej
specjalności,
2) sposób przeprowadzania oraz sposób ustalania wyniku egzaminu, o którym
mowa w art. 12 ust. 2 pkt 4, oraz wysokość opłaty za ten egzamin,
3) sposób pracy składów egzaminacyjnych komisji egzaminacyjnej, o której mowa
w art. 12a ust. 6, oraz wysokość wynagrodzenia członków tej komisji za
uczestnictwo w składzie egzaminacyjnym,
4) zakresy szkoleń i formy organizowania szkoleń dla osób ubiegających się
o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 12 ust. 1,
5) zawartość wniosku o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 12 ust. 1, oraz
wykaz dokumentów dołączanych do tego wniosku
– w celu zapewnienia przestrzegania wymagań bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej w jednostce organizacyjnej, a także zapewnienia wysokiego poziomu
wiedzy i umiejętności osób, które nabędą uprawnienia, wysokiego poziomu
prowadzonych szkoleń oraz przeprowadzenia egzaminu w sposób pozwalający na
efektywną weryfikację wiedzy i umiejętności osób ubiegających się o nadanie
uprawnień oraz mając na względzie, że wysokość opłaty egzaminacyjnej ma
rekompensować koszty zorganizowania i przeprowadzenia egzaminu, a wysokość
wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnej za uczestnictwo w składzie
egzaminacyjnym ma oddawać nakład pracy przez nich wykonanej w celu
przeprowadzenia egzaminu.
2. (uchylony)

Art. 12c. 1. W jednostce organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji elektrowni jądrowej
do wykonywania czynności, mających istotne znaczenie dla zapewnienia
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej dopuszcza się osoby, które
posiadają uprawnienia do wykonywania tych czynności. Przepisu art. 12 nie stosuje
się.
2. Czynności, o których mowa w ust. 1, obejmują czynności bezpośrednio
związane z zarządzaniem elektrownią jądrową, eksploatacją elektrowni jądrowej oraz
gospodarką paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi w elektrowni
jądrowej.
3. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1, nadaje, w drodze decyzji
administracyjnej, Prezes Agencji osobom, które:
1) posiadają pełną zdolność do czynności prawnych;
2) posiadają orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy w warunkach
narażenia, wydane w trybie określonym w przepisach wykonawczych wydanych
na podstawie art. 229 § 8 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
3) posiadają zaświadczenie o niewykazywaniu zaburzeń psychicznych, o których
mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego
(Dz. U. z 2018 r. poz. 1878 oraz z 2019 r. poz. 730 i 1690), oraz istotnych
zaburzeń funkcjonowania psychologicznego;
4) posiadają wykształcenie i staż pracy niezbędny do wykonywania w elektrowni
jądrowej czynności objętej uprawnieniem;
5) zdały egzamin z zakresu odbytego szkolenia teoretycznego i praktycznego,
o którym mowa w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 12d
ust. 8.
4. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1, nadaje się na okres 3 lat.
5. Z wymogu odbycia szkolenia, o którym mowa w ust. 3 pkt 5, zwalnia się
osoby, które w dniu złożenia wniosku o dopuszczenie do egzaminu posiadały
uprawnienia do wykonywania czynności objętych wnioskiem.
6. Osoba, o której mowa w ust. 1, przedstawia corocznie kierownikowi jednostki
organizacyjnej orzeczenie i zaświadczenie, o których mowa w ust. 3 pkt 2 i 3.

Art. 12d. 1. Z wnioskiem o nadanie uprawnień do wykonywania czynności
mających istotne znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej w jednostce organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji elektrowni jądrowej
występuje kierownik jednostki organizacyjnej, w której ma być zatrudniona osoba
wykonująca te czynności.
2. Koszty szkolenia, przeprowadzenia egzaminu oraz wymaganych badań ponosi
występujący z wnioskiem o ich nadanie, który zapewnia także szkolenie praktyczne.
3. Prezes Agencji prowadzi rejestr jednostek uprawnionych do prowadzenia
szkoleń teoretycznych dla osób ubiegających się o uprawnienia, o których mowa
w art. 12c ust. 1.
4. W rejestrze, o którym mowa w ust. 3, gromadzi się następujące dane:
1) nazwę i adres jednostki;
2) adres do korespondencji, numer telefonu, faksu oraz adres poczty elektronicznej
jednostki;
3) informacje o rodzajach szkoleń prowadzonych przez jednostkę.
5. Prezes Agencji udostępnia dane zgromadzone w rejestrze, o którym mowa
w ust. 3, na swoich stronach podmiotowych Biuletynu Informacji Publicznej.
6. Prezes Agencji powołuje i odwołuje komisję egzaminacyjną w składzie od
12 do 14 osób spośród specjalistów z zakresu bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej. Do przeprowadzenia egzaminu, o którym mowa w art. 12c ust. 3 pkt 5,
przewodniczący komisji każdorazowo wyznacza skład egzaminacyjny w liczbie
5 osób.
7. Członkom komisji egzaminacyjnej za uczestnictwo w składzie
egzaminacyjnym przysługuje wynagrodzenie oraz zwrot poniesionych kosztów
podróży i noclegów, według zasad określonych w przepisach wydanych na podstawie
art. 77⁵ § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz czynności, o których mowa w art. 12c ust. 2,
2) szczegółowe warunki i tryb nadawania przez Prezesa Agencji uprawnień do
wykonywania tych czynności, tryb pracy komisji egzaminacyjnej i składów
egzaminacyjnych komisji egzaminacyjnej, sposób i tryb przygotowania i
przeprowadzania egzaminów, sposób wnoszenia opłaty za egzamin, jej
wysokość oraz wysokość wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnej,
3) wymagane zakresy szkoleń, w tym szkoleń praktycznych, warunki, jakie muszą
spełniać jednostki przeprowadzające szkolenia, formy organizowania szkoleń,
a także tryb uzyskiwania wpisu do rejestru, o którym mowa w ust. 3
– mając na celu osiągnięcie niezbędnego dla zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej poziomu umiejętności osób wykonujących czynności
mających istotne znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej w jednostce organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji elektrowni jądrowej.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, zakres
badań psychiatrycznych i psychologicznych, koniecznych do uzyskania
zaświadczenia, o którym mowa w art. 12c ust. 3 pkt 3, wykaz istotnych zaburzeń
funkcjonowania psychologicznego uniemożliwiających uzyskanie uprawnień do
wykonywania czynności mających istotne znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa
jądrowego i ochrony radiologicznej, a także kwalifikacje lekarzy i psychologów,
upoważnionych do przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych osób
ubiegających się o nadanie uprawnień, kierując się koniecznością zapewnienia, że osoby, którym nadaje się uprawnienia, nie wykazują zaburzeń psychicznych lub
istotnych zaburzeń funkcjonowania psychologicznego.

Art. 12e. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
związaną z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji elektrowni
jądrowej zawiadamia Prezesa Agencji o wystąpieniu przerwy w wykonywaniu przez
pracownika czynności objętych uprawnieniem, o którym mowa w art. 12c ust. 1,
trwającej dłużej niż 6 miesięcy.
2. W przypadku wystąpienia przerwy w wykonywaniu czynności objętych
uprawnieniem, o którym mowa w art. 12c ust. 1, trwającej dłużej niż:
1) 6 miesięcy – przed ponownym dopuszczeniem pracownika do wykonywania
tych czynności kierownik jednostki organizacyjnej kieruje go do odbycia
szkolenia praktycznego, o którym mowa w art. 12c ust. 3 pkt 5;
2) 12 miesięcy – przed ponownym dopuszczeniem pracownika do wykonywania
tych czynności kierownik jednostki organizacyjnej kieruje go do odbycia
szkolenia teoretycznego i praktycznego, o których mowa w art. 12c ust. 3 pkt 5.

Art. 12f. Prezes Agencji, w drodze decyzji administracyjnej, cofa uprawnienia,
o których mowa w art. 12 ust. 1, oraz uprawnienia, o których mowa w art. 12c ust. 1,
osobie je posiadającej w przypadku:
1) utraty przez tę osobę pełnej zdolności do czynności prawnych;
2) utraty przez tę osobę odpowiednich warunków zdrowotnych lub psychicznych;
3) stwierdzenia wykonywania obowiązków na stanowisku mającym istotne
znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej
albo czynności objętych uprawnieniem w sposób zagrażający bezpieczeństwu
jądrowemu lub ochronie radiologicznej.

Art. 12g. 1. Wnioski o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3 i 5
oraz art. 12 ust. 1, oraz załączniki do tych wniosków, składa się w formie pisemnej
w postaci papierowej lub elektronicznej.
2. Załączniki do wniosków o nadanie uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 3
i 5 oraz art. 12 ust. 1, złożonych w postaci elektronicznej są przekazywane również
w postaci elektronicznej.
3. Dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 2, składane w postaci elektronicznej,
są opatrywane kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem zaufanym.

Art. 12h. 1. Wnioski, o których mowa w art. 7 ust. 14a i art. 12a ust. 4a, oraz
załączniki, o których mowa w art. 7 ust. 14b i art. 12a ust. 4b, składa się w formie
pisemnej w postaci papierowej lub elektronicznej.
2. Załączniki do wniosków, o których mowa w art. 7 ust. 14a i art. 12a ust. 4a,
złożonych w postaci elektronicznej są przekazywane również w postaci
elektronicznej.
3. Dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 2, składane w postaci elektronicznej,
są opatrywane kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem zaufanym.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Dawki graniczne obejmują sumę dawek pochodzących od narażenia
zewnętrznego i wewnętrznego.
1a. W przypadku pracowników dawki graniczne obejmują sumę rocznego
narażenia pracownika ze wszystkich działalności związanych z narażeniem, narażenia
na radon w miejscach pracy wymagającego powiadomienia zgodnie z art. 4 ust. 1a
oraz narażenia w sytuacji narażenia istniejącego.
1b. W przypadku osób z ogółu ludności dawki graniczne obejmują sumę
rocznego narażenia osób z ogółu ludności ze wszystkich działalności związanych
z narażeniem.
2. Dawki graniczne nie obejmują narażenia na promieniowanie naturalne, jeżeli
narażenie to nie zostało zwiększone w wyniku działalności człowieka,
w szczególności nie obejmują narażenia pochodzącego od radonu w budynkach
mieszkalnych, od naturalnych nuklidów promieniotwórczych wchodzących w skład
ciała ludzkiego, od promieniowania kosmicznego na poziomie ziemi, jak również
narażenia nad powierzchnią ziemi od nuklidów promieniotwórczych znajdujących się
w nienaruszonej skorupie ziemskiej.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Suma dawek promieniowania jonizującego dla pracowników oraz
osób z ogółu ludności nie może, z zastrzeżeniem art. 19 ust. 1 i art. 20, przekraczać
dawek granicznych określonych w załączniku nr 4 do ustawy.
1a. Organ właściwy do wydania zezwolenia, przyjęcia zgłoszenia albo przyjęcia
powiadomienia, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lub 1a, może, ze względu na szczególne
warunki lub okoliczności wykonywania działalności związanej z narażeniem, wyrazić
zgodę na podwyższenie dawki granicznej zgodnie z załącznikiem nr 4.
1b. Kobieta, od chwili zawiadomienia kierownika jednostki organizacyjnej,
a w przypadku kobiety będącej pracownikiem zewnętrznym – pracodawcy
zewnętrznego, że jest w ciąży, nie może pracować w warunkach prowadzących do otrzymania przez mające urodzić się dziecko dawki skutecznej (efektywnej)
przekraczającej 1 mSv.
1c. Kobieta karmiąca piersią nie może pracować w warunkach narażenia na
skażenie promieniotwórcze.
1d. Osoby w wieku poniżej 18 lat mogą pracować w warunkach narażenia
jedynie w celu nauki lub przyuczenia do zawodu.
2. Dawek granicznych nie stosuje się do osób poddawanych działaniu
promieniowania jonizującego w celach medycznych, o których mowa w art. 33a
ust. 1.

art. 15. więcej Art. 15. (uchylony).

art. 16. więcej Art. 16. 1. W sytuacji narażenia przypadkowego ocenie podlegają dawki
promieniowania jonizującego otrzymane przez narażoną osobę. Narażenie to nie
dotyczy sytuacji, o której mowa w art. 20 ust. 1.
2. Oceny narażenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje kierownik jednostki
organizacyjnej, na terenie której nastąpiło narażenie, albo Prezes Agencji, jeżeli
ustalenie takiej jednostki nie jest możliwe.

art. 17. więcej Art. 17. 1. W celu dostosowania sposobu oceny zagrożenia pracowników
w jednostkach organizacyjnych do jego spodziewanego poziomu, w zależności od
wielkości zagrożenia, wprowadza się dwie kategorie pracowników:
1) kategorię A obejmującą pracowników, którzy mogą być narażeni na:
a) dawkę skuteczną (efektywną) przekraczającą 6 mSv w ciągu roku lub
b) dawkę równoważną przekraczającą 15 mSv rocznie dla soczewek oczu lub
150 mSv rocznie dla skóry lub kończyn;
2) kategorię B obejmującą pracowników, którzy nie zostali zaliczeni do kategorii
A.
2. Ocena narażenia pracowników prowadzona jest na podstawie kontrolnych
pomiarów dawek indywidualnych lub pomiarów dozymetrycznych w środowisku
pracy.
3. Pracownicy kategorii A podlegają ocenie narażenia prowadzonej na podstawie
systematycznych pomiarów dawek indywidualnych, a jeżeli mogą być narażeni na
skażenie wewnętrzne mające wpływ na poziom dawki skutecznej dla tej kategorii
pracowników, podlegają również pomiarom skażeń wewnętrznych.
4. Pracownicy kategorii B podlegają ocenie narażenia prowadzonej na podstawie
pomiarów dozymetrycznych w środowisku pracy w sposób pozwalający stwierdzić
prawidłowość zaliczenia pracowników do tej kategorii, chyba że kierownik jednostki
organizacyjnej zadecyduje o objęciu ich systematycznymi pomiarami dawek
indywidualnych. Zezwolenie może zawierać warunek prowadzenia oceny narażenia
pracowników kategorii B wykonujących prace określone w tym zezwoleniu na
podstawie pomiarów dawek indywidualnych.
5. W przypadku gdy pomiar dawki indywidualnej jest niemożliwy lub
niewłaściwy, ocena dawki indywidualnej otrzymanej przez pracownika kategorii
A może być dokonana na podstawie:
1) wyników pomiarów dawek indywidualnych przeprowadzonych dla innych
narażonych pracowników tej kategorii lub
2) wyników pomiarów dozymetrycznych w środowisku pracy, lub
3) metod obliczeniowych, o których mowa w ust. 5a.
5a. Organ właściwy do wydania zezwolenia, przyjęcia zgłoszenia lub przyjęcia
powiadomienia, o których mowa w art. 4 ust. 1 lub 1a, na wniosek kierownika
jednostki organizacyjnej, zatwierdza, w drodze decyzji administracyjnej, metody
obliczeniowe stanowiące podstawę oceny dawki indywidualnej otrzymanej przez
pracownika kategorii A, w przypadku gdy pomiar dawki indywidualnej jest
niemożliwy lub niewłaściwy.
5b. Kierownik jednostki organizacyjnej na bieżąco informuje pracownika
o wynikach oceny narażenia tego pracownika. W przypadku gdy pracownik jest objęty
oceną dawek indywidualnych, kierownik jednostki organizacyjnej informuje tego
pracownika w szczególności o otrzymanych przez pracownika dawkach
indywidualnych.
5c. Na żądanie pracownika kierownik jednostki organizacyjnej, a w przypadku
pracownika zewnętrznego – także pracodawca, niezwłocznie informują pracownika
o wynikach oceny narażenia, w szczególności o otrzymanych przez tego pracownika
dawkach indywidualnych oraz o wynikach pomiarów stanowiących podstawę oceny
narażenia.
6. Zaliczenia pracowników zatrudnionych w warunkach narażenia do kategorii
A lub B dokonuje kierownik jednostki organizacyjnej, w zależności od
przewidywanego poziomu narażenia tych pracowników.
7. Ze względu na zdolność do wykonywania pracy w grupie pracowników
kategorii A ustala się następującą klasyfikację medyczną: zdolny, zdolny pod
pewnymi warunkami, niezdolny.
7a. Klasyfikacji medycznej pracownika kategorii A dokonuje uprawniony
lekarz, który sprawuje nadzór medyczny nad tym pracownikiem.
8. Pracownik nie może być zatrudniony na określonym stanowisku w kategorii
A, jeżeli uprawniony lekarz wydał orzeczenie, że jest on niezdolny do wykonywania
takiej pracy.

art. 18. więcej Art. 18. 1. W celu dostosowania działań i środków ochrony radiologicznej
pracowników do wielkości i rodzajów zagrożeń, kierownik jednostki organizacyjnej
wprowadza podział lokalizacji miejsc pracy na:
1) tereny kontrolowane, tam, gdzie istnieje możliwość otrzymania dawek
określonych dla pracowników kategorii A, istnieje możliwość rozprzestrzeniania
się skażeń promieniotwórczych lub mogą występować duże zmiany mocy dawki
promieniowania jonizującego;
2) tereny nadzorowane, tam, gdzie istnieje możliwość otrzymania dawek
określonych dla pracowników kategorii B i które nie zostały zaliczone do
terenów kontrolowanych.
2. Za spełnienie wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie
art. 25 pkt 2 dla terenów kontrolowanych i nadzorowanych jest odpowiedzialny
kierownik jednostki organizacyjnej, który podejmuje określone działania w celu
spełnienia tych wymagań po zasięgnięciu opinii inspektora ochrony radiologicznej
i lekarza medycyny pracy.

Art. 18a. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wdraża i prowadzi w jednostce
organizacyjnej system rejestracji i analizy wystąpienia narażenia przypadkowego.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej w razie wystąpienia narażenia
przypadkowego niezwłocznie dokonuje analizy przyczyn, przebiegu i skutków tego
narażenia.
3. Wnioski z analizy, o której mowa w ust. 2, kierownik jednostki organizacyjnej
uwzględnia w organizacji pracy jednostki organizacyjnej oraz przekazuje
niezwłocznie organowi właściwemu do wydania zezwolenia, przyjęcia zgłoszenia lub
przyjęcia powiadomienia, o których mowa w art. 4 ust. 1 lub 1a.

art. 19. więcej Art. 19. 1. W szczególnych przypadkach, z wyłączeniem zdarzeń radiacyjnych,
pracownicy kategorii A, za ich zgodą i za zgodą Prezesa Agencji, mogą otrzymać
określone przez Prezesa Agencji dawki przekraczające wartości dawek granicznych,
jeżeli jest to konieczne dla wykonania określonego zadania w określonym miejscu
pracy i w określonym czasie.
2. Niedopuszczalne jest narażenie, o którym mowa w ust. 1, praktykantów,
uczniów, studentów oraz kobiet w ciąży, a kobiet karmiących piersią, jeżeli w wyniku
narażenia jest prawdopodobne powstanie skażeń promieniotwórczych ciała.
3. Kierownik jednostki organizacyjnej jest obowiązany uzasadnić konieczność
narażenia, o którym mowa w ust. 1, i z wyprzedzeniem szczegółowo omówić
związane z tym kwestie z zainteresowanymi pracownikami – ochotnikami lub ich
przedstawicielami, oraz z uprawnionym lekarzem i inspektorem ochrony
radiologicznej, a także poinformować zainteresowanych pracowników – ochotników
o ryzyku związanym z narażeniem, o którym mowa w ust. 1, i o niezbędnych
środkach ostrożności.
4. Postępowanie w sprawach, o których mowa w ust. 1 i 3, wymaga
udokumentowania w formie pisemnej.
5. Otrzymane przez pracownika dawki, o których mowa w ust. 1, są oddzielnie
rejestrowane w dokumentacji określonej w art. 30 ust. 3. Otrzymanie tych dawek nie
może powodować odsunięcia pracownika od normalnych zajęć lub przesunięcia go na
inne stanowisko bez jego zgody, z zastrzeżeniem art. 31 ust. 2 i 3.
6. Przepisy ust. 1–5 stosuje się odpowiednio do członków załóg statków
kosmicznych.

art. 20. więcej Art. 20. 1. W przypadku zdarzenia radiacyjnego należy dołożyć starań, o ile jest
to możliwe, żeby członek ekipy awaryjnej nie otrzymał dawki przekraczającej wartość
rocznej dawki granicznej dla pracowników.
2. W przypadku gdy spełnienie wymagania, o którym mowa w ust. 1, nie jest
możliwe, dawki skuteczne (efektywne) otrzymane przez członków ekip awaryjnych
muszą mieścić się w zakresie poziomów odniesienia dawek skutecznych
(efektywnych) określonych w odpowiednim planie postępowania awaryjnego.
3. Wartości poziomów odniesienia dawek skutecznych (efektywnych), o których
mowa w ust. 2, ustala się na poziomie poniżej 100 mSv, z wyjątkiem przypadku
narażenia wyjątkowego, o którym mowa w ust. 4.
4. W przypadku narażenia wyjątkowego wynikającego z działań mających na
celu:
1) ratowanie życia ludzkiego,
2) zapobieżenie groźnym dla zdrowia skutkom promieniowania jonizującego,
3) zapobieżenie wystąpieniu katastrofalnych warunków
– wartości poziomów odniesienia dawki skutecznej (efektywnej) określone
w odpowiednim planie postępowania awaryjnego mogą przekraczać 100 mSv, ale nie
mogą przekraczać 500 mSv.
5. Osobami podejmującymi działania, o których mowa w ust. 4, mogą być
wyłącznie ochotnicy, którzy przed podjęciem tych działań zostali poinformowani,
w przypadku wewnętrznej ekipy awaryjnej – przez kierownika jednostki
organizacyjnej, a w przypadku zewnętrznej ekipy awaryjnej – przez osobę kierującą
działaniami ekipy awaryjnej, o związanym z ich działaniem ryzyku dla zdrowia
i dostępnych środkach ochrony, a następnie dobrowolnie podjęli decyzję o udziale
w działaniach. Rezygnacja z udziału w działaniach nie może stanowić podstawy do
rozwiązania stosunku pracy.
6. Niezwłocznie po zakończeniu działań, w których członkowie ekip awaryjnych
mogli być narażeni na otrzymanie dawek, o których mowa w ust. 3 lub 4, są oni
informowani, w przypadku wewnętrznej ekipy awaryjnej – przez kierownika jednostki
organizacyjnej, a w przypadku zewnętrznej ekipy awaryjnej – przez osobę kierującą
działaniami ekipy awaryjnej, o otrzymanych dawkach i wynikającym z tego ryzyku
dla zdrowia.
7. Członkowie ekip awaryjnych, którzy otrzymali dawki, o których mowa w ust.
3 lub 4, nie mogą być odsunięci od dalszej pracy zawodowej w warunkach narażenia
bez ich zgody, z zastrzeżeniem art. 31 ust. 2 i 3.
8. Kierownik jednostki organizacyjnej – w przypadku wewnętrznej ekipy
awaryjnej, a w przypadku zewnętrznej ekipy awaryjnej – osoba kierująca działaniami
tej ekipy, niezwłocznie kieruje członka ekipy awaryjnej, który otrzymał dawkę
określoną w ust. 4, na badania lekarskie. Przepisy art. 31 ust. 2 i 3 stosuje się
odpowiednio.

Art. 20a. 1. W przypadku wewnętrznej ekipy awaryjnej – kierownik jednostki
organizacyjnej, a w przypadku zewnętrznej ekipy awaryjnej – osoba kierująca
działaniami tej ekipy, zapewnia członkom ekipy awaryjnej:
1) opiekę medyczną oraz niezbędne środki ochrony indywidualnej i sprzęt
dozymetryczny, stosownie do warunków narażenia w przypadku zdarzenia
radiacyjnego;
2) prowadzenie pomiarów dawek indywidualnych albo pomiarów
dozymetrycznych na miejscu zdarzenia radiacyjnego oraz rejestrowanie danych
w tym zakresie.
2. Pomiary dozymetryczne, o których mowa w ust. 1 pkt 2, prowadzi się tak,
żeby możliwe było dokonanie oceny dawek indywidualnych dla każdego członka
ekipy awaryjnej uczestniczącego w działaniach ekipy awaryjnej.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej obowiązany jest prowadzić
rejestr dawek indywidualnych otrzymywanych przez pracowników zaliczonych do
kategorii A na podstawie wyników pomiarów i ocen, o których mowa w ust. 2.
2. Pomiary dawek indywidualnych oraz pomiary służące ocenie dawek od
narażenia wewnętrznego są dokonywane przez podmioty posiadające akredytację
otrzymaną na podstawie odrębnych przepisów, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.
3. Centralny rejestr dawek, o których mowa w ust. 1, prowadzi Prezes Agencji
na podstawie wyników pomiarów i ocen, o których mowa w ust. 2, otrzymywanych
od kierownika jednostki organizacyjnej.
4. Inspektor ochrony radiologicznej, do czasu dokonania pomiarów dawek
indywidualnych oraz pomiarów służących ocenie dawek od narażenia wewnętrznego
przez podmiot posiadający akredytację, dokonuje wstępnej operacyjnej oceny dawek
indywidualnych otrzymanych przez pracowników zewnętrznych wykonujących
działalność na terenie kontrolowanym w jednostce organizacyjnej.
5. Inspektor ochrony radiologicznej może, do czasu dokonania pomiarów dawek
indywidualnych oraz pomiarów służących ocenie dawek od narażenia wewnętrznego
przez podmiot posiadający akredytację, dokonać wstępnej operacyjnej oceny dawek
indywidualnych otrzymanych przez innych niż pracownicy zewnętrzni pracowników
wykonujących pracę w jednostce organizacyjnej.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Przed zatrudnieniem pracownika w warunkach narażenia kierownik
jednostki organizacyjnej jest obowiązany wystąpić do Prezesa Agencji z wnioskiem
o informację z centralnego rejestru dawek o dawkach otrzymanych przez tego
pracownika w roku kalendarzowym, w którym występuje z wnioskiem, oraz w okresie
czterech poprzednich lat kalendarzowych.
2. W sytuacji, o której mowa w ust. 1, Prezes Agencji przekazuje informację
o dawkach otrzymanych przez pracownika:
1) przed dniem zarejestrowania pracownika w centralnym rejestrze dawek – na
podstawie informacji uzyskanych od instytutów badawczych, które przed dniem
powstania centralnego rejestru dawek prowadziły pomiary dawek
indywidualnych oraz ocenę dawek od narażenia wewnętrznego;
2) w roku kalendarzowym, w którym złożono wniosek – na podstawie informacji
uzyskanych od kierownika jednostki organizacyjnej, w której pracownik był
w tym roku zatrudniony.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, informacje o narażeniu pracownika
dyrektor instytutu badawczego, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, oraz kierownik
jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 2 pkt 2, przekazują nieodpłatnie
Prezesowi Agencji, na jego wniosek, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Działalność zawodowa związana z występowaniem promieniowania
naturalnego prowadzącego do wzrostu narażenia pracowników lub ludności, istotnego
z punktu widzenia ochrony radiologicznej, wymaga oceny tego narażenia.
2. Ocena narażenia dokonywana jest na podstawie pomiarów dozymetrycznych
w środowisku pracy.
3. (uchylony)
4. (uchylony)

Art. 23a. Jeżeli w następstwie działalności wykonywanej w przeszłości,
w szczególności polegającej na wydobyciu i przerobie rud uranu oraz na gromadzeniu
osadów promieniotwórczych wód kopalnianych, utrzymuje się skażenie
promieniotwórcze środowiska istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej, użytkownik terenu, na którym utrzymuje się to skażenie,
wyznacza granice tego terenu, prowadzi na nim pomiary kontrolne narażenia, a jeżeli
jest to uzasadnione, także reguluje dostęp do tego terenu oraz wykorzystanie ziemi
i położonych na nim budynków.

Art. 23b. Ustala się poziom odniesienia dla średniorocznego stężenia
promieniotwórczego radonu w powietrzu w:
1) miejscach pracy wewnątrz pomieszczeń oraz
2) pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi
– w wysokości 300 Bq/m³ (bekereli na metr sześcienny).

Art. 23c. 1. Kierownicy jednostek wykonujących działalność, w której
występują miejsca pracy:
1) zlokalizowane wewnątrz pomieszczeń na poziomie parteru lub piwnicy na
terenach, na których średnioroczne stężenie promieniotwórcze radonu
w powietrzu w znacznej liczbie budynków może przekroczyć poziom
odniesienia, o którym mowa w art. 23b,
2) pod ziemią,
3) związane z uzdatnianiem wód podziemnych na terenach, na których
średnioroczne stężenie promieniotwórcze radonu w powietrzu w znacznej liczbie
budynków może przekroczyć poziom odniesienia, o którym mowa w art. 23b
– zapewniają w tych miejscach pracy pomiar stężenia radonu lub stężenia energii
potencjalnej alfa krótkożyciowych produktów rozpadu radonu.
2. Kierownicy jednostek wykonujących działalność, w których występują
miejsca pracy, o których mowa w ust. 1, zapewniają optymalizację narażenia
pracowników wykonujących pracę w tych miejscach pracy oraz informują na bieżąco
na piśmie takich pracowników o zwiększonym narażeniu na radon, wynikach
pomiarów stężenia radonu lub stężenia energii potencjalnej alfa krótkożyciowych
produktów rozpadu radonu w miejscu pracy, otrzymanych przez nich dawkach
promieniowania oraz działaniach podejmowanych w celu ograniczenia narażenia na
radon w miejscu pracy.
3. W przypadku gdy w miejscach pracy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, wynik
pomiaru, o którym mowa w ust. 1, wskazuje na możliwość przekroczenia poziomu
odniesienia, o którym mowa w art. 23b, kierownicy jednostek podejmują działania
zapewniające ograniczenie narażenia pracowników na radon.
4. W przypadku gdy w miejscach pracy, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lub 3,
narażenie pracowników na otrzymanie dawki skutecznej (efektywnej) jest większe niż
1 mSv rocznie, kierownicy jednostek podejmują działania zapewniające ograniczenie
narażenia pracowników na radon.
5. Pracowników wykonujących pracę w miejscach pracy, o których mowa w ust.
1, którzy mogą być narażeni na otrzymanie dawki skutecznej (efektywnej) większej
niż 6 mSv rocznie, kwalifikuje się jako pracowników kategorii A.
6. Pracowników wykonujących pracę w miejscach pracy, o których mowa w ust.
1 pkt 1, w których – mimo podjęcia działań zgodnie z zasadą optymalizacji – stężenie
promieniotwórcze radonu przekracza poziom odniesienia, o którym mowa w art. 23b, ale którzy nie są narażeni na otrzymanie dawki skutecznej (efektywnej) większej niż
6 mSv, oraz pracowników wykonujących pracę w miejscach pracy, o których mowa
w ust. 1 pkt 2 i 3, którzy mogą być narażeni na otrzymanie dawki skutecznej
(efektywnej) większej niż 1 mSv rocznie, ale nie większej niż 6 mSv rocznie,
kwalifikuje się jako pracowników kategorii B.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, tereny,
na których średnioroczne stężenie promieniotwórcze radonu w powietrzu wewnątrz
pomieszczeń w znacznej liczbie budynków może przekraczać poziom odniesienia,
o którym mowa w art. 23b, mając na względzie konieczność zapewnienia
odpowiedniej ochrony radiologicznej pracowników wykonujących pracę
w warunkach zwiększonego narażenia na radon.

Art. 23d. 1. Zbywca budynku, lokalu lub pomieszczenia przeznaczonego na
pobyt ludzi oraz wynajmujący budynek, lokal lub pomieszczenie, przeznaczone na
pobyt ludzi, przekazuje na żądanie nabywcy lub najemcy takiego budynku, lokalu lub
pomieszczenia informację o wartości średniorocznego stężenia promieniotwórczego
radonu w powietrzu odpowiednio w budynku, lokalu lub pomieszczeniu.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do wynajmujących nieprowadzących
działalności gospodarczej w zakresie wynajmu budynków, lokali lub pomieszczeń.
3. Informacja, o której mowa w ust. 1, wskazuje:
1) wartość średniorocznego stężenia promieniotwórczego radonu w powietrzu
odpowiednio w budynku, lokalu albo pomieszczeniu;
2) porównanie wartości, o której mowa w pkt 1, z wartością poziomu odniesienia
dla średniorocznego stężenia promieniotwórczego radonu w powietrzu
w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, o którym mowa w art. 23b;
3) podstawę faktyczną sporządzenia informacji, w szczególności wyniki pomiarów,
w oparciu o które sporządzono informację, oraz podmiot, który przeprowadził
pomiary.
4. Pomiary, o których mowa w ust. 3 pkt 3, prowadzą laboratoria, które posiadają
akredytację w zakresie prowadzenia takich pomiarów. Laboratoria te przygotowują
informację, o której mowa w ust. 1.
5. Laboratoria prowadzące pomiary, o których mowa w ust. 3 pkt 3, informują
niezwłocznie państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego o przypadkach
przekroczenia wartości średniorocznego stężenia promieniotwórczego radonu w powietrzu w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, o którym mowa w art. 23b.

Art. 23e. 1. Główny Inspektor Sanitarny prowadzi działania mające na celu
identyfikację terenów, na których wewnątrz pomieszczeń w znacznej liczbie
budynków poziom średniorocznego stężenia promieniotwórczego radonu w powietrzu
może przekroczyć poziom odniesienia, o którym mowa w art. 23b.
2. Informacje o wynikach działań, o których mowa w ust. 1, Główny Inspektor
Sanitarny przekazuje na bieżąco ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.
3. Państwowa Inspekcja Sanitarna udziela porad i informacji w zakresie
narażenia na radon w pomieszczeniach oraz związanych z narażeniem na radon
zagrożeń dla zdrowia, na temat znaczenia przeprowadzania pomiarów radonu oraz na
temat dostępnych środków technicznych służących ograniczeniu występujących
stężeń radonu.

Art. 23f. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia we współpracy z Głównym
Inspektorem Sanitarnym opracowuje krajowy plan działania w przypadku
długoterminowych zagrożeń wynikających z narażenia na radon w budynkach
przeznaczonych na pobyt ludzi oraz w miejscach pracy, zwany dalej „krajowym
planem działania w przypadku narażenia na radon”.
2. Krajowy plan działania w przypadku narażenia na radon określa:
1) cele, jakie należy osiągnąć w zakresie ochrony przed narażeniem na
promieniowanie jonizujące powodowanym przez radon w miejscach pracy,
budynkach, lokalach i pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, a także
w zakresie ograniczenia ryzyka wystąpienia nowotworu płuc w związku
z narażeniem na radon w perspektywie długoterminowej w odniesieniu do osób
palących i niepalących;
2) działania, jakie powinny być podejmowane dla osiągnięcia celów, o których
mowa w pkt 1, wraz z harmonogramem ich prowadzenia;
3) sposób finansowania badań dotyczących radonu oraz badań dotyczących
środków naprawczych, w szczególności w odniesieniu do budynków
przeznaczonych na pobyt ludzi z bardzo wysokimi stężeniami radonu;
4) przydział działań organom, jednostkom i służbom podległym lub nadzorowanym
przez ministra właściwego do spraw zdrowia, mechanizmy koordynacyjne
i dostępne zasoby w celu realizacji krajowego planu działania w przypadku
narażenia na radon.
3. Przy określeniu działań, o których mowa w ust. 2 pkt 2, bierze się pod uwagę
potrzebę i możliwość określenia w krajowym planie działania w przypadku narażenia
na radon:
1) strategii służącej prowadzeniu badań w zakresie stężeń radonu
w pomieszczeniach lub w powietrzu gruntowym w celu oszacowania rozkładu
stężeń radonu w budynkach, zarządzania danymi pomiarowymi oraz
ustanowieniu innych istotnych parametrów, takich jak rodzaje podłoża
gruntowego i skały, przepuszczalność oraz zawartość radu Ra-226 w podłożu
gruntowym lub w glebie;
2) sposobu podejścia, danych i kryteriów stosowanych do identyfikacji terenów,
o których mowa w art. 23e ust. 1, lub określenia innych parametrów, które mogą
być stosowane jako konkretne wskaźniki sytuacji potencjalnie wysokiego
narażenia na radon;
3) rodzajów:
a) miejsc pracy,
b) budynków dostępnych publicznie, w szczególności szkół i szpitali
– w których konieczne są pomiary na podstawie oceny ryzyka;
4) strategii ograniczenia narażenia na radon w budynkach przeznaczonych na pobyt
ludzi oraz zajmowania się w pierwszej kolejności sytuacją potencjalnie
wysokiego narażenia na radon;
5) strategii dotyczącej ułatwienia stosowania środków naprawczych w istniejących
budynkach;
6) strategii, w tym metod i narzędzi, na rzecz zapobiegania przenikaniu radonu do
nowych budynków, łącznie z identyfikacją materiałów budowlanych
charakteryzujących się znaczną emisją radonu;
7) strategii na rzecz komunikacji w celu podniesienia świadomości społecznej oraz
informowania organów samorządu terytorialnego, pracodawców i pracowników
o zagrożeniach związanych z radonem, w tym o zagrożeniach dla osób palących;
8) wskazówek w sprawie metod i narzędzi pomiarowych oraz środków
naprawczych, z uwzględnieniem kryteriów służących akredytacji laboratoriów
prowadzących pomiary, o których mowa w art. 23d ust. 4.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza krajowy plan działania
w przypadku narażenia na radon w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia we współpracy z Głównym Inspektorem
Sanitarnym dokonuje przeglądu krajowego planu działania w przypadku narażenia na
radon nie rzadziej niż co 4 lata, a w razie potrzeby dokonuje zmiany tego planu.

Art. 23g. 1. Prezes Agencji:
1) organizuje kampanie promujące stosowanie środków mających na celu
zapobieganie przenikaniu radonu do nowych budynków;
2) prowadzi działania informacyjno-edukacyjne oraz szkoleniowe o dostępnych
środkach zapobiegania przenikaniu radonu do nowych budynków;
3) monitoruje stosowanie środków mających na celu zapobieganie przenikaniu
radonu do nowych budynków;
4) może współpracować w zakresie spraw określonych w pkt 1 i 2 z samorządami
zawodowymi architektów i inżynierów budownictwa oraz innymi organizacjami
zawodowymi i stowarzyszeniami zawodowymi, organami samorządu
terytorialnego, a także specjalistami z zakresu ochrony przed promieniowaniem
jonizującym;
5) może określać dobre praktyki dotyczące technik i środków zapobiegających
przenikaniu radonu do nowych budynków;
6) zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej
informacje o instrumentach służących finansowaniu środków mających na celu
zapobieganie przenikaniu radonu do nowych budynków oraz dobre praktyki,
o których mowa w pkt 5.
2. Główny Inspektor Sanitarny:
1) organizuje kampanie promujące stosowanie środków mających na celu
ograniczenie średniorocznego stężenia radonu w budynkach, lokalach
i pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi;
2) prowadzi działania informacyjno-edukacyjne oraz szkoleniowe o dostępnych
środkach ograniczenia stężenia radonu w budynkach, lokalach
i pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi;
3) monitoruje stosowanie środków mających na celu ograniczenie średniorocznego
stężenia radonu w budynkach, lokalach i pomieszczeniach przeznaczonych na
pobyt ludzi;
4) może współpracować w zakresie spraw określonych w pkt 1 i 2 z samorządami
zawodowymi architektów i inżynierów budownictwa oraz innymi organizacjami
zawodowymi i stowarzyszeniami zawodowymi, organami samorządu terytorialnego, a także specjalistami z zakresu pomiarów radonu i ochrony przed
promieniowaniem jonizującym;
5) może określać dobre praktyki dotyczące sposobu pomiarów stężenia radonu
w glebie i w pomieszczeniach;
6) zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej
informacje o instrumentach służących finansowaniu środków mających na celu
ograniczenie średniorocznego stężenia radonu w budynkach, lokalach
i pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi oraz dobre praktyki, o których
mowa w pkt 5.

Art. 23h. 1. Operator statku powietrznego, w którym pochodząca od
promieniowania kosmicznego dawka skuteczna (efektywna) promieniowania
jonizującego, jaką może otrzymać członek załogi statku powietrznego, może
przekroczyć 1 mSv rocznie, jest obowiązany:
1) zapewnić ocenę dawek promieniowania jonizującego, jakie mogą otrzymać
członkowie załóg statków powietrznych;
2) przy planowaniu lotów uwzględniać wyniki ocen, o których mowa w pkt 1,
a także stosować ograniczenia udziału w lotach członków załóg statków
powietrznych, którzy są zagrożeni otrzymaniem podwyższonej dawki
promieniowania jonizującego, w celu niedopuszczenia do przekroczenia dawek
granicznych;
3) informować członków załóg statków powietrznych, których to dotyczy,
o zagrożeniach dla zdrowia związanych z promieniowaniem kosmicznym oraz
o wartości otrzymanych przez nich dawek promieniowania jonizującego;
4) w przypadku kobiet będących członkami załóg statków powietrznych, które
zgłosiły, że są w ciąży – zapewnić, żeby dawka równoważna dla mającego się
urodzić dziecka była na najniższym rozsądnie osiągalnym poziomie i żeby było
mało prawdopodobne, że przekroczy 1 mSv przynajmniej przez pozostały okres
ciąży.
2. W przypadku gdy pochodząca od promieniowania kosmicznego dawka
skuteczna (efektywna) promieniowania jonizującego, jaką mogą otrzymać członkowie
załogi statku powietrznego, może przekroczyć 6 mSv rocznie, stosuje się wymagania
określone w art. 7a, art. 9 ust. 1, art. 10, art. 11 ust. 2 i ust. 3 pkt 5, art. 17, art. 19, art.
21–23, art. 26, art. 27 i art. 29–32.

art. 24. więcej Art. 24. Narażenie ogółu ludności w wyniku stosowania promieniowania
jonizującego podlega regularnej ocenie dokonywanej przez Prezesa Agencji i jest
przedstawiane w sprawozdaniu, o którym mowa w art. 110 pkt 13.

art. 25. więcej Art. 25. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) wskaźniki pozwalające na wyznaczenie dawek promieniowania jonizującego
stosowane przy ocenie narażenia oraz sposób i częstotliwość dokonywania oceny
narażenia pracowników i osób z ogółu ludności, uwzględniając wartości
i zależności zalecane w rozdziałach 4 i 5 publikacji Międzynarodowej Komisji
Ochrony Radiologicznej (ICRP) nr 116 w celu oszacowania dawek
pochodzących z narażenia zewnętrznego oraz w rozdziale 1 publikacji ICRP nr
119 w celu oszacowania dawek pochodzących z narażenia wewnętrznego i ich
aktualizacjach oraz kierując się koniecznością zapewnienia ochrony
radiologicznej pracownikom i osobom z ogółu ludności;
2) podstawowe wymagania dotyczące terenów kontrolowanych i nadzorowanych,
w tym w szczególności:
a) sposób oznakowania tych terenów, z uwzględnieniem wzorów znaków
ostrzegawczych dla oznakowania granic terenu kontrolowanego
i nadzorowanego,
b) warunki dostępu i opuszczania tych terenów dla pracowników i innych
osób,
c) warunki, jakie muszą być spełnione dla wykonywania pomiarów
dozymetrycznych w środowisku pracy na tych terenach, w szczególności
odnośnie do zakresu programu pomiarów i wymagań, jakie muszą spełniać
osoby wykonujące pomiary
– kierując się koniecznością zapewnienia ochrony radiologicznej pracownikom
i osobom z ogółu ludności przebywającym na tych terenach.

art. 26. więcej Art. 26. Kierownik jednostki organizacyjnej zatrudniającej pracowników
w warunkach narażenia jest obowiązany zapewnić:
1) opiekę medyczną pracownikom oraz niezbędne środki ochrony indywidualnej
i sprzęt dozymetryczny, stosownie do warunków narażenia;
2) prowadzenie pomiarów dawek indywidualnych albo pomiarów
dozymetrycznych w środowisku pracy zgodnie z art. 17 ust. 3 i 4 oraz
rejestrowanie danych w tym zakresie;
3) w przypadku działalności, które mogą prowadzić do uwolnień substancji
promieniotwórczych do środowiska – opracowanie i wdrożenie procedur
pomiaru i oceny narażenia osób z ogółu ludności, prowadzenie pomiarów,
a także rejestrowanie wyników tych pomiarów oraz wyników oceny narażenia
osób z ogółu ludności;
4) odpowiedni dobór, właściwe użytkowanie, sprawdzenie sprawności
i konserwację przyrządów dozymetrycznych oraz ich wzorcowanie.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Przyrządy dozymetryczne stosowane do kontroli i oceny narażenia,
niepodlegające obowiązkowi kontroli metrologicznej określonej w przepisach
o miarach, powinny posiadać świadectwo wzorcowania.
2. Świadectwo wzorcowania, o którym mowa w ust. 1, wydaje laboratorium
pomiarowe posiadające akredytację otrzymaną na podstawie odrębnych przepisów.

art. 28. więcej Art. 28. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wymagania
dotyczące:
1) rejestracji dawek indywidualnych, uwzględniając w szczególności:
a) zawartość i sposób prowadzenia rejestru dawek indywidualnych
prowadzonego przez kierownika jednostki organizacyjnej oraz centralnego
rejestru dawek indywidualnych, długość okresu rejestracyjnego, okres
przechowywania danych w tych rejestrach, okres przechowywania
dokumentów stanowiących podstawę dokonywania wpisów do rejestrów,
tryb sporządzania kopii danych zawartych w rejestrach oraz okres ich
przechowywania, a także wzór karty zgłoszeniowej do centralnego rejestru
dawek indywidualnych i wzór karty ewidencyjnej centralnego rejestru
dawek indywidualnych,
b) podmioty, którym mogą być przekazywane dane z rejestru dawek
indywidualnych prowadzonego przez kierownika jednostki organizacyjnej
oraz z centralnego rejestru dawek indywidualnych, terminy przekazywania
danych, a także zawartość wniosku o udostępnienie danych z centralnego
rejestru dawek indywidualnych,
c) narażenia, o których mowa w art. 16 ust. 1, art. 19 ust. 1, art. 20 i art. 23c
ust. 5, w tym wyniki pomiarów dozymetrycznych,
d) wykaz instytutów badawczych, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia aktualnej informacji o dawkach
indywidualnych otrzymanych przez pracowników i inne osoby narażone na
promieniowanie jonizujące;
2) sprzętu dozymetrycznego, uwzględniając wymagania techniczne przy
stosowaniu sprzętu w warunkach normalnych i w sytuacji zdarzeń radiacyjnych.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej jest obowiązany zapewnić
pracownikom zewnętrznym ochronę radiologiczną równoważną ochronie, jaką
zapewnia pracownikom zatrudnionym w jednostce organizacyjnej.
2. Każdemu pracownikowi zewnętrznemu Prezes Agencji wydaje indywidualny
dokument narażenia pracownika zewnętrznego (paszport dozymetryczny), w którym
pracodawca zewnętrzny i kierownik jednostki organizacyjnej umieszczają informacje
określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 3 pkt 2.
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe obowiązki kierownika jednostki organizacyjnej, pracodawcy
zewnętrznego i pracownika zewnętrznego w zakresie ochrony radiologicznej
pracowników zewnętrznych narażonych podczas pracy na terenie
kontrolowanym lub terenie nadzorowanym, uwzględniając sposoby ochrony
stosowane wobec pracowników jednostki organizacyjnej;
2) informacje umieszczane przez kierownika jednostki organizacyjnej, pracodawcę
zewnętrznego i uprawnionego lekarza w paszporcie dozymetrycznym, mając na
uwadze dostarczenie informacji zapewniających objęcie pracownika ochroną
przed promieniowaniem;
3) tryb wydawania oraz wzór paszportu dozymetrycznego, uwzględniając
konieczność nadania każdemu paszportowi indywidualnego numeru, a także
zapewnienie umieszczenia informacji, o których mowa w pkt 2.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Za nadzór medyczny nad pracownikami kategorii A odpowiedzialny
jest kierownik jednostki organizacyjnej oraz uprawniony lekarz, któremu zapewnia się
dostęp do informacji niezbędnych do wydania orzeczenia o zdolności tych
pracowników do wykonywania określonej pracy, łącznie z informacją o warunkach
środowiskowych w miejscu pracy.
2. Nadzór medyczny, o którym mowa w ust. 1, obejmuje wstępne badania
lekarskie pracownika przed jego zatrudnieniem dla określenia, czy pracownik może
być zatrudniony w kategorii A, oraz okresowe badania lekarskie przeprowadzane co najmniej raz w roku, które pozwalają stwierdzić, czy pracownik może nadal
wykonywać swoje obowiązki.
3. Dla każdego pracownika kategorii A uprawniony lekarz zakłada
dokumentację medyczną, prowadzoną i aktualizowaną przez cały okres zaliczenia do
tej kategorii. Dokumentacja jest przechowywana do dnia osiągnięcia przez
pracownika wieku 75 lat, jednak nie krócej niż przez 30 lat od dnia zakończenia przez
niego pracy w warunkach narażenia.
4. Dokumentacja medyczna obejmuje informacje o rodzaju wykonywanej pracy,
wynikach badań lekarskich przeprowadzonych przed podjęciem zatrudnienia
w kategorii A i o wynikach badań okresowych oraz rejestr dawek, o którym mowa
w art. 21 ust. 1.
5. Po ustaniu zatrudnienia w warunkach narażenia uprawniony lekarz może
zalecić kontynuację nadzoru medycznego, jeżeli uzna to za konieczne dla ochrony
zdrowia pracownika.

art. 31. więcej Art. 31. 1. W przypadku stwierdzonego przekroczenia którejkolwiek z dawek
granicznych określonych dla pracowników w załączniku nr 4 do ustawy, kierownik
jednostki organizacyjnej jest obowiązany skierować pracownika na badania lekarskie.
2. Dalsza praca w warunkach narażenia wymaga zgody uprawnionego lekarza.
3. W przypadku braku zgody uprawnionego lekarza na dalsze zatrudnienie
pracownika w warunkach narażenia stosuje się odpowiednio przepisy prawa pracy
odnoszące się do pracownika, u którego stwierdzono objawy wskazujące na powstanie
choroby zawodowej.

art. 32. więcej Art. 32. Od orzeczeń lekarskich, o których mowa w art. 17 ust. 7a i 8 oraz
w art. 31 ust. 2, pracownikowi służy odwołanie do sądu pracy.

Art. 32a. Przepisy art. 10, art. 11, art. 14, art. 17, art. 21, art. 22, art. 23c, art. 26
i art. 29–32 stosuje się odpowiednio do uczniów, studentów i praktykantów.

Art. 32b. Kierownik jednostki organizacyjnej na bieżąco informuje
pracowników o stanie ochrony radiologicznej w tej jednostce organizacyjnej,
rozwiązaniach w zakresie ochrony radiologicznej mających bezpośredni lub pośredni
wpływ na poziom ochrony radiologicznej pracowników oraz o ich poziomie
narażenia, w tym o otrzymanych przez nich dawkach promieniowania jonizującego.

Art. 32c. 1. Każdy ma prawo do uzyskania od kierownika jednostki
organizacyjnej wykonującej działalność związaną z narażeniem, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lub 4–16, informacji o wpływie działalności wykonywanej przez tę
jednostkę organizacyjną na zdrowie ludzi i na środowisko oraz o wielkości i składzie
izotopowym uwolnień substancji promieniotwórczych do środowiska w związku
z wykonywaniem tej działalności, a w przypadku nowych rodzajów zastosowań
promieniowania jonizującego w tej jednostce organizacyjnej – także informacji
o uzasadnieniu wykonywania tej działalności. Kierownik jednostki organizacyjnej
udziela informacji niezwłocznie po otrzymaniu wniosku o udzielenie informacji.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lub 4–16, zamieszcza na stronie
internetowej jednostki organizacyjnej, nie rzadziej niż co 12 miesięcy, informację
o wpływie działalności wykonywanej przez jednostkę organizacyjną na zdrowie ludzi
i na środowisko oraz o wielkości i składzie izotopowym uwolnień substancji
promieniotwórczych do środowiska w związku z wykonywaniem tej działalności.

art. 33. więcej Art. 33. 1. W celu zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej kraju przy stosowaniu promieniowania jonizującego w warunkach
normalnych i w sytuacji zdarzeń radiacyjnych minister właściwy do spraw energii
może udzielać dotacji celowych na wykonywanie działalności, o której mowa w ust. 2.
2. Dotacja może być przeznaczona na:
1) eksploatację badawczych reaktorów jądrowych;
2) likwidację badawczych reaktorów jądrowych;
3) utrzymanie i rozwój programów zapewnienia jakości związanych
z wykorzystaniem przez podmioty, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8
ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U.
poz. 1668, z późn. zm.), wiązek promieniowania jonizującego na potrzeby
medyczne do celów innych niż diagnostyka i radioterapia;
4) zapewnienie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej lub ochrony
fizycznej obiektów jądrowych i materiałów jądrowych w jednostkach
organizacyjnych działających w Otwocku-Świerku;
5) sporządzanie ocen oddziaływania obiektów jądrowych, miejsc wydobywania rud
uranu i toru oraz składowisk odpadów promieniotwórczych na środowisko oraz
wykonywanie badań i analiz niezbędnych do sporządzenia tych ocen;
6) utrzymanie wzorców promieniowania jonizującego oraz utrzymanie i rozwój
systemów zapewnienia jakości wzorcowania przyrządów dozymetrycznych;
7) akredytację laboratoriów wykonujących działalność, o której mowa w art. 21
ust. 2 oraz art. 27 ust. 2;
8) inwestycje służące wykonywaniu działalności, o której mowa w pkt 1–7.
3. (uchylony)
4. Wysokość dotacji nie może być większa niż koszty poniesione w związku
z wykonywaną działalnością, pomniejszone o dochody uzyskane z tej działalności
i środki pochodzące z innych źródeł, a ponadto w przypadku działalności, o której
mowa w ust. 2 pkt 1, 3, 4, 6 i 7, nie może przekraczać 85% kosztów wykonywanej
działalności.
5. Dotacja może być udzielona podmiotowi, który spełnia następujące warunki:
1) złożył w terminie wniosek o udzielenie dotacji;
2) dysponuje potencjałem technicznym, w szczególności sprzętem, aparaturą
i infrastrukturą techniczną, umożliwiającym prawidłowe wykonywanie
działalności będącej przedmiotem wniosku;
3) posiada potencjał finansowy umożliwiający współfinansowanie działalności
będącej przedmiotem wniosku;
4) dysponuje pracownikami o kwalifikacjach i doświadczeniu niezbędnych do
wykonywania działalności będącej przedmiotem wniosku;
5) zapewnia wykonywanie prac lub czynności przez osoby posiadające
odpowiednie uprawnienia, o ile takie uprawnienia są wymagane;
6) jest organizacją prowadzącą badania i upowszechniającą wiedzę w rozumieniu
art. 2 pkt 83 rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r.
uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym
w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187 z 26.06.2014, str. 1,
z późn. zm.).
6. Minister właściwy do spraw energii dokonuje oceny wniosku o udzielenie
dotacji pod względem merytorycznym i finansowym, w tym analizy wpływu
działalności będącej przedmiotem wniosku o udzielenie dotacji na stan
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej kraju.
7. Wniosek złożony po terminie pozostawia się bez rozpatrzenia.
8. W przypadku złożenia niekompletnego wniosku minister właściwy do spraw
energii wzywa podmiot, który złożył wniosek, do uzupełnienia go w terminie 7 dni od
dnia otrzymania wezwania.
9. Wniosek nieuzupełniony w terminie, o którym mowa w ust. 8, pozostawia się
bez rozpatrzenia.
10. Na podstawie oceny, o której mowa w ust. 6, minister właściwy do spraw
energii udziela dotacji i określa jej wysokość albo odmawia jej udzielenia, o czym
zawiadamia na piśmie podmiot, który złożył wniosek o udzielenie dotacji.
11. (uchylony)
12. (uchylony)
13. (uchylony)
14. (uchylony)
15. (uchylony)
16. (uchylony)
17. (uchylony)
18. (uchylony)
19. (uchylony)
20. (uchylony)
21. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór wniosku o udzielenie dotacji i termin składania wniosku oraz dokumenty,
jakie należy dołączyć do wniosku,
2) termin zawiadomienia przez ministra właściwego do spraw energii podmiotu,
który złożył wniosek o udzielenie dotacji, o udzieleniu dotacji i jej wysokości
albo o odmowie udzielenia dotacji,
3) sposób dokumentowania wykorzystania dotacji
– kierując się koniecznością zapewnienia właściwego dokumentowania przez
ubiegających się o udzielenie dotacji spełniania warunków jej udzielenia oraz kontroli
wykorzystania dotacji, a także prawidłowego jej rozliczenia przez wykonawcę.

Art. 33a. Stosowanie promieniowania jonizującego w celach medycznych
obejmuje ekspozycje medyczne:
1) osób poddawanych badaniom diagnostycznym, zabiegom lub leczeniu,
2) osób poddawanych badaniom przesiewowym,
3) osób uczestniczących w eksperymentach medycznych lub badaniach
klinicznych,
4) opiekunów
– zwanych dalej „osobami poddawanymi ekspozycji medycznej”.

Art. 33b. Osoby poddawane ekspozycji medycznej podlegają ochronie
radiologicznej, która obejmuje w szczególności uzasadnienie ekspozycji medycznej,
o którym mowa w art. 33c, i optymalizację, o której mowa w art. 33d.

Art. 33c. 1. Przeprowadzenie ekspozycji medycznej wymaga uzasadnienia.
Uzasadnienie to wskazuje przewagę spodziewanych korzyści diagnostycznych lub
leczniczych, w tym bezpośrednich korzyści zdrowotnych dla osoby poddanej
ekspozycji medycznej oraz korzyści dla społeczeństwa, nad uszczerbkiem na zdrowiu,
który ekspozycja medyczna może spowodować u osoby poddanej takiej ekspozycji
lub u jej potomstwa. W przypadku ekspozycji medycznej opiekunów w jej
uzasadnieniu uwzględnia się również spodziewane korzyści i szkody dla tych osób.
2. W uzasadnieniu, o którym mowa w ust. 1, bierze się pod uwagę korzyści
i rodzaje ryzyka związane ze stosowaniem alternatywnych metod służących temu
samemu celowi, prowadzących do mniejszego narażenia w wyniku ekspozycji
medycznej lub nienarażających na działanie promieniowania jonizującego.
3. Zastosowanie szczegółowej medycznej procedury radiologicznej, o której
mowa w art. 33f ust. 1, zgodnej z wzorcową medyczną procedurą radiologiczną dla
standardowych ekspozycji medycznych, o której mowa w art. 33t ust. 1, jest
równoznaczne z uzasadnieniem, o którym mowa w ust. 1. W takim przypadku
uzasadnienie nie jest wymagane.
4. Skierowanie pacjenta na badanie diagnostyczne, zabieg lub leczenie albo
zlecenie wykonania badania diagnostycznego, zabiegu lub leczenia, z zastosowaniem
promieniowania jonizującego, wynika z uzasadnionego przekonania lekarza
kierującego, że wynik dostarczy informacji, które przyczynią się do postawienia
prawidłowego rozpoznania lub wykluczenia choroby, oceny jej przebiegu i postępów
leczenia lub uzyska się zamierzony efekt terapeutyczny.
5. Badanie diagnostyczne, zabieg lub leczenie, z zastosowaniem promieniowania
jonizującego, które nie są uzasadnione zgodnie z przepisami ust. 1–3, mogą być uzasadnione jedynie ze względu na szczególne okoliczności, które ocenia się
indywidualnie.
6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, lekarz kierujący pacjenta na badanie
diagnostyczne, zabieg lub leczenie albo zlecający wykonanie badania
diagnostycznego, zabiegu lub leczenia, z zastosowaniem promieniowania
jonizującego, umieszcza w dokumentacji medycznej pacjenta skierowanie na badanie
diagnostyczne, zabieg lub leczenie albo zlecenie wykonania badania diagnostycznego,
zabiegu lub leczenia oraz indywidualne uzasadnienie.
7. Wykonanie ekspozycji medycznej niezgodnie z przepisami ust. 1–6 jest
niedopuszczalne.

Art. 33d. 1. Badanie diagnostyczne, zabieg lub leczenie, z zastosowaniem
promieniowania jonizującego, wymaga optymalizacji ochrony radiologicznej
pacjenta.
2. W badaniach diagnostycznych z zastosowaniem promieniowania
jonizującego ogranicza się dawki skuteczne (efektywne) otrzymywane przez
pacjentów do możliwie najniższego poziomu, przy uwzględnieniu czynników
ekonomicznych i społecznych, który zapewni uzyskanie wyniku badania o założonej
jakości diagnostycznej. Optymalizacja ochrony radiologicznej pacjenta jest także
realizowana przez redukcję badań niepotrzebnie powtarzanych.
3. W radiologii zabiegowej, poza wymaganiami określonymi w ust. 2, podejmuje
się niezbędne kroki mające na celu zapobieżenie popromiennym uszkodzeniom skóry
i tkanek pod nią położonych w wyniku stosowania długotrwałej ekspozycji,
w szczególności wiązką promieniowania rentgenowskiego o dużej mocy dawki.
4. W radioterapii optymalizacja ochrony radiologicznej pacjenta wymaga
możliwie maksymalnej ochrony zdrowych narządów i tkanek przed promieniowaniem
jonizującym przy podaniu indywidualnie planowanej i zleconej dawki terapeutycznej
w określonym reżimie czasowym.
5. W leczeniu za pomocą produktu radiofarmaceutycznego o zleconej
aktywności optymalizacja ochrony radiologicznej pacjenta wymaga możliwie
maksymalnej ochrony zdrowych narządów i tkanek przed promieniowaniem
jonizującym.

Art. 33e. 1. Kobiety w wieku rozrodczym, kobiety w ciąży, kobiety karmiące
piersią, osoby poniżej 16. roku życia, a także opiekunowie oraz osoby z otoczenia
i rodziny pacjentów poddawanych leczeniu za pomocą produktów radiofarmaceutycznych lub zamkniętych źródeł promieniowania jonizującego
wprowadzanych na stałe do organizmu, podlegają szczególnej ochronie w związku
z ekspozycją medyczną.
2. Lekarz kierujący oraz lekarz prowadzący mają obowiązek uzyskania od
kobiety poddawanej ekspozycji medycznej informacji, czy jest ona w ciąży lub czy
karmi piersią, chyba że nie jest to istotne z punktu widzenia zastosowanej medycznej
procedury radiologicznej.
3. W przypadku ekspozycji medycznej z zakresu radioterapii, leczenia za
pomocą produktów radiofarmaceutycznych lub radiologii zabiegowej, lekarz
prowadzący jest obowiązany upewnić się, czy kobieta poddawana ekspozycji
medycznej nie jest w ciąży, chyba że nie jest to istotne z punktu widzenia
zastosowanej medycznej procedury radiologicznej.
4. W przypadku gdy kobieta poddawana ekspozycji medycznej jest w ciąży lub
gdy ciąży nie można wykluczyć, zwraca się szczególną uwagę na uzasadnienie,
o którym mowa w art. 33c, wskazania medyczne oraz optymalizację, o której mowa
w art. 33d, biorąc pod uwagę zarówno kobietę w ciąży, jak i nienarodzone dziecko, ze
szczególnym uwzględnieniem medycznych procedur radiologicznych:
1) obejmujących obszar brzucha lub miednicy;
2) w przypadku medycyny nuklearnej – także mogących prowadzić do otrzymania
przez nienarodzone dziecko dawki przekraczającej 5 mSv.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, jednostka ochrony zdrowia jest
obowiązana przeprowadzić dla nienarodzonego dziecka ocenę dawki lub weryfikację
zaaplikowanej aktywności.
6. W przypadku kobiety karmiącej piersią, w medycynie nuklearnej,
w zależności od medycznej procedury radiologicznej, zwraca się szczególną uwagę na
uzasadnienie, o którym mowa w art. 33c, w szczególności na pilność wykonywania
procedury, oraz na optymalizację, o której mowa w art. 33d, biorąc pod uwagę
zarówno kobietę, jak i dziecko.
7. Jednostki ochrony zdrowia udostępniają w swoich pomieszczeniach,
w miejscach publicznie dostępnych, informacje o szczególnej ochronie kobiet
w wieku rozrodczym, kobiet w ciąży i kobiet karmiących piersią, poddawanych
ekspozycjom medycznym.
8. W przypadku osób uczestniczących w eksperymentach medycznych lub
badaniach klinicznych oraz w przypadku opiekunów ochrona radiologiczna obejmuje również ustanowienie i stosowanie przez jednostkę ochrony zdrowia ograniczników
dawki (limitów użytkowych dawki).
9. W przypadkach, o których mowa w ust. 8, ograniczniki dawki (limity
użytkowe dawki) są ustanawiane w formie indywidualnych dawek skutecznych
(efektywnych) lub dawek równoważnych w określonym czasie.
10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wymagania w zakresie szczególnej ochrony w związku z ekspozycją medyczną
w badaniach diagnostycznych, zabiegach i leczeniu kobiet w wieku rozrodczym,
kobiet w ciąży, kobiet karmiących piersią, osób poniżej 16. roku życia, a także
opiekunów oraz osób z otoczenia i rodziny pacjentów, uwzględniając uwarunkowania
związane z uzasadnieniem, o którym mowa w art. 33c, i optymalizacją, o której mowa
w art. 33d, praktyczne aspekty medycznych procedur radiologicznych, zapewnienie
wysokiej jakości świadczonych usług medycznych i specyfikę wykonywania
ekspozycji medycznej.

Art. 33f. 1. Wykonanie badania diagnostycznego, zabiegu lub leczenia,
z zastosowaniem promieniowania jonizującego, odbywa się zgodnie ze
szczegółowymi medycznymi procedurami radiologicznymi opracowanymi
w jednostce ochrony zdrowia, zwanymi dalej „procedurami szczegółowymi”.
2. Procedura szczegółowa zawiera:
1) opis postępowania odnoszącego się do stosowanych w jednostce ochrony
zdrowia urządzeń radiologicznych i urządzeń pomocniczych, a także do
kategorii osób podlegających badaniu diagnostycznemu, zabiegowi lub leczeniu
z użyciem takich urządzeń;
2) informacje dotyczące wyniku zastosowania procedury szczegółowej, w tym
informacje dotyczące narażenia osób, o których mowa w pkt 1;
3) inne niż wskazane w pkt 1 i 2 istotne informacje o sposobie wykonania badania
diagnostycznego, zabiegu lub leczenia.
3. Procedury szczegółowe stosowane w jednostce ochrony zdrowia podlegają
ocenie ich poprawności i aktualności podczas audytu klinicznego wewnętrznego
i audytu klinicznego zewnętrznego, o których mowa w art. 33u ust. 1.

Art. 33g. 1. Przy stosowaniu procedur szczegółowych jednostka ochrony
zdrowia stosuje diagnostyczne poziomy referencyjne dla badań
rentgenodiagnostycznych, badań diagnostycznych z zakresu medycyny nuklearnej
oraz z zakresu radiologii zabiegowej.
2. Diagnostyczne poziomy referencyjne podlegają, nie rzadziej niż co 5 lat,
przeglądowi dokonywanemu przez Krajowe Centrum Ochrony Radiologicznej
w Ochronie Zdrowia, zwane dalej „Krajowym Centrum”. Krajowe Centrum
przekazuje na piśmie ministrowi właściwemu do spraw zdrowia wyniki przeglądu
diagnostycznych poziomów referencyjnych w terminie do dnia 31 marca roku
następującego po roku, w którym przegląd został przeprowadzony.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
diagnostyczne poziomy referencyjne, o których mowa w ust. 1, mając na względzie
konieczność zapewnienia ich aktualności oraz bezpieczeństwo pacjentów
poddawanych medycznym procedurom radiologicznym.

