Art. 141. 1. W przypadku niewykonywania zaleceń dotyczących prowadzenia
działalności z naruszeniem przepisów, o których mowa w art. 138 ust. 3, statutu,
odmowy udzielenia wyjaśnień, informacji, o których mowa w art. 139, lub
w przypadku niewykonania obowiązków określonych w rozdziale 11b, Komisja
Nadzoru Finansowego może nakładać na członków zarządu banku kary pieniężne do
wysokości 20 000 000 zł.
1a. Komisja Nadzoru Finansowego, ustalając wysokość kary pieniężnej, o której
mowa w ust. 1, uwzględnia w stosownych przypadkach w szczególności:
1) wagę naruszenia i czas jego trwania;
2) stopień przyczynienia się członka zarządu banku odpowiedzialnego za dane
naruszenie do powstania naruszenia;
3) sytuację finansową członka zarządu banku odpowiedzialnego za dane
naruszenie;
4) skalę korzyści uzyskanych lub strat unikniętych przez członka zarządu banku
odpowiedzialnego za dane naruszenie, o ile można te korzyści lub straty ustalić;
5) straty poniesione przez osoby trzecie w związku z naruszeniem, o ile można je
ustalić;
6) gotowość członka zarządu banku odpowiedzialnego za dane naruszenie do
współpracy z Komisją Nadzoru Finansowego;
7) uprzednie naruszenia przepisów prawa regulujących funkcjonowanie rynku
finansowego popełnione przez członka zarządu banku odpowiedzialnego za dane
naruszenie;
8) potencjalne skutki systemowe naruszenia.
2. Kara nie może być nałożona, jeżeli od uzyskania przez nadzór bankowy
wiadomości o czynie określonym w ust. 1 upłynęło więcej niż 6 miesięcy albo od
popełnienia tego czynu upłynęło więcej niż 2 lata.
3. Wymierzenie kary pieniężnej nie stanowi przeszkody do zastosowania innych
środków przewidzianych w niniejszym rozdziale.
4. Komisja Nadzoru Finansowego odprowadza kwoty wyegzekwowane z tytułu
kar pieniężnych na rzecz Bankowego Funduszu Gwarancyjnego.
5. Kara, o której mowa w ust. 1, podlega egzekucji w trybie przepisów
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art. 141a. 1. W przypadku gdy instytucja kredytowa prowadząca działalność na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub w ramach działalności
transgranicznej narusza przepisy ustawy lub rozporządzenia nr 575/2013 albo
w przypadku gdy istnieje uzasadnione prawdopodobieństwo ich naruszenia, Komisja
Nadzoru Finansowego zawiadamia właściwe władze nadzorcze państwa
macierzystego.
2. W przypadku uznania, że właściwe władze nadzorcze państwa macierzystego
w sytuacji określonej w ust. 1 nie podjęły odpowiednich środków, Komisja Nadzoru
Finansowego może skierować sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego
oraz zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia nr 1093/2010.
2a. W przypadku gdy instytucja kredytowa prowadząca działalność na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział nie przestrzega przepisów
działów II lub III ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, Komisja
Nadzoru Finansowego:
1) wzywa, w formie pisemnej, tę instytucję do przestrzegania tych przepisów
i wyznacza jej odpowiedni termin do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości;
2) po bezskutecznym upływie terminu, o którym mowa w pkt 1, może odpowiednio
zastosować środki, o których mowa w art. 138 ust. 3 pkt 1, 3 i 3a, zawiadamiając
właściwe dla tej instytucji władze nadzorcze macierzystego państwa
członkowskiego o stwierdzonych nieprawidłowościach i podjętych środkach.
3. W uzasadnionych przypadkach, przed podjęciem działań, o których mowa
w ust. 1 i 2, Komisja Nadzoru Finansowego, mając na względzie potrzebę ochrony
stabilności systemu finansowego, interesów deponentów, inwestorów i innych
podmiotów, którym świadczone są usługi, może, bez konieczności uprzedniego
pisemnego upomnienia, zastosować środki zgodnie z art. 138, do czasu podjęcia
odpowiednich środków, w tym środków reorganizacyjnych równoważnych do
środków określonych w rozdziale 12, przez właściwe władze nadzorcze państwa
macierzystego. Komisja Nadzoru Finansowego niezwłocznie informuje Komisję
Europejską, Europejski Urząd Nadzoru Bankowego oraz właściwe organy pozostałych
zainteresowanych państw członkowskich o zastosowaniu tych środków.
3a. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 i 3, Komisja Nadzoru
Finansowego powiadamia właściwe władze nadzorcze państwa macierzystego
o zastosowanych wobec oddziału instytucji kredytowej środkach nadzorczych.
4. Do decyzji Komisji Nadzoru Finansowego wydanych w trybie ust. 2, 2a
i 3 przepisu art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się.
5. Od decyzji Komisji Nadzoru Finansowego, o których mowa w ust. 2, 2a i 3,
instytucja kredytowa może wnieść skargę do sądu administracyjnego, w terminie 7 dni
od dnia jej doręczenia.
6. W przypadku gdy oddział instytucji kredytowej nie wypełnia obowiązków
wynikających z art. 48l ust. 2 oraz art. 48m, Komisja Nadzoru Finansowego może
zastosować środki zgodnie z art. 138 ust. 3 pkt 1–3a i ust. 3b.
7. W interesie dobra ogólnego, o którym mowa w art. 48l ust. 2, Komisja
Nadzoru Finansowego może wobec oddziału instytucji kredytowej zastosować
odpowiednio środki zgodnie z art. 138 i art. 141.
8. W celu zapewnienia równych warunków działania banków krajowych
i oddziałów instytucji kredytowych, w interesie dobra ogólnego, o którym mowa
w art. 48l ust. 2, Komisja Nadzoru Finansowego, wydając rekomendacje, o których
mowa w art. 137, może określić, w jakim zakresie rekomendacje te dotyczą również
oddziałów instytucji kredytowych.
9. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, zastosowanie środków zgodnie
z art. 138 nie może prowadzić do preferencyjnego traktowania wierzycieli instytucji
kredytowej, o której mowa w ust. 1, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w stosunku do wierzycieli tej instytucji z innych państw członkowskich.
10. Środki podjęte zgodnie z ust. 3 mają zastosowanie do czasu podjęcia przez
organy administracyjne lub sądowe państwa macierzystego środków
reorganizacyjnych równoważnych do środków określonych w rozdziale 12.
11. Komisja Nadzoru Finansowego zaprzestaje stosowania środków zgodnie
z ust. 3, w przypadku gdy uzna, że ustały przesłanki ich zastosowania określone
w ust. 1 i 2.
12. W przypadku gdy właściwe władze nadzorcze państwa macierzystego lub
innego zainteresowanego państwa członkowskiego zgłoszą sprzeciw wobec środków
podjętych przez Komisję Nadzoru Finansowego zgodnie z ust. 3, Komisja Nadzoru
Finansowego może skierować sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego
i zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia nr 1093/2010.
13. Komisja Nadzoru Finansowego może zgłosić sprzeciw wobec środków
równoważnych do środków, o których mowa w art. 138, podjętych przez właściwe
władze nadzorcze państwa goszczącego w stosunku do oddziału banku krajowego.
W przypadku zgłoszenia sprzeciwu Komisja Nadzoru Finansowego może również
skierować sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego i zwrócić się do
niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia nr 1093/2010.
14. Komisja Nadzoru Finansowego może zgłosić sprzeciw wobec środków
równoważnych do środków, o których mowa w art. 138, podjętych przez właściwe
władze nadzorcze państwa goszczącego w stosunku do oddziału instytucji kredytowej
prowadzącej działalność w tym państwie, które mają wpływ na prowadzoną przez tę
instytucję działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub
w ramach działalności transgranicznej. W przypadku zgłoszenia sprzeciwu Komisja
Nadzoru Finansowego może również skierować sprawę do Europejskiego Urzędu
Nadzoru Bankowego i zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia
nr 1093/2010.

