Art. 23. 1. Działalność zawodowa związana z występowaniem promieniowania
naturalnego prowadzącego do wzrostu narażenia pracowników lub ludności, istotnego
z punktu widzenia ochrony radiologicznej, wymaga oceny tego narażenia.
2. Ocena narażenia dokonywana jest na podstawie pomiarów dozymetrycznych
w środowisku pracy.
3. (uchylony)
4. (uchylony)

Art. 23a. Jeżeli w następstwie działalności wykonywanej w przeszłości,
w szczególności polegającej na wydobyciu i przerobie rud uranu oraz na gromadzeniu
osadów promieniotwórczych wód kopalnianych, utrzymuje się skażenie
promieniotwórcze środowiska istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa jądrowego
i ochrony radiologicznej, użytkownik terenu, na którym utrzymuje się to skażenie,
wyznacza granice tego terenu, prowadzi na nim pomiary kontrolne narażenia, a jeżeli
jest to uzasadnione, także reguluje dostęp do tego terenu oraz wykorzystanie ziemi
i położonych na nim budynków.

Art. 23b. Ustala się poziom odniesienia dla średniorocznego stężenia
promieniotwórczego radonu w powietrzu w:
1) miejscach pracy wewnątrz pomieszczeń oraz
2) pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi
– w wysokości 300 Bq/m³ (bekereli na metr sześcienny).

Art. 23c. 1. Kierownicy jednostek wykonujących działalność, w której
występują miejsca pracy:
1) zlokalizowane wewnątrz pomieszczeń na poziomie parteru lub piwnicy na
terenach, na których średnioroczne stężenie promieniotwórcze radonu
w powietrzu w znacznej liczbie budynków może przekroczyć poziom
odniesienia, o którym mowa w art. 23b,
2) pod ziemią,
3) związane z uzdatnianiem wód podziemnych na terenach, na których
średnioroczne stężenie promieniotwórcze radonu w powietrzu w znacznej liczbie
budynków może przekroczyć poziom odniesienia, o którym mowa w art. 23b
– zapewniają w tych miejscach pracy pomiar stężenia radonu lub stężenia energii
potencjalnej alfa krótkożyciowych produktów rozpadu radonu.
2. Kierownicy jednostek wykonujących działalność, w których występują
miejsca pracy, o których mowa w ust. 1, zapewniają optymalizację narażenia
pracowników wykonujących pracę w tych miejscach pracy oraz informują na bieżąco
na piśmie takich pracowników o zwiększonym narażeniu na radon, wynikach
pomiarów stężenia radonu lub stężenia energii potencjalnej alfa krótkożyciowych
produktów rozpadu radonu w miejscu pracy, otrzymanych przez nich dawkach
promieniowania oraz działaniach podejmowanych w celu ograniczenia narażenia na
radon w miejscu pracy.
3. W przypadku gdy w miejscach pracy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, wynik
pomiaru, o którym mowa w ust. 1, wskazuje na możliwość przekroczenia poziomu
odniesienia, o którym mowa w art. 23b, kierownicy jednostek podejmują działania
zapewniające ograniczenie narażenia pracowników na radon.
4. W przypadku gdy w miejscach pracy, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lub 3,
narażenie pracowników na otrzymanie dawki skutecznej (efektywnej) jest większe niż
1 mSv rocznie, kierownicy jednostek podejmują działania zapewniające ograniczenie
narażenia pracowników na radon.
5. Pracowników wykonujących pracę w miejscach pracy, o których mowa w ust.
1, którzy mogą być narażeni na otrzymanie dawki skutecznej (efektywnej) większej
niż 6 mSv rocznie, kwalifikuje się jako pracowników kategorii A.
6. Pracowników wykonujących pracę w miejscach pracy, o których mowa w ust.
1 pkt 1, w których – mimo podjęcia działań zgodnie z zasadą optymalizacji – stężenie
promieniotwórcze radonu przekracza poziom odniesienia, o którym mowa w art. 23b, ale którzy nie są narażeni na otrzymanie dawki skutecznej (efektywnej) większej niż
6 mSv, oraz pracowników wykonujących pracę w miejscach pracy, o których mowa
w ust. 1 pkt 2 i 3, którzy mogą być narażeni na otrzymanie dawki skutecznej
(efektywnej) większej niż 1 mSv rocznie, ale nie większej niż 6 mSv rocznie,
kwalifikuje się jako pracowników kategorii B.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, tereny,
na których średnioroczne stężenie promieniotwórcze radonu w powietrzu wewnątrz
pomieszczeń w znacznej liczbie budynków może przekraczać poziom odniesienia,
o którym mowa w art. 23b, mając na względzie konieczność zapewnienia
odpowiedniej ochrony radiologicznej pracowników wykonujących pracę
w warunkach zwiększonego narażenia na radon.

