Art. 13. 1. Kapitan lub armator statku o polskiej przynależności, w razie
wypadku na statku lub wykrycia uszkodzeń, wpływających poważnie na stan
techniczny statku, jego urządzeń i wyposażenia, powodujących zagrożenie
zanieczyszczeniem środowiska morskiego, powinien niezwłocznie powiadomić o tym
polski organ inspekcyjny.
2. Jeżeli statek o polskiej przynależności znajduje się w porcie państwa strony
Konwencji MARPOL, a zaszło zdarzenie, o którym mowa w ust. 1, kapitan lub
armator powinien o tym również niezwłocznie zawiadomić właściwe organy tego państwa.

Art. 13a. Czynności polegające na odzysku substancji kontrolowanych lub
fluorowanych gazów cieplarnianych ze znajdujących się na statkach urządzeń
chłodniczych, klimatyzacyjnych, systemów ochrony przeciwpożarowej, rozdzielnic
elektrycznych oraz gaśnic w celu zapewnienia regeneracji, recyklingu lub
unieszkodliwienia tych substancji lub gazów wykonywane są przez członka załogi
statku posiadającego co najmniej dyplom oficera mechanika wachtowego lub osobę posiadającą certyfikat dla personelu, o którym mowa w art. 20 ustawy z dnia 15 maja
2015 r. o substancjach zubożających warstwę ozonową oraz o niektórych
fluorowanych gazach cieplarnianych, albo przez przedsiębiorcę zatrudniającego taką osobę.

Art. 13b. Do dnia 31 stycznia każdego roku dyrektorzy urzędów morskich
przedstawiają ministrowi właściwemu do spraw środowiska raport w sprawie oceny
stanu przestrzegania w roku poprzednim przepisów dotyczących stosowania oraz
eksploatacji urządzeń chłodniczych, klimatyzacyjnych, rozdzielnic elektrycznych oraz
systemów ochrony przeciwpożarowej i gaśnic zawierających substancje
kontrolowane, nowe substancje, fluorowane gazy cieplarniane i pozostałe fluorowane
gazy cieplarniane, o których mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. o substancjach
zubożających warstwę ozonową oraz o niektórych fluorowanych gazach
cieplarnianych, na statkach.

Art. 13c. 1. Z zastrzeżeniem wyjątków określonych w Konwencji MARPOL,
zabrania się na statkach o polskiej przynależności oraz na statkach o obcej
przynależności przebywających w polskich obszarach morskich używania paliwa
żeglugowego niespełniającego wymagań lub dodatkowych kryteriów jakościowych
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 13f ust. 3 i 4.
2. Na statkach o polskiej przynależności oraz na statkach o obcej przynależności
przebywających w polskich obszarach morskich dopuszcza się stosowanie metod
redukcji emisji, jako alternatywę dla stosowania paliwa żeglugowego spełniającego
wymagania i dodatkowe kryteria jakościowe określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 13f ust. 3 i 4.
3. Przez metodę redukcji emisji rozumie się stosowanie elementu instalacji,
materiału, urządzenia instalowanego na statku, procedury, alternatywnego paliwa lub
inną metodę, zapewniające osiągnięcie redukcji emisji dwutlenku siarki, którą można
zweryfikować, oznaczyć ilościowo i zastosować. Minimalne kryteria, które powinny
spełniać metody redukcji emisji, określa załącznik II do dyrektywy Rady 1999/32/WE
z dnia 26 kwietnia 1999 r. odnoszącej się do redukcji zawartości siarki w niektórych
paliwach ciekłych oraz zmieniającej dyrektywę 93/12/EWG (Dz. Urz. WE L 121 z 11.05.1999, str. 13, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 24, str. 17).
4. Na statkach, na których stosuje się metodę redukcji emisji, należy uzyskiwać
w sposób ciągły redukcję emisji dwutlenku siarki co najmniej do poziomu
stanowiącego równoważną wartość emisji dwutlenku siarki, którą uzyskiwano by,
stosując paliwo żeglugowe spełniające wymagania i dodatkowe kryteria jakościowe
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 13f ust. 3 i 4. Równoważne
wartości emisji dwutlenku siarki określa załącznik I do dyrektywy, o której mowa
w ust. 3.
5. Na statkach cumujących w portach dopuszcza się, jako alternatywę dla
stosowania metod redukcji emisji, stosowanie rozwiązania polegającego na
korzystaniu z lądowych systemów zasilania, o ile są one dostępne w danym porcie.