Art. 141b. 1. Komisja Nadzoru Finansowego po otrzymaniu od właściwych
władz nadzorczych państwa goszczącego informacji, iż bank krajowy wykonujący
czynności na jego terytorium poprzez oddział lub w ramach działalności
transgranicznej narusza obowiązujące w państwie goszczącym przepisy prawa, może
zastosować w stosunku do banku środki przewidziane w art. 138 ust. 3.
2. Do decyzji Komisji Nadzoru Finansowego wydanych na podstawie
ust. 1 przepisu art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się.
3. Decyzję Komisji Nadzoru Finansowego, wydaną na podstawie ust. 1, bank
krajowy może zaskarżyć do sądu administracyjnego, w terminie 7 dni od dnia jej
doręczenia.
4. W przypadku gdy właściwe władze nadzorcze państwa goszczącego
poinformują Komisję Nadzoru Finansowego, że bank krajowy wykonujący czynności
na jego terytorium poprzez oddział lub w ramach działalności transgranicznej nie
przestrzega przepisów prawa państwa goszczącego lub rozporządzenia nr 575/2013
lub istnieje prawdopodobieństwo, że nie będzie przestrzegać tych przepisów, Komisja
Nadzoru Finansowego podejmuje wobec banku krajowego odpowiednie środki
w ramach nadzoru prowadzące do usunięcia nieprawidłowości przez ten bank.
Komisja Nadzoru Finansowego informuje właściwe władze nadzorcze państwa
goszczącego o podjętych środkach.

Art. 141c. 1. Nadzór nad działalnością instytucji kredytowej prowadzącej
działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub w ramach
działalności transgranicznej sprawują, z zastrzeżeniem art. 42c ust. 1, właściwe
władze nadzorcze państwa macierzystego.
2. (uchylony)
3. Nadzór nad działalnością banku krajowego, prowadzącego działalność na
terytorium państwa goszczącego poprzez oddział lub w ramach działalności
transgranicznej, sprawuje Komisja Nadzoru Finansowego.

Art. 141d. 1. Pracownicy Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego wykonują
czynności kontrolne w oddziałach instytucji kredytowych w zakresie określonym
w art. 42c ust. 1, a w pozostałym zakresie – na podstawie upoważnienia, o którym
mowa w ust. 2.
2. Właściwe władze nadzorcze państwa macierzystego mogą przeprowadzać
czynności kontrolne w oddziale, o którym mowa w ust. 1, we własnym zakresie lub
poprzez osoby przez nie upoważnione, po uprzednim zawiadomieniu Komisji
Nadzoru Finansowego o terminie i zakresie przeprowadzanej kontroli.

Art. 141e. 1. Komisja Nadzoru Finansowego i właściwe władze nadzorcze
państwa macierzystego instytucji kredytowej prowadzącej działalność na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub w ramach działalności transgranicznej
przekazują sobie wzajemnie informacje niezbędne do monitorowania płynności
i wypłacalności tych instytucji, a także informacje dotyczące w szczególności:
1) zarządzania i struktury własności instytucji kredytowych;
2) zasad gwarantowania depozytów;
3) koncentracji zaangażowań;
4) zasad rachunkowości;
5) stosowanych procedur administracyjnych;
6) systemu kontroli wewnętrznej;
7) trybu i zasad przeprowadzania czynności kontrolnych;
8) środków podjętych w ramach nadzoru.
2. Komisja Nadzoru Finansowego i właściwe władze nadzorcze państwa
goszczącego, na którego terytorium bank krajowy prowadzi działalność, przekazują
sobie wzajemnie informacje, o których mowa w ust. 1.
3. Wzajemne przekazywanie informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, może
odbywać się także na podstawie porozumienia zawartego przez Komisję Nadzoru
Finansowego z właściwymi władzami nadzorczymi.
4. Na żądanie właściwych władz nadzorczych państwa goszczącego, na którego
terytorium bank krajowy prowadzi działalność poprzez oddział lub w ramach
działalności transgranicznej, Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje informacje
o sposobie uwzględnienia przekazanych przez te władze informacji dotyczących tego
banku.
5. W przypadku gdy właściwe władze nadzorcze państwa goszczącego
poinformują Komisję Nadzoru Finansowego, że nie zastosowała odpowiednich
środków wobec banku krajowego, oraz podejmą odpowiednie środki w ramach
nadzoru, Komisja może skierować sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru
Bankowego i zwrócić się do niego o pomoc zgodnie z art. 19 rozporządzenia
nr 1093/2010, jeżeli nie zgadza się z podjętymi przez te władze środkami.
6. Komisja Nadzoru Finansowego może wystąpić do właściwych władz
nadzorczych państwa macierzystego instytucji kredytowej, prowadzącej działalność
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział lub w ramach działalności
transgranicznej, o udzielenie informacji o sposobie uwzględnienia przekazanych przez
Komisję Nadzoru Finansowego informacji dotyczących tej instytucji kredytowej.
7. W przypadku gdy po otrzymaniu informacji, o których mowa w ust. 6,
Komisja Nadzoru Finansowego uzna, że właściwe władze nadzorcze państwa
macierzystego nie zastosowały odpowiednich środków, podejmuje środki w ramach
nadzoru w celu ochrony stabilności systemu finansowego, interesów deponentów,
inwestorów i innych klientów, po poinformowaniu właściwych władz nadzorczych
państwa macierzystego oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego.

