Art. 34. 1. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej prowadzi i aktualizuje rejestr
unijnych świadectw zdolności żeglugowej zawierający informacje o wydanych,
odnowionych i przedłużonych:
1) unijnych świadectwach zdolności żeglugowej;
2) tymczasowych unijnych świadectwach zdolności żeglugowej;
3) uzupełniających unijnych świadectwach zdolności żeglugowej.
2. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzór rejestru unijnych świadectw zdolności żeglugowej, kierując się
wymaganiami prawa Unii Europejskiej.

Art. 34a. (uchylony).

Art. 34aa. 1. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej na wniosek osoby, która
uprawdopodobni swój uzasadniony interes, zapewnia dostęp do unijnego świadectwa
zdolności żeglugowej.
2. Dostęp do unijnego świadectwa zdolności żeglugowej realizowany jest przez:
1) wgląd do unijnego świadectwa zdolności żeglugowej;
2) sporządzenie wyciągu lub uwierzytelnionego odpisu z unijnego świadectwa
zdolności żeglugowej.
3. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej odmawia dostępu do danego unijnego
świadectwa zdolności żeglugowej, o którym mowa w ust. 1, w drodze decyzji,
w przypadku gdy zapewnienie dostępu do unijnego świadectwa zdolności żeglugowej
naruszałoby przepisy innych ustaw, w szczególności ograniczających i wyłączających
dostęp do informacji.
4. Za sporządzenie wyciągu lub odpisu, o których mowa w ust. 2 pkt 2, pobiera
się opłatę w wysokości określonej w załączniku do ustawy.

Art. 34ab. 1. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej wprowadza do Bazy EHDB,
niezwłocznie po ich uzyskaniu, informacje o:
1) danych identyfikujących i opisujących statki, w tym jednolity europejski numer
identyfikacyjny statku (ENI);
2) wydanych, odnowionych, przedłużonych i cofniętych unijnych świadectwach
zdolności żeglugowej, tymczasowych unijnych świadectwach zdolności
żeglugowej, uzupełniających unijnych świadectwach zdolności żeglugowej oraz
wydanych duplikatach tych dokumentów, wraz ze wskazaniem organu, który
dokonał wskazanej czynności – załączając ich odwzorowanie cyfrowe;
3) złożonych wnioskach o wydanie dokumentów, o których mowa w pkt 2,
w przypadku pozostawienia bez rozpoznania – załączając tę informację;
4) zmianach danych, o których mowa w pkt 1–3.
2. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej po uzyskaniu informacji
o zezłomowaniu statku niezwłocznie usuwa jego dane z Bazy EHDB.
3. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej jest uprawniony do przekazania danych,
o których mowa w ust. 1, stanowiących dane osobowe, organom państwa trzeciego lub
organizacji międzynarodowej w indywidualnie rozpatrywanych przypadkach w celu:
1) stosowania dyrektywy 2016/1629;
2) stosowania dyrektywy 2005/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
7 września 2005 r. w sprawie zharmonizowanych usług informacji rzecznej
(RIS) na śródlądowych drogach wodnych we Wspólnocie (Dz. Urz. UE L 255
z 30.09.2005, str. 152, z późn. zm.);
3) zapewnienia zarządzania ruchem na drogach wodnych oraz związaną z nim
infrastrukturą;
4) utrzymania lub wzmacniania bezpieczeństwa żeglugi;
5) gromadzenia danych statystycznych.
4. Przekazywanie danych osobowych następuje na zasadach i warunkach
przewidzianych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679
z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku
z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich
danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie
danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.).
5. Przekazywanie danych, o których mowa w ust. 1, następuje z zachowaniem
przepisów o tajemnicy prawnie chronionej.
6. Dane osobowe nie mogą być dalej przekazywane, chyba że dyrektor urzędu
żeglugi śródlądowej wyrazi na to pisemną zgodę, określając warunki tego przekazania,
w szczególności warunki wynikające z przepisów, o których mowa w ust. 4 i 5.