Art. 23d. 1. Zbywca budynku, lokalu lub pomieszczenia przeznaczonego na
pobyt ludzi oraz wynajmujący budynek, lokal lub pomieszczenie, przeznaczone na
pobyt ludzi, przekazuje na żądanie nabywcy lub najemcy takiego budynku, lokalu lub
pomieszczenia informację o wartości średniorocznego stężenia promieniotwórczego
radonu w powietrzu odpowiednio w budynku, lokalu lub pomieszczeniu.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do wynajmujących nieprowadzących
działalności gospodarczej w zakresie wynajmu budynków, lokali lub pomieszczeń.
3. Informacja, o której mowa w ust. 1, wskazuje:
1) wartość średniorocznego stężenia promieniotwórczego radonu w powietrzu
odpowiednio w budynku, lokalu albo pomieszczeniu;
2) porównanie wartości, o której mowa w pkt 1, z wartością poziomu odniesienia
dla średniorocznego stężenia promieniotwórczego radonu w powietrzu
w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, o którym mowa w art. 23b;
3) podstawę faktyczną sporządzenia informacji, w szczególności wyniki pomiarów,
w oparciu o które sporządzono informację, oraz podmiot, który przeprowadził
pomiary.
4. Pomiary, o których mowa w ust. 3 pkt 3, prowadzą laboratoria, które posiadają
akredytację w zakresie prowadzenia takich pomiarów. Laboratoria te przygotowują
informację, o której mowa w ust. 1.
5. Laboratoria prowadzące pomiary, o których mowa w ust. 3 pkt 3, informują
niezwłocznie państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego o przypadkach
przekroczenia wartości średniorocznego stężenia promieniotwórczego radonu w powietrzu w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, o którym mowa w art. 23b.

Art. 23e. 1. Główny Inspektor Sanitarny prowadzi działania mające na celu
identyfikację terenów, na których wewnątrz pomieszczeń w znacznej liczbie
budynków poziom średniorocznego stężenia promieniotwórczego radonu w powietrzu
może przekroczyć poziom odniesienia, o którym mowa w art. 23b.
2. Informacje o wynikach działań, o których mowa w ust. 1, Główny Inspektor
Sanitarny przekazuje na bieżąco ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.
3. Państwowa Inspekcja Sanitarna udziela porad i informacji w zakresie
narażenia na radon w pomieszczeniach oraz związanych z narażeniem na radon
zagrożeń dla zdrowia, na temat znaczenia przeprowadzania pomiarów radonu oraz na
temat dostępnych środków technicznych służących ograniczeniu występujących
stężeń radonu.

