Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa zasady ochrony środowiska oraz warunki korzystania
z jego zasobów, z uwzględnieniem wymagań zrównoważonego rozwoju,
a w szczególności:
1) zasady ustalania:
a) warunków ochrony zasobów środowiska,
b) warunków wprowadzania substancji lub energii do środowiska,
c) kosztów korzystania ze środowiska;
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) obowiązki organów administracji;
5) odpowiedzialność i sankcje.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Przepisów ustawy nie stosuje się do spraw uregulowanych
w przepisach prawa atomowego.
2. Przepisów ustawy nie stosuje się także w zakresie:
1) obowiązku posiadania pozwolenia,
1a) wydawania decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu,
2) ponoszenia opłat,
w razie prowadzenia działań ratowniczych.
2a. Przepisów ustawy nie stosuje się także w zakresie hałasu powstającego
w związku z powszechnym korzystaniem ze środowiska.
3. Przepisy ustawy nie naruszają przepisów ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r.
o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 742).
4. Zasady ochrony morza przed zanieczyszczeniem przez statki oraz organy
administracji właściwe w sprawach tej ochrony określają przepisy odrębne.

art. 3. więcej Art. 3. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) aglomeracji – rozumie się przez to miasto lub kilka miast o wspólnych
granicach administracyjnych;
2) autostradzie – rozumie się przez to także drogę ekspresową, jeżeli przepisy
o autostradach płatnych mają zastosowanie do tej drogi;
2a) badaniach zanieczyszczenia gleby i ziemi – rozumie się przez to pomiary
zawartości substancji powodującej ryzyko w glebie i w ziemi, w tym
pobieranie próbek oraz związane z tymi pomiarami badania właściwości
gleby i ziemi;
2b) dokumencie referencyjnym BAT – rozumie się przez to dokument, będący
wynikiem wymiany informacji zorganizowanej przez Komisję Europejską
zgodnie z przepisami dotyczącymi emisji przemysłowych, sporządzony dla
określonego rodzaju działalności i opisujący w szczególności stosowane
techniki, aktualne wielkości emisji i zużycia, techniki uwzględniane przy
okazji ustalania najlepszych dostępnych technik, a także opisujący konkluzje
BAT oraz wszelkie nowe techniki;
3) eksploatacji instalacji lub urządzenia – rozumie się przez to użytkowanie
instalacji lub urządzenia oraz utrzymywanie ich w sprawności;
4) emisji – rozumie się przez to wprowadzane bezpośrednio lub pośrednio,
w wyniku działalności człowieka, do powietrza, wody, gleby lub ziemi:
a) substancje,
b) energie, takie jak ciepło, hałas, wibracje lub pola elektromagnetyczne;
4a) granicznych wielkościach emisyjnych – rozumie się przez to najwyższe
z określonych w konkluzjach BAT wielkości emisji powiązane z najlepszymi
dostępnymi technikami, uzyskiwane w normalnych warunkach eksploatacji z
wykorzystaniem najlepszej dostępnej techniki lub kombinacji najlepszych
dostępnych technik;
5) hałasie – rozumie się przez to dźwięki o częstotliwościach od 16 Hz do
16 000 Hz;
5a) historycznym zanieczyszczeniu powierzchni ziemi – rozumie się przez to
zanieczyszczenie powierzchni ziemi, które zaistniało przed dniem 30 kwietnia
2007 r. lub wynika z działalności, która została zakończona przed dniem
30 kwietnia 2007 r.; rozumie się przez to także szkodę w środowisku
w powierzchni ziemi w rozumieniu art. 6 pkt 11 lit. c ustawy z dnia
13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1862 oraz z 2020 r. poz. 284), która została
spowodowana przez emisję lub zdarzenie, od którego upłynęło więcej niż
30 lat;
6) instalacji – rozumie się przez to:
a) stacjonarne urządzenie techniczne,
b) zespół stacjonarnych urządzeń technicznych powiązanych
technologicznie, do których tytułem prawnym dysponuje ten sam
podmiot i położonych na terenie jednego zakładu,
c) budowle niebędące urządzeniami technicznymi ani ich zespołami,
których eksploatacja może spowodować emisję;
7) istotnej zmianie instalacji – rozumie się przez to taką zmianę sposobu
funkcjonowania instalacji lub jej rozbudowę, która może powodować
znaczące zwiększenie negatywnego oddziaływania na środowisko;
8) kompensacji przyrodniczej – rozumie się przez to zespół działań
obejmujących w szczególności roboty budowlane, roboty ziemne,
rekultywację gleby, zalesianie, zadrzewianie lub tworzenie skupień roślinności, prowadzących do przywrócenia równowagi przyrodniczej lub
tworzenie skupień roślinności, prowadzących do przywrócenia równowagi
przyrodniczej na danym terenie, wyrównania szkód dokonanych
w środowisku przez realizację przedsięwzięcia i zachowanie walorów
krajobrazowych;
8a) lotnisku – rozumie się przez to także port lotniczy oraz lądowisko;
8b) krajowym celu redukcji narażenia – rozumie się przez to procentowe
zmniejszenie krajowego wskaźnika średniego narażenia dla roku odniesienia,
w celu ograniczenia szkodliwego wpływu danej substancji na zdrowie ludzi,
który ma być osiągnięty w określonym terminie;
8c) krajowym wskaźniku średniego narażenia – rozumie się przez to średni
poziom substancji w powietrzu wyznaczony na podstawie pomiarów
przeprowadzonych na obszarach tła miejskiego w miastach o liczbie
mieszkańców większej niż 100 tysięcy i aglomeracjach na terenie całego
kraju, wykorzystywany do określenia i dotrzymania krajowego celu redukcji
narażenia oraz dotrzymania pułapu stężenia ekspozycji;
8d) konkluzji BAT – rozumie się przez to dokument sporządzony na podstawie
dokumentu referencyjnego BAT, przyjmowany przez Komisję Europejską,
w drodze decyzji, zgodnie z przepisami dotyczącymi emisji przemysłowych,
formułujący wnioski dotyczące najlepszych dostępnych technik, ich opisu,
informacji służącej ocenie ich przydatności, wielkości emisji powiązanych
z najlepszymi dostępnymi technikami, powiązanego monitoringu,
powiązanych poziomów zużycia oraz, w stosownych przypadkach,
odpowiednich sposobów przeprowadzenia remediacji;
9) metodyce referencyjnej – rozumie się przez to określoną na podstawie ustawy
metodę pomiarów lub badań, która może obejmować w szczególności sposób
poboru próbek, sposób interpretacji uzyskanych danych, a także metodyki
modelowania rozprzestrzeniania substancji oraz energii w środowisku;
10) najlepszych dostępnych technikach – rozumie się przez to najbardziej
efektywny i zaawansowany poziom rozwoju technologii i metod prowadzenia
danej działalności, który wskazuje możliwe wykorzystanie poszczególnych
technik jako podstawy przy ustalaniu dopuszczalnych wielkości emisji
i innych warunków pozwolenia mających na celu zapobieganie powstawaniu, a jeżeli nie jest to możliwe, ograniczenie emisji i oddziaływania na
środowisko jako całość, z tym że:
a) technika – oznacza zarówno stosowaną technologię, jak i sposób, w jaki
dana instalacja jest projektowana, wykonywana, eksploatowana oraz
likwidowana,
b) dostępne techniki – oznaczają techniki o takim stopniu rozwoju, który
umożliwia ich praktyczne zastosowanie w danej dziedzinie przemysłu,
z uwzględnieniem warunków ekonomicznych i technicznych oraz
rachunku kosztów i korzyści, a które to techniki prowadzący daną
działalność może uzyskać,
c) najlepsza technika – oznacza najbardziej efektywną technikę w osiąganiu
wysokiego ogólnego poziomu ochrony środowiska jako całości;
10a) obszarze cichym w aglomeracji – rozumie się przez to obszar, na którym nie
występują przekroczenia dopuszczalnych poziomów hałasu wyrażonych
wskaźnikiem hałasu LDWN;
10b) obszarze cichym poza aglomeracją – rozumie się przez to obszar, który nie
jest narażony na oddziaływanie hałasu komunikacyjnego, przemysłowego lub
pochodzącego z działalności rekreacyjno-wypoczynkowej;
10c) (uchylony)
10d) obszarze tła miejskiego – rozumie się przez to obszar miasta, w którym
poziomy substancji w powietrzu są reprezentatywne dla narażenia ludności
zamieszkującej tereny miejskie na działanie substancji;
11) oddziaływaniu na środowisko – rozumie się przez to również oddziaływanie
na zdrowie ludzi;
11a) (uchylony)
12) odpadach – rozumie się przez to odpady w rozumieniu ustawy z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2020 r. poz. 797 i 875);
13) ochronie środowiska – rozumie się przez to podjęcie lub zaniechanie działań,
umożliwiające zachowanie lub przywracanie równowagi przyrodniczej;
ochrona ta polega w szczególności na:
a) racjonalnym kształtowaniu środowiska i gospodarowaniu zasobami
środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju,
b) przeciwdziałaniu zanieczyszczeniom,
c) przywracaniu elementów przyrodniczych do stanu właściwego;
14) organie administracji – rozumie się przez to:
a) ministrów, centralne organy administracji rządowej, wojewodów,
działające w ich lub we własnym imieniu inne terenowe organy
administracji rządowej, organy jednostek samorządu terytorialnego,
b) inne podmioty, gdy są one powołane z mocy prawa lub na podstawie
porozumień do wykonywania zadań publicznych dotyczących
środowiska i jego ochrony;
15) organie ochrony środowiska – rozumie się przez to organy administracji
powołane do wykonywania zadań publicznych z zakresu ochrony środowiska,
stosownie do ich właściwości określonej w tytule VII w dziale I;
16) organizacji ekologicznej – rozumie się przez to organizacje społeczne, których
statutowym celem jest ochrona środowiska;
17) PCB – rozumie się przez to substancje, o których mowa w art. 3 pkt 17 ustawy
z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;
18) polach elektromagnetycznych – rozumie się przez to pole elektryczne,
magnetyczne oraz elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0 Hz do
300 GHz;
19) (uchylony)
20) podmiocie korzystającym ze środowiska – rozumie się przez to:
a) przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. –
Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r.
poz. 424) oraz przedsiębiorcę zagranicznego w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców
zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1079, 1214,
1495 i 1655), a także osoby prowadzące działalność wytwórczą
w rolnictwie w zakresie upraw rolnych, chowu lub hodowli zwierząt,
ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego,
b) jednostkę organizacyjną niebędącą przedsiębiorcą w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców,
c) osobę fizyczną niebędącą podmiotem, o którym mowa w lit. a,
korzystającą ze środowiska w zakresie, w jakim korzystanie ze
środowiska wymaga pozwolenia;
21) pomiarze – rozumie się przez to również obserwacje oraz analizy;
22) (uchylony)
23) poważnej awarii – rozumie się przez to zdarzenie, w szczególności emisję,
pożar lub eksplozję, powstałe w trakcie procesu przemysłowego,
magazynowania lub transportu, w których występuje jedna lub więcej
niebezpiecznych substancji, prowadzące do natychmiastowego powstania
zagrożenia życia lub zdrowia ludzi lub środowiska lub powstania takiego
zagrożenia z opóźnieniem;
24) poważnej awarii przemysłowej – rozumie się przez to poważną awarię
w zakładzie;
25) powierzchni ziemi – rozumie się przez to ukształtowanie terenu, glebę, ziemię
oraz wody gruntowe, z tym że:
a) gleba – oznacza górną warstwę litosfery, złożoną z części mineralnych,
materii organicznej, wody glebowej, powietrza glebowego
i organizmów, obejmującą wierzchnią warstwę gleby i podglebie,
b) ziemia – oznacza górną warstwę litosfery, znajdującą się poniżej gleby,
do głębokości oddziaływania człowieka,
c) wody gruntowe – oznaczają wody podziemne w rozumieniu art. 16 pkt
68 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2020 r. poz.
310, 284, 695, 782 i 875), które znajdują się w strefie nasycenia i
pozostają w bezpośredniej styczności z gruntem lub podglebiem;
26) powietrzu – rozumie się przez to powietrze znajdujące się w troposferze,
z wyłączeniem wnętrz budynków i miejsc pracy;
26a) poziomie dźwięku A wyrażonym w decybelach (dB) – rozumie się przez to
wartość poziomu ciśnienia akustycznego, skorygowaną według
charakterystyki częstotliwościowej A, wyznaczoną zgodnie z Polską Normą;
27) (uchylony)
28) poziomie substancji w powietrzu – rozumie się przez to stężenie substancji
w powietrzu w odniesieniu do ustalonego czasu lub opad takiej substancji
w odniesieniu do ustalonego czasu i powierzchni, przy czym:
a) poziom dopuszczalny – jest to poziom substancji, który ma być
osiągnięty w określonym terminie i który po tym terminie nie powinien
być przekraczany; poziom dopuszczalny jest standardem jakości
powietrza,
b) poziom docelowy – jest to poziom substancji, który ma być osiągnięty
w określonym czasie za pomocą ekonomicznie uzasadnionych działań
technicznych i technologicznych; poziom ten ustala się w celu unikania,
zapobiegania lub ograniczania szkodliwego wpływu danej substancji na
zdrowie ludzi lub środowisko jako całość,
c) poziom celu długoterminowego – jest to poziom substancji, poniżej
którego, zgodnie ze stanem współczesnej wiedzy, bezpośredni szkodliwy
wpływ na zdrowie ludzi lub środowisko jako całość jest mało
prawdopodobny; poziom ten ma być osiągnięty w długim okresie czasu,
z wyjątkiem sytuacji, gdy nie może być osiągnięty za pomocą
ekonomicznie uzasadnionych działań technicznych i technologicznych;
28a) poziomie informowania – rozumie się przez to stężenie substancji
w powietrzu, powyżej którego istnieje zagrożenie zdrowia ludzkiego
wynikające z krótkotrwałego narażenia na działanie zanieczyszczeń
wrażliwych grup ludności, w przypadku którego niezbędna jest
natychmiastowa i właściwa informacja;
29) pozwoleniu, bez podania jego rodzaju – rozumie się przez to pozwolenie na
wprowadzanie do środowiska substancji lub energii, o którym mowa
w art. 181 ust. 1;
30) produkcie – rozumie się przez to wprowadzaną do obrotu substancję, energię,
instalację, urządzenie oraz inny przedmiot lub jego część;
30a) programie ochrony środowiska przed hałasem – rozumie się przez to program
sporządzany na potrzeby zarządzania emisją i skutkami hałasu, w tym w celu
zmniejszenia hałasu;
31) prowadzącym instalację – rozumie się przez to podmiot uprawniony na
podstawie określonego tytułu prawnego do władania instalacją w celu jej
eksploatacji zgodnie z wymaganiami ochrony środowiska, na zasadach
wskazanych w ustawie;
31a) pułapie stężenia ekspozycji – rozumie się przez to poziom substancji
w powietrzu wyznaczony na podstawie wartości krajowego wskaźnika
średniego narażenia, w celu ograniczenia szkodliwego wpływu danej
substancji na zdrowie ludzi, który ma być osiągnięty w określonym terminie;
pułap stężenia ekspozycji jest standardem jakości powietrza;
31b) remediacji – rozumie się przez to poddanie gleby, ziemi i wód gruntowych
działaniom mającym na celu usunięcie lub zmniejszenie ilości substancji
powodujących ryzyko, ich kontrolowanie oraz ograniczenie
rozprzestrzeniania się, tak aby teren zanieczyszczony przestał stwarzać
zagrożenie dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska, z uwzględnieniem
obecnego i, o ile jest to możliwe, planowanego w przyszłości sposobu
użytkowania terenu; remediacja może polegać na samooczyszczaniu, jeżeli
przynosi największe korzyści dla środowiska;
32) równowadze przyrodniczej – rozumie się przez to stan, w którym na
określonym obszarze istnieje równowaga we wzajemnym
oddziaływaniu: człowieka, składników przyrody żywej i układu warunków
siedliskowych tworzonych przez składniki przyrody nieożywionej;
32a) ruchach masowych ziemi – rozumie się przez to powstające naturalnie lub na
skutek działalności człowieka osuwanie, spełzywanie lub obrywanie
powierzchniowych warstw skał, zwietrzeliny i gleby;
32b) równoważnym poziomie hałasu – rozumie się przez to wartość poziomu
ciśnienia akustycznego ciągłego ustalonego dźwięku, skorygowaną według
charakterystyki częstotliwościowej A, która w określonym przedziale czasu
odniesienia jest równa średniemu kwadratowi ciśnienia akustycznego
analizowanego dźwięku o zmiennym poziomie w czasie; równoważny
poziom hałasu wyraża się wzorem zgodnie z Polską Normą;
32c) ryzyku – rozumie się przez to prawdopodobieństwo wystąpienia konkretnego
skutku w określonym czasie lub w określonej sytuacji;
32d) samooczyszczaniu – rozumie się przez to biologiczne, chemiczne i fizyczne
procesy, których skutkiem jest ograniczenie ilości, ładunku, stężenia,
toksyczności, dostępności oraz rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń
w glebie, ziemi i wodach, przebiegające samoistnie, bez ingerencji człowieka,
ale których przebieg może być przez człowieka wspomagany;
33) standardach emisyjnych – rozumie się przez to dopuszczalne wielkości
emisji;
34) standardzie jakości środowiska – rozumie się przez to poziomy dopuszczalne
substancji lub energii oraz pułap stężenia ekspozycji, które muszą być
osiągnięte w określonym czasie przez środowisko jako całość lub jego
poszczególne elementy przyrodnicze;
35) staroście – rozumie się przez to także prezydenta miasta na prawach powiatu;
35a) strategicznej mapie hałasu – rozumie się przez to mapę sporządzoną do celów
całościowej oceny narażenia na hałas z różnych źródeł na danym terenie albo
do celów sporządzania ogólnych prognoz dla danego terenu;
36) substancji – rozumie się przez to pierwiastki chemiczne oraz ich związki,
mieszaniny lub roztwory występujące w środowisku lub powstałe w wyniku
działalności człowieka;
37) substancji niebezpiecznej – rozumie się przez to jedną lub więcej substancji
albo mieszaniny substancji, które ze względu na swoje właściwości
chemiczne, biologiczne lub promieniotwórcze mogą, w razie
nieprawidłowego obchodzenia się z nimi, spowodować zagrożenie życia lub
zdrowia ludzi lub środowiska; substancją niebezpieczną może być surowiec,
produkt, półprodukt, odpad, a także substancja powstała w wyniku awarii;
37a) substancji powodującej ryzyko – rozumie się przez to substancję stwarzającą
zagrożenie i mieszaninę stwarzającą zagrożenie, należącą co najmniej do
jednej z klas zagrożenia wymienionych w częściach 2–5 załącznika I do
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia
16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania
substancji i mieszanin, zmieniającego i uchylającego dyrektywy
67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniającego rozporządzenie (WE)
nr 1907/2006 (Dz. Urz. UE L 353 z 31.12.2008, str. 1, z późn. zm.), w
szczególności substancje powodujące ryzyko, o których mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 101a ust. 5 pkt 1;
38) ściekach – rozumie się przez to wprowadzane do wód lub do ziemi:
a) wody zużyte na cele bytowe lub gospodarcze,
b) ciekłe odchody zwierzęce, z wyjątkiem gnojówki i gnojowicy
przeznaczonych do rolniczego wykorzystania w sposób i na zasadach określonych w przepisach działu III rozdziału 4 ustawy z dnia 20 lipca
2017 r. – Prawo wodne oraz w przepisach ustawy z dnia 10 lipca 2007 r.
o nawozach i nawożeniu (Dz. U. z 2020 r. poz. 796),
c) wody odciekowe ze składowisk odpadów oraz obiektów
unieszkodliwiania odpadów wydobywczych, w których są składowane
odpady wydobywcze niebezpieczne oraz odpady wydobywcze inne niż
niebezpieczne i obojętne, miejsc magazynowania, prowadzenia odzysku
lub unieszkodliwiania odpadów, wykorzystane solanki, wody lecznicze
i termalne,
d) wody pochodzące z obiegów chłodzących elektrowni lub
elektrociepłowni,
e) wody pochodzące z odwodnienia zakładów górniczych, z wyjątkiem
wód wtłaczanych do górotworu, jeżeli rodzaje i ilość substancji
zawartych w wodzie wtłaczanej do górotworu są tożsame z rodzajami
i ilościami substancji zawartych w pobranej wodzie, z wyłączeniem
niezanieczyszczonych wód pochodzących z odwodnienia zakładów
górniczych,
f) wody wykorzystane, odprowadzane z obiektów chowu lub hodowli ryb
w obiektach przepływowych, charakteryzujących się poborem
zwrotnym, o ile ilość i rodzaj substancji zawartych w tych wodach
przekracza wartości ustalone w warunkach wprowadzania ścieków do
wód określonych w pozwoleniu wodnoprawnym,
g) wody wykorzystane, odprowadzane z obiektów chowu lub hodowli ryb
albo innych organizmów wodnych w stawach o wodzie stojącej, o ile
produkcja tych ryb lub organizmów rozumiana jako średnioroczny
przyrost masy tych ryb albo tych organizmów w poszczególnych latach
cyklu produkcyjnego przekracza 1500 kg z 1 ha powierzchni użytkowej
stawów rybnych tego obiektu w jednym roku danego cyklu;
38a) ściekach bytowych – rozumie się przez to ścieki z budynków mieszkalnych,
zamieszkania zbiorowego oraz użyteczności publicznej, powstające
w wyniku ludzkiego metabolizmu lub funkcjonowania gospodarstw
domowych oraz ścieki o zbliżonym składzie pochodzące z tych budynków;
38b) ściekach komunalnych – rozumie się przez to ścieki bytowe lub mieszaninę
ścieków bytowych ze ściekami przemysłowymi albo wodami opadowymi lub
roztopowymi będącymi skutkiem opadów atmosferycznych, odprowadzane
urządzeniami służącymi do realizacji zadań własnych gminy w zakresie
kanalizacji i oczyszczania ścieków komunalnych;
38c) ściekach przemysłowych – rozumie się przez to ścieki niebędące ściekami
bytowymi albo wodami opadowymi lub roztopowymi będącymi skutkiem
opadów atmosferycznych, powstałe w związku z prowadzoną przez zakład
działalnością handlową, przemysłową, składową, transportową lub usługową,
a także będące ich mieszaniną ze ściekami innego podmiotu, odprowadzane
urządzeniami kanalizacyjnymi tego zakładu;
39) środowisku – rozumie się przez to ogół elementów przyrodniczych, w tym
także przekształconych w wyniku działalności człowieka, a w szczególności
powierzchnię ziemi, kopaliny, wody, powietrze, krajobraz, klimat oraz
pozostałe elementy różnorodności biologicznej, a także wzajemne
oddziaływania pomiędzy tymi elementami;
40) terenie zamkniętym – rozumie się przez to teren, a w szczególnych
przypadkach obiekt budowlany lub jego część, dostępny wyłącznie dla osób
uprawnionych oraz wyznaczony w sposób określony w ustawie z dnia
17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2020 r. poz.
276, 284 i 782);
41) tytule prawnym – rozumie się przez to prawo własności, użytkowanie
wieczyste, trwały zarząd, ograniczone prawo rzeczowe albo stosunek
zobowiązaniowy;
42) urządzeniu – rozumie się przez to niestacjonarne urządzenie techniczne,
w tym środki transportu;
42a) użytkowniku urządzenia – rozumie się przez to podmiot uprawniony na
podstawie określonego tytułu prawnego do władania urządzeniem w celu jego
eksploatacji zgodnie z wymaganiami ochrony środowiska, na zasadach
wskazanych w ustawie;
43) wielkości emisji – rozumie się przez to rodzaj i ilość wprowadzanych
substancji lub energii w określonym czasie oraz stężenia lub poziomy substancji lub energii, w szczególności w gazach odlotowych,
wprowadzanych ściekach oraz wytwarzanych odpadach;
44) władającym powierzchnią ziemi – rozumie się przez to właściciela
nieruchomości, a jeżeli w ewidencji gruntów i budynków prowadzonej na
podstawie ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne ujawniono inny
podmiot władający gruntem – podmiot ujawniony jako władający;
45) właściwym organie Państwowej Straży Pożarnej – rozumie się przez to
właściwego miejscowo ze względu na lokalizację zakładu:
a) komendanta powiatowego (miejskiego) Państwowej Straży Pożarnej –
w sprawach dotyczących zakładów o zwiększonym ryzyku wystąpienia
poważnej awarii przemysłowej,
b) komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej – w sprawach
dotyczących zakładów o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii
przemysłowej;
46) wprowadzaniu ścieków do ziemi – rozumie się przez to także wprowadzanie
ścieków do gleby;
46a) wskaźniku średniego narażenia dla miasta o liczbie mieszkańców większej niż
100 tysięcy i aglomeracji – rozumie się przez to średni poziom substancji
w powietrzu wyznaczony na podstawie pomiarów przeprowadzonych na
obszarach tła miejskiego w miastach o liczbie mieszkańców większej niż
100 tysięcy i aglomeracjach, wykorzystywany do dotrzymania pułapu
stężenia ekspozycji oraz określenia i dotrzymania krajowego celu redukcji
narażenia;
47) wykorzystywaniu substancji – rozumie się przez to także ich gromadzenie;
47a) wyłącznej strefie ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej – rozumie się przez
to wyłączną strefę ekonomiczną Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu
ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej
Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 2169 oraz z 2020 r.
poz. 284);
48) zakładzie – rozumie się przez to jedną lub kilka instalacji wraz z terenem, do
którego prowadzący instalacje posiada tytuł prawny, oraz znajdującymi się na
nim urządzeniami;
48a) zakładzie stwarzającym zagrożenie wystąpienia poważnej awarii
przemysłowej – rozumie się przez to zakład o zwiększonym ryzyku
wystąpienia poważnej awarii przemysłowej lub zakład o dużym ryzyku
wystąpienia poważnej awarii przemysłowej, o których mowa w art. 248
ust. 1;
49) zanieczyszczeniu – rozumie się przez to emisję, która może być szkodliwa dla
zdrowia ludzi lub stanu środowiska, może powodować szkodę w dobrach
materialnych, może pogarszać walory estetyczne środowiska lub może
kolidować z innymi, uzasadnionymi sposobami korzystania ze środowiska;
49a) udziale zanieczyszczeń pochodzących ze źródeł naturalnych – rozumie się
przez to tę część emisji zanieczyszczeń, która nie jest spowodowana
bezpośrednio lub pośrednio działalnością człowieka, w tym zjawiska
naturalne, takie jak wybuchy wulkanów, aktywność sejsmiczna, aktywność
geotermiczna, pożary lasów i nieużytków, gwałtowne wichury, aerozole
morskie, emisja wtórna lub przenoszenie w powietrzu cząstek pochodzenia
naturalnego z regionów suchych;
50) zrównoważonym rozwoju – rozumie się przez to taki rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz
trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania
możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych
społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak
i przyszłych pokoleń.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Powszechne korzystanie ze środowiska przysługuje z mocy ustawy
każdemu i obejmuje korzystanie ze środowiska, bez użycia instalacji, w celu
zaspokojenia potrzeb osobistych oraz gospodarstwa domowego, w tym
wypoczynku oraz uprawiania sportu, w zakresie:
1) wprowadzania do środowiska substancji lub energii;
2) innych niż wymienione w pkt 1 rodzajów powszechnego korzystania z wód
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne.
2. Korzystanie ze środowiska wykraczające poza ramy korzystania
powszechnego może być, w drodze ustawy, obwarowane obowiązkiem uzyskania pozwolenia, ustalającego w szczególności zakres i warunki tego korzystania, wydanego przez właściwy organ ochrony środowiska.
3. Zwykłym korzystaniem ze środowiska jest takie korzystanie wykraczające
poza ramy korzystania powszechnego, co do którego ustawa nie wprowadza
obowiązku uzyskania pozwolenia, oraz zwykłe korzystanie z wody w rozumieniu
przepisów ustawy – Prawo wodne.

art. 5. więcej Art. 5. Ochrona jednego lub kilku elementów przyrodniczych powinna być
realizowana z uwzględnieniem ochrony pozostałych elementów.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Kto podejmuje działalność mogącą negatywnie oddziaływać na
środowisko, jest obowiązany do zapobiegania temu oddziaływaniu.
2. Kto podejmuje działalność, której negatywne oddziaływanie na środowisko
nie jest jeszcze w pełni rozpoznane, jest obowiązany, kierując się przezornością,
podjąć wszelkie możliwe środki zapobiegawcze.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Kto powoduje zanieczyszczenie środowiska, ponosi koszty
usunięcia skutków tego zanieczyszczenia.
2. Kto może spowodować zanieczyszczenie środowiska, ponosi koszty
zapobiegania temu zanieczyszczeniu.

Art. 7a. Do bezpośredniego zagrożenia szkodą w środowisku i do szkody
w środowisku w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu
szkodom w środowisku i ich naprawie stosuje się przepisy tej ustawy.

art. 8. więcej Art. 8. Polityki, strategie, plany lub programy dotyczące w szczególności
przemysłu, energetyki, transportu, telekomunikacji, gospodarki wodnej,
gospodarki odpadami, gospodarki przestrzennej, leśnictwa, rolnictwa,
rybołówstwa, turystyki i wykorzystywania terenu powinny uwzględniać zasady
ochrony środowiska i zrównoważonego rozwoju.

art. 9. więcej Art. 9. (uchylony).

art. 10. więcej Art. 10. (uchylony).

art. 11. więcej Art. 11. (uchylony).

art. 12. więcej Art. 12. 1. Podmioty korzystające ze środowiska oraz organy administracji są
obowiązane do stosowania metodyk referencyjnych, jeżeli metodyki takie zostały
określone na podstawie ustaw.
2. Jeżeli na podstawie ustawy wprowadzono obowiązek korzystania
z metodyki referencyjnej, jest dopuszczalne stosowanie innej metodyki, pod
warunkiem:
1) że umożliwia ona uzyskanie dokładniejszych wyników, a uzasadnieniem jej
zastosowania są zjawiska meteorologiczne, mechanizmy fizyczne i procesy
chemiczne, jakim podlegają substancje lub energie – w przypadku metodyki
modelowania rozprzestrzeniania substancji lub energii w środowisku;
2) udowodnienia pełnej równoważności uzyskiwanych wyników – w przypadku
pozostałych metodyk.

art. 13. więcej Art. 13. Polityka ochrony środowiska to zespół działań mających na celu
stworzenie warunków niezbędnych do realizacji ochrony środowiska, zgodnie
z zasadą zrównoważonego rozwoju.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Polityka ochrony środowiska jest prowadzona na podstawie
strategii rozwoju, programów i dokumentów programowych, o których mowa
w ustawie z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1295 i 2020).
2. Polityka ochrony środowiska jest prowadzona również za pomocą
wojewódzkich, powiatowych i gminnych programów ochrony środowiska.

art. 15. więcej Art. 15. (uchylony).

art. 16. więcej Art. 16. (uchylony).

art. 17. więcej Art. 17. 1. Organ wykonawczy województwa, powiatu i gminy, w celu
realizacji polityki ochrony środowiska, sporządza odpowiednio wojewódzkie,
powiatowe i gminne programy ochrony środowiska, uwzględniając cele zawarte w
strategiach, programach i dokumentach programowych, o których mowa w art. 14
ust. 1.
2. Projekty programów ochrony środowiska podlegają zaopiniowaniu przez:
1) ministra właściwego do spraw klimatu – w przypadku projektów
wojewódzkich programów ochrony środowiska;
2) organ wykonawczy województwa – w przypadku projektów powiatowych
programów ochrony środowiska;
3) organ wykonawczy powiatu – w przypadku projektów gminnych programów
ochrony środowiska.
3. (uchylony)
4. Organ, o którym mowa w ust. 1, zapewnia możliwość udziału
społeczeństwa, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 3 października
2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko (Dz. U. z 2020 r. poz. 283, 284, 322 i 471), w postępowaniu, którego
przedmiotem jest sporządzenie programu ochrony środowiska.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Programy, o których mowa w art. 17 ust. 1, uchwala odpowiednio
sejmik województwa, rada powiatu albo rada gminy.
2. Z wykonania programów organ wykonawczy województwa, powiatu
i gminy sporządza co 2 lata raporty, które przedstawia się odpowiednio sejmikowi
województwa, radzie powiatu lub radzie gminy.
3. Po przedstawieniu raportów odpowiednio sejmikowi województwa, radzie
powiatu albo radzie gminy, raporty są przekazywane przez organ wykonawczy
województwa, powiatu i gminy odpowiednio do ministra właściwego do spraw
klimatu, organu wykonawczego województwa i organu wykonawczego powiatu.

art. 19. więcej Art. 19. (uchylony).

art. 20. więcej Art. 20. (uchylony).

art. 21. więcej Art. 21. (uchylony).

art. 22. więcej Art. 22. (uchylony).

art. 23. więcej Art. 23. (uchylony).

art. 24. więcej Art. 24. (uchylony).

art. 25. więcej Art. 25. (uchylony).

art. 26. więcej Art. 26. (uchylony).

art. 27. więcej Art. 27. (uchylony).

art. 28. więcej Art. 28. (uchylony).

art. 29. więcej Art. 29. (uchylony).

art. 30. więcej Art. 30. (uchylony).

art. 31. więcej Art. 31. (uchylony).

art. 32. więcej Art. 32. (uchylony).

art. 33. więcej Art. 33. (uchylony).

art. 34. więcej Art. 34. (uchylony).

art. 35. więcej Art. 35. (uchylony).

art. 36. więcej Art. 36. (uchylony).

art. 37. więcej Art. 37. (uchylony).

art. 38. więcej Art. 38. (uchylony).

art. 39. więcej Art. 39. (uchylony).

art. 40. więcej Art. 40. (uchylony).

art. 41. więcej Art. 41. (uchylony).

art. 42. więcej Art. 42. (uchylony).

art. 43. więcej Art. 43. (uchylony).

art. 44. więcej Art. 44. (uchylony).

art. 45. więcej Art. 45. (uchylony).

art. 46. więcej Art. 47. (uchylony).

art. 47. więcej Art. 47. (uchylony).

art. 48. więcej Art. 48. (uchylony).

art. 49. więcej Art. 49. (uchylony).

art. 50. więcej Art. 50. (uchylony).

art. 51. więcej Art. 51. (uchylony).

art. 52. więcej Art. 52. (uchylony).

art. 53. więcej Art. 53. (uchylony).

art. 54. więcej Art. 54. (uchylony).

art. 55. więcej Art. 55. (uchylony).

art. 56. więcej Art. 56. (uchylony).

art. 57. więcej Art. 57. (uchylony).

art. 58. więcej Art. 58. (uchylony).

art. 59. więcej Art. 59. (uchylony).

art. 60. więcej Art. 60. (uchylony).

art. 61. więcej Art. 61. (uchylony).

art. 62. więcej Art. 62. (uchylony).

art. 63. więcej Art. 63. (uchylony).

art. 64. więcej Art. 64. (uchylony).

art. 65. więcej Art. 65. (uchylony).

art. 66. więcej Art. 66. (uchylony).

art. 67. więcej Art. 67. (uchylony).

art. 68. więcej Art. 68. (uchylony).

art. 69. więcej Art. 69. (uchylony).

art. 70. więcej Art. 70. (uchylony).

art. 71. więcej Art. 71. 1. Zasady zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska stanowią
podstawę do sporządzania i aktualizacji koncepcji rozwoju kraju,
średniookresowej strategii rozwoju kraju, strategii rozwoju województw,
planów zagospodarowania przestrzennego województw, strategii rozwoju
ponadlokalnego, strategii rozwoju gmin, studiów uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego gmin oraz miejscowych planów
zagospodarowania przestrzennego.
2. W koncepcji, strategiach, planach i studiach, o których mowa w ust. 1,
w szczególności:
1) określa się rozwiązania niezbędne do zapobiegania powstawaniu
zanieczyszczeń, zapewnienia ochrony przed powstającymi
zanieczyszczeniami oraz przywracania środowiska do właściwego stanu;
2) ustala się warunki realizacji przedsięwzięć, umożliwiające uzyskanie
optymalnych efektów w zakresie ochrony środowiska.
3. Przeznaczenie i sposób zagospodarowania terenu powinny w jak
największym stopniu zapewniać zachowanie jego walorów krajobrazowych.

art. 72. więcej Art. 72. 1. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gmin oraz miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego
zapewnia się warunki utrzymania równowagi przyrodniczej i racjonalną
gospodarkę zasobami środowiska, w szczególności przez:
1) ustalanie programów racjonalnego wykorzystania powierzchni ziemi, w tym
na terenach eksploatacji złóż kopalin, i racjonalnego gospodarowania
gruntami;
2) uwzględnianie obszarów występowania złóż kopalin oraz obecnych
i przyszłych potrzeb eksploatacji tych złóż;
3) zapewnianie kompleksowego rozwiązania problemów zabudowy miast i wsi,
ze szczególnym uwzględnieniem gospodarki wodnej, odprowadzania
ścieków, gospodarki odpadami, systemów transportowych i komunikacji
publicznej oraz urządzania i kształtowania terenów zieleni;
4) uwzględnianie konieczności ochrony wód, gleby i ziemi przed
zanieczyszczeniem w związku z prowadzeniem gospodarki rolnej;
5) zapewnianie ochrony walorów krajobrazowych środowiska i warunków
klimatycznych;
5a) uwzględnianie potrzeb w zakresie zapobiegania ruchom masowym ziemi i ich
skutkom;
6) uwzględnianie innych potrzeb w zakresie ochrony powietrza, wód, gleby,
ziemi, ochrony przed hałasem, wibracjami i polami elektromagnetycznymi.
2. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gmin oraz w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, przy
przeznaczaniu terenów na poszczególne cele oraz przy określaniu zadań
związanych z ich zagospodarowaniem w strukturze wykorzystania terenu, ustala
się proporcje pozwalające na zachowanie lub przywrócenie na nich równowagi
przyrodniczej i prawidłowych warunków życia.
3. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gmin oraz w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego określa się
także sposób zagospodarowania obszarów zdegradowanych w wyniku działalności
człowieka, klęsk żywiołowych oraz ruchów masowych ziemi.
4. Wymagania, o których mowa w ust. 1–3, określa się na podstawie
opracowań ekofizjograficznych, stosownie do rodzaju sporządzanego dokumentu,
cech poszczególnych elementów przyrodniczych i ich wzajemnych powiązań.
5. Przez opracowanie ekofizjograficzne rozumie się dokumentację
sporządzaną na potrzeby studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gminy, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz
planu zagospodarowania przestrzennego województwa, charakteryzującą
poszczególne elementy przyrodnicze na obszarze objętym studium lub planem i ich
wzajemne powiązania.
6. Minister właściwy do spraw klimatu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw środowiska oraz ministrem właściwym do spraw
budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz
mieszkalnictwa, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje, zakres i sposób
wykonania opracowań ekofizjograficznych, o których mowa w ust. 4,
uwzględniając odpowiednio potrzeby, dla których sporządzane są te opracowania,
konieczność zapewnienia trwałości podstawowych procesów przyrodniczych na
obszarze objętym planem zagospodarowania przestrzennego oraz dane będące
podstawą sporządzania tych opracowań.
7. Przepisy ust. 1 pkt 2 i 4 stosuje się odpowiednio do planu
zagospodarowania przestrzennego województwa.

art. 73. więcej Art. 73. 1. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz
w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu uwzględnia się
w szczególności ograniczenia wynikające z:
1) ustanowienia w trybie ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody
(Dz. U. z 2020 r. poz. 55 i 471) parku narodowego, rezerwatu przyrody, parku
krajobrazowego, obszaru chronionego krajobrazu, obszaru Natura 2000,
zespołu przyrodniczo-krajobrazowego, użytku ekologicznego, stanowiska
dokumentacyjnego, pomników przyrody oraz ich otulin;
2) utworzenia obszarów ograniczonego użytkowania lub stref przemysłowych;
2a) wyznaczenia obszarów cichych w aglomeracji oraz obszarów cichych poza
aglomeracją;
2b) strategicznych map hałasu;
3) ustalenia w trybie przepisów ustawy – Prawo wodne warunków korzystania
z wód regionu wodnego i zlewni oraz ustanowienia stref ochronnych ujęć
wód, a także obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych.
2. Linie komunikacyjne, napowietrzne i podziemne rurociągi, linie kablowe
oraz inne obiekty liniowe przeprowadza się i wykonuje w sposób zapewniający
ograniczenie ich oddziaływania na środowisko, w tym:
1) ochronę walorów krajobrazowych;
2) możliwość przemieszczania się dziko żyjących zwierząt.
3. W obrębie zwartej zabudowy miast i wsi jest zabroniona budowa zakładów
stwarzających zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, a w szczególności zakładów stwarzających zagrożenie wystąpienia poważnej awarii przemysłowej. Rozbudowa
takich zakładów jest dopuszczalna pod warunkiem, że doprowadzi ona do
ograniczenia zagrożenia dla zdrowia ludzi, w tym ograniczenia wystąpienia
poważnych awarii przemysłowych.
3a. Przepis ust. 3 nie dotyczy budowy i rozbudowy zakładów na obszarach
określanych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego jako tereny
przeznaczone do działalności produkcyjnej, składowania i magazynowania, jeżeli
plany te nie zawierają ograniczeń dotyczących zakładów stwarzających zagrożenie
dla życia lub zdrowia ludzi.
4. Zakłady stwarzające zagrożenie wystąpienia poważnej awarii
przemysłowej lokalizuje się w bezpiecznej odległości od siebie, od
wielorodzinnych budynków mieszkalnych, od budynków mieszkalnych
powstałych na nieruchomościach pochodzących z Zasobu Nieruchomości,
o którym mowa w ustawie z dnia 20 lipca 2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości (Dz. U. z 2018 r. poz. 2363 oraz z 2019 r. poz. 1309), od obiektów
użyteczności publicznej, od budynków zamieszkania zbiorowego, od obszarów,
o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, od upraw wieloletnich, od dróg krajowych oraz
od linii kolejowych o znaczeniu państwowym.
5. Wielorodzinne budynki mieszkalne, budynki mieszkalne powstałe na
nieruchomościach pochodzących z Zasobu Nieruchomości, o którym mowa
w ustawie z dnia 20 lipca 2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości, obiekty
użyteczności publicznej, budynki zamieszkania zbiorowego, obszary, o których
mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, drogi krajowe oraz linie kolejowe o znaczeniu
państwowym lokalizuje się w bezpiecznej odległości od zakładów stwarzających
zagrożenie wystąpienia poważnej awarii przemysłowej.
6. Istniejącym zakładom, o których mowa w ust. 3 i 4, dla których bezpieczna
odległość nie została zachowana, organy Inspekcji Ochrony Środowiska mogą, po
uzyskaniu opinii właściwego organu Państwowej Straży Pożarnej, wydać decyzję
w zakresie nałożenia dodatkowych zabezpieczeń technicznych, aby zmniejszyć
niebezpieczeństwa, na jakie są narażeni ludzie.
7. Dla celów planowania i zagospodarowania przestrzennego, komendant
powiatowy (miejski) Państwowej Straży Pożarnej może, po zasięgnięciu opinii
wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, wydać decyzję nakładającą na prowadzącego zakład o zwiększonym ryzyku wystąpienia poważnej awarii
przemysłowej, obowiązek opracowania i przedłożenia informacji dotyczących:
1) prawdopodobieństwa wystąpienia poważnej awarii przemysłowej;
2) potencjalnych skutków wystąpienia poważnej awarii przemysłowej oraz jej
zasięgu.
8. Koszty opracowania i przedłożenia informacji, o których mowa w ust. 7,
pokrywa prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku wystąpienia poważnej awarii
przemysłowej.

Art. 73a. Minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw
budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz
mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób ustalania bezpiecznej odległości, o której mowa w art. 73 ust. 4 i 5,
2) rodzaje poważnych awarii przemysłowych, których potencjalne skutki należy
uwzględnić przy ustalaniu bezpiecznej odległości, o której mowa w art. 73
ust. 4 i 5,
3) parametry graniczne oddziaływania potencjalnych skutków poważnych
awarii przemysłowych w zakresie palności, wybuchowości i toksyczności
substancji niebezpiecznych, których miejsca występowania należy
uwzględnić przy ustalaniu bezpiecznej odległości, o której mowa w art. 73
ust. 4 i 5
– kierując się potrzebą zapewnienia wysokiego poziomu ochrony ludzi
i środowiska.

art. 74. więcej Art. 74. 1. W trakcie przygotowywania i realizacji inwestycji należy
zapewnić oszczędne korzystanie z terenu.
2. Wymóg, o którym mowa w ust. 1, uwzględniają w szczególności
projektanci oraz organy administracji ustalające warunki zabudowy
i zagospodarowania terenu oraz organy administracji właściwe do spraw
wywłaszczania nieruchomości.

art. 75. więcej Art. 75. 1. W trakcie prac budowlanych inwestor realizujący przedsięwzięcie
jest obowiązany uwzględnić ochronę środowiska na obszarze prowadzenia prac, a w szczególności ochronę gleby, zieleni, naturalnego ukształtowania terenu
i stosunków wodnych.
2. Przy prowadzeniu prac budowlanych dopuszcza się wykorzystywanie
i przekształcanie elementów przyrodniczych wyłącznie w takim zakresie, w jakim
jest to konieczne w związku z realizacją konkretnej inwestycji.
3. Jeżeli ochrona elementów przyrodniczych nie jest możliwa, należy
podejmować działania mające na celu naprawienie wyrządzonych szkód,
w szczególności przez kompensację przyrodniczą.
4. Właściwy organ administracji w pozwoleniu na budowę szczegółowo
określa zakres obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 3.
5. Wymagany zakres kompensacji przyrodniczej w przypadku przedsięwzięć,
dla których była przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na
środowisko na podstawie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, określa decyzja
o środowiskowych uwarunkowaniach oraz inne decyzje, przed wydaniem których
została przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko.

art. 76. więcej Art. 76. 1. Nowo zbudowany lub przebudowany obiekt budowlany, zespół
obiektów lub instalacja nie mogą być oddane do użytkowania, jeżeli nie spełniają
wymagań ochrony środowiska, o których mowa w ust. 2.
2. Wymaganiami ochrony środowiska dla nowo zbudowanego lub
przebudowanego obiektu budowlanego, zespołu obiektów lub instalacji są:
1) wykonanie wymaganych przepisami lub określonych w decyzjach
administracyjnych środków technicznych chroniących środowisko;
2) zastosowanie odpowiednich rozwiązań technologicznych, wynikających
z ustaw lub decyzji;
3) uzyskanie wymaganych decyzji określających zakres i warunki korzystania ze
środowiska.
4) (uchylony)
3. Nowo zbudowany lub przebudowany obiekt budowlany, zespół obiektów
lub instalacja nie mogą być eksploatowane, jeżeli w okresie 30 dni od zakończenia
rozruchu nie są dotrzymywane wynikające z mocy prawa standardy emisyjne albo określone w pozwoleniu warunki emisji, ustalone dla fazy po zakończeniu
rozruchu.
4. Na 30 dni przed terminem oddania do użytkowania nowo zbudowanego lub
przebudowanego obiektu budowlanego, zespołu obiektów lub instalacji
realizowanych jako przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko
w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko, inwestor jest obowiązany poinformować
wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o planowanym terminie:
1) oddania do użytkowania nowo zbudowanego lub przebudowanego obiektu
budowlanego, zespołu obiektów lub instalacji;
2) zakończenia rozruchu instalacji, jeżeli jest on przewidywany.

art. 77. więcej Art. 77. 1. Problematykę ochrony środowiska i zrównoważonego rozwoju
uwzględnia się w podstawach programowych kształcenia ogólnego dla wszystkich
typów szkół.
2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, obejmuje również organizatorów
kursów prowadzących do uzyskania kwalifikacji zawodowych.

art. 78. więcej Art. 78. Środki masowego przekazu są obowiązane kształtować pozytywny
stosunek społeczeństwa do ochrony środowiska oraz popularyzować zasady tej
ochrony w publikacjach i audycjach.

art. 79. więcej Art. 79. Organy administracji, instytucje koordynujące oraz kierujące
działalnością naukową i naukowo-badawczą, a także szkoły wyższe, placówki
naukowe i naukowo-badawcze, obejmujące swym zakresem działania dziedziny
nauki lub dyscypliny naukowe wiążące się z ochroną środowiska, są obowiązane
uwzględniać w ustalanych programach oraz w swej działalności badania dotyczące
zagadnień ochrony środowiska i badania te rozwijać.

art. 80. więcej Art. 80. Reklama lub inny rodzaj promocji towaru lub usługi nie powinny
zawierać treści propagujących model konsumpcji sprzeczny z zasadami ochrony
środowiska i zrównoważonego rozwoju, a w szczególności wykorzystywać obrazu dzikiej przyrody do promowania produktów i usług negatywnie wpływających na środowisko przyrodnicze.

Art. 80a. 1. Reklama i inny rodzaj promocji, zawierające informację
o produkcie w zakresie określonym w art. 167 ust. 1, powinny być czytelne oraz
powinny uwzględniać wymagania określone na podstawie art. 167 ust. 4 pkt 3.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu, kierując się zapewnieniem konsumentom
możliwości łatwej oceny cech produktu istotnych z punktu widzenia ochrony
środowiska, może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania
w zakresie zamieszczania w reklamie i materiałach promocyjnych informacji
o produkcie, o której mowa w art. 167 ust. 1, w tym:
1) oznaczenie numeryczne pozwalające na identyfikację produktu lub grupy
produktów oraz ich nazwy;
2) wymagania co do czytelności informacji o produkcie.

Art. 80b. Nadzór nad przestrzeganiem wymagań, o których mowa w art. 80a
ust. 2, sprawuje Inspekcja Handlowa.

Art. 80c. Organizacje społeczne mogą występować do właściwych organów
administracji o zastosowanie środków zmierzających do zaprzestania reklamy lub
innego rodzaju promocji towaru lub usługi, jeżeli reklama lub inny rodzaj promocji
są sprzeczne z art. 80.

art. 81. więcej Art. 81. 1. Ochrona zasobów środowiska realizowana jest na podstawie
ustawy oraz przepisów szczególnych.
2. Szczegółowe zasady ochrony wód określają przepisy ustawy – Prawo
wodne.
3. Szczegółowe zasady gospodarowania złożem kopaliny i związanej
z eksploatacją złoża ochrony środowiska określają przepisy ustawy – Prawo
geologiczne i górnicze.
4. Szczegółowe zasady:
1) ochrony obszarów i obiektów o wartościach przyrodniczych, krajobrazu,
zwierząt i roślin zagrożonych wyginięciem oraz drzew, krzewów i zieleni –
określają przepisy ustawy o ochronie przyrody;
2) ochrony lasów – określają przepisy ustawy o lasach;
3) ochrony dziko występujących zwierząt – określają przepisy ustawy z dnia
18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2168),
ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2001 r.
poz. 1079, z późn. zm.), ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo
łowieckie (Dz. U. z 2020 r. poz. 67, 148, 695 i 875), a także ustawy z dnia
6 września 2001 r. o rybołówstwie morskim (Dz. U. poz. 1441 oraz z 2002 r.
poz. 1514);
4) ochrony zwierząt gospodarskich i domowych – określają przepisy ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2020 r. poz. 638);
5) ochrony gruntów rolnych i leśnych – określają przepisy ustawy z dnia 3 lutego
1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

art. 82. więcej Art. 82. Ochrona zasobów środowiska jest realizowana w szczególności
poprzez:
1) określenie standardów jakości środowiska oraz kontrolę ich osiągania, a także
podejmowanie działań służących ich nieprzekraczaniu lub przywracaniu;
2) ograniczanie emisji, na zasadach określonych w tytule III.

art. 83. więcej Art. 83. 1. Określając standardy jakości środowiska, należy kierować się
skalą występowania i rodzajem oddziaływania substancji lub energii na
środowisko.
2. Standardy jakości środowiska mogą być zróżnicowane w zależności od
obszarów i są wyrażane jako poziomy substancji lub energii.

art. 84. więcej Art. 84. 1. W celu doprowadzenia do przestrzegania standardów jakości
środowiska w przypadkach wskazanych ustawą lub przepisami szczególnymi, w drodze aktu prawa miejscowego, tworzone są programy. Programy są publikowane w wojewódzkich dziennikach urzędowych.
2. W programie ustala się:
1) obszar objęty zakresem jego obowiązywania;
2) naruszone standardy jakości środowiska wraz z podaniem zakresu naruszenia;
3) podstawowe kierunki i zakres działań niezbędnych do przywracania
standardów jakości środowiska;
4) harmonogram rzeczowo-finansowy planowanych działań;
5) podmioty, do których skierowane są obowiązki ustalone w programie;
6) w razie potrzeby dodatkowe obowiązki podmiotów korzystających ze
środowiska, związane z ograniczaniem oddziaływania na środowisko,
polegające na:
a) obowiązku prowadzenia pomiarów wielkości emisji lub poziomów
substancji lub energii w środowisku,
b) obowiązku przekazywania, ze wskazaną częstotliwością, wyników
prowadzonych pomiarów oraz informacji dotyczących przestrzegania
wymagań określonych w posiadanych pozwoleniach,
c) ograniczeniu czasu obowiązywania posiadanych przez dany podmiot
pozwoleń, nie krócej jednak niż do 2 lat;
7) obowiązki organów administracji, polegające na przekazywaniu organowi
przyjmującemu program informacji o wydawanych decyzjach mających
wpływ na realizację programu;
8) sposób kontroli oraz dokumentowania realizacji programu i jego efektów.
3. Ustalenie treści programu dokonywane jest w szczególności na podstawie:
1) oceny charakteru i zakresu aktualnego stanu środowiska, dokonanej
zwłaszcza na podstawie danych państwowego monitoringu środowiska;
2) analizy możliwych do zastosowania rozwiązań o charakterze
organizacyjnym, technicznym lub ekonomicznym planowanych działań,
z uwzględnieniem konieczności stosowania technologii, o których mowa
w art. 143, albo najlepszych dostępnych technik;
3) analizy kosztów zastosowania proponowanych środków ochronnych,
z uwzględnieniem ich optymalizacji;
4) analizy charakteru obszarów ograniczonego użytkowania, istniejących na
terenie objętym programem, oraz zakresu wprowadzonych ograniczeń
w korzystaniu z tych obszarów.
4. Wyniki ocen i analiz, o których mowa w ust. 3, ujmowane są
w uzasadnieniu do programu, podlegającym udostępnieniu na zasadach ustalonych
w rozdziale I w dziale IV w tytule I.

art. 85. więcej Art. 85. Ochrona powietrza polega na zapewnieniu jak najlepszej jego
jakości, w szczególności przez:
1) utrzymanie poziomów substancji w powietrzu poniżej dopuszczalnych dla
nich poziomów lub co najmniej na tych poziomach;
2) zmniejszanie poziomów substancji w powietrzu co najmniej do
dopuszczalnych, gdy nie są one dotrzymane;
3) zmniejszanie i utrzymanie poziomów substancji w powietrzu poniżej
poziomów docelowych albo poziomów celów długoterminowych lub co
najmniej na tych poziomach.

art. 86. więcej Art. 86. 1. Minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, kierując się koniecznością ujednolicenia zasad
oceny jakości powietrza, określi, w drodze rozporządzenia:
1) poziomy dopuszczalne dla niektórych substancji w powietrzu;
2) poziomy docelowe dla niektórych substancji w powietrzu;
3) poziomy celów długoterminowych dla niektórych substancji w powietrzu;
4) alarmowe poziomy dla niektórych substancji w powietrzu, których nawet
krótkotrwałe przekroczenie może powodować zagrożenie dla zdrowia ludzi;
4a) poziomy informowania dla niektórych substancji w powietrzu;
4b) pułap stężenia ekspozycji;
5) warunki, w jakich ustala się poziom substancji, takie jak temperatura
i ciśnienie;
6) oznaczenie numeryczne substancji, pozwalające na jednoznaczną jej
identyfikację;
7) okresy, dla których uśrednia się wyniki pomiarów.
8) (uchylony)
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, mogą zostać ustalone:
1) dopuszczalna częstość przekraczania poziomów, o których mowa w ust. 1
pkt 1 i 2;
2) terminy osiągnięcia poziomów i pułapu, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3
i 4b, dla niektórych substancji w powietrzu;
3) zróżnicowane poziomy, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3 i 4a, ze względu na
ochronę zdrowia ludzi oraz ochronę roślin;
4) marginesy tolerancji dla niektórych poziomów dopuszczalnych, wyrażone
jako malejąca wartość procentowa w stosunku do dopuszczalnego poziomu
substancji w powietrzu w kolejnych latach.
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. Przez margines tolerancji rozumie się wartość, o którą przekroczenie
dopuszczalnego poziomu substancji w powietrzu nie powoduje obowiązku
sporządzenia projektu uchwały sejmiku województwa w sprawie programu
ochrony powietrza, o którym mowa w art. 91 ust. 1.
7. Jeżeli dla substancji nie został określony margines tolerancji, to obszar, na
którym poziom tej substancji w powietrzu przekracza poziom dopuszczalny,
klasyfikuje się do strefy, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 1.

Art. 86a. 1. Minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw zdrowia, kierując się potrzebą dotrzymania
pułapu stężenia ekspozycji oraz określenia i dotrzymania krajowego celu redukcji
narażenia, określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób obliczania wartości wskaźnika średniego narażenia dla miasta
o liczbie mieszkańców większej niż 100 tysięcy i aglomeracji;
2) sposób obliczania wartości krajowego wskaźnika średniego narażenia;
3) sposób oceny dotrzymania pułapu stężenia ekspozycji.
2. Główny Inspektor Ochrony Środowiska, w terminie do dnia 30 czerwca
każdego roku, oblicza wartość wskaźnika średniego narażenia za rok poprzedni dla
miasta o liczbie mieszkańców większej niż 100 tysięcy i aglomeracji dla każdego takiego miasta i aglomeracji oraz wartość krajowego wskaźnika średniego
narażenia.
3. Główny Inspektor Ochrony Środowiska niezwłocznie przekazuje
ministrowi właściwemu do spraw klimatu informację o wartościach wskaźników,
o których mowa w ust. 2.

Art. 86b. Minister właściwy do spraw klimatu ogłasza, w drodze
obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski”, w terminie do dnia 30 września każdego roku, wykaz miast o liczbie
mieszkańców większej niż 100 tysięcy i aglomeracji, w których:
1) wartość wskaźnika średniego narażenia dla miasta o liczbie mieszkańców
większej niż 100 tysięcy i aglomeracji przekracza wartość pułapu stężenia
ekspozycji;
2) wartość wskaźnika średniego narażenia dla miasta o liczbie mieszkańców
większej niż 100 tysięcy i aglomeracji nie przekracza wartości pułapu stężenia
ekspozycji.
Art. 86c. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze
rozporządzenia, krajowy cel redukcji narażenia, kierując się potrzebą ochrony
zdrowia ludzi.
Art. 86d. Minister właściwy do spraw klimatu, kierując się potrzebą
ujednolicenia zasad dokonywania oceny jakości powietrza oraz uwzględnienia
w tych ocenach udziału zanieczyszczeń pochodzących ze źródeł naturalnych lub
solenia i piaskowania dróg w okresie zimowym, może określić, w drodze
rozporządzenia, sposób określania udziału zanieczyszczeń pochodzących z tych
źródeł w stężeniach zanieczyszczeń w powietrzu.

art. 87. więcej Art. 87. 1. Oceny jakości powietrza dokonuje się w strefach.
2. Strefę stanowi:
1) aglomeracja o liczbie mieszkańców większej niż 250 tysięcy;
2) miasto o liczbie mieszkańców większej niż 100 tysięcy;
3) pozostały obszar województwa, niewchodzący w skład miast o liczbie
mieszkańców większej niż 100 tysięcy oraz aglomeracji.
3. Minister właściwy do spraw klimatu, biorąc pod uwagę substancje, których
poziom w powietrzu podlega ocenie, określi, w drodze rozporządzenia, strefy,
o których mowa w ust. 2, z uwzględnieniem ich nazw i kodów.

art. 88. więcej Art. 88. 1. Oceny jakości powietrza i obserwacji zmian dokonuje się
w ramach państwowego monitoringu środowiska.
2. Na potrzeby ustalenia odpowiedniego sposobu oceny jakości powietrza
w poszczególnych strefach Główny Inspektor Ochrony Środowiska dokonuje
przynajmniej co 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 4, klasyfikacji stref, odrębnie pod kątem
poziomu każdej substancji, wyodrębniając strefy, w których:
1) przekroczone są poziomy dopuszczalne;
1a) przekroczone są poziomy docelowe;
1b) przekroczone są poziomy celów długoterminowych;
2) poziom substancji nie przekracza poziomu dopuszczalnego i jest wyższy od
górnego progu oszacowania;
2a) poziom substancji nie przekracza poziomu docelowego i jest wyższy od
górnego progu oszacowania;
3) poziom substancji nie przekracza górnego progu oszacowania i jest wyższy
od dolnego progu oszacowania;
4) poziom substancji nie przekracza dolnego progu oszacowania.
3. Górny oraz dolny próg oszacowania oznacza procentową część
dopuszczalnego albo docelowego poziomu substancji w powietrzu.
4. Klasyfikację pod kątem poziomu określonej substancji przeprowadza się
przed upływem 5 lat, jeżeli od poprzedniej klasyfikacji całkowita krajowa ilość tej
substancji wprowadzanej do powietrza ulegnie zmianie o co najmniej 20%.
5. Na potrzeby dokonywania oceny jakości powietrza, analiz
rozprzestrzeniania się substancji w powietrzu oraz prognoz zmian jego jakości
uzyskiwanych w ramach państwowego monitoringu środowiska wykonuje się
modelowanie matematyczne transportu i przemian substancji w powietrzu oraz
analizy wyników tego modelowania.
6. Modelowanie matematyczne transportu i przemian substancji w powietrzu
oraz analizy wyników tego modelowania wykonuje się na potrzeby:
1) dokonywania oceny poziomów substancji w powietrzu i klasyfikacji stref,
o których mowa w art. 89;
2) ustalenia odpowiedniego sposobu oceny jakości powietrza w poszczególnych
strefach, o którym mowa w ust. 2;
3) określania ryzyka przekroczeń poziomów dopuszczalnych albo przekroczeń
poziomów docelowych lub dopuszczalnych, powiększonych o margines
tolerancji, lub poziomów alarmowych oraz celów długoterminowych,
spowodowanych przenoszeniem zanieczyszczeń z terytorium innego
państwa, o których mowa w art. 92a ust. 1, dla każdego roku podlegającego
ocenie, o której mowa w art. 89;
4) określania ryzyka wystąpienia przekroczenia poziomu alarmowego,
informowania, dopuszczalnego lub docelowego substancji w powietrzu albo
wystąpienia przekroczenia poziomu alarmowego, informowania,
dopuszczalnego lub docelowego substancji, o których mowa w art. 93 ust. 1;
5) wyznaczania reprezentatywności stanowisk pomiarowych, o której mowa
w przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 3;
6) prognozowania stężeń substancji w powietrzu na potrzeby opracowania
krajowego programu ochrony powietrza, o którym mowa w art. 91c.
7. Modelowanie matematyczne transportu i przemian substancji w powietrzu
oraz analizy wyników tego modelowania wykonuje Instytut Ochrony Środowiska
– Państwowy Instytut Badawczy, zwany dalej „Instytutem Ochrony Środowiska”.
8. Instytut Ochrony Środowiska współpracuje z ministrem właściwym do
spraw klimatu oraz Głównym Inspektorem Ochrony Środowiska przy rozwijaniu
badań naukowych dotyczących modelowania matematycznego transportu i
przemian substancji w powietrzu, a także narzędzi do tego modelowania. Warunki
i szczegółowy zakres tej współpracy określa porozumienie zawarte pomiędzy tymi
podmiotami.
9. Zadania Instytutu Ochrony Środowiska, o których mowa w ust. 7 i 8, są
finansowane ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej w ramach celu określonego w art. 400a ust. 1 pkt 15.
10. Zadanie, o którym mowa w ust. 8, jest finansowane w wysokości
określonej w porozumieniu zawartym pomiędzy Narodowym Funduszem Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej, ministrem właściwym do spraw klimatu,
Instytutem Ochrony Środowiska i Głównym Inspektorem Ochrony Środowiska.
11. Finansowanie zadań, o których mowa w ust. 7 i 8, następuje
z zachowaniem trybu i zasad udzielania i rozliczania dotacji przez Narodowy
Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, ustalanych na podstawie
art. 400h ust. 2 pkt 7.

art. 89. więcej Art. 89. 1. Główny Inspektor Ochrony Środowiska, w terminie do dnia
30 kwietnia każdego roku, dokonuje oceny poziomów substancji w powietrzu
w danej strefie za rok poprzedni oraz odrębnie dla każdej substancji dokonuje
klasyfikacji stref, w których poziom odpowiednio:
1) przekracza poziom dopuszczalny powiększony o margines tolerancji;
2) mieści się pomiędzy poziomem dopuszczalnym a poziomem dopuszczalnym
powiększonym o margines tolerancji;
3) nie przekracza poziomu dopuszczalnego;
4) przekracza poziom docelowy;
5) nie przekracza poziomu docelowego;
6) przekracza poziom celu długoterminowego;
7) nie przekracza poziomu celu długoterminowego.
1a. Wyniki oceny oraz klasyfikację stref, o których mowa w ust. 1, Główny
Inspektor Ochrony Środowiska niezwłocznie przekazuje zarządowi województwa.
1b. W przypadku udokumentowania wpływu zanieczyszczeń pochodzących
ze źródeł naturalnych lub solenia i piaskowania dróg w okresie zimowym na
poziom substancji w powietrzu, Główny Inspektor Ochrony Środowiska może,
kierując się stopniem wpływu zanieczyszczeń pochodzących z tych źródeł na
przekroczenia poziomów dopuszczalnych, uwzględnić w ocenie poziomów
substancji w powietrzu wpływ tych zanieczyszczeń.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. (uchylony)

art. 90. więcej Art. 90. 1. Główny Inspektor Ochrony Środowiska dokonuje oceny
poziomów substancji w powietrzu w strefach na podstawie wyników pomiarów lub
innych metod oceny jakości powietrza, w tym modelowania matematycznego
transportu i przemian substancji w powietrzu.
1a. W przypadku dokonywania oceny poziomów substancji w powietrzu
z wykorzystaniem metod modelowania matematycznego transportu i przemian
substancji w powietrzu Główny Inspektor Ochrony Środowiska posługuje się
wynikami modelowania i analizami, o których mowa w art. 88 ust. 6 pkt 1 i 2.
2. (uchylony)
3. Minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, kierując się potrzebą ujednolicenia zasad
dokonywania oceny jakości powietrza w strefach, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) metody i zakres dokonywania oceny poziomów substancji w powietrzu;
2) górne i dolne progi oszacowania dla niektórych substancji w powietrzu.
4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, ustalone zostaną:
1) zakresy wymaganych pomiarów, z podziałem na pomiary ciągłe oraz
wskaźnikowe;
2) kryteria lokalizacji punktów pomiarowych oraz wymagania dotyczące
reprezentatywności stanowisk pomiarowych;
3) minimalna liczba stałych stanowisk pomiarowych z uwzględnieniem źródeł
emisji;
4) (uchylony)
5) przypadki, gdy ocena jakości powietrza:
a) powinna być dokonywana metodami pomiarowymi,
b) może być dokonywana:
– przy zastosowaniu kombinacji metod pomiarowych i metod
modelowania matematycznego transportu i przemian substancji
w powietrzu,
– metodami modelowania matematycznego transportu i przemian
substancji w powietrzu lub innymi metodami szacowania;
6) metodyki referencyjne;
7) wymagania dotyczące jakości pomiarów i innych metod oceny jakości
powietrza, w tym modelowania matematycznego transportu i przemian
substancji w powietrzu, oraz dokumentacji dotyczącej uzasadnienia
lokalizacji punktów pomiarowych, w tym jej zakres;
8) kryteria kontroli poprawności danych dotyczących substancji w powietrzu
w trakcie ich agregacji i obliczania parametrów statystycznych dla substancji
w powietrzu.
5. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, mogą zostać ustalone:
1) dopuszczalna częstość przekraczania progów oszacowania;
2) (uchylony)
3) zakres i cel prowadzenia pomiarów wspomagających ocenę jakości
powietrza, w szczególności zakres prowadzenia analiz składu chemicznego
pyłu.
6. (uchylony)

art. 91. więcej Art. 91. 1. Dla stref, o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 1, zarząd
województwa, w terminie 12 miesięcy od dnia otrzymania wyników oceny
poziomów substancji w powietrzu i klasyfikacji stref, o których mowa w art. 89
ust. 1, opracowuje i przedstawia do zaopiniowania właściwym wójtom,
burmistrzom lub prezydentom miast i starostom projekt uchwały w sprawie
programu ochrony powietrza, mającego na celu osiągnięcie poziomów
dopuszczalnych substancji w powietrzu oraz pułapu stężenia ekspozycji.
2. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta i starosta są obowiązani do wydania
opinii w terminie miesiąca od dnia otrzymania projektu uchwały w sprawie
programu ochrony powietrza, o którym mowa w ust. 1.
2a. Niewydanie opinii w terminie, o którym mowa w ust. 2, oznacza
akceptację projektu uchwały w sprawie programu ochrony powietrza.
2b. Zarząd województwa, w terminie 12 miesięcy od dnia otrzymania
wyników oceny poziomów substancji w powietrzu i klasyfikacji stref, o których
mowa w art. 89 ust. 1, przedstawia do zaopiniowania ministrowi właściwemu do
spraw klimatu projekt uchwały w sprawie programu ochrony powietrza, o którym
mowa w ust. 1.
2c. Minister właściwy do spraw klimatu opiniuje projekt uchwały w sprawie
programu ochrony powietrza, o którym mowa w ust. 1, pod względem zgodności
z wymaganiami, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 91 ust. 10, w terminie miesiąca od dnia jego otrzymania.
2d. Niewydanie opinii w terminie, o którym mowa w ust. 2c, oznacza
akceptację projektu uchwały w sprawie programu ochrony powietrza.
3. Sejmik województwa, w terminie 15 miesięcy od dnia otrzymania
wyników oceny poziomów substancji w powietrzu i klasyfikacji stref, o których
mowa w art. 89 ust. 1, określa, w drodze uchwały, program ochrony powietrza.
3a. Dla stref, w których są przekroczone poziomy dopuszczalne lub docelowe
substancji w powietrzu, zarząd województwa opracowuje projekt uchwały
w sprawie programu ochrony powietrza lub jego aktualizacji, którego integralną
część stanowi plan działań krótkoterminowych, o którym mowa w art. 92.
4. Dla stref, o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2, zarząd województwa
określa przyczyny przekroczenia poziomów dopuszczalnych substancji
w powietrzu i informuje ministra właściwego do spraw klimatu o działaniach
podejmowanych w celu zmniejszenia emisji substancji powodujących te
przekroczenia.
5. Dla stref, o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 4, zarząd województwa,
w terminie 12 miesięcy od dnia otrzymania wyników oceny poziomów substancji
w powietrzu i klasyfikacji stref, o których mowa w art. 89 ust. 1, opracowuje
i przedstawia do zaopiniowania właściwym wójtom, burmistrzom lub prezydentom
miast i starostom projekt uchwały w sprawie programu ochrony powietrza,
mającego na celu osiągnięcie poziomów docelowych substancji w powietrzu,
którego integralną część stanowi plan działań krótkoterminowych, o którym mowa
w art. 92. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
6. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta i starosta są obowiązani do wydania
opinii w terminie miesiąca od dnia otrzymania projektu uchwały w sprawie
programu ochrony powietrza, o którym mowa w ust. 5.
6a. Niewydanie opinii w terminie, o którym mowa w ust. 6, oznacza
akceptację projektu uchwały w sprawie programu ochrony powietrza.
7. Dla stref, w których został przekroczony poziom dopuszczalny albo poziom
docelowy więcej niż jednej substancji w powietrzu, można sporządzić wspólny
program ochrony powietrza dotyczący tych substancji.
7a. Program ochrony powietrza zawiera w szczególności:
1) informację na temat przekroczeń poziomów dopuszczalnych lub docelowych
lub pułapu stężenia ekspozycji wraz z podaniem zakresu przekroczeń;
2) podział źródeł zanieczyszczeń;
3) scenariusze wielkości emisji w roku zakończenia realizacji programu;
4) harmonogram realizacji działań naprawczych określający działania:
a) krótkoterminowe – na okres nie dłuższy niż 2 lata,
b) średnioterminowe – na okres nie dłuższy niż 4 lata,
c) długoterminowe – na okres nie dłuższy niż 6 lat;
5) szacunkowe koszty realizacji działań naprawczych;
6) wskaźniki specyficzne dla planowanych działań naprawczych;
7) planowany do osiągnięcia efekt ekologiczny działań naprawczych polegający
na redukcji wielkości emisji oraz planowane wielkości zmiany stężeń
substancji w powietrzu objętych programem, w poszczególnych latach
objętych programem oraz w roku zakończenia realizacji programu;
8) podmioty i organy odpowiedzialne za realizację działań naprawczych;
9) obowiązki i ograniczenia wynikające z programu;
10) uzasadnienie zakresu określonych i ocenionych przez zarząd województwa
zagadnień programu.
8. Jeżeli przyczyny wywołujące przekroczenia dopuszczalnych lub
docelowych poziomów substancji w powietrzu w strefach, o których mowa
w art. 89 ust. 1 pkt 1 lub 4, występują na terenie innego województwa niż
zlokalizowane są strefy, właściwe zarządy województw współdziałają przy
sporządzaniu programów ochrony powietrza, o których mowa w ust. 3 lub 5,
w zakresie wymiany informacji o ewentualnych źródłach przekroczeń poziomów
substancji w powietrzu oraz przykładowych działaniach mających na celu ich
ograniczenie.
9. Zarząd województwa, zgodnie z przepisami o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko, zapewnia możliwość udziału
społeczeństwa w postępowaniu, którego przedmiotem jest sporządzenie programu
ochrony powietrza.
9a. Opracowany przez zarząd województwa projekt uchwały w sprawie
programu ochrony powietrza powinien uwzględniać przeprowadzone przez zarząd
województwa analizy udziału w przekroczeniach poziomów substancji
w powietrzu poszczególnych grup źródeł emisji tych substancji i określać
odpowiednie działania naprawcze w przypadku przekroczenia obowiązujących
poziomów dopuszczalnych lub poziomów docelowych substancji.
9aa. Opracowany przez zarząd województwa projekt uchwały w sprawie
programu ochrony powietrza powinien uwzględniać przeprowadzoną przez zarząd
województwa analizę w zakresie potrzeby ustalenia wielkości dopuszczalnych
emisji niższych niż standardy emisyjne określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 146 ust. 3 dla źródeł spalania paliw objętych tymi standardami
emisyjnymi o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż
50 MW, ustalonej z uwzględnieniem trzeciej zasady łączenia, o której mowa w art.
157a ust. 2 pkt 3, zlokalizowanych na obszarze, na którym został przekroczony
poziom dopuszczalny substancji w powietrzu, wyznaczonym w ocenie poziomów
substancji w powietrzu, o której mowa w art. 89, jeżeli emisja niższa od
wynikającej ze standardów emisyjnych z tych źródeł przyczyniłaby się do
odczuwalnej poprawy jakości powietrza na tym obszarze.
9ab. Przeprowadzając analizę, o której mowa w ust. 9aa, zarząd województwa
uwzględnia udostępniane przez Komisję Europejską wyniki wymiany informacji
z państwami członkowskimi Unii Europejskiej, zainteresowanymi branżami
i organizacjami pozarządowymi na temat poziomów emisji, jakie mogą być
osiągnięte przy zastosowaniu najlepszych dostępnych technik i nowo
pojawiających się technologii, oraz na temat związanych z tym kosztów.
9ac. Opracowany przez zarząd województwa projekt uchwały w sprawie
programu ochrony powietrza powinien określać działania naprawcze, tak aby
okresy, w których nie są dotrzymane poziomy dopuszczalne lub docelowe lub
pułap stężenia ekspozycji, były jak najkrótsze.
9b. Opracowany przez zarząd województwa projekt programu
ochrony powietrza powinien uwzględniać cele zawarte w innych dokumentach
planistycznych i strategicznych, w tym w krajowym programie ochrony
powietrza, wojewódzkich programach ochrony środowiska i regionalnych
programach operacyjnych.
9c. W przypadku stref, dla których programy ochrony powietrza zostały
uchwalone, a poziomy dopuszczalne lub docelowe lub pułap stężenia ekspozycji są
przekraczane w kolejnych latach, zarząd województwa jest obowiązany opracować
projekt aktualizacji programu w terminie 3 lat od dnia wejścia w życie uchwały
sejmiku województwa w sprawie programu ochrony powietrza, określając w nim
działania ochronne dla grup ludności wrażliwych na przekroczenie, obejmujących
w szczególności osoby starsze i dzieci. Sejmik województwa w terminie
2 miesięcy od dnia opracowania projektu aktualizacji programu ochrony powietrza
określa, w drodze uchwały, aktualizację programu.
9d. Po określeniu krajowego celu redukcji narażenia, zarząd województwa
jest obowiązany opracować projekt aktualizacji programu ochrony powietrza,
określając dodatkowe działania mające na celu osiągnięcie krajowego celu redukcji
narażenia.
9e. Przepisy dotyczące trybu przyjmowania programu ochrony powietrza
stosuje się odpowiednio do jego aktualizacji.
9f. Zarząd województwa monitoruje realizację przez podmioty i organy
wskazane w programie ochrony powietrza oraz w planie działań
krótkoterminowych działań naprawczych realizowanych na szczeblu gminnym
i powiatowym.
10. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe wymagania, jakim powinny odpowiadać programy ochrony powietrza
oraz plany działań krótkoterminowych, formę sporządzania i niezbędne części
składowe programów ochrony powietrza oraz planów działań krótkoterminowych,
a także szczegółowy zakres zagadnień, które powinny zostać określone i ocenione
w tych programach i planach, biorąc pod uwagę cele programów i planów oraz
konieczność zapewnienia ochrony zdrowia ludzi i ochrony środowiska, a także
konieczność zapewnienia, że czas trwania przekroczeń poziomów dopuszczalnych
lub docelowych lub pułapu stężenia ekspozycji będzie możliwie najkrótszy.
11. (uchylony)

Art. 91a. W przypadku występowania na obszarze województwa stref,
o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 6, osiągnięcie poziomów celów
długoterminowych jest jednym z celów wojewódzkich programów ochrony
środowiska, o których mowa w art. 17.

Art. 91b. (uchylony)

Art. 91c. 1. W przypadku gdy przekroczenie poziomów dopuszczalnych lub
docelowych substancji w powietrzu występuje na znacznym obszarze kraju,
a środki podjęte przez organy samorządu terytorialnego nie wpływają na
ograniczenie emisji zanieczyszczeń do powietrza, minister właściwy do spraw
klimatu może opracować krajowy program ochrony powietrza, który jest
dokumentem o charakterze strategicznym wyznaczającym cele i kierunki działań,
jakie powinny zostać uwzględnione w programach ochrony powietrza.
2. Minister właściwy do spraw klimatu, w przypadku opracowania krajowego
programu ochrony powietrza, ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski” komunikat o adresie strony internetowej, na której
zamieszczono ten program, oraz o terminie, od którego ma być on stosowany.

