Ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa zasady i warunki wykonywania zawodów lekarza
i lekarza dentysty.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Wykonywanie zawodu lekarza polega na udzielaniu przez osobę
posiadającą wymagane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumentami,
świadczeń zdrowotnych, w szczególności: badaniu stanu zdrowia, rozpoznawaniu
chorób i zapobieganiu im, leczeniu i rehabilitacji chorych, udzielaniu porad
lekarskich, a także wydawaniu opinii i orzeczeń lekarskich.
2. Wykonywanie zawodu lekarza dentysty polega na udzielaniu przez osobę
posiadającą wymagane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumentami,
świadczeń określonych w ust. 1, w zakresie chorób zębów, jamy ustnej, części
twarzowej czaszki oraz okolic przyległych.
2a. (uchylony)
2b. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
lekarz dentysta może udzielać świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ust. 1.
3. Za wykonywanie zawodu lekarza uważa się także:
1) prowadzenie przez lekarza badań naukowych lub prac rozwojowych
w dziedzinie nauk medycznych i nauk o zdrowiu, lub promocji zdrowia;
2) nauczanie zawodu lekarza;
3) kierowanie podmiotem leczniczym, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia
15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295 i 567);
4) zatrudnienie w podmiotach zobowiązanych do finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej ze środków publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1373, z późn. zm.), urzędach te
podmioty obsługujących lub urzędach i instytucjach, w ramach których
wykonuje się czynności związane z przygotowywaniem, organizowaniem lub
nadzorem nad udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej.
4. Lekarz, lekarz dentysta może wykonywać czynności, o których mowa
w ust. 1, 2 i 2b, także za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.

art. 3. więcej Art. 3. 1. Ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o lekarzu bez bliższego
określenia, rozumie się przez to również lekarza dentystę.
1a. Ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o recepcie, należy przez to rozumieć
receptę w postaci elektronicznej albo w postaci papierowej.
1b. Ilekroć w ustawie jest mowa o ustawicznym rozwoju zawodowym, rozumie
się przez to:
1) kształcenie podyplomowe, które obejmuje:
a) staż podyplomowy,
b) kształcenie specjalizacyjne,
c) nabywanie umiejętności z zakresu danej dziedziny medycyny albo kilku
dziedzin medycyny lub umiejętności udzielania określonego świadczenia
zdrowotnego, zwanych dalej „umiejętnościami zawodowymi”;
2) doskonalenie zawodowe, które obejmuje stałą aktywność w ramach
samokształcenia lub w zorganizowanych formach kształcenia, potwierdzone
odpowiednią liczbą punktów edukacyjnych.
2. Ilekroć w ustawie jest mowa o państwie członkowskim Unii Europejskiej,
należy przez to rozumieć również państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym
oraz Konfederację Szwajcarską.
3. Ilekroć w ustawie jest mowa o obywatelach państw członkowskich Unii
Europejskiej, rozumie się przez to także:
1) członków ich rodzin w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 lipca 2006 r.
o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe
z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków
ich rodzin (Dz. U. z 2019 r. poz. 293);
2) obywateli państw trzecich posiadających zezwolenie na pobyt rezydenta
długoterminowego Unii Europejskiej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r. poz. 35);
3) cudzoziemców posiadających status uchodźcy lub objętych ochroną
uzupełniającą;
4) cudzoziemców, którzy przybywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
przebywają na tym terytorium w celu połączenia się z rodziną i są członkami
rodziny cudzoziemca zamieszkującego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w związku z nadaniem mu statusu uchodźcy lub udzieleniem mu ochrony
uzupełniającej;
5) obywateli państw trzecich, którzy ubiegają się o przyjęcie na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym
wysokich kwalifikacji, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 grudnia
2013 r. o cudzoziemcach;
6) obywateli państw trzecich, którzy zostali przyjęci na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w celach innych niż wykonywanie pracy zgodnie
z prawem Unii Europejskiej lub prawem krajowym i mają prawo do
wykonywania pracy oraz posiadają dokument pobytowy wydany zgodnie
z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1030/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r.
ustanawiającym jednolity wzór dokumentów pobytowych dla obywateli państw
trzecich (Dz. Urz. UE L 157 z 15.06.2002, str. 1, z późn. zm.), oraz obywateli
państw trzecich, którzy zostali przyjęci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w celu wykonywania pracy zgodnie z prawem Unii Europejskiej lub prawem krajowym;
7) obywateli państw trzecich posiadających zezwolenie na pobyt czasowy
udzielone w związku z okolicznością, o której mowa w art. 151 ust. 1, art. 151b ust. 1, art. 157a ust. 1 lub art. 157g ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach;
8) obywateli państw trzecich posiadających wizę krajową w celu odbycia studiów
pierwszego stopnia, studiów drugiego stopnia lub jednolitych studiów
magisterskich albo kształcenia się w szkole doktorskiej, z adnotacją „student”,
wizę krajową w celu prowadzenia badań naukowych lub prac rozwojowych, wizę
krajową w celu odbycia stażu lub wizę krajową w celu udziału w programie
wolontariatu europejskiego;
9) obywateli państw trzecich przebywających na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej w związku z korzystaniem z mobilności krótkoterminowej naukowca na
warunkach określonych w art. 156b ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r.
o cudzoziemcach;
10) obywateli państw trzecich przebywających na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej w związku z korzystaniem z mobilności studenta na warunkach
określonych w art. 149b ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r.
o cudzoziemcach.
4. Ilekroć w ustawie jest mowa o elektronicznej karcie szkolenia
specjalizacyjnego, zwanej dalej „EKS”, rozumie się przez to elektroniczne
odwzorowanie karty szkolenia specjalizacyjnego, której wzór określają przepisy
wydane na podstawie art. 16x ust. 1 pkt 10 i ust. 2–4, stanowiące potwierdzenie
realizacji programu specjalizacji i jego ukończenia.
5. Konto w Systemie Monitorowania Kształcenia Pracowników Medycznych,
o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie
informacji w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2019 r. poz. 408, 730, 1590 i 1905), zwanym
dalej „SMK”, zakłada w celu dokonywania czynności w tym systemie:
1) lekarz albo lekarz dentysta;
2) kierownik specjalizacji;
3) konsultant wojewódzki;
4) konsultant krajowy;
<5) kierownik podmiotu, o którym mowa w art. 15c ust. 1;> (wejdzie w życie 1.01.2022 r.)
6) kierownik podmiotu, o którym mowa w art. 19f ust. 1;
<7) koordynator, o którym mowa w art. 15g ust. 1;> (wejdzie w życie 1.01.2022 r.)
<8) opiekun, o którym mowa w art. 15b ust. 1;> (wejdzie w życie 1.01.2022 r.)
9) osoba, która ukończyła co najmniej 10 semestrów z sześcioletnich jednolitych
studiów magisterskich na kierunku lekarskim, oraz osoba, która ukończyła co
najmniej 8 semestrów z pięcioletnich jednolitych studiów magisterskich na
kierunku lekarsko-dentystycznym.
6. Warunkiem dokonywania przez osoby określone w ust. 5 czynności za
pomocą SMK jest uwierzytelnienie osoby, która konto założyła, i weryfikacja
uprawnień tej osoby.
7. Uwierzytelnienia, o którym mowa w ust. 6, dokonuje się na podstawie
wniosku o nadanie uprawnień, przez:
1) podpisanie kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym
albo podpisem osobistym lub
2) potwierdzenie przez właściwą okręgową izbę lekarską lub Naczelną Izbę
Lekarską tożsamości osoby, która konto założyła.
8. Weryfikacji uprawnień, o których mowa w ust. 6, dokonuje w stosunku do:
1) lekarza albo lekarza dentysty, o którym mowa w ust. 5 pkt 1, właściwa
miejscowo okręgowa izba lekarska, a jeżeli nie jest możliwe ustalenie właściwej
okręgowej izby lekarskiej – Naczelna Izba Lekarska;
2) kierownika specjalizacji – właściwa jednostka uprawniona do prowadzenia
szkolenia specjalizacyjnego;
3) konsultanta wojewódzkiego – właściwy miejscowo wojewoda;
4) konsultanta krajowego – minister właściwy do spraw zdrowia;
<5) kierownika podmiotu, o którym mowa w art. 15c ust. 1 – właściwa
jednostka uprawniona do prowadzenia stażu podyplomowego;> (wejdzie w życie 1.01.2022 r.)
6) kierownika podmiotu, o którym mowa w art. 19f ust. 1 – właściwa jednostka
akredytowana do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego;
<7) koordynatora, o którym mowa w art. 15g ust. 1 – właściwa jednostka
uprawniona do prowadzenia stażu podyplomowego;> (wejdzie w życie 1.01.2022 r.)
<8) opiekuna, o którym mowa w art. 15b ust. 1 – właściwa jednostka
uprawniona do prowadzenia stażu podyplomowego;> (wejdzie w życie 1.01.2022 r.)
9) osoby, o której mowa w ust. 5 pkt 9 – okręgowa izba lekarska właściwa ze
względu na siedzibę uczelni prowadzącej kształcenie na kierunku lekarskim lub
lekarsko-dentystycznym.

art. 4. więcej Art. 4. Lekarz ma obowiązek wykonywać zawód, zgodnie ze wskazaniami
aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania,
rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz
z należytą starannością.

Art. 4a. Dane zamieszczane w SMK, na podstawie niniejszej ustawy, mogą
zostać udostępnione:
1) lekarzowi – w zakresie śledzenia przebiegu własnego kształcenia;
2) uczelniom – w zakresie zadań określonych niniejszą ustawą oraz monitoringu
karier zawodowych absolwentów, o którym mowa w ustawie z dnia 20 lipca
2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2020 r. poz. 85);
3) konsultantom krajowym i konsultantom wojewódzkim – w zakresie, w jakim
biorą udział w kształceniu lekarzy, w szczególności w zakresie zadań
określonych niniejszą ustawą oraz ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o
konsultantach w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2019 r. poz. 886);
4) Centrum Egzaminów Medycznych, zwanemu dalej „CEM” – w zakresie zadań
określonych niniejszą ustawą, w szczególności organizowania
i przeprowadzania egzaminów państwowych oraz innych egzaminów z zakresu
kształcenia lekarzy;
5) Centrum Medycznemu Kształcenia Podyplomowego, zwanemu dalej „CMKP” –
w zakresie zadań określonych niniejszą ustawą, w szczególności udzielania
akredytacji jednostkom organizacyjnym, koordynacji organizacji kursów
szkoleniowych oraz kontroli i monitorowania realizacji szkolenia
specjalizacyjnego;
6) wojewodom – w zakresie zadań określonych niniejszą ustawą, w szczególności
w zakresie procesu szkolenia specjalizacyjnego lekarzy;
7) Ministrowi Obrony Narodowej – w zakresie zadań określonych niniejszą ustawą
oraz ustawą z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 860), w szczególności w zakresie procesu
szkolenia specjalizacyjnego lekarzy będących żołnierzami w czynnej służbie
wojskowej, a także lekarzy zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym
i nadzorowanym przez Ministra Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce
organizacyjnej mu podległej;
8) ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych – w zakresie zadań określonych
niniejszą ustawą, w szczególności w zakresie procesu szkolenia
specjalizacyjnego lekarzy pełniących służbę lub zatrudnionych w podmiotach
leczniczych, utworzonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
9) podmiotom, o których mowa w art. 19 ust. 1, w zakresie zadań określonych
niniejszą ustawą;
10) okręgowym radom lekarskim, Wojskowej Radzie Lekarskiej oraz Naczelnej
Radzie Lekarskiej – w zakresie zadań określonych niniejszą ustawą oraz ustawą
z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (Dz. U. z 2019 r. poz. 965).

art. 5. więcej Art. 5. 1. Okręgowa rada lekarska przyznaje, z zastrzeżeniem ust. 2–6 oraz
art. 5a–5c, prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu
lekarza dentysty osobie, która:
1) jest obywatelem polskim lub obywatelem innego niż Rzeczpospolita Polska
państwa członkowskiego Unii Europejskiej;
2) posiada:
a) dyplom ukończenia studiów na kierunku lekarskim wydany przez polską
szkołę wyższą, potwierdzający posiadanie kwalifikacji w zakresie
podstawowego kształcenia i ukończenie co najmniej sześcioletnich
jednolitych studiów magisterskich na kierunku lekarskim, obejmujących co
najmniej 5700 godzin dydaktycznych zajęć teoretycznych i praktycznych,
w tym dwusemestralnego praktycznego nauczania klinicznego na 6. roku
studiów, lub dyplom ukończenia studiów na kierunku lekarsko-
-dentystycznym wydany przez polską szkołę wyższą, potwierdzający
posiadanie kwalifikacji w zakresie podstawowego kształcenia i ukończenie
co najmniej pięcioletnich jednolitych studiów magisterskich na kierunku
lekarsko-dentystycznym, obejmujących co najmniej dwusemestralne
praktyczne nauczanie kliniczne na 5. roku studiów i co najmniej
5000 godzin dydaktycznych zajęć teoretycznych i praktycznych, lub
b) dyplom ukończenia studiów na kierunku lekarskim wydany przez polską
szkołę wyższą, potwierdzający posiadanie kwalifikacji w zakresie podstawowego kształcenia i ukończenie jednolitych studiów magisterskich na kierunku lekarskim rozpoczętych przed dniem 1 października 2012 r.,
lub dyplom ukończenia studiów na kierunku lekarsko-dentystycznym
wydany przez polską szkołę wyższą, potwierdzający posiadanie kwalifikacji
w zakresie podstawowego kształcenia i ukończenie jednolitych studiów
magisterskich na kierunku lekarsko-dentystycznym rozpoczętych przed
dniem 1 października 2012 r., lub
c) dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza lub lekarza
dentysty, spełniające minimalne wymogi kształcenia określone
w przepisach prawa Unii Europejskiej, wydany przez inne niż
Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej,
wymieniony w wykazie, o którym mowa w art. 6b, i towarzyszące mu
odpowiednie świadectwo wymienione w wykazie, o którym mowa w art. 6b, lub
d) dyplom lekarza lub lekarza dentysty wydany przez inne państwo niż
państwo członkowskie Unii Europejskiej, pod warunkiem że dyplom został
uznany w Rzeczypospolitej Polskiej za równoważny zgodnie z przepisami
o szkolnictwie wyższym i nauce oraz że spełnia minimalne wymogi
kształcenia określone w przepisach prawa Unii Europejskiej, albo”
e) dyplom lekarza lub lekarza dentysty wydany w innym państwie niż państwo
członkowskie Unii Europejskiej i świadectwo złożenia Lekarskiego
Egzaminu Weryfikacyjnego, zwanego dalej „LEW”, albo
Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Weryfikacyjnego, zwanego dalej
„LDEW”, o których mowa w art. 6c;
3) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
4) posiada stan zdrowia pozwalający na wykonywanie zawodu lekarza lub lekarza dentysty;
5) wykazuje nienaganną postawę etyczną.
2. Osobie spełniającej warunki określone w ust. 1 okręgowa rada lekarska
przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu
lekarza dentysty, jeżeli włada językiem polskim w mowie i w piśmie w zakresie
niezbędnym do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty określonym
w przepisach wydanych na podstawie art. 7a pkt 1.
3. Osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a, b, d albo e,
a także pkt 3–5 oraz ust. 2, okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania
zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, jeżeli odbyła staż
podyplomowy lub uzyskała uznanie stażu podyplomowego odbytego poza terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej za równoważny ze stażem podyplomowym odbytym
w Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a, b, d albo e,
a także pkt 3–5 oraz ust. 2, okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania
zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, jeżeli złożyła
z wynikiem pozytywnym Lekarski Egzamin Końcowy lub Lekarsko-Dentystyczny
Egzamin Końcowy w języku polskim lub w języku, w jakim są prowadzone
w polskich uczelniach medycznych studia na kierunku lekarskim lub lekarsko-
-dentystycznym, jeżeli ukończyła studia w tym języku.
5. Za równoważne ze złożeniem z wynikiem pozytywnym egzaminu, o którym
mowa w ust. 4, uznaje się złożenie z wynikiem pozytywnym Lekarskiego Egzaminu
Państwowego lub Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Państwowego albo egzaminu
kończącego staż podyplomowy lekarza lub egzaminu końcowego kończącego staż
podyplomowy lekarza dentysty.
6. Wymóg, o którym mowa w ust. 3 i 4, dotyczy także osoby, która spełnia
warunki określone w ust. 1 pkt 1 i 3–5 oraz ust. 2 i posiada dokument potwierdzający
formalne kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty, o którym mowa w ust. 1 pkt 2
lit. c, ale nie posiada towarzyszącego mu świadectwa, wymienionego w wykazie,
o którym mowa w art. 6b.
7. W celu odbycia stażu podyplomowego okręgowa rada lekarska przyznaje
prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza
dentysty na czas odbywania tego stażu.
8. (uchylony)
9. Praktyczne nauczanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a, jest odbywane w:
1) uczelniach prowadzących kształcenie na kierunkach lekarskim i lekarsko-
-dentystycznym w symulowanych warunkach klinicznych;
2) podmiotach leczniczych, które zawarły w tym zakresie umowy z uczelniami,
o których mowa w pkt 1.
10. Podmioty lecznicze, o których mowa w ust. 9 pkt 2:
1) udzielają świadczeń zdrowotnych umożliwiających realizację ramowego
programu zajęć praktycznych;
2) zatrudniają lekarzy lub lekarzy dentystów posiadających kwalifikacje zawodowe
odpowiadające rodzajowi zajęć teoretycznych i praktycznych określonych
w ramowym programie zajęć praktycznych;
3) posiadają bazę diagnostyczno-terapeutyczną umożliwiającą realizację ramowego
programu zajęć praktycznych.
11. Osoba odbywająca praktyczne nauczanie prowadzi dziennik praktyk.
12. Osoba odbywająca praktyczne nauczanie wykonuje czynności wynikające
z ramowego programu zajęć praktycznych pod bezpośrednim nadzorem opiekuna.
13. Opiekunem może być lekarz lub lekarz dentysta będący nauczycielem
akademickim albo inny lekarz lub lekarz dentysta posiadający co najmniej 3-letni staż
zawodowy albo specjalizację w odpowiedniej dziedzinie medycyny właściwej dla
danej części programu zajęć praktycznych.
14. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
ramowy program zajęć praktycznych oraz sposób ich odbywania, dokumentowania
i zaliczania, w tym zakres danych, które powinny być zawarte w dzienniku praktyk,
uwzględniając konieczność zapewnienia wiedzy i umiejętności niezbędnych do
samodzielnego wykonywania zawodu lekarza.

Art. 5a. Osobie, która spełnia warunki określone w art. 5 ust. 1 pkt 1 i 3–5 oraz
ust. 2, okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza, jeżeli:
1) posiada dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza, świadczący
o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:
a) 20 grudnia 1976 r. w Królestwie Belgii, Królestwie Danii, Republice
Francuskiej, Królestwie Niderlandów, Republice Irlandii, Wielkim
Księstwie Luksemburga, Republice Federalnej Niemiec, Republice
Włoskiej lub Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii
Północnej,
b) 1 stycznia 1981 r. w Republice Greckiej,
c) 1 stycznia 1986 r. w Królestwie Hiszpanii lub Republice Portugalii,
d) 3 października 1990 r. w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej, pod
warunkiem że dokument uprawnia do wykonywania zawodu lekarza na
terytorium Republiki Federalnej Niemiec na tych samych warunkach jak dokument potwierdzający tego rodzaju kwalifikacje przyznany przez odpowiednie władze Republiki Federalnej Niemiec,
e) 1 stycznia 1994 r. w Republice Austrii, Republice Finlandii, Królestwie
Szwecji, Republice Islandii lub Królestwie Norwegii,
f) 1 maja 1995 r. w Księstwie Liechtensteinu,
g) 1 czerwca 2002 r. w Konfederacji Szwajcarskiej,
h) 1 maja 2004 r. w Republice Czeskiej, Republice Słowackiej, Republice
Słowenii, Republice Litewskiej, Republice Łotewskiej, Republice
Estońskiej, Republice Węgierskiej, Republice Malty lub Republice
Cypryjskiej,
i) 1 stycznia 2007 r. w Republice Bułgarii lub Rumunii,
j) 1 lipca 2013 r. w Republice Chorwacji
– oraz zaświadczenie wydane przez właściwe organy państwa członkowskiego
Unii Europejskiej potwierdzające, że faktycznie i zgodnie z prawem
wykonywała zawód lekarza przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie pięciu
lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
2) posiada dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza, świadczący
o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:
a) 20 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Estońskiej,
b) 21 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Łotewskiej,
c) 11 marca 1990 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
w przypadku Republiki Litewskiej,
d) 25 czerwca 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Słowenii,
da) 8 października 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Chorwacji,
e) 1 stycznia 1993 r. w byłej Czechosłowacji w przypadku Republiki Czeskiej
lub Republiki Słowackiej
– oraz zaświadczenie wydane przez właściwe organy odpowiednio: Republiki
Estońskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Słowenii,
Republiki Chorwacji, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej
potwierdzające, że dokument ten ma na terytorium tych państw taką samą moc, jak dokumenty wymienione w odniesieniu do tych państw w wykazie, o którym
mowa w art. 6b, oraz że faktycznie i zgodnie z prawem wykonywała zawód
lekarza przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie pięciu lat bezpośrednio
poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
3) posiada dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza wydany przez
inne niż Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej, inny
niż dokumenty wymienione w wykazie, o którym mowa w art. 6b, oraz
zaświadczenie wydane przez właściwe organy państwa członkowskiego Unii
Europejskiej potwierdzające, że posiadany przez nią dokument potwierdzający
formalne kwalifikacje został uzyskany w wyniku ukończenia kształcenia
spełniającego minimalne wymogi określone w przepisach Unii Europejskiej
i jest w tym państwie uznawany za odpowiadający dokumentom
potwierdzającym kwalifikacje wymienionym w wykazie, o którym mowa
w art. 6b.

Art. 5b. 1. Osobie, która spełnia warunki określone w art. 5 ust. 1 pkt 1 i 3–5
oraz ust. 2, okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza
dentysty, jeżeli:
1) posiada dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza dentysty,
świadczący o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:
a) 28 stycznia 1980 r. w Królestwie Belgii, Królestwie Danii, Królestwie
Niderlandów, Republice Francuskiej, Republice Irlandii, Wielkim
Księstwie Luksemburga, Republice Federalnej Niemiec lub Zjednoczonym
Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,
b) 1 stycznia 1981 r. w Republice Greckiej,
c) 1 stycznia 1986 r. w Republice Portugalii,
d) 3 października 1990 r. w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej, pod
warunkiem że dokument uprawnia do wykonywania zawodu lekarza
dentysty na terytorium Republiki Federalnej Niemiec na tych samych
warunkach jak dokument potwierdzający tego rodzaju kwalifikacje
przyznany przez właściwe organy Republiki Federalnej Niemiec,
e) 1 stycznia 1994 r. w Królestwie Szwecji, Republice Finlandii, Republice
Islandii lub Królestwie Norwegii,
f) 1 maja 1995 r. w Księstwie Liechtensteinu,
g) 1 czerwca 2002 r. w Konfederacji Szwajcarskiej,
h) 1 maja 2004 r. w Republice Słowenii, Republice Litewskiej, Republice
Łotewskiej, Republice Estońskiej, Republice Węgierskiej, Republice Malty
lub Republice Cypryjskiej,
i) 1 stycznia 2007 r. w Republice Bułgarii,
j) 1 lipca 2013 r. w Republice Chorwacji
– oraz zaświadczenie wydane przez właściwe organy państwa członkowskiego
Unii Europejskiej potwierdzające, że faktycznie i zgodnie z prawem
wykonywała zawód lekarza dentysty przez co najmniej trzy kolejne lata
w okresie pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
2) posiada dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza dentysty,
świadczący o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:
a) 20 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Estońskiej,
b) 21 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Łotewskiej,
c) 11 marca 1990 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
w przypadku Republiki Litewskiej,
d) 25 czerwca 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Słowenii,
e) 8 października 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Chorwacji
– oraz zaświadczenie wydane przez właściwe organy odpowiednio: Republiki
Estońskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Słowenii lub
Republiki Chorwacji potwierdzające, że dokument ten ma na terytorium tych
państw taką samą moc, jak dokumenty wymienione w odniesieniu do tych
państw w wykazie, o którym mowa w art. 6b, oraz że faktycznie i zgodnie
z prawem wykonywała zawód lekarza dentysty przez co najmniej trzy kolejne
lata w okresie pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
3) posiada dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza dentysty,
świadczący o rozpoczęciu kształcenia medycznego przed dniem:
a) 28 stycznia 1980 r. w Republice Włoskiej,
b) 1 stycznia 1986 r. w Królestwie Hiszpanii,
c) 1 stycznia 1994 r. w Republice Austrii,
d) 1 października 2003 r. w Rumunii,
e) 1 maja 2004 r. w Republice Czeskiej, Republice Słowackiej lub byłej
Czechosłowacji
– oraz zaświadczenie wydane przez właściwe organy odpowiednio: Republiki
Włoskiej, Królestwa Hiszpanii, Republiki Austrii, Rumunii, Republiki Czeskiej
lub Republiki Słowackiej potwierdzające, że faktycznie i zgodnie z prawem
wykonywała zawód lekarza dentysty na terytorium tych państw przez co
najmniej trzy kolejne lata w okresie pięciu lat bezpośrednio poprzedzających
wydanie zaświadczenia oraz że jest uprawniona do wykonywania zawodu
lekarza dentysty na takich samych warunkach jak posiadacze dokumentów
wymienionych w wykazie, o którym mowa w art. 6b, albo
4) posiada dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza wydany
w Republice Włoskiej, świadczący o rozpoczęciu kształcenia w okresie między
dniem 28 stycznia 1980 r. a dniem 31 grudnia 1984 r., oraz zaświadczenie
wydane przez właściwe organy Republiki Włoskiej potwierdzające, że:
a) zdała test umiejętności przed odpowiednimi włoskimi władzami, w celu
ustalenia, że posiadana przez nią wiedza i umiejętności odpowiadają
kwalifikacjom potwierdzonym w dokumentach wymienionych
w odniesieniu do Republiki Włoskiej w wykazie, o którym mowa w art. 6b,
z wyłączeniem osób, które ukończyły co najmniej trzyletnie studia, co do
których właściwe organy Republiki Włoskiej potwierdziły, że są one
równoważne z kształceniem, o którym mowa w przepisach prawa Unii
Europejskiej,
b) faktycznie i zgodnie z prawem wykonywała zawód lekarza dentysty na
terytorium Republiki Włoskiej przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie
pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia,
c) jest uprawniona do wykonywania zawodu lekarza dentysty na takich
samych warunkach jak posiadacze dokumentów wymienionych
w odniesieniu do Włoch w wykazie, o którym mowa w art. 6b, albo
4a) posiada dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza wydany
w Królestwie Hiszpanii, świadczący o rozpoczęciu kształcenia w okresie między dniem 1 stycznia 1986 r. a dniem 31 grudnia 1997 r., oraz zaświadczenie wydane przez właściwe organy Królestwa Hiszpanii potwierdzające, że:
a) ukończyła co najmniej trzyletnie studia, uznawane przez właściwe organy
Królestwa Hiszpanii za równoważne z kształceniem, o którym mowa
w przepisach prawa Unii Europejskiej,
b) faktycznie i zgodnie z prawem wykonywała zawód lekarza dentysty na
terytorium Królestwa Hiszpanii przez co najmniej trzy kolejne lata
w okresie pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia,
c) jest uprawniona do wykonywania zawodu lekarza dentysty na takich
samych warunkach jak posiadacze dokumentów wymienionych
w odniesieniu do Królestwa Hiszpanii w wykazie, o którym mowa w art. 6b, albo
5) posiada dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza dentysty
wydany przez inne niż Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii
Europejskiej, inny niż dokumenty wymienione w wykazie, o którym mowa
w art. 6b, oraz zaświadczenie wydane przez właściwe organy państwa
członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzające, że posiadany przez nią
dokument potwierdzający formalne kwalifikacje został uzyskany w wyniku
ukończenia kształcenia spełniającego minimalne wymogi określone
w przepisach Unii Europejskiej i jest w tym państwie uznawany za
odpowiadający dokumentom potwierdzającym kwalifikacje wymienionym
w wykazie, o którym mowa w art. 6b.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1 pkt 3, które ukończyły co najmniej trzyletnie
studia, co do których właściwe organy w danym państwie członkowskim Unii
Europejskiej potwierdziły, że są one równoważne z kształceniem określonym
w przepisach prawa Unii Europejskiej są zwolnione z obowiązku przedstawienia
zaświadczenia wydanego przez właściwe organy odpowiednio: Republiki Włoskiej,
Królestwa Hiszpanii, Republiki Austrii, Rumunii, Republiki Czeskiej lub Republiki
Słowackiej potwierdzające, że faktycznie i zgodnie z prawem wykonywały zawód
lekarza dentysty na terytorium tych państw przez co najmniej trzy kolejne lata
w okresie pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia.
3. Wymogi określone w ust. 1 pkt 4 lit. a–c dotyczą również osób, które
rozpoczęły studia po dniu 31 grudnia 1984 r., o ile trzyletni okres studiów rozpoczął
się przed dniem 31 grudnia 1994 r.

Art. 5c. 1. Osobie, która spełnia warunki określone w art. 5 ust. 1 pkt 1 i 3–5
oraz ust. 2 i:
1) posiada dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza lub lekarza
dentysty, o którym mowa w art. 5a pkt 1 i 2, art. 5b ust. 1 pkt 1–4, lecz nie może
przedstawić zaświadczenia wydanego przez właściwe organy państwa
członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzającego faktyczne i zgodne
z prawem wykonywanie zawodu lekarza lub lekarza dentysty na terytorium tego
państwa członkowskiego przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie pięciu lat
bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
2) posiada dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza lub lekarza
dentysty wydany przez inne państwo niż państwo członkowskie Unii
Europejskiej i może przedstawić zaświadczenie, że posiada trzyletnie
doświadczenie zawodowe w zawodzie lekarza lub lekarza dentysty, uzyskane na
terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, które uznało to
potwierdzenie kwalifikacji zawodowych zgodnie z wewnętrznymi przepisami
tego państwa oraz potwierdziło uzyskane doświadczenie zawodowe
– okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza lub prawo
wykonywania zawodu lekarza dentysty, jeżeli minister właściwy do spraw zdrowia
uznał kwalifikacje tej osoby do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty
w wyniku postępowania określonego w odrębnych przepisach o zasadach uznawania
kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej,
z zastrzeżeniem ust. 2.
2. W przypadkach określonych w ust. 1 uprawnienie do wyboru stażu
adaptacyjnego albo testu umiejętności w rozumieniu przepisów o zasadach uznawania
kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej
może zostać wyłączone.

Art. 5d. (uchylony).

Art. 5e. (uchylony).

