Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa określa zasady podejmowania i wykonywania:
1) krajowego transportu drogowego;
2) międzynarodowego transportu drogowego;
3) niezarobkowego krajowego przewozu drogowego;
4) niezarobkowego międzynarodowego przewozu drogowego.
2. Ustawa określa również:
1) zasady działania Inspekcji Transportu Drogowego;
2) odpowiedzialność za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego:
a) podmiotów wykonujących przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem,
b) kierowców,
c) osób zarządzających transportem,
d) innych osób wykonujących czynności związane z przewozem drogowym;
3) zasady i tryb wyznaczania dworców, w których jest udzielana pomoc osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej;
4) zasady ochrony praw pasażerów.

art. 2. więcej Art. 2. Na zasadzie wzajemności, o ile umowy międzynarodowe ratyfikowane
przez Rzeczpospolitą Polską nie stanowią inaczej, przedsiębiorca zagraniczny
uprawniony do wykonywania transportu drogowego na podstawie prawa właściwego dla kraju jego siedziby może go wykonywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w ustawie.

art. 3. więcej Art. 3. 1. Przepisów ustawy nie stosuje się do przewozu drogowego
wykonywanego pojazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów:
1) przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie
z kierowcą – w niezarobkowym przewozie drogowym osób;
2) o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony w transporcie
drogowym rzeczy oraz niezarobkowym przewozie drogowym rzeczy;
3) zespołów ratownictwa medycznego oraz w ramach usług transportu sanitarnego.
1a. Przepisy ustawy stosuje się do kontroli przez Inspekcję Transportu Drogowego:
1) przestrzegania przepisów ruchu drogowego przez kierujących pojazdami na
zasadach określonych w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990, z późn. zm.);
2) prawidłowości uiszczenia opłaty elektronicznej, o której mowa w art. 13 ust. 1
pkt 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2018 r.
poz. 2068 oraz z 2019 r. poz. 698, 730, 1495, 1716 i 1815).
2. Do przewozów drogowych wykonywanych:
1) w ramach powszechnych usług pocztowych,
2) w ramach usług polegających na przewozie odpadów komunalnych lub
nieczystości ciekłych,
3) przez podmioty niebędące przedsiębiorcami,
4) w ramach usuwania skutków awarii lub wypadków pojazdami pomocy drogowej
– stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące niezarobkowego przewozu drogowego.

art. 4. więcej Art. 4. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) krajowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi
zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów
składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) międzynarodowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie
działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami
samochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się
z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda pojazdu
między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem
granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
3) transport drogowy – krajowy transport drogowy lub międzynarodowy transport
drogowy; określenie to obejmuje również:
a) każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo
w stosunku do działalności gospodarczej, niespełniający warunków,
o których mowa w pkt 4,
b) działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy,
c) działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozie osób;
4) niezarobkowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne – każdy przejazd
pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowanego lub bez
ładunku, przeznaczonego do nieodpłatnego krajowego i międzynarodowego
przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez przedsiębiorcę
pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej,
spełniający łącznie następujące warunki:
a) pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez
przedsiębiorcę lub jego pracowników,
b) przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania
pojazdami samochodowymi,
c) w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego – rzeczy przewożone są
własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione,
wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub
naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy
z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także
przewóz pracowników i ich rodzin,
d) nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej
w zakresie usług turystycznych;
5) niezarobkowy krajowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne wykonywany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
6) niezarobkowy międzynarodowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby
własne wykonywany z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
6a) przewóz drogowy – transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy,
a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE)
nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r.
w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do
transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG)
nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady
(EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str. 1), zwanego dalej
„rozporządzeniem (WE) nr 561/2006”;
7) przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych
odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie
i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2017 r.
poz. 1983 oraz z 2018 r. poz. 2244);
7a) (uchylony)
8) linia komunikacyjna – połączenie komunikacyjne na określonej drodze między
przystankami wskazanymi w rozkładzie jazdy, po której odbywają się regularne
przewozy osób;
8a) przystanek – miejsce przeznaczone do wsiadania lub wysiadania pasażerów na
danej linii komunikacyjnej, oznaczone w sposób określony w przepisach ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, z informacją o rozkładzie
jazdy, z uwzględnieniem godzin odjazdów środków transportowych
przewoźnika drogowego uprawnionego do korzystania z tego miejsca;
9) przewóz regularny specjalny – niepubliczny przewóz regularny określonej grupy
osób, z wyłączeniem innych osób;
10) przewóz wahadłowy – wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam
i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym samym
miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie następujących warunków:
a) każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do miejsca początkowego,
b) miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miejsce
rozpoczęcia usługi przewozowej oraz miejsce zakończenia usługi
przewozowej, z uwzględnieniem w każdym przypadku okolicznych
miejscowości leżących w promieniu 50 km;
11) przewóz okazjonalny – przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego,
przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego;
12) przewóz kabotażowy – przewóz wykonywany pojazdem samochodowym
zarejestrowanym za granicą lub przez przedsiębiorcę zagranicznego między
miejscami położonymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
13) transport kombinowany – przewóz rzeczy, podczas którego samochód
ciężarowy, przyczepa, naczepa z jednostką ciągnącą lub bez jednostki ciągnącej,
nadwozie wymienne lub kontener 20-stopowy lub większy korzysta z drogi
w początkowym lub końcowym odcinku przewozu, a na innym odcinku z usługi
kolei, żeglugi śródlądowej lub transportu morskiego, przy czym odcinek morski
przekracza 100 km w linii prostej; odcinek przewozu początkowego lub
końcowego oznacza przewóz:
a) pomiędzy punktem, gdzie rzeczy są załadowane, i najbliższą odpowiednią
kolejową stacją załadunkową dla odcinka początkowego oraz pomiędzy
najbliższą odpowiednią kolejową stacją wyładunkową a punktem, gdzie
rzeczy są wyładowane, dla końcowego odcinka lub
b) wewnątrz promienia nieprzekraczającego 150 km w linii prostej ze
śródlądowego lub morskiego portu załadunku lub wyładunku;
14) międzynarodowy transport kombinowany – transport kombinowany, podczas
którego następuje przekroczenie granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
14a) operacja transportu intermodalnego – operacje:
a) transportu kombinowanego albo międzynarodowego transportu kombinowanego,
b) transportowe obejmujące żeglugę śródlądową lub transport morski, których
częścią jest transport drogowy o długości początkowego lub końcowego
odcinka drogowego nieprzekraczającego 150 km na terytorium Unii
Europejskiej, przy czym gdy jest to niezbędne w celu dotarcia do
najbliższego miejsca umożliwiającego obsługę pojazdu dokonującego operacji transportu intermodalnego, przewoźnik może przekroczyć długość odcinka drogowego;
14b) wysyłający – uczestnik operacji transportu intermodalnego będący:
a) załadowcą wskazanym w konosamencie lub innym dokumencie, na
podstawie którego odbywa się przewóz – w przypadku wykonywania
operacji transportu intermodalnego obejmującej, oprócz odcinka przewozu
drogowego, transport morski,
b) nadawcą – w przypadku wykonywania operacji transportu intermodalnego
obejmującej, oprócz odcinka przewozu drogowego, transport kolejowy lub
żeglugę śródlądową;
15) przewoźnik drogowy – przedsiębiorca uprawniony do wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
16) zagraniczny przewoźnik drogowy – zagraniczny przedsiębiorca uprawniony do
wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego na
podstawie przepisów obowiązujących w państwie, w którym znajduje się jego siedziba;
17) licencja – decyzja administracyjna wydana przez Głównego Inspektora
Transportu Drogowego lub określony w ustawie organ samorządu
terytorialnego, uprawniająca do podejmowania i wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
18) zezwolenie – decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do
spraw transportu, Głównego Inspektora Transportu Drogowego lub określony
w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca przewoźnika
drogowego do wykonywania określonego rodzaju transportu drogowego;
19) zezwolenie zagraniczne – dokument otrzymany na podstawie umowy
międzynarodowej od właściwego organu innego państwa lub organizacji
międzynarodowej przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej
przekazywany przewoźnikowi drogowemu i upoważniający go do wykonywania
międzynarodowego transportu drogowego, jednokrotnie lub wielokrotnie, do lub
z terytorium państwa określonego w zezwoleniu lub tranzytem przez jego terytorium;
19a) formularz jazdy – dokument wydawany na podstawie art. 12 rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 z dnia 21 października
2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (Dz. Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 88, z późn. zm.) oraz na
podstawie umowy w sprawie międzynarodowych okazjonalnych przewozów
pasażerów autokarami i autobusami (Umowa INTERBUS), sporządzonej
w Brukseli dnia 11 grudnia 2000 r. (Dz. U. z 2003 r. poz. 1076);
20) certyfikat kompetencji zawodowych – dokument potwierdzający posiadanie
kwalifikacji i wiedzy niezbędnych do podjęcia i wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
21) (uchylony)
21a) baza eksploatacyjna – miejsce wyposażone w odpowiedni sprzęt techniczny
i urządzenia techniczne umożliwiające prowadzenie działalności transportowej
w sposób zorganizowany i ciągły, w skład której wchodzi co najmniej jeden
z następujących elementów: miejsce postojowe, miejsce załadunku, rozładunku
lub łączenia ładunków, miejsce konserwacji lub naprawy pojazdów;
22) obowiązki lub warunki przewozu drogowego – obowiązki lub warunki
wynikające z przepisów ustawy oraz:
a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie
ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz
zmieniającego dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie
(WE) nr 1255/97 (Dz. Urz. UE L 3 z 05.01.2005, str. 1, z późn. zm.),
b) rozporządzenia (WE) nr 561/2006,
c) rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz. Urz.
UE L 190 z 12.07.2006, str. 1, z późn. zm.),
d) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009
z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące
warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz. Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 51, z późn. zm.),
e) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009
z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do
rynku międzynarodowych przewozów drogowych (Dz. Urz. UE L 300
z 14.11.2009, str. 72, z późn. zm.),
f) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009
z dnia 21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do
międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych
i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006,
g) rozporządzenia Komisji (UE) nr 581/2010 z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie
maksymalnych okresów na wczytanie odpowiednich danych z jednostek
pojazdowych oraz kart kierowców (Dz. Urz. UE L 168 z 02.07.2010, str. 16),
h) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia
4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w transporcie
drogowym i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85
w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym
oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów
socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. UE L 60
z 28.02.2014, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem (UE) nr 165/2014”,
lub aktów wykonawczych do rozporządzenia (UE) nr 165/2014:
– rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/799 z dnia
18 marca 2016 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 ustanawiającego wymogi
dotyczące budowy, sprawdzania, instalacji, użytkowania i naprawy
tachografów oraz ich elementów składowych (Dz. Urz. UE L 139
z 26.05.2016, str. 1, z późn. zm.),
– rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/548 z dnia
23 marca 2017 r. ustanawiającego standardowy formularz pisemnego
oświadczenia w sprawie usunięcia lub naruszenia plomby tachografu
(Dz. Urz. UE L 79 z 24.03.2017, str. 1),
i) decyzji Komisji nr 2007/230/WE z dnia 12 kwietnia 2007 r. w sprawie
formularza dotyczącego przepisów socjalnych odnoszących się do
działalności w transporcie drogowym (Dz. Urz. UE L 99 z 14.04.2007,
str. 14, z późn. zm.),
j) ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe,
k) ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach (Dz. U. z 2018 r. poz. 1454 i 1629 oraz z 2019 r. poz. 730, 1403 i 1579),
l) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym,
m) ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2019 r. poz. 122 i 1123),
n) ustawy z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2019 r. poz. 541, 675 i 1123),
o) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz
zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2018 r. poz. 1967),
p) ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1412),
q) ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2019 r. poz. 1252),
r) ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu
odpadów (Dz. U. z 2019 r. poz. 1162),
s) ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym
(Dz. U. z 2018 r. poz. 2016 i 2435 oraz z 2019 r. poz. 730, 1495 i 1696),
t) ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2019 r. poz. 341, 622 i 1287),
u) ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych
(Dz. U. z 2019 r. poz. 382, 534, 730 i 1123),
v) ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2019 r. poz. 701,
730, 1403 i 1579),
w) ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o tachografach (Dz. U. poz. 1480 oraz z 2019
r. poz. 1123),
x) wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych w zakresie
przewozu drogowego,
y) przepisów wydanych na podstawie art. 11b;
23) osoba niepełnosprawna i osoba o ograniczonej sprawności ruchowej – osobę
niepełnosprawną i osobę o ograniczonej sprawności ruchowej w rozumieniu
art. 3 lit. j rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011
z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie
autobusowym i autokarowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE)
nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 55 z 28.02.2011, str. 1);
24) pośrednictwo przy przewozie osób – działalność gospodarczą polegającą na
przekazywaniu zleceń przewozu osób samochodem osobowym, pojazdem
samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie
więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą lub taksówką oraz:
a) zawieraniu umowy przewozu w imieniu klienta lub przedsiębiorcy
wykonującego przewóz osób lub
b) pobieraniu opłaty za przewóz osób, lub
c) umożliwianiu zawarcia umowy przewozu lub umożliwianiu uregulowania
opłaty za przewóz osób
– samochodem osobowym, pojazdem samochodowym przeznaczonym
konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą
lub taksówką za pośrednictwem dostarczonych lub udostępnionych do tych
celów środków komunikacji elektronicznej, domen internetowych, aplikacji
mobilnych, programów komputerowych, systemów teleinformatycznych lub
innych środków przekazu informacji.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego, z zastrzeżeniem
art. 5b ust. 1 i 2, wymaga uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego, na zasadach określonych w rozporządzeniu Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r.
ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu
przewoźnika drogowego i uchylającym dyrektywę Rady 96/26/WE, zwanym dalej
„rozporządzeniem (WE) nr 1071/2009”.
2. Zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego udziela się
przedsiębiorcy, jeżeli:
1) spełnia wymagania określone w rozporządzeniu (WE) nr 1071/2009;
2) w stosunku do zatrudnionych przez przedsiębiorcę kierowców, a także innych
osób niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz wykonujących osobiście
przewóz na jego rzecz, nie orzeczono zakazu wykonywania zawodu kierowcy.
2a. Za przestępstwa w dziedzinach określonych w art. 6 ust. 1
lit. a rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 w zakresie spełniania wymogu dobrej
reputacji uznaje się przestępstwa umyślne określone w:
1) art. 173–175, art. 178–180, art. 189a, art. 218–221, art. 296–306 i art. 308
ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600, z późn. zm.);
2) art. 586–589 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych
(Dz. U. z 2019 r. poz. 505, 1543, 1655 i 1798);
3) art. 522 i art. 523 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U.
z 2019 r. poz. 498, 912, 1495, 1655 i 1802);
4) art. 53–64 i art. 68 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii
(Dz. U. z 2019 r. poz. 852, 1655 i 1818);
5) art. 399 i art. 400 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne
(Dz. U. z 2019 r. poz. 243, 326, 912, 1655 i 1802).
3. Zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego udziela się na
czas nieoznaczony.

Art. 5a. 1. Podjęcie i wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego
wymaga uzyskania odpowiedniej licencji wspólnotowej, na zasadach określonych w:
1) rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia
21 października 2009 r. dotyczącym wspólnych zasad dostępu do rynku
międzynarodowych przewozów drogowych, zwanym dalej „rozporządzeniem
(WE) nr 1072/2009”, lub
2) rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 z dnia
21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do
międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniającym
rozporządzenie (WE) nr 561/2006, zwanym dalej „rozporządzeniem (WE) nr 1073/2009”.
2. Licencji wspólnotowej udziela się przedsiębiorcy, jeżeli posiada zezwolenie
na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego.
3. Licencja wspólnotowa, o której mowa w ust. 1, jest zezwoleniem
w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019
r. poz. 1292 i 1495).

Art. 5b. 1. Podjęcie i wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie
przewozu osób:
1) samochodem osobowym,
2) pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej
7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą,
3) taksówką
– wymaga uzyskania odpowiedniej licencji.
2. Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego w zakresie pośrednictwa przy przewozie:
1) rzeczy,
2) osób
– wymaga uzyskania odpowiedniej licencji.
3. Licencji, o której mowa w ust. 1 i 2, udziela się na czas oznaczony, nie krótszy
niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 lat, uwzględniając wniosek strony.
4. Licencja, o której mowa w ust. 1 i 2, jest zezwoleniem w rozumieniu ustawy
z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

Art. 5c. 1. Licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1 pkt 1 i 2, udziela się
przedsiębiorcy, jeżeli:
1) członkowie organu zarządzającego osoby prawnej, osoby zarządzające spółką
jawną lub komandytową, a w przypadku innego przedsiębiorcy – osoby
prowadzące działalność gospodarczą:
a) nie zostały skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwa karne
skarbowe lub przestępstwa umyślne: przeciwko bezpieczeństwu
w komunikacji, mieniu, obrotowi gospodarczemu, wiarygodności
dokumentów, środowisku lub warunkom pracy i płacy albo inne mające
związek z wykonywaniem zawodu,
b) nie wydano im prawomocnego orzeczenia zakazującego wykonywania
działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) w stosunku do zatrudnionych przez niego kierowców, a także innych osób
niezatrudnionych przez tego przedsiębiorcę, lecz wykonujących osobiście
przewóz na jego rzecz, prawomocnie nie orzeczono zakazu wykonywania
zawodu kierowcy;
5) posiada on tytuł prawny do dysponowania pojazdem lub pojazdami
samochodowymi spełniającymi wymagania techniczne określone przepisami
prawa o ruchu drogowym, którymi transport drogowy ma być wykonywany.
2. Licencji, o której mowa w art. 5b ust. 2 pkt 1, udziela się przedsiębiorcy, jeżeli:
1) spełnia wymagania, o których mowa w ust. 1 pkt 1;
2) znajduje się w sytuacji finansowej zapewniającej podjęcie i prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego określonej
dostępnymi środkami finansowymi lub majątkiem w wysokości 50 000 euro;
3) przynajmniej jedna z osób zarządzających przedsiębiorstwem lub osoba
zarządzająca w przedsiębiorstwie transportem drogowym legitymuje się
certyfikatem kompetencji zawodowych.
2a. Licencji, o której mowa w art. 5b ust. 2 pkt 2, udziela się przedsiębiorcy, jeżeli:
1) spełnia wymagania, o których mowa w ust. 1 pkt 1;
2) znajduje się w sytuacji finansowej zapewniającej podjęcie i prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego określonej
dostępnymi środkami finansowymi lub majątkiem w wysokości 5000 złotych;
3) posiada wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej
(CEIDG) albo numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS).
3. Wymogi, o których mowa w ust. 2 pkt 2 i ust. 2a pkt 2, potwierdza się:
1) rocznym sprawozdaniem finansowym;
2) dokumentami potwierdzającymi:
a) dysponowanie środkami pieniężnymi w gotówce lub na rachunkach
bankowych lub dostępnymi aktywami,
b) posiadanie akcji, udziałów lub innych zbywalnych papierów wartościowych,
c) udzielenie gwarancji lub poręczeń bankowych,
d) własność nieruchomości.
4. Przy ocenie sytuacji finansowej, o której mowa w ust. 2 pkt 2, stosuje się kurs
średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski, obowiązujący w ostatnim dniu roku
poprzedzającego rok, w którym ocena ta jest dokonywana.

Art. 5d. Przedsiębiorca wykonujący transport drogowy w zakresie pośrednictwa
przy przewozie osób jest obowiązany prowadzić takie pośrednictwo wyłącznie na
rzecz przedsiębiorców posiadających odpowiednią licencję, o której mowa w art. 5b ust. 1.

Art. 5e. Zabrania się prowadzenia pośrednictwa przy przewozie osób
w przewozach okazjonalnych wykonywanych pojazdem samochodowym
przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 7 osób łącznie z kierowcą.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie
przewozu osób taksówką udziela się przedsiębiorcy, jeżeli:
1) spełnia wymagania określone w art. 5c ust. 1 pkt 1 i 5;
2) zatrudnieni przez niego kierowcy oraz sam przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy:
a) (uchylona)
b) nie byli prawomocnie skazani za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu
oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, a także za przestępstwa,
o których mowa w art. 59 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii, a ponadto nie orzeczono prawomocnie wobec nich zakazu
wykonywania zawodu kierowcy,
c) (uchylona)
d) spełniają wymagania określone w art. 39a ust. 1 pkt 1–4.
2. (uchylony)
2a. (uchylony)
2b. (uchylony)
3. (uchylony)
3a. (uchylony)
3b. (uchylony)
3c. (uchylony)
4. Licencja, o której mowa w ust. 1, jest udzielana na określony obszar obejmujący:
1) gminę;
2) gminy sąsiadujące – po uprzednim zawarciu przez nie porozumienia;
3) miasto stołeczne Warszawę.
5. Dopuszcza się wykonywanie przewozu z obszaru określonego w licencji poza
ten obszar, lecz bez prawa świadczenia usług przewozowych poza obszarem
określonym w tej licencji, z wyjątkiem przewozu wykonywanego w drodze powrotnej
lub w przypadku złożenia zamówienia przez klienta z innego obszaru.
6. (uchylony)
7. (uchylony)

art. 7. więcej Art. 7. 1. Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana oraz zawieszenie lub cofnięcie
zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego następuje w drodze
decyzji administracyjnej.
2. Organem właściwym w sprawach udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany
oraz zawieszenia lub cofnięcia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego jest:
1) starosta właściwy dla siedziby przedsiębiorcy, o której mowa w art. 5
lit. a rozporządzenia (WE) nr 1071/2009;
2) Główny Inspektor Transportu Drogowego, w przypadku ubiegania się o licencję
wspólnotową, jeżeli przedsiębiorca nie występował z wnioskiem o wydanie
zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego przez organ,
o którym mowa w pkt 1.
3. Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana lub cofnięcie licencji wspólnotowej
oraz licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1 i 2, następuje w drodze decyzji
administracyjnej.
4. Organem właściwym w sprawach udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany lub
cofnięcia:
1) licencji wspólnotowej jest Główny Inspektor Transportu Drogowego;
2) licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu
osób samochodem osobowym, pojazdem samochodowym przeznaczonym
konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą
lub licencji na wykonywanie transportu drogowego w zakresie pośrednictwa
przy przewozie rzeczy jest starosta właściwy dla siedziby albo miejsca
zamieszkania przedsiębiorcy;
3) licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu
osób taksówką:
a) na obszarze, o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt 1, jest wójt, burmistrz lub
prezydent miasta,
b) na obszarze, o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2, jest wójt, burmistrz lub
prezydent miasta właściwy dla siedziby albo miejsca zamieszkania
przedsiębiorcy,
c) na obszarze, o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt 3, jest Prezydent miasta
stołecznego Warszawy;
4) licencji na wykonywanie transportu drogowego w zakresie pośrednictwa przy
przewozie osób jest Główny Inspektor Transportu Drogowego.

Art. 7a. 1. Zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego oraz
licencji wspólnotowej udziela się na wniosek przedsiębiorcy złożony w formie
pisemnej, w postaci papierowej lub w postaci elektronicznej za pomocą środków
komunikacji elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r.
o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U.
z 2019 r. poz. 700, 730, 848 i 1590), po uiszczeniu opłat, o których mowa w art. 41
ust. 1 pkt 1 i 11.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) oznaczenie przedsiębiorcy, jego adres i siedzibę albo miejsce zamieszkania;
2) adres siedziby przedsiębiorcy, o której mowa w art. 5 lit. a rozporządzenia (WE)
nr 1071/2009;
3) informację o wpisie do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności
Gospodarczej (CEIDG) albo numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym
Rejestrze Sądowym (KRS), jeżeli są wymagane;
4) numer identyfikacji podatkowej (NIP);
5) określenie rodzaju transportu drogowego;
6) określenie rodzaju i liczby pojazdów samochodowych, które przedsiębiorca
będzie wykorzystywał do wykonywania transportu drogowego;
7) imię i nazwisko, adres zamieszkania oraz numer certyfikatu kompetencji
zawodowych osoby zarządzającej transportem, o której mowa w art. 4
ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 albo osoby, o której mowa w art. 4
ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009;
8) określenie liczby wypisów z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego lub z licencji wspólnotowej;
9) w przypadku licencji wspólnotowej – określenie czasu, na który ma być ona
udzielona.
3. Do wniosku o udzielenie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego dołącza się:
1) oświadczenie osoby zarządzającej transportem następującej treści:
„Oświadczam, że zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 będę
pełnić rolę zarządzającego transportem” oraz kopię certyfikatu kompetencji
zawodowych tej osoby albo oświadczenie osoby uprawnionej na podstawie
umowy do wykonywania zadań zarządzającego transportem w imieniu
przedsiębiorcy, że spełnia warunki, o których mowa w art. 4 ust. 2 lit. c
rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, oraz kopię certyfikatu kompetencji
zawodowych tej osoby;
2) dokumenty potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa
w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009;
3) oświadczenie przedsiębiorcy, że dysponuje bazą eksploatacyjną wraz ze
wskazaniem adresu bazy, jeżeli adres ten jest inny niż adres wskazany zgodnie
z ust. 2 pkt 1;
4) oświadczenie o zamiarze zatrudnienia kierowców spełniających warunki,
o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2, lub oświadczenie o zamiarze współpracy
z osobami niezatrudnionymi przez przedsiębiorcę, lecz wykonującymi osobiście przewóz na jego rzecz, spełniającymi warunki, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2;
5) dowód uiszczenia opłaty za wydanie zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego i wypisów z tego zezwolenia;
6) informację z Krajowego Rejestru Karnego dotyczącą osoby:
a) będącej członkiem organu zarządzającego osoby prawnej, osoby
zarządzającej spółką jawną lub komandytową,
b) prowadzącej działalność gospodarczą – w przypadku innego
przedsiębiorcy,
c) zarządzającej transportem lub uprawnionej na podstawie umowy do
wykonywania zadań zarządzającego transportem w imieniu przedsiębiorcy
– o niekaralności za przestępstwa w dziedzinach określonych w art. 6 ust. 1
lit. a rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, wymienione w art. 5 ust. 2a;
7) oświadczenie osób, o których mowa w pkt 6, o niekaralności za poważne
naruszenie, o którym mowa w art. 6 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE)
nr 1071/2009, w tym najpoważniejsze naruszenie określone w załączniku IV do
rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.
4. Do wniosku o udzielenie licencji wspólnotowej dołącza się:
1) kopię zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego;
2) zaświadczenie wystawione przez organ, który wydał zezwolenie na
wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, o liczbie pojazdów dla których
został udokumentowany wymóg zdolności finansowej, zgodnie
z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009;
3) dowód uiszczenia opłaty za wydanie licencji wspólnotowej i wypisów z tej licencji.
5. W przypadku gdy wniosek, o którym mowa w ust. 1, jest składany w postaci
elektronicznej załączniki, o których mowa w ust. 3 i 4, składa się również w postaci
elektronicznej.
6. Oświadczenia, o których mowa w ust. 3 pkt 3, 4 i 7, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie
jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy/a
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
7. Po uzyskaniu zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego
przedsiębiorca przedkłada do organu, o którym mowa w art. 7 ust. 2, wykaz pojazdów
zawierający następujące informacje:
1) markę, typ;
2) rodzaj/przeznaczenie;
3) numer rejestracyjny;
3a) kraj rejestracji;
4) numer VIN;
5) wskazanie rodzaju tytułu prawnego do dysponowania pojazdem.

Art. 7b. 1. Przedsiębiorca, który nie jest obowiązany na podstawie przepisów
ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351, 1495,
1571, 1655 i 1680) do sporządzenia rocznego sprawozdania finansowego może
udokumentować swoją zdolność finansową, o której mowa w art. 7
ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, w sposób wskazany w art. 7 ust. 2 tego
rozporządzenia.
2. Audytorem upoważnionym do poświadczenia rocznych sprawozdań
finansowych, o którym mowa w art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, jest
biegły rewident w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o rachunkowości.
3. Odpowiednio upoważnioną osobą do poświadczenia rocznych sprawozdań
finansowych, o której mowa w art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, jest
członek zarządu spółki prawa handlowego lub innej osoby prawnej, wspólnik spółki
jawnej, komplementariusz spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, lub
przedsiębiorca będący osobą fizyczną.
4. Wymóg prowadzenia dokumentów księgowych w siedzibie, o którym mowa
w art. 5 lit. a rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, uznaje się za spełniony, jeżeli
przedsiębiorca powierzył prowadzenie ksiąg rachunkowych przedsiębiorcy, o którym
mowa w art. 76a ust. 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, lub
przedsiębiorcy prowadzącemu działalność w tym zakresie z innego państwa
członkowskiego w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach
uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie
gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1079,
1214, 1495 i 1655).

Art. 7c. Mikroprzedsiębiorca w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. –
Prawo przedsiębiorców może, bez wyznaczania zarządzającego transportem
spełniającego warunki, o których mowa w art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE)
nr 1071/2009, w drodze umowy wyznaczyć osobę fizyczną uprawnioną do
wykonywania zadań zarządzającego transportem w jego imieniu, jeżeli osoba ta
spełnia warunki, o których mowa w art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.

Art. 7d. 1. Organ, o którym mowa w art. 7 ust. 2, wszczyna postępowanie
administracyjne w zakresie spełniania wymogu dobrej reputacji przewoźnika
drogowego, zarządzającego transportem lub osoby fizycznej, o której mowa w art. 7c,
jeżeli wobec:
1) członka organu zarządzającego osoby prawnej, osoby zarządzającej spółką
jawną, komandytową lub komandytowo-akcyjną, osoby fizycznej prowadzącej
działalność gospodarczą, zarządzającego transportem lub osoby fizycznej,
o której mowa w art. 7c, orzeczono prawomocny wyrok skazujący za
przestępstwo w dziedzinach określonych w art. 6 ust. 1 lit. a rozporządzenia
(WE) nr 1071/2009, wymienione w art. 5 ust. 2a;
2) przewoźnika drogowego, zarządzającego transportem lub osoby fizycznej,
o której mowa w art. 7c:
a) wydano wykonalną decyzję administracyjną lub wykonalne decyzje
administracyjne o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie określone
w załączniku nr 3 lub 4 do niniejszej ustawy lub załączniku nr 1 do ustawy
z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, które
zgodnie z załącznikiem I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403 z dnia
18 marca 2016 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 w odniesieniu do klasyfikacji
poważnych naruszeń przepisów unijnych, które mogą prowadzić do utraty
dobrej reputacji przez przewoźnika drogowego, oraz zmieniającego
załącznik III do dyrektywy 2006/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
(Dz. Urz. UE L 74 z 19.03.2016, str. 8), zwanego dalej „rozporządzeniem
Komisji (UE) 2016/403”, zostało zakwalifikowane jako poważne
naruszenie lub bardzo poważne naruszenie, jeżeli częstotliwość
występowania naruszeń, zgodnie z załącznikiem II do tego rozporządzenia,
wymaga oceny dobrej reputacji,
b) wydano wykonalną decyzję administracyjną o nałożeniu kary pieniężnej za
naruszenie określone w załączniku nr 3 lub 4 do niniejszej ustawy lub
załączniku nr 1 do ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów
niebezpiecznych, które zgodnie z załącznikiem I do rozporządzenia Komisji
(UE) 2016/403 zostało zakwalifikowane jako najpoważniejsze naruszenie, lub
c) orzeczono lub nałożono prawomocnie karę w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej lub państwie członkowskim
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym za naruszenie, które zgodnie
z załącznikiem I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403 zostało
zakwalifikowane jako:
– najpoważniejsze naruszenie,
– poważne naruszenie lub bardzo poważne naruszenie, jeżeli
częstotliwość występowania naruszeń, zgodnie z załącznikiem II do
tego rozporządzenia, wymaga oceny dobrej reputacji.
1a. Organ, o którym mowa w art. 7 ust. 2, wszczyna postępowanie
administracyjne w zakresie spełniania wymogu dobrej reputacji przewoźnika
drogowego, jeżeli wobec kierowcy wykonującego przewóz na rzecz tego przewoźnika
drogowego orzeczono lub nałożono w drodze mandatu karnego lub mandatów
karnych prawomocnie karę za wykroczenie stanowiące naruszenie określone
w załączniku nr 1 do niniejszej ustawy lub załączniku nr 1 do ustawy z dnia
19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, które zgodnie
z załącznikiem I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403 zostało zakwalifikowane jako:
1) najpoważniejsze naruszenie;
2) poważne naruszenie lub bardzo poważne naruszenie, jeżeli częstotliwość
występowania naruszeń, zgodnie z załącznikiem II do tego rozporządzenia,
wymaga oceny dobrej reputacji.
2. Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w przypadku, o którym
mowa w ust. 1 pkt 1, organ, o którym mowa w art. 7 ust. 2, wydaje decyzję
stwierdzającą utratę dobrej reputacji.
3. Po wszczęciu postępowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, organ, o którym
mowa w art. 7 ust. 2, weryfikuje sposób i warunki wykonywania transportu
drogowego.
4. Przy dokonywaniu oceny dobrej reputacji, organ, o którym mowa w art. 7
ust. 2, bierze pod uwagę w szczególności:
1) czy liczba stwierdzonych naruszeń jest nieznaczna w stosunku do liczby
kierowców zatrudnionych przez przedsiębiorcę bądź będących w jego
dyspozycji oraz skali prowadzonych operacji transportowych;
2) czy istnieje możliwość poprawy sytuacji w przedsiębiorstwie, w tym czy
w przedsiębiorstwie podjęto działania mające na celu wdrożenie prawidłowej
dyscypliny pracy lub wdrożono procedury zapobiegające powstawaniu naruszeń
obowiązków lub warunków przewozu drogowego;
3) interes społeczny kontynuacji działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę,
w szczególności jeżeli cofnięcie zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego spowodowałoby w znaczący sposób wzrost poziomu
bezrobocia w miejscowości, gminie lub regionie;
4) opinię polskiej organizacji o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszającej
przewoźników drogowych, działającej od co najmniej 3 lat, której przedsiębiorca
jest członkiem.
5. Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego organ, o którym mowa
w art. 7 ust. 2:
1) wydaje decyzję stwierdzającą utratę dobrej reputacji – w przypadku uznania, że
utrata dobrej reputacji będzie stanowiła proporcjonalną reakcję za popełnione
naruszenia, albo
2) wydaje decyzję stwierdzającą, że dobra reputacja pozostaje nienaruszona –
w przypadku uznania, że utrata dobrej reputacji będzie stanowiła
nieproporcjonalną reakcję za popełnione naruszenia.
6. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 5 pkt 1:
1) wymóg dobrej reputacji nie jest spełniony;
2) organ, o którym mowa w art. 7 ust. 2, zawiesza zezwolenie na wykonywanie
zawodu przewoźnika drogowego
– do czasu zastosowania środka rehabilitacyjnego, o którym mowa w art. 7e.
7. Wykonywanie transportu drogowego w przypadku, gdy przedsiębiorcy
zawieszono zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, jest
równoznaczne z wykonywaniem przewozu bez zezwolenia.