Art. 34ac. 1. Instytucja klasyfikacyjna, mająca w Rzeczypospolitej Polskiej
swoją siedzibę lub siedzibę swojego podmiotu zależnego, rozumianego jako podmiot
upoważniony do wydawania decyzji w imieniu instytucji klasyfikacyjnej oraz do
dokonywania wszelkich czynności, do których jest uprawniona instytucja
klasyfikacyjna na podstawie przepisów dotyczących transportu śródlądowego, jeżeli
ten podmiot zależny jest uprawniony do wydawania poświadczeń zgodności
potwierdzających spełnienie przez statek wymagań, o których mowa w art. 34b ust. 3, może ubiegać się o uznanie przez Komisję Europejską na zasadach określonych w dyrektywie 2016/1629.
2. Instytucja klasyfikacyjna może zostać uznana przez Komisję Europejską, o ile
spełnia następujące wymagania:
1) posiada szerokie doświadczenie w ocenie projektów statków żeglugi
śródlądowej oraz nadzorze nad ich budową;
2) posiada kompleksowe akty prawne regulujące kwestie projektowania, budowy
i okresowych inspekcji statków żeglugi śródlądowej, w szczególności dotyczące
obliczania stateczności zgodnie z częścią 9 załącznika do Umowy europejskiej
dotyczącej międzynarodowego przewozu śródlądowymi drogami wodnymi
towarów niebezpiecznych (ADN) (Dz. U. z 2019 r. poz. 1734), zwanej dalej „ADN”, które:
a) są sporządzone co najmniej w języku niderlandzkim, angielskim,
francuskim lub niemieckim,
b) podlegają bieżącej aktualizacji i ulepszaniu na podstawie programów
badawczo-rozwojowych oraz
c) nie są sprzeczne z przepisami prawa powszechnie obowiązującymi, w tym
z umowami międzynarodowymi;
3) publikuje corocznie swój rejestr statków;
4) jest niezależna od właścicieli statków i stoczni oraz od innych podmiotów
prowadzących działalność komercyjną w zakresie projektowania, budowy,
wyposażania, remontowania, eksploatacji lub ubezpieczania statków;
5) jej dochody nie mogą pochodzić od jednego podmiotu;
6) posiada dobrą reputację w zakresie transportu śródlądowego;
7) eksperci działający na jej odpowiedzialność mają dobrą reputację w zakresie
transportu śródlądowego oraz posiadają odpowiednie kwalifikacje zawodowe;
8) zatrudnia odpowiednią liczbę pracowników, w szczególności pracowników
technicznych, kadry kierowniczej, personelu pomocniczego, inspektorów
i personelu badawczego, która jest dostosowana do wykonywania przez
instytucję klasyfikacyjną zadań oraz możliwości rozwojowych, przy
uwzględnieniu liczby i rodzaju statków podlegających ocenie przez tę instytucję;
9) dysponuje ona inspektorami przynajmniej w jednym państwie członkowskim;
10) prowadzi działalność zgodnie z kodeksem etycznym;
11) jej kierownictwo i administracja działa w sposób zapewniający poufność
informacji określony w przepisach odrębnych;
12) jest przygotowana do udzielania ministrowi właściwemu do spraw żeglugi
śródlądowej informacji dotyczących prowadzonej działalności związanej
z wykonywaniem funkcji instytucji klasyfikacyjnej, spełnienia wymagań,
o których mowa w pkt 1–11 oraz 13–16 i ust. 3, oraz informacji niezbędnych do
realizacji funkcji, o której mowa w art. 6 ust. 1b;
13) jej zarząd określa i dokumentuje swoją politykę, cele i zobowiązania dotyczące
jakości oraz wykonuje, aktualizuje i zapewnia dostępność i jawność tej polityki
na wszystkich szczeblach swojej struktury organizacyjnej;
14) opracowuje, realizuje oraz utrzymuje efektywny wewnętrzny system jakości,
oparty na odpowiednich uznanych międzynarodowych normach jakości,
zapewniający zgodność z normą PN-EN ISO/IEC 17020:2012, uwzględniający
zasady certyfikacji systemów jakości zintegrowanego systemu zarządzania
i kontroli oraz posiadający certyfikat, o którym mowa w ust. 3;
15) zobowiązuje się do dostosowywania swoich wymagań do przepisów Unii
Europejskiej oraz do przedstawienia Komisji Europejskiej we właściwym
terminie wszelkich istotnych informacji;
16) zobowiązuje się okresowo konsultować z dotychczas uznanymi instytucjami
klasyfikacyjnymi w celu zagwarantowania równoważności stosowanych przez
nie norm technicznych i sposobów ich wdrażania oraz zezwalać na udział
w opracowywaniu swoich przepisów, o których mowa w pkt 2,
przedstawicielom państwa członkowskiego i innym zainteresowanym stronom.
3. Do uzyskania uznania instytucji klasyfikacyjnej, o którym mowa w ust. 1,
wymagane jest, aby system jakości posiadał certyfikat niezależnego organu
kontrolnego uznawanego przez administrację państwa, w którym znajduje się siedziba
główna instytucji klasyfikacyjnej lub jej oddział, znajdujący się w jednym z państw
członkowskich. System jakości zapewnia w szczególności, że:
1) akty prawne, o których mowa w ust. 2 pkt 2, zostały ustanowione, były
przestrzegane i systematycznie aktualizowane;
2) przestrzegane były wymagania dotyczące zadań statutowych, do których
wykonywania instytucja klasyfikacyjna jest uprawniona;
3) zdefiniowane i udokumentowane zostały zakres odpowiedzialności, uprawnienia
oraz wzajemne relacje pracowników, których praca wpływa na jakość usług
instytucji klasyfikacyjnej;
4) całość pracy była wykonywana w kontrolowanych warunkach;
5) istniał system kontroli czynności i pracy inspektorów oraz personelu
technicznego i administracyjnego zatrudnionego bezpośrednio przez instytucję
klasyfikacyjną;
6) wymagania dotyczące głównych zadań statutowych, do których wykonywania
instytucja klasyfikacyjna jest uprawniona, były realizowane jedynie przez
inspektorów działających wyłącznie na jej potrzeby lub przez inspektorów
działających wyłącznie na potrzeby innych uznanych instytucji klasyfikacyjnych
albo pod bezpośrednim nadzorem takich inspektorów;
7) został wdrożony system podnoszenia kwalifikacji i kształcenia ustawicznego dla
inspektorów;
8) prowadzona była dokumentacja potwierdzająca osiągnięcie wymaganych norm
w zakresie pozycji objętych świadczonymi usługami, jak również skuteczne
działanie systemu jakości;
9) istniał kompleksowy system planowych i udokumentowanych wewnętrznych
kontroli działań związanych z jakością we wszystkich lokalizacjach instytucji.
4. Instytucja klasyfikacyjna, o której mowa w ust. 1, ubiegająca się o uznanie
przez Komisję Europejską składa za pośrednictwem ministra właściwego do spraw
żeglugi śródlądowej do Komisji Europejskiej wniosek o uznanie. Do wniosku należy
załączyć informacje i dokumenty potwierdzające spełnienie wymogów, o których
mowa w ust. 2 i 3.
5. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej niezwłocznie przekazuje
wniosek wraz z załącznikami do Komisji Europejskiej.
6. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej ogłasza, w drodze
obwieszczenia, wykaz instytucji klasyfikacyjnych uznanych zgodnie z ust. 1.