Art. 5f. Lekarzowi, który został skierowany do odbycia stażu adaptacyjnego
albo przystąpienia do testu umiejętności, o których mowa w art. 5c ust. 2, okręgowa
rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu na czas określony niezbędny do
odbycia tego stażu albo przystąpienia do tego testu.

art. 6. więcej Art. 6. 1. W celu uzyskania prawa wykonywania zawodu, o którym mowa
w art. 5 ust. 1, lekarz lub lekarz dentysta przedstawia okręgowej radzie lekarskiej, na
obszarze której zamierza wykonywać zawód, odpowiednie dokumenty potwierdzające
spełnienie wymagań:
1) określonych w art. 5 ust. 1 i 2 oraz stwierdzających odbycie stażu
podyplomowego albo uzyskanie decyzji wydanej na podstawie art. 15j ust. 1
i złożenie Lekarskiego Egzaminu Końcowego lub Lekarsko-Dentystycznego
Egzaminu Końcowego z wynikiem pozytywnym – w przypadku osób, o których
mowa w art. 5 ust. 3, 4 i 6, albo
2) określonych w art. 5 ust. 1 i 2 – w przypadku osób, o których mowa
w art. 5 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. c, albo
3) określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 i pkt 3–5 oraz w ust. 2 i w art. 5a pkt 1 albo
pkt 2 albo pkt 3 – w przypadku osób, o których mowa w art. 5a, albo
4) określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 i pkt 3–5 oraz w ust. 2 i w art. 5b ust. 1 pkt 1
albo pkt 2 albo pkt 3 albo pkt 4 albo pkt 4a albo pkt 5 – w przypadku osób,
o których mowa w art. 5b, albo
5) określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 i pkt 3–5 oraz w ust. 2 i w art. 5c ust. 1 –
w przypadku osób, o których mowa w art. 5c.
2. Za wystarczające w zakresie spełnienia wymagania:
1) o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 3 – uznaje się złożenie oświadczenia
następującej treści: „Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie
fałszywego oświadczenia oświadczam, że posiadam pełną zdolność do czynności
prawnych”. Oświadczenie powinno również zawierać nazwisko i imię lekarza
lub lekarza dentysty, oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia oraz
podpis lekarza lub lekarza dentysty;
2) o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 – uznaje się złożenie oświadczenia
następującej treści: „Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie
fałszywego oświadczenia oświadczam, że nie byłem karany za umyślne
przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz że nie toczy się przeciwko mnie postępowanie karne w sprawie o umyślnie popełnione przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, oraz że nie zachodzą okoliczności, które zgodnie z Kodeksem Etyki Lekarskiej oraz innymi przepisami prawa, w rozumieniu
wymogu określonego w art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty, mogłyby mieć wpływ na wykonywanie
zawodu lekarza lub lekarza dentysty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.
Oświadczenie powinno również zawierać nazwisko i imię lekarza, oznaczenie
miejsca i datę złożenia oświadczenia oraz podpis lekarza.
3) (uchylony)
2a. Potwierdzeniem spełnienia wymogu, o którym mowa w art. 5 ust. 2, jest
złożenie z pozytywnym wynikiem egzaminu z języka polskiego, o którym mowa
w art. 7 ust. 3. Wymóg złożenia egzaminu z języka polskiego nie dotyczy osoby, która
ukończyła studia medyczne w języku polskim, a także osoby, która posiada
obywatelstwo polskie albo obywatelstwo państwa członkowskiego Unii Europejskiej
i przedstawi dokument potwierdzający znajomość języka polskiego, wymieniony
w wykazie, o którym mowa w ust. 2b.
2b. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłosi, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykaz
dokumentów potwierdzających znajomość języka polskiego.
3. W przypadku lekarza lub lekarza dentysty obywatela państwa członkowskiego
Unii Europejskiej, okręgowa rada lekarska, w zakresie spełnienia wymagania,
o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, uznaje za wystarczające przedstawienie
dokumentów wydanych przez właściwe organy państwa członkowskiego Unii
Europejskiej innego niż Rzeczpospolita Polska, potwierdzających, że są spełnione
wymogi dotyczące postawy etycznej lekarza oraz że nie jest karany, oraz nie
zawieszono mu bądź nie pozbawiono go prawa wykonywania zawodu z powodu
poważnego przewinienia zawodowego lub przestępstwa. Jeżeli właściwe organy
państwa członkowskiego Unii Europejskiej innego niż Rzeczpospolita Polska nie
wydają takich dokumentów, stosuje się przepis ust. 2 pkt 2.
4. Dokumentem potwierdzającym spełnienie wymagania określonego
w art. 5 ust. 1 pkt 4 jest orzeczenie o stanie zdrowia pozwalającym na wykonywanie
zawodu lekarza lub lekarza dentysty w zakresie określonym w art. 2, wydane przez
lekarza upoważnionego na podstawie przepisów o przeprowadzaniu badań lekarskich pracowników w zakresie profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz
orzeczeń wydawanych dla celów przewidzianych w Kodeksie pracy.
5. W przypadku obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej, za
wystarczające w zakresie spełnienia wymagania określonego
w art. 5 ust. 1 pkt 4 uznaje się dokumenty odnoszące się do stanu zdrowia fizycznego
lub psychicznego wymagane do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty
w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej. W przypadku gdy dokumenty
tego rodzaju nie są wydawane przez to państwo, z którego lekarz lub lekarz dentysta
przybywa, za wystarczające uznaje się odpowiednie świadectwo wydane przez organy
właściwe tego państwa.
6. W celu uzyskania prawa wykonywania zawodu, o którym mowa
w art. 5 ust. 7, lekarz lub lekarz dentysta przedstawia okręgowej radzie lekarskiej, na
obszarze której zamierza odbyć staż podyplomowy, dokumenty potwierdzające
spełnienie wymagań, o których mowa w:
1) art. 5 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. a, b, d albo e oraz pkt 3–5 i ust. 2 albo
2) art. 5 ust. 1 pkt 1, 3–5 i ust. 2, oraz dokument potwierdzający formalne
kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty, o którym mowa
w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. c.
7. W celu uzyskania prawa wykonywania zawodu na czas określony niezbędny
do odbycia stażu adaptacyjnego albo przystąpienia do testu umiejętności
w rozumieniu przepisów o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych
w państwach członkowskich Unii Europejskiej – lekarz albo lekarz dentysta, o którym
mowa w art. 5c ust. 1, przedstawia okręgowej radzie lekarskiej, na obszarze której
zamierza odbyć staż adaptacyjny albo przystąpić do testu umiejętności, dokumenty
stwierdzające spełnienie wymagań, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 i 3–5, ust. 2
oraz w art. 5c ust. 1 pkt 1 albo 2, oraz postanowienie ministra właściwego do spraw
zdrowia w sprawie odbycia stażu adaptacyjnego albo przystąpienia do testu
umiejętności.
8. (uchylony)
9. Dokumenty, o których mowa w ust. 3–5, mogą być przedstawiane w ciągu
3 miesięcy od daty ich wydania.
10. Na podstawie złożonych dokumentów i oświadczeń, o których mowa
w ust. 1–7, okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty na podstawie art. 5 ust. 1 albo 7
albo art. 5f, albo art. 7 ust. 1 albo 1a albo 2 i wydaje dokument „Prawo wykonywania
zawodu lekarza” albo „Prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty”.
10a. (uchylony)
11. Okręgowa rada lekarska, na wniosek lekarza lub lekarza dentysty, wydaje:
1) zaświadczenie stwierdzające, że lekarz lub lekarz dentysta posiada kwalifikacje
zgodne z wymaganiami wynikającymi z przepisów prawa Unii Europejskiej oraz
że posiadany dyplom, świadectwo lub inny dokument potwierdzający posiadanie
formalnych kwalifikacji odpowiada dokumentom potwierdzającym formalne
kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty wynikające z przepisów prawa Unii
Europejskiej;
2) zaświadczenie potwierdzające posiadanie przez lekarza, lekarza dentystę
specjalizacji równorzędnej ze specjalizacją wymienioną w przepisach
obowiązujących w Unii Europejskiej w odniesieniu do Rzeczypospolitej
Polskiej;
3) zaświadczenie potwierdzające, że lekarz, lekarz dentysta posiada prawo
wykonywania zawodu, którego nie został pozbawiony ani które nie zostało
zawieszone, oraz że nie został ukarany przez sąd lekarski, nie toczy się przeciwko
niemu postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej albo
wszczęte przez okręgową radę lekarską mogące skutkować zawieszeniem prawa
wykonywania zawodu ani ograniczeniem w wykonywaniu określonych
czynności medycznych;
4) zaświadczenie o przebiegu pracy zawodowej;
5) inne zaświadczenia wymagane przez właściwe organy innych niż Rzeczpospolita
Polska państw członkowskich Unii Europejskiej zgodnie z przepisami prawa
Unii Europejskiej.
12. Naczelna Rada Lekarska wydaje zaświadczenia, o których mowa w ust. 11,
jeżeli nie jest możliwe ustalenie właściwej okręgowej rady lekarskiej.
13. Za każde zaświadczenie, o którym mowa w ust. 11 i 12, pobiera się opłatę
w wysokości 3% minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalonego na podstawie
przepisów ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za
pracę (Dz. U. z 2018 r. poz. 2177 oraz z 2019 r. poz. 1564), obowiązującego w roku wydania zaświadczenia. Opłatę wnosi się na rachunek bankowy rady, która wydała to zaświadczenie.

Art. 6a. 1. Okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu
lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty albo odmawia przyznania
tego prawa niezwłocznie po złożeniu wszystkich dokumentów określonych ustawą,
nie później jednak niż w terminie miesiąca od dnia ich złożenia.
1a. W przypadku stwierdzenia w dokumentach braków formalnych okręgowa
rada lekarska, w terminie 14 dni od dnia otrzymania dokumentów, wzywa do ich
uzupełnienia.
2. Jeżeli okręgowa rada lekarska posiada informacje dotyczące ważnego
zdarzenia, które wystąpiło przed podjęciem w Rzeczypospolitej Polskiej działalności
przez obywatela innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej poza terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i które może mieć wpływ na podjęcie lub wykonywanie
zawodu lekarza, informuje o tym zdarzeniu państwo członkowskie Unii Europejskiej,
którego obywatelstwo cudzoziemiec posiada lub z którego przybywa, i występuje
z wnioskiem o weryfikację tych informacji oraz o zawiadomienie o działaniach, które
zostały podjęte w związku z tym zdarzeniem.
2a. Okręgowa rada lekarska współpracuje z właściwymi organami państw
członkowskich Unii Europejskiej oraz przekazuje właściwym organom państw
członkowskich Unii Europejskiej informacje o toczących się i prawomocnie
zakończonych postępowaniach dyscyplinarnych lub karnych oraz innych poważnych
okolicznościach, które mogą mieć wpływ na wykonywanie zawodu lekarza lub lekarza
dentysty, z uwzględnieniem przepisów dotyczących ochrony danych osobowych oraz
w przypadku wniosku tych organów dotyczącego przekazania tych informacji
sprawdza okoliczności faktyczne oraz zawiadamia te organy o poczynionych
ustaleniach.
2b. Wymiana informacji, o których mowa w ust. 2 i 2a, odbywa się za
pośrednictwem Systemu Wymiany Informacji na Rynku Wewnętrznym IMI, o którym
mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1024/2012 z dnia
25 października 2012 r. w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem
systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym i uchylającym decyzję Komisji
2008/49/WE („rozporządzeniu w sprawie IMI”) (Dz. Urz. UE L 316 z 14.11.2012,
str. 1, z późn. zm.).
3. (uchylony)
4. W przypadku uzasadnionych wątpliwości dotyczących autentyczności
dyplomów lub dokumentów wydanych przez właściwe organy państw członkowskich
Unii Europejskiej, okręgowa rada lekarska zwraca się do odpowiednich właściwych
organów tego państwa o potwierdzenie autentyczności dokumentów
potwierdzających formalne kwalifikacje, w tym dotyczące specjalizacji, wydanych
w tym państwie, a także o poświadczenie, że lekarz zamierzający wykonywać zawód
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uzyskał pełne wykształcenie zgodne
z przepisami obowiązującymi w określonym państwie członkowskim Unii
Europejskiej.
5. Dokumenty przekazane w ramach weryfikacji zachowują ważność przez okres
trzech miesięcy od dnia ich wydania.

Art. 6b. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłosi, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykaz
dyplomów, świadectw i innych dokumentów poświadczających formalne kwalifikacje
do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty przez obywateli państw
członkowskich Unii Europejskiej.

Art. 6c. 1. Uznania kwalifikacji lekarza albo lekarza dentysty uzyskanych
w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej dokonuje na
wniosek dyrektor CEM na podstawie uzyskania przez wnioskodawcę wyniku
pozytywnego LEW albo LDEW.
2. Uzyskanie wyniku pozytywnego LEW albo LDEW potwierdza uznanie
kwalifikacji zawodowych uzyskanych wskutek ukończenia kształcenia spełniającego
minimalne wymogi kształcenia określone w przepisach prawa Unii Europejskiej.
3. LEW i LDEW odbywają się dwa razy do roku, równocześnie, zgodnie
z regulaminem porządkowym egzaminu, o którym mowa w art. 6h ust. 2, w miejscach
i terminach ustalonych przez dyrektora CEM, z uwzględnieniem terminów, o których
mowa w ust. 5.
4. Do LEW może przystąpić osoba, która uzyskała w państwie niebędącym
państwem członkowskim Unii Europejskiej dyplom lekarza, uprawniający w tym
państwie do wykonywania zawodu lekarza, po ukończeniu co najmniej pięcioletnich
studiów. Do LDEW może przystąpić osoba, która uzyskała w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej dyplom lekarza dentysty, uprawniający
w tym państwie do wykonywania zawodu lekarza dentysty, po ukończeniu co
najmniej pięcioletnich studiów.
5. Osoba zamierzająca przystąpić do LEW albo LDEW składa do dyrektora CEM
wniosek o zgłoszenie do LEW albo LDEW do dnia:
1) 28 lutego roku kalendarzowego, w którym jest przeprowadzany dany egzamin –
w przypadku egzaminów wyznaczonych w okresie od dnia 15 maja do dnia
15 czerwca;
2) 31 lipca roku kalendarzowego, w którym jest przeprowadzany dany egzamin –
w przypadku egzaminów wyznaczonych w okresie od dnia 15 października do
dnia 15 listopada.
6. Do terminów, o których mowa w ust. 5, nie stosuje się przepisów art. 58–60
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.
z 2020 r. poz. 256 i 695). W przypadku awarii strony internetowej CEM trwającej
dłużej niż godzinę, uniemożliwiającej dokonanie zgłoszenia w okresie tygodnia przed
upływem terminów, o których mowa w ust. 5, termin ten przedłuża się z urzędu o czas
trwania awarii.
7. Wniosek jest generowany w systemie teleinformatycznym CEM po
wprowadzeniu przez wnioskodawcę do formularza na stronie internetowej CEM
danych wymienionych w ust. 8. Wnioskodawca po pobraniu i wydrukowaniu wniosku
podpisuje go własnoręcznie, a następnie składa do dyrektora CEM.
8. Wniosek zawiera następujące dane wnioskodawcy:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) miejsce urodzenia;
4) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz państwo wydania;
5) obywatelstwo (obywatelstwa);
6) adres poczty elektronicznej i adres do korespondencji, a także, jeżeli posiada,
numer telefonu;
7) numer i datę wydania dyplomu lekarza albo lekarza dentysty;
8) nazwę, państwo, miejscowość i siedzibę uczelni, w której wnioskodawca
ukończył studia na kierunku lekarskim albo lekarsko-dentystycznym, oraz datę
ich ukończenia.
9. Do wniosku wnioskodawca dołącza dyplom lekarza albo lekarza dentysty.
10. Dyplom, o którym mowa w ust. 9, spełnia następujące wymagania:
1) został zalegalizowany przez konsula Rzeczypospolitej Polskiej właściwego dla
państwa, na którego terytorium lub w którego systemie szkolnictwa wyższego
wydano ten dyplom, albo
2) na dyplomie lub jego duplikacie umieszczono albo dołączono do dokumentu
apostille, jeżeli dyplom został wydany przez uprawniony organ właściwy dla
państwa będącego stroną Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych
dokumentów urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r.
(Dz. U. z 2005 r. poz. 938 i 939), na którego terytorium lub w którego systemie
szkolnictwa wyższego wydano ten dyplom.
11. Dyplom, o którym mowa w ust. 9, wydany w innym języku niż język polski
dołącza się wraz z tłumaczeniem na język polski sporządzonym przez tłumacza
przysięgłego prowadzącego działalność w Rzeczypospolitej Polskiej lub w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej.
12. Wnioskodawca, zamiast oryginału dyplomu, o którym mowa w ust. 9, może
złożyć jego kopię poświadczoną za zgodność z oryginałem przez notariusza albo przez
występującego w sprawie pełnomocnika wnioskodawcy będącego adwokatem albo
radcą prawnym.
13. Wnioskodawca wnosi opłatę egzaminacyjną w wysokości określonej
w przepisach wydanych na podstawie art. 6h ust. 1, nie wyższej niż 25% przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłaty nagród z zysku
za ubiegły rok, ogłaszanego, w drodze obwieszczenia, przez Prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski”.
14. Opłata egzaminacyjna stanowi dochód budżetu państwa.
15. Opłata egzaminacyjna jest wnoszona na rachunek bankowy wskazany przez
CEM. Opłatę egzaminacyjną uiszcza się niezwłocznie po wniesieniu wniosku nie
później niż w terminie 5 dni roboczych od dnia upływu terminu, o którym mowa w ust. 5.
16. W przypadku:
1) niewniesienia opłaty egzaminacyjnej albo wniesienia jej w wysokości niższej niż
należna,
2) stwierdzenia braków formalnych we wniosku lub jego załącznikach innych niż
wymienione w pkt 1
– dyrektor CEM wzywa wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych pocztą
elektroniczną na adres wskazany we wniosku. Przepisy art. 64 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się
z zastrzeżeniem, że w przypadku bezskutecznego upływu terminu do uzupełnienia
braków formalnych dotknięte nim zgłoszenie do LEW albo LDEW traktuje się jako niezłożone.
17. Dyrektor CEM zawiadamia wnioskodawcę o miejscu i terminie
przeprowadzenia LEW albo LDEW oraz nadanym numerze kodowym.
Zawiadomienie jest przekazywane na adres wskazany we wniosku, nie później niż
14 dni przed terminem przeprowadzenia danego LEW albo LDEW.

Art. 6d. 1. LEW albo LDEW składa się przed Komisją Egzaminacyjną.
2. Członków Komisji Egzaminacyjnej powołuje i odwołuje dyrektor CEM.
3. Kandydatów do Komisji Egzaminacyjnej zgłaszają dyrektor CEM, rektorzy
polskich uczelni prowadzących kształcenie na kierunku lekarskim lub
lekarsko-dentystycznym, Naczelna Rada Lekarska i wojewodowie.
4. Członkiem Komisji Egzaminacyjnej nie może być osoba skazana
prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia
publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe.
5. Przewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej jest osoba wskazana przez
dyrektora CEM.
6. W celu przeprowadzenia LEW albo LDEW w ustalonych terminach
i miejscach dyrektor CEM wyznacza spośród członków Komisji Egzaminacyjnej
Zespoły Egzaminacyjne i ich przewodniczących.
7. Członkiem Zespołu Egzaminacyjnego nie może być osoba, w stosunku do
której kandydat do złożenia LEW albo LDEW w tym Zespole Egzaminacyjnym jest:
1) jego małżonkiem;
2) osobą pozostającą z nim w stosunku:
a) pokrewieństwa albo powinowactwa do drugiego stopnia,
b) przysposobienia;
3) osobą pozostającą z nim we wspólnym pożyciu;
4) osobą pozostającą wobec niego w stosunku zależności służbowej.
8. Powody wyłączenia określone w ust. 7 pkt 1 i 2 trwają mimo ustania
małżeństwa lub przysposobienia.
9. Członkowie Zespołu Egzaminacyjnego przed rozpoczęciem LEW albo LDEW
składają dyrektorowi CEM pisemne oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności
karnej, że nie pozostają z żadnym ze zgłaszających się do LEW albo LDEW przed tym
Zespołem Egzaminacyjnym w stosunku, o którym mowa w ust. 7, oraz nie zostali
skazani prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia
publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe. Składający oświadczenie jest
obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych
oświadczeń.
10. Dyrektor CEM odwołuje członka Komisji Egzaminacyjnej w przypadku:
1) złożenia rezygnacji;
2) choroby uniemożliwiającej sprawowanie przez niego funkcji członka Komisji
Egzaminacyjnej;
3) niewykonywania lub nienależytego wykonywania obowiązków członka Komisji
Egzaminacyjnej;
4) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane
z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe;
5) złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia, o którym mowa w ust. 9.
11. Członkom Zespołów Egzaminacyjnych oraz komisji, o której mowa w art. 6g
ust. 2, przysługuje:
1) wynagrodzenie za udział w pracach tego Zespołu albo tej komisji, w wysokości
nie wyższej niż 500 zł dla przewodniczącego i nie wyższej niż 300 zł dla
członka;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495) przysługujących pracownikom
z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju;
3) zwolnienie od pracy w dniu wykonywania czynności tego Zespołu albo tej
komisji, bez zachowania prawa do wynagrodzenia w przypadku organizowania
LEW albo LDEW w dniu roboczym.
12. Szczegółowy tryb wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 11 pkt 1,
oraz zwrotu kosztów, o których mowa w ust. 11 pkt 2, określa, w drodze zarządzenia,
dyrektor CEM.

Art. 6e. 1. LEW albo LDEW składane są w formie pisemnych testów, odrębnych
dla zawodu lekarza i zawodu lekarza dentysty, opracowanych na każdy termin
egzaminu przez dyrektora CEM w porozumieniu z przedstawicielami polskich uczelni
prowadzących kształcenie na kierunku lekarskim i lekarsko-dentystycznym
w zakresie zagadnień objętych standardem kształcenia dla jednolitych studiów
magisterskich na kierunku lekarskim albo lekarsko-dentystycznym.
2. Pytania testowe LEW i LDEW obejmują odpowiednio program studiów na
kierunku lekarskim albo lekarsko-dentystycznym na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
3. Testy i pytania testowe LEW i LDEW są opracowywane, przetwarzane,
dystrybuowane i przechowywane w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osobom
innym niż uczestniczące w ich opracowywaniu, przetwarzaniu, dystrybuowaniu
i przechowywaniu, przeprowadzającym LEW lub LDEW lub sprawującym nadzór
nad ich przeprowadzeniem.
4. Testy i pytania testowe LEW i LDEW mogą być udostępnione wyłącznie
zdającemu egzamin, na jego wniosek, po ich wykorzystaniu w LEW albo LDEW.
Dyrektor CEM udostępnia testy i pytania testowe w drodze ich okazania w siedzibie
CEM. Zakazane jest wynoszenie poza siedzibę CEM udostępnianych testów i pytań
testowych oraz ich reprodukowanie, kopiowanie jakąkolwiek techniką lub
przepisywanie. W przypadku naruszenia tego zakazu udostępnianie zostaje
przerwane. Przebieg udostępniania może być monitorowany za pomocą urządzeń
rejestrujących obraz i dźwięk.
5. Udostępnieniu na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 r.
o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1429 oraz z 2020 r.
poz. 695) podlegają wyłącznie pytania testowe wraz z poprawnymi odpowiedziami
wykorzystane na potrzeby LEW lub LDEW, po upływie 5 lat od dnia przeprowadzenia
tego egzaminu.
6. Obraz i dźwięk zarejestrowane podczas przebiegu LEW i LDEW lub
udostępniania testów i pytań testowych podlegają archiwizacji przez okres 3 miesięcy
od dnia powstania zapisu. Pracownicy CEM oraz inne osoby przeprowadzające lub
nadzorujące egzamin uzyskują dostęp do zarchiwizowanych materiałów w zakresie
realizacji ich ustawowych zadań, po otrzymaniu upoważnienia wydanego przez
administratora danych.

Art. 6f. 1. Zgłaszający się do LEW albo LDEW przedstawia bezpośrednio przed
egzaminem Zespołowi Egzaminacyjnemu, o którym mowa w art. 6d ust. 6, dokument
potwierdzający tożsamość. W przypadku braku dokumentu potwierdzającego
tożsamość zgłaszającego się nie może on przystąpić do egzaminu.
2. LEW i LDEW polegają na rozwiązaniu odpowiedniego testu składającego się
z 200 pytań zawierających 5 odpowiedzi, z których tylko jedna jest prawidłowa. Za
każdą prawidłową odpowiedź uzyskuje się 1 punkt. W przypadku braku odpowiedzi,
zaznaczenia nieprawidłowej odpowiedzi albo zaznaczenia więcej niż jednej
odpowiedzi punkty nie są przyznawane.
3. Przebieg LEW i LDEW może być dokumentowany za pomocą urządzeń
rejestrujących obraz i dźwięk, o czym zgłaszającego się do LEW albo LDEW
informuje się w zawiadomieniu o egzaminie lub bezpośrednio przed rozpoczęciem
egzaminu.
4. Test jest rozwiązywany przez zdającego samodzielnie. Podczas zdawania
LEW albo LDEW zdający nie może korzystać z żadnych pomocy naukowych
i dydaktycznych, a także nie może korzystać z urządzeń służących do kopiowania oraz
przekazywania i odbioru informacji. Naruszenie tego zakazu lub rozwiązywanie testu
niesamodzielnie stanowią podstawę zdyskwalifikowania zdającego, co jest
równoważne z uzyskaniem przez niego wyniku negatywnego.
5. W przypadku stwierdzenia w trakcie egzaminu naruszenia zakazu, o którym
mowa w ust. 4, lub rozwiązywania testu niesamodzielnie, przewodniczący Zespołu
Egzaminacyjnego, o którym mowa w art. 6d ust. 6, dokonuje dyskwalifikacji
zdającego i odnotowuje fakt dyskwalifikacji wraz ze wskazaniem jej przyczyny oraz
godziny przerwania egzaminu testowego w protokole egzaminacyjnym.
6. W przypadku stwierdzenia, po zakończeniu LEW albo LDEW, na podstawie
analizy obrazu i dźwięku zarejestrowanych za pomocą urządzeń rejestrujących obraz
i dźwięk, o których mowa w ust. 3, że zdający naruszył zakaz, o którym mowa w ust. 4, lub rozwiązał test niesamodzielnie, Przewodniczący Komisji Egzaminacyjnej, o którym mowa w art. 6d ust. 5, dokonuje dyskwalifikacji zdającego i odnotowuje ten fakt wraz ze wskazaniem przyczyny dyskwalifikacji w protokole
egzaminacyjnym.
7. O dyskwalifikacji dyrektor CEM zawiadamia na piśmie osobę
zdyskwalifikowaną.
8. Osoba zdyskwalifikowana nie może przystąpić do LEW albo LDEW
w kolejnym najbliższym terminie egzaminu przypadającym po dniu dyskwalifikacji.

Art. 6g. 1. Zdający LEW albo LDEW w danym terminie może wnieść w trakcie
egzaminu albo bezpośrednio po jego zakończeniu, przed opuszczeniem sali
egzaminacyjnej, merytoryczne zastrzeżenie do pytania testowego wykorzystanego
podczas LEW albo LDEW. Zastrzeżenie składa się dyrektorowi CEM na formularzu,
którego wzór opracowuje CEM.
2. Zastrzeżenie rozpatruje w terminie 7 dni od dnia, w którym odbył się egzamin,
komisja powołana przez dyrektora CEM spośród osób, których wiedza, doświadczenie
i autorytet dają rękojmię prawidłowego rozpatrzenia wniesionych zastrzeżeń. Osoby
te są zgłaszane przez rektorów polskich uczelni prowadzących kształcenie na kierunku
lekarskim lub lekarsko-dentystycznym. W przypadku uznania zastrzeżenia komisja
unieważnia pytanie testowe objęte zastrzeżeniem. Rozstrzygnięcie to powoduje
obniżenie maksymalnej możliwej do uzyskania liczby punktów z testu. Za
unieważnione pytanie testowe nie przyznaje się punktów.
3. Rozstrzygnięcie, o którym mowa w ust. 2, jest nieważne, jeżeli następuje
niezgodnie z warunkami określonymi w ust. 2. Nieważność stwierdza dyrektor CEM,
w drodze zarządzenia, nie później niż w terminie 3 dni od dnia przekazania przez
komisję informacji o unieważnieniu pytania testowego.
4. Pozytywny wynik LEW albo LDEW uzyskuje zdający, który uzyskał co
najmniej 60% maksymalnej liczby punktów z testu. Wynik egzaminu nie stanowi
decyzji w rozumieniu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego.
5. Osoba, która nie uzyskała pozytywnego wyniku LEW albo LDEW, może
przystąpić ponownie do egzaminu w innym terminie.
6. Osobie, która uzyskała pozytywny wynik LEW albo LDEW, dyrektor CEM
wydaje świadectwo złożenia LEW albo LDEW w terminie 21 dni od dnia złożenia egzaminu. Podpis dyrektora CEM umieszczony na świadectwie może być
odwzorowany mechanicznie. Wynik egzaminu danej osoby jest jej udostępniany na
stronie internetowej CEM. Na wniosek tej osoby dyrektor CEM wydaje odpłatnie
duplikat świadectwa złożenia LEW albo LDEW albo odpis takiego świadectwa albo
dokonuje jego wymiany. Opłata za te czynności wynosi 50 zł. Opłaty nie wnosi się,
w przypadku gdy wymiana wynika z błędu CEM.
7. W przypadku rażących uchybień formalnych w przeprowadzeniu LEW albo
LDEW lub nieprzewidzianych sytuacji mających wpływ na przeprowadzenie LEW
albo LDEW dyrektor CEM, na wniosek członka Zespołu Egzaminacyjnego, zdającego
albo z urzędu, może unieważnić odpowiednio LEW albo LDEW dla poszczególnych
albo wszystkich zdających.
8. Dyrektor CEM podejmuje rozstrzygnięcie w sprawie unieważnienia LEW
albo LDEW w terminie 14 dni od dnia powzięcia informacji o przyczynach
uzasadniających unieważnienie.
9. O rozstrzygnięciu, o którym mowa w ust. 7, dyrektor CEM zawiadamia na
piśmie osobę, która złożyła wniosek.
10. Komunikat o rozstrzygnięciu, o którym mowa w ust. 7, dyrektor CEM
zamieszcza na stronie internetowej CEM, a osobie, której egzamin został
unieważniony, przekazuje rozstrzygnięcie za pośrednictwem środków komunikacji
elektronicznej, wykorzystując adres poczty elektronicznej, o którym mowa w art. 6c
ust. 8 pkt 6.
11. Zdający, który wystąpił z wnioskiem, oraz osoba, której unieważniono LEW
albo LDEW, w terminie 7 dni od dnia przekazania informacji o unieważnieniu
w sposób, o którym mowa w ust. 10, może złożyć na piśmie albo za pośrednictwem
ePUAP odwołanie do ministra właściwego do spraw zdrowia. Odwołanie składa się
za pośrednictwem dyrektora CEM. Dyrektor CEM przekazuje odwołanie wraz ze
swoim stanowiskiem ministrowi właściwemu do spraw zdrowia w terminie 7 dni od
dnia otrzymania odwołania.
12. Minister właściwy do spraw zdrowia wydaje ostateczne rozstrzygnięcie
w terminie 7 dni od dnia otrzymania odwołania.
13. Unieważnienie LEW albo LDEW powoduje, że traktuje się odpowiednio
LEW albo LDEW jako niebyły. W przypadku unieważnienia LEW albo LDEW z przyczyn nieleżących po stronie zdającego CEM dokonuje zwrotu opłaty, o której mowa w art. 6c ust. 13.
14. Do rozstrzygnięć i postępowania, o których mowa w ust. 7–13, nie stosuje
się przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego, z wyjątkiem przepisów dotyczących wyłączenia pracownika
i organu, pełnomocnictw, sposobu obliczania terminów, wydawania
uwierzytelnionych odpisów lub kopii akt sprawy oraz sprostowań.
15. Dokumentacja dotycząca LEW i LDEW jest przechowywana przez CEM
zgodnie z przepisami art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym
zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2020 r. poz. 164).