Art. 13d. (uchylony).

Art. 13da. 1. Przeprowadzenie testów metod redukcji emisji jest dopuszczalne
w przypadku spełniania następujących warunków:
1) testy przeprowadza się na statkach z zainstalowanymi urządzeniami
zapewniającymi nieprzerwane monitorowanie emisji gazów wylotowych,
wyposażonymi w zabezpieczenia uniemożliwiające ich otwarcie, zakłócenie ich
pracy i zmianę zapisanych na nich danych;
2) przez cały okres przeprowadzania testów stosuje się urządzenia, o których mowa w pkt 1;
3) podczas przeprowadzania testów zagospodarowuje się odpady powstałe zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 r. o portowych urządzeniach do
odbioru odpadów oraz pozostałości ładunkowych ze statków;
4) podczas przeprowadzania testów dokonuje się oceny ich wpływu na środowisko
morskie, w tym na ekosystemy w portach, przystaniach i ujściach rzek.
2. Przeprowadzenie na statkach o polskiej przynależności oraz na statkach o
obcej przynależności przebywających w polskich obszarach morskich testów metod
redukcji emisji, które nie posiadają zatwierdzenia, o którym mowa w art. 13dg ust. 1
albo 2, wymaga uzyskania pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji.
2a. Nie wymaga uzyskania pozwolenia na przeprowadzenie testów metod
redukcji emisji, o których mowa w ust. 2, na statkach o obcej przynależności
przebywających w polskich obszarach morskich, które posiadają wydany przez
administrację państwa bandery lub uznaną organizację działającą w jej imieniu
dokument świadczący o przeprowadzaniu tych testów zgodnie z prawidłem 3.2
załącznika VI do Konwencji MARPOL.
2b. W przypadku, o którym mowa w ust. 2a, armator przekazuje wyniki testów
metod redukcji emisji dyrektorowi urzędu morskiego właściwemu dla obszaru, na
którym przeprowadzono testy, nie później niż po upływie 5 miesięcy od dnia ich
zakończenia.
3. Wniosek o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji
emisji składa się do dyrektora urzędu morskiego właściwego dla obszaru, w którym
planuje się przeprowadzenie testów metod redukcji emisji.
3a. Wniosek o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji
emisji na statkach o polskiej przynależności wyłącznie poza polskimi obszarami
morskimi składa się do dyrektora urzędu morskiego właściwego ze względu na port
macierzysty statku.
4. Wniosek o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji
emisji zawiera:
1) dane armatora – w przypadku:
a) osoby fizycznej – imię i nazwisko, adres zamieszkania, numer telefonu,
adres poczty elektronicznej,
b) osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości
prawnej – nazwę i adres siedziby głównej, numer telefonu, adres poczty elektronicznej;
2) dane statku, na którym będą przeprowadzane testy metod redukcji emisji, w tym:
a) nazwę,
b) numer identyfikacyjny statku nadany przez Międzynarodową Organizację Morską,
c) port macierzysty,
d) przynależność,
e) opis metody redukcji emisji, która będzie poddana testom,
f) termin i oznaczenie miejsca przeprowadzania testów metod redukcji emisji.
5. Do wniosku o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji
emisji dołącza się:
1) dokumentację potwierdzającą możliwość osiągnięcia równoważnej wartości
emisji dwutlenku siarki, o której mowa w art. 13c ust. 4;
2) oświadczenie armatora o zgodności z prawdą danych zawartych we wniosku
i spełnieniu warunków, o których mowa w ust. 1, o następującej treści:
„Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia wynikającej z art. 233 § 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks karny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1444 i 1517) oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie
testów metod redukcji emisji są kompletne i zgodne z prawdą;
2) znane mi są warunki uzyskania pozwolenia na przeprowadzenie testów
metod redukcji emisji i spełniam warunki określone w art. 13da
ust. 1 ustawy z dnia 16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu
morza przez statki (Dz. U. z 2020 r. poz. 1955).”.
6. Klauzula, o której mowa w ust. 5, zastępuje pouczenie organu
o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Art. 13db. 1. Pozwolenie na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji
wydaje, w drodze decyzji, dyrektor urzędu morskiego właściwy dla obszaru, na
którym planuje się przeprowadzenie testów metod redukcji emisji, a w przypadku, o
którym mowa w art. 13da ust. 3a – dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu
na port macierzysty statku, na okres nie dłuższy niż 18 miesięcy, z tym że okres
ważności pozwolenia nie obejmuje okresu, o którym mowa w ust. 4.
2. Wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji dotyczącego:
1) obszaru wykraczającego poza obszar właściwości dyrektora urzędu morskiego,
do którego został złożony wniosek o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie
testów metod redukcji emisji – wymaga uzgodnienia z dyrektorem urzędu
morskiego właściwym dla obszaru, w którym również planuje się
przeprowadzenie testów metod redukcji emisji;
2) obszarów znajdujących się poza polskimi obszarami morskimi – wymaga
poinformowania przez dyrektora urzędu morskiego, do którego został złożony wniosek:
a) armatora – o konieczności uzyskania pozwolenia na przeprowadzenie
testów metod redukcji emisji także od właściwych organów państw, na
których obszarach morskich armator również planuje przeprowadzenie
testów metod redukcji emisji,
b) właściwych organów państw, na których obszarach morskich armator
również planuje przeprowadzenie testów – o otrzymaniu wniosku
o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji.
3. W pozwoleniu na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji określa się:
1) nazwę i adres siedziby armatora albo jego imię i nazwisko oraz adres
zamieszkania, a także numer telefonu i adres poczty elektronicznej;
2) dane statku, na którym będą przeprowadzane testy metod redukcji emisji, w tym:
a) nazwę,
b) numer identyfikacyjny statku nadany przez Międzynarodową Organizację Morską,
c) port macierzysty,
d) przynależność;
3) opis metody redukcji emisji, której będą przeprowadzane testy;
4) termin i oznaczenie miejsca przeprowadzania testów metod redukcji emisji.
4. Przy określaniu terminu przeprowadzania testów metod redukcji emisji,
uwzględnia się termin wskazany we wniosku o wydanie pozwolenia na
przeprowadzenie testów metod redukcji emisji, z tym że termin rozpoczęcia testów nie
może przypadać wcześniej niż po upływie 7 miesięcy od dnia wydania pozwolenia.