Art. 34ad. 1. Instytucja klasyfikacyjna uznana przez Komisję Europejską jest
obowiązana do niezwłocznego, jednak nie później niż w terminie 30 dni od dnia
wystąpienia zmiany, zawiadomienia ministra właściwego do spraw żeglugi
śródlądowej o każdej zmianie:
1) jej nazwy lub adresu,
2) dotyczącej spełnienia wymagań, o których mowa w art. 34ac ust. 2 lub 3
– załączając dokumenty i informacje potwierdzające zmianę.
2. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej niezwłocznie informuje
Komisję Europejską o zmianach, o których mowa w ust. 1 pkt 1.
3. W przypadku powzięcia przez ministra właściwego do spraw żeglugi
śródlądowej informacji o niespełnianiu przez uznaną instytucję klasyfikacyjną
któregokolwiek z wymagań, o których mowa w art. 34ac ust. 2 lub 3, jest on
uprawniony do przeprowadzenia w tym zakresie kontroli na zasadach i w trybie
określonych w przepisach rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i 1086).
4. Jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli lub w przypadku zawiadomienia,
o którym mowa w ust. 1 pkt 2, uprawdopodobniono niespełnienie przez uznaną
instytucję klasyfikacyjną któregokolwiek z wymagań, o których mowa w art. 34ac
ust. 2 lub 3, minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej występuje z wnioskiem
do Komisji Europejskiej o cofnięcie uznania dla danej instytucji klasyfikacyjnej.
5. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej wraz z wnioskiem, o którym
mowa w ust. 4, przekazuje dokumenty stanowiące podstawę tego wniosku.

Art. 34b. 1. W celu wydania unijnego świadectwa zdolności żeglugowej statek,
o którym mowa w art. 30, podlega inspekcji technicznej, przeprowadzanej na wniosek armatora.
2. Inspekcję techniczną przeprowadza się dla ustalenia, czy statek spełnia
wymagania techniczne w zakresie budowy statków, ich stałych urządzeń,
wyposażenia, właściwości manewrowych, ochrony wód, powietrza lub ochrony przed hałasem.
3. Do oceny spełniania wymagań technicznych stosuje się minimalne wymagania
techniczne mające zastosowanie do statków pływających po śródlądowych drogach
wodnych rejonów 1, 2, 3 i 4, określone w załączniku II dyrektywy 2016/1629.
3a. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej ogłasza, w drodze
obwieszczenia, minimalne wymagania techniczne mające zastosowanie do statków
pływających po śródlądowych drogach wodnych rejonów 1, 2, 3 i 4, które mają
zastosowanie przy ocenie wymagań technicznych, o których mowa w ust. 3, oraz datę
rozpoczęcia ich stosowania.
4. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej właściwy dla drogi wodnej może,
w drodze decyzji, udzielić odstępstwa od niektórych wymagań technicznych,
o których mowa w ust. 3, dla statków wykonujących ograniczoną liczbę rejsów
o charakterze lokalnym lub uprawiających żeglugę na obszarach portowych, biorąc
pod uwagę charakter drogi wodnej, rodzaj i przeznaczenie statku oraz wpływ na
poziom bezpieczeństwa żeglugi. Wpływ na poziom bezpieczeństwa żeglugi,
w uzasadnionych przypadkach, na żądanie dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej,
może być ustalony w wyniku inspekcji technicznej statku. Inspekcję przeprowadza się
na wniosek armatora.
4a. Jeżeli decyzja, o której mowa w ust. 4, ma dotyczyć obszaru właściwości
dwóch lub więcej dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej, właściwy do jej wydania
jest dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, na obszarze działania którego znajduje się
największa część obszaru objętego decyzją. W takim przypadku dyrektor urzędu
żeglugi śródlądowej wydaje decyzję po zasięgnięciu opinii dyrektorów urzędów
żeglugi śródlądowej, których obszarów działania ma dotyczyć ta decyzja.
4b. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej może, w drodze decyzji, udzielić
odstępstwa od całości lub niektórych wymagań technicznych, o których mowa
w ust. 3, dla statku, do uprawiania żeglugi wyłącznie po terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, o ile statek ten:
1) został zwodowany przed dniem 1 stycznia 1950 r.;
2) zapewnia odpowiedni poziom bezpieczeństwa, w szczególności w zakresie
bezpieczeństwa żeglugi, ustalony w wyniku przeprowadzonej inspekcji
technicznej statku, oraz
3) ma nośność nieprzekraczającą 350 ton, a w przypadku statku nieprzeznaczonego
do transportu towarów – wyporność mniejszą niż 100 m³.
4c. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, który udzielił odstępstwa, o którym
mowa w ust. 4 lub 4b, niezwłocznie informuje o tym fakcie Komisję Europejską.
4d. Armator statku, który uzyskał odstępstwo, o którym mowa w ust. 4 lub 4b,
niezwłocznie występuje o dokonanie zmiany w unijnym świadectwie zdolności
żeglugowej.
5. Organ inspekcyjny może odstąpić od przeprowadzenia w całości lub w części
inspekcji technicznej, jeżeli z dokumentu wydanego przez instytucję klasyfikacyjną uznaną przez Komisję Europejską wynika, że statek spełnia całkowicie lub częściowo wymagania techniczne, o których mowa w ust. 2.
6. (uchylony)