Art. 6h. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) zakres problematyki uwzględnianej przy opracowywaniu pytań LEW i LDEW,
biorąc pod uwagę minimalne wymogi kształcenia określone w przepisach prawa
Unii Europejskiej oraz standardy kształcenia,
2) tryb powoływania członków Komisji Egzaminacyjnej, o której mowa w art. 6d
ust. 1, i komisji, o której mowa w art. 6g ust. 2,
3) wzór oświadczenia, o którym mowa w art. 6d ust. 9,
4) sposób i tryb przeprowadzania LEW i LDEW,
5) wysokość opłaty, o której mowa w art. 6c ust. 13,
6) wysokość wynagrodzenia dla członków i przewodniczących Zespołów
Egzaminacyjnych, o których mowa w art. 6d ust. 6, oraz komisji, o której mowa
w art. 6g ust. 2,
7) wzory świadectwa złożenia LEW i świadectwa złożenia LDEW,
8) tryb wydawania przez dyrektora CEM duplikatu albo odpisu świadectwa
złożenia LEW albo świadectwa złożenia LDEW oraz sposób uiszczania opłaty,
o której mowa w art. 6g ust. 6,
9) tryb dokonywania przez dyrektora CEM wymiany świadectwa złożenia LEW
i świadectwa złożenia LDEW
– mając na uwadze zakres wiedzy i umiejętności, które zgłaszający się do LEW albo
LDEW powinien posiadać, oraz uwzględniając prawidłowe przygotowanie i przebieg
LEW i LDEW oraz zachowanie bezstronności pracy Zespołów Egzaminacyjnych,
o których mowa w art. 6d ust. 6, i komisji, o której mowa w art. 6g ust. 2, nakład ich pracy, a także konieczność zapewnienia prawidłowego tworzenia dokumentacji dotyczącej złożenia LEW albo LDEW.
2. Dyrektor CEM wydaje regulamin porządkowy LEW albo LDEW,
zatwierdzany przez ministra właściwego do spraw zdrowia.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Cudzoziemcowi niebędącemu obywatelem państwa członkowskiego
Unii Europejskiej okręgowa rada lekarska właściwa ze względu na zamierzone
miejsce wykonywania zawodu przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza albo
prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty na czas nieokreślony albo na czas
określony, jeżeli spełnia następujące warunki:
1) posiada:
a) dyplom lekarza albo lekarza dentysty wydany:
– przez polską szkołę wyższą lub
– w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii
Europejskiej, lub
– w innym państwie niż państwo członkowskie Unii Europejskiej, pod
warunkiem że dyplom został uznany w Rzeczypospolitej Polskiej za
równoważny zgodnie z przepisami o szkolnictwie wyższym i nauce
oraz że spełnia minimalne wymogi kształcenia określone w przepisach
Unii Europejskiej albo
b) dyplom lekarza albo lekarza dentysty wydany w innym państwie niż
państwo członkowskie Unii Europejskiej i świadectwo złożenia LEW albo LDEW;
2) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
3) posiada stan zdrowia pozwalający na wykonywanie zawodu lekarza lub lekarza
dentysty;
4) wykazuje nienaganną postawę etyczną;
5) wykazuje znajomość języka polskiego określoną w ust. 3;
6) odbył staż podyplomowy;
7) złożył z wynikiem pozytywnym Lekarski Egzamin Końcowy lub
Lekarsko-Dentystyczny Egzamin Końcowy; przepis art. 5 ust. 5 stosuje się
odpowiednio;
8) uzyskał prawo pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie
z odrębnymi przepisami.
1a. Cudzoziemcowi, o którym mowa w ust. 1, zamierzającemu wykonywać
zawód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wyłącznie w celu odbycia kształcenia
podyplomowego w określonej formie lub odbycia kształcenia w szkole doktorskiej
w celu uzyskania stopnia naukowego albo uczestniczenia w badaniach naukowych
i pracach rozwojowych, przyznaje się prawo wykonywania zawodu na czas określony,
jeżeli spełnia warunki określone w ust. 1.
1b. Prawo wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 1a, przyznaje się
wyłącznie na okres kształcenia podyplomowego w określonej formie lub trwania
studiów, lub prowadzenia badań naukowych i prac rozwojowych we wskazanym
miejscu kształcenia, studiów lub prowadzenia badań.
2. Cudzoziemcowi, o którym mowa w ust. 1, w celu odbycia stażu
podyplomowego przyznaje się prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo
wykonywania zawodu lekarza dentysty na czas odbywania tego stażu, jeżeli spełnia
warunki określone w ust. 1 pkt 1–5 i 8.
2a. Osobie, która uzyskała kwalifikacje poza terytorium państw członkowskich
Unii Europejskiej, można udzielić zgody na wykonywanie zawodu lekarza albo zgody
na wykonywanie zawodu lekarza dentysty oraz przyznać prawo wykonywania zawodu
lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, na określony zakres
czynności zawodowych, okres i miejsce zatrudnienia w podmiocie leczniczym, jeżeli
spełnia następujące warunki:
1) złożyła oświadczenie, że wykazuje znajomość języka polskiego wystarczającą
do wykonywania powierzonego jej zakresu czynności zawodowych;
2) uzyskała zaświadczenie od podmiotu leczniczego zawierające wykaz komórek
organizacyjnych zakładu leczniczego i okres planowanego zatrudnienia ze
wskazaniem zakresu czynności zawodowych zgodnego z posiadanym tytułem
specjalisty w określonej dziedzinie medycyny;
3) ma pełną zdolność do czynności prawnych;
4) jej stan zdrowia pozwala na wykonywanie zawodu lekarza albo lekarza dentysty;
5) wykazuje nienaganną postawę etyczną;
6) ma co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe jako lekarz specjalista lub
lekarz dentysta specjalista w danej dziedzinie, uzyskane w okresie pięciu lat
bezpośrednio poprzedzających uzyskanie zaświadczenia, o którym mowa w pkt 2;
7) posiada dyplom lekarza, lekarza dentysty potwierdzający ukończenie co
najmniej pięcioletnich studiów, wydany w innym państwie niż państwo
członkowskie Unii Europejskiej, jeżeli dyplom lub jego duplikat jest
zalegalizowany przez konsula Rzeczypospolitej Polskiej, właściwego dla
państwa, na którego terytorium lub w którego systemie szkolnictwa wyższego
wydano ten dyplom, albo na dyplomie lub jego duplikacie umieszczono albo
dołączono do dokumentu apostille, jeżeli dyplom został wydany przez
uprawniony organ właściwy dla państwa będącego stroną Konwencji znoszącej
wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej
w Hadze dnia 5 października 1961 r. (Dz. U. z 2005 r. poz. 938), na którego
terytorium lub w którego systemie szkolnictwa wyższego wydano ten dyplom;
8) posiada dyplom potwierdzający uzyskanie tytułu specjalisty, wydany w innym
państwie niż państwo członkowskie Unii Europejskiej, jeżeli dyplom lub jego
duplikat jest zalegalizowany przez konsula Rzeczypospolitej Polskiej,
właściwego dla państwa, na którego terytorium lub w którego systemie
szkolnictwa wyższego wydano ten dyplom, albo na dyplomie lub jego duplikacie
umieszczono albo dołączono do dokumentu apostille, jeżeli dyplom został
wydany przez uprawniony organ właściwy dla państwa będącego stroną
Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów
urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r., na którego
terytorium lub w którego systemie szkolnictwa wyższego wydano ten dyplom;
9) odbyła szkolenie specjalizacyjne odpowiadające w istotnych elementach
merytorycznych programowi szkolenia specjalizacyjnego w Rzeczypospolitej
Polskiej.
2aa. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza w Biuletynie Informacji
Publicznej wykaz dokumentów poświadczających spełnienie warunków, o których
mowa w ust. 2a pkt 3–5 i 9.
2b. Zgody określonej w ust. 2a udziela, w drodze decyzji administracyjnej,
minister właściwy do spraw zdrowia na wniosek osoby, o której mowa w ust. 2a.
Decyzji tej nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. W decyzji określa się
zakres czynności zawodowych oraz okres i miejsce zatrudnienia w podmiocie
leczniczym wskazane w zaświadczeniu, o którym mowa w ust. 2a pkt 2. Minister
właściwy do spraw zdrowia może odstąpić od warunku zalegalizowania dyplomów lub duplikatów oraz posiadania apostille dyplomów lub ich duplikatów, o których mowa w ust. 2a pkt 7 i 8, jeżeli spełnienie tego warunku jest niemożliwe lub znacząco utrudnione.
2c. W celu udzielenia zgody, o której mowa w ust. 2a, minister właściwy do
spraw zdrowia może wystąpić o opinię do:
1) konsultanta krajowego właściwego w danej dziedzinie medycyny,
a w przypadku jego braku do konsultanta krajowego w dziedzinie pokrewnej albo
2) konsultanta wojewódzkiego właściwego w danej dziedzinie medycyny albo
w dziedzinie pokrewnej, na obszarze województwa, gdzie osoba, o której mowa
w ust. 2a, zamierza wykonywać zawód
– przekazując mu dokumenty potwierdzające spełnienie warunków określonych
w ust. 2a, a także, jeżeli to konieczne, inne dokumenty potwierdzające posiadanie
kwalifikacji zawodowych odpowiadających zakresowi świadczeń zdrowotnych
wskazanych w zaświadczeniu, o którym mowa w ust. 2a pkt 2.
2d. Konsultant, o którym mowa w ust. 2c, w terminie 7 dni od dnia przekazania
dokumentów dokonuje oceny, czy osoba, o której mowa w ust. 2a, odbyła szkolenie
specjalizacyjne odpowiadające w istotnych elementach merytorycznych programowi
szkolenia specjalizacyjnego w Rzeczypospolitej Polskiej i wydaje opinię na temat
kwalifikacji lekarza albo lekarza dentysty oraz wydaje opinię na temat określonego
zakresu czynności zawodowych, czasu i miejsca zatrudnienia w podmiocie
wykonującym działalność leczniczą.
2e. Na podstawie decyzji, o której mowa w ust. 2b, okręgowa rada lekarska
przyznaje adresatowi tej decyzji prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo
wykonywania zawodu lekarza dentysty, na określony zakres czynności zawodowych,
okres i miejsce jego wykonywania wskazane w tej decyzji. Okręgowa rada lekarska
przyznaje prawo wykonywania zawodu oraz wydaje dokument „Prawo wykonywania
zawodu lekarza” albo „Prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty”, w terminie
7 dni od dnia otrzymania decyzji, o której mowa w ust. 2b, i wpisuje lekarza albo
lekarza dentystę, któremu przyznała prawo wykonywania zawodu na listę, o której
mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich.
W dokumencie „Prawo wykonywania zawodu lekarza” lub „Prawo wykonywania
zawodu lekarza dentysty” zamieszcza się informację o zakresie czynności zawodowych, okresie i miejscu wykonywania zawodu. W przypadku odmowy
przyznania prawa wykonywania zawodu okręgowa rada lekarska niezwłocznie
informuje o tym ministra właściwego do spraw zdrowia, wskazując przyczyny takiego
rozstrzygnięcia.
2f. Podmiot, o którym mowa w ust. 2a pkt 2, zatrudnia lekarza albo lekarza
dentystę na podstawie umowy o pracę na czas określony nie dłuższy niż okres do dnia
upływu ważności prawa wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 2a. Przepisu
art. 25¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320)
nie stosuje się.
2g. Lekarz albo lekarz dentysta, o którym mowa w ust. 2f, wykonuje
świadczenia zdrowotne przez okres 1 roku pod nadzorem opiekuna będącego
lekarzem posiadającym specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty w danej dziedzinie
medycyny wyznaczonego przez kierownika podmiotu, o którym mowa w ust. 2a pkt 2.
2h. Okręgowa rada lekarska po otrzymaniu od podmiotu, o którym mowa
w ust. 2a pkt 2, powiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę skreśla lekarza albo
lekarza dentystę z listy, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r.
o izbach lekarskich, jeżeli w terminie miesiąca od dnia rozwiązania tej umowy lekarz
albo lekarz dentysta nie poinformuje okręgowej izby lekarskiej o zaistnieniu jednego
z przypadków, o których mowa w ust. 2i.
2i. Lekarz albo lekarz dentysta, posiadający prawo wykonywania zawodu,
o którym mowa w ust. 2e, nie może na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
wykonywać zawodu poza podmiotem leczniczym, o którym mowa w ust. 2a pkt 2,
z wyjątkiem przypadku, gdy:
1) na wniosek lekarza albo lekarza dentysty, zgody na wykonywanie zawodu
w innym podmiocie udzielił minister właściwy do spraw zdrowia, w drodze
decyzji administracyjnej, której nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności,
na podstawie zaświadczenia, o którym mowa w ust. 2a pkt 2, wydanego przez
kolejny podmiot leczniczy, w którym występuje szczególnie duże
zapotrzebowanie na świadczenia zdrowotne udzielane przez lekarzy lub lekarzy dentystów;
2) minister właściwy do spraw zdrowia skierował lekarza albo lekarza dentystę
w drodze decyzji administracyjnej do pracy w podmiocie leczniczym, w którym występuje szczególnie duże zapotrzebowanie na świadczenia zdrowotne udzielane przez lekarzy lub lekarzy dentystów;
3) lekarz albo lekarz dentysta został skierowany do pracy przy zwalczaniu epidemii
na podstawie art. 47 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz
zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2020 r. poz. 1845,
2112 i 2401).
2j. Prawo wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 2a, wygasa
w przypadku:
1) uzyskania przez lekarza albo lekarza dentystę prawa wykonywania zawodu,
o którym mowa w ust. 1;
2) skreślenia z listy, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r.
o izbach lekarskich;
3) upływu czasu, na który zostało wydane;
4) ubezwłasnowolnienia całkowitego albo częściowego lekarza albo lekarza dentysty;
5) złożenia przez lekarza albo lekarza dentystę oświadczenia o zrzeczeniu się tego prawa;
6) śmierci lekarza albo lekarza dentysty.
2k. Prawo wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 2a, jest wydawane na
okres nie dłuższy niż 5 lat. Nie można przedłużyć ani wydać nowego prawa
wykonywania zawodu na warunkach określonych w ust. 2a po upływie 5 lat od daty
jego wydania.
3. Cudzoziemcowi, o którym mowa w ust. 1, przyznaje się prawo wykonywania
zawodu, o którym mowa w ust. 1, 1a i 2, jeżeli ukończył studia medyczne w języku
polskim albo jeżeli wykazał znajomość języka polskiego niezbędną do wykonywania
zawodu lekarza lub lekarza dentysty potwierdzoną egzaminem z języka polskiego.
3a. (uchylony)
4. (uchylony)
5. Przepisy art. 6 ust. 1–3 stosuje się odpowiednio.
6. Egzamin, o którym mowa w ust. 3, przeprowadza Naczelna Rada Lekarska.
6a. W celu przeprowadzenia egzaminu, o którym mowa w ust. 3, Naczelna Rada
Lekarska powołuje sześcioosobową komisję egzaminacyjną, w której skład wchodzą
lekarze o odpowiednio wysokich kwalifikacjach, w tym co najmniej dwóch legitymujących się tytułem specjalisty z wybranej dziedziny medycznej, oraz co najmniej jedna osoba posiadająca wykształcenie wyższe na kierunku filologia polska. Komisja egzaminacyjna wybiera spośród swoich członków przewodniczącego
i sekretarza. Sekretarz komisji sporządza protokół przebiegu egzaminu, a podpisują go
członkowie i przewodniczący.
7. Opłatę za egzamin, o którym mowa w ust. 3, ponosi osoba zdająca, a wpływy
z tego tytułu stanowią przychód Naczelnej Rady Lekarskiej.
8. (uchylony)
9. W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
osobie, która uzyskała kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty poza terytorium
państw członkowskich Unii Europejskiej, można udzielić zgody na wykonywanie
zawodu lekarza albo zgody na wykonywanie zawodu lekarza dentysty oraz przyznać
warunkowe prawo wykonywania zawodu lekarza albo warunkowe prawo
wykonywania zawodu lekarza dentysty, jeżeli osoba ta spełnia warunki, o których
mowa w ust. 2a pkt 3–5 i 7.
10. W przypadku posiadania przez osobę, o której mowa w ust. 9, dyplomu
potwierdzającego uzyskanie tytułu specjalisty, o którym mowa w ust. 2a pkt 8, osoba
ta może uzyskać zgodę na samodzielne wykonywanie zawodu, z zastrzeżeniem
ust. 14. W przypadku niespełniania warunku, o którym mowa w zdaniu pierwszym,
osoba, o której mowa w ust. 9, może uzyskać zgodę na wykonywanie zawodu pod
nadzorem lekarza albo lekarza dentysty posiadającego specjalizację II stopnia lub tytuł
specjalisty.
11. Od osoby, o której mowa w ust. 9 i 10, nie jest wymagane zalegalizowanie
dyplomów lub duplikatów oraz posiadanie apostille dyplomów lub ich duplikatów,
o których mowa w ust. 2a pkt 7 i 8.
12. Zgody, o której mowa w ust. 9 i 10, udziela minister właściwy do spraw
zdrowia, w drodze decyzji administracyjnej, na wniosek osoby, o której mowa w ust. 9
i 10. Decyzji tej nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. Przepisy ust. 2c i 2d
stosuje się odpowiednio. W decyzji określa się, czy dana osoba może wykonywać
zawód samodzielnie, czy pod nadzorem lekarza albo lekarza dentysty posiadającego
specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty.
13. Na podstawie decyzji, o której mowa w ust. 12, okręgowa rada lekarska
przyznaje adresatowi tej decyzji warunkowe prawo wykonywania zawodu lekarza albo warunkowe prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty. Okręgowa rada
lekarska przyznaje warunkowe prawo wykonywania zawodu oraz wydaje dokument
„Prawo wykonywania zawodu lekarza” albo „Prawo wykonywania zawodu lekarza
dentysty”, w terminie 7 dni od dnia otrzymania decyzji, o której mowa w ust. 12,
i wpisuje lekarza albo lekarza dentystę, któremu przyznała warunkowe prawo
wykonywania zawodu na listę, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia
2009 r. o izbach lekarskich. W dokumencie „Prawo wykonywania zawodu lekarza”
albo „Prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty” zamieszcza się informację, że
dane prawo wykonywania zawodu jest prawem warunkowym oraz wskazuje się, czy
lekarz albo lekarz dentysta wykonuje zawód samodzielnie, czy pod nadzorem
odpowiednio lekarza albo lekarza dentysty posiadającego specjalizację II stopnia lub
tytuł specjalisty. W przypadku odmowy przyznania warunkowego prawa
wykonywania zawodu okręgowa rada lekarska niezwłocznie informuje o tym ministra
właściwego do spraw zdrowia, wskazując przyczyny takiego rozstrzygnięcia.
14. Lekarz albo lekarz dentysta posiadający warunkowe prawo wykonywania
zawodu, o którym mowa w ust. 13, uprawniające do samodzielnego wykonywania
zawodu, przez pierwsze 3 miesiące zatrudnienia w zawodzie na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, wykonuje zawód pod nadzorem odpowiednio lekarza albo
lekarza dentysty posiadającego specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty.
15. Lekarz albo lekarz dentysta posiadający warunkowe prawo wykonywania
zawodu, o którym mowa w ust. 13, nie może na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
wykonywać zawodu poza podmiotem leczniczym przeznaczonym do udzielania
świadczeń zdrowotnych pacjentom chorym na COVID-19. Lekarz albo lekarz
dentysta zgłasza ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, w jakim podmiocie
leczniczym i na jaki okres został zatrudniony, w terminie 7 dni od dnia rozpoczęcia
udzielania świadczeń zdrowotnych w tym podmiocie. Brak dokonania zgłoszenia
może stanowić podstawę do cofnięcia zgody, o której mowa w ust. 9 i 10. Cofnięcie
zgody następuje w drodze decyzji administracyjnej.
16. Minister właściwy do spraw zdrowia może udzielić, w drodze decyzji
administracyjnej, zgody na wykonywanie zawodu przez lekarza albo lekarza dentystę,
posiadającego warunkowe prawo wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 13,
poza podmiotem leczniczym przeznaczonym do udzielania świadczeń zdrowotnych
pacjentom chorym na COVID-19. Decyzji tej nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. Zgody tej udziela się na wniosek lekarza albo lekarza dentysty.
W decyzji wskazuje się podmiot, w którym dany lekarz lub lekarz dentysta będzie
wykonywać zawód.
17. Warunkowe prawo wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 13,
zachowuje ważność przez okres 5 lat od dnia jego wydania.
18. Warunkowe prawo wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 13,
wygasa w przypadku:
1) uzyskania przez lekarza albo lekarza dentystę prawa wykonywania zawodu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na innej podstawie;
2) wydania decyzji, o której mowa w ust. 22;
3) skreślenia z listy, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r.
o izbach lekarskich;
4) upływu 5 lat od dnia jego wydania;
5) ubezwłasnowolnienia całkowitego albo częściowego lekarza albo lekarza dentysty;
6) złożenia przez lekarza albo lekarza dentystę oświadczenia o zrzeczeniu się tego prawa;
7) śmierci lekarza albo lekarza dentysty.
19. Dokumenty potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa
odpowiednio w ust. 2a albo 9–11, mogą zostać złożone przez wnioskodawcę do
ministra właściwego do spraw zdrowia także za pośrednictwem konsula
Rzeczypospolitej Polskiej. Konsul Rzeczypospolitej Polskiej przesyła elektronicznie
odwzorowane dokumenty do ministra właściwego do spraw zdrowia za pomocą
środków komunikacji elektronicznej. W przypadku stwierdzenia przez ministra
właściwego do spraw zdrowia, na podstawie przesłanych dokumentów, że
wnioskodawca spełnia odpowiednie warunki, o których mowa w ust. 2a albo 9–11,
minister właściwy do spraw zdrowia wydaje decyzję, o której mowa w ust. 2b lub 12,
i przesyła elektronicznie odwzorowaną decyzję do właściwego konsula
Rzeczypospolitej Polskiej za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Po
otrzymaniu decyzji, o której mowa w ust. 2b lub 12, konsul ten wydaje wizę, chyba że
zachodzą podstawy do odmowy jej wydania.
20. W przypadku powzięcia przez ministra właściwego do spraw zdrowia
uzasadnionych wątpliwości co do autentyczności dokumentów potwierdzających spełnienie warunków, o których mowa w ust. 2a albo 9–11, minister właściwy do
spraw zdrowia może zwrócić się do konsula Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium
państwa, gdzie dokumenty te zostały wydane, lub do konsula Rzeczypospolitej
Polskiej, do którego dokumenty te zostały złożone zgodnie z ust. 19, z wnioskiem
o weryfikację autentyczności tych dokumentów.
21. W przypadku gdy okręgowa rada lekarska nie przyzna prawa wykonywania
zawodu w terminach, o których mowa w ust. 2e albo 13, lub gdy odmówi przyznania
prawa wykonywania zawodu, do dnia prawomocnego zakończenia postępowania
w sprawie przyznania prawa wykonywania zawodu, lekarz albo lekarz dentysta może
wykonywać zawód na podstawie i w zakresie określonym w decyzji, o której mowa
odpowiednio w ust. 2b albo 12, i jest w tym okresie uznawany za lekarza albo lekarza
dentystę posiadającego odpowiednie prawo wykonywania zawodu.
22. W przypadku powzięcia przez ministra właściwego do spraw zdrowia
wiarygodnych informacji, zgodnie z którymi udzielanie świadczeń zdrowotnych przez
danego lekarza lub lekarza dentystę stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia
pacjentów, właściwy minister cofa temu lekarzowi lub lekarzowi dentyście zgodę,
o której mowa w ust. 2b albo 9 i 10. Cofnięcie zgody następuje w drodze decyzji
administracyjnej, której nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

Art. 7a. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej
Rady Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres znajomości języka polskiego w mowie i piśmie, niezbędnej do
wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty, mając na względzie
w szczególności zakres uprawnień zawodowych określonych w art. 2;
2) sposób i tryb przeprowadzenia egzaminu, o którym mowa w art. 7 ust. 3,
wysokość opłaty za ten egzamin oraz wzór zaświadczenia potwierdzającego
pozytywne złożenie egzaminu, mając na względzie zapewnienie prawidłowego
przebiegu egzaminu oraz koszt organizacji egzaminu.

Art. 7b. SMK zawiera informacje o przyznanych prawach wykonywania
zawodu, o których mowa w art. 5–5c, art. 5f i art. 7.

Art. 7c. 1. Dokumenty „Prawo wykonywania zawodu lekarza” oraz „Prawo
wykonywania zawodu lekarza dentysty” potwierdzające przyznanie prawa, o którym
mowa w art. 5 ust. 1 albo w art. 7 ust. 1, zawierają:
1) nazwę dokumentu – „Prawo wykonywania zawodu lekarza” albo „Prawo
wykonywania zawodu lekarza dentysty” i nazwę dokumentu w języku
angielskim;
2) numer prawa wykonywania zawodu;
3) datę uzyskania prawa wykonywania zawodu i termin jego ważności;
4) wskazanie organu przyznającego prawo wykonywania zawodu;
5) imię (imiona) i nazwisko lekarza albo lekarza dentysty;
6) tytuł zawodowy;
7) wizerunek twarzy lekarza albo lekarza dentysty, zgodny z zasadami określonymi
w ustawie z dnia 6 sierpnia 2010 r. o dowodach osobistych (Dz. U. z 2020 r.
poz. 332, 695 i 875);
8) numer seryjny dokumentu;
9) adnotację o treści odpowiednio: „Prawo wykonywania zawodu jest dokumentem
uprawniającym do wykonywania zawodu lekarza na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej” albo „Prawo wykonywania zawodu jest dokumentem
uprawniającym do wykonywania zawodu lekarza dentysty na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej”;
10) adnotację o treści: „Szczegółowe informacje dostępne są w Centralnym
Rejestrze Lekarzy i Lekarzy Dentystów Rzeczypospolitej Polskiej:
http://rejestr.nil.org.pl/”;
11) wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej;
12) elementy zabezpieczające przed przerobieniem, podrobieniem i sfałszowaniem
uwzględniające minimalne zabezpieczenia dla dokumentów publicznych
kategorii pierwszej grupy drugiej określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 7 ust. 5 ustawy z dnia 22 listopada 2018 r. o dokumentach
publicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 725).
2. Dokumenty „Prawo wykonywania zawodu lekarza” albo „Prawo
wykonywania zawodu lekarza dentysty”, o których mowa w art. 5 ust. 7, art. 5f,
art. 7 ust. 1a, 2, 2e albo 13, zawierają:
1) dane, o których mowa w ust. 1;
2) adnotację wskazującą odpowiednio zakres czynności zawodowych oraz czas
i miejsce zatrudnienia, na jakie zostało przyznane dane prawo wykonywania zawodu.
3. Lekarze i lekarze dentyści, którym w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia
epidemicznego lub stanu epidemii upłynął termin, na jaki został wydany dokument
„Prawo wykonywania zawodu lekarza” lub „Prawo wykonywania zawodu lekarza
dentysty”, o którym mowa w art. 5 ust. 7, art. 5f, art. 7 ust. 1a, 2, 2e albo 13,
zachowują prawo do wykonywania zawodu na zasadach dotychczasowych do dnia
następującego po dniu odwołania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii.

Art. 7d. 1. Dokument „Prawo wykonywania zawodu lekarza” oraz dokument
„Prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty” podlegają unieważnieniu:
1) z dniem zawiadomienia o jego utracie albo zniszczeniu;
2) z dniem utraty prawa wykonywania zawodu przez jego posiadacza wskutek
skreślenia z listy członków właściwej okręgowej izby lekarskiej na skutek
okoliczności, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 3–5 ustawy z dnia 2 grudnia
2009 r. o izbach lekarskich;
3) z dniem wydania prawomocnego orzeczenia o zastosowaniu wobec lekarza albo
lekarza dentysty środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lub
wydania prawomocnego orzeczenia przez sąd lekarski o zawieszeniu prawa
wykonywania zawodu lub wydania przez okręgową radę lekarską ostatecznej
uchwały o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu albo z dniem nadania tej
uchwale w tym zakresie rygoru natychmiastowej wykonalności;
4) z dniem odbioru dokumentu wydanego w miejsce poprzedniego;
5) po upływie 3 miesięcy od dnia zmiany danych, które zamieszcza się
w dokumencie w przypadku niezłożenia przez posiadacza dokumentu wniosku
o jego wymianę.
2. Unieważnienia dokumentu dokonuje, w formie zarządzenia, prezes okręgowej
rady lekarskiej, której lekarz jest członkiem.
3. Unieważniony dokument jest uszkadzany fizycznie przez pracownika
okręgowej izby lekarskiej w sposób uniemożliwiający jego dalsze użytkowanie.
4. Po dokonaniu czynności, o której mowa w ust. 3, unieważniony dokument
przechowuje się w aktach osobowych lekarza prowadzonych przez okręgową radę lekarską.

Art. 7e. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej
Rady Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia, wzory dokumentów prawa wykonywania zawodu, o których mowa w art. 7c, szczegółowy opis tych dokumentów, w tym treść adnotacji, o których mowa w art. 7c ust. 2 pkt 2, szczegółowe rodzaje zabezpieczenia ich przed przerobieniem, podrobieniem lub
użyciem przez osobę nieuprawnioną, kierując się koniecznością zapewnienia ochrony
danych osobowych oraz sposobem użytkowania dokumentu.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Lekarz, który uzyskał prawo wykonywania zawodu, podlega wpisowi
do rejestru prowadzonego przez właściwą okręgową radę lekarską.
2. Naczelna Rada Lekarska określi szczegółowy tryb postępowania w sprawach
przyznawania prawa wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty i prowadzenia
rejestru lekarzy.

Art. 8a. (uchylony).

art. 9. więcej Art. 9. 1. Lekarz o odpowiednio wysokich kwalifikacjach, nieposiadający prawa
wykonywania zawodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale posiadający to
prawo w innym państwie, może prowadzić teoretyczne i praktyczne nauczanie zawodu
lekarza lub brać udział w konsylium lekarskim i wykonywać zabiegi, których potrzeba
wynika z tego konsylium lub programu nauczania, jeżeli czynności te nie są
powtarzane w sposób ciągły, oraz jeżeli:
1) został zaproszony przez lekarza posiadającego prawo wykonywania zawodu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, każdorazowo po uzyskaniu zgody
właściwej okręgowej rady lekarskiej, lub
2) został zaproszony przez lekarza wykonującego zawód w podmiocie leczniczym
w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, każdorazowo po uzyskaniu
zgody kierownika tego podmiotu i właściwej okręgowej rady lekarskiej, lub
3) został zaproszony przez szpital kliniczny lub podmiot, o którym mowa
w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo
o szkolnictwie wyższym i nauce, prowadzący działalność w zakresie nauk
medycznych lub nauk o zdrowiu, który informuje o tym właściwą okręgową radę
lekarską.
1a. Właściwa okręgowa rada lekarska może odmówić udzielenia zgody, o której
mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, jeżeli stwierdzi, że uczestnictwo lekarza w czynnościach,
o których mowa w ust. 1, powtarza się w sposób ciągły, biorąc pod uwagę okres, na
jaki lekarz jest zaproszony, częstotliwość, regularność i ciągłość takich zaproszeń.
1b. W przypadku pozyskania informacji o uczestnictwie lekarza w czynnościach,
o których mowa w ust. 1, bez uzyskania zgody, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 2,
właściwa okręgowa rada lekarska kieruje do okręgowego rzecznika
odpowiedzialności zawodowej wniosek o wszczęcie postępowania w przedmiocie
odpowiedzialności zawodowej lekarzy przeciwko lekarzowi, na zaproszenie którego
lekarz, o którym mowa w ust. 1, uczestniczył w czynnościach wymienionych
w ust. 1 bez wymaganej zgody.
2. Lekarz, lekarz dentysta będący obywatelem państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, który posiada prawo do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza
dentysty w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii
Europejskiej, może tymczasowo i okazjonalnie wykonywać zawód lekarza, lekarza
dentysty bez konieczności uzyskania prawa wykonywania zawodu lekarza albo prawa
wykonywania zawodu lekarza dentysty albo bez konieczności uzyskania wpisu do
rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą, jeżeli złoży w Naczelnej
Radzie Lekarskiej:
1) pisemne oświadczenie o zamiarze tymczasowego i okazjonalnego wykonywania
zawodu lekarza, lekarza dentysty, z podaniem, jeżeli jest to możliwe, miejsca
i czasu jego wykonywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz
2) dokument potwierdzający obywatelstwo, oraz
3) zaświadczenie wydane przez właściwe organy państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, stwierdzające, że posiada w tym państwie prawo do wykonywania
zawodu lekarza lub lekarza dentysty, które w czasie składania oświadczenia nie
jest zawieszone lub ograniczone, i że wykonuje zawód lekarza, oraz
4) dokument potwierdzający kwalifikacje formalne lekarza lub lekarza dentysty.
2a. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do cudzoziemca posiadającego zezwolenie na
pobyt czasowy udzielone w związku z okolicznością, o której mowa
w art. 159 ust. 1 pkt 1 lit. c lub d ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach,
oraz cudzoziemca, któremu w Rzeczypospolitej Polskiej nadano status uchodźcy lub
udzielono ochrony uzupełniającej.
3. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, składa się przed rozpoczęciem
po raz pierwszy wykonywania zawodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
i ponawia w każdym roku, w którym lekarz lub lekarz dentysta zamierza wykonywać
w sposób tymczasowy i okazjonalny zawód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Lekarz, lekarz dentysta, o którym mowa w ust. 2, przedstawia dokumenty
określone w ust. 2 pkt 2–4 Naczelnej Radzie Lekarskiej przed rozpoczęciem po raz
pierwszy wykonywania zawodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz
każdorazowo w przypadku istotnej zmiany zawartych w nich informacji.
5. Lekarz, lekarz dentysta, o którym mowa w ust. 2, z chwilą złożenia
oświadczenia oraz dokumentów, o których mowa w ust. 2, zostaje wpisany do rejestru
lekarzy tymczasowo i okazjonalnie wykonujących zawód prowadzonym przez
Naczelną Radę Lekarską.
6. Rejestr, o którym mowa w ust. 5, jest prowadzony w formie
ewidencyjno-informatycznej i zawiera następujące dane:
1) numer wpisu do rejestru;
2) tytuł zawodowy;
3) imiona i nazwisko;
4) płeć;
5) datę urodzenia;
6) miejsce urodzenia;
7) obywatelstwo;
8) numer dokumentu tożsamości;
9) nazwę i oznaczenie dokumentu potwierdzającego prawo do wykonywania
zawodu lekarza w państwie członkowskim Unii Europejskiej innym niż
Rzeczpospolita Polska;
10) posiadane specjalizacje;
11) miejsce, okres, formę i zakres świadczeń zdrowotnych udzielanych w ramach
tymczasowego i okazjonalnego wykonywania zawodu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli ich określenie jest możliwe;
12) datę wystawienia zaświadczenia przez okręgową radę lekarską o spełnieniu przez
niego obowiązku złożenia oświadczenia;
13) adres do korespondencji.
7. Naczelna Rada Lekarska dokonuje wpisu lekarza, lekarza dentysty do rejestru,
o którym mowa w ust. 6, oraz wydaje lekarzowi, lekarzowi dentyście zaświadczenie
o spełnieniu przez niego obowiązku złożenia zaświadczenia oraz dokumentów,
o których mowa w ust. 2. Wpis do rejestru oraz wydanie zaświadczenia nie może powodować opóźnień lub utrudnień w tymczasowym i okazjonalnym wykonywaniu
zawodu.
7a. Administratorem danych osobowych zawartych w rejestrze, o którym mowa
w ust. 5, jest Naczelna Rada Lekarska.
8. Naczelna Rada Lekarska, każdorazowo, w okresie, kiedy lekarz lub lekarz
dentysta tymczasowo i okazjonalnie wykonuje zawód na terenie jej działania, może
zwracać się do właściwych organów państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
w którym lekarz ten posiada prawo do wykonywania zawodu, o przekazanie
informacji potwierdzających, że wykonuje on zawód w tym państwie zgodnie
z prawem i że nie był karany w związku z wykonywaniem zawodu.
9. Przepis art. 6a ust. 4 stosuje się odpowiednio.
10. Lekarz, lekarz dentysta, o którym mowa w ust. 2, składa oświadczenie, że
pomieszczenia, urządzenia i sprzęt medyczny, jeżeli je posiada, spełniają wymagania
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust. 3 i 3b z uwzględnieniem
ust. 3a ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej oraz spełnia
wymagania określone w art. 25 ust. 1 i 2 tej ustawy.
11. Do lekarza, lekarza dentysty, o którym mowa w ust. 2, stosuje się
odpowiednio przepisy art. 14–15a, art. 18 i art. 111–113 ustawy z dnia 15 kwietnia
2011 r. o działalności leczniczej.
12. Naczelna Rada Lekarska oraz okręgowa rada lekarska każdorazowo mogą
ocenić tymczasowy i okazjonalny charakter wykonywania zawodu, uwzględniając jego
okres, częstotliwość, regularność i ciągłość.
13. Lekarz, o którym mowa w ust. 2, jest zwolniony z obowiązku rejestracji
w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych w celu dokonywania rozliczeń związanych
z tymczasowym i okazjonalnym wykonywaniem zawodu lekarza. W takim przypadku
lekarz informuje o tymczasowym i okazjonalnym wykonywaniu zawodu na piśmie
właściwy ze względu na miejsce wykonywania zawodu oddział Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych albo, przed rozpoczęciem wykonywania czynności zawodowych albo,
w nagłych wypadkach, po ich wykonaniu.
14. Do lekarza, o którym mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepisy
rozdziału 5 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich.
15. Lekarz, o którym mowa w ust. 2, udzielający świadczeń tymczasowo
i okazjonalnie wyłącznie w ramach umów międzynarodowych zawartych z państwem członkowskim Unii Europejskiej w celu współpracy transgranicznej w zakresie
ratownictwa medycznego nie składa Naczelnej Radzie Lekarskiej dokumentów,
o których mowa w ust. 2. Przepisów ust. 3–13 nie stosuje się.

Art. 9a. W przypadkach, w których lekarz lub lekarz dentysta tymczasowo
i okazjonalnie wykonuje zawód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach,
o których mowa w art. 9 ust. 2 i 3–12, Naczelna Rada Lekarska może wymagać od
lekarza lub lekarza dentysty przekazania pacjentom wszystkich lub niektórych spośród
następujących informacji:
1) w przypadku gdy lekarz, lekarz dentysta jest wpisany do rejestru przedsiębiorców
lub podobnego rejestru publicznego – wskazania tego rejestru, numeru, pod
jakim występuje w rejestrze, lub innych zawartych w tym rejestrze danych
pozwalających na identyfikację lekarza, lekarza dentysty;
2) nazwy i adresu właściwego organu udzielającego zezwolenia na wykonywanie
zawodu w państwie członkowskim siedziby;
3) wskazania stowarzyszenia zawodowego lub podobnej instytucji, w której lekarz,
lekarz dentysta jest zarejestrowany;
4) tytułu zawodowego;
5) w przypadku gdy lekarz, lekarz dentysta prowadzi działalność podlegającą
opodatkowaniu podatkiem VAT – numeru identyfikacji podatkowej VAT;
6) szczegółów dotyczących polisy ubezpieczeniowej lub innych środków
indywidualnego lub zbiorowego zabezpieczenia w odniesieniu do
odpowiedzialności zawodowej.