Art. 141f. 1. Nadzorowi skonsolidowanemu podlega bank krajowy, który działa
w holdingu:
1) bankowym krajowym;
2) bankowym zagranicznym;
3) finansowym;
4) mieszanym;
5) hybrydowym.
2. Sprawowanie nad bankiem nadzoru skonsolidowanego nie wyłącza
stosowania odpowiednich przepisów ustawy regulujących działalność banku jako
podmiotu podlegającego nadzorowi indywidualnemu.
2a. W przypadku udziałów kapitałowych lub powiązań kapitałowych innych niż
określone w art. 18 ust. 1 i 4 rozporządzenia nr 575/2013, banki przeprowadzają
konsolidację metodą praw własności.
3. Komisja Nadzoru Finansowego może zawierać z właściwymi władzami
nadzorczymi innych państw porozumienia określające zakres i tryb współpracy przy
wykonywaniu nadzoru skonsolidowanego nad bankami działającymi w holdingach,
o których mowa w ust. 1, nadzoru nad istotnymi oddziałami banków krajowych
i istotnymi oddziałami instytucji kredytowych oraz określające zakres i tryb działania
kolegiów, o których mowa w ust. 18. Komisja Nadzoru Finansowego informuje
Europejski Urząd Nadzoru Bankowego o zawarciu oraz o treści takich porozumień.
Przepisy art. 131 ust. 3 pkt 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
3a. W celu zapewnienia skuteczności nadzoru skonsolidowanego, Komisja
Nadzoru Finansowego może na mocy porozumień, o których mowa w ust. 3, oraz
z uwzględnieniem art. 28 rozporządzenia nr 1093/2010, delegować swoje zadania
właściwej władzy nadzorczej innego państwa albo przyjmować zadania właściwej
władzy nadzorczej innego państwa, tak aby władza nadzorcza sprawująca nadzór nad
podmiotem dominującym mogła skutecznie wykonywać zadania z zakresu nadzoru
skonsolidowanego nad podmiotem zależnym. Porozumienia takie powinny określać
w szczególności:
1) zakres delegowanych zadań;
2) zakres stosowania do delegowanych zadań przepisów prawa polskiego oraz
prawa państwa członkowskiego;
3) obowiązek właściwej władzy nadzorczej innego państwa do informowania
Komisji Nadzoru Finansowego o podejmowanych działaniach nadzorczych oraz
o ich skutkach;
4) warunki i tryb zmiany zakresu oraz odwołania delegowania zadań.
3b. Odwołanie delegowania zadań następuje w szczególności w przypadku
zmiany stanu faktycznego, wskutek której podmiot wskazany w porozumieniu,
o którym mowa w ust. 3a, przestaje być podmiotem zależnym podmiotu
dominującego, nad którym nadzór sprawuje właściwa władza nadzorcza.
3c. Porozumienia, o których mowa w ust. 3a, mogą także określać zasady
wspólnego wykonywania zadań przez Komisję Nadzoru Finansowego i właściwą
władzę nadzorczą.
3d. Na podstawie porozumień, o których mowa w ust. 3a, Komisja Nadzoru
Finansowego może przyjmować jedynie takie zadania właściwej władzy nadzorczej,
jakie odpowiadają celom i zadaniom nadzoru określonym w ustawie.
3e. Przed zawarciem porozumienia, o którym mowa w ust. 3a, Komisja Nadzoru
Finansowego przekazuje podmiotowi zależnemu, o którym mowa w tym
porozumieniu, informacje o:
1) zamiarze zawarcia porozumienia,
2) projektowanej treści porozumienia,
3) kompetencjach właściwej władzy nadzorczej w zakresie zadań, które zostaną tej
władzy delegowane,
4) procedurach odwoławczych od rozstrzygnięć właściwej władzy nadzorczej
– umożliwiając temu podmiotowi zależnemu wyrażenie stanowiska.
3f. Komisja Nadzoru Finansowego zamieszcza porozumienie, o którym mowa
w ust. 3a, na swojej stronie internetowej niezwłocznie po jego zawarciu, ze
wskazaniem podmiotu, o którym mowa w tym porozumieniu.
3g. Jeżeli właściwa władza nadzorcza odmawia zawarcia porozumienia,
o którym mowa w ust. 3, albo pomimo jego zawarcia nie stosuje się do jego
postanowień, w tym nie udziela w wyznaczonym terminie informacji, o których
udzielenie wnioskowała Komisja Nadzoru Finansowego, lub odmawia udzielenia
takich informacji, Komisja Nadzoru Finansowego może powiadomić o tym
Europejski Urząd Nadzoru Bankowego. Komisja Nadzoru Finansowego może także
powiadomić Europejski Urząd Nadzoru Bankowego o nieudzieleniu przez właściwą
władzę nadzorczą informacji o procedurach odwoławczych, o których mowa w ust. 3e
pkt 4.
3h. Jeżeli wykonanie decyzji lub innego rozstrzygnięcia właściwej władzy
nadzorczej mogłoby zagrażać ostrożnemu i stabilnemu zarządzaniu bankiem, Komisja
Nadzoru Finansowego może wypowiedzieć porozumienie, o którym mowa w ust. 3a,
i zawiesza wykonanie decyzji lub innego rozstrzygnięcia.
4. W przypadku braku porozumienia, o którym mowa w ust. 3, Komisja Nadzoru
Finansowego i właściwe władze nadzorcze nad instytucjami kredytowymi w ramach współpracy przekazują sobie w szczególności informacje niezbędne do wykonywania
nadzoru skonsolidowanego, nadzoru nad istotnymi oddziałami banków krajowych
i istotnymi oddziałami instytucji kredytowych oraz podejmują działania określone
w art. 138 ust. 1 pkt 2a i art. 138b, z zachowaniem warunków określonych w art. 131
ust. 3 pkt 2 i 3.
5. W przypadku gdy bank krajowy wchodzi w skład konglomeratu finansowego,
którego podmiotem dominującym jest dominujący podmiot nieregulowany
w rozumieniu ustawy o nadzorze uzupełniającym, stosuje się przepisy ustawy
o nadzorze uzupełniającym.
6. Komisja Nadzoru Finansowego sprawuje nadzór skonsolidowany nad
bankiem krajowym działającym w holdingu, w przypadku gdy:
1) bank krajowy jest podmiotem zależnym innego banku krajowego;
2) bank krajowy jest podmiotem zależnym instytucji finansowej albo dominującego
podmiotu nieregulowanego w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy o nadzorze
uzupełniającym;
3) podmiotem dominującym wobec banku krajowego i instytucji kredytowej jest ta
sama instytucja finansowa albo dominujący podmiot nieregulowany
w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy o nadzorze uzupełniającym, o ile ta instytucja
finansowa albo ten dominujący podmiot nieregulowany ma siedzibę na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4) podmiotami dominującymi wobec banku krajowego i instytucji kredytowej są
dominujące podmioty nieregulowane w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy
o nadzorze uzupełniającym lub instytucje finansowe z siedzibą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz w innych państwach członkowskich, w których
wydano zezwolenie na działanie tych instytucji kredytowych, o ile bank krajowy
ma większą sumę bilansową od każdej z tych instytucji kredytowych;
5) podmiotem dominującym wobec banku oraz instytucji kredytowej jest
dominujący podmiot nieregulowany w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy o nadzorze
uzupełniającym lub instytucja finansowa z siedzibą na terytorium państwa
członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska oraz państwa
członkowskiego, w którym uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności
którakolwiek z instytucji kredytowych będących podmiotem zależnym tej samej instytucji finansowej, o ile bank krajowy ma większą sumę bilansową od każdej
z tych instytucji kredytowych.
7. W szczególnych przypadkach Komisja Nadzoru Finansowego może w drodze
porozumienia uzgodnić z właściwymi władzami nadzorczymi, że kryteriów, o których
mowa w ust. 6 pkt 3–5, nie stosuje się, jeżeli są one niewłaściwe z uwagi na specyfikę
banku, instytucji kredytowej lub względną istotność ich działalności
w Rzeczypospolitej Polskiej albo innych państwach członkowskich.
8. W przypadku, o którym mowa w ust. 7, właściwe władze nadzorcze
uzgadniają, która z władz sprawuje nadzór skonsolidowany.
9. W celu dokonania uzgodnienia, o którym mowa w ust. 8, właściwe władze
nadzorcze mogą zasięgnąć opinii unijnej instytucji dominującej, unijnej dominującej
finansowej spółki holdingowej, unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej
o działalności mieszanej w rozumieniu odpowiednio art. 4 ust. 1 pkt 29, 31
i 33 rozporządzenia nr 575/2013 albo instytucji kredytowej lub banku o najwyższej
sumie bilansowej.
10. Komisja Nadzoru Finansowego informuje Komisję Europejską oraz
Europejski Urząd Nadzoru Bankowego o sprawowaniu przez siebie nadzoru
skonsolidowanego w wyniku ustaleń, o których mowa w ust. 8.
11. Komisja Nadzoru Finansowego informuje unijną instytucję dominującą,
unijną dominującą finansową spółkę holdingową, unijną dominującą finansową spółkę
holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu odpowiednio art. 4 ust. 1 pkt 29,
31 i 33 rozporządzenia nr 575/2013 albo bank o najwyższej sumie bilansowej
o sprawowaniu przez siebie nadzoru skonsolidowanego.
11a. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje zainteresowanym właściwym
władzom nadzorczym oraz Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego dane
dotyczące struktury prawnej oraz struktury zarządzania i struktury organizacyjnej
holdingu, nad którym sprawuje nadzór skonsolidowany, w tym:
1) informacje o istnieniu bliskich powiązań między podmiotami wchodzącymi
w skład holdingu;
2) opis systemu zarządzania podmiotów wchodzących w skład holdingu, w tym
systemu zarządzania ryzykiem i systemu kontroli wewnętrznej oraz polityki
wynagrodzeń.
11b. W przypadku wystąpienia sytuacji nadzwyczajnej, w tym określonej
w art. 18 rozporządzenia nr 1093/2010, lub wystąpienia niekorzystnych zmian na
rynkach, potencjalnie zagrażających płynności na rynku i stabilności systemu
finansowego państwa członkowskiego, w którym podmioty należące do tego samego
holdingu co bank uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności, lub państwa
członkowskiego, w którym prowadzą działalność istotne oddziały banku, Komisja
Nadzoru Finansowego, sprawując nadzór skonsolidowany, zawiadamia o tym
niezwłocznie Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, Europejską Radę do spraw
Ryzyka Systemowego, Komitet Stabilności Finansowej i Narodowy Bank Polski oraz
przekazuje im informacje niezbędne do realizacji ich zadań.
11c. W przypadku gdy Narodowy Bank Polski uzyska informacje o wystąpieniu
sytuacji nadzwyczajnej, o której mowa w ust. 11b, zawiadamia o tym niezwłocznie
Komisję Nadzoru Finansowego, inne właściwe władze nadzorcze, które sprawują
nadzór skonsolidowany nad podmiotami należącymi do holdingu, oraz Europejski
Urząd Nadzoru Bankowego.
11d. Jeżeli do prawidłowego wykonywania nadzoru skonsolidowanego przez
Komisję Nadzoru Finansowego niezbędne są informacje o wystąpieniu sytuacji
nadzwyczajnej, o której mowa w ust. 11b, będące w posiadaniu innej właściwej
władzy nadzorczej, Komisja zwraca się bezpośrednio do tej władzy o ich
udostępnienie.
12. Komisja Nadzoru Finansowego informuje właściwe władze nadzorcze
państwa macierzystego lub właściwe władze nadzorcze sprawujące nadzór
skonsolidowany nad instytucją kredytową o woli podjęcia współpracy w zakresie
nadzoru nad istotnym oddziałem tej instytucji kredytowej.
13. Jeżeli w terminie 2 miesięcy od dnia otrzymania przez właściwe władze
nadzorcze informacji, o której mowa w ust. 12, Komisja Nadzoru Finansowego oraz
właściwe władze nadzorcze nie osiągną porozumienia, Komisja Nadzoru
Finansowego, biorąc pod uwagę opinię wyrażoną przez właściwe władze nadzorcze,
wydaje w ciągu kolejnych 2 miesięcy decyzję w przedmiocie uznania oddziału
instytucji kredytowej za istotny, jeżeli jego działalność na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej jest znacząca, w szczególności gdy spełnia on co najmniej jedną
z następujących przesłanek:
1) udział w ogólnej wartości wkładów pieniężnych jest wyższy niż 2%;
2) liczba klientów oddziału jest znacząca w skali czynności bankowych
wykonywanych przez ten oddział;
3) zawieszenie albo zakończenie działalności macierzystej instytucji kredytowej
może stanowić zagrożenie dla stabilności systemu finansowego lub dla
bezpieczeństwa funkcjonowania systemów płatności, rozliczeń i rozrachunku na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
14. Wydając decyzję, o której mowa w ust. 13, Komisja Nadzoru Finansowego
bierze pod uwagę opinię właściwej władzy nadzorczej oraz uzasadnia istotne
odstępstwa od tej opinii otrzymanej w terminie 2 miesięcy od dnia otrzymania
informacji, o której mowa w ust. 12.
15. Decyzję, o której mowa w ust. 13, otrzymuje instytucja kredytowa
prowadząca działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez istotny
oddział, istotny oddział instytucji kredytowej oraz właściwe władze nadzorcze
zainteresowanych państw członkowskich.
16. Decyzja, o której mowa w ust. 13, nie wpływa na prawa i obowiązki
właściwych władz nadzorczych w stosunku do tego oddziału.
16a. Jeżeli przed upływem terminu 2 miesięcy od dnia otrzymania przez
właściwe władze nadzorcze informacji, o której mowa w ust. 12, właściwa władza
nadzorcza skieruje sprawę do Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego zgodnie
z art. 19 rozporządzenia nr 1093/2010, Komisja Nadzoru Finansowego zawiesza
postępowanie do czasu wydania przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego decyzji
zgodnie z art. 19 ust. 3 tego rozporządzenia.
17. W przypadku otrzymania informacji o działaniu istotnego oddziału banku
krajowego na terytorium państwa goszczącego, w szczególności oddziału, którego:
1) udział w ogólnej wartości wkładów pieniężnych w państwie goszczącym tego
oddziału jest wyższy niż 2% lub
2) liczba klientów oddziału jest znacząca w skali czynności bankowych
wykonywanych przez ten oddział, lub
3) zawieszenie albo zakończenie działalności banku krajowego może stanowić
zagrożenie dla stabilności systemu finansowego lub dla bezpieczeństwa
funkcjonowania systemów płatności, rozliczeń i rozrachunku w państwie
goszczącym
– Komisja Nadzoru Finansowego niezwłocznie, nie później niż w terminie 2 miesięcy
od dnia otrzymania informacji o działaniu tego oddziału, podejmuje współpracę
z właściwymi władzami nadzorczymi z tego państwa zgodnie z ust. 18, przekazując
w szczególności informacje niezbędne do wykonywania nadzoru przez właściwe
władze nadzorcze, z zachowaniem warunków określonych w art. 131 ust. 3 pkt 2 i 3.
18. W celu wykonywania nadzoru skonsolidowanego nad bankami działającymi
w holdingach, o których mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego ustanawia
kolegia właściwych władz nadzorczych, zwane dalej „kolegiami”, i im przewodniczy,
zapewniając współpracę z właściwymi władzami nadzorczymi z państw trzecich,
właściwymi władzami nadzorczymi z państw goszczących istotny oddział banku
krajowego oraz z bankami centralnymi, w przypadku gdy jest to niezbędne do
realizacji przez nie zadań przewidzianych prawem, w celu należytej współpracy
i wymiany informacji, o których mowa w ust. 17.
19. W przedmiocie uczestnictwa oraz działania właściwej władzy nadzorczej
w kolegium, a także w przedmiocie zakresu i trybu funkcjonowania kolegiów
rozstrzyga Komisja Nadzoru Finansowego po przeprowadzeniu konsultacji
z zainteresowanymi właściwymi władzami nadzoru. Komisja Nadzoru Finansowego
powiadamia członków kolegium o terminach posiedzeń, głównych zagadnieniach
będących przedmiotem spotkań, działaniach, które należy przeanalizować lub podjąć,
oraz o zastosowanych środkach nadzorczych.
20. Komisja Nadzoru Finansowego, planując i koordynując działania w celu
podjęcia decyzji w ramach sprawowania nadzoru skonsolidowanego, uwzględnia
zasadność działania właściwych władz nadzorczych, w tym środki nadzoru oraz
praktykę ich stosowania, a także jego ewentualny wpływ na stabilność systemów
finansowych w zainteresowanych państwach członkowskich.
21. Z zastrzeżeniem obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej, Komisja
Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd Nadzoru Bankowego
o działaniach kolegium, w szczególności o sytuacjach nadzwyczajnych, oraz
przekazuje mu informacje, które są szczególnie istotne dla konwergencji praktyk
nadzorczych.

