Ustawa z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa reguluje sprawy związane z uprawianiem żeglugi na wodach
śródlądowych uznanych za żeglowne na podstawie przepisów Prawa wodnego,
zwanych dalej „śródlądowymi drogami wodnymi”.
2. Ustawa określa:
1) organy administracji żeglugi śródlądowej i ich kompetencje;
2) warunki uprawiania żeglugi;
3) zasady prowadzenia rejestru administracyjnego i wykonywania pomiaru statków;
4) wymagania bezpieczeństwa żeglugi;
5) zasady klasyfikacji i utrzymania śródlądowych dróg wodnych;
5a) zasady prowadzenia zharmonizowanego systemu usług informacji rzecznej;
5b) zasady prowadzenia bazy danych statków;
6) zasady wykonywania pilotażu;
7) postępowanie w razie wypadku żeglugowego;
8) przepisy karne.
3. Przepisy ustawy stosuje się także do statków służących do przewozów
międzybrzegowych, przewozu osób lub ładunków, uprawiania sportu lub rekreacji,
połowu ryb, wykonywania robót technicznych lub eksploatacji złóż kruszywa na
innych wodach śródlądowych niż określone w ust. 1.

art. 2. więcej Art. 2. 1. W sprawach wyposażenia statków żeglugi śródlądowej i kwalifikacji
ich załóg przepisy ustawy stosuje się także na wodach morskich, z uwzględnieniem
odrębnych przepisów.
2. Granice między wodami śródlądowymi a wodami morskimi określają przepisy
Prawa wodnego.

art. 3. więcej Art. 3. 1. W sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie stosuje się
przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące umowy przewozu oraz przepisy Prawa
przewozowego.
2. Ustawa nie narusza przepisów Prawa ochrony środowiska oraz przepisów
Prawa wodnego.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Przepisów ustawy, z wyjątkiem przepisów dotyczących
bezpieczeństwa ruchu, sygnalizacji i łączności oraz oznakowania dróg wodnych, nie
stosuje się do statków Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Straży
Granicznej i Państwowej Straży Pożarnej oraz statków morskich przebywających na
śródlądowych drogach wodnych.
2. Przepisy ustawy dotyczące unijnego świadectwa zdolności żeglugowej stosuje
się także do statków morskich spełniających warunki, o których mowa
w art. 30 ust. 1 pkt 1–5, przebywających na śródlądowych drogach wodnych, z wyjątkiem statków:
1) posiadających świadectwo zgodności z przepisami Międzynarodowej konwencji
o bezpieczeństwie życia na morzu, 1974, sporządzonej w Londynie dnia
1 listopada 1974 r. (Dz. U. z 1984 r. poz. 318 i 319, z 1986 r. poz. 177, z 2005 r.
poz. 1016, z 2008 r. poz. 1173 oraz z 2017 r. poz. 142) wraz z Protokołem
z 1978 r. dotyczącym Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na
morzu, 1974, sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 1978 r. (Dz. U. z 1984 r.
poz. 320 i 321) i z Protokołem z 1988 r. dotyczącym Międzynarodowej
konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, 1974, sporządzonym w Londynie
dnia 11 listopada 1988 r. (Dz. U. z 2008 r. poz. 1173 i 1174), zwanej dalej „konwencją SOLAS”, lub równoważne świadectwo, świadectwo zgodności
z przepisami Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych, sporządzonej
w Londynie dnia 5 kwietnia 1966 r. (Dz. U. z 1969 r. poz. 282) wraz z
Protokołem z 1988 r. dotyczącym Międzynarodowej konwencji o liniach
ładunkowych, 1966, sporządzonym w Londynie dnia 11 listopada 1988 r.
(Dz. U. z 2009 r. poz. 372), zwanej dalej „konwencją o liniach ładunkowych”,
lub równoważne świadectwo oraz międzynarodowy certyfikat o zapobieganiu
zanieczyszczaniu olejami (IOPP) potwierdzający zgodność z przepisami
Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez
statki, sporządzonej w Londynie dnia 2 listopada 1973 r., wraz z Protokołem
z 1978 r. dotyczącym tej konwencji, sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego
1978 r. (Dz. U. z 1987 r. poz. 101 i 102, z 2016 r. poz. 1979, z 2017 r. poz. 1449
oraz z 2018 r. poz. 1714 i 1970) oraz Protokołem z 1997 r. uzupełniającym
Międzynarodową konwencję o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez
statki, 1973, zmodyfikowanym przynależnym do niej Protokołem z 1978 r.,
sporządzonym w Londynie dnia 26 września 1997 r. (Dz. U. z 2005 r. poz. 1679
i 1680), zwanej dalej „konwencją MARPOL”;
2) nieobjętych konwencją SOLAS, konwencją o liniach ładunkowych lub
konwencją MARPOL:
a) w przypadku statków morskich – posiadających świadectwa i znaki wolnej
burty wymagane przez przepisy ich państw bandery,
b) w przypadku statków pasażerskich – posiadających certyfikat
bezpieczeństwa statku pasażerskiego wydany zgodnie z dyrektywą
Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/45/WE z dnia 6 maja 2009 r.
w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich (Dz. Urz.
UE L 163 z 25.06.2009, str. 1, z późn. zm.), lub
c) w przypadku statków używanych do uprawiania sportu lub rekreacji –
posiadających świadectwo kraju, pod którego banderą pływa dana
jednostka, potwierdzające odpowiedni poziom bezpieczeństwa.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) statek – urządzenie pływające o napędzie mechanicznym lub bez napędu
mechanicznego, w tym również prom, wodolot i poduszkowiec, przeznaczone
lub używane na śródlądowych drogach wodnych do:
a) przewozu osób lub rzeczy,
b) pchania lub holowania,
c) inspekcji, nadzoru nad bezpieczeństwem ruchu żeglugowego lub szkolenia,
d) ratowania życia lub mienia,
e) połowu ryb,
f) wykonywania prac technicznych, utrzymania szlaków żeglugowych lub
eksploatacji złóż kruszyw,
g) uprawiania sportu lub rekreacji,
h) celów mieszkalnych, biurowych, gastronomicznych, hotelowych lub
warsztatowych, a także jako przystanie pływające, doki lub zakłady
kąpielowe;
1a) statek przeznaczony lub używany wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji
– jacht rekreacyjny lub jacht komercyjny oraz jednostkę pływającą używaną do
amatorskiego połowu ryb;
1b) jacht rekreacyjny – statek przeznaczony lub używany wyłącznie do uprawiania
sportu lub rekreacji, inny niż jacht komercyjny;
1c) jacht komercyjny – statek przeznaczony lub używany wyłącznie do uprawiania
sportu lub rekreacji, w ramach prowadzenia działalności polegającej na:
a) odpłatnym przewozie osób,
b) odpłatnym wykonywaniu rejsów szkoleniowych,
c) odpłatnym udostępnianiu statku w celach amatorskiego połowu ryb
w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie
śródlądowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2168),
d) odpłatnym udostępnianiu statku obsadzonego załogą,
e) każdym innym odpłatnym wykorzystaniu lub udostępnianiu statku
– o ile w ramach tej działalności nie jest używany do przewozu więcej niż
12 pasażerów;
1d) jednostka pływająca używana do amatorskiego połowu ryb – statek używany do
amatorskiego połowu ryb w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 18 kwietnia
1985 r. o rybactwie śródlądowym;
2) armator – właściciela statku lub osobę, która uzyskała od właściciela tytuł
prawny do władania statkiem we własnym imieniu;
3) port lub przystań – akwen i grunt oraz związaną z nimi infrastrukturę, znajdującą
się w granicach portu lub przystani;
4) port macierzysty – port, który armator wskazał jako miejsce stałego postoju statku;
5) szlak żeglowny – pas wody przeznaczony do żeglugi;
6) głębokość tranzytowa – najmniejszą głębokość szlaku żeglownego określonego
odcinka drogi wodnej;
7) wypadek żeglugowy – zdarzenie związane z ruchem lub postojem statku,
w wyniku którego nastąpiło uszkodzenie ciała powodujące rozstrój zdrowia lub
śmierć człowieka, uszkodzenie mienia znacznej wartości albo poważną awarię
w rozumieniu przepisów Prawa ochrony środowiska;
8) państwo członkowskie – państwo członkowskie Unii Europejskiej, państwo
członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronę
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederację Szwajcarską;
9) państwo trzecie – państwo niebędące państwem członkowskim;
10) dokument bezpieczeństwa statku – unijne świadectwo zdolności żeglugowej,
tymczasowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej, świadectwo zdolności
żeglugowej i uproszczone świadectwo zdolności żeglugowej;
11) dokument dopuszczający statek do żeglugi – dokument bezpieczeństwa statku
albo inny dokument wydany przez właściwy organ państwa członkowskiego albo
państwa trzeciego, potwierdzający dopuszczenie statku do żeglugi po wodach
śródlądowych tego państwa;
12) usługi informacji rzecznej (RIS) – zharmonizowane usługi informacyjne
wspierające zarządzanie ruchem i transportem w żegludze śródlądowej;
13) użytkownik RIS – podmiot korzystający z usług informacji rzecznej (RIS);
14) tradycyjna jednostka pływająca – statek, wykorzystywany w szczególności do
celów pokazowych, którego wiek, charakterystyka techniczna, konstrukcja lub
unikalność ma znaczenie dla zachowania zasad tradycyjnego żeglarstwa lub
tradycyjnych technik żeglugi śródlądowej lub ma istotne znaczenie dla danego
okresu historycznego, a także replika tradycyjnej jednostki pływającej;
15) replika tradycyjnej jednostki pływającej – statek zbudowany w większości
z materiałów oryginalnych dla tradycyjnej jednostki pływającej z zastosowaniem
sposobu konstrukcji zgodnego z planami lub wzorami dla tradycyjnej jednostki pływającej.
2. Statkiem o napędzie mechanicznym jest statek posiadający mechaniczne
urządzenia napędowe, niezależnie od sposobu ich zamocowania.
3. Statkiem polskim jest statek, który stanowi własność:
1) Skarbu Państwa;
2) osoby prawnej mającej siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej;
3) obywatela polskiego zamieszkałego w Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Organami administracji żeglugi śródlądowej są:
1) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – jako naczelny organ
administracji żeglugi śródlądowej;
2) Dyrektor Urzędu Żeglugi Śródlądowej w Bydgoszczy, Dyrektor Urzędu Żeglugi
Śródlądowej we Wrocławiu oraz Dyrektor Urzędu Żeglugi Śródlądowej w Szczecinie, zwani dalej „dyrektorami urzędów żeglugi śródlądowej” – jako terenowe organy administracji żeglugi śródlądowej.
1a. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej sprawuje nadzór nad
działalnością dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej w zakresie uregulowanym
w niniejszej ustawie.
1b. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej pełni funkcję organu
kontroli nad instytucjami klasyfikacyjnymi w zakresie przestrzegania przepisów ustawy.
2. Dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej podlegają ministrowi właściwemu
do spraw żeglugi śródlądowej.
3. (uchylony)

art. 7. więcej Art. 7. 1. Dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej powołuje i odwołuje minister
właściwy do spraw żeglugi śródlądowej spośród kandydatów posiadających wiedzę
i doświadczenie w zakresie żeglugi śródlądowej lub prowadzenia inwestycji na
śródlądowych drogach wodnych.
2. Dyrektora delegatury urzędu żeglugi śródlądowej powołuje i odwołuje
minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej, na wniosek właściwego dyrektora
urzędu żeglugi śródlądowej, spośród kandydatów posiadających wiedzę i doświadczenie w zakresie żeglugi śródlądowej.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Dyrektor Urzędu Żeglugi Śródlądowej w Bydgoszczy wykonuje
zadania przy pomocy Urzędu Żeglugi Śródlądowej w Bydgoszczy i delegatur urzędów
żeglugi śródlądowej w Gdańsku, Giżycku oraz Warszawie.
1a. Dyrektor Urzędu Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu wykonuje zadania przy
pomocy Urzędu Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu i delegatur urzędów żeglugi
śródlądowej w Kędzierzynie-Koźlu oraz Krakowie.
1b. Dyrektor Urzędu Żeglugi Śródlądowej w Szczecinie wykonuje zadania przy
pomocy Urzędu Żeglugi Śródlądowej w Szczecinie.
1c. Delegaturą urzędu żeglugi śródlądowej kieruje dyrektor delegatury.
2. (uchylony)
3. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) terytorialny zakres działania dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej i siedziby
urzędów żeglugi śródlądowej, kierując się kryteriami ekonomicznymi
i intensywnością ruchu żeglugowego;
2) siedziby oraz właściwość miejscową delegatur urzędów żeglugi śródlądowej
w sprawach z zakresu działania dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej,
uwzględniając liczbę spraw występujących na danym terenie.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
zarządzenia, statut urzędu żeglugi śródlądowej oraz delegatur urzędów żeglugi
śródlądowej określający organizację tego urzędu oraz jego delegatur.
5. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej może przejąć lub przekazać do
załatwienia delegaturze urzędu żeglugi śródlądowej sprawę należącą do właściwości
innej delegatury tego urzędu żeglugi śródlądowej albo przekazać do załatwienia
wskazanej delegaturze urzędu żeglugi śródlądowej sprawę należącą do swojej
właściwości.
6. Decyzje i postanowienia w sprawach z zakresu właściwości delegatury urzędu
żeglugi śródlądowej oraz w sprawach przekazanych do załatwienia przez właściwego
dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej na podstawie ust. 5 dyrektor delegatury urzędu
żeglugi śródlądowej wydaje w imieniu właściwego dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej.
7. W zakresie swojej właściwości miejscowej dyrektorzy delegatur Urzędu
Żeglugi Śródlądowej w Bydgoszczy oraz dyrektorzy delegatur Urzędu Żeglugi
Śródlądowej we Wrocławiu wykonują zadania związane z uprawnieniami i obowiązkami, załatwiają sprawy oraz wykonują czynności należące odpowiednio do
Dyrektora Urzędu Żeglugi Śródlądowej w Bydgoszczy albo Dyrektora Urzędu
Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu, z wyłączeniem uprawnień, obowiązków, spraw
i czynności, o których mowa w:
1) art. 9 ust. 2 pkt 2a, art. 10a ust. 1 i 2, art. 14, art. 26a ust. 1 i 2, art. 34d ust. 1 i 2,
art. 34j ust. 1 i 5 oraz art. 43 ust. 6;
2) art. 357 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2020 r. poz. 310,
284, 695, 782, 875 i 1378).

art. 9. więcej Art. 9. 1. Do właściwości dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej należą
sprawy z zakresu administracji rządowej związane z uprawianiem żeglugi na
śródlądowych drogach wodnych w zakresie unormowanym niniejszą ustawą.
2. Do właściwości dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej należy:
1) nadzór nad bezpieczeństwem żeglugi śródlądowej;
2) przeprowadzanie inspekcji statków;
2a) przeprowadzanie pomiaru statku i inspekcji technicznej statku;
3) weryfikacja ustalonej głębokości tranzytowej na szlaku żeglownym;
4) kontrola przestrzegania przepisów dotyczących żeglugi na śródlądowych
drogach wodnych, w portach, przystaniach i zimowiskach;
5) kontrola stanu oznakowania szlaku żeglownego, śluz, pochylni, mostów,
urządzeń nad wodami i wejść do portów;
6) przeprowadzanie postępowania w sprawach wypadków żeglugowych;
7) kontrola dokumentów przewozowych i zgodności przewożonego przez statek
ładunku z tymi dokumentami;
8) kontrola obcych statków w zakresie zgodności wykonywanych przewozów
z postanowieniami umów międzynarodowych oraz pozwoleń na te przewozy;
9) współdziałanie z innymi organami w zakresie bezpieczeństwa żeglugi, ochrony
środowiska, ochrony portów lub przystani, w tym wykonywania zadań
obronnych i zadań o charakterze niemilitarnym, w szczególności zapobiegania
aktom terroru i likwidacji ich skutków;
10) (uchylony)
10a) kontrola posiadania na statku składników wyposażenia statku, których zakup
refinansowano ze środków Funduszu Żeglugi Śródlądowej;
11) wykonywanie zadań organu krajowego, o którym mowa w rozporządzeniu
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r.
o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową
oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334
z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), zwanym dalej „rozporządzeniem
nr 1177/2010”, w zakresie usług przewozu drogą wodną śródlądową, z tym że
rozpatrywanie skarg, o których mowa w art. 25 ust. 3 tego rozporządzenia,
należy do właściwości dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej określonego
w przepisach wydanych na podstawie ust. 2f;
12) przekazywanie do Europejskiej bazy danych statków, zwanej dalej „Bazą
EHDB”, prowadzonej przez Komisję Europejską, zgodnie z art. 19 dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1629 z dnia 14 września 2016 r. ustanawiającej wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej,
zmieniającej dyrektywę 2009/100/WE i uchylającej dyrektywę 2006/87/WE
(Dz. Urz. UE L 252 z 16.09.2016, str. 118, z późn. zm.), zwanej dalej
„dyrektywą 2016/1629”, określonych danych o statkach podlegających
obowiązkowi posiadania unijnego świadectwa zdolności żeglugowej oraz
o dokumentach dotyczących tych statków, oraz przekazywania danych z tej bazy.
2a. (uchylony)
2b. (uchylony)
2c. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej działa jako organ inspekcyjny.
2d. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej właściwego miejscowo do
zarządzania usługami informacji rzecznej (RIS), kierując się koniecznością
zapewnienia realizacji zadań w zakresie przekazywania informacji objętych tymi
usługami, a także koniecznością zapewnienia infrastruktury niezbędnej do
wykonywania tych zadań, w celu poprawy bezpieczeństwa i efektywności ruchu statków.
2e. Do właściwości dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej, którego właściwość
została określona w przepisach wydanych na podstawie ust. 2d, należy także
zarządzanie usługami informacji rzecznej (RIS).
2f. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej właściwego do rozpatrywania
skarg, o których mowa w art. 25 ust. 3 rozporządzenia nr 1177/2010, biorąc pod
uwagę natężenie ruchu pasażerskiego występującego w żegludze śródlądowej.
2g. Dyrektor Urzędu Żeglugi Śródlądowej w Szczecinie prowadzi bazę
informacji o statkach, członkach załóg statków oraz o stanie śródlądowych dróg
wodnych, zwaną dalej „bazą danych statków”. Baza danych statków jest prowadzona
w systemie teleinformatycznym.
2h. W przypadku niecierpiącym zwłoki dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej,
realizując zadania, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 2, 4–8 i 10a, wykonuje obowiązek,
o którym mowa w art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu
takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie
danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej
„rozporządzeniem 2016/679”, przez udostępnienie informacji, o których mowa
w art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2016/679, w Biuletynie Informacji Publicznej na
swojej stronie podmiotowej, na swojej stronie internetowej oraz w siedzibie urzędu
w widocznym miejscu.
2i. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa w art. 18 ust. 1 rozporządzenia
2016/679, nie wstrzymuje ani nie ogranicza wykonywania przez dyrektora urzędu
żeglugi śródlądowej zadań, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 2, 4–8 i 10a.
3. (uchylony)