Art. 13dc. Dyrektor urzędu morskiego odmawia, w drodze decyzji, wydania
pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji, w przypadku gdy
wniosek o wydanie pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji nie
spełnia warunków, o których mowa w art. 13da ust. 4 i 5.

Art. 13dd. Dyrektor urzędu morskiego cofa, w drodze decyzji, pozwolenie na
przeprowadzenie testów metod redukcji emisji, w przypadku gdy armator nie spełnia
warunków, o których mowa w art. 13da ust. 1.

Art. 13de. Podczas przeprowadzania testów metod redukcji emisji dopuszcza się
stosowanie paliwa żeglugowego niespełniającego wymagań określonych
w przepisach wydanych na podstawie art. 13f ust. 3 i 4.

Art. 13df. 1. Armator przekazuje wyniki testów metod redukcji emisji
dyrektorowi urzędu morskiego, który wydał pozwolenie na ich przeprowadzenie,
w terminie nie później niż po upływie 5 miesięcy od dnia ich zakończenia.
2. Dyrektor urzędu morskiego udostępnia wyniki testów metod redukcji emisji
w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej obsługującego go urzędu.

Art. 13dg. 1. Zatwierdzenia metod redukcji emisji objętych przepisami ustawy z
dnia 2 grudnia 2016 r. o wyposażeniu morskim (Dz. U. z 2019 r. poz. 955) dokonują
jednostki notyfikowane, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 13 kwietnia 2016
r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz. U. z 2019 r. poz. 544 oraz z 2020 r. poz. 1086).
2. Stosowanie metod redukcji emisji nieobjętych przepisami ustawy z dnia 2
grudnia 2016 r. o wyposażeniu morskim jest dopuszczalne pod warunkiem ich
zatwierdzenia zgodnie z przepisami Unii Europejskiej dotyczącymi metod redukcji
emisji oraz z uwzględnieniem:
1) wytycznych opracowanych przez Międzynarodową Organizację Morską
dotyczących metod redukcji emisji;
2) wyników przeprowadzonych testów metod redukcji emisji;
3) ich wpływu na środowisko, w tym możliwych do uzyskania poziomów redukcji
emisji dwutlenku siarki, a także wpływu na ekosystemy w portach, przystaniach
i ujściach rzek;
4) możliwości monitorowania i weryfikacji metod redukcji emisji.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej ogłasza, w drodze
obwieszczenia, informacje o wytycznych opracowanych przez Międzynarodową
Organizację Morską dotyczących metod redukcji emisji, mając na uwadze potrzebę
upowszechniania wiedzy o zasadach dotyczących ochrony środowiska przed
zanieczyszczeniami ze statków.

