Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 – Prawo bankowe

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa zasady prowadzenia działalności bankowej, tworzenia
i organizacji banków, oddziałów i przedstawicielstw banków zagranicznych, a także
oddziałów instytucji kredytowych oraz zasady sprawowania nadzoru bankowego,
postępowania naprawczego, likwidacji i upadłości banków.

art. 2. więcej Art. 2. Bank jest osobą prawną utworzoną zgodnie z przepisami ustaw,
działającą na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności
bankowych obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem
zwrotnym.

art. 3. więcej Art. 3. Wyrazy „bank” lub „kasa” mogą być używane w nazwie oraz dla
określenia działalności lub reklamy wyłącznie banku w rozumieniu art. 2, z tym że:
1) nie dotyczy to jednostek organizacyjnych używających wyrazów „bank” lub
„kasa”, z których działalności jednoznacznie wynika, że jednostki te nie
wykonują czynności bankowych;
2) wyraz „kasa” może być także używany w nazwie oraz do określenia działalności
lub reklamy jednostki organizacyjnej, która na podstawie odrębnej ustawy
gromadzi oszczędności oraz udziela pożyczek pieniężnych osobom fizycznym
zrzeszonym w tej jednostce.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) bank krajowy – bank mający siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) bank zagraniczny – bank mający siedzibę na terytorium państwa niebędącego
państwem członkowskim;
3) międzynarodowa instytucja finansowa – instytucję finansową, której większość
kapitału własnego należy do państw będących członkami Organizacji
Współpracy Gospodarczej i Rozwoju lub banków centralnych takich państw;
4) karta płatnicza – kartę płatniczą w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r.
o usługach płatniczych (Dz. U. z 2019 r. poz. 659, 730 i 1495);
5) pieniądz elektroniczny – pieniądz elektroniczny w rozumieniu ustawy z dnia
19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych;
6) (uchylony)
7) instytucja finansowa – instytucję finansową, o której mowa w art. 4 ust. 1
pkt 26 rozporządzenia nr 575/2013;
8) podmiot dominujący:
a) jednostkę dominującą, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia
nr 575/2013, lub
b) podmiot, który w ocenie Komisji Nadzoru Finansowego może w inny
sposób wywierać znaczący wpływ na inny podmiot;
9) podmiot zależny – jednostkę zależną, o której mowa w art. 4 ust. 1
pkt 16 rozporządzenia nr 575/2013;
10) holding finansowy – grupę podmiotów, w której pierwotnym podmiotem
dominującym jest instytucja finansowa, która nie jest dominującym podmiotem
nieregulowanym w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o nadzorze uzupełniającym nad instytucjami kredytowymi, zakładami
ubezpieczeń, zakładami reasekuracji i firmami inwestycyjnymi wchodzącymi
w skład konglomeratu finansowego (Dz. U. z 2019 r. poz. 2146 i 2217), zwanej
dalej „ustawą o nadzorze uzupełniającym”, a w skład grupy wchodzą wyłącznie
lub w większości banki, instytucje kredytowe lub instytucje finansowe, przy
czym przynajmniej jednym podmiotem zależnym jest bank krajowy, bank
zagraniczny lub instytucja kredytowa;
11) holding mieszany – grupę podmiotów, w której pierwotnym podmiotem
dominującym jest podmiot niebędący bankiem, instytucją kredytową, instytucją
finansową ani dominującym podmiotem nieregulowanym w rozumieniu art. 3
pkt 5 ustawy o nadzorze uzupełniającym, a przynajmniej jednym podmiotem
zależnym jest bank krajowy, bank zagraniczny lub instytucja kredytowa;
11a) holding bankowy zagraniczny – grupę podmiotów, w której pierwotnym
podmiotem dominującym jest bank zagraniczny albo instytucja kredytowa, zaś
przynajmniej jednym podmiotem zależnym jest bank krajowy, bank zagraniczny,
instytucja kredytowa lub instytucja finansowa;
11b) holding bankowy krajowy – grupę podmiotów:
a) w której pierwotnym podmiotem dominującym jest bank krajowy, lub
b) w skład której wchodzą: bank krajowy i podmioty blisko z nim powiązane;
11c) holding hybrydowy – grupę podmiotów, w której pierwotnym podmiotem
dominującym jest instytucja finansowa niebędąca dominującym podmiotem
nieregulowanym w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy o nadzorze uzupełniającym,
a w skład grupy wchodzą w większości podmioty niebędące bankami
krajowymi, bankami zagranicznymi, instytucjami kredytowymi ani instytucjami
finansowymi, zaś przynajmniej jednym podmiotem zależnym jest bank krajowy;
12) przedsiębiorstwo pomocniczych usług bankowych – przedsiębiorstwo usług
pomocniczych, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 18 rozporządzenia
nr 575/2013;
13) właściwe władze nadzorcze – właściwe organy, o których mowa w art. 4 ust. 1
pkt 40 rozporządzenia nr 575/2013;
14) znaczący wpływ – zdolność do udziału w podejmowaniu decyzji w zakresie
wyznaczania kierunków polityki finansowej i operacyjnej, w tym również
dotyczącej podziału zysku lub pokrycia straty bilansowej innego podmiotu;
15) bliskie powiązania:
a) bliskie powiązania, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 38 rozporządzenia
nr 575/2013, lub
b) pozostawanie z innym podmiotem w związku gospodarczym, opartym na
stałej współpracy, w szczególności wynikającej z zawartej umowy lub
umów, który w ocenie Komisji Nadzoru Finansowego może mieć istotny
wpływ na pogorszenie się sytuacji finansowej jednego z podmiotów;
16) podmioty powiązane kapitałowo lub organizacyjnie – grupę powiązanych
klientów, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 39 rozporządzenia nr 575/2013;
16a) przedsiębiorca – przedsiębiorcę, o którym mowa w ustawie z dnia 6 marca 2018
r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495);
16b) przedsiębiorca zagraniczny – przedsiębiorcę zagranicznego w rozumieniu
ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców
zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1079, 1214, 1495 i
1655);
17) instytucja kredytowa – instytucję, o której mowa w art. 4 ust. 1
pkt 1 rozporządzenia nr 575/2013, mającą siedzibę na terytorium innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego;
18) oddział instytucji kredytowej – oddział, o którym mowa w art. 4 ust. 1
pkt 17 rozporządzenia nr 575/2013, niebędący oddziałem banku krajowego ani
oddziałem banku zagranicznego;
19) oddział banku krajowego za granicą – jednostkę organizacyjną banku krajowego
wykonującą w jego imieniu i na jego rzecz wszystkie lub niektóre czynności
wynikające z zezwolenia udzielonego bankowi krajowemu, przy czym wszystkie
jednostki organizacyjne danego banku krajowego odpowiadające powyższym
cechom, utworzone na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa,
uważa się za jeden oddział;
20) oddział banku zagranicznego – jednostkę organizacyjną banku zagranicznego
wykonującą w jego imieniu i na jego rzecz wszystkie lub niektóre czynności
wynikające z zezwolenia udzielonego temu bankowi, przy czym wszystkie
jednostki organizacyjne danego banku zagranicznego odpowiadające powyższym cechom, utworzone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uważa
się za jeden oddział;
21) działalność transgraniczna – wykonywanie przez instytucję kredytową na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub przez bank krajowy na terytorium
państwa goszczącego wszystkich lub niektórych czynności w zakresie
wynikającym z udzielonego zezwolenia, bez uczestnictwa oddziału tej instytucji
lub banku;
22) państwo macierzyste – państwo członkowskie pochodzenia, o którym mowa
w art. 4 ust. 1 pkt 43 rozporządzenia nr 575/2013;
23) państwo goszczące – przyjmujące państwo członkowskie, o którym mowa
w art. 4 ust. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 575/2013;
24) (uchylony)
25) towarzystwo funduszy inwestycyjnych – towarzystwo funduszy inwestycyjnych
w rozumieniu ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych
i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2018 r.
poz. 1355, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o funduszach inwestycyjnych”;
26) fundusz sekurytyzacyjny – fundusz sekurytyzacyjny w rozumieniu ustawy
o funduszach inwestycyjnych;
27) umowa o subpartycypację – umowę, o której mowa w art. 183 ust. 4 ustawy
o funduszach inwestycyjnych;
28) (uchylony)
29) (uchylony)
29a) spółka zarządzająca – spółkę zarządzającą, o której mowa w art. 2 pkt 10 ustawy
o funduszach inwestycyjnych;
29aa) zarządzający z UE – zarządzającego z UE, o którym mowa w art. 2 pkt 10c
ustawy o funduszach inwestycyjnych;
29b) (uchylony)
30) (uchylony)
31) (uchylony)
32) (uchylony)
33) instytucja pożyczkowa – podmiot, o którym mowa w art. 5 pkt 2a ustawy z dnia
12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2019 r. poz. 1083).
33a) metody wewnętrzne – metodę wewnętrznych ratingów, o której mowa w art. 143
ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013, metodę modeli wewnętrznych, o której mowa
w art. 221, art. 283 i art. 363 rozporządzenia nr 575/2013, metodę własnych
oszacowań, o której mowa w art. 225 rozporządzenia nr 575/2013, metodę
wewnętrznych oszacowań, o której mowa w art. 259 ust. 3 rozporządzenia
nr 575/2013, oraz metodę zaawansowanego pomiaru, o której mowa w art. 312
ust. 2 rozporządzenia nr 575/2013;
34) ryzyko systemowe – ryzyko, o którym mowa w art. 4 pkt 15 ustawy o nadzorze
makroostrożnościowym;
35) bank istotny – bank istotny pod względem wielkości, organizacji wewnętrznej
oraz rodzaju, zakresu i złożoności prowadzonej działalności, który:
a) spełnia co najmniej jeden z warunków:
– akcje banku zostały dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym w
rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie
instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2286, z późn. zm.),
– udział banku w aktywach sektora bankowego jest nie mniejszy niż 2%,
– udział banku w depozytach sektora bankowego jest nie mniejszy niż
2%,
– udział banku w funduszach własnych sektora bankowego jest nie
mniejszy niż 2% albo
b) został uznany za taki bank przez Komisję Nadzoru Finansowego;
36) państwo członkowskie – państwo członkowskie Unii Europejskiej;
37) ustawa o nadzorze makroostrożnościowym – ustawę z dnia 5 sierpnia 2015 r.
o nadzorze makroostrożnościowym nad systemem finansowym i zarządzaniu
kryzysowym w systemie finansowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 483);
38) rozporządzenie nr 575/2013 – rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów
ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz. Urz. UE L 176 z 27.06.2013, str. 1,
z późn. zm.);
39) rozporządzenie 596/2014 – rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku
(rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylające dyrektywę
2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji
2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (Dz. Urz. UE L 173 z 12.06.2014,
str. 1, z późn. zm.);
40) rozporządzenie 2017/565 – rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2017/565
z dnia 25 kwietnia 2016 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego
i Rady 2014/65/UE w odniesieniu do wymogów organizacyjnych i warunków
prowadzenia działalności przez firmy inwestycyjne oraz pojęć zdefiniowanych
na potrzeby tej dyrektywy (Dz. Urz. UE L 87 z 31.03.2017, str. 1, z późn. zm.);
41) lokata strukturyzowana – przyjmowany przez bank depozyt o oznaczonym
terminie zapadalności, w którym wpłacony kapitał jest w całości zwracany,
a wypłata odsetek lub świadczeń dodatkowych oraz ich wysokość są uzależnione
od uprzednio określonych warunków, obejmujących takie czynniki jak:
a) indeks lub połączenie indeksów, z wyłączeniem lokat o zmiennym
oprocentowaniu, których stopa zwrotu jest bezpośrednio powiązana
z indeksem stopy procentowej takiej jak Euribor lub Libor,
b) instrument finansowy lub połączenie instrumentów finansowych,
c) towar lub połączenie towarów lub inne aktywa lub ich połączenie,
d) kurs walutowy lub połączenie kursów walutowych;
42) klient profesjonalny – podmiot, o którym mowa w art. 3 pkt 39b ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi;
43) klient detaliczny – podmiot, o którym mowa w art. 3 pkt 39c ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi;
44) uprawniony kontrahent – podmiot, o którym mowa w art. 3 pkt 39d ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi;
45) osoba zaangażowana – osobę, o której mowa w art. 2 pkt 1 rozporządzenia
2017/565;
46) trwały nośnik – nośnik umożliwiający użytkownikowi przechowywanie
adresowanych do niego informacji w sposób umożliwiający dostęp do nich przez
okres odpowiedni do celów, którym te informacje służą, i pozwalający na
odtworzenie przechowywanych informacji w niezmienionej postaci;
47) rozporządzenie 2016/679 – rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych
w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego
przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne
rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1,
z późn. zm.);
48) profilowanie – profilowanie osób fizycznych w rozumieniu
art. 4 pkt 4 rozporządzenia 2016/679.
2. Za wchodzące w skład holdingów, o których mowa w ust. 1 pkt 10–11a, 11b
lit. a oraz w pkt 11c, uważa się także podmioty posiadające bliskie powiązania
z bankiem krajowym, wchodzącym w skład holdingu.
3. Przepisy ustawy dotyczące państw członkowskich stosuje się również do
państw niebędących państwami członkowskimi, ale należących do Europejskiego
Obszaru Gospodarczego.
4. Bank krajowy i bank zagraniczny są instytucją, o której mowa w art. 4 ust. 1
pkt 1 rozporządzenia nr 575/2013.

Art. 4a. 1. Komisja Nadzoru Finansowego wyraża ocenę, o której mowa w art. 4
ust. 1 pkt 8 lit. b i pkt 15 lit. b, w formie decyzji. Podmiot uznany za podmiot
dominujący lub za podmiot posiadający bliskie powiązania z bankiem może zwrócić
się do Komisji Nadzoru Finansowego o ponowne rozpatrzenie sprawy.
2. Od decyzji Komisji Nadzoru Finansowego rozstrzygającej wniosek
o ponowne rozpatrzenie sprawy podmiot uznany za podmiot dominujący lub za
podmiot posiadający bliskie powiązania z bankiem może wnieść skargę do sądu
administracyjnego w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji. Wniesienie skargi
nie wstrzymuje wykonania decyzji.
3. Od decyzji Komisji Nadzoru Finansowego w sprawie oceny, o której mowa
w art. 4 ust. 1 pkt 15 lit. b, uprawniony do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy lub wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest również bank.

Art. 4b. Komisja Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji, uznać za bank
istotny bank niespełniający warunków, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 35 lit. a,
mając na uwadze:
1) stopień złożoności struktury organizacyjnej banku;
2) złożoność użytkowanych systemów informatycznych;
3) złożoność czynności wykonywanych przez bank;
4) zidentyfikowanie banku jako globalnej instytucji o znaczeniu systemowym albo
innej instytucji o znaczeniu systemowym na podstawie przepisów ustawy
o nadzorze makroostrożnościowym.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Czynnościami bankowymi są:
1) przyjmowanie wkładów pieniężnych płatnych na żądanie lub z nadejściem
oznaczonego terminu oraz prowadzenie rachunków tych wkładów;
2) prowadzenie innych rachunków bankowych;
3) udzielanie kredytów;
4) udzielanie i potwierdzanie gwarancji bankowych oraz otwieranie i potwierdzanie
akredytyw;
5) emitowanie bankowych papierów wartościowych;
6) przeprowadzanie bankowych rozliczeń pieniężnych;
6a) (uchylony)
7) wykonywanie innych czynności przewidzianych wyłącznie dla banku
w odrębnych ustawach.
2. Czynnościami bankowymi są również następujące czynności, o ile są one
wykonywane przez banki:
1) udzielanie pożyczek pieniężnych;
2) operacje czekowe i wekslowe oraz operacje, których przedmiotem są warranty;
3) świadczenie usług płatniczych oraz wydawanie pieniądza elektronicznego;
4) terminowe operacje finansowe;
5) nabywanie i zbywanie wierzytelności pieniężnych;
6) przechowywanie przedmiotów i papierów wartościowych oraz udostępnianie
skrytek sejfowych;
7) prowadzenie skupu i sprzedaży wartości dewizowych;
8) udzielanie i potwierdzanie poręczeń;
9) wykonywanie czynności zleconych, związanych z emisją papierów
wartościowych;
10) pośrednictwo w dokonywaniu przekazów pieniężnych oraz rozliczeń w obrocie
dewizowym;
11) pośrednictwo w zawieraniu umów lokaty strukturyzowanej;
12) doradztwo w odniesieniu do lokat strukturyzowanych.
3. (uchylony)
4. Działalność gospodarcza, której przedmiotem są czynności, o których mowa
w ust. 1, może być wykonywana wyłącznie przez banki, z zastrzeżeniem ust. 5.
5. Jednostki organizacyjne inne niż banki mogą wykonywać czynności,
o których mowa w ust. 1, jeżeli przepisy odrębnych ustaw uprawniają je do tego.

Art. 5a. 1. Doradztwo w odniesieniu do lokat strukturyzowanych polega na
przygotowywaniu, z inicjatywy banku albo na wniosek klienta, oraz przekazywaniu
klientowi, określonej w art. 9 rozporządzenia 2017/565, pisemnej, ustnej lub
przekazanej w innej formie, w szczególności elektronicznej, spełniającej wymóg
trwałego nośnika, przygotowanej w oparciu o potrzeby i sytuację klienta,
rekomendacji dotyczącej zawarcia lub rozwiązania umowy lokaty strukturyzowanej
albo dokonania innej czynności wywołującej równoważne skutki, której przedmiotem
są lokaty strukturyzowane, albo rekomendacji dotyczącej powstrzymania się od
zawarcia lub rozwiązania umowy lokaty strukturyzowanej lub dotyczącej
powstrzymania się od innej czynności wywołującej równoważne skutki, której
przedmiotem są lokaty strukturyzowane.
2. Bank może świadczyć usługę doradztwa w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych w sposób zależny lub niezależny.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Poza wykonywaniem czynności bankowych, o których mowa w art. 5
ust. 1 i 2, banki mogą:
1) obejmować lub nabywać akcje i prawa z akcji, udziały innej osoby prawnej
i jednostki uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych;
2) zaciągać zobowiązania związane z emisją papierów wartościowych;
3) dokonywać obrotu papierami wartościowymi;
4) dokonywać, na warunkach uzgodnionych z dłużnikiem, zamiany wierzytelności
na składniki majątku dłużnika;
5) nabywać i zbywać nieruchomości;
6) świadczyć usługi konsultacyjno-doradcze w sprawach finansowych;
6a) świadczyć usługi zaufania oraz wydawać środki identyfikacji elektronicznej
w rozumieniu przepisów o usługach zaufania;
7) świadczyć inne usługi finansowe;
8) wykonywać inne czynności, jeżeli przepisy odrębnych ustaw uprawniają je do
tego.
2. Bank jest obowiązany do sprzedaży składników majątku, o których mowa
w ust. 1 pkt 4, w okresie nie dłuższym niż 5 lat od daty nabycia.
3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 2, nie spoczywa na banku, jeżeli przejęte
składniki majątku wykorzysta do prowadzenia własnej działalności bankowej.

Art. 6a. 1. Bank może, w drodze umowy zawartej na piśmie, powierzyć
przedsiębiorcy lub przedsiębiorcy zagranicznemu, z zastrzeżeniem art. 6d,
wykonywanie:
1) w imieniu i na rzecz banku pośrednictwa w zakresie czynności wymienionych
w art. 5 i 6, polegającego na:
a) zawieraniu i zmianie umów rachunków bankowych, o których mowa
w art. 49 ust. 1, według wzoru zatwierdzonego przez bank,
b) zawieraniu i zmianie umów kredytów i pożyczek pieniężnych udzielanych
osobom fizycznym, w tym kredytu konsumenckiego w rozumieniu ustawy
z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim,
c) zawieraniu i zmianie umów kredytów i pożyczek pieniężnych dla
mikroprzedsiębiorców i małych przedsiębiorców w rozumieniu ustawy z
dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców,
d) zawieraniu i zmianie umów ugody w sprawie spłaty kredytów i pożyczek,
o których mowa w lit. b i c,
e) zawieraniu i zmianie umów dotyczących ustanowienia prawnego
zabezpieczenia kredytów i pożyczek, o których mowa w lit. b i c,
f) zawieraniu i zmianie umów o kartę płatniczą, których stroną jest konsument
oraz mikroprzedsiębiorca i mały przedsiębiorca w rozumieniu ustawy,
o której mowa w lit. c,
g) przyjmowaniu wpłat, dokonywaniu wypłat oraz obsłudze czeków
związanych z prowadzeniem rachunków bankowych przez ten bank,
h) dokonywaniu wypłat i przyjmowaniu spłat udzielonych przez ten bank
kredytów i pożyczek pieniężnych,
i) przyjmowaniu wpłat na rachunki bankowe prowadzone przez inne banki,
j) przyjmowaniu dyspozycji przeprowadzania bankowych rozliczeń
pieniężnych związanych z prowadzeniem rachunków bankowych przez ten
bank,
k) wykonywaniu czynności związanych z emitowaniem i przechowywaniem
bankowych papierów wartościowych oraz innych papierów wartościowych,
a także wykonywaniu innych czynności zleconych związanych z emisją
i obsługą papierów wartościowych,
l) windykacji należności banku,
m) wykonywaniu innych czynności, po uzyskaniu zezwolenia Komisji
Nadzoru Finansowego;
2) czynności faktycznych związanych z działalnością bankową.
2. Powierzenie przez bank wykonywania czynności, o których mowa w ust. 1
pkt 1 lit. a–j, następuje na podstawie umowy agencyjnej.
3. Powierzenie wykonywania czynności, o którym mowa w ust. 1, nie może
obejmować:
1) zarządzania bankiem w rozumieniu art. 368 § 1 ustawy z dnia 15 września
2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 505, 1543, 1655,
1798 i 2217), zwanej dalej „Kodeksem spółek handlowych”, oraz w rozumieniu
art. 48 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2018 r.
poz. 1285 oraz z 2019 r. poz. 730, 1080 i 1100), zwanej dalej „ustawą – Prawo
spółdzielcze”, w szczególności zarządzania ryzykiem związanym
z prowadzeniem działalności bankowej, w tym zarządzania aktywami
i pasywami, dokonywania oceny zdolności kredytowej i analizy ryzyka
kredytowego;
2) przeprowadzania audytu wewnętrznego banku.
4. Komisja Nadzoru Finansowego może udzielić bankowi zezwolenia, o którym
mowa w ust. 1 pkt 1 lit. m, jeżeli powierzenie przez bank wykonywania innych
czynności jest niezbędne do prowadzenia działalności bankowej w sposób ostrożny
i stabilny lub istotnego obniżenia kosztów tej działalności.
5. Do wniosku o udzielenie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. m,
bank załącza:
1) dokumenty dotyczące działalności gospodarczej przedsiębiorcy lub
przedsiębiorcy zagranicznego, który ma wykonywać powierzone czynności;
2) projekt umowy, o której mowa w ust. 1, która ma być zawarta z przedsiębiorcą
lub przedsiębiorcą zagranicznym;
3) plany działania zapewniające ciągłe i niezakłócone prowadzenie działalności
w zakresie objętym umową;
4) opis rozwiązań technicznych i organizacyjnych, zapewniających bezpieczne
i prawidłowe wykonywanie powierzonych czynności, w szczególności ochronę
tajemnicy prawnie chronionej;
5) opis zasad zarządzania ryzykiem związanym z powierzeniem wykonywania
czynności, o którym mowa w ust. 1.
6. Do postępowania w sprawie wniosku, o którym mowa w ust. 5, przepis
art. 33 stosuje się odpowiednio.
7. Jeżeli umowa powierzająca wykonywanie czynności, o których mowa
w ust. 1, to przewiduje, przedsiębiorca lub przedsiębiorca zagraniczny, o którym
mowa w ust. 1, może powierzyć innemu przedsiębiorcy lub przedsiębiorcy
zagranicznemu, w drodze odrębnej umowy, wykonywanie:
1) określonych w umowie zawartej z bankiem czynności służących realizacji
głównego świadczenia wynikającego z tej umowy, po uzyskaniu pisemnej zgody
banku, lub
2) powierzonych przez bank czynności, jednorazowo, w przypadku gdy
w następstwie siły wyższej nie może ich wykonywać samodzielnie, na czas
niezbędny do usunięcia przyczyn uniemożliwiających wykonywanie tych
czynności.
8. Do powierzenia wykonywania czynności zgodnie z ust. 7 pkt 2, przepisy
ust. 2 stosuje się odpowiednio.
9. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, wykaz dokumentów, o których mowa w ust. 5 pkt 1, uwzględniając
potrzebę zapewnienia Komisji Nadzoru Finansowego dostępu do danych niezbędnych
do prawidłowego sprawowania nadzoru, w tym oceny spełniania wymogów wydania
zezwolenia na powierzenie przez bank wykonywania przez przedsiębiorcę lub
przedsiębiorcę zagranicznego pośrednictwa w zakresie niektórych czynności.

Art. 6b. 1. Odpowiedzialności przedsiębiorcy lub przedsiębiorcy zagranicznego,
o którym mowa w art. 6a ust. 1, wobec banku za szkody wyrządzone klientom
wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, o której mowa w art. 6a
ust. 1 i 7, nie można wyłączyć ani ograniczyć.
2. Odpowiedzialności banku za szkody wyrządzone klientom wskutek
niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, o której mowa w art. 6a ust. 1 i 7,
nie można wyłączyć ani ograniczyć.

Art. 6c. 1. Powierzenie przez bank wykonywania stale lub okresowo czynności,
o których mowa w art. 6a ust. 1, może nastąpić po spełnieniu następujących
warunków:
1) bank i przedsiębiorca lub przedsiębiorca zagraniczny będą posiadać plany
działania zapewniające ciągłe i niezakłócone prowadzenie działalności
w zakresie objętym umową;
2) powierzenie wykonywania czynności, o którym mowa w art. 6a ust. 1 i 7, nie
wpłynie niekorzystnie na prowadzenie przez bank działalności zgodnie
z przepisami prawa, ostrożne i stabilne zarządzanie bankiem, skuteczność
systemu kontroli wewnętrznej w banku, możliwość wykonywania obowiązków
przez biegłego rewidenta upoważnionego do badania sprawozdań finansowych
banku na podstawie zawartej z bankiem umowy oraz ochronę tajemnicy prawnie
chronionej;
3) bank uwzględnia ryzyko związane z powierzeniem wykonywania czynności,
o którym mowa w art. 6a ust. 1 i 7, w systemie zarządzania ryzykiem.
2. Bank zawiadamia Komisję Nadzoru Finansowego:
1) co najmniej 14 dni przed dniem zawarcia umowy przewidującej możliwość
powierzenia wykonywania czynności zgodnie z art. 6a ust. 7
pkt 2 przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 6d ust. 1, lub takiej umowy przewidującej, że powierzone czynności będą wykonywane poza terytorium
państwa członkowskiego – o treści takiego postanowienia umownego;
2) niezwłocznie – o powierzeniu wykonywania czynności zgodnie z art. 6a ust. 7
pkt 2.
3. Bank prowadzi ewidencję umów, o których mowa w art. 6a ust. 1 i 7,
zawierającą co najmniej:
1) dane identyfikujące przedsiębiorców lub przedsiębiorców zagranicznych,
z którymi zostały zawarte umowy powierzające wykonywanie czynności;
2) zakres powierzonych czynności i miejsce ich wykonywania;
3) okres obowiązywania umów.
4. Komisja Nadzoru Finansowego może żądać od banku w szczególności:
1) przedstawienia kopii umowy, o której mowa w art. 6a ust. 1 lub 7;
2) złożenia wyjaśnień dotyczących realizacji umów powierzających wykonywanie
czynności;
3) przedstawienia planu działania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1;
4) przedstawienia dokumentów określających status przedsiębiorcy lub
przedsiębiorcy zagranicznego, z którym bank zawarł umowę;
5) dostarczenia opisu rozwiązań technicznych i organizacyjnych, zapewniających
bezpieczne i prawidłowe wykonywanie powierzonych czynności,
w szczególności ochronę tajemnicy prawnie chronionej;
6) przedstawienia zasad zarządzania ryzykiem związanym z powierzeniem
wykonywania czynności, o którym mowa w art. 6a ust. 1 i 7.
5. Komisja Nadzoru Finansowego nakazuje bankowi, w drodze decyzji, podjęcie
działań zmierzających do zmiany lub rozwiązania umowy, o której mowa w art. 6a
ust. 1 lub 7, jeżeli:
1) wykonanie umowy zagraża ostrożnemu i stabilnemu zarządzaniu bankiem;
2) przedsiębiorca lub przedsiębiorca zagraniczny będący stroną umowy utracił
wymagane uprawnienia niezbędne do wykonywania tej umowy.
6. Od decyzji Komisji Nadzoru Finansowego, o której mowa w ust. 5, bank może
wnieść skargę do sądu administracyjnego w terminie 14 dni od dnia doręczenia
decyzji. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania decyzji. Przepisu art. 127 § 3
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019 r. poz. 60, 730 i 1133), zwanej dalej „Kodeksem
postępowania administracyjnego”, nie stosuje się.
7. Komisja Nadzoru Finansowego może, bez konieczności uprzedniego
upomnienia na piśmie, zastosować środki określone w art. 138 ust. 3, w przypadku
gdy w wyznaczonym terminie bank nie doprowadzi do zmiany lub rozwiązania
umowy, o której mowa w art. 6a ust. 1 lub 7.
8. Do przedsiębiorcy lub przedsiębiorcy zagranicznego, o którym mowa
w art. 6a ust. 1 i 7, przepisy art. 136 ust. 3 oraz art. 141h ust. 1, 3 i 4 stosuje się
odpowiednio.

Art. 6d. 1. Zawarcie umowy, o której mowa w art. 6a ust. 1 lub 7,
z przedsiębiorcą zagranicznym niemającym miejsca stałego zamieszkania lub
nieposiadającym siedziby na terytorium państwa członkowskiego lub umowy
przewidującej, że powierzone czynności będą wykonywane poza terytorium państwa
członkowskiego, wymaga zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego udzielonego na
wniosek banku.
2. Do postępowania w sprawie wniosku, o którym mowa w ust. 1, przepisy
art. 6a ust. 5 i art. 33 stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. W przypadku umów, o których mowa w:
1) art. 6a ust. 7 pkt 1 – przepisów art. 6a ust. 5 pkt 2 nie stosuje się;
2) art. 6a ust. 7 pkt 2 – przepisów art. 6a ust. 5 pkt 2 i 3 nie stosuje się.
4. Komisja Nadzoru Finansowego może odmówić wydania zezwolenia lub
cofnąć zezwolenie, w przypadku gdy:
1) istnieje zagrożenie naruszenia tajemnicy prawnie chronionej;
2) w państwie, w którym powierzone czynności mają być wykonywane,
obowiązujące prawo uniemożliwia Komisji Nadzoru Finansowego
wykonywanie efektywnego nadzoru;
3) powierzenie wykonywania czynności może wpłynąć niekorzystnie na
prowadzenie przez bank działalności zgodnie z przepisami prawa, ostrożne
i stabilne zarządzanie bankiem, skuteczność systemu kontroli wewnętrznej
w banku oraz możliwość wykonywania obowiązków przez biegłego rewidenta
upoważnionego do badania sprawozdań finansowych banku na podstawie
zawartej z bankiem umowy.
5. Przepis art. 6c stosuje się odpowiednio.

Art. 6e. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych może określić,
w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki funkcjonowania systemu zarządzania
ryzykiem związanym z działalnością, o której mowa w art. 6a–6d, kierując się
potrzebą zapewnienia uwzględniania przez bank ryzyka związanego z powierzeniem
czynności, o których mowa w art. 6a ust. 1 i 7, w systemie zarządzania ryzykiem,
prawidłowości funkcjonowania podmiotów działających na rynku bankowym, a także
przejrzystości, stabilności i bezpieczeństwa tego rynku.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych
mogą być składane w postaci elektronicznej.
2. Dokumenty związane z czynnościami bankowymi mogą być sporządzane na
informatycznych nośnikach danych, jeżeli dokumenty te będą w sposób należyty
utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Usługi związane
z zabezpieczeniem tych dokumentów mogą być wykonywane przez banki, spółki
tworzone przez banki z innymi podmiotami, a także przedsiębiorstwa pomocniczych
usług bankowych.
3. Jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, uznaje się, że
czynność dokonana w formie, o której mowa w ust. 1, spełnia wymagania formy
pisemnej także wtedy, gdy forma została zastrzeżona pod rygorem nieważności.
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, po zasięgnięciu opinii
Prezesa Narodowego Banku Polskiego, sposób tworzenia, utrwalania, przekazywania,
przechowywania i zabezpieczania, w tym przy zastosowaniu podpisu elektronicznego,
dokumentów, o których mowa w ust. 2, tak aby zapewnić bezpieczeństwo obrotu oraz
ochronę interesów banków i ich klientów.

Art. 7a. Do terminowych operacji finansowych, o których mowa w art. 4 ust. 1
pkt 7 lit. h oraz w art. 5 ust. 2 pkt 4, będących przedmiotem umów zawartych przez
bank lub instytucję finansową, nie stosuje się przepisów o grach hazardowych oraz
art. 413 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz.
1145 i 1495), zwanej dalej „Kodeksem cywilnym”.

Art. 7b. Oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności, o których
mowa w art. 6 ust. 1 pkt 6a, mogą być składane w postaci elektronicznej.

art. 8. więcej Art. 8. Bank jest obowiązany do utrzymywania płynności płatniczej
dostosowanej do rozmiarów i rodzaju działalności, w sposób zapewniający wykonanie
wszystkich zobowiązań pieniężnych zgodnie z terminami ich płatności.

art. 9. więcej Art. 9. 1. W banku funkcjonuje system zarządzania.
2. System zarządzania stanowi zbiór zasad i mechanizmów odnoszących się do
procesów decyzyjnych, zachodzących w banku oraz do oceny prowadzonej
działalności bankowej.
2a. System zarządzania obejmuje procedury anonimowego zgłaszania
wskazanemu członkowi zarządu, a w szczególnych przypadkach – radzie nadzorczej
banku, naruszeń prawa oraz obowiązujących w banku procedur i standardów
etycznych.
2b. W ramach procedur, o których mowa w ust. 2a, bank zapewnia
pracownikom, którzy zgłaszają naruszenia, ochronę co najmniej przed działaniami
o charakterze represyjnym, dyskryminacją lub innymi rodzajami niesprawiedliwego
traktowania.
3. W ramach systemu zarządzania w banku funkcjonuje co najmniej:
1) system zarządzania ryzykiem;
2) system kontroli wewnętrznej.

Art. 9a. 1. Zarząd banku projektuje, wprowadza oraz zapewnia działanie
systemu zarządzania.
2. Rada nadzorcza banku sprawuje nadzór nad wprowadzeniem systemu
zarządzania oraz ocenia adekwatność i skuteczność tego systemu.

Art. 9b. 1. Zadaniami systemu zarządzania ryzykiem są identyfikacja, pomiar
lub szacowanie, kontrola oraz monitorowanie ryzyka występującego w działalności
banku służące zapewnieniu prawidłowości procesu wyznaczania i realizacji
szczegółowych celów prowadzonej przez bank działalności.
2. W ramach systemu zarządzania ryzykiem bank:
1) stosuje sformalizowane zasady służące określaniu wielkości podejmowanego
ryzyka i zasady zarządzania ryzykiem;
2) stosuje sformalizowane procedury mające na celu identyfikację, pomiar lub
szacowanie oraz monitorowanie ryzyka występującego w działalności banku,
uwzględniające również przewidywany poziom ryzyka w przyszłości;
3) stosuje sformalizowane limity ograniczające ryzyko i zasady postępowania
w przypadku przekroczenia limitów;
4) stosuje przyjęty system sprawozdawczości zarządczej umożliwiający
monitorowanie poziomu ryzyka;
5) posiada strukturę organizacyjną dostosowaną do wielkości i profilu ponoszonego
przez bank ryzyka.
3. Bank sprawuje nadzór nad ryzykiem związanym z działalnością podmiotów
zależnych.

Art. 9c. 1. Celem systemu kontroli wewnętrznej jest zapewnienie:
1) skuteczności i efektywności działania banku;
2) wiarygodności sprawozdawczości finansowej;
3) przestrzegania zasad zarządzania ryzykiem w banku;
4) zgodności działania banku z przepisami prawa, regulacjami wewnętrznymi
i standardami rynkowymi.
2. W ramach systemu kontroli wewnętrznej bank wyodrębnia:
1) funkcję kontroli mającą za zadanie zapewnienie przestrzegania mechanizmów
kontrolnych dotyczących w szczególności zarządzania ryzykiem w banku, która
obejmuje stanowiska, grupy ludzi lub jednostki organizacyjne odpowiedzialne za
realizację zadań przypisanych tej funkcji;
2) komórkę do spraw zgodności mającą za zadanie identyfikację, ocenę, kontrolę
i monitorowanie ryzyka braku zgodności działalności banku z przepisami prawa,
regulacjami wewnętrznymi i standardami rynkowymi oraz przedstawianie
raportów w tym zakresie;
3) niezależną komórkę audytu wewnętrznego mającą za zadanie badanie i ocenę,
w sposób niezależny i obiektywny, adekwatności i skuteczności systemu
zarządzania ryzykiem i systemu kontroli wewnętrznej, z wyłączeniem komórki
audytu wewnętrznego.

Art. 9ca. 1. Bank jest obowiązany sporządzić i stosować politykę wynagrodzeń
dla poszczególnych kategorii osób, których działalność zawodowa ma istotny wpływ
na profil ryzyka banku, obejmującą wynagrodzenia i uznaniowe świadczenia
emerytalne w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 73 rozporządzenia nr 575/2013, zwaną dalej
„polityką wynagrodzeń”.
2. Zarząd banku opracowuje i wdraża politykę wynagrodzeń zatwierdzoną przez
radę nadzorczą.
3. Stosowana przez bank polityka wynagrodzeń obejmuje także jego podmioty
zależne oraz uwzględnia politykę wynagrodzeń stosowaną przez podmiot dominujący
w stosunku do tego banku.
4. Komisja Nadzoru Finansowego gromadzi i analizuje informacje publikowane
przez banki zgodnie z art. 450 ust. 1 lit. g–i rozporządzenia nr 575/2013 w celu
monitorowania tendencji i praktyk w zakresie polityki wynagrodzeń stosowanej przez
banki.
5. Bank, raz do roku, w terminie do dnia 31 stycznia, przekazuje Komisji
Nadzoru Finansowego dane o liczbie osób określonych w ust. 1, których łączne
wynagrodzenie w poprzednim roku wyniosło co najmniej równowartość
1 000 000 euro, wraz z informacjami dotyczącymi stanowisk zajmowanych przez te
osoby oraz wartości głównych składników wynagrodzenia, przyznanych premii,
nagród długookresowych oraz odprowadzonych składek emerytalnych.
6. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje informacje i dane, o których mowa
w ust. 4 i 5, Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego.
7. Równowartość w euro wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 5, oblicza się
według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski,
obowiązującego w ostatnim dniu roboczym roku, za który przekazywane są dane.

Art. 9cb. 1. W banku istotnym działają:
1) komitet do spraw wynagrodzeń,
2) komitet do spraw ryzyka
– w skład których wchodzą osoby powoływane spośród członków rady nadzorczej
banku.
2. Do zadań komitetu do spraw wynagrodzeń należy opiniowanie
i monitorowanie przyjętej w banku polityki wynagrodzeń oraz wspieranie organów
banku w zakresie kształtowania i realizacji tej polityki.
3. Do zadań komitetu do spraw ryzyka należy w szczególności:
1) opiniowanie całościowej bieżącej i przyszłej gotowości banku do podejmowania
ryzyka;
2) opiniowanie opracowanej przez zarząd banku strategii zarządzania ryzykiem
w działalności banku oraz przedkładanych przez zarząd informacji dotyczących
realizacji tej strategii;
3) wspieranie rady nadzorczej banku w nadzorowaniu wdrażania strategii
zarządzania ryzykiem w działalności banku przez kadrę kierowniczą wyższego
szczebla;
4) weryfikacja, czy ceny pasywów i aktywów oferowanych klientom w pełni
uwzględniają model biznesowy banku i jego strategię w zakresie ryzyka,
a w przypadku gdy ceny te nie odzwierciedlają w odpowiedni sposób rodzajów
ryzyka zgodnie z tym modelem i tą strategią, przedstawianie zarządowi banku
propozycji mających na celu zapewnienie adekwatności cen pasywów i aktywów
do tych rodzajów ryzyka.
4. Bank zapewnia komitetowi do spraw wynagrodzeń dostęp do informacji,
zasoby oraz wsparcie, niezbędne do realizacji jego zadań, w tym możliwość
korzystania przez komitet z usług ekspertów zewnętrznych.
5. Na wniosek banku niebędącego bankiem istotnym Komisja Nadzoru
Finansowego może wyrazić zgodę na połączenie komitetu do spraw ryzyka z
komitetem audytu, o którym mowa w art. 128 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 2017 r.
o biegłych rewidentach, firmach audytorskich oraz nadzorze publicznym (Dz. U. z
2019 r. poz. 1421, 1571, 2200 i 2217), o ile większość z członków rady nadzorczej
banku mających wchodzić w skład połączonego komitetu, w tym przewodniczący
połączonego komitetu, spełnia kryteria, o których mowa w art. 129 ust. 3 tej ustawy.
Przepisy art. 129 ust. 1, 5 i 6 tej ustawy stosuje się odpowiednio.

Art. 9cc. Bank dokumentuje systemy i procesy, o których mowa w przepisach
ustawy lub rozporządzenia nr 575/2013, oraz rejestruje transakcje, w sposób
umożliwiający Komisji Nadzoru Finansowego sprawowanie nadzoru nad zgodnością
działalności banku z tymi przepisami.

Art. 9cd. 1. W banku istotnym działa komitet do spraw nominacji, którego
członkowie są powołani przez radę nadzorczą spośród swoich członków.
2. Komitet do spraw nominacji, przy realizacji powierzonych mu zadań,
uwzględnia, w miarę możliwości, potrzebę zapewnienia, aby proces decyzyjny w zarządzie banku nie został zdominowany przez jedną osobę, co mogłoby wpłynąć
w sposób niekorzystny na interes banku.
3. W celu realizacji zadań komitet do spraw nominacji może korzystać
z wszelkich niezbędnych zasobów, w tym z usług doradztwa zewnętrznego.
4. Bank zapewnia odpowiednie finansowanie realizacji zadań przez komitet
do spraw nominacji.
5. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres zadań komitetu do spraw nominacji,
uwzględniając potrzebę zapewnienia skutecznego, prawidłowego i ostrożnego
zarządzania bankiem.

Art. 9ce. Komitet do spraw nominacji albo rada nadzorcza, jeżeli nie powołano
tego komitetu, przyjmuje politykę różnorodności w składzie zarządu banku,
uwzględniającą szeroki zestaw cech i kompetencji wymaganych w przypadku osób
pełniących funkcję członków zarządu.

Art. 9d. (uchylony).

Art. 9e. (uchylony).

Art. 9f. 1. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowy sposób funkcjonowania w bankach systemu zarządzania ryzykiem
i systemu kontroli wewnętrznej, w tym tryb anonimowego zgłaszania
wskazanemu członkowi zarządu lub rady nadzorczej naruszeń prawa oraz
obowiązujących w banku procedur i standardów etycznych, mając na względzie
potrzebę zapewnienia skutecznego funkcjonowania organów statutowych banku
i należytego podejścia do podejmowanego ryzyka w zakresie prowadzonej
działalności, a także zapewnienie skutecznego działania mechanizmów
wykrywania naruszeń;
2) szczegółowy zakres polityki wynagrodzeń i sposób jej ustalania, mając na
względzie potrzebę zapewnienia właściwego funkcjonowania w banku polityki
wynagrodzeń, w tym wyeliminowania negatywnego wpływu systemów
wynagrodzeń na zarządzanie ryzykiem.
2. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych może określić, w drodze
rozporządzenia, sposób ograniczenia rodzajów i form instrumentów niepieniężnych, w jakich – zgodnie z przyjętą polityką wynagrodzeń – jest wypłacany zmienny
składnik wynagrodzenia, kierując się potrzebą zapewnienia bezpieczeństwa
i stabilności banku w długim okresie.

Art. 9g. (uchylony).

art. 10. więcej Art. 10. 1. Kontrola wewnętrzna w bankach spółdzielczych zrzeszonych
w bankach zrzeszających może być wykonywana przez bank zrzeszający na zasadach
określonych w umowie zrzeszenia.
2. W przypadku gdy bank zrzeszający lub banki spółdzielcze są uczestnikami
systemu ochrony, o którym mowa w art. 22b ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 2000 r.
o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających
(Dz. U. z 2018 r. poz. 613 oraz z 2019 r. poz. 730), zwanej dalej „ustawą
o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach
zrzeszających”, kontrola wewnętrzna, o której mowa w art. 9c ust. 2 pkt 3 i art. 9d
ust. 2, wykonywana jest w tych bankach na zasadach określonych w umowie systemu
ochrony.

Art. 10a. 1. Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego, jego zastępcy,
członkowie Komisji Nadzoru Finansowego, pracownicy Urzędu Komisji Nadzoru
Finansowego i osoby zatrudnione w Urzędzie Komisji Nadzoru Finansowego na
podstawie umowy o dzieło, umowy zlecenia albo innych umów o podobnym
charakterze, są obowiązani do zachowania tajemnicy zawodowej.
2. Tajemnicę zawodową, o której mowa w ust. 1, stanowią wszystkie uzyskane
lub wytworzone w związku ze sprawowaniem nadzoru bankowego informacje,
których udzielenie, ujawnienie lub potwierdzenie mogłoby naruszyć chroniony
prawem interes podmiotów, których te informacje bezpośrednio lub pośrednio dotyczą
lub utrudnić sprawowanie nadzoru bankowego.
3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, istnieje również po ustaniu stosunków
prawnych, o których mowa w ust. 1.
4. Z zastrzeżeniem ust. 5–8, nie narusza obowiązku, o którym mowa w ust. 1:
1) udzielenie informacji właściwym władzom nadzorczym dla celów
sprawowanego przez te władze nadzoru bankowego;
1a) udzielenie informacji właściwym władzom nadzorczym dla celów
sprawowanego przez te władze nadzoru nad rynkiem kapitałowym oraz w sprawach związanych z wykonywaniem tego nadzoru, jeżeli wskutek tego nie
zostanie naruszony interes gospodarczy Rzeczypospolitej Polskiej, zapewnione
jest wykorzystanie udzielonych informacji tylko na potrzeby sprawowanego
nadzoru nad rynkiem kapitałowym lub w sprawach związanych
z wykonywaniem tego nadzoru, oraz zagwarantowane jest, że przekazywanie
udzielonych informacji poza organ nadzoru możliwe jest wyłącznie po
uprzednim uzyskaniu zgody Komisji Nadzoru Finansowego;
2) złożenie zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa;
3) udzielenie informacji bankowi centralnemu, będącemu w Europejskim Systemie
Banków Centralnych, niezbędnych do realizacji przez niego zadań ustawowych,
w tym zadań dotyczących polityki monetarnej i zapewnienia związanej z tym
płynności, zadań związanych z nadzorem nad systemami płatności, rozliczeń
i rozrachunku oraz zadań realizowanych w przypadku zagrożenia dla stabilności
systemu finansowego;
4) udzielenie informacji właściwym władzom nadzorczym zainteresowanych
państw członkowskich w przypadku zagrożenia dla stabilności krajowego
systemu finansowego oraz w wykonaniu zobowiązań międzynarodowych
Rzeczypospolitej Polskiej;
5) udzielenie Komitetowi Stabilności Finansowej, o którym mowa w ustawie
o nadzorze makroostrożnościowym, informacji niezbędnych do realizacji przez
niego zadań ustawowych;
6) udzielenie instytucjonalnym systemom ochrony, o których mowa w art. 113
ust. 7 rozporządzenia nr 575/2013, informacji niezbędnych do realizacji ich
zadań;
7) udzielenie Europejskiej Radzie do spraw Ryzyka Systemowego, Europejskiemu
Urzędowi Nadzoru Bankowego lub Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Giełd
i Papierów Wartościowych informacji niezbędnych do realizacji ich zadań, jeżeli
obowiązek taki wynika z przepisów dotyczących utworzenia i działalności tych
podmiotów;
8) udzielenie informacji klientowi banku, na jego wniosek, na potrzeby wszczętego
lub planowanego postępowania cywilnego przeciwko bankowi, którego upadłość
ogłoszono lub którego likwidacja jest prowadzona zgodnie z art. 147;
9) udzielenie Radzie Funduszu Wsparcia Kredytobiorców informacji, o której
mowa w art. 16a ust. 5 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu
kredytobiorców, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy i znajdują się w trudnej
sytuacji finansowej (Dz. U. z 2019 r. poz. 2138).
5. Udostępnianie informacji stanowiących tajemnicę zawodową, obejmujących
swym zakresem tajemnicę bankową, jest możliwe wyłącznie w trybie i na zasadach
określonych dla udostępniania informacji stanowiących tajemnicę bankową.
6. Udzielenie właściwym władzom nadzorczym państwa niebędącego państwem
członkowskim informacji stanowiących tajemnicę zawodową właściwych władz
nadzorczych państwa członkowskiego może nastąpić jedynie wówczas, gdy
zapewniona będzie ochrona tych informacji co najmniej równoważna określonej
w niniejszym artykule.
7. Uzyskane od właściwych władz nadzorczych informacje stanowiące tajemnicę
zawodową tych władz mogą być udzielane jedynie po uzyskaniu zgody tych władz
i dla celów określonych tą zgodą.
8. Zgoda, o której mowa w ust. 7, nie jest wymagana jeżeli informacje uzyskane
od właściwych władz nadzorczych państwa członkowskiego są przekazywane
właściwym władzom nadzorczym innych państw członkowskich lub udzielenie
informacji jest niezbędne dla celów wykonywania nadzoru bankowego.
9. Osoby inne niż wymienione w ust. 1, które zapoznały się z informacjami
stanowiącymi tajemnicę zawodową, w szczególności w przypadkach, o których mowa
w ust. 4 pkt 2 i ust. 7 i 8, obowiązane są do zachowania tajemnicy zawodowej, o ile
z przepisów odrębnych nie wynika obowiązek dalszego udzielania tych informacji.
10. Przepisy ust. 1–9 stosuje się również do informacji zawartych
w dokumentacji przejętej przez Urząd Komisji Nadzoru Finansowego w wyniku
realizacji porozumienia zawartego na podstawie art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca
2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 298, 326, 730, 875,
1571 i 2217).

Art. 10b. 1. Komisja Nadzoru Finansowego podaje do publicznej wiadomości,
bez zbędnej zwłoki, informację o nałożeniu prawomocnej sankcji administracyjnej,
w tym o rodzaju i charakterze naruszenia przepisów prawa, wraz ze wskazaniem
imienia i nazwiska osoby lub nazwy (firmy) podmiotu, na które nałożono sankcję.
1a. Komisja Nadzoru Finansowego może podać do publicznej wiadomości
informację o nałożeniu sankcji administracyjnej przed uprawomocnieniem się decyzji
nakładającej tę sankcję, w tym o rodzaju i charakterze naruszenia przepisów prawa,
wraz ze wskazaniem:
1) imienia i nazwiska osoby lub nazwy (firmy) podmiotu,
2) że decyzja nakładająca sankcję nie jest prawomocna,
3) czy strona złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy albo skargę do sądu
administracyjnego
– mając na uwadze cele, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o
nadzorze nad rynkiem finansowym.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 1a, są zamieszczane na stronie
internetowej Komisji Nadzoru Finansowego na okres 5 lat, licząc od dnia jej
zamieszczenia, z tym że wskazanie imienia i nazwiska osoby, na którą nałożono
sankcję, jest zamieszczane na okres nie dłuższy niż rok.
3. W informacjach, o których mowa w ust. 1 i 1a, Komisja Nadzoru Finansowego
nie podaje imienia i nazwiska osoby fizycznej, w przypadku gdy opublikowanie tych
danych:
1) byłoby środkiem niewspółmiernym do wagi dokonanego naruszenia;
2) stanowiłoby zagrożenie dla stabilności rynków finansowych;
3) zagroziłoby prowadzonemu postępowaniu karnemu lub postępowaniu
w sprawach o przestępstwa skarbowe;
4) wyrządziłoby niewspółmierną szkodę tej osobie.
4. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje Europejskiemu Urzędowi Nadzoru
Bankowego informacje o zastosowanych sankcjach administracyjnych.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Do określonych w ustawie decyzji Prezesa Narodowego Banku
Polskiego w przedmiocie udzielenia zgody stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu
postępowania administracyjnego, o ile niniejsza ustawa nie stanowi inaczej.
2. Decyzje Komisji Nadzoru Finansowego w przedmiocie:
1) wyrażenia oceny,
2) zezwolenia,
3) zgody,
4) nakazania bankowi zmiany lub rozwiązania umowy,
4a) zakazania wykonywania prawa głosu z akcji banku krajowego lub wykonywania
uprawnień podmiotu dominującego,
5) nakazania sprzedaży akcji w oznaczonym terminie,
6) odmowy przesłania właściwym władzom nadzorczym państwa goszczącego
zawiadomienia,
7) odmowy powiadomienia właściwych władz nadzorczych państwa goszczącego,
8) zakazania instytucji finansowej prowadzenia działalności na terenie państwa
goszczącego,
9) nakazania bankowi wstrzymania wypłat z zysku,
10) nakazania wstrzymania tworzenia nowych jednostek organizacyjnych banku,
oddziału banku zagranicznego lub oddziału instytucji kredytowej,
11) zawieszenia w czynnościach członków zarządu banku lub instytucji finansowej,
12) ograniczenia zakresu działalności banku, oddziału banku zagranicznego lub
oddziału instytucji kredytowej,
13) nałożenia kary finansowej na bank, oddział banku zagranicznego, oddział
instytucji kredytowej lub instytucję finansową,
14) likwidacji banku lub oddziału banku zagranicznego,
15) określenia zakresu uprawnień likwidatora lub innej osoby wyznaczonej przez
właściwe władze nadzorcze państwa członkowskiego do przeprowadzenia
likwidacji instytucji kredytowej,
16) odwołania członka zarządu lub rady nadzorczej banku,
17) nałożenia na członków zarządu banku lub instytucji finansowej oraz na władze
oddziału instytucji kredytowej kary pieniężnej,
18) zakazania udzielania lub ograniczenia udzielania kredytów i pożyczek
pieniężnych akcjonariuszom (członkom) oraz członkom zarządu, rady
nadzorczej i pracownikom banku,
19) żądania zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia,
20) (uchylony)
20a) zalecenia bankowi przestrzegania dodatkowych wymogów w zakresie płynności
zgodnie z art. 138 ust. 1 pkt 1a,
21) zalecenia bankowi utrzymywania dodatkowego wymogu w zakresie funduszy
własnych zgodnie z art. 138 ust. 1 pkt 2a,
22) ustanowienia i odwołania kuratora,
23) ustanowienia zarządu komisarycznego,
24) przejęcia banku przez inny bank za zgodą banku przejmującego,
25) wystąpienia do Rady Ministrów o likwidację banku państwowego,
26) odwołania likwidatora banku wyznaczonego przez bank,
27) zawieszenia działalności banku,
28) uznania oddziału instytucji kredytowej za istotny
– mają moc ostatecznych decyzji administracyjnych i podlegają natychmiastowemu
wykonaniu.
3. O ile ustawa nie stanowi inaczej, termin wydania określonych w niej opinii
wynosi 30 dni.

Art. 11a. Do postępowań przed Komisją Nadzoru Finansowego, prowadzonych
na podstawie przepisów rozdziału 12 części AA nie stosuje się przepisów
art. 31 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 11b. 1. Doręczanie pism w postępowaniach prowadzonych na podstawie
przepisów rozdziału 12 części AA może następować za pomocą środków komunikacji
elektronicznej w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu
usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2019 r. poz. 123 i 730) na adres poczty
elektronicznej podany uprzednio Komisji Nadzoru Finansowego przez bank. Do tych
postępowań przepisu art. 39¹ Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje
się.
2. Bank, podejmując działalność, przekazuje w terminie 14 dni Komisji Nadzoru
Finansowego adres poczty elektronicznej do doręczeń w postępowaniach, o których
mowa w ust. 1 zdanie pierwsze, a także zapewnia sobie możliwość identyfikacji pod
adresem elektronicznej skrzynki podawczej w systemie teleinformatycznym Komisji
Nadzoru Finansowego oraz podpisywania urzędowych poświadczeń odbioru
w sposób wskazany w art. 20a ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji
działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 700,
730, 848 i 1590).
3. Bank zawiadamia Komisję Nadzoru Finansowego o zmianie adresu poczty
elektronicznej, o którym mowa w ust. 1. W razie niezawiadomienia Komisji Nadzoru
Finansowego o zmianie adresu poczty elektronicznej doręczenie pisma pod wcześniej
podany adres poczty elektronicznej ma skutek prawny. Do postępowań, o których mowa w ust. 1 zdanie pierwsze, przepisu art. 41 Kodeksu postępowania
administracyjnego nie stosuje się.
4. W przypadku ustanowienia pełnomocnika pełnomocnictwo powinno określać
adres poczty elektronicznej do doręczeń. W przypadku braku wyznaczenia adresu
poczty elektronicznej do doręczeń w pełnomocnictwie doręczenie pisma pod adres
poczty elektronicznej banku, który ustanowił pełnomocnika, ma skutek prawny.
W przypadku zmiany adresu poczty elektronicznej określonego w pełnomocnictwie
przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.
5. W przypadku nieodebrania pisma w formie dokumentu elektronicznego
w sposób, o którym mowa w art. 46 § 4 pkt 3 Kodeksu postępowania
administracyjnego, doręczenie uważa się za dokonane po upływie 2 dni roboczych,
licząc od dnia wysłania zawiadomienia, o którym mowa w art. 46 § 4 Kodeksu
postępowania administracyjnego.

art. 12. więcej Art. 12. Banki mogą być tworzone jako banki państwowe, banki spółdzielcze lub
banki w formie spółek akcyjnych.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Założycielami banku w formie spółki akcyjnej mogą być osoby
prawne i osoby fizyczne, z tym że założycieli nie może być mniej niż 3.
2. Założycielami banku spółdzielczego mogą być tylko osoby fizyczne w liczbie
wymaganej dla założenia spółdzielni, określonej ustawą – Prawo spółdzielcze.
3. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania do banku, którego założycielem jest Skarb
Państwa, bank krajowy, instytucja kredytowa, bank zagraniczny, krajowy lub
zagraniczny zakład ubezpieczeń, krajowy lub zagraniczny zakład reasekuracji lub
międzynarodowa instytucja finansowa.

Art. 13a. Zarząd banku działa i wykonuje swoje funkcje w siedzibie określonej
w statucie banku.

Art. 13b. Komisja Nadzoru Finansowego gromadzi informacje publikowane
przez banki zgodnie z art. 435 ust. 2 lit. c rozporządzenia nr 575/2013 i wykorzystuje
je do analizy porównawczej praktyk zapewniających różnorodność w składzie organów banku. Zgromadzone informacje oraz wyniki dokonanych analiz Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Bank państwowy może być utworzony przez Radę Ministrów w
drodze rozporządzenia. W tym samym trybie następuje likwidacja banku
państwowego.
1a. Utworzenie albo likwidacja banku państwowego wymaga zasięgnięcia opinii
Komisji Nadzoru Finansowego, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w art. 147
ust. 1 pkt 2.
2. Rozporządzenie Rady Ministrów o utworzeniu banku państwowego określa
nazwę, siedzibę, przedmiot i zakres działania banku, jego fundusze statutowe, w tym
środki wydzielone z majątku Skarbu Państwa, które stają się majątkiem banku.
3. Bank państwowy nie podlega wpisowi do Krajowego Rejestru Sądowego.

Art. 14a. Bank państwowy nie jest przedsiębiorstwem państwowym, państwową
jednostką organizacyjną ani jednostką sektora finansów publicznych w rozumieniu
odrębnych przepisów.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Organami banku państwowego są rada nadzorcza i zarząd.
2. Członkowie zarządów lub rad nadzorczych nie mogą zajmować się
działalnością konkurencyjną. W szczególności nie mogą być członkami zarządu lub
rady nadzorczej innego banku, chyba że bank państwowy jest akcjonariuszem tego
banku.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Radę nadzorczą powołuje się na okres 3 lat spośród osób
posiadających odpowiednie kwalifikacje z zakresu finansów. Przewodniczącego rady
nadzorczej powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów.
2. Członkowie rady nadzorczej są powoływani przez Prezesa Rady Ministrów
spośród osób niebędących członkami zarządu tego banku. Odwołanie członków rady
nadzorczej następuje w takim samym trybie, w jakim zostali powołani.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Prezesa zarządu banku państwowego powołuje i odwołuje rada
nadzorcza.
2. Pozostałych członków zarządu banku powołuje i odwołuje rada nadzorcza, na
wniosek prezesa zarządu banku.
3. Powołanie prezesa zarządu oraz jednego członka zarządu następuje za zgodą
Komisji Nadzoru Finansowego. Przepisy art. 22b stosuje się odpowiednio.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Rada nadzorcza sprawuje nadzór nad działalnością banku
państwowego, zatwierdza przedstawione przez Zarząd sprawozdanie finansowe oraz
podział zysku i sposób pokrycia strat, a także przyjmuje sprawozdania z działalności
banku, udziela zarządowi banku zaleceń oraz może zawieszać w czynnościach
członków zarządu banku.
2. Z zastrzeżeniem ust. 1, zarząd banku rozpatruje sprawy dotyczące działalności
banku oraz podejmuje w tych sprawach uchwały, których wykonanie zapewnia prezes
zarządu banku.
3. Rada nadzorcza uchyla uchwałę zarządu banku w razie stwierdzenia jej
niezgodności z przepisami prawa lub statutem banku.
4. Prezes zarządu banku państwowego reprezentuje bank, przewodniczy
zarządowi banku oraz organizuje działalność banku.
5. Szczegółowy zakres działania rady nadzorczej i zarządu oraz osoby
uprawnione do reprezentowania banku określa statut banku państwowego.

art. 19. więcej Art. 19. Statut bankowi państwowemu nadaje, w drodze rozporządzenia,
minister właściwy do spraw aktywów państwowych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu opinii Komisji Nadzoru
Finansowego, mając na uwadze potrzebę sprawnej realizacji zadań przez bank
państwowy.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Bankiem spółdzielczym jest bank w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy
o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających.
2. Statut banku spółdzielczego pod rygorem nieważności powinien być
sporządzony w formie aktu notarialnego.

Art. 20a. 1. Do banku spółdzielczego stosuje się odpowiednio przepisy art. 22–
22b i art. 22d, z tym że w przypadku banku spółdzielczego zrzeszonego w banku
zrzeszającym:
1) członkiem zarządu, o którym mowa w art. 22a ust. 4, jest prezes zarządu;
2) przepisu art. 22a ust. 6 pkt 1 nie stosuje się;
3) przepis art. 22b stosuje się wyłącznie do powołania prezesa zarządu.
2. Na wniosek banku spółdzielczego zrzeszonego w banku zrzeszającym
Komisja Nadzoru Finansowego może wyrazić zgodę na wyodrębnienie stanowiska
członka zarządu, o którym mowa w art. 22a ust. 4. Przepis art. 22b stosuje się
odpowiednio.

art. 21. więcej Art. 21. Do utworzenia i działalności banku w formie spółki akcyjnej stosuje się
przepisy Kodeksu spółek handlowych, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Funkcję organu nadzoru pełni w banku rada nadzorcza składająca się
co najmniej z pięciu osób fizycznych.
2. Członków rady nadzorczej banku powołuje i odwołuje walne zgromadzenie,
uwzględniając ocenę spełniania wymogów, o których mowa w art. 22aa.
3. Bank niezwłocznie po powołaniu rady nadzorczej i dokonaniu zmiany jej
składu przekazuje Komisji Nadzoru Finansowego informację o składzie rady
nadzorczej i zmianie jej składu oraz wynikającą z oceny, o której mowa w ust. 2,
informację o spełnieniu przez członków rady nadzorczej, których dotyczy informacja,
wymogów określonych w art. 22aa.