Art. 34c. 1. Organ inspekcyjny wykonuje, w ramach inspekcji technicznej,
czynności inspekcyjne obejmujące w szczególności badania techniczne statku oraz
jego wyposażenia.
2. Po przeprowadzeniu inspekcji technicznej wydaje się zaświadczenie
z przeprowadzenia inspekcji technicznej.
3. Za czynności inspekcyjne pobiera się opłaty.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wzory:
a) wniosku o przeprowadzenie inspekcji technicznej,
b) zaświadczenia z przeprowadzenia inspekcji technicznej;
2) sposób i zakres przeprowadzania inspekcji technicznych;
3) wysokość i sposób uiszczania opłat za poszczególne czynności inspekcyjne, przy
czym wysokość opłaty za daną czynność nie może przekroczyć 2000 zł.
5. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 4, należy uwzględnić
odpowiednio:
1) konieczność zapewnienia sprawności procedur administracyjnych oraz
ujednolicenia treści stosowanych dokumentów;
2) rodzaj, wielkość i przeznaczenie statku oraz rejony pływania;
3) koszty osobowe i rzeczowe związane z przeprowadzeniem czynności
inspekcyjnych, w zależności od rodzaju czynności, miejsca wykonywania
czynności albo czasu niezbędnego na ich wykonanie.

Art. 34d. 1. Organ inspekcyjny może powierzyć wykonanie określonych
czynności inspekcyjnych upoważnionym w tym celu podmiotom. W takim przypadku
opłata za wykonanie tych czynności stanowi przychód wykonującego je podmiotu.
2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, przekazuje wyniki z wykonanych
czynności inspekcyjnych organowi inspekcyjnemu, który na ich podstawie wydaje
zaświadczenia z przeprowadzenia inspekcji technicznej.
3. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, kryteria, jakie powinny spełniać podmioty upoważnione do
wykonywania czynności inspekcyjnych, oraz sposób ich upoważniania do
wykonywania tych czynności, uwzględniając konieczność zapewnienia
odpowiedniego poziomu merytorycznego i technicznego przy wykonywaniu
powierzonych czynności.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej ogłosi, w drodze
obwieszczenia, wykaz podmiotów upoważnionych do wykonywania czynności
inspekcyjnych.

Art. 34da. 1. Świadectwo instalacji i działania dla radarowych instalacji
nawigacyjnych, wskaźników skrętu, sprzętu Automatycznego Systemu Identyfikacji
Statków (AIS) śródlądowego i tachografów w żegludze śródlądowej, zwane dalej
„świadectwem sprzętu nawigacyjnego”, wydawane jest dla następującego sprzętu
statku, o którym mowa w art. 30:
1) radarowego sprzętu nawigacyjnego,
2) sprzętu Automatycznego Systemu Identyfikacji Statków (AIS) śródlądowego,
3) tachografów,
4) wskaźników skrętu
– który spełnia wymogi załącznika nr 5 normy europejskiej ustanawiającej
wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej, o której mowa w załączniku
nr 2 do dyrektywy 2016/1629, w zakresie badania instalacji i działania radarowych
instalacji nawigacyjnych, wskaźników skrętu i sprzętu AIS śródlądowego,
tachografów, dla żeglugi śródlądowej.
2. Świadectwo sprzętu nawigacyjnego wydaje, na wniosek armatora, dyrektor
urzędu żeglugi śródlądowej, na podstawie zaświadczenia potwierdzającego
pozytywny wynik z inspekcji sprzętu nawigacyjnego przeprowadzonej przez komisję
inspekcyjną, albo upoważniony przedsiębiorca, o którym mowa w art. 34db.
3. Za wydanie świadectwa sprzętu nawigacyjnego pobiera się opłatę
w wysokości określonej w załączniku do ustawy.
4. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzór świadectwa sprzętu nawigacyjnego, kierując się koniecznością
ujednolicenia treści stosowanych dokumentów w Unii Europejskiej.
5. Świadectwo sprzętu nawigacyjnego traci ważność w przypadku, gdy:
1) sprzęt, dla którego zostało wydane to świadectwo, przestał spełniać wymogi
określone w załączniku nr 5 normy europejskiej ustanawiającej wymagania
techniczne dla statków żeglugi śródlądowej, o której mowa w załączniku nr 2 do
dyrektywy 2016/1629, w zakresie badania instalacji i działania radarowych
instalacji nawigacyjnych, wskaźników skrętu i sprzętu AIS śródlądowego
i tachografów w żegludze śródlądowej, lub
2) instalacja, wymiana, naprawa lub konserwacja sprzętu, dla którego zostało
wydane to świadectwo, dokonana została przez podmiot inny niż upoważniony
przedsiębiorca, o którym mowa w art. 34db ust. 1.
6. Armator jest obowiązany do zwrotu świadectwa sprzętu nawigacyjnego, które
utraciło ważność, do dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej niezwłocznie, jednak nie
później niż w terminie 7 dni od dnia utraty ważności tego świadectwa.

