Art. 140. Bank krajowy, którego oddział lub przedstawicielstwo zostało otwarte
za granicą, jest obowiązany zawiadomić Komisję Nadzoru Finansowego o podjęciu
i zaprzestaniu działalności przez oddział lub przedstawicielstwo.

Art. 140a. 1. Przed wydaniem zezwolenia na utworzenie banku krajowego
Komisja Nadzoru Finansowego zasięga opinii władz nadzorczych państwa
członkowskiego, gdy bank ten będzie:
1) podmiotem zależnym od:
a) instytucji kredytowej,
b) podmiotu dominującego wobec instytucji kredytowej,
c) zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji lub firmy inwestycyjnej, które
uzyskały odpowiednie zezwolenia na wykonywanie działalności
w państwie członkowskim,
d) podmiotu dominującego wobec zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekuracji
lub firmy inwestycyjnej, które uzyskały odpowiednie zezwolenia na
wykonywanie działalności w państwie członkowskim;
2) kontrolowany przez te same osoby fizyczne lub prawne, które kontrolują
instytucję kredytową, zakład ubezpieczeń, zakład reasekuracji lub firmę
inwestycyjną, które uzyskały odpowiednie zezwolenia na wykonywanie
działalności w państwie członkowskim.
2. Komisja Nadzoru Finansowego zasięga opinii właściwych władz
nadzorczych, dokonując oceny osób zaangażowanych w zarządzanie innym
podmiotem tej samej grupy w rozumieniu art. 3 pkt 7 ustawy o nadzorze
uzupełniającym. Komisja Nadzoru Finansowego i inne polskie właściwe władze
nadzorcze przekazują sobie nawzajem oraz innym właściwym władzom nadzorczym
wszelkie informacje niezbędne dla udzielenia zezwolenia i celów bieżącego
wykonywania nadzoru.

Art. 140b. (uchylony).

Art. 140c. 1. Komisja Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd
Nadzoru Bankowego o każdym przypadku utraty mocy lub uchylenia zezwolenia na
utworzenie banku krajowego lub oddziału banku zagranicznego.
2. W informacji, o której mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego podaje
powody utraty mocy lub uchylenia zezwolenia na utworzenie banku krajowego lub
oddziału banku zagranicznego.

Art. 140d. 1. W przypadku gdy bank nie udostępnia usługi podstawowego
rachunku płatniczego, o której mowa w art. 59ia ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011
r. o usługach płatniczych, Komisja Nadzoru Finansowego może nałożyć na ten bank
karę pieniężną w wysokości do 1 000 000 zł, po uprzednim bezskutecznym wezwaniu
go do spełnienia tego obowiązku w terminie wyznaczonym przez Komisję Nadzoru
Finansowego.
2. W przypadku gdy bank nie umożliwia przenoszenia rachunków płatniczych, o
którym mowa w art. 59ii ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,
Komisja Nadzoru Finansowego może nałożyć na ten bank karę pieniężną w wysokości
do 1 000 000 zł, po uprzednim bezskutecznym wezwaniu go do spełnienia tego
obowiązku w terminie wyznaczonym przez Komisję Nadzoru Finansowego.
3. Ustalając wysokość kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1 i 2, Komisja
Nadzoru Finansowego uwzględnia wagę, czas trwania i przyczyny naruszenia
obowiązku określonego w art. 59ia ust. 1 lub art. 59ii ustawy z dnia 19 sierpnia 2011
r. o usługach płatniczych, rozmiar prowadzonej przez bank działalności oraz jego
sytuację finansową.
4. (uchylony)
5. (uchylony)

Prawo bankowe art. 140

DODAJ