Art. 22a. 1. Zarząd banku składa się co najmniej z trzech osób fizycznych
powoływanych i odwoływanych przez radę nadzorczą, z zastrzeżeniem art. 22b. Rada
nadzorcza, powołując lub odwołując członków zarządu banku, uwzględnia ocenę
spełniania wymogów, o których mowa w art. 22aa.
2. Rada nadzorcza niezwłocznie po powołaniu zarządu i po dokonaniu zmiany
jego składu przekazuje Komisji Nadzoru Finansowego informację o składzie zarządu
i zmianie jego składu oraz wynikającą z oceny, o której mowa w ust. 1, informację
o spełnieniu przez członków zarządu wymogów, o których mowa w art. 22aa. Rada
nadzorcza informuje Komisję Nadzoru Finansowego także o zatwierdzeniu i zmianie
wewnętrznego podziału kompetencji w zarządzie banku.
3. Prezes zarządu kieruje pracami zarządu. Prezesowi zarządu podlega komórka
audytu wewnętrznego.
4. W zarządzie banku wyodrębnia się stanowisko członka zarządu nadzorującego
lub stanowiska członków zarządu nadzorujących zarządzanie ryzykiem istotnym
w działalności banku.
5. Zarząd banku ustala, a rada nadzorcza zatwierdza wewnętrzny podział
kompetencji w zarządzie banku.
6. W ramach wewnętrznego podziału kompetencji w zarządzie banku:
1) nie mogą być łączone funkcje prezesa zarządu oraz członka zarządu, o którym
mowa w ust. 4;
2) prezesowi zarządu banku nie może być powierzony nadzór nad obszarem
działalności banku stwarzającym ryzyko istotne w działalności banku;
3) członkowi zarządu banku, o którym mowa w ust. 4, nie może być powierzony
nadzór nad obszarem działalności banku stwarzającym ryzyko, którym
zarządzanie nadzoruje;
4) poza kompetencjami, o których mowa w ust. 3 i 4, należy przyporządkować
kompetencje w zakresie nadzoru nad:
a) ryzykiem braku zgodności działalności banku z przepisami prawa,
regulacjami wewnętrznymi i standardami rynkowymi,
b) obszarem rachunkowości i sprawozdawczości finansowej, w tym kontroli
finansowej.

Art. 22aa. 1. Członkowie zarządu i rady nadzorczej banku powinni mieć wiedzę,
umiejętności i doświadczenie, odpowiednie do pełnionych przez nich funkcji
i powierzonych im obowiązków, oraz dawać rękojmię należytego wykonywania tych
obowiązków. Rękojmia, o której mowa w zdaniu poprzedzającym, odnosi się
w szczególności do reputacji, uczciwości i rzetelności danej osoby oraz zdolności do
prowadzenia spraw banku w sposób ostrożny i stabilny.
2. Liczba funkcji członka zarządu lub rady nadzorczej pełnionych jednocześnie
przez członka zarządu lub rady nadzorczej banku powinna być uzależniona od
indywidualnych okoliczności oraz charakteru, skali i stopnia złożoności działalności
banku.
3. Członek zarządu lub rady nadzorczej banku istotnego może pełnić
jednocześnie nie więcej niż:
1) jedną funkcję członka zarządu i dwie funkcje członka rady nadzorczej albo
2) cztery funkcje członka rady nadzorczej.
4. Za jedną funkcję, o której mowa w ust. 3, uznaje się:
1) funkcje członka zarządu lub rady nadzorczej pełnione w podmiotach należących
do tej samej grupy kapitałowej w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 44 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351, 1495, 1571,
1655 i 1680);
2) funkcje członka zarządu lub rady nadzorczej pełnione w:
a) podmiotach objętych tym samym instytucjonalnym systemem ochrony
spełniającym warunki, o których mowa w art. 113 ust. 7 rozporządzenia
nr 575/2013, lub
b) podmiotach, w których bank posiada znaczny pakiet akcji, o którym mowa
w art. 4 ust. 1 pkt 36 rozporządzenia nr 575/2013.
5. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do funkcji pełnionych przez członka zarządu lub
rady nadzorczej banku w podmiotach nieprowadzących działalności gospodarczej, jak
również do reprezentantów Skarbu Państwa.
6. Na wniosek rady nadzorczej Komisja Nadzoru Finansowego, biorąc pod
uwagę w szczególności zakres, skalę i złożoność działalności prowadzonej przez
bank, może wyrazić zgodę na pełnienie przez członka zarządu lub rady nadzorczej
banku istotnego jednej dodatkowej funkcji członka rady nadzorczej ponad
ograniczenia przewidziane w ust. 3 i 4, jeżeli nie zagrozi to należytemu wykonywaniu
przez członka zarządu lub rady nadzorczej powierzonych mu obowiązków w banku.
Komisja Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd Nadzoru Bankowego
o wydanych zgodach.
7. Członkowie zarządu i rady nadzorczej banku są obowiązani pełnić swoje
funkcje w sposób uczciwy i rzetelny oraz kierować się niezależnością osądu, aby
zapewnić skuteczną ocenę i weryfikację podejmowania i wykonania decyzji
związanych z bieżącym zarządzaniem bankiem.
8. Bank jest obowiązany zapewnić środki niezbędne do przygotowania członków
zarządu i rady nadzorczej banku do pełnienia przez nich funkcji i środki niezbędne do
ich szkolenia.
9. Przy wyborze kandydatów na członków zarządu lub rady nadzorczej banku
właściwy organ banku uwzględnia cechy i kompetencje istotne z punktu widzenia
potrzeby zapewnienia prawidłowości realizacji zadań przez zarząd lub radę nadzorczą.
10. W celu zapewnienia ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem, bank
identyfikuje inne niż wymienione w ust. 1 kluczowe funkcje w banku, z którymi
związany jest zakres obowiązków, uprawnień i odpowiedzialności umożliwiający wywieranie znaczącego wpływu na kierowanie bankiem. Bank zapewnia, że osoby
pełniące te funkcje spełniają odpowiednio wymagania określone w ust. 1.
11. Bank żąda od kandydata na członka zarządu lub rady nadzorczej oraz od
osoby ubiegającej się o pełnienie innej kluczowej funkcji w banku przedłożenia:
1) dokumentów lub oświadczeń dotyczących:
a) zmiany imienia, nazwiska lub obywatelstwa,
b) sytuacji materialnej i stanu majątku;
2) informacji niezbędnych do oceny spełniania warunków określonych w ust. 1,
dotyczących:
a) adresu zamieszkania lub pobytu,
b) wykształcenia, zawodu, umiejętności i doświadczenia zawodowego, w tym
dotychczasowego przebiegu pracy zawodowej, ukończonych szkoleń
zawodowych, miejsca i stanowiska pracy oraz funkcji pełnionych
w organach podmiotów sektora finansowego,
c) postępowań karnych i postępowań w sprawach o przestępstwa skarbowe
prowadzonych przeciwko kandydatowi na członka zarządu lub rady
nadzorczej lub osobie ubiegającej się o pełnienie innej kluczowej funkcji
w banku,
d) nałożonych sankcji administracyjnych,
e) sankcji administracyjnych nałożonych na inne podmioty w związku
z zakresem odpowiedzialności kandydata na członka zarządu lub rady
nadzorczej lub osoby ubiegającej się o pełnienie innej kluczowej funkcji
w banku,
f) postępowań sądowych, które mogą mieć negatywny wpływ na reputację
kandydata na członka zarządu lub rady nadzorczej lub osoby ubiegającej się
o pełnienie innej kluczowej funkcji w banku, oraz postępowań
administracyjnych, dyscyplinarnych lub egzekucyjnych, w których
występował lub występuje jako strona,
g) znajomości języka polskiego oraz języków obcych,
h) sposobu działania w życiu, środowisku i kontaktach zawodowych oraz
sposobu zachowania się wobec osób pokrzywdzonych przez jego działania.
12. Dane osobowe, o których mowa w ust. 11, przechowuje się nie dłużej niż
przez okres 25 lat.

Art. 22b. 1. Powołanie prezesa zarządu banku i członka zarządu banku,
o którym mowa w art. 22a ust. 4, a także powierzenie funkcji członka zarządu banku,
o którym mowa w tym przepisie, powołanemu członkowi zarządu następuje za zgodą
Komisji Nadzoru Finansowego. Z wnioskiem o wyrażenie zgody występuje rada
nadzorcza.
2. Rada nadzorcza banku, wraz z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1,
przekazuje informacje i oświadczenia osób wskazanych w tym przepisie, odnoszące
się do okresu ostatnich 5 lat, dotyczące:
1) identyfikacji tych osób;
2) wiedzy, umiejętności i doświadczenia tych osób, a w szczególności
wykształcenia, przebiegu pracy zawodowej i ukończonych szkoleń
zawodowych;
3) funkcji pełnionych w organach innych podmiotów;
4) karalności tych osób, prowadzonych przeciwko nim postępowań karnych
i postępowań w sprawach o przestępstwa skarbowe;
5) sankcji administracyjnych nałożonych na te osoby lub inne podmioty w związku
z zakresem odpowiedzialności tych osób;
6) postępowań sądowych, które mogą mieć negatywny wpływ na sytuację
finansową tych osób, oraz postępowań administracyjnych, dyscyplinarnych lub
egzekucyjnych, w których te osoby występowały lub występują jako strona;
7) znajomości języka polskiego;
8) innych okoliczności mogących mieć wpływ na ocenę spełniania przez te osoby
wymogów określonych w art. 22aa.
3. Komisja Nadzoru Finansowego odmawia wyrażenia zgody, o której mowa
w ust. 1, jeżeli osoba, której dotyczy wniosek o wyrażenie zgody:
1) nie spełnia wymogów określonych w art. 22aa;
2) była karana za przestępstwo umyślne lub przestępstwo skarbowe, z wyłączeniem
przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego;
3) nie dopełniła obowiązku, o którym mowa w art. 138 ust. 4a – w przypadku osoby
pełniącej funkcję członka zarządu banku;
4) nie posiada udowodnionej znajomości języka polskiego.
4. Komisja Nadzoru Finansowego odstąpi, w drodze decyzji wydanej na wniosek
rady nadzorczej banku, od wymogu udowodnionej znajomości języka polskiego, o którym mowa w ust. 3 pkt 4, jeżeli nie jest to niezbędne ze względów nadzoru
ostrożnościowego, biorąc w szczególności pod uwagę poziom dopuszczalnego ryzyka
lub zakres działalności banku.
5. (uchylony)
6. Jeżeli nie zachodzą przesłanki określone w ust. 3, przepisu ust. 1 nie stosuje
się do powołania na kolejną kadencję osób wymienionych w ust. 1 oraz do powołania
w skład pierwszego zarządu banku osób zatwierdzonych w zezwoleniu na utworzenie
tego banku.
7. Decyzja, o której mowa w ust. 1, może określać termin, do którego powinno
nastąpić powołanie lub powierzenie funkcji, o którym mowa w ust. 1. W przypadku
niedotrzymania tego terminu decyzja wygasa. Przepisu art. 162 § 3 Kodeksu
postępowania administracyjnego nie stosuje się.

Art. 22c. 1. Protokół z walnego zgromadzenia sporządzany jest zgodnie
z art. 421 Kodeksu spółek handlowych oraz powinien zawierać:
1) treść wniosków zgłaszanych w trakcie walnego zgromadzenia;
2) imię i nazwisko osoby zgłaszającej wniosek;
3) imię i nazwisko lub firmę osoby, w imieniu której został zgłoszony wniosek;
4) rozstrzygnięcie w sprawie wniosku.
2. Protokół, o którym mowa w ust. 1, powinien być przekazany Komisji Nadzoru
Finansowego w terminie 14 dni od dnia zakończenia walnego zgromadzenia.

Art. 22d. 1. W przypadku gdy członek rady nadzorczej lub zarządu banku nie
spełnia wymogów określonych w art. 22aa, Komisja Nadzoru Finansowego może
wystąpić do właściwego organu banku z wnioskiem o jego odwołanie.
2. Komisja Nadzoru Finansowego może zawiesić w czynnościach członka rady
nadzorczej lub zarządu banku, o których mowa w ust. 1, do czasu podjęcia przez
właściwy organ banku uchwały w sprawie wniosku o jego odwołanie.
3. Rada nadzorcza może delegować członka rady nadzorczej, na okres nie
dłuższy niż trzy miesiące, do czasowego wykonywania czynności członka zarządu,
który został zawieszony.

art. 23. więcej Art. 23. (uchylony).

art. 24. więcej Art. 24. (uchylony).

art. 25. więcej Art. 25. 1. Podmiot, który zamierza, bezpośrednio lub pośrednio, nabyć albo
objąć akcje lub prawa z akcji banku krajowego w liczbie zapewniającej osiągnięcie
albo przekroczenie odpowiednio 10%, 20%, jednej trzeciej, 50% ogólnej liczby
głosów na walnym zgromadzeniu lub udziału w kapitale zakładowym, jest
obowiązany każdorazowo zawiadomić Komisję Nadzoru Finansowego o zamiarze ich
nabycia albo objęcia. Podmiot, który zamierza, bezpośrednio lub pośrednio, stać się
podmiotem dominującym banku krajowego w sposób inny niż przez nabycie albo
objęcie akcji lub praw z akcji banku krajowego w liczbie zapewniającej większość
ogólnej liczby głosów na walnym zgromadzeniu, obowiązany jest każdorazowo
zawiadomić o tym zamiarze Komisję Nadzoru Finansowego.
1a. Bank, którego akcje zostały dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym,
przekazuje Komisji Nadzoru Finansowego informację o akcjonariuszach
posiadających akcje lub prawa z akcji w wysokości, o której mowa w ust. 1,
zawierającą imiona i nazwiska albo nazwy tych akcjonariuszy oraz liczbę akcji lub
praw z akcji, co najmniej raz na 12 miesięcy.
2. Za pośrednio stającego się podmiotem dominującym banku krajowego albo
pośrednio nabywającego lub obejmującego akcje lub prawa z akcji banku krajowego
uważa się podmiot dominujący w stosunku do podmiotu, który bezpośrednio staje się
podmiotem dominującym banku krajowego albo nabywa lub obejmuje akcje lub
prawa z akcji banku krajowego bezpośrednio, jak również podmiot, który podejmuje
działania powodujące, że stanie się on podmiotem dominującym w stosunku do
podmiotu, który jest podmiotem dominującym banku krajowego albo posiada akcje
lub prawa z akcji banku krajowego.
3. W przypadku gdy podmiot, który zamierza:
1) bezpośrednio nabyć albo objąć akcje lub prawa z akcji banku krajowego lub stać
się podmiotem dominującym banku krajowego, jest podmiotem zależnym,
zawiadomienie składa tylko ten podmiot łącznie z jego pierwotnym podmiotem
dominującym;
2) pośrednio nabyć albo objąć akcje lub prawa z akcji banku krajowego lub stać się
podmiotem dominującym banku krajowego, jest podmiotem zależnym,
zawiadomienie składa tylko jego pierwotny podmiot dominujący.
4. Obowiązek zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, dotyczy także:
1) zastawnika i użytkownika akcji, jeżeli zgodnie z art. 340 § 1 Kodeksu spółek
handlowych są oni uprawnieni do wykonywania prawa głosu z akcji;
2) podmiotu, który uzyskał prawo głosu na walnym zgromadzeniu na poziomach
określonych w ust. 1 w wyniku zdarzeń innych niż objęcie lub nabycie akcji lub
praw z akcji banku krajowego, w szczególności w wyniku zmiany statutu lub
w następstwie wygaśnięcia uprzywilejowania lub ograniczenia akcji co do prawa
głosu, a także nabycia akcji lub praw z akcji banku krajowego w liczbie
zapewniającej osiągnięcie albo przekroczenie poziomów określonych w ust. 1
w ogólnej liczbie głosów na walnym zgromadzeniu lub udziału w kapitale
zakładowym w wyniku dziedziczenia.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, obowiązek złożenia zawiadomienia
powstaje przed przystąpieniem do wykonywania prawa głosu z akcji albo
wykonywania uprawnień podmiotu dominującego wobec banku krajowego. Przepisy
art. 25a–25n stosuje się odpowiednio.
6. Do podmiotów, o których mowa w ust. 4, przepisy ust. 2 i 3 stosuje się
odpowiednio.
7. Przepisy ust. 1–6 i 9 stosuje się odpowiednio w przypadku, w którym dwa lub
więcej podmiotów działa w porozumieniu, którego przedmiotem jest wykonywanie
prawa głosu z akcji na poziomach określonych w ust. 1 lub wykonywanie uprawnień
podmiotu dominującego banku krajowego.
8. W przypadku działania w porozumieniu, o którym mowa w ust. 7,
zawiadomienie składają wszystkie strony porozumienia łącznie.
9. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy nabycie albo objęcie akcji
banku krajowego dokonywane jest przez bank krajowy, instytucję kredytową, dom
maklerski lub firmę inwestycyjną mającą siedzibę na terytorium innego państwa
członkowskiego, w wykonaniu umowy o gwarancję emisji, o której mowa w art. 14a
ust. 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania
instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach
publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 623, 1655, 1798 i 2217), jeżeli:
1) prawa z akcji nie są wykonywane w celu ingerencji w zarządzanie bankiem
krajowym oraz
2) akcje banku krajowego zostaną zbyte w ciągu roku od dnia ich nabycia albo
objęcia.

Art. 25a. 1. Podmiot składający zawiadomienie, o którym mowa w art. 25 ust. 1,
przekazuje wraz z zawiadomieniem informację o posiadanych bezpośrednio lub
pośrednio akcjach lub prawach z akcji banku krajowego, o którym mowa w art. 25
ust. 1, jak również o podmiotach dominujących tego podmiotu i zawartych przez ten
podmiot porozumieniach oraz o pozostawaniu przez ten podmiot w stanach
faktycznych lub prawnych pozwalających innym podmiotom na wykonywanie praw
z akcji banku krajowego lub wykonywanie uprawnień podmiotu dominującego banku
krajowego.
2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, wskazuje w zawiadomieniu sposób
realizacji zamiaru, którego dotyczy zawiadomienie oraz przedkłada dowody
wskazujące na istnienie zamiaru objętego zawiadomieniem, w szczególności stosowną
umowę lub porozumienie, a w przypadku gdy zamiar ma zostać zrealizowany na
rynku regulowanym – stosowne oświadczenie w tym zakresie.
3. W przypadku gdy podmiot składający zawiadomienie jest:
1) zakładem ubezpieczeń, zakładem reasekuracji, instytucją kredytową, firmą
inwestycyjną, spółką zarządzającą lub zarządzającym z UE, którzy uzyskali
zezwolenie na wykonywanie działalności na terytorium państwa
członkowskiego, lub
2) podmiotem dominującym lub podmiotem pozostającym w podobnym stosunku
do zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji, instytucji kredytowej, firmy
inwestycyjnej, spółki zarządzającej lub zarządzającego z UE, którzy uzyskali
zezwolenie na wykonywanie działalności na terytorium państwa członkowskiego
– zawiadomienie zawiera odpowiednią informację w tym zakresie, wskazującą
w szczególności nazwę i siedzibę zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji,
instytucji kredytowej, firmy inwestycyjnej, spółki zarządzającej lub zarządzającego
z UE, o których mowa w pkt 2; jeżeli nie zachodzą okoliczności wymienione w pkt 1
i 2, zawiadomienie zawiera stosowne oświadczenie w tym zakresie.

Art. 25b. 1. Podmiot, składający zawiadomienie, o którym mowa w art. 25
ust. 1, przedstawia wraz z zawiadomieniem informacje dotyczące:
1) identyfikacji podmiotu składającego zawiadomienie, osób zarządzających jego
działalnością oraz osób przewidzianych do objęcia funkcji członków zarządu
banku krajowego – o ile podmiot składający zawiadomienie planuje zmiany
w tym zakresie;
2) identyfikacji banku krajowego, o którym mowa w art. 25 ust. 1;
3) działalności zawodowej, gospodarczej lub statutowej podmiotu składającego
zawiadomienie i osób, o których mowa w pkt 1, a w szczególności przedmiotu
tej działalności, zakresu i miejsca jej prowadzenia oraz dotychczasowego jej
przebiegu, a także wykształcenia posiadanego przez podmiot składający
zawiadomienie, będący osobą fizyczną, i osób, o których mowa w pkt 1;
4) grupy, do której należy podmiot składający zawiadomienie, a w szczególności
jej struktury, należących do niej podmiotów, prawnych i faktycznych powiązań
kapitałowych, finansowych i osobowych z innymi podmiotami;
5) sytuacji ekonomiczno-finansowej podmiotu składającego zawiadomienie;
6) skazania za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, postępowań warunkowo
umorzonych oraz zakończonych ukaraniem postępowań dyscyplinarnych, jak
również innych zakończonych postępowań administracyjnych i cywilnych,
dotyczących podmiotu składającego zawiadomienie lub osób, o których mowa
w pkt 1, mogących mieć wpływ na ocenę podmiotu składającego zawiadomienie
w świetle kryteriów określonych w art. 25h ust. 2;
7) toczących się postępowań karnych o przestępstwo umyślne – z wyłączeniem
przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego – lub postępowań w sprawie
o przestępstwo skarbowe, jak również innych toczących się postępowań
administracyjnych, dyscyplinarnych i cywilnych, mogących mieć wpływ na
ocenę podmiotu składającego zawiadomienie w świetle kryteriów określonych
w art. 25h ust. 2, a prowadzonych przeciwko podmiotowi składającemu
zawiadomienie lub osobom, o których mowa w pkt 1, lub postępowań
związanych z działalnością tego podmiotu lub tych osób;
8) działań zmierzających do nabycia albo objęcia akcji lub praw z akcji w liczbie
zapewniającej osiągnięcie lub przekroczenie poziomów określonych w art. 25
ust. 1 albo stania się podmiotem dominującym banku krajowego, a w
szczególności docelowego udziału w ogólnej liczbie głosów na walnym
zgromadzeniu banku krajowego, związanych z tym udziałem uprawnień,
sposobu i źródeł finansowania nabycia albo objęcia akcji lub praw z akcji,
zawartych w związku z tymi działaniami umów oraz działania w porozumieniu
z innymi podmiotami;
9) zamiarów podmiotu składającego zawiadomienie w odniesieniu do przyszłej
działalności banku krajowego, w szczególności w zakresie planów
marketingowych, operacyjnych, finansowych oraz dotyczących organizacji
i zarządzania, z uwzględnieniem zobowiązań, o których mowa w art. 25h ust. 3.
2. Informacje w zakresie kwalifikacji i doświadczenia zawodowego, a także
informacje w zakresie określonym w ust. 1 pkt 6 i 7, nie są wymagane w odniesieniu
do podmiotu składającego zawiadomienie i osób zarządzających jego działalnością,
jeżeli podmiot składający zawiadomienie jest bankiem krajowym, instytucją
kredytową, zakładem ubezpieczeń, zakładem reasekuracji, domem maklerskim, firmą
inwestycyjną, spółką zarządzającą lub zarządzającym z UE, którzy uzyskali
zezwolenie na wykonywanie działalności w państwie członkowskim, o ile
okoliczność ta zostanie wykazana w zawiadomieniu.
3. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, dokumenty, które należy załączyć do zawiadomienia w celu
przedstawienia informacji określonych w ust. 1, mając na względzie zapewnienie
proporcjonalności wymaganych informacji w zależności od zamierzonego wpływu
podmiotu składającego zawiadomienie na zarządzanie bankiem krajowym.

Art. 25c. 1. Zawiadomienie i załączane dokumenty powinny być sporządzone
w języku polskim lub przetłumaczone na język polski. Tłumaczenie powinno być
sporządzone przez tłumacza przysięgłego lub właściwego konsula Rzeczypospolitej
Polskiej.
2. Dokumenty urzędowe przed tłumaczeniem powinny być zalegalizowane przez
konsula Rzeczypospolitej Polskiej. Obowiązku legalizacji nie stosuje się, jeżeli
umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.

Art. 25d. W uzasadnionych przypadkach, w szczególności gdy prawo kraju
właściwego nie przewiduje sporządzania wymaganych dokumentów podmiot
składający zawiadomienie lub osoba, której sprawa dotyczy, może, w miejsce tych
dokumentów, złożyć stosowne oświadczenie, zawierające wymagane informacje.

Art. 25e. 1. Podmiot składający zawiadomienie, o którym mowa w art. 25 ust. 1,
mający miejsce zamieszkania lub siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej,
obowiązany jest ustanowić na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pełnomocnika do
doręczeń w toku postępowania w przedmiocie zawiadomienia.
2. W razie niedopełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, pisma w toku
postępowania pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, z wyłączeniem
decyzji kończącej postępowanie w przedmiocie zawiadomienia. O skutku, o którym
mowa w zdaniu poprzedzającym, Komisja Nadzoru Finansowego informuje pisemnie
podmiot składający zawiadomienie.

Art. 25f. W przypadku gdy podmiot składający zawiadomienie, o którym mowa
w art. 25 ust. 1, jest podmiotem, o którym mowa w art. 25a ust. 3 pkt 1 lub 2, Komisja
Nadzoru Finansowego występuje na piśmie do właściwych władz nadzorczych
o przekazanie informacji w zakresie określonym w art. 25h ust. 2, w celu ustalenia,
czy zachodzi przesłanka, o której mowa w art. 25h ust. 1 pkt 3.

Art. 25g. 1. Komisja Nadzoru Finansowego niezwłocznie po otrzymaniu
zawiadomienia, nie później jednak niż w terminie 2 dni roboczych, potwierdza
w formie pisemnej jego otrzymanie.
2. W przypadku stwierdzenia braków w zawiadomieniu lub gdy nie zostały
załączone do niego wymagane informacje lub dokumenty, Komisja Nadzoru
Finansowego wzywa podmiot składający zawiadomienie do uzupełnienia tych braków
w wyznaczonym terminie.
3. Komisja Nadzoru Finansowego niezwłocznie po otrzymaniu informacji lub
dokumentów stanowiących uzupełnienie zawiadomienia, nie później jednak niż
w terminie 2 dni roboczych, potwierdza w formie pisemnej ich otrzymanie.
4. Komisja Nadzoru Finansowego, wraz z potwierdzeniem otrzymania
zawiadomienia i wszystkich wymaganych informacji i dokumentów, informuje
podmiot składający zawiadomienie o dacie upływu terminu na doręczenie decyzji
w przedmiocie sprzeciwu, o której mowa w art. 25h ust. 1.
5. Komisja Nadzoru Finansowego może, przed upływem 50. dnia roboczego
terminu na doręczenie decyzji w przedmiocie sprzeciwu, pisemnie wezwać podmiot
składający zawiadomienie do przekazania dodatkowych niezbędnych informacji lub
dokumentów w terminie 20 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania,
a w przypadku gdy:
1) miejsce zamieszkania lub siedziba podmiotu składającego zawiadomienie
znajduje się w państwie niebędącym państwem członkowskim lub nadzór nad nim sprawują władze nadzorcze państwa niebędącego państwem członkowskim
lub
2) podmiot składający zawiadomienie nie jest podmiotem podlegającym nadzorowi
ubezpieczeniowemu, nadzorowi nad rynkiem kapitałowym lub nadzorowi
bankowemu sprawowanemu przez władze nadzorcze państwa członkowskiego
– w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż 20 i nie dłuższym niż 30 dni roboczych
od dnia otrzymania wezwania, wskazując zakres żądanych informacji lub
dokumentów.
6. W przypadku wezwania, o którym mowa w ust. 5, następuje zawieszenie
biegu terminu na doręczenie decyzji w przedmiocie sprzeciwu, od dnia wysłania
wezwania do dnia otrzymania informacji lub dokumentów, nie dłużej jednak niż do
upływu terminu na przekazanie informacji lub dokumentów.
7. Komisja Nadzoru Finansowego w formie pisemnej potwierdza otrzymanie
informacji lub dokumentów, o których mowa w ust. 5, w terminie nie dłuższym niż
2 dni robocze od dnia ich otrzymania.
8. W przypadku kolejnych wezwań Komisji Nadzoru Finansowego do
przekazania dodatkowych informacji lub dokumentów nie stosuje się terminów
przekazania informacji lub dokumentów, o których mowa w ust. 5. Wezwania te nie
powodują zawieszenia biegu terminu na doręczenie decyzji w przedmiocie sprzeciwu.

Art. 25h. 1. Komisja Nadzoru Finansowego zgłasza, w drodze decyzji, sprzeciw
co do nabycia albo objęcia akcji lub praw z akcji lub co do stania się podmiotem
dominującym banku krajowego, jeżeli:
1) podmiot składający zawiadomienie nie uzupełnił w wyznaczonym terminie
braków w zawiadomieniu lub załączanych do zawiadomienia dokumentów
i informacji;
2) podmiot składający zawiadomienie nie przekazał w terminie dodatkowych
informacji lub dokumentów żądanych przez Komisję Nadzoru Finansowego;
3) uzasadnione jest to potrzebą ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem
krajowym, z uwagi na możliwy wpływ podmiotu składającego zawiadomienie
na bank krajowy lub z uwagi na ocenę sytuacji finansowej podmiotu
składającego zawiadomienie.
2. W ramach oceny istnienia przesłanki, o której mowa w ust. 1 pkt 3, Komisja
Nadzoru Finansowego bada, czy podmiot składający zawiadomienie wykazał, że:
1) daje rękojmię wykonywania swoich praw i obowiązków w sposób należycie
zabezpieczający interesy klientów banku krajowego oraz zapewniający
bezpieczeństwo środków gromadzonych w banku krajowym;
2) osoby przewidziane do objęcia w banku stanowisk członków rady nadzorczej
i zarządu spełniają wymogi określone w art. 22aa;
3) jest w dobrej kondycji finansowej, w szczególności w odniesieniu do aktualnego
zakresu prowadzonej działalności, jak również wpływu realizacji planów
inwestycyjnych na przyszłą sytuację finansową podmiotu składającego
zawiadomienie i przyszłą sytuację finansową banku krajowego;
4) zapewni przestrzeganie przez bank krajowy wymogów ostrożnościowych
wynikających z przepisów prawa, w tym wymogów w zakresie funduszy
własnych, norm płynności, kontroli wewnętrznej, zarządzania ryzykiem, a w
szczególności to, że struktura grupy, której bank stanie się częścią, będzie
umożliwiać sprawowanie efektywnego nadzoru oraz skuteczną wymianę
informacji pomiędzy właściwymi władzami nadzorczymi i ustalenie zakresów
właściwości tych władz;
5) środki finansowe związane z nabyciem albo objęciem akcji lub praw z akcji lub
podjęciem innych działań zmierzających do stania się podmiotem dominującym,
powodujących, że bank krajowy stanie się podmiotem zależnym, nie pochodzą
z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz nie mają związku
z finansowaniem terroryzmu ani w związku z zamierzonym nabyciem albo
objęciem akcji lub praw z akcji lub podjęciem innych działań zmierzających do
stania się podmiotem dominującym nie zachodzi zwiększone ryzyko popełnienia
przestępstwa, a także wystąpienia innych działań, związanych z wprowadzaniem
do obrotu środków finansowych pochodzących z nielegalnych lub
nieujawnionych źródeł lub finansowaniem terroryzmu.
3. Dokonując oceny, o której mowa w ust. 1 pkt 3, Komisja Nadzoru
Finansowego uwzględnia w szczególności złożone w związku z postępowaniem
zobowiązania podmiotu dotyczące banku krajowego lub ostrożnego i stabilnego nim
zarządzania.
4. Komisja Nadzoru Finansowego może, w terminie określonym w art. 25i
ust. 1, wydać decyzję o stwierdzeniu braku podstaw do zgłoszenia sprzeciwu, jeżeli
stwierdzi, że nie zachodzą okoliczności wskazane w ust. 1.
5. Wydając decyzję, o której mowa w ust. 4, Komisja Nadzoru Finansowego
może ustalić termin nabycia albo objęcia akcji lub praw z akcji albo uzyskania
uprawnień podmiotu dominującego banku krajowego.
6. Termin, o którym mowa w ust. 5, może być wydłużony z urzędu lub na
wniosek podmiotu składającego zawiadomienie.

Art. 25i. 1. Komisja Nadzoru Finansowego doręcza decyzję w przedmiocie
sprzeciwu, o którym mowa w art. 25h ust. 1, w terminie 60 dni roboczych od dnia
otrzymania zawiadomienia i wszystkich wymaganych informacji i dokumentów, nie
później niż w terminie 2 dni roboczych od dnia jej wydania.
2. Terminy przewidziane dla doręczenia decyzji kończącej postępowanie
w przedmiocie sprzeciwu uważa się za zachowane, jeżeli przed ich upływem decyzja
została nadana w placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy
z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 2188 oraz z 2019
r. poz. 1051, 1495 i 2005).

Art. 25j. Podmiot składający zawiadomienie może zrealizować zamiar objęty
zawiadomieniem, jeżeli Komisja Nadzoru Finansowego nie doręczy decyzji
w przedmiocie sprzeciwu w terminie 60 dni roboczych, o którym mowa w art. 25i
ust. 1, albo jeżeli przed upływem tego terminu Komisja Nadzoru Finansowego wyda
decyzję o stwierdzeniu braku podstaw do zgłoszenia sprzeciwu.

Art. 25k. W przypadku uchylenia przez sąd administracyjny decyzji
w przedmiocie sprzeciwu termin, o którym mowa w art. 25i ust. 1, biegnie od dnia,
w którym Komisji Nadzoru Finansowego doręczono prawomocny wyrok sądu
administracyjnego.

Art. 25l. 1. W przypadku nabycia albo objęcia akcji lub praw z akcji:
1) z naruszeniem przepisu art. 25 ust. 1 albo
2) pomimo zgłoszenia przez Komisję Nadzoru Finansowego sprzeciwu, o którym
mowa w art. 25h ust. 1, albo
3) przed upływem terminu uprawniającego Komisję Nadzoru Finansowego do
zgłoszenia sprzeciwu, o którym mowa w art. 25h ust. 1, albo
4) po wyznaczonym przez Komisję Nadzoru Finansowego terminie na nabycie albo
objęcie akcji lub praw z akcji, o którym mowa w art. 25h ust. 5
– z akcji tych nie może być wykonywane prawo głosu, z zastrzeżeniem art. 25m.
2. W przypadku wykonywania uprawnień podmiotu dominującego banku
krajowego:
1) z naruszeniem przepisu art. 25 ust. 1 albo
2) w przypadku zgłoszenia przez Komisję Nadzoru Finansowego sprzeciwu,
o którym mowa w art. 25h ust. 1, albo
3) przed upływem terminu uprawniającego Komisję Nadzoru Finansowego do
zgłoszenia sprzeciwu, o którym mowa w art. 25h ust. 1, albo
4) uzyskanych po upływie terminu, o którym mowa w art. 25h ust. 5
– członkowie zarządu banku krajowego powołani przez podmiot dominujący lub
będący członkami zarządu, prokurentami lub osobami pełniącymi kierownicze funkcje
w podmiocie dominującym nie mogą uczestniczyć w czynnościach z zakresu
reprezentacji banku krajowego; w przypadku gdy nie można ustalić, którzy
członkowie zarządu zostali powołani przez podmiot dominujący, powołanie zarządu
jest bezskuteczne od dnia uzyskania przez ten podmiot uprawnień podmiotu
dominującego banku krajowego, z zastrzeżeniem art. 25m.
3. Uchwały walnego zgromadzenia banku krajowego podjęte z naruszeniem
przepisu ust. 1 są nieważne, chyba że spełniają wymogi kworum oraz większości
głosów oddanych bez uwzględnienia głosów nieważnych. W przypadkach, o których
mowa w ust. 1, prawo wytoczenia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały
walnego zgromadzenia przysługuje również Komisji Nadzoru Finansowego. Przepis
art. 425 Kodeksu spółek handlowych stosuje się odpowiednio.
4. Czynności z zakresu reprezentacji banku krajowego podejmowane z udziałem
członków zarządu z naruszeniem przepisu ust. 2 są nieważne. Przepis
art. 58 § 3 Kodeksu cywilnego stosuje się odpowiednio.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 lub 2, Komisja Nadzoru Finansowego
może, w drodze decyzji, nakazać zbycie akcji banku krajowego w wyznaczonym
terminie.
6. Jeżeli akcje zostaną nabyte lub objęte z naruszeniem przepisu ust. 1 albo nie
zostaną zbyte w terminie, o którym mowa w ust. 5, Komisja Nadzoru Finansowego
może nałożyć na akcjonariusza banku krajowego będącego osobą fizyczną karę
pieniężną do wysokości 20 000 000 zł, a na akcjonariusza będącego osobą prawną
karę pieniężną do wysokości 10% przychodu wykazanego w ostatnim zatwierdzonym
sprawozdaniu finansowym, a w przypadku braku takiego sprawozdania – karę finansową w wysokości do 10% prognozowanego przychodu określonego na
podstawie sytuacji ekonomiczno-finansowej akcjonariusza. W przypadku gdy jest
możliwe ustalenie kwoty korzyści osiągniętej przez akcjonariusza albo straty, której
akcjonariusz uniknął w wyniku naruszenia, karę pieniężną można ustalić w wysokości
do dwukrotności korzyści albo straty. Komisja Nadzoru Finansowego może także
ustanowić w banku krajowym zarząd komisaryczny albo uchylić zezwolenie na
utworzenie banku i podjąć decyzję o likwidacji banku. Przepisy art. 145, art. 147 ust. 3
i art. 153–156 stosuje się odpowiednio.
7. Komisja Nadzoru Finansowego, ustalając wysokość kary pieniężnej, o której
mowa w ust. 6, uwzględnia w szczególności zakres i wagę naruszenia, uprzednie
naruszenia przepisów ustawy przez akcjonariusza oraz jego sytuację finansową.
8. W przypadku gdy akcjonariusz jest podmiotem zależnym, za przychód,
o którym mowa w ust. 6, przyjmuje się przychód za poprzedni rok obrotowy
wynikający ze skonsolidowanego sprawozdania finansowego podmiotu dominującego
na najwyższym poziomie konsolidacji.

Art. 25m. W przypadku gdy wymagają tego interesy klientów banku krajowego,
a wnioskodawca wykaże, że nie zachodzi przesłanka, o której mowa w art. 25h ust. 1
pkt 3, Komisja Nadzoru Finansowego może, w szczególnie uzasadnionych
przypadkach, w drodze decyzji, wydanej na wniosek akcjonariusza lub podmiotu
dominującego banku krajowego, uchylić zakazy, o których mowa w art. 25l ust. 1 lub
2. Do wniosku wnioskodawca dołącza informacje, o których mowa w art. 25b ust. 1.

Art. 25n. 1. Jeżeli jest to uzasadnione potrzebą ostrożnego i stabilnego
zarządzania bankiem krajowym, z uwagi na ocenę sytuacji finansowej podmiotu,
w tym założyciela banku krajowego, który uzyskał bezpośrednio lub pośrednio prawo
wykonywania głosu na walnym zgromadzeniu na poziomach określonych w art. 25
ust. 1 albo stał się bezpośrednio lub pośrednio podmiotem dominującym banku
krajowego, lub z uwagi na możliwy wpływ tego podmiotu na bank, a w szczególności
w przypadku stwierdzenia, że podmiot ten nie dochowuje zobowiązań, o których
mowa w art. 25h ust. 3, lub zobowiązań, o których mowa w art. 30 ust. 1b, Komisja
Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji, zakazać wykonywania prawa głosu
z akcji banku krajowego posiadanych przez ten podmiot lub wykonywania uprawnień
podmiotu dominującego przysługujących temu podmiotowi. Dokonując oceny, czy zachodzi przesłanka do wydania tego zakazu, przepisy art. 25h ust. 2 i 3 oraz art. 30
ust. 1b stosuje się odpowiednio.
2. Uchwała walnego zgromadzenia banku krajowego jest nieważna, jeżeli przy
jej podejmowaniu wykonano prawo głosu z akcji, w stosunku do których Komisja
Nadzoru Finansowego wydała decyzję, o której mowa w ust. 1, chyba że uchwała
spełnia wymogi kworum oraz większości głosów oddanych bez uwzględnienia głosów
nieważnych. Prawo wytoczenia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały
przysługuje również Komisji Nadzoru Finansowego. Przepis art. 425 Kodeksu spółek
handlowych stosuje się odpowiednio.
3. Jeżeli Komisja Nadzoru Finansowego wydała na podstawie ust. 1 decyzję
w przedmiocie zakazu wykonywania uprawnień podmiotu dominującego, przepisy
art. 25l ust. 2 i 4 stosuje się odpowiednio.
4. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru
Finansowego może, w drodze decyzji, nakazać zbycie akcji w wyznaczonym terminie.
5. Jeżeli akcje nie zostaną zbyte w terminie, o którym mowa w ust. 4, przepisy
art. 25l ust. 6 i 7 stosuje się odpowiednio.
5a. Jeżeli podmiot, o którym mowa w art. 25 ust. 1, lub założyciel banku
krajowego nabył lub objął akcje lub prawa z akcji, o których mowa w art. 25 ust. 1,
i nie dochowuje zobowiązania, o którym mowa w art. 25h ust. 3 lub art. 30 ust. 1b,
Komisja Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji, nałożyć na ten podmiot lub
założyciela banku krajowego karę pieniężną do wysokości odpowiadającej wartości
tych akcji lub praw z akcji. Wartość akcji lub praw z akcji ustalana jest na dzień ich
nabycia albo objęcia według wartości godziwej, o której mowa w ustawie z dnia
29 września 1994 r. o rachunkowości.
5b. Decyzja, o której mowa w ust. 5a, jest natychmiast wykonalna.
5c. Komisja Nadzoru Finansowego może określić w decyzji, o której mowa
w ust. 5a, że kara pieniężna jest płatna w miesięcznych ratach.
5d. Jeżeli podmiot, o którym mowa w art. 25 ust. 1, lub założyciel banku
krajowego wypełni zobowiązanie, o którym mowa w art. 25h ust. 3 lub art. 30 ust. 1b,
przed upływem terminu wskazanego w decyzji, o której mowa w ust. 5a, Komisja
Nadzoru Finansowego wydaje decyzję o umorzeniu kary pieniężnej, o której mowa
w ust. 5a:
1) w całości albo
2) w części odpowiadającej niezapłaconym przyszłym ratom – w przypadku
określonym w ust. 5c.
6. Na wniosek akcjonariusza lub podmiotu dominującego Komisja Nadzoru
Finansowego uchyla decyzję wydaną na podstawie ust. 1, jeżeli ustały okoliczności
uzasadniające wydanie tej decyzji.
7. Przepisy ust. 1–6 stosuje się odpowiednio w przypadku, o którym mowa
w art. 25 ust. 7, do podmiotów będących stronami porozumienia, o którym mowa
w tym przepisie.

Art. 25na. W przypadku zaległej kary pieniężnej, o której mowa w art. 25n
ust. 5 lub 5a, Komisja Nadzoru Finansowego może nakazać bankowi, którego
akcjonariuszem jest podmiot, na który została nałożona kara, przekazanie na poczet
zaległej kary wraz z odsetkami wszelkich płatności dokonywanych przez bank na
rzecz tego akcjonariusza, w kwocie odpowiadającej tej karze wraz z odsetkami.

Art. 25o. Podmiot, który bezpośrednio lub pośrednio nabył albo objął akcje lub
prawa z akcji banku krajowego, jeżeli stanowią one wraz z akcjami nabytymi albo
objętymi wcześniej pakiet zapewniający osiągnięcie lub przekroczenie progu 5%,
10%, 20%, 25%, jednej trzeciej, 50%, 66% i 75% ogólnej liczby głosów na walnym
zgromadzeniu, albo stał się podmiotem dominującym banku krajowego, jest
każdorazowo obowiązany niezwłocznie powiadomić o tym ten bank. Bank
zawiadamia Komisję Nadzoru Finansowego o przypadku, o którym mowa w zdaniu
pierwszym, niezwłocznie po uzyskaniu takiej informacji. W przypadku gdy statut
banku krajowego przewiduje uprzywilejowanie lub ograniczenie akcji co do prawa
głosu, powiadomienie powinno również dotyczyć udziału w kapitale zakładowym
w wysokości odpowiadającej wielkościom określonym w zdaniu pierwszym
i odpowiadającej mu liczbie głosów bez przywilejów i ograniczeń. Przepisy art. 25
ust. 2–7 stosuje się odpowiednio.

Art. 25p. 1. Podmiot, który zamierza bezpośrednio lub pośrednio zbyć pakiet
akcji banku krajowego:
1) uprawniający do wykonywania ponad 10% ogólnej liczby głosów na walnym
zgromadzeniu,
2) w wyniku zbycia którego pozostały w jego posiadaniu pakiet akcji będzie
uprawniał do wykonywania mniej niż 10%, 20%, jednej trzeciej i 50% ogólnej
liczby głosów na walnym zgromadzeniu
– jest obowiązany powiadomić o swoim zamiarze Komisję Nadzoru
Finansowego. W przypadku gdy statut banku krajowego przewiduje
uprzywilejowanie lub ograniczenie akcji co do prawa głosu, powiadomienie powinno
również dotyczyć udziału w kapitale zakładowym w wysokości odpowiadającej
wielkościom określonym w zdaniu pierwszym i odpowiadającej mu liczbie głosów
bez przywilejów i ograniczeń. Podmiot, który stał się bezpośrednio lub pośrednio
podmiotem dominującym banku krajowego w sposób inny niż przez nabycie albo
objęcie akcji lub praw z akcji banku krajowego w liczbie zapewniającej większość
ogólnej liczby głosów na walnym zgromadzeniu, jest obowiązany każdorazowo
zawiadomić Komisję Nadzoru Finansowego o zamiarze podjęcia działań
zmierzających do utraty statusu podmiotu dominującego. Przepisy art. 25 ust. 2–
7 stosuje się odpowiednio.
2. Bank zawiadamia Komisję Nadzoru Finansowego o każdym przypadku zbycia
akcji lub utraty statusu podmiotu dominującego, o których mowa w ust. 1,
niezwłocznie po uzyskaniu takich informacji.
3. W przypadku naruszenia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, przepisy
art. 25l ust. 6 i 7 stosuje się odpowiednio.

Art. 25r. Obowiązki, o których mowa w art. 25o i art. 25p ust. 1, stosuje się
odpowiednio w przypadku nabycia i zbycia obligacji zamiennych na akcje banku
krajowego, kwitów depozytowych, jak również innych papierów wartościowych,
z których wynika prawo lub obowiązek nabycia akcji banku krajowego.

Art. 25s. Przepisy art. 25–25r stosuje się odpowiednio do banków
spółdzielczych będących spółdzielniami osób prawnych, których statut przewiduje,
inną niż określona w art. 36 § 3 zdanie pierwsze ustawy – Prawo spółdzielcze, zasadę
ustalania liczby głosów przysługujących członkom.

art. 26. więcej Art. 26. (uchylony).

Art. 26a. (uchylony).

Art. 26b. (uchylony).

Art. 26c. (uchylony).

art. 27. więcej Art. 27. 1. Nabycie lub posiadanie akcji przez podmiot zależny uważa się za
nabycie lub posiadanie akcji przez podmiot dominujący.
2. Przepisy niniejszej ustawy nie naruszają przepisów rozdziału 4 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów
finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Akcje banków, z wyłączeniem akcji zdematerializowanych zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, są
akcjami imiennymi. W okresie roku, licząc od daty wpisania banku do rejestru
przedsiębiorców, zbycie akcji imiennych przez akcjonariuszy wymaga zezwolenia
Komisji Nadzoru Finansowego.
2. W razie wykluczenia lub wycofania akcji banku z obrotu na rynku
regulowanym zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie
instrumentami finansowymi lub ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i
warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu
obrotu oraz o spółkach publicznych, akcje na okaziciela podlegają zamianie na akcje
imienne.
3. Do akcji banku krajowego objętych przez założyciela w przypadku, o którym
mowa w art. 42a, nie stosuje się przepisów art. 336 § 1 i 2 Kodeksu spółek
handlowych.

art. 29. więcej Art. 29. (uchylony).

art. 30. więcej Art. 30. 1. Utworzenie banku może nastąpić, jeżeli:
1) zostało zapewnione wyposażenie banku w:
a) fundusze własne, których wielkość powinna być dostosowana do rodzaju
czynności bankowych przewidzianych do wykonywania i rozmiaru
zamierzonej działalności,
b) pomieszczenia posiadające odpowiednie urządzenia techniczne, należycie
zabezpieczające przechowywane w banku wartości, z uwzględnieniem
zakresu i rodzaju prowadzonej działalności bankowej;
2) założyciele dają rękojmię ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem, osoby
przewidziane do objęcia w banku stanowisk członków rady nadzorczej oraz zarządu spełniają wymogi określone w art. 22aa, a członkowie zarządu,
o których mowa w art. 22a ust. 3 i 4, posiadają udowodnioną znajomość języka
polskiego;
3) (uchylony)
4) przedstawiony przez założycieli plan działalności banku na okres co najmniej
trzyletni wskazuje, że działalność ta będzie bezpieczna dla środków pieniężnych
gromadzonych w banku.
1a. Komisja Nadzoru Finansowego odstąpi, w drodze decyzji wydanej na
wniosek założycieli, od wymogu udowodnionej znajomości języka polskiego,
o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jeżeli nie jest to niezbędne ze względów nadzoru
ostrożnościowego, biorąc w szczególności pod uwagę poziom dopuszczalnego ryzyka
lub zakres działalności banku.
1b. Dokonując w postępowaniu w sprawie zezwolenia na utworzenie banku
oceny spełniania przez założycieli wymogu w zakresie rękojmi, o której mowa
w ust. 1 pkt 2, Komisja Nadzoru Finansowego w szczególności uwzględnia kryteria
określone w art. 25h ust. 2 oraz złożone w związku z postępowaniem zobowiązania
założycieli dotyczące tworzonego banku lub ostrożnego i stabilnego nim zarządzania.
2. Część kapitału założycielskiego może być wniesiona w formie wkładów
niepieniężnych w postaci wyposażenia i nieruchomości, jeśli będą one bezpośrednio
przydatne w prowadzeniu działalności bankowej, z tym że kapitał założycielski
wnoszony w formie pieniężnej nie może być niższy od kwoty określonej w art. 32
ust. 1, a wartość wnoszonych wkładów niepieniężnych nie może przekraczać 15%
kapitału założycielskiego.
3. (uchylony)
4. Komisja Nadzoru Finansowego może w szczególnie uzasadnionych
przypadkach wyrazić zgodę na przekroczenie limitu, o którym mowa w ust. 2.
5. Kapitał założycielski banku nie może pochodzić z pożyczki lub kredytu, lub
źródeł nieudokumentowanych.

Art. 30a. Bank w formie spółki akcyjnej i bank spółdzielczy mogą być
utworzone po uzyskaniu zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Wniosek do Komisji Nadzoru Finansowego o wydanie zezwolenia na
utworzenie banku powinien zawierać:
1) określenie nazwy i siedziby banku;
2) określenie czynności bankowych, do których wykonywania bank ma być
upoważniony, oraz dane o przedmiocie i zakresie zamierzonej działalności,
w tym określenie czynności, o których mowa w art. 69 ust. 2 pkt 1–7 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, które bank
zamierza wykonywać zgodnie z art. 70 ust. 2 tej ustawy;
3) dane dotyczące:
a) założycieli i osób przewidzianych do objęcia w banku stanowisk członków
zarządu oraz rady nadzorczej,
b) kapitału założycielskiego.
2. Do wniosku załącza się:
1) projekt statutu banku;
2) program działalności i plan finansowy banku na okres co najmniej trzyletni;
3) dokumenty dotyczące założycieli i ich sytuacji finansowej, w tym oświadczenia
składane przez nich w tym zakresie;
3a) (uchylony)
4) opinię właściwych władz nadzorczych kraju siedziby wnioskodawcy, jeżeli
założycielem jest bank zagraniczny.
3. Projekt statutu, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, powinien określać
w szczególności:
1) firmę, która powinna zawierać wyodrębniony wyraz „bank” i odróżniać się od
nazw innych banków oraz wskazywać, czy jest to bank państwowy, bank
w formie spółki akcyjnej czy bank spółdzielczy;
2) siedzibę, przedmiot działania i zakres działalności banku z uwzględnieniem
czynności, o których mowa w art. 69 ust. 2 pkt 1–7 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, które bank zamierza wykonywać
zgodnie z art. 70 ust. 2 tej ustawy;
3) organy i ich kompetencje, ze szczególnym uwzględnieniem kompetencji
członków zarządu, o których mowa w art. 22b ust. 1, oraz zasady podejmowania
decyzji, podstawową strukturę organizacyjną banku, zasady składania
oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych, tryb wydawania
regulacji wewnętrznych oraz tryb podejmowania decyzji o zaciągnięciu zobowiązań lub rozporządzeniu aktywami, których łączna wartość w stosunku
do jednego podmiotu przekracza 5% funduszy własnych;
4) zasady funkcjonowania systemu zarządzania, w tym systemu kontroli
wewnętrznej;
5) fundusze własne oraz zasady gospodarki finansowej.
4. Jeżeli z wnioskiem o wydanie zezwolenia na utworzenie banku występuje
więcej niż 10 założycieli, są oni obowiązani ustanowić 1–3 pełnomocników, którzy
będą ich reprezentować wobec Komisji Nadzoru Finansowego w okresie
poprzedzającym wydanie zezwolenia na utworzenie banku. Pełnomocnictwo powinno
być sporządzone w formie aktu notarialnego.

Art. 31a. Oświadczenia, o których mowa w art. 22b ust. 2 i art. 31 ust. 2 pkt 3,
są składane pod rygorem odpowiedzialności karnej. Składający oświadczenie jest
obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych
zeznań.

Art. 31b. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowy zakres informacji, o których mowa w art. 22a ust. 2,
2) dokumenty, które należy załączyć do wniosku, o którym mowa w art. 22b ust. 1,
w celu przedstawienia informacji określonych w art. 22b ust. 2,
3) wykaz dokumentów, o których mowa w art. 31 ust. 2 pkt 3
– kierując się potrzebą zapewnienia Komisji Nadzoru Finansowego dostępu do danych
niezbędnych do prawidłowego sprawowania nadzoru, w tym oceny spełniania
wymogów ustawowych przez założycieli i członków organów banku, a także badania
sytuacji finansowej założycieli.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Wnoszony przez założycieli banku kapitał założycielski,
z zastrzeżeniem ust. 2, nie może być niższy od równowartości w złotych
5 000 000 euro przeliczonej według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy
Bank Polski, obowiązującego w dniu wydania zezwolenia na utworzenie banku.
2. W przypadku banków spółdzielczych, których założyciele wyrazili zamiar
zawarcia umowy zrzeszenia, na podstawie ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających, kapitał założycielski nie
może być niższy od równowartości w złotych 1 000 000 euro przeliczonej według
kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego w dniu
wydania zezwolenia na utworzenie banku.
3. Kapitał założycielski banku wnoszony w formie pieniężnej musi być
wpłacony przez założycieli w walucie polskiej na rachunek bankowy w banku
krajowym, otwarty w celu dokonania wpłat na kapitał założycielski banku.
4. Pokrycie pełnej kwoty kapitału założycielskiego banku w formie spółki
akcyjnej oraz banku spółdzielczego powinno być dokonane przed wpisaniem banku
do właściwego rejestru.
5. Wpłata kapitału założycielskiego banku państwowego, jak również
wydzielenie z majątku Skarbu Państwa innych środków na pokrycie kapitału
założycielskiego powinno nastąpić przed złożeniem przez bank państwowy do
Komisji Nadzoru Finansowego wniosku o zezwolenie na rozpoczęcie działalności.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Komisja Nadzoru Finansowego:
1) wzywa założycieli do uzupełnienia wniosku, jeżeli nie odpowiada on
wymaganiom określonym w art. 31, oraz może zażądać uzupełniających danych
lub dokumentów dotyczących w szczególności założycieli i osób
przewidzianych do objęcia w banku stanowisk członków zarządu, w tym
informacji o ich sytuacji majątkowej i rodzinnej, jeżeli informacje te są
niezbędne do podjęcia decyzji o wydaniu zezwolenia na utworzenie banku;
2) w terminie nieprzekraczającym 3 miesięcy od daty otrzymania wniosku lub jego
uzupełnienia – wydaje decyzję w przedmiocie zezwolenia na utworzenie banku.
2. Komisja Nadzoru Finansowego w uzasadnionych przypadkach może
przedłużyć do 6 miesięcy termin wydania decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 2,
informując o tym założycieli przed upływem terminu 3 miesięcy od daty otrzymania
wniosku lub jego uzupełnienia.

art. 34. więcej Art. 34. 1. W zezwoleniu na utworzenie banku Komisja Nadzoru Finansowego
określa: firmę banku, jego siedzibę, nazwy (nazwiska) założycieli i obejmowane przez
nich akcje, wysokość kapitału założycielskiego, działalność, do wykonywania której
bank jest upoważniony, oraz warunki, po spełnieniu których Komisja Nadzoru Finansowego zezwoli na rozpoczęcie przez bank działalności, a także zatwierdza
projekt statutu banku oraz skład pierwszego zarządu banku.
2. Zmiana statutu banku wymaga zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego.
2a. Zezwolenie na zmianę statutu może określać termin, do którego powinna być
podjęta uchwała. W przypadku niepodjęcia uchwały we wskazanym terminie decyzja
wygasa. Przepisu art. 162 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje
się.
3. Do wniosku o wydanie zezwolenia na zmianę statutu banku przepisy art. 33
oraz art. 36 ust. 2a stosuje się odpowiednio.

art. 35. więcej Art. 35. Komisja Nadzoru Finansowego może być uczestnikiem
w postępowaniu rejestrowym dotyczącym banku.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Bank może rozpocząć działalność po uzyskaniu zezwolenia Komisji
Nadzoru Finansowego.
2. Z wnioskiem o wydanie zezwolenia na rozpoczęcie przez bank działalności
występuje zarząd banku.
2a. Do wniosku załącza się:
1) dokumenty, o których mowa w art. 6 lit. c, f, h oraz i rozporządzenia
delegowanego Komisji (UE) 2017/1943 z dnia 14 lipca 2016 r. uzupełniającego
dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE w odniesieniu do
regulacyjnych standardów technicznych dotyczących informacji i wymogów
w zakresie udzielania zezwoleń firmom inwestycyjnym (Dz. Urz. UE L 276
z 26.10.2017, str. 4), odpowiadające zakresowi czynności, o których mowa
w art. 69 ust. 2 pkt 1–7 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi, które bank zamierza wykonywać zgodnie z art. 70 ust. 2 tej
ustawy;
2) procedury oraz opis rozwiązań i systemów, o których mowa
w art. 16 ust. 2 rozporządzenia 596/2014, w zakresie czynności, o których mowa
w art. 69 ust. 2 pkt 1–7 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi, które bank zamierza wykonywać zgodnie z art. 70 ust. 2 tej
ustawy.
3. Zezwolenie na rozpoczęcie przez bank działalności wydaje się po
stwierdzeniu, że bank:
1) jest należycie przygotowany organizacyjnie do rozpoczęcia działalności;
2) zgromadził w całości kapitał założycielski;
3) dysponuje odpowiednimi warunkami do przechowywania środków pieniężnych
i innych wartości, z uwzględnieniem zakresu i rodzaju prowadzonej działalności
bankowej;
4) spełnia inne warunki określone w decyzji o wydaniu zezwolenia na utworzenie
banku.
3a. Komisja Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd Nadzoru
Bankowego o udzieleniu zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, dołączając informację
o jego treści.
4. Bank powiadamia Bankowy Fundusz Gwarancyjny o uzyskaniu wpisu do
Krajowego Rejestru Sądowego.

art. 37. więcej Art. 37. Komisja Nadzoru Finansowego odmawia wydania zezwolenia na
utworzenie banku lub na zmianę jego statutu, jeżeli nie zostały spełnione wymagania
obowiązujące przy tworzeniu banków lub zamierzona działalność banku naruszałaby
przepisy prawa, interesy klientów albo nie gwarantowałaby bezpieczeństwa
gromadzonych w banku środków lub gdy przepisy prawa obowiązujące w miejscu
siedziby lub zamieszkania założyciela lub jego powiązania z innymi podmiotami
mogłyby uniemożliwić skuteczne sprawowanie nadzoru nad bankiem.

art. 38. więcej Art. 38. Zezwolenia, o których mowa w art. 34 ust. 1 i w art. 36 ust. 1, tracą
moc, jeżeli w terminie roku od wydania zezwolenia na utworzenie banku nie rozpoczął
on działalności.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Utworzenie za granicą banku przez bank krajowy, jak również
utworzenie oddziału banku krajowego za granicą, z zastrzeżeniem art. 48a–48g,
wymaga zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego.
2. Wniosek o utworzenie za granicą banku powinien zawierać:
1) określenie nazwy, siedziby i formy organizacyjnej banku;
2) dane dotyczące założycieli i kapitału założycielskiego.
3. Do wniosku załącza się:
1) projekt statutu oraz uzasadnienie utworzenia banku za granicą;
2) program działalności i plan finansowy banku na okres co najmniej trzyletni;
3) informacje o przepisach prawnych obowiązujących w państwie przyjmującym
w zakresie:
a) zezwoleń na podjęcie działalności przez bank,
b) przepisów podatkowych dotyczących działalności banków,
c) przepisów dotyczących transferu dewiz i nadzoru bankowego.
4. Wniosek o utworzenie oddziału banku za granicą powinien zawierać
uzasadnienie utworzenia oddziału banku za granicą i informacje określone w ust. 3
pkt 3 dotyczące odpowiednio oddziałów banków.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Utworzenie oddziału banku zagranicznego w kraju następuje na
podstawie zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego wydanego na wniosek
zainteresowanego banku.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) firmę i siedzibę banku występującego z wnioskiem oraz charakterystykę jego
działalności;
2) rodzaje czynności bankowych, do których wykonywania ma być upoważniony
oddział banku, oraz siedzibę oddziału;
3) wielkość funduszy przydzielonych do dyspozycji oddziału;
4) dane dotyczące co najmniej 2 osób przewidzianych do objęcia w oddziale
stanowisk dyrektora lub jego zastępcy;
5) w przypadku podmiotów objętych obowiązkowym systemem gwarantowania
Bankowego Funduszu Gwarancyjnego, warunki dostępu do systemu wyliczania,
o którym mowa w art. 2 pkt 64 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz
przymusowej restrukturyzacji (Dz. U. z 2019 r. poz. 795, z późn. zm.), przez
Komisję Nadzoru Finansowego oraz Bankowy Fundusz Gwarancyjny,
w szczególności na wypadek spełnienia warunku gwarancji.
3. Do wniosku załącza się projekt regulaminu oddziału oraz zobowiązanie
występującego z wnioskiem banku zagranicznego o zaspokajaniu wszelkich roszczeń,
jakie mogą powstać w stosunkach między oddziałem i innymi podmiotami. Przepis
art. 31 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
4. W zezwoleniu na utworzenie oddziału banku zagranicznego w kraju Komisja
Nadzoru Finansowego ustala w szczególności siedzibę oddziału, rodzaj czynności
bankowych, do wykonywania których oddział jest upoważniony, minimalną wysokość
funduszy niezbędnych do działalności oddziału, warunki dostępu do systemu
wyliczania przez Komisję Nadzoru Finansowego oraz Bankowy Fundusz
Gwarancyjny, w szczególności na wypadek spełnienia warunku gwarancji, a także
zatwierdza projekt regulaminu oddziału. O wydaniu zezwolenia Komisja Nadzoru
Finansowego powiadamia Bankowy Fundusz Gwarancyjny.
5. Oddziały banków zagranicznych podlegają wpisowi do rejestru
przedsiębiorców.
6. Do postępowania przy tworzeniu oddziału banku zagranicznego w kraju
stosuje się odpowiednio przepisy art. 32–38, z tym że informację, o której mowa
w art. 36 ust. 3a, Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje również Komisji
Europejskiej oraz powołanemu przez nią Europejskiemu Komitetowi Bankowemu.
7. Oddział banku zagranicznego działa na podstawie regulaminu nadanego przez
bank zagraniczny.
8. Zmiany regulaminu, o którym mowa w ust. 7, wymagają zezwolenia Komisji
Nadzoru Finansowego.
9. Do wniosku o wydanie zezwolenia na zmianę regulaminu przepisy art. 34
ust. 2, 2a i 3 stosuje się odpowiednio.
10. Z wnioskiem, o którym mowa w ust. 9, występuje bank zagraniczny.