Art. 33h. 1. Lekarz kierujący oraz lekarz prowadzący biorą udział w stosowaniu
procedur szczegółowych związanych z ekspozycją medyczną w zakresie
odpowiadającym posiadanym uprawnieniom.
2. Do zadań osób, o których mowa w ust. 1, należy odpowiednio:
1) uzasadnienie ekspozycji medycznej zgodnie z przepisami art. 33c;
2) optymalizacja dawek w dążeniu do ich ograniczenia przy jednoczesnym
zachowaniu warunków dla uzyskania oczekiwanej informacji klinicznej lub
oczekiwanego efektu terapeutycznego;
3) kliniczna ocena wyniku badania diagnostycznego, zabiegu lub efektu
terapeutycznego oraz przekazywanie informacji lub dokumentacji radiologicznej
innym lekarzom zaangażowanym w proces badania diagnostycznego, zabiegu
lub leczenia;
4) w przypadku badania diagnostycznego lub leczenia za pomocą izotopów
promieniotwórczych – udzielanie pacjentowi, jego przedstawicielowi
ustawowemu oraz osobom upoważnionym przez pacjenta lub jego
przedstawiciela ustawowego informacji na temat zagrożeń związanych
z promieniowaniem jonizującym oraz przekazanie odpowiednich instrukcji
mających na celu ograniczenie dawek w stosunku do osób mających kontakt
z pacjentem, w tym opiekunów, w przypadku procedur terapeutycznych;
instrukcje te mają formę pisemną i są przekazywane przed opuszczeniem
jednostki ochrony zdrowia;
5) współpraca, w przypadkach gdy zachodzi taka potrzeba, z innymi specjalistami
i personelem w zakresie aspektów praktycznych medycznych procedur radiologicznych, a także uzyskiwanie informacji o wynikach poprzednich badań
diagnostycznych, zabiegów lub leczenia.
3. Wykonywanie w jednostce ochrony zdrowia zadań polegających na:
1) optymalizacji ochrony radiologicznej pacjentów i innych osób poddawanych
ekspozycjom medycznym, w tym na stosowaniu i wykorzystywaniu
diagnostycznych poziomów referencyjnych tam, gdzie ma to zastosowanie,
2) definiowaniu kryteriów jakości urządzeń radiologicznych i urządzeń
pomocniczych na potrzeby programu zapewnienia jakości, o którym mowa w art.
7 ust. 2,
3) przygotowywaniu specyfikacji technicznych urządzeń radiologicznych
i urządzeń pomocniczych oraz wyborze urządzeń wymaganych do prowadzenia
pomiarów w zakresie ochrony przed promieniowaniem jonizującym,
4) analizie zdarzeń obejmujących lub potencjalnie obejmujących ekspozycje
niezamierzone lub narażenia przypadkowe, o których mowa w art. 33m ust. 1
– wymaga specjalistycznej wiedzy z zakresu fizyki medycznej.
4. Zadania określone w ust. 3 w zakresie radioterapii wykonuje w jednostce
ochrony zdrowia specjalista w dziedzinie fizyki medycznej.
5. Na wniosek lekarza lub operatora urządzenia służącego do napromieniania
w jednostce ochrony zdrowia prowadzącej działalność w zakresie radioterapii
specjalista w dziedzinie fizyki medycznej bierze udział w procedurze napromieniania
pacjenta.
6. W przypadku gdy specjalista w dziedzinie fizyki medycznej pełni w jednostce
ochrony zdrowia prowadzącej działalność w zakresie radioterapii funkcję kierownika
zespołu specjalistów w dziedzinie fizyki medycznej, jest on odpowiedzialny za
planowanie leczenia w tej jednostce ochrony zdrowia.
7. Zadania określone w ust. 3 w zakresie medycyny nuklearnej wykonuje
w jednostce ochrony zdrowia specjalista w dziedzinie fizyki medycznej lub osoba
dopuszczona przez kierownika jednostki ochrony zdrowia do wykonywania tych
zadań, zwana dalej „fizykiem medycznym w zakresie medycyny nuklearnej”.
8. Kierownik jednostki ochrony zdrowia może dopuścić do wykonywania zadań
określonych w ust. 3 fizyka medycznego w zakresie medycyny nuklearnej, który:
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny uzyskany po ukończeniu
studiów na kierunku fizyki, biofizyki, fizyki medycznej, fizyki technicznej lub
inżynierii biomedycznej oraz
2) wykonywał nie krócej niż 2 lata w okresie ostatnich 3 lat czynności zawodowe
w dziedzinie medycyny nuklearnej, oraz
3) ukończył:
a) kurs fizyka medycznego w zakresie medycyny nuklearnej, zgodny
z programem opracowanym przez Centrum Medyczne Kształcenia
Podyplomowego w porozumieniu z konsultantem krajowym w dziedzinie
fizyki medycznej oraz konsultantem krajowym w dziedzinie medycyny
nuklearnej, lub
b) moduł ogólny i moduł z medycyny nuklearnej, zgodne z programem
szkolenia specjalizacyjnego prowadzonego przez jednostkę posiadającą
akredytację do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie fizyki
medycznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 lutego 2017 r.
o uzyskiwaniu tytułu specjalisty w dziedzinach mających zastosowanie
w ochronie zdrowia.
9. Zadania określone w ust. 3 w zakresie rentgenodiagnostyki lub radiologii
zabiegowej wykonuje w jednostce ochrony zdrowia specjalista w dziedzinie fizyki
medycznej lub osoba dopuszczona przez kierownika jednostki ochrony zdrowia do
wykonywania tych zadań, zwana dalej „fizykiem medycznym w zakresie
rentgenodiagnostyki i radiologii zabiegowej”.
10. Kierownik jednostki ochrony zdrowia może dopuścić do wykonywania zadań
określonych w ust. 3 fizyka medycznego w zakresie rentgenodiagnostyki i radiologii
zabiegowej, który:
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny uzyskany po ukończeniu
studiów na kierunku fizyki, biofizyki, fizyki medycznej, fizyki technicznej lub
inżynierii biomedycznej oraz
2) wykonywał nie krócej niż 2 lata w okresie ostatnich 3 lat czynności zawodowe
w dziedzinie rentgenodiagnostyki lub radiologii zabiegowej, oraz
3) ukończył:
a) kurs fizyka medycznego w zakresie rentgenodiagnostyki i radiologii
zabiegowej, zgodny z programem opracowanym przez Centrum Medyczne
Kształcenia Podyplomowego w porozumieniu z konsultantem krajowym
w dziedzinie fizyki medycznej oraz konsultantem krajowym w dziedzinie
radiologii i diagnostyki obrazowej, lub
b) moduł ogólny i moduł z diagnostyki obrazowej, zgodne z programem
szkolenia specjalizacyjnego prowadzonego przez jednostkę posiadającą
akredytację do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie fizyki
medycznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 lutego 2017 r.
o uzyskiwaniu tytułu specjalisty w dziedzinach mających zastosowanie
w ochronie zdrowia.
11. Przepisu ust. 9 nie stosuje się do jednostki ochrony zdrowia, jeżeli
z dokumentacji żadnej procedury szczegółowej, na podstawie której w jednostce
ochrony zdrowia są wykonywane badania diagnostyczne lub zabiegi, nie wynika, że
badanie diagnostyczne lub zabieg wiąże się albo może się wiązać z istotnym z punktu
widzenia ochrony radiologicznej narażeniem pacjenta.
12. Kierownik jednostki ochrony zdrowia przed dopuszczeniem osoby do
wykonywania zadań, o których mowa w ust. 3, weryfikuje spełnienie przez nią
wymagań, o których mowa w ust. 4 i 7–10.
13. Dyrektor Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Biuletynie
Informacji Publicznej Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego ogłasza na
stronie podmiotowej programy kursów, o których mowa w ust. 8 pkt 3 lit. a oraz
w ust. 10 pkt 3 lit. a.
14. Podmioty prowadzące kursy, o których mowa w ust. 8 pkt 3 lit. a oraz w ust.
10 pkt 3 lit. a, wydają osobom, które ukończyły te kursy, zaświadczenia o ukończeniu
kursu.
15. Jednostki akredytowane prowadzące moduły, o których mowa w ust. 8 pkt
3 lit. b oraz w ust. 10 pkt 3 lit. b, wydają osobom, które ukończyły moduł,
zaświadczenia o ukończeniu modułu.
16. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 14, zawiera w szczególności:
1) nazwę i adres siedziby podmiotu prowadzącego kurs;
2) numer zaświadczenia;
3) imiona i nazwisko oraz numer PESEL osoby, dla której jest wydawane
zaświadczenie, jeżeli go posiada;
4) określenie zakresu odbytego kursu;
5) termin przeprowadzonego kursu;
6) miejscowość i datę wystawienia zaświadczenia;
7) pieczęć imienną i podpis osoby reprezentującej podmiot prowadzący kurs;
8) pieczęć podmiotu prowadzącego kurs.
17. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 15, zawiera w szczególności:
1) nazwę i adres siedziby podmiotu prowadzącego moduł szkolenia
specjalizacyjnego;
2) numer zaświadczenia;
3) imiona i nazwisko oraz numer PESEL osoby, dla której jest wydawane
zaświadczenie, jeżeli go posiada;
4) określenie zakresu odbytego modułu szkolenia specjalizacyjnego;
5) termin przeprowadzonego modułu szkolenia specjalizacyjnego;
6) miejscowość i datę wystawienia zaświadczenia;
7) pieczęć imienną i podpis osoby reprezentującej podmiot prowadzący moduł
szkolenia specjalizacyjnego;
8) pieczęć podmiotu prowadzącego moduł szkolenia specjalizacyjnego.
18. Podmiot prowadzący kurs lub moduł szkolenia specjalizacyjnego prowadzi
rejestr wydanych zaświadczeń, o których mowa w ust. 14 lub 15.

Art. 33i. 1. Lekarz kierujący na badanie diagnostyczne, zabieg lub leczenie,
z zastosowaniem promieniowania jonizującego, odpowiada za poprawność
uzasadnienia skierowania.
2. Lekarz prowadzący jest obowiązany ocenić poprawność uzasadnienia
skierowania oraz odpowiada za wybór odpowiedniej procedury szczegółowej i jej
poprawne zastosowanie.
3. Lekarz prowadzący radioterapię lub leczenie za pomocą produktów
radiofarmaceutycznych, po zakończeniu radioterapii lub leczenia, informuje
o przebiegu leczenia lekarza kierującego na leczenie za pomocą promieniowana
jonizującego.
4. W przypadku gdy jest to możliwe przed wykonaniem ekspozycji medycznej
lekarz prowadzący zapewnia pacjentowi, jego przedstawicielowi ustawowemu, osobie
przez niego upoważnionej oraz opiekunowi otrzymanie odpowiednich informacji
dotyczących korzyści i zagrożeń związanych z narażeniem.

Art. 33j. 1. Jednostka ochrony zdrowia:
1) prowadzi ewidencję urządzeń radiologicznych i poddaje ją aktualizacji nie
rzadziej niż co 3 miesiące;
2) zapewnia kontrolę parametrów fizycznych urządzeń radiologicznych i urządzeń
pomocniczych zgodnie z przepisami art. 33l.
2. Ewidencja, o której mowa w ust. 1 pkt 1, zawiera informacje określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 33r ust. 10.
3. W przypadku dokonania zmiany w ewidencji, o której mowa w ust. 1 pkt 1,
jednostka ochrony zdrowia, w terminie 14 dni od dnia dokonania zmiany, informuje
o dokonanej zmianie właściwy organ, który wydał zezwolenie na wykonywanie
działalności związanej z narażeniem.

Art. 33k. Jednostka ochrony zdrowia zapewnia, żeby sprzęt stosowany:
1) we fluoroskopii posiadał wzmacniacz obrazu lub inne równoważne urządzenie,
a także urządzenie służące do automatycznej kontroli mocy dawki;
2) w radiologii zabiegowej posiadał urządzenie lub funkcję informującą
upoważniony do wykonywania medycznej procedury radiologicznej personel
o ilości promieniowania jonizującego wytwarzanego przez ten sprzęt w czasie
realizacji medycznej procedury radiologicznej;
3) w teleradioterapii o nominalnej energii wiązki przekraczającej 1 MeV
(megaelektronowolt) posiadał urządzenie do weryfikacji kluczowych
parametrów leczenia;
4) w radiologii zabiegowej i tomografii komputerowej oraz do celów planowania,
prowadzenia i weryfikacji leczenia posiadał urządzenie lub funkcję informującą
lekarza prowadzącego po zakończeniu medycznej procedury radiologicznej
o odpowiednich parametrach pozwalających oszacować dawkę, którą otrzymał
pacjent;
5) w radiologii zabiegowej i tomografii komputerowej umożliwiał umieszczanie
w zapisie badania diagnostycznego lub zabiegu informacji o parametrach,
o których mowa w pkt 4.

Art. 33l. 1. Urządzenia radiologiczne oraz urządzenia pomocnicze stosowane
w jednostkach ochrony zdrowia wykonujących badania diagnostyczne, zabiegi lub
leczenie, z zakresu rentgenodiagnostyki, radiologii zabiegowej, medycyny nuklearnej
oraz radioterapii, podlegają kontroli ich parametrów fizycznych.
2. Kontrola, o której mowa w ust. 1, obejmuje wykonywanie testów:
1) odbiorczych;
2) eksploatacyjnych.
3. Testy eksploatacyjne urządzeń radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych
stosowanych w jednostkach ochrony zdrowia wykonujących badania diagnostyczne, zabiegi lub leczenie, z zakresu rentgenodiagnostyki, radiologii zabiegowej lub
medycyny nuklearnej, dzielą się na testy:
1) podstawowe;
2) specjalistyczne.
4. Niedopuszczalne jest stosowanie urządzeń radiologicznych i urządzeń
pomocniczych, w przypadku gdy:
1) nie zostały wykonane testy, o których mowa w ust. 2;
2) uzyskane wyniki testów eksploatacyjnych przekraczają dopuszczalne odchylenia
badanych fizycznych parametrów tych urządzeń określone w przepisach
wydanych na podstawie ust. 16;
3) uzyskane wyniki testów eksploatacyjnych przekraczają dopuszczalne odchylenia
badanych fizycznych parametrów urządzeń radiologicznych lub urządzeń
pomocniczych stosowanych do przeprowadzania badań przesiewowych, jeżeli
odchylenia te zostały określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 17;
4) uzyskane wyniki testów eksploatacyjnych przekraczają dopuszczalne odchylenia
badanych fizycznych parametrów urządzeń radiologicznych lub urządzeń
pomocniczych stosowanych do wykonywania ekspozycji związanych
z narażeniem w celu obrazowania pozamedycznego, jeżeli odchylenia te zostały
określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 18;
5) testy eksploatacyjne tych urządzeń nie są wykonywane z częstotliwością
określoną w przepisach wydanych na podstawie ust. 16;
6) dla testów eksploatacyjnych urządzeń radiologicznych lub urządzeń
pomocniczych stosowanych do przeprowadzania badań przesiewowych została
określona częstotliwość ich wykonywania w przepisach wydanych na podstawie
ust. 17 i testy te nie są wykonywane z tą częstotliwością;
7) dla testów eksploatacyjnych urządzeń radiologicznych lub urządzeń
pomocniczych stosowanych do wykonywania ekspozycji związanych
z narażeniem w celu obrazowania pozamedycznego została określona
częstotliwość ich wykonywania w przepisach wydanych na podstawie ust. 18
i testy te nie są wykonywane z tą częstotliwością.
5.W przypadkach, o których mowa w ust. 4 pkt 2–4, urządzenie radiologiczne
lub urządzenie pomocnicze może być stosowane wyłącznie w takim zakresie, w jakim
uzyskany negatywny wynik testu eksploatacyjnego nie wpływa na dane zastosowanie
kliniczne urządzenia radiologicznego lub urządzenia pomocniczego.
6. Testy odbiorcze urządzeń radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych
polegają na sprawdzeniu co najmniej:
1) kompletności i jednoznaczności oznaczeń i opisów na elementach tych urządzeń;
2) kompletności dokumentacji i specyfikacji technicznej tych urządzeń;
3) zgodności wartości zmierzonych lub odczytanych parametrów fizycznych tych
urządzeń z wartościami parametrów fizycznych określonych w specyfikacji
technicznej tych urządzeń.
7. Testy odbiorcze urządzeń radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych są
wykonywane niezwłocznie po ich:
1) instalacji,
2) naprawie przeprowadzonej w zakresie, który może mieć wpływ na jakość
diagnostyczną uzyskiwanego obrazu lub na dawkę, jaką otrzymuje pacjent
– przez osoby upoważnione przez kierownika jednostki ochrony zdrowia, przy udziale
przedstawicieli odpowiednio dostawcy lub podmiotu uprawnionego do instalowania,
uruchamiania lub obsługi tych urządzeń.
8. Testy podstawowe urządzeń radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych
stosowanych w jednostkach ochrony zdrowia wykonujących badania diagnostyczne,
zabiegi lub leczenie, z zakresu rentgenodiagnostyki, radiologii zabiegowej lub
medycyny nuklearnej, są wykonywane przez osoby upoważnione przez kierownika
jednostki ochrony zdrowia do obsługi urządzeń radiologicznych.
9. Testy eksploatacyjne urządzeń radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych
stosowanych w jednostkach ochrony zdrowia wykonujących badania diagnostyczne,
zabiegi lub leczenie, z zakresu radioterapii, oraz testy specjalistyczne urządzeń
radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych stosowanych w jednostkach ochrony
zdrowia wykonujących badania diagnostyczne, zabiegi lub leczenie, z zakresu
rentgenodiagnostyki, radiologii zabiegowej lub medycyny nuklearnej, są wykonywane
przez:
1) podmiot posiadający akredytację w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz. U.
z 2019 r. poz. 544);
2) specjalistę w dziedzinie fizyki medycznej lub specjalistę w dziedzinie inżynierii
medycznej, zatrudnionych w jednostce ochrony zdrowia, w której są
wykonywane testy.
10. Testy, o których mowa w ust. 9, mogą wykonywać również osoby
zatrudnione w jednostce ochrony zdrowia i upoważnione przez jej kierownika do
obsługi urządzeń radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych, w zakresie
określonym w upoważnieniu, pod nadzorem specjalisty w dziedzinie fizyki
medycznej lub specjalisty w dziedzinie inżynierii medycznej, zatrudnionych w tej
jednostce ochrony zdrowia.
11. Testy, o których mowa w ust. 9, mogą wykonywać osoby, o których mowa
w ust. 9 pkt 2 lub ust. 10, w przypadku gdy jednostka ochrony zdrowia:
1) zapewni spójność pomiarową;
2) przeprowadzi udokumentowane badania polegające na:
a) wykonaniu tych testów dla wszystkich rodzajów posiadanych urządzeń
radiologicznych i urządzeń pomocniczych w zakresie odpowiadającym
w pełni zakresowi:
– testów eksploatacyjnych w radioterapii lub testów specjalistycznych
określonemu w przepisach wydanych na podstawie ust. 16,
– testów eksploatacyjnych urządzeń radiologicznych i urządzeń
pomocniczych stosowanych do przeprowadzania badań przesiewowych
określonemu w przepisach wydanych na podstawie ust. 17, jeżeli zakres
ten został określony w tych przepisach,
– testów eksploatacyjnych urządzeń radiologicznych i urządzeń
pomocniczych stosowanych do wykonywania ekspozycji związanych
z narażeniem w celu obrazowania pozamedycznego określonemu
w przepisach wydanych na podstawie ust. 18, jeżeli zakres ten został
określony w tych przepisach,
b) porównaniu uzyskanych wyników, nie rzadziej niż co 4 lata, z wynikami
testów wykonanych na tym samym urządzeniu przez specjalistów z innej
jednostki ochrony zdrowia.
12. Wyposażenie pomiarowe używane do wykonywania testów
eksploatacyjnych urządzeń radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych
stosowanych w jednostkach ochrony zdrowia podlega wzorcowaniu i sprawdzaniu.
Pozostałe wyposażenie używane do wykonywania takich testów podlega sprawdzaniu.
13. Z kontroli parametrów fizycznych urządzeń radiologicznych oraz urządzeń
pomocniczych wykonujący kontrolę sporządza protokół wyników testów, o których
mowa w ust. 2.
14. Jednostka ochrony zdrowia przechowuje protokoły wyników testów,
o których mowa w ust. 2, przez okres nie krótszy niż 10 lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym testy zostały wykonane.
15. Jednostka ochrony zdrowia przekazuje właściwemu organowi, który wydał
zgodę na prowadzenie działalności związanej z narażeniem, o której mowa w art. 33p
albo art. 33q, informację o uzyskanych negatywnych wynikach testów
eksploatacyjnych w radioterapii lub testów specjalistycznych urządzeń
radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych i podjętych środkach naprawczych,
w terminie 7 dni od dnia otrzymania protokołów wyników tych testów.
16. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
zakres oraz częstotliwość wykonywania testów eksploatacyjnych, a także
dopuszczalne odchylenia badanych fizycznych parametrów dla urządzeń
radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych, mając na względzie zapewnienie
wysokiej jakości świadczeń zdrowotnych realizowanych przy użyciu takich urządzeń,
specyfikę poszczególnych urządzeń oraz uwzględniając zalecenia i wytyczne
międzynarodowych organizacji zajmujących się stosowaniem promieniowania
jonizującego.
17. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze
rozporządzenia, zakres oraz częstotliwość wykonywania testów eksploatacyjnych
urządzeń radiologicznych i urządzeń pomocniczych stosowanych do przeprowadzania
badań przesiewowych, a także dopuszczalne odchylenia badanych fizycznych
parametrów takich urządzeń, mając na względzie zapewnienie wysokiej jakości badań
przesiewowych realizowanych przy użyciu takich urządzeń, specyfikę
poszczególnych urządzeń, bezpieczeństwo osób poddawanych badaniom
przesiewowym oraz uwzględniając zalecenia i wytyczne międzynarodowych
organizacji zajmujących się stosowaniem promieniowania jonizującego.
18. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze
rozporządzenia, zakres oraz częstotliwość wykonywania testów eksploatacyjnych
urządzeń radiologicznych i urządzeń pomocniczych stosowanych do wykonywania
ekspozycji związanych z narażeniem w celu obrazowania pozamedycznego, mając na
względzie zapewnienie szczególnie wysokiej jakości takich ekspozycji, specyfikę
poszczególnych urządzeń, bezpieczeństwo osób poddawanych takim ekspozycjom
oraz uwzględniając zalecenia i wytyczne międzynarodowych organizacji zajmujących
się stosowaniem promieniowania jonizującego.

Art. 33m. 1. W przypadku wystąpienia w jednostce ochrony zdrowia ekspozycji
niezamierzonej lub narażenia przypadkowego, kierownik tej jednostki ochrony
zdrowia niezwłocznie:
1) kwalifikuje to zdarzenie do odpowiedniej kategorii ekspozycji niezamierzonej
lub narażenia przypadkowego;
2) przeprowadza, w ramach wewnętrznego systemu rejestracji i analizy zdarzeń,
o którym mowa w art. 7 ust. 2b pkt 3, postępowanie wyjaśniające w celu
ustalenia przyczyn i okoliczności wystąpienia ekspozycji niezamierzonej lub
narażenia przypadkowego oraz podjęcia niezbędnych działań;
3) przekazuje na piśmie informację o wystąpieniu ekspozycji niezamierzonej lub
narażenia przypadkowego oraz o kategorii, do której to zdarzenie
zakwalifikował, właściwemu konsultantowi krajowemu lub właściwemu
konsultantowi wojewódzkiemu, w odpowiedniej dziedzinie medycyny
związanej ze stosowaniem promieniowania jonizującego, oraz Krajowemu
Centrum.
2. Konsultant, któremu przekazano informację, o której mowa w ust. 1 pkt 3,
niezwłocznie przeprowadza na jej podstawie weryfikację prawidłowości kwalifikacji
ekspozycji niezamierzonej lub narażenia przypadkowego do odpowiedniej kategorii.
3. W przypadku gdy w wyniku weryfikacji, o której mowa w ust. 2, konsultant
stwierdzi, że ekspozycja niezamierzona lub narażenie przypadkowe są istotne z punktu
widzenia ochrony radiologicznej pacjenta, występuje niezwłocznie do ministra
właściwego do spraw zdrowia z wnioskiem o powołanie komisji do zbadania
okoliczności i przyczyn wystąpienia tej ekspozycji niezamierzonej lub narażenia
przypadkowego.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia powołuje komisję, o której mowa w ust.
3, niezwłocznie po otrzymaniu wniosku, o którym mowa w ust. 3.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia informuje konsultanta, o którym mowa
w ust. 3, oraz kierownika jednostki ochrony zdrowia o powołaniu komisji, o której
mowa w ust. 3.
6. W skład komisji, o której mowa w ust. 3, wchodzi:
1) konsultant krajowy w dziedzinie radioterapii onkologicznej, medycyny
nuklearnej albo radiologii i diagnostyki obrazowej – odpowiednio do dziedziny,
w której wystąpiła ekspozycja niezamierzona lub narażenie przypadkowe;
2) nie więcej niż 3 przedstawicieli ministra właściwego do spraw zdrowia;
3) przedstawiciel Prezesa Agencji – w przypadku gdy ekspozycja niezamierzona
lub narażenie przypadkowe wystąpiły w jednostce ochrony zdrowia prowadzącej
działalność, o której mowa w art. 33p ust. 1.
7. Kierownik jednostki ochrony zdrowia przedstawia konsultantowi, któremu
przekazał informację, o której mowa w ust. 1 pkt 3, a w przypadku powołania komisji,
o której mowa w ust. 3 – komisji, wyniki postępowania wyjaśniającego, o którym
mowa w ust. 1 pkt 2, w terminie 30 dni od dnia wystąpienia ekspozycji niezamierzonej
lub narażenia przypadkowego.
8. Konsultant, któremu przedstawiono wyniki postępowania wyjaśniającego,
o którym mowa w ust. 1 pkt 2, a w przypadku powołania komisji, o której mowa
w ust. 3 – komisja, niezwłocznie po otrzymaniu tych wyników przeprowadza na ich
podstawie weryfikację prawidłowości działań jednostki ochrony zdrowia podjętych
w wyniku postępowania wyjaśniającego, a także ustala przyczyny i okoliczności
wystąpienia ekspozycji niezamierzonej lub narażenia przypadkowego.
9. Konsultant, któremu przekazano informację, o której mowa w ust. 1 pkt 3,
a w przypadku powołania komisji, o której mowa w ust. 3 – komisja, przekazuje
ustalenia, o których mowa w ust. 8, do Krajowego Centrum w terminie 14 dni od dnia
zakończenia czynności, o których mowa w ust. 8.
10. Krajowe Centrum umieszcza na swojej stronie internetowej informacje
dotyczące ochrony przed promieniowaniem jonizującym w zakresie ekspozycji
medycznych wynikające z ustaleń, o których mowa w ust. 8, w sposób
uniemożliwiający identyfikację jednostki ochrony zdrowia.
11. Krajowe Centrum, na podstawie informacji, o których mowa w ust. 1 pkt 3,
prowadzi Centralny Rejestr Ekspozycji Niezamierzonych i Narażeń Przypadkowych.
Rejestr jest jawny, z wyłączeniem danych pozwalających na identyfikację jednostki
ochrony zdrowia.
12. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) kategorie ekspozycji niezamierzonych i narażeń przypadkowych oraz kryteria
kwalifikowania tych ekspozycji i narażeń do odpowiednich kategorii,
2) działania, które należy podjąć w jednostce ochrony zdrowia po wystąpieniu
ekspozycji niezamierzonej lub narażenia przypadkowego, właściwe dla
kategorii, do której ta ekspozycja lub narażenie zostały zakwalifikowane, w tym
działania służące ograniczeniu negatywnych skutków zdrowotnych dla pacjentów, wobec których doszło do ekspozycji niezamierzonej lub narażenia
przypadkowego,
3) zakres informacji objętych rejestrem, o którym mowa w ust. 11
– mając na względzie konieczność stałego monitorowania stanu ochrony
radiologicznej i zapewnienia bezpieczeństwa pacjentów poddawanych medycznym
procedurom radiologicznym oraz nieobejmowanie rejestrem danych osobowych.

Art. 33n. 1. Osoba wykonująca badania diagnostyczne, zabiegi lub leczenie,
z zastosowaniem promieniowania jonizującego, a także osoba nadzorująca ich
wykonywanie, są obowiązani do stałego podnoszenia swoich kwalifikacji z zakresu
ochrony radiologicznej pacjenta.
2. W celu wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1, osoba wykonująca
badania diagnostyczne, zabiegi lub leczenie, z zastosowaniem promieniowania
jonizującego, a także osoba nadzorująca ich wykonywanie, są obowiązani uzyskać co
najmniej 20 punktów szkoleniowych w ciągu kolejnych 5 lat.
3. Osoba wykonująca badania diagnostyczne, zabiegi lub leczenie,
z zastosowaniem promieniowania jonizującego, a także osoba nadzorująca ich
wykonywanie, wykonuje obowiązek, o którym mowa w ust. 1, przez:
1) ukończenie szkolenia w dziedzinie ochrony radiologicznej pacjenta, kończącego
się wewnętrznym egzaminem i uzyskaniem certyfikatu potwierdzającego
ukończenie tego szkolenia oraz zdanie egzaminu, lub
2) ukończenie innego niż wskazane w pkt 1 szkolenia obejmującego tematykę
ochrony radiologicznej, bezpiecznego stosowania promieniowania jonizującego
w celach medycznych, medycznych zastosowań promieniowania jonizującego
lub metod i procedur badań parametrów technicznych urządzeń radiologicznych
oraz uzyskanie zaświadczenia o ukończeniu każdego z tych szkoleń, lub
3) udział w krajowych lub międzynarodowych kongresach, zjazdach,
konferencjach lub sympozjach naukowych poświęconych zagadnieniom,
o których mowa w pkt 2, lub
4) wygłoszenie wykładu lub wystąpienia w zakresie zagadnień, o których mowa
w pkt 2, na krajowym lub międzynarodowym kongresie, zjeździe, konferencji
lub sympozjum naukowym.
4. Osoba wykonująca badania diagnostyczne, zabiegi lub leczenie,
z zastosowaniem promieniowania jonizującego, a także osoba nadzorująca ich
wykonywanie, otrzymuje za:
1) ukończenie szkolenia, o którym mowa w ust. 3 pkt 1 – 20 punktów
szkoleniowych;
2) ukończenie szkolenia, o którym mowa w ust. 3 pkt 2 – 1 punkt szkoleniowy za
każdą godzinę ukończonego szkolenia;
3) udział w krajowym lub międzynarodowym kongresie, zjeździe, konferencji lub
sympozjum naukowym, o którym mowa w ust. 3 pkt 3 – 5 punktów
szkoleniowych;
4) wygłoszenie wykładu lub wystąpienia, o których mowa w ust. 3 pkt 4 –
10 punktów szkoleniowych.
5. Punkty szkoleniowe za wygłoszenie wykładu lub wystąpienia o tej samej
treści mogą być przyznane na podstawie ust. 4 pkt 4 tylko raz.
6. Punkty szkoleniowe, o których mowa w ust. 4 pkt 3 i 4, dotyczące jednego
wydarzenia nie sumują się.
7. Główny Inspektor Sanitarny prowadzi rejestr podmiotów uprawnionych do
prowadzenia szkolenia, o którym mowa w ust. 3 pkt 1.
8. Szkolenie, o którym mowa w ust. 3 pkt 1, może prowadzić podmiot, który:
1) dysponuje:
a) kadrą dydaktyczną składającą się z osób posiadających wyższe
wykształcenie, wiedzę i doświadczenie zawodowe, zgodne z zakresem
prowadzonych szkoleń, w szczególności w dziedzinie ochrony
radiologicznej pacjenta,
b) egzaminatorami spełniającymi wymogi, o których mowa w lit. a,
c) kierownikiem szkolenia posiadającym tytuł zawodowy magistra lub
równorzędny uzyskany po ukończeniu studiów wyższych na kierunku
w dziedzinie nauk ścisłych i przyrodniczych lub w dziedzinie nauk
medycznych i nauk o zdrowiu oraz legitymującym się nie krótszym niż
dziesięcioletni stażem pracy w zakresie zastosowania promieniowania
jonizującego w celach medycznych lub w ochronie radiologicznej pacjenta;
2) dysponuje obiektami i wyposażeniem umożliwiającymi prowadzenie szkolenia;
3) stosuje jednolity system oceny wykładów, kadry dydaktycznej i organizacji
szkolenia i egzaminu;
4) uzyskał wpis do rejestru, o którym mowa w ust. 7.
9. Podmiot prowadzący szkolenie, o którym mowa w ust. 3 pkt 1, jest
obowiązany:
1) zapewnić warunki organizacyjno-techniczne umożliwiające prawidłowe
prowadzenie szkoleń;
2) zapewnić prowadzenie szkoleń przez osoby, o których mowa w ust. 8 pkt 1 lit.
a i c;
3) informować Głównego Inspektora Sanitarnego o planowanych terminach
i miejscach prowadzenia szkoleń, nie później niż na 14 dni przed dniem ich
rozpoczęcia;
4) prowadzić szkolenia zgodnie z ramowym programem szkoleń określonym
w przepisach wydanych na podstawie ust. 19;
5) prowadzić dokumentację związaną z organizacją i przebiegiem szkolenia,
w szczególności regulaminy szkolenia i protokoły przebiegu egzaminu, o którym
mowa w ust. 3 pkt 1; dokumentacja zawiera w szczególności dane osobowe
uczestnika szkolenia oraz osoby prowadzącej szkolenie obejmujące imiona
i nazwisko oraz numer PESEL, a w przypadku uczestnika szkolenia lub osoby
prowadzącej szkolenie, nieposiadających obywatelstwa polskiego – nazwę
i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość tych osób;
6) udostępniać niezwłocznie dokumentację związaną z prowadzeniem szkolenia na
żądanie Głównego Inspektora Sanitarnego;
7) przekazać niezwłocznie uczestnikowi szkolenia podpisany przez kierownika
szkolenia i egzaminatora certyfikat potwierdzający ukończenie szkolenia
i zdanie egzaminu;
8) przekazywać Głównemu Inspektorowi Sanitarnemu wykaz osób, które uzyskały
certyfikat, o którym mowa w pkt 7, w tym ich dane osobowe, o których mowa
w pkt 5, w terminie 14 dni od dnia wydania certyfikatu.
10. Wpisu do rejestru, o którym mowa w ust. 7, dokonuje się na wniosek
zawierający:
1) imię, nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę wnioskodawcy;
2) numer wnioskodawcy w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile taki numer
posiada;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP) wnioskodawcy, o ile taki numer posiada;
4) numer REGON wnioskodawcy, o ile taki numer został nadany;
5) wskazanie zakresu, w jakim wnioskodawca zamierza prowadzić szkolenia;
6) listę członków kadry dydaktycznej i egzaminatorów oraz wskazanie kierownika
szkolenia.
11. Rejestr, o którym mowa w ust. 7, jest jawny i zawiera:
1) informacje, o których mowa w ust. 10 pkt 1 i 5;
2) numer wpisu do rejestru;
3) datę wpisu do rejestru.
12. Główny Inspektor Sanitarny zamieszcza dane zawarte w rejestrze, o którym
mowa w ust. 7, w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej.
13. Główny Inspektor Sanitarny niezwłocznie wydaje podmiotowi wpisanemu
do rejestru, o którym mowa w ust. 7, zaświadczenie o wpisie do rejestru.
14. Podmiot prowadzący szkolenia wpisany do rejestru, o którym mowa w ust.
7, jest obowiązany informować Głównego Inspektora Sanitarnego o:
1) zmianie danych podlegających wpisowi do rejestru, w terminie 14 dni od dnia
zdarzenia, które spowodowało zmianę tych danych;
2) zaprzestaniu wykonywania działalności polegającej na prowadzeniu szkoleń
w zakresie objętym wpisem do rejestru, w terminie 14 dni od dnia zaprzestania
wykonywania tej działalności.
15. Główny Inspektor Sanitarny prowadzi kontrolę podmiotów wpisanych do
rejestru, o którym mowa w ust. 7, w zakresie spełniania wymogów określonych w ust.
9, na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 14 marca 1985 r.
o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, w szczególności w zakresie realizacji programu
szkolenia i kwalifikacji kadry dydaktycznej.
16. W przypadku niespełniania przez podmiot wpisany do rejestru, o którym
mowa w ust. 7, wymogów określonych w ust. 9, Główny Inspektor Sanitarny
nakazuje, w drodze zaleceń pokontrolnych, usunięcie uchybień w wyznaczonym
terminie.
17. W przypadku:
1) rażącego naruszenia przez podmiot wpisany do rejestru, o którym mowa w ust.
7, wymogów określonych w ust. 9 lub
2) uniemożliwienia lub utrudnienia przeprowadzenia kontroli, o której mowa w ust.
15, lub
3) nieusunięcia w wyznaczonym terminie uchybień, o których mowa w ust. 16, lub
4) zaprzestania wykonywania działalności w zakresie objętym wpisem do rejestru,
o którym mowa w ust. 7
– Główny Inspektor Sanitarny wykreśla, w drodze decyzji administracyjnej, podmiot
z rejestru, o którym mowa w ust. 7.
18. Szkolenie, o którym mowa w ust. 3 pkt 2, mogą prowadzić podmioty, które
spełniają wymogi określone w przepisach ust. 8 pkt 1 i 2.
19. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) formy szkolenia, o którym mowa w ust. 3 pkt 1, i jego ramowy program,
2) zakres tematyczny szkolenia, o którym mowa w ust. 3 pkt 2,
3) wzór certyfikatu, o którym mowa w ust. 3 pkt 1, oraz wzór zaświadczenia,
o którym mowa w ust. 3 pkt 2
– mając na względzie zapewnienie wysokiej jakości wykonywanych badań
diagnostycznych, zabiegów lub leczenia z zastosowaniem promieniowania
jonizującego.

Art. 33o. Konsultanci krajowi w dziedzinie radioterapii onkologicznej,
medycyny nuklearnej, radiologii i diagnostyki obrazowej, fizyki medycznej, inżynierii
medycznej, a także w tych dziedzinach medycyny, w których wykonuje się zabiegi
z zakresu radiologii zabiegowej, w opracowywanych programach specjalizacji
uwzględniają szkolenie z ochrony radiologicznej pacjenta, w zakresie zgodnym
z zaleceniami Unii Europejskiej, i konsultują program tego szkolenia z Krajowym
Centrum.

Art. 33p. 1. Prowadzenie działalności związanej z narażeniem w celach
medycznych, polegającej na udzielaniu świadczeń zdrowotnych z zakresu radioterapii
i leczenia za pomocą produktów radiofarmaceutycznych, wymaga zgody Głównego
Inspektora Sanitarnego.
2. W przypadku jednostek ochrony zdrowia podległych Ministrowi Obrony
Narodowej lub nadzorowanych przez niego albo dla których jest on podmiotem
tworzącym, zgodę, o której mowa w ust. 1, wydaje Główny Inspektor Sanitarny
Wojska Polskiego.
3. Wydanie, odmowa wydania i cofnięcie zgody na prowadzenie działalności,
o której mowa w ust. 1, następuje w drodze decyzji administracyjnej.
4. Zgodę, o której mowa w ust. 1, wydaje się na czas nie dłuższy niż czas, na
który zostało wydane zezwolenie, o którym mowa w art. 4 ust. 1.
5. Wniosek o wydanie zgody, o której mowa w ust. 1, zawiera:
1) oznaczenie jednostki ochrony zdrowia, jej siedzibę, adres, numer telefonu, numer
faksu oraz adres poczty elektronicznej;
2) resortowy kod identyfikacyjny oraz numer REGON, o ile taki numer został
nadany;
3) imię i nazwisko, numer telefonu oraz adres poczty elektronicznej kierownika
jednostki ochrony zdrowia;
4) przewidywany termin rozpoczęcia działalności, a jeżeli działalność ma być
prowadzona przez czas oznaczony – także okres prowadzenia działalności, nie
dłuższy niż czas, na który zostało wydane zezwolenie, o którym mowa w art.
4 ust. 1;
5) informacje dotyczące nazwy i siedziby organu wydającego zezwolenie, o którym
mowa w art. 4 ust. 1, oraz daty wydania tego zezwolenia;
6) zakres działalności związanej z ekspozycją medyczną;
7) informację o wykonaniu wszystkich testów eksploatacyjnych urządzeń
radiologicznych i urządzeń pomocniczych;
8) wykaz pracowni medycznych jednostki ochrony zdrowia, które będą prowadzić
działalność objętą zgodą, wraz z ich adresami.
6. Do wniosku o wydanie zgody, o której mowa w ust. 1, dołącza się:
1) kopię zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1;
2) imienny wykaz osób wykonujących czynności z zakresu związanego
z ekspozycją medyczną wraz z określeniem ich kwalifikacji, w szczególności
odbytych specjalizacji, staży i kształcenia ustawicznego;
3) procedury szczegółowe, które będą stosowane, wraz z uzasadnieniem, o którym
mowa w art. 33c, a w przypadku stosowania procedur szczegółowych zgodnych
z wzorcowymi medycznymi procedurami radiologicznymi dla standardowych
ekspozycji medycznych, o których mowa w art. 33t ust. 1 – wykaz procedur
szczegółowych wraz z podaniem wzorcowych medycznych procedur
radiologicznych dla standardowych ekspozycji medycznych, według których je
opracowano;
4) w przypadku gdy wnioskowana działalność obejmuje procedury szczegółowe
związane z niekonwencjonalnymi wysokospecjalistycznymi technikami
napromieniania lub niekonwencjonalnymi sposobami frakcjonowania dawki
promieniowania jonizującego – informację o sposobie kwalifikacji pacjentów do
proponowanej techniki leczenia;
5) wykaz urządzeń radiologicznych i urządzeń pomocniczych wraz z podaniem ich
podstawowych parametrów i daty uruchomienia;
6) kopię protokołu wyników wszystkich testów eksploatacyjnych urządzeń
radiologicznych i urządzeń pomocniczych;
7) oświadczenie kierownika jednostki ochrony zdrowia o wdrożeniu programu
zapewnienia jakości, o którym mowa w art. 7 ust. 2.
7. Zgoda, o której mowa w ust. 1, jest wydawana jednostce ochrony zdrowia,
która:
1) posiada zezwolenie, o którym mowa w art. 4 ust. 1;
2) dysponuje odpowiednią liczbą personelu o kwalifikacjach odpowiednich do
działalności, jaką zamierza prowadzić ta jednostka;
3) dysponuje urządzeniami radiologicznymi i urządzeniami pomocniczymi
niezbędnymi do wykonywania badań diagnostycznych lub leczenia;
4) stosuje właściwe dla prowadzonej działalności medyczne procedury
radiologiczne;
5) wdrożyła program zapewnienia jakości, o którym mowa w art. 7 ust. 2.
8. Zgoda, o której mowa w ust. 1, jest wydawana po uzyskaniu pozytywnej opinii
odpowiednio konsultanta krajowego w dziedzinie radioterapii onkologicznej albo
konsultanta krajowego w dziedzinie medycyny nuklearnej, a w przypadku zgody
wydawanej przez:
1) Głównego Inspektora Sanitarnego – także pozytywnej opinii państwowego
wojewódzkiego inspektora sanitarnego;
2) Głównego Inspektora Sanitarnego Wojska Polskiego – także pozytywnej opinii
właściwego komendanta wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej.
9. Podmioty, o których mowa w ust. 8, wydają opinię w zakresie swojej
właściwości, nie później niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku o wydanie
opinii.
10. W zgodzie, o której mowa w ust. 1, określa się:
1) zakres działalności;
2) miejsce prowadzenia działalności;
3) termin rozpoczęcia działalności, w przypadku gdy zgoda jest wydawana na czas
nieoznaczony, albo okres, na który jest wydawana zgoda; okres ten nie może być
dłuższy niż czas, na który wydano zezwolenie, o którym mowa w art. 4 ust. 1;
4) wykaz, o którym mowa w ust. 5 pkt 8.
11. Odmowa wydania zgody, o której mowa w ust. 1, następuje w przypadku:
1) gdy jednostka ochrony zdrowia nie posiada zezwolenia, o którym mowa w art.
4 ust. 1;
2) gdy jednostka ochrony zdrowia nie spełnia wymagań określonych w ust. 7 lub
w przepisach wydanych na podstawie ust. 14;
3) braku pozytywnej opinii, o której mowa w ust. 8.
12. Zgodę, o której mowa w ust. 1, cofa się, w przypadku gdy:
1) nastąpiło cofnięcie zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1;
2) jednostka ochrony zdrowia przestała spełniać wymagania określone w ust. 7 lub
w przepisach wydanych na podstawie ust. 14.
13. Główny Inspektor Sanitarny prowadzi centralny rejestr decyzji
administracyjnych w sprawach wydania, odmowy wydania i cofnięcia zgody, o której
mowa w ust. 1.
14. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
minimalne wymagania, jakie mają spełniać jednostki ochrony zdrowia prowadzące
działalność, o której mowa w ust. 1, uwzględniając wymagania dotyczące:
1) wyposażenia w urządzenia radiologiczne i urządzenia pomocnicze,
2) liczebności i kwalifikacji personelu biorącego udział w wykonywaniu
poszczególnych rodzajów medycznych procedur radiologicznych
– mając na względzie bezpieczeństwo personelu i pacjentów tych jednostek ochrony
zdrowia, w tym także konieczność zapewnienia personelu o właściwych
kwalifikacjach przy wykonywaniu medycznych procedur radiologicznych związanych
z istotnym z punktu widzenia ochrony radiologicznej narażeniem pacjenta.

Art. 33q. 1. Prowadzenie działalności związanej z narażeniem w celach
medycznych, polegającej na udzielaniu świadczeń zdrowotnych z zakresu
rentgenodiagnostyki, radiologii zabiegowej lub diagnostyki związanej z podawaniem
pacjentom produktów radiofarmaceutycznych, wymaga zgody państwowego
wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
2. W przypadku jednostek ochrony zdrowia podległych Ministrowi Obrony
Narodowej lub nadzorowanych przez niego albo dla których jest on podmiotem
tworzącym, zgodę, o której mowa w ust. 1, wydaje komendant wojskowego ośrodka
medycyny prewencyjnej lub upoważniony przez niego wojskowy inspektor sanitarny
wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej.
3. Wydanie, odmowa wydania i cofnięcie zgody, o której mowa w ust. 1,
następuje w drodze decyzji administracyjnej.
4. Zgodę, o której mowa w ust. 1, wydaje się na czas nie dłuższy niż czas, na
który zostało wydane zezwolenie, o którym mowa w art. 4 ust. 1.
5. Wniosek o wydanie zgody, o której mowa w ust. 1, zawiera:
1) oznaczenie jednostki ochrony zdrowia, jej siedzibę, adres, numer telefonu, numer
faksu oraz adres poczty elektronicznej;
2) resortowy kod identyfikacyjny oraz numer REGON, o ile taki numer został
nadany;
3) imię i nazwisko, numer telefonu oraz adres poczty elektronicznej kierownika
jednostki ochrony zdrowia;
4) przewidywany termin rozpoczęcia działalności, a jeżeli działalność ma być
prowadzona przez czas oznaczony – także okres prowadzenia działalności, nie
dłuższy niż czas, na który zostało wydane zezwolenie, o którym mowa w art.
4 ust. 1;
5) informacje dotyczące nazwy i siedziby organu wydającego zezwolenie, o którym
mowa w art. 4 ust. 1, oraz daty wydania tego zezwolenia;
6) zakres działalności związanej z narażeniem lub będącej częścią medycznych
procedur radiologicznych;
7) informację o wykonaniu wszystkich testów specjalistycznych urządzeń
radiologicznych i urządzeń pomocniczych;
8) wykaz medycznych pracowni rentgenowskich jednostki ochrony zdrowia, które
będą prowadzić działalność objętą zgodą, wraz z ich adresami.
6. Do wniosku o wydanie zgody, o której mowa w ust. 1, dołącza się:
1) kopię zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1;
2) imienny wykaz osób wykonujących czynności z zakresu związanego
z ekspozycją medyczną wraz z określeniem ich kwalifikacji, w szczególności
odbytych specjalizacji, staży i kształcenia ustawicznego;
3) procedury szczegółowe, które będą stosowane, wraz z uzasadnieniem, o którym
mowa w art. 33c, a w przypadku stosowania procedur szczegółowych zgodnych
z wzorcowymi medycznymi procedurami radiologicznymi dla standardowych
ekspozycji medycznych, o których mowa w art. 33t ust. 1 – wykaz procedur
szczegółowych wraz z podaniem wzorcowych medycznych procedur
radiologicznych dla standardowych ekspozycji medycznych, według których je
opracowano;
4) wykaz urządzeń radiologicznych i urządzeń pomocniczych, w tym urządzeń
pomocniczych wykorzystywanych w ramach teleradiologii, wraz z podaniem ich
podstawowych parametrów i daty uruchomienia;
5) kopię protokołu wyników wszystkich testów specjalistycznych urządzeń
radiologicznych i urządzeń pomocniczych, w tym urządzeń pomocniczych
wykorzystywanych w ramach teleradiologii;
6) oświadczenie kierownika jednostki ochrony zdrowia o wdrożeniu programu
zapewnienia jakości, o którym mowa w art. 7 ust. 2.
7. Zgoda, o której mowa w ust. 1, jest wydawana jednostce ochrony zdrowia,
która:
1) posiada zezwolenie, o którym mowa w art. 4 ust. 1;
2) dysponuje odpowiednią liczbą personelu o kwalifikacjach odpowiednich do
działalności, jaką zamierza prowadzić ta jednostka;
3) dysponuje urządzeniami radiologicznymi i urządzeniami pomocniczymi
niezbędnymi do wykonywania badań diagnostycznych lub zabiegów;
4) stosuje właściwe dla prowadzonej działalności medyczne procedury
radiologiczne;
5) wdrożyła program zapewnienia jakości, o którym mowa w art. 7 ust. 2.
8. Zgoda, o której mowa w ust. 1, jest wydawana po uzyskaniu pozytywnej opinii
odpowiednio właściwego miejscowo konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie
radiologii i diagnostyki obrazowej albo konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie
medycyny nuklearnej.
9. Opinię, o której mowa w ust. 8, konsultanci wojewódzcy wydają nie później
niż w terminie 21 dni od dnia otrzymania wniosku o wydanie opinii.
10. W zgodzie, o której mowa w ust. 1, określa się:
1) zakres działalności;
2) miejsce prowadzenia działalności;
3) termin rozpoczęcia działalności, w przypadku gdy zgoda jest wydawana na czas
nieoznaczony, albo okres, na który jest wydawana zgoda; okres ten nie może być
dłuższy niż okres, na który wydano zezwolenie, o którym mowa w art. 4 ust. 1;
4) wykaz, o którym mowa w ust. 5 pkt 8.
11. Odmowa wydania zgody, o której mowa w ust. 1, następuje w przypadku:
1) gdy jednostka ochrony zdrowia nie posiada zezwolenia, o którym mowa w art.
4 ust. 1;
2) gdy jednostka ochrony zdrowia nie spełnia wymagań określonych w ust. 7 lub
w przepisach wydanych na podstawie ust. 13;
3) braku pozytywnej opinii, o której mowa w ust. 8.
12. Zgodę, o której mowa w ust. 1, cofa się, w przypadku gdy:
1) nastąpiło cofnięcie zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1;
2) jednostka ochrony zdrowia przestała spełniać wymagania określone w ust. 7 lub
w przepisach wydanych na podstawie ust. 13.
13. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
minimalne wymagania, jakie mają spełniać jednostki ochrony zdrowia prowadzące
działalność, o której mowa w ust. 1, uwzględniając wymagania dotyczące:
1) wyposażenia w urządzenia radiologiczne i urządzenia pomocnicze,
2) liczebności i kwalifikacji personelu biorącego udział w wykonywaniu
poszczególnych rodzajów medycznych procedur radiologicznych
– mając na względzie bezpieczeństwo personelu i pacjentów tych jednostek ochrony
zdrowia, w tym także konieczność zapewnienia personelu o właściwych
kwalifikacjach przy wykonywaniu medycznych procedur radiologicznych związanych
z istotnym z punktu widzenia ochrony radiologicznej narażeniem pacjenta.
14. Przepisów ust. 1–13 nie stosuje się do wykonywania działalności związanej
z narażeniem polegającej jedynie na wykonywaniu stomatologicznych zdjęć
wewnątrzustnych za pomocą aparatów rentgenowskich służących wyłącznie do tego
celu lub wykonywania działalności związanej z narażeniem polegającej jedynie na
wykonywaniu densytometrii kości za pomocą aparatów rentgenowskich służących
wyłącznie do tego celu.

Art. 33r. 1. Główny Inspektor Sanitarny prowadzi Krajową Bazę Urządzeń
Radiologicznych, zwaną dalej „Krajową Bazą”.
2. W Krajowej Bazie są przetwarzane informacje o:
1) jednostkach ochrony zdrowia będących stroną decyzji administracyjnych
w sprawie wydania, zmiany albo cofnięcia:
a) zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1,
b) zgody, o której mowa w art. 33p lub art. 33q;
2) urządzeniach radiologicznych, których dotyczyły negatywne wyniki testów,
o których mowa w art. 33l ust. 15;
3) urządzeniach radiologicznych znajdujących się w jednostkach ochrony zdrowia,
o których mowa w pkt 1.
3. Krajowa Baza zawiera:
1) oznaczenie jednostki ochrony zdrowia, jej siedzibę, adres, numer telefonu, numer
faksu oraz adres poczty elektronicznej;
2) resortowy kod identyfikacyjny oraz numer REGON jednostki ochrony zdrowia,
o ile taki numer został nadany;
3) imię i nazwisko, numer telefonu oraz adres poczty elektronicznej kierownika
jednostki ochrony zdrowia;
4) rodzaj i zakres działalności związanej z narażeniem w celach medycznych;
5) rodzaj i adres pracowni wykorzystywanej w działalności prowadzącej do
ekspozycji medycznej, w której jest wykonywana działalność związana
z narażeniem w celach medycznych;
6) datę podjęcia działalności związanej z narażeniem w celach medycznych
i termin jej zakończenia, jeżeli działalność jest wykonywana przez czas
oznaczony;
7) numer i datę decyzji administracyjnej w sprawie wydania, zmiany albo
cofnięcia:
a) zezwolenia na uruchomienie pracowni, o której mowa w pkt 5, wraz
z nazwą organu wydającego zezwolenie, o którym mowa w art. 4 ust. 1,
b) zgody, o której mowa w art. 33p albo art. 33q, wraz z nazwą organu
wydającego zgodę;
8) informacje dotyczące urządzeń radiologicznych.
4. Krajowa Baza jest prowadzona w sposób, który umożliwia ustalenie jednostki
ochrony zdrowia, w której znajduje się dane urządzenie radiologiczne, oraz urządzeń
radiologicznych znajdujących się w danej jednostce ochrony zdrowia.
5. Administratorem danych zawartych w Krajowej Bazie jest Główny Inspektor
Sanitarny.
6. Z Krajowej Bazy udostępnia się informacje dotyczące liczby urządzeń
radiologicznych i pracowni, o których mowa w ust. 3 pkt 5 i 8, z podziałem na rodzaje
urządzeń i pracowni dla całego kraju i według stanu na koniec poprzedniego roku
kalendarzowego.
7. W zakresie innym niż określony w ust. 6 dostęp do Krajowej Bazy mają
wyłącznie podmioty upoważnione przez Głównego Inspektora Sanitarnego.
8. Organy właściwe w zakresie wydawania decyzji administracyjnych w sprawie
wydania, zmiany albo cofnięcia:
1) zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1,
2) zgody, o której mowa w art. 33p lub art. 33q
– są obowiązane w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja administracyjna stała
się ostateczna, do wprowadzania informacji w Krajowej Bazie w zakresie
wynikającym z wydanych decyzji.
9. Główny Inspektor Sanitarny zapewnia organom, o których mowa w ust. 8,
dostęp do Krajowej Bazy.
10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy zakres informacji zawartych w Krajowej Bazie dotyczących
poszczególnych kategorii urządzeń radiologicznych, mając na względzie
bezpieczeństwo pacjentów poddawanych medycznym procedurom radiologicznym.

Art. 33s. 1. Przy ministrze właściwym do spraw zdrowia działają komisje do
spraw procedur i audytów klinicznych zewnętrznych w zakresie:
1) radioterapii,
2) medycyny nuklearnej,
3) radiologii i diagnostyki obrazowej
– zwane dalej „komisjami procedur i audytów”.
2. Komisje procedur i audytów:
1) odpowiadają za opracowanie wzorcowych medycznych procedur
radiologicznych dla standardowych ekspozycji medycznych, o których mowa
w art. 33t ust. 1;
2) przeprowadzają w jednostkach ochrony zdrowia audyty kliniczne zewnętrzne,
o których mowa w art. 33u ust. 1 pkt 2;
3) przeprowadzają ocenę jakości prowadzonych badań przesiewowych oraz
wyników tych badań, o której mowa w art. 33zc ust. 1.
3. W skład komisji procedur i audytów wchodzą:
1) konsultant krajowy w dziedzinie radioterapii onkologicznej, medycyny
nuklearnej albo radiologii i diagnostyki obrazowej – odpowiednio do zakresu,
o którym mowa w ust. 1 – jako przewodniczący komisji;
2) powołani przez ministra właściwego do spraw zdrowia:
a) konsultant krajowy w dziedzinie fizyki medycznej albo jego przedstawiciel,
b) dwaj przedstawiciele ministra właściwego do spraw zdrowia,
c) przedstawiciel ministra właściwego do spraw wewnętrznych,
d) przedstawiciel Ministra Obrony Narodowej,
e) od 3 do 5 osób spośród kandydatów wskazanych przez samorząd zawodowy
lekarzy i lekarzy dentystów,
f) od 2 do 10 osób spośród kandydatów wskazanych przez towarzystwo
naukowe, którego statutowa działalność wiąże się ze stosowaniem
promieniowania jonizującego w celach medycznych, odpowiednio do
zakresu, o którym mowa w ust. 1.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia powołuje członków komisji procedur
i audytów, o których mowa w ust. 3 pkt 2, mając na względzie sprawność prac komisji
oraz konieczność zapewnienia udziału w składach poszczególnych komisji wyłącznie
osób posiadających wiedzę lub doświadczenie w zakresie stosowania promieniowania
jonizującego w celach medycznych, odpowiednio do zakresu, o którym mowa w ust.
1.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia odwołuje członków komisji procedur
i audytów. W przypadku przedstawicieli ministra właściwego do spraw wewnętrznych
i Ministra Obrony Narodowej odwołanie następuje po uzyskaniu pozytywnej opinii
właściwego ministra.
6. Komisje procedur i audytów działają na podstawie ustalonych przez siebie
regulaminów pracy, zatwierdzonych przez ministra właściwego do spraw zdrowia.

Art. 33t. 1. Komisja procedur i audytów odpowiada za opracowanie
wzorcowych medycznych procedur radiologicznych dla standardowych ekspozycji
medycznych, zwanych dalej „procedurami wzorcowymi”, mogących stanowić
podstawę opracowania procedur szczegółowych.
2. Procedura wzorcowa zawiera:
1) opis postępowania odnoszącego się do rodzajów urządzeń radiologicznych
i urządzeń pomocniczych, a także kategorii pacjentów podlegających badaniu
diagnostycznemu, zabiegowi lub leczeniu z użyciem takich urządzeń;
2) informacje dotyczące wyniku zastosowania procedury wzorcowej, w tym
informacje dotyczące narażenia pacjenta;
3) inne niż wskazane w pkt 1 i 2 istotne informacje o sposobie wykonania badania
diagnostycznego, zabiegu lub leczenia.
3. W celu realizacji zadania, o którym mowa w ust. 1, komisja procedur
i audytów:
1) opracowuje wykaz procedur wzorcowych;
2) wskazuje składy zespołów autorów opracowujących procedury wzorcowe objęte
wykazem, o którym mowa w pkt 1, spośród osób wyróżniających się wiedzą
teoretyczną lub praktyczną w zakresie stosowania promieniowania jonizującego
w celach medycznych, i informuje na piśmie ministra właściwego do spraw
zdrowia o ustalonych składach zespołów autorów;
3) przyjmuje procedury wzorcowe opracowane przez wskazane zespoły autorów
w trybie określonym w regulaminie, o którym mowa w art. 33s ust. 6.
4. Składy zespołów autorów, o których mowa w ust. 3 pkt 2, są publikowane
w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do
spraw zdrowia.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza, w drodze obwieszczenia,
procedury wzorcowe oraz ich wykaz, po zweryfikowaniu spójności tych procedur
z przepisami prawa.
6. Komisja procedur i audytów, nie rzadziej niż co rok, dokonuje przeglądu
procedur wzorcowych objętych wykazem, o którym mowa w ust. 5, oraz przeglądu
nowych rodzajów zastosowań promieniowania jonizującego w celach medycznych.
7. W przypadku gdy przegląd, o którym mowa w ust. 6, uzasadnia potrzebę
zmiany wykazu procedur wzorcowych, w szczególności w przypadku pojawienia się
nowych danych o skuteczności lub konsekwencjach stosowania obowiązujących
procedur wzorcowych albo uzasadnienia nowych rodzajów zastosowań
promieniowania jonizującego, komisja procedur i audytów przekazuje ministrowi
właściwemu do spraw zdrowia informację o potrzebie:
1) zmiany procedury wzorcowej;
2) wprowadzenia do wykazu, o którym mowa w ust. 5, nowej procedury
wzorcowej;
3) wykreślenia procedury wzorcowej z wykazu, o którym mowa w ust. 5.
8. W przypadku konieczności zmiany procedury wzorcowej albo wprowadzenia
nowej procedury wzorcowej do wykazu, o którym mowa w ust. 5, przepisy ust. 3 pkt
2 i 3 oraz ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio.
9. Obsługę administracyjno-techniczną komisji procedur i audytów w zakresie
opracowania procedur wzorcowych zapewnia Krajowe Centrum.
10. W ramach obsługi, o której mowa w ust. 9, Krajowe Centrum
w szczególności:
1) zawiera umowy z osobami wchodzącymi w skład zespołów, o których mowa
w ust. 3 pkt 2;
2) wypłaca wynagrodzenia autorom procedur wzorcowych na podstawie umów,
o których mowa w pkt 1;
3) dokonuje zwrotu kosztów podróży członków komisji procedur i audytów
odbywanych w związku z opracowaniem procedur wzorcowych, w wysokości
i na warunkach określonych w przepisach dotyczących należności
przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej;
4) przechowuje dokumentację związaną z obsługą administracyjno-techniczną
komisji procedur i audytów w zakresie opracowania procedur wzorcowych przez
okres nie krótszy niż 5 lat od dnia wytworzenia tej dokumentacji.

Art. 33u. 1. Jednostki ochrony zdrowia stosujące medyczne procedury
radiologiczne podlegają audytom klinicznym:
1) wewnętrznym;
2) zewnętrznym.
2. Przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do jednostek ochrony zdrowia
wykonujących działalność związaną z narażeniem polegającą jedynie na
wykonywaniu stomatologicznych zdjęć wewnątrzustnych za pomocą aparatów
rentgenowskich służących wyłącznie do tego celu lub wykonujących działalność
związaną z narażeniem polegającą jedynie na wykonywaniu densytometrii kości za
pomocą aparatów rentgenowskich służących wyłącznie do tego celu.

Art. 33v. 1. Audyt kliniczny wewnętrzny jest przeprowadzany nie rzadziej niż
co rok, a także:
1) w razie potrzeby – na pisemne polecenie kierownika jednostki ochrony zdrowia;
2) w radiologii zabiegowej – po każdym incydencie prowadzącym do
popromiennego uszkodzenia skóry.
2. Termin przeprowadzenia audytu klinicznego wewnętrznego określa kierownik
jednostki ochrony zdrowia.
3. Do przeprowadzenia audytu klinicznego wewnętrznego kierownik jednostki
ochrony zdrowia wyznacza co najmniej dwie osoby o różnych specjalnościach,
posiadające kwalifikacje odpowiednie do zakresu udzielanych przez jednostkę
ochrony zdrowia świadczeń zdrowotnych.
4. W jednostkach ochrony zdrowia wykonujących działalność związaną
z narażeniem polegającą jedynie na wykonywaniu stomatologicznych zdjęć
wewnątrzustnych za pomocą aparatów rentgenowskich służących wyłącznie do tego
celu lub wykonujących działalność związaną z narażeniem polegającą jedynie na
wykonywaniu densytometrii kości za pomocą aparatów rentgenowskich służących
wyłącznie do tego celu, do przeprowadzenia audytu klinicznego wewnętrznego
kierownik jednostki ochrony zdrowia wyznacza co najmniej dwie osoby, które są
uprawnione do stosowania medycznych procedur radiologicznych podlegających
temu audytowi. Przepisu nie stosuje się do działalności prowadzonej osobiście,
w której audyt wewnętrzny może być przeprowadzony przez jedną osobę, która jest
uprawniona do stosowania medycznych procedur radiologicznych podlegających
temu audytowi.
5. Osoby, o których mowa w ust. 3 i 4, przeprowadzają audyt kliniczny
wewnętrzny na podstawie pisemnego upoważnienia kierownika jednostki ochrony
zdrowia.
6. Z przeprowadzonego audytu klinicznego wewnętrznego osoby, o których
mowa w ust. 3 i 4, w terminie 14 dni od dnia zakończenia tego audytu, sporządzają
pisemny raport zawierający:
1) przegląd procedur szczegółowych stosowanych w jednostce ochrony zdrowia,
w ramach którego wyodrębnia się:
a) analizę procedur szczegółowych oraz praktyki ich stosowania, w tym liczbę
zastosowań procedur szczegółowych w podziale na pacjentów dorosłych
oraz pacjentów do 16. roku życia, w podziale na płeć,
b) dane pozwalające określić wielkość narażenia pacjentów dorosłych oraz
pacjentów do 16. roku życia, w podziale na płeć, oraz porównanie tych
wielkości z diagnostycznymi poziomami referencyjnymi, w przypadku gdy
zostały określone;
2) w razie konieczności – zalecenia dotyczące zmiany procedur szczegółowych lub
wprowadzenia nowych procedur szczegółowych.
7. Raport z przeprowadzonego audytu klinicznego wewnętrznego jest
przekazywany kierownikowi jednostki ochrony zdrowia. Kierownik jednostki
ochrony zdrowia przekazuje niezwłocznie kopię raportu właściwej komisji procedur
i audytów.
8. Przewodniczący właściwej komisji procedur i audytów przekazuje
niezwłocznie kopię raportu do Krajowego Centrum.
9. Kierownik jednostki ochrony zdrowia niezwłocznie usuwa wszelkie
nieprawidłowości stwierdzone w trakcie audytu klinicznego wewnętrznego oraz
wprowadza zalecenia, o których mowa w ust. 6 pkt 2.

