Art. 47. 1. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość opłat za czynności administracyjne, o których mowa w art. 41 ust. 1,
mając na uwadze w szczególności rodzaj udzielanych uprawnień i okres, na jaki
zostaną wydane;
2) wysokość opłat za egzaminowanie oraz za wydanie certyfikatu kompetencji
zawodowych.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, wysokość opłat zostanie określona:
1) w przypadku licencji, w zależności od:
a) okresu ważności licencji,
b) liczby pojazdów samochodowych, na które wydaje się wypisy z licencji,
c) zakresu transportu drogowego,
d) rodzaju przewozów,
e) rodzaju pojazdów – w międzynarodowym transporcie drogowym osób;
1a) w przypadku zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego,
w zależności od liczby pojazdów, na które wydaje się wypisy z zezwolenia;
2) w przypadku zezwolenia, w zależności od:
a) okresu ważności zezwolenia,
b) rodzaju zezwolenia;
3) w przypadku zaświadczenia potwierdzającego zgłoszenie przez przedsiębiorcę
prowadzenia przewozów drogowych jako działalności pomocniczej w stosunku
do jego podstawowej działalności gospodarczej, w zależności od:
a) zakresu przewozów,
b) rodzajów przewozów;
4) w przypadku certyfikatu kompetencji zawodowych, w zależności od:
a) zakresu i formy testu z wiedzy z uwzględnieniem kosztów jego
przeprowadzenia,
b) rodzaju certyfikatu kompetencji zawodowych z uwzględnieniem kosztów
jego wydania;
5) w przypadku świadectwa kierowcy, w zależności od okresu ważności.
3. Wysokość opłaty z tytułu:
1) udzielenia licencji – nie może być wyższa niż równowartość 1 000 000 euro;
2) udzielenia zezwolenia na transport drogowy osób – nie może być wyższa niż
równowartość 800 euro;
3) udzielenia zezwolenia na przewóz kabotażowy – nie może być wyższa niż
równowartość 800 euro za przewóz jednorazowy;
4) wydania zezwolenia zagranicznego – nie może być wyższa niż równowartość:
a) 500 euro za wielokrotne zezwolenie roczne,
b) 15 euro za zezwolenie jednorazowe;
5) wydania świadectwa kierowcy – nie może być wyższa niż równowartość 10 euro;
6) wydania formularza jazdy – nie może być wyższa niż równowartość 30 euro;
7) wydania certyfikatu, o którym mowa w art. 30 ust. 10 – nie może być wyższa niż
równowartość:
a) 70 euro dla pojazdu samochodowego nieposiadającego certyfikatu,
b) 50 euro dla pojazdu samochodowego w przypadku wznowienia certyfikatu,
c) 30 euro dla przyczepy lub naczepy nieposiadającej certyfikatu,
d) 15 euro dla przyczepy lub naczepy w przypadku wznowienia certyfikatu;
8) wydania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, nie
może być wyższa niż równowartość 300 euro.

Art. 47a. Zadania organów jednostek samorządu terytorialnego, o których mowa
w art. 7 ust. 2 pkt 1 i ust. 4 pkt 2 i 3, art. 7d ust. 1 i ust. 4–6, art. 16b ust. 1 i 4, art. 18
ust. 1 pkt 1 i ust. 4, art. 33 ust. 8 i 9a, art. 47b ust. 2–4, art. 82b ust. 2 pkt 1 i 3, art. 82c
ust. 3, art. 82e, art. 82f ust. 1, art. 82i ust. 1 oraz art. 95b ust. 2, są wykonywane jako
zadania własne.

Art. 47b. 1. Dworzec:
1) którego właścicielem lub współwłaścicielem w części większej niż połowa
udziałów we współwłasności jest jednostka samorządu terytorialnego oraz
2) który jest zlokalizowany w mieście powyżej 50 000 mieszkańców, oraz
z którego rocznie odjeżdża powyżej 500 000 pasażerów
– podlega obowiązkowi dostosowania do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej w zakresie
określonym w załączniku I lit. a do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 181/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie
autobusowym i autokarowym i zmieniającego rozporządzenie (WE)
nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 55 z 28.02.2011, str. 1), zwanego dalej
„rozporządzeniem nr 181/2011”.
2. Jednostka, o której mowa w ust. 1 pkt 1, jest obowiązana corocznie do dnia
31 marca przeprowadzić analizę dotyczącą spełniania przez dworzec, którego jest
właścicielem lub współwłaścicielem w części większej niż połowa udziałów we
współwłasności, kryteriów określonych w ust. 1 pkt 2. Wyniki analizy przekazuje się
niezwłocznie wojewodzie.
3. Jednostka, o której mowa w ust. 1 pkt 1, w terminie roku następującym po
roku, w którym dworzec, którego jest właścicielem lub współwłaścicielem w części
większej niż połowa udziałów we współwłasności, spełnił kryteria określone w ust. 1
pkt 2, jest obowiązana dostosować dworzec do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej w zakresie
określonym w załączniku I lit. a do rozporządzenia nr 181/2011, zwaną dalej
„udzielaniem pomocy”.
4. Jednostka, o której mowa w ust. 1 pkt 1, po dostosowaniu dworca do
udzielania pomocy jest obowiązana niezwłocznie wystąpić do ministra właściwego do
spraw transportu, za pośrednictwem wojewody, z wnioskiem o wyznaczenie tego
dworca jako dworca, w którym jest udzielana pomoc.
5. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4, dołącza się dokumenty potwierdzające
dostosowanie dworca do udzielania pomocy.