Art. 40a. 1. Oddział banku zagranicznego jest obowiązany:
1) używać firmy banku zagranicznego w języku państwa jego siedziby wraz
z przetłumaczonym na język polski określeniem formy prawnej banku oraz
dodaniem wyrazów „oddział w Polsce”;
2) prowadzić oddzielną rachunkowość w języku polskim, zgodnie z przepisami
obowiązującymi banki krajowe;
3) działać zgodnie z zatwierdzonym regulaminem;
4) przechowywać wszelkie dokumenty dotyczące jego działalności w siedzibie
oddziału.
1a. Oddział banku zagranicznego, niebędący podmiotem objętym systemem
gwarantowania w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r.
o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, informuje – w sposób, w jaki są podawane informacje
o świadczonych usługach – osoby korzystające oraz zainteresowane korzystaniem
z jego usług o:
1) swojej sytuacji ekonomiczno-finansowej;
2) uczestnictwie w systemie gwarantowania i zasadach jego funkcjonowania,
w tym o zakresie podmiotowym i przedmiotowym ochrony przysługującej ze
strony tego systemu, wskazując w szczególności:
a) kwotę określającą maksymalną wysokość gwarancji,
b) rodzaje podmiotów, które mogą być uznane za uprawnione do otrzymania
świadczenia pieniężnego.
1b. Oddział banku zagranicznego, o którym mowa w ust. 1a, obowiązany jest
poinformować osoby korzystające oraz zainteresowane korzystaniem z jego usług
o braku ochrony gwarancyjnej w przypadku, gdy:
1) wierzytelność, powstająca w związku z wykonywaniem czynności bankowych,
nie będzie chroniona przez system gwarantowania;
2) w związku z wykonywaniem innej czynności niż czynność bankowa, oddział
banku zagranicznego wystawia dokument imienny potwierdzający jego
zobowiązanie pieniężne;
3) w związku z usługami świadczonymi przez oddział banku zagranicznego,
w szczególności polegającymi na pośredniczeniu w zawieraniu umów, powstają
lub mogą powstać jakiekolwiek wierzytelności osoby korzystającej oraz
zainteresowanej korzystaniem z jego usług wobec innego podmiotu, który nie
jest objęty systemem gwarantowania.
1c. Informacje, o których mowa w ust. 1a pkt 2 i ust. 1b pkt 1 i 2, powinny być
zawarte również w umowach między osobami korzystającymi oraz zainteresowanymi
korzystaniem z usług a oddziałem banku zagranicznego.
1d. Informacje dotyczące trybu i warunków otrzymania świadczenia pieniężnego
powinny zostać udostępnione na wniosek osoby korzystającej oraz zainteresowanej
korzystaniem z usług oddziału banku zagranicznego.
1e. Wszelkie informacje udostępniane osobom korzystającym oraz
zainteresowanym korzystaniem z usług oddziału banku zagranicznego, stosownie do
przepisów ust. 1a–1c, powinny być podawane w sposób:
1) w jaki podawane są informacje o świadczonych usługach;
2) jednoznaczny i zrozumiały.
1f. Informacje o uczestnictwie w systemie gwarantowania nie mogą być
wykorzystywane w celach reklamowych i powinny być ograniczone wyłącznie do
informacji określonych w ust. 1a i 1b.
1g. Zakaz określony w ust. 1f stosuje się również do podmiotów niebędących
uczestnikami systemu gwarantowania.
2. Powołanie dyrektora i jednego z zastępców dyrektora oddziału banku
zagranicznego następuje za zgodą Komisji Nadzoru Finansowego. Z wnioskiem
o wyrażenie zgody występuje bank zagraniczny. Przepisy art. 22b stosuje się
odpowiednio.

art. 41. więcej Art. 41. Do oddziałów banków zagranicznych, działających na terenie
Rzeczypospolitej, stosuje się przepisy prawa polskiego.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Banki zagraniczne i instytucje kredytowe mogą otwierać
w Rzeczypospolitej Polskiej swoje przedstawicielstwa na podstawie zezwolenia
Komisji Nadzoru Finansowego wydanego na wniosek zainteresowanego banku lub
instytucji kredytowej.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) określenie firmy i siedziby banku lub instytucji kredytowej oraz charakterystykę
działalności prowadzonej przez bank lub instytucję kredytową występującą
z wnioskiem;
2) określenie siedziby przedstawicielstwa i zakresu jego działania;
3) informacje o kandydacie przewidzianym na stanowisko przedstawiciela banku
lub instytucji kredytowej.
3. Do postępowania przy otwarciu przedstawicielstwa banku i instytucji
kredytowej stosuje się odpowiednio przepisy art. 33, art. 37 oraz art. 38.
4. Zakres działania przedstawicielstwa banku zagranicznego i instytucji
kredytowej może obejmować wyłącznie prowadzenie działalności w zakresie reklamy
i promocji banku zagranicznego lub instytucji kredytowej w zakresie ustalonym
w zezwoleniu.
5. Komisja Nadzoru Finansowego zamieszcza w Biuletynie Informacji
Publicznej wykaz wydanych, uchylonych i wygasłych zezwoleń, o których mowa
w ust. 1.
6. Bank zagraniczny i instytucja kredytowa są obowiązane zgłaszać Komisji
Nadzoru Finansowego:
1) wszelkie zmiany stanu faktycznego i prawnego w zakresie danych, o których
mowa w ust. 2;
2) informacje o zaprzestaniu wykonywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
działalności w formie przedstawicielstwa.
7. Komisja Nadzoru Finansowego uchyla zezwolenie, o którym mowa w ust. 1,
w przypadku gdy:
1) bank zagraniczny lub instytucja kredytowa rażąco narusza prawo polskie lub nie
wykonuje obowiązku, o którym mowa w ust. 6;
2) nastąpiło otwarcie likwidacji banku zagranicznego lub instytucji kredytowej lub
bank zagraniczny utracił prawo wykonywania działalności gospodarczej;
3) działalność przedstawicielstwa banku zagranicznego lub instytucji kredytowej
rażąco wykracza poza zakres ustalony w zezwoleniu;
4) właściwe władze nadzorcze państwa, w którym bank zagraniczny lub instytucja
kredytowa ma swoją siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu, uchyliły
zezwolenie na prowadzenie działalności bankowej przez ten bank lub instytucję
kredytową.
8. W przypadku zaprzestania przez bank zagraniczny lub instytucję kredytową
wykonywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności w formie
przedstawicielstwa, zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wygasa. Komisja Nadzoru
Finansowego, w drodze decyzji, stwierdza wygaśnięcie zezwolenia.

Art. 42a. 1. Instytucja kredytowa, prowadząca działalność bankową na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział, może utworzyć bank krajowy
w formie spółki akcyjnej przez wniesienie tytułem wkładu niepieniężnego wszystkich
składników majątkowych tego oddziału, przeznaczonych do prowadzenia działalności
przez ten oddział, o ile stanowią one przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część.
Akcje banku krajowego mogą być objęte wyłącznie przez tę instytucję kredytową.
2. Do utworzenia banku krajowego przez instytucję kredytową, o którym mowa
w ust. 1, stosuje się, z zastrzeżeniem art. 42b–42e, przepisy dotyczące utworzenia
banku w formie spółki akcyjnej, z wyjątkiem art. 30 ust. 2 i 4 oraz art. 36.
3. Zgoda, o której mowa w art. 313 § 1–3 Kodeksu spółek handlowych, powinna
dotyczyć również przejścia wszystkich składników majątkowych oddziału na bank
krajowy.

Art. 42b. Oprócz dokumentów, o których mowa w art. 31 ust. 2, do wniosku
o wydanie zezwolenia na utworzenie banku krajowego przez instytucję kredytową,
o którym mowa w art. 42a ust. 1, załącza się:
1) zweryfikowane przez firmę audytorską:
a) ustalenie wartości majątku oddziału na określony dzień w miesiącu
poprzedzającym złożenie wniosku o utworzenie banku krajowego, według
dotychczasowych zasad rachunkowości przyjętych przez oddział, bez
ujmowania w aktywach dodatkowych składników oraz dokonywania zmian
w zasadach ustalania szacunków wpływających na wycenę aktywów
i pasywów,
b) oświadczenie zawierające informację o stanie księgowym oddziału
sporządzoną dla celów utworzenia banku krajowego na dzień, o którym
mowa w lit. a, stwierdzające, że wartość wkładu niepieniężnego odpowiada
wartości bilansowej przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części
przedsiębiorstwa oddziału, wycenionych według dotychczasowych zasad
rachunkowości przyjętych przez oddział instytucji kredytowej;
2) uwierzytelnioną kopię przekazywanego za pośrednictwem właściwych władz
nadzorczych państwa macierzystego zawiadomienia dotyczącego zamiaru
zaprzestania działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez
oddział;
3) informację o zezwoleniach, koncesjach oraz ulgach, które zostały przyznane
instytucji kredytowej w związku z utworzeniem lub działalnością oddziału, wraz
z uwierzytelnioną kopią zawiadomienia innego niż Komisja Nadzoru
Finansowego organu, który wydał zezwolenie lub udzielił koncesji, o zamiarze
utworzenia banku krajowego i możliwości zgłoszenia sprzeciwu, o którym
mowa w art. 42e ust. 2 pkt 3.

Art. 42c. 1. Przed wydaniem decyzji w przedmiocie zezwolenia na utworzenie
banku krajowego, o którym mowa w art. 42a ust. 1, w oddziale instytucji kredytowej
przeprowadza się czynności kontrolne. Do czynności tych przepisy art. 133 ust. 2–4,
art. 135 i 136 stosuje się odpowiednio.
2. Komisja Nadzoru Finansowego odmawia wydania zezwolenia na utworzenie
banku krajowego, o którym mowa w art. 42a ust. 1, jeżeli utworzenie może
spowodować poważne szkody dla gospodarki narodowej lub dla ważnych interesów
państwa.

Art. 42d. Zezwolenie na utworzenie banku, o którym mowa w art. 42a ust. 1,
traci moc, jeżeli wpis banku do rejestru przedsiębiorców nie zostanie dokonany
w terminie roku od dnia doręczenia zezwolenia. Komisja Nadzoru Finansowego może
określić w zezwoleniu krótszy termin utraty jego mocy, nie krótszy niż 6 miesięcy,
jeżeli jest to uzasadnione potrzebą ostrożnego i stabilnego prowadzenia działalności
przez tworzony bank.

Art. 42e. 1. Bank krajowy utworzony przez instytucję kredytową na podstawie
art. 42a ust. 1 rozpoczyna działalność z chwilą wpisania do rejestru przedsiębiorców.
Wykreślenie oddziału instytucji kredytowej z rejestru przedsiębiorców jest
dokonywane z urzędu w dniu wpisania banku krajowego do rejestru przedsiębiorców.
2. Z chwilą wpisania do rejestru przedsiębiorców bank krajowy, o którym mowa
w ust. 1, wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki instytucji kredytowej związane
z działalnością oddziału. Na bank krajowy przechodzą zezwolenia, koncesje oraz ulgi,
które zostały przyznane instytucji kredytowej na podstawie przepisów
obowiązujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z utworzeniem
lub działalnością oddziału, o ile:
1) zostały ujawnione w informacji, o której mowa w art. 42b pkt 3;
2) odrębne przepisy lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji lub ulgi nie
stanowią inaczej;
3) przed wydaniem zezwolenia na utworzenie banku krajowego sprzeciwu nie
złożył inny organ, który wydał zezwolenie lub udzielił koncesji.
3. Ujawnienie w księgach wieczystych lub innych rejestrach przejścia na bank
krajowy praw ujawnionych w tych księgach lub innych rejestrach następuje na
wniosek banku.
4. Środki pieniężne przekazane przez instytucję kredytową do prowadzenia
działalności oddziału nie stanowią zobowiązań banku krajowego.
5. W przypadku utworzenia banku krajowego, o którym mowa w ust. 1, stosuje
się przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości dotyczące zmiany
formy prawnej jednostki.
6. Spółka w organizacji, mająca stać się bankiem, o którym mowa w ust. 1, może
wystąpić do Komisji Nadzoru Finansowego o wydanie zezwoleń, o których mowa
w art. 6a ust. 1 pkt 1 lit. k i art. 6d ust. 1, jeżeli zezwolenia te staną się wymagane
z chwilą wpisu banku do rejestru przedsiębiorców.

Art. 42f. (uchylony).

art. 43. więcej Art. 43. Bank państwowy może być przekształcony w bank w formie spółki
akcyjnej.

art. 44. więcej Art. 44. Rada Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw aktywów
państwowych, po zasięgnięciu opinii Komisji Nadzoru Finansowego, mając na
uwadze konieczność ochrony interesów Skarbu Państwa, w drodze rozporządzenia:
1) przekształca bank państwowy w spółkę akcyjną z udziałem Skarbu Państwa;
2) określa, w jakim zakresie majątek banku państwowego zostanie wniesiony do
spółki akcyjnej na pokrycie kapitału akcyjnego, w jakim zaś nastąpi zbycie tego
majątku tworzonej spółce akcyjnej z udziałem Skarbu Państwa.

art. 45. więcej Art. 45. Przekształcenie banku państwowego w spółkę akcyjną nie powoduje
zmian w zakresie zawartych przez bank umów i uprawnień z tytułu decyzji
administracyjnych. Przekształcenie banku następuje na podstawie bilansu
sporządzonego na dzień przekształcenia. Z tym dniem bank w formie spółki akcyjnej
wchodzi we wszystkie prawa i obowiązki przekształcanego banku państwowego.

art. 46. więcej Art. 46. W dniu uzyskania osobowości prawnej przez bank w formie spółki
akcyjnej bank państwowy ulega likwidacji, a jego organy ulegają rozwiązaniu.

art. 47. więcej Art. 47. W zakresie nieuregulowanym w ustawie, przy przekształceniu banku
państwowego w bank w formie spółki akcyjnej stosuje się określony w przepisach
Kodeksu spółek handlowych tryb postępowania przy zawiązywaniu spółki akcyjnej,
z wyłączeniem art. 312 i art. 336.

art. 48. więcej Art. 48. (uchylony).

Art. 48a. Bank krajowy może prowadzić działalność na terytorium państwa
goszczącego poprzez oddział lub w ramach działalności transgranicznej.

Art. 48b. Bank krajowy może wykonywać na terytorium państwa goszczącego
czynności wynikające z zezwolenia, o którym mowa w art. 34 ust. 1.

Art. 48c. 1. Bank krajowy, który zamierza utworzyć oddział na terytorium
państwa goszczącego, zawiadamia o tym w formie pisemnej Komisję Nadzoru
Finansowego.
2. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:
1) nazwę państwa goszczącego, na terytorium którego bank zamierza utworzyć
oddział;
2) nazwę oddziału;
3) adres oddziału, pod którym możliwe będzie uzyskanie dokumentów dotyczących
jego działalności;
4) program działalności oddziału określający w szczególności czynności, jakie
bank zamierza wykonywać poprzez oddział, oraz opis struktury organizacyjnej
oddziału;
5) nazwiska osób przewidzianych do objęcia w oddziale stanowisk dyrektora
oddziału i jego zastępcy.
3. Komisja Nadzoru Finansowego może żądać uzupełnienia zawiadomienia,
o którym mowa w ust. 1, w zakresie określonym w ust. 2 pkt 2–5.
4. W terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia, o którym
mowa w ust. 1, lub jego uzupełnienia Komisja Nadzoru Finansowego przesyła
zawiadomienie właściwym władzom nadzorczym państwa goszczącego wraz
z informacjami o kwocie funduszy własnych i wysokości współczynnika
wypłacalności banku, który zamierza utworzyć oddział. O przesłaniu zawiadomienia
właściwym władzom nadzorczym Komisja Nadzoru Finansowego powiadamia zainteresowany bank.

Art. 48d. 1. Komisja Nadzoru Finansowego odmawia przesłania zawiadomienia,
o którym mowa w art. 48c ust. 1, w przypadku gdy:
1) nie zostały spełnione wymagania określone w art. 48c ust. 2;
2) struktura organizacyjna banku lub jego sytuacja finansowa są nieadekwatne do
zamierzonej działalności;
3) zamierzona działalność naruszałaby przepisy prawa;
4) zamierzona działalność mogłaby okazać się niekorzystna dla ostrożnego
i stabilnego zarządzania bankiem.
2. Komisja Nadzoru Finansowego przesyła zainteresowanemu bankowi decyzję
odmowną w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia lub jego
uzupełnienia.
3. Komisja Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd Nadzoru
Bankowego o każdym przypadku wydania decyzji odmownej, podając przesłanki jej
wydania.

Art. 48e. O zamiarze dokonania zmiany w zakresie wskazanym w art. 48c ust. 2
pkt 2–5 bank krajowy powiadamia, w formie pisemnej, Komisję Nadzoru
Finansowego i właściwe władze nadzorcze państwa goszczącego, najpóźniej na
miesiąc przed dokonaniem tej zmiany. Przepisy art. 48c ust. 3 i 4 oraz art. 48d stosuje
się odpowiednio.

Art. 48f. 1. Bank krajowy, który zamierza prowadzić działalność transgraniczną,
zawiadamia o tym Komisję Nadzoru Finansowego. Zawiadomienie powinno
wskazywać każdorazowo czynności wynikające z udzielonego bankowi zezwolenia,
jakie bank zamierza wykonywać.
2. Komisja Nadzoru Finansowego przesyła zawiadomienie, o którym mowa
w ust. 1, właściwym władzom nadzorczym państwa goszczącego w terminie miesiąca
od dnia jego otrzymania i powiadamia o tym zainteresowany bank.

Art. 48g. Komisja Nadzoru Finansowego niezwłocznie powiadamia właściwe
władze nadzorcze państwa goszczącego o utracie przez bank krajowy, prowadzący
działalność na jego terytorium, zezwolenia na jego utworzenie.

Art. 48h. 1. Instytucja finansowa mająca siedzibę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej może wykonywać na terytorium państwa goszczącego
czynności, o których mowa w art. 5 ust. 2 i art. 6 ust. 1 pkt 1–4, 6, 7 i 8, w zakresie określonym w akcie prawnym o jej utworzeniu, poprzez oddział lub w ramach
działalności transgranicznej, pod warunkiem że:
1) jest podmiotem zależnym od co najmniej jednego banku krajowego
podlegającego nadzorowi skonsolidowanemu;
2) podlega nadzorowi skonsolidowanemu;
3) faktycznie prowadzi działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4) bank lub banki krajowe, o których mowa w pkt 1, dysponują prawem do
wykonywania co najmniej 90% głosów w organie stanowiącym danej instytucji
finansowej;
5) bank lub banki krajowe, o których mowa w pkt 1, spełniają określone
w przepisach ustawy i rozporządzenia nr 575/2013 wymogi dotyczące funduszy
własnych, kontroli dużych ekspozycji, limitów wielkości pakietów akcji,
płynności oraz ryzyka rynkowego;
6) bank lub banki krajowe, o których mowa w pkt 1, po uprzednim uzyskaniu zgody
Komisji Nadzoru Finansowego, złożą poręczenie, w którym przyjmą solidarną
odpowiedzialność za zobowiązania zaciągnięte przez daną instytucję finansową.
2. Spełnienie warunków określonych w ust. 1 podlega weryfikacji przez Komisję
Nadzoru Finansowego.
2a. W przypadku spełnienia przez instytucję finansową warunków, o których
mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego wydaje tej instytucji finansowej
zaświadczenie, że spełnia te wymogi.
3. Instytucja finansowa zawiadamia w formie pisemnej Komisję Nadzoru
Finansowego o zamiarze utworzenia oddziału lub prowadzenia działalności
transgranicznej na terytorium państwa goszczącego. Przepisy art. 48c ust. 2–4
i art. 48d–48f stosuje się odpowiednio, z tym że Komisja Nadzoru Finansowego:
1) powiadamia właściwe władze nadzorcze państwa goszczącego o kwocie
funduszy własnych zależnej instytucji finansowej i o wysokości
skonsolidowanego współczynnika wypłacalności dominującego wobec niej
banku lub banków, o których mowa w ust. 1 pkt 1;
1a) dołącza do zawiadomienia zaświadczenie, o którym mowa w ust. 2a;
2) odmawia przesłania zawiadomienia właściwym władzom nadzorczym także
w przypadku, gdy instytucja finansowa nie spełnia warunków, o których mowa
w ust. 1.
4. W przypadku gdy instytucja finansowa przestanie spełniać warunki, o których
mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego powiadamia o tym właściwe władze
nadzorcze. Z chwilą powiadomienia działalność wykonywana przez tę instytucję na
terytorium państwa goszczącego podlega ustawodawstwu państwa goszczącego.
4a. Działalność instytucji finansowej mającej siedzibę na terytorium innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego, prowadzona na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub w ramach działalności transgranicznej,
podlega prawu polskiemu od chwili otrzymania przez Komisję Nadzoru Finansowego
od właściwego organu nadzoru tego państwa członkowskiego powiadomienia
o niespełnianiu przez tę instytucję finansową warunków określonych w przepisach
tego państwa, równoważnych do przewidzianych w ust. 1.
5. Komisja Nadzoru Finansowego może, wobec instytucji finansowej, o której
mowa w ust. 1, na wniosek właściwych władz nadzorczych państwa goszczącego,
zastosować środki określone w art. 138 ust. 3 pkt 1, 2 i 3a oraz w art. 141 lub zakazać
działalności na obszarze państwa goszczącego.

Art. 48i. Instytucja kredytowa może prowadzić działalność na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub w ramach działalności transgranicznej.

Art. 48j. Instytucja kredytowa może wykonywać na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej czynności określone w art. 5 ust. 1 i 2 oraz art. 6 ust. 1
pkt 1–4 i 6–8 w zakresie wynikającym z zezwolenia udzielonego przez właściwe
władze nadzorcze państwa macierzystego.

Art. 48k. 1. Do działalności instytucji kredytowych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej stosuje się przepisy prawa polskiego, z zastrzeżeniem ust. 2
i 3.
2. Do oddziałów instytucji kredytowych przepisy art. 1–7, art. 9–11, art. 40a
ust. 1, art. 49–70, art. 73–78a, art. 80–95, art. 101–112, art. 112c, art. 112d, art. 124,
art. 124a, art. 133 ust. 3, art. 137, art. 138, art. 139 ust. 1 pkt 2 i 3, art. 141 i art. 171
ust. 4–7 stosuje się odpowiednio.
3. W zakresie polityki pieniężnej prowadzonej przez Narodowy Bank Polski, do
dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Gospodarczej i Walutowej,
oddziały instytucji kredytowych mają takie same prawa i obowiązki jak banki krajowe
i oddziały banków zagranicznych.

Art. 48l. 1. Oddział instytucji kredytowej może, z zastrzeżeniem ust. 2,
rozpocząć działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej najwcześniej po
upływie dwóch miesięcy od dnia otrzymania przez Komisję Nadzoru Finansowego od
właściwych władz nadzorczych państwa macierzystego następujących informacji:
1) nazwy i adresu oddziału na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod którym
możliwe będzie uzyskanie dokumentów dotyczących jego działalności;
2) programu działalności określającego w szczególności czynności, jakie instytucja
kredytowa zamierza wykonywać, oraz opisu struktury organizacyjnej oddziału;
3) nazwisk osób przewidzianych do objęcia stanowisk dyrektora oddziału i jego
zastępcy;
4) wysokości kwoty funduszy własnych instytucji kredytowej i wysokości
współczynnika wypłacalności.
2. W ciągu dwóch miesięcy od dnia otrzymania informacji, o których mowa
w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego może wskazać warunki, które w interesie
dobra ogólnego, w szczególności w celu ochrony dóbr konsumenta, zapewnienia
bezpieczeństwa obrotu gospodarczego lub zapobieżenia naruszeniom prawa, oddział
instytucji kredytowej musi spełniać przy prowadzeniu działalności na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
3. O zamiarze dokonania zmiany w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1–3,
instytucja kredytowa zawiadamia Komisję Nadzoru Finansowego najpóźniej
w terminie miesiąca przed dokonaniem takiej zmiany. Zmiany mają charakter wiążący
od dnia otrzymania przez Komisję Nadzoru Finansowego stosownego zawiadomienia
od właściwych władz nadzorczych państwa macierzystego. Przepisy ust. 2 stosuje się
odpowiednio.

Art. 48ł. Instytucja kredytowa może rozpocząć działalność transgraniczną na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po otrzymaniu przez Komisję Nadzoru
Finansowego zawiadomienia od właściwych władz nadzorczych państwa
macierzystego, które określa rodzaje czynności, jakie instytucja zamierza wykonywać.

Art. 48m. Oddział instytucji kredytowej prowadzący działalność na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany do przekazywania Narodowemu Bankowi
Polskiemu okresowych sprawozdań ze swej działalności w zakresie i trybie ustalonym na podstawie art. 23 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku
Polskim (Dz. U. z 2019 r. poz. 1810).

Art. 48n. Do instytucji finansowych mających siedzibę w państwach
członkowskich, które spełniają wymogi określone w art. 48h ust. 1, przepisy art. 48l
i 48ł stosuje się odpowiednio.

Art. 48o. 1. Instytucja kredytowa prowadząca działalność na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej informuje – w sposób, w jaki są podawane informacje
o świadczonych usługach – osoby korzystające oraz zainteresowane korzystaniem
z jej usług o:
1) swojej sytuacji ekonomiczno-finansowej;
2) uczestnictwie w systemie gwarantowania i zasadach jego funkcjonowania,
w tym o zakresie podmiotowym i przedmiotowym ochrony przysługującej ze
strony tego systemu, wskazując w szczególności:
a) kwotę określającą maksymalną wysokość gwarancji,
b) rodzaje podmiotów, które mogą być uznane za uprawnione do otrzymania
świadczenia pieniężnego.
1a. W przypadku gdy instytucja kredytowa prowadząca działalność na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działa pod różnymi znakami towarowymi,
informuje ona osoby zainteresowane korzystaniem z jej usług oraz korzystające z nich
o przysługującym im jednym limicie gwarancyjnym na środki zgromadzone w tej
instytucji.
1b. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 1a, instytucja kredytowa
prowadząca działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przed zawarciem
umowy rachunku przekazuje osobom zainteresowanym korzystaniem z jej usług,
a następnie, nie rzadziej niż raz w roku, osobom korzystającym z jej usług, informacje,
w formie arkusza informacyjnego, o którym mowa w art. 318 ust. 3 ustawy z dnia
10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania
depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji. W przypadku przekazywania
informacji przed zawarciem umowy rachunku osoby te potwierdzają jej otrzymanie.
2. Instytucja kredytowa prowadząca działalność na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej obowiązana jest poinformować osobę korzystającą oraz zainteresowaną
korzystaniem z jej usług o braku ochrony gwarancyjnej w przypadku, gdy:
1) wierzytelność, powstająca w związku z wykonywaniem czynności bankowych,
nie będzie chroniona przez system gwarantowania;
2) w związku z wykonywaniem innej czynności, niż czynność bankowa, instytucja
kredytowa wystawia dokument imienny potwierdzający jej zobowiązanie
pieniężne;
3) w związku z usługami świadczonymi przez instytucję kredytową,
w szczególności polegającymi na pośredniczeniu w zawieraniu umów, powstają
lub mogą powstać jakiekolwiek wierzytelności osób korzystających oraz
zainteresowanych korzystaniem z jej usług wobec innego podmiotu, który nie
jest objęty systemem gwarantowania.
3. (uchylony)
4. Informacje dotyczące trybu i warunków otrzymania świadczenia pieniężnego
powinny zostać udostępnione na wniosek osoby korzystającej oraz zainteresowanej
korzystaniem z usług instytucji kredytowej.
4a. Wyciąg z rachunku bankowego zawiera informację, czy środki na nim
zgromadzone są chronione przez obowiązkowy system gwarantowania depozytów.
5. Wszelkie informacje udostępniane osobom korzystającym oraz
zainteresowanym korzystaniem z usług instytucji kredytowej, stosownie do przepisów
ust. 1–2, powinny być podawane w sposób:
1) w jaki podawane są informacje o świadczonych usługach;
2) jednoznaczny i zrozumiały.
6. Informacje o uczestnictwie w systemie gwarantowania nie mogą być
wykorzystywane w celach reklamowych i powinny być ograniczone wyłącznie do
informacji określonych w ust. 1 i 2.
7. Zakaz określony w ust. 6 stosuje się również do podmiotów niebędących
uczestnikami systemu gwarantowania.

Art. 48p. W przypadku gdy instytucja kredytowa prowadząca działalność na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zamierza dokonać zmian prawnych lub
organizacyjnych, których skutkiem będzie zmiana systemu gwarantowania, pod
ochroną którego znajdują się środki gwarantowane w nim zgromadzone lub ich część,
na obowiązkowy system gwarantowania, o którym mowa w ustawie z dnia 10 czerwca
2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, zawiadamia ona Bankowy Fundusz Gwarancyjny
co najmniej 6 miesięcy przed planowaną zmianą.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje
rachunków bankowych:
1) rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze, oraz prowadzone dla nich
na zasadach określonych w rozdziale 3a rachunki VAT;
2) rachunki lokat terminowych;
3) rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym
rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych;
4) rachunki powiernicze.
2. Rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych mogą być
prowadzone wyłącznie dla:
1) osób prawnych;
2) jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, o ile
posiadają zdolność prawną;
3) osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek,
w tym dla osób będących przedsiębiorcami.
3. Rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe oraz
rachunki terminowych lokat oszczędnościowych mogą być prowadzone wyłącznie
dla:
1) osób fizycznych;
2) szkolnych kas oszczędnościowych;
3) pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych;
4) rad rodziców.
4. Rachunki rodzinne mogą być prowadzone wyłącznie dla osób fizycznych,
którym przyznano niepodlegające egzekucji świadczenia, dodatki, zasiłki oraz inne
kwoty, o których mowa w art. 833 § 6 i 7 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks
postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1460, z późn. zm.), z wyjątkiem świadczeń alimentacyjnych, zwane dalej „świadczeniami niepodlegającymi
egzekucji”.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Posiadacz rachunku bankowego dysponuje swobodnie środkami
pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku. W umowie z bankiem mogą być zawarte
postanowienia ograniczające swobodę dysponowania tymi środkami.
1a. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do rachunku VAT, o którym mowa
w rozdziale 3a.
2. Bank dokłada szczególnej staranności w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa
przechowywanych środków pieniężnych.

art. 51. więcej Art. 51. Rachunek bankowy, z wyjątkiem rachunku rodzinnego, może być
prowadzony dla kilku osób fizycznych, kilku jednostek samorządu terytorialnego,
stron umowy o współpracy w rozumieniu ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo
geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2019 r. poz. 868, 1214 i 1495) albo kilku
dobrowolnych funduszy emerytalnych będących funduszami zdefiniowanej daty w
rozumieniu ustawy z dnia 4 października 2018 r. o pracowniczych planach
kapitałowych (Dz. U. poz. 2215 oraz z 2019 r. poz. 1074 i 1572) zarządzanymi przez
jedno powszechne towarzystwo emerytalne – rachunek wspólny.

Art. 51a. W przypadku rachunku wspólnego prowadzonego dla osób
fizycznych, o ile umowa rachunku bankowego nie stanowi inaczej:
1) każdy ze współposiadaczy rachunku może dysponować samodzielnie środkami
pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku;
2) każdy ze współposiadaczy rachunku może w każdym czasie wypowiedzieć
umowę ze skutkiem dla pozostałych współposiadaczy.

Art. 51b. 1. Rachunek wspólny dla jednostek samorządu terytorialnego może
być prowadzony wyłącznie w związku ze wspólnym wykonywaniem zadań
publicznych, w tym dla realizacji przedsięwzięć współfinansowanych ze środków
Unii Europejskiej.
2. Umowa rachunku wspólnego prowadzonego dla jednostek samorządu
terytorialnego powinna określać cel, dla którego rachunek jest prowadzony.
3. Zasady dysponowania środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku
wspólnym prowadzonym dla jednostek samorządu terytorialnego oraz zasady
wypowiadania umowy tego rachunku określa umowa rachunku bankowego.

Art. 51c. 1. Rachunek wspólny dla stron umowy o współpracy może być
prowadzony wyłącznie w związku z wykonywaniem umowy o współpracy oraz
udzielonej koncesji, o których mowa w ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo
geologiczne i górnicze.
2. W przypadku rachunku wspólnego dla stron umowy o współpracy:
1) uprawnionym do dysponowania środkami pieniężnymi zgromadzonymi na
rachunku jest wyłącznie współposiadacz będący operatorem w rozumieniu
ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze;
2) współposiadacz rachunku może żądać bieżących informacji o saldzie,
okresowych wyciągów bankowych oraz historii rachunku i subkont.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Umowa rachunku bankowego jest zawierana na piśmie.
2. Umowa rachunku bankowego powinna określać w szczególności:
1) strony umowy;
2) rodzaj otwieranego rachunku;
3) walutę rachunku;
4) czas trwania umowy;
5) o ile strony zastrzegają oprocentowanie środków pieniężnych zgromadzonych na
rachunku – wysokość tego oprocentowania i przesłanki dopuszczalności jego
zmiany przez bank, a także terminy wypłaty, postawienia do dyspozycji lub
kapitalizacji należnych odsetek;
6) wysokość prowizji i opłat za czynności związane z wykonywaniem umowy oraz
przesłanki i tryb ich zmiany przez bank;
7) formy i zakres rozliczeń pieniężnych dokonywanych na polecenie posiadacza
rachunku oraz terminy ich realizacji;
8) przesłanki i tryb dokonywania zmian umowy;
9) przesłanki i tryb rozwiązania umowy rachunku bankowego;
10) zakres odpowiedzialności banku za terminowe i prawidłowe przeprowadzenie
rozliczeń pieniężnych oraz wysokość odszkodowania za przekroczenie terminu
realizacji dyspozycji posiadacza rachunku.
2a. Umowa rachunku rodzinnego, oprócz elementów określonych w ust. 2,
określa również numery rachunków bankowych jednostek wypłacających świadczenia
niepodlegające egzekucji, z których dokonywane są wpłaty na rachunek rodzinny.
Zaświadczenia o numerach tych rachunków, wydane przez jednostki wypłacające świadczenia niepodlegające egzekucji, stanowią załączniki do umowy rachunku
rodzinnego.
3. Do obliczania należnych odsetek od środków pieniężnych zgromadzonych na
rachunku przyjmuje się, że rok liczy 365 dni, chyba że umowa stanowi inaczej.
4. W przypadku umowy rachunku bankowego pełniącego funkcję rachunku
płatniczego, o którym mowa w art. 2 pkt 25 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r.
o usługach płatniczych, przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się.

Art. 52a. 1. Otwarcie i prowadzenie rachunku rodzinnego oraz wypłaty z tego
rachunku w banku, w którym rachunek jest prowadzony, są wolne od jakichkolwiek
opłat i prowizji. Bank nie pobiera opłat i prowizji za wydanie instrumentu płatniczego
do rachunku rodzinnego, jego miesięczne utrzymanie oraz wypłaty z wykorzystaniem
tego instrumentu przy użyciu bankomatów tego banku.
2. Na rachunek rodzinny mogą być wpłacane wyłącznie środki pieniężne
pochodzące ze świadczeń niepodlegających egzekucji. Wpłaty na rachunek rodzinny
mogą być dokonywane wyłącznie z rachunków bankowych jednostek wypłacających
świadczenia niepodlegające egzekucji.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Bank może wydać posiadaczowi rachunku oszczędnościowego oraz
posiadaczowi rachunku terminowej lokaty oszczędnościowej imienną książeczkę
oszczędnościową lub inny imienny dokument potwierdzający zawarcie umowy.
W nazwie dokumentu należy użyć w odpowiednim przypadku wyrazu
„oszczędnościowy”.
2. Wydanie dokumentu, o którym mowa w ust. 1, zwalnia bank od obowiązku
przesyłania posiadaczowi rachunku bankowego wyciągów z tego rachunku.
3. W przypadku utraty dokumentu, o którym mowa w ust. 1, podlega on
umorzeniu.
4. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Komisji Nadzoru
Finansowego, określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb
umarzania dokumentów, o których mowa w ust. 1, mając na uwadze charakter tych
dokumentów oraz słuszne interesy posiadaczy rachunków.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Środki pieniężne znajdujące się na rachunkach oszczędnościowych,
rachunkach oszczędnościowo-rozliczeniowych oraz na rachunkach terminowych lokat
oszczędnościowych jednej osoby, niezależnie od liczby zawartych umów, są wolne od zajęcia na podstawie sądowego lub administracyjnego tytułu wykonawczego,
w każdym miesiącu kalendarzowym, w którym obowiązuje zajęcie, do wysokości
75% minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie ustawy z dnia
10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r. poz.
2177 oraz z 2019 r. poz. 1564), przysługującego pracownikowi zatrudnionemu
w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy.
2. Środki pieniężne zgromadzone na rachunku oszczędnościowym, rachunku
oszczędnościowo-rozliczeniowym oraz na rachunku terminowej lokaty
oszczędnościowej prowadzonym dla kilku osób fizycznych są wolne od zajęcia do
wysokości określonej w ust. 1, niezależnie od liczby współposiadaczy takiego
rachunku.

Art. 54a. Środki pieniężne znajdujące się na rachunkach
oszczędnościowych, rachunkach oszczędnościowo-rozliczeniowych oraz na rachunkach terminowych lokat oszczędnościowych pochodzące ze świadczeń,
dodatków i zasiłków, o których mowa w art. 833 § 6 ustawy z dnia 17 listopada
1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego i w art. 10 § 4 ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1438,
z późn. zm.), oraz świadczeń, dodatków i innych kwot, o których mowa w art.
31 ust. l, art. 80 ust. l i la, art. 81, art. 83 ust. l i 4, art. 84 pkt 2 i 3 i art. 140 ust. l
pkt l ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy
zastępczej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1111, 924 i 1818), oraz środków finansowych na
utrzymanie lokalu mieszkalnego w budynku wielorodzinnym lub domu
jednorodzinnego, o których mowa w art. 83 ust. 2 i art. 84 pkt l ustawy z dnia 9
czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, w części
przysługującej na umieszczone w rodzinie zastępczej lub rodzinnym domu
dziecka dzieci i osoby, które osiągnęły pełnoletność, przebywając w pieczy
zastępczej, oraz świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 1 ust. 1
ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych
do samodzielnej egzystencji (Dz. U. poz. 1622 i 2473 oraz z 2020 r. poz. 252), oraz
dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego, o którym mowa w art. 1 ustawy
z dnia 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla
emerytów i rencistów (Dz. U. poz. 321), są wolne od zajęcia na podstawie
sądowego lub administracyjnego tytułu wykonawczego.

Art. 54b. Środki pieniężne znajdujące się na rachunku będącym przedmiotem
blokady rachunku podmiotu kwalifikowanego w rozumieniu art. 119zg pkt 2 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn.
zm.) nie podlegają zajęciu na podstawie sądowego lub administracyjnego tytułu
wykonawczego poza wyjątkami określonymi w przepisach o postępowaniu
egzekucyjnym.

art. 55. więcej Art. 55. 1. W przypadku śmierci posiadacza rachunku oszczędnościowego,
rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego lub rachunku terminowej lokaty
oszczędnościowej bank jest obowiązany wypłacić z tych rachunków:
1) kwotę wydatkowaną na koszty pogrzebu posiadacza rachunku osobie, która
przedstawiła rachunki stwierdzające wysokość poniesionych przez nią kosztów
– w wysokości nieprzekraczającej kosztów urządzenia pogrzebu zgodnie ze
zwyczajami przyjętymi w danym środowisku;
2) kwotę równą wpłatom na rachunki dokonanym przez organ wypłacający
świadczenie z ubezpieczenia lub zabezpieczenia społecznego albo uposażenie
w stanie spoczynku, które nie przysługiwały za okres po śmierci posiadacza
rachunku, wskazaną we wniosku organu wypłacającego to świadczenie lub
uposażenie, skierowanym do banku wraz z podaniem numerów rachunków, na
które dokonano wpłat.
2. Kwota wypłacona zgodnie z ust. 1 pkt 1 nie wchodzi do spadku po posiadaczu
rachunku.
3. Bank jest zwolniony od wypłaty pełnej lub częściowej kwoty, o której mowa
w ust. 1 pkt 2, jeżeli przed otrzymaniem wniosku organu wypłacającego świadczenie
lub uposażenie dokonał z tych rachunków wypłat innym uprawnionym osobom, które
to wypłaty nie pozwalają zrealizować wniosku w całości lub części, oraz w terminie
30 dni od otrzymania wniosku poinformuje o tym ten organ, wraz ze wskazaniem
osób, które pobrały wypłaty.
4. Bank nie odpowiada za szkody wynikające z wykonania czynności, o których
mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3. Odpowiedzialność w tym zakresie ponosi organ
wypłacający świadczenie lub uposażenie, który wystąpił z wnioskiem.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Posiadacz rachunku oszczędnościowego, rachunku
oszczędnościowo-rozliczeniowego lub rachunku terminowej lokaty oszczędnościowej
może polecić pisemnie bankowi dokonanie – po swojej śmierci – wypłaty z rachunku
wskazanym przez siebie osobom: małżonkowi, wstępnym, zstępnym lub rodzeństwu
określonej kwoty pieniężnej (dyspozycja wkładem na wypadek śmierci).
2. Kwota wypłaty, o której mowa w ust. 1, bez względu na liczbę wydanych
dyspozycji, nie może być wyższa niż dwudziestokrotne przeciętne miesięczne
wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku, ogłaszane
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za ostatni miesiąc przed śmiercią
posiadacza rachunku.
3. Dyspozycja wkładem na wypadek śmierci może być w każdym czasie przez
posiadacza rachunku zmieniona lub odwołana na piśmie.
4. Jeżeli posiadacz rachunku wydał więcej niż jedną dyspozycję wkładem na
wypadek śmierci, a łączna suma dyspozycji przekracza limit, o którym mowa w ust. 2,
dyspozycja wydana później ma pierwszeństwo przed dyspozycją wydaną wcześniej.
5. Kwota wypłacona zgodnie z ust. 1 nie wchodzi do spadku po posiadaczu
rachunku.
6. Osoby, którym na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci
wypłacono kwoty z naruszeniem ust. 4, są zobowiązane do ich zwrotu spadkobiercom
posiadacza.

Art. 56a. 1. Bank jest obowiązany przy zawieraniu umowy rachunku, o którym
mowa w art. 56 ust. 1, poinformować w sposób zrozumiały dla posiadacza rachunku
o możliwości wydania przez niego dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz
o treści art. 56.
2. W przypadku powzięcia przez bank informacji o śmierci posiadacza rachunku,
który wydał dyspozycję wkładem na wypadek śmierci, bank jest obowiązany
niezwłocznie zawiadomić wskazane przez posiadacza rachunku osoby o możliwości
wypłaty określonej kwoty.

art. 57. więcej Art. 57. Przepisy art. 55 ust. 1, art. 56 ust. 1, art. 56a i art. 59a nie dotyczą
rachunku, o którym mowa w art. 51.

art. 58. więcej Art. 58. Małoletni posiadacz rachunku oszczędnościowego, rachunku
oszczędnościowo-rozliczeniowego lub rachunku terminowej lokaty oszczędnościowej
może po ukończeniu trzynastu lat swobodnie dysponować środkami pieniężnymi
zgromadzonymi na tych rachunkach, o ile nie sprzeciwi się temu na piśmie jego
przedstawiciel ustawowy.

art. 59. więcej Art. 59. 1. Na rachunku powierniczym mogą być gromadzone wyłącznie środki
pieniężne powierzone posiadaczowi rachunku – na podstawie odrębnej umowy – przez
osobę trzecią.
2. Stronami umowy rachunku powierniczego są bank i posiadacz rachunku
(powiernik).
3. Umowa, o której mowa w ust. 2, określa warunki, jakie powinny być
spełnione, aby środki pieniężne osób trzecich wpłacone na rachunek mogły być
wypłacone posiadaczowi rachunku lub aby jego dyspozycje w zakresie wykorzystania
tych środków mogły być zrealizowane.
3a. Rachunek powierniczy jest prowadzony w sposób umożliwiający w każdym
czasie identyfikację osób trzecich, które wpłaciły środki pieniężne na ten rachunek,
oraz obliczenie ich udziału w kwocie zgromadzonej na rachunku powierniczym.
4. W razie wszczęcia postępowania egzekucyjnego przeciwko posiadaczowi
rachunku powierniczego – środki znajdujące się na rachunku nie podlegają zajęciu.
5. W razie ogłoszenia upadłości posiadacza rachunku powierniczego – środki
pieniężne znajdujące się na tym rachunku podlegają wyłączeniu z masy upadłości.
6. W przypadku śmierci posiadacza rachunku powierniczego zgromadzone na
tym rachunku kwoty nie wchodzą do spadku po posiadaczu rachunku.
7. Przepisy ust. 3–6 stosuje się w przypadku, gdy powierzenie środków
pieniężnych nastąpiło w wykonaniu umowy, o której mowa w ust. 1, z datą pewną.

Art. 59a. 1. Umowa rachunku bankowego, którego posiadaczem jest osoba
fizyczna, niezawarta w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej, ulega
rozwiązaniu z:
1) dniem śmierci posiadacza rachunku albo
2) upływem 10 lat od dnia wydania przez posiadacza rachunku ostatniej dyspozycji
dotyczącej tego rachunku, a w przypadku gdy umowa przewiduje prowadzenie
więcej niż jednego rachunku – tych rachunków, chyba że umowa rachunku
oszczędnościowego lub rachunku terminowej lokaty oszczędnościowej była
zawarta na czas oznaczony dłuższy niż 10 lat.
2. Dyspozycją, o której mowa w ust. 1 pkt 2, nie jest postanowienie umowne
przewidujące, w razie braku wypowiedzenia, odnowienie umowy rachunku
bankowego zawartej na czas oznaczony nie dłuższy niż 10 lat. Jeżeli na skutek
odnowienia umowa wiązałaby dłużej niż 10 lat od jej zawarcia, warunkiem
odnowienia jest wydanie przez posiadacza rachunku takiej dyspozycji. Brak
dyspozycji skutkuje wygaśnięciem umowy.
3. Umowa rachunku oszczędnościowego lub rachunku terminowej lokaty
oszczędnościowej zawarta na czas oznaczony dłuższy niż 10 lat może zostać
odnowiona, jeżeli posiadacz rachunku wyda taką dyspozycję. Dyspozycją nie jest
postanowienie umowne przewidujące, w razie braku jej wypowiedzenia, odnowienie
umowy. Brak dyspozycji skutkuje wygaśnięciem umowy.
4. Jeżeli umowa uległa rozwiązaniu na podstawie ust. 1, uważa się ją za wiążącą
do chwili wypłaty przez bank środków pieniężnych osobie posiadającej do nich tytuł prawny, chyba że stan środków pieniężnych na tym rachunku nie przekracza kwoty
minimalnej określonej w umowie.
5. Od dnia wygaśnięcia umowy rachunku bankowego na podstawie ust. 2 albo 3,
do dnia wypłaty środków pieniężnych osobie posiadającej do nich tytuł prawny, środki
te podlegają waloryzacji o prognozowany w ustawie budżetowej na dany rok
średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem. Waloryzacji
dokonuje się na ostatni dzień roku kalendarzowego.
6. Z upływem 5 lat od dnia wydania ostatniej dyspozycji dotyczącej rachunku
prowadzonego na podstawie umowy, o której mowa w ust. 1, bank jest obowiązany
wystąpić do ministra właściwego do spraw informatyzacji o udostępnienie danych
z rejestru Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL)
umożliwiających ustalenie, czy posiadacz rachunku żyje. W przypadku gdy umowa
przewiduje prowadzenie więcej niż jednego rachunku, termin, o którym mowa
w zdaniu pierwszym, liczy się od dnia wydania ostatniej dyspozycji dotyczącej tych
rachunków.
7. Na co najmniej 6 miesięcy przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 1
pkt 2, bank jest obowiązany poinformować posiadacza rachunku bankowego
o skutkach upływu tego okresu.

Art. 59b. Z upływem 3 miesięcy od dnia wygaśnięcia umowy rachunku
bankowego, o której mowa w art. 59a, zawartej na czas oznaczony, w razie braku
wcześniejszej dyspozycji wypłaty środków pieniężnych, bank jest obowiązany
wystąpić do ministra właściwego do spraw informatyzacji o udostępnienie danych
z rejestru PESEL umożliwiających ustalenie, czy posiadacz rachunku żyje.

Art. 59c. 1. Po śmierci przedsiębiorcy bank nadal prowadzi rachunek bankowy
związany z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością gospodarczą, jeżeli został
ustanowiony zarząd sukcesyjny w rozumieniu ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o
zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach
związanych z sukcesją przedsiębiorstw (Dz. U. poz. 1629 oraz z 2019 r. poz. 1495).
2. W okresie od ustanowienia do dnia wygaśnięcia zarządu sukcesyjnego dostęp
do środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku bankowym, o którym mowa w
ust. 1, oraz prawo do wydawania dyspozycji przysługują zarządcy sukcesyjnemu.
3. Zarządca sukcesyjny niezwłocznie informuje bank o osobach, które go
powołały, a także o osobach, które uzyskały tytuł prawny do spadku po posiadaczu
rachunku, o którym mowa w ust. 1.

art. 60. więcej Art. 60. Jeżeli umowa rachunku bankowego nie stanowi inaczej, ulega ona
rozwiązaniu, gdy w ciągu dwóch lat nie dokonano na rachunku żadnych obrotów, poza
dopisywaniem odsetek, a stan środków pieniężnych na tym rachunku nie przekracza
kwoty minimalnej określonej w tej umowie.

art. 61. więcej Art. 61. 1. W razie zgłoszenia bankowi utraty dowodu zawarcia umowy
rachunku oszczędnościowego, czeku lub blankietu czeku, posiadacza rachunku nie
obciążają wypłaty gotówkowe, a także przelewy dokonane na podstawie tych
dokumentów w banku prowadzącym rachunek oszczędnościowy, od chwili
otrzymania przez ten bank zgłoszenia.
2. W przypadkach innych niż określone w ust. 1 zasady obciążania posiadacza
rachunku za dokonane przez bank wypłaty gotówkowe po utracie przez posiadacza
rachunku dokumentów, o których mowa w ust. 1, określa umowa rachunku
bankowego.

art. 62. więcej Art. 62. Umarzanie utraconych dokumentów zawarcia umowy rachunku
oszczędnościowego, rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego lub rachunku
terminowej lokaty oszczędnościowej w toku prowadzonej egzekucji sądowej lub
administracyjnej z rachunku oszczędnościowego, rachunku oszczędnościowo-
-rozliczeniowego lub rachunku terminowej lokaty oszczędnościowej określają
przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego
i przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art. 62a. 1. Dla rachunku rozliczeniowego bank prowadzi rachunek VAT.
2. Rachunek VAT jest prowadzony w walucie polskiej.
3. Dla rachunków rozliczeniowych prowadzonych dla tego samego posiadacza
bank prowadzi jeden rachunek VAT, niezależnie od liczby prowadzonych dla tego
posiadacza rachunków rozliczeniowych. W przypadku prowadzenia więcej niż jednego rachunku rozliczeniowego dla tego samego posiadacza bank prowadzi, na
wniosek tego posiadacza, więcej niż jeden rachunek VAT.
4. W przypadku rachunków rozliczeniowych prowadzonych przez Narodowy
Bank Polski dla tego samego posiadacza Bank ten prowadzi rachunek VAT dla
każdego rachunku rozliczeniowego. Narodowy Bank Polski prowadzi rachunek VAT
dla więcej niż jednego rachunku rozliczeniowego tego samego posiadacza na jego
wniosek lub na podstawie przepisów o finansach publicznych.
5. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do rachunku rozliczeniowego prowadzonego
w innej walucie niż waluta polska.
6. Otwarcie i prowadzenie rachunku VAT nie wymaga zawarcia odrębnej
umowy.
7. Otwarcie i prowadzenie rachunku VAT jest wolne od dodatkowych prowizji
i opłat dla banku.
8. Środki pieniężne zgromadzone na rachunku VAT mogą być, zgodnie
z ustaleniami stron, oprocentowane.
9. Bank informuje posiadacza rachunku rozliczeniowego o numerze rachunku
VAT oraz ustalonych zasadach i terminach informowania posiadacza rachunku
rozliczeniowego o saldzie na rachunku VAT. Do rachunku VAT nie stosuje się
przepisu art. 728 Kodeksu cywilnego.
10. Bank nie wydaje do rachunku VAT instrumentu płatniczego.
11. Przepis ust. 1 stosuje się również do rachunku niebędącego rachunkiem
rozliczeniowym, jeżeli bank prowadzi go w ramach gospodarki własnej.

Art. 62b. 1. Rachunek VAT może być uznany wyłącznie środkami pieniężnymi
pochodzącymi z tytułu:
1) zapłaty kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług, przy użyciu
komunikatu przelewu, o którym mowa w art. 108a ust. 3 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn.
zm.), zwanego dalej „komunikatem przelewu”;
2) wpłaty kwoty podatku od towarów i usług przez podatnika, o którym mowa
w art. 103 ust. 5a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, na rzecz płatnika, o którym mowa w art. 17a tej ustawy, przy użyciu komunikatu
przelewu;
3) przekazania środków z innego rachunku VAT posiadacza rachunku VAT
prowadzonego w tym samym banku;
4) zwrotu:
a) kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług w przypadkach,
o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1–3 i ust. 14 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług, wynikającego z wystawionej przez
podatnika faktury korygującej,
b) różnicy podatku, o którym mowa w art. 87 ust. 6a ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług, przez urząd skarbowy
– przy użyciu komunikatu przelewu.
2. Rachunek VAT może być obciążony wyłącznie w celu:
1) dokonania:
a) płatności kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług
z tytułu nabycia towarów lub usług na rachunek VAT,
b) zwrotu kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług,
w przypadkach, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1–3 i ust. 14 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, wynikającego z
wystawionej przez podatnika faktury korygującej, na rachunek VAT
nabywcy towarów lub usług
– przy użyciu komunikatu przelewu;
2) wpłaty:
a) na rachunek urzędu skarbowego:
– podatku od towarów i usług, w tym podatku od towarów i usług z tytułu
importu towarów, dodatkowego zobowiązania podatkowego w tym
podatku, a także odsetek za zwłokę w podatku od towarów i usług lub
odsetek za zwłokę od dodatkowego zobowiązania podatkowego,
– podatku dochodowego od osób prawnych oraz zaliczek na ten podatek,
a także odsetek za zwłokę w podatku dochodowym od osób prawnych
oraz odsetek od zaliczek na ten podatek,
– podatku dochodowego od osób fizycznych oraz zaliczek na ten podatek,
a także odsetek za zwłokę w podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz odsetek od zaliczek na ten podatek,
– podatku akcyzowego, przedpłat podatku akcyzowego, wpłat dziennych,
a także odsetek za zwłokę w podatku akcyzowym oraz odsetek od
przedpłat podatku akcyzowego,
– należności celnych oraz odsetek za zwłokę od tych należności,
b) należności z tytułu składek, o których mowa w art. 24 ust. 2 ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019
r. poz. 300, z późn. zm.), oraz należności z tytułu składek, o których mowa
w art. 32 tej ustawy, do poboru których obowiązany jest Zakład
Ubezpieczeń Społecznych;
3) wpłaty podatku od towarów i usług przez podatnika, o którym mowa
w art. 103 ust. 5a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
na rzecz płatnika, o którym mowa w art. 17a tej ustawy, przy użyciu komunikatu
przelewu;
4) przekazania przy użyciu komunikatu przelewu kwoty odpowiadającej kwocie
podatku od towarów i usług na rachunek VAT dostawcy towarów lub
usługodawcy przez posiadacza rachunku, który:
a) otrzymał płatność przy użyciu komunikatu przelewu oraz
b) nie jest dostawcą towarów lub usługodawcą wskazanym na fakturze, za
którą jest dokonywana płatność;
5) zwrotu przy użyciu komunikatu przelewu nienależnie otrzymanej płatności na
rachunek VAT posiadacza rachunku, od którego otrzymano tę płatność przy
użyciu komunikatu przelewu;
6) przekazania środków na inny rachunek VAT posiadacza rachunku VAT
prowadzony w tym samym banku przy użyciu komunikatu przelewu, w którym
posiadacz w miejsce informacji, o których mowa w:
a) art. 108a ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług – wskazuje kwotę przekazywanych środków,
b) art. 108a ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług – wpisuje wyrazy „przekazanie własne”,
c) art. 108a ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług – wskazuje numer, za pomocą którego posiadacz jest
zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług;
7) przekazania środków na rachunek wskazany przez naczelnika urzędu
skarbowego w informacji o postanowieniu, o której mowa w art. 108b ust. 4
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
8) przekazania środków na rachunek rozliczeniowy państwowej jednostki
budżetowej, w przypadku gdy rachunek VAT prowadzony jest dla rachunku
rozliczeniowego, o którym mowa w art. 196 ust. 1 pkt 2 albo 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, 1622,
1649 i 2020);
9) realizacji zajęcia na podstawie administracyjnego tytułu wykonawczego,
dotyczącego egzekucji należności, o których mowa w pkt 2;
10) przekazania przez bank środków pieniężnych na prowadzony w tym samym
banku wyodrębniony rachunek niebędący rachunkiem rozliczeniowym, służący
identyfikacji posiadacza rachunku VAT (rachunek techniczny) – w przypadku, o
którym mowa w art. 62e ust. 3 pkt 2.
3. Uznanie i obciążenie rachunku VAT jest dokonywane odpowiednio przez
obciążenie albo uznanie rachunku rozliczeniowego posiadacza rachunku VAT
prowadzonego w tym samym banku.
4. W przypadku naliczenia odsetek od środków zgromadzonych na rachunku
VAT bank bez odrębnej dyspozycji posiadacza rachunku VAT uznaje kwotą tych
odsetek rachunek rozliczeniowy, dla którego jest prowadzony rachunek VAT.
W przypadku gdy rachunek VAT jest prowadzony dla kilku rachunków
rozliczeniowych, bank uznaje rachunek rozliczeniowy wskazany przez posiadacza
tych rachunków.
5. Przepisów ust. 2 pkt 1 i 3–6 nie stosuje się, jeżeli rachunek odbiorcy jest
prowadzony przez instytucję kredytową lub bank zagraniczny, które nie działają na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w formie oddziału.

Art. 62c. 1. W celu realizacji przelewu bank w pierwszej kolejności obciąża
kwotą podatku od towarów i usług rachunek VAT nabywcy towarów i usług i uznaje
tą kwotą jego rachunek rozliczeniowy zgodnie z komunikatem przelewu.
2. W przypadku braku środków na rachunku VAT, w celu realizacji przelewu,
bank obciąża wyłącznie rachunek rozliczeniowy nabywcy towarów i usług kwotą
odpowiadającą wartości sprzedaży brutto wskazanej w komunikacie przelewu.
3. W przypadku posiadania środków na rachunku VAT w wysokości
niewystarczającej na zapłatę kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów
i usług wskazanej w komunikacie przelewu, w celu realizacji przelewu, bank obciąża
rachunek VAT do wysokości salda na tym rachunku i uznaje tą kwotą rachunek
rozliczeniowy nabywcy towarów i usług, na podstawie komunikatu przelewu.
4. W przypadku posiadania środków na rachunku rozliczeniowym w wysokości
niewystarczającej na zapłatę kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży brutto
wskazanej w komunikacie przelewu bank nie realizuje przelewu.
5. Po otrzymaniu środków pieniężnych z tytułu kwoty odpowiadającej kwocie
podatku od towarów i usług wskazanej w komunikacie przelewu, bank, który
prowadzi rachunek rozliczeniowy, obciąża ten rachunek rozliczeniowy kwotą
odpowiadającą kwocie podatku od towarów i usług i uznaje tą kwotą rachunek VAT,
który jest prowadzony dla tego rachunku.
6. W przypadku gdy ten sam bank prowadzi rachunek rozliczeniowy dla
dostawcy towarów lub usługodawcy oraz nabywcy towarów i usług, bank wykonuje
jednocześnie obowiązki określone w ust. 1–5.
7. W przypadku realizacji przelewu w celu, o którym mowa w art. 62b
ust. 2 pkt 2, bank, który prowadzi rachunek rozliczeniowy podatnika, obciąża kwotą
wskazaną w poleceniu przelewu rachunek VAT podatnika i uznaje tą kwotą jego
rachunek rozliczeniowy.
8. W przypadku posiadania środków na rachunku VAT w wysokości
niewystarczającej na realizację przelewu w celu, o którym mowa w art. 62b
ust. 2 pkt 2, bank obciąża rachunek VAT do wysokości salda na tym rachunku i uznaje
tą kwotą rachunek rozliczeniowy podatnika na podstawie polecenia przelewu.
9. W przypadku posiadania środków na rachunku rozliczeniowym w wysokości
niewystarczającej na realizację przelewu w celu, o którym mowa w art. 62b
ust. 2 pkt 2, bank nie realizuje przelewu.
10. Bank nie jest obowiązany do sprawdzenia prawidłowości obliczenia kwoty
odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług wskazanej w komunikacie
przelewu.
11. W przypadku gdy płatność za fakturę zostanie dokonana na podstawie
komunikatu przelewu na rachunek odbiorcy, dla którego bank nie prowadzi rachunku
VAT, bank dokonuje zwrotu środków przy użyciu komunikatu przelewu.
12. W przypadku otrzymania przez bank informacji o postanowieniu, o której
mowa w art. 108b ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
bank niezwłocznie obciąża rachunek VAT posiadacza rachunku kwotą wskazaną w tej
informacji i uznaje tą kwotą jego rachunek rozliczeniowy.
13. W przypadku gdy kwota wskazana w informacji o postanowieniu, o której
mowa w art. 108b ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
przewyższa wysokość środków zgromadzonych na rachunku VAT, bank obciąża
rachunek VAT do wysokości salda na tym rachunku i uznaje tą kwotą rachunek
rozliczeniowy. W tym przypadku uznaje się, że obowiązek, o którym mowa w ust. 12,
został wykonany w całości.

Art. 62d. 1. Środki pieniężne zgromadzone:
1) na rachunku VAT,
2) na rachunku rozliczeniowym w wysokości odpowiadającej kwocie podatku od
towarów i usług wskazanej w komunikacie przelewu
– są wolne od zajęcia na podstawie sądowego lub administracyjnego tytułu
wykonawczego dotyczącego egzekucji lub zabezpieczenia należności innych niż
wymienione w art. 62b ust. 2 pkt 2.
2. Wierzytelności z rachunku VAT nie mogą być przedmiotem zabezpieczenia
rzeczowego.

Art. 62e. 1. Przed zamknięciem rachunku rozliczeniowego bank zamyka
rachunek VAT, który jest prowadzony dla tego rachunku rozliczeniowego, jeżeli ten
rachunek VAT nie jest prowadzony dla innego rachunku rozliczeniowego.
2. Przed zamknięciem rachunku VAT bank uznaje kwotą środków
zgromadzonych na rachunku VAT, na dzień zamknięcia rachunku VAT, wskazany
przez posiadacza rachunku VAT jego inny rachunek VAT, prowadzony w tym samym banku.
3. W przypadku niewskazania przez posiadacza rachunku VAT innego rachunku
VAT prowadzonego w tym samym banku, bank przed zamknięciem rachunku VAT:
1) uznaje rachunek rozliczeniowy, dla którego otwarty jest ten rachunek VAT tego
posiadacza, kwotą środków zgromadzonych na rachunku VAT, na dzień
zamknięcia rachunku VAT – zgodnie z informacją o postanowieniu, o której
mowa w art. 108b ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i
usług, albo
2) dokonuje przekazania środków pieniężnych, zgromadzonych na rachunku VAT
na dzień zamknięcia tego rachunku, na prowadzony w tym samym banku
wyodrębniony rachunek niebędący rachunkiem rozliczeniowym, służący
identyfikacji posiadacza rachunku VAT (rachunek techniczny) – jeżeli na dzień
rozwiązania umowy rachunku rozliczeniowego, dla którego prowadzony jest ten
rachunek VAT, nie posiada informacji o postanowieniu, o której mowa
w art. 108b ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Art. 62f. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do:
1) rachunków w systemach płatności prowadzonych przez Narodowy Bank Polski;
2) rachunków, o których mowa w art. 192 ust. 1, art. 196 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz
ust. 2a, art. 200 ust. 1, art. 202 oraz art. 208 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych;
3) rachunków:
a) prowadzonych przez Narodowy Bank Polski innych niż określone w pkt 1
i 2,
b) banków prowadzonych przez inne banki,
c) banków spółdzielczych prowadzonych przez bank zrzeszający,
d) spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych prowadzonych przez
Krajową Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo-Kredytową
– które służą wyłącznie rozliczeniom z tytułu wykonania czynności, do których
nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług.

art. 63. więcej Art. 63. 1. Rozliczenia pieniężne mogą być przeprowadzane za pośrednictwem
banków, jeżeli przynajmniej jedna ze stron rozliczenia (dłużnik lub wierzyciel)
posiada rachunek bankowy. Rozliczenia pieniężne przeprowadza się gotówkowo lub
bezgotówkowo za pomocą papierowych lub informatycznych nośników danych.
2. Rozliczenia gotówkowe przeprowadza się czekiem gotówkowym lub przez
wpłatę gotówki na rachunek wierzyciela.
3. Rozliczenia bezgotówkowe przeprowadza się w szczególności:
1) poleceniem przelewu;
2) poleceniem zapłaty;
3) czekiem rozrachunkowym;
4) kartą płatniczą.

