Wejscie w życie: 10 sierpnia 1995

Ostatnia Zmiana: 29 luty 2020

Ustawa z dnia 16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki

art. 1. więcej Art. 1. Do zapobiegania zanieczyszczaniu morza przez statki stosuje się:
1) postanowienia następujących umów międzynarodowych, wraz ze zmianami
obowiązującymi od daty ich wejścia w życie w stosunku do Rzeczypospolitej
Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób:
a) Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez
statki, 1973 r., sporządzonej w Londynie dnia 2 listopada 1973 r.,
zmienionej Protokołem uzupełniającym sporządzonym w Londynie dnia
17 lutego 1978 r. (Dz. U. z 1987 r. poz. 101) oraz Protokołem uzupełniającym sporządzonym w Londynie dnia 26 września 1997 r. (Dz. U. z 2005 r. poz. 1679), zwanej dalej „Konwencją MARPOL”,
b) Konwencji o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego,
sporządzonej w Helsinkach dnia 9 kwietnia 1992 r. (Dz. U. z 2000 r.
poz. 346), zwanej dalej „Konwencją Helsińską 1992”,
c) Konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu mórz przez zatapianie
odpadów i innych substancji, sporządzonej w Moskwie, Waszyngtonie,
Londynie i Meksyku dnia 29 grudnia 1972 r. (Dz. U. z 1984 r. poz. 46 oraz
z 1997 r. poz. 300), zwanej dalej „Konwencją o zatapianiu”,
d) Międzynarodowej konwencji w sprawie kontroli szkodliwych systemów
przeciwporostowych na statkach, podpisanej w Londynie dnia
5 października 2001 r. (Dz. U. z 2008 r. poz. 851), zwanej dalej „Konwencją AFS”,
e) Międzynarodowej konwencji o kontroli i postępowaniu ze statkowymi
wodami balastowymi i osadami, 2004, sporządzonej w dniu 13 lutego
2004 r. w Londynie, zwanej dalej „Konwencją BWM”;
1a) odpowiednio przepisy art. 20 i art. 39 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. o
substancjach zubożających warstwę ozonową oraz o niektórych fluorowanych
gazach cieplarnianych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2158 oraz z 2020 r. poz. 284), w
zakresie eksploatacji na statkach urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych,
rozdzielnic elektrycznych oraz systemów ochrony przeciwpożarowej i gaśnic
zawierających substancje kontrolowane, fluorowane gazy cieplarniane lub
pozostałe fluorowane gazy cieplarniane, w przypadku gdy niniejsza ustawa nie
stanowi inaczej;
2) przepisy niniejszej ustawy.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, przepisy ustawy stosuje się do:
1) statków znajdujących się w polskich obszarach morskich;
2) statków o polskiej przynależności znajdujących się poza granicami polskich
obszarów morskich.
2. Postanowienia umów międzynarodowych, o których mowa w art. 1, stosuje
się na polskich obszarach morskich również do statków o przynależności do państwa
niebędącego stroną którejkolwiek z nich; jednakże postanowienia tych konwencji będą stosowane do takich statków tylko w zakresie, w jakim jest to niezbędne do
zapewnienia, że statki te nie spowodują zanieczyszczenia.
3. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, poddać wszystkim lub
niektórym przepisom ustawy jednostki pływające Marynarki Wojennej, Straży
Granicznej i Policji oraz statki pełniące specjalną służbę państwową i inne statki
nieobjęte umowami międzynarodowymi wymienionymi w art. 1.

art. 3. więcej Art. 3. Przepisów ustawy nie stosuje się, jeżeli umowa międzynarodowa, której
Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.

art. 4. więcej Art. 4. W rozumieniu niniejszej ustawy:
1) statek – oznacza urządzenie pływające używane w środowisku morskim, w tym
również wodoloty, poduszkowce, statki podwodne, oraz umocowane i pływające
platformy wiertnicze, chyba że powołane w ustawie umowy międzynarodowe
stanowią inaczej;
1a) statek rybacki – oznacza statek wyposażony lub wykorzystywany handlowo do
łowienia ryb lub innych żyjących w morzu organizmów;
1b) statek sportowy – oznacza statek bez względu na napęd, wykorzystywany
w celach sportowych lub rekreacyjnych;
2) armator – oznacza osobę, która przy użyciu własnego lub cudzego statku
prowadzi działalność w środowisku morskim we własnym imieniu;
3) kapitan – oznacza osobę kierującą pracą na statku;
4) substancja kontrolowana – oznacza substancję kontrolowaną w rozumieniu art. 3
pkt 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1005/2009 z
dnia 16 września 2009 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową
(Dz. Urz. UE L 286 z 31.10.2009, str. 1, z późn. zm.);
5) paliwo żeglugowe – oznacza każde ropopochodne paliwo płynne przeznaczone
do użycia lub używane na statku, w tym paliwo określone normą przenoszącą
normę ISO 8217;
6) zanieczyszczenie – oznacza jakąkolwiek emisję lub zrzut ze statku substancji,
energii, lub wprowadzenie szkodliwych organizmów wodnych lub patogenów do
morza lub atmosfery, podlegających kontroli na podstawie niniejszej ustawy,
które mogą spowodować pogorszenie stanu środowiska lub powstanie
niebezpieczeństwa dla zdrowia ludzkiego albo zagrożenie dla żywych zasobów i życia w morzu, pogarszać walory rekreacyjne lub też utrudniać inne zgodne
z prawem użytkowanie morza;
7) fluorowane gazy cieplarniane – oznaczają fluorowane gazy cieplarniane w
rozumieniu art. 2 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 517/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie fluorowanych gazów cieplarnianych i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 842/2006 (Dz. Urz. UE L 150 z 20.05.2014, str. 195, z późn. zm.);
8) system obiegu paliwa na statku – oznacza system dystrybucji, filtracji i
oczyszczania paliwa, a także dostarczania paliwa ze zbiorników paliwowych do
urządzeń spalania paliwa;
9) THETIS-EU – oznacza unijny system informacji, opracowany i obsługiwany
przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Morskiego, zwaną dalej „EMSA”,
będący platformą do raportowania i wymiany informacji o wynikach kontroli
przeprowadzanych zgodnie z przepisami: niniejszej ustawy, ustawy z dnia 12
września 2002 r. o portowych urządzeniach do odbioru odpadów oraz
pozostałości ładunkowych ze statków (Dz. U. z 2020 r. poz. 1344), decyzji
wykonawczej Komisji (UE) 2015/253 z dnia 16 lutego 2015 r. ustanawiającej
zasady dotyczące pobierania próbek i sprawozdawczości na podstawie
dyrektywy Rady 1999/32/WE w zakresie zawartości siarki w paliwach
żeglugowych (Dz. Urz. UE L 41 z 17.02.2015, str. 55), zwanej dalej „decyzją
2015/253”, oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
2015/757 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie monitorowania, raportowania i
weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego oraz zmiany
dyrektywy 2009/16/WE (Dz. Urz. UE L 123 z 19.05.2015, str. 55, z późn. zm.),
zwanego dalej „rozporządzeniem 2015/757”, wykorzystującą informacje z
systemów SafeSeaNet;
10) wody balastowe – oznaczają wody wraz z zawiesiną pobrane przez statek w celu
kontrolowania przegłębienia, przechyłu, zanurzenia, stateczności lub naprężeń statku;
11) osady – oznaczają materię wytrąconą w wodach balastowych statku;
12) postępowanie z wodami balastowymi – oznacza procesy mechaniczne, fizyczne,
chemiczne i biologiczne stosowane pojedynczo bądź w kombinacjach w celu
usunięcia, unieszkodliwienia lub uniknięcia poboru bądź zrzutu szkodliwych
organizmów wodnych i patogenów w wodach balastowych i osadach;
13) szkodliwe organizmy wodne i patogeny – oznaczają organizmy wodne
i patogeny, które po wprowadzeniu do morza, wliczając w to ujścia rzek lub do
cieków wody słodkiej, mogą stwarzać zagrożenie dla środowiska, zdrowia
ludzkiego, mienia lub zasobów, niekorzystnie wpływać na różnorodność
biologiczną lub utrudniać inne zgodne z prawem sposoby wykorzystywania morza.

art. 5. więcej Art. 5. Do zapobiegania zanieczyszczaniu morza związanemu z uprawianiem
żeglugi lub prowadzeniem innej działalności morskiej przez statki stosuje się
postanowienia Konwencji MARPOL, Konwencji o zatapianiu, Konwencji AFS,
Konwencji BWM, a na Morzu Bałtyckim – również postanowienia Konwencji
Helsińskiej 1992.

art. 6. więcej Art. 6. Statek nie może być używany do żeglugi morskiej lub innej działalności
na morzu, jeżeli nie odpowiada
wymaganiom w zakresie zapobiegania zanieczyszczaniu morza, określonym:
1) dla statków objętych Konwencją MARPOL – w postanowieniach tej Konwencji;
2) dla innych jednostek – w przepisach ustawy lub przepisach wydanych na jej
podstawie;
3) dla statków objętych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 1005/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie substancji zubożających
warstwę ozonową − w przepisach tego rozporządzenia;
4) dla statków objętych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 782/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r. w sprawie zakazu stosowania związków
cynoorganicznych na statkach (Dz. Urz. WE L 115 z 09.05.2003, str. 1, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 7, str. 266) oraz
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 536/2008 z dnia 13 czerwca 2008 r. nadającym moc art. 6 ust. 3 i art. 7 rozporządzenia (WE) nr 782/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zakazu stosowania związków
cynoorganicznych na statkach oraz zmieniającym to rozporządzenie (Dz. Urz.
UE L 156 z 14.06.2008, str. 10, z późn. zm.) – w przepisach tych rozporządzeń;
5) dla statków objętych Konwencją AFS – w postanowieniach tej konwencji;
6) dla statków objętych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr
1257/2013 z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie recyklingu statków oraz
zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 i dyrektywę 2009/16/WE
(Dz. Urz. UE L 330 z 10.12.2013, str. 1), zwanym dalej „rozporządzeniem
1257/2013” – w przepisach tego rozporządzenia;
7) dla statków objętych rozporządzeniem 2015/757 – w przepisach tego
rozporządzenia;
8) dla statków objętych Konwencją BWM – w postanowieniach tej Konwencji.

art. 7. więcej Art. 7. 1. W celu zapewnienia przestrzegania przez statek wymagań, o których
mowa w art. 6, statek podlega przeglądom i inspekcjom w zakresie i terminach
określonych w umowach międzynarodowych lub przepisach ustawy.
1a. Inspekcje, o których mowa w ust. 1, powinny być poprzedzone przeglądami
statku dokonywanymi przez uznaną organizację w rozumieniu art. 5 pkt 17 ustawy z
dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. z 2020 r. poz. 680)
sprawującą nadzór techniczny nad statkiem.
2. Niezależnie od przeglądów i inspekcji, o których mowa w ust. 1, statek może
być poddawany inspekcjom doraźnym.
3. Organami inspekcyjnymi są dyrektorzy urzędów morskich, a za granicą
również konsulowie.
4. (uchylony)
5. Organ inspekcyjny może zlecić każdorazowo dokonanie określonych w
przepisach wydanych na podstawie art. 14 ust. 4 przeglądów lub inspekcji uznanej
organizacji upoważnionej do wykonywania zadań administracji morskiej.
5a. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może powierzyć zadania
organu inspekcyjnego uznanej organizacji upoważnionej zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy
z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim.
6. Minister Obrony Narodowej oraz minister właściwy do spraw wewnętrznych,
każdy w zakresie swojego działania, określą, w drodze rozporządzenia, organy inspekcyjne dla jednostek pływających Marynarki Wojennej, Straży Granicznej
i Policji oraz tryb przeprowadzania przeglądów i inspekcji, a także ich rodzaje.

art. 8. więcej Art. 8. 1. W przypadku pozytywnego wyniku przeglądów i inspekcji, organ
inspekcyjny wydaje statkowi międzynarodowe świadectwa przewidziane w:
1) Konwencji MARPOL, ważne na najdłuższy dopuszczalny okres wynikający z tej
Konwencji, oraz potwierdza ich ważność na podstawie inspekcji rocznych
i pośrednich stosownie do wymogów Konwencji;
2) rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 782/2003 z dnia
14 kwietnia 2003 r. w sprawie zakazu stosowania związków cynoorganicznych
na statkach;
3) Konwencji BWM, ważne na okres 5 lat, oraz potwierdza ich ważność na
podstawie inspekcji rocznych i pośrednich;
4) rozporządzeniu 1257/2013, ważne na najdłuższy dopuszczalny okres wynikający
z tego rozporządzenia, oraz potwierdza ich ważność na podstawie przeglądów,
o których mowa w art. 8 tego rozporządzenia.
2. Polski organ inspekcyjny może wydać międzynarodowe świadectwa
potwierdzające spełnienie wymagań przewidzianych w:
1) Konwencji MARPOL, statkowi o obcej przynależności – na wniosek właściwego
organu państwa przynależności statku, będącego stroną tej Konwencji;
2) rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 782/2003 z dnia
14 kwietnia 2003 r. w sprawie zakazu stosowania związków cynoorganicznych
na statkach oraz rozporządzeniu Komisji (WE) nr 536/2008 z dnia 13 czerwca
2008 r. nadającemu moc art. 6 ust. 3 i art. 7 rozporządzenia (WE)
nr 782/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zakazu stosowania
związków cynoorganicznych na statkach oraz zmieniającemu to rozporządzenie
– na wniosek organu państwa przynależności statku;
3) Konwencji BWM, statkowi o obcej przynależności – na wniosek właściwego
organu państwa przynależności statku, będącego stroną tej Konwencji.
2a. W przypadku pozytywnego wyniku przeglądu statku nieuprawiającego
żeglugi międzynarodowej lub statku niepodlegającego konwencjom, o których mowa
w art. 1 pkt 1, uznana organizacja upoważniona do wykonywania zadań administracji
morskiej, sprawująca nadzór techniczny nad statkiem wydaje statkowi zaświadczenie
o zgodności na formularzu określonym przez tę organizację.
3. Świadectwa, o których mowa w ust. 1 i 2, tracą ważność przed upływem
okresu, na który zostały wystawione, jeżeli:
1) bez zgody organu inspekcyjnego wprowadzono istotne zmiany w konstrukcji,
wyposażeniu, systemach, osprzęcie, urządzeniach lub materiałach;
2) nie została potwierdzona ich ważność;
3) nastąpiła zmiana przynależności statku.
4. Za przeprowadzenie inspekcji oraz wystawienie lub potwierdzenie świadectw,
o których mowa w ust. 1 i 2, pobiera się opłaty określone w załączniku nr 1 do ustawy,
z tym że nie pobiera się opłat za inspekcję doraźną.
4a. Za zatwierdzanie dokumentacji technicznej i planów oraz zatwierdzanie
systemów obróbki wód balastowych pobiera się opłaty określone w załączniku nr 2 do ustawy.
5. Opłaty, o których mowa w ust. 4 i 4a, stanowią dochód budżetu państwa.
6. W przypadku gdy czynności, o których mowa w ust. 4 i 4a, wykonuje uznana
organizacja upoważniona do wykonywania zadań administracji morskiej, dochód
budżetu państwa stanowi 10% opłaty określonej w załącznikach nr 1 i 2 do ustawy.