Art. 141g. 1. Banki krajowe działające w holdingach, o których mowa
w art. 141f ust. 1, są obowiązane przekazać Komisji Nadzoru Finansowego
niezwłocznie, lecz nie później niż w terminie 30 dni od dnia zatwierdzenia:
1) przez walne zgromadzenie, własne skonsolidowane sprawozdanie finansowe
wraz ze sprawozdaniem z badania;
2) sprawozdania finansowe podmiotów zależnych od banku oraz sprawozdania
finansowe podmiotów, z którymi bank posiada bliskie powiązania, które nie
zostały ujęte w skonsolidowanym sprawozdaniu finansowym sporządzonym
przez bank; sprawozdania finansowe powinny być przekazane wraz ze
sprawozdaniem z badania.
2. Banki krajowe działające w holdingach, o których mowa w art. 141f ust. 1
pkt 2–5, są obowiązane ponadto przekazać Komisji Nadzoru Finansowego
niezwłocznie, lecz nie później niż w terminie 90 dni od dnia zatwierdzenia,
skonsolidowane sprawozdanie finansowe pierwotnego podmiotu dominującego
w holdingu lub sprawozdanie finansowe sporządzone na najwyższym szczeblu
konsolidacji.
3. Dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 2, sporządzone w języku obcym, bank
przekazuje wraz z ich tłumaczeniem na język polski dokonanym przez tłumacza
przysięgłego.
4. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się w odniesieniu do podmiotów, które zgodnie
z przepisami o rachunkowości nie są zobowiązane do sporządzania skonsolidowanych
sprawozdań finansowych.
5. Komisja Nadzoru Finansowego, na uzasadniony wniosek banku, może
zwolnić bank z obowiązków określonych w ust. 1–3 lub ograniczyć ich zakres.
6. Sprawozdania dla potrzeb związanych z wykonywaniem nadzoru
skonsolidowanego sporządza się, stosując odpowiednio przepisy o rachunkowości.
7. Jeżeli w holdingach, o których mowa w art. 141f ust. 1, działają
przedsiębiorstwa pomocniczych usług bankowych, dane zawarte w sprawozdaniach
tych przedsiębiorstw włącza się do skonsolidowanego sprawozdania finansowego
sporządzanego przez podmiot dominujący.