Art. 63a. (uchylony).

Art. 63b. 1. Czek gotówkowy stanowi dyspozycję wystawcy czeku udzieloną
trasatowi obciążenia jego rachunku kwotą, na którą czek został wystawiony, oraz
wypłaty tej kwoty okazicielowi czeku lub osobie wskazanej na czeku.
2. Czek gotówkowy może być przedstawiony do zapłaty bezpośrednio u trasata
albo w innym banku. Zapłata czeku gotówkowego przedstawionego do zapłaty
w innym banku następuje, z zastrzeżeniem ust. 3, po uzyskaniu przez ten bank od
trasata środków wystarczających do zapłaty czeku. Szczegółowe warunki
przedstawienia czeku gotówkowego do zapłaty w innym banku określa umowa
między tym bankiem i posiadaczem czeku.
3. Banki mogą zawierać porozumienia, w których – na zasadach wzajemności –
określą inny niż w ust. 2 tryb przedstawienia czeków gotówkowych do zapłaty
z rachunków oszczędnościowo-rozliczeniowych.

Art. 63c. Polecenie przelewu stanowi udzieloną bankowi dyspozycję dłużnika
obciążenia jego rachunku określoną kwotą i uznania tą kwotą rachunku wierzyciela.
Bank wykonuje dyspozycję dłużnika w sposób przewidziany w umowie rachunku
bankowego.

Art. 63d. 1. Polecenie zapłaty stanowi udzieloną bankowi lub spółdzielczej kasie
oszczędnościowo-kredytowej dyspozycję wierzyciela obciążenia określoną kwotą
odpowiednio rachunku bankowego dłużnika lub rachunku dłużnika w spółdzielczej
kasie oszczędnościowo-kredytowej i uznania tą kwotą rachunku wierzyciela.
Dyspozycja wierzyciela oznacza równocześnie jego zgodę na cofnięcie przez bank lub
spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową dłużnika obciążenia rachunku
dłużnika i cofnięcie uznania rachunku wierzyciela w przypadku dokonanego przez
dłużnika odwołania polecenia zapłaty, o którym mowa w ust. 6.
2. Przeprowadzenie rozliczeń poleceniem zapłaty jest dopuszczalne pod
warunkiem:
1) posiadania przez wierzyciela i dłużnika rachunków w bankach lub
spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, które zawarły
porozumienie w sprawie stosowania polecenia zapłaty, określające w
szczególności: zakres odpowiedzialności banków i spółdzielczych kas
oszczędnościowo-kredytowych wykonujących polecenie zapłaty, przyczyny
odmowy wykonania polecenia zapłaty przez bank lub spółdzielczą kasę
oszczędnościowo-kredytową dłużnika, procedury dochodzenia wzajemnych
roszczeń banków i spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych,
wynikających ze skutków odwołania polecenia zapłaty przez dłużnika, wzory
jednolitych formularzy oraz zasady wykonywania przez banki i spółdzielcze kasy
oszczędnościowo-kredytowe poleceń zapłaty za pomocą informatycznych
nośników danych;
2) udzielenia przez dłużnika wierzycielowi zgody do obciążania rachunku dłużnika
w drodze polecenia zapłaty w umownych terminach zapłaty z tytułu określonych
zobowiązań;
3) zawarcia pomiędzy wierzycielem a prowadzącymi jego rachunek bankiem lub
spółdzielczą kasą oszczędnościowo-kredytową umowy w sprawie stosowania
polecenia zapłaty przez wierzyciela, zawierającej w szczególności: zgodę banku
lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej na stosowanie polecenia
zapłaty przez wierzyciela, zasady składania i realizowania poleceń zapłaty, zgodę
wierzyciela na obciążenie jego rachunku kwotami odwoływanych poleceń
zapłaty wraz z odsetkami, o których mowa w ust. 7, zwróconymi dłużnikowi w związku z odwołaniem polecenia zapłaty oraz zakres odpowiedzialności
wierzyciela i banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej;
4) że maksymalna kwota pojedynczego polecenia zapłaty nie przekracza
równowartości, przeliczonej na złote według kursu średniego ogłaszanego przez
Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu kwartału poprzedzającego kwartał, w
którym dokonywane jest rozliczenie pieniężne:
a) 1000 euro – w przypadku gdy dłużnikiem jest osoba fizyczna
niewykonująca działalności gospodarczej,
b) 50 000 euro – w przypadku pozostałych dłużników.
3. Bank, który udzielił wierzycielowi zgody na stosowanie poleceń zapłaty, jest
wobec banków i spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych – stron
porozumienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, odpowiedzialny za działania wierzyciela
związane ze stosowaniem poleceń zapłaty, w szczególności jest obowiązany do
natychmiastowego uznania kwotą odwołanego polecenia zapłaty rachunku banku lub
spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej dłużnika wraz z odsetkami, o których
mowa w ust. 7, również w przypadku braku środków na rachunku wierzyciela lub
wystąpienia innej przyczyny uniemożliwiającej obciążenie rachunku bankowego
wierzyciela.
3a. Spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa, która udzieliła
wierzycielowi zgody na stosowanie poleceń zapłaty, jest wobec banków i
spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych – stron porozumienia, o którym
mowa w ust. 2 pkt 1, odpowiedzialna za działania wierzyciela związane ze
stosowaniem poleceń zapłaty, w szczególności jest obowiązana do natychmiastowego
uznania kwotą odwołanego polecenia zapłaty rachunku banku lub spółdzielczej kasy
oszczędnościowo-kredytowej dłużnika wraz z odsetkami, o których mowa w ust. 7,
również w przypadku braku środków na rachunku wierzyciela lub wystąpienia innej
przyczyny uniemożliwiającej obciążenie rachunku wierzyciela.
4. Uznanie rachunku bankowego wierzyciela następuje po uzyskaniu przez jego
bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową od banku lub spółdzielczej
kasy oszczędnościowo-kredytowej dłużnika środków wystarczających na pokrycie
polecenia zapłaty.
5. Dłużnikowi przysługuje prawo do cofnięcia w każdym czasie zgody, o której
mowa w ust. 2 pkt 2.
6. Dłużnik może odwołać pojedyncze polecenie zapłaty, w prowadzących jego
rachunek banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, w terminie:
1) 30 dni kalendarzowych od dnia dokonania obciążenia rachunku bankowego lub
rachunku w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej – w przypadku gdy
dłużnikiem jest osoba fizyczna niewykonująca działalności gospodarczej;
2) 5 dni roboczych od dnia dokonania obciążenia rachunku bankowego lub
rachunku w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej – w przypadku
pozostałych dłużników.
7. Odwołanie polecenia zapłaty przez dłużnika zobowiązuje bank lub
spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową dłużnika do natychmiastowego
uznania rachunku bankowego dłużnika lub rachunku dłużnika w spółdzielczej kasie
oszczędnościowo-kredytowej kwotą odwołanego polecenia zapłaty. Uznanie
rachunku dłużnika następuje z datą złożenia odwołania polecenia zapłaty, z
obowiązkiem naliczenia – od dnia obciążenia rachunku dłużnika kwotą odwołanego
polecenia zapłaty – odsetek należnych dłużnikowi z tytułu oprocentowania rachunku
bankowego lub rachunku w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej.
8. Będący wierzycielami bank lub spółdzielcza kasa oszczędnościowokredytowa mogą przeprowadzić rozliczenia poleceniem zapłaty na warunkach
określonych w ustawie, z tym że:
1) do rozliczeń tych nie stosuje się przepisów ust. 2 pkt 3 i ust. 3;
2) ten bank lub ta spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa są obowiązani do
natychmiastowego uznania kwotą odwołanego polecenia zapłaty rachunku
banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej dłużnika.
9. Przepisów ust. 1–8 nie stosuje się do transakcji polecenia zapłaty, do których
stosuje się ustawę z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.
10. Do transakcji polecenia zapłaty z tytułu zapłaty faktury między wierzycielem
i dłużnikiem będącymi przedsiębiorcami stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału
3a.
11. Zgoda dłużnika, o której mowa w ust. 2 pkt 2, oznacza także zgodę udzieloną
przez dłużnika wierzycielowi na obciążanie, w drodze polecenia zapłaty, rachunku
rozliczeniowego dłużnika.

Art. 63e. 1. Czek rozrachunkowy stanowi dyspozycję wystawcy czeku udzieloną
trasatowi do obciążenia jego rachunku kwotą, na którą czek został wystawiony, oraz
uznania tą kwotą rachunku posiadacza czeku.
2. Na wniosek wystawcy czeku bank może potwierdzić czek rozrachunkowy,
rezerwując jednocześnie na rachunku wystawcy odpowiedni fundusz na pokrycie
czeku. Bank może potwierdzić również czek niezupełny.
3. Czek rozrachunkowy może być przedstawiony do rozrachunku ze skutkami
zapłaty bezpośrednio u trasata lub w banku, w którym posiadacz czeku ma rachunek.
Uznanie rachunku posiadacza czeku sumą czekową, z zastrzeżeniem ust. 4, następuje
po uzyskaniu przez bank posiadacza czeku od trasata środków wystarczających do
zapłaty czeku. Szczegółowe warunki przedstawienia czeku do rozrachunku ze
skutkami zapłaty w banku innym niż trasata określa umowa między tym bankiem
i posiadaczem czeku.
4. Banki mogą zawierać porozumienia, w których – na zasadach wzajemności –
określą inny niż w ust. 3 tryb przedstawienia czeków rozrachunkowych do zapłaty
z rachunków oszczędnościowo-rozliczeniowych.

Art. 63f. 1. Na warunkach określonych w umowach strony mogą stosować
w rozliczeniach bezgotówkowych także karty płatnicze.
2. Prawa i obowiązki wydawcy i posiadacza karty płatniczej określa odrębna
ustawa.
Art. 63g. (uchylony).

Art. 63h. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych może określić,
w drodze rozporządzenia, po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Banku
Polskiego, wzór formularza polecenia przelewu/wpłaty gotówkowej stosowanego
w rozliczeniach pieniężnych przeprowadzanych za pośrednictwem banku.

art. 64. więcej Art. 64. 1. Jeżeli polecenie przeprowadzenia rozliczenia pieniężnego złożone
przez posiadacza rachunku bankowego jest wykonywane przez kilka banków, każdy
z tych banków ponosi wraz z pozostałymi solidarną odpowiedzialność wobec
posiadacza rachunku za szkody spowodowane niewykonaniem lub nienależytym
wykonaniem polecenia.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do usług płatniczych uregulowanych w ustawie
z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.

art. 65. więcej Art. 65. Bank dokonujący wypłat z rachunku bankowego jest obowiązany
sprawdzić autentyczność i prawidłowość formalną dokumentu stanowiącego
podstawę do wypłaty oraz tożsamość osoby dającej zlecenie.

art. 66. więcej Art. 66. Banki są obowiązane przyjmować wpłaty gotówkowe na rachunki
bankowe oraz przeliczać i sortować banknoty i monety pochodzące z tych wpłat.

art. 67. więcej Art. 67. Skarb Państwa lub banki wspólnie z bankowymi izbami gospodarczymi
mogą tworzyć izby rozliczeniowe w formie spółek handlowych w celu wymiany
zleceń płatniczych oraz ustalania wzajemnych wierzytelności wynikających z tych
zleceń. Udziałowcem lub akcjonariuszem izby rozliczeniowej może być Skarb
Państwa. Dla zabezpieczenia przeprowadzania rozrachunku izba rozliczeniowa może
tworzyć ze środków banków fundusz gwarancyjny; środki tego funduszu nie podlegają
egzekucji z majątku banku.

Art. 67a. Środki pieniężne zgromadzone na rachunku rozliczeniowym banku
w rozumieniu ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. o ostateczności rozrachunku
w systemach płatności i systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz
zasadach nadzoru nad tymi systemami (Dz. U. z 2019 r. poz. 212) są wolne od zajęcia
na podstawie sądowego lub administracyjnego tytułu wykonawczego do wysokości
niezbędnej do wykonania obowiązków, wynikających z uczestnictwa banku
w systemie płatności lub systemie rozrachunku papierów wartościowych, powstałych
przed momentem dokonania zajęcia.

art. 68. więcej Art. 68. Prezes Narodowego Banku Polskiego określa, w drodze zarządzenia:
1) sposób przeprowadzania rozliczeń międzybankowych i rozrachunków
międzybankowych, mając na względzie zapewnienie sprawnego i bezpiecznego
dokonywania rozliczeń pieniężnych oraz funkcjonowania systemów płatności;
2) sposób i tryb przeliczania, sortowania, pakowania i oznaczania opakowań
banknotów i monet oraz wykonywania czynności związanych z zaopatrywaniem
banków w te znaki;
3) sposób numeracji banków i ich jednostek organizacyjnych;
4) sposób numeracji rachunków bankowych prowadzonych w bankach;
5) szczegółowy zakres oraz sposób przekazywania informacji związanych z
numeracją banków i ich jednostek organizacyjnych.

art. 69. więcej Art. 69. 1. Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji
kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych
z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania
z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu
wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od
udzielonego kredytu.
2. Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności:
1) strony umowy;
2) kwotę i walutę kredytu;
3) cel, na który kredyt został udzielony;
4) zasady i termin spłaty kredytu;
4a) w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej
niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania
kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest
kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania
na walutę wypłaty albo spłaty kredytu;
5) wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany;
6) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu;
7) zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu;
8) terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych;
9) wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje;
10) warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.
3. W przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty
innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo-
-odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty
kredytu bezpośrednio w tej walucie. W tym przypadku w umowie o kredyt określa się
także zasady otwarcia i prowadzenia rachunku służącego do gromadzenia środków
przeznaczonych na spłatę kredytu oraz zasady dokonywania spłaty za pośrednictwem
tego rachunku.

art. 70. więcej Art. 70. 1. Bank uzależnia przyznanie kredytu od zdolności kredytowej
kredytobiorcy. Przez zdolność kredytową rozumie się zdolność do spłaty
zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami w terminach określonych w umowie.
Kredytobiorca jest obowiązany przedłożyć na żądanie banku dokumenty i informacje
niezbędne do dokonania oceny tej zdolności.
2. Osobie fizycznej, prawnej lub jednostce organizacyjnej niemającej
osobowości prawnej, o ile posiada zdolność prawną, które nie mają zdolności
kredytowej, bank może udzielić kredytu pod warunkiem:
1) ustanowienia szczególnego sposobu zabezpieczenia spłaty kredytu;
2) przedstawienia niezależnie od zabezpieczenia spłaty kredytu programu naprawy
gospodarki podmiotu, którego realizacja zapewni – według oceny banku –
uzyskanie zdolności kredytowej w określonym czasie, przy czym programem
naprawy gospodarki podmiotu, o którym mowa powyżej, może być
w szczególności układ przyjęty w ramach postępowania restrukturyzacyjnego
prowadzonego zgodnie z ustawą z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo
restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2019 r. poz. 243, z późn. zm.).
3. Kredytobiorca jest obowiązany umożliwić podejmowanie przez bank
czynności związanych z oceną sytuacji finansowej i gospodarczej oraz kontrolę
wykorzystania i spłaty kredytu.
4. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio przy udzielaniu kredytu
nowoutworzonemu przedsiębiorcy, osobie prawnej lub jednostce organizacyjnej
niemającej osobowości prawnej, o ile posiada zdolność prawną.
5. (uchylony)
6. (uchylony)

Art. 70a. 1. Banki i inne instytucje ustawowo upoważnione do udzielania
kredytów na wniosek osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej
niemającej osobowości prawnej, o ile posiada zdolność prawną, ubiegającej się
o kredyt przekazują, w formie pisemnej, wyjaśnienie dotyczące dokonanej przez
siebie oceny zdolności kredytowej wnioskującego.
2. Wyjaśnienie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje informacje na temat
czynników, w tym danych osobowych wnioskującego, które miały wpływ na
dokonaną ocenę zdolności kredytowej.
3. W przypadku przedsiębiorców bank i inna instytucja ustawowo upoważniona
do udzielania kredytów może pobierać opłatę za sporządzenie wyjaśnienia, o którym
mowa w ust. 1. Wysokość opłaty powinna być odpowiednia do wysokości kredytu.
4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy ubiegającego się
o pożyczkę pieniężną.

art. 71. więcej Art. 71. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu
opinii Komisji Nadzoru Finansowego, może określić, w drodze rozporządzenia,
rodzaje ekspozycji wymienionych w art. 400 ust. 2 i art. 493 ust. 3 rozporządzenia
nr 575/2013, wobec których nie stosuje się przepisu art. 395 ust. 1 tego
rozporządzenia, kierując się potrzebą odzwierciedlenia faktycznego obciążenia
funduszy własnych banku ryzykiem prowadzonej działalności, wynikającym
z koncentracji ekspozycji.

art. 72. więcej Art. 72. (uchylony).

art. 73. więcej Art. 73. 1. Banki w celu wspólnego udzielenia kredytu mogą zawrzeć umowę
o utworzeniu konsorcjum bankowego.
2. W umowie, o której mowa w ust. 1, banki ustalają warunki udzielenia kredytu
i jego zabezpieczenia oraz wyznaczają bank umocowany do zawarcia umowy kredytu.
3. Banki, o których mowa w ust. 1, ponoszą ryzyko związane z udzielonym
kredytem proporcjonalnie do wysokości wniesionych środków finansowych do
wspólnie udzielonego kredytu.

art. 74. więcej Art. 74. W czasie obowiązywania umowy kredytu kredytobiorca jest
obowiązany przedstawić – na żądanie banku – informacje i dokumenty niezbędne do
oceny jego sytuacji finansowej i gospodarczej oraz umożliwiające kontrolę
wykorzystania i spłaty kredytu.

art. 75. więcej Art. 75. 1. W przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków
udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej
bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu,
o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej.
2. Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą
w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością
kredytobiorcy – 7 dni.
3. Wypowiedzenie umowy kredytu z powodu utraty przez kredytobiorcę
zdolności kredytowej lub zagrożenia jego upadłością nie może nastąpić, jeżeli bank
zgodził się na realizację przez kredytobiorcę programu naprawczego.
4. Przepis ust. 3 stosuje się przez cały okres realizacji programu naprawczego,
chyba że bank stwierdzi, iż program naprawczy nie jest w sposób należyty
realizowany.

Art. 75a. 1. O ile umowa kredytu nie stanowi inaczej, termin spłaty kredytu jest
terminem zastrzeżonym na rzecz obu stron.
2. W przypadku gdy strony ustaliły termin spłaty kredytu dłuższy niż rok,
kredytobiorca może wypowiedzieć umowę z zachowaniem terminu trzymiesięcznego.

Art. 75b. 1. Wykonanie uprawnienia, o którym mowa w art. 69 ust. 3, nie może
wiązać się z poniesieniem przez kredytobiorcę dodatkowych kosztów.
2. Bank nie może uzależnić wykonania przez kredytobiorcę uprawnienia,
o którym mowa w art. 69 ust. 3, od wprowadzenia dodatkowych ograniczeń,
w szczególności nie może zobowiązać kredytobiorcy do nabywania waluty
przeznaczonej na spłatę rat kredytu, jego całości lub części, od określonego podmiotu.
3. Otwarcie i prowadzenie rachunku, o którym mowa w art. 69 ust. 3, jest wolne
od opłat w przypadku, gdy kredytobiorcą jest konsument w rozumieniu ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny.
4. Przepisy ust. 1–3, art. 69 ust. 2 pkt 4a oraz ust. 3 stosuje się odpowiednio do
umów pożyczek pieniężnych.

Art. 75c. 1. Jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu
udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie
krótszy niż 14 dni roboczych.
2. W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę
o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania,
wniosku o restrukturyzację zadłużenia.
3. Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację
zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej
i gospodarczej kredytobiorcy.
4. Restrukturyzacja, o której mowa w ust. 1, dokonywana jest na warunkach
uzgodnionych przez bank i kredytobiorcę.
5. Bank, w przypadku odrzucenia wniosku kredytobiorcy o restrukturyzację
zadłużenia, przekazuje kredytobiorcy, bez zbędnej zwłoki, szczegółowe wyjaśnienia,
w formie pisemnej, dotyczące przyczyny odrzucenia wniosku o restrukturyzację.
6. Przepisy ust. 1–5 stosuje się odpowiednio do umów pożyczek pieniężnych.

art. 76. więcej Art. 76. Zasady oprocentowania kredytu określa umowa kredytu, z tym że
w razie stosowania stopy zmiennej należy:
1) określić w umowie kredytowej warunki zmiany stopy procentowej kredytu;
2) powiadomić w sposób określony w umowie kredytobiorcę, poręczyciela oraz,
jeżeli umowa nie stanowi inaczej, inne osoby będące dłużnikami banku z tytułu
zabezpieczenia kredytu o każdej zmianie stopy jego oprocentowania.

Art. 76a. Bank jest obowiązany niezwłocznie powiadomić, w sposób określony
w umowie, osoby będące dłużnikami banku z tytułu zabezpieczenia kredytu, jeżeli
kredytobiorca opóźnia się z jego spłatą.

art. 77. więcej Art. 77. Umowa kredytu może określać, że od kredytu postawionego do
dyspozycji kredytobiorcy i przez niego niewykorzystanego przysługuje bankowi
odrębna prowizja.

Art. 77a. Bank może przyjąć zlecenie udzielenia kredytu osobie trzeciej.
Zlecenie powinno być złożone w formie pisemnej pod rygorem nieważności. W takim
przypadku, jeśli umowa nie stanowi inaczej, dający zlecenie staje się poręczycielem
za dług przyszły.

art. 78. więcej Art. 78. Do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się
odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu.

Art. 78a. Przepisy ustawy stosuje się do umów kredytu i pożyczki pieniężnej,
zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r.
o kredycie konsumenckim, w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie.

art. 79. więcej Art. 79. 1. Bank nie może stosować korzystniejszych warunków,
a w szczególności korzystniejszych stóp oprocentowania niż stosowane przez bank dla danego rodzaju umowy przy prowadzeniu rachunków bankowych oraz przy udzielaniu
kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych, poręczeń:
1) podmiotom dominującym lub zależnym od banku;
2) podmiotom działającym w tym samym co bank holdingu;
3) jednostkom zależnym i stowarzyszonym z bankiem w rozumieniu ustawy z dnia
29 września 1994 r. o rachunkowości;
4) swoim akcjonariuszom albo członkom;
5) osobom zatrudnionym w banku, członkom zarządu i członkom rady nadzorczej;
6) osobom zatrudnionym w podmiocie dominującym, członkom zarządu
i członkom rady nadzorczej podmiotu dominującego;
7) podmiotom powiązanym kapitałowo lub organizacyjnie z:
a) akcjonariuszem i członkiem,
b) członkiem zarządu, rady nadzorczej lub osobą zajmującą stanowisko
kierownicze w banku.
2. Bank ustala w formie regulaminu warunki udzielenia kredytów, pożyczek
pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń, o których mowa w ust. 1, oraz
prowadzi ich osobną ewidencję.

Art. 79a. 1. Udzielenie kredytu, pożyczki pieniężnej, gwarancji bankowej lub
poręczenia członkowi zarządu albo rady nadzorczej banku lub osobie zajmującej
stanowisko kierownicze w banku następuje zgodnie z regulaminem uchwalonym
przez radę nadzorczą.
2. Udzielenie kredytu, pożyczki pieniężnej, gwarancji bankowej lub poręczenia
członkowi zarządu albo członkowi rady nadzorczej banku w kwocie łącznego
zobowiązania przekraczającej 10 000 euro, obliczonej w złotych według kursu
średniego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień udzielenia kredytu,
pożyczki pieniężnej, gwarancji bankowej lub poręczenia, wymaga zgody wyrażonej
w uchwale zarządu oraz uchwale rady nadzorczej banku. Uchwały te zapadają bez
udziału zainteresowanej osoby, w głosowaniu tajnym, większością co najmniej
2/3 głosów w obecności co najmniej połowy składu organu.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do udzielenia kredytu, pożyczki
pieniężnej, gwarancji bankowej lub poręczenia podmiotowi powiązanemu kapitałowo
lub organizacyjnie z członkiem zarządu albo rady nadzorczej lub osobą zajmującą
stanowisko kierownicze w banku.
4. Suma kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń,
o których mowa w ust. 1 i 3, nie może przekroczyć:
1) w banku w formie spółki akcyjnej i w banku państwowym – 10% kapitału
podstawowego Tier I, o którym mowa w art. 50 rozporządzenia nr 575/2013,
2) w banku spółdzielczym – 25% kapitału podstawowego Tier I, o którym mowa
w art. 50 rozporządzenia nr 575/2013
– przy czym wartość kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych
i poręczeń jest ustalana w sposób, w jaki bank oblicza wartość ekspozycji, o której
mowa w art. 395 rozporządzenia nr 575/2013.
5. Przez osobę zajmującą stanowisko kierownicze w banku rozumie się osobę
zatrudnioną podległą bezpośrednio członkowi zarządu, dyrektora oddziału i jego
zastępcę oraz głównego księgowego.

Art. 79b. 1. Bank powiadamia Komisję Nadzoru Finansowego o fakcie
udzielenia kredytu, pożyczki pieniężnej, gwarancji bankowej lub poręczenia
członkowi zarządu albo rady nadzorczej, osobie zajmującej stanowisko kierownicze
w banku, akcjonariuszowi banku i członkowi banku spółdzielczego oraz podmiotowi
powiązanemu z nimi kapitałowo lub organizacyjnie, jeżeli w pojedynczym przypadku
wartość zobowiązania przekracza równowartość 30 000 euro, obliczoną w złotych
według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na dzień udzielenia
kredytu, pożyczki pieniężnej, gwarancji bankowej lub poręczenia.
2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania do akcjonariusza posiadającego wyłącznie
akcje dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym w ilości uprawniającej do
wykonywania nie więcej niż 5% głosów na walnym zgromadzeniu.

Art. 79c. Przepisy art. 79a i 79b stosuje się także do innych niż gwarancje
bankowe i poręczenia zobowiązań pozabilansowych udzielanych osobom, o których
mowa w art. 79 ust. 1, lub na ich zlecenie.

art. 80. więcej Art. 80. Banki mogą na zlecenie udzielać i potwierdzać gwarancje bankowe,
poręczenia, a także otwierać i potwierdzać akredytywy.

art. 81. więcej Art. 81. 1. Gwarancją bankową jest jednostronne zobowiązanie banku-gwaranta,
że po spełnieniu przez podmiot uprawniony (beneficjenta gwarancji) określonych
warunków zapłaty, które mogą być stwierdzone określonymi w tym zapewnieniu
dokumentami, jakie beneficjent załączy do sporządzonego we wskazanej formie
żądania zapłaty, bank ten wykona świadczenie pieniężne na rzecz beneficjenta
gwarancji – bezpośrednio albo za pośrednictwem innego banku.
2. Udzielenie i potwierdzenie gwarancji bankowej następuje na piśmie pod
rygorem nieważności.

art. 82. więcej Art. 82. Przelewu wierzytelności z gwarancji bankowej można dokonać wraz
z przeniesieniem wierzytelności zabezpieczonej gwarancją.

art. 83. więcej Art. 83. 1. Bank może potwierdzić zobowiązanie innego banku wynikające
z gwarancji bankowej; w przypadku tym roszczenia z gwarancji można kierować do
banku, który jej udzielił, lub do banku, który ją potwierdził, albo do obu tych banków
łącznie, aż do zupełnego zaspokojenia roszczeń wierzyciela.
2. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio przy potwierdzaniu przez bank
zobowiązań wynikających z poręczenia udzielonego przez inny bank.

art. 84. więcej Art. 84. Do gwarancji bankowych i poręczeń udzielanych przez bank stosuje się
przepisy Kodeksu cywilnego, z tym że zobowiązanie banku jest zawsze
zobowiązaniem pieniężnym.

art. 85. więcej Art. 85. 1. Bank, działając na zlecenie klienta, ale we własnym imieniu (bank
otwierający akredytywę), może zobowiązać się pisemnie wobec osoby trzeciej
(beneficjenta), że dokona zapłaty beneficjentowi akredytywy ustalonej kwoty
pieniężnej, po spełnieniu przez beneficjenta wszystkich warunków określonych
w akredytywie (akredytywa dokumentowa).
2. Akredytywa dokumentowa musi w szczególności zawierać: nazwę i adres
zleceniodawcy i beneficjenta, kwotę i walutę akredytywy, termin ważności
akredytywy oraz opis dokumentów, po których przedstawieniu beneficjent jest
uprawniony do żądania wypłaty w ramach akredytywy.
3. Zobowiązanie banku otwierającego staje się wymagalne z chwilą
przedstawienia przez beneficjenta dokumentów zgodnie z warunkami akredytywy.
4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do akredytyw zabezpieczających.

art. 86. więcej Art. 86. 1. Bank, działając na zlecenie klienta, ale we własnym imieniu (bank
otwierający), może zobowiązać się pisemnie wobec innego banku, że dokona zwrotu
kwot wypłaconych beneficjentowi lub skupi weksle trasowane ciągnione przez
beneficjenta na wskazany bank (akredytywa pieniężna).
2. Akredytywa pieniężna musi w szczególności zawierać: nazwę i adres osoby
upoważnionej do dokonywania wypłat, kwotę i walutę akredytywy oraz termin jej
ważności.
3. Zobowiązania banku otwierającego stają się wymagalne z chwilą wypłaty
dokonanej beneficjentowi na zasadach określonych w akredytywie, pod warunkiem
przedstawienia przez beneficjenta dokumentu tożsamości.
4. Jeżeli w akredytywie pieniężnej uzależniono wypłatę od spełnienia przez
beneficjenta innych warunków niż określone w ust. 3, wypłata może nastąpić
wyłącznie po łącznym spełnieniu tych warunków.

Art. 86a. Przepisy art. 82–86 mają zastosowanie, jeżeli strony umowy nie
postanowią inaczej.

art. 87. więcej Art. 87. 1. Roszczenia z tytułu gwarancji bankowych, poręczeń udzielanych
przez banki oraz akredytyw, które stały się wymagalne, przedawniają się z upływem
6 lat.
2. Bieg przedawnienia roszczeń z tytułu gwarancji i akredytyw rozpoczyna się
od daty przedłożenia skutecznego żądania zapłaty i w tym okresie roszczenie jest
wymagalne, choćby zobowiązanie, z którym gwarancja bądź akredytywa była
związana, już wygasło.

art. 88. więcej Art. 88. (uchylony).

Art. 88a. W zakresie wykonywania czynności, o których mowa
w art. 5 ust. 1 pkt 1, których przedmiotem są lokaty strukturyzowane, oraz czynności,
o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 11 i 12 (usługi w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych), bank, oprócz przepisów niniejszego rozdziału, stosuje
bezpośrednio stosowane przepisy prawa Unii Europejskiej, w zakresie, w jakim mają
one zastosowanie do zawierania umów lokaty strukturyzowanej, pośrednictwa w zawieraniu umów lokaty strukturyzowanej oraz doradztwa w odniesieniu do lokat strukturyzowanych.

Art. 88b. 1. Bank, na pisemne żądanie podmiotu innego niż określony
w art. 3 pkt 39b lit. a–m ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi i w zakresie określonym w takim żądaniu, może traktować go jak klienta
profesjonalnego, pod warunkiem że posiada on wiedzę i doświadczenie pozwalające
na podejmowanie właściwych decyzji w zakresie lokat strukturyzowanych, jak
również na właściwą ocenę ryzyka związanego z tymi decyzjami. Bank przed
uwzględnieniem żądania jest obowiązany ustalić wiedzę klienta o zasadach
traktowania klientów profesjonalnych przy świadczeniu usług w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych, których żądanie dotyczy.
2. Bank może, zgodnie z art. 45 ust. 3 lit. b rozporządzenia 2017/565, w zakresie
usług w odniesieniu do lokat strukturyzowanych traktować klienta profesjonalnego jak
klienta detalicznego.
3. Bank może, zgodnie z art. 45 ust. 3 lit. a rozporządzenia 2017/565 i na
zasadach określonych w art. 71 ust. 2–4 tego rozporządzenia, w zakresie usług
w odniesieniu do lokat strukturyzowanych traktować uprawnionego kontrahenta jak
klienta detalicznego albo klienta profesjonalnego.
4. Bank, w zakresie usług w odniesieniu do lokat strukturyzowanych, dokonuje
podziału klientów na kategorie, zaliczając ich odpowiednio do kategorii klientów
detalicznych, klientów profesjonalnych lub uprawnionych kontrahentów.

Art. 88c. 1. Bank, świadcząc usługi w odniesieniu do lokat strukturyzowanych,
jest obowiązany działać w sposób rzetelny i profesjonalny, zgodnie z zasadami
uczciwego obrotu oraz zgodnie z najlepiej pojętymi interesami jego klientów. Bank
jest obowiązany stosować rozwiązania i procedury zapewniające niezwłoczne,
uczciwe i należyte wykonywanie usług w odniesieniu do lokat strukturyzowanych.
2. Informacje kierowane przez bank do klientów lub potencjalnych klientów,
w tym informacje upowszechniane przez bank w celu reklamy lub promocji usług
w odniesieniu do lokat strukturyzowanych, powinny być rzetelne, nie mogą budzić
wątpliwości i wprowadzać w błąd. Informacje upowszechniane w celu reklamy lub
promocji usług w odniesieniu do lokat strukturyzowanych świadczonych przez bank
są oznaczane, w sposób niebudzący wątpliwości, jako informacje upowszechniane w tych celach. Uznaje się, że upowszechnianie informacji w sposób rzetelny, niebudzący wątpliwości i niewprowadzający w błąd jest zachowane w przypadku
spełnienia przez bank warunków, o których mowa w art. 44 rozporządzenia 2017/565.
3. Treść i forma informacji, o których mowa w ust. 2, są prezentowane w taki
sposób, aby klient lub potencjalny klient, do którego jest kierowana informacja lub
który może się z taką informacją zapoznać, mógł zrozumieć charakter danej usługi
oraz ryzyko z nią związane, a także podjąć świadomą decyzję.
4. Bank przekazuje, z uwzględnieniem art. 45–51 i art. 61 rozporządzenia
2017/565, w odpowiednim czasie adekwatne i odpowiednie informacje dotyczące:
1) banku oraz usług w odniesieniu do lokat strukturyzowanych świadczonych przez
ten bank;
2) kosztów i opłat związanych ze świadczeniem usług w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych świadczonych przez ten bank.
5. W przypadku wykonywania czynności, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 12,
bank, zgodnie z art. 52 rozporządzenia 2017/565, przekazuje również informację o:
1) zależnym lub niezależnym charakterze wykonywanej czynności;
2) zakresie lokat strukturyzowanych będących przedmiotem analizy na potrzeby
udzielenia rekomendacji, w szczególności informację, w jakim stopniu zakres
analizy dotyczy lokat strukturyzowanych oferowanych przez podmioty
pozostające w bliskich powiązaniach z bankiem lub przez podmioty, które
pozostają z nim w takich stosunkach prawnych, osobistych lub majątkowych,
które mogłyby stwarzać ryzyko naruszenia niezależnego charakteru
wykonywanej czynności;
3) częstotliwości dokonywania okresowej oceny odpowiedniości lokat
strukturyzowanych, jeżeli bank zobowiązał się do dokonywania takiej oceny.
6. W przypadku gdy czynność, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 12, jest
wykonywana w sposób niezależny, bank, z uwzględnieniem art. 53 rozporządzenia
2017/565:
1) jest obowiązany objąć zakresem analizy wystarczający rodzaj dostępnych lokat
strukturyzowanych i ich liczbę w sposób odpowiednio zróżnicowany w celu
zapewnienia, że rekomendacja jest adekwatna i we właściwy sposób realizuje
cele inwestycyjne;
2) nie może objąć zakresem analizy wyłącznie lokat strukturyzowanych
oferowanych przez podmioty pozostające w bliskich powiązaniach z bankiem
lub przez podmioty, które pozostają z nim w takich stosunkach prawnych,
osobistych lub majątkowych, które mogłyby stwarzać ryzyko naruszenia
niezależnego charakteru wykonywanej czynności.
7. Przepisów ust. 2–5 nie stosuje się, w przypadku gdy usługi w odniesieniu do
lokat strukturyzowanych są elementem innych usług uregulowanych w ustawie z dnia
12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, ustawie z dnia 23 marca 2017 r.
o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego
i agentami (Dz. U. poz. 819, z 2018 r. poz. 2245 oraz z 2019 r. poz. 2217) lub
w odrębnych przepisach określających obowiązki informacyjne wobec klientów lub
potencjalnych klientów.

Art. 88d. 1. Bank, w związku ze świadczeniem usług w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych, nie może przyjmować ani przekazywać jakichkolwiek świadczeń
pieniężnych, w tym opłat i prowizji, ani jakichkolwiek świadczeń niepieniężnych,
z wyłączeniem:
1) świadczeń pieniężnych lub niepieniężnych przyjmowanych od klienta lub od
osoby działającej w jego imieniu oraz świadczeń pieniężnych lub niepieniężnych
przekazywanych klientowi lub osobie działającej w jego imieniu;
2) świadczeń pieniężnych lub niepieniężnych przyjmowanych lub przekazywanych
osobie trzeciej, które są niezbędne do wykonywania danej usługi w odniesieniu
do lokat strukturyzowanych na rzecz klienta, w szczególności:
a) kosztów z tytułu przechowywania środków pieniężnych powierzonych
przez klienta,
b) opłat na rzecz organu nadzoru,
c) podatków, należności publicznoprawnych oraz innych opłat, których
obowiązek zapłaty wynika z przepisów prawa,
d) opłat związanych z wymianą walutową;
3) świadczeń pieniężnych i świadczeń niepieniężnych innych niż określone w pkt 1
i 2, jeżeli:
a) są one przyjmowane albo przekazywane w celu poprawienia jakości danej
usługi w odniesieniu do lokat strukturyzowanych świadczonej przez bank
na rzecz klienta,
b) ich przyjęcie lub przekazanie nie ma negatywnego wpływu na działanie
przez bank w sposób rzetelny i profesjonalny, zgodnie z zasadami
uczciwego obrotu oraz zgodnie z najlepiej pojętymi interesami jego klienta,
c) informacja o świadczeniach, w tym o ich istocie i wysokości,
a w przypadku gdy wysokość takich świadczeń nie może zostać
oszacowana – o sposobie ustalania ich wysokości, została przekazana
klientowi lub potencjalnemu klientowi w sposób rzetelny, dokładny
i zrozumiały przed rozpoczęciem świadczenia danej usługi w odniesieniu
do lokat strukturyzowanych, przy czym warunek ten uznaje się za spełniony
również w przypadku przekazania klientowi lub potencjalnemu klientowi
informacji sporządzonej w formie ujednoliconej.
2. W przypadku wykonywania czynności, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 12,
w sposób niezależny, bank nie może przyjmować świadczeń pieniężnych ani
świadczeń niepieniężnych od podmiotu trzeciego w związku z wykonywaniem tej
czynności.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do drobnych świadczeń niepieniężnych
przyjmowanych przez bank, jeżeli:
1) świadczenia te mogą poprawić jakość wykonywanej na rzecz klienta czynności,
o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 12;
2) łączna wielkość i charakter tych świadczeń nie wpływałyby negatywnie na
przestrzeganie przez bank obowiązku działania zgodnie z najlepiej pojętymi
interesami klienta;
3) informacja o świadczeniach, w tym o ich istocie i wysokości, a w przypadku gdy
wysokość takich świadczeń nie może zostać oszacowana – o sposobie ustalania
ich wysokości, została przekazana klientowi lub potencjalnemu klientowi
w sposób rzetelny, dokładny i zrozumiały przed rozpoczęciem wykonywania
czynności, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 12, przy czym świadczenia te mogą
być opisane w sposób ogólny.
4. Bank informuje klienta o zmianach w zakresie informacji przekazanych
zgodnie z ust. 1 pkt 3 lit. c i ust. 3 pkt 3, jeżeli zmiany te mają związek z usługami
w odniesieniu do lokat strukturyzowanych świadczonymi na rzecz klienta.

Art. 88e. 1. Bank świadczący usługi w odniesieniu do lokat strukturyzowanych
zapewnia, aby sposób wynagradzania osób zaangażowanych oraz oceny pracy świadczonej przez te osoby na rzecz banku nie powodował ich działania w sposób
nierzetelny i nieprofesjonalny, niezgodnie z najlepiej pojętymi interesami jego
klientów. W tym celu bank opracowuje, wdraża oraz stosuje politykę wynagrodzeń
i praktyki, stosując odpowiednio przepis art. 27 rozporządzenia 2017/565.
2. W przypadku wykonywania czynności, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 12,
sposób wynagradzania oraz oceny pracy nie mogą zachęcać do udzielania
rekomendacji mających za przedmiot daną lokatę strukturyzowaną, w przypadku gdy
inna lokata strukturyzowana byłaby bardziej adekwatna i lepiej realizowała cele
klienta.
3. Sposób wynagradzania, o którym mowa w ust. 1 i 2, dotyczy przyznawania
wynagrodzenia w postaci jakichkolwiek korzyści pieniężnych lub niepieniężnych
przekazywanych przez bank bezpośrednio lub pośrednio osobom zaangażowanym
przy świadczeniu usług na rzecz klientów.

Art. 88f. 1. W przypadku gdy:
1) usługa w odniesieniu do lokat strukturyzowanych ma być świadczona w ramach
jednej umowy łącznie z inną usługą, bank informuje klienta przed zawarciem
umowy, czy jest możliwe oddzielne zawarcie umowy o świadczenie usługi
w odniesieniu do lokat strukturyzowanych oraz umowy o świadczenie innych
usług, a jeżeli jest to możliwe, przekazuje klientowi odrębne zestawienie
kosztów i opłat związanych z poszczególnymi umowami;
2) zawarcie umowy o świadczenie usługi w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych jest warunkiem zawarcia umowy o świadczenie innej usługi
albo zawarcie umowy o świadczenie innej usługi jest warunkiem zawarcia
umowy o świadczenie usługi w odniesieniu do lokat strukturyzowanych, bank
informuje klienta przed zawarciem umowy, czy jest możliwe zawarcie wyłącznie
jednej z tych umów, a jeżeli jest to możliwe, przekazuje klientowi odrębne
zestawienie kosztów i opłat związanych z poszczególnymi umowami.
2. W przypadku gdy ryzyko wynikające z:
1) zawarcia z klientem detalicznym umowy, w ramach której usługa w odniesieniu
do lokat strukturyzowanych ma być świadczona łącznie z inną usługą, może
różnić się od ryzyka wynikającego z zawarcia oddzielnej umowy o świadczenie
usługi w odniesieniu do lokat strukturyzowanych, bank informuje o tym klienta
i przedstawia opis ryzyka wynikającego z poszczególnych usług świadczonych w ramach umowy oraz sposób, w jaki jednoczesne występowanie tych usług
zmienia poziom ryzyka;
2) zawarcia z klientem detalicznym umowy o świadczenie usługi w odniesieniu do
lokat strukturyzowanych, jako warunku zawarcia umowy o świadczenie innej
usługi, albo zawarcia z klientem detalicznym umowy o świadczenie innej usługi,
jako warunku zawarcia umowy o świadczenie usługi w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych, może różnić się od ryzyka wynikającego z zawarcia umowy
o świadczenie usługi w odniesieniu do lokat strukturyzowanych bez takich
warunków, bank informuje o tym klienta i przedstawia opis ryzyka
wynikającego z poszczególnych usług oraz sposób, w jaki jednoczesne
występowanie tych usług zmienia poziom ryzyka.

Art. 88g. 1. Bank wykonujący czynność, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 12,
uzyskuje od klienta lub potencjalnego klienta adekwatne informacje dotyczące jego:
1) wiedzy i doświadczenia w zakresie inwestowania na rynku finansowym;
2) sytuacji finansowej, w tym zdolności do ponoszenia strat;
3) celów inwestycyjnych, w tym poziomu akceptowanego ryzyka.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, są uzyskiwane od klienta lub
potencjalnego klienta w celu umożliwienia udzielania przez bank rekomendacji, które
są dla niego odpowiednie ze względu na jego osobistą sytuację lub potrzeby
inwestycyjne, w szczególności zdolność do ponoszenia strat oraz poziom
akceptowanego ryzyka.
3. Bank wykonujący czynność, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 12, przekazuje
klientowi detalicznemu, na trwałym nośniku, raport zawierający potwierdzenie
odpowiedniości rekomendacji z wyjaśnieniem przyczyn, dla których rekomendacja
jest dla niego odpowiednia.
4. Bank, stosując odpowiednio przepisy art. 54 i art. 55 rozporządzenia
2017/565, na podstawie informacji, o których mowa w ust. 1, dokonuje oceny
odpowiedniości lokaty strukturyzowanej oraz sporządza raport, o którym mowa
w ust. 3.

Art. 88h. 1. Bank świadczący usługi w odniesieniu do lokat strukturyzowanych,
których konstrukcja utrudnia klientowi lub potencjalnemu klientowi zrozumienie
ryzyka związanego ze stopą zwrotu lub zrozumienie kosztów rozwiązania umowy lokaty strukturyzowanej przed terminem, uzyskuje od klienta lub potencjalnego
klienta adekwatne informacje dotyczące jego wiedzy i doświadczenia w zakresie
inwestowania na rynku finansowym, w celu oceny, czy usługa ta jest dla niego
odpowiednia. W przypadkach, o których mowa w art. 88f ust. 1, ocenie podlega, czy
umowa zawierana w okolicznościach określonych w art. 88f ust. 1 jest dla klienta lub
potencjalnego klienta odpowiednia.
2. W przypadku gdy na podstawie informacji, o których mowa w ust. 1, bank
stwierdzi, że usługa w odniesieniu do lokat strukturyzowanych nie jest odpowiednia
dla klienta lub potencjalnego klienta, niezwłocznie informuje o tym klienta lub
potencjalnego klienta.
3. W przypadku gdy klient lub potencjalny klient nie przedstawi informacji,
o których mowa w ust. 1, albo przedstawi informacje niewystarczające, bank
informuje go, że brak tych informacji uniemożliwia mu dokonanie oceny, czy usługa
w odniesieniu do lokat strukturyzowanych jest odpowiednia dla tego klienta lub
potencjalnego klienta.
4. Bank uzyskuje informacje, o których mowa w ust. 1, dokonuje oceny
odpowiedniości usługi w odniesieniu do lokat strukturyzowanych oraz przechowuje
informacje dotyczące przeprowadzonej oceny, stosując odpowiednio przepisy art. 55
i art. 56 rozporządzenia 2017/565.
5. Przepisów ust. 1–4 nie stosuje się do banku świadczącego usługi
w odniesieniu do lokat strukturyzowanych, w przypadku gdy:
1) umowa jest zawierana z inicjatywy klienta lub potencjalnego klienta oraz
2) klient lub potencjalny klient został poinformowany przez bank, że zawarcie
umowy nie jest związane z obowiązkiem, o którym mowa w ust. 1, oraz że nie
będzie on korzystał z ochrony, jaką zapewniałoby mu wykonanie przez bank
takiego obowiązku, oraz
3) bank spełnia wymogi związane z zarządzaniem konfliktami interesów.
6. Jeżeli do zawarcia umowy dochodzi w wyniku skierowania do klienta lub
potencjalnego klienta zindywidualizowanych informacji o banku, lokacie
strukturyzowanej lub usłudze w odniesieniu do lokat strukturyzowanych, przyjmuje
się, że nie została ona zawarta w sposób określony w ust. 5 pkt 1.

Art. 88i. 1. Bank, który, świadcząc na rzecz klienta usługi w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych, korzysta z pośrednictwa innego banku, instytucji kredytowej, firmy inwestycyjnej lub zagranicznej firmy inwestycyjnej, może dokonywać oceny,
o której mowa w art. 88g i art. 88h, na podstawie informacji dotyczących klienta lub
potencjalnego klienta, otrzymywanych od tych podmiotów, oraz uznać za prawidłową
ocenę dokonaną przez te podmioty.
2. Bank, który pośredniczy w świadczeniu usługi w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych przez inny bank, instytucję kredytową, firmę inwestycyjną lub
zagraniczną firmę inwestycyjną i przekazuje im informacje dotyczące klienta lub
potencjalnego klienta, zapewnia kompletność i rzetelność tych informacji oraz
prawidłowość oceny dokonanej zgodnie z art. 88g i art. 88h.

Art. 88j. 1. Przy świadczeniu usługi w odniesieniu do lokat strukturyzowanych
bank jest obowiązany przekazywać klientowi detalicznemu lub klientowi
profesjonalnemu, na trwałym nośniku, regularne sprawozdania związane z
wykonywaniem umowy o świadczenie usług w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych, uwzględniające rodzaj i złożoność lokat strukturyzowanych
będących przedmiotem świadczonej usługi, charakter świadczonej usługi w
odniesieniu do lokat strukturyzowanych oraz koszty związane z tymi usługami
świadczonymi na rzecz klienta.
2. W przypadku gdy bank, wykonując czynność, o której mowa
w art. 5 ust. 2 pkt 12, na rzecz klienta detalicznego, udzielił mu rekomendacji
i zobowiązał się w ramach umowy do przeprowadzania okresowej oceny jej
odpowiedniości, jest obowiązany przekazywać klientowi regularnie ocenę tej
rekomendacji, wskazując, czy jest ona nadal odpowiednia dla tego klienta.

Art. 88k. 1. Bank jest obowiązany utrzymywać organizację przedsiębiorstwa
w sposób zapewniający:
1) odpowiednią liczbę osób świadczących pracę na jego rzecz, wymaganą do
prawidłowego świadczenia usług w odniesieniu do lokat strukturyzowanych,
oraz
2) posiadanie przez osoby, o których mowa w pkt 1, odpowiedniej wiedzy,
kompetencji i doświadczenia w zakresie powierzonych obowiązków oraz
utrzymywanie i doskonalenie przez te osoby takiej wiedzy i takich kompetencji.
2. Bank opracowuje, wdraża i stosuje procedury oraz inne regulacje wewnętrzne
w zakresie niezbędnym do prawidłowego świadczenia usług w odniesieniu do lokat strukturyzowanych. W przypadku świadczenia usług w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych dla klientów detalicznych bank opracowuje, wdraża i stosuje
regulaminy świadczenia usług w odniesieniu do lokat strukturyzowanych.
3. W przypadku gdy konstrukcja lokaty strukturyzowanej uniemożliwia
uregulowanie praw i obowiązków związanych ze świadczeniem usług w odniesieniu
do lokat strukturyzowanych w sposób jednolity dla wszystkich klientów, na rzecz
których świadczone są takie usługi, wymogu opracowania regulaminu, o którym
mowa w ust. 2, nie stosuje się.
4. Przy wykonywaniu obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 2, bank
uwzględnia zakres, skalę i złożoność prowadzonej działalności w zakresie lokat
strukturyzowanych.
5. Bank opracowuje, wdraża i stosuje politykę w zakresie świadczenia usług
w odniesieniu do lokat strukturyzowanych, uwzględniającą charakterystykę oraz
potrzeby klientów lub potencjalnych klientów oraz akceptowany przez klientów lub
potencjalnych klientów poziom ryzyka.
6. Bank:
1) nagrywa rozmowy telefoniczne prowadzone z klientami w związku ze
świadczonymi usługami w odniesieniu do lokat strukturyzowanych;
2) sporządza protokoły, notatki lub nagrania rozmów przeprowadzonych w
bezpośredniej obecności klienta lub potencjalnego klienta w związku ze
świadczonymi usługami w odniesieniu do lokat strukturyzowanych.
6a. Bank rejestruje, przechowuje i archiwizuje dokumenty, nagrania rozmów
telefonicznych, korespondencję elektroniczną oraz inne informacje sporządzane,
przekazane lub otrzymywane w związku ze świadczonymi usługami w odniesieniu do
lokat strukturyzowanych.
6b. Obowiązki określone w ust. 6 i 6a bank wykonuje, stosując odpowiednio
przepisy art. 72–76 rozporządzenia 2017/565.
6c. Bank oznacza datę i dokładny czas sporządzenia, przekazania lub otrzymania
informacji, o których mowa w ust. 6 i 6a, w przypadku gdy dane te nie są zawarte w
ich treści.
7. Z zastrzeżeniem art. 73 i art. 76 ust. 11 rozporządzenia 2017/565, obowiązek
przechowywania i archiwizowania, o którym mowa w ust. 6a, wygasa z upływem 5
lat, licząc od pierwszego dnia roku następującego po roku, w którym dokumenty lub nośniki informacji zostały sporządzone lub otrzymane, a w przypadku regulaminów,
procedur oraz innych regulacji wewnętrznych – z upływem 5 lat, licząc od pierwszego
dnia roku następującego po roku, w którym przestały one obowiązywać. Komisja
Nadzoru Finansowego może zażądać od banku przechowywania i archiwizowania
takich danych lub dokumentów po upływie tego terminu, nie dłużej jednak niż przez
7 lat, licząc od pierwszego dnia roku następującego po roku, w którym zostały one
sporządzone lub otrzymane, lub przestały obowiązywać.
8. Obowiązek, o którym mowa w ust. 6 i 6a, obejmuje również nagrywanie
rozmów telefonicznych i zapisywanie korespondencji elektronicznej związanych z
czynnościami, które mogłyby skutkować świadczeniem jednej z usług w odniesieniu
do lokat strukturyzowanych, nawet jeżeli w wyniku prowadzenia tych rozmów lub
korespondencji nie dochodziłoby do świadczenia usługi. Obowiązek nagrywania
rozmów telefonicznych i zapisywania korespondencji elektronicznej obejmuje
urządzenia banku oraz, pod warunkiem zatwierdzenia do używania przez bank
prywatnych urządzeń osób zatrudnionych w banku – także takie prywatne urządzenia.
9. Bank informuje klientów lub potencjalnych klientów o nagrywaniu rozmów
telefonicznych lub zapisywaniu prowadzonej korespondencji elektronicznej, w
wyniku których dochodziłoby lub mogłoby dojść do świadczenia usługi w odniesieniu
do lokat strukturyzowanych, przed rozpoczęciem takiego nagrania lub zapisu. Bank
może poinformować jednokrotnie klienta lub potencjalnego klienta wskazując, że
będzie nagrywał lub zapisywał przyszłe rozmowy lub korespondencję. Bank nie może
prowadzić rozmów telefonicznych lub korespondencji elektronicznej, jeżeli nie
poinformował klienta lub potencjalnego klienta o nagrywaniu rozmów lub
zapisywaniu korespondencji.
10. Bank podejmuje działania zapobiegające prowadzeniu przez osoby
zatrudnione w banku rozmów telefonicznych lub korespondencji elektronicznej z
wykorzystaniem zatwierdzonych do używania przez bank prywatnych urządzeń tych
osób, jeżeli nie jest w stanie nagrywać tych rozmów lub zapisywać prowadzonej
korespondencji.

Art. 88l. 1. Bank jest obowiązany zatrudniać osoby posiadające odpowiednią
wiedzę i kompetencje w zakresie:
1) przekazywania klientom lub potencjalnym klientom informacji o usługach
w odniesieniu do lokat strukturyzowanych;
2) wykonywania czynności, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 12.
2. Bank zapewnia utrzymywanie i doskonalenie przez osoby, o których mowa
w ust. 1, wiedzy i kompetencji niezbędnych do należytego wykonywania
powierzonych obowiązków.
3. Ustanowiony w banku system wynagradzania osób świadczących pracę na
jego rzecz, uczestniczących w świadczeniu usług w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych, w szczególności obsługujących klienta lub potencjalnego klienta,
powinien wspierać wykonanie obowiązków, o których mowa w art. 88c ust. 1, oraz
być środkiem ograniczającym ryzyko wystąpienia konfliktu interesów.

Art. 88m. 1. Przy opracowywaniu, wdrażaniu i stosowaniu rozwiązań
technicznych i organizacyjnych w zakresie świadczenia usług w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych bank uwzględnia zasady określone w art. 21 rozporządzenia
2017/565.
2. Bank opracowuje, wdraża i stosuje politykę w celu zapewnienia zgodności
działalności banku z przepisami prawa regulującymi świadczenie usług w odniesieniu
do lokat strukturyzowanych oraz adekwatne i skuteczne rozwiązania techniczne
i organizacyjne w tym zakresie, w tym zasady regulujące zawieranie transakcji przez
osoby zaangażowane.
3. Bank wykonuje obowiązek, o którym mowa w ust. 2, stosując odpowiednio
przepisy art. 22, art. 25, art. 26, art. 28 i art. 29 rozporządzenia 2017/565.
4. Bank opracowuje, wdraża i stosuje odpowiednie środki oraz procedury
zarządzania konfliktami interesów w rozumieniu art. 33 rozporządzenia 2017/565,
z uwzględnieniem art. 34 i art. 35 tego rozporządzenia.
5. Bank, który opracowuje lokatę strukturyzowaną, opracowuje, wdraża, stosuje
oraz poddaje przeglądowi rozwiązania związane z procesem opracowywania lokaty
strukturyzowanej zapewniające, że lokata strukturyzowana oraz strategia dystrybucji
tej lokaty będą odpowiednie dla grupy docelowej.
6. Przez grupę docelową, o której mowa w ust. 5, rozumie się określoną grupę
osób, do których kierowana jest bezpośrednio lub za pośrednictwem innych
podmiotów propozycja zawarcia umowy lokaty strukturyzowanej, z których
potrzebami, cechami lub celami lokata strukturyzowana jest zgodna.
7. Przez strategię dystrybucji, o której mowa w ust. 5, rozumie się zamierzony
sposób, w jaki może zostać zawarta umowa lokaty strukturyzowanej z osobą należącą
do grupy docelowej.
8. Rozwiązania, o których mowa w ust. 5, obejmują w szczególności:
1) określenie grupy docelowej lokaty strukturyzowanej z uwzględnieniem podziału
klientów na kategorie zgodnie z art. 88b ust. 4;
2) identyfikację istotnych ryzyk związanych z potencjalnym zawarciem umowy
lokaty strukturyzowanej przez grupę docelową w celu dokonania oceny, czy
lokata strukturyzowana byłaby odpowiednia dla tej grupy docelowej;
3) określenie strategii dystrybucji lokaty strukturyzowanej, w przypadku gdy
rekomendowanie, oferowanie, zawieranie lub umożliwianie zawarcia umowy
lokaty strukturyzowanej będzie wykonywane zarówno przez bank samodzielnie,
jak i przez uprawnione do takich czynności podmioty, przy czym strategia
dystrybucji powinna być odpowiednia dla określonej grupy docelowej;
4) sprawdzenie przed opracowaniem lokaty strukturyzowanej, czy lokata
strukturyzowana pozostaje zgodna z potrzebami określonej grupy docelowej
oraz czy zamierzona strategia dystrybucji tej lokaty jest odpowiednia dla tej
grupy docelowej;
5) regularny przegląd, dokonywany z uwzględnieniem zdarzeń, które mogłyby
wpłynąć na powstanie ryzyk dla grupy docelowej, czy lokata strukturyzowana
pozostaje zgodna z potrzebami określonej grupy docelowej oraz czy zamierzona
strategia dystrybucji tej lokaty jest odpowiednia dla tej grupy docelowej.
9. Bank, który rekomenduje, oferuje albo w inny sposób umożliwia otwarcie
lokaty strukturyzowanej przez osoby należące do grupy docelowej, opracowuje,
wdraża, stosuje oraz poddaje przeglądowi rozwiązania związane z procesem
wykonywania tych czynności zapewniające, że lokata strukturyzowana oraz strategia
dystrybucji będą odpowiednie dla grupy docelowej.
10. Rozwiązania, o których mowa w ust. 9, obejmują w szczególności:
1) określenie grupy docelowej lokaty strukturyzowanej, także w przypadku gdy
podmiot opracowujący lokatę strukturyzowaną nie określił grupy docelowej
lokaty strukturyzowanej;
2) określenie strategii dystrybucji lokaty strukturyzowanej odpowiedniej dla
określonej grupy docelowej;
3) regularny przegląd, dokonywany z uwzględnieniem zdarzeń, które mogłyby
wpłynąć na powstanie ryzyk dla grupy docelowej, czy lokata strukturyzowana
pozostaje zgodna z potrzebami określonej grupy docelowej oraz czy zamierzona
strategia dystrybucji tej lokaty jest odpowiednia dla tej grupy docelowej.
11. W przypadku zamiaru dokonania istotnych zmian cech lokaty
strukturyzowanej, grupy docelowej lub strategii dystrybucji lokaty strukturyzowanej,
bank jest obowiązany dokonać oceny planowanych zmian. Przepisy ust. 5 i 8 stosuje
się odpowiednio.
12. W przypadku gdy strategia dystrybucji lokaty strukturyzowanej przewiduje
wykorzystanie uprawnionych podmiotów trzecich, bank, który opracowuje lokatę
strukturyzowaną, udostępnia tym podmiotom informacje dotyczące tej lokaty
strukturyzowanej, sposobu określenia grupy docelowej oraz strategii dystrybucji tej
lokaty strukturyzowanej.
13. Bank, który rekomenduje, oferuje, zawiera lub umożliwia zawarcie umowy
lokaty strukturyzowanej, uzyskuje od banku, który opracowuje lokatę
strukturyzowaną, informacje o rozwiązaniach określonych w ust. 8 oraz inne
informacje pozwalające na zrozumienie cech lokaty strukturyzowanej oraz określonej
grupy docelowej.
14. Bank, który rekomenduje, oferuje, zawiera lub umożliwia zawarcie umowy
lokaty strukturyzowanej, nie jest obowiązany do ponownego określenia grupy
docelowej oraz strategii dystrybucji, jeżeli określił grupę docelową lub strategię
dystrybucji w związku z opracowaniem lokaty strukturyzowanej.

