Teza Kluczowe dla ustalenia okresów pracy w szczególnych warunkach w myśl ustawy ma to, czy praca odpowiadała pracy zdefiniowanej art. 3 ustawy i załącznikach, do których odsyła, a nie to, czy zaświadczenie zostało wydane formalnie poprawnie. więcej

Teza Cześć zewnętrzna, tj. dobre imię to najogólniej rzecz ujmując sposób postrzegania i uważania danej osoby na zewnątrz, przez otoczenie, współpracowników, kontrahentów, środowisko w którym dana osoba się obraca, a w ujęciu najszerszym – społeczeństwo. Naruszenie dobrego imienia polega najczęściej na zniesławieniu przez pomówienie o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć tę osobę w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju prowadzonej działalności. Może tu chodzić zarówno o rozpowszechnianie wiadomości określonej treści, która stanowi zarzut pod adresem jednostki, jak i wyrażanie ujemnej oceny jej działalności. Niejednokrotnie naruszanie czci przejawiać się będzie w obu aspektach (por. w/w wyrok SN w z dnia 29 października 1971 r., II CR 455/71). więcej

Teza Żądanie pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności nie może być skuteczne, gdy w wyniku wyegzekwowania całej należności, zgasła wykonalność tytułu wykonawczego. W takiej sytuacji merytoryczne badanie zasadności powództwa przeciwegzekucyjnego jest nie tylko zbędne, ale i niedopuszczalne. Jak wskazał między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 stycznia 2016 r. sygn. akt IV CSK 282/15 wyegzekwowanie świadczenia zasądzonego tytułem wykonawczym objętym powództwem przeciwegzekucyjnym nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania, zgodnie z art. 355 k.p.c., lecz do oddalenia powództwa, o ile oczywiście wyegzekwowanie świadczenia nastąpiło w toku postępowania rozpoznawczego. Jednocześnie, jak uzasadniał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 30 marca 1976 r. III CZP 18/76 (OSNC 1976/9/195), zasadność powództwa wytoczonego na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. ocenia się według stanu rzeczy w chwili orzekania. Zatem, skoro na chwilę zamknięcia rozprawy tytuł wykonawczy, będący podstawą zgłoszonego roszczenia, wygasł, to brak było podstaw do uwzględnienia powództwa. więcej

Teza Sąd oddalił powództwo na podstawie art. 471 kc a contrario w zw. z art. 6 kc. więcej

Teza Sąd swe rozważania merytoryczne oparł o treść art. 42 ustawy z dnia 16 września 1982r. Prawo spółdzielcze (aktualnie t. jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1560), którym ustawodawca uregulował sposoby i postępowanie w zakresie kwestionowania podjętych przez walne zgromadzenie członków spółdzielni uchwał. więcej

Teza TEZA I : Nie powinno rodzić kontrowersji, że zgodnie z regułą proporcjonalności, im więcej jest zgodnych poszlak tym większe jest prawdopodobieństwo udowodnienia na ich podstawie faktu głównego. W przypadku wielości poszlak należy mieć także na względzie, że może mieć miejsce sytuacja, zaistnienia w układzie faktów dowodowych, poszlak pozytywnych (potwierdzających wersje oskarżenia) jak i negatywnych (tej wersji przeczących). Trzeba mieć też na uwadze, że powyższe może wymagać uwzględniania przez organ orzekający kombinacji (tak rozumianych poszlak), które odtwarzając w procesie dowodzenia nie sposób jest pomijać a prowadząc w ich ramach ocenę należy się kierować zasadą określoną w art.7 k.p.k. Zachodzić może wówczas potrzeba wartościowania mocy (przekonywania) tych faktów dowodowych. Co prawda w literaturze zwraca się uwagę, że nie powinna odgrywać znaczenia moc ( siła ), oddziaływania określonej poszlaki, to jednak zdaniem sądu odwoławczego, moc (siła ), zgodnych ze sobą wielu poszlak, w znaczeniu uprawdopodobnienia zaistnienia faktu głównego ma znaczenie. Nie powinno natomiast podlegać wątpliwości w kwestii prawidłowego orzekania w procesie poszlakowym, iż każda z poszlak (faktów ubocznych), z których wnioskuje się o winie oskarżonego, musi być udowodniona ("ustalona w sposób niebudzący wątpliwości"), gdyż tylko wtedy pozwala na ustalenia dotyczące faktu głównego; wymaga to dokładnego rozważenia każdej z poszlak, zwłaszcza, co już podkreślono starannej oceny dowodów, które służyły do ich ustalenia. TEZA II : Taka czynność przeprowadzona ze świadkiem nie była więc eksperymentem procesowym, lecz okazaniem świadkowi terenu. Okazywanie zwłaszcza obiektów budowlanych ma charakter statyczny. Dopiero dzięki relacji obserwatora uzyskujemy wiedzę, iż to ten np. obiekt. To relacja tej osoby (zeznania, czy wyjaśnienia) odgrywają znaczenie dowodowe. Słusznie w związku z tym wskazuje się w literaturze, że okazanie nie jest formą odtwarzania zdarzenia a jest nią przesłuchanie osoby, która uprzednio będąc obserwatorem np. obiektu postrzega go ponownie i jednocześnie relacjonuje (także w znaczeniu porównawczym) dane, zapisywane jako środki dowodowe w protokole. więcej