Art. 141h. 1. W celu sprawdzenia uzyskanych informacji inspektorzy nadzoru
bankowego oraz osoby upoważnione przez Komisję Nadzoru Finansowego mogą,
z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, dokonywać czynności kontrolnych w podmiotach
działających w holdingach, o których mowa w art. 141f ust. 1, oraz
przedsiębiorstwach pomocniczych usług bankowych świadczących usługi na rzecz przedsiębiorstw działających w tych holdingach. Przepis art. 139 ust. 1 pkt 2 stosuje
się odpowiednio.
2. (uchylony)
3. Komisja Nadzoru Finansowego może żądać od:
1) banku dominującego w holdingu bankowym krajowym lub
2) mającego siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podmiotu
dominującego w jednym z holdingów, o których mowa w art. 141f ust. 1 pkt 3–
5
– zlecenia wskazanemu przez Komisję biegłemu rewidentowi zbadania sytuacji
finansowej podmiotów zależnych lub podmiotów posiadających bliskie powiązania
z bankiem krajowym działającym w holdingu, w przypadku gdy w ocenie Komisji
istnieją wątpliwości co do rzetelności zatwierdzonych sprawozdań lub gdy konieczne
jest zbadanie związku gospodarczego z innym podmiotem. Koszt zleconego badania
ponosi odpowiednio bank lub podmiot dominujący w holdingu, z zastrzeżeniem ust. 4.
4. Jeżeli w wyniku badania zleconego przez Komisję Nadzoru Finansowego nie
stwierdzono wątpliwości, o których mowa w ust. 3, koszt badania ponosi Komisja.

Art. 141i. 1. Bank krajowy będący podmiotem dominującym w holdingu
bankowym krajowym oraz mający siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
podmiot dominujący w holdingu finansowym, holdingu o działalności mieszanej lub
holdingu hybrydowym są obowiązane zapewniać właściwe funkcjonowanie
wewnętrznej kontroli danych i informacji wymaganych w związku ze sprawowaniem
nadzoru skonsolidowanego, a także udzielać, na żądanie Komisji Nadzoru
Finansowego lub osób upoważnionych przez Komisję Nadzoru Finansowego,
wszelkich informacji i wyjaśnień dotyczących swojej działalności oraz działalności
podmiotów wchodzących w skład tego holdingu.
2. Osoby wchodzące w skład zarządu podmiotu dominującego w holdingu
finansowym powinny dawać rękojmię stabilnego i ostrożnego zarządzania tym
podmiotem.
3. Bank krajowy działający w holdingu mieszanym obowiązany jest posiadać
odpowiednie mechanizmy kontroli wewnętrznej i procesy zarządzania ryzykiem,
obejmujące procedury sprawozdawcze i księgowe w celu identyfikacji, mierzenia,
monitorowania i kontrolowania transakcji banku z podmiotem dominującym
w holdingu oraz podmiotami zależnymi w holdingu.
4. Bank krajowy, o którym mowa w ust. 3, ustala politykę identyfikacji
znaczących transakcji w rozumieniu ustawy o nadzorze uzupełniającym
z podmiotami, o których mowa w ust. 3. Bank jest obowiązany informować Komisję
Nadzoru Finansowego o każdej takiej transakcji, z wyłączeniem transakcji
dotyczących ekspozycji w rozumieniu art. 389 rozporządzenia nr 575/2013.

Art. 141j. (uchylony).

Art. 141k. 1. Podmiot mający siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
działający w jednym z holdingów, o którym mowa w art. 141f ust. 1 pkt 2 i 3,
a w którym podmiot dominujący ma siedzibę na terytorium państwa członkowskiego,
przekazuje na żądanie podmiotu dominującego informacje niezbędne do sporządzania
skonsolidowanych sprawozdań finansowych.
2. Podmiot mający siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działający
w jednym z holdingów, o którym mowa w art. 141f ust. 1 pkt 2–5, który nie jest
nadzorowany przez polskie władze nadzorcze, ma obowiązek udzielić wszelkich
informacji na żądanie właściwych władz nadzorczych odpowiedzialnych za
sprawowanie nadzoru nad działającą w holdingu instytucją kredytową lub finansową
oraz obowiązany jest umożliwić tym władzom weryfikację udzielonych informacji.
3. W przypadku gdy bank krajowy działa w holdingu bankowym zagranicznym
lub w holdingu finansowym, którego podmiot dominujący ma siedzibę w państwie
innym niż państwo członkowskie, a brak jest porozumienia, o którym mowa
w art. 141f ust. 3, Komisja Nadzoru Finansowego sprawdza, czy bank krajowy
podlega nadzorowi skonsolidowanemu odpowiedniemu do zasad określonych
w niniejszym rozdziale.
4. Komisja Nadzoru Finansowego przeprowadza czynności, o których mowa
w ust. 5, z urzędu lub na wniosek podmiotu dominującego w holdingu lub na wniosek
podmiotu regulowanego, w rozumieniu art. 3 pkt 4 ustawy o nadzorze
uzupełniającym, który posiada zezwolenie na prowadzenie działalności w państwie
członkowskim.
5. W przypadku gdy w wyniku przeprowadzonego postępowania
sprawdzającego okaże się, że bank krajowy, o którym mowa w art. 141f ust. 3, nie
podlega nadzorowi skonsolidowanemu odpowiedniemu do zasad określonych w
niniejszym rozdziale, stosuje się przepisy niniejszego rozdziału.