Art. 88n. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) tryb i warunki postępowania banków świadczących usługi w odniesieniu do
lokat strukturyzowanych w zakresie:
a) traktowania klientów jak klientów profesjonalnych lub klientów
detalicznych zgodnie z art. 88b ust. 1 i 2,
b) świadczenia usług w odniesieniu do lokat strukturyzowanych, w tym
w zakresie świadczenia usług na rzecz kategorii klientów, o których mowa
w art. 88b ust. 4,
c) przyjmowania lub przekazywania jakichkolwiek świadczeń pieniężnych lub
niepieniężnych w związku z prowadzeniem usług w odniesieniu do lokat
strukturyzowanych,
d) przekazywania sprawozdań, o których mowa w art. 88j ust. 1, w tym treści
tych sprawozdań oraz terminów ich przekazywania klientowi,
e) opracowywania, rekomendowania, oferowania, zawierania lub
umożliwiania zawarcia umowy lokaty strukturyzowanej,
2) szczegółowe kryteria w zakresie spełniania przez osoby, o których mowa
w art. 88k ust. 1, wymogów posiadania odpowiedniej wiedzy, kompetencji
i doświadczenia,
3) szczegółowe kryteria w zakresie spełniania przez osoby, o których mowa
w art. 88l ust. 1, wymogów posiadania odpowiedniej wiedzy i kompetencji,
4) tryb i warunki postępowania banków świadczących usługi w odniesieniu do
lokat strukturyzowanych przy dokonywaniu oceny oraz weryfikacji spełniania
przez osoby, o których mowa w pkt 2 i 3, stosowanych wobec nich
odpowiednich wymogów w zakresie posiadania odpowiedniej wiedzy,
kompetencji i doświadczenia, oraz tryb i warunki postępowania w zakresie
utrzymywania i doskonalenia wiedzy i kompetencji tych osób
– w odniesieniu do wykonywania przez banki świadczące usługi w odniesieniu do
lokat strukturyzowanych czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz
ust. 2 pkt 11 i 12, przy zapewnieniu należytej staranności oraz ochrony klienta,
z uwzględnieniem konieczności zapewnienia profesjonalnego, rzetelnego,
bezpiecznego i sprawnego świadczenia tych usług przez banki oraz z uwzględnieniem
wytycznych w zakresie zasad uznawania posiadania odpowiedniej wiedzy
i kompetencji przez osoby wykonujące usługi maklerskie, wydanych przez Europejski
Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych.

art. 89. więcej Art. 89. 1. Banki mogą emitować bankowe papiery wartościowe na warunkach
podawanych do publicznej wiadomości.
2. Bank informuje Komisję Nadzoru Finansowego o zamierzonym programie
emisji papierów wartościowych na 30 dni przed terminem emisji, wskazując warunki
i wartość programu emisji.
3. (uchylony)

art. 90. więcej Art. 90. 1. Bankowy papier wartościowy służy gromadzeniu przez banki
środków pieniężnych w złotych lub w innej walucie wymienialnej i zawiera w nazwie
wyrazy „bankowy papier wartościowy”, a jego treść obejmuje:
1) wartość nominalną;
2) zobowiązanie banku do:
a) naliczenia określonego oprocentowania według ustalonej stopy
procentowej,
b) dokonania wypłaty oznaczonej kwoty osobie uprawnionej, w określonych
terminach; osoba uprawniona nie może żądać od banku wykupu papieru
przed upływem terminu, o ile treść papieru nie stanowi inaczej;
3) oznaczenie posiadacza papieru wartościowego, jeżeli jest to papier imienny, lub
adnotację, że jest to papier wartościowy na okaziciela;
4) zasady przenoszenia praw wynikających z papieru wartościowego;
5) numer papieru wartościowego i datę emisji;
6) podpisy osób upoważnionych do składania oświadczeń w zakresie praw
i obowiązków majątkowych banku.
2. Podpisy, o których mowa w ust. 1 pkt 6, mogą być odtwarzane mechanicznie.
3. W treści bankowego papieru wartościowego, jak również w podanej przez
emitenta do publicznej wiadomości informacji o warunkach emisji, nie mogą być
zamieszczane porównania z warunkami emisji papierów wartościowych innych
emitentów.
4. Banki mogą emitować bankowe papiery wartościowe, niemające formy
dokumentu, które są rejestrowane w depozycie prowadzonym przez bank emitujący te
papiery, Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A., spółkę, której Krajowy
Depozyt Papierów Wartościowych S.A. przekazał wykonywanie czynności z zakresu
zadań, o których mowa w art. 48 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie
instrumentami finansowymi, lub firmę inwestycyjną.
5. Jeżeli bankowy papier wartościowy nie ma formy dokumentu, wszystkie dane
określone w ust. 1 powinny być zamieszczone w treści świadectwa depozytowego
albo innego dokumentu wydanego przez bank osobie uprawnionej.
6. Prawa z bankowych papierów wartościowych niemających formy dokumentu
powstają z chwilą zapisania ich po raz pierwszy na rachunku bankowych papierów
wartościowych i przysługują posiadaczowi tego rachunku.
7. Przeniesienie praw z bankowego papieru wartościowego emitowanego
niemającego formy dokumentu następuje z chwilą dokonania odpowiedniego zapisu
na rachunku bankowych papierów wartościowych w wyniku zawarcia umowy.
Pożytki z bankowych papierów wartościowych uzyskane przed dokonaniem zapisu
przypadają nabywcy, chyba że umowa stanowi inaczej.
8. Bankowe papiery wartościowe w formie zdematerializowanej mogą być
również rejestrowane, na podstawie umowy zawartej przez bank z Krajowym
Depozytem Papierów Wartościowych S.A. albo spółką, której Krajowy Depozyt
Papierów Wartościowych S.A. przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań,
o których mowa w art. 48 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie
instrumentami finansowymi, w depozycie papierów wartościowych prowadzonym
zgodnie z przepisami tej ustawy. W takim przypadku do powstawania oraz
przenoszenia praw z bankowych papierów wartościowych stosuje się przepisy tej
ustawy dotyczące praw ze zdematerializowanych papierów wartościowych.

art. 91. więcej Art. 91. Bank nie może udzielać kredytu lub pożyczki pieniężnej na kupno
bankowych papierów wartościowych emitowanych przez siebie.

art. 92. więcej Art. 92. (uchylony).

Art. 92a. 1. Bank może zawrzeć z towarzystwem funduszy inwestycyjnych
tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo z funduszem sekurytyzacyjnym:
1) umowę przelewu wierzytelności;
2) umowę o subpartycypację.
2. Umowa, o której mowa w ust. 1 pkt 2, nie może zwiększać ryzyka
niewypłacalności lub pogarszać płynności banku.
3. Bank może także przenieść w drodze umowy wierzytelności na, niebędącą
towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo
funduszem sekurytyzacyjnym, spółkę kapitałową (podmiot emisyjny) w celu emisji
przez ten podmiot papierów wartościowych, których zabezpieczenie stanowią
sekurytyzowane wierzytelności.
4. Podmiot emisyjny, na rzecz którego nastąpiło przeniesienie wierzytelności, nie
może być powiązany kapitałowo lub organizacyjnie z bankiem przenoszącym
wierzytelności, a przedmiotem jego działalności może być wyłącznie nabywanie
wierzytelności i emisja papierów wartościowych, o której mowa w ust. 3, a także
wykonywanie czynności z tym związanych.
5. (uchylony)
6. (uchylony)

Art. 92b. 1. Bank prowadzi rejestr wierzytelności, wymienionych w umowie,
o której mowa w art. 92a ust. 1 pkt 2.
2. Wierzytelności, o których mowa w ust. 1, podlegają wpisowi do rejestru
z chwilą, w której zobowiązanie wynikające z umowy, o której mowa w art. 92a ust. 1
pkt 2, stało się skuteczne.
3. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, sposób prowadzenia oraz wzór rejestru wierzytelności wymienionych
w umowie, o której mowa w art. 92a ust. 1 pkt 2, uwzględniając zakres danych
wynikających z tej umowy oraz konieczność zapewnienia Komisji Nadzoru
Finansowego dostępu do danych niezbędnych do prawidłowego sprawowania
nadzoru.

Art. 92ba. 1. Bank jest obowiązany udzielić posiadaczowi rachunku
bankowego, będącemu osobą fizyczną, osobie, która uzyskała tytuł prawny do spadku
po posiadaczu rachunku, oraz zarządcy sukcesyjnemu, zbiorczej informacji o:
1) rachunkach bankowych posiadacza, w tym rachunkach wspólnych – bez
wskazania danych współposiadacza;
2) umowach rachunku bankowego posiadacza rozwiązanych albo wygasłych
z przyczyn, o których mowa w art. 59a ust. 1–3;
3) rachunkach posiadacza rachunku bankowego prowadzonych w spółdzielczej
kasie oszczędnościowo-kredytowej, w tym rachunkach wspólnych – bez
wskazania danych współposiadacza;
4) umowach rachunków posiadacza rachunku bankowego prowadzonych
w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej rozwiązanych albo
wygasłych z przyczyn, o których mowa w art. 13a ust. 1–3 ustawy z dnia
5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych
(Dz. U. z 2018 r. poz. 2386, z późn. zm.).
2. W zbiorczej informacji wskazuje się podmiot, który prowadzi albo prowadził
rachunek, numery rachunków wynikające z umowy rachunku oraz informację, czy
rachunki są nadal prowadzone.
3. Bank jest obowiązany udzielić dostawcy, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt
1–3 i 9 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, z wyłączeniem
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, informacji o:
1) rachunkach bankowych posiadacza, w tym rachunkach wspólnych – bez
wskazania danych współposiadacza;
2) rachunkach posiadacza rachunku bankowego prowadzonych w spółdzielczej
kasie oszczędnościowo-kredytowej, w tym rachunkach wspólnych – bez
wskazania danych współposiadacza.
4. W informacji, o której mowa w ust. 3, wskazuje się podmiot, który prowadzi
rachunki.

Art. 92bb. 1. Banki są obowiązane prowadzić centralną informację
o rachunkach, zwaną dalej „Centralną informacją”. Banki mogą utworzyć w tym celu
spółkę handlową.
2. Centralną informację może prowadzić izba rozliczeniowa, o której mowa
w art. 67.

Art. 92bc. 1. Zbiorczą informację oraz informację, o której mowa w art. 92ba
ust. 3, bank jest obowiązany pozyskać z Centralnej informacji niezwłocznie po
otrzymaniu pisemnego żądania od osoby, o której mowa w art. 92ba ust. 1,
i zweryfikowaniu jej tytułu prawnego lub od dostawcy, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1–3 i 9 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, z wyłączeniem
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej. Zbiorczą informację
oraz informację, o której mowa w art. 92ba ust. 3, bank jest obowiązany dostarczyć
osobie, która wystąpiła z żądaniem, lub dostawcy, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt
1–3 i 9 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, z wyłączeniem
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, niezwłocznie po jej
pozyskaniu z Centralnej informacji.
2. Zbiorcza informacja oraz informacja, o której mowa w art. 92ba ust. 3, może
być dostarczona odpłatnie, przy czym opłata nie może być wyższa niż koszt
wygenerowania takiej informacji.

Art. 92bd. 1. Bank prowadzący rachunek bankowy jest obowiązany nieodpłatnie
udzielić informacji, o których mowa w art. 92ba ust. 1 i 3, Centralnej informacji. Bank
spółdzielczy może udzielić informacji za pośrednictwem banku zrzeszającego.
2. Informacji, o których mowa w art. 92ba ust. 1 i 3, bank udziela niezwłocznie,
ale nie później niż w terminie 3 dni roboczych od dnia otrzymania zapytania od
Centralnej informacji.

Art. 92c. (uchylony).

Art. 92d. Bank może zawrzeć umowę o kredytowy instrument pochodny lub
inną umowę niż wymieniona w art. 92a ust. 1 i 3, na podstawie których następuje
przeniesienie całości lub części ryzyka związanego z wierzytelnościami tego banku.

art. 93. więcej Art. 93. 1. W celu zabezpieczenia wierzytelności, które wynikają z czynności
bankowych, bank może żądać zabezpieczenia przewidzianego w Kodeksie cywilnym
i prawie wekslowym oraz zwyczajami przyjętymi w obrocie krajowym
i zagranicznym.
2. Bank może potrącić ze swego długu wierzytelność, której termin
wymagalności jeszcze nie nadszedł, jeżeli podmiot będący dłużnikiem został
postawiony w stan likwidacji, oraz we wszystkich tych przypadkach, gdy służy
bankowi prawo ściągnięcia swych wierzytelności przed nadejściem terminu płatności.
Potrącenie nie może być dokonane w zakresie, w jakim wierzytelność z rachunku
bankowego została zajęta jako przedmiot egzekucji należności z tytułu zobowiązań
podatkowych.

Art. 93a. 1. W umowie zawartej ze spółkami tworzącymi podatkową grupę
kapitałową w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych,
reprezentowanymi przez spółkę dominującą w tej grupie, bank może określić
wysokość skonsolidowanego oprocentowania dla środków zgromadzonych na
rachunkach bankowych tych spółek oraz udzielonych im kredytów i pożyczek
pieniężnych.
2. Skonsolidowane oprocentowanie, o którym mowa w ust. 1, obliczane jest od
kwoty, którą stanowi różnica pomiędzy sumą stanów na rachunkach bankowych
spółek tworzących podatkową grupę kapitałową a sumą wierzytelności z tytułu
udzielonych tym spółkom kredytów i pożyczek pieniężnych.
3. O ile umowa, o której mowa w ust. 1, nie stanowi inaczej, środki pieniężne
zgromadzone na rachunkach bankowych oraz kredyty i pożyczki pieniężne, dla
których określone zostało skonsolidowane oprocentowanie, nie są oprocentowane.

art. 94. więcej Art. 94. (uchylony).

art. 95. więcej Art. 95. 1. Księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi
oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń
w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak
również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc
prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających
z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą
stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych.
1a. Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie
obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie
w postępowaniu cywilnym.
2. Czynność bankowa lub czynność zabezpieczająca wierzytelność banku
stwierdzona dokumentem, o którym mowa w ust. 1, ma datę pewną od daty tego
dokumentu.
3. Dokumenty, o których mowa w ust. 1, są podstawą wpisu hipoteki do księgi
wieczystej nieruchomości stanowiącej własność dłużnika banku lub innej osoby
ustanawiającej hipotekę na rzecz banku w celu zabezpieczenia wierzytelności
dłużnika banku. Jeżeli nieruchomość nie posiada księgi wieczystej, zabezpieczenie
może być dokonane przez złożenie tych dokumentów do zbioru dokumentów.
4. Do ustanowienia hipoteki, o której mowa w ust. 3, jest wymagane złożenie
przez właściciela nieruchomości oświadczenia o ustanowieniu hipoteki na rzecz banku
z zachowaniem formy pisemnej pod rygorem nieważności.
5. Przepisy ust. 1–4 stosuje się odpowiednio do ujawnienia w księdze wieczystej
zmiany treści hipoteki oraz do dokonania wpisu hipoteki obciążającej użytkowanie
wieczyste, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu oraz wierzytelność hipoteczną.
6. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do przeniesienia hipoteki
w związku ze zbyciem wierzytelności bankowej.

art. 96. więcej Art. 96. (uchylony).

art. 97. więcej Art. 97. (uchylony).

art. 98. więcej Art. 98. (uchylony).

art. 99. więcej Art. 99. (uchylony).

Art. 99a. (uchylony).

art. 100. więcej Art. 100. (uchylony).

art. 101. więcej Art. 101. 1. Zabezpieczenie wierzytelności banku może być dokonane w drodze
przeniesienia na bank przez dłużnika lub osobę trzecią, do czasu spłaty zadłużenia
wraz z należnymi odsetkami i prowizją, prawa własności rzeczy ruchomej lub
papierów wartościowych.
2. W przypadku gdy przeniesiona została własność rzeczy określonej co do
gatunku lub zbioru rzeczy, dłużnik lub osoba trzecia obowiązani są wyodrębnić
i oznaczyć rzecz lub zbiór rzeczy oraz – jeżeli umowa nie stanowi inaczej – prowadzić
ewidencję zmian w zakresie przedmiotu przewłaszczenia.

art. 102. więcej Art. 102. 1. W celu zabezpieczenia wierzytelności banku dłużnik lub osoba
trzecia może przenieść określoną kwotę w złotych lub w innej walucie wymienialnej
na własność banku. Bank jest zobowiązany do zwrotu tej kwoty po uzyskaniu spłaty
zadłużenia wraz z należnymi odsetkami i prowizją.
2. Bank nie ma obowiązku zwrotu części kwoty przyjętej na własność, równej
niespłaconej sumie zadłużenia wobec banku, odsetek i prowizji oraz innych kosztów
poniesionych przez bank w związku z odzyskaniem wierzytelności.
3. Bank może wypłacić dłużnikowi lub osobie trzeciej, o których mowa w ust. 1,
wynagrodzenie za okres korzystania z przejętej kwoty.

art. 103. więcej Art. 103. (uchylony).

art. 104. więcej Art. 104. 1. Bank, osoby w nim zatrudnione oraz osoby, za których
pośrednictwem bank wykonuje czynności bankowe, są obowiązane zachować
tajemnicę bankową, która obejmuje wszystkie informacje dotyczące czynności
bankowej, uzyskane w czasie negocjacji, w trakcie zawierania i realizacji umowy, na
podstawie której bank tę czynność wykonuje.
2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy przypadków, w których:
1) bez ujawnienia informacji objętej tajemnicą bankową – ze względu na istotę
i charakter czynności bankowej lub obowiązujące przepisy – nie jest możliwe
należyte wykonanie umowy, na podstawie której jest wykonywana ta czynność
bankowa lub należyte wykonanie czynności pozostających w związku
z zawarciem i wykonaniem tej umowy;
2) następuje ujawnienie informacji objętych tajemnicą bankową przedsiębiorcom
lub przedsiębiorcom zagranicznym:
a) którym bank, zgodnie z art. 6a ust. 1 i art. 6b–6d, powierzył wykonywanie,
stale lub okresowo, czynności związanych z działalnością bankową,
b) którym powierzono wykonywanie czynności zgodnie z art. 6a ust. 7,
c) którym powierzono wykonywanie czynności zgodnie z art. 149 ustawy
z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie
gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji
– w zakresie niezbędnym do należytego wykonywania tych czynności;
3) następuje udzielenie informacji objętych tajemnicą bankową adwokatom lub
radcom prawnym w związku ze świadczeniem przez nich pomocy prawnej na
rzecz banku;
4) udzielenie informacji objętych tajemnicą bankową jest niezbędne do zawarcia
i wykonywania umów sprzedaży wierzytelności zaklasyfikowanych zgodnie
z odrębnymi przepisami do kategorii straconych;
5) udzielenie informacji objętych tajemnicą bankową jest niezbędne do zawarcia
i wykonania umów, o których mowa w art. 92a ust. 1, oraz związanych z nimi
umów:
a) o nadanie oceny inwestycyjnej (rating) sekurytyzowanym
wierzytelnościom,
b) ubezpieczenia od ryzyka niewypłacalności dłużników sekurytyzowanych
wierzytelności;
6) udzielenie informacji objętych tajemnicą bankową jest niezbędne do zawarcia
i wykonania umów, o których mowa w art. 92a ust. 3 i art. 92d, oraz związanych
z nimi umów o:
a) nadanie oceny inwestycyjnej (rating) sekurytyzowanym wierzytelnościom,
b) obsługę sekurytyzowanych wierzytelności,
c) organizację i przeprowadzenie emisji papierów wartościowych,
d) ubezpieczenie od ryzyka niewypłacalności dłużników sekurytyzowanych
wierzytelności;
7) udzielenie informacji innym bankom, instytucjom kredytowym lub instytucjom
finansowym należącym do tego samego holdingu finansowego jest niezbędne do
należytego wykonywania, określonych w przepisach prawa, obowiązków
w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu;
7a) udzielenie informacji podmiotowi wiodącemu w konglomeracie finansowym lub
podmiotom regulowanym w rozumieniu art. 3 pkt 4 ustawy o nadzorze
uzupełniającym, wchodzącym w skład konglomeratu finansowego, jest
niezbędne do należytego wykonywania określonych w przepisach prawa
obowiązków w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz finansowaniu
terroryzmu;
8) ujawnienie informacji objętych tajemnicą bankową jest niezbędne do
wykonywania umów odwróconego kredytu hipotecznego, zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 23 października 2014 r. o odwróconym kredycie hipotecznym
(Dz. U. z 2016 r. poz. 786);
9) udzielenie informacji objętej tajemnicą bankową przez zrzeszony bank
spółdzielczy bankowi zrzeszającemu jest niezbędne do wykonywania czynności
kontroli wewnętrznej oraz czynności określonych w art. 19 ust. 1 ustawy o
funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach
zrzeszających;
10) udzielenie informacji objętej tajemnicą bankową przez bank będący
uczestnikiem systemu ochrony, o którym mowa w art. 22b ust. 1 ustawy
o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających, właściwemu organowi systemu ochrony lub innemu uczestnikowi
tego systemu jest niezbędne do:
a) kontroli ryzyka utraty płynności oraz ryzyka niewypłacalności uczestnika
systemu ochrony i jest dokonywane na podstawie i w granicach
określonych w ustawie o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich
zrzeszaniu się i bankach zrzeszających oraz w umowie systemu ochrony,
b) wykonywania czynności kontroli wewnętrznej,
c) podjęcia przez właściwy organ systemu ochrony lub wskazanego przez
niego uczestnika systemu ochrony działań niezbędnych do zapewnienia
uczestnikowi objętemu obowiązkiem tajemnicy bankowej ochrony przed
niewypłacalnością lub utratą płynności na zasadach określonych w ustawie
o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach
zrzeszających oraz w umowie systemu ochrony;
11) udzielenie informacji objętych tajemnicą bankową jest niezbędne do
przeprowadzenia przymusowej restrukturyzacji, zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie
gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji;
12) ujawnienie informacji objętych tajemnicą bankową następuje na rzecz
Bankowego Funduszu Gwarancyjnego, ministra właściwego do spraw finansów
publicznych, jednostki zarządzającej systemem ochrony, o której mowa
w art. 22d ust. 1 pkt 2 ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich
zrzeszaniu się i bankach zrzeszających, lub banku zrzeszającego i jest niezbędne
do zawarcia lub wykonywania umów o ustanowienie zabezpieczenia
finansowego na wierzytelnościach kredytowych, zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 2 kwietnia 2004 r. o niektórych zabezpieczeniach finansowych (Dz. U.
z 2016 r. poz. 891 oraz z 2019 r. poz. 326).
3. Banku nie obowiązuje, z zastrzeżeniem ust. 4 i 4a, zachowanie tajemnicy
bankowej wobec osoby, której dotyczą informacje objęte tajemnicą. Osobom trzecim
informacje te mogą być ujawnione, z zastrzeżeniem art. 105, art. 106a i art. 106b,
wyłącznie gdy osoba, której informacje te dotyczą, na piśmie upoważni bank do
przekazania określonych informacji wskazanej przez siebie osobie lub jednostce
organizacyjnej. Upoważnienie może być także wyrażone w postaci elektronicznej. W
takim przypadku bank obowiązany jest do utrwalenia wyrażonego w ten sposób upoważnienia na informatycznym nośniku danych w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z
dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne.
4. Bank, osoby w nim zatrudnione oraz osoby, za których pośrednictwem bank
wykonuje czynności bankowe, są obowiązane zachować w tajemnicy informacje
dotyczące udzielania Policji informacji na zasadach określonych w art. 20 ust. 4–10
ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2019 r. poz. 161, z późn. zm.)
oraz dotyczące zawiadomienia, o którym mowa w art. 20 ust. 13 tej ustawy.
Zachowanie tajemnicy obowiązuje wobec stron umowy, innych osób, których dotyczą
informacje, oraz osób trzecich.
4a. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do informacji udzielonych organom
Krajowej Administracji Skarbowej na zasadach określonych w art. 127a ust. 1 i 2
ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2019
r. poz. 768, 730, 1520, 1556 i 2200) oraz do zawiadomienia, o którym mowa w art.
127a ust. 12 tej ustawy.
5. Podmioty, oraz osoby w nich zatrudnione, którym, zgodnie z przepisem ust. 2
pkt 1, 2 oraz pkt 4–6, udzielono lub ujawniono informacje objęte tajemnicą bankową,
mogą wykorzystać te informacje wyłącznie w celu zawarcia i wykonania umów,
o których mowa w ust. 2 pkt 1, 2 oraz 4–6.
6. Przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio do adwokatów i radców prawnych,
którym udzielono informacji objętych tajemnicą bankową w związku ze
świadczeniem przez nich pomocy prawnej na rzecz banku.

art. 105. więcej Art. 105. 1. Bank ma obowiązek udzielenia informacji stanowiących tajemnicę
bankową wyłącznie:
1) innym bankom i instytucjom kredytowym w zakresie, w jakim informacje te są
niezbędne w związku z wykonywaniem czynności bankowych oraz nabywaniem
i zbywaniem wierzytelności;
1a) na zasadzie wzajemności – innym instytucjom ustawowo upoważnionym do
udzielania kredytów – o wierzytelnościach oraz o obrotach i stanach rachunków
bankowych w zakresie, w jakim informacje te są niezbędne w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych
i poręczeń;
1b) innym bankom, instytucjom kredytowym lub instytucjom finansowym,
w zakresie niezbędnym dla:
a) wykonywania obowiązujących je przepisów dotyczących nadzoru
skonsolidowanego, w tym w szczególności dla sporządzania
skonsolidowanych sprawozdań finansowych, obejmujących także bank,
b) zarządzania ryzykiem dużych zaangażowań,
c) stosowania metod wewnętrznych oraz innych metod i modeli, o których
mowa w przepisach części trzeciej rozporządzenia nr 575/2013;
1c) instytucjom, o których mowa w ust. 4, w zakresie niezbędnym do stosowania
metod wewnętrznych oraz innych metod i modeli, o których mowa w przepisach
części trzeciej rozporządzenia nr 575/2013;
1d) innym bankom, spółdzielczym kasom oszczędnościowo-kredytowym, Krajowej
Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej oraz izbie rozliczeniowej, o
której mowa w art. 67, albo spółce handlowej, o której mowa w art. 92bb ust. 1,
w zakresie niezbędnym do udzielania zbiorczej informacji, o której mowa w art.
92ba ust. 1, lub zbiorczej informacji, o której mowa w art. 105c;
1e) innym bankom, spółdzielczym kasom oszczędnościowo-kredytowym oraz izbie
rozliczeniowej, o której mowa w art. 67, albo spółce handlowej, o której mowa
w art. 92bb ust. 1, w zakresie niezbędnym do udzielania informacji, o której
mowa w art. 92ba ust. 3;
1f) Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej oraz izbie rozliczeniowej, o której
mowa w art. 67, w zakresie niezbędnym do wykonywania odpowiednio zadań i
obowiązków, o których mowa w dziale IIIB ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. –
Ordynacja podatkowa;
1g) dostawcom świadczącym usługę inicjowania transakcji płatniczej, o których
mowa w art. 2 pkt 4d ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,
w zakresie niezbędnym do świadczenia usługi inicjowania transakcji płatniczej;
1h) dostawcom świadczącym usługę dostępu do informacji o rachunku, o których
mowa w art. 2 pkt 4e ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,
w zakresie niezbędnym do świadczenia usługi dostępu do informacji o rachunku;
1i) dostawcom usług płatniczych w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o
usługach płatniczych, w zakresie niezbędnym do wykonania obowiązków
określonych w art. 143a ust. 1 pkt 2, art. 143b ust. 2 i art. 143c ust. 2 i 5 tej
ustawy;
1j) zakładom ubezpieczeń, zakładom reasekuracji, dominującym podmiotom
ubezpieczeniowym, dominującym podmiotom nieregulowanym lub mieszanym
dominującym podmiotom ubezpieczeniowym w zakresie niezbędnym do
wykonywania obowiązujących te podmioty przepisów dotyczących nadzoru nad
grupą, o których mowa w ustawie z dnia 11 września 2015 r. o działalności
ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 381, 730 i 2217), oraz
w zakresie niezbędnym do wykonywania obowiązujących te podmioty
przepisów dotyczących nadzoru uzupełniającego sprawowanego na podstawie
ustawy o nadzorze uzupełniającym;
2) na żądanie:
a) Komisji Nadzoru Finansowego w zakresie nadzoru sprawowanego na
podstawie niniejszej ustawy i ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad
rynkiem finansowym, pracowników Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego
w zakresie, o którym mowa w art. 139 ust. 1 pkt 2, oraz osób
upoważnionych uchwałą Komisji Nadzoru Finansowego w zakresie
określonym w tym upoważnieniu,
b) sądu lub prokuratora w związku z toczącym się postępowaniem o
przestępstwo lub przestępstwo skarbowe:
– przeciwko osobie fizycznej będącej stroną umowy zawartej z bankiem,
w zakresie informacji dotyczących tej osoby fizycznej,
– popełnione w związku z działaniem osoby prawnej lub jednostki
organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, w zakresie informacji
dotyczących tej osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej,
– określone w art. 165a lub art. 299 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 i 2128), zwanej dalej
„Kodeksem karnym”,
– w zakresie zawarcia z osobą fizyczną, prawną lub jednostką
organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej umowy o wykonywanie czynności bankowych, w celu weryfikacji zawarcia
takich umów i czasu ich obowiązywania,
c) sądu lub prokuratora w związku z wykonaniem wniosku o udzielenie
pomocy prawnej, pochodzącego z państwa obcego, które na mocy
ratyfikowanej umowy międzynarodowej wiążącej Rzeczpospolitą Polską
ma prawo występować o udzielenie informacji objętych tajemnicą
bankową,
d) sądu w związku z prowadzonym postępowaniem spadkowym lub o podział
majątku między małżonkami albo prowadzoną przeciwko osobie fizycznej
będącej stroną umowy sprawą o alimenty lub o rentę o charakterze
alimentacyjnym,
da) sądu w związku z prowadzonym postępowaniem w sprawach własności
intelektualnej, jeżeli jest to niezbędne do określenia źródła lub zakresu
naruszenia praw własności intelektualnej, w zakresie, o którym mowa
w art. 479115 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania
cywilnego,
e) Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, naczelnika urzędu celno-
-skarbowego albo naczelnika urzędu skarbowego na zasadach i w trybie
określonych w przepisach ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej
Administracji Skarbowej:
– w związku z toczącym się postępowaniem karnym lub postępowaniem
w sprawach o przestępstwa skarbowe przeciwko osobie fizycznej
będącej stroną umowy zawartej z bankiem,
– w związku z toczącym się postępowaniem karnym lub postępowaniem
w sprawach o przestępstwa skarbowe popełnione w zakresie
działalności osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej
osobowości prawnej, która jest posiadaczem rachunku,
– jeżeli jest to konieczne do skutecznego zapobieżenia przestępstwom lub
przestępstwom skarbowym, ich wykrycia albo ustalenia ich sprawców
i uzyskania dowodów ich popełnienia, a także wykrycia i identyfikacji
przedmiotów i innych korzyści majątkowych pochodzących z
przestępstwa lub przestępstwa skarbowego albo ich równowartości – w zakresie, o którym mowa w art. 127a ustawy z dnia 16 listopada 2016 r.
o Krajowej Administracji Skarbowej,
– w związku z wszczętą kontrolą celno-skarbową, kontrolą podatkową
albo toczącym się postępowaniem podatkowym albo czynnościami
audytowymi, o których mowa w art. 99a pkt 2 ustawy z dnia
16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej,
– w związku z prowadzonymi czynnościami analitycznymi, o których
mowa w art. 49a ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej
Administracji Skarbowej,
f) Prezesa Najwyższej Izby Kontroli w zakresie niezbędnym do
przeprowadzenia postępowania kontrolnego określonego w ustawie z dnia
23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2019 r. poz. 489 i
1571),
g) (uchylona)
h) Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w zakresie określonym ustawą
z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie
gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji oraz
upoważnionych pracowników Bankowego Funduszu Gwarancyjnego
w zakresie określonym upoważnieniem,
i) biegłego rewidenta upoważnionego do badania sprawozdań finansowych
banku na podstawie zawartej z bankiem umowy,
j) (uchylona)
k) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego,
Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Policji, Żandarmerii Wojskowej,
Straży Granicznej, Służby Więziennej, Służby Ochrony Państwa i ich
posiadających pisemne upoważnienie funkcjonariuszy lub żołnierzy
w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia postępowania sprawdzającego
na podstawie przepisów o ochronie informacji niejawnych,
l) Policji, jeżeli jest to konieczne dla skutecznego zapobieżenia
przestępstwom, ich wykrycia albo ustalenia sprawców i uzyskania
dowodów, a także wykrycia i identyfikacji przedmiotów i innych korzyści
majątkowych pochodzących z przestępstwa albo ich równowartości, na zasadach i w trybie określonych w art. 20 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji,
la) Żandarmerii Wojskowej, jeżeli jest to konieczne dla skutecznego
zapobieżenia przestępstwom, ich wykrycia albo ustalenia sprawców i
uzyskania dowodów, a także wykrycia i identyfikacji przedmiotów i innych
korzyści majątkowych pochodzących z przestępstwa albo ich
równowartości, na zasadach i w trybie określonych w art. 40b ustawy z dnia
24 sierpnia 2001 r. o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach
porządkowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 518 i 730),
ł) komornika sądowego w zakresie rachunków bankowych lub
pełnomocnictw do dysponowania rachunkami bankowymi, liczby tych
rachunków lub pełnomocnictw, obrotów i stanów tych rachunków,
z podaniem wpływów, obciążeń rachunków i ich tytułów oraz odpowiednio
ich nadawców i odbiorców, w zakresie niezbędnym do prawidłowego
prowadzenia postępowania egzekucyjnego, postępowania
zabezpieczającego oraz wykonywania innych czynności wynikających
z jego ustawowych zadań,
ła) Ministra Sprawiedliwości w zakresie niezbędnym do wykonywania zadań
organu do spraw informacji zgodnie z art. 14 rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 655/2014 z dnia 15 maja 2014 r.
ustanawiającego procedurę europejskiego nakazu zabezpieczenia na
rachunku bankowym w celu ułatwienia transgranicznego dochodzenia
wierzytelności w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. UE L 189 z
27.06.2014, str. 59),
m) wydawców instrumentów płatniczych niebędących bankami, w zakresie
określonym ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,
ma) płatnika w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach
płatniczych, w zakresie określonym w art. 143b oraz art. 143c ust. 6 tej
ustawy,
n) Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych w zakresie niezbędnym do
realizacji ustawowych zadań,
o) koordynatora w związku z wykonywaniem przez niego nadzoru
uzupełniającego nad konglomeratem finansowym w rozumieniu ustawy
o nadzorze uzupełniającym,
p) Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego, w trybie i na zasadach
określonych w art. 23 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze
Antykorupcyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 1921 i 2020),
q) właściwej władzy nadzorczej, jeżeli jest to niezbędne dla wykonywania
przez tę władzę nadzoru skonsolidowanego nad bankiem, przy czym
w przypadku właściwej władzy nadzorczej z państwa niebędącego
państwem członkowskim – jeżeli Komisja Nadzoru Finansowego zawarła
z tą władzą porozumienie, o którym mowa w art. 141f ust. 3,
r) Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów:
– w zakresie określonym ustawą z dnia 30 kwietnia 2004 r.
o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U.
z 2018 r. poz. 362 oraz z 2019 r. poz. 730 i 1063),
– w związku z toczącym się postępowaniem przed Prezesem Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów prowadzonym na podstawie
przepisów ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i
konsumentów (Dz. U. z 2019 r. poz. 369, 1571 i 1667),
– w związku z toczącym się przed Prezesem Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów postępowaniem prowadzonym na
podstawie przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2016 r. o
przeciwdziałaniu nieuczciwemu wykorzystywaniu przewagi
kontraktowej w obrocie produktami rolnymi i spożywczymi (Dz. U. z
2019 r. poz. 517, 1649 i 1667),
– w związku z toczącym się postępowaniem przed Prezesem Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów prowadzonym na podstawie
przepisów ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu
nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2019
r. poz. 118, 1649 i 2020),
s) prokuratora, Policji i innych organów uprawnionych do prowadzenia
postępowania przygotowawczego w sprawach o przestępstwa lub czynności
wyjaśniających w sprawach o wykroczenia – w zakresie określonym w art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990, z późn. zm.),
t) (uchylona)
u) podmiotu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 10 czerwca
2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania
depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, w zakresie niezbędnym do
zapewnienia prawidłowej realizacji wypłat środków gwarantowanych,
v) administracyjnego organu egzekucyjnego oraz centralnego biura
łącznikowego, o którym mowa w art. 9 ustawy z dnia 11 października 2013
r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i
innych należności pieniężnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 425 oraz z 2019 r. poz.
730 i 2070), w zakresie:
– posiadanych przez dany podmiot:
– – rachunków bankowych lub pełnomocnictw do dysponowania
rachunkami bankowymi, liczby tych rachunków lub
pełnomocnictw, obrotów i stanów tych rachunków, z podaniem
wpływów, obciążeń rachunków i ich tytułów oraz odpowiednio ich
nadawców i odbiorców,
– – rachunków pieniężnych, rachunków papierów wartościowych lub
posiadanych pełnomocnictw do dysponowania takimi rachunkami,
liczby tych rachunków, a także obrotów i stanów tych rachunków,
– zawartych przez dany podmiot umów:
– – kredytowych lub umów pożyczki, z podaniem wysokości
zobowiązań wynikających z tych kredytów lub pożyczek, celów, na
jakie zostały udzielone, i sposobu zabezpieczenia ich spłaty,
– – depozytowych,
– – udostępniania skrytek sejfowych,
– nabytych przez dany podmiot, za pośrednictwem banków, akcji Skarbu
Państwa lub obligacji Skarbu Państwa, a także obrotu tymi papierami
wartościowymi,
– obrotu przez dany podmiot wydawanymi przez banki certyfikatami
depozytowymi lub innymi papierami wartościowymi
– w związku z prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym,
postępowaniem zabezpieczającym oraz wykonywaniem innych
czynności wynikających z ustawowych zadań tych organów.
w) (uchylona)
wa) Rzecznika Finansowego, o którym mowa w art. 11 ustawy z dnia 5 sierpnia
2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego
i o Rzeczniku Finansowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 2038, 2215 i 2243 oraz
z 2019 r. poz. 875) w zakresie niezbędnym do realizacji przez niego
ustawowych zadań;
x) Komisji Nadzoru Finansowego w przypadku otrzymania wniosku
o przekazanie informacji niezbędnych do prawidłowego wykonywania
zadań w zakresie sprawowanego nadzoru nad rynkiem kapitałowym oraz
w sprawach związanych z wykonywaniem tego nadzoru, pochodzącego od
organu nadzoru nad rynkiem kapitałowym z siedzibą w państwie
członkowskim, albo od organu nadzoru nad rynkiem kapitałowym
z siedzibą w innym państwie, jeżeli Komisja Nadzoru Finansowego zawarła
z tym organem porozumienie, o którym mowa w art. 20 ust. 2 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym (Dz. U. z 2019 r. poz.
1871 i 2217),
y) lustratorów związków rewizyjnych zrzeszających banki spółdzielcze na
podstawie umowy zawartej z bankiem spółdzielczym,
z) Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w trybie i na zasadach
określonych w art. 34a ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2018 r.
poz. 2387, z późn. zm.),
za) Inspektora Nadzoru Wewnętrznego, jeżeli jest to konieczne dla skutecznego
zapobieżenia przestępstwom lub wykrycia ich sprawców i uzyskania
dowodów, a także wykrycia i identyfikacji przedmiotów i innych korzyści
majątkowych pochodzących z przestępstwa albo ich równowartości, na zasadach i w trybie określonych w art. 11p ustawy z dnia 21 czerwca 1996
r. o szczególnych formach sprawowania nadzoru przez ministra właściwego
do spraw wewnętrznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2216 oraz z 2019 r. poz. 15,
125 i 2020),
zb) marszałka województwa w zakresie niezbędnym do realizacji ustawowych
zadań, o których mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o
imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz. U.
z 2019 r. poz. 548) w związku z turystycznym rachunkiem powierniczym
posiadanym przez organizatorów turystyki lub przedsiębiorców
ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych,
zc) Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w zakresie niezbędnym
do wykonywania przez ten Fundusz zadań związanych z dokonywaniem
wypłat z Turystycznego Funduszu Zwrotów lub Turystycznego Funduszu
Pomocowego, o których mowa odpowiednio w art. 15ka i art. 15kc ustawy
z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych
z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych
chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U.
poz. 374, z późn. zm.);
3) Narodowemu Bankowi Polskiemu, w związku z wykonywaniem kontroli oraz
zbieraniem danych niezbędnych do sporządzania bilansu płatniczego oraz
międzynarodowej pozycji inwestycyjnej, a także innym bankom uprawnionym
do pośredniczenia w dokonywaniu przez rezydentów przekazów pieniężnych za
granicę oraz rozliczeń w kraju z nierezydentami, w zakresie określonym
w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. – Prawo dewizowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 160).
2. Zakres oraz zasady udzielania informacji przez banki organom podatkowym,
organom Krajowej Administracji Skarbowej oraz powiernikowi i jego zastępcy w
rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych i bankach
hipotecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1771, z 2018 r. poz. 2243 oraz z 2019 r. poz.
2217), regulują odrębne ustawy.
2a. Banki, na pisemne żądanie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, są
obowiązane do sporządzania i przekazywania informacji dotyczących numerów rachunków bankowych płatników składek oraz przekazywania danych
umożliwiających identyfikację posiadaczy tych rachunków.
2b. Banki, na pisemne żądanie organu wypłacającego świadczenie
z ubezpieczenia społecznego lub zaopatrzenia emerytalnego albo uposażenie w stanie
spoczynku, są obowiązane do sporządzania i przekazywania danych umożliwiających
identyfikację współposiadacza (współposiadaczy) rachunku wspólnego, na który
zostały przekazane świadczenia lub uposażenia za okres po śmierci
świadczeniobiorcy.
3. Banki, inne instytucje ustawowo upoważnione do udzielania kredytów, organy
państwowe i osoby, którym ujawniono wiadomości stanowiące tajemnicę bankową, są
obowiązane wykorzystać te wiadomości wyłącznie w granicach upoważnienia
określonego w ust. 1.
4. Banki mogą, wspólnie z bankowymi izbami gospodarczymi, utworzyć
instytucje upoważnione do gromadzenia, przetwarzania i udostępniania:
1) bankom – informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim
informacje te są potrzebne w związku z wykonywaniem czynności bankowych
oraz w związku ze stosowaniem metod wewnętrznych oraz innych metod
i modeli, o których mowa w części trzeciej rozporządzenia nr 575/2013;
2) innym instytucjom ustawowo upoważnionym do udzielania kredytów –
informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim informacje te
są niezbędne w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych,
gwarancji bankowych i poręczeń;
3) instytucjom kredytowym – informacji stanowiących tajemnicę bankową
w zakresie niezbędnym do oceny zdolności kredytowej konsumenta, o której
mowa w art. 9 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim;
4) instytucjom pożyczkowym i podmiotom, o których mowa w art. 59d ustawy
z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim – na zasadzie wzajemności,
informacji stanowiących odpowiednio tajemnicę bankową oraz informacje
udostępnione przez instytucje pożyczkowe oraz podmioty, o których mowa
w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie
niezbędnym do oceny zdolności kredytowej konsumenta, o której mowa
w art. 9 tej ustawy, i analizy ryzyka kredytowego;
5) jednostce zarządzającej systemem ochrony lub bankowi zrzeszającemu –
informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim są one
niezbędne dla realizacji jej zadań określonych w art. 19 ust. 2, art. 22i ust. 1 i 3–
5 oraz art. 22v ust. 2 ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich
zrzeszaniu się i bankach zrzeszających.
4a. Instytucje utworzone na podstawie ust. 4 mogą udostępniać, z zastrzeżeniem
ust. 4a¹ i 4a², biurom informacji gospodarczej działającym na podstawie ustawy z dnia
9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych
gospodarczych (Dz. U. z 2019 r. poz. 681 i 730) dane w drodze teletransmisji.
4a¹. Udostępnianie danych na podstawie ust. 4a może nastąpić, jeżeli wierzyciel
występujący o udostępnienie tych danych uzyskał pisemne upoważnienie osoby,
której dotyczą te dane. Upoważnienie określa zakres danych przeznaczonych do
udostępnienia.
4a². Sposób udostępniania danych określa umowa o współpracy między
instytucją utworzoną na podstawie ust. 4 a biurem informacji gospodarczej. Umowa
zawiera wzór upoważnienia, o którym mowa w ust. 4a¹.
4b. Banki mogą udostępniać biurom, o których mowa w ust. 4a, dane
o zobowiązaniach powstałych z tytułu umów związanych z dokonywaniem czynności
bankowych, jeżeli umowy te zawierają klauzule informujące o możliwości
przekazania danych do tych biur.
4c. Klauzule, o których mowa w ust. 4b, zawierają informacje o warunkach, na
jakich banki przekazują dane, o których mowa w art. 14 ust. 1 i art. 15 ust. 1 ustawy,
o której mowa w ust. 4a.
4d. Instytucje, utworzone zgodnie z ust. 4, mogą udostępniać instytucjom
finansowym, będącym podmiotami zależnymi od banków, informacje
o zobowiązaniach powstałych z tytułu umów związanych z wykonywaniem czynności
bankowych, jeżeli umowy te zawierają klauzule informujące o możliwości
przekazania danych do tych instytucji finansowych.
4e. Instytucje utworzone na podstawie ust. 4 mogą udostępniać instytucjom
pożyczkowym i podmiotom, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja
2011 r. o kredycie konsumenckim, informacje stanowiące tajemnicę bankową pod
warunkiem wyrażenia pisemnej zgody na przekazanie tych informacji przez osobę,
której one dotyczą.
4f. Zgoda konsumenta może być także wyrażona w postaci elektronicznej.
W takim przypadku instytucja pożyczkowa lub podmiot, o którym mowa w art. 59d
ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, obowiązane są do
utrwalania wyrażonej w ten sposób zgody na informatycznym nośniku danych
w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji
działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.
4g. Przed udostępnieniem informacji na podstawie ust. 4e instytucje utworzone
na podstawie ust. 4 sprawdzają, czy konsument wyraził zgodę na udostępnienie tych
informacji, w formie, o której mowa w ust. 4e lub 4f.
4h. Wymianie pomiędzy instytucjami utworzonymi na podstawie ust. 4
a instytucjami pożyczkowymi i podmiotami, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia
12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, podlegają dane umożliwiające
identyfikację konsumenta, w tym jego dane teleadresowe, oraz dane dotyczące
zobowiązania konsumenta.
4i. Banki i instytucje, o których mowa w ust. 4 pkt 2 i 3, obowiązane są do
informowania instytucji utworzonych na podstawie ust. 4 o całkowitej spłacie
zobowiązań, ich wygaśnięciu, stwierdzeniu nieistnienia zobowiązania, korekcie jego
wysokości oraz o nowo powstałych zobowiązaniach i ich aktualizacji, w terminie
7 dni od wystąpienia okoliczności uzasadniających przekazanie informacji. Instytucja
utworzona na podstawie ust. 4 obowiązana jest wprowadzić informacje, o których
mowa w zdaniu poprzedzającym, do zbioru, w którym są one przetwarzane,
w terminie nie dłuższym niż 7 dni od dnia ich otrzymania.
5. Bank ponosi odpowiedzialność za szkody wynikające z ujawnienia tajemnicy
bankowej i wykorzystania jej niezgodnie z przeznaczeniem.
6. Bank nie ponosi odpowiedzialności za szkodę wynikającą z ujawnienia
tajemnicy bankowej przez osoby i instytucje upoważnione przez ustawę do żądania od
banków udzielania informacji stanowiących tajemnicę bankową.
7. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu opinii
Komisji Nadzoru Finansowego, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy
zakres danych podlegających wymianie, o których mowa w ust. 4h, uwzględniając
właściwą ochronę praw osób, których informacje dotyczą, oraz zapewnienie
możliwości dokonania oceny zdolności kredytowej konsumenta i analizy ryzyka
kredytowego.

Art. 105a. 1. Przetwarzanie przez banki, inne instytucje ustawowo upoważnione
do udzielania kredytów, instytucje pożyczkowe oraz podmioty, o których mowa
w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, a także instytucje
utworzone na podstawie art. 105 ust. 4, informacji stanowiących tajemnicę bankową
i informacji udostępnionych przez instytucje pożyczkowe oraz podmioty, o których
mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie
dotyczącym osób fizycznych może być wykonywane, z zastrzeżeniem art. 104,
art. 105 i art. 106–106d, w celu oceny zdolności kredytowej i analizy ryzyka
kredytowego.
1a. Banki, inne instytucje ustawowo upoważnione do udzielania kredytów,
instytucje pożyczkowe oraz podmioty, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia
12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, a także instytucje utworzone na podstawie
art. 105 ust. 4, mogą w celu oceny zdolności kredytowej i analizy ryzyka kredytowego
podejmować decyzje, opierając się wyłącznie na zautomatyzowanym przetwarzaniu,
w tym profilowaniu, danych osobowych – również stanowiących tajemnicę bankową
– pod warunkiem zapewnienia osobie, której dotyczy decyzja podejmowana w sposób
zautomatyzowany, prawa do otrzymania stosownych wyjaśnień co do podstaw
podjętej decyzji, do uzyskania interwencji ludzkiej w celu podjęcia ponownej decyzji
oraz do wyrażenia własnego stanowiska.
1b. Decyzje, o których mowa w ust. 1a, mogą być podejmowane wyłącznie
w oparciu o dane niezbędne z uwagi na cel i rodzaj kredytu, w szczególności
w oparciu o następujące kategorie danych:
1) dane dotyczące osoby fizycznej:
a) imię (imiona) i nazwisko,
b) nazwisko rodowe,
c) imiona rodziców,
d) datę i miejsce urodzenia,
e) wiek,
f) płeć,
g) obywatelstwo,
h) stan cywilny,
i) serię i numer dowodu osobistego lub innego dokumentu potwierdzającego
tożsamość,
j) numer PESEL, o ile został nadany,
k) numer identyfikacji podatkowej, o ile został nadany,
l) adres zamieszkania, adres zameldowania na pobyt stały lub czasowy,
aktualny adres pobytu czasowego inny niż adres zamieszkania lub
zameldowania, adres do korespondencji,
m) tytuł prawny do zajmowanego lokalu,
n) miejsce pracy,
o) zawód,
p) wykształcenie,
q) formę zatrudnienia,
r) sytuację finansową, w tym dochody i wydatki,
s) osoby pozostające na utrzymaniu,
t) ustrój majątkowy małżonków;
2) dane dotyczące zobowiązania:
a) źródło zobowiązania,
b) kwotę i walutę,
c) numer i stan rachunku prowadzonego w banku lub innej instytucji
ustawowo upoważnionej do udzielania kredytów, nazwę i adres siedziby lub
oddziału banku lub innej instytucji ustawowo upoważnionej do udzielania
kredytów,
d) datę powstania zobowiązania,
e) warunki spłaty zobowiązania,
f) ustanowione zabezpieczenia prawne,
g) przebieg realizacji zobowiązania,
h) stan zadłużenia z tytułu zobowiązania,
i) datę wygaśnięcia zobowiązania,
j) przyczyny niewykonania zobowiązania lub dopuszczenia się zwłoki,
o której mowa w ust. 3,
k) przyczyny wygaśnięcia zobowiązania.
1c. Decyzje, o których mowa w ust. 1a, nie mogą być podejmowane w oparciu
o dane, o których mowa w art. 9 rozporządzenia 2016/679.
2. Z zastrzeżeniem ust. 3, instytucje, o których mowa w ust. 1, mogą przetwarzać
informacje stanowiące tajemnicę bankową oraz informacje udostępnione przez instytucje pożyczkowe oraz podmioty, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia
12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie dotyczącym osób fizycznych
po wygaśnięciu zobowiązania wynikającego z umowy zawartej z bankiem, inną
instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, instytucją pożyczkową lub
podmiotem, o którym mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie
konsumenckim, pod warunkiem uzyskania pisemnej zgody osoby, której informacje
te dotyczą, z zastrzeżeniem ust. 2a. Zgoda ta może być w każdym czasie odwołana.
2a. Zgoda osoby może być także wyrażona w postaci elektronicznej. W takim
przypadku banki, instytucje oraz podmioty, o których mowa w ust. 1, obowiązane są
do utrwalania wyrażonej w ten sposób zgody na informatycznym nośniku danych
w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji
działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.
3. Banki, instytucje oraz podmioty, o których mowa w ust. 1, mogą przetwarzać
informacje stanowiące tajemnicę bankową i informacje udostępnione przez instytucje
pożyczkowe oraz podmioty, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r.
o kredycie konsumenckim, dotyczące osób fizycznych po wygaśnięciu zobowiązania
wynikającego z umowy zawartej z bankiem, inną instytucją ustawowo upoważnioną
do udzielania kredytów, instytucją pożyczkową lub podmiotem, o którym mowa
w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, bez zgody osoby,
której informacje dotyczą, gdy osoba ta nie wykonała zobowiązania lub dopuściła się
zwłoki powyżej 60 dni w spełnieniu świadczenia wynikającego z umowy zawartej
z bankiem, inną instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, instytucją
pożyczkową lub podmiotem, o którym mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r.
o kredycie konsumenckim, a po zaistnieniu tych okoliczności upłynęło co najmniej
30 dni od poinformowania tej osoby przez bank, inną instytucję ustawowo
upoważnioną do udzielania kredytów, instytucję pożyczkową albo podmiot, o którym
mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, o zamiarze
przetwarzania dotyczących jej tych informacji, bez jej zgody.
4. Banki oraz instytucje, o których mowa w art. 105 ust. 4, mogą przetwarzać
stanowiące tajemnicę bankową informacje dotyczące osoby fizycznej po wygaśnięciu
zobowiązania wynikającego z umowy zawartej z bankiem lub inną instytucją
ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów bez zgody osoby, której informacje dotyczą, do celów stosowania metod wewnętrznych oraz innych metod i modeli,
o których mowa w części trzeciej rozporządzenia nr 575/2013.
5. Przetwarzanie informacji stanowiących tajemnicę bankową w przypadkach,
o których mowa w ust. 3, może być wykonywane przez okres nie dłuższy niż 5 lat od
dnia wygaśnięcia zobowiązania, a w przypadku, o którym mowa w ust. 4, przez okres
12 lat od dnia wygaśnięcia zobowiązania.
6. Zakres przetwarzanych informacji, o których mowa w ust. 3 i 4, może
obejmować dane dotyczące osoby fizycznej lub dane dotyczące zobowiązania.
7. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu opinii
właściwych nadzorów, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres
przetwarzanych informacji, o których mowa w ust. 6, oraz tryb ich usuwania,
uwzględniając właściwą ochronę praw osób, których informacje dotyczą, oraz
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa środków zgromadzonych w bankach
i innych instytucjach ustawowo upoważnionych do udzielania kredytów.

Art. 105b. Podmioty, o których mowa w art. 105 ust. 1 pkt 2 lit. a–h, k–ł, p, s
oraz v, w granicach uprawnień wynikających z tych przepisów, a także gmina, po
uzyskaniu informacji, o której mowa w art. 111c, z której wynika, że posiadacz
rachunku zmarł, są uprawnione do uzyskania zbiorczej informacji, o której mowa w
art. 92ba ust. 1, w dowolnym banku.

Art. 105c. Podmiot, o którym mowa w art. 105 ust. 1 pkt 2 lit. ła, w granicach
uprawnień wynikających z tego przepisu, jest uprawniony do uzyskania z Centralnej
informacji zbiorczej informacji, o której mowa w art. 92ba ust. 1, z tym że zbiorcza
informacja może dotyczyć także rachunków posiadacza niebędącego osobą fizyczną.

art. 106. więcej Art. 106. 1. Bank jest obowiązany przeciwdziałać wykorzystywaniu swojej
działalności dla celów mających związek z przestępstwem, o którym mowa w art. 165a
lub art. 299 Kodeksu karnego.
2. Tryb postępowania banku w razie zaistnienia okoliczności, o których mowa
w ust. 1, określa odrębna ustawa.
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. (uchylony)

Art. 106a. 1. W razie zaistnienia uzasadnionego podejrzenia, że działalność
banku jest wykorzystywana w celu ukrycia działań przestępczych lub dla celów
mających związek z przestępstwem skarbowym lub innym przestępstwem niż
przestępstwo, o którym mowa w art. 165a lub art. 299 Kodeksu karnego – bank
zawiadamia o tym prokuratora, Policję albo inny właściwy organ uprawniony do
prowadzenia postępowania przygotowawczego.
2. Prokurator, Policja albo inny właściwy organ uprawniony do prowadzenia
postępowania przygotowawczego, który otrzymał zawiadomienie, o którym mowa
w ust. 1, może żądać uzupełnienia informacji, także w toku czynności
podejmowanych na podstawie art. 307 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks
postępowania karnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1987 i 2399 oraz z 2019 r. poz. 150, 679,
1255 i 1694).
3. W przypadku powzięcia uzasadnionego podejrzenia, że zgromadzone na
rachunku bankowym środki, w całości lub w części pochodzą lub mają związek z
przestępstwem skarbowym lub przestępstwem innym niż przestępstwo, o którym
mowa w art. 165a lub art. 299 Kodeksu karnego, bank jest uprawniony do dokonania
blokady środków na tym rachunku. Blokada może nastąpić wyłącznie do wysokości
zgromadzonych na rachunku środków, co do których zachodzi takie podejrzenie.
3a. W przypadku uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa, o którym
mowa w art. 165a lub art. 299 Kodeksu karnego, lub wykorzystywania działalności
banku w celu ukrycia działań przestępczych lub dla celów mających związek z
przestępstwem lub przestępstwem skarbowym prokurator może, w drodze
postanowienia, wstrzymać określoną transakcję lub dokonać blokady środków na
rachunku bankowym na czas oznaczony, nie dłuższy niż 6 miesięcy, również pomimo
braku zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1. W postanowieniu określa się zakres,
sposób i termin wstrzymania transakcji lub blokady środków na rachunku.
4. Blokada środków na rachunku, dokonana w okolicznościach, o których mowa
w ust. 3, nie może trwać dłużej niż 72 godziny.
5. Niezwłocznie po dokonaniu blokady, o której mowa w ust. 3, bank
zawiadamia prokuratora.
6. W terminie określonym w ust. 4, prokurator wydaje postanowienie o
wszczęciu lub odmowie wszczęcia postępowania, o którym niezwłocznie zawiadamia
właściwy bank. Terminu określonego w art. 307 § 1 Kodeksu postępowania karnego nie stosuje się. W razie wszczęcia postępowania prokurator może, w drodze
postanowienia, wstrzymać określoną transakcję lub dokonać blokady środków na
rachunku na czas oznaczony, nie dłuższy niż 3 miesiące od otrzymania
zawiadomienia, o którym mowa w ust. 5. W postanowieniu określa się zakres, sposób
i termin wstrzymania transakcji lub blokady środków na rachunku.
7. Na postanowienie prokuratora w przedmiocie stosowania blokady środków na
rachunku przysługuje zażalenie do sądu właściwego do rozpoznania sprawy.
8. Wstrzymanie transakcji lub blokada środków na rachunku upada, jeżeli przed
upływem 3 miesięcy od wydania postanowienia, o którym mowa w ust. 3a, lub
otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w ust. 5, nie zostanie wydane
postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym lub postanowienie w przedmiocie
dowodów rzeczowych.
9. W kwestiach dotyczących blokady środków na rachunku, nieuregulowanych
w ustawie, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania karnego.
10. Bank nie ponosi odpowiedzialności za szkodę, która może wyniknąć
z wykonania w dobrej wierze obowiązków określonych w ust. 3–5. W takim
przypadku, jeżeli okoliczności, o których mowa w ust. 3–5, nie miały związku z
przestępstwem lub ukrywaniem działań przestępczych, o których mowa w ust. 1,
odpowiedzialność za szkodę wynikłą z dokonania blokady środków na rachunku
ponosi Skarb Państwa.
11. (uchylony)

Art. 106b. 1. Poza przypadkami określonymi w art. 105 i art. 106a, prokurator
prowadzący postępowanie o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe może żądać od
banku, osób zatrudnionych w banku oraz osób, za pośrednictwem których bank
wykonuje czynności bankowe, udzielenia informacji stanowiących tajemnicę
bankową jedynie na podstawie postanowienia wydanego na jego wniosek przez
właściwy miejscowo sąd okręgowy.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) numer lub sygnaturę sprawy;
2) opis przestępstwa wraz z kwalifikacją prawną, którego dotyczy postępowanie
przygotowawcze;
3) okoliczności uzasadniające potrzebę udostępnienia informacji;
4) wskazanie osoby lub jednostki organizacyjnej, której dotyczą informacje;
5) podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji i danych;
6) rodzaj i zakres informacji.
3. Po rozpatrzeniu wniosku sąd, w drodze postanowienia, wyraża zgodę na
udostępnienie informacji, określając ich rodzaj i zakres, osobę lub jednostkę
organizacyjną, których dotyczą, oraz podmiot zobowiązany do ich udostępnienia, albo
odmawia udzielenia zgody na udostępnienie informacji.
4. Na postanowienie sądu, o którym mowa w ust. 3, przysługuje zażalenie
prokuratorowi wnioskującemu o wydanie postanowienia.
5. Uprawniony przez sąd prokurator pisemnie informuje podmiot zobowiązany
do udostępnienia informacji o treści postanowienia sądu, osobie lub jednostce, której
mają dotyczyć informacje, rodzaju i zakresie tych informacji.

Art. 106c. Prokurator prowadzący postępowanie, w przypadkach określonych
w art. 105 ust. 1 pkt 2 lit. b i c, może – na podstawie postanowienia wydanego na jego
wniosek przez właściwy miejscowo sąd okręgowy – żądać udzielenia informacji
stanowiących tajemnicę bankową od podmiotów, którym bank ujawnił informacje
stanowiące tajemnicę bankową. Przepisy art. 106b ust. 2–5 stosuje się odpowiednio.

Art. 106d. 1. Banki, inne instytucje ustawowo upoważnione do udzielania
kredytów, izby rozliczeniowe utworzone na podstawie art. 67, instytucje utworzone
na mocy art. 105 ust. 4, instytucje pożyczkowe, podmioty, których podstawowa
działalność polega na udostępnianiu składników majątkowych na podstawie umowy
leasingu, oraz podmioty, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o
kredycie konsumenckim, mogą przetwarzać i wzajemnie udostępniać informacje, w
tym informacje objęte tajemnicą bankową, w przypadkach:
1) uzasadnionych podejrzeń, o których mowa w art. 106a ust. 3;
2) uzasadnionych podejrzeń popełnienia przestępstw dokonywanych na szkodę
banków, innych instytucji ustawowo upoważnionych do udzielania kredytów,
instytucji kredytowych, instytucji finansowych, instytucji pożyczkowych oraz
podmiotów, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie
konsumenckim, i ich klientów, w celu i zakresie niezbędnym do zapobiegania
tym przestępstwom;
3) wykonywania obowiązków w zakresie określonym w przepisach o
przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu.
2. Podmioty określone w ust. 1 mogą przetwarzać i wzajemnie udostępniać
informacje, w tym informacje objęte tajemnicą bankową oraz informacje dotyczące
wyroków skazujących, w przypadkach przestępstw dokonywanych na szkodę
banków, innych instytucji ustawowo upoważnionych do udzielania kredytów,
instytucji kredytowych, instytucji finansowych, instytucji pożyczkowych oraz
podmiotów, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie
konsumenckim, i ich klientów, w celu i zakresie niezbędnym do zapobiegania tym
przestępstwom.

Art. 106e. Do przetwarzania danych osobowych przez banki, inne instytucje
ustawowo upoważnione do udzielania kredytów oraz instytucje utworzone na
podstawie art. 105 ust. 4, instytucje pożyczkowe, podmioty, których podstawowa
działalność polega na udostępnianiu składników majątkowych na podstawie umowy
leasingu, oraz podmioty, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r.
o kredycie konsumenckim, przepisu art. 15 rozporządzenia 2016/679 nie stosuje się
w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla prawidłowej realizacji zadań dotyczących
przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, zgodnie z art. 106, oraz
zapobiegania przestępstwom, zgodnie z art. 106a i art. 106d.

art. 107. więcej Art. 107. Pracownik banku, który wbrew swoim obowiązkom nie zawiadamia
o okolicznościach wymienionych w art. 106 ust. 1, ponosi odpowiedzialność
porządkową, co nie wyłącza odpowiedzialności karnej, jeżeli czyn wypełnia znamiona
przestępstwa.

art. 108. więcej Art. 108. Bank nie ponosi odpowiedzialności za szkodę, która może wyniknąć
z wykonania w dobrej wierze obowiązków określonych w art. 106 ust. 1. W takim
przypadku, jeżeli okoliczności, o których mowa w art. 106 ust. 1, nie miały związku
z przestępstwem lub ukrywaniem działań przestępczych, odpowiedzialność za szkodę
wynikłą ze wstrzymania czynności bankowych ponosi Skarb Państwa.

art. 109. więcej Art. 109. 1. Bank w zakresie swojej działalności może wydawać ogólne warunki
umów lub regulaminy określające:
1) warunki otwierania i prowadzenia rachunków bankowych;
2) rodzaje udzielanych kredytów oraz warunki umów kredytu i umów pożyczki;
3) warunki udostępniania skrytek sejfowych;
4) warunki wykonywania innych czynności usługowych banku.
2. Postanowienia ogólnych warunków umów oraz regulaminów, o których mowa
w ust. 1, są dla stron wiążące, o ile strony w umowie nie ustalą odmiennie swych praw
i obowiązków.
3. Osoba ze szczególnymi potrzebami, o której mowa w ustawie z dnia 19 lipca
2019 r. o zapewnianiu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami (Dz. U. poz.
1696), ma prawo otrzymania ogólnych warunków umów oraz regulaminów w
formach, takich jak nagranie audio, nagranie wizualne treści w polskim języku
migowym, wydruk w alfabecie Braille’a lub wydruk z wielkością czcionki wygodną
do czytania, w terminie 7 dni od zgłoszenia takiej potrzeby.
4. Treść ogólnych warunków umów oraz regulaminów udostępnia się
odpowiednio w formach dostępnych dla osób ze szczególnymi potrzebami, o których
mowa w ustawie z dnia 19 lipca 2019 r. o zapewnianiu dostępności osobom ze
szczególnymi potrzebami, w tym przez system bankowości elektronicznej.

art. 110. więcej Art. 110. Bank może pobierać przewidziane w umowie prowizje i opłaty z tytułu
wykonywanych czynności bankowych oraz opłaty za wykonywanie innych czynności,
w tym także opłaty za przygotowanie, sporządzenie i przekazanie informacji
stanowiących tajemnicę bankową uprawnionym przez ustawę osobom, organom
i instytucjom, z wyłączeniem przypadków, gdy udzielenie informacji następuje na
żądanie:
1) sądu lub prokuratora w toku postępowania karnego lub postępowania w sprawie
o przestępstwo skarbowe;
2) prokuratora w sprawach dotyczących wykorzystywania działalności banków do
celów mających związek z przestępstwem, o którym mowa w art. 299 Kodeksu
karnego;
3) osób upoważnionych uchwałą Komisji Nadzoru Finansowego oraz inspektora
nadzoru bankowego;
4) organu Krajowej Administracji Skarbowej w zakresie uregulowanym w
odrębnych ustawach;
5) Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w sprawach dotyczących numerów
rachunków bankowych płatników składek oraz danych umożliwiających
identyfikację posiadaczy tych rachunków;
6) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Policji, Żandarmerii Wojskowej, Straży Granicznej, Służby
Więziennej, Służby Ochrony Państwa w związku z postępowaniami
sprawdzającymi prowadzonymi na podstawie przepisów o ochronie informacji
niejawnych;
7) prokuratora, Policji i innych organów uprawnionych do prowadzenia
postępowania przygotowawczego w sprawach o przestępstwa lub czynności
wyjaśniających w sprawach o wykroczenia – w zakresie informacji
przekazywanych na potrzeby tych postępowań.
8) (uchylony)

art. 111. więcej Art. 111. 1. Bank obowiązany jest ogłaszać w miejscu wykonywania czynności,
w sposób ogólnie dostępny:
1) stosowane stawki oprocentowania środków na rachunkach bankowych, kredytów
i pożyczek;
2) stosowane stawki prowizji i wysokość pobieranych opłat;
3) terminy kapitalizacji odsetek;
4) stosowane kursy walutowe;
5) bilans ze sprawozdaniem z badania za ostatni okres podlegający badaniu;
6) skład zarządu i rady nadzorczej banku;
7) (uchylony)
8) nazwiska osób upoważnionych do zaciągania zobowiązań w imieniu banku albo
jednostki organizacyjnej banku.
9) (uchylony)
2. Banki spółdzielcze są obowiązane oprócz informacji, o których mowa
w ust. 1, podać także obszar swojego działania oraz bank zrzeszający.
3. Osoba ze szczególnymi potrzebami, o której mowa w ustawie z dnia 19 lipca
2019 r. o zapewnianiu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami, ma prawo
otrzymania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, w formach takich jak nagranie
audio, nagranie wizualne treści w polskim języku migowym, wydruk w alfabecie
Braille’a lub wydruk z wielkością czcionki wygodną do czytania, w terminie 7 dni od
zgłoszenia takiej potrzeby.