Teza W ocenie Sądu w sytuacji, gdy zbywany lokal wchodzi w skład majątku wspólnego małżonków, rodzice jednego z nich są osobami bliskimi w rozumieniu art. 68 ust. 2 zd. drugie u.g.n. więcej

Teza TBD więcej

Teza W ocenie Sądu żądana przez powoda kwota stanowiła „odpowiednią sumę”, o której mowa w art. 445 § 1 k.c. Oceniając jaka kwota zadośćuczynienia pieniężnego stanowić będzie sumę odpowiednią Sąd miał na względzie, że rozmiar krzywdy wyrządzonej powodowi był znaczny. więcej

Teza Hałas ogranicza korzystanie z nieruchomości w rozumieniu art. 129 i art. 136 ustawy Prawo ochrony środowiska. Zmniejszenie wartości nieruchomości z powodu wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania, a także sąsiedztwa lotniska, emitującego hałas nie pozwalający dotrzymać standardów jakości środowiska jest stratą powodującą obniżenie aktywów w majątku powoda. więcej

Teza Samoistny posiadacz w dobrej wierze może żądać zwrotu nakładów koniecznych o tyle, o ile nie mają pokrycia w korzyściach, które uzyskał z rzeczy. Chodzi tu o wymierne, efektywne korzyści „uzyskane", przybierające postać pożytków (naturalnych lub cywilnych). Nie uzasadniałby zaś pozbawienia posiadacza roszczenia o zwrot nakładów fakt „korzystania" z rzeczy. więcej

Teza Powódka nie wykazała, by pozwana dopuściła się względem niej rażącej niewdzięczności w rozumieniu art. 898 § 1 k.c. Fakt, że w okresie dokonywania remontu pokoju na wyższej kondygnacji powódka nie mogła z tego pokoju swobodnie korzystać nie może być traktowany jako skierowany przeciwko powódce i stanowiący objaw niewdzięczności. więcej

Teza Zgodnie z art. 840 § 1 pkt 1 kpc dłużnik może wytoczyć powództwo w celu pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności, jeżeli przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności. Dłużnik może w drodze tego powództwa zmierzać do wzruszenia treści tytułów egzekucyjnych, których nie chroni prawomocność materialna np. aktu notarialnego. Zdaniem Sądu przedmiotowe zobowiązanie Spółki do świadczenia na rzecz pozwanego wskazanych kwot nie stanowi zobowiązania wskazanego w pkt 3 i 4 art. 228 ksh, a stosowna uchwała Zgromadzenia Wspólników powoda na nabycie przedmiotowej nieruchomości została podjęta. W związku z powyższym oparte na tym zarzucie powództwo przeciwegzekucyjne w świetle art. 840 § 1 pkt 1 kpc było nieuzasadnione. więcej