Art. 91d. W przypadku przekroczenia pułapu stężenia ekspozycji,
osiągnięcie krajowego celu redukcji narażenia powinno być jednym z celów
wojewódzkich programów ochrony środowiska, do których, przy ich najbliższej
aktualizacji, wprowadza się dodatkowe działania w obszarze ochrony powietrza.

art. 92. więcej Art. 92. 1. W przypadku ryzyka wystąpienia w danej strefie przekroczenia
poziomu alarmowego, informowania, dopuszczalnego lub docelowego substancji
w powietrzu zarząd województwa, w terminie 12 miesięcy od dnia otrzymania
informacji o tym ryzyku od Głównego Inspektora Ochrony Środowiska,
opracowuje i przedstawia do zaopiniowania właściwym wójtom, burmistrzom lub
prezydentom miast i starostom projekt uchwały w sprawie planu działań
krótkoterminowych, w którym ustala się działania mające na celu:
1) zmniejszenie ryzyka wystąpienia takich przekroczeń;
2) ograniczenie skutków i czasu trwania zaistniałych przekroczeń.
1a. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta i starosta są obowiązani do wydania
opinii w terminie miesiąca od dnia otrzymania projektu uchwały w sprawie planu
działań krótkoterminowych, o którym mowa w ust. 1.
1b. Niewydanie opinii w terminie, o którym mowa w ust. 1a, oznacza
akceptację projektu uchwały w sprawie planu działań krótkoterminowych.
1c. Sejmik województwa, w terminie 15 miesięcy od dnia otrzymania
informacji o ryzyku, o której mowa w ust. 1, od Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, określa, w drodze uchwały, plan działań krótkoterminowych,
o którym mowa w ust. 1.
1d. W przypadku wystąpienia w danej strefie przekroczenia poziomu
alarmowego, informowania, dopuszczalnego lub docelowego substancji
w powietrzu wojewódzkie centrum zarządzania kryzysowego informuje właściwe
organy o konieczności podjęcia działań określonych planem działań
krótkoterminowych.
2. Plan działań krótkoterminowych powinien w szczególności zawierać:
1) listę podmiotów korzystających ze środowiska, obowiązanych do
ograniczenia lub zaprzestania wprowadzania z instalacji gazów lub pyłów do
powietrza;
2) sposób organizacji i ograniczeń lub zakazu ruchu pojazdów i innych urządzeń
napędzanych silnikami spalinowymi;
3) sposób postępowania organów, instytucji i podmiotów korzystających ze
środowiska oraz zachowania się obywateli w przypadku wystąpienia
przekroczeń;
4) określenie trybu i sposobu ogłaszania o zaistnieniu przekroczeń.
3. (uchylony)

Art. 92a. 1. W przypadku wystąpienia na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej ryzyka przekroczeń poziomów dopuszczalnych albo przekroczeń
poziomów docelowych lub dopuszczalnych, powiększonych o margines tolerancji,
lub poziomów alarmowych oraz celów długoterminowych, spowodowanych
przenoszeniem zanieczyszczeń z terytorium innego państwa, minister właściwy do
spraw klimatu, po zasięgnięciu opinii Głównego Inspektora Ochrony Środowiska,
za pośrednictwem zarządu województwa właściwego dla obszaru, na którym
stwierdzono ryzyko tych przekroczeń lub przekroczenia, prowadzi konsultacje
z właściwym organem tego państwa w celu analizy możliwości wyeliminowania
lub ograniczenia ryzyka przekroczeń oraz skutków i czasu trwania zaistniałych
przekroczeń.
1a. Ryzyko przekroczeń poziomów dopuszczalnych albo przekroczeń
poziomów docelowych lub dopuszczalnych, powiększonych o margines tolerancji,
lub poziomów alarmowych oraz celów długoterminowych, spowodowanych
przenoszeniem zanieczyszczeń z terytorium innego państwa, ocenia się na podstawie wyników pomiarów lub przy wykorzystaniu wyników modelowania
i analiz, o których mowa w art. 88 ust. 6 pkt 3.
2. W przypadku uzyskania od innego państwa informacji o wystąpieniu
ryzyka przekroczeń poziomów dopuszczalnych albo przekroczeń poziomów
docelowych lub dopuszczalnych, powiększonych o margines tolerancji, lub
poziomów alarmowych oraz celów długoterminowych, spowodowanych
przenoszeniem zanieczyszczeń z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, konsultacje
z właściwym organem innego państwa prowadzi zarząd województwa właściwy
dla obszaru, co do którego istnieje podejrzenie przenoszenia zanieczyszczeń.
3. Zarząd województwa niezwłocznie informuje ministra właściwego do
spraw klimatu o wynikach konsultacji, o których mowa w ust. 1 i 2.
4. W przypadku konieczności podjęcia działań stwierdzonych po
konsultacjach, o których mowa w ust. 1 i 2, na wniosek innego państwa, minister
właściwy do spraw klimatu podejmuje współpracę, za pośrednictwem zarządu
województwa właściwego dla danego obszaru, mając na celu przygotowanie
i realizację wspólnych programów ochrony powietrza lub planów działań
krótkoterminowych, obejmujących strefy terytorium innego państwa.
5. Minister właściwy do spraw klimatu może podjąć współpracę z innymi
państwami członkowskimi Unii Europejskiej oraz Komisją Europejską w zakresie
koordynacji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wspólnych programów
ochrony powietrza lub planów działań krótkoterminowych, jeżeli uzna to za celowe
ze względu na wagę lub zawiłość sprawy w zakresie, o którym mowa w ust. 6.
6. Minister właściwy do spraw klimatu podejmuje współpracę, za
pośrednictwem zarządu województwa właściwego dla obszaru, na którym
stwierdzono ryzyko przekroczeń, z innymi państwami członkowskimi Unii
Europejskiej oraz Komisją Europejską w zakresie koordynacji na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej wspólnych programów ochrony powietrza lub planów
działań krótkoterminowych, w tym wymiany informacji o ewentualnych źródłach
przekroczeń poziomów substancji w powietrzu oraz przykładowych działaniach
mających na celu ograniczenie tych przekroczeń.
7. Główny Inspektor Ochrony Środowiska podejmuje współpracę, za
pośrednictwem wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska właściwego dla
obszaru, na którym stwierdzono ryzyko przekroczeń, z organem właściwym w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej oraz Komisją Europejską
w zakresie oceny i zapewnienia pomiarów jakości powietrza.
8. Główny Inspektor Ochrony Środowiska może podjąć współpracę z innymi
państwami członkowskimi Unii Europejskiej oraz Komisją Europejską w zakresie
wymiany informacji o wykonywaniu oceny i zapewnieniu pomiarów jakości
powietrza, jeżeli uzna to za celowe ze względu na wagę lub zawiłość sprawy.

Art. 92b. 1. Informacje o stanie jakości powietrza, w tym lokalizacji
wszystkich stref na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w których dokonuje się
oceny jakości powietrza i jego stanu, udostępniane są na stronie internetowej
Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska. Na stronie udostępnia się również
informacje o decyzjach odraczających, o których mowa w art. 91b ust. 4,
o obowiązujących programach ochrony powietrza oraz planach działań
krótkoterminowych.
2. Minister właściwy do spraw klimatu przekazuje Głównemu Inspektorowi
Ochrony Środowiska informacje o decyzjach odraczających, o programach
ochrony powietrza oraz planach działań krótkoterminowych, o których mowa
w ust. 1, w celu ich udostępnienia na stronie internetowej.

art. 93. więcej Art. 93. 1. Wojewódzkie centrum zarządzania kryzysowego niezwłocznie
powiadamia społeczeństwo oraz podmioty, o których mowa w art. 92 ust. 2 pkt 1,
w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie, o ryzyku wystąpienia
przekroczenia poziomu alarmowego, informowania, dopuszczalnego lub
docelowego substancji w powietrzu oraz o wystąpieniu przekroczenia poziomu
alarmowego, informowania, dopuszczalnego lub docelowego substancji w
powietrzu.
1a. Ryzyko wystąpienia przekroczenia poziomu alarmowego, informowania,
dopuszczalnego lub docelowego substancji w powietrzu oraz wystąpienie
przekroczenia poziomu alarmowego, informowania, dopuszczalnego lub
docelowego substancji w powietrzu ocenia się na podstawie wyników pomiarów
lub przy wykorzystaniu wyników modelowania i analiz, o których mowa
w art. 88 ust. 6 pkt 4.
2. Powiadomienie powinno zawierać w szczególności:
1) datę, godzinę i obszar, na którym wystąpiło ryzyko przekroczenia albo
przekroczenie, oraz przyczyny tego stanu;
2) prognozy zmian poziomów substancji w powietrzu łącznie z przyczynami
tych zmian, obszaru, którego dotyczy, oraz czasu trwania przekroczenia albo
ryzyka jego wystąpienia;
3) wskazanie grup ludności wrażliwych na przekroczenie, obejmujących
w szczególności osoby starsze i dzieci, oraz środki ostrożności, które mają
być przez nie podjęte;
4) informację o obowiązujących ograniczeniach i innych środkach zaradczych.

art. 94. więcej Art. 94. 1. (uchylony)
1a. Główny Inspektor Ochrony Środowiska na podstawie:
1) wyników klasyfikacji stref, o której mowa w art. 88 ust. 2,
2) wyników pomiarów, o których mowa w art. 90 ust. 1,
3) wyników oceny poziomów substancji w powietrzu i wyników klasyfikacji
stref, o których mowa w art. 89,
4) informacji o stwierdzonych przekroczeniach alarmowych poziomów
substancji w powietrzu, o których mowa w art. 93
– dokonuje zbiorczej oceny jakości powietrza w skali kraju.
1b. W przypadku ryzyka wystąpienia przekroczenia poziomu alarmowego,
informowania, dopuszczalnego lub docelowego substancji w powietrzu w danej
strefie Główny Inspektor Ochrony Środowiska powiadamia o tym właściwy zarząd
województwa.
1c. Główny Inspektor Ochrony Środowiska powiadamia wojewódzkie
centrum zarządzania kryzysowego o ryzyku wystąpienia przekroczenia poziomu
alarmowego, informowania, dopuszczalnego lub docelowego substancji
w powietrzu oraz o wystąpieniu przekroczenia poziomu alarmowego,
informowania, dopuszczalnego lub docelowego substancji w powietrzu.
1d. Główny Inspektor Ochrony Środowiska, w terminie do dnia
31 października każdego roku, udostępnia na stronie internetowej Głównego
Inspektoratu Ochrony Środowiska roczne raporty z oceny jakości powietrza
w kraju za rok poprzedni.
1e. Główny Inspektor Ochrony Środowiska, w terminie do dnia
31 października każdego roku, udostępnia na stronie internetowej Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska informację o wartości wskaźnika średniego
narażenia dla miasta o liczbie mieszkańców większej niż 100 tysięcy i aglomeracji
oraz wartości krajowego wskaźnika średniego narażenia za rok poprzedni.
1f. Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje Instytutowi Ochrony
Środowiska wyniki pomiarów, o których mowa w art. 90 ust. 1, na potrzeby
wykonywania przez Instytut Ochrony Środowiska modelowania matematycznego
transportu i przemian substancji w powietrzu oraz analiz wyników tego
modelowania.
1g. Instytut Ochrony Środowiska przekazuje Głównemu Inspektorowi
Ochrony Środowiska wyniki modelowania matematycznego transportu i przemian
substancji w powietrzu oraz analizy wyników tego modelowania, na potrzeby
realizacji zadań, o których mowa w art. 88 ust. 6 pkt 1–5.
1h. Instytut Ochrony Środowiska przekazuje ministrowi właściwemu do
spraw klimatu wyniki modelowania matematycznego transportu i przemian
substancji w powietrzu oraz analizy wyników tego modelowania, na potrzeby
realizacji zadania, o którym mowa w art. 88 ust. 6 pkt 6.
2. Zarząd województwa, w terminie nie później niż 14 dni, przekazuje
ministrowi właściwemu do spraw klimatu informację o uchwaleniu przez sejmik
województwa programu ochrony powietrza, o którym mowa w art. 91. Zarząd
województwa przekazuje niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni,
ministrowi właściwemu do spraw klimatu informację o uchwaleniu przez sejmik
województwa planu działań krótkoterminowych, o którym mowa w art. 92.
2a. Zarząd województwa przekazuje ministrowi właściwemu do spraw
klimatu oraz właściwemu wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska:
1) co roku, w terminie do dnia 31 marca, za poprzedni rok kalendarzowy,
sprawozdanie okresowe z realizacji działań naprawczych wynikających
z programu ochrony powietrza, o którym mowa w art. 91, oraz planu działań
krótkoterminowych, o którym mowa w art. 92;
2) w terminie 6 miesięcy po zakończeniu realizacji programu ochrony powietrza,
o którym mowa w art. 91, lub planu działań krótkoterminowych, o którym
mowa w art. 92, sprawozdanie końcowe z realizacji tego programu lub planu
obejmujące cały okres ich realizacji.
2b. (uchylony)
3. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
zakres i sposób przekazywania informacji, o których mowa w ust. 1f–2a, biorąc
pod uwagę konieczność ich przekazywania i gromadzenia na potrzeby krajowe
i zobowiązań międzynarodowych oraz powiadamiania o wystąpieniu
przekroczenia poziomu alarmowego, informowania, dopuszczalnego lub
docelowego substancji w powietrzu.
4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, ustalone zostaną:
1) terminy przekazywania informacji;
2) forma przekazywanych informacji;
3) układ przekazywanych informacji;
4) wymagane techniki przekazywania informacji.

art. 95. więcej Art. 95. 1. Na obszarze, na którym istnieje przekroczenie dopuszczalnego
poziomu substancji w powietrzu, w odniesieniu do zakładów, gdzie jest
eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako przedsięwzięcie mogące
znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października
2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko, marszałek województwa może, w drodze decyzji, nałożyć na podmiot
korzystający ze środowiska, który prowadzi działalność powodującą wprowadzanie
substancji do powietrza, obowiązek prowadzenia pomiarów poziomów tej
substancji w powietrzu.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, podmiot obowiązany jest
przechowywać wyniki pomiarów przez 5 lat od zakończenia roku kalendarzowego,
którego dotyczą.
3. Postępowanie w przedmiocie wydania decyzji, o której mowa w ust. 1,
wszczyna się z urzędu.

art. 96. więcej Art. 96. 1. Sejmik województwa może, w drodze uchwały, w celu
zapobieżenia negatywnemu oddziaływaniu na zdrowie ludzi lub na środowisko,
wprowadzić ograniczenia lub zakazy w zakresie eksploatacji instalacji, w których
następuje spalanie paliw.
2. Projekt uchwały, o której mowa w ust. 1, opracowuje zarząd województwa.
Zarząd województwa przedstawia projekt uchwały do zaopiniowania właściwym
miejscowo wójtom, burmistrzom lub prezydentom miast i starostom.
3. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta i starosta są obowiązani do wydania
opinii w terminie miesiąca od dnia otrzymania projektu uchwały, o którym mowa
w ust. 2.
4. Niewydanie opinii w terminie, o którym mowa w ust. 3, oznacza akceptację
projektu uchwały.
5. W postępowaniu, którego przedmiotem jest opracowanie uchwały, o której
mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy działu III rozdziału 3 ustawy
z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko.
6. Uchwała, o której mowa w ust. 1, określa:
1) granice obszaru, na którym wprowadza się ograniczenia lub zakazy, o których
mowa w ust. 1;
2) rodzaje podmiotów lub instalacji, dla których wprowadza się ograniczenia lub
zakazy, o których mowa w ust. 1;
3) rodzaje lub jakość paliw dopuszczonych do stosowania lub których
stosowanie jest zakazane na obszarze, o którym mowa w pkt 1, lub parametry
techniczne lub rozwiązania techniczne lub parametry emisji instalacji,
w których następuje spalanie paliw, dopuszczonych do stosowania na tym
obszarze.
7. Uchwała, o której mowa w ust. 1, może także określać:
1) sposób lub cel wykorzystania paliw, który jest objęty ograniczeniami
określonymi w uchwale;
2) okres obowiązywania ograniczeń lub zakazów w ciągu roku;
3) obowiązki podmiotów objętych uchwałą w zakresie niezbędnym do kontroli
realizacji uchwały.
8. Uchwała, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do instalacji, dla
których wymagane jest uzyskanie pozwolenia zintegrowanego albo pozwolenia na
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, albo dokonanie zgłoszenia.
9. Uchwała, o której mowa w ust. 1, jest aktem prawa miejscowego.

Art. 96a. 1. Wojewoda przy pomocy wojewódzkiego inspektora ochrony
środowiska sprawuje nadzór w zakresie:
1) terminowego uchwalenia programów ochrony powietrza i ich aktualizacji
oraz planów działań krótkoterminowych, o których mowa w art. 91 i art. 92;
2) realizacji działań określonych w programach ochrony powietrza i ich
aktualizacjach oraz planach działań krótkoterminowych przez wójta,
burmistrza lub prezydenta miasta, starostę oraz inne podmioty.
2. Do wykonywania zadań kontrolnych przez wojewódzkiego inspektora
ochrony środowiska stosuje się przepisy ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska.
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. (uchylony)

art. 97. więcej Art. 97. (uchylony).

art. 98. więcej Art. 98. (uchylony).

art. 99. więcej Art. 99. (uchylony).

art. 100. więcej Art. 100. (uchylony).

art. 101. więcej Art. 101. Ochrona powierzchni ziemi polega na:
1) racjonalnym gospodarowaniu;
2) zachowaniu funkcji środowiskowych, gospodarczych, społecznych
i kulturowych, w tym między innymi:
a) produkcji żywności oraz biomasy,
b) magazynowaniu, filtrowaniu i przekształcaniu składników odżywczych,
substancji i wody,
c) podstaw rozwoju życia i różnorodności biologicznej,
d) źródła surowców,
e) rezerwuaru pierwiastka węgla,
f) zbioru dziedzictwa geologicznego, geomorfologicznego
i archeologicznego;
3) zapobieganiu zanieczyszczeniu substancjami powodującymi ryzyko oraz na
remediacji;
4) zachowaniu jak najlepszego stanu gleby poprzez zapobieganie:
a) erozji wodnej i wietrznej,
b) spadkowi zawartości próchnicy glebowej,
c) zagęszczaniu, przez co rozumie się wzrost gęstości objętościowej
i zmniejszanie porowatości gleby,
d) zasoleniu na skutek gromadzenia się w glebie soli rozpuszczalnych,
e) działaniom powodującym zakwaszanie;
5) minimalizacji stopnia i łagodzeniu skutków zasklepienia gleby poprzez:
a) ograniczanie do niezbędnego minimum powierzchni gleby objętej
zabudową,
b) zachowywanie lub tworzenie powierzchni biologicznie czynnych gleby,
zdolnych do łagodzenia degradującego działania terenów zabudowanych
i zanieczyszczeń środowiska;
6) zapobieganiu ruchom masowym ziemi i ich skutkom;
7) przeciwdziałaniu niekorzystnym zmianom naturalnego ukształtowania
powierzchni ziemi polegającym na:
a) ograniczaniu tworzenia, powstałych w wyniku przemieszczania lub
usuwania mas ziemnych i skalnych oraz odpadów wydobywczych,
wykopów, wyrobisk, nasypów i zwałowisk,
b) zapobieganiu niszczeniu gleby, w tym mieszaniu jej poziomów
genetycznych, które nie wynika z uprawy gruntów ornych,
c) zapobieganiu i ograniczaniu niszczenia pokrycia terenu roślinnością,
d) zapewnieniu racjonalnego wykorzystania przemieszczanych lub
usuwanych mas ziemnych i skalnych,
e) zapewnieniu racjonalnego wykorzystania warstwy próchnicznej gleb,
głównie w kierunku odtworzenia i ulepszania gleb,
f) ponownym kształtowaniu funkcji lub przygotowaniu do pełnienia
nowych funkcji terenów, na których występuje niekorzystne
przekształcenie naturalnego ukształtowania powierzchni ziemi.

Art. 101a. 1. Zanieczyszczenie powierzchni ziemi ocenia się na podstawie
przekroczenia dopuszczalnych zawartości substancji powodujących ryzyko
w glebie lub w ziemi.
2. Dopuszczalna zawartość w glebie i w ziemi substancji powodującej ryzyko
oznacza zawartość, poniżej której żadna z funkcji pełnionych przez powierzchnię ziemi nie jest znacząco naruszona, z uwzględnieniem wpływu tej substancji na
zdrowie ludzi i stan środowiska.
3. Funkcję pełnioną przez powierzchnię ziemi ocenia się na podstawie jej
faktycznego zagospodarowania i wykorzystania, chyba że inna funkcja wynika
z planu zagospodarowania przestrzennego.
4. Gleby, ziemi lub wód gruntowych nie uznaje się za zanieczyszczone, jeżeli
stwierdzone w niej zawartości substancji są pochodzenia naturalnego.
5. Minister właściwy do spraw klimatu, mając na względzie wpływ niektórych
rodzajów działalności na stan powierzchni ziemi, w tym stwarzane przez nie
zagrożenie dla zdrowia ludzi i stanu środowiska, oraz kierując się potrzebą
ujednolicenia zasad i zminimalizowania kosztów badań zanieczyszczenia gleby
i ziemi, określi w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia oceny
zanieczyszczenia powierzchni ziemi, w tym:
1) substancje powodujące ryzyko szczególnie istotne dla ochrony powierzchni
ziemi, ich dopuszczalne zawartości w glebie oraz dopuszczalne zawartości
w ziemi, zróżnicowane dla poszczególnych właściwości gleby oraz grup
gruntów, wydzielonych w oparciu o sposób ich użytkowania;
2) szczegółowe wymagania dotyczące ustalania dopuszczalnej zawartości
w glebie oraz dopuszczalnej zawartości w ziemi substancji powodującej
ryzyko, innej niż wskazana w pkt 1, z uwzględnieniem analizy jej wpływu na
zdrowie ludzi i stan środowiska;
3) etapy identyfikacji terenów zanieczyszczonych, w szczególności:
a) sposób ustalenia działalności mogącej być przyczyną zanieczyszczenia
na danym terenie obecnie lub w przeszłości,
b) sposób ustalenia listy substancji powodujących ryzyko, których
wystąpienie w glebie lub ziemi jest spodziewane ze względu na
działalność, o której mowa w lit. a,
c) źródła informacji istotne dla oceny zagrożenia zanieczyszczeniem gleby
lub ziemi,
d) warunki uznawania istniejących badań zanieczyszczenia gleby i ziemi za
aktualne,
e) etapy i sposób prowadzenia badań zanieczyszczenia gleby i ziemi;
4) rodzaje działalności mogących z dużym prawdopodobieństwem powodować
historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi, wraz ze wskazaniem
przykładowych dla tych działalności zanieczyszczeń;
5) referencyjne metodyki wykonywania badań zanieczyszczenia gleby i ziemi;
6) szczegółowe wymagania dotyczące oceny zanieczyszczenia gleby, ziemi lub
wód gruntowych na terenie zakładu, gdzie jest lub była w przeszłości
eksploatowana instalacja wymagająca uzyskania pozwolenia zintegrowanego,
w celu zapewnienia identyfikacji każdego zanieczyszczenia przed
uruchomieniem instalacji, w trakcie jej eksploatacji oraz po zamknięciu,
w tym wymagania dotyczące zakresu i sposobu sporządzenia raportu
początkowego, o którym mowa w art. 208 ust. 2 pkt 4 lit. a, pomiarów,
o których mowa w art. 211 ust. 6 pkt 4, i raportu końcowego, o którym mowa
w art. 217b ust. 1.

Art. 101b. W ramach państwowego monitoringu środowiska dokonuje się
oceny oraz badań i obserwacji stanu gleby i ziemi.

Art. 101c. 1. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska prowadzi rejestr
historycznych zanieczyszczeń powierzchni ziemi.
2. W rejestrze gromadzi się informacje:
1) o potencjalnych historycznych zanieczyszczeniach powierzchni ziemi oraz
historycznych zanieczyszczeniach powierzchni ziemi, w tym ich
charakterystyce, miejscu, czasie wystąpienia oraz aktualnym statusie terenu,
na którym występują;
2) o przeprowadzonych remediacjach oraz osiągniętych w ich wyniku efektach
ekologicznych;
3) o działalności prowadzonej na terenach, na których wystąpiło potencjalne
historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi lub historyczne
zanieczyszczenie powierzchni ziemi, obecnie, a także, o ile takie informacje
są dostępne – w przeszłości;
4) imię i nazwisko albo nazwę władającego powierzchnią ziemi oraz adres jego
zamieszkania lub siedziby;
5) imię i nazwisko albo nazwę obowiązanego do przeprowadzenia remediacji
oraz adres jego zamieszkania lub siedziby;
6) określenie przedmiotu działalności gospodarczej, zgodnie z Polską
Klasyfikacją Działalności (PKD), wykonywanej na terenie, na którym
występuje potencjalne historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi lub
historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi, przez władającego
powierzchnią ziemi;
7) określenie przedmiotu działalności gospodarczej, zgodnie z Polską
Klasyfikacją Działalności (PKD), wykonywanej na terenie, na którym
występuje historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi, przez
obowiązanego do przeprowadzenia remediacji;
8) inne, niż wskazane w pkt 1–7, istotne informacje dotyczące historycznych
zanieczyszczeń powierzchni ziemi, w szczególności o prowadzonych
postępowaniach administracyjnych i sądowo-administracyjnych w sprawach
historycznych zanieczyszczeń powierzchni ziemi.
3. Regionalny dyrektor ochrony środowiska, w drodze decyzji skierowanej do
władającego powierzchnią ziemi, dokonuje do rejestru wpisu o potencjalnym
historycznym zanieczyszczeniu powierzchni ziemi, nie później niż w terminie
6 miesięcy od dnia otrzymania odpowiednio:
1) wykazu, o którym mowa w art. 101d ust. 6;
2) aktualizacji wykazu, o której mowa w art. 101d ust. 8;
3) zgłoszenia, o którym mowa w art. 101e ust. 1.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 3, zawiera wskazanie miejsca, na którym
występuje potencjalne historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi.
5. Regionalny dyrektor ochrony środowiska aktualizuje i uzupełnia rejestr na
podstawie:
1) aktualizacji wykazu, o której mowa w art. 101d ust. 8,
2) badań, o których mowa w art. 101f ust. 1 lub art. 101g ust. 1,
3) planu remediacji, o którym mowa w art. 101l ust. 1,
4) oceny przeprowadzenia remediacji, o której mowa w art. 101n ust. 1
– nie później niż w terminie 6 miesięcy odpowiednio od dnia ich otrzymania,
wykonania, ustalenia lub dokonania.
6. Regionalny dyrektor ochrony środowiska, dokonując wpisu do rejestru,
aktualizując lub uzupełniając rejestr, oznacza aktualny status terenu jako teren, na
którym:
1) występuje potencjalne historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi –
jeżeli informacje na temat terenu zawarto w wykazie, o którym mowa
w art. 101d ust. 6, lub w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 101e ust. 1;
2) występuje historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi – jeżeli na terenie
przeprowadzono badania, o których mowa w art. 101f ust. 1 lub w art. 101g
ust. 1, które potwierdzają historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi;
3) występuje historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi w trakcie
remediacji – jeżeli dla danego terenu ustalono plan remediacji, o którym
mowa w art. 101l ust. 1;
4) zakończono remediację – jeżeli ocena przeprowadzenia remediacji, o której
mowa w art. 101n ust. 1, wykaże, że remediacja została przeprowadzona
zgodnie z ustalonym planem remediacji.
7. Regionalny dyrektor ochrony środowiska, w drodze decyzji skierowanej do
władającego powierzchnią ziemi, dokonuje wykreślenia wpisu do rejestru, jeżeli
nie potwierdzono historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi, w
szczególności gdy badania zanieczyszczenia gleby i ziemi, o których mowa
w art. 101f ust. 1 lub w art. 101g ust. 1, albo badania wykonywane przy
opracowaniu planu remediacji, o którym mowa w art. 101l ust. 1, nie potwierdziły
występowania na danym terenie historycznego zanieczyszczenia powierzchni
ziemi.
8. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska może dokonywać zmian
w rejestrze, jeżeli stwierdzi niezgodność zawartych w nim danych z posiadanymi
informacjami, w szczególności wynikającymi z prowadzonych postępowań
administracyjnych w zakresie historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi.
9. Rejestr prowadzi się:
1) przy użyciu systemu teleinformatycznego;
2) w podziale na województwa, w sposób umożliwiający zestawianie danych dla
obszaru całego kraju;
3) w sposób umożliwiający sortowanie danych.
10. Bezpośredni dostęp do wszystkich danych zawartych w rejestrze
posiadają za pośrednictwem systemu teleinformatycznego organy ochrony
środowiska oraz organy Inspekcji Ochrony Środowiska.
11. Brak wpisu do rejestru nie wstrzymuje postępowania w sprawie wydania
decyzji, o której mowa w art. 101f ust. 1, art. 101k ust. 2 lub 3, art. 101l ust. 4,
art. 101m ust. 1 pkt 2 lub art. 101o ust. 2.
12. Minister właściwy do spraw klimatu, biorąc pod uwagę potrzebę
zapewnienia dostępu do informacji o środowisku, a także użyteczność
i zapewnienie sprawnego funkcjonowania rejestru określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres informacji, które są gromadzone w rejestrze.

Art. 101d. 1. Starosta dokonuje identyfikacji potencjalnych historycznych
zanieczyszczeń powierzchni ziemi, poprzez:
1) ustalenie działalności mogącej z dużym prawdopodobieństwem powodować
historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi, która była prowadzona na
danym terenie przed dniem 30 kwietnia 2007 r.;
2) ustalenie listy substancji powodujących ryzyko, których wystąpienie w glebie
lub ziemi jest spodziewane ze względu na działalność, o której mowa w pkt 1;
3) analizę dostępnych informacji na temat zagrożenia zanieczyszczeniem gleby
lub ziemi;
4) w razie potrzeby – wykonanie pierwszego etapu badań zanieczyszczenia
gleby i ziemi przez laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub
ust. 1a.
2. Identyfikacji potencjalnych historycznych zanieczyszczeń powierzchni
ziemi nie dokonuje się na terenach, na których jest prowadzona działalność, której
głównym celem jest obronność i bezpieczeństwo państwa lub bezpieczeństwo
międzynarodowe.
3. Starosta lub upoważniona przez niego osoba, są uprawnieni do wstępu na
teren władającego powierzchnią ziemi w celu wykonywania badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, władający powierzchnią ziemi jest
obowiązany umożliwić wykonywanie badań na terenie będącym w jego władaniu.
5. Władający powierzchnią ziemi, na wniosek starosty, przekazuje wszelkie
znajdujące się w jego posiadaniu informacje dotyczące potencjalnego
historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi oraz jego możliwych źródłach.
6. Starosta sporządza wykaz potencjalnych historycznych zanieczyszczeń
powierzchni ziemi.
7. Wykaz zawiera:
1) adres, numery działek ewidencyjnych i informacje o ich powierzchni;
2) informacje o aktualnym i, o ile jest to możliwe, planowanym sposobie
użytkowania gruntów;
3) informacje o działalności prowadzonej na terenie;
4) informacje o działalności prowadzonej na terenie w przeszłości, o ile takie
informacje są dostępne;
5) informacje o właściwościach gleby na terenie;
6) nazwy substancji powodujących ryzyko oraz informacje o ich zawartości
w glebie i w ziemi;
7) informacje o remediacji prowadzonej obecnie i w przeszłości na terenie;
8) imię i nazwisko albo nazwę obowiązanego do przeprowadzenia remediacji
oraz adres jego zamieszkania lub siedziby;
9) imię i nazwisko albo nazwę władającego powierzchnią ziemi oraz adres jego
zamieszkania lub siedziby.
8. Starosta dokonuje aktualizacji wykazu raz na 2 lata.
9. Starosta przekazuje wykaz oraz – raz na 2 lata – jego aktualizację
regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska za pośrednictwem środków
komunikacji elektronicznej lub na informatycznych nośnikach danych.

Art. 101e. 1. Władający powierzchnią ziemi, który stwierdził historyczne
zanieczyszczenie powierzchni ziemi na terenie będącym w jego władaniu, jest
obowiązany niezwłocznie zgłosić ten fakt regionalnemu dyrektorowi ochrony
środowiska.
2. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię i nazwisko albo nazwę podmiotu zgłaszającego oraz adres jego
zamieszkania lub siedziby;
2) adres i numer działki ewidencyjnej;
3) informacje na temat czasu wystąpienia zanieczyszczenia powierzchni ziemi,
w tym, w miarę możliwości, dokumenty uprawdopodobniające, że zgłoszenie
dotyczy historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi;
4) dokumentację potwierdzającą wystąpienie zanieczyszczenia powierzchni
ziemi, w tym nazwy substancji powodujących ryzyko oraz wyniki badań zanieczyszczenia gleby i ziemi tymi substancjami, wykonanych przez
laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a.
3. Każdy, kto stwierdził potencjalne historyczne zanieczyszczenie
powierzchni ziemi, może zgłosić ten fakt staroście.
4. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 3, zawiera:
1) imię i nazwisko albo nazwę podmiotu zgłaszającego oraz adres jego
zamieszkania lub siedziby;
2) wskazanie miejsca, w miarę możliwości poprzez podanie adresu lub numeru
działki ewidencyjnej;
3) informacje na temat czasu wystąpienia zanieczyszczenia powierzchni ziemi,
w tym, w miarę możliwości, dokumenty uprawdopodobniające, że zgłoszenie
dotyczy historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi;
4) opis stwierdzonej sytuacji wskazującej na występowanie potencjalnego
historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi, dokumentację, która
uprawdopodobni jej wystąpienie, w tym, w miarę możliwości, nazwy
substancji powodujących ryzyko oraz wyniki badań zanieczyszczenia gleby
i ziemi tymi substancjami, wykonanych przez laboratorium, o którym mowa
w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a.
5. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1 i 3, składanego w postaci
elektronicznej dołącza się zeskanowane dokumenty lub dokumentację, o których
mowa odpowiednio w ust. 2 pkt 3 i 4 oraz w ust. 4 pkt 3 i 4.

Art. 101f. 1. Na terenie, na którym była prowadzona przed dniem 30 kwietnia
2007 r. działalność mogąca z dużym prawdopodobieństwem powodować
historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi oraz istnieją przesłanki
wskazujące na występowanie historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi,
takie jak umieszczenie terenu w wykazie, o którym mowa w art. 101d ust. 6, lub
zgłoszenie, o którym mowa w art. 101e ust. 1, regionalny dyrektor ochrony
środowiska może, w drodze decyzji, nałożyć na władającego powierzchnią ziemi
będącego podmiotem korzystającym ze środowiska, obowiązek wykonania badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi oraz wyznaczyć termin przedłożenia wyników tych
badań.
2. Badania zanieczyszczenia gleby i ziemi, o których mowa w ust. 1,
wykonuje laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, gdy podmiot korzystający ze środowiska
posiada pozwolenie zintegrowane, w którym określono sposób wykonywania
badań zanieczyszczenia gleby i ziemi.
4. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany przechowywać wyniki
badań przez okres 5 lat od zakończenia roku kalendarzowego, którego dotyczą, oraz
przedkładać je regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska oraz
wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska na ich żądanie.
5. Postępowanie w przedmiocie wydania decyzji, o której mowa w ust. 1,
wszczyna się z urzędu.

Art. 101g. 1. Regionalny dyrektor ochrony środowiska może wykonywać
badania zanieczyszczenia gleby i ziemi w celu potwierdzenia występowania
historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi lub w celu opracowania planu
remediacji, w przypadku innym niż wskazany w art. 101f ust. 1.
2. Badania zanieczyszczenia gleby i ziemi, o których mowa w ust. 1,
wykonuje laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a.
3. Zamówienie publiczne na wykonywanie badań zanieczyszczenia gleby
i ziemi, o których mowa w ust. 1, obejmuje jednorazowe badania lub dokonywanie
wszystkich badań we wskazanym okresie.
4. Regionalny dyrektor ochrony środowiska lub upoważniona przez niego
osoba, są uprawnieni do wstępu na teren władającego powierzchnią ziemi w celu
wykonywania badań zanieczyszczenia gleby i ziemi.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, władający powierzchnią ziemi jest
obowiązany umożliwić wykonywanie badań na terenie będącym w jego władaniu.

Art. 101h. 1. Władający powierzchnią ziemi, na której występuje historyczne
zanieczyszczenie powierzchni ziemi, jest obowiązany do przeprowadzenia
remediacji.
2. Jeżeli władający powierzchnią ziemi wykaże, że historyczne
zanieczyszczenie powierzchni ziemi dokonane po dniu objęcia przez niego
władania spowodował inny wskazany podmiot, zwany dalej „innym sprawcą”,
obowiązek przeprowadzenia remediacji spoczywa na innym sprawcy.
3. Jeżeli zanieczyszczenie zostało spowodowane przez innego sprawcę za
zgodą lub wiedzą władającego powierzchnią ziemi, władający powierzchnią ziemi
jest obowiązany do przeprowadzenia remediacji solidarnie z innym sprawcą.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, decyzję, o której mowa w art. 101l
ust. 4 i art. 101m ust. 1 pkt 2, kieruje się także do władającego powierzchnią ziemi.

Art. 101i. Regionalny dyrektor ochrony środowiska, w przypadku
historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi, przeprowadza remediację,
jeżeli:
1) nie można wszcząć wobec władającego powierzchnią ziemi postępowania
egzekucyjnego dotyczącego obowiązku przeprowadzenia remediacji albo
egzekucja okazała się bezskuteczna;
2) władający powierzchnią ziemi wykaże, że zanieczyszczenie, dokonane po
dniu objęcia przez niego władania, spowodował inny sprawca, wobec którego
nie można wszcząć postępowania egzekucyjnego dotyczącego obowiązku
przeprowadzenia remediacji, lub egzekucja okazała się bezskuteczna;
3) władający powierzchnią ziemi dokonał zgłoszenia na podstawie
art. 12 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy – Prawo
ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw
(Dz. U. poz. 1085, z późn. zm.) oraz starosta uwzględnił zgłoszenie
w rejestrze zawierającym informacje o terenach, na których stwierdzono
przekroczenie standardów jakości gleby lub ziemi, z wyszczególnieniem
terenów, na których obowiązek rekultywacji obciążał starostę;
4) z uwagi na zagrożenie dla zdrowia ludzi lub możliwość zaistnienia
nieodwracalnych szkód w środowisku jest konieczne niezwłoczne jej
przeprowadzenie.

Art. 101j. 1. Regionalny dyrektor ochrony środowiska ustala harmonogram
swoich zadań w zakresie historycznych zanieczyszczeń powierzchni ziemi oraz co
najmniej raz na 5 lat dokonuje jego aktualizacji.
2. Harmonogram obejmuje:
1) badania zanieczyszczenia gleby i ziemi na terenach, na których występuje
potencjalne historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi;
2) opracowywanie planów remediacji dla terenów, dla których potwierdzono
historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi;
3) przeprowadzanie remediacji historycznych zanieczyszczeń powierzchni
ziemi, o których mowa w art. 101i.
3. Ustalając i aktualizując harmonogram uwzględnia się potrzebę
przeprowadzenia w pierwszej kolejności remediacji terenów, które stanowią
największe zagrożenie dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska oraz uwzględnia się
możliwość finansowania zadań regionalnego dyrektora ochrony środowiska
w kolejnych latach.
4. W trakcie opracowywania lub aktualizacji harmonogramu regionalny
dyrektor ochrony środowiska zasięga opinii Zarządu Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz zarządu właściwego
wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej w zakresie
możliwości wspomagania ze środków tych funduszy zadań objętych
harmonogramem.
5. Regionalny dyrektor ochrony środowiska opracowuje i przekazuje
Generalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska, co 5 lat, sprawozdanie
z realizacji zadań objętych harmonogramem.

Art. 101k. 1. Koszty remediacji obejmują koszty:
1) badań zanieczyszczenia gleby i ziemi;
2) opracowania projektu planu remediacji;
3) przeprowadzenia remediacji.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 101i pkt 4, regionalny dyrektor
ochrony środowiska nakłada, w drodze decyzji, na władającego powierzchnią
ziemi obowiązek zwrotu poniesionych kosztów remediacji, określając w niej wysokość, sposób i termin ich uiszczenia.
3. Jeżeli władający powierzchnią ziemi wykaże, że historyczne
zanieczyszczenie powierzchni ziemi dokonane po dniu objęcia przez niego
władania, której remediacja spowodowała poniesienie kosztów, o których mowa
w ust. 1, spowodował inny sprawca, regionalny dyrektor ochrony środowiska nakłada, w drodze decyzji, obowiązek zwrotu tych kosztów na innego sprawcę,
określając w niej wysokość, sposób i termin ich uiszczenia.
4. Regionalny dyrektor ochrony środowiska może odstąpić od żądania zwrotu
całości albo części kosztów remediacji, jeżeli:
1) władający powierzchnią ziemi lub inny sprawca nie został zidentyfikowany
lub nie można wszcząć wobec niego postępowania egzekucyjnego, lub
egzekucja okazała się bezskuteczna;
2) koszty postępowania egzekucyjnego są wyższe niż kwota możliwa do
odzyskania.
5. Roszczenia względem władającego powierzchnią ziemi lub innego sprawcy
o zwrot kosztów remediacji przedawniają się z upływem 5 lat od dnia, w którym
odpowiednio decyzja, o której mowa w ust. 2 albo 3, stała się ostateczna.
6. Do należności z tytułu obowiązku zwrotu kosztów remediacji stosuje się
odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), z tym że uprawnienia
organów podatkowych przysługują regionalnemu dyrektorowi ochrony
środowiska.

Art. 101l. 1. Remediację historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi
przeprowadza się zgodnie z ustalonym planem remediacji.
2. Władający powierzchnią ziemi lub inny sprawca, obowiązany do
przeprowadzenia remediacji historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi,
jest obowiązany do przedłożenia regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska
wniosku o wydanie decyzji ustalającej plan remediacji, który zawiera projekt planu
remediacji; do pisemnego wniosku dołącza się jego zapis w postaci elektronicznej
na informatycznych nośnikach danych.
3. Projekt planu remediacji zawiera informacje o:
1) terenie wymagającym przeprowadzenia remediacji, poprzez wskazanie adresu
i numerów działek ewidencyjnych oraz jego powierzchni;
2) aktualnym i, o ile jest to możliwe, planowanym sposobie użytkowania
zanieczyszczonego terenu;
3) właściwościach gleby oraz rodzaju pokrycia terenu, w tym roślinności
i zabudowie;
4) nazwach substancji powodujących ryzyko, wraz z wynikami badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi tymi substancjami, wykonanych przez
laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a;
5) nazwach substancji powodujących ryzyko oraz ich zawartości w glebie
i w ziemi, do jakich doprowadzi remediacja;
6) ocenie występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu
środowiska;
7) budowie geologicznej i warunkach hydrogeologicznych niezbędnych do
dokonania oceny, o której mowa w pkt 6 – jeżeli zachodzi taka potrzeba;
8) planowanym sposobie przeprowadzenia remediacji;
9) planowanym terminie rozpoczęcia i zakończenia remediacji;
10) sposobie potwierdzenia przeprowadzenia remediacji oraz terminie
przedłożenia dokumentacji z jej przeprowadzenia, w tym wyników badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi wykonanych przez laboratorium, o którym
mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a.
4. Plan remediacji ustala regionalny dyrektor ochrony środowiska w drodze
decyzji określającej:
1) teren wymagający przeprowadzenia remediacji, poprzez wskazanie adresu
i numerów działek ewidencyjnych oraz jego powierzchni;
2) nazwy substancji powodujących ryzyko oraz ich zawartości w glebie
i w ziemi, do jakich doprowadzi remediacja;
3) sposób przeprowadzenia remediacji;
4) termin rozpoczęcia i zakończenia remediacji;
5) sposób potwierdzenia przeprowadzenia remediacji oraz termin przedłożenia
dokumentacji z jej przeprowadzenia, w tym wyników badań zanieczyszczenia
gleby i ziemi wykonanych przez laboratorium, o którym mowa w art. 147a
ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a.
5. Regionalny dyrektor ochrony środowiska wydaje decyzję, o której mowa
w ust. 4, po zasięgnięciu opinii dotyczącej projektu planu remediacji:
1) państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego – w odniesieniu do
oceny występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi na danym
terenie;
2) państwowego powiatowego inspektora sanitarnego – w odniesieniu do
zanieczyszczenia w ujęciach wody przeznaczonej do spożycia;
3) dyrektora okręgowego urzędu górniczego – w odniesieniu do
zanieczyszczenia spowodowanego ruchem zakładu górniczego;
4) dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych – w odniesieniu do
zanieczyszczenia na gruntach będących w zarządzie Państwowego
Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe;
5) dyrektora parku narodowego – w odniesieniu do zanieczyszczenia na
obszarze parku narodowego i jego otuliny;
6) dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej Państwowego
Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie – w odniesieniu do zanieczyszczenia
w strefach ochronnych ujęć wody;
7) starosty – w odniesieniu do zanieczyszczenia gruntów wykorzystywanych na
cele rolne.
6. Jeżeli zanieczyszczenie wystąpiło na terenie, do którego inny sprawca nie
posiada tytułu prawnego, władający powierzchnią ziemi jest obowiązany
umożliwić wykonanie badań zanieczyszczenia gleby i ziemi, a także
przeprowadzenie remediacji zgodnie z planem remediacji ustalonym w drodze
decyzji, o której mowa w ust. 4.

Art. 101m. 1. W przypadku gdy władający powierzchnią ziemi lub inny
sprawca nie przeprowadza remediacji, pomimo że zgodnie z art. 101h jest do tego
obowiązany, regionalny dyrektor ochrony środowiska:
1) wzywa go do przedłożenia wniosku, o którym mowa w art. 101l ust. 2,
w wyznaczonym terminie;
2) jeżeli nie przedłożył wniosku zgodnie z wezwaniem – nakłada na władającego
powierzchnią ziemi lub innego sprawcę, w drodze decyzji, obowiązek
przeprowadzenia remediacji na podstawie ustalonego przez regionalnego
dyrektora ochrony środowiska planu remediacji.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, ustala się obowiązek zwrotu
kosztów opracowania projektu planu remediacji, ich wysokość, sposób i termin
uiszczenia oraz ustala się plan remediacji:
1) zawierający informacje o:
a) aktualnym i, o ile jest to możliwe, planowanym sposobie użytkowania
zanieczyszczonego terenu,
b) właściwościach gleby oraz rodzaju pokrycia terenu, w tym roślinności
i zabudowie,
c) nazwach substancji powodujących ryzyko, wraz z wynikami badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi tymi substancjami, wykonanych przez
laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a,
d) ocenie występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu
środowiska,
e) budowie geologicznej i warunkach hydrogeologicznych niezbędnych do
dokonania oceny, o której mowa w lit. d – jeżeli zachodzi taka potrzeba;
2) określający:
a) teren wymagający przeprowadzenia remediacji, poprzez wskazanie
adresu i numerów działek ewidencyjnych oraz jego powierzchni,
b) nazwy substancji powodujących ryzyko oraz ich zawartości w glebie
i w ziemi, do jakich doprowadzi remediacja,
c) sposób przeprowadzenia remediacji,
d) termin rozpoczęcia i zakończenia remediacji,
e) sposób potwierdzenia przeprowadzenia remediacji oraz termin
przedłożenia dokumentacji z jej przeprowadzenia, w tym wyników
badań zanieczyszczenia gleby i ziemi wykonanych przez laboratorium,
o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a.
3. Przy wydawaniu decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, stosuje się
odpowiednio przepisy art. 101l ust. 5.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie stosuje się przepisów
art. 362.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, opracowanie projektu planu
remediacji regionalny dyrektor ochrony środowiska może zlecić wykonawcy, który ze względu na posiadane kompetencje, doświadczenie oraz warunki techniczne
i organizacyjne będzie gwarantował należyte jego opracowanie.
6. Do należności z tytułu obowiązku zwrotu kosztów opracowania projektu
planu remediacji stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów
podatkowych przysługują regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska.
7. Jeżeli zanieczyszczenie wystąpiło na terenie, do którego inny sprawca nie
posiada tytułu prawnego, władający powierzchnią ziemi jest obowiązany
umożliwić wykonanie badań zanieczyszczenia gleby i ziemi, a także
przeprowadzenie remediacji zgodnie z planem remediacji ustalonym w decyzji,
o której mowa w ust. 1 pkt 2.

Art. 101n. 1. Regionalny dyrektor ochrony środowiska dokonuje oceny
przeprowadzenia remediacji, która polega na stwierdzeniu zgodności remediacji
z ustalonym planem remediacji.
2. W przypadku gdy stwierdzono niezgodność przeprowadzonej remediacji
z ustalonym planem remediacji, stosuje się przepisy o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji.

Art. 101o. 1. Jeżeli regionalny dyrektor ochrony środowiska przeprowadza
remediację, o której mowa w art. 101i, władający powierzchnią ziemi jest
obowiązany umożliwić jej przeprowadzenie z zachowaniem warunków
określonych w decyzji, o której mowa w ust. 2, a także umożliwić prowadzenie
badań zanieczyszczenia gleby i ziemi.
2. Regionalny dyrektor ochrony środowiska, w celu przeprowadzenia
remediacji, określa, w drodze decyzji skierowanej do władającego powierzchnią
ziemi, zakres udostępnienia przez niego powierzchni ziemi oraz ustala plan
remediacji:
1) zawierający informacje o:
a) aktualnym i, o ile jest to możliwe, planowanym sposobie użytkowania
zanieczyszczonego terenu,
b) właściwościach gleby oraz rodzaju pokrycia terenu, w tym roślinności
i zabudowie,
c) nazwach substancji powodujących ryzyko, wraz z wynikami badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi tymi substancjami, wykonanych przez
laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a,
d) ocenie występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu
środowiska,
e) budowie geologicznej i warunkach hydrogeologicznych niezbędnych do
dokonania oceny, o której mowa w lit. d – jeżeli zachodzi taka potrzeba;
2) określający:
a) teren wymagający przeprowadzenia remediacji, poprzez wskazanie
adresu i numerów działek ewidencyjnych oraz jego powierzchni,
b) nazwy substancji powodujących ryzyko oraz ich zawartości w glebie
i w ziemi, do jakich doprowadzi remediacja,
c) sposób przeprowadzenia remediacji,
d) termin rozpoczęcia i zakończenia remediacji,
e) sposób potwierdzenia przeprowadzenia remediacji oraz termin
przedłożenia dokumentacji z jej przeprowadzenia, w tym wyników
badań zanieczyszczenia gleby i ziemi wykonanych przez laboratorium,
o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a.
3. Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 2,
wszczyna się z urzędu.
4. Przy wydawaniu decyzji, o której mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 101l ust. 5.
5. W przypadku, o którym mowa w art. 101i, opracowanie projektu planu
remediacji lub przeprowadzenie remediacji regionalny dyrektor ochrony
środowiska może zlecić wykonawcy, który ze względu na posiadane kompetencje,
doświadczenie oraz warunki techniczne i organizacyjne będzie gwarantował
odpowiednio należyte ich opracowanie lub przeprowadzenie.

Art. 101p. 1. Dokonując oceny występowania znaczącego zagrożenia dla
zdrowia ludzi lub stanu środowiska, o której mowa w art. 101l ust. 3 pkt 6,
art. 101m ust. 2 pkt 1 lit. d oraz art. 101o ust. 2 pkt 1 lit. d, uwzględnia się w
szczególności:
1) postać chemiczną, w jakiej występuje zanieczyszczenie i jego biodostępność;
2) możliwość rozprzestrzeniania się zanieczyszczenia;
3) potencjalne drogi narażenia, z uwzględnieniem rozprzestrzeniania się
zanieczyszczeń w zależności od właściwości gleby, ukształtowania, budowy
geologicznej i warunków hydrogeologicznych, a także pokrycia terenu;
4) środowisko oraz ludzi, którzy mogliby ucierpieć w wyniku zanieczyszczenia;
5) występowanie na terenie zanieczyszczonym i w jego okolicy zwłaszcza
gruntów uprawnych, ogrodów, parków, placów zabaw, terenów sportowych,
budynków mieszkalnych i użytkowych, form ochrony przyrody, zasobów
wody pitnej i ujęć wody.
2. Jeżeli ocena występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub
stanu środowiska wykaże, że nie występuje znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi
lub stanu środowiska, regionalny dyrektor ochrony środowiska może zwolnić
władającego powierzchnią ziemi lub innego sprawcę, w drodze decyzji,
z obowiązku przeprowadzenia remediacji albo nie przeprowadzać remediacji,
o której mowa w art. 101i.
3. Minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, kierując się potrzebą ujednolicenia sposobu
wykonywania oceny występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub
stanu środowiska, może określić, w drodze rozporządzenia, sposób wykonywania
oceny występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu
środowiska oraz referencyjne metodyki modelowania rozprzestrzeniania substancji
w glebie, ziemi i wodach gruntowych.

Art. 101q. 1. Dopuszcza się następujące sposoby przeprowadzenia
remediacji:
1) usunięcie zanieczyszczenia, przynajmniej do dopuszczalnej zawartości
w glebie i w ziemi substancji powodujących ryzyko;
2) inne, niż wskazany w pkt 1, prowadzące do usunięcia znaczącego zagrożenia
dla zdrowia ludzi i stanu środowiska, z uwzględnieniem obecnego i, o ile jest
to możliwe, planowanego sposobu użytkowania terenu, takie jak:
a) zmniejszenie ilości zanieczyszczeń lub
b) ograniczenie możliwości rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń
i kontrolowanie zanieczyszczenia poprzez okresowe prowadzenie badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi w określonym czasie, lub
c) przeprowadzenie samooczyszczania powierzchni ziemi, ewentualne
działania wspomagające samooczyszczanie, kontrolowanie
zanieczyszczenia poprzez okresowe prowadzenie badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi w określonym czasie, ewentualne
ograniczenie dostępu ludzi do zanieczyszczonego terenu i ewentualna
konieczność zmiany sposobu użytkowania zanieczyszczonego terenu.
2. Przy planowaniu lub określaniu sposobu przeprowadzenia remediacji
w pierwszej kolejności należy rozważyć usunięcie zanieczyszczenia, o którym
mowa w ust. 1 pkt 1.
3. Odstąpienie od usunięcia zanieczyszczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1,
i przeprowadzenie remediacji w sposób, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dopuszcza
się, jeżeli:
1) nie są znane technologie lub sposoby pozwalające na usunięcie
zanieczyszczenia lub
2) negatywne dla środowiska skutki działań prowadzonych w celu usunięcia
zanieczyszczenia byłyby niewspółmiernie wysokie do korzyści osiągniętych
w środowisku, lub
3) koszty oczyszczania doprowadzające do usunięcia zanieczyszczenia byłyby
nieproporcjonalnie wysokie w stosunku do korzyści osiągniętych
w środowisku i zasadne jest przeprowadzenie remediacji w sposób, o którym
mowa w ust. 1 pkt 2, co zostało wykazane w analizie kosztów i korzyści
przeprowadzonej dla kilku wariantów sposobu przeprowadzenia remediacji,
lub
4) obowiązany do przeprowadzenia remediacji wykaże, że zanieczyszczenie
nastąpiło przed dniem 1 września 1980 r.

Art. 101r. Zabrania się używania do prac ziemnych gleby lub ziemi, w tym
używanych do tych prac osadów pochodzących z dna zbiorników
powierzchniowych wód stojących lub wód płynących, jeżeli jest przekroczona
w nich dopuszczalna zawartość substancji powodującej ryzyko, określona
w przepisach wydanych na podstawie art. 101a ust. 5, dla gruntów występujących
w miejscu użycia tej gleby lub ziemi.

art. 102. więcej Art. 102. (uchylony).

art. 103. więcej Art. 103. (uchylony).

art. 104. więcej Art. 104. (uchylony).

art. 105. więcej Art. 105. (uchylony).

art. 106. więcej Art. 106. (uchylony).

art. 107. więcej Art. 107. (uchylony).

art. 108. więcej Art. 108. (uchylony).

art. 109. więcej Art. 109. (uchylony).

art. 110. więcej Art. 110. (uchylony).

Art. 110a. 1. Starosta prowadzi obserwację terenów zagrożonych ruchami
masowymi ziemi oraz terenów, na których występują te ruchy, a także rejestr
zawierający informacje o tych terenach.
2. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw rolnictwa oraz ministrem właściwym do spraw budownictwa,
planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi,
w drodze rozporządzenia:
1) metody, zakres i częstotliwość prowadzenia obserwacji terenów, o których
mowa w ust. 1, oraz sposób ustalania tych terenów, kierując się potrzebą
ograniczenia występowania szkód powodowanych przez ruchy masowe
ziemi;
2) informacje, jakie powinien zawierać rejestr, o którym mowa w ust. 1, a także
sposób prowadzenia oraz formę i układ tego rejestru, kierując się potrzebą
dostarczenia wyczerpujących informacji o terenach zagrożonych ruchami
masowymi ziemi i terenach, na których występują te ruchy, oraz
uwzględniając lokalizację, warunki geologiczne i glebowe tych terenów,
a także opis zagrożeń ruchami masowymi ziemi.

art. 111. więcej Art. 111. (uchylony)

art. 112. więcej Art. 112. Ochrona przed hałasem polega na zapewnieniu jak najlepszego
stanu akustycznego środowiska, w szczególności poprzez:
1) utrzymanie poziomu hałasu poniżej dopuszczalnego lub co najmniej na tym
poziomie;
2) zmniejszanie poziomu hałasu co najmniej do dopuszczalnego, gdy nie jest on
dotrzymany.

Art. 112a. Ilekroć w przepisach niniejszego działu jest mowa o:
1) wskaźnikach hałasu – rozumie się przez to wskaźniki hałasu mające
zastosowanie do:
a) sporządzania strategicznych map hałasu oraz programów ochrony
środowiska przed hałasem:
– LDWN – długookresowy średni poziom dźwięku A wyrażony
w decybelach (dB), wyznaczony zgodnie z ISO 1996-2: 1987
w ciągu wszystkich dób w roku (rozumianym jako dany rok
kalendarzowy w odniesieniu do emisji dźwięku i średni rok
w odniesieniu do warunków meteorologicznych), z uwzględnieniem
pory dnia (rozumianej jako przedział czasu od godz. 6⁰⁰ do godz.
18⁰⁰), pory wieczoru (rozumianej jako przedział czasu od godz.
18⁰⁰ do godz. 22⁰⁰) oraz pory nocy (rozumianej jako przedział czasu
od godz. 22⁰⁰ do godz. 6⁰⁰); wskaźnik ten służy do określenia ogólnej
dokuczliwości hałasu,
– LN – długookresowy średni poziom dźwięku A, wyrażony
w decybelach (dB), wyznaczony zgodnie z ISO 1996-2: 1987
w ciągu wszystkich pór nocy (rozumianych jako przedział czasu od
godz. 22⁰⁰ do godz. 6⁰⁰) w roku (rozumianym jako dany rok
kalendarzowy w odniesieniu do emisji dźwięku i średni rok
w odniesieniu do warunków meteorologicznych); wskaźnik ten
służy do określenia zaburzenia snu,
b) ustalania i kontroli warunków korzystania ze środowiska w odniesieniu
do jednej doby:
– LAeq D – równoważny poziom dźwięku A dla pory dnia (rozumianej
jako przedział czasu od godz. 600 do godz. 2200),
– LAeq N – równoważny poziom dźwięku A dla pory nocy (rozumianej
jako przedział czasu od godz. 2200 do godz. 600);
2) głównej drodze – rozumie się przez to drogę, po której przejeżdża rocznie
więcej niż 3 miliony pojazdów;
3) głównej linii kolejowej – rozumie się przez to linię kolejową, po której
przejeżdża rocznie więcej niż 30 tysięcy pociągów;
4) głównym lotnisku – rozumie się przez to lotnisko cywilne, na którym rocznie
odbywa się więcej niż 50 tysięcy operacji (startów lub lądowań),
z wyłączeniem operacji dokonywanych wyłącznie w celach szkoleniowych
przy użyciu samolotów o masie startowej poniżej 5700 kg.

Art. 112b. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze
rozporządzenia, sposób ustalania wartości wskaźnika hałasu, o którym mowa
w art. 112a pkt 1 lit. a tiret pierwsze, uwzględniając potrzebę jego wykorzystania
przy sporządzaniu strategicznych map hałasu oraz obowiązujące w tym zakresie
dokumenty normalizacyjne w rozumieniu ustawy z dnia 12 września 2002 r.
o normalizacji (Dz. U. z 2015 r. poz. 1483).

Art. 112c. Metody oceny hałasu na potrzeby sporządzania strategicznych
map hałasu określa załącznik do dyrektywy Komisji (UE) 2015/996 z dnia 19 maja
2015 r. ustanawiającej wspólne metody oceny hałasu zgodnie z dyrektywą
2002/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. Urz. UE L 168 z 01.07.2015,
str. 1 i Dz. Urz. UE L 5 z 10.01.2018, str. 35).

art. 113. więcej Art. 113. 1. Minister właściwy do spraw klimatu, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia,
dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku kierując się potrzebą zapewnienia
należytej ochrony środowiska przed hałasem oraz mając na uwadze przepisy prawa
Unii Europejskiej odnoszące się do oceny i zarządzania poziomem hałasu
w środowisku.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, zostaną ustalone:
1) zróżnicowane dopuszczalne poziomy hałasu określone wskaźnikami hałasu
LDWN, LN, LAeq D i LAeq N dla następujących rodzajów terenów faktycznie
zagospodarowanych:
a) pod zabudowę mieszkaniową,
b) pod szpitale i domy pomocy społecznej,
c) pod budynki związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci
i młodzieży,
d) na cele uzdrowiskowe,
e) na cele rekreacyjno-wypoczynkowe,
f) pod zabudowę mieszkaniowo-usługową;
2) dopuszczalne poziomy hałasu z uwzględnieniem rodzaju obiektu lub
działalności będącej źródłem hałasu;
3) okresy, do których odnoszą się poziomy hałasu, jako czas odniesienia.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, mogą zostać ustalone
poziomy hałasu z uwzględnieniem:
1) zmienności działania źródeł hałasu w czasie;
2) charakterystyki częstotliwościowej hałasu;
3) zawartości impulsów akustycznych.

art. 114. więcej Art. 114. 1. Przy sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego uwzględnia się tereny, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1.
2. Jeżeli teren może być zaliczony do kilku rodzajów terenów, o których
mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1, uznaje się, że dopuszczalne poziomy hałasu powinny
być ustalone jak dla przeważającego rodzaju terenu.
3. Jeżeli na terenach zamkniętych oraz na terenach przeznaczonych do
działalności produkcyjnej, składowania i magazynowania znajduje się zabudowa
mieszkaniowa, szpitale, domy pomocy społecznej lub budynki związane ze stałym
albo czasowym pobytem dzieci i młodzieży, ochrona przed hałasem polega na
stosowaniu rozwiązań technicznych zapewniających właściwe warunki akustyczne
w budynkach.
4. W przypadku zabudowy mieszkaniowej, szpitali, domów pomocy
społecznej lub budynków związanych ze stałym albo czasowym pobytem dzieci
i młodzieży, zlokalizowanych na granicy pasa drogowego lub przyległego pasa
gruntu w rozumieniu ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 710, z późn. zm.7), ochrona przed hałasem polega na stosowaniu rozwiązań technicznych zapewniających właściwe warunki akustyczne
w budynkach.

art. 115. więcej Art. 115. W razie braku miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego oceny, czy teren należy do rodzajów terenów, o których mowa
w art. 113 ust. 2 pkt 1, właściwe organy dokonują na podstawie faktycznego
zagospodarowania i wykorzystywania tego i sąsiednich terenów; przepis art. 114
ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 115a. 1. W przypadku stwierdzenia przez organ ochrony środowiska, na
podstawie pomiarów własnych, pomiarów dokonanych przez Głównego Inspektora
Ochrony Środowiska lub pomiarów podmiotu obowiązanego do ich prowadzenia,
że poza zakładem, w wyniku jego działalności, przekroczone są dopuszczalne
poziomy hałasu, organ ten wydaje decyzję o dopuszczalnym poziomie hałasu; za
przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu uważa się przekroczenie wskaźnika
hałasu LAeq D lub LAeq N.
2. Jeżeli hałas powstaje w związku z eksploatacją dróg, linii kolejowych, linii
tramwajowych, kolei linowych, portów oraz lotnisk lub z działalnością osoby
fizycznej niebędącej przedsiębiorcą, decyzji, o której mowa w ust. 1, nie wydaje
się.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, określa się dopuszczalne poziomy
hałasu poza zakładem przy zastosowaniu wskaźników hałasu LAeq D i LAeq N
w odniesieniu do rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1, na
które oddziałuje zakład.
4. W decyzji, o której mowa w ust. 1, mogą być określone wymagania mające
na celu nieprzekraczanie poza zakładem dopuszczalnych poziomów hałasu,
a w szczególności:
1) rozkład czasu pracy źródeł hałasu dla całej doby, wraz z przewidywanymi
wariantami;
2) zakres, sposób i częstotliwość prowadzenia pomiarów poziomu hałasu
w zakresie, w jakim wykraczają one poza wymagania, o których mowa
w art. 147 i 148;
3) (uchylony)
4) formę, układ, techniki i termin przedkładania wyników pomiarów, o których
mowa w pkt 2, organowi właściwemu do wydania decyzji i Głównemu
Inspektorowi Ochrony Środowiska; do wyników przeprowadzonych
pomiarów stosuje się odpowiednio przepis art. 147 ust. 6.
5. Postępowanie w przedmiocie wydania decyzji, o której mowa w ust. 1,
wszczyna się z urzędu.
6. (uchylony)
7. Decyzja, o której mowa w ust. 1, może ulec zmianie w przypadku:
1) uchwalenia albo utraty mocy obowiązującej miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego dotyczącego terenów objętych
oddziaływaniem hałasu z zakładu;
2) zmiany faktycznego zagospodarowania i wykorzystania nieruchomości, na
które oddziałuje hałas z zakładu, nieobjętych miejscowym planem
zagospodarowania przestrzennego;
3) zmiany obowiązujących dopuszczalnych poziomów hałasu.

art. 116. więcej Art. 116. 1. Rada powiatu, w drodze uchwały, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4,
ograniczy lub zakaże używania jednostek pływających lub niektórych ich rodzajów
na określonych zbiornikach powierzchniowych wód stojących oraz wodach
płynących, jeżeli jest to konieczne do zapewnienia odpowiednich warunków
akustycznych na terenach przeznaczonych na cele rekreacyjno-wypoczynkowe.
2. Na śródlądowych wodach żeglownych ograniczenia i zakazy wprowadza,
w drodze rozporządzenia, minister właściwy do spraw klimatu, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw transportu.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 2, zostaną ustalone:
1) nazwa lub inne określenie cieku lub zbiornika wodnego albo jego części, na
których obowiązują ograniczenia lub zakazy;
2) rodzaje jednostek pływających, których dotyczą zakazy lub ograniczenia,
które mogą być charakteryzowane poprzez:
a) przeznaczenie jednostki,
b) parametry techniczne, takie jak wielkość i rodzaj napędu;
3) zakazy i ograniczenia dotyczące używania jednostek odpowiednio w okresie
roku, dni tygodnia lub doby.
4. Ograniczenia nie mogą dotyczyć jednostek pływających, których użycie
jest konieczne do celów bezpieczeństwa publicznego lub do utrzymania cieków
i zbiorników wodnych.

art. 117. więcej Art. 117. 1. Oceny stanu akustycznego środowiska i obserwacji zmian
dokonuje Główny Inspektor Ochrony Środowiska w ramach państwowego
monitoringu środowiska dla terenów:
1) o których mowa w art. 118 ust. 2 – na podstawie strategicznych map hałasu
lub wyników pomiarów poziomów hałasu wyrażonych wskaźnikami hałasu
LAeq D, LAeq N, LDWN i LN, z uwzględnieniem w szczególności danych
demograficznych oraz dotyczących sposobu zagospodarowania
i użytkowania terenu;
2) innych niż tereny, o których mowa w art. 118 ust. 2 – na podstawie wyników
pomiarów poziomów hałasu wyrażonych wskaźnikami hałasu LAeq D, LAeq N,
LDWN i LN lub innych metod oceny poziomu hałasu.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. Pomiarów dla potrzeb oceny stanu akustycznego środowiska dokonuje się
z uwzględnieniem wymagań, o których mowa w art. 148 ust. 1 i art. 176 ust. 1.
5. (uchylony)

Art. 117a. 1. Zarządzający drogą, linią kolejową lub lotniskiem,
z wyłączeniem zarządzających drogami gminnymi, dokonują identyfikacji
głównych dróg, głównych linii kolejowych lub głównych lotnisk i przekazują,
w zakresie swojej właściwości, Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska
następujące dane:
1) w przypadku głównych dróg:
a) europejski numer drogi (EU),
b) krajowy numer drogi,
c) nazwę drogi, o ile została nadana,
d) unikalny kod odcinka drogi, zgodny z wymaganiami dotyczącymi
raportowania do Komisji Europejskiej,
e) roczne natężenie ruchu,
f) długość odcinka drogi,
g) współrzędne punktów początku i końca odcinka drogi wraz z nazwą
układu współrzędnych, o którym mowa w przepisach wydanych na
podstawie art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne
i kartograficzne,
h) graficzne odwzorowanie przebiegu odcinka drogi wraz z nazwą układu
współrzędnych, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne
i kartograficzne;
2) w przypadku głównych linii kolejowych:
a) krajowy numer linii kolejowej,
b) unikalny kod odcinka linii kolejowej, zgodny z wymaganiami
dotyczącymi raportowania do Komisji Europejskiej,
c) roczną liczbę przejazdów pociągów,
d) długość odcinka linii kolejowej,
e) współrzędne punktów początku i końca odcinka linii kolejowej wraz
z nazwą układu współrzędnych, o którym mowa w przepisach wydanych
na podstawie art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo
geodezyjne i kartograficzne,
f) graficzne odwzorowanie przebiegu odcinka linii kolejowej wraz z nazwą
układu współrzędnych, o którym mowa w przepisach wydanych na
podstawie art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne
i kartograficzne;
3) w przypadku głównych lotnisk:
a) nazwę lotniska,
b) unikalny kod lotniska,
c) roczną liczbę operacji lotniczych,
d) współrzędne punktu odniesienia lotniska wraz z nazwą układu
współrzędnych, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i
kartograficzne.
2. Prezydent miasta o liczbie mieszkańców większej niż 100 tysięcy
przekazuje Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska następujące dane:
1) nazwę miasta;
2) unikalny kod miasta zgodny z wymaganiami dotyczącymi raportowania do
Komisji Europejskiej;
3) liczbę mieszkańców miasta zgodnie z danymi statystycznymi z roku
poprzedzającego rok raportowania do Komisji Europejskiej;
4) powierzchnię miasta;
5) unikalny kod statystyczny miasta;
6) graficzne odwzorowanie przebiegu granicy miasta wraz z nazwą układu
współrzędnych, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i
kartograficzne.
3. Dane, o których mowa w ust. 1 i 2, zwane dalej „danymi identyfikującymi”, są
przekazywane Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska co 5 lat, do dnia
31 stycznia, za rok poprzedni, w postaci arkuszy kalkulacyjnych i zbiorów
danych przestrzennych za pomocą elektronicznego formularza
udostępnionego w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej
Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska. W przypadku głównych dróg
uwzględnia się dane identyfikujące z ostatniego pomiaru ruchu na drogach.
4. W przypadku niezidentyfikowania w zakresie swojej właściwości głównych
dróg, głównych linii kolejowych lub głównych lotnisk podmioty, o których
mowa w ust. 1, przekazują w terminie, o którym mowa w ust. 3, Głównemu
Inspektorowi Ochrony Środowiska informację w tym zakresie.
5. Główny Inspektor Ochrony Środowiska w terminie 30 dni od dnia upływu
terminu, o którym mowa w ust. 3, sporządza wykazy:
1) zarządzających drogami, liniami kolejowymi lub lotniskami, którzy nie
przekazali danych identyfikujących albo informacji, o której mowa w ust. 4,
w terminie, o którym mowa w ust. 3;
2) prezydentów miast o liczbie mieszkańców większej niż 100 tysięcy, którzy
nie przekazali danych identyfikujących w terminie, o którym mowa w ust. 3.
6. Wykazy, o których mowa w ust. 5, są przekazywane niezwłocznie
właściwym wojewódzkim inspektorom ochrony środowiska.
7. Za nieprzekazanie danych identyfikujących albo informacji, o której mowa
w ust. 4, uznaje się również przekazanie niekompletnych, nieprawdziwych lub
wprowadzających w błąd danych albo informacji.
8. Dane identyfikujące aktualizuje się, jeżeli uległy one zmianie w okresie
między datą ich przekazania i datą sporządzenia strategicznej mapy hałasu.
9. W przypadku przekazania przez podmiot lub organ, o którym mowa
w ust. 5, danych identyfikujących albo informacji, o której mowa w ust. 4, po
przekazaniu wykazu, o którym mowa w ust. 5, Główny Inspektor Ochrony
Środowiska informuje niezwłocznie właściwych wojewódzkich inspektorów
ochrony środowiska o dacie tego przekazania.

Art. 117b. 1. Na podstawie danych identyfikujących Główny Inspektor
Ochrony Środowiska sporządza arkusze sprawozdawcze według formatów
określonych przez Europejską Agencję Środowiska i przekazuje je co 5 lat, do dnia
30 czerwca, Komisji Europejskiej i właściwym marszałkom województw.
2. W terminie 7 dni od dnia przekazania arkuszy sprawozdawczych Główny
Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje ministrowi właściwemu do spraw
klimatu informację o przekazaniu tych arkuszy Komisji Europejskiej.

art. 118. więcej Art. 118. 1. Strategiczne mapy hałasu stanowią podstawowe źródło danych
wykorzystywanych do:
1) informowania społeczeństwa o zagrożeniach środowiska hałasem;
2) opracowania danych dla państwowego monitoringu środowiska;
3) tworzenia i aktualizacji programów ochrony środowiska przed hałasem;
4) planowania strategicznego;
5) planowania i zagospodarowania przestrzennego.
2. Strategiczne mapy hałasu sporządza się dla:
1) miast o liczbie mieszkańców większej niż 100 tysięcy;
2) głównych dróg;
3) głównych linii kolejowych;
4) głównych lotnisk.
3. Strategiczne mapy hałasu są sporządzane przez zarządzających głównymi
drogami, głównymi liniami kolejowymi lub głównymi lotniskami oraz
prezydentów miast o liczbie mieszkańców większej niż 100 tysięcy, w oparciu o dane dotyczące poprzedniego roku kalendarzowego oraz są niezwłocznie
zamieszczane na ich stronach internetowych.
4. Strategiczne mapy hałasu sporządza się co 5 lat, w terminie do dnia
30 czerwca.
5. Strategiczne mapy hałasu składają się z części opisowej i części graficznej.
6. Część opisowa zawiera w szczególności:
1) dane podmiotu lub organu, o którym mowa w ust. 3, i wykonawcy mapy;
2) charakterystykę terenu, dla którego jest sporządzana mapa;
3) identyfikację i charakterystykę źródeł hałasu;
4) uwarunkowania akustyczne wynikające z dokumentów planistycznych,
w szczególności z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;
5) metody i dane wykorzystane do wykonania obliczeń akustycznych;
6) zestawienie wyników pomiarów wykonanych na potrzeby sporządzenia
mapy;
7) wskazanie terenów zagrożonych hałasem;
8) wskazanie danych liczbowych dotyczących ludności narażonej na hałas;
9) analizę kierunków zmian stanu akustycznego środowiska;
10) wyniki analiz rozkładu hałasu;
11) propozycje działań w zakresie ochrony przed hałasem;
12) oszacowanie efektów planowanych działań w zakresie ochrony przed
hałasem;
13) informacje o opracowanych i wdrożonych programach ochrony środowiska
przed hałasem oraz oszacowanie efektów zrealizowanych działań w zakresie
ochrony przed hałasem;
14) streszczenie części opisowej sporządzone w języku niespecjalistycznym.
7. Część graficzna jest sporządzana w postaci zbiorów danych przestrzennych
i zawiera w szczególności mapę:
1) emisyjną, która charakteryzuje hałas emitowany z poszczególnych źródeł
hałasu;
2) imisyjną, która charakteryzuje stan akustyczny środowiska;
3) terenów zagrożonych hałasem, która charakteryzuje tereny, na których są
przekroczone dopuszczalne poziomy hałasu określone wskaźnikami LDWN lub
LN;
4) przedstawiającą przewidywane rezultaty działań, o których mowa
w ust. 6 pkt 11.
8. Strategiczne mapy hałasu, o których mowa w ust. 2 pkt 1, zawierają
odrębne mapy dotyczące dróg, linii tramwajowych, linii kolejowych, portów,
lotnisk oraz miejsc prowadzenia działalności przemysłowej.
9. Strategiczne mapy hałasu sporządza się z wykorzystaniem materiałów
i zbiorów danych pochodzących z państwowego zasobu geodezyjnego
i kartograficznego oraz z zastosowaniem metod oceny hałasu określonych
w załączniku do dyrektywy Komisji (UE) 2015/996 z dnia 19 maja 2015 r.
ustanawiającej wspólne metody oceny hałasu zgodnie z dyrektywą 2002/49/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady.
10. Granice terenów objętych strategicznymi mapami hałasu w związku
z eksploatacją głównych dróg, głównych linii kolejowych i głównych lotnisk
określa się liniami rozgraniczającymi pokrywającymi się z izoliniami odpowiadającymi wartościom długookresowego średniego poziomu dźwięku A wyrażonego
w decybelach (dB), wyznaczonego w ciągu wszystkich:
1) dób w roku – LDWN równy 55;
2) pór nocy w roku – LN równy 50.
11. Strategiczne mapy hałasu mogą być aktualizowane przed upływem
terminu, o którym mowa w ust. 4.
12. Do aktualizacji strategicznych map hałasu stosuje się odpowiednio
przepisy ust. 1 ̶ 10 oraz przepisy wydane na podstawie ust. 13.
13. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy zakres danych ujętych na strategicznych mapach hałasu, sposób ich
prezentacji i formę ich przekazywania, uwzględniając charakter terenu objętego
strategiczną mapą hałasu.