Art. 7e. Przez środki rehabilitacyjne, o których mowa w art. 6
ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, należy rozumieć:
1) zatarcie skazania za przestępstwa określone w art. 5 ust. 2a;
2) zatarcie skazania za wykroczenia stanowiące naruszenia określone w załączniku
IV do rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 lub załączniku I do rozporządzenia
Komisji (UE) 2016/403;
3) upływ roku od dnia nałożenia grzywny w formie mandatu karnego za
wykroczenia stanowiące naruszenia określone w załączniku IV do
rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 lub załączniku I do rozporządzenia Komisji
(UE) 2016/403;
4) nałożone sankcje administracyjne za naruszenia określone w załączniku IV do
rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 lub załączniku I do rozporządzenia Komisji
(UE) 2016/403 staną się niebyłe, zgodnie z art. 94b;
5) upływ roku od dnia orzeczenia lub nałożenia prawomocnie kary w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie członkowskim
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym za naruszenia określone w załączniku
I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Licencji, o których mowa w art. 5b ust. 1 i 2, udziela się na wniosek
przedsiębiorcy złożony w formie pisemnej, w postaci papierowej lub w postaci
elektronicznej, po uiszczeniu opłaty, o której mowa w art. 41 ust. 1 pkt 1.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) oznaczenie przedsiębiorcy, jego adres i siedzibę albo miejsce zamieszkania;
2) informację o wpisie do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności
Gospodarczej (CEIDG) albo numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym
Rejestrze Sądowym (KRS):
a) w przypadku licencji, o których mowa w art. 5b ust. 1 i ust. 2 pkt 1, jeżeli
są wymagane,
b) w przypadku licencji, o której mowa w art. 5b ust. 2 pkt 2;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP);
4) określenie rodzaju i zakresu transportu drogowego, a w zakresie transportu
drogowego taksówką – także obszaru wykonywania przewozu;
5) określenie czasu, na który licencja ma być udzielona;
6) określenie rodzaju i liczby pojazdów samochodowych, które przedsiębiorca
będzie wykorzystywał do wykonywania transportu drogowego – w przypadku
wykonywania transportu drogowego w zakresie, o którym mowa w art. 5b ust. 1;
7) określenie liczby wypisów z licencji – w przypadku wykonywania transportu
drogowego w zakresie, o którym mowa w art. 5b ust. 1.
3. Do wniosku o udzielenie licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1 i 2, dołącza
się:
1) oświadczenie osoby zarządzającej transportem następującej treści:
„Oświadczam, że zgodnie z art. 5c ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym będę pełnić rolę osoby zarządzającej transportem
drogowym w przedsiębiorstwie” oraz kopię certyfikatu kompetencji
zawodowych tej osoby;
2) oświadczenie członków organu zarządzającego osoby prawnej, osoby
zarządzającej spółką jawną lub komandytową, a w przypadku innego
przedsiębiorcy – osoby prowadzącej działalność gospodarczą, że spełnia wymóg
dobrej reputacji, o którym mowa w art. 5c ust. 1 pkt 1;
3) dokumenty potwierdzające spełnienie warunku, o którym mowa w art. 5c
ust. 2 pkt 2 albo ust. 2a pkt 2;
4) zaświadczenie o niekaralności opatrzone datą nie wcześniejszą niż miesiąc przed
złożeniem wniosku, potwierdzające, że odpowiednio przedsiębiorca osobiście
wykonujący przewozy, zatrudnieni przez niego kierowcy oraz osoby
niezatrudnione przez przedsiębiorcę, lecz wykonujące osobiście przewóz na jego
rzecz, spełniają warunki, o których mowa w art. 5c ust. 1 pkt 4 lub
w art. 6 ust. 1 pkt 2;
5) wykaz pojazdów zawierający następujące informacje:
a) markę, typ,
b) rodzaj/przeznaczenie,
c) numer rejestracyjny,
d) numer VIN,
e) wskazanie rodzaju tytułu prawnego do dysponowania pojazdem;
6) dowód uiszczenia opłaty za wydanie licencji i wypisów z tej licencji.
4. W przypadku gdy wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się w postaci
elektronicznej załączniki, o których mowa w ust. 3, składa się również w postaci
elektronicznej.
5. Przy składaniu wniosku, o którym mowa w ust. 1, nie dołącza się
dokumentów, o których mowa w ust. 3:
1) pkt 1 i 3 – gdy wniosek dotyczy licencji, o których mowa w art. 5b ust. 1;>
2) pkt 4 i 5 – gdy wniosek dotyczy licencji, o której mowa w art. 5b ust. 2 pkt 1;
3) pkt 1, 4 i 5 – gdy wniosek dotyczy licencji, o której mowa w art. 5b ust. 2 pkt 2.
6. Oświadczenia, o których mowa w ust. 3 pkt 1, 2 i 4, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie
jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy/a
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

art. 9. więcej Art. 9. (uchylony).

art. 10. więcej Art. 10. (uchylony).

art. 11. więcej Art. 11. 1. W zezwoleniu na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego
oraz w licencji określa się w szczególności:
1) numer ewidencyjny zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego lub licencji;
2) organ, który udzielił zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego lub licencji;
3) datę udzielenia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji;
4) podstawę prawną;
5) przedsiębiorcę, jego adres i siedzibę albo miejsce zamieszkania;
6) rodzaj i zakres transportu drogowego;
7) oznaczenie obszaru przewozów – w przypadku licencji na wykonywanie
krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką;
8) termin ważności.
2. Organ udzielający zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego, o którym mowa w art. 7 ust. 2, wydaje wypis lub wypisy z tego
zezwolenia w liczbie nie większej niż liczba pojazdów samochodowych określonych we wniosku o udzielenie zezwolenia, dla których został udokumentowany wymóg
zdolności finansowej, zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.
2a. W przypadku utraty uprawnień wynikających z licencji wspólnotowej
organem właściwym do wydania wypisu lub wypisów z zezwolenia na wykonywanie
zawodu przewoźnika drogowego wydanego przez organ, o którym mowa w art. 7
ust. 2 pkt 2, jest starosta właściwy dla siedziby przedsiębiorcy, o której mowa w art. 5
lit. a rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.
2b. W przypadku, o którym mowa w ust. 2a, organ, o którym mowa w art. 7
ust. 2 pkt 2, przekazuje akta sprawy w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja
o utracie uprawnień stała się ostateczna.
3. Organ udzielający licencji wspólnotowej, o którym mowa w art. 7 ust. 4 pkt 1,
wydaje wypis lub wypisy z tej licencji w liczbie nie większej niż liczba pojazdów
samochodowych określonych we wniosku o udzielenie licencji, dla których został
udokumentowany wymóg zdolności finansowej, zgodnie z art. 7 rozporządzenia
(WE) nr 1071/2009.
4. Organ udzielający licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1, wydaje wypis lub
wypisy z tej licencji w liczbie nie większej niż liczba pojazdów samochodowych
określonych we wniosku o udzielenie licencji.

Art. 11a. 1. Zabrania się przedsiębiorcy posiadania wypisów z zezwolenia na
wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego i wypisów z licencji wspólnotowej
w łącznej liczbie przekraczającej liczbę pojazdów, dla których został
udokumentowany wymóg zdolności finansowej, zgodnie z art. 7 rozporządzenia
(WE) nr 1071/2009.
2. Przedsiębiorca jest obowiązany zwrócić ponadliczbowe wypisy do organu,
który je wydał w terminie 7 dni od dnia, w którym łączna liczba wypisów przekroczyła
liczbę pojazdów, dla których został udokumentowany wymóg zdolności finansowej,
zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.

Art. 11b. 1. Rada gminy może ustalać ceny za przewozy taksówkami na terenie
gminy. W mieście stołecznym Warszawie uprawnienia te przysługują Radzie Warszawy.
2. Rada gminy określa strefy cen (stawki taryfowe) obowiązujące przy przewozie
osób i ładunków taksówkami.

Art. 11c. Ceny i stawki taryfowe, o których mowa w art. 11b, mają charakter cen
i stawek taryfowych maksymalnych.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego oraz
licencja, o której mowa w art. 5b ust. 1, uprawniają do wykonywania przewozu
wyłącznie na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Licencja, o której mowa w art. 5b ust. 1 pkt 1 i 2, nie uprawnia do
wykonywania transportu drogowego taksówką.
3. Licencja wspólnotowa uprawnia do wykonywania międzynarodowego
transportu drogowego zgodnie z rodzajem przewozów w niej określonym. Licencja ta
uprawnia również do wykonywania krajowego transportu drogowego, zgodnie
z rodzajem przewozów w niej określonym.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub
licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z nich
wynikających na osobę trzecią.
2. Organ, który udzielił zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego, licencji wspólnotowej lub licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1 lub 2,
przenosi, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z nich wynikające w razie:
1) (uchylony)
2) połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z przepisami ustawy z dnia
15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych, nabycia przedsiębiorstwa,
o którym mowa w art. 45b ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym
przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach związanych z sukcesją
przedsiębiorstw (Dz. U. poz. 1629 oraz z 2019 r. poz. 1495), albo sprzedaży
przedsiębiorstwa, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo
upadłościowe, przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie na wykonywanie
zawodu przewoźnika drogowego lub licencję
– pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę przejmującego uprawnienia
wynikające z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego wymagań
określonych w art. 5 ust. 2 lub pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę
przejmującego uprawnienia wynikające z licencji wymagań odpowiednio określonych
w art. 5a lub art. 5c ust. 1 lub 2, lub art. 6 ust. 1.
3. Postępowanie, o którym mowa w ust. 2, wszczyna się na wniosek
przedsiębiorcy przejmującego uprawnienia.

Art. 13a. Do licencji wspólnotowej oraz zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego, w przypadku złożenia wniosku, o którym mowa
w art. 42 ust. 1 albo 5 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym
przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach związanych z sukcesją
przedsiębiorstw, nie stosuje się przepisów art. 43 ust. 2 i 3 oraz art. 45d ust. 2 i 3 tej
ustawy. Decyzję w sprawie przeniesienia licencji wspólnotowej albo zezwolenia na
wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego wydaje się nie później niż w terminie
14 dni od dnia złożenia wniosku.

Art. 13b. 1. Rozliczenie opłaty za przewóz osób samochodem osobowym,
w tym taksówką, z wyjątkiem przewozu okazjonalnego, o którym mowa
w art. 18 ust. 4b pkt 2, może się odbywać przy użyciu aplikacji mobilnej spełniającej
wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 4 oraz wymagania
dla kas rejestrujących mających postać oprogramowania określone w przepisach
o podatku od towarów i usług.
2. Aplikacja mobilna może działać przy udziale systemu teleinformatycznego.
Wymiana danych pomiędzy aplikacją mobilną a systemem teleinformatycznym
zapewnia bezpieczeństwo przesyłania danych.
3. Aplikacja mobilna zapewnia rozliczalność operacji związanych z przewozem
osób oraz integralność i bezpieczeństwo gromadzonych danych. W przypadku
aplikacji mobilnej działającej przy udziale systemu teleinformatycznego zdanie
pierwsze stosuje się.
4. Minister właściwy do spraw informatyzacji w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu oraz ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) minimalne wymagania funkcjonalne dla aplikacji mobilnej oraz aplikacji
mobilnej działającej przy udziale systemu teleinformatycznego,
2) sposób zabezpieczenia danych gromadzonych przez aplikację mobilną oraz
system teleinformatyczny
– mając na uwadze potrzebę prawidłowego naliczania opłat za przewóz osób oraz
zabezpieczenia danych gromadzonych przez aplikację mobilną.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Przewoźnik drogowy jest obowiązany zgłaszać w formie pisemnej,
w postaci papierowej lub w postaci elektronicznej, organowi, który udzielił:
1) zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji
wspólnotowej, zmiany danych, o których mowa w art. 7a,
2) licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1 i 2, zmiany danych, o których mowa w art. 8
– nie później niż w terminie 28 dni od dnia ich powstania.
2. Jeżeli zmiany, o których mowa w ust. 1, obejmują dane zawarte w zezwoleniu
na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji, przedsiębiorca jest
obowiązany wystąpić z wnioskiem o zmianę treści zezwolenia lub licencji.
3. Jeżeli zmiany, o których mowa w ust. 1 pkt 1, polegają na zwiększeniu liczby
pojazdów, przedsiębiorca jest obowiązany udokumentować zdolność finansową dla
każdego zgłoszonego pojazdu samochodowego, zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE)
nr 1071/2009, i może wystąpić z wnioskiem o wydanie dodatkowych wypisów
z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub z licencji.
4. (uchylony)

Art. 14a. 1. Przewoźnik drogowy może zawiesić, w całości albo w części
wykonywanie transportu drogowego na okres nie dłuższy niż 12 miesięcy.
2. Przewoźnik drogowy zawieszający wykonywanie transportu drogowego jest
obowiązany w terminie 14 dni od dnia, w którym rozpoczęty został okres zawieszenia:
1) zawiadomić organ, który udzielił licencji o zawieszeniu wykonywania transportu
drogowego; w zawiadomieniu podaje się:
a) okres, na który zawieszono wykonywanie transportu drogowego,
b) liczbę wypisów z licencji odpowiadającą liczbie pojazdów
samochodowych, którymi zaprzestano wykonywania przewozów
drogowych – w przypadku częściowego zawieszenia wykonywania
transportu drogowego;
2) zwrócić do organu, który udzielił licencji:
a) wszystkie wypisy z licencji – w przypadku zawieszenia wykonywania
transportu drogowego w całości,
b) wypisy z licencji odpowiadające liczbie pojazdów samochodowych,
którymi zaprzestano wykonywania przewozów drogowych – w przypadku
częściowego zawieszenia wykonywania transportu drogowego,
c) (uchylona)
3. Organ, który udzielił licencji, wydaje z urzędu zwróconą licencję lub wypisy
w terminie 7 dni przed upływem okresu, na jaki zostało zawieszone wykonywanie
transportu drogowego.
4. Jeżeli wykonywanie transportu drogowego zostało zawieszone na okres
przekraczający 3 miesiące, organ który udzielił licencji dokonuje, w terminie 14 dni
od dnia spełnienia wymagań, o których mowa w ust. 2, zwrotu części opłaty
wniesionej za wydanie licencji i wypisów z licencji z zastrzeżeniem ust. 5,
proporcjonalnie do:
1) okresu zawieszenia wykonywania transportu drogowego;
2) liczby zawieszonych wypisów z licencji.
5. (uchylony)
6. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy tryb i warunki zwrotu części opłaty, uwzględniając zasadę
proporcjonalnego zwrotu opłaty, o której mowa w ust. 4.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Licencję, o której mowa w art. 5b ust. 1 i 2, cofa się:
1) w przypadku gdy:
a) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania
działalności gospodarczej objętej licencją,
b) przedsiębiorca nie podjął działalności objętej licencją w ciągu 6 miesięcy
od dnia jej wydania, pomimo wezwania organu licencyjnego do jej podjęcia;
2) jeżeli jej posiadacz:
a) nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności
w zakresie transportu drogowego,
b) rażąco naruszył warunki określone w licencji lub inne warunki
wykonywania działalności objętej licencją określone przepisami prawa,
c) odstąpił licencję lub wypis z licencji osobie trzeciej,
d) zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej objętej licencją,
a w szczególności nie wykonuje, na skutek okoliczności zależnych od
niego, transportu drogowego co najmniej przez 6 miesięcy,
e) rażąco narusza przepisy dotyczące czasu pracy kierowców lub kwalifikacji kierowców;
3) (uchylony)
4) (uchylony)
5) jeżeli posiadacz licencji na wykonywanie transportu drogowego w zakresie
pośrednictwa przy przewozie osób wykonuje czynności takiego pośrednictwa na
rzecz podmiotu nieposiadającego odpowiedniej licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1.
2. Cofnięcie licencji w przypadkach określonych w ust. 1 pkt 2 lit. a, b, d oraz
lit. e poprzedza się pisemnym ostrzeżeniem przedsiębiorcy, że w przypadku
ponownego stwierdzenia naruszenia tych przepisów wszczyna się postępowanie
w sprawie cofnięcia licencji. Przepisu nie stosuje się, gdy posiadacz licencji przestał
spełniać wymagania, o których mowa w art. 5c ust. 1 pkt 1 lit. a.
2a. Przepisu ust. 1 pkt 2 lit. d nie stosuje się, jeżeli przewoźnik zawiadomił
organ, który udzielił licencji, o zawieszeniu wykonywania transportu drogowego,
w trybie i na zasadach określonych w art. 14a.
3. Licencja, o której mowa w art. 5b ust. 1 i 2, może być cofnięta, jeżeli jej posiadacz:
1) nie przedstawił, w wyznaczonym terminie, informacji i dokumentów, o których
mowa w art. 8 ust. 2 i 3, art. 14 ust. 2 i art. 83;
2) rażąco lub wielokrotnie narusza przepisy w zakresie dopuszczalnej masy,
nacisków osi lub wymiaru pojazdu;
3) zalega w regulowaniu, stwierdzonych decyzją ostateczną lub prawomocnym
orzeczeniem, zobowiązań:
a) celnych, podatkowych lub innych zobowiązań na rzecz Skarbu Państwa
z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego,
b) wobec kontrahenta;
4) samowolnie:
a) zmienia wskazania urządzeń pomiarowo-kontrolnych lub tachografów
zainstalowanych w pojeździe, z wyłączeniem licencji na wykonywanie
krajowego transportu drogowego w zakresie przewozów osób taksówką,
b) zmienia lub usuwa dane zapisane w tachografie cyfrowym lub na karcie
kierowcy i karcie przedsiębiorstwa.
4. Przedsiębiorca jest obowiązany zwrócić dokumenty, o których mowa
w art. 11, organowi, który udzielił licencji, niezwłocznie, nie później jednak niż
w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o cofnięciu licencji stała się ostateczna.
5. W przypadku cofnięcia licencji nie może być ona ponownie udzielona
wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu licencji stała się ostateczna.

Art. 15a. 1. Wielokrotne popełnianie poważnego naruszenia, o którym mowa
w art. 6 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, w państwie członkowskim Unii Europejskiej, może prowadzić do wszczęcia procedury cofnięcia wypisów
z licencji wspólnotowej oraz zawieszenia wydawania dodatkowych wypisów
z licencji wspólnotowej.
2. Przy obliczaniu częstotliwości występowania wielokrotnych naruszeń bierze
się pod uwagę czas, wagę naruszenia oraz średnią liczbę kierowców wykonujących
operacje transportowe dla przedsiębiorcy, zgodnie ze wzorem obliczania zawartym
w załączniku II do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403.
3. Trzy poważne naruszenia lub jedno bardzo poważne naruszenie, określone
w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403, w przeliczeniu na kierowcę
na rok w danym przedsiębiorstwie, powoduje wydanie przez organ, o którym mowa
w art. 7 ust. 4 pkt 1, przedsiębiorcy mającemu siedzibę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej ostrzeżenia o możliwości wszczęcia procedury, o której mowa w ust. 1.
4. W przypadku stwierdzenia drugiego bardzo poważnego naruszenia, zgodnie
ze wzorem obliczania zawartym w załączniku II do rozporządzenia Komisji (UE)
2016/403, w ciągu roku od dnia wystosowania ostrzeżenia, organ, o którym mowa
w art. 7 ust. 2, dokonuje, w drodze decyzji administracyjnej:
1) cofnięcia na okres 3 miesięcy 20% wypisów z licencji wspólnotowej oraz
zawieszenia wydawania dodatkowych wypisów z licencji wspólnotowej na okres
6 miesięcy – w przypadku posiadania przez przedsiębiorcę więcej niż 10
wypisów z licencji wspólnotowej;
2) cofnięcia 1 wypisu z licencji wspólnotowej na okres 3 miesięcy oraz zawieszenia
wydawania dodatkowych wypisów z licencji wspólnotowej na okres 6 miesięcy
– w przypadku posiadania przez przedsiębiorcę od 2 do 10 wypisów z licencji wspólnotowej;
3) zawieszenia wydawania dodatkowych wypisów z licencji wspólnotowej na okres
6 miesięcy – w przypadku posiadania przez przedsiębiorcę 1 wypisu z licencji wspólnotowej.
5. W przypadku stwierdzenia trzeciego bardzo poważnego naruszenia, zgodnie
ze wzorem obliczania zawartym w załączniku II do rozporządzenia Komisji (UE)
2016/403, w ciągu roku od dnia wystosowania ostrzeżenia, organ, o którym mowa
w art. 7 ust. 2, wszczyna postępowanie administracyjne w zakresie spełniania
wymogu dobrej reputacji, o którym mowa w art. 7d.
6. Ostrzeżenie, o którym mowa w ust. 3, uznaje się za niebyłe po upływie roku
od dnia stwierdzenia przez organ, o którym mowa w art. 7 ust. 2, bardzo poważnego
naruszenia, na podstawie którego wystosowano to ostrzeżenie.

Art. 15b. 1. Liczba wypisów z licencji wspólnotowej podlegająca cofnięciu
w wyniku zastosowania progów procentowych określonych w art. 15a ust. 4 podlega
zaokrągleniu w dół.
2. Przedsiębiorca zwraca cofnięte wypisy z licencji wspólnotowej do organu,
który je wydał, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o ich cofnięciu stała się ostateczna.
3. Za zwrot cofniętych wypisów z licencji wspólnotowej nie pobiera się opłat.
4. Liczbę posiadanych przez przedsiębiorcę wypisów z licencji wspólnotowej
ustala się według stanu na dzień wszczęcia wobec przedsiębiorcy postępowania
administracyjnego.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego
wygasa w razie:
1) zrzeczenia się go;
2) (uchylony)
3) likwidacji albo postanowienia o ogłoszeniu upadłości przedsiębiorcy, któremu
zostało udzielone, chyba że zachodzą okoliczności określone w art. 13 ust. 2;
4) wydania wobec przedsiębiorcy prawomocnego orzeczenia zakazującego
wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego lub
orzeczenia zakazującego wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego.
2. Licencja wygasa w razie:
1) upływu okresu, na który została udzielona;
2) zrzeczenia się jej;
3) śmierci posiadacza licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1 pkt 3;
4) likwidacji albo postanowienia o ogłoszeniu upadłości przedsiębiorcy, któremu
została udzielona, chyba że zachodzą okoliczności określone w art. 13 ust. 2;
5) wygaśnięcia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego –
w przypadku licencji wspólnotowej.
3. Przepis art. 15 ust. 4 stosuje się odpowiednio.
4. Przedsiębiorca nie może zrzec się zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego lub licencji w przypadku wszczęcia postępowania o ich cofnięcie.
5. W razie śmierci osoby fizycznej posiadającej zezwolenie na wykonywanie
zawodu przewoźnika drogowego lub licencję, organ, który ich udzielił, na wniosek
osoby, która złożyła wniosek o stwierdzenie nabycia spadku, złożony w terminie
sześciu miesięcy od dnia śmierci osoby fizycznej posiadającej zezwolenie na
wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencję, wyraża zgodę, w drodze
decyzji administracyjnej, na wykonywanie uprawnień wynikających z zezwolenia lub
licencji przez okres nie dłuższy niż 18 miesięcy od daty śmierci posiadacza zezwolenia
lub licencji.
6. Przepisu ust. 5 nie stosuje się, jeżeli ustanowiono zarząd sukcesyjny. W takim
przypadku stosuje się przepisy art. 37 ust. 1 pkt 1 oraz art. 38–41 ustawy z dnia 5 lipca
2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych
ułatwieniach związanych z sukcesją przedsiębiorstw.
7. Do licencji wspólnotowej oraz zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego nie stosuje się przepisów art. 40 ust. 1 i 2 oraz art. 41 ust. 1
zdanie drugie ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym
przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach związanych z sukcesją
przedsiębiorstw. Decyzję w sprawie potwierdzenia możliwości wykonywania licencji
wspólnotowej albo zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego
wydaje się nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Decyzji tej
nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

Art. 16a. 1. W razie cofnięcia zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego lub licencji albo ich wygaśnięcia przedsiębiorca ma
obowiązek przechowywać i udostępniać osobom uprawnionym do kontroli
dokumenty i inne nośniki informacji wymagane przepisami, o których mowa w art. 4
pkt 22, przez okres jednego roku, począwszy od dnia, w którym przestał wykonywać
transport drogowy.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do:
1) przedsiębiorcy, na którego zostały przeniesione uprawnienia wynikające
z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji
w trybie, o którym mowa w art. 13 ust. 2;
2) przedsiębiorcy albo osoby fizycznej, którzy posiadali zezwolenie na
wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencję i zaprzestali
wykonywania działalności gospodarczej lub wykonywania przewozu drogowego.

Art. 16b. 1. Organ, który udzielił zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego, stwierdza, w drodze decyzji administracyjnej, niezdolność
zarządzającego transportem do kierowania operacjami transportowymi, jeżeli:
1) zarządzający transportem utracił dobrą reputację, zgodnie z art. 6 rozporządzenia
(WE) nr 1071/2009;
2) wobec zarządzającego transportem wydano prawomocne orzeczenie zakazujące
kierowania operacjami transportowymi.
2. W przypadku stwierdzenia niezdolności zarządzającego transportem do
kierowania operacjami transportowymi, zarządzający jest obowiązany zwrócić,
w terminie nie dłuższym niż 7 dni, certyfikat kompetencji zawodowych organowi,
o którym mowa w ust. 1.
3. Organ, o którym mowa w ust. 1, zawiadamia niezwłocznie jednostkę
określoną w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1
o zatrzymaniu certyfikatu kompetencji zawodowych.
4. Zarządzającemu transportem uznanemu za niezdolnego do kierowania
operacjami transportowymi przywraca się na jego wniosek zdolność do kierowania
operacjami transportowymi, w drodze decyzji administracyjnej, po ustaniu przesłanek
będących podstawą do stwierdzenia niezdolności do kierowania operacjami
transportowymi.
5. W przypadku przywrócenia zarządzającemu transportem zdolności do
kierowania operacjami transportowymi, organ, o którym mowa w ust. 1, zwraca
z urzędu certyfikat kompetencji zawodowych zarządzającemu, zawiadamiając o tym
jednostkę określoną w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1.

Art. 16c. Zabrania się wykonywania przewozu drogowego pojazdem
dopuszczonym do ruchu na podstawie profesjonalnego dowodu rejestracyjnego,
o którym mowa w art. 80s ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wzór i opis zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego oraz
wypisu z tego zezwolenia,
2) wzór i opis licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego
w zakresie przewozu osób samochodem osobowym oraz wypisu z tej licencji,
3) wzór i opis licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego
w zakresie przewozu osób pojazdem samochodowym przeznaczonym
konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą
oraz wypisu z tej licencji,
4) wzór i opis licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego
w zakresie przewozu osób taksówką oraz wypisu z tej licencji,
5) wzór i opis licencji na wykonywanie transportu drogowego w zakresie
pośrednictwa przy przewozie rzeczy,
6) wzór i opis licencji na wykonywanie transportu drogowego w zakresie
pośrednictwa przy przewozie osób,
7) rodzaje zabezpieczeń licencji wspólnotowej
– mając na uwadze ujednolicenie wzorów dokumentów i ich zabezpieczenie przed
podrobieniem lub przerobieniem.
2. (uchylony)

Art. 17a. (uchylony).

Art. 17b. Minister właściwy do spraw transportu może ogłosić, w drodze
obwieszczenia, wykaz państw, w stosunku do których jest wymagane posiadanie
zezwolenia zagranicznego w międzynarodowym transporcie drogowym.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych
specjalnych wymaga zezwolenia:
1) w krajowym transporcie drogowym – wydanego, w zależności od zasięgu tych
przewozów odpowiednio przez:
a) wójta – na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych na
obszarze gminy,
b) burmistrza albo prezydenta miasta – na wykonywanie przewozów na liniach
komunikacyjnych w komunikacji miejskiej,
c) burmistrza albo prezydenta miasta, któremu powierzono to zadanie na mocy
porozumienia, o którym mowa w art. 4 pkt 7a – na wykonywanie przewozów
na liniach komunikacyjnych w komunikacji miejskiej w granicach
określonych w art. 4 pkt 7a lit. a albo lit. b,
d) burmistrza albo prezydenta miasta, będącego siedzibą związku
międzygminnego, o którym mowa w art. 4 pkt 7a – na wykonywanie
przewozów na liniach komunikacyjnych na obszarze gmin, które utworzyły
związek międzygminny,
d¹) prezydenta miasta na prawach powiatu, w uzgodnieniu z właściwym
starostą ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej – na
wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych przebiegających na
obszarze miasta i sąsiedniego powiatu,
e) starostę, w uzgodnieniu z wójtami, burmistrzami lub prezydentami miast
właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej – na
wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych na obszarze powiatu,
z wyłączeniem linii komunikacyjnych określonych w lit. a–d¹,
f) marszałka województwa, w uzgodnieniu ze starostami właściwymi ze
względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej – na wykonywanie
przewozów na liniach komunikacyjnych wykraczających poza obszar
co najmniej jednego powiatu, jednakże niewykraczających poza obszar województwa,
g) marszałka województwa właściwego dla siedziby albo miejsca
zamieszkania przedsiębiorcy, w uzgodnieniu z marszałkami województw
właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej – na
wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych wykraczających poza
obszar co najmniej jednego województwa;
2) w międzynarodowym transporcie drogowym:
a) wydanego przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego – dla linii
komunikacyjnych wykraczających poza obszar państw członkowskich Unii
Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państw członkowskich
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym,
b) wydanego przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego lub organ
innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji
Szwajcarskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym – dla linii komunikacyjnych niewykraczających poza obszar
tych państw.
1a. Nie wymaga uzyskania zezwolenia tymczasowe wykonywanie przewozów
osób w przypadku klęsk żywiołowych lub wystąpienia zakłóceń w przewozach
wykonywanych przez podmioty innych gałęzi niż transport drogowy.
1b. W przypadku zakłóceń, o których mowa w ust. 1a, przewoźnik drogowy
i podmiot, w zastępstwie którego przewozy są wykonywane, obowiązani są zawrzeć
pisemne porozumienie określające warunki i termin wykonywania tych przewozów
oraz zgłosić ten fakt właściwemu organowi, o którym mowa w ust. 1 pkt 1.
2. Wykonywanie przewozów wahadłowych i okazjonalnych
w międzynarodowym transporcie drogowym wykraczających poza obszar państw
członkowskich Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państw
członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym wymaga zezwolenia wydanego przez
Głównego Inspektora Transportu Drogowego, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Nie wymaga zezwolenia wykonywanie przewozu okazjonalnego, jeżeli:
1) tym samym pojazdem samochodowym na całej trasie przejazdu przewozi się tę
samą grupę osób i dowozi się ją do miejsca początkowego albo
2) polega on na przewozie osób do miejsca docelowego, natomiast jazda powrotna
jest jazdą bez osób (podróżnych), albo
3) polega on na jeździe bez osób do miejsca docelowego i odebraniu oraz
przewiezieniu do miejsca początkowego grupy osób, która przez tego samego
przewoźnika drogowego została przewieziona na zasadzie określonej w pkt 2.
4. Organy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, i Główny Inspektor Transportu
Drogowego wydają przedsiębiorcy wypis albo wypisy z zezwoleń w liczbie
określonej we wniosku przedsiębiorcy.
4a. Przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym
przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą.
4b. Dopuszcza się przewóz okazjonalny:
1) pojazdami zabytkowymi,
2) samochodami osobowymi:
a) prowadzonymi przez przedsiębiorcę świadczącego usługi przewozowe albo
zatrudnionego przez niego kierowcę,
b) na podstawie umowy zawartej bezpośrednio z klientem, każdorazowo
przed rozpoczęciem usługi danego przewozu w formie pisemnej lub
w formie elektronicznej, o której mowa w art. 781 ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 i 1495), w lokalu
przedsiębiorstwa będącym nieruchomością albo częścią nieruchomości,
c) po ustaleniu opłaty ryczałtowej za przewóz przed rozpoczęciem tego
przewozu; zapłata za przewóz regulowana jest na rzecz przedsiębiorcy
w formie bezgotówkowej; dopuszcza się wniesienie opłat gotówką w lokalu
przedsiębiorstwa
– niespełniającymi kryterium konstrukcyjnego określonego w ust. 4a i będącymi
wyłączną własnością przedsiębiorcy lub stanowiącymi przedmiot leasingu tego
przedsiębiorcy.
5. Przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie
drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż
9 osób łącznie z kierowcą zabrania się:
1) umieszczania i używania w pojeździe taksometru;
2) umieszczania w sposób widoczny i czytelny z zewnątrz pojazdu oznaczeń
z nazwą, adresem, telefonem, adresem strony internetowej przedsiębiorcy lub
innych oznaczeń mających na celu identyfikację przedsiębiorcy, a także reklam
usług taksówkowych i przedsiębiorców świadczących takie usługi;
3) umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych.

Art. 18a. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób, poza
uprawnieniami pasażerów do ulgowych przejazdów określonymi w odrębnych
przepisach, uwzględnia także uprawnienia pasażerów do innych ulgowych
przejazdów, jeżeli podmiot, który ustanawia te ulgi, ustali z przewoźnikiem, w drodze
umowy, warunki zwrotu kosztów stosowania tych ulg.

Art. 18b. 1. Przewozy regularne w krajowym transporcie drogowym
wykonywane są według następujących zasad:
1) do przewozu używane są wyłącznie autobusy odpowiadające wymaganym ze
względu na rodzaj przewozu warunkom technicznym;
2) rozkład jazdy jest podawany do publicznej wiadomości przez ogłoszenia na
wszystkich wymienionych w rozkładzie jazdy przystankach lub dworcach;
3) wsiadanie i wysiadanie pasażerów odbywa się tylko na przystankach
określonych w rozkładzie jazdy;
4) należność za przejazd jest pobierana zgodnie z cennikiem opłat, a pasażer
otrzymuje potwierdzenie wniesienia opłaty w postaci biletu wydanego zgodnie
z przepisami o kasach rejestrujących;
5) w kasach dworcowych oraz w autobusie znajduje się dostępny do wglądu
pasażerów opracowany przez przewoźnika lub grupę przewoźników regulamin
określający warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób, bagażu
i rzeczy;
6) cennik opłat został podany do publicznej wiadomości przy kasach dworcowych
oraz w każdym autobusie wykonującym regularne przewozy osób, przy czym
cennik opłat musi także zawierać ceny biletów ulgowych:
a) określone na podstawie odrębnych ustaw, a w szczególności ustawy z dnia
20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami
publicznego transportu zbiorowego (Dz. U. z 2018 r. poz. 295),
b) wynikających z uprawnień pasażerów do innych ulgowych przejazdów,
jeżeli podmiot, który ustanowił te ulgi, ustalił z przewoźnikiem w drodze
umowy warunki zwrotu kosztów stosowania tych ulg;
7) zgodnie z warunkami przewozu osób określonymi w zezwoleniu, o którym mowa
w art. 18.
2. Podczas wykonywania przewozów regularnych zabrania się:
1) używania do przewozu:
a) innych pojazdów niż autobusy,
b) autobusów nieodpowiadających wymaganym ze względu na rodzaj
przewozu warunkom technicznym;
2) korzystania z przystanków, na których nie została zamieszczona informacja
o realizowanym rozkładzie jazdy zawierająca także nazwę, adres siedziby
przewoźnika i numer telefonu przewoźnika lub niezgodnie z podanymi w tej
informacji dniami i godzinami odjazdów;
3) zabierania i wysadzania pasażerów poza przystankami określonymi w rozkładzie jazdy;
4) pobierania należności za przejazd niezgodnie z cennikiem opłat podanym do
publicznej wiadomości pasażerów;
5) naruszania warunków przewozu osób określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 18.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Wykonywanie przewozu kabotażowego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez podmiot:
1) mający siedzibę w państwie innym niż państwo członkowskie Unii Europejskiej,
Konfederacja Szwajcarska lub państwo członkowskie Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strona umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym lub
2) wykorzystujący do przewozu pojazd zarejestrowany w państwie innym niż
państwo członkowskie Unii Europejskiej, Konfederacja Szwajcarska lub
państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)
– strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym
– wymaga uzyskania zezwolenia na przewóz kabotażowy, które wydaje, w drodze
decyzji administracyjnej, Główny Inspektor Transportu Drogowego. Przepisy art. 22
ust. 1 stosuje się odpowiednio.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek przewoźnika
drogowego złożony w formie pisemnej, w postaci papierowej lub w postaci
elektronicznej, pod warunkiem dołączenia do niego co najmniej dwóch pozytywnych
opinii organizacji o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszających przewoźników drogowych.
3. Główny Inspektor Transportu Drogowego, w drodze decyzji administracyjnej,
wydaje zakaz wykonywania przewozu kabotażowego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej dla przewoźnika niemającego tu siedziby, jeżeli przewoźnik podczas
przewozu kabotażowego wielokrotnie naruszył przepisy rozporządzenia (WE) nr 1073/2009 lub inne wspólnotowe albo krajowe przepisy w zakresie transportu drogowego.
4. Zakaz, o którym mowa w ust. 3, obowiązuje przez okres 2 lat od dnia
uprawomocnienia się decyzji o jego wydaniu.

Art. 19a. 1. Minister właściwy do spraw transportu może, w drodze
rozporządzenia, wprowadzić wymóg posiadania zezwolenia na wykonywanie
międzynarodowego transportu drogowego osób na lub przez terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie
do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą przez zagranicznych
przewoźników z niektórych państw mając na uwadze zasadę wzajemności.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku przejazdu pojazdu
samochodowego bez osób podróżnych.
3. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje, w drodze decyzji
administracyjnej, Główny Inspektor Transportu Drogowego.

art. 20. więcej Art. 20. 1. W zezwoleniu określa się w szczególności:
1) warunki wykonywania przewozów;
2) przebieg trasy przewozów, w tym miejscowości, w których znajdują się miejsca
początkowe i docelowe przewozów;
3) miejscowości, w których znajdują się przystanki – przy przewozach regularnych osób.
1a. Załącznikiem do zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązujący rozkład jazdy.
2. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wzór zezwolenia, o którym mowa w art. 19a, oraz wzór zezwolenia i wypisu
z zezwolenia, o którym mowa w art. 18, uwzględniając zakres niezbędnych danych
dotyczących realizacji usług transportowych.

Art. 20a. 1. Warunków określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 18,
nie stosuje się w przypadku wystąpienia niezależnych od przedsiębiorcy okoliczności
uniemożliwiających wykonywanie przewozów zgodnie z określonym w zezwoleniu
przebiegiem trasy przewozów, w szczególności awarii sieci, robót drogowych, lub
blokad drogowych.
2. W przypadku gdy okoliczności uniemożliwiające wykonywanie przewozów,
o których mowa w ust. 1, trwają dłużej niż 14 dni, organ właściwy w sprawach zezwoleń, na wniosek przedsiębiorcy, wydaje decyzję w sprawie odstępstwa od warunków określonych w zezwoleniu.
3. Decyzja, o której mowa w ust. 2, nie może być wydana na okres dłuższy niż
okres ważności zezwolenia.
4. Przepisy art. 20 i 22 stosuje się odpowiednio.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Zezwolenie, o którym mowa w art. 18, wydaje się, na wniosek
przedsiębiorcy, na czas nie dłuższy niż:
1) 5 lat – na wykonywanie przewozów regularnych lub przewozów regularnych
specjalnych;
2) rok – na wykonywanie przewozów wahadłowych lub przewozów okazjonalnych.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się kopię zezwolenia na
wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji i dokumenty, o których
mowa w art. 22.
3. Po upływie okresu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, zezwolenie przedłuża się,
na wniosek przedsiębiorcy, na okres nieprzekraczający 5 lat, o ile nie zaistniały
okoliczności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 2 i art. 24 ust. 4.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Do wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów
regularnych w krajowym transporcie drogowym dołącza się:
1) proponowany rozkład jazdy uwzględniający przystanki, godziny odjazdów
środków transportowych, długość linii komunikacyjnej, podaną w kilometrach,
i odległości między przystankami, kursy oraz liczbę pojazdów niezbędnych do
wykonywania codziennych przewozów, zgodnie z rozkładem jazdy;
2) schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną linią komunikacyjną
i przystankami;
3) potwierdzenie uzgodnienia zasad korzystania z obiektów dworcowych
i przystanków, dokonanego z ich właścicielami lub zarządzającymi;
4) zobowiązanie do zamieszczania informacji o godzinach odjazdów na tabliczkach
przystankowych na przystankach;
5) cennik;
6) wykaz pojazdów, z określeniem ich liczby oraz liczby miejsc, którymi
wnioskodawca zamierza wykonywać przewozy.
1a. (uchylony)
2. Do wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych
w międzynarodowym transporcie drogowym, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 2
lit. a, dołącza się:
1) rozkład jazdy uzgodniony z zagranicznym przewoźnikiem drogowym
przewidzianym do prowadzenia przewozów regularnych na danej linii
regularnej, uwzględniający przystanki, czas odjazdów i przyjazdów, przejścia
graniczne oraz długość linii regularnej podaną w kilometrach i odległości między przystankami;
2) kopię umowy z zagranicznym przewoźnikiem drogowym o wspólnym
prowadzeniu linii regularnej;
3) harmonogram czasu pracy i odpoczynku kierowców;
4) schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną linią komunikacyjną
i przystankami;
5) cennik.
2a. Do wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych
w międzynarodowym transporcie drogowym, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 2
lit. b, dołącza się dokumenty i informacje, o których mowa w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1073/2009.
3. Do wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów
wahadłowych i okazjonalnych w międzynarodowym transporcie drogowym dołącza się:
1) przebieg trasy przewozu dla każdej grupy osób, uwzględniający miejsce
początkowe i docelowe przewozu, długość tej trasy podaną w kilometrach oraz
przejścia graniczne;
2) wykaz terminów przewozów;
3) schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną trasą przewozu;
4) kopię umowy między organizatorem przewozu a przewoźnikiem drogowym;
5) harmonogram czasu pracy i odpoczynku kierowców.
4. Do wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych
specjalnych w krajowym transporcie drogowym dołącza się:
1) informację określającą grupę osób, która będzie uprawniona do korzystania z przewozu;
2) proponowany rozkład jazdy uwzględniający przystanki, godziny odjazdów
i przyjazdów środków transportowych, długość linii komunikacyjnej, podaną w kilometrach, i odległości między przystankami oraz liczbę pojazdów
niezbędnych do wykonywania codziennych przewozów, zgodnie z rozkładem jazdy;
3) schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną linią komunikacyjną i przystankami;
4) potwierdzenie uzgodnienia zasad korzystania z przystanków położonych
w granicach administracyjnych miast i obiektów dworcowych dokonane z ich
właścicielami lub zarządzającymi.
5. Do wniosku w sprawach, o których mowa w ust. 2 i 3, dołącza się informację
potwierdzającą przekazanie marszałkom właściwych województw schematu połączeń
komunikacyjnych z zaznaczoną trasą przewozu.
6. Do warunków i zasad korzystania z przystanków i obiektów dworcowych,
o których mowa w ust. 4 pkt 4, stosuje się odpowiednio przepisy działu II rozdziału 3
ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym.