Teza Powód działalności gospodarczej w lokalu znajdującym się na terenie nieruchomości wspólnoty od kilku lat nie prowadzi i nie podjął jej do momentu wydania wyroku. Nie są zatem prawdziwe jego twierdzenia, że umieszczona na elewacji reklama działalności tej dotyczy. Nie sposób przyjąć, by jakiekolwiek uzasadnione jego interesy rzeczywiście zostały naruszone. więcej

Teza Zbyciem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 ⁴ k.c., a wcześniej art. 526 k.c., jest także wniesienie go jako aportu do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2007 r., V CSK 518/06, LEX nr 488975 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2004 r., I ACa 1274/03, MoP 2006, nr 12 s. 663). Artykuł 55 ⁴ k.c. nie ma zastosowania jeżeli nabywca uzyskał przedsiębiorstwo lub gospodarstwo rolne w inny sposób niż przez nabycie szczególne np. w drodze dziedziczenia, gdyż wtedy stosuje się art. 922 § 1 k.c. więcej

Teza W świetle art. 16 § 1 k.c. cechy osobowości nie mogą być podstawą ubezwłasnowolnienia częściowego. "Prowadzenie spraw" jest w judykaturze rozumiane szeroko i obejmuje się nim czynności prawne i faktyczne, sprawy zarówno majątkowe, jak i osobiste. Nie można poprzestać na ogólnym stwierdzeniu o potrzebie pomocy, gdyż nieodzowne jest określenie rzeczywistego i skonkretyzowanego jej zakresu. Orzeczenie o ubezwłasnowolnieniu częściowym winno być poprzedzone ustaleniem, w prowadzeniu jakich konkretnie spraw potrzebna jest pomoc osobie cierpiącej na chorobę psychiczną lub inne zaburzenia psychiczne. więcej

Teza Zgodnie z art. 41 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. żołnierz zawodowy i osoby wspólnie z nim zamieszkujące są obowiązane przekazać do dyspozycji Agencji dotychczas zajmowaną kwaterę, jeżeli żołnierz otrzymał pomoc finansową na budownictwo mieszkaniowe, udzieloną na podstawie dotychczasowych przepisów. więcej

Teza Pozwana sprzeciwiała się udziałowi w spotkaniach osób trzecich, z którymi pozostawała w konflikcie, natomiast nie kwestionowała prawa powoda do tych kontaktów bez udziału tych osób. Taka postawa pozwanej nie była równoznaczna z naruszeniem dóbr osobistych powoda do utrzymywania więzi z dzieckiem. Nie ma w okolicznościach sprawy podstaw, aby powód, zamiast skorzystania z przysługujących mu środków egzekucyjnych, wykorzystywał przepisy o ochronie dóbr osobistych dla przymuszenia pozwanej do realizacji postanowienia wydanego w sprawie kontaktów z dzieckiem w sposób zgodny z jego interpretacją tego orzeczenia, bądź też aby w ten sposób próbował rozstrzygać o innych kwestiach związanych z wykonywaniem władzy rodzicielskiej. więcej

Teza TBD więcej

Teza Próby sprecyzowania użytego w art. 23 k.c. pojęcia podjęła się nauka i orzecznictwo, zgodnie akcentując właściwości, jakie musi wykazywać określona wartość, aby mogła zyskać rangę dobra osobistego. Podkreśla się, że są to wartości niemajątkowe, nieodłącznie związane z człowiekiem i jego naturą, stanowiące o jego wyjątkowości i integralności, jego godności i postrzeganiu w społeczeństwie, umożliwiające mu samorealizację i twórczą działalność, niepoddające się wycenie w ekonomicznych miernikach wartości. Zdaniem Sądu Okręgowego, wypowiedzi pozwanego były wykonaniem prawa do dozwolonej krytyki przedstawione w ramach swobody wypowiedzi, co w konsekwencji wyłącza ochronę udzielaną na podstawie art. 24 k.c. więcej