Art. 47c. 1. Właściciel dworca, który nie spełnia kryteriów określonych
w art. 47b ust. 1 pkt 1 lub 2, w przypadku dostosowania tego dworca do udzielania
pomocy może wystąpić do ministra właściwego do spraw transportu, za
pośrednictwem wojewody, z wnioskiem o wyznaczenie tego dworca jako dworca,
w którym jest udzielana pomoc. Przepis art. 47b ust. 5 stosuje się.
2. Na wniosek właściciela złożony do ministra właściwego do spraw transportu,
za pośrednictwem wojewody, dworzec wyznaczony zgodnie z ust. 1 do udzielania
pomocy może zostać pozbawiony statusu dworca wyznaczonego do jej udzielania.

Art. 47d. 1. Minister właściwy do spraw transportu może zawrzeć z podmiotem
zarządzającym dworcem spełniającym kryteria określone w art. 47b ust. 1 pkt 2, niebędącym:
1) jednostką samorządu terytorialnego, o której mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1 lub
2) właścicielem dworca, o którym mowa w art. 47c ust. 1, który wystąpił
z wnioskiem, o którym mowa w tym przepisie
– porozumienie na podstawie którego podmiot zarządzający dworcem dostosuje ten
dworzec do udzielania pomocy w terminie określonym w tym porozumieniu.
2. Po dostosowaniu dworca, o którym mowa w ust. 1, do udzielania pomocy
minister właściwy do spraw transportu wyznacza ten dworzec jako dworzec, w którym
jest udzielana pomoc, poprzez jego zamieszczenie w wykazie, o którym mowa w art. 47g.

Art. 47e. W przypadku gdy dworzec wyznaczony do udzielania pomocy przestał
spełniać kryteria określone w art. 47b ust. 1 pkt 1 lub 2, utrzymuje on status dworca
wyznaczonego do jej udzielania, o ile jego właściciel lub współwłaściciel w części
większej niż połowa udziałów we współwłasności nie wystąpi do ministra właściwego
do spraw transportu, za pośrednictwem wojewody, z wnioskiem o pozbawienie tego
dworca statusu dworca wyznaczonego do udzielania pomocy. Do wniosku dołącza się
dokumenty potwierdzające, że dworzec przestał spełniać kryteria określone w art. 47b
ust. 1 pkt 1 lub 2.

Art. 47f. 1. Wojewoda i minister właściwy do spraw transportu są uprawnieni do
kontroli dostosowania dworców do udzielania pomocy.
2. Wojewoda jest uprawniony do kontroli realizacji obowiązku, o którym mowa
w art. 47b ust. 2, uwzględniając zakres, sposób i terminowość jego wykonania.
3. W ramach kontroli, o których mowa w ust. 1 i 2, osoba upoważniona do ich
przeprowadzania ma prawo żądania od kontrolowanego pisemnych lub ustnych
wyjaśnień, okazania dokumentów i innych nośników informacji oraz udostępniania
danych mających związek z przedmiotem kontroli.

Art. 47g. Minister właściwy do spraw transportu prowadzi i aktualizuje „Wykaz
dworców wyznaczonych do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom
o ograniczonej sprawności ruchowej”.

Art. 47h. 1. Minister właściwy do spraw transportu po otrzymaniu wniosku,
o którym mowa w art. 47b ust. 4 albo art. 47c ust. 1:
1) wyznacza dworzec do udzielania pomocy poprzez jego zamieszczenie
w „Wykazie dworców wyznaczonych do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej” albo
2) odmawia, w drodze decyzji administracyjnej, wyznaczenia dworca do udzielania
pomocy i wyznacza dodatkowy termin na jego dostosowanie do jej udzielania,
w przypadku gdy dworzec nie został dostosowany w zakresie określonym
w załączniku I lit. a do rozporządzenia nr 181/2011.
2. Minister właściwy do spraw transportu po otrzymaniu wniosku, o którym mowa w:
1) art. 47c ust. 2, pozbawia dworzec statusu dworca wyznaczonego do udzielania
pomocy poprzez jego usunięcie z wykazu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1;
2) art. 47e:
a) pozbawia dworzec statusu dworca wyznaczonego do udzielania pomocy
poprzez jego usunięcie z wykazu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, albo
b) odmawia, w drodze decyzji administracyjnej, pozbawienia dworca statusu
dworca wyznaczonego do udzielania pomocy, w przypadku gdy ustali, że
dworzec nadal spełnia kryteria określone w art. 47b ust. 1.
3. Minister właściwy do spraw transportu zamieszcza w Biuletynie Informacji
Publicznej na swojej stronie podmiotowej i na bieżąco aktualizuje „Wykaz dworców
wyznaczonych do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom
o ograniczonej sprawności ruchowej”.
4. Minister właściwy do spraw transportu przekazuje Komisji Europejskiej
zgodnie z art. 12 rozporządzenia nr 181/2011 „Wykaz dworców wyznaczonych do
udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności
ruchowej” i jego aktualizacje.

Ustawa o transporcie drogowym art. 47

DODAJ