Art. 22a. 1. Organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1:
1) odmawiają udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów
regularnych w krajowym transporcie drogowym w przypadku, gdy
wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć usług będących przedmiotem wniosku,
korzystając z pojazdów pozostających w jego bezpośredniej dyspozycji;
2) mogą odmówić udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów
regularnych w krajowym transporcie drogowym, w przypadku wystąpienia
jednej z następujących okoliczności:
a) zostanie wykazane, że projektowana linia regularna stanowić będzie
zagrożenie dla już istniejących linii regularnych, z wyjątkiem sytuacji, kiedy
linie te są obsługiwane tylko przez jednego przewoźnika lub przez jedną
grupę przewoźników,
b) zostanie wykazane, że wydanie zezwolenia ujemnie wpłynie na rentowność
porównywalnych usług kolejowych na liniach bezpośrednio związanych
z trasą usług drogowych,
c) (uchylona)
d) wnioskodawca nie przestrzega warunków określonych w posiadanym już
zezwoleniu lub wykonuje przewozy niezgodnie z posiadanym zezwoleniem.
2. Organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1, mogą odmówić udzielenia
zezwolenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych
specjalnych w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a i d.
3. Podjęcie decyzji w sprawie wydania nowego lub zmiany istniejącego
zezwolenia na linie komunikacyjne o długości do 100 km, w szczególności w zakresie
zwiększenia pojemności pojazdów, częstotliwości ich kursowania, zmiany godzin
odjazdów z poszczególnych przystanków powinno być poprzedzone analizą sytuacji
rynkowej w zakresie regularnego przewozu osób.
4. (uchylony)
5. Analizę, o której mowa w ust. 3, przeprowadza organ właściwy do spraw
zezwoleń co najmniej raz w roku, z uwzględnieniem:
1) istniejącej komunikacji, w tym rodzaju pojazdów, godzin ich odjazdów lub
częstotliwości kursów oraz ich dostosowanie do potrzeb społecznych;
2) dotychczasowego wywiązywania się przewoźników posiadających zezwolenia
z realizacji przewozów i stosowanych taryf;
3) przewidywanych zmian w natężeniu przewozu podróżnych;
4) miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy lub planu
zagospodarowania przestrzennego województwa.
6. (uchylony)
7. Organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1, mogą realizować zadania,
o których mowa w ust. 3, przez własne jednostki lub inne wyspecjalizowane podmioty.
8. (uchylony)

Art. 22b. 1. Przewoźnik drogowy jest obowiązany zgłaszać w formie pisemnej,
w postaci papierowej lub w postaci elektronicznej, organowi, który udzielił zezwolenia, wszelkie zmiany danych, o których mowa w art. 22, nie później niż 14 dni od dnia ich powstania.
2. Jeżeli zmiany, o których mowa w ust. 1, obejmują dane zawarte w zezwoleniu,
przedsiębiorca jest obowiązany wystąpić z wnioskiem o zmianę zezwolenia.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego, w drodze decyzji
administracyjnej:
1) odmawia udzielenia zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych
w międzynarodowym transporcie drogowym, o którym mowa w art. 18 ust. 1
pkt 2 lit. a, gdy:
a) wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć usług będących przedmiotem
wniosku, korzystając ze sprzętu pozostającego w jego bezpośredniej
dyspozycji,
b) projektowana linia regularna będzie stanowiła bezpośrednie zagrożenie dla
istnienia już zatwierdzonych linii regularnych, z wyjątkiem sytuacji, kiedy
linie te są obsługiwane tylko przez jednego przewoźnika lub przez jedną
grupę przewoźników,
c) zostanie wykazane, iż wydanie zezwolenia poważnie wpłynęłoby na
rentowność porównywalnych usług kolejowych na liniach bezpośrednio
związanych z trasą usług drogowych,
d) można wywnioskować, że usługi wymienione we wniosku są nastawione
tylko na najbardziej dochodowe spośród usług istniejących na danych trasach;
2) może odmówić udzielenia zezwolenia na wykonywanie w międzynarodowym
transporcie drogowym przewozów, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 2 lit. a,
zezwolenia na wykonywanie przewozów wahadłowych lub zezwolenia na
wykonywanie przewozów okazjonalnych, o których mowa w art. 18 ust. 2, gdy
przedsiębiorca:
a) nie przestrzega warunków określonych w posiadanym już zezwoleniu,
b) nie wykonuje, na skutek okoliczności zależnych od niego, przewozów
regularnych co najmniej przez 3 miesiące,
c) wykonuje przewozy bez wymaganego zezwolenia.
2. Główny Inspektor Transportu Drogowego, w drodze decyzji administracyjnej,
odmawia udzielenia zezwolenia na wykonywanie przewozów w międzynarodowym transporcie drogowym, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 2 lit. b, na zasadach
określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1073/2009.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Zezwolenie zmienia się na wniosek jego posiadacza, złożony
w formie pisemnej, w postaci papierowej lub w postaci elektronicznej, w razie zmiany:
1) oznaczenia przedsiębiorcy;
2) siedziby i adresu przedsiębiorcy.
2. Zezwolenie może być zmienione na wniosek jego posiadacza w razie zmiany:
1) przebiegu linii regularnej, rozkładu jazdy, zwiększenia pojemności pojazdów,
częstotliwości ich kursowania lub zmian godzin odjazdów z poszczególnych
przystanków;
2) zagranicznego przewoźnika drogowego, z którym zawarto umowę o wspólnym
prowadzeniu linii regularnej w międzynarodowym transporcie drogowym.
3. Zezwolenie wygasa w razie:
1) zrzeczenia się zezwolenia, z zastrzeżeniem ust. 6;
2) upływu terminu określonego w zezwoleniu;
3) wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 16 ust. 1.
4. Zezwolenie cofa się w razie:
1) cofnięcia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub
licencji;
2) naruszenia lub zmiany warunków, na jakich zezwolenie zostało wydane oraz
określonych w zezwoleniu;
3) niewykonywania przez przedsiębiorcę, na skutek okoliczności zależnych od
niego, przewozów regularnych co najmniej przez 3 miesiące;
4) odstąpienia zezwolenia osobie trzeciej, przy czym nie jest odstąpieniem
zezwolenia powierzenie wykonania przewozu innemu przewoźnikowi, o którym
mowa w art. 5 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe.
5. W razie cofnięcia zezwolenia wniosek o ponowne wydanie zezwolenia nie
może być rozpatrzony wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia, w którym decyzja
o cofnięciu stała się ostateczna.
6. Przedsiębiorca nie może zrzec się zezwolenia w przypadku wszczęcia
postępowania o cofnięcie zezwolenia.
6a. Przepisy ust. 1–6 nie dotyczą zezwoleń, o których mowa w art. 18 ust. 1
pkt 2 lit. b.
7. Główny Inspektor Transportu Drogowego, w drodze decyzji administracyjnej,
przedłuża wydane przez siebie zezwolenia, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 2 lit. b,
zmienia warunki ich wykonywania, stwierdza utratę ich ważności albo cofa je, na
zasadach określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1073/2009.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego wydaje przewoźnikowi
drogowemu zezwolenie zagraniczne na przewóz osób pod warunkiem posiadania
przez niego licencji wspólnotowej uprawniającej do wykonywania
międzynarodowego autobusowego i autokarowego zarobkowego przewozu osób.
2. Główny Inspektor Transportu Drogowego:
1) odmawia wydania zezwolenia zagranicznego w razie braku możliwości
zapewnienia wystarczającej liczby zezwoleń;
2) odmawia wydania zezwolenia zagranicznego w przypadkach, o których mowa
w art. 15 ust. 1;
3) może odmówić wydania zezwolenia zagranicznego w przypadkach, o których
mowa w art. 15 ust. 3.
3. Wydanie i odmowa wydania w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1,
zezwolenia zagranicznego na przewóz osób są czynnościami niestanowiącymi decyzji
administracyjnej w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.
4. Główny Inspektor Transportu Drogowego:
1) odmawia wydania zezwolenia zagranicznego na przewóz osób, w drodze decyzji
administracyjnej, w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2;
2) może odmówić wydania zezwolenia zagranicznego na przewóz osób, w drodze
decyzji administracyjnej, w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3.
5. Skargi i wnioski związane z wydawaniem zezwoleń zagranicznych na
przewóz osób, o których mowa w ust. 2 pkt 1, rozpatruje minister właściwy do spraw transportu.

Art. 25a. 1. Wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego osób na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczny podmiot niemający siedziby
w państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub
państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym wymaga zezwolenia ministra
właściwego do spraw transportu, o ile umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może być udzielone na okres
nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.
3. Wysokość kontyngentu zezwoleń, o których mowa w ust. 1 i w art. 25 ust. 1,
ustala, w drodze porozumienia z odpowiednimi władzami innych państw, minister
właściwy do spraw transportu.
4. Blankiety zezwoleń na wykonywanie przewozów wahadłowych lub zezwoleń
na wykonywanie przewozów okazjonalnych, których posiadanie jest wymagane od
zagranicznego przewoźnika, wytwarza i przekazuje za granicę, w imieniu ministra
właściwego do spraw transportu, Główny Inspektor Transportu Drogowego.
5. Blankiety zezwoleń, o których mowa w art. 25 ust. 1, przyjmuje z zagranicy
Główny Inspektor Transportu Drogowego.

art. 26. więcej Art. 26. Minister właściwy do spraw transportu, w celu usprawnienia procedur
wydawania zezwoleń zagranicznych na przewóz osób, może upoważnić do ich
wydawania, w drodze rozporządzenia, polskie organizacje o zasięgu ogólnokrajowym
zrzeszające międzynarodowych przewoźników drogowych, uwzględniając właściwe
zabezpieczenie dokumentów związanych z wydawaniem tych zezwoleń
uniemożliwiające dostęp do nich osób niepowołanych, wyposażenie pomieszczeń
w urządzenia gwarantujące bezpieczeństwo przechowywanych dokumentów,
ubezpieczenie od wszelkiego ryzyka oraz sposób rozliczania się w przypadku
zaginięcia, zniszczenia lub utraty tych dokumentów.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Przy wykonywaniu przewozów wahadłowych i okazjonalnych
w międzynarodowym transporcie drogowym wymagany jest formularz jazdy
zawierający w szczególności dane dotyczące oznaczenia przedsiębiorcy, numeru
rejestracyjnego pojazdu, rodzaju usługi, miejsca początkowego i miejsca docelowego
przewozu drogowego oraz listę imienną przewożonych osób.
2. (uchylony)
3. Formularz jazdy wydają przewoźnikowi:
1) Główny Inspektor Transportu Drogowego;
2) wojewódzki inspektor transportu drogowego.
4. Wydanie formularza jazdy jest czynnością niestanowiącą decyzji
administracyjnej w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 27a. (uchylony).

Art. 27b. 1. Przedsiębiorca prowadzący pośrednictwo przy przewozie osób jest
obowiązany do:
1) weryfikacji, czy przedsiębiorca, któremu przekazuje zlecenia przewozu osób,
posiada odpowiednią licencję, o której mowa w art. 5b ust. 1, nie później niż:
a) przed rozpoczęciem współpracy,
b) w terminie 7 dni od dnia upływu terminu ważności licencji posiadanej przez
przedsiębiorcę, któremu przedsiębiorca prowadzący pośrednictwo przy
przewozie osób przekazuje zlecenia przewozu osób;
2) prowadzenia, w postaci elektronicznej, rejestru przekazanych zleceń przewozu
osób oraz przechowywania zgromadzonych w tym rejestrze informacji przez
okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym zlecono przewóz;
3) prowadzenia, w postaci elektronicznej, ewidencji przedsiębiorców, którym zleca
się przewóz osób, oraz przechowywania zgromadzonych w tej ewidencji
informacji przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym
zlecono przewóz;
4) udostępniania informacji, czy dokonał weryfikacji, o której mowa w pkt 1, i jej
wyniku lub informacji zgromadzonych w rejestrze przekazanych zleceń
przewozu osób i ewidencji przedsiębiorców, którym zleca się przewóz osób, na
wniosek organów Inspekcji Transportu Drogowego lub Krajowej Administracji
Skarbowej w terminie 21 dni od dnia otrzymania wniosku.
2. Rejestr przekazanych zleceń przewozu osób i ewidencję przedsiębiorców,
którym zleca się przewóz osób, prowadzi się w celu wywiązania się z obowiązków
określonych w ustawie.
3. Rejestr przekazanych zleceń przewozu osób zawiera następujące informacje:
1) firmę przedsiębiorcy, któremu zlecono przewóz osób;
2) adres i oznaczenie siedziby albo miejsca wykonywania działalności
przedsiębiorcy, któremu zlecono przewóz osób;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP) przedsiębiorcy, któremu zlecono przewóz osób;
4) w przypadku zlecenia przewozu osób taksówką – numer licencji, o której mowa
w art. 5b ust. 1 pkt 3, oraz nazwę organu, który udzielił tej licencji;
5) w przypadku zlecenia przewozu osób samochodem osobowym lub pojazdem
samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie
więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą – numer licencji i wypisu z licencji, o której
mowa w art. 5b ust. 1 pkt 1 lub 2, oraz nazwę organu, który udzielił tej licencji;
6) numer rejestracyjny pojazdu, którym zrealizowano zlecony przewóz osób;
7) datę oraz godzinę przekazania zlecenia przewozu osób.
4. Ewidencja przedsiębiorców, którym zleca się przewóz osób, zawiera
następujące informacje:
1) firmę przedsiębiorcy, któremu zleca się przewóz osób;
2) adres i oznaczenie siedziby albo miejsca wykonywania działalności
przedsiębiorcy, któremu zleca się przewóz osób;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP) przedsiębiorcy, któremu zleca się przewóz osób.
5. Organ udzielający licencji, o których mowa w art. 5b ust. 1, jest obowiązany,
na wniosek przedsiębiorcy prowadzącego pośrednictwo przy przewozie osób, udzielić
informacji, czy przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, posiada ważną licencję.
6. Przedsiębiorca, który nie posiada ważnej licencji, o której mowa w art. 5b
ust. 1, albo zawiesił wykonywanie transportu drogowego na podstawie art. 14a, jest
obowiązany poinformować o tym przedsiębiorcę prowadzącego pośrednictwo przy
przewozie osób przekazującego mu zlecenia przewozu osób, w terminie 7 dni od dnia
utraty licencji albo od dnia, w którym rozpoczęty został okres zawieszenia, w formie
pisemnej, w postaci papierowej lub w postaci elektronicznej.
7. W przypadku niedopełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 6, wobec
przedsiębiorcy prowadzącego pośrednictwo przy przewozie osób oraz przed upływem
terminu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b:
1) nie nakłada się kary pieniężnej, o której mowa w lp. 2 w pkt 2.20 załącznika nr 3 do ustawy;
2) nie stosuje się przepisu art. 15 ust. 1 pkt 5.

Art. 27c. Zabrania się kierowcy wykonywania transportu drogowego na
podstawie zlecenia przekazanego przez podmiot wykonujący działalność gospodarczą
w zakresie pośrednictwa przy przewozie osób, nieposiadający licencji, o której mowa
w art. 5b ust. 2 pkt 2.

Art. 27d. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego prowadzi wykaz
przedsiębiorców prowadzących pośrednictwo przy przewozie osób.
2. Wykaz przedsiębiorców prowadzących pośrednictwo przy przewozie osób zawiera:
1) firmę przedsiębiorcy;
2) adres i oznaczenie siedziby albo miejsca wykonywania działalności przedsiębiorcy;
3) informację o wpisie do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności
Gospodarczej (CEIDG) albo numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym
Rejestrze Sądowym (KRS);
4) numer licencji na wykonywanie transportu drogowego w zakresie pośrednictwa
przy przewozie osób.
3. Wykaz przedsiębiorców prowadzących pośrednictwo przy przewozie osób
udostępnia się w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Głównego
Inspektoratu Transportu Drogowego.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego rzeczy na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczny podmiot niemający siedziby
w państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub
państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym wymaga zezwolenia ministra
właściwego do spraw transportu, o ile umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej.
1a. Do wykonywania międzynarodowego przewozu drogowego rzeczy na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczny podmiot mający siedzibę
w państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub
państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym stosuje się przepisy
rozporządzenia (WE) nr 1072/2009, z tym że w przypadku wykonywania przewozu
do lub z państwa trzeciego zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, jest wymagane, jeżeli
2. W przypadku niewypełnienia lub nieprawidłowego wypełnienia blankietu
zezwolenia, o którym mowa w art. 28 ust. 1, przejazd uznaje się za wykonywany bez
zezwolenia.
3. Kierujący pojazdem samochodowym wykonującym międzynarodowy
przewóz drogowy rzeczy jest obowiązany posiadać w pojeździe i okazywać na
żądanie uprawnionych osób blankiet zezwolenia, o którym mowa w art. 28 ust. 1.
W przypadku nieokazania podczas kontroli tego dokumentu, międzynarodowy
przewóz drogowy uznaje się za wykonywany bez zezwolenia.
umowy międzynarodowe tak stanowią.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może być udzielone na okres
nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.
3. Przepisy ust. 1–2 stosuje się również w przypadku przejazdu pojazdu
samochodowego bez ładunku.

Art. 28a. 1. Zagraniczny podmiot wykonujący międzynarodowy przewóz
drogowy rzeczy jest obowiązany wypełnić blankiet zezwolenia, o którym mowa
w art. 28 ust. 1, najpóźniej przed wjazdem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
pojazdu samochodowego, którym przewóz ten jest wykonywany.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Wykonywanie przewozu kabotażowego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez podmiot:
1) mający siedzibę w państwie innym niż państwo członkowskie Unii Europejskiej,
Konfederacja Szwajcarska lub państwo członkowskie Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strona umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym lub
2) wykorzystujący do przewozu pojazd zarejestrowany w państwie innym niż
państwo członkowskie Unii Europejskiej, Konfederacja Szwajcarska lub
państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)
– strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym
– wymaga uzyskania zezwolenia na przewóz kabotażowy, które wydaje w drodze
decyzji administracyjnej Główny Inspektor Transportu Drogowego.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek przewoźnika
drogowego, pod warunkiem dołączenia do niego co najmniej dwóch pozytywnych
opinii organizacji o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszających przewoźników drogowych.
3. Główny Inspektor Transportu Drogowego, w drodze decyzji administracyjnej,
wydaje zakaz wykonywania przewozu kabotażowego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej dla przewoźnika niemającego tu siedziby, jeżeli przewoźnik podczas
przewozu kabotażowego wielokrotnie naruszył przepisy rozporządzenia (WE)
nr 1072/2009 lub inne wspólnotowe albo krajowe przepisy w zakresie transportu drogowego.
4. Zakaz, o którym mowa w ust. 3 obowiązuje przez okres 2 lat, od dnia
uprawomocnienia się decyzji o jego wydaniu.

Art. 29a. 1. Przewóz kabotażowy bez zezwolenia, na podstawie umowy
międzynarodowej, może być wykonywany wyłącznie pojazdem samochodowym, z którego dokonano całkowitego albo częściowego rozładunku rzeczy przywiezionych
z zagranicy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Pojazd samochodowy, o którym mowa w ust. 1, może być wykorzystany do
trzech przewozów kabotażowych w okresie 7 dni, począwszy od dnia, w którym
dokonano rozładunku rzeczy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Kierujący pojazdem samochodowym, o którym mowa w ust. 1, jest
obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionych osób, dokumenty
potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, a w szczególności
dokumenty przewozowe oraz faktury za wykonane na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej usługi przewozowe.

Art. 29b. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) rodzaje zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1 i art. 29 ust. 1,
2) szczegółowe warunki wykorzystania zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1 i art. 29 ust. 1,
3) sposób wypełniania blankietów zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1 i art. 29 ust. 1,
4) wzory zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1 i art. 29 ust. 1
– uwzględniając warunki wykorzystania zezwoleń określone w dwustronnych
umowach międzynarodowych o wykonywaniu przewozów drogowych oraz zakres
niezbędnych danych umieszczonych w zezwoleniach.

Art. 29c. 1. Wysokość kontyngentu zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1
i art. 30 ust. 1, ustala, w drodze porozumienia z odpowiednimi władzami innych
państw, minister właściwy do spraw transportu.
2. Blankiety zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1, wytwarza i przekazuje
za granicę, w imieniu ministra właściwego do spraw transportu, Główny Inspektor
Transportu Drogowego.
3. Blankiety zezwoleń, o których mowa w art. 30 ust. 1, przyjmuje z zagranicy
Główny Inspektor Transportu Drogowego.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego wydaje przewoźnikowi
drogowemu zezwolenie zagraniczne na przewóz rzeczy pod warunkiem posiadania
przez niego licencji wspólnotowej uprawniającej do wykonywania
międzynarodowego zarobkowego przewozu rzeczy.
2. Przepis art. 25 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
3. Wydanie i odmowa wydania w przypadku, o którym mowa w art. 25 w ust. 2
pkt 1, zezwolenia zagranicznego na przewóz rzeczy są czynnościami niestanowiącymi
decyzji administracyjnej w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.
4. Główny Inspektor Transportu Drogowego:
1) odmawia wydania zezwolenia zagranicznego na przewóz rzeczy, w drodze
decyzji administracyjnej, w przypadku, o którym mowa w art. 25 w ust. 2 pkt 2;
2) może odmówić wydania zezwolenia zagranicznego na przewóz rzeczy, w drodze
decyzji administracyjnej, w przypadku, o którym mowa w art. 25 w ust. 2 pkt 3.
5. Podziału zezwoleń zagranicznych między przewoźnikami drogowymi,
o których mowa w ust. 1, dokonuje komisja społeczna powołana przez ministra
właściwego do spraw transportu.
6. Komisja, o której mowa w ust. 5, składa się z 7 osób.
7. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, tryb
wyłaniania składu oraz tryb działania komisji społecznej, o której mowa w ust. 5,
mając na uwadze usprawnienie sposobu podziału zezwoleń zagranicznych oraz
zapewnienie w pracach komisji przedstawicieli polskich organizacji o zasięgu
ogólnokrajowym zrzeszających międzynarodowych przewoźników drogowych.
8. Skargi i wnioski związane z wydawaniem zezwoleń zagranicznych, o których
mowa w ust. 3, rozpatruje minister właściwy do spraw transportu.
9. Przepisy ustawy dotyczące zezwoleń zagranicznych stosuje się do
ekopunktów wydawanych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2327/2003 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 22 grudnia 2003 r. ustanawiającym w ramach stałej
polityki transportowej system punktów tranzytowych mający zastosowanie w 2004 r.
do samochodów ciężarowych przejeżdżających przez Austrię (Dz. Urz. WE L 345
z 31.12.2003, str. 30; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 7, str. 706, z późn. zm.).
10. W przypadku zezwoleń zagranicznych, których wykorzystanie jest
uzależnione od spełnienia przez pojazd odpowiednich wymogów bezpieczeństwa lub
warunków dopuszczenia do ruchu, odpowiedni certyfikat potwierdzający ich
spełnienie wydają:
1) Główny Inspektor Transportu Drogowego;
2) wojewódzki inspektor transportu drogowego.

Art. 30a. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) rodzaje certyfikatów, o których mowa w art. 30 ust. 10, i terminy ich ważności;
2) dokumenty, na podstawie których jest wydawany i wznawiany certyfikat;
3) wzory certyfikatów.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw
transportu uwzględni w szczególności:
1) wymagania dyrektywy 96/96/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw
członkowskich dotyczących badań przydatności do ruchu drogowego pojazdów
silnikowych i ich przyczep, zmienionej dyrektywą 1999/52/WE, dla celów
rezolucji CEMT/CM (2001)9/Final;
2) zakres niezbędnych danych umieszczonych w certyfikatach.

art. 31. więcej Art. 31. Wykonywanie międzynarodowego transportu kombinowanego nie
wymaga posiadania zezwolenia zagranicznego ani zezwolenia polskiego przez
przewoźnika zagranicznego, jeżeli w umowach międzynarodowych, którymi
Rzeczpospolita Polska jest związana, przewidziano wzajemne zwolnienie w tym zakresie.

Art. 31a. 1. W przypadku wykonywania operacji transportu intermodalnego
wysyłający jest obowiązany sporządzić i przekazać przewoźnikowi drogowemu
deklarację określającą masę kontenera albo nadwozia wymiennego określoną
w sposób zgodny ze stanem rzeczywistym.
2. W przypadku wykonywania operacji transportu intermodalnego przewoźnik
drogowy jest obowiązany okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli,
deklarację, o której mowa w ust. 1.

art. 32. więcej Art. 32. Minister właściwy do spraw transportu, w celu usprawnienia procedur
wydawania zezwoleń zagranicznych na przewóz rzeczy, może, w drodze
rozporządzenia, upoważnić do ich wydawania polskie organizacje o zasięgu
ogólnokrajowym zrzeszające międzynarodowych przewoźników drogowych,
uwzględniając właściwe zabezpieczenie dokumentów związanych z wydawaniem
tych zezwoleń uniemożliwiające dostęp do nich osób niepowołanych, wyposażenie
pomieszczeń w urządzenia gwarantujące bezpieczeństwo przechowywanych
dokumentów, ubezpieczenie od wszelkiego ryzyka oraz sposób rozliczania się
w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty tych dokumentów.

Art. 32a. Do kierowcy niebędącego obywatelem państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, zatrudnionego przez przedsiębiorcę mającego siedzibę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, wykonującego międzynarodowy transport drogowy rzeczy,
stosuje się przepisy Unii Europejskiej dotyczące świadectwa kierowcy.

Art. 32b. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego, w drodze decyzji
administracyjnej, wydaje, odmawia wydania, zmienia, cofa świadectwo kierowcy lub
zawiesza wydawanie świadectw kierowców.
2. Świadectwo kierowcy wydaje się na wniosek przedsiębiorcy, posiadającego
licencję wspólnotową, złożony w formie pisemnej, w postaci papierowej lub w postaci elektronicznej.
3. Świadectwo kierowcy wraz z wypisem ze świadectwa kierowcy wydaje się
przedsiębiorcy na okres do 5 lat.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać:
1) oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres;
2) imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia oraz obywatelstwo kierowcy.
5. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1) kopię licencji wspólnotowej;
2) zaświadczenie o zatrudnieniu kierowcy oraz spełnieniu przez kierowcę
wymagań, o których mowa w art. 39a;
3) kserokopię dokumentu tożsamości;
4) kserokopię prawa jazdy;
5) kserokopię dokumentu potwierdzającego ubezpieczenie społeczne kierowcy.
5a. W przypadku gdy wniosek, o którym mowa w ust. 2, jest składany w postaci
elektronicznej, załączniki, o których mowa w ust. 5, składa się również w postaci
elektronicznej.
6. W przypadku zmiany danych, o których mowa w ust. 4, oraz danych
zawartych w dokumentach, o których mowa w ust. 5, stosuje się odpowiednio przepis
art. 14 ust. 1.
7. Do wygaśnięcia świadectwa kierowcy stosuje się odpowiednio przepisy
dotyczące wygaśnięcia licencji.

Art. 32c. 1. Organem uprawnionym do przeprowadzania kontroli wydanych
świadectw kierowcy jest Główny Inspektor Transportu Drogowego.
2. (uchylony)
3. Do przeprowadzania kontroli, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 85 i art. 90.

Art. 32d. (utracił moc).

Art. 32e. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego prowadzi rejestr
wydanych świadectw kierowcy.
2. (uchylony)

Art. 32f. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego może w każdym czasie
wezwać przedsiębiorcę posiadającego świadectwo kierowcy do przedstawienia
dokumentu potwierdzającego spełnianie wymagań, o którym mowa w art. 32b ust. 5.
2. W przypadku niewłaściwego wykorzystywania przez przedsiębiorcę
świadectwa kierowcy polegającego na:
1) niespełnianiu warunków stanowiących podstawę wydania świadectwa kierowcy lub
2) podaniu nieprawidłowych informacji we wniosku o wydanie świadectwa kierowcy
– właściwy organ, o którym mowa w art. 32b, cofa świadectwo kierowcy i zawiesza
wydawanie nowych świadectw kierowcy przez okres roku.
3. W przypadku bardzo poważnego naruszenia dotyczącego świadectwa
kierowcy, określonego w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403,
organ, o którym mowa w art. 32b, cofa, w drodze decyzji administracyjnej, 1 wypis
z licencji wspólnotowej na okres 6 miesięcy i zawiesza wydawanie nowych świadectw
kierowców przez okres roku.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Przewozy drogowe na potrzeby własne mogą być wykonywane po
uzyskaniu zaświadczenia potwierdzającego zgłoszenie przez przedsiębiorcę prowadzenia przewozów drogowych jako działalności pomocniczej w stosunku do
jego podstawowej działalności gospodarczej.
2. Obowiązek uzyskania zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy
przewozów drogowych wykonywanych:
1) w ramach powszechnych usług pocztowych;
2) przez podmioty, niebędące przedsiębiorcami, o których mowa w art. 3 ust. 2
pkt 3, z tym że w przypadku działalności wytwórczej w rolnictwie dotyczącej
upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego obowiązek uzyskania zaświadczenia nie dotyczy rolnika w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2019 r. poz. 299 i 303);
3) przez przedsiębiorców posiadających uprawnienia do wykonywania transportu
drogowego.
3. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera: oznaczenie przedsiębiorcy,
jego siedzibę (miejsce zamieszkania) i adres, numer w rejestrze przedsiębiorców
w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile przedsiębiorca taki numer posiada, albo numer
identyfikacji podatkowej (NIP), rodzaj i zakres wykonywania przewozów drogowych
na potrzeby własne oraz rodzaj i liczbę pojazdów samochodowych.
4. Zaświadczenie na krajowy niezarobkowy przewóz drogowy uprawnia do
wykonywania przewozów wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
5. Zaświadczenie na międzynarodowy niezarobkowy przewóz drogowy
uprawnia do wykonywania przewozów z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej
Polskiej. Zaświadczenie to uprawnia również do wykonywania niezarobkowego
przewozu drogowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z rodzajem
przewozów w nim określonych.
6. Wniosek o wydanie zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, zawiera
informacje i dokumenty określone w art. 8 ust. 2 pkt 1−4 i 6 oraz ust. 3 pkt 4 i 5.
7. Przepis art. 14 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
8. Zaświadczenie na krajowy niezarobkowy przewóz drogowy oraz wypis lub
wypisy z zaświadczenia wydaje właściwy dla siedziby przedsiębiorcy starosta na czas
nieokreślony. Zaświadczenie na międzynarodowy niezarobkowy przewóz drogowy
oraz wypis lub wypisy z zaświadczenia wydaje Główny Inspektor Transportu
Drogowego na okres do 5 lat.
9. W przypadku wykonywania międzynarodowego niezarobkowego przewozu
drogowego niezgodnie z wydanym zaświadczeniem Główny Inspektor Transportu
Drogowego odmawia wydania nowego zaświadczenia przez okres 3 lat od dnia
upływu ważności posiadanego zaświadczenia.
9a. W przypadku wykonywania krajowego niezarobkowego przewozu
drogowego niezgodnie z wydanym zaświadczeniem właściwy starosta, w drodze
decyzji, stwierdza nieważność zaświadczenia. Wydanie nowego zaświadczenia jest
możliwe po upływie 3 lat od dnia stwierdzenia nieważności poprzedniego zaświadczenia.
10. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wzór zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, oraz wypisu z tego zaświadczenia,
mając na uwadze przepisy Unii Europejskiej, o których mowa w art. 20 ust. 2.
11. (uchylony)

Art. 33a. W razie zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej lub
wykonywania przewozu drogowego, podmiot, o którym mowa w art. 33 ust. 1 lub
ust. 2 pkt 1 i 2, ma obowiązek przechowywać i udostępniać osobom uprawnionym do
kontroli, dokumenty i inne nośniki informacji wymagane przepisami, o których mowa
w art. 4 pkt 22, przez okres jednego roku począwszy od dnia, w którym przestał
wykonywać przewóz drogowy.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego na potrzeby
własne może wymagać uzyskania odpowiedniego zezwolenia, jeżeli umowy
międzynarodowe, którymi Rzeczpospolita Polska jest związana, tak stanowią.
2. Do wniosku o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, przedsiębiorca,
z zastrzeżeniem art. 33 ust. 2, obowiązany jest dołączyć zaświadczenie określone
w art. 33 ust. 1.
3. Przepis art. 25 oraz art. 30 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
4. Przy wykonywaniu międzynarodowego przewozu drogowego osób na
potrzeby własne jest wymagany formularz jazdy, o którym mowa w art. 27.
5. Główny Inspektor Transportu Drogowego prowadzi rejestr podmiotów
i pojazdów wykonujących międzynarodowy przewóz drogowy na potrzeby własne.
6. (uchylony)
7. (uchylony)

Art. 34a. 1. Na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, do
celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące
własnością pracodawcy.
2. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określa, w drodze rozporządzenia,
warunki ustalania oraz sposób dokonywania zwrotu kosztów używania pojazdów,
o których mowa w ust. 1, uwzględniając rodzaj pojazdu mechanicznego, jego
pojemność oraz limit kilometrów w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie
lub mieście, właściwych ze względu na miejsce zatrudnienia pracownika.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Przedsiębiorca wykonujący transport drogowy może być zwolniony
z obowiązku uzyskania zezwolenia w przypadku wykonywania przez niego
przewozów w ramach pomocy humanitarnej, medycznej lub w przypadku klęski żywiołowej.
2. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, następuje, w drodze decyzji
administracyjnej, wydanej przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego.
3. Przedsiębiorca wykonujący transport drogowy jest zwolniony z obowiązku
uzyskania zezwolenia, jeżeli umowy międzynarodowe, którymi Rzeczpospolita
Polska jest związana, tak stanowią.

art. 36. więcej Art. 36. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia, dokumenty potwierdzające wykonywanie przez przedsiębiorcę
przewozów, o których mowa w art. 35 ust. 1.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Uzyskanie certyfikatu kompetencji zawodowych wymaga wykazania
się wiedzą niezbędną do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie
transportu drogowego, określonym w załączniku I do rozporządzenia (WE)
nr 1071/2009, oraz złożenia, z wynikiem pozytywnym, egzaminu pisemnego przed
komisją egzaminacyjną działającą przy jednostce określonej w przepisach
wykonawczych wydanych na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1.
2. Egzamin składa się z dwóch części:
1) pisemnego testu zawierającego zbiór pytań i odpowiedzi wielokrotnego wyboru;
2) pisemnego zadania egzaminacyjnego.
3. Maksymalna liczba punktów, jaką można uzyskać z każdej części egzaminu,
stanowi 50% ogólnej liczby możliwych do uzyskania punktów.
4. Warunki i tryb przeprowadzenia egzaminu, o którym mowa w ust. 1, określa
regulamin opracowany przez jednostkę określoną w przepisach wykonawczych
wydanych na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 i zatwierdzony przez ministra właściwego
do spraw transportu.
5. Katalog pytań i katalog zadań, a także pytania i zadania zawarte
w indywidualnych zestawach egzaminacyjnych nie stanowią informacji publicznej
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji
publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1429).

art. 38. więcej Art. 38. 1. (uchylony)
2. Minister właściwy do spraw transportu wyznacza jednostki, przy których
działają komisje egzaminacyjne.
3. Jednostki, o których mowa w ust. 2, wydają certyfikaty kompetencji
zawodowych i prowadzą rejestry tych certyfikatów.