Art. 34db. 1. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej na wniosek przedsiębiorcy
upoważnia go do instalacji, wymiany, naprawy lub konserwacji sprzętu, o którym
mowa w art. 34da ust. 1, w sposób zapewniający spełnienie przez sprzęt statku
wymagań określonych w załączniku nr 5 normy europejskiej ustanawiającej
wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej, o której mowa w załączniku
nr 2 do dyrektywy 2016/1629, oraz do badania instalacji i działania radarowych
instalacji nawigacyjnych, wskaźników skrętu i sprzętu AIS śródlądowego,
tachografów, dla żeglugi śródlądowej w zakresie zgodności z wymaganiami
określonymi w załączniku nr 5 normy europejskiej ustanawiającej wymagania
techniczne dla statków żeglugi śródlądowej, o której mowa w załączniku nr 2 do
dyrektywy 2016/1629. Upoważnienie udzielane jest w drodze decyzji.
2. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej upoważnia przedsiębiorcę, który:
1) prowadzi działalność w zakresie instalacji, wymiany, naprawy lub konserwacji
sprzętu, o którym mowa w art. 34da ust. 1, oraz w zakresie badania instalacji
i działania tego sprzętu;
2) prowadzi działalność, o której mowa w pkt 1, w sposób zgodny z wymaganiami
określonymi w załączniku nr 2 do dyrektywy 2016/1629;
3) zapewnia, że działalność, o której mowa w pkt 1, będzie wykonywana w sposób
bezstronny.
3. We wniosku, o którym mowa w ust. 1, określa się zakres wnioskowanego
upoważnienia oraz załącza do niego dokumenty potwierdzające spełnienie wymagań,
o których mowa w ust. 2.
4. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej odmawia, w drodze decyzji,
upoważnienia przedsiębiorcy, który nie spełnia wymagań, o których mowa w ust. 2.
5. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej jest uprawniony do przeprowadzenia
kontroli upoważnionego przedsiębiorcy, o którym mowa w ust. 1, w zakresie
spełniania przez niego wymagań, o których mowa w ust. 2, na zasadach i w trybie
określonych w ustawie z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.
6. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej cofa, w drodze decyzji, upoważnienie,
o którym mowa w ust. 1, w przypadku stwierdzenia, że przedsiębiorca przestał
spełniać wymagania określone w ust. 2.
7. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej niezwłocznie powiadamia ministra
właściwego do spraw żeglugi śródlądowej o każdym przedsiębiorcy, który uzyskał lub
któremu cofnięto upoważnienie.
8. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej ogłasza, w drodze
obwieszczenia, wykaz upoważnionych przedsiębiorców, o których mowa w ust. 1.
9. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej informuje Komisję
Europejską oraz inne właściwe organy państw członkowskich o organach właściwych
do upoważniania przedsiębiorców, o których mowa w ust. 1.

Art. 34dc. 1. Upoważniony przedsiębiorca, po przeprowadzeniu przez niego
badania, o którym mowa w art. 34db ust. 1, i ustaleniu, że sprzęt spełnia wymagania
określone w załączniku nr 2 do dyrektywy 2016/1629, wydaje, na wniosek armatora,
świadectwo sprzętu nawigacyjnego.
2. Opłata za wydanie świadectwa sprzętu nawigacyjnego stanowi przychód
upoważnionego przedsiębiorcy, który wydał to świadectwo.

Art. 34e. 1. Armator jest obowiązany:
1) przedstawić statek do inspekcji technicznej:
a) wstępnej – przed wydaniem lub odnowieniem dokumentu bezpieczeństwa statku,
b) okresowej – przed upływem terminów określonych w dokumencie
bezpieczeństwa statku;
2) na żądanie organu inspekcyjnego, przedstawić niezwłocznie statek do inspekcji
technicznej, przedłożyć wszystkie dokumenty dotyczące jego bezpieczeństwa
oraz udzielić wszelkich informacji o stanie bezpieczeństwa statku;
3) na żądanie organu inspekcyjnego, dokonać czynności niezbędnych do
umożliwienia przeprowadzenia inspekcji technicznej.
1a. Inspekcję techniczną statku przeprowadza się także w innych przypadkach na
wniosek armatora.
2. Koszty czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 3, wlicza się w koszty
eksploatacji statku.
3. Inspekcję techniczną przeprowadza się, w miarę możliwości, bez uszczerbku
dla eksploatacji statku.

Art. 34f. 1. W przypadku stwierdzenia lub podejrzenia, że statek został
uszkodzony lub nastąpiła zmiana w jego kadłubie, urządzeniach lub wyposażeniu,
jeżeli uszkodzenie lub zmiana mogą wpłynąć na stan bezpieczeństwa statku, dyrektor
urzędu żeglugi śródlądowej wzywa armatora do przedstawienia statku do inspekcji
technicznej doraźnej.
2. Organ inspekcyjny, na podstawie pozytywnych wyników inspekcji
technicznej doraźnej, potwierdza zdolność żeglugową statku.