Art. 8a. 1. W celu zapewnienia prawidłowego użytkowania THETIS-EU przez
administrację morską minister właściwy do spraw gospodarki morskiej powołuje i
odwołuje Krajowego Administratora THETIS-EU, zwanego dalej „Administratorem THETIS-EU”.
2. Na stanowisko Administratora THETIS-EU może być powołana osoba, która
spełnia następujące wymagania:
1) posiada minimum 3-letnie doświadczenie w zakresie inspekcji państwa portu lub
inspekcji państwa bandery;
2) posiada wykształcenie wyższe;
3) wykazuje się dobrą znajomością języka angielskiego w mowie i piśmie;
4) posiada wiedzę w zakresie uregulowanym w przepisach, o których mowa w art. 4 pkt 9;
5) posiada znajomość obsługi THETIS-EU.
3. Do zadań Administratora THETIS-EU należy:
1) udzielanie praw dostępu do THETIS-EU;
2) przygotowanie i aktualizacja wzorów formularzy służących do elektronicznego
raportowania o wynikach inspekcji przeprowadzonych przez organ inspekcyjny;
3) szkolenie inspektorów inspekcji państwa bandery i inspekcji państwa portu w
zakresie obsługi THETIS-EU oraz przeprowadzanie niezbędnych konsultacji
dotyczących użytkowania systemu;
4) informowanie do dnia 31 stycznia każdego roku ministra właściwego do spraw
gospodarki morskiej oraz dyrektorów urzędów morskich o liczbie inspekcji
koniecznych do przeprowadzenia przez organy inspekcyjne w danym roku
kalendarzowym w ramach THETIS-EU;
5) weryfikacja poprawności i kompletności wprowadzonych do THETIS-EU
informacji o wynikach inspekcji przeprowadzonych przez organy inspekcyjne
oraz informowanie właściwego dyrektora urzędu morskiego o wykrytych
niezgodnościach;
6) monitorowanie działań podjętych przez organ inspekcyjny wobec statków, które
w THETIS-EU zostały wskazane do inspekcji;
7) pełnienie funkcji punktu kontaktowego w zakresie THETIS-EU i udział w
pracach EMSA dotyczących funkcjonowania oraz modyfikacji THETIS-EU;
8) sporządzanie i przekazywanie w terminie do dnia 30 kwietnia każdego roku
ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej sprawozdania z inspekcji
przeprowadzonych przez organy inspekcyjne w roku poprzednim w zakresie
objętym THETIS-EU;
9) wykonywanie innych zadań związanych z funkcjonowaniem THETIS-EU.

Art. 8b. 1. Organ inspekcyjny niezwłocznie zamieszcza w THETIS-EU
informacje o wynikach inspekcji przeprowadzonej zgodnie z przepisami, o których
mowa w art. 4 pkt 9.
2. W przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 3 pkt 5, właściwy dyrektor urzędu
morskiego niezwłocznie podejmuje czynności w celu usunięcia stwierdzonych
niezgodności.

art. 9. więcej Art. 9. Kapitan statku jest obowiązany sprawdzić i zapewnić, aby:
1) statek przed rozpoczęciem żeglugi, w czasie żeglugi lub innej działalności
morskiej oraz po zakończeniu żeglugi odpowiadał wymaganiom w zakresie
zapobiegania zanieczyszczaniu morza, potwierdzonym odpowiednimi
świadectwami, oraz posiadał plan zabezpieczenia przed zanieczyszczeniem morza;
2) prowadzono na bieżąco wymagane zapisy olejowe, zapisy ładunkowe, zapisy
o postępowaniu z odpadami, zapisy o postępowaniu z wodami balastowymi oraz
zapisy dotyczące każdorazowego przejścia na zasilanie paliwem innym niż
aktualnie używane;
3) statek był obsadzony załogą mającą należyte przeszkolenie w zakresie czynności
służących zapobieganiu zanieczyszczaniu morza.

Art. 9a. Zabrania się:
1) spalania odpadów innych niż odpady powstające w wyniku normalnej
eksploatacji statku:
a) na każdym statku znajdującym się w polskich obszarach morskich,
b) na statkach o polskiej przynależności, znajdujących się w obszarze Morza Bałtyckiego;
2) spalania odpadów powstałych w wyniku normalnej eksploatacji statku na
statkach znajdujących się w obszarze polskiego morza terytorialnego i morskich
wód wewnętrznych.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Kapitan statku, z wyjątkiem statku rybackiego oraz statku sportowego
uprawnionego do przewozu nie więcej niż 12 osób, przed zawinięciem do portu
znajdującego się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany do
informowania portu o odpadach znajdujących się na statku.
2. Kapitan statku o polskiej przynależności, z wyjątkiem statku rybackiego oraz
statku sportowego uprawnionego do przewozu nie więcej niż 12 osób, przed
zawinięciem do portów państw stron Konwencji Helsińskiej 1992 i portów państw
członkowskich Unii Europejskiej jest obowiązany do informowania portu o odpadach
znajdujących się na statku.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia, tryb przekazywania
informacji portom oraz zainteresowanym podmiotom o odpadach znajdujących się na
statku, zakres wymaganych informacji, wzory obowiązujących formularzy, biorąc pod
uwagę przepisy art. 5, 7 i 12 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o portowych
urządzeniach do odbioru odpadów oraz pozostałości ładunkowych ze statków.
4. Statek podczas postoju w porcie, przystani morskiej lub stoczni na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany, z zastrzeżeniem ust. 5 i 8, zdać do portowych urządzeń odbiorczych wszystkie odpady i pozostałości ładunkowe, których
zrzut do morza nie jest dozwolony na Morzu Bałtyckim.
5. Z zastrzeżeniem ust. 5a, z obowiązku zdawania odpadów i pozostałości
ładunkowych do portowych urządzeń
odbiorczych przed opuszczeniem portu są zwolnione statki, o ile spełnione
zostaną łącznie następujące warunki:
1) kapitan statku przed zawinięciem do portu poinformował port o odpadach
znajdujących się na statku, zgodnie z przepisami określonymi w ust. 3;
2) z informacji, o której mowa w pkt 1, wynika, że statek ma pojemność zbiorników
wystarczającą do składowania odpadów znajdujących się na statku i odpadów,
które zostaną wytworzone do czasu zawinięcia statku do następnego portu.
5a. W przypadku gdy nie ma odpowiednich urządzeń do odbioru odpadów ze
statków w następnym porcie zawinięcia statku lub gdy port ten nie jest znany, co
stwarza ryzyko zrzutu odpadów do morza, statek jest obowiązany zdać odpady do
portowych urządzeń odbiorczych przed opuszczeniem portu.
6. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej mogą uzależnić przyjęcie odpadów
ze statków od wyniku przeprowadzonej przez nie kontroli.
7. Organizację i system opłat za odbiór odpadów ze statków oraz pozostałości
ładunkowych określają przepisy ustawy z dnia 12 września 2002 r. o portowych
urządzeniach do odbioru odpadów oraz pozostałości ładunkowych ze statków.
8. Dyrektor właściwego urzędu morskiego może udzielić, w drodze decyzji,
zwolnienia od obowiązku każdorazowego zdawania odpadów i pozostałości
ładunkowych przed opuszczeniem portu statkowi uprawiającemu żeglugę na linii regularnej:
1) między portem polskim a portem innego państwa położonym w obszarze Morza
Bałtyckiego lub Morza Północnego;
2) między portami polskimi;
3) opuszczającemu port i powracającemu do niego bez zawijania do innego portu.
8a. Na pisemny wniosek armatora, statkom zwolnionym, na podstawie ust. 8, od
każdorazowego zdawania odpadów i pozostałości ładunkowych przed opuszczeniem
portu, dyrektor właściwego urzędu morskiego może udzielić zwolnienia od obowiązku
informowania portu o odpadach znajdujących się na statku, o którym mowa w ust. 1.
8b. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 8a, jest ważne w okresie trwania
zwolnienia od obowiązku każdorazowego zdawania odpadów i pozostałości
ładunkowych przed opuszczeniem portu, nie dłużej jednak niż przez okres dwóch lat.
8c. Dyrektor właściwego urzędu morskiego, który na wniosek armatora wydał
decyzję, o której mowa w ust. 8, wydaje zaświadczenie według wzoru określonego
rozporządzeniem, o którym mowa w ust. 9.
9. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, mając na uwadze względy
ochrony środowiska morskiego, określi, w drodze rozporządzenia, tryb udzielania
zwolnień z obowiązku każdorazowego zdawania odpadów i pozostałości
ładunkowych w porcie, wzór wniosku w tej sprawie oraz wzór zaświadczenia
o zwolnieniu statku z tego obowiązku.
10. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje Komisji
Europejskiej, do dnia 31 marca każdego roku, zbiorcze zestawienie udzielonych
zwolnień, o których mowa w ust. 8, na podstawie danych przekazanych przez
dyrektorów urzędów morskich do dnia 31 grudnia poprzedniego roku.
11. Jeżeli statek opuści port, nie dopełniając obowiązku zdania odpadów
i pozostałości ładunkowych do portowych urządzeń odbiorczych, dyrektor urzędu
morskiego właściwy dla portu, który opuścił statek, niezwłocznie informuje
o niedopełnieniu tego obowiązku właściwe władze w następnym porcie, do którego
ma zawinąć statek.

Art. 10a. 1. Armator statku przewożącego ładunki niebezpieczne lub
zanieczyszczające, zdążającego do portu morskiego lub na kotwicowiska położone
w polskich obszarach morskich, a także statek wychodzący z portu morskiego, jest
obowiązany odpowiednio przed przybyciem lub wyjściem statku poinformować
dyrektora właściwego urzędu morskiego o rodzaju przewożonego ładunku,
zamierzonej trasie i czasie podróży oraz stanie bezpieczeństwa statku.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, mając na uwadze potrzebę
stworzenia jednolitych procedur
informowania dyrektorów urzędów morskich, określi, w drodze rozporządzenia,
zasady i tryb przekazywania oraz zakres informacji, o których mowa w ust. 1.
3. Dyrektor urzędu morskiego właściwy dla portu zawinięcia statku może
zwolnić statek odbywający, przez okres co najmniej jednego miesiąca, żeglugę na linii
regularnej pomiędzy portami polskimi lub pomiędzy portem polskim a portem innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli:
1) armator statku wykonującego żeglugę na linii regularnej:
a) przekazuje na bieżąco dyrektorowi urzędu morskiego aktualną listę takich
statków oraz
b) ustanowił system umożliwiający natychmiastowy elektroniczny dostęp do
informacji, o których mowa w ust. 1, dotyczących każdej podróży statku
wykonującego żeglugę na linii regularnej, organom administracji morskiej
i Morskiej Służbie Poszukiwania i Ratownictwa, na ich żądanie, przez całą dobę;
2) przewidywany czas trwania rejsu w ramach żeglugi na linii regularnej nie
przekracza 12 godzin.
3a. Kapitan statku, o którym mowa w ust. 3, powiadamia dyrektora urzędu
morskiego lub port przeznaczenia, o zmianach w stosunku do planowanej godziny
przybycia do portu przeznaczenia lub do stacji pilotowej, wynoszących co najmniej
trzy godziny.
4. Dyrektor urzędu morskiego wydaje zwolnienie, o którym mowa w ust. 3, na
wniosek armatora lub właściwego organu państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
W przypadku gdy żegluga na linii regularnej odbywa się pomiędzy portami kilku
państw członkowskich Unii Europejskiej, z których jednym jest Rzeczpospolita
Polska, zwolnienie wydaje się w uzgodnieniu z tymi państwami.
5. Dyrektor urzędu morskiego, który wydał zezwolenie, cofa je w przypadku gdy
przestaje być spełniony którykolwiek z warunków, o których mowa w ust. 3.