Art. 111a. 1. Bank podaje w sprawozdaniu z działalności jednostki, o którym
mowa w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, dodatkowo:
1) informacje o jego działalności w podziale na poszczególne państwa
członkowskie i państwa trzecie, w których posiada podmioty zależne, na
zasadzie skonsolidowanej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 48 rozporządzenia
nr 575/2013 za dany rok obrotowy;
2) informację o stopie zwrotu z aktywów obliczonej jako iloraz zysku netto i sumy
bilansowej;
3) informację o zawarciu umowy, o której mowa w art. 141t ust. 1, stronach
umowy, jej przedmiocie oraz kosztach, o ile działa w jednym z holdingów,
o których mowa w art. 141f ust. 1, albo o braku takiej umowy.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 1, zawierają:
1) nazwę, charakter i lokalizację geograficzną działalności;
2) obrót w danym roku wykazywany w sprawozdaniu finansowym;
3) liczbę pracowników w przeliczeniu na pełne etaty;
4) zysk lub stratę przed opodatkowaniem;
5) podatek dochodowy;
6) otrzymane finansowe wsparcie pochodzące ze środków publicznych,
w szczególności na podstawie ustawy z dnia 12 lutego 2009 r. o udzielaniu przez
Skarb Państwa wsparcia instytucjom finansowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1436).
3. Informacje, o których mowa w ust. 2, podlegają badaniu przez biegłego
rewidenta.
4. Bank jest obowiązany ogłaszać, w sposób ogólnie dostępny, opis systemu
zarządzania, w tym systemu zarządzania ryzykiem i systemu kontroli wewnętrznej
oraz polityki wynagrodzeń, informację o powołaniu komitetu do spraw wynagrodzeń,
a także informację o spełnianiu przez członków rady nadzorczej i zarządu wymogów
określonych w art. 22aa.
5. Bank prowadzący stronę internetową jest obowiązany ogłaszać na niej
informacje, o których mowa w ust. 1 i 4.
6. Komisja Nadzoru Finansowego może, w uzasadnionych przypadkach,
nakazać bankowi zwiększenie częstotliwości ogłaszania oraz stosowanie określonych
środków przekazu i miejsc ogłaszania informacji, o których mowa w art. 431–455
rozporządzenia nr 575/2013, a także wyznaczyć bankowi terminy, w jakich będzie
obowiązany ogłaszać te informacje.
7. Komisja Nadzoru Finansowego może nakazać podmiotowi dominującemu
banku krajowego coroczne ogłaszanie, w sposób ogólnie dostępny, wskazany przez
Komisję, w pełnej formie lub przez zamieszczenie odniesień do równoważnych
informacji, opisu struktury prawnej oraz struktury zarządzania i struktury
organizacyjnej grupy, w szczególności:
1) informacji o istnieniu bliskich powiązań między podmiotami wchodzącymi
w skład grupy;
2) opisu systemu zarządzania podmiotów wchodzących w skład grupy, w tym
systemu zarządzania ryzykiem i systemu kontroli wewnętrznej oraz polityki
wynagrodzeń.

Art. 111b. 1. Bank obowiązany jest ogłaszać w sposób ogólnie dostępny
informacje o przedsiębiorcach lub przedsiębiorcach zagranicznych, o których mowa
w art. 6a ust. 1 i 7, o ile przy wykonywaniu na rzecz jednostki organizacyjnej banku
albo innego przedsiębiorcy lub przedsiębiorcy zagranicznego czynności, o których
mowa w tych przepisach, uzyskują dostęp do informacji chronionych tajemnicą
bankową.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, bank obowiązany jest również
udostępnić nieodpłatnie, na żądanie zainteresowanej osoby, w miejscu wykonywania
czynności, o którym mowa w art. 111 ust. 1.

Art. 111c. W przypadku rozwiązania albo wygaśnięcia umowy rachunku
bankowego z przyczyn, o których mowa w art. 59a ust. 1–3, bank jest obowiązany
pisemnie poinformować gminę ostatniego miejsca zamieszkania posiadacza rachunku
bankowego o:
1) dacie powzięcia przez bank informacji o śmierci posiadacza rachunku
bankowego,
2) dacie wydania przez posiadacza rachunku bankowego ostatniej dyspozycji
dotyczącej tego rachunku, a w przypadku gdy umowa przewidywała
prowadzenie więcej niż jednego rachunku – tych rachunków,
3) wysokości środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku, a w przypadku
gdy umowa przewidywała prowadzenie więcej niż jednego rachunku – na
rachunkach,
4) kwotach i tytułach wypłat dokonanych z rachunku, a w przypadku gdy umowa
przewidywała prowadzenie więcej niż jednego rachunku – z rachunków,
5) możliwości nabycia przez nią prawa do środków pieniężnych, o których mowa
w pkt 3, zgodnie z art. 935 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny
– wskazując źródło i podstawę ustaleń.

art. 112. więcej Art. 112. Sprawy sporne wynikające ze stosunków między Narodowym
Bankiem Polskim a innymi bankami na tle:
1) rezerwy obowiązkowej,
2) rozrachunków międzybankowych,
3) obrotu papierami wartościowymi
– rozpoznaje Sąd Wojewódzki w Warszawie – Sąd Gospodarczy.

Art. 112a. (uchylony)

Art. 112b. Banki mogą przetwarzać dla celów prowadzonej działalności
bankowej informacje zawarte w dokumentach tożsamości osób fizycznych.

Art. 112c. 1. Banki prowadzą system teleinformatyczny obsługujący zajęcie
wierzytelności z rachunku bankowego.
2. System teleinformatyczny, o którym mowa w ust. 1, może być prowadzony
przez izbę rozliczeniową, o której mowa w art. 67, lub instytucję, o której mowa
w art. 105 ust. 4.

Art. 112d. 1. Zajęcie wierzytelności z rachunku bankowego dłużnika, bank
wykonuje za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, o którym mowa
w art. 112c.
2. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw
informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania dotyczące
identyfikacji banku w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 112c,
sposób posługiwania się podpisem elektronicznym na potrzeby autoryzacji treści
przesyłanych w tym systemie oraz wymagania w zakresie doręczania korespondencji
za jego pośrednictwem, mając na względzie bezpieczeństwo posługiwania się dokumentami w postaci elektronicznej oraz sprawne zajęcie wierzytelności
z rachunku bankowego.

art. 113. więcej Art. 113. (uchylony).

art. 114. więcej Art. 114. (uchylony).

art. 115. więcej Art. 115. (uchylony).

art. 116. więcej Art. 116. (uchylony).

art. 117. więcej Art. 117. (uchylony).

art. 118. więcej Art. 118. (uchylony).

art. 119. więcej Art. 119. (uchylony).

art. 120. więcej Art. 120. (uchylony).

art. 121. więcej Art. 121. 1. Banki mogą zrzeszać się w bankowe izby gospodarcze.
2. Do bankowych izb gospodarczych mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia
30 maja 1989 r. o izbach gospodarczych (Dz. U. z 2019 r. poz. 579).

art. 122. więcej Art. 122. 1. Banki mogą na podstawie umowy zrzeszać się z innymi bankami.
2. Prawa i obowiązki uczestników zrzeszenia określa umowa.
3. Utworzenie zrzeszenia podlega zgłoszeniu Komisji Nadzoru Finansowego,
której przekazywana jest także umowa zrzeszenia.

art. 123. więcej Art. 123. 1. Prezesi zarządów banków tworzą radę zrzeszenia.
2. Zakres i tryb działania rady zrzeszonych banków oraz wykonywania jej
uchwał określa umowa.

art. 124. więcej Art. 124. 1. Bank może połączyć się tylko z innym bankiem albo instytucją
kredytową, po uzyskaniu zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego.
2. Komisja Nadzoru Finansowego odmawia wydania zezwolenia, o którym
mowa w ust. 1, jeżeli połączenie prowadziłoby do naruszenia przepisów prawa,
interesów klientów banku biorącego udział w połączeniu lub zagrażałoby
bezpieczeństwu środków gromadzonych w tym banku.
3. W przypadku gdy przejmującym jest bank krajowy połączenie może być
dokonane wyłącznie przez przeniesienie całego majątku banku przejmowanego albo
przejmowanej instytucji kredytowej na bank przejmujący, za udziały albo akcje, które
bank przejmujący wydaje członkom albo akcjonariuszom banku przejmowanego albo
przejmowanej instytucji kredytowej. Udziałów albo akcji nie wydaje się w przypadku,
o którym mowa w art. 514 Kodeksu spółek handlowych.

Art. 124a. Nabycie przedsiębiorstwa bankowego lub jego zorganizowanej części
przez bank wymaga zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego.

Art. 124b. Banki spółdzielcze nie podlegają podziałowi, o którym mowa
w przepisach części I tytułu I działu XI ustawy – Prawo spółdzielcze.

Art. 124c. 1. Banki w formie spółki akcyjnej podlegają podziałowi jedynie
w sposób określony w art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych z zastrzeżeniem,
że przeniesienie części majątku banku dzielonego nastąpi na spółkę akcyjną będącą
bankiem krajowym lub instytucją kredytową.
2. Podział banku, o którym mowa w ust. 1, wymaga zezwolenia Komisji
Nadzoru Finansowego. Komisja Nadzoru Finansowego odmawia zezwolenia, jeżeli
podział może okazać się niekorzystny dla ostrożnego i stabilnego zarządzania
bankiem dzielonym lub bankami, na które zostaje przeniesiony majątek banku
dzielonego lub jeżeli podział może spowodować poważne szkody dla gospodarki
narodowej lub dla ważnych interesów Państwa.

Art. 124d. 1. W przypadku łączenia się banków, przejęcia banku lub nabycia
przedsiębiorstwa banku, bank informuje podmiot, o którym mowa w art. 20 ustawy
z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie
gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, o połączeniu, przejęciu
lub nabyciu co najmniej na miesiąc przed planowanym połączeniem, przejęciem lub
nabyciem. Komisja Nadzoru Finansowego może wyznaczyć krótszy termin
powiadomienia w celu ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa lub stabilności
finansowej.
2. W przypadku gdy środki, o których mowa w art. 17 ust. 1 ustawy z dnia
10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania
depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, zgromadzone w banku powstałym
w wyniku zdarzenia, o którym mowa w ust. 1, przekraczają wartość określoną w art. 24 ust. 1 tej ustawy, mogą być wypłacone w terminie 3 miesięcy od dnia
powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, w kwocie przekraczającej wartość środków
gwarantowanych, bez utraty naliczonych odsetek oraz ponoszenia opłat z tego tytułu.

art. 125. więcej Art. 125. (uchylony).

art. 126. więcej Art. 126. Banki są obowiązane posiadać fundusze własne w rozumieniu art. 4
ust. 1 pkt 118 rozporządzenia nr 575/2013, dostosowane do rozmiaru prowadzonej
działalności.

art. 127. więcej Art. 127. 1. Instrumenty kapitałowe i pożyczki podporządkowane kwalifikuje
się jako instrumenty dodatkowe w Tier I, o których mowa w art. 52 rozporządzenia
nr 575/2013, oraz instrumenty w Tier II, o których mowa w art. 63 rozporządzenia
nr 575/2013, po uzyskaniu zgody Komisji Nadzoru Finansowego.
2. Komisja Nadzoru Finansowego udziela zgody, o której mowa w ust. 1, jeżeli
są spełnione warunki, o których mowa w:
1) art. 52 rozporządzenia nr 575/2013 – w odniesieniu do instrumentów
dodatkowych w Tier I;
2) art. 63 rozporządzenia nr 575/2013 – w odniesieniu do instrumentów w Tier II.

art. 128. więcej Art. 128. 1. Bank jest obowiązany utrzymywać sumę funduszy własnych na
poziomie nie niższym niż wyższa z następujących wartości:
1) wartość wynikająca ze spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych,
o których mowa w art. 92 rozporządzenia nr 575/2013;
2) oszacowana przez bank kwota, niezbędna do pokrycia wszystkich
zidentyfikowanych, istotnych rodzajów ryzyka występujących w działalności
banku oraz zmian otoczenia gospodarczego, uwzględniająca przewidywany
poziom ryzyka (kapitał wewnętrzny).
1a. Bank opracowuje i wdraża strategie i procedury szacowania i stałego
utrzymywania kapitału wewnętrznego.
1b. Strategie i procedury, o których mowa w ust. 1a, powinny być skuteczne,
kompleksowe i adekwatne do charakteru, skali i złożoności działalności banku.
2. Bank dokonuje regularnych przeglądów strategii i procedur, o których mowa
w ust. 1a.
2a. Bank przeciwdziała ryzyku nadmiernej dźwigni w rozumieniu art. 4 ust. 1
pkt 94 rozporządzenia nr 575/2013, uwzględniając potencjalny wzrost tego ryzyka
spowodowany obniżeniem funduszy własnych w związku z oczekiwanymi lub
zrealizowanymi stratami.
3. (uchylony)
3a. Komisja Nadzoru Finansowego, uwzględniając charakter, skalę i złożoność
działalności banku, monitoruje spełnianie przez bank wymogów w zakresie
wykorzystania ratingów kredytowych przy przeprowadzaniu oceny wiarygodności
kredytowej podmiotu lub instrumentu finansowego, o których mowa w art. 5a
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1060/2009 z dnia
16 września 2009 r. w sprawie agencji ratingowych (Dz. Urz. UE L 302 z 17.11.2009,
str. 1, z późn. zm.).
3b. Bank, który uzyskał zezwolenie na stosowanie metody wewnętrznej,
przekazuje Komisji Nadzoru Finansowego i Europejskiemu Urzędowi Nadzoru
Bankowego, co najmniej raz w roku, wyniki obliczeń wymogów w zakresie funduszy
własnych na podstawie stosowanej metody wewnętrznej, wraz z objaśnieniem tej
metody.
3c. Komisja Nadzoru Finansowego może, w drodze konsultacji z Europejskim
Urzędem Nadzoru Bankowego, opracować portfele odniesienia, dla których bank
będzie obowiązany obliczać hipotetyczne wymogi w zakresie funduszy własnych,
stosując metodę wewnętrzną, na którą uzyskał zezwolenie. W odniesieniu do
wyników obliczeń przepis ust. 3b stosuje się odpowiednio.
3d. Bank przekazuje informacje, o których mowa w ust. 3b i 3c, zgodnie
z wzorem opracowanym przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, przyjętym
przez Komisję Europejską w drodze wykonawczego standardu technicznego na
podstawie art. 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego
Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji
nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz. Urz. UE L 331
z 15.12.2010, str. 12, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem nr 1093/2010”. Jeżeli Komisja Nadzoru Finansowego opracuje portfele, o których mowa w ust. 3c,
bank przekazuje jednocześnie wyniki obliczeń, o których mowa w ust. 3b i 3c.
3e. Na podstawie informacji, o których mowa w ust. 3b i 3c, Komisja Nadzoru
Finansowego monitoruje wartości wymogów w zakresie funduszy własnych,
obliczonych przez banki z zastosowaniem metod wewnętrznych. Co najmniej raz
w roku Komisja Nadzoru Finansowego dokonuje oceny jakości tych metod
z uwzględnieniem metod:
1) których zastosowanie skutkuje znaczącymi różnicami w wymogach w zakresie
funduszy własnych w odniesieniu do takiej samej ekspozycji;
2) w przypadku których rozbieżność jest wyjątkowo duża lub mała, a także
w przypadku których obserwuje się znaczące i systematyczne niedoszacowanie
wymogów w zakresie funduszy własnych.
3f. Jeżeli z oceny, o której mowa w ust. 3e, wynikają znaczące różnice pomiędzy
wynikami obliczeń wymogów w zakresie funduszy własnych, przekazanymi przez
dany bank zgodnie z ust. 3b i 3c, a wynikami grupy banków charakteryzujących się
podobnym profilem ryzyka portfela w zakresie ryzyka kredytowego lub grupy banków
charakteryzujących się podobnym poziomem ryzyka bazowego portfela w zakresie
ryzyka rynkowego lub gdy metody wewnętrzne stosowane przez ten bank wykazują
niewiele cech wspólnych z metodami wewnętrznymi stosowanymi przez grupę
banków charakteryzujących się podobnym profilem ryzyka portfela w zakresie ryzyka
kredytowego lub grupę banków charakteryzujących się podobnym poziomem ryzyka
bazowego portfela w zakresie ryzyka rynkowego, co prowadzi do znacznej
rozbieżności wyników, Komisja Nadzoru Finansowego bada przyczyny takiej
sytuacji, a jeżeli jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie, że metoda stosowana przez
bank prowadzi do niedoszacowania wymogów w zakresie funduszy własnych,
niewynikającego z różnic w ryzyku związanym z ekspozycjami lub transakcjami
w portfelu odniesienia, Komisja może zastosować środek, o którym mowa w art. 138d
ust. 1, oraz zalecić bankowi weryfikację stosowanej metody wewnętrznej
i wprowadzenie w niej zmian.
3g. Przepisów ust. 3b–3f nie stosuje się do metody zaawansowanego pomiaru,
o której mowa w art. 312 ust. 2 rozporządzenia nr 575/2013.
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy sposób szacowania kapitału wewnętrznego
i dokonywania przez bank przeglądów strategii i procedur, o których mowa w ust. 1a,
uwzględniając potrzebę zapewnienia należytego podejścia do podejmowanego ryzyka
w zakresie prowadzonej działalności, adekwatności strategii i procedur szacowania
kapitału wewnętrznego do charakteru, skali i złożoności działalności banku, w tym
dostosowania do nowych rodzajów ryzyka, znaczących zmian w strategii i planach
działania oraz środowisku zewnętrznym, w którym działa bank.
6a. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu opinii
Komisji Nadzoru Finansowego, może określić, w drodze rozporządzenia:
1) sposób traktowania przez banki znacznych pakietów akcji podmiotów spoza
sektora finansowego, o których mowa w art. 89 ust. 3 rozporządzenia
nr 575/2013,
1a) kryteria surowsze niż wymienione w art. 125 ust. 2
i art. 126 ust. 2 rozporządzenia nr 575/2013, ustanowione na potrzeby określania
wag ryzyka ekspozycji zabezpieczonych hipotekami, zgodnie z art. 124 ust. 2
rozporządzenia nr 575/2013,
2) wyższą wagę ryzyka dla ekspozycji zabezpieczonych hipotekami na
nieruchomościach, o której mowa w art. 124 ust. 2 rozporządzenia nr 575/2013,
2a) wyższą wartość minimalną wskazanej w art. 164 ust. 4 rozporządzenia
nr 575/2013 średniej wartości straty z tytułu niewykonania zobowiązania
ważonej ekspozycją,
2b) poziom istotności przeterminowanego zobowiązania kredytowego, o którym
mowa w art. 178 ust. 2 lit. d rozporządzenia nr 575/2013,
2c) dłuższy okres wskazany na potrzeby określania zwłoki w wykonaniu
zobowiązań kredytowych przez dłużnika, zgodnie z art. 178 ust. 1 lit. b
rozporządzenia nr 575/2013,
2d) wyższy poziom współczynnika alfa określonego na potrzeby stosowania modelu
wewnętrznego w zakresie obliczania ekwiwalentu bilansowego transakcji
pozabilansowych, o którym mowa w art. 284 ust. 4 rozporządzenia nr 575/2013,
3) podejścia lub wymogi w zakresie funduszy własnych, o których mowa w art. 327
ust. 2 rozporządzenia nr 575/2013,
4) limit wartości ekspozycji wobec klienta lub grupy powiązanych klientów niższy
niż 150 000 000 euro, o którym mowa w art. 395 ust. 1 rozporządzenia
nr 575/2013,
5) wyższy wymóg dotyczący pokrycia płynności, o którym mowa w art. 412 ust. 5
zdanie drugie rozporządzenia nr 575/2013
– w zakresie odnoszącym się do działalności banków, uwzględniając konieczność
utrzymywania przez banki odpowiedniego poziomu funduszy własnych i płynności
oraz potrzebę zapewnienia stabilności, bezpieczeństwa i prawidłowego
funkcjonowania rynku finansowego.
7. W przypadku niespełnienia wymogów, o których mowa w ust. 1, bank jest
obowiązany niezwłocznie powiadomić Komisję Nadzoru Finansowego.
8. (uchylony)
9. (uchylony)
10. (uchylony)

Art. 128a. Bank jest obowiązany udzielić na żądanie Komisji Nadzoru
Finansowego informacji dotyczących struktury funduszy własnych, o których mowa
w art. 126, oraz spełnienia wymogów i norm określonych w art. 128 i przepisach
rozporządzenia nr 575/2013.

Art. 128b. 1. W przypadku gdy koszty obsługi i ryzyko wypłat gwarancji lub
poręczeń nie będą obciążały wyniku finansowego banku państwowego, może on
powierzyć innej instytucji finansowej, w drodze umowy, dokonywanie oceny
zdolności do spłaty zobowiązania i analizy ryzyka wypłaty zobowiązania
w przypadku udzielania poręczeń lub gwarancji na podstawie przepisów ustawy z dnia
8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz
niektóre osoby prawne (Dz. U. z 2020 r. poz. 122, 568 i 1086) lub innych ustaw określających zasady udzielania poręczeń i gwarancji przez bank państwowy.
2. W przypadku gdy koszty obsługi i ryzyko wypłat gwarancji lub poręczeń będą
obciążały wynik finansowy banku państwowego, Komisja Nadzoru Finansowego
może, na jego wniosek, wydać zezwolenie na powierzenie innemu bankowi
dokonywania oceny zdolności do spłaty zobowiązania i analizy ryzyka wypłaty
zobowiązania w razie:
1) udzielenia bankowi przez bank państwowy gwarancji lub poręczeń portfela
kredytów rozumianego jako zbiór pojedynczych kredytów, udzielonych przez
ten bank, dla którego łączną kwotę limitu gwarancji lub poręczeń na określony
czas ustala umowa między tym bankiem a bankiem państwowym;
2) udzielenia poręczenia lub gwarancji portfela innych zobowiązań rozumianego
jako zbiór pojedynczych umów cywilnoprawnych, dla którego łączną kwotę
limitu poręczeń lub gwarancji określa umowa między tym bankiem a bankiem
państwowym.

Art. 128c. Bank jest obowiązany zgłosić do Komisji Nadzoru Finansowego
z 30-dniowym wyprzedzeniem zamiar nabycia pakietu akcji lub udziałów, którego
wartość będzie przekraczała 5% funduszy własnych banku.

Art. 128d. (uchylony).

art. 129. więcej Art. 129. 1. Banki prowadzą samodzielnie gospodarkę finansową na podstawie
planu finansowego w sposób zapewniający pokrycie z uzyskanych przychodów
kosztów działalności oraz zobowiązań.
2. Tworzenie z odpisów z zysku netto funduszy oraz ich przeznaczenie, a także
zasady pokrywania strat określa statut banku.
3. Przeznaczenie do podziału między akcjonariuszy kwoty przekraczającej zysk
za ostatni rok obrotowy, pomniejszony o niepokryte straty, akcje własne oraz o kwoty,
które nie mogą być przeznaczone na wypłatę dywidendy, wymaga zgody Komisji
Nadzoru Finansowego.

art. 130. więcej Art. 130. 1. Banki mogą tworzyć w ciężar kosztów rezerwę na ryzyko ogólne,
służącą pokryciu niezidentyfikowanego ryzyka związanego z prowadzeniem
działalności bankowej. Banki tworzą i rozwiązują tę rezerwę na podstawie oceny tego
ryzyka, uwzględniającej w szczególności wielkość należności oraz udzielonych
zobowiązań pozabilansowych.
2. Wielkość rocznego odpisu na rezerwę na ryzyko ogólne, o której mowa
w ust. 1, wynosi:
1) co najwyżej 1,5% niespłaconej kwoty kredytów i pożyczek pieniężnych
pomniejszonej o kwotę kredytów i pożyczek pieniężnych, zaklasyfikowanych
zgodnie z odrębnymi przepisami do kategorii straconych według stanu na koniec
poprzedniego roku obrotowego;
2) nie więcej niż kwota odpisu dokonanego w bieżącym roku obrotowym z zysku
za rok poprzedni na fundusz ogólnego ryzyka, o którym mowa w art. 26 ust. 1
lit. f rozporządzenia nr 575/2013.
3. Odpis, o którym mowa w ust. 2, może być dokonywany nie częściej niż raz
w miesiącu w równych kwotach. Do czasu dokonania odpisu na fundusz ogólnego
ryzyka w bieżącym roku obrotowym podstawą wyznaczania kwot mogą być
przewidywania lub propozycje tego odpisu zawarte w planie finansowym.
4. Bank rozwiązuje rezerwę na ryzyko ogólne, jeżeli w ocenie banku ustały
okoliczności uzasadniające dalsze jej utrzymywanie.

Art. 130a. 1. Uchwała o warunkowym podwyższeniu kapitału zakładowego
banku może zostać podjęta w celu dokonania konwersji zobowiązań banku
z instrumentów finansowych, które przewidują konwersję zobowiązania na akcje
w przypadku zdarzenia powiązanego z sytuacją finansową, wypłacalnością, pozycją
kapitałową lub poziomem funduszy własnych banku (instrumenty przymusowo
zamienne), na kapitał zakładowy.
2. Konwersja zobowiązań z instrumentów przymusowo zamiennych na akcje
banku następuje w chwili wystąpienia zdarzeń wskazanych w warunkach emisji jako
podstawa konwersji.
3. Niezwłocznie po stwierdzeniu wystąpienia zdarzeń wskazanych w warunkach
emisji jako podstawa konwersji zarząd banku zgłasza do sądu rejestrowego objęcie
akcji w wyniku konwersji zobowiązań z instrumentów przymusowo zamiennych.

art. 131. więcej Art. 131. 1. Działalność banków, oddziałów i przedstawicielstw banków
zagranicznych, oddziałów i przedstawicielstw instytucji kredytowych podlega
nadzorowi bankowemu sprawowanemu przez Komisję Nadzoru Finansowego
w zakresie i na zasadach określonych w niniejszej ustawie i w ustawie z dnia 21 lipca
2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym.
2. Nadzór nad działalnością oddziału lub przedstawicielstwa banku
zagranicznego w kraju oraz oddziału lub przedstawicielstwa banku krajowego za
granicą, w tym zakres i tryb dokonywania czynności kontrolnych, może być wykonywany w zakresie uzgodnionym w porozumieniu Komisji Nadzoru
Finansowego z właściwymi władzami nadzorczymi.
3. Komisja Nadzoru Finansowego może, stosownie do postanowień
porozumienia, o którym mowa w ust. 2, udzielić informacji dotyczących banku
organowi nadzoru bankowego innego kraju, jeżeli:
1) wskutek tego nie zostanie naruszony interes gospodarczy Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) zapewnione jest wykorzystanie udzielonych informacji tylko na potrzeby
nadzoru bankowego;
3) zagwarantowane jest, że przekazywanie udzielonych informacji poza organ
nadzoru bankowego możliwe jest wyłącznie po uprzednim uzyskaniu zgody
Komisji Nadzoru Finansowego.
3a. Jeżeli właściwa władza nadzorcza odmawia zawarcia porozumienia,
o którym mowa w ust. 2, albo pomimo jego zawarcia nie stosuje się do jego
postanowień, w tym nie udziela w wyznaczonym terminie informacji, o których
udzielenie wnioskowała Komisja Nadzoru Finansowego, lub odmawia udzielenia
takich informacji, Komisja Nadzoru Finansowego może powiadomić o tym
Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. (uchylony)

Art. 131a. 1. Banki są obowiązane do wnoszenia wpłat z tytułu nadzoru
bankowego, stanowiących iloczyn sumy aktywów bilansowych banków i stawki
nieprzekraczającej 0,024%.
1a. Wpłaty wnoszone przez bank będący uczestnikiem systemu ochrony,
o którym mowa w art. 22b ust. 1 ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych,
ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających, wynoszą 80% kwot, do których uiszczenia
byłby on obowiązany w przypadku nieuczestniczenia w takim systemie.
1b. Z wpłat, o których mowa w ust. 1, pokrywa się także 16,5% wartości
kosztów, o których mowa w art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze
nad rynkiem kapitałowym.
2. Należności z tytułu wpłat na finansowanie kosztów nadzoru, o których mowa
w ust. 1, podlegają egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji.
3. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, terminy uiszczania,
wysokość i sposób obliczania wpłat, o których mowa w ust. 1, oraz sposób
pokrywania z wpłat, o których mowa w ust. 1, kosztów nadzoru bankowego i udziału
w kosztach, o których mowa w ust. 1b, mając na względzie zapewnienie skuteczności
sprawowanego nadzoru.
4. (uchylony)

art. 132. więcej Art. 132. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych może wystąpić do
Komisji Nadzoru Finansowego o podjęcie czynności lub środków w ramach nadzoru,
o których mowa w art. 133 i art. 138.

art. 133. więcej Art. 133. 1. Celem nadzoru jest zapewnienie:
1) bezpieczeństwa środków pieniężnych gromadzonych na rachunkach bankowych;
2) zgodności działalności banków z przepisami ustawy, rozporządzenia
nr 575/2013, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim,
statutem oraz decyzją o wydaniu zezwolenia na utworzenie banku;
3) zgodności działalności prowadzonej przez banki zgodnie z art. 70 ust. 2 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi z przepisami tej
ustawy, niniejszej ustawy, rozporządzenia 596/2014, aktami delegowanymi
wydanymi na podstawie tego rozporządzenia oraz ze statutem.
1a. Przy wykonywaniu swoich zadań Komisja Nadzoru Finansowego
uwzględnia wytyczne i zalecenia Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego.
W przypadku nieuwzględnienia wytycznych lub zaleceń Europejskiego Urzędu
Nadzoru Bankowego Komisja Nadzoru Finansowego podaje powody ich
nieuwzględnienia.
2. Czynności podejmowane w ramach nadzoru bankowego polegają
w szczególności na:
1) dokonywaniu oceny sytuacji finansowej banków, w tym badaniu wypłacalności,
jakości aktywów, płynności płatniczej, wyniku finansowego banków;
2) badaniu jakości systemu zarządzania bankiem, w szczególności systemu
zarządzania ryzykiem oraz systemu kontroli wewnętrznej;
3) badaniu zgodności udzielanych kredytów, pożyczek pieniężnych, akredytyw,
gwarancji bankowych i poręczeń oraz emitowanych bankowych papierów
wartościowych z obowiązującymi w tym zakresie przepisami;
4) badaniu zabezpieczenia i terminowości spłaty kredytów i pożyczek pieniężnych;
5) badaniu przestrzegania limitów, o których mowa w art. 79a, oraz limitów,
o których mowa w art. 395 rozporządzenia nr 575/2013, oraz ocenie procesu
identyfikacji, monitorowania i kontroli koncentracji ekspozycji, w tym dużych
ekspozycji;
6) badaniu przestrzegania przez bank, określonych przez Komisję Nadzoru
Finansowego norm dopuszczalnego ryzyka w działalności banków, zarządzania
ryzykiem prowadzonej działalności, w tym dostosowania do rodzaju i skali
działalności banku procesu identyfikacji i monitorowania ryzyka oraz
sprawozdawania o ryzyku;
7) dokonywaniu oceny szacowania, utrzymywania i przeglądu kapitału
wewnętrznego;
8) badaniu wykonywania przez banki obowiązków, o których mowa w art. 56a,
art. 59a, art. 59b, art. 92ba–92bd i art. 111c.
2a. Czynności, o których mowa w ust. 2, mogą być wykonywane także w sposób
określony w art. 138c ust. 2 pkt 3.
3. Czynności kontrolne podejmowane przez pracowników Urzędu Komisji
Nadzoru Finansowego są wykonywane po okazaniu legitymacji służbowej oraz
doręczeniu upoważnienia wydanego przez Przewodniczącego Komisji Nadzoru
Finansowego.
3a. Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy stosuje się przepisy
rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, z zastrzeżeniem
art. 26 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym.
4. Komisja Nadzoru Finansowego oraz osoby wykonujące czynności nadzoru
bankowego nie ponoszą odpowiedzialności za szkodę wynikłą ze zgodnego
z przepisami ustaw działania lub zaniechania, które pozostaje w związku ze
sprawowanym przez Komisję Nadzoru Finansowego nadzorem nad działalnością
banków, oddziałów i przedstawicielstw banków zagranicznych oraz oddziałów
instytucji kredytowych.

Art. 133a. 1. Komisja Nadzoru Finansowego co najmniej raz w roku
przeprowadza badanie i ocenę nadzorczą banku albo przegląd i weryfikację wyników
poprzedniego badania i oceny nadzorczej.
2. Badanie i ocena nadzorcza obejmuje identyfikację wielkości i charakteru
ryzyka, na jakie narażony jest bank, ocenę jakości procesu zarządzania ryzykiem,
ocenę poziomu kapitału pokrywającego ryzyko wynikające z działalności banku oraz
zarządzania bankiem, w tym zgodności działalności banku z przepisami ustawy,
rozporządzenia nr 575/2013, ustawy o Narodowym Banku Polskim, ze statutem
i decyzjami o wydaniu zezwolenia na utworzenie banku i rozpoczęcie przez niego
działalności oraz ocenę działań podjętych przez bank w następstwie zastosowania
środków, o których mowa w art. 138, art. 138c oraz art. 141.
3. W badaniu i ocenie nadzorczej Komisja Nadzoru Finansowego bierze pod
uwagę ryzyko systemowe, jakie może stwarzać bank oraz wyniki identyfikacji, oceny
i monitorowania ryzyka systemowego powstającego w systemie finansowym lub jego
otoczeniu, a także działania na rzecz wyeliminowania lub ograniczenia tego ryzyka
z wykorzystaniem instrumentów makroostrożnościowych, wprowadzone przez
Komitet Stabilności Finansowej zgodnie z ustawą o nadzorze
makroostrożnościowym.
4. W badaniu i ocenie nadzorczej Komisja Nadzoru Finansowego bierze pod
uwagę wyniki testów warunków skrajnych, w tym testów, o których mowa
w art. 133b, oraz testów warunków skrajnych przeprowadzonych zgodnie z art. 177
rozporządzenia nr 575/2013 przez bank stosujący metodę wewnętrznych ratingów lub
metodę modeli wewnętrznych, o których mowa odpowiednio w art. 143 ust. 1
i art. 363 rozporządzenia nr 575/2013.
5. Komisja Nadzoru Finansowego informuje bank o wyniku badania i oceny
nadzorczej i w razie potrzeby podejmuje niezbędne środki zgodnie z art. 138,
art. 138c, art. 138d i art. 141.
6. W przypadku gdy badanie i ocena nadzorcza wykaże, że bank może stwarzać
ryzyko systemowe zgodnie z art. 23 rozporządzenia nr 1093/2010, Komisja Nadzoru
Finansowego informuje o tym Europejski Urząd Nadzoru Bankowego oraz Komitet
Stabilności Finansowej.
7. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje Europejskiemu Urzędowi Nadzoru
Bankowego informacje dotyczące funkcjonowania procedur badania i oceny
nadzorczej.
8. W przypadku gdy banki o podobnym profilu ryzyka, w szczególności
o podobnej specyfice działalności lub podobnej lokalizacji geograficznej ekspozycji,
są lub mogą być narażone na podobne ryzyko lub stwarzają podobne ryzyko dla
systemu finansowego, Komisja Nadzoru Finansowego może, w odniesieniu do takich
banków, przeprowadzić badanie i ocenę nadzorczą w podobny lub taki sam sposób.
Komisja Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd Nadzoru Bankowego
o takich przypadkach.
9. Komisja Nadzoru Finansowego przyjmuje zgłoszenia naruszeń lub
potencjalnych naruszeń przepisów ustawy oraz rozporządzenia nr 575/2013.
10. Informacje uzyskane w trybie, o którym mowa w ust. 9, w tym informacje,
które mogłyby umożliwić identyfikację osoby dokonującej zgłoszenia oraz osoby,
której zarzuca się naruszenie, a także informacja o dokonaniu zgłoszenia mogą być
ujawnione tylko:
1) w zawiadomieniu o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oraz w dokumentach
przekazywanych w uzupełnieniu takiego zawiadomienia;
2) na żądanie sądu lub prokuratora w związku z toczącym się postępowaniem
karnym lub postępowaniem w sprawach o przestępstwa skarbowe.

Art. 133b. Komisja Nadzoru Finansowego co najmniej raz w roku przeprowadza
w nadzorowanych bankach testy warunków skrajnych.

Art. 133c. 1. Komisja Nadzoru Finansowego raz w roku opracowuje program
oceny nadzorczej. W uzasadnionych przypadkach Komisja Nadzoru Finansowego
może dokonać aktualizacji tego programu.
2. Program oceny nadzorczej, o którym mowa w ust. 1, obejmuje banki:
1) w odniesieniu do których wyniki badania i oceny nadzorczej, o którym mowa
w art. 133a, w tym wyniki testów warunków skrajnych, wskazują na istnienie
znaczącego ryzyka pogorszenia ich sytuacji finansowej lub na naruszenie
przepisów regulujących ich funkcjonowanie;
2) które stwarzają ryzyko systemowe;
3) inne – w uzasadnionych przypadkach.

Art. 133d. Komisja Nadzoru Finansowego co najmniej raz na trzy lata, w toku
badania i oceny nadzorczej banku, dokonuje przeglądu spełniania przez bank
wymogów dotyczących metod wewnętrznych.

Art. 133e. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu
opinii Komisji Nadzoru Finansowego, określi, w drodze rozporządzenia, kryteria
i sposób przeprowadzania badania i oceny nadzorczej, o którym mowa w art. 133a,
uwzględniając konieczność zapewnienia realizacji celów programu oceny nadzorczej
oraz badania i oceny nadzorczej, a także sprawnego jego przebiegu.

art. 134. więcej Art. 134. 1. Badanie sprawozdań finansowych banku, a także oddziału banku
zagranicznego, może być zlecone tylko biegłym rewidentom, którzy spełniają wymogi
określone w ustawie z dnia 11 maja 2017 r. o biegłych rewidentach, firmach
audytorskich oraz nadzorze publicznym.
2. Banki obowiązane są przekazywać do Komisji Nadzoru Finansowego zbadane
jednostkowe i skonsolidowane sprawozdania finansowe wraz ze sprawozdaniem z
badania w ciągu 15 dni od dnia ich zatwierdzenia oraz z odpisem uchwały bądź
postanowienia organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego.

art. 135. więcej Art. 135. 1. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w przeprowadzonym
badaniu na zlecenie banku, Komisja Nadzoru Finansowego może zobowiązać bank do
zlecenia wskazanemu biegłemu rewidentowi zbadania prawidłowości i rzetelności
wszystkich sprawozdań finansowych sporządzanych przez bank, kontroli ksiąg
rachunkowych, analizy portfela kredytowego oraz dokonania innych czynności
określonych w art. 133 ust. 2. Jeżeli w wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono
nieprawidłowości, koszty badania ponosi bank.
2. Zlecenie badania określonego w ust. 1 może zostać udzielone także
bezpośrednio przez Komisję Nadzoru Finansowego. Koszty badania ponosi wówczas
Komisja, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Jeżeli w wyniku badania zleconego przez Komisję Nadzoru Finansowego
stwierdzono nieprawidłowości, koszty badania ponosi bank.
4. Uwzględniając potrzebę zachowania szczególnych środków bezpieczeństwa,
przy wyborze biegłego rewidenta do badania sprawozdania finansowego banku
określonego w ust. 2, przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1843) nie stosuje się.

art. 136. więcej Art. 136. 1. Biegły rewident przeprowadzający badanie sprawozdań
finansowych banku oraz badanie, o którym mowa w art. 134 i art. 135, jest
obowiązany niezwłocznie powiadomić Komisję Nadzoru Finansowego oraz radę
nadzorczą i zarząd banku o ujawnionych faktach wskazujących na:
1) popełnienie przestępstwa;
2) naruszenie przepisów regulujących działalność banku;
3) naruszenie zasad dobrej praktyki bankowej lub inne zagrożenie interesów
klientów banku;
4) istnienie przesłanek do wyrażenia opinii z zastrzeżeniami do sprawozdania
finansowego banku, wyrażenia opinii negatywnej lub odmowy wyrażenia opinii.
1a. Biegły rewident może odstąpić od powiadomienia rady nadzorczej i zarządu,
o którym mowa w ust. 1, jeżeli przemawiają za tym ważne powody.
2. Przy wykonywaniu przez biegłych rewidentów czynności, o których mowa
w art. 135 ust. 2, stosuje się do nich odpowiednio przepisy dotyczące pracowników
nadzoru bankowego wykonujących te czynności.
3. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do biegłych rewidentów badających
sprawozdania finansowe podmiotów posiadających bliskie powiązania z bankiem.

art. 137. więcej Art. 137. 1. Komisja Nadzoru Finansowego:
1) (uchylony)
1a) (uchylony)
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) (uchylony)
5) może wydawać rekomendacje dotyczące dobrych praktyk ostrożnego
i stabilnego zarządzania bankami.
2. W przypadku gdy rekomendacje, o których mowa w ust. 1 pkt 5, odnoszą się
do spraw mogących dotyczyć nadzoru makroostrożnościowego, o którym mowa w ustawie o nadzorze makroostrożnościowym, Komisja Nadzoru Finansowego
wydaje takie rekomendacje po zasięgnięciu opinii Komitetu Stabilności Finansowej.

Art. 137a. Dla potrzeb sprawdzenia przestrzegania przez banki norm i limitów
określonych ustawą, wielkości wyrażone w walutach obcych w rozumieniu przepisów
prawa dewizowego przelicza się na złote, a wielkości indeksowane do walut
wymienialnych wyznacza się – według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy
Bank Polski na dzień dokonywania sprawdzenia.

art. 138. więcej Art. 138. 1. Komisja Nadzoru Finansowego może w ramach nadzoru zalecić
bankowi w szczególności:
1) podjęcie środków koniecznych do przywrócenia płynności płatniczej lub
osiągnięcia i przestrzegania innych norm dopuszczalnego ryzyka w działalności
banku;
1a) przestrzeganie dodatkowych wymogów w zakresie płynności, biorąc pod uwagę
model biznesowy banku, stosowane przez bank zasady, procedury i mechanizmy
w zakresie zarządzania ryzykiem płynności, wynik badania i oceny nadzorczej
albo przeglądu i weryfikacji, o których mowa w art. 133a, oraz systemowe
ryzyko płynności stwarzane przez bank;
2) zwiększenie funduszy własnych;
2a) przestrzeganie dodatkowego wymogu w zakresie funduszy własnych ponad
wartość wynikającą z wymogów obliczonych zgodnie ze szczegółowymi
zasadami określonymi w rozporządzeniu nr 575/2013, w szczególności w
przypadku:
a) negatywnych ustaleń dokonanych w wyniku czynności podejmowanych
w ramach nadzoru bankowego, w tym odnoszących się do funkcjonowania
systemu zarządzania ryzykiem i systemu kontroli wewnętrznej lub identyfikacji, monitorowania i kontroli koncentracji ekspozycji, w tym dużych
ekspozycji,
b) stwierdzenia niedostosowania kapitału wewnętrznego do skali ryzyka
występującego w działalności banku oraz istotnych nieprawidłowości
w zarządzaniu ryzykiem,
c) stwierdzenia, że bank stwarza ryzyko systemowe;
3) zaniechanie określonych form reklamy;
4) opracowanie i stosowanie procedur, które zapewnią utrzymywanie, bieżące
szacowanie i przegląd kapitału wewnętrznego oraz funkcjonowanie systemu
zarządzania bankiem;
5) zastosowanie szczególnych zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane
z działalnością banków lub odpisów z tytułu utraty wartości aktywów, lub
szczególnego traktowania aktywów przy obliczaniu wymogów w zakresie
funduszy własnych;
6) ograniczenie ryzyka występującego w działalności banku;
7) ograniczenie wysokości zmiennego składnika wynagrodzenia osób objętych
polityką wynagrodzeń, jako odsetka przychodów netto, w przypadku gdy jego
wysokość utrudnia spełnianie wymogów w zakresie funduszy własnych;
8) wypełnianie dodatkowych obowiązków sprawozdawczych lub zwiększenie ich
częstotliwości, w tym sprawozdawczości w zakresie funduszy własnych
i płynności;
9) ujawnianie dodatkowych informacji;
10) przestrzeganie art. 92ba–92bd oraz art. 111c.
2. Komisja Nadzoru Finansowego może nakazać bankowi wstrzymanie wypłat
z zysku lub wstrzymanie tworzenia nowych jednostek organizacyjnych do czasu
przywrócenia płynności płatniczej lub osiągnięcia innych norm dopuszczalnego
ryzyka w działalności banku.
3. W razie stwierdzenia, że bank nie realizuje zaleceń określonych w ust. 1 lub
nakazów określonych w ust. 2, a także gdy działalność banku jest wykonywana
z naruszeniem przepisów niniejszej ustawy, przepisów innych ustaw regulujących
działalność banku lub zasady jego organizacji oraz przepisów wydanych na ich
podstawie, a także przepisów rozporządzenia nr 575/2013 i innych bezpośrednio
stosowanych przepisów prawa Unii Europejskiej regulujących działalność banku lub
zasady jego organizacji, lub z naruszeniem statutu albo stwarza zagrożenie dla
interesów posiadaczy rachunków bankowych lub uczestników obrotu instrumentami
finansowymi, Komisja Nadzoru Finansowego, po uprzednim upomnieniu na piśmie,
może:
1) wystąpić do właściwego organu banku z wnioskiem o odwołanie prezesa,
wiceprezesa lub innego członka zarządu banku bezpośrednio odpowiedzialnego
za stwierdzone nieprawidłowości; przepis art. 22d stosuje się odpowiednio;
2) zawiesić w czynnościach członków zarządu, o których mowa w pkt 1, do czasu
podjęcia uchwały w sprawie wniosku o ich odwołanie przez radę nadzorczą na
najbliższym posiedzeniu; zawieszenie w czynnościach polega na wyłączeniu
z podejmowania decyzji za bank w zakresie jego praw i obowiązków
majątkowych;
3) ograniczyć zakres działalności banku lub jego jednostek organizacyjnych;
3a) nałożyć na bank karę pieniężną w wysokości do 10% przychodu wykazanego
w ostatnim zbadanym sprawozdaniu finansowym, a w przypadku braku takiego
sprawozdania – karę pieniężną w wysokości do 10% prognozowanego
przychodu określonego na podstawie sytuacji ekonomiczno-finansowej banku;
przepisy art. 141 ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio;
4) uchylić zezwolenie na utworzenie banku i podjąć decyzję o likwidacji banku;
art. 147 ust. 3 i art. 153–156 stosuje się odpowiednio.
3a. Decyzja Komisji Nadzoru Finansowego o ograniczeniu zakresu działalności
banku może zawierać warunki i terminy.
3b. W przypadku gdy jest możliwe ustalenie kwoty korzyści osiągniętej przez
bank albo straty, której bank uniknął w wyniku naruszenia, karę pieniężną, o której
mowa w ust. 3 pkt 3a, można ustalić w wysokości do dwukrotności kwoty korzyści
albo straty.
3c. Komisja Nadzoru Finansowego, ustalając wysokość kary pieniężnej, o której
mowa w ust. 3 pkt 3a i ust. 3b, uwzględnia w szczególności wagę naruszenia oraz czas
jego trwania, przyczyny naruszenia, sytuację finansową banku, na który nakładana jest
kara, oraz uprzednie naruszenia przez bank przepisów, o których mowa w ust. 3.
4. Komisja Nadzoru Finansowego może także zawiesić w czynnościach członka
zarządu w przypadku:
1) przedstawienia mu zarzutów w postępowaniu karnym lub w postępowaniu
w sprawie o przestępstwo skarbowe;
2) spowodowania znacznych strat majątkowych banku.
Postanowienia ust. 3 pkt 2 stosuje się odpowiednio.
4a. Członek zarządu jest obowiązany poinformować Komisję Nadzoru
Finansowego o postawieniu mu zarzutów w postępowaniu karnym, z wyłączeniem
zarzutów dotyczących przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego, lub w postępowaniu w sprawie o przestępstwo skarbowe, w terminie 30 dni od dnia
postawienia zarzutów.
5. Komisja Nadzoru Finansowego odwołuje członka zarządu banku w przypadku
prawomocnego skazania go za przestępstwo umyślne lub przestępstwo skarbowe,
z wyłączeniem przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego, a także w przypadku
niedopełnienia przez niego obowiązku, o którym mowa w ust. 4a.
6. Ograniczenie zakresu działalności banku lub uchylenie zezwolenia na
utworzenie banku może również nastąpić w razie stwierdzenia, że bank:
1) przestał spełniać warunki ustalone w zezwoleniu;
2) uzyskał zezwolenie na podstawie fałszywych dokumentów, nieprawdziwych
oświadczeń lub wskutek innych działań sprzecznych z prawem;
3) przez okres dłuższy niż 6 miesięcy nie prowadzi działalności bankowej;
4) stał się podmiotem zależnym od osób, wobec których nie jest możliwe skuteczne
wykonywanie przez Komisję Nadzoru Finansowego nadzoru nad bankiem ze
względu na przepisy prawa obowiązujące w miejscu ich zamieszkania lub
siedziby, lub ze względu na powiązania tych osób z innymi podmiotami;
5) nie wypełnia obowiązków określonych w rozdziale 11b.
6a. Komisja Nadzoru Finansowego uchyla zezwolenie na utworzenie oddziału
banku zagranicznego, jeśli właściwe władze nadzorcze kraju, w którym bank
zagraniczny ma swoją siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu, uchyliły zezwolenie
na prowadzenie działalności bankowej przez ten bank.
6b. Przed uchyleniem zezwolenia na utworzenie oddziału banku zagranicznego
Komisja Nadzoru Finansowego zasięgnie opinii właściwych władz nadzorczych kraju,
w którym bank zagraniczny ma swoją siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu,
jeżeli porozumienie, o którym mowa w art. 131 ust. 2, przewiduje zasięgnięcie opinii.
W razie konieczności natychmiastowego uchylenia zezwolenia Komisja Nadzoru
Finansowego może odstąpić od zasięgnięcia opinii.
6c. O uchyleniu zezwolenia, o którym mowa w ust. 6a, Komisja Nadzoru
Finansowego powiadamia właściwe władze nadzorcze banku zagranicznego.
6d. O uchyleniu zezwolenia na utworzenie banku krajowego Komisja Nadzoru
Finansowego niezwłocznie powiadamia właściwe władze nadzorcze państwa,
w którym działa oddział tego banku.
7. Środki podejmowane w ramach nadzoru nie mogą naruszać umów zawartych
przez bank, z wyłączeniem umów:
1) o których mowa w art. 92a ust. 1 i 3 oraz w art. 92d;
2) zawartych przez bank krajowy z podmiotami działającymi w tym samym
holdingu oraz umów zawartych przez bank krajowy z podmiotami, z którymi
posiada bliskie powiązania, oraz umów, o których mowa w art. 6a ust. 1 i 7.
7a. W przypadku stwierdzenia, że bank, z naruszeniem art. 88a–88m oraz
przepisów wydanych na podstawie art. 88n, wykonuje czynności, o których mowa
w art. 5 ust. 1 pkt 1, których przedmiotem są lokaty strukturyzowane, lub że bank,
z naruszeniem art. 88a–88m oraz przepisów wydanych na podstawie art. 88n,
wykonuje czynności, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 11 lub 12, Komisja Nadzoru
Finansowego, zamiast zastosowania środków, o których mowa w ust. 3, może:
1) nakazać bankowi zaprzestanie działań skutkujących powstaniem naruszeń
i niepodejmowanie tych działań w przyszłości lub nałożyć na bank karę
pieniężną do wysokości 20 750 000 zł albo do wysokości kwoty stanowiącej
równowartość 10% całkowitego rocznego przychodu wykazanego w ostatnim
zbadanym sprawozdaniu finansowym, jeżeli przekracza ona 20 750 000 zł, albo
– gdy jest możliwe ustalenie kwoty korzyści osiągniętej w wyniku naruszenia –
nałożyć na bank karę pieniężną do wysokości dwukrotności kwoty osiągniętej
korzyści;
2) nakazać osobom odpowiedzialnym za zaistniałe naruszenie zaprzestanie działań
skutkujących powstaniem naruszeń lub nałożyć na te osoby karę pieniężną do
wysokości 20 750 000 zł;
3) zawiesić w czynnościach członka zarządu banku odpowiedzialnego za
stwierdzone naruszenie na okres nie dłuższy niż 12 miesięcy;
4) wystąpić do właściwego organu banku z wnioskiem o odwołanie członka
zarządu banku – w przypadku rażących i uporczywych naruszeń przepisów,
o których mowa w ust. 1, przy czym przepis art. 22d stosuje się odpowiednio;
5) ograniczyć zakres działalności banku lub jego jednostek organizacyjnych;
6) uchylić zezwolenie na utworzenie banku i podjąć decyzję o likwidacji banku,
przy czym przepisy art. 147 ust. 3 i art. 153–156 stosuje się odpowiednio.
7b. W przypadku naruszenia przez bank art. 88m ust. 4–14 oraz przepisów
wydanych na podstawie art. 88n pkt 1 lit. e Komisja Nadzoru Finansowego może także zakazać wykonywania przez bank czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1
pkt 1, których przedmiotem są lokaty strukturyzowane, lub zakazać wykonywania
przez bank czynności, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 11 i 12.
7c. Decyzje, o których mowa w ust. 7a i 7b, Komisja Nadzoru Finansowego
podaje do publicznej wiadomości. Przepis art. 176h ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o obrocie instrumentami finansowymi stosuje się odpowiednio.
7d. W przypadku gdy bank jest podmiotem dominującym, który sporządza
skonsolidowane sprawozdanie finansowe, lub podmiotem zależnym od podmiotu
dominującego, który sporządza skonsolidowane sprawozdanie finansowe, całkowity
roczny przychód, o którym mowa w ust. 7a pkt 1, stanowi kwota całkowitego
skonsolidowanego rocznego przychodu podmiotu dominującego ujawniona
w ostatnim zbadanym skonsolidowanym sprawozdaniu finansowym.
7e. Równowartość w złotych kwoty w walucie obcej oblicza się według
średniego kursu tej waluty ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w dniu
bilansowym, na który zostało sporządzone ostatnie zbadane sprawozdanie finansowe,
o którym mowa w ust. 7a pkt 1 lub ust. 7d.
8. Komisja Nadzoru Finansowego, podejmując decyzje, o których mowa
w ust. 3, 3a i 7a, uwzględnia:
1) wagę i okres naruszenia;
2) stopień przyczynienia się i odpowiedzialność podmiotów lub osób;
3) stosunek wysokości kary finansowej do skali działalności podmiotów mierzonej
wielkością przychodów, zysku lub majątku;
4) korzyści osiągnięte przez podmiot lub osobę w wyniku naruszenia;
5) szkody wyrządzone osobom trzecim w wyniku naruszenia;
6) poprzednie naruszenia, ich zakres i częstotliwość;
7) skutki naruszenia dla stabilności finansowej i rynku finansowego;
8) współpracę podmiotu lub osoby z Komisją Nadzoru Finansowego.

Art. 138a. (uchylony).

Art. 138b. 1. Komisja Nadzoru Finansowego, podejmując w ramach
sprawowania nadzoru skonsolidowanego decyzję o zastosowaniu środka, o którym
mowa w art. 138 ust. 1 pkt 1a lub 2a, współpracuje z właściwymi władzami
nadzorczymi sprawującymi nadzór nad podmiotami działającymi w tym samym co bank holdingu, dążąc do osiągnięcia wspólnego stanowiska zarówno co do
rozstrzygnięcia, jak i oceny jego przesłanek.
2. Komisja Nadzoru Finansowego wydaje decyzję, o której mowa w ust. 1,
w terminie 4 miesięcy od dnia dostarczenia właściwym władzom nadzorczym
sprawującym nadzór nad podmiotami działającymi w tym samym co bank holdingu
propozycji stanowiska zawierającego ocenę ryzyka holdingu.
3. W przypadku braku wspólnego stanowiska Komisja Nadzoru Finansowego
może zasięgnąć opinii Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego. Komisja Nadzoru
Finansowego zasięga opinii Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego także na
wniosek właściwych władz nadzorczych, o których mowa w ust. 2.
4. Jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 2, Komisja Nadzoru Finansowego
oraz właściwe władze nadzorcze nie osiągną porozumienia, Komisja Nadzoru
Finansowego, podejmując decyzję, o której mowa w ust. 1, bierze pod uwagę opinie
wyrażone przez te władze oraz uzasadnia istotne odstępstwa od opinii właściwych
władz nadzorczych, otrzymanych w terminie, o którym mowa w ust. 2.
5. W przypadku zasięgnięcia opinii, o której mowa w ust. 3, Komisja Nadzoru
Finansowego, wydając decyzję, o której mowa w ust. 1, bierze pod uwagę tę opinię
oraz uzasadnia istotne odstępstwa od tej opinii. W decyzji Komisja Nadzoru
Finansowego może określić warunki i terminy zastosowania środka, o którym mowa
w art. 138 ust. 1 pkt 1a lub 2a.
5a. Jeżeli przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 2, właściwa władza
nadzorcza skieruje sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego zgodnie
z art. 19 rozporządzenia nr 1093/2010, Komisja Nadzoru Finansowego zawiesza
postępowanie do czasu wydania przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego decyzji
zgodnie z art. 19 ust. 3 tego rozporządzenia.
6. W przypadku gdy właściwa władza nadzorcza sprawująca nadzór
skonsolidowany nad bankiem krajowym działającym w jednym z holdingów,
o których mowa w art. 141f ust. 1 pkt 2–5, zwraca się do Komisji Nadzoru
Finansowego o opinię w sprawie zastosowania środka, o którym mowa w art. 138
ust. 1 pkt 1a lub 2a, przepisy ust. 1–4 stosuje się odpowiednio.
7. Komisja Nadzoru Finansowego dokonuje raz w roku oceny przesłanek oraz
skutków wydania decyzji, o której mowa w ust. 1. Przesłanki oraz skutki decyzji wydanej w przypadku braku wspólnego stanowiska mogą być poddane ocenie także,
jeżeli wystąpi o to właściwa władza nadzorcza.

Art. 138c. 1. W przypadku negatywnych ustaleń dokonanych w wyniku
czynności, o których mowa w art. 133a ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego może
objąć banki zwiększonym nadzorem.
2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, obejmuje:
1) zwiększenie częstotliwości lub zakresu czynności podejmowanych w ramach
nadzoru bankowego, o których mowa w art. 133 ust. 2, w tym przeprowadzanie
dodatkowych przeglądów planów operacyjnych, strategicznych lub biznesowych
banku;
2) nałożenie na bank dodatkowych obowiązków informacyjnych dotyczących
przestrzegania przepisów ustawy lub rozporządzenia nr 575/2013;
3) delegowanie pracowników Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego do bieżącego
wykonywania w banku czynności, o których mowa w art. 133 ust. 2.
3. Czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 3, są wykonywane na podstawie
upoważnienia Przewodniczącego Komisji Nadzoru Finansowego, określającego
w szczególności ich zakres, tryb wykonywania oraz okres, na jaki delegacja jest
ustanawiana.
4. Pracownikom Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego, o których mowa
w ust. 2 pkt 3, przysługuje prawo uczestniczenia w posiedzeniach organów banku oraz
prawo do uzyskiwania informacji niezbędnych do wykonywania ich zadań.

Art. 138d. 1. Jeżeli w ramach przeglądu, o którym mowa w art. 133d, zostaną
stwierdzone istotne nieprawidłowości w identyfikacji przez bank ryzyka
z zastosowaniem metody wewnętrznej, Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze
decyzji, nakazuje bankowi przyjęcie wyższych mnożników niż przyjęte w stosowanej
metodzie wewnętrznej, nakłada dodatkowy wymóg w zakresie funduszy własnych lub
podejmuje inne działania zmierzające do przywrócenia zgodności stosowanej metody
z przepisami rozporządzenia nr 575/2013.
2. Jeżeli w odniesieniu do metody wewnętrznej dotyczącej ryzyka rynkowego
liczne przekroczenia, o których mowa w art. 366 rozporządzenia nr 575/2013,
wskazują, że metoda ta nie jest wystarczająco dokładna, Komisja Nadzoru Finansowego uchyla zezwolenie na stosowanie metody wewnętrznej lub nakazuje
bankowi jej niezwłoczną zmianę.
3. W przypadku gdy bank przestał spełniać wymogi dotyczące metody
wewnętrznej, na stosowanie której uzyskał zezwolenie, informuje o tym Komisję
Nadzoru Finansowego. Jeżeli naruszenie wymogów rozporządzenia nr 575/2013 jest
istotne, bank przedstawia Komisji Nadzoru Finansowego plan przywrócenia
w odpowiednim czasie zgodności z tymi wymogami wraz ze wskazaniem terminu
realizacji tego planu. Jeżeli w ocenie Komisji Nadzoru Finansowego realizacja planu
przedstawionego przez bank nie przywróci pełnej zgodności z wymogami
rozporządzenia nr 575/2013 lub jeżeli wskazany termin realizacji planu jest
nieodpowiedni, Komisja może wyznaczyć bankowi termin jego uzupełnienia albo
opracowania nowego planu.
4. W przypadku gdy bank nie przywróci w terminie określonym w planie,
o którym mowa w ust. 3, zgodności z wymogami rozporządzenia nr 575/2013, a brak
zgodności z tymi wymogami stanowi ich istotne naruszenie, Komisja Nadzoru
Finansowego uchyla zezwolenie na stosowanie danej metody wewnętrznej lub
ogranicza zakres udzielonego zezwolenia do obszarów, w których spełniane są te
wymogi, lub w których zgodność może zostać osiągnięta w odpowiednim terminie.
5. Komisja Nadzoru Finansowego współpracuje z właściwą władzą nadzorczą,
która udzieliła bankowi zezwolenia na stosowanie metody wewnętrznej w zakresie
podejmowania przez tę władzę działań, o których mowa w ust. 1–4.

art. 139. więcej Art. 139. 1. Banki oraz oddziały i przedstawicielstwa banków zagranicznych
w kraju są obowiązane:
1) zawiadomić Komisję Nadzoru Finansowego o podjęciu i zaprzestaniu
działalności; dotyczy to również podjęcia i zaprzestania działalności przez
oddział banku krajowego w kraju;
2) umożliwić upoważnionym osobom wykonywanie czynności określonych
w art. 133 ust. 2, a w szczególności udostępnić do wglądu księgi, bilanse,
rejestry, plany, sprawozdania i inne dokumenty oraz umożliwić, na pisemne
żądanie, sporządzenie kopii tych dokumentów i innych nośników informacji, jak
również udzielać wyjaśnień żądanych przez te osoby;
3) niezwłocznie zawiadomić Komisję Nadzoru Finansowego o środkach, jakie
zostaną podjęte w celu usunięcia nieprawidłowości stwierdzonych w ramach
nadzoru, oraz stosować się do wydanych decyzji i zaleceń.
2. Przy wykonywaniu nadzoru nad działalnością oddziału banku zagranicznego
przepisy art. 138 stosuje się odpowiednio.

art. 140. więcej Art. 140. Bank krajowy, którego oddział lub przedstawicielstwo zostało otwarte
za granicą, jest obowiązany zawiadomić Komisję Nadzoru Finansowego o podjęciu
i zaprzestaniu działalności przez oddział lub przedstawicielstwo.