Art. 118a. 1. Strategiczne mapy hałasu są przekazywane Głównemu
Inspektorowi Ochrony Środowiska oraz właściwemu marszałkowi województwa
w terminie, o którym mowa w art. 118 ust. 4.
2. Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska wraz ze strategicznymi
mapami hałasu przekazuje się zaktualizowane dane identyfikujące, o których mowa
w art. 117a ust. 8, oraz dane ze strategicznych map hałasu, w postaci arkuszy
kalkulacyjnych i zbiorów danych przestrzennych, za pomocą elektronicznego formularza udostępnionego w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie
podmiotowej Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska.
3. Główny Inspektor Ochrony Środowiska w terminie 45 dni od dnia upływu
terminu, o którym mowa w art. 118 ust. 4, sporządza wykazy zarządzających
głównymi drogami, głównymi liniami kolejowymi lub głównymi lotniskami lub
prezydentów miast o liczbie mieszkańców większej niż 100 tysięcy, którzy:
1) nie przekazali strategicznych map hałasu, zaktualizowanych danych
identyfikujących, o których mowa w art. 117a ust. 8, ani danych ze
strategicznych map hałasu w terminie,
2) przekazali strategiczne mapy hałasu, zaktualizowane dane identyfikujące,
o których mowa w art. 117a ust. 8, oraz dane ze strategicznych map hałasu
w terminie 30 dni od dnia upływu terminu
– o którym mowa w art. 118 ust. 4.
4. Wykazy, o których mowa w ust. 3, są przekazywane niezwłocznie
właściwym wojewódzkim inspektorom ochrony środowiska. Przepis art. 117a
ust. 7 stosuje się odpowiednio.
5. Główny Inspektor Ochrony Środowiska co 5 lat przekazuje Komisji
Europejskiej zaktualizowane arkusze sprawozdawcze, o których mowa w art. 117b
ust. 1, oraz dane ze strategicznych map hałasu w terminie 6 miesięcy od dnia
upływu terminów ich sporządzenia.
6. W terminie 7 dni od dnia upływu terminu przekazania danych, o którym
mowa w ust. 5, Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje ministrowi
właściwemu do spraw klimatu informacje o przekazaniu tych danych do Komisji
Europejskiej.

Art. 118b. 1. Rada powiatu może, w drodze uchwały, wyznaczyć obszary
ciche w aglomeracji lub obszary ciche poza aglomeracją, uwzględniając szczególne
potrzeby ochrony przed hałasem tych obszarów i podając wymagania zapewniające
utrzymanie poziomu hałasu co najmniej na istniejącym poziomie.
2. Projekt uchwały, o której mowa w ust. 1, podlega uzgodnieniu
z właściwym miejscowo wójtem, burmistrzem lub prezydentem miasta w terminie
30 dni; niezajęcie przez organ stanowiska w tym terminie uznaje się za brak
zastrzeżeń do projektu uchwały.
3. Starosta przy opracowywaniu projektu uchwały, o której mowa w ust. 1,
zapewnia udział społeczeństwa na zasadach i w trybie określonych w ustawie
z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko.
Art. 118c. Wielkość emisji hałasu wyznacza się i ocenia na podstawie
pomiarów poziomu hałasu w środowisku.

art. 119. więcej Art. 119. (uchylony).

Art. 119a. 1. Na podstawie strategicznych map hałasu marszałek
województwa opracowuje dla obszaru województwa projekt uchwały w sprawie
programu ochrony środowiska przed hałasem.
2. Marszałek województwa sporządza wraz z projektem uchwały streszczenie
programu ochrony środowiska przed hałasem zawierające dane o programie
niezbędne do przekazania Komisji Europejskiej, na formularzu udostępnionym
w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Głównego Inspektoratu
Ochrony Środowiska.
3. W programie ochrony środowiska przed hałasem wskazuje się działania
ograniczające poziom hałasu w środowisku przedstawiony na strategicznych
mapach hałasu:
1) zrealizowane,
2) planowane do realizacji w ciągu pięciu lat oraz
3) planowane do realizacji długoterminowej
– z uwzględnieniem liczby mieszkańców na terenie objętym programem oraz
efektywności ekologicznej i ekonomicznej działań programu.
4. Program ochrony środowiska przed hałasem jest sporządzany w formie
pisemnej i składa się z następujących części:
1) wstępu zawierającego informacje ogólne o tym programie;
2) uzasadnienia zakresu zagadnień objętych tym programem, w tym:
a) danych i wniosków wynikających ze sporządzonych strategicznych map
hałasu,
b) oceny realizacji poprzedniego programu, o ile został sporządzony,
c) analizy materiałów, dokumentów i publikacji wykorzystanych do
opracowania programu;
3) opisu działań w zakresie ograniczenia poziomu hałasu w środowisku, w tym
harmonogramu ich realizacji, oraz obowiązków i ograniczeń wynikających
z realizacji tego programu;
4) streszczenia tego programu sporządzonego w języku niespecjalistycznym.
5. Marszałek województwa przy opracowywaniu programu ochrony
środowiska przed hałasem zapewnia udział społeczeństwa na zasadach i w trybie
określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko.
6. Marszałek województwa przedstawia projekt uchwały do zaopiniowania:
1) prezydentom miast o liczbie mieszkańców większej niż 100 tysięcy;
2) zarządzającym głównymi drogami;
3) zarządzającym głównymi liniami kolejowymi lub liniami kolejowymi innymi
niż główne linie kolejowe położonymi na terenie miasta o liczbie
mieszkańców większej niż 100 tysięcy;
4) zarządzającym głównymi lotniskami lub lotniskami, które zasięgiem emisji
hałasu oddziałują na miasto o liczbie mieszkańców większej niż 100 tysięcy;
5) Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska – w zakresie zgodności
programu ochrony środowiska przed hałasem ze strategicznymi mapami
hałasu.
7. Podmioty i organy, o których mowa w ust. 6, przedstawiają opinię
o projekcie w terminie 30 dni od dnia otrzymania projektu uchwały.
8. Niewydanie opinii w terminie, o którym mowa w ust. 7, oznacza akceptację
projektu uchwały.
9. Program ochrony środowiska przed hałasem jest uchwalany przez sejmik
województwa co 5 lat, w terminie do dnia 18 lipca.
10. Programy ochrony środowiska przed hałasem mogą być aktualizowane
przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 9.
11. Do aktualizacji programów ochrony środowiska przed hałasem stosuje się
odpowiednio przepisy ust. 1–9, przepisy wydane na podstawie ust. 12 oraz przepis
art. 120 ust. 3, z tym że streszczenia, o którym mowa w ust. 2, nie sporządza się.
12. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy zakres programu ochrony środowiska przed hałasem oraz sposób
ustalania harmonogramu planowanych działań ograniczających poziom hałasu
w środowisku, kierując się koniecznością zapewnienia skuteczności działań
w dziedzinie zarządzania hałasem.

art. 120. więcej Art. 120. 1. (uchylony)
2. (uchylony)
3. Marszałek województwa nie później niż w terminie 14 dni od dnia
uchwalenia programu ochrony środowiska przed hałasem przekazuje:
1) wojewódzkim inspektorom ochrony środowiska,
2) podmiotom i organom, o których mowa w art. 119a ust. 6,
3) ministrowi właściwemu do spraw klimatu
– informację o uchwaleniu przez sejmik województwa programu ochrony
środowiska przed hałasem.
4. Wraz z informacją, o której mowa w ust. 3, marszałek województwa
przekazuje Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska, na formularzu
udostępnionym w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej
Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska, streszczenie, o którym mowa
w art. 119a ust. 2.
5. Główny Inspektor Ochrony Środowiska w terminie 30 dni od dnia upływu
terminu, o którym mowa w ust. 3, powiadamia właściwego wojewódzkiego
inspektora ochrony środowiska o nieprzekazaniu przez marszałka województwa
informacji, o której mowa w ust. 3, i streszczenia, o którym mowa w art. 119a
ust. 2.
6. Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje Komisji Europejskiej
streszczenie, o którym mowa w art. 119a ust. 2, w terminie 6 miesięcy od dnia
upływu terminu na uchwalenie programów ochrony środowiska przed hałasem
i informuje o tym ministra właściwego do spraw klimatu w terminie 7 dni od dnia
przekazania Komisji Europejskiej tego streszczenia.

Art. 120a. 1. Główny Inspektor Ochrony Środowiska prowadzi rejestr
zawierający informacje o stanie akustycznym środowiska, na podstawie pomiarów,
badań i analiz wykonywanych w ramach państwowego monitoringu środowiska.
2. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe wymagania dotyczące rejestru, o którym mowa w ust. 1, w tym:
1) rodzaje wyników pomiarów, badań i analiz podlegających rejestracji,
2) układ rejestru,
3) formę rejestracji wyników pomiarów, badań i analiz
– kierując się potrzebą dostarczenia wyczerpujących informacji o stanie
akustycznym środowiska.
3. (uchylony)

art. 121. więcej Art. 121. Ochrona przed polami elektromagnetycznymi polega na
zapewnieniu jak najlepszego stanu środowiska poprzez:
1) utrzymanie poziomów pól elektromagnetycznych poniżej dopuszczalnych lub
co najmniej na tych poziomach;
2) zmniejszanie poziomów pól elektromagnetycznych co najmniej do
dopuszczalnych, gdy nie są one dotrzymane.

art. 122. więcej Art. 122. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw informatyzacji, określi, w drodze
rozporządzenia, zróżnicowane dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych w
środowisku dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową i miejsc
dostępnych dla ludności poprzez wskazanie:
1) zakresów częstotliwości pól elektromagnetycznych, dla których określa się
parametry fizyczne, charakteryzujących oddziaływanie pól
elektromagnetycznych na środowisko, do których odnoszą się poziomy pól
elektromagnetycznych,
2) dopuszczalnych wartości parametrów fizycznych, o których mowa w pkt 1,
dla poszczególnych zakresów częstotliwości, do których odnoszą się poziomy
pól elektromagnetycznych
– mając na względzie właściwości fizyczne częstotliwości pól
elektromagnetycznych oraz zapewnienie ochrony zdrowia publicznego.
2. Minister właściwy do spraw klimatu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw informatyzacji oraz ministrem właściwym do spraw energii, określi, w drodze rozporządzenia, sposoby sprawdzania dotrzymania
dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku poprzez
wskazanie metod:
1) wyznaczania poziomów pól elektromagnetycznych, jeżeli w środowisku
występują pola elektromagnetyczne, o których mowa w ust. 1, z różnych
zakresów częstotliwości,
2) wykonywania pomiarów poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku
dla poszczególnych zakresów częstotliwości, o których mowa w ust. 1
– mając na celu prawidłowe i obiektywne przeprowadzenie pomiarów poziomu pól
elektromagnetycznych w środowisku, odpowiednie do rodzajów instalacji, co do
których sprawdzane jest dotrzymanie dopuszczalnych poziomów pól
elektromagnetycznych.

Art. 122a. 1. Prowadzący instalację oraz użytkownik urządzenia emitującego
pola elektromagnetyczne, które są stacjami elektroenergetycznymi lub
napowietrznymi liniami elektroenergetycznymi o napięciu znamionowym nie
niższym niż 110 kV, lub instalacjami radiokomunikacyjnymi, radionawigacyjnymi
lub radiolokacyjnymi, emitującymi pola elektromagnetyczne, których równoważna
moc promieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż 15 W, emitującymi pola
elektromagnetyczne o częstotliwościach od 30 kHz do 300 GHz, są obowiązani do
wykonania pomiarów poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku:
1) bezpośrednio przed rozpoczęciem użytkowania instalacji lub urządzenia;
2) każdorazowo w przypadku zmiany warunków pracy instalacji lub urządzenia,
w tym zmiany spowodowanej zmianami w wyposażeniu instalacji lub
urządzenia, o ile zmiany te mogą mieć wpływ na zmianę poziomów pól
elektromagnetycznych, których źródłem jest instalacja lub urządzenie;
3) każdorazowo w przypadku zmiany istniejącego stanu zagospodarowania
i zabudowy nieruchomości skutkującej zmianami w występowaniu miejsc
dostępnych dla ludności w otoczeniu instalacji lub urządzenia – na pisemny
wniosek właściciela lub zarządcy nieruchomości, na której nastąpiła ta
zmiana.
1a. Pomiarów, o których mowa w ust. 1 pkt 3, nie przeprowadza się, o ile
ostatnie pomiary nie wykazały przekroczeń dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych na terenie objętym wnioskiem. O wynikach ostatnich
pomiarów informuje się wnioskodawcę.
1b. W przypadku wprowadzenia na części albo całym terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej stanu nadzwyczajnego, o którym mowa
w art. 228 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.
(Dz. U. poz. 483, z 2001 r. poz. 319, z 2006 r. poz. 1471 oraz z 2009 r. poz. 946),
lub stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, o których mowa w art. 46
ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób
zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239, z późn. zm.), pomiarów, o których
mowa w ust. 1, nie przeprowadza się w lokalach mieszkalnych oraz w lokalach
użytkowych zlokalizowanych na terytorium objętym stanem nadzwyczajnym,
stanem zagrożenia epidemicznego lub stanem epidemii.
2. Wyniki pomiarów, o których mowa w ust. 1, przekazuje się w postaci
elektronicznej wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska i państwowemu
wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu w terminie 30 dni od dnia wykonania
pomiarów.
3. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia, wymagania dotyczące wyników pomiarów, o których mowa w ust.
1, kierując się potrzebą ujednolicenia wyników pomiarów oraz zapewnienia właściwego ich wykonywania.

art. 123. więcej Art. 123. 1. Oceny poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku
i obserwacji zmian dokonuje się w ramach państwowego monitoringu środowiska.
2. Główny Inspektor Ochrony Środowiska prowadzi okresowe badania
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku.
3. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia, zakres i sposób prowadzenia badań, o których mowa w ust. 2.
4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, zostaną ustalone:
1) sposób wyboru punktów pomiarowych;
2) wymagana częstotliwość prowadzenia pomiarów.
5. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, mogą zostać ustalone sposoby
prezentacji wyników pomiarów.

art. 124. więcej Art. 124. 1. Główny Inspektor Ochrony Środowiska prowadzi, aktualizowany
corocznie, rejestr zawierający informacje o terenach, na których stwierdzono
przekroczenie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych
w środowisku, z wyszczególnieniem przekroczeń dotyczących:
1) terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową;
2) miejsc dostępnych dla ludności.
2. Przez miejsca dostępne dla ludności rozumie się wszelkie miejsca,
z wyjątkiem miejsc, do których dostęp ludności jest zabroniony lub niemożliwy bez
użycia sprzętu technicznego, ustalane według istniejącego stanu zagospodarowania
i zabudowy nieruchomości.

art. 125. więcej Art. 125. Złoża kopalin podlegają ochronie polegającej na racjonalnym
gospodarowaniu ich zasobami oraz kompleksowym wykorzystaniu kopalin, w tym
kopalin towarzyszących.

art. 126. więcej Art. 126. 1. Eksploatację złoża kopaliny prowadzi się w sposób gospodarczo
uzasadniony, przy zastosowaniu środków ograniczających szkody w środowisku
i przy zapewnieniu racjonalnego wydobycia i zagospodarowania kopaliny.
2. Podejmujący eksploatację złóż kopaliny lub prowadzący tę eksploatację
jest obowiązany przedsiębrać środki niezbędne do ochrony zasobów złoża, jak
również do ochrony powierzchni ziemi oraz wód powierzchniowych i podziemnych, sukcesywnie prowadzić rekultywację terenów poeksploatacyjnych oraz
przywracać do właściwego stanu inne elementy przyrodnicze.

art. 127. więcej Art. 127. 1. Ochrona zwierząt oraz roślin polega na:
1) zachowaniu cennych ekosystemów, różnorodności biologicznej i utrzymaniu
równowagi przyrodniczej;
2) tworzeniu warunków prawidłowego rozwoju i optymalnego spełniania przez
zwierzęta i roślinność funkcji biologicznej w środowisku;
3) zapobieganiu lub ograniczaniu negatywnych oddziaływań na środowisko,
które mogłyby niekorzystnie wpływać na zasoby oraz stan zwierząt oraz
roślin;
4) zapobieganiu zagrożeniom naturalnych kompleksów i tworów przyrody.
2. Ochrona, o której mowa w ust. 1, jest realizowana w szczególności
poprzez:
1) obejmowanie ochroną obszarów i obiektów cennych przyrodniczo;
2) ustanawianie ochrony gatunków zwierząt oraz roślin;
3) ograniczanie możliwości pozyskiwania dziko występujących zwierząt oraz
roślin;
4) odtwarzanie populacji zwierząt i stanowisk roślin oraz zapewnianie
reprodukcji dziko występujących zwierząt oraz roślin;
5) zabezpieczanie lasów i zadrzewień przed zanieczyszczeniem i pożarami;
6) ograniczanie możliwości wycinania drzew i krzewów oraz likwidacji terenów
zieleni;
7) zalesianie, zadrzewianie lub tworzenie skupień roślinności, zwłaszcza gdy
przemawiają za tym potrzeby ochrony gleby, zwierząt, kształtowania klimatu
oraz inne potrzeby związane z zapewnieniem różnorodności biologicznej,
równowagi przyrodniczej i zaspokajania potrzeb rekreacyjno-
-wypoczynkowych ludzi;
8) nadzorowanie zamierzonego uwolnienia GMO do środowiska
i wprowadzenia do obrotu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 22 czerwca
2001 r. o mikroorganizmach i organizmach genetycznie zmodyfikowanych
(Dz. U. z 2019 r. poz. 706 oraz z 2020 r. poz. 322).

art. 128. więcej Art. 128. 1. Ochronę zwierząt oraz roślin na poligonach w toku szkolenia Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zwanych dalej „Siłami Zbrojnymi”,
zapewnia się poprzez:
1) sytuowanie obiektów poligonowych na terenach o małej wartości
przyrodniczej;
2) oznaczanie na terenach szkoleniowych obszarów o walorach przyrodniczych,
takich jak miejsca lęgowe zwierząt oraz ptaków, stanowiska roślin poddanych
ochronie, oraz wprowadzanie na nich stosownych ograniczeń działalności
szkoleniowej;
3) stosowanie rozwiązań organizacyjnych i technicznych ograniczających
szkody oraz sukcesywne usuwanie szkód;
4) przeprowadzanie instruktażu szkolonych żołnierzy co do zasad postępowania
na terenie poligonu w związku z ograniczeniami wynikającymi z ochrony
zwierząt oraz roślin.
2. Zasady ochrony zwierząt oraz roślin na terenach poligonów uwzględnia się
w instrukcjach szkoleniowych dla poligonów.
3. Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw środowiska, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady
sporządzania instrukcji szkoleniowej w zakresie zapewnienia wymogów ochrony
zwierząt oraz roślin w toku szkolenia Sił Zbrojnych na poligonach.
4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, zostaną uwzględnione:
1) zagadnienia zawarte w instrukcji szkoleniowej, w ramach których należy
uwzględnić wymagania ochrony zwierząt oraz roślin;
2) sposób uwzględniania poszczególnych wymagań ochrony zwierząt oraz
roślin;
3) uwarunkowania dotyczące usytuowania poligonów oraz specyfiki ich
funkcjonowania, które należy uwzględnić przy określaniu wymagań ochrony
zwierząt oraz roślin.
5. W razie udostępniania poligonów jednostkom sił zbrojnych państw obcych
przepisy ust. 1–4 stosuje się odpowiednio.

art. 129. więcej Art. 129. 1. Jeżeli w związku z ograniczeniem sposobu korzystania
z nieruchomości korzystanie z niej lub z jej części w dotychczasowy sposób lub
zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie
ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać wykupienia nieruchomości lub
jej części.
2. W związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej
właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje
również zmniejszenie wartości nieruchomości.
3. Roszczenie, o którym mowa w ust. 1 i 2, przysługuje również
użytkownikowi wieczystemu nieruchomości, a roszczenie, o którym mowa
w ust. 2, także osobie, której przysługuje prawo rzeczowe do nieruchomości.
4. Z roszczeniem, o którym mowa w ust. 1–3, można wystąpić w okresie 3 lat
od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego
powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości.
5. W sprawach, o których mowa w ust. 1–4, nie stosuje się przepisów ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, dotyczących roszczeń z tytułu
ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości.

art. 130. więcej Art. 130. 1. Ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości w związku
z ochroną zasobów środowiska może nastąpić przez:
1) poddanie ochronie obszarów lub obiektów na podstawie przepisów ustawy
o ochronie przyrody;
2) (uchylony)
3) wyznaczenie obszarów cichych w aglomeracji oraz obszarów cichych poza
aglomeracją.
2. Przepis ust. 1 nie wyklucza możliwości ograniczenia sposobu korzystania
z nieruchomości w celu ochrony zasobów środowiska na podstawie przepisów
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

art. 131. więcej Art. 131. 1. W razie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości,
o którym mowa w art. 130 ust. 1, na żądanie poszkodowanego właściwy starosta
ustala, w drodze decyzji, wysokość odszkodowania; decyzja jest niezaskarżalna.
2. Strona niezadowolona z przyznanego odszkodowania może w terminie
30 dni od dnia doręczenia jej decyzji, o której mowa w ust. 1, wnieść powództwo
do sądu powszechnego. Droga sądowa przysługuje także w razie niewydania
decyzji przez właściwy organ w terminie 3 miesięcy od dnia zgłoszenia żądania
przez poszkodowanego.
3. Wystąpienie na drogę sądową nie wstrzymuje wykonania decyzji, o której
mowa w ust. 1.

art. 132. więcej Art. 132. Do żądania wykupu nieruchomości w przypadkach ograniczenia
sposobu korzystania z nieruchomości, o których mowa w art. 130 ust. 1, stosuje się
odpowiednio zasady i tryb określone w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r. poz. 65, 284, 471 i 782).

art. 133. więcej Art. 133. Ustalenie wysokości odszkodowania oraz ceny wykupu
nieruchomości następuje po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego,
określającej wartość nieruchomości według zasad i trybu określonych w przepisach
ustawy o gospodarce nieruchomościami.

art. 134. więcej Art. 134. Obowiązanymi do wypłaty odszkodowania lub wykupu
nieruchomości są:
1) właściwa jednostka samorządu terytorialnego – jeżeli ograniczenie sposobu
korzystania z nieruchomości nastąpiło w wyniku uchwalenia aktu prawa
miejscowego przez organ samorządu terytorialnego;
2) reprezentowany przez wojewodę Skarb Państwa – jeżeli ograniczenie sposobu
korzystania z nieruchomości nastąpiło w wyniku wydania rozporządzenia
Rady Ministrów, właściwego ministra albo wojewody.
3) (uchylony)

art. 135. więcej Art. 135. 1. Jeżeli z przeglądu ekologicznego albo z oceny oddziaływania
przedsięwzięcia na środowisko wymaganej przepisami ustawy z dnia
3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko, albo z analizy porealizacyjnej wynika, że mimo zastosowania
dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą
być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem zakładu lub innego
obiektu, to dla oczyszczalni ścieków, składowiska odpadów komunalnych,
kompostowni, trasy komunikacyjnej, lotniska, linii i stacji elektroenergetycznej, obiektów sieci gazowej oraz instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej
i radiolokacyjnej tworzy się obszar ograniczonego użytkowania.
2. Obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego zawsze
znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października
2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana
instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy sejmik
województwa, w drodze uchwały.
3. Obszar ograniczonego użytkowania dla zakładów lub innych obiektów,
niewymienionych w ust. 2, tworzy rada powiatu w drodze uchwały.
3a. Organy, o których mowa w ust. 2 i 3, tworząc obszar ograniczonego
użytkowania, określają granice obszaru, ograniczenia w zakresie przeznaczenia
terenu, wymagania techniczne dotyczące budynków oraz sposób korzystania
z terenów wynikające z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na
środowisko lub analizy porealizacyjnej albo przeglądu ekologicznego.
3b. Obszar ograniczonego użytkowania tworzy się na podstawie
poświadczonej przez właściwy organ kopii mapy ewidencyjnej z zaznaczonym
przebiegiem granic obszaru, na którym konieczne jest utworzenie tego obszaru.
4. Jeżeli obowiązek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wynika
z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, przed utworzeniem
tego obszaru nie wydaje się pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego oraz
nie rozpoczyna się jego użytkowania, gdy pozwolenie na użytkowanie nie jest
wymagane, z zastrzeżeniem ust. 5. Obowiązek utworzenia obszaru ograniczonego
użytkowania dla określonego zakładu lub innego obiektu stwierdza się
w pozwoleniu na budowę.
5. Jeżeli obowiązek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wynika
z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, dla
przedsięwzięcia polegającego na budowie lub przebudowie drogi, linii kolejowej,
lotniska użytku publicznego lub obiektów sieci gazowej, obszar ograniczonego
użytkowania wyznacza się na podstawie analizy porealizacyjnej.
5a. (uchylony)
5b. (uchylony)
6. Obszar ograniczonego użytkowania tworzy się także dla instalacji
wymagających pozwolenia zintegrowanego, innych niż wymienione w ust. 1, dla
których pozwolenie na budowę zostało wydane przed dniem 1 października 2001 r.,
a których użytkowanie rozpoczęło się nie później niż do dnia 30 czerwca 2003 r.,
jeżeli, pomimo zastosowania najlepszych dostępnych technik, nie mogą być
dotrzymane dopuszczalne poziomy hałasu poza terenem zakładu.

art. 136. więcej Art. 136. 1. W razie ograniczenia sposobu korzystania ze środowiska
w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania właściwymi
w sprawach spornych dotyczących wysokości odszkodowania lub wykupu
nieruchomości są sądy powszechne.
2. Obowiązany do wypłaty odszkodowania lub wykupu nieruchomości jest
ten, którego działalność spowodowała wprowadzenie ograniczeń w związku
z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania.
3. W razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań
technicznych dotyczących budynków szkodą, o której mowa w art. 129 ust. 2, są
także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące
budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie.

Art. 136a. 1. Na obszarach określonych w miejscowym planie
zagospodarowania przestrzennego jako tereny przeznaczone do działalności
produkcyjnej, składowania oraz magazynowania i równocześnie użytkowanych
zgodnie z przeznaczeniem może być utworzona strefa przemysłowa.
2. W granicach strefy przemysłowej jest dozwolone, z zastrzeżeniem
art. 136d ust. 3, przekraczanie standardów jakości środowiska w zakresie
dopuszczalnych poziomów substancji w powietrzu i dopuszczalnych poziomów
hałasu oraz wartości odniesienia, o których mowa w art. 222, jeżeli nie zagraża to
życiu lub zdrowiu ludzi, w szczególności nie narusza wymagań norm
bezpieczeństwa i higieny pracy.
3. Strefę przemysłową tworzy się, jeżeli, mimo zastosowania dostępnych
rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych, nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska oraz wartości odniesienia, o których
mowa w art. 222, poza terenem zakładu lub innego obiektu.

Art. 136b. 1. Objęcie nieruchomości granicami strefy przemysłowej wymaga
pisemnej zgody władającego powierzchnią ziemi.
2. Zgoda, o której mowa w ust. 1, wyłącza roszczenia o odszkodowanie lub
o wykup nieruchomości, o których mowa w art. 129 ust. 1–3, w związku
z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości w zakresie wynikającym z
utworzenia strefy przemysłowej.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do szkody powstałej w związku:
1) z wydaniem rozporządzenia o utworzeniu strefy przemysłowej, którego
przepisy są w istotnym zakresie niezgodne z propozycjami, o których mowa
w art. 136c ust. 2 pkt 5;
2) ze zmianą rozporządzenia o utworzeniu strefy przemysłowej.

Art. 136c. 1. Strefa przemysłowa jest tworzona, na wniosek władającego
powierzchnią ziemi, na terenach, które mają być objęte strefą przemysłową.
2. Wniosek o utworzenie strefy przemysłowej powinien zawierać:
1) uzasadnienie potrzeby utworzenia strefy przemysłowej, w którym jest
wykazane, że są spełnione warunki, o których mowa w art. 136a ust. 3;
2) uzasadnienie możliwości utworzenia strefy przemysłowej, w którym jest
wykazane, że nie zagraża to życiu lub zdrowiu ludzi, a w szczególności nie
narusza wymagań norm bezpieczeństwa i higieny pracy;
3) projekt granic strefy przemysłowej i plan sytuacyjny obszaru tej strefy;
4) przegląd ekologiczny instalacji eksploatowanych w granicach proponowanej
strefy przemysłowej w zakresie, o którym mowa w art. 238 pkt 1–3, 6 i 7;
5) propozycje dotyczące funkcjonowania strefy przemysłowej istotne z punktu
widzenia wydania rozporządzenia o ustanowieniu strefy przemysłowej
w zakresie, o którym mowa w art. 136d ust. 2 pkt 2 i ust. 3.
3. Do wniosku dołącza się:
1) wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;
2) pisemną zgodę wszystkich władających powierzchnią ziemi na obszarze
proponowanej strefy przemysłowej na objęcie ich nieruchomości strefą
przemysłową;
3) kopię mapy zasadniczej proponowanej strefy przemysłowej określającej
granice działek ewidencyjnych, budynki, sieć uzbrojenia terenu i ulice.

Art. 136d. 1. Strefę przemysłową tworzy, w drodze uchwały, sejmik
województwa.
2. Projekt uchwały, o której mowa w ust. 1, podlega uzgodnieniu
z państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym oraz regionalnym
dyrektorem ochrony środowiska.
3. Uchwała o utworzeniu strefy przemysłowej określa:
1) granice i obszar strefy przemysłowej;
2) rodzaje działalności, których prowadzenie jest dopuszczalne na terenie strefy
przemysłowej z uwagi na możliwość występowania przekroczeń standardów
jakości środowiska lub przekroczeń wartości odniesienia, o których mowa
w art. 222.
4. Uchwała o utworzeniu strefy przemysłowej może określać:
1) niektóre standardy jakości środowiska lub wartości odniesienia, o których
mowa w art. 222, których przekraczanie na terenie strefy przemysłowej jest
dozwolone;
2) warunki prowadzenia działalności na terenie strefy przemysłowej istotne
z punktu widzenia nieprzekraczania standardów jakości środowiska lub
wartości odniesienia, o których mowa w art. 222, poza jej terenem oraz
z uwagi na ochronę życia lub zdrowia ludzi, w szczególności wymagań norm
bezpieczeństwa i higieny pracy.

art. 137. więcej Art. 137. Przeciwdziałanie zanieczyszczeniom polega na zapobieganiu lub
ograniczaniu wprowadzania do środowiska substancji lub energii.

art. 138. więcej Art. 138. 1. Eksploatacja instalacji oraz urządzenia zgodnie z wymaganiami
ochrony środowiska jest, z zastrzeżeniem art. 139, obowiązkiem ich właściciela, chyba że wykaże on, iż władającym instalacją lub urządzeniem jest na podstawie tytułu prawnego inny podmiot.
2. (uchylony)

art. 139. więcej Art. 139. Przestrzeganie wymagań ochrony środowiska związanych
z eksploatacją dróg, linii kolejowych, linii tramwajowych, lotnisk oraz portów
zapewniają zarządzający tymi obiektami.

art. 140. więcej Art. 140. 1. Podmiot korzystający ze środowiska jest obowiązany zapewnić
przestrzeganie wymagań ochrony środowiska, w szczególności przez:
1) odpowiednią organizację pracy;
2) powierzanie funkcji związanych z zapewnieniem ochrony środowiska
osobom posiadającym odpowiednie kwalifikacje zawodowe;
3) zapoznanie pracowników, których zakres czynności wiąże się z kwestiami
ochrony środowiska, z wymaganiami w tym zakresie, gdy nie jest konieczne
odpowiednie przygotowanie zawodowe w tym zakresie;
4) podejmowanie działań w celu wyeliminowania lub ograniczenia szkód
w środowisku wynikających z nieprzestrzegania wymagań ochrony
środowiska przez pracowników, a także podejmowania właściwych środków
w celu wyeliminowania takich przypadków w przyszłości.
2. Pracownicy są obowiązani postępować w sposób zapewniający ochronę
środowiska.
3. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia, rodzaje czynności, instalacje lub urządzenia, których
wykonywanie lub obsługa wymaga szczególnych kwalifikacji ze względu na
możliwe skutki tych działań dla środowiska.
4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, zostaną ustalone:
1) odrębne listy rodzajów czynności, instalacji i urządzeń;
2) wymagania dotyczące osób odpowiedzialnych za wykonywanie określonych
czynności w zakresie:
a) kwalifikacji zawodowych,
b) przeszkolenia pracowników.

art. 141. więcej Art. 141. 1. Eksploatacja instalacji lub urządzenia nie powinna powodować
przekroczenia standardów emisyjnych.
2. Oddziaływanie instalacji lub urządzenia nie powinno powodować
pogorszenia stanu środowiska w znacznych rozmiarach lub zagrożenia życia lub
zdrowia ludzi.

art. 142. więcej Art. 142. 1. Wielkość emisji z instalacji lub urządzenia w warunkach
odbiegających od normalnych powinna wynikać z uzasadnionych potrzeb
technicznych i nie może występować dłużej niż jest to konieczne.
2. Warunkami odbiegającymi od normalnych są w szczególności okres
rozruchu, awarii i likwidacji instalacji lub urządzenia.

art. 143. więcej Art. 143. Technologia stosowana w nowo uruchamianych lub zmienianych
w sposób istotny instalacjach i urządzeniach powinna spełniać wymagania, przy
których określaniu uwzględnia się w szczególności:
1) stosowanie substancji o małym potencjale zagrożeń;
2) efektywne wytwarzanie oraz wykorzystanie energii;
3) zapewnienie racjonalnego zużycia wody i innych surowców oraz materiałów
i paliw;
4) stosowanie technologii bezodpadowych i małoodpadowych oraz możliwość
odzysku powstających odpadów;
5) rodzaj, zasięg oraz wielkość emisji;
6) wykorzystywanie porównywalnych procesów i metod, które zostały
skutecznie zastosowane w skali przemysłowej;
7) (uchylony)
8) postęp naukowo-techniczny.

art. 144. więcej Art. 144. 1. Eksploatacja instalacji nie powinna powodować przekroczenia
standardów jakości środowiska.
2. Eksploatacja instalacji powodująca wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza, emisję hałasu oraz wytwarzanie pól elektromagnetycznych nie powinna,
z zastrzeżeniem ust. 3, powodować przekroczenia standardów jakości środowiska
poza terenem, do którego prowadzący instalację ma tytuł prawny.
3. Jeżeli w związku z funkcjonowaniem instalacji utworzono obszar
ograniczonego użytkowania, eksploatacja instalacji nie powinna powodować
przekroczenia standardów jakości środowiska poza tym obszarem.
3a. Jeżeli utworzono strefę przemysłową, eksploatacja instalacji na jej
obszarze nie powinna powodować przekroczenia standardów jakości środowiska
oraz wartości odniesienia poza granicami strefy przemysłowej.
3b. W przypadku, o którym mowa w art. 135 ust. 6, przepis ust. 3 stosuje się
jedynie w odniesieniu do przekroczenia standardów ochrony środowiska
powodowanego przez emisję hałasu.
3c. W razie realizacji nowych przedsięwzięć na terenie zakładu, dla którego
utworzono obszar ograniczonego użytkowania, o którym mowa w art. 135 ust. 6,
przewidywane oddziaływanie na środowisko w zakresie emitowania hałasu do
środowiska ocenia się z uwzględnieniem istniejącego obszaru ograniczonego
użytkowania.
4. Zastosowanie technologii spełniającej wymagania, o których mowa
w art. 143, a także dotrzymanie standardów emisyjnych określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 oraz w przepisach odrębnych, nie zwalnia
z obowiązku zachowania standardów jakości środowiska.

art. 145. więcej Art. 145. Prowadzący instalację oraz użytkownik urządzenia są obowiązani
do:
1) dotrzymywania standardów emisyjnych, o których mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 3 i 4, z uwzględnieniem warunków
uznawania ich za dotrzymane, o których mowa w przepisach wydanych na
podstawie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. a, oraz stałych lub przejściowych odstępstw
od standardów emisyjnych, o których mowa w przepisach wydanych na
podstawie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. c;
2) dotrzymywania standardów emisyjnych, o których mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 169 ust. 3 pkt 3 lit. a;
3) zapewnienia ich prawidłowej eksploatacji, polegającej w szczególności na:
a) stosowaniu paliw, surowców lub materiałów zapewniających
ograniczanie ich negatywnego oddziaływania na środowisko,
b) podejmowaniu odpowiednich działań w przypadku powstania zakłóceń
w procesach technologicznych i operacjach technicznych lub w pracy
urządzeń ochronnych ograniczających emisję, w celu ograniczenia ich
skutków dla środowiska,
c) podejmowaniu odpowiednich działań niezwłocznie po stwierdzeniu
niedotrzymania standardów emisyjnych, o których mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 3 i 4, z uwzględnieniem
warunków i odstępstw, o których mowa w pkt 1, w celu przywrócenia
zgodności z tymi standardami w jak najkrótszym czasie;
4) postępowania w sposób, o którym mowa w przepisach wydanych na
podstawie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. e, w przypadku zakłóceń w pracy urządzeń
ochronnych ograniczających emisję;
5) wstrzymania podawania odpadów do spalania lub współspalania lub
zatrzymania instalacji i urządzenia spalania lub współspalania odpadów,
w przypadkach, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. f;
6) stosowania paliw, surowców lub materiałów, w tym substancji lub mieszanin,
zgodnie z wymaganiami lub ograniczeniami, o których mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. g;
7) stosowania rozwiązań technicznych, zgodnie z wymaganiami, o których
mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. h;
8) przekazywania organowi właściwemu do wydania pozwolenia,
wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska lub ministrowi
właściwemu do spraw klimatu:
a) informacji o niedotrzymaniu standardów emisyjnych oraz
o odstępstwach od standardów emisyjnych,
b) informacji lub danych dotyczących warunków lub wielkości emisji,
a także działań zmierzających do ograniczenia emisji, w tym realizacji
planu obniżenia emisji
– w przypadkach, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. i.

Art. 145a. 1. Organ właściwy do wydania pozwolenia lub do przyjęcia
zgłoszenia, który otrzymał informacje lub dane zgodnie z przepisami wydanymi na
podstawie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. i albo deklaracje, dokumenty lub dane, o których
mowa w art. 146a ust. 1, art. 146b ust. 1, art. 146j ust. 1 lub art. 146k ust. 1,
przekazuje niezwłocznie te informacje, dane, deklaracje lub dokumenty
wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska oraz ministrowi właściwemu do
spraw klimatu.
2. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska, który otrzymał od
użytkownika urządzenia informacje lub dane w trybie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. i,
przekazuje niezwłocznie te informacje lub dane ministrowi właściwemu do spraw
klimatu.

art. 146. więcej Art. 146. 1. Standardy emisyjne w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów
do powietrza ustala się dla niektórych rodzajów instalacji, źródeł spalania paliw
oraz urządzeń spalania lub współspalania odpadów, odpowiednio jako:
1) stężenie gazów lub pyłów w gazach odlotowych lub
2) masa gazów lub pyłów wprowadzana w określonym czasie, lub
3) stosunek masy gazów lub pyłów do jednostki wykorzystywanego surowca,
materiału, paliwa lub powstającego produktu.
2. Standardy emisyjne w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów do
powietrza mogą zostać zróżnicowane w zależności od:
1) rodzaju lub skali działalności, procesu technologicznego lub operacji
technicznej, terminu wydania pozwolenia na budowę lub pozwolenia na
użytkowanie, terminu złożenia wniosku o wydanie pozwolenia na budowę lub
pozwolenia na użytkowanie, terminu oddania do użytkowania lub
zakończenia użytkowania, terminu dalszego łącznego czasu użytkowania –
w przypadku instalacji i źródeł spalania paliw;
2) skali działalności lub roku produkcji – w przypadku urządzeń spalania lub
współspalania odpadów.
3. Minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw energii, mając na uwadze potrzebę ograniczenia negatywnego
oddziaływania na środowisko niektórych rodzajów instalacji, źródeł spalania paliw
oraz urządzeń spalania lub współspalania odpadów, w związku z wprowadzaniem gazów lub pyłów do powietrza, oraz mając na uwadze przepisy prawa Unii
Europejskiej określające dopuszczalne wielkości emisji substancji do powietrza ze
źródeł spalania paliw, instalacji i urządzeń spalania lub współspalania odpadów,
instalacji przetwarzania azbestu lub produktów zawierających azbest, instalacji do
produkcji dwutlenku tytanu, instalacji, w których używane są rozpuszczalniki
organiczne i z urządzeń spalania lub współspalania odpadów, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) rodzaje instalacji, dla których określa się standardy emisyjne w zakresie
wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza;
2) rodzaje źródeł spalania paliw, dla których określa się standardy emisyjne
w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza;
3) standardy emisyjne w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza
dla instalacji i źródeł spalania paliw, o których mowa w pkt 1 i 2;
4) standardy emisyjne w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza
dla urządzeń spalania lub współspalania odpadów;
5) dla niektórych z rodzajów instalacji i źródeł spalania paliw oraz dla urządzeń
spalania lub współspalania odpadów:
a) warunki uznawania standardów emisyjnych za dotrzymane, w tym
stopień odsiarczania, lub
b) sposób sprawdzania dotrzymywania standardów emisyjnych, lub
c) stałe lub przejściowe odstępstwa od standardów emisyjnych, lub
d) warunki odstępstw, granice odstępstw lub warunki zastosowania planu
obniżenia emisji, lub
e) sposoby postępowania w przypadku zakłóceń w pracy urządzeń
ochronnych ograniczających emisję, lub
f) przypadki, w których jest wymagane wstrzymanie podawania odpadów
do spalania lub współspalania lub zatrzymanie instalacji i urządzenia
spalania lub współspalania odpadów, lub
g) wymagania lub ograniczenia w zakresie stosowania paliw, surowców lub
materiałów, w tym substancji lub mieszanin, o określonych
właściwościach, cechach lub parametrach, lub
h) wymagania w zakresie stosowania określonych rozwiązań technicznych
zapewniających ograniczanie emisji, lub
i) przypadki, w których prowadzący instalacje lub użytkownik urządzenia
spalania lub współspalania odpadów przekazuje organowi właściwemu
do wydania pozwolenia, wojewódzkiemu inspektorowi ochrony
środowiska lub ministrowi właściwemu do spraw klimatu:
– informacje o niedotrzymaniu standardów emisyjnych oraz
o odstępstwach od standardów emisyjnych,
– informacje lub dane dotyczące warunków lub wielkości emisji,
a także działań zmierzających do ograniczenia emisji, w tym
realizacji planu obniżenia emisji, lub
j) termin i formę przekazania informacji lub danych, o których mowa
w lit. i.

Art. 146a. 1. Dla źródła spalania paliw, w przypadku którego prowadzący
instalację złożył organowi właściwemu do wydania pozwolenia, w terminie do dnia
1 stycznia 2014 r., pisemną deklarację, że źródło będzie użytkowane nie dłużej niż
do dnia 31 grudnia 2023 r., a czas użytkowania źródła, w okresie od dnia 1 stycznia
2016 r. do dnia 31 grudnia 2023 r., nie przekroczy 17 500 godzin, jeżeli spełnia ono
następujące warunki:
1) pozwolenie na budowę źródła wydano przed dniem 7 stycznia 2013 r. lub
wniosek o wydanie takiego pozwolenia został złożony przed tym dniem,
i źródło zostało oddane do użytkowania nie później niż w dniu 7 stycznia
2014 r.,
2) całkowita nominalna moc cieplna źródła, ustalona z uwzględnieniem
pierwszej i drugiej zasady łączenia, jest nie mniejsza niż 50 MW,
3) źródło ani żadna z jego części, które będą eksploatowane po dniu 31 grudnia
2015 r., nie zostały zgłoszone, do dnia 30 czerwca 2004 r., w pisemnej
deklaracji złożonej organowi właściwemu do wydania pozwolenia, jako
źródło, które będzie użytkowane nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2015 r.,
i którego czas użytkowania w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia
31 grudnia 2015 r. nie przekroczy 20 000 godzin
– obowiązują – w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. lub
w okresie krótszym, jeżeli limit czasu użytkowania źródła wynoszący
17 500 godzin zostanie wykorzystany przed dniem 31 grudnia 2023 r. – wielkości
dopuszczalnej emisji tlenku azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu, wielkości dopuszczalnej emisji pyłu i wielkości dopuszczalnej emisji
dwutlenku siarki lub stopnie odsiarczania, które zostały określone w pozwoleniu
zintegrowanym jako obowiązujące w dniu 31 grudnia 2015 r.
2. Czas użytkowania 17 500 godzin, o którym mowa w ust. 1, wynosi
32 000 godzin, w przypadku źródła spalania paliw o całkowitej nominalnej mocy
cieplnej większej niż 1500 MW, ustalonej z uwzględnieniem pierwszej zasady
łączenia, którego użytkowanie rozpoczęto przed dniem 31 grudnia 1986 r. i które
jest opalane lokalnymi paliwami stałymi o wartości opałowej poniżej 5800 kJ/kg,
zawartości wilgoci powyżej 45% wagowo, połączonej zawartości wilgoci i popiołu
powyżej 60% wagowo i zawartości tlenku wapnia w popiele powyżej 10%.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, dla źródła spalania paliw
o całkowitej nominalnej mocy cieplnej większej niż 500 MW, ustalonej
z uwzględnieniem pierwszej i drugiej zasady łączenia, opalanego paliwem stałym,
dla którego pierwsze pozwolenie na budowę wydano po dniu 1 lipca 1987 r.,
wielkość dopuszczalnej emisji tlenku azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na
dwutlenek azotu w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2023 r.
nie może być wyższa niż 200 mg/m³u.
4. Jeżeli źródło spalania paliw, o którym mowa w ust. 1 i 2, lub część tego
źródła, będą eksploatowane po dniu 31 grudnia 2023 r. lub po dniu, w którym
wykorzystany zostanie limit czasu użytkowania odpowiednio 17 500 albo
32 000 godzin, to przy określaniu wielkości dopuszczalnej emisji na okres po tych
dniach źródło to uznaje się za źródło oddane do użytkowania po dniu 7 stycznia
2014 r.
5. W źródle spalania paliw, o którym mowa w ust. 1, nie mogą być spalane
odpady niezaliczone do biomasy w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie
art. 146 ust. 3.

Art. 146b. 1. Dla źródła spalania paliw, w przypadku którego prowadzący
instalację złożył organowi właściwemu do wydania pozwolenia, w terminie do dnia
30 czerwca 2015 r., dokumenty potwierdzające spełnianie przez źródło spalania
paliw następujących warunków:
1) pierwsze pozwolenie na budowę źródła wydano przed dniem 27 listopada
2002 r. lub wniosek o wydanie takiego pozwolenia został złożony przed tym dniem, i źródło zostało oddane do użytkowania nie później niż w dniu
27 listopada 2003 r.,
2) całkowita nominalna moc cieplna, ustalona z uwzględnieniem pierwszej
i drugiej zasady łączenia, jest nie mniejsza niż 50 MW i nie większa niż
200 MW,
3) co najmniej 50% produkcji ciepła użytkowego wytwarzanego w tym źródle,
stanowi ciepło dostarczone do publicznej sieci ciepłowniczej w postaci pary
lub gorącej wody
– obowiązują – w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do czasu spełniania warunków,
o których mowa w pkt 2 i 3, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r. –
wielkości dopuszczalnej emisji tlenku azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na
dwutlenek azotu, wielkości dopuszczalnej emisji pyłu i wielkości dopuszczalnej
emisji dwutlenku siarki lub stopnie odsiarczania, które zostały określone
w pozwoleniu zintegrowanym jako obowiązujące w dniu 31 grudnia 2015 r.
2. Dokumenty potwierdzające spełnianie warunków, o których mowa
w ust. 1, zawierają informacje lub dane dotyczące w szczególności:
1) całkowitej nominalnej mocy cieplnej źródła spalania paliw;
2) obowiązujących standardów emisyjnych lub stopni odsiarczania;
3) określonych w pozwoleniu zintegrowanym wielkości dopuszczalnych emisji
tlenku azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu, pyłu
i dwutlenku siarki lub stopni odsiarczania;
4) rodzaju stosowanego paliwa;
5) udziału ciepła dostarczonego do publicznej sieci ciepłowniczej w postaci pary
lub gorącej wody w produkcji ciepła użytkowego wytwarzanego w źródle
spalania paliw, wyrażonego w procentach.
3. Prowadzący instalację, o którym mowa w ust. 1, przekazuje organowi
właściwemu do wydania pozwolenia, w terminie do końca lutego każdego roku,
dane dotyczące udziału ciepła dostarczonego do publicznej sieci ciepłowniczej
w postaci pary lub gorącej wody w produkcji ciepła użytkowego wytwarzanego
w źródle spalania paliw, wyrażonego w procentach.
4. W źródle spalania paliw, o którym mowa w ust. 1, nie mogą być spalane
odpady niezaliczone do biomasy w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie
art. 146 ust. 3.

Art. 146c. 1. Dla źródła spalania paliw, w przypadku którego prowadzący
instalację wystąpił w 2012 r. do ministra właściwego do spraw klimatu,
z wnioskiem o objęcie Przejściowym Planem Krajowym, które zostało
uwzględnione w wykazie, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 146h, i które spełnia następujące warunki:
1) pierwsze pozwolenie na budowę źródła wydano przed dniem 27 listopada
2002 r. lub wniosek o wydanie takiego pozwolenia został złożony przed tym
dniem, i źródło zostało oddane do użytkowania nie później niż w dniu 27
listopada 2003 r.,
2) całkowita nominalna moc cieplna źródła, ustalona z uwzględnieniem
pierwszej i drugiej zasady łączenia, jest nie mniejsza niż 50 MW,
3) źródło ani żadna z jego części, które będą eksploatowane po dniu 31 grudnia
2015 r., nie zostały zgłoszone, do dnia 30 czerwca 2004 r., w pisemnej
deklaracji złożonej organowi właściwemu do wydania pozwolenia, jako
źródło, które będzie użytkowane nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2015 r.,
i którego czas użytkowania w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia
31 grudnia 2015 r. nie przekroczy 20 000 godzin,
4) (uchylony)
5) źródło nie jest opalane gazami o niskiej wartości opałowej pozyskiwanymi
z pozostałości po procesach zgazowania lub rafinacji albo z pozostałości po
destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej – jeżeli jest
eksploatowane w rafinerii ropy naftowej
– obowiązują – w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia spełniania warunków,
o których mowa w pkt 2–5, jednak nie dłużej niż do dnia 30 czerwca 2020 r. –
w odniesieniu do substancji, ze względu na które źródło zostało objęte
Przejściowym Planem Krajowym, wielkości dopuszczalnej emisji lub stopnie
odsiarczania, które zostały określone w pozwoleniu zintegrowanym jako
obowiązujące w dniu 31 grudnia 2015 r.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, dla źródła spalania paliw
o całkowitej nominalnej mocy cieplnej większej niż 500 MW, ustalonej
z uwzględnieniem pierwszej i drugiej zasady łączenia, opalanego paliwem stałym,
dla którego pierwsze pozwolenie na budowę wydano po dniu 1 lipca 1987 r.,
wielkość dopuszczalnej emisji tlenku azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu, w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 30 czerwca 2020 r.,
nie może być wyższa niż 200 mg/m³u.
3. W źródle spalania paliw, o którym mowa w ust. 1, nie mogą być spalane
odpady niezaliczone do biomasy w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie
art. 146 ust. 3.

Art. 146d. Do źródeł spalania paliw określonych w przepisach wydanych na
podstawie art. 146h nie stosuje się przepisów art. 146a i art. 146b.

Art. 146e. 1. Prowadzący instalację może cofnąć wniosek, o którym mowa
w art. 146c ust. 1; o cofnięciu wniosku prowadzący instalację informuje ministra
właściwego do spraw klimatu oraz organ właściwy do wydania pozwolenia.
2. Informację o cofnięciu wniosku, o którym mowa w art. 146c ust. 1, albo
o uzasadnionej potrzebie zmiany Przejściowego Planu Krajowego w innym
zakresie prowadzący instalację przekazuje do ministra właściwego do spraw
klimatu oraz organu właściwego do wydania pozwolenia w terminie do dnia
1 czerwca roku poprzedzającego rok, w którym zmiana ma być uwzględniona.

Art. 146f. 1. Projekt Przejściowego Planu Krajowego jest opracowywany
przez ministra właściwego do spraw klimatu, przyjmowany w drodze uchwały
Rady Ministrów i przedkładany do zaakceptowania przez Komisję Europejską.
2. Po zaakceptowaniu projektu Przejściowego Planu Krajowego przez
Komisję Europejską, Rada Ministrów przyjmuje w drodze uchwały Przejściowy
Plan Krajowy.
3. Przejściowy Plan Krajowy obejmuje okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do
dnia 30 czerwca 2020 r.
4. Przejściowy Plan Krajowy zawiera:
1) wykaz źródeł spalania paliw wraz z danymi dotyczącymi ich parametrów
eksploatacyjnych;
2) maksymalne emisje substancji dla źródła spalania paliw – roczne dla lat 2016–
2019 i na pierwsze półrocze 2020 r.;
3) łączne maksymalne emisje substancji dla wszystkich źródeł spalania paliw –
roczne dla lat 2016–2019 i na pierwsze półrocze 2020 r.;
4) działania, które prowadzący instalację ma zrealizować w celu
nieprzekraczania maksymalnych emisji substancji, o których mowa w pkt 2;
5) sposób monitorowania realizacji Przejściowego Planu Krajowego
i sprawozdawania do Komisji Europejskiej.
5. Projekt zmiany Przejściowego Planu Krajowego nie wymaga akceptacji
Komisji Europejskiej.
6. Projekt zmiany Przejściowego Planu Krajowego jest opracowywany przez
ministra właściwego do spraw klimatu.
7. Zmiana Przejściowego Planu Krajowego jest przyjmowana w drodze
uchwały Rady Ministrów.
8. Po podjęciu uchwały, o której mowa w ust. 7, minister właściwy do spraw
klimatu informuje Komisję Europejską o zmianie Przejściowego Planu Krajowego.

Art. 146g. Prowadzący instalację spalania paliw, której częścią jest źródło
spalania paliw, uwzględnione w wykazie, o którym mowa w art. 146h pkt 1, jest
obowiązany do:
1) dotrzymywania maksymalnych emisji substancji, o których mowa
w przepisach wydanych na podstawie art. 146h pkt 2, z uwzględnieniem
warunków uznawania ich za dotrzymane, o których mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 146h pkt 4;
2) realizacji działań w celu nieprzekraczania maksymalnych emisji substancji,
o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 146h pkt 5;
3) przekazywania organowi właściwemu do wydania pozwolenia i ministrowi
właściwemu do spraw klimatu:
a) w terminie do końca miesiąca po upływie każdego kwartału –
aktualizowanej co kwartał informacji o wielkości emisji substancji, dla
których dla danego źródła spalania paliw są określone maksymalne
emisje substancji, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 146h pkt 2,
b) w terminie dwóch miesięcy po upływie każdego roku – informacji
o realizacji działań, o których mowa w pkt 2,
c) informacji o każdej planowanej zmianie dotyczącej źródła spalania
paliw, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 146h,
która może mieć wpływ na zmianę wielkości emisji substancji z tego
źródła, w szczególności o planowanym wyłączeniu źródła spalania paliw z eksploatacji oraz o rozpoczęciu współspalania odpadów w źródle spalania paliw;
4) przestrzegania wymagań, o których mowa w art. 146i.

Art. 146ga. Minister właściwy do spraw klimatu, po otrzymaniu informacji,
o których mowa w art. 146g pkt 3 lit. a oraz c, przekazuje je niezwłocznie
Krajowemu ośrodkowi bilansowania i zarządzania emisjami.

Art. 146h. Minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw energii, mając na uwadze art. 146f ust. 2, przepisy prawa Unii
Europejskiej w sprawie emisji przemysłowych oraz cofnięte wnioski
prowadzących instalacje, o których mowa w art. 146e, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz źródeł spalania paliw wraz z danymi dotyczącymi ich parametrów
eksploatacyjnych;
2) maksymalne emisje substancji dla źródła spalania paliw na okres, o którym
mowa w art. 146f ust. 3 – roczne dla lat 2016–2019 i na pierwsze półrocze
2020 r.;
3) łączne maksymalne emisje substancji dla wszystkich źródeł spalania paliw na
okres, o którym mowa w art. 146f ust. 3 – roczne dla lat 2016–2019 i na
pierwsze półrocze 2020 r.;
4) warunki uznawania za dotrzymane maksymalnych emisji substancji,
o których mowa w pkt 2;
5) działania, które prowadzący instalację ma zrealizować w celu
nieprzekraczania maksymalnych emisji substancji, o których mowa w pkt 2.

Art. 146i. Minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw energii, mając na uwadze art. 146f ust. 2 oraz przepisy prawa
Unii Europejskiej w sprawie emisji przemysłowych, może określić, w drodze
rozporządzenia, inne wymagania istotne dla realizacji Przejściowego Planu
Krajowego.

Art. 146j. 1. Dla źródła spalania paliw, w przypadku którego prowadzący
instalację złożył organowi właściwemu do wydania pozwolenia lub do przyjęcia
zgłoszenia, w terminie do dnia 1 stycznia 2024 r., dokumenty potwierdzające
spełnianie przez źródło spalania paliw następujących warunków:
1) źródło zostało oddane do użytkowania przed dniem 20 grudnia 2018 r.,
a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła wydano przed dniem
19 grudnia 2017 r. – zostało oddane do użytkowania nie później niż w dniu
20 grudnia 2018 r.,
2) nominalna moc cieplna źródła jest większa niż 5 MW i mniejsza niż 50 MW,
3) co najmniej 50% produkcji ciepła użytkowego wytwarzanego w źródle,
określone jako średnia krocząca z pięciu lat, stanowi ciepło dostarczone do
publicznej sieci ciepłowniczej w postaci pary lub gorącej wody
– obowiązują – w okresie od dnia 1 stycznia 2025 r. do czasu spełniania warunków,
o których mowa w pkt 2 i 3, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2029 r.,
w przypadku źródła będącego częścią instalacji wymagającej pozwolenia na
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego –
określone w tym pozwoleniu wielkości dopuszczalnej emisji tlenku azotu
i dwutlenku azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu oraz pyłu, nie wyższe niż
wielkości dopuszczalnej emisji tych substancji obowiązujące w dniu 31 grudnia
2024 r., a także wielkość dopuszczalnej emisji dwutlenku siarki nie wyższa niż
wielkość dopuszczalnej emisji tej substancji obowiązująca w dniu 31 grudnia
2024 r. albo wartość 1100 mg/m³u, w zależności od tego, która z tych wartości jest
niższa, a w przypadku źródła będącego częścią instalacji wymagającej zgłoszenia,
o którym mowa w art. 152 ust. 1 – określone w decyzji, o której mowa w art. 154
ust. 1a, wielkości emisji tlenku azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na
dwutlenek azotu oraz pyłu, nie wyższe niż standardy emisyjne tych substancji
obowiązujące w dniu 31 grudnia 2024 r., a także wielkość emisji dwutlenku siarki
nie wyższa niż standard emisyjny tej substancji obowiązujący w dniu 31 grudnia
2024 r. albo wartość 1100 mg/m³u, w zależności od tego, która z tych wartości jest
niższa.
2. Dokumenty potwierdzające spełnianie warunków, o których mowa w ust.
1, zawierają informacje lub dane dotyczące w szczególności:
1) nominalnej mocy cieplnej źródła spalania paliw;
2) obowiązujących dane źródło spalania paliw standardów emisyjnych;
3) w przypadku źródła spalania paliw będącego częścią instalacji wymagającej
pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia
zintegrowanego – wielkości dopuszczalnych emisji tlenku azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu, dwutlenku siarki oraz pyłu
określonych w tym pozwoleniu;
4) rodzaju stosowanego paliwa;
5) udziałów ciepła dostarczonego do publicznej sieci ciepłowniczej w postaci
pary lub gorącej wody w produkcji ciepła użytkowego wytwarzanego
w źródle spalania paliw, w okresie ostatnich pięciu lat, wyrażonych
w procentach.
3. Organ właściwy do wydania pozwolenia lub do przyjęcia zgłoszenia
sprawdza dokumenty, o których mowa w ust. 1, i:
1) w terminie do dnia 1 lipca 2024 r.:
a) informuje w formie pisemnej prowadzącego instalację o spełnieniu przez
źródło spalania paliw warunków, o których mowa w ust. 1 i 5,
b) w przypadku źródła spalania paliw będącego częścią instalacji
wymagającej pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza albo pozwolenia zintegrowanego – wzywa prowadzącego
instalację do wystąpienia z wnioskiem o wydanie albo zmianę
pozwolenia w terminie miesiąca od dnia doręczenia wezwania,
c) w przypadku źródła spalania paliw będącego częścią instalacji
wymagającej zgłoszenia, o którym mowa w art. 152 ust. 1 – wszczyna
postępowanie o wydanie decyzji, o której mowa w art. 154 ust. 1a;
2) w terminie do dnia 31 grudnia 2024 r. ustala w pozwoleniu na wprowadzanie
gazów lub pyłów do powietrza albo w pozwoleniu zintegrowanym, albo
w decyzji, o której mowa w art. 154 ust. 1a, warunki oraz odpowiednio
wielkości dopuszczalnej emisji albo wielkości emisji, uwzględniając
wymagania, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę zapewnienia w okresie,
o którym mowa w ust. 1, dotrzymywania dopuszczalnych poziomów
substancji w powietrzu poza terenem, do którego prowadzący instalację ma
tytuł prawny, a także osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony środowiska
jako całości.
4. Prowadzący instalację, o którym mowa w ust. 1, przekazuje organowi
właściwemu do wydania pozwolenia lub do przyjęcia zgłoszenia, w terminie do
końca lutego każdego roku, dane dotyczące udziału ciepła dostarczonego do
publicznej sieci ciepłowniczej w postaci pary lub gorącej wody w produkcji ciepła użytkowego wytwarzanego w źródle spalania paliw, określonego jako średnia
krocząca z pięciu lat i wyrażonego w procentach.
5. W źródle spalania paliw, o którym mowa w ust. 1, nie mogą być spalane
odpady niezaliczone do biomasy w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie
art. 146 ust. 3.

Art. 146k. 1. Dla źródła spalania paliw, w przypadku którego prowadzący
instalację złożył organowi właściwemu do wydania pozwolenia lub do przyjęcia
zgłoszenia, w terminie do dnia 1 stycznia 2024 r., dokumenty potwierdzające
spełnianie przez źródło spalania paliw następujących warunków:
1) źródło zostało oddane do użytkowania przed dniem 20 grudnia 2018 r.,
a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła wydano przed dniem
19 grudnia 2017 r. – zostało oddane do użytkowania nie później niż w dniu
20 grudnia 2018 r.,
2) nominalna moc cieplna źródła jest większa niż 5 MW i mniejsza niż 50 MW,
3) źródło jest wykorzystywane do napędzania tłoczni gazu niezbędnej do
zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony krajowego systemu przesyłu gazu
rozumianej jako tłocznia eksploatowana na potrzeby sieci gazowej wysokich
ciśnień, z wyłączeniem gazociągów kopalnianych i bezpośrednich, za której
ruch sieciowy jest odpowiedzialny operator systemu przesyłowego
wyznaczony na podstawie art. 9h ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. –
Prawo energetyczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 833 i 843)
– obowiązują – w okresie od dnia 1 stycznia 2025 r. do czasu spełniania warunków,
o których mowa w pkt 2 i 3, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2029 r.,
w przypadku źródła będącego częścią instalacji wymagającej pozwolenia na
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego –
określone w tym pozwoleniu wielkości dopuszczalnej emisji dwutlenku siarki
i pyłu, nie wyższe niż obowiązujące w tym okresie standardy emisyjne tych
substancji oraz wielkość dopuszczalnej emisji tlenku azotu i dwutlenku azotu
w przeliczeniu na dwutlenek azotu nie wyższa niż wielkość dopuszczalnej emisji
tych substancji określona w pozwoleniu jako obowiązująca w dniu 31 grudnia
2024 r., a w przypadku źródła będącego częścią instalacji wymagającej zgłoszenia,
o którym mowa w art. 152 ust. 1 – określone w decyzji, o której mowa w art.
154 ust. 1a, wielkości emisji dwutlenku siarki i pyłu, nie wyższe niż standardy emisyjne tych substancji obowiązujące w tym okresie oraz wielkość emisji tlenku
azotu i dwutlenku azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu nie wyższa niż standard
emisyjny tych substancji obowiązujący w dniu 31 grudnia 2024 r.
2. Dokumenty potwierdzające spełnianie warunków, o których mowa w ust.
1, zawierają w szczególności informacje lub dane:
1) o których mowa w art. 146j ust. 2 pkt 1–4;
2) potwierdzające, że prowadzący tłocznię gazu niezbędną do zapewnienia
bezpieczeństwa i ochrony krajowego systemu przesyłu gazu świadczy usługę
na podstawie decyzji, o której mowa w art. 9h ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia
1997 r. – Prawo energetyczne.
3. Organ właściwy do wydania pozwolenia lub do przyjęcia zgłoszenia
sprawdza dokumenty, o których mowa w ust. 1, i:
1) w terminie do dnia 1 lipca 2024 r.:
a) informuje w formie pisemnej prowadzącego instalację o spełnieniu przez
źródło spalania paliw warunków, o których mowa w ust. 1 i 4,
b) w przypadku źródła spalania paliw będącego częścią instalacji
wymagającej pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza albo pozwolenia zintegrowanego – wzywa prowadzącego
instalację do wystąpienia z wnioskiem o wydanie albo zmianę
pozwolenia, w terminie miesiąca od dnia doręczenia wezwania,
c) w przypadku źródła spalania paliw będącego częścią instalacji
wymagającej zgłoszenia, o którym mowa w art. 152 ust. 1 – wszczyna
postępowanie o wydanie decyzji, o której mowa w art. 154 ust. 1a;
2) w terminie do dnia 31 grudnia 2024 r. ustala w pozwoleniu na wprowadzanie
gazów lub pyłów do powietrza albo w pozwoleniu zintegrowanym, albo
w decyzji, o której mowa w art. 154 ust. 1a, warunki oraz odpowiednio
wielkości dopuszczalnej emisji albo wielkości emisji obowiązujące w okresie,
o którym mowa w ust. 1, oraz po zakończeniu tego okresu, uwzględniając
wymagania, o których mowa w ust. 1.
4. W źródle spalania paliw, o którym mowa w ust. 1, nie mogą być spalane
odpady niezaliczone do biomasy w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie
art. 146 ust. 3.

art. 147. więcej Art. 147. 1. Prowadzący instalację oraz użytkownik urządzenia są
obowiązani do okresowych pomiarów wielkości emisji.
2. Prowadzący instalację oraz użytkownik urządzenia są obowiązani do
ciągłych pomiarów wielkości emisji w razie wprowadzania do środowiska
znacznych ilości substancji lub energii.
3. Zakres obowiązku prowadzenia pomiarów, o których mowa w ust. 1 i 2,
może być związany z parametrami charakteryzującymi wydajność lub moc
instalacji albo urządzenia.
3a. Jeżeli wykonane przez prowadzącego instalację do termicznego
przekształcania odpadów pomiary wykażą, że zostały przekroczone dopuszczalne
wielkości emisji do wód, ustanowione w odrębnych przepisach, prowadzący
instalację jest obowiązany w ciągu 24 godzin od momentu stwierdzenia
przekroczenia tych emisji powiadomić o tym organ ochrony środowiska właściwy
do wydania pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego.
4. Prowadzący instalację nowo zbudowaną lub zmienioną w istotny sposób,
z której emisja wymaga pozwolenia, jest obowiązany do przeprowadzenia
wstępnych pomiarów wielkości emisji z tej instalacji.
4a. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do nowo zbudowanego lub
zmienionego w sposób istotny źródła spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej
nie mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem
trzeciej zasady łączenia, dla którego standardy emisyjne są określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3, będącego częścią instalacji wymagającej
zgłoszenia, o którym mowa w art. 152 ust. 1.
5. Obowiązek, o którym mowa w ust. 4, należy zrealizować najpóźniej w
ciągu 14 dni od zakończenia rozruchu instalacji lub uruchomienia urządzenia,
chyba że organ właściwy do wydania pozwolenia określił w pozwoleniu inny
termin.
5a. Obowiązek, o którym mowa w ust. 4, w odniesieniu do źródła spalania
paliw, o którym mowa w ust. 4a, należy zrealizować najpóźniej w ciągu 4 miesięcy
od dnia zakończenia rozruchu tego źródła.
6. Prowadzący instalację oraz użytkownik urządzenia są obowiązani do
ewidencjonowania wyników przeprowadzonych pomiarów oraz ich przechowywania przez 5 lat od zakończenia roku kalendarzowego, którego
dotyczą.

Art. 147a. 1. Prowadzący instalację oraz użytkownik urządzenia są
obowiązani zapewnić wykonanie pomiarów wielkości emisji lub innych warunków
korzystania ze środowiska, w tym pobieranie próbek przez:
1) akredytowane laboratorium w rozumieniu ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.
o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2019 r. poz. 155) lub
2) certyfikowane jednostki badawcze, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy
z dnia 25 lutego 2011 r. o substancjach chemicznych i ich mieszaninach
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1225 oraz z 2020 r. poz. 284 i 322)
– w zakresie badań, do których wykonywania są obowiązani.
1a. Prowadzący instalację oraz użytkownik urządzenia, posiadający certyfikat
systemu zarządzania jakością, mogą wykonywać pomiary wielkości emisji lub
innych warunków korzystania ze środowiska, do których wykonania są
obowiązani, w tym pobieranie próbek, we własnym laboratorium, pod warunkiem
że laboratorium to jest również objęte systemem zarządzania jakością lub jest
zapewniony automatyczny pobór prób przy użyciu próbobierni objętej nadzorem
metrologicznym.
1b. Przepisów ust. 1 i 1a nie stosuje się do wykonywania pomiarów:
1) ilości pobieranej wody, do których są obowiązani prowadzący instalację oraz
użytkownik urządzenia;
2) wielkości emisji, do których jest obowiązana służba radiokomunikacyjna
amatorska w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. z 2019 r. poz. 2460 oraz z 2020 r. poz. 374, 695 i
875).
2. Jeżeli prowadzący instalację jest obowiązany do prowadzenia ciągłych
pomiarów wielkości emisji, powinien zapewnić możliwość automatycznego
ciągłego zapisu wyników przez przyrząd pomiarowy.

art. 148. więcej Art. 148. 1. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze
rozporządzenia, wymagania w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji,
o których mowa w art. 147 ust. 1 i 2, mając na uwadze potrzebę zapewnienia systematycznej kontroli wielkości emisji z niektórych instalacji, źródeł spalania
paliw oraz urządzeń spalania lub współspalania odpadów.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, zostaną ustalone:
1) przypadki, w których są wymagane ciągłe pomiary emisji z instalacji, źródła
spalania paliw albo z urządzenia spalania lub współspalania odpadów;
2) przypadki, w których są wymagane okresowe pomiary emisji z instalacji,
źródła spalania paliw albo z urządzenia spalania lub współspalania odpadów,
oraz częstotliwości prowadzenia tych pomiarów;
3) zakres wykonywania niektórych pomiarów;
4) referencyjne metodyki wykonywania pomiarów;
5) sposób ewidencjonowania przeprowadzonych pomiarów.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, zostanie zawarte wymaganie
prowadzenia pomiarów w zależności odpowiednio od:
1) rodzaju instalacji albo urządzenia;
2) nominalnej wielkości emisji z instalacji albo urządzenia;
3) parametrów charakteryzujących wydajność lub moc instalacji albo
urządzenia.
4. Jeżeli obowiązek prowadzenia pomiarów nie wynika z nominalnej
wielkości emisji, rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, określa substancje albo
energie, których pomiar jest obowiązkowy.
5. Wymagań dotyczących okresowych pomiarów emisji nie ustanawia się,
gdy są one określone w przepisach odrębnych.

art. 149. więcej Art. 149. 1. Wyniki pomiarów, o których mowa w art. 147 ust. 1, 2 i 4,
prowadzący instalację i użytkownik urządzenia przedstawiają organowi ochrony
środowiska oraz wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska, jeżeli pomiary
te mają szczególne znaczenie ze względu na potrzebę zapewnienia systematycznej
kontroli wielkości emisji lub innych warunków korzystania ze środowiska.
2. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia:
1) rodzaje wyników pomiarów prowadzonych w związku z eksploatacją
instalacji lub urządzenia, które ze względu na szczególne znaczenie dla
zapewnienia systematycznej kontroli wielkości emisji lub innych warunków
korzystania ze środowiska przekazuje się właściwym organom ochrony
środowiska oraz wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska,
2) terminy i sposób prezentacji danych, o których mowa w pkt 1
– kierując się potrzebą zapewnienia systematycznej kontroli wielkości emisji lub
innych warunków korzystania ze środowiska.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 2, zostaną ustalone:
1) przypadki, w których wymagane jest przedkładanie wyników pomiarów
z uwagi na:
a) rodzaj instalacji lub urządzenia,
b) nominalną wielkość emisji,
c) parametry charakteryzujące wydajność lub moc instalacji lub urządzenia;
2) formy przedkładanych wyników pomiarów;
3) układy przekazywanych wyników pomiarów;
4) wymagane techniki przedkładania wyników pomiarów;
5) terminy przedkładania wyników pomiarów w zależności od ich rodzajów.
4. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia:
1) inne niż wyniki pomiarów, o których mowa w art. 147 ust. 1, 2 i 4, dane
zbierane w wyniku monitorowania procesów technologicznych w związku
z wymaganiami pozwolenia, które ze względu na szczególne znaczenie dla
zapewnienia systematycznej kontroli wielkości emisji lub innych warunków
korzystania ze środowiska powinny być przekazywane właściwym organom
ochrony środowiska oraz wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska,
2) terminy i sposób prezentacji danych, o których mowa w pkt 1
– kierując się potrzebą zapewnienia właściwym organom wyników monitorowania
procesów technologicznych przez podmioty korzystające ze środowiska.

art. 150. więcej Art. 150. 1. Organ ochrony środowiska może, w drodze decyzji, nałożyć na
prowadzącego instalację lub użytkownika urządzenia obowiązek prowadzenia
w określonym czasie pomiarów wielkości emisji wykraczających poza obowiązki,
o których mowa w art. 147 ust. 1, 2 i 4, jeżeli z przeprowadzonej kontroli wynika,
że nastąpiło przekroczenie standardów emisyjnych; do wyników
przeprowadzonych pomiarów stosuje się odpowiednio przepis art. 147 ust. 6.
2. Wydając decyzję, o której mowa w ust. 1, właściwy organ może nałożyć
obowiązek przedkładania mu wyników pomiarów, określając zakres i terminy ich przedkładania, a także wymagania w zakresie formy, układu i wymaganych technik ich przedkładania.
3. Jeżeli z przeprowadzonej kontroli wynika, że nastąpiło przekroczenie
standardów emisyjnych, organ ochrony środowiska może, w drodze decyzji,
nałożyć na prowadzącego instalację lub użytkownika urządzenia obowiązek
przedkładania mu wyników pomiarów wielkości emisji wykraczających poza
obowiązki, o których mowa w art. 149 ust. 1, określając zakres i terminy ich
przedkładania, a także wymagania w zakresie formy, układu i wymaganych technik
ich przedkładania.
4. Postępowanie w przedmiocie wydania decyzji nakładającej obowiązek
prowadzenia pomiarów lub ich przedkładania wszczyna się z urzędu.

art. 151. więcej Art. 151. Jeżeli wymagane jest pozwolenie na emisję z instalacji, organ
właściwy do jego wydania może nałożyć dodatkowe wymagania wykraczające
poza wymagania, o których mowa w art. 147 i przepisach wydanych na podstawie
art. 148, a także określić dodatkowe wymagania w zakresie prowadzenia
pomiarów, jeżeli przemawiają za tym szczególne względy ochrony środowiska.

art. 152. więcej Art. 152. 1. Instalacja, z której emisja nie wymaga pozwolenia, mogąca
negatywnie oddziaływać na środowisko, podlega zgłoszeniu organowi ochrony
środowiska, z zastrzeżeniem ust. 8.
2. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:
1) oznaczenie prowadzącego instalację, jego adres zamieszkania lub siedziby;
2) adres zakładu, na którego terenie prowadzona jest eksploatacja instalacji;
3) rodzaj i zakres prowadzonej działalności, w tym wielkość produkcji lub
wielkość świadczonych usług;
4) czas funkcjonowania instalacji (dni tygodnia i godziny);
5) wielkość i rodzaj emisji;
6) opis stosowanych metod ograniczania wielkości emisji;
7) informację, czy stopień ograniczania wielkości emisji jest zgodny
z obowiązującymi przepisami;
8) (uchylony)
9) sprawozdanie z wykonanych pomiarów poziomów pól
elektromagnetycznych, o których mowa w art. 122a ust. 1 pkt 1.
2a. (uchylony)
2b. W przypadku źródła spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie
mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem trzeciej
zasady łączenia, dla którego standardy emisyjne są określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3, będącego częścią instalacji wymagającej
zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, zgłoszenie powinno zawierać także informacje
o:
1) sektorze, w którym działa dane źródło spalania paliw lub zakład, w którym to
źródło jest eksploatowane (kod Polskiej Klasyfikacji Działalności);
2) numerze REGON prowadzącego instalację;
3) nominalnej mocy cieplnej źródła spalania paliw wyrażonej w MW;
4) rodzaju źródła spalania paliw, z uwzględnieniem rodzajów źródeł spalania
paliw, dla których w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 są
zróżnicowane standardy emisyjne;
5) rodzaju i przewidywanym udziale procentowym wykorzystywanych paliw,
z uwzględnieniem rodzajów paliw, dla których w przepisach wydanych na
podstawie art. 146 ust. 3 są zróżnicowane standardy emisyjne;
6) obowiązujących dane źródło spalania paliw standardach emisyjnych;
7) dacie oddania źródła spalania paliw do użytkowania, a jeżeli ta data nie jest
znana – dowód na to, że użytkowanie źródła spalania paliw rozpoczęto przed
dniem 20 grudnia 2018 r. albo po dniu 19 grudnia 2018 r.;
8) przewidywanym czasie użytkowania źródła spalania paliw w ciągu roku oraz
przewidywanym średnim obciążeniu podczas użytkowania wyrażonym
w procentach.
2c. W przypadku źródła spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie
mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem trzeciej
zasady łączenia, dla którego standardy emisyjne są określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3, będącego częścią instalacji wymagającej
zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, którego czas użytkowania liczony jako średnia
krocząca:
1) z pięciu lat – dla źródła spalania paliw oddanego do użytkowania przed dniem
20 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła wydano
przed dniem 19 grudnia 2017 r., oddanego do użytkowania nie później niż w dniu 20 grudnia 2018 r. – wynosi nie więcej niż 500 godzin w ciągu roku,
a jeżeli jest to źródło służące wyłącznie do wytwarzania ciepła w razie
wystąpienia nadzwyczajnie niskich temperatur, nie więcej niż 1000 godzin
w ciągu roku,
2) z trzech lat – dla źródła spalania paliw oddanego do użytkowania po dniu
19 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła wydano
po dniu 18 grudnia 2017 r., oddanego do użytkowania po dniu 20 grudnia
2018 r. – wynosi nie więcej niż 500 godzin w ciągu roku
– do zgłoszenia należy dołączyć także oświadczenie o nieprzekraczaniu tego czasu
użytkowania.
3. Prowadzący instalację, o której mowa w ust. 1, jest obowiązany do
dokonania zgłoszenia przed rozpoczęciem jej eksploatacji, z zastrzeżeniem ust. 5.
Przepis art. 64 ust. 2 Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się
odpowiednio.
4. Do rozpoczęcia eksploatacji instalacji nowo zbudowanej lub zmienionej
w sposób istotny można przystąpić, jeżeli organ właściwy do przyjęcia zgłoszenia
w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia nie wniesie sprzeciwu w drodze
decyzji.
4a. Sprzeciw, o którym mowa w ust. 4, jest wnoszony, jeżeli:
1) eksploatacja instalacji objętej zgłoszeniem powodowałaby przekroczenie
standardów emisyjnych lub standardów jakości środowiska;
2) instalacja nie spełnia wymagań ochrony środowiska, o których mowa
w art. 76 ust. 2 pkt 1 i 2.
4b. Organ właściwy do przyjęcia zgłoszenia może z urzędu, przed upływem
terminu, o którym mowa w ust. 4, wydać zaświadczenie o braku podstaw do
wniesienia sprzeciwu. Wydanie zaświadczenia wyłącza możliwość wniesienia
sprzeciwu, o którym mowa w ust. 4, oraz uprawnia zgłaszającego do rozpoczęcia
eksploatacji instalacji.
4c. Do rozpoczęcia eksploatacji instalacji lub urządzenia, o którym mowa
w art. 122a ust. 1, zmienionego w sposób istotny lub będącego przenośnym
wolnostojącym masztem antenowym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186, z późn. zm.) można przystąpić bezpośrednio po doręczeniu zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1.
W przypadku gdy organ właściwy do przyjęcia zgłoszenia w terminie 30 dni od
dnia doręczenia zgłoszenia wniesie sprzeciw w drodze decyzji w zakresie,
o którym mowa w ust. 4a, prowadzący tę instalację lub użytkownik tego urządzenia
wstrzymuje jego eksploatację.
5. Instalację, o której mowa w ust. 1, objętą obowiązkiem zgłoszenia
w okresie, gdy jest już ona eksploatowana, prowadzący ją jest obowiązany zgłosić
w terminie 6 miesięcy od dnia, w którym została ona objęta tym obowiązkiem.
6. Prowadzący instalację, o której mowa w ust. 1, jest obowiązany:
1) przedłożyć organowi właściwemu do przyjęcia zgłoszenia informacje o:
a) rezygnacji z rozpoczęcia eksploatacji instalacji,
b) zakończeniu eksploatacji instalacji,
c) zmianie w zakresie danych lub informacji, o których mowa w ust. 2 i 2b,
albo objętych oświadczeniem, o którym mowa w ust. 2c;
2) dokonać ponownego zgłoszenia instalacji, jeżeli zmiana wprowadzona
w instalacji ma charakter istotnej zmiany lub w przypadku nierozpoczęcia
eksploatacji instalacji przed upływem 12 miesięcy od dnia upływu terminu do
wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w ust. 4, albo od dnia wydania
zaświadczenia, o którym mowa w ust. 4b.
6a. W przypadku źródła spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie
mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem trzeciej
zasady łączenia, dla którego standardy emisyjne są określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3, będącego częścią instalacji wymagającej
zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, prowadzący instalację jest obowiązany do
przechowywania:
1) informacji, o których mowa w ust. 6 pkt 1 i art. 152a ust. 1 pkt 1, oraz decyzji,
o której mowa w art. 154 ust. 1a – przez okres eksploatacji źródła spalania
paliw;
2) informacji lub dokumentów dotyczących:
a) wyników pomiarów wielkości emisji, umożliwiających ocenę
dotrzymywania standardów emisyjnych określonych dla tego źródła
w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3,
b) przypadków niedotrzymania standardów emisyjnych określonych dla
tego źródła w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 oraz
działań podjętych w celu przywrócenia zgodności z tymi standardami,
c) rodzaju i ilości paliw wykorzystywanych w tym źródle,
d) potwierdzenia utrzymywania w eksploatacji urządzeń ochronnych
ograniczających emisję, zainstalowanych w celu dotrzymywania
standardów emisyjnych określonych dla tego źródła w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3, oraz przypadków każdej
niesprawności i awarii urządzeń ochronnych,
e) czasu użytkowania źródła spalania paliw – w przypadku gdy jest to
źródło, o którym mowa w ust. 2c
– przez 6 lat po upływie roku, którego te informacje lub dokumenty dotyczą.
6b. Informacje, decyzje lub dokumenty, o których mowa w ust. 6a,
prowadzący instalację udostępnia organowi właściwemu do przyjęcia zgłoszenia
na każde żądanie.
6c. Jeżeli wniosek o udostępnienie informacji o środowisku i jego ochronie
dotyczy informacji, decyzji lub dokumentów, o których mowa w ust. 6a, nie stosuje
się art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko. W takim przypadku organ właściwy do
przyjęcia zgłoszenia wzywa prowadzącego instalację do przekazania mu tych
informacji, decyzji lub dokumentów.
7. Informacje, o których mowa w ust. 6 pkt 1, należy przedłożyć w terminie
14 dni odpowiednio od dnia:
1) rezygnacji z rozpoczęcia eksploatacji instalacji;
2) zakończenia eksploatacji instalacji;
3) zmiany w zakresie danych lub informacji, o których mowa w ust. 2 i 2b, albo
objętych oświadczeniem, o którym mowa w ust. 2c.
7a. Organ ochrony środowiska niezwłocznie przedkłada wojewódzkiemu
inspektorowi ochrony środowiska oraz państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu informacje zawarte w zgłoszeniu, o którym mowa
w ust. 1 i 6 pkt 2, oraz informacje, o których mowa w ust. 6 pkt 1, dla instalacji
objętych obowiązkiem zgłoszenia z uwagi na wytwarzanie pól
elektromagnetycznych, dla których nie wniesiono sprzeciwu lub dla których
wydano zaświadczenie o braku podstaw do wniesienia sprzeciwu.
8. Zasady zgłaszania instalacji mogącej negatywnie oddziaływać na
środowisko z uwagi na wytwarzanie odpadów określają przepisy ustawy
o odpadach.
8a. Zgłoszenia oraz informacje, o których mowa w ust. 1, 6 i 7a, dokonuje się
lub przekazuje w postaci papierowej lub elektronicznej.
9. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe wymagania dotyczące zakresu danych ujętych
w zgłoszeniu, o których mowa w ust. 2, oraz wzór formularza tego zgłoszenia, dla
wybranych rodzajów instalacji, uwzględniając znaczenie tych danych dla
określenia ewentualnego negatywnego oddziaływania instalacji na środowisko.