Art. 9b. 1. Lekarz udzielający stale świadczeń zdrowotnych członkom kadry
narodowej biorącym udział w igrzyskach olimpijskich, paraolimpijskich, igrzyskach
głuchych, mistrzostwach świata lub Europy, zwanych dalej „wydarzeniem
sportowym”, organizowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, może w czasie
trwania tego wydarzenia sportowego wykonywać zawód lekarza bez konieczności
uzyskania prawa wykonywania zawodu, jeżeli złoży w Okręgowej Izbie Lekarskiej
w Warszawie:
1) pisemne oświadczenie o zamiarze tymczasowego wykonywania zawodu lekarza
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz
2) zaświadczenie wydane przez właściwy organ państwa, w którym wykonuje
zawód lekarza, że posiada w tym państwie prawo wykonywania zawodu lekarza,
które w czasie składania oświadczenia nie jest zawieszone ani ograniczone, oraz
3) dokument potwierdzający formalne kwalifikacje do wykonywania zawodu
lekarza.
2. Oświadczenie oraz dokumenty, o których mowa w ust. 1, lekarz składa za
pośrednictwem organizatora wydarzenia sportowego, nie później niż na 60 dni przed
dniem rozpoczęcia tego wydarzenia.
3. Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie po otrzymaniu oświadczenia oraz
dokumentów, o których mowa w ust. 1, wydaje lekarzowi zaświadczenie o spełnieniu
obowiązku złożenia oświadczenia oraz dokumentów, o których mowa w ust. 1.
4. Wydanie zaświadczenia, o którym mowa w ust. 3, podlega opłacie
w wysokości nie wyższej niż 1,5% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku za ubiegły rok, ogłaszanego
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia, do dnia
15 stycznia każdego roku.
5. Opłata stanowi przychód Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie.
6. Przepisy ust. 1–5 nie dotyczą obywateli innych państw członkowskich Unii
Europejskiej świadczących usługi transgraniczne zgodnie z dyrektywą 2005/36/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania
kwalifikacji zawodowych (Dz. Urz. UE L 255 z 30.09.2005, str. 22, z późn. zm.).

art. 10. więcej Art. 10. 1. Lekarz, który zamierza podjąć wykonywanie zawodu po upływie 5 lat
od uzyskania dyplomu lekarza albo lekarza dentysty, przed przyznaniem prawa
wykonywania zawodu jest obowiązany do odbycia przeszkolenia teoretycznego,
którego tryb, program, miejsce i okres określi okręgowa rada lekarska, w drodze
uchwały, biorąc pod uwagę długość okresu, który upłynął od uzyskania dyplomu.
Koszty tego przeszkolenia ponosi lekarz.
2. (uchylony)
3. Lekarz posiadający prawo wykonywania zawodu, który nie wykonuje go przez
okres dłuższy niż 5 lat, a zamierza podjąć jego wykonywanie, ma obowiązek
zawiadomienia o tym właściwej okręgowej rady lekarskiej i odbycia przeszkolenia.
3a. W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
lekarze, o których mowa w ust. 3, są zwolnieni z odbycia przeszkolenia, pod
warunkiem, że przez pierwsze trzy miesiące wykonywania zawodu udzielają
świadczeń zdrowotnych pod nadzorem odpowiednio lekarza albo lekarza dentysty
posiadającego specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty.
4. Przepisów ust. 1 i 3 nie stosuje się do lekarza będącego obywatelem państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, który posiada dyplom lub inne dokumenty
poświadczające formalne kwalifikacje wymienione w wykazie, o którym mowa
w art. 6b, i dotychczas nie uzyskał prawa wykonywania zawodu lekarza albo prawa
wykonywania zawodu lekarza dentysty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Jeżeli okręgowa rada lekarska stwierdzi, że istnieje uzasadnione
podejrzenie niedostatecznego przygotowania zawodowego lekarza, powołuje komisję
złożoną z lekarzy o odpowiednich kwalifikacjach zawodowych, która wydaje opinię
o przygotowaniu zawodowym tego lekarza.
2. Okręgowa rada lekarska na podstawie opinii komisji, o której mowa w ust. 1,
może zobowiązać lekarza do odbycia uzupełniającego przeszkolenia. Zainteresowany
lekarz jest uprawniony do uczestnictwa w posiedzeniu okręgowej rady lekarskiej
w czasie rozpatrywania jego sprawy.
2a. W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
okręgowa rada lekarska, zamiast zobowiązania do odbycia uzupełniającego
przeszkolenia, o którym mowa w ust. 2, może nałożyć na lekarza albo lekarza dentystę
obowiązek udzielania świadczeń zdrowotnych, pod nadzorem odpowiednio lekarza
albo lekarza dentysty posiadającego specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty,
w miejscu, w którym wykonuje on zawód w dniu nałożenia tego obowiązku, przez
okres niezbędny do uzupełnienia przygotowania zawodowego.
3. Lekarz ma obowiązek stawienia się przed komisją, o której mowa w ust. 1.
4. W razie nieusprawiedliwionego niestawiania się lekarza przed komisją,
o której mowa w ust. 1, lub uchylania się od uczestnictwa w przeszkoleniu, o którym
mowa w ust. 2 oraz art. 10 ust. 3, okręgowa rada lekarska podejmuje uchwałę
o zawieszeniu lekarzowi prawa wykonywania zawodu lub o ograniczeniu
w wykonywaniu określonych czynności medycznych do czasu zakończenia
przeszkolenia.
5. Okręgowa rada lekarska ustala tryb, miejsce i program przeszkolenia,
o którym mowa w ust. 2 oraz w art. 10 ust. 3. Koszty tego przeszkolenia ponosi lekarz.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Jeżeli okręgowa rada lekarska stwierdzi, że istnieje uzasadnione
podejrzenie niezdolności lekarza do wykonywania zawodu lub ograniczenia
w wykonywaniu ściśle określonych czynności medycznych ze względu na stan
zdrowia uniemożliwiający wykonywanie zawodu lekarza, powołuje komisję złożoną
z lekarzy specjalistów z odpowiednich dziedzin medycyny. Komisja ta wydaje
orzeczenie w przedmiocie niezdolności lekarza do wykonywania zawodu albo
ograniczenia w wykonywaniu ściśle określonych czynności medycznych.
2. Lekarz ma obowiązek stawienia się przed komisją, o której mowa w ust. 1,
i poddania się niezbędnym badaniom.
3. Okręgowa rada lekarska na podstawie orzeczenia komisji może podjąć
uchwałę o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu na okres trwania niezdolności
albo o ograniczeniu wykonywania określonych czynności medycznych na okres
trwania niezdolności. Zainteresowany lekarz jest uprawniony do uczestnictwa
w posiedzeniu okręgowej rady lekarskiej w czasie rozpatrywania jego sprawy.
4. Jeżeli lekarz odmawia poddania się badaniu przez komisję lub gdy okręgowa
rada lekarska na podstawie wyników postępowania wyjaśniającego uzna, że dalsze
wykonywanie zawodu lub ściśle określonych czynności medycznych przez lekarza
grozi niebezpieczeństwem dla osób przez niego leczonych, okręgowa rada lekarska
podejmuje uchwałę o zawieszeniu lekarza w prawie wykonywania zawodu albo
o ograniczeniu w wykonywaniu określonych czynności medycznych do czasu
zakończenia postępowania.
5. Lekarz, w stosunku do którego podjęto uchwałę o zawieszeniu prawa
wykonywania zawodu lub ograniczeniu wykonywania określonych czynności
medycznych, może wystąpić do okręgowej rady lekarskiej o uchylenie uchwały, jeżeli
ustaną przyczyny zawieszenia lub ograniczenia, nie wcześniej jednak niż po upływie
6 miesięcy od podjęcia uchwały okręgowej rady lekarskiej.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady
Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia, tryb powoływania i sposób działania
komisji, o której mowa w ust. 1, oraz tryb orzekania o niezdolności do wykonywania
zawodu lekarza albo o ograniczeniu w wykonywaniu ściśle określonych czynności medycznych, mając na uwadze konieczność prawidłowego wykonywania zawodu przez lekarza.

art. 13. więcej Art. 13. Postępowanie w sprawach, o których mowa w art. 11 i 12, jest poufne.

art. 14. więcej Art. 14. Prawo wykonywania zawodu lekarz traci z mocy prawa w przypadku:
1) utraty obywatelstwa polskiego lub innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, jeżeli nie nabył równocześnie obywatelstwa innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej;
2) ubezwłasnowolnienia całkowitego lub częściowego;
3) upływu czasu, na jaki zostało przyznane.

Art. 14a. 1. Lekarski Egzamin Końcowy, zwany dalej „LEK”,
i Lekarsko-Dentystyczny Egzamin Końcowy, zwany dalej „LDEK”, organizuje
i przeprowadza CEM. CEM jest państwową jednostką budżetową podległą ministrowi
właściwemu do spraw zdrowia.
2. LEK i LDEK odbywają się dwa razy do roku, równocześnie, zgodnie
z regulaminem porządkowym LEK i LDEK, o którym mowa w art. 14f ust. 2,
w miejscach i terminach ustalonych przez dyrektora CEM.
2a. Terminy LEK i LDEK dyrektor CEM ogłasza co najmniej na 6 miesięcy przed
planowanym egzaminem.
3. Do LEK może przystąpić lekarz albo osoba, która ukończyła 10 semestrów
z sześcioletnich jednolitych studiów magisterskich na kierunku lekarskim
prowadzonym przez uczelnię mającą siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Do LDEK może przystąpić lekarz dentysta albo osoba, która ukończyła
8 semestrów z pięcioletnich jednolitych studiów magisterskich na kierunku
lekarsko-dentystycznym prowadzonym przez uczelnię mającą siedzibę
w Rzeczypospolitej Polskiej.
5. Osoba zamierzająca przystąpić do LEK albo LDEK składa do dyrektora CEM,
za pomocą SMK, zgłoszenie do LEK albo LDEK, do dnia:
1) 15 lipca roku kalendarzowego, w którym jest przeprowadzany dany egzamin –
w przypadku egzaminów wyznaczonych w okresie od dnia 1 września do dnia
30 września;
2) 30 listopada roku kalendarzowego poprzedzającego rok, w którym jest
przeprowadzany dany egzamin – w przypadku egzaminów wyznaczonych
w okresie od dnia 1 lutego do dnia 28 lutego.
5a. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
minister właściwy do spraw zdrowia może zmienić terminy, o których mowa w ust. 2
i 5. W przypadku nieustania okoliczności będących przyczyną zmiany terminów
minister właściwy do spraw zdrowia dokonuje ponownej zmiany tych terminów,
jednak łączny okres przesunięcia danego terminu nie może być dłuższy niż 5 miesięcy.
Informację o zmianie tych terminów minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza na
swojej stronie internetowej.
6. Do terminów, o których mowa w ust. 5 albo 5a, nie stosuje się przepisów
art. 58–60 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256). W przypadku awarii SMK trwającej
dłużej niż godzinę, uniemożliwiającej dokonanie zgłoszenia w okresie tygodnia przed
upływem terminów, o których mowa w ust. 5 albo 5a, termin ten przedłuża się o czas
trwania awarii. Przedłużenie następuje z urzędu przez operatora systemu.
7. Zgłoszenie do LEK albo LDEK, o którym mowa w ust. 5, zawiera następujące
dane:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) miejsce urodzenia;
4) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania;
5) obywatelstwo (obywatelstwa);
6) adres do korespondencji i adres poczty elektronicznej oraz numer telefonu, jeżeli posiada;
7) numer prawa wykonywania zawodu lekarza albo prawa wykonywania zawodu
lekarza dentysty, jeżeli posiada;
8) numer i datę wydania dyplomu lekarza albo lekarza dentysty albo datę wydania
zaświadczenia o ukończeniu jednolitych studiów magisterskich na kierunku
lekarskim albo lekarsko-dentystycznym, albo datę wydania zaświadczenia
o ukończeniu co najmniej 10 semestrów z sześcioletnich jednolitych studiów
magisterskich na kierunku lekarskim, albo datę wydania zaświadczenia o ukończeniu co najmniej 8 semestrów z pięcioletnich jednolitych studiów magisterskich na kierunku lekarsko-dentystycznym;
9) nazwę uczelni, w której zgłaszający się ukończył jednolite studia magisterskie na
kierunku lekarskim lub lekarsko-dentystycznym, oraz datę ich ukończenia albo
nazwę uczelni, w której zgłaszający się kontynuuje te studia, a w przypadku
lekarza albo lekarza dentysty, który ukończył studia na kierunku lekarskim lub
lekarsko-dentystycznym w innym państwie niż państwo członkowskie Unii
Europejskiej – nazwę polskiej uczelni, która przeprowadziła nostryfikację
dyplomu ukończenia tych studiów, albo datę wydania świadectwa złożenia LEW
albo LDEW;
10) wskazanie okręgowej rady lekarskiej, która w przypadku lekarza albo lekarza
dentysty, który ukończył uczelnię w państwie członkowskim Unii Europejskiej,
przyznała zgłaszającemu się prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo
wykonywania zawodu lekarza dentysty;
11) wskazanie preferowanego miejsca składania LEK albo LDEK, spośród
wskazanych przez CEM;
12) wskazanie języka, w którym zgłaszający się zamierza składać LEK albo LDEK.
8. W przypadku złożenia zgłoszenia do LEK albo LDEK, o którym mowa
w ust. 5, po raz drugi i kolejny, oraz za LEK albo LDEK składany w języku obcym,
o którym mowa w art. 5 ust. 4, zgłaszający wnosi opłatę egzaminacyjną w wysokości
nie wyższej niż 10% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłaty nagród z zysku za ubiegły rok, ogłaszanego, w drodze
obwieszczenia, przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”. Opłatę egzaminacyjną
pobiera dyrektor CEM i stanowi ona dochód budżetu państwa. Opłata egzaminacyjna
jest wnoszona na rachunek bankowy wskazany przez CEM, podany za pomocą SMK.
Opłatę egzaminacyjną uiszcza się niezwłocznie po dokonaniu zgłoszenia, nie później
niż w terminie 5 dni roboczych od dnia upływu terminu składania zgłoszeń.
9. W przypadku niewniesienia opłaty, o której mowa w ust. 8, albo wniesienia jej
w wysokości niższej niż należna, dyrektor CEM wzywa zgłaszającego się do
uzupełnienia braków formalnych za pomocą SMK lub środków komunikacji
elektronicznej, wykorzystując adres poczty elektronicznej wskazany przez
zgłaszającego się w zgłoszeniu, o którym mowa w ust. 7 pkt 6. Przepisu art. 64 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się.
W przypadku nieuzupełnienia braków formalnych w terminie 7 dni od dnia
skierowania wezwania dotknięte nimi zgłoszenie do LEK albo LDEK traktuje się jako
niezłożone. O konsekwencji tej dyrektor CEM informuje w wezwaniu do uzupełnienia
braków formalnych.
10. Dyrektor CEM zawiadamia zgłaszającego o godzinie rozpoczęcia i miejscu
przeprowadzenia LEK albo LDEK oraz o nadanym numerze kodowym.
Zawiadomienie jest przekazywane za pomocą SMK lub środków komunikacji
elektronicznej na adres poczty elektronicznej wskazany przez zgłaszającego się
w zgłoszeniu, o którym mowa w ust. 7 pkt 6, nie później niż 14 dni przed terminem
przeprowadzenia danego LEK albo LDEK.
11. Bezpłatne złożenie po raz drugi zgłoszenia do LEK albo LDEK jest możliwe
jedynie w przypadku braku zaliczenia tego egzaminu w pierwszym podejściu albo
nieprzystąpienia do niego.

Art. 14b. 1. LEK i LDEK składa się przed Komisją Egzaminacyjną.
2. Członków Komisji Egzaminacyjnej powołuje i odwołuje dyrektor CEM.
Kandydatów do Komisji Egzaminacyjnej zgłaszają dyrektor CEM, rektorzy uczelni
prowadzących kształcenie na kierunku lekarskim lub lekarsko-dentystycznym,
wojewodowie i okręgowe rady lekarskie.
3. Członkiem Komisji Egzaminacyjnej nie może być osoba skazana
prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia
publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe.
4. Przewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej jest osoba wskazana przez
dyrektora CEM.
5. W celu przeprowadzenia LEK i LDEK w ustalonych terminach i miejscach
dyrektor CEM wyznacza spośród członków Komisji Egzaminacyjnej Zespoły
Egzaminacyjne.
6. Członkiem Zespołu Egzaminacyjnego nie może być osoba, w stosunku do
której kandydat do złożenia LEK albo LDEK w tym Zespole Egzaminacyjnym jest:
1) jego małżonkiem;
2) osobą pozostającą z nim w stosunku:
a) pokrewieństwa albo powinowactwa do drugiego stopnia,
b) przysposobienia;
3) osobą pozostającą z nim we wspólnym pożyciu;
4) osobą pozostającą wobec niego w stosunku zależności służbowej.
7. Powody wyłączenia określone w ust. 6 pkt 1 i 2 trwają pomimo ustania
małżeństwa lub przysposobienia.
8. Członkowie Zespołu Egzaminacyjnego przed rozpoczęciem LEK albo LDEK
składają dyrektorowi CEM pisemne oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności
karnej, że nie pozostają z żadnym ze zgłaszających się do LEK albo LDEK przed tym
Zespołem Egzaminacyjnym w stosunku, o którym mowa w ust. 6, oraz nie zostali
skazani prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia
publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe. Składający oświadczenie jest
obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych
oświadczeń.
9. Dyrektor CEM odwołuje członka Komisji Egzaminacyjnej w przypadku:
1) złożenia rezygnacji;
2) choroby uniemożliwiającej sprawowanie przez niego funkcji członka Komisji
Egzaminacyjnej;
3) niewykonywania lub nienależytego wykonywania obowiązków członka Komisji
Egzaminacyjnej;
4) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane
z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe;
5) złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia, o którym mowa w ust. 8.
10. Członkom Zespołów Egzaminacyjnych, o których mowa w ust. 5, oraz
komisji, o której mowa w art. 14e ust. 2, przysługuje:
1) wynagrodzenie za udział w pracach tego Zespołu albo komisji, w wysokości nie
wyższej niż 500 złotych dla Przewodniczącego i nie wyższej niż 300 złotych dla
członka;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495) przysługujących pracownikom
z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju;
3) zwolnienie od pracy w dniu wykonywania czynności Zespołu Egzaminacyjnego,
o którym mowa w ust. 5, albo komisji, o której mowa w art. 14e ust. 2, bez
zachowania prawa do wynagrodzenia w przypadku organizowania LEK albo
LDEK w dniu roboczym.
11. Szczegółowy tryb wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 10 pkt 1,
oraz zwrotu kosztów, o których mowa w ust. 10 pkt 2, określa, w drodze zarządzenia,
dyrektor CEM.

Art. 14c. 1. LEK i LDEK są składane w formie pisemnych testów, odrębnych
dla zawodu lekarza i zawodu lekarza dentysty, opracowanych na każdy termin
egzaminu przez ekspertów w zakresie zagadnień objętych LEK i LDEK.
2. Pytania testowe LEK i LDEK obejmują problematykę z zakresu dziedzin
medycyny, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 14f ust. 1, ze
szczególnym uwzględnieniem procedur diagnostycznych i leczniczych.
3. Dyrektor CEM prowadzi bazę pytań LEK i LDEK. Dyrektor CEM określa
minimalną liczbę pytań w bazie. Posiadaną bazę pytań LEK i LDEK udostępnia się na
stronie internetowej CEM przed każdym terminem LEK i LDEK.
4. Testy na każdy nowy termin LEK i LDEK składają się z 30% nowych pytań
i 70% pytań wybranych z bazy pytań LEK i LDEK. Nowe pytania i testy są
opracowywane, przetwarzane, dystrybuowane i przechowywane w sposób
uniemożliwiający dostęp do nich osobom innym niż uczestniczące w ich opracowaniu,
przetwarzaniu, dystrybuowaniu i przechowywaniu lub przeprowadzaniu LEK
i LDEK, lub sprawującym nadzór nad ich przeprowadzeniem.
5. Pytania testowe wraz z poprawnymi odpowiedziami po ich wykorzystaniu są
publikowane w terminie 7 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu na stronie
internetowej CEM oraz gromadzone w bazie pytań LEK i LDEK.

Art. 14d. 1. Zgłaszający się do LEK albo LDEK przedstawia bezpośrednio przed
egzaminem Zespołowi Egzaminacyjnemu, o którym mowa w art. 14b ust. 5,
dokument potwierdzający tożsamość. W przypadku braku dokumentu
potwierdzającego tożsamość zgłaszającego się nie może on przystąpić do egzaminu.
2. LEK i LDEK polega na rozwiązaniu odpowiedniego testu składającego się
z 200 pytań zawierających 5 odpowiedzi, z których tylko jedna jest prawidłowa. Za
każdą prawidłową odpowiedź uzyskuje się 1 punkt. W przypadku braku odpowiedzi, zaznaczenia nieprawidłowej odpowiedzi albo zaznaczenia więcej niż jednej
odpowiedzi punkty nie są przyznawane.
2a. Dyrektor CEM, na co najmniej 4 miesiące przed LEK i LDEK, zamieszcza
na stronie internetowej CEM wykaz źródeł bibliograficznych w języku polskim
wskazanych przez ekspertów w zakresie zagadnień objętych LEK i LDEK, na
podstawie których jest weryfikowana poprawność pytań testowych LEK i LDEK ze
wskazaniem określonych rozdziałów oraz wytycznych właściwych towarzystw
naukowych, z których są przygotowywane pytania testowe.
3. Przebieg LEK i LDEK może być dokumentowany za pomocą urządzeń
rejestrujących obraz i dźwięk, o czym zgłaszającego się do LEK albo LDEK informuje
się w zawiadomieniu o egzaminie lub bezpośrednio przed rozpoczęciem egzaminu.
Obraz i dźwięk zarejestrowane podczas przebiegu egzaminu podlegają archiwizacji
przez okres 3 miesięcy od dnia powstania zapisu. Pracownicy CEM oraz inne osoby
przeprowadzające lub nadzorujące egzamin uzyskują dostęp do zarchiwizowanych
materiałów w zakresie realizacji ich ustawowych zadań, po otrzymaniu upoważnienia
wydanego przez administratora danych.
4. Test jest rozwiązywany przez zdającego samodzielnie. Podczas zdawania LEK
i LDEK zdający nie może korzystać z żadnych pomocy naukowych i dydaktycznych,
a także nie może korzystać z urządzeń służących do kopiowania oraz przekazywania
i odbioru informacji. Naruszenie tego zakazu lub rozwiązywanie testu
niesamodzielnie stanowi podstawę zdyskwalifikowania zdającego, co jest
równoważne z uzyskaniem przez niego wyniku negatywnego.
5. W przypadku stwierdzenia w trakcie egzaminu naruszenia zakazu, o którym
mowa w ust. 4, lub rozwiązywania testu niesamodzielnie, przewodniczący Zespołu
Egzaminacyjnego, o którym mowa w art. 14b ust. 5, dokonuje dyskwalifikacji
zdającego i odnotowuje fakt dyskwalifikacji wraz ze wskazaniem jej przyczyny oraz
godziną przerwania egzaminu testowego w protokole egzaminacyjnym.
6. W przypadku stwierdzenia, po zakończeniu egzaminu, na podstawie analizy
obrazu i dźwięku zarejestrowanych za pomocą urządzeń rejestrujących obraz
i dźwięk, o których mowa w ust. 3, że zdający naruszył zakaz, o którym mowa
w ust. 4, lub rozwiązał test niesamodzielnie, Przewodniczący Komisji
Egzaminacyjnej, o którym mowa w art. 14b ust. 4, dokonuje dyskwalifikacji zdającego. Fakt dyskwalifikacji wraz ze wskazaniem jej przyczyny odnotowuje się w protokole egzaminacyjnym.
7. O dyskwalifikacji, o której mowa w ust. 6, dyrektor CEM zawiadamia na
piśmie osobę zdyskwalifikowaną. Informację o dyskwalifikacji dyrektor CEM
zamieszcza w SMK.
8. O dyskwalifikacji dyrektor CEM zawiadamia właściwego okręgowego
rzecznika odpowiedzialności zawodowej, jeżeli lekarz lub lekarz dentysta jest
członkiem okręgowej izby lekarskiej, albo właściwego okręgowego rzecznika
odpowiedzialności zawodowej wojskowej izby lekarskiej, jeżeli lekarz lub lekarz
dentysta jest członkiem wojskowej izby lekarskiej.
9. Osoba zdyskwalifikowana nie może przystąpić do LEK albo LDEK
w kolejnym najbliższym terminie egzaminu przypadającym po dniu dyskwalifikacji.

Art. 14e. 1. Zdający LEK albo LDEK w danym terminie może wnieść w trakcie
egzaminu albo bezpośrednio po jego zakończeniu, przed opuszczeniem sali
egzaminacyjnej, merytoryczne zastrzeżenie do pytania testowego wykorzystanego
podczas tego LEK albo LDEK. Zastrzeżenie składa się dyrektorowi CEM na
formularzu, którego wzór opracowuje CEM.
2. Zastrzeżenie, o którym mowa w ust. 1, rozpatruje w terminie 3 dni od dnia,
w którym odbył się egzamin, komisja powołana przez dyrektora CEM spośród osób,
których wiedza, doświadczenie i autorytet dają rękojmię prawidłowego rozpatrzenia
wniesionych zastrzeżeń. W przypadku uznania zastrzeżenia komisja unieważnia
pytanie testowe objęte zastrzeżeniem. Rozstrzygnięcie to powoduje obniżenie
maksymalnej możliwej do uzyskania liczby punktów z testu. Za unieważnione pytanie
nie przyznaje się punktów.
3. Rozstrzygnięcie, o którym mowa w ust. 2, niezgodne z przepisami prawa jest nieważne.
4. Pozytywny wynik LEK albo LDEK otrzymuje zdający, który uzyskał co
najmniej 56% maksymalnej liczby punktów z testu. Wynik egzaminu nie stanowi
decyzji w rozumieniu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego.
5. Osoba, która złożyła LEK albo LDEK z wynikiem negatywnym albo złożyła
LEK albo LDEK z niesatysfakcjonującym ją wynikiem, może przystąpić ponownie do
egzaminu w innym terminie.
6. Osobie, która złożyła LEK albo LDEK, dyrektor CEM wydaje świadectwo
złożenia LEK albo świadectwo złożenia LDEK w terminie 21 dni od dnia złożenia
egzaminu, z zastrzeżeniem ust. 6a. Świadectwa nie wydaje się w przypadku
ponownego przystąpienia do LEK albo LDEK, jeżeli zdający uzyskał wynik niższy od
zdobytego poprzednio. Podpis dyrektora CEM umieszczony na świadectwie może być
odwzorowany mechanicznie. Wynik egzaminu danej osoby jest jej udostępniany za
pomocą SMK. Na wniosek tej osoby dyrektor CEM wydaje odpłatnie duplikat, odpis
świadectwa złożenia LEK albo świadectwa złożenia LDEK albo dokonuje ich
wymiany. Opłata za te czynności wynosi 50 zł. Opłaty nie wnosi się, w przypadku gdy
wymiana wynika z błędu CEM.
6a. Osobie, która nie ukończyła jednolitych studiów magisterskich na kierunku
lekarskim albo lekarsko-dentystycznym, dyrektor CEM, na wniosek tej osoby,
złożony za pośrednictwem SMK, wydaje świadectwo złożenia LEK albo świadectwo
złożenia LDEK w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku.
7. Wyniki LEK i LDEK dyrektor CEM udostępnia za pomocą SMK organom,
o których mowa w art. 16c ust. 8, uczelniom w zakresie dotyczącym ich absolwentów
oraz Naczelnej Radzie Lekarskiej. Organom, o których mowa w art. 16c ust. 8,
dyrektor CEM udostępnia wyniki LEK i LDEK niezwłocznie.
8. W przypadku rażących uchybień formalnych w przeprowadzeniu LEK albo
LDEK lub nieprzewidzianych sytuacji mających wpływ na przeprowadzenie LEK
albo LDEK dyrektor CEM, na wniosek członka Zespołu Egzaminacyjnego, zdającego
albo z urzędu, może unieważnić odpowiednio LEK albo LDEK dla poszczególnych
albo wszystkich zdających.
9. Unieważnienie LEK albo LDEK następuje również, gdy osoba, która
przystępowała do egzaminu, nie była do tego uprawniona.
9a. Dyrektor CEM podejmuje rozstrzygnięcie w sprawie unieważnienia LEK
albo LDEK w terminie 14 dni od dnia powzięcia informacji o przyczynach
uzasadniających unieważnienie.
9b. O rozstrzygnięciu, o którym mowa w ust. 8, dyrektor CEM zawiadamia na
piśmie osobę, która złożyła wniosek.
9c. Komunikat o rozstrzygnięciu, o którym mowa w ust. 8, dyrektor CEM
zamieszcza na stronie internetowej CEM, a zdającemu, którego egzamin został
unieważniony, przekazuje rozstrzygnięcie w SMK.
9d. Zdający, który wystąpił z wnioskiem, oraz osoba, której unieważniono LEK
albo LDEK, w terminie 7 dni od dnia zamieszczenia informacji o unieważnieniu
w SMK może złożyć na piśmie albo za pośrednictwem ePUAP odwołanie do ministra
właściwego do spraw zdrowia. Odwołanie składa się za pośrednictwem dyrektora
CEM. Dyrektor CEM przekazuje odwołanie wraz ze swoim stanowiskiem ministrowi
właściwemu do spraw zdrowia w terminie 7 dni od dnia otrzymania odwołania.
9e. Minister właściwy do spraw zdrowia wydaje ostateczne rozstrzygnięcie
w terminie 7 dni od dnia otrzymania odwołania.
9f. Unieważnienie LEK albo LDEK powoduje, że traktuje się odpowiednio LEK
albo LDEK jako niebyły. W przypadku unieważnienia LEK albo LDEK z przyczyn
nieleżących po stronie zdającego CEM dokonuje zwrotu opłaty, o której mowa
w art. 14a ust. 8.
9g. Do rozstrzygnięć i postępowania, o których mowa w ust. 8–9e, nie stosuje się
przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego, z wyjątkiem przepisów dotyczących wyłączenia pracownika
i organu, pełnomocnictw, sposobu obliczania terminów, wydawania
uwierzytelnionych odpisów lub kopii akt sprawy oraz sprostowań.
10. Dokumentacja dotycząca LEK i LDEK jest przechowywana przez właściwe
podmioty zgodnie z przepisami art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r.
o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2020 r. poz. 164).

Art. 14f. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz dziedzin medycyny oraz zakres problematyki uwzględnianej przy
opracowywaniu pytań testowych LEK i LDEK,
2) tryb powoływania członków Komisji Egzaminacyjnej, o której mowa w art. 14b
ust. 1, i komisji, o której mowa w art. 14e ust. 2,
3) wzór oświadczenia, o którym mowa w art. 14b ust. 8,
4) sposób i szczegółowy tryb przeprowadzania LEK i LDEK, w tym okres,
w którym powinny być wyznaczone ich terminy,
5) wysokość opłaty, o której mowa w art. 14a ust. 8, oraz sposób jej uiszczania,
6) wysokość wynagrodzenia dla członków i przewodniczących Zespołów
Egzaminacyjnych oraz komisji, o której mowa w art. 14e ust. 2,
7) (uchylony)
8) szczegółowy sposób ustalania wyników LEK i LDEK,
9) wzory świadectwa złożenia LEK i świadectwa złożenia LDEK,
10) tryb wydawania przez dyrektora CEM duplikatu albo odpisu świadectwa
złożenia LEK albo świadectwa złożenia LDEK oraz sposób uiszczania opłaty,
o której mowa w art. 14e ust. 6,
11) tryb dokonywania przez dyrektora CEM wymiany świadectwa złożenia LEK
albo świadectwa złożenia LDEK oraz sposób uiszczania opłaty, o której mowa
w art. 14e ust. 6
– mając na uwadze zakres wiedzy i umiejętności, które zgłaszający się do egzaminu
powinien posiadać, oraz uwzględniając prawidłowe przygotowanie i przebieg LEK
i LDEK oraz zachowanie bezstronności pracy Zespołów Egzaminacyjnych, o których
mowa w art. 14b ust. 5, i komisji, o której mowa w art. 14e ust. 2, nakład ich pracy,
a także konieczność zapewnienia prawidłowego tworzenia dokumentacji dotyczącej
złożenia LEK albo LDEK.
2. Dyrektor CEM wydaje regulamin porządkowy LEK i LDEK, zatwierdzany
przez ministra właściwego do spraw zdrowia.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Staż podyplomowy obejmuje doskonalenie umiejętności
praktycznych oraz pogłębienie wiedzy teoretycznej w dziedzinach medycyny
wskazanych w ust. 3 albo 4, a także pogłębienie wiedzy z zakresu, o którym mowa
w ust. 5.
2. Lekarz niebędący obywatelem polskim odbywa staż podyplomowy na
zasadach obowiązujących obywateli polskich.
3. Lekarz odbywa staż podyplomowy, realizując jego program w zakresie:
1) chorób wewnętrznych, chirurgii ogólnej, pediatrii, medycyny rodzinnej,
intensywnej terapii oraz medycyny ratunkowej, stanowiących część stałą stażu,
2) nie więcej niż trzech innych wybranych przez lekarza dziedzin medycyny, w nie
więcej niż trzech podmiotach uprawnionych do prowadzenia stażu albo do
prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego w danej dziedzinie medycyny,
stanowiących część personalizowaną stażu,
3) szkolenia z transfuzjologii klinicznej, bezpieczeństwa pacjenta, w tym
profilaktyki zakażeń, w szczególności HIV, diagnostyki i leczenia AIDS,
diagnostyki i leczenia HCV, realizowanego w ramach stażu w dziedzinie chorób
wewnętrznych,
4) szkolenia z profilaktyki onkologicznej,
5) szkolenia z leczenia bólu,
6) kursu podstawowych i zaawansowanych czynności ratunkowych (ALS/BLS)
w ramach części stażu odbywanego w dziedzinie medycyny ratunkowej
– których czas trwania oraz sposób realizacji określa ramowy program stażu
podyplomowego lekarza.
4. Lekarz dentysta odbywa staż podyplomowy, realizując jego program
w zakresie:
1) chirurgii stomatologicznej, stomatologii dziecięcej, ortodoncji, periodontologii
i chorób błony śluzowej, protetyki stomatologicznej oraz stomatologii
zachowawczej z endodoncją,
2) szkolenia z zakresu bezpieczeństwa pacjenta, w tym profilaktyki zakażeń,
w szczególności HIV, diagnostyki i leczenia AIDS, diagnostyki i leczenia HCV,
w przypadku odbywania stażu podyplomowego w dziedzinie periodontologii,
3) szkolenia z profilaktyki onkologicznej,
4) szkolenia z leczenia bólu,
5) kursu z medycyny ratunkowej
– których czas trwania oraz sposób realizacji określa ramowy program stażu
podyplomowego lekarza dentysty.
5. Oprócz szkoleń wymienionych w ust. 3 i 4 staż podyplomowy obejmuje
również szkolenia z zakresu: komunikacji z pacjentem i zespołem terapeutycznym
oraz przeciwdziałania wypaleniu zawodowemu, zdrowia publicznego, w tym
profilaktyki szczepień ochronnych, orzecznictwa lekarskiego oraz prawa medycznego,
w tym bioetyki.
6. W trakcie odbywania części stałej albo części personalizowanej stażu lekarz,
po uzyskaniu akceptacji koordynatora, o którym mowa w art. 15g ust. 1, może
przeznaczyć nie więcej niż łącznie 6 dni na udział w konferencjach, kursach lub
szkoleniach innych niż wymienione w ust. 3–5.
7. Okres stażu podyplomowego nie może być krótszy niż 12 miesięcy.
8. Staż podyplomowy rozpoczyna się w dniu 1 marca albo w dniu 1 października
każdego roku.
9. W uzasadnionych przypadkach właściwa okręgowa rada lekarska, po
zasięgnięciu opinii marszałka województwa, może wyrazić, na pisemny wniosek
lekarza, zgodę na rozpoczęcie przez lekarza albo lekarza dentystę stażu
podyplomowego w innym terminie niż określony w ust. 8 albo może skierować
lekarza do innego podmiotu prowadzącego staż podyplomowy.
10. Nie można w tym samym czasie odbywać stażu podyplomowego lekarza
i stażu podyplomowego lekarza dentysty.