Art. 34g. 1. W przypadku znaczących zmian lub napraw, które mają wpływ na
bezpieczeństwo statku, w szczególności na stabilność konstrukcji, żeglowność,
zdolność wykonywania manewrów, rodzaj i przeznaczenie statku, przed odbyciem
następnego rejsu statek jest ponownie poddawany inspekcji technicznej.
2. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, na podstawie pozytywnego wyniku
inspekcji technicznej, wydaje nowe lub zmienia dotychczasowe unijne świadectwo
zdolności żeglugowej, określając parametry techniczne statku.
3. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej jest obowiązany poinformować organ
państwa członkowskiego, w którym wydano lub odnowiono unijne świadectwo
zdolności żeglugowej danego statku, o wydaniu nowego świadectwa, odnowieniu lub
przedłużeniu dotychczasowego świadectwa lub o dokonanych zmianach
w dotychczasowym świadectwie dla tego statku, w terminie 30 dni od dnia wydania
nowego świadectwa, odnowienia lub przedłużenia dotychczasowego świadectwa lub
dokonania zmian w dotychczasowym świadectwie.

Art. 34h. 1. Tymczasowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydaje się
dla statków, o których mowa w art. 30 ust. 1, posiadających zdolność żeglugową
stwierdzoną w uzasadnionych przypadkach w wyniku inspekcji, w przypadku gdy:
1) statek, za zgodą dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej, ma odbyć podróż do
określonego miejsca w celu uzyskania unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej;
2) dla tego statku armator złożył wniosek o wydanie duplikatu unijnego świadectwa
zdolności żeglugowej – przed wydaniem tego duplikatu;
3) dla tego statku dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej odmówił wydania,
odnowienia lub cofnął unijne świadectwo zdolności żeglugowej, a jego armator
odwołał się od jednej z tych decyzji i postępowanie w tej sprawie nie jest
zakończone;
4) uzyskano dokument, o którym mowa w art. 32 ust. 1 pkt 1, oraz złożono wniosek
o wydanie unijnego świadectwa zdolności żeglugowej – do czasu rozpatrzenia
tego wniosku;
5) statek nie spełnia niektórych warunków wymaganych dla wydania unijnego
świadectwa zdolności żeglugowej;
6) statek na skutek uszkodzenia nie jest zgodny z danymi zawartymi w unijnym
świadectwie zdolności żeglugowej;
7) dla tego statku przyznano odstępstwa od wymagań technicznych zgodnie
z art. 25 ust. 1 lub art. 26 ust. 1 dyrektywy 2016/1629 – przed wydaniem
odpowiednich aktów wykonawczych przez Komisję Europejską.
2. Do wniosku o wydanie tymczasowego unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej załącza się kopię dokumentu potwierdzającego zdolność żeglugową,
a także w przypadku, o którym mowa w ust. 1:
1) pkt 1 – zgodę dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej na odbycie podróży do
określonego miejsca w celu uzyskania unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej;
2) pkt 2 – dokument potwierdzający złożenie wniosku o wydanie duplikatu
unijnego świadectwa zdolności żeglugowej, jeżeli wniosek złożono do innego
organu niż wydający duplikat unijnego świadectwa zdolności żeglugowej;
3) pkt 3 – kopię decyzji o cofnięciu, odmowie wydania lub odnowienia unijnego
świadectwa zdolności żeglugowej oraz dokument potwierdzający złożenie odwołania od tej decyzji, jeżeli wniosek złożono do innego organu niż wydający tę decyzję;
4) pkt 4 – kopię zaświadczenia z przeprowadzonej inspekcji technicznej.
3. W tymczasowym unijnym świadectwie zdolności żeglugowej określa się
warunki uprawiania żeglugi, w tym wymagania bezpieczeństwa dla statku, niezbędne
w celu zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi, biorąc pod uwagę rodzaj, przeznaczenie
statku oraz przesłankę wydania tego dokumentu, o której mowa w ust. 1 pkt 1–7.
4. W tymczasowym unijnym świadectwie zdolności żeglugowej, wydanym na
podstawie ust. 1 pkt 1, 5 albo 6, określa się także miejsca rozpoczęcia i zakończenia podróży.
5. Tymczasowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydaje się na czas
oznaczony, w przypadku, o którym mowa w ust. 1:
1) pkt 1, 5 i 6 – na okres jednorazowej podróży, jednak nie dłuższy niż miesiąc od
dnia wydania tego dokumentu;
2) pkt 2 i 4 – na okres nie dłuższy niż 2 miesiące;
3) pkt 3 – na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy;
4) pkt 7 – na okres 6 miesięcy.
6. Przedłużenie tymczasowego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej
możliwe jest w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 7.
7. Przedłużenie tymczasowego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej
następuje przez wydanie nowego dokumentu tymczasowego unijnego świadectwa
zdolności żeglugowej. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
8. Do tymczasowego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej stosuje się
odpowiednio art. 33 ust. 3–5.
9. Tymczasowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydane na podstawie
ust. 1 pkt 7 przedłuża się do czasu wydania przez Komisję Europejską na podstawie
art. 25 ust. 1 albo art. 26 ust. 1 dyrektywy 2016/1629 aktu wykonawczego albo
zakończenia postępowania w sprawie wydania takiego aktu, każdorazowo na okres 6 miesięcy.
10. Do wniosku o przedłużenie tymczasowego unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej załącza się kopię dokumentu potwierdzającego zdolność żeglugową.
11. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, elementy wniosku o wydanie tymczasowego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej oraz wzór tymczasowego unijnego świadectwa zdolności
żeglugowej, kierując się wymaganiami międzynarodowymi oraz koniecznością
ujednolicenia treści stosowanych dokumentów.