Art. 9a. 1. W przypadku gdy pasażer nie jest zadowolony ze sposobu
rozpatrzenia przez przewoźnika lub operatora terminalu, w rozumieniu
rozporządzenia nr 1177/2010, skargi, o której mowa w art. 24 tego rozporządzenia,
lub nie uzyska on odpowiedzi na taką skargę, może wnieść skargę do dyrektora urzędu
żeglugi śródlądowej określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 2f.
2. Do skargi wniesionej do dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej pasażer dołącza:
1) kopię skargi skierowanej do przewoźnika lub operatora terminalu, w rozumieniu
rozporządzenia nr 1177/2010;
2) kopię odpowiedzi na skargę, o której mowa w pkt 1, albo oświadczenie, że
odpowiedź nie została udzielona w terminie określonym w art. 24
ust. 2 rozporządzenia nr 1177/2010;
3) kopię biletu lub potwierdzonej rezerwacji na daną trasę.
3. Do rozpatrywania skarg pasażerów przez dyrektora urzędu żeglugi
śródlądowej stosuje się przepisy działu VIII Kodeksu postępowania
administracyjnego.
4. W przypadku stwierdzenia naruszenia prawa przez przewoźnika lub operatora
terminalu, w rozumieniu rozporządzenia nr 1177/2010, dyrektor urzędu żeglugi
śródlądowej określa, w drodze decyzji administracyjnej, zakres stwierdzonych
nieprawidłowości oraz wyznacza termin ich usunięcia.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Zadania, o których mowa w art. 9 ust. 2 pkt 2, 3–8, 10a i 11,
wykonują uprawnieni do przeprowadzenia inspekcji pracownicy urzędów żeglugi
śródlądowej, zwani dalej „inspektorami”.
2. Inspektor ma prawo wejścia i przebywania na statku, na budowli wodnej
służącej żegludze, w porcie, przystani i zimowisku, a także podpływania i cumowania
statku inspekcyjnego do tych obiektów.
3. Inspekcję przeprowadza się w miarę możliwości bez uszczerbku dla
eksploatacji statku.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, kategorie pracowników uprawnionych do wykonywania zadań
inspekcyjnych, mając na względzie w szczególności charakter tych zadań.
5. W czasie wykonywania zadań służbowych inspektor ma prawo do:
1) kontrolowania, czy statek jest uprawniony do działalności, jaką uprawia, i czy
żegluga wykonywana jest zgodnie z przepisami prawa i umowami
międzynarodowymi;
2) kontroli dokumentów dotyczących statku i załogi oraz przewozowych;
3) żądania wyjaśnień i podejmowania wszelkich czynności niezbędnych do
przeprowadzenia kontroli na pokładzie, w ładowniach i innych pomieszczeniach
statku;
4) dokonywania wpisów dotyczących przeprowadzonej kontroli w dzienniku
pokładowym statku;
5) nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za wykroczenia w żegludze
śródlądowej;
6) kontroli posiadania na statku składników wyposażenia statku, których zakup
refinansowano ze środków Funduszu Żeglugi Śródlądowej – w przypadku
udzielenia armatorowi refinansowania.
5a. Administratorem danych osobowych przetwarzanych w celu, o którym
mowa w art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych
przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. z
2019 r. poz. 125), jest dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej.
6. Kierownik statku lub inna osoba odpowiedzialna za statek są obowiązani
stosować się do doraźnych zaleceń w zakresie bezpieczeństwa żeglugi wydanych
przez inspektora.

Art. 10a. 1. Zadania organu inspekcyjnego, o których mowa
w art. 9 ust. 2 pkt 2a, wykonuje powoływana i odwoływana przez ten organ
techniczna komisja inspekcyjna, zwana dalej „komisją inspekcyjną”.
2. W skład komisji inspekcyjnej wchodzą przewodniczący i eksperci. Jako
ekspertów należy powołać w szczególności: pracownika urzędu żeglugi śródlądowej,
specjalistę do spraw budowy statków oraz ich siłowni w zakresie żeglugi śródlądowej,
specjalistę do spraw nautyki posiadającego patent żeglarski kapitana żeglugi
śródlądowej uprawniający do kierowania statkiem, który podlega inspekcji, oraz – na
potrzeby przeprowadzania inspekcji tradycyjnych jednostek pływających – eksperta
do spraw żeglugi tradycyjnej.
3. Powołani w skład komisji inspekcyjnej przewodniczący i eksperci wykonują
swoje obowiązki bezstronnie.
4. Przed objęciem obowiązków przewodniczącego lub eksperta komisji
inspekcyjnej osoba powołana do pełnienia tej funkcji składa do organu inspekcyjnego
pisemne oświadczenie o zobowiązaniu się do wykonywania swoich obowiązków
bezstronnie.
5. Z obowiązku złożenia oświadczenia zwolnieni są członkowie korpusu służby
cywilnej zatrudnieni w urzędzie żeglugi śródlądowej.
6. W ramach realizacji swoich zadań komisja inspekcyjna może korzystać ze
wsparcia ekspertów zewnętrznych posiadających wymagane uprawnienia zgodnie
z właściwymi przepisami krajowymi, w tym uwzględniać przedstawiane ekspertyzy
w ramach prowadzonych czynności inspekcyjnych.

art. 11. więcej Art. 11. 1. W przypadku stwierdzenia w wyniku inspekcji, że dokument
dopuszczający statek do żeglugi jest nieważny lub że statek nie spełnia wymagań
określonych w tym dokumencie, jednakże taka nieważność albo niezgodność nie
stanowi zagrożenia bezpieczeństwa żeglugi, inspektor wzywa armatora do
niezwłocznego usunięcia stwierdzonych naruszeń.
2. W przypadku stwierdzenia w wyniku inspekcji:
1) braku dokumentu dopuszczającego statek do żeglugi,
2) zaniedbania zagrażającego bezpieczeństwu żeglugi, statku lub przebywających
na nim osób albo zagrażającego zanieczyszczeniem środowiska, a także
stwierdzenia uchybienia sanitarnego,
3) że statek stanowi zagrożenie bezpieczeństwa żeglugi
– inspektor, na podstawie udzielonego upoważnienia, może, w drodze decyzji
administracyjnej, zatrzymać lub skierować statek do najbliższego postoju oraz
zatrzymać dokument dopuszczający statek do żeglugi i dokument kwalifikacyjny
kierownika statku do czasu usunięcia stwierdzonych naruszeń.
3. O każdym przypadku naruszeń, o których mowa w ust. 1 i 2, o zatrzymaniu
statku oraz o wydanej decyzji powiadamia się na piśmie, wraz z uzasadnieniem,
administrację państwa, w którym został wystawiony dokument dopuszczający statek
do żeglugi, w terminie 7 dni od dnia stwierdzenia naruszenia.

Art. 11a. 1. W bazie danych statków gromadzi się informacje uzyskane z Bazy
EHDB oraz informacje przekazane przez dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej,
uzyskane w ramach wykonywanych przez nich zadań, w tym dotyczące:
1) wydawania dokumentów statków oraz przeprowadzania inspekcji tych statków;
2) danych osobowych, pozyskiwanych w związku z ubieganiem się o uzyskanie
dokumentów kwalifikacyjnych zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 37;
3) wypadków żeglugowych na śródlądowych drogach wodnych;
4) aktualnego stanu i parametrów śródlądowych dróg wodnych.
2. (uchylony)
3. Organy administracji żeglugi śródlądowej mają dostęp do informacji
gromadzonych w bazie danych statków, za pośrednictwem systemu
teleinformatycznego.
4. Dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej mogą przekazywać informacje
gromadzone w bazie danych statków, z wyjątkiem informacji, o których mowa
w art. 34ab ust. 1, stanowiących dane osobowe, organom państwa trzeciego lub
organizacji międzynarodowej po otrzymaniu od nich pisemnego zobowiązania
zawierającego deklarację o:
1) nieprzekazywaniu bez pisemnej zgody dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej
otrzymanych informacji organom innych państw trzecich lub innej organizacji
międzynarodowej;
2) zapewnieniu poufności tych informacji i ich wykorzystywaniu jedynie w celu
wykonywania zadań administracyjnych w zakresie bezpieczeństwa i ułatwień
w żegludze oraz przy dokonywaniu inspekcji i wydawaniu dokumentów statków.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Pracownicy urzędów żeglugi śródlądowej określonych kategorii
w czasie wykonywania obowiązków służbowych noszą umundurowanie.
2. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, kategorie pracowników obowiązanych do noszenia umundurowania,
warunki przydziału i wzory tego umundurowania, mając na uwadze wykonywane
przez pracowników obowiązki służbowe.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Statki inspekcyjne urzędów żeglugi śródlądowej podnoszą flagę
państwową z godłem Rzeczypospolitej Polskiej, określoną w odrębnych przepisach.
2. W czasie wykonywania zadań statki inspekcyjne urzędów żeglugi śródlądowej
podnoszą także flagę służbową.
3. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
zarządzenia, wzór flagi służbowej i sposób oznakowania statków inspekcyjnych.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej wydają przepisy prawa
miejscowego określające na obszarze ich działania szczegółowe warunki
bezpieczeństwa ruchu i postoju statków wynikające z charakteru i właściwości dróg
wodnych. Przepisy te wydawane są w uzgodnieniu z Państwowym Gospodarstwem
Wodnym Wody Polskie, zwanym dalej „administracją drogi wodnej”.
2. Przepisy prawa miejscowego są wydawane w drodze zarządzenia, które
podlega ogłoszeniu w wojewódzkim dzienniku urzędowym właściwym ze względu na
terytorialny zakres obowiązywania tego zarządzenia.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Żeglugę na polskich śródlądowych drogach wodnych może uprawiać:
1) statek polski;
2) statek innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego w zakresie i na
warunkach określonych w:
a) ustawie,
b) umowach międzynarodowych zawartych przez Rzeczpospolitą Polską albo
Unię Europejską z państwem przynależności statku;
3) statek państwa trzeciego w zakresie i na warunkach określonych w umowach
międzynarodowych zawartych przez Rzeczpospolitą Polską z państwem
przynależności statku.
2. W przypadku braku umowy międzynarodowej, statek, o którym mowa
w ust. 1 pkt 2 lit. b i pkt 3, może uprawiać żeglugę na polskich śródlądowych drogach
wodnych po uzyskaniu pozwolenia:
1) ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej – w przypadku prowadzenia
regularnej żeglugi między polskimi portami lub między portem polskim a portem
państwa trzeciego;
2) dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej właściwego terytorialnie dla miejsca
przekroczenia granicy Rzeczypospolitej Polskiej – w pozostałych przypadkach.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do statku używanego wyłącznie do uprawiania
sportu lub rekreacji, bez względu na jego przynależność państwową.
3a. (uchylony)
4. Pozwolenie wydaje się na podstawie wyników inspekcji statku dokonanej
przez organ, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, potwierdzającej, że wymiary statku
odpowiadają warunkom drogi wodnej, a jego stan techniczny i wyposażenie są zgodne
z polskimi przepisami.
5. Pozwolenie może być wydane na jedną podróż lub na czas określony, nie
dłuższy jednak niż termin ważności dokumentu dopuszczającego statek do żeglugi.
Wydane pozwolenie może zastrzegać obowiązek korzystania z usług pilota, jeżeli
kierownik statku nie posiada polskiego dokumentu kwalifikacyjnego lub dokumentu
uznanego na podstawie art. 35 ust. 5.
6. Organ wydający pozwolenie odmawia, w drodze decyzji administracyjnej,
wydania pozwolenia, jeżeli wymiary statku nie odpowiadają warunkom drogi wodnej
lub gdy statek nie odpowiada wymaganiom co do wyposażenia, bezpieczeństwa
żeglugi lub warunkom ochrony środowiska określonym w art. 27.
7. Za wydanie pozwolenia pobiera się opłatę w wysokości określonej
w załączniku do ustawy.
8. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzory i tryb wydawania pozwoleń, w zależności od tego, czy
pozwolenia dotyczą regularnej żeglugi między polskimi portami lub między portem
polskim a portem innego państwa czy innych przypadków uprawiania żeglugi,
z uwzględnieniem zakresu inspekcji, rodzaju, przeznaczenia, stanu technicznego
i wyposażenia statku.

Art. 15a. 1. W przypadku wprowadzenia ograniczeń w przewozie rzeczy
w żegludze śródlądowej na podstawie art. 9a ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. –
Prawo przewozowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 8) minister właściwy do spraw żeglugi
śródlądowej może, w drodze rozporządzenia, ustanowić na czas określony
ograniczenia w wydawaniu pozwoleń na przewóz lub w korzystaniu z wydanych
pozwoleń.
2. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, powinno określać rodzaje
pozwoleń podlegających ograniczeniu oraz zakres ograniczeń pod względem drogi
wodnej, portów lub określonego ładunku oraz sposobu korzystania z pozwoleń w zależności od ograniczeń wprowadzonych na podstawie art. 9a ustawy – Prawo
przewozowe.
3. Przepisy art. 9 ust. 2 pkt 7 i 8 oraz art. 10 ust. 5, odnoszące się do kontroli
dokumentów przewozowych, zgodności przewożonego ładunku z tymi dokumentami,
kontroli obcych statków w zakresie zgodności wykonywanych przewozów z postanowieniami umów międzynarodowych oraz pozwoleń na te przewozy, jak również
wykonywania zadań służbowych przez inspektorów, stosuje się odpowiednio do
kontroli przestrzegania ograniczeń wprowadzonych w przewozie rzeczy w żegludze
śródlądowej, o których mowa w ust. 1 i 2.
4. Organami właściwymi do administrowania ograniczeniami w przewozie
rzeczy w żegludze śródlądowej są dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Kierownik statku uprawiającego żeglugę na polskich śródlądowych
drogach wodnych jest obowiązany do składania informacji ewidencyjnych, zwanych
dalej „informacjami”.
2. Informacje składa się na formularzu ewidencyjnym po zakończeniu każdej podróży.
3. Obowiązek składania informacji nie dotyczy kierowników:
1) statków towarowych o nośności nieprzekraczającej 50 t;
2) statków pasażerskich;
3) promów;
4) statków wykorzystywanych do celów niehandlowych;
5) statków towarowych wykorzystywanych wyłącznie do magazynowania towarów;
6) statków używanych do połowu ryb;
7) statków służących do eksploatacji złóż kruszywa i jednostek ich obsługujących.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzór formularza ewidencyjnego, miejsce jego składania oraz
szczegółowy sposób postępowania ze złożonymi formularzami. W formularzu tym
określa się masę przewożonego ładunku, rodzaj ładunków oraz miejsce ich
załadowania i wyładowania, odległość drogi wodnej przebytej przez statek, rodzaj
statku i państwo jego rejestracji.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Działalność przewoźnika w transporcie krajowym lub
międzynarodowym w zakresie zarobkowego przewozu ładunków statkami żeglugi
śródlądowej może podejmować przedsiębiorca, który odpowiada wymogowi
zdolności zawodowej potwierdzonemu odpowiednim zaświadczeniem albo zatrudnia
co najmniej jedną osobę mającą takie zaświadczenie.
2. Wymóg zdolności zawodowej polega na posiadaniu podstawowej wiedzy
z dziedziny prawa cywilnego, handlowego, finansowego, pracy, podatkowego,
ubezpieczeń oraz znajomości procedur celnych i granicznych, a także znajomości
wymagań bezpieczeństwa żeglugi, standardów technicznych statków i technicznych
aspektów działalności przewoźnika, standardów zachowania w warunkach
środowiska wodnego oraz umów międzynarodowych regulujących ceny i warunki
transportu.
3. Wymóg zdolności zawodowej nie dotyczy przedsiębiorcy wykonującego
przewóz ładunków:
1) na potrzeby własne;
2) statkami o ładowności nieprzekraczającej 200 t;
3) promami;
4) na wodach śródlądowych innych niż określone w art. 1 ust. 1.
4. Uznaje się, że zdolność zawodową ma osoba, która spełnia co najmniej jeden
z następujących warunków:
1) ukończyła szkołę wyższą o specjalizacji transportowej;
2) ukończyła szkołę średnią o kierunku żegluga śródlądowa;
3) posiada kwalifikacje zawodowe uprawniające do zajmowania stanowiska
kierownika statku o ładowności przekraczającej 200 t;
4) odbyła kurs, którego program uwzględnia tematykę wymienioną w ust. 2;
5) przez 2 lata prowadziła działalność przewozową w żegludze śródlądowej albo
była zatrudniona u przedsiębiorcy przy prowadzeniu działalności transportowej.
5. Zaświadczenie o spełnieniu wymogu zdolności zawodowej wydaje, na
pisemny wniosek zainteresowanej osoby, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej. Do
wniosku należy dołączyć dokumenty potwierdzające spełnienie co najmniej jednego
z warunków określonych w ust. 4.
5a. Zdolność zawodową traci osoba, która została pozbawiona kwalifikacji
zawodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 3.
5b. Zaświadczenie o utracie zdolności zawodowej wydaje, na wniosek osoby
zainteresowanej, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej.
6. Za wydanie zaświadczenia, o którym mowa w ust. 5 i 5b, pobiera się opłatę
w wysokości określonej w załączniku do ustawy.
7. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzór zaświadczenia, o którym mowa w ust. 5, w zależności od tego,
czy zaświadczenie dotyczy transportu krajowego, czy międzynarodowego.
8. Uznaje się zaświadczenia o spełnieniu wymogu zdolności zawodowej wydane
zgodnie z obowiązującymi w państwach członkowskich przepisami w sprawie
dostępu do wykonywania zawodu przewoźnika towarów w żegludze śródlądowej
w transporcie krajowym i międzynarodowym oraz wzajemnego uznawania
dyplomów, zaświadczeń i innych dowodów kwalifikacji formalnych.
9. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej, mając na względzie przepis
ust. 8, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz państw, w których wydane
zaświadczenia o spełnieniu wymogu zdolności zawodowej będą uznawane przez
organy administracji żeglugi śródlądowej.