Art. 140a. 1. Przed wydaniem zezwolenia na utworzenie banku krajowego
Komisja Nadzoru Finansowego zasięga opinii władz nadzorczych państwa
członkowskiego, gdy bank ten będzie:
1) podmiotem zależnym od:
a) instytucji kredytowej,
b) podmiotu dominującego wobec instytucji kredytowej,
c) zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji lub firmy inwestycyjnej, które
uzyskały odpowiednie zezwolenia na wykonywanie działalności
w państwie członkowskim,
d) podmiotu dominującego wobec zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji
lub firmy inwestycyjnej, które uzyskały odpowiednie zezwolenia na
wykonywanie działalności w państwie członkowskim;
2) kontrolowany przez te same osoby fizyczne lub prawne, które kontrolują
instytucję kredytową, zakład ubezpieczeń, zakład reasekuracji lub firmę
inwestycyjną, które uzyskały odpowiednie zezwolenia na wykonywanie
działalności w państwie członkowskim.
2. Komisja Nadzoru Finansowego zasięga opinii właściwych władz
nadzorczych, dokonując oceny osób zaangażowanych w zarządzanie innym
podmiotem tej samej grupy w rozumieniu art. 3 pkt 7 ustawy o nadzorze
uzupełniającym. Komisja Nadzoru Finansowego i inne polskie właściwe władze
nadzorcze przekazują sobie nawzajem oraz innym właściwym władzom nadzorczym
wszelkie informacje niezbędne dla udzielenia zezwolenia i celów bieżącego
wykonywania nadzoru.

Art. 140b. (uchylony).

Art. 140c. 1. Komisja Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd
Nadzoru Bankowego o każdym przypadku utraty mocy lub uchylenia zezwolenia na
utworzenie banku krajowego lub oddziału banku zagranicznego.
2. W informacji, o której mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego podaje
powody utraty mocy lub uchylenia zezwolenia na utworzenie banku krajowego lub
oddziału banku zagranicznego.

Art. 140d. 1. W przypadku gdy bank nie udostępnia usługi podstawowego
rachunku płatniczego, o której mowa w art. 59ia ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011
r. o usługach płatniczych, Komisja Nadzoru Finansowego może nałożyć na ten bank
karę pieniężną w wysokości do 1 000 000 zł, po uprzednim bezskutecznym wezwaniu
go do spełnienia tego obowiązku w terminie wyznaczonym przez Komisję Nadzoru
Finansowego.
2. W przypadku gdy bank nie umożliwia przenoszenia rachunków płatniczych, o
którym mowa w art. 59ii ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,
Komisja Nadzoru Finansowego może nałożyć na ten bank karę pieniężną w wysokości
do 1 000 000 zł, po uprzednim bezskutecznym wezwaniu go do spełnienia tego
obowiązku w terminie wyznaczonym przez Komisję Nadzoru Finansowego.
3. Ustalając wysokość kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1 i 2, Komisja
Nadzoru Finansowego uwzględnia wagę, czas trwania i przyczyny naruszenia
obowiązku określonego w art. 59ia ust. 1 lub art. 59ii ustawy z dnia 19 sierpnia 2011
r. o usługach płatniczych, rozmiar prowadzonej przez bank działalności oraz jego
sytuację finansową.
4. (uchylony)
5. (uchylony)

art. 141. więcej Art. 141. 1. W przypadku niewykonywania zaleceń dotyczących prowadzenia
działalności z naruszeniem przepisów, o których mowa w art. 138 ust. 3, statutu,
odmowy udzielenia wyjaśnień, informacji, o których mowa w art. 139, lub
w przypadku niewykonania obowiązków określonych w rozdziale 11b, Komisja
Nadzoru Finansowego może nakładać na członków zarządu banku kary pieniężne do
wysokości 20 000 000 zł.
1a. Komisja Nadzoru Finansowego, ustalając wysokość kary pieniężnej, o której
mowa w ust. 1, uwzględnia w stosownych przypadkach w szczególności:
1) wagę naruszenia i czas jego trwania;
2) stopień przyczynienia się członka zarządu banku odpowiedzialnego za dane
naruszenie do powstania naruszenia;
3) sytuację finansową członka zarządu banku odpowiedzialnego za dane
naruszenie;
4) skalę korzyści uzyskanych lub strat unikniętych przez członka zarządu banku
odpowiedzialnego za dane naruszenie, o ile można te korzyści lub straty ustalić;
5) straty poniesione przez osoby trzecie w związku z naruszeniem, o ile można je
ustalić;
6) gotowość członka zarządu banku odpowiedzialnego za dane naruszenie do
współpracy z Komisją Nadzoru Finansowego;
7) uprzednie naruszenia przepisów prawa regulujących funkcjonowanie rynku
finansowego popełnione przez członka zarządu banku odpowiedzialnego za dane
naruszenie;
8) potencjalne skutki systemowe naruszenia.
2. Kara nie może być nałożona, jeżeli od uzyskania przez nadzór bankowy
wiadomości o czynie określonym w ust. 1 upłynęło więcej niż 6 miesięcy albo od
popełnienia tego czynu upłynęło więcej niż 2 lata.
3. Wymierzenie kary pieniężnej nie stanowi przeszkody do zastosowania innych
środków przewidzianych w niniejszym rozdziale.
4. Komisja Nadzoru Finansowego odprowadza kwoty wyegzekwowane z tytułu
kar pieniężnych na rzecz Bankowego Funduszu Gwarancyjnego.
5. Kara, o której mowa w ust. 1, podlega egzekucji w trybie przepisów
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art. 141a. 1. W przypadku gdy instytucja kredytowa prowadząca działalność na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub w ramach działalności
transgranicznej narusza przepisy ustawy lub rozporządzenia nr 575/2013 albo
w przypadku gdy istnieje uzasadnione prawdopodobieństwo ich naruszenia, Komisja
Nadzoru Finansowego zawiadamia właściwe władze nadzorcze państwa
macierzystego.
2. W przypadku uznania, że właściwe władze nadzorcze państwa macierzystego
w sytuacji określonej w ust. 1 nie podjęły odpowiednich środków, Komisja Nadzoru
Finansowego może skierować sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego
oraz zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia nr 1093/2010.
2a. W przypadku gdy instytucja kredytowa prowadząca działalność na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział nie przestrzega przepisów
działów II lub III ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, Komisja
Nadzoru Finansowego:
1) wzywa, w formie pisemnej, tę instytucję do przestrzegania tych przepisów
i wyznacza jej odpowiedni termin do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości;
2) po bezskutecznym upływie terminu, o którym mowa w pkt 1, może odpowiednio
zastosować środki, o których mowa w art. 138 ust. 3 pkt 1, 3 i 3a, zawiadamiając
właściwe dla tej instytucji władze nadzorcze macierzystego państwa
członkowskiego o stwierdzonych nieprawidłowościach i podjętych środkach.
3. W uzasadnionych przypadkach, przed podjęciem działań, o których mowa
w ust. 1 i 2, Komisja Nadzoru Finansowego, mając na względzie potrzebę ochrony
stabilności systemu finansowego, interesów deponentów, inwestorów i innych
podmiotów, którym świadczone są usługi, może, bez konieczności uprzedniego
pisemnego upomnienia, zastosować środki zgodnie z art. 138, do czasu podjęcia
odpowiednich środków, w tym środków reorganizacyjnych równoważnych do
środków określonych w rozdziale 12, przez właściwe władze nadzorcze państwa
macierzystego. Komisja Nadzoru Finansowego niezwłocznie informuje Komisję
Europejską, Europejski Urząd Nadzoru Bankowego oraz właściwe organy pozostałych
zainteresowanych państw członkowskich o zastosowaniu tych środków.
3a. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 i 3, Komisja Nadzoru
Finansowego powiadamia właściwe władze nadzorcze państwa macierzystego
o zastosowanych wobec oddziału instytucji kredytowej środkach nadzorczych.
4. Do decyzji Komisji Nadzoru Finansowego wydanych w trybie ust. 2, 2a
i 3 przepisu art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się.
5. Od decyzji Komisji Nadzoru Finansowego, o których mowa w ust. 2, 2a i 3,
instytucja kredytowa może wnieść skargę do sądu administracyjnego, w terminie 7 dni
od dnia jej doręczenia.
6. W przypadku gdy oddział instytucji kredytowej nie wypełnia obowiązków
wynikających z art. 48l ust. 2 oraz art. 48m, Komisja Nadzoru Finansowego może
zastosować środki zgodnie z art. 138 ust. 3 pkt 1–3a i ust. 3b.
7. W interesie dobra ogólnego, o którym mowa w art. 48l ust. 2, Komisja
Nadzoru Finansowego może wobec oddziału instytucji kredytowej zastosować
odpowiednio środki zgodnie z art. 138 i art. 141.
8. W celu zapewnienia równych warunków działania banków krajowych
i oddziałów instytucji kredytowych, w interesie dobra ogólnego, o którym mowa
w art. 48l ust. 2, Komisja Nadzoru Finansowego, wydając rekomendacje, o których
mowa w art. 137, może określić, w jakim zakresie rekomendacje te dotyczą również
oddziałów instytucji kredytowych.
9. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, zastosowanie środków zgodnie
z art. 138 nie może prowadzić do preferencyjnego traktowania wierzycieli instytucji
kredytowej, o której mowa w ust. 1, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w stosunku do wierzycieli tej instytucji z innych państw członkowskich.
10. Środki podjęte zgodnie z ust. 3 mają zastosowanie do czasu podjęcia przez
organy administracyjne lub sądowe państwa macierzystego środków
reorganizacyjnych równoważnych do środków określonych w rozdziale 12.
11. Komisja Nadzoru Finansowego zaprzestaje stosowania środków zgodnie
z ust. 3, w przypadku gdy uzna, że ustały przesłanki ich zastosowania określone
w ust. 1 i 2.
12. W przypadku gdy właściwe władze nadzorcze państwa macierzystego lub
innego zainteresowanego państwa członkowskiego zgłoszą sprzeciw wobec środków
podjętych przez Komisję Nadzoru Finansowego zgodnie z ust. 3, Komisja Nadzoru
Finansowego może skierować sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego
i zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia nr 1093/2010.
13. Komisja Nadzoru Finansowego może zgłosić sprzeciw wobec środków
równoważnych do środków, o których mowa w art. 138, podjętych przez właściwe
władze nadzorcze państwa goszczącego w stosunku do oddziału banku krajowego.
W przypadku zgłoszenia sprzeciwu Komisja Nadzoru Finansowego może również
skierować sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego i zwrócić się do
niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia nr 1093/2010.
14. Komisja Nadzoru Finansowego może zgłosić sprzeciw wobec środków
równoważnych do środków, o których mowa w art. 138, podjętych przez właściwe
władze nadzorcze państwa goszczącego w stosunku do oddziału instytucji kredytowej
prowadzącej działalność w tym państwie, które mają wpływ na prowadzoną przez tę
instytucję działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub
w ramach działalności transgranicznej. W przypadku zgłoszenia sprzeciwu Komisja
Nadzoru Finansowego może również skierować sprawę do Europejskiego Urzędu
Nadzoru Bankowego i zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia
nr 1093/2010.

Art. 141b. 1. Komisja Nadzoru Finansowego po otrzymaniu od właściwych
władz nadzorczych państwa goszczącego informacji, iż bank krajowy wykonujący
czynności na jego terytorium poprzez oddział lub w ramach działalności
transgranicznej narusza obowiązujące w państwie goszczącym przepisy prawa, może
zastosować w stosunku do banku środki przewidziane w art. 138 ust. 3.
2. Do decyzji Komisji Nadzoru Finansowego wydanych na podstawie
ust. 1 przepisu art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się.
3. Decyzję Komisji Nadzoru Finansowego, wydaną na podstawie ust. 1, bank
krajowy może zaskarżyć do sądu administracyjnego, w terminie 7 dni od dnia jej
doręczenia.
4. W przypadku gdy właściwe władze nadzorcze państwa goszczącego
poinformują Komisję Nadzoru Finansowego, że bank krajowy wykonujący czynności
na jego terytorium poprzez oddział lub w ramach działalności transgranicznej nie
przestrzega przepisów prawa państwa goszczącego lub rozporządzenia nr 575/2013
lub istnieje prawdopodobieństwo, że nie będzie przestrzegać tych przepisów, Komisja
Nadzoru Finansowego podejmuje wobec banku krajowego odpowiednie środki
w ramach nadzoru prowadzące do usunięcia nieprawidłowości przez ten bank.
Komisja Nadzoru Finansowego informuje właściwe władze nadzorcze państwa
goszczącego o podjętych środkach.

Art. 141c. 1. Nadzór nad działalnością instytucji kredytowej prowadzącej
działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub w ramach
działalności transgranicznej sprawują, z zastrzeżeniem art. 42c ust. 1, właściwe
władze nadzorcze państwa macierzystego.
2. (uchylony)
3. Nadzór nad działalnością banku krajowego, prowadzącego działalność na
terytorium państwa goszczącego poprzez oddział lub w ramach działalności
transgranicznej, sprawuje Komisja Nadzoru Finansowego.

Art. 141d. 1. Pracownicy Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego wykonują
czynności kontrolne w oddziałach instytucji kredytowych w zakresie określonym
w art. 42c ust. 1, a w pozostałym zakresie – na podstawie upoważnienia, o którym
mowa w ust. 2.
2. Właściwe władze nadzorcze państwa macierzystego mogą przeprowadzać
czynności kontrolne w oddziale, o którym mowa w ust. 1, we własnym zakresie lub
poprzez osoby przez nie upoważnione, po uprzednim zawiadomieniu Komisji
Nadzoru Finansowego o terminie i zakresie przeprowadzanej kontroli.

Art. 141e. 1. Komisja Nadzoru Finansowego i właściwe władze nadzorcze
państwa macierzystego instytucji kredytowej prowadzącej działalność na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub w ramach działalności transgranicznej
przekazują sobie wzajemnie informacje niezbędne do monitorowania płynności
i wypłacalności tych instytucji, a także informacje dotyczące w szczególności:
1) zarządzania i struktury własności instytucji kredytowych;
2) zasad gwarantowania depozytów;
3) koncentracji zaangażowań;
4) zasad rachunkowości;
5) stosowanych procedur administracyjnych;
6) systemu kontroli wewnętrznej;
7) trybu i zasad przeprowadzania czynności kontrolnych;
8) środków podjętych w ramach nadzoru.
2. Komisja Nadzoru Finansowego i właściwe władze nadzorcze państwa
goszczącego, na którego terytorium bank krajowy prowadzi działalność, przekazują
sobie wzajemnie informacje, o których mowa w ust. 1.
3. Wzajemne przekazywanie informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, może
odbywać się także na podstawie porozumienia zawartego przez Komisję Nadzoru
Finansowego z właściwymi władzami nadzorczymi.
4. Na żądanie właściwych władz nadzorczych państwa goszczącego, na którego
terytorium bank krajowy prowadzi działalność poprzez oddział lub w ramach
działalności transgranicznej, Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje informacje
o sposobie uwzględnienia przekazanych przez te władze informacji dotyczących tego
banku.
5. W przypadku gdy właściwe władze nadzorcze państwa goszczącego
poinformują Komisję Nadzoru Finansowego, że nie zastosowała odpowiednich
środków wobec banku krajowego, oraz podejmą odpowiednie środki w ramach
nadzoru, Komisja może skierować sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru
Bankowego i zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia
nr 1093/2010, jeżeli nie zgadza się z podjętymi przez te władze środkami.
6. Komisja Nadzoru Finansowego może wystąpić do właściwych władz
nadzorczych państwa macierzystego instytucji kredytowej, prowadzącej działalność
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub w ramach działalności
transgranicznej, o udzielenie informacji o sposobie uwzględnienia przekazanych przez
Komisję Nadzoru Finansowego informacji dotyczących tej instytucji kredytowej.
7. W przypadku gdy po otrzymaniu informacji, o których mowa w ust. 6,
Komisja Nadzoru Finansowego uzna, że właściwe władze nadzorcze państwa
macierzystego nie zastosowały odpowiednich środków, podejmuje środki w ramach
nadzoru w celu ochrony stabilności systemu finansowego, interesów deponentów,
inwestorów i innych klientów, po poinformowaniu właściwych władz nadzorczych
państwa macierzystego oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego.

Art. 141f. 1. Nadzorowi skonsolidowanemu podlega bank krajowy, który działa
w holdingu:
1) bankowym krajowym;
2) bankowym zagranicznym;
3) finansowym;
4) mieszanym;
5) hybrydowym.
2. Sprawowanie nad bankiem nadzoru skonsolidowanego nie wyłącza
stosowania odpowiednich przepisów ustawy regulujących działalność banku jako
podmiotu podlegającego nadzorowi indywidualnemu.
2a. W przypadku udziałów kapitałowych lub powiązań kapitałowych innych niż
określone w art. 18 ust. 1 i 4 rozporządzenia nr 575/2013, banki przeprowadzają
konsolidację metodą praw własności.
3. Komisja Nadzoru Finansowego może zawierać z właściwymi władzami
nadzorczymi innych państw porozumienia określające zakres i tryb współpracy przy
wykonywaniu nadzoru skonsolidowanego nad bankami działającymi w holdingach,
o których mowa w ust. 1, nadzoru nad istotnymi oddziałami banków krajowych
i istotnymi oddziałami instytucji kredytowych oraz określające zakres i tryb działania
kolegiów, o których mowa w ust. 18. Komisja Nadzoru Finansowego informuje
Europejski Urząd Nadzoru Bankowego o zawarciu oraz o treści takich porozumień.
Przepisy art. 131 ust. 3 pkt 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
3a. W celu zapewnienia skuteczności nadzoru skonsolidowanego, Komisja
Nadzoru Finansowego może na mocy porozumień, o których mowa w ust. 3, oraz
z uwzględnieniem art. 28 rozporządzenia nr 1093/2010, delegować swoje zadania
właściwej władzy nadzorczej innego państwa albo przyjmować zadania właściwej
władzy nadzorczej innego państwa, tak aby władza nadzorcza sprawująca nadzór nad
podmiotem dominującym mogła skutecznie wykonywać zadania z zakresu nadzoru
skonsolidowanego nad podmiotem zależnym. Porozumienia takie powinny określać
w szczególności:
1) zakres delegowanych zadań;
2) zakres stosowania do delegowanych zadań przepisów prawa polskiego oraz
prawa państwa członkowskiego;
3) obowiązek właściwej władzy nadzorczej innego państwa do informowania
Komisji Nadzoru Finansowego o podejmowanych działaniach nadzorczych oraz
o ich skutkach;
4) warunki i tryb zmiany zakresu oraz odwołania delegowania zadań.
3b. Odwołanie delegowania zadań następuje w szczególności w przypadku
zmiany stanu faktycznego, wskutek której podmiot wskazany w porozumieniu,
o którym mowa w ust. 3a, przestaje być podmiotem zależnym podmiotu
dominującego, nad którym nadzór sprawuje właściwa władza nadzorcza.
3c. Porozumienia, o których mowa w ust. 3a, mogą także określać zasady
wspólnego wykonywania zadań przez Komisję Nadzoru Finansowego i właściwą
władzę nadzorczą.
3d. Na podstawie porozumień, o których mowa w ust. 3a, Komisja Nadzoru
Finansowego może przyjmować jedynie takie zadania właściwej władzy nadzorczej,
jakie odpowiadają celom i zadaniom nadzoru określonym w ustawie.
3e. Przed zawarciem porozumienia, o którym mowa w ust. 3a, Komisja Nadzoru
Finansowego przekazuje podmiotowi zależnemu, o którym mowa w tym
porozumieniu, informacje o:
1) zamiarze zawarcia porozumienia,
2) projektowanej treści porozumienia,
3) kompetencjach właściwej władzy nadzorczej w zakresie zadań, które zostaną tej
władzy delegowane,
4) procedurach odwoławczych od rozstrzygnięć właściwej władzy nadzorczej
– umożliwiając temu podmiotowi zależnemu wyrażenie stanowiska.
3f. Komisja Nadzoru Finansowego zamieszcza porozumienie, o którym mowa
w ust. 3a, na swojej stronie internetowej niezwłocznie po jego zawarciu, ze
wskazaniem podmiotu, o którym mowa w tym porozumieniu.
3g. Jeżeli właściwa władza nadzorcza odmawia zawarcia porozumienia,
o którym mowa w ust. 3, albo pomimo jego zawarcia nie stosuje się do jego
postanowień, w tym nie udziela w wyznaczonym terminie informacji, o których
udzielenie wnioskowała Komisja Nadzoru Finansowego, lub odmawia udzielenia
takich informacji, Komisja Nadzoru Finansowego może powiadomić o tym
Europejski Urząd Nadzoru Bankowego. Komisja Nadzoru Finansowego może także
powiadomić Europejski Urząd Nadzoru Bankowego o nieudzieleniu przez właściwą
władzę nadzorczą informacji o procedurach odwoławczych, o których mowa w ust. 3e
pkt 4.
3h. Jeżeli wykonanie decyzji lub innego rozstrzygnięcia właściwej władzy
nadzorczej mogłoby zagrażać ostrożnemu i stabilnemu zarządzaniu bankiem, Komisja
Nadzoru Finansowego może wypowiedzieć porozumienie, o którym mowa w ust. 3a,
i zawiesza wykonanie decyzji lub innego rozstrzygnięcia.
4. W przypadku braku porozumienia, o którym mowa w ust. 3, Komisja Nadzoru
Finansowego i właściwe władze nadzorcze nad instytucjami kredytowymi w ramach współpracy przekazują sobie w szczególności informacje niezbędne do wykonywania
nadzoru skonsolidowanego, nadzoru nad istotnymi oddziałami banków krajowych
i istotnymi oddziałami instytucji kredytowych oraz podejmują działania określone
w art. 138 ust. 1 pkt 2a i art. 138b, z zachowaniem warunków określonych w art. 131
ust. 3 pkt 2 i 3.
5. W przypadku gdy bank krajowy wchodzi w skład konglomeratu finansowego,
którego podmiotem dominującym jest dominujący podmiot nieregulowany
w rozumieniu ustawy o nadzorze uzupełniającym, stosuje się przepisy ustawy
o nadzorze uzupełniającym.
6. Komisja Nadzoru Finansowego sprawuje nadzór skonsolidowany nad
bankiem krajowym działającym w holdingu, w przypadku gdy:
1) bank krajowy jest podmiotem zależnym innego banku krajowego;
2) bank krajowy jest podmiotem zależnym instytucji finansowej albo dominującego
podmiotu nieregulowanego w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy o nadzorze
uzupełniającym;
3) podmiotem dominującym wobec banku krajowego i instytucji kredytowej jest ta
sama instytucja finansowa albo dominujący podmiot nieregulowany
w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy o nadzorze uzupełniającym, o ile ta instytucja
finansowa albo ten dominujący podmiot nieregulowany ma siedzibę na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4) podmiotami dominującymi wobec banku krajowego i instytucji kredytowej są
dominujące podmioty nieregulowane w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy
o nadzorze uzupełniającym lub instytucje finansowe z siedzibą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz w innych państwach członkowskich, w których
wydano zezwolenie na działanie tych instytucji kredytowych, o ile bank krajowy
ma większą sumę bilansową od każdej z tych instytucji kredytowych;
5) podmiotem dominującym wobec banku oraz instytucji kredytowej jest
dominujący podmiot nieregulowany w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy o nadzorze
uzupełniającym lub instytucja finansowa z siedzibą na terytorium państwa
członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska oraz państwa
członkowskiego, w którym uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności
którakolwiek z instytucji kredytowych będących podmiotem zależnym tej samej instytucji finansowej, o ile bank krajowy ma większą sumę bilansową od każdej
z tych instytucji kredytowych.
7. W szczególnych przypadkach Komisja Nadzoru Finansowego może w drodze
porozumienia uzgodnić z właściwymi władzami nadzorczymi, że kryteriów, o których
mowa w ust. 6 pkt 3–5, nie stosuje się, jeżeli są one niewłaściwe z uwagi na specyfikę
banku, instytucji kredytowej lub względną istotność ich działalności
w Rzeczypospolitej Polskiej albo innych państwach członkowskich.
8. W przypadku, o którym mowa w ust. 7, właściwe władze nadzorcze
uzgadniają, która z władz sprawuje nadzór skonsolidowany.
9. W celu dokonania uzgodnienia, o którym mowa w ust. 8, właściwe władze
nadzorcze mogą zasięgnąć opinii unijnej instytucji dominującej, unijnej dominującej
finansowej spółki holdingowej, unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej
o działalności mieszanej w rozumieniu odpowiednio art. 4 ust. 1 pkt 29, 31
i 33 rozporządzenia nr 575/2013 albo instytucji kredytowej lub banku o najwyższej
sumie bilansowej.
10. Komisja Nadzoru Finansowego informuje Komisję Europejską oraz
Europejski Urząd Nadzoru Bankowego o sprawowaniu przez siebie nadzoru
skonsolidowanego w wyniku ustaleń, o których mowa w ust. 8.
11. Komisja Nadzoru Finansowego informuje unijną instytucję dominującą,
unijną dominującą finansową spółkę holdingową, unijną dominującą finansową spółkę
holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu odpowiednio art. 4 ust. 1 pkt 29,
31 i 33 rozporządzenia nr 575/2013 albo bank o najwyższej sumie bilansowej
o sprawowaniu przez siebie nadzoru skonsolidowanego.
11a. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje zainteresowanym właściwym
władzom nadzorczym oraz Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego dane
dotyczące struktury prawnej oraz struktury zarządzania i struktury organizacyjnej
holdingu, nad którym sprawuje nadzór skonsolidowany, w tym:
1) informacje o istnieniu bliskich powiązań między podmiotami wchodzącymi
w skład holdingu;
2) opis systemu zarządzania podmiotów wchodzących w skład holdingu, w tym
systemu zarządzania ryzykiem i systemu kontroli wewnętrznej oraz polityki
wynagrodzeń.
11b. W przypadku wystąpienia sytuacji nadzwyczajnej, w tym określonej
w art. 18 rozporządzenia nr 1093/2010, lub wystąpienia niekorzystnych zmian na
rynkach, potencjalnie zagrażających płynności na rynku i stabilności systemu
finansowego państwa członkowskiego, w którym podmioty należące do tego samego
holdingu co bank uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności, lub państwa
członkowskiego, w którym prowadzą działalność istotne oddziały banku, Komisja
Nadzoru Finansowego, sprawując nadzór skonsolidowany, zawiadamia o tym
niezwłocznie Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, Europejską Radę do spraw
Ryzyka Systemowego, Komitet Stabilności Finansowej i Narodowy Bank Polski oraz
przekazuje im informacje niezbędne do realizacji ich zadań.
11c. W przypadku gdy Narodowy Bank Polski uzyska informacje o wystąpieniu
sytuacji nadzwyczajnej, o której mowa w ust. 11b, zawiadamia o tym niezwłocznie
Komisję Nadzoru Finansowego, inne właściwe władze nadzorcze, które sprawują
nadzór skonsolidowany nad podmiotami należącymi do holdingu, oraz Europejski
Urząd Nadzoru Bankowego.
11d. Jeżeli do prawidłowego wykonywania nadzoru skonsolidowanego przez
Komisję Nadzoru Finansowego niezbędne są informacje o wystąpieniu sytuacji
nadzwyczajnej, o której mowa w ust. 11b, będące w posiadaniu innej właściwej
władzy nadzorczej, Komisja zwraca się bezpośrednio do tej władzy o ich
udostępnienie.
12. Komisja Nadzoru Finansowego informuje właściwe władze nadzorcze
państwa macierzystego lub właściwe władze nadzorcze sprawujące nadzór
skonsolidowany nad instytucją kredytową o woli podjęcia współpracy w zakresie
nadzoru nad istotnym oddziałem tej instytucji kredytowej.
13. Jeżeli w terminie 2 miesięcy od dnia otrzymania przez właściwe władze
nadzorcze informacji, o której mowa w ust. 12, Komisja Nadzoru Finansowego oraz
właściwe władze nadzorcze nie osiągną porozumienia, Komisja Nadzoru
Finansowego, biorąc pod uwagę opinię wyrażoną przez właściwe władze nadzorcze,
wydaje w ciągu kolejnych 2 miesięcy decyzję w przedmiocie uznania oddziału
instytucji kredytowej za istotny, jeżeli jego działalność na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej jest znacząca, w szczególności gdy spełnia on co najmniej jedną
z następujących przesłanek:
1) udział w ogólnej wartości wkładów pieniężnych jest wyższy niż 2%;
2) liczba klientów oddziału jest znacząca w skali czynności bankowych
wykonywanych przez ten oddział;
3) zawieszenie albo zakończenie działalności macierzystej instytucji kredytowej
może stanowić zagrożenie dla stabilności systemu finansowego lub dla
bezpieczeństwa funkcjonowania systemów płatności, rozliczeń i rozrachunku na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
14. Wydając decyzję, o której mowa w ust. 13, Komisja Nadzoru Finansowego
bierze pod uwagę opinię właściwej władzy nadzorczej oraz uzasadnia istotne
odstępstwa od tej opinii otrzymanej w terminie 2 miesięcy od dnia otrzymania
informacji, o której mowa w ust. 12.
15. Decyzję, o której mowa w ust. 13, otrzymuje instytucja kredytowa
prowadząca działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez istotny
oddział, istotny oddział instytucji kredytowej oraz właściwe władze nadzorcze
zainteresowanych państw członkowskich.
16. Decyzja, o której mowa w ust. 13, nie wpływa na prawa i obowiązki
właściwych władz nadzorczych w stosunku do tego oddziału.
16a. Jeżeli przed upływem terminu 2 miesięcy od dnia otrzymania przez
właściwe władze nadzorcze informacji, o której mowa w ust. 12, właściwa władza
nadzorcza skieruje sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego zgodnie
z art. 19 rozporządzenia nr 1093/2010, Komisja Nadzoru Finansowego zawiesza
postępowanie do czasu wydania przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego decyzji
zgodnie z art. 19 ust. 3 tego rozporządzenia.
17. W przypadku otrzymania informacji o działaniu istotnego oddziału banku
krajowego na terytorium państwa goszczącego, w szczególności oddziału, którego:
1) udział w ogólnej wartości wkładów pieniężnych w państwie goszczącym tego
oddziału jest wyższy niż 2% lub
2) liczba klientów oddziału jest znacząca w skali czynności bankowych
wykonywanych przez ten oddział, lub
3) zawieszenie albo zakończenie działalności banku krajowego może stanowić
zagrożenie dla stabilności systemu finansowego lub dla bezpieczeństwa
funkcjonowania systemów płatności, rozliczeń i rozrachunku w państwie
goszczącym
– Komisja Nadzoru Finansowego niezwłocznie, nie później niż w terminie 2 miesięcy
od dnia otrzymania informacji o działaniu tego oddziału, podejmuje współpracę
z właściwymi władzami nadzorczymi z tego państwa zgodnie z ust. 18, przekazując
w szczególności informacje niezbędne do wykonywania nadzoru przez właściwe
władze nadzorcze, z zachowaniem warunków określonych w art. 131 ust. 3 pkt 2 i 3.
18. W celu wykonywania nadzoru skonsolidowanego nad bankami działającymi
w holdingach, o których mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego ustanawia
kolegia właściwych władz nadzorczych, zwane dalej „kolegiami”, i im przewodniczy,
zapewniając współpracę z właściwymi władzami nadzorczymi z państw trzecich,
właściwymi władzami nadzorczymi z państw goszczących istotny oddział banku
krajowego oraz z bankami centralnymi, w przypadku gdy jest to niezbędne do
realizacji przez nie zadań przewidzianych prawem, w celu należytej współpracy
i wymiany informacji, o których mowa w ust. 17.
19. W przedmiocie uczestnictwa oraz działania właściwej władzy nadzorczej
w kolegium, a także w przedmiocie zakresu i trybu funkcjonowania kolegiów
rozstrzyga Komisja Nadzoru Finansowego po przeprowadzeniu konsultacji
z zainteresowanymi właściwymi władzami nadzoru. Komisja Nadzoru Finansowego
powiadamia członków kolegium o terminach posiedzeń, głównych zagadnieniach
będących przedmiotem spotkań, działaniach, które należy przeanalizować lub podjąć,
oraz o zastosowanych środkach nadzorczych.
20. Komisja Nadzoru Finansowego, planując i koordynując działania w celu
podjęcia decyzji w ramach sprawowania nadzoru skonsolidowanego, uwzględnia
zasadność działania właściwych władz nadzorczych, w tym środki nadzoru oraz
praktykę ich stosowania, a także jego ewentualny wpływ na stabilność systemów
finansowych w zainteresowanych państwach członkowskich.
21. Z zastrzeżeniem obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej, Komisja
Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd Nadzoru Bankowego
o działaniach kolegium, w szczególności o sytuacjach nadzwyczajnych, oraz
przekazuje mu informacje, które są szczególnie istotne dla konwergencji praktyk
nadzorczych.

Art. 141g. 1. Banki krajowe działające w holdingach, o których mowa
w art. 141f ust. 1, są obowiązane przekazać Komisji Nadzoru Finansowego
niezwłocznie, lecz nie później niż w terminie 30 dni od dnia zatwierdzenia:
1) przez walne zgromadzenie, własne skonsolidowane sprawozdanie finansowe
wraz ze sprawozdaniem z badania;
2) sprawozdania finansowe podmiotów zależnych od banku oraz sprawozdania
finansowe podmiotów, z którymi bank posiada bliskie powiązania, które nie
zostały ujęte w skonsolidowanym sprawozdaniu finansowym sporządzonym
przez bank; sprawozdania finansowe powinny być przekazane wraz ze
sprawozdaniem z badania.
2. Banki krajowe działające w holdingach, o których mowa w art. 141f ust. 1
pkt 2–5, są obowiązane ponadto przekazać Komisji Nadzoru Finansowego
niezwłocznie, lecz nie później niż w terminie 90 dni od dnia zatwierdzenia,
skonsolidowane sprawozdanie finansowe pierwotnego podmiotu dominującego
w holdingu lub sprawozdanie finansowe sporządzone na najwyższym szczeblu
konsolidacji.
3. Dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 2, sporządzone w języku obcym, bank
przekazuje wraz z ich tłumaczeniem na język polski dokonanym przez tłumacza
przysięgłego.
4. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się w odniesieniu do podmiotów, które zgodnie
z przepisami o rachunkowości nie są zobowiązane do sporządzania skonsolidowanych
sprawozdań finansowych.
5. Komisja Nadzoru Finansowego, na uzasadniony wniosek banku, może
zwolnić bank z obowiązków określonych w ust. 1–3 lub ograniczyć ich zakres.
6. Sprawozdania dla potrzeb związanych z wykonywaniem nadzoru
skonsolidowanego sporządza się, stosując odpowiednio przepisy o rachunkowości.
7. Jeżeli w holdingach, o których mowa w art. 141f ust. 1, działają
przedsiębiorstwa pomocniczych usług bankowych, dane zawarte w sprawozdaniach
tych przedsiębiorstw włącza się do skonsolidowanego sprawozdania finansowego
sporządzanego przez podmiot dominujący.

Art. 141h. 1. W celu sprawdzenia uzyskanych informacji inspektorzy nadzoru
bankowego oraz osoby upoważnione przez Komisję Nadzoru Finansowego mogą,
z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, dokonywać czynności kontrolnych w podmiotach
działających w holdingach, o których mowa w art. 141f ust. 1, oraz
przedsiębiorstwach pomocniczych usług bankowych świadczących usługi na rzecz przedsiębiorstw działających w tych holdingach. Przepis art. 139 ust. 1 pkt 2 stosuje
się odpowiednio.
2. (uchylony)
3. Komisja Nadzoru Finansowego może żądać od:
1) banku dominującego w holdingu bankowym krajowym lub
2) mającego siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podmiotu
dominującego w jednym z holdingów, o których mowa w art. 141f ust. 1 pkt 3–
5
– zlecenia wskazanemu przez Komisję biegłemu rewidentowi zbadania sytuacji
finansowej podmiotów zależnych lub podmiotów posiadających bliskie powiązania
z bankiem krajowym działającym w holdingu, w przypadku gdy w ocenie Komisji
istnieją wątpliwości co do rzetelności zatwierdzonych sprawozdań lub gdy konieczne
jest zbadanie związku gospodarczego z innym podmiotem. Koszt zleconego badania
ponosi odpowiednio bank lub podmiot dominujący w holdingu, z zastrzeżeniem ust. 4.
4. Jeżeli w wyniku badania zleconego przez Komisję Nadzoru Finansowego nie
stwierdzono wątpliwości, o których mowa w ust. 3, koszt badania ponosi Komisja.

Art. 141i. 1. Bank krajowy będący podmiotem dominującym w holdingu
bankowym krajowym oraz mający siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
podmiot dominujący w holdingu finansowym, holdingu o działalności mieszanej lub
holdingu hybrydowym są obowiązane zapewniać właściwe funkcjonowanie
wewnętrznej kontroli danych i informacji wymaganych w związku ze sprawowaniem
nadzoru skonsolidowanego, a także udzielać, na żądanie Komisji Nadzoru
Finansowego lub osób upoważnionych przez Komisję Nadzoru Finansowego,
wszelkich informacji i wyjaśnień dotyczących swojej działalności oraz działalności
podmiotów wchodzących w skład tego holdingu.
2. Osoby wchodzące w skład zarządu podmiotu dominującego w holdingu
finansowym powinny dawać rękojmię stabilnego i ostrożnego zarządzania tym
podmiotem.
3. Bank krajowy działający w holdingu mieszanym obowiązany jest posiadać
odpowiednie mechanizmy kontroli wewnętrznej i procesy zarządzania ryzykiem,
obejmujące procedury sprawozdawcze i księgowe w celu identyfikacji, mierzenia,
monitorowania i kontrolowania transakcji banku z podmiotem dominującym
w holdingu oraz podmiotami zależnymi w holdingu.
4. Bank krajowy, o którym mowa w ust. 3, ustala politykę identyfikacji
znaczących transakcji w rozumieniu ustawy o nadzorze uzupełniającym
z podmiotami, o których mowa w ust. 3. Bank jest obowiązany informować Komisję
Nadzoru Finansowego o każdej takiej transakcji, z wyłączeniem transakcji
dotyczących ekspozycji w rozumieniu art. 389 rozporządzenia nr 575/2013.

Art. 141j. (uchylony).

Art. 141k. 1. Podmiot mający siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
działający w jednym z holdingów, o którym mowa w art. 141f ust. 1 pkt 2 i 3,
a w którym podmiot dominujący ma siedzibę na terytorium państwa członkowskiego,
przekazuje na żądanie podmiotu dominującego informacje niezbędne do sporządzania
skonsolidowanych sprawozdań finansowych.
2. Podmiot mający siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działający
w jednym z holdingów, o którym mowa w art. 141f ust. 1 pkt 2–5, który nie jest
nadzorowany przez polskie władze nadzorcze, ma obowiązek udzielić wszelkich
informacji na żądanie właściwych władz nadzorczych odpowiedzialnych za
sprawowanie nadzoru nad działającą w holdingu instytucją kredytową lub finansową
oraz obowiązany jest umożliwić tym władzom weryfikację udzielonych informacji.
3. W przypadku gdy bank krajowy działa w holdingu bankowym zagranicznym
lub w holdingu finansowym, którego podmiot dominujący ma siedzibę w państwie
innym niż państwo członkowskie, a brak jest porozumienia, o którym mowa
w art. 141f ust. 3, Komisja Nadzoru Finansowego sprawdza, czy bank krajowy
podlega nadzorowi skonsolidowanemu odpowiedniemu do zasad określonych
w niniejszym rozdziale.
4. Komisja Nadzoru Finansowego przeprowadza czynności, o których mowa
w ust. 5, z urzędu lub na wniosek podmiotu dominującego w holdingu lub na wniosek
podmiotu regulowanego, w rozumieniu art. 3 pkt 4 ustawy o nadzorze
uzupełniającym, który posiada zezwolenie na prowadzenie działalności w państwie
członkowskim.
5. W przypadku gdy w wyniku przeprowadzonego postępowania
sprawdzającego okaże się, że bank krajowy, o którym mowa w art. 141f ust. 3, nie
podlega nadzorowi skonsolidowanemu odpowiedniemu do zasad określonych w
niniejszym rozdziale, stosuje się przepisy niniejszego rozdziału.

Art. 141l. 1. Komisja Nadzoru Finansowego prowadzi wykazy holdingów:
1) bankowych krajowych;
2) bankowych zagranicznych, w których działa bank krajowy;
3) finansowych, w których działa bank krajowy;
4) hybrydowych.
2. Zgłoszenie holdingu do właściwego wykazu i aktualizację zgłoszenia składa
do Komisji Nadzoru Finansowego:
1) bank krajowy, jeżeli jest podmiotem dominującym w holdingu lub jeżeli
pierwotny podmiot dominujący w holdingu, w którym działa bank krajowy, ma
siedzibę za granicą;
2) podmiot dominujący w stosunku do banku krajowego, jeżeli jest pierwotnym
podmiotem dominującym w holdingu, w którym działa bank krajowy, i ma
siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, sposób prowadzenia wykazu holdingów, tryb i terminy składania oraz
aktualizacji zgłoszeń holdingów, a także wzór zgłoszenia holdingu, mając na
względzie zapewnienie Komisji Nadzoru Finansowego dostępu do danych
niezbędnych do prawidłowego sprawowania nadzoru oraz zapewnienie przejrzystości
działania i stabilności rynku finansowego.
4. O zmianach w wykazach, o których mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru
Finansowego informuje właściwe władze nadzorcze państw członkowskich.

Art. 141m. 1. Bank krajowy, który nie działa w jednym z holdingów, o których
mowa w art. 141f ust. 1, oraz podmioty, o których mowa w art. 77 ust. 7 ustawy z dnia
10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania
depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, opracowują plany naprawy określające
działania na wypadek znaczącego pogorszenia sytuacji finansowej banku w razie
zagrożenia stabilności finansowej, trudnej sytuacji makroekonomicznej lub innych
zdarzeń mających negatywny wpływ na rynek finansowy lub bank.
2. Komisja Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji, nakazać opracowanie
planu naprawy bankowi, który działa w jednym z holdingów, o których mowa
w art. 141f ust. 1, lub istotnemu oddziałowi instytucji kredytowej.
3. Plan naprawy obejmuje:
1) czynności służące utrzymaniu lub przywróceniu wypłacalności banku lub
możliwości osiągania zysku przez bank;
2) poziomy wskaźników ilościowych lub jakościowych określających sytuację
finansową banku, które można skutecznie monitorować i po osiągnięciu których
mogą być podjęte działania określone w planie naprawy;
3) działania mające na celu ograniczenie ryzyka i dźwigni finansowej, o której
mowa w art. 4 ust. 1 pkt 93 rozporządzenia nr 575/2013, bez uwzględnienia
możliwości uzyskania nadzwyczajnego publicznego wsparcia finansowego;
4) zasady polityki informacyjnej banku w okresie wykonywania planu naprawy.
4. Bank aktualizuje plan naprawy co najmniej raz w roku oraz po istotnej zmianie
struktury organizacyjnej lub prawnej, sytuacji finansowej lub po wystąpieniu innego
zdarzenia wpływającego na przyjęte w planie naprawy założenia i wykonanie tego
planu. Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze decyzji, zatwierdza aktualizację
planu naprawy. Do wniosku o zatwierdzenie aktualizacji planu naprawy przepisy
art. 141p ust. 1–4 stosuje się odpowiednio.
5. Bank sporządza plan naprawy w terminie określonym w decyzji, o której
mowa w art. 36 ust. 1, nie później jednak niż w terminie roku od dnia otrzymania
zezwolenia na rozpoczęcie działalności.

Art. 141n. 1. Bank będący pierwotnym podmiotem dominującym w holdingu
bankowym krajowym, bank działający w holdingu mieszanym, którego pierwotny
podmiot dominujący ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub bank
działający w holdingu, którego podmiot dominujący ma siedzibę poza państwem
członkowskim, sporządza grupowy plan naprawy na poziomie holdingu. Komisja
Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji, nakazać bankowi sporządzenie planu
naprawy albo grupowego planu naprawy, z uwzględnieniem podmiotów z siedzibą na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, działających w tym samym holdingu co bank.
2. Bank, o którym mowa w ust. 1, występuje do Komisji Nadzoru Finansowego
z wnioskiem o zatwierdzenie grupowego planu naprawy. Do wniosku bank dołącza
opinie o przeszkodach do podjęcia działań naprawczych na poziomie holdingu oraz poszczególnych podmiotów objętych planem naprawy, a także o istotnych
przeszkodach niezwłocznego przekazania środków między podmiotami
nadzorowanymi w holdingu, w celu dokapitalizowania tych podmiotów lub spłaty ich
zobowiązań.
3. Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze decyzji, zatwierdza plan, o którym
mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę plany naprawy podmiotów działających w tym
samym co bank holdingu, o ile obowiązujące je przepisy nakazują sporządzanie takich
planów naprawy, a także ocenę właściwych władz nadzorczych oraz umowę, o której
mowa w art. 141t.
4. Grupowy plan naprawy obejmuje elementy określone w art. 141m
ust. 3 dotyczące holdingu.
5. Do grupowego planu naprawy przepisy art. 141m ust. 4 i 5 stosuje się
odpowiednio.
6. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje grupowy plan naprawy:
1) właściwym władzom nadzorczym podmiotów działających w holdingu;
2) właściwym władzom nadzorczym istotnych oddziałów banku w zakresie
dotyczącym tych oddziałów;
3) Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu;
4) organom do spraw przymusowej restrukturyzacji właściwym dla podmiotów
działających w holdingu;
5) ministrowi właściwemu do spraw instytucji finansowych.

Art. 141o. 1. Komisja Nadzoru Finansowego może udzielić zgody na
sporządzenie grupowego planu naprawy banków należących do systemu ochrony,
o którym mowa w art. 22b ust. 1 ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych,
ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających, lub zrzeszenia zintegrowanego, o którym
mowa w art. 22o ust. 1 tej ustawy, przez jednostkę zarządzającą, o której mowa
w art. 22d ust. 1 pkt 2 tej ustawy, albo bank zrzeszający, o którym mowa w art. 22d
ust. 1 pkt 1 albo w art. 22o ust. 1 tej ustawy, w przypadku banków spełniających
wymogi określone w art. 113 ust. 7 rozporządzenia nr 575/2013 lub trwale
powiązanych z organem centralnym, o którym mowa w art. 10 ust. 1 tego
rozporządzenia, na ich wniosek. W imieniu banków trwale powiązanych z organem
centralnym wniosek składa sporządzający plan organ centralny.
2. Z zastrzeżeniem przepisów dotyczących ochrony informacji, banki, o których
mowa w ust. 1, na żądanie podmiotu sporządzającego i aktualizującego grupowy plan
naprawy, przekazują informacje niezbędne do sporządzenia i aktualizacji tego planu.
Komisja Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji, nakazać bankowi, który
odmówił przekazania informacji, sporządzenie albo aktualizację własnego planu
naprawy.
3. Komisja Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd Nadzoru
Bankowego o udzieleniu zgody na sporządzenie grupowego planu naprawy, o którym
mowa w ust. 1.

Art. 141p. 1. Komisja Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji,
ograniczyć zakres podmiotowy lub przedmiotowy planu naprawy, o którym mowa
w art. 141m ust. 1 i 2, art. 141n ust. 1 oraz art. 141o ust. 1.
2. Podejmując decyzję, o której mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego
uwzględnia:
1) wpływ upadłości banku na podmioty określone w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia
21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym lub na gospodarkę
narodową;
2) charakter działalności banku oraz zakres i stopień jej złożoności, strukturę
własnościową, formę prawną, profil ryzyka, wielkość lub powiązania
z podmiotami innymi niż określone w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r.
o nadzorze nad rynkiem finansowym;
3) przynależność do systemu ochrony lub do systemów, o których mowa w art. 113
ust. 7 rozporządzenia nr 575/2013, lub trwałe powiązanie z organem centralnym,
o którym mowa w art. 10 ust. 1 tego rozporządzenia;
4) świadczenie usług inwestycyjnych lub prowadzenie działalności inwestycyjnej
w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi.
3. W celu ustalenia okoliczności, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz w art. 141t
ust. 2 pkt 5, Komisja Nadzoru Finansowego może zasięgnąć opinii Komitetu
Stabilności Finansowej oraz Bankowego Funduszu Gwarancyjnego.
4. W przypadku zmiany okoliczności, o których mowa w ust. 2, Komisja
Nadzoru Finansowego może zmienić albo uchylić decyzję, o której mowa w ust. 1.
5. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres planu naprawy oraz grupowego planu naprawy,
o których mowa w art. 141m ust. 1 i 2, art. 141n ust. 1 oraz w art. 141o ust. 1, mając
na uwadze charakter działalności banku oraz zakres i stopień jej złożoności, strukturę
własnościową, formę prawną, profil ryzyka, wielkość lub powiązania z podmiotami
innymi niż określone w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad
rynkiem finansowym.

Art. 141q. 1. Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze decyzji, zatwierdza plan
naprawy oraz grupowy plan naprawy, o którym mowa w art. 141m ust. 1 i 4 oraz
art. 141n ust. 1, w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia przez bank wniosku o jego
zatwierdzenie, biorąc pod uwagę dostosowanie struktury kapitałowej i struktury
finansowania banku do struktury organizacyjnej i profilu ryzyka banku, jak również
wyniki ostatniego badania i oceny nadzorczej, o których mowa w art. 133a, oraz:
1) wymogi, o których mowa w art. 141m ust. 1 i 3;
2) skuteczność planu naprawy w zakresie poprawy sytuacji finansowej banku,
w tym jego wypłacalności oraz możliwości osiągania zysku;
3) w przypadku zagrożenia sytuacji finansowej banku możliwość podjęcia
niezwłocznie działań przewidzianych w planie naprawy, w sposób ograniczający
negatywne skutki dla systemu finansowego.
2. Do wniosku bank dołącza uchwałę organu nadzoru banku w sprawie
zatwierdzenia planu naprawy.
3. W przypadku gdy plan naprawy obejmuje istotne oddziały banku krajowego,
Komisja Nadzoru Finansowego zatwierdza ten plan po zasięgnięciu opinii właściwych
władz nadzorczych państw goszczących dla tych oddziałów o ich sytuacji finansowej.
4. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru
Finansowego występuje do Bankowego Funduszu Gwarancyjnego o opinię w sprawie
przewidywanego wpływu wykonania planu naprawy na przymusową restrukturyzację,
o której mowa w dziale III w rozdziale 5 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r.
o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz
przymusowej restrukturyzacji, w terminie 14 dni. Termin ten nie jest wliczany do
terminu, o którym mowa w ust. 1.
5. W przypadku stwierdzenia, że plan naprawy uniemożliwia skuteczne
przeprowadzenie postępowania przymusowej restrukturyzacji, Bankowy Fundusz
Gwarancyjny niezwłocznie informuje o tym Komisję Nadzoru Finansowego.
6. Jeżeli plan naprawy nie spełnia przesłanek wydania decyzji, o której mowa
w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego wzywa bank do uzupełnienia lub zmiany
planu naprawy, w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia wezwania. Termin ten nie
jest wliczany do terminu, o którym mowa w ust. 1. Na wniosek banku Komisja
Nadzoru Finansowego może przedłużyć ten termin o miesiąc.
7. W przypadku gdy bank nie dokona zmiany planu naprawy lub jego
uzupełnienia albo pomimo ich dokonania plan naprawy nie spełnia przesłanek
wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze
decyzji, odmawia zatwierdzenia planu naprawy i wzywa bank do przedstawienia
nowego planu naprawy.
8. Jeżeli bank nie podejmie działań, o których mowa w ust. 7, lub Komisja
Nadzoru Finansowego uzna je za niewystarczające, Komisja Nadzoru Finansowego
może zalecić bankowi podjęcie środków, o których mowa w art. 138 ust. 1.
9. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje zatwierdzony plan naprawy
Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu.
10. W przypadku odmowy zatwierdzenia grupowego planu naprawy Komisja
Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji, cofnąć zgodę, o której mowa
w art. 141o ust. 1.

Art. 141r. 1. Komisja Nadzoru Finansowego, podejmując w ramach
sprawowania nadzoru skonsolidowanego decyzję, o której mowa w art. 141q ust. 1,
współpracuje z właściwymi władzami nadzorczymi sprawującymi nadzór nad
podmiotami działającymi w tym samym holdingu co bank, dążąc do osiągnięcia
wspólnego stanowiska zarówno co do rozstrzygnięcia, jak i oceny jego przesłanek.
Przepisy art. 138b ust. 1–4, ust. 5 zdanie pierwsze oraz ust. 5a–7 stosuje się
odpowiednio.
2. Komisja Nadzoru Finansowego współpracuje z właściwymi władzami
nadzorczymi sprawującymi nadzór skonsolidowany nad podmiotami działającymi
w tym samym holdingu co bank, dążąc do osiągnięcia wspólnego stanowiska zarówno
co do rozstrzygnięcia, jak i oceny jego przesłanek w sprawie zatwierdzenia przez te
władze grupowego planu naprawy.
3. Komisja Nadzoru Finansowego może skierować wniosek do Europejskiego
Urzędu Nadzoru Bankowego o udzielenie wsparcia w osiągnięciu porozumienia
z właściwą władzą nadzorczą zgodnie z art. 31 rozporządzenia nr 1093/2010 oraz
o podjęcie wiążącej mediacji w przypadku braku porozumienia z właściwymi
władzami nadzorczymi w sprawie wydania decyzji, o których mowa w ust. 2 oraz
art. 141n ust. 1 i 3.

Art. 141s. 1. Bank może podjąć działania określone w planie naprawy pomimo
nieosiągnięcia poziomów wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2.
W takim przypadku zarząd banku podejmuje uchwałę o podjęciu takich działań
i niezwłocznie przekazuje ją wraz z uzasadnieniem Komisji Nadzoru Finansowego.
2. Komisja Nadzoru Finansowego może udzielić zgody na odstąpienie od
podjęcia działania określonego w planie naprawy pomimo osiągnięcia przez bank
poziomów wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2, o ile nie wpłynie to
negatywnie na ostrożne i stabilne zarządzanie bankiem. Zgodę wydaje się na wniosek
banku. Do wniosku bank dołącza uchwałę zarządu o odstąpieniu od podjęcia takiego
działania, wraz z uzasadnieniem.

Art. 141t. 1. Bank działający w jednym z holdingów, o których mowa
w art. 141f ust. 1, może, za zgodą Komisji Nadzoru Finansowego, zawrzeć umowę
wsparcia finansowego z innymi podmiotami podlegającymi nadzorowi
skonsolidowanemu działającymi w tym samym holdingu oraz podmiotami blisko
powiązanymi. Wsparcie jest udzielane na zasadzie wzajemności określonej
w umowie, w szczególności przez udzielenie pożyczki, gwarancji lub zabezpieczenia
spłaty kredytów i pożyczek albo wykonania zobowiązań.
2. Wsparcie finansowe może być udzielone, jeżeli:
1) bank otrzymujący wsparcie spełnił przesłanki wydania decyzji, o których mowa
w art. 142, art. 144 lub art. 145;
2) w znaczący sposób wpłynie na poprawę sytuacji finansowej banku
otrzymującego wsparcie;
3) pozwoli utrzymać lub przywrócić stabilność finansową na poziomie holdingu
i leży w interesie podmiotu udzielającego wsparcia;
4) bank otrzymujący wsparcie jest zdolny do jego spłaty wraz z odsetkami
w umownych terminach spłaty;
5) nie zagraża płynności ani wypłacalności podmiotu udzielającego wsparcia;
6) nie stwarza zagrożenia dla stabilności krajowego systemu finansowego;
7) bank udzielający wsparcia spełnia wymagania określone w art. 92, art. 412
i art. 460 rozporządzenia nr 575/2013, a także zalecenia i nakazy, o których
mowa w art. 138 ust. 1 pkt 2 i 4–6, a udzielenie wsparcia finansowego nie
spowoduje ich naruszenia;
8) udzielenie wsparcia nie zagraża wykonywaniu zaleceń, o których mowa w art. 95
ust. 4 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym,
systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji,
w stosunku do banku udzielającego wsparcia.
3. Umowa, o której mowa w ust. 1, określa zasady obliczania opłat i prowizji
z tytułu czynności wykonywanych w ramach udzielanego wsparcia, w tym zasady
określania tych opłat i prowizji w chwili udzielania wsparcia finansowego,
uwzględniające wszelkie bezpośrednie lub pośrednie korzyści, jakie strony mogą
odnieść w wyniku udzielenia wsparcia finansowego.
4. Z zastrzeżeniem przepisów dotyczących ochrony informacji, bank ubiegający
się o wsparcie przekazuje na żądanie podmiotu udzielającego wsparcia informacje
niezbędne do zawarcia i wykonania umowy oraz ustalenia opłat i prowizji.
5. Powierzenie wykonania umowy, o której mowa w ust. 1, osobie trzeciej jest
nieważne.

Art. 141u. 1. Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze decyzji, może udzielić
zgody na zawarcie umowy, o której mowa w art. 141t ust. 1, na wniosek banku.
2. Do wniosku bank dołącza projekt umowy oraz uchwały walnych zgromadzeń
banków właściwych w sprawie zgody na zawarcie umowy, podjęte w każdym
z banków większością 3/4 głosów. Uchwały mogą zawierać warunki i terminy
udzielenia wsparcia.
3. Komisja Nadzoru Finansowego może udzielić zgody na zawarcie umowy,
jeżeli zapewnione jest spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 141t, i żadna ze
stron umowy nie spełnia przesłanek podjęcia działań, o których mowa w art. 142
ust. 1. Zmiany w umowie wymagają uprzedniej zgody Komisji Nadzoru Finansowego.
4. Komisja Nadzoru Finansowego niezwłocznie przekazuje wniosek władzom
nadzorczym właściwym dla podmiotów będących stronami umowy.
5. Komisja Nadzoru Finansowego, udzielając w ramach sprawowania nadzoru
skonsolidowanego zgody, o której mowa w ust. 1, współpracuje z właściwymi
władzami nadzorczymi sprawującymi nadzór nad podmiotami działającymi w tym
samym holdingu co bank, dążąc do osiągnięcia wspólnego stanowiska zarówno co do
rozstrzygnięcia, jak i oceny jego przesłanek. Przepisy art. 138b ust. 1–4, ust. 5 zdanie
pierwsze oraz ust. 5a–7 stosuje się odpowiednio.
6. Komisja Nadzoru Finansowego może, w terminie 2 dni od powzięcia
wiadomości o decyzji właściwej władzy nadzorczej o odmowie albo ograniczeniu
udzielenia wsparcia finansowego bankowi, skierować wniosek do Europejskiego
Urzędu Nadzoru Bankowego o udzielenie wsparcia w osiągnięciu porozumienia
z właściwą władzą nadzorczą zgodnie z art. 31 rozporządzenia nr 1093/2010 oraz
o podjęcie wiążącej mediacji.
7. Po zawarciu umowy, o której mowa w ust. 1, bank przesyła jej kopię Komisji
Nadzoru Finansowego. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje ją Bankowemu
Funduszowi Gwarancyjnemu.
8. Zarząd banku, który zawarł umowę, o której mowa w ust. 1, co najmniej raz
w roku składa walnemu zgromadzeniu sprawozdanie z wykonania umowy, wraz ze
sprawozdaniem z działalności.

Art. 141v. 1. Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze decyzji, może udzielić
zgody na udzielenie przez bank wsparcia w wykonaniu umowy, o której mowa
w art. 141t ust. 1, na wniosek banku udzielającego wsparcia.
2. Do wniosku bank dołącza uchwałę zarządu o udzieleniu wsparcia
finansowego wraz z uzasadnieniem wskazującym cel udzielanego wsparcia, sposób
spełnienia przesłanek określonych w art. 141t, wpływ udzielenia wsparcia na bank
udzielający oraz skutki nieudzielenia wsparcia dla sytuacji finansowej na poziomie
holdingu, a także uchwałę zarządu banku otrzymującego wsparcie w sprawie zgody
na przyjęcie wsparcia finansowego.
3. Komisja Nadzoru Finansowego udziela zgody, o której mowa w ust. 1,
w terminie 5 dni roboczych od dnia otrzymania wniosku, informacji oraz analiz,
o których mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem ust. 4.
4. W przypadku stwierdzenia braków we wniosku lub dołączonych do niego
dokumentach Komisja Nadzoru Finansowego wzywa bank do uzupełnienia tych
braków w wyznaczonym terminie.

5. Komisja Nadzoru Finansowego może ograniczyć zakres wsparcia
finansowego. Zgoda może być udzielona pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu.
6. Jeżeli Komisja Nadzoru Finansowego nie udzieli zgody w terminie, o którym
mowa w ust. 3, wsparcie finansowe może zostać udzielone na warunkach określonych
we wniosku i dołączonych do niego dokumentach.
7. O zamiarze udzielenia wsparcia finansowego bank powiadamia:
1) właściwą władzę nadzorczą sprawującą nadzór skonsolidowany nad holdingiem,
w którym działa bank;
2) właściwą władzę nadzorczą banku otrzymującego wsparcie;
3) Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.
8. Do powiadomienia, o którym mowa w ust. 7, bank dołącza kopie uchwał,
o których mowa w ust. 2, oraz projekt umowy, o którym mowa w art. 141u ust. 2.
9. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje kopię zgody, o której mowa
w ust. 1:
1) właściwej władzy nadzorczej sprawującej nadzór nad bankiem otrzymującym
wsparcie;
2) Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego;
3) kolegium i kolegium przymusowej restrukturyzacji właściwym dla banku
udzielającego wsparcia;
4) Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu.

Art. 141w. Podmioty należące do jednego z holdingów, o których mowa w art. 4
ust. 1 pkt 10–11c, objęte nadzorem skonsolidowanym, podają do publicznej
wiadomości, w szczególności na swojej stronie internetowej, informację o zawarciu
umowy dotyczącej wsparcia finansowego w ramach holdingu zgodnie z art. 141t,
stronach umowy, jej przedmiocie oraz ponoszonych kosztach, a także aktualizują te
informacje w okresach rocznych. Podaniu do publicznej wiadomości i aktualizacji
podlega także informacja o niezawarciu takiej umowy.