Art. 23f. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia we współpracy z Głównym
Inspektorem Sanitarnym opracowuje krajowy plan działania w przypadku
długoterminowych zagrożeń wynikających z narażenia na radon w budynkach
przeznaczonych na pobyt ludzi oraz w miejscach pracy, zwany dalej „krajowym
planem działania w przypadku narażenia na radon”.
2. Krajowy plan działania w przypadku narażenia na radon określa:
1) cele, jakie należy osiągnąć w zakresie ochrony przed narażeniem na
promieniowanie jonizujące powodowanym przez radon w miejscach pracy,
budynkach, lokalach i pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, a także
w zakresie ograniczenia ryzyka wystąpienia nowotworu płuc w związku
z narażeniem na radon w perspektywie długoterminowej w odniesieniu do osób
palących i niepalących;
2) działania, jakie powinny być podejmowane dla osiągnięcia celów, o których
mowa w pkt 1, wraz z harmonogramem ich prowadzenia;
3) sposób finansowania badań dotyczących radonu oraz badań dotyczących
środków naprawczych, w szczególności w odniesieniu do budynków
przeznaczonych na pobyt ludzi z bardzo wysokimi stężeniami radonu;
4) przydział działań organom, jednostkom i służbom podległym lub nadzorowanym
przez ministra właściwego do spraw zdrowia, mechanizmy koordynacyjne
i dostępne zasoby w celu realizacji krajowego planu działania w przypadku
narażenia na radon.
3. Przy określeniu działań, o których mowa w ust. 2 pkt 2, bierze się pod uwagę
potrzebę i możliwość określenia w krajowym planie działania w przypadku narażenia
na radon:
1) strategii służącej prowadzeniu badań w zakresie stężeń radonu
w pomieszczeniach lub w powietrzu gruntowym w celu oszacowania rozkładu
stężeń radonu w budynkach, zarządzania danymi pomiarowymi oraz
ustanowieniu innych istotnych parametrów, takich jak rodzaje podłoża
gruntowego i skały, przepuszczalność oraz zawartość radu Ra-226 w podłożu
gruntowym lub w glebie;
2) sposobu podejścia, danych i kryteriów stosowanych do identyfikacji terenów,
o których mowa w art. 23e ust. 1, lub określenia innych parametrów, które mogą
być stosowane jako konkretne wskaźniki sytuacji potencjalnie wysokiego
narażenia na radon;
3) rodzajów:
a) miejsc pracy,
b) budynków dostępnych publicznie, w szczególności szkół i szpitali
– w których konieczne są pomiary na podstawie oceny ryzyka;
4) strategii ograniczenia narażenia na radon w budynkach przeznaczonych na pobyt
ludzi oraz zajmowania się w pierwszej kolejności sytuacją potencjalnie
wysokiego narażenia na radon;
5) strategii dotyczącej ułatwienia stosowania środków naprawczych w istniejących
budynkach;
6) strategii, w tym metod i narzędzi, na rzecz zapobiegania przenikaniu radonu do
nowych budynków, łącznie z identyfikacją materiałów budowlanych
charakteryzujących się znaczną emisją radonu;
7) strategii na rzecz komunikacji w celu podniesienia świadomości społecznej oraz
informowania organów samorządu terytorialnego, pracodawców i pracowników
o zagrożeniach związanych z radonem, w tym o zagrożeniach dla osób palących;
8) wskazówek w sprawie metod i narzędzi pomiarowych oraz środków
naprawczych, z uwzględnieniem kryteriów służących akredytacji laboratoriów
prowadzących pomiary, o których mowa w art. 23d ust. 4.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza krajowy plan działania
w przypadku narażenia na radon w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia we współpracy z Głównym Inspektorem
Sanitarnym dokonuje przeglądu krajowego planu działania w przypadku narażenia na
radon nie rzadziej niż co 4 lata, a w razie potrzeby dokonuje zmiany tego planu.