Art. 17a. W przypadku gdy przedsiębiorca przestał spełniać wymogi, o których
mowa w art. 17 ust. 1, może on prowadzić działalność do dnia spełnienia wymogu
zdolności zawodowej, określonego przez dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Statek polski podlega obowiązkowi wpisu do rejestru
administracyjnego polskich statków żeglugi śródlądowej, zwanego dalej „rejestrem”,
z zastrzeżeniem ust. 2–5.
2. Statek przeznaczony lub używany wyłącznie do uprawiania sportu lub
rekreacji lub statek używany do połowu ryb, o długości do 24 m, podlegają rejestracji
na podstawie ustawy z dnia 12 kwietnia 2018 r. o rejestracji jachtów i innych
jednostek pływających o długości do 24 m (Dz. U. z 2020 r. poz. 1500).
3. (uchylony)
4. Do rejestru, o którym mowa w ust. 1, może być czasowo wpisany statek
niebędący statkiem polskim, jeżeli osoby wymienione w art. 5 ust. 3 pkt 2
i 3 przedstawią dokument stwierdzający prawo dysponowania statkiem oraz pisemną
zgodę właściwych organów państwa stałej rejestracji statku na czasowy wpis do
polskiego rejestru.
5. Do rejestru, o którym mowa w ust. 1, może być wpisany statek stanowiący
własność osoby fizycznej mającej obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska
państwa członkowskiego lub osoby prawnej mającej siedzibę w innym niż
Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, po przedstawieniu dokumentu
stwierdzającego prawo własności do statku oraz innych dokumentów, o których mowa w ust. 4.
6. (uchylony)

art. 19. więcej Art. 19. 1. Rejestr prowadzi dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej właściwy dla
portu macierzystego statku.
2. (uchylony)
3. Wpis do rejestru następuje na podstawie pisemnego wniosku. Do złożenia
wniosku o wpis statku do rejestru jest obowiązany armator niezwłocznie po
wybudowaniu lub nabyciu statku w kraju albo po przybyciu statku do kraju w przypadku nabycia go za granicą.

Art. 19a. 1. Rejestr jest jawny. Osoby zainteresowane mogą żądać
poświadczonych wyciągów i odpisów z rejestru.
2. Za wyciągi lub odpisy, o których mowa w ust. 1, pobiera się opłaty
w wysokości określonej w załączniku do ustawy.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Rejestr składa się z ksiąg rejestrowych, w których wpisuje się:
1) numer rejestracyjny statku i datę wpisu;
2) nazwę statku lub inny znak rozpoznawczy;
3) nazwę portu macierzystego statku;
4) rodzaj i przeznaczenie statku;
5) rok, miejsce budowy, nazwę stoczni i numer budowy oraz określenie materiału
głównego, z którego jest statek zbudowany;
6) rodzaj i liczbę głównych maszyn napędowych, łączną ich moc w kW, a także
liczbę i rodzaj pędników;
7) wymiary statku;
8) oznaczenie i adres armatora statku wraz z numerem identyfikacyjnym REGON
nadanym podmiotowi przez urząd statystyczny oraz oznaczeniami kodowymi
adresu przyjętymi w krajowym rejestrze urzędowym podziału terytorialnego
kraju „TERYT”. W wypadku braku numeru identyfikacyjnego REGON wpisuje
się numer PESEL.
2. Każda zmiana danych, o których mowa w ust. 1, podlega wpisaniu do rejestru.
Obowiązek zgłoszenia zmiany danych spoczywa na armatorze w terminie 14 dni od
zaistnienia zmiany.
3. Do zgłoszenia statku do rejestru należy dołączyć dowód wykreślenia
z rejestru, jeżeli statek był uprzednio wpisany do rejestru w innym organie
rejestrowym polskim lub zagranicznym.
4. Po wpisaniu statku do rejestru dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej wydaje
armatorowi dokument rejestracyjny stanowiący dowód polskiej przynależności statku.
4a. (uchylony)
4b. (uchylony)
4c. (uchylony)
5. Odmowa wpisania statku do rejestru następuje w drodze decyzji
administracyjnej.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Statek wpisany do rejestru lub zarejestrowany na podstawie ustawy
z dnia 12 kwietnia 2018 r. o rejestracji jachtów i innych jednostek pływających
o długości do 24 m oznacza się nazwą lub znakiem armatora, nazwą portu
macierzystego i grupą liter rozpoznawczych kraju, w którym znajduje się port
macierzysty statku.
2. Kierownik statku, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany prowadzić
dzienniki i posiadać dokumenty wynikające z przepisów ustawy oraz wymagane
umowami międzynarodowymi.
3. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowy sposób oznaczania statków, uwzględniając ich wielkość, rodzaj
i przeznaczenie oraz czytelność uwidocznionych oznaczeń;
2) rodzaje, wzory i sposób prowadzenia dzienników oraz innych dokumentów
statku, mając na uwadze rodzaj ładunku i uprawianej przez statek żeglugi oraz
postanowienia umów międzynarodowych.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Statek wykreśla się z rejestru:
1) na wniosek armatora;
2) z urzędu, jeżeli utracił cechy urządzenia pływającego, w tym w przypadku, gdy
został zezłomowany;
3) w razie zmiany przynależności państwowej lub zmiany portu macierzystego,
powodującej zmianę organu rejestrowego.
2. W przypadku zezłomowania statku armator tego statku, w terminie 14 dni od
dnia zezłomowania statku, jest obowiązany zawiadomić o tym:
1) właściwy organ rejestrowy oraz
2) dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej, w przypadku gdy nie jest on organem
rejestrowym dla danego statku, a statek uzyskał jeden z dokumentów, o których
mowa w art. 28 ust. 1 pkt 1 lub 2
– przedstawiając dokument potwierdzający zezłomowanie statku.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Za wpis do rejestru i zmianę wpisu w rejestrze pobiera się opłaty
w wysokościach określonych w załączniku do ustawy.
2. (uchylony)

art. 24. więcej Art. 24. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzory ksiąg rejestrowych, mając na uwadze dane, o których mowa
w art. 20 ust. 1 i w dokumencie rejestracyjnym, oraz szczegółowy tryb postępowania
związanego z wpisem do rejestru i zmianami wpisu w rejestrze, uwzględniając
wielkość i przeznaczenie statku.

Art. 24a. (uchylony).

art. 25. więcej Art. 25. Do statków wpisanych do rejestru stosuje się przepisy Kodeksu
morskiego o zastawie na statku.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Statek żeglugi śródlądowej przeznaczony do przewozu ładunków,
statek pasażerski, holownik, pchacz i lodołamacz oraz inny statek nieprzeznaczony do
przewozu ładunków o długości większej niż 20 m podlegają obowiązkowi
pomiarowemu.
2. Pomiar statku przeznaczonego do przewozu ładunków polega na ustaleniu
jego nośności oraz wymiarów, natomiast pomiar innych statków polega na ustaleniu
ich wyporności i wymiarów.
3. Pomiar statku przeprowadza, na wniosek armatora, organ inspekcyjny,
wydając zaświadczenie z pomiaru statku.
4. Na podstawie zaświadczenia z pomiaru statku dyrektor urzędu żeglugi
śródlądowej wydaje świadectwo pomiarowe na okres nie dłuższy niż 15 lat.
5. Statek inny niż wymieniony w ust. 1 może być zaopatrzony w świadectwo
pomiarowe na wniosek armatora.
6. Za świadectwo pomiarowe i czynności pomiaru statku pobiera się opłaty.
Wysokość opłaty za świadectwo pomiarowe określa załącznik do ustawy.
7. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wzory:
a) wniosku o przeprowadzenie pomiaru statku,
b) zaświadczenia z pomiaru statku,
c) świadectw pomiarowych;
2) sposób i zakres wykonywania czynności pomiaru statku;
3) wysokość i sposób uiszczania opłat za poszczególne czynności pomiaru statku,
przy czym wysokość opłaty za daną czynność nie może przekroczyć 1000 zł.
8. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 7, należy uwzględnić
odpowiednio:
1) konieczność zapewnienia sprawności procedur administracyjnych oraz
ujednolicenia treści stosowanych dokumentów;
2) rodzaj, wielkość i przeznaczenie statku;
3) koszty osobowe i rzeczowe związane z wykonaniem czynności pomiaru statku,
w zależności od rodzaju czynności, miejsca wykonania czynności albo czasu
niezbędnego na ich wykonanie.

Art. 26a. 1. Organ inspekcyjny może powierzyć wykonanie określonych
czynności pomiaru statku upoważnionym w tym celu podmiotom. W takim przypadku
opłata za wykonanie tych czynności stanowi przychód wykonującego je podmiotu.
2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, przekazuje wyniki z wykonanych
czynności pomiaru statku organowi inspekcyjnemu, który na ich podstawie wydaje
zaświadczenie z pomiaru statku.
3. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, kryteria, jakie powinny spełniać podmioty upoważnione do
wykonywania czynności pomiaru statku, oraz sposób ich upoważniania do
wykonywania tych czynności, uwzględniając konieczność zapewnienia
odpowiedniego poziomu merytorycznego i technicznego przy wykonywaniu
powierzonych czynności.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej ogłosi, w drodze
obwieszczenia, wykaz podmiotów upoważnionych do wykonywania czynności
pomiaru statku.

art. 27. więcej Art. 27. Statek może być używany w żegludze śródlądowej, jeżeli odpowiada
wymaganiom bezpieczeństwa w zakresie:
1) budowy, jego stałych urządzeń i wyposażenia;
2) właściwości manewrowych;
3) ochrony wód, powietrza lub ochrony przed hałasem;
4) warunków sanitarnych oraz bezpieczeństwa i higieny pracy;
5) składu i kwalifikacji załogi.

Art. 27a. 1. Statki morskie zarejestrowane na podstawie ustawy z dnia
12 kwietnia 2018 r. o rejestracji jachtów i innych jednostek pływających o długości do
24 m mogą być używane w żegludze śródlądowej pod warunkiem spełniania
wymagań określonych w ustawie z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie
morskim (Dz. U. z 2020 r. poz. 680).
2. Wyposażenie statku, o którym mowa w ust. 1, powinno być co najmniej takie,
jak określone w przepisach dotyczących jachtu morskiego o długości do 24 m
w Rejonie T (żegludze na akwenach treningowych).

art. 28. więcej Art. 28. 1. Statek może być dopuszczony do żeglugi po uzyskaniu jednego
z następujących dokumentów bezpieczeństwa statku:
1) unijnego świadectwa zdolności żeglugowej,
2) tymczasowego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej,
3) świadectwa zdolności żeglugowej,
4) uproszczonego świadectwa zdolności żeglugowej
– stwierdzających, że statek odpowiada wymaganiom bezpieczeństwa określonym
w art. 27 pkt 1–4.
2. W dokumencie bezpieczeństwa statku określa się także skład załogi niezbędny
do zapewnienia bezpiecznej żeglugi.
3. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej na wniosek armatora:
1) wydaje dokument bezpieczeństwa – dla statku, który nie posiada dokumentu bezpieczeństwa;
2) odnawia dokument bezpieczeństwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 albo 2 – dla
statku posiadającego ten dokument bezpieczeństwa, którego termin ważności upłynął;
3) przedłuża termin ważności dokumentu bezpieczeństwa dla statku posiadającego:
a) ważny dokument bezpieczeństwa, o którym mowa w ust. 1:
– pkt 1,
– pkt 2 – wyłącznie w przypadku, o którym mowa w art. 34h ust. 9,
b) dokument bezpieczeństwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 3 albo 4, którego
termin ważności upłynął.
4. Uznaje się:
1) unijne świadectwo zdolności żeglugowej oraz tymczasowe unijne świadectwo
zdolności żeglugowej wydane przez właściwy organ innego niż Rzeczpospolita
Polska państwa członkowskiego;
2) inny dokument dopuszczający statek do żeglugi wydany przez:
a) właściwy organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego
zgodnie z obowiązującymi w państwach członkowskich przepisami
o wzajemnym uznawaniu świadectw zdolności żeglugowej w żegludze śródlądowej,
b) właściwy organ państwa trzeciego zgodnie z obowiązującymi w państwach
członkowskich przepisami o wzajemnym uznawaniu świadectw zdolności
żeglugowej w żegludze śródlądowej, z zastrzeżeniem ust. 5;
3) świadectwo wydane zgodnie z art. 22 Konwencji z dnia 17 października 1868 r.
o żegludze na Renie, w brzmieniu nadanym zrewidowaną Konwencją z dnia
20 listopada 1963 r. o żegludze na Renie, zwanej dalej „Konwencją o żegludze
na Renie”.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4 pkt 2 lit. b, dyrektor urzędu żeglugi
śródlądowej wydaje, po przeprowadzeniu inspekcji statku, pozwolenie, o którym
mowa w art. 15 ust. 2 pkt 2.
6. Na statku w trakcie jego eksploatacji przechowuje się:
1) dokument bezpieczeństwa albo dokument, o którym mowa w ust. 4,
2) uzupełniające unijne świadectwo zdolności żeglugowej
– jeżeli zostały wydane dla danego statku.
7. Do odnawiania dokumentu bezpieczeństwa w zakresie nieuregulowanym
w niniejszym artykule stosuje się przepisy dotyczące wydawania dokumentu
bezpieczeństwa.
8. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej może przedłużyć termin ważności
unijnego świadectwa zdolności żeglugowej przez wydanie nowego dokumentu
unijnego świadectwa zdolności żeglugowej, w szczególności w przypadku, gdy
w unijnym świadectwie zdolności żeglugowej były już wprowadzane zmiany lub
z uwagi na zakres wprowadzonych w nim zmian stałoby się ono nieczytelne.
9. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej sporządza wykaz organów
właściwych do wydawania unijnych świadectw zdolności żeglugowej oraz
przeprowadzania inspekcji technicznych, w którym wskazuje organy właściwe do
nadawania jednolitego europejskiego numeru identyfikacyjnego (ENI) statku i ich adresy.
10. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej przekazuje Komisji
Europejskiej wykaz, o którym mowa w ust. 9, oraz każdą jego zmianę.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Unijne świadectwo zdolności żeglugowej uprawnia do żeglugi po
polskich śródlądowych drogach wodnych lub śródlądowych drogach wodnych innych
niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich, w danym rejonie pływania.
2. W przypadku wprowadzenia przez państwo członkowskie dodatkowych lub
ograniczonych wymagań technicznych na określonych drogach wodnych tego
państwa, w celu dopuszczenia statku do żeglugi na tych drogach, należy uzyskać:
1) dodatkowy wpis do unijnego świadectwa zdolności żeglugowej albo
2) uzupełniające unijne świadectwo zdolności żeglugowej – w przypadku
posiadania ważnego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej bez wpisu,
o którym mowa w pkt 1, lub świadectwa, o którym mowa w art. 28 ust. 4 pkt 3.
3. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wykaz śródlądowych dróg wodnych państw członkowskich
z podziałem na rejony pływania, do których stosuje się wymagania techniczne dla
statków objętych obowiązkiem posiadania unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej, mając na względzie zapewnienie harmonizacji warunków wydawania
unijnego świadectwa zdolności żeglugowej.
4. W celu dokonania zmian w unijnym świadectwie zdolności żeglugowej
w zakresie uprawnień do żeglugi w danym rejonie pływania, statek poddaje się
inspekcji technicznej, o której mowa w art. 34b ust. 1, dla ustalenia czy spełnia on
wymagania techniczne dla tego rejonu pływania.
5. W celu uzyskania uzupełniającego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej
w zakresie uprawnień do żeglugi w danym rejonie pływania, statek poddaje się
inspekcji technicznej, o której mowa w art. 34b ust. 1, w zakresie niezbędnym dla
ustalenia, czy spełnia on dodatkowe lub ograniczone wymagania techniczne, o których
mowa w ust. 2.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydaje się dla:
1) statków o długości nie mniejszej niż 20 m,
2) statków, których iloczyn długości, szerokości i zanurzenia jest nie mniejszy niż 100 m³,
3) holowników i pchaczy przeznaczonych odpowiednio do holowania lub pchania
statków, o których mowa w pkt 1 i 2 lub w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. f, lub
przemieszczania takich statków w zestawach sprzężonych,
4) statków przeznaczonych do przewozu ponad 12 pasażerów,
5) statków, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. f
– uprawiających żeglugę po drogach wodnych, o których mowa w art. 29.
2. Unijne świadectwo zdolności żeglugowej może być wydane na wniosek
armatora także dla innego statku niż określony w ust. 1, jeżeli statek ten spełnia
wymagania do uzyskania unijnego świadectwa zdolności żeglugowej określone
w ustawie.

art. 31. więcej Art. 31. Wymogu uzyskania unijnego świadectwa zdolności żeglugowej nie
stosuje się do promów.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Do wniosku o wydanie unijnego świadectwa zdolności żeglugowej
należy załączyć:
1) zaświadczenie potwierdzające pozytywny wynik z przeprowadzonej inspekcji
technicznej lub dokument wydany przez instytucję klasyfikacyjną uznaną przez
Komisję Europejską;
2) świadectwo pomiarowe, jeżeli statek podlega obowiązkowi pomiarowemu;
3) decyzję Transportowego Dozoru Technicznego dopuszczającą do eksploatacji
kotły parowe lub zbiorniki ciśnieniowe przeznaczone do procesów
technologicznych, jeżeli statek jest wyposażony w takie kotły lub zbiorniki;
4) w przypadku statku nowo zbudowanego, przebudowanego lub wpisanego do
rejestru po raz pierwszy, z wyłączeniem statku używanego do uprawiania sportu
lub rekreacji, dodatkowo:
a) orzeczenie Państwowej Inspekcji Pracy o dopuszczeniu statku do
eksploatacji pod względem bezpieczeństwa i higieny pracy,
b) opinię państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego
o dopuszczeniu statku do eksploatacji pod względem wymagań sanitarnych;
5) wyciąg z dokumentu rejestracyjnego – w przypadku statku używanego
wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji;
6) decyzję, o której mowa w art. 34b ust. 4 lub 4b, w przypadku gdy została wydana.
1a. Do wniosku o odnowienie unijnego świadectwa zdolności żeglugowej należy
załączyć dokumenty, o których mowa w ust. 1, oraz unijne świadectwo zdolności żeglugowej.
2. Podstawę wydania unijnego świadectwa zdolności żeglugowej oraz
odnowienia unijnego świadectwa zdolności żeglugowej mogą stanowić kopie
dokumentów, o których mowa w ust. 1.
3. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej odmawia, w drodze decyzji, wydania
albo odnowienia unijnego świadectwa zdolności żeglugowej, w przypadku gdy nie
zostały spełnione warunki określone odpowiednio w ust. 1 i 1a.
3a. Armator jest obowiązany do niezwłocznego złożenia wniosku o dokonanie
zmiany w unijnym świadectwie zdolności żeglugowej, w przypadku wystąpienia
zmian w zakresie:
1) nazwy statku;
2) armatora statku;
3) parametrów technicznych statku wskazanych w unijnym świadectwie zdolności
żeglugowej, w szczególności wyporności lub nośności statku oraz jego wymiarów;
4) rejestracji statku;
5) portu macierzystego.
4. W unijnym świadectwie zdolności żeglugowej można dokonać także innych
zmian na wniosek armatora.
4a. Do wniosku, o którym mowa w ust. 3a lub 4, należy załączyć unijne
świadectwo zdolności żeglugowej, dokumenty potwierdzające zaistniałe zmiany oraz
uzupełniające unijne świadectwo zdolności żeglugowej, o ile zostało wydane.
4b. W przypadku zmiany danych, o których mowa w ust. 3a, lub danych
wpisanych w unijnym świadectwie zdolności żeglugowej zgodnie z ust. 4, które
podlegają także wpisowi do uzupełniającego świadectwa zdolności żeglugowej,
dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej:
1) wydaje nowe uzupełniające unijne świadectwo zdolności żeglugowej –
w przypadku gdy statek spełnia dodatkowe lub ograniczone wymagania
techniczne, o których mowa w art. 29 ust. 2, dla danych rejonów żeglugi lub ich
odcinków, albo
2) odmawia, w drodze decyzji, wydania uzupełniającego świadectwa zdolności
żeglugowej dla danych rejonów żeglugi lub ich odcinków – w przypadku gdy
statek przestał spełniać dodatkowe lub ograniczone wymagania techniczne,
o których mowa w art. 29 ust. 2, dla danych rejonów żeglugi lub ich odcinków.
5. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio w sprawie o przedłużenie terminu
ważności unijnego świadectwa zdolności żeglugowej.

