Art. 4. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) krajowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi
zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów
składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) międzynarodowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie
działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami
samochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się
z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda pojazdu
między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem
granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
3) transport drogowy – krajowy transport drogowy lub międzynarodowy transport
drogowy; określenie to obejmuje również:
a) każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo
w stosunku do działalności gospodarczej, niespełniający warunków,
o których mowa w pkt 4,
b) działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy,
c) działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozie osób;
4) niezarobkowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne – każdy przejazd
pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowanego lub bez
ładunku, przeznaczonego do nieodpłatnego krajowego i międzynarodowego
przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez przedsiębiorcę
pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej,
spełniający łącznie następujące warunki:
a) pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez
przedsiębiorcę lub jego pracowników,
b) przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania
pojazdami samochodowymi,
c) w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego – rzeczy przewożone są
własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione,
wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub
naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy
z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także
przewóz pracowników i ich rodzin,
d) nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej
w zakresie usług turystycznych;
5) niezarobkowy krajowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne wykonywany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
6) niezarobkowy międzynarodowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby
własne wykonywany z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
6a) przewóz drogowy – transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy,
a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE)
nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r.
w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do
transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG)
nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady
(EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str. 1), zwanego dalej
„rozporządzeniem (WE) nr 561/2006”;
7) przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych
odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie
i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2017 r.
poz. 1983 oraz z 2018 r. poz. 2244);
7a) (uchylony)
8) linia komunikacyjna – połączenie komunikacyjne na określonej drodze między
przystankami wskazanymi w rozkładzie jazdy, po której odbywają się regularne
przewozy osób;
8a) przystanek – miejsce przeznaczone do wsiadania lub wysiadania pasażerów na
danej linii komunikacyjnej, oznaczone w sposób określony w przepisach ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, z informacją o rozkładzie
jazdy, z uwzględnieniem godzin odjazdów środków transportowych
przewoźnika drogowego uprawnionego do korzystania z tego miejsca;
9) przewóz regularny specjalny – niepubliczny przewóz regularny określonej grupy
osób, z wyłączeniem innych osób;
10) przewóz wahadłowy – wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam
i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym samym
miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie następujących warunków:
a) każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do miejsca początkowego,
b) miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miejsce
rozpoczęcia usługi przewozowej oraz miejsce zakończenia usługi
przewozowej, z uwzględnieniem w każdym przypadku okolicznych
miejscowości leżących w promieniu 50 km;
11) przewóz okazjonalny – przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego,
przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego;
12) przewóz kabotażowy – przewóz wykonywany pojazdem samochodowym
zarejestrowanym za granicą lub przez przedsiębiorcę zagranicznego między
miejscami położonymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
13) transport kombinowany – przewóz rzeczy, podczas którego samochód
ciężarowy, przyczepa, naczepa z jednostką ciągnącą lub bez jednostki ciągnącej,
nadwozie wymienne lub kontener 20-stopowy lub większy korzysta z drogi
w początkowym lub końcowym odcinku przewozu, a na innym odcinku z usługi
kolei, żeglugi śródlądowej lub transportu morskiego, przy czym odcinek morski
przekracza 100 km w linii prostej; odcinek przewozu początkowego lub
końcowego oznacza przewóz:
a) pomiędzy punktem, gdzie rzeczy są załadowane, i najbliższą odpowiednią
kolejową stacją załadunkową dla odcinka początkowego oraz pomiędzy
najbliższą odpowiednią kolejową stacją wyładunkową a punktem, gdzie
rzeczy są wyładowane, dla końcowego odcinka lub
b) wewnątrz promienia nieprzekraczającego 150 km w linii prostej ze
śródlądowego lub morskiego portu załadunku lub wyładunku;
14) międzynarodowy transport kombinowany – transport kombinowany, podczas
którego następuje przekroczenie granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
14a) operacja transportu intermodalnego – operacje:
a) transportu kombinowanego albo międzynarodowego transportu kombinowanego,
b) transportowe obejmujące żeglugę śródlądową lub transport morski, których
częścią jest transport drogowy o długości początkowego lub końcowego
odcinka drogowego nieprzekraczającego 150 km na terytorium Unii
Europejskiej, przy czym gdy jest to niezbędne w celu dotarcia do
najbliższego miejsca umożliwiającego obsługę pojazdu dokonującego operacji transportu intermodalnego, przewoźnik może przekroczyć długość odcinka drogowego;
14b) wysyłający – uczestnik operacji transportu intermodalnego będący:
a) załadowcą wskazanym w konosamencie lub innym dokumencie, na
podstawie którego odbywa się przewóz – w przypadku wykonywania
operacji transportu intermodalnego obejmującej, oprócz odcinka przewozu
drogowego, transport morski,
b) nadawcą – w przypadku wykonywania operacji transportu intermodalnego
obejmującej, oprócz odcinka przewozu drogowego, transport kolejowy lub
żeglugę śródlądową;
15) przewoźnik drogowy – przedsiębiorca uprawniony do wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
16) zagraniczny przewoźnik drogowy – zagraniczny przedsiębiorca uprawniony do
wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego na
podstawie przepisów obowiązujących w państwie, w którym znajduje się jego siedziba;
17) licencja – decyzja administracyjna wydana przez Głównego Inspektora
Transportu Drogowego lub określony w ustawie organ samorządu
terytorialnego, uprawniająca do podejmowania i wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
18) zezwolenie – decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do