Art. 23g. 1. Prezes Agencji:
1) organizuje kampanie promujące stosowanie środków mających na celu
zapobieganie przenikaniu radonu do nowych budynków;
2) prowadzi działania informacyjno-edukacyjne oraz szkoleniowe o dostępnych
środkach zapobiegania przenikaniu radonu do nowych budynków;
3) monitoruje stosowanie środków mających na celu zapobieganie przenikaniu
radonu do nowych budynków;
4) może współpracować w zakresie spraw określonych w pkt 1 i 2 z samorządami
zawodowymi architektów i inżynierów budownictwa oraz innymi organizacjami
zawodowymi i stowarzyszeniami zawodowymi, organami samorządu
terytorialnego, a także specjalistami z zakresu ochrony przed promieniowaniem
jonizującym;
5) może określać dobre praktyki dotyczące technik i środków zapobiegających
przenikaniu radonu do nowych budynków;
6) zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej
informacje o instrumentach służących finansowaniu środków mających na celu
zapobieganie przenikaniu radonu do nowych budynków oraz dobre praktyki,
o których mowa w pkt 5.
2. Główny Inspektor Sanitarny:
1) organizuje kampanie promujące stosowanie środków mających na celu
ograniczenie średniorocznego stężenia radonu w budynkach, lokalach
i pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi;
2) prowadzi działania informacyjno-edukacyjne oraz szkoleniowe o dostępnych
środkach ograniczenia stężenia radonu w budynkach, lokalach
i pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi;
3) monitoruje stosowanie środków mających na celu ograniczenie średniorocznego
stężenia radonu w budynkach, lokalach i pomieszczeniach przeznaczonych na
pobyt ludzi;
4) może współpracować w zakresie spraw określonych w pkt 1 i 2 z samorządami
zawodowymi architektów i inżynierów budownictwa oraz innymi organizacjami
zawodowymi i stowarzyszeniami zawodowymi, organami samorządu terytorialnego, a także specjalistami z zakresu pomiarów radonu i ochrony przed
promieniowaniem jonizującym;
5) może określać dobre praktyki dotyczące sposobu pomiarów stężenia radonu
w glebie i w pomieszczeniach;
6) zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej
informacje o instrumentach służących finansowaniu środków mających na celu
ograniczenie średniorocznego stężenia radonu w budynkach, lokalach
i pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi oraz dobre praktyki, o których
mowa w pkt 5.

Art. 23h. 1. Operator statku powietrznego, w którym pochodząca od
promieniowania kosmicznego dawka skuteczna (efektywna) promieniowania
jonizującego, jaką może otrzymać członek załogi statku powietrznego, może
przekroczyć 1 mSv rocznie, jest obowiązany:
1) zapewnić ocenę dawek promieniowania jonizującego, jakie mogą otrzymać
członkowie załóg statków powietrznych;
2) przy planowaniu lotów uwzględniać wyniki ocen, o których mowa w pkt 1,
a także stosować ograniczenia udziału w lotach członków załóg statków
powietrznych, którzy są zagrożeni otrzymaniem podwyższonej dawki
promieniowania jonizującego, w celu niedopuszczenia do przekroczenia dawek
granicznych;
3) informować członków załóg statków powietrznych, których to dotyczy,
o zagrożeniach dla zdrowia związanych z promieniowaniem kosmicznym oraz
o wartości otrzymanych przez nich dawek promieniowania jonizującego;
4) w przypadku kobiet będących członkami załóg statków powietrznych, które
zgłosiły, że są w ciąży – zapewnić, żeby dawka równoważna dla mającego się
urodzić dziecka była na najniższym rozsądnie osiągalnym poziomie i żeby było
mało prawdopodobne, że przekroczy 1 mSv przynajmniej przez pozostały okres
ciąży.
2. W przypadku gdy pochodząca od promieniowania kosmicznego dawka
skuteczna (efektywna) promieniowania jonizującego, jaką mogą otrzymać członkowie
załogi statku powietrznego, może przekroczyć 6 mSv rocznie, stosuje się wymagania
określone w art. 7a, art. 9 ust. 1, art. 10, art. 11 ust. 2 i ust. 3 pkt 5, art. 17, art. 19, art.
21–23, art. 26, art. 27 i art. 29–32.

Prawo atomowe art. 23

DODAJ