Art. 33w. 1. Audyt kliniczny zewnętrzny jest przeprowadzany przez komisję
procedur i audytów przy pomocy powoływanych przez tę komisję zespołów
audytorskich, w skład których wchodzi dwóch albo trzech audytorów, w tym jeden
audytor wiodący.
2. Powołanie członków zespołu audytorskiego do przeprowadzenia audytu
klinicznego zewnętrznego w jednostce ochrony zdrowia następuje nie później niż
2 miesiące przed dniem rozpoczęcia audytu w jednostce ochrony zdrowia.
3. Audytorzy są wybierani przez komisję procedur i audytów spośród osób
zgłoszonych ministrowi właściwemu do spraw zdrowia przez towarzystwa naukowe,
których statutowa działalność wiąże się ze stosowaniem promieniowania jonizującego
w celach medycznych, konsultantów wojewódzkich lub konsultantów krajowych,
w odpowiedniej dziedzinie. Komisja procedur i audytów dokonuje wyboru
audytorów, mając na względzie konieczność zapewnienia udziału w pracach zespołów
audytorskich wyłącznie osób posiadających wiedzę lub doświadczenie w zakresie
stosowania promieniowania jonizującego w celach medycznych.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia zamieszcza w Biuletynie Informacji
Publicznej na swojej stronie podmiotowej informację o możliwości zgłaszania
kandydatów na audytorów oraz listę zgłoszonych kandydatów na audytorów.
5. Komisja procedur i audytów zawiadamia jednostkę ochrony zdrowia
o zamiarze przeprowadzenia audytu klinicznego zewnętrznego, a także o zakresie tego
audytu, nie później niż 14 dni przed dniem rozpoczęcia audytu.
6. Maksymalny czas wykonywania czynności związanych z przeprowadzeniem
audytu klinicznego zewnętrznego na terenie jednostki ochrony zdrowia wynosi 3 dni.
7. Obsługę administracyjno-techniczną komisji procedur i audytów w zakresie
prowadzenia audytów klinicznych zewnętrznych zapewnia Krajowe Centrum, które
w szczególności:
1) przyjmuje wnoszone przez jednostki ochrony zdrowia opłaty za przeprowadzenie
audytu klinicznego zewnętrznego;
2) zawiera z audytorami umowy, których przedmiotem jest przeprowadzenie
audytu klinicznego zewnętrznego;
3) wypłaca wynagrodzenia audytorom na podstawie umów, o których mowa w pkt
2;
4) dokonuje zwrotu kosztów podróży audytorów odbywanych w związku
z przeprowadzaniem audytów klinicznych zewnętrznych, w wysokości i na
warunkach określonych w przepisach dotyczących należności przysługujących
pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery
budżetowej z tytułu podróży służbowej;
5) ponosi koszty organizacyjne związane z przeprowadzeniem audytów
klinicznych zewnętrznych;
6) przechowuje dokumentację związaną z przeprowadzonym w jednostkach
ochrony zdrowia audytem klinicznym zewnętrznym przez okres nie krótszy niż
12 lat od dnia zakończenia audytu.
8. Komisja procedur i audytów opracowuje, nie później niż do dnia 30 czerwca
każdego roku, plan przeprowadzenia audytów klinicznych zewnętrznych na rok
następny, obejmujący:
1) wykaz rodzajów działalności, które podlegać będą audytowi klinicznemu
zewnętrznemu;
2) zakres audytów klinicznych zewnętrznych, w szczególności wskazanie rodzaju
procedur szczegółowych podlegających sprawdzeniu w ramach audytu
klinicznego zewnętrznego;
3) planowaną liczbę jednostek ochrony zdrowia objętych audytem klinicznym
zewnętrznym.
9. Plan przeprowadzenia audytów klinicznych zewnętrznych, o którym mowa
w ust. 8, jest niezwłocznie publikowany na stronie internetowej Krajowego Centrum.
10. W przypadku powzięcia przez komisję procedur i audytów informacji
uzasadniającej konieczność niezwłocznego przeprowadzenia audytu klinicznego
zewnętrznego w jednostce ochrony zdrowia komisja może niezwłocznie
przeprowadzić w tej jednostce audyt kliniczny zewnętrzny nieobjęty planem
przeprowadzenia audytów klinicznych zewnętrznych, o którym mowa w ust. 8.
11. Audytorzy mają prawo do:
1) wstępu na teren jednostki ochrony zdrowia, w której jest przeprowadzany audyt
kliniczny zewnętrzny;
2) wglądu do dokumentacji medycznej w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia
audytu klinicznego zewnętrznego na zasadach określonych w przepisach ustawy
z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1127, 1128, 1590, 1655 i 1696) w sposób uniemożliwiający
identyfikację pacjenta;
3) wglądu do innej niż wskazana w pkt 2 dokumentacji w zakresie niezbędnym do
przeprowadzenia audytu klinicznego zewnętrznego, w szczególności dotyczącej
pracowników jednostki ochrony zdrowia lub jej struktury.
12. Audytor przeprowadza audyt kliniczny zewnętrzny na podstawie
wydawanego przez przewodniczącego właściwej komisji procedur i audytów
pisemnego, imiennego upoważnienia zawierającego:
1) imię i nazwisko audytora;
2) numer i serię dowodu osobistego audytora;
3) wskazanie jednostki ochrony zdrowia, w której ma być przeprowadzony audyt;
4) wskazanie zakresu audytu;
5) w przypadku audytora wiodącego – wskazanie, że jest audytorem wiodącym;
6) okres ważności upoważnienia;
7) podpis przewodniczącego właściwej komisji procedur i audytów.
13. Zespół audytorski, w terminie 14 dni od dnia zakończenia audytu klinicznego
zewnętrznego, sporządza pisemny raport z przeprowadzonego audytu i przekazuje go
niezwłocznie kierownikowi jednostki ochrony zdrowia, w której przeprowadzono
audyt kliniczny zewnętrzny, oraz przewodniczącemu komisji procedur i audytów.
14. W terminie 14 dni od dnia otrzymania raportu, o którym mowa w ust. 13,
jednostka ochrony zdrowia, w której przeprowadzono audyt kliniczny zewnętrzny,
może wnieść zastrzeżenia do raportu do przewodniczącego komisji procedur
i audytów.
15. W przypadku wniesienia zastrzeżeń do raportu, o którym mowa w ust. 13,
komisja procedur i audytów po zbadaniu sprawy, w szczególności po analizie raportu
i wniesionych do niego zastrzeżeń, oraz po zasięgnięciu opinii zespołu audytorskiego,
który przeprowadził audyt kliniczny zewnętrzny, dotyczącej tych zastrzeżeń, może
zastrzeżenia uwzględnić albo odrzucić.
16. W przypadku uwzględnienia zastrzeżeń do raportu, o którym mowa w ust.
13, przez komisję procedur i audytów, przewodniczący komisji procedur i audytów
zleca zespołowi audytorskiemu, który przeprowadził audyt kliniczny zewnętrzny, uwzględnienie w raporcie wniesionych zastrzeżeń, w wyznaczonym terminie, nie
dłuższym niż 14 dni od dnia otrzymania zlecenia przez zespół audytorski. Przepis ust.
13 stosuje się odpowiednio.
17. W przypadku odrzucenia zastrzeżeń do raportu, o którym mowa w ust. 13,
przez komisję procedur i audytów, komisja procedur i audytów sporządza pisemne
uzasadnienie odrzucenia zastrzeżeń oraz niezwłocznie przekazuje je kierownikowi
jednostki ochrony zdrowia, w której przeprowadzono audyt kliniczny zewnętrzny.
18. Po uwzględnieniu lub odrzuceniu zastrzeżeń wniesionych do raportu,
o którym mowa w ust. 13, oraz w przypadku nie wniesienia do niego zastrzeżeń, raport
ten jest ostateczny.
19. Ostateczny raport, o którym mowa w ust. 13, oraz pisemne uzasadnienie
odrzucenia zastrzeżeń do raportu są przekazywane niezwłocznie przez
przewodniczącego komisji procedur i audytów do Krajowego Centrum.
20. Zespół audytorski kończy swoją pracę z dniem, w którym raport, o którym
mowa w ust. 13, z audytu stał się ostateczny.
21. Audytorzy wykonują swoje zadania za wynagrodzeniem. Wysokość
wynagrodzenia audytora stanowi iloczyn liczby urządzeń radiologicznych objętych
zgodą, o której mowa odpowiednio w art. 33p ust. 1 lub 2 albo art. 33q ust. 1 lub 2,
wykorzystywanych do prowadzania procedur szczegółowych podlegających audytowi
klinicznemu zewnętrznemu oraz odpowiedniej części przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w pierwszym
kwartale roku poprzedniego ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego, wynoszącej:
1) 90% – w przypadku audytu klinicznego zewnętrznego przeprowadzanego
w zakresie radioterapii onkologicznej lub medycyny nuklearnej;
2) 50% – w przypadku audytu klinicznego zewnętrznego przeprowadzanego
w zakresie rentgenodiagnostyki lub radiologii zabiegowej.
22. Koszty przeprowadzania audytów klinicznych zewnętrznych ponoszą
jednostki ochrony zdrowia.
23. Jednostka ochrony zdrowia objęta audytem klinicznym zewnętrznym wnosi,
przed rozpoczęciem audytu, na rachunek bankowy Krajowego Centrum opłatę za
przeprowadzenie audytu w wysokości stanowiącej iloczyn liczby urządzeń
radiologicznych wykorzystywanych do przeprowadzenia procedur szczegółowych
podlegających audytowi, na które jednostka ochrony zdrowia objęta audytem posiada zgodę, o której mowa odpowiednio w art. 33p ust. 1 lub 2 albo art. 33q ust. 1 lub 2,
oraz odpowiedniej części przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze
przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w pierwszym kwartale roku poprzedniego,
ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, wynoszącej:
1) 90% – w przypadku audytu klinicznego zewnętrznego przeprowadzanego
w zakresie radioterapii onkologicznej lub medycyny nuklearnej;
2) 50% – w przypadku audytu klinicznego zewnętrznego przeprowadzanego
w zakresie rentgenodiagnostyki lub radiologii zabiegowej.
24. Opłata, o której mowa w ust. 23, stanowi dochód budżetu państwa.

Art. 33x. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowy zakres audytów klinicznych wewnętrznych oraz audytów
klinicznych zewnętrznych,
2) wzór raportu z przeprowadzonego audytu klinicznego wewnętrznego oraz wzór
raportu z przeprowadzonego audytu klinicznego zewnętrznego
– mając na względzie poprawę jakości i wyników opieki nad pacjentem oraz
zapewnienie wysokiej jakości świadczonych usług medycznych, a także
bezpieczeństwo pacjentów poddawanych medycznym procedurom radiologicznym
oraz konieczność weryfikacji diagnostycznych poziomów referencyjnych
i skuteczność okresowej oceny narażenia ludności wynikającego z medycznych
zastosowań promieniowania jonizującego.

Art. 33y. 1. W przypadku gdy w związku z przeprowadzonym audytem
klinicznym zewnętrznym w ocenie komisji procedur i audytów jednostka ochrony
zdrowia przestała spełniać wymagania prowadzenia działalności określone w art. 33p
ust. 7 albo w art. 33q ust. 7 lub w przepisach wydanych na podstawie art. 33p ust. 14
albo art. 33q ust. 13, przewodniczący tej komisji niezwłocznie informuje o tym organ,
który wydał zgodę, o której mowa odpowiednio w art. 33p ust. 1 lub 2 albo art. 33q
ust. 1 lub 2.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, przewodniczący komisji procedur
i audytów wraz z informacją, o której mowa w ust. 1, może przedstawić zakres
środków naprawczych, które jednostka ochrony zdrowia powinna podjąć dla
przywrócenia zgodności z wymaganiami prowadzenia działalności.

Art. 33z. 1. Eksperyment medyczny, badanie kliniczne produktu leczniczego
i badanie kliniczne wyrobu medycznego, związane z ekspozycją medyczną, poza
wymaganiami określonymi w przepisach ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach
lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2019 r. poz. 537, 577, 730 i 1590) lub ustawy
z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne albo ustawy z dnia 20 maja 2010 r.
o wyrobach medycznych, mogą być przeprowadzone, jeżeli:
1) oczekiwane potencjalne korzyści przewyższają niepożądane skutki
napromienienia dla osób poddawanych ekspozycji medycznej;
2) ustalono ograniczniki dawek (limity użytkowe dawek) dla osób, w odniesieniu
do których nie oczekuje się bezpośredniej korzyści medycznej wynikającej
z ekspozycji medycznej;
3) weźmie w nich udział jak najmniejsza liczba osób, przy możliwie małych
dawkach promieniowania jonizującego lub małych aktywnościach produktów
radiofarmaceutycznych, zapewniających uzyskanie oczekiwanej informacji
klinicznej lub oczekiwanego efektu terapeutycznego na założonym poziomie
prawdopodobieństwa znamienności statystycznej;
4) lekarz kierujący na eksperyment medyczny lub badanie kliniczne lub lekarz
wykonujący procedurę medyczną w ramach eksperymentu medycznego lub
badania klinicznego określi, indywidualnie dla każdej z osób, w odniesieniu do
których oczekuje się bezpośredniej korzyści diagnostycznej lub terapeutycznej
wynikającej z eksperymentu medycznego lub badania klinicznego, docelowe
poziomy dawek;
5) w ramach eksperymentu medycznego lub badania klinicznego jest stosowana
procedura szczegółowa opracowana na podstawie procedury wzorcowej objętej
wykazem, o którym mowa w art. 33t ust. 5, a w przypadku, w którym podstawą
zastosowania procedury szczegółowej nie jest procedura wzorcowa objęta tym
wykazem – procedura szczegółowa została zatwierdzona przez konsultanta
krajowego właściwego dla danej dziedziny zastosowania promieniowania
jonizującego.
2. W eksperymencie medycznym, badaniu klinicznym produktu leczniczego
oraz badaniu klinicznym wyrobu medycznego, związanym z ekspozycją medyczną,
nie mogą uczestniczyć:
1) kobiety w ciąży;
2) osoby, które w okresie poprzedzających 10 lat brały udział w eksperymencie
medycznym, badaniu klinicznym produktu leczniczego lub badaniu klinicznym
wyrobu medycznego, związanym z ekspozycją medyczną, lub były poddane
radioterapii i otrzymały z tego tytułu dawkę skuteczną (efektywną)
przekraczającą 10 mSv.
3. W eksperymencie medycznym, badaniu klinicznym produktu leczniczego
oraz badaniu klinicznym wyrobu medycznego, związanym z ekspozycją medyczną
z zakresu medycyny nuklearnej, nie mogą uczestniczyć również kobiety karmiące
piersią.
4. Osobie biorącej udział w eksperymencie medycznym, badaniu klinicznym
produktu leczniczego lub badaniu klinicznym wyrobu medycznego, związanym
z ekspozycją medyczną, należy zapewnić na piśmie informację o:
1) sposobie stosowania izotopów promieniotwórczych lub promieniowania
jonizującego w odniesieniu do tej osoby;
2) oczekiwanych potencjalnych korzyściach z eksperymentu medycznego lub
badania klinicznego przewyższających niepożądane skutki napromienienia dla
osoby poddawanej ekspozycji medycznej;
3) ustalonych ogranicznikach dawek (limitach użytkowych dawek) w przypadku
osób, w odniesieniu do których nie oczekuje się bezpośredniej korzyści
medycznej wynikającej z ekspozycji medycznej;
4) docelowych poziomach dawek w przypadku osób, w odniesieniu do których
oczekuje się bezpośredniej korzyści diagnostycznej lub terapeutycznej
wynikającej z eksperymentu medycznego lub badania klinicznego.

Art. 33za. 1. Badania przesiewowe organizuje się za zgodą ministra właściwego
do spraw zdrowia.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia udziela zgody, o której mowa w ust. 1,
na wniosek podmiotu zamierzającego zorganizować badania przesiewowe, jeżeli
podmiot ten:
1) wykaże, że:
a) korzyści zdrowotne związane z danym badaniem przesiewowym
przewyższają znacznie możliwe szkodliwe następstwa tego badania,
b) nie ma innych metod rozpoznawczych o podobnej skuteczności jak badania
przesiewowe, obciążonych mniejszym ryzykiem,
c) jednostka ochrony zdrowia uczestnicząca w prowadzeniu badań
przesiewowych dysponuje urządzeniami radiologicznymi oraz
urządzeniami pomocniczymi, niezbędnymi do przeprowadzania takich
badań;
2) przedstawi zasady dokumentowania przebiegu badań przesiewowych
umożliwiające przeprowadzenie oceny, o której mowa w art. 33zc;
3) przedstawi pozytywną opinię konsultanta krajowego w odpowiedniej dziedzinie
medycyny związanej ze stosowaniem promieniowania jonizującego, o której
mowa w ust. 3.
3. Konsultant krajowy, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, wydaje opinię dotyczącą
zasadności badań przesiewowych, na wniosek podmiotu, który zamierza
zorganizować badania przesiewowe, mając na względzie przekazane mu przez ten
podmiot informacje w zakresie określonym w ust. 2 pkt 1 i 2.
4. W prowadzeniu badań przesiewowych z zastosowaniem promieniowania
jonizującego może uczestniczyć wyłącznie jednostka ochrony zdrowia, o której mowa
w ust. 2 pkt 1 lit. c, która posiada zgodę, o której mowa w art. 33q ust. 1 lub 2,
w zakresie zgodnym z zakresem badań przesiewowych.
5. Lekarz przeprowadzający badanie przekazuje osobom uczestniczącym
w badaniach przesiewowych, ich przedstawicielom ustawowym oraz osobom przez
nich upoważnionym informacje na temat zagrożeń związanych z promieniowaniem
jonizującym oraz odpowiednie instrukcje mające na celu ograniczenie dawek
w stosunku do osób mających kontakt z osobą poddawaną badaniom przesiewowym.
Instrukcje te mają formę pisemną i są przekazywane przed opuszczeniem jednostki
ochrony zdrowia.

Art. 33zb. 1. Podmiot organizujący badania przesiewowe jest obowiązany do:
1) dokumentowania przebiegu badań przesiewowych zgodnie z zasadami,
o których mowa w art. 33za ust. 2 pkt 2;
2) udostępniania dokumentacji dotyczącej przebiegu badań przesiewowych
właściwej komisji procedur i audytów na wniosek przewodniczącego tej komisji.
2. Udostępnienie dokumentacji komisji procedur i audytów następuje w terminie
7 dni od dnia otrzymania wniosku.

Art. 33zc. 1. Komisja procedur i audytów, na podstawie dokumentacji
dotyczącej przebiegu badań przesiewowych udostępnionej zgodnie z przepisami art.
33zb, przeprowadza ocenę jakości prowadzonych badań przesiewowych oraz wyników tych badań. Ocena jest przeprowadzana przynajmniej raz w okresie
prowadzenia badań przesiewowych, jednak nie rzadziej niż co 3 lata, licząc od dnia
wydania zgody, o której mowa w art. 33za ust. 1.
2. Przeprowadzając ocenę, o której mowa w ust. 1, komisja procedur i audytów
analizuje w szczególności, czy korzyści z danego badania przesiewowego
przewyższają znacznie możliwe szkodliwe następstwa tego badania, czy są dostępne
inne metody diagnostyczne o podobnej skuteczności jak badania przesiewowe,
obciążone mniejszym ryzykiem, a także, czy jednostki ochrony zdrowia uczestniczące
w prowadzeniu badań przesiewowych dysponują urządzeniami radiologicznymi oraz
urządzeniami pomocniczymi niezbędnymi do przeprowadzania takich badań.
3. Komisja procedur i audytów przedstawia ministrowi właściwemu do spraw
zdrowia, w terminie 3 miesięcy od dnia przeprowadzenia oceny, o której mowa w ust.
1, pisemny raport z przeprowadzonej oceny, zawierający w szczególności opinię co
do zasadności kontynuowania albo zaprzestania badań przesiewowych objętych
oceną.
4. Komisja procedur i audytów może postanowić o opracowaniu procedury
wzorcowej dla badań przesiewowych, mogącej stanowić podstawę opracowania
procedur szczegółowych dla badań przesiewowych.
5. Do procedur wzorcowych, o których mowa w ust. 4, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 33t ust. 2–10.

Art. 33zd. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) warunki bezpiecznego stosowania promieniowania jonizującego dla wszystkich
rodzajów ekspozycji medycznej oraz szczegółowe wymagania dla urządzeń
radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych,
2) maksymalne wartości ograniczników dawek (limitów użytkowych dawek) dla
osób uczestniczących w eksperymentach medycznych, badaniach klinicznych
produktów leczniczych lub badaniach klinicznych wyrobów medycznych,
związanych z ekspozycją medyczną, oraz dla opiekunów,
3) wymagane zależności między oczekiwaną korzyścią eksperymentów
medycznych, badań klinicznych produktów leczniczych lub badań klinicznych
wyrobów medycznych, związanych z ekspozycją medyczną, a wielkością ryzyka
i dawką skuteczną (efektywną)
– mając na względzie konieczność ograniczenia dawek w rentgenodiagnostyce,
radiologii zabiegowej i diagnostyce związanej z podawaniem pacjentom produktów
radiofarmaceutycznych, zapewnienie wysokiej jakości świadczonych usług
medycznych i specyfikę wykonywania ekspozycji na promieniowanie jonizujące
w celach medycznych oraz praktyczne aspekty stosowania promieniowania
jonizującego w celach medycznych.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia,
wymagania dla urządzeń radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych, stosowanych
do prowadzenia badań przesiewowych, mając na względzie bezpieczeństwo osób
poddawanych badaniom przesiewowym oraz różnorodność medycznych procedur
radiologicznych stosowanych w ramach takich badań.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia,
wymagania dla urządzeń radiologicznych oraz urządzeń pomocniczych, stosowanych
do wykonywania ekspozycji w wyniku obrazowania pozamedycznego, mając na
względzie konieczność zapewnienia bezpieczeństwa osób poddawanych takim
ekspozycjom oraz niemedyczny cel takich ekspozycji.

Art. 33ze. 1. Krajowe Centrum jest państwową jednostką budżetową.
2. Krajowym Centrum kieruje i reprezentuje je na zewnątrz dyrektor Krajowego
Centrum, który wykonuje zadania przy pomocy zastępców dyrektora Krajowego
Centrum.
3. Dyrektor Krajowego Centrum jest powoływany i odwoływany przez ministra
właściwego do spraw zdrowia. Zastępcy dyrektora Krajowego Centrum są
powoływani i odwoływani przez dyrektora Krajowego Centrum.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze zarządzenia,
organizację oraz tryb działania Krajowego Centrum, mając na względzie zapewnienie
monitorowania stanu ochrony radiologicznej niezbędnego przy stosowaniu
promieniowania jonizującego w celach medycznych.
5. Do zadań Krajowego Centrum należy:
1) monitorowanie stanu ochrony radiologicznej wynikającego ze stosowania
promieniowania jonizującego w celach medycznych w oparciu o:
a) działalność kontrolną Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
b) raporty z przeprowadzonych audytów klinicznych wewnętrznych i audytów
klinicznych zewnętrznych, o których mowa w art. 33v ust. 6 oraz art. 33w
ust. 19,
c) informacje uzyskiwane z kontroli dawek indywidualnych, oceny narażenia
ludności pochodzącego od źródeł promieniowania jonizującego
stosowanych w celach medycznych,
d) badania naukowe,
e) dane z krajowych rejestrów i baz danych dotyczących wykorzystania
promieniowania jonizującego w celach medycznych, w tym stosowania
procedur szczegółowych;
2) przeprowadzanie przeglądów diagnostycznych poziomów referencyjnych;
3) składanie ministrowi właściwemu do spraw zdrowia rocznych sprawozdań
z oceny wdrożenia wymagań bezpiecznego stosowania promieniowania
jonizującego w celach medycznych;
4) zapewnienie wsparcia merytorycznego i fachowego doradztwa dla komórek
organizacyjnych higieny radiacyjnej Państwowej Inspekcji Sanitarnej w zakresie
medycznych zastosowań promieniowania jonizującego;
5) wydawanie opinii, o których mowa w ust. 8;
6) obsługa administracyjno-techniczna działalności komisji procedur i audytów
w zakresie opracowania procedur wzorcowych, przeprowadzania audytów
klinicznych zewnętrznych oraz przeprowadzania okresowej oceny jakości
wykonywania badań przesiewowych oraz wyników tych badań;
7) prowadzenie Centralnego Rejestru Danych o Ekspozycjach Medycznych oraz
Centralnego Rejestru Ekspozycji Niezamierzonych i Narażeń Przypadkowych;
8) opiniowanie projektów przepisów w dziedzinie ochrony radiologicznej pacjenta;
9) udział w komisjach powoływanych do zbadania okoliczności i przyczyn
ekspozycji niezamierzonych lub narażeń przypadkowych;
10) konsultowanie – w zakresie ochrony radiologicznej pacjenta – programów
kształcenia, kształcenia podyplomowego oraz szkoleń specjalistycznych dla
personelu medycznego oraz innych osób stosujących medyczne procedury
radiologiczne;
11) współpraca z Prezesem Agencji, Głównym Inspektorem Sanitarnym oraz
Głównym Inspektorem Sanitarnym Wojska Polskiego;
12) współpraca z krajową jednostką akredytującą w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku
w zakresie realizacji kontroli parametrów fizycznych urządzeń radiologicznych;
13) przeprowadzanie w okresach 5-letnich oceny dawki dla ludności, wynikającej
z medycznych zastosowań promieniowania jonizującego.
6. Krajowe Centrum może prowadzić działalność polegającą na:
1) prowadzeniu szkoleń z zakresu ochrony radiologicznej;
2) opracowywaniu, tłumaczeniu oraz rozpowszechnianiu publikacji związanych ze
stosowaniem promieniowania jonizującego w celach medycznych;
3) wykonywaniu pomiarów fizycznych i badań dla celów ochrony radiologicznej
pacjenta, w tym z zakresu kontroli parametrów fizycznych urządzeń
radiologicznych i urządzeń pomocniczych.
7. Działalność, o której mowa w ust. 6, może być prowadzona odpłatnie.
Wpływy z tej działalności stanowią dochód budżetu państwa.
8. Krajowe Centrum wydaje, na wniosek zainteresowanego podmiotu, opinie
w sprawach związanych z możliwością wystąpienia uszczerbku na zdrowiu w wyniku
ekspozycji medycznej. Opinia jest wydawana bez zbędnej zwłoki.
9. Krajowe Centrum składa ministrowi właściwemu do spraw zdrowia
sprawozdanie z oceny wdrożenia wymagań bezpiecznego stosowania promieniowania
jonizującego w celach medycznych w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku, za
poprzedni rok kalendarzowy.

Art. 33zf. 1. Krajowe Centrum prowadzi Centralny Rejestr Danych
o Ekspozycjach Medycznych. Rejestr jest jawny, z wyłączeniem danych
pozwalających na identyfikację jednostki ochrony zdrowia, w której ekspozycja
medyczna została wykonana.
2. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, zawiera dane o liczbie zastosowań
medycznych procedur radiologicznych w podziale na płeć oraz wiek, a także
o wielkości narażenia związanego z zastosowaniem tych procedur.
3. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, jest prowadzony w oparciu o raporty,
o których mowa w art. 33v ust. 6 oraz art. 33w ust. 19, oraz dane z krajowych rejestrów
i baz danych dotyczących wykorzystania promieniowania jonizującego w celach
medycznych, w tym stosowania procedur szczegółowych.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, zakres
informacji zawartych w rejestrze, o którym mowa w ust. 1, mając na względzie
konieczność zapewnienia kompleksowej informacji o ekspozycjach medycznych.

Art. 33zg. 1. Narażenie w wyniku obrazowania pozamedycznego może się
odbywać z wykorzystaniem:
1) urządzeń radiologicznych;
2) urządzeń niebędących urządzeniami radiologicznymi.
2. Narażenie w wyniku obrazowania pozamedycznego z wykorzystaniem
urządzeń radiologicznych obejmuje ekspozycje służące:
1) ocenie stanu zdrowia osób do celów związanych z:
a) zatrudnieniem,
b) imigracją,
c) ubezpieczeniem;
2) ocenie fizycznego rozwoju dzieci i młodzieży pod kątem kariery sportowej,
tanecznej lub kariery w innej dziedzinie opartej na sprawności fizycznej;
3) ocenie wieku osób;
4) identyfikacji obiektów ukrytych w ciele ludzkim.
3. Narażenie w wyniku obrazowania pozamedycznego z wykorzystaniem
urządzeń niebędących urządzeniami radiologicznymi obejmuje ekspozycje służące:
1) wykrywaniu obiektów ukrytych na powierzchni ciała ludzkiego lub
przymocowanych do ciała ludzkiego;
2) wykrywaniu ukrytych osób w ramach kontroli ładunku;
3) realizacji celów ochrony prawnej lub celów związanych z bezpieczeństwem.

Art. 33zh. 1. Ekspozycje, o których mowa w art. 33zg ust. 2 i 3, wymagają
uzasadnienia. Uzasadnienie polega na wykazaniu przewagi całkowitych potencjalnych
korzyści dla osoby poddanej narażeniu lub korzyści dla społeczeństwa nad
indywidualną szkodą, którą ekspozycja może spowodować u osoby poddanej
narażeniu w wyniku obrazowania pozamedycznego lub jej potomstwa,
z uwzględnieniem cech indywidualnych osoby poddawanej ekspozycji.
2. Uzasadnienie ekspozycji, o której mowa w art. 33zg ust. 3 pkt 2, polega na
wykazaniu przewagi całkowitych potencjalnych korzyści dla społeczeństwa nad
indywidualną szkodą, którą ekspozycja może spowodować u osoby potencjalnie
ukrytej w ładunku, poddanej narażeniu w wyniku obrazowania pozamedycznego.
3. Poddanie osoby ekspozycji, o której mowa w art. 33zg ust. 2 i 3, wymaga:
1) poinformowania tej osoby o celu ekspozycji, jej skutkach oraz potencjalnym
zagrożeniu dla zdrowia, jakie może być związane z ekspozycją;
2) pisemnej zgody tej osoby lub jej przedstawiciela ustawowego.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do ekspozycji, o której mowa w art. 33zg ust.
3 pkt 2.
5. Zgoda, o której mowa w ust. 3 pkt 2, nie jest wymagana w przypadku
ekspozycji, o których mowa w art. 33zg ust. 2 pkt 4 oraz ust. 3 pkt 1 i 3, jeżeli sąd,
a w postępowaniu przygotowawczym prokurator, udzieli zezwolenia na
przeprowadzenie takiej ekspozycji bez zgody osoby mającej być poddaną ekspozycji,
ze względu na bezpieczeństwo publiczne lub podejrzenie popełnienia przestępstwa.
6. Na postanowienie w przedmiocie zezwolenia, o którym mowa w ust. 5, osobie
mającej być poddaną ekspozycji bez jej zgody przysługuje zażalenie w trybie ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1987
i 2399 oraz z 2019 r. poz. 150, 679, 1255 i 1694).
7. Zezwolenia, o którym mowa w ust. 5, nie udziela się, jeżeli identyfikacja
obiektów ukrytych w ciele ludzkim, wykrycie obiektów ukrytych na powierzchni ciała
ludzkiego lub przymocowanych do ciała ludzkiego lub realizacja celu ochrony
prawnej lub związanego z bezpieczeństwem są możliwe przy użyciu środków
i procedur innych niż przeprowadzenie ekspozycji w wyniku obrazowania
pozamedycznego.
8. Dzieci, kobiety w wieku rozrodczym i kobiety w ciąży podlegają szczególnej
ochronie w związku z ekspozycją w wyniku obrazowania pozamedycznego.

Art. 33zi. 1. Ekspozycje, o których mowa w art. 33zg ust. 2, mogą zostać
przeprowadzone wyłącznie na podstawie pisemnego zlecenia wystawionego przez
osobę uprawnioną zgodnie z przepisami dotyczącymi kierowania osób na medyczne
procedury radiologiczne.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji objętych
zleceniem, o którym mowa w ust. 1, na przeprowadzenie ekspozycji, o których mowa
w art. 33zg ust. 2 pkt 1 lit. a oraz c, a także wzór tego zlecenia.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji
objętych zleceniem, o którym mowa w ust. 1, na przeprowadzenie ekspozycji,
o których mowa w art. 33zg ust. 2 pkt 1 lit. b, pkt 3 oraz 4, a także wzór tego zlecenia.
4. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji
objętych zleceniem, o którym mowa w ust. 1, na przeprowadzenie ekspozycji,
o których mowa w art. 33zg ust. 2 pkt 2, a także wzór tego zlecenia.
5. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 2–4, właściwy minister
kieruje się koniecznością zapewnienia informacji niezbędnych dla bezpiecznego
przeprowadzenia ekspozycji, w tym zastosowania właściwej medycznej procedury
radiologicznej, a także umożliwiających weryfikację zlecenia, o którym mowa w ust.
1, na przeprowadzenie ekspozycji pod kątem spełnienia wymagań określonych w art.
33zh ust. 1.

Art. 33zj. 1. Ekspozycja, o której mowa w art. 33zg ust. 2, może być
przeprowadzona wyłącznie:
1) w jednostkach ochrony zdrowia posiadających zgodę, o której mowa w art. 33q,
w zakresie odpowiadającym zleceniu, o którym mowa w art. 33zi ust. 1;
2) zgodnie z procedurą szczegółową.
2. Do ekspozycji, o której mowa w art. 33zg ust. 2, stosuje się przepisy art. 33c
ust. 1–3.

Art. 33zk. 1. Komisja procedur i audytów może postanowić o opracowaniu
procedury wzorcowej dla ekspozycji w wyniku obrazowania pozamedycznego,
o których mowa w art. 33zg ust. 2, mogącej stanowić podstawę opracowania procedur
szczegółowych dla ekspozycji w wyniku obrazowania pozamedycznego, o których
mowa w art. 33zg ust. 2.
2. Do procedur wzorcowych, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 33t ust. 2–10.

Art. 33zm. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia, formę i szczegółowy zakres procedur wzorcowych i procedur
szczegółowych, mając na względzie zagrożenie wynikające z narażenia osoby
poddawanej ekspozycji.

art. 34. więcej Art. 34. Zabronione jest wykonywanie przez jednostkę organizacyjną
działalności związanej z narażeniem, polegającej na budowie, rozruchu, eksploatacji
lub likwidacji obiektu jądrowego w sytuacji, w której jednostka ta nie spełnia
wymagań bezpieczeństwa jądrowego, ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej lub
zabezpieczeń materiałów jądrowych.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Za zapewnienie bezpieczeństwa jądrowego, ochrony radiologicznej,
ochrony fizycznej i zabezpieczeń materiałów jądrowych odpowiada kierownik
jednostki organizacyjnej posiadającej zezwolenie na wykonywanie działalności
związanej z narażeniem, polegającej na budowie, rozruchu, eksploatacji lub likwidacji
obiektu jądrowego.
1a. Odpowiedzialność, o której mowa w ust. 1, obejmuje także
odpowiedzialność kierownika jednostki organizacyjnej za działania podwykonawców
oraz dostawców mogące mieć wpływ na dotyczący obiektu jądrowego stan
bezpieczeństwa jądrowego, ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej lub
zabezpieczeń materiałów jądrowych.
1b. Kierownik jednostki organizacyjnej zapewnia, że podwykonawcy
i dostawcy, których działania mogą mieć wpływ na dotyczący obiektu jądrowego stan
bezpieczeństwa jądrowego, ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej lub
zabezpieczeń materiałów jądrowych, utrzymują zasoby kadrowe odpowiednie do
realizacji tych działań.
2. Odpowiedzialność, o której mowa w ust. 1, ustaje z dniem zatwierdzenia
przez Prezesa Agencji raportu z likwidacji obiektu jądrowego.
3. Niezależnie od obowiązków kierownika jednostki organizacyjnej w procesie
budowy obiektu jądrowego obowiązek spełnienia wymagań bezpieczeństwa
jądrowego, ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej i zabezpieczeń materiałów
jądrowych spoczywa także na innych uczestnikach procesu inwestycyjnego,
odpowiednio do zakresu ich zadań.
4. W procesie lokalizacji, projektowania, budowy, rozruchu, eksploatacji, w tym
napraw, modyfikacji i modernizacji obiektu jądrowego, a także w procesie jego
likwidacji, należy stosować rozwiązania techniczne i organizacyjne:
1) które są niezbędne do spełnienia wymagań, o których mowa w art. 9 ust. 1, na
wszystkich etapach funkcjonowania obiektu jądrowego;
2) mające na celu zapobieganie awariom, a w przypadku wystąpienia awarii –
ograniczenie ich skutków i uniknięcie:
a) wczesnych uwolnień substancji promieniotwórczych wymagających
podjęcia działań interwencyjnych poza terenem obiektu jądrowego, na
których przeprowadzenie nie byłoby wystarczającego czasu,
b) dużych uwolnień substancji promieniotwórczych wymagających podjęcia
działań interwencyjnych poza terenem obiektu jądrowego, których
przeprowadzenie nie mogłoby być ograniczone w przestrzeni lub czasie.

Art. 35a. 1. Każdy ma prawo do uzyskania od kierownika jednostki
organizacyjnej wykonującej działalność związaną z narażeniem, polegającą na
rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu jądrowego pisemnej informacji o stanie
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej obiektu jądrowego, jego wpływie
na zdrowie ludzi i na środowisko naturalne oraz o wielkości i składzie izotopowym
uwolnień substancji promieniotwórczych z obiektu jądrowego do środowiska.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu jądrowego
zamieszcza na stronie internetowej jednostki, nie rzadziej niż raz na 12 miesięcy,
informację o stanie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej obiektu
jądrowego, jego wpływie na zdrowie ludzi i na środowisko naturalne oraz o wielkości
i składzie izotopowym uwolnień substancji promieniotwórczych z obiektu jądrowego
do środowiska.
3. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu jądrowego
informuje niezwłocznie Prezesa Agencji, wojewodę, władze powiatu oraz władze
gminy, na której terenie jest zlokalizowany obiekt jądrowy, oraz władze gmin
sąsiadujących z tą gminą o zdarzeniach w obiekcie jądrowym mogących spowodować
lub powodujących powstanie zagrożenia.
4. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu jądrowego
zamieszcza na stronie internetowej jednostki organizacyjnej oraz przekazuje
Prezesowi Agencji informację o zaistniałych w okresie poprzednich 12 miesięcy
zdarzeniach w obiekcie jądrowym powodujących powstanie zagrożenia.
5. Prezes Agencji udostępnia na zasadach określonych w przepisach
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko:
1) informacje o stanie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej
obiektów jądrowych, ich wpływie na zdrowie ludzi i środowisko naturalne;
2) informacje o wielkości i składzie izotopowym uwolnień substancji
promieniotwórczych z obiektów jądrowych do środowiska;
3) informacje o zdarzeniach w obiekcie jądrowym powodujących powstanie
zagrożenia;
4) informacje o wydanych zezwoleniach dotyczących obiektów jądrowych;
5) coroczne oceny stanu bezpieczeństwa nadzorowanych obiektów jądrowych.
6. Informacje dotyczące ochrony fizycznej, zabezpieczeń materiałów jądrowych
oraz informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie podlegają udostępnieniu.
7. Prezes Agencji, kierując się względami bezpieczeństwa jądrowego, może
w drodze decyzji administracyjnej nałożyć na kierownika jednostki organizacyjnej
wykonującej działalność związaną z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji
lub likwidacji obiektu jądrowego, obowiązek poddania przeglądowi określonych
aspektów technicznych i organizacyjnych związanych z funkcjonowaniem obiektu
jądrowego.
8. W decyzji, o której mowa w ust. 7, Prezes Agencji określa:
1) szczegółowy zakres przeglądu, kierując się zaleceniami Komisji Europejskiej lub
grup eksperckich wskazanych przez Komisję Europejską;
2) termin, w którym kierownik jednostki organizacyjnej jest obowiązany złożyć
Prezesowi Agencji raport z przeglądu, mając na względzie szczegółowy zakres
przeglądu, a także czas niezbędny do przeprowadzenia przeglądu oraz do
sporządzenia raportu z przeglądu.
9. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu jądrowego,
na podstawie decyzji, o której mowa w ust. 7, poddaje określone aspekty techniczne
i organizacyjne związane z funkcjonowaniem obiektu jądrowego przeglądowi.
10. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu jądrowego, w terminie określonym w decyzji, o której mowa w ust. 7, składa Prezesowi Agencji
raport z przeglądu, zawierający:
1) opis działań podjętych w ramach przeglądu;
2) opis dokonanych w ramach przeglądu ustaleń wraz z odniesieniem tych ustaleń
do stanu obiektu jądrowego oraz do wymogów bezpieczeństwa jądrowego,
ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej lub zabezpieczeń materiałów
jądrowych;
3) propozycje zmian, jakie należy wprowadzić w obiekcie jądrowym lub w jego
funkcjonowaniu w wyniku dokonanego przeglądu, oraz propozycję terminu ich
wprowadzenia.
11. Termin, o którym mowa w ust. 8 pkt 2, może zostać przedłużony przez
Prezesa Agencji na umotywowany wniosek kierownika jednostki organizacyjnej.
12. Prezes Agencji na podstawie raportu, o którym mowa w ust. 10, sporządza
krajowe sprawozdanie z przeglądu określonych aspektów technicznych
i organizacyjnych związanych z funkcjonowaniem obiektów jądrowych.
13. Prezes Agencji poddaje krajowe sprawozdanie, o którym mowa w ust. 12,
analizie, do udziału w której zaprasza przedstawicieli organów dozorów jądrowych
państw członkowskich Unii Europejskiej oraz, w charakterze obserwatora,
przedstawicieli Komisji Europejskiej.
14. Prezes Agencji nakłada na jednostkę organizacyjną wykonującą działalność
związaną z narażeniem, polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu
jądrowego, w drodze decyzji administracyjnej, obowiązek wprowadzenia zmian
w obiekcie jądrowym lub jego funkcjonowaniu, jeżeli konieczność wprowadzenia
takich zmian wynika z analizy, o której mowa w ust. 13.
15. Prezes Agencji ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie
podmiotowej:
1) decyzję, o której mowa w ust. 14,
2) krajowe sprawozdanie, o którym mowa w ust. 12,
3) wyniki analizy, o której mowa w ust. 13
– z wyłączeniem informacji dotyczących ochrony fizycznej, zabezpieczeń materiałów
jądrowych, a także informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu
przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.
16. Prezes Agencji niezwłocznie przekazuje wyniki analizy, o której mowa
w ust. 13, ministrowi właściwemu do spraw klimatu, ministrowi właściwemu do
spraw energii oraz ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
17. Minister właściwy do spraw klimatu, we współpracy z ministrem właściwym
do spraw energii oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, opracowuje
krajowy plan działania w zakresie podniesienia poziomu bezpieczeństwa jądrowego
krajowych obiektów jądrowych, w przypadku gdy wyniki analizy, o której mowa
w ust. 13, to uzasadniają.
18. Krajowy plan działania, o którym mowa w ust. 17, zawiera w szczególności:
1) wyniki analizy, o której mowa w ust. 13, wraz ze wskazaniem obszarów
wymagających poprawy;
2) cele do osiągnięcia w zakresie, o którym mowa w pkt 1;
3) harmonogram osiągania celów, o których mowa w pkt 2;
4) działania, jakie należy podjąć dla osiągnięcia celów, o których mowa w pkt 2,
wraz z przypisaniem ich do odpowiednich organów lub służb.
19. Minister właściwy do spraw klimatu ogłasza krajowy plan działania,
o którym mowa w ust. 17, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”.
20. W przypadku awarii w obiekcie jądrowym prowadzącej do sytuacji, która
wymagałaby podjęcia działań poza terenem obiektu jądrowego lub podjęcia środków
ochrony osób z ogółu ludności, Prezes Agencji niezwłocznie nakłada, w drodze
decyzji administracyjnej, na kierownika jednostki organizacyjnej, o której mowa
w ust. 7, obowiązek przeprowadzenia przeglądu określonych aspektów technicznych
i organizacyjnych związanych z funkcjonowaniem obiektu jądrowego. Przepisy ust.
8–19 stosuje się odpowiednio.

Art. 35b. 1. Obiekt jądrowy lokalizuje się na terenie, który umożliwia
zapewnienie bezpieczeństwa jądrowego, ochrony radiologicznej i ochrony fizycznej
podczas rozruchu, eksploatacji i likwidacji tego obiektu, a także przeprowadzenie
sprawnego postępowania awaryjnego w przypadku wystąpienia zdarzenia
radiacyjnego.
2. Przed wyborem lokalizacji obiektu jądrowego inwestor przeprowadza badania
i pomiary terenu, a na ich podstawie ocenę terenu przeznaczonego pod lokalizację
obiektu jądrowego. Ocena ta dotyczy:
1) warunków sejsmicznych, tektonicznych, geologiczno-inżynierskich,
hydrogeologicznych, hydrologicznych i meteorologicznych;
2) zdarzeń zewnętrznych będących skutkiem działalności człowieka;
3) zdarzeń zewnętrznych będących skutkiem działania sił przyrody;
4) gęstości zaludnienia i sposobu zagospodarowania terenu;
5) możliwości realizacji planów postępowania awaryjnego w sytuacji wystąpienia
zdarzenia radiacyjnego.
3. Na podstawie oceny terenu przeznaczonego pod lokalizację obiektu jądrowego
inwestor opracowuje raport lokalizacyjny i przedstawia go Prezesowi Agencji. Raport
lokalizacyjny podlega ocenie Prezesa Agencji w toku postępowania o wydanie
zezwolenia na budowę obiektu jądrowego.
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres
przeprowadzania oceny terenu przeznaczonego pod lokalizację obiektu jądrowego,
przypadki wykluczające możliwość uznania terenu za spełniający wymogi, o których
mowa w ust. 1, a także wymagania dotyczące raportu lokalizacyjnego dla obiektu
jądrowego, mając na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego,
ochrony radiologicznej i ochrony fizycznej podczas rozruchu, eksploatacji i likwidacji
tego obiektu oraz możliwość przeprowadzenia sprawnego postępowania awaryjnego
w przypadku wystąpienia zdarzenia radiacyjnego, a także biorąc pod uwagę zalecenia
Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej wydane w tym zakresie.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Organ właściwy do wydania decyzji o warunkach zabudowy
i zagospodarowania terenu przeznaczonego pod budowę obiektu jądrowego na
podstawie przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945, z późn. zm.) wydaje
tę decyzję po uzyskaniu pozytywnej opinii Prezesa Agencji w zakresie
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej.
2. W przypadku gdy obiekt jądrowy został umieszczony w projekcie
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub planu zagospodarowania
przestrzennego województwa, projekt planu wymaga uzgodnienia z Prezesem Agencji
w trybie określonym w przepisach ustawy, o której mowa w ust. 1.

Art. 36a. 1. Przed wystąpieniem z wnioskiem o wydanie zezwolenia na budowę
inwestor obiektu jądrowego może wystąpić do Prezesa Agencji z wnioskiem o wydanie wyprzedzającej opinii dotyczącej planowanej lokalizacji obiektu
jądrowego.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) oznaczenie inwestora, jego siedzibę i adres;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile podmiot taki numer posiada;
3) określenie rodzaju obiektu jądrowego, którego dotyczy wniosek;
4) określenie granic terenu, na którym ma być zlokalizowany obiekt jądrowy.
3. Do wniosku inwestor dołącza raport lokalizacyjny.
4. Prezes Agencji wydaje opinię, o której mowa w ust. 1, w terminie 6 miesięcy
od dnia złożenia wniosku.
5. Za wydanie wyprzedzającej opinii dotyczącej planowanej lokalizacji
elektrowni jądrowej inwestor wnosi opłatę w wysokości 198 000 zł na rachunek
Państwowej Agencji Atomistyki. Opłata ta stanowi dochód budżetu państwa.

Art. 36b. W projekcie i procesie budowy obiektu jądrowego nie stosuje się
rozwiązań i technologii, które nie zostały sprawdzone w praktyce w obiektach
jądrowych lub za pomocą prób, badań oraz analiz.

Art. 36c. 1. Projekt obiektu jądrowego:
1) uwzględnia konieczność zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego, ochrony
radiologicznej i ochrony fizycznej podczas budowy, rozruchu, eksploatacji,
w tym napraw i modernizacji, a także likwidacji tego obiektu oraz możliwość
przeprowadzenia sprawnego postępowania awaryjnego w przypadku
wystąpienia zdarzenia radiacyjnego;
2) uwzględnia sekwencję poziomów bezpieczeństwa zapewniających zapobieganie
powstawaniu odchyleń od warunków normalnej eksploatacji, przewidywanych
zdarzeń eksploatacyjnych, awarii przewidzianych w założeniach projektowych
i wykraczających poza te założenia ciężkich awarii, a jeżeli nie uda się zapobiec
tym odchyleniom, zdarzeniom czy awariom – kontrolowanie ich oraz
minimalizację radiologicznych skutków awarii;
3) zawiera rozwiązania, które umożliwiają pewną, stabilną, łatwą i bezpieczną
w zarządzaniu eksploatację obiektu jądrowego, ze szczególnym uwzględnieniem
czynników związanych ze współdziałaniem człowieka i eksploatowanych
systemów oraz elementów konstrukcji i wyposażenia, w tym urządzeń, o których
mowa w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy
z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz. U. z 2019 r. poz. 667).
2. (uchylony)
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wymagania
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, jakie ma uwzględniać projekt
obiektu jądrowego, dla różnych rodzajów obiektów jądrowych, mając na uwadze
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego, ochrony radiologicznej,
ochrony fizycznej i zabezpieczeń materiałów jądrowych podczas rozruchu,
eksploatacji i likwidacji obiektu jądrowego oraz możliwość przeprowadzenia
sprawnego postępowania awaryjnego w przypadku wystąpienia zdarzenia
radiacyjnego, a także biorąc pod uwagę wydane w tym zakresie zalecenia
Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej oraz Stowarzyszenia
Zachodnioeuropejskich Organów Nadzoru Instalacji Jądrowych.
4. Systemy teleinformatyczne będące elementami teleinformatycznej
infrastruktury krytycznej przeznaczonej do nadzoru przebiegu procesu
technologicznego lub produkcyjnego w obiektach jądrowych projektuje się, buduje
i eksploatuje w sposób odpowiadający wymogom bezpieczeństwa
teleinformatycznego, określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych dla
systemów i sieci teleinformatycznych służących do przetwarzania informacji
niejawnych o klauzuli „tajne”. Podmiotem właściwym w sprawie akredytacji tych
systemów i sieci jest Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Art. 36d. 1. Inwestor przed wystąpieniem do Prezesa Agencji z wnioskiem
o wydanie zezwolenia na budowę obiektu jądrowego przeprowadza analizy
bezpieczeństwa w zakresie bezpieczeństwa jądrowego, z uwzględnieniem czynnika
technicznego i środowiskowego, i poddaje je weryfikacji, w której nie mogą
uczestniczyć podmioty biorące udział w opracowaniu projektu obiektu jądrowego.
2. Na podstawie wyników analiz bezpieczeństwa inwestor opracowuje wstępny
raport bezpieczeństwa, który przedstawia Prezesowi Agencji wraz z wnioskiem
o wydanie zezwolenia na budowę.
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób
przeprowadzania analiz bezpieczeństwa, a także zakres wstępnego raportu
bezpieczeństwa, mając na uwadze, aby zakres tych analiz był odpowiedni do
uzyskania informacji odnośnie do wpływu projektowanego obiektu jądrowego na stan
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, a także biorąc pod uwagę
zalecenia Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej oraz Stowarzyszenia Zachodnioeuropejskich Organów Nadzoru Instalacji Jądrowych wydane w tym zakresie.

Art. 36e. 1. Obiekt jądrowy jest budowany w sposób zapewniający
bezpieczeństwo jądrowe oraz ochronę radiologiczną pracowników i ludności, zgodnie
z zezwoleniem wydanym przez Prezesa Agencji oraz zgodnie z wdrożonym
zintegrowanym systemem zarządzania.
2. Jeżeli w toku budowy obiektu jądrowego powstanie konieczność dokonania
odstępstwa od wymagań zawartych w zezwoleniu wydanym przez Prezesa Agencji na
podstawie art. 4 ust. 1, odstępstwo takie wymaga:
1) uzyskania zgody Prezesa Agencji – w przypadku gdy odstępstwo jest istotne, to
znaczy ma wpływ na bezpieczeństwo jądrowe, ochronę radiologiczną, ochronę
fizyczną lub zabezpieczenia materiałów jądrowych;
2) uprzedniego poinformowania Prezesa Agencji – w przypadku gdy odstępstwo
nie jest istotne.
3. Prezes Agencji może określić w zgodzie, o której mowa w ust. 2 pkt 1,
warunki, na jakich można dokonać odstępstwa od wymagań zawartych w zezwoleniu.
4. W przypadku niewystąpienia o zgodę, o której mowa w ust. 2 pkt 1, Prezes
Agencji niezwłocznie, w drodze decyzji administracyjnej, zakazuje dokonania
odstępstwa od wymagań zawartych w zezwoleniu.
5. W przypadku niepoinformowania Prezesa Agencji o odstępstwie nieistotnym,
Prezes Agencji, kierując się względami bezpieczeństwa jądrowego, ochrony
radiologicznej, ochrony fizycznej lub zabezpieczenia materiałów jądrowych, może
w drodze decyzji administracyjnej zakazać dokonania odstępstwa od wymagań
zawartych w zezwoleniu.

Art. 36f. 1. Wokół obiektu jądrowego tworzy się obszar ograniczonego
użytkowania, na zasadach określonych w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2019 r. poz. 1396, z późn. zm.).
2. Obszar ograniczonego użytkowania wokół obiektu jądrowego obejmuje teren,
na zewnątrz którego:
1) w stanach eksploatacyjnych obiektu jądrowego obejmujących normalną
eksploatację oraz przewidywane zdarzenia eksploatacyjne roczna dawka skuteczna (efektywna) od wszystkich dróg narażenia nie przekroczy
0,3 milisiwerta (mSv);
2) w razie awarii bez stopienia rdzenia roczna dawka skuteczna (efektywna) od
wszystkich dróg narażenia nie przekroczy 10 milisiwertów (mSv).
3. Przy szacowaniu dawki skutecznej (efektywnej), o której mowa w ust. 2,
uwzględnia się dane i informacje dotyczące:
1) parametrów obiektu jądrowego, w tym jego konstrukcji i stosowanych środków
bezpieczeństwa, charakterystyki przewidywanych uwolnień substancji
promieniotwórczych do otoczenia w warunkach normalnej eksploatacji, w czasie
przewidywanych zdarzeń eksploatacyjnych i w warunkach awaryjnych, oraz
rodzaju materiałów jądrowych znajdujących się w obiekcie jądrowym;
2) lokalizacji obiektu jądrowego, w tym warunków środowiska przyrodniczego
istniejącego w rejonie obiektu jądrowego, w szczególności: ukształtowania
terenu, budowy geologicznej, warunków klimatycznych, z uwzględnieniem
najbardziej niekorzystnych warunków meteorologicznych, hydrologicznych,
zagospodarowania gruntów oraz powierzchniowych wód płynących i stojących
w rejonie obiektu jądrowego;
3) procedur eksploatacji obiektu jądrowego w warunkach normalnych;
4) rozkładów dawek promieniowania jonizującego dla różnych odległości od
obiektu jądrowego, odpowiadających przewidzianym w projekcie obiektu
jądrowego stanom eksploatacyjnym i awaryjnym;
5) innych czynników mogących mieć wpływ na ocenę zagrożenia radiacyjnego na
obszarze ograniczonego użytkowania.
4. Określenie granic obszaru ograniczonego użytkowania wymaga pozytywnej
opinii Prezesa Agencji.

Art. 36g. 1. Ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu, wymagania
techniczne dotyczące budynków oraz sposób korzystania z terenu, o których mowa
w art. 135 ust. 3a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska,
mogą dotyczyć w szczególności wznoszenia budynków mieszkalnych, budynków
zamieszkania zbiorowego oraz budynków użyteczności publicznej, a także
wykonywania działalności gospodarczej niezwiązanej z działalnością obiektu
jądrowego, mogącej niekorzystnie oddziaływać na obiekt jądrowy.
2. Określenie ograniczeń w zakresie przeznaczenia terenu, wymagań
technicznych dotyczących budynków i sposobu korzystania z terenu, w tym ocena oddziaływania wykonywanej działalności gospodarczej na obiekt jądrowy, wymaga
pozytywnej opinii Prezesa Agencji.

Art. 36h. W przypadku zmiany danych lub informacji uwzględnianych przy
szacowaniu dawki skutecznej (efektywnej) granice obszaru ograniczonego
użytkowania wokół obiektu jądrowego określa się ponownie.

Art. 36i. W sytuacji zdarzenia radiacyjnego, którego zasięg skutków może
przekroczyć granice terenu obiektu jądrowego, zabrania się wkraczania na obszar
ograniczonego użytkowania wokół obiektu jądrowego osób niebiorących udziału
w działaniach mających na celu likwidację zagrożenia lub usunięcie skutków
zdarzenia radiacyjnego.

Art. 36j. 1. Dla każdego systemu oraz elementu konstrukcji i wyposażenia
obiektu jądrowego, mającego istotne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo
jądrowe i ochronę radiologiczną, w tym dla oprogramowania sterowania i kontroli,
określa się klasę bezpieczeństwa – w zależności od stopnia, w jakim te systemy oraz
elementy wpływają na bezpieczeństwo jądrowe i ochronę radiologiczną obiektu
jądrowego.
2. Przy określaniu klasy bezpieczeństwa uwzględnia się:
1) funkcję bezpieczeństwa zapewnianą lub częściowo realizowaną przez
klasyfikowany system lub element konstrukcji lub wyposażenia obiektu
jądrowego;
2) bezpośredni wpływ na ciągłość realizacji funkcji bezpieczeństwa w przypadku
uszkodzenia klasyfikowanego systemu lub elementu konstrukcji lub
wyposażenia w trakcie normalnej eksploatacji obiektu jądrowego, a także
w czasie awarii;
3) możliwe wystąpienie w wyniku uszkodzenia klasyfikowanego systemu lub
elementu konstrukcji lub wyposażenia postulowanego zdarzenia inicjującego
mogącego doprowadzić do zagrożenia bezpieczeństwa jądrowego;
4) prawdopodobieństwo, że klasyfikowany system lub element konstrukcji lub
wyposażenia będą niezbędne dla wykonania wymaganej funkcji bezpieczeństwa.
3. Dokumentację dotyczącą klasyfikacji bezpieczeństwa, o której mowa w ust. 1,
przedstawia się do zatwierdzenia Prezesowi Agencji wraz z wnioskiem o wydanie
zezwolenia na budowę obiektu jądrowego. Dokumentacja ta zawiera w szczególności:
1) wykaz systemów oraz elementów konstrukcji i wyposażenia, składających się na
obiekt jądrowy;
2) przyporządkowanie systemów i elementów konstrukcji oraz wyposażenia
obiektu jądrowego do poszczególnych klas bezpieczeństwa;
3) dokumentację techniczną przedstawiającą fizyczne położenie systemów oraz
elementów konstrukcji i wyposażenia w obrębie obiektu jądrowego.

Art. 36k. 1. Jednostka organizacyjna wykonująca działalność związaną
z narażeniem, polegającą na budowie, rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu
jądrowego posiada zintegrowany system zarządzania.
2. Zintegrowany system zarządzania obejmuje:
1) politykę jakości;
2) program zapewnienia jakości;
3) opis systemu zarządzania;
4) opis struktury organizacyjnej;
5) opis odpowiedzialności, obowiązków, uprawnień i wzajemnych oddziaływań
w dziedzinach zarządzania, realizacji i ocen;
6) opis wzajemnych oddziaływań z podmiotami zewnętrznymi;
7) opis procesów zachodzących w jednostce organizacyjnej wraz z informacjami
pomocniczymi wyjaśniającymi, w jaki sposób dokonuje się przygotowania,
przeglądu, wykonania, dokumentowania, oceny i ulepszania działalności;
8) przyjętą klasyfikację bezpieczeństwa systemów oraz elementów konstrukcji
i wyposażenia obiektu jądrowego;
9) wstępny raport bezpieczeństwa lub raport bezpieczeństwa obiektu;
10) politykę kultury bezpieczeństwa, rozumianą jako wspólnie ustalone
i realizowane zobowiązanie kierownictwa i pracowników, zapewniające
praktyczne funkcjonowanie kultury bezpieczeństwa w jednostce organizacyjnej.
3. Dokumentację opisującą zintegrowany system zarządzania przedkłada się do
zatwierdzenia Prezesowi Agencji wraz z wnioskiem o wydanie zezwolenia na
wykonywanie działalności związanej z narażeniem, polegającej na budowie, rozruchu,
eksploatacji lub likwidacji obiektu jądrowego.
4. Wykonawcy oraz dostawcy systemów oraz elementów konstrukcji
i wyposażenia obiektu jądrowego, a także wykonawcy prac wykonywanych przy
budowie i wyposażeniu obiektu jądrowego, posiadają wdrożone odpowiednie systemy
jakości prowadzonych prac.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Organy dozoru jądrowego oraz w zakresie swoich kompetencji inne
organy, o których mowa w art. 66 ust. 3, mogą kontrolować wykonawców
i dostawców systemów oraz elementów konstrukcji i wyposażenia obiektu jądrowego,
a także wykonawców prac prowadzonych przy budowie, wyposażeniu, rozruchu,
eksploatacji i likwidacji obiektu jądrowego w zakresie systemów, elementów i prac
istotnych ze względu na bezpieczeństwo jądrowe i ochronę radiologiczną oraz
bezpieczne funkcjonowanie urządzeń, o których mowa w przepisach wykonawczych
wydanych na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze
technicznym.
2. Kontrola, o której mowa w ust. 1, polega na sprawdzaniu wybranych
systemów oraz elementów konstrukcji i wyposażenia obiektu jądrowego, gotowych
oraz będących w trakcie wytwarzania, a także na sprawdzeniu prac w obiekcie
jądrowym w trakcie ich wykonywania.
3. W umowach z wykonawcami i dostawcami, o których mowa w ust. 1,
zapewnia się możliwość wykonywania przez organy dozoru jądrowego czynności
kontrolnych, o których mowa w ust. 2.
4. W toku kontroli, o której mowa w ust. 1, organy dozoru jądrowego mogą
występować z wnioskiem o wydanie opinii do właściwych organów administracji
publicznej, w szczególności Urzędu Dozoru Technicznego, oraz, jeżeli jest to
podyktowane koniecznością dokonywania ocen wymagających określonej
specjalistycznej wiedzy z różnych dziedzin związanych z zapewnieniem
bezpieczeństwa jądrowego:
1) laboratoriów i organizacji eksperckich autoryzowanych przez Prezesa Agencji –
w przypadku kontroli wykonawców i dostawców systemów oraz elementów
konstrukcji i wyposażenia elektrowni jądrowej, a także wykonawców prac
prowadzonych przy budowie, wyposażeniu i likwidacji takiej elektrowni;
2) biegłych, ekspertów i laboratoriów – w przypadku kontroli wykonawców
i dostawców systemów oraz elementów konstrukcji i wyposażenia innych
obiektów jądrowych, a także wykonawców prac prowadzonych przy budowie,
wyposażeniu i likwidacji takich obiektów.
5. W przypadku stwierdzenia w wyniku kontroli, o której mowa w ust. 1, że
określony system lub element konstrukcji lub wyposażenia obiektu jądrowego może
mieć negatywny wpływ na stan bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej
obiektu jądrowego, Prezes Agencji zakazuje jednostce organizacyjnej wykonującej działalność związaną z narażeniem, polegającą na budowie, rozruchu, eksploatacji lub
likwidacji obiektu jądrowego, zastosowania tego systemu lub elementu w obiekcie
jądrowym.
6. W przypadku stwierdzenia w wyniku kontroli, o której mowa w ust. 1, że
określone prace w obiekcie jądrowym są prowadzone w sposób mogący mieć
negatywny wpływ na stan bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej obiektu
jądrowego, Prezes Agencji nakazuje jednostce organizacyjnej wykonującej
działalność związaną z narażeniem, polegającą na budowie, rozruchu, eksploatacji lub
likwidacji obiektu jądrowego wstrzymanie tych prac.

Art. 37a. 1. Obiekt jądrowy uruchamia się i eksploatuje w sposób zapewniający
bezpieczeństwo jądrowe oraz ochronę radiologiczną pracowników i ludności, zgodnie
z zezwoleniem wydanym przez Prezesa Agencji oraz wdrożonym w jednostce
organizacyjnej zintegrowanym systemem zarządzania.
2. Rozruch obiektu jądrowego przeprowadza się zgodnie z zatwierdzonym przez
Prezesa Agencji na wniosek kierownika jednostki organizacyjnej programem rozruchu
obiektu jądrowego, który obejmuje wykaz testów rozruchowych systemów oraz
elementów konstrukcji i wyposażenia obiektu jądrowego oraz procedury ich
wykonywania, w tym:
1) testy przedeksploatacyjne, w tym wymagane przepisami o dozorze technicznym;
2) testy załadunku paliwa i podkrytyczności;
3) początkowe testy krytyczności i pracy na niskiej mocy;
4) testy mocy.
3. Kierownik jednostki organizacyjnej przedstawia na bieżąco Prezesowi
Agencji wyniki testów rozruchowych obiektu jądrowego.
4. Rozruch obiektu jądrowego dokumentuje się w dokumentacji rozruchowej
obiektu jądrowego.

Art. 37b. 1. Prezes Agencji wydaje decyzję o wstrzymaniu rozruchu obiektu
jądrowego, w przypadku gdy wyniki testów rozruchowych obiektu jądrowego
wskazują na możliwość powstania zagrożenia bezpieczeństwa jądrowego lub
możliwość, że obiekt jądrowy nie będzie spełniał wymagań bezpieczeństwa
jądrowego.
2. Prezes Agencji zatwierdza raport z rozruchu obiektu jądrowego
przedstawiający wyniki rozruchu. Raport składa się w terminie określonym
w zezwoleniu na rozruch obiektu jądrowego.
3. Prezes Agencji występuje do Rady do spraw Bezpieczeństwa Jądrowego
i Ochrony Radiologicznej z wnioskiem o wydanie opinii dotyczącej raportu, o którym
mowa w ust. 2.
4. Rada do spraw Bezpieczeństwa Jądrowego i Ochrony Radiologicznej wydaje
opinię, o której mowa w ust. 3, w terminie miesiąca od dnia otrzymania wniosku.

Art. 37c. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
związaną z narażeniem, polegającą na eksploatacji obiektu jądrowego:
1) prowadzi dokumentację eksploatacyjną obiektu jądrowego, w której
dokumentuje na bieżąco eksploatację obiektu jądrowego;
2) wprowadza rozwiązania techniczne i organizacyjne, zapewniające gromadzenie
i analizowanie na bieżąco parametrów pracy obiektu jądrowego istotnych dla
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej oraz uwzględnianie
doświadczeń eksploatacyjnych;
3) na bieżąco przekazuje Prezesowi Agencji informacje o parametrach pracy
obiektu jądrowego istotnych dla bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej;
4) na bieżąco przekazuje Prezesowi Urzędu Dozoru Technicznego informacje
o funkcjonowaniu urządzeń, o których mowa w przepisach wykonawczych
wydanych na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze
technicznym, zainstalowanych i eksploatowanych w elektrowni jądrowej.
2. Prezes Urzędu Dozoru Technicznego informuje Prezesa Agencji
o niezgodnym z przepisami ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym
eksploatowaniu urządzeń, o których mowa w przepisach wykonawczych wydanych na
podstawie art. 5 ust. 4 tej ustawy.
3. Prezes Agencji może wydać nakaz zmniejszenia mocy lub wyłączenia obiektu
jądrowego z eksploatacji, jeżeli z jego oceny lub z otrzymanej od Prezesa Urzędu
Dozoru Technicznego informacji, o której mowa w ust. 2, dotyczącej niezgodnego
z przepisami ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym eksploatowania
urządzeń, o których mowa w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 5
ust. 4 tej ustawy, wynika, że dalsza eksploatacja tego obiektu zagraża bezpieczeństwu
jądrowemu lub ochronie radiologicznej.
4. Ponowne zwiększenie mocy lub uruchomienie obiektu jądrowego wymaga
pisemnej zgody Prezesa Agencji, wydawanej po stwierdzeniu, iż dalsza eksploatacja
tego obiektu nie zagraża bezpieczeństwu jądrowemu i ochronie radiologicznej.
5. Włączenie obiektu jądrowego do eksploatacji po okresie wyłączenia dłuższym
niż 12 miesięcy następuje na podstawie zezwolenia Prezesa Agencji na eksploatację
obiektu jądrowego, wydanego po uzyskaniu pozytywnej opinii Prezesa Urzędu
Dozoru Technicznego w zakresie bezpieczeństwa technicznego urządzeń, o których
mowa w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia
21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym, zainstalowanych i eksploatowanych
w elektrowni jądrowej.

Art. 37d. 1. Modyfikacja lub modernizacja systemu lub elementu konstrukcji
lub wyposażenia obiektu jądrowego mającego istotne znaczenie ze względu na
bezpieczeństwo jądrowe i ochronę radiologiczną, a także uruchomienie reaktora po
przerwie na modyfikację lub modernizację systemu lub elementu konstrukcji lub
wyposażenia obiektu jądrowego, wymaga pisemnej zgody Prezesa Agencji.
1a. W przypadku elektrowni jądrowej pisemnej zgody Prezesa Agencji wymaga
również ponowne uruchomienie reaktora po przerwie na załadunek paliwa jądrowego.
1b. Prezes Agencji, wydając zgodę, o której mowa w ust. 1, może określić
warunki przeprowadzenia modyfikacji lub modernizacji, w tym dotyczące możliwości
próbnego uruchomienia reaktora w celu sprawdzenia wprowadzonych modyfikacji lub
modernizacji, mając na uwadze względy bezpieczeństwa jądrowego.
2. Naprawa, modernizacja lub modyfikacja urządzeń, o których mowa
w przepisach wydanych na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r.
o dozorze technicznym, zainstalowanych w elektrowni jądrowej wymaga uzgodnienia
z Urzędem Dozoru Technicznego.

Art. 37e. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
związaną z narażeniem, polegającą na eksploatacji obiektu jądrowego, przeprowadza
ocenę okresową bezpieczeństwa jądrowego tego obiektu, zwaną dalej „oceną
okresową bezpieczeństwa”, pod względem zgodności z zezwoleniem, przepisami
prawa i normami krajowymi i międzynarodowymi dotyczącymi standardów
bezpieczeństwa jądrowego oraz bezpiecznego funkcjonowania urządzeń, o których
mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 21 grudnia
2000 r. o dozorze technicznym, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień
związanych ze starzeniem się urządzeń, systemów oraz elementów konstrukcji
i wyposażenia wchodzących w skład obiektu jądrowego, doświadczeń
eksploatacyjnych, najnowszych wyników badań naukowych i postępów w dziedzinie
standardów międzynarodowych – mając na względzie realizację celu określonego w art. 35 ust. 4 pkt 2. W ocenie okresowej bezpieczeństwa wskazuje się także zmiany
wprowadzone w obiekcie jądrowym od dnia dokonania poprzedniej oceny okresowej
bezpieczeństwa lub od dnia rozruchu obiektu jądrowego.
2. Ocena okresowa bezpieczeństwa jest przeprowadzana z częstotliwością
określoną w zezwoleniu na eksploatację obiektu jądrowego, jednak nie rzadziej niż co
10 lat.
3. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na eksploatacji obiektu jądrowego sporządza szczegółowy
plan oceny okresowej bezpieczeństwa, który przedstawia do zatwierdzenia Prezesowi
Agencji.
4. W przypadku elektrowni jądrowych przed zatwierdzeniem szczegółowego
planu oceny okresowej bezpieczeństwa Prezes Agencji zasięga opinii Prezesa Urzędu
Dozoru Technicznego w zakresie dotyczącym bezpiecznego funkcjonowania
urządzeń, o których mowa w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 5
ust. 4 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym.
5. Na podstawie oceny okresowej bezpieczeństwa kierownik jednostki
organizacyjnej wykonującej działalność związaną z narażeniem, polegającą na
eksploatacji obiektu jądrowego sporządza raport z oceny okresowej bezpieczeństwa
i w terminie określonym w zezwoleniu na eksploatację obiektu jądrowego
przedstawia go Prezesowi Agencji do zatwierdzenia.
6. Prezes Agencji występuje do Rady do spraw Bezpieczeństwa Jądrowego
i Ochrony Radiologicznej z wnioskiem o wydanie opinii dotyczącej raportu, o którym
mowa w ust. 5.
7. Rada do spraw Bezpieczeństwa Jądrowego i Ochrony Radiologicznej
przedstawia opinię, o której mowa w ust. 6, w terminie miesiąca od dnia otrzymania
wniosku o jej wydanie.
8. Prezes Agencji wydaje decyzję w przedmiocie zatwierdzenia raportu,
o którym mowa w ust. 5, w terminie 6 miesięcy od dnia jego otrzymania.
9. W przypadku odmowy zatwierdzenia raportu, o którym mowa w ust. 5, dalsza
eksploatacja obiektu jądrowego jest zabroniona od dnia wydania decyzji w tej sprawie.
10. Zakaz, o którym mowa w ust. 9, przestaje obowiązywać od dnia wydania
przez Prezesa Agencji decyzji o zatwierdzeniu raportu z oceny okresowej
bezpieczeństwa.
11. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, zakres oceny okresowej
bezpieczeństwa oraz zakres raportu z tej oceny dla różnych rodzajów obiektów
jądrowych, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia kompleksowej i wiarygodnej
informacji o funkcjonowaniu systemów oraz elementów konstrukcji i wyposażenia
obiektu jądrowego mających istotne znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa
jądrowego i ochrony radiologicznej oraz kierując się wydanymi w tym zakresie
zaleceniami Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej i Stowarzyszenia
Zachodnioeuropejskich Organów Nadzoru Instalacji Jądrowych.

art. 38. więcej Art. 38. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wymagania
dotyczące rozruchu i eksploatacji obiektów jądrowych, w tym w szczególności
wymagania dotyczące:
1) limitów i warunków eksploatacyjnych obiektu jądrowego,
2) postępowania z paliwem jądrowym, w tym jego załadunku do obiektu
jądrowego,
3) obowiązkowych testów rozruchowych systemów oraz elementów konstrukcji
i wyposażenia obiektu jądrowego,
4) zawartości dokumentacji rozruchowej obiektu jądrowego oraz raportu z rozruchu
obiektu jądrowego,
5) zawartości dokumentacji eksploatacyjnej obiektu jądrowego
– mając na celu konieczność zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej oraz biorąc pod uwagę wydane w tym zakresie zalecenia
Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej oraz Stowarzyszenia
Zachodnioeuropejskich Organów Nadzoru Instalacji Jądrowych.