Art. 32a. Na statku, o którym mowa w art. 30, umieszcza się, w widocznym
miejscu, w sposób umożliwiający jego identyfikację, jednolity europejski numer
identyfikacyjny statku (ENI).

art. 33. więcej Art. 33. 1. Unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydaje się na czas
oznaczony w zależności od rodzaju statku, nie dłuższy jednak niż:
1) 5 lat – w przypadku statku pasażerskiego lub statku o napędzie mechanicznym,
który może osiągnąć prędkość powyżej 40 km/h;
2) 10 lat – w przypadku statku innego niż określony w pkt 1.
1a. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, wydając unijne świadectwo zdolności
żeglugowej dla statku, który nie posiada jednolitego europejskiego numeru
identyfikacyjnego statku (ENI), o przynależności polskiej lub przynależności do
państwa, w którym nie nadaje się takiego numeru, nadaje temu statkowi jednolity
europejski numer identyfikacyjny statku (ENI).
2. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, biorąc pod uwagę konieczność
zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi, może przedłużyć termin ważności unijnego
świadectwa zdolności żeglugowej bez przeprowadzenia inspekcji technicznej statku
na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, jeżeli statek jest przebudowywany lub znajduje
się w miejscu, w którym nie ma możliwości przeprowadzenia inspekcji technicznej.
Przedłużenie terminu ważności unijnego świadectwa zdolności żeglugowej
odnotowuje się w tym świadectwie.
3. W przypadku gdy unijne świadectwo zdolności żeglugowej zostało utracone
lub uszkodzone, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, który wydał to świadectwo,
wydaje jego duplikat, na wniosek armatora, wskazując na tym dokumencie, że jest to duplikat.
4. W przypadku gdy unijne świadectwo zdolności żeglugowej zostało utracone,
do wniosku, o którym mowa w ust. 3, armator dołącza oświadczenie o utracie tego świadectwa.
5. W przypadku gdy unijne świadectwo zdolności żeglugowej zostało
uszkodzone, do wniosku, o którym mowa w ust. 3, armator dołącza uszkodzone unijne
świadectwo zdolności żeglugowej.
6. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy sposób postępowania w przypadku wydawania, odnawiania,
przedłużania i dokonywania zmian unijnego świadectwa zdolności żeglugowej,
2) wzory wniosków o wydanie unijnego świadectwa zdolności żeglugowej, jego
odnowienie, przedłużenie lub dokonanie w nim zmian,
3) wzór unijnego świadectwa zdolności żeglugowej,
4) sposób nadawania jednolitego europejskiego numeru identyfikacyjnego statku (ENI)
– kierując się koniecznością ujednolicenia treści stosowanych dokumentów oraz
zapewnienia sprawnego postępowania.

Art. 33a. 1. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, na wniosek armatora, wydaje
dla statku uzupełniające unijne świadectwo zdolności żeglugowej, odnawia to
świadectwo lub przedłuża termin jego ważności, w przypadku gdy statek posiada
ważne:
1) unijne świadectwo zdolności żeglugowej lub
2) świadectwo, o którym mowa w art. 28 ust. 4 pkt 3.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, załącza się:
1) zaświadczenie potwierdzające pozytywny wynik z przeprowadzonej inspekcji
technicznej, o której mowa w art. 29 ust. 5;
2) kopię świadectwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lub w art. 28 ust. 4 pkt 3.
3. Do wniosku o odnowienie albo przedłużenie uzupełniającego unijnego
świadectwa zdolności żeglugowej należy załączyć także uzupełniające unijne
świadectwo zdolności żeglugowej.
4. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej odmawia, w drodze decyzji, wydania
uzupełniającego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej, odnowienia tego
świadectwa albo przedłużenia terminu jego ważności, w przypadku gdy nie zostały
spełnione warunki określone w ust. 1 lub gdy statek nie spełnia dodatkowych lub
ograniczonych wymagań technicznych określonych dla wnioskowanego rejonu pływania.
5. W sprawie o wydanie uzupełniającego unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej, odnowienie tego świadectwa oraz przedłużenie terminu jego ważności
przepis art. 28 ust. 3 dotyczący unijnego świadectwa zdolności żeglugowej stosuje się
odpowiednio.

Art. 33b. 1. Uzupełniające unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydaje się,
odnawia lub przedłuża termin jego ważności na czas oznaczony, nie dłuższy jednak
niż okres ważności dokumentu, o którym mowa w art. 33a ust. 1 pkt 1 lub 2.
2. Do uzupełniającego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej przepisy
art. 33 ust. 3–5 stosuje się odpowiednio.

Art. 33c. 1. Uzupełniające unijne świadectwo zdolności żeglugowej statku cofa
się w przypadku:
1) utraty ważności świadectwa, o którym mowa w art. 28 ust. 4 pkt 3 lub w art. 33a
ust. 1 pkt 1;
2) gdy statek nie odpowiada warunkom, które stanowiły podstawę do wydania
uzupełniającego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej.
2. Uzupełniające unijne świadectwo zdolności żeglugowej statku cofa, w drodze
decyzji, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej właściwy dla miejsca, w którym
znajduje się statek w czasie stwierdzenia wystąpienia okoliczności, o których mowa
w ust. 1, zawiadamiając niezwłocznie o tym fakcie organ, który wydał ten dokument.
3. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowy sposób postępowania w przypadku wydawania, odnawiania
i przedłużania uzupełniającego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej,
2) wzory wniosku o wydanie, odnowienie lub przedłużenie uzupełniającego
unijnego świadectwa zdolności żeglugowej,
3) wzór uzupełniającego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej
– kierując się koniecznością ujednolicenia treści stosowanych dokumentów oraz
zapewnienia sprawnego postępowania.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej prowadzi i aktualizuje rejestr
unijnych świadectw zdolności żeglugowej zawierający informacje o wydanych,
odnowionych i przedłużonych:
1) unijnych świadectwach zdolności żeglugowej;
2) tymczasowych unijnych świadectwach zdolności żeglugowej;
3) uzupełniających unijnych świadectwach zdolności żeglugowej.
2. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzór rejestru unijnych świadectw zdolności żeglugowej, kierując się
wymaganiami prawa Unii Europejskiej.

Art. 34a. (uchylony).

Art. 34aa. 1. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej na wniosek osoby, która
uprawdopodobni swój uzasadniony interes, zapewnia dostęp do unijnego świadectwa
zdolności żeglugowej.
2. Dostęp do unijnego świadectwa zdolności żeglugowej realizowany jest przez:
1) wgląd do unijnego świadectwa zdolności żeglugowej;
2) sporządzenie wyciągu lub uwierzytelnionego odpisu z unijnego świadectwa
zdolności żeglugowej.
3. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej odmawia dostępu do danego unijnego
świadectwa zdolności żeglugowej, o którym mowa w ust. 1, w drodze decyzji,
w przypadku gdy zapewnienie dostępu do unijnego świadectwa zdolności żeglugowej
naruszałoby przepisy innych ustaw, w szczególności ograniczających i wyłączających
dostęp do informacji.
4. Za sporządzenie wyciągu lub odpisu, o których mowa w ust. 2 pkt 2, pobiera
się opłatę w wysokości określonej w załączniku do ustawy.

Art. 34ab. 1. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej wprowadza do Bazy EHDB,
niezwłocznie po ich uzyskaniu, informacje o:
1) danych identyfikujących i opisujących statki, w tym jednolity europejski numer
identyfikacyjny statku (ENI);
2) wydanych, odnowionych, przedłużonych i cofniętych unijnych świadectwach
zdolności żeglugowej, tymczasowych unijnych świadectwach zdolności
żeglugowej, uzupełniających unijnych świadectwach zdolności żeglugowej oraz
wydanych duplikatach tych dokumentów, wraz ze wskazaniem organu, który
dokonał wskazanej czynności – załączając ich odwzorowanie cyfrowe;
3) złożonych wnioskach o wydanie dokumentów, o których mowa w pkt 2,
w przypadku pozostawienia bez rozpoznania – załączając tę informację;
4) zmianach danych, o których mowa w pkt 1–3.
2. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej po uzyskaniu informacji
o zezłomowaniu statku niezwłocznie usuwa jego dane z Bazy EHDB.
3. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej jest uprawniony do przekazania danych,
o których mowa w ust. 1, stanowiących dane osobowe, organom państwa trzeciego lub
organizacji międzynarodowej w indywidualnie rozpatrywanych przypadkach w celu:
1) stosowania dyrektywy 2016/1629;
2) stosowania dyrektywy 2005/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
7 września 2005 r. w sprawie zharmonizowanych usług informacji rzecznej
(RIS) na śródlądowych drogach wodnych we Wspólnocie (Dz. Urz. UE L 255
z 30.09.2005, str. 152, z późn. zm.);
3) zapewnienia zarządzania ruchem na drogach wodnych oraz związaną z nim
infrastrukturą;
4) utrzymania lub wzmacniania bezpieczeństwa żeglugi;
5) gromadzenia danych statystycznych.
4. Przekazywanie danych osobowych następuje na zasadach i warunkach
przewidzianych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679
z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku
z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich
danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie
danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.).
5. Przekazywanie danych, o których mowa w ust. 1, następuje z zachowaniem
przepisów o tajemnicy prawnie chronionej.
6. Dane osobowe nie mogą być dalej przekazywane, chyba że dyrektor urzędu
żeglugi śródlądowej wyrazi na to pisemną zgodę, określając warunki tego przekazania,
w szczególności warunki wynikające z przepisów, o których mowa w ust. 4 i 5.

Art. 34ac. 1. Instytucja klasyfikacyjna, mająca w Rzeczypospolitej Polskiej
swoją siedzibę lub siedzibę swojego podmiotu zależnego, rozumianego jako podmiot
upoważniony do wydawania decyzji w imieniu instytucji klasyfikacyjnej oraz do
dokonywania wszelkich czynności, do których jest uprawniona instytucja
klasyfikacyjna na podstawie przepisów dotyczących transportu śródlądowego, jeżeli
ten podmiot zależny jest uprawniony do wydawania poświadczeń zgodności
potwierdzających spełnienie przez statek wymagań, o których mowa w art. 34b ust. 3, może ubiegać się o uznanie przez Komisję Europejską na zasadach określonych w dyrektywie 2016/1629.
2. Instytucja klasyfikacyjna może zostać uznana przez Komisję Europejską, o ile
spełnia następujące wymagania:
1) posiada szerokie doświadczenie w ocenie projektów statków żeglugi
śródlądowej oraz nadzorze nad ich budową;
2) posiada kompleksowe akty prawne regulujące kwestie projektowania, budowy
i okresowych inspekcji statków żeglugi śródlądowej, w szczególności dotyczące
obliczania stateczności zgodnie z częścią 9 załącznika do Umowy europejskiej
dotyczącej międzynarodowego przewozu śródlądowymi drogami wodnymi
towarów niebezpiecznych (ADN) (Dz. U. z 2019 r. poz. 1734), zwanej dalej „ADN”, które:
a) są sporządzone co najmniej w języku niderlandzkim, angielskim,
francuskim lub niemieckim,
b) podlegają bieżącej aktualizacji i ulepszaniu na podstawie programów
badawczo-rozwojowych oraz
c) nie są sprzeczne z przepisami prawa powszechnie obowiązującymi, w tym
z umowami międzynarodowymi;
3) publikuje corocznie swój rejestr statków;
4) jest niezależna od właścicieli statków i stoczni oraz od innych podmiotów
prowadzących działalność komercyjną w zakresie projektowania, budowy,
wyposażania, remontowania, eksploatacji lub ubezpieczania statków;
5) jej dochody nie mogą pochodzić od jednego podmiotu;
6) posiada dobrą reputację w zakresie transportu śródlądowego;
7) eksperci działający na jej odpowiedzialność mają dobrą reputację w zakresie
transportu śródlądowego oraz posiadają odpowiednie kwalifikacje zawodowe;
8) zatrudnia odpowiednią liczbę pracowników, w szczególności pracowników
technicznych, kadry kierowniczej, personelu pomocniczego, inspektorów
i personelu badawczego, która jest dostosowana do wykonywania przez
instytucję klasyfikacyjną zadań oraz możliwości rozwojowych, przy
uwzględnieniu liczby i rodzaju statków podlegających ocenie przez tę instytucję;
9) dysponuje ona inspektorami przynajmniej w jednym państwie członkowskim;
10) prowadzi działalność zgodnie z kodeksem etycznym;
11) jej kierownictwo i administracja działa w sposób zapewniający poufność
informacji określony w przepisach odrębnych;
12) jest przygotowana do udzielania ministrowi właściwemu do spraw żeglugi
śródlądowej informacji dotyczących prowadzonej działalności związanej
z wykonywaniem funkcji instytucji klasyfikacyjnej, spełnienia wymagań,
o których mowa w pkt 1–11 oraz 13–16 i ust. 3, oraz informacji niezbędnych do
realizacji funkcji, o której mowa w art. 6 ust. 1b;
13) jej zarząd określa i dokumentuje swoją politykę, cele i zobowiązania dotyczące
jakości oraz wykonuje, aktualizuje i zapewnia dostępność i jawność tej polityki
na wszystkich szczeblach swojej struktury organizacyjnej;
14) opracowuje, realizuje oraz utrzymuje efektywny wewnętrzny system jakości,
oparty na odpowiednich uznanych międzynarodowych normach jakości,
zapewniający zgodność z normą PN-EN ISO/IEC 17020:2012, uwzględniający
zasady certyfikacji systemów jakości zintegrowanego systemu zarządzania
i kontroli oraz posiadający certyfikat, o którym mowa w ust. 3;
15) zobowiązuje się do dostosowywania swoich wymagań do przepisów Unii
Europejskiej oraz do przedstawienia Komisji Europejskiej we właściwym
terminie wszelkich istotnych informacji;
16) zobowiązuje się okresowo konsultować z dotychczas uznanymi instytucjami
klasyfikacyjnymi w celu zagwarantowania równoważności stosowanych przez
nie norm technicznych i sposobów ich wdrażania oraz zezwalać na udział
w opracowywaniu swoich przepisów, o których mowa w pkt 2,
przedstawicielom państwa członkowskiego i innym zainteresowanym stronom.
3. Do uzyskania uznania instytucji klasyfikacyjnej, o którym mowa w ust. 1,
wymagane jest, aby system jakości posiadał certyfikat niezależnego organu
kontrolnego uznawanego przez administrację państwa, w którym znajduje się siedziba
główna instytucji klasyfikacyjnej lub jej oddział, znajdujący się w jednym z państw
członkowskich. System jakości zapewnia w szczególności, że:
1) akty prawne, o których mowa w ust. 2 pkt 2, zostały ustanowione, były
przestrzegane i systematycznie aktualizowane;
2) przestrzegane były wymagania dotyczące zadań statutowych, do których
wykonywania instytucja klasyfikacyjna jest uprawniona;
3) zdefiniowane i udokumentowane zostały zakres odpowiedzialności, uprawnienia
oraz wzajemne relacje pracowników, których praca wpływa na jakość usług
instytucji klasyfikacyjnej;
4) całość pracy była wykonywana w kontrolowanych warunkach;
5) istniał system kontroli czynności i pracy inspektorów oraz personelu
technicznego i administracyjnego zatrudnionego bezpośrednio przez instytucję
klasyfikacyjną;
6) wymagania dotyczące głównych zadań statutowych, do których wykonywania
instytucja klasyfikacyjna jest uprawniona, były realizowane jedynie przez
inspektorów działających wyłącznie na jej potrzeby lub przez inspektorów
działających wyłącznie na potrzeby innych uznanych instytucji klasyfikacyjnych
albo pod bezpośrednim nadzorem takich inspektorów;
7) został wdrożony system podnoszenia kwalifikacji i kształcenia ustawicznego dla
inspektorów;
8) prowadzona była dokumentacja potwierdzająca osiągnięcie wymaganych norm
w zakresie pozycji objętych świadczonymi usługami, jak również skuteczne
działanie systemu jakości;
9) istniał kompleksowy system planowych i udokumentowanych wewnętrznych
kontroli działań związanych z jakością we wszystkich lokalizacjach instytucji.
4. Instytucja klasyfikacyjna, o której mowa w ust. 1, ubiegająca się o uznanie
przez Komisję Europejską składa za pośrednictwem ministra właściwego do spraw
żeglugi śródlądowej do Komisji Europejskiej wniosek o uznanie. Do wniosku należy
załączyć informacje i dokumenty potwierdzające spełnienie wymogów, o których
mowa w ust. 2 i 3.
5. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej niezwłocznie przekazuje
wniosek wraz z załącznikami do Komisji Europejskiej.
6. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej ogłasza, w drodze
obwieszczenia, wykaz instytucji klasyfikacyjnych uznanych zgodnie z ust. 1.

Art. 34ad. 1. Instytucja klasyfikacyjna uznana przez Komisję Europejską jest
obowiązana do niezwłocznego, jednak nie później niż w terminie 30 dni od dnia
wystąpienia zmiany, zawiadomienia ministra właściwego do spraw żeglugi
śródlądowej o każdej zmianie:
1) jej nazwy lub adresu,
2) dotyczącej spełnienia wymagań, o których mowa w art. 34ac ust. 2 lub 3
– załączając dokumenty i informacje potwierdzające zmianę.
2. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej niezwłocznie informuje
Komisję Europejską o zmianach, o których mowa w ust. 1 pkt 1.
3. W przypadku powzięcia przez ministra właściwego do spraw żeglugi
śródlądowej informacji o niespełnianiu przez uznaną instytucję klasyfikacyjną
któregokolwiek z wymagań, o których mowa w art. 34ac ust. 2 lub 3, jest on
uprawniony do przeprowadzenia w tym zakresie kontroli na zasadach i w trybie
określonych w przepisach rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i 1086).
4. Jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli lub w przypadku zawiadomienia,
o którym mowa w ust. 1 pkt 2, uprawdopodobniono niespełnienie przez uznaną
instytucję klasyfikacyjną któregokolwiek z wymagań, o których mowa w art. 34ac
ust. 2 lub 3, minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej występuje z wnioskiem
do Komisji Europejskiej o cofnięcie uznania dla danej instytucji klasyfikacyjnej.
5. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej wraz z wnioskiem, o którym
mowa w ust. 4, przekazuje dokumenty stanowiące podstawę tego wniosku.

