Art. 15. 1. Żeglugę na polskich śródlądowych drogach wodnych może uprawiać:
1) statek polski;
2) statek innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego w zakresie i na
warunkach określonych w:
a) ustawie,
b) umowach międzynarodowych zawartych przez Rzeczpospolitą Polską albo
Unię Europejską z państwem przynależności statku;
3) statek państwa trzeciego w zakresie i na warunkach określonych w umowach
międzynarodowych zawartych przez Rzeczpospolitą Polską z państwem
przynależności statku.
2. W przypadku braku umowy międzynarodowej, statek, o którym mowa
w ust. 1 pkt 2 lit. b i pkt 3, może uprawiać żeglugę na polskich śródlądowych drogach
wodnych po uzyskaniu pozwolenia:
1) ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej – w przypadku prowadzenia
regularnej żeglugi między polskimi portami lub między portem polskim a portem
państwa trzeciego;
2) dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej właściwego terytorialnie dla miejsca
przekroczenia granicy Rzeczypospolitej Polskiej – w pozostałych przypadkach.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do statku używanego wyłącznie do uprawiania
sportu lub rekreacji, bez względu na jego przynależność państwową.
3a. (uchylony)
4. Pozwolenie wydaje się na podstawie wyników inspekcji statku dokonanej
przez organ, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, potwierdzającej, że wymiary statku
odpowiadają warunkom drogi wodnej, a jego stan techniczny i wyposażenie są zgodne
z polskimi przepisami.
5. Pozwolenie może być wydane na jedną podróż lub na czas określony, nie
dłuższy jednak niż termin ważności dokumentu dopuszczającego statek do żeglugi.
Wydane pozwolenie może zastrzegać obowiązek korzystania z usług pilota, jeżeli
kierownik statku nie posiada polskiego dokumentu kwalifikacyjnego lub dokumentu
uznanego na podstawie art. 35 ust. 5.
6. Organ wydający pozwolenie odmawia, w drodze decyzji administracyjnej,
wydania pozwolenia, jeżeli wymiary statku nie odpowiadają warunkom drogi wodnej
lub gdy statek nie odpowiada wymaganiom co do wyposażenia, bezpieczeństwa
żeglugi lub warunkom ochrony środowiska określonym w art. 27.
7. Za wydanie pozwolenia pobiera się opłatę w wysokości określonej
w załączniku do ustawy.
8. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzory i tryb wydawania pozwoleń, w zależności od tego, czy
pozwolenia dotyczą regularnej żeglugi między polskimi portami lub między portem
polskim a portem innego państwa czy innych przypadków uprawiania żeglugi,
z uwzględnieniem zakresu inspekcji, rodzaju, przeznaczenia, stanu technicznego
i wyposażenia statku.

Art. 15a. 1. W przypadku wprowadzenia ograniczeń w przewozie rzeczy
w żegludze śródlądowej na podstawie art. 9a ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. –
Prawo przewozowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 8) minister właściwy do spraw żeglugi
śródlądowej może, w drodze rozporządzenia, ustanowić na czas określony
ograniczenia w wydawaniu pozwoleń na przewóz lub w korzystaniu z wydanych
pozwoleń.
2. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, powinno określać rodzaje
pozwoleń podlegających ograniczeniu oraz zakres ograniczeń pod względem drogi
wodnej, portów lub określonego ładunku oraz sposobu korzystania z pozwoleń w zależności od ograniczeń wprowadzonych na podstawie art. 9a ustawy – Prawo
przewozowe.
3. Przepisy art. 9 ust. 2 pkt 7 i 8 oraz art. 10 ust. 5, odnoszące się do kontroli
dokumentów przewozowych, zgodności przewożonego ładunku z tymi dokumentami,
kontroli obcych statków w zakresie zgodności wykonywanych przewozów z postanowieniami umów międzynarodowych oraz pozwoleń na te przewozy, jak również
wykonywania zadań służbowych przez inspektorów, stosuje się odpowiednio do
kontroli przestrzegania ograniczeń wprowadzonych w przewozie rzeczy w żegludze
śródlądowej, o których mowa w ust. 1 i 2.
4. Organami właściwymi do administrowania ograniczeniami w przewozie
rzeczy w żegludze śródlądowej są dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej.

Ustawa o żegludze śródlądowej art. 15

DODAJ