Art. 38a. 1. Osoby legitymujące się dyplomem ukończenia studiów drugiego
stopnia, jednolitych studiów magisterskich lub świadectwem ukończenia studiów
podyplomowych, których program obejmuje cały zakres zagadnień, o których mowa
w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, zwolnione są z egzaminu
pisemnego, o którym mowa w art. 37.
2. Osoby legitymujące się dyplomem ukończenia studiów pierwszego stopnia,
studiów drugiego stopnia, jednolitych studiów magisterskich lub świadectwem
ukończenia studiów podyplomowych, których program obejmuje część zagadnień,
o których mowa w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, zwolnione są
z części egzaminu pisemnego, o którym mowa w art. 37, w zakresie dziedzin objętych
programem studiów.
3. Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 i 2, stanowią zwolnienia w rozumieniu
art. 8 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.
4. Zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 2, dokonuje jednostka określona
w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) jednostki, o których mowa w art. 38 ust. 2;
2) wymagania kwalifikacyjne dotyczące członków komisji egzaminacyjnej i tryb
ustalania jej składu;
3) rodzaje zabezpieczeń certyfikatu kompetencji zawodowych;
4) tryb zwalniania z egzaminu pisemnego, o którym mowa w art. 37.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, uwzględnia się odpowiednio:
1) potrzebę zapewnienia należytych warunków organizacyjno-technicznych do
przeprowadzenia procesu certyfikacji kompetencji zawodowych w transporcie drogowym;
2) konieczność zapewnienia właściwych kwalifikacji członków komisji
egzaminacyjnej, a także ich liczbę, która zapewni obiektywne przeprowadzenie
egzaminu pisemnego;
3) konieczność prawidłowego zabezpieczenia certyfikatów kompetencji
zawodowych przed fałszowaniem;
4) potrzebę zapewnienia ujednoliconych procedur zwalniania z egzaminu pisemnego.

Art. 39a. 1. Przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy
może zatrudnić kierowcę, jeżeli osoba ta:
1) ukończyła:
a) 18 lat – w przypadku kierowcy prowadzącego pojazd samochodowy, dla
którego wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii:
– C lub C+E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną,
– C1 lub C1+E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną przyśpieszoną,
b) 21 lat – w przypadku kierowcy prowadzącego pojazd samochodowy, dla
którego wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii:
– C lub C+E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną przyśpieszoną,
– D lub D+E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną,
– D1 lub D1+E, o ile przewóz wykonywany jest na liniach regularnych,
których trasa nie przekracza 50 km i o ile kierowca uzyskał
odpowiednią kwalifikację wstępną przyśpieszoną,
c) 23 lata – w przypadku kierowcy prowadzącego pojazd samochodowy, dla
którego wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii D lub D+E, o ile
uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną przyśpieszoną;
2) posiada odpowiednie uprawnienie do kierowania pojazdem samochodowym,
określone w ustawie z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami,
z zastrzeżeniem ust. 1a;
3) nie ma przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy;
4) nie ma przeciwwskazań psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy;
5) uzyskała kwalifikację wstępną lub kwalifikację wstępną przyśpieszoną, zwane
dalej „kwalifikacją”;
6) ukończyła szkolenie okresowe.
1a. Kierowca posiadający prawo jazdy kategorii D albo D+E do ukończenia 23.
roku życia może być zatrudniony wyłącznie przy wykonywaniu regularnych
przewozów osób na liniach komunikacyjnych na trasie nieprzekraczającej 50 km.
2. (uchylony)
3. Wymagań, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 5 i 6, nie stosuje się do kierowcy pojazdu:
1) do kierowania którego wymagane jest prawo jazdy kategorii A1, A, B1, B lub B+E;
2) którego konstrukcja ogranicza prędkość do 45 km/h;
3) wykorzystywanego przez siły zbrojne;
4) obrony cywilnej, jednostek ochrony przeciwpożarowej lub jednostek
odpowiedzialnych za utrzymanie bezpieczeństwa lub porządku publicznego;
5) poddawanego testom drogowym do celów rozwoju technicznego przez
producentów, jednostki badawczo-rozwojowe lub szkoły wyższe;
6) odbywającego przejazd bez osób lub ładunku:
a) w celu dokonania jego naprawy lub konserwacji,
b) z miejsca zakupu lub odbioru;
7) używanego w sytuacjach zagrożenia lub przeznaczonego do akcji ratunkowych;
8) wykorzystywanego do:
a) nauki jazdy osób ubiegających się o prawo jazdy,
b) szkolenia osób posiadających prawo jazdy,
c) przeprowadzania państwowego egzaminu osób ubiegających się o prawo jazdy;
9) wykorzystywanego do użytku osobistego w przewozie drogowym osób lub rzeczy;
10) wykorzystywanego do przewozu materiałów lub urządzeń niezbędnych
kierowcy do jego pracy, pod warunkiem że prowadzenie pojazdu nie jest jego
podstawowym zajęciem.

Art. 39b. 1. Do uzyskania kwalifikacji może przystąpić osoba:
1) która na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
a) przebywa co najmniej 185 dni w roku ze względu na więzi osobiste lub
zawodowe, albo
b) studiuje od co najmniej sześciu miesięcy i przedstawi zaświadczenie
potwierdzające ten fakt, lub
2) niebędąca obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, mająca
zamiar wykonywać przewozy na rzecz podmiotu mającego siedzibę na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
3) która nie ma przeciwwskazań zdrowotnych i psychologicznych do wykonywania
pracy na stanowisku kierowcy.
1a. W przypadku kandydatów do szkoły oraz uczniów szkoły prowadzącej
kształcenie w zawodzie, dla których podstawa programowa kształcenia w zawodzie
szkolnictwa branżowego, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1148, 1078, 1287, 1680, 1681 i 1818), przewiduje przygotowanie do uzyskania
kwalifikacji do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy oraz umiejętności
kierowania pojazdem silnikowym, spełnienie wymogu, o którym mowa w art. 39b
ust. 1 pkt 3, następuje również na podstawie orzeczenia lekarskiego, o którym mowa
w art. 79 ust. 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, oraz na
podstawie orzeczenia psychologicznego, o którym mowa w art. 84 ust. 1 ustawy
z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami.
1b. W przypadku kandydatów na kwalifikacyjny kurs zawodowy i słuchaczy
kwalifikacyjnego kursu zawodowego, w zakresie kwalifikacji wyodrębnionej w zawodzie, dla których podstawa programowa kształcenia w zawodzie szkolnictwa
branżowego, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 46 ust. 1
ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, przewiduje przygotowanie do
uzyskania kwalifikacji do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy oraz
umiejętności kierowania pojazdem silnikowym, spełnienie wymogu, o którym mowa
w art. 39b ust. 1 pkt 3, następuje również na podstawie orzeczenia lekarskiego,
o którym mowa w art. 79 ust. 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących
pojazdami, oraz na podstawie orzeczenia psychologicznego, o którym mowa w art. 84
ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami.
2. Kierowca obowiązany jest uzyskać kwalifikację, odpowiednio do pojazdu
samochodowego, którym zamierza wykonywać przewóz drogowy, w zakresie bloków
programowych określonych odpowiednio do kategorii prawa jazdy:
1) C1, C1+E, C i C+E;
2) D1, D1+E, D i D+E.
3. Kwalifikacja obejmuje zajęcia teoretyczne i praktyczne oraz testy kwalifikacyjne.

Art. 39b¹. 1. Zajęcia, o których mowa w art. 39b ust. 3, przeprowadzane są w formie:
1) zajęć szkolnych dla uczniów – w szkole, jeżeli w programie nauczania jest
przewidziane uzyskanie kwalifikacji kierowcy wykonującego przewóz drogowy, albo
2) kursu kwalifikacyjnego – w ośrodku szkolenia.
2. Zajęcia teoretyczne i praktyczne, o których mowa w art. 39b ust. 3, obejmują:
1) kształcenie zawodowe w zakresie racjonalnego kierowania pojazdem,
z uwzględnieniem przepisów bezpieczeństwa, w tym:
a) znajomość właściwości technicznych i zasad działania elementów
bezpieczeństwa pojazdu,
b) umiejętność optymalizacji zużycia paliwa,
c) umiejętność zapewnienia bezpieczeństwa w związku z przewożonym
towarem,
d) umiejętność zapewnienia bezpieczeństwa pasażerom,
e) umiejętność bezpiecznego mocowania ładunku;
2) kształcenie zawodowe w zakresie umiejętności stosowania przepisów
dotyczących wykonywania transportu drogowego;
3) kształcenie zawodowe w zakresie zagrożeń związanych z wykonywanym
zawodem, w tym bezpieczeństwo na drodze i bezpieczeństwo dla środowiska;
4) kształcenie zawodowe w zakresie obsługi i logistyki, w tym kształtowanie
wizerunku firmy oraz znajomość rynku w przewozie drogowym i jego
organizacji.
3. Testy kwalifikacyjne, o których mowa w art. 39b ust. 3, przeprowadzane są:
1) przez okręgową komisję egzaminacyjną, po zakończeniu zajęć szkolnych dla
uczniów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, w ramach egzaminu potwierdzającego
kwalifikacje w zawodzie albo egzaminu zawodowego, albo
2) w ośrodku szkolenia, po zakończeniu zajęć teoretycznych i praktycznych, przez
trzyosobową komisję egzaminacyjną, zwaną dalej „komisją”, powołaną przez
wojewodę.
4. W skład komisji mogą wchodzić osoby, które:
1) posiadają wykształcenie wyższe prawnicze, ekonomiczne lub techniczne
z zakresu motoryzacji lub transportu;
2) nie były prawomocnie skazane za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia
korzyści majątkowych lub przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów;
3) spełniają szczegółowe wymagania określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 39i ust. 1 pkt 4.
5. Co najmniej jedna z osób – członków komisji, dodatkowo:
1) jest obowiązana posiadać uprawnienia instruktora lub egzaminatora w zakresie
kategorii prawa jazdy odpowiedniej do kategorii realizowanego bloku
programowego, o którym mowa w art. 39b ust. 2, albo
2) powinna być przedstawicielem organizacji o zasięgu ogólnopolskim zrzeszającej
przedsiębiorców wykonujących przewozy drogowe.
6. Testy kwalifikacyjne, o których mowa w art. 39b ust. 3, przeprowadzane są na
podstawie pytań pochodzących z katalogu pytań testowych zatwierdzonego przez
ministra właściwego do spraw transportu.
7. Katalog pytań testowych obejmuje zagadnienia, o których mowa w ust. 2.
8. Za przeprowadzenie testu członkom komisji, przysługuje wynagrodzenie,
którego koszt ponosi ośrodek szkolenia.
9. Ośrodek szkolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, umożliwia
przeprowadzanie przez komisję testu kwalifikacyjnego, zapewniając odpowiednie
warunki lokalowe.

Art. 39b². Kierowca, który uzyskał kwalifikację w zakresie określonego bloku
programowego, o którym mowa w art. 39b ust. 2, i zamierza wykonywać przewozy
innymi pojazdami samochodowymi niż te, dla których wymagane jest prawo jazdy
odpowiadające zakresowi uzyskanej kwalifikacji, obowiązany jest odbyć odpowiednią
kwalifikację uzupełniającą lub kwalifikację uzupełniającą przyśpieszoną. Przepisy
art. 39a ust. 1 i art. 39b¹ stosuje się odpowiednio.

Art. 39c. 1. Wojewoda lub upoważniony przez niego członek komisji albo
dyrektor Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej, wydaje osobie, która uzyskała
kwalifikację świadectwo kwalifikacji zawodowej potwierdzające uzyskanie
odpowiedniej kwalifikacji.
2. Wojewoda lub upoważniony przez niego członek komisji oraz dyrektor
Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej, przekazują do centralnej ewidencji kierowców,
w zakresie i na zasadach określonych w art. 100ac ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. –
Prawo o ruchu drogowym, dane osób, którym wydano świadectwo kwalifikacji
zawodowej, o którym mowa w ust. 1.

Art. 39d. 1. Do szkolenia okresowego może przystąpić osoba:
1) która na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
a) przebywa co najmniej 185 dni w roku ze względu na więzi osobiste lub
zawodowe, albo
b) studiuje od co najmniej sześciu miesięcy i przedstawi zaświadczenie
potwierdzające ten fakt;
2) wykonująca przewóz drogowy na rzecz podmiotu mającego siedzibę na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Kierowca obowiązany jest co pięć lat, począwszy od dnia uzyskania
świadectwa kwalifikacji zawodowej poświadczającego uzyskanie kwalifikacji,
ukończyć szkolenie okresowe odpowiednio do pojazdu, którym wykonuje przewóz drogowy.
3. Kierowca może odbywać szkolenie okresowe w jednej z następujących form:
1) kursu okresowego;
2) cyklu zajęć rozłożonych w okresie pięciu lat, obejmującego program kursu okresowego.
4. Szkolenie okresowe jest prowadzone w ośrodku szkolenia w zakresie bloków
programowych określonych odpowiednio do kategorii prawa jazdy:
1) C1, C1+E, C i C+E;
2) D1, D1+E, D i D+E.
5. Kierowca, który zaprzestał wykonywania przewozu drogowego przez okres
uniemożliwiający spełnienie obowiązku, o którym mowa w ust. 2, przed ponownym
przystąpieniem do wykonywania przewozu obowiązany jest ukończyć szkolenie okresowe.
6. Kierowca wykonujący przewóz drogowy różnymi pojazdami, dla których
wymagane jest posiadanie prawa jazdy co najmniej dwóch kategorii, o których mowa
w ust. 4, może ukończyć szkolenie okresowe z zakresu jednego bloku programowego.

Art. 39e. 1. Kierownik ośrodka szkolenia wydaje osobie, która ukończyła
wymagane zajęcia w ramach szkolenia okresowego, świadectwo kwalifikacji
zawodowej potwierdzające ukończenie szkolenia okresowego.
2. Kierownik ośrodka szkolenia jest obowiązany:
1) przedstawić wojewodzie właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia
ośrodka szkolenia, najpóźniej w następnym dniu roboczym po dniu rozpoczęcia
kursu, informację o terminie, czasie i miejscu, w których będą prowadzone
zajęcia, wraz z listą uczestników kursu kwalifikacyjnego lub szkolenia okresowego;
2) prowadzić dokumentację odpowiednio kursu kwalifikacyjnego oraz szkolenia okresowego;
3) przekazywać wojewodzie, o którym mowa w pkt 1, w terminie 14 dni od dnia
zakończenia szkolenia okresowego i wydania świadectwa kwalifikacji
zawodowej potwierdzającego jego ukończenie, następujące dane osób, które
ukończyły kurs:
a) imię i nazwisko,
b) datę i miejsce urodzenia,
c) numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL –
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę
państwa, które wydało ten dokument,
d) adres zamieszkania,
e) zakres ukończonego szkolenia,
f) datę rozpoczęcia i zakończenia szkolenia,
g) numer wydanego świadectwa kwalifikacji zawodowej lub numer
zaświadczenia potwierdzającego ukończenie jednego z modułów szkolenia,
o którym mowa w art. 39d ust. 3 pkt 2.
3. Kierownik ośrodka szkolenia, o którym mowa w ust. 1, przekazuje do
centralnej ewidencji kierowców, w zakresie i na zasadach określonych w art. 100ac
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, dane osób, którym
wydał świadectwo.
4. Wojewoda, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, może umożliwić przekazywanie
informacji oraz danych, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 3 oraz ust. 3, w postaci
elektronicznej, opatrzonych kwalifikowanym podpisem elektronicznym.

Art. 39f. 1. Kierowca wykonujący przewóz drogowy obowiązany jest uzyskać
wpis do polskiego krajowego prawa jazdy, potwierdzający spełnienie wymagań,
o których mowa w art. 39a ust. 1 pkt 3 i 4 oraz odpowiednio pkt 5 lub 6.
2. Zasady dokonywania wpisu, o którym mowa w ust. 1, określa art. 15 ustawy
z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami.
3. Dla kierowcy niebędącego obywatelem państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, posiadającego prawo jazdy wydane przez państwo trzecie,
wykonującego lub zamierzającego wykonywać przewóz drogowy rzeczy na rzecz
przedsiębiorcy mającego siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
potwierdzeniem spełnienia wymagań, o których mowa w art. 39a ust. 1 pkt 5 i 6, jest
świadectwo kierowcy.
4. Kierowcy niebędącemu obywatelem państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, posiadającemu prawo jazdy wydane przez państwo trzecie,
wykonującemu lub zamierzającemu wykonywać przewóz drogowy osób na rzecz
przedsiębiorcy mającego siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, który
uzyskał kwalifikację wstępną lub ukończył szkolenie okresowe i ubiega się o wpis do
prawa jazdy potwierdzający spełnienie wymagań, o których mowa w art. 39a ust. 1,
właściwy ze względu na miejsce zamieszkania starosta, w trybie, o którym mowa
w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, wymienia
posiadane przez niego prawo jazdy zagraniczne na polskie prawo jazdy, dokonując
jednocześnie wpisu potwierdzającego te wymagania. Dodatkowym warunkiem
wymiany prawa jazdy jest złożenie przez przedsiębiorcę oświadczenia o zatrudnieniu
lub nawiązaniu współpracy z tym kierowcą, który będzie wykonywał lub wykonuje na
jego rzecz przewozy drogowe.
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. (uchylony)
8. W przypadku osoby nieposiadającej miejsca zamieszkania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i niewykonującej przewozów na rzecz podmiotu mającego
siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wymagania, o których mowa
w art. 39a ust. 1 pkt 5 i 6, uznaje się za spełnione, gdy osoba ta posiada w prawie jazdy
albo w karcie kwalifikacji kierowcy aktualny wpis potwierdzający ukończenie
kwalifikacji wstępnej lub szkolenia okresowego w innym państwie członkowskim
Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub w państwie członkowskim
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym.
9. W przypadku osoby zamieszkałej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
i wykonującej przewozy na rzecz podmiotu mającego siedzibę za granicą wymagania,
o których mowa w art. 39a ust. 1 pkt 6, uznaje się za spełnione, gdy osoba ta posiada
w prawie jazdy albo w karcie kwalifikacji kierowcy aktualny wpis potwierdzający
ukończenie szkolenia okresowego w innym państwie członkowskim Unii
Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub w państwie członkowskim
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

Art. 39g. 1. Działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia
stanowi działalność regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca
2018 r. – Prawo przedsiębiorców i wymaga uzyskania wpisu do rejestru
przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia.
2. Warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia
ośrodka szkolenia spełnia przedsiębiorca, który:
1) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia
kierowców, zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących
pojazdami, lub spełnia wymagania określone dla tej działalności;
2) zapewnia prowadzenie szkolenia zgodnie z programem przez:
a) wykładowców posiadających wiedzę, umiejętności i wykształcenie
niezbędne do zapewnienia prawidłowego przebiegu szkolenia – w zakresie
zajęć teoretycznych,
b) osoby posiadające odpowiednie do prowadzonego szkolenia uprawnienia
instruktora nauki jazdy, o których mowa w przepisach ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym – w zakresie zajęć praktycznych,
c) osoby posiadające odpowiednie do prowadzonego szkolenia uprawnienia
instruktora techniki jazdy, o których mowa w przepisach ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym – podczas zajęć z jazdy
w warunkach specjalnych prowadzonych w oparciu o infrastrukturę,
o której mowa w ust. 2 pkt 3, i urządzenie, o którym mowa w ust. 11 pkt 2;
3) posiada:
a) warunki lokalowe,
b) wyposażenie dydaktyczne,
c) miejsca przeznaczone do prowadzenia zajęć praktycznych,
d) miejsca przeznaczone do jazdy w warunkach specjalnych,
e) pojazdy samochodowe odpowiednie do zakresu prowadzonego szkolenia,
f) szczegółowy program szkolenia wraz z planem jego wykonania oraz
metodami nauczania;
4) nie był, jako osoba fizyczna lub członek organu osoby prawnej, prawomocnie
skazany za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowych
lub przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów.
3. Organem prowadzącym rejestr przedsiębiorców prowadzących ośrodek
szkolenia jest wojewoda właściwy ze względu na miejsce wykonywania działalności
objętej wpisem.
3a. Wojewoda prostuje z urzędu wpis do rejestru przedsiębiorców prowadzących
ośrodek szkolenia zawierający oczywiste błędy lub niezgodności ze stanem faktycznym.
3b. W przypadku zmiany danych wpisanych do rejestru przedsiębiorca jest
obowiązany złożyć wniosek o zmianę wpisu w rejestrze w terminie 14 dni od dnia,
w którym nastąpiła zmiana tych danych.
4. Wpis do rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia
dokonywany jest na wniosek przedsiębiorcy zawierający następujące dane:
1) oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedziby i adresu albo miejsca zamieszkania;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym – o ile jest wymagany;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP) przedsiębiorcy;
4) wskazanie miejsca prowadzenia ośrodka szkolenia.
5. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4, przedsiębiorca dołącza:
1) program szkolenia wraz z planem wykonania szkolenia oraz metodami nauczania;
2) kopię dokumentów potwierdzających kwalifikację i wiedzę instruktorów
techniki jazdy oraz wykładowców;
3) kopie dokumentów zawierających informacje o: warunkach lokalowych,
wyposażeniu dydaktycznym oraz miejscu przeznaczonym do prowadzenia zajęć
praktycznych i posiadanych pojazdach albo kopię umowy, o której mowa
w ust. 11 pkt 1, lub dokumentów zawierających informację o urządzeniu,
o którym mowa w ust. 11 pkt 2, wraz z kopią certyfikatu;
4) dokument potwierdzający spełnianie odpowiednich wymagań technicznych
przez pojazdy, o których mowa w ust. 2 pkt 3 lit. e, wydany przez rzeczoznawcę
samochodowego, o którym mowa w art. 79a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. –
Prawo o ruchu drogowym.
6. Wraz z wnioskiem, o którym mowa w ust. 4, przedsiębiorca składa
oświadczenie o następującej treści:
„Oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru przedsiębiorców
prowadzących ośrodek szkolenia są kompletne i zgodne z prawdą;
2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności gospodarczej
w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia, określone w ustawie z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym.”.
7. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 6, powinno również zawierać:
1) oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedziby i adresu albo miejsca zamieszkania;
2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania przedsiębiorcy, z podaniem jej
imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
7a. Wojewoda wydaje z urzędu zaświadczenie o dokonaniu wpisu do rejestru
przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia.
8. W rejestrze przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia umieszcza się
dane przedsiębiorcy, o których mowa w ust. 4, z wyjątkiem adresu zamieszkania,
jeżeli jest on inny niż adres siedziby, oraz jego numer w tym rejestrze.
9. Dokonując wpisu, wojewoda pobiera:
1) opłatę za wpis – stanowiącą dochód budżetu państwa;
2) opłatę ewidencyjną, o której mowa w przepisach ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. – Prawo o ruchu drogowym – na pokrycie kosztów działania centralnej
ewidencji kierowców.
10. Wojewoda przekazuje:
1) do centralnej ewidencji kierowców dane o dokonaniu wpisu przedsiębiorcy do
rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia – na zasadach
określonych w art. 100ac ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo
o ruchu drogowym;
2) opłatę ewidencyjną do Funduszu – Centralna Ewidencja Pojazdów i Kierowców,
o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu
drogowym – na zasadach i w terminach określonych w przepisach tej ustawy.
11. Przedsiębiorca może nie spełniać wymagań, o których mowa w ust. 2 pkt 3 lit. d, jeśli:
1) zawarł umowę na przeprowadzanie zajęć z ośrodkiem doskonalenia techniki
jazdy, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r.
o kierujących pojazdami, lub
2) posiada urządzenie techniczne do symulowania jazdy w warunkach specjalnych,
spełniające wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 12,
posiadające odpowiedni certyfikat wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji.
12. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wymagania techniczno-organizacyjne oraz zakres funkcjonalności realizowanej przez
urządzenie, o którym mowa w ust. 11 pkt 2, uwzględniając potrzebę zapewnienia
wykorzystania podczas szkolenia urządzeń spełniających jednolite wymagania.

Art. 39ga. 1. Wojewoda jest obowiązany dokonać wpisu przedsiębiorcy do
rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia w terminie 7 dni od dnia
wpływu do niego wniosku o wpis wraz z dokumentami, o których mowa w art. 39g
ust. 5, oraz oświadczeniem, o którym mowa w art. 39g ust. 6.
2. Jeżeli wojewoda nie dokona wpisu w terminie, o którym mowa w ust. 1, a od
dnia wpływu do niego wniosku upłynęło 14 dni, przedsiębiorca może rozpocząć
działalność. Nie dotyczy to przypadku, gdy wojewoda wezwał przedsiębiorcę do
uzupełnienia wniosku o wpis nie później niż przed upływem 7 dni od dnia jego
otrzymania. W takiej sytuacji termin, o którym mowa w zdaniu pierwszym, biegnie
odpowiednio od dnia wpływu uzupełnienia wniosku o wpis.

Art. 39h. 1. Nadzór nad ośrodkami szkolenia sprawuje wojewoda.
2. W ramach sprawowanego nadzoru wojewoda:
1) przeprowadza kontrolę w zakresie:
a) spełniania przez ośrodek szkolenia wymagań, o których mowa w art. 39g ust. 2,
b) zgodności prowadzonego szkolenia z obowiązującymi programami szkolenia,
c) dokumentów wymaganych w związku z prowadzeniem szkolenia;
2) w przypadku ustalenia naruszeń warunków wykonywania działalności wyznacza
termin ich usunięcia;
3) wydaje decyzję o zakazie prowadzenia przez przedsiębiorcę ośrodka szkolenia
oraz wykreśla z urzędu przedsiębiorcę z rejestru przedsiębiorców prowadzących
ośrodek szkolenia, jeżeli przedsiębiorca:
a) złożył oświadczenie oraz inne dokumenty stanowiące załączniki do
wniosku, o którym mowa w art. 39g ust. 5, niezgodne ze stanem faktycznym,
b) nie usunął naruszeń warunków wykonywania działalności gospodarczej
w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia w wyznaczonym przez
wojewodę terminie,
c) rażąco naruszył warunki wykonywania działalności gospodarczej
w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia.
3. Rażącym naruszeniem warunków wykonywania działalności gospodarczej
w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia jest:
1) wielokrotne prowadzenie szkolenia:
a) w sposób niezgodny z wymaganymi szczegółowymi warunkami
przeprowadzania zajęć, o których mowa w art. 39i ust. 1 pkt 2,
b) w sposób niezgodny z programem szkolenia,
c) pojazdami niespełniającymi szczegółowych wymagań, o których mowa
w art. 39i ust. 1 pkt 1;
2) nieprzedstawienie informacji, o której mowa w art. 39e ust. 2 pkt 1;
3) wydanie świadectwa kwalifikacji zawodowej niezgodnego ze stanem faktycznym;
4) odmowa poddania się kontroli, o której mowa w ust. 2 pkt 1.
3a. Decyzja, o której mowa w ust. 2 pkt 3, podlega natychmiastowemu wykonaniu.
3b. W przypadku wydania decyzji o zakazie prowadzenia przez przedsiębiorcę
ośrodka szkolenia, o której mowa w ust. 2 pkt 3, w stosunku do przedsiębiorcy, który
wykonuje działalność gospodarczą objętą wpisem także na podstawie wpisów do
innych rejestrów działalności regulowanej w tym samym zakresie działalności
gospodarczej, z urzędu wykreśla się także przedsiębiorcę z tych rejestrów działalności regulowanej.
3c. Wojewoda wykreśla przedsiębiorcę z rejestru przedsiębiorców
prowadzących ośrodek szkolenia na jego wniosek, a także po uzyskaniu informacji
z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej albo Krajowego
Rejestru Sądowego o wykreśleniu przedsiębiorcy.
4. Dane o wykreśleniu przedsiębiorcy z rejestru przedsiębiorców prowadzących
ośrodek szkolenia wojewoda przekazuje do centralnej ewidencji kierowców na
zasadach określonych w art. 100ac ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo
o ruchu drogowym.

Art. 39ha. 1. Przedsiębiorca, którego wykreślono z rejestru przedsiębiorców
prowadzących ośrodek szkolenia, może uzyskać ponowny wpis do rejestru w tym
samym zakresie działalności gospodarczej nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia
wydania decyzji, o której mowa w art. 39h ust. 2 pkt 3.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy, który wykonywał
działalność gospodarczą bez wpisu do rejestru przedsiębiorców prowadzących
ośrodek szkolenia. Nie dotyczy to sytuacji określonej w art. 39ga ust. 2.

Art. 39i. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania w stosunku do przedsiębiorcy prowadzącego ośrodek
szkolenia, o którym mowa w art. 39g, w zakresie infrastruktury technicznej,
warunków lokalowych, wyposażenia dydaktycznego oraz pojazdów używanych
w trakcie szkolenia;
2) szczegółowe warunki prowadzenia szkolenia w ramach kwalifikacji wstępnej,
kwalifikacji wstępnej przyśpieszonej, kwalifikacji wstępnej uzupełniającej,
kwalifikacji wstępnej uzupełniającej przyśpieszonej, szkoleń okresowych oraz
zajęć odbywanych w ramach szkolenia okresowego, o których mowa w art. 39d ust. 3 pkt 2;
3) szczegółowe warunki przeprowadzania testów kwalifikacyjnych;
4) szczegółowe wymagania wobec członków komisji, sposób ich powoływania oraz
wysokość ich wynagrodzenia, które nie może być wyższe niż 400 zł za egzamin;
5) wzór świadectwa kwalifikacji zawodowej;
6) sposób postępowania z dokumentacją związaną z prowadzeniem przez ośrodki
szkolenia kwalifikacji wstępnej, kwalifikacji wstępnej przyśpieszonej,
kwalifikacji wstępnej uzupełniającej, kwalifikacji wstępnej uzupełniającej
przyśpieszonej i szkolenia okresowego;
7) (uchylony)
8) wysokość opłaty za wpis przedsiębiorcy do rejestru przedsiębiorców
prowadzących ośrodek szkolenia.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do
spraw transportu uwzględnia odpowiednio:
1) przepisy Unii Europejskiej w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, a także
potrzebę zapewnienia należytych wymagań organizacyjno-technicznych
przeprowadzania kursów i zajęć;
2) przepisy Unii Europejskiej w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, oraz
konieczność obiektywnego sprawdzenia przygotowania do uzyskania
kwalifikacji wstępnej i kwalifikacji wstępnej przyśpieszonej w zakresie
transportu drogowego;
3) konieczność zapewnienia ujednoliconych procedur przeprowadzania testów
kwalifikacyjnych;
4) konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu wykształcenia i okresu
praktyki zawodowej członków komisji w zakresie odpowiadającym wymaganej
wiedzy dotyczącej wykonywania przewozu drogowego, a także potrzebę
zapewnienia pokrycia kosztów związanych z przeprowadzaniem testów
kwalifikacyjnych przez komisję;
5) zakres danych niezbędnych do potwierdzenia spełnienia przez kierowcę
wykonującego przewóz drogowy wymagań ustawy, w szczególności w zakresie
badań lekarskich i psychologicznych, ukończonych szkoleń, posiadanych
uprawnień do kierowania pojazdem samochodowym, organów właściwych
i podmiotów uprawnionych do wydawania świadectwa kwalifikacji zawodowej;
6) zakres danych niezbędnych do prawidłowego prowadzenia kwalifikacji
wstępnej, kwalifikacji wstępnej przyśpieszonej, kwalifikacji wstępnej uzupełniającej, kwalifikacji wstępnej uzupełniającej przyśpieszonej i szkolenia okresowego, dotyczących kandydatów na kierowców i kierowców
wykonujących przewóz drogowy, podmiotów uprawnionych do
przeprowadzania kursów i zajęć, organów właściwych w sprawach wpisu do
rejestru, a także przepisy Unii Europejskiej w zakresie dokumentów związanych
z uzyskiwaniem kwalifikacji wstępnej oraz szkoleń okresowych;
7) potrzebę zapewnienia należytej ochrony dokumentacji związanej
z prowadzeniem przez ośrodki szkolenia kwalifikacji wstępnej, kwalifikacji
wstępnej przyśpieszonej, kwalifikacji wstępnej uzupełniającej, kwalifikacji
wstępnej uzupełniającej przyśpieszonej i szkolenia okresowego;
8) (uchylony)
9) wysokość rzeczywistych kosztów związanych z prowadzeniem rejestru
przedsiębiorców prowadzących ośrodki szkolenia oraz wysokość kosztów
związanych z weryfikacją dokumentów.

Art. 39j. 1. Kierowca wykonujący przewóz drogowy podlega badaniom
lekarskim przeprowadzanym w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań
zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy.
2. Badania lekarskie, o których mowa w ust. 1, są wykonywane, z zastrzeżeniem
ust. 3–6, w zakresie i na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495), zwanej dalej
„Kodeksem pracy”.
3. Zakres badań lekarskich, o których mowa w ust. 1, obejmuje ponadto ustalenie
istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, zgodnie
z rozdziałem 12 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami.
4. Badania lekarskie, o których mowa w ust. 1, są przeprowadzane:
1) do czasu ukończenia przez kierowcę 60 lat – co 5 lat;
2) po ukończeniu przez kierowcę 60. roku życia – co 30 miesięcy.
5. Pierwsze badanie lekarskie, o którym mowa w ust. 1, jest wykonywane przed
dniem wydania świadectwa kwalifikacji zawodowej potwierdzającego ukończenie
kwalifikacji, a każde następne dla kierowcy w wieku do 60 lat – w terminie
właściwym do ukończenia szkolenia okresowego, jednak nie później niż do dnia
wydania świadectwa kwalifikacji zawodowej potwierdzającego ukończenie szkolenia okresowego.
6. Badania lekarskie, o których mowa w ust. 1, wykonują lekarze uprawnieni do
wykonywania badań profilaktycznych, o których mowa w przepisach Kodeksu pracy,
posiadający dodatkowo uprawnienia do przeprowadzania badań lekarskich
kandydatów na kierowców i kierowców określone w odrębnych przepisach.

Art. 39k. 1. Kierowca wykonujący przewóz drogowy podlega badaniom
psychologicznym przeprowadzanym w celu stwierdzenia istnienia lub braku
przeciwwskazań psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy.
2. Badania psychologiczne, o których mowa w ust. 1, są wykonywane,
z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, w zakresie i na zasadach określonych dla kierowców
w rozdziale 13 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami.
3. Badania psychologiczne, o których mowa w ust. 1, są przeprowadzane:
1) do czasu ukończenia przez kierowcę 60 lat – co 5 lat;
2) po ukończeniu przez kierowcę 60. roku życia – co 30 miesięcy.
4. Pierwsze badanie psychologiczne, o którym mowa w ust. 1, jest wykonywane
przed dniem wydania świadectwa kwalifikacji zawodowej potwierdzającego
ukończenie kwalifikacji, a każde następne dla kierowcy w wieku do 60 lat –
w terminie właściwym do ukończenia szkolenia okresowego, jednak nie później niż
do dnia wydania świadectwa kwalifikacji zawodowej potwierdzającego ukończenie
szkolenia okresowego.

Art. 39l. 1. Przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy jest
obowiązany do:
1) kierowania kierowców na:
a) szkolenia okresowe,
b) badania lekarskie i psychologiczne;
2) pokrywania kosztów badań lekarskich i psychologicznych;
3) przechowywania przez cały okres zatrudnienia kierowcy kopii:
a) świadectw kwalifikacji zawodowej,
b) orzeczeń lekarskich i psychologicznych;
4) prowadzenia dokumentacji dotyczącej badań lekarskich i psychologicznych;
5) przekazania kierowcy z chwilą rozwiązania stosunku pracy kopii orzeczeń
i świadectw, o których mowa w pkt 3.
2. Przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy może pokryć
koszty szkoleń okresowych kierowcy.
3. Spełnienie przez przedsiębiorcę lub przez inny podmiot wykonujący przewóz
drogowy obowiązku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b, uznaje się za równoznaczne
ze spełnieniem obowiązków pracodawcy w zakresie wykonywania wstępnych
i okresowych badań lekarskich, o których mowa w art. 229 § 1 i 2 Kodeksu pracy.

Art. 39m. Wymagania, o których mowa w art. 39a–39l, stosuje się odpowiednio
do przedsiębiorcy lub innej osoby osobiście wykonującej przewóz drogowy.

Art. 39n. 1. Ustanawia się odznakę „Wzorowy kierowca”.
2. Odznaka, o której mowa w ust. 1, może być nadawana zawodowym
kierowcom wyróżniającym się szczególnymi osiągnięciami w pracy i wieloletnią
bezwypadkową jazdą.
3. Odznakę „Wzorowy kierowca” nadaje minister właściwy do spraw transportu.
4. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki nadawania odznaki „Wzorowy kierowca”, tryb przedstawiania
wniosków, wzór odznaki, tryb jej wręczania i sposób noszenia, uwzględniając
wymogi, jakie powinny spełniać wnioski o nadanie odznaki oraz kryteria stosowane
przy jej nadawaniu.

art. 40. więcej Art. 40. Przedsiębiorca podejmujący i wykonujący transport drogowy jest
obowiązany do ponoszenia opłat za:
1) czynności administracyjne określone w ustawie;
2) przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w art. 37;
3) wydanie certyfikatu kompetencji zawodowych, o którym mowa w art. 38 ust. 3.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Opłaty za czynności administracyjne pobiera się z tytułu:
1) udzielenia licencji, zmiany licencji, przedłużenia ważności licencji, wydania
wypisu z licencji, wydania wtórnika licencji oraz przeniesienia uprawnień
wynikających z licencji;
2) wydania zezwolenia, zmiany zezwolenia, przedłużenia ważności zezwolenia,
wydania wypisu z zezwolenia, wydania wtórnika zezwolenia na wykonywanie
przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego, przewozu wahadłowego lub przewozu okazjonalnego;
3) wydania zezwolenia na przewóz kabotażowy;
4) wydania zezwolenia zagranicznego;
5) wydania zaświadczenia lub zmiany zaświadczenia, wydania wypisu
z zaświadczenia o zgłoszeniu działalności w zakresie przewozów na potrzeby własne;
6) wydania zezwolenia na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego
osób na lub przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pojazdem
samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż
9 osób łącznie z kierowcą;
7) wydania świadectwa kierowcy lub jego zmiany oraz wydania wtórnika
świadectwa kierowcy;
8) wydania formularza jazdy;
9) wydania certyfikatu, o którym mowa w art. 30 ust. 10, lub jego zmiany oraz
wydania wtórnika certyfikatu;
10) wydania decyzji, o której mowa w art. 20a ust. 2;
11) udzielenia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego,
zmiany zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, wydanie
wypisu z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego,
wydania wtórnika zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego
oraz przeniesienia uprawnień wynikających z zezwolenia na wykonywanie
zawodu przewoźnika drogowego.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, pobierają organy dokonujące tych czynności.
3. Opłaty, o których mowa w art. 40 pkt 2 i pkt 3, pobiera jednostka, o której
mowa w art. 38 ust. 2 i ust. 3.
4. Minister właściwy do spraw transportu w celu usprawnienia procedur
pobierania opłat może, w drodze rozporządzenia, upoważnić, na określonych
warunkach, do pobierania opłat za niektóre czynności administracyjne w
międzynarodowym transporcie drogowym, o których mowa w ust. 1, polskie
organizacje o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszające międzynarodowych
przewoźników drogowych.
5. (uchylony)

art. 42. więcej Art. 42. (utracił moc).