Art. 34b. 1. W celu wydania unijnego świadectwa zdolności żeglugowej statek,
o którym mowa w art. 30, podlega inspekcji technicznej, przeprowadzanej na wniosek armatora.
2. Inspekcję techniczną przeprowadza się dla ustalenia, czy statek spełnia
wymagania techniczne w zakresie budowy statków, ich stałych urządzeń,
wyposażenia, właściwości manewrowych, ochrony wód, powietrza lub ochrony przed hałasem.
3. Do oceny spełniania wymagań technicznych stosuje się minimalne wymagania
techniczne mające zastosowanie do statków pływających po śródlądowych drogach
wodnych rejonów 1, 2, 3 i 4, określone w załączniku II dyrektywy 2016/1629.
3a. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej ogłasza, w drodze
obwieszczenia, minimalne wymagania techniczne mające zastosowanie do statków
pływających po śródlądowych drogach wodnych rejonów 1, 2, 3 i 4, które mają
zastosowanie przy ocenie wymagań technicznych, o których mowa w ust. 3, oraz datę
rozpoczęcia ich stosowania.
4. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej właściwy dla drogi wodnej może,
w drodze decyzji, udzielić odstępstwa od niektórych wymagań technicznych,
o których mowa w ust. 3, dla statków wykonujących ograniczoną liczbę rejsów
o charakterze lokalnym lub uprawiających żeglugę na obszarach portowych, biorąc
pod uwagę charakter drogi wodnej, rodzaj i przeznaczenie statku oraz wpływ na
poziom bezpieczeństwa żeglugi. Wpływ na poziom bezpieczeństwa żeglugi,
w uzasadnionych przypadkach, na żądanie dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej,
może być ustalony w wyniku inspekcji technicznej statku. Inspekcję przeprowadza się
na wniosek armatora.
4a. Jeżeli decyzja, o której mowa w ust. 4, ma dotyczyć obszaru właściwości
dwóch lub więcej dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej, właściwy do jej wydania
jest dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, na obszarze działania którego znajduje się
największa część obszaru objętego decyzją. W takim przypadku dyrektor urzędu
żeglugi śródlądowej wydaje decyzję po zasięgnięciu opinii dyrektorów urzędów
żeglugi śródlądowej, których obszarów działania ma dotyczyć ta decyzja.
4b. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej może, w drodze decyzji, udzielić
odstępstwa od całości lub niektórych wymagań technicznych, o których mowa
w ust. 3, dla statku, do uprawiania żeglugi wyłącznie po terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, o ile statek ten:
1) został zwodowany przed dniem 1 stycznia 1950 r.;
2) zapewnia odpowiedni poziom bezpieczeństwa, w szczególności w zakresie
bezpieczeństwa żeglugi, ustalony w wyniku przeprowadzonej inspekcji
technicznej statku, oraz
3) ma nośność nieprzekraczającą 350 ton, a w przypadku statku nieprzeznaczonego
do transportu towarów – wyporność mniejszą niż 100 m³.
4c. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, który udzielił odstępstwa, o którym
mowa w ust. 4 lub 4b, niezwłocznie informuje o tym fakcie Komisję Europejską.
4d. Armator statku, który uzyskał odstępstwo, o którym mowa w ust. 4 lub 4b,
niezwłocznie występuje o dokonanie zmiany w unijnym świadectwie zdolności
żeglugowej.
5. Organ inspekcyjny może odstąpić od przeprowadzenia w całości lub w części
inspekcji technicznej, jeżeli z dokumentu wydanego przez instytucję klasyfikacyjną uznaną przez Komisję Europejską wynika, że statek spełnia całkowicie lub częściowo wymagania techniczne, o których mowa w ust. 2.
6. (uchylony)

Art. 34c. 1. Organ inspekcyjny wykonuje, w ramach inspekcji technicznej,
czynności inspekcyjne obejmujące w szczególności badania techniczne statku oraz
jego wyposażenia.
2. Po przeprowadzeniu inspekcji technicznej wydaje się zaświadczenie
z przeprowadzenia inspekcji technicznej.
3. Za czynności inspekcyjne pobiera się opłaty.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wzory:
a) wniosku o przeprowadzenie inspekcji technicznej,
b) zaświadczenia z przeprowadzenia inspekcji technicznej;
2) sposób i zakres przeprowadzania inspekcji technicznych;
3) wysokość i sposób uiszczania opłat za poszczególne czynności inspekcyjne, przy
czym wysokość opłaty za daną czynność nie może przekroczyć 2000 zł.
5. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 4, należy uwzględnić
odpowiednio:
1) konieczność zapewnienia sprawności procedur administracyjnych oraz
ujednolicenia treści stosowanych dokumentów;
2) rodzaj, wielkość i przeznaczenie statku oraz rejony pływania;
3) koszty osobowe i rzeczowe związane z przeprowadzeniem czynności
inspekcyjnych, w zależności od rodzaju czynności, miejsca wykonywania
czynności albo czasu niezbędnego na ich wykonanie.

Art. 34d. 1. Organ inspekcyjny może powierzyć wykonanie określonych
czynności inspekcyjnych upoważnionym w tym celu podmiotom. W takim przypadku
opłata za wykonanie tych czynności stanowi przychód wykonującego je podmiotu.
2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, przekazuje wyniki z wykonanych
czynności inspekcyjnych organowi inspekcyjnemu, który na ich podstawie wydaje
zaświadczenia z przeprowadzenia inspekcji technicznej.
3. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, kryteria, jakie powinny spełniać podmioty upoważnione do
wykonywania czynności inspekcyjnych, oraz sposób ich upoważniania do
wykonywania tych czynności, uwzględniając konieczność zapewnienia
odpowiedniego poziomu merytorycznego i technicznego przy wykonywaniu
powierzonych czynności.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej ogłosi, w drodze
obwieszczenia, wykaz podmiotów upoważnionych do wykonywania czynności
inspekcyjnych.

Art. 34da. 1. Świadectwo instalacji i działania dla radarowych instalacji
nawigacyjnych, wskaźników skrętu, sprzętu Automatycznego Systemu Identyfikacji
Statków (AIS) śródlądowego i tachografów w żegludze śródlądowej, zwane dalej
„świadectwem sprzętu nawigacyjnego”, wydawane jest dla następującego sprzętu
statku, o którym mowa w art. 30:
1) radarowego sprzętu nawigacyjnego,
2) sprzętu Automatycznego Systemu Identyfikacji Statków (AIS) śródlądowego,
3) tachografów,
4) wskaźników skrętu
– który spełnia wymogi załącznika nr 5 normy europejskiej ustanawiającej
wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej, o której mowa w załączniku
nr 2 do dyrektywy 2016/1629, w zakresie badania instalacji i działania radarowych
instalacji nawigacyjnych, wskaźników skrętu i sprzętu AIS śródlądowego,
tachografów, dla żeglugi śródlądowej.
2. Świadectwo sprzętu nawigacyjnego wydaje, na wniosek armatora, dyrektor
urzędu żeglugi śródlądowej, na podstawie zaświadczenia potwierdzającego
pozytywny wynik z inspekcji sprzętu nawigacyjnego przeprowadzonej przez komisję
inspekcyjną, albo upoważniony przedsiębiorca, o którym mowa w art. 34db.
3. Za wydanie świadectwa sprzętu nawigacyjnego pobiera się opłatę
w wysokości określonej w załączniku do ustawy.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzór świadectwa sprzętu nawigacyjnego, kierując się koniecznością
ujednolicenia treści stosowanych dokumentów w Unii Europejskiej.
5. Świadectwo sprzętu nawigacyjnego traci ważność w przypadku, gdy:
1) sprzęt, dla którego zostało wydane to świadectwo, przestał spełniać wymogi
określone w załączniku nr 5 normy europejskiej ustanawiającej wymagania
techniczne dla statków żeglugi śródlądowej, o której mowa w załączniku nr 2 do
dyrektywy 2016/1629, w zakresie badania instalacji i działania radarowych
instalacji nawigacyjnych, wskaźników skrętu i sprzętu AIS śródlądowego
i tachografów w żegludze śródlądowej, lub
2) instalacja, wymiana, naprawa lub konserwacja sprzętu, dla którego zostało
wydane to świadectwo, dokonana została przez podmiot inny niż upoważniony
przedsiębiorca, o którym mowa w art. 34db ust. 1.
6. Armator jest obowiązany do zwrotu świadectwa sprzętu nawigacyjnego, które
utraciło ważność, do dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej niezwłocznie, jednak nie
później niż w terminie 7 dni od dnia utraty ważności tego świadectwa.

Art. 34db. 1. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej na wniosek przedsiębiorcy
upoważnia go do instalacji, wymiany, naprawy lub konserwacji sprzętu, o którym
mowa w art. 34da ust. 1, w sposób zapewniający spełnienie przez sprzęt statku
wymagań określonych w załączniku nr 5 normy europejskiej ustanawiającej
wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej, o której mowa w załączniku
nr 2 do dyrektywy 2016/1629, oraz do badania instalacji i działania radarowych
instalacji nawigacyjnych, wskaźników skrętu i sprzętu AIS śródlądowego,
tachografów, dla żeglugi śródlądowej w zakresie zgodności z wymaganiami
określonymi w załączniku nr 5 normy europejskiej ustanawiającej wymagania
techniczne dla statków żeglugi śródlądowej, o której mowa w załączniku nr 2 do
dyrektywy 2016/1629. Upoważnienie udzielane jest w drodze decyzji.
2. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej upoważnia przedsiębiorcę, który:
1) prowadzi działalność w zakresie instalacji, wymiany, naprawy lub konserwacji
sprzętu, o którym mowa w art. 34da ust. 1, oraz w zakresie badania instalacji
i działania tego sprzętu;
2) prowadzi działalność, o której mowa w pkt 1, w sposób zgodny z wymaganiami
określonymi w załączniku nr 2 do dyrektywy 2016/1629;
3) zapewnia, że działalność, o której mowa w pkt 1, będzie wykonywana w sposób
bezstronny.
3. We wniosku, o którym mowa w ust. 1, określa się zakres wnioskowanego
upoważnienia oraz załącza do niego dokumenty potwierdzające spełnienie wymagań,
o których mowa w ust. 2.
4. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej odmawia, w drodze decyzji,
upoważnienia przedsiębiorcy, który nie spełnia wymagań, o których mowa w ust. 2.
5. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej jest uprawniony do przeprowadzenia
kontroli upoważnionego przedsiębiorcy, o którym mowa w ust. 1, w zakresie
spełniania przez niego wymagań, o których mowa w ust. 2, na zasadach i w trybie
określonych w ustawie z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.
6. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej cofa, w drodze decyzji, upoważnienie,
o którym mowa w ust. 1, w przypadku stwierdzenia, że przedsiębiorca przestał
spełniać wymagania określone w ust. 2.
7. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej niezwłocznie powiadamia ministra
właściwego do spraw żeglugi śródlądowej o każdym przedsiębiorcy, który uzyskał lub
któremu cofnięto upoważnienie.
8. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej ogłasza, w drodze
obwieszczenia, wykaz upoważnionych przedsiębiorców, o których mowa w ust. 1.
9. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej informuje Komisję
Europejską oraz inne właściwe organy państw członkowskich o organach właściwych
do upoważniania przedsiębiorców, o których mowa w ust. 1.

Art. 34dc. 1. Upoważniony przedsiębiorca, po przeprowadzeniu przez niego
badania, o którym mowa w art. 34db ust. 1, i ustaleniu, że sprzęt spełnia wymagania
określone w załączniku nr 2 do dyrektywy 2016/1629, wydaje, na wniosek armatora,
świadectwo sprzętu nawigacyjnego.
2. Opłata za wydanie świadectwa sprzętu nawigacyjnego stanowi przychód
upoważnionego przedsiębiorcy, który wydał to świadectwo.

Art. 34e. 1. Armator jest obowiązany:
1) przedstawić statek do inspekcji technicznej:
a) wstępnej – przed wydaniem lub odnowieniem dokumentu bezpieczeństwa statku,
b) okresowej – przed upływem terminów określonych w dokumencie
bezpieczeństwa statku;
2) na żądanie organu inspekcyjnego, przedstawić niezwłocznie statek do inspekcji
technicznej, przedłożyć wszystkie dokumenty dotyczące jego bezpieczeństwa
oraz udzielić wszelkich informacji o stanie bezpieczeństwa statku;
3) na żądanie organu inspekcyjnego, dokonać czynności niezbędnych do
umożliwienia przeprowadzenia inspekcji technicznej.
1a. Inspekcję techniczną statku przeprowadza się także w innych przypadkach na
wniosek armatora.
2. Koszty czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 3, wlicza się w koszty
eksploatacji statku.
3. Inspekcję techniczną przeprowadza się, w miarę możliwości, bez uszczerbku
dla eksploatacji statku.

Art. 34f. 1. W przypadku stwierdzenia lub podejrzenia, że statek został
uszkodzony lub nastąpiła zmiana w jego kadłubie, urządzeniach lub wyposażeniu,
jeżeli uszkodzenie lub zmiana mogą wpłynąć na stan bezpieczeństwa statku, dyrektor
urzędu żeglugi śródlądowej wzywa armatora do przedstawienia statku do inspekcji
technicznej doraźnej.
2. Organ inspekcyjny, na podstawie pozytywnych wyników inspekcji
technicznej doraźnej, potwierdza zdolność żeglugową statku.

Art. 34g. 1. W przypadku znaczących zmian lub napraw, które mają wpływ na
bezpieczeństwo statku, w szczególności na stabilność konstrukcji, żeglowność,
zdolność wykonywania manewrów, rodzaj i przeznaczenie statku, przed odbyciem
następnego rejsu statek jest ponownie poddawany inspekcji technicznej.
2. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, na podstawie pozytywnego wyniku
inspekcji technicznej, wydaje nowe lub zmienia dotychczasowe unijne świadectwo
zdolności żeglugowej, określając parametry techniczne statku.
3. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej jest obowiązany poinformować organ
państwa członkowskiego, w którym wydano lub odnowiono unijne świadectwo
zdolności żeglugowej danego statku, o wydaniu nowego świadectwa, odnowieniu lub
przedłużeniu dotychczasowego świadectwa lub o dokonanych zmianach
w dotychczasowym świadectwie dla tego statku, w terminie 30 dni od dnia wydania
nowego świadectwa, odnowienia lub przedłużenia dotychczasowego świadectwa lub
dokonania zmian w dotychczasowym świadectwie.

Art. 34h. 1. Tymczasowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydaje się
dla statków, o których mowa w art. 30 ust. 1, posiadających zdolność żeglugową
stwierdzoną w uzasadnionych przypadkach w wyniku inspekcji, w przypadku gdy:
1) statek, za zgodą dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej, ma odbyć podróż do
określonego miejsca w celu uzyskania unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej;
2) dla tego statku armator złożył wniosek o wydanie duplikatu unijnego świadectwa
zdolności żeglugowej – przed wydaniem tego duplikatu;
3) dla tego statku dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej odmówił wydania,
odnowienia lub cofnął unijne świadectwo zdolności żeglugowej, a jego armator
odwołał się od jednej z tych decyzji i postępowanie w tej sprawie nie jest
zakończone;
4) uzyskano dokument, o którym mowa w art. 32 ust. 1 pkt 1, oraz złożono wniosek
o wydanie unijnego świadectwa zdolności żeglugowej – do czasu rozpatrzenia
tego wniosku;
5) statek nie spełnia niektórych warunków wymaganych dla wydania unijnego
świadectwa zdolności żeglugowej;
6) statek na skutek uszkodzenia nie jest zgodny z danymi zawartymi w unijnym
świadectwie zdolności żeglugowej;
7) dla tego statku przyznano odstępstwa od wymagań technicznych zgodnie
z art. 25 ust. 1 lub art. 26 ust. 1 dyrektywy 2016/1629 – przed wydaniem
odpowiednich aktów wykonawczych przez Komisję Europejską.
2. Do wniosku o wydanie tymczasowego unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej załącza się kopię dokumentu potwierdzającego zdolność żeglugową,
a także w przypadku, o którym mowa w ust. 1:
1) pkt 1 – zgodę dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej na odbycie podróży do
określonego miejsca w celu uzyskania unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej;
2) pkt 2 – dokument potwierdzający złożenie wniosku o wydanie duplikatu
unijnego świadectwa zdolności żeglugowej, jeżeli wniosek złożono do innego
organu niż wydający duplikat unijnego świadectwa zdolności żeglugowej;
3) pkt 3 – kopię decyzji o cofnięciu, odmowie wydania lub odnowienia unijnego
świadectwa zdolności żeglugowej oraz dokument potwierdzający złożenie odwołania od tej decyzji, jeżeli wniosek złożono do innego organu niż wydający tę decyzję;
4) pkt 4 – kopię zaświadczenia z przeprowadzonej inspekcji technicznej.
3. W tymczasowym unijnym świadectwie zdolności żeglugowej określa się
warunki uprawiania żeglugi, w tym wymagania bezpieczeństwa dla statku, niezbędne
w celu zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi, biorąc pod uwagę rodzaj, przeznaczenie
statku oraz przesłankę wydania tego dokumentu, o której mowa w ust. 1 pkt 1–7.
4. W tymczasowym unijnym świadectwie zdolności żeglugowej, wydanym na
podstawie ust. 1 pkt 1, 5 albo 6, określa się także miejsca rozpoczęcia i zakończenia podróży.
5. Tymczasowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydaje się na czas
oznaczony, w przypadku, o którym mowa w ust. 1:
1) pkt 1, 5 i 6 – na okres jednorazowej podróży, jednak nie dłuższy niż miesiąc od
dnia wydania tego dokumentu;
2) pkt 2 i 4 – na okres nie dłuższy niż 2 miesiące;
3) pkt 3 – na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy;
4) pkt 7 – na okres 6 miesięcy.
6. Przedłużenie tymczasowego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej
możliwe jest w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 7.
7. Przedłużenie tymczasowego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej
następuje przez wydanie nowego dokumentu tymczasowego unijnego świadectwa
zdolności żeglugowej. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
8. Do tymczasowego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej stosuje się
odpowiednio art. 33 ust. 3–5.
9. Tymczasowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydane na podstawie
ust. 1 pkt 7 przedłuża się do czasu wydania przez Komisję Europejską na podstawie
art. 25 ust. 1 albo art. 26 ust. 1 dyrektywy 2016/1629 aktu wykonawczego albo
zakończenia postępowania w sprawie wydania takiego aktu, każdorazowo na okres 6 miesięcy.
10. Do wniosku o przedłużenie tymczasowego unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej załącza się kopię dokumentu potwierdzającego zdolność żeglugową.
11. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, elementy wniosku o wydanie tymczasowego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej oraz wzór tymczasowego unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej, kierując się wymaganiami międzynarodowymi oraz koniecznością
ujednolicenia treści stosowanych dokumentów.