Art. 34i. 1. Świadectwo zdolności żeglugowej wydaje się dla statku
przeznaczonego do przewozu ładunków o nośności nie mniejszej niż 15 t, używanego
do przewozu ponad 12 pasażerów, oraz holowników lub pchaczy – innych niż
określone w art. 30 ust. 1.
2. Dla statku innego niż wymieniony w ust. 1 i art. 30 ust. 1 wydaje się
uproszczone świadectwo zdolności żeglugowej.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do:
1) jachtów rekreacyjnych i jednostek pływających używanych do amatorskiego
połowu ryb;
2) jachtów komercyjnych i jednostek do połowu ryb:
a) o długości nieprzekraczającej 7,5 m, o ile nie są wyposażone w napęd
mechaniczny o mocy silnika przekraczającej 15 kW,
b) napędzanych wyłącznie siłą ludzkich mięśni.

Art. 34j. 1. W celu wydania świadectwa zdolności żeglugowej albo
uproszczonego świadectwa zdolności żeglugowej statek podlega, na wniosek
armatora, przeglądowi technicznemu przeprowadzanemu przez upoważniony w tym
celu podmiot.
2. Przeglądowi technicznemu nie podlega:
1) jacht rekreacyjny i jednostka pływająca używana do amatorskiego połowu ryb;
2) jacht komercyjny i jednostka do połowu ryb:
a) o długości nieprzekraczającej 7,5 m, o ile nie jest wyposażona w napęd
mechaniczny o mocy silnika przekraczającej 15 kW,
b) napędzane wyłącznie siłą ludzkich mięśni;
3) jacht posiadający znak zgodności „CE”, przez okres 10 lat od daty wystawienia
deklaracji zgodności CE, za wyjątkiem jachtu posiadającego certyfikację
w oparciu o moduł A, Aa i A1, pod warunkiem że nie został uszkodzony lub że
nie nastąpiła zmiana w jego kadłubie, urządzeniach lub wyposażeniu, jeżeli
uszkodzenie lub zmiana mogą wpłynąć na stan bezpieczeństwa jachtu.
2a. Armator statku zwolnionego z obowiązku przeglądu technicznego, o którym
mowa w ust. 2, jest zobowiązany utrzymywać statek w stanie technicznym
zapewniającym bezpieczeństwo żeglugi.
3. Podmiot przeprowadzający przegląd techniczny statku wydaje dokument
z przeglądu technicznego, w którym stwierdza, czy statek spełnia wymagania
bezpieczeństwa w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń, wyposażenia,
właściwości manewrowych, ochrony wód, powietrza lub ochrony przed hałasem,
o których mowa w art. 27 pkt 1–3.
4. Świadectwo zdolności żeglugowej i uproszczone świadectwo zdolności
żeglugowej wydaje się na podstawie pozytywnych wyników przeglądu technicznego
lub na podstawie deklaracji zgodności CE, w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3.
5. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia:
1) sposób upoważniania podmiotów, o których mowa w ust. 1, do wykonywania
przeglądów technicznych statków, uwzględniając konieczność zapewnienia
odpowiedniego poziomu merytorycznego i technicznego przy wykonywaniu
powierzonych czynności oraz rodzaj i przeznaczenie statku;
2) wymagania w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń, wyposażenia
i właściwości manewrowych oraz dotyczące ochrony wód, powietrza lub
ochrony przed hałasem, kierując się koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa
statków oraz osób przebywających na statkach, albo uzna za obowiązujące w tym
zakresie wymagania określone w przepisach technicznych upoważnionego podmiotu.

Art. 34k. 1. Do wniosku o wydanie świadectwa zdolności żeglugowej należy
załączyć:
1) dokument z przeglądu technicznego lub deklarację zgodności CE, w przypadku,
o którym mowa w art. 34j ust. 2 pkt 3;
2) świadectwo pomiarowe, jeżeli statek podlega obowiązkowi pomiarowemu;
3) decyzję Transportowego Dozoru Technicznego dopuszczającą do eksploatacji
kotły parowe lub zbiorniki ciśnieniowe przeznaczone do procesów
technologicznych, jeżeli statek jest wyposażony w takie kotły lub zbiorniki;
4) w przypadku statku nowo zbudowanego, przebudowanego lub wpisanego do
rejestru po raz pierwszy, z wyłączeniem statku używanego do uprawiania sportu
lub rekreacji, dodatkowo:
a) orzeczenie Państwowej Inspekcji Pracy o dopuszczeniu statku do
eksploatacji pod względem bezpieczeństwa i higieny pracy,
b) opinię państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego
o dopuszczeniu statku do eksploatacji pod względem wymagań sanitarnych;
5) w przypadku statku używanego wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji
oraz statku używanego do połowu ryb, dodatkowo dokument rejestracyjny.
2. Podstawę do wydania świadectwa zdolności żeglugowej stanowią kopie
dokumentów wymienionych w ust. 1 lub wyciągi z tych dokumentów oraz
dodatkowo, dla statków do przewozu osób, statków o napędzie mechanicznym do
przewozu rzeczy, a także pchania lub holowania, pozytywny wynik ich inspekcji
przeprowadzonej przez organ wydający to świadectwo.
3. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej odmawia, w drodze decyzji
administracyjnej, wydania świadectwa zdolności żeglugowej, jeżeli nie zostały
spełnione warunki określone w ust. 1.
4. W świadectwie zdolności żeglugowej dokonuje się zmian na wniosek armatora.
5. Przepisy ust. 1–4 stosuje się odpowiednio w sprawie o wydanie
uproszczonego świadectwa zdolności żeglugowej.
6. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio w sprawach o przedłużenie terminu
ważności świadectwa zdolności żeglugowej i uproszczonego świadectwa zdolności żeglugowej.