Art. 13e. 1. Dyrektorzy urzędów morskich prowadzą ewidencję działających
w polskich obszarach morskich dostawców paliwa przeznaczonego do użycia przez
statki, zwanych dalej „dostawcami”.
2. Przed dokonaniem pierwszej dostawy dostawca jest obowiązany do zgłoszenia
właściwemu dla miejsca dostawy dyrektorowi urzędu morskiego informacji
dotyczących działalności w zakresie dostaw paliwa w polskich obszarach morskich.
3. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 2, zawiera nazwę, siedzibę, adres
korespondencyjny oraz numer telefonu dostawcy, a także określa rodzaje
dostarczanych paliw z użyciem nomenklatury scalonej (kodów CN) oraz nazwy
portów i przystani morskich, w których planowane jest dostarczanie poszczególnych
paliw. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 2, załącza się kopię koncesji na obrót
paliwami oraz kopię pisemnego potwierdzenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym
mowa w art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
z 2020 r. poz. 722).
4. Dostawca informuje właściwego dla miejsca dostaw dyrektora urzędu
morskiego o zmianie danych, o których mowa w ust. 3, w terminie 7 dni od dnia
dokonania zmiany.
5. Do ostatniego dnia miesiąca następującego po każdym kwartale dostawca jest
obowiązany do złożenia właściwemu dla miejsca dostaw dyrektorowi urzędu
morskiego sprawozdania z działalności za dany kwartał, zawierającego co najmniej
informację o ilości i rodzaju paliwa sprzedanego w poszczególnych portach
i przystaniach morskich, z uwzględnieniem zawartości siarki i kodów CN.
6. W przypadku zakończenia działalności w zakresie dostaw paliwa w polskich
obszarach morskich dostawca jest obowiązany do pisemnego poinformowania o tym
właściwego dla miejsca dostaw dyrektora urzędu morskiego w terminie 7 dni od dnia
zakończenia tej działalności.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej na podstawie informacji
przekazanych przez dyrektora urzędu morskiego udostępnia w Biuletynie Informacji
Publicznej na stronie urzędu obsługującego tego ministra aktualną listę dostawców
działających na obszarze właściwości dyrektora urzędu morskiego.
8. Lista, o której mowa w ust. 7, zawiera:
1) nazwy dostawców;
2) siedziby dostawców;
3) adresy korespondencyjne dostawców;
4) numery telefonów dostawców;
5) określenie rodzajów dostarczanych przez dostawców paliw z użyciem kodów CN;
6) nazwy portów i przystani morskich, w których poszczególne paliwa mogą być dostarczane.
9. Dyrektor urzędu morskiego przekazuje informacje, o których mowa w ust. 2,
4 i 6, ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej nie później niż w terminie
7 dni od dnia, w którym uzyskał informacje od dostawcy.
10. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej zapewnia na bieżąco
aktualizację listy, o której mowa w ust. 7.
11. Do dnia 30 czerwca każdego roku minister właściwy do spraw gospodarki
morskiej udostępnia w Biuletynie Informacji Publicznej na stronach podmiotowych
urzędu obsługującego tego ministra roczne podsumowanie informacji o ilości
i rodzajach paliw żeglugowych dostarczonych w poszczególnych portach
i przystaniach morskich w roku poprzednim.