Art. 10b. 1. Zabrania się załadowcy podstawiania towarów niebezpiecznych lub
zanieczyszczających do ładowania na statek celem przewozu bez dostarczenia
kapitanowi deklaracji o tych towarach.
2. Załadowca obowiązany jest dostarczyć kapitanowi statku deklarację, o której
mowa w ust. 1, wraz z oświadczeniem, że podstawiony do przewozu towar odpowiada
informacjom zawartym w deklaracji. Kapitan, przed wyruszeniem w podróż,
przekazuje deklarację armatorowi.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, zakres informacji, którą powinna zawierać deklaracja, o której mowa
w ust. 1, kierując się koniecznością ujednolicenia zakresu przekazywanych informacji, z uwzględnieniem przepisów Unii Europejskiej w zakresie systemu monitorowania i informacji o ruchu statków.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Kapitan statku o polskiej przynależności znajdującego się poza
polskimi obszarami morskimi, który zauważy na morzu zanieczyszczenie lub
wypadek powodujący albo mogący spowodować rozlew oleju lub zanieczyszczenie
innego rodzaju, przekazuje niezwłocznie informację do stacji brzegowej najbliższego
państwa nadbrzeżnego oraz do armatora statku.
2. Kapitan statku o polskiej przynależności:
1) uczestniczącego w wypadku powodującym zagrożenie zanieczyszczeniem
środowiska morskiego lub zanieczyszczenie środowiska morskiego,
2) na którym nastąpiło zdarzenie powodujące zagrożenie zanieczyszczeniem
środowiska morskiego lub zanieczyszczenie środowiska morskiego
– jest obowiązany do niezwłocznego przekazania informacji o tym do stacji brzegowej
najbliższego państwa nadbrzeżnego i armatora statku oraz dyrektora urzędu
morskiego właściwego dla portu macierzystego statku.
3. Kapitan statku znajdującego się w polskich obszarach morskich, który
zauważy na morzu zanieczyszczenie lub wypadek powodujący albo mogący
spowodować rozlew oleju lub zanieczyszczenia innego rodzaju, przekazuje
niezwłocznie informację do najbliższej stacji brzegowej lub Służby Kontroli Ruchu
Statków, zwanej dalej „Służbą VTS”, oraz do armatora statku.
4. Kapitan statku znajdującego się w polskich obszarach morskich:
1) uczestniczącego w wypadku powodującym zagrożenie zanieczyszczeniem
środowiska morskiego lub zanieczyszczenie środowiska morskiego,
2) na którym nastąpiło zdarzenie powodujące zagrożenie zanieczyszczeniem
środowiska morskiego lub zanieczyszczenie środowiska morskiego
– jest obowiązany do niezwłocznego przekazania informacji o tym do najbliższej
stacji brzegowej lub Służby VTS i do armatora statku.
5. Informacja, o której mowa w ust. 1–4, zawiera:
1) identyfikację, pozycję, port wyjścia i port przeznaczenia statku;
2) adres, pod którym dostępna jest informacja o towarach niebezpiecznych lub
zanieczyszczających, jeżeli są przewożone na statku;
3) ilość osób na statku;
4) szczegóły zdarzenia oraz inne informacje niezbędne do prowadzenia akcji
ratowniczych, zgodnie z wymaganiami ustanowionymi przez Międzynarodową
Organizację Morską (Protokół I do Konwencji MARPOL oraz Rezolucja IMO Nr A.851 (20)).
6. Jeżeli kapitan statku, z uzasadnionego powodu, nie mógł przekazać
informacji, o której mowa w ust. 1–5, obowiązek ten spoczywa na armatorze statku.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Kapitan statku znajdującego się w polskich obszarach morskich
uczestniczącego w wypadku powodującym albo mogącym spowodować rozlew oleju
lub zanieczyszczenie innego rodzaju podejmuje niezwłocznie wszelkie działania
konieczne dla zapobieżenia, ograniczenia i usunięcia zanieczyszczenia środowiska
morskiego.
2. Działania, o których mowa w ust. 1, dotyczą również kapitanów statków
o polskiej przynależności znajdujących się poza polskimi obszarami morskimi.
3. Jeżeli kapitan statku lub stacja brzegowa nie może skontaktować się
z armatorem statku, dyrektor urzędu morskiego jest obowiązany poinformować
o zaistniałej sytuacji organ państwa, który wydał dla statku certyfikat zgodności lub
certyfikat zarządzania bezpieczeństwem.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Kapitan lub armator statku o polskiej przynależności, w razie
wypadku na statku lub wykrycia uszkodzeń, wpływających poważnie na stan
techniczny statku, jego urządzeń i wyposażenia, powodujących zagrożenie
zanieczyszczeniem środowiska morskiego, powinien niezwłocznie powiadomić o tym
polski organ inspekcyjny.
2. Jeżeli statek o polskiej przynależności znajduje się w porcie państwa strony
Konwencji MARPOL, a zaszło zdarzenie, o którym mowa w ust. 1, kapitan lub
armator powinien o tym również niezwłocznie zawiadomić właściwe organy tego państwa.

Art. 13a. Czynności polegające na odzysku substancji kontrolowanych lub
fluorowanych gazów cieplarnianych ze znajdujących się na statkach urządzeń
chłodniczych, klimatyzacyjnych, systemów ochrony przeciwpożarowej, rozdzielnic
elektrycznych oraz gaśnic w celu zapewnienia regeneracji, recyklingu lub
unieszkodliwienia tych substancji lub gazów wykonywane są przez członka załogi
statku posiadającego co najmniej dyplom oficera mechanika wachtowego lub osobę posiadającą certyfikat dla personelu, o którym mowa w art. 20 ustawy z dnia 15 maja
2015 r. o substancjach zubożających warstwę ozonową oraz o niektórych
fluorowanych gazach cieplarnianych, albo przez przedsiębiorcę zatrudniającego taką osobę.

Art. 13b. Do dnia 31 stycznia każdego roku dyrektorzy urzędów morskich
przedstawiają ministrowi właściwemu do spraw środowiska raport w sprawie oceny
stanu przestrzegania w roku poprzednim przepisów dotyczących stosowania oraz
eksploatacji urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych, rozdzielnic elektrycznych oraz
systemów ochrony przeciwpożarowej i gaśnic zawierających substancje
kontrolowane, nowe substancje, fluorowane gazy cieplarniane i pozostałe fluorowane
gazy cieplarniane, o których mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. o substancjach
zubożających warstwę ozonową oraz o niektórych fluorowanych gazach
cieplarnianych, na statkach.

Art. 13c. 1. Z zastrzeżeniem wyjątków określonych w Konwencji MARPOL,
zabrania się na statkach o polskiej przynależności oraz na statkach o obcej
przynależności przebywających w polskich obszarach morskich używania paliwa
żeglugowego niespełniającego wymagań lub dodatkowych kryteriów jakościowych
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 13f ust. 3 i 4.
2. Na statkach o polskiej przynależności oraz na statkach o obcej przynależności
przebywających w polskich obszarach morskich dopuszcza się stosowanie metod
redukcji emisji, jako alternatywę dla stosowania paliwa żeglugowego spełniającego
wymagania i dodatkowe kryteria jakościowe określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 13f ust. 3 i 4.
3. Przez metodę redukcji emisji rozumie się stosowanie elementu instalacji,
materiału, urządzenia instalowanego na statku, procedury, alternatywnego paliwa lub
inną metodę, zapewniające osiągnięcie redukcji emisji dwutlenku siarki, którą można
zweryfikować, oznaczyć ilościowo i zastosować. Minimalne kryteria, które powinny
spełniać metody redukcji emisji, określa załącznik II do dyrektywy Rady 1999/32/WE
z dnia 26 kwietnia 1999 r. odnoszącej się do redukcji zawartości siarki w niektórych
paliwach ciekłych oraz zmieniającej dyrektywę 93/12/EWG (Dz. Urz. WE L 121 z 11.05.1999, str. 13, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 24, str. 17).
4. Na statkach, na których stosuje się metodę redukcji emisji, należy uzyskiwać
w sposób ciągły redukcję emisji dwutlenku siarki co najmniej do poziomu
stanowiącego równoważną wartość emisji dwutlenku siarki, którą uzyskiwano by,
stosując paliwo żeglugowe spełniające wymagania i dodatkowe kryteria jakościowe
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 13f ust. 3 i 4. Równoważne
wartości emisji dwutlenku siarki określa załącznik I do dyrektywy, o której mowa
w ust. 3.
5. Na statkach cumujących w portach dopuszcza się, jako alternatywę dla
stosowania metod redukcji emisji, stosowanie rozwiązania polegającego na
korzystaniu z lądowych systemów zasilania, o ile są one dostępne w danym porcie.

Art. 13d. (uchylony).

Art. 13da. 1. Przeprowadzenie testów metod redukcji emisji jest dopuszczalne
w przypadku spełniania następujących warunków:
1) testy przeprowadza się na statkach z zainstalowanymi urządzeniami
zapewniającymi nieprzerwane monitorowanie emisji gazów wylotowych,
wyposażonymi w zabezpieczenia uniemożliwiające ich otwarcie, zakłócenie ich
pracy i zmianę zapisanych na nich danych;
2) przez cały okres przeprowadzania testów stosuje się urządzenia, o których mowa w pkt 1;
3) podczas przeprowadzania testów zagospodarowuje się odpady powstałe zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 r. o portowych urządzeniach do
odbioru odpadów oraz pozostałości ładunkowych ze statków;
4) podczas przeprowadzania testów dokonuje się oceny ich wpływu na środowisko
morskie, w tym na ekosystemy w portach, przystaniach i ujściach rzek.
2. Przeprowadzenie na statkach o polskiej przynależności oraz na statkach o
obcej przynależności przebywających w polskich obszarach morskich testów metod
redukcji emisji, które nie posiadają zatwierdzenia, o którym mowa w art. 13dg ust. 1
albo 2, wymaga uzyskania pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji.
2a. Nie wymaga uzyskania pozwolenia na przeprowadzenie testów metod
redukcji emisji, o których mowa w ust. 2, na statkach o obcej przynależności
przebywających w polskich obszarach morskich, które posiadają wydany przez
administrację państwa bandery lub uznaną organizację działającą w jej imieniu
dokument świadczący o przeprowadzaniu tych testów zgodnie z prawidłem 3.2
załącznika VI do Konwencji MARPOL.
2b. W przypadku, o którym mowa w ust. 2a, armator przekazuje wyniki testów
metod redukcji emisji dyrektorowi urzędu morskiego właściwemu dla obszaru, na
którym przeprowadzono testy, nie później niż po upływie 5 miesięcy od dnia ich
zakończenia.
3. Wniosek o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji
emisji składa się do dyrektora urzędu morskiego właściwego dla obszaru, w którym
planuje się przeprowadzenie testów metod redukcji emisji.
3a. Wniosek o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji
emisji na statkach o polskiej przynależności wyłącznie poza polskimi obszarami
morskimi składa się do dyrektora urzędu morskiego właściwego ze względu na port
macierzysty statku.
4. Wniosek o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji
emisji zawiera:
1) dane armatora – w przypadku:
a) osoby fizycznej – imię i nazwisko, adres zamieszkania, numer telefonu,
adres poczty elektronicznej,
b) osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości
prawnej – nazwę i adres siedziby głównej, numer telefonu, adres poczty elektronicznej;
2) dane statku, na którym będą przeprowadzane testy metod redukcji emisji, w tym:
a) nazwę,
b) numer identyfikacyjny statku nadany przez Międzynarodową Organizację Morską,
c) port macierzysty,
d) przynależność,
e) opis metody redukcji emisji, która będzie poddana testom,
f) termin i oznaczenie miejsca przeprowadzania testów metod redukcji emisji.
5. Do wniosku o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji
emisji dołącza się:
1) dokumentację potwierdzającą możliwość osiągnięcia równoważnej wartości
emisji dwutlenku siarki, o której mowa w art. 13c ust. 4;
2) oświadczenie armatora o zgodności z prawdą danych zawartych we wniosku
i spełnieniu warunków, o których mowa w ust. 1, o następującej treści:
„Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia wynikającej z art. 233 § 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks karny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1444 i 1517) oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie
testów metod redukcji emisji są kompletne i zgodne z prawdą;
2) znane mi są warunki uzyskania pozwolenia na przeprowadzenie testów
metod redukcji emisji i spełniam warunki określone w art. 13da
ust. 1 ustawy z dnia 16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu
morza przez statki (Dz. U. z 2020 r. poz. 1955).”.
6. Klauzula, o której mowa w ust. 5, zastępuje pouczenie organu
o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Art. 13db. 1. Pozwolenie na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji
wydaje, w drodze decyzji, dyrektor urzędu morskiego właściwy dla obszaru, na
którym planuje się przeprowadzenie testów metod redukcji emisji, a w przypadku, o
którym mowa w art. 13da ust. 3a – dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu
na port macierzysty statku, na okres nie dłuższy niż 18 miesięcy, z tym że okres
ważności pozwolenia nie obejmuje okresu, o którym mowa w ust. 4.
2. Wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji dotyczącego:
1) obszaru wykraczającego poza obszar właściwości dyrektora urzędu morskiego,
do którego został złożony wniosek o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie
testów metod redukcji emisji – wymaga uzgodnienia z dyrektorem urzędu
morskiego właściwym dla obszaru, w którym również planuje się
przeprowadzenie testów metod redukcji emisji;
2) obszarów znajdujących się poza polskimi obszarami morskimi – wymaga
poinformowania przez dyrektora urzędu morskiego, do którego został złożony wniosek:
a) armatora – o konieczności uzyskania pozwolenia na przeprowadzenie
testów metod redukcji emisji także od właściwych organów państw, na
których obszarach morskich armator również planuje przeprowadzenie
testów metod redukcji emisji,
b) właściwych organów państw, na których obszarach morskich armator
również planuje przeprowadzenie testów – o otrzymaniu wniosku
o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji.
3. W pozwoleniu na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji określa się:
1) nazwę i adres siedziby armatora albo jego imię i nazwisko oraz adres
zamieszkania, a także numer telefonu i adres poczty elektronicznej;
2) dane statku, na którym będą przeprowadzane testy metod redukcji emisji, w tym:
a) nazwę,
b) numer identyfikacyjny statku nadany przez Międzynarodową Organizację Morską,
c) port macierzysty,
d) przynależność;
3) opis metody redukcji emisji, której będą przeprowadzane testy;
4) termin i oznaczenie miejsca przeprowadzania testów metod redukcji emisji.
4. Przy określaniu terminu przeprowadzania testów metod redukcji emisji,
uwzględnia się termin wskazany we wniosku o wydanie pozwolenia na
przeprowadzenie testów metod redukcji emisji, z tym że termin rozpoczęcia testów nie
może przypadać wcześniej niż po upływie 7 miesięcy od dnia wydania pozwolenia.

Art. 13dc. Dyrektor urzędu morskiego odmawia, w drodze decyzji, wydania
pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji, w przypadku gdy
wniosek o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji nie
spełnia warunków, o których mowa w art. 13da ust. 4 i 5.

Art. 13dd. Dyrektor urzędu morskiego cofa, w drodze decyzji, pozwolenie na
przeprowadzenie testów metod redukcji emisji, w przypadku gdy armator nie spełnia
warunków, o których mowa w art. 13da ust. 1.

Art. 13de. Podczas przeprowadzania testów metod redukcji emisji dopuszcza się
stosowanie paliwa żeglugowego niespełniającego wymagań określonych
w przepisach wydanych na podstawie art. 13f ust. 3 i 4.

Art. 13df. 1. Armator przekazuje wyniki testów metod redukcji emisji
dyrektorowi urzędu morskiego, który wydał pozwolenie na ich przeprowadzenie,
w terminie nie później niż po upływie 5 miesięcy od dnia ich zakończenia.
2. Dyrektor urzędu morskiego udostępnia wyniki testów metod redukcji emisji
w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej obsługującego go urzędu.