Art. 34i. 1. Świadectwo zdolności żeglugowej wydaje się dla statku
przeznaczonego do przewozu ładunków o nośności nie mniejszej niż 15 t, używanego
do przewozu ponad 12 pasażerów, oraz holowników lub pchaczy – innych niż
określone w art. 30 ust. 1.
2. Dla statku innego niż wymieniony w ust. 1 i art. 30 ust. 1 wydaje się
uproszczone świadectwo zdolności żeglugowej.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do:
1) jachtów rekreacyjnych i jednostek pływających używanych do amatorskiego
połowu ryb;
2) jachtów komercyjnych i jednostek do połowu ryb:
a) o długości nieprzekraczającej 7,5 m, o ile nie są wyposażone w napęd
mechaniczny o mocy silnika przekraczającej 15 kW,
b) napędzanych wyłącznie siłą ludzkich mięśni.

Art. 34j. 1. W celu wydania świadectwa zdolności żeglugowej albo
uproszczonego świadectwa zdolności żeglugowej statek podlega, na wniosek
armatora, przeglądowi technicznemu przeprowadzanemu przez upoważniony w tym
celu podmiot.
2. Przeglądowi technicznemu nie podlega:
1) jacht rekreacyjny i jednostka pływająca używana do amatorskiego połowu ryb;
2) jacht komercyjny i jednostka do połowu ryb:
a) o długości nieprzekraczającej 7,5 m, o ile nie jest wyposażona w napęd
mechaniczny o mocy silnika przekraczającej 15 kW,
b) napędzane wyłącznie siłą ludzkich mięśni;
3) jacht posiadający znak zgodności „CE”, przez okres 10 lat od daty wystawienia
deklaracji zgodności CE, za wyjątkiem jachtu posiadającego certyfikację
w oparciu o moduł A, Aa i A1, pod warunkiem że nie został uszkodzony lub że
nie nastąpiła zmiana w jego kadłubie, urządzeniach lub wyposażeniu, jeżeli
uszkodzenie lub zmiana mogą wpłynąć na stan bezpieczeństwa jachtu.
2a. Armator statku zwolnionego z obowiązku przeglądu technicznego, o którym
mowa w ust. 2, jest zobowiązany utrzymywać statek w stanie technicznym
zapewniającym bezpieczeństwo żeglugi.
3. Podmiot przeprowadzający przegląd techniczny statku wydaje dokument
z przeglądu technicznego, w którym stwierdza, czy statek spełnia wymagania
bezpieczeństwa w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń, wyposażenia,
właściwości manewrowych, ochrony wód, powietrza lub ochrony przed hałasem,
o których mowa w art. 27 pkt 1–3.
4. Świadectwo zdolności żeglugowej i uproszczone świadectwo zdolności
żeglugowej wydaje się na podstawie pozytywnych wyników przeglądu technicznego
lub na podstawie deklaracji zgodności CE, w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3.
5. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) sposób upoważniania podmiotów, o których mowa w ust. 1, do wykonywania
przeglądów technicznych statków, uwzględniając konieczność zapewnienia
odpowiedniego poziomu merytorycznego i technicznego przy wykonywaniu
powierzonych czynności oraz rodzaj i przeznaczenie statku;
2) wymagania w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń, wyposażenia
i właściwości manewrowych oraz dotyczące ochrony wód, powietrza lub
ochrony przed hałasem, kierując się koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa
statków oraz osób przebywających na statkach, albo uzna za obowiązujące w tym
zakresie wymagania określone w przepisach technicznych upoważnionego podmiotu.

Art. 34k. 1. Do wniosku o wydanie świadectwa zdolności żeglugowej należy
załączyć:
1) dokument z przeglądu technicznego lub deklarację zgodności CE, w przypadku,
o którym mowa w art. 34j ust. 2 pkt 3;
2) świadectwo pomiarowe, jeżeli statek podlega obowiązkowi pomiarowemu;
3) decyzję Transportowego Dozoru Technicznego dopuszczającą do eksploatacji
kotły parowe lub zbiorniki ciśnieniowe przeznaczone do procesów
technologicznych, jeżeli statek jest wyposażony w takie kotły lub zbiorniki;
4) w przypadku statku nowo zbudowanego, przebudowanego lub wpisanego do
rejestru po raz pierwszy, z wyłączeniem statku używanego do uprawiania sportu
lub rekreacji, dodatkowo:
a) orzeczenie Państwowej Inspekcji Pracy o dopuszczeniu statku do
eksploatacji pod względem bezpieczeństwa i higieny pracy,
b) opinię państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego
o dopuszczeniu statku do eksploatacji pod względem wymagań sanitarnych;
5) w przypadku statku używanego wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji
oraz statku używanego do połowu ryb, dodatkowo dokument rejestracyjny.
2. Podstawę do wydania świadectwa zdolności żeglugowej stanowią kopie
dokumentów wymienionych w ust. 1 lub wyciągi z tych dokumentów oraz
dodatkowo, dla statków do przewozu osób, statków o napędzie mechanicznym do
przewozu rzeczy, a także pchania lub holowania, pozytywny wynik ich inspekcji
przeprowadzonej przez organ wydający to świadectwo.
3. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej odmawia, w drodze decyzji
administracyjnej, wydania świadectwa zdolności żeglugowej, jeżeli nie zostały
spełnione warunki określone w ust. 1.
4. W świadectwie zdolności żeglugowej dokonuje się zmian na wniosek armatora.
5. Przepisy ust. 1–4 stosuje się odpowiednio w sprawie o wydanie
uproszczonego świadectwa zdolności żeglugowej.
6. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio w sprawach o przedłużenie terminu
ważności świadectwa zdolności żeglugowej i uproszczonego świadectwa zdolności żeglugowej.

Art. 34l. 1. Świadectwo zdolności żeglugowej i uproszczone świadectwo
zdolności żeglugowej wydaje się na czas oznaczony w zależności od rodzaju statku,
nie dłuższy jednak niż:
1) 5 lat – w przypadku statku o napędzie mechanicznym;
2) 10 lat – w przypadku statku bez napędu mechanicznego.
2. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzory świadectwa zdolności żeglugowej i uproszczonego
świadectwa zdolności żeglugowej oraz terminy, na jakie się je wydaje, w zależności
od rodzajów statków, o których mowa w art. 34i ust. 1 i 2, tryb ich wydawania, przedłużania, cofania i dokonywania w nich zmian, kierując się względami
bezpieczeństwa żeglugi, wymaganiami międzynarodowymi oraz koniecznością
ujednolicenia treści stosowanych dokumentów.
3. W przypadku gdy świadectwo zdolności żeglugowej albo uproszczone
świadectwo zdolności żeglugowej zostało utracone lub uległo zniszczeniu, dyrektor
urzędu żeglugi śródlądowej, który wydał to świadectwo, wydaje jego duplikat, na
wniosek armatora.

Art. 34m. 1. W szczególnie uzasadnionych przypadkach statek nieposiadający
świadectwa zdolności żeglugowej albo uproszczonego świadectwa zdolności
żeglugowej może być dopuszczony do jednorazowej podróży niezwiązanej
z eksploatacją na podstawie jednorazowego zezwolenia wydanego przez dyrektora
urzędu żeglugi śródlądowej właściwego dla miejsca rozpoczęcia podróży.
W zezwoleniu określa się drogę wodną, warunki uprawiania żeglugi i termin ważności
zezwolenia.
2. Statek, któremu cofnięto świadectwo zdolności żeglugowej albo uproszczone
świadectwo zdolności żeglugowej w czasie podróży z przyczyn określonych
w art. 34n ust. 1 pkt 3 i 4, może być dopuszczony na podstawie zezwolenia dyrektora
urzędu żeglugi śródlądowej do jej zakończenia, jeżeli nie zagraża to bezpieczeństwu
żeglugi lub środowisku. W zezwoleniu określa się drogę wodną, miejsce zakończenia
podróży, warunki uprawiania żeglugi i termin ważności zezwolenia.

Art. 34n. 1. Dokumenty bezpieczeństwa statku cofa się w razie:
1) uszkodzenia kadłuba statku lub jego urządzeń zagrażającego bezpieczeństwu żeglugi;
2) przebudowy statku powodującej zmianę jego charakterystyki;
3) utraty lub zawieszenia ważności dokumentów wymienionych w art. 32 ust. 1
pkt 1–3 oraz art. 34k ust. 1 pkt 1–3, które stanowiły podstawę do wydania
dokumentu bezpieczeństwa statku;
4) gdy stan techniczny statku nie odpowiada warunkom, które stanowiły podstawę
do wydania dokumentu bezpieczeństwa statku.
2. Dokument bezpieczeństwa statku może być cofnięty w razie stwierdzenia
zaniedbań zagrażających bezpieczeństwu żeglugi, pasażerów lub załogi, a także na
udokumentowany wniosek Państwowej Inspekcji Pracy, Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Transportowego Dozoru Technicznego lub wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.
3. Dokument bezpieczeństwa statku cofa, w drodze decyzji administracyjnej,
dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej właściwy dla miejsca, w którym znajduje się
statek w czasie stwierdzenia utraty zdolności żeglugowej, zawiadamiając
niezwłocznie o tym fakcie armatora statku i organ, który wydał ten dokument.

Art. 34o. 1. Za wydanie, odnowienie lub przedłużenie terminu ważności
dokumentu bezpieczeństwa statku, dokonanie w nim zmian, za wydanie duplikatu,
a także za wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 34m, pobiera się opłaty
w wysokościach określonych w załączniku do ustawy.
2. Za wydanie, odnowienie lub przedłużenie terminu ważności uzupełniającego
unijnego świadectwa zdolności żeglugowej oraz za wydanie duplikatu tego
świadectwa pobiera się opłaty w wysokościach określonych w załączniku do ustawy.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Statek musi mieć załogę w składzie i o kwalifikacjach
zapewniających bezpieczeństwo żeglugi.
2. Potwierdzeniem posiadania kwalifikacji jest:
1) patent żeglarski uprawniający do kierowania statkiem;
2) patent mechanika statkowego uprawniający do obsługi maszyn napędowych;
3) świadectwo uprawniające do zajmowania innych stanowisk na statku.
3. Patent żeglarski może zawierać ograniczenia co do rodzaju statków i dróg
wodnych, a patent mechanika statkowego – co do rodzaju statku.
4. Patent lub świadectwo wydaje dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej.
5. Uznaje się dokumenty kwalifikacyjne kierowników statków innych niż
Rzeczpospolita Polska państw członkowskich albo państw trzecich wydane zgodnie z:
1) przepisami, obowiązującymi w państwach członkowskich, w sprawie
uzyskiwania krajowych patentów kapitanów statków do przewozu towarów
i pasażerów śródlądowymi drogami wodnymi;
2) Konwencją o żegludze na Renie.
6. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej, mając na względzie przepis
ust. 5, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz państw, w których wydane
dokumenty kwalifikacyjne kierowników statków będą uznawane przez organy
administracji żeglugi śródlądowej.
7. Przepisów ust. 1–6 dotyczących kwalifikacji załóg nie stosuje się do załogi
statku używanego wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Patent lub świadectwo uzyskuje osoba, która:
1) ukończyła 18 lat;
2) ma stan zdrowia odpowiedni do zakresu pracy na statkach żeglugi śródlądowej
potwierdzony świadectwem zdrowia;
3) odbyła praktykę pływania na statkach żeglugi śródlądowej w charakterze
członka załogi, w wymiarze:
a) nie dłuższym niż 48 miesięcy – w przypadku patentu,
b) nie dłuższym niż 21 miesięcy – w przypadku świadectwa
– określonym szczegółowo w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 4;
4) zdała z wynikiem pozytywnym egzamin z zakresu wymaganej wiedzy
i umiejętności.
2. Egzaminy przeprowadzają komisje egzaminacyjne na podstawie ustalonych
wymagań egzaminacyjnych i na podstawie regulaminu działania komisji. Członkom
komisji przysługuje wynagrodzenie za udział w pracach komisji egzaminacyjnej.
3. Za przeprowadzenie egzaminu oraz za wydanie patentu lub świadectwa
pobiera się opłaty w wysokościach określonych w załączniku do ustawy.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz stanowisk na statkach w zależności od rodzajów statków i dróg wodnych,
2) minimalny skład załogi w zależności od czasu pracy statku,
3) rodzaje i wzory patentów i świadectw, o których mowa w art. 35 ust. 2, oraz tryb
ich uzyskiwania,
4) czas praktyki pływania w charakterze członka załogi na statkach żeglugi śródlądowej,
5) zakres wymagań egzaminacyjnych niezbędnych do uzyskania patentów i świadectw,
6) liczbę, skład i regulamin działania komisji egzaminacyjnych, a także warunki
wynagradzania członków komisji egzaminacyjnych, kierując się względami bezpieczeństwa żeglugi i międzynarodowymi wymaganiami
w tym zakresie.
2. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, warunki zdrowotne wymagane od osób wykonujących pracę na
statkach żeglugi śródlądowej, ze szczególnym uwzględnieniem:
1) stanów chorobowych i ułomności uniemożliwiających wykonywanie określonej pracy;
2) trybu uznawania osób za zdolne albo niezdolne do wykonywania określonej pracy;
3) trybu wydawania świadectwa zdrowia.

Art. 37a. 1. Prowadzenie statków przeznaczonych do uprawiania sportu lub
rekreacji, zwane dalej „uprawianiem turystyki wodnej”, wymaga:
1) posiadania odpowiedniej wiedzy i umiejętności z zakresu żeglarstwa;
2) przestrzegania zasad bezpieczeństwa przy uprawianiu turystyki wodnej.
2. Przepisy ust. 1 dotyczą statków przeznaczonych do uprawiania turystyki
wodnej:
1) o napędzie żaglowym (jachtów żaglowych), które mogą być wyposażone
w pomocniczy napęd mechaniczny;
2) o napędzie mechanicznym (jachtów motorowych), w tym także skuterów
wodnych, łodzi pneumatycznych i poduszkowców;
3) o napędzie innym niż żaglowy lub mechaniczny.
3. Uprawianie turystyki wodnej na jachtach żaglowych o długości kadłuba
powyżej 7,5 m lub motorowych o mocy silnika powyżej 10 kW wymaga posiadania
dokumentu kwalifikacyjnego wydanego przez właściwy polski związek sportowy.
4. Nie wymaga posiadania dokumentu kwalifikacyjnego uprawianie turystyki
wodnej na jachtach motorowych o mocy silnika do 75 kW i o długości kadłuba do
13 m, których prędkość maksymalna ograniczona jest konstrukcyjnie do 15 km/h.
W przypadku jachtów przeznaczonych do najmu, uprawianie turystyki wodnej
wymaga odbycia przez prowadzącego jacht szkolenia z zakresu bezpieczeństwa na
wodzie. Wymóg ten nie dotyczy osób posiadających kwalifikacje z zakresu żeglugi
morskiej lub śródlądowej określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 5.
5. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, sposób i tryb przeprowadzania szkolenia, o którym mowa w ust. 4, wzór dokumentu potwierdzającego odbycie szkolenia oraz wykaz kwalifikacji z zakresu żeglugi morskiej lub śródlądowej, których posiadanie zwalnia z obowiązku odbycia szkolenia, biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi.
6. Osoba, która uzyskała uprawnienia do uprawiania turystyki wodnej w innym
państwie, może uprawiać turystykę wodną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w zakresie posiadanych uprawnień potwierdzonych stosownym dokumentem.
7. Dokument, o którym mowa w ust. 3, określający uprawnienia do prowadzenia
określonej wielkości jachtów żaglowych albo motorowych na określonych wodach
wydaje właściwy polski związek sportowy osobom posiadającym odpowiednią
wiedzę i umiejętności z zakresu żeglarstwa oraz spełniającym inne wymagania
określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 15.
8. Jeżeli do uzyskania dokumentu, o którym mowa w ust. 3, niezbędne jest
zdanie egzaminu potwierdzającego posiadanie odpowiedniej wiedzy i umiejętności
z zakresu żeglarstwa, egzamin ten przeprowadza właściwy polski związek sportowy
lub podmiot upoważniony przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej
zwany dalej „podmiotem upoważnionym”.
9. Za przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w ust. 8, pobiera się opłatę,
która stanowi dochód właściwego polskiego związku sportowego lub podmiotu upoważnionego.
10. Za czynności związane z wydaniem dokumentu, o którym mowa w ust. 3,
pobiera się opłatę, która stanowi dochód właściwego polskiego związku sportowego.
11. Wysokość opłat, o których mowa w ust. 9 i 10, nie może być wyższa niż:
1) 500 zł – za przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w ust. 8,
2) 50 zł – za wydanie dokumentu, o którym mowa w ust. 3
– przy czym opłaty dla uczniów i studentów w wieku do 26 lat podlegają obniżeniu o 50%.
12. Właściwy polski związek sportowy prowadzi ewidencję wydanych
dokumentów, o których mowa w ust. 3, oraz gromadzi zaświadczenia ze zdania
egzaminu będące podstawą do wydania tych dokumentów.
13. (uchylony)
14. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki zachowania bezpieczeństwa przy uprawianiu
turystyki wodnej, biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi.
15. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wymagania niezbędne do uzyskania dokumentów potwierdzających posiadanie
uprawnień, w szczególności dotyczące wiedzy i umiejętności z zakresu
żeglarstwa, oraz odpowiadający im zakres uprawnień do prowadzenia jachtów
żaglowych albo motorowych,
2) sposób i tryb przeprowadzania egzaminu, o którym mowa w ust. 8,
3) wzór zaświadczenia ze zdania egzaminu,
4) wzory dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień,
5) wysokość opłat za przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w ust. 8, oraz za
czynności związane z wydaniem dokumentu, o którym mowa w ust. 3,
– biorąc pod uwagę bezpieczeństwo żeglugi, konieczność zapewnienia jednolitego
sposobu prowadzenia egzaminu, zakres uprawnień uzyskiwanych po zdaniu
egzaminu, koszty poniesione przez właściwy polski związek sportowy lub podmiot
upoważniony oraz warunki wskazane w ust. 11.