Art. 141l. 1. Komisja Nadzoru Finansowego prowadzi wykazy holdingów:
1) bankowych krajowych;
2) bankowych zagranicznych, w których działa bank krajowy;
3) finansowych, w których działa bank krajowy;
4) hybrydowych.
2. Zgłoszenie holdingu do właściwego wykazu i aktualizację zgłoszenia składa
do Komisji Nadzoru Finansowego:
1) bank krajowy, jeżeli jest podmiotem dominującym w holdingu lub jeżeli
pierwotny podmiot dominujący w holdingu, w którym działa bank krajowy, ma
siedzibę za granicą;
2) podmiot dominujący w stosunku do banku krajowego, jeżeli jest pierwotnym
podmiotem dominującym w holdingu, w którym działa bank krajowy, i ma
siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, sposób prowadzenia wykazu holdingów, tryb i terminy składania oraz
aktualizacji zgłoszeń holdingów, a także wzór zgłoszenia holdingu, mając na
względzie zapewnienie Komisji Nadzoru Finansowego dostępu do danych
niezbędnych do prawidłowego sprawowania nadzoru oraz zapewnienie przejrzystości
działania i stabilności rynku finansowego.
4. O zmianach w wykazach, o których mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru
Finansowego informuje właściwe władze nadzorcze państw członkowskich.

Art. 141m. 1. Bank krajowy, który nie działa w jednym z holdingów, o których
mowa w art. 141f ust. 1, oraz podmioty, o których mowa w art. 77 ust. 7 ustawy z dnia
10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania
depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, opracowują plany naprawy określające
działania na wypadek znaczącego pogorszenia sytuacji finansowej banku w razie
zagrożenia stabilności finansowej, trudnej sytuacji makroekonomicznej lub innych
zdarzeń mających negatywny wpływ na rynek finansowy lub bank.
2. Komisja Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji, nakazać opracowanie
planu naprawy bankowi, który działa w jednym z holdingów, o których mowa
w art. 141f ust. 1, lub istotnemu oddziałowi instytucji kredytowej.
3. Plan naprawy obejmuje:
1) czynności służące utrzymaniu lub przywróceniu wypłacalności banku lub
możliwości osiągania zysku przez bank;
2) poziomy wskaźników ilościowych lub jakościowych określających sytuację
finansową banku, które można skutecznie monitorować i po osiągnięciu których
mogą być podjęte działania określone w planie naprawy;
3) działania mające na celu ograniczenie ryzyka i dźwigni finansowej, o której
mowa w art. 4 ust. 1 pkt 93 rozporządzenia nr 575/2013, bez uwzględnienia
możliwości uzyskania nadzwyczajnego publicznego wsparcia finansowego;
4) zasady polityki informacyjnej banku w okresie wykonywania planu naprawy.
4. Bank aktualizuje plan naprawy co najmniej raz w roku oraz po istotnej zmianie
struktury organizacyjnej lub prawnej, sytuacji finansowej lub po wystąpieniu innego
zdarzenia wpływającego na przyjęte w planie naprawy założenia i wykonanie tego
planu. Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze decyzji, zatwierdza aktualizację
planu naprawy. Do wniosku o zatwierdzenie aktualizacji planu naprawy przepisy
art. 141p ust. 1–4 stosuje się odpowiednio.
5. Bank sporządza plan naprawy w terminie określonym w decyzji, o której
mowa w art. 36 ust. 1, nie później jednak niż w terminie roku od dnia otrzymania
zezwolenia na rozpoczęcie działalności.

Art. 141n. 1. Bank będący pierwotnym podmiotem dominującym w holdingu
bankowym krajowym, bank działający w holdingu mieszanym, którego pierwotny
podmiot dominujący ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub bank
działający w holdingu, którego podmiot dominujący ma siedzibę poza państwem
członkowskim, sporządza grupowy plan naprawy na poziomie holdingu. Komisja
Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji, nakazać bankowi sporządzenie planu
naprawy albo grupowego planu naprawy, z uwzględnieniem podmiotów z siedzibą na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, działających w tym samym holdingu co bank.
2. Bank, o którym mowa w ust. 1, występuje do Komisji Nadzoru Finansowego
z wnioskiem o zatwierdzenie grupowego planu naprawy. Do wniosku bank dołącza
opinie o przeszkodach do podjęcia działań naprawczych na poziomie holdingu oraz poszczególnych podmiotów objętych planem naprawy, a także o istotnych
przeszkodach niezwłocznego przekazania środków między podmiotami
nadzorowanymi w holdingu, w celu dokapitalizowania tych podmiotów lub spłaty ich
zobowiązań.
3. Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze decyzji, zatwierdza plan, o którym
mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę plany naprawy podmiotów działających w tym
samym co bank holdingu, o ile obowiązujące je przepisy nakazują sporządzanie takich
planów naprawy, a także ocenę właściwych władz nadzorczych oraz umowę, o której
mowa w art. 141t.
4. Grupowy plan naprawy obejmuje elementy określone w art. 141m
ust. 3 dotyczące holdingu.
5. Do grupowego planu naprawy przepisy art. 141m ust. 4 i 5 stosuje się
odpowiednio.
6. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje grupowy plan naprawy:
1) właściwym władzom nadzorczym podmiotów działających w holdingu;
2) właściwym władzom nadzorczym istotnych oddziałów banku w zakresie
dotyczącym tych oddziałów;
3) Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu;
4) organom do spraw przymusowej restrukturyzacji właściwym dla podmiotów
działających w holdingu;
5) ministrowi właściwemu do spraw instytucji finansowych.

Art. 141o. 1. Komisja Nadzoru Finansowego może udzielić zgody na
sporządzenie grupowego planu naprawy banków należących do systemu ochrony,
o którym mowa w art. 22b ust. 1 ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych,
ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających, lub zrzeszenia zintegrowanego, o którym
mowa w art. 22o ust. 1 tej ustawy, przez jednostkę zarządzającą, o której mowa
w art. 22d ust. 1 pkt 2 tej ustawy, albo bank zrzeszający, o którym mowa w art. 22d
ust. 1 pkt 1 albo w art. 22o ust. 1 tej ustawy, w przypadku banków spełniających
wymogi określone w art. 113 ust. 7 rozporządzenia nr 575/2013 lub trwale
powiązanych z organem centralnym, o którym mowa w art. 10 ust. 1 tego
rozporządzenia, na ich wniosek. W imieniu banków trwale powiązanych z organem
centralnym wniosek składa sporządzający plan organ centralny.
2. Z zastrzeżeniem przepisów dotyczących ochrony informacji, banki, o których
mowa w ust. 1, na żądanie podmiotu sporządzającego i aktualizującego grupowy plan
naprawy, przekazują informacje niezbędne do sporządzenia i aktualizacji tego planu.
Komisja Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji, nakazać bankowi, który
odmówił przekazania informacji, sporządzenie albo aktualizację własnego planu
naprawy.
3. Komisja Nadzoru Finansowego informuje Europejski Urząd Nadzoru
Bankowego o udzieleniu zgody na sporządzenie grupowego planu naprawy, o którym
mowa w ust. 1.