Art. 13dg. 1. Zatwierdzenia metod redukcji emisji objętych przepisami ustawy z
dnia 2 grudnia 2016 r. o wyposażeniu morskim (Dz. U. z 2019 r. poz. 955) dokonują
jednostki notyfikowane, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 13 kwietnia 2016
r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz. U. z 2019 r. poz. 544 oraz z 2020 r. poz. 1086).
2. Stosowanie metod redukcji emisji nieobjętych przepisami ustawy z dnia 2
grudnia 2016 r. o wyposażeniu morskim jest dopuszczalne pod warunkiem ich
zatwierdzenia zgodnie z przepisami Unii Europejskiej dotyczącymi metod redukcji
emisji oraz z uwzględnieniem:
1) wytycznych opracowanych przez Międzynarodową Organizację Morską
dotyczących metod redukcji emisji;
2) wyników przeprowadzonych testów metod redukcji emisji;
3) ich wpływu na środowisko, w tym możliwych do uzyskania poziomów redukcji
emisji dwutlenku siarki, a także wpływu na ekosystemy w portach, przystaniach
i ujściach rzek;
4) możliwości monitorowania i weryfikacji metod redukcji emisji.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej ogłasza, w drodze
obwieszczenia, informacje o wytycznych opracowanych przez Międzynarodową
Organizację Morską dotyczących metod redukcji emisji, mając na uwadze potrzebę
upowszechniania wiedzy o zasadach dotyczących ochrony środowiska przed
zanieczyszczeniami ze statków.

Art. 13e. 1. Dyrektorzy urzędów morskich prowadzą ewidencję działających
w polskich obszarach morskich dostawców paliwa przeznaczonego do użycia przez
statki, zwanych dalej „dostawcami”.
2. Przed dokonaniem pierwszej dostawy dostawca jest obowiązany do zgłoszenia
właściwemu dla miejsca dostawy dyrektorowi urzędu morskiego informacji
dotyczących działalności w zakresie dostaw paliwa w polskich obszarach morskich.
3. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 2, zawiera nazwę, siedzibę, adres
korespondencyjny oraz numer telefonu dostawcy, a także określa rodzaje
dostarczanych paliw z użyciem nomenklatury scalonej (kodów CN) oraz nazwy
portów i przystani morskich, w których planowane jest dostarczanie poszczególnych
paliw. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 2, załącza się kopię koncesji na obrót
paliwami oraz kopię pisemnego potwierdzenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym
mowa w art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
z 2020 r. poz. 722).
4. Dostawca informuje właściwego dla miejsca dostaw dyrektora urzędu
morskiego o zmianie danych, o których mowa w ust. 3, w terminie 7 dni od dnia
dokonania zmiany.
5. Do ostatniego dnia miesiąca następującego po każdym kwartale dostawca jest
obowiązany do złożenia właściwemu dla miejsca dostaw dyrektorowi urzędu
morskiego sprawozdania z działalności za dany kwartał, zawierającego co najmniej
informację o ilości i rodzaju paliwa sprzedanego w poszczególnych portach
i przystaniach morskich, z uwzględnieniem zawartości siarki i kodów CN.
6. W przypadku zakończenia działalności w zakresie dostaw paliwa w polskich
obszarach morskich dostawca jest obowiązany do pisemnego poinformowania o tym
właściwego dla miejsca dostaw dyrektora urzędu morskiego w terminie 7 dni od dnia
zakończenia tej działalności.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej na podstawie informacji
przekazanych przez dyrektora urzędu morskiego udostępnia w Biuletynie Informacji
Publicznej na stronie urzędu obsługującego tego ministra aktualną listę dostawców
działających na obszarze właściwości dyrektora urzędu morskiego.
8. Lista, o której mowa w ust. 7, zawiera:
1) nazwy dostawców;
2) siedziby dostawców;
3) adresy korespondencyjne dostawców;
4) numery telefonów dostawców;
5) określenie rodzajów dostarczanych przez dostawców paliw z użyciem kodów CN;
6) nazwy portów i przystani morskich, w których poszczególne paliwa mogą być dostarczane.
9. Dyrektor urzędu morskiego przekazuje informacje, o których mowa w ust. 2,
4 i 6, ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej nie później niż w terminie
7 dni od dnia, w którym uzyskał informacje od dostawcy.
10. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej zapewnia na bieżąco
aktualizację listy, o której mowa w ust. 7.
11. Do dnia 30 czerwca każdego roku minister właściwy do spraw gospodarki
morskiej udostępnia w Biuletynie Informacji Publicznej na stronach podmiotowych
urzędu obsługującego tego ministra roczne podsumowanie informacji o ilości
i rodzajach paliw żeglugowych dostarczonych w poszczególnych portach
i przystaniach morskich w roku poprzednim.

Art. 13f. 1. Dostawca jest obowiązany do dostarczenia na statek paliwa
spełniającego wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 3 i 4.
2. Szczegółowe obowiązki dostawcy oraz kapitana statku, w zakresie dostaw
paliwa na statek, określa Konwencja MARPOL.
2a. W przypadku gdy kapitan statku o polskiej przynależności znajdującego się
poza polskimi obszarami morskimi nie może nabyć paliwa żeglugowego o zawartości
siarki dopuszczalnej na danym obszarze morskim, powiadamia o tym dyrektora
urzędu morskiego właściwego dla portu macierzystego statku oraz właściwe władze
portu przeznaczenia.
2b. W przypadku gdy kapitan statku znajdującego się w polskich obszarach
morskich nie może nabyć paliwa żeglugowego o zawartości siarki dopuszczalnej na
tych obszarach morskich, powiadamia o tym dyrektora urzędu morskiego właściwego
dla obszaru, w którym znajduje się statek, administrację państwa przynależności
statku, oraz właściwe władze portu przeznaczenia.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw energii określi,
w drodze rozporządzenia, wymagania dotyczące zawartości siarki w paliwie
żeglugowym, w tym sposób jej oznaczania, mając na względzie przepisy Unii
Europejskiej w zakresie ograniczenia zawartości siarki w paliwach.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw energii może
określić, w drodze rozporządzenia, dodatkowe kryteria jakościowe dla paliw żeglugowych dostarczanych na statek, mając na względzie ochronę środowiska przed zanieczyszczeniami ze statków.
5. Jednostki pływające Marynarki Wojennej, Straży Granicznej i Policji
obowiązane są stosować paliwa żeglugowe spełniające wymagania, o których mowa
w przepisach wydanych na podstawie ust. 3, lub zatwierdzone metody redukcji emisji
dwutlenku siarki, o ile nie zagraża to obronności lub bezpieczeństwu państwa.
6. Minister Obrony Narodowej oraz minister właściwy do spraw wewnętrznych,
każdy w zakresie swojego działania, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, mogą
określić, w drodze rozporządzenia, warunki, w jakich jednostki pływające, o których
mowa w ust. 5, mogą nie stosować paliw żeglugowych spełniających wymagania,
o których mowa w przepisach wydanych na podstawie ust. 3, lub zatwierdzonych
metod redukcji emisji dwutlenku siarki, mając na względzie charakter zadań
wykonywanych przez te jednostki oraz konieczność zapewnienia należytej ochrony
środowiska morskiego.

Art. 13g. 1. Dyrektor urzędu morskiego przeprowadza inspekcje w zakresie
zawartości siarki w paliwie żeglugowym.
2. Inspekcja w zakresie zawartości siarki w paliwie żeglugowym jest
przeprowadzana zgodnie z art. 3–6 decyzji 2015/253 i obejmuje:
1) sprawdzanie każdorazowo dokumentów dostawy paliwa zawierających
informacje dostawcy paliwa o zawartości siarki w paliwie żeglugowym, w tym
sprawdzanie, czy towarzyszą tym dokumentom zaplombowane próbki paliwa
żeglugowego podpisane przez przedstawiciela statku przyjmującego paliwo, oraz
sprawdzanie dziennika maszynowego i książki zapisów olejowych w zakresie
wpisów dokumentujących operacje zmiany paliwa;
2) w odniesieniu do co najmniej 40% inspekcjonowanych statków pobieranie
próbek paliwa żeglugowego:
a) z systemu obiegu paliwa na statku,
b) ze zbiornika paliwowego statku, jeżeli jest to technicznie możliwe,
c) wykorzystując zaplombowane próbki paliwa żeglugowego towarzyszące
dokumentom dostawy paliwa, przekazane na statek przez dostawcę paliwa
zgodnie z prawidłem 18 załącznika VI do Konwencji MARPOL lub
d) w trakcie jego dostawy na statek
– i badanie w nim zawartości siarki.
3. W przypadku pobrania próbek paliwa żeglugowego na statku zgodnie z
przepisami decyzji 2015/253, przedstawiciel statku przechowuje jedną próbkę przez
okres nie krótszy niż 12 miesięcy, licząc od daty jej pobrania.
4. W przypadku ustalenia w wyniku inspekcji, że na danym statku nie przestrzega
się wymagań dotyczących zawartości siarki w paliwie żeglugowym, dyrektor urzędu
morskiego żąda od kapitana tego statku:
1) o ile jest to możliwe, podjęcia działań mających na celu dostosowanie paliwa
żeglugowego do przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 13f ust.
3;
2) przedstawienia:
a) wykazu działań podjętych w celu osiągnięcia zgodności z wymaganiami
dotyczącymi zawartości siarki w paliwie żeglugowym na danym obszarze
morskim,
b) dowodu, że podjęto próbę nabycia paliwa żeglugowego o zawartości siarki
dopuszczalnej na danym obszarze morskim zgodnie z planem podróży oraz,
jeżeli paliwo to nie było dostępne w miejscu, w którym zaplanowano jego
nabycie, że podjęto próbę zlokalizowania alternatywnych źródeł takiego
paliwa, a także że pomimo podjęcia tych prób nabycie takiego paliwa nie
było możliwe.
5. Za dowód podjęcia próby nabycia paliwa żeglugowego o zawartości siarki
dopuszczalnej na danym obszarze morskim uznaje się pisemne oświadczenie
dostawcy paliwa o braku dostępności takiego paliwa w danym porcie.
6. Przy żądaniu podjęcia działań, o których mowa w ust. 4, dyrektor urzędu
morskiego uwzględnia ustalony plan podróży danego statku, w tym planowany termin
opuszczenia portu.
6a. W przypadku uzasadnionego podejrzenia użycia przez statek paliwa
żeglugowego o zawartości siarki większej niż dopuszczalna na danym obszarze
morskim lub spowodowania zanieczyszczenia dyrektor urzędu morskiego właściwy
dla obszaru położenia portu wydaje kapitanowi statku, w drodze decyzji, zakaz
wyjścia statku z portu oraz określa wysokość kaucji lub innego odpowiedniego
zabezpieczenia finansowego na poczet ewentualnej kary. Decyzja zawiera pouczenie
o treści ust. 6b.
6b. Statkowi, w stosunku do którego wydano zakaz, o którym mowa w ust. 6a,
dyrektor urzędu morskiego właściwy dla obszaru położenia portu może udzielić,
w drodze decyzji, zgody na opuszczenie portu, w przypadku gdy nie są jeszcze znane
wyniki badań pobranej ze statku próbki paliwa lub próbki substancji ropopochodnych
pobranych z powierzchni wody wokół statku lub ze statku, pod warunkiem wpłacenia
kaucji lub złożenia innego odpowiedniego zabezpieczenia finansowego na poczet
ewentualnej kary dyrektorowi urzędu morskiego właściwemu dla obszaru położenia
portu.
6c. Decyzja, o której mowa w ust. 6a, traci moc w zakresie zakazu wyjścia statku
z portu z chwilą wydania decyzji, o której mowa w ust. 6b.
6d. W przypadku uzyskania wyników badań próbek niepotwierdzających
podejrzenia użycia przez statek paliwa żeglugowego o zawartości siarki większej niż
dopuszczalna na danym obszarze morskim lub spowodowania zanieczyszczenia,
o których mowa w ust. 6b, dyrektor urzędu morskiego właściwy dla obszaru położenia
portu, w drodze decyzji, cofa zakaz wyjścia statku z portu oraz niezwłocznie zwraca
kaucję lub inne zabezpieczenie finansowe armatorowi statku, o którym mowa
w ust. 6a.
6e. Kaucja lub inne odpowiednie zabezpieczenie finansowe, o których mowa
w ust. 6b, są zwracane nie później niż w terminie 10 dni od końca miesiąca, w którym
uzyskano wyniki badań próbek, o których mowa w ust. 6d. Zwrot kaucji następuje na
rachunek podmiotu, o którym mowa w ust. 6d.
7. Informacje o wynikach przeprowadzonej inspekcji statku w zakresie
zawartości siarki w paliwie żeglugowym obejmują:
1) datę przeprowadzonej inspekcji;
2) dane identyfikacyjne statku: numer identyfikacyjny nadany przez
Międzynarodową Organizację Morską, nazwę, przynależność, sygnał
rozpoznawczy, pojemność brutto (GT), rodzaj napędu, metody redukcji emisji,
jeżeli są inne niż polegające na stosowaniu paliw niskosiarkowych;
3) nazwy posiadanych przez statek zbiorników paliwowych i określenie ich
pojemności;
4) podanie typu urządzenia spalinowego oraz jego mocy określonej w kW;
5) dane dotyczące paliwa żeglugowego dostarczonego na statek uzyskane z
dokumentów dostawy paliwa lub na podstawie zapisów w dzienniku maszynowym: datę dostarczenia paliwa, typ paliwa, ilość w m3, zawartość siarki
w %, nazwę dostawcy paliwa i nazwę portu dostawy paliwa;
6) dane z Międzynarodowego certyfikatu o zapobieganiu zanieczyszczeniu
powietrza przez statki: nazwę organu, który wydał certyfikat, datę wydania, datę
ważności, nazwę organu, który przeprowadził inspekcję okresową
potwierdzającą ważność certyfikatu, oraz datę i miejsce przeprowadzenia
ostatniej inspekcji okresowej;
7) dane dotyczące pobranej próbki paliwa żeglugowego: typ paliwa, ilość w ml,
zawartość siarki w %, źródło poboru próbki, metodę poboru próbki, numer
identyfikacyjny próbki, nazwę portu, w którym pobrano próbkę, oraz datę
wykonania analizy próbki i nazwę laboratorium przeprowadzającego analizę próbki;
8) stwierdzone niezgodności z wymaganiami w zakresie zawartości siarki w paliwie
żeglugowym, w tym rodzaj uchybienia, oraz działania podjęte w celu osiągnięcia zgodności;
9) inne dane uzyskane w ramach inspekcji.
8. Z przeprowadzonych inspekcji w zakresie zawartości siarki w paliwie
żeglugowym dyrektor urzędu morskiego sporządza corocznie sprawozdanie, które
przekazuje do dnia 30 kwietnia następnego roku Prezesowi Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
9. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 8, zawiera w szczególności informacje o:
1) całkowitej liczbie przebadanych próbek paliwa żeglugowego z podziałem na
rodzaje paliwa żeglugowego;
2) każdorazowo użytej do badania ilości paliwa żeglugowego i wyliczonej średniej
zawartości siarki;
3) liczbie inspekcji przeprowadzonych na statkach;
4) średniej zawartości siarki w paliwach żeglugowych stosowanych na obszarze
właściwości dyrektora urzędu morskiego, obliczonej na podstawie
przeprowadzonych badań oraz przekazanych przez dostawców paliwa
informacji.
10. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej zapewnia przekazanie
Komisji Europejskiej informacji, o których mowa w art. 7 decyzji 2015/253, do dnia
30 czerwca każdego roku.