Art. 152a. 1. Organ właściwy do przyjęcia zgłoszenia, w terminie 30 dni od
dnia doręczenia zgłoszenia dotyczącego źródła spalania paliw o nominalnej mocy
cieplnej nie mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z
uwzględnieniem trzeciej zasady łączenia, dla którego standardy emisyjne są
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3:
1) informuje w formie pisemnej prowadzącego instalację o przyjęciu zgłoszenia
oraz wszczyna postępowanie o wydanie decyzji, o której mowa w art. 154 ust.
1a;
2) przekazuje w postaci elektronicznej informacje, o których mowa w art.
152 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz ust. 2b, a także wynikające z oświadczenia, o którym
mowa w art. 152 ust. 2c, do Krajowego ośrodka bilansowania i zarządzania
emisjami, o którym mowa w art. 3 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie
zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1447 i 1501 oraz z 2020 r. poz. 284).
2. W przypadku instalacji nowo zbudowanej lub zmienionej w sposób istotny
termin, o którym mowa w ust. 1, jest liczony od upływu terminu do wniesienia
sprzeciwu, o którym mowa w art. 152 ust. 4.
3. Organ właściwy do przyjęcia zgłoszenia przekazuje niezwłocznie w postaci
elektronicznej do Krajowego ośrodka bilansowania i zarządzania emisjami także
informacje, o których mowa w art. 152 ust. 6 pkt 1.

Art. 152b. 1. Organ ochrony środowiska udostępnia na stronie podmiotowej
urzędu obsługującego ten organ następujące informacje o instalacjach
wytwarzających pole elektromagnetyczne, objętych obowiązkiem zgłoszenia:
1) zgłoszenie, o którym mowa w art. 152 ust. 1 lub 6 pkt 2;
2) informacje, o których mowa w art. 152 ust. 6 pkt 1;
3) sprzeciw, o którym mowa w art. 152 ust. 4 lub 4c, a w przypadku jego braku
zaświadczenie, o którym mowa w art. 152 ust. 4b;
4) uwagi, o których mowa w ust. 3, oraz odpowiedzi na wniesione uwagi,
o których mowa w ust. 6.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, udostępnia się nie później niż
w terminie 3 dni roboczych od dnia dokonania zgłoszenia, przedłożenia informacji,
wniesienia sprzeciwu, upływu terminu do wniesienia sprzeciwu, wydania
zaświadczenia, wniesienia uwag oraz odpowiedzi na uwagi.
3. Organizacja pozarządowa w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U.
z 2019 r. poz. 688, 1570 i 2020 oraz z 2020 r. poz. 284) prowadząca działalność
w zakresie, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 6 lub 18 tej ustawy, lub osoba
zamieszkała w gminie, na terenie której ma być lub jest eksploatowana instalacja,
o której mowa w ust. 1, może wnieść do organu ochrony środowiska właściwego
do przyjęcia zgłoszenia uwagi dotyczące okoliczności, o których mowa
w art. 152 ust. 4a, wraz z ich szczegółowym uzasadnieniem uprawdopodabniającym zasadność ich wniesienia.
4. Uwagi, o których mowa w ust. 3, wnosi się w terminie 14 dni od dnia
udostępnienia zgłoszenia lub informacji, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2.
5. Treść uwag wniesionych w terminie przekazywana jest niezwłocznie
prowadzącemu instalację lub użytkownikowi urządzenia, którego uwagi dotyczą.
6. Podmioty, o których mowa w ust. 5, mogą wnieść za pośrednictwem
organu właściwego do przyjęcia uwag odpowiedź na wniesione uwagi w terminie
14 dni od dnia ich otrzymania.

art. 153. więcej Art. 153. 1. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze
rozporządzenia, rodzaje instalacji, z których emisja nie wymaga pozwolenia,
a których eksploatacja wymaga zgłoszenia, uwzględniając ich negatywne
oddziaływanie na środowisko.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, zostaną ustalone rodzaje
instalacji, których eksploatacja wymaga zgłoszenia z uwagi na:
1) wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza;
2) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi;
3) (uchylony)
4) wytwarzanie pól elektromagnetycznych.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, wymóg zgłoszenia dla danego
rodzaju instalacji może być uzależniony od:
1) stosowanej techniki;
2) parametrów charakteryzujących wydajność lub moc instalacji.

art. 154. więcej Art. 154. 1. Organ ochrony środowiska może ustalić, w drodze decyzji,
wymagania w zakresie ochrony środowiska dotyczące eksploatacji instalacji,
z której emisja nie wymaga pozwolenia, o ile jest to uzasadnione koniecznością
ochrony środowiska.
1a. W przypadku instalacji wymagającej zgłoszenia, o którym mowa w art.
152 ust. 1, której częścią jest źródło spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie
mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem trzeciej
zasady łączenia, dla którego standardy emisyjne są określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3, organ właściwy do przyjęcia zgłoszenia
ustala, w drodze decyzji, wymagania w zakresie ochrony środowiska dotyczące
eksploatacji tej instalacji, w szczególności warunki i wielkości emisji.
2. Do decyzji, o których mowa w ust. 1 i 1a, przepisy art. 188 stosuje się
odpowiednio.
3. Postępowanie o wydanie decyzji, o których mowa w ust. 1 i 1a, wszczyna
się z urzędu.

art. 155. więcej Art. 155. Środki transportu powinny spełniać wymagania ochrony
środowiska określone w ustawie oraz w przepisach odrębnych.

art. 156. więcej Art. 156. 1. Zabrania się używania instalacji lub urządzeń nagłaśniających na
publicznie dostępnych terenach miast, terenach zabudowanych oraz na terenach
przeznaczonych na cele rekreacyjno-wypoczynkowe.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do okazjonalnych uroczystości oraz
uroczystości i imprez związanych z kultem religijnym, imprez sportowych,
handlowych, rozrywkowych i innych legalnych zgromadzeń, a także podawania do
publicznej wiadomości informacji i komunikatów służących bezpieczeństwu
publicznemu.

art. 157. więcej Art. 157. 1. Rada gminy może, w drodze uchwały, ustanawiać ograniczenia
co do czasu funkcjonowania instalacji lub korzystania z urządzeń, z których
emitowany hałas może negatywnie oddziaływać na środowisko, z zastrzeżeniem
ust. 2.
2. Ograniczenia, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą instalacji lub urządzeń
znajdujących się w miejscach kultu religijnego.

Art. 157a. 1. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:
1) cieple użytkowym – rozumie się przez to ilość ciepła wytwarzanego w źródle
spalania paliw obejmującą ciepło zużywane w zakładzie, w którym jest
zlokalizowane źródło spalania paliw, na cele grzewcze lub przemysłowe
niezwiązane z produkcją energii elektrycznej i ciepła oraz ciepło
przeznaczone dla odbiorców zewnętrznych na cele grzewcze lub
przemysłowe;
2) cieple dostarczanym do publicznej sieci ciepłowniczej – rozumie się przez to
tę część ciepła użytkowego, która jest przekazywana poza teren zakładu,
w którym jest zlokalizowane źródło spalania paliw, z wyjątkiem ciepła, które
jest dostarczane do innych zakładów mających bezpośrednie połączenie ze
źródłem spalania paliw;
3) czasie użytkowania źródła spalania paliw – rozumie się przez to wyrażony
w godzinach czas, w którym pracuje źródło spalania paliw lub część źródła
spalania paliw, odprowadzając substancje do powietrza, z wyłączeniem
okresów rozruchu i wyłączania, które są ustalane z uwzględnieniem
specyficznych procesów oraz parametrów operacyjnych pozwalających na
określenie momentu zakończenia rozruchu i rozpoczęcia wyłączania źródła spalania paliw oraz decyzji wykonawczej Komisji z dnia 7 maja 2012 r.
dotyczącej określenia okresów rozruchu i wyłączania do celów dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE w sprawie emisji
przemysłowych (Dz. Urz. UE L 123 z 09.05.2012, str. 44);
4) lokalnych paliwach stałych – rozumie się przez to naturalnie występujące
paliwa stałe wydobywane lokalnie i spalane w źródle spalania paliw
specjalnie zaprojektowanym dla tego rodzaju paliw;
5) nominalnej mocy cieplnej – rozumie się przez to ilość energii wprowadzanej
w paliwie do źródła spalania paliw w jednostce czasu przy jego nominalnym
obciążeniu;
6) stopniu odsiarczania – rozumie się przez to wyrażony w procentach stosunek
różnicy między masą siarki zawartej w paliwie wprowadzonym do źródła
spalania paliw w określonym czasie a masą siarki zawartej w gazach
odlotowych odprowadzonych do powietrza w tym czasie do masy siarki
zawartej w paliwie wprowadzonym do źródła spalania paliw w tym czasie;
7) źródle spalania paliw – rozumie się przez to część instalacji spalania paliw
będącą stacjonarnym urządzeniem technicznym, w którym następuje
utlenianie paliw w celu wytworzenia energii.
2. Źródłem spalania paliw jest także zespół dwóch lub większej liczby źródeł
spalania paliw, o których mowa w ust. 1 pkt 7, dla których standardy emisyjne są
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3, w przypadkach
gdy:
1) gazy odlotowe z tych źródeł spalania paliw są odprowadzane do powietrza
przez wspólny komin i całkowita nominalna moc cieplna jest nie mniejsza niż
50 MW; w takim przypadku zespół źródeł spalania paliw uważa się za jedno
źródło spalania paliw złożone z dwóch lub większej liczby części, którego
całkowita nominalna moc cieplna stanowi sumę nominalnych mocy cieplnych
tych części źródła spalania paliw, których nominalna moc cieplna jest nie
mniejsza niż 15 MW (pierwsza zasada łączenia);
2) dwa lub więcej źródeł spalania paliw, dla których pierwsze pozwolenie na
budowę wydano po dniu 30 czerwca 1987 r., lub dla których wniosek
o wydanie takiego pozwolenia został złożony po tym dniu, i dla których
całkowita nominalna moc cieplna jest nie mniejsza niż 50 MW, zostały zainstalowane w taki sposób, że uwzględniając parametry techniczne
i czynniki ekonomiczne, ich gazy odlotowe mogłyby być, w ocenie organu
właściwego do wydania pozwolenia, odprowadzane przez wspólny komin;
w takim przypadku zespół źródeł spalania paliw uważa się za jedno źródło
spalania paliw złożone z dwóch lub większej liczby części, którego całkowita
nominalna moc cieplna stanowi sumę nominalnych mocy cieplnych tych
części źródła spalania paliw, których nominalna moc cieplna jest nie mniejsza
niż 15 MW (druga zasada łączenia);
3) dwa lub więcej źródeł spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie
mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW, oddanych do użytkowania po
dniu 19 grudnia 2018 r., a jeżeli pozwolenie na ich budowę wydano po dniu
18 grudnia 2017 r. – oddanych do użytkowania po dniu 20 grudnia 2018 r., do
których nie ma zastosowania pkt 1 albo 2, i które odprowadzają gazy
odlotowe przez wspólny komin lub zostały zainstalowane w taki sposób, że
uwzględniając parametry techniczne i czynniki ekonomiczne, ich gazy
odlotowe mogłyby być, w ocenie organu właściwego do wydania pozwolenia
lub przyjęcia zgłoszenia, odprowadzane przez wspólny komin; w takim
przypadku zespół źródeł spalania paliw uważa się za jedno źródło spalania
paliw złożone z dwóch lub większej liczby części, którego całkowita
nominalna moc cieplna stanowi sumę nominalnych mocy cieplnych
poszczególnych części, przy czym w przypadku, gdy suma ta wynosi nie
mniej niż 50 MW, przyjmuje się, że całkowita nominalna moc cieplna źródła
nie osiąga wartości 50 MW (trzecia zasada łączenia).

art. 158. więcej Art. 158. Wprowadzanie do środowiska wytwarzanej, wykorzystywanej lub
transportowanej substancji jest dopuszczalne wyłącznie w zakresie, w jakim jest to
konieczne w związku z charakterem prowadzonej działalności.

art. 159. więcej Art. 159. 1. Wprowadzający do obrotu substancję jest obowiązany do:
1) opakowania substancji w sposób zabezpieczający przed przypadkowym
wprowadzeniem do środowiska;
2) załączenia informacji zapewniającej identyfikację zagrożeń, jakie wynikają
z wprowadzenia substancji do środowiska.
2. Jeżeli przypadkowe wprowadzenie substancji do środowiska może
spowodować zanieczyszczenie, informacja, o której mowa w ust. 1 pkt 2, powinna
określać sposób postępowania w celu ograniczenia szkód.

art. 160. więcej Art. 160. 1. Zabronione jest, z wyjątkiem przypadków określonych
w ustawie i przepisach odrębnych, wprowadzanie do obrotu lub ponowne
wykorzystanie substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska.
2. Substancjami stwarzającymi szczególne zagrożenie dla środowiska są
w szczególności:
1) azbest;
2) PCB.
3. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia, inne – poza azbestem i PCB – substancje stwarzające szczególne
zagrożenie dla środowiska, kierując się koniecznością ograniczania ryzyka
wystąpienia szkód w środowisku.
4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, zostaną ustalone:
1) oznaczenie numeryczne substancji, pozwalające na jednoznaczną jej
identyfikację;
2) nazwa substancji.

art. 161. więcej Art. 161. 1. Substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska
powinny być wykorzystywane, przemieszczane i eliminowane przy zachowaniu
szczególnych środków ostrożności.
2. Instalacje lub urządzenia, w których są lub były wykorzystywane
substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska, powinny zostać
oczyszczone lub unieszkodliwione.
3. Do instalacji lub urządzeń, co do których istnieje uzasadnione podejrzenie,
iż były w nich wykorzystywane substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla
środowiska, stosuje się wymagania dotyczące postępowania z instalacjami
i urządzeniami, w których są lub były wykorzystywane te substancje.

art. 162. więcej Art. 162. 1. Wykorzystywane substancje stwarzające szczególne zagrożenie
dla środowiska podlegają sukcesywnej eliminacji.
2. Wykorzystujący substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla
środowiska jest obowiązany do dokumentowania rodzaju, ilości i miejsc ich
występowania oraz sposobu ich eliminowania.
3. Wykorzystujący substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla
środowiska powinien okresowo przedkładać marszałkowi województwa
informacje o rodzaju, ilości i miejscach ich występowania, z zastrzeżeniem ust. 4–
6.
4. Osoby fizyczne niebędące przedsiębiorcami przedkładają informacje
o rodzaju, ilości i miejscach występowania substancji stwarzających szczególne
zagrożenie dla środowiska w formie uproszczonej; w tym przypadku przepisów
ust. 2 nie stosuje się.
5. Informacje w formie uproszczonej przedkłada się wójtowi, burmistrzowi
lub prezydentowi miasta.
6. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta okresowo przedkłada marszałkowi
województwa informacje o rodzaju, ilości i miejscach występowania substancji
stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska.
7. Marszałek województwa prowadzi rejestr rodzaju, ilości oraz miejsc
występowania substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska.
8. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do instalacji i urządzeń,
w których substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska są lub były
wykorzystywane.
9. Sposób postępowania z eliminowanymi substancjami stwarzającymi
szczególne zagrożenie dla środowiska, a także instalacjami i urządzeniami,
w których są lub były one wykorzystywane, określają przepisy ustawy o odpadach.

art. 163. więcej Art. 163. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw klimatu, ministrem właściwym do spraw
transportu oraz ministrem właściwym do spraw zdrowia, określi, w drodze
rozporządzenia, wymagania w zakresie:
1) wykorzystywania i przemieszczania substancji stwarzających szczególne
zagrożenie dla środowiska;
2) wykorzystywania i oczyszczania instalacji lub urządzeń, w których były lub
są wykorzystywane substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla
środowiska.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, zostaną ustalone wymagania
dotyczące:
1) wykorzystywania i przemieszczania poszczególnych substancji;
2) wykorzystywania i oczyszczania rodzajów instalacji lub urządzeń, w których
były lub są wykorzystywane poszczególne substancje.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, mogą zostać ustalone
odpowiednio do potrzeb:
1) wymagania techniczne, jakie należy spełnić przy wykorzystywaniu
i przemieszczaniu substancji oraz przy wykorzystywaniu i oczyszczaniu
instalacji lub urządzeń, w których były lub są wykorzystywane substancje;
2) sposoby oznaczania instalacji lub urządzeń, w których były lub są
wykorzystywane substancje, oraz pomieszczeń, w których one się znajdują;
3) przypadki i sposób inwentaryzowania rodzaju, ilości i miejsc występowania
substancji oraz instalacji i urządzeń, w których były lub są wykorzystywane,
a także zakres i formę dokumentowania postępowania z nimi oraz czas
przechowywania dokumentacji;
4) terminy przedkładania odpowiednio marszałkowi województwa albo
wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta informacji o:
a) rodzaju, ilości i miejscach występowania wykorzystywanych substancji,
b) instalacjach i urządzeniach, w których substancje były lub są
wykorzystywane,
c) czasie i sposobie usuwania substancji oraz instalacji i urządzeń,
w których były lub są one wykorzystywane,
d) czasie i sposobie zastąpienia substancji innymi, mniej szkodliwymi dla
środowiska;
5) zakres przedkładanych odpowiednio marszałkowi województwa albo
wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta informacji, o których mowa
w pkt 4, z uwzględnieniem:
a) formy przedkładanych informacji,
b) układu przekazywanych informacji,
c) wymaganych technik przedkładania informacji;
6) przypadki i terminy, w których powinno się zaprzestać wykorzystywania
substancji, oraz harmonogram ich eliminowania przez użytkowników;
7) przypadki i terminy, w których powinny być oczyszczone lub wyeliminowane
instalacje lub urządzenia, w których były lub są wykorzystywane substancje.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki może określić, w drodze
rozporządzenia, instalacje lub urządzenia, w których mogły być wykorzystywane
substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska, które traktuje się jak
instalacje lub urządzenia, w których były lub są wykorzystywane te substancje.
5. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 4, zostaną ustalone rodzaje
instalacji lub urządzeń, z uwzględnieniem, z uwagi na stosowane technologie,
odpowiednio:
1) terminu oddania instalacji do eksploatacji albo roku produkcji urządzenia;
2) wykonawcy instalacji albo producenta urządzenia.
6. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
sposób przedkładania marszałkowi województwa przez wójta, burmistrza lub
prezydenta miasta informacji o rodzaju, ilości i miejscach występowania substancji
stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska.
7. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 6, zostaną określone:
1) terminy przedkładania informacji;
2) forma przedkładanej informacji;
3) układ przedkładanych informacji;
4) wymagane techniki przedkładania informacji.
8. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia, sposób prowadzenia przez marszałka województwa rejestru
substancji, instalacji i urządzeń, w których substancje te były lub są
wykorzystywane.
9. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 8, mogą zostać ustalone:
1) forma i układ rejestru;
2) zawartość rejestru;
3) warunki i okres przechowywania rejestru.
10. Przepisy rozporządzenia, o których mowa w ust. 8, nie naruszają
przepisów rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i
stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia
Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji
(WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji
91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz. Urz. UE L 396
z 30.12.2006, str. 1, z późn. zm.).

art. 164. więcej Art. 164. Ilekroć w art. 160–163 jest mowa o:
1) substancjach stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska – rozumie
się przez to także substancje i przedmioty, w których zawarte są substancje
stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska;
1a) instalacjach – rozumie się przez to również budynki oraz obiekty małej
architektury;
2) instalacjach lub urządzeniach, w których były wykorzystywane substancje
stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska – rozumie się przez to
instalacje i urządzenia, które nie zostały poddane wymaganemu ustawą
procesowi oczyszczenia.

art. 165. więcej Art. 165. Szczegółowe zasady postępowania z substancjami chemicznymi,
zasady zamierzonego uwalniania GMO do środowiska oraz zasady ich
wprowadzania do obrotu określają przepisy odrębne.

art. 166. więcej Art. 166. Przy wytwarzaniu produktu, bez uszczerbku dla jego walorów
użytkowych i bezpieczeństwa użytkownika, należy ograniczać:
1) zużycie substancji i energii;
2) wykorzystywanie substancji i rozwiązań technicznych mogących negatywnie
oddziaływać na środowisko w okresie użytkowania produktu oraz po jego
zużyciu;
3) wykorzystywanie substancji i rozwiązań technicznych utrudniających:
a) naprawę produktu,
b) demontaż produktu w celu oddzielenia zużytych elementów
wymagających szczególnego postępowania na podstawie przepisów
ustawy o odpadach,
c) użycie części produktu w innym produkcie lub ich wykorzystanie do
innych celów użytkowych po zużyciu produktu.

art. 167. więcej Art. 167. 1. Produkt powinien być zaopatrzony w informację dotyczącą:
1) zużycia paliw lub materiałów eksploatacyjnych;
2) wielkości emisji związanej z użytkowaniem produktu;
3) bezpiecznego dla środowiska użytkowania, demontażu, powtórnego
wykorzystania lub unieszkodliwienia produktu.
2. Sprzedawca produktów powinien zapewnić, aby informacja, o której mowa
w ust. 1, znajdowała się także w miejscach sprzedaży produktu.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu, uwzględniając cechy produktów oraz ich
oddziaływanie w trakcie użytkowania oraz po ich zużyciu, określi, w drodze
rozporządzenia, produkty objęte obowiązkami, o których mowa w ust. 1 i 2, a także
szczegółowy sposób realizacji obowiązków w tym zakresie.
4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, zostaną ustalone:
1) oznaczenie numeryczne pozwalające na identyfikację produktu lub grupy
produktów oraz ich nazwy;
2) odpowiednio do potrzeb wymagania dotyczące informacji, o której mowa
w ust. 1, w tym:
a) oznaczania produktu lub jego części,
b) formy i treści informacji,
c) sposobów prezentowania informacji w miejscach sprzedaży produktów;
3) wymagania w zakresie ustalania wielkości zużycia paliw i materiałów
eksploatacyjnych lub wielkości emisji związanej z użytkowaniem produktu,
w celu zamieszczenia w informacji, o której mowa w ust. 1.
5. Sprzedawca produktów powinien zapewnić, aby zestawienie, o którym
mowa w art. 171a, było udostępniane nieodpłatnie w miejscach sprzedaży
produktów, których dotyczy, w sposób określony na podstawie art. 171a ust. 2
pkt 4.
6. Przepisy ust. 2–5 dotyczące sprzedaży i sprzedawcy stosuje się także do
finansującego leasing w miejscach, w których oferuje się produkty do leasingu,
oraz prezentującego produkty na wystawach publicznych.

art. 168. więcej Art. 168. Wprowadzający produkt do obrotu powinien zapewnić spełnienie
przez produkt wymagań ochrony środowiska.

Art. 168a. 1. Kontrolę spełniania przez zawierające lotne związki organiczne
– farby i lakiery przeznaczone do malowania budynków i ich elementów
wykończeniowych, wyposażeniowych oraz związanych z budynkami i tymi
elementami konstrukcji oraz mieszaniny do odnawiania pojazdów, o których mowa
w przepisach wydanych na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 3, wymagań określonych
w tych przepisach, prowadzą:
1) właściwe organy Inspekcji Ochrony Środowiska – u producentów
i użytkowników tych produktów;
2) właściwe organy Inspekcji Handlowej – u importerów oraz sprzedawców
hurtowych i detalicznych tych produktów;
3) właściwe organy nadzoru budowlanego – w zakresie produktów, które są
wyrobami budowlanymi.
2. Kontrola jest realizowana w ramach Programu Kontroli.
3. Organy, o których mowa w ust. 1, przekazują informacje i dane o wynikach
kontroli odpowiednio do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, Prezesa
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów i Głównego Inspektora Nadzoru
Budowlanego, niezwłocznie po zakończeniu kontroli.
4. Główny Inspektor Ochrony Środowiska, Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów i Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego
przekazują informacje i dane otrzymane od organów, o których mowa w ust. 1, do
ministra właściwego do spraw klimatu, w terminie do końca marca roku
następującego po roku, którego te informacje i dane dotyczą.

Art. 168b. 1. Kontrolę spełniania przez wprowadzony do obrotu kocioł na
paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej nie większej niż 500 kW wymagań
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 169 ust. 1 prowadzą
właściwe organy Inspekcji Handlowej na zasadach określonych w przepisach
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1668 i 2166 oraz z 2020 r. poz. 285).
2. Organy, o których mowa w ust. 1, przekazują do Prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów wyniki przeprowadzonych kontroli zawierające
następujące dane:
1) liczbę przeprowadzonych kontroli;
2) liczbę skontrolowanych podmiotów;
3) liczbę skontrolowanych kotłów na paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej
nie większej niż 500 kW;
4) liczbę i rodzaj stwierdzonych nieprawidłowości;
5) liczbę wydanych zaleceń pokontrolnych oraz liczbę i wartość nałożonych
administracyjnych kar pieniężnych.
3. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na podstawie danych,
o których mowa w ust. 2, podaje do publicznej wiadomości, w terminie do końca
marca roku następującego po roku, którego te dane dotyczą, zbiorczą informację
zawierającą dane, o których mowa w ust. 2.

art. 169. więcej Art. 169. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw klimatu, mając na uwadze potrzebę ograniczania
negatywnego oddziaływania produktów na środowisko na etapie ich wytwarzania
i użytkowania oraz po ich zużyciu, w szczególności osiągnięcie celów, o których
mowa w art. 166, może określić, w drodze rozporządzenia:
1) oznaczenie numeryczne lub cechy produktów pozwalające na identyfikację
produktu lub grupy produktów lub ich nazwy;
2) szczegółowe wymagania dla poszczególnych produktów lub grup produktów;
2a) dla niektórych produktów lub grup produktów określonych w przepisach
wydanych na podstawie pkt 2 – sposób sprawdzania spełniania wymagań,
o których mowa w tych przepisach, lub metody badań, zgodnie z którymi
należy stwierdzać spełnianie tych wymagań;
3) dla zawierających lotne związki organiczne – niektórych farb i lakierów
przeznaczonych do malowania budynków i ich elementów
wykończeniowych, wyposażeniowych oraz związanych z budynkami i tymi
elementami konstrukcji oraz mieszanin do odnawiania pojazdów:
a) dopuszczalne wartości maksymalnej zawartości lotnych związków
organicznych w tych produktach, które warunkują dopuszczenie
wprowadzania ich do obrotu,
b) zakres informacji zamieszczanych na etykietach tych produktów,
c) metody badań, zgodnie z którymi należy określać maksymalną
zawartość lotnych związków organicznych w produktach,
d) Program Kontroli, o którym mowa w art. 168a ust. 2 zawierający:
– sposób i częstotliwość sprawdzania przestrzegania wymagań,
o których mowa w lit. a i b,
– kryteria wyboru podmiotów objętych kontrolą w danym roku,
– sposób przekazywania informacji i danych o wynikach kontroli,
o której mowa w art. 168a ust. 3, oraz informacji i danych, o których
mowa w art. 168a ust. 4.
2. (uchylony)
3. Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu, mając na uwadze osiągnięcie celów, o których mowa
w art. 166, może określić, w drodze rozporządzenia:
1) rodzaje substancji, które powinny być wykorzystywane do produkcji
określonych produktów lub których wykorzystywanie jest zabronione;
2) dopuszczone do stosowania rozwiązania techniczne;
3) właściwości, jakie muszą spełniać określone produkty, w tym:
a) standardy emisyjne z urządzeń,
b) dopuszczalna lub wymagana zawartość określonych substancji
w produkcie,
c) zakaz występowania określonych substancji w produkcie,
d) cechy i parametry produktu;
4) terminy, w których poszczególne wymagania zaczynają obowiązywać
poszczególne produkty lub grupy produktów.
4. Przepisu ust. 3 pkt 3 lit. a nie stosuje się do urządzeń spalania lub
współspalania odpadów, dla których standardy emisyjne są określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3.

art. 170. więcej Art. 170. 1. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia, kierując się potrzebą ograniczenia wykorzystywania produktów
negatywnie oddziałujących na środowisko, produkty z tworzyw sztucznych, na
których należy zamieszczać informację o ich negatywnym oddziaływaniu na
środowisko.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, zostaną ustalone:
1) oznaczenie numeryczne pozwalające na identyfikację produktu lub grupy
produktów oraz ich nazwy;
2) termin, w którym zaczyna obowiązywać wymaganie dotyczące
zamieszczenia informacji.
3. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia, sposób zamieszczania i treść informacji o negatywnym
oddziaływaniu produktu na środowisko na produktach, o których mowa w ust. 1,
kierując się koniecznością zapewnienia konsumentom możliwości łatwej oceny
cech produktu istotnych z punktu widzenia ochrony środowiska.
4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, mogą zostać ustalone:
1) wielkość informacji;
2) wzory informacji;
3) grafika i kolory informacji.

art. 171. więcej Art. 171. Zabrania się wprowadzania do obrotu produktów, które nie
odpowiadają wymaganiom, o których mowa w art. 166 i 167 oraz w przepisach
wydanych na podstawie art. 169 i 170.

Art. 171a. 1. W celu zapewnienia nabywcom produktów informacji,
o których mowa w art. 167 ust. 1, organy administracji corocznie opracowują
i nieodpłatnie udostępniają zestawienia dotyczące wybranych dostępnych na rynku
produktów w zakresie określonym na podstawie ust. 2.
2. Prezes Rady Ministrów, kierując się koniecznością zapewnienia
konsumentom możliwości łatwej oceny cech produktu istotnych z punktu widzenia
ochrony środowiska, określi, w drodze rozporządzenia:
1) produkty, o których informacje powinny być zawarte w zestawieniach;
2) rodzaje informacji zawartych w zestawieniach;
3) organy administracji zobowiązane do opracowywania, aktualizowania i udostępniania zestawień oraz szczegółowe sposoby realizacji tych obowiązków;
4) szczegółowe wymagania dotyczące sposobu udostępniania zestawień
w punktach sprzedaży produktów.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 2, zostaną ustalone
w szczególności:
1) oznaczenie numeryczne pozwalające na identyfikację produktu lub grupy
produktów oraz ich nazwy;
2) forma, treść, sposób i termin wydawania zestawień oraz termin i sposób ich
aktualizacji;
3) terminy przekazywania informacji o produktach przez organy administracji
będące w ich posiadaniu.
4. Organy administracji posiadające informacje, określone na podstawie
ust. 2, są obowiązane do ich nieodpłatnego przedkładania w terminach, o których
mowa w ust. 3 pkt 3.

Art. 171b. 1. Wprowadzać do obrotu można, z wyłączeniem przepisów
art. 166 i 167 oraz przepisów wydanych na podstawie art. 169 i 170, produkty:
1) zgodnie z prawem wyprodukowane lub dopuszczone do obrotu w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej albo w Republice Turcji;
2) zgodnie z prawem wyprodukowane w państwie członkowskim Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) będącym stroną umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym.
2. Uwzględniając potrzebę ograniczania negatywnego wpływu na środowisko
oraz zdrowie i życie ludzi, przepisu ust. 1 nie stosuje się do kotłów na paliwo stałe
o znamionowej mocy cieplnej nie większej niż 500 kW, które nie spełniają
wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 169 ust. 1.

art. 172. więcej Art. 172. Opakowania powinny spełniać wymagania ochrony środowiska
określone w przepisach odrębnych.

Art. 172a. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:
1) kotle na paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej nie większej niż 500 kW
– rozumie się przez to kocioł na paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej
nie większej niż 500 kW, w tym kocioł wchodzący w skład zestawów
zawierających kocioł na paliwo stałe, ogrzewacze dodatkowe, regulatory
temperatury i urządzenia słoneczne, o którym mowa w art. 1 ust. 2 lit. a i d
rozporządzenia Komisji (UE) 2015/1189 z dnia 28 kwietnia 2015 r.
w sprawie wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2009/125/WE w odniesieniu do wymogów dotyczących ekoprojektu dla
kotłów na paliwo stałe (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz. Urz. UE L 193 z 21.07.2015, str. 100, z późn. zm.), z wyłączeniem kotła o znamionowej
mocy cieplnej większej niż 100 kW z ręcznym zasilaniem balotami słomy;
2) wprowadzeniu do obrotu kotła na paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej
nie większej niż 500 kW – rozumie się przez to każde rozporządzenie kotłem
na paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej nie większej niż 500 kW na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez dokonanie jakiejkolwiek
czynności prawnej lub faktycznej, w tym najem oraz sprzedaż za pomocą
środków porozumiewania się na odległość, w ramach prowadzonej
działalności gospodarczej lub realizowane w innej formie niż w ramach
prowadzonej działalności gospodarczej.

art. 173. więcej Art. 173. Ochronę przed zanieczyszczeniami powstającymi w związku
z eksploatacją dróg, linii kolejowych, linii tramwajowych, lotnisk oraz portów
zapewnia się przez:
1) stosowanie rozwiązań technicznych ograniczających rozprzestrzenianie
zanieczyszczeń, a w szczególności:
a) zabezpieczeń akustycznych,
b) zabezpieczeń przed przedostawaniem się zanieczyszczonych wód
opadowych lub roztopowych będących skutkiem opadów
atmosferycznych do gleby lub ziemi,
c) środków umożliwiających usuwanie odpadów powstających w trakcie
eksploatacji dróg, linii kolejowych, linii tramwajowych, lotnisk oraz
portów;
2) właściwą organizację ruchu.

art. 174. więcej Art. 174. 1. Eksploatacja dróg, linii kolejowych, linii tramwajowych, lotnisk
oraz portów nie może powodować przekroczenia standardów jakości środowiska.
2. Emisje polegające na:
1) wprowadzaniu gazów lub pyłów do powietrza,
2) wprowadzaniu ścieków do wód lub ziemi,
3) wytwarzaniu odpadów,
4) powodowaniu hałasu,
powstające w związku z eksploatacją drogi, linii kolejowej, linii tramwajowej,
lotniska oraz portu, nie mogą, z zastrzeżeniem ust. 3, spowodować przekroczenia
standardów jakości środowiska poza terenem, do którego zarządzający tym
obiektem ma tytuł prawny.
3. Jeżeli w związku z eksploatacją drogi, linii kolejowej, linii tramwajowej
lub lotniska utworzono obszar ograniczonego użytkowania, eksploatacja nie może
spowodować przekroczenia standardów jakości środowiska poza tym obszarem.

art. 175. więcej Art. 175. 1. Zarządzający drogą, linią kolejową, linią tramwajową, lotniskiem
lub portem, z zastrzeżeniem ust. 2, jest obowiązany do okresowych pomiarów
poziomów w środowisku substancji lub energii wprowadzanych w związku z eksploatacją tych obiektów.
2. W razie eksploatacji obiektów o określonych cechach lub kategoriach
wskazujących na możliwość wprowadzania do środowiska substancji lub energii
w znacznych ilościach zarządzający drogą, linią kolejową, linią tramwajową,
lotniskiem lub portem jest obowiązany do ciągłych pomiarów ich poziomów
w środowisku.
3. W razie przebudowy drogi, linii kolejowej, linii tramwajowej, lotniska lub
portu, zmieniającej w istotny sposób warunki eksploatacji, zarządzający jest
obowiązany do przeprowadzenia pomiarów poziomów w środowisku substancji
lub energii wprowadzanych w związku z eksploatacją tych obiektów.
4. Obowiązek, o którym mowa w ust. 3, należy wypełnić najpóźniej w ciągu
14 dni od rozpoczęcia eksploatacji przebudowanego obiektu.
4a. W przypadku dróg krajowych, linii kolejowych oraz lotnisk obowiązek,
o którym mowa w ust. 3, należy wypełnić w ciągu 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia
eksploatacji przebudowanego obiektu, a jeżeli w przypadku drogi, linii kolejowej
lub lotniska organ nałożył obowiązek wykonania analizy porealizacyjnej
wymaganej przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko – w terminie
przewidzianym na wykonanie analizy porealizacyjnej.
5. Do wyników pomiarów, o których mowa w ust. 1–3, stosuje się
odpowiednio przepis art. 147 ust. 6.
5a. Do pomiarów, o których mowa w ust. 1–3, w tym pobierania próbek,
stosuje się odpowiednio przepisy art. 147a.
6. (uchylony)

art. 176. więcej Art. 176. 1. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze
rozporządzenia, wymagania w zakresie prowadzenia pomiarów poziomów
substancji lub energii w środowisku, o których mowa w art. 175 ust. 1–3.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, zostaną ustalone:
1) przypadki, w których są wymagane:
a) ciągłe pomiary poziomów wskazanych substancji lub energii
w środowisku,
b) okresowe pomiary poziomów wskazanych substancji lub energii
w środowisku;
2) referencyjne metodyki wykonywania pomiarów;
3) kryteria lokalizacji punktów pomiarowych;
4) sposoby ewidencjonowania przeprowadzonych pomiarów.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, może zostać ustalone
wymaganie prowadzenia pomiarów:
1) w zależności od:
a) kategorii lub klasy drogi, kategorii linii kolejowej albo linii tramwajowej,
b) rodzaju linii kolejowej, linii tramwajowej, lotniska albo portu,
c) parametrów technicznych lub eksploatacyjnych drogi, linii kolejowej
albo linii tramwajowej;
2) w związku z usytuowaniem drogi, linii kolejowej, linii tramwajowej, lotniska
oraz portu:
a) na terenach gęsto zaludnionych,
b) na terenach objętych ochroną ze względu na potrzeby ochrony
środowiska na podstawie przepisów szczególnych;
3) dla poszczególnych odcinków dróg, linii kolejowych albo linii tramwajowych.

art. 177. więcej Art. 177. 1. Wyniki pomiarów, o których mowa w art. 175, zarządzający
drogą, linią kolejową, linią tramwajową, lotniskiem lub portem przedkłada organowi ochrony środowiska oraz Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska,
o ile pomiary te mają szczególne znaczenie dla systematycznej obserwacji zmian
stanu środowiska wynikających z eksploatacji tych obiektów.
2. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
rodzaje wyników pomiarów prowadzonych w związku z eksploatacją dróg, linii
kolejowych, linii tramwajowych, lotnisk oraz portów, które ze względu na
szczególne znaczenie dla systematycznej obserwacji zmian stanu środowiska
wynikających z eksploatacji tych obiektów powinny być przekazywane właściwym
organom ochrony środowiska oraz Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska,
oraz terminy i sposób prezentacji tych wyników, kierując się potrzebą zapewnienia
systematycznej obserwacji zmian stanu środowiska.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 2, zostaną ustalone:
1) przypadki, w których wymagane jest przedkładanie wyników pomiarów
z uwagi na cechy obiektów, o których mowa w art. 176 ust. 3 pkt 1, oraz ich
usytuowanie;
2) forma przedkładanych wyników pomiarów;
3) układ przedkładanych wyników pomiarów;
4) wymagane techniki przedkładania pomiarów;
5) terminy przedkładania wyników pomiarów w zależności od ich rodzajów.

art. 178. więcej Art. 178. 1. Organ ochrony środowiska może, w drodze decyzji, nałożyć
na zarządzającego drogą, linią kolejową, linią tramwajową, lotniskiem lub portem
obowiązek prowadzenia w określonym czasie pomiarów poziomów substancji
lub energii w środowisku wprowadzanych w związku z eksploatacją tych
obiektów, wykraczających poza obowiązki, o których mowa w art. 175 ust. 1–3,
lub obowiązki nałożone w trybie art. 56 ust. 4 pkt 1 lub art. 95 ust. 1, jeżeli przeprowadzone kontrole poziomów substancji lub energii w środowisku, które są
emitowane w związku z eksploatacją obiektu, dowodzą przekraczania standardów
jakości środowiska; do wyników przeprowadzonych pomiarów stosuje się
odpowiednio przepis art. 147 ust. 6.
1a. Do pomiarów, o których mowa w ust. 1–3, w tym pobierania próbek,
stosuje się odpowiednio przepisy art. 147a.
2. Do decyzji, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio art. 150 ust. 2.
3. Jeżeli przeprowadzone kontrole poziomów substancji lub energii
w środowisku, które są emitowane w związku z eksploatacją obiektu, dowodzą
przekraczania standardów jakości środowiska, organ ochrony środowiska może,
w drodze decyzji, nałożyć na zarządzającego drogą, linią kolejową, linią
tramwajową, lotniskiem lub portem obowiązek przedkładania mu wyników
pomiarów poziomów substancji lub energii w środowisku wykraczających poza
obowiązki, o których mowa w art. 177 ust. 1, określając zakres i terminy ich
przedkładania, a także wymagania w zakresie formy, układu i wymaganych technik
ich przedkładania.
4. Postępowanie w przedmiocie wydania decyzji nakładającej obowiązek
prowadzenia pomiarów lub ich przedkładania wszczyna się z urzędu.

art. 179. więcej Art. 179. (uchylony).

art. 180. więcej Art. 180. Eksploatacja instalacji powodująca:
1) wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza,
2) wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi,
3) wytwarzanie odpadów
4) (uchylony)
5) (uchylony)
jest dozwolona po uzyskaniu pozwolenia, jeżeli jest ono wymagane.

Art. 180a. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów jest wymagane do
wytwarzania odpadów:
1) o masie powyżej 1 Mg rocznie – w przypadku odpadów niebezpiecznych lub
2) o masie powyżej 5000 Mg rocznie – w przypadku odpadów innych niż
niebezpieczne.

art. 181. więcej Art. 181. 1. Organ ochrony środowiska może udzielić pozwolenia:
1) zintegrowanego;
2) na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza;
3) (uchylony)
4) na wytwarzanie odpadów.
5) (uchylony)
6) (uchylony)
1a. Organ ochrony środowiska, na wniosek prowadzącego instalację, może
objąć jednym pozwoleniem instalacje położone na obszarze swojej właściwości.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)

art. 182. więcej Art. 182. Pozwolenia, o których mowa w art. 181 ust. 1 pkt 2 i 4, pozwolenie
wodnoprawne na pobór wód oraz pozwolenie wodnoprawne na wprowadzanie
ścieków do wód lub do ziemi nie są wymagane w przypadku obowiązku posiadania
pozwolenia zintegrowanego.

art. 183. więcej Art. 183. 1. Pozwolenie wydaje w drodze decyzji organ ochrony środowiska.
2. O wygaśnięciu, cofnięciu oraz ograniczeniu pozwolenia orzeka organ
właściwy do wydania pozwolenia.
3. Ostateczne decyzje, o których mowa w ust. 1 i 2, organ ochrony
środowiska przekazuje niezwłocznie wojewódzkiemu inspektorowi ochrony
środowiska.

Art. 183a. W rozumieniu przepisów niniejszego działu prowadzącym
instalację jest także podmiot uprawniony na podstawie określonego tytułu
prawnego do władania oznaczoną częścią instalacji.

Art. 183b. 1. Na wniosek prowadzących oznaczone części instalacji,
oznaczone części instalacji można objąć jednym pozwoleniem.
2. Prowadzący oznaczone części instalacji, o których mowa w ust. 1,
występują ze wspólnym wnioskiem o udzielenie pozwolenia, wskazując jeden
z tych podmiotów jako głównego prowadzącego lub określając szczegółowo zakres
odpowiedzialności poszczególnych podmiotów za eksploatację instalacji zgodnie
z przepisami ochrony środowiska.

Art. 183c. 1. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów jest wydawane po
przeprowadzeniu przez komendanta powiatowego (miejskiego) Państwowej Straży
Pożarnej kontroli instalacji, obiektu budowlanego lub jego części, w tym miejsc magazynowania odpadów, w zakresie spełniania wymagań określonych
w przepisach dotyczących ochrony przeciwpożarowej oraz w zakresie zgodności
z warunkami ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w operacie
przeciwpożarowym, o którym mowa w art. 42 ust. 4b pkt 1 ustawy z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach, oraz w postanowieniu, o którym mowa
w art. 42 ust. 4c tej ustawy.
2. Właściwy organ występuje do komendanta powiatowego (miejskiego)
Państwowej Straży Pożarnej z wnioskiem o przeprowadzenie kontroli i przekazuje
mu kopię niezbędnej dokumentacji, w szczególności wniosku, o którym mowa
w art. 184 ust. 1, oraz operatu przeciwpożarowego, o którym mowa
w art. 42 ust. 4b pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, wraz
z postanowieniem, o którym mowa w art. 42 ust. 4c tej ustawy.
3. Komendant powiatowy (miejski) Państwowej Straży Pożarnej, po
przeprowadzeniu kontroli, wydaje postanowienie w przedmiocie spełnienia
wymagań określonych w przepisach o ochronie przeciwpożarowej oraz w zakresie
zgodności z warunkami ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w operacie
przeciwpożarowym, o którym mowa w art. 42 ust. 4b pkt 1 ustawy z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach, oraz w postanowieniu, o którym mowa w art. 42
ust. 4c tej ustawy. Na postanowienie nie służy zażalenie.
4. W przypadku postanowienia komendanta powiatowego (miejskiego)
Państwowej Straży Pożarnej negatywnie opiniującego spełnienie wymagań
określonych w przepisach o ochronie przeciwpożarowej oraz zgodność z
warunkami ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w operacie
przeciwpożarowym, o którym mowa w art. 42 ust. 4b pkt 1 ustawy z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach, wraz z postanowieniem, o którym mowa
w art. 42 ust. 4c tej ustawy, właściwy organ odmawia wydania pozwolenia na
wytwarzanie odpadów.
5. Do kontroli, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy
ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1499, 1635, 1726 i 2020) dotyczące czynności kontrolno-rozpoznawczych.
6. Przepisów dotyczących przeprowadzania kontroli przez komendanta
powiatowego (miejskiego) Państwowej Straży Pożarnej oraz wykonania operatu
przeciwpożarowego, o którym mowa w art. 42 ust. 4b pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, nie stosuje się w przypadku pozwoleń na wytwarzanie odpadów, które dotyczą wyłącznie odpadów niepalnych.
7. Przepisów dotyczących przeprowadzania kontroli przez komendanta
powiatowego (miejskiego) Państwowej Straży Pożarnej oraz wykonania operatu
przeciwpożarowego, o którym mowa w art. 42 ust. 4b pkt 1 ustawy z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach, nie stosuje się w przypadku pozwolenia na
wytwarzanie odpadów, wydawanego dla zakładu stwarzającego zagrożenie
wystąpienia poważnej awarii przemysłowej.

art. 184. więcej Art. 184. 1. Pozwolenie wydaje się, z zastrzeżeniem art. 183b, art. 189,
art. 191a i art. 217, na wniosek prowadzącego instalację.
2. Wniosek o wydanie pozwolenia powinien zawierać:
1) oznaczenie prowadzącego instalację, jego adres zamieszkania lub siedziby;
1a) oznaczenie głównego prowadzącego instalację lub określenie zakresu
odpowiedzialności poszczególnych prowadzących oznaczone części instalacji
za eksploatację instalacji zgodnie z przepisami ochrony środowiska,
w przypadku określonym w art. 183b;
2) adres zakładu, na którego terenie prowadzona jest eksploatacja instalacji;
3) informację o tytule prawnym do instalacji;
4) informacje o rodzaju instalacji, stosowanych urządzeniach i technologiach
oraz charakterystykę techniczną źródeł powstawania i miejsc emisji;
5) ocenę stanu technicznego instalacji;
6) informację o rodzaju prowadzonej działalności;
7) opis zakładanych wariantów funkcjonowania instalacji;
8) blokowy (ogólny) schemat technologiczny wraz z bilansem masowym
i rodzajami wykorzystywanych materiałów, surowców i paliw, istotnych
z punktu widzenia wymagań ochrony środowiska;
9) informację o energii wykorzystywanej lub wytwarzanej przez instalację;
10) wielkość i źródła powstawania albo miejsca emisji – aktualnych
i proponowanych – w trakcie normalnej eksploatacji instalacji oraz w warunkach odbiegających od normalnych, w szczególności takich jak
rozruch i wyłączenia;
10a) warunki lub parametry charakteryzujące pracę instalacji, określające moment
zakończenia rozruchu i moment rozpoczęcia wyłączania instalacji;
11) informację o planowanych okresach funkcjonowania instalacji w warunkach
odbiegających od normalnych;
12) informację o istniejącym lub przewidywanym oddziaływaniu emisji na
środowisko;
13) wyniki pomiarów wielkości emisji z instalacji, jeżeli przeprowadzenie
pomiarów było wymagane;
14) zmiany wielkości emisji, jeżeli nastąpiły po uzyskaniu ostatniego pozwolenia
dla instalacji;
15) proponowane działania, w tym wyszczególnienie środków technicznych
mających na celu zapobieganie lub ograniczanie emisji, a jeżeli działania mają
być realizowane w okresie, na który ma być wydane pozwolenie – również
proponowany termin zakończenia tych działań;
16) proponowane procedury monitorowania procesów technologicznych
istotnych z punktu widzenia wymagań ochrony środowiska, w szczególności
pomiaru lub ewidencjonowania wielkości emisji oraz wymagań ochrony
przeciwpożarowej w przypadku pozwolenia na wytwarzanie odpadów
uwzględniającego zbieranie lub przetwarzanie odpadów;
17) deklarowany termin i sposób zakończenia eksploatacji instalacji lub jej
oznaczonej części, niestwarzający zagrożenia dla środowiska, jeżeli
zakończenie eksploatacji jest przewidywane w okresie, na który ma być
wydane pozwolenie;
17a) deklarowany łączny czas dalszej eksploatacji instalacji, jeżeli ma on wpływ
na określenie wymagań ochrony środowiska, oraz deklarowany sposób
dokumentowania czasu tej eksploatacji;
17b) deklarowany termin oddania instalacji do eksploatacji w przypadku
określonym w art. 191a;
18) czas, na jaki wydane ma być pozwolenie.
2a. Wniosku o wydanie pozwolenia na wytwarzanie odpadów nie dotyczą
wymagania, o których mowa w ust. 2 pkt 11–15.
2b. Wniosek o wydanie pozwolenia na wytwarzanie odpadów, o którym
mowa w art. 181 ust. 1 pkt 4, zawiera dodatkowo:
1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz numer REGON posiadacza
odpadów, o ile został nadany;
2) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidzianych do wytwarzania,
z uwzględnieniem ich podstawowego składu chemicznego i właściwości;
3) określenie ilości odpadów poszczególnych rodzajów przewidzianych do
wytwarzania w ciągu roku;
4) wskazanie sposobów zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko;
5) opis dalszego sposobu gospodarowania odpadami, z uwzględnieniem
zbierania, transportu, odzysku i unieszkodliwiania odpadów;
6) wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzajów magazynowanych odpadów.
2c. W przypadku źródła spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie
mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem trzeciej
zasady łączenia, o której mowa w art. 157a ust. 2 pkt 3, dla którego standardy
emisyjne są określone w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3,
będącego częścią instalacji wymagającej pozwolenia na wprowadzanie gazów lub
pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego, wniosek o wydanie
pozwolenia zawiera dodatkowo informacje o:
1) sektorze, w którym działa dane źródło spalania paliw lub zakład, w którym to
źródło jest eksploatowane (kod Polskiej Klasyfikacji Działalności);
2) numerze REGON prowadzącego instalację;
3) nominalnej mocy cieplnej źródła spalania paliw wyrażonej w MW;
4) rodzaju źródła spalania paliw, z uwzględnieniem rodzajów źródeł spalania
paliw, dla których w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 są
zróżnicowane standardy emisyjne;
5) rodzaju i przewidywanym udziale procentowym wykorzystywanych paliw,
z uwzględnieniem rodzajów paliw, dla których w przepisach wydanych na
podstawie art. 146 ust. 3 są zróżnicowane standardy emisyjne;
6) obowiązujących dane źródło spalania paliw standardach emisyjnych;
7) dacie oddania źródła spalania paliw do użytkowania, a jeżeli ta data nie jest
znana – dowód na to, że użytkowanie źródła spalania paliw rozpoczęto przed
dniem 20 grudnia 2018 r. albo po dniu 19 grudnia 2018 r.;
8) przewidywanym czasie użytkowania źródła spalania paliw w ciągu roku oraz
przewidywanym średnim obciążeniu podczas użytkowania wyrażonym
w procentach.
2d. W przypadku źródła spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie
mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem trzeciej
zasady łączenia, o której mowa w art. 157a ust. 2 pkt 3, dla którego standardy
emisyjne są określone w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3,
będącego częścią instalacji wymagającej pozwolenia na wprowadzanie gazów lub
pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego, którego czas użytkowania
liczony jako średnia krocząca:
1) z pięciu lat – dla źródła spalania paliw oddanego do użytkowania przed dniem
20 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła wydano
przed dniem 19 grudnia 2017 r., oddanego do użytkowania nie później niż
w dniu 20 grudnia 2018 r. – wynosi nie więcej niż 500 godzin w ciągu roku,
a jeżeli jest to źródło służące wyłącznie do wytwarzania ciepła w razie
wystąpienia nadzwyczajnie niskich temperatur, nie więcej niż 1000 godzin
w ciągu roku,
2) z trzech lat – dla źródła spalania paliw oddanego do użytkowania po dniu
19 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła wydano
po dniu 18 grudnia 2017 r., oddanego do użytkowania po dniu 20 grudnia
2018 r. – wynosi nie więcej niż 500 godzin w ciągu roku
– do wniosku o wydanie pozwolenia należy dołączyć oświadczenie
o nieprzekraczaniu tego czasu użytkowania.
2e. W przypadku źródła spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie
mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem trzeciej
zasady łączenia, o której mowa w art. 157a ust. 2 pkt 3, dla którego standardy
emisyjne są określone w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3,
będącego częścią instalacji wymagającej pozwolenia na wprowadzanie gazów lub
pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego, prowadzący instalację jest
obowiązany do przechowywania:
1) decyzji w sprawie wydania i zmiany pozwolenia – przez okres, na jaki zostało
wydane pozwolenie;
2) informacji lub dokumentów dotyczących:
a) wyników pomiarów wielkości emisji, umożliwiających ocenę
dotrzymywania standardów emisyjnych określonych dla tego źródła
w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3,
b) przypadków niedotrzymania standardów emisyjnych określonych dla
tego źródła w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 oraz
działań podjętych w celu przywrócenia zgodności z tymi standardami,
c) rodzaju i ilości paliw wykorzystywanych w tym źródle,
d) potwierdzenia utrzymywania w eksploatacji urządzeń ochronnych
ograniczających emisję, zainstalowanych w celu dotrzymywania
standardów emisyjnych określonych dla tego źródła w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3, oraz przypadków każdej
niesprawności i awarii urządzeń ochronnych,
e) czasu użytkowania źródła spalania paliw – w przypadku gdy jest to
źródło, o którym mowa w ust. 2d
– przez 6 lat po upływie roku, którego te informacje lub dokumenty dotyczą.
2f. Decyzje, informacje lub dokumenty, o których mowa w ust. 2e,
prowadzący instalację udostępnia organowi właściwemu do wydania pozwolenia
na każde żądanie.
2g. Jeżeli wniosek o udostępnienie informacji o środowisku i jego ochronie
dotyczy decyzji, informacji lub dokumentów, o których mowa w ust. 2e, nie stosuje
się art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko. W takim przypadku organ właściwy do
wydania pozwolenia wzywa prowadzącego instalację do przekazania mu tych
decyzji, informacji lub dokumentów.
3. Jeżeli wniosek, o którym mowa w ust. 1, dotyczy instalacji nowo
uruchamianych lub w sposób istotny zmienianych, powinien on zawierać
informacje o spełnianiu wymogów, o których mowa w art. 143.
4. Do wniosku o wydanie pozwolenia należy dołączyć:
1) dokument potwierdzający, że wnioskodawca jest uprawniony do
występowania w obrocie prawnym, jeżeli prowadzący instalację nie jest osobą
fizyczną;
2) (uchylony)
3) streszczenie wniosku sporządzone w języku niespecjalistycznym;
4) (uchylony)
5) w przypadku pozwolenia na wytwarzanie odpadów – operat przeciwpożarowy
spełniający wymagania określone w art. 42 ust. 4b pkt 1 ustawy z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach;
6) postanowienie, o którym mowa w art. 42 ust. 4c ustawy z dnia 14 grudnia
2012 r. o odpadach;
7) zaświadczenie o niekaralności prowadzącego instalację:
a) za przestępstwa przeciwko środowisku,
b) będącego osobą fizyczną albo wspólnika, prokurenta, członka rady
nadzorczej lub członka zarządu prowadzącego instalację będącego osobą
prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości
prawnej za przestępstwa, o których mowa w art. 163, art. 164 lub art. 168
w związku z art. 163 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 i 2128 oraz z 2020 r. poz. 568 i 875) – w
przypadku pozwolenia na wytwarzanie odpadów.
4a. Do wniosku o wydanie pozwolenia dla prowadzącego zakład recyklingu
statków należy dołączyć informacje oraz zaświadczenie, o których mowa w art.
102a ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.
4b. Do wniosku o przedłużenie pozwolenia dla prowadzącego zakład
recyklingu statków należy dołączyć zaświadczenie, o którym mowa w art. 102a ust.
1 pkt 5 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.
5. Dodatkowe wymagania dotyczące wniosku o wydanie pozwolenia
określają art. 208 i art. 221.

art. 185. więcej Art. 185. 1. Stronami postępowania o wydanie pozwolenia są prowadzący
instalację oraz, jeżeli w związku z eksploatacją instalacji utworzono obszar
ograniczonego użytkowania, władający powierzchnią ziemi na tym obszarze.
1a. Stronami postępowania o wydanie pozwolenia zintegrowanego
obejmującego korzystanie z wód obejmujące pobór wód lub wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi są odpowiednio podmioty, o których mowa w art. 212
ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne.
2. W postępowaniu o wydanie pozwolenia nie stosuje się art. 31 Kodeksu
postępowania administracyjnego.
2a. W postępowaniu o wydanie pozwolenia zintegrowanego dla nowo
zbudowanej instalacji, o wydanie pozwolenia zintegrowanego z odstępstwem,
o którym mowa w art. 204 ust. 2 lub w postępowaniu dotyczącym jego zmiany
polegającej na udzieleniu takiego odstępstwa oraz w postępowaniu o wydanie
decyzji o wydaniu lub zmianie pozwolenia zintegrowanego dotyczącej istotnej
zmiany instalacji stosuje się przepisy art. 44 ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
3. Jeżeli liczba stron w postępowaniu przekracza 20, do stron innych niż
prowadzący instalację stosuje się art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego.

art. 186. więcej Art. 186. 1. Organ właściwy do wydania pozwolenia odmówi jego wydania,
jeżeli:
1) nie są spełnione wymagania, o których mowa w art. 141 ust. 2, art. 143
i art. 204 ust. 1, a w przypadku pozwolenia na wytwarzanie odpadów,
o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 4, oraz pozwolenia zintegrowanego –
także jeżeli zamierzony sposób gospodarowania odpadami jest niezgodny
z planami gospodarki odpadami, o których mowa w ustawie z dnia 14 grudnia
2012 r. o odpadach;
2) eksploatacja instalacji powodowałaby przekroczenie dopuszczalnych
standardów emisyjnych;
3) eksploatacja instalacji powodowałaby przekroczenie standardów jakości
środowiska;
4) wydanie pozwolenia byłoby niezgodne z programami działań, o których
mowa w art. 17, art. 91 ust. 1 i art. 119a ust. 9;
5) wniosek dotyczy uprawnień wnioskodawcy objętych decyzją o cofnięciu lub
ograniczeniu pozwolenia w przypadkach, o których mowa w art. 194 ust. 1
i art. 195 ust. 1 pkt 1, a nie minęły jeszcze 2 lata od dnia, gdy decyzja w
przedmiocie cofnięcia lub ograniczenia pozwolenia stała się ostateczna;
6) eksploatacja instalacji położonej w granicach strefy przemysłowej
powodowałaby naruszenie ustaleń zawartych w rozporządzeniu o jej
utworzeniu;
7) instalacja komunalna nie spełnia wymagań ochrony środowiska lub wymagań
określonych dla takiej instalacji;
8) prowadzący instalację będący osobą fizyczną albo wspólnik, prokurent,
członek zarządu lub członek rady nadzorczej prowadzącego instalację
będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą
osobowości prawnej został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za
przestępstwa przeciwko środowisku;
9) wobec prowadzącego instalację będącego osobą prawną albo jednostką
organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej prawomocnie orzeczono
karę pieniężną za przestępstwa przeciwko środowisku na podstawie
przepisów ustawy z dnia 28 października 2002 r. o odpowiedzialności
podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (Dz. U.
z 2020 r. poz. 358);
10) prowadzący instalację będący osobą fizyczną albo wspólnik, prokurent,
członek zarządu lub członek rady nadzorczej prowadzącego instalację
będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą
osobowości prawnej został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za
przestępstwa, o których mowa w art. 163, art. 164 lub art. 168 w związku
z art. 163 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny.
2. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do odmowy przedłużenia
pozwolenia dla prowadzącego zakład recyklingu statków.

art. 187. więcej Art. 187. 1. Jeżeli przemawia za tym szczególnie ważny interes społeczny
związany z ochroną środowiska, a w szczególności z zagrożeniem pogorszeniem
stanu środowiska w znacznych rozmiarach, w pozwoleniu, o którym mowa
w art. 181 ust. 1 pkt 1, 2 i 4, może być ustanowione zabezpieczenie roszczeń
z tytułu wystąpienia negatywnych skutków w środowisku oraz szkód w środowisku
w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie.
1a. Ustanawiając zabezpieczenie roszczeń, organ ochrony środowiska,
o którym mowa w art. 376 pkt 2 i 2b, właściwy do wydania pozwolenia, o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 1, 2 i 4, uzgadnia wysokość tego zabezpieczenia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska.
1b. Uzgodnienie, o którym mowa w ust. 1a, następuje w formie
postanowienia, na które służy zażalenie.
2. Zabezpieczenie, o którym mowa w ust. 1, może mieć formę depozytu,
gwarancji bankowej, gwarancji ubezpieczeniowej lub polisy ubezpieczeniowej.
3. Zabezpieczenie w formie depozytu jest wpłacane na odrębny rachunek
bankowy wskazany przez organ wydający pozwolenie, a zabezpieczenie w formie
gwarancji bankowej lub polisy ubezpieczeniowej jest składane do organu
wydającego pozwolenie.
4. Gwarancja bankowa lub polisa ubezpieczeniowa powinna stwierdzać, że
w razie wystąpienia negatywnych skutków w środowisku w wyniku
niewywiązania się przez podmiot z obowiązków określonych w pozwoleniu,
o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 1, 2 i 4, bank lub firma ubezpieczeniowa
ureguluje zobowiązania na rzecz organu wydającego pozwolenie.
4a. W pozwoleniu zintegrowanym uwzględniającym zbieranie lub
przetwarzanie odpadów ustanawia się zabezpieczenie roszczeń zgodnie z art. 48a
ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.
5. Minister właściwy do spraw klimatu, uwzględniając rodzaj i skalę
działalności prowadzonej w instalacjach oraz związane z tym prawdopodobieństwo
wystąpienia i rozmiary potencjalnych szkód w środowisku oraz kierując się
potrzebą zapewnienia pokrycia kosztów działań naprawczych w przypadku
wystąpienia szkody w środowisku, może określić, w drodze rozporządzenia,
rodzaje instalacji, w których zabezpieczenie, o którym mowa w ust. 1, powinno
zostać ustanowione.
6. Minister właściwy do spraw klimatu, biorąc pod uwagę
prawdopodobieństwo wystąpienia i rozmiary potencjalnych szkód w środowisku
oraz kierując się potrzebą zapewnienia pokrycia kosztów działań naprawczych
w przypadku wystąpienia szkody w środowisku, może określić, w drodze
rozporządzenia, sposoby określania wysokości zabezpieczenia roszczeń,
w zależności od rodzaju prowadzonej przez podmiot korzystający ze środowiska
działalności, wielkości produkcji i parametrów technicznych instalacji.

art. 188. więcej Art. 188. 1. Pozwolenie jest wydawane na czas oznaczony, nie dłuższy niż
10 lat, z wyjątkiem pozwolenia zintegrowanego, które jest wydawane na czas
nieoznaczony. Na wniosek prowadzącego instalację pozwolenie zintegrowane
może być wydane na czas oznaczony.
1a. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów dla prowadzącego zakład
recyklingu statków oraz pozwolenie zintegrowane dla prowadzącego zakład
recyklingu statków wydaje się na czas oznaczony, nie dłuższy niż 5 lat.
1b. Pozwolenia, o których mowa w ust. 1a, mogą być przedłużone na czas
oznaczony, nie dłuższy niż kolejne 5 lat.
2. Pozwolenie określa:
1) rodzaj i parametry instalacji istotne z punktu widzenia przeciwdziałania
zanieczyszczeniom;
2) wielkość dopuszczalnej emisji w warunkach normalnego funkcjonowania
instalacji, nie większą niż wynikająca z prawidłowej eksploatacji instalacji,
dla poszczególnych wariantów funkcjonowania;
3) maksymalny dopuszczalny czas utrzymywania się uzasadnionych
technologicznie warunków eksploatacyjnych odbiegających od normalnych,
w szczególności w przypadku rozruchu i wyłączania instalacji, a także
warunki lub parametry charakteryzujące pracę instalacji, określające moment
zakończenia rozruchu i moment rozpoczęcia wyłączania instalacji oraz
warunki wprowadzania do środowiska substancji lub energii w takich
przypadkach;
4) jeżeli ma to wpływ na określenie wymagań ochrony środowiska:
a) wymagany termin zakończenia eksploatacji instalacji,
b) dopuszczalny łączny czas dalszej eksploatacji instalacji oraz sposób
dokumentowania czasu tej eksploatacji;
5) źródła powstawania albo miejsca wprowadzania do środowiska substancji lub
energii;
6) termin, od którego jest dopuszczalna emisja, w przypadku określonym
w art. 191a;
6a) oznaczenie głównego prowadzącego instalację lub określenie zakresu
odpowiedzialności poszczególnych prowadzących oznaczone części instalacji za eksploatację instalacji zgodnie z przepisami ochrony środowiska,
w przypadku, o którym mowa w art. 183b.
7) (uchylony)
8) (uchylony)
9) (uchylony)
2a. Pozwolenia na wytwarzanie odpadów nie dotyczą wymagania, o których
mowa w ust. 2 pkt 2 i 3.
2b. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów określa dodatkowo:
1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz numer REGON posiadacza
odpadów, o ile został nadany;
2) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidzianych do wytwarzania,
z uwzględnieniem ich podstawowego składu chemicznego i właściwości;
3) określenie ilości odpadów poszczególnych rodzajów przewidzianych do
wytwarzania w ciągu roku;
4) wskazanie sposobów zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko;
5) opis sposobu dalszego gospodarowania odpadami, z uwzględnieniem
zbierania, transportu, odzysku i unieszkodliwiania odpadów;
6) wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzaju magazynowanych odpadów;
7) informacje, o których mowa w art. 102a ust. 1 pkt 1–4 ustawy z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach – w przypadku pozwolenia dla prowadzącego
zakład recyklingu statków;
8) warunki przeciwpożarowe wynikające z operatu przeciwpożarowego,
o którym mowa w art. 42 ust. 4b pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r.
o odpadach.
3. Pozwolenie może określać, o ile przemawiają za tym szczególne względy
ochrony środowiska:
1) sposób postępowania w razie zakończenia eksploatacji instalacji;
2) wielkość i formę zabezpieczenia roszczeń;
3) wymagane działania, w tym wyszczególnienie środków technicznych
mających na celu zapobieganie lub ograniczanie emisji, a jeżeli działania mają
być realizowane w okresie, na który jest wydane pozwolenie – również termin
realizacji tych działań;
4) rodzaj i ilość wykorzystywanej energii, materiałów, surowców i paliw, biorąc
pod uwagę wymagania, o których mowa w art. 143 pkt 1–5;
5) zakres i sposób monitorowania procesów technologicznych, w tym pomiaru
i ewidencjonowania wielkości emisji w zakresie, w jakim wykraczają one
poza wymagania, o których mowa w art. 147 i 148 ust. 1;
6) sposób postępowania w przypadku uszkodzenia aparatury pomiarowej
służącej do monitorowania procesów technologicznych, jeżeli jej
zastosowanie jest wymagane;
7) sposób i częstotliwość przekazywania informacji i danych, o których mowa
w pkt 5, organowi właściwemu do wydania pozwolenia i wojewódzkiemu
inspektorowi ochrony środowiska.
4. Eksploatacja instalacji jest dozwolona po wniesieniu zabezpieczenia, o ile
zostało ono ustanowione.
5. Dodatkowe wymagania dotyczące pozwolenia określają przepisy art. 211
i art. 224.

Art. 188a. Organ właściwy do wydania pozwolenia, w terminie 30 dni od
dnia, w którym ostateczna stała się decyzja o wydaniu albo zmianie pozwolenia na
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego,
dotyczącego źródła spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż
1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem trzeciej zasady
łączenia, o której mowa w art. 157a ust. 2 pkt 3, dla którego standardy emisyjne są
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3, przekazuje
w postaci elektronicznej informacje, o których mowa w art. 184 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz
ust. 2c, a także wynikające z oświadczenia, o którym mowa w art. 184 ust. 2d, do
Krajowego ośrodka bilansowania i zarządzania emisjami.

art. 189. więcej Art. 189. 1. Podmiot, który staje się prowadzącym instalację lub jej
oznaczoną część, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z pozwoleń
dotyczących tej instalacji lub jej oznaczonej części.
2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, występuje niezwłocznie z wnioskiem
o zmianę pozwoleń w zakresie oznaczenia prowadzącego instalację.

art. 190. więcej Art. 190. (uchylony).

art. 191. więcej Art. 191. (uchylony).