spraw transportu, Głównego Inspektora Transportu Drogowego lub określony
w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca przewoźnika
drogowego do wykonywania określonego rodzaju transportu drogowego;
19) zezwolenie zagraniczne – dokument otrzymany na podstawie umowy
międzynarodowej od właściwego organu innego państwa lub organizacji
międzynarodowej przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej
przekazywany przewoźnikowi drogowemu i upoważniający go do wykonywania
międzynarodowego transportu drogowego, jednokrotnie lub wielokrotnie, do lub
z terytorium państwa określonego w zezwoleniu lub tranzytem przez jego terytorium;
19a) formularz jazdy – dokument wydawany na podstawie art. 12 rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 z dnia 21 października
2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (Dz. Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 88, z późn. zm.) oraz na
podstawie umowy w sprawie międzynarodowych okazjonalnych przewozów
pasażerów autokarami i autobusami (Umowa INTERBUS), sporządzonej
w Brukseli dnia 11 grudnia 2000 r. (Dz. U. z 2003 r. poz. 1076);
20) certyfikat kompetencji zawodowych – dokument potwierdzający posiadanie
kwalifikacji i wiedzy niezbędnych do podjęcia i wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
21) (uchylony)
21a) baza eksploatacyjna – miejsce wyposażone w odpowiedni sprzęt techniczny
i urządzenia techniczne umożliwiające prowadzenie działalności transportowej
w sposób zorganizowany i ciągły, w skład której wchodzi co najmniej jeden
z następujących elementów: miejsce postojowe, miejsce załadunku, rozładunku
lub łączenia ładunków, miejsce konserwacji lub naprawy pojazdów;
22) obowiązki lub warunki przewozu drogowego – obowiązki lub warunki
wynikające z przepisów ustawy oraz:
a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie
ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz
zmieniającego dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie
(WE) nr 1255/97 (Dz. Urz. UE L 3 z 05.01.2005, str. 1, z późn. zm.),
b) rozporządzenia (WE) nr 561/2006,
c) rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz. Urz.
UE L 190 z 12.07.2006, str. 1, z późn. zm.),
d) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009
z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące
warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz. Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 51, z późn. zm.),
e) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009
z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do
rynku międzynarodowych przewozów drogowych (Dz. Urz. UE L 300
z 14.11.2009, str. 72, z późn. zm.),
f) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009
z dnia 21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do
międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych
i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006,
g) rozporządzenia Komisji (UE) nr 581/2010 z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie
maksymalnych okresów na wczytanie odpowiednich danych z jednostek
pojazdowych oraz kart kierowców (Dz. Urz. UE L 168 z 02.07.2010, str. 16),
h) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia
4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w transporcie
drogowym i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85
w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym
oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów
socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. UE L 60
z 28.02.2014, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem (UE) nr 165/2014”,
lub aktów wykonawczych do rozporządzenia (UE) nr 165/2014:
– rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/799 z dnia
18 marca 2016 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 ustanawiającego wymogi
dotyczące budowy, sprawdzania, instalacji, użytkowania i naprawy
tachografów oraz ich elementów składowych (Dz. Urz. UE L 139
z 26.05.2016, str. 1, z późn. zm.),
– rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/548 z dnia
23 marca 2017 r. ustanawiającego standardowy formularz pisemnego
oświadczenia w sprawie usunięcia lub naruszenia plomby tachografu
(Dz. Urz. UE L 79 z 24.03.2017, str. 1),
i) decyzji Komisji nr 2007/230/WE z dnia 12 kwietnia 2007 r. w sprawie
formularza dotyczącego przepisów socjalnych odnoszących się do
działalności w transporcie drogowym (Dz. Urz. UE L 99 z 14.04.2007,
str. 14, z późn. zm.),
j) ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe,
k) ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach (Dz. U. z 2018 r. poz. 1454 i 1629 oraz z 2019 r. poz. 730, 1403 i 1579),
l) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym,
m) ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2019 r. poz. 122 i 1123),
n) ustawy z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2019 r. poz. 541, 675 i 1123),
o) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz
zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2018 r. poz. 1967),
p) ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1412),
q) ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2019 r. poz. 1252),
r) ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu
odpadów (Dz. U. z 2019 r. poz. 1162),
s) ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym
(Dz. U. z 2018 r. poz. 2016 i 2435 oraz z 2019 r. poz. 730, 1495 i 1696),
t) ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2019 r. poz. 341, 622 i 1287),
u) ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych
(Dz. U. z 2019 r. poz. 382, 534, 730 i 1123),
v) ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2019 r. poz. 701,
730, 1403 i 1579),
w) ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o tachografach (Dz. U. poz. 1480 oraz z 2019
r. poz. 1123),
x) wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych w zakresie
przewozu drogowego,
y) przepisów wydanych na podstawie art. 11b;
23) osoba niepełnosprawna i osoba o ograniczonej sprawności ruchowej – osobę
niepełnosprawną i osobę o ograniczonej sprawności ruchowej w rozumieniu
art. 3 lit. j rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011
z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie
autobusowym i autokarowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE)
nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 55 z 28.02.2011, str. 1);
24) pośrednictwo przy przewozie osób – działalność gospodarczą polegającą na
przekazywaniu zleceń przewozu osób samochodem osobowym, pojazdem
samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie
więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą lub taksówką oraz:
a) zawieraniu umowy przewozu w imieniu klienta lub przedsiębiorcy
wykonującego przewóz osób lub
b) pobieraniu opłaty za przewóz osób, lub
c) umożliwianiu zawarcia umowy przewozu lub umożliwianiu uregulowania
opłaty za przewóz osób
– samochodem osobowym, pojazdem samochodowym przeznaczonym
konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą
lub taksówką za pośrednictwem dostarczonych lub udostępnionych do tych
celów środków komunikacji elektronicznej, domen internetowych, aplikacji
mobilnych, programów komputerowych, systemów teleinformatycznych lub
innych środków przekazu informacji.

Ustawa o transporcie drogowym art. 4

DODAJ