Art. 13h. Dyrektor urzędu morskiego może wyrazić zgodę, aby węglowodory
wydobywane przez platformę lub urządzenie wiertnicze były używane jako paliwo,
jeżeli będą one używane wyłącznie przez tę platformę lub to urządzenie wiertnicze.

Art. 13i. Podmiot, który nakłada lub usuwa szkodliwe pokrycia
przeciwporostowe, ma obowiązek zapewnić, aby odpady powstałe podczas prac
zostały zebrane i poddane procesom przetwarzania zgodnie z ustawą z dnia 14 grudnia
2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2020 r. poz. 797 i 875).

Art. 13j. 1. Dyrektor urzędu morskiego przekazuje niezwłocznie ministrowi
właściwemu do spraw gospodarki morskiej:
1) informację o udzieleniu pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji;
2) wyniki testów metod redukcji emisji;
3) informację o niemożności nabycia przez kapitana statku paliwa żeglugowego
o zawartości siarki dopuszczalnej na danym obszarze morskim.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje Komisji Europejskiej:
1) informację, o której mowa w ust. 1 pkt 1 – w terminie 6 miesięcy przed dniem
rozpoczęcia testów metod redukcji emisji;
2) wyniki, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – w terminie 6 miesięcy od dnia
zakończenia testów metod redukcji emisji;
3) informację, o której mowa w ust. 1 pkt 3 – niezwłocznie po jej otrzymaniu.

Art. 13k. Dyrektor urzędu morskiego wykonuje zadanie, o którym mowa w art.
19 ust. 3 rozporządzenia 2015/757.

Art. 13l. Raport, o którym mowa w art. 11 ust. 1 rozporządzenia 2015/757,
przedkłada się dyrektorowi urzędu morskiego właściwemu dla portu macierzystego statku.

Art. 13m. 1. Dyrektor urzędu morskiego wykonuje zadania kontrolne państwa
portu, o których mowa w art. 11 rozporządzenia 1257/2013.
2. Dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port macierzysty statku
wykonuje zadania organu administracji, o których mowa w przepisach rozporządzenia 1257/2013.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje Komisji
Europejskiej sprawozdanie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 rozporządzenia 1257/2013.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, w porozumieniu
z zainteresowanymi ministrami, może określać, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe przepisy w zakresie zapobiegania zanieczyszczaniu morza przez statki.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może, w drodze
rozporządzenia, wprowadzić do stosowania zalecenia uchwalone przez
Międzynarodową Organizację Morską lub Komisję Ochrony Środowiska Morskiego
Morza Bałtyckiego, zwaną dalej „Komisją Helsińską”, mając na względzie właściwą
implementację międzynarodowych przepisów w zakresie zapobiegania
zanieczyszczaniu morza przez statki.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może, w drodze
rozporządzenia, uznać za obowiązujące przepisy techniczne w zakresie zapobiegania
zanieczyszczaniu morza, dotyczące projektowania, konstrukcji i wyposażenia
statków, wydane dla:
1) statków klasyfikowanych przez polską instytucję klasyfikacyjną – przez tę
instytucję;
2) statków o przynależności polskiej, będących w klasyfikacji zagranicznych
instytucji klasyfikacyjnych – przez te instytucje.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, rodzaje przeglądów i inspekcji oraz sposób, zakres i terminy ich
przeprowadzania, sposób wydawania i potwierdzania oraz wzory międzynarodowych
świadectw, o których mowa w art. 8, w zakresie ochrony morza przed
zanieczyszczaniem przez statki, z uwzględnieniem przepisów międzynarodowych
oraz przepisów prawa Unii Europejskiej w zakresie przeprowadzania inspekcji i
przeglądów na statkach.

art. 15. więcej Art. 15. Do zatapiania odpadów i innych substancji ze statków stosuje się
postanowienia Konwencji o zatapianiu, a na Morzu Bałtyckim również postanowienia
Konwencji Helsińskiej 1992.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Zabrania się zatapiania odpadów lub innych substancji, z wyjątkiem
przypadków określonych w Konwencji Helsińskiej 1992:
1) statkom o polskiej przynależności – na obszarze Morza Bałtyckiego;
2) statkom o obcej przynależności – na polskich obszarach morskich.
2. Zabrania się na terytorium Polski ładowania na statki, bez względu na ich
przynależność, odpadów lub innych substancji przeznaczonych do zatapiania na
obszarze Morza Bałtyckiego.
3. Nie zabrania się usuwania do morza urobku z pogłębiania dna, jeżeli zostanie
ono dokonane zgodnie z postanowieniami Konwencji Helsińskiej 1992 – pod
warunkiem uzyskania odpowiedniego zezwolenia.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Zabrania się zatapiania w morzu, ze statków o polskiej
przynależności, odpadów lub innych substancji, wymienionych w załączniku I do
Konwencji o zatapianiu, z wyjątkiem przypadków określonych w art. V ust. 1
Konwencji i stosownie do jego postanowień.
2. Zabrania się ładowania na terytorium Polski na statki, bez względu na ich
przynależność, odpadów lub substancji, o których mowa w ust. 1, z przeznaczeniem
do zatopienia ich w morzu, z wyjątkiem przypadków określonych w art. V ust. 2
Konwencji o zatapianiu oraz stosownie do jego postanowień i na podstawie
przewidzianego tam zezwolenia.
3. Nie zabrania się zatapiania w morzu ze statków o polskiej przynależności lub
ładowania na terytorium Polski na statki, bez względu na ich przynależność,
z przeznaczeniem do zatopienia w morzu, odpadów lub innych substancji,
wymienionych w załączniku II do Konwencji o zatapianiu, jeżeli uzyskano na to
zezwolenie specjalne, a wszelkich odpadów lub substancji innych niż wymienione
w załącznikach I i II do tej Konwencji – jeżeli uzyskano na to zezwolenie ogólne.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Zezwolenia, o których mowa w art. 16 ust. 3 i art. 17 ust. 2 i 3,
wydaje dyrektor urzędu morskiego statkom:
1) ładowanym na terytorium Polski;
2) o polskiej przynależności.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska określi,
w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki, niezbędne dane oraz tryb wydawania
zezwoleń, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem przepisów Konwencji
Helsińskiej 1992 oraz Konwencji o zatapianiu.
3. Dyrektor urzędu morskiego może uzależnić wydanie zezwoleń, o których
mowa w ust. 1, od przedłożenia przez wnioskodawcę zezwoleń wymaganych na
podstawie odrębnych przepisów lub innych dodatkowych dokumentów albo wyników ekspertyz.
4. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, powinny określać w szczególności:
1) rodzaj zezwolenia;
2) numer zezwolenia według kolejności jego wydania w danym roku;
3) okres ważności zezwolenia;
4) rodzaj usuwanej do morza lub zatapianej w nim substancji oraz jej ilość;
5) współrzędne geograficzne miejsca usunięcia do morza urobku bądź zatopienia
w nim odpadów lub innych substancji;
6) rodzaj wymaganego opakowania zatapianych w morzu odpadów lub innych substancji;
7) sposób zatapiania w morzu odpadów lub innych substancji;
8) sposób powiadamiania o zamierzonych terminach usunięcia do morza urobku
z pogłębiania dna oraz zatapiania w morzu odpadów lub innych substancji oraz
o fakcie zakończenia tych operacji.

art. 19. więcej Art. 19. Dyrektor urzędu morskiego, na podstawie zawiadomienia dokonanego
przez kapitana statku, zgłasza dokonanie zatopienia:
1) w przypadkach określonych w Konwencji Helsińskiej 1992 – Komisji
Helsińskiej;
2) w przypadkach określonych w art. V Konwencji o zatapianiu –
Międzynarodowej Organizacji Morskiej.

art. 20. więcej Art. 20. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej składa właściwym
organizacjom międzynarodowym okresowe informacje o wydanych zezwoleniach
oraz dokonanych, na ich podstawie, zatopieniach.

Art. 20a. Przepisów dotyczących postępowania z wodami balastowymi
i osadami nie stosuje się do statków wymienionych w art. 3 ust. 2 Konwencji BWM.

Art. 20b. 1. Zabroniony jest zrzut do morza wód balastowych niespełniających
wymogów Konwencji BWM oraz osadów, z uwzględnieniem art. 20c.
2. W przypadku statku wskazanego w prawidle A-5 załącznika do Konwencji
BWM, jeżeli:
1) cechy konstrukcyjne tego statku nie pozwalają na zastosowanie wymagań
określonych w Konwencji BWM,
2) jest to uzasadnione ze względu na rejon lub warunki żeglugi
– możliwe jest, na wniosek armatora złożony do dyrektora urzędu morskiego
właściwego ze względu na port macierzysty statku, zwolnienie tego statku
z obowiązku spełniania wymagań określonych w Konwencji BWM i wyrażenie zgody
na zastosowanie rozwiązań równoważnych z wymaganiami Konwencji BWM,
określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 7.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) podstawowe dane o statku i armatorze:
a) nazwę i numer indentyfikacyjny statku,
b) nazwę portu macierzystego statku,
c) pojemność brutto GT, długość kadłuba [m],
d) pojemność balastową statku [m3] (w odniesieniu do wszelkich zbiorników,
przestrzeni lub przedziałów na statku używanych dla przewozu, załadunku
lub zrzutu wód balastowych),
e) nazwę armatora;
2) informację o przyczynie wnioskowania o zwolnienie;
3) informację na temat przewidywanych obszarów żeglugi;
4) informację o rozwiązaniach równoważnych z wymaganiami Konwencji BWM,
które zostaną wdrożone na statku.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1) kopię planu postępowania z wodami balastowymi;
2) kopię książki zapisów balastowych.
5. Zwolnienie statku z obowiązku spełniania wymagań określonych
w Konwencji BWM i wyrażenie zgody na zastosowanie rozwiązań równoważnych
z wymaganiami Konwencji BWM, określonych w przepisach wydanych na podstawie
ust. 7, lub odmowa wydania zwolnienia i wyrażenia zgody następuje w drodze decyzji
właściwego dyrektora urzędu morskiego.
6. Statek, który został zwolniony z wymagań określonych w Konwencji BWM
i który otrzymał zgodę na zastosowanie rozwiązań równoważnych z wymaganiami
Konwencji BWM, otrzymuje odpowiedni wpis w książce zapisów balastowych.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, rozwiązania równoważne z wymaganiami Konwencji BWM dla
statków wskazanych w prawidle A-5 załącznika do Konwencji BWM, mając na
uwadze potrzebę zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony środowiska morskiego.
8. Za udzielenie zwolnienia, o którym mowa w ust. 2, pobiera się opłatę
określoną w załączniku nr 2 do ustawy.
9. Opłata, o której mowa w ust. 8, stanowi dochód budżetu państwa.

Art. 20c. Do statków uprawiających żeglugę wyłącznie pomiędzy portami
Morza Bałtyckiego nie ma zastosowania prawidło D-1 załącznika do Konwencji BWM.