Art. 191a. Pozwolenie może być wydane na wniosek podmiotu
podejmującego realizację nowej instalacji.

art. 192. więcej Art. 192. Przepisy o wydawaniu pozwolenia stosuje się odpowiednio
w przypadku zmiany jego warunków.

art. 193. więcej Art. 193. 1. Pozwolenie wygasa:
1) po upływie czasu, na jaki zostało wydane;
2) jeżeli podmiot przestał być prowadzącym instalację w rozumieniu ustawy, lub
z innych powodów pozwolenie stało się bezprzedmiotowe;
3) na wniosek prowadzącego instalację;
4) jeżeli prowadzący instalację nie rozpoczął działalności objętej pozwoleniem
w terminie dwóch lat od dnia, w którym pozwolenie stało się ostateczne;
5) jeżeli prowadzący instalację nie prowadził działalności objętej pozwoleniem
przez dwa lata;
6) w przypadku, o którym mowa w art. 229 ust. 5;
7) w przypadku wstrzymania użytkowania składowiska na czas dłuższy niż rok;
8) w przypadku wstrzymania termicznego przekształcania odpadów na czas
dłuższy niż rok.
1a. (uchylony)
1b. W przypadku, o którym mowa w art. 191a, pozwolenie wygasa, jeżeli
prowadzący instalację nie rozpoczął działalności objętej pozwoleniem w terminie
dwóch lat od określonego w pozwoleniu dnia, od którego jest dopuszczalna emisja.
2. Pozwolenia, o których mowa w art. 181 ust. 1 pkt 2 i 4, oraz pozwolenia
wodnoprawne na pobór wód lub wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi
wygasają w części dotyczącej instalacji wymagającej pozwolenia zintegrowanego
z chwilą upływu terminu, w którym prowadzący instalację powinien uzyskać
pozwolenie zintegrowane, chyba że prowadzący instalację uzyskał pozwolenie
zintegrowane przed terminem.
3. Organ właściwy do wydania pozwolenia stwierdza, w drodze decyzji,
wygaśnięcie pozwolenia, jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa w ust. 1
pkt 2–8.
4. (uchylony)
5. Pozwolenie nie wygasa, jeżeli nastąpiło przejęcie praw i obowiązków, o
którym mowa w art. 189, albo przejęcie na podstawie innych przepisów, praw i
obowiązków wynikających z decyzji, w tym w szczególności przepisów tytułu IV
ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r.
poz. 505, z późn. zm.), w przypadku łączenia, podziału lub przekształcania
spółek handlowych, albo przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r.
o komercjalizacji i niektórych uprawnieniach pracowników (Dz. U. z 2019 r. poz.
2181 oraz z 2020 r. poz. 284 i 875).

art. 194. więcej Art. 194. 1. Pozwolenie podlega cofnięciu lub ograniczeniu bez
odszkodowania, jeżeli instalacja nie jest należycie eksploatowana, przez co stwarza
zagrożenie pogorszenia stanu środowiska w znacznych rozmiarach lub zagrożenie
życia lub zdrowia ludzi.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, decyzji w przedmiocie cofnięcia
lub ograniczenia pozwolenia nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

art. 195. więcej Art. 195. 1. Pozwolenie może zostać cofnięte lub ograniczone bez
odszkodowania, jeżeli:
1) eksploatacja instalacji jest prowadzona z naruszeniem warunków pozwolenia,
innych przepisów ustawy lub ustawy o odpadach;
2) przepisy dotyczące ochrony środowiska zmieniły się w stopniu
uniemożliwiającym emisję lub korzystanie ze środowiska na warunkach
określonych w pozwoleniu;
3) instalacja jest objęta postępowaniem, o którym mowa w art. 227–229;
4) nastąpiło przekroczenie krajowych pułapów emisji, o których mowa w art. 15
ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów
cieplarnianych i innych substancji;
5) prowadzący instalację nie wystąpił z wnioskiem, o którym mowa w art. 215
ust. 4 pkt 2 lub art. 216 ust. 3.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, przed wydaniem decyzji
w przedmiocie cofnięcia lub ograniczenia pozwolenia organ wzywa prowadzącego
instalację do usunięcia naruszeń w oznaczonym terminie.

art. 196. więcej Art. 196. 1. Pozwolenie może zostać cofnięte lub ograniczone za
odszkodowaniem, jeżeli:
1) przemawiają za tym względy ochrony środowiska lub
2) korzystanie z pozwolenia stwarza zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi.
2. Ustalenie odszkodowania następuje w drodze decyzji organu właściwego
do cofnięcia lub ograniczenia pozwolenia; decyzja jest niezaskarżalna.
3. Odszkodowanie przysługuje od organu właściwego do cofnięcia lub
ograniczenia pozwolenia.
4. Strona niezadowolona z przyznanego odszkodowania może w terminie
30 dni od dnia doręczenia decyzji, o której mowa w ust. 2, wnieść powództwo do
sądu powszechnego; droga sądowa przysługuje także w razie niewydania decyzji
przez właściwy organ w terminie 3 miesięcy od zgłoszenia żądania przez
poszkodowanego.
5. Wystąpienie na drogę sądową nie wstrzymuje wykonania decyzji, o której
mowa w ust. 2.
6. Roszczenie o odszkodowanie przedawnia się z upływem roku od dnia,
w którym decyzja o cofnięciu lub ograniczeniu pozwolenia stała się ostateczna.

art. 197. więcej Art. 197. 1. Jeżeli nie usunięto negatywnych skutków w środowisku
powstałych w wyniku prowadzonej działalności, organ właściwy do wydania
pozwolenia określa zakres i termin wykonania tego obowiązku w decyzji
o wygaśnięciu, cofnięciu lub ograniczeniu pozwolenia.
2. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1, nie naruszają kompetencji organu
administracji wynikających z art. 362 ust. 1 pkt 2.

art. 198. więcej Art. 198. 1. Po wydaniu decyzji o wygaśnięciu, cofnięciu lub ograniczeniu
pozwolenia, jeżeli prowadzący instalację usunął negatywne skutki w środowisku
powstałe w wyniku prowadzonej działalności lub skutki takie nie wystąpiły, organ
właściwy do wydania pozwolenia orzeka na wniosek prowadzącego instalację
o zwrocie ustanowionego zabezpieczenia.
2. W razie stwierdzenia, iż nie usunięto w wyznaczonym terminie
negatywnych skutków w środowisku powstałych w wyniku prowadzonej
działalności, organ właściwy do wydania pozwolenia orzeka o przeznaczeniu na
ten cel zabezpieczenia w wysokości niezbędnej do usunięcia tych skutków.

art. 199. więcej Art. 199. Postępowanie w przedmiocie wygaśnięcia, cofnięcia lub
ograniczenia pozwolenia wszczyna się z urzędu albo na wniosek prowadzącego
instalację.

art. 200. więcej Art. 200. W razie ogłoszenia likwidacji lub upadłości podmiotu
korzystającego ze środowiska przepisy art. 198 stosuje się odpowiednio w zakresie
orzekania o zwrocie zabezpieczenia albo o jego przeznaczeniu na usunięcie szkód.

art. 201. więcej Art. 201. 1. Pozwolenia zintegrowanego wymaga prowadzenie instalacji,
której funkcjonowanie, ze względu na rodzaj i skalę prowadzonej w niej
działalności, może powodować znaczne zanieczyszczenie poszczególnych
elementów przyrodniczych albo środowiska jako całości, z wyłączeniem instalacji
lub ich części stosowanych wyłącznie do badania, rozwoju lub testowania nowych
produktów lub procesów technologicznych.
2. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
rodzaje instalacji mogących powodować znaczne zanieczyszczenie
poszczególnych elementów przyrodniczych albo środowiska jako całości.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 2, minister właściwy do spraw
klimatu uwzględni rodzaj i skalę działalności prowadzonej w instalacjach.

art. 202. więcej Art. 202. 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w pozwoleniu zintegrowanym
ustala się warunki emisji na zasadach określonych dla pozwoleń, o których mowa
w art. 181 ust. 1 pkt 2 i 4, pozwolenia wodnoprawnego na pobór wód oraz
pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, bez
zalecania jakiejkolwiek techniki czy technologii.
2. Do instalacji wymagających uzyskania pozwolenia zintegrowanego nie
stosuje się przepisów art. 224 ust. 3 i 4; dla tych instalacji ustala się w szczególności dopuszczalną wielkość emisji gazów lub pyłów wprowadzanych
do powietrza:
1) wymienionych w konkluzjach BAT, a jeżeli nie zostały opublikowane
w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – w dokumentach referencyjnych
BAT;
2) objętych standardami emisyjnymi.
2a. W pozwoleniu zintegrowanym nie ustala się dopuszczalnej wielkości
emisji gazów lub pyłów wprowadzanych do powietrza:
1) w sposób niezorganizowany lub za pośrednictwem wentylacji grawitacyjnej
z instalacji, dla których poziom tej emisji nie został określony w przepisach
w sprawie standardów emisyjnych w zakresie wprowadzania gazów lub
pyłów do powietrza, oraz jeżeli nie został on określony w konkluzjach BAT;
2) z instalacji do odprowadzania gazu składowiskowego do powietrza.
3) (uchylony)
3. (uchylony)
4. W pozwoleniu zintegrowanym określa się warunki wytwarzania i sposoby
postępowania z odpadami na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach, niezależnie od tego, czy dla instalacji wymagane
byłoby uzyskanie pozwolenia na wytwarzanie odpadów.
5. (uchylony)
6. W pozwoleniu zintegrowanym ustala się także, na zasadach określonych
w przepisach ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne, warunki poboru wód
powierzchniowych lub podziemnych, jeżeli wody te są pobierane wyłącznie na
potrzeby instalacji wymagającej pozwolenia zintegrowanego.
7. W przypadku pozwolenia zintegrowanego nie stosuje się art. 107
§ 4 Kodeksu postępowania administracyjnego.

art. 203. więcej Art. 203. 1. Instalacje, o których mowa w art. 201 ust. 1, położone na terenie
jednego zakładu obejmuje się jednym pozwoleniem zintegrowanym.
2. Na wniosek prowadzącego instalacje, o których mowa w art. 201 ust. 1,
odrębnymi pozwoleniami zintegrowanymi można objąć odrębne instalacje na
terenie jednego zakładu.
3. Na wniosek prowadzącego instalacje, o których mowa w art. 201 ust. 1,
pozwoleniem zintegrowanym można objąć instalacje niewymagające pozwolenia zintegrowanego położone na terenie tego samego zakładu, co instalacja wymagająca takiego pozwolenia, ustalając dla nich warunki wprowadzania do
środowiska substancji lub energii na zasadach określonych dla pozwoleń, o których
mowa w art. 181 ust. 1 pkt 2 i 4, pozwolenia wodnoprawnego na pobór wód oraz
pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi.

art. 204. więcej Art. 204. 1. Instalacje wymagające pozwolenia zintegrowanego spełniają
wymagania ochrony środowiska wynikające z najlepszych dostępnych technik,
a w szczególności nie mogą powodować przekroczenia granicznych wielkości
emisyjnych.
2. W szczególnych przypadkach organ właściwy do wydania pozwolenia
zintegrowanego może w pozwoleniu zintegrowanym zezwolić na odstępstwo od
granicznych wielkości emisyjnych, jeżeli w jego ocenie ich osiągnięcie
prowadziłoby do nieproporcjonalnie wysokich kosztów w stosunku do korzyści dla
środowiska oraz pod warunkiem że nie zostaną przekroczone standardy emisyjne,
o ile mają one zastosowanie.
3. Przy dokonywaniu oceny, o której mowa w ust. 2, organ właściwy bierze
pod uwagę położenie geograficzne, lokalne warunki środowiskowe,
charakterystykę techniczną instalacji lub inne czynniki mające wpływ na
funkcjonowanie instalacji i środowisko jako całość.
4. Jeżeli konkluzje BAT nie zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym
Unii Europejskiej, dopuszczalną wielkość emisji z instalacji ustala się,
uwzględniając potrzebę przestrzegania standardów emisyjnych i standardów
jakości środowiska.

art. 205. więcej Art. 205. Nieprzekraczanie wielkości emisji wynikającej z zastosowania
najlepszych dostępnych technik nie zwalnia z obowiązku dotrzymania standardów
jakości środowiska.

art. 206. więcej Art. 206. Minister właściwy do spraw klimatu gromadzi informacje
o najlepszych dostępnych technikach, konkluzjach BAT i dokumentach
referencyjnych BAT oraz rozpowszechnia je na potrzeby organów właściwych do
wydawania pozwoleń i zainteresowanych podmiotów korzystających ze
środowiska.

art. 207. więcej Art. 207. 1. Najlepsze dostępne techniki powinny spełniać wymagania, przy
których określaniu uwzględnia się jednocześnie:
1) rachunek kosztów i korzyści;
2) czas niezbędny do wdrożenia najlepszych dostępnych technik dla danego
rodzaju instalacji;
3) zapobieganie zagrożeniom dla środowiska powodowanym przez emisje lub
ich ograniczanie do minimum;
4) podjęcie środków zapobiegających poważnym awariom przemysłowym lub
zmniejszających do minimum powodowane przez nie zagrożenia dla
środowiska;
5) termin oddania instalacji do eksploatacji;
6) dokumenty referencyjne BAT oraz konkluzje BAT, o ile zostały
opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
1a. Przy określaniu najlepszych dostępnych technik bierze się pod uwagę
wymagania, o których mowa w art. 143, także w przypadku gdy instalacja nie jest
nowo uruchamiana lub zmieniana w sposób istotny.
2. (uchylony)
3. (uchylony)

art. 208. więcej Art. 208. 1. Wniosek o wydanie pozwolenia zintegrowanego spełnia
wymagania określone dla wniosków o wydanie pozwoleń, o których mowa
w art. 181 ust. 1 pkt 2 i 4, wniosku o wydanie pozwolenia wodnoprawnego na
wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi oraz, jeżeli wody powierzchniowe lub
podziemne są pobierane wyłącznie na potrzeby instalacji – wniosku o wydanie
pozwolenia wodnoprawnego na pobór wód.
2. Wniosek o wydanie pozwolenia zintegrowanego zawiera także:
1) informacje dotyczące instalacji wymagającej pozwolenia zintegrowanego o:
a) oddziaływaniu emisji na środowisko jako całość,
b) istniejącym lub możliwym oddziaływaniu transgranicznym na
środowisko,
c) prognozowanej wielkości emisji hałasu wyznaczonej przez poziomy
hałasu powodowanego poza zakładem na terenach sąsiednich oraz
o akustycznym oddziaływaniu na rodzaje terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1, a także o rozkładzie czasu pracy źródeł hałasu dla
doby, wraz z przewidywanymi wariantami,
d) prognozowanej ilości, stanie i składzie ścieków przemysłowych, o ile
ścieki nie będą wprowadzane do wód lub do ziemi,
e) prognozowanej ilości wykorzystywanej wody, o ile nie zachodzą
warunki, o których mowa w art. 202 ust. 6,
f) proponowanych sposobach zapobiegania występowaniu i ograniczania
skutków awarii, jeżeli nie dotyczy zakładów, o których mowa w art. 248
ust. 1,
g) spełnianiu wymagań, o których mowa w art. 207 ust. 1 i 1a;
2) uzasadnienie dla proponowanej wielkości emisji w przypadku, o którym
mowa w art. 204 ust. 2;
3) opis wariantów środków zapobiegających powstawaniu zanieczyszczeń, o ile
takie warianty istnieją;
4) w przypadku gdy eksploatacja instalacji obejmuje wykorzystywanie,
produkcję lub uwalnianie substancji powodującej ryzyko oraz występuje
możliwość zanieczyszczenia gleby, ziemi lub wód gruntowych na terenie
zakładu:
a) raport początkowy o stanie zanieczyszczenia gleby, ziemi i wód
gruntowych tymi substancjami, zwany dalej „raportem początkowym”,
b) opis stosowanych sposobów zapobiegania emisjom do gleby, ziemi
i wód gruntowych,
c) propozycje dotyczące sposobu prowadzenia systematycznej oceny
ryzyka zanieczyszczenia gleby, ziemi i wód gruntowych substancjami
powodującymi ryzyko, które mogą znajdować się na terenie zakładu,
w związku z eksploatacją instalacji albo sposobu i częstotliwości
wykonywania badań zanieczyszczenia gleby i ziemi tymi substancjami
oraz pomiarów zawartości tych substancji w wodach gruntowych, w tym
pobierania próbek.
3. W informacji, o której mowa w ust. 2 pkt 1 lit. c, prognozowane poziomy
hałasu poza zakładem mają być wyrażone wskaźnikami hałasu LAeq D i LAeq N
w odniesieniu do rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1.
4. Raport początkowy zawiera:
1) informacje na temat działalności prowadzonej na terenie zakładu;
2) informacje na temat działalności prowadzonych na terenie zakładu
w przeszłości, o ile takie informacje są dostępne;
3) nazwy substancji powodujących ryzyko, wykorzystywanych, produkowanych
lub uwalnianych przez wymagające pozwolenia zintegrowanego instalacje,
położone na terenie zakładu;
4) informacje na temat stanu zanieczyszczenia gleby, ziemi i wód gruntowych
na terenie zakładu substancjami powodującymi ryzyko stosowanymi,
produkowanymi lub uwalnianymi przez wymagające pozwolenia
zintegrowanego instalacje, położone na terenie zakładu, w tym wyniki badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi tymi substancjami oraz pomiarów zawartości
tych substancji w wodach gruntowych, w tym pobierania próbek,
wykonanych przez laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub
ust. 1a.
5. Wniosek o wydanie pozwolenia zintegrowanego składa się w postaci
papierowej w jednym egzemplarzu.
6. Do wniosku o wydanie pozwolenia zintegrowanego dołącza się:
1) dowód uiszczenia opłaty rejestracyjnej;
2) zapis wniosku w postaci elektronicznej na informatycznych nośnikach
danych;
3) kopię programu zapobiegania awariom, o którym mowa w art. 251, lub kopię
raportu o bezpieczeństwie, o którym mowa w art. 253, jeżeli były
opracowane.
7. W przypadku, o którym mowa w art. 135 ust. 6, jeżeli prowadzący
instalację ubiega się o uzyskanie pozwolenia zintegrowanego pomimo
niedotrzymywania dopuszczalnych poziomów hałasu poza terenem zakładu,
wniosek o wydanie pozwolenia zintegrowanego zawiera dodatkowo informacje, że
konieczne jest utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania i określenie granic
takiego obszaru, ograniczeń w zakresie przeznaczenia terenu, wymagań
technicznych dotyczących budynków oraz sposobów korzystania z terenów; w tym
przypadku nie jest wymagane sporządzenie przeglądu ekologicznego.
8. Do wniosku, o którym mowa w ust. 7, dołącza się także poświadczoną
przez właściwy organ kopię mapy ewidencyjnej z zaznaczonym przebiegiem granic obszaru, na którym jest konieczne utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania.

art. 209. więcej Art. 209. 1. Organ właściwy do wydania pozwolenia przedstawia ministrowi
właściwemu do spraw klimatu albo podmiotowi, o którym mowa w art. 213 ust. 1,
zapis wniosku w postaci elektronicznej, za pomocą środków komunikacji
elektronicznej, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania.
2. Jeżeli pozwolenie ma objąć instalację po raz pierwszy lub ma objąć
instalację po istotnej zmianie, wydanie pozwolenia powinno nastąpić w ciągu
6 miesięcy od dnia złożenia wniosku; przepis art. 35 § 5 Kodeksu postępowania
administracyjnego stosuje się odpowiednio.

art. 210. więcej Art. 210. 1. Warunkiem rozpatrzenia wniosku o wydanie pozwolenia
zintegrowanego jest wniesienie opłaty rejestracyjnej.
2. (uchylony)
3. Wysokość opłaty rejestracyjnej nie może być wyższa niż 12 000 zł.
3a. Opłatę rejestracyjną wnosi się również w przypadku zmiany pozwolenia
zintegrowanego w związku z dokonaniem istotnych zmian w instalacji objętej tym
pozwoleniem. Opłata ta wynosi 50% opłaty rejestracyjnej, która byłaby wymagana
w przypadku wniosku o wydanie pozwolenia zintegrowanego dla tej instalacji.
4. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość opłat rejestracyjnych, kierując się zakresem dokumentacji niezbędnej do
wydania pozwolenia ze względu na skalę i rodzaj działalności prowadzonej
w instalacjach oraz koniecznością zgromadzenia środków umożliwiających
wykonywanie zadań, o których mowa w art. 206 i 212.

art. 211. więcej Art. 211. 1. Pozwolenie zintegrowane spełnia wymagania określone dla
pozwoleń, o których mowa w art. 181 ust. 1 pkt 2 i 4, pozwolenia wodnoprawnego
na pobór wód oraz pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie ścieków do wód
lub do ziemi.
2. Prowadzący instalację wymagającą uzyskania pozwolenia zintegrowanego
informuje niezwłocznie organ właściwy do wydania pozwolenia oraz
wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o naruszeniu warunków tego
pozwolenia.
3. Wielkości dopuszczalnej emisji określone w pozwoleniu zintegrowanym
dla instalacji wymagającej pozwolenia zintegrowanego określa się dla takich
samych lub krótszych okresów i tych samych warunków odniesienia, co graniczne
wielkości emisyjne, jeżeli zostały one ustalone.
4. Jeżeli konkluzje BAT nie określają granicznych wielkości emisyjnych,
określone w pozwoleniu zintegrowanym warunki odpowiadają poziomowi ochrony
środowiska określonemu w konkluzjach BAT.
5. W pozwoleniu zintegrowanym określa się – dla instalacji wymagających
uzyskania pozwolenia zintegrowanego – zakres i sposób monitorowania wielkości
emisji zgodny z wymaganiami dotyczącymi monitorowania określonymi w konkluzjach BAT, jeżeli zostały one określone. W przypadku braku konkluzji BAT –
można uwzględnić dokumenty referencyjne BAT, w zakresie, w jakim wykraczają
one poza wymagania, o których mowa w art. 147, oraz wymagania określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 148 ust. 1.
5a. W pozwoleniu zintegrowanym można określić – dla instalacji
wymagających uzyskania pozwolenia zintegrowanego – zakres i sposób
monitorowania wielkości emisji w zakresie wykraczającym poza wymagania
dotyczące monitorowania określone w konkluzjach BAT, jeżeli przemawiają za
tym szczególne względy ochrony środowiska.
6. Pozwolenie zintegrowane określa także, w odniesieniu do instalacji
wymagającej pozwolenia zintegrowanego:
1) rodzaj prowadzonej działalności;
2) sposoby osiągania wysokiego poziomu ochrony środowiska jako całości;
3) wymagania zapewniające ochronę gleby, ziemi i wód gruntowych, w tym
środki mające na celu zapobieganie emisjom do gleby, ziemi i wód
gruntowych oraz sposób ich systematycznego nadzorowania, o ile są
konieczne;
4) w przypadku instalacji, które wymagają raportu początkowego – sposób
prowadzenia systematycznej oceny ryzyka zanieczyszczenia gleby, ziemi
i wód gruntowych substancjami powodującymi ryzyko, które mogą
znajdować się na terenie zakładu w związku z eksploatacją instalacji, albo
sposób i częstotliwość wykonywania badań zanieczyszczenia gleby i ziemi tymi substancjami oraz pomiarów zawartości tych substancji w wodach
gruntowych, w tym pobierania próbek;
5) sposoby ograniczania oddziaływań transgranicznych na środowisko;
6) wielkość emisji hałasu wyznaczoną dopuszczalnymi poziomami hałasu poza
zakładem, wyrażonymi wskaźnikami hałasu LAeq D i LAeq N, w odniesieniu do
rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1, oraz rozkład czasu
pracy źródeł hałasu dla doby, wraz z przewidywanymi wariantami;
7) ilość, stan i skład ścieków przemysłowych, o ile ścieki nie będą wprowadzane
do wód lub do ziemi;
8) ilość wykorzystywanej wody, o ile nie zachodzą warunki, o których mowa
w art. 202 ust. 6;
9) sposoby zapobiegania występowaniu i ograniczania skutków awarii oraz
wymóg informowania o wystąpieniu awarii, jeżeli nie dotyczy to zakładów,
o których mowa w art. 248 ust. 1;
10) sposoby postępowania w przypadku zakończenia eksploatacji instalacji,
w tym sposoby usunięcia negatywnych skutków powstałych w środowisku
w wyniku prowadzonej eksploatacji, gdy są one przewidywane;
11) sposoby zapewnienia efektywnego wykorzystania energii;
12) zakres, sposób i termin przekazywania organowi właściwemu do wydania
pozwolenia i wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska corocznej
informacji pozwalającej na przeprowadzenie oceny zgodności z warunkami
określonymi w pozwoleniu, w zakresie nieobjętym przepisami art. 149.
7. W pozwoleniu zintegrowanym obejmującym źródło spalania paliw,
o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 146h, określa się, dla
tego źródła, maksymalne emisje substancji na okres, o którym mowa w art. 146f
ust. 3, wraz z warunkami uznawania ich za dotrzymane, o których mowa
w przepisach wydanych na podstawie art. 146h pkt 4.
8. W pozwoleniu zintegrowanym można określić dodatkowe wymagania
związane z eksploatacją instalacji, jeżeli jest to konieczne do osiągnięcia
wysokiego poziomu ochrony środowiska jako całości.
9. W przypadku, o którym mowa w art. 135 ust. 6, w pozwoleniu
zintegrowanym stwierdza się konieczność utworzenia obszaru ograniczonego
użytkowania.
10. Pozwolenie zintegrowane, o którym mowa w ust. 9, wywołuje skutki
prawne od dnia wejścia w życie uchwały rady powiatu albo uchwały sejmiku
województwa o utworzeniu obszaru ograniczonego użytkowania.
11. Uzasadnienie pozwolenia zintegrowanego zawiera ocenę, o której mowa
w art. 204 ust. 2.
12. Organ właściwy do wydania pozwolenia przedkłada ministrowi
właściwemu do spraw klimatu albo podmiotowi, o którym mowa w art. 213 ust. 1,
elektroniczną kopię pozwolenia zintegrowanego oraz decyzji zmieniającej
pozwolenie zintegrowane, za pomocą środków komunikacji elektronicznej,
w terminie 14 dni od dnia ich wydania.

Art. 211a. 1. W celu prowadzenia badań nad nową techniką, organ właściwy
do wydania pozwolenia może, na wniosek prowadzącego instalację, zmienić
pozwolenie zintegrowane, określając wariant funkcjonowania instalacji
zawierający dopuszczalne wielkości emisji przekraczające graniczne wielkości
emisyjne oraz zezwalając na odstąpienie od wymagań ochrony środowiska
wynikających z najlepszych dostępnych technik, na czas nie dłuższy niż
9 miesięcy.
2. Przez nową technikę, o której mowa w ust. 1, rozumie się nową technikę
w działalności przemysłowej, której zastosowanie mogłoby zapewnić wyższy lub
co najmniej ten sam poziom ochrony środowiska i większą oszczędność kosztów
niż obecnie istniejące najlepsze dostępne techniki, o ile będzie ona mogła mieć
zastosowanie na skalę przemysłową.
3. Prowadzący instalację przedkłada organowi właściwemu do wydania
pozwolenia sprawozdanie zawierające informacje dotyczące efektów
prowadzonych badań nad nową techniką, w terminie 30 dni po upływie czasu,
o którym mowa w ust. 1.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się przepisów art. 210.

art. 212. więcej Art. 212. 1. Minister właściwy do spraw klimatu prowadzi rejestr wniosków
o wydanie pozwolenia zintegrowanego oraz wydanych pozwoleń zintegrowanych.
2. Minister właściwy do spraw klimatu lub podmiot, o którym mowa
w art. 213 ust. 1, może zwrócić się do starosty o udzielenie informacji lub
udostępnienie innych niż wskazane w ust. 1 dokumentów związanych z wydawaniem pozwoleń zintegrowanych; uprawnienie to przysługuje podmiotowi, o którym mowa w art. 213 ust. 1, także w stosunku do marszałka
województwa.
3. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w zakresie wydawania przez
starostę pozwoleń zintegrowanych minister właściwy do spraw klimatu kieruje
wystąpienie, którego treścią może być w szczególności wniosek o stwierdzenie
nieważności decyzji w przedmiocie wydania pozwolenia zintegrowanego.
4. W przypadku skierowania wystąpienia, o którym mowa w ust. 3,
ministrowi właściwemu do spraw klimatu przysługują prawa strony
w postępowaniu administracyjnym i postępowaniu przed sądem administracyjnym.
5. Podmiot, o którym mowa w art. 213 ust. 1, przekazuje ministrowi
właściwemu do spraw klimatu informacje mogące stanowić podstawę do podjęcia
przez ministra działań w celu wyeliminowania nieprawidłowości przy wydawaniu
pozwoleń zintegrowanych.

art. 213. więcej Art. 213. 1. Wykonywanie zadań, o których mowa w art. 206 ust. 1 oraz
art. 212 ust. 1 i 2, minister właściwy do spraw klimatu może zlecić osobie fizycznej
albo prawnej, która ze względu na posiadane kompetencje, doświadczenie
i wyposażenie będzie gwarantowała należyte ich wykonywanie.
2. Zlecenie, o którym mowa w ust. 1, dokonywane jest w trybie przepisów
o zamówieniach publicznych, na okres od 5 do 8 lat.
3. Ustalając warunki przetargu na wykonanie zadań, minister uwzględnia
wymagania, o których mowa w ust. 1, a także konieczność zapewnienia przez
wybrany podmiot bezpieczeństwa powierzonych oraz sporządzonych w związku
z wykonywaniem zadań dokumentów i baz danych.
4. Informacja o zawarciu umowy zlecającej wykonywanie zadań, jej
wypowiedzeniu albo wygaśnięciu jest publikowana, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” nie później
niż na 60 dni przed terminem odpowiednio wejścia w życie umowy, jej
wypowiedzenia albo wygaśnięcia.
5. W obwieszczeniu, o którym mowa w ust. 4, podaje się do wiadomości:
1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania osoby fizycznej albo nazwę i adres
siedziby osoby prawnej, z którą zawarto umowę;
2) datę rozpoczęcia przez wskazany podmiot wykonywania zleconych zadań
albo datę zakończenia ich wykonywania z uwagi na wygaśnięcie lub
wypowiedzenie umowy.
6. W okresie wykonywania zadań przez podmiot, o którym mowa w ust. 1,
organ właściwy do wydania pozwolenia zintegrowanego przedstawia kopię
wniosku o wydanie pozwolenia oraz kopię wydanego pozwolenia temu
podmiotowi.
7. W ciągu 30 dni od daty wygaśnięcia lub wypowiedzenia umowy podmiot,
o którym mowa w ust. 1, ma obowiązek przekazania ministrowi właściwemu do
spraw klimatu powierzonych oraz sporządzonych w związku z wykonywaniem
zadań dokumentów i baz danych.
8. Wykonanie obowiązków określonych w ust. 7 podlega egzekucji w trybie
przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

art. 214. więcej Art. 214. 1. Przed dokonaniem zmiany w instalacji objętej pozwoleniem
zintegrowanym, polegającej na zmianie sposobu funkcjonowania instalacji lub jej
rozbudowie, która może mieć wpływ na środowisko, prowadzący instalację jest
obowiązany poinformować o planowanych zmianach organ właściwy do wydania
pozwolenia lub złożyć wniosek o zmianę pozwolenia zintegrowanego.
2. Jeżeli organ, o którym mowa w ust. 1, stwierdzi, że planowana zmiana
w instalacji wymaga zmiany niektórych warunków wydanego pozwolenia
zintegrowanego, informuje, w terminie 30 dni od dnia otrzymania informacji,
prowadzącego instalację o konieczności złożenia wniosku o zmianę pozwolenia
zintegrowanego. W takim przypadku organ stwierdza, czy planowana zmiana ma
charakter istotnej zmiany.
3. Zmianę w instalacji uważa się za istotną w szczególności, gdy zwiększana
skala działalności wynikająca z tej zmiany, sama w sobie, kwalifikowałaby ją jako
instalację, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 201 ust. 2.
4. Wniosek o zmianę pozwolenia zintegrowanego zawiera dane, o których
mowa w art. 184 i art. 208, mające związek z planowanymi zmianami.
5. Decyzja o zmianie pozwolenia zintegrowanego określa wymagania,
o których mowa w art. 188 i art. 211, mające związek z planowanymi zmianami.

art. 215. więcej Art. 215. 1. Organ właściwy do wydania pozwolenia dokonuje analizy
warunków pozwolenia zintegrowanego niezwłocznie po publikacji w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej konkluzji BAT odnoszących się do głównej
działalności danej instalacji, lecz nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia
publikacji.
2. Organ właściwy do wydania pozwolenia informuje prowadzącego
instalację o rozpoczęciu analizy, a w trakcie jej przeprowadzania:
1) bierze pod uwagę wszystkie konkluzje BAT, które dla danego rodzaju
instalacji zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej
od czasu wydania pozwolenia lub ostatniej analizy wydanego pozwolenia;
2) może zażądać od prowadzącego instalację przedłożenia informacji,
w szczególności wyników monitorowania procesów technologicznych,
niezbędnych do przeprowadzenia analizy i umożliwiających porównanie ich
z najlepszymi dostępnymi technikami opisanymi w odpowiednich
konkluzjach BAT oraz określonymi w nich wielkościami emisji;
3) dokonuje oceny zasadności udzielenia odstępstwa, o którym mowa w art. 204
ust. 2.
3. Organ właściwy do wydania pozwolenia przedkłada niezwłocznie wyniki
analizy prowadzącemu instalację oraz, za pomocą środków komunikacji
elektronicznej, ministrowi właściwemu do spraw klimatu albo podmiotowi,
o którym mowa w art. 213 ust. 1.
4. W przypadku gdy analiza dokonana na podstawie ust. 1 wykazała
konieczność zmiany pozwolenia zintegrowanego, organ właściwy do wydania
pozwolenia niezwłocznie:
1) przekazuje prowadzącemu instalację informację o konieczności dostosowania
instalacji, w terminie nie dłuższym niż 4 lata od dnia publikacji w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej konkluzji BAT, do wymagań określonych
w konkluzjach BAT;
2) wzywa prowadzącego instalację do wystąpienia z wnioskiem o zmianę
pozwolenia w terminie roku od dnia doręczenia wezwania, określając zakres
tego wniosku mający związek ze zmianami wynikającymi z dokonanej
analizy.
5. W decyzji o zmianie pozwolenia wydanej na wniosek, o którym mowa
w ust. 4 pkt 2, organ właściwy do wydania pozwolenia określa termin, nie dłuższy
niż 4 lata od dnia publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej konkluzji
BAT, dostosowania instalacji do nowych wymagań określonych w tej decyzji.
6. Udzielając odstępstwa, o którym mowa w art. 204 ust. 2, organ właściwy
do wydania pozwolenia może określić późniejszy termin dostosowania instalacji
do nowych wymagań.
7. W decyzji o ograniczeniu wydanej na podstawie art. 195 ust. 1
pkt 5 stosuje się odpowiednio przepis ust. 5.
8. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, nie stosuje się przepisów
art. 210.

art. 216. więcej Art. 216. 1. Organ właściwy do wydania pozwolenia dokonuje analizy
pozwolenia zintegrowanego także:
1) co najmniej raz na 5 lat lub
2) jeżeli oddziaływanie instalacji na środowisko zmieniło się w stopniu
wskazującym na konieczność zmiany pozwolenia w części dotyczącej
określonych w nim warunków lub wielkości emisji z danej instalacji, lub
3) jeżeli nastąpiła zmiana w najlepszych dostępnych technikach, pozwalająca na
znaczne zmniejszenie wielkości emisji bez powodowania nadmiernych
kosztów, lub wynika to z potrzeby dostosowania eksploatacji instalacji do
zmian przepisów o ochronie środowiska.
2. Do analizy stosuje się odpowiednio przepisy art. 215 ust. 2 i 3.
3. W przypadku gdy analiza wykazała konieczność zmiany pozwolenia
zintegrowanego, organ właściwy do wydania pozwolenia wzywa prowadzącego
instalację do wystąpienia z wnioskiem o zmianę pozwolenia w terminie 6 miesięcy
od dnia wezwania, określając zakres tego wniosku mający związek ze zmianami
wynikającymi z dokonanej analizy.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 3, nie stosuje się przepisów art. 210.

art. 217. więcej Art. 217. 1. Organ właściwy do wydania pozwolenia zintegrowanego może,
na wniosek prowadzącego instalację lub z urzędu za jego zgodą, wydać nowe
pozwolenie zintegrowane w celu ujednolicenia tekstu obowiązującego pozwolenia, z uwzględnieniem wszystkich zmian wprowadzonych do tego pozwolenia od dnia jego wydania.
2. W pozwoleniu, o którym mowa w ust. 1, organ właściwy do wydania
pozwolenia:
1) ujednolica tekst pozwolenia;
2) stwierdza wygaśnięcie dotychczasowego pozwolenia.
3. Do pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się przepisów art. 208,
art. 210 i art. 218.

Art. 217a. 1. Ustalając w pozwoleniu zintegrowanym sposób i częstotliwość
wykonywania badań zanieczyszczenia gleby i ziemi substancjami powodującymi
ryzyko oraz wykonywania pomiarów zawartości tych substancji w wodach
gruntowych, w tym pobierania próbek, o których mowa w art. 211 ust. 6 pkt 4,
uwzględnia się, że:
1) badania zanieczyszczenia gleby i ziemi wykonuje się co najmniej raz na
10 lat,
2) pomiary zawartości substancji w wodach gruntowych, w tym pobieranie
próbek, wykonuje się co najmniej raz na 5 lat
– o ile takie badania lub pomiary nie opierają się na systematycznej ocenie ryzyka,
o której mowa w art. 211 ust. 6 pkt 4.
2. Badania lub pomiary, o których mowa w ust. 1, wykonuje się:
1) przez laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a;
2) w sposób umożliwiający ich ilościowe porównanie z wynikami badań
i pomiarów zawartymi w raporcie początkowym, jeżeli taki raport dla danej
instalacji jest wymagany.
3. Prowadzący instalację przekazuje wyniki badań lub pomiarów organowi
właściwemu do wydania pozwolenia w terminie miesiąca od dnia ich wykonania.

Art. 217b. 1. Przed przystąpieniem do zakończenia eksploatacji instalacji, dla
której wymagany był raport początkowy, prowadzący instalację sporządza
i przedkłada organowi właściwemu do wydania pozwolenia raport końcowy
o stanie końcowym zanieczyszczenia gleby, ziemi i wód gruntowych na terenie
zakładu substancjami powodującymi ryzyko, zwany dalej „raportem końcowym”.
2. Jeżeli prowadzący instalację nie przedłożył raportu końcowego, to
w przypadkach, o których mowa w art. 193 ust. 1 pkt 2, 5, 7 i 8, organ właściwy do
wydania decyzji stwierdzającej wygaśnięcie pozwolenia zintegrowanego nakłada
na dotychczasowego prowadzącego instalację, dla której wymagany był raport
początkowy, obowiązek sporządzenia i przedłożenia raportu końcowego,
określając termin wykonania tego obowiązku nie dłuższy niż 12 miesięcy od dnia
stwierdzenia wygaśnięcia pozwolenia.
3. Raport końcowy zawiera:
1) informacje na temat planowanego sposobu użytkowania terenu, o ile takie
informacje są dostępne;
2) nazwy substancji powodujących ryzyko, które były wykorzystywane,
produkowane lub uwalniane przez wymagające pozwolenia zintegrowanego
instalacje, położone na terenie zakładu;
3) informacje na temat zanieczyszczenia gleby, ziemi i wód gruntowych na
terenie zakładu substancjami powodującymi ryzyko stosowanymi,
produkowanymi lub uwalnianymi przez wymagające pozwolenia
zintegrowanego instalacje, położone na terenie zakładu, w tym wyniki badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi tymi substancjami, oraz pomiarów zawartości
tych substancji w wodach gruntowych, w tym pobierania próbek,
wykonanych przez laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub
ust. 1a.
4. Raport końcowy sporządza się w sposób umożliwiający ilościowe
porównanie zawartych w nim wyników badań i pomiarów z wynikami badań
i pomiarów zawartymi w raporcie początkowym.

Art. 217c. 1. Sporządzając raport początkowy, wykonując badania lub
pomiary, o których mowa w art. 211 ust. 6 pkt 4, oraz sporządzając raport
końcowy, w celu przedstawienia informacji na temat zanieczyszczenia
substancjami powodującymi ryzyko gleby, ziemi i wód gruntowych na terenie
zakładu, ocenę zanieczyszczenia powierzchni ziemi prowadzi się w sposób
określony w przepisach wydanych na podstawie art. 101a ust. 5.
2. W raporcie początkowym, w dokumentacji badań lub pomiarów oraz
w raporcie końcowym, o których mowa w ust. 1, informacje na temat
zanieczyszczenia substancjami powodującymi ryzyko gleby, ziemi i wód gruntowych na terenie zakładu przedstawia się w postaci opisu tekstowego,
zestawień tabelarycznych oraz map wskazujących zasięg zanieczyszczenia.

Art. 217d. 1. Jeżeli organ właściwy do wydania pozwolenia stwierdził
zanieczyszczenie substancjami powodującymi ryzyko gleby, ziemi lub wód
gruntowych na terenie zakładu, przesyła odpowiednio kopię raportu początkowego,
kopię wyników badań lub pomiarów, o których mowa w art. 217a ust. 3, lub kopię
raportu końcowego regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska.
2. Ustalając w planie remediacji, o którym mowa w art. 101l ust. 4 lub
art. 101m ust. 2, lub art. 101o ust. 2 ustawy albo w art. 13 ust. 3 pkt 2 lub art. 15
ust. 2 pkt 3, lub art. 17 ust. 2a ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu
szkodom w środowisku i ich naprawie, sposób przeprowadzenia remediacji dla
terenu zakładu, na którym jest eksploatowana instalacja wymagająca uzyskania
pozwolenia zintegrowanego oraz wskutek której eksploatacji nastąpiło
zanieczyszczenie, można uwzględnić, że usunięcie zanieczyszczenia zostanie
odłożone do czasu zakończenia eksploatacji instalacji, jeżeli prowadzący instalację
wykaże, że nie stwarza to znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu
środowiska.
3. W przypadku określonym w ust. 2, jako sposób przeprowadzenia
remediacji ustalony w planie remediacji, wskazuje się:
1) planowane działania w celu zapobieżenia lub zmniejszenia dalszego
zanieczyszczenia, w tym działania w celu ograniczenia lub wyeliminowania
emisji zanieczyszczenia lub usunięcia pierwotnego źródła zanieczyszczenia;
2) jeżeli jest taka potrzeba – sposób ograniczenia rozprzestrzeniania się
zanieczyszczenia;
3) sposób kontrolowania zanieczyszczenia poprzez okresowe prowadzenie
badań zanieczyszczenia gleby i ziemi w określonym czasie.
4. Przed przystąpieniem do zakończenia eksploatacji instalacji wymagającej
uzyskania pozwolenia zintegrowanego ustala się nowy plan remediacji, na
podstawie odpowiednio art. 101l ust. 4 lub art. 101m ust. 1 pkt 2, lub art. 101o
ust. 2 ustawy albo art. 13 ust. 3 pkt 2 lub art. 15 ust. 1 pkt 2, lub art. 17 ust. 2a
ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich
naprawie, którego celem jest doprowadzenie gleby, ziemi i wód gruntowych na
terenie zakładu do stanu:
1) określonego w raporcie początkowym – jeżeli w raporcie początkowym nie
stwierdzono występowania zanieczyszczenia gleby, ziemi lub wód
gruntowych;
2) niestwarzającego znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi oraz środowiska –
jeżeli w raporcie początkowym stwierdzono występowanie zanieczyszczenia
gleby, ziemi lub wód gruntowych.
5. W decyzji ustalającej nowy plan remediacji stwierdza się wygaśnięcie
wcześniejszej decyzji lub jej części w zakresie dotyczącym terenu zakładu.

art. 218. więcej Art. 218. Organ administracji zapewnia możliwość udziału społeczeństwa, na
zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko,
w postępowaniu, którego przedmiotem jest:
1) wydanie pozwolenia zintegrowanego dla nowej instalacji;
2) wydanie decyzji dotyczącej istotnej zmiany instalacji;
3) wydanie pozwolenia z odstępstwem, o którym mowa w art. 204 ust. 2, lub
jego zmiana polegająca na udzieleniu takiego odstępstwa;
4) wydanie decyzji o zmianie pozwolenia zintegrowanego wynikającej
z analizy, o której mowa w art. 216 ust. 1 pkt 2.

art. 219. więcej Art. 219. 1. W razie możliwości wystąpienia znaczącego transgranicznego
oddziaływania na środowisko na terytorium innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, w przypadku nowej lub istotnie zmienianej instalacji wymagającej
uzyskania pozwolenia zintegrowanego, stosuje się odpowiednio przepisy działu VI
ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko, z tym że przez dokumentację, o której mowa
w art. 108 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się część wniosku o wydanie pozwolenia
zintegrowanego, która umożliwi państwu, na którego terytorium może oddziaływać
instalacja wymagająca uzyskania takiego pozwolenia, ocenę możliwego
znaczącego transgranicznego oddziaływania na środowisko.
2. Właściwy organ przekazuje państwu, o którym mowa w ust. 1, decyzję
udzielającą nowe lub zmienione w wyniku istotnej zmiany instalacji pozwolenie
zintegrowane wraz z uzasadnieniem zawierającym w szczególności:
1) wyniki konsultacji przeprowadzonych przed podjęciem decyzji oraz
wyjaśnienie sposobu ich uwzględnienia w decyzji;
2) wykaz dokumentów referencyjnych BAT istotnych dla danej instalacji lub
działalności;
3) sposób określenia warunków pozwolenia, w tym dopuszczalnych wielkości
emisji, w odniesieniu do najlepszych dostępnych technik oraz wielkości
emisji określonych w konkluzjach BAT.

art. 220. więcej Art. 220. 1. Wprowadzanie do powietrza gazów lub pyłów z instalacji
wymaga pozwolenia, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
przypadki, w których wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza z instalacji nie
wymaga pozwolenia, uwzględniając rodzaj i skalę działalności prowadzonej
w instalacjach oraz rodzaje i ilości gazów lub pyłów wprowadzanych z instalacji
do powietrza.
3. Jeżeli w związku z wejściem w życie rozporządzenia, o którym mowa
w ust. 2, wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza:
1) nie będzie wymagać pozwolenia, to pozwolenie wydane na podstawie
dotychczasowych przepisów wygasa z dniem wejścia w życie tego
rozporządzenia;
2) będzie wymagać pozwolenia, a dotychczas pozwolenie nie było wymagane,
to obowiązek posiadania pozwolenia powstaje po upływie 6 miesięcy od dnia
wejścia w życie tego rozporządzenia.

art. 221. więcej Art. 221. 1. Wniosek o wydanie pozwolenia na wprowadzanie gazów lub
pyłów do powietrza, oprócz informacji, o których mowa w art. 184 ust. 2–4,
powinien także zawierać:
1) czas pracy źródeł powstawania i miejsc wprowadzania gazów lub pyłów do
powietrza w ciągu roku;
2) określenie wprowadzanych do powietrza rodzajów i ilości gazów lub pyłów
przypadających na jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału, paliwa
lub powstającego produktu;
3) opis terenu w zasięgu pięćdziesięciokrotnej wysokości najwyższego miejsca
wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza, z uwzględnieniem obszarów
poddanych ochronie na podstawie przepisów ustawy o ochronie przyrody oraz
ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie
uzdrowiskowym (Dz. U. poz. 150, z późn. zm.);
4) określenie aerodynamicznej szorstkości terenu;
5) aktualny stan jakości powietrza;
6) określenie warunków meteorologicznych;
7) wyniki obliczeń stanu jakości powietrza, z uwzględnieniem metodyk
modelowania, o których mowa w art. 12, wraz z graficznym przedstawieniem
tych wyników.
8) (uchylony)
1a. (uchylony)
2. Informacje, o których mowa:
1) w art. 184 ust. 2 pkt 10, powinny zawierać określenie wielkości emisji
w zakresie gazów lub pyłów wprowadzanych do powietrza, wyrażonej w kg/h
i w Mg/rok, a w przypadku instalacji, dla której są ustalone standardy
emisyjne, także w jednostkach, w jakich wyrażone są te standardy;
2) w art. 184 ust. 2 pkt 16, powinny wskazywać usytuowanie stanowisk do
pomiaru wielkości emisji w zakresie gazów lub pyłów wprowadzanych do
powietrza oraz proponowany zakres, metodykę i sposób wykonywania tych
pomiarów.
3. Minister właściwy do spraw klimatu określi wzór wniosku, o którym mowa
w ust. 1, w formie dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 346, 568 i 695).

art. 222. więcej Art. 222. 1. W razie braku standardów emisyjnych i dopuszczalnych
poziomów substancji w powietrzu ilości gazów lub pyłów dopuszczonych do
wprowadzania do powietrza ustala się na poziomie niepowodującym przekroczeń:
a) wartości odniesienia substancji w powietrzu,
b) wartości odniesienia substancji zapachowych w powietrzu.
2. Minister właściwy do spraw klimatu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, wartości
odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 2, zostaną ustalone:
1) warunki, w jakich ustala się wartości odniesienia, takie jak temperatura
i ciśnienie;
2) oznaczenie numeryczne substancji pozwalające na jednoznaczną jej
identyfikację;
3) okresy, dla których uśrednione są wartości odniesienia;
4) zróżnicowane poziomy substancji w powietrzu dla:
a) terenu kraju z wyłączeniem obszarów ochrony uzdrowiskowej,
b) (uchylona)
c) obszarów ochrony uzdrowiskowej;
5) referencyjne metodyki modelowania poziomów substancji w powietrzu.
4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 2, mogą zostać ustalone:
1) czas obowiązywania wartości odniesienia;
2) warunki uznawania wartości odniesienia za dotrzymane.
5. Minister właściwy do spraw klimatu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, może określić, w drodze rozporządzenia, wartości
odniesienia substancji zapachowych w powietrzu i metody oceny zapachowej
jakości powietrza.
6. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 5, zostaną ustalone,
zróżnicowane w zależności od przeznaczenia lub sposobu zagospodarowania
terenu:
1) wartości odniesienia substancji zapachowych w powietrzu;
2) dopuszczalne częstości przekraczania wartości odniesienia substancji
zapachowych w powietrzu;
3) okresy, dla których uśrednia się wyniki pomiarów substancji zapachowych
w powietrzu.
7. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 5, mogą zostać ustalone:
1) czas obowiązywania wartości odniesienia substancji zapachowych
w powietrzu;
2) zależność wartości odniesienia substancji zapachowych w powietrzu lub
dopuszczalnych częstości przekraczania wartości odniesienia substancji
zapachowych w powietrzu od jakości zapachu;
3) rodzaje instalacji, dla których ilości gazów lub pyłów dopuszczonych do
wprowadzania do powietrza ustala się, uwzględniając wartości odniesienia
substancji zapachowych w powietrzu.

art. 223. więcej Art. 223. (uchylony).

art. 224. więcej Art. 224. 1. Pozwolenie na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza,
oprócz wymagań, o których mowa w art. 188, powinno określać:
1) charakterystykę miejsc wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza;
2) usytuowanie stanowisk do pomiaru wielkości emisji w zakresie gazów lub
pyłów wprowadzanych do powietrza.
2. Określając w pozwoleniu warunki, o których mowa w art. 188 ust. 2 pkt 2,
ustala się rodzaje i ilość gazów lub pyłów dopuszczonych do wprowadzania do
powietrza, wyrażone:
1) w mg/m3 gazów odlotowych w stanie suchym w temperaturze 273 K
i ciśnieniu 101,3 kPa, albo w kg/h, albo w kg na jednostkę wykorzystywanego
surowca, materiału, paliwa lub powstającego produktu – dla każdego źródła
powstawania i miejsca wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza;
w przypadku gdy dla instalacji albo procesu technologicznego lub operacji
technicznej, prowadzonych w instalacji, są ustalone standardy emisyjne,
wielkość dopuszczalnej emisji wyraża się w pozwoleniu w jednostkach,
w jakich wyrażone są te standardy;
2) w Mg/rok – dla całej instalacji.
3. W pozwoleniu nie określa się wielkości emisji dla tych rodzajów gazów lub
pyłów, które wprowadzone do powietrza ze wszystkich wymagających pozwolenia
instalacji położonych na terenie jednego zakładu nie powodują przekroczenia 10% dopuszczalnych poziomów substancji w powietrzu albo 10% wartości odniesienia,
uśrednionych dla godziny; w takim przypadku w pozwoleniu wskazuje się rodzaje
gazów i pyłów, których wielkości emisji nie określono.
3a. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do instalacji albo procesu technologicznego
lub operacji technicznej prowadzonych w instalacji, do których stosuje się przepisy
w sprawie standardów emisyjnych w zakresie wprowadzania gazów i pyłów do
powietrza.
4. Jeżeli dla instalacji albo procesu technologicznego lub operacji technicznej,
prowadzonych w instalacji, są ustalone standardy emisyjne, to w pozwoleniu na
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza nie określa się dla tej instalacji,
procesu lub operacji innych rodzajów gazów lub pyłów niż objęte standardami;
w pozwoleniu wskazuje się na odstąpienie od określania warunków emisji dla
pozostałych gazów lub pyłów.

art. 225. więcej Art. 225. 1. Na obszarze, na którym zostały przekroczone standardy jakości
powietrza, wyznaczonym w ocenie poziomów substancji w powietrzu, o której
mowa w art. 89, przeprowadzonej przez Głównego Inspektora Ochrony
Środowiska, wydanie pozwolenia na wprowadzanie do powietrza substancji, dla
której standard jakości powietrza został przekroczony, z nowo budowanej instalacji
lub zmienianej w sposób istotny, jest możliwe, jeżeli zostanie zapewniona
odpowiednia redukcja ilości tej substancji wprowadzanej do powietrza z innych
instalacji usytuowanych na obszarze gminy, w której planowana jest budowa nowej
instalacji lub dokonanie istotnej zmiany instalacji.
1a. W przypadku, gdy istotna zmiana instalacji jest zmianą, o której mowa
w art. 214 ust. 3, redukcja ilości substancji, o której mowa w ust. 1, może
obejmować redukcję ilości substancji wprowadzanej do powietrza z tej instalacji.
2. Redukcja ilości substancji, o której mowa w ust. 1, może obejmować
redukcję ilości substancji wprowadzanej do powietrza z instalacji spalania paliw
stałych eksploatowanych w ramach zwykłego korzystania ze środowiska przez
osoby fizyczne niebędące przedsiębiorcami, usytuowanych na obszarze gminy,
w której planowana jest budowa nowej instalacji lub dokonanie istotnej zmiany
instalacji, poprzez sfinansowanie przez podmiot planujący budowę nowej instalacji
lub istotną zmianę instalacji, trwałej likwidacji instalacji spalania paliw stałych eksploatowanych w ramach zwykłego korzystania ze środowiska przez osoby
fizyczne niebędące przedsiębiorcami.
3. Za zgodą organu prowadzącego postępowanie kompensacyjne, redukcja
ilości substancji, o której mowa w ust. 1 i 2, może być dokonana na obszarze gminy
sąsiadującej z gminą, w której planowana jest budowa nowej instalacji lub
dokonanie istotnej zmiany instalacji.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, potwierdzenia redukcji ilości
substancji, dla której standard jakości powietrza został przekroczony,
wprowadzanej do powietrza z instalacji spalania paliw stałych eksploatowanych
w ramach zwykłego korzystania ze środowiska przez osoby fizyczne niebędące
przedsiębiorcami, dokonuje w zaświadczeniu wójt, burmistrz lub prezydent miasta.
Zaświadczenie jest wydawane na wniosek podmiotu planującego lub realizującego
budowę nowej instalacji lub istotną zmianę instalacji.
5. Łączna redukcja ilości substancji, o której mowa w ust. 1–2, powinna być
o co najmniej 30% większa niż ilość substancji dopuszczona do wprowadzania do
powietrza z nowo zbudowanej instalacji lub z instalacji zmienionej w sposób
istotny.
6. Wydanie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, jest możliwe, gdy nie
spowoduje to zwiększenia zagrożenia zdrowia ludzi.

art. 226. więcej Art. 226. 1. Wydanie pozwolenia w przypadku, o którym mowa w art. 225
ust. 1, wymaga przeprowadzenia postępowania kompensacyjnego, o którym mowa
w art. 227–229.
2. Postępowanie kompensacyjne prowadzi się zgodnie z warunkami
określonymi w rozdziałach 2 i 3, z uwzględnieniem zmian wynikających
z niniejszego rozdziału.

art. 227. więcej Art. 227. 1. W postępowaniu kompensacyjnym uczestniczą prowadzący inne
instalacje, którzy wyrazili zgodę na redukcję ilości substancji, dla której standard
jakości powietrza został przekroczony.
2. W przypadku, o którym mowa w art. 225 ust. 2, zamiast osób fizycznych
niebędących przedsiębiorcami eksploatujących instalacje spalania paliw w ramach
zwykłego korzystania ze środowiska, które wyraziły zgodę na trwałą likwidację tych instalacji, w postępowaniu kompensacyjnym uczestniczy wójt, burmistrz lub prezydent miasta.

art. 228. więcej Art. 228. Do wniosku o wszczęcie postępowania kompensacyjnego należy
dołączyć:
1) wniosek o wydanie pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza;
2) zgodę uczestników postępowania lub osób fizycznych niebędących
przedsiębiorcami, o których mowa w art. 225 ust. 2, na dokonanie
odpowiedniej redukcji ilości substancji wprowadzanej do powietrza, dla
której standard jakości powietrza został przekroczony;
3) rozliczenie łącznej redukcji ilości substancji dotyczące wszystkich instalacji
objętych postępowaniem kompensacyjnym.

art. 229. więcej Art. 229. 1. Pozwolenie na wprowadzanie do powietrza gazów lub pyłów
z instalacji nowo zbudowanej lub zmienionej w sposób istotny jest wykonalne nie
wcześniej niż od dnia, w którym:
1) ostateczne staną się decyzje, o których mowa w ust. 2 – w przypadku gdy
innymi instalacjami, o których mowa w art. 225 ust. 1, są instalacje
wymagające pozwolenia;
2) ostateczne staną się decyzje, o których mowa w ust. 3 – w przypadku gdy
innymi instalacjami, o których mowa w art. 225 ust. 1, są instalacje
niewymagające pozwolenia, które będą eksploatowane po dokonaniu redukcji
ilości substancji wprowadzanej do powietrza, dla której standard jakości
powietrza został przekroczony;
3) redukcja ilości substancji zostanie potwierdzona przez wójta, burmistrza lub
prezydenta miasta w zaświadczeniu, o którym mowa w art. 225 ust. 4 –
w przypadku gdy innymi instalacjami, o których mowa w art. 225 ust. 1, są
instalacje spalania paliw stałych eksploatowane w ramach zwykłego
korzystania ze środowiska przez osoby fizyczne niebędące przedsiębiorcami;
4) nastąpi trwała likwidacja instalacji – w przypadku gdy innymi instalacjami,
o których mowa w art. 225 ust. 1, są inne niż wymienione w pkt 3 instalacje
niewymagające pozwolenia, które nie będą eksploatowane po dokonaniu redukcji ilości substancji wprowadzanej do powietrza, dla której standard
jakości powietrza został przekroczony.
2. Organ właściwy do wydania pozwolenia cofnie lub ograniczy bez
odszkodowania pozwolenie na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo
pozwolenie zintegrowane wydane dla innych instalacji objętych postępowaniem
kompensacyjnym, które wymagają pozwolenia, w zakresie, w jakim uczestnicy
postępowania wyrazili zgodę.
2a. W przypadku, o którym mowa w art. 225 ust. 1a, przepisy ust. 1 pkt 1
i ust. 2 dotyczące innych instalacji stosuje się odpowiednio do tej instalacji, która
podlega istotnej zmianie.
3. Organ ochrony środowiska wyda decyzję, o której mowa w art. 154 ust. 1,
uwzględniając redukcję ilości substancji wprowadzanej do powietrza, dla której
standard jakości powietrza został przekroczony, z innych instalacji objętych
postępowaniem kompensacyjnym, które nie wymagają pozwolenia i które będą
eksploatowane po dokonaniu tej redukcji; w przypadku gdy inną instalacją objętą
postępowaniem kompensacyjnym jest instalacja wymagająca zgłoszenia decyzja
wydawana jest po przekazaniu przez prowadzącego tę instalację informacji,
o których mowa w art. 152 ust. 6 pkt 1 lit. c, w związku ze zgodą na udział
w postępowaniu kompensacyjnym.
4. Wnioskodawca oraz organ wydający pozwolenie dla instalacji nowo
budowanej lub zmienianej w sposób istotny są niezwłocznie informowani przez:
1) organy właściwe do wydania decyzji, o których mowa w ust. 2 i 3 – o tym, że
decyzje te stały się ostateczne;
2) wójta, burmistrza lub prezydenta miasta – o wydaniu zaświadczenia, o którym
mowa w art. 225 ust. 4;
3) podmioty uczestniczące w postępowaniu kompensacyjnym, które
zlikwidowały instalacje niewymagające pozwolenia, inne niż osoby fizyczne
niebędące przedsiębiorcami – o tym, że nastąpiła redukcja ilości substancji
wprowadzanej do powietrza poprzez trwałą likwidację instalacji.
5. Jeżeli decyzja o pozwoleniu, wydana w wyniku postępowania
kompensacyjnego, nie stanie się wykonalna w terminie dwóch lat od jej wydania,
organ właściwy do wydania pozwolenia stwierdza jej wygaśnięcie.

art. 230. więcej Art. 230. (uchylony).

art. 231. więcej Art. 231. (uchylony).

art. 232. więcej Art. 232. (uchylony).

art. 233. więcej Art. 233. (uchylony).

art. 234. więcej Art. 234. (uchylony).

art. 235. więcej Art. 235. (uchylony).

art. 236. więcej Art. 236. (uchylony).

Art. 236a. 1. Tworzy się Krajowy Rejestr Uwalniania i Transferu
Zanieczyszczeń, zwany dalej „Krajowym Rejestrem”, będący elementem
Europejskiego Rejestru Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń, o którym mowa w
rozporządzeniu (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
18 stycznia 2006 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Rejestru Uwalniania
i Transferu Zanieczyszczeń i zmieniającym dyrektywę Rady 91/689/EWG
i 96/61/WE (Dz. Urz. UE L 33 z 04.02.2006, str. 1), zwanym dalej
„rozporządzeniem 166/2006”.
2. Krajowy Rejestr jest prowadzony przez Głównego Inspektora Ochrony
Środowiska.

Art. 236b. 1. Prowadzący instalację, obejmującą co najmniej jeden
z rodzajów działalności określonych w załączniku nr I do rozporządzenia
166/2006, w terminie do dnia 31 marca roku następującego po danym roku
sprawozdawczym, przekazuje do wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska
sprawozdanie zawierające dane o przekroczeniu obowiązujących wartości
progowych dla uwolnień i transferów zanieczyszczeń oraz transferów odpadów
określonych w rozporządzeniu 166/2006.
1a. W przypadku zlecania przez prowadzącego instalację, o którym mowa
w ust. 1, usług związanych z eksploatacją instalacji innemu podmiotowi, w tym
w zakresie świadczenia usług w zakresie budowy, rozbiórki, remontu instalacji,
czyszczenia zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania, konserwacji i napraw,
usługodawca przekazuje prowadzącemu instalację niezbędne informacje potrzebne
do sporządzenia sprawozdania, o którym mowa w ust. 1.
2. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska ocenia jakość dostarczonych
przez prowadzących instalacje danych, w szczególności pod względem ich
kompletności, spójności i wiarygodności.
3. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska przekazuje do Głównego
Inspektora Ochrony Środowiska dane niezbędne do tworzenia Krajowego Rejestru,
w terminie do dnia 30 września roku następującego po danym roku sprawozdawczym.
4. (uchylony)
5. Minister właściwy do spraw klimatu, kierując się potrzebą zapewnienia
kompletności i przejrzystości informacji, określi, w drodze rozporządzenia, wzór
formularza sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, oraz formę przedkładania i wymagane techniki przedkładania tego sprawozdania.

Art. 236c. 1. Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje Komisji
Europejskiej sprawozdanie, według wzoru określonego w załączniku nr III do
rozporządzenia 166/2006, w terminie 15 miesięcy po upływie danego roku sprawozdawczego.
2. Główny Inspektor Ochrony Środowiska co 3 lata przekazuje Komisji
Europejskiej raport, o którym mowa w art. 16 rozporządzenia 166/2006.

Art. 236d. 1. W przypadku niewypełnienia obowiązku, o którym mowa
w art. 236b ust. 1, wojewódzki inspektor ochrony środowiska nakłada na
prowadzącego instalację, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości 50 000 zł.
2. W przypadku niezapewnienia przez prowadzącego instalację jakości
przekazywanych danych pod względem ich kompletności, spójności lub
wiarygodności wojewódzki inspektor ochrony środowiska nakłada na
prowadzącego instalację, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości 25 000 zł.
3. Karę pieniężną wnosi się w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja,
o której mowa w ust. 1 i 2, stała się ostateczna.
4. W sprawach dotyczących kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1 i 2,
stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. –
Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują
wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.

Art. 236e. 1. Krajowy ośrodek bilansowania i zarządzania emisjami
prowadzi, w postaci elektronicznej, Rejestr średnich źródeł spalania paliw.
2. W Rejestrze średnich źródeł spalania paliw gromadzi się informacje
dotyczące źródeł spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż
1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem trzeciej zasady
łączenia, o której mowa w art. 157a ust. 2 pkt 3, dla których standardy emisyjne są
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3:
1) o których mowa w art. 152 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz ust. 2b, z wyjątkiem adresu
zamieszkania prowadzącego instalację, a także wynikające z oświadczenia,
o którym mowa w art. 152 ust. 2c – w przypadku źródła spalania paliw
będącego częścią instalacji wymagającej zgłoszenia, o którym mowa w art.
152 ust. 1;
2) o których mowa w art. 184 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz ust. 2c, z wyjątkiem adresu
zamieszkania prowadzącego instalację, a także wynikające z oświadczenia,
o którym mowa w art. 184 ust. 2d – w przypadku źródła spalania paliw
będącego częścią instalacji wymagającej pozwolenia na wprowadzanie gazów
lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego.
3. Informacje, o których mowa w ust. 2, Krajowy ośrodek bilansowania
i zarządzania emisjami zamieszcza w Rejestrze średnich źródeł spalania paliw
w terminie 30 dni od dnia ich otrzymania.

art. 237. więcej Art. 237. W razie stwierdzenia okoliczności wskazujących na możliwość
negatywnego oddziaływania instalacji na środowisko, organ ochrony środowiska
może, w drodze decyzji, zobowiązać prowadzący instalację podmiot korzystający
ze środowiska do sporządzenia i przedłożenia przeglądu ekologicznego.

art. 238. więcej Art. 238. Przegląd ekologiczny instalacji, która jest kwalifikowana jako
przedsięwzięcie mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko
w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko, powinien zawierać:
1) opis obejmujący:
a) rodzaj, wielkość i usytuowanie instalacji wraz z informacją o jej stanie
technicznym,
b) powierzchnię zajmowanego terenu lub obiektu budowlanego,
c) rodzaj technologii,
d) istniejące w sąsiedztwie lub bezpośrednim zasięgu oddziaływania
instalacji obiekty mieszkalne i użyteczności publicznej,
e) istniejące w sąsiedztwie lub bezpośrednim zasięgu oddziaływania
instalacji zabytki chronione na podstawie przepisów o ochronie
zabytków i opiece nad zabytkami,
f) istniejące w sąsiedztwie lub bezpośrednim zasięgu oddziaływania
instalacji obiekty i obszary poddane ochronie na podstawie przepisów
ustawy o ochronie przyrody, ustawy o lasach, ustawy – Prawo wodne
oraz przepisów ustawy o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym;
2) określenie oddziaływania na środowisko instalacji, w tym również
w przypadku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej;
3) opis działań mających na celu zapobieganie i ograniczanie oddziaływania na
środowisko;
4) porównanie wykorzystywanej technologii z technologią spełniającą
wymagania, o których mowa w art. 143;
5) wskazanie, czy dla instalacji konieczne jest ustanowienie obszaru
ograniczonego użytkowania, określenie granic takiego obszaru, ograniczeń
w zakresie przeznaczenia terenu, wymagań technicznych dotyczących
obiektów budowlanych i sposobów korzystania z nich;
6) zwięzłe streszczenie w języku niespecjalistycznym informacji zawartych
w przeglądzie;
7) nazwisko osoby lub osób sporządzających przegląd.

art. 239. więcej Art. 239. W decyzji, o której mowa w art. 237, organ właściwy do jej
wydania może:
1) ograniczyć zakres przedmiotowy przeglądu ekologicznego;
2) wskazać metody badań i studiów.

art. 240. więcej Art. 240. Jeżeli możliwość negatywnego oddziaływania na środowisko
wynika z funkcjonowania instalacji, która nie jest kwalifikowana jako
przedsięwzięcie mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko
w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko, organ właściwy do nałożenia obowiązku
sporządzenia przeglądu ekologicznego określa, które z wymagań wymienionych
w art. 238 należy spełnić, sporządzając przegląd.

art. 241. więcej Art. 241. 1. Jeżeli możliwość negatywnego oddziaływania na środowisko
wynika z działalności podmiotu korzystającego ze środowiska innej niż
eksploatacja instalacji, art. 237, 239 pkt 2 i art. 240 stosuje się odpowiednio.
2. Jeżeli przegląd ekologiczny dotyczy drogi, linii kolejowej, linii
tramwajowej, lotniska lub portu, obowiązek sporządzenia przeglądu spoczywa na
zarządzających tymi obiektami.

Art. 241a. Jeżeli dla instalacji konieczne jest ustanowienie obszaru
ograniczonego użytkowania, do przeglądu ekologicznego powinna być załączona
poświadczona przez właściwy organ kopia mapy ewidencyjnej z zaznaczonym
przebiegiem granic obszaru, na którym konieczne jest utworzenie obszaru
ograniczonego użytkowania.

art. 242. więcej Art. 242. 1. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia, dodatkowe wymagania, jakie powinien spełniać przegląd
ekologiczny dla poszczególnych rodzajów instalacji.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, mogą zostać ustalone
szczegółowe wymagania odnośnie do:
1) formy sporządzania przeglądu;
2) zakresu zagadnień, które powinny zostać określone i ocenione w przeglądzie;
3) rodzaju dokumentów, z których informacje powinny zostać uwzględnione
w przeglądzie.

art. 243. więcej Art. 243. Ochrona środowiska przed poważną awarią, zwaną dalej „awarią”,
oznacza zapobieganie zdarzeniom mogącym powodować awarię oraz ograniczanie
jej skutków dla ludzi i środowiska.