Art. 15a. 1. Lekarz i lekarz dentysta odbywający staż podyplomowy, zwani dalej
„lekarzem stażystą”, odbywają staż podyplomowy na podstawie umowy o pracę
zawartej na czas określony w celu przygotowania zawodowego obejmującego
realizację programu stażu podyplomowego.
2. Okres trwania stażu podyplomowego ulega przedłużeniu o czas nieobecności
lekarza stażysty w pracy:
1) w przypadkach korzystania ze świadczeń, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2020 r. poz. 870);
2) w przypadkach określonych w art. 92, art. 176–179, art. 1823
, art. 185 i art. 188
ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
3) z powodu urlopu bezpłatnego udzielonego przez pracodawcę nie dłużej niż
o 3 miesiące w okresie trwania stażu podyplomowego;
4) z powodu przerwy nie dłuższej niż 14 dni wynikającej z procedur stosowanych
przy zmianie miejsca odbywania stażu podyplomowego;
5) z powodu powołania lekarza stażysty do odbycia przeszkolenia wojskowego;
6) z powodu niezrealizowania programu stażu w zakresie odbywania dyżurów
medycznych, w związku z ciążą lub sprawowaniem opieki nad dzieckiem do lat 4;
7) w przypadku choroby lub macierzyństwa lekarza stażysty będącego żołnierzem
w czynnej służbie wojskowej lub innych nieobecności przewidzianych w art. 24,
art. 62, art. 65, art. 65a i art. 109 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie
wojskowej żołnierzy zawodowych; w takim przypadku stosuje się odpowiednio
przepisy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych;
8) w przypadku urlopu wychowawczego na zasadach określonych w przepisach
ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy udzielonego lekarzowi
stażyście przez pracodawcę.
3. Przedłużenie czasu trwania stażu podyplomowego następuje na okres
realizacji tej części programu stażu podyplomowego, która nie została zrealizowana.
Podmiot, o którym mowa w art. 15e ust. 1, powiadamia o tym fakcie właściwą
okręgową radę lekarską.
4. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1–5, umowę o pracę z lekarzem
stażystą zawiera się na czas określony, odpowiadający sumie okresów
przedłużających staż.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 6, umowę o pracę z lekarzem
stażystą zawiera się na czas niezbędny do zrealizowania dyżurów medycznych
obejmujących liczbę godzin niezrealizowanych dyżurów.
6. W uzasadnionych przypadkach, innych niż określone w ust. 2, zgodę na
dodatkowe przedłużenie okresu trwania stażu podyplomowego może wyrazić
właściwa okręgowa rada lekarska w porozumieniu z marszałkiem województwa.
7. Lekarz stażysta, który nie ukończył albo nie odbył stażu podyplomowego
w terminie 5 lat od dnia uzyskania prawa wykonywania zawodu, odbywa staż
podyplomowy na podstawie umowy cywilnoprawnej o szkolenie zawartej
z podmiotem wskazanym przez właściwą okręgową radę lekarską. W umowie określa
się zakres wzajemnych zobowiązań. Okręgowa rada lekarska przyznaje lekarzowi
ponownie prawo wykonywania zawodu określone w art. 5 ust. 7 oraz art. 7 ust. 2.

Art. 15b. 1. Lekarz stażysta odbywa staż podyplomowy pod nadzorem lekarza
albo lekarza dentysty posiadającego specjalizację, o której mowa w art. 64 ust. 1, albo
tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny, albo lekarza, który zaliczył w toku
szkolenia specjalizacyjnego moduł podstawowy, albo lekarza albo lekarza dentysty,
który ukończył 3. rok szkolenia specjalizacyjnego w specjalizacjach jednolitych lub
lekarza albo lekarza dentysty, który zdał Państwowy Egzamin Modułowy, zwanego
dalej „opiekunem”. Lekarz dentysta może także odbywać staż podyplomowy pod
nadzorem lekarza dentysty wykonującego zawód przez okres co najmniej 3 lat,
z zastrzeżeniem, że do stażu zawodowego lekarza nadzorującego nie wlicza się okresu
realizowania stażu podyplomowego lekarza dentysty.
2. Lekarz stażysta jest uprawniony do wykonywania zawodu wyłącznie
w miejscu odbywania stażu podyplomowego, z zastrzeżeniem art. 30, oraz w sytuacji
gdy jednocześnie prowadzi prace badawcze w dziedzinie nauk medycznych pod
kierunkiem lekarza posiadającego prawo wykonywania zawodu.
3. Lekarz stażysta jest uprawniony do:
1) przedmiotowego i podmiotowego badania pacjenta oraz udzielania, po
konsultacji z opiekunem, porad lekarskich;
2) wydawania, po konsultacji z opiekunem, zleceń lekarskich;
3) wydawania skierowań na badania laboratoryjne oraz inne badania diagnostyczne,
a po uzgodnieniu z opiekunem lub z lekarzem wskazanym przez opiekuna – na
badania wymagające metod diagnostycznych i leczniczych stwarzających
podwyższone ryzyko dla pacjenta;
4) samodzielnego stosowania zleconych przez lekarza posiadającego prawo
wykonywania zawodu na czas nieokreślony metod diagnostycznych
i leczniczych, których praktyczna umiejętność została stwierdzona przez
opiekuna;
5) wspólnego z lekarzem posiadającym prawo wykonywania zawodu na czas
nieokreślony stosowania metod diagnostycznych i leczniczych stwarzających
podwyższone ryzyko dla pacjenta oraz wspólnego z nim wykonywania zabiegów
operacyjnych objętych programem stażu podyplomowego;
6) prowadzenia historii choroby i innej dokumentacji medycznej we współpracy
z opiekunem;
7) udzielania informacji o stanie zdrowia pacjenta;
8) zlecania czynności pielęgnacyjnych;
9) doraźnego podania lub zlecenia podania pacjentowi leków w stanach nagłych,
a jeżeli są to leki silnie lub bardzo silnie działające – po zasięgnięciu, w miarę
możliwości, opinii innego lekarza;
10) stwierdzania zgonu;
11) wystawiania recept, z wyłączeniem recept „pro auctore” i „pro familiae”, oraz
wydawania opinii i orzeczeń lekarskich po uzgodnieniu ich treści z opiekunem;
12) pełnienia dyżurów medycznych z lekarzem pełniącym dyżur samodzielnie.
4. Dyżur medyczny, o którym mowa w ust. 3 pkt 12, lekarz stażysta pełni w:
1) oddziale, w którym odbywa staż cząstkowy z zakresu chorób wewnętrznych,
pediatrii, chirurgii ogólnej, anestezjologii i intensywnej terapii;
2) szpitalnym oddziale ratunkowym w trakcie realizacji stażu cząstkowego
z zakresu medycyny ratunkowej;
3) innym oddziale, w którym lekarz stażysta odbywa staż cząstkowy w trakcie
części personalizowanej stażu.
5. Lekarz stażysta ma obowiązek:
1) realizowania stażu podyplomowego zgodnie z programem stażu
podyplomowego;
2) utrzymywania stałej współpracy z opiekunem;
3) bieżącego wypełniania, za pomocą SMK, „Elektronicznej karty stażu
podyplomowego lekarza” albo „Elektronicznej karty stażu podyplomowego
lekarza dentysty”, zwanych dalej „EKSP”.

Art. 15c. 1. Podmiotami uprawnionymi do prowadzenia stażu podyplomowego,
zwanymi dalej „podmiotami prowadzącymi staż”, w tym części stażu, zwanej dalej
„stażem cząstkowym”, lub części stażu cząstkowego, są:
1) podmiot leczniczy,
2) lekarz dentysta wykonujący działalność leczniczą w formie indywidualnej lub
grupowej praktyki lekarskiej, lub indywidualnej specjalistycznej praktyki
lekarskiej,
3) w przypadku stażu cząstkowego lub części stażu cząstkowego w dziedzinie
medycyny rodzinnej, lekarz wykonujący działalność leczniczą w formie
indywidualnej lub grupowej praktyki lekarskiej, lub indywidualnej
specjalistycznej praktyki lekarskiej, udzielający świadczeń z zakresu medycyny
rodzinnej
– wpisani na listę podmiotów uprawnionych do prowadzenia stażu podyplomowego
lekarza lub lekarza dentysty prowadzoną przez marszałka województwa, zwaną dalej
„listą podmiotów uprawnionych”.
2. Podmiot prowadzący staż, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, jest obowiązany
spełniać następujące warunki:
1) posiadać w swojej strukturze organizacyjnej zakład leczniczy udzielający
świadczeń zdrowotnych umożliwiających zrealizowanie programu co najmniej
jednego stażu cząstkowego lub co najmniej jednej części programu stażu cząstkowego w ramach komórek organizacyjnych o profilu odpowiadającym programowi stażu podyplomowego;
2) zatrudniać lekarzy posiadających kwalifikacje zawodowe odpowiadające
rodzajowi zajęć teoretycznych i szkoleń praktycznych określonych programem
stażu podyplomowego;
3) posiadać zaplecze diagnostyczno-terapeutyczne umożliwiające realizację
programu stażu podyplomowego;
4) jeżeli prowadzi szpital – udzielać stacjonarnych i całodobowych świadczeń
szpitalnych umożliwiających zrealizowanie objętych programem staży
cząstkowych.
3. Podmiot prowadzący staż, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, jest obowiązany
spełniać warunki określone w ust. 2 pkt 3 oraz posiadać kwalifikacje zawodowe,
o których mowa w art. 15b ust. 1.
4. Marszałek województwa, uwzględniając zasady i tryb odbywania stażu oraz
przewidywaną liczbę absolwentów jednolitych studiów magisterskich na kierunkach
lekarskich i lekarsko-dentystycznych mających stałe miejsce zamieszkania na
obszarze województwa, w porozumieniu z właściwą okręgową radą lekarską, ustala
listę podmiotów uprawnionych oraz maksymalną liczbę miejsc dla lekarzy stażystów
w tych podmiotach, którzy równocześnie mogą odbywać staż podyplomowy,
z wyjątkiem lekarzy, lekarzy dentystów powołanych do zawodowej służby wojskowej
i obowiązanych do odbycia stażu.
5. Informacje, o których mowa w ust. 4, marszałek województwa przekazuje
corocznie ministrowi właściwemu do spraw zdrowia w terminie do dnia 31 marca.
6. W przypadku przekształcenia, reorganizacji lub zmiany formy prawnej
podmiotu prowadzącego staż podmiot ten może nadal prowadzić staż podyplomowy,
staż cząstkowy lub część stażu cząstkowego do czasu ponownego wpisu na listę
podmiotów uprawnionych, jeżeli złoży marszałkowi województwa w terminie 14 dni
od dnia przekształcenia, reorganizacji lub zmiany formy prawnej podmiotu
prowadzącego staż oświadczenie o spełnianiu wymagań, o których mowa w ust. 2 albo 3.
7. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 6, zawiera:
1) nazwę podmiotu prowadzącego staż przed zmianą i po zmianie formy prawnej,
przekształceniu lub reorganizacji;
2) datę dokonania zmian, o których mowa w pkt 1;
3) deklarację spełniania warunków, o których mowa w ust. 2 albo 3.
8. Szkolenia, o których mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3–5, ust. 4 pkt 2–4 i ust. 5,
zapewniają:
1) regionalne centrum krwiodawstwa i krwiolecznictwa – w zakresie
transfuzjologii klinicznej, bezpieczeństwa pacjenta, w tym profilaktyki zakażeń,
w szczególności HIV, diagnostyki i leczenia AIDS, diagnostyki i leczenia HCV;
2) właściwa okręgowa izba lekarska – w zakresie komunikacji z pacjentem
i zespołem terapeutycznym oraz przeciwdziałania wypaleniu zawodowemu,
orzecznictwa lekarskiego, prawa medycznego, w tym bioetyki oraz zdrowia publicznego;
3) podmiot leczniczy udzielający świadczeń w zakresie onkologii wskazany przez
konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie onkologii klinicznej – w zakresie
profilaktyki onkologicznej oraz leczenia bólu.
9. Szkolenia, o których mowa w ust. 8 pkt 2, mogą być organizowane w formie
e-learningowej.
10. Szkolenia, o których mowa w ust. 8 pkt 2, mogą być także przeprowadzane
przez CMKP i uczelnie prowadzące kształcenie na kierunku lekarskim lub lekarsko-
-dentystycznym. Przepisów art. 15i ust. 2 i 3 nie stosuje się.

Art. 15d. 1. Okręgowa rada lekarska w drodze uchwały, w porozumieniu
z marszałkiem województwa, kieruje, za pomocą SMK, do odbycia stażu
podyplomowego na obszarze swojego działania lekarzy i lekarzy dentystów, którym
przyznała prawo wykonywania zawodu, o którym mowa w art. 5 ust. 7 oraz
art. 7 ust. 2, i których wpisała na listę członków izby.
2. Skierowanie, o którym mowa w ust. 1, następuje na wniosek lekarza albo
lekarza dentysty składany za pomocą SMK, zawierający:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) datę i miejsce urodzenia;
3) obywatelstwo;
4) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz państwo wydania;
5) miejsce zameldowania lub aktualnego zamieszkania;
6) posiadany tytuł zawodowy;
7) numer i datę wydania dyplomu lekarza albo lekarza dentysty albo zaświadczenia
o ukończeniu jednolitych studiów magisterskich na kierunku lekarskim albo
lekarsko-dentystycznym;
8) nazwę uczelni lub podstawowej jednostki organizacyjnej, w której zgłaszający
się ukończył jednolite studia magisterskie na kierunku lekarskim lub
lekarsko-dentystycznym, oraz datę ich ukończenia, a w przypadku lekarza albo
lekarza dentysty, który ukończył studia lekarskie lub lekarsko-dentystyczne
w innym państwie niż państwo członkowskie Unii Europejskiej – nazwę polskiej
uczelni, która przeprowadziła nostryfikację dyplomu lekarza albo lekarza
dentysty, albo datę wydania świadectwa złożenia LEW albo LDEW;
9) informacje, o których mowa w ust. 4;
10) proponowane miejsce odbycia stażu podyplomowego.
3. Okręgowa rada lekarska uwzględnia wnioski lekarzy lub lekarzy dentystów,
którzy ukończyli jednolite studia magisterskie w Rzeczypospolitej Polskiej, kierując
w pierwszej kolejności do odbycia tego stażu lekarzy albo lekarzy dentystów, którzy
ukończyli studia z kolejno najwyższą średnią arytmetyczną ocen z egzaminów
uzyskaną w okresie studiów, liczoną do dwóch cyfr po przecinku, obliczoną na
podstawie danych zawartych w karcie osiągnięć studenta, ze wskazaniem skali ocen,
jaka obowiązywała w uczelni, oraz biorąc pod uwagę maksymalną liczbę lekarzy
mogących jednocześnie odbywać staż w danym podmiocie uprawnionym do
prowadzenia stażu. W przypadku lekarzy albo lekarzy dentystów, którzy ukończyli
studia poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, okręgowa rada lekarska oblicza
średnią arytmetyczną ocen z egzaminów uzyskaną w okresie studiów, liczoną do
dwóch cyfr po przecinku, obliczoną na podstawie danych zawartych w suplemencie
dyplomu lekarza lub lekarza dentysty, w odniesieniu do skali ocen, jaka obowiązywała
na polskiej uczelni w danym roku.
4. Średnią ocen, o której mowa w ust. 3, podwyższa się o:
1) 0,5 punktu, jeżeli lekarz w trakcie studiów był pierwszym autorem, albo
0,2 punktu, jeżeli był współautorem przynajmniej jednej publikacji naukowej
opublikowanej w czasopiśmie aktualnego, w dacie opublikowania publikacji
naukowej, wykazu czasopism sporządzonego zgodnie z przepisami wydanymi
na podstawie art. 267 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo
o szkolnictwie wyższym i nauce, albo
2) 0,25 punktu, jeżeli lekarz w trakcie studiów uczestniczył w prowadzeniu
działalności pożytku publicznego w sferze ochrony i promocji zdrowia, w tym
działalności leczniczej w rozumieniu ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r.
o działalności leczniczej, potwierdzonej zaświadczeniem właściwego podmiotu
prowadzącego działalność pożytku publicznego w rozumieniu ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U.
z 2020 r. poz. 1057), lub uczestniczył w prowadzeniu działalności pożytku
publicznego w sferze ochrony i promocji zdrowia poza Rzecząpospolitą Polską,
potwierdzonej zaświadczeniem podmiotu prowadzącego działalność pożytku
publicznego.
5. W przypadku braku możliwości odbycia stażu podyplomowego przez lekarza
albo lekarza dentystę na obszarze działania okręgowej izby lekarskiej, której jest
członkiem, za zgodą tego lekarza albo lekarza dentysty okręgowa rada lekarska tej
izby uzgadnia z inną okręgową radą lekarską możliwość odbycia przez lekarza albo
lekarza dentystę stażu podyplomowego na obszarze jej działania.
6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, okręgowa rada lekarska, na obszarze
działania której lekarz albo lekarz dentysta będzie odbywał staż podyplomowy,
wpisuje tego lekarza albo lekarza dentystę na listę członków i kieruje go, za pomocą
SMK, do odbycia stażu podyplomowego.

Art. 15e. 1. Umowę, o której mowa w art. 15a ust. 1, lekarz albo lekarz dentysta
zawiera z podmiotem prowadzącym staż, spełniającym następujące warunki:
1) w przypadku stażu podyplomowego lekarza – będącym podmiotem leczniczym
udzielającym stacjonarnych i całodobowych świadczeń szpitalnych
umożliwiających realizację ramowego programu stażu podyplomowego lekarza
w ramach staży cząstkowych, co najmniej w dziedzinie chorób wewnętrznych
i chirurgii ogólnej,
2) w przypadku stażu podyplomowego lekarza dentysty – będącym podmiotem
leczniczym albo grupową praktyką lekarzy dentystów albo lekarzem dentystą
wykonującym indywidualną praktykę lekarską lub indywidualną specjalistyczną
praktykę lekarską, udzielającym świadczeń zdrowotnych w zakresie
umożliwiającym realizację ramowego programu stażu podyplomowego lekarza
dentysty w co najmniej dwóch z następujących dziedzin: stomatologii zachowawczej, chirurgii stomatologicznej, stomatologii dziecięcej i protetyce stomatologicznej
– mającym zawarte umowy z innymi podmiotami prowadzącymi staż, w celu
umożliwienia zrealizowania przez lekarza albo lekarza dentystę, w ramach
oddelegowania, tej części programu stażu podyplomowego, której realizacji nie może
zapewnić w zakresie udzielanych przez siebie świadczeń zdrowotnych.
2. Do czasu pracy lekarza stażysty nie stosuje się przepisu art. 96 ustawy z dnia
15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.

Art. 15f. 1. Dokumentem potwierdzającym zrealizowanie programu stażu
podyplomowego jest EKSP.
2. EKSP zawiera:
1) dane lekarza stażysty:
a) imię (imiona) i nazwisko,
b) datę urodzenia,
c) numer prawa wykonywania zawodu,
d) numer rejestracyjny lekarza stażysty w izbie lekarskiej;
2) nazwę izby lekarskiej, której członkiem jest lekarz stażysta;
3) nazwę podmiotu prowadzącego staż;
4) numer wpisu na listę podmiotów uprawnionych albo numer wpisu na listę
Ministra Obrony Narodowej, o której mowa w art. 15m ust. 1 pkt 1;
5) adres podmiotu prowadzącego staż podyplomowy;
6) okres, na jaki lekarz stażysta jest zatrudniony w podmiocie prowadzącym staż;
7) informację o terminie przedłużenia stażu podyplomowego ze wskazaniem
przyczyny, z powodu której staż podyplomowy został przedłużony;
8) imię i nazwisko koordynatora, o którym mowa w art. 15g ust. 1;
9) wskazanie staży cząstkowych, które zawiera:
a) imię i nazwisko opiekuna,
b) szczegółową informację dotyczącą przebiegu stażu cząstkowego wraz
z potwierdzeniem zrealizowania stażu zgodnie z programem;
10) wykaz szkoleń, o których mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3–5 albo ust. 4 pkt 2–4 oraz
ust. 5, wraz z każdorazową informacją o organizatorze szkolenia oraz
wykładowcy i potwierdzeniem jego odbycia;
11) wykaz umiejętności praktycznych wraz z potwierdzeniem ich wykonania przez
opiekuna;
12) opinię zawodową dotyczącą lekarza stażysty;
13) informację o zaliczeniu stażu podyplomowego;
14) datę zakończenia stażu podyplomowego.
3. Właściwa okręgowa rada lekarska potwierdza, za pomocą SMK, odbycie
i zaliczenie stażu podyplomowego na podstawie EKSP oraz, na wniosek lekarza
stażysty, wydaje zaświadczenie wygenerowane z SMK, potwierdzające odbycie stażu
podyplomowego.
4. Zaświadczenie zawiera:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) datę i miejsce urodzenia;
3) numer prawa wykonywania zawodu;
4) numer wpisu na listę podmiotów uprawnionych albo numer wpisu na listę
Ministra Obrony Narodowej, o której mowa w art. 15m ust. 1 pkt 1;
5) nazwę i adres podmiotu prowadzącego staż;
6) datę zakończenia stażu podyplomowego.
5. Zaświadczenie, oprócz danych wskazanych w ust. 4, zawiera również
adnotację: „Niniejsze zaświadczenie jest zaświadczeniem o ukończeniu stażu
podyplomowego wskazanym w odniesieniu do Rzeczypospolitej Polskiej
w przepisach Unii Europejskiej dotyczących uznawania kwalifikacji zawodowych.”.

Art. 15g. 1. Podmiot prowadzący staż, w porozumieniu z właściwą okręgową
radą lekarską, wyznacza koordynatora szkolenia lekarza stażysty, zwanego dalej
„koordynatorem”.
2. W podmiocie leczniczym koordynatora wyznacza, za pomocą SMK,
kierownik podmiotu spośród lekarzy wykonujących w nim zawód, posiadających
specjalizację, a w przypadku gdy staż podyplomowy prowadzi lekarz, o którym mowa
w art. 15c ust. 1 pkt 2 albo 3, funkcję koordynatora pełni ten lekarz.
3. Koordynator:
1) planuje i nadzoruje, za pomocą SMK, przebieg realizacji stażu podyplomowego
oraz, wspólnie z opiekunem, decyduje w sprawach związanych ze szkoleniem
lekarzy stażystów, wystawia lekarzom stażystom opinię dotyczącą predyspozycji zawodowych oraz zalicza staż podyplomowy, po stwierdzeniu zrealizowania
programu stażu podyplomowego w EKSP;
2) ustala z lekarzem stażystą, za pomocą SMK, indywidualny harmonogram
realizacji personalizowanej części programu stażu;
3) organizuje seminaria dotyczące realizacji programu poszczególnych staży
cząstkowych;
4) potwierdza w EKSP odbycie szkoleń, o których mowa w art. 15 ust. 3 pkt 4 i 5,
ust. 4 pkt 3 i 4 i ust. 5, na podstawie przedstawionych zaświadczeń
wystawionych przez organizatorów szkoleń;
5) potwierdza w EKSP udział lekarza stażysty w konferencjach, kursach lub
szkoleniach, o których mowa w art. 15 ust. 6, na podstawie przedstawionych
dokumentów poświadczających ukończenie wskazanej formy kształcenia.
4. Za wykonywanie zadań określonych w ust. 3 koordynator otrzymuje
wynagrodzenie ze środków, o których mowa w art. 15i ust. 3 pkt 1.

Art. 15h. 1. Opiekun wyznaczany każdorazowo przez koordynatora, za pomocą
SMK, spośród osób wskazanych w sposób określony w ust. 3, jest odpowiedzialny za
realizację przez lekarza stażystę programu stażu cząstkowego lub części stażu
cząstkowego.
2. Opiekun może nadzorować odbywanie stażu cząstkowego wyłącznie przez
jednego lekarza stażystę, a w sytuacji szczególnie uzasadnionej, za zgodą
koordynatora, przez dwóch lekarzy stażystów.
3. Opiekunem w:
1) podmiocie leczniczym jest lekarz wskazany przez kierownika tego podmiotu,
z tym że w oddziale albo innej komórce organizacyjnej szpitala opiekuna
wskazuje ordynator albo inny lekarz kierujący oddziałem, spośród lekarzy
wykonujących zawód w tym oddziale albo komórce;
2) indywidualnej praktyce lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyce
lekarskiej lub grupowej praktyce lekarskiej wykonywanej przez lekarza albo
w indywidualnej praktyce lekarskiej albo indywidualnej specjalistycznej
praktyce lekarskiej albo grupowej praktyce lekarskiej wykonywanej przez
lekarza dentystę, jest lekarz prowadzący tę praktykę.
4. Opiekun potwierdza w EKSP realizację staży, o których mowa
w art. 15 ust. 3 pkt 1, 2 i 6 oraz ust. 4 pkt 1 i 5.

Art. 15i. 1. Organizacja, finansowanie oraz zapewnienie warunków odbywania
stażu podyplomowego przez lekarzy będących obywatelami:
1) polskimi zamierzających wykonywać zawód na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, mających stałe miejsce zamieszkania na obszarze województwa,
2) innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
mających miejsce zamieszkania na obszarze województwa,
3) innego państwa niż Rzeczpospolita Polska oraz państwo członkowskie Unii
Europejskiej, mających miejsce zamieszkania na obszarze województwa
– zamierzających odbywać staż podyplomowy na obszarze tego województwa, jest
zadaniem marszałka województwa z zakresu administracji rządowej. Koszt obsługi
tego zadania wynosi 123 zł za każdego finansowanego lekarza stażystę.
2. Środki przeznaczone na sfinansowanie stażu podyplomowego, w tym na
pokrycie kosztów obsługi, o której mowa w ust. 1, przekazuje marszałkowi
województwa minister właściwy do spraw zdrowia na podstawie umowy zawartej
między ministrem właściwym do spraw zdrowia a marszałkiem województwa.
Umowa ta określa wysokość środków oraz sposób i tryb ich przekazywania
i rozliczania.
3. Środki finansowe, o których mowa w ust. 2, marszałek województwa
przekazuje:
1) podmiotowi prowadzącemu staż, z którym lekarz stażysta zawarł umowę,
o której mowa w art. 15a ust. 1;
2) okręgowym izbom lekarskim;
3) podmiotom, o których mowa w art. 15c ust. 8 pkt 1 i 3.
4. Lekarz stażysta otrzymuje zasadnicze wynagrodzenie miesięczne
w wysokości ustalonej na podstawie ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie
ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących
zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2020 r. poz. 830)
i ogłaszanej przez ministra właściwego do spraw zdrowia w Biuletynie Informacji
Publicznej nie później niż do dnia 30 marca każdego roku.

Art. 15j. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia może uznać, w drodze decyzji,
staż podyplomowy odbyty przez lekarza albo lekarza dentystę w państwie:
1) niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej,
2) członkowskim Unii Europejskiej
– za równoważny w całości albo w części ze stażem podyplomowym obowiązującym
w Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Dyrektor CMKP wykonuje w imieniu ministra właściwego do spraw zdrowia
zadania tego ministra w odniesieniu do czynności określonych w ust. 7 i 8 jako organ
prowadzący postępowanie.
3. Lekarz lub lekarz dentysta, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, występuje
z wnioskiem o uznanie stażu podyplomowego do ministra właściwego do spraw
zdrowia za pośrednictwem dyrektora CMKP. Dyrektor CMKP informuje ministra
właściwego do spraw zdrowia o wpłynięciu tego wniosku.
4. Do wniosku lekarz albo lekarz dentysta dołącza potwierdzone przez właściwe
organy państwa, w którym odbył staż podyplomowy lub wykonywał zawód,
dokumenty obejmujące dane i informacje dotyczące:
1) prawa wykonywania zawodu w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, albo
innego dokumentu, na podstawie którego lekarz, lekarz dentysta odbył staż
podyplomowy;
2) programu i czasu realizacji stażu podyplomowego i miejsc jego odbywania;
3) organów lub instytucji, które dokonały końcowego zaliczenia stażu
podyplomowego;
4) potwierdzenia dotychczasowego przebiegu pracy zawodowej, zawierającego
informacje o rodzaju i zakresie udzielanych świadczeń zdrowotnych;
5) dyplomów lub zaświadczeń o uzyskanych kwalifikacjach zawodowych;
6) opinii zawodowej wystawionej przez uprawnioną osobę z ostatniego miejsca
wykonywania zawodu.
5. Dokumenty, o których mowa w ust. 4, składa się w oryginale albo w formie
kopii poświadczonej notarialnie za zgodność z oryginałem wraz z tłumaczeniami na
język polski dokonanymi przez tłumacza przysięgłego prowadzącego działalność
w Rzeczypospolitej Polskiej lub w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej.
6. Dyplomy lekarza, lekarza dentysty lub zaświadczenia o uzyskanych
kwalifikacjach zawodowych wydane w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, muszą być:
1) zalegalizowane przez konsula Rzeczypospolitej Polskiej właściwego dla
państwa, na którego terytorium lub w którego systemie szkolnictwa wyższego
wydano ten dokument, albo
2) opatrzone klauzulą apostille, jeżeli dokument został wydany przez szkołę wyższą
działającą w systemie szkolnictwa wyższego państwa będącego stroną
Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów
urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r.
7. Dyrektor CMKP dokonuje weryfikacji wniosku pod kątem kompletności
złożonych dokumentów oraz zapewnia obsługę organizacyjno-techniczną związaną
z działalnością zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 9.
8. W przypadku stwierdzenia niekompletności wniosku dyrektor CMKP wzywa
wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie wskazanym w wezwaniu, pod
rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. O pozostawieniu wniosku bez
rozpoznania dyrektor CMKP informuje ministra właściwego do spraw zdrowia.
9. Zespół ekspertów powoływany i odwoływany przez ministra właściwego do
spraw zdrowia wydaje merytoryczną opinię na temat odbytego stażu podyplomowego
w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, jako równoważnego w całości lub
w części ze stażem obowiązującym w Rzeczypospolitej Polskiej.
10. W skład zespołu ekspertów wchodzą lekarze posiadający tytuł specjalisty
w dziedzinach medycyny objętych programem stażu podyplomowego, będący
przedstawicielami:
1) CMKP;
2) konsultantów krajowych w dziedzinach: chorób wewnętrznych, chirurgii
ogólnej, pediatrii, medycyny rodzinnej i medycyny ratunkowej, a w odniesieniu
do stażu lekarza dentysty – konsultantów krajowych w dziedzinach: chirurgii
stomatologicznej, stomatologii dziecięcej, ortodoncji, periodontologii, protetyki
stomatologicznej i stomatologii zachowawczej z endodoncją;
3) Konferencji Rektorów Akademickich Uczelni Medycznych;
4) Naczelnej Rady Lekarskiej.
11. Zespół ekspertów zbiera się w miarę potrzeby, nie rzadziej jednak niż raz na
kwartał, chyba że nie został złożony żaden kompletny wniosek.
12. Uznanie stażu podyplomowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, za
równoważny w całości albo w części ze stażem podyplomowym obowiązującym
w Rzeczypospolitej Polskiej może nastąpić po stwierdzeniu, że:
1) program odbytego stażu podyplomowego albo jego część odpowiada w istotnych
elementach merytorycznych programowi obowiązującemu w Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) dotychczasowe wykonywanie zawodu odbywało się w okresie i na zasadach,
które mogą być uznane za równoważne w całości albo w części z odbyciem stażu
podyplomowego obowiązującego w Rzeczypospolitej Polskiej.
13. Dyrektor CMKP w terminie 14 dni od dnia posiedzenia zespołu ekspertów
przekazuje opinię tego zespołu wraz z aktami sprawy do ministra właściwego do
spraw zdrowia. Minister właściwy do spraw zdrowia, biorąc pod uwagę przekazane
akta sprawy wraz z opinią, wydaje decyzję w sprawie uznania stażu podyplomowego
w części albo w całości za równoważny ze stażem podyplomowym obowiązującym
w Rzeczypospolitej Polskiej.
14. Lekarz lub lekarz dentysta, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, występuje
z wnioskiem o uznanie stażu podyplomowego do ministra właściwego do spraw
zdrowia.
15. Do wniosku, o którym mowa w ust. 14, lekarz albo lekarz dentysta dołącza:
1) dyplom potwierdzający ukończenie studiów na kierunku lekarskim albo
lekarsko-dentystycznym lub zaświadczenie o ukończeniu jednolitych studiów
magisterskich na kierunku lekarskim albo lekarsko-dentystycznym;
2) dokumenty, na podstawie których był odbywany staż podyplomowy;
3) dokumenty zawierające program i czas realizacji stażu podyplomowego oraz
miejsce jego odbywania, potwierdzone przez uprawnioną osobę.
16. Dokumenty, o których mowa w ust. 15, składa się w oryginale albo w formie
kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem przez notariusza albo przez
występującego w sprawie pełnomocnika wnioskodawcy będącego adwokatem albo
radcą prawnym wraz z tłumaczeniami dokumentów obcojęzycznych na język polski
dokonanymi przez tłumacza przysięgłego prowadzącego działalność
w Rzeczypospolitej Polskiej lub w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej.
17. Minister właściwy do spraw zdrowia uznaje staż podyplomowy, o którym
mowa w ust. 1 pkt 2, za równoważny w całości albo w części ze stażem
podyplomowym obowiązującym w Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli stwierdzi, że
program odbytego stażu podyplomowego albo jego część odpowiada w istotnych elementach merytorycznych programowi obowiązującemu w Rzeczypospolitej Polskiej.
18. Lekarz lub lekarz dentysta, któremu minister właściwy do spraw zdrowia
uznał staż podyplomowy odbyty w państwach, o których mowa w ust. 1, za
równoważny w części ze stażem podyplomowym obowiązującym w Rzeczypospolitej
Polskiej, realizuje program stażu podyplomowego w nieuznanej części.
19. Okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza albo
prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty na czas realizacji stażu
podyplomowego.
20. Program stażu podyplomowego, na podstawie którego następuje weryfikacja
wniosków, o których mowa w ust. 3 i 14, minister właściwy do spraw zdrowia
publikuje na stronie Biuletynu Informacji Publicznej urzędu obsługującego ministra
właściwego do spraw zdrowia.

Art. 15k. 1. Marszałek województwa, Minister Obrony Narodowej, wojewoda,
podmiot prowadzący staż, właściwa okręgowa rada lekarska oraz Wojskowa Rada
Lekarska w celu wykonywania zadań związanych z realizacją stażu podyplomowego
lekarzy i lekarzy dentystów przetwarzają dane lekarzy i lekarzy dentystów zgodnie ze
swoją właściwością i w zakresie wynikającym z realizacji zadań określonych
w ustawie.
2. Dane dotyczące powodów i okresów absencji w pracy, orzeczeń o stanie
zdrowia i niepełnosprawności oraz trybu rozwiązania umowy o pracę nie mogą być
przetwarzane w celu innym niż finansowanie stażu podyplomowego, przedłużanie
stażu podyplomowego i nadzór nad odbywaniem stażu podyplomowego, a dostęp do
tych danych mogą mieć wyłącznie osoby posiadające pisemne upoważnienie do ich
przetwarzania wydane przez marszałka województwa, Ministra Obrony Narodowej,
wojewodę, podmiot prowadzący staż, właściwą okręgową radę lekarską albo
Wojskową Radę Lekarską. Osoby posiadające pisemne upoważnienie są obowiązane
do zachowania poufności tych danych.

Art. 15l. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej
Rady Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) program stażu podyplomowego lekarza i program stażu podyplomowego lekarza
dentysty oraz sposób ich realizacji i czas odbywania, uwzględniający część stałą
i część personalizowaną stażu,
2) wzór oświadczenia, o którym mowa w art. 15c ust. 6,
3) sposób organizacji stażu podyplomowego, w tym dyżurów medycznych, oraz
warunki jego odbywania i zaliczania,
4) szczegółowe zadania opiekuna i koordynatora,
5) szczegółowy zakres kosztów i wysokość środków finansowych, o których mowa
w art. 15i ust. 3,
6) wzór umowy, o której mowa w art. 15a ust. 1
– uwzględniając konieczność uzyskania właściwych kwalifikacji zawodowych przez
lekarzy stażystów, prawidłowej organizacji, przeprowadzania i finansowania oraz
prowadzenia nadzoru nad stażem podyplomowym.