Art. 141x. Bank ogłasza w sposób ogólnie dostępny, zgodnie z art. 431–
434 rozporządzenia nr 575/2013, informację, czy jest stroną umowy dotyczącej
wsparcia finansowego w ramach grupy. W przypadku gdy bank jest stroną takiej
umowy, ogłasza w sposób ogólnie dostępny również opis ogólnych warunków umowy oraz wskazuje podmioty powiązane będące stronami umowy. Informacje te podlegają
aktualizacji nie rzadziej niż raz do roku.

art. 142. więcej Art. 142. 1. W razie naruszenia przez bank lub wystąpienia niebezpieczeństwa
naruszenia:
1) art. 92 rozporządzenia nr 575/2013 z uwzględnieniem dodatkowego wymogu
w zakresie funduszy własnych ponad wartość wynikającą z wymogów
obliczonych zgodnie ze szczegółowymi zasadami określonymi
w rozporządzeniu nr 575/2013, o którym mowa w art. 138 ust. 1 pkt 2a,
2) art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 2015/61 z dnia
10 października 2014 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (Dz. Urz. UE L 11 z 17.01.2015, str. 1)
w odniesieniu do wymogu pokrycia wypływów netto dla instytucji kredytowych
z uwzględnieniem wyższego wymogu dotyczącego pokrycia płynności,
o którym mowa w art. 128 ust. 6a pkt 5, oraz obowiązku przestrzegania
dodatkowych wymogów w zakresie płynności, o którym mowa w art. 138 ust. 1
pkt 1a,
3) nadzorczych miar płynności, o których mowa w przepisach wydanych na
podstawie art. 128 ust. 6a pkt 5, obowiązku przestrzegania dodatkowych
wymogów w zakresie płynności, o którym mowa w art. 138 ust. 1 pkt 1a, a także
przepisów art. 412, art. 429 i art. 460 rozporządzenia nr 575/2013 lub przepisów
działu IV rozdziału 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi,
4) art. 3–7, art. 14–17 i art. 24–26 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) nr 600/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów
finansowych oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz. Urz.
UE L 173 z 12.06.2014, str. 84)
– zarząd banku niezwłocznie zawiadamia o tym Komisję Nadzoru Finansowego
i Bankowy Fundusz Gwarancyjny oraz zapewnia wdrożenie planu naprawy.
2. Zarząd banku niezwłocznie zawiadamia o naruszeniach, o których mowa
w ust. 1, Komisję Nadzoru Finansowego i Bankowy Fundusz Gwarancyjny oraz
zapewnia wdrożenie planu naprawy w przypadku istotnie pogarszającej się sytuacji finansowej banku, w tym powstania straty bilansowej bądź groźby jej wystąpienia
albo powstania niebezpieczeństwa niewypłacalności lub utraty płynności,
pogarszającej się płynności i wypłacalności, rosnącego poziomu dźwigni, o której
mowa w art. 4 ust. 1 pkt 93 rozporządzenia nr 575/2013, rosnącej liczby zagrożonych
pożyczek lub kredytów albo koncentracji ekspozycji.
3. Komisja Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji:
1) wystąpić do zarządu banku z żądaniem wdrożenia planu naprawy, w tym
podjęcia działań określonych w planie naprawy lub aktualizacji tego planu, jeżeli
przesłanki jego wdrożenia są odmienne od przesłanek przyjętych przy
opracowywaniu planu naprawy, albo z żądaniem podjęcia w określonym czasie
działań przewidzianych w zaktualizowanym planie, w celu spełnienia wymagań,
o których mowa w ust. 1, lub poprawy sytuacji finansowej;
2) zakazać udzielania lub ograniczyć udzielanie kredytów i pożyczek pieniężnych
akcjonariuszom (członkom) oraz członkom zarządu, rady nadzorczej
i pracownikom banku;
3) nakazać obniżenie lub wstrzymanie wypłaty niektórych zmiennych składników
wynagrodzeń osób zajmujących stanowiska kierownicze w banku;
4) wystąpić do zarządu banku z żądaniem zwołania nadzwyczajnego walnego
zgromadzenia w celu rozpatrzenia sytuacji banku, podjęcia decyzji o pokryciu
straty bilansowej lub podjęcia innych uchwał, w tym o zwiększeniu funduszy
własnych;
5) wystąpić do banku z żądaniem odwołania jednego lub kilku członków zarządu
banku lub osób zajmujących stanowiska kierownicze, jeżeli osoby te nie dają
rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem;
6) nakazać, z uwzględnieniem planu naprawy, sporządzenie oraz realizację planu
restrukturyzacji zobowiązań wobec niektórych lub wszystkich wierzycieli;
7) nakazać wprowadzenie zmian w strategii biznesowej banku;
8) nakazać wprowadzenie zmian w statucie banku lub jego strukturze
organizacyjnej.
4. Przy ocenie sytuacji finansowej banku Komisja Nadzoru Finansowego może
brać pod uwagę zachowywanie przez bank wymogu w zakresie funduszy własnych,
określonego w ust. 1 pkt 1 powiększonego o 1,5 punktu procentowego oraz rosnący poziom dźwigni, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 93 rozporządzenia nr 575/2013,
rosnącą liczbę zagrożonych pożyczek lub kredytów albo koncentrację ekspozycji.
5. Decyzja, o której mowa w ust. 3, podlega natychmiastowemu wykonaniu.
6. Komisja Nadzoru Finansowego, wydając decyzję, o której mowa w ust. 3,
może określić w jej treści warunki lub terminy.
7. W okresie realizacji planu naprawy zysk osiągany przez bank jest
przeznaczany w pierwszej kolejności na pokrycie strat, a następnie na zwiększenie
funduszy własnych banku.
8. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 3, Komisja Nadzoru
Finansowego niezwłocznie powiadamia Bankowy Fundusz Gwarancyjny.

Art. 142a. 1. W przypadku, o którym mowa w art. 142 ust. 3 pkt 4, zarząd banku
powinien zwołać nadzwyczajne walne zgromadzenie w ciągu 14 dni od dnia
otrzymania decyzji, a po bezskutecznym upływie tego terminu nadzwyczajne walne
zgromadzenie może być zwołane przez Komisję Nadzoru Finansowego. W takim
przypadku Komisja Nadzoru Finansowego określa porządek zgromadzenia.
2. Koszty zwołania i odbycia walnego zgromadzenia obciążają bank.
3. Przerwy w walnym zgromadzeniu nie mogą trwać łącznie dłużej niż 14 dni.

art. 143. więcej Art. 143. (uchylony).

art. 144. więcej Art. 144. 1. W przypadku, o którym mowa w art. 138 ust. 3, w związku
z wystąpieniem okoliczności wskazanych w art. 142 ust. 1, w celu poprawy sytuacji
banku lub zapewnienia efektywności wdrażanego planu naprawy, Komisja Nadzoru
Finansowego może, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 6 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r.
o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz
przymusowej restrukturyzacji, wydać decyzję o ustanowieniu kuratora w banku.
1a. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego
określa w decyzji szczegółowy zakres zadań kuratora.
2. Kuratorowi przysługuje prawo uczestniczenia w posiedzeniach organów
banku oraz prawo do uzyskiwania wszelkich informacji niezbędnych do wykonywania
jego funkcji.
3. Kuratorowi przysługuje prawo wniesienia sprzeciwu wobec uchwał i decyzji
zarządu i rady nadzorczej banku. Oświadczenie o zamiarze wniesienia sprzeciwu zgłoszone na posiedzeniu rady nadzorczej lub zarządu wstrzymuje wykonanie
uchwały lub decyzji.
3a. Sprzeciw, o którym mowa w ust. 3, kurator wnosi do właściwego sądu
gospodarczego w terminie 14 dni od daty powzięcia uchwały lub decyzji zarządu lub
rady nadzorczej.
3b. W przypadku braku wniesienia sprzeciwu do sądu w terminie, o którym
mowa w ust. 3a, lub w przypadku oświadczenia kuratora, że nie będzie zgłaszał
sprzeciwu, uchwała lub decyzja, o której mowa w ust. 3, może zostać wykonana.
4. Kurator może zaskarżyć uchwałę walnego zgromadzenia akcjonariuszy lub
uchwałę walnego zgromadzenia banku spółdzielczego, które naruszają interes banku,
odpowiednio zgodnie z art. 422 § 1 Kodeksu spółek handlowych albo art. 42 § 3
ustawy – Prawo spółdzielcze.
4a. Za zgodą Komisji Nadzoru Finansowego kurator może zwołać nadzwyczajne
walne zgromadzenie.
4b. Koszty zwołania i odbycia walnego zgromadzenia obciążają bank.
4c. Przerwy w walnym zgromadzeniu nie mogą trwać łącznie dłużej niż 14 dni.
5. Od decyzji o ustanowieniu kuratora bank może wnieść skargę do sądu
administracyjnego w terminie 7 dni od dnia doręczenia decyzji. Wniesienie skargi nie
wstrzymuje wykonania decyzji. Przepisu art. 127 § 3 Kodeksu postępowania
administracyjnego nie stosuje się.
6. Funkcję kuratora może pełnić osoba posiadająca kwalifikacje i doświadczenie
zawodowe w zakresie organizacji i zasad działalności banku, a także dająca rękojmię
ochrony interesów banku, w którym kurator ma być ustanowiony. Kuratorem może
być również osoba prawna.
7. Kurator składa Komisji Nadzoru Finansowego kwartalne sprawozdania ze
swojej działalności zawierające ocenę sytuacji finansowej banku lub realizacji przez
zarząd banku planu naprawy.
8. Wynagrodzenie kuratora ustala Komisja Nadzoru Finansowego, z tym że nie
może ono być wyższe niż wynagrodzenie prezesa banku, w którym ustanowiono
kuratora. Koszty związane z wykonywaniem funkcji kuratora obciążają koszty
działalności banku.
8a. Komisja Nadzoru Finansowego podaje do publicznej wiadomości informację
o ustanowieniu kuratora poprzez jej zamieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej
na swojej stronie internetowej.
8b. Jeżeli powołano kuratora z przyczyn innych niż określone w art. 144 ust. 1,
kurator jest powoływany na okres nie dłuższy niż rok. Okres ten może zostać
przedłużony, jeżeli nie ustały przesłanki jego powołania. Komisja Nadzoru
Finansowego przekazuje decyzję akcjonariuszom banku.
9. Komisja Nadzoru Finansowego może odwołać kuratora w przypadku jego
rezygnacji lub niewłaściwego wykonywania funkcji.
10. Osobie fizycznej pełniącej funkcję kuratora przysługuje prawo do urlopu
wypoczynkowego w wysokości 26 dni na zasadach określonych w ustawie z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495),
w terminach uzgodnionych z Komisją Nadzoru Finansowego.
11. Okres pełnienia funkcji kuratora przez osobę fizyczną jest wliczany do
okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Do osób tych mają
zastosowanie przepisy o ubezpieczeniach społecznych i ubezpieczeniu zdrowotnym,
o ile osoby te nie są objęte tymi ubezpieczeniami z innych tytułów.

art. 145. więcej Art. 145. 1. Jeżeli na skutek wystąpienia okoliczności wskazanych w art. 142
ust. 2 zastosowanie środków, o których mowa w art. 138 ust. 3, nie przyczyniło się do
poprawy sytuacji banku albo w celu zapewnienia efektywności wdrażanego planu
naprawy, albo w przypadku gdy realizacja tego planu okaże się nieskuteczna, Komisja
Nadzoru Finansowego może wydać decyzję o ustanowieniu zarządu komisarycznego.
Ustanowienie zarządu komisarycznego nie wpływa na organizację i sposób działania
banku jako osoby prawnej, z wyjątkiem zmian przewidzianych ustawą.
1a. Komisja Nadzoru Finansowego może uzależnić dokonywanie określonych
czynności przez zarząd komisaryczny od uzyskania jej zgody.
2. Na zarząd komisaryczny przechodzi prawo podejmowania uchwał i decyzji we
wszystkich sprawach zastrzeżonych w ustawie i statucie do właściwości władz
i organów banku, z zastrzeżeniem ust. 1a. Z dniem ustanowienia zarządu
komisarycznego rada nadzorcza, z zastrzeżeniem ust. 4, zostaje zawieszona,
członkowie zarządu banku zostają odwołani z mocy prawa, a ustanowione wcześniej
prokury i pełnomocnictwa wygasają. Na czas trwania zarządu komisarycznego
kompetencje innych organów banku zostają zawieszone.
2a. Zarząd komisaryczny może dokonać zamknięcia ksiąg rachunkowych banku
i sporządzić sprawozdanie finansowe banku na dzień wyznaczony przez Komisję
Nadzoru Finansowego oraz podjąć uchwałę o pokryciu straty za okres kończący się
w tym dniu oraz straty za lata ubiegłe.
3. (uchylony)
4. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, rada nadzorcza może wnieść skargę do
sądu administracyjnego w terminie 7 dni od daty doręczenia decyzji. Wniesienie
skargi nie wstrzymuje wykonania decyzji. Przepisu art. 127 § 3 Kodeksu
postępowania administracyjnego nie stosuje się.
5. Zarząd komisaryczny opracowuje plan naprawy określony w art. 141m,
kieruje jego wykonaniem oraz, nie rzadziej niż co 3 miesiące, informuje Komisję
Nadzoru Finansowego i radę nadzorczą o stanie realizacji tego planu.
6. Ustanowienie zarządu komisarycznego podlega zgłoszeniu do rejestru
właściwego dla banku.
7. Przepisy art. 144 ust. 8a i 9 stosuje się odpowiednio.

art. 146. więcej Art. 146. 1. Członkowi zarządu komisarycznego, w przypadku złożenia
wniosku zgodnie z art. 174 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy,
udziela się urlopu bezpłatnego na okres pełnienia tej funkcji.
2. Okres urlopu bezpłatnego, o którym mowa w ust. 1, jest wliczany do okresu
pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.
3. Wynagrodzenie członków zarządu komisarycznego ustala Komisja Nadzoru
Finansowego, z tym że nie może ono być wyższe niż wynagrodzenie członków
dotychczasowego zarządu. Koszty działalności zarządu komisarycznego obciążają
bank.

Art. 146a. 1. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w art. 142 ust. 3, art. 144
ust. 1 lub art. 145 ust. 1, wobec banku będącego podmiotem dominującym w holdingu
Komisja Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd Nadzoru Bankowego
o planowanym rozstrzygnięciu oraz wnioskuje do właściwych władz nadzorczych
sprawujących nadzór nad podmiotami działającymi w tym samym holdingu o opinie
w zakresie planowanego rozstrzygnięcia. W postępowaniach prowadzonych
w sprawach, o których mowa w art. 141v ust. 1 i 5, art. 142 ust. 3, art. 142a ust. 1,
art. 144 ust. 1, art. 145 ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego może odstąpić od stosowania art. 10 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, także
w przypadkach gdy zastosowanie tego przepisu mogłoby uniemożliwić lub znacznie
utrudnić osiągnięcie celów wczesnej interwencji. Uzasadnienie decyzji może zostać
doręczone w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji. W przypadku gdy
uzasadnienie doręczane jest po doręczeniu decyzji, termin na złożenie wniosku
o ponowne rozpoznanie sprawy biegnie od dnia doręczenia uzasadnienia decyzji.
2. Komisja Nadzoru Finansowego może wydać decyzję, o której mowa
w art. 142 ust. 3, art. 144 ust. 1 lub art. 145 ust. 1, w terminie 3 dni od dnia doręczenia
właściwym władzom nadzorczym wniosku, o którym mowa w ust. 1.
3. Komisja Nadzoru Finansowego, wydając decyzję, o której mowa w art. 142
ust. 3, art. 144 ust. 1 lub art. 145 ust. 1, uwzględnia opinie właściwych władz
nadzorczych otrzymane w terminie określonym w ust. 2.
4. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje decyzję, o której mowa w art. 142
ust. 3, art. 144 ust. 1 lub art. 145 ust. 1, właściwym władzom nadzorczym oraz
Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego.
5. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w art. 142 ust. 3, art. 144 ust. 1 lub
art. 145 ust. 1, wobec banku będącego podmiotem zależnym w holdingu Komisja
Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd Nadzoru Bankowego
o planowanym rozstrzygnięciu oraz wnioskuje do właściwej władzy nadzorczej
sprawującej nadzór skonsolidowany nad podmiotem dominującym w tym holdingu
o opinię w zakresie planowanego rozstrzygnięcia. Przepisy ust. 2–4 stosuje się
odpowiednio.
6. W przypadku gdy właściwa władza nadzorcza sprawująca nadzór nad
podmiotem zależnym działającym w jednym z holdingów, o których mowa
w art. 141f ust. 1 pkt 2–5, albo właściwa władza nadzorcza sprawująca nadzór
skonsolidowany nad podmiotem dominującym działającym w jednym z holdingów,
o których mowa w art. 141f ust. 1 pkt 2–5 (podmiot wnioskujący), przed wydaniem
decyzji dotyczącej zastosowania środka podobnego do określonego w art. 142 ust. 3,
art. 144 ust. 1 lub art. 145 ust. 1 zwraca się do Komisji Nadzoru Finansowego o opinię
w zakresie planowanego rozstrzygnięcia, Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje
opinię o potencjalnym wpływie planowanego rozstrzygnięcia na podmioty rynku
finansowego w Polsce, w terminie 3 dni od dnia otrzymania wniosku o taką opinię.
7. W przypadku otrzymania przez Komisję Nadzoru Finansowego wniosku,
o którym mowa w ust. 6, Komisja Nadzoru Finansowego bada zasadność podjęcia
środków, o których mowa w art. 142 ust. 3, art. 144 ust. 1 lub art. 145 ust. 1, wobec
podmiotów, nad którymi sprawuje nadzór w ramach holdingu, którego wniosek
dotyczy. W przypadku uznania za niezbędne podjęcia takich środków Komisja
Nadzoru Finansowego niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 3 dni od dnia
otrzymania wniosku, zawiadamia o tym podmiot wnioskujący oraz przystępuje do
konsultacji z podmiotem wnioskującym mających na celu osiągnięcie porozumienia
w zakresie koordynacji środków wczesnej interwencji.
8. Przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio, jeżeli w odpowiedzi na zawiadomienia,
o których mowa w ust. 1 lub 5, podmiot wnioskujący wskaże na konieczność podjęcia
środków wczesnej interwencji w ramach tego samego holdingu, którego dotyczyło
zgłoszenie.
9. W przypadku nieosiągnięcia porozumienia w ramach konsultacji, o których
mowa w ust. 7 i 8, po upływie 5 dni od dnia złożenia wniosku, o którym mowa
w ust. 1, 5 i 6, Komisja Nadzoru Finansowego może wydać decyzje, o których mowa
w art. 142 ust. 3, art. 144 ust. 1 lub art. 145 ust. 1, wobec podmiotu, nad którym
sprawuje nadzór, z holdingu, którego dotyczyły konsultacje.
10. W przypadkach, o których mowa w ust. 7 i 8, Komisja Nadzoru
Finansowego może złożyć do Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego wniosek
o podjęcie czynności, o których mowa w art. 31 lit. c rozporządzenia nr 1093/2010.
11. Jeżeli Komisja Nadzoru Finansowego uzna za niezasadną decyzję podmiotu
wnioskującego, o której mowa w ust. 6, lub nie jest możliwe osiągnięcie porozumienia
w zakresie koordynacji środków wczesnej interwencji, może przed upływem terminu
określonego w ust. 9 skierować sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru
Bankowego celem uzyskania pomocy w osiągnięciu porozumienia. W takim
przypadku Komisja Nadzoru Finansowego wstrzymuje się od podjęcia decyzji,
o których mowa w ust. 9.
12. Wytyczne Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego wydane w związku ze
skierowaniem sprawy na podstawie ust. 11 są wiążące dla Komisji Nadzoru
Finansowego.

Art. 146b. 1. W razie obniżenia sumy funduszy własnych banku poniżej
poziomu określonego w art. 128 ust. 1 albo powstania niebezpieczeństwa obniżenia
tej sumy poniżej poziomu określonego w art. 128 ust. 1, Komisja Nadzoru
Finansowego może podjąć decyzję o przejęciu banku przez inny bank za zgodą banku
przejmującego, jeżeli nie zagrozi to bezpieczeństwu środków gromadzonych na
rachunkach w banku przejmującym, obniżeniem funduszy własnych banku
przejmującego poniżej poziomu określonego zgodnie z art. 128 ust. 1, ani nie stworzy
takiego niebezpieczeństwa, oraz nie zagrozi to spełnianiu wymogu, o którym mowa
w art. 55 ust. 4 ustawy o nadzorze makroostrożnościowym, przez bank przejmujący.
Decyzja może zawierać warunki i terminy przejęcia banku przez inny bank.
2. W przypadku gdy jest to konieczne ze względu na sytuację banku
przejmowanego, Komisja Nadzoru Finansowego może udzielić zezwolenia na
przejęcie mimo czasowego niespełniania przez bank przejmujący wymogu, o którym
mowa w art. 55 ust. 4 ustawy o nadzorze makroostrożnościowym.
3. Wobec banku spółdzielczego Komisja Nadzoru Finansowego może także
wydać decyzję, o której mowa w ust. 1, jeżeli bank spółdzielczy nie spełnia
obowiązku zrzeszania się, zgodnie z art. 16 ustawy o funkcjonowaniu banków
spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających.
4. Komisja Nadzoru Finansowego powiadamia Bankowy Fundusz Gwarancyjny
o wszczęciu postępowania w przedmiocie wydania decyzji, o której mowa w ust. 1.
5. Do decyzji, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepis
art. 147 ust. 3.

Art. 146c. 1. Z dniem określonym w decyzji, o której mowa w art. 146b ust. 1:
1) zarząd banku albo zarząd komisaryczny przejmowanego banku ulegają
rozwiązaniu, a kompetencje innych organów banku, z zastrzeżeniem
art. 147 ust. 3, zostają zawieszone;
2) bank przejmujący obejmuje zarząd majątkiem banku przejętego;
3) wygasają prokury i pełnomocnictwa udzielone przez przejęty bank.
2. Bank przejmujący dwukrotnie ogłasza w dzienniku o zasięgu ogólnopolskim,
w Monitorze Sądowym i Gospodarczym oraz na swojej stronie internetowej decyzję
o przejęciu banku oraz wzywa wierzycieli tego banku do zgłoszenia roszczeń w terminie miesiąca od dnia ostatniego ogłoszenia. Obowiązek ten nie dotyczy
wierzycieli z tytułu rachunków bankowych. W przypadku banków spółdzielczych
wystarczające jest ogłoszenie w piśmie lokalnym, Monitorze Spółdzielczym oraz na
stronie internetowej banku przejmującego.

Art. 146d. 1. Z dniem przejęcia bank przejmujący wchodzi we wszystkie prawa
i obowiązki banku przejmowanego.
2. Bank przejmujący sporządza sprawozdanie finansowe banku przejmowanego
na dzień poprzedzający dzień przejęcia.
3. Sprawozdanie finansowe, o którym mowa w ust. 2, powinno być zbadane
przez biegłego rewidenta.
4. Bank przejmujący zgłasza do właściwego rejestru sądowego przejęcie banku
wraz z wnioskiem o wykreślenie z rejestru banku przejmowanego oraz
sprawozdaniem finansowym banku przejmowanego zbadanym przez biegłego
rewidenta.

Art. 146e. Fundusze własne banku przejętego przeznacza się na pokrycie strat
bilansowych tego banku.

Art. 146f. 1. Po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli banku przejętego
bank przejmujący dokonuje wypłat akcjonariuszom banku przejętego z jego
pozostałego majątku proporcjonalnie do wysokości posiadanego uprzednio kapitału,
a w przypadku banku spółdzielczego – wypowiada członkostwo członkom banku
przejętego, skutkujące przyznaniem prawa do wypłaty członkom banku przejętego
wartości ich udziałów proporcjonalnie do wysokości funduszu udziałowego
przejmowanego banku, ustalonego na dzień przejęcia albo wydaje akcjonariuszom
tego banku akcje własne. Bank przejmujący dokonuje wypłaty w okresie 6 miesięcy
od dnia rejestracji przejęcia we właściwym rejestrze sądowym.
2. Wydanie akcji własnych następuje po ustalonej cenie emisyjnej, nie wyższej
jednak niż wartość księgowa akcji. Wartość prawa do funduszu udziałowego jest
ustalana przy uwzględnieniu ostatniego zatwierdzonego bilansu banku przejmującego.
3. W przypadku gdy przejęcie banku jest przyczyną szkody, której naprawienie
dochodzone jest na zasadach ogólnych, poszkodowany nie może żądać naprawienia
poniesionej szkody poprzez zapłatę kwoty wyższej niż różnica między kwotą, która
zostałaby uzyskana w przypadku wydania przez sąd postanowienia o ogłoszeniu upadłości banku, a kwotą uzyskaną w wyniku zaspokojenia wierzytelności albo
wartością akcji albo udziałów ustaloną zgodnie z ust. 1. Ustalenia różnicy kwot,
o której mowa w zdaniu poprzednim, dokonuje się przy założeniu, że w dniu
przejęcia, określonym w decyzji, o której mowa w art. 146b ust. 1, sąd wydał
postanowienie o ogłoszeniu upadłości banku.

Art. 146g. Bank przejmujący może żądać zmiany treści zobowiązania
zaciągniętego przez czynność prawną banku przejętego w okresie roku przed
przejęciem, jeżeli w wyniku tej czynności druga strona uzyskała korzyść na
warunkach korzystniejszych od stosowanych wówczas przez bank przejęty.
Powództwo rozpoznaje właściwy miejscowo sąd okręgowy sąd gospodarczy.

art. 147. więcej Art. 147. 1. Jeżeli po upływie 6 miesięcy od dnia nadzwyczajnego walnego
zgromadzenia zwołanego w trybie określonym w art. 142a ust. 1 strata przekraczać
będzie połowę funduszy własnych, Komisja Nadzoru Finansowego może wydać
decyzję o:
1) uchyleniu zezwolenia na utworzenie banku i jego likwidacji;
2) wystąpieniu do Rady Ministrów o likwidację banku – w przypadku banku
państwowego.
2. Decyzję o likwidacji banku Komisja Nadzoru Finansowego może wydać
również w terminie innym niż określony w ust. 1, jeżeli wystąpiły okoliczności
grożące niewypłacalnością banku lub obniżeniem sumy funduszy własnych banku
w takim stopniu, że nie byłyby spełnione wymagania obowiązujące przy tworzeniu
banku.
3. Od decyzji, o której mowa w ust. 1 i 2, rada nadzorcza może wnieść skargę do
sądu administracyjnego w terminie 7 dni od daty doręczenia decyzji. Wniesienie
skargi nie wstrzymuje wykonania decyzji, jednakże przed rozpatrzeniem skargi nie
może być rozpoczęte upłynnianie majątku banku w likwidacji ani przejęcie majątku
banku przez bank przejmujący. Przepisu art. 127 § 3 Kodeksu postępowania
administracyjnego nie stosuje się.

art. 148. więcej Art. 148. (uchylony).

art. 149. więcej Art. 149. (uchylony).

art. 150. więcej Art. 150. (uchylony).

art. 151. więcej Art. 151. (uchylony).

art. 152. więcej Art. 152. (uchylony).

art. 153. więcej Art. 153. 1. Zarząd nad majątkiem likwidowanego banku obejmuje powołany
przez Komisję Nadzoru Finansowego likwidator, na którego przechodzą uprawnienia
zastrzeżone w ustawie i statucie dla organów banku. Likwidator reprezentuje bank
w likwidacji w sądzie i poza sądem.
2. Z dniem przejęcia zarządu majątkiem likwidowanego banku przez
likwidatora:
1) zarząd banku ulega rozwiązaniu, a mandaty jego członków ulegają wygaśnięciu
z mocy prawa;
2) kompetencje rady nadzorczej, z zastrzeżeniem art. 147 ust. 3, zostają
zawieszone.

art. 154. więcej Art. 154. Likwidacja banku jest prowadzona zgodnie z zasadami
obowiązującymi przy likwidacji spółek handlowych, spółdzielni lub stosownie do
przepisów, o których mowa w art. 14, z tym że:
1) w okresie likwidacji nie wypłaca się dywidendy ani oprocentowania udziałów;
2) bilans otwarcia likwidacji, program likwidacji oraz rachunek z przeprowadzonej
likwidacji podlegają zatwierdzeniu przez Komisję Nadzoru Finansowego;
3) likwidator, nie rzadziej niż raz na miesiąc, składa Komisji Nadzoru Finansowego
i wierzycielom sprawozdania z przebiegu likwidacji;
4) podział pomiędzy akcjonariuszy (członków) majątku pozostałego po
zaspokojeniu i zabezpieczeniu wierzycieli nie może nastąpić przed upływem
roku od daty ostatniego ogłoszenia o otwarciu likwidacji.

art. 155. więcej Art. 155. 1. Likwidatorowi przysługuje prawo żądania zmiany treści
zobowiązania, o którym mowa w art. 146g. Może on potrącić z wierzytelności
likwidowanego banku dług wynikający z rachunku bankowego także wtedy, gdy
terminy jego spłaty jeszcze nie nastąpiły.
2. Po zakończeniu likwidacji likwidator sporządza sprawozdanie likwidacyjne
i składa je Komisji Nadzoru Finansowego oraz sądowi rejestrowemu z wnioskiem
o wykreślenie banku z rejestru.

art. 156. więcej Art. 156. Szczegółowe warunki i tryb przejęcia lub likwidacji banku oraz
powołanie likwidatora określa decyzja, o której mowa w art. 147 ust. 1.

Art. 156a. 1. Walne zgromadzenie może podjąć decyzję o dobrowolnej
likwidacji banku z przyczyn innych niż określone w art. 147. Przed rozpoczęciem
dobrowolnej likwidacji bank jest obowiązany poinformować o podjętej decyzji
Komisję Nadzoru Finansowego oraz przedstawić jej do zatwierdzenia program
likwidacji. Przepis art. 154 pkt 3 stosuje się odpowiednio.
2. Dobrowolna likwidacja banku nie wyłącza możliwości podjęcia przez
Komisję Nadzoru Finansowego działań, o których mowa w art. 142–145, art. 147
i art. 157.

art. 157. więcej Art. 157. Komisja Nadzoru Finansowego może podjąć decyzję o odwołaniu
likwidatora wyznaczonego przez bank, jeżeli prowadzi on likwidację banku w sposób
zagrażający bezpieczeństwu środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach
bankowych. Komisja Nadzoru Finansowego powołuje wówczas nowego likwidatora.

Art. 157a. W razie podjęcia wobec oddziału banku krajowego, posiadającego
oddział na terytorium innego państwa członkowskiego, działań, o których mowa
w art. 142–145, art. 147 i art. 157, Komisja Nadzoru Finansowego powiadamia
niezwłocznie właściwe władze nadzorcze państwa goszczącego.

Art. 157b. W razie podjęcia wobec oddziału banku zagranicznego działań,
o których mowa w art. 142–145, art. 147 i art. 157, Komisja Nadzoru Finansowego
niezwłocznie powiadamia właściwe władze nadzorcze państwa goszczącego, na
którego terytorium znajduje się inny oddział tego banku.

Art. 157c. 1. W przypadku podjęcia przez właściwe władze nadzorcze państwa
członkowskiego działań mających na celu likwidację instytucji kredytowej
prowadzącej działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Komisja Nadzoru
Finansowego uzna środki podejmowane przez te władze, na zasadzie wzajemności.
2. Przepis ust. 1 nie wyłącza uprawnień Komisji Nadzoru Finansowego
w stosunku do oddziału instytucji kredytowej w przypadkach, o których mowa
w art. 141a. Przepis art. 141a ust. 3a stosuje się odpowiednio.

Art. 157d. 1. Likwidator lub inna osoba wyznaczona przez właściwe władze
nadzorcze państwa członkowskiego do przeprowadzenia likwidacji instytucji kredytowej, zamierzająca wykonywać czynności na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej w stosunku do oddziału tej instytucji, jest obowiązana przedstawić Komisji
Nadzoru Finansowego uwierzytelniony odpis orzeczenia lub decyzji o jego
ustanowieniu wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem na język polski.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, są uprawnione do podejmowania czynności
wyłącznie w zakresie określonym w akcie o ich powołaniu. W przypadku gdy akt taki
nie zawiera postanowień szczególnych w tym zakresie, Komisja Nadzoru
Finansowego każdorazowo określa, w drodze decyzji, zakres czynności, jakie będzie
podejmować ona na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W każdym przypadku
osoba ta jest obowiązana ujawnić we właściwych rejestrach prowadzonych dla
oddziału instytucji kredytowych fakt wszczęcia likwidacji i jej skutki.

Art. 157e. Skutki wszczęcia środków reorganizacyjnych w stosunku do oddziału
instytucji kredytowej lub jej likwidacji są oceniane zgodnie z przepisami
obowiązującymi w państwie macierzystym, pod warunkiem obowiązywania zasady
wzajemności, z następującymi zastrzeżeniami:
1) umowy o pracę i stosunki pracy podlegają prawu państwa członkowskiego,
któremu poddana została umowa;
2) umowy przyznające prawo do nabycia lub korzystania z nieruchomości
podlegają ocenie według prawa państwa członkowskiego, w którym
nieruchomość jest położona, z tym że również to prawo przesądza o uznaniu
danej rzeczy za nieruchomość;
3) prawa dotyczące nieruchomości, statków morskich lub powietrznych podlegają
prawu państwa członkowskiego, w którym prowadzony jest właściwy rejestr.

Art. 157f. 1. Jeżeli bank jest zagrożony upadłością, Komisja Nadzoru
Finansowego informuje o tym niezwłocznie Bankowy Fundusz Gwarancyjny,
wskazując przesłanki takiej oceny.
2. Bank jest zagrożony upadłością, jeżeli spełniona jest przynajmniej jedna
przesłanka, o której mowa w art. 101 ust. 3 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r.
o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz
przymusowej restrukturyzacji.
3. Zarząd banku, zarząd komisaryczny albo likwidator niezwłocznie zawiadamia
Komisję Nadzoru Finansowego o spełnieniu przesłanek, o których mowa w ust. 1.
4. Komisja Nadzoru Finansowego niezwłocznie przekazuje Bankowemu
Funduszowi Gwarancyjnemu otrzymane od organów nadzoru innych państw
informacje o zagrożeniu upadłością podmiotów grupy, do której należy bank.

art. 158. więcej Art. 158. 1. Jeżeli według bilansu sporządzonego na koniec okresu
sprawozdawczego aktywa banku nie wystarczają na zaspokojenie jego zobowiązań,
zarząd banku, zarząd komisaryczny lub likwidator powiadamiają o tym niezwłocznie
Komisję Nadzoru Finansowego, która wydaje decyzję o zawieszeniu działalności
banku i ustanowieniu zarządu komisarycznego, o ile nie został on ustanowiony
wcześniej, oraz jednocześnie podejmuje decyzję o jego przejęciu przez inny bank, za
zgodą banku przejmującego, albo występuje do właściwego sądu z wnioskiem
o ogłoszenie upadłości.
2. Jeżeli z powodów związanych bezpośrednio z sytuacją finansową banku nie
reguluje on swoich zobowiązań w zakresie wypłaty środków, o których mowa
w art. 2 pkt 68 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu
Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej
restrukturyzacji, wobec deponentów w rozumieniu art. 2 pkt 3 tej ustawy, Komisja
Nadzoru Finansowego, w terminie 5 dni roboczych od dnia stwierdzenia tej
okoliczności, wydaje decyzję o zawieszeniu działalności banku i ustanowieniu
zarządu komisarycznego, o ile nie został on ustanowiony wcześniej, oraz jednocześnie
podejmuje decyzję o jego przejęciu przez inny bank, za zgodą banku przejmującego,
albo występuje do właściwego sądu z wnioskiem o ogłoszenie upadłości.
3. Komisja Nadzoru Finansowego nie podejmuje decyzji, o których mowa
w ust. 1 albo 2, jeżeli Bankowy Fundusz Gwarancyjny wydał decyzję o wszczęciu
przymusowej restrukturyzacji.
3a. W przypadku banku spółdzielczego powiadomienie, o którym mowa
w ust. 1, może być złożone także przez bank zrzeszający, który zawarł umowę
zrzeszeniową z bankiem zrzeszonym, lub jednostkę zarządzającą systemem ochrony,
którego uczestnikiem jest ten bank spółdzielczy.
3b. Podejmując decyzje o przejęciu banku przez inny bank, o których mowa
w ust. 1 i 2, Komisja Nadzoru Finansowego, w przypadku gdy wartość
przejmowanych praw majątkowych jest niższa niż wartość przejmowanych zobowiązań banku, uwzględnia deklarację udzielenia wsparcia w formach, o których
mowa w art. 268a ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej
restrukturyzacji.
4. Decyzje, o których mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego może
wydać także z urzędu, jeżeli nie nastąpi powiadomienie, o którym mowa w ust. 1.
5. Decyzje o zawieszeniu działalności banku i ustanowieniu zarządu
komisarycznego oraz o przejęciu banku przez inny bank, o których mowa w ust. 1 i 2,
są podawane do publicznej wiadomości przez ogłoszenie w dzienniku o zasięgu
ogólnopolskim i w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. O podjętych decyzjach
Komisja Nadzoru Finansowego zawiadamia Bankowy Fundusz Gwarancyjny.
6. Decyzje, o których mowa w ust. 1 i 2, nie podlegają zaskarżeniu.
7. Komisja Nadzoru Finansowego zgodnie z art. 146 ust. 3 ustala wysokość
wynagrodzenia, które przysługuje zarządowi komisarycznemu. Do kosztów
działalności zarządu komisarycznego przepis art. 146 ust. 3 stosuje się odpowiednio.
8. Przepisy ust. 1–3, 4 i 5 stosuje się odpowiednio do oddziału banku
zagranicznego, który przystąpił do polskiego systemu gwarantowania, z tym że:
1) powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest dokonać dyrektor
oddziału;
2) w stosunku do oddziału nie podejmuje się decyzji o przejęciu przez inny bank za
zgodą banku przejmującego.
9. Przepisy art. 146c–146f stosuje się odpowiednio.

Art. 158a. 1. W przypadku udzielenia przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny
wsparcia, o którym mowa w art. 268a ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej
restrukturyzacji, instrumenty kapitałowe oraz pożyczki podporządkowane
przejmowanego banku, o których mowa w art. 127 ust. 1, podlegają umorzeniu do
wysokości strat przejmowanego banku, zidentyfikowanych na dzień sporządzenia
sprawozdania finansowego, o którym mowa w art. 146d ust. 2, i niepokrytych
dotychczas przez fundusze własne.
2. Umorzenie, o którym mowa w ust. 1, następuje w zakresie, w jakim jest ono
niezbędne w celu zapewnienia zgodności warunków udzielenia wsparcia z zasadami
pomocy państwa obowiązującymi w Unii Europejskiej.
3. Umorzenie, o którym mowa w ust. 1, następuje z dniem przejęcia.
4. Umorzenie, o którym mowa w ust. 1, następuje w kolejności odwrotnej do
kolejności zaspokajania należności, o której mowa w art. 440 ust. 2 ustawy z dnia
28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 498, z późn. zm.).
5. Umorzeniu, o którym mowa w ust. 1, podlegają zobowiązania z tytułu
kapitału i należnych odsetek.
6. Jeżeli nie jest konieczne całkowite umorzenie instrumentów kapitałowych lub
zobowiązań podporządkowanych, podlegają one umorzeniu proporcjonalnie
w zakresie, w jakim jest ono niezbędne w celu zapewnienia zgodności warunków
udzielenia wsparcia z zasadami pomocy państwa obowiązującymi w Unii
Europejskiej.
7. Jeżeli instrumenty kapitałowe lub zobowiązania podporządkowane podlegają
częściowemu umorzeniu, warunki umowne w pozostałym zakresie nie ulegają
zmianie, z wyłączeniem podstawy naliczania odsetek z tytułu instrumentu
kapitałowego lub pożyczki podporządkowanej.
8. W przypadku przejęcia banku na podstawie art. 158 ust. 1 i 2 oraz udzielenia
wsparcia, o którym mowa w art. 268a ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej
restrukturyzacji, wartość i zakres umorzenia, o którym mowa w ust. 1, wskazywana
jest w sprawozdaniu finansowym sporządzonym na dzień poprzedzający dzień
przejęcia.
9. Bank przejmujący ogłasza na swojej stronie internetowej oraz stronie
internetowej banku przejmowanego informację o umorzeniu, o którym mowa w ust. 1.

art. 159. więcej Art. 159. 1. W okresie zawieszenia działalności bank:
1) nie reguluje swoich zobowiązań, z wyjątkiem związanych z ponoszeniem
uzasadnionych kosztów bieżącej działalności, i nie prowadzi działalności
bankowej poza windykacją należności oraz wykonaniem poleceń przelewu na
rachunki organów podatkowych z tytułu należności, o których mowa w art. 55
ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych;
2) nie wypłaca środków pochodzących z nadwyżki bilansowej ani oprocentowania
wkładów.
2. W okresie zawieszenia w stosunku do banku nie może zostać wszczęte
postępowanie egzekucyjne, a wszczęte wcześniej ulega zawieszeniu. Zawieszeniu
ulega również egzekucja z rachunków bankowych prowadzonych przez ten bank.
3. Warunki i zakres działalności banku w okresie zawieszenia działalności
określają decyzje, o których mowa w art. 158 ust. 1 i 2.

art. 160. więcej Art. 160. (uchylony).

art. 161. więcej Art. 161. (uchylony).

art. 162. więcej Art. 162. (uchylony).

art. 163. więcej Art. 163. (uchylony).

art. 164. więcej Art. 164. (uchylony).

art. 165. więcej Art. 165. (uchylony).

art. 166. więcej Art. 166. (uchylony).

art. 167. więcej Art. 167. (uchylony).

art. 168. więcej Art. 168. (uchylony).

art. 169. więcej Art. 169. W związku z likwidacją w trybie art. 138 i art. 147, upadłością banku
albo ustanowieniem zarządu komisarycznego wygasają prawa członków zarządu
i rady nadzorczej banku dotyczące wypłaty odpraw pieniężnych i wynagrodzeń za
okres po rozwiązaniu stosunku pracy.

art. 170. więcej Art. 170. 1. Wykonywanie czynności bankowych bez zezwolenia nie stanowi
podstawy do pobierania oprocentowania, prowizji, opłat ani innego wynagrodzenia.
2. Kto otrzymał oprocentowanie, prowizję, opłatę lub inne wynagrodzenie za
czynności, o których mowa w ust. 1, jest zobowiązany do ich zwrotu.

art. 171. więcej Art. 171. 1. Kto bez zezwolenia prowadzi działalność polegającą na
gromadzeniu środków pieniężnych innych osób fizycznych, osób prawnych lub
jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, w celu udzielania
kredytów, pożyczek pieniężnych lub obciążania ryzykiem tych środków w inny sposób, podlega grzywnie do 10 000 000 złotych i karze pozbawienia wolności do lat
5.
2. Tej samej karze podlega, kto, prowadząc działalność zarobkową wbrew
warunkom określonym w ustawie, używa w nazwie jednostki organizacyjnej
niebędącej bankiem lub do określenia jej działalności lub reklamy wyrazów „bank”
lub „kasa”.
3. Tej samej karze podlega także ten, kto dopuszcza się czynu określonego
w ust. 1 lub 2 działając w imieniu lub w interesie osoby prawnej lub jednostki
organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.
4. Kto, będąc obowiązany do podania uprawnionym organom informacji
dotyczących banku i klientów banku w zakresie ustalonym w ustawie, podaje
nieprawdziwe lub zataja prawdziwe dane, podlega grzywnie i karze pozbawienia
wolności do lat 3.
5. Kto, będąc obowiązany do zachowania tajemnicy bankowej, ujawnia lub
wykorzystuje informacje stanowiące tajemnicę bankową, niezgodnie
z upoważnieniem określonym w ustawie, podlega grzywnie do 1 000 000 złotych
i karze pozbawienia wolności do lat 3.
6. Kto, będąc odpowiedzialnym za zapewnienie właściwego funkcjonowania
wewnętrznej kontroli danych i informacji wymaganych w związku ze sprawowaniem
nadzoru skonsolidowanego lub za udzielanie informacji i wyjaśnień na żądanie
Komisji Nadzoru Finansowego, nie wykonuje ciążącego na nim obowiązku albo
wykonuje go nierzetelnie lub nieterminowo, podlega grzywnie do 1 000 000 zł lub
karze pozbawienia wolności do lat 3.
7. Kto, będąc odpowiedzialnym za sporządzenie lub przedstawienie Komisji
Nadzoru Finansowego skonsolidowanego sprawozdania finansowego lub innych
sprawozdań związanych z nadzorem skonsolidowanym, nie wykonuje ciążącego na
nim obowiązku albo wykonuje go nierzetelnie lub nieterminowo, podlega grzywnie
do 500 000 zł lub karze pozbawienia wolności do lat 2.
8. Kto, będąc do tego obowiązanym, nie przekazuje do instytucji utworzonej na
podstawie art. 105 ust. 4 informacji o całkowitym wykonaniu zobowiązania albo jego
wygaśnięciu, stwierdzeniu nieistnienia zobowiązania albo korekcie jego wysokości
oraz o nowo powstałych zobowiązaniach w terminie 7 dni od wystąpienia zdarzenia
uzasadniającego przekazanie informacji, podlega grzywnie do 30 000 złotych.

Art. 171a. 1. Wartości procentowe, o których mowa w art. 467
ust. 2 rozporządzenia nr 575/2013, dla banków wynoszą 100%.
2. Wartości procentowe, o których mowa w art. 468 ust. 2 rozporządzenia
nr 575/2013, dla banków wynoszą:
1) 60% – do dnia 31 grudnia 2015 r.;
2) 40% – od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;
3) 20% – od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.
3. Z zastrzeżeniem ust. 4, na potrzeby stosowania art. 468 ust. 4, art. 469 ust. 1
lit. a i c, art. 474 lit. a oraz art. 476 lit. a rozporządzenia nr 575/2013 wartości
procentowe, o których mowa w art. 478 ust. 1 tego rozporządzenia, dla banków
wynoszą:
1) 40% – do dnia 31 grudnia 2015 r.;
2) 60% – od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;
3) 80% – od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.
4. Na potrzeby stosowania art. 469 ust. 1 lit. a oraz art. 474 lit. a rozporządzenia
nr 575/2013 wartości procentowe, o których mowa w art. 478 ust. 1 tego
rozporządzenia, dla banków wynoszą 100% dla pozycji, o których mowa w art. 36
ust. 1 lit. g oraz art. 56 lit. b i e tego rozporządzenia.
5. Na potrzeby stosowania art. 469 ust. 1 lit. c rozporządzenia
nr 575/2013 wartości procentowe, o których mowa w art. 478 ust. 2 tego
rozporządzenia, dla banków wynoszą:
1) 10% – do dnia 31 grudnia 2015 r.;
2) 20% – od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;
3) 30% – od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.;
4) 40% – od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.;
5) 50% – od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r.;
6) 60% – od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r.;
7) 70% – od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2021 r.;
8) 80% – od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r.;
9) 90% – od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 grudnia 2023 r.
6. Wartości procentowe, o których mowa w art. 479 ust. 3 rozporządzenia
nr 575/2013, dla banków wynoszą:
1) 60% – do dnia 31 grudnia 2015 r.;
2) 40% – od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;
3) 20% – od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.
7. Współczynnik, o którym mowa w art. 480 ust. 2 rozporządzenia nr 575/2013,
dla banków wynosi 1.
8. Wartości procentowe, o których mowa w art. 481 ust. 3 rozporządzenia
nr 575/2013, dla banków wynoszą:
1) 60% – do dnia 31 grudnia 2015 r.;
2) 40% – od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;
3) 20% – od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.
9. Wartości procentowe, o których mowa w art. 486 ust. 5 rozporządzenia
nr 575/2013, dla banków wynoszą:
1) 70% – do dnia 31 grudnia 2015 r.;
2) 60% – od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;
3) 50% – od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.;
4) 40% – od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.;
5) 30% – od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r.;
6) 20% – od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r.;
7) 10% – od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2021 r.

art. 172. więcej Art. 172. Banki, które w dniu wejścia w życie ustawy nie spełniają przewidzianych w niej wymagań dotyczących wielkości funduszy własnych, są obowiązane:
1) w terminie do dnia 31 grudnia 1998 r. osiągnąć współczynnik wypłacalności określony w art. 128 oraz uzyskać zwiększenie sumy funduszy własnych do poziomu wymaganego przy tworzeniu banku;
2) opracować w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy program osiągnięcia współczynnika wypłacalności, o którym mowa w pkt 1, i przedłożyć Komisji Nadzoru Bankowego.
2. W uzasadnionych przypadkach Komisja Nadzoru Bankowego przedłuży termin określony w ust. 1 pkt 1, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 1999 r.
3. Bank spółdzielczy, który zrzeszył się z bankiem zrzeszającym, jest obowiązany uzyskać zwiększenie sumy funduszy własnych do poziomu nie niższego niż:
1) równowartość 300.000 euro - do dnia 31 grudnia 2001 r., obliczonych w złotych według średniego kursu wynikającego z tabeli kursów ogłaszanej przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego na koniec roku poprzedzającego rok osiągnięcia wymaganego progu kapitałowego;
2) równowartość 500.000 euro - do dnia 31 grudnia 2005 r., obliczonych w złotych według średniego kursu wynikającego z tabeli kursów ogłaszanej przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego na koniec roku poprzedzającego rok osiągnięcia wymaganego progu kapitałowego;
3) równowartość 1.000.000 euro - do dnia 31 grudnia 2010 r., obliczonych w złotych według średniego kursu wynikającego z tabeli kursów ogłaszanej przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego na koniec roku poprzedzającego rok osiągnięcia wymaganego progu kapitałowego.

art. 173. więcej Art. 173. 1. Banki, które w dniu wejścia w życie ustawy nie spełniają przewidzianych w niej wymagań dotyczących wysokości kapitału założycielskiego, są obowiązane w terminie do dnia 31 grudnia 1999 r. podwyższyć wysokość tego kapitału do kwoty określonej w art. 32 ust. 1.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do banków spółdzielczych.

art. 174. więcej Art. 174. 1. Fundusz ryzyka, o którym mowa w art. 96 ustawy wymienionej w art. 193, ulega likwidacji z pierwszym dniem roku obrotowego (podatkowego) rozpoczynającego się począwszy od dnia 1 stycznia 1998 r., z tym że kwoty stanowiące równowartość odpisów na ten fundusz, pomniejszone o podatek dochodowy od osób prawnych obliczony zgodnie z ust. 3, przekazuje się na kapitał rezerwowy banku, a kwotę podatku przenosi się na zobowiązanie banku wobec budżetu.
2. Kwota odpisów zgromadzonych na funduszu ryzyka, o którym mowa w ust. 1, utworzona:
1) z zysku banku nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych;
2) w ciężar kosztów:
a) nie podlega opodatkowaniu w części odpowiadającej 50% tej kwoty oraz
b) podlega opodatkowaniu w części odpowiadającej 50% tej kwoty, z tym że podatek wpłaca się począwszy od roku podatkowego rozpoczynającego się w 1998 r., w okresie 3 lat podatkowych, w równych ratach miesięcznych w każdym roku.
3. Kwoty, o której mowa w ust. 2 pkt 2 lit. b, nie łączy się z przychodami z innych źródeł, a podatek określa się w wysokości stanowiącej iloczyn tej kwoty i stawki podatku wynoszącej 40%.
4. Wpłat podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w ust. 2, dokonuje się w terminach wpłat zaliczek na ten podatek, określonych w odrębnych przepisach.

art. 175. więcej Art. 175. Przepisy rozdziału 2 stosuje się również do postępowania niezakończonego przed wejściem w życie ustawy zezwoleniem Prezesa Narodowego Banku Polskiego na utworzenie banku lub otwarcie oddziału banku zagranicznego albo oddziału banku krajowego za granicą, jak również na otwarcie przedstawicielstwa banku zagranicznego.

art. 176. więcej Art. 176. Postępowanie naprawcze, likwidacyjne i upadłościowe wszczęte przed
dniem wejścia w życie ustawy toczy się od tego dnia według przepisów ustawy.

art. 177. więcej Art. 177. 1. Banki działające w dniu wejścia w życie ustawy są bankami
w rozumieniu tej ustawy oraz zachowują uprawnienia i obowiązki w zakresie, w jakim
nie są z nią sprzeczne.
2. Banki z udziałem kapitału zagranicznego, działające w dniu wejścia w życie
ustawy, stają się bankami z udziałem osób zagranicznych.
3. Wpłacony w walutach obcych kapitał akcyjny banków utworzonych przez
osoby zagraniczne lub z udziałem osób zagranicznych zostaje przeliczony na złote,
według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w dniu wejścia
w życie ustawy.

art. 178. więcej Art. 178. 1. Bank, który rozpoczął działalność przed dniem wejścia w życie
ustawy, o której mowa w art. 193, i nie posiada zezwolenia Prezesa Narodowego
Banku Polskiego na utworzenie banku, jest upoważniony do wykonywania czynności
bankowych ustalonych w statucie w zakresie, w jakim nie sprzeciwiają się temu
przepisy ustawy.
1a. Bank, o którym mowa w ust. 1, może wykonywać na terytorium państwa
goszczącego czynności bankowe ustalone w statucie w zakresie, w jakim nie
sprzeciwiają się temu przepisy ustawy.
2. W stosunku do banku, o którym mowa w ust. 1, zamiast przewidzianego
w art. 138 ust. 3 pkt 4 i w ust. 6 uchylenia zezwolenia na utworzenie banku stosuje się
decyzję o zakazie wykonywania niektórych lub wszystkich czynności bankowych.

art. 179. więcej Art. 179. Przewidziane w ustawie ograniczenia dotyczące nabywania oraz
wnoszenia udziałów i wkładów do innej osoby prawnej, w tym nabywania przez banki
akcji i zamiany wierzytelności na składniki w majątku dłużnika, nie obowiązują
w toku postępowania określonego w ustawie z dnia 3 lutego 1993 r. o restrukturyzacji
finansowej przedsiębiorstw i banków oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2018
r. poz. 1439).

art. 180. więcej Art. 180. Banki, które w dniu wejścia w życie ustawy przekraczają limity określone w art. 6 ust. 1 pkt 1 i w ust. 3 oraz w art. 71, obowiązane są osiągnąć te limity do dnia 31 grudnia 1999 r.

art. 181. więcej Art. 181. Do umów zawartych przez banki, w tym do gwarancji bankowych
i poręczeń udzielonych przed wejściem w życie ustawy, stosuje się przepisy
dotychczasowe, z zastrzeżeniem art. 146g.

art. 182. więcej Art. 182. 1. Do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w niniejszej ustawie, nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy, obowiązują dotychczasowe przepisy wykonawcze, o ile nie są sprzeczne z przepisami tej ustawy.
2. W terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy Prezes Narodowego Banku Polskiego ogłosi w Dzienniku Urzędowym Narodowego Banku Polskiego wykaz obowiązujących dotychczas przepisów wykonawczych.

art. 183. więcej Art. 183. 1. Dowody na okaziciela wystawione w związku z umowami na
wkłady oszczędnościowe zawartymi przed wejściem w życie ustawy zachowują moc
do czasu wygaśnięcia tych umów, chyba że strony postanowią wcześniej przekształcić
je w umowy rachunku oszczędnościowego, o których mowa w art. 50 ust. 2.
2. Umowy, w związku z którymi przed dniem 1 stycznia 1998 r. wydano dowody
na okaziciela, które nie zostały przekształcone w myśl ust. 1, wygasają z dniem
1 stycznia 2006 r., z tym że środki pieniężne należne z tytułu tych umów zwracane są
posiadaczom tych dowodów z oprocentowaniem, od dnia 1 stycznia 2006 r.
w wysokości oprocentowania środków pieniężnych gromadzonych na rachunkach
oszczędnościowych prowadzonych w banku na podstawie umów zawartych na czas
nieoznaczony.

art. 184. więcej Art. 184. (uchylony).

art. 185. więcej Art. 185. (uchylony).

art. 186. więcej Art. 186. W ustawie z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz. U. z 1996 r. Nr 54, poz. 245) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3e w ust. 2 po wyrazach „przypadkach, gdy” dodaje się wyrazy „akcje spółki zostały dopuszczone do publicznego obrotu albo”;
2) w art. 8 w ust. 1 dodaje się pkt 6 i 7 w brzmieniu:
„6) nabycie nieruchomości przez cudzoziemca, będącego bankiem i jednocześnie wierzycielem hipotecznym, w trybie przejęcia nieruchomości na własność w wyniku bezskutecznej licytacji w postępowaniu egzekucyjnym,
7) nabycie lub objęcie przez bank będący osobą prawną określoną w art. 1 ust. 2 pkt 3 akcji lub udziałów w spółce, o której mowa w art. 3e, w związku z dochodzeniem przez ten bank roszczeń wynikających z dokonanych czynności bankowych.”

art. 187. więcej Art. 187. W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 i Nr 134, poz. 646, z 1994 r. Nr 1, poz. 2, Nr 43, poz. 163, Nr 80, poz. 368, Nr 87, poz. 406, Nr 90, poz. 419, Nr 113, poz. 547, Nr 123, poz. 602 i Nr 127, poz. 627, z 1995 r. Nr 5, poz. 25, Nr 86, poz. 433, Nr 96, poz. 478, Nr 133, poz. 654 i Nr 142, poz. 704, z 1996 r. Nr 25, poz. 113, Nr 34, poz. 146, Nr 90, poz. 405, Nr 137, poz. 639 i Nr 147, poz. 686 oraz z 1997 r. Nr 9, poz. 44, Nr 28, poz. 153, Nr 79, poz. 484, Nr 96, poz. 592, Nr 107, poz. 685, Nr 118, poz. 754, Nr 121, poz. 770, Nr 123, poz. 776 i 777, Nr 137, poz. 926 i Nr 139, poz. 932-934) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 12 w ust. 1 w pkt 5 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 6 w brzmieniu:
„6) w bankach - kwota stanowiąca równowartość rezerwy na ryzyko ogólne, utworzonej zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. Nr 140, poz. 939) rozwiązanej lub wykorzystanej w inny sposób.”;
2) w art. 15 po ust. 1g dodaje się ust. 1h w brzmieniu:
„1h. W bankach kosztem uzyskania przychodów jest także rezerwa na ryzyko ogólne tworzona w roku podatkowym zgodnie z art. 130 ustawy, o której mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6.”;
3) w art. 16 w ust. 1 w pkt 25 w lit. b) skreśla się wyrazy „a w bankach - pomniejszonych także o połowę tej części funduszu ryzyka, w jakim pokryto nim spłacone kredyty (pożyczki)”.

art. 188. więcej Art. 188. W ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o restrukturyzacji banków spółdzielczych i Banku Gospodarki Żywnościowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 369, z 1995 r. Nr 142, poz. 704, z 1996 r. Nr 106, poz. 496 i z 1997 r. Nr 121, poz. 770) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 skreśla się wyrazy „za zgodą Prezesa Narodowego Banku Polskiego, wydaną w porozumieniu z Ministrem Finansów, na wniosek założycieli”;
2) w art. 5 w ust. 1 w pkt 1 dodaje się wyrazy „na zasadach i w trybie określonych w rozdziale 3 ustawy - Prawo bankowe”;
3) w art. 5 w ust. 1 skreśla się pkt 2;
4) w art. 6 wyrazy „art. 8” zastępuje się wyrazami „art. 6 ust. 1 pkt 1”;
5) w art. 18 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Akcjonariuszowi banku krajowego przysługuje na walnym zgromadzeniu jeden głos z każdej posiadanej akcji. Akcjonariusze, o których mowa w ust. 2, nie mogą objąć łącznie więcej niż 24% akcji dających prawo głosu na walnym zgromadzeniu.”;
6) w art. 23: a) w ust. 2 wyrazy „Prezesa Narodowego Banku Polskiego” zastępuje się wyrazami „Komisję Nadzoru Bankowego”; b) w ust. 6 wyrazy „Prezes Narodowego Banku Polskiego” zastępuje się wyrazami „Komisja Nadzoru Bankowego”;
7) po art. 31 dodaje się art. 31a w brzmieniu:
„Art. 31a. 1. Bankowi Unii Gospodarczej S.A. w Warszawie oraz Gospodarczemu Bankowi Południowo-Zachodniemu S.A. we Wrocławiu, niezależnie od uprawnień określonych w umowie zrzeszenia zawartej na podstawie przepisów Prawa bankowego, przysługują w stosunku do zrzeszonych w nich banków spółdzielczych uprawnienia i obowiązki wynikające z art. 4, art. 5 ust. 2, art. 6, art. 8 ust. 1 oraz art. 15 ust. 4. 2. Banki, o których mowa w ust. 1, mogą wyrazić zgodę na rozszerzenie obszaru działania zrzeszonego banku spółdzielczego do granic regionu określonego w trybie art. 30 ust. 2 i 3.”

art. 189. więcej Art. 189. W ustawie z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. z 1993 r. Nr 108, poz. 486 i Nr 134, poz. 646, z 1995 r. Nr 5, poz. 25 i Nr 85, poz. 462, z 1996 r. Nr 75, poz. 357 oraz z 1997 r. Nr 121, poz. 770) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 34b po ust. 7 dodaje się ust. 8-12 w brzmieniu:
„8. Podatnik będący osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej, który nie wyraził zgody na udzielenie urzędowi skarbowemu informacji w zakresie, o którym mowa w art. 34a ust. 1-3, ani też nie upoważnił banku do przekazania tych informacji urzędowi skarbowemu, może wnieść sprzeciw w terminie 3 dni od dnia powiadomienia go przez urząd skarbowy o skierowaniu do instytucji finansowej żądania sporządzenia i przekazania informacji, w przypadku naruszenia przepisów ustawy albo stwierdzenia błędu w identyfikacji podatnika. 9. Sprzeciw wraz z uzasadnieniem wnosi się za pośrednictwem właściwego urzędu skarbowego w formie pisemnej do sądu rejonowego, właściwego dla miejsca zamieszkania lub siedziby dłużnika. Urząd skarbowy niezwłocznie zawiadamia bank o wniesieniu przez podatnika sprzeciwu. W postępowaniu sądowym sprzeciw jest rozpatrywany na podstawie przepisów księgi drugiej Kodeksu postępowania cywilnego - postępowanie nieprocesowe, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy. 10. Wnoszący sprzeciw uiszcza stały wpis. 11. Sąd uchyla żądanie urzędu skarbowego, jeżeli narusza ono przepisy ustawy, a w przeciwnym przypadku sprzeciw oddala. Postanowienie sądu wymaga uzasadnienia. Na postanowienie służy środek odwoławczy. 12. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, wysokość wpisu wnoszonego od sprzeciwu.”;
2) po art. 49i dodaje się art. 49j w brzmieniu:
„Art. 49j. 1. W okresie do dnia 31 grudnia 1999 r. instytucje finansowe wymienione w art. 34a ust. 1-3 mogą wystąpić z wnioskiem do urzędu skarbowego, który zażądał przekazania informacji, o ograniczenie ich zakresu. 2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składany jest w terminie 14 dni od dnia otrzymania żądania i wymaga uzasadnienia. 3. Urząd skarbowy w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku postanawia ostatecznie o zakresie żądanych informacji.”

art. 190. więcej Art. 190. W ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 121, poz. 591 oraz z 1997 r. Nr 32, poz. 183, Nr 43, poz. 272, Nr 88, poz. 554, Nr 118, poz. 754 oraz Nr 139, poz. 933 i 934) w art. 81: a) w ust. 1 wyrazy „Prezes Narodowego Banku Polskiego” zastępuje się wyrazami „Komisja Nadzoru Bankowego”, b) w ust. 2 w pkt 2 wyrazy „Prezesem Narodowego Banku Polskiego” zastępuje się wyrazami „Komisją Nadzoru Bankowego”.

art. 191. więcej Art. 191. W ustawie z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 133, poz. 654, z 1996 r. Nr 106, poz. 496 i Nr 156, poz. 775 oraz z 1997 r. Nr 80, poz. 507, Nr 103, poz. 651 i Nr 115, poz. 741) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3: a) w ust. 2 wyrazy „Prezesa Narodowego Banku Polskiego” zastępuje się wyrazami „Komisję Nadzoru Bankowego”, b) w ust. 4 wyrazy „Prezes Narodowego Banku Polskiego” zastępuje się wyrazami „Komisja Nadzoru Bankowego”;
2) w art. 7 wyrazy „Prezes Narodowego Banku Polskiego” zastępuje się wyrazami „Komisja Nadzoru Bankowego”.

art. 192. więcej Art. 192. W ustawie z dnia 14 czerwca 1996 r. o łączeniu i grupowaniu niektórych banków w formie spółki akcyjnej (Dz. U. Nr 90, poz. 406 i Nr 156, poz. 775 oraz z 1997 r. Nr 121, poz. 770) w art. 10 w ust. 4 wyrazy „Prezes Narodowego Banku Polskiego” zastępuje się wyrazami „Komisja Nadzoru Bankowego”.

art. 193. więcej Art. 193. Traci moc ustawa z dnia 31 stycznia 1989 r. – Prawo bankowe (Dz. U.
z 1992 r. poz. 359, z późn. zm.), z wyjątkiem przepisów art. 121 ust. 2 i 3.

art. 194. więcej Art. 194. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1998 r.