Art. 243a. Ilekroć w przepisach niniejszego tytułu jest mowa o:
1) efekcie domina – rozumie się przez to potencjalne oddziaływanie instalacji
lub zakładów, których zlokalizowanie może zwiększyć prawdopodobieństwo
wystąpienia awarii lub pogłębić jej skutki, w szczególności ze względu na
skoncentrowanie posiadanych rodzajów i ilości składowanych substancji
niebezpiecznych, a także ze względu na położenie geograficzne;
2) składowanej substancji niebezpiecznej – rozumie się przez to substancję
niebezpieczną pozostającą pod nadzorem zakładu lub przechowywaną na jego
terenie;
3) uruchomieniu zakładu lub jego części – rozumie się przez to moment
rozpoczęcia eksploatacji położonych na terenie zakładu instalacji lub
urządzeń, w których znajduje się lub może znajdować się substancja
niebezpieczna w ilości decydującej o zaliczeniu zakładu do zakładu
o zwiększonym ryzyku lub zakładu o dużym ryzyku wystąpienia poważnej
awarii przemysłowej;
4) zakładzie nowym – rozumie się przez to:
a) zakład o zwiększonym ryzyku lub zakład o dużym ryzyku wystąpienia
poważnej awarii przemysłowej, uruchomiony dnia 1 czerwca 2015 r.
albo po tej dacie,
b) zakład niebędący zakładem o zwiększonym ryzyku lub zakładem
o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej lub zakład
o zwiększonym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej,
który z dniem 1 czerwca 2015 r. albo po tej dacie staje się zakładem
o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej ze względu
na zmiany w instalacjach lub działalności powodujące zmianę w ilości
lub rodzaju substancji niebezpiecznych,
c) zakład niebędący zakładem o zwiększonym ryzyku lub zakładem
o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej lub zakład
o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej, który
z dniem 1 czerwca 2015 r. albo po tej dacie staje się zakładem
o zwiększonym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej ze
względu na zmiany w instalacjach lub działalności powodujące zmianę
w ilości lub rodzaju substancji niebezpiecznych;
5) zakładzie innym – rozumie się przez to:
a) zakład niebędący zakładem o zwiększonym ryzyku lub zakładem
o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej, który
z powodów innych niż określone dla zakładu nowego z dniem 1 czerwca
2015 r. albo po tej dacie staje się zakładem o zwiększonym ryzyku lub
zakładem o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej,
b) zakład o zwiększonym ryzyku wystąpienia poważnej awarii
przemysłowej, który z powodów innych niż określone dla zakładu
nowego z dniem 1 czerwca 2015 r. albo po tej dacie staje się zakładem
o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej,
c) zakład o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej,
który z powodów innych niż określone dla zakładu nowego z dniem
1 czerwca 2015 r. albo po tej dacie staje się zakładem o zwiększonym
ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej;
6) zakładzie sąsiednim – rozumie się przez to każdy zakład zlokalizowany
w takiej odległości od innego zakładu, która zwiększa prawdopodobieństwo
i skutki awarii;
7) zagrożeniu – rozumie się przez to samoistną właściwość substancji
niebezpiecznej lub warunki fizyczne, które mogą spowodować negatywne
skutki dla zdrowia ludzi lub środowiska;
8) znajdowaniu się w zakładzie substancji niebezpiecznych – rozumie się przez
to faktyczną lub przewidywaną obecność substancji niebezpiecznych
w zakładzie lub substancji niebezpiecznych, które mogą powstać podczas
utraty kontroli nad procesami, w tym magazynowaniem, w odniesieniu do
każdej instalacji w zakładzie, w ilościach decydujących o zaliczeniu zakładu
do zakładu o zwiększonym ryzyku lub zakładu o dużym ryzyku wystąpienia
poważnej awarii przemysłowej.

art. 244. więcej Art. 244. Prowadzący zakład, którego działalność może być przyczyną
wystąpienia awarii, podmiot transportujący substancje niebezpieczne oraz organy
administracji są obowiązani do ochrony środowiska przed awariami.

art. 245. więcej Art. 245. 1. Każdy, kto zauważy wystąpienie awarii, jest obowiązany
niezwłocznie zawiadomić o tym osoby znajdujące się w strefie zagrożenia oraz jednostkę organizacyjną Państwowej Straży Pożarnej albo Policji albo wójta,
burmistrza lub prezydenta miasta.
2. Organy administracji w trybie i na zasadach określonych w dekrecie z dnia
23 kwietnia 1953 r. o świadczeniach w celu zwalczania klęsk żywiołowych (Dz. U.
poz. 93, z późn. zm.) mogą wprowadzić obowiązek świadczeń osobistych
i rzeczowych w celu prowadzenia akcji na rzecz ochrony życia i zdrowia ludzi oraz
środowiska przed skutkami awarii.

art. 246. więcej Art. 246. 1. W razie wystąpienia awarii wojewoda, poprzez komendanta
wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej i wojewódzkiego inspektora ochrony
środowiska, podejmie działania i zastosuje środki niezbędne do usunięcia awarii
i jej skutków, określając w szczególności związane z tym obowiązki organów
administracji i podmiotów korzystających ze środowiska.
2. O podjętych działaniach wojewoda informuje marszałka województwa.

art. 247. więcej Art. 247. 1. W razie wystąpienia awarii wojewódzki inspektor ochrony
środowiska może w drodze decyzji:
1) zarządzić przeprowadzenie właściwych badań dotyczących przyczyn,
przebiegu i skutków awarii;
2) wydać zakazy lub ograniczenia w korzystaniu ze środowiska.
2. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności.
3. Jeżeli charakter awarii uzasadnia konieczność podjęcia szybkich działań,
a w szczególności gdy ich zaniechanie mogłoby spowodować zwiększenie
zagrożenia życia lub zdrowia ludzi lub bezpośrednie zagrożenie pogorszenia stanu
środowiska w znacznych rozmiarach, decyzja może być ogłoszona ustnie,
a informacja o tym zaprotokołowana.
4. Na wniosek zobowiązanego decyzję ogłoszoną ustnie doręcza się na piśmie
niezwłocznie, gdy jest to możliwe; wniosek należy złożyć w terminie 7 dni od
ogłoszenia decyzji.
5. W zakresie egzekwowania obowiązków wynikających z decyzji, o której
mowa w ust. 1, wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska przysługuje uprawnienie egzekwowania ustnych poleceń w granicach określonych ustawą
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1438, z późn. zm.).

art. 248. więcej Art. 248. 1. Zakład stwarzający zagrożenie wystąpienia poważnej awarii
przemysłowej, zwanej dalej „awarią przemysłową”, w zależności od rodzaju,
kategorii i ilości substancji niebezpiecznej znajdującej się w zakładzie uznaje się za
zakład o zwiększonym ryzyku wystąpienia awarii, zwany dalej „zakładem
o zwiększonym ryzyku”, albo za zakład o dużym ryzyku wystąpienia awarii, zwany
dalej „zakładem o dużym ryzyku”.
2. Do zakładu, w którym przewiduje się możliwość wystąpienia substancji
niebezpiecznej, lub do zakładu, w którym powstanie tej substancji jest możliwe
w trakcie procesu przemysłowego, przepis ust. 1 stosuje się w zależności od
przewidywanej ilości substancji niebezpiecznej mogącej znaleźć się w zakładzie.
2a. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do:
1) komórek i jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony
Narodowej albo przez niego nadzorowanych;
2) transportu drogowego, kolejowego, wodnego śródlądowego, morskiego lub
powietrznego substancji niebezpiecznych i bezpośredniego związanego z nim
tymczasowego ich składowania poza terenem zakładów, z uwzględnieniem
załadunku i rozładunku oraz transportu do i z doków, nabrzeży i stacji
rozrządowych;
3) poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania kopalin ze złóż, z wyjątkiem
ich składowania i magazynowania oraz chemicznych i cieplnych procesów
przetwarzania tych kopalin;
4) składowisk odpadów oraz składowania i magazynowania odpadów,
z wyjątkiem odpadów niebezpiecznych stanowiących substancje niebezpieczne określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 3 oraz
powiązanych z tymi operacjami chemicznych i cieplnych procesów
przetwarzania tych odpadów;
5) zagrożeń spowodowanych promieniowaniem jonizującym generowanym
przez substancje;
6) poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania kopalin ze złóż na obszarach
morskich;
7) magazynowania gazu w podziemnych obiektach morskich, obejmujących
zarówno przeznaczone do tego obiekty magazynowe, jak i obiekty, w których
prowadzi się również poszukiwania i eksploatację kopalin, w tym
węglowodorów;
8) transportu substancji niebezpiecznych rurociągami, z uwzględnieniem
pompowni, znajdującymi się poza zakładami o zwiększonym ryzyku lub
zakładami o dużym ryzyku.
2b. W przypadku składowania rtęci metalicznej w postaci odpadu przez co
najmniej rok przepisu ust. 2a pkt 4 nie stosuje się.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia,
rodzaje i ilości znajdujących się w zakładzie substancji niebezpiecznych,
decydujących o zaliczeniu zakładu do zakładu o zwiększonym ryzyku lub zakładu
o dużym ryzyku, z uwzględnieniem:
1) kryteriów kwalifikowania substancji do kategorii substancji stwarzających
zagrożenia:
a) dla zdrowia,
b) fizyczne,
c) dla środowiska,
d) pozostałe,
2) nazw i oznaczeń numerycznych substancji niebezpiecznych decydujących
o zaliczeniu zakładu do zakładu o zwiększonym ryzyku albo zakładu o dużym
ryzyku
– kierując się potrzebą zapewnienia właściwej kwalifikacji zakładów ze względu
na stwarzane przez nie zagrożenia wystąpienia awarii przemysłowej.
4. (uchylony)

art. 249. więcej Art. 249. Każdy, kto zamierza prowadzić lub prowadzi zakład
o zwiększonym ryzyku lub o dużym ryzyku, jest obowiązany do zapewnienia, aby
zakład ten był zaprojektowany, wykonany, prowadzony i likwidowany w sposób
zapobiegający awariom przemysłowym i ograniczający ich skutki dla ludzi oraz
środowiska.

art. 250. więcej Art. 250. 1. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku lub o dużym ryzyku
jest obowiązany do zgłoszenia zakładu właściwemu organowi Państwowej Straży
Pożarnej.
2. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać następujące dane:
1) oznaczenie prowadzącego zakład oraz kierującego zakładem, ich adresy
zamieszkania lub siedziby; przez kierującego zakładem rozumie się osobę
zarządzającą zakładem w imieniu prowadzącego zakład;
2) adres zakładu;
2a) adres strony internetowej zakładu;
3) informację o tytule prawnym;
4) charakter prowadzonej lub planowanej działalności zakładu lub instalacji;
5) rodzaj instalacji i istniejące systemy zabezpieczeń;
6) rodzaj i ilość substancji niebezpiecznej, w tym składowanej substancji
niebezpiecznej, uwzględnianych przy zaliczaniu zakładu do zakładu
o zwiększonym ryzyku lub zakładu o dużym ryzyku oraz charakterystykę
fizykochemiczną, pożarową i toksyczną tych substancji;
7) charakterystykę terenu w bezpośrednim sąsiedztwie zakładu, ze szczególnym
uwzględnieniem czynników mogących przyczynić się do zwiększenia
zagrożenia awarią przemysłową lub pogłębienia jej skutków, w tym – jeżeli
są dostępne – informacje dotyczące zakładów sąsiednich i obiektów, które nie
są zakładami o zwiększonym ryzyku lub zakładami o dużym ryzyku oraz
obszarów i zabudowań, które mogą być źródłem zagrożeń lub zwiększać
ryzyko ich wystąpienia lub pogłębiać skutki awarii przemysłowej lub nasilić
efekt domina.
3. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, należy dołączyć dokument
potwierdzający, że zgłaszający jest upoważniony do występowania w obrocie
prawnym, jeżeli prowadzący zakład nie jest osobą fizyczną.
4. Prowadzący zakład jest obowiązany do dokonania zgłoszenia, o którym
mowa w ust. 1, w następujących terminach:
1) co najmniej na 30 dni przed dniem uruchomienia zakładu nowego lub jego
części;
2) w terminie roku od dnia zaliczenia zakładu innego do zakładu o zwiększonym
ryzyku lub zakładu o dużym ryzyku.
5. Każdą istotną zmianę ilości lub rodzaju substancji niebezpiecznej albo jej
charakterystyki fizykochemicznej, pożarowej i toksycznej, zmianę technologii lub
profilu produkcji oraz zmianę, która mogłaby mieć poważne skutki związane
z ryzykiem awarii, w stosunku do danych zawartych w zgłoszeniu, o którym mowa
w ust. 1, zgłasza się właściwemu organowi Państwowej Straży Pożarnej w terminie
co najmniej 30 dni przed dniem jej wprowadzenia.
6. (uchylony)
7. Istotną zmianę rodzaju substancji lub jej charakterystyki fizykochemicznej,
pożarowej i toksycznej stanowi zmiana, która wiąże się z zaliczeniem do innej
kategorii substancji niebezpiecznych w stosunku do danych przedstawionych
w zgłoszeniu.
8. Prowadzący zakład jest obowiązany zgłosić właściwemu organowi
Państwowej Straży Pożarnej termin przewidywanego zakończenia eksploatacji
instalacji lub zamknięcia zakładu co najmniej 30 dni przed dniem jego zamknięcia.
8a. Termin przewidywanej zmiany oznaczenia prowadzącego zakład lub
kierującego zakładem, prowadzący zakład jest obowiązany zgłosić właściwemu
organowi Państwowej Straży Pożarnej co najmniej 30 dni przed dniem jej
wprowadzenia.
9. Zgłoszenia, o których mowa w ust. 1, 5, 8 i 8a, prowadzący zakład
przekazuje równocześnie do wiadomości wojewódzkiemu inspektorowi ochrony
środowiska.

art. 251. więcej Art. 251. 1. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku lub zakład o dużym
ryzyku sporządza program zapobiegania poważnym awariom przemysłowym,
zwany dalej „programem zapobiegania awariom”.
2. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku lub zakład o dużym ryzyku
wdraża program zapobiegania awariom za pomocą systemu zarządzania
bezpieczeństwem, gwarantującego odpowiedni do zagrożeń poziom ochrony ludzi
i środowiska, stanowiącego element ogólnego systemu zarządzania zakładem.
3. Program zapobiegania awariom uwzględnia zagrożenia awariami
przemysłowymi i złożoność organizacji w zakładzie.
4. Program zapobiegania awariom zawiera:
1) ogólne cele i zasady działania prowadzącego zakład;
2) wskazanie zadań i odpowiedzialności kierownictwa zakładu, w zakresie
kontroli zagrożeń awariami przemysłowymi oraz zapewnienia
odpowiedniego do zagrożeń poziomu ochrony ludzi i środowiska;
3) określenie prawdopodobieństwa zagrożenia awarią przemysłową;
4) zasady zapobiegania awarii przemysłowej w celu poprawy bezpieczeństwa;
5) zasady zwalczania skutków awarii przemysłowej;
6) określenie sposobów ograniczenia skutków awarii przemysłowej dla ludzi
i środowiska w przypadku jej zaistnienia;
7) określenie częstotliwości przeprowadzania analiz programu zapobiegania
awariom w celu oceny jego aktualności i skuteczności.
5. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku lub zakład o dużym ryzyku
przedkłada program zapobiegania awariom właściwemu organowi Państwowej
Straży Pożarnej oraz wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska w
następujących terminach:
1) co najmniej na 30 dni przed dniem uruchomienia zakładu nowego lub jego
części;
2) roku od dnia zaliczenia zakładu innego do zakładu o zwiększonym ryzyku lub
zakładu o dużym ryzyku.
6. Program zapobiegania awariom podlega zmianom, jeżeli potrzebę zmiany
uzasadniają względy bezpieczeństwa wynikające ze zmiany stanu faktycznego,
postępu naukowo-technicznego lub analizy zaistniałych awarii przemysłowych.
7. Program zapobiegania awariom podlega, co najmniej raz na 5 lat, analizie
i uzasadnionym zmianom.
8. Jeżeli prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku lub zakład o dużym
ryzyku nie dokonuje zmian, o których mowa w ust. 6 i 7, właściwy organ Państwowej Straży Pożarnej wzywa do zmiany programu zapobiegania awariom,
wyznaczając termin dokonania zmian.

art. 252. więcej Art. 252. 1. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku lub zakład o dużym
ryzyku jest obowiązany do opracowania i wdrożenia systemu zarządzania
bezpieczeństwem, gwarantującego odpowiedni do zagrożeń poziom ochrony ludzi
i środowiska, stanowiącego element ogólnego systemu zarządzania zakładem.
2. System zarządzania bezpieczeństwem uwzględnia zagrożenia awariami
przemysłowymi i złożoność organizacji w zakładzie oraz jest oparty na ocenie
ryzyka.
3. System zarządzania bezpieczeństwem obejmuje strukturę organizacyjną,
zakres odpowiedzialności, procedury, procesy oraz zasoby konieczne do określenia
oraz wdrożenia programu zapobiegania awariom.
4. W systemie zarządzania bezpieczeństwem należy uwzględnić:
1) określenie, na wszystkich poziomach organizacji, obowiązków pracowników
odpowiedzialnych za działania na wypadek awarii przemysłowej, a także
środków podjętych w celu uświadomienia potrzeby ciągłego doskonalenia;
2) określenie programu szkoleniowego oraz zapewnienie szkoleń dla
pracowników, o których mowa w pkt 1, oraz dla innych osób pracujących
w zakładzie, w tym podwykonawców;
3) funkcjonowanie mechanizmów umożliwiających systematyczną analizę
zagrożeń awarią przemysłową oraz prawdopodobieństwa jej wystąpienia;
4) instrukcje bezpiecznego funkcjonowania instalacji, w której znajduje się
substancja niebezpieczna, przewidziane dla normalnej eksploatacji instalacji,
a także konserwacji i czasowych przerw w ruchu;
5) instrukcje sposobu postępowania w razie konieczności dokonania zmian
w procesie przemysłowym;
6) systematyczną analizę przewidywanych sytuacji mogących prowadzić do
awarii przemysłowych;
7) prowadzenie, z uwzględnieniem najlepszych dostępnych praktyk,
monitoringu funkcjonowania instalacji, w której znajduje się substancja
niebezpieczna, umożliwiającego podejmowanie działań korekcyjnych
w przypadku wystąpienia zjawisk stanowiących odstępstwo od normalnej eksploatacji instalacji, w tym związanych ze zużyciem instalacji i korozją jej
elementów;
8) systematyczną ocenę programu zapobiegania awariom oraz systemu
zarządzania bezpieczeństwem, prowadzoną z punktu widzenia ich aktualności
i skuteczności ze wskazaniem sposobu jej dokumentowania i zatwierdzania;
9) analizę wewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego – w przypadku
zakładu o dużym ryzyku.

art. 253. więcej Art. 253. 1. Prowadzący zakład o dużym ryzyku jest obowiązany do
opracowania raportu o bezpieczeństwie.
2. Raport o bezpieczeństwie powinien wykazać, że:
1) prowadzący zakład o dużym ryzyku jest przygotowany do stosowania
programu zapobiegania awariom i do zwalczania awarii przemysłowych;
2) zakład spełnia warunki do wdrożenia systemu bezpieczeństwa, o którym
mowa w art. 252;
3) zostały przeanalizowane możliwości wystąpienia awarii przemysłowej
i podjęto środki konieczne do zapobieżenia im;
4) zostały zachowane zasady bezpieczeństwa oraz prawidłowego projektowania,
wykonania i utrzymywania instalacji, w tym magazynów, urządzeń,
z wyłączeniem środków transportu, i infrastruktury, związanej z działaniem
mogącym powodować ryzyko wystąpienia awarii;
5) został opracowany wewnętrzny plan operacyjno-ratowniczy oraz dostarczono
komendantowi wojewódzkiemu Państwowej Straży Pożarnej informacje do
opracowania zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego;
6) zawarto w nim niezbędne informacje dla celów planowania
i zagospodarowania przestrzennego.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz
Ministrem Obrony Narodowej, określi, w drodze rozporządzenia, wymagania,
jakim powinien odpowiadać raport o bezpieczeństwie zakładu o dużym ryzyku.
4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, zostaną ustalone:
1) forma sporządzenia raportu;
2) zakres zagadnień, które powinny zostać w raporcie określone i ocenione;
3) zakres terytorialny raportu;
4) rodzaje dokumentów, z których informacje powinny zostać uwzględnione
w raporcie.

art. 254. więcej Art. 254. 1. Prowadzący zakład o dużym ryzyku jest obowiązany do
przedłożenia raportu o bezpieczeństwie komendantowi wojewódzkiemu
Państwowej Straży Pożarnej i wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska
w następujących terminach:
1) co najmniej na 30 dni przed dniem uruchomienia zakładu nowego lub jego
części;
2) 2 lat od dnia zaliczenia zakładu innego do zakładu o dużym ryzyku.
2. Prowadzący zakład o dużym ryzyku wnosi opłatę za zatwierdzenie raportu
o bezpieczeństwie i opłatę za zatwierdzenie zmian w raporcie o bezpieczeństwie
zgodnie z ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1000, z późn. zm.).

art. 255. więcej Art. 255. 1. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku może uruchomić
zakład lub jego część albo dokonać zmiany, o której mowa w art. 258 ust. 1, po
pozytywnym zaopiniowaniu przez komendanta powiatowego (miejskiego)
Państwowej Straży Pożarnej programu zapobiegania awariom albo zmian tego
programu.
2. Prowadzący zakład o dużym ryzyku może uruchomić zakład lub jego część
albo dokonać zmiany, o której mowa w art. 257 ust. 1, po pozytywnym
zaopiniowaniu przez komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej
programu zapobiegania awariom i wewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego
albo ich zmian oraz po zatwierdzeniu przez ten organ raportu o bezpieczeństwie
albo zmian tego raportu.

art. 256. więcej Art. 256. 1. Prowadzący zakład o dużym ryzyku, co najmniej raz na 5 lat,
dokonuje analizy raportu o bezpieczeństwie i wprowadza w nim uzasadnione
zmiany.
2. Prowadzący zakład o dużym ryzyku zmienia raport o bezpieczeństwie,
jeżeli:
1) potrzebę zmiany uzasadniają względy bezpieczeństwa wynikające ze zmiany
stanu faktycznego, postępu naukowo-technicznego lub analizy zaistniałych
awarii przemysłowych, z uwzględnieniem awarii przemysłowych, które
wystąpiły w danym zakładzie, oraz, jeżeli jest to zasadne, zdarzeń mogących
prowadzić do awarii przemysłowej;
2) wynika to z analizy realizacji lub przećwiczenia wewnętrznego lub
zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego.
3. Jeżeli prowadzący zakład o dużym ryzyku nie dokonuje zmian, o których
mowa w ust. 1 i 2, komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej, w drodze
decyzji, wzywa do zmiany raportu o bezpieczeństwie, wyznaczając termin
dokonania zmian oraz przedłożenia zmienionego raportu lub jego zmienionej
części.

art. 257. więcej Art. 257. 1. Prowadzący zakład o dużym ryzyku, przed dokonaniem zmian
w zakładzie, instalacji, w tym w magazynie, procesie przemysłowym lub zmian
rodzaju, właściwości lub ilości znajdujących się w zakładzie substancji
niebezpiecznych mogących mieć wpływ na wystąpienie zagrożenia awarią
przemysłową lub zaliczenie zakładu do zakładu o zwiększonym ryzyku, jest
obowiązany do przeprowadzenia analizy zgłoszenia, o którym mowa w art. 250
ust. 1, programu zapobiegania awariom, systemu zarządzania bezpieczeństwem,
raportu o bezpieczeństwie oraz wewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego
i wprowadzenia w nich, w razie potrzeby, zmian.
2. Przed dokonaniem zmian, o których mowa w ust. 1, prowadzący zakład
o dużym ryzyku, z uwzględnieniem art. 255 ust. 2, jest obowiązany do
przedłożenia komendantowi wojewódzkiemu Państwowej Straży Pożarnej
zmienionych: zgłoszenia, programu zapobiegania awariom, raportu
o bezpieczeństwie oraz wewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego.
3. Prowadzący zakład o dużym ryzyku przekazuje również zmienione:
zgłoszenie, program zapobiegania awariom i raport o bezpieczeństwie, o których
mowa w ust. 2, do wiadomości wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.

art. 258. więcej Art. 258. 1. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku, przed dokonaniem
zmian w zakładzie, instalacji, w tym w magazynie, procesie przemysłowym lub
zmian rodzaju, właściwości lub ilości znajdujących się w zakładzie substancji niebezpiecznych mogących mieć wpływ na wystąpienie zagrożenia awarią
przemysłową lub zaliczenie zakładu do zakładu o dużym ryzyku, jest obowiązany
do przeprowadzenia analizy zgłoszenia, o którym mowa w art. 250 ust. 1,
programu zapobiegania awariom oraz systemu zarządzania bezpieczeństwem
i wprowadzenia w nich, w razie potrzeby, zmian.
2. Przed dokonaniem zmian, o których mowa w ust. 1, prowadzący zakład
o zwiększonym ryzyku, z uwzględnieniem art. 255 ust. 1, jest obowiązany do
przedłożenia komendantowi powiatowemu (miejskiemu) Państwowej Straży
Pożarnej zmienionych: zgłoszenia oraz programu zapobiegania awariom.
3. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku przekazuje również zmienione:
zgłoszenie i program zapobiegania awariom, o których mowa w ust. 2, do
wiadomości wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.

art. 259. więcej Art. 259. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku, zakład o dużym ryzyku
oraz zakład niebędący zakładem o zwiększonym ryzyku lub zakładem o dużym
ryzyku, będące zakładami sąsiednimi, współpracują w zakresie wzajemnego
informowania się o czynnikach mogących przyczynić się do zwiększenia
zagrożenia awarią przemysłową lub pogłębienia jej skutków, lub powodować
wystąpienie efektu domino.

art. 260. więcej Art. 260. 1. W celu zapobiegania, zwalczania i ograniczania skutków awarii
przemysłowej opracowuje się wewnętrzny i zewnętrzny plan operacyjno-ratowniczy.
2. Plany operacyjno-ratownicze zawierają w szczególności:
1) zakładane działania służące ograniczeniu skutków awarii przemysłowej dla
ludzi i środowiska;
2) propozycje metod i środków służących ochronie ludzi i środowiska przed
skutkami awarii przemysłowej;
3) informację o występujących zagrożeniach, podjętych środkach
zapobiegawczych i o działaniach, które będą podjęte w przypadku
wystąpienia awarii przemysłowej, przedstawianą społeczeństwu i właściwym
organom Państwowej Straży Pożarnej, wojewodzie, wojewódzkiemu
inspektorowi ochrony środowiska, regionalnemu dyrektorowi ochrony
środowiska, staroście, wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta;
4) wskazanie sposobów usunięcia skutków awarii przemysłowej i przywrócenia
środowiska do stanu poprzedniego, a w przypadku gdy nie jest to możliwe –
sposobów usunięcia zagrożenia dla zdrowia ludzi i stanu środowiska;
5) wskazanie sposobów zapobiegania transgranicznym skutkom awarii
przemysłowej.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki, ministrem właściwym do spraw klimatu,
ministrem właściwym do spraw administracji publicznej oraz Ministrem Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, wymagania, jakim powinny
odpowiadać wewnętrzne i zewnętrzne plany operacyjno-ratownicze, kierując się
potrzebą zapewnienia jednolitych zasad planowania ratowniczego.
4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, zostaną ustalone:
1) forma sporządzenia planów;
2) zakres zagadnień, które powinny zostać określone, ocenione i ustalone;
3) zakres terytorialny planów.

art. 261. więcej Art. 261. 1. Prowadzący zakład o dużym ryzyku jest obowiązany do:
1) opracowania wewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego, a w razie
zagrożenia awarią przemysłową lub jej wystąpienia – do niezwłocznego
przystąpienia do jego realizacji;
2) dostarczenia komendantowi wojewódzkiemu Państwowej Straży Pożarnej
informacji niezbędnych do opracowania zewnętrznego planu operacyjno-
-ratowniczego, z uwzględnieniem transgranicznych skutków awarii
przemysłowych;
3) pokrycia kosztów opracowania i zmiany zewnętrznego planu operacyjno-
-ratowniczego.
2. Prowadzący zakład o dużym ryzyku jest obowiązany do przedłożenia
komendantowi wojewódzkiemu Państwowej Straży Pożarnej wewnętrznego planu
operacyjno-ratowniczego w następujących terminach:
1) co najmniej na 30 dni przed dniem uruchomienia zakładu nowego lub jego
części;
2) 2 lat od dnia zaliczenia zakładu innego do zakładu o dużym ryzyku.
2a. Prowadzący zakład o dużym ryzyku jest obowiązany do dostarczenia
komendantowi wojewódzkiemu Państwowej Straży Pożarnej informacji, o których
mowa w ust. 1 pkt 2, w następujących terminach:
1) co najmniej na 30 dni przed dniem uruchomienia zakładu nowego lub jego
części;
2) 2 lat od dnia zaliczenia zakładu innego do zakładu o dużym ryzyku.
3. Prowadzący zakład o dużym ryzyku jest obowiązany do przeprowadzania
analizy i przećwiczenia realizacji wewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego
co najmniej raz na 3 lata, w celu jego aktualizacji i dokonania w nim uzasadnionych
zmian; w szczególności należy brać pod uwagę zmiany wprowadzone w instalacji,
w sposobie funkcjonowania jednostek ochrony przeciwpożarowej, stan wiedzy
dotyczącej zapobiegania, zwalczania i usuwania skutków awarii przemysłowej,
a także postęp naukowo-techniczny.
4. Prowadzący zakład o dużym ryzyku niezwłocznie zawiadamia komendanta
wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej oraz wojewódzkiego inspektora
ochrony środowiska o przeprowadzonej analizie wewnętrznego planu operacyjno-
-ratowniczego i o jej rezultatach.
5. Prowadzący zakład o dużym ryzyku jest obowiązany do:
1) dostarczania informacji, co najmniej raz na 5 lat, na temat środków
bezpieczeństwa i sposobu postępowania w przypadku wystąpienia awarii
przemysłowych jednostkom organizacyjnym systemu oświaty i pomocy
społecznej, podmiotom leczniczym oraz obiektom określonym w wykazie
zamieszczonym w wewnętrznym planie operacyjno-ratowniczym zakładu,
o którym mowa w art. 260 ust. 1, oraz innym podmiotom i instytucjom
służącym społeczeństwu, które mogą zostać dotknięte skutkami tych awarii,
oraz udostępniania tych informacji społeczeństwu oraz zakładom sąsiednim;
2) weryfikowania informacji, o których mowa w pkt 1, co najmniej raz na 3 lata
i, gdy jest to konieczne, ich uaktualniania, w szczególności w przypadku
dokonania zmian, o których mowa w art. 257 ust. 1.
6. Obowiązki określone w ust. 5 realizuje się przez:
1) udostępnienie informacji na stronie internetowej zakładu;
2) ogłoszenie informacji w siedzibie zakładu;
3) przekazywanie informacji wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta
właściwemu ze względu na lokalizację zakładu;
4) poinformowanie, w szczególności w formie pisemnej lub elektronicznej,
jednostek, podmiotów oraz instytucji, o których mowa w ust. 5 pkt 1,
o udostępnieniu, ogłoszeniu i przekazaniu informacji w sposób, o którym
mowa w pkt 1–3.
7. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta po uzyskaniu informacji, o których
mowa w ust. 5 pkt 1, podaje je do publicznej wiadomości w sposób zwyczajowo
przyjęty na danym terenie.
8. Informacje, o których mowa w ust. 5 pkt 1, powinny być zrozumiałe dla
przeciętnego odbiorcy.

Art. 261a. 1. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku lub zakład o dużym
ryzyku jest obowiązany do podania do publicznej wiadomości:
1) oznaczenia prowadzącego zakład;
2) potwierdzenia, że zakład podlega przepisom w zakresie przeciwdziałania
awariom przemysłowym oraz że prowadzący dokonał zgłoszenia, o którym
mowa w art. 250 ust. 1, właściwym organom i przekazał im program
zapobiegania awariom;
3) opisu działalności zakładu;
4) charakterystyki składowanych substancji niebezpiecznych decydujących
o zaliczeniu zakładu do zakładu o zwiększonym ryzyku lub zakładu o dużym
ryzyku, z uwzględnieniem ich nazw lub kategorii oraz zagrożeń, jakie
powodują;
5) informacji dotyczących sposobów ostrzegania i postępowania społeczeństwa
w przypadku wystąpienia awarii przemysłowej, uzgodnionych z właściwymi
organami Państwowej Straży Pożarnej.
2. Prowadzący zakład o dużym ryzyku podaje również do publicznej
wiadomości:
1) informacje o opracowaniu i przedłożeniu właściwym organom raportu
o bezpieczeństwie;
2) informacje dotyczące głównych scenariuszy awarii przemysłowej oraz
środków bezpieczeństwa, które zostaną podjęte w przypadku wystąpienia
awarii.
3. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2:
1) udostępnia się na stronie internetowej zakładu w formie zrozumiałej dla
przeciętnego odbiorcy;
2) są stale dostępne i zgodne ze stanem faktycznym.

art. 262. więcej Art. 262. Prowadzący zakład o dużym ryzyku zapewnia możliwość udziału
w postępowaniu, którego przedmiotem jest sporządzenie wewnętrznego planu
operacyjno-ratowniczego, pracownikom zakładu, w szczególności narażonym bezpośrednio na skutki awarii przemysłowej oraz pełniącym funkcję społecznych
inspektorów pracy lub przedstawicielom związków zawodowych
odpowiedzialnym za bezpieczeństwo i higienę pracy oraz, w razie potrzeby,
również podmiotom zewnętrznym wykonującym prace na terenie zakładu.

art. 263. więcej Art. 263. Prowadzący zakład o dużym ryzyku jest obowiązany do
dostarczenia komendantowi wojewódzkiemu Państwowej Straży Pożarnej oraz
wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska wykazu zawierającego dane
o rodzaju, kategorii i ilości substancji niebezpiecznych znajdujących się na terenie
zakładu, a także do corocznego aktualizowania wykazu, według stanu na dzień
31 grudnia, w terminie do końca stycznia roku następnego.

art. 264. więcej Art. 264. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku lub o dużym ryzyku
w razie wystąpienia awarii przemysłowej jest obowiązany do:
1) natychmiastowego zawiadomienia o tym fakcie właściwego organu
Państwowej Straży Pożarnej oraz wojewódzkiego inspektora ochrony
środowiska;
2) niezwłocznego przekazania organom, o których mowa w pkt 1, informacji:
a) o okolicznościach awarii przemysłowej,
b) o niebezpiecznych substancjach związanych z awarią przemysłową,
c) umożliwiających dokonanie oceny skutków awarii przemysłowej dla
ludzi, mienia i środowiska,
d) o podjętych działaniach ratunkowych, a także działaniach mających na
celu ograniczenie skutków awarii przemysłowej i zapobieżenie jej
powtórzeniu się;
3) stałej aktualizacji informacji, o których mowa w pkt 2, odpowiednio do
zmiany sytuacji.

Art. 264a. 1. Właściwy organ Państwowej Straży Pożarnej opiniuje program
zapobiegania awariom lub zmiany programu zapobiegania awariom, o których
mowa w art. 251 ust. 6 i 7, art. 257 ust. 1 i art. 258 ust. 1.
2. Program zapobiegania awariom lub zmiany programu zapobiegania
awariom uznaje się za pozytywnie zaopiniowane, jeżeli w terminie 30 dni od dnia
ich złożenia organ, o którym mowa w ust. 1, nie wniesie do nich sprzeciwu,
w drodze decyzji.

Art. 264b. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej, w drodze
decyzji, po uzyskaniu opinii wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska,
zatwierdza lub odmawia zatwierdzenia raportu o bezpieczeństwie lub zmian
raportu o bezpieczeństwie, o których mowa w art. 256 ust. 1 i 2 i art. 257 ust. 1.

Art. 264c. 1. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej opiniuje
wewnętrzny plan operacyjno-ratowniczy lub zmiany wewnętrznego planu
operacyjno-ratowniczego, o których mowa w art. 257 ust. 1 i art. 261 ust. 3.
2. Wewnętrzny plan operacyjno-ratowniczy lub zmiany wewnętrznego planu
operacyjno-ratowniczego uznaje się za pozytywnie zaopiniowane, jeżeli w terminie
2 miesięcy od dnia ich złożenia organ, o którym mowa w ust. 1, nie wniesie do nich
sprzeciwu, w drodze decyzji.

Art. 264d. 1. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej, na
podstawie informacji podanych przez prowadzących zakłady w zgłoszeniu,
o którym mowa w art. 250 ust. 1, programie zapobiegania awariom, raporcie o
bezpieczeństwie lub wyników kontroli ustala, w drodze decyzji, grupy zakładów,
których zlokalizowanie względem siebie może spowodować efekt domina.
2. W skład grupy zakładów, o której mowa w ust. 1, mogą wchodzić zakłady
o zwiększonym ryzyku, zakłady o dużym ryzyku oraz zakłady niebędące zakładami
o zwiększonym ryzyku lub zakładami o dużym ryzyku.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, komendant wojewódzki Państwowej
Straży Pożarnej nakłada na prowadzących zakłady obowiązki:
1) wzajemnej wymiany informacji, które pozwolą na uwzględnienie
w programie zapobiegania awariom, raportach o bezpieczeństwie i w wewnętrznych planach operacyjno-ratowniczych zwiększonego
prawdopodobieństwa wystąpienia awarii przemysłowej lub zwiększenia
skutków jej wystąpienia;
2) dostarczenia informacji niezbędnych do sporządzenia zewnętrznych planów
operacyjno-ratowniczych oraz do opracowywania informacji o zagrożeniach
awariami przemysłowymi w zakładach o zwiększonym ryzyku lub w zakładach o dużym ryzyku i przewidywanych środkach bezpieczeństwa;
3) współpracy w zakresie informowania społeczeństwa i zakładów sąsiednich.
4. W przypadku gdy komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej
posiada informacje, o których mowa w art. 250 ust. 2 pkt 7, udostępnia je
prowadzącym zakłady, o których mowa w ust. 1.

art. 265. więcej Art. 265. 1. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej, na
podstawie informacji przedstawionych przez prowadzącego zakład o dużym
ryzyku, sporządza w terminie 2 lat od dnia otrzymania niezbędnych informacji,
o których mowa w art. 261 ust. 1 pkt 2, zewnętrzny plan operacyjno-ratowniczy dla
terenu narażonego na skutki awarii przemysłowej, położonego poza zakładem
o dużym ryzyku.
2. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej może żądać danych
niezbędnych do opracowania zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego od
wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, organów zarządzania
kryzysowego, Policji, podmiotów leczniczych i innych podmiotów, dla których
przewidziano zadania w tym planie.
3. Wysokość kosztów opracowania i zmiany zewnętrznego planu operacyjno-
-ratowniczego określa się następująco:
1) w przypadku opracowania zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego –
jako kwotę równą wysokości przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce
narodowej w roku kalendarzowym poprzedzającym rok przyjęcia
zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego, ogłaszanej przez Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 1 lit. a ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53, 252 i 568);
2) w przypadku zmiany zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego – 50%
kwoty, o której mowa w pkt 1.
4. Koszty, o których mowa w ust. 3, stanowią przychód funduszu
wojewódzkiego będącego częścią Funduszu Wsparcia Państwowej Straży
Pożarnej, o którym mowa w art. 19e ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r.
o Państwowej Straży Pożarnej.
5. Zewnętrzny plan operacyjno-ratowniczy podlega zaopiniowaniu przez
organy i podmioty, o których mowa w ust. 2.
6. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej zapewnia możliwość
udziału społeczeństwa w postępowaniu, którego przedmiotem jest sporządzenie
zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego, na zasadach i trybie określonych
w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko.
7. Po przeprowadzeniu postępowania wymagającego udziału społeczeństwa
komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej przyjmuje zewnętrzny plan
operacyjno-ratowniczy.
8. W razie konieczności zmiany treści zewnętrznego planu operacyjno-
-ratowniczego przepisy ust. 1, 2 i 5–7 stosuje się odpowiednio.
9. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej jest obowiązany do
przeprowadzania analizy i przećwiczenia realizacji zewnętrznego planu
operacyjno-ratowniczego co najmniej raz na 3 lata, w celu wprowadzenia w nim
niezbędnych zmian; w szczególności należy brać pod uwagę zmiany dokonane
w instalacji, w sposobie funkcjonowania jednostek ochrony przeciwpożarowej,
stan wiedzy dotyczącej zapobiegania, zwalczania i usuwania skutków awarii
przemysłowej, a także postęp naukowo-techniczny.
10. Do wykonania zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego stosuje się
przepisy ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej.

art. 266. więcej Art. 266. 1. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w razie
zagrożenia awarią przemysłową lub jej wystąpienia niezwłocznie przystępuje do
realizacji zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego.
2. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej może odstąpić od
sporządzenia zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego, jeżeli z informacji
dostarczonych przez prowadzącego zakład oraz raportu o bezpieczeństwie wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że nie występuje ryzyko rozprzestrzenienia się
skutków awarii przemysłowej poza zakład.
3. Odstąpienie od sporządzenia zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego
wymaga pisemnego uzasadnienia utrwalonego w postaci papierowej albo
elektronicznej.

art. 267. więcej Art. 267. 1. Właściwe organy Państwowej Straży Pożarnej na swoich
stronach podmiotowych w Biuletynie Informacji Publicznej udostępniają:
1) informacje o zatwierdzonych raportach o bezpieczeństwie lub ich zmianach;
2) informacje o przyjętych zewnętrznych planach operacyjno-ratowniczych lub
ich zmianach;
3) informacje o przedłożonych zgłoszeniach zakładów, o których mowa
w art. 250 ust. 1;
4) informacje o pozytywnie zaopiniowanych programach zapobiegania
poważnym awariom;
5) informacje o kontrolach planowych w terenie;
6) informacje o możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu, którego
przedmiotem jest sporządzenie zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego
– na 30 dni przed jego przyjęciem;
7) informacje o decyzjach wydanych na podstawie art. 267a ust. 2 oraz art. 264d
ust. 1;
8) instrukcje postępowania mieszkańców na wypadek wystąpienia awarii;
9) informacje o zamieszczeniu w publicznie dostępnym wykazie,
aktualizowanym corocznie, wykazu substancji niebezpiecznych znajdujących
się w zakładach o dużym ryzyku;
10) uzasadnienie odstąpienia od sporządzenia zewnętrznego planu operacyjno-
-ratowniczego.
2. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej, co najmniej raz na
3 lata, dokonuje analizy dokumentów zawierających informacje, o których mowa
w ust. 1 pkt 4–8 i art. 264d ust. 3 pkt 2, co do ich zgodności z wymogami
bezpieczeństwa oraz aktualności, a w razie potrzeby wprowadza w nich
odpowiednie zmiany.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres informacji, o których mowa w ust. 1, formę ich udostępniania oraz właściwe organy Państwowej Straży Pożarnej obowiązane
do ich udostępniania, kierując się potrzebą zapewnienia społeczeństwu
odpowiedniego dostępu do informacji o zagrożeniach poważnymi awariami oraz
koniecznością ujednolicenia zasad udostępniania społeczeństwu tych informacji.

Art. 267a. 1. Informacje otrzymane przez właściwe organy w związku
z realizacją obowiązków, o których mowa w art. 250 ust. 1 i 9, art. 251 ust. 5,
art. 254 ust. 1 oraz art. 261 ust. 1 pkt 1 i 2, podlegają udostępnieniu na zasadach
i w trybie określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
2. W przypadku gdy prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku lub zakład
o dużym ryzyku, realizując obowiązki, o których mowa w ust. 1, złożył wniosek,
o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, wniosek ten
uznaje się za uzasadniony, jeżeli w terminie 30 dni od dnia jego otrzymania
właściwy organ Państwowej Straży Pożarnej, po uprzednim uzyskaniu opinii
wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, nie zgłosi do niego sprzeciwu,
w drodze decyzji.
3. Prowadzący zakład o zwiększonym ryzyku lub zakład o dużym ryzyku, po
uznaniu wniosku, o którym mowa w ust. 2, za uzasadniony, przedkłada
niezwłocznie właściwemu organowi Państwowej Straży Pożarnej oraz
wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska, informacje, o których mowa
w ust. 1, w postaci nietechnicznego streszczenia.
4. Właściwy organ Państwowej Straży Pożarnej lub wojewódzki inspektor
ochrony środowiska może udostępnić wszystkie przedłożone mu informacje
w przypadku:
1) niezłożenia przez prowadzącego zakład wniosku, o którym mowa w ust. 2,
lub
2) nieprzedłożenia streszczenia, o którym mowa w ust. 3.

art. 268. więcej Art. 268. Właściwe organy Państwowej Straży Pożarnej, w razie wystąpienia
awarii przemysłowej w zakładzie o zwiększonym ryzyku lub zakładzie o dużym
ryzyku, są obowiązane do:
1) podjęcia działań operacyjno-ratowniczych we współpracy z prowadzącym
zakład;
2) zebrania informacji niezbędnych do dokonania analizy awarii przemysłowych
i sformułowania zaleceń dla prowadzącego zakład;
3) sprawdzenia, czy prowadzący zakład podjął wszystkie konieczne środki
zaradcze;
4) opracowania zaleceń dotyczących zastosowania w przyszłości określonych
środków zapobiegawczych;
5) sprawdzenia, czy prowadzący zakład wdrożył zalecenia właściwego organu
Państwowej Straży Pożarnej.

Art. 268a. Organy administracji publicznej oraz podmioty wymienione
w zewnętrznym planie operacyjno-ratowniczym, w razie wystąpienia awarii
przemysłowej, są obowiązane do poinformowania o jej wystąpieniu osób
narażonych na jej skutki.

art. 269. więcej Art. 269. 1. Czynności kontrolno-rozpoznawcze w zakresie przestrzegania
przepisów dotyczących przeciwdziałania awarii przemysłowej, obejmujące
wszystkie działania, w tym kontrole w terenie, kontrole zastosowanych w zakładzie
środków, systemów i raportów oraz dokumentów dotyczących działań
następczych, a także działania niebędące kontrolą w terenie, prowadzi właściwy
organ Państwowej Straży Pożarnej.
2. Czynności kontrolno-rozpoznawcze w terenie prowadzą:
1) w zakładzie o zwiększonym ryzyku – komendant powiatowy (miejski)
Państwowej Straży Pożarnej;
2) w zakładzie o dużym ryzyku – komendant powiatowy (miejski) Państwowej
Straży Pożarnej z udziałem osób upoważnionych do kontroli przez
komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej.
3. W ramach czynności kontrolno-rozpoznawczych, o których mowa w ust. 1
i 2, prowadzi się kontrole planowe w terenie:
1) co najmniej raz na 3 lata – w zakładach o zwiększonym ryzyku;
2) co najmniej raz w roku – w zakładach o dużym ryzyku.
4. Kontrole planowe w terenie, o których mowa w ust. 3, prowadzi się
zgodnie z rocznym planem kontroli, który uwzględnia:
1) ogólną ocenę znaczących zagadnień dotyczących bezpieczeństwa;
2) obszar objęty planem kontroli;
3) wykaz zakładów, o którym mowa w art. 269a ust. 3;
4) wykaz grup zakładów, o których mowa w art. 264d ust. 1;
5) wykaz zakładów, dla których potencjalne zewnętrzne zagrożenia mogą
zwiększyć ryzyko lub pogłębić skutki awarii przemysłowej;
6) procedury przeprowadzania kontroli planowych z uwzględnieniem
opracowania programów kontroli planowych;
7) procedury przeprowadzania kontroli pozaplanowych;
8) postanowienia dotyczące wspólnej kontroli organów, o których mowa
w art. 269a ust. 2.
5. Właściwy organ Państwowej Straży Pożarnej na podstawie rocznego planu
kontroli sporządza programy kontroli planowych, obejmujące częstotliwość
kontroli w terenie dla zakładów o zwiększonym ryzyku i zakładów o dużym
ryzyku.
6. Właściwy organ Państwowej Straży Pożarnej może odstąpić od
przeprowadzenia kontroli planowej w terenie, o której mowa w ust. 3, jeżeli
z uzgodnionego pomiędzy komendantem wojewódzkim Państwowej Straży
Pożarnej a wojewódzkim inspektorem ochrony środowiska wykazu, o którym
mowa w art. 269a ust. 3, wynika, że wojewódzki inspektor ochrony środowiska
zaplanował kontrolę danego zakładu ujętego w tym wykazie.
7. W terminie 6 miesięcy od dnia zakończenia kontroli na terenie zakładu
o zwiększonym ryzyku lub zakładu o dużym ryzyku, która wykazała istotne
naruszenie w zakresie przestrzegania przepisów dotyczących przeciwdziałania
awarii przemysłowej, przeprowadza się powtórną kontrolę.
8. Niezależnie od kontroli planowych w terenie, o których mowa w ust. 3,
przeprowadza się kontrole pozaplanowe, w celu jak najszybszego zbadania skarg
i wniosków o interwencje, wystąpienia awarii przemysłowej oraz stwierdzenia
nieprawidłowości w zakresie przestrzegania przepisów dotyczących
przeciwdziałania awarii przemysłowej.

Art. 269a. 1. Kontrole w terenie w zakresie przestrzegania przepisów
dotyczących przeciwdziałania awarii przemysłowej prowadzi się w celu ustalenia
spełnienia wymogów bezpieczeństwa, a w szczególności w celu ustalenia, czy:
1) podjęto środki zapobiegające wystąpieniu awarii przemysłowej;
2) zapewniono wystarczające środki ograniczające skutki awarii przemysłowej
w zakładzie i poza jego granicami, uwzględniając skutki transgraniczne;
3) dane zawarte w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 250 ust. 1, programie
zapobiegania awariom, raporcie o bezpieczeństwie, wewnętrznym planie
operacyjno-ratowniczym oraz informacje niezbędne do opracowania
zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego, przedkładane właściwym
organom Państwowej Straży Pożarnej, są rzetelne i odzwierciedlają faktyczny
stan bezpieczeństwa w zakładzie;
4) udostępniono społeczeństwu informacje, o których mowa w art. 261a ust. 1
i 2.
2. Właściwe organy Państwowej Straży Pożarnej i wojewódzki inspektor
ochrony środowiska mogą prowadzić wspólnie kontrole w terenie w zakresie
przestrzegania przepisów dotyczących przeciwdziałania awarii przemysłowej.
W przypadku prowadzenia kontroli wspólnej nie stosuje się przepisu art. 54 ust. 1
ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, chyba że jest prowadzona
kontrola przedsiębiorcy przez inny organ kontroli.
3. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej oraz wojewódzki
inspektor ochrony środowiska, w terminie do dnia 15 października roku
poprzedzającego przeprowadzenie w terenie planowych kontroli zakładów
o zwiększonym ryzyku i zakładów o dużym ryzyku, sporządzają, w uzgodnieniu,
wykaz kontrolowanych zakładów.
4. W przypadku planowania przez organy, o których mowa w ust. 2,
wspólnych kontroli zakładów o zwiększonym ryzyku i zakładów o dużym ryzyku,
wykaz, o którym mowa w ust. 3, zawiera również wskazanie organu, który powiadomi pisemnie prowadzącego zakład o takiej kontroli co najmniej na 7 dni przed
planowanym rozpoczęciem kontroli.

art. 270. więcej Art. 270. 1. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej, który na
podstawie informacji otrzymanych od prowadzącego zakład o dużym ryzyku
stwierdzi, że możliwe skutki awarii przemysłowej mogą mieć zasięg
transgraniczny, niezwłocznie przekaże ministrowi właściwemu do spraw klimatu,
za pośrednictwem Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej, istotne dla
sprawy informacje, a w szczególności raport o bezpieczeństwie oraz wewnętrzny
i zewnętrzny plan operacyjno-ratowniczy.
1a. Komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej, który na podstawie
informacji otrzymanych od prowadzącego zakład o dużym ryzyku stwierdzi, że
zakład nie powoduje ryzyka wystąpienia awarii przemysłowej o zasięgu
transgranicznym, niezwłocznie zawiadamia o tym ministra właściwego do spraw
klimatu, za pośrednictwem Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej.
2. Minister właściwy do spraw klimatu, po uzyskaniu informacji, o której
mowa w ust. 1, niezwłocznie zawiadamia państwo, na którego terytorium mogą
wystąpić skutki awarii przemysłowej, o lokalizacji zakładu o dużym ryzyku. Do
zawiadomienia dołącza się informację dotyczącą raportu o bezpieczeństwie oraz
zewnętrzny plan operacyjno-ratowniczy w części dotyczącej zagrożeń
transgranicznych.
2a. Minister właściwy do spraw klimatu po uzyskaniu informacji, o której
mowa w ust. 1a, niezwłocznie zawiadamia o tym właściwe państwo oraz
przekazuje informację o braku obowiązku sporządzenia zewnętrznego planu
operacyjno-ratowniczego.
3. Minister właściwy do spraw klimatu, po uzyskaniu informacji od
Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej o wystąpieniu awarii
przemysłowej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezwłocznie zawiadamia
państwo, na którego terytorium mogą wystąpić skutki tej awarii, i przekazuje
wszystkie istotne dla sprawy informacje.

art. 271. więcej Art. 271. 1. Minister właściwy do spraw klimatu po uzyskaniu informacji
o wystąpieniu awarii przemysłowej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
której skutki mogą oddziaływać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezwłocznie zawiadamia o tym Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej.
2. Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej, w sytuacji określonej
w ust. 1, niezwłocznie podejmuje akcję ratowniczą.
3. Na potrzeby wystąpienia z roszczeniem wobec podmiotów
odpowiedzialnych Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej, po
zakończeniu akcji ratowniczej, dokona szacunku strat powstałych wskutek
transgranicznego oddziaływania awarii przemysłowej na środowisko oraz kosztów
akcji ratunkowej.

Art. 271a. 1. Minister właściwy do spraw klimatu informuje Komisję
Europejską o:
1) awariach, ich skutkach i wynikach analizy tych awarii;
2) doświadczeniach krajowych w zakresie przeciwdziałania awariom;
3) zakładach mogących powodować awarie;
4) substancjach niebezpiecznych, które mogą zostać uznane za substancje
niepowodujące zagrożenia awarią przemysłową wraz z uzasadnieniem.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 1, przekazuje się nie później niż
w terminie roku od dnia wystąpienia awarii objętej obowiązkiem zgłoszenia.

Art. 271b. Główny Inspektor Ochrony Środowiska jest organem właściwym
do realizacji zadań ministra właściwego do spraw klimatu w sprawach
przeciwdziałania poważnym awariom, transgranicznym skutkom awarii
przemysłowych oraz awaryjnym zanieczyszczeniom wód granicznych.

Art. 271c. Minister właściwy do spraw klimatu koordynuje realizację zadań
związanych ze współpracą międzynarodową w sprawach przeciwdziałania
awariom.

art. 272. więcej Art. 272. Środki finansowo-prawne ochrony środowiska stanowią
w szczególności:
1) opłata za korzystanie ze środowiska;
2) administracyjna kara pieniężna;
3) zróżnicowane stawki podatków i innych danin publicznych służące celom
ochrony środowiska;
4) opłata emisyjna, o której mowa w art. 321a ust. 1.

art. 273. więcej Art. 273. 1. Opłata za korzystanie ze środowiska jest ponoszona za:
1) wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza;
1a) wydane uprawnienia do emisji na zasadach określonych w ustawie z dnia
12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych (Dz. U. z 2020 r. poz. 136 i 284);
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) składowanie odpadów.
2. Administracyjna kara pieniężna jest ponoszona za przekroczenie lub
naruszenie warunków korzystania ze środowiska, ustalonych decyzją w zakresie
określonym w ust. 1, a także w zakresie magazynowania odpadów i emitowania
hałasu do środowiska.
3. Przepisy ustawy o ochronie przyrody i przepisy ustawy – Prawo
geologiczne i górnicze oraz innych ustaw określają odrębne przypadki i zasady
ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska oraz administracyjnych kar
pieniężnych.
4. Prowadzący instalację albo operator statku powietrznego, który rozliczył
emisję gazów cieplarnianych objętych systemem handlu uprawnieniami, zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami
do emisji gazów cieplarnianych nie ponosi opłaty za wprowadzanie gazów lub
pyłów do powietrza, w zakresie, w jakim emisja tych gazów została rozliczona
uprawnieniami do emisji.

art. 274. więcej Art. 274. 1. Wysokość opłat za korzystanie ze środowiska
i administracyjnych kar pieniężnych zależy odpowiednio od:
1) ilości i rodzaju gazów lub pyłów wprowadzanych do powietrza.
2) (uchylony)
1a. Wysokość opłaty za korzystanie ze środowiska w przypadku uprawnień
do emisji wydanych na zasadach określonych w ustawie z dnia 12 czerwca 2015 r.
o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych ustala się jako
iloczyn liczby uprawnień do emisji wydanych w danym roku na rachunek
posiadania operatora albo na rachunek posiadania operatora statków powietrznych
w rejestrze Unii, o którym mowa w art. 8 ust. 1 tej ustawy, i obowiązującej stawki
opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza w zakresie emisji dwutlenku
węgla w roku, w którym wydano uprawnienia do emisji.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. Wysokość opłaty za składowanie odpadów zależy od ilości i rodzaju
składowanych odpadów, z tym że wysokość opłaty podwyższonej zależy także od
czasu składowania odpadów.
5a. Na składowisku odpadów, na którym umieszcza się i z którego wydobywa
się odpady tego samego rodzaju, podstawą do naliczenia opłat jest różnica
pomiędzy masą odpadów umieszczonych na składowisku a masą odpadów
wydobytych ze składowiska – w ciągu roku kalendarzowego; jeżeli różnica jest
liczbą ujemną, to przyjmuje się wartość 0.
6. Wysokość kary zależy odpowiednio od:
1) (uchylony)
2) ilości i rodzaju składowanych albo magazynowanych odpadów oraz czasu ich
składowania albo magazynowania;
3) pory doby i wielkości przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu.
7. (uchylony)
8. (uchylony)

art. 275. więcej Art. 275. Do ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska oraz
administracyjnych kar pieniężnych są obowiązane, z zastrzeżeniem art. 284 ust. 2,
podmioty korzystające ze środowiska.

art. 276. więcej Art. 276. 1. Podmiot korzystający ze środowiska bez uzyskania wymaganego
pozwolenia lub innej decyzji ponosi opłatę podwyższoną za korzystanie ze
środowiska.
2. W razie korzystania ze środowiska z przekroczeniem lub naruszeniem
warunków określonych w pozwoleniu lub innej decyzji podmiot korzystający ze
środowiska ponosi, oprócz opłaty, administracyjną karę pieniężną.

art. 277. więcej Art. 277. 1. Opłaty za korzystanie ze środowiska podmiot korzystający ze
środowiska wnosi na rachunek urzędu marszałkowskiego właściwego ze względu
na miejsce korzystania ze środowiska.
2. Opłaty za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, wynikające
z eksploatacji urządzeń, wnosi się na rachunek urzędu marszałkowskiego
właściwego ze względu na miejsce rejestracji podmiotu korzystającego ze
środowiska.
3. Administracyjne kary pieniężne podmiot korzystający ze środowiska wnosi
na rachunek wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, który wydał decyzje
w przedmiocie wymierzenia kary.
4. Wpływy z tytułu opłat i kar stanowią przychody Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, wojewódzkich funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej oraz dochody budżetów powiatów i budżetów
gmin.

art. 278. więcej Art. 278. Marszałek województwa i wojewódzki inspektor ochrony
środowiska sporządzają sprawozdania z wykonania przychodów i rozchodów,
o których mowa w art. 277, na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

art. 279. więcej Art. 279. 1. Jeżeli obowiązek poniesienia opłaty jest związany z eksploatacją
instalacji, podmiotem obowiązanym do poniesienia opłat z tytułu:
1) emisji, o których mowa w art. 180 pkt 1–3 – jest prowadzący instalację.
2) (uchylony)
2. W razie składowania lub magazynowania odpadów podmiotem
korzystającym ze środowiska, obowiązanym do ponoszenia opłat za korzystanie ze
środowiska oraz administracyjnych kar pieniężnych, jest, z zastrzeżeniem ust. 3,
posiadacz odpadów w rozumieniu przepisów ustawy o odpadach.
3. Jeżeli odpady zostały przekazane na rzecz podmiotu, który nie uzyskał
wymaganego zezwolenia w zakresie gospodarki odpadami, to podmiotem
korzystającym ze środowiska, obowiązanym do ponoszenia opłat za korzystanie ze
środowiska, jest, z zastrzeżeniem ust. 4, podmiot, który przekazał te odpady.
4. Jeżeli osoba fizyczna niebędąca przedsiębiorcą przekazuje odpady
podmiotowi, który nie uzyskał wymaganego zezwolenia w zakresie gospodarki
odpadami, podmiotem korzystającym ze środowiska, obowiązanym do ponoszenia
opłat za korzystanie ze środowiska, jest podmiot, któremu przekazano te odpady.

art. 280. więcej Art. 280. 1. Jeżeli składowane lub magazynowane odpady ulegają
zmieszaniu, za podstawę opłaty za korzystanie ze środowiska lub administracyjnej
kary pieniężnej przyjmuje się rodzaj odpadu, za który jednostkowa stawka opłaty
jest najwyższa, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do tych rodzajów odpadów, które mogą być
składowane w sposób nieselektywny na podstawie przepisów o odpadach.

art. 281. więcej Art. 281. 1. Do ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska oraz
administracyjnych kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia
organów podatkowych przysługują marszałkowi województwa albo
wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.
1a. Do ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska nie stosuje się
przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa dotyczących
ustalania opłaty prolongacyjnej.
2. Do ponoszenia opłat, o których mowa w art. 276 ust. 1, w części, w jakiej
przewyższają one kwotę opłaty, jaką ponosiłby podmiot korzystający ze
środowiska w przypadku, gdyby posiadał pozwolenie albo inną wymaganą decyzję,
nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa
dotyczących odroczenia terminu płatności należności oraz umarzania zaległych
zobowiązań i odsetek za zwłokę, chyba że przepisy działu IV stanowią inaczej.
3. Do ponoszenia administracyjnych kar pieniężnych nie stosuje się przepisów
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa dotyczących terminu
płatności należności, odroczenia tego terminu, zaniechania ustalenia zobowiązania,
zaniechania poboru należności oraz umarzania zaległych zobowiązań i odsetek za
zwłokę, chyba że przepisy działu IV stanowią inaczej; termin płatności
administracyjnej kary pieniężnej wynosi 14 dni od dnia, w którym decyzja o
wymiarze kary stała się ostateczna.

art. 282. więcej Art. 282. Postępowanie w przedmiocie opłat za korzystanie ze środowiska
oraz administracyjnych kar pieniężnych wszczyna się z urzędu albo na wniosek
podmiotu korzystającego ze środowiska, którego dotyczy opłata albo kara.

art. 283. więcej Art. 283. 1. Stawki podatków i innych danin publicznych powinny być
różnicowane, z uwzględnieniem celów służących ochronie środowiska.
2. Stawki podatku akcyzowego powinny być kalkulowane w szczególności
tak, aby zapewnić niższą cenę rynkową:
1) benzyny bezołowiowej w stosunku do benzyny zawierającej ołów;
2) olejów napędowego i opałowego o niższej zawartości siarki w stosunku do
olejów o wyższej zawartości siarki;
3) olejów napędowego i smarowego, wytwarzanych z udziałem komponentów
uzyskiwanych z regeneracji olejów zużytych, w stosunku do olejów
wytwarzanych bez udziału tych komponentów;
4) biopaliw opartych na wykorzystaniu biomasy, w szczególności roślin
uprawnych, w stosunku do paliw pochodzących ze źródeł nieodnawialnych.

art. 284. więcej Art. 284. 1. Podmiot korzystający ze środowiska ustala we własnym zakresie
wysokość należnej opłaty i wnosi ją na rachunek właściwego urzędu
marszałkowskiego.
2. Osoby fizyczne niebędące przedsiębiorcami ponoszą opłaty za korzystanie
ze środowiska w zakresie, w jakim korzystanie wymaga pozwolenia na
wprowadzanie substancji lub energii do środowiska.

art. 285. więcej Art. 285. 1. Opłatę ustala się według stawek obowiązujących w okresie, w
którym korzystanie ze środowiska miało miejsce.
2. Podmiot korzystający ze środowiska wnosi opłatę za dany rok
kalendarzowy do dnia 31 marca następnego roku.
3. Opłatę za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza ustala się na
podstawie wielkości rocznej rzeczywistej emisji, określonej w raporcie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami
gazów cieplarnianych i innych substancji.
4. (uchylony)

Art. 285a. 1. Prowadzący instalację albo operator statku powietrznego, który
nie rozliczył wielkości emisji gazów cieplarnianych objętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji zgodnie z art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r.
o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, wnosi opłatę za
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza w zakresie emisji tych gazów
w danym roku kalendarzowym do dnia 30 kwietnia następnego roku albo w terminie 14 dni, licząc od dnia następującego po upływie terminu rozliczenia
wielkości emisji, o którym mowa w art. 92 ust. 5 tej ustawy.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, opłatę za wprowadzanie gazów lub
pyłów do powietrza ustala się jako iloczyn ilości wprowadzonego gazu
cieplarnianego wyrażanego w ekwiwalencie w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy
z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych
i innych substancji i obowiązującej stawki opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów
do powietrza w zakresie emisji dwutlenku węgla w danym roku kalendarzowym.

Art. 285b. 1. Prowadzący instalację albo operator statku powietrznego, który
zwrócił nadmiarowo wydane uprawnienia do emisji, o których mowa
w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami
do emisji gazów cieplarnianych, pomniejsza wysokość opłaty, o której mowa
w art. 274 ust. 1a, wnoszonej w danym roku o kwotę równą kwocie wniesionej za
zwrócone nadmiarowo wydane uprawnienia do emisji.
2. Jeżeli po dokonaniu pomniejszenia, o którym mowa w ust. 1, kwota
wniesiona za nadmiarowo wydane uprawnienia do emisji, które następnie zostały
zwrócone, przekracza kwotę należną za wydanie uprawnień do emisji w roku
następnym, resztę kwoty zalicza się na poczet opłaty, o której mowa
w art. 274 ust. 1a, należnej za kolejne lata aż do wyczerpania tej kwoty.
3. Jeżeli prowadzący instalację albo operator statku powietrznego nie dokona
pomniejszeń, o których mowa w ust. 1 albo 2, ze względu na swoją śmierć albo
likwidację, kwotę wniesioną za nadmiarowo wydane uprawnienia do emisji zwraca
się jego następcy prawnemu w roku następnym.

art. 286. więcej Art. 286. 1. Podmiot korzystający ze środowiska w terminie, o którym mowa
w art. 285 ust. 2, przedkłada marszałkowi województwa:
1) wykaz zawierający wykorzystane do ustalenia wysokości opłat informacje
i dane o zakresie korzystania ze środowiska, w szczególności o:
a) rodzajach substancji wprowadzonych do powietrza i wielkości emisji –
w przypadku wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza,
b) wielkości emisji gazów cieplarnianych objętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji i liczbie uprawnień do emisji – w przypadku
wydania uprawnień do emisji,
c) rodzajach i ilości składowanych odpadów – w przypadku składowania
odpadów
– oraz o wysokości należnych opłat,
2) wykaz zawierający zbiorcze zestawienie informacji o zakresie korzystania ze
środowiska oraz o wysokości należnych opłat
– z zastrzeżeniem art. 289 ust. 1.
1a. Wykazy, o których mowa w ust. 1, marszałek województwa przekazuje
wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.
2. Do zobowiązań z tytułu opłat za korzystanie ze środowiska stosuje się
przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji, jeżeli wynikają one z wykazu o wysokości należnych opłat.
3. Wykazy, o których mowa w ust. 1, są sporządzane na podstawie:
1) raportu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r.
o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji,
lub
2) przepisów wydanych na podstawie art. 25 ust. 4 i art. 29 ust. 1 ustawy z dnia
12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych oraz stosownie do informacji, o których mowa w art. 26 ust. 4,
art. 41 ust. 2, art. 59 ust. 5, art. 70 ust. 12, art. 71 ust. 11 i art. 73 ust. 10 tej
ustawy, lub
3) dokumentów ewidencji odpadów, o której mowa w art. 66 ust. 1 ustawy
z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.
4. Informacje o wysokości należnych opłat zawarte w wykazach, o których
mowa w ust. 1, stanowią podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego. Wykazy, o których mowa w ust. 1, zawierają pouczenie, że informacje w nich zawarte
stanowią podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego.
5. Wykaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w zakresie informacji i danych
zawartych w dokumentach ewidencji odpadów, o której mowa w art. 66 ust. 1
ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, marszałek województwa przekazuje
niezwłocznie wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta właściwemu ze
względu na miejsce składowania odpadów.
6. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób przedkładania wykazów, o których mowa w ust. 1, i wymagania z tym
związane,
2) formę i postać wykazów, o których mowa w ust. 1,
3) wzory wykazów, o których mowa w ust. 1
– mając na względzie konieczność ustalenia i weryfikacji zakresu korzystania ze
środowiska oraz wysokości należnych opłat, a także jednolitego sposobu ich
przedstawiania.
7. (uchylony)
8. (uchylony)

Art. 286a. (uchylony).

art. 287. więcej Art. 287. (uchylony).

art. 288. więcej Art. 288. 1. Jeżeli podmiot korzystający ze środowiska, będąc do tego
obowiązanym:
1) nie przedłożył wykazów, o których mowa w art. 286 ust. 1 – marszałek
województwa wymierza opłatę, w drodze decyzji, na podstawie własnych
ustaleń lub wyników kontroli wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska;
2) przedłożył wykaz zawierający informacje i dane o zakresie korzystania ze
środowiska oraz o wysokości należnych opłat, ale zamieścił w nim informacje
lub dane nasuwające zastrzeżenia – marszałek województwa wymierza, w
drodze decyzji, na podstawie własnych ustaleń lub wyników kontroli
wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, opłatę w wysokości
stanowiącej różnicę pomiędzy opłatą należną a wynikającą z wykazu;
3) nie dokonał rozliczenia wielkości emisji, o którym mowa w art. 92 ustawy
z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych – marszałek województwa wymierza opłatę, w drodze decyzji,
na podstawie wykazu prowadzących instalacje i operatorów statków
powietrznych, którzy nie dopełnili obowiązku rozliczenia wielkości emisji,
przekazanego przez Krajowy ośrodek bilansowania i zarządzania emisjami,
o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie
zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji.
2. Marszałek województwa dokonuje ustaleń własnych na podstawie:
1) pomiarów dokonywanych przez organy administracji lub przez podmiot
korzystający ze środowiska obowiązany do poniesienia opłat;
2) innych danych technicznych i technologicznych.
3. Kopię decyzji, o której mowa w ust. 1, marszałek województwa
przedstawia niezwłocznie wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.

art. 289. więcej Art. 289. 1. Nie wnosi się opłat z tytułu tych rodzajów korzystania ze
środowiska spośród wymienionych w art. 273 ust. 1, których roczna wysokość
wnoszona na rachunek urzędu marszałkowskiego nie przekracza 800 zł. W
przypadku gdy roczna wysokość opłaty z tytułu każdego z rodzajów korzystania ze
środowiska spośród wymienionych w art. 273 ust. 1 nie przekracza 100 zł, nie
przedkłada się także wykazów, o których mowa w art. 286 ust. 1.
2. Sejmik województwa może, w drodze aktu prawa miejscowego, uchwalić
podwyższenie kwoty, o której mowa w ust. 1, jednak nie więcej niż do 50%.

art. 290. więcej Art. 290. 1. Górne jednostkowe stawki opłat wynoszą, z zastrzeżeniem
art. 291 ust. 1:
1) 273 zł za 1 kg gazów lub pyłów wprowadzanych do powietrza;
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) 200 zł za umieszczenie 1 Mg odpadów na składowisku.
5) (uchylony)
6) (uchylony)
7) (uchylony)
8) (uchylony)
2. Rada Ministrów, w drodze rozporządzeń:
1) określi jednostkowe stawki opłat, o których mowa w ust. 1;
2) może różnicować wysokość stawek opłat w zależności od:
a) rodzaju gazów, pyłów, odpadów lub substancji w ściekach i temperatury
ścieków,
b) (uchylona)
c) (uchylona)
d) części obszaru kraju,
e) (uchylona)
f) rodzaju opłaty,
g) roku obowiązywania stawki opłat.
3. Rada Ministrów, wydając rozporządzenia, o których mowa w ust. 2,
uwzględnia:
1) (uchylony)
2) uciążliwość gazów, pyłów oraz odpadów dla środowiska;
3) (uchylony)
4) możliwości techniczne lub technologiczne oraz ekologiczną lub ekonomiczną
racjonalność odzysku odpadów.
4. (uchylony)

art. 291. więcej Art. 291. 1. Stawki opłat, ustalone w art. 290 ust. 1 oraz określone na
podstawie art. 290 ust. 2, za rok poprzedni, podlegają z dniem 1 stycznia każdego
roku podwyższeniu w stopniu odpowiadającym średniorocznemu wskaźnikowi cen
towarów i usług konsumpcyjnych ogółem ogłaszanemu przez Prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego, w formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
2. Minister właściwy do spraw klimatu, nie później niż do dnia
31 października każdego roku, ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość stawek opłat
na rok następny, uwzględniając dotychczasowe zmiany wysokości stawek oraz
zasadę, o której mowa w ust. 1.

art. 292. więcej Art. 292. W przypadku braku wymaganego pozwolenia podmiot
korzystający ze środowiska ponosi opłaty podwyższone o 500% za:
1) wprowadzanie do powietrza gazów lub pyłów.
2) (uchylony)

art. 293. więcej Art. 293. 1. Za składowanie odpadów bez uzyskania decyzji zatwierdzającej
instrukcję prowadzenia składowiska odpadów podmiot korzystający ze środowiska
ponosi, z zastrzeżeniem ust. 3–5, opłaty podwyższone w wysokości
0,05 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za
każdą dobę składowania.
2. Magazynowanie odpadów bez wymaganej decyzji określającej sposób
i miejsce magazynowania traktuje się jako składowanie odpadów bez wymaganej
decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska, z zastrzeżeniem
ust. 3.
3. Za składowanie odpadów w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym podmiot
korzystający ze środowiska ponosi opłaty podwyższone w wysokości
0,7 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za każdą
tonę odpadów i za każdą dobę składowania.
4. W przypadku pozbycia się odpadów:
1) nad brzegami zbiorników wodnych, w szczególności w strefach ochronnych
ujęć wód i na terenach wypływu wód z warstw wodonośnych,
2) na terenach parków narodowych i rezerwatów przyrody,
3) na terenach leśnych albo uzdrowiskowych lub na terenach rekreacyjno-
-wypoczynkowych
– podmiot korzystający ze środowiska ponosi opłaty podwyższone w wysokości
1,0 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za każdą
tonę odpadów i za każdą dobę składowania.
5. Podmiot korzystający ze środowiska w przypadku pozbycia się odpadów
do śródlądowych wód powierzchniowych i podziemnych, morskich wód
wewnętrznych lub wód morza terytorialnego ponosi opłatę podwyższoną w wysokości 100-krotnej jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na
składowisku.
6. Przepisy ust. 3–5 stosuje się odpowiednio, jeżeli składowanie odpadów jest
zabronione na podstawie ustawy o odpadach.
7. Opłatę podwyższoną ponosi się niezależnie od opłaty za umieszczenie
odpadów na składowisku.

art. 294. więcej Art. 294. (uchylony).

art. 295. więcej Art. 295. (uchylony).

art. 296. więcej Art. 296. (uchylony).

art. 297. więcej Art. 297. Opłatę za składowanie odpadów ponosi się za umieszczenie
odpadów na składowisku, z zastrzeżeniem art. 293 ust. 1 i 3–5.

Art. 297a. 1. Zwolnione z opłaty za składowanie odpadów jest umieszczanie
na składowisku odpadów wydobytych ze składowiska lub zwałowiska
niespełniającego wymagań ochrony środowiska.
2. Odpady, o których mowa w ust. 1, przed umieszczeniem ich na
składowisku odpadów spełniającym wymagania ochrony środowiska, mogą być
poddane procesom przekształceń biologicznych, fizycznych lub chemicznych.

art. 298. więcej Art. 298. 1. Administracyjne kary pieniężne wymierza, w drodze decyzji,
wojewódzki inspektor ochrony środowiska za:
1) przekroczenie określonych w pozwoleniach, o których mowa w art. 181 ust. 1
pkt 1 i 2, ilości lub rodzaju gazów lub pyłów wprowadzanych do powietrza;
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) naruszenie warunków decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia
składowiska odpadów albo decyzji określającej miejsce i sposób
magazynowania odpadów, wymaganych przepisami ustawy o odpadach, co
do rodzaju i sposobów składowania lub magazynowania odpadów;
5) przekroczenie, określonych w decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu lub
pozwoleniu, o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 1, poziomów hałasu.
2. (uchylony)

art. 299. więcej Art. 299. 1. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska stwierdza
przekroczenie lub naruszenie na podstawie:
1) kontroli, a w szczególności dokonanych w ich trakcie pomiarów lub za
pomocą innych środków dowodowych;
2) pomiarów prowadzonych przez podmiot korzystający ze środowiska,
obowiązany do dokonania takich pomiarów.
2. O stwierdzeniu przekroczenia lub naruszenia na podstawie kontroli
wojewódzki inspektor ochrony środowiska, w terminie 21 dni od wykonania
pomiarów, zawiadamia podmiot korzystający ze środowiska, przekazując mu
wyniki pomiarów.

art. 300. więcej Art. 300. 1. Po stwierdzeniu przekroczenia lub naruszenia, na podstawie
kontroli, o której mowa w art. 299 ust. 1 pkt 1, wojewódzki inspektor ochrony
środowiska wydaje decyzję ustalającą wymiar kary biegnącej.
2. Wymiar kary biegnącej ustala się, z zastrzeżeniem ust. 3, uwzględniając
przekroczenie lub naruszenie w skali doby.
3. Za przekroczenie ilości lub rodzaju gazów lub pyłów wprowadzanych do
powietrza wymiar kary biegnącej określa się, uwzględniając przekroczenie w skali
godziny.
4. W decyzji ustalającej wymiar kary biegnącej określa się:
1) wielkość stwierdzonego przekroczenia lub naruszenia odpowiednio w skali
doby albo godziny;
2) wymiar kary biegnącej;
3) termin, od którego kara biegnąca będzie naliczana, jako odpowiednio dzień
albo pełną godzinę zakończenia wykonania pomiarów, pobrania próbek albo dokonania innych ustaleń stanowiących podstawę stwierdzenia przekroczenia lub naruszenia.

art. 301. więcej Art. 301. 1. Kara biegnąca jest naliczana, z zastrzeżeniem ust. 2 oraz art. 304,
do czasu stwierdzenia, na zasadach określonych w art. 299 ust. 1, zmiany wielkości
przekroczenia lub naruszenia.
2. Wymiar kary biegnącej może ulec zmianie na wniosek podmiotu
korzystającego ze środowiska, zawierający:
1) wyniki pomiarów lub sprawozdanie z własnych ustaleń;
2) termin przeprowadzenia pomiarów lub dokonania własnych ustaleń;
3) informacje o sposobie ograniczenia przekroczenia lub naruszenia.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien być przedłożony
wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska w terminie 30 dni od dokonania
własnych pomiarów lub ustaleń.
4. Jeżeli przekroczenie zostało stwierdzone na zasadach określonych
w art. 299 ust. 1 pkt 1, pomiary, o których mowa w ust. 2 pkt 1, powinny być
przeprowadzone w miejscach i w sposób zgodny z pomiarami dokonanymi przez
wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, który stwierdził przekroczenie.
5. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska ustali, w drodze decyzji,
wymiar nowej kary biegnącej, określając termin naliczania kary od pełnej godziny
albo doby od terminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, jeżeli w terminie 30 dni nie
zakwestionuje zasadności złożonego wniosku.

art. 302. więcej Art. 302. 1. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska podejmuje, na
podstawie ostatecznych decyzji określających wymiar kary biegnącej, decyzję
o wymierzeniu kary:
1) za okres do ustania przekroczenia lub naruszenia – po stwierdzeniu z urzędu
lub na wniosek podmiotu korzystającego ze środowiska, że przekroczenie lub
naruszenie ustało, albo
2) za okres do dnia 31 grudnia każdego roku – jeżeli do tego dnia przekroczenie
lub naruszenie nie zostało usunięte.
2. W razie złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, stosuje się
odpowiednio art. 301 ust. 2–5.

art. 303. więcej Art. 303. Jeżeli wojewódzki inspektor ochrony środowiska w ciągu 30 dni od
dnia wpływu wniosku, o którym mowa w art. 301 ust. 2 lub art. 302 ust. 1 pkt 1,
stwierdzi, że przekroczenie lub naruszenie jest wyższe, niż podano we wniosku, lub
nie ustało, wymierza nową wysokość kary biegnącej począwszy odpowiednio od
doby albo godziny, w której stwierdzono bezzasadność wniosku, jednocześnie
podwyższając jej wysokość dwukrotnie na okres 60 dni.

art. 304. więcej Art. 304. Jeżeli do dnia zmiany stawek opłat za korzystanie ze środowiska
stanowiących podstawę wymiaru kary albo do dnia zmiany stawek kar, o których
mowa w art. 311 ust. 2, stwierdzone przekroczenie lub naruszenie nie ustało,
wojewódzki inspektor ochrony środowiska ustala w drodze decyzji nowy wymiar
kary biegnącej, stosując nowe stawki od dnia ich wprowadzenia.

art. 305. więcej Art. 305. 1. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska stwierdza
przekroczenie warunków korzystania ze środowiska na podstawie, o której mowa
w art. 299 ust. 1 pkt 2, jeżeli:
1) podmiot korzystający ze środowiska prowadzi wymagane pomiary wielkości
emisji;
2) spełnione są warunki określone w art. 147a.
2. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska może nie uznać
przedkładanych mu wyników wymaganych pomiarów wielkości emisji, jeżeli
pomiary te nasuwają zastrzeżenia.
3. Wyniki pomiarów prowadzonych przez podmiot korzystający ze
środowiska nasuwają zastrzeżenia, jeżeli w szczególności:
1) jest oczywiste, że środki techniczne mające na celu zapobieganie lub
ograniczanie emisji ze względu na ich rodzaj nie mogą zapewnić redukcji
stężeń substancji dokumentowanej tymi wynikami;
2) przyrządy użyte do pomiarów nie spełniają wymagań prawnej kontroli
metrologicznej w rozumieniu ustawy z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo
o miarach (Dz. U. z 2020 r. poz. 140, 285 i 568);
3) nie były przestrzegane zasady pobierania próbek, przez co wyniki analiz nie
są miarodajne dla ustalenia wielkości emisji;
4) w pracach laboratoryjnych nie były spełnione wymagania, o których mowa
w art. 12.
4. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, wojewódzki inspektor ochrony
środowiska wymierza karę za przekroczenie stwierdzone w roku kalendarzowym,
uwzględniając zmiany stawek opłat i kar, o których mowa w art. 304, w okresie
objętym karą.

Art. 305a. 1. Jeżeli podmiot korzystający ze środowiska nie prowadzi
wymaganych pomiarów wielkości emisji, pomiary ciągłe nie są prowadzone przez
rok kalendarzowy lub pomiary nasuwają zastrzeżenia:
1) przekroczenie warunków korzystania ze środowiska określonych
w pozwoleniach, o których mowa w art. 181 ust. 1 pkt 1 i 2, lub decyzjach,
o których mowa w art. 298 ust. 1 pkt 4, lub decyzjach o dopuszczalnym
poziomie hałasu stwierdza się, stosując odpowiednio art. 299–304.
2) (uchylony)
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli nie są spełnione warunki
prowadzenia pomiarów, o których mowa w art. 147a, w tym pobierania próbek.

art. 306. więcej Art. 306. 1. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki wymierzania kar na podstawie pomiarów
ciągłych.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, mogą zostać ustalone:
1) szczegółowe warunki uznawania pomiarów za ciągłe;
2) sposoby ustalania przekroczeń na podstawie wyników ciągłych pomiarów
w zakresie:
a) wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza,
b) (uchylona)
c) emitowania hałasu do środowiska.
3. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, mogą zostać ustalone sposoby
uzupełniania brakujących wyników pomiarów.

art. 307. więcej Art. 307. (uchylony).

art. 308. więcej Art. 308. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska nie wszczyna
postępowania w sprawie wymierzenia kary, jeżeli przewidywana jej wysokość nie
przekroczy 800 zł.

art. 309. więcej Art. 309. 1. Karę wymierza się w wysokości 20-krotnej wielkości
jednostkowej stawki opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza.
2. Za składowanie odpadów z naruszeniem warunków dotyczących rodzaju
i sposobów składowania odpadów, określonych w decyzji zatwierdzającej
instrukcję prowadzenia składowiska, lub magazynowanie odpadów z naruszeniem
decyzji określającej miejsce i sposób magazynowania odpadów wymierza się karę
w wysokości 0,1 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na
składowisku za każdą dobę składowania.

art. 310. więcej Art. 310. (uchylony).

art. 311. więcej Art. 311. 1. Górna jednostkowa stawka kary za przekroczenie
dopuszczalnego poziomu hałasu przenikającego do środowiska wynosi 48 zł za
1 dB przekroczenia, z zastrzeżeniem art. 312.
2. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi wysokość
jednostkowych stawek kar za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu.
3. Rada Ministrów, wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 2,
uwzględnia:
1) zróżnicowanie, w zależności od wielkości przekroczenia, jednostkowej
stawki kary za 1 dB przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu
przenikającego do środowiska, dla następujących wielkości przekroczenia:
a) od 1 do 5 dB,
b) powyżej 5 do 10 dB,
c) powyżej 10 do 15 dB,
d) powyżej 15 dB;
2) zróżnicowanie wysokości kary pieniężnej ze względu na porę dnia lub porę
nocy.

art. 312. więcej Art. 312. Do jednostkowych stawek kar, o których mowa w art. 311 ust. 1 i 2,
stosuje się odpowiednio art. 291.

art. 313. więcej Art. 313. 1. Karę za przekroczenie, o którym mowa w art. 298 ust. 1 pkt 1,
wymierza się za każdą substancję wprowadzaną do powietrza z przekroczeniem
warunków określonych w pozwoleniu.
2. Jeżeli stwierdzono przekroczenie określonych w pozwoleniu ilości bądź
rodzajów gazów lub pyłów jednocześnie dla źródła ich powstawania, miejsca
wprowadzania lub całej instalacji, karę wymierza się na podstawie pomiarów na
stanowiskach pomiarowych, na których przekroczenie jest najwyższe.

art. 314. więcej Art. 314. (uchylony).

art. 315. więcej Art. 315. 1. Kary, o których mowa w art. 298 ust. 1 pkt 5, wymierza się
odrębnie dla pory dnia i pory nocy.
2. Przy ustalaniu wymiaru kary biegnącej za przekroczenie dopuszczalnego
poziomu hałasu określonego wskaźnikiem LAeq D lub LAeq N przyjmuje się
przekroczenie w punkcie pomiarowym, w którym ma ono wartość najwyższą dla
pory dnia lub pory nocy.
3. Przez porę dnia i porę nocy rozumie się odpowiednie przedziały czasu,
o których mowa w art. 112a pkt 2.

Art. 315a. 1. W przypadku:
1) (uchylony)
2) niedotrzymania ustawowego terminu uchwalenia programów ochrony
powietrza i ich aktualizacji lub planów działań krótkoterminowych,
3) niedotrzymania terminów realizacji działań określonych w programach
ochrony powietrza i ich aktualizacjach lub planach działań
krótkoterminowych
– organ za to odpowiedzialny podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 000 zł
do 500 000 zł.
2. Karę pieniężną, w drodze decyzji, wymierza wojewódzki inspektor
ochrony środowiska, biorąc pod uwagę ilość i wagę stwierdzonych uchybień oraz
naruszonych przez organ obowiązków.

Art. 315b. 1. Od decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej, o której mowa
w art. 315a, przysługuje odwołanie do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.
2. Karę pieniężną wnosi się na rachunek bankowy Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w terminie 7 dni od dnia, w którym
decyzja o jej wymierzeniu stała się ostateczna.
3. Kara pieniężna podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym
w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art. 315c. Do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia
organów podatkowych przysługują wojewódzkiemu inspektorowi ochrony
środowiska.

Art. 315d. W przypadku niedotrzymywania maksymalnych emisji substancji,
o których mowa w art. 146h pkt 2, z uwzględnieniem warunków uznawania ich za
dotrzymane, o których mowa w art. 146h pkt 4, prowadzący instalację, o którym
mowa w art. 146g, ponosi administracyjną karę pieniężną.

Art. 315e. Karę, o której mowa w art. 315d, wymierza, w drodze decyzji,
wojewódzki inspektor ochrony środowiska, biorąc pod uwagę każdą wprowadzoną
do powietrza ilość substancji przekraczającą maksymalne emisje substancji, określone dla źródła spalania paliw w przepisach wydanych na podstawie art. 146h pkt 2,
przy czym jednostkowa stawka kary wynosi 15 zł za każdy kilogram substancji.