Art. 42a. (uchylony).

art. 43. więcej Art. 43. 1. Od przedsiębiorców zagranicznych mogą być pobierane opłaty na
zasadach wzajemności.
2. Minister właściwy do spraw transportu może, w drodze rozporządzenia,
wprowadzić dla przedsiębiorców zagranicznych opłaty, o których mowa w ust. 1,
określając ich wysokość, tryb wnoszenia oraz jednostki właściwe do ich pobierania.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Jednostki, o których mowa w art. 26, art. 32 oraz art. 43 ust. 2,
otrzymują prowizję od pobranych opłat, w wysokości nie mniejszej niż 7% i nie
większej niż 10%.
1a. (uchylony)
1b. (uchylony)
2. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość stawek prowizji oraz sposób jej pobierania i rozliczania z jednostkami,
o których mowa w ust. 1.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Przedsiębiorca wykonujący transport drogowy może być zwolniony
z opłat, o których mowa w art. 43, w przypadku wykonywania przez niego
przewozów w ramach pomocy humanitarnej, medycznej lub w przypadku klęski żywiołowej.
2. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, następuje, w drodze decyzji
administracyjnej, wydanej przez ministra właściwego do spraw transportu, na zgodny
wniosek przedsiębiorcy i właściwego organu państwowego lub organizacji
humanitarnej.

Art. 45a. (uchylony).

art. 46. więcej Art. 46. 1. Wpływy uzyskane z opłat, o których mowa w art. 41 ust. 1 pkt 7–9
i art. 43, oraz wpływy z opłat z tytułu:
1) w międzynarodowym transporcie drogowym:
a) udzielenia licencji wspólnotowej, zmiany licencji wspólnotowej,
przedłużenia ważności licencji wspólnotowej, wydania wypisu z licencji
wspólnotowej, wydania wtórnika licencji wspólnotowej oraz przeniesienia
uprawnień wynikających z licencji wspólnotowej,
b) wydania zezwolenia, zmiany zezwolenia, przedłużenia ważności
zezwolenia, wydania wypisu z zezwolenia, wydania wtórnika zezwolenia na
wykonywanie przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego,
przewozu wahadłowego lub przewozu okazjonalnego,
c) wydania decyzji, o której mowa w art. 20a ust. 2,
d) wydania zezwolenia na przewóz kabotażowy,
e) wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 19a ust. 1,
f) wydania zaświadczenia, zmiany zaświadczenia, wydania wypisu
z zaświadczenia o zgłoszeniu działalności w zakresie międzynarodowego
przewozu na potrzeby własne,
2) wydania wielokrotnego zagranicznego zezwolenia wydanego przez
Międzynarodowe Forum Transportu (International Transport Forum),
3) wydania zezwolenia na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego
osób na lub przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pojazdem
samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż
9 osób łącznie z kierowcą
– są przekazywane w całości na wyodrębniony rachunek bankowy Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.
1a. Wpływy uzyskane z opłat, za wydanie zezwoleń zagranicznych na
wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego rzeczy lub osób, są
przekazywane, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 2:
1) na wyodrębniony rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad – 20% wpływów;
2) do Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności
publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu
rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej
(Dz. U. poz. 1123) – 80% wpływów.
2. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad sprawuje nadzór nad
realizacją wpływów z opłat, o których mowa w art. 41 ust. 1 pkt 7–9 i art. 43.
3. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad przekazuje kwoty pobranych
opłat, o których mowa w ust. 1 i ust. 1a pkt 1, w terminie pierwszych dwóch dni
roboczych po zakończeniu tygodnia, w którym wpłynęły, na rachunek Krajowego
Funduszu Drogowego, z przeznaczeniem na budowę i utrzymanie dróg krajowych
oraz na potrzeby gromadzenia danych o drogach publicznych i sporządzania
informacji o sieci dróg publicznych, jak również na poprawę bezpieczeństwa ruchu
drogowego i budowy autostrad.
3a. (uchylony)
4. Wpływy uzyskane z innych opłat niż wymienione w ust. 1, stanowią
odpowiednio dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego lub budżetu państwa.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość opłat za czynności administracyjne, o których mowa w art. 41 ust. 1,
mając na uwadze w szczególności rodzaj udzielanych uprawnień i okres, na jaki
zostaną wydane;
2) wysokość opłat za egzaminowanie oraz za wydanie certyfikatu kompetencji
zawodowych.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, wysokość opłat zostanie określona:
1) w przypadku licencji, w zależności od:
a) okresu ważności licencji,
b) liczby pojazdów samochodowych, na które wydaje się wypisy z licencji,
c) zakresu transportu drogowego,
d) rodzaju przewozów,
e) rodzaju pojazdów – w międzynarodowym transporcie drogowym osób;
1a) w przypadku zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego,
w zależności od liczby pojazdów, na które wydaje się wypisy z zezwolenia;
2) w przypadku zezwolenia, w zależności od:
a) okresu ważności zezwolenia,
b) rodzaju zezwolenia;
3) w przypadku zaświadczenia potwierdzającego zgłoszenie przez przedsiębiorcę
prowadzenia przewozów drogowych jako działalności pomocniczej w stosunku
do jego podstawowej działalności gospodarczej, w zależności od:
a) zakresu przewozów,
b) rodzajów przewozów;
4) w przypadku certyfikatu kompetencji zawodowych, w zależności od:
a) zakresu i formy testu z wiedzy z uwzględnieniem kosztów jego
przeprowadzenia,
b) rodzaju certyfikatu kompetencji zawodowych z uwzględnieniem kosztów
jego wydania;
5) w przypadku świadectwa kierowcy, w zależności od okresu ważności.
3. Wysokość opłaty z tytułu:
1) udzielenia licencji – nie może być wyższa niż równowartość 1 000 000 euro;
2) udzielenia zezwolenia na transport drogowy osób – nie może być wyższa niż
równowartość 800 euro;
3) udzielenia zezwolenia na przewóz kabotażowy – nie może być wyższa niż
równowartość 800 euro za przewóz jednorazowy;
4) wydania zezwolenia zagranicznego – nie może być wyższa niż równowartość:
a) 500 euro za wielokrotne zezwolenie roczne,
b) 15 euro za zezwolenie jednorazowe;
5) wydania świadectwa kierowcy – nie może być wyższa niż równowartość 10 euro;
6) wydania formularza jazdy – nie może być wyższa niż równowartość 30 euro;
7) wydania certyfikatu, o którym mowa w art. 30 ust. 10 – nie może być wyższa niż
równowartość:
a) 70 euro dla pojazdu samochodowego nieposiadającego certyfikatu,
b) 50 euro dla pojazdu samochodowego w przypadku wznowienia certyfikatu,
c) 30 euro dla przyczepy lub naczepy nieposiadającej certyfikatu,
d) 15 euro dla przyczepy lub naczepy w przypadku wznowienia certyfikatu;
8) wydania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, nie
może być wyższa niż równowartość 300 euro.

Art. 47a. Zadania organów jednostek samorządu terytorialnego, o których mowa
w art. 7 ust. 2 pkt 1 i ust. 4 pkt 2 i 3, art. 7d ust. 1 i ust. 4–6, art. 16b ust. 1 i 4, art. 18
ust. 1 pkt 1 i ust. 4, art. 33 ust. 8 i 9a, art. 47b ust. 2–4, art. 82b ust. 2 pkt 1 i 3, art. 82c
ust. 3, art. 82e, art. 82f ust. 1, art. 82i ust. 1 oraz art. 95b ust. 2, są wykonywane jako
zadania własne.

Art. 47b. 1. Dworzec:
1) którego właścicielem lub współwłaścicielem w części większej niż połowa
udziałów we współwłasności jest jednostka samorządu terytorialnego oraz
2) który jest zlokalizowany w mieście powyżej 50 000 mieszkańców, oraz
z którego rocznie odjeżdża powyżej 500 000 pasażerów
– podlega obowiązkowi dostosowania do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej w zakresie
określonym w załączniku I lit. a do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 181/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie
autobusowym i autokarowym i zmieniającego rozporządzenie (WE)
nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 55 z 28.02.2011, str. 1), zwanego dalej
„rozporządzeniem nr 181/2011”.
2. Jednostka, o której mowa w ust. 1 pkt 1, jest obowiązana corocznie do dnia
31 marca przeprowadzić analizę dotyczącą spełniania przez dworzec, którego jest
właścicielem lub współwłaścicielem w części większej niż połowa udziałów we
współwłasności, kryteriów określonych w ust. 1 pkt 2. Wyniki analizy przekazuje się
niezwłocznie wojewodzie.
3. Jednostka, o której mowa w ust. 1 pkt 1, w terminie roku następującym po
roku, w którym dworzec, którego jest właścicielem lub współwłaścicielem w części
większej niż połowa udziałów we współwłasności, spełnił kryteria określone w ust. 1
pkt 2, jest obowiązana dostosować dworzec do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej w zakresie
określonym w załączniku I lit. a do rozporządzenia nr 181/2011, zwaną dalej
„udzielaniem pomocy”.
4. Jednostka, o której mowa w ust. 1 pkt 1, po dostosowaniu dworca do
udzielania pomocy jest obowiązana niezwłocznie wystąpić do ministra właściwego do
spraw transportu, za pośrednictwem wojewody, z wnioskiem o wyznaczenie tego
dworca jako dworca, w którym jest udzielana pomoc.
5. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4, dołącza się dokumenty potwierdzające
dostosowanie dworca do udzielania pomocy.

Art. 47c. 1. Właściciel dworca, który nie spełnia kryteriów określonych
w art. 47b ust. 1 pkt 1 lub 2, w przypadku dostosowania tego dworca do udzielania
pomocy może wystąpić do ministra właściwego do spraw transportu, za
pośrednictwem wojewody, z wnioskiem o wyznaczenie tego dworca jako dworca,
w którym jest udzielana pomoc. Przepis art. 47b ust. 5 stosuje się.
2. Na wniosek właściciela złożony do ministra właściwego do spraw transportu,
za pośrednictwem wojewody, dworzec wyznaczony zgodnie z ust. 1 do udzielania
pomocy może zostać pozbawiony statusu dworca wyznaczonego do jej udzielania.

Art. 47d. 1. Minister właściwy do spraw transportu może zawrzeć z podmiotem
zarządzającym dworcem spełniającym kryteria określone w art. 47b ust. 1 pkt 2, niebędącym:
1) jednostką samorządu terytorialnego, o której mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1 lub
2) właścicielem dworca, o którym mowa w art. 47c ust. 1, który wystąpił
z wnioskiem, o którym mowa w tym przepisie
– porozumienie na podstawie którego podmiot zarządzający dworcem dostosuje ten
dworzec do udzielania pomocy w terminie określonym w tym porozumieniu.
2. Po dostosowaniu dworca, o którym mowa w ust. 1, do udzielania pomocy
minister właściwy do spraw transportu wyznacza ten dworzec jako dworzec, w którym
jest udzielana pomoc, poprzez jego zamieszczenie w wykazie, o którym mowa w art. 47g.

Art. 47e. W przypadku gdy dworzec wyznaczony do udzielania pomocy przestał
spełniać kryteria określone w art. 47b ust. 1 pkt 1 lub 2, utrzymuje on status dworca
wyznaczonego do jej udzielania, o ile jego właściciel lub współwłaściciel w części
większej niż połowa udziałów we współwłasności nie wystąpi do ministra właściwego
do spraw transportu, za pośrednictwem wojewody, z wnioskiem o pozbawienie tego
dworca statusu dworca wyznaczonego do udzielania pomocy. Do wniosku dołącza się
dokumenty potwierdzające, że dworzec przestał spełniać kryteria określone w art. 47b
ust. 1 pkt 1 lub 2.

Art. 47f. 1. Wojewoda i minister właściwy do spraw transportu są uprawnieni do
kontroli dostosowania dworców do udzielania pomocy.
2. Wojewoda jest uprawniony do kontroli realizacji obowiązku, o którym mowa
w art. 47b ust. 2, uwzględniając zakres, sposób i terminowość jego wykonania.
3. W ramach kontroli, o których mowa w ust. 1 i 2, osoba upoważniona do ich
przeprowadzania ma prawo żądania od kontrolowanego pisemnych lub ustnych
wyjaśnień, okazania dokumentów i innych nośników informacji oraz udostępniania
danych mających związek z przedmiotem kontroli.

Art. 47g. Minister właściwy do spraw transportu prowadzi i aktualizuje „Wykaz
dworców wyznaczonych do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom
o ograniczonej sprawności ruchowej”.

Art. 47h. 1. Minister właściwy do spraw transportu po otrzymaniu wniosku,
o którym mowa w art. 47b ust. 4 albo art. 47c ust. 1:
1) wyznacza dworzec do udzielania pomocy poprzez jego zamieszczenie
w „Wykazie dworców wyznaczonych do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej” albo
2) odmawia, w drodze decyzji administracyjnej, wyznaczenia dworca do udzielania
pomocy i wyznacza dodatkowy termin na jego dostosowanie do jej udzielania,
w przypadku gdy dworzec nie został dostosowany w zakresie określonym
w załączniku I lit. a do rozporządzenia nr 181/2011.
2. Minister właściwy do spraw transportu po otrzymaniu wniosku, o którym mowa w:
1) art. 47c ust. 2, pozbawia dworzec statusu dworca wyznaczonego do udzielania
pomocy poprzez jego usunięcie z wykazu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1;
2) art. 47e:
a) pozbawia dworzec statusu dworca wyznaczonego do udzielania pomocy
poprzez jego usunięcie z wykazu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, albo
b) odmawia, w drodze decyzji administracyjnej, pozbawienia dworca statusu
dworca wyznaczonego do udzielania pomocy, w przypadku gdy ustali, że
dworzec nadal spełnia kryteria określone w art. 47b ust. 1.
3. Minister właściwy do spraw transportu zamieszcza w Biuletynie Informacji
Publicznej na swojej stronie podmiotowej i na bieżąco aktualizuje „Wykaz dworców
wyznaczonych do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom
o ograniczonej sprawności ruchowej”.
4. Minister właściwy do spraw transportu przekazuje Komisji Europejskiej
zgodnie z art. 12 rozporządzenia nr 181/2011 „Wykaz dworców wyznaczonych do
udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności
ruchowej” i jego aktualizacje.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Tworzy się Inspekcję Transportu Drogowego, zwaną dalej
„Inspekcją”, powołaną do kontroli przestrzegania przepisów w zakresie przewozu
drogowego wykonywanego pojazdami samochodowymi oraz przepisów, o których
mowa w art. 3 ust. 1a.
2. (uchylony)

art. 49. więcej Art. 49. Przepisy ustawy nie naruszają przewidzianych w odrębnych ustawach
obowiązków i uprawnień organów publicznych w zakresie kontroli przestrzegania
przepisów.

art. 50. więcej Art. 50. Do zadań Inspekcji należy:
1) kontrola:
a) przestrzegania obowiązków lub warunków przewozu drogowego, o których
mowa w art. 4 pkt 22,
b) (uchylona)
c) przestrzegania przepisów ruchu drogowego w zakresie i na zasadach
określonych w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu
drogowym,
d) (uchylona)
e) przestrzegania szczegółowych zasad i warunków transportu zwierząt,
f) (uchylona)
g) wprowadzonych do obrotu ciśnieniowych urządzeń transportowych pod
względem zgodności z wymaganiami technicznymi, dokumentacją
techniczną i prawidłowością ich oznakowania, w zakresie określonym
w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych,
h) rodzaju używanego paliwa,
i) dokumentów związanych z wykonywaniem publicznego transportu zbiorowego,
j) prawidłowości uiszczenia opłaty elektronicznej, o której mowa w art. 13
ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych,
k) przestrzegania czasu pracy:
– przedsiębiorców osobiście wykonujących:
– – przewozy drogowe, do których ma zastosowanie rozporządzenie
(WE) nr 561/2006 albo Umowa europejska dotycząca pracy załóg
pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe
(AETR), sporządzona w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. (Dz. U.
z 2014 r. poz. 409), zwana dalej „Umową AETR”,
– – przewozy regularne, których trasa nie przekracza 50 km, lub
publiczny transport zbiorowy w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym,
którego trasa nie przekracza 50 km,
– osób niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz osobiście
wykonujących na jego rzecz:
– – przewozy drogowe, do których ma zastosowanie rozporządzenie
(WE) nr 561/2006 albo Umowa AETR,
– – przewozy regularne, których trasa nie przekracza 50 km, lub
publiczny transport zbiorowy w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym,
którego trasa nie przekracza 50 km,
l) przestrzegania ustalonych przez radę gminy, a w przypadku miasta
stołecznego Warszawy – Radę Warszawy, cen za przewozy taksówkami
i stawek taryfowych obowiązujących przy przewozie osób i ładunków
taksówkami, o których mowa w art. 11b;
2) prowadzenie postępowania administracyjnego, w tym wydawanie decyzji
administracyjnych na zasadach określonych w ustawie, a także podejmowanie
innych czynności w niej przewidzianych, w sprawach:
a) licencji wspólnotowej,
b) zezwoleń w międzynarodowym transporcie drogowym i zezwoleń na
przewóz kabotażowy,
c) formularzy jazdy,
d) zaświadczeń na międzynarodowy niezarobkowy przewóz drogowy,
e) świadectw kierowcy,
f) certyfikatów, o których mowa w art. 30 ust. 10,
g) zezwoleń na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego
w przypadkach, o których mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2,
h) dotyczących spełniania lub niespełniania wymogu dobrej reputacji,
o których mowa w art. 7d ust. 1–6, w przypadkach, o których mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2;
3) podejmowanie czynności dotyczących zezwoleń zagranicznych i zezwoleń
ministra właściwego do spraw transportu;
3a) (uchylony)
3b) (uchylony)
3c) (uchylony)
4) wykonywanie zadań wynikających z ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie
monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów oraz obrotu
paliwami opałowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2332 oraz z 2019 r. poz. 730, 1123 i 1556).

Art. 50a. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy tryb kontroli, o której mowa w art. 50 pkt 1 lit. h, uwzględniając sposób
przeprowadzenia kontroli i badania rodzaju używanego paliwa.

Art. 50b. Konserwacja, naprawa i bieżące utrzymanie urządzeń technicznych do
ważenia pojazdów jest finansowane ze środków budżetu państwa ujmowanych
w części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw transportu.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Zadania Inspekcji Transportu Drogowego określone w niniejszym
rozdziale wykonują następujące organy:
1) Główny Inspektor Transportu Drogowego;
2) wojewoda działający za pośrednictwem wojewódzkiego inspektora transportu
drogowego, zwanego dalej „wojewódzkim inspektorem”, jako kierownika
wojewódzkiej inspekcji transportu drogowego wchodzącej w skład
wojewódzkiej administracji zespolonej.
2. Organy wymienione w ust. 1 wykonują zadania Inspekcji Transportu
Drogowego zgodnie z kompetencjami określonymi w ustawie i przepisach odrębnych.
3. Główny Inspektor Transportu Drogowego koordynuje, nadzoruje i kontroluje
działalność wojewódzkich inspektorów transportu drogowego oraz nadzoruje
wykonanie w roku budżetowym planów rzeczowo-finansowych w części dotyczącej
wojewódzkich inspektoratów transportu drogowego.
4. Wojewódzki inspektor transportu drogowego kieruje działalnością
wojewódzkiego inspektoratu transportu drogowego.
5. Czynności związane z realizacją zadań określonych w art. 50 pkt 1 i 4
w zakresie określonym w art. 68–75 wykonują inspektorzy Inspekcji, zwani dalej „inspektorami”.
6. W sprawach związanych z wykonywaniem zadań i kompetencji Inspekcji
organem właściwym jest:
1) Główny Inspektor Transportu Drogowego – w sprawach:
a) określonych w art. 50 pkt 2, 3 i 4,
b) związanych z kontrolą uiszczenia opłaty elektronicznej za przejazd po
drogach krajowych, na zasadach określonych w ustawie z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych,
ba) (uchylona)
bb) (uchylona)
bc) (uchylona)
c) związanych z kontrolą przestrzegania przepisów ruchu drogowego przez
kierujących pojazdami w zakresie, o którym mowa w art. 129g ust. 1
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym;
2) wojewódzki inspektor – w pozostałych sprawach oraz w sprawach określonych w art. 50 pkt 4.
7. Główny Inspektor Transportu Drogowego może w sprawach, o których mowa
w ust. 6 pkt 1 lit. a oraz b, upoważnić do działania w jego imieniu wojewódzkiego
inspektora transportu drogowego.
7a. W przypadku udzielenia upoważnienia, o którym mowa w ust. 7, Główny
Inspektor Transportu Drogowego może przekazać wojewódzkiemu inspektorowi
transportu drogowego środki finansowe na pokrycie kosztów powierzonych zadań.
8. Organem wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania
administracyjnego w sprawach, o których mowa w ust. 6 pkt 2, jest Główny Inspektor
Transportu Drogowego.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego kieruje Inspekcją przy
pomocy podległego mu Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego oraz delegatur
terenowych Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego, zwanych dalej
„delegaturami”.
1a. Główny Inspektor Transportu Drogowego może sprawę należącą do
właściwości delegatury przejąć lub przekazać do załatwienia innej delegaturze albo
sprawę należącą do swojej właściwości przekazać do załatwienia wskazanej
delegaturze.
1b. Delegaturami kierują naczelnicy delegatur. Decyzje i postanowienia
w sprawach z zakresu właściwości delegatur oraz w sprawach przekazanych do
załatwienia przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego naczelnicy delegatur
wydają w imieniu Głównego Inspektora Transportu Drogowego.
1c. Obsługę delegatury zapewnia wojewódzki inspektorat transportu drogowego
na obszarze działania, którego znajduje się siedziba delegatury.
2. Prezes Rady Ministrów, w drodze zarządzenia, nadaje statut Głównemu
Inspektoratowi Transportu Drogowego, w którym określa organizację Głównego
Inspektoratu Transportu Drogowego i jego delegatur, w tym terytorialny zasięg
działania delegatur oraz wojewódzkie inspektoraty transportu drogowego będące ich
siedzibami.
3. Wojewódzki inspektor kieruje wojewódzką inspekcją przy pomocy
wojewódzkiego inspektoratu transportu drogowego.
4. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw administracji publicznej, określi, w drodze rozporządzenia,
zasady organizacji wojewódzkich inspektoratów transportu drogowego,
uwzględniając podział na komórki organizacyjne.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Główny Inspektor jest centralnym organem administracji rządowej
podległym ministrowi właściwemu do spraw transportu.
2. Główny Inspektor jest powoływany przez Prezesa Rady Ministrów, spośród
osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru, na wniosek
ministra właściwego do spraw transportu. Prezes Rady Ministrów odwołuje Głównego Inspektora.
3. Zastępców Głównego Inspektora Transportu Drogowego powołuje minister
właściwy do spraw transportu spośród osób wyłonionych w drodze otwartego
i konkurencyjnego naboru, na wniosek Głównego Inspektora Transportu Drogowego.
Minister właściwy do spraw transportu odwołuje, na wniosek Głównego Inspektora, jego zastępców.
3a. Stanowisko Głównego Inspektora może zajmować osoba, która:
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne
przestępstwo skarbowe;
5) posiada kompetencje kierownicze;
6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy na
stanowisku kierowniczym;
7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości
Inspekcji Transportu Drogowego.
3b. Informację o naborze na stanowisko Głównego Inspektora ogłasza się przez
umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie urzędu oraz
w Biuletynie Informacji Publicznej urzędu i Biuletynie Informacji Publicznej
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Ogłoszenie powinno zawierać:
1) nazwę i adres urzędu;
2) określenie stanowiska;
3) wymagania związane ze stanowiskiem wynikające z przepisów prawa;
4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;
5) wskazanie wymaganych dokumentów;
6) termin i miejsce składania dokumentów;
7) informację o metodach i technikach naboru.
3c. Termin, o którym mowa w ust. 3b pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od
dnia opublikowania ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów.
3d. Nabór na stanowisko Głównego Inspektora przeprowadza zespół, powołany
przez ministra właściwego do spraw transportu, liczący co najmniej 3 osoby, których
wiedza i doświadczenie dają rękojmię wyłonienia najlepszych kandydatów. W toku
naboru ocenia się doświadczenie zawodowe kandydata, wiedzę niezbędną do
wykonywania zadań na stanowisku, na które jest przeprowadzany nabór, oraz
kompetencje kierownicze.
3e. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 3d, może
być dokonana na zlecenie zespołu przez osobę niebędącą członkiem zespołu, która
posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.
3f. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 3e, mają obowiązek
zachowania w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się o stanowisko,
uzyskanych w trakcie naboru.
3g. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż 3 kandydatów, których
przedstawia ministrowi właściwemu do spraw transportu.
3h. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający:
1) nazwę i adres urzędu;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę kandydatów;
3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów
uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych
w ogłoszeniu o naborze;
4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata;
6) skład zespołu.
3i. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji
w Biuletynie Informacji Publicznej urzędu i Biuletynie Informacji Publicznej
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Informacja o wyniku naboru zawiera:
1) nazwę i adres urzędu;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór;
3) imiona, nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania
w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację o niewyłonieniu kandydata.
3j. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.
3k. Zespół przeprowadzający nabór na stanowisko, o którym mowa w ust. 3,
powołuje Główny Inspektor.
3l. Do sposobu przeprowadzania naboru na stanowisko, o którym mowa w ust. 3,
stosuje się odpowiednio ust. 3a–3j.
4. Wojewódzkiego inspektora powołuje i odwołuje wojewoda, za zgodą
Głównego Inspektora.
5. Zastępcę wojewódzkiego inspektora powołuje i odwołuje wojewoda, na
wniosek wojewódzkiego inspektora, w uzgodnieniu z Głównym Inspektorem
Transportu Drogowego.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Główny Inspektor sprawuje nadzór nad wojewódzkimi inspektorami
oraz ma prawo kontroli ich działalności, a także wydawania im wiążących poleceń
w tym zakresie.
2. Główny Inspektor Transportu Drogowego:
1) opracowuje kierunki działania Inspekcji w porozumieniu z organizacjami
zrzeszającymi przewoźników o zasięgu ogólnokrajowym i plany kontroli
o znaczeniu ogólnokrajowym, zatwierdzane przez ministra właściwego do spraw
transportu;
2) określa metody i formy wykonywania zadań przez Inspekcję, w zakresie
nieobjętym innymi przepisami wydanymi na podstawie ustawy;
3) organizuje kursy specjalistyczne i szkolenia inspektorów;
4) przygotowuje projekty aktów prawnych w zakresie kontroli przewozów
drogowych;
5) opracowuje, we współpracy z Komendantem Głównym Policji, Komendantem
Głównym Straży Granicznej, Szefem Krajowej Administracji Skarbowej oraz
Głównym Inspektorem Pracy, jednolitą krajową strategię kontroli przepisów
w zakresie czasu jazdy i czasu postoju, obowiązkowych przerw i czasu
odpoczynku kierowców;
6) zapewnia uczestnictwo Inspekcji, co najmniej sześć razy w roku,
w skoordynowanych z właściwymi organami kontrolnymi innego państwa
członkowskiego lub państw członkowskich Unii Europejskiej, państwa
członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, kontrolach drogowych
kierowców pojazdów objętych zakresem stosowania rozporządzenia (UE) nr
165/2014 oraz rozporządzenia (WE) nr 561/2006; kontrole takie są wykonywane
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i mogą być przeprowadzane wspólnie
z polskimi organami kontrolnymi;
6a) zapewnia uczestnictwo Inspekcji, co najmniej raz w roku, w skoordynowanych
z właściwymi organami kontrolnymi innego państwa członkowskiego lub
państw członkowskich Unii Europejskiej, państwa członkowskiego
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym, wstępnych lub szczegółowych
drogowych kontrolach technicznych pojazdów kategorii M2, M3, N2 i N3, przyczep kategorii O3 i O4 i ciągników kołowych kategorii T5 użytkowanych na
drodze publicznej do wykonywania zarobkowego przewozu rzeczy;
7) realizuje, co najmniej raz w roku, wspólny z właściwymi organami
odpowiedzialnymi za kontakty wewnątrzwspólnotowe w zainteresowanych
państwach członkowskich Unii Europejskiej, państwa członkowskiego
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym, program szkolenia w zakresie
najlepszych praktyk kontrolnych oraz wymiany pracowników;
8) udziela właściwym organom innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, niezbędnej
pomocy i wyjaśnień w sytuacji, kiedy brak jest wystarczających danych do
stwierdzenia w czasie kontroli drogowej przeprowadzanej na terytorium tego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym, że kierowca pojazdu zarejestrowanego
w Rzeczypospolitej Polskiej, naruszył przepisy w zakresie czasu jazdy i czasu
postoju, obowiązkowych przerw i czasu odpoczynku;
9) zapewnia uczestnictwo swojego przedstawiciela w Komitecie wspierającym
Komisję Europejską, ustanowionym zgodnie z art. 42 rozporządzenia (UE) nr
165/2014 i w Forum do spraw tachografów, ustanowionym zgodnie z art. 43
rozporządzenia (UE) nr 165/2014;
10) wymienia z właściwymi organami państw członkowskich Unii Europejskiej,
państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, przynajmniej
raz na sześć miesięcy lub w indywidualnych przypadkach na szczególne żądanie,
informacje dostępne na podstawie art. 22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 561/2006;
11) wykonuje zadania Inspekcji dotyczące kontroli i nadzoru nad przestrzeganiem
przepisów ruchu drogowego przez kierujących pojazdami w zakresie, o którym
mowa w art. 129g ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym;
11a) wykonuje zadania Inspekcji związane z kontrolą prawidłowości uiszczenia
opłaty elektronicznej za przejazd po drogach krajowych, na zasadach
określonych w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych;
11b) (uchylony)
11c) (uchylony)
12) uzgadnia opracowane przez wojewodów projekty rocznych planów rzeczowo-finansowych w części dotyczącej wojewódzkich inspektoratów transportu drogowego.
2a. Zadania Głównego Inspektora Transportu Drogowego finansowane są
z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw transportu.
3. Wojewódzki inspektor opracowuje kierunki działania wojewódzkiej inspekcji
transportu drogowego, zatwierdzane przez Głównego Inspektora.
4. Główny Inspektor Transportu Drogowego raz na dwa lata przedkłada Radzie
Ministrów, za pośrednictwem ministra właściwego do spraw transportu, jednolitą
krajową strategię kontroli, w terminie do dnia 30 listopada.

Art. 54a. (uchylony).

Art. 54b. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego jest organem
odpowiedzialnym za kontakty wewnątrzwspólnotowe w zakresie kontroli przepisów
dotyczących czasu jazdy i czasu postoju, obowiązkowych przerw i czasu odpoczynku
kierowców wykonujących przewozy drogowe.
2. Główny Inspektor Transportu Drogowego, Komendant Główny Policji,
Komendant Główny Straży Granicznej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej oraz
Główny Inspektor Pracy prowadzą rejestry danych statystycznych dotyczących
kontroli czasu jazdy i czasu postoju, obowiązkowych przerw i czasu odpoczynku
kierowców wykonujących przewozy drogowe, według następujących kategorii:
1) w przypadku kontroli drogowych:
a) kategoria drogi: krajowe, wojewódzkie, powiatowe lub gminne,
b) państwo, w którym kontrolowany pojazd jest zarejestrowany,
c) rodzaj tachografu: analogowy lub cyfrowy;
2) w przypadku kontroli na terenie przedsiębiorstw:
a) kategoria przewozu drogowego: międzynarodowy lub krajowy, przewóz
osób lub rzeczy, przewóz na potrzeby własne lub transport drogowy,
b) wielkość taboru przedsiębiorstwa,
c) rodzaj tachografu: analogowy lub cyfrowy.
3. Komendant Główny Policji, Komendant Główny Straży Granicznej, Szef
Krajowej Administracji Skarbowej oraz Główny Inspektor Pracy przekazują
Głównemu Inspektorowi Transportu Drogowego w formie pisemnej, w postaci
papierowej oraz w postaci elektronicznej, dane statystyczne, o których mowa w ust. 2,
w terminie do dnia 31 lipca roku następującego po roku sprawozdawczym.
4. Główny Inspektor Transportu Drogowego przekazuje Komisji Europejskiej
zbiorcze dane statystyczne uzyskane, zgodnie z ust. 3, w terminie do dnia 30 września
po upływie dwuletniego okresu objętego sprawozdaniem.

Art. 54c. Główny Inspektor Transportu Drogowego wykonuje określone
w ustawie zadania związane z ochroną praw pasażerów korzystających z przewozu
drogowego w ramach usług, o których mowa w art. 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia
nr 181/2011.

Art. 54d. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego wykonuje zadania punktu
kontaktowego w zakresie wstępnych i szczegółowych drogowych kontroli
technicznych pojazdów kategorii M2, M3, N2 i N3, przyczep kategorii O3 i O4
i ciągników kołowych kategorii T5 użytkowanych na drodze publicznej do
wykonywania zarobkowego przewozu rzeczy dotyczące zapewnienia koordynacji
z punktami kontaktowymi innych państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw
członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym w odniesieniu do działań, o których
mowa w art. 54e, oraz umożliwienia wymiany innych informacji z właściwymi
punktami kontaktowymi w tym zakresie oraz udzielania im pomocy.
2. Wojewódzcy inspektorzy transportu drogowego, wojewódzcy komendanci
Policji, Komendant Stołeczny Policji, komendanci oddziałów Straży Granicznej,
dyrektorzy izb administracji skarbowej oraz zarządcy dróg przekazują Głównemu
Inspektorowi Transportu Drogowego informacje, o których mowa w art. 54e, przy
użyciu formularzy elektronicznych udostępnionych na stronie internetowej Głównego
Inspektoratu Transportu Drogowego lub za pośrednictwem elektronicznej platformy
usług administracji publicznej.
3. Przekazywanie informacji, o których mowa w art. 54e, odbywa się
za pośrednictwem elektronicznej skrzynki podawczej Głównego Inspektora
Transportu Drogowego. Przekazywane informacje podpisuje się przy użyciu kwalifikowanego podpisu elektronicznego, podpisu osobistego albo podpisu zaufanego.
4. Główny Inspektor Transportu Drogowego określi wzory informacji, o których
mowa w art. 54e, w formie dokumentów elektronicznych.

Art. 54e. W przypadku stwierdzenia podczas wstępnej lub szczegółowej
drogowej kontroli technicznej, że pojazd, o którym mowa w art. 54d ust. 1,
niezarejestrowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraża bezpieczeństwu
ruchu drogowego lub narusza wymagania ochrony środowiska, Główny Inspektor
Transportu Drogowego informuje o wynikach kontroli:
1) państwo członkowskie Unii Europejskiej albo państwo członkowskie
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronę umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym, w którym pojazd ten jest
zarejestrowany, oraz może zwrócić się do właściwego organu tego państwa
o podjęcie działań zmierzających do przeprowadzenia dodatkowego badania
technicznego tego pojazdu;
2) państwo inne niż wymienione w pkt 1, w którym pojazd jest zarejestrowany.

Art. 54f. W przypadku otrzymania od innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej albo państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym
Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym informacji
o konieczności podjęcia działań zmierzających do przeprowadzenia badania
technicznego pojazdu, o którym mowa w art. 54d ust. 1, zarejestrowanego na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej Główny Inspektor Transportu Drogowego
przekazuje tę informację staroście właściwemu ze względu na miejsce rejestracji tego pojazdu.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Inspektor wykonując zadania, o których mowa w art. 50, ma prawo do:
1) wstępu do pojazdu;
2) kontroli dokumentów;
2a) kontroli karty kierowcy i karty przedsiębiorstwa;
3) kontroli zainstalowanych lub znajdujących się w pojeździe urządzeń pomiarowo-
-kontrolnych i tachografu;
3a) kontroli używanego w pojeździe urządzenia, o którym mowa w art. 13i ust. 3 i 3a
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych;
4) kontrolowania masy, nacisków osi i wymiarów pojazdu przy użyciu przyrządu
pomiarowego;
5) żądania od podmiotu wykonującego przewóz drogowy i jego pracowników
pisemnych lub ustnych wyjaśnień, okazania dokumentów i innych nośników
informacji oraz udostępnienia wszelkich danych mających związek z
przedmiotem kontroli;
6) wstępu na teren podmiotu wykonującego przewóz drogowy, w tym do
pomieszczeń lub lokali, gdzie prowadzi on działalność lub przechowuje
dokumenty i inne nośniki informacji wymagane przepisami, o których mowa
w art. 4 pkt 22, w dniach i godzinach, w których jest lub powinna być
wykonywana ta działalność.
1a. Inspektor przeprowadza czynności kontrolne, o których mowa w ust. 1 pkt 2,
5 i 6, w obecności przedsiębiorcy albo osoby przez niego upoważnionej.
1b. Kontroli dokumentów, o których mowa w art. 87, inspektor dokonuje
w obecności kierującego przemieszczającym się środkiem transportu.
1c. Przepisy ust. 1 pkt 5 i 6 i ust. 1a stosuje się odpowiednio do:
1) podmiotów wykonujących czynności związane z przewozem drogowym,
a w szczególności do:
a) spedytora,
b) nadawcy,
c) odbiorcy,
d) załadowcy,
e) organizatora wycieczki,
f) organizatora transportu,
g) operatora publicznego transportu zbiorowego;
2) podmiotów, o których mowa w art. 16a i art. 33a, w okresie roku od dnia
zaprzestania przez te podmioty wykonywania przewozu drogowego.
2. Inspektor ma również prawo do używania i wykorzystywania:
1) środków przymusu bezpośredniego;
2) broni palnej.