Art. 34l. 1. Świadectwo zdolności żeglugowej i uproszczone świadectwo
zdolności żeglugowej wydaje się na czas oznaczony w zależności od rodzaju statku,
nie dłuższy jednak niż:
1) 5 lat – w przypadku statku o napędzie mechanicznym;
2) 10 lat – w przypadku statku bez napędu mechanicznego.
2. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej określi, w drodze
rozporządzenia, wzory świadectwa zdolności żeglugowej i uproszczonego
świadectwa zdolności żeglugowej oraz terminy, na jakie się je wydaje, w zależności
od rodzajów statków, o których mowa w art. 34i ust. 1 i 2, tryb ich wydawania, przedłużania, cofania i dokonywania w nich zmian, kierując się względami
bezpieczeństwa żeglugi, wymaganiami międzynarodowymi oraz koniecznością
ujednolicenia treści stosowanych dokumentów.
3. W przypadku gdy świadectwo zdolności żeglugowej albo uproszczone
świadectwo zdolności żeglugowej zostało utracone lub uległo zniszczeniu, dyrektor
urzędu żeglugi śródlądowej, który wydał to świadectwo, wydaje jego duplikat, na
wniosek armatora.

Art. 34m. 1. W szczególnie uzasadnionych przypadkach statek nieposiadający
świadectwa zdolności żeglugowej albo uproszczonego świadectwa zdolności
żeglugowej może być dopuszczony do jednorazowej podróży niezwiązanej
z eksploatacją na podstawie jednorazowego zezwolenia wydanego przez dyrektora
urzędu żeglugi śródlądowej właściwego dla miejsca rozpoczęcia podróży.
W zezwoleniu określa się drogę wodną, warunki uprawiania żeglugi i termin ważności
zezwolenia.
2. Statek, któremu cofnięto świadectwo zdolności żeglugowej albo uproszczone
świadectwo zdolności żeglugowej w czasie podróży z przyczyn określonych
w art. 34n ust. 1 pkt 3 i 4, może być dopuszczony na podstawie zezwolenia dyrektora
urzędu żeglugi śródlądowej do jej zakończenia, jeżeli nie zagraża to bezpieczeństwu
żeglugi lub środowisku. W zezwoleniu określa się drogę wodną, miejsce zakończenia
podróży, warunki uprawiania żeglugi i termin ważności zezwolenia.

Art. 34n. 1. Dokumenty bezpieczeństwa statku cofa się w razie:
1) uszkodzenia kadłuba statku lub jego urządzeń zagrażającego bezpieczeństwu żeglugi;
2) przebudowy statku powodującej zmianę jego charakterystyki;
3) utraty lub zawieszenia ważności dokumentów wymienionych w art. 32 ust. 1
pkt 1–3 oraz art. 34k ust. 1 pkt 1–3, które stanowiły podstawę do wydania
dokumentu bezpieczeństwa statku;
4) gdy stan techniczny statku nie odpowiada warunkom, które stanowiły podstawę
do wydania dokumentu bezpieczeństwa statku.
2. Dokument bezpieczeństwa statku może być cofnięty w razie stwierdzenia
zaniedbań zagrażających bezpieczeństwu żeglugi, pasażerów lub załogi, a także na
udokumentowany wniosek Państwowej Inspekcji Pracy, Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Transportowego Dozoru Technicznego lub wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.
3. Dokument bezpieczeństwa statku cofa, w drodze decyzji administracyjnej,
dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej właściwy dla miejsca, w którym znajduje się
statek w czasie stwierdzenia utraty zdolności żeglugowej, zawiadamiając
niezwłocznie o tym fakcie armatora statku i organ, który wydał ten dokument.

Art. 34o. 1. Za wydanie, odnowienie lub przedłużenie terminu ważności
dokumentu bezpieczeństwa statku, dokonanie w nim zmian, za wydanie duplikatu,
a także za wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 34m, pobiera się opłaty
w wysokościach określonych w załączniku do ustawy.
2. Za wydanie, odnowienie lub przedłużenie terminu ważności uzupełniającego
unijnego świadectwa zdolności żeglugowej oraz za wydanie duplikatu tego
świadectwa pobiera się opłaty w wysokościach określonych w załączniku do ustawy.

Ustawa o żegludze śródlądowej art. 34

DODAJ