Art. 20d. 1. Dyrektor urzędu morskiego właściwy dla portu zawinięcia statku na
wniosek armatora złożony w formie pisemnej może, w drodze decyzji, udzielić
statkowi podróżującemu pomiędzy określonymi portami lub miejscami lub statkowi
eksploatowanemu wyłącznie pomiędzy określonymi portami lub miejscami
zwolnienia, o którym mowa w prawidle A-4 załącznika do Konwencji BWM.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) podstawowe dane o statku i armatorze:
a) nazwę i numer identyfikacyjny statku,
b) nazwę portu macierzystego statku,
c) pojemność brutto GT,
d) nazwę armatora,
e) znak wywoławczy statku;
2) informacje o stosowanej metodzie postępowania z wodami balastowymi, w tym
informacje o systemie obróbki wód balastowych, jeżeli został zainstalowany;
3) informację o terminie, na jaki wymagane jest zwolnienie (od MM-RRRR do
MM-RRRR);
4) informację o przyczynie wnioskowania o zwolnienie;
5) informację o trasie objętej zwolnieniem (podanie nazwy portu/portów, w których
pobierane będą wody balastowe, oraz nazwy portu, gdzie zrzucane będą wody
balastowe);
6) datę oraz godzinę rozpoczęcia i zakończenia podróży – w przypadku
jednorazowej podróży;
7) informację o częstotliwości rejsów, regularności oraz przewidywanych ilościach
wód balastowych, które będą zrzucane w okresie zwolnienia – w przypadku
wielokrotnych podróży;
8) przewidywany czas oraz daty rozpoczęcia i zakończenia rejsów;
9) informację o wszystkich portach, które statek planuje odwiedzić w okresie
zwolnienia, poza portami objętymi zwolnieniem;
10) informację na temat przewidywanej łącznej liczby podróży oraz ilości wód
balastowych, które zostaną zrzucone w ciągu okresu trwania zwolnienia –
w przypadku wielokrotnych podróży.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) kopię planu postępowania z wodami balastowymi;
2) kopię książki zapisów balastowych;
3) informację z internetowego narzędzia wspomagania decyzji, o którym mowa
w ust. 9, o poziomie ryzyka introdukcji szkodliwych organizmów wodnych lub
patogenów w związku z usunięciem w polskich obszarach morskich wód
balastowych ze statku, którego dotyczy zwolnienie, lub dane niezbędne do oceny
poziomu ryzyka za pomocą internetowego narzędzia wspomagania decyzji
w przypadku ich braku w internetowym narzędziu.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się pod rygorem odpowiedzialności
karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Składający wniosek zamieszcza w nim
klauzulę następującej treści:
„Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia.”.
Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za złożenie
fałszywego oświadczenia.
5. Decyzja, o której mowa w ust. 1, jest wydawana po zasięgnięciu opinii
o wniosku, o którym mowa w ust. 1, właściwych dla portu zawinięcia statku organów
Państwowej Inspekcji Sanitarnej i regionalnego dyrektora ochrony środowiska oraz na
podstawie oceny poziomu ryzyka introdukcji szkodliwych organizmów wodnych lub
patogenów w związku z usunięciem w polskich obszarach morskich wód balastowych
ze statku, którego dotyczy zwolnienie.
6. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej wydają w terminie 14 dni opinię
w zakresie zagrożeń sanitarno-epidemiologicznych wynikających z usunięcia wód
balastowych statku, którego dotyczy zwolnienie.
7. Regionalny dyrektor ochrony środowiska wydaje w terminie 14 dni opinię
w zakresie zagrożenia dla środowiska wynikającego z usunięcia wód balastowych
statku, którego dotyczy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1.
8. Organy, o których mowa w ust. 5, wydają negatywną opinię w przypadku
stwierdzenia, że usunięcie wód balastowych ze statku, którego dotyczy zwolnienie,
może spowodować zagrożenie sanitarno-epidemiologiczne lub zagrożenie inwazją
gatunków obcych w polskich obszarach morskich.
9. Poziom ryzyka introdukcji szkodliwych organizmów wodnych lub patogenów,
o którym mowa w ust. 5, ustala się za pomocą internetowego narzędzia wspomagania
decyzji opracowanego przez Komisję Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego
(HELCOM) i Komisję Ochrony Środowiska Morskiego Obszaru
Północno-Wschodniego Atlantyku (OSPAR) w ramach „Wspólnej Zharmonizowanej
Procedury dla państw-Stron HELCOM i OSPAR w zakresie udzielania zwolnień
w ramach Międzynarodowej konwencji o kontroli i postępowaniu ze statkowymi
wodami balastowymi i osadami, Prawidło A-4”.
10. Dyrektor urzędu morskiego wydaje decyzję o udzieleniu zwolnienia, o której
mowa w ust. 1, w przypadku poziomu ryzyka introdukcji szkodliwych organizmów
wodnych lub patogenów, o którym mowa w ust. 5, ustalonego jako „niski”.
11. Dyrektor urzędu morskiego odmawia udzielenia zwolnienia, o którym mowa
w ust. 1, jeżeli poziom ryzyka introdukcji szkodliwych organizmów wodnych lub patogenów, o którym mowa w ust. 5, jest ustalony jako „wysoki” albo „średni”, lub na
podstawie negatywnej opinii przynajmniej jednego z organów, o których mowa w ust. 5.
12. Za udzielenie zwolnienia, o którym mowa w ust. 1, pobiera się opłatę
określoną w załączniku nr 2 do ustawy.
13. Opłata, o której mowa w ust. 12, stanowi dochód budżetu państwa.
14. Dyrektor urzędu morskiego dokonuje wpisu o udzielonym zwolnieniu,
o którym mowa w ust. 1, do książki zapisów balastowych statku.
15. Kopię decyzji, o której mowa w ust. 1, dyrektor właściwego urzędu
morskiego niezwłocznie doręcza ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej.
16. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej niezwłocznie przekazuje
informację o udzielonym zwolnieniu, o którym mowa w ust. 1:
1) władzom państwa bandery statku;
2) państwom-stronom Konwencji Helsińskiej 1992 i OSPAR;
3) Międzynarodowej Organizacji Morskiej.
17. Dyrektor urzędu morskiego, który udzielił zwolnienia, o którym mowa
w ust. 1, cofa je, w drodze decyzji:
1) w przypadku gdy statek przestał spełniać warunki, o których mowa w prawidle
A-4 załącznika do Konwencji BWM, lub
2) na wniosek organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej lub Regionalnego
Dyrektora Ochrony Środowiska, w przypadku stwierdzenia przez te organy, że
stan wód morskich może spowodować zagrożenie sanitarno-epidemiologiczne
lub zagrożenie dla środowiska, w przypadku ich pobrania i zrzutu jako wody
balastowe przez statek.
18. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, wzór wniosku o udzielenie zwolnienia, o którym mowa w ust. 1,
kierując się potrzebą zapewnienia kompletności i przejrzystości informacji.

Art. 20e. 1. Podmiot, który dokonuje czyszczenia lub naprawy zbiorników wód
balastowych, ma obowiązek zapewnić urządzenia do odbioru osadów powstających
podczas czyszczenia lub naprawy zbiorników, spełniające potrzeby korzystających
z nich statków w zakresie wydajności oraz zapewnienia, że działanie tych urządzeń nie powoduje bezpodstawnych opóźnień statków, a także, że osady usuwane są
w sposób bezpieczny dla środowiska, zdrowia ludzkiego, mienia oraz zasobów.
2. Odpady powstałe podczas czyszczenia lub naprawy zbiorników wód
balastowych są zbierane i poddawane procesom przetwarzania zgodnie z ustawą
z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.

Art. 20f. 1. Kapitan statku przed zawinięciem do portu znajdującego się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany do przekazania kapitanowi tego
portu informacji na temat aktualnej ilości wód balastowych na statku oraz
przeprowadzonych operacji balastowych na statku.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, przekazywane są nie później niż na
24 godziny przed zawinięciem statku do portu za pomocą systemu kontrolno-
-informacyjnego dla portów polskich (PHICS) na formularzu, którego wzór określają
przepisy wydane na podstawie ust. 3.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, wzór formularza dotyczącego przekazywania informacji, o których
mowa w ust. 1, kierując się koniecznością ujednolicenia zakresu przekazywanych
informacji oraz potrzebą zapewnienia kontroli w odniesieniu do operacji balastowych
na statkach przebywających w polskich obszarach morskich.
4. W przypadku gdy podróż statku trwa krócej niż 24 godziny, informacje,
o których mowa w ust. 1, są przekazywane nie później niż w chwili opuszczenia przez
statek portu poprzedniego.
5. Jeżeli port przeznaczenia nie jest znany lub zmienia się podczas podróży,
informacje są przekazywane niezwłocznie po uzyskaniu informacji o porcie
przeznaczenia.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Dyrektor urzędu morskiego, do którego wpłynie meldunek lub
sprawozdanie, o których mowa w art. 11, albo który otrzyma z innego źródła
wiadomość o zanieczyszczeniu lub zagrożeniu zanieczyszczeniem polskich obszarów
morskich, jest obowiązany:
1) dokonać oceny faktycznej sytuacji w celu ustalenia rodzaju i stopnia
zanieczyszczenia morza lub zagrożenia zanieczyszczeniem;
2) w razie potrzeby zarządzić i podjąć odpowiednie działania;
3) niezwłocznie poinformować właściwe organy innych państw stron Konwencji
Helsińskiej 1992 o istniejącej sytuacji i podjętej lub zamierzonej akcji, jeżeli
rozlew przemieszcza się lub może przemieścić się do obszaru morskiego tych państw.
2. W przypadku zanieczyszczenia lub zagrożenia zanieczyszczeniem polskiego
obszaru morskiego, dyrektor urzędu morskiego może nakazać kapitanowi:
1) opuszczenie polskich obszarów morskich przez statek;
2) przeholowanie, ratowanie statku lub przeprowadzenie niezbędnych napraw;
3) wyładowanie we właściwym miejscu szkodliwych substancji;
4) skierowanie statku do miejsca schronienia.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Dyrektor urzędu morskiego, w celu zwalczania zanieczyszczenia na
polskich obszarach morskich, może bezpośrednio zwrócić się o pomoc do właściwych
organów innych państw stron Konwencji Helsińskiej 1992, przede wszystkim tych,
które mogą zostać również dotknięte skutkami zanieczyszczenia.
2. Dyrektor urzędu morskiego, wezwany do udzielenia pomocy przez organ
innego państwa strony Konwencji Helsińskiej 1992, ma obowiązek podjąć starania
w celu udzielenia takiej pomocy.
3. W przypadkach przewidzianych w ust. 1 i 2 dyrektor urzędu morskiego
powiadamia Komisję Helsińską o podjętych działaniach.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Dyrektor urzędu morskiego, który otrzyma wiadomość
o zanieczyszczeniu na obszarze Morza Bałtyckiego, mogącym stanowić poważną
groźbę dla środowiska tego obszaru lub związanych z tym interesów jakiegokolwiek
państwa strony Konwencji Helsińskiej 1992, po sprawdzeniu, przekazuje
niezwłocznie wszystkie odpowiednie informacje właściwym organom państwa, które
może być zagrożone skutkiem zanieczyszczenia, łącznie z informacją o zamierzonych
lub podjętych działaniach, a w odniesieniu do wypadku dotyczącego statku,
przekazuje te informacje również właściwemu organowi państwa przynależności statku.
2. Przesyłanie, do właściwych organów zainteresowanych państw stron
Konwencji Helsińskiej 1992, informacji, o których mowa w ust. 1, ponawia się do
czasu uzyskania zawiadomienia o podjętych przez te państwa działaniach.
3. Jeżeli rozmiar zanieczyszczenia to uzasadnia, dyrektor urzędu morskiego
przekazuje informacje, o których mowa w ust. 1, Międzynarodowej Organizacji
Morskiej.

Art. 23a. Zadania w zakresie zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń na morzu
wykonuje Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa, określona przepisami ustawy
z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim.

Art. 23b. 1. Podmiot zarządzający portem lub przystanią morską oraz podmiot
prowadzący działalność i użytkujący nabrzeże w granicach portu morskiego lub
przystani morskiej, którego działalność może powodować zagrożenie
zanieczyszczenia wód portowych, jest obowiązany do opracowania i aktualizacji
planów zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń wód portowych.
2. Plany, o których mowa w ust. 1, podlegają uzgodnieniu z dyrektorem
Morskiej Służby Poszukiwania i Ratownictwa oraz właściwym komendantem
wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej.
3. Uzgodnione plany, o których mowa w ust. 1, zatwierdza, w drodze decyzji,
dyrektor urzędu morskiego właściwy dla obszaru położenia portu. Dyrektor urzędu
morskiego prowadzi ewidencję tych planów.
4. W portach wojennych plany, o których mowa w ust. 1, są opracowywane,
aktualizowane i uzgadniane przez komendanta portu wojennego.
5. Kompetencje dyrektora urzędu morskiego, o którym mowa w ust. 3,
w stosunku do planów, o których mowa w ust. 4, wykonuje Dowódca Generalny
Rodzajów Sił Zbrojnych.
6. Na pisemny wniosek podmiotu prowadzącego działalność i użytkującego
nabrzeże w granicach portu morskiego lub przystani morskiej, dyrektor urzędu
morskiego właściwy dla obszaru położenia portu lub przystani morskiej może udzielić,
w drodze decyzji, zwolnienia z obowiązku opracowania planu zwalczania zagrożeń i
zanieczyszczeń wód portowych.
7. Wniosek, o którym mowa w ust. 6, zawiera:
1) nazwę albo imię i nazwisko wnioskodawcy;
2) siedzibę i adres albo miejsce zamieszkania i adres wnioskodawcy;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP) wnioskodawcy oraz numer
identyfikacyjny w krajowym rejestrze urzędowym podmiotów gospodarki
narodowej (REGON) lub numer w Centralnej Ewidencji i Informacji o
Działalności Gospodarczej (CEIDG), jeżeli zostały nadane.
8. Do wniosku, o którym mowa w ust. 6, dołącza się:
1) dokument nabycia lub użytkowania nieruchomości;
2) kopię mapy zasadniczej z zaznaczonym obrysem działki lub działek oraz
nabrzeża, na których użytkownik portu lub przystani morskiej prowadzi
działalność;
3) informację o stosowanych rozwiązaniach chroniących środowisko.
9. W przypadku każdej zmiany w zakresie działalności podmiotu prowadzącego
działalność i użytkującego nabrzeże w granicach portu morskiego lub przystani
morskiej, podmiot ten obowiązany jest poinformować o tych zmianach w terminie
7 dni od ich wystąpienia dyrektora urzędu morskiego właściwego dla obszaru
położenia portu lub przystani morskiej.
10. Jeżeli zmiana zakresu działalności podmiotu prowadzącego działalność
i użytkującego nabrzeże w granicach portu morskiego lub przystani morskiej
powoduje zagrożenie zanieczyszczenia wód portowych, dyrektor urzędu morskiego
właściwy dla obszaru położenia portu lub przystani morskiej, w terminie 7 dni od
otrzymania informacji o zmianie, o której mowa w ust. 9, w drodze decyzji, cofa
zwolnienie, o którym mowa w ust. 6, określając termin na sporządzenie planu
zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń wód portowych przez ten podmiot.
11. Termin na opracowanie przez podmiot, o którym mowa w ust. 9, planu
zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń wód portowych nie może być krótszy niż 14 dni.
12. Kopię decyzji, o której mowa w ust. 6 oraz w ust. 10, dyrektor urzędu
morskiego właściwy dla obszaru położenia portu lub przystani morskiej przekazuje
podmiotowi zarządzającemu portem lub przystanią morską, w granicach których
podmiot prowadzi działalność i użytkuje nabrzeże.
13. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do podmiotu prowadzącego działalność
i użytkującego nabrzeże w granicach portu morskiego lub przystani morskiej,
w przypadku gdy zagrożenia i działania związane z likwidacją zanieczyszczeń wynikających z działalności tego podmiotu zostały ujęte w planie zwalczania
zagrożeń i zanieczyszczeń wód portowych opracowanym przez podmiot zarządzający
portem lub przystanią morską, na terenie których prowadzona jest działalność
i użytkowane jest nabrzeże.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi:
1) sposób organizacji zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń na morzu, w tym
sposób łagodzenia negatywnych skutków dla flory i fauny w granicach obszarów
morskich, z uwzględnieniem opieki nad zaolejonymi zwierzętami,
2) jednostki organizacyjne współdziałające w zakresie zwalczania zagrożeń na
morzu z Morską Służbą Poszukiwania i Ratownictwa,
3) podmiot właściwy do opracowania krajowego planu zwalczania zagrożeń i
zanieczyszczeń środowiska morskiego, elementy składowe oraz sposób
opracowania, konsultowania i ogłaszania tego planu,
4) zadania organów administracji morskiej w zakresie funkcjonowania systemu
zwalczania zanieczyszczeń na morzu,
5) zadania i uprawnienia Morskiej Służby Poszukiwania i Ratownictwa
w organizowaniu i koordynowaniu akcji zwalczania zagrożeń lub
zanieczyszczeń na morzu,
6) zasady i sposób udostępniania w ramach współpracy międzynarodowej
informacji o gotowości do zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń środowiska
morskiego,
mając na względzie celowość i sprawność działań na rzecz ochrony środowiska
morskiego, a także zgodność z postanowieniami konwencji i umów
międzynarodowych oraz zaleceń organizacji międzynarodowych w tym zakresie.
2. Dyrektor urzędu morskiego może zlecić wykonanie czynności, określonych
w art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz w art. 22 i 23, kierownikowi jednostki organizacyjnej,
biorącej udział w zwalczaniu zanieczyszczeń.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może wydać
decyzję o zastosowaniu na polskich obszarach morskich, w stosunku do statków
o polskiej przynależności, niezbędnych środków, łącznie z zatopieniem lub
zniszczeniem statku, w celu zapobieżenia, ograniczenia lub usunięcia poważnego
i bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego polskim wybrzeżom lub związanym z nimi interesom, powstałego na skutek zanieczyszczenia lub zagrożenia zanieczyszczeniem morza.
2. W sytuacji, o której mowa w ust. 1, do obcych statków znajdujących się na
polskich obszarach morskich stosuje się odpowiednio postanowienia
Międzynarodowej konwencji dotyczącej interwencji na morzu pełnym w razie
zanieczyszczenia olejami, sporządzonej w Brukseli dnia 29 listopada 1969 r. (Dz. U.
z 1976 r. poz. 207), oraz uzupełniającego ją Protokołu dotyczącego interwencji na
morzu pełnym w razie zanieczyszczenia morza substancjami innymi niż olej,
sporządzonego w Londynie dnia 2 listopada 1973 r. (Dz. U. z 1984 r. poz. 116).