Art. 13f. 1. Dostawca jest obowiązany do dostarczenia na statek paliwa
spełniającego wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 3 i 4.
2. Szczegółowe obowiązki dostawcy oraz kapitana statku, w zakresie dostaw
paliwa na statek, określa Konwencja MARPOL.
2a. W przypadku gdy kapitan statku o polskiej przynależności znajdującego się
poza polskimi obszarami morskimi nie może nabyć paliwa żeglugowego o zawartości
siarki dopuszczalnej na danym obszarze morskim, powiadamia o tym dyrektora
urzędu morskiego właściwego dla portu macierzystego statku oraz właściwe władze
portu przeznaczenia.
2b. W przypadku gdy kapitan statku znajdującego się w polskich obszarach
morskich nie może nabyć paliwa żeglugowego o zawartości siarki dopuszczalnej na
tych obszarach morskich, powiadamia o tym dyrektora urzędu morskiego właściwego
dla obszaru, w którym znajduje się statek, administrację państwa przynależności
statku, oraz właściwe władze portu przeznaczenia.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw energii określi,
w drodze rozporządzenia, wymagania dotyczące zawartości siarki w paliwie
żeglugowym, w tym sposób jej oznaczania, mając na względzie przepisy Unii
Europejskiej w zakresie ograniczenia zawartości siarki w paliwach.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw energii może
określić, w drodze rozporządzenia, dodatkowe kryteria jakościowe dla paliw żeglugowych dostarczanych na statek, mając na względzie ochronę środowiska przed zanieczyszczeniami ze statków.
5. Jednostki pływające Marynarki Wojennej, Straży Granicznej i Policji
obowiązane są stosować paliwa żeglugowe spełniające wymagania, o których mowa
w przepisach wydanych na podstawie ust. 3, lub zatwierdzone metody redukcji emisji
dwutlenku siarki, o ile nie zagraża to obronności lub bezpieczeństwu państwa.
6. Minister Obrony Narodowej oraz minister właściwy do spraw wewnętrznych,
każdy w zakresie swojego działania, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw klimatu oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, mogą
określić, w drodze rozporządzenia, warunki, w jakich jednostki pływające, o których
mowa w ust. 5, mogą nie stosować paliw żeglugowych spełniających wymagania,
o których mowa w przepisach wydanych na podstawie ust. 3, lub zatwierdzonych
metod redukcji emisji dwutlenku siarki, mając na względzie charakter zadań
wykonywanych przez te jednostki oraz konieczność zapewnienia należytej ochrony
środowiska morskiego.