Teza Norma art. 628 § 1 k.c. ustanawia pomocnicze kryteria ustalania wysokości wynagrodzenia za wykonanie umowy o dzieło. Ustawodawca pozostawił stronom znaczną swobodę w zakresie określania wartości wynagrodzenia, bowiem oprócz uzgodnienia oznaczonej kwoty strony mogą poprzestać na wskazaniu podstaw do ustalenia ostatecznej wysokości wynagrodzenia należnego przyjmującemu zamówienie. Przepis ten nie ma jednak zastosowanie w niniejszej sprawie, ponieważ Sąd I instancji ustalił, że ostatecznie cena wykonania jednej kamizelki przez powoda wynosiła 19,75 zł netto, na co zgodziła się pozwana, płacąc zaliczkę. Nie można zatem twierdzić, by przepis ten został naruszony przez niewłaściwą wykładnię. więcej

Teza Niezasadnie podnosi powódka zarzut naruszenia art. 471 kc w zw z art. 361 kc , wiążąc go z nieuwzględnieniem przez Sąd I instancji jej roszczenia odszkodowawczego w tej części , która miałaby wynikać z uszczerbku mającego swoje źródło w różnicach wielkości kapitału pozostającego do spłaty wynikającej ze zmian kursu franka szwajcarskiego w dacie zawarcia umowy kredytowej i w dacie odstąpienia od umowy. więcej

Teza Ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy pozwalają na przyjęcie, że strony niniejszego sporu łączyła umowa o roboty budowlane w rozumieniu art. 647 kc. Stosownie do powołanego przepisu wykonawca zobowiązany jest wykonać przedmiot umowy zgodnie z projektem i zasadami wiedzy technicznej, a zamawiający do ich odbioru i zapłaty umówionego wynagrodzenia. więcej

Teza Obowiązek strony powodowej należy rozpatrywać w świetle treści art. 19 ust. 5 i 6 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Przewidziano w nim bowiem, że w celu uzyskania wynagrodzenia za świadczenie opieki zdrowotnej udzielone świadczeniobiorcy w stanie nagłym, świadczeniodawca obowiązany jest złożyć wniosek do podmiotu zobowiązanego do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej wraz z rachunkiem, wykazem udzielonych świadczeń opieki zdrowotnej i ich kosztów oraz pisemnym przedstawieniem okoliczności udzielenia świadczeń uzasadniających ich sfinansowanie ze środków publicznych, zaś podmiotowi zobowiązanemu do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych przysługuje prawo kontroli zasadności wniosku. więcej

Teza Nie znajdował uzasadnienia zarzut naruszenia art. 361 § 1 k.c. Sąd Okręgowy dokonał właściwej wykładni powołanego przepisu, jak również prawidłowo dokonał subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod wynikającą z przepisu normę prawną. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.). Chwilę, w której dłużnik dopuszcza się opóźnienia, określić należy na podstawie art. 476 k.c. i jest ona odmiennie ustalana w zależności od tego, czy dłużnik jest zobowiązany do świadczenia terminowego czy do świadczenia bezterminowego. Należało zatem w pierwszej kolejności ocenić charakter świadczenia zakładu ubezpieczeń z tytułu ponoszenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę wyrządzoną przez ubezpieczonego osobom trzecim wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.). więcej

Teza Przepis art. 77 ⁵ § 1 k.p. zawiera wyjaśnienie co należy rozumieć pod pojęciem podróży służbowej. Podróżą służbową jest każde udanie się pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy w celu wykonania zadania służbowego. Wykonywanie zadania służbowego w rozumieniu art. 77 ⁵ § 1 k.p. nie jest wykonywaniem pracy określonego rodzaju, wynikającej z charakteru zatrudnienia. Ta bowiem nigdy nie jest incydentalna. Stanowisko powyższe zostało również zaakceptowane w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2008 r. II PZP 11/08, gdzie Sąd wskazał, iż przepis art. 77 ⁵ § 1 k.p. odnosi się jedynie do zadania rozumianego jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy. Z przepisu art. 77 ⁵ § 1 k.p. wynika bowiem wprost, że podróż służbowa ma charakter incydentalny. więcej

Teza Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Kwestia uwzględniania przy określaniu zadośćuczynienia świadczenia z tytułu dobrowolnego ubezpieczenia poszkodowanego, jest w orzecznictwie i doktrynie sporna. Uzasadnieniem kumulacji świadczeń jest otrzymanie ich od innych podmiotów niż osoby zobowiązane do naprawienia szkody. Takie bowiem sytuacje nie powinny nawet częściowo zwalniać sprawcy od odpowiedzialności. Przyjmuje się jednak również, że otrzymane świadczenia mogą mieć wpływ na określenie wysokości zadośćuczynienia z art. 445 § 1 k.c., czy stosownego odszkodowania z art. 446 § 3 k.c. więcej