Art. 38a. Obiekt jądrowy likwiduje się w sposób zapewniający bezpieczeństwo
jądrowe oraz ochronę radiologiczną pracowników i ludności, zgodnie z zezwoleniem
Prezesa Agencji oraz wdrożonym w jednostce organizacyjnej zintegrowanym
systemem zarządzania.

Art. 38b. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej przed wystąpieniem
z wnioskiem o wydanie zezwolenia na budowę, rozruch lub eksploatację obiektu
jądrowego opracowuje program likwidacji obiektu jądrowego i przedstawia go do
zatwierdzenia Prezesowi Agencji wraz z wnioskiem o wydanie zezwolenia.
2. W toku eksploatacji obiektu jądrowego program, o którym mowa w ust. 1,
podlega aktualizacji nie rzadziej niż raz na pięć lat, a w przypadku nieuwzględnionego w tym programie zakończenia eksploatacji obiektu jądrowego – niezwłocznie po
zakończeniu jego eksploatacji. Zaktualizowany program likwidacji obiektu jądrowego
przedstawia się do zatwierdzenia Prezesowi Agencji wraz z prognozą kosztów
likwidacji obiektu jądrowego.

Art. 38c. 1. Z zakończenia likwidacji obiektu jądrowego kierownik jednostki
organizacyjnej wykonującej działalność związaną z narażeniem, polegającą na
likwidacji obiektu jądrowego sporządza raport z likwidacji obiektu jądrowego, który
przedstawia Prezesowi Agencji do zatwierdzenia w terminie określonym
w zezwoleniu na likwidację obiektu jądrowego.
2. Za dzień zakończenia likwidacji obiektu jądrowego uznaje się dzień
zatwierdzenia przez Prezesa Agencji raportu z jego likwidacji.
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wymagania
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej dla etapu likwidacji różnych
rodzajów obiektów jądrowych, a także zawartość raportu z likwidacji obiektu
jądrowego, biorąc pod uwagę zalecenia Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej
oraz Stowarzyszenia Zachodnioeuropejskich Organów Nadzoru Instalacji Jądrowych
wydane w tym zakresie.

Art. 38d. 1. Na pokrycie kosztów związanych z finansowaniem końcowego
postępowania z wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi oraz
kosztów likwidacji elektrowni jądrowej jednostka organizacyjna, która otrzymała
zezwolenie na eksploatację elektrowni jądrowej, tworzy wyodrębniony fundusz
specjalny, zwany dalej „funduszem likwidacyjnym”, z przypisanym do niego
wyodrębnionym rachunkiem bankowym, na który raz na kwartał dokonuje wpłaty.
Środki te mogą być lokowane na lokatach terminowych lub przeznaczone na zakup
obligacji długoterminowych emitowanych przez ministra właściwego do spraw
finansów publicznych.
2. Wpłata, o której mowa w ust. 1, dokonywana jest od każdej wyprodukowanej
w elektrowni jądrowej megawatogodziny energii elektrycznej.
3. Wpłaty, o której mowa w ust. 1, dokonuje się w terminie do 15 dnia miesiąca
następującego po kwartale, którego opłata dotyczy. Wpłata dotyczy okresu od
pierwszego dnia kwartału następującego po kwartale, w którym jednostka ta
wyprodukowała pierwszą megawatogodzinę energii w danej elektrowni jądrowej, do
dnia rozpoczęcia likwidacji tej elektrowni.
4. Środki zgromadzone na funduszu likwidacyjnym przeznacza się na pokrycie
kosztów końcowego postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym
paliwem jądrowym, pochodzącymi z elektrowni jądrowej, oraz na pokrycie kosztów
likwidacji tej elektrowni.
5. Kierownik jednostki organizacyjnej, która otrzymała zezwolenie na
eksploatację lub likwidację elektrowni jądrowej, dokonuje wypłaty środków
z funduszu likwidacyjnego po uzyskaniu pozytywnej opinii ministra właściwego do
spraw energii.
6. Kierownik jednostki, która otrzymała zezwolenie na eksploatację lub
likwidację elektrowni jądrowej, w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po
kwartale, którego dotyczy opłata, przedstawia ministrowi właściwemu do spraw
energii kwartalne sprawozdanie o wysokości wpłat dokonanych na fundusz
likwidacyjny oraz o ilości wyprodukowanych w tym kwartale megawatogodzin
energii elektrycznej.
7. Jeżeli opóźnienie w dokonaniu wpłaty, o której mowa w ust. 1, wynosi co
najmniej 12 miesięcy, minister właściwy do spraw energii składa do Prezesa Agencji
wniosek o wydanie nakazu zawieszenia eksploatacji elektrowni jądrowej.
7a. Prezes Agencji wydaje nakaz zawieszenia eksploatacji elektrowni jądrowej
niezwłocznie po otrzymaniu wniosku, o którym mowa w ust. 7.
8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wysokość wpłaty na
pokrycie kosztów końcowego postępowania z wypalonym paliwem jądrowym
i odpadami promieniotwórczymi oraz na pokrycie kosztów likwidacji elektrowni
jądrowej dokonywanej przez jednostkę organizacyjną, która otrzymała zezwolenie na
eksploatację elektrowni jądrowej, biorąc pod uwagę przewidywany okres eksploatacji
elektrowni jądrowej, ilość wyprodukowanych przez nią odpadów
promieniotwórczych, w tym wypalonego paliwa jądrowego, koszt końcowego
postępowania z tymi odpadami, a także koszt likwidacji elektrowni jądrowej.
9. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wzór kwartalnego
sprawozdania o wysokości uiszczonej wpłaty na fundusz likwidacyjny, kierując się
koniecznością zapewnienia rzetelnej informacji o wysokości należnej i dokonanej
wpłaty na fundusz likwidacyjny.

Art. 38e. W postępowaniach, o których mowa w art. 37 ust. 5 i 6, art. 37b,
art. 37c ust. 3 i 4, art. 37d, art. 37e ust. 8, art. 38b ust. 2, art. 38c ust. 1 i art. 38d ust. 7,
przepisu art. 31 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019 r. poz. 60, 730 i 1133) nie
stosuje się.

Art. 38f. Do wydawania zezwoleń na wykonywanie działalności, o której mowa
w art. 4 ust. 1 pkt 2, stosuje się przepisy niniejszego rozdziału i rozdziału 2,
z wyjątkiem art. 5 ust. 5a–5d.

Art. 38g. 1. Zezwolenie na wykonywanie działalności, o której mowa w art. 4
ust. 1 pkt 2, może zostać wydane jednostce organizacyjnej, która:
1) spełnia wymagania bezpieczeństwa jądrowego, ochrony radiologicznej, ochrony
fizycznej oraz zabezpieczeń materiałów jądrowych;
2) posiada środki finansowe niezbędne do zapewnienia:
a) bezpieczeństwa jądrowego, ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej oraz
zabezpieczeń materiałów jądrowych na poszczególnych etapach
działalności obiektu jądrowego, do zakończenia jego likwidacji,
b) w przypadku zezwolenia na budowę obiektu jądrowego – ukończenia
budowy obiektu jądrowego;
3) zatrudnia pracowników o kwalifikacjach niezbędnych do wykonywania
działalności objętej wnioskiem.
2. W celu wykazania posiadania niezbędnych środków finansowych, o których
mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a, jednostka organizacyjna dołącza do wniosku:
1) dokumenty potwierdzające ich posiadanie, a w szczególności wyciąg z rachunku
bankowego, na którym zgromadzono te środki, gwarancję bankową, gwarancję
ubezpieczeniową;
2) raport zawierający symulację niezbędnych potrzeb finansowych, wynikających
z tego obowiązku.
3. W celu wykazania posiadania niezbędnych środków finansowych, o których
mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b, jednostka organizacyjna dołącza do wniosku:
1) dokumenty potwierdzające posiadanie lub możliwości pozyskania środków
finansowych, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b, wraz ze schematem
finansowania;
2) raport zawierający symulację niezbędnych potrzeb finansowych, wynikających
z tego obowiązku.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Prezes Agencji rozpatruje wniosek o wydanie zezwolenia na
wykonywanie działalności związanej z narażeniem, polegającej na budowie, rozruchu, eksploatacji lub likwidacji elektrowni jądrowej po uiszczeniu przez wnioskodawcę
opłaty.
2. Opłata, o której mowa w ust. 1, wynosi – w przypadku wniosku o wydanie
zezwolenia na wykonywanie działalności związanej z narażeniem, polegającej na:
1) budowie elektrowni jądrowej – 5 000 000 zł;
2) rozruchu elektrowni jądrowej – 1 900 000 zł;
3) eksploatacji elektrowni jądrowej – 1 900 000 zł;
4) likwidacji elektrowni jądrowej – 2 000 000 zł.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa i jest
wnoszona na rachunek Państwowej Agencji Atomistyki.

Art. 39a. 1. Prezes Agencji wydaje decyzję w sprawie zezwolenia:
1) na budowę obiektu jądrowego – w terminie 24 miesięcy,
2) na rozruch obiektu jądrowego – w terminie 9 miesięcy,
3) na eksploatację obiektu jądrowego – w terminie 6 miesięcy,
4) na likwidację obiektu jądrowego – w terminie 9 miesięcy
– od dnia złożenia wniosku wraz z wymaganymi dokumentami.
2. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do zmiany decyzji wskazanych w tych
przepisach.

Art. 39b. 1. Przed złożeniem wniosku o wydanie zezwolenia inwestor może
zwrócić się do Prezesa Agencji z wnioskiem o wydanie ogólnej opinii dotyczącej
planowanych rozwiązań organizacyjno-technicznych w przyszłej działalności oraz
projektów dokumentów, które należy złożyć wraz z wnioskiem o wydanie zezwolenia.
2. Prezes Agencji wydaje opinię, o której mowa w ust. 1, w terminie 6 miesięcy,
a w przypadkach szczególnie skomplikowanych – w terminie 9 miesięcy od dnia
złożenia wniosku.

Art. 39c. Do postępowania o wydanie zezwolenia nie stosuje się przepisu art. 31
§ 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.

Art. 39d. 1. Po wpłynięciu wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie
działalności związanej z narażeniem polegającej na budowie obiektu jądrowego
Prezes Agencji niezwłocznie ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej na stronach
podmiotowych Prezesa Agencji treść wniosku o wydanie zezwolenia wraz ze
skróconym raportem bezpieczeństwa oraz informację o:
1) wszczęciu postępowania w sprawie wydania zezwolenia na budowę obiektu
jądrowego;
2) możliwości składania uwag i wniosków;
3) sposobie i miejscu składania uwag i wniosków, wskazując jednocześnie
21-dniowy termin ich składania;
4) terminie i miejscu rozprawy administracyjnej, w przypadku, o którym mowa
w ust. 3.
2. Uwagi i wnioski, o których mowa w ust. 1 pkt 2, można wnosić:
1) pisemnie;
2) ustnie do protokołu;
3) za pomocą środków komunikacji elektronicznej, bez konieczności opatrywania
ich kwalifikowanym podpisem elektronicznym.
3. Rozprawa, o której mowa w art. 89 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego, jest otwarta dla społeczeństwa.
4. Prezes Agencji w uzasadnieniu decyzji podaje informacje o udziale
społeczeństwa w postępowaniu oraz o tym, w jaki sposób zostały uwzględnione uwagi
i wnioski, o których mowa w ust. 1 pkt 2.
5. Informacje, o których mowa w ust. 1, Prezes Agencji ogłasza w prasie
obejmującej swoim zasięgiem gminę, w której granicach znajduje się teren objęty
wnioskiem o wydanie zezwolenia, oraz gminy sąsiadujące z tą gminą.

Art. 39e. 1. W toku oceny wniosku o wydanie zezwolenia Prezes Agencji może:
1) przeprowadzać kontrole w miejscu, w którym jest lub ma być wykonywana
działalność objęta wnioskiem;
2) korzystać z pomocy:
a) laboratoriów i organizacji eksperckich autoryzowanych przez Prezesa
Agencji – w przypadku elektrowni jądrowej,
b) biegłych, ekspertów i laboratoriów – w przypadku innych obiektów
jądrowych;
3) żądać wykonania badań lub ekspertyz w celu stwierdzenia, czy są spełnione
warunki bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej.
2. Koszty uzasadnionych czynności dokonywanych w toku oceny wniosku
o wydanie zezwolenia przez laboratoria i organizacje eksperckie oraz biegłych,
ekspertów i laboratoria, o których mowa w ust. 1 pkt 2, oraz wykonania badań lub

Art. 39f. 1. Przed wydaniem zezwolenia Prezes Agencji występuje do Rady do
spraw Bezpieczeństwa Jądrowego i Ochrony Radiologicznej z wnioskiem o wydanie
opinii dotyczącej projektu tego zezwolenia, przedkładając jednocześnie wniosek
o wydanie zezwolenia wraz z załączonymi dokumentami.
2. Rada do spraw Bezpieczeństwa Jądrowego i Ochrony Radiologicznej
przedstawia opinię, o której mowa w ust. 1, w terminie 2 miesięcy od dnia otrzymania
projektu zezwolenia.
3. W terminie miesiąca od dnia otrzymania opinii Rady do spraw
Bezpieczeństwa Jądrowego i Ochrony Radiologicznej Prezes Agencji przedstawia
wnioskodawcy projekt zezwolenia.
4. W terminie miesiąca od dnia otrzymania projektu zezwolenia wnioskodawca
może przedstawić Prezesowi Agencji swoje uwagi do tego projektu.

Art. 39g. W zezwoleniu określa się warunki wykonywania działalności objętej
tym zezwoleniem, w szczególności w zakresie:
1) wymogów projektowych;
2) obowiązków jednostki organizacyjnej w zakresie bezpieczeństwa obiektu
jądrowego, urządzeń, pracowników, społeczeństwa i środowiska, w tym ochrony
przed promieniowaniem;
3) konserwacji obiektu jądrowego;
4) modernizacji obiektu jądrowego;
5) planowania i procedur awaryjnych;
6) zarządzania obiektem jądrowym;
7) limitów i warunków eksploatacyjnych;
8) uprawnień pracowników obiektu jądrowego;
9) zgłaszania organom dozoru jądrowego przewidywanych zdarzeń
eksploatacyjnych i warunków awaryjnych w obiekcie jądrowym;
10) prac i czynności w obiekcie jądrowym, których wykonywanie wymaga
obecności inspektora dozoru jądrowego.

Art. 39h. 1. W przypadku stwierdzenia – w szczególności w wyniku oceny
raportów z ocen okresowych – że jest to niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa
jądrowego, ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej lub zabezpieczeń materiałów
jądrowych, Prezes Agencji może dokonać zmiany warunków wykonywania
działalności objętej zezwoleniem.
2. Przepisy art. 39e i art. 39f stosuje się odpowiednio.

Art. 39i. 1. Przed wystąpieniem z wnioskiem o wydanie zezwolenia na budowę
obiektu jądrowego wnioskodawca jest obowiązany uzyskać:
1) decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach inwestycji, na zasadach
określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2018 r. poz. 2081 oraz z 2019
r. poz. 630, 1501 i 1589);
2) opinię Komisji Europejskiej, wydaną na podstawie art. 43 Traktatu
ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Euratom).
2. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 1, właściwy organ
zasięga opinii Prezesa Agencji, przesyłając mu projekt decyzji oraz wniosek
o wydanie decyzji wraz z załączonymi dokumentami.
3. Do opinii Prezesa Agencji, o której mowa w ust. 2, nie stosuje się przepisu art.
106 § 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.

Art. 39j. Przed wystąpieniem z wnioskiem o wydanie zezwolenia na rozruch
obiektu jądrowego wnioskodawca uzyskuje opinię Komisji Europejskiej, wydaną na
podstawie art. 37 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej
(Euratom).

Art. 39k. Wydanie zezwolenia na budowę albo likwidację obiektu jądrowego
jest warunkiem uzyskania pozwolenia na budowę, użytkowanie i rozbiórkę tego
obiektu, wydawanego na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186, 1309, 1524, 1696 i 1712).

Art. 39l. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:
1) obiekcie energetyki jądrowej – należy przez to rozumieć elektrownię jądrową lub
działający na potrzeby energetyki jądrowej:
a) zakład wzbogacania izotopowego,
b) zakład wytwarzania paliwa jądrowego,
c) zakład przerobu wypalonego paliwa jądrowego,
d) przechowalnik wypalonego paliwa jądrowego,
e) obiekt do przechowywania odpadów promieniotwórczych będący obiektem
jądrowym w rozumieniu art. 3 pkt 17;
2) społeczności lokalnej – należy przez to rozumieć mieszkańców:
a) gminy lub gmin, na których terenie zrealizowana została lub realizowana
będzie inwestycja w zakresie budowy obiektu energetyki jądrowej,
b) gmin, których granice znajdują się w odległości nie większej niż 15 km od
granic nieruchomości, na której zrealizowana została lub realizowana
będzie inwestycja, o której mowa w lit. a.

Art. 39m. 1. Inwestor obiektu energetyki jądrowej, nie później niż z dniem
złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na budowę obiektu jądrowego, o którym
mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2, tworzy Lokalne Centrum Informacyjne, zwane dalej
„Lokalnym Centrum”.
2. Inwestor obiektu energetyki jądrowej, a następnie kierownik jednostki
organizacyjnej wykonującej działalność związaną z narażeniem, polegającą na
budowie, rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu energetyki jądrowej, prowadzą
Lokalne Centrum do dnia zakończenia likwidacji obiektu energetyki jądrowej.
3. Do zadań Lokalnego Centrum należy w szczególności:
1) gromadzenie i udostępnianie bieżących informacji na temat pracy obiektu
energetyki jądrowej;
2) gromadzenie i udostępnianie bieżących informacji na temat stanu
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej wokół obiektu energetyki
jądrowej;
3) współpraca z organami administracji, państwowymi osobami prawnymi oraz
innymi jednostkami organizacyjnymi w prowadzeniu działań związanych z informacją społeczną, edukacją, popularyzacją oraz informacją naukowo-techniczną i prawną w zakresie energetyki jądrowej oraz bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej obiektu energetyki jądrowej.
4. Informacje, o których mowa w ust. 3 pkt 1 i 2, Lokalne Centrum zamieszcza
na swoich stronach internetowych oraz w wydawanym przez siebie lokalnym
biuletynie informacyjnym.
5. Lokalne Centrum może być utworzone dla więcej niż jednego obiektu
energetyki jądrowej, pod warunkiem że obiekty te są usytuowane w swoim
bezpośrednim sąsiedztwie.

Art. 39n. 1. Społeczność lokalna może utworzyć Lokalny Komitet
Informacyjny, zwany dalej „Komitetem”.
2. W skład Komitetu wchodzą:
1) przedstawiciele gmin wyznaczeni przez wójtów (burmistrzów, prezydentów)
w liczbie nie większej niż 1 z każdej z gmin, na terenie której zlokalizowany jest
obiekt energetyki jądrowej;
2) członkowie społeczności lokalnej, którzy łącznie spełniają następujące warunki:
a) ukończyli 18 lat,
b) korzystają z pełni praw publicznych,
c) złożyli zgłoszenie o udziale w pracach Komitetu w urzędzie gminy,
o którym mowa w pkt 1.
3. W pracach Komitetu, z głosem doradczym, mogą uczestniczyć eksperci
zewnętrzni powołani przez Komitet.
4. Do zadań Komitetu należy:
1) zapewnienie społecznego monitoringu realizacji inwestycji w zakresie budowy
obiektu energetyki jądrowej oraz wykonywanej działalności związanej
z narażeniem, polegającej na budowie, rozruchu, eksploatacji lub likwidacji tego
obiektu;
2) informowanie społeczności lokalnej o działalności wykonywanej
z wykorzystaniem obiektu energetyki jądrowej;
3) reprezentowanie społeczności lokalnej wobec organów jednostki organizacyjnej
realizującej inwestycję w zakresie budowy obiektu energetyki jądrowej lub
wykonującej działalność związaną z narażeniem, polegającą na budowie,
rozruchu, eksploatacji lub likwidacji tego obiektu.
5. W celu właściwego wykonywania swoich zadań Komitet może
w szczególności:
1) każdorazowo wyznaczyć ze swego grona osoby, w liczbie nie większej niż 5,
uprawnione do wstępu na teren lub do pomieszczeń obiektu energetyki jądrowej
w celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 4 pkt 1;
2) żądać dostępu do informacji na temat realizacji inwestycji w zakresie budowy
obiektu energetyki jądrowej lub dokumentów dotyczących działalności
prowadzonej z wykorzystaniem tego obiektu, z wyłączeniem dokumentów
zawierających informacje, o których mowa w art. 35a ust. 6.
6. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 5 pkt 1, nie obejmuje prawa do wejścia
na teren i do pomieszczeń, do których dostęp jest niedopuszczalny ze względów
bezpieczeństwa jądrowego lub ochrony fizycznej.
7. Wstęp na teren lub do pomieszczeń obiektu energetyki jądrowej, o którym
mowa w ust. 5 pkt 1, odbywa się wyłącznie w obecności wyznaczonego pracownika
jednostki organizacyjnej.
8. Obsługę administracyjno-organizacyjną komitetu oraz finansowanie jego
działalności zapewnia gmina właściwa miejscowo dla obiektu energetyki jądrowej.
W przypadku gdy obiekt energetyki jądrowej zlokalizowany jest na obszarze więcej
niż jednej gminy, obsługę administracyjno-organizacyjną oraz finansowanie działania
komitetu zapewnia gmina, na obszarze której znajduje się największa część obiektu
energetyki jądrowej.
9. Minister właściwy do spraw energii określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zasady tworzenia i działania komitetów oraz współpracy komitetów
z inwestorami obiektów energetyki jądrowej lub kierownikami jednostek
organizacyjnych prowadzących działalność związaną z narażeniem, mając na
względzie zapewnienie społeczności lokalnej możliwości pozyskiwania niezbędnych
informacji o wpływie obiektu energetyki jądrowej na zdrowie ludzi i środowisko
naturalne.

Art. 39o. W celu realizacji gminnej strategii informacyjnej, edukacyjnej
i promocyjnej w zakresie energetyki jądrowej gmina, na terenie której jest planowana
lub realizowana inwestycja w zakresie budowy obiektu energetyki jądrowej lub na
terenie której prowadzona jest działalność związana z narażeniem, polegająca na
budowie, rozruchu, eksploatacji lub likwidacji takiego obiektu, może utworzyć
Gminny Punkt Informacyjny.

Art. 39p. 1. Minister właściwy do spraw klimatu opracowuje, nie rzadziej niż co
10 lat, strategię i politykę w zakresie rozwoju bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej Rzeczypospolitej Polskiej, zwaną dalej „strategią bezpieczeństwa
jądrowego i ochrony radiologicznej”, uwzględniając założenia długookresowej i
średniookresowej strategii rozwoju kraju, o których mowa w przepisach ustawy z dnia
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2019 r. poz.
1295).
2. Strategia bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej określa
w szczególności:
1) cele strategii bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej;
2) opis prawnych uwarunkowań bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej;
3) opis aktualnego stanu bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej;
4) zasady bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej;
5) kierunki działań mających na celu rozwój bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej, uwzględniając w szczególności konieczność zapewnienia:
a) odpowiednich środków finansowych na potrzeby bezpieczeństwa
jądrowego i ochrony radiologicznej,
b) odpowiednich kadr na potrzeby bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej,
c) promocji przywództwa na rzecz bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej oraz kultury bezpieczeństwa.
3. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw klimatu,
przyjmuje strategię bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej w drodze
uchwały.
4. Uchwała, o której mowa w ust. 3, wraz ze strategią bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej, podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
5. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio do aktualizacji strategii
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej.

Art. 39q. 1. Minister właściwy do spraw klimatu opracowuje, nie rzadziej niż co
5 lat, w terminie do dnia 30 czerwca danego roku, sprawozdanie z realizacji strategii
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej i przedkłada je Radzie Ministrów.
2. Minister właściwy do spraw klimatu ogłasza, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, przyjęte przez
Radę Ministrów sprawozdanie z realizacji strategii bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej.

art. 40. więcej Art. 40. W rozumieniu niniejszego rozdziału użyte określenia oznaczają:
1) dokumentacja jądrowa:
a) dokumenty dotyczące pochodzenia, stanu lub ruchu materiałów jądrowych,
b) deklaracje, powiadomienia (notyfikacje) i sprawozdania przekazywane do
Komisji Europejskiej, dotyczące materiałów jądrowych i urządzeń,
w których materiały jądrowe były, są lub mają być stosowane,
przetwarzane, przechowywane lub transportowane,
c) dokumenty dotyczące pracy urządzeń, o których mowa w lit. b,
d) dokumentację projektowo-eksploatacyjną zawierającą podstawowe
charakterystyki techniczne obiektu wskazane w przepisach Unii
Europejskiej dotyczących zabezpieczeń materiałów jądrowych,
e) deklaracje i plany działania związane z wykorzystaniem materiałów
jądrowych,
f) oceny, zalecenia, polecenia i decyzje Komisji Europejskiej w sprawach
dotyczących zabezpieczeń materiałów jądrowych;
1a) deklaracja dla terenu obiektu – ogólny opis każdego budynku dla terenu obiektu,
łącznie z opisem sposobu jego wykorzystania i zawartości, wraz z mapą terenu
obiektu, który Rzeczpospolita Polska jest zobowiązana dostarczyć
Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA) zgodnie z art. 2
lit. a pkt (iii) Protokołu dodatkowego;
2) ewidencja materiałów jądrowych – dokumentowanie zgodnie z wymaganiami
zabezpieczeń materiałów jądrowych, oddzielnie dla każdego rejonu bilansu
materiałowego, w oparciu o prowadzoną rachunkowość materiałową, informacji
o stanie inwentarza materiałów wyjściowych i specjalnych materiałów rozszczepialnych, dotyczące w szczególności ilości, rodzaju, lokalizacji, zmian
w inwentarzu oraz pochodzenia i przeznaczenia tych materiałów;
3) Euratom – Europejską Wspólnotę Energii Atomowej;
3a) inspektorzy Euratomu – inspektorów Komisji Europejskiej do spraw
zabezpieczeń materiałów jądrowych wyznaczonych do działania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z art. 81 Traktatu Euratom;
3b) inspektorzy MAEA – inspektorów MAEA do spraw zabezpieczeń materiałów
jądrowych wyznaczonych do działania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
zgodnie z art. 85 Porozumienia;
4) kontrola technologii jądrowych – działania podejmowane w celu stwierdzenia,
czy działalność badawczo-rozwojowa, zdefiniowana w art. 18 lit. a Protokołu
dodatkowego, działalność wytwórcza wymieniona w aneksie I do Protokołu
dodatkowego, oraz urządzenia, części urządzeń i materiały wymienione
w aneksie II do Protokołu dodatkowego, a także pozyskiwane z zagranicy lub
przekazywane za granicę technologie jądrowe, dotyczą zastosowań
nieprowadzących do wykorzystania materiałów jądrowych w sposób niezgodny
z wymaganiami Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej;
4a) lokalizacja poza obiektem – urządzenie lub lokalizację, które są określone
w art. 18 lit. j Protokołu dodatkowego;
4b) materiały wyjściowe – materiały należące do materiałów jądrowych,
zdefiniowane w art. 197 ust. 3 Traktatu Euratom;
5a) podstawowe zagrożenie projektowe – dokument zawierający charakterystykę,
a w szczególności cechy, motywację, zamiary, możliwości oraz sposoby
działania podmiotów, zarówno z wewnątrz, jak i spoza jednostki organizacyjnej,
mogących dążyć do czynów takich jak kradzież, nieupoważnione użycie,
cyberatak, akt terroru lub sabotaż, które uwzględnia się przy opracowywaniu
systemu ochrony fizycznej materiałów jądrowych lub obiektów jądrowych;
6) Porozumienie – Porozumienie między Królestwem Belgii, Królestwem Danii,
Republiką Federalną Niemiec, Irlandią, Republiką Włoską, Wielkim Księstwem
Luksemburga, Królestwem Niderlandów, Europejską Wspólnotą Energii
Atomowej a Międzynarodową Agencją Energii Atomowej dotyczące
wprowadzenia w życie artykułu III ustępy 1 i 4 Układu o nierozprzestrzenianiu
broni jądrowej, podpisane w Brukseli dnia 5 kwietnia 1973 r.;
7) Protokół dodatkowy – Protokół dodatkowy do Porozumienia między Republiką
Austrii, Królestwem Belgii, Królestwem Danii, Republiką Finlandii, Republiką
Federalną Niemiec, Republiką Grecką, Irlandią, Republiką Włoską, Wielkim
Księstwem Luksemburga, Królestwem Niderlandów, Republiką Portugalską,
Królestwem Hiszpanii, Królestwem Szwecji, Europejską Wspólnotą Energii
Atomowej a Międzynarodową Agencją Energii Atomowej dotyczącego
wprowadzenia w życie artykułu III ustępy 1 i 4 Układu o nierozprzestrzenianiu
broni jądrowej, podpisany w Wiedniu dnia 22 września 1998 r.;
8) rejon bilansu materiałowego – obszar na terenie obiektu lub poza nim określony
w art. 98 ust. 2 lit. M Porozumienia;
8a) specjalne materiały rozszczepialne – materiały należące do materiałów
jądrowych zdefiniowane w art. 197 ust. 1 Traktatu Euratom;
8b) środki techniczne zabezpieczeń – aparaty kontrolne i pomiarowe, przyrządy
wykrywające promieniowanie jonizujące, urządzenia obserwacyjno-rejestrujące,
urządzenia sygnalizujące stan lub sposób działania obiektu, środki zamykające,
w tym pieczęcie zabezpieczające, oraz urządzenia służące do przekazywania
informacji na odległość, w tym także poza granice państwa, instalowane w celu
uzyskiwania ciągłej informacji o ilości i jakości materiałów jądrowych
podlegających zabezpieczeniom;
9) technologie jądrowe – technologie związane z jądrowym cyklem paliwowym,
w szczególności:
a) służące do wytwarzania, przetwarzania, wzbogacania izotopowego lub
stosowania materiałów wyjściowych (źródłowych) lub specjalnych
materiałów rozszczepialnych w obiektach jądrowych,
b) stosowane w postępowaniu z wysoko- i średnioaktywnymi odpadami
promieniotwórczymi zawierającymi specjalne materiały rozszczepialne,
c) służące do wytwarzania urządzeń lub ich części niezbędnych do
wytwarzania, przetwarzania, napromieniowania lub stosowania materiałów
wyjściowych (źródłowych), specjalnych materiałów rozszczepialnych,
ciężkiej wody, deuteru, trytu lub jądrowo czystego grafitu;
10) teren obiektu – teren obiektu zdefiniowany w art. 18 lit. b Protokołu
dodatkowego;
11) Układ – Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, sporządzony w Moskwie,
Waszyngtonie i Londynie dnia 1 lipca 1968 r. (Dz. U. z 1970 r. poz. 60);
12) zabezpieczenia materiałów jądrowych – zespół środków prawnych
i organizacyjnych oraz rozwiązań praktycznych, ustanowionych w ramach
Układu, Porozumienia, Protokołu dodatkowego i Traktatu Euratom oraz
przepisów wydanych na jego podstawie, w zamiarze niedopuszczenia do
wykorzystania materiałów jądrowych stosowanych w pokojowej działalności do
wytwarzania broni jądrowej, innych jądrowych urządzeń wybuchowych lub do
celów nieznanych.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Materiały jądrowe, z wyjątkiem rud uranu i toru, podlegają ochronie
fizycznej.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z materiałami jądrowymi opracowuje system ochrony fizycznej, który zatwierdza
Prezes Agencji.
3. Nadzór nad systemem ochrony fizycznej sprawuje Prezes Agencji na zasadach
określonych w rozdziale 9.

Art. 41a. 1. Podejmowanie i prowadzenie działalności polegającej na
wykorzystywaniu materiałów jądrowych lub technologii jądrowych do budowy broni
jądrowej lub jądrowych ładunków wybuchowych jest zabronione.
2. Prezes Agencji koordynuje wypełnianie zobowiązań Rzeczypospolitej
Polskiej w zakresie zabezpieczeń materiałów jądrowych i kontroli technologii
jądrowych, prowadzi krajowy system gromadzenia i przetwarzania danych
związanych z wypełnianiem tych zobowiązań oraz bilansuje stan ilościowy
materiałów wyjściowych i specjalnych materiałów rozszczepialnych w kraju.
3. W celu uzyskania potwierdzenia, że zakaz, o którym mowa w ust. 1, jest
przestrzegany, a zobowiązania przyjęte przez Rzeczpospolitą Polską w zakresie
zabezpieczeń materiałów jądrowych i kontroli technologii jądrowych są w sposób
właściwy wypełniane, organy dozoru jądrowego prowadzą kontrolę obejmującą:
1) materiały wyjściowe i specjalne materiały rozszczepialne wytwarzane,
przetwarzane, przechowywane, stosowane lub transportowane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, podlegające ewidencji materiałów jądrowych,
z wyjątkiem materiałów przewożonych tranzytem przez to terytorium;
2) dokumentację jądrową;
3) pomieszczenia i urządzenia znajdujące się na terenie obiektu;
4) miejsca, w których mogą występować ślady działalności z materiałami
jądrowymi lub technologiami jądrowymi, w szczególności wycofane
z eksploatacji obiekty i lokalizacje poza obiektami;
5) miejsca, w których mogą występować ślady wydobycia lub przerobu rud uranu
i toru;
6) miejsca składowania odpadów promieniotwórczych, które mogą zawierać
specjalne materiały rozszczepialne;
7) miejsca, w których wykorzystuje się materiały jądrowe do celów niejądrowych;
8) miejsca, w których znajdują się materiały wyjściowe, które nie osiągnęły składu
i stopnia czystości kwalifikujących je do wykorzystania do produkcji paliwa
jądrowego lub do wzbogacania izotopowego;
9) działalność badawczo-rozwojową w zakresie technologii jądrowych
zdefiniowaną w art. 18 lit. a Protokołu dodatkowego;
10) wytwarzanie części urządzeń oraz urządzeń i materiałów wymienionych
w załączniku numer I do Protokołu dodatkowego;
11) przywóz oraz wywóz urządzeń, części urządzeń i materiałów wymienionych
w załączniku numer II do Protokołu dodatkowego.
4. W związku z prowadzoną kontrolą organy dozoru jądrowego mają prawo:
1) dostępu o każdej porze do materiałów, urządzeń i ich części, pomieszczeń
i miejsc, o których mowa w ust. 3;
2) wglądu do dokumentacji, o której mowa w ust. 3;
3) do żądania pisemnych lub ustnych informacji dotyczących działalności
z materiałami, technologiami, urządzeniami i częściami urządzeń, o których
mowa w ust. 3.
5. Przepis ust. 1 nie narusza przepisów o obrocie z zagranicą towarami,
technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa,
a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.
6. O prowadzeniu kontroli działalności badawczo-rozwojowej w zakresie
technologii jądrowych, w szczególności w odniesieniu do wieloletnich planów takiej
działalności, Prezes Agencji informuje ministra właściwego do spraw szkolnictwa
wyższego i nauki w terminie 14 dni od dnia rozpoczęcia kontroli.

Art. 41b. Kierownik jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność
z materiałami jądrowymi w obiekcie lub lokalizacji poza obiektem:
1) umożliwia organom dozoru jądrowego, inspektorom Euratomu oraz inspektorom
MAEA dokonanie kontroli prowadzonej przez siebie działalności w zakresie
określonym wymaganiami zabezpieczeń materiałów jądrowych, zapewniając
w szczególności dostęp do dokumentacji jądrowej, materiałów jądrowych,
budynków, pomieszczeń i urządzeń obiektu lub lokalizacji poza obiektem oraz
do środków technicznych zabezpieczeń zainstalowanych lub zdeponowanych
przez inspektorów Euratomu lub MAEA;
2) dostarcza Prezesowi Agencji kopie dokumentacji jądrowej przekazywanej
Komisji Europejskiej oraz od niej otrzymywanej w ciągu jednego dnia roboczego
od jej wysłania albo otrzymania;
3) przekazuje Prezesowi Agencji na jego żądanie wyjaśnienia dotyczące danych
zawartych w dokumentacji jądrowej, w zakresie i terminie określonych
w żądaniu;
4) przekazuje organom dozoru jądrowego, inspektorom Euratomu i inspektorom
MAEA informacje o działalności eksploatacyjnej, o której mowa w art. 2
lit. a pkt (ii) Protokołu dodatkowego, w zakresie i terminie określonych w
żądaniu;
5) w przypadku stwierdzenia utraty materiału jądrowego wskutek nadzwyczajnego
zdarzenia lub okoliczności, a także jeżeli nastąpiło jego niedozwolone użycie,
niezwłocznie informuje o tym Prezesa Agencji, podając:
a) ilość i rodzaj utraconego albo użytego w niedozwolony sposób materiału
jądrowego,
b) rejon bilansu materiałowego, w którym materiał był objęty ewidencją,
c) określenie przyczyn i okoliczności utraty lub niedozwolonego użycia
materiału jądrowego,
d) opis działań podjętych w celu przeciwdziałania skutkom utraty lub
niedozwolonego użycia materiału jądrowego oraz w celu zapobieżenia
podobnym zdarzeniom w przyszłości;
6) zapewnia warunki niezbędne do instalowania uzgodnionych z inspektorami
Euratomu oraz inspektorami MAEA środków technicznych zabezpieczeń;
7) zapewnia zachowanie w stanie nienaruszonym integralności barier fizycznych
i pieczęci chroniących przed nieupoważnionym dostępem do materiałów
jądrowych, urządzeń, wzorców, próbek oraz środków technicznych
zabezpieczeń, zamkniętych przez inspektorów Euratomu lub inspektorów MAEA za pomocą barier fizycznych i pieczęci, a w przypadku stwierdzenia
naruszenia integralności barier fizycznych lub pieczęci niezwłocznie informuje
o tym Prezesa Agencji, podając:
a) przyczyny i okoliczności naruszenia,
b) opis działań podjętych w celu przeciwdziałania skutkom naruszenia oraz
w celu zapobieżenia naruszeniom w przyszłości;
8) organizuje wysyłanie próbek pobranych dla lub przez inspektorów Euratomu lub
inspektorów MAEA oraz odbiór i wysyłanie materiałów i sprzętu służących
inspektorom do kontroli;
9) zapoznaje inspektorów Euratomu i inspektorów MAEA ze specyficznymi
wymaganiami ochrony radiologicznej obowiązującymi na terenie obiektu lub
lokalizacji poza obiektem, wyposaża ich w niezbędne środki ochrony osobistej
oraz prowadzi kontrolę dawek promieniowania jonizującego otrzymywanych
przez inspektorów w trakcie prowadzonej kontroli.

Art. 41c. Kierownik jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność
z materiałami jądrowymi w lokalizacji poza obiektem, wyznaczonej przez Prezesa
Agencji w uzgodnieniu z Komisją Europejską, przekazuje Prezesowi Agencji
w podanych przez niego zakresie i terminie informacje niezbędne do sporządzenia
zbiorczych sprawozdań dla Komisji Europejskiej, o których mowa w art. 64, 67
i 68 Porozumienia.

Art. 41d. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej działającej na terenie obiektu:
1) przygotowuje projekt aktualizacji deklaracji dla terenu obiektu i przekazuje ten
projekt do uzgodnienia Prezesowi Agencji do dnia 28 lutego każdego roku;
2) umożliwia organom dozoru jądrowego, inspektorom Euratomu oraz inspektorom
MAEA dostęp do wskazanych przez nich zabudowań, pomieszczeń i urządzeń
jednostki na terenie obiektu, w których nie znajdują się materiały wyjściowe lub
specjalne materiały rozszczepialne:
a) w terminie 2 godzin od przedstawienia przez inspektora MAEA pisemnego
polecenia przeprowadzenia w nich kontroli w normalnych godzinach pracy
jednostki organizacyjnej w ramach dostępu uzupełniającego, o którym
mowa w art. 5 lit. a pkt (i) Protokołu dodatkowego, lub w związku
z kontrolą prowadzoną na podstawie Porozumienia,
b) w terminie wskazanym w zawiadomieniu o decyzji przeprowadzenia
kontroli, przekazanym przez Prezesa Agencji lub osobę przez niego upoważnioną za pomocą faksu, poczty elektronicznej lub telefonicznie co
najmniej 8 godzin przed rozpoczęciem kontroli, w przypadku gdy kontrola
w ramach dostępu uzupełniającego na podstawie Protokołu dodatkowego
nie jest planowana w zwykłych godzinach pracy jednostki lub nie jest
planowana w związku z kontrolą prowadzoną na podstawie Porozumienia;
3) w trakcie kontroli, o której mowa w pkt 2, umożliwia organom dozoru
jądrowego, inspektorom MAEA i inspektorom Euratomu przeprowadzenie
czynności, o których mowa w art. 6 lit. a Protokołu dodatkowego, oraz udziela
im niezbędnych wyjaśnień związanych z przeprowadzanymi czynnościami.
2. W przypadku gdy na terenie obiektu działa więcej niż jedna jednostka
organizacyjna, obowiązki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, wypełnia kierownik
jednostki organizacyjnej wyznaczonej przez Prezesa Agencji, aktualizując deklarację
dla terenu obiektu w oparciu o dane przekazane mu przez kierowników wszystkich
jednostek organizacyjnych działających na terenie obiektu.
3. W sytuacji, o której mowa w ust. 2, kierownik jednostki organizacyjnej
wyznaczonej przez Prezesa Agencji przekazuje kierownikom innych jednostek
organizacyjnych działających na terenie obiektu informację o przedstawieniu przez
inspektora MAEA pisemnego zawiadomienia o kontroli, o której mowa w ust. 1 pkt 2
lit. a.

Art. 41e. Kierownik jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność
polegającą na składowaniu odpadów promieniotwórczych zawierających specjalne
materiały rozszczepialne lub na postępowaniu z takimi odpadami:
1) prowadzi dokumentację odpadów promieniotwórczych zawierających specjalne
materiały rozszczepialne, wobec których MAEA wydała decyzję o zakończeniu
ewidencji, obejmującą informacje o ilości zawartego w nich plutonu, uranu-233,
uranu wzbogaconego co najmniej w 20% w izotopy uranu-233 lub uranu-235,
ich koncentracji, postaci fizycznej, sposobie unieszkodliwienia oraz dacie
przyjęcia do składowiska albo przechowalnika i miejscu składowania albo
przechowywania;
2) informuje Prezesa Agencji o planowanym przemieszczeniu poza granice
składowiska albo przechowalnika lub o planowanym przetwarzaniu odpadów
promieniotwórczych zawierających materiały wymienione w pkt 1, z podaniem,
odpowiednio, terminu przemieszczenia lub rozpoczęcia przetwarzania i jego zakończenia, w terminie co najmniej 210 dni przed dniem rozpoczęcia
przemieszczania lub przetwarzania;
3) informuje Prezesa Agencji, w terminie do dnia 15 stycznia każdego roku,
o dokonanych w poprzednim roku kalendarzowym zmianach w lokalizacji
odpadów promieniotwórczych zawierających specjalne materiały rozszczepialne
wymienione w pkt 1;
4) umożliwia organom dozoru jądrowego, inspektorom Euratomu oraz inspektorom
MAEA dostęp do budynków i urządzeń jednostki w celu dokonania kontroli
w ramach dostępu uzupełniającego, o którym mowa w art. 5 lit. a pkt (ii)
Protokołu dodatkowego, umożliwia im przeprowadzenie czynności, o których
mowa w art. 6 lit. b Protokołu dodatkowego, oraz udziela im niezbędnych
wyjaśnień związanych z przeprowadzanymi czynnościami.

Art. 41f. Kierownik jednostki wykorzystującej materiały jądrowe do celów
niejądrowych lub jednostki, w posiadaniu której znajdują się materiały wyjściowe
o składzie i czystości niekwalifikujących ich do produkcji paliwa jądrowego lub do
wzbogacania izotopowego:
1) przekazuje Prezesowi Agencji, w terminie do dnia 31 marca każdego roku,
informację, za okres poprzedniego roku kalendarzowego, o ilości i składzie
chemicznym materiałów jądrowych, dacie ich przywozu lub przyjęcia i
pochodzeniu, dacie ich wywozu lub przekazania i miejscu przeznaczenia oraz
sposobie ich wykorzystania lub planowanego wykorzystania, z podaniem
terminu i sposobu wykorzystania;
2) umożliwia organom dozoru jądrowego, inspektorom Euratomu oraz inspektorom
MAEA dostęp do materiałów jądrowych w celu dokonania kontroli w ramach
dostępu uzupełniającego, o którym mowa w art. 5 lit. a pkt (ii) Protokołu
dodatkowego, umożliwia im przeprowadzenie czynności, o których mowa
w art. 6 lit. b Protokołu dodatkowego, oraz udziela im niezbędnych wyjaśnień
związanych z przeprowadzanymi czynnościami.

Art. 41g. 1. Kierownik jednostki, która zamierza prowadzić działalność
badawczo-rozwojową związaną z jądrowym cyklem paliwowym, zdefiniowaną
w art. 18 lit. a Protokołu dodatkowego, chociażby działalność ta nie podlegała
obowiązkowi uzyskania zezwolenia albo zgłoszenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1,
przekazuje Prezesowi Agencji, nie później niż w ciągu 30 dni przed planowanym
terminem rozpoczęcia tej działalności, informację zawierającą nazwę i adres jednostki, która zamierza prowadzić działalność, przedmiot i cel działalności, datę
planowanego rozpoczęcia działalności, miejsce i sposób jej prowadzenia, etapy
realizacji i planowany termin zakończenia działalności, nazwę i adres jednostki
zamawiającej oraz finansującej działalność.
2. Kierownik jednostki, która prowadzi działalność badawczo-rozwojową
związaną z jądrowym cyklem paliwowym określoną w art. 18 lit. a Protokołu
dodatkowego, przekazuje Prezesowi Agencji, do dnia 31 marca każdego roku,
informację dotyczącą działalności w minionym roku kalendarzowym, zawierającą
nazwę i adres jednostki, która prowadzi działalność, przedmiot i cel działalności, datę
rozpoczęcia działalności, miejsce i sposób jej prowadzenia, etapy realizacji i
planowany termin zakończenia działalności, nazwę i adres jednostki zamawiającej
oraz finansującej działalność.
3. Kierownik jednostki, o której mowa w ust. 1 lub 2, umożliwia organom
dozoru jądrowego oraz inspektorom MAEA dostęp do miejsc, w których działalność
ma być lub jest prowadzona, w celu dokonania kontroli w ramach dostępu
uzupełniającego, o którym mowa w art. 5 lit. b Protokołu dodatkowego, umożliwia im
przeprowadzenie czynności, o których mowa w art. 6 lit. c Protokołu dodatkowego,
oraz udziela im niezbędnych wyjaśnień związanych z przeprowadzanymi
czynnościami.

Art. 41h. 1. Kierownik jednostki prowadzącej działalność w zakresie
wytwarzania urządzeń, części urządzeń i materiałów związanych z technologiami
jądrowymi, wymienionych w załączniku numer I do Protokołu dodatkowego,
informuje Prezesa Agencji, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, o działalności
wykonywanej w poprzednim roku kalendarzowym, podając:
1) nazwę i adres jednostki, która prowadzi działalność;
2) rodzaj wytworzonych lub skompletowanych urządzeń lub części urządzeń
i materiałów oraz ich ilość;
3) informację o dokonanym wywozie urządzeń, części urządzeń i materiałów,
o których mowa w pkt 2, do innego miejsca na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub poza to terytorium, z podaniem nazwy i adresu ich odbiorcy oraz
daty wywozu.
2. Kierownik jednostki, o której mowa w ust. 1, umożliwia organom dozoru
jądrowego i inspektorom MAEA dostęp do budynków, w których urządzenia, części
urządzeń lub materiały wymienione w załączniku numer I do Protokołu dodatkowego są wytwarzane lub przechowywane, w celu dokonania kontroli w ramach dostępu
uzupełniającego, o którym mowa w art. 5 lit. b Protokołu dodatkowego, umożliwia im
przeprowadzenie czynności, o których mowa w art. 6 lit. c Protokołu dodatkowego,
oraz udziela im niezbędnych wyjaśnień związanych z przeprowadzanymi
czynnościami.

Art. 41i. 1. Kierownik jednostki dokonującej przywozu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub wywozu z tego terytorium urządzeń, części urządzeń
lub materiałów wymienionych w załączniku numer II do Protokołu dodatkowego
informuje Prezesa Agencji, w terminie 30 dni od końca każdego kwartału, w którym
miał miejsce taki przywóz lub wywóz, o:
1) ich rodzaju, sposobie identyfikacji oraz ilości;
2) nazwie i adresie odbiorcy, dacie odpowiednio przywozu lub wywozu oraz
deklarowanym przez odbiorcę przeznaczeniu tych urządzeń, części urządzeń lub
materiałów.
2. Kierownik jednostki dokonującej przywozu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej urządzeń, części urządzeń lub materiałów wymienionych w załączniku numer
II do Protokołu dodatkowego umożliwia organom dozoru jądrowego i inspektorom
MAEA dostęp do przywiezionych urządzeń, części urządzeń lub materiałów
wymienionych w załączniku numer II do Protokołu dodatkowego w celu dokonania
kontroli w ramach dostępu uzupełniającego, o którym mowa w art. 5 lit. b Protokołu
dodatkowego, umożliwia im przeprowadzenie czynności, o których mowa w art. 6
lit. c Protokołu dodatkowego, oraz udziela im niezbędnych wyjaśnień związanych
z przeprowadzanymi czynnościami.

Art. 41j. Kierownik jednostki będącej odbiorcą końcowym urządzeń, części
urządzeń lub materiałów wymienionych w załączniku numer II do Protokołu
dodatkowego przywiezionych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej umożliwia
organom dozoru jądrowego i inspektorom MAEA dostęp do nich w celu dokonania
kontroli w ramach dostępu uzupełniającego, o którym mowa w art. 5 lit. b Protokołu
dodatkowego, umożliwia im przeprowadzenie czynności, o których mowa w art. 6
lit. c Protokołu dodatkowego, oraz udziela im niezbędnych wyjaśnień związanych
z przeprowadzanymi czynnościami.

Art. 41k. 1. Użytkownik gruntów lub zabudowań znajdujących się poza terenem
obiektu, w tym miejsc, w których znajdują się obiekty lub lokalizacje poza obiektami wycofane z użytkowania, umożliwia inspektorom dozoru jądrowego oraz inspektorom
MAEA dostęp do nich w celu przeprowadzenia kontroli w ramach dostępu
uzupełniającego, o którym mowa w art. 5 lit. a pkt (iii) oraz lit. c Protokołu
dodatkowego, umożliwia im przeprowadzenie czynności, o których mowa w art. 6
lit. a oraz d Protokołu dodatkowego, oraz udziela im niezbędnych wyjaśnień
związanych z przeprowadzanymi czynnościami.
2. Podczas kontroli, o której mowa w ust. 1, mogą być obecni inspektorzy
Euratomu za zgodą Prezesa Agencji wyrażoną w zawiadomieniu o przeprowadzeniu
kontroli.

Art. 41l. Kierownik jednostki organizacyjnej, o której mowa w art. 41e,
kierownik jednostki, o której mowa w art. 41f–41j, oraz użytkownik gruntów lub
zabudowań, o którym mowa w art. 41k ust. 1, w przypadku gdy ma być
przeprowadzona kontrola w ramach dostępu uzupełniającego na podstawie Protokołu
dodatkowego, umożliwiają dostęp do nich odpowiednio organom dozoru jądrowego,
inspektorom MAEA lub inspektorom Euratomu w terminie wskazanym
w zawiadomieniu o planowanej kontroli, przekazanym przez Prezesa Agencji lub
osobę przez niego upoważnioną za pomocą faksu, poczty elektronicznej lub
telefonicznie co najmniej 8 godzin przed rozpoczęciem kontroli.

Art. 41l¹. Do kontroli technologii jądrowych oraz zabezpieczeń materiałów
jądrowych w zakresie nieuregulowanym w art. 41a–41l stosuje się odpowiednio
przepisy rozdziału 9.

Art. 41m. 1. Obiekty jądrowe podlegają ochronie fizycznej, nad którą nadzór
sprawują Prezes Agencji oraz Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na budowie, rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu
jądrowego, opracowuje i wdraża system ochrony fizycznej.
3. Prezes Agencji zatwierdza system ochrony fizycznej obiektu jądrowego po
uzyskaniu pozytywnej opinii Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
4. Prezes Agencji sprawuje nadzór, o którym mowa w ust. 1, na zasadach
określonych w rozdziale 9.
5. W ramach nadzoru, o którym mowa w ust. 1, upoważnionemu pisemnie
funkcjonariuszowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego przysługuje prawo do:
1) swobodnego wstępu o każdej porze do obiektów i pomieszczeń kontrolowanego
obiektu jądrowego;
2) wglądu do dokumentów związanych z systemem ochrony fizycznej
kontrolowanego obiektu jądrowego;
3) żądania udostępnienia do kontroli sieci lub systemów teleinformatycznych
wykorzystywanych w systemie ochrony fizycznej kontrolowanego obiektu
jądrowego;
4) przeprowadzania oględzin terenu, obiektów, pomieszczeń i urządzeń
kontrolowanego obiektu jądrowego;
5) żądania od kierownika i pracowników kontrolowanego obiektu jądrowego
udzielania ustnych i pisemnych wyjaśnień dotyczących aktów terroru, dywersji,
sabotażu i kradzieży oraz prób wejścia lub przebywania osób nieuprawnionych
na terenie kontrolowanego obiektu jądrowego;
6) korzystania z pomocy biegłych i specjalistów;
7) wydawania pisemnych zaleceń mających na celu usunięcie stwierdzonych
nieprawidłowości.

Art. 41n. Przy opracowywaniu, zatwierdzaniu i opiniowaniu systemów ochrony
fizycznej, o których mowa w art. 41 ust. 2 i art. 41m, uwzględnia się podstawowe
zagrożenie projektowe.

Art. 41o. Prezes Agencji opracowuje podstawowe zagrożenie projektowe
w porozumieniu z:
1) ministrem właściwym do spraw energii – w zakresie zagrożeń mających wpływ
na wykorzystanie energii jądrowej na potrzeby społeczno-gospodarcze kraju,
w szczególności zagrożeń funkcjonowania obiektów energetyki jądrowej;
2) Komendantem Głównym Policji – w zakresie wykrywania, rozpoznawania,
zapobiegania i zwalczania przestępstw mogących stworzyć zagrożenie z punktu
widzenia ochrony fizycznej materiałów jądrowych lub obiektów jądrowych;
3) Szefem Agencji Wywiadu – w zakresie rozpoznawania i zwalczania zagrożeń
dla materiałów i obiektów jądrowych, pochodzących spoza terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
4) Dyrektorem Rządowego Centrum Bezpieczeństwa – w zakresie zarządzania
kryzysowego, ochrony infrastruktury krytycznej oraz monitorowania
potencjalnych zagrożeń w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 kwietnia
2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 1398);
5) Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej – w zakresie ochrony
przeciwpożarowej;
6) Szefem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego – w zakresie rozpoznawania,
zapobiegania i zwalczania zagrożeń o charakterze terrorystycznym oraz
rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw pozostających
w zakresie właściwości Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
7) Komendantem Głównym Straży Granicznej – w zakresie liczby i częstotliwości
przemieszczania przez granicę państwa transportów materiałów jądrowych,
źródeł promieniotwórczych, urządzeń zawierających takie źródła, odpadów
promieniotwórczych, wypalonego paliwa jądrowego i innych substancji
promieniotwórczych oraz odnotowanych przez Straż Graniczną
nieprawidłowości w związku z przemieszczaniem tych materiałów i urządzeń
przez granicę państwa, a także przypadków prób przewozu przez granicę
państwa materiałów, przedmiotów lub urządzeń mogących stwarzać zagrożenie
z punktu widzenia ochrony fizycznej materiałów jądrowych lub obiektów
jądrowych.

Art. 41p. 1. Prezes Agencji zawiadamia podmioty, o których mowa w art. 41o,
o przystąpieniu do opracowania projektu podstawowego zagrożenia projektowego.
2. Podmioty, o których mowa w art. 41o, w terminie 14 dni od dnia otrzymania
zawiadomienia, zgłaszają Prezesowi Agencji swoich przedstawicieli do udziału
w pracach związanych z opracowaniem projektu podstawowego zagrożenia
projektowego.
3. Prezes Agencji powołuje Zespół do opracowania projektu podstawowego
zagrożenia projektowego, zwany dalej „Zespołem”.
4. W skład Zespołu wchodzą:
1) przewodniczący Zespołu – Prezes Agencji albo wyznaczony przez niego
pracownik Agencji;
2) osoby wyznaczone przez Prezesa Agencji;
3) przedstawiciele podmiotów, o których mowa w art. 41o, wyznaczeni na
podstawie ust. 2.
5. Zadaniem Zespołu jest opracowanie projektu podstawowego zagrożenia
projektowego zaakceptowanego przez wszystkich członków Zespołu.
6. Tryb pracy Zespołu określa regulamin przyjęty przez Zespół na pierwszym
posiedzeniu.
7. Opracowany przez Zespół projekt podstawowego zagrożenia projektowego
jest przedstawiany przez Prezesa Agencji do akceptacji podmiotom, o których mowa
w art. 41o.
8. Niewyrażenie przez podmiot, któremu przedstawiono projekt podstawowego
zagrożenia projektowego do akceptacji, opinii o projekcie w terminie 30 dni od dnia
jego otrzymania uważa się za akceptację projektu.
9. Podstawowe zagrożenie projektowe uznaje się za opracowane, zgodnie z art.
41o, po zaakceptowaniu projektu podstawowego zagrożenia projektowego, zgodnie
z ust. 7 i 8, przez wszystkie podmioty, o których mowa w art. 41o.
10. Zespół kończy pracę z dniem opracowania podstawowego zagrożenia
projektowego zgodnie z ust. 9.
11. Obsługę administracyjną Zespołu zapewnia Prezes Agencji.

Art. 41q. 1. Prezes Agencji, po zasięgnięciu opinii Szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, udostępnia na wniosek kierownika jednostki
organizacyjnej informacje zawarte w podstawowym zagrożeniu projektowym,
w zakresie niezbędnym do opracowania systemu ochrony fizycznej dla danego
rodzaju działalności, albo odmawia udostępnienia tych informacji.
2. Wniosek zawiera co najmniej:
1) nazwę i adres jednostki organizacyjnej;
2) opis działalności, którą zamierza prowadzić jednostka organizacyjna;
3) zakres informacji, które mają być udostępnione.
3. Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w celu wydania opinii, o której
mowa w ust. 1, może zażądać od wnioskodawcy przekazania dodatkowych wyjaśnień
lub dokumentów dla wyjaśnienia okoliczności związanych z przedmiotem wniosku.
4. Organy administracji rządowej, organy państwowe, organy jednostek
samorządu terytorialnego oraz przedsiębiorcy prowadzący działalność w zakresie
użyteczności publicznej, na żądanie Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
udzielają informacji w zakresie niezbędnym do wydania opinii, o której mowa w ust.
1.
5. Opinię, o której mowa w ust. 1, Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
przekazuje w terminie 30 dni od dnia doręczenia wniosku o opinię.
6. Odmowa udostępnienia informacji zawartych w podstawowym zagrożeniu
projektowym następuje w drodze decyzji administracyjnej.
7. Prezes Agencji prowadzi wykaz kierowników jednostek organizacyjnych,
którym udostępniono informacje zawarte w podstawowym zagrożeniu projektowym.
8. Prezes Agencji niezwłocznie informuje Szefa Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego o zakresie udostępnionej informacji.

Art. 41r. 1. Podstawowe zagrożenie projektowe podlega przeglądowi
i aktualizacji co 2 lata.
2. W przypadku istotnej zmiany okoliczności zgłoszonej przez jeden
z podmiotów, o których mowa w art. 41o, przegląd i aktualizacja podstawowego
zagrożenia projektowego następuje w terminie wcześniejszym niż wskazany w ust. 1.
3. Do przeglądu i aktualizacji podstawowego zagrożenia projektowego przepisy
art. 41o i art. 41p stosuje się odpowiednio.

Art. 41s. 1. W przypadku aktualizacji podstawowego zagrożenia projektowego
Prezes Agencji niezwłocznie informuje kierownika jednostki organizacyjnej
posiadającej zatwierdzony system ochrony fizycznej materiałów jądrowych lub
obiektów jądrowych o aktualizacji podstawowego zagrożenia projektowego i przesyła
mu informacje, o których mowa w art. 41q ust. 1, w zakresie niezbędnym do
aktualizacji tego systemu.
2. Prezes Agencji wyznacza kierownikowi jednostki organizacyjnej termin na
dokonanie weryfikacji i aktualizacji systemu ochrony fizycznej materiałów jądrowych
lub obiektów jądrowych pod kątem zgodności systemu ze zaktualizowanym
podstawowym zagrożeniem projektowym.

Art. 41t. W przypadku powzięcia informacji o możliwości wystąpienia zdarzeń
opisanych w podstawowym zagrożeniu projektowym lub innych zdarzeń
o charakterze terrorystycznym przez jeden z podmiotów, o których mowa w art. 41o,
podmiot ten niezwłocznie powiadamia o tym Szefa Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, a także pozostałe podmioty, o których mowa w art. 41o, w zakresie
ich właściwości.

art. 42. więcej Art. 42. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje
przedsięwzięć organizacyjnych i technicznych w zakresie ochrony fizycznej,
materiały jądrowe podlegające ochronie fizycznej z podziałem na kategorie oraz
sposób przeprowadzania kontroli, o której mowa w art. 41 ust. 3, uwzględniając
konieczność zapewnienia właściwego poziomu ochrony fizycznej dla poszczególnych kategorii materiałów jądrowych, a także obiektów jądrowych oraz ocenę skuteczności systemu ochrony fizycznej.

Art. 42a. 1. Budynki i urządzenia niewchodzące w skład obiektu jądrowego,
których uszkodzenie lub zakłócenie pracy mogłoby spowodować skutki mające istotne
znaczenie ze względu na bezpieczeństwo jądrowe i ochronę radiologiczną, podlegają
ochronie zgodnie z przepisami ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób
i mienia (Dz. U. z 2018 r. poz. 2142 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 1495).
2. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, dodatkowe
wymagania, jakim powinna odpowiadać ochrona budynków i urządzeń
niewchodzących w skład obiektu jądrowego, których uszkodzenie lub zakłócenie
pracy mogłoby spowodować skutki mające istotne znaczenie ze względu na
bezpieczeństwo jądrowe i ochronę radiologiczną, biorąc pod uwagę konieczność
zapewnienia należytego poziomu bezpieczeństwa takich budynków i urządzeń.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Źródła promieniowania jonizującego podlegają kontroli, a źródła
promieniotwórcze podlegają także ewidencji.
2. Obowiązek prowadzenia kontroli źródeł promieniowania jonizującego oraz
ewidencji źródeł promieniotwórczych, w tym ewidencji stanu i ruchu źródeł
promieniotwórczych, spoczywa na kierowniku jednostki organizacyjnej wykonującej
działalność z tymi źródłami.
3. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność ze źródłami
promieniotwórczymi ma obowiązek zabezpieczyć je przed utratą, uszkodzeniem,
kradzieżą lub dostaniem się w ręce osób nieuprawnionych.
4. (uchylony)
5. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność ze źródłami
promieniotwórczymi niezwłocznie informuje Prezesa Agencji oraz Szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego o utracie, kradzieży, znacznej utracie szczelności oraz
nieupoważnionym użyciu źródła promieniotwórczego, a także o uwolnieniu
substancji promieniotwórczej z tego źródła.
6. Na potrzeby zabezpieczenia źródeł promieniotwórczych, o którym mowa
w ust. 3, źródła promieniotwórcze kwalifikuje się do odpowiedniej kategorii.
7. Kwalifikacji, o której mowa w ust. 6, dokonuje się na podstawie aktywności
źródeł promieniotwórczych oraz działalności, w których są stosowane.
8. W przypadku zgromadzenia w jednym miejscu więcej niż jednego źródła
promieniotwórczego podstawę kwalifikacji, o której mowa w ust. 6, stanowi całkowita
aktywność zgromadzonych źródeł promieniotwórczych.
9. Kierownik jednostki organizacyjnej:
1) ustala poziom zabezpieczeń dla poszczególnych kategorii źródeł
promieniotwórczych;
2) ustala przedsięwzięcia organizacyjne i techniczne zabezpieczeń źródeł
promieniotwórczych, cele zabezpieczeń oraz funkcje zabezpieczeń źródeł
promieniotwórczych dla poszczególnych poziomów zabezpieczeń źródeł
promieniotwórczych;
3) opracowuje plan zabezpieczenia źródeł promieniotwórczych.
10. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) kategorie źródeł promieniotwórczych i szczegółowe przesłanki kwalifikowania
źródeł promieniotwórczych do tych kategorii,
2) poziom zabezpieczeń dla poszczególnych kategorii źródeł promieniotwórczych,
3) przedsięwzięcia organizacyjne i techniczne zabezpieczeń źródeł
promieniotwórczych, cele zabezpieczeń oraz funkcje zabezpieczeń źródeł
promieniotwórczych,
4) minimalną zawartość planu zabezpieczenia źródeł promieniotwórczych
– mając na względzie konieczność odpowiedniego zabezpieczenia źródeł
promieniotwórczych przed utratą, uszkodzeniem, kradzieżą lub dostaniem się w ręce
osób nieuprawnionych oraz zapobieżenia powstaniu zdarzenia radiacyjnego
związanego ze źródłami promieniotwórczymi.

Art. 43a. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wytwarzającej źródła
wysokoaktywne ma obowiązek:
1) nadać każdemu ze źródeł niepowtarzalny numer identyfikacyjny, a jeżeli jest to
możliwe, wygrawerować albo wybić ten numer w sposób trwały na obudowie
źródła i jego pojemniku;
2) w przypadku gdy nie jest możliwe wygrawerowanie albo wybicie numeru
identyfikacyjnego na pojemniku lub na obudowie źródła, a także w przypadku
pojemników transportowych wielokrotnego użytku – umieścić na pojemniku
informację o typie źródła;
3) oznaczyć pojemnik ze źródłem, a jeżeli jest to możliwe, także obudowę źródła,
symbolem promieniowania jonizującego, którego wzór określa załącznik nr 3 do
ustawy;
4) dołączyć do źródła dokument zawierający numer identyfikacyjny źródła,
wskazujący, że zostało ono oznaczone w sposób określony w pkt 1–3, oraz
potwierdzający czytelność tego oznaczenia;
5) wraz ze źródłem dostarczyć jednostce organizacyjnej będącej odbiorcą źródła
fotografie źródła i pojemnika źródła tych samych typów.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej, która dostarcza lub udostępnia innej
jednostce organizacyjnej źródło wysokoaktywne przywożone spoza terytorium Unii
Europejskiej, ma obowiązek zapewnić, że dostarczone źródło posiada nadany przez
wytwórcę niepowtarzalny numer identyfikacyjny oraz że pojemnik ze źródłem
i źródło są oznaczone w sposób określony w ust. 1 pkt 1–3, a do źródła jest dołączony
dokument, o którym mowa w ust. 1 pkt 4.

Art. 43b. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność ze
źródłem wysokoaktywnym ma obowiązek:
1) sprawić, żeby do źródła został dołączony dokument zawierający numer
identyfikacyjny źródła, wskazujący, że zostało ono oznaczone w sposób
określony w art. 43a ust. 1 pkt 1–3, oraz potwierdzający czytelność tego
oznaczenia;
2) przed przekazaniem źródła innej jednostce organizacyjnej sprawdzić, czy
posiada ona zezwolenie Prezesa Agencji na działalność z tym źródłem;
3) niezwłocznie zawiadomić Prezesa Agencji o kradzieży lub utracie źródła, a także
o korzystaniu z niego przez osobę nieuprawnioną;
4) po zakończeniu działalności ze źródłem niezwłocznie przekazać źródło:
a) jednostce organizacyjnej posiadającej zezwolenie na wykonywanie
działalności z takim źródłem albo
b) państwowemu przedsiębiorstwu użyteczności publicznej, o którym mowa
w art. 114 ust. 1, albo
c) jednostce organizacyjnej, która źródło dostarczyła albo udostępniła.
2. Do dokumentu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, dołącza się fotografie,
o których mowa w art. 43a ust. 1 pkt 5, oraz, stosownie do okoliczności, fotografię
typowego opakowania transportowego, urządzenia lub sprzętu, typu takiego, jak ten,
w którym znajduje się to źródło.
2a. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność ze źródłem
wysokoaktywnym przekazuje źródło wysokoaktywne, które nie było stosowane od co
najmniej 3 lat, do wytwórcy lub dostawcy tego źródła lub do państwowego
przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, o którym mowa w art. 114 ust. 1, chyba że
Prezes Agencji, na umotywowany wniosek kierownika jednostki organizacyjnej,
wyrazi, w drodze decyzji administracyjnej, zgodę na dalszą działalność z tym źródłem
w sytuacji, gdy przerwa w stosowaniu tego źródła jest uzasadniona procesem jego
stosowania.
2b. Odmowa udzielenia zgody, o której mowa w ust. 2a, następuje w drodze
decyzji administracyjnej.
3. Przepisów ust. 1 i 2a nie stosuje się do działalności polegającej na składowaniu
i przechowywaniu źródła wysokoaktywnego przez państwowe przedsiębiorstwo
użyteczności publicznej, o którym mowa w art. 114 ust. 1, oraz do działalności
polegającej na transporcie takiego źródła.
4. Zezwolenie na wykonywanie działalności ze źródłem wysokoaktywnym
określa warunki wykonywania tej działalności, w szczególności w zakresie:
1) obowiązków jednostki organizacyjnej wykonującej tę działalność;
2) minimalnych kompetencji pracowników jednostki organizacyjnej, w tym ich
wiedzy i przeszkolenia;
3) minimalnych wymagań dla źródła wysokoaktywnego, jego pojemnika
i dodatkowego wyposażenia;
4) procedur w sytuacji zdarzeń radiacyjnych i połączeń komunikacyjnych;
5) instrukcji pracy;
6) konserwacji źródła wysokoaktywnego, jego pojemnika i dodatkowego
wyposażenia;
7) postępowania ze źródłem wysokoaktywnym po zakończeniu z nim działalności.