Art. 15m. 1. Minister Obrony Narodowej, po zasięgnięciu opinii Wojskowej
Rady Lekarskiej, ustala:
1) listę podmiotów uprawnionych do prowadzenia staży obejmującą podległe lub
nadzorowane przez niego podmioty lecznicze oraz inne podmioty uprawnione do
prowadzenia szkoleń określonych programem stażu podyplomowego;
2) corocznie listę lekarzy stażystów będących żołnierzami w czynnej służbie
wojskowej, obowiązanych do odbycia stażu podyplomowego.
2. Lekarz stażysta odbywa staż podyplomowy na stanowisku lekarza stażysty
albo lekarza dentysty stażysty, na które zostaje wyznaczony przez właściwy organ
wojskowy, z jednoczesnym powiadomieniem Wojskowej Rady Lekarskiej.
3. Lekarz stażysta otrzymuje uposażenie określone przepisami o zawodowej
służbie wojskowej i uposażeniu żołnierzy.
4. Organizacja, finansowanie oraz zapewnienie warunków odbywania stażu
podyplomowego przez lekarzy stażystów jest zadaniem Ministra Obrony Narodowej.
5. Środki finansowe, które Minister Obrony Narodowej przekazuje:
1) podmiotom wymienionym w ust. 1 pkt 1, obejmują:
a) uposażenia lekarzy stażystów będących żołnierzami, w tym wynagrodzenia
za dyżury,
b) ryczałt obejmujący wynagrodzenia koordynatorów, koszty czynności
administracyjnych oraz inne koszty wynikające z realizacji przez lekarza stażystę będącego żołnierzem programu stażu, a w przypadku lekarza
dentysty stażysty będącego żołnierzem również dofinansowanie kosztów
materiałowych związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych
w ramach realizacji programu stażu przez tego lekarza stażystę,
c) koszty prowadzenia szkoleń, o których mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3–5,
ust. 4 pkt 2–4 i ust. 5, dla lekarzy stażystów będących żołnierzami;
2) Wojskowej Izbie Lekarskiej, obejmują koszty czynności administracyjnych
niezbędnych do realizacji przez Wojskową Izbę Lekarską zadań określonych
w ustawie.

Art. 15n. 1. Wojewoda oraz odpowiednio Minister Obrony Narodowej sprawuje
nadzór nad odbywaniem stażu podyplomowego oraz w zakresie spełniania przez
podmioty prowadzące ten staż warunków, o których mowa w art. 15c ust. 2 i 3 oraz
w art. 15e ust. 1.
2. Wojewoda oraz odpowiednio Minister Obrony Narodowej, w ramach nadzoru,
o którym mowa w ust. 1, są uprawnieni do:
1) wizytacji podmiotu wpisanego na listę podmiotów uprawnionych albo na listę,
o której mowa w art. 15m ust. 1 pkt 1;
2) żądania dokumentacji dotyczącej realizacji programu stażu podyplomowego,
w tym ankiet, o których mowa w art. 19k, oraz jego finansowania;
3) żądania ustnych i pisemnych wyjaśnień dotyczących realizacji programu stażu
podyplomowego przez lekarza stażystę;
4) kontroli spełnienia warunków, o których mowa w art. 15c ust. 2 i 3 oraz
w art. 15e ust. 1;
5) wydawania zaleceń pokontrolnych;
6) przekazywania informacji dotyczących przeprowadzonej kontroli marszałkowi
województwa i okręgowej radzie lekarskiej.
3. Kontrola jest przeprowadzana przez osoby upoważnione przez wojewodę oraz
odpowiednio Ministra Obrony Narodowej do wykonywania czynności kontrolnych.
4. Z przeprowadzonych czynności kontrolnych sporządza się protokół, który
zawiera:
1) nazwę i adres podmiotu prowadzącego staż;
2) miejsce odbywania stażu podyplomowego;
3) datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych;
4) imiona i nazwiska osób wykonujących te czynności;
5) opis stanu faktycznego;
6) stwierdzone nieprawidłowości;
7) wnioski osób wykonujących czynności kontrolne;
8) datę i miejsce sporządzenia protokołu;
9) informację o braku zastrzeżeń albo informację o odmowie podpisania protokołu
przez kierownika podmiotu prowadzącego staż.
5. Protokół podpisują osoby wykonujące czynności kontrolne oraz kierownik
podmiotu prowadzącego staż.
6. Jeżeli po sporządzeniu protokołu, a przed jego podpisaniem podmiot
prowadzący staż zgłosi umotywowane zastrzeżenia co do faktów stwierdzonych
w trakcie kontroli i opisanych w protokole, osoby wykonujące czynności kontrolne są
obowiązane zbadać dodatkowo te fakty i uzupełnić protokół.
7. Odmowa podpisania protokołu przez kierownika podmiotu prowadzącego staż
nie stanowi przeszkody do podpisania protokołu przez osoby wykonujące czynności
kontrolne.
8. Jeden egzemplarz protokołu przekazuje się podmiotowi prowadzącemu staż.
9. Podmiot prowadzący staż, w terminie 7 dni od dnia otrzymania protokołu, ma
prawo do wniesienia zastrzeżeń co do sposobu przeprowadzenia czynności
kontrolnych oraz ustaleń zawartych w protokole.
10. Wojewoda lub odpowiednio Minister Obrony Narodowej wydaje zalecenia
pokontrolne mające na celu usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości i określa
termin ich wykonania.
11. W przypadku stwierdzenia rażącego naruszenia warunków wymaganych do
prowadzenia stażu podyplomowego oraz niezastosowania się do zaleceń
pokontrolnych wojewoda składa do marszałka województwa wniosek o skreślenie
podmiotu z listy podmiotów uprawnionych. Marszałek województwa, w drodze
decyzji, skreśla podmiot z tej listy.
12. W przypadku stwierdzenia rażącego naruszenia warunków wymaganych do
prowadzenia stażu podyplomowego oraz niezastosowania się do zaleceń
pokontrolnych Minister Obrony Narodowej skreśla, w drodze decyzji, podmiot z listy,
o której mowa w art. 15m ust. 1 pkt 1.
13. Podmiot prowadzący staż jest obowiązany dokonać corocznie oceny
realizacji programu stażu podyplomowego przez lekarzy stażystów i przekazać tę
ocenę, w terminie do dnia 31 marca roku następującego po roku, którego dotyczy
ocena, odpowiednio marszałkowi województwa albo Ministrowi Obrony Narodowej.
14. Marszałek województwa oraz odpowiednio Minister Obrony Narodowej
dokonuje całościowej oceny realizacji programu stażu podyplomowego przez lekarzy
stażystów w danym roku kalendarzowym, uwzględniając ocenę, o której mowa
w ust. 13.
15. Marszałek województwa oraz Minister Obrony Narodowej przedstawia
ocenę, o której mowa w ust. 14, odpowiednio właściwej okręgowej radzie lekarskiej
albo Wojskowej Radzie Lekarskiej w terminie do dnia 31 maja roku następującego po
roku, którego dotyczy ocena.

Art. 15o. 1. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu
epidemii lekarz stażysta może zostać skierowany przez:
1) wojewodę do pracy przy zwalczaniu epidemii na podstawie art. 47 ustawy z dnia
5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych
u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239, z późn. zm.) do podmiotu, w którym
odbywa staż albo do innego podmiotu, albo
2) pracodawcę do realizacji innych zadań niż wynikające z umowy o pracę zawartej
na czas określony w celu przygotowania zawodowego obejmującego realizację
programu stażu podyplomowego, jeżeli nie zostanie wydana decyzja, o której
mowa w pkt 1.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1, muszą być dostosowane do poziomu
wiedzy i umiejętności kierowanego lekarza stażysty oraz podlegać nadzorowi
i kierownictwu lekarza specjalisty wyznaczonego przez kierownika jednostki, do
której został skierowany lekarz stażysta.
3. Na wniosek lekarza stażysty właściwa miejscowo okręgowa rada lekarska
może uznać okres, w którym lekarz ten nie realizował programu stażu
podyplomowego, za równoważny z realizowaniem tego programu, jeżeli realizował
w tym czasie zadania wyznaczone na podstawie ust. 1.
4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do lekarza stażysty powołanego do
zawodowej służby wojskowej.
5. Przepisy ust. 1 pkt 1 i ust. 2 stosuje się do lekarzy, którzy ukończyli staż
podyplomowy i nie uzyskali prawa wykonywania zawodu lekarza z powodu
niezłożenia z wynikiem pozytywnym LEK albo LDEK.
6. Lekarze, o których mowa w ust. 5, w czasie pracy przy zwalczaniu epidemii
na podstawie art. 47 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu
zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, są uznawani za lekarzy w trakcie stażu
podyplomowego i wykonują zawód na podstawie prawa wykonywania zawodu,
o którym mowa w art. 5 ust. 7.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Lekarz może uzyskać tytuł specjalisty w określonej dziedzinie
medycyny:
1) po odbyciu szkolenia specjalizacyjnego oraz
2) po złożeniu Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego, zwanego dalej „PES”,
albo
3) po uznaniu za równoważny tytułu specjalisty uzyskanego za granicą.
2. Szkolenie specjalizacyjne w określonej dziedzinie medycyny jest szkoleniem
modułowym i składa się z:
1) modułu podstawowego, odpowiadającego podstawowemu zakresowi wiedzy
teoretycznej i umiejętności praktycznych z danej dziedziny medycyny lub
wspólnego dla pokrewnych dziedzin medycyny, oraz
2) modułu specjalistycznego, odpowiadającego profilowi specjalizacji, w którym
lekarz może kontynuować szkolenie specjalizacyjne po ukończeniu określonego
modułu podstawowego, albo
3) modułu jednolitego, właściwego dla danej specjalizacji
– z uwzględnieniem nowoczesnych metod dydaktycznych, w tym z możliwością ich
realizacji w symulowanych warunkach klinicznych.
3. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne po zaliczeniu modułu
podstawowego może zmienić dziedzinę medycyny, w której zamierza kontynuować
szkolenie specjalizacyjne na podstawie tego samego modułu podstawowego, pod
warunkiem zakwalifikowania się do jego odbywania w ramach postępowania kwalifikacyjnego, o którym mowa w art. 16c ust. 7. W przypadku zakwalifikowania się do
odbycia szkolenia w innej dziedzinie medycyny wojewoda, Minister Obrony Narodowej albo minister właściwy do spraw wewnętrznych kierują lekarza do odbycia modułu specjalistycznego.
4. Lekarz posiadający stopień naukowy doktora habilitowanego i mający
odpowiedni dorobek zawodowy i naukowy w zakresie:
1) modułu specjalistycznego, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, oraz posiadający tytuł
specjalisty lub specjalizację II stopnia w dziedzinie odpowiadającej modułowi
podstawowemu lub ukończony i zaliczony przez kierownika specjalizacji moduł
podstawowy, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, albo
2) modułu jednolitego, o którym mowa w ust. 2 pkt 3
– może ubiegać się, za pomocą SMK, o skierowanie go do odbywania odpowiednio
modułu specjalistycznego albo szkolenia specjalizacyjnego w ramach modułu
jednolitego, bez postępowania kwalifikacyjnego, za zgodą konsultanta krajowego
właściwego w danej dziedzinie medycyny. W tym celu lekarz składa wniosek,
o którym mowa w art. 16c ust. 1.
4a. W przypadku lekarza, o którym mowa w ust. 4, przepisy art. 16c ust. 2–
5 stosuje się odpowiednio.
5. W przypadku lekarza, o którym mowa w ust. 4, który rozpoczął szkolenie
specjalizacyjne, kierownik specjalizacji może wystąpić do dyrektora CMKP o uznanie
dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze
zrealizowaniem przez niego w części albo w całości modułu specjalistycznego albo
modułu jednolitego.
6. W przypadku lekarza, o którym mowa w ust. 4, zakwalifikowanego do
odbywania szkolenia specjalizacyjnego w trybie postępowania kwalifikacyjnego,
kierownik specjalizacji w porozumieniu z konsultantem krajowym właściwym
w danej dziedzinie medycyny może wystąpić do dyrektora CMKP o uznanie
dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze
zrealizowaniem przez niego w części albo w całości programu modułu
specjalistycznego albo modułu jednolitego.
7. Dyrektor CMKP, na podstawie opinii powołanego przez niego zespołu, może,
w drodze decyzji, uznać:
1) dotychczasowy dorobek naukowy i zawodowy lekarza, o którym mowa
w ust. 4–6, za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w całości szczegółowego programu modułu specjalistycznego albo modułu jednolitego
i dopuścić tego lekarza do PES;
2) dotychczasowy dorobek naukowy i zawodowy lekarza, o którym mowa
w ust. 4–6, za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w części
szczegółowego programu modułu specjalistycznego albo modułu jednolitego.
8. W skład zespołu, o którym mowa w ust. 7, wchodzą:
1) konsultant krajowy właściwy dla danej dziedziny medycyny albo odpowiednio
konsultant krajowy w dziedzinie lub dziedzinach medycyny związanych
z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie
wojny i pokoju lub konsultant wojskowej służby zdrowia;
2) kierownik specjalizacji;
3) przedstawiciel towarzystwa naukowego lub instytutu badawczego właściwych
dla danej dziedziny medycyny;
4) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający tytuł specjalisty w danej
dziedzinie medycyny i stopień naukowy doktora habilitowanego.
9. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw zdrowia może
uznać dotychczasowy dorobek zawodowy i naukowy lekarza za równoważny
z realizacją programu specjalizacji w nowej dziedzinie medycyny, nieobjętej
dotychczasowym systemem szkolenia specjalizacyjnego, i podjąć decyzję
o dopuszczeniu lekarza do PES. Przepisy ust. 7 i 8 stosuje się odpowiednio.
9a. Decyzje, o których mowa w ust. 7 i 9, przekazuje się za pomocą SMK
i dodatkowo podaje w nim:
1) datę decyzji;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
3) przedmiot decyzji;
4) rodzaj rozstrzygnięcia;
5) organ wydający decyzję.
10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wykaz specjalizacji, o których mowa w ust. 2 pkt 2, oraz sposób i tryb uznawania
dorobku zawodowego i naukowego lekarza, kierując się równoważnością dorobku
zawodowego i naukowego lekarza z danym programem specjalizacji.

Art. 16a. 1. Dokument potwierdzający formalne kwalifikacje w zakresie
specjalizacji lekarskiej lub lekarsko-dentystycznej lekarza lub lekarza dentysty będącego obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, wydany przez
właściwe władze innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, spełniający minimalne wymogi kształcenia określone w przepisach Unii
Europejskiej, wymieniony w wykazie, o którym mowa w ust. 3, jest równoważny
z dokumentem poświadczającym tytuł specjalisty.
2. Za równoważne z tytułem specjalisty w dziedzinie medycyny uważa się
również kwalifikacje potwierdzone:
1) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarskiej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:
a) 20 grudnia 1976 r. w Królestwie Belgii, Królestwie Danii, Republice
Francuskiej, Królestwie Niderlandów, Republice Irlandii, Wielkim
Księstwie Luksemburga, Republice Federalnej Niemiec, Republice
Włoskiej lub Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,
b) 1 stycznia 1981 r. w Republice Greckiej,
c) 1 stycznia 1986 r. w Królestwie Hiszpanii lub Republice Portugalii,
d) 3 kwietnia 1992 r. w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej, który
upoważnia do wykonywania zawodu lekarza specjalisty na terytorium
Republiki Federalnej Niemiec na tych samych zasadach jak dokument
potwierdzający kwalifikacje przyznany przez właściwe organy Republiki
Federalnej Niemiec i wymieniony w wykazie, o którym mowa w ust. 3,
e) 1 stycznia 1994 r. w Republice Austrii, Republice Finlandii, Królestwie
Szwecji, Republice Islandii lub Królestwie Norwegii,
f) 1 maja 1995 r. w Księstwie Liechtensteinu,
g) 1 czerwca 2002 r. w Konfederacji Szwajcarskiej,
h) 1 maja 2004 r. w Republice Czeskiej, Republice Słowackiej, Republice
Słowenii, Republice Litewskiej, Republice Łotewskiej, Republice
Estońskiej, Republice Węgierskiej, Republice Malty lub Republice
Cypryjskiej,
i) 1 stycznia 2007 r. w Republice Bułgarii lub Rumunii,
j) 1 lipca 2013 r. w Republice Chorwacji
– oraz zaświadczeniem wydanym przez właściwe organy państwa
członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzającym, że lekarz faktycznie i zgodnie z prawem wykonywał zawód jako specjalista w danej dziedzinie przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
2) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarskiej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:
a) 20 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Estońskiej,
b) 21 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Łotewskiej,
c) 11 marca 1990 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
w przypadku Republiki Litewskiej,
d) 25 czerwca 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Słowenii,
da) 8 października 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki
Chorwacji,
e) 1 stycznia 1993 r. w byłej Czechosłowacji w przypadku Republiki Czeskiej
lub Republiki Słowackiej
– oraz zaświadczeniem wydanym przez właściwe organy odpowiednio Republiki
Estońskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Słowenii,
Republiki Chorwacji, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej
potwierdzającym, że dokument ten ma na terytorium tych państw taką samą moc,
jak dokumenty wymienione w odniesieniu do tych państw w wykazie, o którym
mowa w ust. 3, oraz że lekarz faktycznie i zgodnie z prawem wykonywał zawód
jako specjalista w danej dziedzinie przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie
pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
3) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarsko-dentystycznej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia
przed dniem:
a) 28 stycznia 1980 r. w Królestwie Danii, Królestwie Niderlandów,
Republice Irlandii, Republice Federalnej Niemiec lub Zjednoczonym
Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,
b) 28 stycznia 1980 r. w Republice Francuskiej w dziedzinie ortodoncji,
c) 1 stycznia 1981 r. w Republice Greckiej w dziedzinie ortodoncji,
d) 3 października 1990 r. w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej,
który upoważnia do wykonywania zawodu lekarza dentysty specjalisty na
terytorium Republiki Federalnej Niemiec na tych samych zasadach jak
dokument potwierdzający kwalifikacje przyznany przez właściwe organy
Republiki Federalnej Niemiec i wymieniony w wykazie, o którym mowa
w ust. 3,
e) 1 stycznia 1994 r. w Królestwie Szwecji, Republice Finlandii lub
Królestwie Norwegii,
f) 1 czerwca 2002 r. w Konfederacji Szwajcarskiej w dziedzinie ortodoncji,
g) 1 stycznia 2003 r. w Republice Greckiej w dziedzinie chirurgii
stomatologicznej,
h) 1 maja 2004 r. w Republice Słowenii, Republice Litewskiej, Republice
Węgierskiej, Republice Malty lub Republice Cypryjskiej,
i) 1 maja 2004 r. w Republice Estońskiej lub Republice Łotewskiej
w dziedzinie ortodoncji,
j) 27 stycznia 2005 r. w Królestwie Belgii w dziedzinie ortodoncji,
k) 21 maja 2005 r. w Republice Włoskiej
– oraz zaświadczeniem wydanym przez właściwe organy państwa
członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzającym, że lekarz dentysta
faktycznie i zgodnie z prawem wykonywał zawód jako specjalista w danej
dziedzinie przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie pięciu lat bezpośrednio
poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
4) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarsko-dentystycznej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia
przed dniem:
a) 20 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Estońskiej,
b) 21 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Łotewskiej,
c) 11 marca 1990 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
w przypadku Republiki Litewskiej,
d) 25 czerwca 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Słowenii
– oraz zaświadczeniem wydanym przez właściwe organy odpowiednio:
Republiki Estońskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki
Słowenii, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej potwierdzającym, że
dokument ten ma na terytorium tych państw taką samą moc jak dokumenty
wymienione w odniesieniu do tych państw w wykazie, o którym mowa w ust. 3,
oraz że lekarz dentysta faktycznie i zgodnie z prawem wykonywał zawód jako
specjalista w danej dziedzinie przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie
pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
5) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarskiej, świadczącym o odbyciu specjalistycznego kształcenia
przed dniem 1 stycznia 1995 r. w Królestwie Hiszpanii, oraz zaświadczeniem,
wydanym przez właściwe władze hiszpańskie, o zdaniu egzaminu
specjalizacyjnego, przeprowadzonego w celu potwierdzenia, że kwalifikacje
lekarza odpowiadają kwalifikacjom w zakresie danej specjalności, o których
mowa w ust. 3;
5a) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarskiej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia po dniu
31 grudnia 1983 r. a przed dniem 1 stycznia 1991 r. w Republice Włoskiej, jeżeli
do dokumentu jest dołączone zaświadczenie wydane przez właściwy organ
włoski stwierdzające, że dany lekarz faktycznie i zgodnie z prawem wykonywał
w Republice Włoskiej działalność lekarza danej specjalizacji przez co najmniej
siedem kolejnych lat w okresie dziesięciu lat poprzedzających wydanie tego
zaświadczenia, a kwalifikacje te są uważane za równoważne z kwalifikacjami
poświadczonymi dokumentami wymienionymi w wykazie, o którym mowa w ust. 3;
6) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarskiej lub lekarsko-dentystycznej wydanym przez inne niż
Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej innym niż
dokumenty wymienione w wykazie, o którym mowa w ust. 3, lub w zakresie
specjalizacji innej niż wymieniona w wykazie, o którym mowa w art. 20a ust. 2,
oraz zaświadczeniem wydanym przez właściwe organy innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzającym, że
dokument potwierdzający formalne kwalifikacje w zakresie danej specjalności lekarskiej lub lekarsko-dentystycznej został wydany po odbyciu odpowiedniego
kształcenia spełniającego minimalne wymogi określone w przepisach Unii
Europejskiej, a kwalifikacje te są uważane za równoważne z kwalifikacjami
poświadczonymi dokumentami wymienionymi w wykazie, o którym mowa w ust. 3.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłosi, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykaz
dokumentów potwierdzających formalne kwalifikacje w zakresie specjalizacji
medycznych lekarza i lekarza dentysty, będącego obywatelem państwa
członkowskiego Unii Europejskiej.

Art. 16b. 1. W przypadku:
1) lekarza, lekarza dentysty posiadającego dokument potwierdzający formalne
kwalifikacje w zakresie specjalizacji medycznych lekarza, lekarza dentysty inny
niż wymieniony w wykazie, o którym mowa w art. 16a ust. 3, wyłącznie na
potrzeby uznania tej specjalizacji, albo
2) lekarza, lekarza dentysty posiadającego dokument potwierdzający formalne
kwalifikacje w zakresie specjalizacji medycznych lekarza, lekarza dentysty
wymieniony w wykazie, o którym mowa w art. 16a ust. 3, który nie może
przedstawić zaświadczenia wydanego przez właściwe organy państwa
członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzającego faktyczne i zgodne
z prawem wykonywanie zawodu jako specjalista w danej dziedzinie na
terytorium tego państwa członkowskiego przez co najmniej trzy kolejne lata
w okresie pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
3) lekarza, lekarza dentysty posiadającego dokument potwierdzający formalne
kwalifikacje w zakresie specjalizacji medycznych lekarza, lekarza dentysty
wydany przez inne państwo niż państwo członkowskie Unii Europejskiej i który
może przedstawić zaświadczenie, że posiada trzyletnie doświadczenie
zawodowe jako specjalista w danej dziedzinie, uzyskane na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, które uznało to potwierdzenie kwalifikacji
zawodowych zgodnie z wewnętrznymi przepisami tego państwa oraz
potwierdziło uzyskane doświadczenie zawodowe
– minister właściwy do spraw zdrowia stosuje przepisy o zasadach uznawania
kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej,
określone w odrębnych przepisach, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. W przypadkach określonych w ust. 1 uprawnienie do wyboru stażu
adaptacyjnego albo testu umiejętności w rozumieniu przepisów o zasadach uznawania
kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej
może zostać wyłączone.

Art. 16c. 1. Lekarz składa, za pomocą SMK, wniosek o odbywanie szkolenia
specjalizacyjnego w wybranej dziedzinie medycyny odpowiednio do:
1) wojewody właściwego ze względu na obszar województwa, na terenie którego
zamierza odbywać szkolenie specjalizacyjne;
2) Ministra Obrony Narodowej – w przypadku lekarzy będących żołnierzami
w czynnej służbie wojskowej, a także lekarzy zatrudnionych w podmiocie
leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra Obrony Narodowej
albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej;
3) ministra właściwego do spraw wewnętrznych – w przypadku lekarzy będących
funkcjonariuszami w stosunku służby w jednostkach organizacyjnych
podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych albo lekarzy zatrudnionych na podstawie umowy o pracę albo
umowy cywilnoprawnej albo realizujących świadczenia opieki zdrowotnej na
podstawie porozumienia z korzystającym, albo pełniących służbę w podmiocie
leczniczym utworzonym przez tego ministra.
1a. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się w terminie od dnia 1 lutego do
dnia 28 lutego – na postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzane od dnia 1 marca do dnia 31 marca, albo od dnia 1 września do dnia 30 września – na postępowanie
kwalifikacyjne przeprowadzane od dnia 1 października do dnia 31 października.
W przypadku awarii SMK trwającej dłużej niż godzinę, uniemożliwiającej złożenie
wniosku w okresie tygodnia przed upływem odpowiednich terminów, terminy te
przedłuża się o czas trwania awarii od momentu jej usunięcia. Przedłużenie terminu
następuje z urzędu przez operatora systemu.
1b. Do terminów, o których mowa w ust. 1a, nie stosuje się przepisów art. 58–60
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
1c. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
minister właściwy do spraw zdrowia może zmienić terminy, o których mowa
w ust. 1a. W przypadku nieustania okoliczności będących przyczyną zmiany
terminów minister właściwy do spraw zdrowia dokonuje ponownej zmiany tych
terminów, jednak łączny okres przesunięcia danego terminu nie może być dłuższy niż
5 miesięcy. Do tych terminów nie stosuje się przepisów art. 58–60 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego. Informację o zmianie
tych terminów minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza na swojej stronie
internetowej.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię (imiona) i nazwisko lekarza;
2) (uchylony)
3) miejsce i datę urodzenia;
4) płeć;
5) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania;
6) obywatelstwo (obywatelstwa);
7) adres miejsca zamieszkania;
8) cechy dokumentu, na podstawie którego cudzoziemiec niebędący obywatelem
Unii Europejskiej przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
9) numer prawa wykonywania zawodu oraz numer rejestracyjny lekarza
w okręgowej izbie lekarskiej;
10) numer seryjny, datę i podmiot wydający dokument prawa wykonywania zawodu;
11) posiadane tytuły specjalisty oraz rok ich uzyskania, a także tryb odbywania
szkolenia specjalizacyjnego;
11a) wynik PES;
12) dotychczas odbywane szkolenia specjalizacyjne niezakończone uzyskaniem
tytułu specjalisty i tryb ich odbywania;
13) wynik LEK albo LDEK; przepis art. 5 ust. 5 stosuje się odpowiednio;
14) posiadany stopień naukowy lub tytuł naukowy;
15) liczbę publikacji i ich wykaz; potwierdzenie udziału w publikacji wydaje
Główna Biblioteka Lekarska i jej oddziały oraz biblioteki uczelni medycznych;
16) okres zatrudnienia w jednostce akredytowanej, zgodnej z kierunkiem
wnioskowanej specjalizacji;
17) wnioskowany tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego.
3. Wojewoda potwierdza elektronicznie zapisanie zgłoszonych we wniosku,
o którym mowa w ust. 1 pkt 1, danych.
4. Minister Obrony Narodowej potwierdza elektronicznie zapisanie zgłoszonych
we wniosku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, danych.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych lub wyznaczona przez niego
komórka organizacyjna potwierdza elektronicznie zapisanie zgłoszonych we wniosku,
o którym mowa w ust. 1 pkt 3, danych.
6. (uchylony)
7. W celu zakwalifikowania lekarza do odbycia szkolenia specjalizacyjnego
przeprowadza się, za pomocą SMK i z wykorzystaniem danych zamieszczonych
w SMK, postępowanie kwalifikacyjne, które obejmuje ocenę formalną wniosku
o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego oraz postępowanie konkursowe.
8. Postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzają, dwa razy w roku,
odpowiednio wojewoda, Minister Obrony Narodowej albo minister właściwy do spraw
wewnętrznych, zwani dalej „organami prowadzącymi postępowanie kwalifikacyjne”.
9. Postępowanie konkursowe przeprowadza się, jeżeli liczba kandydatów do
odbycia szkolenia specjalizacyjnego spełniających warunki określone w ust. 6 jest
większa niż liczba miejsc szkoleniowych.
10. W postępowaniu konkursowym uwzględnia się:
1) w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w trybie
rezydenckim, wynik LEK albo w przypadku lekarza dentysty – LDEK, oraz
dodatkowo punkty za posiadanie stopnia naukowego doktora w zakresie nauk
medycznych i publikacje w czasopismach naukowych aktualnego, w dacie
opublikowania publikacji naukowej, wykazu czasopism naukowych ujętych
w wykazie sporządzonym zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 267 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie
wyższym i nauce;
2) w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w trybie
pozarezydenckim, jeżeli posiada odpowiednią specjalizację I lub II stopnia bądź
tytuł specjalisty, wynik egzaminu w zakresie odpowiedniej specjalizacji I lub II
stopnia albo PES albo wynik LEK albo LDEK oraz punkty dodatkowe – za
posiadanie stopnia naukowego doktora w zakresie nauk medycznych, 3-letni
okres zatrudnienia lub stosunek służbowy w jednostce akredytowanej zgodny
z kierunkiem specjalizacji, publikacje w czasopismach naukowych aktualnego,
w dacie opublikowania publikacji naukowej, wykazu czasopism naukowych
ujętych w wykazie sporządzonym zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 267 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie
wyższym i nauce;
3) w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w trybie
pozarezydenckim, jeżeli nie posiada odpowiedniej specjalizacji I lub II stopnia
lub tytułu specjalisty, wynik LEK albo LDEK oraz punkty dodatkowe – za posiadanie stopnia naukowego doktora nauk medycznych, 3-letni okres zatrudnienia lub stosunek służbowy w jednostce akredytowanej zgodny
z kierunkiem specjalizacji, publikacje w czasopismach naukowych aktualnego,
w dacie opublikowania publikacji naukowej, wykazu czasopism naukowych
ujętych w wykazie sporządzonym zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 267 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie
wyższym i nauce.
10a. W przypadku uzyskania przez dwóch lub więcej lekarzy, ubiegających się
o miejsce szkoleniowe w tej samej dziedzinie, identycznego wyniku postępowania,
uwzględnia się średnią arytmetyczną ocen z egzaminów uzyskaną w okresie studiów,
liczoną do dwóch cyfr po przecinku, obliczoną na podstawie danych zawartych
w karcie osiągnięć studenta, ze wskazaniem skali ocen, jaka obowiązywała w uczelni.
W przypadku lekarzy albo lekarzy dentystów, którzy ukończyli studia poza terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, oblicza się średnią arytmetyczną ocen z egzaminów
uzyskaną w okresie studiów, liczoną do dwóch cyfr po przecinku, obliczoną na
podstawie danych zawartych w suplemencie dyplomu lekarza albo lekarza dentysty,
w odniesieniu do skali ocen, jaka obowiązywała w polskiej uczelni w danym roku.
10b. W przypadku uzyskania przez dwóch lub więcej lekarzy, ubiegających się
o miejsce szkoleniowe w tej samej dziedzinie, identycznego wyniku w postępowaniu
kwalifikacyjnym prowadzonym przez Ministra Obrony Narodowej, pierwszeństwo
w przyznaniu miejsca otrzymuje lekarz pozostający w dniu postępowania
kwalifikacyjnego w służbie czynnej.
10c. W przypadku lekarzy będących żołnierzami w czynnej służbie wojskowej,
a także lekarzy zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym
przez Ministra Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu
podległej uwzględnia się punkty dodatkowe – za co najmniej 3-letni okres
pozostawania na stanowisku służbowym w jednostce wojskowej w związku
z wyznaczeniem na to stanowisko lub pobyt na misjach Polskich Kontyngentów
Wojskowych.
11. Wynik postępowania konkursowego stanowi procent maksymalnej liczby
punktów uzyskanych za LEK albo LDEK oraz punktów dodatkowych, o których
mowa w ust. 10 pkt 1, albo procent maksymalnej liczby punktów uzyskanych za LEK
albo LDEK albo egzaminu w zakresie odpowiedniej specjalizacji I lub II stopnia albo PES oraz punktów dodatkowych, o których mowa w ust. 10 pkt 2 i ust. 10c, albo
procent maksymalnej liczby punktów uzyskanych za LEK albo LDEK oraz punktów
dodatkowych, o których mowa w ust. 10 pkt 3 oraz ust. 10c.
12. W przypadku osób posiadających wynik Lekarskiego Egzaminu
Państwowego lub Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Państwowego
w postępowaniu konkursowym wynik tych egzaminów uznaje się za równoważny
z wynikiem odpowiednio LEK lub LDEK.
13. Do odbywania szkolenia specjalizacyjnego kwalifikuje się lekarzy, w liczbie
odpowiadającej liczbie wolnych miejsc przyznanych na dane postępowanie
kwalifikacyjne w danej dziedzinie medycyny w danym województwie albo posiadanych
przez dany podmiot, w kolejności od najwyższego wyniku uzyskanego w postępowaniu
konkursowym.
14. Lekarz może zwrócić się do organu prowadzącego postępowanie
kwalifikacyjne o weryfikację postępowania kwalifikacyjnego, w terminie 7 dni od dnia
ogłoszenia listy lekarzy zakwalifikowanych i niezakwalifikowanych do rozpoczęcia
danego szkolenia specjalizacyjnego. Listę ogłasza się na stronie internetowej
właściwego organu oraz za pomocą SMK.
15. Lista lekarzy niezakwalifikowanych do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego w określonej dziedzinie medycyny zawiera pouczenie dotyczące
weryfikacji, o której mowa w ust. 14.
16. Szczegółowy sposób i tryb przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego
określa regulamin postępowania kwalifikacyjnego określony w przepisach wydanych
na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 4.
16a. Szczegółowy sposób i tryb przeprowadzania postępowania
kwalifikacyjnego prowadzonego przez Ministra Obrony Narodowej określa regulamin
postępowania kwalifikacyjnego określony w przepisach wydanych na podstawie
art. 16x ust. 2.
17. Organ prowadzący postępowanie kwalifikacyjne, uwzględniając wynik
przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, kieruje lekarza, za pomocą SMK,
do odbywania szkolenia specjalizacyjnego w podmiocie, o którym mowa w art. 19f
ust. 1, posiadającym wolne miejsce szkoleniowe. W przypadku lekarzy będących
żołnierzami w czynnej służbie wojskowej, a także pełniących służbę lub zatrudnionych
w podmiotach leczniczych utworzonych i nadzorowanych przez Ministra Obrony
Narodowej, organ prowadzący postępowanie kwalifikacyjne, uwzględniając wynik
przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, wskazuje lekarzowi, za pomocą
SMK, wolne miejsce szkoleniowe i wydaje skierowanie do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego w podmiocie, o którym mowa w art. 19f ust. 1, posiadającym wolne
miejsce szkoleniowe.
17a. W celu umożliwienia odbywania szkolenia specjalizacyjnego w podmiocie,
o którym mowa w art. 19f ust. 1, po zakończonym postępowaniu kwalifikacyjnym,
wojewoda może wystąpić z wnioskiem o udostępnienie wolnego miejsca
szkoleniowego pozostającego w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej lub ministra
właściwego do spraw wewnętrznych.
17b. Minister Obrony Narodowej może wystąpić z wnioskiem o udostępnienie
wolnego miejsca szkoleniowego pozostającego w dyspozycji właściwego wojewody
lub ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
17c. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może wystąpić z wnioskiem
o udostępnienie wolnego miejsca szkoleniowego pozostającego w dyspozycji
właściwego wojewody lub Ministra Obrony Narodowej.
17d. W przypadku lekarzy będących żołnierzami w czynnej służbie wojskowej,
a także lekarzy zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym
przez Ministra Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu
podległej organ prowadzący postępowanie kwalifikacyjne, uwzględniając wynik
przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, kieruje lekarza, za pomocą SMK,
na wolne miejsce szkoleniowe do odbycia szkolenia specjalizacyjnego w podmiocie,
o którym mowa w art. 19f ust. 1, posiadającym wolne miejsce szkoleniowe. Organ
prowadzący postępowanie kwalifikacyjne może wydać zaświadczenie o wystawieniu
w SMK skierowania do odbywania szkolenia specjalizacyjnego.
17f. W przypadku zmiany przez lekarza trybu odbywania szkolenia
specjalizacyjnego na tryb rezydencki albo tryb pozarezydencki wojewoda dokonuje
zmiany trybu odbywania szkolenia specjalizacyjnego w EKS, wskazując datę zmiany
trybu oraz nową datę zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, uwzględniając
przerwy w szkoleniu, o których mowa w art. 16l.
18. Lekarz może zostać skierowany do odbywania szkolenia specjalizacyjnego
w określonej dziedzinie medycyny po uzyskaniu prawa wykonywania zawodu lekarza albo prawa wykonywania zawodu lekarza dentysty na czas nieokreślony albo po
przedłożeniu zaświadczenia wydanego przez właściwą okręgową izbę lekarską albo
Wojskową Izbę Lekarską o złożeniu dokumentów niezbędnych do wydania prawa
wykonywania zawodu, z zastrzeżeniem, że zaświadczenie zachowuje ważność nie
dłużej niż 1 miesiąc od dnia jego wydania.
19. W przypadku lekarza, o którym mowa w art. 16 ust. 4, przepisów ust. 1a i 1b
oraz ust. 7–16 nie stosuje się. Przepis ust. 17 stosuje się odpowiednio.

