Art. 72. 1. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gmin oraz miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego
zapewnia się warunki utrzymania równowagi przyrodniczej i racjonalną
gospodarkę zasobami środowiska, w szczególności przez:
1) ustalanie programów racjonalnego wykorzystania powierzchni ziemi, w tym
na terenach eksploatacji złóż kopalin, i racjonalnego gospodarowania
gruntami;
2) uwzględnianie obszarów występowania złóż kopalin oraz obecnych
i przyszłych potrzeb eksploatacji tych złóż;
3) zapewnianie kompleksowego rozwiązania problemów zabudowy miast i wsi,
ze szczególnym uwzględnieniem gospodarki wodnej, odprowadzania
ścieków, gospodarki odpadami, systemów transportowych i komunikacji
publicznej oraz urządzania i kształtowania terenów zieleni;
4) uwzględnianie konieczności ochrony wód, gleby i ziemi przed
zanieczyszczeniem w związku z prowadzeniem gospodarki rolnej;
5) zapewnianie ochrony walorów krajobrazowych środowiska i warunków
klimatycznych;
5a) uwzględnianie potrzeb w zakresie zapobiegania ruchom masowym ziemi i ich
skutkom;
6) uwzględnianie innych potrzeb w zakresie ochrony powietrza, wód, gleby,
ziemi, ochrony przed hałasem, wibracjami i polami elektromagnetycznymi.
2. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gmin oraz w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, przy
przeznaczaniu terenów na poszczególne cele oraz przy określaniu zadań
związanych z ich zagospodarowaniem w strukturze wykorzystania terenu, ustala
się proporcje pozwalające na zachowanie lub przywrócenie na nich równowagi
przyrodniczej i prawidłowych warunków życia.
3. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gmin oraz w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego określa się
także sposób zagospodarowania obszarów zdegradowanych w wyniku działalności
człowieka, klęsk żywiołowych oraz ruchów masowych ziemi.
4. Wymagania, o których mowa w ust. 1–3, określa się na podstawie
opracowań ekofizjograficznych, stosownie do rodzaju sporządzanego dokumentu,
cech poszczególnych elementów przyrodniczych i ich wzajemnych powiązań.
5. Przez opracowanie ekofizjograficzne rozumie się dokumentację
sporządzaną na potrzeby studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gminy, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz
planu zagospodarowania przestrzennego województwa, charakteryzującą
poszczególne elementy przyrodnicze na obszarze objętym studium lub planem i ich
wzajemne powiązania.
6. Minister właściwy do spraw klimatu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw środowiska oraz ministrem właściwym do spraw
budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz
mieszkalnictwa, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje, zakres i sposób
wykonania opracowań ekofizjograficznych, o których mowa w ust. 4,
uwzględniając odpowiednio potrzeby, dla których sporządzane są te opracowania,
konieczność zapewnienia trwałości podstawowych procesów przyrodniczych na
obszarze objętym planem zagospodarowania przestrzennego oraz dane będące
podstawą sporządzania tych opracowań.
7. Przepisy ust. 1 pkt 2 i 4 stosuje się odpowiednio do planu
zagospodarowania przestrzennego województwa.

Prawo ochrony środowiska art. 72

DODAJ