Art. 43c. 1. Prezes Agencji prowadzi rejestr źródeł wysokoaktywnych, z którymi
jest wykonywana działalność, oraz innych zamkniętych źródeł promieniotwórczych
stosowanych i przechowywanych w jednostkach organizacyjnych wykonujących na
podstawie zezwolenia działalność polegającą na stosowaniu lub przechowywaniu
zamkniętych źródeł promieniotwórczych lub urządzeń zawierających takie źródła.
2. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, zawiera określenie:
1) jednostki organizacyjnej wykonującej działalność ze źródłem;
2) typu źródła;
3) izotopu promieniotwórczego zawartego w źródle;
4) aktywności źródła w momencie jego wytworzenia, a jeżeli nie jest znana,
w momencie wprowadzenia źródła do obrotu albo wejścia w posiadanie źródła
przez jednostkę organizacyjną prowadzącą działalność z tym źródłem;
5) w przypadku źródeł wysokoaktywnych, jeżeli jest to możliwe, także numeru
identyfikacyjnego źródła.
3. Kierownicy jednostek organizacyjnych wykonujących działalność ze źródłami
wysokoaktywnymi oraz kierownicy jednostek organizacyjnych wykonujących na
podstawie zezwolenia działalność polegającą na stosowaniu lub przechowywaniu
zamkniętych źródeł promieniotwórczych lub urządzeń zawierających takie źródła
przekazują Prezesowi Agencji kopie dokumentów ewidencji źródeł
promieniotwórczych, w tym źródeł wysokoaktywnych.
4. Kopie dokumentów ewidencji źródeł promieniotwórczych, o których mowa
w ust. 3, stanowią podstawę dokonywania wpisów do rejestru, o którym mowa
w ust. 1.

Art. 43d. 1. Kierownik jednostki, której pracownicy mogą w trakcie pracy
zetknąć się ze źródłami niekontrolowanymi, w szczególności kierownik jednostki
zajmującej się magazynowaniem, sprzedażą lub przetwórstwem złomu metali, ma
obowiązek zapewnić tym pracownikom szkolenie obejmujące:
1) informację o możliwości natknięcia się na takie źródło;
2) wizualne wykrywanie źródeł niekontrolowanych i ich pojemników;
3) podstawowe informacje o promieniowaniu jonizującym i jego skutkach;
4) informację o działaniach, jakie należy podjąć w przypadku wykrycia albo
podejrzenia wykrycia źródła niekontrolowanego.
2. Komendant Główny Straży Granicznej, Szef Krajowej Administracji
Skarbowej, Komendant Główny Policji, Komendant Główny Państwowej Straży
Pożarnej, Główny Inspektor Transportu Drogowego, Dowódca Generalny Rodzajów
Sił Zbrojnych, Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szef Agencji Wywiadu,
Szef Służby Wywiadu Wojskowego oraz Komendant Służby Ochrony Państwa
zapewniają szkolenie, o którym mowa w ust. 1, podległym im funkcjonariuszom,
pracownikom lub żołnierzom, którzy mogą zetknąć się ze źródłami
niekontrolowanymi w związku z pełnioną służbą lub wykonywaną pracą.
3. Szkolenie, o którym mowa w ust. 1 i 2, przeprowadza osoba posiadająca
uprawnienia inspektora ochrony radiologicznej, o których mowa w art. 7 ust. 3, lub
inna osoba posiadająca wiedzę i doświadczenie w zakresie ochrony radiologicznej.
4. Prezes Agencji opracowuje i udostępnia w Biuletynie Informacji Publicznej
na swojej stronie podmiotowej informacje o możliwości zetknięcia się ze źródłem
niekontrolowanym oraz o działaniach, jakie należy podjąć w takiej sytuacji.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki prowadzi działania mające na celu
upowszechnianie informacji, o których mowa w ust. 4, wśród kierowników jednostek,
o których mowa w ust. 1.

Art. 43e. Prezes Agencji nie rzadziej niż co 10 lat przeprowadza kampanię
odzyskiwania źródeł niekontrolowanych. W tym celu Prezes Agencji porównuje stan
liczbowy źródeł promieniotwórczych znajdujących się w jednostkach
organizacyjnych z dokumentami ewidencji tych źródeł i rejestrem, o którym mowa
w art. 43c ust. 1.

Art. 43f. 1. Kierownicy jednostek zajmujących się przetwórstwem złomu metali
niezwłocznie informują właściwych wojewodów o stopieniu źródła
niekontrolowanego lub innej operacji metalurgicznej na takim źródle albo
o podejrzeniu zajścia takiego zdarzenia.
2. Kierownicy jednostek, o których mowa w ust. 1, oraz kierownicy jednostek
zajmujących się skupem złomu metali o rocznej wielkości większej niż 100 000 ton
złomu zapewniają funkcjonowanie w tych jednostkach systemów służących
wykrywaniu źródeł niekontrolowanych.
3. Kierownicy jednostek zajmujących się hurtowym importem wyrobów
metalowych z państw niebędących państwami członkowskimi Unii Europejskiej
zapewniają funkcjonowanie w tych jednostkach systemów służących wykrywaniu
skażeń promieniotwórczych w takich wyrobach.
4. W przypadku wykrycia skażeń promieniotwórczych w wyrobach, o których
mowa w ust. 3, kierownicy jednostek zajmujących się hurtowym importem wyrobów
metalowych niezwłocznie informują o tym właściwego wojewodę i uzgadniają z nim
dalsze postępowanie z takimi wyrobami. O wykryciu tych skażeń
promieniotwórczych kierownicy tych jednostek niezwłocznie informują także Prezesa
Agencji.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Urządzenia zawierające źródła promieniotwórcze lub wytwarzające
promieniowanie jonizujące przed wprowadzeniem ich do eksploatacji podlegają
kontroli w zakresie ochrony radiologicznej. Kontrola ta nie obejmuje urządzeń, które
mogą być stosowane w działalności niewymagającej zezwolenia.
2. Kontroli urządzeń zawierających źródła promieniotwórcze dokonuje
jednostka organizacyjna, która ma zezwolenie na instalowanie tych urządzeń lub obrót
nimi, a kontroli urządzeń wytwarzających promieniowanie jonizujące dokonuje
jednostka organizacyjna, która ma zezwolenie na ich uruchamianie.

Art. 44a. 1. Dostawca urządzenia wytwarzającego promieniowanie jonizujące
lub urządzenia zawierającego źródło promieniotwórcze przekazuje nabywcy wraz
z tym urządzeniem informację dotyczącą narażenia związanego z urządzeniem,
właściwego stosowania, testowania i konserwacji urządzenia, a także wykazującą, że
konstrukcja urządzenia pozwala ograniczyć narażenie do najniższego rozsądnie
osiągalnego poziomu.
2. Dostawca urządzenia radiologicznego przekazuje nabywcy tego urządzenia
wraz z tym urządzeniem informację dotyczącą oceny ryzyka dla pacjentów oraz
dostępnych elementów oceny klinicznej urządzenia radiologicznego.

art. 45. więcej Art. 45. Rada Ministrów, kierując się koniecznością zapobiegania
niekontrolowanemu narażeniu pracowników i osób z ogółu ludności związanemu
z wykonywaniem pracy ze źródłami promieniowania jonizującego, określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki bezpiecznej pracy ze źródłami promieniowania
jonizującego, uwzględniając:
1) wymagania techniczne i wymagania ochrony radiologicznej dotyczące pracowni
stosujących źródła promieniotwórcze lub urządzenia zawierające takie źródła
oraz wymagania dotyczące urządzeń wytwarzających promieniowanie
jonizujące i pracowni stosujących takie urządzenia, z wyjątkiem aparatów
rentgenowskich do celów diagnostyki medycznej, radiologii zabiegowej,
radioterapii powierzchniowej i radioterapii schorzeń nienowotworowych oraz
pracowni stosujących takie aparaty, w tym w szczególności wzory tablic
informacyjnych służących do oznakowania wejść do pracowni, wzór tablicy
informacyjnej służącej do oznakowania miejsca przechowywania źródeł
promieniotwórczych oraz podział pracowni izotopowych z otwartymi źródłami
promieniotwórczymi na klasy i kryteria tego podziału;
2) wymagania dotyczące pracy ze źródłami promieniotwórczymi, urządzeniami
zawierającymi takie źródła oraz urządzeniami wytwarzającymi promieniowanie
jonizujące stosowanymi poza pracowniami, o których mowa w pkt 1;
3) sposób prowadzenia kontroli i ewidencji, o których mowa w art. 43 ust. 1,
częstotliwość przeprowadzania tej kontroli i sposób dokumentowania jej
wyników, w tym ustali wzory kart ewidencyjnych służących do prowadzenia
ewidencji źródeł promieniotwórczych, okres przechowywania tych kart i innych
dokumentów ewidencji, dokumenty ewidencji, których kopie stanowią podstawę
wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 43c ust. 1, częstotliwość ich
przekazywania, a także okres przechowywania tych kopii przez Prezesa Agencji.

art. 46. więcej Art. 46. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki bezpiecznej pracy z urządzeniami radiologicznymi,
uwzględniając:
1) dodatkowe wymagania techniczne dotyczące takich urządzeń i pracowni je
stosujących nieokreślone w przepisach wydanych na podstawie art. 45;
2) sposób prowadzenia nadzoru w zakresie ochrony radiologicznej pacjenta.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Odpady promieniotwórcze kwalifikuje się ze względu na stężenie
promieniotwórcze zawartych w tych odpadach izotopów promieniotwórczych do
następujących kategorii odpadów:
1) niskoaktywnych;
2) średnioaktywnych;
3) wysokoaktywnych.
1a. Kategorie odpadów promieniotwórczych mogą być podzielone na
podkategorie ze względu na okres połowicznego rozpadu i stężenie promieniotwórcze
zawartych w tych odpadach izotopów promieniotwórczych.
1b. Ciekłe odpady promieniotwórcze kwalifikuje się dodatkowo ze względu na
aktywność izotopów promieniotwórczych zawartych w tych odpadach.
1c. Wypalone paliwo jądrowe przeznaczone do składowania kwalifikuje się do
kategorii odpadów promieniotwórczych wysokoaktywnych.
2. Wycofane z użytkowania (zużyte) zamknięte źródła promieniotwórcze tworzą
dodatkową kategorię odpadów promieniotwórczych.
3. Zużyte zamknięte źródła promieniotwórcze kwalifikowane są ze względu na
poziom aktywności do podkategorii zużytych zamkniętych źródeł: niskoaktywnych,
średnioaktywnych i wysokoaktywnych, które ze względu na okres połowicznego
rozpadu zawartych w nich izotopów dzieli się na krótkożyciowe i długożyciowe.
4. Nie kwalifikuje się do odpadów promieniotwórczych:
1) mas ziemnych lub skalnych przemieszczanych w związku z wydobywaniem
kopalin ze złóż,
2) odpadów wydobywczych,
3) niezanieczyszczonej gleby i innych materiałów występujących w stanie
naturalnym, wydobytych w trakcie robót budowlanych,
4) odpadów w postaci osadów z oczyszczania ścieków przemysłowych
– zawierających naturalnie występujące izotopy promieniotwórcze o sumarycznym
stężeniu promieniotwórczym izotopów Ra-226 i Ra-228 nieprzekraczającym
1000 kBq/kg.
5. Nie kwalifikuje się do odpadów promieniotwórczych ścieków przemysłowych
zawierających naturalnie występujące izotopy promieniotwórcze o sumarycznym
stężeniu promieniotwórczym izotopów Ra-226 i Ra-228 nieprzekraczającym
1000 kBq/m³.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Kwalifikacji odpadów promieniotwórczych dokonuje kierownik
jednostki organizacyjnej, na terenie której znajdują się odpady, a w momencie
przyjmowania odpadów kierownik jednostki organizacyjnej przyjmującej odpady
promieniotwórcze.
2. Kwalifikacji odpadów promieniotwórczych może dokonać Prezes Agencji
w przypadku:
1) rozbieżności między kwalifikacją dokonaną przez kierownika jednostki
organizacyjnej, na terenie której znajdują się odpady, a kwalifikacją dokonaną
przez kierownika jednostki organizacyjnej przyjmującej odpady;
2) stwierdzenia nieprawidłowości w kwalifikacji, o której mowa w ust. 1;
3) niedokonania przez kierownika jednostki organizacyjnej kwalifikacji odpadów
promieniotwórczych.
3. Kwalifikacja odpadów promieniotwórczych dokonywana przez Prezesa
Agencji następuje w drodze decyzji.
4. Koszty kwalifikacji odpadów promieniotwórczych, dokonanej przez Prezesa
Agencji, w szczególności koszty badań i pomiarów koniecznych do dokonania
kwalifikacji odpadów promieniotwórczych, ponosi:
1) kierownik jednostki organizacyjnej, który dokonał nieprawidłowej kwalifikacji
odpadów promieniotwórczych, w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1
lub 2;
2) kierownik jednostki organizacyjnej, który nie dokonał kwalifikacji odpadów
promieniotwórczych.

Art. 48a. 1. Jednostka organizacyjna, w której powstają odpady
promieniotwórcze lub wypalone paliwo jądrowe, odpowiada za zapewnienie
możliwości postępowania z odpadami promieniotwórczymi oraz z wypalonym
paliwem jądrowym, w tym za zapewnienie finansowania tego postępowania, od
momentu ich powstania aż po ich oddanie do składowania, łącznie z finansowaniem
składowania.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej prowadzącej postępowanie z odpadami
promieniotwórczymi lub z wypalonym paliwem jądrowym odpowiada za
bezpieczeństwo w postępowaniu z odpadami promieniotwórczymi lub z wypalonym
paliwem jądrowym, w szczególności za zapewnienie ochrony radiologicznej, a tam,
gdzie ma to zastosowanie, także ochrony fizycznej i zabezpieczeń materiałów
jądrowych.
3. Odpowiedzialność, o której mowa w ust. 1 i 2, nie może zostać przeniesiona
na inny podmiot.
4. Odpowiedzialność, o której mowa w ust. 1, obejmuje odpowiedzialność
jednostki organizacyjnej, w której powstało wypalone paliwo jądrowe, za odpady
promieniotwórcze pochodzące z przerobu tego paliwa, chyba że odpowiedzialność za
te odpady przejęła na podstawie pisemnego oświadczenia jednostka organizacyjna,
która dokonała przerobu wypalonego paliwa jądrowego.

Art. 48b. 1. Jednostka organizacyjna planuje i wykonuje działalność związaną
z narażeniem w sposób uniemożliwiający powstawanie odpadów
promieniotwórczych.
2. W przypadku gdy z uwagi na charakter wykonywanej działalności związanej
z narażeniem nie jest możliwe spełnienie wymagania, o którym mowa w ust. 1,
jednostka organizacyjna, w której powstają odpady promieniotwórcze, zapewnia:
1) powstawanie odpadów promieniotwórczych na najniższym rozsądnie
osiągalnym poziomie zarówno pod względem objętości, aktywności, jak
i stężenia promieniotwórczego;
2) minimalizowanie wpływu tych odpadów na środowisko.
3. W procesie lokalizacji, projektowania, budowy, eksploatacji i zamknięcia
składowiska odpadów promieniotwórczych stosuje się rozwiązania techniczne
i organizacyjne, zgodne z zasadą optymalizacji, o której mowa w art. 9 ust. 1.

Art. 48c. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej, w której powstały odpady
promieniotwórcze, przekazuje te odpady do składowania lub przetwarzania w terminie
określonym w zezwoleniu. Zezwolenie może określać inny niż składowanie lub
przetwarzanie sposób dalszego postępowania z odpadami promieniotwórczymi.
2. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do wypalonego paliwa jądrowego,
chyba że paliwo to stało się przedmiotem obrotu.

Art. 48d. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
polegającą na rozruchu, eksploatacji lub likwidacji obiektu jądrowego będącego
obiektem energetyki jądrowej w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 czerwca
2011 r. o przygotowaniu i realizacji inwestycji w zakresie obiektów energetyki
jądrowej oraz inwestycji towarzyszących (Dz. U. z 2018 r. poz. 1537), w którym
powstały odpady promieniotwórcze, przekazuje te odpady do składowania w stanie
stałym.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej, w której powstały albo do której
zostały przekazane odpady promieniotwórcze lub wypalone paliwo jądrowe, prowadzi
na kartach ewidencyjnych ewidencję tych odpadów lub wypalonego paliwa
jądrowego.
1a. Kierownik jednostki organizacyjnej, o którym mowa w ust. 1, sporządza
kartę ewidencyjną oraz jej kopię dla każdego opakowania z odpadami
promieniotwórczymi lub z wypalonym paliwem jądrowym.
1b. Karty, o której mowa w ust. 1a, nie sporządza się w przypadku przekazania
do jednostki organizacyjnej odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa
jądrowego, dla których karta ewidencyjna została sporządzona.
1c. W karcie ewidencyjnej zamieszcza się informacje:
1) charakteryzujące odpady promieniotwórcze lub wypalone paliwo jądrowe
i opakowania, w których one się znajdują;
2) dotyczące pomiarów radiologicznych opakowań z odpadami
promieniotwórczymi lub z wypalonym paliwem jądrowym;
3) o działaniach w postępowaniu z odpadami promieniotwórczymi lub
z wypalonym paliwem jądrowym;
4) dotyczące wyników kontroli zgodności stanu odpadów promieniotwórczych
z informacjami zamieszczonymi w karcie ewidencyjnej.
1d. Karty ewidencyjne przekazuje się z odpadami promieniotwórczymi lub
z wypalonym paliwem jądrowym przy działaniach w postępowaniu z odpadami
promieniotwórczymi lub z wypalonym paliwem jądrowym.
2. (uchylony)
3. Na podstawie kart ewidencyjnych, o których mowa w ust. 1, kierownik
jednostki organizacyjnej:
1) przyjmującej odpady promieniotwórcze lub wypalone paliwo jądrowe w celu ich
przechowywania, przetwarzania, przerobu lub składowania, lub
2) wykonującej działalność związaną z narażeniem, polegającą na rozruchu,
eksploatacji oraz likwidacji obiektów jądrowych
– prowadzi, w formie informatycznej bazy danych, wspólną ewidencję dla działań
w postępowaniu z odpadami promieniotwórczymi lub z wypalonym paliwem
jądrowym, zwaną dalej „wspólną ewidencją”.
4. Wspólna ewidencja obejmuje w szczególności dane dotyczące:
1) miejsca przechowywania lub składowania odpadów promieniotwórczych lub
wypalonego paliwa jądrowego;
2) kategorii, do której zakwalifikowano odpady promieniotwórcze lub informacji,
że jest to wypalone paliwo jądrowe;
3) charakterystyki fizykochemicznej odpadów promieniotwórczych lub
wypalonego paliwa jądrowego;
4) aktywności całkowitej i stężenia promieniotwórczego każdego izotopu
promieniotwórczego zawartego w odpadach promieniotwórczych lub
w wypalonym paliwie jądrowym;
5) nazwy jednostki organizacyjnej, która przekazała odpady promieniotwórcze lub
wypalone paliwo jądrowe – w przypadku odpadów promieniotwórczych lub
wypalonego paliwa jądrowego przekazanych do przechowywania,
przetwarzania, przerobu lub składowania;
6) działań w postępowaniu z odpadami promieniotwórczymi lub z wypalonym
paliwem jądrowym.
5. Kierownik jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 3, sporządza kopię
wspólnej ewidencji.
6. Kopię wspólnej ewidencji sporządza się na informatycznych nośnikach
danych według stanu na dzień 31 grudnia danego roku i przechowuje się w miejscu
zapewniającym należytą ochronę przed utratą lub zniszczeniem.
7. Kierownik jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 3, przekazuje na
piśmie Prezesowi Agencji w terminie do dnia 31 stycznia dane, o których mowa
w ust. 4, obejmujące rok kalendarzowy poprzedzający przekazanie.
8. Prezes Agencji, na podstawie danych, o których mowa w ust. 4, bilansuje
w skali kraju odpady promieniotwórcze i wypalone paliwo jądrowe przekazane do
przechowywania, przerobu, przetwarzania lub składowania oraz wytworzone
w obiektach jądrowych, według stanu na dzień 31 grudnia każdego roku.

Art. 49a. Kierownik jednostki organizacyjnej, o której mowa w art. 49 ust. 1,
przeprowadza, nie rzadziej niż raz w roku, kontrolę zgodności stanu odpadów
promieniotwórczych z informacjami zamieszczonymi w karcie ewidencyjnej.

Art. 49b. Odpady promieniotwórcze zawierające materiał jądrowy oraz
wypalone paliwo jądrowe podlegają ochronie fizycznej zgodnie z przepisami
dotyczącymi ochrony fizycznej materiałów jądrowych.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Odpady promieniotwórcze i wypalone paliwo jądrowe przechowuje
się w sposób zapewniający ochronę ludzi i środowiska pod względem ochrony
radiologicznej w warunkach normalnych i w sytuacjach zdarzeń radiacyjnych,
w szczególności zabezpieczając je przed rozlaniem, rozproszeniem lub uwolnieniem.
2. Odpady promieniotwórcze przechowuje się w sposób umożliwiający ich
segregację według kategorii i podkategorii.
3. Wejście do magazynu odpadów promieniotwórczych oznacza się tablicą
informacyjną.
4. Opakowania przeznaczone do przechowywania odpadów
promieniotwórczych dostosowuje się do stanu skupienia i właściwości
fizykochemicznych odpadów promieniotwórczych z uwzględnieniem ich
planowanego okresu przechowywania i dalszego postępowania z tymi odpadami.
5. Materiał, z którego jest wykonane opakowanie przeznaczone do
przechowywania odpadów promieniotwórczych, nie może wchodzić w reakcje
chemiczne z odpadami promieniotwórczymi.

Art. 50a. 1. Wypalone paliwo jądrowe, po okresie schładzania w basenie przy
reaktorze, przechowuje się w przechowalniku mokrym (w środowisku wodnym) lub
przechowalniku suchym (w środowisku gazu obojętnego), w warunkach
zapewniających nieprzekroczenie na powierzchni wypalonego elementu paliwowego
temperatury dopuszczalnej dla danego rodzaju paliwa jądrowego oraz
zapobiegających wystąpieniu samopodtrzymującej się reakcji rozszczepienia
(zachowanie podkrytyczności).
2. W obliczeniach wykazujących zachowanie podkrytyczności jest dozwolone
uwzględnienie wypalenia przechowywanego wypalonego paliwa jądrowego.
3. Zachowanie podkrytyczności zapewnia się w szczególności przez:
1) utrzymanie właściwej odległości między poszczególnymi wypalonymi
elementami paliwowymi;
2) stosowanie pochłaniaczy neutronów.
4. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na eksploatacji przechowalnika wypalonego paliwa
jądrowego, przeprowadza kontrolę tego przechowalnika.
5. Wejście do przechowalnika wypalonego paliwa jądrowego oznacza się tablicą
informacyjną.

art. 51. więcej Art. 51. (uchylony).

art. 52. więcej Art. 52. 1. Odpady promieniotwórcze ciekłe lub gazowe, powstałe w wyniku
działalności, o której mowa w art. 4 ust. 1, mogą być odprowadzane do środowiska,
o ile ich stężenie promieniotwórcze w środowisku może być pominięte z punktu
widzenia ochrony radiologicznej. Sposób odprowadzania odpadów, aktywność
odprowadzanych odpadów i ich dopuszczalne stężenie promieniotwórcze
w momencie odprowadzania do środowiska określa się w zezwoleniu, mając na
względzie występujące na świecie dobre praktyki w tym zakresie oraz wyniki
optymalizacji ochrony przed promieniowaniem.
1a. Jednostka organizacyjna, która zgodnie z ust. 1 odprowadza odpady
promieniotwórcze do środowiska:
1) prowadzi monitoring uwolnień substancji promieniotwórczych do środowiska
w celu sprawdzenia, czy roczne dawki skuteczne (efektywne) od wszystkich dróg
narażenia, otrzymywane przez osoby z ogółu ludności, są utrzymywane na
minimalnym rozsądnie osiągalnym poziomie, oraz prowadzi systematyczne
analizy wyników tego monitoringu;
2) niezwłocznie przedstawia na żądanie Prezesa Agencji analizy, o których mowa
w pkt 1.
2. Odpady promieniotwórcze przeznaczone do składowania składuje się
w składowiskach odpadów promieniotwórczych.
3. Odpady promieniotwórcze składuje się wyłącznie w stanie stałym,
w opakowaniach zapewniających bezpieczeństwo ludzi i środowiska pod względem
ochrony radiologicznej, przy zapewnieniu odprowadzania ciepła i niedopuszczeniu do
powstania masy krytycznej oraz przy stałym prowadzeniu kontroli tych czynników
w okresie składowania, a także po zamknięciu składowiska.
4. Wejście do składowiska odpadów promieniotwórczych oznacza się tablicą
informacyjną.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Składowiska odpadów promieniotwórczych dzieli się na
powierzchniowe i głębokie.
1a. (uchylony)
2. Składowisko odpadów promieniotwórczych otrzymuje, w drodze decyzji
administracyjnej ministra właściwego do spraw energii, status Krajowego
Składowiska Odpadów Promieniotwórczych.
3. Składowisko powierzchniowe odpadów promieniotwórczych otrzymuje status
Krajowego Składowiska Odpadów Promieniotwórczych, jeżeli co najmniej przez
11 miesięcy w roku umożliwia:
1) składowanie:
a) odpadów promieniotwórczych krótkożyciowych niskoaktywnych
i średnioaktywnych,
b) zużytych zamkniętych źródeł promieniotwórczych krótkożyciowych
niskoaktywnych i średnioaktywnych;
2) przechowywanie:
a) odpadów promieniotwórczych długożyciowych niskoaktywnych
i średnioaktywnych,
b) zużytych zamkniętych źródeł promieniotwórczych długożyciowych
niskoaktywnych i średnioaktywnych.
4. Składowisko głębokie odpadów promieniotwórczych otrzymuje status
Krajowego Składowiska Odpadów Promieniotwórczych, jeżeli co najmniej przez
11 miesięcy w roku umożliwia składowanie wszystkich kategorii odpadów
promieniotwórczych.
5. Minister właściwy do spraw energii wydaje decyzję, o której mowa w ust. 2,
na wniosek kierownika jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na eksploatacji składowiska odpadów promieniotwórczych.
6. Do wniosku o nadanie statusu Krajowego Składowiska Odpadów
Promieniotwórczych kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
związaną z narażeniem, polegającą na eksploatacji składowiska odpadów
promieniotwórczych, dołącza kopię zezwolenia Prezesa Agencji na eksploatację
składowiska odpadów promieniotwórczych oraz oświadczenie o spełnieniu warunków
określonych odpowiednio w ust. 3 albo 4.
7. W przypadku gdy składowisko odpadów promieniotwórczych przestanie
spełniać którykolwiek z warunków określonych odpowiednio w ust. 3 albo 4, minister
właściwy do spraw energii odbiera temu składowisku, w drodze decyzji
administracyjnej, status Krajowego Składowiska Odpadów Promieniotwórczych.

Art. 53a. 1. Składowiska odpadów promieniotwórczych lokalizuje się, buduje,
eksploatuje i zamyka w sposób uniemożliwiający otrzymanie przez osoby z ogółu
ludności w ciągu roku dawki skutecznej (efektywnej) ze wszystkich dróg narażenia
przekraczającej wartość 0,1 mSv.
2. Składowiska odpadów promieniotwórczych lokalizuje się na obszarach, na
których środowisko przyrodnicze podlega łagodnie przebiegającej ewolucji, a warunki
nią kształtowane mogą być wiarygodnie prognozowane przez:
1) 500 lat – w przypadku składowiska powierzchniowego;
2) 10 000 lat – w przypadku składowiska głębokiego.
3. Składowisko głębokie lokalizuje się w formacjach geologicznych
posiadających miąższość i rozciągłość niezbędne dla obiektów składowiska i filarów
ochronnych.

Art. 53b. 1. Składowisk głębokich odpadów promieniotwórczych nie lokalizuje
się:
1) na obszarach występowania lub zagrożonych oddziaływaniem gwałtownych
zjawisk, w tym:
a) powodzi o większym prawdopodobieństwie pojawienia się niż dla wody
1000-letniej,
b) zwiększonej aktywności sejsmicznej naturalnej lub indukowanej
działalnością człowieka,
c) zwiększonej aktywności tektonicznej oraz na przebiegu stref uskokowych,
d) ruchów masowych ziemi,
e) osiadania lub zapadania się terenu,
f) zjawisk krasowych lub sufozyjnych,
g) intensywnej erozji wgłębnej lub powierzchniowej;
2) w obrębie obszarów aglomeracji miejskich i skupionego osadnictwa oraz
obszarach wyższej wartości społecznej (kulturowej, rekreacyjnej i zdrowotnej);
3) w strefach ochronnych ujęć wody i obszarach ochronnych zbiorników wód
śródlądowych;
4) w strefach zasilania głównych i użytkowych zbiorników wód podziemnych;
5) w podziemnych wyrobiskach górniczych powstałych w wyniku wydobycia
kopalin;
6) na terenach górniczych wyznaczonych do działalności polegającej na
wydobywaniu kopalin ze złóż;
7) na obszarach, na których udokumentowano złoża kopalin, których miejsce
występowania może być niesprzyjające dla lokalizacji składowiska;
8) w obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu ustawy z dnia
21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji
morskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 2214 oraz z 2019 r. poz. 125, 730, 1495 i 1716).
2. Składowiska głębokie mogą być lokalizowane w miejscach, o których mowa
w ust. 1 pkt 1 i 5, w przypadku wykazania na podstawie ocen i analiz, o których mowa
w art. 53c ust. 1 i w art. 53d ust. 1, braku negatywnego wpływu czynników, o których
mowa w ust. 1 pkt 1 i 5, na bezpieczeństwo składowiska.
3. Składowisk powierzchniowych odpadów promieniotwórczych nie lokalizuje
się na obszarach, o których mowa w ust. 1, oraz:
1) poniżej poziomu zwierciadła wód podziemnych i na terenach, na których może
występować stałe lub okresowe podtapianie obiektów składowiska;
2) w rejonach charakteryzujących się krótkimi drogami krążenia wód
powodującymi szybką migrację zanieczyszczeń do biosfery lub zbiorników
podziemnych wód użytkowych;
3) poniżej poziomu zwierciadła wód, rzek lub jezior znajdujących się w jego
pobliżu;
4) w rejonie zagrożonym podtapianiem, zatapianiem wodami pośniegowymi lub
nawalnymi deszczami.
4. Składowiska powierzchniowe lokalizuje się tak, żeby miały naturalną barierę
geologiczną, zapewniającą właściwości izolacyjne podłoża przez występowanie
ciągłej warstwy utworów:
1) słabo przepuszczalnych o współczynniku filtracji nie większym niż 10-6–10-9 m/s
i miąższości nie mniejszej niż 50 m lub
2) praktycznie nieprzepuszczalnych o współczynniku filtracji nie większym niż
10-9 m/s i miąższości nie mniejszej niż 10 m.
5. W miejscach, gdzie naturalna bariera geologiczna ma miąższość mniejszą niż
określona w ust. 4, jednak nie mniejszą niż 5 m dla utworów słabo przepuszczalnych
i 1 m dla utworów praktycznie nieprzepuszczalnych, stosuje się sztucznie wykonaną
barierę, która wraz z barierą naturalną zapewni przepuszczalność nie większą niż
określona w ust. 4.

Art. 53c. 1. Przed wyborem lokalizacji składowiska odpadów
promieniotwórczych, inwestor przeprowadza badania i pomiary terenu
przeznaczonego pod lokalizację składowiska odpadów promieniotwórczych, a na ich
podstawie dokonuje oceny tego terenu.
2. Ocena, o której mowa w ust. 1, dotyczy spełniania wymagań lokalizacyjnych,
o których mowa w art. 53a i w art. 53b, i obejmuje następujące czynniki:
1) społeczno-ekonomiczne, z uwzględnieniem:
a) warunków demograficznych,
b) zagospodarowania przestrzennego,
c) struktury własnościowej,
d) wartości społecznych (kulturowych, rekreacyjnych i zdrowotnych);
2) geograficzno-przyrodnicze, z uwzględnieniem:
a) budowy geologicznej (strukturalnej) oraz jej ewolucji,
b) geomorfologii oraz jej ewolucji,
c) występowania zasobów naturalnych i ich znaczenia,
d) warunków hydrogeologicznych,
e) warunków hydrologicznych,
f) warunków meteorologicznych i klimatycznych,
g) zagrożeń dla trwałej stabilności obszaru lokalizacyjnego ze strony procesów
przyrodniczych i związanych z działalnością gospodarczą,
h) rozkładów stężeń izotopów promieniotwórczych w gruncie, wodach
powierzchniowych, wodach podziemnych i w atmosferze oraz analizy
rozkładu mocy dawki promieniowania jonizującego według stanu na dzień
przeprowadzania oceny,
i) warunków geochemicznych.

Art. 53d. 1. Inwestor, przed wystąpieniem do Prezesa Agencji z wnioskiem
o wydanie zezwolenia na budowę składowiska odpadów promieniotwórczych,
przeprowadza analizy bezpieczeństwa składowiska obejmujące w szczególności:
1) wpływ wybranej lokalizacji i rozwiązań projektowych na bezpieczeństwo
składowiska;
2) technologię przygotowywania odpadów do składowania;
3) oszacowanie rocznej dawki skutecznej (efektywnej) dla pracowników oraz osób
z ogółu ludności w trakcie eksploatacji, zamknięcia oraz po zamknięciu
składowiska.
2. Inwestor opracowuje raport bezpieczeństwa składowiska odpadów
promieniotwórczych zawierający w szczególności:
1) wyniki oceny terenu, o której mowa w art. 53c ust. 1;
2) dane wykorzystane do sporządzenia tej oceny, w szczególności dokumentację
geologiczną;
3) wyniki analiz bezpieczeństwa, o których mowa w ust. 1;
4) opis zintegrowanego systemu zarządzania;
5) opis rozwiązań mających na celu zapewnienie długoterminowego
bezpieczeństwa ludności i środowiska po zamknięciu składowiska.
3. Raport, o którym mowa w ust. 2, dołącza się do wniosku o wydanie
zezwolenia na budowę składowiska.
4. Do wniosku o wydanie zezwolenia na eksploatację i zamknięcie składowiska
odpadów promieniotwórczych dołącza się zaktualizowany raport, o którym mowa
w ust. 2, wraz z opisem zmian.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Organ właściwy do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji
celu publicznego dotyczącej składowiska odpadów promieniotwórczych na podstawie
przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym wydaje tę decyzję po uzyskaniu pozytywnej opinii Prezesa Agencji
w zakresie ochrony radiologicznej i ochrony fizycznej oraz pozytywnej opinii Szefa
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w zakresie ochrony fizycznej.
2. W przypadku gdy składowisko odpadów promieniotwórczych zostało
umieszczone w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub
planu zagospodarowania przestrzennego województwa, projekt planu wymaga
uzgodnienia w trybie określonym w przepisach ustawy, o której mowa w ust. 1, z:
1) Prezesem Agencji – w zakresie ochrony radiologicznej oraz ochrony fizycznej;
2) Szefem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego – w zakresie ochrony fizycznej.

art. 55. więcej Art. 55. (uchylony).

Art. 55a. (uchylony).

Art. 55b. 1. W składowiskach powierzchniowych można składować:
1) odpady promieniotwórcze krótkożyciowe:
a) niskoaktywne,
b) średnioaktywne;
2) zużyte zamknięte źródła promieniotwórcze krótkożyciowe:
a) niskoaktywne,
b) średnioaktywne,
c) wysokoaktywne.
2. W składowiskach głębokich można składować wszystkie kategorie odpadów
promieniotwórczych.
3. Prezes Agencji może w zezwoleniu, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3,
wyłączyć niektóre odpady promieniotwórcze z możliwości składowania w danym
składowisku odpadów promieniotwórczych ze względu na ich właściwości
fizykochemiczne, w szczególności zawartość izotopów, właściwości palne,
generowanie gazów, degradację biologiczną, zawartość wody, obecność związków
kompleksujących, wybuchowość lub wydzielane ciepło.

Art. 55c. 1. Każdy ma prawo do uzyskania od kierownika jednostki
organizacyjnej wykonującej działalność związaną z narażeniem, polegającą na
eksploatacji lub zamknięciu składowiska odpadów promieniotwórczych, pisemnej informacji o stanie ochrony radiologicznej składowiska odpadów
promieniotwórczych, jego wpływie na zdrowie ludzi i na środowisko oraz o wielkości
i o składzie izotopowym uwolnień substancji promieniotwórczych ze składowiska do
środowiska.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na eksploatacji lub zamknięciu składowiska odpadów
promieniotwórczych:
1) zamieszcza na stronie internetowej tej jednostki organizacyjnej, nie rzadziej niż
co 12 miesięcy, informację o stanie ochrony radiologicznej składowiska
odpadów promieniotwórczych, jego wpływie na zdrowie ludzi i na środowisko
oraz o wielkości i składzie izotopowym uwolnień substancji
promieniotwórczych ze składowiska do środowiska;
2) prowadzi działalność informacyjną i edukacyjną dotyczącą funkcjonowania tego
składowiska, w szczególności wydaje biuletyn informacyjny dla mieszkańców
gminy, na terenie której znajduje się składowisko, na temat funkcjonowania
składowiska odpadów promieniotwórczych, co najmniej dwa razy w roku.
3. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na eksploatacji lub zamknięciu składowiska odpadów
promieniotwórczych, informuje niezwłocznie Prezesa Agencji, wojewodę, starostę
oraz wójta (burmistrza, prezydenta miasta) gminy, na której terenie jest zlokalizowane
składowisko, oraz wójta (burmistrza, prezydenta miasta) gmin sąsiadujących z tą
gminą o zdarzeniach w składowisku mogących spowodować lub powodujących
powstanie zagrożenia.
4. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na eksploatacji lub zamknięciu składowiska odpadów
promieniotwórczych, zamieszcza na stronie internetowej tej jednostki oraz przekazuje
Prezesowi Agencji informację o zaistniałych, w okresie poprzednich 12 miesięcy,
zdarzeniach powodujących powstanie zagrożenia.
5. Prezes Agencji udostępnia na zasadach określonych w przepisach
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko informacje o:
1) stanie ochrony radiologicznej składowisk odpadów promieniotwórczych, ich
wpływie na zdrowie ludzi i środowisko;
2) wielkości i składzie izotopowym uwolnień substancji promieniotwórczych ze
składowisk odpadów promieniotwórczych do środowiska;
3) zdarzeniach w składowiskach odpadów promieniotwórczych powodujących
powstawanie zagrożenia;
4) wydanych zezwoleniach dotyczących składowisk odpadów
promieniotwórczych.
6. Informacje dotyczące ochrony fizycznej, zabezpieczeń materiałów jądrowych
oraz informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie podlegają udostępnieniu.

Art. 55d. 1. W projekcie, w procesie budowy, eksploatacji oraz zamknięcia
składowiska odpadów promieniotwórczych nie stosuje się rozwiązań i technologii,
które nie zostały sprawdzone w praktyce w składowiskach odpadów
promieniotwórczych lub za pomocą prób, badań oraz analiz.
2. Do projektowania, budowy, eksploatacji oraz zamknięcia głębokich
składowisk odpadów promieniotwórczych, w zakresie nieuregulowanym w ustawie,
stosuje się przepisy ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze
(Dz. U. z 2019 r. poz. 868, 1214 i 1495).
3. Do projektowania, budowy, eksploatacji oraz zamknięcia powierzchniowych
składowisk odpadów promieniotwórczych, w zakresie nieuregulowanym w ustawie,
stosuje się przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.

Art. 55e. Projekt składowiska odpadów promieniotwórczych w szczególności:
1) uwzględnia konieczność zapewnienia ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej
oraz konieczność zachowania podkrytyczności podczas eksploatacji
i zamknięcia składowiska oraz po jego zamknięciu;
2) uwzględnia sekwencję kolejnych barier ochronnych zapewniających spełnienie
wymagań, o których mowa w pkt 1, nawet w przypadku uszkodzenia jednej
z barier;
3) zawiera rozwiązania, które umożliwiają pewną, stabilną, łatwą i bezpieczną
w zarządzaniu eksploatację i zamknięcie składowiska odpadów
promieniotwórczych;
4) uwzględnia charakterystykę wybranej lokalizacji.

Art. 55f. 1. Składowisko odpadów promieniotwórczych buduje się, eksploatuje
oraz zamyka w sposób zapewniający ochronę radiologiczną pracowników i ludności, zgodnie z zezwoleniem wydanym przez Prezesa Agencji oraz z wdrożonym
w jednostce organizacyjnej zintegrowanym systemem zarządzania. Do
zintegrowanego systemu zarządzania stosuje się odpowiednio przepisy art. 36k ust. 2.
1a. Dokumentację opisującą zintegrowany system zarządzania przedkłada się do
zatwierdzenia Prezesowi Agencji wraz z wnioskiem o wydanie zezwolenia na
wykonywanie działalności związanej z narażeniem, polegającej na budowie,
eksploatacji lub zamknięciu składowiska odpadów promieniotwórczych.
2. Po zamknięciu składowiska dawka skuteczna (efektywna) ze wszystkich dróg
narażenia, jaką może otrzymać osoba z ogółu ludności od tego składowiska w ciągu
roku, nie może przekroczyć wartości 0,1 mSv.
3. Zamknięte składowisko odpadów promieniotwórczych oznacza się tablicą
informacyjną, o której mowa w art. 52 ust. 4.

Art. 55g. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
związaną z narażeniem, polegającą na eksploatacji lub zamknięciu składowiska
odpadów promieniotwórczych, przeprowadza ocenę okresową bezpieczeństwa
składowiska, zwaną dalej „oceną okresową bezpieczeństwa”, pod względem
zgodności z zezwoleniem, przepisami prawa oraz normami krajowymi
i międzynarodowymi dotyczącymi standardów bezpieczeństwa dla składowisk.
W ocenie okresowej bezpieczeństwa wskazuje się zmiany wprowadzone
w składowisku od poprzedniej oceny okresowej bezpieczeństwa lub od rozpoczęcia
eksploatacji składowiska.
2. Ocenę okresową bezpieczeństwa przeprowadza się z częstotliwością
określoną w zezwoleniu na eksploatację składowiska odpadów promieniotwórczych,
jednak nie rzadziej niż co 15 lat.
3. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na eksploatacji składowiska odpadów promieniotwórczych,
sporządza szczegółowy plan oceny okresowej bezpieczeństwa, który przedstawia do
zatwierdzenia Prezesowi Agencji. Zatwierdzenie planu okresowej oceny
bezpieczeństwa następuje w drodze decyzji.
4. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem, polegającą na eksploatacji składowiska odpadów promieniotwórczych,
na podstawie oceny okresowej bezpieczeństwa, sporządza raport z oceny okresowej
bezpieczeństwa i w terminie określonym w zezwoleniu na eksploatację składowiska
przedstawia go do zatwierdzenia Prezesowi Agencji.
5. Prezes Agencji, przed zatwierdzeniem raportu, o którym mowa w ust. 4,
zasięga, w zakresie ochrony fizycznej, opinii Szefa Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego.
6. Prezes Agencji wydaje decyzję w przedmiocie zatwierdzenia raportu,
o którym mowa w ust. 4, w terminie 6 miesięcy od dnia jego otrzymania.
7. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, zakres oceny okresowej
bezpieczeństwa oraz zakres raportu z tej oceny dla składowiska odpadów
promieniotwórczych, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia kompleksowej
i wiarygodnej informacji o stanie bezpieczeństwa składowisk odpadów
promieniotwórczych.

Art. 55h. Konstrukcja składowiska odpadów promieniotwórczych umożliwia:
1) ciągłą kontrolę spełnienia założeń projektowych dotyczących bezpieczeństwa
składowiska;
2) zamknięcie składowiska przed terminem przewidzianym w projekcie –
w przypadku zaistnienia takiej konieczności;
3) wykonanie prac związanych z zamknięciem składowiska;
4) zachowanie naturalnych charakterystyk wybranej lokalizacji mających zapewnić
długoterminowe bezpieczeństwo składowiska po jego zamknięciu;
5) rozbudowę składowiska.

Art. 55i. 1. Składowisko powierzchniowe odpadów promieniotwórczych po
zakończeniu eksploatacji zamyka się zgodnie z zezwoleniem Prezesa Agencji oraz
wdrożonym w jednostce organizacyjnej zintegrowanym systemem zarządzania,
w sposób zabezpieczający w szczególności przed:
1) infiltracją wód opadowych w głąb składowiska;
2) nieświadomą penetracją przez człowieka;
3) niszczącym działaniem roślin lub zwierząt.
2. Składowisko głębokie odpadów promieniotwórczych po zakończeniu
eksploatacji zamyka się w sposób określony w ust. 1 oraz w sposób zabezpieczający
przed wydostawaniem się ze składowiska produktów gazowych.
3. Obszar składowiska głębokiego oraz składowiska powierzchniowego
odpadów promieniotwórczych po zamknięciu podlega ochronie fizycznej zgodnie
z przepisami o ochronie osób i mienia, dostosowanej do zagrożenia, które może
powstać ze strony składowiska w wyniku nieświadomego albo celowego działania
człowieka.

Art. 55j. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej, przed wystąpieniem
z wnioskiem o wydanie zezwolenia na budowę lub eksploatację składowiska odpadów
promieniotwórczych, opracowuje program zamknięcia składowiska i przedstawia go
do zatwierdzenia Prezesowi Agencji wraz z wnioskiem o wydanie zezwolenia.
2. Program, o którym mowa w ust. 1, zawiera w szczególności:
1) przewidywany termin zakończenia eksploatacji składowiska;
2) koncepcję zamknięcia składowiska uwzględniającą właściwości materiałów
pokrywy składowiska;
3) harmonogram prac niezbędnych do zamknięcia składowiska z zapewnieniem
długoterminowego bezpieczeństwa ludności i środowiska zgodnie z art. 53a;
4) plan monitoringu obszaru składowiska i wokół składowiska po zamknięciu,
uwzględniający charakterystykę odpadów;
5) przewidywane ograniczniki dawki (limity użytkowe dawki) dla pracowników
i ludności w trakcie prac mających na celu zamknięcie składowiska oraz po ich
zakończeniu.
3. Program, o którym mowa w ust. 1, aktualizuje się w toku eksploatacji
i zamknięcia składowiska, nie rzadziej niż raz na 15 lat, a w przypadku zakończenia
eksploatacji składowiska z przyczyny nieuwzględnionej w tym programie –
niezwłocznie po zakończeniu jego eksploatacji. Zaktualizowany program zamknięcia
składowiska przedstawia się do zatwierdzenia Prezesowi Agencji. Prezes Agencji
zatwierdza zaktualizowany program zamknięcia składowiska w drodze decyzji.

Art. 55k. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
związaną z narażeniem, polegającą na zamknięciu składowiska, sporządza raport
z zamknięcia składowiska odpadów promieniotwórczych, który przedstawia
Prezesowi Agencji do zatwierdzenia w terminie określonym w zezwoleniu na
zamknięcie składowiska odpadów promieniotwórczych. Zakres raportu ustala Prezes
Agencji w zezwoleniu na zamknięcie składowiska odpadów promieniotwórczych.
2. Prezes Agencji zatwierdza raport z zamknięcia składowiska odpadów
promieniotwórczych w drodze decyzji.
3. Za dzień zakończenia zamknięcia składowiska odpadów promieniotwórczych
uznaje się dzień zatwierdzenia przez Prezesa Agencji raportu z jego zamknięcia.
4. Do zamkniętego składowiska odpadów promieniotwórczych przepis art. 23a
stosuje się odpowiednio.

Art. 55l. Prezes Agencji wydaje decyzję administracyjną w sprawie zezwolenia
na budowę, eksploatację lub zamknięcie składowiska odpadów promieniotwórczych
w terminie 12 miesięcy od dnia złożenia wniosku wraz z wymaganymi dokumentami.

Art. 55m. Do postępowania o wydanie zezwolenia na budowę, eksploatację
i zamknięcie składowiska odpadów promieniotwórczych nie stosuje się przepisu
art. 31 § 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego.

Art. 55n. 1. Prezes Agencji, po otrzymaniu wniosku o wydanie zezwolenia na
wykonywanie działalności związanej z narażeniem polegającej na budowie
składowiska odpadów promieniotwórczych, niezwłocznie ogłasza na swoich stronach
podmiotowych w Biuletynie Informacji Publicznej treść wniosku wraz ze skróconym
raportem bezpieczeństwa oraz informacje o:
1) wszczęciu postępowania w sprawie wydania zezwolenia na budowę
składowiska;
2) możliwości składania uwag i wniosków;
3) sposobie i miejscu składania uwag i wniosków, wskazując jednocześnie
21-dniowy termin ich składania;
4) terminie i miejscu rozprawy administracyjnej.
2. Uwagi i wnioski, o których mowa w ust. 1 pkt 2, można wnosić:
1) pisemnie;
2) ustnie do protokołu;
3) za pomocą środków komunikacji elektronicznej, bez konieczności opatrywania
ich kwalifikowanym podpisem elektronicznym.
3. Rozprawa, o której mowa w art. 89 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego, jest otwarta dla społeczeństwa.
4. Prezes Agencji w uzasadnieniu decyzji podaje informacje o udziale
społeczeństwa w postępowaniu oraz o tym, w jaki sposób zostały uwzględnione uwagi
i wnioski, o których mowa w ust. 1 pkt 2.
5. Informacje, o których mowa w ust. 1, Prezes Agencji ogłasza w prasie
obejmującej swoim zasięgiem gminę, w której granicach znajduje się teren objęty
wnioskiem o wydanie zezwolenia, oraz gminy sąsiadujące.

Art. 55o. 1. W toku oceny wniosku o wydanie zezwolenia Prezes Agencji może:
1) przeprowadzać kontrole w miejscu, w którym ma być wykonywana działalność
objęta wnioskiem;
2) korzystać z pomocy biegłych, ekspertów i laboratoriów;
3) żądać wykonania badań lub ekspertyz w zakresie spełnienia warunków ochrony
radiologicznej.
2. Koszty uzasadnionych czynności dokonywanych w toku oceny wniosku
o wydanie zezwolenia przez biegłych, ekspertów i laboratoria, o których mowa
w ust. 1 pkt 2, oraz wykonania badań lub ekspertyz, o których mowa w ust. 1 pkt 3,
ponosi jednostka organizacyjna występująca z wnioskiem o wydanie zezwolenia.

Art. 55p. W zezwoleniu określa się warunki wykonywania działalności objętej
tym zezwoleniem, w szczególności w zakresie:
1) wskazania odpadów promieniotwórczych, które zostały wyłączone z możliwości
składowania w danym składowisku;
2) szczegółowych wymagań w zakresie przygotowania odpadów
promieniotwórczych do składowania w danym składowisku;
3) planowania i procedur awaryjnych.

Art. 55q. 1. Prezes Agencji może dokonać zmiany warunków wykonywania
działalności objętej zezwoleniem w przypadku stwierdzenia, że jest to niezbędne dla
zapewnienia ochrony radiologicznej, ochrony fizycznej lub zabezpieczeń materiałów
jądrowych.
2. W postępowaniu, o którym mowa w ust. 1, przepis art. 55o stosuje się
odpowiednio.

Art. 55r. 1. Przed wystąpieniem z wnioskiem o wydanie zezwolenia na budowę
składowiska odpadów promieniotwórczych wnioskodawca jest obowiązany uzyskać:
1) decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach inwestycji, na zasadach
określonych w przepisach o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko;
2) opinię Komisji Europejskiej, wydaną na podstawie art. 37 Traktatu Euratom.
2. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 1, organ właściwy do jej
wydania zasięga opinii Prezesa Agencji, przesyłając mu projekt decyzji oraz wniosek
o wydanie decyzji wraz z załączonymi dokumentami.

Art. 55s. Wydanie zezwolenia na budowę składowiska odpadów
promieniotwórczych jest warunkiem uzyskania pozwolenia na budowę tego
składowiska, wydawanego na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.

Art. 55t. Budowa składowiska odpadów promieniotwórczych jest inwestycją
celu publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r. poz. 2204, z późn. zm.).

art. 56. więcej Art. 56. 1. Działalność w zakresie postępowania z odpadami
promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym wykonywana jest przez
przedsiębiorstwo użyteczności publicznej, o którym mowa w rozdziale 14.
2. Działalność, o której mowa w ust. 1, z wyłączeniem działalności polegającej
na składowaniu odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego oraz
ich transporcie do składowiska, może być wykonywana przez inną jednostkę
organizacyjną, jeżeli spełnia ona wymagania dotyczące bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej i uzyska zezwolenie. W szczególności jednostka
organizacyjna, w której powstały odpady promieniotwórcze lub wypalone paliwo
jądrowe, może je przetwarzać i przechowywać przez czas określony w zezwoleniu.

art. 57. więcej Art. 57. 1. Gminie, na terenie której znajduje się Krajowe Składowisko
Odpadów Promieniotwórczych, przysługuje coroczna opłata z budżetu państwa:
1) od dnia przyjęcia pierwszego odpadu do składowiska do dnia podjęcia decyzji
o zamknięciu składowiska – w wysokości 400% dochodów z tytułu podatku od
nieruchomości znajdujących się na terenie gminy, uzyskanych w roku
poprzednim, jednak nie większa niż 10 500 tys. zł;
2) po podjęciu decyzji o zamknięciu składowiska – w wysokości 50% dochodów
z tytułu podatku od nieruchomości znajdujących się na terenie gminy,
uzyskanych w roku zamknięcia składowiska, przez okres odpowiadający
okresowi eksploatacji składowiska.
2. Opłata, o której mowa w ust. 1, jest przekazywana gminie z budżetu państwa
w równych ratach kwartalnych, w terminie do 14 dni od upływu ostatniego miesiąca
kwartału.
3. Rata kwartalna nie przysługuje gminie, jeżeli w następstwie decyzji organów
gminy albo powiatu, na którego obszarze położona jest gmina, nie było możliwe
w dowolnym okresie w danym kwartale przyjmowanie odpadów promieniotwórczych
do składowiska.
4. W przypadku niewykonania obowiązku, o którym mowa w art. 57¹ ust. 1 lub
4, rata kwartalna wypłacana za pierwszy kwartał następnego roku ulega pomniejszeniu
o 30%.

Art. 57¹. 1. Gmina, która otrzymała opłatę, o której mowa w art. 57,
upowszechnia na swoim terenie informację o wykorzystaniu tej opłaty. W informacji
wskazuje się w szczególności podstawę otrzymywania opłaty przez gminę, kwotę
opłaty otrzymaną w roku poprzednim oraz jej procentowy udział w dochodach
i wydatkach gminy.
2. Upowszechnianie informacji, o której mowa w ust. 1, odbywa się
w szczególności przez:
1) zamieszczenie na stałe, w widocznym miejscu, na stronie głównej strony
internetowej gminy lub
2) zamieszczenie w formie ogłoszenia w siedzibie urzędu gminy, lub
3) ulotkę doręczaną wraz z decyzją, o której mowa w art. 6 ust. 7 ustawy z dnia
13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U.
z 2018 r. poz. 1454 i 1629 oraz z 2019 r. poz. 730, 1403 i 1579) oraz w art. 6 ust.
7 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1170).
3. Koszty upowszechniania informacji, o której mowa w ust. 1, ponosi gmina.
4. Gmina przekazuje ministrowi właściwemu do spraw energii roczne
sprawozdanie z wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1, w terminie do
31 stycznia roku następnego.

Art. 57a. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe przesłanki kwalifikowania odpadów promieniotwórczych do
kategorii i podkategorii,
2) wzór karty ewidencyjnej i sposób jej wypełniania,
3) okresy przechowywania kart ewidencyjnych, ich kopii oraz kopii wspólnej
ewidencji,
4) szczegółowe warunki przechowywania odpadów promieniotwórczych lub
wypalonego paliwa jądrowego,
5) szczegółowe wymagania dla obiektów, pomieszczeń i opakowań
przeznaczonych do przechowywania poszczególnych kategorii odpadów
promieniotwórczych,
6) zakres przeprowadzania kontroli przechowalników wypalonego paliwa
jądrowego,
7) szczegółowe wymagania dla poszczególnych rodzajów składowisk w zakresie
ich eksploatacji i budowy,
8) szczegółowe wymagania w zakresie przygotowania odpadów
promieniotwórczych do składowania,
9) sposób i zakres przeprowadzania kontroli zgodności stanu odpadów
promieniotwórczych z informacjami zamieszczonymi w karcie ewidencyjnej,
10) wzory tablic informacyjnych do oznaczania wejść do:
a) przechowalnika wypalonego paliwa jądrowego,
b) magazynu odpadów promieniotwórczych,
c) składowiska odpadów promieniotwórczych
– kierując się koniecznością zapewnienia spełnienia wymagań bezpieczeństwa
w działaniach w postępowaniu z odpadami promieniotwórczymi lub z wypalonym
paliwem jądrowym oraz ochrony interesów przyszłych pokoleń.

Art. 57b. 1. Odpady promieniotwórcze można składować w państwie
członkowskim Unii Europejskiej lub w państwie trzecim, z którym zawarto
porozumienie w sprawie składowania odpadów promieniotwórczych
w składowiskach odpadów promieniotwórczych.
2. Porozumienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera minister właściwy do spraw
energii.
3. Minister właściwy do spraw energii powiadamia Komisję Europejską o treści
porozumienia, o którym mowa w ust. 1, przed dokonaniem przemieszczenia, o którym
mowa w art. 62b pkt 10.

Art. 57c. 1. Minister właściwy do spraw energii opracowuje krajowy plan
postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym,
zwany dalej „krajowym planem postępowania z odpadami”.
2. Krajowy plan postępowania z odpadami określa w szczególności:
1) cele i zadania w zakresie postępowania z odpadami promieniotwórczymi
i wypalonym paliwem jądrowym w Rzeczypospolitej Polskiej;
2) etapy realizacji celów, o których mowa w pkt 1, wraz z podaniem ram
czasowych do osiągnięcia tych etapów;
3) ilość wypalonego paliwa jądrowego i odpadów promieniotwórczych ze
wskazaniem lokalizacji, zgodnie z klasyfikacją odpadów promieniotwórczych,
o której mowa w art. 47, z uwzględnieniem prognozowanych, przyszłych ilości
odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego, w tym ilości
pochodzących z likwidacji obiektów energetyki jądrowej;
4) koncepcje i rozwiązania techniczne w odniesieniu do gospodarowania
wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi od ich
powstania aż do składowania;
5) koncepcje działań podejmowanych po zamknięciu składowiska wraz ze
wskazaniem okresu, w jakim prowadzona będzie kontrola, oraz środków
podejmowanych w celu zachowania wiedzy o składowisku;
6) działania badawcze, rozwojowe i demonstracyjne, które są niezbędne do
wdrożenia rozwiązań w zakresie gospodarowania wypalonym paliwem
jądrowym i odpadami promieniotwórczymi;
7) wskazanie wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów
obowiązków podmiotów zaangażowanych w realizację krajowego planu
postępowania z odpadami oraz najważniejszych wskaźników służących
monitorowaniu jego realizacji;
8) wysokość kosztów realizacji krajowego planu postępowania z odpadami wraz
z założeniami ich oceny i rozkładem kosztów w czasie;
9) wskazanie obowiązujących rozwiązań finansowych w zakresie gospodarowania
wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi;
10) wskazanie zawartych przez Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych
w zakresie gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym lub odpadami
promieniotwórczymi;
11) wskazanie sposobu informowania pracowników i ogółu społeczeństwa
w zakresie gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym lub odpadami
promieniotwórczymi;
12) wskazanie sposobu udziału społeczeństwa w procesie podejmowania decyzji
w sprawach związanych z gospodarowaniem wypalonym paliwem jądrowym lub
odpadami promieniotwórczymi.
3. Krajowy plan postępowania z odpadami zawiera:
1) część prognostyczną obejmującą okres nie krótszy niż 20 lat od dnia przyjęcia
albo ostatniej aktualizacji;
2) program działań wykonawczych wraz ze wskazanymi instrumentami jego
realizacji.
4. Krajowy plan postępowania z odpadami aktualizuje się nie rzadziej niż raz na
cztery lata, uwzględniając postęp techniczny i naukowy, dobre praktyki w zakresie
gospodarowania wypalonym paliwem i odpadami promieniotwórczymi, a także
wnioski i zalecenia będące wynikiem przeglądu, o którym mowa w art. 57g.

Art. 57d. 1. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw energii,
przyjmuje krajowy plan postępowania z odpadami w drodze uchwały.
2. Uchwała, o której mowa w ust. 1, wraz z krajowym planem postępowania
z odpadami, podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do aktualizacji krajowego planu
postępowania z odpadami.

Art. 57e. 1. Minister właściwy do spraw energii przekazuje krajowy plan
postępowania z odpadami Komisji Europejskiej niezwłocznie po jego przyjęciu przez
Radę Ministrów.
2. Jeżeli w wyniku aktualizacji krajowego planu postępowania z odpadami
dokonano istotnych zmian jego treści, minister właściwy do spraw energii powiadamia
o nich Komisję Europejską.
3. Minister właściwy do spraw energii przedstawia wyjaśnienia lub informację
o zmianach wprowadzonych do krajowego planu postępowania z odpadami
w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania zapytania Komisji Europejskiej.

Art. 57f. 1. Minister właściwy do spraw energii opracowuje, co dwa lata,
w terminie do dnia 30 czerwca danego roku, sprawozdanie z realizacji krajowego
planu postępowania z odpadami i przedstawia je Radzie Ministrów.
2. Minister właściwy do spraw energii ogłasza w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, przyjęte przez
Radę Ministrów sprawozdanie z realizacji krajowego planu postępowania z odpadami.

Art. 57g. 1. Minister właściwy do spraw energii, nie rzadziej niż raz na 10 lat,
poddaje krajowy plan postępowania z odpadami i jego realizację międzynarodowemu
przeglądowi zewnętrznemu.
2. Informację o wynikach przeglądu, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy
do spraw energii niezwłocznie przekazuje Komisji Europejskiej oraz właściwym
organom państw członkowskich Unii Europejskiej.

art. 58. więcej Art. 58. Materiały jądrowe przygotowuje się do transportu i transportuje
w sposób uniemożliwiający wystąpienie samopodtrzymującej się reakcji łańcuchowej
rozszczepienia jądrowego i z zachowaniem zasad ochrony fizycznej.

art. 59. więcej Art. 59. Przygotowując do transportu i transportując materiały jądrowe, źródła
promieniowania jonizującego, z wyłączeniem urządzeń wytwarzających
promieniowanie jonizujące, odpady promieniotwórcze i wypalone paliwo jądrowe
należy uwzględnić zagrożenia, jakie mogą stwarzać ich właściwości fizykochemiczne,
a także spełnić wymagania i warunki obowiązujące w transporcie towarów
niebezpiecznych, określone w odrębnych przepisach.

art. 60. więcej Art. 60. Narażenie osób uczestniczących w transporcie, w tym również
dokonujących załadunku i wyładunku przewożonych materiałów jądrowych, odpadów
promieniotwórczych, wypalonego paliwa jądrowego i źródeł promieniowania
jonizującego, z wyłączeniem urządzeń wytwarzających promieniowanie jonizujące,
podlega kontroli, a otrzymane przez te osoby dawki promieniowania jonizującego nie
mogą przekraczać dawek granicznych określonych dla pracowników w załączniku nr
4 do ustawy.

art. 61. więcej Art. 61. Wymagania i warunki dotyczące transportu na terenie jednostek
organizacyjnych, które wytwarzają, przetwarzają, stosują, przechowują i składują
materiały jądrowe, źródła promieniowania jonizującego, z wyłączeniem urządzeń
wytwarzających promieniowanie jonizujące, odpady promieniotwórcze i wypalone
paliwo jądrowe określa Prezes Agencji w zezwoleniu.

Art. 61a. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
polegającą na transporcie materiałów jądrowych, źródeł promieniotwórczych,
materiałów promieniotwórczych, odpadów promieniotwórczych lub wypalonego
paliwa jądrowego, wymagającą zezwolenia, składa Prezesowi Agencji sprawozdanie
z dokonanych w roku kalendarzowym transportów materiałów jądrowych, źródeł promieniotwórczych, materiałów promieniotwórczych, odpadów promieniotwórczych
lub wypalonego paliwa jądrowego. Wymagania dotyczące sprawozdań Prezes Agencji
określa w zezwoleniu.
2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania do transportu na terenie jednostek
organizacyjnych, o którym mowa w art. 61.

art. 62. więcej Art. 62. 1. Przywóz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo wywóz z tego
terytorium materiałów jądrowych, źródeł promieniotwórczych, urządzeń
zawierających takie źródła lub materiałów promieniotwórczych, a także przywóz albo
wywóz odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego, odbywa się na
podstawie zezwolenia, zgłoszenia albo powiadomienia, o których mowa w art. 4 ust.
1, i w zakresie tego zezwolenia, zgłoszenia albo powiadomienia.
1a. (uchylony)
2. Przywóz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wywóz z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i tranzyt przez to terytorium odpadów promieniotwórczych,
o których mowa w art. 62b pkt 2, oraz wypalonego paliwa jądrowego wymaga
dodatkowo zezwolenia albo zgody, o których mowa w rozdziale 8a.
3. (uchylony)
3a. Materiały jądrowe, źródła promieniotwórcze, urządzenia zawierające źródła
promieniotwórcze oraz materiały promieniotwórcze mogą być przywożone na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wywożone z tego terytorium, jeżeli:
1) przywozu lub wywozu dokonuje jednostka organizacyjna, która posiada
zezwolenie w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej,
o którym mowa w art. 4 ust. 1, obejmujące przywożone lub wywożone materiały
jądrowe, źródła promieniotwórcze, urządzenia zawierające takie źródła lub
materiały promieniotwórcze, albo
2) przywóz lub wywóz dotyczy materiałów jądrowych, źródeł promieniotwórczych,
urządzeń zawierających takie źródła lub materiałów promieniotwórczych,
z którymi działalność może być wykonywana na podstawie zgłoszenia
w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, o którym mowa
w art. 4 ust. 1, a jednostka organizacyjna dokonała zgłoszenia tej działalności,
albo
3) przywóz lub wywóz dotyczy materiałów jądrowych, źródeł promieniotwórczych,
urządzeń zawierających takie źródła lub materiałów promieniotwórczych,
z którymi działalność może być wykonywana na podstawie powiadomienia w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, o którym mowa
w art. 4 ust. 1, a jednostka organizacyjna dokonała powiadomienia o tej
działalności, albo
4) przywóz lub wywóz dotyczy materiałów jądrowych, źródeł promieniotwórczych,
urządzeń zawierających takie źródła lub materiałów promieniotwórczych,
z którymi działalność nie wymaga zezwolenia, zgłoszenia ani powiadomienia,
o których mowa w art. 4 ust. 1.
3b. Materiały jądrowe, źródła promieniotwórcze, urządzenia zawierające źródła
promieniotwórcze lub materiały promieniotwórcze, z którymi działalność wymaga
zezwolenia, zgłoszenia albo powiadomienia, o których mowa w art. 4 ust. 1, mogą być
przywożone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wywożone z tego
terytorium, jeżeli:
1) ich przewóz odbywa się zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach
dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych, a w przypadku materiałów
jądrowych jest zapewniona ich ochrona fizyczna, zgodnie z przepisami
o ochronie fizycznej materiałów jądrowych;
2) przewozu dokonuje jednostka organizacyjna:
a) posiadająca zezwolenie na transport materiałów jądrowych, źródeł
promieniotwórczych lub materiałów promieniotwórczych – jeżeli jest
wymagane zezwolenie,
b) która dokonała zgłoszenia transportu, o którym mowa w lit. a – jeżeli
transport może odbywać się na podstawie zgłoszenia,
c) która dokonała powiadomienia o transporcie, o którym mowa w lit. a –
jeżeli transport może odbywać się na podstawie powiadomienia;
3) przewozowi towarzyszą:
a) kopia:
– zezwolenia na transport materiałów jądrowych, źródeł
promieniotwórczych lub materiałów promieniotwórczych – jeżeli jest
wymagane zezwolenie,
– decyzji administracyjnej o przyjęciu zgłoszenia – jeżeli transport,
o którym mowa w tiret pierwsze, może odbywać się na podstawie
zgłoszenia,
– dokonanego powiadomienia – jeżeli transport, o którym mowa w tiret
pierwsze, może odbywać się na podstawie powiadomienia,
b) w przypadku źródła promieniotwórczego:
– wydane przez producenta świadectwo źródła, określające nazwę
izotopu, aktywność źródła, postać fizyczną i chemiczną oraz rodzaj
źródła,
– deklaracja przewozu zamkniętego źródła promieniotwórczego
przywożonego z państwa niebędącego członkiem Unii Europejskiej
albo wywożonego do takiego państwa, sporządzona zgodnie z wzorem
stanowiącym załącznik nr 6 do ustawy, poświadczona przez właściwy
organ kraju odbiorcy,
c) w przypadku urządzenia zawierającego źródło promieniotwórcze –
dokumenty, o których mowa w lit. b, a także dokumenty identyfikujące
urządzenie.
3c. Dokumenty, o których mowa w ust. 3b pkt 3, przedstawia się podczas
kontroli granicznej funkcjonariuszowi Straży Granicznej.
3d. Przywóz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zamkniętego źródła
promieniotwórczego albo wywóz zamkniętego źródła promieniotwórczego z tego
terytorium jest potwierdzany przez funkcjonariusza Służby Celno-Skarbowej
w deklaracji, o której mowa w ust. 3b pkt 3 lit. b tiret drugie.
3e. Tranzyt przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej materiałów jądrowych,
źródeł promieniotwórczych, urządzeń zawierających źródła promieniotwórcze
i materiałów promieniotwórczych może odbywać się, jeżeli zostały spełnione
warunki, o których mowa w ust. 3b–3d.
3f. Odbiorca, który przywiózł na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
dostawca, który wywiózł z tego terytorium materiały jądrowe, zamknięte źródła
promieniotwórcze lub urządzenia zawierające źródła promieniotwórcze, z którymi
działalność wymaga zezwolenia, w terminie 21 dni od dnia upływu kwartału,
w którym miał miejsce przywóz lub wywóz, zawiadamia na piśmie Prezesa Agencji
o przywiezionych lub wywiezionych w okresie kwartału materiałach jądrowych,
zamkniętych źródłach promieniotwórczych lub urządzeniach zawierających takie
źródła.
3g. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 3f, zawiera:
1) nazwę i adres dostawcy lub odbiorcy;
2) nazwę izotopu, rodzaj źródła promieniotwórczego i jego aktywność;
3) w przypadku materiałów jądrowych – masę w gramach lub jednostkach
wielokrotnych, a dla paliwa jądrowego również rodzaj paliwa i stopień
wzbogacenia;
4) w przypadku urządzeń zawierających źródła promieniotwórcze – nazwę izotopu
promieniotwórczego i aktywność źródła promieniotwórczego w pojedynczym
urządzeniu, typ urządzenia, nazwę producenta i liczbę urządzeń;
5) nazwę kraju, z którego dokonano przywozu lub do którego dokonano wywozu;
6) datę przywozu lub wywozu.
3h. Przepisu ust. 3f nie stosuje się do zamkniętych źródeł promieniotwórczych
przywiezionych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej oraz wywiezionych z terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej do takiego państwa.
4. (uchylony)

Art. 62a. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może określić, w drodze
rozporządzenia, wykaz przejść granicznych, przez które mogą być wwożone na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wywożone z tego terytorium materiały
jądrowe, źródła promieniotwórcze, urządzenia zawierające takie źródła, odpady
promieniotwórcze i wypalone paliwo jądrowe, kierując się koniecznością zapewnienia
kontroli zgodności zgłoszonej przesyłki z faktyczną jej zawartością oraz mając na
względzie konieczność zapewnienia ochrony przed promieniowaniem jonizującym
pracowników i osób z ogółu ludności.