art. 26. więcej Art. 26. Dyrektor urzędu morskiego może:
1) w stosunku do statku o przynależności do państwa strony Konwencji MARPOL,
Konwencji Helsińskiej 1992 lub Konwencji BWM:
a) przeprowadzić, na statku w porcie lub bazie przeładunkowej na morzu,
inspekcje w zakresie i trybie przewidzianym w art. 28 oraz kontrole książek
zapisów olejowych, ładunkowych, odpadów powstających na statku,
zapisów balastowych oraz zapisów o każdorazowym przejściu na zasilanie
paliwem innym niż aktualnie używane, w celu ustalenia, czy ze statku nie
dokonano zanieczyszczenia, z naruszeniem postanowień tych konwencji;
wyniki inspekcji ujmuje się w sprawozdaniu, które przekazuje się
kapitanowi statku,
b) odmówić statkowi o obcej przynależności zezwolenia na wejście do portu
lub do bazy przeładunkowej na morzu albo podjąć działania zapewniające,
że uprawianie żeglugi tym statkiem nie będzie stanowiło istotnego
zagrożenia dla środowiska morskiego, jeżeli statek nie odpowiada
wymaganiom określonym w tych konwencjach; o odmowie dyrektor urzędu
morskiego powiadamia konsula lub przedstawiciela dyplomatycznego
państwa przynależności statku, a gdy jest to niemożliwe – inny właściwy
organ tego państwa,
c) odmówić statkowi zezwolenia na opuszczenie portu do czasu
doprowadzenia tego statku do należytego stanu technicznego, jeżeli istnieją podstawy do podejrzenia, że stan tego statku lub jego wyposażenia w istotny
sposób odbiega od stanu stwierdzonego w posiadanych świadectwach lub
gdy statek nie posiada ważnych świadectw; dyrektor tego urzędu może
jednak zezwolić takiemu statkowi na opuszczenie portu w celu przejścia do
najbliższej stoczni remontowej;
2) w stosunku do statków o polskiej przynależności, niezależnie od zastosowania
środków przewidzianych w pkt 1 lit. a i c, także odmówić dopuszczenia statku
do żeglugi lub cofnąć świadectwa, jeżeli statek nie spełnia wymagań
przewidzianych w przepisach ustawy;
3) w stosunku do statków o przynależności do obcego państwa niebędącego stroną
Konwencji MARPOL lub Konwencji BWM:
a) przeprowadzić inspekcję statku w celu sprawdzenia, czy stan statku
odpowiada wymaganiom określonym w tych konwencjach; w razie
stwierdzenia, że stan statku nie odpowiada tym wymaganiom, a uprawianie
żeglugi tym statkiem stanowi istotne zagrożenie dla środowiska morskiego,
może odmówić statkowi zezwolenia na wejście do portu lub do bazy
przeładunkowej,
b) jeżeli inspekcja jest przeprowadzona w porcie lub bazie przeładunkowej,
dyrektor urzędu morskiego może zarządzić dokonanie na statku
odpowiednich napraw albo opuszczenie portu lub bazy przeładunkowej.

art. 27. więcej Art. 27. Dyrektor urzędu morskiego może:
1) zażądać od statku przepływającego przez polskie obszary morskie informacji
dotyczących identyfikacji, portu rejestracji, ostatniego i następnego portu
zawinięcia oraz innych niezbędnych informacji, w razie uzasadnionego
podejrzenia, że statek płynąc przez te obszary naruszył przepisy ustawy,
powodując zanieczyszczenie lub zagrożenie zanieczyszczeniem;
2) przeprowadzić inspekcję statku przepływającego przez polskie obszary morskie, w razie:
a) uzasadnionego podejrzenia, że naruszył przepisy ustawy wskutek zrzutu
powodującego lub grożącego znacznym zanieczyszczeniem morza,
b) odmowy udzielenia informacji, o których mowa w pkt 1, lub jeżeli
informacja podana przez statek jest w sposób oczywisty różna od stanu
faktycznego, a okoliczności sprawy uzasadniają taką inspekcję.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Inspekcja statku o przynależności do państwa strony Konwencji
MARPOL lub Konwencji BWM ogranicza się do sprawdzenia świadectw i innych
dokumentów przewidzianych w tych konwencjach.
2. Inspekcja może być rozszerzona po sprawdzeniu dokumentów, o których
mowa w ust. 1, wyłącznie gdy:
1) istnieje uzasadnione podejrzenie, że stan statku lub jego wyposażenie odbiega
w istotny sposób od stanu stwierdzonego w jego dokumentach;
2) treść dokumentów nie jest wystarczająca do potwierdzenia lub sprawdzenia
podejrzanego naruszenia;
3) statek nie posiada ważnych świadectw z załącznikami;
4) na statku nie wdrożono procedur postępowania z wodami balastowymi i osadami
wymaganych Konwencją BWM.
3. Inspekcja nie może wpłynąć na nieuzasadnione przetrzymywanie statku
w porcie.

Art. 28a. 1. Jeżeli przeprowadzona inspekcja potwierdzi, że statek nie
przestrzega przepisów ustawy w zakresie zdawania odpadów i pozostałości
ładunkowych do portowych urządzeń odbiorczych, dyrektor właściwego urzędu
morskiego odmawia zgody na opuszczenie portu przez statek, aż do momentu zdania
tych odpadów i pozostałości ładunkowych.
1a. Jeżeli przeprowadzona inspekcja wykaże, że wody balastowe statku stanowią
zagrożenie dla środowiska, zdrowia ludzkiego, zasobów lub mienia, właściwy
dyrektor urzędu morskiego zakazuje zrzutu wód balastowych do czasu usunięcia
zagrożenia.
2. Jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie, że statek opuścił port nie dopełniając
ciążących na nim obowiązków w zakresie informowania oraz zdawania odpadów
i pozostałości ładunkowych, dyrektor właściwego urzędu morskiego niezwłocznie
informuje o tym fakcie właściwe władze administracji morskiej w następnym porcie,
do którego zawija statek.
3. Jeżeli dyrektor urzędu morskiego otrzyma informację, że do portu morskiego
znajdującego się w terytorialnym zakresie jego działania zmierza statek, który opuścił
inny port z naruszeniem przepisów w zakresie informowania oraz zdawania odpadów
i pozostałości ładunkowych lub był eksploatowany z naruszeniem postanowień Konwencji BWM, zapewnia przeprowadzenie inspekcji tego statku przed udzieleniem pozwolenia na jego wyjście w morze.

art. 29. więcej Art. 29. Dyrektor urzędu morskiego jest obowiązany przeprowadzić
postępowanie, o którym mowa w niniejszym rozdziale:
1) w odniesieniu do statku o polskiej przynależności:
a) który spowodował zanieczyszczenie środowiska morskiego lub zagrożenie
zanieczyszczeniem, z naruszeniem przepisów ustawy,
b) na wniosek organu każdego państwa, w razie podejrzenia naruszenia
przepisów ustawy, jeżeli zostały zabezpieczone dowody;
2) w odniesieniu do statku o obcej przynależności, przebywającego w porcie
polskim lub bazie przeładunkowej, który spowodował zanieczyszczenie
środowiska morskiego lub zagrożenie zanieczyszczeniem na polskich obszarach
morskich, naruszając przepisy ustawy.

art. 30. więcej Art. 30. Dyrektor urzędu morskiego jest obowiązany przeprowadzić także
postępowanie w odniesieniu do statku o obcej przynależności, przebywającego
w polskim porcie lub bazie przeładunkowej, na wniosek:
1) organu każdego państwa, w razie podejrzenia zrzutu przez ten statek poza
polskim obszarem morskim, jeżeli zrzut ten spowodował lub zagroził
zanieczyszczeniem na jego wodach wewnętrznych, morzu terytorialnym lub w
wyłącznej strefie ekonomicznej;
2) organu państwa strony Konwencji MARPOL lub Konwencji BWM w sprawie
zrzutu, o którym mowa w pkt 1, niezależnie od miejsca jego dokonania.

art. 31. więcej Art. 31. Dyrektor urzędu morskiego wszczyna postępowanie, w celu
zabezpieczenia dowodów, w odniesieniu do statku o obcej przynależności, który:
1) przebywa w porcie polskim lub w bazie przeładunkowej, jeżeli spowodował
zanieczyszczenie lub zagrożenie zanieczyszczeniem poza polskimi obszarami
morskimi, z naruszeniem uznanych norm międzynarodowych;
2) znajdując się w polskim morzu terytorialnym lub w polskich morskich wodach
wewnętrznych spowodował zanieczyszczenie lub zagrożenie zanieczyszczeniem
tego obszaru morza;
3) przebywając w polskich obszarach morskich, wskutek zanieczyszczenia
w wyłącznej strefie ekonomicznej, spowodował poważną szkodę lub zagrożenie
poważną szkodą dla wybrzeży albo innych istotnych interesów państwa.

art. 32. więcej Art. 32. W razie otrzymania wiadomości o:
1) zanieczyszczeniu morza przez statki,
2) zatopieniu odpadów lub innych szkodliwych substancji ze statków
– dyrektor urzędu morskiego powinien niezwłocznie podjąć czynności w celu
wykrycia sprawców i zabezpieczenia dowodów.

art. 33. więcej Art. 33. Dyrektor urzędu morskiego niezwłocznie zawiadamia właściwy organ
państwa:
1) przynależności statku i każdego innego zainteresowanego państwa o działaniach
i środkach podjętych zgodnie z ustawą i przekazuje im odpowiednie dokumenty
dotyczące tych działań i środków;
2) następnego portu zawinięcia statku przepływającego przez polskie obszary
morskie o podejrzeniu zanieczyszczenia lub zagrożenia zanieczyszczeniem
środowiska morskiego.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Dyrektor urzędu morskiego w toku postępowania:
1) dopuszcza dowody zgłoszone przez organy innego państwa;
2) ułatwia udział w postępowaniu przedstawicielom właściwej organizacji
międzynarodowej, państwa przynależności statku oraz każdego państwa
dotkniętego zanieczyszczeniem morza;
3) w przypadku określonym w art. 29 pkt 1, może zwrócić się do właściwych
organów innego państwa o pomoc w wyjaśnieniu sprawy, jak również
rozpatrywać wnioski innych państw w tym zakresie;
4) w przypadkach określonych w art. 29–32, może zatrzymać statek, jednak nie
dłużej niż to jest konieczne do celów postępowania.
2. Jeżeli postępowanie wykaże naruszenie postanowień ustawy, z zastrzeżeniem
art. 26 pkt 1 lit. c, statek zostanie niezwłocznie zwolniony po wpłaceniu kaucji lub
złożeniu innego odpowiedniego zabezpieczenia finansowego.

Art. 34a. Dyrektor urzędu morskiego powiadamia ministra właściwego do
spraw gospodarki morskiej, Komisję Europejską, EMSA, pozostałe państwa członkowskie Unii Europejskiej oraz zainteresowane państwo bandery o zastosowanych sankcjach, o których mowa w art. 20 ust. 2 rozporządzenia 2015/757.

Art. 34b. 1. W przypadku określonym w art. 20 ust. 3 rozporządzenia 2015/757,
dyrektor urzędu morskiego, w drodze decyzji, wydaje statkowi o obcej przynależności
nakaz opuszczenia portu, o czym powiadamia ministra właściwego do spraw
gospodarki morskiej, Komisję Europejską, EMSA, pozostałe państwa członkowskie
Unii Europejskiej oraz zainteresowane państwo bandery. Decyzji nadaje się rygor
natychmiastowej wykonalności.
2. Dyrektor urzędu morskiego, w drodze decyzji, wydaje zakaz wejścia do portu
statkowi o obcej przynależności, wobec którego w innym niż Rzeczpospolita Polska
państwie członkowskim Unii Europejskiej wydano nakaz opuszczenia portu z powodu
nieprzechowywania na statku ważnego dokumentu zgodności w rozumieniu art. 3 lit.
h rozporządzenia 2015/757, do czasu przedstawienia tego dokumentu.

Art. 34c. Dyrektor urzędu morskiego niezwłocznie przekazuje Prezesowi
Wyższego Urzędu Górniczego kopię decyzji kończącej postępowanie, o którym mowa
w art. 29, jeżeli dotyczy ona zdarzenia związanego z działalnością polegającą na
poszukiwaniu, rozpoznawaniu lub wydobywaniu węglowodorów ze złóż w granicach
obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Do postępowania określonego w przepisach niniejszego rozdziału
stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256, 695 i 1298).
2. W przypadku konieczności natychmiastowego opuszczenia portu przez statek,
w stosunku do którego powzięto podejrzenie używania paliwa żeglugowego
o zawartości siarki większej niż dopuszczalna na danym obszarze morskim, a znane
są już wyniki badania laboratoryjnego próbki paliwa potwierdzające używanie przez
ten statek takiego paliwa żeglugowego, nie stosuje się przepisów art. 10 § 1, art. 391,
art. 392, art. 45, art. 49b, art. 79 i art. 79a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego.
3. Decyzję dyrektora urzędu morskiego właściwego dla obszaru położenia portu
zawierającą sankcję karną za używanie paliwa żeglugowego o zawartości siarki
większej niż dopuszczalna na danym obszarze morskim doręcza się bezpośrednio kapitanowi statku lub jego przedstawicielowi na podstawie art. 39 i art. 40 § 1 lub 2
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.