Art. 13g. 1. Dyrektor urzędu morskiego przeprowadza inspekcje w zakresie
zawartości siarki w paliwie żeglugowym.
2. Inspekcja w zakresie zawartości siarki w paliwie żeglugowym jest
przeprowadzana zgodnie z art. 3–6 decyzji 2015/253 i obejmuje:
1) sprawdzanie każdorazowo dokumentów dostawy paliwa zawierających
informacje dostawcy paliwa o zawartości siarki w paliwie żeglugowym, w tym
sprawdzanie, czy towarzyszą tym dokumentom zaplombowane próbki paliwa
żeglugowego podpisane przez przedstawiciela statku przyjmującego paliwo, oraz
sprawdzanie dziennika maszynowego i książki zapisów olejowych w zakresie
wpisów dokumentujących operacje zmiany paliwa;
2) w odniesieniu do co najmniej 40% inspekcjonowanych statków pobieranie
próbek paliwa żeglugowego:
a) z systemu obiegu paliwa na statku,
b) ze zbiornika paliwowego statku, jeżeli jest to technicznie możliwe,
c) wykorzystując zaplombowane próbki paliwa żeglugowego towarzyszące
dokumentom dostawy paliwa, przekazane na statek przez dostawcę paliwa
zgodnie z prawidłem 18 załącznika VI do Konwencji MARPOL lub
d) w trakcie jego dostawy na statek
– i badanie w nim zawartości siarki.
3. W przypadku pobrania próbek paliwa żeglugowego na statku zgodnie z
przepisami decyzji 2015/253, przedstawiciel statku przechowuje jedną próbkę przez
okres nie krótszy niż 12 miesięcy, licząc od daty jej pobrania.
4. W przypadku ustalenia w wyniku inspekcji, że na danym statku nie przestrzega
się wymagań dotyczących zawartości siarki w paliwie żeglugowym, dyrektor urzędu
morskiego żąda od kapitana tego statku:
1) o ile jest to możliwe, podjęcia działań mających na celu dostosowanie paliwa
żeglugowego do przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 13f ust.
3;
2) przedstawienia:
a) wykazu działań podjętych w celu osiągnięcia zgodności z wymaganiami
dotyczącymi zawartości siarki w paliwie żeglugowym na danym obszarze
morskim,
b) dowodu, że podjęto próbę nabycia paliwa żeglugowego o zawartości siarki
dopuszczalnej na danym obszarze morskim zgodnie z planem podróży oraz,
jeżeli paliwo to nie było dostępne w miejscu, w którym zaplanowano jego
nabycie, że podjęto próbę zlokalizowania alternatywnych źródeł takiego
paliwa, a także że pomimo podjęcia tych prób nabycie takiego paliwa nie
było możliwe.
5. Za dowód podjęcia próby nabycia paliwa żeglugowego o zawartości siarki
dopuszczalnej na danym obszarze morskim uznaje się pisemne oświadczenie
dostawcy paliwa o braku dostępności takiego paliwa w danym porcie.
6. Przy żądaniu podjęcia działań, o których mowa w ust. 4, dyrektor urzędu
morskiego uwzględnia ustalony plan podróży danego statku, w tym planowany termin
opuszczenia portu.
6a. W przypadku uzasadnionego podejrzenia użycia przez statek paliwa
żeglugowego o zawartości siarki większej niż dopuszczalna na danym obszarze
morskim lub spowodowania zanieczyszczenia dyrektor urzędu morskiego właściwy
dla obszaru położenia portu wydaje kapitanowi statku, w drodze decyzji, zakaz
wyjścia statku z portu oraz określa wysokość kaucji lub innego odpowiedniego
zabezpieczenia finansowego na poczet ewentualnej kary. Decyzja zawiera pouczenie
o treści ust. 6b.
6b. Statkowi, w stosunku do którego wydano zakaz, o którym mowa w ust. 6a,
dyrektor urzędu morskiego właściwy dla obszaru położenia portu może udzielić,
w drodze decyzji, zgody na opuszczenie portu, w przypadku gdy nie są jeszcze znane
wyniki badań pobranej ze statku próbki paliwa lub próbki substancji ropopochodnych
pobranych z powierzchni wody wokół statku lub ze statku, pod warunkiem wpłacenia
kaucji lub złożenia innego odpowiedniego zabezpieczenia finansowego na poczet
ewentualnej kary dyrektorowi urzędu morskiego właściwemu dla obszaru położenia
portu.
6c. Decyzja, o której mowa w ust. 6a, traci moc w zakresie zakazu wyjścia statku
z portu z chwilą wydania decyzji, o której mowa w ust. 6b.
6d. W przypadku uzyskania wyników badań próbek niepotwierdzających
podejrzenia użycia przez statek paliwa żeglugowego o zawartości siarki większej niż
dopuszczalna na danym obszarze morskim lub spowodowania zanieczyszczenia,
o których mowa w ust. 6b, dyrektor urzędu morskiego właściwy dla obszaru położenia
portu, w drodze decyzji, cofa zakaz wyjścia statku z portu oraz niezwłocznie zwraca
kaucję lub inne zabezpieczenie finansowe armatorowi statku, o którym mowa
w ust. 6a.
6e. Kaucja lub inne odpowiednie zabezpieczenie finansowe, o których mowa
w ust. 6b, są zwracane nie później niż w terminie 10 dni od końca miesiąca, w którym
uzyskano wyniki badań próbek, o których mowa w ust. 6d. Zwrot kaucji następuje na
rachunek podmiotu, o którym mowa w ust. 6d.
7. Informacje o wynikach przeprowadzonej inspekcji statku w zakresie
zawartości siarki w paliwie żeglugowym obejmują:
1) datę przeprowadzonej inspekcji;
2) dane identyfikacyjne statku: numer identyfikacyjny nadany przez
Międzynarodową Organizację Morską, nazwę, przynależność, sygnał
rozpoznawczy, pojemność brutto (GT), rodzaj napędu, metody redukcji emisji,
jeżeli są inne niż polegające na stosowaniu paliw niskosiarkowych;
3) nazwy posiadanych przez statek zbiorników paliwowych i określenie ich
pojemności;
4) podanie typu urządzenia spalinowego oraz jego mocy określonej w kW;
5) dane dotyczące paliwa żeglugowego dostarczonego na statek uzyskane z
dokumentów dostawy paliwa lub na podstawie zapisów w dzienniku maszynowym: datę dostarczenia paliwa, typ paliwa, ilość w m³, zawartość siarki
w %, nazwę dostawcy paliwa i nazwę portu dostawy paliwa;
6) dane z Międzynarodowego certyfikatu o zapobieganiu zanieczyszczeniu
powietrza przez statki: nazwę organu, który wydał certyfikat, datę wydania, datę
ważności, nazwę organu, który przeprowadził inspekcję okresową
potwierdzającą ważność certyfikatu, oraz datę i miejsce przeprowadzenia
ostatniej inspekcji okresowej;
7) dane dotyczące pobranej próbki paliwa żeglugowego: typ paliwa, ilość w ml,
zawartość siarki w %, źródło poboru próbki, metodę poboru próbki, numer
identyfikacyjny próbki, nazwę portu, w którym pobrano próbkę, oraz datę
wykonania analizy próbki i nazwę laboratorium przeprowadzającego analizę próbki;
8) stwierdzone niezgodności z wymaganiami w zakresie zawartości siarki w paliwie
żeglugowym, w tym rodzaj uchybienia, oraz działania podjęte w celu osiągnięcia zgodności;
9) inne dane uzyskane w ramach inspekcji.
8. Z przeprowadzonych inspekcji w zakresie zawartości siarki w paliwie
żeglugowym dyrektor urzędu morskiego sporządza corocznie sprawozdanie, które
przekazuje do dnia 30 kwietnia następnego roku Prezesowi Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
9. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 8, zawiera w szczególności informacje o:
1) całkowitej liczbie przebadanych próbek paliwa żeglugowego z podziałem na
rodzaje paliwa żeglugowego;
2) każdorazowo użytej do badania ilości paliwa żeglugowego i wyliczonej średniej
zawartości siarki;
3) liczbie inspekcji przeprowadzonych na statkach;
4) średniej zawartości siarki w paliwach żeglugowych stosowanych na obszarze
właściwości dyrektora urzędu morskiego, obliczonej na podstawie
przeprowadzonych badań oraz przekazanych przez dostawców paliwa
informacji.
10. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej zapewnia przekazanie
Komisji Europejskiej informacji, o których mowa w art. 7 decyzji 2015/253, do dnia
30 czerwca każdego roku.