Art. 62b. W rozumieniu niniejszego rozdziału użyte określenia oznaczają:
1) odbiorca – jednostka organizacyjna, do której jest dokonywane przemieszczenie
odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego;
2) odpady promieniotwórcze – materiały stałe, ciekłe lub gazowe zawierające
substancje promieniotwórcze lub skażone tymi substancjami, których
wykorzystanie jest niecelowe lub niemożliwe i w których aktywność całkowita
oraz stężenie promieniotwórcze izotopów promieniotwórczych przekraczają
wartości poziomów progowych aktywności całkowitej P1 oraz stężenia promieniotwórczego izotopów promieniotwórczych określone w załączniku
nr 2 do ustawy, w tym wycofane z użytkowania (zużyte) zamknięte źródła
promieniotwórcze, z wyjątkiem:
a) wycofanych z użytkowania (zużytych) zamkniętych źródeł
promieniotwórczych przemieszczanych do dostawcy, wytwórcy albo
obiektu przeznaczonego do przechowywania lub składowania zamkniętych
źródeł promieniotwórczych,
b) odpadów zawierających wyłącznie naturalne substancje promieniotwórcze,
których obecność nie została spowodowana działalnością człowieka;
3) państwo członkowskie – państwo członkowskie Unii Europejskiej;
4) państwo pochodzenia – państwo, z którego planuje się przeprowadzić lub
przeprowadza się przemieszczenie odpadów promieniotwórczych lub
wypalonego paliwa jądrowego;
5) państwo przeznaczenia – państwo, do którego planuje się przeprowadzić lub
przeprowadza się przemieszczenie odpadów promieniotwórczych lub
wypalonego paliwa jądrowego;
6) państwo tranzytu – państwo, przez którego terytorium planuje się przeprowadzić
lub przeprowadza się przemieszczenie odpadów promieniotwórczych lub
wypalonego paliwa jądrowego, niebędące państwem pochodzenia ani państwem
przeznaczenia;
7) państwo trzecie – państwo, które nie jest państwem członkowskim;
8) pierwsze państwo członkowskie – państwo członkowskie, którego organ celny,
w przypadku tranzytu odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa
jądrowego przez obszar celny Wspólnoty, jest właściwy do podjęcia
rozstrzygnięcia w przedmiocie wprowadzenia odpadów promieniotwórczych lub
wypalonego paliwa jądrowego na obszar celny Wspólnoty albo odmowy ich
wprowadzenia;
9) posiadacz – jednostka organizacyjna, która przed przeprowadzeniem
przemieszczenia odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa
jądrowego jest na mocy prawa za nie odpowiedzialna i zamierza przeprowadzić
ich przemieszczenie do odbiorcy;
10) przemieszczenie – ogół czynności podejmowanych przy przewozie odpadów
promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego z państwa pochodzenia
do państwa przeznaczenia;
11) tranzyt – przewóz odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa
jądrowego z państwa pochodzenia do państwa przeznaczenia przez terytorium
państwa niebędącego państwem pochodzenia ani państwem przeznaczenia;
12) właściwy organ – organ, który na mocy przepisów państwa pochodzenia,
państwa tranzytu lub państwa przeznaczenia jest uprawniony do stosowania
systemu nadzoru i kontroli nad przemieszczaniem odpadów promieniotwórczych
i wypalonego paliwa jądrowego; w Rzeczypospolitej Polskiej – Prezes Agencji;
13) zezwolenie – zezwolenie, o którym mowa w art. 62c ust. 1;
14) zgoda – zgoda, o której mowa w art. 62d ust. 1.

Art. 62c. 1. Zezwolenia wydanego przez Prezesa Agencji wymaga:
1) wywóz z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odpadów promieniotwórczych
i wypalonego paliwa jądrowego;
2) przywóz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odpadów promieniotwórczych
i wypalonego paliwa jądrowego z państwa trzeciego;
3) tranzyt przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odpadów
promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego, przemieszczanych
pomiędzy państwami trzecimi, w przypadku, gdy Rzeczpospolita Polska jest
pierwszym państwem członkowskim.
2. Warunkiem wydania zezwolenia jest:
1) wydanie przez właściwy organ państwa członkowskiego będącego państwem
tranzytu zgody na tranzyt odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa
jądrowego oraz
2) w przypadku przemieszczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1:
a) wydanie przez właściwy organ państwa przeznaczenia zgody na przywóz na
jego terytorium odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa
jądrowego,
b) złożenie przez posiadacza zobowiązania do przyjęcia odpadów
promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego w sytuacji, gdy
przemieszczenie nie będzie mogło być ukończone oraz do pokrycia kosztów
związanych z nieukończeniem przemieszczenia;
3) w przypadku przemieszczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w sytuacji, gdy na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przywożone są odpady promieniotwórcze
w celu innym niż składowanie lub wypalone paliwo jądrowe – zawarcie przez odbiorcę umowy z posiadaczem, uznanej przez właściwy organ państwa
posiadacza, zobowiązującej posiadacza do odebrania:
a) odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego
w sytuacji, gdy przemieszczenie nie będzie mogło być ukończone oraz
b) odpadów promieniotwórczych powstałych w wyniku przetworzenia
odpadów promieniotwórczych objętych wnioskiem o wydanie zezwolenia
na przemieszczenie, odpadów promieniotwórczych powstałych w wyniku
przerobu wypalonego paliwa jądrowego, innych produktów powstałych
w wyniku przetworzenia odpadów promieniotwórczych lub przerobu
wypalonego paliwa jądrowego;
4) w przypadku przemieszczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w sytuacji, gdy
odpady promieniotwórcze są przywożone na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej w celu składowania:
a) zawarcie przez odbiorcę umowy z posiadaczem, uznanej przez właściwy
organ państwa posiadacza, zobowiązującej:
– posiadacza do odebrania odpadów promieniotwórczych w sytuacji, gdy
przemieszczenie nie będzie mogło być ukończone,
– odbiorcę do składowania odpadów promieniotwórczych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej,
b) posiadanie przez odbiorcę technicznych i organizacyjnych możliwości
składowania odpadów promieniotwórczych pochodzących z zagranicy bez
uszczerbku dla możliwości składowania odpadów promieniotwórczych
pochodzących z kraju;
5) w przypadku przemieszczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 3 – zawarcie przez
odbiorcę umowy z posiadaczem, uznanej przez właściwy organ państwa
posiadacza, zobowiązującej posiadacza do odebrania odpadów
promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego w sytuacji, gdy
przemieszczenie nie będzie mogło być ukończone.
3. Prezes Agencji wydaje zezwolenie na wniosek:
1) posiadacza – w przypadku wniosku o wydanie zezwolenia na przemieszczenie,
o którym mowa w ust. 1 pkt 1;
2) odbiorcy – w przypadku wniosku o wydanie zezwolenia na przemieszczenie,
o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
3) jednostki organizacyjnej odpowiedzialnej za organizację przemieszczenia na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – w przypadku wniosku o wydanie
zezwolenia na przemieszczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 3.
4. Wniosek oraz dokumenty z nim związane składane są w języku polskim,
z tym, że na żądanie właściwych organów kraju przeznaczenia lub kraju tranzytu
posiadacz ma obowiązek dostarczyć Prezesowi Agencji poświadczone przez tłumacza
przysięgłego ich tłumaczenie na język akceptowany przez te właściwe organy.
5. Zezwolenie wydaje się na czas określony, nie dłuższy niż 3 lata.
6. Zezwolenie może zostać wydane na pojedyncze przemieszczenie albo na
wielokrotne przemieszczenia.
7. Zezwolenie może zostać wydane na wielokrotne przemieszczenia przy
łącznym spełnieniu następujących warunków:
1) odpady promieniotwórcze lub wypalone paliwo jądrowe, których dotyczy
wniosek mają zasadniczo takie same właściwości fizyczne, chemiczne
i promieniotwórcze;
2) przemieszczenia zostaną przeprowadzone pomiędzy tym samym posiadaczem
i odbiorcą oraz będą podlegać tym samym właściwym organom;
3) w sytuacji, gdy przemieszczenia wymagają tranzytu przez państwo trzecie –
przemieszczenia zostaną przeprowadzone przez to samo przejście graniczne,
chyba, że odpowiednie właściwe organy uzgodniły między sobą inaczej.

Art. 62d. 1. Zgody wydanej przez Prezesa Agencji wymaga:
1) przywóz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odpadów promieniotwórczych
i wypalonego paliwa jądrowego z państwa członkowskiego;
2) tranzyt przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odpadów
promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego w przypadku innym niż
określony w art. 62c ust. 1 pkt 3.
2. Warunkiem wydania zgody na przemieszczenie, o którym mowa w ust. 1
pkt 1, jest:
1) w przypadku, gdy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są przywożone
odpady promieniotwórcze w celu innym niż składowanie lub wypalone paliwo
jądrowe – zawarcie przez odbiorcę z posiadaczem umowy, o której mowa
w art. 62c ust. 2 pkt 3;
2) w przypadku, gdy odpady promieniotwórcze są przywożone na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w celu składowania – spełnienie wymagań
określonych w art. 62c ust. 2 pkt 4.
3. Prezes Agencji wydaje zgodę na wniosek:
1) posiadacza, złożony za pośrednictwem właściwego organu państwa
pochodzenia, w przypadku:
a) przemieszczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1,
b) tranzytu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odpadów
promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego przemieszczanych
z innego państwa członkowskiego do państwa trzeciego albo
przemieszczanych pomiędzy państwami członkowskimi;
2) odbiorcy, złożony za pośrednictwem właściwego organu państwa przeznaczenia
– w przypadku tranzytu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odpadów
promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego przemieszczanych
z państwa trzeciego do państwa członkowskiego;
3) jednostki organizacyjnej odpowiedzialnej za organizację przemieszczenia
w pierwszym państwie członkowskim, złożony za pośrednictwem właściwego
organu tego państwa – w przypadku tranzytu przez terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego
przemieszczanych pomiędzy państwami trzecimi, jeżeli Rzeczpospolita Polska
nie jest pierwszym państwem członkowskim.
4. Prezes Agencji może uzależnić wydanie zgody od spełnienia dodatkowych
warunków, które nie mogą być bardziej rygorystyczne niż określone dla podobnego
przemieszczenia dokonywanego pomiędzy posiadaczem i odbiorcą znajdującymi się
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
5. W sytuacji, gdy Prezes Agencji odmawia wydania zgody albo uzależnia jej
wydanie od spełnienia dodatkowych warunków przedstawia on właściwemu
organowi, który przedstawił wniosek o udzielenie zgody, uzasadnienie oparte:
1) w przypadku przemieszczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 – na przepisach
regulujących postępowanie z odpadami promieniotwórczymi lub wypalonym
paliwem jądrowym lub na przepisach mających zastosowanie do
przemieszczania materiałów promieniotwórczych;
2) w przypadku przemieszczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 – na przepisach
mających zastosowanie do przemieszczania materiałów promieniotwórczych.

Art. 62e. 1. Zakazany jest wywóz z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego do:
1) miejsca przeznaczenia położonego na południe od 60 stopnia szerokości
geograficznej południowej;
2) państwa trzeciego, które jest stroną Umowy o partnerstwie między członkami
grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, z jednej strony, a Wspólnotą
Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony (Umowa AKPE –
WE z Kotonu);
3) państwa trzeciego, które nie posiada możliwości administracyjnych,
technicznych lub struktury regulacyjnej dla bezpiecznego postępowania
z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym.
1a. Zakazany jest wywóz z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odpadów
promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego w celu składowania:
1) przed zawarciem porozumienia, o którym mowa w art. 57b;
2) do państwa trzeciego:
a) niebędącego stroną umowy z Europejską Wspólnotą Energii Atomowej
obejmującej gospodarowanie wypalonym paliwem jądrowym i odpadami
promieniotwórczymi lub stroną Wspólnej konwencji bezpieczeństwa w
postępowaniu z wypalonym paliwem jądrowym i bezpieczeństwa
w postępowaniu z odpadami promieniotwórczymi, sporządzonej
w Wiedniu dnia 5 września 1997 r. (Dz. U. z 2002 r. poz. 1704), lub
b) w którym nie istnieje program gospodarowania odpadami
promieniotwórczymi oraz ich trwałego składowania reprezentujący wysoki
poziom bezpieczeństwa, lub
c) w którym jednostka organizacyjna prowadząca działalność
z wykorzystaniem składowiska odpadów promieniotwórczych nie posiada
zezwolenia na przywóz odpadów promieniotwórczych do tego składowiska,
lub
d) w którym składowisko odpadów promieniotwórczych nie działa przed
dokonaniem przemieszczenia lub nie jest zarządzane zgodnie z wymogami
ustanowionymi w ramach programu, o którym mowa w lit. b.
1b. Przepisu ust. 1a nie stosuje się do przemieszczania wypalonego paliwa
jądrowego pochodzącego z reaktora badawczego do dostawcy lub wytwórcy.
2. Zakazany jest przywóz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wypalonego
paliwa jądrowego oraz odpadów promieniotwórczych w celu składowania,
z zastrzeżeniem art. 62g.

Art. 62f. 1. Do czynności związanych z postępowaniem o wydanie zezwolenia
lub zgody na przywóz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wywóz z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i tranzyt przez to terytorium odpadów promieniotwórczych
i wypalonego paliwa jądrowego, w szczególności do składania wniosku, udzielania
zezwolenia oraz zgody stosuje się dokument standardowy, którego wzór określiła
Komisja Europejska na podstawie art. 17 ust. 2 dyrektywy Rady
2006/117/EURATOM z dnia 20 listopada 2006 r. w sprawie nadzoru i kontroli nad
przemieszczaniem odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego
(Dz. Urz. UE L 337 z 05.12.2006, str. 21).
2. Dokument standardowy, o którym mowa w ust. 1, oraz dokumenty dodatkowe
wymagane przy składaniu wniosku o wydanie zezwolenia albo zgody towarzyszą
każdemu przemieszczeniu, także w sytuacji, gdy zezwolenie zostało wydane na
wielokrotne przemieszczenia.

Art. 62g. 1. Prezes Agencji wydaje odpowiednio zezwolenie albo zgodę na
przywóz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wywóz z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub tranzyt przez to terytorium odpadów
promieniotwórczych po ich przetworzeniu, odpadów promieniotwórczych powstałych
w wyniku przerobu wypalonego paliwa jądrowego, innych produktów powstałych
w wyniku przetworzenia odpadów promieniotwórczych lub przerobu wypalonego
paliwa jądrowego, jeżeli poprzednio wydał zezwolenie albo zgodę na przywóz, wywóz
lub tranzyt tych odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego
w celu ich przetworzenia lub przerobu.
2. Prezes Agencji wydaje odpowiednio zezwolenie albo zgodę na przywóz na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odpadów promieniotwórczych lub wypalonego
paliwa jądrowego, jeżeli poprzednio wydał zezwolenie na ich wywóz,
a przemieszczenie nie może zostać ukończone i odbywa się na podstawie tego samego
dokumentu standardowego.

Art. 62h. 1. Prezes Agencji może podjąć decyzję o przerwaniu przemieszczenia
w przypadku naruszenia warunków jego przeprowadzenia określonych w przepisach
prawa, zezwoleniu lub zgodzie.
2. O podjętej decyzji Prezes Agencji niezwłocznie powiadamia:
1) w przypadku przemieszczenia pomiędzy państwami członkowskimi – właściwe
organy innych państw zaangażowanych w przemieszczenie;
2) w przypadku przemieszczenia, w które zaangażowane jest państwo trzecie –
właściwy organ państwa pochodzenia.
3. W sytuacji, o której mowa w ust. 1, w przypadku:
1) wywozu odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego
z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, posiadacz ma obowiązek odebrać
odpady promieniotwórcze i wypalone paliwo jądrowe oraz pokryć koszty
powstałe w związku z nieukończeniem przemieszczenia;
2) przywozu odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z państwa trzeciego, odbiorca ma
obowiązek pokryć koszty powstałe w związku z nieukończeniem
przemieszczenia;
3) tranzytu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odpadów
promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego przemieszczanych
pomiędzy państwami trzecimi, jednostka organizacyjna odpowiedzialna za
organizację przemieszczania w pierwszym państwie członkowskim ma
obowiązek pokryć koszty powstałe w związku z nieukończeniem
przemieszczenia.

Art. 62i. Prezes Agencji niezwłocznie informuje Szefa Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Komendanta Głównego Straży Granicznej i Szefa Krajowej
Administracji Skarbowej o:
1) wydaniu zezwolenia, o którym mowa w art. 62c ust. 1;
2) wydaniu zgody, o której mowa w art. 62d ust. 1;
3) podjęciu decyzji, o której mowa w art. 62h ust. 1.

Art. 62j. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, tryb postępowania
w sprawie udzielania zezwolenia oraz zgody, dokumenty jakie należy dołączyć do
wniosku o wydanie zezwolenia oraz do wniosku o wydanie zgody, czynności, jakich
dopełniają podmioty zaangażowane w przemieszczenie i Prezes Agencji po
przeprowadzeniu przemieszczenia, kierując się koniecznością zapewnienia skutecznej
kontroli nad przemieszczaniem odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa
jądrowego.

art. 63. więcej Art. 63. 1. Wykonywanie działalności związanej z narażeniem podlega
nadzorowi i kontroli w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej.
2. Nadzór i kontrola, o których mowa w ust. 1, są wykonywane przez:
1) organy dozoru jądrowego – jeżeli organem właściwym do wydania zezwolenia,
przyjęcia zgłoszenia albo przyjęcia powiadomienia jest Prezes Agencji;
2) państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego, Głównego Inspektora
Sanitarnego, komendanta wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej lub
upoważnionego przez niego wojskowego inspektora sanitarnego wojskowego
ośrodka medycyny prewencyjnej, Głównego Inspektora Sanitarnego Wojska
Polskiego – w zakresie:
a) działalności, na której wykonywanie organy te wydają zezwolenie lub
zgodę,
b) działalności, o której wykonywaniu przyjmują powiadomienie,
c) ochrony radiologicznej pacjenta;
3) dyrektora okręgowego urzędu górniczego – w zakresie działalności, o której
wykonywaniu przyjmuje powiadomienie;
4) Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego – w zakresie obowiązków, o których
mowa w art. 23h.
2a. (uchylony)
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, sposób
sprawowania nadzoru i przeprowadzania kontroli w zakresie przestrzegania
warunków ochrony radiologicznej w jednostkach organizacyjnych stosujących
aparaty rentgenowskie do celów diagnostyki medycznej, radiologii zabiegowej,
radioterapii powierzchniowej i radioterapii schorzeń nienowotworowych.
4. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób
sprawowania nadzoru i przeprowadzania kontroli w Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu i Centralnym Biurze Antykorupcyjnym przez
organy dozoru jądrowego, z uwzględnieniem trybu przygotowania kontroli,
dokumentowania czynności kontrolnych, sporządzania protokołu kontroli,
wystąpienia pokontrolnego i informacji o wynikach kontroli.

art. 64. więcej Art. 64. 1. Organami dozoru jądrowego, o których mowa w art. 63 ust. 2 pkt 1,
są:
1) Prezes Agencji jako naczelny organ dozoru jądrowego;
2) (uchylony)
3) inspektorzy dozoru jądrowego:
a) I stopnia – uprawnieni do wykonywania kontroli w jednostkach
organizacyjnych wykonujących działalność związaną z narażeniem,
z wyjątkiem jednostek organizacyjnych wykonujących działalność, o której
mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2 lub 3,
b) II stopnia – uprawnieni do wykonywania kontroli w jednostkach
organizacyjnych wykonujących działalność związaną z narażeniem,
c) do spraw zabezpieczeń – uprawnieni do wykonywania kontroli wyłącznie
w zakresie kontroli technologii jądrowych i zabezpieczeń materiałów
jądrowych.
1a. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 3 lit. a oraz b, nie obejmują
uprawnienia do kontroli w zakresie kontroli technologii jądrowych i zabezpieczeń
materiałów jądrowych.
2. (uchylony)
3. Inspektorów dozoru jądrowego powołuje i odwołuje Prezes Agencji.
4. Do zadań organów dozoru jądrowego należy w szczególności:
1) wydawanie zezwoleń i innych decyzji w sprawach związanych
z bezpieczeństwem jądrowym i ochroną radiologiczną, na zasadach i w trybie
określonych w ustawie;
2) przeprowadzanie kontroli w obiektach jądrowych oraz w jednostkach
organizacyjnych posiadających materiały jądrowe, źródła promieniowania
jonizującego, odpady promieniotwórcze i wypalone paliwo jądrowe;
3) wydawanie nakazów i zakazów, o których mowa w art. 68 ust. 1.
4) (uchylony)
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. Prezes Agencji jest organem wyższego stopnia w stosunku do inspektorów
dozoru jądrowego.

art. 65. więcej Art. 65. 1. Inspektorem dozoru jądrowego może być osoba, która:
1) posiada wykształcenie wyższe w zakresie fizyki, chemii, kierunków
technicznych lub innych w specjalnościach przydatnych w dozorze jądrowym;
2) nie była karana za przestępstwa umyślne;
3) odbyła praktykę i zdała egzamin kwalifikacyjny na stanowisko inspektora
dozoru jądrowego I stopnia lub inspektora dozoru jądrowego II stopnia,
w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, lub inspektora
dozoru jądrowego do spraw zabezpieczeń w zakresie kontroli technologii
jądrowych i zabezpieczeń materiałów jądrowych przed komisją powołaną przez
Prezesa Agencji;
4) posiada orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy w warunkach
narażenia, wydane w trybie określonym w przepisach wykonawczych wydanych
na podstawie art. 229 § 8 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
5) jest pracownikiem Państwowej Agencji Atomistyki.
2. Koszty praktyki, egzaminu oraz wymaganych badań lekarskich pokrywane są
z budżetu Państwowej Agencji Atomistyki.
3. Prezes Agencji kieruje kandydata na inspektora dozoru jądrowego na
praktykę, o której mowa w ust. 1 pkt 3, a po jej zakończeniu stwierdza odbycie przez
kandydata tej praktyki.
4. Prezes Agencji może zwolnić z obowiązku odbycia praktyki – całkowicie lub
częściowo – kandydata na inspektora dozoru jądrowego I stopnia, który przez ostatnie
dwa lata pełnił funkcję inspektora ochrony radiologicznej lub przez ostatnie pięć lat
był zatrudniony w warunkach narażenia w jednostce organizacyjnej wykonującej
działalność wymagającą zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1.
5. Egzamin kwalifikacyjny, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, przeprowadzają
komisje egzaminacyjne powołane przez Prezesa Agencji odpowiednio do
przeprowadzenia egzaminu na stanowisko inspektora dozoru jądrowego I stopnia,
inspektora dozoru jądrowego II stopnia albo inspektora dozoru jądrowego do spraw
zabezpieczeń.
6. Prezes Agencji powołuje i odwołuje komisje egzaminacyjne w składzie
sześcioosobowym spośród specjalistów z zakresu:
1) technologii jądrowych;
2) bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej;
3) gospodarki materiałami jądrowymi;
4) postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem
jądrowym;
5) prawa atomowego;
6) kontroli technologii jądrowych i zabezpieczeń materiałów jądrowych.
7. Członkom komisji egzaminacyjnych za uczestnictwo w pracach komisji
egzaminacyjnej przysługuje wynagrodzenie oraz zwrot poniesionych kosztów
podróży i noclegów, według zasad określonych w przepisach wykonawczych
wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
8. Inspektorzy dozoru jądrowego są obowiązani stale podnosić swoją wiedzę
i kwalifikacje, w szczególności przez uczestnictwo w szkoleniach organizowanych
lub wskazanych przez Prezesa Agencji. Koszty tych szkoleń pokrywa Prezes Agencji.
9. Inne niż Prezes Agencji organy administracji przeprowadzające kontrole
w obiektach jądrowych zapewniają pracownikom wykonującym te kontrole
odpowiednie szkolenia z zakresu zagadnień bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej w zakresie ich właściwości i kompetencji.
10. Programy szkoleń, o których mowa w ust. 9, podlegają uzgodnieniu
z Prezesem Agencji.
11. Koszty szkoleń, o których mowa w ust. 9, ponoszą organy przeprowadzające
kontrolę.

Art. 65a. 1. Organy dozoru jądrowego przeprowadzają:
1) kontrole okresowe – zgodne z planem kontroli zatwierdzonym przez Prezesa
Agencji;
2) kontrole doraźne – przeprowadzane w przypadku wystąpienia okoliczności
mających istotny wpływ na stan bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej jednostki organizacyjnej, w której ma być przeprowadzona
kontrola;
3) kontrole ciągłe – przeprowadzane w elektrowniach jądrowych na podstawie
stałego upoważnienia.
2. Inspektorzy dozoru jądrowego prowadzą kontrole na podstawie i po
doręczeniu upoważnienia do przeprowadzenia kontroli, wydanego przez Prezesa
Agencji, oraz po okazaniu legitymacji służbowej wydanej przez Prezesa Agencji.
3. W razie podejrzenia poważnego naruszenia wymagań bezpieczeństwa
jądrowego lub ochrony radiologicznej inspektor dozoru jądrowego może prowadzić
kontrolę po okazaniu legitymacji służbowej. W takim przypadku upoważnienie do przeprowadzenia kontroli doręcza się niezwłocznie kierownikowi kontrolowanej
jednostki.
4. Do przeprowadzenia kontroli okresowej i doraźnej wydaje się upoważnienie
jednorazowe, a do przeprowadzania kontroli ciągłych – upoważnienie stałe, na okres
nie dłuższy niż 2 lata.
5. Upoważnienie zawiera co najmniej:
1) wskazanie podstawy prawnej;
2) oznaczenie organu kontroli;
3) datę i miejsce wystawienia;
4) imię i nazwisko inspektora dozoru jądrowego uprawnionego do wykonywania
kontroli oraz numer jego legitymacji służbowej, a w przypadku gdy kontrolę
przeprowadza więcej niż jeden inspektor dozoru jądrowego – wyznaczenie
inspektora kierującego kontrolą, który podpisuje protokół kontroli;
5) oznaczenie kontrolowanej jednostki;
6) określenie zakresu przedmiotowego kontroli;
7) wskazanie daty rozpoczęcia i przewidywanego terminu zakończenia kontroli;
8) podpis osoby udzielającej upoważnienia;
9) pouczenie o prawach i obowiązkach kontrolowanej jednostki;
10) okres, na jaki wydaje się upoważnienie stałe – w przypadku kontroli ciągłych
w elektrowniach jądrowych.
6. W przypadku gdy w kontroli okresowej uczestniczy biegły lub specjalista,
upoważnienie do przeprowadzenia kontroli zawiera także imię i nazwisko tej osoby.
7. Inspektor dozoru jądrowego wydaje imienne upoważnienie do uczestnictwa
w kontroli biegłemu lub specjaliście, o którym mowa w ust. 6.
8. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia, wzór
legitymacji służbowej inspektora dozoru jądrowego, mając na względzie potrzebę
zapewnienia możliwości identyfikacji osób uprawnionych do przeprowadzania
kontroli.
9. Prezes Agencji opracowuje ogólne programy kontroli dotyczące jednostek
organizacyjnych wykonujących działalność związaną z narażeniem danego rodzaju
i ogłasza je w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej.

art. 66. więcej Art. 66. 1. Organy dozoru jądrowego w związku z prowadzoną kontrolą mają
prawo do:
1) swobodnego wstępu, z niezbędnym sprzętem, o każdej porze, na teren, do
obiektów i pomieszczeń kontrolowanej jednostki organizacyjnej, a także do
należących do niej środków transportu;
2) wglądu do dokumentów, ksiąg oraz innych nośników informacji należących do
kontrolowanej jednostki organizacyjnej, dotyczących bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej;
3) żądania sporządzenia oraz wydania kopii dokumentów i nośników informacji,
o których mowa w pkt 2;
4) sprawdzania, czy działalność kontrolowanej jednostki organizacyjnej jest
wykonywana zgodnie z przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej oraz z wymaganiami i warunkami, określonymi w
zezwoleniach;
5) przeprowadzania w zależności od potrzeb niezależnych pomiarów technicznych
i dozymetrycznych;
6) żądania pisemnych lub ustnych informacji w sprawach objętych kontrolą oraz
wzywania i przesłuchiwania kierownika i pracowników kontrolowanej jednostki
organizacyjnej, a także pracownika zewnętrznego lub praktykanta;
7) pobierania próbek do badań laboratoryjnych;
8) przeprowadzania oględzin terenu, obiektów, pomieszczeń i urządzeń
kontrolowanej jednostki organizacyjnej oraz należących do niej środków
transportu;
9) utrwalania przebiegu i wyników oględzin, o których mowa w pkt 8, za pomocą
aparatury i środków technicznych służących do utrwalania obrazu i dźwięku;
10) zabezpieczania lub żądania zabezpieczenia dokumentów i innych dowodów;
11) w przypadku kontroli elektrowni jądrowej – korzystania z pomocy
autoryzowanych przez Prezesa Agencji laboratoriów i organizacji eksperckich,
a w przypadku kontroli innych jednostek organizacyjnych – korzystania
z pomocy biegłych i ekspertów oraz laboratoriów.
2. Kierownik kontrolowanej jednostki jest obowiązany umożliwić organom
dozoru jądrowego przeprowadzenie kontroli, zapewniając odpowiednie warunki do jej
przeprowadzenia, a w szczególności umożliwić dokonanie czynności, o których
mowa w ust. 1.
3. Koordynację w zakresie kontroli i nadzoru nad działalnością obiektów
jądrowych, sprawowanych przez organy dozoru jądrowego oraz inne organy administracji, w zakresie ich kompetencji i właściwości, zapewnia system koordynacji
kontroli i nadzoru nad obiektami jądrowymi, zwany dalej „systemem koordynacji”,
który tworzą Prezes Agencji w porozumieniu z Szefem Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Urzędem Dozoru Technicznego, Głównym Inspektorem Ochrony
Środowiska, Głównym Inspektorem Sanitarnym, Komendantem Głównym
Państwowej Straży Pożarnej, Głównym Inspektorem Nadzoru Budowlanego,
Głównym Inspektorem Pracy.
4. Koordynacja, o której mowa w ust. 3, obejmuje w szczególności:
1) wzajemne informowanie się organów i służb, o których mowa w ust. 3,
o zamiarze przeprowadzenia kontroli w obiekcie jądrowym,
o przeprowadzonych kontrolach w obiektach jądrowych i ich wynikach, w tym
o wykrytych nieprawidłowościach, a także o podjętych w tym zakresie
decyzjach i działaniach;
2) organizowanie wspólnych kontroli w obiektach jądrowych;
3) informowanie Prezesa Agencji przez inne organy o zamiarze podjęcia
w stosunku do jednostki organizacyjnej budującej, uruchamiającej lub
eksploatującej obiekt jądrowy środków nadzorczych mogących mieć istotny
wpływ na stan bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej obiektu
jądrowego;
4) udostępnianie dokumentacji z kontroli na wniosek innego organu;
5) organizowanie wspólnych szkoleń;
6) wymianę doświadczeń, w szczególności w zakresie doskonalenia metod
kontroli;
7) inicjowanie zmian w przepisach prawa w obszarze objętym koordynacją;
8) współpracę w zakresie przygotowywania zaleceń organizacyjno-technicznych
w obszarze objętym koordynacją;
9) wymianę informacji w zakresie opiniowania projektów aktów normatywnych
dotyczących kwestii objętych zakresem koordynacji;
10) wymianę informacji dotyczących stosowania przepisów regulujących kwestie
objęte zakresem koordynacji.
5. Koordynacja, o której mowa w ust. 3, odbywa się na trzech poziomach:
1) kierowników urzędów i służb;
2) reprezentantów organów wyznaczonych do szczegółowych zagadnień
związanych z koordynacją kontroli i nadzoru nad działalnością obiektów
jądrowych;
3) pracowników realizujących czynności kontrolne w obiekcie jądrowym.
6. Systemem koordynacji kontroli i nadzoru nad działalnością obiektów
jądrowych kieruje Prezes Agencji, który:
1) zapewnia bieżące funkcjonowanie systemu koordynacji;
2) zwołuje w zależności od potrzeb posiedzenia przedstawicieli organów
współdziałających i przewodniczy tym posiedzeniom;
3) jeżeli zaistnieje taka potrzeba – może zapraszać do udziału w posiedzeniach,
o których mowa w pkt 2, przedstawicieli innych organów i służb, a także:
a) laboratoriów i organizacji eksperckich autoryzowanych przez Prezesa
Agencji, w przypadku gdy posiedzenie systemu ma dotyczyć elektrowni
jądrowych,
b) biegłych, ekspertów i przedstawicieli laboratoriów, w przypadku gdy
posiedzenie systemu ma dotyczyć innych obiektów jądrowych;
4) uwzględnia w sprawozdaniu, o którym mowa w art. 110 pkt 13, informację
o funkcjonowaniu systemu koordynacji, a także dane istotne dla oceny
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej dostarczone przez inne
organy.
7. W ramach systemu koordynacji mogą być powoływane zespoły do spraw
szczegółowych zagadnień związanych z koordynacją kontroli i nadzoru nad
działalnością obiektów jądrowych, w skład których wchodzą reprezentanci
wyznaczani przez kierowników organów współdziałających. Powołując zespół,
wyznacza się jego kierownika, a także szczegółowy zakres działania zespołu. Przepis
ust. 6 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 66a. 1. Autoryzację, o której mowa w art. 66 ust. 1 pkt 11, mogą uzyskać
laboratoria i organizacje eksperckie spełniające następujące wymagania:
1) nie są:
a) projektantami, wytwórcami, dostawcami, instalatorami lub
b) przedstawicielami podmiotów zaangażowanych w projektowanie, budowę
lub eksploatację elektrowni jądrowej, lub
c) powiązane kapitałowo lub organizacyjnie z podmiotami, o których mowa
w lit. a i b;
2) mają do dyspozycji niezbędny personel i odpowiednie wyposażenie
umożliwiające właściwe przeprowadzenie zadań technicznych związanych
z wnioskowanym zakresem autoryzacji;
3) pracownicy wyznaczeni do wykonywania czynności związanych
z wnioskowanym zakresem autoryzacji posiadają niezbędną wiedzę
i doświadczenie w tym obszarze;
4) gwarantują bezstronne przeprowadzenie czynności związanych
z wnioskowanym zakresem autoryzacji.
2. Laboratorium lub organizacja ekspercka, które chcą uzyskać autoryzację
Prezesa Agencji, składają do niego wniosek o autoryzację w określonym zakresie, do
którego dołączają dokumenty potwierdzające spełnienie wymogów, o których mowa
w ust. 1.
3. Wniosek o autoryzację lub o zmianę zakresu autoryzacji zawiera:
1) nazwę i adres jednostki ubiegającej się o autoryzację lub o zmianę zakresu
autoryzacji, a także jej numer telefonu, numer faksu i adres poczty
elektronicznej;
2) określenie wnioskowanego zakresu autoryzacji albo jego zmiany.
4. Prezes Agencji dokonuje autoryzacji oraz zmiany jej zakresu, a także odmawia
udzielenia autoryzacji w drodze decyzji administracyjnej. W decyzji tej określa się
zakres i czas trwania autoryzacji.
4a. Prezes Agencji cofa autoryzację, w przypadku gdy laboratorium lub
organizacja ekspercka przestały spełniać którekolwiek z wymagań, o których mowa
w ust. 1.
5. Przed wydaniem decyzji w zakresie autoryzacji Prezes Agencji:
1) ocenia dokumenty przedłożone przez wnioskodawcę;
2) może przeprowadzić kontrolę wstępną u wnioskodawcy w celu weryfikacji
spełniania wymagań, o których mowa w ust. 1.
6. W przypadku odmowy autoryzacji w określonym zakresie jednostka może
wystąpić ze zmienionym wnioskiem, zawierającym zakres autoryzacji uzgodniony
z Prezesem Agencji.
7. Prezes Agencji prowadzi rejestr jednostek autoryzowanych, w którym
gromadzi następujące dane:
1) nazwę i adres jednostki autoryzowanej oraz jej numer telefonu, numer faksu
i adres poczty elektronicznej;
2) zakres autoryzacji jednostki organizacyjnej.
8. Prezes Agencji udostępnia dane zgromadzone w rejestrze, o którym mowa
w ust. 7, na swoich stronach podmiotowych Biuletynu Informacji Publicznej.

art. 67. więcej Art. 67. (uchylony).

Art. 67a. 1. Czynności kontrolne wykonuje się w obecności kierownika
kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub osoby upoważnionej przez niego na
piśmie.
2. W przypadku nieobecności kierownika kontrolowanej jednostki
organizacyjnej lub osoby przez niego upoważnionej albo w przypadku nieudzielenia
upoważnienia, o którym mowa w ust. 1, czynności kontrolne można wykonywać
w obecności innego pracownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub
przywołanego świadka będącego funkcjonariuszem publicznym niezatrudnionym
w Państwowej Agencji Atomistyki.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się w przypadku, gdy:
1) istnieje podejrzenie poważnego naruszenia wymagań bezpieczeństwa jądrowego
lub ochrony radiologicznej;
2) kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej wyraził zgodę na
wykonywanie czynności kontrolnych podczas jego nieobecności lub osoby przez
niego upoważnionej;
3) inspektor dozoru jądrowego przeprowadzający kontrolę podejmie decyzję
o przesłuchaniu pracownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej bez udziału
innych osób w sytuacji podejrzenia naruszenia wymagań bezpieczeństwa
jądrowego lub ochrony radiologicznej w jednostce organizacyjnej;
4) prowadzona jest kontrola ciągła w elektrowni jądrowej.

Art. 67b. 1. Organ dozoru jądrowego może wydać postanowienie
o nieujawnianiu tożsamości pracownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej,
udzielającego istotnej pomocy lub przekazującego nieznane wcześniej organowi
dozoru jądrowego informacje, istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej. Postanowienie doręcza się kierownikowi kontrolowanej
jednostki organizacyjnej.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, organ dozoru jądrowego udostępnia
kierownikowi kontrolowanej jednostki organizacyjnej protokół przesłuchania pracownika, którego dotyczy postanowienie o nieujawnianiu tożsamości, w sposób
uniemożliwiający ustalenie tożsamości tego pracownika.
3. W terminie 3 dni od dnia doręczenia postanowienia, o którym mowa w ust. 1,
kierownikowi kontrolowanej jednostki organizacyjnej przysługuje zażalenie do
Prezesa Agencji na to postanowienie.
4. Postępowanie w sprawie zażalenia, o którym mowa w ust. 3, jest prowadzone
bez udziału kierownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej i jest objęte tajemnicą
służbową.
5. W przypadku uwzględnienia zażalenia, o którym mowa w ust. 3, protokół
przesłuchania pracownika podlega zniszczeniu.

Art. 67c. 1. Pobranie do badań niezbędnej liczby próbek, o których mowa
w art. 66 ust. 1 pkt 7, dokumentuje się w protokole pobrania próbek, który sporządza
inspektor dozoru jądrowego. Jednocześnie pobiera się próbkę kontrolną w rozmiarze
odpowiadającym rozmiarowi próbki pobranej do badań laboratoryjnych.
2. Protokół, o którym mowa w ust. 1, sporządza się w trzech egzemplarzach,
z których jeden egzemplarz przekazuje się kierownikowi kontrolowanej jednostki
organizacyjnej, drugi egzemplarz dołącza się do próbki kierowanej do badań
laboratoryjnych, a trzeci – pozostawia się w dokumentacji inspektora dozoru
jądrowego.
3. Kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej zapewnia zapakowanie
próbek w sposób zapobiegający zmianom wpływającym na ich jakość.
4. Inspektor dozoru jądrowego nadzoruje czynności, o których mowa w ust. 3,
i dokonuje zaplombowania próbek.
5. Kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej przesyła próbki do
laboratorium wskazanego przez inspektora dozoru jądrowego wraz z wnioskiem
inspektora dozoru jądrowego o przeprowadzenie badań i protokołem, o którym mowa
w ust. 1. Próbkę kontrolną przechowuje się w kontrolowanej jednostce organizacyjnej,
w warunkach uniemożliwiających zmianę jej jakości, do dnia otrzymania orzeczenia
o wyniku badań laboratoryjnych.
6. Laboratorium przeprowadzające badania laboratoryjne próbek sporządza
orzeczenie o wyniku badań laboratoryjnych próbek pobranych podczas kontroli
i przekazuje orzeczenie inspektorowi dozoru jądrowego, który wystąpił z wnioskiem
o ich zbadanie, oraz kierownikowi kontrolowanej jednostki organizacyjnej.

Art. 67d. Kontrolowana jednostka organizacyjna ponosi koszty wykonania
badań laboratoryjnych oraz innych czynności wskazanych w toku kontroli przez
organy dozoru jądrowego, a także opinii wydanych przez wskazane przez Prezesa
Agencji laboratoria i organizacje eksperckie, jak również biegłych, ekspertów
i laboratoria.

Art. 67e. 1. Inspektor dozoru jądrowego sporządza protokół kontroli, który
zawiera w szczególności:
1) nazwę, siedzibę i adres kontrolowanej jednostki organizacyjnej;
2) imię i nazwisko inspektora dozoru jądrowego;
3) wskazanie inspektora dozoru jądrowego kierującego kontrolą;
4) numer i datę upoważnienia inspektora dozoru jądrowego do przeprowadzenia
kontroli;
5) imiona i nazwiska ekspertów lub biegłych uczestniczących w kontroli oraz datę
i numer upoważnienia;
6) imiona i nazwiska oraz stanowiska służbowe osób składających oświadczenia
oraz udzielających informacji w toku kontroli;
7) określenie przedmiotu i zakresu kontroli;
8) opis dokonanych czynności kontrolnych oraz ustalenie stanu faktycznego;
9) wzmiankę o poinformowaniu kierownika kontrolowanej jednostki
organizacyjnej o jego prawach i obowiązkach oraz pouczenie o prawie, sposobie
i terminie zgłoszenia zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole kontroli;
10) informacje o wydanych nakazach i zakazach, o których mowa w art. 68 ust. 1;
11) treść zaleceń wydanych przez inspektora dozoru jądrowego;
12) wykaz załączników z podaniem nazwy każdego załącznika;
13) datę sporządzenia protokołu.
2. Protokół kontroli podpisuje inspektor dozoru jądrowego oraz w terminie 7 dni
od dnia otrzymania protokołu kontroli – kierownik kontrolowanej jednostki
organizacyjnej, a także osoba upoważniona przez kierownika kontrolowanej jednostki
organizacyjnej do reprezentowania go przy dokonywaniu czynności kontrolnych,
jeżeli była obecna przy ich dokonywaniu.
3. Kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej oraz osoba przez niego
upoważniona, o której mowa w ust. 2, mogą odmówić podpisania protokołu kontroli.
W takim przypadku składają w terminie 5 dni od dnia otrzymania protokołu kontroli
pisemne wyjaśnienie co do przyczyn odmowy jego podpisania. O odmowie podpisania protokołu, przyczynie odmowy oraz o złożeniu wyjaśnień albo o odmowie ich
złożenia inspektor dozoru jądrowego dokonuje wzmianki w protokole kontroli.
4. Załączniki do protokołu kontroli stanowią:
1) notatki służbowe z czynności mających znaczenie dla ustaleń kontroli,
sporządzone przez inspektora dozoru jądrowego;
2) poświadczone za zgodność z oryginałem kopie decyzji mających znaczenie dla
ustaleń kontroli;
3) dokumenty albo ich kopie poświadczone za zgodność z oryginałem lub
dokumenty sporządzone przez kontrolującego poświadczone za zgodność
z dokumentacją źródłową, mające znaczenie dla ustaleń kontroli;
4) wydane nakazy i zakazy, o których mowa w art. 68 ust. 1.
5. Protokół kontroli sporządza się w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach,
z których jeden przekazuje się kierownikowi kontrolowanej jednostki organizacyjnej.
6. Kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej może złożyć pisemne
zastrzeżenia lub wyjaśnienia co do ustaleń zawartych w protokole kontroli w terminie
14 dni od dnia doręczenia mu protokołu kontroli, wskazując jednocześnie stosowne
wnioski dowodowe.
7. Inspektor dozoru jądrowego rozpatruje zgłoszone zastrzeżenia w terminie
14 dni od dnia ich otrzymania.
8. W przypadku uwzględnienia zastrzeżeń inspektor dozoru jądrowego
uzupełnia protokół kontroli i przedstawia go ponownie do podpisu kierownikowi
kontrolowanej jednostki organizacyjnej. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
9. Oczywiste omyłki pisarskie lub rachunkowe są prostowane przez inspektora
dozoru jądrowego i parafowane na tekście protokołu. O sprostowaniu oczywistych
omyłek pisarskich lub rachunkowych inspektor dozoru jądrowego informuje
kierownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej.
10. W przypadku kontroli okresowych lub doraźnych protokół sporządza się
niezwłocznie po zakończeniu kontroli, a w przypadku kontroli ciągłych – raz
w miesiącu oraz niezwłocznie po stwierdzeniu nieprawidłowości istotnych dla
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej.

art. 68. więcej Art. 68. 1. W przypadku stwierdzenia w czasie kontroli bezpośredniego
zagrożenia bezpieczeństwa jądrowego lub ochrony radiologicznej organy dozoru
jądrowego wydają nakazy lub zakazy, które zapewnią usunięcie takiego zagrożenia,
a w szczególności:
1) nakaz zmniejszenia mocy reaktora;
2) nakaz zawieszenia eksploatacji obiektu jądrowego;
3) nakaz wstrzymania instalowania określonych urządzeń;
4) nakaz wstrzymania pracy z określonym źródłem promieniowania jonizującego;
5) zakaz wykonywania określonych prac lub czynności.
2. Nakazy lub zakazy podlegają natychmiastowemu wykonaniu i są wydawane
pisemnie, a w wyjątkowych przypadkach – ustnie, przy czym powinny być
niezwłocznie potwierdzone na piśmie.
3. (uchylony)
4. (uchylony)

Art. 68a. W przypadku stwierdzenia w czasie kontroli okoliczności mających
negatywny wpływ na bezpieczeństwo jądrowe lub ochronę radiologiczną, które nie
stanowią naruszenia wymagań bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej,
określonych w przepisach prawa lub w zezwoleniu, inspektor dozoru jądrowego może
wydać zalecenie mające na celu poprawę stanu bezpieczeństwa jądrowego lub ochrony
radiologicznej w kontrolowanej jednostce organizacyjnej.

Art. 68b. 1. Na podstawie protokołu kontroli stwierdzającego stan faktyczny lub
prawny niezgodny z warunkami określonymi w zezwoleniu lub przepisami
regulującymi działalność objętą zezwoleniem Prezes Agencji wydaje decyzję
nakazującą usunięcie nieprawidłowości w wyznaczonym terminie, w szczególności
nakazuje:
1) przeprowadzenie przeglądu technicznego lub testów obiektu jądrowego lub jego
części w przypadku konieczności sprawdzenia spełniania warunków
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej;
2) wprowadzenie działań zapobiegawczych mających na celu redukcję narażenia
oraz prowadzenia ich monitoringu;
3) wstrzymanie prowadzenia działalności z określonymi materiałami jądrowymi,
źródłami promieniowania jonizującego, odpadami promieniotwórczymi lub
wypalonym paliwem jądrowym.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej, do której skierowano decyzję, jest
obowiązany w wyznaczonym terminie do zawiadomienia Prezesa Agencji o sposobie
usunięcia nieprawidłowości.

Art. 68c. Treść decyzji, o których mowa w art. 68, art. 68b oraz art. 68d, Prezes
Agencji niezwłocznie ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie
podmiotowej. Ogłoszeniu nie podlegają informacje dotyczące ochrony fizycznej,
zabezpieczeń materiałów jądrowych, a także informacje stanowiące tajemnicę
przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Art. 68d. W przypadku gdy odpadły lub uległy zmianie przesłanki wydania
decyzji, o której mowa w art. 68 lub art. 68b, organ dozoru jądrowego uchyla albo
zmienia tę decyzję, kierując się względami bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej.

Art. 68e. Prezes Agencji uwzględnia wnioski z wyników kontroli, wydanych
decyzji, o których mowa w art. 68 oraz art. 68b, a także zaleceń, o których mowa
w art. 68a, przy wydawaniu zaleceń technicznych i organizacyjnych w zakresie
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej.

art. 69. więcej Art. 69. 1. Na podstawie protokołu kontroli stwierdzającego uchybienia inne niż
określone w art. 68b, mogące mieć wpływ na bezpieczeństwo jądrowe lub ochronę
radiologiczną, Prezes Agencji może skierować do kierownika kontrolowanej jednostki
organizacyjnej wystąpienie pokontrolne w sprawie usunięcia tych uchybień,
wskazując termin ich usunięcia.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej, do którego skierowano wystąpienie
pokontrolne, niezwłocznie informuje Prezesa Agencji o usunięciu uchybień, nie
później jednak niż w terminie 14 dni od dnia ich usunięcia.

Art. 69a. 1. Kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej prowadzi
i przechowuje w siedzibie jednostki książkę kontroli oraz przechowuje upoważnienia
i protokoły kontroli.
2. W książce kontroli organ dozoru jądrowego dokonuje wpisów
o przeprowadzonych kontrolach, uwzględniając w szczególności:
1) oznaczenie organu dozoru jądrowego;
2) oznaczenie upoważnienia do kontroli;
3) zakres przedmiotowy kontroli;
4) datę podjęcia i zakończenia kontroli;
5) informacje o wydanych nakazach lub zakazach, o których mowa w art. 68 ust. 1;
6) uzasadnienie wszczęcia kontroli bez upoważnienia.
3. Kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej dokonuje wpisów
w książce kontroli o wykonaniu nakazów i zakazów, o których mowa w art. 68 ust. 1,
decyzji nakazujących usunięcie nieprawidłowości, zaleceń pokontrolnych oraz
wpisów o uchyleniu tych nakazów, zakazów, decyzji lub zaleceń.

Art. 69b. 1. W przypadku wszczęcia kontroli kierownik kontrolowanej jednostki
organizacyjnej niezwłocznie okazuje kontrolującemu książkę kontroli.
2. Kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej jest zwolniony
z obowiązku okazania książki kontroli, jeżeli jej okazanie jest niemożliwe ze względu
na udostępnienie jej innemu organowi kontroli. W takim przypadku kierownik
kontrolowanej jednostki organizacyjnej okazuje książkę kontroli w siedzibie organu
dozoru jądrowego w terminie trzech dni roboczych od dnia zwrotu tej książki przez
organ kontroli.

art. 70. więcej Art. 70. 1. W postępowaniu w sprawach nadzoru i kontroli stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego.
2. (uchylony)

Art. 70a. Nadzorowi i kontroli, o których mowa w art. 63 ust. 1, wykonywanym
na zasadach określonych w niniejszym rozdziale, podlegają także jednostki, na terenie
których mogą, w szczególności w wyniku działalności prowadzonej w przeszłości,
znajdować się materiały jądrowe, materiały promieniotwórcze, substancje
promieniotwórcze, źródła promieniotwórcze, urządzenia zawierające źródła
promieniotwórcze, odpady promieniotwórcze lub wypalone paliwo jądrowe,
chociażby nie wykonywały one działalności, o której mowa w art. 4 ust. 1 lub 1a.

art. 71. więcej Art. 71. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
warunki odbywania praktyki przez kandydata na inspektora dozoru jądrowego, tryb
stwierdzania odbycia tej praktyki, sposób i tryb przeprowadzania egzaminu
kwalifikacyjnego na inspektora dozoru jądrowego, szczegółowe zadania komisji
egzaminacyjnej oraz wysokość wynagrodzenia komisji egzaminacyjnej, a także wzór
zaświadczenia o zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego na inspektora dozoru jądrowego
oraz dokumenty dołączane do wniosku o powołanie na inspektora dozoru jądrowego,
kierując się koniecznością zapewnienia wysokiego poziomu szkolenia kandydatów na
inspektorów dozoru jądrowego oraz przeprowadzenia egzaminu w sposób
pozwalający na efektywną weryfikację wiedzy tych kandydatów.

art. 72. więcej Art. 72. 1. Prezes Agencji dokonuje systematycznej oceny sytuacji radiacyjnej
kraju.
2. W celu dokonania oceny, o której mowa w ust. 1, Prezes Agencji:
1) zbiera, weryfikuje i analizuje informacje otrzymywane ze stacji wczesnego
wykrywania skażeń promieniotwórczych, zwanych dalej „stacjami”, z placówek
prowadzących pomiary skażeń promieniotwórczych, zwanych dalej
„placówkami”, oraz od służb, które dysponują danymi potrzebnymi do oceny
sytuacji radiacyjnej kraju, w tym służby meteorologicznej;
2) weryfikuje i analizuje informacje uzyskiwane z innych źródeł;
2a) przyjmuje i weryfikuje informacje o zdarzeniach radiacyjnych;
3) tworzy bazy danych i systemy informatyczne istotne dla oceny sytuacji
radiacyjnej kraju;
4) analizuje i prognozuje rozwój sytuacji radiacyjnej kraju oraz zagrożenia ludności
i środowiska na podstawie informacji, o których mowa w pkt 1 i 2, oraz danych
zawartych w bazach, o których mowa w pkt 3.
3. Zadania, o których mowa w ust. 2, Prezes Agencji realizuje przy pomocy
wydzielonego w strukturze Państwowej Agencji Atomistyki Centrum do Spraw
Zdarzeń Radiacyjnych.
4. Czas pracy pracowników wykonujących zadania Centrum do Spraw Zdarzeń
Radiacyjnych ustala Prezes Agencji na zasadach przewidzianych w Kodeksie pracy.
Nie narusza to innych przepisów w zakresie czasu pracy zawartych w ustawie
o służbie cywilnej.

Art. 72a. W przypadku gdy informacje otrzymane ze stacji i placówek są
niewystarczające do dokonania oceny sytuacji radiacyjnej kraju, Prezes Agencji
prowadzi pomiary mocy dawki promieniowania jonizującego i skażeń
promieniotwórczych w wybranych miejscach na terenie kraju nieobjętych
monitoringiem prowadzonym przez stacje i placówki.

art. 73. więcej Art. 73. 1. Stacje i placówki, o których mowa w art. 72 ust. 2 pkt 1, działają
w Państwowej Agencji Atomistyki, w jednostkach Polskiej Akademii Nauk
i w jednostkach ministrów właściwych do spraw wewnętrznych, klimatu, energii,
szkolnictwa wyższego, rolnictwa, zdrowia oraz Ministra Obrony Narodowej.
2. Do zadań stacji należy:
1) prowadzenie ciągłych pomiarów mocy dawki promieniowania gamma;
2) automatyczne wykrywanie i sygnalizowanie przekroczenia o 15% wartości
mocy dawki, spowodowanego obecnością sztucznych substancji
promieniotwórczych;
3) natychmiastowe, automatyczne przesyłanie danych pomiarowych do Centrum do
Spraw Zdarzeń Radiacyjnych;
4) zapewnienie przesyłania danych pomiarowych w sposób dostosowany do modeli
obliczeniowych służących do oceny sytuacji radiacyjnej.
3. Do zadań placówek należy:
1) wykrywanie, identyfikacja i pomiar skażeń promieniotwórczych w środowisku,
artykułach rolno-spożywczych i produktach żywnościowych;
2) wstępne opracowywanie wyników pomiarów i przekazywanie ich Prezesowi
Agencji.
4. Podmioty, o których mowa w ust. 1, opracowują dla podległych im stacji
i placówek programy monitoringu radiacyjnego środowiska.

art. 74. więcej Art. 74. Prezes Agencji koordynuje działania stacji i placówek,
a w szczególności:
1) współdziała z ministrami właściwymi do spraw wewnętrznych, klimatu, energii,
szkolnictwa wyższego, rolnictwa, zdrowia i Ministrem Obrony Narodowej oraz
z Prezesem Polskiej Akademii Nauk;
2) zatwierdza techniki pomiarowe, programy pomiarowe i organizację pomiarów;
3) współpracuje z właściwymi jednostkami innych państw w zakresie wykrywania
i pomiarów skażeń promieniotwórczych;
4) w sytuacji prawdopodobieństwa wystąpienia lub wystąpienia zdarzenia
radiacyjnego określa:
a) częstotliwość przekazywania przez stacje wyników pomiarów do Centrum
do Spraw Zdarzeń Radiacyjnych,
b) miejsca, częstotliwość oraz zakres pomiarów wykonywanych przez
placówki, a także częstotliwość przekazywania przez nie wyników
pomiarów do Centrum do Spraw Zdarzeń Radiacyjnych.

art. 75. więcej Art. 75. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wykaz stacji
i placówek oraz ich szczegółowe zadania, jak również sposoby wykonywania tych zadań, przyjmując za kryterium możliwość uzyskiwania danych niezbędnych dla
dokonania oceny sytuacji radiacyjnej kraju.

art. 76. więcej Art. 76. Prezes Agencji przyjmuje informacje o zdarzeniach radiacyjnych na
terenie kraju, w szczególności uzyskiwane na podstawie art. 83 i art. 85 ust. 1,
a w razie potrzeby udziela, w oparciu o uzyskane informacje, bezzwłocznej pomocy
w ocenie wielkości powstałego zagrożenia radiacyjnego oraz doradza w zakresie
likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia.

art. 77. więcej Art. 77. 1. Prezes Agencji, wykonując zadania wynikające z międzynarodowego
systemu powiadamiania o zdarzeniach radiacyjnych w zakresie wczesnego
powiadamiania o awarii jądrowej, pomocy w przypadku awarii jądrowej lub
zagrożenia radiacyjnego, ochrony fizycznej materiałów jądrowych i o nielegalnym
obrocie tymi materiałami, jak również realizując zobowiązania Rzeczypospolitej
Polskiej wynikające z dwustronnych umów międzynarodowych, powołuje krajowe
punkty kontaktowe.
2. Do zadań krajowych punktów kontaktowych należy w szczególności:
1) przyjmowanie z MAEA, Komisji Europejskiej oraz punktów kontaktowych
innych państw i organizacji międzynarodowych powiadomień o awariach
jądrowych, o nieuprawnionym użyciu, przemieszczeniu, przetworzeniu
materiałów jądrowych lub zawładnięciu nimi albo o realnej groźbie popełnienia
któregokolwiek z tych czynów, o kradzieży lub utracie źródła
promieniotwórczego, w tym wysokoaktywnego lub materiału
promieniotwórczego, oraz o odnalezieniu źródła niekontrolowanego lub
materiału promieniotwórczego, a także przyjmowanie próśb tych państw
o udzielenie pomocy w przypadku takich zdarzeń i informowanie ich o tym, czy
pomoc może być udzielona, oraz o warunkach udzielenia i zakresie tej pomocy;
2) przekazywanie do MAEA, Komisji Europejskiej oraz punktów kontaktowych,
o których mowa w pkt 1, powiadomień o powstałych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej zdarzeniach radiacyjnych oraz przypadkach
nieuprawnionego użycia, przemieszczenia, przetworzenia materiałów jądrowych
lub zawładnięcia nimi albo o realnej groźbie popełnienia któregokolwiek z tych
czynów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo innego państwa,
o kradzieży lub utracie źródła promieniotwórczego, w tym wysokoaktywnego
lub materiału promieniotwórczego, oraz o odnalezieniu źródła
niekontrolowanego lub materiału promieniotwórczego, a także przekazywanie próśb Rzeczypospolitej Polskiej o udzielenie pomocy w przypadku takich
zdarzeń;
3) przekazywanie do punktów kontaktowych, o których mowa w pkt 1, innych
informacji, do których udzielania Rzeczpospolita Polska jest obowiązana
zgodnie z zawartymi umowami międzynarodowymi;
4) przekazywanie do punktów kontaktowych państw członkowskich Unii
Europejskiej informacji o wpłynięciu wniosku o wydanie zezwolenia na
wykonywanie działalności związanej z wyrobem powszechnego użytku, o której
mowa w art. 4 ust. 1 pkt 12–15 lub 17, a na wniosek państwa członkowskiego
Unii Europejskiej także o wydaniu zezwolenia na wykonywanie takiej
działalności, przyjęciu zgłoszenia albo przyjęciu powiadomienia o wykonywaniu
takiej działalności;
5) wymiana informacji w ramach współpracy z innymi państwami w sprawie
przechodzenia od sytuacji zdarzenia radiacyjnego do sytuacji narażenia
istniejącego.

art. 78. więcej Art. 78. Prezes Agencji może powierzyć wykonywanie zadań, o których mowa
w art. 72a, art. 74, art. 76 i art. 77, instytucji wyspecjalizowanej w dziedzinie ochrony
radiologicznej.

art. 79. więcej Art. 79. Na żądanie Prezesa Agencji instytucje, organizacje i osoby posiadające
dane i informacje niezbędne dla analizy i oceny sytuacji radiacyjnej kraju obowiązane
są do ich nieodpłatnego udostępnienia.

art. 80. więcej Art. 80. Na podstawie oceny sytuacji radiacyjnej kraju Prezes Agencji:
1) ogłasza komunikaty dla ludności o sytuacji radiacyjnej, w tym o poziomie
skażeń promieniotwórczych w warunkach normalnych i w sytuacji zdarzeń
radiacyjnych;
2) informuje o powstaniu zagrożenia publicznego o zasięgu wojewódzkim lub
krajowym odpowiednio właściwego wojewodę lub Radę Ministrów;
3) przekazuje przewodniczącemu odpowiedniego rządowego zespołu do spraw
kryzysowych informacje o zdarzeniu radiacyjnym oraz prognozy rozwoju
sytuacji radiacyjnej kraju.

art. 81. więcej Art. 81. Kwartalne komunikaty dla ludności o sytuacji radiacyjnej kraju Prezes
Agencji ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”. W przypadku zdarzenia radiacyjnego informowanie ludności następuje
w trybie określonym w art. 92 ust. 3 i 4.

art. 82. więcej Art. 82. 1. Ze względu na zasięg skutków wyróżnia się następujące rodzaje
zdarzeń radiacyjnych:
1) zdarzenie powodujące zagrożenie jednostki organizacyjnej – zdarzenie
radiacyjne, które powstało na terenie tej jednostki, a zasięg jego skutków nie
przekracza granic jej terenu;
2) zdarzenie powodujące zagrożenie publiczne o zasięgu wojewódzkim – zdarzenie
radiacyjne, które powstało na terenie jednostki organizacyjnej albo poza nią
w czasie prowadzenia prac w terenie lub w czasie transportu materiałów
jądrowych, źródeł promieniowania jonizującego, odpadów promieniotwórczych
i wypalonego paliwa jądrowego, a zasięg jego skutków nie przekracza obszaru
jednego województwa;
3) zdarzenie powodujące zagrożenie publiczne o zasięgu krajowym – zdarzenie
radiacyjne określone w pkt 2, jeżeli zasięg jego skutków przekracza lub może
przekroczyć obszar jednego województwa.
2. Każde zdarzenie radiacyjne zaistniałe na terenie kraju lub poza jego granicami,
którego zasięg skutków przekracza granice Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi
zdarzenie powodujące zagrożenie publiczne o zasięgu krajowym.

Art. 82a. 1. W przypadku zdarzenia radiacyjnego pracownik jednostki
organizacyjnej stwierdzający wystąpienie zdarzenia radiacyjnego niezwłocznie
powiadamia o tym zdarzeniu kierownika jednostki organizacyjnej oraz
odpowiedniego inspektora ochrony radiologicznej, o którym mowa w art. 7 ust. 3 albo
5.
2. Jeżeli zdarzenie radiacyjne wystąpiło w trakcie prac wykonywanych przez
pracowników jednostki organizacyjnej na terenie innej jednostki, powiadomienie,
o którym mowa w ust. 1, jest niezwłocznie przekazywane także kierownikowi tej
jednostki.

art. 83. więcej Art. 83. 1. W przypadku zdarzenia radiacyjnego kierownik jednostki
organizacyjnej wykonującej działalność związaną z narażeniem jest obowiązany:
1) niezwłocznie zabezpieczyć miejsce zdarzenia radiacyjnego;
2) niezwłocznie zgłosić zdarzenie radiacyjne odpowiedniemu organowi
właściwemu do wydania zezwolenia, przyjęcia zgłoszenia albo przyjęcia
powiadomienia, o których mowa w art. 4 ust. 1 lub 1a;
3) niezwłocznie zgłosić zdarzenie radiacyjne organom i służbom właściwym do
niesienia pomocy oraz organom i służbom właściwym w sprawach zarządzania
kryzysowego, a w przypadku zdarzenia radiacyjnego mogącego powodować
zagrożenie o zasięgu wojewódzkim lub krajowym – także wojewodzie;
4) podjąć działania, w tym działania interwencyjne, mające na celu ograniczenie
skutków zdarzenia radiacyjnego;
5) dokonać wstępnej tymczasowej oceny okoliczności i skutków zdarzenia
radiacyjnego;
6) udzielać odpowiednim organom i służbom pomocy we wprowadzaniu działań
interwencyjnych.
2. W przypadku otrzymania powiadomienia o zdarzeniu radiacyjnym
powodującym zagrożenie o zasięgu wojewódzkim wojewoda właściwy dla miejsca
zdarzenia radiacyjnego jest obowiązany:
1) niezwłocznie zabezpieczyć miejsce zdarzenia radiacyjnego przy pomocy
przedstawicieli służby, inspekcji lub straży podległych wojewodzie, jeżeli
miejsce zdarzenia radiacyjnego znajduje się poza terenem jednostki
organizacyjnej lub jeżeli kierownik jednostki organizacyjnej nie jest w stanie
zabezpieczyć miejsca zdarzenia radiacyjnego;
2) niezwłocznie powiadomić o zdarzeniu radiacyjnym Prezesa Agencji, inne
organy i służby właściwe do niesienia pomocy oraz organy i służby właściwe
w sprawach zarządzania kryzysowego;
3) niezwłocznie powiadomić o zdarzeniu radiacyjnym ministra właściwego do
spraw wewnętrznych za pośrednictwem Rządowego Centrum Bezpieczeństwa
oraz Krajowego Centrum Koordynacji Ratownictwa i Ochrony Ludności, jeżeli
rozwój sytuacji może prowadzić do zagrożenia o skutkach przekraczających
obszar jednego województwa albo jeżeli zagrożenie takie już wystąpiło;
4) podjąć działania, w tym działania interwencyjne, mające na celu ograniczenie
skutków zdarzenia radiacyjnego;
5) dokonać wstępnej tymczasowej oceny okoliczności i skutków zdarzenia
radiacyjnego.
3. Pisemne potwierdzenie zgłoszenia i powiadomienia jest przekazywane
w ciągu 3 godzin od uzyskania informacji o zdarzeniu radiacyjnym odpowiednio
przez:
1) kierownika jednostki organizacyjnej – organom i służbom, o których mowa
w ust. 1 pkt 2 i 3;
2) wojewodę – organom i służbom, o których mowa w ust. 2 pkt 2 i 3.
4. Potwierdzenie, o którym mowa w ust. 3, zawiera:
1) opis przebiegu zdarzenia radiacyjnego, z podaniem dokładnej lokalizacji
zdarzenia radiacyjnego, rodzaju obiektu lub instalacji;
2) wstępną ocenę zagrożenia, w tym rodzaju i aktywności substancji
promieniotwórczych, które przedostały się do środowiska;
3) liczbę osób poszkodowanych w wyniku zdarzenia radiacyjnego oraz wstępne
oszacowanie ich narażenia na promieniowanie jonizujące;
4) wstępną ocenę rozmiaru skażeń promieniotwórczych, w tym skażeń
promieniotwórczych osób;
5) informację o podjętych działaniach mających na celu ograniczenie skutków
zdarzenia radiacyjnego, w tym zabezpieczenie miejsca zdarzenia radiacyjnego;
6) przewidywany dalszy przebieg zdarzenia radiacyjnego i jego skutków.
5. Organ właściwy do wydania zezwolenia, przyjęcia zgłoszenia albo przyjęcia
powiadomienia, o których mowa w art. 4 ust. 1 lub 1a, powiadamia Prezesa Agencji
o zdarzeniu radiacyjnym w terminie 3 dni od dnia uzyskania informacji o zdarzeniu
radiacyjnym.