Teza Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W doktrynie i orzecznictwie sądów powszechnych przyjmuje się, iż z braku szczegółowych kryteriów zawartych w samej ustawie, przy ustalaniu odpowiedniej sumy należy uwzględniać wszelkie okoliczności sprawy mogące mieć wpływ na wielkość doznanej przez poszkodowanego krzywdy; wszystkie pozostałe czynniki mają znaczenie wówczas, gdy wpływają na odczuwane cierpienia. Przy czym obok kryteriów obiektywnych uwzględnić należy również indywidualną sytuację poszkodowanego; uszczerbek o charakterze niemajątkowym dotyka przecież psychiki człowieka w sposób szczególny, na jego rozmiar wpływ ma indywidualna wrażliwość, cechy charakteru. Sąd Najwyższy w wyroku z 16 lipca 1997 r., w sprawie II CKN 273/97 uznał, że zdrowie jest dobrem szczególnie cennym; przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra. W tezie wyroku z 13 grudnia 2007 roku, w sprawie I CSK 384/07 Sąd Najwyższy stwierdził, że zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie tak bezcennych wartości, jak zdrowie czy integralność cielesna. więcej

Teza Zgodnie z art. 413 par 2 pkt 1 k.p.k., wyrok skazujący powinien zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. Opis czynu przypisanego to dokładny opis wszystkich elementów czynu mających znaczenie dla prawidłowej jego kwalifikacji, niepomijający żadnego aspektu zachowania należącego do ustawowych znamion danego typu przestępstwa. Skoro zaś w zaskarżonym wyroku skazano oskarżonego za przestępstwo z art. 190 par 1 k.k., pomijając w opisie tego czynu znamię wzbudzenia w zagrożonej uzasadnionej obawy spełnienia groźby popełnienia przestępstwa, to Sąd Okręgowy dopuścił się naruszenia prawa procesowego - art. 413 par 2 pkt 1 k.p.k., które niewątpliwie miało rażący charakter i istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, uznającego oskarżonego za winnego popełnienia występku z art. 190 par 1 k.k. więcej

Teza Świadczenia w postaci "talonów świątecznych" wypłacane przez pracodawcę z pominięciem kryterium socjalnego określonego w art. 8 ust. 2 ustawy z 4.03.1994 r. o ZFŚS należy uznać za przychód stanowiący podstawę wymiaru składek. Przyznanie talonów świątecznych w równych wysokościach z uwagi na specyfikę okresu świątecznego i zwyczajów kulturowych przeczy celowi, jaki winny spełniać ZFSS. więcej

Teza Na gruncie postępowania odrębnego z zakresu ubezpieczeń społecznych należy podkreślić znaczenie przepisów ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Z art. 6 ust. 1 pkt 4 i art. 12 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 2 wskazanej ustawy wynika, że ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne, które są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia oraz z osobami z nimi współpracującymi, od dnia oznaczonego w umowie jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia tej umowy. więcej

Teza Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych, prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje mężczyźnie, z którym rozwiązano stosunek pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy), który był zatrudniony u tego pracodawcy przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończył 60 lat oraz ma okres ubezpieczenia uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat. Zatrudnienie w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych podjęte w okresie po rozwiązaniu stosunku pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy jest tym, które wlicza się do 6-miesięcznego okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych, po którym przysługuje prawo do zasiłku przedemerytalnego, gdyż tak stanowi art. 2 ust. 5 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. Jeżeli warunek rozwiązania stosunku pracy z przyczyny nieleżącej po stronie pracownika odnieść do zatrudnienia, z którego ustaniem powstaje prawo do zasiłku dla bezrobotnych, do czego wystarcza literalna wykładnia wszystkich przepisów art. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, to bezrobotny spełniający warunki do świadczenia przedemerytalnego nie traci prawa do tego świadczenia z powodu podjęcia zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych w okresie zarejestrowania jako bezrobotny i wyczekiwania na świadczenie. Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, traci prawo do świadczenia przedemerytalnego, jeżeli nie podejmie prac interwencyjnych bez uzasadnionej przyczyny. więcej