Art. 13h. Dyrektor urzędu morskiego może wyrazić zgodę, aby węglowodory
wydobywane przez platformę lub urządzenie wiertnicze były używane jako paliwo,
jeżeli będą one używane wyłącznie przez tę platformę lub to urządzenie wiertnicze.

Art. 13i. Podmiot, który nakłada lub usuwa szkodliwe pokrycia
przeciwporostowe, ma obowiązek zapewnić, aby odpady powstałe podczas prac
zostały zebrane i poddane procesom przetwarzania zgodnie z ustawą z dnia 14 grudnia
2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2020 r. poz. 797 i 875).

Art. 13j. 1. Dyrektor urzędu morskiego przekazuje niezwłocznie ministrowi
właściwemu do spraw gospodarki morskiej:
1) informację o udzieleniu pozwolenia na przeprowadzenie testów metod redukcji emisji;
2) wyniki testów metod redukcji emisji;
3) informację o niemożności nabycia przez kapitana statku paliwa żeglugowego
o zawartości siarki dopuszczalnej na danym obszarze morskim.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje Komisji Europejskiej:
1) informację, o której mowa w ust. 1 pkt 1 – w terminie 6 miesięcy przed dniem
rozpoczęcia testów metod redukcji emisji;
2) wyniki, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – w terminie 6 miesięcy od dnia
zakończenia testów metod redukcji emisji;
3) informację, o której mowa w ust. 1 pkt 3 – niezwłocznie po jej otrzymaniu.

Art. 13k. Dyrektor urzędu morskiego wykonuje zadanie, o którym mowa w art.
19 ust. 3 rozporządzenia 2015/757.

Art. 13l. Raport, o którym mowa w art. 11 ust. 1 rozporządzenia 2015/757,
przedkłada się dyrektorowi urzędu morskiego właściwemu dla portu macierzystego statku.

Art. 13m. 1. Dyrektor urzędu morskiego wykonuje zadania kontrolne państwa
portu, o których mowa w art. 11 rozporządzenia 1257/2013.
2. Dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port macierzysty statku
wykonuje zadania organu administracji, o których mowa w przepisach rozporządzenia 1257/2013.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje Komisji
Europejskiej sprawozdanie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 rozporządzenia 1257/2013.

Ustawa o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki art. 13

DODAJ