Art. 315f. 1. W przypadku gdy podmiot lub organ, o którym mowa
w art. 117a ust. 1 i 2, nie przekaże Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska
danych identyfikujących albo informacji, o której mowa w art. 117a ust. 4,
w terminie, o którym mowa w art. 117a ust. 3, podlega karze pieniężnej
w wysokości 1000 zł za każdy dzień opóźnienia.
2. W przypadku gdy podmiot lub organ, o którym mowa w art. 118 ust. 3, nie
przekaże Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska w terminie, o którym
mowa w art. 118 ust. 4, strategicznej mapy hałasu, zaktualizowanych danych
identyfikujących, o których mowa w art. 117a ust. 8, oraz danych ze strategicznych
map hałasu, o których mowa w art. 118a ust. 2, podlega karze pieniężnej
w wysokości 500 000 zł.
3. W przypadku, o którym mowa w art. 118a ust. 3 pkt 2, karę pieniężną
wymierza się w wysokości 20% kary, o której mowa w ust. 2.
4. W przypadku gdy:
1) sejmik województwa nie uchwali w terminie, o którym mowa w art. 119a
ust. 9, programu ochrony środowiska przed hałasem,
2) marszałek województwa nie przekaże Głównemu Inspektorowi Ochrony
Środowiska w terminie, o którym mowa w art. 120 ust. 3, streszczenia,
o którym mowa w art. 119a ust. 2
– podlega karze pieniężnej w wysokości 100 000 zł.
5. Karę pieniężną, w drodze decyzji, wymierza właściwy wojewódzki
inspektor ochrony środowiska.
6. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska stwierdza naruszenie, o którym
mowa w:
1) ust. 1 – na podstawie wykazów, o których mowa w art. 117a ust. 5;
2) ust. 2 i 3 – na podstawie wykazów, o których mowa w art. 118a ust. 3;
3) ust. 4 – na podstawie powiadomienia, o którym mowa w art. 120 ust. 5.
7. Po stwierdzeniu naruszenia, o którym mowa w ust. 1, wojewódzki
inspektor ochrony środowiska informuje podmiot lub organ, o którym mowa w art. 117a ust. 1 lub 2, o stwierdzonym naruszeniu i zasadach wymierzania kary
pieniężnej.
8. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska podejmuje decyzję
o wymierzeniu kary pieniężnej za okres:
1) do ustania naruszenia – po stwierdzeniu z urzędu lub na wniosek podmiotu
lub organu, o którym mowa w art. 117a ust. 1 lub 2, że przekroczenie lub
naruszenie ustało lub
2) do dnia 31 grudnia każdego roku – jeżeli do tego dnia przekroczenie lub
naruszenie nie zostało usunięte, lub
3) od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, o którym mowa w pkt 2, do
ustania naruszenia – po stwierdzeniu z urzędu lub na wniosek podmiotu lub
organu, o którym mowa w art. 117a ust. 1 lub 2, że przekroczenie lub
naruszenie ustało.

Art. 315g. 1. Od decyzji o wymierzeniu kar pieniężnych, o których mowa
w art. 315f ust. 1–4, przysługuje odwołanie do Głównego Inspektora Ochrony
Środowiska.
2. Karę pieniężną wnosi się na rachunek bankowy Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w terminie 7 dni od dnia, w którym
decyzja o jej wymierzeniu stała się ostateczna.
3. Wpływy z tytułu kar pieniężnych stanowią przychód Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
4. Kara pieniężna podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym
w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art. 315h. 1. Termin płatności kary pieniężnej, o której mowa w art. 315f
ust. 2, odracza się na wniosek podmiotu lub organu, o którym mowa
w art. 118 ust. 3, obowiązanego do jej uiszczenia, jeżeli w momencie złożenia
wniosku udokumentuje rozpoczęcie wykonywania strategicznej mapy hałasu.
2. Odroczenie terminu płatności kary pieniężnej może dotyczyć części albo
całości płatności kary.
3. Termin płatności kary pieniężnej może być odroczony wyłącznie na okres
niezbędny do sporządzenia strategicznej mapy hałasu, nie dłuższy jednak niż rok
od upływu terminu, w którym mapa ta powinna być sporządzona.
4. Wniosek o odroczenie terminu płatności kary pieniężnej składa się do
właściwego wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska przed upływem
terminu, w którym płatność ta powinna być uiszczona.
5. Złożenie wniosku o odroczenie terminu płatności kary pieniężnej nie
zwalnia z obowiązku jej uiszczenia w części, w jakiej nie może podlegać
odroczeniu.
6. Wniosek o odroczenie terminu płatności kary pieniężnej zawiera:
1) wskazanie wysokości kary, o której odroczenie terminu płatności podmiot lub
organ, o którym mowa art. 118 ust. 3, występuje;
2) opis zaawansowania procesu sporządzenia strategicznej mapy hałasu;
3) wnioskowany termin odroczenia płatności kary.
7. Decyzja o odroczeniu terminu płatności kary pieniężnej określa:
1) karę, której termin płatności został odroczony, oraz jej wysokość;
2) termin odroczenia.
8. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska, w drodze decyzji, odmawia
odroczenia terminu płatności kary pieniężnej, jeżeli nie są spełnione warunki,
o których mowa w ust. 1 i 4.
9. W przypadku gdy strategiczna mapa hałasu została sporządzona w terminie
wskazanym w decyzji, o której mowa w ust. 7, wojewódzki inspektor ochrony
środowiska, w drodze decyzji, orzeka o zmniejszeniu odroczonej kary pieniężnej
o sumę środków wydatkowanych na sporządzenie strategicznej mapy hałasu.
10. Jeżeli strategiczna mapa hałasu nie zostanie sporządzona w terminie
wskazanym w decyzji, o której mowa w ust. 7, wojewódzki inspektor ochrony
środowiska stwierdza, w drodze decyzji, obowiązek uiszczenia odroczonej kary
pieniężnej wraz z odsetkami za zwłokę naliczanymi za okres odroczenia.

Art. 315i. Do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia
organów podatkowych przysługują wojewódzkiemu inspektorowi ochrony
środowiska.

Art. 315j. W przypadku, o którym mowa w art. 315h ust. 9, do kwoty
pozostającej do zapłaty stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące opłaty
prolongacyjnej.

Art. 315k. W przypadku, o którym mowa w art. 315h ust. 1, stosuje się
odpowiednio przepisy w zakresie wstrzymania biegu terminu przedawnienia
należności.

art. 316. więcej Art. 316. Organem właściwym w sprawach odraczania terminu płatności
opłaty za korzystanie ze środowiska, o której mowa w art. 276 ust. 1, a także jej
zmniejszania i umarzania jest marszałek województwa, a w sprawach
administracyjnych kar pieniężnych – wojewódzki inspektor ochrony środowiska.

art. 317. więcej Art. 317. 1. Termin płatności opłaty za korzystanie ze środowiska oraz
administracyjnej kary pieniężnej odracza się na wniosek podmiotu korzystającego
ze środowiska obowiązanego do ich uiszczenia, jeżeli realizuje on terminowo
przedsięwzięcie, którego wykonanie zapewni usunięcie przyczyn ponoszenia
podwyższonych opłat albo kar w okresie nie dłuższym niż 5 lat od dnia złożenia
wniosku.
1a. (uchylony)
2. Odroczenie terminu płatności może dotyczyć, z zastrzeżeniem ust. 3, części
albo całości opłaty lub kary.
3. Odroczenie może objąć opłaty najwyżej w części, w jakiej przewyższa ono
kwotę opłaty, jaką ponosiłby podmiot korzystający ze środowiska w przypadku,
gdyby posiadał pozwolenie albo inną wymaganą decyzję.
4. Termin płatności może być odroczony wyłącznie na okres niezbędny do
zrealizowania przedsięwzięcia, o którym mowa w ust. 1.

art. 318. więcej Art. 318. 1. Wniosek o odroczenie terminu płatności opłaty albo kary
powinien zostać złożony do właściwego organu przed upływem terminu, w którym
powinny być one uiszczone.
2. Złożenie wniosku o odroczenie terminu płatności opłat nie zwalnia
z obowiązku ich uiszczenia w części, w jakiej nie mogą podlegać odroczeniu.
3. Wniosek powinien zawierać:
1) wskazanie wysokości opłaty lub kary, o której odroczenie terminu płatności
występuje strona;
2) opis realizowanego przedsięwzięcia;
2a) (uchylony)
3) harmonogram realizacji przedsięwzięcia ze wskazaniem etapów nie dłuższych
niż 6 miesięcy.
3a. (uchylony)
4. Jeżeli istnieją zastrzeżenia co do możliwości sfinansowania przez
wnioskodawcę planowanych przedsięwzięć, właściwy organ może zażądać
dodatkowo przedłożenia dowodów potwierdzających możliwość finansowania
przedsięwzięcia.
5. Decyzja o odroczeniu terminu płatności opłat lub kar określa:
1) opłatę lub karę, której termin płatności został odroczony, oraz jej wysokość;
2) realizowane przez wnioskodawcę przedsięwzięcie;
3) harmonogram realizacji przedsięwzięcia;
4) termin odroczenia opłaty albo kary.
6. Właściwy organ, w drodze decyzji, odmawia odroczenia terminu płatności
opłaty lub kary, jeżeli nie są spełnione warunki odroczenia określone ustawą.
6a. Organ właściwy do rozpatrzenia wniosku przesyła egzemplarz decyzji
orzekającej w sprawie terminu płatności opłaty albo kary do właściwego powiatu
albo gminy, których dochodów dotyczy odroczenie.
7. W przypadku wniesienia wniosku, o którym mowa w ust. 1, naliczane są
odsetki za zwłokę na zasadach określonych w przepisach działu III
ustawy – Ordynacja podatkowa.

Art. 318a. (uchylony).

art. 319. więcej Art. 319. 1. W przypadku gdy terminowe zrealizowanie przedsięwzięcia
będącego podstawą odroczenia płatności usunęło przyczyny ponoszenia opłat i kar,
właściwy organ, w drodze decyzji, orzeka o zmniejszeniu, z zastrzeżeniem ust. 3,
odroczonych opłat albo kar o sumę środków własnych wydatkowanych na
realizację przedsięwzięcia; jeżeli odroczenie dotyczy przedsięwzięcia służącego
realizacji zadań własnych gminy, do środków własnych wlicza się także środki
pochodzące z budżetu gminy.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, do kwot pozostających do zapłaty
stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy – Ordynacja podatkowa
dotyczące opłaty prolongacyjnej.
3. Jeżeli odroczeniu podlegały opłaty albo kary wymierzone w związku ze
składowaniem lub magazynowaniem odpadów bez uzyskania decyzji
zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów lub bez decyzji
określającej miejsce i sposób magazynowania odpadów albo wymierzone za
przekroczenie warunków określonych w decyzji, w razie terminowego
zrealizowania przedsięwzięcia właściwy organ stwierdza, w drodze decyzji,
umorzenie odroczonych opłat albo kar.
3a. (uchylony)
4. W przypadku gdy terminowe zrealizowanie przedsięwzięcia będącego
podstawą odroczenia płatności nie usunęło przyczyn ponoszenia opłat lub kar,
właściwy organ, w drodze decyzji, orzeka o obowiązku uiszczenia odroczonych
opłat albo kar wraz z opłatą prolongacyjną, o której mowa w przepisach działu III
ustawy – Ordynacja podatkowa.
5. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio w sytuacji, gdy przedsięwzięcie,
którego wykonanie zapewniło usunięcie przyczyn wymierzenia kar, zostało
zrealizowane przed wydaniem przez wojewódzkiego inspektora ochrony
środowiska, decyzji wymierzającej administracyjną karę pieniężną.
6. Wydanie przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska decyzji
orzekającej o zmniejszeniu lub umorzeniu kary, w sytuacji, o której mowa w ust. 5,
wymaga złożenia wniosku do wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska,
przed upływem terminu, w którym ma być ona uiszczona.
7. Przepisy ust. 5 i 6 stosuje się odpowiednio do odraczania terminu opłaty za
korzystanie ze środowiska.

art. 320. więcej Art. 320. 1. Jeżeli przedsięwzięcie będące podstawą odroczenia płatności nie
zostanie zrealizowane w terminie, właściwy organ stwierdza, w drodze decyzji,
obowiązek uiszczenia odroczonych opłat albo kar wraz z określonymi w przepisach
działu III ustawy – Ordynacja podatkowa odsetkami za zwłokę naliczanymi za
okres odroczenia.
2. Właściwy organ może wydać decyzję, o której mowa w ust. 1, także przed
upływem terminu odroczenia w razie stwierdzenia, że przedsięwzięcie będące
podstawą odroczenia nie jest realizowane zgodnie z harmonogramem.

art. 321. więcej Art. 321. W razie odroczenia terminu płatności opłat lub kar stosuje się
odpowiednio przepisy ustawy – Ordynacja podatkowa w zakresie wstrzymania
biegu terminu przedawnienia należności.

Art. 321a. 1. Wprowadzenie na rynek krajowy paliw silnikowych podlega
opłacie, zwanej dalej „opłatą emisyjną”.
2. Przez wprowadzenie na rynek krajowy paliw silnikowych, o których mowa
w ust. 1, rozumie się czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem
akcyzowym, których przedmiotem są te paliwa silnikowe.
3. Paliwami silnikowymi podlegającymi opłacie emisyjnej są:
1) benzyny silnikowe o kodach CN 2710 12 45, CN 2710 12 49;
2) oleje napędowe o kodach CN 2710 19 43, CN 2710 20 11.

Art. 321b. Opłata emisyjna stanowi przychód Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz Funduszu rozwoju przewozów
autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie
z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych
o charakterze użyteczności publicznej (Dz. U. poz. 1123 oraz z 2020 r. poz. 875
i 1565), z tym że kwota stanowiąca 95% opłaty emisyjnej stanowi przychód
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, a kwota 5% tej
opłaty – Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności
publicznej.

Art. 321c. 1. Obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej ciąży na:
1) producencie paliw silnikowych albo
2) importerze paliw silnikowych, albo
3) podmiocie dokonującym nabycia wewnątrzwspólnotowego w rozumieniu
przepisów o podatku akcyzowym paliw silnikowych, albo
4) innym podmiocie podlegającym na podstawie przepisów o podatku
akcyzowym obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od
paliw silnikowych.
2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, są zwolnione z obowiązku uiszczania
opłaty emisyjnej, gdy wynika to z umów międzynarodowych dotyczących
międzynarodowego transportu drogowego.
3. Minister właściwy do spraw transportu ogłasza, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykaz
umów, o których mowa w ust. 2.

Art. 321d. 1. Obowiązek zapłaty opłaty emisyjnej powstaje z dniem
powstania zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym od paliw
silnikowych, o których mowa w art. 321a ust. 3.
2. W przypadku poddania danej ilości paliwa silnikowego, od której
zapłacono opłatę emisyjną, dalszym procesom, w wyniku których nastąpiło
zwiększenie ilości tego paliwa, opłacie emisyjnej podlega uzyskana nadwyżka tego
paliwa.

Art. 321e. 1. Podstawą obliczenia wysokości opłaty emisyjnej jest ilość paliw
silnikowych, o których mowa w art. 321a ust. 3, od jakich podmioty, o których
mowa w art. 321c ust. 1, są obowiązane zapłacić podatek akcyzowy.
2. Opłata emisyjna nie zwiększa podstawy opodatkowania podatkiem
akcyzowym z tytułu importu wyrobów akcyzowych.

Art. 321f. Stawka opłaty emisyjnej dla:
1) benzyn silnikowych – wynosi 80 zł za 1000 litrów;
2) olejów napędowych – wynosi 80 zł za 1000 litrów.

Art. 321g. 1. Organem właściwym w sprawach opłaty emisyjnej jest
naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celno-skarbowego i dyrektor izby
administracji skarbowej.
2. Organami właściwymi miejscowo w sprawach opłaty emisyjnej są
odpowiednio:
1) naczelnik urzędu skarbowego właściwy miejscowo w sprawach podatku
akcyzowego oraz dyrektor izby administracji skarbowej właściwy dla tego naczelnika – w przypadkach, w których obowiązanymi do zapłaty opłaty
emisyjnej są podmioty, o których mowa w art. 321c ust. 1 pkt 1, 3 i 4;
2) naczelnik urzędu celno-skarbowego właściwy ze względu na miejsce
powstania długu celnego oraz dyrektor izby administracji skarbowej właściwy
dla tego naczelnika – w przypadku, w którym obowiązanym do zapłaty opłaty
emisyjnej jest podmiot, o którym mowa w art. 321c ust. 1 pkt 2.

Art. 321h. 1. Podmioty, o których mowa w art. 321c ust. 1, są obowiązane
składać informację o opłacie emisyjnej właściwemu naczelnikowi urzędu
skarbowego oraz obliczać i wpłacać opłatę emisyjną w terminie:
1) do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek
zapłaty – w przypadku podmiotów, o których mowa w art. 321c ust. 1 pkt 1,
3 i 4,
2) określonym dla należności celnych – w przypadku podmiotu, o którym mowa
w art. 321c ust. 1 pkt 2
– na wyodrębniony rachunek bankowy urzędu skarbowego właściwego dla
dokonywania wpłat kwot z tytułu zapłaty podatku akcyzowego.
2. W przypadku powstania nadpłaty w opłacie emisyjnej Bank Gospodarstwa
Krajowego dokonuje zwrotu tej nadpłaty ze środków należnych Narodowemu
Funduszowi Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
3. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
wzór informacji w sprawie opłaty emisyjnej, mając na uwadze zapewnienie
jednolitości informacji składanych przez podmioty, o których mowa w art. 321c
ust. 1, oraz zapewnienie możliwości kontroli wysokości dokonywanych wpłat.

Art. 321i. 1. Naczelnik urzędu skarbowego przekazuje kwotę pobranej opłaty
emisyjnej na wyodrębniony rachunek w Banku Gospodarstwa Krajowego,
w terminie 14 dni od dnia jej pobrania.
2. Bank Gospodarstwa Krajowego przekazuje kwotę, o której mowa w ust. 1,
w terminie 7 dni od dnia jej wpływu na rachunek w Banku Gospodarstwa
Krajowego, w wysokości określonej w art. 321b, na rachunek bankowy
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz na
Fundusz rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności
publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, chyba że
zachodzi przypadek, o którym mowa w art. 321h ust. 2.

Art. 321j. Do opłaty emisyjnej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.

Art. 321k. 1. Przedsiębiorca, który narusza zakaz określony w art. 171 przez
wprowadzenie do obrotu kotła na paliwo stałe o znamionowej mocy cieplnej nie
większej niż 500 kW w rozumieniu art. 172a pkt 2, który nie odpowiada
wymaganiom określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 169 ust. 1,
podlega administracyjnej karze pieniężnej.
2. Administracyjna kara pieniężna wynosi do 5% przychodu przedsiębiorcy
osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym, jednak nie mniej niż 10 000 zł.
3. Jeżeli przedsiębiorca w poprzednim roku kalendarzowym nie osiągnął
przychodu albo nie prowadził działalności gospodarczej, administracyjna kara
pieniężna wynosi 10 000 zł.
4. Administracyjną karę pieniężną wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki
inspektor Inspekcji Handlowej właściwy ze względu na miejsce przeprowadzenia
kontroli, o której mowa w art. 168b ust. 1.
5. Przedsiębiorca jest obowiązany do dostarczenia wojewódzkiemu
inspektorowi Inspekcji Handlowej właściwemu ze względu na miejsce
przeprowadzenia kontroli, o której mowa w art. 168b ust. 1, na każde jego
wezwanie, w terminie 30 dni od dnia otrzymania tego wezwania, danych
niezbędnych do określenia podstawy wymiaru administracyjnej kary pieniężnej.
6. Administracyjna kara pieniężna stanowi dochód budżetu państwa i jest
wnoszona na rachunek bankowy właściwego wojewódzkiego inspektoratu
Inspekcji Handlowej.

art. 322. więcej Art. 322. Do odpowiedzialności za szkody spowodowane oddziaływaniem na
środowisko stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli ustawa nie stanowi
inaczej.

art. 323. więcej Art. 323. 1. Każdy, komu przez bezprawne oddziaływanie na środowisko
bezpośrednio zagraża szkoda lub została mu wyrządzona szkoda, może żądać od
podmiotu odpowiedzialnego za to zagrożenie lub naruszenie przywrócenia stanu
zgodnego z prawem i podjęcia środków zapobiegawczych, w szczególności przez
zamontowanie instalacji lub urządzeń zabezpieczających przed zagrożeniem lub
naruszeniem; w razie gdy jest to niemożliwe lub nadmiernie utrudnione, może on
żądać zaprzestania działalności powodującej to zagrożenie lub naruszenie.
2. Jeżeli zagrożenie lub naruszenie dotyczy środowiska jako dobra
wspólnego, z roszczeniem, o którym mowa w ust. 1, może wystąpić Skarb
Państwa, jednostka samorządu terytorialnego, a także organizacja ekologiczna.

art. 324. więcej Art. 324. W razie wyrządzenia szkody przez zakład o zwiększonym ryzyku
lub o dużym ryzyku art. 435 § 1 Kodeksu cywilnego stosuje się niezależnie od tego,
czy zakład ten jest wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody.

art. 325. więcej Art. 325. Odpowiedzialności za szkody wyrządzone oddziaływaniem na
środowisko nie wyłącza okoliczność, że działalność będąca przyczyną powstania
szkód jest prowadzona na podstawie decyzji i w jej granicach.

art. 326. więcej Art. 326. Podmiotowi, który naprawił szkodę w środowisku, przysługuje
względem sprawcy szkody roszczenie o zwrot nakładów poczynionych na ten cel,
przy czym wysokość roszczenia ogranicza się w tym przypadku do poniesionych
uzasadnionych kosztów przywrócenia stanu poprzedniego.

art. 327. więcej Art. 327. 1. Każdy, komu przysługują roszczenia określone w przepisach
niniejszego działu, wraz z wniesieniem powództwa może żądać, aby sąd zobowiązał osobę, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, do udzielenia informacji niezbędnych do ustalenia zakresu tej odpowiedzialności.
2. Koszty przygotowania informacji ponosi pozwany, chyba że powództwo
okazało się bezzasadne.

art. 328. więcej Art. 328. Organizacje ekologiczne mogą występować do sądu z roszczeniem
o zaprzestanie reklamy lub innego rodzaju promocji towaru lub usługi, jeśli
reklama ta lub inny rodzaj promocji sprzeczne są z art. 80.

art. 329. więcej Art. 329. (uchylony).

art. 330. więcej Art. 330. Kto wbrew ciążącemu na nim, na podstawie art. 75, obowiązkowi
w trakcie prac budowlanych nie zapewnia ochrony środowiska w obszarze
prowadzenia prac,
podlega karze grzywny.

art. 331. więcej Art. 331. Kto, będąc obowiązany na podstawie art. 76 ust. 4, nie informuje
wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o planowanym terminie oddania do
użytkowania obiektu budowlanego, zespołu obiektów lub instalacji lub o terminie
zakończenia rozruchu instalacji,
podlega karze grzywny.

art. 332. więcej Art. 332. Kto nie przestrzega ograniczeń, nakazów lub zakazów, określonych
w uchwale sejmiku województwa przyjętej na podstawie art. 92 ust. 1c, podlega
karze grzywny.

Art. 332a. 1. Kto, reklamując lub w inny sposób promując produkt, narusza
wymagania określone w art. 80a ust. 1,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto nie zamieszcza w reklamie lub materiale
promocyjnym informacji wymaganych na podstawie art. 80a ust. 2.

art. 333. więcej Art. 333. Kto, będąc obowiązany decyzją wydaną na podstawie art. 95 do
prowadzenia pomiarów poziomów substancji w powietrzu, nie spełnia tego
obowiązku lub nie przechowuje wyników pomiarów w wymaganym okresie,
podlega karze grzywny.

art. 334. więcej Art. 334. Kto nie przestrzega ograniczeń, nakazów lub zakazów, określonych
w uchwale sejmiku województwa przyjętej na podstawie art. 96, podlega karze
grzywny.

art. 335. więcej Art. 335. (uchylony).

Art. 335a. 1. Kto nie prowadzi badań zanieczyszczenia gleby i ziemi, będąc
do tego obowiązany decyzją wydaną na podstawie art. 101f ust. 1 lub nie
przechowuje wyników badań w wymaganym okresie wbrew art. 101f ust. 4,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto nie zapewnia wykonania badań przez
laboratorium zgodnie z art. 101f ust. 2.

Art. 335b. Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 101e ust. 1, nie
zgłasza regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska historycznego
zanieczyszczenia powierzchni ziemi,
podlega karze grzywny.

Art. 335c. Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 101h ust. 1 i 2,
nie przeprowadza remediacji,
podlega karze grzywny.

Art. 335d. 1. Kto, wbrew art. 101l ust. 1, prowadzi remediację niezgodnie
z ustalonym planem remediacji lub będąc do tego obowiązany na podstawie
art. 101l ust. 2, nie przedkłada regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska
projektu planu remediacji,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto uniemożliwia przeprowadzenie remediacji lub
prowadzenie badań zanieczyszczenia gleby i ziemi, zgodnie z obowiązkami
określonymi w art. 101l ust. 6, art. 101m ust. 7 i art. 101o ust. 1.

art. 336. więcej Art. 336. Kto, wbrew art. 101r, używa do prac ziemnych glebę lub ziemię,
jeżeli przekroczona w nich jest dopuszczalna zawartość substancji powodującej
ryzyko,
podlega karze grzywny.

art. 337. więcej Art. 337. (uchylony).

Art. 337a. Kto narusza warunki decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu,
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności albo karze grzywny.

art. 338. więcej Art. 338. Kto nie przestrzega ograniczeń, nakazów lub zakazów, określonych
w uchwale rady powiatu wydanej na podstawie art. 116 ust. 1,
podlega karze grzywny.

Art. 338a. Kto, będąc obowiązany do wykonywania pomiarów pól
elektromagnetycznych w środowisku, na podstawie art. 122a, nie wykonuje tych
pomiarów,

podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności albo karze grzywny.
Art. 338b. Kto, będąc obowiązany do przekazywania wyników pomiarów pól
elektromagnetycznych w środowisku, nie przekazuje ich w terminie określonym
w art. 122a ust. 2, podlega karze grzywny.

art. 339. więcej Art. 339. 1. Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 145 pkt 1,
wprowadzając do środowiska substancje lub energie, w zakresie, w jakim nie
wymaga to pozwolenia, nie dotrzymuje standardów emisyjnych,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega ten, kto:
1) nie postępuje w sposób, o którym mowa w art. 145 pkt 4;
2) nie zatrzymuje instalacji i urządzenia do spalania lub współspalania odpadów,
zgodnie z art. 145 pkt 5;
3) nie stosuje paliw, surowców lub materiałów, w tym substancji lub mieszanin,
zgodnie z wymaganiami lub ograniczeniami, o których mowa w art. 145
pkt 6;
4) nie stosuje rozwiązań technicznych, zgodnie z wymaganiami, o których
mowa w art. 145 pkt 7;
5) nie przekazuje informacji lub danych, o których mowa w art. 145 pkt 8.

Art. 339a. Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 146g:
1) nie dotrzymuje maksymalnych emisji substancji, o których mowa w art. 146g
pkt 1,
2) nie realizuje działań zapobiegających, o których mowa w art. 146g pkt 2,
3) nie przekazuje informacji, zgodnie z art. 146g pkt 3,
4) nie przestrzega wymagań, o których mowa w art. 146g pkt 4

art. 340. więcej Art. 340. 1. Kto, będąc obowiązany na podstawie:
1) art. 147 ust. 1 – do prowadzenia okresowych pomiarów wielkości emisji,
2) art. 147 ust. 2 – do prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji,
3) art. 147 ust. 4 – do prowadzenia wstępnych pomiarów wielkości emisji
z instalacji nowo zbudowanej lub zmienionej w sposób istotny,
nie wykonuje tych obowiązków lub nie przechowuje wyników pomiarów
w wymaganym okresie,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega kto:
1) będąc obowiązany do zapewnienia wykonania pomiarów wielkości emisji lub
innych warunków korzystania ze środowiska, w tym pobierania próbek, przez
laboratorium lub certyfikowane jednostki badawcze, o których mowa
w art. 147a ust. 1, nie spełnia tego obowiązku;
2) będąc obowiązany w drodze decyzji wydanej na podstawie art. 150 ust. 1–
3 do prowadzenia w określonym czasie pomiarów wielkości emisji lub
przedkładania wyników tych pomiarów, nie spełnia tego obowiązku;
3) nie przechowuje wyników przeprowadzonych pomiarów w okresie, o którym
mowa w art. 147 ust. 6.

art. 341. więcej Art. 341. Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 149 ust. 1, nie
przedkłada właściwym organom wyników pomiarów,
podlega karze grzywny.

art. 342. więcej Art. 342. 1. Kto, będąc obowiązany na podstawie art. 152 do zgłoszenia
informacji dotyczących eksploatacji instalacji, nie spełnia tych obowiązków lub
eksploatuje instalację niezgodnie ze złożoną informacją,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto:
1) eksploatuje instalację pomimo wniesienia sprzeciwu, o którym mowa
w art. 152 ust. 4, albo rozpoczyna eksploatację instalacji przed upływem
terminu do wniesienia sprzeciwu, chyba że wydano zaświadczenie o braku
podstaw do wniesienia sprzeciwu;
2) narusza warunki decyzji, o której mowa w art. 154 ust. 1 lub 1a, określającej
wymagania w zakresie ochrony środowiska dotyczące eksploatacji instalacji
wymagającej zgłoszenia, o którym mowa w art. 152 ust. 1;

art. 343. więcej Art. 343. 1. Kto narusza zakaz używania instalacji lub urządzeń
nagłaśniających określony w art. 156 ust. 1,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto nie przestrzega ograniczeń, nakazów lub
zakazów określonych w uchwale rady gminy, wydanej na podstawie art. 157 ust. 1.

art. 344. więcej Art. 344. Kto narusza zakaz wprowadzania do obrotu lub ponownego
wykorzystania substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska
określony w art. 160 ust. 1,
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności, albo grzywny.

art. 345. więcej Art. 345. Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 161, nie oczyszcza
lub nie unieszkodliwia instalacji lub urządzeń, w których są lub były
wykorzystywane substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska
albo co do których istnieje uzasadnione podejrzenie, że były w nich
wykorzystywane takie substancje,
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności, albo grzywny.

art. 346. więcej Art. 346. 1. Kto, wykorzystując substancje stwarzające szczególne
zagrożenie dla środowiska, nie przekazuje okresowo odpowiednio marszałkowi
województwa albo wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta informacji
o rodzaju, ilości i miejscach ich występowania, czym narusza obowiązek określony
w art. 162 ust. 3 i 4,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto w wymaganym zakresie nie dokumentuje
rodzaju, ilości i miejsc występowania substancji stwarzających szczególne
zagrożenie dla środowiska oraz sposobu ich eliminowania, czym narusza
obowiązek określony w art. 162 ust. 2.

art. 347. więcej Art. 347. 1. Kto, wprowadzając do obrotu wykonane z tworzyw sztucznych
jednorazowe naczynia i sztućce, nie zamieszcza na nich informacji o ich
negatywnym oddziaływaniu na środowisko, czym narusza obowiązek określony
w art. 170 ust. 1,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto wprowadza do obrotu określone na podstawie
art. 170 ust. 2 produkty z tworzyw sztucznych i nie zamieszcza na nich informacji
o ich negatywnym oddziaływaniu na środowisko.

art. 348. więcej Art. 348. 1. Kto narusza określony w art. 171 zakaz wprowadzania do obrotu
produktów, które nie odpowiadają wymaganiom, o których mowa w art. 169 ust. 1,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto narusza obowiązek, o którym mowa
w art. 167 ust. 2, nie spełniając wymagań, o których mowa w art. 167 ust. 3, lub kto
narusza obowiązek, o którym mowa w art. 167 ust. 5.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do osoby fizycznej będącej przedsiębiorcą,
która dokonuje wprowadzenia do obrotu kotła na paliwo stałe o znamionowej mocy
cieplnej nie większej niż 500 kW w rozumieniu art. 172a pkt 2, który nie
odpowiada wymaganiom określonym w przepisach wydanych na podstawie
art. 169 ust. 1.

art. 349. więcej Art. 349. 1. Kto, będąc obowiązany na podstawie:
1) art. 175 ust. 1 – do prowadzenia okresowych pomiarów poziomów
w środowisku wprowadzanych substancji lub energii,
2) art. 175 ust. 2 – do prowadzenia ciągłych pomiarów poziomów w środowisku
wprowadzanych substancji lub energii,
3) art. 175 ust. 3 – do przeprowadzenia pomiarów poziomów w środowisku
wprowadzanych substancji lub energii w związku z eksploatacją obiektu
przebudowanego,
nie wykonuje tych obowiązków lub nie przechowuje wyników pomiarów
w wymaganym okresie,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega ten, kto będąc obowiązany w drodze decyzji,
wydanej na podstawie art. 178 ust. 1–3, do prowadzenia w określonym czasie pomiarów lub ich przedkładania, nie spełnia tego obowiązku, a także kto nie przechowuje wyników tych pomiarów w wymaganym okresie.

art. 350. więcej Art. 350. 1. Kto, będąc obowiązany na podstawie art. 177 ust. 1, nie
przedkłada właściwym organom wyników pomiarów,
podlega karze grzywny.
2. (uchylony)

art. 351. więcej Art. 351. 1. Kto eksploatuje instalację bez wymaganego pozwolenia lub
z naruszeniem jego warunków,
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności, albo grzywny.
2. Tej samej karze podlega ten, kto eksploatuje instalację bez wniesienia
wymaganego zabezpieczenia, o którym mowa w art. 187.

Art. 351a. Kto ujawnia informacje uzyskane w związku z wykonywaniem
czynności weryfikatora środowiskowego,
podlega karze aresztu albo karze grzywny.

Art. 351b. Kto, nie będąc do tego uprawnionym, używa znaków udziału
w krajowym systemie ekozarządzania i audytu (EMAS),
podlega karze grzywny.

Art. 351c. Kto, będąc obowiązany do sporządzenia raportu końcowego, nie
spełnia tego obowiązku lub przedłożył raport niezgodny z wymaganiami, o których
mowa w art. 217b ust. 3,
podlega karze grzywny.

art. 352. więcej Art. 352. Kto, zauważywszy wystąpienie awarii, nie zawiadomi o tym
niezwłocznie osób znajdujących się w strefie zagrożenia oraz jednostki
organizacyjnej Państwowej Straży Pożarnej albo wójta, burmistrza lub prezydenta
miasta, czym narusza obowiązek określony w art. 245 ust. 1,
podlega karze grzywny.

art. 353. więcej Art. 353. Kto nie wykonuje obowiązków nałożonych decyzją wydaną na
podstawie art. 247 ust. 1,
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności, albo grzywny.

art. 354. więcej Art. 354. Kto, prowadząc:
1) zakład o zwiększonym ryzyku, nie wypełnia obowiązków określonych
w art. 250 ust. 1, 4, 5, 8 i 9, art. 251 ust. 1, 5–8, art. 252 ust. 1, art. 258,
art. 261a ust. 1 lub art. 264,
2) zakład o dużym ryzyku, nie wypełnia obowiązków określonych w art. 250
ust. 1, 4, 5, 8 i 9, art. 251 ust. 1, 5–8, art. 252 ust. 1, art. 253 ust. 1, art. 254
ust. 1, art. 256, art. 257, art. 261 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2–5, art. 261a ust. 1
i 2, art. 262, art. 263 lub art. 264
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności albo grzywny.

art. 355. więcej Art. 355. Kto, prowadząc:
1) zakład o zwiększonym ryzyku, wbrew art. 255 ust. 1 uruchamia zakład lub
jego część albo dokonuje zmiany, o której mowa w art. 258 ust. 1, bez
pozytywnego zaopiniowania przez komendanta powiatowego (miejskiego)
Państwowej Straży Pożarnej programu zapobiegania awariom albo zmian tego
programu,
2) zakład o dużym ryzyku, wbrew art. 255 ust. 2 uruchamia zakład lub jego
część albo dokonuje zmiany, o której mowa w art. 257 ust. 1, bez
pozytywnego zaopiniowania przez komendanta wojewódzkiego Państwowej
Straży Pożarnej programu zapobiegania awariom i wewnętrznego planu
operacyjno-ratowniczego albo ich zmian lub zatwierdzenia przez ten organ
raportu o bezpieczeństwie albo zmian tego raportu
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności albo grzywny.

art. 356. więcej Art. 356. (uchylony).

art. 357. więcej Art. 357. (uchylony).

art. 358. więcej Art. 358. Kto nie dopełnia obowiązków nałożonych decyzją wydaną na
podstawie art. 264d ust. 1, podlega karze grzywny.

art. 359. więcej Art. 359. 1. (uchylony)
2. Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 286, nie dopełnia
obowiązku terminowego przedkładania wykazu
podlega karze grzywny.

art. 360. więcej Art. 360. Kto nie wykonuje decyzji:
1) o wstrzymaniu działalności, wydanej na podstawie art. 364,
2) o wstrzymaniu oddania do użytkowania lub zakazu użytkowania obiektu
budowlanego, zespołu obiektów, instalacji lub urządzenia, wydanej na
podstawie art. 365, 367 lub 368,
3) o zakazie produkcji, sprowadzania z zagranicy lub wprowadzania do obrotu
produktów niespełniających wymagań ochrony środowiska, wydanej na
podstawie art. 370,
4) nakazującej usunięcie w określonym terminie stwierdzonych uchybień lub
wstrzymującej uruchomienie albo użytkowanie zakładu, instalacji, w tym
magazynu lub jakiejkolwiek ich części, wydanej na podstawie art. 373 ust. 1,
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności, albo grzywny.

art. 361. więcej Art. 361. Orzekanie w sprawach o czyny określone w art. 330–360 następuje
na podstawie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

art. 362. więcej Art. 362. 1. Jeżeli podmiot korzystający ze środowiska negatywnie
oddziałuje na środowisko, organ ochrony środowiska może, w drodze decyzji,
nałożyć obowiązek:
1) ograniczenia oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia;
2) przywrócenia środowiska do stanu właściwego.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, organ ochrony środowiska może
określić:
1) zakres ograniczenia oddziaływania na środowisko lub stan, do jakiego ma
zostać przywrócone środowisko;
1a) czynności zmierzające do ograniczenia oddziaływania na środowisko lub
przywrócenia środowiska do stanu właściwego;
2) termin wykonania obowiązku.
2a. Jeżeli liczba stron w postępowaniu przekracza 20, do stron innych niż
prowadzący instalację stosuje się przepis art. 49 Kodeksu postępowania
administracyjnego.
3. W przypadku braku możliwości nałożenia obowiązku podjęcia działań,
o których mowa w ust. 1, organ ochrony środowiska może zobowiązać podmiot
korzystający ze środowiska do uiszczenia na rzecz budżetów właściwych gmin, z zastrzeżeniem ust. 4, kwoty pieniężnej odpowiadającej wysokości szkód
wynikłych z naruszenia stanu środowiska.
4. Jeżeli szkody dotyczą obszaru kilku gmin, organ, o którym mowa w ust. 1,
zobowiązuje do wpłaty kwot na rzecz budżetów właściwych gmin proporcjonalnie
do wielkości szkód.
5. Do należności z tytułu obowiązku uiszczenia kwoty pieniężnej, o której
mowa w ust. 3, stosuje się przepisy działu III ustawy – Ordynacja podatkowa, z tym
że uprawnienia organów podatkowych przysługują organowi ochrony środowiska
właściwemu do nałożenia obowiązku.
6. (uchylony)

art. 363. więcej Art. 363. 1. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta może, w drodze decyzji,
nakazać osobie fizycznej, której działanie negatywnie oddziałuje na środowisko,
wykonanie w określonym czasie czynności zmierzających do:
1) ograniczenia negatywnego oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia;
2) przywrócenia środowiska do stanu właściwego.
2. Przepisy art. 362 ust. 2–5 stosuje się odpowiednio.

art. 364. więcej Art. 364. Jeżeli działalność prowadzona przez podmiot korzystający ze
środowiska albo osobę fizyczną powoduje pogorszenie stanu środowiska
w znacznych rozmiarach lub zagraża życiu lub zdrowiu ludzi, wojewódzki
inspektor ochrony środowiska wyda decyzję o wstrzymaniu tej działalności
w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla zapobieżenia pogarszaniu stanu
środowiska.

art. 365. więcej Art. 365. 1. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska wstrzyma, w drodze
decyzji, użytkowanie instalacji eksploatowanej bez wymaganego pozwolenia
zintegrowanego.
2. W odniesieniu do nowo zbudowanego lub przebudowanego obiektu
budowlanego, zespołu obiektów lub instalacji związanych z przedsięwzięciem
zaliczonym do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w
rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko, wojewódzki inspektor ochrony
środowiska wstrzyma, w drodze decyzji:
1) oddanie do użytkowania, jeżeli nie spełniają one wymagań ochrony
środowiska, o których mowa w art. 76;
2) użytkowanie w przypadku stwierdzenia niedotrzymywania wynikających
z mocy prawa standardów emisyjnych albo określonych w pozwoleniu
warunków emisji w okresie 30 dni od zakończenia rozruchu;
3) użytkowanie, jeżeli w ciągu 5 lat od oddania do użytkowania zostanie
ujawnione, iż przy oddawaniu do użytkowania nie zostały spełnione
wymagania ochrony środowiska, o których mowa w art. 76, i nie są one nadal
spełnione, a inwestor nie dopełnił obowiązku poinformowania
wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o fakcie oddawania do
eksploatacji instalacji lub obiektów.

art. 366. więcej Art. 366. 1. Decyzji, o której mowa w art. 364 i art. 365 ust. 2, nadaje się
rygor natychmiastowej wykonalności.
2. Rygoru natychmiastowej wykonalności nie nadaje się, gdy zachodzą
okoliczności, o których mowa w art. 365 ust. 2 pkt 3; art. 367 ust. 2 stosuje się
odpowiednio.
3. W decyzji, o której mowa w art. 364 oraz art. 365 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 i 3,
określa się termin wstrzymania działalności lub użytkowania, uwzględniając
potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia działalności lub użytkowania.

art. 367. więcej Art. 367. 1. W razie:
1) wprowadzania przez podmiot korzystający ze środowiska substancji lub
energii do środowiska bez wymaganego pozwolenia lub z naruszeniem jego
warunków,
2) naruszania przez podmiot korzystający ze środowiska warunków decyzji
określającej wymagania dotyczące funkcjonowania instalacji wymagającej
zgłoszenia,
3) niezgłoszenia instalacji przez podmiot korzystający ze środowiska lub
eksploatacji instalacji niezgodnie z informacją zawartą w zgłoszeniu
wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wstrzymać, w drodze decyzji,
użytkowanie instalacji.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, wojewódzki inspektor ochrony
środowiska może na wniosek prowadzącego instalację, w drodze decyzji, ustalić
termin usunięcia naruszenia.
3. W razie nieusunięcia naruszenia w wyznaczonym terminie wojewódzki
inspektor ochrony środowiska wstrzyma, w drodze decyzji, użytkowanie instalacji.
4. W decyzji, o której mowa w ust. 1 i 3, określa się termin wstrzymania
użytkowania instalacji, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska
zakończenia użytkowania.
5. W przypadku przekroczenia warunków decyzji o dopuszczalnym poziomie
hałasu przepisy ust. 1–4 stosuje się odpowiednio.

art. 368. więcej Art. 368. 1. W razie naruszenia warunków decyzji określającej wymagania
dotyczące eksploatacji instalacji, z której emisja nie wymaga pozwolenia,
prowadzonej przez osobę fizyczną w ramach zwykłego korzystania ze środowiska,
wójt, burmistrz lub prezydent miasta może, w drodze decyzji, wstrzymać
użytkowanie instalacji; art. 367 ust. 2–4 stosuje się odpowiednio.
2. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta może, w drodze decyzji, wstrzymać
użytkowanie instalacji lub urządzenia, jeżeli osoba fizyczna nie dostosowała się do
wymagań decyzji, o której mowa w art. 363.

art. 369. więcej Art. 369. Przepisów art. 367 ust. 1 lub art. 368 nie stosuje się, jeżeli zachodzą
przesłanki do wydania decyzji zgodnie z art. 364 lub 365.

Art. 369a. 1. Przepisów art. 367 ust. 1 pkt 1, w zakresie wprowadzania przez
podmiot korzystający ze środowiska substancji lub energii z naruszeniem
warunków wymaganego pozwolenia, lub art. 368 nie stosuje się do jednostek rynku
mocy, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r.
o rynku mocy (Dz. U. z 2020 r. poz. 247), pracujących w okresach zagrożenia,
o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 26 tej ustawy.
2. Przepisu ust. 1 w zakresie art. 367 ust. 1 pkt 1 nie stosuje się, w przypadku
gdy w ocenie wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska wprowadzanie przez
podmiot korzystający ze środowiska substancji lub energii do środowiska
z naruszeniem warunków wymaganego pozwolenia może spowodować zagrożenie
dla zdrowia ludzi lub grozi znaczącym bezpośrednim negatywnym skutkiem dla
środowiska.

art. 370. więcej Art. 370. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska zakaże, w drodze
decyzji, produkcji, sprowadzania z zagranicy lub wprowadzania do obrotu
produktów niespełniających wymagań ochrony środowiska.

art. 371. więcej Art. 371. Przepisy ustawy o odpadach wskazują inne niż wymienione
w ustawie przypadki wstrzymywania przez wojewódzkiego inspektora ochrony
środowiska, w drodze decyzji, działalności prowadzonej z naruszeniem wymagań
ochrony środowiska.

art. 372. więcej Art. 372. Po stwierdzeniu, że ustały przyczyny wstrzymania działalności lub
użytkowania, na podstawie decyzji, o których mowa w niniejszym dziale,
wojewódzki inspektor ochrony środowiska, wójt, burmistrz lub prezydent miasta,
na wniosek zainteresowanego, wyraża zgodę na podjęcie wstrzymanej działalności
lub użytkowania.

art. 373. więcej Art. 373. 1. Właściwy organ Państwowej Straży Pożarnej w razie naruszenia
przez prowadzącego zakład przepisów art. 248–264:
1) może wydać decyzję nakazującą usunięcie w określonym terminie
stwierdzonych uchybień lub
2) wydaje decyzję wstrzymującą uruchomienie albo użytkowanie zakładu,
instalacji, w tym magazynu lub jakiejkolwiek ich części, jeżeli stwierdzone
uchybienia mogą powodować ryzyko wystąpienia awarii przemysłowej.
2. Decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności.
3. W decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, określa się termin wstrzymania
działalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska jej zakończenia.

art. 374. więcej Art. 374. 1. Decyzje, o których mowa w niniejszym dziale, z wyjątkiem
decyzji określonych w art. 365 i 372, dotyczące:
1) ruchu zakładu górniczego – wymagają uzgodnienia z dyrektorem właściwego
okręgowego albo specjalistycznego urzędu górniczego;
2) morskiego pasa ochronnego – wymagają uzgodnienia z właściwym
dyrektorem urzędu morskiego.
2. Niezajęcie stanowiska, w terminie 14 dni, przez organ właściwy do
uzgodnienia oznacza brak uwag i zastrzeżeń.
3. Uzgodnienie nie jest wymagane, jeżeli decyzja jest podejmowana
w sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia ludzi lub bezpośredniego zagrożenia
pogorszeniem stanu środowiska w znacznych rozmiarach.

art. 375. więcej Art. 375. Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o których mowa
w niniejszym dziale, wszczyna się z urzędu.

art. 376. więcej Art. 376. Organami ochrony środowiska, z zastrzeżeniem art. 377, są:
1) wójt, burmistrz lub prezydent miasta;
2) starosta;
2a) sejmik województwa;
2b) marszałek województwa;
3) wojewoda;
4) minister właściwy do spraw klimatu;
5) Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska;
6) regionalny dyrektor ochrony środowiska.

art. 377. więcej Art. 377. Organy Inspekcji Ochrony Środowiska działające na podstawie
przepisów ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska wykonują zadania w zakresie
ochrony środowiska, jeżeli ustawa tak stanowi.

Art. 377a. Minister właściwy do spraw klimatu jest organem wyższego
stopnia w stosunku do marszałka województwa w sprawach, o których mowa
w art. 95 ust. 1, oraz w art. 378 ust. 2a i 2aa.

art. 378. więcej Art. 378. 1. Organem ochrony środowiska właściwym w sprawach, o których
mowa w art. 115a ust. 1, art. 149 ust. 1, art. 150, art. 152 ust. 1, art. 154 ust. 1,
art. 178, art. 183, art. 237 i art. 362 ust. 1–3, jest starosta.
2. Regionalny dyrektor ochrony środowiska jest właściwy w sprawach
przedsięwzięć i zdarzeń na terenach zamkniętych ustalonych przez Ministra
Obrony Narodowej.
2a. Marszałek województwa jest właściwy w sprawach:
1) przedsięwzięć i zdarzeń na terenach zakładów, gdzie jest eksploatowana
instalacja, która jest kwalifikowana jako przedsięwzięcie mogące zawsze
znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia
3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko;
2) przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko
w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, realizowanego na
terenach innych niż wymienione w pkt 1;
3) pozwolenia na wytwarzanie odpadów i pozwolenia zintegrowanego dla
instalacji komunalnych, o których mowa w art. 38b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach;
4) o których mowa w art. 362 ust. 1–3, w zakresie dróg innych niż autostrady
i drogi ekspresowe, usytuowanych w miastach na prawach powiatu.
2aa. Organem ochrony środowiska właściwym w sprawie:
1) pozwolenia na wytwarzanie odpadów dla odpadów innych niż wydobywcze
wytworzonych w miejscu poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania
kopalin ze złóż oraz ich magazynowania i przeróbki,
2) pozwolenia zintegrowanego dla odpadów, o których mowa w pkt 1
– jest organ właściwy do wydania decyzji zatwierdzającej program
gospodarowania odpadami wydobywczymi, o której mowa w art. 11 ustawy z dnia
10 lipca 2008 r. o odpadach wydobywczych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1849 oraz z
2020 r. poz. 284).
2b. Przy ustalaniu właściwości organów ochrony środowiska instalacje
powiązane technologicznie, eksploatowane przez różne podmioty, kwalifikuje się
jako jedną instalację.
3. W przypadku zwykłego korzystania ze środowiska przez osoby fizyczne
niebędące przedsiębiorcami wójt, burmistrz lub prezydent miasta jest właściwy
w sprawach:
1) wydawania decyzji, o których mowa w art. 150 ust. 1 i art. 154 ust. 1 i 1a;
2) przyjmowania wyników pomiarów, o których mowa w art. 149 i 150;
3) przyjmowania zgłoszeń, o których mowa w art. 152 ust. 1.
4. Zadania samorządu województwa, o których mowa w ust. 2a i 2aa,
art. 91 ust. 1, 3, 3a, 5, 9c, 9d i 9f, art. 92 ust. 1, art. 94 ust. 2 i 2a, art. 95 ust. 1,
art. 96, art. 119a ust. 1, 9 i 10, art. 135 ust. 2 oraz art. 162 ust. 3, 6 i 7, są zadaniami
z zakresu administracji rządowej.

art. 379. więcej Art. 379. 1. Marszałek województwa, starosta oraz wójt, burmistrz lub
prezydent miasta sprawują kontrolę przestrzegania i stosowania przepisów
o ochronie środowiska w zakresie objętym właściwością tych organów.
2. Organy, o których mowa w ust. 1, mogą upoważnić do wykonywania
funkcji kontrolnych pracowników podległych im urzędów marszałkowskich,
powiatowych, miejskich lub gminnych lub funkcjonariuszy straży gminnych.
3. Kontrolujący, wykonując kontrolę, jest uprawniony do:
1) wstępu wraz z rzeczoznawcami i niezbędnym sprzętem przez całą dobę na
teren nieruchomości, obiektu lub ich części, na których prowadzona jest
działalność gospodarcza, a w godzinach od 6 do 22 – na pozostały teren;
2) przeprowadzania badań lub wykonywania innych niezbędnych czynności
kontrolnych;
3) żądania pisemnych lub ustnych informacji oraz wzywania i przesłuchiwania
osób w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego;
4) żądania okazania dokumentów i udostępnienia wszelkich danych mających
związek z problematyką kontroli.
4. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta, starosta, marszałek województwa lub
osoby przez nich upoważnione są uprawnieni do występowania w charakterze
oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia przeciw przepisom o ochronie środowiska.
5. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta, starosta lub marszałek województwa
występują do wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o podjęcie
odpowiednich działań będących w jego kompetencji, jeżeli w wyniku kontroli
organy te stwierdzą naruszenie przez kontrolowany podmiot przepisów o ochronie
środowiska lub występuje uzasadnione podejrzenie, że takie naruszenie mogło
nastąpić, przekazując dokumentację sprawy.
6. Kierownik kontrolowanego podmiotu oraz kontrolowana osoba fizyczna
obowiązani są umożliwić przeprowadzanie kontroli, a w szczególności dokonanie
czynności, o których mowa w ust. 3.

art. 380. więcej Art. 380. 1. Z czynności kontrolnych kontrolujący sporządza protokół,
którego jeden egzemplarz doręcza kierownikowi kontrolowanego podmiotu lub
kontrolowanej osobie fizycznej.
2. Protokół podpisują kontrolujący oraz kierownik kontrolowanego podmiotu
lub kontrolowana osoba fizyczna, którzy mogą wnieść do protokołu zastrzeżenia
i uwagi wraz z uzasadnieniem.
3. W razie odmowy podpisania protokołu przez kierownika kontrolowanego
podmiotu lub kontrolowaną osobę fizyczną kontrolujący umieszcza o tym
wzmiankę w protokole, a odmawiający podpisu może, w terminie 7 dni,
przedstawić swoje stanowisko na piśmie wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi
miasta, staroście lub marszałkowi województwa.

art. 381. więcej Art. 381. (uchylony).

art. 382. więcej Art. 382. 1. Jeżeli przepis ustawy nie stanowi inaczej, właściwy miejscowo
do prowadzenia sprawy, w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego,
jest organ właściwy ze względu na położenie nieruchomości, na której terenie
planuje się lub realizuje przedsięwzięcie związane z przedmiotem postępowania.
2. Jeżeli nieruchomość, o której mowa w ust. 1, położona jest na terenie
działania więcej niż jednego organu, właściwy jest organ, na którego terenie
działania znajduje się większa część nieruchomości; organ ten wydaje przewidziane
prawem decyzje w uzgodnieniu z pozostałymi właściwymi organami.

art. 383. więcej Art. 383. 1. Wymogu uzgodnienia lub opiniowania przez organ ochrony
środowiska nie stosuje się, jeżeli organ właściwy do prowadzenia postępowania
w sprawie jest jednocześnie organem uzgadniającym lub opiniującym.
2. Wymogu uzgodnienia lub opiniowania przez organ ochrony środowiska nie
stosuje się, jeżeli organem właściwym do prowadzenia postępowania w sprawie
jest wojewoda, a organem uzgadniającym lub opiniującym jest starosta.
3. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli organem uzgadniającym lub
opiniującym jest organ opracowujący projekt dokumentu lub wprowadzający
zmiany do przyjętego dokumentu.

art. 384. więcej Art. 384. Właściwi ministrowie zapewniają warunki niezbędne do realizacji
przepisów o ochronie środowiska przez podległe i nadzorowane jednostki
organizacyjne.

art. 385. więcej Art. 385. 1. Minister Obrony Narodowej, w drodze rozporządzeń:
1) określi organy odpowiadające za nadzór nad przestrzeganiem przepisów
o ochronie środowiska w komórkach i jednostkach organizacyjnych
podległych Ministrowi Obrony Narodowej albo przez niego nadzorowanych,
uwzględniając specyfikę i charakter zadań realizowanych przez te organy;
2) może określić w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu
oraz ministrem właściwym do spraw środowiska szczegółowe sposoby
realizacji przepisów o ochronie środowiska w komórkach i jednostkach
organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej albo przez niego
nadzorowanych.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, zostaną ustalone:
1) organy odpowiadające za nadzór;
2) zakres odpowiedzialności jednostek podległych i nadzorowanych;
3) przysługujące kompetencje w zakresie wykonywanych zadań.
3. Minister Obrony Narodowej może określić, w drodze rozporządzenia,
formę, zakres, układ, techniki i terminy przedstawiania przez jednostki
nadzorowane organom nadzorczym, o których mowa w ust. 1 pkt 1, informacji
o istotnym znaczeniu dla zapewnienia przestrzegania przepisów o ochronie
środowiska.
4. Minister, wydając rozporządzenia, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3,
uwzględni specyfikę funkcjonowania Sił Zbrojnych:
1) w zakresie eksploatowania charakterystycznej infrastruktury;
2) w toku działalności szkoleniowej;
3) w toku innej szczególnej działalności mającej związek z koniecznością
spełnienia wymagań ochrony środowiska.

art. 386. więcej Art. 386. Instytucjami ochrony środowiska są:
1) Państwowa Rada Ochrony Środowiska;
2) komisje do spraw ocen oddziaływania na środowisko;
3) Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz
wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej.
4) (uchylony)

art. 387. więcej Art. 387. Tworzy się Państwową Radę Ochrony Środowiska, zwaną dalej
„Radą”, jako organ doradczy i opiniodawczy ministra właściwego do spraw
klimatu.

art. 388. więcej Art. 388. Do zakresu działania Rady należy opracowywanie dla ministra
właściwego do spraw klimatu opinii w sprawach ochrony środowiska, a także
przedstawianie propozycji i wniosków zmierzających do tworzenia warunków
zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska oraz do zachowania lub poprawy
jego stanu.

art. 389. więcej Art. 389. Występując do Rady o opinię, minister właściwy do spraw klimatu
dołącza niezbędne materiały.

art. 390. więcej Art. 390. W skład Rady wchodzą przewodniczący, dwóch zastępców
przewodniczącego, sekretarz oraz członkowie, w liczbie do 30, powoływani przez
ministra właściwego do spraw klimatu na okres 5 lat spośród przedstawicieli nauki,
środowisk zawodowych, organizacji ekologicznych oraz przedstawicieli
samorządu gospodarczego.

art. 391. więcej Art. 391. 1. Wydatki związane z działalnością Rady są pokrywane z części
budżetu państwa, której dysponentem jest minister właściwy do spraw klimatu.
2. Obsługę biurową Rady zapewnia minister właściwy do spraw klimatu.

art. 392. więcej Art. 392. Członkom Rady oraz zapraszanym na posiedzenie specjalistom
zamieszkałym poza miejscowością, w której odbywa się posiedzenie, i biorącym
udział w posiedzeniu przysługują diety oraz zwrot kosztów podróży i noclegów na
zasadach określonych w przepisach w sprawie zasad ustalania oraz wysokości
należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze
kraju.

art. 393. więcej Art. 393. 1. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy sposób funkcjonowania Państwowej Rady Ochrony
Środowiska, mając na uwadze potrzebę sprawnego funkcjonowania Rady.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, zostaną ustalone:
1) organizacja Rady;
2) tryb działania Rady.

art. 394. więcej Art. 394. (uchylony).

art. 395. więcej Art. 395. (uchylony).

art. 396. więcej Art. 396. (uchylony).

art. 397. więcej Art. 397. (uchylony).

art. 398. więcej Art. 398. (uchylony).

art. 399. więcej Art. 399. (uchylony).

art. 400. więcej Art. 400. 1. Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej,
zwany dalej „Narodowym Funduszem”, jest państwową osobą prawną
w rozumieniu art. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, z późn. zm.).
2. Wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej, zwane
dalej „wojewódzkimi funduszami”, są samorządowymi osobami prawnymi
w rozumieniu art. 9 pkt 14 ustawy, o której mowa w ust. 1.
3. Wojewódzkie fundusze nie są wojewódzkimi samorządowymi jednostkami
organizacyjnymi, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r.
o samorządzie województwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 512, 1571 i 1815).

Art. 400a. 1. Finansowanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej
obejmuje:
1) (uchylony)
2) przedsięwzięcia związane z ochroną wód;
2a) przedsięwzięcia związane z wdrożeniem programu działań, o którym mowa
w art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne;
3) (uchylony)
4) (uchylony)
5) wspomaganie realizacji zadań modernizacyjnych i inwestycyjnych, służących
ochronie środowiska;
6) działania z zakresu zagospodarowania odpadów nielegalnie
przemieszczonych, w przypadkach, o których mowa w art. 23–
25 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz. Urz.
UE L 190 z 12.07.2006, str. 1), wspomaganie realizacji zadań przeciwdziałających nielegalnemu przemieszczaniu odpadów, w tym tworzenia miejsc
spełniających warunki magazynowania odpadów, o których mowa w art. 24a
ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;
7) koszty gospodarowania odpadami z wypadków, o których mowa w ustawie
z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;
8) przedsięwzięcia związane z gospodarką odpadami;
8a) wykonywanie badań i pomiarów związanych z odpadami przez organy
Inspekcji Ochrony Środowiska oraz badań laboratoryjnych w zakresie
zawartości metali ciężkich w bateriach lub akumulatorach przez Inspekcję
Handlową;
8b) finansowanie w całości lub w części wpisów w sprawach prowadzonych
przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska przed sądami
administracyjnymi;
8c) koszty usunięcia odpadów i gospodarowania nimi w przypadku, o którym
mowa w art. 26a ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;
9) przedsięwzięcia związane z ochroną powierzchni ziemi, z wyłączeniem
remediacji polegających na samooczyszczaniu;
9a) przedsięwzięcia związane z niepolegającą na samooczyszczaniu remediacją
historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi, jeżeli obowiązanym do
przeprowadzenia remediacji jest regionalny dyrektor ochrony środowiska lub
władająca powierzchnią ziemi jednostka samorządu terytorialnego;
9b) realizację zadań wyspecjalizowanej jednostki, o której mowa
w art. 16 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. o substancjach zubożających warstwę
ozonową oraz o niektórych fluorowanych gazach cieplarnianych (Dz. U.
z 2019 r. poz. 2158 oraz z 2020 r. poz. 284);
10) wydatki na prace, o których mowa w art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 14 lipca
2000 r. o restrukturyzacji finansowej górnictwa siarki (Dz. U. z 2016 r. poz.
1752);
10a) wspomaganie energooszczędnego budownictwa drewnianego;
11) badania i upowszechnianie ich wyników oraz postęp techniczny w zakresie
ochrony środowiska i gospodarki wodnej;
12) rozwój przemysłu produkcji środków technicznych i aparatury kontrolno-
-pomiarowej, służących ochronie środowiska i gospodarce wodnej;
13) rozwój sieci stacji pomiarowych, laboratoriów i ośrodków przetwarzania
informacji, służących badaniu stanu środowiska;
14) system kontroli wnoszenia przewidzianych ustawą opłat za korzystanie ze
środowiska, w szczególności tworzenie baz danych podmiotów
korzystających ze środowiska obowiązanych do ponoszenia opłat;
15) wspomaganie realizacji zadań państwowego monitoringu środowiska, innych
systemów kontrolnych i pomiarowych oraz badań stanu środowiska, a także
systemów pomiarowych zużycia wody i ciepła;
16) wspomaganie systemów gromadzenia i przetwarzania danych związanych
z dostępem do informacji o środowisku;
17) działania polegające na zapobieganiu i likwidowaniu poważnych awarii oraz
szkód górniczych, a także ich skutków;
18) prowadzenie obserwacji terenów zagrożonych ruchami masowymi ziemi oraz
terenów, na których występują te ruchy;
19) przeciwdziałanie klęskom żywiołowym i likwidowanie ich skutków dla
środowiska;
20) zapobieganie skutkom zanieczyszczenia środowiska lub usuwanie tych
skutków, w przypadku gdy nie można ustalić podmiotu za nie
odpowiedzialnego;
21) przedsięwzięcia związane z ochroną powietrza;
22) wspomaganie wykorzystania lokalnych źródeł energii odnawialnej oraz
wprowadzania bardziej przyjaznych dla środowiska nośników energii;
23) (uchylony)
24) wspomaganie ekologicznych form transportu;
25) działania z zakresu rolnictwa ekologicznego bezpośrednio oddziałujące na
stan gleby, powietrza i wód, w szczególności prowadzenie gospodarstw
rolnych produkujących metodami ekologicznymi położonych na obszarach
podlegających ochronie na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody;
25a) opracowywanie audytów krajobrazowych;
26) działania związane z utrzymaniem i zachowaniem parków oraz ogrodów,
będących przedmiotem ochrony na podstawie przepisów o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami;
27) opracowywanie planów ochrony dla obszarów podlegających ochronie na
podstawie przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody
oraz prowadzenie monitoringu przyrodniczego;
28) przedsięwzięcia związane z ochroną i przywracaniem chronionych gatunków
roślin lub zwierząt;
29) przedsięwzięcia związane z ochroną przyrody, w tym urządzanie i utrzymanie
terenów zieleni, zadrzewień, zakrzewień oraz parków;
30) zadania związane ze zwiększaniem lesistości kraju oraz zapobieganiem
szkodom w lasach i likwidacją tych szkód, spowodowanych przez czynniki
biotyczne i abiotyczne;
31) profilaktykę zdrowotną dzieci zamieszkałych na obszarach, na których
występują przekroczenia standardów jakości środowiska;
31a) zadania związane z racjonalnym wykorzystaniem żywności oraz
przeciwdziałaniem jej marnowaniu;
32) edukację ekologiczną oraz propagowanie działań proekologicznych i zasady
zrównoważonego rozwoju;
33) przygotowywanie i obsługę konferencji krajowych i międzynarodowych
z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wodnej;
34) działania z zakresu gromadzenia i rozpowszechniania informacji
o najlepszych dostępnych technikach oraz działania związane z rejestracją i analizą wniosków o wydanie pozwolenia zintegrowanego i wydanych
pozwoleń zintegrowanych, o których mowa w art. 206 i 212;
35) opracowywanie i wdrażanie nowych technik i technologii w zakresie ochrony
środowiska i gospodarki wodnej, w szczególności dotyczących ograniczania
emisji i zużycia wody, a także efektywnego wykorzystywania paliw;
36) wydatki na nabywanie, utrzymanie, obsługę i zabezpieczenie
specjalistycznego sprzętu i urządzeń technicznych, służących wykonywaniu
działań na rzecz ochrony środowiska i gospodarki wodnej;
37) wojewódzkie programy ochrony środowiska, programy ochrony powietrza,
plany działań krótkoterminowych, programy ochrony przed hałasem,
programy ochrony i rozwoju zasobów wodnych, plany gospodarki odpadami,
plany gospodarowania wodami oraz krajowy program oczyszczania ścieków
komunalnych, a także wspomaganie realizacji i systemu kontroli tych
programów i planów;
37a) zadania służące wsparciu polskich technologii środowiskowych w kraju i za
granicą, będące elementami polityki ochrony środowiska i pozostające w
kompetencji ministra właściwego do spraw klimatu;
38) współfinansowanie projektów inwestycyjnych, kosztów operacyjnych
i działań realizowanych z udziałem środków pochodzących z Unii
Europejskiej niepodlegających zwrotowi;
39) przygotowywanie dokumentacji przedsięwzięć z zakresu ochrony środowiska
i gospodarki wodnej, które mają być współfinansowane ze środków
pochodzących z Unii Europejskiej niepodlegających zwrotowi;
40) współfinansowanie projektów inwestycyjnych, kosztów operacyjnych
i działań realizowanych z udziałem środków bezzwrotnych pozyskiwanych
w ramach współpracy z organizacjami międzynarodowymi oraz współpracy
dwustronnej;
41) współfinansowanie przedsięwzięć z zakresu ochrony środowiska i gospodarki
wodnej realizowanych na zasadach określonych w ustawie z dnia 19 grudnia
2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 711);
41a) przedsięwzięcia związane z wdrażaniem i funkcjonowaniem systemu
ekozarządzania i audytu (EMAS) oraz systemu weryfikacji technologii
środowiskowych (ETV);
42) inne zadania służące ochronie środowiska i gospodarce wodnej, wynikające
z zasady zrównoważonego rozwoju i zgodne z polityką ochrony środowiska.
2. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki udzielania pomocy publicznej na cele
z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środków pozostających
w dyspozycji Narodowego Funduszu oraz wojewódzkich funduszy, uwzględniając
konieczność zapewnienia przejrzystości udzielania tej pomocy oraz zapewnienia
zgodności udzielanej pomocy z warunkami jej dopuszczalności.

Art. 400b. 1. Celem działania Narodowego Funduszu jest finansowanie
ochrony środowiska i gospodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a ust.
1 pkt 2, 2a, 5–22 i 24–42 oraz art. 410a ust. 4–6.
2. Celem działania wojewódzkich funduszy jest finansowanie ochrony
środowiska i gospodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 2a,
5–9a, 11–22 i 24–42.
2a. Celem działania Narodowego Funduszu oraz wojewódzkich funduszy jest
również tworzenie warunków do wdrażania finansowania ochrony środowiska
i gospodarki wodnej, w szczególności poprzez zapewnienie wsparcia działaniom
służącym temu wdrażaniu oraz jego promocję, a także poprzez współpracę
z innymi podmiotami, w tym z jednostkami samorządu terytorialnego,
przedsiębiorcami oraz podmiotami mającymi siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Narodowy Fundusz wykonuje zadania Krajowego operatora systemu
zielonych inwestycji określone w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie
zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji.
4. Krajowy operator systemu zielonych inwestycji może powierzać
wojewódzkim funduszom, na podstawie porozumień, wykonywanie czynności
składających się na realizację zadań, o których mowa w art. 25 ust. 2 pkt 7a
i 9 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów
cieplarnianych i innych substancji, ponosząc odpowiedzialność za ich czynności
jak za swoje własne.
5. Porozumienia, o których mowa w ust. 4, określają w szczególności zakres
czynności wykonywanych przez wojewódzkie fundusze oraz sposób pokrywania przez Krajowego operatora systemu zielonych inwestycji kosztów ponoszonych
przez wojewódzkie fundusze na wykonywanie tych czynności.
5a. (uchylony)
6. Narodowy Fundusz jest instytucją finansową, o której mowa w art. 38
ust. 4 lit. b pkt (ii) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólne przepisy
dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego
Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na
rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego
i Rybackiego oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego,
Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz
uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz. Urz. UE L 347
z 20.12.2013, str. 320), oraz może pełnić rolę podmiotu wdrażającego instrument
finansowy lub fundusz funduszy, o których mowa w tym rozporządzeniu.
7. Wojewódzkie fundusze mogą pełnić rolę pośredników finansowych,
o których mowa w art. 38 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólne przepisy
dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego
Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na
rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego
i Rybackiego oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego,
Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz
uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006.
8. Za zgodą instytucji zarządzającej lub instytucji pośredniczącej
w rozumieniu ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów
w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014–
2020 (Dz. U. z 2020 r. poz. 818) Narodowy Fundusz może powierzać
wojewódzkim funduszom, na podstawie porozumień, zadania związane z realizacją
krajowego programu operacyjnego w rozumieniu tej ustawy.
9. Powierzenie wojewódzkim funduszom zadań, o których mowa w ust. 8, nie
wyłącza odpowiedzialności Narodowego Funduszu za ich realizację.

Art. 400c. 1. Organami Narodowego Funduszu są Rada Nadzorcza
Narodowego Funduszu i Zarząd Narodowego Funduszu.
2. Obsługę Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu i Zarządu Narodowego
Funduszu zapewnia Biuro Narodowego Funduszu.

Art. 400d. 1. Rada Nadzorcza Narodowego Funduszu liczy nie więcej niż
12 członków.
2. Skład i strukturę Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu ustala, w drodze
zarządzenia, minister właściwy do spraw klimatu, uwzględniając w składzie Rady
Nadzorczej:
1) dwóch przedstawicieli strony samorządowej Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego;
2) przedstawiciela ministra właściwego do spraw finansów publicznych;
3) przedstawiciela ministra właściwego do spraw energii;
4) przedstawiciela ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego;
5) przedstawiciela organizacji ekologicznych o zasięgu ogólnokrajowym, które
posiadają struktury organizacyjne na terenie całego kraju, zgłoszonego przez
te organizacje i cieszącego się poparciem największej liczby tych organizacji.
3. Minister właściwy do spraw klimatu ogłasza w prasie o zasięgu
ogólnokrajowym oraz w Biuletynie Informacji Publicznej urzędu obsługującego
ministra właściwego do spraw klimatu rozpoczęcie procedury zgłaszania
kandydatów na przedstawiciela organizacji ekologicznych w Radzie Nadzorczej
Narodowego Funduszu, wskazując jednocześnie miejsce i 30-dniowy termin ich
zgłaszania.
4. Organizacje ekologiczne dokonują zgłoszenia, o którym mowa w ust. 3,
w formie pisemnej.
5. W razie niezgłoszenia przedstawicieli przez stronę samorządową Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego lub organizacje ekologiczne minister
właściwy do spraw klimatu może delegować na ich miejsce swoich przedstawicieli.
6. Członków Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu powołuje i odwołuje
minister właściwy do spraw klimatu, uwzględniając stanowiska podmiotów,
o których mowa w ust. 2.
7. Przewodniczącego Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu wyznacza
minister właściwy do spraw klimatu.
8. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
wynagrodzenie członków Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu za udział
w pracach Rady, kierując się przepisami o wynagrodzeniu członków rad
nadzorczych spółek Skarbu Państwa.

Art. 400e. 1. Organami wojewódzkich funduszy są rady nadzorcze
wojewódzkich funduszy i zarządy wojewódzkich funduszy.
2. Obsługę rad nadzorczych wojewódzkich funduszy i zarządów
wojewódzkich funduszy zapewniają biura wojewódzkich funduszy.
3. Organizację wewnętrzną biur wojewódzkich funduszy określają zarządy
wojewódzkich funduszy w regulaminach zatwierdzonych przez rady nadzorcze
wojewódzkich funduszy.

Art. 400f. 1. Rady nadzorcze wojewódzkich funduszy liczą po 5 członków.
2. W skład rad nadzorczych wojewódzkich funduszy wchodzą:
1) członkowie rad wyznaczeni przez ministra właściwego do spraw klimatu
spośród przedstawicieli nauki lub organizacji pozarządowych;
2) członkowie rad wyznaczeni przez Zarząd Narodowego Funduszu;
3) członkowie rad wyznaczeni przez wojewodę;
4) (uchylony)
5) (uchylony)
6) (uchylony)
7) przewodniczący rad wyznaczeni przez ministra właściwego do spraw klimatu
spośród pracowników Biura Narodowego Funduszu, urzędu obsługującego
ministra właściwego do spraw klimatu, urzędów obsługujących centralne
organy administracji rządowej podległe albo nadzorowane przez ministra
właściwego do spraw klimatu lub jednostek podległych albo nadzorowanych
przez ministra właściwego do spraw klimatu;
8) wiceprzewodniczący rad wyznaczeni przez sejmik województwa.
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. Członków rad nadzorczych wojewódzkich funduszy powołuje i odwołuje
minister właściwy do spraw klimatu.
8. W razie niewyznaczenia członków rad nadzorczych wojewódzkich
funduszy, odpowiednio, przez wojewodę, Zarząd Narodowego Funduszu lub
sejmik województwa, w terminie 30 dni od dnia wygaśnięcia mandatu, minister
właściwy do spraw klimatu może powołać na ich miejsce swoich przedstawicieli.
9. (uchylony)
10. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki wynagradzania członków rad nadzorczych wojewódzkich
funduszy za udział w pracach rady oraz wysokość wynagrodzenia członków rad
nadzorczych wojewódzkich funduszy za udział w pracach rady, kierując się
przepisami o wynagrodzeniu członków rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa.

Art. 400g. Członkom Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu i rad
nadzorczych wojewódzkich funduszy zamieszkałym poza miejscowością, w której
odbywa się posiedzenie, i biorącym udział w posiedzeniu przysługuje prawo do
zwrotu kosztów podróży i noclegów na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 775 § 2 Kodeksu pracy.

Art. 400h. 1. Do zadań Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu oraz rad
nadzorczych wojewódzkich funduszy należy odpowiednio:
1) ustalanie kryteriów wyboru przedsięwzięć finansowanych ze środków
Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy;
2) zatwierdzanie wniosków Zarządu Narodowego Funduszu oraz zarządów
wojewódzkich funduszy w sprawach emisji obligacji własnych oraz
zaciągania kredytów i pożyczek;
3) zatwierdzanie wniosków Zarządu Narodowego Funduszu oraz zarządów
wojewódzkich funduszy o udzielenie pożyczek i dotacji, których wartość
jednostkowa przekracza:
a) w przypadku pożyczki lub dotacji z Narodowego Funduszu –
równowartość odpowiednio kwoty 1 000 000 euro lub 500 000 euro,
b) w przypadku pożyczki lub dotacji z wojewódzkiego funduszu – 0,5%
przychodów uzyskanych przez ten fundusz w roku poprzednim;
4) zatwierdzanie rocznych sprawozdań Zarządu Narodowego Funduszu oraz
zarządów wojewódzkich funduszy z działalności i rocznych sprawozdań
finansowych Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy;
5) ustalanie zasad wynagradzania członków Zarządu Narodowego Funduszu
i pracowników Biura Narodowego Funduszu oraz członków zarządów
wojewódzkich funduszy i pracowników biur wojewódzkich funduszy;
6) kontrola działalności Zarządu Narodowego Funduszu i zarządów
wojewódzkich funduszy;
7) składanie, w terminie do dnia 30 kwietnia każdego roku kalendarzowego,
sprawozdań z działalności:
a) Narodowego Funduszu – ministrowi właściwemu do spraw klimatu,
b) wojewódzkich funduszy – właściwemu zarządowi województwa oraz
ministrowi właściwemu do spraw klimatu;
8) ustalanie zasad i trybu udzielania poręczeń, w tym dopuszczalnej łącznej
wysokości udzielanych poręczeń oraz dopuszczalnej wysokości poręczeń za
zobowiązania podmiotu lub grupy podmiotów, oraz trybu i zasad pobierania
opłat prowizyjnych od poręczeń.
1a. Roczne sprawozdanie z działalności wojewódzkiego funduszu ogłasza się
w wojewódzkim dzienniku urzędowym.
2. Do zadań Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu należy także:
1) przedstawianie ministrowi właściwemu do spraw klimatu oraz ministrowi
właściwemu do spraw gospodarki wodnej, w celu uzgodnienia, wspólnej
strategii działania Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy;
2) uchwalanie, raz na 4 lata, wspólnej strategii działania Narodowego Funduszu
i wojewódzkich funduszy, do dnia 30 czerwca roku poprzedzającego
pierwszy rok objęty tą strategią;
3) uchwalanie, raz na 4 lata, strategii działania Narodowego Funduszu,
wynikającej ze wspólnej strategii działania Narodowego Funduszu
i wojewódzkich funduszy, do dnia 30 września roku poprzedzającego
pierwszy rok objęty tą strategią;
4) uchwalanie, z uwzględnieniem strategii, programów i dokumentów
programowych, o których mowa w art. 14 ust. 1, i list przedsięwzięć
priorytetowych przedkładanych przez wojewódzkie fundusze, planu działalności i zatwierdzanie list priorytetowych programów Narodowego
Funduszu, do dnia 31 stycznia każdego roku;
5) uchwalanie projektów rocznych planów finansowych;
6) uchwalanie planu finansowego w układzie zadaniowym;
7) ustalanie zasad udzielania i umarzania pożyczek oraz trybu i zasad udzielania
i rozliczania dotacji;
8) zatwierdzanie wniosków Zarządu Narodowego Funduszu o udzielenie
poręczeń, jeżeli zobowiązanie z tego tytułu przekracza równowartość kwoty
1 000 000 euro;
9) zatwierdzanie wniosków Zarządu Narodowego Funduszu w sprawach
nabywania obligacji, obejmowania lub nabywania akcji i udziałów
w spółkach oraz wnoszenia udziałów do spółek;
10) dokonywanie wyboru firmy audytorskiej.
3. (uchylony)
4. Do zadań rad nadzorczych wojewódzkich funduszy należy także:
1) uchwalanie, raz na 4 lata, strategii działania wojewódzkich funduszy,
wynikających ze wspólnej strategii działania Narodowego Funduszu
i wojewódzkich funduszy oraz z uwarunkowań regionalnych, do dnia
30 września roku poprzedzającego pierwszy rok objęty tymi strategiami;
2) uchwalanie planów działalności wojewódzkich funduszy, do dnia 30 listopada
każdego roku, na rok następny, z uwzględnieniem strategii, programów
i dokumentów programowych, o których mowa w art. 14 ust. 1, oraz strategii
działania wojewódzkich funduszy i wojewódzkich programów ochrony
środowiska;
3) zatwierdzanie, do dnia 30 czerwca każdego roku, na rok następny list
przedsięwzięć priorytetowych wojewódzkich funduszy, po zasięgnięciu opinii
Narodowego Funduszu w zakresie finansowania przedsięwzięć z udziałem
środków pochodzących z Unii Europejskiej niepodlegających zwrotowi oraz
po uzgodnieniu z dyrektorem regionalnego zarządu gospodarki wodnej
Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie w zakresie
finansowania przedsięwzięć dotyczących gospodarki wodnej na terenie
regionu wodnego;
4) uchwalanie rocznych planów finansowych;
5) ustalanie zasad udzielania i umarzania pożyczek oraz trybu i zasad udzielania
i rozliczania dotacji;
5a) zatwierdzanie wniosków zarządu wojewódzkiego funduszu o udzielenie
poręczeń, jeżeli zobowiązanie z tego tytułu przekracza 0,5% przychodów
uzyskanych przez ten fundusz w roku poprzednim;
6) dokonywanie wyboru firmy audytorskiej;
7) zatwierdzanie wniosków zarządów wojewódzkich funduszy w sprawach
nabywania lub zbywania nieruchomości.
5. Dopuszczalna łączna wysokość udzielanych poręczeń nie może być wyższa
niż 60% wartości funduszu własnego odpowiednio Narodowego Funduszu albo
wojewódzkiego funduszu.
6. Dopuszczalna wysokość poręczeń za zobowiązania podmiotu lub grupy
podmiotów nie może przekroczyć 20% wartości funduszu własnego odpowiednio
Narodowego Funduszu albo wojewódzkiego funduszu.