Art. 37b. 1. Podmiot ubiegający się o upoważnienie do przeprowadzania
egzaminu, o którym mowa w art. 37a ust. 8, składa do ministra właściwego do spraw
kultury fizycznej wniosek o upoważnienie do przeprowadzania egzaminu.
2. Do wniosku o upoważnienie do przeprowadzania egzaminu dołącza się:
1) wykaz kadry przeprowadzającej egzamin;
2) informację na temat obiektów wykorzystywanych do przeprowadzania
egzaminu;
3) odpis z Krajowego Rejestru Sądowego albo z innego rejestru właściwego dla
formy organizacyjnej podmiotu ubiegającego się o upoważnienie;
4) numer identyfikacji podatkowej (NIP);
5) numer identyfikacji REGON, o ile wnioskodawca taki posiada.
3. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej udziela, w drodze decyzji,
upoważnienia, o którym mowa w ust. 1, w terminie 4 miesięcy od dnia złożenia
wniosku, o którym mowa w ust. 2.
4. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej odmawia, w drodze decyzji,
udzielenia upoważnienia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli wnioskodawca nie przedłoży
dokumentów, o których mowa w ust. 2, albo jeżeli nie posiada odpowiednich warunków kadrowych i organizacyjnych, określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 8.
5. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej cofa, w drodze decyzji,
udzielone upoważnienie, o którym mowa w ust. 1 jeżeli podmiot upoważniony
przestaje spełniać warunki udzielonego upoważnienia.
6. Nadzór nad przeprowadzaniem egzaminu przez podmiot upoważniony
sprawuje minister właściwy do spraw kultury fizycznej.
7. W ramach sprawowanego nadzoru minister właściwy do spraw kultury
fizycznej ma prawo żądać udostępnienia dokumentów, pisemnych wyjaśnień
dotyczących przeprowadzanego egzaminu oraz dokonywać kontroli. Do
przeprowadzania kontroli podmiotu upoważnionego stosuje się odpowiednio przepisy
art. 16 ust. 3a i 4 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2020 r. poz. 1133).
8. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej, minister właściwy do spraw
gospodarki morskiej oraz minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określą,
w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki uzyskiwania upoważnienia do przeprowadzania egzaminu,
2) warunki kadrowe i organizacyjne, konieczne dla prawidłowego przeprowadzania egzaminu
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia jednolitego sposobu prowadzenia
egzaminu oraz najwyższego poziomu kształcenia.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Członek załogi statku jest obowiązany posiadać żeglarską książeczkę
pracy, stwierdzającą przebieg pracy na statkach żeglugi śródlądowej.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do załóg statków przeznaczonych lub
używanych do uprawiania sportu lub rekreacji, w tym do amatorskiego połowu ryb,
oraz statków używanych do połowu ryb na innych wodach śródlądowych niż określone w art. 1 ust. 1.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Żeglarską książeczkę pracy wydaje dyrektor urzędu żeglugi
śródlądowej na czas nieokreślony.
2. W razie zniszczenia, zagubienia lub braku miejsc do dokonywania wpisów
wydaje się nową żeglarską książeczkę pracy.
3. Za wydanie żeglarskiej książeczki pracy pobiera się opłatę w wysokości
określonej w załączniku do ustawy.

art. 40. więcej Art. 40. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzór żeglarskiej książeczki pracy, tryb jej wydawania i wymiany,
rodzaj dokonywanych w niej adnotacji i wpisów urzędowych, a także sposób i tryb ich
dokonywania, kierując się obowiązującymi w tej mierze wymaganiami
międzynarodowymi.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Towary niebezpieczne mogą być przewożone statkami żeglugi
śródlądowej w sposób niezagrażający bezpieczeństwu ruchu żeglugowego
i wykluczający zanieczyszczenie lub skażenie środowiska, zgodnie z wymaganiami ADN.
2. Zasady przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych określa
ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o prze-wozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. z
2020 r. poz. 154 i 875).

Art. 41a. (uchylony).

Art. 41b. (uchylony).

Art. 41c. (uchylony).

Art. 41d. (uchylony).

Art. 41e. (uchylony).

Art. 41f. (uchylony).

Art. 41g. (uchylony).

Art. 41h. (uchylony).

Art. 41i. (uchylony).

art. 42. więcej Art. 42. 1. Śródlądowe drogi wodne dzielą się na klasy.
2. Śródlądowe drogi wodne, w zależności od klasy, dzielą się na drogi wodne o znaczeniu:
1) regionalnym;
2) międzynarodowym.
3. Klasę drogi wodnej określa się:
1) maksymalnymi parametrami statków, jakie mogą być dopuszczone do żeglugi;
2) wielkością minimalnego prześwitu pod mostami, rurociągami i innymi
urządzeniami krzyżującymi się z drogą wodną.
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób
klasyfikacji śródlądowych dróg wodnych na podstawie kryteriów określonych w ust. 3
oraz dokona podziału tych dróg wodnych na klasy, określi drogi wodne o znaczeniu
regionalnym i międzynarodowym oraz warunki eksploatacyjne i projektowe dla poszczególnych klas dróg wodnych, z uwzględnieniem wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych.

Art. 42a. 1. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej opracowuje plan
lub program rozwoju śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu
transportowym, kierując się potrzebą zapewnienia warunków do zrównoważonego
rozwoju systemu transportowego kraju.
2. Plan lub program rozwoju śródlądowych dróg wodnych o szczególnym
znaczeniu transportowym zawiera:
1) opis istniejącego stanu śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu
transportowym wymagających przebudowy lub modernizacji wraz z opisem
brakujących odcinków śródlądowych dróg wodnych istotnych dla osiągnięcia
celu, o którym mowa w ust. 1;
2) opis planowanych przedsięwzięć polegających na przebudowie lub modernizacji
śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym wraz
z opisem planowanych nowych śródlądowych dróg wodnych o szczególnym
znaczeniu transportowym;
3) szacunkowe koszty realizacji planowanych przedsięwzięć, o których mowa
w pkt 2, wraz z harmonogramem ich realizacji.
3. Zapewniając udział wszystkich zainteresowanych w osiąganiu celów
środowiskowych, o których mowa w ustawie z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne,
w szczególności w opracowywaniu, przeglądzie i aktualizacji planu lub programu
rozwoju śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym,
minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej poda do publicznej wiadomości, na
zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2020 r.
poz. 283, 284, 322, 471 i 1378), w celu zgłaszania uwag:
1) harmonogram prac związanych ze sporządzaniem planu lub programu rozwoju
śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym, w tym
zestawienie działań, które należy wprowadzić w drodze konsultacji;
2) projekt planu lub programu rozwoju śródlądowych dróg wodnych o szczególnym
znaczeniu transportowym.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej zatwierdza plan lub program
rozwoju śródlądowych dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym po
zakończeniu konsultacji zgodnie z ust. 3.
5. Do aktualizacji planu lub programu rozwoju śródlądowych dróg wodnych
o szczególnym znaczeniu transportowym przepisy ust. 1–4 stosuje się odpowiednio.
6. Organy administracji rządowej i samorządowej oraz instytuty badawcze
nieodpłatnie przekazują ministrowi właściwemu do spraw żeglugi śródlądowej
posiadane dane niezbędne do opracowania planu lub programu rozwoju śródlądowych
dróg wodnych o szczególnym znaczeniu transportowym.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Śródlądowe drogi wodne należy utrzymywać w sposób zapewniający
bezpieczną żeglugę poprzez:
1) należyty stan techniczny budowli i urządzeń hydrotechnicznych służących
żegludze oraz ich właściwą obsługę;
2) systematyczną poprawę warunków eksploatacyjnych odpowiednich do klasy
drogi wodnej;
3) oznakowanie nawigacyjne szlaku żeglownego, budowli i urządzeń
hydrotechnicznych, przeszkód nawigacyjnych oraz budowli i linii przesyłowych
krzyżujących się z drogą wodną.
1a. W przypadku realizacji zadań, o których mowa w ust. 1, w formie
partnerstwa publiczno-prywatnego, wynagrodzenie partnera prywatnego może
w całości pochodzić ze środków podmiotu publicznego.
2. Szlak żeglowny należy oznakować znakami żeglugowymi pływającymi lub
brzegowymi, w sposób wskazujący przeszkody nawigacyjne i miejsca niebezpieczne
dla żeglugi.
3. Zabrania się wykorzystywania znaków nawigacyjnych do cumowania lub
przeciągania statku, jak również ich uszkadzania, przemieszczania, niszczenia bądź
czynienia niezdolnymi do użytku zgodnie z przeznaczeniem.
4. Utrzymanie śródlądowych dróg wodnych w stanie zapewniającym bezpieczną
żeglugę należy do administracji drogi wodnej.
4a. (uchylony)
4b. (uchylony)
5. Oznakowanie nawigacyjne w portach oraz urządzeń, budowli i linii
przesyłowych krzyżujących się z drogą wodną należy do ich właścicieli. Sposób
oznakowania należy uzgodnić z administracją drogi wodnej.
6. Administracja drogi wodnej ogłasza w formie komunikatów w sposób
zwyczajowo przyjęty aktualne warunki żeglugowe na śródlądowych drogach
wodnych, terminy otwarcia i zamknięcia dróg wodnych dla żeglugi oraz wydaje
informator o śródlądowych żeglownych drogach wodnych.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Kierownik statku uprawiającego żeglugę jest obowiązany stosować
się do znaków i sygnałów żeglugowych znajdujących się na drodze wodnej i na jej
brzegach lub pokazywanych przez posterunki sygnalizacyjne.
2. Przecinanie kursu lub wyprzedzanie statku jest dozwolone tylko wówczas, gdy
szerokość drogi wodnej jest wystarczająca dla jednoczesnego przejścia,
z uwzględnieniem warunków na danym akwenie oraz ruchu innych statków.
3. Przy mijaniu statek płynący w górę drogi wodnej powinien, uwzględniając
miejscowe warunki i ruch innych statków, ustąpić drogi statkowi płynącemu w dół
drogi wodnej.
4. Statek wyprzedzający powinien wyprzedzać statek wyprzedzany z jego lewej
burty. Jeżeli szlak żeglowny jest dostatecznie szeroki, statek wyprzedzający może
również wyprzedzać statek wyprzedzany z jego prawej burty.
5. Statki mogą płynąć obok kursami równoległymi tylko wówczas, gdy
umożliwia to szerokość drogi wodnej, nie występuje ryzyko zderzenia i gdy nie
stanowi to przeszkody lub niebezpieczeństwa dla ruchu żeglugowego.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Statek może zatrzymać się na postój w miejscu do tego
wyznaczonym, a w wypadku braku zakazu postoju – wybierać miejsce postoju tak
blisko brzegu, jak na to pozwala jego zanurzenie oraz warunki miejscowe, i tak aby
nie utrudniać ruchu żeglugowego.
2. Statek na postoju należy zakotwiczyć lub przycumować w sposób bezpieczny,
aby nie mógł zmieniać swojego położenia pod wpływem fali, wiatru, prądu wody,
zmian stanów wody lub ruchu statków i aby nie stanowił zagrożenia dla innych
statków.
3. Statek wycofany z eksploatacji może znajdować się na postoju tylko
w miejscu wyznaczonym przez dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej.
4. Na statku znajdującym się na postoju na szlaku żeglownym lub w jego pobliżu
powinien być stale pełniony dozór przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach.

art. 46. więcej Art. 46. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej, mając na względzie
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa ruchu żeglugowego, określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe przepisy żeglugowe normujące:
1) ruch i postój statków na szlaku żeglownym i w portach, sygnalizację wzrokową
i dźwiękową oraz łączność radiową na śródlądowych drogach wodnych,
2) sposoby oznakowania nawigacyjnego szlaku żeglownego, budowli i urządzeń
hydrotechnicznych, przeszkód nawigacyjnych oraz budowli i linii przesyłowych,
wzory znaków i sygnałów żeglugowych, ich znaczenie i zakres obowiązywania,
kierując się obowiązującymi w tym zakresie wymaganiami międzynarodowymi.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Zabrania się wyrzucania ze statków przedmiotów i wylewania
substancji mogących stanowić przeszkodę lub niebezpieczeństwo dla żeglugi bądź
innych użytkowników śródlądowych dróg wodnych albo zanieczyszczać drogę
wodną.
2. W razie zanieczyszczenia drogi wodnej bądź zauważenia na drodze wodnej
przedmiotów lub substancji, o których mowa w ust. 1, kierownik statku niezwłocznie
zawiadamia o tym administrację drogi wodnej, wskazując miejsce i charakter
zanieczyszczenia.
3. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia, warunki gromadzenia,
przechowywania i usuwania odpadów i ścieków ze statków oraz sposobu
zapobiegania zanieczyszczeniom wynikającym z przewożenia ładunków,
uwzględniając obowiązujące w tym zakresie wymagania międzynarodowe.

Art. 47a. 1. Usługi informacji rzecznej (RIS), zwane dalej „RIS”, wprowadza się
na śródlądowych drogach wodnych, w szczególności na śródlądowych drogach
wodnych klasy IV i wyższej, które są połączone drogami wodnymi klasy IV lub
wyższej z drogami wodnymi klasy IV lub wyższej innego niż Rzeczpospolita Polska
państwa członkowskiego.
2. RIS mają na celu wsparcie transportu wodnego śródlądowego polegające na
zwiększeniu jego bezpieczeństwa, zmniejszeniu oddziaływania na środowisko
naturalne oraz usprawnieniu współdziałania z innymi rodzajami transportu,
w szczególności przez udostępnianie użytkownikom RIS informacji o:
1) warunkach żeglugowych, w tym informacji hydrologicznych,
meteorologicznych, geograficznych oraz hydrogeologicznych
i administracyjnych (informacje o drogach wodnych);
2) podejmowaniu działań dotyczących aktualnej sytuacji żeglugowej w ruchu
lokalnym (taktyczne informacje o ruchu);
3) podejmowaniu działań średnio- i długoterminowych przez użytkowników RIS
(strategiczne informacje o ruchu).
3. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, wykaz
śródlądowych dróg wodnych, o których mowa w ust. 1, kierując się kryteriami
ekonomicznymi i intensywnością ruchu żeglugowego.

Art. 47b. Do informacji, o których mowa w art. 47a ust. 2, stanowiących
tajemnicę prawnie chronioną, stosuje się przepisy o ochronie informacji niejawnych.

Art. 47c. 1. Do zadań dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej, którego właściwość
została określona w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 2d, należy:
1) gromadzenie, przetwarzanie i udostępnianie informacji, o których mowa
w art. 47a ust. 2;
2) zapewnianie użytkownikom RIS dostępu do elektronicznych map
nawigacyjnych;
3) udostępnianie organom administracji publicznej oraz państwom członkowskim
elektronicznych raportów ze statków, zawierających w szczególności dane
dotyczące statku i przewożonych towarów;
4) harmonizacja usług, treści, formatu i częstotliwości udostępniania danych
w sposób umożliwiający użytkownikom RIS dostęp do RIS na poziomie
europejskim (interoperacyjność);
5) promowanie korzystania z RIS oraz wykorzystywanie technologii
pozycjonowania satelitarnego.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej,
którego właściwość została określona w przepisach wydanych na podstawie art. 9
ust. 2d, wykonuje przy pomocy centrum RIS wchodzącego w skład urzędu żeglugi
śródlądowej obsługującego tego dyrektora.

Art. 47d. 1. Organy administracji publicznej oraz instytuty badawcze,
posiadające dane niezbędne do funkcjonowania RIS, w tym dane hydrologiczne,
meteorologiczne, geograficzne oraz hydrogeologiczne i administracyjne, dotyczące
śródlądowych dróg wodnych objętych RIS, określone w przepisach wydanych na
podstawie ust. 2, są obowiązane do ich nieodpłatnego udostępniania dyrektorowi
urzędu żeglugi śródlądowej, którego właściwość została określona w przepisach
wydanych na podstawie art. 9 ust. 2d.
2. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki wodnej określi, w drodze rozporządzenia, wykaz
organów administracji publicznej oraz instytutów badawczych, a także zakres, rodzaj,
częstotliwość oraz sposób przekazywania dyrektorowi urzędu żeglugi śródlądowej,
którego właściwość została określona w przepisach wydanych na podstawie art. 9
ust. 2d, danych, o których mowa w ust. 1, kierując się potrzebą zapewnienia
użytkownikom RIS pełnych informacji o drogach wodnych, a w stosunku do
państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej i państwowej służby
hydrogeologicznej – stosowanymi przez nie standardowymi procedurami zbierania
i przetwarzania danych hydrologicznych, meteorologicznych i hydrogeologicznych,
określonych w Prawie wodnym.
3. Instytuty badawcze, o których mowa w ust. 1, udostępniają odpłatnie inne
dane niż określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 2, na podstawie umowy
zawartej między instytutem badawczym a dyrektorem urzędu żeglugi śródlądowej,
którego właściwość została określona w przepisach wydanych na podstawie art. 9
ust. 2d.

Art. 47e. 1. Informacje, o których mowa w art. 47a ust. 2, są udostępniane
użytkownikowi RIS posiadającemu urządzenie i oprogramowanie, dla których został
wydany dokument zgodności stwierdzający możliwości techniczne oraz systemowe
ich prawidłowego i sprawnego współdziałania z RIS, zwany dalej „dokumentem
zgodności”.
2. Użytkownik RIS jest obowiązany do uzyskania dokumentu zgodności,
wydawanego przez dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej, którego właściwość została
określona w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 2d.
3. Obowiązku, o którym mowa w ust. 2, nie stosuje się do użytkownika RIS
posiadającego urządzenie i oprogramowanie, dla których został wydany dokument
zgodności przez państwo członkowskie.

Art. 47f. 1. Dokument zgodności wydaje się na wniosek użytkownika RIS.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) oznaczenie użytkownika RIS;
2) informacje o rodzaju urządzenia i oprogramowania, wraz z ich charakterystyką
techniczną.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się dokumentację techniczną
urządzenia i oprogramowania.

Art. 47g. Za wydanie dokumentu zgodności pobiera się opłatę w wysokości
określonej w załączniku do ustawy.

