Art. 29. 1. Wykonywanie przewozu kabotażowego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez podmiot:
1) mający siedzibę w państwie innym niż państwo członkowskie Unii Europejskiej,
Konfederacja Szwajcarska lub państwo członkowskie Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strona umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym lub
2) wykorzystujący do przewozu pojazd zarejestrowany w państwie innym niż
państwo członkowskie Unii Europejskiej, Konfederacja Szwajcarska lub
państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)
– strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym
– wymaga uzyskania zezwolenia na przewóz kabotażowy, które wydaje w drodze
decyzji administracyjnej Główny Inspektor Transportu Drogowego.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek przewoźnika
drogowego, pod warunkiem dołączenia do niego co najmniej dwóch pozytywnych
opinii organizacji o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszających przewoźników drogowych.
3. Główny Inspektor Transportu Drogowego, w drodze decyzji administracyjnej,
wydaje zakaz wykonywania przewozu kabotażowego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej dla przewoźnika niemającego tu siedziby, jeżeli przewoźnik podczas
przewozu kabotażowego wielokrotnie naruszył przepisy rozporządzenia (WE)
nr 1072/2009 lub inne wspólnotowe albo krajowe przepisy w zakresie transportu drogowego.
4. Zakaz, o którym mowa w ust. 3 obowiązuje przez okres 2 lat, od dnia
uprawomocnienia się decyzji o jego wydaniu.

Art. 29a. 1. Przewóz kabotażowy bez zezwolenia, na podstawie umowy
międzynarodowej, może być wykonywany wyłącznie pojazdem samochodowym, z którego dokonano całkowitego albo częściowego rozładunku rzeczy przywiezionych
z zagranicy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Pojazd samochodowy, o którym mowa w ust. 1, może być wykorzystany do
trzech przewozów kabotażowych w okresie 7 dni, począwszy od dnia, w którym
dokonano rozładunku rzeczy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Kierujący pojazdem samochodowym, o którym mowa w ust. 1, jest
obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionych osób, dokumenty
potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, a w szczególności
dokumenty przewozowe oraz faktury za wykonane na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej usługi przewozowe.

Art. 29b. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) rodzaje zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1 i art. 29 ust. 1,
2) szczegółowe warunki wykorzystania zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1 i art. 29 ust. 1,
3) sposób wypełniania blankietów zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1 i art. 29 ust. 1,
4) wzory zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1 i art. 29 ust. 1
– uwzględniając warunki wykorzystania zezwoleń określone w dwustronnych
umowach międzynarodowych o wykonywaniu przewozów drogowych oraz zakres
niezbędnych danych umieszczonych w zezwoleniach.

Art. 29c. 1. Wysokość kontyngentu zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1
i art. 30 ust. 1, ustala, w drodze porozumienia z odpowiednimi władzami innych
państw, minister właściwy do spraw transportu.
2. Blankiety zezwoleń, o których mowa w art. 28 ust. 1, wytwarza i przekazuje
za granicę, w imieniu ministra właściwego do spraw transportu, Główny Inspektor
Transportu Drogowego.
3. Blankiety zezwoleń, o których mowa w art. 30 ust. 1, przyjmuje z zagranicy
Główny Inspektor Transportu Drogowego.

Ustawa o transporcie drogowym art. 29

DODAJ