Teza Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.09.153.1227 j.t.) organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. Stosownie do treści ust. 1a w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego. Argumenty organu rentowego, iż Sąd Okręgowy w Zielonej Górze w wyroku z dnia 02.02.2011r. (sygn. akt IV U 4852/10) nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego, co ma wpływ na zasadność roszczenia o odsetki, są niezasadne w świetle poglądów Sądu Najwyższego wyrażonych w uchwale z dnia 24 marca 2011r. I UZP 2/11, OSNP 2011/19-20/255 w myśl których brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia. więcej

Teza Uznać w tych okolicznościach należało, że powodowie nie byli w stanie wygospodarować środków na koszty sądowe bez uszczerbku dla utrzymania koniecznego, co w świetle art. 102 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych uzasadniało udzielenie im zwolnienia od kosztów sądowych. więcej

Teza Nie ulega wątpliwości, że skarżąca w ramach niniejszego postępowania dochodzi zapłaty kwoty 50.000,00 zł. Dla tego roszczenia, zgodnie z art. 16 k.p.c. w zw. z art. 17 pkt 4) k.p.c., zastrzeżona jest właściwość sądu rejonowego. Sądy okręgowe rozpoznają bowiem sprawy o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa 75.000,00 zł. W konsekwencji przekazanie niniejszej sprawy do rozpoznania sądowi niższej instancji było prawidłowe. więcej

Teza Powód w zażaleniu nie kwestionował, że wniosek o uzasadnienie wyroku z dnia 7 listopada 2011 r. i zawartego w nim rozstrzygnięcia o kosztach złożył po upływie ustawowego terminu. Wobec tego wniosek powoda w tym zakresie zgodnie z brzmieniem art. 328 § 1 zd. 2 k.p.c. jako spóźniony podlegał odrzuceniu. więcej

Teza Sposób postępowania oskarżonego w trakcie zabójstwa, jego konsekwencja zasługuje na najwyższy wymiar kary przewidziany w art. 148 § 1 kk a tylko stwierdzone ograniczenie w stopniu znacznym zdolności do pokierowania swoim postępowaniem wskazuje, że ta okoliczność łagodząca powoduje, iż prawidłowy wymiar kary dla oskarżonego B. K. wynosi 25 lat pozbawienia wolności. więcej

Teza Wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 22 maja 2012 roku J. P. została uznana za winną tego, że działając z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu K. G. ugodziła pokrzywdzonego nożem, oraz zadała pokrzywdzonemu nożem ciosy, które spowodowały drobne powierzchowne rany cięte, przy czym na skutek przecięcia lewej tętnicy podkolanowej nastąpiło znaczne wykrwawienie i wstrząs hipowolemiczny skutkujący śmiercią K. G. tj. przestępstwa z art. 156§ 3 k.k. i za to przestępstwo na podstawie art. 156 § 3 k.k. wymierzono oskarżonej karę 5 ( pięciu ) lat pozbawienia wolności. więcej

Teza Dla realizacji znamion przestępstwa z art. 280 par 2 k.k. wystarczające jest okazanie pokrzywdzonemu broni lub innego niebezpiecznego przedmiotu w celu wzbudzenia w nim obawy jej niezwłocznego użycia. więcej

Teza Postępowanie przewidziane w art. 793 k.p.c. tj. o wydanie oprócz pierwszego dalszego tytułu wykonalności, jest odrębnym postępowaniem, w którym kognicja sądu jest jednoznacznie określona w ustawie. Sąd bada wyłącznie, czy zaistniała jedna z dwóch podstaw uzasadniających wydanie dalszego tytułu wykonawczego, tj. czy istnieje potrzeba prowadzenia egzekucji na rzecz kilku wierzycieli lub przeciwko kilku dłużnikom, albo z kliku składnikowych części majątku tego samego dłużnika. W niniejszej sprawie niewątpliwie zaistniały podstawy do wydania dalszego tytułu wykonawczego, co Sąd Okręgowy prawidłowo uczynił na podstawie art. 793 k.p.c., oznaczając cel dla którego tytuł ma służyć oraz jego liczbę porządkową. więcej