Art. 141p. 1. Komisja Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji,
ograniczyć zakres podmiotowy lub przedmiotowy planu naprawy, o którym mowa
w art. 141m ust. 1 i 2, art. 141n ust. 1 oraz art. 141o ust. 1.
2. Podejmując decyzję, o której mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego
uwzględnia:
1) wpływ upadłości banku na podmioty określone w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia
21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym lub na gospodarkę
narodową;
2) charakter działalności banku oraz zakres i stopień jej złożoności, strukturę
własnościową, formę prawną, profil ryzyka, wielkość lub powiązania
z podmiotami innymi niż określone w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r.
o nadzorze nad rynkiem finansowym;
3) przynależność do systemu ochrony lub do systemów, o których mowa w art. 113
ust. 7 rozporządzenia nr 575/2013, lub trwałe powiązanie z organem centralnym,
o którym mowa w art. 10 ust. 1 tego rozporządzenia;
4) świadczenie usług inwestycyjnych lub prowadzenie działalności inwestycyjnej
w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi.
3. W celu ustalenia okoliczności, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz w art. 141t
ust. 2 pkt 5, Komisja Nadzoru Finansowego może zasięgnąć opinii Komitetu
Stabilności Finansowej oraz Bankowego Funduszu Gwarancyjnego.
4. W przypadku zmiany okoliczności, o których mowa w ust. 2, Komisja
Nadzoru Finansowego może zmienić albo uchylić decyzję, o której mowa w ust. 1.
5. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres planu naprawy oraz grupowego planu naprawy,
o których mowa w art. 141m ust. 1 i 2, art. 141n ust. 1 oraz w art. 141o ust. 1, mając
na uwadze charakter działalności banku oraz zakres i stopień jej złożoności, strukturę
własnościową, formę prawną, profil ryzyka, wielkość lub powiązania z podmiotami
innymi niż określone w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad
rynkiem finansowym.

Art. 141q. 1. Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze decyzji, zatwierdza plan
naprawy oraz grupowy plan naprawy, o którym mowa w art. 141m ust. 1 i 4 oraz
art. 141n ust. 1, w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia przez bank wniosku o jego
zatwierdzenie, biorąc pod uwagę dostosowanie struktury kapitałowej i struktury
finansowania banku do struktury organizacyjnej i profilu ryzyka banku, jak również
wyniki ostatniego badania i oceny nadzorczej, o których mowa w art. 133a, oraz:
1) wymogi, o których mowa w art. 141m ust. 1 i 3;
2) skuteczność planu naprawy w zakresie poprawy sytuacji finansowej banku,
w tym jego wypłacalności oraz możliwości osiągania zysku;
3) w przypadku zagrożenia sytuacji finansowej banku możliwość podjęcia
niezwłocznie działań przewidzianych w planie naprawy, w sposób ograniczający
negatywne skutki dla systemu finansowego.
2. Do wniosku bank dołącza uchwałę organu nadzoru banku w sprawie
zatwierdzenia planu naprawy.
3. W przypadku gdy plan naprawy obejmuje istotne oddziały banku krajowego,
Komisja Nadzoru Finansowego zatwierdza ten plan po zasięgnięciu opinii właściwych
władz nadzorczych państw goszczących dla tych oddziałów o ich sytuacji finansowej.
4. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru
Finansowego występuje do Bankowego Funduszu Gwarancyjnego o opinię w sprawie
przewidywanego wpływu wykonania planu naprawy na przymusową restrukturyzację,
o której mowa w dziale III w rozdziale 5 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r.
o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz
przymusowej restrukturyzacji, w terminie 14 dni. Termin ten nie jest wliczany do
terminu, o którym mowa w ust. 1.
5. W przypadku stwierdzenia, że plan naprawy uniemożliwia skuteczne
przeprowadzenie postępowania przymusowej restrukturyzacji, Bankowy Fundusz
Gwarancyjny niezwłocznie informuje o tym Komisję Nadzoru Finansowego.
6. Jeżeli plan naprawy nie spełnia przesłanek wydania decyzji, o której mowa
w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego wzywa bank do uzupełnienia lub zmiany
planu naprawy, w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia wezwania. Termin ten nie
jest wliczany do terminu, o którym mowa w ust. 1. Na wniosek banku Komisja
Nadzoru Finansowego może przedłużyć ten termin o miesiąc.
7. W przypadku gdy bank nie dokona zmiany planu naprawy lub jego
uzupełnienia albo pomimo ich dokonania plan naprawy nie spełnia przesłanek
wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze
decyzji, odmawia zatwierdzenia planu naprawy i wzywa bank do przedstawienia
nowego planu naprawy.
8. Jeżeli bank nie podejmie działań, o których mowa w ust. 7, lub Komisja
Nadzoru Finansowego uzna je za niewystarczające, Komisja Nadzoru Finansowego
może zalecić bankowi podjęcie środków, o których mowa w art. 138 ust. 1.
9. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje zatwierdzony plan naprawy
Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu.
10. W przypadku odmowy zatwierdzenia grupowego planu naprawy Komisja
Nadzoru Finansowego może, w drodze decyzji, cofnąć zgodę, o której mowa
w art. 141o ust. 1.

Art. 141r. 1. Komisja Nadzoru Finansowego, podejmując w ramach
sprawowania nadzoru skonsolidowanego decyzję, o której mowa w art. 141q ust. 1,
współpracuje z właściwymi władzami nadzorczymi sprawującymi nadzór nad
podmiotami działającymi w tym samym holdingu co bank, dążąc do osiągnięcia
wspólnego stanowiska zarówno co do rozstrzygnięcia, jak i oceny jego przesłanek.
Przepisy art. 138b ust. 1–4, ust. 5 zdanie pierwsze oraz ust. 5a–7 stosuje się
odpowiednio.
2. Komisja Nadzoru Finansowego współpracuje z właściwymi władzami
nadzorczymi sprawującymi nadzór skonsolidowany nad podmiotami działającymi
w tym samym holdingu co bank, dążąc do osiągnięcia wspólnego stanowiska zarówno
co do rozstrzygnięcia, jak i oceny jego przesłanek w sprawie zatwierdzenia przez te
władze grupowego planu naprawy.
3. Komisja Nadzoru Finansowego może skierować wniosek do Europejskiego
Urzędu Nadzoru Bankowego o udzielenie wsparcia w osiągnięciu porozumienia
z właściwą władzą nadzorczą zgodnie z art. 31 rozporządzenia nr 1093/2010 oraz
o podjęcie wiążącej mediacji w przypadku braku porozumienia z właściwymi
władzami nadzorczymi w sprawie wydania decyzji, o których mowa w ust. 2 oraz
art. 141n ust. 1 i 3.

Art. 141s. 1. Bank może podjąć działania określone w planie naprawy pomimo
nieosiągnięcia poziomów wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2.
W takim przypadku zarząd banku podejmuje uchwałę o podjęciu takich działań
i niezwłocznie przekazuje ją wraz z uzasadnieniem Komisji Nadzoru Finansowego.
2. Komisja Nadzoru Finansowego może udzielić zgody na odstąpienie od
podjęcia działania określonego w planie naprawy pomimo osiągnięcia przez bank
poziomów wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2, o ile nie wpłynie to
negatywnie na ostrożne i stabilne zarządzanie bankiem. Zgodę wydaje się na wniosek
banku. Do wniosku bank dołącza uchwałę zarządu o odstąpieniu od podjęcia takiego
działania, wraz z uzasadnieniem.