Art. 35a. 1. Kto usuwa ze statku substancje objęte załącznikami I (olej) i II
(szkodliwe substancje ciekłe) do Konwencji MARPOL w takiej ilości lub takiej
postaci, że może to doprowadzić do pogorszenia jakości wody, zagrażać życiu lub
zdrowiu wielu osób lub spowodować zniszczenie fauny i flory morskiej w znacznych
rozmiarach, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Armatorowi statku, z którego podczas przebywania w polskich
obszarach morskich dokonano, z naruszeniem przepisów ustawy, zanieczyszczenia,
w związku z eksploatacją statku lub zatopieniem w morzu odpadów i innych
substancji – wymierza się karę pieniężną o równowartości do 1 000 000 jednostek
obliczeniowych, zwanych Specjalnym Prawem Ciągnienia (SDR), określanych przez
Międzynarodowy Fundusz Walutowy.
2. Tej samej karze podlega również armator statku o polskiej przynależności,
z którego dokonano, z naruszeniem przepisów ustawy, zanieczyszczenia poza
polskimi obszarami morskimi, w związku z eksploatacją statku lub zatopieniem
w morzu odpadów lub innych substancji, bez wymaganego zezwolenia lub wbrew
jego warunkom.

Art. 36a. Jeżeli armator statku, nie wykonując ciążących na nim z mocy prawa
obowiązków lub łamiąc ustanowione prawem zakazy:
1) przewozi ładunki niebezpieczne lub zanieczyszczające, nie przekazując
informacji, o których mowa w art. 10a,
2) dopuszcza do wykonywania przez osoby nieposiadające odpowiednich
uprawnień, o których mowa w art. 13a, odzysku substancji kontrolowanych lub fluorowanych gazów cieplarnianych z urządzeń chłodniczych,
klimatyzacyjnych, rozdzielnic elektrycznych oraz systemów ochrony
przeciwpożarowej i gaśnic w celu zapewnienia ich regeneracji, recyklingu lub
zniszczenia,
3) nie wypełnia obowiązku przekazywania w terminie rocznych sprawozdań, o
których mowa w art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. o substancjach
zubożających warstwę ozonową oraz o niektórych fluorowanych gazach cieplarnianych, do wyspecjalizowanej jednostki,
4) nie podejmuje wszelkich wykonalnych środków ostrożności w celu zapobiegania
wszelkim wyciekom i emisjom substancji kontrolowanych i fluorowanych
gazów cieplarnianych oraz ich minimalizowania,
5) (uchylony)
6) użytkuje instalację lub urządzenie zawierające substancje kontrolowane
w sposób niezapobiegający emisji substancji kontrolowanych do środowiska
oraz nie przeprowadza sprawdzenia szczelności tych urządzeń,
7) stosuje lub stosuje ponownie na statku związki cynoorganiczne, które działają jak biocydy,
8) eksploatuje statek, na którego kadłubie występują związki cynoorganiczne,
9) eksploatuje statek, z którego emitowane są do powietrza:
a) substancje zubożające warstwę ozonową,
b) tlenki azotu,
c) fluorowane gazy cieplarniane
10) (uchylony)
– podlega karze pieniężnej do wysokości 50 000 SDR.

Art. 36aa. 1. Jeżeli armator statku używa na statku paliwa żeglugowego
zawierającego niedopuszczalną zawartość siarki, podlega karze pieniężnej do
wysokości 600 000 SDR.
2. Jeżeli armator statku stosuje na statku metody redukcji emisji, które nie
posiadają zatwierdzenia, o którym mowa w art. 13dg ust. 1 albo 2, podlega karze
pieniężnej do wysokości 600 000 SDR.
3. Jeżeli armator statku nie przekazuje wyników testów metod redukcji emisji
zgodnie z art. 13da ust. 2b, podlega karze pieniężnej do wysokości 100 000 SDR.
3a. Jeżeli armator statku niezgodnie z prawidłem 14 załącznika VI do Konwencji
MARPOL przewozi do celów spalania paliwo olejowe przeznaczone do napędu lub
obsługi statku niespełniające wymogów dotyczących zawartości siarki, podlega karze
pieniężnej do wysokości 600 000 SDR.
4. Jeżeli armator statku objętego rozporządzeniem 1257/2013 eksploatuje statek
bez ważnego świadectwa inwentaryzacji, o którym mowa w art. 9 rozporządzenia
1257/2013, lub kieruje statek do zakładu recyklingu, który nie znajduje się
w europejskim wykazie zakładów recyklingu statków, o którym mowa w art. 16
rozporządzenia 1257/2013, podlega karze pieniężnej do wysokości 600 000 SDR.
5. Jeżeli armator statku objętego rozporządzeniem 2015/757:
1) nie monitoruje emisji CO2 w sposób określony w art. 8 rozporządzenia 2015/757,
2) nie monitoruje parametrów, o których mowa w art. 9 ust. 1 zdanie pierwsze
rozporządzenia 2015/757, w sposób określony w tym przepisie,
3) nie monitoruje parametrów, o których mowa w art. 10 zdanie pierwsze
rozporządzenia 2015/757, w sposób określony w tym przepisie,
4) nie przedkłada w terminie do dnia 30 kwietnia każdego roku Komisji
Europejskiej lub dyrektorowi urzędu morskiego właściwego dla portu
macierzystego statku raportu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 rozporządzenia
2015/757,
5) wbrew art. 11 ust. 2 rozporządzenia 2015/757 nie zapewnia, aby w przypadku
określonym w tym przepisie każdy statek, za który odpowiada, spełniał wymogi
rozporządzenia 2015/757 w odniesieniu do całego okresu sprawozdawczego, w
którym armator odpowiada za dany statek,
6) wbrew art. 12 ust. 1 rozporządzenia 2015/757 nie składa raportu, o którym mowa
w art. 11 ust. 1 rozporządzenia 2015/757, z wykorzystaniem automatycznych
systemów i formatów wymiany danych, w tym szablonów elektronicznych
– podlega karze pieniężnej do wysokości 50 000 SDR.
6. Jeżeli armator statku nie wykonuje obowiązków w zakresie gromadzenia
i przekazywania danych o zużyciu paliwa, w sposób zgodny z wymogami prawidła
22A załącznika VI do Konwencji MARPOL, podlega karze pieniężnej do wysokości
50 000 SDR.

Art. 36b. Załadowca, który nie dopełnia obowiązku określonego w art. 10b,
podlega karze pieniężnej do wysokości 50 000 SDR.

Art. 36c. Dostawca, który dostarczając paliwo nie wykonuje ciążących na nim
obowiązków, określonych w art. 13e ust. 2–6 i 13f, podlega karze pieniężnej do
wysokości 50 000 SDR.

art. 37. więcej Art. 37. Jeżeli kapitan lub inny członek załogi statku nie wykonując, ciążących
na nim z mocy prawa, obowiązków:
1) nie dba o zdatność statku do żeglugi lub innej działalności na morzu w zakresie
zapobiegania zanieczyszczaniu morza,
2) nie prowadzi w sposób zgodny z wymogami Konwencji MARPOL książki
zapisów olejowych, ładunkowych, odpadów powstających na statku oraz
zapisów o każdorazowym przejściu na zasilanie paliwem innym niż aktualnie
używane,
2a) nie prowadzi zapisów balastowych w sposób zgodny z wymogami prawidła
B-2 załącznika do Konwencji BWM,
3) nie zgłasza statku do przeglądu lub inspekcji, utrudnia bądź uniemożliwia
przegląd lub inspekcję w zakresie przewidzianym w Konwencji MARPOL lub
Konwencji BWM,
4) powoduje zanieczyszczenie środowiska morskiego,
5) nie przekazuje informacji o zauważonym zanieczyszczeniu albo informacji
o wypadku zagrożenia zanieczyszczeniem lub zanieczyszczenia środowiska
morskiego,
6) nie podejmuje koniecznych środków w celu zapobiegania zanieczyszczaniu,
ograniczenia lub usunięcia zanieczyszczenia środowiska morskiego, będącego
skutkiem wypadku,
7) nie przekazuje, na żądanie właściwych organów, informacji w przypadkach
przewidzianych w art. 27,
8) narusza przepisy dotyczące zdawania odpadów do portowych urządzeń
odbiorczych i nie informuje portu o odpadach ze statków znajdujących się na
statku lub pozostałościach ładunkowych,
9) nie zgłasza organom inspekcyjnym zdarzeń wpływających poważnie na stan
techniczny statku, jego urządzeń lub wyposażenia, powodujących zagrożenie dla
środowiska morskiego,
10) narusza przepisy dotyczące spalania odpadów na statku,
11) nie wykonuje obowiązków w zakresie oznakowania, zakładania i prowadzenia
karty urządzenia, sprawdzania szczelności, obsługi i naprawy urządzeń lub
instalacji zawierających czynnik chłodniczy będący substancją kontrolowaną,
12) nie posiada na statku dokumentów dostawy paliwa żeglugowego znajdującego
się w zbiornikach paliwowych statku lub posiadane dokumenty nie zawierają
wszystkich wymaganych informacji zgodnie z Konwencją MARPOL,
13) niezgodnie z Konwencją MARPOL nie posiada na statku próbek paliwa
żeglugowego znajdującego się w zbiornikach paliwowych statku lub próbki
paliwa żeglugowego są niezaplombowane lub niepodpisane,
14) nie posiada dokumentów, o których mowa w art. 13g ust. 4 pkt 2,
15) nie posiada ważnego pozwolenia na przeprowadzanie testów metod redukcji
emisji lub nie spełnia warunków, o których mowa w art. 13da ust. 1 i 2a,
16) stosuje na statku metody redukcji emisji w sposób, który nie zapewnia redukcji
emisji, o której mowa w art. 13c ust. 4,
17) nie dokonuje, zgodnie z Konwencją MARPOL, przejścia na paliwo wymagane
na danym obszarze morskim w czasie, który zapewnia spełnienie wymogów
dotyczących zawartości siarki w paliwie żeglugowym,
18) odmawia organom inspekcyjnym pobrania próbek paliwa żeglugowego, o
których mowa w art. 13g ust. 2 pkt 2,
19) nie posiada na statku dokumentów, wymaganych zgodnie z Konwencją BWM,
20) nie stosuje procedur dotyczących postępowania z wodami balastowymi
i osadami określonych w planie postępowania z wodami balastowymi,
21) użytkuje niesprawny system obróbki wód balastowych lub system, w którym
dokonano zmian niezatwierdzonych przez administrację,
22) nie przekazuje kapitanowi portu informacji na temat aktualnej ilości wód
balastowych na statku oraz przeprowadzonych operacji balastowych na statku
podlega karze pieniężnej do wysokości nieprzekraczającej dwudziestokrotnego
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej za rok
poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Art. 37a. Kto nie wykonuje obowiązków określonych w przepisach
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 782/2003 z dnia
14 kwietnia 2003 r. w sprawie zakazu stosowania związków cynoorganicznych na
statkach oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 536/2008 z dnia 13 czerwca 2008 r. nadającego moc art. 6 ust. 3 i art. 7 rozporządzenia (WE) nr 782/2003 Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie zakazu stosowania związków cynoorganicznych na
statkach oraz zmieniającego to rozporządzenie, podlega karze pieniężnej do
wysokości 50 000 SDR.

Art. 37b. Armator albo kapitan statku, który nie przestrzega warunków
określonych w decyzji w sprawie zwolnienia, o którym mowa w art. 20d ust. 1,
podlega karze pieniężnej do wysokości 200 000 SDR.

Art. 37c. Podmiot zarządzający portem lub przystanią morską albo podmiot
prowadzący działalność i użytkujący nabrzeże w granicach portu morskiego lub
przystani morskiej, który nie wykonuje obowiązków sporządzania nowych lub
aktualizacji istniejących planów, zgodnie z art. 23b, podlega karze pieniężnej do
wysokości 50 000 SDR.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Właściwość organów oraz tryb wymierzania i ściągania kar
pieniężnych z tytułu naruszenia przepisów, o których mowa w art. 36–37a, oraz
sposób wykorzystania kwot ściągniętych z tytułu kar pieniężnych regulują przepisy
ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej
i administracji morskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 2169 oraz z 2020 r. poz. 284 i 1378).
2. Wysokość kar pieniężnych, o których mowa w art. 36–37a, ustala się
z uwzględnieniem zakresu naruszeń, korzyści finansowych uzyskanych z tytułu
naruszeń i powtarzalności naruszeń.
3. Kary pieniężnej, o której mowa w art. 36aa ust. 1, nie nakłada się, w przypadku gdy:
1) armator statku zastosował zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki;
2) przedstawiony dowód, o którym mowa w art. 13g ust. 5, wykazał, że nie było
możliwe nabycie paliwa żeglugowego o zawartości siarki dopuszczalnej na
danym obszarze morskim.

Art. 38a. Nie podlega odpowiedzialności przewidzianej w art. 36 ust. 1 lub
art. 37 pkt 4 osoba fizyczna, której zachowanie realizuje jednocześnie znamiona
przestępstwa określonego w art. 35a, a przestępstwo to zostało stwierdzone
prawomocnym wyrokiem skazującym.

art. 39. więcej Art. 39. W ustawie z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne (Dz. U. Nr 38, poz. 230, z 1980 r. Nr 3, poz. 6, z 1983 r. Nr 44, poz. 201, z 1989 r. Nr 26, poz. 139 i Nr 35, poz. 192, z 1990 r. Nr 34, poz. 198 i Nr 39, poz. 222, z 1991 r. Nr 32, poz. 131 i Nr 77, poz. 335, z 1993 r. Nr 40, poz. 183 oraz z 1994 r. Nr 27, poz. 96) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 7 otrzymuje brzmienie:
Art. 7. 1. Przepisy ustawy stosuje się do wód śródlądowych.
2. Przepisy ustawy stosuje się również do morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego w zakresie ochrony przed zanieczyszczaniem ze źródeł lądowych i ochrony przed powodzią, a w pozostałym zakresie - w wypadkach w niej określonych.";
2) w art. 64 w ust. 1 skreśla się wyrazy „morskich oraz na statkach".

art. 40. więcej Art. 40. W ustawie z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. Nr 32, poz. 131, z 1994 r. Nr 27, poz. 96 i z 1995 r. Nr 7, poz. 31) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 55 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. Przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się w przypadkach określonych w przepisach o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki.";
2) art. 60 otrzymuje brzmienie:
Art. 60. Ściągnięte kwoty z tytułu kar pieniężnych są przychodami środków specjalnych będących w dyspozycji Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej, z przeznaczeniem na ochronę środowiska morskiego i żywych zasobów morza."

art. 41. więcej Art. 41. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.

Wyszukiwarka