Art. 16d. Lekarz może odbywać w tym samym okresie tylko jedno szkolenie
specjalizacyjne.

Art. 16e. 1. Przed postępowaniem kwalifikacyjnym minister właściwy do spraw
zdrowia określa i ogłasza, na swojej stronie internetowej oraz za pomocą SMK, liczbę
miejsc szkoleniowych dla lekarzy, którzy będą odbywać szkolenie specjalizacyjne na
podstawie umowy o pracę zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie
specjalizacyjne na czas określony w programie specjalizacji, zwanej dalej
„rezydenturą”, w poszczególnych dziedzinach medycyny, z podziałem na
województwa, na podstawie zapotrzebowania zgłoszonego przez wojewodów
uwzględniającego wolne miejsca szkoleniowe, potrzeby zdrowotne obywateli oraz
dostępność świadczeń zdrowotnych w danej dziedzinie medycyny na obszarze danego
województwa.
2. Przed postępowaniem kwalifikacyjnym wojewoda ogłasza, na swojej stronie
internetowej oraz za pomocą SMK, liczbę miejsc szkoleniowych nieobjętych
rezydenturą dla lekarzy w poszczególnych dziedzinach medycyny.
2a. Wojewoda niezwłocznie przekazuje za pomocą SMK ministrowi właściwemu
do spraw zdrowia informację o:
1) niewykorzystanych miejscach szkoleniowych objętych rezydenturą;
2) lekarzach, którzy brali udział w postępowaniu kwalifikacyjnym na te miejsca
szkoleniowe oraz miejsca szkoleniowe nieobjęte rezydenturą i zajęli kolejne
najwyższe miejsca na liście rankingowej, obejmującą dane określone w art. 16c
ust. 2 i miejsce na liście rankingowej.
3. Niewykorzystane miejsca szkoleniowe objęte rezydenturą, przyznane na dane
postępowanie kwalifikacyjne dla danego województwa w danej dziedzinie medycyny,
minister właściwy do spraw zdrowia może dodatkowo przyznać lekarzom, o których mowa w ust. 2a pkt 2, uwzględniając wszystkie dziedziny, w których były przyznane
miejsca szkoleniowe objęte rezydenturą.
4. Wojewoda, a w przypadku miejsc szkoleniowych objętych rezydenturą –
minister właściwy do spraw zdrowia, może dodatkowo przyznawać miejsca
szkoleniowe, nie później niż w terminie 2 miesięcy od dnia zakończenia danego
postępowania kwalifikacyjnego.
4a. Minister właściwy do spraw zdrowia niezwłocznie informuje, za pomocą
SMK, o przyznaniu miejsca szkoleniowego objętego rezydenturą właściwego
wojewodę, który kieruje lekarza, za pomocą SMK, do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego.
5. Przed postępowaniem kwalifikacyjnym Minister Obrony Narodowej określa
i ogłasza na swojej stronie internetowej oraz za pomocą SMK liczbę wolnych miejsc
szkoleniowych dla lekarzy będących żołnierzami w czynnej służbie wojskowej, a także
pełniących służbę lub zatrudnionych w podmiotach leczniczych utworzonych
i nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej, biorąc pod uwagę potrzeby Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
6. Przed postępowaniem kwalifikacyjnym minister właściwy do spraw
wewnętrznych ogłasza na swojej stronie internetowej oraz za pomocą SMK liczbę
wolnych miejsc szkoleniowych dla lekarzy będących funkcjonariuszami w stosunku
służby w jednostkach organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez tego
ministra lub pełniących służbę albo zatrudnionych w podmiotach leczniczych,
utworzonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Art. 16ea. 1. Rezydenturę może odbywać wyłącznie lekarz nieposiadający I lub
II stopnia specjalizacji lub tytułu specjalisty.
2. Lekarz, który został zakwalifikowany do odbywania rezydentury, lecz nie
rozpoczął szkolenia specjalizacyjnego w okresie 3 miesięcy od dnia wskazanego na
skierowaniu, o którym mowa w art. 16c ust. 17, może złożyć kolejny wniosek
o odbywanie rezydentury.
3. Lekarz, który został zakwalifikowany do odbywania rezydentury i rozpoczął
szkolenie specjalizacyjne, może bez podawania przyczyny złożyć ponowny wniosek
o odbywanie rezydentury w innej dziedzinie medycyny nie więcej niż jeden raz.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, lekarz może złożyć w przypadku:
1) zmiany na inny moduł podstawowy lub inny moduł jednolity, nie później niż
w okresie pierwszych 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia odbywanego szkolenia
specjalizacyjnego;
2) tego samego modułu podstawowego, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 3.
5. Lekarz, który został skreślony z rejestru lekarzy odbywających szkolenie
specjalizacyjne na podstawie art. 16o ust. 1 pkt 5, z przyczyn niezależnych od lekarza,
może nie więcej niż jeden raz złożyć ponownie wniosek o odbywanie rezydentury
w innej niż dotychczasowa dziedzinie medycyny. Do tego wniosku nie stosuje się ust. 7.
6. Lekarz, który został zakwalifikowany do odbywania rezydentury i rozpoczął
szkolenie specjalizacyjne, może nie więcej niż jeden raz złożyć ponowny wniosek
o odbywanie rezydentury w innej dziedzinie medycyny, w przypadku gdy posiada on
orzeczenie lekarskie o istnieniu przeciwwskazań do kontynuowania dotychczasowej
specjalizacji wydane przez lekarza medycyny pracy. O istnieniu tych przeciwwskazań organ przyjmujący wniosek informuje okręgową izbę lekarską, której lekarz jest członkiem.
7. Lekarz, który trzykrotnie został zakwalifikowany do odbywania rezydentury
i rozpoczął szkolenie, nie może złożyć kolejnego wniosku o odbywanie rezydentury.
8. Lekarz nie może złożyć ponownie wniosku o odbywanie rezydentury, jeżeli
uzyskał potwierdzenie realizacji całego programu specjalizacji.
9. Do postępowania, o którym mowa w ust. 2–6, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 16c.

Art. 16f. 1. Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne na podstawie i w zakresie
ustalonym w programie specjalizacji dla danej dziedziny medycyny,
z uwzględnieniem odpowiedniego modułu.
2. Lekarz będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej, a także lekarz
zatrudniony w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra
Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej
w ramach odbywanego szkolenia specjalizacyjnego jest obowiązany odbyć i zaliczyć
szkolenie uzupełniające, odpowiednie dla określonej specjalizacji, w zakresie
wynikającym ze specyfiki służby wojskowej i potrzeb obronności kraju, na podstawie
programu uzupełniającego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 16g ust. 2.
2a. Koszty szkolenia uzupełniającego, o którym mowa w ust. 2, pokrywa
Minister Obrony Narodowej ze środków budżetu państwa, których jest dysponentem.
3. Program specjalizacji zawiera:
1) zakres wymaganej wiedzy teoretycznej i wymaganych umiejętności praktycznych,
które lekarz jest obowiązany opanować w trakcie szkolenia specjalizacyjnego,
z uwzględnieniem elementów danej dziedziny medycyny oraz dziedzin
pokrewnych, w szczególności elementów farmakologii klinicznej,
farmakoekonomiki, onkologii, medycyny paliatywnej, medycyny ratunkowej,
promocji zdrowia i zdrowia publicznego, orzecznictwa lekarskiego i prawa
medycznego;
2) formy i metody pogłębiania i uzupełniania wiedzy teoretycznej oraz nabywania
i doskonalenia umiejętności praktycznych, w szczególności:
a) kurs specjalizacyjny wprowadzający w pierwszym roku odbywania
szkolenia specjalizacyjnego, obejmujący wprowadzenie w problematykę,
cele i obszar działania danej specjalności oraz zadania, kompetencje i
oczekiwane wyniki kształcenia specjalisty w tej dziedzinie,
b) niezbędne kursy specjalizacyjne obejmujące określony zakres wymaganej
wiedzy teoretycznej w danej dziedzinie medycyny i dziedzinach
pokrewnych,
c) kurs w zakresie ratownictwa medycznego,
d) kurs w zakresie zdrowia publicznego,
e) kurs w zakresie prawa medycznego,
f) szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie w ustalonej
liczbie określonych zabiegów lub procedur medycznych,
g) staże kierunkowe obejmujące określony zakres wiedzy teoretycznej
i umiejętności praktycznych,
h) pełnienie dyżurów medycznych określonych w programie danej
specjalizacji w maksymalnym czasie pracy określonym ustawą z dnia
15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej albo pracę w systemie
zmianowym, jeżeli program danej specjalizacji przewiduje pracę w takim
systemie, a także gdy lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne oraz
kierownik specjalizacji, pod którego nadzorem jest lekarz, pracują na tej
samej zmianie, albo pracę w równoważnym czasie pracy, jeżeli program
danej specjalizacji przewiduje pracę w takim systemie i system ten jest
stosowany do wszystkich lekarzy w jednostce akredytowanej,
i) samokształcenie kierowane,
3) okres trwania szkolenia specjalizacyjnego;
4) formy i metody kontroli, wraz z oceną wiedzy teoretycznej i nabytych
umiejętności praktycznych;
5) sposób i tryb uzyskania potwierdzenia posiadania umiejętności praktycznych
określonych programem specjalizacji;
6) zakres merytoryczny Państwowego Egzaminu Modułowego, zwanego dalej
„PEM” i PES z podaniem bibliografii, z której są układane pytania;
7) standardy akredytacyjne podmiotów szkolących, odpowiadające warunkom,
jakie muszą spełnić jednostki w celu zapewnienia realizacji danego programu
specjalizacji.
4. Program specjalizacji opracowuje co najmniej raz na 5 lat oraz aktualizuje
w razie potrzeby, zgodnie z postępem wiedzy medycznej, zespół ekspertów. Program
specjalizacji redaguje CMKP i zatwierdza minister właściwy do spraw zdrowia.
5. Członków zespołu ekspertów powołuje i odwołuje dyrektor CMKP.
Członkowie zespołu ekspertów są powoływani spośród lekarzy posiadających tytuł
specjalisty lub specjalizację II stopnia w dziedzinie medycyny, dla której ma być opracowany program specjalizacji, lub w dziedzinach pokrewnych, spośród osób
zgłoszonych przez konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny lub
konsultanta krajowego w dziedzinie lub dziedzinach medycyny związanych
z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny
i pokoju lub konsultantów krajowych z dziedzin pokrewnych, towarzystwa naukowe
lub instytuty badawcze właściwe dla danej dziedziny medycyny, a w przypadku braku
w dziedzinie pokrewnej – Naczelną Radę Lekarską, CMKP oraz lekarzy
odbywających szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie medycyny, dla której ma być
opracowany program specjalizacji, lub w dziedzinie pokrewnej spośród osób
zgłoszonych przez Naczelną Radę Lekarską.
6. W skład zespołu, o którym mowa w ust. 5, wchodzą:
1) konsultant krajowy w danej dziedzinie medycyny lub jego przedstawiciel lub
przedstawiciele lub konsultanci krajowi w dziedzinach pokrewnych lub ich
przedstawiciele;
2) konsultant lub konsultanci krajowi w dziedzinach medycyny związanych
z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie
wojny i pokoju lub ich przedstawiciele – w dziedzinach, do których ma to
zastosowanie;
3) przedstawiciel lub przedstawiciele towarzystw naukowych lub instytutów
badawczych właściwych dla danej dziedziny medycyny, a w przypadku ich
braku – w dziedzinie pokrewnej;
4) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający stopień naukowy doktora
habilitowanego;
5) przedstawiciel CMKP;
6) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej odbywający szkolenie
specjalizacyjne.
7. Na przewodniczącego zespołu ekspertów dyrektor CMKP powołuje
konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny, dla której ma być opracowany
program specjalizacji, a jeżeli nie został powołany – w dziedzinie pokrewnej.
8. CMKP publikuje programy specjalizacji zatwierdzone przez ministra
właściwego do spraw zdrowia na swojej stronie internetowej oraz za pomocą SMK.
9. W przypadku wprowadzenia merytorycznej zmiany zaktualizowany program,
o którym mowa w ust. 4, zawiera szczegółowe informacje dotyczące terminu oraz
sposobu jego wdrożenia.

Art. 16g. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz modułów podstawowych właściwych dla danego szkolenia
specjalizacyjnego i wykaz specjalizacji posiadających wspólny moduł
podstawowy,
2) wykaz modułów jednolitych właściwych dla danego szkolenia specjalizacyjnego
– uwzględniając powiązania dziedzin medycyny w ramach modułów i w ramach
specjalizacji, dziedziny medycyny oraz minimalne okresy kształcenia w odniesieniu do
tych dziedzin, określone w przepisach Unii Europejskiej, a także aktualny stan wiedzy
medycznej;
3) wzory wniosków o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego dla obywateli
polskich i cudzoziemców,
4) regulamin postępowania kwalifikacyjnego
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia obiektywności i przejrzystości
postępowania kwalifikacyjnego.
2. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Wojskowej Rady Lekarskiej, określi, w drodze
rozporządzenia, programy uzupełniające dla określonej specjalizacji, zawierające
zakres wymaganej wiedzy teoretycznej i wymaganych umiejętności praktycznych,
formy i metody ich nabywania, okres trwania i sposób odbywania szkolenia
uzupełniającego oraz formy i metody oceny nabytej przez lekarza wiedzy
i umiejętności, a także sposób zaliczenia szkolenia uzupełniającego, mając na uwadze
konieczność nabycia przez lekarza dodatkowej wiedzy do udzielania świadczeń
zdrowotnych w określonej dziedzinie medycyny, w zakresie i warunkach
wynikających ze specyfiki służby wojskowej i potrzeb obronności kraju.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Diagnostów Laboratoryjnych, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz specjalizacji
uprawniających lekarza do samodzielnego wykonywania czynności diagnostyki
laboratoryjnej w laboratorium, uwzględniając odpowiedni zakres wiedzy i umiejętności określonych w programie specjalizacji niezbędnych do samodzielnego
wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia,
priorytetowe dziedziny medycyny, kierując się potrzebami w zakresie realizacji
świadczeń zdrowotnych.
5. Minister Obrony Narodowej może określić, w drodze rozporządzenia,
priorytetowe dziedziny medycyny dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
kierując się potrzebami Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych oraz ochrony higieniczno-sanitarnej i osłony
przeciwepidemicznej na poszczególnych poziomach systemu zabezpieczenia
medycznego.

Art. 16h. 1. Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydenckim,
w tym dyżury medyczne objęte programem specjalizacji, na podstawie umowy o pracę
zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne na czas wymagany do
zrealizowania wszystkich elementów programu specjalizacji, nie dłuższy niż określony w programie specjalizacji. W umowie określa się dzień rozpoczęcia szkolenia
specjalizacyjnego.
1a. Umowa o pracę w ramach rezydentury jest zawierana na podstawie
informacji zawartych w skierowaniu przekazanym, za pomocą SMK, do jednostki,
w której lekarz ma odbywać szkolenie specjalizacyjne.
1b. W przypadku gdy umowa o pracę w ramach rezydentury jest zawierana
w wyniku zmiany trybu odbywania szkolenia specjalizacyjnego na rezydencki albo
przeniesienia szkolenia specjalizacyjnego do innej jednostki, podstawą do jej zawarcia
są informacje o trybie odbywania szkolenia specjalizacyjnego zamieszczone przez
wojewodę w EKS lekarza.
1c. W przypadku przedłużenia okresu trwania szkolenia specjalizacyjnego
w ramach rezydentury, o którym mowa w art. 16l ust. 1–3, podmiot prowadzący
szkolenie specjalizacyjne zawiera z lekarzem umowę o pracę na czas określony,
odpowiadający sumie okresów przedłużających szkolenie specjalizacyjne. Informację o
przedłużeniu szkolenia specjalizacyjnego w trybie rezydenckim zamieszcza w EKS
kierownik podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne.
1d. W przypadku niezrealizowania szkolenia specjalizacyjnego w terminie, na
jaki została zawarta umowa o pracę w ramach rezydentury, lekarz może kontynuować odbywanie tego szkolenia w trybie określonym w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 16l
ust. 3, po uzyskaniu zgody właściwego wojewody. Informację o przedłużeniu
szkolenia specjalizacyjnego w trybie określonym w ust. 2 zamieszcza w EKS wojewoda.
2. Lekarz, na swój wniosek, może również odbywać szkolenie specjalizacyjne,
w tym dyżury medyczne, w ramach wolnych miejsc szkoleniowych w trybie
pozarezydenckim:
1) na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej w wymiarze
odpowiadającym wymiarowi pełnoetatowego zatrudnienia, zawartej
z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne w danej dziedzinie
medycyny, w której określa się tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego
i zakres wzajemnych zobowiązań na czas trwania szkolenia specjalizacyjnego;
2) w ramach płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego pracownikowi na czas
trwania szkolenia specjalizacyjnego oraz umowy o szkolenie zawartej
z jednostką akredytowaną;
3) na podstawie umowy o pracę zawartej z innym podmiotem niż podmiot
prowadzący szkolenie specjalizacyjne, zapewniającej realizację części programu
specjalizacji w zakresie samokształcenia, szkolenia i uczestniczenia w
wykonywaniu oraz wykonywanie ustalonej liczby określonych zabiegów lub
procedur medycznych, pełnienie dyżurów medycznych, które lekarz jest
obowiązany pełnić w czasie realizacji programu specjalizacji w czasie pracy
dopuszczonym przepisami o działalności leczniczej i w ramach płatnych
urlopów szkoleniowych udzielanych pracownikowi na czas niezbędny do
zrealizowania pozostałej części programu w podmiocie prowadzącym szkolenie
specjalizacyjne lub odpowiednio w podmiocie prowadzącym staż kierunkowy;
4) na podstawie umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjalizacyjne, zawartej
z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne, w której określa się
szczegółowy tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego i zakres wzajemnych
zobowiązań na czas jego trwania, z zastrzeżeniem, że określona w umowie
wysokość wynagrodzenia nie może być niższa niż wysokość minimalnej stawki
godzinowej za pracę ustalonej na podstawie przepisów ustawy z dnia
10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r.
poz. 2177 oraz z 2019 r. poz. 1564);
5) w ramach poszerzenia zajęć programowych kształcenia w szkole doktorskiej
o program specjalizacji odbywanej w tej samej jednostce zgodny z zakresem
tego kształcenia i w ramach udzielonego płatnego urlopu szkoleniowego albo
urlopu bezpłatnego i umowy o szkolenie specjalizacyjne zawartej z jednostką
akredytowaną, a po ukończeniu tego kształcenia – w trybie określonym w ust. 1
lub ust. 2 pkt 1–4;
6) w przypadku lekarza i lekarza dentysty będącego żołnierzem w czynnej służbie
wojskowej – na podstawie umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjalizacyjne
zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne, w której określa
się szczegółowy tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego, z uwzględnieniem
specyfiki służby wojskowej i potrzeb obronności kraju, oraz zakres wzajemnych
zobowiązań na czas jego trwania, z zastrzeżeniem, że określona w umowie
wysokość wynagrodzenia nie może być niższa niż wysokość minimalnej stawki
godzinowej ustalonej na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 października
2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Żołnierz otrzymujący
wynagrodzenie z tytułu umowy cywilnoprawnej zachowuje prawo do uposażenia
wraz z dodatkami o charakterze stałym, otrzymywanego na podstawie przepisów
o zawodowej służbie wojskowej i uposażeniu żołnierzy. Przepisów art. 56 ust. 1
i 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych nie stosuje się.
3. Lekarz niebędący obywatelem polskim odbywa szkolenie specjalizacyjne na
zasadach obowiązujących obywateli polskich.
4. Lekarz będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej, a także lekarz
zatrudniony w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra
Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej podległej temu
ministrowi, odbywa szkolenie specjalizacyjne określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 16x ust. 2.
5. Lekarz będący funkcjonariuszem w stosunku służby w jednostkach
organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych lub pełniący służbę w podmiocie leczniczym utworzonym przez tego
ministra odbywa szkolenie specjalizacyjne określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 16x ust. 3.
6. Lekarz będący funkcjonariuszem Służby Więziennej lub zatrudniony
w podmiocie leczniczym utworzonym przez Ministra Sprawiedliwości lub organy
Służby Więziennej odbywa szkolenie specjalizacyjne określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 16x ust. 4.
7. (uchylony)
8. Lekarz, który odbywa szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury, może
zmienić miejsce odbywania szkolenia specjalizacyjnego nie wcześniej niż po upływie
roku od dnia zakwalifikowania się do odbywania tego szkolenia specjalizacyjnego, z
zastrzeżeniem ust. 8a i 9.
8a. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury, który
w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie został
skierowany do odbywania szkolenia specjalizacyjnego do preferowanej przez niego
jednostki akredytowanej, z powodu konieczności skierowania go do innej jednostki
akredytowanej, w której występowało szczególnie duże zapotrzebowanie na
udzielanie świadczeń zdrowotnych przez lekarzy lub lekarzy dentystów, może zmienić
miejsce odbywania szkolenia specjalizacyjnego po upływie 6 miesięcy od dnia
zakwalifikowania się do odbywania tego szkolenia, jeżeli sytuacja w jednostce,
w której odbywa szkolenie specjalizacyjne, nie wymaga dalszego zatrudniania tego
lekarza.
9. Przepisu ust. 8 nie stosuje się, jeżeli jednostka organizacyjna, w której lekarz
odbywa szkolenie specjalizacyjne, uległa likwidacji lub przestała spełniać wymagania,
o których mowa w art. 19f ust. 2.
10. Wojewoda, minister właściwy do spraw zdrowia, minister właściwy do spraw
wewnętrznych, Minister Obrony Narodowej, jednostka prowadząca szkolenie
specjalizacyjne w celu wykonywania zadań związanych z realizacją szkolenia
specjalizacyjnego lekarzy i lekarzy dentystów przetwarzają dane lekarzy i lekarzy
dentystów, zgodnie ze swoją właściwością i w zakresie wynikającym z realizacji
zadań określonych w ustawie.
11. Dane dotyczące powodów i okresów absencji w pracy, powodów i okresów
zmniejszenia wymiaru czasu pracy lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne
w trybie rezydenckim, powodów i okresów niepełnienia dyżurów medycznych
przewidzianych w programie specjalizacji, orzeczeń o stanie zdrowia
i niepełnosprawności oraz trybu rozwiązania umowy o pracę nie mogą być przetwarzane w celu innym niż finansowanie szkolenia specjalizacyjnego, przedłużania szkolenia specjalizacyjnego i nadzoru nad odbywaniem szkolenia specjalizacyjnego, a dostęp do nich mogą mieć wyłącznie osoby posiadające pisemne
upoważnienie do przetwarzania tych danych wydane przez wojewodę, ministra
właściwego do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Ministra
Obrony Narodowej lub jednostkę prowadzącą szkolenie specjalizacyjne. Osoby
posiadające pisemne upoważnienie są obowiązane do zachowania poufności tych danych.
12. Umowa, o której mowa w ust. 1 i 2, może zawierać finansowy dodatek
motywacyjny przyznany przez podmiot prowadzący szkolenie specjalizacyjne na
okres tego szkolenia.

Art. 16i. 1. Lekarz, o którym mowa w art. 16h ust. 1–3, odbywa szkolenie
specjalizacyjne przez cały okres jego trwania w wymiarze czasu równym czasowi
pracy lekarza zatrudnionego w podmiocie leczniczym, o którym mowa w art. 93
ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, oraz pełni dyżury
medyczne lub pracuje w systemie zmianowym lub równoważnym w maksymalnym
czasie pracy dopuszczonym przepisami o działalności leczniczej, z zastrzeżeniem
art. 16f ust. 3 pkt 2 lit. h i pkt 2a, oraz pełni dyżury medyczne w wymiarze
godzinowym określonym w programie specjalizacji, z uwzględnieniem art. 97 ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.
1a. Kierownik specjalizacji w porozumieniu z kierownikiem podmiotu lub
komórki organizacyjnej tego podmiotu wyraża, za pomocą SMK, zgodę na pełnienie
samodzielnych dyżurów medycznych przez lekarza odbywającego szkolenie
specjalizacyjne.
1b. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne może nie wyrazić zgody na
pełnienie samodzielnych dyżurów medycznych przez 1 rok od dnia rozpoczęcia
szkolenia specjalizacyjnego, chyba że program danej specjalizacji przewiduje prawo
do odmowy pełnienia samodzielnych dyżurów medycznych w dłuższym terminie.
1c. Lekarz, który korzysta z uprawnienia wynikającego z ust. 1b, nie może pełnić
samodzielnych dyżurów medycznych, w tym także na podstawie umowy
cywilnoprawnej, również w innych podmiotach leczniczych niż podmiot, w którym
odbywa szkolenie specjalizacyjne, z wyłączeniem świadczeń zdrowotnych
udzielanych w ramach nocnej i świątecznej pomocy lekarskiej oraz świadczeń udzielanych przez lekarzy specjalistów innej dziedziny, niż dziedzina, w której odbywają specjalizację.
1d. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, który korzysta z uprawnień
pracowników związanych z rodzicielstwem lub ze stanem zdrowia wynikającym
z ustalonej orzeczeniem lekarskim czasowej niemożliwości wykonywania niektórych
czynności zawodowych w określonych warunkach z przyczyn zdrowotnych, nie może
być obowiązany do pracy w ramach pełnienia dyżuru medycznego w porze nocnej lub
w wymiarze łącznie przekraczającym 50% wymiaru czasu pracy w ramach pełnienia
dyżuru medycznego przewidzianego programem danej specjalizacji przez okres
korzystania z wyżej wymienionych uprawnień, nie dłużej jednak niż przez łącznie
24 miesiące w czasie odbywania szkolenia specjalizacyjnego zgodnie z programem.
1e. Niewykonywanie czynności zawodowych, o których mowa w ust. 1d, przez
okres dłuższy niż 24 miesiące w czasie trwania szkolenia specjalizacyjnego zgodnie
z jego programem przedłuża okres szkolenia specjalizacyjnego o czas
niewykonywania tych czynności w okresie przekraczającym 24 miesiące. Czynności
zawodowe w przedłużonym okresie trwania szkolenia specjalizacyjnego mogą być
wykonane w ramach pełnienia dyżuru medycznego lub normalnego czasu pracy.
2. Lekarz:
1) będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej, a także lekarzem zatrudnionym
w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra Obrony
Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej,
2) będący funkcjonariuszem w stosunku służby w jednostkach organizacyjnych
podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych,
3) będący funkcjonariuszem Służby Więziennej lub zatrudniony w podmiocie
leczniczym utworzonym przez Ministra Sprawiedliwości lub organy Służby Więziennej
– może odbywać szkolenie specjalizacyjne w innym wymiarze czasu niż określony
w ust. 1, na warunkach określonych przez właściwe organy, które są obowiązane
zapewnić, aby łączny czas trwania, poziom i jakość odbywanego przez lekarza
szkolenia specjalizacyjnego nie były niższe niż w przypadku odbywania
odpowiedniego szkolenia specjalizacyjnego w wymiarze czasu, o którym mowa w ust. 1.
3. Lekarzowi pełniącemu dyżur medyczny w ramach realizacji programu
specjalizacji przysługuje wynagrodzenie jak za pracę w godzinach nadliczbowych
albo, na jego wniosek, czas wolny. Przepisy art. 1511 § 1–3 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy stosuje się odpowiednio.
3a. Pełnienie dyżuru medycznego, o którym mowa w ust. 3, odbywa się
w jednostkach lub komórkach organizacyjnych podmiotu leczniczego prowadzącego
to szkolenie zgodnie z programem specjalizacji.
3b. W przypadku dyżurów medycznych odbywanych w trakcie stażu
kierunkowego, lekarzowi przysługuje możliwość wyboru miejsca odbywania
dyżurów. Lekarz może odbywać dyżury medyczne w jednostce prowadzącej szkolenie
specjalizacyjne lub w jednostce prowadzącej staż kierunkowy. Decyzję w tym zakresie
lekarz podejmuje w porozumieniu z kierownikiem specjalizacji.
4. Lekarzowi, który odbywa szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury,
pełniącemu dyżur medyczny, w ramach realizacji programu specjalizacji, przysługuje
wynagrodzenie na podstawie umowy o pracę, o której mowa w art. 16h ust. 1. Przepis
art. 95 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej stosuje się
odpowiednio.
4a. Jeżeli lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w okresie ogłoszenia
stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie może realizować programu
szkolenia specjalizacyjnego w wymiarze, o którym mowa w ust. 1, za czas
nierealizowania programu szkolenia przysługuje mu wynagrodzenie
w dotychczasowej wysokości, o ile zgłosił jednostce szkolącej gotowość do realizacji
programu tego szkolenia – z wyłączeniem wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 3 i 4.
5. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w ramach stażu podstawowego pełni:
1) dyżury medyczne pod bezpośrednim nadzorem lekarza posiadającego II stopień
specjalizacji lub tytuł specjalisty lub innego lekarza uprawnionego do
samodzielnego pełnienia dyżurów medycznych, zwane dalej „dyżurami
medycznymi towarzyszącymi”, albo
2) samodzielne dyżury medyczne – po uzyskaniu zgody kierownika specjalizacji albo
zgodnie z art. 16ph ust. 7.
6. W przypadku gdy dyżury medyczne są odbywane w jednostce prowadzącej
staż kierunkowy, lekarz pełni wyłącznie dyżury medyczne towarzyszące.
7. W przypadku realizacji stażu kierunkowego w innym podmiocie leczniczym
niż podmiot prowadzący szkolenie specjalizacyjne staż kierunkowy, w tym dyżury
medyczne, są realizowane na podstawie umowy o staż kierunkowy zawartej między
prowadzącym szkolenie specjalizacyjne a podmiotem prowadzącym staż kierunkowy.
8. W przypadku pełnienia dyżuru medycznego objętego programem szkolenia
specjalizacyjnego w wymiarze uniemożliwiającym skorzystanie przez lekarza z prawa
do co najmniej 11-godzinnego dobowego nieprzerwanego odpoczynku lekarzowi
powinien być udzielony okres odpoczynku bezpośrednio po zakończeniu pełnienia
dyżuru medycznego zgodnie z art. 97 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r.
o działalności leczniczej. Okres tego odpoczynku nie powoduje wydłużenia szkolenia
specjalizacyjnego.
9. W przypadku pełnienia dyżuru przez lekarza odbywającego szkolenie w trybie
rezydenckim okres tego odpoczynku wlicza się do podstawowego wymiaru czasu
pracy. Korzystanie przez lekarza z okresu odpoczynku nie powoduje obniżenia
wynagrodzenia należnego na podstawie umowy o pracę, o której mowa w art. 16h
ust. 1.
10. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne może także pełnić dyżury
medyczne w jednostkach organizacyjnych podmiotu prowadzącego szkolenie
specjalizacyjne wskazanych w programie szkolenia, na podstawie art. 96 ust. 1 ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, z zachowaniem prawa do
niewydłużania szkolenia specjalizacyjnego o okres odpoczynku, o którym mowa
w ust. 8, po uzyskaniu zgody kierownika specjalizacji, jeżeli całkowity okres
odpoczynku po dyżurach medycznych nie przekracza średnio 5 dni roboczych
miesięcznie w okresie rozliczeniowym przyjętym u danego pracodawcy. Za okres tego
odpoczynku nie przysługuje wynagrodzenie należne na podstawie umowy o pracę,
o której mowa w art. 16h ust. 1.
11. Różnicę wynagrodzenia między całkowitym kosztem pełnienia dyżurów
medycznych przez lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne w trybie
rezydenckim a kosztem refundowanym przez ministra właściwego do spraw zdrowia
pokrywa podmiot leczniczy, w którym lekarz odbył dyżur medyczny.