Teza Na uwzględnienie zasługiwał zarzut naruszenia art. 527 kc polegający na bezzasadnym oddaleniu powództwa w części, w której powód domagał się uznania czynności prawnych za bezskuteczne co do dalszych wskazanych w pozwie jego wierzytelności związanych z kosztami postępowania egzekucyjnego. Sąd Okręgowy nie wyjaśnił przyczyn pominięcia tych wierzytelności. Tymczasem w świetle załączonych do pozwu dokumentów, istnienie tych wierzytelności oraz ich wymagalność, a także fakt ich niezaspokojenia z braku majątku dłużnika nie budzi żadnych wątpliwości. Wierzytelności takie również podlegają ochronie przewidzianej w art. 527 § 1 kc. więcej

Teza Kwestionowane czynności zostały dokonane w ramach bieżącej działalności gospodarczej spółki i stąd nie przekraczały zakresu zwykłych czynności w rozumieniu art. 865 § 2 zd. 1 kc w zw. z art. 866 kc. więcej

Teza Zgodnie z przepisem stanowiącym podstawę niniejszego żądania - art. 358 ¹ § 3 k.c, Sąd przy waloryzacji świadczenia winien uwzględnić interesy obu stron. Nie chodzi tu zatem o proste przewartościowanie świadczenia pieniężnego wedle przyjętego miernika, lecz o sprawiedliwe (słuszne) rozłożenie konsekwencji ekonomicznych istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza na obie strony i to przy uwzględnieniu okoliczności zawarcia umowy ubezpieczenia oraz indywidualnej sytuacji każdej ze stron, nie tylko ekonomicznej, ale i ogólnożyciowej. Zawarty w art. 358 ¹ § 3 k.p.c. nakaz rozważenia interesów stron oraz uwzględniania zasad współżycia społecznego oznacza przede wszystkim konieczność ustalenia indywidualnej sytuacji osobistej, rodzinnej i majątkowej stron (także ich sytuacji w ramach danego zobowiązania) i wydania orzeczenia odpowiadającego wymogom słuszności. Uzasadnienie wyroku Sądu I instancji wskazuje, że Sąd ten wziął powyższe wskaźniki pod uwagę, jak również, że poza czynnikami ekonomicznymi, miał również na uwadze sytuację zdrowotną i rodzinną uposażonego. więcej

Teza Stosunek, w jakim wartość zobowiązania majątkowego obwarowanego karą umowną (260.000 zł.) pozostaje do wysokości kary (500.000 zł.), może przemawiać za jej rażącym wygórowaniem w znaczeniu art. 484 § 2 k.c. więcej

Teza Współpraca z organami bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 nie jest "tajną" w rozumieniu ustawy z dnia 18 października 2006r. o ujawnieniu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz części tych dokumentów (Dz.U. Nr 63, poz. 425 z 20070 ze zm.), jeżeli osoba lustrowana o kontaktach z tymi organami informowała osoby ze środowiska, które w zamyśle służb miała inwigilować. więcej

Teza Należy zauważyć, iż dla interpretacji pojęcia „zadośćuczynienie”, o jakim mówi art. 552 § 4 k.p.k., zastosowanie mają przepisy kodeksu cywilnego, a w szczególności art. 445 § 2 k.c., z którego wynika, iż zadośćuczynienie powinno być odpowiednie. Ustalenie jaka kwota jest „odpowiednia” należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Sąd Okręgowy prawidłowo przeanalizował wszystkie kryteria, które powinny służyć określaniu rozmiaru doznanej krzywdy. Oczywiście, że ocena doznanej krzywdy z powodu niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania jest trudna do precyzyjnego skonkretyzowania w postaci kwoty pieniężnej. Ustalenie skali doznanej krzywdy wymaga rzetelnego rozważenia całokształtu okoliczności dotyczących czasu trwania tymczasowego aresztowania, rodzaju zarzutu postawionego wnioskodawcy i związanego z tym rygoru odbywania tymczasowego aresztowania, sytuacji rodzinnej, stanu zdrowia, wieku, skutków w sferze psychiki, utraty autorytetu w środowisku, trybu życia przed aresztowaniem i szeregu innych okoliczności na podstawie których możliwe jest zakreślenie granic odczucia krzywdy przez wnioskodawcę. O rażącym naruszeniu zasad ustalania „odpowiedniego” zadośćuczynienia mogłoby świadczyć przyznanie zadośćuczynienia wręcz symbolicznego, zamiast stanowiącego rekompensatę doznanej krzywdy, bądź też kwoty wygórowanej, prowadzącej do niestosownego wzbogacenia się tą drogą. więcej