Art. 83a. 1. Zabezpieczenie miejsca zdarzenia radiacyjnego, o którym mowa
w art. 83 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 1, realizuje się tak, żeby:
1) uniemożliwić przebywanie osób postronnych w miejscu zdarzenia radiacyjnego;
2) zapobiec rozprzestrzenianiu się skażeń promieniotwórczych.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność związaną
z narażeniem występuje o pomoc w zabezpieczeniu miejsca zdarzenia radiacyjnego
do wojewody, jeżeli zabezpieczenie miejsca zdarzenia radiacyjnego przekracza
możliwości jednostki organizacyjnej.

Art. 83b. 1. W przypadku zdarzenia radiacyjnego z terenu, na którym
stwierdzono:
1) 1000 Bq/cm² dla izotopów gamma i beta promieniotwórczych lub
2) 100 Bq/cm² dla izotopów alfa promieniotwórczych, lub
3) moc dawki promieniowania przekraczającą poziom 100 μSv/h (mikrosiwertów
na godzinę)
– kierujący akcją likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego
zapewnia niezwłoczne usunięcie osób poszkodowanych oraz innych osób
niebiorących udziału w postępowaniu awaryjnym.
2. Teren, o którym mowa w ust. 1, zabezpiecza się przed dostępem osób
postronnych. Kontroluje się także dostęp do tego terenu oraz prowadzi się monitoring
radiologiczny na tym terenie i wokół niego.
3. Do wykonywania zadań, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 84 ust. 2–5.

Art. 83c. 1. Kierujący akcją likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia
radiacyjnego jest obowiązany do utrzymywania kontaktu z organem właściwym do
wydania zezwolenia, przyjęcia zgłoszenia albo przyjęcia powiadomienia, o których
mowa w art. 4 ust. 1 lub 1a, organami i służbami właściwymi do niesienia pomocy
oraz organami i służbami właściwymi w sprawach zarządzania kryzysowego
w trakcie przebiegu zdarzenia radiacyjnego aż do zakończenia tej akcji, w celu:
1) bieżącego informowania o rozwoju sytuacji i przekazywania danych
potrzebnych do prowadzenia ocen i prognoz zagrożenia;
2) korzystania z zaleceń i informacji przekazywanych przez specjalistów
wskazanych przez organ właściwy do wydania zezwolenia, przyjęcia zgłoszenia
albo przyjęcia powiadomienia, o których mowa w art. 4 ust. 1 lub 1a, w tym
z wyników ocen zagrożenia i pomiarów skażeń promieniotwórczych
wykonanych przez stacje oraz placówki właściwe dla miejsca powstania
zagrożenia;
3) bieżącego przekazywania treści informacji o zdarzeniu radiacyjnym
przeznaczonej dla społeczności lokalnej oraz wskazywania obszaru, na którym
informacja ta jest rozpowszechniana.
2. Kierujący akcją likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia
radiacyjnego zwraca się do Prezesa Agencji, w razie potrzeby, o pomoc
w przeprowadzeniu pomiarów dozymetrycznych. Prezes Agencji kieruje na miejsce
zdarzenia radiacyjnego ekipę dozymetryczną Prezesa Agencji, jeżeli z jego oceny
wynika konieczność skierowania takiej ekipy na miejsce zdarzenia radiacyjnego.
3. Kierownik jednostki organizacyjnej zwraca się o pomoc w przeprowadzeniu
pomiarów dozymetrycznych do właściwego terenowo państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego, jeżeli z oceny Prezesa Agencji nie wynika konieczność
skierowania na miejsce zdarzenia radiacyjnego ekipy dozymetrycznej Prezesa
Agencji.

Art. 83d. Kierujący akcją likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia
radiacyjnego weryfikuje, w porozumieniu z organem właściwym do wydania
zezwolenia, przyjęcia zgłoszenia albo przyjęcia powiadomienia, o których mowa
w art. 4 ust. 1 lub 1a, efektywność przeprowadzonych działań.

Art. 83e. 1. W przypadku zdarzenia radiacyjnego, a także w sytuacji narażenia
istniejącego, kierujący akcją likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia
radiacyjnego dokłada starań, jeżeli jest to możliwe, żeby osoby z ogółu ludności nie
otrzymały dawki skutecznej (efektywnej) przekraczającej wartość rocznej dawki
granicznej dla osób z ogółu ludności.
2. W przypadku gdy spełnienie wymagania, o którym mowa w ust. 1, nie jest
możliwe, dawki otrzymane przez osoby z ogółu ludności powinny mieścić się
w zakresie poziomów odniesienia dawek skutecznych (efektywnych) określonych
w odpowiednim planie postępowania awaryjnego.
3. Wartości poziomów odniesienia dawek skutecznych (efektywnych) dla osób
z ogółu ludności w przypadku zdarzenia radiacyjnego powinny być co do zasady
ustalone na poziomie poniżej 100 mSv.
4. Wartości poziomów odniesienia dawek skutecznych (efektywnych)
w przypadku narażenia istniejącego co do zasady powinny być ustalone na poziomie
poniżej 20 mSv.

art. 84. więcej Art. 84. 1. Zdarzenie radiacyjne powodujące zagrożenie jednostki
organizacyjnej, województwa albo kraju wymaga podjęcia stosownych działań
interwencyjnych określonych odpowiednio w zakładowym, wojewódzkim albo
krajowym planie postępowania awaryjnego.
1a. Zakładowy plan postępowania awaryjnego opracowuje kierownik jednostki
organizacyjnej.
1b. W przypadku działalności związanej z narażeniem zakwalifikowanej do I lub
II kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy, kierownik jednostki
organizacyjnej uzgadnia projekt zakładowego planu postępowania awaryjnego
z wojewodą, komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej oraz
komendantem wojewódzkim Policji.
1c. Przepisu ust. 1a nie stosuje się do kierowników jednostek organizacyjnych
wykonujących działalność związaną z narażeniem niewymagającą zezwolenia,
zgłoszenia ani powiadomienia, o których mowa w art. 4 ust. 1 lub 1a, albo
wymagającą tylko powiadomienia oraz do kierowników jednostek organizacyjnych
wykonujących działalność wymagającą zgłoszenia zakwalifikowaną do III lub IV
kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy.
1d. Wojewódzki plan postępowania awaryjnego opracowuje wojewoda. Projekt
wojewódzkiego planu postępowania awaryjnego wojewoda uzgadnia z państwowym
wojewódzkim inspektorem sanitarnym.
1e. Krajowy plan postępowania awaryjnego opracowuje minister właściwy do
spraw wewnętrznych. Minister właściwy do spraw wewnętrznych uzgadnia projekt
krajowego planu postępowania awaryjnego z Prezesem Agencji oraz ministrem
właściwym do spraw administracji.
2. Podczas zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie jednostki
organizacyjnej akcją likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia kieruje
kierownik jednostki, na której terenie nastąpiło zdarzenie.
3. Podczas zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie o zasięgu
wojewódzkim akcją likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia kieruje
wojewoda we współpracy z państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym,
z zastrzeżeniem ust. 4.
4. Jeżeli zdarzenie radiacyjne miało miejsce podczas transportu, akcją likwidacji
zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia kieruje osoba odpowiedzialna za
bezpieczeństwo przesyłki w czasie transportu w porozumieniu z wojewodą właściwym dla miejsca zdarzenia działającym we współpracy z państwowym
wojewódzkim inspektorem sanitarnym.
5. Podczas zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie o zasięgu
krajowym akcją likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia kieruje minister
właściwy do spraw wewnętrznych przy pomocy Prezesa Agencji.

Art. 84a. W przypadku zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie
o zasięgu wojewódzkim państwowy wojewódzki inspektor sanitarny:
1) zapewnia wsparcie merytoryczne wojewody w zakresie:
a) pomiarów dozymetrycznych i spektrometrycznych na miejscu zdarzenia
radiacyjnego,
b) oznaczeń laboratoryjnych, interpretacji wyników i analiz,
c) oceny zagrożenia i rozwoju sytuacji awaryjnej,
d) opracowania projektu informacji, o której mowa w art. 92a ust. 1;
2) współpracuje z wojewodą w zakresie działań interwencyjnych, o których mowa
w art. 90.

Art. 84b. 1. W przypadku zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie
o zasięgu krajowym Prezes Agencji:
1) dokonuje identyfikacji zdarzenia radiacyjnego, weryfikując uzyskaną informację
o zdarzeniu radiacyjnym;
2) określa przewidywany dalszy przebieg zdarzenia radiacyjnego;
3) ocenia potencjalny rozmiar i zasięg skutków zdarzenia radiacyjnego, w tym
z punktu widzenia konieczności wprowadzenia działań interwencyjnych,
o których mowa w art. 90;
4) niezwłocznie przekazuje informację o zdarzeniu radiacyjnym ministrowi
właściwemu do spraw wewnętrznych, aktualizując ją w zależności od dalszego
przebiegu zdarzenia radiacyjnego.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1 pkt 4, zawiera:
1) wskazanie źródła informacji o zdarzeniu radiacyjnym oraz sposobu weryfikacji
tej informacji;
2) opis dotychczasowego przebiegu zdarzenia radiacyjnego, w tym informacje,
o których mowa w art. 83 ust. 4 pkt 3, i informacje o stratach materialnych;
3) przewidywany dalszy przebieg zdarzenia radiacyjnego;
4) ocenę potencjalnego rozmiaru i zasięgu skutków zdarzenia radiacyjnego, w tym
z punktu widzenia konieczności podjęcia działań interwencyjnych, o których
mowa w art. 90;
5) opis dotychczasowych działań podjętych przez kierownika jednostki
organizacyjnej, na terenie której wystąpiło zdarzenie radiacyjne, właściwych
wojewodów i Prezesa Agencji;
6) propozycje działań mających na celu likwidację zagrożenia i usunięcie skutków
zdarzenia radiacyjnego.

Art. 84c. 1. W przypadku zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie
o zasięgu wojewódzkim albo krajowym Prezes Agencji może ustalić dla:
1) stacji – częstotliwość przekazywania do Centrum do Spraw Zdarzeń
Radiacyjnych wyników pomiarów skażeń promieniotwórczych;
2) placówek – miejsca, częstotliwość oraz zakres pomiarów wykonywanych przez
placówki, a także częstotliwość przekazywania przez nie wyników pomiarów do
Centrum do Spraw Zdarzeń Radiacyjnych.
2. W przypadku zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie o zasięgu
krajowym Prezes Agencji na bieżąco analizuje przebieg zdarzenia radiacyjnego
i ocenia jego skutki w celu weryfikacji, aktualizacji i przekazywania informacji,
o której mowa w art. 84b ust. 1 pkt 4.

Art. 84d. 1. Prezes Agencji dokonuje wstępnej oceny zdarzenia radiacyjnego,
a w przypadku gdy zdarzenie to może powodować skutki poza granicami
Rzeczypospolitej Polskiej, powiadamia o nim MAEA oraz państwa, na obszarze
których mogą wystąpić skutki tego zdarzenia. W przypadku zmiany oceny zdarzenia
radiacyjnego Prezes Agencji dokonuje aktualizacji powiadomienia.
2. W przypadku konieczności podjęcia działań mających na celu ograniczenie
narażenia ludności Prezes Agencji powiadamia o zdarzeniu radiacyjnym oraz
o zamiarze wprowadzenia takich działań Komisję Europejską oraz państwa
członkowskie Unii Europejskiej, które mogą być dotknięte skutkami tych działań,
z podaniem informacji określających przyczyny wprowadzania tych działań oraz
danych istotnych dla ograniczenia przewidywanych radiologicznych skutków
zdarzenia radiacyjnego dla tych państw. Prezes Agencji dokonuje aktualizacji
powiadomienia odpowiednio do rozwoju sytuacji.
3. Prezes Agencji w powiadomieniu, o którym mowa w ust. 2, zamieszcza także
treść informacji, o której mowa w art. 92a ust. 1.
4. Na wniosek Komisji Europejskiej Prezes Agencji powiadamia ją o treści
informacji przekazywanej członkom ekip awaryjnych zgodnie z art. 20 ust. 5.

Art. 84e. 1. W przypadku zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie
o zasięgu krajowym minister właściwy do spraw wewnętrznych, kierując akcją
likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego, w tym podczas
prowadzenia działań interwencyjnych:
1) usprawnia ruch osób i towarów na terenach objętych skutkami zdarzenia
radiacyjnego – w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu
oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej;
2) wprowadza odpowiedni do przebiegu zdarzenia radiacyjnego tryb działania
jednostek ochrony zdrowia – w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia;
3) koordynuje wykorzystanie pododdziałów i oddziałów sił zbrojnych
skierowanych przez Ministra Obrony Narodowej – w porozumieniu z tym
ministrem;
4) zapewnia sprawną wymianę informacji między organami i służbami biorącymi
udział w akcji likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego
– w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji oraz
ministrem właściwym do spraw łączności.
2. W zależności od przebiegu zdarzenia radiacyjnego i rozwoju sytuacji
radiacyjnej minister właściwy do spraw wewnętrznych, po zasięgnięciu opinii Prezesa
Agencji, powiadamia wojewodów właściwych dla terenów, na których wystąpiło
skażenie promieniotwórcze, o działaniach, jakie należy podjąć w celu likwidacji
zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego.

Art. 84f. 1. Prezes Agencji uzgadnia z ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych oraz z ministrem właściwym do spraw zagranicznych potrzebę
wystąpienia do MAEA, Komisji Europejskiej oraz punktów kontaktowych innych
państw i organizacji międzynarodowych z prośbą o udzielenie pomocy w likwidacji
zagrożenia lub usuwaniu skutków zdarzenia radiacyjnego oraz treść tej prośby. Po
dokonaniu uzgodnienia Prezes Agencji przekazuje prośbę za pośrednictwem
krajowego punktu kontaktowego.
2. Prezes Agencji informuje ministra właściwego do spraw wewnętrznych
i ministra właściwego do spraw zagranicznych o prośbie o udzielenie pomocy
w likwidacji zagrożenia lub usuwaniu skutków zdarzenia radiacyjnego zgłoszonej
przez MAEA, Komisję Europejską oraz punkty kontaktowe innych państw
i organizacji międzynarodowych za pośrednictwem krajowego punktu kontaktowego.

Art. 84g. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, minister właściwy do
spraw transportu, minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, minister właściwy
do spraw zdrowia, minister właściwy do spraw zagranicznych, minister właściwy do
spraw informatyzacji, minister właściwy do spraw łączności, minister właściwy do
spraw rolnictwa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, Minister Obrony
Narodowej oraz Prezes Agencji, wykonując zadania na potrzeby przygotowania
i reagowania na zdarzenia radiacyjne powodujące zagrożenie o zasięgu krajowym
wymagające współdziałania między nimi, na bieżąco przekazują sobie informacje
i stanowiska konieczne do skutecznego prowadzenia działań niezbędnych do
likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego.

art. 85. więcej Art. 85. 1. W razie zdarzenia radiacyjnego spowodowanego przez nieznanego
sprawcę służba, która pierwsza uzyskała informację o zdarzeniu, zabezpiecza miejsce
zdarzenia i powiadamia o zdarzeniu Prezesa Agencji oraz wojewodę właściwego dla
miejsca zdarzenia.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, akcją likwidacji zagrożenia
i usuwania skutków zdarzenia kieruje wojewoda właściwy dla miejsca zdarzenia,
podejmując stosowne działania interwencyjne określone w wojewódzkim planie
postępowania awaryjnego, z zastrzeżeniem art. 84 ust. 5.

art. 86. więcej Art. 86. W przypadku stwierdzenia podwyższonego poziomu mocy dawki
promieniowania jonizującego lub wystąpienia skażeń promieniotwórczych, w tym
spowodowanych aktem terroru, z wyłączeniem zdarzeń radiacyjnych, o których mowa
w art. 82, oraz w przypadku znalezienia porzuconej substancji promieniotwórczej,
w tym źródła niekontrolowanego, akcją likwidacji zagrożenia i usuwania skutków
zdarzenia kieruje wojewoda właściwy dla województwa, na którego obszarze
stwierdzono podwyższony poziom mocy dawki promieniowania jonizującego,
wystąpienie skażeń promieniotwórczych lub znaleziono porzuconą substancję
promieniotwórczą, we współpracy z państwowym wojewódzkim inspektorem
sanitarnym, podejmując stosowne działania interwencyjne określone w wojewódzkim
planie postępowania awaryjnego, z zastrzeżeniem art. 84 ust. 5.

Art. 86a. W przypadku wykrycia przez Straż Graniczną lub Służbę Celno-
-Skarbową próby nielegalnego przywozu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
wywozu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej substancji promieniotwórczej, o ile
nie doszło do zdarzenia radiacyjnego, właściwy terenowy organ Straży Granicznej lub
kierownik jednostki organizacyjnej Krajowej Administracji Skarbowej podejmuje
działania określone w procedurze postępowania opracowanej odpowiednio przez
Komendanta Głównego Straży Granicznej lub Szefa Krajowej Administracji
Skarbowej i uzgodnionej z Prezesem Agencji.

Art. 86b. (uchylony).

Art. 86c. 1. W sytuacji zdarzenia radiacyjnego Prezes Agencji prowadzi
działania mające na celu identyfikację materiałów jądrowych, źródeł, odpadów
i innych substancji promieniotwórczych będących przedmiotem nielegalnego obrotu
lub nieznanego pochodzenia, a odbioru, transportu, przechowywania i składowania takich materiałów, źródeł, odpadów i substancji dokonuje państwowe
przedsiębiorstwo użyteczności publicznej, o którym mowa w art. 114 ust. 1.
2. W przypadku przyjmowania, weryfikacji i przetwarzania przez Prezesa
Agencji informacji o zdarzeniach radiacyjnych, a także informacji o próbach
nielegalnego przywozu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub wywozu
z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej substancji promieniotwórczych, obowiązki,
o których mowa w art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku
z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich
danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie
danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), są realizowane przez
udostępnienie informacji w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej
Prezesa Agencji, jego stronie internetowej oraz w miejscu powszechnie dostępnym
w siedzibie Agencji.
3. Prezes Agencji informuje o ograniczeniach, o których mowa w ust. 2,
udostępniając stosowne informacje w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie
podmiotowej Prezesa Agencji, jego stronie internetowej oraz w miejscu powszechnie
dostępnym w siedzibie Agencji.
4. Okres przechowywania danych, o których mowa w ust. 2, ustala się zgodnie
z przepisami wydanymi na podstawie art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r.
o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2019 r. poz. 553 i 730).
5. Dane osobowe, o których mowa w ust. 2, podlegają zabezpieczeniom
zapobiegającym nadużyciom lub niezgodnemu z prawem dostępowi lub
przekazywaniu polegającym co najmniej na:
1) dopuszczeniu do przetwarzania danych osobowych wyłącznie osób
posiadających pisemne upoważnienie wydane przez administratora danych;
2) pisemnym zobowiązaniu osób upoważnionych do przetwarzania danych
osobowych do zachowania ich w tajemnicy.

Art. 86d. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej opracowuje system zarządzania
sytuacjami zdarzeń radiacyjnych, jakie mogą mieć miejsce w jednostce
organizacyjnej.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej dokonuje analizy zagrożeń, jakie mogą
mieć miejsce w związku z działalnością wykonywaną przez jednostkę organizacyjną, uwzględniając kategoryzację zagrożeń oraz przepisy wydane na podstawie art. 86g,
oraz sporządza wnioski z tej analizy.
3. Kierownik jednostki organizacyjnej opracowuje zakładowy plan
postępowania awaryjnego, uwzględniając wnioski z analizy zagrożeń, o której mowa
w ust. 2, w szczególności mogące wystąpić scenariusze awaryjne.
4. System zarządzania sytuacjami zdarzeń radiacyjnych, o którym mowa w ust.
1, zawiera:
1) analizę zagrożeń, o której mowa w ust. 2;
2) podział zadań i obowiązków osób biorących udział w akcji likwidacji zagrożenia
i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego;
3) zakładowy plan postępowania awaryjnego oraz procedury i instrukcje służące
realizacji tego planu;
4) środki komunikacji, w tym wymiany informacji na poziomie wojewódzkim;
5) opis zasad ochrony zdrowia członków ekip awaryjnych;
6) zakres i formy przeprowadzania wstępnych i okresowych szkoleń członków ekip
awaryjnych;
7) opis rozwiązań służących zapewnieniu ochrony radiologicznej członkom ekip
awaryjnych;
8) zasady informowania o możliwości wystąpienia zdarzenia radiacyjnego oraz
o wystąpieniu zdarzenia radiacyjnego;
9) opis zasad współdziałania z odpowiednimi organami, służbami, inspekcjami
i innymi podmiotami w sprawach likwidacji zagrożenia i usuwania skutków
zdarzenia radiacyjnego;
10) kryteria przejścia z fazy reagowania na zdarzenie radiacyjne do sytuacji
narażenia istniejącego.
5. Kierownik jednostki organizacyjnej przesyła wojewodzie właściwemu ze
względu na miejsce wykonywania przez jednostkę organizacyjną działalności
związanej z narażeniem zakładowy plan postępowania awaryjnego wraz z wnioskami
z analizy zagrożeń, o której mowa w ust. 2, niezwłocznie po ich sporządzeniu lub
aktualizacji.
6. Przepisów ust. 1–5 nie stosuje się do kierowników jednostek organizacyjnych
wykonujących działalność związaną z narażeniem niewymagającą zezwolenia,
zgłoszenia ani powiadomienia, o których mowa w art. 4 ust. 1 lub 1a, albo
wymagającą tylko powiadomienia oraz do kierowników jednostek organizacyjnych wykonujących działalność wymagającą tylko zgłoszenia zakwalifikowaną do III lub
IV kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy.

Art. 86e. 1. Wojewoda opracowuje system zarządzania sytuacjami zdarzeń
radiacyjnych o zasięgu wojewódzkim, jakie mogą mieć miejsce na obszarze
województwa.
2. Wojewoda dokonuje analizy zagrożeń, jakie mogą wystąpić w związku
z działalnościami wykonywanymi na terenie województwa, uwzględniając
kategoryzację zagrożeń oraz przepisy wydane na podstawie art. 86g, oraz sporządza
wnioski z tej analizy.
3. Wojewoda opracowuje wojewódzki plan postępowania awaryjnego,
a w szczególności mogące wystąpić scenariusze awaryjne, uwzględniając wnioski
z analizy zagrożeń, o której mowa w ust. 2, oraz otrzymane od kierowników jednostek
organizacyjnych zakładowe plany postępowania awaryjnego i wnioski z analiz
zagrożeń, o których mowa w art. 86d ust. 2.
4. Wojewoda przesyła ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych
wojewódzki plan postępowania awaryjnego wraz z wnioskami z dokonanej przez
siebie analizy zagrożeń, niezwłocznie po ich sporządzeniu lub aktualizacji.
5. System zarządzania sytuacjami zdarzeń radiacyjnych, o którym mowa w ust.
1, zawiera:
1) analizę zagrożeń, o której mowa w ust. 2;
2) podział zadań i obowiązków osób, organów i służb biorących udział w akcji
likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego;
3) wojewódzki plan postępowania awaryjnego oraz procedury i instrukcje służące
realizacji tego planu;
4) środki komunikacji, w tym wymiany informacji na poziomie wojewódzkim,
krajowym i międzynarodowym;
5) elementy, o których mowa w art. 86d ust. 4 pkt 5–10.

Art. 86f. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych opracowuje system
zarządzania sytuacjami zdarzeń radiacyjnych mogących powodować zagrożenie
o zasięgu krajowym.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych dokonuje analizy zagrożeń
o zasięgu krajowym, uwzględniając kategoryzację zagrożeń oraz przepisy wydane na
podstawie art. 86g, oraz sporządza wnioski z tej analizy.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych opracowuje krajowy plan
postępowania awaryjnego, uwzględniając wnioski z analizy zagrożeń, o której mowa
w ust. 2, oraz otrzymane od wojewodów wojewódzkie plany postępowania
awaryjnego i wnioski z analiz zagrożeń, o których mowa w art. 86e ust. 2.
4. System zarządzania sytuacjami zdarzeń radiacyjnych, o którym mowa w ust.
1, zawiera:
1) analizę zagrożeń, o której mowa w ust. 2;
2) podział zadań i obowiązków osób, organów i służb biorących udział w akcji
likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego;
3) krajowy plan postępowania awaryjnego oraz procedury i instrukcje służące
realizacji tego planu;
4) środki komunikacji, w tym wymiany informacji na poziomie krajowym
i międzynarodowym;
5) elementy, o których mowa w art. 86d ust. 4 pkt 5–10.

Art. 86g. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, zakres analizy
zagrożeń dokonywanej przez kierownika jednostki organizacyjnej, wojewodę
i ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz formę, w jakiej kierownik
jednostki organizacyjnej i wojewoda przedstawiają wnioski z analizy zagrożeń
zgodnie z przepisami art. 86d ust. 5 i art. 86e ust. 4, mając na względzie kompletność
analizy i czytelność wniosków oraz obowiązujące w tym zakresie zalecenia MAEA.

Art. 86h. 1. Działalność związana z narażeniem jest kwalifikowana ze względu
na zagrożenie mogące powstać w przypadku wystąpienia zdarzenia radiacyjnego
związanego z wykonywaniem takiej działalności do odpowiedniej kategorii zagrożeń
zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
zakwalifikowaną do I lub II kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do
ustawy, zapewnia:
1) funkcjonowanie na terenie jednostki organizacyjnej całodobowej służby
awaryjnej dla celów reagowania awaryjnego;
2) całodobową obecność na terenie jednostki organizacyjnej osoby upoważnionej
do klasyfikacji zdarzeń radiacyjnych.

Art. 86i. 1. Zakładowy, wojewódzki i krajowy plan postępowania awaryjnego
określają zadania w zakresie:
1) przygotowania do reagowania na zdarzenie radiacyjne i sposób realizacji tych
zadań;
2) reagowania na zdarzenie radiacyjne i sposób realizacji tych zadań;
3) zarządzania sytuacją narażenia istniejącego powstałą w wyniku zdarzenia
radiacyjnego i sposób realizacji tych zadań.
2. Zadania w zakresie przygotowania do reagowania na zdarzenie radiacyjne
obejmują w szczególności:
1) podział zadań, w tym w zakresie działań przeprowadzanych na terenie jednostki
organizacyjnej;
2) przygotowanie struktur uruchamianych w sytuacji zdarzenia radiacyjnego,
w tym w zakresie działań przeprowadzanych na terenie jednostki organizacyjnej;
3) określenie kryteriów niezbędnych do uruchomienia planu postępowania
awaryjnego;
4) opracowanie na podstawie analizy zagrożeń strategii ochrony osób z ogółu
ludności i pracowników jednostki organizacyjnej;
5) wyznaczenie poziomów odniesienia w sytuacji narażenia istniejącego dla osób
przebywających na terenie skażonym;
6) wyznaczenie poziomów odniesienia na wypadek zdarzenia radiacyjnego dla osób
z ogółu ludności, pracowników jednostki organizacyjnej oraz członków ekip
awaryjnych;
7) opracowanie i aktualizację procedur i instrukcji w zakresie reagowania na
zdarzenia radiacyjne, z uwzględnieniem wniosków z ćwiczeń i zdarzeń
radiacyjnych;
8) w przypadku zakładowego planu postępowania awaryjnego – zapewnienie
spójności tego planu z systemem ochrony fizycznej materiałów jądrowych lub
obiektów jądrowych;
9) przygotowanie i utrzymywanie zasobów niezbędnych do wykonania zadań
ujętych w planie postępowania awaryjnego;
10) zapewnienie gotowości do wprowadzenia działań interwencyjnych;
11) określenie, w przypadku:
a) zakładowego planu postępowania awaryjnego – zasad współpracy ze
służbami i organami zaangażowanymi w postępowanie awaryjne,
b) wojewódzkiego planu postępowania awaryjnego oraz krajowego planu
postępowania awaryjnego – zasad koordynacji działań służb, organów i innych instytucji krajowych oraz współpracy z państwami, które mogą być
dotknięte skutkami zdarzeń radiacyjnych;
12) opracowanie planów ćwiczeń i szkoleń w zakresie reagowania na zdarzenia
radiacyjne;
13) organizację okresowych ćwiczeń i treningów w celu weryfikacji poziomu
przygotowania do reagowania na zdarzenia radiacyjne i jego doskonalenia;
14) utrzymywanie baz danych niezbędnych do prognozowania rozwoju sytuacji
radiacyjnej, likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego;
15) przygotowanie rozwiązań na wypadek zniszczenia lub zakłócenia
funkcjonowania infrastruktury krytycznej w wyniku zdarzenia radiacyjnego.
3. Przepisu ust. 2 pkt 15 nie stosuje się do kierowników jednostek
organizacyjnych niebędących operatorami lub właścicielami infrastruktury
krytycznej.
4. Zadania w zakresie reagowania na zdarzenie radiacyjne obejmują
w szczególności:
1) uruchomienie planu postępowania awaryjnego;
2) uruchomienie niezbędnych struktur, w tym sił i środków, zgodnie z planem
postępowania awaryjnego;
3) powiadamianie i wymianę informacji;
4) informowanie ludności;
5) udzielanie pomocy osobom poszkodowanym;
6) ocenę zagrożenia, w tym wielkości dawek promieniowania jonizującego i skażeń
promieniotwórczych;
7) monitorowanie zagrożeń;
8) zapewnienie ochrony radiologicznej osobom z ogółu ludności, pracownikom
jednostki organizacyjnej oraz członkom ekip awaryjnych, zgodnie z ustalonymi
poziomami odniesienia;
9) uruchomienie niezbędnych działań interwencyjnych;
10) analizę skuteczności prowadzonych działań interwencyjnych i ich
optymalizację;
11) raportowanie i dokumentowanie.
5. Zadania w zakresie zarządzania sytuacją narażenia istniejącego powstałą
w wyniku zdarzenia radiacyjnego obejmują w szczególności:
1) opracowanie strategii zarządzania sytuacją narażenia istniejącego;
2) podział zadań i obowiązków;
3) monitorowanie i ocenę zagrożeń;
4) wymianę informacji;
5) usuwanie skutków zdarzenia radiacyjnego;
6) uruchomienie niezbędnych działań naprawczych;
7) analizę skuteczności prowadzonych działań naprawczych i ich optymalizację;
8) zapewnienie ochrony radiologicznej osobom z ogółu ludności, pracownikom
jednostki organizacyjnej oraz członkom ekip awaryjnych, zgodnie z ustalonymi
poziomami odniesienia;
9) opracowanie wytycznych w zakresie optymalizacji narażenia;
10) informowanie ludności;
11) raportowanie i dokumentowanie.
6. Strategia, o której mowa w ust. 5 pkt 1, zawiera:
1) procedurę przejścia z fazy reagowania na zdarzenie radiacyjne do sytuacji
narażenia istniejącego;
2) główne cele do realizacji w zakresie zarządzania sytuacją narażenia istniejącego;
3) ocenę dostępnych działań interwencyjnych i działań naprawczych;
4) poziomy odniesienia dla sytuacji narażenia istniejącego i optymalizację
narażenia.
7. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółową zawartość
zakładowego, wojewódzkiego i krajowego planu postępowania awaryjnego,
uwzględniając w tych planach różne kategorie zagrożeń, jakie mogą powstać
w związku z wykonywaną działalnością z narażeniem, oraz mając na względzie
wydane w tym zakresie zalecenia MAEA.
8. W sytuacji narażenia istniejącego dotyczącej działalności z naturalnie
występującymi substancjami promieniotwórczymi prowadzonej na podstawie
powiadomienia, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lub 1a, kierownik jednostki
organizacyjnej wykonującej tę działalność może wystąpić do organu właściwego do
przyjęcia powiadomienia o wydanie opinii w zakresie możliwych do zastosowania
środków monitorowania sytuacji radiacyjnej oraz działań interwencyjnych. Organ
przedstawia opinię w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku.

Art. 86j. W sytuacji narażenia istniejącego i wystąpienia istotnych, w tym
długotrwałych, skażeń promieniotwórczych terenu lub środowiska w wyniku
zdarzenia radiacyjnego minister właściwy do spraw wewnętrznych opracowuje strategię zarządzania terenami skażonymi, która uzupełnia strategię zarządzania
sytuacją narażenia istniejącego dla wojewódzkiego i krajowego planu postępowania
awaryjnego i zawiera:
1) zamierzenia w zakresie zarządzania terenami skażonymi, w tym długoterminowe
cele strategiczne oraz odpowiadające im poziomy odniesienia, o których mowa
w art. 83e;
2) kryteria wydzielania terenów dotkniętych skażeniami promieniotwórczymi oraz
identyfikacji osób z ogółu ludności dotkniętych tymi skażeniami;
3) analizę potrzeb w zakresie niezbędnych środków ochronnych, które należy
zastosować w odniesieniu do terenów i osób z ogółu ludności dotkniętych
skażeniem promieniotwórczym, oraz określenie zakresu tych środków;
4) analizę potrzeb w zakresie kontroli dostępu do terenów dotkniętych skażeniem
promieniotwórczym lub wprowadzenia ograniczeń dotyczących warunków życia
na tych terenach;
5) ocenę narażenia różnych grup ludności oraz ocenę środków, które są dostępne
dla poszczególnych osób w celu kontroli ich narażenia;
6) rozwiązania w zakresie postępowania z odpadami promieniotwórczymi
powstałymi podczas usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego.

Art. 86k. W sytuacji narażenia istniejącego, na terenie długotrwale skażonym
w wyniku zdarzenia radiacyjnego, organ kierujący akcją likwidacji zagrożenia
i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego może wyrazić zgodę na pobyt czasowy
lub stały ludzi, w tym prowadzenie lub wznowienie działalności społeczno-
-gospodarczej na tym terenie, pod warunkiem:
1) wdrożenia strategii zarządzania terenami skażonymi, o której mowa w art. 86j;
2) określenia dla danego terenu odpowiednich poziomów odniesienia dawek
skutecznych (efektywnych) w sytuacji narażenia istniejącego;
3) zapewnienia osobom przebywającym na tym terenie niezbędnych informacji
o sytuacji radiacyjnej, zagrożeniu oraz biologicznych skutkach promieniowania
jonizującego;
4) wskazania działań i zachowań ludności mających na celu optymalizację
narażenia;
5) monitorowania sytuacji radiacyjnej na skażonym obszarze oraz informowania
ludności o wynikach ocen sytuacji radiacyjnej.

Art. 86l. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
zakwalifikowaną do I kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy,
określa strefy planowania awaryjnego:
1) strefę planowania wyprzedzających działań interwencyjnych, zwaną dalej „strefą
wewnętrzną”;
2) strefę planowania natychmiastowych działań interwencyjnych, zwaną dalej
„strefą zewnętrzną”.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
zakwalifikowaną do II kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy,
określa strefę zewnętrzną na obszarze wokół tej jednostki organizacyjnej.

Art. 86m. 1. Strefy, o których mowa w art. 86l, kierownik jednostki
organizacyjnej określa na podstawie wyników analiz bezpieczeństwa potencjalnych
skutków sytuacji awaryjnych o prawdopodobieństwie wystąpienia równym lub
większym niż raz na 107 lat, zidentyfikowanych w raporcie bezpieczeństwa dla
wykonywanej działalności.
2. Strefa wewnętrzna obejmuje obszar wokół jednostki organizacyjnej
wykonującej działalność zakwalifikowaną do I kategorii zagrożeń, zgodnie
z załącznikiem nr 5 do ustawy, na którym podejmowane są przygotowania do
wprowadzenia wyprzedzających działań interwencyjnych w przypadku zdarzenia
radiacyjnego w celu uniknięcia lub ograniczenia ryzyka wystąpienia skutków
deterministycznych narażenia osób z ogółu ludności.
3. Decyzję o wprowadzeniu wyprzedzających działań interwencyjnych w strefie
wewnętrznej podejmuje wojewoda niezwłocznie po stwierdzeniu możliwości
wystąpienia zagrożenia poza terenem jednostki organizacyjnej wykonującej
działalność zakwalifikowaną do I kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do
ustawy.
4. Strefa zewnętrzna obejmuje obszar wokół jednostki organizacyjnej
wykonującej działalność zakwalifikowaną do I lub II kategorii zagrożeń, zgodnie
z załącznikiem nr 5 do ustawy, na którym podejmowane są przygotowania do
wprowadzenia natychmiastowych działań interwencyjnych w przypadku zdarzenia
radiacyjnego w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia skutków stochastycznych
narażenia osób z ogółu ludności.
5. Decyzję o wprowadzeniu działań interwencyjnych, w tym natychmiastowych
działań interwencyjnych, w strefie zewnętrznej podejmuje wojewoda niezwłocznie po
stwierdzeniu, że:
1) wartości operacyjnych poziomów interwencyjnych uzyskane na podstawie
wyników monitoringu radiacyjnego lub
2) prognozy rozprzestrzeniania się substancji promieniotwórczych, lub
3) istniejące warunki panujące w jednostce organizacyjnej
– wskazują na konieczność podjęcia takich działań.
6. Do decyzji, o których mowa w ust. 3 i 5, nie stosuje się przepisów art. 88.
7. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje działań, o których
mowa w ust. 5, oraz wartości operacyjnych poziomów interwencyjnych stanowiące
podstawę do wprowadzenia w strefie zewnętrznej tych działań, kierując się względami
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej oraz wydanymi w tym zakresie
zaleceniami MAEA.
8. Prezes Agencji zatwierdza w drodze decyzji administracyjnej strefy, o których
mowa w art. 86l, po uzyskaniu opinii właściwego wojewody co do wykonalności
przeprowadzenia w tych strefach działań interwencyjnych.
9. Do wniosku o zatwierdzenie stref, o których mowa w art. 86l, dołącza się:
1) uzasadnienie;
2) mapę administracyjną z naniesionymi granicami stref oraz wykaz gmin objętych
tymi strefami;
3) wyniki analiz uzasadniających wyznaczenie stref, wraz z opisem przyjętej
metodyki, określeniem kodów obliczeniowych oraz przyjętymi scenariuszami
i danymi meteorologicznymi.
10. W przypadku gdy strefa, o której mowa w art. 86l, przekracza obszar jednego
województwa lub granice Rzeczypospolitej Polskiej, minister właściwy do spraw
wewnętrznych zapewnia koordynację współdziałania odpowiednio między krajowymi
lub zagranicznymi organami właściwymi w zakresie planowania i przygotowania
działań interwencyjnych w przypadku zdarzenia radiacyjnego.
11. Kierownik jednostki organizacyjnej współdziała z właściwym wojewodą
w celu zapewnienia właściwego przygotowania oraz reagowania na zdarzenia
radiacyjne w strefie, o której mowa w art. 86l.
12. Do zmiany stref, o których mowa w art. 86l, stosuje się odpowiednio przepisy
dotyczące określania tych stref.

Art. 86n. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
zakwalifikowaną do I lub II kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do
ustawy, określa:
1) dystans rozszerzonego planowania;
2) dystans planowania spożycia i kontroli towarów.
2. Dystans rozszerzonego planowania obejmuje obszar, poza strefą zewnętrzną,
na którym przewiduje się konieczność prowadzenia monitoringu radiacyjnego
środowiska w celu niezwłocznej identyfikacji terenów skażonych wymagających
wprowadzenia działań interwencyjnych, w tym czasowego lub stałego przesiedlenia
ludności, i działań naprawczych.
3. Dystans planowania spożycia i kontroli towarów obejmuje obszar, poza
dystansem rozszerzonego planowania, dla którego planuje się wprowadzenie działań
interwencyjnych w celu uniknięcia lub ograniczenia narażenia w wyniku uwolnienia
znaczących ilości substancji promieniotwórczych do środowiska, obejmujących:
1) ochronę żywności, wody i surowców przed skażeniem;
2) zakaz lub ograniczenie spożywania skażonej żywności i skażonej wody
przeznaczonej do spożycia przez ludzi, żywienia zwierząt skażonymi środkami
żywienia zwierząt i pojenia skażoną wodą oraz wypasu zwierząt na skażonym
terenie.
4. Dystanse, o których mowa w ust. 1, kierownik jednostki organizacyjnej
określa na podstawie wyników analiz bezpieczeństwa potencjalnych skutków sytuacji
awaryjnych o prawdopodobieństwie wystąpienia równym lub większym niż raz na
107
lat, zidentyfikowanych w raporcie bezpieczeństwa dla wykonywanej działalności.
5. Prezes Agencji zatwierdza w drodze decyzji administracyjnej dystanse,
o których mowa w ust. 1, po uzyskaniu opinii właściwego wojewody oraz ministra
właściwego do spraw wewnętrznych, co do wykonalności przeprowadzenia działań
interwencyjnych.
6. Do wniosku o zatwierdzenie dystansów, o których mowa w ust. 1, dołącza się:
1) uzasadnienie;
2) mapę administracyjną z naniesionymi granicami dystansów oraz wykaz gmin
objętych tymi dystansami;
3) wyniki analiz uzasadniających wyznaczenie dystansów, wraz z opisem przyjętej
metodyki, określeniem kodów obliczeniowych oraz przyjętymi scenariuszami
i danymi meteorologicznymi.
7. Do zmiany dystansów, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio
przepisy dotyczące określania tych dystansów.

Art. 86o. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej zakwalifikowanej do I lub II
kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy, opracowuje i wdraża
program monitoringu radiacyjnego środowiska na terenie i poza terenem jednostki
organizacyjnej, w sytuacji normalnej oraz w przypadku zdarzenia radiacyjnego.
2. Program monitoringu radiacyjnego środowiska obejmuje strefy, o których
mowa w art. 86l, oraz dystans rozszerzonego planowania, o którym mowa w art. 86n
ust. 1 pkt 1.
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, zakres programu
monitoringu radiacyjnego środowiska, o którym mowa w ust. 1, kierując się
koniecznością zapewnienia wiarygodnych danych niezbędnych do oceny narażenia
pracowników oraz osób z ogółu ludności.

Art. 86p. Na wypadek zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie
publiczne o zasięgu wojewódzkim albo krajowym wojewoda określa dla podległych
organów i służb rozwiązania organizacyjne i techniczne zapewniające:
1) niezwłoczną ocenę zagrożenia, w tym ocenę rozwoju sytuacji awaryjnej;
2) niezwłoczne podjęcie działań interwencyjnych, w tym w strefach, o których
mowa w art. 86l, oraz na obszarach wyznaczonych dystansami, o których mowa
w art. 86n ust. 1;
3) monitorowanie skażeń osób, sprzętu i środków transportu, w tym
opuszczających strefę planowania awaryjnego, oraz ich dekontaminację;
4) identyfikację osób poszkodowanych, w tym skażonych promieniotwórczo
wskutek zdarzenia radiacyjnego;
5) udzielenie pomocy medycznej i psychologicznej osobom poszkodowanym;
6) ograniczenie i kontrolę dostępu do stref, o których mowa w art. 86l;
7) miejsca ewakuacji;
8) rejestrację osób z ogółu ludności w miejscach ewakuacji;
9) opiekę dla zwierząt, które pozostają na terenie, z którego uprzednio ewakuowano
ich właścicieli lub opiekunów.

Art. 86q. 1. W przypadku gdy na terenie województwa znajduje się jednostka
organizacyjna wykonująca działalność zakwalifikowaną do I kategorii zagrożeń,
zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy, wojewoda zapewnia, że przynajmniej jedna funkcjonująca na terenie tego województwa jednostka ochrony zdrowia jest
przygotowana do udzielania pomocy osobom poszkodowanym w wyniku zdarzenia
radiacyjnego spowodowanego działalnością takiej jednostki organizacyjnej, w tym
pracownikom tej jednostki organizacyjnej oraz osobom z ogółu ludności
przebywającym w strefie, o której mowa w art. 86l.
2. Koszty przygotowania jednostki ochrony zdrowia do wykonywania zadania,
o którym mowa w ust. 1, pokrywa jednostka organizacyjna wykonująca działalność
zakwalifikowaną do I kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy.
3. W przypadku gdy na terenie województwa znajduje się więcej niż jedna
jednostka organizacyjna wykonująca działalność zakwalifikowaną do I kategorii
zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy, koszty, o których mowa w ust. 2, są
pokrywane przez te jednostki w częściach równych.
4. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2, oraz sposób i terminy ich
pokrywania określa umowa zawarta między wojewodą oraz jednostką organizacyjną,
o której mowa w ust. 1.

Art. 86r. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej, której działalność wymaga
określenia strefy, o której mowa w art. 86l, pokrywa koszty zakupu, przechowywania,
dystrybucji, wymiany i unieszkodliwienia preparatów ze stabilnym jodem
niezbędnych do właściwego przygotowania i prowadzenia działania interwencyjnego
na terenie tej strefy.
2. Zadania polegające na zakupie, przechowywaniu, dystrybucji, wymianie
i unieszkodliwianiu preparatów ze stabilnym jodem realizuje wojewoda.
3. Osoby z ogółu ludności znajdujące się w strefie wewnętrznej wyposaża się,
w terminie 3 miesięcy od dnia zatwierdzenia tej strefy, w preparaty ze stabilnym
jodem w dawce zgodnej z przepisami wydanymi na podstawie ust. 9.
4. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 1, oraz sposób i terminy ich
pokrywania określa umowa zawarta między wojewodą oraz jednostką organizacyjną,
o której mowa w ust. 1.
5. Do opakowań preparatów ze stabilnym jodem wojewoda dołącza informacje
dotyczące stosowania tych preparatów określone w przepisach wydanych na
podstawie ust. 9.
6. Wojewoda określa liczbę preparatów ze stabilnym jodem przeznaczonych do
dystrybucji w strefach, o których mowa w art. 86l, uwzględniając:
1) liczbę osób przebywających stale lub czasowo w tych strefach;
2) liczbę osób pracujących i dzieci uczęszczających do szkół lub przedszkoli w tych
strefach;
3) liczbę łóżek w szpitalach, obiektach, w których świadczone są usługi hotelarskie,
i instytucjach społecznych mieszczących się w tych strefach;
4) liczbę osób pełniących służbę wojskową w tych strefach;
5) liczbę osób osadzonych w zakładach karnych oraz aresztach śledczych w tych
strefach;
6) osoby biorące udział w usuwaniu skutków zdarzeń radiacyjnych w tych strefach
zgodnie z wojewódzkim planem postępowania awaryjnego.
7. Niezależnie od liczby preparatów ze stabilnym jodem, o której mowa w ust. 6,
wojewoda tworzy zapasy preparatów ze stabilnym jodem na potrzeby prowadzenia
działania interwencyjnego w strefach, o których mowa w art. 86l, w wielkości 10% tej
liczby.
8. Wojewoda weryfikuje dane potrzebne do określenia liczby preparatów ze
stabilnym jodem, o których mowa w ust. 6 i 7, nie rzadziej niż co 5 lat.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) dawki preparatów ze stabilnym jodem, w jakie wyposaża się osoby z ogółu
ludności znajdujące się w strefie wewnętrznej,
2) treść informacji, o której mowa w ust. 5
– kierując się koniecznością zapewnienia właściwej ochrony osób z ogółu ludności
znajdujących się w strefie wewnętrznej przed skutkami skażeń promieniotwórczych.

Art. 86s. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
zakwalifikowaną do I lub II kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do
ustawy, zapewnia rozwiązania organizacyjne i techniczne oraz zasoby ludzkie
gwarantujące prawidłową i niezwłoczną realizację zadań w przypadku zdarzenia
radiacyjnego, w szczególności:
1) ocenę stanu bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, w tym
określenie potencjalnego rozwoju sytuacji radiacyjnej i jej skutków;
2) monitorowanie i ocenę zagrożenia, w tym ocenę sytuacji radiacyjnej na terenie
oraz poza terenem jednostki organizacyjnej, w tym w strefach, o których mowa
w art. 86l;
3) realizację zadań, o których mowa w art. 83 ust. 1;
4) informowanie pracowników i osób z ogółu ludności o zagrożeniu na terenie
jednostki organizacyjnej oraz w strefach, o których mowa w art. 86l;
5) pomoc medyczną osobom poszkodowanym na terenie jednostki organizacyjnej;
6) wprowadzenie działań interwencyjnych zgodnie z zakładowym planem
postępowania awaryjnego;
7) wstępną ocenę narażenia pracowników, osób poszkodowanych w wyniku
zdarzenia radiacyjnego, osób z ogółu ludności przebywających w strefach,
o których mowa w art. 86l, członków ekip awaryjnych zaangażowanych
w działania na terenie jednostki organizacyjnej;
8) optymalizację podejmowanych działań;
9) bieżące aktualizowanie ocen i prognoz rozwoju sytuacji radiacyjnej;
10) podejmowanie działań w przypadku jednoczesnego wystąpienia zdarzeń
radiacyjnych w kilku obiektach jądrowych znajdujących się na terenie tej samej
jednostki organizacyjnej;
11) ciągły monitoring sytuacji radiacyjnej w miejscach zbiórek i miejscach
schronienia pracowników i osób z ogółu ludności;
12) rejestrację pracowników i osób z ogółu ludności w miejscach zbiórek
i schronienia;
13) klasyfikację zdarzenia radiacyjnego zgodnie z Międzynarodową Skalą Zdarzeń
Jądrowych i Radiologicznych (INES);
14) monitorowanie skażeń osób, sprzętu i środków transportu oraz ich
dekontaminację na terenie jednostki organizacyjnej;
15) informowanie na bieżąco właściwych organów i służb o aktualnej sytuacji
w jednostce organizacyjnej i o przewidywanych zmianach tej sytuacji.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
zakwalifikowaną do I lub II kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do
ustawy, określa w zakładowym planie postępowania awaryjnego minimalną liczbę
pracowników, w tym członków ekip awaryjnych, niezbędną do prowadzania działań
interwencyjnych w przypadku zdarzenia radiacyjnego oraz zapewnienia
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej w takiej sytuacji.

Art. 86t. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
zakwalifikowaną do I, II lub III kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do
ustawy, odpowiednio wyznacza, tworzy i utrzymuje:
1) drogi ewakuacji na terenie jednostki organizacyjnej;
2) miejsca zbiórek, miejsca schronienia oraz miejsca dekontaminacji na wypadek
zdarzenia radiacyjnego pracowników i osób z ogółu ludności przebywających na
terenie jednostki organizacyjnej;
3) system powiadamiania alarmowego na terenie jednostki organizacyjnej;
4) preparaty ze stabilnym jodem dla pracowników i osób z ogółu ludności
przebywających na terenie jednostki organizacyjnej, jeżeli wyniki analiz
potencjalnych skutków sytuacji awaryjnych uzasadniają konieczność
zaplanowania i wprowadzania na terenie jednostki organizacyjnej działania
interwencyjnego polegającego na dystrybucji preparatów ze stabilnym jodem.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
zakwalifikowaną do I lub II kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do
ustawy, zapewnia funkcjonowanie:
1) środków technicznych i organizacyjnych, w tym środków łączności satelitarnej,
w celu natychmiastowego powiadamiania właściwych organów i służb
o wystąpieniu lub podejrzeniu wystąpienia zdarzenia radiacyjnego;
2) środków technicznych i organizacyjnych w strefie, o której mowa w art. 86l,
w celu ostrzegania ludności o wystąpieniu lub podejrzeniu wystąpienia zdarzenia
radiacyjnego, zgodnych z systemem wczesnego ostrzegania ludności
nadzorowanym przez wojewódzkie centrum zarządzania kryzysowego, o którym
mowa w ustawie z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym.
3. Minimalne wymagania dla środków, o których mowa w ust. 2 pkt 2, obejmują
nadawanie sygnału dźwiękowego docierającego do całej ludności w strefie, o której
mowa w art. 86l, oraz przekazywanie informacji za pośrednictwem audycji radiowych
i telewizyjnych z wykorzystaniem wcześniej przygotowanych nagrań dźwiękowych
i wizualnych.
4. W przypadku gdy w strefie, o której mowa w art. 86l, działa więcej niż jedna
jednostka organizacyjna wykonująca działalność zakwalifikowaną do I lub II kategorii
zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy, obowiązek, o którym mowa w ust.
2 pkt 2, może być wspólnie wykonywany przez kierowników tych jednostek
organizacyjnych, na zasadach określonych w zawartej między nimi umowie, chyba że
Prezes Agencji, ze względu na konieczność zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej, określi inaczej w zezwoleniu, o którym mowa w art. 4 ust.
1.

Art. 86u. 1. Na potrzeby reagowania na zdarzenia radiacyjne w strefie, o której
mowa w art. 86l, dla jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
zakwalifikowaną do I kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy,
kierownik jednostki organizacyjnej oraz wojewoda zapewniają redundantność sił
i środków niezbędnych do realizacji zadań określonych odpowiednio w zakładowym
albo wojewódzkim planie postępowania awaryjnego.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej działalność
zakwalifikowaną do I kategorii zagrożeń, zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy,
tworzy awaryjny ośrodek zarządzania na terenie jednostki organizacyjnej oraz
zapasowy awaryjny ośrodek zarządzania na zewnątrz strefy, o której mowa w art. 86l.

Art. 86v. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych zapewnia koordynację
działań w zakresie przygotowania i reagowania na zdarzenia radiacyjne powodujące
zagrożenie publiczne o zasięgu krajowym, w tym współdziałania organów, służb
i instytucji wskazanych w krajowym planie postępowania awaryjnego.
2. Wojewoda zapewnia koordynację działań w zakresie przygotowania
i reagowania na zdarzenia radiacyjne powodujące zagrożenie publiczne o zasięgu
wojewódzkim, w tym współdziałania organów, służb i instytucji wskazanych
w wojewódzkim planie postępowania awaryjnego.

Art. 86w. Kierujący akcją likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia
radiacyjnego zapewnia współdziałanie z organami dochodzeniowo-śledczymi
w przypadku podejrzenia, że zdarzenie radiacyjne nastąpiło w wyniku działań
przestępczych, w tym aktu terroru, i koordynację działań przez podległe mu organy
i służby w tym zakresie.

art. 87. więcej Art. 87. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) (uchylony)
2) (uchylony)
3) wartości poziomów interwencyjnych dla poszczególnych rodzajów działań
interwencyjnych, o których mowa w art. 90, oraz kryteria odwołania tych
działań, uwzględniając zalecenia właściwych organizacji międzynarodowych.

art. 88. więcej Art. 88. 1. Decyzja o wprowadzeniu działań interwencyjnych, o których mowa
w art. 90, może być podjęta po:
1) przekazaniu przez Prezesa Agencji informacji, że w wyniku zdarzenia
radiacyjnego powodującego zagrożenia, o których mowa w art. 82 ust. 1 pkt 2
i 3, może nastąpić przekroczenie poziomów interwencyjnych;
2) stwierdzeniu w wyniku analizy celowości prowadzenia działań interwencyjnych,
że zmniejszenie szkody związanej z promieniowaniem uzasadnia spowodowane
przez te działania szkody i koszty, w tym koszty społeczne.
2. Przy dokonywaniu analizy celowości prowadzenia działań interwencyjnych,
o których mowa w art. 90, należy uwzględnić:
1) dotychczasowy oraz przewidywany przebieg i zasięg zdarzenia;
2) występujące lub mogące wystąpić wartości dawek promieniowania jonizującego;
3) liczebność grup osób zagrożonych;
4) skutki zdrowotne tych działań;
5) przewidywaną wysokość kosztów oraz skalę skutków ekonomicznych
i społecznych tych działań.
3. Rodzaj, skala i czas trwania działań interwencyjnych są tak dobrane, żeby
korzyści związane ze zmniejszeniem szkód dla zdrowia, pomniejszone o szkody
związane z interwencją, były jak największe.

art. 89. więcej Art. 89. 1. Wprowadzenie działań interwencyjnych, o których mowa w art. 90,
w związku ze zdarzeniem radiacyjnym, którego zasięg skutków nie przekracza
obszaru jednego województwa, następuje w drodze aktu prawa miejscowego
wydanego przez wojewodę właściwego dla miejsca zdarzenia.
2. Wprowadzenie działań interwencyjnych, o których mowa w art. 90,
w związku ze zdarzeniem radiacyjnym, którego zasięg skutków przekracza obszar
jednego województwa, następuje w drodze rozporządzenia Rady Ministrów.
3. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 2, oprócz ogłoszenia go w Dzienniku
Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, podaje się do publicznej wiadomości przez
rozplakatowanie w miejscach publicznych na obszarze objętym działaniami
interwencyjnymi oraz przez ogłoszenie w środkach masowego przekazu na tym
obszarze.
4. W aktach prawnych, o których mowa w ust. 1 i 2, określa się przyczyny, datę
wprowadzenia oraz obszar i przewidywany czas obowiązywania działań
interwencyjnych, a także rodzaj niezbędnych działań interwencyjnych.
5. W sprawach publikacji aktów prawnych, o których mowa w ust. 1 i 2, stosuje
się przepisy ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. z 2018 r.
poz. 1914).
6. Odwołanie działań interwencyjnych, o których mowa w art. 90, na całym
obszarze ich obowiązywania lub na części tego obszaru następuje w trybie
przewidzianym dla ich ogłoszenia.

art. 90. więcej Art. 90. Działaniami interwencyjnymi wprowadzanymi w razie możliwości
przekroczenia poziomów interwencyjnych są:
1) ewakuacja;
2) nakaz pozostania w pomieszczeniach zamkniętych;
3) podanie preparatów ze stabilnym jodem;
4) zakaz lub ograniczenie: spożywania skażonej żywności i skażonej wody
przeznaczonej do spożycia przez ludzi, żywienia zwierząt skażonymi środkami
żywienia zwierząt i pojenia skażoną wodą oraz wypasu zwierząt na skażonym
terenie;
5) czasowe przesiedlenie ludności;
6) stałe przesiedlenie ludności.

Art. 90a. 1. W uzasadnionych przypadkach kierujący działaniami
interwencyjnymi, o których mowa w art. 90, może wyrazić w drodze decyzji
administracyjnej zgodę osobie niebędącej członkiem ekipy awaryjnej na dostęp do
obszaru, z którego ewakuowano ludność, jeżeli:
1) obecność tej osoby na tym obszarze nie będzie negatywnie wpływać na
efektywność prowadzonych działań interwencyjnych i działań naprawczych;
2) istnieje możliwość zapewnienia tej osobie kontroli narażenia w czasie
przebywania na tym obszarze;
3) zostanie zapewniona tej osobie informacja o możliwych działaniach ochronnych,
jakie należy podjąć we własnym zakresie w celu uniknięcia lub ograniczenia
narażenia, a także o możliwych negatywnych skutkach narażenia.
2. Zgoda, o której mowa w ust. 1, jest wydawana na uzasadniony wniosek osoby
ubiegającej się o uzyskanie tej zgody.

art. 91. więcej Art. 91. Działaniami interwencyjnymi, o których mowa w art. 90, kieruje:
1) wojewoda właściwy dla miejsca zdarzenia radiacyjnego – w przypadku
zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie publiczne o zasięgu
wojewódzkim;
2) minister właściwy do spraw wewnętrznych – w przypadku zdarzenia
radiacyjnego powodującego:
a) zagrożenie publiczne o zasięgu krajowym,
b) zagrożenie publiczne o zasięgu wojewódzkim, gdy podjęcie i prowadzenie
działań interwencyjnych przekracza możliwości służb podległych
wojewodzie.

Art. 91a. W zakresie działań interwencyjnych, o których mowa w art. 90,
wojewodzie są podporządkowane organy i jednostki organizacyjne administracji
rządowej i samorządu województwa oraz inne siły i środki wydzielone do jego
dyspozycji i skierowane do wykonywania tych działań.

Art. 91b. 1. W przypadku wprowadzenia działań interwencyjnych, o których
mowa w art. 90, organ kierujący działaniami interwencyjnymi zapewnia:
1) zabezpieczenie pozostawionego mienia oraz zapewnienie ewakuowanej lub
przesiedlanej ludności miejsc pobytu czasowego albo stałego, transportu oraz
warunków powrotu do miejsc zamieszkania po odwołaniu ewakuacji
i czasowego przesiedlenia – w przypadku ewakuacji, czasowego lub stałego
przesiedlenia ludności;
2) zaopatrzenie ludności w niezbędne produkty żywnościowe i wodę przeznaczoną
do spożycia przez ludzi oraz pomoc medyczną – w przypadku nakazu pozostania
w pomieszczeniach zamkniętych;
3) dystrybucję preparatów ze stabilnym jodem – w przypadku konieczności podania
tych preparatów;
4) odbiór skażonej żywności, zamknięcie ujęć skażonej wody przeznaczonej do
spożycia przez ludzi, bezpłatną dystrybucję nieskażonej wody przeznaczonej do
spożycia przez ludzi oraz nieskażonej żywności – w przypadku zakazu lub
ograniczenia spożywania skażonej żywności i skażonej wody przeznaczonej do
spożycia przez ludzi;
5) bezpłatne udostępnienie nieskażonych środków żywienia zwierząt i wody oraz
nadzór nad przestrzeganiem zakazu wypasu zwierząt na skażonym terenie –
w przypadku zakazu lub ograniczenia żywienia zwierząt skażonymi środkami żywienia zwierząt i pojenia skażoną wodą oraz wypasu zwierząt na skażonym
terenie;
6) wprowadzenie niezbędnych ograniczeń w ruchu osób i towarów;
7) przygotowanie i zapewnienie działania jednostek ochrony zdrowia odpowiednio
do rozwoju sytuacji.
2. Wprowadzenie niezbędnych ograniczeń w ruchu osób i towarów w przypadku
zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie publiczne o zasięgu wojewódzkim
następuje w drodze aktu prawa miejscowego wydanego przez właściwego wojewodę,
a w przypadku gdy obszar województwa przylega do granicy państwowej –
wprowadzenie takich ograniczeń następuje po zasięgnięciu opinii ministra właściwego
do spraw wewnętrznych.
3. Wprowadzenie niezbędnych ograniczeń w ruchu osób i towarów w przypadku
zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie publiczne o zasięgu krajowym
następuje w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
4. W aktach prawnych, o których mowa w ust. 2 i 3, określa się rodzaj, datę
wprowadzenia, obszar i przewidywany czas obowiązywania ograniczeń.
5. Przepisy art. 89 ust. 5 i 6 stosuje się odpowiednio.

Art. 91c. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej zapewnia usunięcie skażeń
promieniotwórczych z terenu jednostki organizacyjnej, w której jest wykonywana
działalność związana z narażeniem, powstałych w wyniku zdarzenia radiacyjnego
związanego z działalnością tej jednostki organizacyjnej.
2. W przypadku skażeń promieniotwórczych poza terenem jednostki
organizacyjnej powstałych w wyniku zdarzenia radiacyjnego związanego
z działalnością tej jednostki organizacyjnej kierownik jednostki organizacyjnej
współdziała odpowiednio z wojewodą albo ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych w usuwaniu skażeń promieniotwórczych i ponosi koszty usunięcia tych
skażeń.

art. 92. więcej Art. 92. 1. Ludność, która w przypadku wystąpienia zdarzenia radiacyjnego
mogłaby otrzymać dawkę promieniowania jonizującego przekraczającą dawkę
graniczną dla ogółu ludności, jest okresowo informowana o możliwych do
zastosowania środkach ochrony zdrowia oraz o działaniach, jakie powinna podjąć
w razie wystąpienia zdarzenia radiacyjnego (informacja wyprzedzająca). Informacja
wyprzedzająca jest aktualizowana w miarę rozwoju sytuacji.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, grupy ludności, którym jest
przekazywana informacja wyprzedzająca, podmioty właściwe w sprawie
opracowywania i przekazywania informacji wyprzedzającej, zakres tej informacji oraz
sposób i częstotliwość jej przekazywania, mając na względzie potrzebę przygotowania
ludności na wystąpienie zdarzenia radiacyjnego, a także uwzględniając rodzaje
działalności, które w przypadku zdarzenia radiacyjnego mogą prowadzić do narażenia
ludności na dawkę promieniowania jonizującego przekraczającą dawkę graniczną.