Art. 55a. 1. W zakresie niezbędnym do realizacji zadań określonych w ustawie
oraz w przepisach odrębnych Inspekcja przetwarza dane osobowe, w tym dane
wskazane w art. 9 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich
danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie
danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem
2016/679”.
1a. Inspekcja w celach, o których mowa w art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia
2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem i
zwalczaniem przestępczości (Dz. U. z 2019 r. poz. 125), jest uprawniona do
przetwarzania informacji, w tym danych osobowych, oraz ich wymiany z właściwymi
organami i instytucjami krajowymi, Unii Europejskiej oraz innych państw, a także
organizacjami międzynarodowymi.
1b. Inspekcja może przekazać dane osobowe państwu trzeciemu lub
organizacjom międzynarodowym, na ich wniosek, w przypadku gdy są spełnione
warunki przekazywania informacji określone w art. 18a–18d ustawy z dnia
16 września 2011 r. o wymianie informacji z organami ścigania państw
członkowskich Unii Europejskiej, państw trzecich, agencjami Unii Europejskiej oraz
organizacjami międzynarodowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 484 oraz z 2019 r. poz. 125).
2. Inspekcja przetwarza dane osobowe wskazane w art. 9 ust. 1 rozporządzenia
2016/679 wyłącznie w przypadku, gdy:
1) zostały one przekazane dobrowolnie przez stronę w ramach postępowania
prowadzonego przez organ Inspekcji;
2) jest to konieczne do weryfikacji prawidłowości przekazanych przez stronę
danych, o których mowa w pkt 1;
3) z przepisu prawa wynika konieczność przetwarzania tych danych;
4) jest to niezbędne do wykonania wyroku sądu.
3. Główny Inspektor Transportu Drogowego oraz wojewódzcy inspektorzy są
administratorami danych osobowych przetwarzanych na podstawie ust. 1.
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. (uchylony)
8. (uchylony)
9. (uchylony)
10. (uchylony)
11. Inspekcja jest uprawniona do wydawania rozstrzygnięć w indywidualnych
przypadkach w oparciu o zautomatyzowane przetwarzanie danych, w tym
profilowanie w związku z realizacją zadań, o których mowa w art. 129a
ust. 1 pkt 3 lit. b i art. 129g ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.
12. W związku z realizacją zadań, o których mowa w art. 50, Inspekcja
wykonuje obowiązek, o którym mowa w art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony
osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie
swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne
rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn.
zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem 2016/679”, przy pierwszej czynności
skierowanej do osoby, której dane dotyczą, chyba że posiada ona te informacje, a ich
zakres lub treść nie uległy zmianie.
13. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa w art. 18 ust. 1 rozporządzenia
2016/679, nie wpływa na wykonywanie przez Inspekcję zadań, o których mowa
w art. 50.

Art. 55b. 1. Jeżeli przepisy odrębne nie stanowią inaczej, Główny Inspektor
Transportu Drogowego oraz wojewódzcy inspektorzy lub osoby przez nich
upoważnione udostępniają nieodpłatnie, na podstawie pisemnego wniosku, dane
osobowe przetwarzane w związku z realizacją zadań określonych w ustawie:
1) Policji,
2) Żandarmerii Wojskowej,
3) Straży Granicznej,
4) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
5) Agencji Wywiadu,
6) Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu,
7) Służbie Kontrwywiadu Wojskowego,
8) Służbie Wywiadu Wojskowego,
9) prokuratorowi,
10) sądom,
11) Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej, dyrektorowi izby administracji
skarbowej, naczelnikowi urzędu celno-skarbowego,
12) Biuru Nadzoru Wewnętrznego,
13) Służbie Ochrony Państwa
– w zakresie niezbędnym do realizacji ich ustawowych zadań.
1a. Jeżeli przepisy odrębne nie stanowią inaczej, Główny Inspektor Transportu
Drogowego, wojewódzcy inspektorzy i Szef Krajowej Administracji Skarbowej lub
osoby przez nich upoważnione wzajemnie udostępniają nieodpłatnie, na podstawie
pisemnego wniosku, dane osobowe przetwarzane w związku z realizacją zadań
określonych w ustawie.
2. Wniosek, o których mowa w ust. 1 i 1a, zawiera:
1) oznaczenie sprawy;
2) wskazanie okoliczności, z których wynika konieczność pozyskania żądanych danych;
3) wskazanie zakresu danych podlegających udostępnieniu.
3. Główny Inspektor Transportu Drogowego oraz wojewódzcy inspektorzy mogą
wyrazić zgodę na udostępnienie za pomocą środków komunikacji elektronicznej
danych, o których mowa w ust. 1, podmiotom, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3 i 5–
13, bez konieczności składania pisemnych wniosków, jeżeli jest to uzasadnione
rodzajem lub zakresem wykonywanych zadań.
4. Udostępnianie danych, o których mowa w ust. 1, w sposób, o którym mowa
w ust. 3, następuje po złożeniu przez podmioty, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3 i 5–
13, wniosku zawierającego:
1) wskazanie zakresu danych podlegających udostępnieniu;
2) wskazanie osób uprawnionych do przetwarzania danych, o których mowa w pkt 1;
3) oświadczenie, że podmioty te posiadają:
a) urządzenia umożliwiające odnotowanie w systemie, kto, kiedy, w jakim
celu oraz jakie dane uzyskał, oraz
b) zabezpieczenie techniczne i organizacyjne uniemożliwiające wykorzystanie
danych niezgodnie z celem ich uzyskania.
5. Główny Inspektor Transportu Drogowego oraz wojewódzcy inspektorzy
udostępniają Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego dane, o których mowa w ust. 1,
w sposób, o którym mowa w ust. 3, jeżeli jednostka organizacyjna Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego będąca odbiorcą danych złoży oświadczenie,
o którym mowa w ust. 4 pkt 3.
6. Główny Inspektor Transportu Drogowego oraz wojewódzcy inspektorzy nie
udostępniają na podstawie ust. 1 i 3 danych osobowych wskazanych
w art. 9 ust. 1 rozporządzenia 2016/679, chyba że podmiot, o którym mowa w ust. 1,
jest ustawowo upoważniony do przetwarzania tych danych.
7. (uchylony)

Art. 55c. 1. W zakresie zadań określonych w ustawie oraz w przepisach
odrębnych Inspekcja może nieodpłatnie uzyskiwać dane ze zbiorów danych, w tym
zbiorów danych osobowych, prowadzonych przez organy władzy publicznej oraz
państwowe lub samorządowe jednostki organizacyjne.
2. Jeżeli przepisy odrębnych ustaw nie stanowią inaczej, administratorzy
zbiorów danych, o których mowa w ust. 1, udostępniają Inspekcji przetwarzane
w nich dane na podstawie pisemnego wniosku Głównego Inspektora Transportu
Drogowego, wojewódzkiego inspektora lub osoby przez niego upoważnionej.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) oznaczenie sprawy;
2) wskazanie zbioru danych, z którego te dane mają zostać udostępnione;
3) wskazanie zakresu danych podlegających udostępnieniu.
4. Administratorzy zbiorów danych, o których mowa w ust. 1, mogą zawierać
z Głównym Inspektorem Transportu Drogowego lub wojewódzkim inspektorem
pisemną umowę o udostępnianiu jednostkom organizacyjnym Inspekcji informacji
zgromadzonych w zbiorach w drodze teletransmisji bez konieczności składania
każdorazowo pisemnych wniosków o udostępnienie danych, jeżeli jednostki te
spełniają łącznie następujące warunki:
1) posiadają urządzenia umożliwiające odnotowanie w systemie, kto, kiedy,
w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2) posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne uniemożliwiające
wykorzystanie danych niezgodnie z celem ich uzyskania;
3) specyfika lub zakres wykonywanych przez nie zadań uzasadnia takie
udostępnianie.
5. (uchylony)

art. 56. więcej Art. 56. 1. Inspektor ma prawo do nakładania i pobierania kar pieniężnych oraz
grzywien w drodze mandatów karnych:
1) zgodnie z przepisami ustawy;
2) za naruszenia przepisów o ruchu drogowym w zakresie określonym w ustawie
z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym;
3) w zakresie określonym w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach
publicznych;
4) zgodnie z przepisami ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów
niebezpiecznych;
5) zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt;
6) zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo o miarach;
7) zgodnie z przepisami ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o tachografach.
2. Inspektor ma prawo prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach
o wykroczenia, kierowania do sądu wniosków o ukaranie oraz udziału w rozprawach
przed sądami powszechnymi w charakterze oskarżyciela publicznego i wnoszenia
odwołań od postanowień i orzeczeń tych sądów w sprawach o wykroczenia z zakresu
działania Inspekcji Transportu Drogowego.
3. Grzywny, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2 i 4–7 oraz w art. 32 ust. 1 ustawy
z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu
towarów oraz obrotu paliwami opałowymi, pobierane przez organy Inspekcji
Transportu Drogowego, są przekazywane na wyodrębniony rachunek bankowy
Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego. Kary pieniężne, o których mowa
w ust. 1 pkt 1–4, 6 i 7, pobierane przez organy Inspekcji Transportu Drogowego są
przekazywane na wyodrębniony rachunek bankowy właściwej jednostki
organizacyjnej Inspekcji, obsługującej organ nakładający karę pieniężną w I instancji.
4. Grzywny i kary zgromadzone na rachunkach, o których mowa w ust. 3,
stanowią wpływy Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze
użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r.
o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności
publicznej, z wyjątkiem grzywien i kar, które zgodnie z odrębnymi przepisami
stanowią wpływy Krajowego Funduszu Drogowego lub jednostek samorządu
terytorialnego. Wpłat dokonuje się w terminie pierwszych czterech dni roboczych
następujących po zakończeniu tygodnia, w którym środki wpłynęły na rachunki,
o których mowa w ust. 3.

Art. 56a. Administratorem danych osobowych przetwarzanych w związku z
realizacją czynności określonych w art. 56 ust. 1, w celach, o których mowa w art. 1
pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości, jest Główny Inspektor
Transportu Drogowego lub wojewódzki inspektor transportu drogowego.

art. 57. więcej Art. 57. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–4, 8, 10 i 12–14
ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej
(Dz. U. z 2018 r. poz. 1834 oraz z 2019 r. poz. 15), inspektor może użyć środków
przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 7,
pkt 12 lit. a i pkt 13 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a i pkt 2 oraz w art. 47
pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt 3, 5 i 6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu
bezpośredniego i broni palnej, inspektor może użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
3. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i broni palnej oraz
dokumentowanie tego użycia i wykorzystania odbywa się na zasadach określonych
w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.

art. 58. więcej Art. 58. (uchylony).

art. 59. więcej Art. 59. (uchylony).

art. 60. więcej Art. 60. (uchylony).

art. 61. więcej Art. 61. (uchylony).

art. 62. więcej Art. 62. (uchylony).

art. 63. więcej Art. 63. (uchylony).

art. 64. więcej Art. 64. (uchylony).

art. 65. więcej Art. 65. (uchylony).

art. 66. więcej Art. 66. 1. Inspektorzy wykonujący zadania określone w art. 50 ustawy mogą
być wyposażeni w broń palną.
2. Pozwolenie na broń palną na okaziciela wydaje, na wniosek wojewódzkiego
inspektora, w trybie określonym w ustawie z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji
(Dz. U. z 2019 r. poz. 284 i 1214), właściwy miejscowo komendant wojewódzki Policji.
3. Wojewódzki inspektor dokonuje zakupu broni palnej i amunicji według zasad
określonych w przepisach o broni i amunicji.
4. Wojewódzki inspektor występuje z wnioskiem do właściwego miejscowo
komendanta wojewódzkiego Policji o dopuszczenie inspektora do posiadania broni
palnej oraz amunicji na zasadach określonych w przepisach o broni i amunicji.
5. Inspektorzy, po zakończeniu pracy, są obowiązani do codziennego zdawania
broni i amunicji do podręcznego magazynku broni, znajdującego się w najbliższej
jednostce Policji, gdzie inspektor wykonywał swoje zadanie służbowe.

art. 67. więcej Art. 67. 1. Inspekcja współdziała w szczególności z: Policją, Agencją
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencją Wywiadu, Służbą Ochrony Państwa,
Żandarmerią Wojskową, Strażą Graniczną, Służbą Celno-Skarbową, Państwową
Inspekcją Pracy, Inspekcją Handlową, Inspekcją Ochrony Środowiska, Inspekcją
Weterynaryjną i zarządcami dróg – w zakresie bezpieczeństwa i porządku ruchu na drogach publicznych oraz zwalczania przestępstw i wykroczeń drogowych dokonywanych w zakresie transportu drogowego lub w związku z tym transportem, z uwzględnieniem właściwości i kompetencji tych organów oraz zadań Inspekcji.
2. W celu realizacji zadań określonych w art. 50 Inspekcja współdziała
z organami samorządu terytorialnego, jak również z organizacjami zrzeszającymi
przewoźników drogowych.
3. W celu realizacji zadań określonych w art. 50, Inspekcja może, w drodze
teletransmisji danych, korzystać z bezpośredniego dostępu do danych zgromadzonych
w Krajowym Rejestrze Sądowym. Minister Sprawiedliwości oraz Główny Inspektor
Transportu Drogowego określi, w drodze porozumienia, szczegółowe warunki
techniczne dostępu do tych danych.
4. W celu wykonywania zadań w zakresie kontroli ruchu drogowego, o których
mowa w art. 50 pkt 1, Inspekcja może prowadzić wyszukiwania informacji za
pośrednictwem Krajowego Punktu Kontaktowego, na zasadach określonych
w art. 80k–80r ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.

art. 68. więcej Art. 68. 1. Kontroli, o której mowa:
1) w art. 50 pkt 1 lit. a–j i art. 87 podlegają:
a) kierujący pojazdami w zakresie i na zasadach określonych w:
– przepisach ustawy,
– art. 129a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym,
– ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych,
b) przedsiębiorcy wykonujący przewóz drogowy,
c) podmioty, o których mowa w art. 3 ust. 2,
1a) w art. 50 pkt 1 lit. l – kierujący wykonujący przewóz drogowy w zakresie i na
zasadach określonych w przepisach ustawy,
2) w art. 50 pkt 1 lit. k podlegają:
a) przedsiębiorcy osobiście wykonujący:
– przewozy drogowe, do których ma zastosowanie rozporządzenie (WE)
nr 561/2006 albo Umowa AETR,
– przewozy regularne, których trasa nie przekracza 50 km, lub publiczny
transport zbiorowy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 grudnia
2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, którego trasa nie przekracza 50 km,
b) osoby niezatrudnione przez przedsiębiorcę, lecz osobiście wykonujące na jego rzecz:
– przewozy drogowe, do których ma zastosowanie rozporządzenie (WE)
nr 561/2006 albo Umowa AETR,
– przewozy regularne, których trasa nie przekracza 50 km, lub publiczny
transport zbiorowy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 grudnia
2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, którego trasa nie przekracza 50 km,
3) w art. 50 pkt 1 lit. j podlegają podmioty, o których mowa w art. 13k ust. 4 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, w zakresie i na zasadach
określonych w tej ustawie
– zwani dalej „kontrolowanymi”.
2. Kontroli, o której mowa w ust. 1, nie podlegają pojazdy przewożące wartości
pieniężne w rozumieniu przepisów o ochronie osób i mienia.

art. 69. więcej Art. 69. 1. Inspektor wykonuje czynności kontrolne, z zastrzeżeniem ust. 1a,
w umundurowaniu oraz posługuje się legitymacją służbową i znakiem
identyfikacyjnym.
1a. Inspektor może wykonywać bez umundurowania czynności kontrolne
podczas kontroli:
1) w przedsiębiorstwie;
2) przewozów regularnych, o ile nie wymaga to zatrzymywania pojazdów na drodze
poza przystankami;
3) transportu drogowego taksówką, o ile nie wymaga to zatrzymywania pojazdów
na drodze poza postojem.
2. Umundurowanie służbowe przysługuje Głównemu Inspektorowi,
wojewódzkiemu inspektorowi, ich zastępcom, inspektorom, a także na zasadach
określonych przez Głównego Inspektora, w drodze zarządzenia, pracownikom
Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego.
3. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
dystynkcje i wzór umundurowania, o którym mowa w ust. 2, normy umundurowania
i sposób jego przydziału oraz zasady i sposób noszenia umundurowania, jak również
ustali kryteria przydziału umundurowania, warunki jego używania, mając na uwadze
okres używalności umundurowania.
3a. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, mając na względzie zakres zadań i sposób
ich realizacji przez osoby, o których mowa w ust. 2, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość i warunki przyznawania równoważnika pieniężnego w zamian za umundurowanie;
2) elementy umundurowania stanowiące podstawę do określenia wysokości równoważnika;
3) tryb przyznawania, przypadki odmowy przyznania oraz terminy wypłacania równoważnika;
4) wysokość, warunki przyznawania i terminy wypłaty ryczałtu pieniężnego za
czyszczenie chemiczne umundurowania.
4. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wzór legitymacji inspektora oraz szczegółowy sposób postępowania z nią związanego.
Do legitymacji służbowej podlegają wpisaniu następujące dane osobowe: imię,
nazwisko, stanowisko. Rozporządzenie ustali sposób wydawania legitymacji oraz
przypadki, w których podlega ona wymianie i zwrotowi, a także sposób jej używania i przechowywania.
5. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wzór odznaki identyfikacyjnej inspektora i oznakowania pojazdu służbowego oraz
szczegółowy sposób postępowania z nimi związany. Rozporządzenie to ustali
w szczególności sposób używania i przechowywania odznaki.
6. Pracownicy, o których mowa w art. 76a ust. 1, w czasie wykonywania
obowiązków służbowych posługują się legitymacją służbową oraz odznaką
identyfikacyjną. Do legitymacji służbowej podlegają wpisaniu następujące dane: imię
i nazwisko oraz stanowisko lub nazwa komórki organizacyjnej Głównego
Inspektoratu Transportu Drogowego, w której zatrudniony jest pracownik.
7. Główny Inspektor określi, w drodze zarządzenia, wzór legitymacji i odznaki,
o których mowa w ust. 6, oraz sposób ich wydawania, przypadki, w których podlegają
one wymianie i zwrotowi, a także sposób ich używania i przechowywania.

art. 70. więcej Art. 70. 1. Czynności kontrolnych inspektor dokonuje po okazaniu legitymacji
służbowej oraz doręczeniu upoważnienia do przeprowadzenia kontroli.
1a. Czynności kontrolnych przemieszczających się środków transportu inspektor
dokonuje po okazaniu kierującemu legitymacji służbowej.
1b. Upoważnienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera co najmniej:
1) wskazanie podstawy prawnej;
2) oznaczenie organu kontroli;
3) datę i miejsce wystawienia;
4) imię i nazwisko inspektora upoważnionego do przeprowadzenia kontroli oraz
numer jego legitymacji służbowej;
5) firmę przedsiębiorcy objętego kontrolą;
6) określenie zakresu przedmiotowego kontroli;
7) wskazanie daty rozpoczęcia i przewidywany termin zakończenia kontroli;
8) podpis osoby udzielającej upoważnienia;
9) pouczenie o prawach i obowiązkach kontrolowanego przedsiębiorcy.
2. (uchylony)
3. Inspektor ma obowiązek zapoznać kontrolowanego z jego prawami
i obowiązkami wynikającymi z ustawy.
4. Inspektor wykonuje czynności kontrolne w obecności kontrolowanego albo
osoby przez niego upoważnionej, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1a,
w obecności kierującego.

art. 71. więcej Art. 71. Zatrzymanie pojazdu do kontroli może być dokonane tylko przez
umundurowanego inspektora.

art. 72. więcej Art. 72. Kontrolowany jest obowiązany umożliwić inspektorowi dokonanie
czynności kontrolnych, a w szczególności:
1) udzielić ustnych lub pisemnych wyjaśnień, okazać dokumenty lub inne nośniki
informacji oraz udostępnić dane mające związek z przedmiotem kontroli;
2) udostępnić pojazd, a w uzasadnionych przypadkach wynikających
z przeprowadzonej kontroli pojazdu na drodze, obiekt, siedzibę przedsiębiorcy
oraz wszystkie pomieszczenia, w których przedsiębiorca prowadzi działalność
gospodarczą bądź też przechowuje mienie przedsiębiorstwa;
3) umożliwić sporządzenie kopii dokumentów wskazanych przez kontrolującego;
4) umożliwić sporządzenie dokumentacji filmowej lub fotograficznej, jeżeli może
ona stanowić dowód lub przyczynić się do utrwalenia dowodu w sprawie będącej
przedmiotem kontroli;
5) umożliwić przekazanie, za potwierdzeniem odbioru, oryginału zapisu urządzenia
samoczynnie rejestrującego prędkość jazdy, czas jazdy i postoju lub karty
kierowcy, oraz gromadzonych przez kontrolowany podmiot wydruków z tachografu cyfrowego i karty kierowcy, których kontrola będzie dokonywana w siedzibie organu kontroli.

art. 73. więcej Art. 73. 1. W toku kontroli inspektor może:
1) legitymować kierowców i inne osoby w celu ustalenia tożsamości, jeżeli jest to
niezbędne dla potrzeb kontroli;
2) badać dokumenty i inne nośniki informacji objęte zakresem kontroli;
3) dokonywać oględzin i zabezpieczać zebrane dowody;
3a) zatrzymać kartę kierowcy w przypadkach, o których mowa w art. 26 ust.
7 rozporządzenia (UE) nr 165/2014, oraz w przypadkach, o których mowa w art.
11 ust. 4 lit. c załącznika do Umowy AETR, kartę przedsiębiorstwa lub
tachograf, inny przedmiot lub urządzenie mające niedozwolony wpływ na
funkcjonowanie tachografu;
3b) sprawdzać status karty, korzystając z ewidencji karty połączonej z systemem
Tachonet, prowadzonej przez podmiot wydający karty, o którym mowa w art.
2 pkt 7 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o tachografach, lub bezpośrednio
w systemie Tachonet;
4) przesłuchiwać świadków i zasięgać opinii biegłych;
5) przesłuchiwać kontrolowanego w charakterze strony, jeżeli po wyczerpaniu
środków dowodowych lub z powodu ich braku pozostały niewyjaśnione fakty
istotne dla ustaleń kontroli.
1a. W przypadku, gdy w trakcie kontroli drogowej zostaną stwierdzone
naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego, przesłuchanie świadka
podczas wykonywania tej kontroli może odbywać się bez udziału strony lub osoby
przez nią wyznaczonej.
2. W przypadku nieusprawiedliwionego niestawienia się kontrolowanego,
świadka lub biegłego na wezwanie inspektora stosuje się przepisy Kodeksu
postępowania administracyjnego.

art. 74. więcej Art. 74. 1. Inspektor przeprowadzający czynności kontrolne wprowadza dane
o przeprowadzonej kontroli do centralnej ewidencji naruszeń stwierdzonych
w wyniku przeprowadzanych kontroli, o której mowa w art. 80 ust. 1. W przypadku
stwierdzenia naruszeń uzasadniających nałożenie kary pieniężnej lub stwierdzenia
wykroczeń uzasadniających nałożenie grzywny inspektor sporządza protokół kontroli.
2. Protokół podpisują inspektor i kontrolowany. Odmowę podpisania protokołu
przez kontrolowanego kontrolujący odnotowuje w protokole kontroli i podaje jej przyczynę.
3. Oryginał protokołu kontroli zatrzymuje kontrolujący, a kopię doręcza się
kontrolowanemu kierowcy, przedsiębiorcy lub podmiotowi wykonującemu przewóz drogowy.
4. Do protokołu kontroli kontrolowany może wnieść zastrzeżenia.

art. 75. więcej Art. 75. Wyniki kontroli wykorzystywane są do formułowania wniosków
o wszczęcie postępowania:
1) administracyjnego o cofnięcie uprawnień przewozowych przedsiębiorcy,
określonych przepisami ustawy;
2) karnego lub karno-skarbowego;
3) w sprawach o wykroczenia;
4) przez organy Państwowej Inspekcji Pracy;
5) przewidzianego w umowach międzynarodowych w stosunku do
przedsiębiorców zagranicznych.

art. 76. więcej Art. 76. 1. Inspektorem może być osoba, która:
1) posiada obywatelstwo polskie;
2) ma nienaganną opinię i nie była karana za przestępstwo umyślne;
3) legitymuje się świadectwem dojrzałości po zdanym egzaminie maturalnym;
4) posiada prawo jazdy co najmniej kategorii B;
5) ukończyła 25 lat oraz posiada wymagany stan zdrowotny;
6) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin kwalifikacyjny.
2. Zatrudnienie pracownika Inspekcji na stanowisku inspektora poprzedzone jest
praktyką w ramach kursu specjalistycznego zakończonego egzaminem
kwalifikacyjnym, z zastrzeżeniem art. 76a ust. 3.
2a. Zatrudnienie pracownika Inspekcji na stanowisku inspektora następuje
w ramach służby nadzoru nad ruchem drogowym, służby kontroli opłat drogowych
albo służby kontroli transportu drogowego.
2b. Główny Inspektor Transportu Drogowego może powoływać inne niż
wymienione w ust. 2a rodzaje służb określając ich organizację, zakres działania oraz
właściwość terytorialną.
2c. Zatrudnienie w jednej ze służb, o których mowa w ust. 2a, nie wyklucza
wykonywania przez inspektora Inspekcji czynności kontrolnych przypisanych do
zadań innych służb Inspekcji.
3. Inspektor podlega co najmniej raz w roku szkoleniu organizowanemu przez
Głównego Inspektora w celu podniesienia poziomu wiedzy fachowej.
4. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) programy ramowe kursów specjalistycznych dla poszczególnych rodzajów służb
oraz kursów uzupełniających, z uwzględnieniem wiedzy niezbędnej do
wykonywania czynności inspektora w ramach danego rodzaju służby, w tym
minimalne liczby godzin zajęć na poszczególnych kursach, a także kryteria
oceny i sposoby przeprowadzania egzaminów kwalifikacyjnych oraz wzór
zaświadczenia o złożeniu egzaminu kwalifikacyjnego z wynikiem pozytywnym;
2) warunki i tryb przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych w celu
stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania
czynności inspektora.

Art. 76a. 1. Uprawnienia inspektorów Inspekcji określone w ustawie,
w art. 129a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym oraz
w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych przysługują również
pracownikom Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego po spełnieniu
warunków, o których mowa w art. 76 ust. 1.
2. W czasie wykonywania zadań, o których mowa w art. 50, do pracowników
Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego, o których mowa w ust. 1, stosuje się
przepisy art. 55 ust. 1–1b i ust. 2 pkt 1, art. 56, art. 57 ust. 1 i 3, art. 69 ust. 1–3a,
art. 70–74, art. 89 ust. 1 i art. 93 ust. 1.
3. Decyzję o skierowaniu pracownika Głównego Inspektoratu Transportu
Drogowego na egzamin kwalifikacyjny, o którym mowa w art. 76 ust. 1 pkt 6, podejmuje Główny Inspektor Transportu Drogowego. W takim przypadku skierowanie
na egzamin kwalifikacyjny, o którym mowa w art. 76 ust. 1 pkt 6, nie wymaga
odbycia przez pracownika kursu specjalistycznego oraz praktyki w ramach tego kursu.

art. 77. więcej Art. 77. 1. Do pracowników Inspekcji zatrudnionych na stanowiskach
urzędniczych, w tym inspektorów, stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 listopada
2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1559 z oraz z 2019 r. poz. 730),
z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Do pracowników Inspekcji:
1) zatrudnionych na stanowiskach inspektorów nie mają zastosowania przepisy
art. 4 i art. 97 ustawy, o której mowa w ust. 1;
2) (uchylony)
3. Do pracowników innych niż wymienieni w ust. 1 mają zastosowanie przepisy
ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. z
2018 r. poz. 1915 oraz z 2019 r. poz. 1043 i 1820).

Art. 77a. 1. Czas pracy pracowników, o których mowa w art. 77 ust. 2, nie może
przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym
tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 3 miesięcy.
2. Do pracowników, o których mowa w art. 77 ust. 2, mogą być stosowane
systemy czasu pracy:
1) zmianowy – na stanowiskach pracy, na których, ze względu na zakres i charakter
zadań, jest wymagane wykonywanie pracy w systemie zmianowym;
2) podstawowy, w którym czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę – na
pozostałych stanowiskach pracy.
3. W zmianowym systemie czasu pracy pracę wykonuje się na zmiany trwające
po 8 godzin na dobę. W szczególnie uzasadnionych przypadkach pracodawca może
wprowadzić wykonywanie pracy na zmiany trwające po 12 godzin na dobę.
4. W zmianowym systemie czasu pracy, o którym mowa w ust. 3:
1) zdanie pierwsze, pracownik nie może wykonywać pracy na więcej niż dziesięciu
zmianach w porze nocnej w miesiącu kalendarzowym,
2) zdanie drugie, pracownik nie może wykonywać pracy na więcej niż ośmiu
zmianach w porze nocnej w miesiącu kalendarzowym
– chyba że jest to uzasadnione szczególnymi potrzebami pracodawcy lub tym, że jego
nieobecność mogłaby spowodować poważne zakłócenie organizacji pracy u pracodawcy.
5. Praca w godzinach nadliczbowych pracownika jest dopuszczalna ze względu na:
1) konieczność prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia
ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii;
2) konieczność wykonania rozpoczętych czynności kontrolnych, jeżeli nie mogą
one zostać przerwane;
3) szczególne potrzeby pracodawcy.
6. Praca w godzinach nadliczbowych następuje na polecenie pracodawcy.
7. W zamian za czas pracy w godzinach nadliczbowych pracownikowi udziela
się czasu wolnego od pracy w wymiarze o połowę wyższym albo może mu być
przyznane wynagrodzenie wraz z dodatkiem za pracę w godzinach nadliczbowych
w wysokości 50% wynagrodzenia. Udzielenie pracownikowi czasu wolnego nie może
spowodować obniżenia wynagrodzenia należnego pracownikowi za pełny miesięczny
wymiar czasu pracy.
8. O przyznaniu czasu wolnego od pracy albo dodatku, o których mowa w ust. 7,
decyduje:
1) dyrektor generalny w uzgodnieniu z Głównym Inspektorem – dla pracowników
zatrudnionych w Głównym Inspektoracie;
2) wojewódzki inspektor – dla pracowników, o których mowa w art. 77 ust. 2 pkt 1,
zatrudnionych w wojewódzkim inspektoracie transportu drogowego.
9. Liczba godzin nadliczbowych, za którą przyznano wynagrodzenie, nie może
przekraczać:
1) 7 godzin w przyjętym miesięcznym okresie rozliczeniowym;
2) 14 godzin w przyjętym dwumiesięcznym okresie rozliczeniowym;
3) 21 godzin w przyjętym trzymiesięcznym okresie rozliczeniowym.
10. Praca w niedzielę lub święto, w godzinach nadliczbowych oraz w porze
nocnej nie może być wykonywana przez:
1) pracownika będącego jedynym opiekunem dziecka do 8 lat lub osoby
wymagającej stałej opieki,
2) pracownika opiekującego się dzieckiem do 8 lat, jeżeli z uprawnienia takiego nie
korzysta drugie z rodziców lub opiekun,
3) pracownicę karmiącą dziecko piersią
– bez ich zgody.

art. 78. więcej Art. 78. 1. Inspektorom wykonującym czynności kontrolne przysługuje miesięczny dodatek inspekcyjny do wynagrodzenia w wysokości do 100 % wynagrodzenia.
2. Wysokość miesięcznego dodatku inspekcyjnego nie może zależeć od wyników wstępnych lub szczegółowych drogowych kontroli technicznych.

art. 79. więcej Art. 79. 1. Inspektorzy podczas i w związku z pełnieniem obowiązków
służbowych korzystają z ochrony przewidzianej w Kodeksie karnym dla
funkcjonariuszy publicznych.
2. Inspektorzy podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych mają prawo:
1) żądać niezbędnej pomocy od instytucji państwowych oraz organów administracji
rządowej i samorządu terytorialnego, które w zakresie swojego działania
obowiązane są nieodpłatnie udzielić żądanej pomocy w granicach
obowiązujących przepisów prawa;
2) zwracać się do przedsiębiorców, jednostek organizacyjnych i organizacji
społecznych, a w nagłych wypadkach również do każdej osoby, o udzielenie
niezbędnej pomocy w granicach obowiązujących przepisów prawa.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do pracowników Głównego
Inspektoratu Transportu Drogowego, o których mowa w art. 76a ust. 1.

art. 80. więcej Art. 80. 1. Tworzy się centralną ewidencję naruszeń stwierdzonych w wyniku
przeprowadzanych kontroli, zwaną dalej „ewidencją”.
2. W ewidencji gromadzi się odpowiednio do rodzaju, przedmiotu i zakresu
przeprowadzonej kontroli w szczególności:
1) informacje i dane o kontroli oraz kontrolującym, w tym określające:
a) miejsce kontroli,
b) kategorię drogi,
c) datę i godzinę rozpoczęcia kontroli,
d) skontrolowane dokumenty,
e) imię, nazwisko, stanowisko i przydział służbowy kontrolującego,
f) stwierdzone naruszenia i nałożone kary,
g) uwagi i zalecenia pokontrolne,
h) numer protokołu kontroli;
2) informacje i dane o kontrolowanych, w tym określające:
a) firmę przedsiębiorcy lub nazwę podmiotu wykonującego przewóz lub
organizatora transportu,
b) siedzibę przedsiębiorcy lub adres podmiotu wykonującego przewóz lub
organizatora transportu,
c) numer identyfikacji podatkowej (NIP),
d) (uchylona)
e) tabor znajdujący się w prawnej dyspozycji kontrolowanego;
f) rodzaj oraz zakres uprawnienia do wykonywania przewozów,
g) numer uprawnienia i nazwę organu, który wydał uprawnienie,
h) imię i nazwisko oraz datę urodzenia kierowcy lub zarządzającego
transportem,
i) obywatelstwo oraz adres kierowcy lub zarządzającego transportem,
j) numer ewidencyjny PESEL kierowcy lub zarządzającego transportem;
3) informacje i dane o pojeździe i przyczepie, w tym określające:
a) dane właściciela i użytkownika pojazdu,
b) rodzaj pojazdu,
c) markę, typ, numer rejestracyjny i kraj rejestracji pojazdu,
d) masę własną, dopuszczalną ładowność i dopuszczalną masę całkowitą
pojazdu,
e) liczbę miejsc,
f) liczbę i kategorię usterek stwierdzonych w pojazdach kategorii M2, M3, N2
i N3, przyczepach kategorii O3 i O4 i ciągnikach kołowych kategorii
T5 użytkowanych na drodze publicznej do wykonywania zarobkowego
przewozu rzeczy podczas wstępnej lub szczegółowej drogowej kontroli
technicznej;
4) informacje i dane o ładunku, w tym określające:
a) dane załadowcy,
b) miejsce pochodzenia i przeznaczenia ładunku,
c) rodzaj przewozu.
2a. (uchylony)
2b. (uchylony)
2c. Do celów określonych w ust. 3c, art. 54 ust. 2 pkt 1, 8 i 10 oraz ust 4 i art. 54b
ust. 4 w ewidencji gromadzi się również informacje i dane o przeprowadzonych
kontrolach, w wyniku których nie stwierdzono naruszeń.
3. Ewidencję prowadzi w systemie teleinformatycznym Główny Inspektor, który
jest administratorem danych i informacji zgromadzonych w ewidencji.
3a. Główny Inspektor prowadzi ewidencję w sposób zapewniający ochronę
zgromadzonych w niej danych, w szczególności przed ich kradzieżą, zniszczeniem,
uszkodzeniem, utratą, nieuprawnionym zwielokrotnianiem, modyfikowaniem,
przetwarzaniem lub usuwaniem, a także w sposób zapewniający każdorazowe automatyczne odnotowywanie dostępu do ewidencji oraz czynności związanych
z wprowadzaniem, modyfikacją i usuwaniem danych.
3b. Dostęp do ewidencji posiadają wyłącznie osoby upoważnione, w tym
w szczególności pracownicy Inspekcji Transportu Drogowego, w stopniu i zakresie
wynikającym z wykonywanych przez te osoby obowiązków służbowych związanych
z realizacją ustawowych zadań Inspekcji.
3c. Zgromadzone w ewidencji dane Główny Inspektor udostępnia na żądanie
innych organów administracji publicznej, jednostek samorządu terytorialnego, sądów
i prokuratury oraz instytucji organizacji międzynarodowych, w zakresie w jakim
organy te i instytucje są uprawnione do żądania danych na podstawie odrębnych przepisów.
4. Główny Inspektor udostępnia zainteresowanym organom uprawnionym do
wydawania licencji, zezwoleń na wykonywanie przewozów regularnych specjalnych,
zaświadczeń na wykonywanie przewozów drogowych na potrzeby własne,
zaświadczeń na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego lub potwierdzeń
zgłoszenia przewozu, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r.
o publicznym transporcie zbiorowym, dane i informacje, o których mowa w ust. 2,
dotyczące naruszeń dokonanych na obszarze właściwości tych organów lub naruszeń
dokonanych przez przewoźników, którym organy te wydały dokumenty.

art. 81. więcej Art. 81. Dane i informacje przekazują do ewidencji:
1) wojewódzki inspektor;
2) Komendant Główny Straży Granicznej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej,
Główny Inspektor Pracy, właściwy miejscowo komendant wojewódzki Policji,
zarządcy dróg.

art. 82. więcej Art. 82. (uchylony).

Art. 82a. Przepisy rozdziału stosuje się do pasażerów korzystających
z przewozu drogowego w ramach usług, o których mowa w art. 2 ust. 1
i 2 rozporządzenia nr 181/2011.