Teza Z zarzutów podniesionych w apelacjach nie wynikały zasadne podstawy do poddania w wątpliwość ustaleń faktycznych Sądu I instancji potwierdzających sprawstwo i winę oskarżonych w zakresie zarzuconego im czynu z art. 148 § 1 k.k. więcej

Teza Przepis art. 388 § 1 k.c. nie znajduje zastosowania w okolicznościach, gdy pokrzywdzenie jednej ze stron umowy polega na niezapłaceniu jej umówionej ceny, a w zasadzie na takim twierdzeniu oparte zostało powództwo ewentualne. Wytoczenie powództwa opartego na zarzucie wyzysku wskazuje na przyznanie przez powodów, że zamierzali sprzedać sporne nieruchomości, co kłóci się z ich wcześniejszymi twierdzeniami o pozorności umów sprzedaży. Nie zaistniały też okoliczności uzasadniające przyjęcie, by spełniona została przesłanka wyzysku w postaci wykorzystania przymusowego położenia, niedołęstwa lub niedoświadczenia powodów w chwili zawarcia umów i by zachodziła rażąca dysproporcja między świadczeniami stron. W celu wykazania faktu rażącej dysproporcji wzajemnych świadczeń przy sprzedaży nieruchomości we wsi Ż., w gminie O., powodowie zaofiarowali jedynie dowód z opinii biegłego z dziedziny szacowania nieruchomości, w rezultacie słusznie przez ten Sąd pominięty. Trafnie też zauważył Sąd pierwszej instancji, że stan faktyczny sprawy, gdy chodzi o pokrzywdzonego, nie może jednocześnie realizować przesłanki pozorności z art. 83 § 1 k.c. i wyzysku z art. 388 k.c. Przy pozorności bowiem nie sposób mówić o zwichnięciu równowagi wzajemnych świadczeń. więcej

Teza Prawidłowe rozstrzygnięcie o należnym odszkodowaniu i odsetkach wymaga ustalenia i rozważenia w pierwszej kolejności daty wymagalności roszczenia (przy uwzględnieniu art. 455 kc), daty właściwej dla określenia wysokości odszkodowania (przy uwzględnieniu art. 363 § 2 kc) oraz daty, od której wierzycielowi należą się odsetki przy uwzględnieniu zasady wynikającej z art. 481 § 1 kc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., II CK 146/02, LEX nr 82271). Sąd Apelacyjny, uznając, że zobowiązany do zapłaty odszkodowania popada w opóźnienie od chwili, kiedy odszkodowanie w zasądzonej wysokości było zasadne, na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził ustawowe odsetki na rzecz powodów od dat, w których biegły wydawał opinie co do kwoty obrazującej utratę wartości nieruchomości powodów, oraz wartości niezbędnych nakładów dla rewitalizacji akustycznej budynku. więcej

Teza Zgodnie z art. 358 ¹ § 3 k.c. w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesu stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie. Na przeszkodzie waloryzacji świadczenia nie stoi § 4 art. 358 ¹ k.c. Zgodnie z tym przepisem z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie powstaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. Przepis art. 358 ¹ § 3 k.c. wprowadza powszechną możliwość waloryzacji świadczeń pieniężnych, jeżeli tylko po powstaniu zobowiązania nastąpiła istotna zmiana siły nabywczej pieniądza. To oznacza, że unormowanie z § 4 art. 358 ¹ k.c. stanowi wyjątek i jako taki nie może podlegać wykładni rozszerzającej. więcej