Art. 92a. 1. Po wystąpieniu zdarzenia radiacyjnego ludność, która może
otrzymać dawkę promieniowania jonizującego przekraczającą dawkę graniczną dla
osób z ogółu ludności, jest niezwłocznie informowana o tym zdarzeniu radiacyjnym,
podejmowanych działaniach oraz o stosownych środkach ochrony zdrowia.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej przygotowuje projekt informacji, o której
mowa w ust. 1, po wystąpieniu zdarzenia radiacyjnego, którego rozwój prowadzi lub
może prowadzić do zagrożenia o skutkach sięgających poza teren jednostki
organizacyjnej, w tym również zdarzenia radiacyjnego zaistniałego podczas transportu
materiałów jądrowych, źródeł promieniotwórczych lub odpadów promieniotwórczych
poza terenem jednostki organizacyjnej.
3. Kierownik jednostki organizacyjnej przekazuje projekt informacji, o którym
mowa w ust. 2, niezwłocznie po jego przygotowaniu wojewodzie właściwemu dla
miejsca zdarzenia radiacyjnego, a także wskazuje obszar, na którym informacja ta
powinna być rozpowszechniana.
4. Wojewoda opracowuje informację, o której mowa w ust. 1, we współpracy
z państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym, uwzględniając projekt
informacji przekazany zgodnie z ust. 3.
5. Wojewoda przekazuje ludności informację, o której mowa w ust. 4,
niezwłocznie po jej opracowaniu, przez ogłoszenie w środkach masowego przekazu
i w inny sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie, a następnie uaktualnia ją
w miarę rozwoju sytuacji.
6. Prezes Agencji w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych opracowuje informację, o której mowa w ust. 1, dotyczącą zdarzenia
radiacyjnego powodującego zagrożenie publiczne o zasięgu krajowym.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych przekazuje ludności informację,
o której mowa w ust. 6, niezwłocznie po jej opracowaniu, przez ogłoszenie w środkach masowego przekazu na obszarze, którego mogą dotyczyć skutki zdarzenia
radiacyjnego, a następnie uaktualnia ją w miarę rozwoju sytuacji.
8. Informacja, o której mowa w ust. 1, zawiera w zależności od potrzeb:
1) dane dotyczące rodzaju zdarzenia radiacyjnego, a jeżeli to możliwe – dane
dotyczące miejsca i czasu jego wystąpienia oraz opis zdarzenia radiacyjnego,
a także dotychczasowy oraz przewidywany przebieg zdarzenia radiacyjnego,
wraz z określeniem rozmiaru i zasięgu zaistniałych oraz przewidywanych
skutków tego zdarzenia radiacyjnego;
2) wskazanie działań lub zachowań ludności mających na celu uniknięcie skutków
zdarzenia radiacyjnego, które, w zależności od rodzaju zdarzenia radiacyjnego,
mogą obejmować zalecenia ograniczenia spożywania niektórych produktów
żywnościowych, podstawowe reguły dotyczące higieny i dekontaminacji ludzi,
zalecenia dotyczące pozostania w pomieszczeniach zamkniętych, informacje
dotyczące systemu dystrybucji preparatów ze stabilnym jodem oraz ustalenia
organizacyjne dotyczące ewakuacji;
3) uprzedzenie o możliwości wprowadzenia działań interwencyjnych, o których
mowa w art. 90, o ile z przebiegu zdarzenia radiacyjnego wynika możliwość
wprowadzenia takich działań;
4) wskazanie organów i służb prowadzących akcję likwidacji zagrożenia
i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego;
5) jeżeli czas na to pozwala – podstawowe dane o promieniowaniu jonizującym
oraz o skutkach jego oddziaływania na człowieka i środowisko;
6) wezwanie do słuchania komunikatów przekazywanych przez radio i telewizję;
7) zalecenia dotyczące postępowania:
a) osób odpowiedzialnych za przedszkola, szkoły, szpitale, domy opieki,
hotele, zakłady karne, areszty śledcze i inne obiekty, w których przebywają
większe grupy ludzi,
b) grup zawodowych, które mogą być pomocne w przypadku zdarzenia
radiacyjnego.

art. 93. więcej Art. 93. 1. Koszty działań interwencyjnych i usuwania skutków zdarzenia
radiacyjnego są pokrywane przez jednostkę organizacyjną, z której przyczyny
powstało zdarzenie radiacyjne.
2. W razie zdarzenia radiacyjnego niepowstałego z przyczyny jednostki
organizacyjnej koszty, o których mowa w ust. 1, są pokrywane przez sprawcę tego zdarzenia, a w razie zdarzenia, którego sprawca nie jest znany lub nie można od
sprawcy uzyskać pokrycia kosztów oraz w razie zdarzenia powstałego poza granicami
Rzeczypospolitej Polskiej – z budżetu państwa.

art. 94. więcej Art. 94. 1. Raport o zdarzeniu radiacyjnym, po zakończeniu działań
interwencyjnych, niezwłocznie przekazuje:
1) kierownik jednostki organizacyjnej – organowi właściwemu do wydania
zezwolenia, przyjęcia zgłoszenia albo przyjęcia powiadomienia, o których mowa
w art. 4 ust. 1 lub 1a, w przypadku zdarzenia radiacyjnego powodującego
zagrożenie jednostki organizacyjnej;
2) wojewoda – ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych oraz Prezesowi
Agencji, w przypadku zdarzenia radiacyjnego powodującego zagrożenie
publiczne o zasięgu wojewódzkim;
3) minister właściwy do spraw wewnętrznych po opracowaniu we współpracy
z Prezesem Agencji – Prezesowi Rady Ministrów, w przypadku zdarzenia
radiacyjnego powodującego zagrożenie publiczne o zasięgu krajowym.
2. Raport, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) opis przebiegu zdarzenia radiacyjnego z określeniem przyczyn tego zdarzenia;
2) ogólną ocenę zagrożenia w wyniku zdarzenia radiacyjnego;
3) opis przebiegu likwidacji zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia
radiacyjnego;
4) wskazanie liczby osób poszkodowanych wraz z określeniem rodzaju uszkodzeń
ciała, oceną dawek pochłoniętych i skażeń promieniotwórczych tych osób;
5) ocenę skażeń promieniotwórczych powierzchni roboczych stanowisk pracy
i skażeń promieniotwórczych środowiska;
6) wykaz zastosowanych metod pomiarowych i przyrządów dozymetrycznych,
sprzętu ochrony indywidualnej i sprzętu użytego do likwidacji zagrożenia
i usuwania skutków zdarzenia radiacyjnego;
7) opis procedur zastosowanych przy usuwaniu skażeń promieniotwórczych
pomieszczeń, terenu, środowiska lub osób;
8) protokół kontroli dozymetrycznej przeprowadzonej po usunięciu skutków
zdarzenia radiacyjnego;
9) wnioski ze zdarzania radiacyjnego i opis działań zapobiegawczych.

art. 95. więcej Art. 95. 1. Jeżeli środki, którymi dysponuje organ kierujący akcją likwidacji
zagrożenia i usuwania skutków zdarzenia, są niewystarczające, organ ten może
wprowadzić obowiązek świadczeń osobistych i rzeczowych.
2. Do spraw związanych ze świadczeniami, o których mowa w ust. 1, stosuje się
odpowiednio przepisy dotyczące świadczeń w celu zwalczania klęsk żywiołowych.

art. 96. więcej Art. 96. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej i wojewoda, każdy w swoim
zakresie, przeprowadzają okresowe ćwiczenia w celu przeglądu i aktualizacji planów
postępowania awaryjnego.
2. Kierownik jednostki organizacyjnej opracowuje plan ćwiczeń, o którym
mowa w art. 86i ust. 2 pkt 12, w sposób zapewniający kompleksową, w tym
praktyczną, weryfikację przygotowania na reagowanie w zidentyfikowanych
sytuacjach awaryjnych.
3. W przypadku obiektu jądrowego pierwsze ćwiczenie z zakresu przygotowania
i postępowania awaryjnego na wypadek wystąpienia zdarzenia radiacyjnego, którego
zasięg skutków może wykraczać poza teren jednostki organizacyjnej, przeprowadza
kierownik jednostki organizacyjnej przed pierwszym załadunkiem paliwa jądrowego
do obiektu jądrowego. Zakres oraz scenariusz ćwiczenia kierownik jednostki
organizacyjnej uzgadnia z wojewodą.
4. Koszty ćwiczeń, o których mowa w ust. 1, ponoszą jednostka organizacyjna
i wojewoda, każdy w swoim zakresie.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych przeprowadza okresowo, nie
rzadziej niż co 3 lata, ćwiczenia w celu przeglądu i aktualizacji krajowego planu
postępowania awaryjnego. Koszty ćwiczeń są pokrywane z budżetu ministra
właściwego do spraw wewnętrznych.
6. Ćwiczenia, o których mowa w ust. 1, są przeprowadzane w przypadku:
1) zakładowego planu postępowania awaryjnego dla jednostki organizacyjnej
wykonującej działalność zakwalifikowaną, zgodnie z załącznikiem nr 5 do
ustawy, do:
a) I lub II kategorii zagrożeń – nie rzadziej niż co roku i obejmują weryfikację
wszystkich scenariuszy awaryjnych określonych w zakładowym planie
postępowania awaryjnego, a w przypadku ćwiczeń w zakresie
współdziałania z zewnętrznymi ekipami awaryjnymi – nie rzadziej niż co
3 lata,
b) III lub IV kategorii zagrożeń – nie rzadziej niż co 2 lata;
2) wojewódzkiego planu postępowania awaryjnego – nie rzadziej niż co 3 lata.
7. Kierownik jednostki organizacyjnej przekazuje Prezesowi Agencji oraz
wojewodzie wnioski z ćwiczeń, o których mowa w ust. 6 pkt 1 lit. a, w terminie 30 dni
od dnia zakończenia ćwiczeń.
8. Dokumentacja ćwiczeń, o których mowa w ust. 1 i 5, wraz z wnioskami z tych
ćwiczeń, jest przechowywana odpowiednio przez kierownika jednostki
organizacyjnej, wojewodę i ministra właściwego do spraw wewnętrznych przez okres
nie krótszy niż 5 lat od dnia zakończenia ćwiczeń.

art. 97. więcej Art. 97. 1. Po zdarzeniu radiacyjnym żywność i środki żywienia zwierząt
podlegają kontroli na zgodność z maksymalnymi dozwolonymi poziomami skażeń
promieniotwórczych, zgodnie z przepisami obowiązującymi w Unii Europejskiej.
2. Żywność i środki żywienia zwierząt, w których zawartość skażeń
promieniotwórczych przekracza poziomy, o których mowa w ust. 1, nie są
wprowadzane do obrotu, a także nie mogą być wywożone do państw niebędących
członkami Unii Europejskiej.
3. O każdym przypadku przekroczenia poziomów skażeń promieniotwórczych,
o których mowa w ust. 1, jest informowana Komisja Europejska.
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, podmioty właściwe do:
1) prowadzenia kontroli, o której mowa w ust. 1,
2) wydawania decyzji o niedopuszczeniu do obrotu lub o zakazie wywozu do
państw niebędących członkami Unii Europejskiej żywności i środków żywienia
zwierząt, o których mowa w ust. 2,
3) informowania Komisji Europejskiej w sprawach, o których mowa w ust. 3
– kierując się koniecznością zapewnienia wykonania przepisów obowiązujących
w Unii Europejskiej dotyczących maksymalnych dozwolonych poziomów skażeń
radioaktywnych żywności i środków żywienia zwierząt po awarii jądrowej
w Czarnobylu, jak i po przyszłym zdarzeniu radiacyjnym.

Art. 97a. Minister właściwy do spraw zdrowia monitoruje stan zdrowia osób
poszkodowanych w wyniku zdarzenia radiacyjnego, w związku z którym
wprowadzono działania interwencyjne, o których mowa w art. 90.

art. 98. więcej Art. 98. (uchylony).

art. 99. więcej Art. 99. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, poziom
zawartości substancji promieniotwórczych w surowcach i wyrobach przemysłowych przywożonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po zdarzeniach radiacyjnych,
uwzględniając dawki graniczne promieniowania jonizującego i sposób postępowania
z tymi wyrobami.

art. 100. więcej Art. 100. W rozumieniu niniejszego rozdziału użyte określenia oznaczają:
1) urządzenie jądrowe:
a) reaktor jądrowy, z wyjątkiem reaktora wykorzystywanego w środkach
transportu morskiego lub lotniczego jako źródło mocy bądź napędu, bądź
w innym celu,
b) zakład używający paliwa jądrowego do produkcji materiału jądrowego lub
zakład przetwarzania materiału jądrowego, łącznie z zakładem przerobu
wypalonego paliwa jądrowego,
c) urządzenie, w którym jest przechowywany lub składowany materiał
jądrowy, z wyjątkiem przechowywania związanego z przewozem takiego
materiału;
2) reaktor jądrowy – urządzenie zawierające paliwo jądrowe w stanie, w którym
samopodtrzymująca się reakcja łańcuchowa rozszczepienia jądrowego może
następować bez dodatkowego źródła neutronów;
3) paliwo jądrowe – materiał, który może wytwarzać energię przez
samopodtrzymującą się reakcję łańcuchową rozszczepienia jądrowego;
4) materiał jądrowy:
a) paliwo jądrowe, z wyjątkiem uranu naturalnego lub uranu zubożonego,
które może wytwarzać energię w drodze samopodtrzymującej się reakcji
łańcuchowej rozszczepienia jądrowego poza reaktorem jądrowym, zarówno
samo, jak i w połączeniu z innymi materiałami,
b) produkty lub odpady promieniotwórcze – materiał promieniotwórczy
wytworzony w procesie produkcji lub wykorzystywania paliwa jądrowego
lub materiał, który stał się promieniotwórczy przez napromieniowanie
w związku z tym procesem, z wyłączeniem izotopów promieniotwórczych,
które osiągnęły końcową fazę ich wytwarzania, tak aby mogły być
wykorzystane dla celów naukowych, medycznych, rolniczych, handlowych
lub przemysłowych;
5) szkoda jądrowa:
a) szkodę na osobie,
b) szkodę w mieniu,
c) szkodę w środowisku jako dobru wspólnym – koszty zastosowanych
środków mających na celu przywrócenie stanu środowiska naturalnego,
jako dobra wspólnego, sprzed jego naruszenia, chyba że naruszenie jest
nieznaczne
– w zakresie, w jakim szkoda powstała lub wynika z promieniowania
jonizującego emitowanego przez jakiekolwiek źródło promieniowania wewnątrz
urządzenia jądrowego lub emitowanego przez paliwo jądrowe, materiały
promieniotwórcze, odpady lub materiał jądrowy, pochodzące z urządzenia
jądrowego, powstałe w nim lub wprowadzone do niego, jeżeli wynikają one
z właściwości promieniotwórczych tej substancji lub z połączenia właściwości
promieniotwórczych z trującymi, wybuchowymi lub innymi niebezpiecznymi
właściwościami takiej substancji;
6) środki przywracające stan środowiska sprzed jego naruszenia – wszelkie
właściwie zastosowane środki mające na celu przywrócenie lub naprawienie
uszkodzonych lub zniszczonych składników środowiska albo, gdy jest to
uzasadnione, wprowadzenie ich równoważnych odpowiedników zastępczych;
7) środki zapobiegawcze – wszelkie właściwe środki podjęte po wypadku
jądrowym celem zapobieżenia szkodzie jądrowej określonej w pkt 5 lub jej
zmniejszenia;
8) wypadek jądrowy – jakiekolwiek zdarzenie lub serię zdarzeń mających to samo
źródło pochodzenia, które powodują szkodę jądrową lub poważne i bezpośrednie
zagrożenie jej powstaniem;
9) osoba eksploatująca – podmiot eksploatujący urządzenie jądrowe;
10) SDR – jednostkę rozrachunkową Międzynarodowego Funduszu Walutowego.

Art. 100a. 1. Naprawienie szkody jądrowej następuje na zasadach określonych
w przepisach Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych
w niniejszej ustawie.
2. Naprawienie szkody jądrowej w środowisku naturalnym jako dobru wspólnym
polega na zwrocie kosztów środków przywracających stan środowiska naturalnego
sprzed jego naruszenia zastosowanych przez upoważnione do tego organy lub na
podstawie ich decyzji przez inne podmioty.
3. Naprawienie szkody jądrowej obejmuje także zwrot kosztów środków
zapobiegawczych.
4. Jeżeli zastosowanie środków zapobiegawczych spowodowało szkodę na
osobie, w mieniu lub środowisku jako dobru wspólnym, szkodę taką traktuje się jak
szkodę jądrową określoną w art. 100 pkt 5.

art. 101. więcej Art. 101. 1. Osoba eksploatująca ponosi wyłączną odpowiedzialność za szkodę
jądrową spowodowaną wypadkiem jądrowym w urządzeniu jądrowym lub związaną
z tym urządzeniem, chyba że szkoda nastąpiła bezpośrednio wskutek działań
wojennych lub konfliktu zbrojnego.
2. W czasie transportu materiałów jądrowych odpowiedzialność ponosi osoba
eksploatująca urządzenie jądrowe, z którego ten materiał został wysłany, chyba że
umowa z odbiorcą stanowi inaczej.
3. Jeżeli poszkodowany, na skutek umyślnego zachowania, przyczynił się do
powstania lub zwiększenia szkody, sąd może zwolnić całkowicie lub częściowo osobę
eksploatującą z obowiązku naprawienia szkody w odniesieniu do szkody doznanej
przez poszkodowanego.

art. 102. więcej Art. 102. 1. Granicą odpowiedzialności osoby eksploatującej za szkodę jądrową
jest kwota stanowiąca równowartość w złotych 300 000 000 SDR.
2. Jeżeli roszczenia z tytułu szkody jądrowej przekraczają kwotę, o której mowa
w ust. 1, osoba eksploatująca ustanawia fundusz ograniczenia odpowiedzialności. Do
postępowania w sprawie ustanowienia funduszu i jego podziału stosuje się
odpowiednio przepisy Kodeksu morskiego o ograniczeniu odpowiedzialności za
roszczenia morskie, z zastrzeżeniem ust. 3–5.
3. W sprawach dotyczących ustanowienia funduszu i jego podziału właściwy jest
Sąd Okręgowy w Warszawie.
4. Wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie ustanowienia funduszu i jego
podziału powinien odpowiadać ogólnym warunkom wniosku o wszczęcie
postępowania, a ponadto zawierać:
1) nazwę urządzenia jądrowego;
2) określenie wypadku jądrowego, z którego wynikają roszczenia, i informacje
o postępowaniach zmierzających do ustalenia przebiegu tego wypadku;
3) określenie rodzaju roszczeń i wierzycieli, na których zaspokojenie fundusz ma
być przekazany, a także informację o znanych wnioskodawcy roszczeniach już
dochodzonych przed sądem;
4) oświadczenie o gotowości ustanowienia funduszu, uzasadnienie jego wysokości,
a także określenie sposobu jego ustanowienia.
5. Do wniosku należy dołączyć dokumenty obejmujące dane wpływające na
wysokość funduszu.

art. 103. więcej Art. 103. 1. Osoba eksploatująca jest obowiązana do zawarcia umowy
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za wyrządzoną szkodę jądrową.
2. W przypadku transportu materiału jądrowego z urządzenia jądrowego, osoba
eksploatująca, niezależnie od obowiązku, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązana
do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę jądrową
wyrządzoną w czasie transportu.
3. Obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa w ust. 1,
powstaje nie później niż w dniu poprzedzającym dzień rozruchu urządzenia
jądrowego, a w przypadku urządzeń niewymagających rozruchu, nie później niż
w dniu poprzedzającym dzień rozpoczęcia eksploatacji urządzenia jądrowego.
4. Obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa w ust. 2,
powstaje nie później niż w dniu poprzedzającym dzień rozpoczęcia transportu
materiału jądrowego z urządzenia jądrowego.
5. Ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej, o którym mowa w ust. 1 i 2, jest
objęta odpowiedzialność cywilna osoby eksploatującej za szkody jądrowe wyrządzone
w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej. Zakład ubezpieczeń nie może umownie
ograniczyć wypłaty odszkodowań.
6. Z zastrzeżeniem ust. 7 minimalna suma gwarancyjna ubezpieczenia
obowiązkowego, o którym mowa w ust. 1 i 2, w odniesieniu do jednego zdarzenia,
którego skutki są objęte umową ubezpieczenia, wynosi równowartość w złotych
300 000 000 SDR.
7. Minimalna suma gwarancyjna ubezpieczenia obowiązkowego:
1) o którym mowa w ust. 1, dla reaktora badawczego oraz dla urządzenia
jądrowego, w którym jest przechowywany lub składowany materiał jądrowy
pochodzący z reaktora badawczego,
2) o którym mowa w ust. 2, w przypadku transportu materiału jądrowego
pochodzącego z urządzeń jądrowych, o których mowa w pkt 1
– w odniesieniu do jednego zdarzenia, którego skutki są objęte umową ubezpieczenia,
nie może być niższa od kwoty stanowiącej równowartość w złotych 400 000 SDR, ani
wyższa od kwoty stanowiącej równowartość w złotych 5 000 000 SDR.
8. W przypadku:
1) gdy w urządzeniu jądrowym, o którym mowa w ust. 7 pkt 1, przechowywany lub
składowany jest także materiał jądrowy pochodzący z urządzenia jądrowego
innego niż urządzenie, o którym mowa w ust. 7 pkt 1,
2) łącznego transportu materiału jądrowego pochodzącego z urządzeń jądrowych,
o których mowa w ust. 7 pkt 1, oraz materiału jądrowego pochodzącego z innych
urządzeń jądrowych
– minimalna suma gwarancyjna ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa
odpowiednio w ust. 1 i 2, w odniesieniu do jednego zdarzenia, którego skutki są objęte
umową ubezpieczenia, jest równa kwocie, o której mowa w ust. 6.
9. Do ustalenia równowartości w złotych podanych w ust. 6 i 7 kwot stosuje się
kurs średni ogłoszony przez Narodowy Bank Polski po raz pierwszy w roku, w którym
umowa ubezpieczenia została zawarta.
10. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw energii, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość
minimalnej sumy gwarancyjnej ubezpieczenia obowiązkowego:
1) o którym mowa w ust. 1 – dla urządzeń jądrowych, o których mowa w ust. 7
pkt 1,
2) o którym mowa w ust. 2 – w przypadku transportu, o którym mowa w ust. 7
pkt 2
– w odniesieniu do jednego zdarzenia, którego skutki są objęte umową ubezpieczenia,
biorąc pod uwagę poszczególne typy urządzeń jądrowych, o których mowa w ust. 7,
rodzaje działalności w nich wykonywanych, skalę potencjalnych zagrożeń, jakie
niesie ze sobą ich wykorzystywanie, oraz społeczno-ekonomiczny charakter
działalności osoby eksploatującej.

Art. 103a. 1. Osoba eksploatująca urządzenie jądrowe, z którego ma zostać
wysłany materiał jądrowy, jest obowiązana przekazać jednostce organizacyjnej
dokonującej jego transportu wystawiony przez zakład ubezpieczeń dokument
potwierdzający spełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym
mowa w art. 103 ust. 2.
2. Dokument, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) nazwę i adres siedziby zakładu ubezpieczeń;
2) nazwę i adres siedziby osoby eksploatującej;
3) wskazanie:
a) okresu ubezpieczenia,
b) wysokości sumy gwarancyjnej;
4) określenie materiału jądrowego, którego transport jest objęty ubezpieczeniem;
5) podpis osoby wystawiającej dokument, z podaniem stanowiska służbowego.
3. Do dokumentu, o którym mowa w ust. 1, dołącza się wydane przez organ
dozoru jądrowego zaświadczenie, potwierdzające że osoba, o której mowa w ust. 2
pkt 2, jest osobą eksploatującą w rozumieniu art. 100 pkt 9.

Art. 103b. 1. Do przeprowadzania kontroli spełnienia obowiązku zawarcia
umowy ubezpieczenia, o którym mowa w art. 103, są uprawnione organy dozoru
jądrowego.
2. Spełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa
w art. 103, ustala się na podstawie dokumentu ubezpieczenia, potwierdzającego
zawarcie umowy tego ubezpieczenia, wystawionego osobie eksploatującej przez
zakład ubezpieczeń.
3. Osoba eksploatująca, która nie spełniła obowiązku zawarcia umowy
ubezpieczenia, o którym mowa w art. 103, jest obowiązana wnieść opłatę na rzecz
budżetu państwa w wysokości 20% minimalnej sumy gwarancyjnej tego
ubezpieczenia. Wniesienie opłaty nie zwalnia z obowiązku zawarcia umowy
ubezpieczenia.
4. Jeżeli osoba eksploatująca nie okaże dokumentu potwierdzającego zawarcie
umowy ubezpieczenia, o której mowa w art. 103, lub dowodu opłacenia składki za to
ubezpieczenie, organ dozoru jądrowego wzywa osobę eksploatującą, aby w terminie
30 dni:
1) przedstawiła dokumenty potwierdzające zawarcie umowy ubezpieczenia:
a) o której mowa w art. 103 ust. 1, w terminie określonym w art. 103 ust. 3,
b) o której mowa w art. 103 ust. 2, w terminie określonym w art. 103 ust. 4;
2) w razie braku dokumentów potwierdzających zawarcie umowy ubezpieczenia,
uiściła opłatę, o której mowa w ust. 3, oraz okazała dokumenty potwierdzające
późniejsze zawarcie umowy ubezpieczenia.
5. Opłata, o której mowa w ust. 3, podlega egzekucji w trybie przepisów
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art. 103c. 1. Jeżeli wypadek jądrowy, oprócz szkody w mieniu lub środowisku,
wyrządził również szkodę na osobie, 10% sumy gwarancyjnej ubezpieczenia
przeznacza się na zabezpieczenie roszczeń z tytułu szkody jądrowej na osobie.
2. Jeżeli w okresie 5 lat od dnia wypadku jądrowego roszczenia z tytułu szkody
na osobie dochodzone od osoby eksploatującej nie przewyższają łącznie sumy
gwarancyjnej przeznaczonej wyłącznie na zaspokojenie takich roszczeń, pozostała
część sumy gwarancyjnej będzie przeznaczona na zaspokojenie roszczeń z tytułu
szkody w mieniu lub w środowisku, a także roszczeń z tytułu szkody na osobie,
dochodzonych przed upływem 10 lat od dnia wypadku jądrowego.
3. Skarb Państwa gwarantuje wypłatę odszkodowania z tytułu szkody jądrowej:
1) do wysokości kwoty, o której mowa w art. 102 ust. 1, oraz
2) w zakresie, w jakim szkoda nie została zaspokojona przez zakład ubezpieczeń
z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia, o której mowa w art. 103,
a w przypadkach, o których mowa w art. 98 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja
2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu
Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U.
z 2018 r. poz. 473 i 2448 oraz z 2019 r. poz. 125 i 730), w zakresie, w jakim
szkoda nie została zaspokojona przez zakład ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowy
Fundusz Gwarancyjny.

art. 104. więcej Art. 104. 1. Roszczenie o odszkodowanie z tytułu szkody jądrowej może być
dochodzone bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń może skorzystać
z ograniczenia odpowiedzialności oraz innych środków obrony przysługujących
osobie eksploatującej.

art. 105. więcej Art. 105. 1. Roszczenie o naprawienie szkody jądrowej na osobie nie
przedawnia się.
2. Roszczenie o naprawienie szkody jądrowej w mieniu lub w środowisku
przedawnia się z upływem trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się
lub powinien był się dowiedzieć o szkodzie i osobie odpowiedzialnej. Jednakże
roszczenie wygasa z upływem dziesięciu lat od dnia wypadku jądrowego.
3. Roszczenie o naprawienie szkody w środowisku przysługuje ministrowi
właściwemu do spraw klimatu.

art. 106. więcej Art. 106. 1. W przypadku gdy szkoda jądrowa powstała w wyniku wypadku
jądrowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sądami właściwymi do
rozpatrywania pozwów w sprawach odszkodowań za szkody jądrowe są sądy
okręgowe.
2. W sprawach postępowania w zakresie odszkodowań stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania cywilnego.
3. W przypadku gdy szkoda jądrowa powstała w wyniku wypadku jądrowego
poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, właściwość sądów do rozpatrywania
pozwów w sprawach odszkodowań za szkody jądrowe określa Konwencja wiedeńska
o odpowiedzialności cywilnej za szkodę jądrową, sporządzona w Wiedniu dnia
21 maja 1963 r. (Dz. U. z 1990 r. poz. 370 i 371 oraz z 2011 r. poz. 9).

art. 107. więcej Art. 107. 1. Do urządzeń jądrowych, w sprawach nieuregulowanych
w niniejszym rozdziale, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące obiektów
jądrowych.
2. W sprawach odszkodowań, w zakresie nieuregulowanym w niniejszym
rozdziale, stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego.

art. 108. więcej Art. 108. Przepisy niniejszego rozdziału nie naruszają przepisów
o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Art. 108a. W ramach wykonywania zadań związanych z wykorzystaniem
energii atomowej na potrzeby społeczno-gospodarcze kraju, minister właściwy do
spraw energii podejmuje działania mające na celu rozwój energetyki jądrowej,
w szczególności:
1) opracowuje projekty planów i strategii w zakresie rozwoju i funkcjonowania
energetyki jądrowej w Rzeczypospolitej Polskiej, w tym projekt Programu
polskiej energetyki jądrowej;
2) koordynuje realizację planów i strategii państwa w zakresie rozwoju energetyki
jądrowej i przygotowuje założenia ich zmian;
3) prowadzi działania związane z informacją społeczną, edukacją i popularyzacją
oraz informacją naukowo-techniczną i prawną w zakresie energetyki jądrowej,
z zastrzeżeniem art. 110 pkt 6;
4) podejmuje działania na rzecz:
a) zapewnienia kompetentnych kadr dla energetyki jądrowej,
b) rozwoju technologii jądrowych,
c) udziału polskiego przemysłu w realizacji zadań w zakresie energetyki
jądrowej;
5) monitoruje rynek uranu oraz rynek usług jądrowego cyklu paliwowego.

Art. 108b. 1. Program polskiej energetyki jądrowej, zwany dalej „Programem”,
określa w szczególności:
1) cele i zadania w zakresie rozwoju oraz funkcjonowania energetyki jądrowej
w Rzeczypospolitej Polskiej;
2) plan prowadzenia działań związanych z informacją społeczną, edukacją oraz
informacją naukowo-techniczną i prawną w zakresie energetyki jądrowej;
3) plan współpracy w sprawach badań naukowych w zakresie energetyki jądrowej.
2. Minister właściwy do spraw energii w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 3,
opracowuje projekt Programu we współpracy z ministrem właściwym do spraw
szkolnictwa wyższego i nauki.

Art. 108c. 1. Program jest opracowywany zgodnie z zasadą zrównoważonego
rozwoju kraju i zawiera:
1) ocenę realizacji Programu za poprzedni okres;
2) część prognostyczną obejmującą okres nie krótszy niż 20 lat;
3) program działań wykonawczych na okres 12 lat zawierający instrumenty jego
realizacji.
2. Program opracowuje się co 4 lata.

Art. 108d. 1. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw
energii, przyjmuje Program w drodze uchwały.
2. Program jest programem wieloletnim w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, 1622 i 1649).
3. Uchwałę Rady Ministrów, o której mowa w ust. 1, wraz z Programem minister
właściwy do spraw energii ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”.

Art. 108e. 1. Minister właściwy do spraw energii opracowuje, co dwa lata,
w terminie do dnia 30 czerwca danego roku, sprawozdanie z realizacji Programu
i przedkłada je Radzie Ministrów.
2. Minister właściwy do spraw energii ogłasza, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, przyjęte przez
Radę Ministrów sprawozdanie z realizacji Programu.

art. 109. więcej Art. 109. 1. Prezes Państwowej Agencji Atomistyki jest centralnym organem
administracji rządowej właściwym w sprawach bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej w zakresie określonym ustawą.
2. Prezesa Agencji powołuje Prezes Rady Ministrów, spośród osób wyłonionych
w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru, na wniosek ministra właściwego do
spraw klimatu. Prezes Rady Ministrów odwołuje Prezesa Agencji.
2a. Prezes Agencji jest powoływany na pięcioletnią kadencję i może być
ponownie powołany tylko raz. Po upływie kadencji Prezes Agencji pełni swoją
funkcję do czasu powołania jego następcy.
2b. Prezes Agencji może zostać odwołany przez Prezesa Rady Ministrów przed
upływem kadencji, na którą został powołany, wyłącznie w przypadku:
1) rażącego naruszenia prawa;
2) skazania prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub przestępstwo
skarbowe;
3) orzeczenia zakazu zajmowania kierowniczych stanowisk lub pełnienia funkcji
związanych ze szczególną odpowiedzialnością w organach państwa;
4) choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie zadań;
5) złożenia rezygnacji;
6) odmowy zaakceptowania przez Prezesa Rady Ministrów sprawozdania, o którym
mowa w art. 110 pkt 13.
3. Minister właściwy do spraw klimatu, na wniosek Prezesa Agencji, powołuje
wiceprezesów Agencji, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego
i konkurencyjnego naboru. Minister właściwy do spraw środowiska odwołuje
wiceprezesów Agencji.
3a. Stanowisko Prezesa Agencji może zajmować osoba, która:
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne
przestępstwo skarbowe;
5) posiada kompetencje kierownicze;
6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy na
stanowisku kierowniczym;
7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości
Prezesa Agencji.
3b. Informację o naborze na stanowisko Prezesa Agencji ogłasza się przez
umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie Agencji oraz
w Biuletynie Informacji Publicznej Agencji i Biuletynie Informacji Publicznej
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Ogłoszenie powinno zawierać:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska;
3) wymagania związane ze stanowiskiem wynikające z przepisów prawa;
4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;
5) wskazanie wymaganych dokumentów;
6) termin i miejsce składania dokumentów;
7) informacje o metodach i technikach naboru.
3c. Termin nie może być krótszy niż 10 dni od dnia opublikowania ogłoszenia
w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
3d. Nabór na stanowisko Prezesa Agencji przeprowadza zespół, powołany przez
ministra właściwego do spraw klimatu, liczący co najmniej 3 osoby, których wiedza
i doświadczenie dają rękojmię wyłonienia najlepszych kandydatów. W toku naboru
ocenia się doświadczenie zawodowe kandydata, wiedzę niezbędną do wykonywania
zadań na stanowisku, na które jest przeprowadzany nabór, oraz kompetencje
kierownicze.
3e. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 3d, może
być dokonana na zlecenie zespołu przez osobę niebędącą członkiem zespołu, która
posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.
3f. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 3e, mają obowiązek
zachowania w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się o stanowisko,
uzyskanych w trakcie naboru.
3g. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż 3 kandydatów, których
przedstawia ministrowi właściwemu do spraw klimatu.
3h. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę kandydatów;
3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów
uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych
w ogłoszeniu o naborze;
4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata;
6) skład zespołu.
3i. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji
w Biuletynie Informacji Publicznej Agencji i Biuletynie Informacji Publicznej
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Informacja o wyniku naboru zawiera:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór;
3) imiona, nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania
w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację o niewyłonieniu
kandydata.
3j. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.
3k. Zespół przeprowadzający nabór na stanowiska, o których mowa w ust. 3,
powołuje Prezes Agencji.
3l. Do sposobu przeprowadzania naboru na stanowiska, o których mowa
w ust. 3, stosuje się odpowiednio ust. 3a–3j.
3m. Wskazany przez ministra właściwego do spraw klimatu wiceprezes Agencji
tymczasowo, do czasu powołania nowego Prezesa Agencji, wykonuje obowiązki
Prezesa Agencji w przypadku:
1) śmierci Prezesa Agencji;
2) odwołania Prezesa Agencji przed upływem kadencji;
3) stwierdzenia nieważności powołania Prezesa Agencji lub wystąpienia innych
przyczyn nieobjęcia urzędu po dokonaniu powołania.
4. Minister właściwy do spraw klimatu sprawuje nadzór nad Prezesem Agencji.

art. 110. więcej Art. 110. Do zakresu działania Prezesa Agencji należy wykonywanie zadań
związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej
kraju, a w szczególności:
1) przygotowywanie projektów dokumentów dotyczących polityki państwa
w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej uwzględniających program rozwoju energetyki jądrowej i zagrożenia
wewnętrzne i zewnętrzne;
2) sprawowanie nadzoru nad działalnością powodującą lub mogącą powodować
narażenie ludzi i środowiska na promieniowanie jonizujące oraz
przeprowadzanie kontroli w tym zakresie, w tym wydawanie decyzji w sprawach
zezwoleń i uprawnień oraz innych decyzji przewidzianych w ustawie;
3) wydawanie zaleceń technicznych i organizacyjnych w sprawach bezpieczeństwa
jądrowego i ochrony radiologicznej;
4) wykonywanie zadań związanych z oceną sytuacji radiacyjnej kraju w warunkach
normalnych i w sytuacji zdarzeń radiacyjnych oraz przekazywanie właściwym
organom i ludności informacji o tej sytuacji;
5) wykonywanie zadań wynikających z zobowiązań Rzeczypospolitej Polskiej
w zakresie prowadzenia ewidencji i kontroli materiałów jądrowych, ochrony
fizycznej materiałów i obiektów jądrowych, szczególnej kontroli obrotu
z zagranicą towarami i technologiami jądrowymi oraz innych zobowiązań
wynikających z umów międzynarodowych dotyczących bezpieczeństwa
jądrowego i ochrony radiologicznej;
6) prowadzenie działań związanych z komunikacją społeczną oraz informacją
techniczną i prawną w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej, w tym przekazywanie ludności informacji na temat
promieniowania jonizującego i jego oddziaływania na zdrowie człowieka i na
środowisko oraz o możliwych do zastosowania środkach w przypadku zdarzeń
radiacyjnych – z wyłączeniem promocji wykorzystania promieniowania
jonizującego, a w szczególności promocji energetyki jądrowej, ze względu na
zasadę niezależności dozoru jądrowego;
7) współdziałanie z organami administracji rządowej i samorządowej w sprawach
związanych z bezpieczeństwem jądrowym i ochroną radiologiczną oraz
w sprawie badań naukowych w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej;
8) wykonywanie zadań związanych z obronnością i obroną cywilną kraju oraz
ochroną informacji niejawnych, wynikających z odrębnych przepisów;
9) przygotowywanie opinii, w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej do projektów działań technicznych związanych z pokojowym wykorzystywaniem energii atomowej, na potrzeby organów administracji
rządowej i samorządowej;
10) współpraca z właściwymi jednostkami innych państw i organizacjami
międzynarodowymi w zakresie objętym ustawą;
11) opracowywanie projektów aktów prawnych w zakresie objętym ustawą
i uzgadnianie ich w trybie określonym w regulaminie prac Rady Ministrów;
12) opiniowanie projektów aktów prawnych opracowywanych przez uprawnione
organy;
13) przedstawianie Prezesowi Rady Ministrów, w terminie do dnia 30 czerwca
każdego roku, do akceptacji rocznego sprawozdania ze swojej działalności za rok
poprzedni oraz oceny stanu bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej
kraju.

art. 111. więcej Art. 111. Prezes Rady Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy zakres działania Prezesa Agencji.

art. 112. więcej Art. 112. 1. Prezes Agencji wykonuje swoje zadania przy pomocy Państwowej
Agencji Atomistyki, zwanej dalej „Agencją”.
2. Przy Prezesie Agencji działa Rada do spraw Bezpieczeństwa Jądrowego
i Ochrony Radiologicznej, zwana dalej „Radą”, będąca organem doradczym
i opiniodawczym.
3. Rada liczy nie więcej niż 10 członków, powoływanych przez ministra
właściwego do spraw klimatu, po zasięgnięciu opinii Prezesa Agencji, spośród
specjalistów z zakresu bezpieczeństwa jądrowego, ochrony radiologicznej, ochrony
fizycznej, geochemii pierwiastków promieniotwórczych, składowania i zabezpieczeń
materiałów jądrowych oraz innych specjalności istotnych ze względu na nadzór nad
bezpieczeństwem jądrowym i ochroną radiologiczną. Minister właściwy do spraw
klimatu odwołuje członków Rady.
3a. Spośród członków Rady minister właściwy do spraw klimatu powołuje:
1) przewodniczącego;
2) zastępcę przewodniczącego;
3) sekretarza.
4. W skład Rady może zostać powołana osoba, która posiada poświadczenie
bezpieczeństwa upoważniające do dostępu do informacji niejawnych oznaczonych
klauzulą „tajne”.
5. Kadencja Rady trwa 4 lata.
5a. Ustanie członkostwa w Radzie następuje w przypadku:
1) odwołania członka Rady;
2) pisemnej rezygnacji członka Rady;
3) śmierci członka Rady.
6. Członkom Rady przysługuje wynagrodzenie miesięczne, płatne z dołu, które
ulega zmniejszeniu w przypadku nieobecności na posiedzeniach Rady –
proporcjonalnie do liczby odbytych posiedzeń w danym miesiącu.
7. Członkom Rady przysługują diety oraz zwrot kosztów przejazdów, dojazdów
i noclegów według zasad określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 775
§ 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
8. Do zadań Rady należy w szczególności:
1) opiniowanie na wniosek Prezesa Agencji:
a) projektów zezwoleń na wykonywanie działalności, o której mowa w art. 4
ust. 1 pkt 2,
b) projektów aktów prawnych opracowywanych przez Prezesa Agencji,
c) projektów zaleceń organizacyjno-technicznych wydawanych przez Prezesa
Agencji;
2) występowanie z inicjatywami dotyczącymi usprawnienia nadzoru nad
wykonywaniem działalności związanej z narażeniem.
9. Obsługę administracyjną Rady zapewnia Agencja.
10. Przewodniczący Rady przekazuje Prezesowi Agencji w terminie do dnia
31 stycznia każdego roku sprawozdanie z działalności Rady za rok poprzedni.
11. Prezes Agencji niezwłocznie publikuje sprawozdanie, o którym mowa
w ust. 10, w Biuletynie Informacji Publicznej, na swoich stronach podmiotowych.
12. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
sposób i tryb pracy Rady oraz wysokość wynagrodzenia przysługującego członkom
Rady, mając na uwadze zakres zadań realizowanych przez Radę i efektywność jej
funkcjonowania, a także mając na uwadze to, by wysokość tego wynagrodzenia nie
przekraczała dwuipółkrotności kwoty bazowej dla członków korpusu służby cywilnej,
której wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa.

art. 113. więcej Art. 113. 1. Minister właściwy do spraw klimatu, w drodze zarządzenia, nadaje
statut Agencji, określający jej organizację wewnętrzną.
2. Szczegółową organizację oraz tryb pracy Agencji i zakres zadań jej komórek
organizacyjnych określa regulamin organizacyjny nadany, w drodze zarządzenia,
przez Prezesa Agencji.

Art. 113a. 1. Prezes Agencji, nie rzadziej niż co 3 lata, przeprowadza ocenę
funkcjonowania dozoru jądrowego oraz analizę obowiązującego stanu prawnego pod
względem jego adekwatności do potrzeb zapewnienia bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej.
2. Prezes Agencji, nie rzadziej niż co 10 lat, poddaje funkcjonowanie krajowego
systemu bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej, w tym funkcjonowanie
dozoru jądrowego, międzynarodowym przeglądom zewnętrznym.
3. Informację o wynikach oceny i analizy, o których mowa w ust. 1, oraz
przeglądu, o którym mowa w ust. 2, Prezes Agencji niezwłocznie przekazuje
ministrowi właściwemu do spraw klimatu i Prezesowi Rady Ministrów.
4. Informację o wynikach przeglądu, o którym mowa w ust. 2, Prezes Agencji
niezwłocznie przekazuje także Komisji Europejskiej oraz właściwym organom państw
członkowskich Unii Europejskiej.

art. 114. więcej Art. 114. 1. Tworzy się państwowe przedsiębiorstwo użyteczności publicznej
pod nazwą „Zakład Unieszkodliwiania Odpadów Promieniotwórczych” z siedzibą
w Otwocku-Świerku, zwane dalej „Zakładem”, powołane do wykonywania
działalności w zakresie postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym
paliwem jądrowym, a przede wszystkim do zapewnienia stałej możliwości
składowania odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego.
1a. Zakład wykonuje również działalność polegającą na odbiorze, transporcie,
przechowywaniu i składowaniu materiałów jądrowych, źródeł promieniotwórczych
oraz innych substancji promieniotwórczych.
1b. Zakład wykonuje także działalność informacyjną, edukacyjną i szkoleniową
dotyczącą postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem
jądrowym oraz funkcjonowaniem składowiska odpadów promieniotwórczych.
2. Zakład może również wykonywać działalność w zakresie postępowania
z odpadami niebezpiecznymi, o których mowa w przepisach dotyczących odpadów,
oraz inną działalność określoną w statucie, o którym mowa w art. 121.

art. 115. więcej Art. 115. 1. Zakład posiada osobowość prawną.
2. Organy państwowe mogą podejmować decyzje w zakresie działalności
Zakładu tylko w przypadkach przewidzianych ustawą.

art. 116. więcej Art. 116. 1. Nadzór nad Zakładem oraz funkcję organu założycielskiego
sprawuje minister właściwy do spraw energii.
2. Minister właściwy do spraw energii przeprowadza kontrolę i dokonuje
corocznej oceny działalności Zakładu, którą przedstawia Prezesowi Rady Ministrów
do dnia 31 maja roku następnego.
3. Minister właściwy do spraw energii może zobowiązać dyrektora Zakładu do
poprawy gospodarki Zakładu lub przedstawienia programu naprawczego i jego
realizacji. Program ten podlega zatwierdzeniu przez ministra właściwego do spraw
energii.
4. Minister właściwy do spraw energii w razie stwierdzenia, że decyzja dyrektora
Zakładu jest sprzeczna z prawem, wstrzymuje jej wykonanie i zobowiązuje dyrektora
do jej zmiany lub uchylenia.
5. Dyrektorowi Zakładu przysługuje prawo wniesienia sprzeciwu w stosunku do
decyzji podjętych przez ministra właściwego do spraw energii na zasadach i w trybie
określonych w przepisach o przedsiębiorstwach państwowych.

art. 117. więcej Art. 117. 1. Organem Zakładu jest dyrektor, który zarządza Zakładem
i reprezentuje go na zewnątrz.
2. Dyrektora Zakładu powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw energii.
3. Dyrektor może powoływać i odwoływać zastępców dyrektora oraz
pełnomocników Zakładu, którzy działają samodzielnie w granicach ich umocowania.
4. Udzielenie pełnomocnictwa wymaga formy pisemnej pod rygorem
nieważności.
5. (uchylony)
6. W Zakładzie nie działają organy samorządu załogi przedsiębiorstwa.

art. 118. więcej Art. 118. 1. Zakład występuje w obrocie we własnym imieniu i na własny
rachunek.
2. Zakład z tytułu wykonywania działalności pobiera opłaty, których wysokość
określa cennik usług Zakładu zatwierdzony przez ministra sprawującego nadzór nad
Zakładem.
2a. Cennik usług Zakładu jest udostępniany w siedzibie i na stronie internetowej
Zakładu, w terminie 7 dni od dnia zatwierdzenia tego cennika.
2b. Zakład uzyskuje zgodę ministra właściwego do spraw energii na dokonanie
czynności prawnej w zakresie rozporządzenia składnikami aktywów trwałych
w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r.
poz. 351, 1495, 1571, 1655 i 1680), zaliczonymi do wartości niematerialnych
i prawnych, rzeczowych aktywów trwałych lub inwestycji długoterminowych, w tym
oddania tych składników do korzystania innym podmiotom na podstawie umów prawa
cywilnego lub ich wniesienia jako wkładu do spółki lub spółdzielni, jeżeli wartość
rynkowa przedmiotu rozporządzenia przekracza równowartość w złotych kwoty
50 000 euro, obliczonej na podstawie średniego kursu ogłoszonego przez Narodowy
Bank Polski według stanu z dnia wystąpienia o zgodę.
2c. Sprzedaż przez Zakład składników aktywów trwałych odbywa się w drodze
przetargu publicznego zorganizowanego zgodnie z przepisami ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 i 1495).
3. Do sprzedaży przez Zakład środków trwałych lub zorganizowanych części
mienia i gospodarowania nimi stosuje się przepisy obowiązujące przedsiębiorstwa
państwowe.
4. Środki trwałe nie mogą służyć do zaspokojenia zobowiązań pieniężnych
Zakładu.

art. 119. więcej Art. 119. 1. Zakład otrzymuje z budżetu państwa dotację podmiotową na
postępowanie z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym,
eksploatację przechowalników wypalonego paliwa jądrowego pochodzącego
z badawczych reaktorów jądrowych, działalność w zakresie ochrony radiologicznej
i ochrony składowiska odpadów promieniotwórczych oraz na odbiór, transport,
przetwarzanie, przechowywanie i składowanie materiałów jądrowych, źródeł
promieniotwórczych i innych substancji promieniotwórczych, a także na prowadzenie
działalności informacyjnej, edukacyjnej i szkoleniowej dotyczącej postępowania
z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym oraz
funkcjonowania składowiska odpadów promieniotwórczych.
1a. Zakład może otrzymywać dotację celową na dofinansowanie kosztów
realizacji inwestycji związanych z wykonywaniem działalności, o której mowa
w art. 114 ust. 1 i 1a.
1b. Dotacji, o których mowa w ust. 1 i 1a, udziela minister właściwy do spraw
energii na wniosek dyrektora Zakładu.
1c. Wniosek o udzielenie dotacji podmiotowej zawiera:
1) szczegółowe wskazanie zadań przewidzianych do realizacji w ramach celów,
o których mowa w ust. 1;
2) wskazanie kwoty dotacji, o jaką wnosi Zakład;
3) uzasadnienie zapotrzebowania na dotację.
1d. Do wniosku o udzielenie dotacji podmiotowej dołącza się:
1) zestawienie kosztów realizacji zadań w danym roku, z podziałem na źródła ich
finansowania;
2) roczny zbiorczy plan finansowy Zakładu na rok, którego dotyczy wniosek.
1e. Wniosek o udzielenie dotacji celowej zawiera:
1) szczegółowe określenie inwestycji;
2) wskazanie kwoty dotacji oraz wysokości wkładu własnego Zakładu;
3) uzasadnienie obejmujące w szczególności:
a) określenie potrzeb i założeń inwestycji,
b) oszacowanie efektów rzeczowych inwestycji,
c) szacowaną wartość inwestycji,
d) harmonogram realizacji inwestycji.
1f. Wniosek o udzielenie dotacji celowej na realizację obiektu budowlanego
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane zawiera
dodatkowo:
1) dokument stwierdzający prawo do dysponowania nieruchomością na cele
budowlane;
2) kopię decyzji o pozwoleniu na budowę, o ile jest wymagane zgodnie
z obowiązującymi przepisami.
1g. Podstawą ustalenia wysokości dotacji jest:
1) w przypadku dotacji podmiotowej – różnica między planowanymi kosztami
koniecznymi do poniesienia przez Zakład na zadania przewidziane do realizacji
w ramach celów określonych w ust. 1 a planowanymi do osiągnięcia
przychodami z tego tytułu;
2) w przypadku dotacji celowej – łączna suma kosztów realizacji inwestycji
związanych z wykonywaniem działalności, o której mowa w art. 114 ust. 1 i 1a.
2. (uchylony)
2a. Rozliczenie dotacji podmiotowej następuje na podstawie sprawozdania
rocznego z wykonywanej działalności finansowanej z dotacji podmiotowej.
2b. Rozliczenie dotacji celowej następuje na podstawie sprawozdania
z wykorzystania środków finansowych z dotacji celowej.
3. Minister właściwy do spraw energii zatwierdza rozliczenie dotacji
odpowiednio na podstawie sprawozdań, o których mowa w ust. 2a i 2b, przekazanych
przez Zakład zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 120 ust. 2, zbadanych
przez firmę audytorską w zakresie prawidłowości wykorzystania środków dotacji
zgodnie z przeznaczeniem. Wyboru firmy audytorskiej dokonuje minister właściwy
do spraw energii spośród ofert przedstawionych przez dyrektora Zakładu.

Art. 119a. W razie konieczności dokonania przez Zakład nieplanowanego
odbioru, transportu, przetwarzania, przechowywania lub składowania odpadów
promieniotwórczych lub innych substancji promieniotwórczych pochodzących
z nielegalnego obrotu, niewiadomego pochodzenia, z działalności jednostki
organizacyjnej, która kończąc działalność, stała się niewypłacalna, lub powstałych
w wyniku skażenia środowiska, którego sprawca nie jest znany, koszty tych usług są
pokrywane z budżetu państwa.

art. 120. więcej Art. 120. 1. Zakład prowadzi gospodarkę finansową na podstawie rocznego
planu rzeczowo-finansowego zatwierdzanego przez ministra właściwego do spraw
energii oraz na zasadach określonych w przepisach o gospodarce finansowej
przedsiębiorstw państwowych, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
1a. Roczny plan rzeczowo-finansowy sporządza się w podziale na działalność
objętą dotacją podmiotową i celową oraz pozostałą działalność.
1b. Dyrektor Zakładu przedstawia do zatwierdzenia ministrowi właściwemu do
spraw energii roczny plan rzeczowo-finansowy w terminie do dnia 30 listopada roku
poprzedzającego rok obrotowy.
1c. Minister właściwy do spraw energii zatwierdza roczny plan rzeczowo-
-finansowy w terminie do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rok obrotowy.
1d. Zakład określa w dokumentacji, o której mowa w art. 10 ustawy z dnia
29 września 1994 r. o rachunkowości, zasady prowadzenia wyodrębnionej ewidencji
dla działalności związanej z realizacją zadań, o których mowa w art. 119 ust. 1, i dla pozostałej działalności gospodarczej, a także metody przypisywania kosztów i
przychodów, oraz prowadzi tę ewidencję i dokonuje przypisywania przychodów
i kosztów zgodnie z tymi metodami.
1e. Roczne sprawozdanie finansowe Zakładu podlega badaniu przez firmę
audytorską, zgodnie z wymogami przeprowadzania badań określonymi w przepisach
ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości i ustawy z dnia 11 maja 2017 r.
o biegłych rewidentach, firmach audytorskich oraz nadzorze publicznym (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1421 i 1571).
1f. Wyboru firmy audytorskiej do badania rocznego sprawozdania finansowego
Zakładu dokonuje minister właściwy do spraw energii spośród ofert przedstawionych
przez dyrektora Zakładu.
1g. Sprawozdanie finansowe, sprawozdanie z działalności oraz sprawozdanie
z badania dyrektor Zakładu przekazuje ministrowi właściwemu do spraw energii
w terminie do dnia 31 marca roku następującego po roku, którego dotyczy
sprawozdanie.
1h. Zakład tworzy fundusze w sposób określony w przepisach ustawy z dnia
31 stycznia 1989 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych (Dz. U.
z 2017 r. poz. 2069).
1i. Minister właściwy do spraw energii zatwierdza roczne sprawozdanie
finansowe oraz sprawozdanie z działalności Zakładu w terminie do dnia 30 kwietnia
roku następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie.
1j. Zakład prowadzi:
1) rachunek bieżący, służący do rozliczeń operacji finansowych związanych
z działalnością gospodarczą;
2) wyodrębnioną ewidencję księgową przychodów i kosztów ze środków z dotacji.
1k. Na żądanie ministra właściwego do spraw energii dyrektor Zakładu
przedkłada kopie dokumentów potwierdzających wydatkowanie przez Zakład
środków finansowych.
1l. Decyzje w sprawach finansowych Zakładu podejmuje dyrektor Zakładu
zgodnie z przepisami o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych oraz
zatwierdzonym rocznym planem rzeczowo-finansowym.
1m. Wynagrodzenia pracowników Zakładu są finansowane ze środków dotacji
podmiotowej oraz z pozostałych przychodów w proporcjach i kwotach ustalonych
w rocznym planie rzeczowo-finansowym, z zastrzeżeniem że środki dotacji podmiotowej są wykorzystywane wyłącznie na pokrycie koniecznych, rzeczywistych
kosztów wynagrodzeń pracowników Zakładu, które nie znajdują pokrycia
w przychodach.
2. Minister właściwy do spraw energii określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb udzielania dotacji, o których mowa w art. 119 ust. 1 i 1a, w tym terminy
składania wniosków o dotacje, sposób ustalania wysokości dotacji oraz sposób
dokumentowania i rozliczania dotacji, mając na względzie konieczność
zapewnienia należytej realizacji zadań, na które jest udzielana dotacja, oraz
efektywnego wykorzystania środków finansowych pochodzących z budżetu
państwa;
2) sposób ustalania opłat, o których mowa w art. 118 ust. 2, oraz zatwierdzania
cennika usług Zakładu, mając na względzie konieczność ustalenia opłat
w wysokości umożliwiającej realizację zadań Zakładu;
3) minimalną zawartość rocznego planu finansowo-rzeczowego Zakładu, mając na
względzie konieczność zapewnienia przejrzystości i rzetelnej informacji
o działalności Zakładu.

art. 121. więcej Art. 121. 1. Szczegółowe zadania, organizację, tryb tworzenia jednostek
zamiejscowych, system kontroli wewnętrznej i sposób działania Zakładu określa statut
Zakładu uwzględniający cele, dla których Zakład został utworzony, o których mowa
w art. 114.
2. Statut może przewidywać powołanie organów doradczych i opiniodawczych
dyrektora Zakładu.
3. Statut nadaje Zakładowi, w drodze zarządzenia, minister właściwy do spraw
energii.

art. 122. więcej Art. 122. Do Zakładu nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r.
o komercjalizacji i niektórych uprawnieniach pracowników (Dz. U. z 2018 r.
poz. 2170 oraz z 2019 r. poz. 492).

art. 123. więcej Art. 123. 1. Kierownikowi jednostki organizacyjnej:
1) która bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom albo bez
wymaganego zgłoszenia, albo bez wymaganego powiadomienia wykonuje działalność, o której mowa w art. 4 ust. 1, albo dokonuje przywozu lub wywozu,
o którym mowa w art. 62 ust. 1,
2) która bez wymaganego powiadomienia wykonuje działalność, o której mowa
w art. 4 ust. 1a,
3) który nie dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 2, albo zatrudnia
pracowników bez uprawnień, kwalifikacji lub umiejętności określonych
w przepisach ustawy,
4) która dokonuje przywozu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wywozu
z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub tranzytu przez to terytorium odpadów
promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego bez zezwolenia,
o którym mowa w art. 62c ust. 1, lub bez zgody, o której mowa w art. 62d ust. 1,
lub wbrew ich warunkom,
5) który będąc odpowiedzialnym za bezpieczeństwo jądrowe i ochronę
radiologiczną, dopuszcza do narażenia pracownika lub innej osoby
z naruszeniem przepisów art. 14 ust. 1, art. 19 ust. 1–3 lub art. 20,
6) który nie dopełnia obowiązków w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej przy pracy z materiałami jądrowymi, źródłami promieniowania
jonizującego, odpadami promieniotwórczymi lub wypalonym paliwem
jądrowym lub przy ich przygotowaniu do transportu, przechowywaniu lub
składowaniu,
7) która utraciła lub pozostawiła bez właściwego zabezpieczenia powierzony jej
materiał jądrowy, źródło promieniowania jonizującego, odpady
promieniotwórcze lub wypalone paliwo jądrowe,
8) który nie dopełnia obowiązku kontroli dozymetrycznej, kontroli źródeł
promieniowania jonizującego lub prowadzenia ewidencji materiałów jądrowych,
źródeł promieniotwórczych, odpadów promieniotwórczych lub wypalonego
paliwa jądrowego,
9) który uniemożliwia lub utrudnia przeprowadzenie czynności kontrolnych
w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej albo nie udziela
informacji lub udziela informacji nieprawdziwej albo zataja prawdę w zakresie
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej,
10) który nie dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 41b pkt 2–9, art. 41c, art.
41d ust. 1 pkt 1 lub art. 41e pkt 1–3,
11) który nie dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 43a ust. 1 lub 2 lub art. 43b
ust. 1,
12) który nie przeprowadził przeglądu, o którym mowa w art. 35a ust. 7, albo
przeprowadził ten przegląd niezgodnie z zakresem wynikającym z decyzji
administracyjnej wydanej na podstawie art. 35a ust. 7 oraz art. 35a ust. 8 pkt 1,
13) który nie złożył w wyznaczonym terminie raportu, o którym mowa w art. 35a ust.
10, albo złożył raport niezgodny z art. 35a ust. 10
– wymierza się karę pieniężną w wysokości nieprzekraczającej pięciokrotności kwoty
przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym
poprzedzającym popełnienie czynu, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
1a. Za czyny, o których mowa w ust. 1, kierownikowi jednostki organizacyjnej
wykonującej działalność związaną z narażeniem, polegającą na budowie, rozruchu,
eksploatacji lub likwidacji elektrowni jądrowej wymierza się karę pieniężną
w wysokości nieprzekraczającej dwustukrotności kwoty przeciętnego wynagrodzenia
w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym poprzedzającym popełnienie czynu,
ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20
pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
1b. Za czyny, o których mowa w ust. 1, jednostce organizacyjnej wykonującej
działalność związaną z narażeniem wymierza się karę pieniężną w wysokości
nieprzekraczającej pięćdziesięciokrotności kwoty przeciętnego wynagrodzenia
w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym poprzedzającym popełnienie czynu,
ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt
1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
1c. Osobie prowadzącej jednoosobową działalność oraz każdemu ze wspólników
spółki cywilnej, wykonującym działalność związaną z narażeniem, za czyny,
o których mowa w ust. 1, wymierza się karę pieniężną w wysokości
nieprzekraczającej pięćdziesięciokrotności kwoty przeciętnego wynagrodzenia
w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym poprzedzającym popełnienie czynu,
ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
1d. Odpowiedzialności za czyny, o których mowa w ust. 1, na zasadach
określonych w tych przepisach, podlega:
1) syndyk – w przypadku wydania orzeczenia o ogłoszeniu upadłości jednostki
organizacyjnej;
2) zarządca – w przypadku otwarcia postępowania sanacyjnego dotyczącego
jednostki organizacyjnej.
1e. Operatorowi statku powietrznego, który nie dopełnia któregokolwiek
z obowiązków, o których mowa w art. 23h, wymierza się karę pieniężną w wysokości
określonej w ust. 1.
2. Pracownikowi zatrudnionemu w obiekcie jądrowym, który nie zawiadamia
kierownika jednostki organizacyjnej lub organu dozoru jądrowego o zdarzeniu lub
stanie mogącym sprowadzić zagrożenie dla bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej, wymierza się karę pieniężną w wysokości nieprzekraczającej
dwukrotności przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1.
3. Jednostce organizacyjnej wykonującej działalność związaną z narażeniem,
polegającą na budowie, rozruchu, eksploatacji lub likwidacji elektrowni jądrowej,
która:
1) wykonuje tę działalność bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego
warunkom,
2) wprowadza bez pisemnej zgody Prezesa Agencji lub wbrew jej warunkom
modyfikację lub modernizację systemu lub elementu konstrukcji lub
wyposażenia obiektu jądrowego, mającego istotne znaczenie ze względu na
bezpieczeństwo jądrowe i ochronę radiologiczną,
3) uruchamia bez pisemnej zgody Prezesa Agencji reaktor po przerwie na
modyfikację lub modernizację systemu lub elementu konstrukcji lub
wyposażenia obiektu jądrowego, a w przypadku elektrowni jądrowej – po
przerwie na załadunek paliwa jądrowego do reaktora,
4) prowadzi eksploatację elektrowni jądrowej mimo odmowy zatwierdzenia przez
Prezesa Agencji raportu z oceny okresowej bezpieczeństwa
– wymierza się karę pieniężną w wysokości nieprzekraczającej pięćsetkrotności
kwoty przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym
poprzedzającym popełnienie czynu, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

art. 124. więcej Art. 124. 1. Kary pieniężne, o których mowa w art. 123, nakłada, w formie
decyzji administracyjnej:
1) Prezes Agencji – jeżeli jest organem właściwym do wydania zezwolenia,
przyjęcia zgłoszenia albo przyjęcia powiadomienia;
2) Główny Inspektor Sanitarny, państwowy wojewódzki inspektor sanitarny, Główny Inspektor Sanitarny Wojska Polskiego, komendant wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej lub wojskowy inspektor sanitarny wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej – jeżeli organy te są właściwe do wydania zezwolenia lub zgody albo przyjęcia powiadomienia;
3) dyrektor okręgowego urzędu górniczego – jeżeli jest organem właściwym do
przyjęcia powiadomienia.
1a. Karę pieniężną, o której mowa w art. 123 ust. 1e, nakłada, w formie decyzji
administracyjnej, Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego.
2. Decyzji, o której mowa w ust. 1 lub 1a, nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności.
3. Organy, o których mowa w ust. 1, wymierzając karę pieniężną, biorą pod
uwagę:
1) stopień oraz czas trwania naruszenia obowiązków;
2) stopień zagrożenia wywołanego naruszeniem obowiązków.

art. 125. więcej Art. 125. 1. Nie można nałożyć kary pieniężnej, jeżeli od dnia popełnienia czynu
upłynęło 5 lat.
2. Kary pieniężnej nie pobiera się po upływie 5 lat od dnia wydania ostatecznej
decyzji o nałożeniu kary.

art. 126. więcej Art. 126. 1. Kary, o których mowa w art. 123, podlegają, wraz z odsetkami za
zwłokę, egzekucji w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji.
2. Środki uzyskane z tytułu kar pieniężnych są dochodami budżetu państwa.
3. Do kar, o których mowa w art. 123, nie stosuje się przepisów art. 189e oraz
art. 189f § 2 i 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego.

art. 127. więcej Art. 127. Kto nie stosuje się do zakazu wypasu zwierząt na skażonym terenie lub
zakazu żywienia zwierząt skażonymi środkami żywienia zwierząt i pojenia skażoną
wodą
– podlega karze aresztu lub grzywny.

Art. 127a. Kto nie dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 22 ust. 3, podlega
karze grzywny.

Art. 127b. Kto nie dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 41f pkt 1,
art. 41g ust. 1 lub 2, art. 41h ust. 1 lub art. 41i ust. 1, podlega karze grzywny.

Art. 127c. 1. Kto udaremnia lub utrudnia przeprowadzenie kontroli, o której
mowa w art. 41b pkt 1, art. 41d ust. 1 pkt 2, art. 41e pkt 4, art. 41f pkt 2, art. 41g ust. 3,
art. 41h ust. 2, art. 41i ust. 2, art. 41j lub art. 41k ust. 1, podlega karze grzywny.
2. Kto udaremnia lub utrudnia przeprowadzenie kontroli, o której mowa
w art. 48, art. 71, art. 72 lub art. 73 Porozumienia, o którym mowa w art. 40 pkt 6,
podlega karze grzywny.
3. Kto udaremnia lub utrudnia przeprowadzenie kontroli, o której mowa
w art. 81 Traktatu Euratom, podlega karze grzywny.

Art. 127d. Orzekanie w sprawach o czyny, o których mowa w art. 127–127c,
następuje w trybie Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

art. 128. więcej Art. 128. Wyodrębnione pod względem prawnym i organizacyjnym z mienia
jednostki badawczo-rozwojowej Instytut Energii Atomowej z siedzibą
w Otwocku-Świerku mienie Zakładu Doświadczalnego Unieszkodliwiania Odpadów
Promieniotwórczych staje się mieniem Zakładu, o którym mowa w art. 114 ust. 1.

art. 129. więcej Art. 129. Minister właściwy do spraw energii, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, może wyposażyć Zakład w mienie inne
niż określone w art. 128.

art. 130. więcej Art. 130. Do czasu powołania dyrektora Zakładu minister właściwy do spraw gospodarki powołuje do kierowania Zakładem, na czas nie dłuższy niż 6 miesięcy, tymczasowego kierownika Zakładu.

art. 131. więcej Art. 131. Pracownicy zatrudnieni w Zakładzie Doświadczalnym
Unieszkodliwiania Odpadów Promieniotwórczych Instytutu Energii Atomowej stają
się pracownikami Zakładu zgodnie z art. 23¹ Kodeksu pracy.

art. 132. więcej Art. 132. Minister Obrony Narodowej w odniesieniu do podległych mu
jednostek organizacyjnych i minister właściwy do spraw wewnętrznych w odniesieniu
do Policji, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Granicznej i podległych mu jednostek
organizacyjnych, po zasięgnięciu opinii Prezesa Agencji, określają, w drodze
zarządzenia, sposób wykonywania przepisów ustawy w tych jednostkach.

art. 133. więcej Art. 133. 1. Główny Inspektor Dozoru Jądrowego i inspektorzy dozoru
jądrowego, którzy zostali powołani lub uzyskali uprawnienia przed dniem wejścia
w życie ustawy, stają się odpowiednio Głównym Inspektorem Dozoru Jądrowego
i inspektorami dozoru jądrowego w rozumieniu ustawy.
2. Zezwolenia wydane na podstawie ustawy, o której mowa w art. 138,
zachowują ważność do upływu terminu określonego w zezwoleniu.
3. Uprawnienia uzyskane na podstawie art. 33 ust. 3 pkt 1 oraz ust. 4 ustawy,
o której mowa w art. 138, zachowują ważność do upływu terminu określonego
w uprawnieniu.
4. Zezwolenia związane z nabywaniem i stosowaniem substancji
promieniotwórczych, wydane na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem
wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 138, w szczególności na podstawie
przepisów:
1) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 czerwca 1968 r. w sprawie
bezpieczeństwa i higieny pracy przy stosowaniu promieniowania jonizującego
(Dz. U. poz. 122),
2) uchwały nr 266/64 Rady Ministrów z dnia 29 sierpnia 1964 r. w sprawie
użytkowania substancji promieniotwórczych,
3) zarządzenia nr 23/70 Pełnomocnika Rządu do Spraw Wykorzystania Energii
Jądrowej z dnia 21 lipca 1970 r. w sprawie nabywania i stosowania substancji
promieniotwórczych
– zachowują ważność do czasu zastąpienia ich zezwoleniami wydanymi na podstawie
ustawy, jednak nie dłużej niż przez 24 miesiące od dnia jej wejścia w życie.
5. Krajowe Składowisko Odpadów Promieniotwórczych w Różanie, określone
w przepisach wydanych na podstawie ustawy, o której mowa w art. 138, uznaje się za
Krajowe Składowisko Odpadów Promieniotwórczych w rozumieniu ustawy.
6. Postępowania wszczęte przed dniem wejścia w życie ustawy toczą się do
chwili ich zakończenia zgodnie z przepisami dotychczasowymi.

art. 134. więcej Art. 134. W rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe (Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512, z 1994 r. Nr 1, poz. 1, z 1995 r. Nr 85, poz. 426, z 1996 r. Nr 6, poz. 43, Nr 43, poz. 189, Nr 106, poz. 496 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 28, poz. 153, Nr 54, poz. 349, Nr 117, poz. 751, Nr 121, poz. 770 i Nr 140, poz. 940, z 1998 r. Nr 117, poz. 756 oraz z 2000 r. Nr 26, poz. 306, Nr 84, poz. 948, Nr 94, poz. 1037 i Nr 114, poz. 1193) w art. 3 w § 2 po wyrazach „Porty Lotnicze” wyraz „oraz” zastępuje się przecinkiem, a po wyrazach „Poczta Polska” dodaje się wyrazy „oraz państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej «Zakład Unieszkodliwiania Odpadów Promieniotwórczych»”.

art. 135. więcej Art. 135. W ustawie z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. z 1991 r. Nr 18, poz. 80, Nr 75, poz. 329, Nr 101, poz. 444 i Nr 107, poz. 464, z 1993 r. Nr 18, poz. 82 i Nr 60, poz. 280, z 1994 r. Nr 1, poz. 3, Nr 80, poz. 368 i Nr 113, poz. 547, z 1995 r. Nr 1, poz. 2, Nr 95, poz. 474 i Nr 154, poz. 791, z 1996 r. Nr 90, poz. 405, Nr 106, poz. 496, Nr 118, poz. 561 i Nr 156, poz. 775, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 106, poz. 675, Nr 121, poz. 769 i 770 i Nr 123, poz. 777 oraz z 2000 r. Nr 26, poz. 306 i Nr 84, poz. 948) w art. 4 w ust. 2 dodaje się pkt 3 w brzmieniu:
„3) państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej «Zakład Unieszkodliwiania Odpadów Promieniotwórczych».”

art. 136. więcej Art. 136. W ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 1999 r. Nr 82, poz. 928 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 43, poz. 489, Nr 48, poz. 550, Nr 62, poz. 718, Nr 70, poz. 816, Nr 73, poz. 852, Nr 109, poz. 1158 i Nr 122, poz. 1314 i 1321) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 9 w ust. 3 skreśla się wyrazy „Państwowej Agencji Atomistyki,”
2) w art. 33a po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
„3a) Państwową Agencję Atomistyki,”.

art. 137. więcej Art. 137. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art. 138, zachowują moc do czasu wejścia w życie aktów wykonawczych wydanych na podstawie upoważnień ustawowych w brzmieniu nadanym ustawą, w zakresie, w jakim nie są z nią sprzeczne, jednak nie dłużej niż przez 12 miesięcy od dnia jej wejścia w życie.

art. 138. więcej Art. 138. Traci moc ustawa z dnia 10 kwietnia 1986 r. – Prawo atomowe (Dz. U.
poz. 70, z późn. zm.).

art. 139. więcej Art. 139. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2002 r., z wyjątkiem:
1) rozdziału 13 i art. 136, które wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia
ogłoszenia;
2) art. 21 ust. 2 i art. 27 ust. 2, które wchodzą w życie po upływie 24 miesięcy od
dnia ogłoszenia.