Art. 400i. 1. Zarząd Narodowego Funduszu liczy od 3 do 5 członków.
2. Zarząd Narodowego Funduszu stanowią:
1) Prezes Zarządu Narodowego Funduszu powoływany przez ministra
właściwego do spraw klimatu, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego
i konkurencyjnego naboru, oraz odwoływany przez ministra właściwego do
spraw klimatu – na wniosek Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu;
2) zastępcy Prezesa Zarządu Narodowego Funduszu powoływani przez ministra
właściwego do spraw klimatu, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego
i konkurencyjnego naboru, oraz odwoływani przez ministra właściwego do
spraw klimatu – na wniosek Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu.
3. Powołanie, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stanowi nawiązanie stosunku
pracy na podstawie powołania w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.
4. Stanowisko Prezesa Zarządu Narodowego Funduszu może zajmować
osoba, która:
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub
umyślne przestępstwo skarbowe;
5) posiada kompetencje kierownicze;
6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy
na stanowisku kierowniczym;
7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości
Narodowego Funduszu.
5. Informację o naborze na stanowisko Prezesa Zarządu Narodowego
Funduszu ogłasza się przez umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie
dostępnym w siedzibie Narodowego Funduszu oraz w Biuletynie Informacji
Publicznej Narodowego Funduszu i Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów. Ogłoszenie powinno zawierać:
1) nazwę i adres Narodowego Funduszu;
2) określenie stanowiska;
3) wymagania związane ze stanowiskiem wynikające z przepisów prawa;
4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;
5) wskazanie wymaganych dokumentów;
6) termin i miejsce składania dokumentów;
7) informację o metodach i technikach naboru.
6. Termin, o którym mowa w ust. 5 pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od
dnia opublikowania ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów.
7. Nabór na stanowisko Prezesa Zarządu Narodowego Funduszu
przeprowadza Rada Nadzorcza Narodowego Funduszu. W toku naboru ocenia się
doświadczenie zawodowe kandydata, wiedzę niezbędną do wykonywania zadań na
stanowisku, na które jest przeprowadzany nabór, oraz kompetencje kierownicze.
8. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 7,
może być dokonana na zlecenie Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu przez
osobę niebędącą członkiem Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu, która
posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.
9. Członek Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu oraz osoba, o której
mowa w ust. 8, mają obowiązek zachowania w tajemnicy informacji dotyczących
osób ubiegających się o stanowisko, uzyskanych w trakcie naboru.
10. W toku naboru Rada Nadzorcza Narodowego Funduszu wyłania nie
więcej niż 3 kandydatów, których przedstawia ministrowi właściwemu do spraw
klimatu.
11. Z przeprowadzonego naboru Rada Nadzorcza Narodowego Funduszu
sporządza protokół zawierający:
1) nazwę i adres Narodowego Funduszu;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę
kandydatów;
3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów
uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań
określonych w ogłoszeniu o naborze;
4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata.
12. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji
w Biuletynie Informacji Publicznej Narodowego Funduszu i Biuletynie Informacji
Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Informacja o wyniku naboru
zawiera:
1) nazwę i adres Narodowego Funduszu;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór;
3) imiona i nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania
w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację
o niewyłonieniu kandydata.
13. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.
14. Do sposobu przeprowadzania naboru na stanowiska, o których mowa
w ust. 2 pkt 2, stosuje się odpowiednio przepisy ust. 4–13.
15. Funkcji członka Zarządu Narodowego Funduszu nie można łączyć
z zatrudnieniem w administracji rządowej lub samorządowej, z członkostwem
w radach nadzorczych spółek z udziałem Skarbu Państwa, członkostwem w radach
nadzorczych spółek z udziałem jednostek samorządu terytorialnego, a także
z mandatem posła, senatora lub radnego jednostki samorządu terytorialnego.
16. Prezes Zarządu Narodowego Funduszu reprezentuje Narodowy Fundusz
na zewnątrz, dokonując wszystkich czynności prawnych w zakresie praw i obowiązków majątkowych Narodowego Funduszu, z zastrzeżeniem art. 400k
ust. 4.
17. Prezes Zarządu Narodowego Funduszu dokonuje czynności w sprawach
z zakresu prawa pracy w stosunku do pracowników Biura Narodowego Funduszu.
18. Prezes Zarządu Narodowego Funduszu zatrudnia pracowników Biura
Narodowego Funduszu na stanowiskach kierowniczych po zasięgnięciu opinii
Zarządu Narodowego Funduszu.

Art. 400j. 1. Zarządy wojewódzkich funduszy liczą od 1 do 2 członków.
2. Zarządy wojewódzkich funduszy stanowią prezesi zarządów
wojewódzkich funduszy albo prezesi zarządów wojewódzkich funduszy i zastępcy
prezesów zarządów wojewódzkich funduszy, powoływani i odwoływani przez
zarządy województw, na wniosek rad nadzorczych wojewódzkich funduszy.
2a. Jeżeli zarząd województwa w terminie 7 dni od dnia doręczenia wniosku,
o którym mowa w ust. 2, nie powoła członków zarządu wojewódzkiego funduszu
zgodnie z tym wnioskiem, powołania członków zarządu wojewódzkiego funduszu
dokonuje rada nadzorcza wojewódzkiego funduszu.
3. Powołanie, o którym mowa w ust. 2 i 2a, stanowi nawiązanie stosunku
pracy na podstawie powołania w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.
4. Funkcji członka zarządu wojewódzkiego funduszu nie można łączyć
z zatrudnieniem w administracji rządowej lub samorządowej, członkostwem
w radach nadzorczych spółek z udziałem Skarbu Państwa, członkostwem w radach
nadzorczych spółek z udziałem jednostek samorządu terytorialnego, a także
z mandatem posła, senatora lub radnego jednostki samorządu terytorialnego.
5. Prezesi zarządów wojewódzkich funduszy reprezentują wojewódzkie
fundusze na zewnątrz, dokonując wszystkich czynności prawnych w zakresie praw
i obowiązków majątkowych wojewódzkich funduszy, z zastrzeżeniem art. 400k
ust. 5.
6. Prezesi zarządów wojewódzkich funduszy dokonują czynności w sprawach
z zakresu prawa pracy w stosunku do pracowników biur wojewódzkich funduszy.
7. Prezesi zarządów wojewódzkich funduszy zatrudniają pracowników biur
wojewódzkich funduszy na stanowiskach kierowniczych po zasięgnięciu opinii
zarządów wojewódzkich funduszy.

Art. 400k. 1. Do zadań Zarządu Narodowego Funduszu i zarządów
wojewódzkich funduszy należy odpowiednio:
1) opracowywanie projektów planów działalności Narodowego Funduszu
i planów działalności wojewódzkich funduszy, których częściami są plany
finansowe;
2) opracowywanie projektów rocznych planów finansowych;
3) dokonywanie wyboru przedsięwzięć do finansowania ze środków
Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy;
4) gospodarowanie środkami Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy,
z zastrzeżeniem uprawnień Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu i rad
nadzorczych wojewódzkich funduszy;
5) kontrolowanie wykorzystania pożyczek i dotacji przyznanych ze środków
Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy;
6) opracowywanie analiz i ocen ekologicznej efektywności funkcjonowania
Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy;
7) składanie Radzie Nadzorczej Narodowego Funduszu i radom nadzorczym
wojewódzkich funduszy sprawozdań z działalności Narodowego Funduszu
i wojewódzkich funduszy;
8) wydawanie opinii w zakresie możliwości wspomagania ze środków
Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy zadań regionalnych
dyrektorów ochrony środowiska w zakresie historycznych zanieczyszczeń
powierzchni ziemi objętych harmonogramami, o których mowa w art. 101j
ust. 1, oraz w zakresie bezpośrednich zagrożeń szkodą w środowisku lub
szkód w środowisku objętych harmonogramami, o których mowa w art. 16a
ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku
i ich naprawie.
2. Do zadań Zarządu Narodowego Funduszu należy także:
1) opracowywanie projektów wspólnej strategii działania Narodowego
Funduszu i wojewódzkich funduszy oraz projektów strategii Narodowego
Funduszu, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw rozwoju
regionalnego oraz ministra właściwego do spraw energii co do zawartych
w nich ustaleń;
1a) sporządzanie list programów priorytetowych Narodowego Funduszu i
przedstawianie ich w celu uzgodnienia ministrowi właściwemu do spraw
klimatu; listy programów priorytetowych w części dotyczącej gospodarki
wodnej uzgadnia się z Prezesem Państwowego Gospodarstwa Wodnego
Wody Polskie;
1b) przyjmowanie programów priorytetowych, po uprzednim ich zaopiniowaniu
przez ministra właściwego do spraw klimatu;
2) opracowywanie projektów planów finansowych w układzie zadaniowym;
3) sporządzanie i przekazywanie Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska
kwartalnych informacji o podmiotach uiszczających opłaty, o których mowa
w art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r.
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1610
oraz z 2020 r. poz. 284), z podaniem nazwy, siedziby i adresu albo imienia,
nazwiska i adresu tych podmiotów, wysokości kwoty wpłaconej z tytułu
opłaty oraz daty dokonania zapłaty w rozumieniu art. 60 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, w terminie do końca miesiąca po
zakończeniu kwartału, którego dotyczą te informacje;
4) sporządzanie i przekazywanie ministrowi właściwemu do spraw klimatu,
w terminie do dnia 30 czerwca następnego roku za poprzedni rok
kalendarzowy, zbiorczej informacji o:
a) zgromadzonych wpływach z tytułu opłat, o których mowa w art. 14
ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r.
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji,
b) gminach, które uzyskały dofinansowanie w zakresie zbierania
porzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji,
c) powiatach, które uzyskały dofinansowanie w zakresie zbierania
pojazdów wycofanych z eksploatacji;
5) sporządzanie i przekazywanie ministrowi właściwemu do spraw klimatu
zbiorczej informacji o zgromadzonych wpływach z tytułu środków, o których
mowa w art. 15 ust. 3 pkt 2, art. 62 ust. 6 oraz wpływach z tytułu opłat,
o których mowa w art. 72 ust. 2 i art. 77 ust. 2 ustawy z dnia 11 września
2015 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. z 2019 r. poz. 1895 oraz z 2020 r. poz. 150, 284 i 875), w terminie do dnia 30 czerwca
następnego roku za poprzedni rok kalendarzowy.
3. Do zadań zarządów wojewódzkich funduszy należy także:
1) opracowywanie projektów strategii działania wojewódzkich funduszy.
2) (uchylony)
4. Do dokonywania czynności prawnych w zakresie praw i obowiązków
majątkowych Narodowego Funduszu, oprócz Prezesa Zarządu Narodowego
Funduszu, są upoważnione dwie osoby, działające łącznie, spośród:
1) pozostałych członków Zarządu Narodowego Funduszu;
2) pełnomocników powołanych przez Prezesa Zarządu Narodowego Funduszu,
działających w granicach ich umocowania.
5. Do dokonywania czynności prawnych w zakresie praw i obowiązków
majątkowych wojewódzkich funduszy, oprócz prezesów zarządów wojewódzkich
funduszy, są upoważnione dwie osoby, działające łącznie, spośród:
1) pozostałych członków zarządów wojewódzkich funduszy;
2) pełnomocników powołanych przez prezesów zarządów wojewódzkich
funduszy, działających w granicach ich umocowania.
6. Dokonanie przez osoby, o których mowa w ust. 4 i 5, czynności prawnej
w zakresie praw i obowiązków Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy
bez zachowania trybu określonego w art. 400h ust. 1 pkt 3 nie powoduje
nieważności tej czynności prawnej w stosunku do osób trzecich.
7. Minister właściwy do spraw klimatu, kierując się potrzebą ujednolicenia
informacji, określi, w drodze rozporządzenia, sposób przekazywania i wzory
informacji, o których mowa w ust. 2 pkt 3–5.

Art. 400l. 1. Pracą Biura Narodowego Funduszu kieruje Prezes Zarządu
Narodowego Funduszu przy pomocy dyrektora Biura Narodowego Funduszu.
2. Dyrektora Biura Narodowego Funduszu powołuje i odwołuje Prezes
Zarządu Narodowego Funduszu.
3. Powołanie, o którym mowa w ust. 2, stanowi nawiązanie stosunku pracy na
podstawie powołania w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.
4. Pracą biur wojewódzkich funduszy kierują prezesi zarządów wojewódzkich
funduszy.

Art. 400m. 1. Nabór kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska pracy
w Biurze Narodowego Funduszu oraz w biurach wojewódzkich funduszy jest
otwarty i konkurencyjny.
2. Ogłoszenie o naborze kandydatów do zatrudnienia w:
1) Biurze Narodowego Funduszu zamieszcza się w miejscu powszechnie
dostępnym w siedzibie Narodowego Funduszu oraz w Biuletynie Informacji
Publicznej Narodowego Funduszu;
2) biurze wojewódzkiego funduszu zamieszcza się w miejscu powszechnie
dostępnym w siedzibie wojewódzkiego funduszu oraz w Biuletynie
Informacji Publicznej wojewódzkiego funduszu.
3. Informacje o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, stanowią
informację publiczną w zakresie objętym wymaganiami określonymi w ogłoszeniu
o naborze.
4. Termin składania dokumentów, określony w ogłoszeniu o naborze, nie
może być krótszy niż 14 dni od dnia opublikowania tego ogłoszenia w Biuletynie
Informacji Publicznej.
5. Po upływie terminu składania dokumentów określonego w ogłoszeniu
o naborze niezwłocznie upowszechnia się listę kandydatów, którzy spełniają
wymagania formalne określone w ogłoszeniu o naborze, przez umieszczenie w:
1) miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie Narodowego Funduszu oraz
w Biuletynie Informacji Publicznej Narodowego Funduszu;
2) miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie wojewódzkiego funduszu oraz
w Biuletynie Informacji Publicznej wojewódzkiego funduszu.
6. Lista, o której mowa w ust. 5, zawiera imiona i nazwiska kandydatów oraz
ich miejsca zamieszkania w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.
7. Sporządza się protokół przeprowadzonego naboru kandydatów do
zatrudnienia na wolne stanowiska pracy w Biurze Narodowego Funduszu oraz
w biurach wojewódzkich funduszy.
8. Protokół, o którym mowa w ust. 7, zawiera w szczególności:
1) określenie stanowiska pracy, na które był prowadzony nabór, liczbę
kandydatów oraz imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 5 najlepszych
kandydatów uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich
wymagań określonych w ogłoszeniu o naborze;
2) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
3) uzasadnienie dokonanego wyboru.
9. Informację o wyniku naboru upowszechnia się w terminie 14 dni od dnia
zatrudnienia wybranego kandydata albo zakończenia naboru, w przypadku gdy
w jego wyniku nie doszło do zatrudnienia żadnego kandydata.
10. Informacja, o której mowa w ust. 9, zawiera:
1) nazwę i adres biura, w którym był prowadzony nabór;
2) określenie stanowiska pracy;
3) imię i nazwisko kandydata oraz jego miejsce zamieszkania w rozumieniu
przepisów Kodeksu cywilnego;
4) uzasadnienie dokonanego wyboru kandydata albo uzasadnienie
niezatrudnienia żadnego kandydata.
11. Informację o wyniku naboru upowszechnia się w:
1) miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie Narodowego Funduszu oraz
w Biuletynie Informacji Publicznej Narodowego Funduszu;
2) miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie wojewódzkiego funduszu oraz
w Biuletynie Informacji Publicznej wojewódzkiego funduszu.
12. Jeżeli stosunek pracy osoby wyłonionej w drodze naboru ustał w ciągu
3 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy, można zatrudnić na tym samym
stanowisku kolejną osobę spośród najlepszych kandydatów wymienionych w protokole tego naboru. Przepisy ust. 9–11 stosuje się odpowiednio.

Art. 400n. Zasady prowadzenia rachunkowości Narodowego Funduszu oraz
wojewódzkich funduszy określają przepisy o rachunkowości.

Art. 400o. Minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych nadaje Narodowemu Funduszowi,
w drodze rozporządzenia, statut określający organizację wewnętrzną Narodowego
Funduszu, tryb działania jego organów oraz sposób udzielania pełnomocnictw,
kierując się potrzebą zapewnienia sprawnego działania Narodowego Funduszu oraz
właściwego wykorzystania środków publicznych zgromadzonych przez Narodowy
Fundusz w celu realizacji zasady zrównoważonego rozwoju.

Art. 400p. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy tryb działania organów wojewódzkich funduszy oraz sposób udzielania pełnomocnictw, kierując się potrzebą zapewnienia jednolitego
i sprawnego działania wojewódzkich funduszy oraz właściwej realizacji ich zadań.

Art. 400q. 1. Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze prowadzą
samodzielną gospodarkę finansową, pokrywając z posiadanych środków
i uzyskiwanych wpływów wydatki na finansowanie zadań określonych w ustawie
oraz kosztów działalności.
2. Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze prowadzą gospodarkę
finansową w sposób zapewniający pełne wykorzystanie środków pochodzących
z Unii Europejskiej niepodlegających zwrotowi przeznaczonych na ochronę
środowiska i gospodarkę wodną.
3. Podstawą gospodarki finansowej Narodowego Funduszu i wojewódzkich
funduszy jest roczny plan finansowy.
4. Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze wyodrębniają w rocznych
planach finansowych:
1) przychody z prowadzonej działalności;
2) dotacje z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego;
3) koszty, w tym:
a) wynagrodzenia i składki od nich naliczane,
b) płatności odsetkowe wynikające z zaciągniętych zobowiązań,
c) zakup towarów i usług;
4) środki na wydatki majątkowe;
5) środki przekazane innym podmiotom;
6) stan należności i zobowiązań na początek i koniec roku;
7) stan środków pieniężnych na początek i koniec roku.
5. W rocznym planie finansowym Narodowego Funduszu mogą być
dokonywane zmiany przychodów i kosztów po uzyskaniu zgody ministra
właściwego do spraw klimatu, wydanej po uzyskaniu opinii sejmowej komisji
właściwej do spraw budżetu. O dokonanych zmianach należy niezwłocznie
powiadomić ministra właściwego do spraw finansów publicznych.
6. Narodowy Fundusz sporządza plan finansowy w układzie zadaniowym na
rok budżetowy i dwa kolejne lata, w układzie funkcji państwa, zadań budżetowych
i podzadań.
7. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób
prowadzenia gospodarki finansowej Narodowego Funduszu i wojewódzkich
funduszy, kierując się potrzebą zapewnienia jednolitego sposobu przeznaczania
środków publicznych na realizację zasady zrównoważonego rozwoju oraz
przestrzegania ładu finansów publicznych.

Art. 400r. 1. Nadzór nad działalnością Narodowego Funduszu i
wojewódzkich funduszy sprawuje minister właściwy do spraw klimatu, z tym że w
odniesieniu do wojewódzkich funduszy czynności organu nadzoru, o których mowa
w ust. 4–8, wykonują wojewodowie.
2. Uchwały Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu są przekazywane
w terminie 7 dni od dnia ich podjęcia ministrowi właściwemu do spraw klimatu.
Uchwały rad nadzorczych wojewódzkich funduszy są przekazywane wojewodzie
w terminie 7 dni od dnia ich podjęcia.
3. Uchwała Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu sprzeczna z prawem jest
nieważna.
4. O nieważności uchwały w całości albo w części orzeka, w drodze decyzji,
organ nadzoru w terminie 14 dni od dnia otrzymania uchwały.
5. Organ nadzoru, wszczynając postępowanie w sprawie stwierdzenia
nieważności uchwały, może wstrzymać jej wykonanie.
6. W sprawach stwierdzenia nieważności uchwały stosuje się odpowiednio
przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.
7. Po upływie terminu, o którym mowa w ust. 4, organ nadzoru nie może we
własnym zakresie stwierdzić nieważności uchwały Rady Nadzorczej Narodowego
Funduszu.
8. Po upływie terminu, o którym mowa w ust. 4, organ nadzoru może
zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
9. W przypadku, o którym mowa w ust. 8, wydanie postanowienia
o wstrzymaniu wykonania uchwały należy do sądu administracyjnego.
10. Przepisy ust. 3–9 stosuje się odpowiednio do wojewódzkich funduszy.

art. 401. więcej Art. 401. 1. Przychodami Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy
są wpływy z tytułu opłat za korzystanie ze środowiska i administracyjnych kar
pieniężnych pobieranych na podstawie ustawy oraz przepisów szczególnych.
1a. Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat za
wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, o których mowa w art. 268 ust. 1 pkt
2 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne, oraz wpływy z opłat
podwyższonych, o których mowa w art. 280 pkt 1 lit. b oraz pkt 2 lit. b tej ustawy.
2. Przychodami Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy mogą być
dobrowolne wpłaty, zapisy, darowizny, świadczenia rzeczowe i wpływy
pochodzące z fundacji oraz wpływy z przedsięwzięć organizowanych na rzecz
ochrony środowiska i gospodarki wodnej.
3. Przychodami Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy mogą być
środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz środki pochodzące ze źródeł
zagranicznych, niepodlegające zwrotowi, inne niż środki pochodzące z budżetu
Unii Europejskiej.
4. Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze mogą otrzymywać dotacje
z budżetu państwa w zakresie określonym w odrębnych ustawach.
5. Przychodami Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy mogą być
także przychody z tytułu emisji obligacji własnych oraz inne przychody związane
z działalnością tych funduszy.
6. Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze mogą zaciągać kredyty
i pożyczki.
7. Przychodami Narodowego Funduszu są także:
1) wpływy z opłat, o których mowa w art. 210 ust. 1;
1a) wpływy z kar pieniężnych wymierzanych na podstawie art. 315a;
2) wpływy z opłat, o których mowa w dziale VII ustawy – Prawo geologiczne
i górnicze;
2a) wpływy z opłat gwarancyjnych i uzupełniających opłat gwarancyjnych,
o których mowa w art. 28e ust. 4 i art. 28f ust. 1 ustawy – Prawo geologiczne
i górnicze;
3) (uchylony)
4) (uchylony)
4a) wpływy z opłaty zastępczej, o której mowa w art. 11 ustawy z dnia 20 maja
2016 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 264 i 284);
4b) wpływy z opłaty zastępczej, o której mowa w art. 52 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2020 r.
poz. 261, 284, 568 i 695);
4c) (uchylony)
5) (uchylony)
6) (uchylony)
7) wpływy z opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 czerwca
2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych;
7a) kwoty pomniejszeń, o których mowa w art. 402 ust. 4a;
7b) środki uzyskane ze sprzedaży w drodze aukcji uprawnień do emisji, o których
mowa w art. 49 ust. 2b ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu
uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych;
8) wpływy z opłat produktowych pobieranych na podstawie przepisów
o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi
odpadami oraz o opłacie produktowej;
8a) środki, o których mowa w art. 19 ust. 4c ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r.
o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi (Dz. U. z 2019 r.
poz. 542, 1403 i 1579 oraz z 2020 r. poz. 284 i 875);
8b) wpływy z opłat produktowych, o których mowa w art. 34 ust. 2 i art. 37
ust. 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami
i odpadami opakowaniowymi;
9) wpływy z opłat, o których mowa w art. 14 ust. 1, art. 17 ust. 1 i 2 oraz art. 43a
ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych
z eksploatacji;
10) wpływy z opłat, o których mowa w art. 72 ust. 2 i art. 77 ust. 2 ustawy z dnia
11 września 2015 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym;
11) wpływy z tytułu środków, o których mowa w art. 15 ust. 3 pkt 2 oraz art. 62
ust. 6 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym
i elektronicznym z wykonania obowiązku prowadzenia publicznych kampanii
edukacyjnych;
11a) wpływy z administracyjnych kar pieniężnych wymierzanych na podstawie
ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;
11b) (uchylony)
12) wpływy z kar pieniężnych wymierzanych na podstawie art. 32 i 33 ustawy
z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1162 oraz z 2020 r. poz. 284);
13) (uchylony)
13a) wpływy z opłat, o których mowa w art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia
2009 r. o bateriach i akumulatorach (Dz. U. z 2019 r. poz. 521 i 1403 oraz z
2020 r. poz. 150 i 284);
13b) środki przekazane przez organ, o którym mowa w art. 26a ust. 1 ustawy z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach, z tytułu zwrotu kosztów, o których mowa
w art. 400a ust. 1 pkt 8c, w przypadku gdy koszty te zostały sfinansowane
w formie dotacji, o której mowa w art. 411 ust. 1 pkt 2, lub przez przekazanie
środków zgodnie z art. 410c ust. 1;
14) wpływy z nawiązek wymierzanych na podstawie art. 47 § 2 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny;
15) wpływy z tytułu opłaty emisyjnej, o której mowa w art. 321a, w części
przypadającej Narodowemu Funduszowi;
16) wpływy z tytułu opłaty zastępczej, o której mowa w art. 23 ust. 1a ustawy
z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U.
z 2020 r. poz. 1233 i 1565);
17) środki przekazywane przez operatora systemu przesyłowego
elektroenergetycznego w wysokości 0,1% uzasadnionego zwrotu z kapitału
zaangażowanego w wykonywaną działalność gospodarczą w zakresie
przesyłania energii elektrycznej, o których mowa w art. 16b ust. 3 ustawy
z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne.
7a. Przychody, o których mowa w ust. 7 pkt 14, przeznacza się wyłącznie na
cele związane z ochroną środowiska.
8. Przychodami wojewódzkich funduszy są także:
1) (uchylony)
2) wpływy z kar pieniężnych, o których mowa w art. 9y ust. 1 i 2, art. 9z ust. 1,
2 i 4 oraz art. 9za ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach (Dz. U. z 2019 r. poz. 2010 i 2020 oraz z 2020 r. poz.
150, 284 i 875).

Art. 401a. (uchylony).

Art. 401b. (uchylony).

Art. 401c. 1. Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż
kwota przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 1, po pomniejszeniu
o koszty obsługi tych przychodów, przeznacza się na finansowanie zadań ministra
właściwego do spraw klimatu, o których mowa w art. 206 i 212.
2. Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż połowa
kwoty przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 2, po pomniejszeniu
o koszty obsługi tych przychodów, przeznacza się na:
1) finansowanie potrzeb geologii na rzecz kraju;
2) (uchylony)
3) finansowanie realizacji zadań Krajowego Administratora Podziemnych
Składowisk Dwutlenku Węgla, z wyjątkiem zadań, o których mowa
w art. 28e ust. 2 ustawy – Prawo geologiczne i górnicze.
2a. Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż kwota
przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 2a, po pomniejszeniu o koszty
obsługi tych przychodów, przeznacza się na finansowanie realizacji zadań
Krajowego Administratora Podziemnych Składowisk Dwutlenku Węgla, o których
mowa w art. 28e ust. 2 ustawy – Prawo geologiczne i górnicze.
3. Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż połowa
kwoty przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 2, po pomniejszeniu
o koszty obsługi tych przychodów, przeznacza się na finansowanie potrzeb
górnictwa służących ograniczeniu negatywnego oddziaływania na środowisko
wynikającego z wydobywania kopalin i likwidacji zakładów górniczych.
4. (uchylony)
5. Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż kwota
przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 4a i 4b, po pomniejszeniu o
koszty obsługi tych przychodów, przeznacza się na wspieranie:
1) poprawy efektywności energetycznej, w tym wysokosprawnej kogeneracji,
w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne;
2) przedsięwzięć termomodernizacyjnych w rozumieniu ustawy z dnia
21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U.
z 2020 r. poz. 22, 284 i 412);
3) rozwoju instalacji odnawialnego źródła energii w rozumieniu ustawy z dnia
20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii, wraz z niezbędnymi do
wytwarzania energii elektrycznej lub ciepła obiektami budowlanymi i
urządzeniami, oraz budowy lub przebudowy sieci służących przyłączaniu tych
instalacji, w szczególności na:
a) nabycie lub montaż mikroinstalacji lub małych instalacji w rozumieniu
ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii,
b) nabycie stacji redukcyjno-gazowych umożliwiających przyłączenie
instalacji odnawialnego źródła energii służących do wytwarzania
biogazu rolniczego;
4) rozwoju produkcji instalacji odnawialnego źródła energii na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
5) innych działań związanych z instalacjami odnawialnego źródła energii lub
wytwarzaniem energii z tych źródeł, w szczególności na:
a) promowanie wytwarzania energii elektrycznej w instalacjach
odnawialnego źródła energii lub wykorzystywania energii wytwarzanej
w tych instalacjach,
b) opracowywanie lub wdrażanie nowych technik lub technologii
wytwarzania energii elektrycznej w instalacjach odnawialnego źródła
energii lub wykorzystywania energii wytwarzanej w tych instalacjach;
6) realizacji zadań ministra właściwego do spraw energii służących zapewnieniu
bezpieczeństwa energetycznego kraju i kształtowaniu warunków
prawidłowego funkcjonowania i rozwoju sektora energetycznego,
wynikających z zasady zrównoważonego rozwoju i zgodnych z polityką
energetyczną państwa;
7) projektów w zakresie bezpieczeństwa energetycznego kraju, w tym
bezpieczeństwa dostaw energii, surowców energetycznych i paliw;
8) przedsięwzięć związanych z rozwojem infrastruktury energetycznej, w tym
z funkcjonowaniem systemów energetycznych, z uwzględnieniem zasad
racjonalnej gospodarki i potrzeb bezpieczeństwa energetycznego kraju;
9) (uchylony)
5a. (uchylony)
6. (uchylony)
7. (uchylony)
8. Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż kwota
przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 7–7b, po pomniejszeniu
o koszty obsługi tych przychodów, przeznacza się na finansowanie zadań
Krajowego ośrodka bilansowania i zarządzania emisjami, o którym mowa
w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami
gazów cieplarnianych i innych substancji.
9. Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż kwota
przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 8–11a, 12, 13a i 13b, po
pomniejszeniu o koszty obsługi tych przychodów, przeznacza się na:
1) dofinansowanie przedsięwzięć i zadań związanych z gospodarowaniem
odpadami, zapobieganiem powstawaniu odpadów oraz edukację ekologiczną;
2) (uchylony)
2a) wspieranie działań mających na celu przeciwdziałanie nielegalnej działalności
w zakresie przetwarzania pojazdów wycofanych z eksploatacji;
3) administrowanie Bazą danych o produktach i opakowaniach oraz
o gospodarce odpadami, o której mowa w art. 79 ust. 1 ustawy z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach, w tym na jej utworzenie, wdrażanie i
utrzymywanie;
4) dofinansowanie działań w zakresie:
a) gospodarowania odpadami w przypadkach, o których mowa w art. 23–
25, rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów,
b) szkolenia organów administracji publicznej wykonujących obowiązki
Rzeczypospolitej Polskiej związane z kontrolą i nadzorem nad
międzynarodowym przemieszczaniem odpadów,
c) zakupu sprzętu i oprogramowania dla organów, o których mowa w lit. b;
5) wykonywanie badań i pomiarów związanych z odpadami przez organy
Inspekcji Ochrony Środowiska oraz badań laboratoryjnych w zakresie
zawartości metali ciężkich w bateriach lub akumulatorach przez Inspekcję
Handlową;
6) finansowanie kosztów, o których mowa w art. 400a ust. 1 pkt 8c.
9a. Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż kwota
przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 1a, po pomniejszeniu o koszty
obsługi tych przychodów, przeznacza się na:
1) przygotowanie, opracowanie i aktualizację programów ochrony powietrza
i planów działań krótkoterminowych;
2) realizację programów ochrony powietrza i planów działań
krótkoterminowych;
3) pomiary i oceny jakości powietrza w strefach, w których przekraczane są
poziomy dopuszczalne lub poziomy docelowe substancji w powietrzu.
9b. Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż 80% kwoty
przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 15, po pomniejszeniu o koszty
obsługi tych przychodów, przeznacza się na przedsięwzięcia mające na celu
zmniejszenie lub uniknięcie szkodliwej emisji substancji gazowych, stałych lub
ciekłych powodujących zanieczyszczenie powietrza.
9c. Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż 15% kwoty
przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 15, i kwota przychodów,
o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 16 i 17, po pomniejszeniu o koszty obsługi
tych przychodów, jednak nie więcej niż o 2% tych przychodów, przeznacza się na:
1) dofinansowanie inwestycji w zakresie wytwarzania biokomponentów,
biopaliw ciekłych lub innych paliw odnawialnych;
2) dofinansowanie budowy lub rozbudowy infrastruktury dla dystrybucji lub
sprzedaży sprężonego gazu ziemnego (CNG) lub skroplonego gazu ziemnego
(LNG), w tym pochodzącego z biometanu, lub wodoru lub budowy lub
rozbudowy infrastruktury do ładowania pojazdów energią elektryczną,
wykorzystywanych w transporcie;
3) pomoc dla wytwórców oraz przedsiębiorstw energetycznych w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne
wykonujących działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania paliw
ciekłych, biopaliw ciekłych, innych paliw odnawialnych, sprężonego gazu
ziemnego (CNG) lub skroplonego gazu ziemnego (LNG), w tym
pochodzącego z biometanu, wykorzystywanych w transporcie;
4) dofinansowanie dla:
a) producentów środków transportu wykorzystujących do napędu energię
elektryczną, sprężony gaz ziemny (CNG) lub skroplony gaz ziemny
(LNG), w tym pochodzący z biometanu, lub wodór,
b) przedsiębiorców prowadzących działalność w zakresie produkcji
podzespołów do środków transportu, o których mowa w lit. a;
5) dofinansowanie publicznego transportu zbiorowego działającego
w szczególności w aglomeracjach miejskich, uzdrowiskach, na obszarach, na
których ustanowione zostały formy ochrony przyrody zgodnie z przepisami
o ochronie przyrody, wykorzystującego biopaliwa ciekłe, inne paliwa
odnawialne, sprężony gaz ziemny (CNG) lub skroplony gaz ziemny (LNG),
w tym pochodzący z biometanu, wodór lub energię elektryczną;
6) dofinansowanie opłat portowych pobieranych za korzystanie z infrastruktury
portowej jednostek pływających zasilanych sprężonym gazem ziemnym
(CNG) lub skroplonym gazem ziemnym (LNG), w tym pochodzącym
z biometanu, lub wodorem, lub wykorzystujących do napędu energię
elektryczną;
7) dofinansowanie:
a) badań związanych z opracowywaniem nowych rodzajów
biokomponentów, biopaliw ciekłych, innych paliw odnawialnych, lub
wykorzystaniem sprężonego gazu ziemnego (CNG) lub skroplonego
gazu ziemnego (LNG), w tym pochodzącego z biometanu, lub wodoru,
lub energii elektrycznej, wykorzystywanych w transporcie lub
związanych z tym nowych rozwiązań konstrukcyjnych,
b) wdrożeń eksploatacyjnych wyników badań, o których mowa w lit. a;
8) dofinansowanie programów edukacyjnych promujących wykorzystanie
biokomponentów w paliwach ciekłych lub biopaliwach ciekłych, innych
paliw odnawialnych, sprężonego gazu ziemnego (CNG) lub skroplonego gazu
ziemnego (LNG), w tym pochodzącego z biometanu, lub wodoru, lub energii
elektrycznej, wykorzystywanych w transporcie;
9) dofinansowanie zakupu nowych pojazdów i jednostek pływających
zasilanych biopaliwami ciekłymi, sprężonym gazem ziemnym (CNG) lub
skroplonym gazem ziemnym (LNG), w tym pochodzącym z biometanu, lub
wodorem, lub wykorzystujących do napędu energię elektryczną;
10) dofinansowanie działań związanych z analizą i badaniem rynku
biokomponentów, paliw ciekłych, biopaliw ciekłych, innych paliw
odnawialnych, sprężonego gazu ziemnego (CNG) lub skroplonego gazu
ziemnego (LNG), w tym pochodzącego z biometanu, lub wodoru, lub energii
elektrycznej, wykorzystywanych w transporcie;
11) promocję wytwarzania i wykorzystywania biokomponentów i biopaliw
ciekłych;
12) dofinansowanie zakupu nowych pojazdów kategorii M1, o której mowa
w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 110, 284, 568, 695, 1087 i 1517),
wykorzystujących do napędu energię elektryczną wytworzoną z wodoru
w zainstalowanych w nim ogniwach paliwowych lub wykorzystujących do
napędu wyłącznie energię elektryczną;
13) Fundusz rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności
publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu
rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej,
w kwocie stanowiącej 55% wpływów z tytułu opłaty zastępczej, o której
mowa w art. 23 ust. 1a ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych.
10. Zobowiązania Narodowego Funduszu związane z przeznaczaniem
środków na cele, o których mowa w ust. 1–5 i 8–9c, są zobowiązaniami
wieloletnimi.
11. Wysokości zobowiązań określonych w ust. 1–5 i 8–9c mogą być
zmniejszane za zgodą ministra właściwego do spraw klimatu. Przy udzielaniu
zgody minister właściwy do spraw klimatu uwzględnia w szczególności potrzeby
realizacji zasady zrównoważonego rozwoju, strategii, programów i dokumentów
programowych, o których mowa w art. 14 ust. 1, oraz zobowiązań określonych
w przepisach prawa Unii Europejskiej i umowach międzynarodowych, których
stroną jest Rzeczpospolita Polska.
11a. Narodowy Fundusz corocznie dokonuje wpłat na rzecz Funduszu Dróg
Samorządowych w wysokości i na zasadach określonych w przepisach ustawy z
dnia 23 października 2018 r. o Funduszu Dróg Samorządowych (Dz. U. poz. 2161
i 2383 oraz z 2019 r. poz. 1815).
12. Finansowanie celów innych niż określone w ust. 1–5 i 8–9c z przychodów
Narodowego Funduszu wymienionych w art. 401 ust. 7 odbywa się wyłącznie
w formie pożyczek, o których mowa w art. 411 ust. 1 pkt 1.
13. W przypadku gdy w ramach zobowiązania, o którym mowa w ust. 5,
środki są przeznaczone na wspieranie rozwoju:
1) instalacji wykorzystujących do wytwarzania energii biomasę, wsparciem
obejmuje się w szczególności technologie o sprawności przemiany
energetycznej wynoszącej co najmniej 85% w przypadku ich zastosowania
w samodzielnych lokalach mieszkalnych lub lokalach o innym przeznaczeniu
w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U.
z 2020 r. poz. 532 i 568), a w przypadku zastosowania ich w instalacjach
przemysłowych co najmniej 70%;
2) pomp ciepła, wsparciem obejmuje się w szczególności pompy ciepła
spełniające minimalne wymagania dotyczące oznakowania ekologicznego
określone w decyzji Komisji 2007/742/WE z dnia 9 listopada 2007 r.
określającej kryteria ekologiczne dotyczące przyznawania wspólnotowego
oznakowania ekologicznego pompom ciepła zasilanym elektrycznie, gazowo
lub absorpcyjnym pompom ciepła (Dz. Urz. UE L 301 z 20.11.2007, str. 14,
z późn. zm.);
3) instalacji wykorzystujących do wytwarzania ciepła energię promieniowania
słonecznego, wsparciem obejmuje się w szczególności technologie oparte na
normach europejskich, w tym instalacje podlegające oznakowaniu
ekologicznemu, etykietowaniu etykietami energetycznymi.
14. Przy ocenie sprawności przemiany energetycznej oraz stosunku mocy
wejściowej do mocy wyjściowej instalacji, o których mowa w ust. 13,
zastosowanie mają w szczególności procedury obowiązujące w prawie Unii
Europejskiej lub prawie międzynarodowym.

Art. 401d. 1. Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy
pochodzące ze sprzedaży jednostek Kioto, o których mowa w art. 19a ustawy
z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych
i innych substancji.
1a. Przychodami Narodowego Funduszu są także środki uzyskane ze
sprzedaży uprawnień do emisji, o których mowa w art. 49 ust. 2a pkt 1 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych.
2. Wpływy pochodzące ze sprzedaży jednostek przyznanej emisji
gromadzone na Rachunku klimatycznym, o którym mowa w art. 23 ust. 1 ustawy
z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych
i innych substancji, pomniejszone o koszty ich obsługi, przeznacza się na:
1) dofinansowanie zadań związanych ze wspieraniem przedsięwzięć
realizowanych w ramach programów i projektów objętych Krajowym
systemem zielonych inwestycji, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia
17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych
i innych substancji;
1a) refinansowanie:
a) Narodowemu Funduszowi kosztów związanych z przeznaczaniem
innych środków niż wymienione w ust. 1,
b) wojewódzkiemu funduszowi kosztów związanych z przeznaczaniem
środków
– na dofinansowanie programów lub projektów w obszarach, o których mowa
w art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania
emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji, w tym kosztów
związanych z przekazaniem środków na dochody budżetu państwa w celu
dofinansowania zadań realizowanych przez państwowe jednostki budżetowe,
obejmujących realizację tych programów lub projektów;
2) pokrycie wydatków związanych z obsługą Rady Konsultacyjnej, o której
mowa w art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania
emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji;
3) pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem zadań, o których mowa
w art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania
emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji.
3. Środki, o których mowa w ust. 1a, pomniejszone o koszty ich obsługi,
przeznacza się na:
1) dofinansowanie realizacji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej inwestycji
w obszarach, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 5, 5a i 8a–8c ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych
i innych substancji;
2) refinansowanie Narodowemu Funduszowi kosztów związanych
z przeznaczaniem środków wymienionych w ust. 1a na dofinansowanie
programów lub projektów w obszarach, o których mowa
w art. 22 ust. 2 pkt 5, 5a i 8a–8c ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie
zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji;
3) pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem zadań, o których mowa
w art. 25 ust. 2 pkt 1–3, 5, 6 i 7a–9 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie
zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji, w zakresie
dotyczącym obszarów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 5, 5a i 8a–8c tej
ustawy.

art. 402. więcej Art. 402. 1. Zarząd województwa oraz wojewódzki inspektor ochrony
środowiska prowadzą wyodrębnione rachunki bankowe w celu gromadzenia
i redystrybucji wpływów, o których mowa w art. 401 ust. 1. Wpływy te,
powiększone o przychody z oprocentowania środków na rachunkach bankowych,
są przekazywane na rachunki bankowe Narodowego Funduszu, wojewódzkich
funduszy oraz na rachunki budżetów powiatów i budżetów gmin, w terminie do
końca następnego miesiąca po ich wpływie na wyodrębnione rachunki bankowe
zarządu województwa i wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.
1a. Zarząd województwa pomniejsza wpływy, o których mowa w art. 401
ust. 1, powiększone o przychody z oprocentowania środków na rachunku
bankowym, o opłaty poniesione na egzekucję należności oraz o koszty obsługi
rachunku bankowego.
1b. (utracił moc)
2. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska przed przekazaniem wpływów
z kar na rachunki Narodowego Funduszu oraz wojewódzkich funduszy, o których
mowa w ust. 1, pomniejsza je o 20%, a kwotę uzyskaną z tytułu pomniejszenia
przekazuje na dochody budżetu państwa.
2a. Zarząd województwa przed przekazaniem na rachunek Narodowego
Funduszu oraz wojewódzkich funduszy wpływów z opłat, o których mowa
w art. 401 ust. 1, pomniejsza je o:
1) 3% – w przypadku województw, w których wpływy z opłat w poprzednim
roku kalendarzowym wyniosły do 100 mln zł;
2) 1,5% – w przypadku województw, w których wpływy z opłat w poprzednim
roku kalendarzowym wyniosły powyżej 100 mln zł.
2b. Kwotę uzyskaną z tytułu pomniejszenia, o którym mowa w ust. 2a,
przeznacza się na:
1) tworzenie i modyfikację baz danych zawierających informacje o podmiotach
korzystających ze środowiska;
2) zatrudnianie osób zajmujących się kontrolą oraz windykacją opłat za
korzystanie ze środowiska.
3. W razie nieterminowego przekazania wpływów, o których mowa w ust. 1,
wpływy te są przekazywane wraz z odsetkami za zwłokę określonymi w przepisach
ustawy – Ordynacja podatkowa.
4. Wpływy z tytułu opłat i kar stanowią w 20% dochód budżetu gminy,
a w 10% – dochód budżetu powiatu, z zastrzeżeniem ust. 4a, 5 i 6.
4a. Wpływy z tytułu opłat za wprowadzanie do powietrza dwutlenku siarki
(SO2) i tlenków azotu (NOx) przed dokonaniem podziału, o którym mowa w ust. 4,
pomniejsza się o kwotę stanowiącą 7,5% tych wpływów, która stanowi przychód
Narodowego Funduszu.
4b. Zarząd województwa przekazuje kwotę pomniejszenia, o której mowa
w ust. 4a, na rachunek bankowy Narodowego Funduszu.
5. Wpływy z tytułu opłat za usunięcie drzewa lub krzewu oraz kar, o których
mowa w art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody,
stanowią w całości dochód budżetu gminy, z wyjątkiem wpływów z tytułu opłat
i kar nakładanych przez starostę, które stanowią w całości dochód budżetu powiatu,
oraz wpływów z tytułu opłat i kar nakładanych przez marszałka województwa,
które stanowią w 35% przychód Narodowego Funduszu i w 65% – wojewódzkiego
funduszu.
6. Wpływy z tytułu opłat i kar za składowanie i magazynowanie odpadów
stanowią w 50% dochód budżetu gminy, a w 10% dochód budżetu powiatu, na
których obszarze są składowane odpady. Jeżeli składowisko odpadów jest
zlokalizowane na obszarze więcej niż jednego powiatu lub więcej niż jednej gminy, dochód podlega podziałowi proporcjonalnie do powierzchni zajmowanych przez
składowisko na obszarze tych powiatów i gmin.
7. Wpływy z tytułu opłat i kar po dokonaniu podziału, o którym mowa
w ust. 4 albo 6, stanowią w 35% przychód Narodowego Funduszu i w 65% –
wojewódzkiego funduszu.
8. (uchylony)
8a. Wpływy z kar pieniężnych, o których mowa w art. 32 i 33 ustawy z dnia
29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów, wojewódzcy
inspektorzy ochrony środowiska przekazują na rachunek bankowy Narodowego
Funduszu w terminie do końca następnego miesiąca po upływie każdego kwartału.
9. (uchylony)
10. (uchylony)
11. (utracił moc)
12. (uchylony)
13. (utracił moc)
14. (uchylony)
15. (uchylony)
16. (utracił moc)
17. Narodowy Fundusz przekazuje kwotę, o której mowa w art. 401c ust. 9c
pkt 13, na Fundusz rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności
publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju
przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, do dnia 30 marca
roku następującego po roku, którego dotyczy obowiązek, o którym mowa
w art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach
ciekłych.

art. 403. więcej Art. 403. 1. Do zadań powiatów należy finansowanie ochrony środowiska
w zakresie określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31,
32 i 38–42 w wysokości nie mniejszej niż kwota wpływów z tytułu opłat i kar,
o których mowa w art. 402 ust. 4, 5 i 6, stanowiących dochody budżetów powiatów,
pomniejszona o nadwyżkę z tytułu tych dochodów przekazywaną do
wojewódzkich funduszy.
2. Do zadań własnych gmin należy finansowanie ochrony środowiska
w zakresie określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 21–25, 29, 31, 32 i 38–42 w wysokości nie mniejszej niż kwota wpływów z tytułu opłat i kar, o
których mowa w art. 402 ust. 4, 5 i 6, stanowiących dochody budżetów gmin,
pomniejszona o nadwyżkę z tytułu tych dochodów przekazywaną do
wojewódzkich funduszy.
3. Finansowanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej, o którym mowa
w ust. 1 i 2, odbywa się w trybie określonym w przepisach odrębnych,
z zastrzeżeniem ust. 4–6.
4. Finansowanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej, o którym mowa
w ust. 1 i 2, może polegać na udzielaniu dotacji celowej w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych z budżetu gminy lub
budżetu powiatu na finansowanie lub dofinansowanie kosztów inwestycji:
1) podmiotów niezaliczonych do sektora finansów publicznych,
w szczególności:
a) osób fizycznych,
b) wspólnot mieszkaniowych,
c) osób prawnych,
d) przedsiębiorców;
2) jednostek sektora finansów publicznych będących gminnymi lub
powiatowymi osobami prawnymi.
5. Zasady udzielania dotacji celowej, o której mowa w ust. 4, obejmujące
w szczególności kryteria wyboru inwestycji do finansowania lub dofinansowania
oraz tryb postępowania w sprawie udzielania dotacji i sposób jej rozliczania określa
odpowiednio rada gminy albo rada powiatu w drodze uchwały.
6. Udzielenie dotacji celowej, o której mowa w ust. 4, następuje na podstawie
umowy zawartej przez gminę lub powiat z podmiotami określonymi w ust. 4.
W przypadku gdy dotacja stanowi pomoc publiczną lub pomoc de minimis jej
udzielenie następuje z uwzględnieniem warunków dopuszczalności tej pomocy
określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej.

art. 404. więcej Art. 404. 1. Gminy i powiaty, których dochody z tytułu opłat i kar, o których
mowa w art. 402 ust. 4, 5 i 6, są większe niż 10-krotność średniej krajowej
dochodów z roku poprzedniego przypadających na jednego mieszkańca, liczonej
odpowiednio dla gmin i powiatów, przekazują nadwyżkę z tytułu tych dochodów
do właściwego wojewódzkiego funduszu.
2. Minister właściwy do spraw klimatu ogłasza, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” średnią
krajową dochodów gmin i powiatów, o których mowa w art. 402 ust. 4, 5 i 6, osiągniętą w roku poprzednim, w terminie do końca I półrocza roku następnego.
3. Gminy i powiaty dokonują wpłat, o których mowa w ust. 1, na rachunek
odpowiedniego wojewódzkiego funduszu, w terminie do dnia 15 sierpnia roku
następującego po roku, w którym wystąpiła nadwyżka.
4. Od kwot niewpłaconych w terminie nalicza się odsetki w wysokości
ustalonej dla zaległości podatkowych.

art. 405. więcej Art. 405. (uchylony).

art. 406. więcej Art. 406. (uchylony).

art. 407. więcej Art. 407. (uchylony).

art. 408. więcej Art. 408. (uchylony).

art. 409. więcej Art. 409. (uchylony).

Art. 409a. (uchylony).

art. 410. więcej Art. 410. (uchylony).

Art. 410a. 1. (uchylony)
2. (uchylony)
2a. (uchylony)
3. (uchylony)
3a. (uchylony)
3b. (uchylony)
3c. (uchylony)
4. Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie
demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu
stację demontażu, który łącznie spełnia następujące warunki:
1) posiada decyzje wymagane w związku z prowadzeniem stacji demontażu;
2) złożył w terminie sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa
w art. 75 ust. 2 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.
5. Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie
gospodarowania odpadami powstałymi w wyniku demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu i
przedsiębiorcy prowadzącemu strzępiarkę lub inną instalację przetwarzania,
odzysku lub recyklingu odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych
z eksploatacji, który posiada wymagane decyzje w zakresie gospodarki odpadami
oraz spełnia wymagania określone w przepisach o odpadach.
6. Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie
zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu
punkt zbierania pojazdów, który posiada wymagane decyzje w zakresie gospodarki
odpadami oraz spełnia wymagania określone w przepisach o odpadach.

Art. 410b. (uchylony).

Art. 410c. 1. Środki Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy mogą
być przeznaczane na dofinansowanie zadań z zakresu ochrony środowiska
i gospodarki wodnej realizowanych przez jednostki budżetowe.
2. W budżecie państwa tworzy się rezerwę celową w wysokości
odpowiadającej kwocie środków przekazywanych państwowym jednostkom
budżetowym przez Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze na dochody
budżetu państwa.

Art. 410d. Środki Narodowego Funduszu można przeznaczać za zgodą
ministra właściwego do spraw klimatu na wspieranie projektów i inwestycji
z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wodnej poza granicami kraju, jeżeli ma
to związek z bezpieczeństwem ekologicznym Rzeczypospolitej Polskiej,
z zastrzeżeniem art. 410e.

Art. 410e. 1. Środki Narodowego Funduszu niebędące przychodami,
o których mowa w art. 401 ust. 7, oraz niebędące wpływami pochodzącymi ze
sprzedaży jednostek przyznanej emisji gromadzonymi na Rachunku klimatycznym,
o którym mowa w art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie
zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji, można także
przeznaczać, za zgodą ministra właściwego do spraw klimatu, na:
1) udzielanie pomocy w ramach międzynarodowej współpracy na rzecz rozwoju
państwom niewymienionym w załączniku I do Ramowej konwencji Narodów
Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 9 maja 1992 r. (Dz. U. z 1996 r. poz. 238), zwanej dalej „Konwencją
Klimatyczną”;
2) dokonywanie wpłat na rzecz międzynarodowych organizacji, instytucji,
programów i funduszy, zapewniających funkcjonowanie mechanizmów
finansowych służących realizacji celów Konwencji Klimatycznej.
2. Pomoc, o której mowa w ust. 1 pkt 1, jest udzielana na wspieranie
projektów i inwestycji z zakresu:
1) ograniczania lub unikania emisji gazów cieplarnianych;
2) pochłaniania lub sekwestracji dwutlenku węgla (CO2);
3) adaptacji do zmian klimatu;
4) wzmocnienia instytucjonalnego.
3. Środki Narodowego Funduszu niebędące przychodami, o których mowa
w art. 401 ust. 7, oraz niebędące wpływami pochodzącymi ze sprzedaży jednostek
przyznanej emisji gromadzonymi na Rachunku klimatycznym, o którym mowa
w art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami
gazów cieplarnianych i innych substancji, przeznaczone na zadania, o których
mowa w ust. 1, realizowane przez państwową jednostkę budżetową, są
przekazywane tej jednostce zgodnie z art. 410c ust. 2.

Art. 410f. Środki Narodowego Funduszu przeznacza się także na
odszkodowania wynikające z niewykonania lub nienależytego wykonania umów
sprzedaży jednostek przyznanej emisji, zawieranych na podstawie ustawy z dnia
17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych
substancji.

art. 411. więcej Art. 411. 1. Finansowanie działalności, o której mowa w art. 400a ust. 1 oraz
art. 410a ust. 4–6, ze środków Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy
odbywa się przez:
1) udzielanie oprocentowanych pożyczek, w tym pożyczek przeznaczonych na
zachowanie płynności finansowej;
2) udzielanie dotacji, w tym:
a) dopłaty do oprocentowania kredytów bankowych,
b) dokonywanie częściowych spłat kapitału kredytów bankowych,
c) dopłaty do oprocentowania lub ceny wykupu obligacji,
d) (uchylona)
e) dopłaty do rat lub innych opłat ustalanych w umowach leasingu
w rozumieniu przepisów art. 23a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387,
z późn. zm.) i art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku
dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn.zm.);
3) nagrody za działalność na rzecz ochrony środowiska i gospodarki wodnej,
niezwiązaną z wykonywaniem obowiązków pracowników administracji
rządowej i samorządowej.
1a. (uchylony)
1b. (uchylony)
1c. (uchylony)
1d. Finansowanie wydatków na prace, o których mowa w art. 7 ust. 2 ustawy
z dnia 14 lipca 2000 r. o restrukturyzacji finansowej górnictwa siarki, odbywa się
w formie dotacji.
1e. Ogólną kwotę środków przeznaczanych na finansowanie, o którym mowa
w ust. 1d, określa roczny plan finansowy Narodowego Funduszu.
1f. Wysokość dotacji, o której mowa w ust. 1d, określa szczegółowy
harmonogram prac likwidacyjnych i rekultywacyjnych obejmujący rodzaj i zakres
zadań, wysokość niezbędnych nakładów i czas ich realizacji zatwierdzony przez
Narodowy Fundusz.
1g. Dotacja, o której mowa w ust. 1d, wykorzystana niezgodnie ze
szczegółowym harmonogramem prac likwidacyjnych i rekultywacyjnych podlega
zwrotowi do Narodowego Funduszu.
2. Przeznaczenie środków na finansowanie potrzeb geologii wymaga
zasięgnięcia opinii ministra właściwego do spraw środowiska, a na finansowanie
potrzeb górnictwa – ministra właściwego do spraw gospodarki złożami kopalin
oraz Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego.
3. Pożyczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyłączeniem pożyczek
przeznaczonych na zachowanie płynności finansowej, mogą być częściowo
umarzane, pod warunkiem terminowego wykonania zadań i osiągnięcia
planowanych efektów.
3a. Dopłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c, stosuje się do obligacji
emitowanych na cele związane z działalnością, o której mowa w art. 400a ust. 1
oraz art. 410a ust. 4–6, przez podmioty posiadające osobowość prawną wykonujące
zadania z zakresu gospodarki komunalnej.
3b. Dopłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. e, stosuje się do rat lub innych
opłat ponoszonych przez korzystających, ustalanych w umowach, których
przedmiotem jest leasing środków trwałych lub wartości niematerialnych
i prawnych podlegających amortyzacji i służących realizacji celów z zakresu
ochrony środowiska lub gospodarki wodnej.
3c. W przypadku gdy pożyczka na zachowanie płynności finansowej, o której
mowa w ust. 1 pkt 1, stanowi pomoc publiczną, może być udzielana jako pomoc
publiczna, mająca na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce,
o której mowa w Sekcji 3.1 Komunikatu Komisji – Tymczasowe ramy środków
pomocy państwa w celu wsparcia gospodarki w kontekście trwającej epidemii
COVID-19 (2020/C 91 I/01) (Dz. Urz. UE C 91 I z 20.03.2020, str. 1).
3d. Pomoc publiczna w formie zmiany warunków lub terminów spłaty
pożyczki, o której mowa w ust. 1 pkt 1, lub w formie umorzenia pożyczki zgodnie
z ust. 3 może być udzielana jako pomoc publiczna, mająca na celu zaradzenie
poważnym zaburzeniom w gospodarce, o której mowa w Sekcji 3.1 Komunikatu
Komisji – Tymczasowe ramy środków pomocy państwa w celu wsparcia
gospodarki w kontekście trwającej epidemii COVID-19 (2020/C 91 I/01).
4. Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze mogą dysponować
rachunkami środków dewizowych.
5. Narodowy Fundusz oraz wojewódzkie fundusze mogą udzielać poręczeń:
1) spłaty kredytów lub pożyczek,
2) spłaty odsetek od kredytów lub pożyczek,
3) zwrotu przyznanych środków
– pod warunkiem przeznaczenia tych kredytów, pożyczek lub środków na cele
z zakresu ochrony środowiska lub gospodarki wodnej oraz ustanowienia zabezpieczeń odpowiednio na rzecz Narodowego Funduszu albo wojewódzkich
funduszy na wypadek roszczeń wynikających z tytułu wykonania obowiązków
poręczycieli.
5a. Poręczenia są terminowe i udzielane do kwoty określonej w umowie.
5b. Narodowy Fundusz oraz wojewódzkie fundusze pobierają opłatę
prowizyjną od poręczeń, uwzględniając w szczególności kwotę zobowiązania.
6. Narodowy Fundusz może przejąć zobowiązania ministra właściwego do
spraw klimatu, jeżeli przyznanie środków przez rządy państw obcych i organizacje
międzynarodowe, zgodnie z ustaleniami umów międzynarodowych, jest
uwarunkowane udzieleniem przez ministra właściwego do spraw klimatu gwarancji
zwrotu wypłaconych kwot w całości lub w części, z przyczyn określonych w tych
umowach.
6a. Narodowy Fundusz może obejmować lub nabywać udziały lub akcje
w spółkach oraz nabywać obligacje emitowane przez inne podmioty niż Skarb
Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, za zgodą ministra właściwego do
spraw klimatu i ministra właściwego do spraw finansów publicznych, jeżeli jest to
związane z rozwojem przemysłu i usług w zakresie ochrony środowiska.
7. Wnioski o przyznanie pożyczek lub dotacji, których wartość jednostkowa
przekracza 10 000 000 euro, dotyczące środków technicznych służących jedynie
ograniczeniu negatywnego oddziaływania na środowisko, w szczególności
oczyszczalni ścieków, elektrofiltrów lub składowisk odpadów, powinny zawierać
uzasadnienie obejmujące analizę ewentualnych alternatywnych rozwiązań
organizacyjnych, technicznych lub technologicznych mających na celu
wyeliminowanie lub ograniczenie powstawania zanieczyszczeń oraz
wprowadzenie czystszej produkcji.
8. Narodowy Fundusz oraz wojewódzkie fundusze udzielają dotacji,
pożyczek, poręczeń oraz przekazują środki finansowe na podstawie umów
cywilnoprawnych.
9. Formy umowy cywilnoprawnej nie stosuje się do przekazywania środków
na nagrody za działalność na rzecz ochrony środowiska i gospodarki wodnej
niezwiązaną z wykonywaniem obowiązków pracowników administracji rządowej i
samorządowej, o których mowa w ust. 1 pkt 3, jeżeli ich fundatorem jest Narodowy
Fundusz lub wojewódzkie fundusze.
10. Narodowy Fundusz oraz wojewódzkie fundusze mogą udostępniać środki
finansowe bankom z przeznaczeniem na udzielanie kredytów bankowych,
pożyczek lub dotacji na wskazane przez siebie programy i przedsięwzięcia
z zakresu zadań ochrony środowiska i gospodarki wodnej oraz potrzeb geologii,
a także dopłaty do oprocentowania lub częściowe spłaty kapitału udzielanych na
ten cel kredytów bankowych, lub dopłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. e.
10a. Narodowy Fundusz oraz wojewódzkie fundusze mogą zawierać umowy
o udostępnienie środków finansowych, o których mowa w ust. 10, z bankami
wybranymi na podstawie określonych przez te fundusze procedur, zapewniających
poszanowanie zasady przejrzystości i równego traktowania banków oraz zawarcie
umowy z każdym bankiem spełniającym obiektywne, proporcjonalne
i niedyskryminacyjne warunki określone w tych procedurach.
10b. (uchylony)
10c. (uchylony)
10d. Do wyboru banków, o których mowa w ust. 10a, nie mają zastosowania
przepisy o zamówieniach publicznych.
10e. Umowy, o których mowa w ust. 10a, określają w szczególności tryb
i terminy przekazywania bankom przez Narodowy Fundusz oraz wojewódzkie
fundusze środków finansowych, o których mowa w ust. 10.
10f. Narodowy Fundusz może udostępniać środki finansowe wojewódzkim
funduszom z przeznaczeniem na:
1) udzielanie pożyczek lub dotacji, a także na dalsze udostępnianie środków
zgodnie z ust. 10, na wskazane przez siebie programy i przedsięwzięcia
z zakresu zadań ochrony środowiska i gospodarki wodnej oraz potrzeb
geologii;
2) pokrycie kosztów obsługi zadań realizowanych przez:
a) wojewódzkie fundusze, związanych z wdrażaniem programów
i przedsięwzięć, o których mowa w pkt 1,
b) jednostki samorządu terytorialnego współpracujące przy wdrażaniu
programów i przedsięwzięć, o których mowa w pkt 1, lub tworzeniu
warunków do tego wdrażania.
10g. Osoba fizyczna, która zamierza złożyć wniosek o przyznanie
dofinansowania z Narodowego Funduszu lub wojewódzkiego funduszu, może złożyć żądanie wydania zaświadczenia o wysokości przeciętnego miesięcznego
dochodu przypadającego na jednego członka jej gospodarstwa domowego.
10h. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 10g, wydaje wójt, burmistrz lub
prezydent miasta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby fizycznej,
o której mowa w ust. 10g.
10i. Dochodem, o którym mowa w ust. 10g, jest dochód w rozumieniu
art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
z 2020 r. poz. 111).
10j. Gospodarstwo domowe tworzą:
1) osoba fizyczna, o której mowa w ust. 10g, samotnie zamieszkująca
i gospodarująca (gospodarstwo domowe jednoosobowe), albo
2) osoba fizyczna, o której mowa w ust. 10g, oraz osoby z nią spokrewnione lub
niespokrewnione pozostające w faktycznym związku, wspólnie z nią
zamieszkujące i gospodarujące (gospodarstwo domowe wieloosobowe).
10k. Wysokość przeciętnego miesięcznego dochodu, o którym mowa
w ust. 10g, ustalana jest na podstawie dochodów osiągniętych w:
1) przedostatnim roku kalendarzowym poprzedzającym rok, w którym złożono
żądanie wydania zaświadczenia, o którym mowa w ust. 10g – w przypadku
żądania złożonego w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 31 lipca danego roku;
2) ostatnim roku kalendarzowym poprzedzającym rok, w którym złożono
żądanie wydania zaświadczenia, o którym mowa w ust. 10g – w przypadku
żądania złożonego w okresie od dnia 1 sierpnia do dnia 31 grudnia danego
roku.
10l. Do ustalania wysokości przeciętnego miesięcznego dochodu, o którym
mowa w ust. 10g, z gospodarstwa rolnego stosuje się przepisy art. 5 ust. 8–9
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, przy czym ilekroć
w tych przepisach mowa jest o:
1) rodzinie – rozumie się przez to gospodarstwo domowe, o którym mowa
w ust. 10j;
2) gospodarstwie rolnym – rozumie się przez to gospodarstwo rolne, o którym
mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym
(Dz. U. z 2020 r. poz. 333).
10m. Do ustalania wysokości przeciętnego miesięcznego dochodu, o którym
mowa w ust. 10g, z działalności podlegającej opodatkowaniu na podstawie
przepisów o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów
osiąganych przez osoby fizyczne stosuje się odpowiednio przepis art. 5 ust. 7a
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych.
10n. Do postępowania w sprawie wydania zaświadczenia, o którym mowa
w ust. 10g:
1) stosuje się przepisy art. 23 ust. 2a i ust. 4 pkt 1, 2 i pkt 3 lit. f ustawy z dnia
28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, przy czym ilekroć w tych
przepisach jest mowa o rodzinie, rozumie się przez to gospodarstwo domowe,
o którym mowa w ust. 10j;
2) przepisy art. 23 ust. 7, art. 23b ust. 1 pkt 1, 1a i 3, ust. 4 i 5, art. 24a ust. 1 i 2,
art. 25 ust. 3 i art. 29 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych stosuje się odpowiednio.
10o. Żądanie wydania zaświadczenia, o którym mowa w ust. 10g, zawiera
następujące dane osoby fizycznej, o której mowa w ust. 10g, oraz członków jej
gospodarstwa domowego:
1) imię i nazwisko;
2) numer PESEL, a w przypadku gdy nie nadano numeru PESEL – numer i serię
dokumentu potwierdzającego tożsamość;
3) adres miejsca zamieszkania;
4) adres poczty elektronicznej lub numer telefonu osoby fizycznej, o której
mowa w ust. 10g, o ile je posiada.
10p. Żądając wydania zaświadczenia, o którym mowa w ust. 10g, osoba
fizyczna, o której mowa w ust. 10g, składa oświadczenie potwierdzające, że
Narodowy Fundusz lub wojewódzki fundusz wymaga zaświadczenia w celu
przyznania dofinansowania.
10q. W zaświadczeniu, o którym mowa w ust. 10g, podaje się wysokość
przeciętnego miesięcznego dochodu przypadającego na jednego członka
gospodarstwa domowego osoby fizycznej, o której mowa w ust. 10g, oraz
wskazuje się, czy dochód ten dotyczy członka gospodarstwa domowego
jednoosobowego czy gospodarstwa domowego wieloosobowego.
10r. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta może, w formie pisemnej,
upoważnić swojego zastępcę, pracownika urzędu gminy albo kierownika ośrodka
pomocy społecznej, a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy społecznej
w centrum usług społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 lipca
2019 r. o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych (Dz. U.
poz. 1818) – dyrektora centrum usług społecznych, lub kierownika innej jednostki
organizacyjnej gminy, a także inną osobę na wniosek kierownika ośrodka pomocy
społecznej, dyrektora centrum usług społecznych lub innej jednostki organizacyjnej
gminy do prowadzenia postępowań w sprawach, o których mowa w ust. 10g,
w tym do wydawania w tych sprawach zaświadczeń.
10s. Minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw rodziny określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór żądania wydania zaświadczenia, o którym mowa w ust. 10g,
2) wzór zaświadczenia, o którym mowa w ust. 10g
– kierując się koniecznością ujednolicenia formy przekazywanych danych, a także
zapewnienia zupełności i przejrzystości przedstawianych informacji.
11. Środki powierzone Narodowemu Funduszowi i wojewódzkim
funduszom, pochodzące z pomocy zagranicznej, są wykorzystywane na
dofinansowanie przedsięwzięć z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wodnej
zgodnie z umowami, na podstawie których środki te przekazano, oraz zgodnie
z procedurami obowiązującymi w tych funduszach.

Art. 411a. 1. Narodowy Fundusz może nabywać udziały lub akcje
w spółkach, jeżeli statutowym lub ustawowym przedmiotem działalności tych
spółek jest ochrona środowiska i gospodarka wodna.
1a. Narodowy Fundusz może obejmować lub nabywać akcje w spółce,
o której mowa w art. 421a ust. 1.
2. Narodowy Fundusz może obejmować udziały lub akcje w spółkach innych
niż określone w ust. 1 i art. 421a ust. 1 wyłącznie w zamian za nieściągalne
wierzytelności wynikające z umów zawartych z tym Funduszem.
3. Objęcie, nabycie lub zbycie udziałów lub akcji w spółkach oraz objęcie,
nabycie lub zbycie obligacji, których emitentem jest podmiot inny niż Skarb
Państwa, przez Narodowy Fundusz wymaga zgody ministra właściwego do spraw klimatu. Przepisu art. 15 ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zasadach zarządzania
mieniem państwowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 735) nie stosuje się.
4. Zbycie udziałów lub akcji w spółkach oraz zbycie obligacji, których
emitentem jest podmiot inny niż Skarb Państwa, przez wojewódzki fundusz
wymaga zgody zarządu województwa.
5. Zarząd Narodowego Funduszu przedstawia ministrowi właściwemu do
spraw klimatu, raz w roku, nie później niż do dnia 30 czerwca, informację
o posiadanych udziałach, akcjach i obligacjach.
6. Zarządy wojewódzkich funduszy przedstawiają zarządom województw
oraz ministrowi właściwemu do spraw klimatu, raz w roku, nie później niż do dnia
30 czerwca, informację o posiadanych udziałach, akcjach i obligacjach.

art. 412. więcej Art. 412. (uchylony).

art. 413. więcej Art. 413. (uchylony).

art. 414. więcej Art. 414. (uchylony).

art. 415. więcej Art. 415. (uchylony).

Art. 415a. (uchylony).

Art. 415b. (uchylony).

Art. 415c. (uchylony).

Art. 415d. (uchylony).

Art. 415e. (uchylony).

Art. 415f. (uchylony).

Art. 415g. (uchylony).

art. 416. więcej Art. 416. (uchylony).

art. 417. więcej Art. 417. (uchylony).

art. 418. więcej Art. 418. (uchylony).

art. 419. więcej Art. 419. (uchylony).

art. 420. więcej Art. 420. (uchylony).

art. 421. więcej Art. 421. (uchylony).

Art. 421a. 1. Spółka Polskie Domy Drewniane Spółka Akcyjna, zwana dalej
„Spółką”, prowadzi działalność w celu zwiększenia dostępności mieszkań na
potrzeby społeczeństwa.
2. Siedzibą Spółki jest Warszawa.
3. Spółka działa pod firmą „Polskie Domy Drewniane Spółka Akcyjna”
i może używać w obrocie skrótów „Polskie Domy Drewniane S.A.” lub „PDD
S.A.”.

Art. 421b. Kapitał zakładowy Spółki wynosi co najmniej 50 000 000 zł
i może być pokryty przez wniesienie wkładów pieniężnych lub niepieniężnych.

Art. 421c. 1. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest
energooszczędne budownictwo drewniane obejmujące budowę budynków
mieszkalnych, zarządzanie tymi budynkami oraz wynajmowanie budynków
mieszkalnych lub lokali mieszkalnych z możliwością ich sprzedaży.
2. Spółka może również:
1) nabywać grunty;
2) przeprowadzać remonty lub przebudowę budynków mieszkalnych;
3) pozyskiwać lub tworzyć nowe rozwiązania technologiczne w zakresie
przetwarzania drewna;
4) nabywać lub przetwarzać surowiec drzewny, a także nabywać lub sprzedawać
produkty drzewne;
5) prowadzić inną działalność związaną z energooszczędnym budownictwem
drewnianym lub infrastrukturą towarzyszącą.
3. Szczegółowy przedmiot działalności Spółki określa jej statut.

Art. 421d. 1. Akcje Spółki mogą być akcjami imiennymi lub akcjami na
okaziciela.
2. Łączny udział Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej oraz Banku Ochrony Środowiska Spółki Akcyjnej, zwanych dalej
„Założycielami”, w kapitale zakładowym Spółki oraz w sumie głosów
przypadających na wszystkie akcje Spółki wynosi powyżej 50%.
3. Akcje imienne należące do Założycieli nie mogą być zbywane ani
obciążane, z wyjątkiem zbycia lub obciążenia na rzecz Skarbu Państwa.
4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się także w przypadku, gdy Spółka jest spółką
publiczną w rozumieniu art. 4 pkt 20 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie
publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do
zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (Dz. U. z 2019 r.
poz. 623, 1798 i 2217).
5. Uprzywilejowanie akcji imiennych należących do Założycieli, w tym
w zakresie prawa głosu, oraz uprawnienia osobiste Założycieli nie wygasają
z chwilą uzyskania przez Spółkę statusu spółki publicznej.
6. Czynność prawna dokonana niezgodnie z przepisami ust. 2–5 jest
nieważna.

Art. 421e. Spółka może emitować obligacje, z tym że obligacje zamienne
oraz obligacje z prawem pierwszeństwa mogą być skierowane wyłącznie do
każdoczesnych akcjonariuszy Spółki. Obligacje zamienne oraz obligacje z prawem
pierwszeństwa nie mogą być przedmiotem obrotu.

Art. 421f. Spółka może zostać połączona z inną spółką albo ulec podziałowi
wyłącznie za zgodą Rady Ministrów.

Art. 421g. 1. Rada nadzorcza Spółki liczy co najmniej 3 członków. Jeżeli
Spółka jest spółką publiczną, rada nadzorcza liczy co najmniej 5 członków.
2. Rada nadzorcza Spółki jest powoływana przez walne zgromadzenie
akcjonariuszy. Przepisów art. 385 § 3–9 ustawy z dnia 15 września 2000 r. –
Kodeks spółek handlowych nie stosuje się.

Art. 421h. 1. Uchwały rady nadzorczej Spółki zapadają bezwzględną
większością głosów.
2. W przypadku równości głosów rozstrzyga głos przewodniczącego rady
nadzorczej Spółki.

Art. 421i. Zarząd Spółki liczy od 1 do 4 członków.

Art. 421j. Do ustalania wynagrodzenia członków organów Spółki stosuje się
przepisy ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami (Dz. U. z 2019 r. poz. 1885 i 2217 oraz
z 2020 r. poz. 284).

Art. 421k. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do Spółki stosuje się
przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych oraz
ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zasadach zarządzania mieniem państwowym.

art. 422. więcej Art. 422. (uchylony).

art. 423. więcej Art. 423. (uchylony).

art. 424. więcej Art. 424. (uchylony).

art. 425. więcej Art. 425. (uchylony).

art. 426. więcej Art. 426. (uchylony).

art. 427. więcej Art. 427. (uchylony).

art. 428. więcej Art. 428. (uchylony).

art. 429. więcej Art. 429. (uchylony).

art. 430. więcej Art. 430. (uchylony).

art. 431. więcej Art. 431. (uchylony).

art. 432. więcej Art. 432. (uchylony).

art. 433. więcej Art. 433. (uchylony).

art. 434. więcej Art. 434. (uchylony).

art. 435. więcej Art. 435. (uchylony).

art. 436. więcej Art. 436. (uchylony).

art. 437. więcej Art. 437. (uchylony).

art. 438. więcej Art. 438. (uchylony).

art. 439. więcej Art. 439. (uchylony).

art. 440. więcej Art. 440. (uchylony).

art. 441. więcej Art. 441. (uchylony).

art. 442. więcej Art. 442. Ustawa wchodzi w życie w terminie i na zasadach określonych
w odrębnej ustawie.