Art. 141t. 1. Bank działający w jednym z holdingów, o których mowa
w art. 141f ust. 1, może, za zgodą Komisji Nadzoru Finansowego, zawrzeć umowę
wsparcia finansowego z innymi podmiotami podlegającymi nadzorowi
skonsolidowanemu działającymi w tym samym holdingu oraz podmiotami blisko
powiązanymi. Wsparcie jest udzielane na zasadzie wzajemności określonej
w umowie, w szczególności przez udzielenie pożyczki, gwarancji lub zabezpieczenia
spłaty kredytów i pożyczek albo wykonania zobowiązań.
2. Wsparcie finansowe może być udzielone, jeżeli:
1) bank otrzymujący wsparcie spełnił przesłanki wydania decyzji, o których mowa
w art. 142, art. 144 lub art. 145;
2) w znaczący sposób wpłynie na poprawę sytuacji finansowej banku
otrzymującego wsparcie;
3) pozwoli utrzymać lub przywrócić stabilność finansową na poziomie holdingu
i leży w interesie podmiotu udzielającego wsparcia;
4) bank otrzymujący wsparcie jest zdolny do jego spłaty wraz z odsetkami
w umownych terminach spłaty;
5) nie zagraża płynności ani wypłacalności podmiotu udzielającego wsparcia;
6) nie stwarza zagrożenia dla stabilności krajowego systemu finansowego;
7) bank udzielający wsparcia spełnia wymagania określone w art. 92, art. 412
i art. 460 rozporządzenia nr 575/2013, a także zalecenia i nakazy, o których
mowa w art. 138 ust. 1 pkt 2 i 4–6, a udzielenie wsparcia finansowego nie
spowoduje ich naruszenia;
8) udzielenie wsparcia nie zagraża wykonywaniu zaleceń, o których mowa w art. 95
ust. 4 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym,
systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji,
w stosunku do banku udzielającego wsparcia.
3. Umowa, o której mowa w ust. 1, określa zasady obliczania opłat i prowizji
z tytułu czynności wykonywanych w ramach udzielanego wsparcia, w tym zasady
określania tych opłat i prowizji w chwili udzielania wsparcia finansowego,
uwzględniające wszelkie bezpośrednie lub pośrednie korzyści, jakie strony mogą
odnieść w wyniku udzielenia wsparcia finansowego.
4. Z zastrzeżeniem przepisów dotyczących ochrony informacji, bank ubiegający
się o wsparcie przekazuje na żądanie podmiotu udzielającego wsparcia informacje
niezbędne do zawarcia i wykonania umowy oraz ustalenia opłat i prowizji.
5. Powierzenie wykonania umowy, o której mowa w ust. 1, osobie trzeciej jest
nieważne.

Art. 141u. 1. Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze decyzji, może udzielić
zgody na zawarcie umowy, o której mowa w art. 141t ust. 1, na wniosek banku.
2. Do wniosku bank dołącza projekt umowy oraz uchwały walnych zgromadzeń
banków właściwych w sprawie zgody na zawarcie umowy, podjęte w każdym
z banków większością 3/4 głosów. Uchwały mogą zawierać warunki i terminy
udzielenia wsparcia.
3. Komisja Nadzoru Finansowego może udzielić zgody na zawarcie umowy,
jeżeli zapewnione jest spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 141t, i żadna ze
stron umowy nie spełnia przesłanek podjęcia działań, o których mowa w art. 142
ust. 1. Zmiany w umowie wymagają uprzedniej zgody Komisji Nadzoru Finansowego.
4. Komisja Nadzoru Finansowego niezwłocznie przekazuje wniosek władzom
nadzorczym właściwym dla podmiotów będących stronami umowy.
5. Komisja Nadzoru Finansowego, udzielając w ramach sprawowania nadzoru
skonsolidowanego zgody, o której mowa w ust. 1, współpracuje z właściwymi
władzami nadzorczymi sprawującymi nadzór nad podmiotami działającymi w tym
samym holdingu co bank, dążąc do osiągnięcia wspólnego stanowiska zarówno co do
rozstrzygnięcia, jak i oceny jego przesłanek. Przepisy art. 138b ust. 1–4, ust. 5 zdanie
pierwsze oraz ust. 5a–7 stosuje się odpowiednio.
6. Komisja Nadzoru Finansowego może, w terminie 2 dni od powzięcia
wiadomości o decyzji właściwej władzy nadzorczej o odmowie albo ograniczeniu
udzielenia wsparcia finansowego bankowi, skierować wniosek do Europejskiego
Urzędu Nadzoru Bankowego o udzielenie wsparcia w osiągnięciu porozumienia
z właściwą władzą nadzorczą zgodnie z art. 31 rozporządzenia nr 1093/2010 oraz
o podjęcie wiążącej mediacji.
7. Po zawarciu umowy, o której mowa w ust. 1, bank przesyła jej kopię Komisji
Nadzoru Finansowego. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje ją Bankowemu
Funduszowi Gwarancyjnemu.
8. Zarząd banku, który zawarł umowę, o której mowa w ust. 1, co najmniej raz
w roku składa walnemu zgromadzeniu sprawozdanie z wykonania umowy, wraz ze
sprawozdaniem z działalności.

Art. 141v. 1. Komisja Nadzoru Finansowego, w drodze decyzji, może udzielić
zgody na udzielenie przez bank wsparcia w wykonaniu umowy, o której mowa
w art. 141t ust. 1, na wniosek banku udzielającego wsparcia.
2. Do wniosku bank dołącza uchwałę zarządu o udzieleniu wsparcia
finansowego wraz z uzasadnieniem wskazującym cel udzielanego wsparcia, sposób
spełnienia przesłanek określonych w art. 141t, wpływ udzielenia wsparcia na bank
udzielający oraz skutki nieudzielenia wsparcia dla sytuacji finansowej na poziomie
holdingu, a także uchwałę zarządu banku otrzymującego wsparcie w sprawie zgody
na przyjęcie wsparcia finansowego.
3. Komisja Nadzoru Finansowego udziela zgody, o której mowa w ust. 1,
w terminie 5 dni roboczych od dnia otrzymania wniosku, informacji oraz analiz,
o których mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem ust. 4.
4. W przypadku stwierdzenia braków we wniosku lub dołączonych do niego
dokumentach Komisja Nadzoru Finansowego wzywa bank do uzupełnienia tych
braków w wyznaczonym terminie.

5. Komisja Nadzoru Finansowego może ograniczyć zakres wsparcia
finansowego. Zgoda może być udzielona pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu.
6. Jeżeli Komisja Nadzoru Finansowego nie udzieli zgody w terminie, o którym
mowa w ust. 3, wsparcie finansowe może zostać udzielone na warunkach określonych
we wniosku i dołączonych do niego dokumentach.
7. O zamiarze udzielenia wsparcia finansowego bank powiadamia:
1) właściwą władzę nadzorczą sprawującą nadzór skonsolidowany nad holdingiem,
w którym działa bank;
2) właściwą władzę nadzorczą banku otrzymującego wsparcie;
3) Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.
8. Do powiadomienia, o którym mowa w ust. 7, bank dołącza kopie uchwał,
o których mowa w ust. 2, oraz projekt umowy, o którym mowa w art. 141u ust. 2.
9. Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje kopię zgody, o której mowa
w ust. 1:
1) właściwej władzy nadzorczej sprawującej nadzór nad bankiem otrzymującym
wsparcie;
2) Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego;
3) kolegium i kolegium przymusowej restrukturyzacji właściwym dla banku
udzielającego wsparcia;
4) Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu.

Art. 141w. Podmioty należące do jednego z holdingów, o których mowa w art. 4
ust. 1 pkt 10–11c, objęte nadzorem skonsolidowanym, podają do publicznej
wiadomości, w szczególności na swojej stronie internetowej, informację o zawarciu
umowy dotyczącej wsparcia finansowego w ramach holdingu zgodnie z art. 141t,
stronach umowy, jej przedmiocie oraz ponoszonych kosztach, a także aktualizują te
informacje w okresach rocznych. Podaniu do publicznej wiadomości i aktualizacji
podlega także informacja o niezawarciu takiej umowy.

Art. 141x. Bank ogłasza w sposób ogólnie dostępny, zgodnie z art. 431–
434 rozporządzenia nr 575/2013, informację, czy jest stroną umowy dotyczącej
wsparcia finansowego w ramach grupy. W przypadku gdy bank jest stroną takiej
umowy, ogłasza w sposób ogólnie dostępny również opis ogólnych warunków umowy oraz wskazuje podmioty powiązane będące stronami umowy. Informacje te podlegają
aktualizacji nie rzadziej niż raz do roku.

Prawo bankowe art. 141

DODAJ