Art. 47h. Wykorzystywany w ramach RIS Automatyczny System Identyfikacji
Statków (AIS) powinien być zgodny z przepisami porozumienia regionalnego
dotyczącego usług radiotelefonicznych na śródlądowych drogach wodnych, zawartego w ramach Konstytucji i Konwencji Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego (Dz. U. z 2003 r. poz. 111 i 112 oraz z 2019 r. poz. 1138).

art. 48. więcej Art. 48. 1. Pilotażem jest świadczenie usług mających na celu ułatwienie ruchu
żeglugowego, polegających na udzielaniu kierownikowi statku przebywającego na
śródlądowych drogach wodnych informacji lub porad potrzebnych do prowadzenia
statku na drodze wodnej.
2. Usługi w zakresie pilotażu mogą świadczyć osoby fizyczne, prawne i inne
jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Obowiązkowi korzystania z pilotażu podlegają:
1) polski statek morski lub żeglugi śródlądowej, którego kierownik nie posiada
odpowiednich uprawnień do kierowania statkami na danej drodze wodnej;
2) obcy statek morski lub żeglugi śródlądowej.
2. Nie podlega obowiązkowi korzystania z pilotażu statek używany wyłącznie do
uprawiania sportu lub rekreacji.
3. Kierownik statku podlegającego obowiązkowi korzystania z pilotażu jest
obowiązany korzystać z usług pilota.
4. Korzystanie z usług pilota nie zwalnia kierownika statku z odpowiedzialności
za kierowanie statkiem.
5. Z obowiązku korzystania z pilotażu jest zwolniony statek, którego kierownik
posiada świadectwo zwolnienia z obowiązku korzystania z pilotażu lub dokumenty
uznane w trybie określonym w art. 35 ust. 5, oraz statek państwa, z którym zawarta
umowa przewiduje wzajemne uznawanie dokumentów kwalifikacyjnych w żegludze
śródlądowej.
6. Warunkiem uzyskania świadectwa zwolnienia z obowiązku korzystania
z pilotażu jest:
1) odbycie co najmniej pięciu podróży po danej drodze wodnej, potwierdzonych
przez pilota;
2) pozytywna ocena sprawdzianu ze znajomości drogi wodnej i miejscowych
przepisów żeglugowych.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Pilotaż może być wykonywany przez osobę posiadającą kwalifikacje
pilota żeglugi śródlądowej.
2. Pilotem żeglugi śródlądowej może zostać osoba posiadająca patent żeglarski
uprawniający do kierowania wszystkimi statkami, co najmniej 12-miesięczną praktykę
pływania nabytą po uzyskaniu patentu na drodze wodnej, której ma dotyczyć
uprawnienie, odpowiedni stan zdrowia i która zdała z wynikiem pozytywnym egzamin
na pilota.
3. Egzamin na pilota lub sprawdzian, o którym mowa w art. 49 ust. 6 pkt 2,
przeprowadzają komisje egzaminacyjne określone w art. 36 ust. 2.
4. Potwierdzeniem posiadania kwalifikacji pilota żeglugi śródlądowej jest
uprawnienie pilotowe.
5. Uprawnienie pilotowe i świadectwo zwolnienia z obowiązku korzystania
z pilotażu wydaje dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej właściwy dla drogi wodnej,
której uprawnienia dotyczą.
6. Za przeprowadzenie egzaminu lub sprawdzianu oraz za wydanie uprawnienia
pilotowego lub świadectwa zwolnienia z obowiązku korzystania z pilotażu pobiera się
opłaty w wysokościach określonych w załączniku do ustawy.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Pilot ponosi wobec armatora odpowiedzialność za szkody
spowodowane swoim działaniem, chyba że udowodni dołożenie należytej staranności
wymaganej przy świadczeniu usługi pilotowej.
2. Wobec osób trzecich za szkody wyrządzone przez pilota odpowiada armator,
tak jak za szkody wyrządzone przez członka załogi statku.
3. W razie rażącego naruszenia przez pilota przepisów żeglugowych dyrektor
urzędu żeglugi śródlądowej, na mocy decyzji administracyjnej, może, w zależności od
stopnia zagrożenia bezpieczeństwa żeglugi:
1) udzielić pilotowi ostrzeżenia o grożącym zawieszeniu uprawnienia pilotowego;
2) zawiesić uprawnienia pilotowe na okres do 12 miesięcy.

art. 52. więcej Art. 52. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki wykonywania pilotażu i sprawowania nadzoru nad jego
wykonywaniem,
2) tryb przeprowadzania egzaminów na pilota i sprawdzianów dla uzyskania
świadectwa zwolnienia z obowiązku korzystania z pilotażu,
3) wzory i tryb wydawania uprawnień pilotowych oraz świadectwa zwolnienia
z obowiązku korzystania z pilotażu,
mając na względzie zapewnienie prawidłowej realizacji usług pilotowych.

art. 53. więcej Art. 53. 1. W razie zaistnienia wypadku żeglugowego kierownik statku
podejmuje niezwłocznie wszelkie działania zmierzające do ratowania ludzi i mienia
oraz do ograniczenia rozmiarów szkody.
2. Kierownik statku znajdującego się w pobliżu miejsca wypadku żeglugowego
jest obowiązany udzielić pomocy w działaniach ratowniczych.

art. 54. więcej Art. 54. 1. O zaistnieniu wypadku żeglugowego kierownik statku jest
obowiązany niezwłocznie zawiadomić właściwego terytorialnie dyrektora urzędu
żeglugi śródlądowej i postępować stosownie do otrzymanych poleceń.
2. W razie ciężkiego uszkodzenia ciała, śmierci człowieka, wybuchu lub pożaru
na statku, zatonięcia statku albo zniszczenia mienia znacznej wartości kierownik
statku zawiadamia także Policję.
3. W razie poważnej awarii w wyniku wypadku żeglugowego kierownik statku
zawiadamia o tym fakcie służby ratownicze właściwej terenowo jednostki Państwowej
Straży Pożarnej.
4. Fakt zaistnienia wypadku żeglugowego kierownik statku odnotowuje
w dzienniku pokładowym z podaniem daty, godziny, miejsca, okoliczności i rodzaju
wypadku oraz zabezpiecza ślady i dowody w sprawie.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej po otrzymaniu zawiadomienia
o wypadku żeglugowym przeprowadza niezwłocznie postępowanie w celu ustalenia
okoliczności, przyczyn, rozmiarów szkody i winnych spowodowania wypadku.
2. W postępowaniu, o którym mowa w ust. 1, może uczestniczyć przedstawiciel
armatora i administracji drogi wodnej.

art. 56. więcej Art. 56. Członkowi załogi statku uznanemu winnym naruszenia przepisów
żeglugowych lub przepisów dotyczących obsługi maszyn lub urządzeń statku dyrektor
urzędu żeglugi śródlądowej może w drodze decyzji administracyjnej:
1) udzielić ostrzeżenia o grożącym zawieszeniu uprawnień zawodowych
wynikających z posiadanego dokumentu kwalifikacyjnego, jeżeli naruszenie
przepisów stworzyło zagrożenie wypadkiem żeglugowym;
2) zawiesić uprawnienia na okres do 12 miesięcy w razie spowodowania w ciągu
12 miesięcy od udzielenia ostrzeżenia ponownego naruszenia przepisów;
3) zawiesić uprawnienia na okres do 12 miesięcy za spowodowanie wypadku lub
przyczynienie się do jego zaistnienia, uzależniając ich przywrócenie od złożenia
egzaminu sprawdzającego;
4) pozbawić uprawnień zawodowych, jeżeli w wyniku tego wypadku nastąpiła
śmierć człowieka lub znaczna szkoda.

art. 57. więcej Art. 57. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy tryb postępowania w związku z wypadkami żeglugowymi, mając na uwadze w szczególności kwalifikację wypadków, obowiązki kierownika statku po zaistnieniu wypadku, a także sposób prowadzenia postępowania przez dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej.

art. 58. więcej Art. 58. Kto:
1) wykonuje przewóz ładunków niezgodnie z dokumentami przewozowymi,
2) wykonuje przewóz obcym statkiem niezgodnie z postanowieniami umów
międzynarodowych albo pozwoleń na przewozy,
3) uprawia żeglugę statkiem obcym bez wymaganego pozwolenia,
4) nie dopełnia obowiązku złożenia formularza ewidencyjnego,
5) wykonuje zarobkowy przewóz towarów statkami o ładowności większej niż
200 t bez spełnienia wymogu zdolności zawodowej,
6) niszczy, uszkadza, przemieszcza lub wykorzystuje znaki żeglugowe do
cumowania lub przeciągania statków,
7) uniemożliwia lub utrudnia uprawnionym do inspekcji pracownikom urzędów
żeglugi śródlądowej wykonywanie zadań określonych w art. 9 ust. 2 pkt 2, 4–8 i 10a,
podlega karze grzywny.

art. 59. więcej Art. 59. Kto wykracza przeciw obowiązkowi:
1) wpisu statku do rejestru,
2) dokonania pomiaru statku,
3) niezwłocznego zawiadomienia o zaistnieniu wypadku żeglugowego,
4) udzielenia pomocy w działaniach ratowniczych,
podlega karze grzywny.

art. 60. więcej Art. 60. Kto uprawia żeglugę statkiem bez ważnego dokumentu bezpieczeństwa
statku lub jednorazowego zezwolenia na określoną podróż,
podlega karze grzywny.

art. 61. więcej Art. 61. Kto:
1) kieruje statkiem albo zajmuje stanowisko członka załogi statku, nie posiadając
do tego właściwego dokumentu kwalifikacyjnego,
2) będąc członkiem załogi statku, nie posiada dokumentu potwierdzającego
warunki zdrowia odpowiednie do zajmowanego stanowiska,
3) będąc członkiem załogi statku, nie posiada żeglarskiej książeczki pracy,
podlega karze grzywny.

art. 62. więcej Art. 62. Kto wykracza przeciw przepisom w zakresie:
1) ruchu i sygnalizacji na śródlądowych drogach wodnych,
2) oznakowania, wyposażenia i dokumentów statków,
3) warunków ruchu i postoju statków na szlaku żeglownym i w portach,
4) składu załogi statku i norm czasu pracy,
5) przewozu statkami materiałów niebezpiecznych,
6) pilotażu na śródlądowych drogach wodnych,
7) warunków sanitarnych na statkach,
8) warunków bezpieczeństwa i higieny pracy na statkach,
9) ochrony środowiska,
podlega karze grzywny.

art. 63. więcej Art. 63. Orzekanie w sprawach określonych w art. 58–62 następuje w trybie
określonym w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Art. 63a. 1. Przewoźnik, operator terminalu lub sprzedawca biletów,
w rozumieniu rozporządzenia nr 1177/2010, którzy działają z naruszeniem
obowiązków lub warunków określonych w art. 4 ust. 2, art. 7, art. 8 ust. 2, 3 i 5, art. 9
ust. 1, 2 i 4, art. 10, art. 11 ust. 1, 4 i 5, art. 12–19, art. 22, art. 23 ust. 1 i 3 oraz
art. 24 rozporządzenia nr 1177/2010, podlegają karze pieniężnej do 50 000 zł.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. (uchylony)

Art. 63aa. 1. Instytucja klasyfikacyjna uznana przez Komisję Europejską, która
narusza obowiązek, o którym mowa w art. 34ad ust. 1 pkt 2, oraz wykonuje zadania
uznanej instytucji klasyfikacyjnej, nie spełniając wymagań, o których mowa
w art. 34ac ust. 2 lub 3, podlega karze pieniężnej w wysokości do 100 000 zł.
2. Instytucja klasyfikacyjna uznana przez Komisję Europejską, która narusza
obowiązek, o którym mowa w art. 34ad ust. 1 pkt 1, podlega karze pieniężnej
w wysokości do 5000 zł.
3. Instytucja klasyfikacyjna uznana przez Komisję Europejską, która
uniemożliwia lub utrudnia rozpoczęcie lub przeprowadzenie kontroli na podstawie
art. 34ad ust. 3, podlega karze pieniężnej w wysokości do 30 000 zł.

Art. 63ab. 1. Armator, który narusza obowiązek, o którym mowa
w art. 22 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz art. 32 ust. 3a pkt 1, 2, 4 i 5, podlega karze pieniężnej
w wysokości do 500 zł.
2. Armator, który narusza obowiązek, o którym mowa w art. 32 ust. 3a pkt 3,
podlega karze pieniężnej do 5000 zł.

Art. 63b. 1. Kary pieniężne, w drodze decyzji, wymierza dyrektor urzędu
żeglugi śródlądowej.
2. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, przysługuje odwołanie do ministra
właściwego do spraw żeglugi śródlądowej.
3. Kara pieniężna wraz z odsetkami za zwłokę podlega przymusowemu
ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji.
4. Kary pieniężne stanowią dochód budżetu państwa.

Art. 63c. 1. Nie można nałożyć kary pieniężnej, jeżeli od dnia popełnienia czynu
upłynęło 5 lat.
2. Wymierzonej kary pieniężnej nie pobiera się po upływie 5 lat od daty wydania
ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.

art. 64. więcej Art. 64. W ustawie z dnia 24 października 1974 r. — Prawo wodne (Dz. U. Nr 38, poz. 230, z 1980 r. Nr 3,
poz. 6, z 1983 r. Nr 44, poz. 201, z 1989 r. Nr 26, poz. 139 i Nr 35, poz. 192, z 1990 r. Nr 34, poz. 198 i Nr 39,
poz. 222, z 1991 r. Nr 32, poz. 131 i Nr 77, poz. 335, z 1993 r. Nr 40, poz. 183, z 1994 r. Nr 27, poz. 96, z 1995 r.
Nr 47, poz. 243, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 47, poz. 299, Nr 88, poz. 554 i Nr 133, poz. 885, z 1998 r.
Nr 106, poz. 668 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 89, poz. 991, Nr 109, poz. 1157 i Nr 120, poz. 1268) w art. 19
w ust. 1 w pkt 4 skreśla się wyrazy „oraz zasady określania klas tych wód”.

art. 65. więcej Art. 65. W ustawie z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. Nr 25, poz. 113 i Nr 137, poz. 639,
z 1997 r. Nr 106, poz. 680, Nr 121, poz. 769 i 770 i Nr 160, poz. 1078, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 96,
poz. 1106 i Nr 101, poz. 1178 oraz z 2000 r. Nr 9, poz. 117, Nr 72, poz. 839 i Nr 120, poz. 1268) w art. 53
ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej i sportu, po zasięgnięciu opinii właściwego związku sportowego, określi, w drodze rozporządzenia:
1) organy właściwe do rejestracji statków używanych do celów sportowych lub rekreacyjnych
oraz sposób rejestracji i zwolnienia z rejestracji, tryb postępowania, wzory dokumentów rejestracyjnych i sposób oznakowania tych statków,
2) organy właściwe do nadzoru technicznego, wymagania techniczne, wzory dokumentów
stwierdzających zdolność do żeglugi i warunki przeprowadzania przeglądów technicznych
statków używanych na wodach śródlądowych do celów sportowych lub rekreacyjnych:
a) bez napędu mechanicznego niezależnie od wielkości oraz o napędzie mechanicznym
o mocy do 75 kW,
b) o napędzie mechanicznym o mocy powyżej 75 kW na wodach śródlądowych innych niż
śródlądowe drogi wodne, mając na względzie konieczność zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi tych statków.”

art. 66. więcej Art. 66. W ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 1999 r. Nr 82,
poz. 928, z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 43, poz. 489, Nr 48, poz. 550, Nr 62, poz. 718, Nr 70, poz. 816, Nr 73,
poz. 852, Nr 109, poz. 1158 i Nr 122, poz. 1314 i 1321 oraz z 2001 r. Nr 3, poz. 18) w art. 27 w ust. 3 wyrazy
„inspektoraty żeglugi śródlądowej” zastępuje się wyrazami „urzędy żeglugi śródlądowej”.

art. 67. więcej Art. 67. W ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz. U. Nr 91,
poz. 577, z 1999 r. Nr 70, poz. 778 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 22, poz. 268, Nr 48, poz. 550 i 552, Nr 62,
poz. 718 i Nr 122, poz. 1321) pkt 12 załącznika otrzymuje brzmienie:
„12) Dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej”.

art. 68. więcej Art. 68. W ustawie z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 86, poz. 960) w załączniku skreśla się:
a) w części III — pkt 9,
b) w części IV — pkt 24 i 28.

art. 69. więcej Art. 69. 1. Stawki opłat, określone kwotowo w załączniku do ustawy, ulegają
podwyższeniu w wypadku wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych o ponad
15%, w stopniu odpowiadającym wzrostowi tych cen.
2. Wskaźnik wzrostu cen, o których mowa w ust. 1, ustala się na podstawie
komunikatów Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego ogłoszonych w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” w terminie 30 dni po upływie każdego kwartału.
3. Stawki kwotowe opłat obliczone zgodnie z ust. 1 zaokrągla się w górę do
pełnego złotego.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej ogłasza, w drodze
obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”
stawki kwotowe opłat obliczone zgodnie z przepisami ust. 1 i 3.

art. 70. więcej Art. 70. 1. (uchylony)
2. Opłaty, z wyjątkiem ust. 3, 3a, art. 26a ust. 1, art. 34d ust. 1 oraz art. 37a ust. 9
i 10, pobierają organy administracji żeglugi śródlądowej.
3. (uchylony)
3a. Opłaty za wydanie świadectwa sprzętu nawigacyjnego, o którym mowa
w art. 34dc ust. 1, pobiera przedsiębiorca, który wydał świadectwo sprzętu
nawigacyjnego.
4. Opłaty pobierane przez organy administracji żeglugi śródlądowej stanowią
dochód budżetu państwa.
5. (uchylony)

art. 71. więcej Art. 71. 1. Działające do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy inspektoraty
żeglugi śródlądowej z dniem wejścia w życie ustawy stają się urzędami żeglugi
śródlądowej.
2. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy pracownicy inspektoratów żeglugi
śródlądowej stają się pracownikami urzędów żeglugi śródlądowej.

art. 72. więcej Art. 72. 1. Dokumenty kwalifikacyjne, żeglarskie załogi i rejestracyjne statków,
świadectwa zdolności żeglugowej oraz świadectwa pomiarowe wydane na podstawie
dotychczasowych przepisów zachowują ważność do czasu ich wymiany w zakresie, na jaki zostały wydane. Za wymianę dokumentów pobiera się opłaty w wysokościach określonych w załączniku do ustawy.
2. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, warunki i terminy wymiany dokumentów, o których mowa w ust. 1,
uwzględniając konieczność wprowadzenia jednolitych dokumentów według zasad
i wzorów przewidzianych w ustawie.

art. 73. więcej Art. 73. Do postępowań administracyjnych w sprawach objętych przepisami
ustawy, wszczętych przed jej wejściem w życie, stosuje się przepisy dotychczasowe.

art. 74. więcej Art. 74. 1. Traci moc ustawa z dnia 7 marca 1950 r. o żegludze i spławie na
śródlądowych drogach wodnych (Dz. U. z 1952 r. poz. 182, z 1960 r. poz. 163,
z 1988 r. poz. 324, z 1989 r. poz. 192 oraz z 1997 r. poz. 943).
2. Do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w ustawie, nie dłużej jednak niż przez
12 miesięcy od dnia wejścia jej w życie, zachowują moc dotychczasowe przepisy wykonawcze, o ile nie są
sprzeczne z niniejszą ustawą.

art. 75. więcej Art. 75. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.