Art. 82b. 1. W przypadku gdy pasażer został zawiadomiony przez przewoźnika
drogowego o nieuwzględnieniu wniesionej do niego skargi na podstawie
art. 27 rozporządzenia nr 181/2011 albo nie uzyskał odpowiedzi na taką skargę w terminie określonym w art. 27 tego rozporządzenia, może wnieść skargę na przewoźnika drogowego w sprawie naruszenia przez niego przepisów rozporządzenia nr 181/2011.
2. Organem właściwym do rozpatrzenia skargi jest:
1) w przewozach regularnych w krajowym transporcie drogowym – organizator
publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia
16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym;
2) w przewozach regularnych w międzynarodowym transporcie drogowym – organ
właściwy do wydawania zezwoleń na wykonywanie regularnych przewozów
osób w międzynarodowym transporcie drogowym, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 2 lit. a;
3) w przewozach regularnych w transporcie drogowym realizowanych w strefie
transgranicznej w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym
transporcie zbiorowym – organizator publicznego transportu zbiorowego
w rozumieniu art. 7 ust. 1 tej ustawy.
3. W przypadku gdy przewozy, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 3, są realizowane
w formie samorządowego zakładu budżetowego, organem właściwym do rozpatrzenia
skargi jest wojewoda.
4. Do skargi pasażer dołącza kopię skargi skierowanej do przewoźnika
drogowego, kopię odpowiedzi na tę skargę albo oświadczenie, że odpowiedź nie
została udzielona w terminie określonym w art. 27 rozporządzenia nr 181/2011, a ponadto:
1) kopię biletu lub potwierdzonej rezerwacji na daną trasę,
2) inne dokumenty potwierdzające naruszenie przepisów rozporządzenia
nr 181/2011
– o ile je posiada.

Art. 82c. 1. Pasażer może wnieść skargę na niewłaściwe wykonywanie
obowiązków wynikających z rozporządzenia nr 181/2011 przez podmiot zarządzający
dworcem, o którym mowa w art. 3 lit. o tego rozporządzenia.
2. Podmiotem zarządzającym dworcem, o którym mowa w art. 3
lit. o rozporządzenia nr 181/2011, jest właściciel dworca, a w przypadku gdy
właścicielem dworca jest spółka z udziałem Skarbu Państwa – podmiot, któremu
powierzono administrowanie dworcem.
3. Organem właściwym do rozpatrzenia skargi, o której mowa w ust. 1, jest
marszałek województwa na obszarze którego jest zlokalizowany dworzec wyznaczony
do udzielania pomocy, a w przypadku gdy dworzec ten stanowi własność samorządu
województwa – wojewoda.
4. Do skargi pasażer dołącza:
1) kopię biletu lub potwierdzonej rezerwacji na daną trasę,
2) dokumenty potwierdzające niewłaściwe wykonywanie obowiązków
wynikających z przepisów rozporządzenia nr 181/2011 przez podmiot
zarządzający dworcem, o którym mowa w art. 3 lit. o tego rozporządzenia
– o ile je posiada.

Art. 82d. 1. Skargi, o których mowa w art. 82b i art. 82c, składa się w formie
pisemnej, w postaci papierowej lub w postaci elektronicznej za pomocą środków
komunikacji elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r.
o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.
2. W przypadku gdy skarga jest składana w postaci elektronicznej, załączniki,
o których mowa w art. 82b ust. 4 i art. 82c ust. 4, składa się również w postaci elektronicznej.

Art. 82e. W przypadku wniesienia skargi na przewoźnika drogowego albo
podmiot zarządzający dworcem, o którym mowa w art. 3 lit. o rozporządzenia
nr 181/2011, organ właściwy do jej rozpatrzenia, określony odpowiednio w art. 82b
ust. 2 i 3 oraz art. 82c ust. 3, w drodze decyzji administracyjnej, stwierdza:
1) brak naruszenia przepisów rozporządzenia nr 181/2011 albo
2) naruszenie przepisów rozporządzenia nr 181/2011, określając jego zakres.

Art. 82f. 1. Organem właściwym do kontroli zgodności prowadzonej
działalności z przepisami rozporządzenia nr 181/2011 jest organ właściwy do
rozpatrzenia skargi, o którym mowa odpowiednio w art. 82b ust. 2 i 3 oraz art. 82c ust. 3.
2. Do kontroli, o której mowa w ust. 1, przepisy art. 85 stosuje się.

Art. 82g. 1. Tworzy się Krajowy Rejestr Elektroniczny Przedsiębiorców
Transportu Drogowego, zwany dalej „Rejestrem”.
2. Rejestr prowadzony jest w systemie teleinformatycznym przez Głównego
Inspektora Transportu Drogowego.
3. (uchylony)
4. Rejestr zawiera ewidencje:
1) przedsiębiorców, którzy posiadają zezwolenie na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego;
2) poważnych naruszeń, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 1071/2009;
3) osób, które zostały uznane za niezdolne do kierowania operacjami
transportowymi przedsiębiorcy do czasu przywrócenia dobrej reputacji, zgodnie
z art. 6 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.

Art. 82h. 1. W ewidencji przedsiębiorców, którzy posiadają zezwolenie na
wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, gromadzi się dane określające:
1) firmę przedsiębiorcy oraz oznaczenie jego adresu i siedziby albo miejsca
zamieszkania przedsiębiorcy;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP) przedsiębiorcy, o ile taki posiada;
3) rodzaj i numer posiadanego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego oraz numery seryjne wypisów z zezwolenia na wykonywanie
zawodu przewoźnika drogowego;
3a) datę udzielenia posiadanego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego;
4) liczbę pojazdów objętych zezwoleniem na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego;
4a) numery rejestracyjne pojazdów objętych zezwoleniem na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego zgłoszonych w wykazie pojazdów, o którym mowa
w art. 7a ust. 7;
4b) kraj rejestracji pojazdów, o których mowa w pkt 4a;
5) numer seryjny licencji wspólnotowej oraz numery seryjne wypisów z licencji
wspólnotowej;
5a) status licencji wspólnotowej;
5b) rodzaj licencji wspólnotowej;
5c) liczbę pojazdów zgłoszonych do licencji wspólnotowej;
6) status zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego;
6a) datę zmiany statusu zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego;
6b) datę utraty dobrej reputacji;
7) początek ważności licencji wspólnotowej;
8) koniec ważności licencji wspólnotowej;
9) datę cofnięcia licencji wspólnotowej;
10) datę zawieszenia licencji wspólnotowej;
11) datę wygaśnięcia zawieszenia licencji wspólnotowej;
12) powód zawieszenia lub cofnięcia licencji wspólnotowej;
13) numery seryjne cofniętych wypisów z licencji wspólnotowej;
14) datę cofnięcia wypisu z licencji wspólnotowej;
15) datę wygaśnięcia cofnięcia wypisu z licencji wspólnotowej;
16) imię i nazwisko przedstawiciela prawnego przedsiębiorcy oraz datę i miejsce
jego urodzenia;
17) imię i nazwisko osoby zarządzającej transportem oraz:
a) datę i miejsce urodzenia,
b) adres zamieszkania,
ba) rodzaj posiadanego certyfikatu kompetencji zawodowych,
c) numer posiadanego certyfikatu kompetencji zawodowych,
d) datę wydania certyfikatu kompetencji zawodowych,
e) kraj wydania certyfikatu kompetencji zawodowych,
f) datę utraty dobrej reputacji;
18) imię i nazwisko osoby fizycznej, o której mowa w art. 7c, oraz:
a) datę i miejsce urodzenia,
b) adres zamieszkania,
ba) rodzaj posiadanego certyfikatu kompetencji zawodowych,
c) numer posiadanego certyfikatu kompetencji zawodowych,
d) datę wydania certyfikatu kompetencji zawodowych,
e) kraj wydania certyfikatu kompetencji zawodowych,
f) datę utraty dobrej reputacji.
2. W ewidencji poważnych naruszeń gromadzi się dane określające:
1) firmę przedsiębiorcy oraz oznaczenie jego adresu i siedziby albo miejsca
zamieszkania przedsiębiorcy;
2) imię i nazwisko osoby zarządzającej transportem oraz:
a) datę i miejsce urodzenia,
b) adres zamieszkania,
ba) rodzaj posiadanego certyfikatu kompetencji zawodowych,
c) numer posiadanego certyfikatu kompetencji zawodowych,
d) datę wydania certyfikatu kompetencji zawodowych,
e) kraj wydania certyfikatu kompetencji zawodowych;
3) imię i nazwisko osoby fizycznej, o której mowa w art. 7c, oraz:
a) datę i miejsce urodzenia,
b) adres zamieszkania,
ba) rodzaj posiadanego certyfikatu kompetencji zawodowych,
c) numer posiadanego certyfikatu kompetencji zawodowych,
d) datę wydania certyfikatu kompetencji zawodowych,
e) kraj wydania certyfikatu kompetencji zawodowych;
3a) imię i nazwisko kierowcy, o którym mowa w art. 7d ust. 1a, oraz jego:
a) datę i miejsce urodzenia,
b) adres zamieszkania,
c) numer PESEL albo rodzaj, serię, numer oraz państwo wydania dokumentu
potwierdzającego tożsamość – w przypadku osoby nieposiadającej numeru
PESEL;
4) liczbę, kategorię i rodzaj poważnych naruszeń, o których mowa w art. 6 ust. 1
lit. b rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, które doprowadziły do skazania lub
nałożenia sankcji w ciągu ostatnich dwóch lat;
4a) numer dokumentu zawierającego ostateczne rozstrzygnięcie w przedmiocie
nałożenia sankcji;
4b) datę wydania dokumentu zawierającego ostateczne rozstrzygnięcie
w przedmiocie nałożenia sankcji;
4c) okres obowiązywania nałożonej sankcji;
4d) informację o wykonaniu lub wyegzekwowaniu nałożonej sankcji;
4e) nazwę organu, który wydał dokument zawierający ostateczne rozstrzygnięcie
w przedmiocie nałożenia sankcji;
5) datę naruszenia;
6) datę kontroli, w trakcie której stwierdzono naruszenie;
7) państwo członkowskie, w którym stwierdzono naruszenie;
7a) numer rejestracyjny pojazdu, którym dopuszczono się naruszenia;
7b) kraj rejestracji pojazdu, którym dopuszczono się naruszenia;
8) przyczynę, dla której utrata dobrej reputacji stanowiłaby nieproporcjonalną
reakcję za poważne naruszenia, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. b
rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.
3. W ewidencji osób, które zostały uznane za niezdolne do kierowania
operacjami transportowymi przedsiębiorcy, gromadzi się dane określające:
1) imię i nazwisko osoby uznanej za niezdolną do kierowania operacjami
transportowymi do czasu przywrócenia dobrej reputacji tej osoby oraz datę
i miejsce jej urodzenia, adres zamieszkania;
1a) rodzaj posiadanego certyfikatu kompetencji zawodowych;
2) numer certyfikatu kompetencji zawodowych;
3) datę wydania certyfikatu kompetencji zawodowych;
4) kraj wydania certyfikatu kompetencji zawodowych;
5) przyczynę stwierdzenia niezdolności;
6) zastosowane środki rehabilitacyjne;
7) początek ważności stwierdzenia niezdolności;
8) koniec ważności stwierdzenia niezdolności;
9) nazwę organu, który stwierdził niezdolność.
4. W Rejestrze odnotowuje się zmiany danych gromadzonych w ewidencjach,
o których mowa w ust. 1–3.
5. Główny Inspektor Transportu Drogowego wykonuje zadania punktu
kontaktowego, o którym mowa w art. 18 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.
5a. Główny Inspektor Transportu Drogowego jest organem, który posiada dostęp
do funkcji kontroli licencji wspólnotowej w systemie europejskich rejestrów
przedsiębiorców transportu drogowego (ERRU), o którym mowa
w art. 16 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.
6. Główny Inspektor Transportu Drogowego może zawierać z innymi organami
administracji publicznej lub z jednostkami, o których mowa w art. 38 ust. 2,
porozumienia w sprawie uzyskania dostępu do danych, o których mowa w ust. 1–3,
gromadzonych przez te podmioty.

Art. 82i. 1. Dane, o których mowa w art. 82h, przekazują do ewidencji dla
danych określonych w:
1) art. 82h ust. 1 i ust. 2 pkt 8 – odpowiednio do swoich kompetencji: organy,
o których mowa w art. 7 ust. 2 i ust. 4 pkt 1, niezwłocznie:
a) po tym, jak decyzja w sprawie wydania, zmiany, zawieszenia albo cofnięcia
zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji
wspólnotowej bądź decyzja stwierdzająca utratę dobrej reputacji albo
stwierdzająca, że dobra reputacja pozostaje nienaruszona, stała się
ostateczna,
b) po przedłożeniu przez przewoźnika drogowego wykazu pojazdów, o którym
mowa w art. 7a ust. 7 – w zakresie danych, o których mowa w art. 82h
ust. 1 pkt 4a i 4b,
c) po zgłoszeniu przez przewoźnika drogowego zmiany danych na podstawie
art. 14 ust. 1 – w zakresie danych, które nie są zawarte w zezwoleniu na
wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji wspólnotowej;
2) art. 82h ust. 2 pkt 1–7b – odpowiednio do swoich kompetencji: wojewódzcy
inspektorzy transportu drogowego, wojewódzcy komendanci Policji,
komendanci oddziałów i komendanci placówek Straży Granicznej, naczelnicy
urzędów celno-skarbowych, Główny Inspektor Pracy oraz zarządcy dróg:
a) gdy decyzja o nałożeniu kary za naruszenie przepisów stała się wykonalna,
b) kiedy uprawomocnił się mandat karny bądź orzeczenie o nałożeniu kary,
c) po wykonaniu lub wyegzekwowaniu nałożonej kary;
3) art. 82h ust. 3 – odpowiednio do swoich kompetencji organ, o którym mowa
w art. 16b ust. 1, gdy decyzja o stwierdzeniu niezdolności zarządzającego do
kierowania operacjami transportowymi stała się ostateczna.
2. Przekazywanie danych do Rejestru odbywa się za pośrednictwem
elektronicznej skrzynki podawczej Głównego Inspektora Transportu Drogowego lub
środkami komunikacji elektronicznej obsługiwanymi przez system teleinformatyczny Rejestru.
3. W przypadku przekazywania danych za pośrednictwem elektronicznej
skrzynki podawczej Głównego Inspektora Transportu Drogowego przekazywane dane
powinny być podpisane przy użyciu kwalifikowanego podpisu elektronicznego,
podpisu zaufanego albo podpisu osobistego.
4. Dane przekazywane są do Rejestru przy użyciu formularzy elektronicznych
udostępnionych na stronie internetowej Głównego Inspektoratu Transportu
Drogowego lub za pośrednictwem elektronicznej platformy usług administracji publicznej.
5. Główny Inspektor Transportu Drogowego określi wzory danych
przekazywanych do Rejestru w formie dokumentów elektronicznych.

Art. 82j. 1. Dane, o których mowa w art. 82h ust. 1, z wyjątkiem pkt 4a, 4b, 6b,
pkt 16 w zakresie dotyczącym daty i miejsca urodzenia przedstawiciela prawnego,
pkt 17 lit. a, b i f oraz pkt 18 lit. a, b i f, są jawne i publicznie dostępne.
2. Rejestr bezpłatnie udostępnia, w ogólnodostępnych sieciach
teleinformatycznych, aktualne informacje o podmiotach wpisanych do Rejestru
w zakresie jawnych i publicznie dostępnych danych, o których mowa w ust. 1.
3. Dane, o których mowa w art. 82h ust. 1 pkt 4a, 4b, 6b, pkt 16 w zakresie
dotyczącym daty i miejsca urodzenia przedstawiciela prawnego, pkt 17 lit. a, b i f oraz
pkt 18 lit. a, b i f, a także ust. 2 i 3, są udostępniane na wniosek: starostom,
wojewódzkim inspektorom, wojewódzkim komendantom Policji, Komendantowi
Głównemu Straży Granicznej, komendantom oddziałów Straży Granicznej,
naczelnikom urzędów celno-skarbowych, Głównemu Inspektorowi Pracy, zarządcom
dróg, sądom oraz Szefowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w zakresie,
w jakim jest to konieczne do wykonywania nałożonych na te organy zadań
określonych w ustawie. Dane udostępnia się niezwłocznie w terminie do 30 dni
roboczych od dnia otrzymania wniosku.
3a. Dane, o których mowa w art. 82h ust. 3, są udostępniane na wniosek
jednostek, o których mowa w art. 38 ust. 2, w zakresie, w jakim jest to konieczne do
wykonywania nałożonych na te jednostki zadań, o których mowa w art. 38 ust. 3.
Dane udostępnia się niezwłocznie w terminie do 30 dni roboczych od dnia otrzymania wniosku.
3b. Główny Inspektor Transportu Drogowego przekazuje dane, o których mowa
w art. 82h ust. 2, staroście właściwemu do wszczęcia postępowania, o którym mowa
w art. 7d, jeżeli liczba poważnych naruszeń ujawnionych w ewidencji poważnych
naruszeń może prowadzić do wszczęcia tego postępowania.
4. Dane zgromadzone w Rejestrze udostępnia się także na wniosek osoby, której one dotyczą.
5. W przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 3a, udostępnianie danych
z Rejestru odbywa się środkami komunikacji elektronicznej obsługiwanymi przez
system teleinformatyczny Rejestru.
5a. Przekazywanie, o którym mowa w ust. 3b, odbywa się za pośrednictwem
elektronicznej platformy usług administracji publicznej lub środkami komunikacji
elektronicznej obsługiwanymi przez system teleinformatyczny Rejestru.
6. Wnioski, o których mowa w ust. 3 i 3a, składane za pośrednictwem
elektronicznej skrzynki podawczej Głównego Inspektora Transportu Drogowego
powinny być podpisane przy użyciu kwalifikowanego podpisu elektronicznego,
podpisu zaufanego albo podpisu osobistego.
7. Główny Inspektor Transportu Drogowego określi wzór elektronicznego
formularza wniosku, o którym mowa w ust. 3, który udostępnia się na stronie
internetowej Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego oraz za pośrednictwem
elektronicznej platformy usług administracji publicznej.
8. Główny Inspektor Transportu Drogowego może zawierać z podmiotami,
o których mowa w ust. 3 i 3a, porozumienia o udostępnianiu im danych
zgromadzonych w Rejestrze w drodze teletransmisji bez konieczności składania
wniosku, jeżeli podmioty te spełniają łącznie następujące warunki:
1) posiadają środki techniczne i organizacyjne umożliwiające odnotowanie
w systemie teleinformatycznym Rejestru, kto, kiedy, w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2) specyfika lub zakres wykonywanych przez nie zadań uzasadnia takie udostępnienie.
9. W porozumieniu, o którym mowa w ust. 8, wskazane zostaną rozwiązania
techniczne i organizacyjne zapewniające bezpieczeństwo, w szczególności w zakresie
poufności i rozliczalności w odniesieniu do udostępnionych danych.

art. 83. więcej Art. 83. 1. Organ, który udzielił zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego, licencji lub zezwolenia, może nałożyć na przewoźnika
drogowego obowiązek przedstawienia w oznaczonym terminie informacji
i dokumentów potwierdzających, że spełnia on wymagania ustawowe i warunki
określone w zezwoleniu na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, w licencji
lub zezwoleniu.
2. Na żądanie ministra właściwego do spraw transportu lub organu właściwego
w sprawach zezwoleń na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, licencji lub
zezwoleń przewoźnik drogowy jest obowiązany przekazywać informacje związane
z działalnością transportową dotyczące stosowanych cen i taryf oraz liczby
przewiezionych osób lub masy przewiezionych rzeczy.
3. Organy, o których mowa w art. 7 ust. 2 i ust. 4 pkt 2–4, art. 18 ust. 1 i 2 oraz
art. 33 ust. 8, są obowiązane przedstawiać ministrowi właściwemu do spraw
transportu, co najmniej dwa razy w roku, w terminach do dnia 15 stycznia oraz do dnia
15 lipca, informacje dotyczące liczby i zakresu udzielonych zezwoleń na
wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, licencji, zezwoleń i wydanych
zaświadczeń na przewozy drogowe na potrzeby własne oraz liczby wypisów z tych
dokumentów, a także liczby licencji na wykonywanie transportu drogowego
w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy i licencji na wykonywanie transportu
drogowego w zakresie pośrednictwa przy przewozie osób.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do jednostki uprawnionej do
egzaminowania w zakresie wymaganym do uzyskania certyfikatu kompetencji zawodowych.
5. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
zakres danych i informacji, o których mowa w ust. 1 i ust. 2, sposób i terminy ich
przedstawiania, mając na względzie konieczność monitorowania rynku przewozów drogowych.

art. 84. więcej Art. 84. 1. Organy udzielające zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego, licencji, zezwolenia lub wydające zaświadczenia
o wykonywaniu przewozów na potrzeby własne są uprawnione do kontroli
przedsiębiorcy w zakresie spełniania wymogów będących podstawą do wydania tych dokumentów.
2. Kontrolę, o której mowa w ust. 1, przeprowadza się co najmniej raz na 5 lat.
3. (uchylony)
4. Organy udzielające licencji lub zezwolenia w zakresie krajowego transportu
drogowego osób są uprawnione na obszarze ich właściwości miejscowej i podczas
wykonywania przewozu do kontroli prawidłowości pobierania opłat za przewóz osób
oraz przestrzegania przepisów prawa miejscowego przez wykonujących na tym
obszarze przewóz drogowy.
5. W przypadku przeprowadzania kontroli, o której mowa w ust. 4, czynności,
o których mowa w art. 85 ust. 1, dokonuje się po zakończeniu kontroli. Przepisu
art. 85 ust. 3 nie stosuje się.

art. 85. więcej Art. 85. 1. Kontrolę przedsiębiorcy przeprowadza się po okazaniu legitymacji
służbowej oraz doręczeniu upoważnienia do przeprowadzenia kontroli.
2. Osoby upoważnione do przeprowadzenia kontroli mają prawo do:
1) żądania od przedsiębiorcy i jego pracowników pisemnych lub ustnych
wyjaśnień, okazania dokumentów i innych nośników informacji oraz
udostępnienia wszelkich danych mających związek z przedmiotem kontroli;
2) wstępu na teren przedsiębiorcy, w tym do pomieszczeń, gdzie prowadzi on
działalność gospodarczą, w dniach i godzinach, w których jest lub powinna być
wykonywana ta działalność, oraz wstępu do pojazdów użytkowanych przez
przedsiębiorcę.
3. Czynności kontrolne przeprowadza się w obecności przedsiębiorcy lub osoby
przez niego wyznaczonej.
4. Upoważnienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera co najmniej:
1) wskazanie podstawy prawnej;
2) oznaczenie organu kontroli;
3) datę i miejsce wystawienia;
4) imię i nazwisko inspektora upoważnionego do przeprowadzenia kontroli oraz
numer jego legitymacji służbowej;
5) firmę przedsiębiorcy objętego kontrolą;
6) określenie zakresu przedmiotowego kontroli;
7) wskazanie daty rozpoczęcia i przewidywany termin zakończenia kontroli;
8) podpis osoby udzielającej upoważnienia;
9) pouczenie o prawach i obowiązkach kontrolowanego.

art. 86. więcej Art. 86. 1. Organ udzielający zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika
drogowego, licencji lub zezwolenia może powierzyć, w drodze porozumienia,
czynności kontrolne organowi administracji publicznej.
2. Nadzór nad wydawaniem:
1) zezwoleń na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego przez organ,
o którym mowa w art. 7 ust. 2 pkt 1,
2) licencji i zezwoleń – w krajowym transporcie drogowym,
3) zaświadczeń na krajowy niezarobkowy przewóz drogowy
– sprawuje wojewódzki inspektor transportu drogowego.
3. Rada Ministrów, kierując się zasadą skuteczności nadzoru, o którym mowa
w ust. 2, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i sposób prowadzenia czynności związanych z nadzorem oraz stosowanych dokumentów, a także ich wzory.

art. 87. więcej Art. 87. 1. Podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu
samochodowego, z zastrzeżeniem ust. 4, jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać,
na żądanie uprawnionego organu kontroli, kartę kierowcy, wykresówki, zapisy
odręczne i wydruki z tachografu oraz zaświadczenie, o którym mowa w art. 31 ustawy
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, a ponadto:
1) wykonując transport drogowy – wypis z zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego albo wypis z licencji;
2) wykonując przewóz drogowy osób:
a) przy wykonywaniu przewozów regularnych i regularnych specjalnych –
odpowiednie zezwolenie lub wypis z zezwolenia wraz z obowiązującym
rozkładem jazdy,
b) przy wykonywaniu międzynarodowych przewozów wahadłowych lub
okazjonalnych – odpowiednie zezwolenie lub formularz jazdy,
c) przy wykonywaniu międzynarodowych przewozów na potrzeby własne –
formularz jazdy,
d) oryginał albo poświadczoną za zgodność z oryginałem przez przedsiębiorcę
kserokopię decyzji, o której mowa w art. 20a ust. 2, jeżeli została wydana,
e) przy wykonywaniu międzynarodowego przewozu drogowego,
polegającego na okazjonalnym przewozie osób autobusami
zarejestrowanymi na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej
innym niż terytorium kraju, przez podatnika posiadającego siedzibę
działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy te usługi, a w przypadku braku takiej
siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia
działalności gospodarczej posiadającego stałe miejsce zamieszkania albo
zwykłe miejsce pobytu na terytorium państwa członkowskiego Unii
Europejskiej innym niż terytorium kraju – potwierdzenie lub kopię potwierdzenia zarejestrowania jako podatnika VAT czynnego albo wydruk potwierdzenia identyfikacji jako podatnika VAT – przewozy okazjonalne,
f) dokumenty wymagane w publicznym transporcie zbiorowym,
g) przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych, o których mowa w art. 18
w ust. 4b w pkt 2, kopię umowy na realizowany przewóz;
3) wykonując przewóz drogowy rzeczy – dokumenty związane z przewożonym
ładunkiem, a także:
a) odpowiednie zezwolenie wymagane w międzynarodowym transporcie drogowym,
b) (uchylona)
c) świadectwo wymagane zgodnie z Umową o międzynarodowych
przewozach szybko psujących się artykułów żywnościowych
i o specjalnych środkach transportu przeznaczonych do tych przewozów
(ATP), sporządzonej w Genewie dnia 1 września 1970 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 667),
d) zezwolenie na przejazd pojazdu, z ładunkiem lub bez ładunku, o masie,
naciskach osi lub wymiarach przekraczających wielkości określone
w odrębnych przepisach,
e) dokumenty wymagane przy przewozie zwierząt,
f) dokumenty wymagane przy przewozie odpadów, w tym w odniesieniu do
transportującego odpady wydane przez właściwy organ potwierdzenie
posiadania numeru rejestrowego, o którym mowa w ustawie z dnia
14 grudnia 2012 r. o odpadach, o ile wpis do rejestru jest wymagany,
g) certyfikat potwierdzający spełnienie przez pojazd odpowiednich wymogów
bezpieczeństwa lub warunków dopuszczenia do ruchu, jeżeli jest wymagany,
h) dokumenty związane z transgranicznym przemieszczaniem organizmów
genetycznie zmodyfikowanych,
i) deklarację, o której mowa w art. 31a ust. 1;
4) w międzynarodowym transporcie drogowym – świadectwo kierowcy, jeżeli jest wymagane;
5) urządzenie, o którym mowa w art. 13i ust. 3 i 3a ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych, jeżeli jest wymagane;
6) podpisany przez pracownika podmiotu prowadzącego działalność w zakresie
konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych formularz oświadczenia
w sprawie usunięcia lub naruszenia plomby tachografu, zgodny z załącznikiem
do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/548 z dnia 23 marca
2017 r. ustanawiającego standardowy formularz pisemnego oświadczenia
w sprawie usunięcia lub naruszenia plomby tachografu (Dz. Urz. UE L 79
z 24.03.2017, str. 1) – jeżeli jest wymagany.
1a. (uchylony)
1b. Podczas przejazdu wykonywanego w ramach transportu drogowego przez
zagranicznego przewoźnika kierowca pojazdu samochodowego jest obowiązany
ponadto mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu kontroli dowód
uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 43 ust. 1, jeżeli jest wymagana.
2. Podczas przewozu drogowego wykonywanego na potrzeby własne
kontrolowany jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego
organu kontroli, oprócz odpowiednich dokumentów wymaganych przy takim
przewozie, określonych w ust. 1, wypis zaświadczenia, o którym mowa w art. 33 ust. 10.
3. Przedsiębiorca lub podmiot, o którym mowa w art. 3 ust. 2, wykonujący
przewozy na potrzeby własne, odpowiedzialni są za wyposażenie kierowcy
wykonującego transport drogowy lub przewóz na potrzeby własne w wymagane dokumenty.
4. Podczas przejazdu wykonywanego w ramach transportu drogowego kierowca
taksówki jest obowiązany mieć przy sobie i okazać na żądanie licencję albo wypis z licencji.
5. Podmiot wykonujący przewozy drogowe lub przewóz, o którym mowa
w art. 3 ust. 2, przechowuje przez okres jednego roku, licząc od dnia otrzymania,
przekazane mu przez organy kontrolne dokumenty i protokoły z wyników kontroli
przeprowadzonych na jego terenie lub podczas kontroli drogowej w zakresie czasu
jazdy i czasu postoju, obowiązkowych przerw i czasu odpoczynku kierowców,
wykonujących przewóz na jego rzecz.

art. 88. więcej Art. 88. Przepisy art. 87 nie naruszają, wynikających z odrębnych ustaw lub
umów międzynarodowych, praw i obowiązków kierowców i podmiotów
wykonujących przewóz drogowy.

art. 89. więcej Art. 89. 1. Do kontroli dokumentów, o których mowa w art. 87, oraz warunków
w nich określonych, z zastrzeżeniem ust. 2, uprawnieni są:
1) funkcjonariusze Policji;
2) inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego;
3) funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej;
4) funkcjonariusze Straży Granicznej;
5) upoważnieni pracownicy zarządców dróg publicznych – z wyłączeniem
dokumentów, o których mowa w art. 87 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. a i ust. 4;
6) inspektorzy Państwowej Inspekcji Pracy – w odniesieniu do danych
rejestrowanych przez tachograf;
7) upoważnieni pracownicy właściwego organu, o którym mowa w art. 18 ust. 1 –
w odniesieniu do przewozów regularnych i regularnych specjalnych;
8) strażnicy straży gminnych – w odniesieniu do publicznego transportu
zbiorowego w zakresie określonym ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r.
o publicznym transporcie zbiorowym.
2. Upoważnieni pracownicy, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 7, nie są uprawnieni
do kontroli danych rejestrowanych przez tachograf oraz zaświadczenia, o którym
mowa w art. 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców.
3. Kontrole drogowe wykonuje się w odpowiednim miejscu i czasie tak, aby
utrudnić kierowcom prowadzącym pojazdy omijanie punktów kontroli, oraz bez
dyskryminacji ze względu na:
1) kraj rejestracji pojazdu;
2) kraj zamieszkania kierowcy;
3) kraj siedziby przedsiębiorstwa;
4) początkowy i docelowy punkt podróży;
5) rodzaj tachografu: analogowy lub cyfrowy.
4. Osoby uprawnione do kontroli danych rejestrowanych przez tachograf są
zaopatrzone w:
1) wykaz podstawowych elementów podlegających kontroli na drodze i na terenie
podmiotu wykonującego przewozy drogowe;
2) standardowe wyposażenie.
4a. Główny Inspektor Transportu Drogowego identyfikuje podmioty
wykonujące przewóz drogowy o wysokim współczynniku ryzyka występowania
naruszeń dotyczących czasu prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerw i czasu
odpoczynku kierowców oraz stanu technicznego pojazdów kategorii M2, M3, N2 i N3
i przyczep kategorii O3 i O4 na podstawie systemu oceny ryzyka podmiotów
wykonujących przewóz drogowy.
5. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) (uchylony)
2) wzory dokumentów stosowane przez osoby uprawnione do tej kontroli,
3) sposób przeprowadzania kontroli w zakresie przestrzegania przepisów
dotyczących okresów prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerw oraz czasu
odpoczynku kierowcy, podczas kontroli drogowych i kontroli
w przedsiębiorstwie, a także wymagane standardowe wyposażenie osób
dokonujących tej kontroli i wykaz podstawowych elementów, które jej podlegają,
4) rodzaj danych statystycznych gromadzonych w wyniku kontroli i rejestrowanych
przez organy kontrolne, a także tryb, sposób i wzory dokumentów do ich
przekazywania do Głównego Inspektora Transportu Drogowego,
5) system oceny ryzyka podmiotów wykonujących przewóz drogowy w zakresie
występowania naruszeń dotyczących:
a) czasu prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerw i czasu odpoczynku
kierowców oraz
b) stanu technicznego pojazdów kategorii M2, M3, N2 i N3 i przyczep kategorii O3 i O4
– uwzględniając względną liczbę i wagę popełnianych naruszeń przepisów
rozporządzenia (WE) nr 561/2006 i rozporządzenia (UE) nr 165/2014 oraz
stwierdzanych podczas kontroli stanu technicznego usterek, a także potrzebę
zapewnienia efektywności i skuteczności kontroli przewozów drogowych.

Art. 89a. 1. Inspektorzy Państwowej Inspekcji Pracy dokonują kontroli
w zakresie przewozu drogowego na warunkach i w trybie określonych w przepisach
o Państwowej Inspekcji Pracy.
2. Inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego dokonują kontroli na warunkach
i w trybie określonych w ustawie.
3. Funkcjonariusze Policji, Służby Celno-Skarbowej i Straży Granicznej oraz
upoważnieni pracownicy zarządców dróg dokonują kontroli na warunkach i w sposób
określonych w przepisach o kontroli ruchu drogowego.
4. Upoważnieni pracownicy organu wydającego zezwolenia na przewozy
regularne lub regularne specjalne dokonują kontroli dokumentów na warunkach
i w trybie określonych w ustawie.

Art. 89a¹. 1. Jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono
wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego rzeczy bez wymaganego
zezwolenia, o którym mowa w art. 28 ust. 1, organ uprawniony do kontroli:
1) zatrzymuje i unieważnia zezwolenie na wykonywanie międzynarodowego
przewozu drogowego rzeczy – w sytuacji, o której mowa w art. 28a ust. 2;
2) kieruje lub usuwa pojazd samochodowy, na koszt podmiotu wykonującego
przewóz, na najbliższy parking strzeżony.
2. W zakresie postępowania w związku z usuwaniem pojazdu samochodowego
stosuje się odpowiednio przepisy prawa o ruchu drogowym.
3. Zwrot pojazdu samochodowego z parkingu następuje po przedstawieniu
organowi, o którym mowa w ust. 1, prawidłowo wypełnionego wymaganego
zezwolenia na wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego rzeczy, z
zastrzeżeniem art. 95.

Art. 89b. 1. Rozpoczęcie kontroli przez uprawnionych, o których mowa
w art. 89a ust. 3 i 4, następuje po okazaniu legitymacji służbowej, oraz doręczeniu
upoważnienia do przeprowadzenia kontroli, z wyłączeniem funkcjonariuszy Policji.
2. Kontrolujący ma obowiązek zapoznać kontrolowanego z jego prawami
i obowiązkami wynikającymi z ustawy.
3. Kontrolujący wykonuje czynności kontrolne w obecności kontrolowanego
albo osoby przez niego upoważnionej.

Art. 89c. Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy stosuje się
przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

Art. 89d. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa
w art. 18 ust. 1 rozporządzenia 2016/679, nie wpływa na przebieg kontroli prowadzonych na podstawie przepisów niniejszego rozdziału ani na uprawnienie właściwego organu do nałożenia kary.

art. 90. więcej Art. 90. W wyniku kontroli przeprowadzonej przez organ udzielający
zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, licencji lub
zezwolenia, stwierdzającej niespełnienie przez przedsiębiorcę wymogów będących
podstawą do wydania tych dokumentów, organ ten:
1) wzywa przedsiębiorcę do spełnienia tych wymogów w wyznaczonym terminie;
2) zawiesza lub cofa zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego,
z zachowaniem warunków, o których mowa w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009;
3) cofa licencję wspólnotową, z zachowaniem warunków, o których mowa
w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1072/2009 lub art. 21 rozporządzenia (WE) nr 1073/2009;
4) cofa licencję, o której mowa w art. 5b ust. 1 i 2, lub zezwolenie, z zachowaniem
warunków, o których mowa w art. 15 i art. 24 ust. 4–6.

Art. 90a. 1. Główny Inspektor Transportu Drogowego przekazuje do Komisji
Europejskiej dane dotyczące przeprowadzonych kontroli:
1) stanu technicznego pojazdów, co dwa lata, w terminie do 31 marca, po upływie
okresu objętego sprawozdaniem, zgodnie z formularzem, o którym mowa
w ust. 3;
2) w zakresie, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006, zgodnie
z formularzem, o którym mowa w art. 17 tego rozporządzenia, co dwa lata,
w terminie do dnia 30 września roku następującego po zakończeniu dwuletniego
okresu sprawozdawczego;
2a) w zakresie, o którym mowa w art. 26 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, co
dwa lata, w terminie do dnia 30 września roku następującego po zakończeniu
dwuletniego okresu sprawozdawczego;
3) przewozu drogowego towarów niebezpiecznych, corocznie, w terminie do dnia
31 marca każdego roku, zgodnie z formularzem, o którym mowa w ust. 3;
4) mas pojazdów lub zespołów pojazdów, co dwa lata, w terminie do dnia
30 września roku następującego po zakończeniu okresu sprawozdawczego
obejmującego okres 2 lat kalendarzowych poprzedzających rok, w którym
organy, o których mowa w ust. 2b, są obowiązane przedłożyć Głównemu
Inspektorowi Transportu Drogowego zbiorczą informację dotyczącą kontroli mas pojazdów lub zespołów pojazdów, zgodnie z formularzem, o którym mowa
w ust. 5, w zakresie liczby przeprowadzonych kontroli oraz liczby pojazdów lub
zespołów pojazdów, w przypadku których wykryto przeciążenia.
2. Komendant Główny Policji, Komendant Główny Straży Granicznej, Szef
Krajowej Administracji Skarbowej oraz wojewódzki inspektor transportu drogowego,
a w zakresie, o którym mowa w pkt 2, również Główny Inspektor Pracy, przekazują
Głównemu Inspektorowi Transportu Drogowego zbiorczą informację dotyczącą kontroli:
1) stanu technicznego pojazdów – co dwa lata, w terminie do dnia 31 stycznia po
upływie dwuletniego okresu objętego sprawozdaniem, zgodnie z formularzem,
o którym mowa w ust. 3;
2) przestrzegania przepisów dotyczących czasu jazdy i czasu postoju pojazdu,
obowiązkowych przerw oraz czasu odpoczynku kierowcy – co dwa lata,
w terminie do dnia 31 lipca po upływie dwuletniego okresu objętego
sprawozdaniem, zgodnie z formularzem, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.
– na odpowiednich formularzach.
2a. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego przekazuje Głównemu
Inspektorowi Transportu Drogowego informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 3,
w tym informacje uzyskane od innych organów kontrolnych na podstawie przepisów
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych.
2b. Komendant Główny Policji, Komendant Główny Straży Granicznej, Szef
Krajowej Administracji Skarbowej oraz wojewódzki inspektor przekazują Głównemu
Inspektorowi Transportu Drogowego zbiorczą informację dotyczącą kontroli mas
pojazdów lub zespołu pojazdów w zakresie liczby przeprowadzonych kontroli oraz
liczby pojazdów lub zespołów pojazdów, w przypadku których wykryto przeciążenia
– co dwa lata, w terminie do dnia 31 lipca po upływie okresu sprawozdawczego,
o którym mowa w ust. 1 pkt 4, na formularzu, o którym mowa w ust. 5.
3. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wzory formularzy do przekazywania danych, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3,
uwzględniając zakres danych niezbędnych do przekazania Komisji Europejskiej na
podstawie przepisów prawa wspólnotowego.
4. (uchylony)
5. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wzory formularzy do przekazywania danych, o których mowa w ust. 1 pkt 4 oraz ust. 2b, uwzględniając zakres danych niezbędnych do przekazania Komisji Europejskiej na podstawie przepisów prawa Unii Europejskiej.

Art. 90b. W przypadku nieokazania podczas kontroli drogowej dokumentu,
o którym mowa w art. 87 ust. 1 pkt 2 lit. e, osoby uprawnione do kontroli, o której
mowa w art. 89 ust. 1, są obowiązane niezwłocznie powiadomić Naczelnika Drugiego
Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście, wskazując podmiot wykonujący
przewóz, termin przewozu, liczbę przewożonych osób oraz informacje dotyczące trasy przewozu.

Art. 90c. 1. Wojewódzki inspektor planuje i organizuje kontrole dotyczące mas
pojazdów lub zespołów pojazdów w taki sposób, aby obejmowały one co najmniej 5%
ogólnej liczby kontroli w zakresie przewozu drogowego, realizowanych w każdym
roku kalendarzowym.
2. Kontrole dotyczące mas pojazdów lub zespołów pojazdów, przy
wykonywaniu swoich zadań ustawowych, przeprowadzają również funkcjonariusze:
1) Policji;
2) Straży Granicznej;
3) Służby Celno-Skarbowej.

art. 91. więcej Art. 91. 1. Minister właściwy do spraw transportu kontroluje sposób
egzaminowania i wydawania certyfikatów kompetencji zawodowych oraz gospodarkę
finansową jednostki certyfikującej.
2. Jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono uchybienia, minister
właściwy do spraw transportu:
1) wzywa kontrolowaną jednostkę do niezwłocznego usunięcia uchybień lub
2) pozbawia ją uprawnień, o których mowa w art. 38 ust. 3.

art. 92. więcej Art. 92. 1. Kierujący wykonujący przewóz drogowy z naruszeniem obowiązków
lub warunków przewozu drogowego, podlega karze grzywny w wysokości do 2000 złotych.
2. Wykaz naruszeń, o których mowa w ust. 1, wysokości grzywien za
poszczególne naruszenia, a w przypadku niektórych naruszeń numer grupy naruszeń
oraz wagę naruszeń wskazane w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE)
2016/403, określa załącznik nr 1 do ustawy.
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. Orzekanie w sprawie nałożenia grzywny, o której mowa w ust. 1, następuje
w trybie określonym w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia.
6. Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku ujawnienia naruszenia
obowiązków lub warunków przewozu drogowego popełnionego za granicą, chyba że
sprawca wykaże, iż za naruszenie została już nałożona kara.

Art. 92a. 1. Podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności
związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu
drogowego podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 12 000 złotych za
każde naruszenie, z tym że przedsiębiorca prowadzący pośrednictwo przy przewozie
osób z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego podlega karze
pieniężnej w wysokości od 5000 złotych do 40 000 złotych za każde naruszenie.
2. Zarządzający transportem, osoba, o której mowa w art. 7c, a także każda inna
osoba wykonująca czynności związane z przewozem drogowym, która naruszyła
obowiązki lub warunki przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości
od 200 złotych do 2000 złotych za każde naruszenie.
3. Suma kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, nałożonych za naruszenia
stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej, nie może przekroczyć kwoty
12 000 złotych.
4. Suma kar pieniężnych, o których mowa w ust. 2, nałożonych za naruszenia
stwierdzone podczas jednej kontroli, nie może przekroczyć kwoty 3000 złotych.
5. Suma kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, nałożonych za naruszenia
stwierdzone podczas kontroli w podmiocie wykonującym przewóz drogowy, nie może przekroczyć:
1) 15 000 złotych – dla podmiotu zatrudniającego kierowców w średniej liczbie
arytmetycznej do 10 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia kontroli;
2) 20 000 złotych – dla podmiotu zatrudniającego kierowców w średniej liczbie
arytmetycznej powyżej 10 do 50 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia kontroli;
3) 25 000 złotych – dla podmiotu zatrudniającego kierowców w średniej liczbie
arytmetycznej powyżej 50 do 250 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia kontroli;
4) 30 000 złotych – dla podmiotu zatrudniającego kierowców w średniej liczbie
arytmetycznej większej niż 250 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia
kontroli;
5) 40 000 złotych – dla podmiotu wykonującego inne czynności związane
z przewozem drogowym;
6) 100 000 złotych – dla przedsiębiorcy prowadzącego pośrednictwo przy
przewozie osób.
6. Za kierowców, o których mowa w ust. 5 pkt 1–4, uważa się również osoby
niezatrudnione przez podmiot wykonujący przewóz drogowy, wykonujące osobiście
przewozy drogowe na jego rzecz.
7. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków przewozu drogowego, o których
mowa w ust. 1, wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia,
a w przypadku niektórych naruszeń numer grupy naruszeń oraz wagę naruszeń
wskazane w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403:
1) popełnionych przez podmiot wykonujący przewóz drogowy określa lp. 1–9,
2) popełnionych przez przewoźnika drogowego w związku z wykonywaniem
transportu drogowego określa lp. 10
– załącznika nr 3 do ustawy.
8. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków przewozu drogowego, o których
mowa w ust. 2, wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia,
a w przypadku niektórych naruszeń numer grupy naruszeń oraz wagę naruszeń
wskazane w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403, określa
załącznik nr 4 do ustawy.
9. Jeżeli czyn będący naruszeniem, o którym mowa w załącznikach nr 3 i 4 do
ustawy, wyczerpuje jednocześnie znamiona wykroczenia albo przestępstwa,
w stosunku do podmiotu będącego osobą fizyczną stosuje się wyłącznie przepisy
o odpowiedzialności administracyjnej.
10. Jeżeli czyn będący naruszeniem, o którym mowa w załączniku nr 3 do
ustawy, stanowi jednocześnie naruszenie, o którym mowa w załączniku nr 4 do
ustawy, w przypadku podmiotu wykonującego przewóz drogowy lub inne czynności
związane z tym przewozem będącego jednocześnie osobą, o której mowa w ust. 2,
nakłada się wyłącznie karę pieniężną, o której mowa w ust. 1.
11. Przepisy ust. 1, ust. 5 pkt 5, ust. 7 pkt 1 i ust. 9 stosuje się do podmiotów
wykonujących czynności związane z przewozem drogowym, w szczególności do:
1) spedytora,
2) nadawcy,
3) odbiorcy,
4) podmiotu wykonującego czynności ładunkowe,
5) organizatora wycieczki,
6) organizatora transportu,
7) operatora publicznego transportu zbiorowego
– jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot ten miał
wpływ lub godził się na powstanie naruszenia.
12. Przepisy ust. 1, 3, 5–7, 9 i 10 stosuje się do podmiotów, o których mowa
w art. 16a i art. 33a.

Art. 92b. 1. Nie nakłada się kary pieniężnej za naruszenie przepisów o czasie
prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i okresach odpoczynku, jeżeli
podmiot wykonujący przewóz drogowy zapewnił:
1) właściwą organizację i dyscyplinę pracy ogólnie wymaganą w stosunku do
prowadzenia przewozów drogowych, umożliwiającą przestrzeganie przez
kierowców przepisów:
a) rozporządzenia (WE) nr 561/2006,
b) rozporządzenia (UE) nr 165/2014,
c) Umowy AETR,
d) ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców;
2) prawidłowe zasady wynagradzania, niezawierające składników wynagrodzenia
lub premii zachęcających do naruszania przepisów rozporządzenia, o którym
mowa w pkt 1 lit. a, lub do działań zagrażających bezpieczeństwu ruchu drogowego.
2. Przepis ust. 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio w sprawach o nałożenie kary
pieniężnej wobec osób, o których mowa w art. 92a ust. 2.

Art. 92c. 1. Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary
pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy
lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej
sprawie umarza się, jeżeli:
1) okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub
inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć, lub
2) za stwierdzone naruszenie na podmiot wykonujący przewozy została nałożona
kara przez inny uprawniony organ, lub
3) od dnia ujawnienia naruszenia upłynął okres ponad 2 lat.
1a. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio w sprawach o nałożenie kary
pieniężnej wobec osób, o których mowa w art. 92a ust. 2.
2. Przepisy ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio w przypadku nałożenia kary
przez uprawniony zagraniczny organ.

Art. 92d. Kto, będąc wysyłającym, nie przekazuje przewoźnikowi drogowemu
deklaracji określającej masę kontenera albo nadwozia wymiennego albo przekazuje tę
deklarację zawierającą dane niezgodne ze stanem rzeczywistym, a pojazd lub zespół
pojazdów jest przeciążony, podlega karze pieniężnej w wysokości 1000 złotych.

Art. 92e. Kto, będąc przewoźnikiem drogowym wykonującym operacje
transportu intermodalnego, nie okazuje uprawnionym organom kontroli deklaracji
określającej masę kontenera albo nadwozia wymiennego przekazanej przez
wysyłającego podlega karze pieniężnej w wysokości 1000 złotych.

art. 93. więcej Art. 93. 1. Karę pieniężną, o której mowa w art. 92a ust. 1 i 2, art. 92d oraz
art. 92e, nakłada, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy ze względu na miejsce
wykonywanej kontroli organ, którego pracownicy lub funkcjonariusze stwierdzili
naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego, z uwzględnieniem ust. 4–6.
2. Decyzja ostateczna podlega wykonaniu po upływie 30 dni od dnia jej
doręczenia, chyba że wstrzymano jej wykonanie. Organ kontroli, który wydał decyzję
ostateczną, z urzędu wstrzymuje jej wykonanie, w drodze postanowienia, na które nie
przysługuje zażalenie, w razie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
3. Organ, o którym mowa w ust. 1, wydaje decyzję o umorzeniu postępowania
w sprawie nałożenia kary pieniężnej w przypadku stwierdzenia okoliczności,
o których mowa w art. 92b ust. 1 lub art. 92c.
4. Funkcjonariusz Policji, który ujawni naruszenie, za które niniejsza ustawa
przewiduje karę pieniężną, przekazuje dokumenty z przeprowadzonej kontroli
właściwemu ze względu na miejsce kontroli wojewódzkiemu inspektorowi transportu drogowego.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, postępowanie administracyjne
prowadzi i decyzję administracyjną o nałożeniu kary pieniężnej wydaje wojewódzki
inspektor transportu drogowego.
6. Przepisów ust. 4 i 5 nie stosuje się w przypadku ujawnienia przez
funkcjonariusza Policji naruszenia, za które niniejsza ustawa przewiduje karę
pieniężną, popełnionego przez zagranicznego przewoźnika drogowego.
7. Do kar pieniężnych przewidzianych niniejszą ustawą nie stosuje się przepisów
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.).

art. 94. więcej Art. 94. 1. Kara pieniężna stanowi dochód budżetu państwa, z tym że kara
pieniężna pobrana przez organ Inspekcji Transportu Drogowego stanowi wpływ
Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej,
o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów
autobusowych o charakterze użyteczności publicznej.
2. Karę pieniężną uiszcza się na właściwy rachunek bankowy w terminie 14 dni
od dnia, w którym decyzja o jej nałożeniu stała się wykonalna. Koszty związane z jej
przekazaniem pokrywa zobowiązany podmiot.
3. W przypadku gdy podczas kontroli stwierdzone zostanie naruszenie
obowiązków lub warunków przewozu drogowego przez zagraniczny podmiot mający
siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie, z którym Rzeczpospolita Polska nie
jest związana umową lub porozumieniem o współpracy we wzajemnym dochodzeniu
należności bądź możliwość egzekucji należności nie wynika wprost z przepisów
międzynarodowych oraz przepisów tego państwa, funkcjonariusz lub pracownik
organu przeprowadzającego kontrolę pobiera kaucję w wysokości odpowiadającej
przewidywanej karze pieniężnej, określonej w załączniku nr 3 lub 4 do ustawy.
4. Kaucję pobiera się w formie:
1) gotówkowej, za pokwitowaniem na druku ścisłego zarachowania, lub
2) przelewu na wyodrębniony rachunek bankowy organu prowadzącego
postępowanie administracyjne w sprawie o nałożenie kary, a w przypadku
poboru kaucji przez organy celne – na wyodrębniony rachunek bankowy
naczelnika urzędu skarbowego określonego w przepisach odrębnych, przy czym
koszty przelewów ponosi zobowiązany podmiot.
5. W przypadku poboru kaucji przez inspektorów Inspekcji Transportu
Drogowego, możliwe jest jej przekazanie w formie bezgotówkowej, za pomocą karty
płatniczej. Koszty związane z autoryzacją transakcji i przekazem środków na
rachunek bankowy, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, ponosi bezzwrotnie zobowiązany
podmiot.
6. Kaucja przechowywana jest na nieoprocentowanym rachunku bankowym,
o którym mowa w ust. 4 pkt 2.
7. Kaucję przekazuje się:
1) na rachunek bankowy, o którym mowa w ust. 2 – w terminie 7 dni od dnia,
w którym decyzja o nałożeniu kary stała się wykonalna;
2) na rachunek bankowy podmiotu, który ją wpłacił – w terminie 7 dni od dnia
doręczenia decyzji o uchyleniu lub stwierdzeniu nieważności decyzji o nałożeniu
kary pieniężnej albo doręczenia orzeczenia sądu administracyjnego o uchyleniu
lub stwierdzeniu nieważności takiej decyzji.
8. W przypadku, gdy wysokość nałożonej kary jest mniejsza od wysokości
pobranej kaucji, do powstałej różnicy stosuje się odpowiednio przepis ust. 7 pkt 2.
9. Do kary pieniężnej nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
– Ordynacja podatkowa.

Art. 94a. Nałożoną karę pieniężną uważa się za niebyłą po upływie 2 lat od dnia
wykonania decyzji administracyjnej o jej nałożeniu.

Art. 94b. Nałożoną karę pieniężną za najpoważniejsze naruszenie określone
w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 lub poważne naruszenie
określone w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403 uważa się za
niebyłą po upływie roku od dnia wykonania decyzji administracyjnej o jej nałożeniu.

art. 95. więcej Art. 95. 1. W przypadku stwierdzenia naruszenia obowiązków lub warunków
przewozu drogowego przez podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne
czynności związane z tym przewozem osoba przeprowadzająca kontrolę na drodze
zatrzymuje, za pokwitowaniem, dokumenty podlegające kontroli i kieruje lub usuwa
pojazd, na koszt podmiotu wykonującego przewóz drogowy, na najbliższy parking
strzeżony, jeżeli:
1) nie pobrano kaucji – w przypadku podmiotu, o którym mowa w art. 94 ust. 3,
2) nie usunięto stwierdzonych nieprawidłowości, lub
3) zakaz lub ograniczenie ruchu uniemożliwia dalszą jazdę.
2. W zakresie postępowania w związku z usuwaniem pojazdu stosuje się
odpowiednio przepisy art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu
drogowym.
3. Zwrot pojazdu z parkingu następuje, odpowiednio po:
1) przekazaniu kaucji przez podmiot wykonujący przewóz drogowy, na zasadach,
o których mowa w art. 94 ust. 4 i 5, lub
2) usunięciu przyczyny umieszczenia pojazdu na parkingu.
4. Jeżeli pojazd nie zostanie odebrany z parkingu w ciągu 30 dni od dnia
nałożenia kary pieniężnej, stosuje się odpowiednio przepisy działu II rozdziału 6
ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1438, z późn. zm.) dotyczące egzekucji należności
pieniężnych z ruchomości.
5. W przypadku, gdy podczas kontroli granicznej stwierdzone zostanie
naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego przez kierowcę bądź
przez podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym
przewozem, osoba przeprowadzająca kontrolę uprawniona jest do uniemożliwienia
kontrolowanemu pojazdowi wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do czasu
usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości.

Art. 95a. 1. Kto, będąc zobowiązany do zwrotu zezwolenia na wykonywanie
zawodu przewoźnika drogowego, licencji lub wypisów z tych dokumentów albo
świadectwa kierowcy nie zwraca ich organowi, który ich udzielił, w terminie 14 dni
od dnia, w którym odpowiednio decyzja o cofnięciu zezwolenia, licencji, o czasowym
cofnięciu wypisów z licencji wspólnotowej lub o cofnięciu świadectwa kierowcy stała
się ostateczna
– podlega karze pieniężnej w wysokości 1000 zł.
2. Kto, będąc zobowiązany do zwrotu certyfikatu kompetencji zawodowych
w transporcie drogowym, nie zwraca tego dokumentu organowi, który wydał decyzję
administracyjną o niezdolności zarządzającego transportem do kierowania operacjami
transportowymi, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna
– podlega karze pieniężnej w wysokości 500 zł.
3. Kary, o których mowa w ust. 1 i 2, nakłada w drodze decyzji administracyjnej
organ właściwy w sprawach udzielenia zezwolenia na wykonywanie zawodu
przewoźnika drogowego lub licencji.
4. Kary, o których mowa w ust. 1 i 2, stanowią dochód organu właściwego
w sprawach udzielenia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego
lub licencji, z tym że te kary pobierane przez Głównego Inspektora Transportu
Drogowego stanowią wpływy Funduszu rozwoju przewozów autobusowych
o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja
2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej.

Art. 95b. 1. W przypadku naruszenia przepisów art. 8–11, art. 13–17, art. 19–21
i art. 24–27 rozporządzenia nr 181/2011 przewoźnik drogowy lub podmiot
zarządzający dworcem, o którym mowa w art. 3 lit. o rozporządzenia nr 181/2011,
podlegają karze pieniężnej w wysokości do 30 000 złotych.
2. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada, w drodze decyzji
administracyjnej, organ właściwy do rozpatrzenia skargi, określony odpowiednio
w art. 82b ust. 2 i 3 oraz art. 82c ust. 3.
3. Ustalając wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, organ uwzględnia
zakres naruszenia, powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu naruszenia.
4. Kara pieniężna, o której mowa w ust. 1, nakładana przez:
1) organizatora publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu art. 7 ust. 1
ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym – stanowi
dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego;
2) organ właściwy do wydawania zezwoleń na wykonywanie regularnych
przewozów osób w międzynarodowym transporcie drogowym, o którym mowa
w art. 18 ust. 1 pkt 2 lit. a – stanowi wpływ Funduszu rozwoju przewozów
autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie
z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych
o charakterze użyteczności publicznej;
3) marszałka województwa – stanowi dochód samorządu województwa;
4) wojewodę – stanowi dochód budżetu państwa.

Art. 95c. 1. Kary pieniężnej, o której mowa w art. 95b, nie nakłada się, jeżeli od
dnia popełnienia czynu upłynęło 2 lata.
2. Wymierzonej kary pieniężnej, o której mowa w art. 95b, nie pobiera się po
upływie 5 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.

Art. 95d. 1. W przypadku niewykonania obowiązku, o którym mowa w art. 47b
ust. 2–4, na jednostkę, o której mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1, nakłada się karę
pieniężną w wysokości do 100 000 złotych.
2. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada, w drodze decyzji
administracyjnej, wojewoda.
3. Ustalając wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, organ uwzględnia
zakres naruszenia, powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu
naruszenia.
4. Jednostka, o której mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1, może złożyć wniosek
o zawieszenie zapłaty kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1.
5. Wojewoda może zawiesić, w drodze decyzji administracyjnej, zapłatę kary
pieniężnej, o której mowa w ust. 1, na okres konieczny do podjęcia działań
naprawczych, nie dłuższy niż 6 miesięcy, w przypadku przedstawienia przez
jednostkę, o której mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1, udokumentowanego wniosku
dotyczącego podjętych działań naprawczych zmierzających do usunięcia przyczyny
nałożenia tej kary.
6. Wojewoda umarza, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną,
o której mowa w ust. 1, w przypadku usunięcia w terminie określonym w decyzji o jej
zawieszeniu przyczyny nałożenia tej kary. W przypadku nieusunięcia przyczyny
nałożenia kary pieniężnej podlega ona ściągnięciu.
7. Wpływy z kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód
budżetu państwa.

Art. 95e. 1. Kary pieniężnej, o której mowa w art. 95d, nie nakłada się, jeżeli od
dnia popełnienia czynu upłynęło 5 lat.
2. Wymierzonej kary pieniężnej, o której mowa w art. 95d, nie pobiera się po
upływie 5 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.

art. 96. więcej Art. 96. (uchylony).

Art. 96a. (uchylony).

art. 97. więcej Art. 97. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. — Kodeks
wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 114, z 1981 r. Nr 24,
poz. 124, z 1982 r. Nr 16, poz. 125, z 1983 r. Nr 6, poz. 35
i Nr 44, poz. 203, z 1984 r. Nr 54, poz. 275, z 1985 r. Nr 14,
poz. 60 i Nr 23, poz. 100, z 1986 r. Nr 39, poz. 193,
z 1988 r. Nr 20, poz. 135 i Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 34,
poz. 180, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 72, poz. 422
i Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 75, poz. 332 i Nr 91,
poz. 408, z 1992 r. Nr 24, poz. 101, z 1994 r. Nr 123,
poz. 600, z 1995 r. Nr 6, poz. 29, Nr 60, poz. 310 i Nr 95,
poz. 475, z 1997 r. Nr 54, poz. 349, Nr 60, poz. 369, Nr 85,poz. 539, Nr 98, poz. 602, Nr 104, poz. 661, Nr 106,
poz. 677, Nr 111, poz. 724, Nr 123, poz. 779, Nr 133,
poz. 884 i Nr 141, poz. 942, z 1998 r. Nr 113, poz. 717,
z 1999 r. Nr 83, poz. 931 i Nr 101, poz. 1178, z 2000 r.
Nr 22, poz. 271, Nr 73, poz. 852, Nr 74, poz. 855 i Nr 117,
poz. 1228 oraz z 2001 r. Nr 100, poz. 1081 i Nr 106,
poz. 1149) skreśla się art. 103a.

art. 98. więcej Art. 98. W ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. — Prawo przewozowe (Dz. U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601)
w art. 72:
a) dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1,
b) dodaje się ust. 2 i ust. 3 w brzmieniu:
„2. Nadawca przesyłki w transporcie drogowym
rzeczy odpowiada za wszelkie koszty, jakie
mógłby ponieść przewoźnik na skutek nieścisłości lub niedostateczności danych, o których mowa w ust. 1 pkt 1.
3. Nadawca ponosi także koszty związane
z przeładunkiem przesyłki w przypadku, gdy
dane dotyczące masy przesyłki, zawarte w liście przewozowym, są niezgodne ze stanem faktycznym.”

art. 99. więcej Art. 99. W ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838
i Nr 86, poz. 958) wprowadza si´ następujące zmiany:
1) w art. 13:
a) ust. 2a otrzymuje brzmienie:
„2a. Za przejazd po drogach publicznych pojazdów, o których mowa w ust. 2 pkt 3, bez zezwolenia określonego przepisami Prawa o ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu oraz za nieuiszczenie opłat, o których mowa w ust. 2 pkt 4, pobiera się kary pieniężne.”,
b) po ust. 2a dodaje się ust. 2b w brzmieniu:
„2b. Wysokość kar pieniężnych, o których mowa
w ust. 2a, określa załącznik do ustawy.”,
c) w ust. 4 skreśla się wyrazy „i ust. 2a”;
2) art. 40a otrzymuje brzmienie:
„Art. 40a. 1. Opłaty pochodzące ze źródeł, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2—5,
i kary pieniężne określone w art. 13
ust. 2a, a także opłaty i kary pieniężne
określone w art. 40 ust. 4 stanowią dochody środków specjalnych zarządów
dróg przeznaczonych na utrzymanie dróg.
2. Opłaty za zezwolenia na przejazdy pojazdów wymienionych w art. 13 ust. 2
pkt 3, których trasa przekracza granic´
państwa, i kary, o których mowa
w art. 13 ust. 2a, dotyczące tych pojazdów, stanowią dochody środka specjalnego Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych przeznaczonego na budowę
i utrzymanie dróg krajowych oraz na
zakup urządzeń do ważenia pojazdów.”;
3) w art. 40b:
a) w ust. 2 dodaje się na końcu wyrazy „i kary pieniężne ustalone zgodnie z art. 13 ust. 2b”,
b) w ust. 3 dodaje się na końcu wyrazy „i kar pieniężnych”;
4) po art. 40b dodaje się art. 40c w brzmieniu:
,,Art. 40c. 1. W razie stwierdzenia, że pojazd przekracza dopuszczalną masę, naciski osi,
wymiary lub przejazd pojazdu odbywa
się bez zezwolenia wymaganego przepisami Prawa o ruchu drogowym, inspektor Inspekcji Transportu Drogowego ma również prawo nakładania
i pobierania kary pieniężnej ustalonej
zgodnie z art. 13 ust. 2b.
2. Od decyzji o nałożeniu kary, o której
mowa w ust. 1, przysługuje odwołanie
do Głównego Inspektora Transportu
Drogowego w terminie 14 dni od dnia
jej doręczenia.”;
5) dodaje się załącznik do ustawy w brzmieniu:

(dodane w załączniku)

art. 100. więcej Art. 100. W ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31
i Nr 101, poz. 444, z 1992 r. Nr 21, poz. 86, z 1994 r.
Nr 123, poz. 600, z 1996 r. Nr 91, poz. 409 i Nr 149,
poz. 704, z 1997 r. Nr 5, poz. 24, Nr 107, poz. 689, Nr 121,
poz. 770 i Nr 123, poz. 780, z 1998 r. Nr 106, poz. 668,
Nr 150, poz. 983 i Nr 160, poz. 1058, z 2000 r. Nr 88,
poz. 983, Nr 95, poz. 1041 i Nr 122, poz. 1315 oraz z 2001 r. Nr 111, poz. 1197) wprowadza się następujące zmiany:
1) po art. 11 dodaje się art. 11a w brzmieniu:
„Art. 11a. 1. Podatnikom wykorzystującym środki
transportu, o których mowa w art. 8
pkt 1—6, dla wykonywania przewozów w transporcie kombinowanym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
przysługuje zwrot zapłaconego podatku od tych środków.
2. Kwotę zwrotu podatku od środków
transportowych, o którym mowa
w ust. 1, ustala się, przyjmując za podstawę liczbę jazd z ładunkiem lub bez
ładunku wykonanych przez środek
transportu w przewozie koleją w danym roku podatkowym w następujący sposób:
1) od 100 jazd i więcej — 100% kwoty
rocznego podatku,
2) od 70 do 99 jazd włącznie — 75%
kwoty rocznego podatku,
3) od 50 do 69 jazd włącznie — 50%
kwoty rocznego podatku,
4) od 20 do 49 jazd włącznie — 25%
kwoty rocznego podatku.
3. Zwrotu zapłaconego podatku od środków transportowych na zasadach
określonych w ust. 1 i 2 dokonuje organ podatkowy, na rachunek którego
uiszczono podatek, na wniosek podatnika złożony nie później niż do dnia
31 marca roku następującego po roku
podatkowym. Podstawą sporządzenia
wniosku są dane zawarte w dokumentach przewozowych stosowanych
przy wykonywaniu przewozów
w transporcie kombinowanym, w których dokonano wpisu o wykonaniu
przewozu koleją.
4. Zwrot podatku od środków transportowych następuje w gotówce albo na
rachunek bankowy podatnika wskazany we wniosku, w terminie 3 miesięcy
od dnia złożenia wniosku.”;
2) w art. 12 w ust. 1 dodaje si´ pkt 4 w brzmieniu:
„4) środki transportowe, o których mowa w art. 8
pkt 1—6, wykorzystywane w dowozie i odwozie
na maksymalną odległość w linii prostej do
150 km na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w transporcie kombinowanym. Warunkiem
zwolnienia jest przeznaczenie wymienionych
pojazdów wyłącznie dla tych przewozów, potwierdzone na podstawie dokumentów określonych w odrębnych przepisach.”

art. 101. więcej Art. 101. W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602, Nr 123,
poz. 779 i Nr 160, poz. 1086, z 1998 r. Nr 106, poz. 668
i Nr 133, poz. 872, z 1999 r. Nr 106, poz. 1216, z 2000 r.
Nr 12, poz. 136, Nr 43, poz. 483 i Nr 53, poz. 649 oraz
z 2001 r. Nr 27, poz. 298, Nr 106, poz. 1149, Nr 110,
poz. 1189, Nr 111, poz. 1194 i Nr 123, poz. 1353) wprowadza si´ następujące zmiany:
1) w art. 6 w ust. 1 po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
,,3a) inspektor Inspekcji Transportu Drogowego,”;
2) w art. 80b w ust. 2 w pkt 2 lit. d) otrzymuje brzmienie:
„d) w lit. d) — właściwa jednostka organizacyjna
Policji, Inspekcji Transportu Drogowego lub
Żandarmerii Wojskowej albo stacja kontroli pojazdów, niezwłocznie po dokonaniu tych czynności,”;
3) w art. 80c w ust. 1 po pkt 1 dodaje si´ pkt 1a
w brzmieniu:
„1a) Inspekcji Transportu Drogowego,”;
4) w art. 100b w ust. 2 w pkt 2 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w lit. a) — odpowiednio do swoich kompetencji: właściwa jednostka organizacyjna Policji,
Inspekcji Transportu Drogowego lub Żandarmerii Wojskowej, organ właściwy w sprawach
wydawania dokumentów stwierdzających
uprawnienia do kierowania pojazdami, prokurator, sąd, kolegium do spraw wykroczeń lub
inny organ uprawniony do orzekania w sprawach o wykroczenia w trybie dyscyplinarnym,
niezwłocznie po dokonaniu tych czynności,”;
5) w art. 100c w ust. 1 po pkt 1 dodaje się pkt 1a
w brzmieniu:
„1a) Inspekcji Transportu Drogowego,”;
6) w art. 100d w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) dla podmiotów, o których mowa w art. 100c
ust. 1 i 2 — nieodpłatnie,”;
7) po art. 129 dodaje się art. 129a w brzmieniu:
,,Art. 129a. Kontrola ruchu drogowego w stosunku
do kierujących pojazdami, którzy wykonują krajowy lub międzynarodowy
transport drogowy, należy również do
inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego. W tym zakresie inspektorom
przysługują uprawnienia określone
w art. 129 ust. 2.”;
8) po art. 134 dodaje się art. 134a w brzmieniu:
„Art. 134a. W stosunku do pojazdów wykonujących krajowy lub międzynarodowy
transport drogowy, uprawnienia i obowiązki policjantów oraz organów Policji
określone w art. 132 ust. 1—3, 5 i 6 oraz
w art. 133 wykonują równie˝ odpowiednio inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego oraz organy tej inspekcji.”;
9) w art. 139 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
,,4. W stosunku do kierujących pojazdami, którzy
wykonują krajowy lub międzynarodowy transport drogowy, uprawnienia i obowiązki policjantów określone w art. 135 ust. 1 i art. 136 ust. 1 wykonują również inspektorzy Inspekcji
Transportu Drogowego.”

art. 102. więcej Art. 102. W ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 1999 r. Nr 82,
poz. 928, z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 43, poz. 489, Nr 48,
poz. 550, Nr 62, poz. 718, Nr 70, poz. 816, Nr 73,
poz. 852, Nr 109, poz. 1158 i Nr 122, poz. 1314 i 1321
oraz z 2001 r. Nr 3, poz. 18, Nr 5, poz. 43 i 44, Nr 42,
poz. 475, Nr 63, poz. 634, Nr 73, poz. 761, Nr 76, poz.
811, Nr 87, poz. 954, Nr 102, poz. 1116, Nr 113, poz.
1207, Nr 115, poz. 1229 i Nr 123, poz. 1353) w art. 27
w ust. 2 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się
wyrazy ,,Głównym Inspektorem Transportu Drogowego.”

art. 103. więcej Art. 103. Przedsiębiorcy prowadzący do dnia wejścia w życie ustawy działalność gospodarczą w zakresie międzynarodowego transportu drogowego obowiązani są do dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej uzyskać odpowiednią licencję na wykonywanie tego transportu pod rygorem wygaśnięcia dotychczasowych uprawnień. Nie później niż w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy przedsiębiorcy powinni wystąpić do ministra właściwego do spraw transportu z wnioskiem o udzielenie licencji na międzynarodowy transport drogowy.
2. Przedsiębiorcy prowadzący do dnia wejścia w życie ustawy działalność gospodarczą w zakresie krajowego drogowego przewozu osób mogą ją nadal wykonywać w dotychczasowym zakresie, na podstawie posiadanych uprawnień, przez okres 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy. Nie później niż w terminie 6 miesięcy przed upływem tego okresu przedsiębiorcy ci powinni wystąpić do organu udzielającego licencji z wnioskiem o udzielenie licencji na krajowy transport drogowy osób.
3. Przedsiębiorcy prowadzący do dnia wejścia w życie ustawy działalność gospodarczą w zakresie krajowego drogowego przewozu rzeczy obowiązani są do dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej uzyskać licencję na wykonywanie tego transportu pod rygorem wygaśnięcia dotychczasowych uprawnień. Nie później niż w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy przedsiębiorcy powinni wystąpić do organu udzielającego licencji z wnioskiem o udzielenie licencji na krajowy transport drogowy rzeczy.
3a. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, do czasu uzyskania licencji przedsiębiorcy są obowiązani posiadać dokument potwierdzający prowadzenie przez nich, przed dniem 1 stycznia 2002 r., działalności gospodarczej w tym zakresie.
4. Organ udzielający licencji jest obowiązany udzielić lub odmówić udzielenia licencji w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2 i ust. 3.
5. Przedsiębiorcy, o których mowa w ust. 1-3, do czasu uzyskania licencji prowadzą działalność gospodarczą na dotychczasowych warunkach.
6. Za wymianę uprawnień przewozowych, o których mowa w ust. 1 i ust. 2, gdy nie ulegają zmianie dotychczasowe dane określone w tych uprawnieniach, właściwe organy pobierają opłatę w wysokości 100 zł.

art. 104. więcej Art. 104. 1. Zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego udzielone przed
dniem wejścia w życie ustawy zachowują moc.
2. Do postępowań administracyjnych wszczętych, a niezakończonych decyzją
ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się jej przepisy.

art. 105. więcej Art. 105. Świadectwo potwierdzające zdanie egzaminu z zakresu wykonywania
krajowego zarobkowego przewozu osób wydane na podstawie dotychczasowych
przepisów o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób staje się
z mocy prawa certyfikatem kompetencji zawodowych w zakresie krajowego
transportu drogowego osób.

art. 106. więcej Art. 106. 1. Wysokości minimalnych wymaganych zabezpieczeń, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 3 lit. a), wynoszą w 2002 r. - 3.000 euro i w 2003 r. - 6.000 euro.
2. Wysokości minimalnych wymaganych zabezpieczeń, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 3 lit. b), wynoszą w 2002 r. - 1.000 euro i w 2003 r. - 2.000 euro.

art. 107. więcej Art. 107. Z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii
Europejskiej do przedsiębiorców zagranicznych z państw członkowskich Unii
Europejskiej oraz państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym
Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, nie stosuje
się przepisów art. 18 ust. 2, art. 19 oraz art. 28 ust. 1.

art. 108. więcej Art. 108. 1. W terminie 24 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, wojewodowie przejmą, z mocy prawa, na własność urządzenia techniczne do ważenia pojazdów, będące we władaniu Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych.
2. Przekazanie urządzeń, o których mowa w ust. 1, nastąpi w drodze protokołu zdawczo-odbiorczego.

art. 109. więcej Art. 109. 1. Tracą moc:
1) ustawa z dnia 2 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego (Dz. U. poz. 677, z 1999 r. poz. 310 oraz z 2000 r. poz. 1268);
2) ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz. U. poz. 942 i 1045, z 1998 r. poz. 668, z 1999 r. poz. 963 i 1043 oraz z 2000 r. poz. 136).
2. Przepisy wydane na podstawie ustaw, o których mowa w ust. 1, zachowują moc do czasu wydania przepisów na podstawie niniejszej ustawy, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2002 r., o ile nie są sprzeczne z niniejszą ustawą.

art. 110. więcej Art. 110. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2002 r., z tym że rozdział
9 wchodzi w życie z dniem 1 listopada 2001 r., z wyjątkiem art. 50, art. 68–75
i art. 80–82, które wchodzą w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.