Art. 16j. 1. Rezydentura jest przyznawana i finansowana przez ministra
właściwego do spraw zdrowia w ramach środków budżetu państwa, których jest
dysponentem.
1a. W roku 2012 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1b. W roku 2013 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1c. W roku 2014 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1d. W roku 2015 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków budżetu państwa do wysokości 60,75 mln zł oraz ze
środków Funduszu Pracy.
1e. W roku 2016 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków budżetu państwa do wysokości 182 943 tys. zł oraz ze
środków Funduszu Pracy.
1f. W roku 2017 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1g. W roku 2018 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1h. W roku 2019 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.
1i. W roku 2020 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
2. Środki przeznaczone na finansowanie rezydentur, obejmujące:
1) wynagrodzenia zasadnicze lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne
w trybie rezydenckim ustalone zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
ust. 5, z uwzględnieniem ust. 2b,
2) wynagrodzenia za dyżury medyczne pełnione przez lekarzy odbywających
szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydenckim w ramach programu
specjalizacji w wysokości nieprzekraczającej stawki określonej w art. 151¹
§ 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, przy czym normalne
wynagrodzenie, o którym mowa w art. 151¹ § 1 ust. 1 tej ustawy, oznacza
wynagrodzenie zasadnicze, o którym mowa w pkt 1,
3) składki na ubezpieczenie społeczne, płatne przez podmiot prowadzący szkolenie
specjalizacyjne zatrudniający lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne
w trybie rezydenckim, zwany dalej „podmiotem prowadzącym rezydenturę”,
naliczone od wynagrodzeń, o których mowa w pkt 1, 2 i 8,
4) składki na Fundusz Pracy naliczone od wynagrodzeń, o których mowa w pkt 1,
2 i 8,
5) składki na Fundusz Emerytur Pomostowych naliczone od wynagrodzeń,
o których mowa w pkt 1, 2 i 8, w przypadku gdy są one płacone przez podmiot
prowadzący rezydenturę,
6) wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy lekarza odbywającego szkolenie
specjalizacyjne w trybie rezydenckim, przy czym podstawę do jego wyliczenia
stanowi wyłącznie wynagrodzenie zasadnicze, o którym mowa w pkt 1,
7) wynagrodzenia lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne w trybie
rezydenckim za czas niezdolności do pracy, o których mowa w art. 92 ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, przy czym do podstawy wymiaru
przyjmuje się wyłącznie wynagrodzenie zasadnicze tego lekarza, o którym mowa
w pkt 1,
8) w uzasadnionych przypadkach – ekwiwalent za niewykorzystany przez lekarza
odbywającego szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydenckim urlop
wypoczynkowy, przy czym podstawę do wyliczenia ekwiwalentu stanowi
wyłącznie wynagrodzenie zasadnicze, o którym mowa w pkt 1
– minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje na podstawie wniosków podmiotów
prowadzących rezydenturę.
2a. Składanie wniosków, o których mowa w ust. 2, oraz ich realizacja odbywa
się w Systemie Informatycznym Rezydentur, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5
ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia, zwanym
dalej „SIR”.
2aa. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, podmiot prowadzący rezydenturę składa
w SIR w terminie do 15 dnia każdego miesiąca.
2ab. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, obejmuje faktycznie dokonane przez
podmiot prowadzący rezydenturę wypłaty za okres poprzedzający miesiąc, w którym
podmiot prowadzący rezydenturę składa wniosek, wyłącznie z tytułów określonych
w ust. 2.
2ac. Minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje środki wykazane we
wniosku na wskazany w SIR rachunek bankowy podmiotu prowadzącego rezydenturę
w terminie 7 dni od daty zatwierdzenia wniosku w SIR, z uwzględnieniem środków
dotychczas przekazanych do tego podmiotu.
2ad. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości we wniosku, który został już
złożony i zrealizowany, podmiot prowadzący rezydenturę jest obowiązany do
niezwłocznego złożenia korekty wniosku. Korekta wniosku polega na ponownym
złożeniu wniosku w SIR. Przepisy ust. 2ab i 2ac stosuje się odpowiednio.
2ae. Jeżeli korekta, o której mowa w ust. 2ad, dotyczy wniosku złożonego
i zrealizowanego w latach poprzednich, to w przypadku, gdy korekta polega na:
1) zmniejszeniu kwoty wniosku, podmiot prowadzący rezydenturę jest obowiązany
do zwrotu środków na rachunek bankowy urzędu obsługującego ministra
właściwego do spraw zdrowia wskazany w SIR w terminie 7 dni od daty złożenia
korekty wniosku w SIR;
2) zwiększeniu kwoty wniosku, minister właściwy do spraw zdrowia – po
zatwierdzeniu korekty wniosku w SIR – dokonuje przekazania środków
wynikających z tej korekty.
2af. W przypadku zwrotu środków, o którym mowa w ust. 2ae pkt 1, po terminie
tam określonym, podmiot prowadzący rezydenturę jest obowiązany do zapłacenia
odsetek ustawowych za każdy dzień opóźnienia.
2ag. Podmiot prowadzący rezydenturę jest obowiązany do bieżącego
przekazywania w SIR następujących informacji:
1) imię i nazwisko lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne w trybie
rezydenckim;
2) numer PESEL, a w przypadku jego braku – rodzaj i numer dokumentu
potwierdzającego tożsamość lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne
w trybie rezydenckim;
3) numer prawa wykonywania zawodu lekarza odbywającego szkolenie
specjalizacyjne w trybie rezydenckim;
4) specjalizacja oraz postępowanie kwalifikacyjne, w wyniku którego lekarz
odbywający szkolenie specjalizacyjne został zakwalifikowany do jej odbywania
w trybie rezydenckim;
5) okres zatrudnienia lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne w trybie
rezydenckim w podmiocie prowadzącym rezydenturę;
6) data złożenia i cofnięcia deklaracji, o której mowa w ust. 2c;
7) powody i okresy absencji w pracy lekarza odbywającego szkolenie
specjalizacyjne w trybie rezydenckim;
8) powody i okresy zmniejszenia wymiaru czasu pracy lekarza odbywającego
szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydenckim;
9) powody i okresy niepełnienia dyżurów medycznych przez lekarza odbywającego
szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydenckim przewidzianych w programie
specjalizacji;
10) data i przyczyna rozwiązania umowy o pracę z lekarzem odbywającym szkolenie
specjalizacyjne w trybie rezydenckim;
11) okres rozliczeniowy przyjęty w podmiocie prowadzącym rezydenturę;
12) wysokość składki na ubezpieczenie wypadkowe, ustalonej dla podmiotu
prowadzącego rezydenturę;
13) numer rachunku bankowego podmiotu prowadzącego rezydenturę, na który
minister właściwy do spraw zdrowia ma przekazywać środki na realizację
wniosków;
14) inne dane mające wpływ na okres trwania rezydentury lub wysokość wydatków,
o których mowa w ust. 2, ponoszonych przez podmiot prowadzący rezydenturę.
2b. Lekarz albo lekarz dentysta odbywający szkolenie specjalizacyjne w trybie
rezydenckim może zobowiązać się do wykonywania odpowiednio zawodu lekarza
albo lekarza dentysty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w podmiocie
wykonującym działalność leczniczą, który udziela świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, w łącznym okresie 2 lat z 5 kolejnych lat
przypadających od dnia uzyskania potwierdzenia zakończenia szkolenia
specjalizacyjnego, o którym mowa w art. 16r ust. 6 pkt 1, w łącznym wymiarze czasu
pracy odpowiadającym co najmniej równoważnikowi jednego etatu, i otrzymać
w zamian wynagrodzenie zasadnicze wyższe niż określone w przepisach wydanych na
podstawie ust. 5 o kwotę:
1) 700 zł miesięcznie, w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w priorytetowej
dziedzinie medycyny, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 16g ust. 4;
2) 600 zł miesięcznie, w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie
medycyny innej niż priorytetowa.
2c. Deklarację dotyczącą zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b, lekarz składa
na piśmie do podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne zatrudniającego
lekarza.
2d. Deklaracja, o której mowa w ust. 2c, zawiera:
1) imię (imiona) i nazwisko lekarza;
2) nazwisko rodowe;
3) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania;
4) nazwę specjalizacji;
5) numer prawa wykonywania zawodu;
6) oświadczenie lekarza, że zobowiązuje się do wykonywania zawodu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w podmiocie wykonującym działalność
leczniczą, który udziela świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, w łącznym okresie dwóch z pięciu kolejnych lat przypadających od
dnia uzyskania potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego,
w łącznym wymiarze czasu pracy odpowiadającym co najmniej
równoważnikowi jednego etatu;
7) zobowiązanie do zapłaty kary określonej zgodnie z ust. 2l;
8) datę i podpis lekarza składającego deklarację.
2e. Zwiększone wynagrodzenie zasadnicze przysługuje od pierwszego dnia
miesiąca następującego po miesiącu, w którym lekarz złożył deklarację, o której
mowa w ust. 2c.
2f. Podmiot, o którym mowa w ust. 2c, w terminie:
1) 5 dni roboczych od dnia złożenia deklaracji, o której mowa w ust. 2c, przekazuje
jej oryginał do właściwego ze względu na miejsce odbywania szkolenia
specjalizacyjnego wojewody;
2) 14 dni od dnia rozwiązania umowy o pracę, o której mowa w art. 16h ust. 1,
przesyła wojewodzie informacje o okresie pobierania zwiększonego
wynagrodzenia zasadniczego, o którym mowa w ust. 2b.
2g. W przypadku pobierania zwiększonego wynagrodzenia zasadniczego,
o którym mowa w ust. 2b, w okresie krótszym niż okres szkolenia specjalizacyjnego, dwuletni okres wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 2b, ulega proporcjonalnemu skróceniu.
2h. Wojewoda, który potwierdził zakończenie szkolenia specjalizacyjnego,
niezwłocznie zawiadamia lekarza na piśmie o okresie realizacji zobowiązania,
o którym mowa w ust. 2b albo 2g.
2i. Do okresu szkolenia specjalizacyjnego, o którym mowa w ust. 2g, nie wlicza
się okresów nieobecności lekarza w pracy w przypadkach określonych w art. 16l ust. 1 i 2.
2j. Lekarz, o którym mowa w ust. 2b, jest obowiązany niezwłocznie przekazać
wojewodzie, który potwierdził mu zakończenie szkolenia specjalizacyjnego, pisemną
informację o:
1) okresach i miejscach realizacji zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b albo 2g;
2) terminie zakończenia realizacji zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b albo 2g;
3) zamiarze wykonywania zawodu lekarza poza terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej;
4) podmiocie wykonującym działalność leczniczą, w którym realizowane jest
zobowiązanie, oraz każdorazowej jego zmianie.
2k. Podmioty, w których był zatrudniony lekarz, lub Narodowy Fundusz
Zdrowia w przypadku lekarzy wykonujących zawód w ramach praktyki zawodowej,
o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności
leczniczej, które zawarły z nim umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
wystawiają na wniosek lekarza zaświadczenie, w którym potwierdzają okres oraz
wymiar czasu, w którym udzielał on świadczeń opieki zdrowotnej stanowiących
realizację zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b albo 2g. Lekarz jest obowiązany
dostarczyć, do właściwego wojewody, zaświadczenie, o którym mowa w zdaniu
pierwszym, w terminie 60 dni od zakończenia realizacji zobowiązania, o którym
mowa w ust. 2b albo 2g.
2l. W przypadku niewywiązania się z zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b,
lub zaprzestania realizacji programu specjalizacji, lekarz jest obowiązany do zapłaty
kary w wysokości równej 75% iloczynu liczby miesięcy pobierania zwiększonego
wynagrodzenia zasadniczego, o którym mowa w ust. 2b, oraz kwoty odpowiednio
700 zł, w przypadku gdy lekarz ten odbywał szkolenie specjalizacyjne
w priorytetowej dziedzinie medycyny, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 16g ust. 4, albo 600 zł, w przypadku gdy lekarz ten odbywał szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie medycyny innej niż priorytetowa.
2m. Za zaprzestanie realizacji programu specjalizacji nie uznaje się zmiany
specjalizacji wynikającej:
1) ze zmiany dziedziny, w ramach której odbywa się szkolenie specjalizacyjne,
o której mowa w art. 16ea ust. 3;
2) z orzeczenia lekarskiego, o którym mowa w art. 16ea ust. 6, jeżeli lekarz zostanie
ponownie zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w innej dziedzinie
medycyny oraz złoży ponownie deklarację, o której mowa w ust. 2c, w terminie
nie dłuższym niż po ogłoszeniu wyników drugiego kolejnego postępowania
kwalifikacyjnego, o którym mowa w art. 16c ust. 7, od dnia skreślenia przez
wojewodę lekarza z rejestru lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne.
Przepisy ust. 2b–2t stosuje się odpowiednio.
2n. Kara, o której mowa w ust. 2l, ulega zmniejszeniu proporcjonalnie do okresu,
w jakim lekarz wykonywał zawód zgodnie z zobowiązaniem, o którym mowa
w ust. 2b albo 2g.
2o. Kara, o której mowa w ust. 2l, stanowi niepodatkową należność budżetową
o charakterze publicznoprawnym w rozumieniu art. 60 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, 1622, 1649, 2020 i 2473
oraz z 2020 r. poz. 284).
2p. Zapłaty kary, o której mowa w ust. 2l, należy dokonać na rachunek urzędu
obsługującego właściwego wojewodę, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji
w przedmiocie nałożenia kary, o której mowa w ust. 2l. Środki z tego tytułu stanowią
dochód budżetu państwa.
2q. Od decyzji właściwego wojewody w przedmiocie nałożenia kary, o której
mowa w ust. 2l, przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy do tego
wojewody. Do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego dotyczące odwołań od
decyzji.
2r. W przypadku zmiany miejsca odbywania specjalizacji wojewoda wraz ze
skierowaniem do kontynuowania specjalizacji przekazuje podmiotowi, do którego
kieruje lekarza rezydenta, kopię złożonej deklaracji, o której mowa w ust. 2c,
a w przypadku zmiany miejsca odbywania szkolenia specjalizacyjnego na miejsce poza terenem województwa przekazuje oryginał tej deklaracji do wojewody właściwego terytorialnie dla nowego miejsca odbywania specjalizacji.
2s. Wojewoda, który potwierdził lekarzowi ukończenie szkolenia
specjalizacyjnego, sprawuje nadzór nad realizacją zobowiązania, o którym mowa
w ust. 2b, w tym wydaje decyzję w przedmiocie nałożenia kary, o której mowa
w ust. 2l.
2t. Lekarz może złożyć rezygnację z pobierania wynagrodzenia, o którym mowa
w ust. 2b. Oświadczenie lekarza o rezygnacji z pobierania wynagrodzenia powoduje
odpowiednie obniżenie wynagrodzenia zasadniczego począwszy od pierwszego dnia
miesiąca następującego po miesiącu, w którym lekarz złożył rezygnację.
3. Lekarz, który odbywa szkolenie specjalizacyjne w ramach rezydentury,
otrzymuje zasadnicze wynagrodzenie miesięczne ustalane przez ministra właściwego
do spraw zdrowia.
4. Wysokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa
w ust. 3, podlega zróżnicowaniu ze względu na:
1) dziedzinę medycyny, w której lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne
w ramach rezydentury, ze szczególnym uwzględnieniem dziedzin uznanych za
priorytetowe;
2) rok odbywanego przez lekarza szkolenia specjalizacyjnego w ramach
rezydentury.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego, z podziałem na wynagrodzenie
w poszczególnych dziedzinach medycyny, w których jest odbywane szkolenie
specjalizacyjne w ramach rezydentury, kierując się koniecznością zapewnienia
dostępności świadczeń specjalistycznych dla pacjentów.

Art. 16k. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia może, w ramach środków
budżetu państwa, których jest dysponentem, dofinansować koszty związane ze
szkoleniem specjalizacyjnym.
1a. W roku 2012 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1b. W roku 2013 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1c. W roku 2014 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1d. W roku 2015 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1e. W roku 2016 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1f. W roku 2017 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1g. W roku 2018 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1h. W roku 2019 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych.
1i. W roku 2020 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
2. Środki finansowe na dofinansowanie kosztów związanych ze szkoleniem
specjalizacyjnym są przekazywane na podstawie umowy zawartej między ministrem
właściwym do spraw zdrowia a podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne.
3. W przypadku gdy środki określone w ust. 2 stanowią dla podmiotu
prowadzącego szkolenie specjalizacyjne, będącego przedsiębiorcą, pomoc publiczną
w rozumieniu art. 107 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, będzie ona
udzielana jako pomoc de minimis zgodnie z warunkami określonymi
w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28.12.2006, str. 5).
4. Minister Obrony Narodowej może w ramach środków budżetu państwa,
których jest dysponentem, dofinansować koszty związane ze szkoleniem
specjalizacyjnym lekarzy będących żołnierzami w czynnej służbie wojskowej lub
lekarzy zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez
Ministra Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej.

Art. 16l. 1. Okres trwania szkolenia specjalizacyjnego, z zastrzeżeniem art. 16i
ust. 1e, ulega przedłużeniu o czas nieobecności lekarza w pracy:
1) w przypadkach przewidzianych w art. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 645 i 1590);
2) z powodu urlopu bezpłatnego udzielonego przez pracodawcę na czas nie dłuższy
niż 3 miesiące w okresie trwania szkolenia specjalizacyjnego;
3) w przypadkach określonych w art. 92, art. 176–179, art. 1823
, art. 185, art. 1867
i art. 188 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
4) z powodu urlopu bezpłatnego, nie dłuższego niż 2 lata, udzielonego przez
pracodawcę w celu odbycia stażu zagranicznego zgodnego z programem
odbywanego szkolenia specjalizacyjnego, po uzyskaniu zgody kierownika
specjalizacji;
5) z powodu przerwy nie dłuższej niż 14 dni wynikającej z procedur stosowanych
przy zmianie trybu lub miejsca odbywania szkolenia specjalizacyjnego;
5a) w przypadku, o którym mowa w art. 16i ust. 4a.
6) z powodu przerwy nie dłuższej niż 12 miesięcy wynikającej z realizacji
specjalizacji odbywanej w trybie, o którym mowa w art. 16h ust. 2 pkt 5;
7) z powodu urlopu bezpłatnego trwającego nie dłużej niż 3 miesiące udzielonego
w celu uczestnictwa w medycznych misjach humanitarnych.
1a. Okres trwania szkolenia specjalizacyjnego ulega dodatkowo przedłużeniu
o okres urlopu wypoczynkowego nabytego i niewykorzystanego z powodu
nieobecności lekarza z przyczyn wskazanych w ust. 1.
2. Okres trwania szkolenia specjalizacyjnego zostaje dodatkowo przedłużony
o okres udzielonego lekarzowi przez pracodawcę urlopu wychowawczego na zasadach
określonych w przepisach ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
3. W uzasadnionych przypadkach zgodę na dodatkowe przedłużenie okresu
trwania szkolenia specjalizacyjnego może wyrazić wojewoda, a w odniesieniu do
lekarzy odbywających specjalizację w ramach rezydentury – minister właściwy do
spraw zdrowia.
4. Okres trwania szkolenia specjalizacyjnego w stosunku do lekarzy będących
żołnierzami w czynnej służbie wojskowej, a także lekarzy zatrudnionych w podmiocie
leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra Obrony Narodowej albo
komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej, może być przedłużony
dodatkowo przez Ministra Obrony Narodowej o czas pełnienia służby poza terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, oddelegowania do pełnienia służby w innej jednostce
wojskowej lub tymczasowego wykonywania zadań, które uniemożliwiają
realizowanie szkolenia specjalizacyjnego.
4a. W uzasadnionych przypadkach, innych niż określone w ust. 1, 2 i 4, okres
trwania szkolenia specjalizacyjnego w stosunku do lekarzy będących żołnierzami
w czynnej służbie wojskowej, a także lekarzy zatrudnionych w podmiocie leczniczym
utworzonym i nadzorowanym przez Ministra Obrony Narodowej albo komórce lub
jednostce organizacyjnej mu podległej może być dodatkowo przedłużony przez
Ministra Obrony Narodowej.
5. Okres trwania szkolenia specjalizacyjnego w stosunku do lekarzy będących
funkcjonariuszami w stosunku służby w jednostkach organizacyjnych podległych lub
nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych może być
przedłużony dodatkowo przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych o czas
pełnienia służby poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
5a. W uzasadnionych przypadkach, innych niż określone w ust. 1, 2 i 5, zgodę na
dodatkowe przedłużenie okresu trwania szkolenia specjalizacyjnego, w stosunku do
lekarzy będących funkcjonariuszami w stosunku służby w jednostkach
organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych albo zatrudnionych na podstawie umowy o pracę albo umowy
cywilnoprawnej, albo pełniących służbę w podmiocie leczniczym utworzonym przez
ministra właściwego do spraw wewnętrznych, może wyrazić minister właściwy do
spraw wewnętrznych.
5b. Informacje o przedłużeniu lekarzowi okresu szkolenia specjalizacyjnego są
umieszczane w SMK przez właściwe podmioty, z dodatkowym wskazaniem:
1) okresu przedłużenia;
2) imienia (imion) i nazwiska osoby, której przedłużenie dotyczy;
3) przedmiotu rozstrzygnięcia;
4) rodzaju rozstrzygnięcia;
5) organu przedłużającego.
5c. Zgoda, o której mowa w ust. 3–5a, na wniosek lekarza złożony nie później
niż w terminie 30 dni od dnia rozwiązania umowy zawartej na okres trwania szkolenia
specjalizacyjnego może być wydana również po dniu rozwiązania tej umowy. Okres
niezbędny do wydania zgody zalicza się do okresu trwania szkolenia
specjalizacyjnego.
6. Lekarz lub właściwy podmiot ma obowiązek poinformować właściwy organ,
o którym mowa w art. 16c ust. 1, o planowanej przez lekarza nieobecności,
w szczególności z powodów, o których mowa w ust. 1, 2, 4–5, trwającej dłużej niż
3 miesiące.
7. Wojewoda posiadający informację o nieobecności, o której mowa w ust. 6, lub
innej nieobecności lekarza trwającej dłużej niż 3 miesiące może skierować na okres
tej nieobecności innego lekarza, zakwalifikowanego do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego, do odbywania tego szkolenia w podmiocie prowadzącym szkolenie
specjalizacyjne, biorąc pod uwagę możliwość odbycia przez niego części lub całości
programu specjalizacji oraz możliwość wykorzystania miejsc szkoleniowych.
8. Skierowania, o którym mowa w ust. 7, dokonuje się za pomocą SMK.
9. Za zgodą kierownika specjalizacji lekarz odbywający specjalizację w trybie
rezydenckim i pozarezydenckim może wnioskować do kierownika podmiotu
prowadzącego szkolenie specjalizacyjne o skrócenie okresu przedłużenia, o którym
mowa w ust. 1–3, z wyłączeniem orzeczeń lekarskich o niezdolności do pracy
z powodu choroby, nie więcej niż o 30 dni kalendarzowych. Kierownik podmiotu
niezwłocznie informuje ministra właściwego do spraw zdrowia o skróceniu okresu
przedłużenia.

Art. 16m. 1. Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne pod kierunkiem lekarza
zatrudnionego na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej albo
wykonującego zawód na podstawie stosunku służby w podmiocie prowadzącym
szkolenie specjalizacyjne, wyznaczonego przez kierownika tego podmiotu, zwanego
dalej „kierownikiem specjalizacji”.
1a. Kierownik specjalizacji, z zastrzeżeniem ust. 1d, otrzymuje dodatek do
wynagrodzenia w wysokości 500 zł miesięcznie brutto w przypadku nadzorowania
szkolenia jednego lekarza szkolącego się pod jego kierunkiem albo 1000 zł
miesięcznie brutto w przypadku nadzorowania szkolenia więcej niż jednego lekarza
szkolącego się pod jego kierunkiem, z wyłączeniem okresu nieobecności, o którym
mowa w art. 16l ust. 1, 2 i 4. W przypadku skierowania do odbycia modułu
podstawowego dodatek do wynagrodzenia otrzymuje lekarz pełniący funkcję
kierownika specjalizacji w jednostce uprawnionej do prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego w module podstawowym. Nie nalicza się dodatku do
wynagrodzenia za okres dłuższy niż 30 kolejnych dni braku sprawowania przez
kierownika specjalizacji bezpośredniego nadzoru nad lekarzem odbywającym
szkolenie specjalizacyjne.
1b. Środki przeznaczone na finansowanie dodatku, o którym mowa w ust. 1a, są
przekazywane z budżetu państwa z części pozostającej w dyspozycji wojewody na
podstawie umowy zawartej między wojewodą a kierownikiem podmiotu
prowadzącego szkolenie specjalizacyjne. Umowa ta określa wysokość i przeznaczenie
środków oraz sposób ich rozliczania.
1c. Środki przeznaczone na finansowanie dodatku, o którym mowa w ust. 1a,
kierownik podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne przekazuje na podstawie
umowy, o której mowa w ust. 1, zawartej z kierownikiem specjalizacji albo lekarzem
pełniącym funkcję kierownika specjalizacji w jednostkach uprawnionych do szkolenia
specjalizacyjnego w module podstawowym.
1d. Minister Obrony Narodowej może finansować kierownikowi specjalizacji
albo lekarzowi pełniącemu funkcję kierownika specjalizacji dodatek, o którym mowa
w ust. 1a, z budżetu państwa, z części pozostającej w jego dyspozycji. Środki
przeznaczone na ten cel są przekazywane na podstawie umowy zawartej między
Ministrem Obrony Narodowej a kierownikiem podmiotu prowadzącego szkolenie
specjalizacyjne. Umowa ta określa wysokość i przeznaczenie środków oraz sposób ich
rozliczania.
1e. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może finansować kierownikowi
specjalizacji albo lekarzowi pełniącemu funkcję kierownika specjalizacji dodatek,
o którym mowa w ust. 1a, z budżetu państwa, z części pozostającej w jego dyspozycji.
Środki przeznaczone na ten cel są przekazywane na podstawie umowy zawartej między ministrem właściwym do spraw wewnętrznych a kierownikiem podmiotu
prowadzącego szkolenie specjalizacyjne. Umowa ta określa wysokość i przeznaczenie
środków oraz sposób ich rozliczania.
2. Kierownikiem specjalizacji może być lekarz posiadający II stopień
specjalizacji lub tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny będącej przedmiotem
szkolenia specjalizacyjnego, a w uzasadnionych przypadkach w pokrewnej dziedzinie
medycyny.
3. Lekarz odbywa staż kierunkowy pod kierunkiem lekarza posiadającego II
stopień specjalizacji lub tytuł specjalisty w danej dziedzinie medycyny wyznaczonego
przez kierownika jednostki realizującej staż kierunkowy, który wyraził zgodę na
pełnienie tej funkcji, zwanego dalej „kierownikiem stażu”.
4. Kierownik specjalizacji oraz kierownik stażu mogą prowadzić jednocześnie
szkolenie specjalizacyjne nie więcej niż trzech lekarzy, a w uzasadnionych potrzebami
kadrowymi przypadkach, za zgodą konsultanta krajowego w danej dziedzinie
medycyny – czterech lekarzy.
5. Kierownik specjalizacji jednocześnie może dodatkowo kierować stażem
kierunkowym nie więcej niż dwóch lekarzy.
6. Kierownik specjalizacji jest odpowiedzialny za ustalanie i przekazanie
lekarzowi, w szczególności za pomocą SMK, rocznych szczegółowych planów
szkolenia specjalizacyjnego, obejmujących w szczególności miejsce odbywania staży
kierunkowych w sposób zapewniający realizację programu specjalizacji, w terminie
miesiąca od dnia rozpoczęcia kolejnego roku odbywanego szkolenia
specjalizacyjnego, w uzgodnieniu z kierownikiem podmiotu prowadzącego szkolenie
specjalizacyjne. Kierownik specjalizacji niezwłocznie odnotowuje każdą zmianę
w rocznym szczegółowym planie szkolenia specjalizacyjnego. Roczne szczegółowe
plany szkolenia specjalizacyjnego oraz jego zmiany są zamieszczane w SMK.
6a. Kierownik specjalizacji niezwłocznie potwierdza realizację przez lekarza
poszczególnych elementów szkolenia specjalizacyjnego za pomocą SMK,
w szczególności przez potwierdzanie wpisów uzupełnianych na bieżąco przez lekarza w EKS.
7. Kierownik specjalizacji sprawuje nadzór nad realizacją programu specjalizacji
przez lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne. W ramach sprawowanego
nadzoru kierownik specjalizacji, a w odniesieniu do pkt 2–4 lekarz kierujący stażem
kierunkowym:
1) ustala, za pomocą SMK, szczegółowy plan szkolenia specjalizacyjnego;
1a) weryfikuje roczny plan szkolenia specjalizacyjnego zgodnie z aktualizacją
programu, o której mowa w art. 16f ust. 4, w zakresie, w jakim nie został on
zrealizowany przez lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne;
2) konsultuje i ocenia proponowane i wykonywane przez lekarza badania
diagnostyczne i ich interpretację, rozpoznania choroby, sposoby leczenia,
rokowania i zalecenia dla pacjenta;
3) prowadzi nadzór nad wykonywaniem przez lekarza zabiegów diagnostycznych,
leczniczych i rehabilitacyjnych objętych programem specjalizacji do czasu
nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich wykonywania;
4) uczestniczy w wykonywanym przez lekarza zabiegu operacyjnym albo
stosowanej metodzie leczenia lub diagnostyki stwarzającej podwyższone ryzyko
dla pacjenta, do czasu nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich
wykonywania lub stosowania;
5) wystawia opinię zawodową, w tym dotyczącą uzdolnień i predyspozycji
zawodowych, umiejętności manualnych, stosunku do pacjentów
i współpracowników, zdolności organizacyjnych i umiejętności pracy w zespole;
6) wnioskuje odpowiednio do wojewody, Ministra Obrony Narodowej albo
ministra właściwego do spraw wewnętrznych o przerwanie szkolenia
specjalizacyjnego przez lekarza, który nie realizuje programu specjalizacji;
7) wnioskuje odpowiednio do wojewody, Ministra Obrony Narodowej albo
ministra właściwego do spraw wewnętrznych o przedłużenie czasu trwania
szkolenia specjalizacyjnego;
8) potwierdza, za pomocą SMK, zrealizowanie rocznych planów szkolenia
specjalizacyjnego oraz całości szkolenia specjalizacyjnego zgodnie z programem
specjalizacji.
7a. W przypadku nieobecności kierownika specjalizacji zadanie określone
w ust. 7 pkt 8 wykonuje kierownik jednostki akredytowanej prowadzącej szkolenie
specjalizacyjne.
7b. Kierownik podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne monitoruje
zgodność odbywanego przez lekarza w tym podmiocie szkolenia specjalizacyjnego
z zakresem programu specjalizacji w danej dziedzinie medycyny.
8. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, po uzyskaniu pozytywnej opinii
kierownika specjalizacji, może wystąpić do dyrektora CMKP z wnioskiem o uznanie
za równoważne ze zrealizowaniem elementów programu specjalizacji stażu
szkoleniowego, obejmującego szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz
wykonanie zabiegów lub procedur medycznych, a także staży kierunkowych lub
kursów szkoleniowych odbytych za granicą lub w kraju, w podmiotach prowadzących
szkolenie specjalizacyjne, i ewentualne skrócenie okresu odbywanego szkolenia
specjalizacyjnego, jeżeli okres od dnia ich ukończenia do dnia rozpoczęcia przez
lekarza szkolenia specjalizacyjnego nie jest dłuższy niż 5 lat.
9. (uchylony)
10. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, po uzyskaniu pozytywnej
opinii kierownika specjalizacji, może wystąpić do dyrektora CMKP z wnioskiem
o uznanie do okresu odbywania szkolenia specjalizacyjnego, stażu szkoleniowego,
obejmującego szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonanie zabiegów
lub procedur medycznych, a także staży kierunkowych lub kursów szkoleniowych
zrealizowanych za granicą w okresie aktualnie odbywanego szkolenia
specjalizacyjnego.
11. Lekarz będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej, a także lekarz
zatrudniony w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra
Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej,
odbywający specjalizację, po uzyskaniu opinii kierownika specjalizacji oraz
konsultanta krajowego w danej dziedzinie lub dziedzinach medycyny związanych
z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny
i pokoju, może wystąpić do dyrektora CMKP z wnioskiem o uznanie części okresu
odbywania specjalizacji w zakresie odpowiedniego modułu, w przypadku gdy pełnił
służbę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że charakter tej
służby, w tym uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie zabiegów
i procedur medycznych, odpowiadał właściwemu programowi specjalizacji.
12. Dyrektor CMKP na podstawie opinii powołanego przez siebie zespołu może
uznać, w drodze decyzji, staże i kursy, o których mowa w ust. 8, za równoważne ze
zrealizowaniem części programu specjalizacji i skrócić lekarzowi okres odbywania
tego szkolenia o okres wskazany w opinii zespołu, jednak nie więcej niż o ½ okresu
trwania szkolenia specjalizacyjnego lub modułów, o których mowa w art. 16 ust. 2.
13. Dyrektor CMKP na podstawie opinii powołanego przez siebie zespołu może
uznać, w drodze decyzji, staże i kursy, o których mowa w ust. 8 i 10, za równoważne
ze zrealizowaniem części programu specjalizacji.
13a. Decyzje, o których mowa w ust. 12 i 13, zamieszcza się w SMK
i dodatkowo podaje w nim:
1) datę decyzji;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
3) przedmiot decyzji;
4) rodzaj rozstrzygnięcia;
5) organ wydający decyzję.
13b. W decyzjach, o których mowa w ust. 12 i 13, określa się liczbę dni
roboczych wraz z proporcjonalną liczbą dni urlopu wypoczynkowego dla tego okresu,
o którą ulega skróceniu szkolenie specjalizacyjne, z zastrzeżeniem art. 16ma.
14. W skład zespołu, o którym mowa w ust. 12 i 13, wchodzą:
1) konsultant krajowy właściwy dla danej dziedziny medycyny albo odpowiednio
konsultant krajowy w dziedzinie lub dziedzinach medycyny związanych z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny i pokoju lub konsultant wojskowej służby zdrowia;
2) kierownik specjalizacji;
3) przedstawiciel towarzystwa naukowego lub instytutu badawczego właściwych
dla danej dziedziny medycyny;
4) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający tytuł specjalisty w danej
dziedzinie medycyny i stopień naukowy doktora habilitowanego.
15. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne może zostać skierowany przez:
1) wojewodę do pracy przy zwalczaniu epidemii na podstawie art. 47 ustawy z dnia
5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych
u ludzi do podmiotu, w którym odbywa szkolenie specjalizacyjne albo do innego
podmiotu, albo
2) pracodawcę do realizacji innych zadań niż wynikające z umowy, na podstawie
której odbywa szkolenie specjalizacyjne, jeżeli nie zostanie wydana decyzja,
o której mowa w pkt 1.
16. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, który został skierowany na
podstawie ust. 15 do wykonywania pracy innej niż wynikająca z umowy, na podstawie
której odbywa szkolenie specjalizacyjne, wykonuje pracę pod nadzorem lekarza
specjalisty wyznaczonego przez kierownika jednostki, do której został skierowany.
Lekarz specjalista nadzorujący pracę lekarza w trakcie szkolenia specjalizacyjnego
nabywa odpowiednie uprawnienia kierownika specjalizacji, o których mowa w ust. 7.
17. Na wniosek lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne dyrektor CMKP
może uznać, w drodze decyzji, okres, w którym lekarz ten nie realizował programu
specjalizacji, za równoważny z realizowaniem tego programu, jeżeli w okresie tym
realizował zadania, o których mowa w ust. 15.
18. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, któremu odwołano kurs
specjalizacyjny w związku ze stanem zagrożenia epidemicznego lub stanem epidemii,
jest zwolniony z obowiązku realizacji tego kursu, jeżeli:
1) realizacja tego kursu wymaga przedłużenia szkolenia specjalizacyjnego o okres
dłuższy niż 3 miesiące oraz
2) zrealizował wszystkie inne kursy objęte programem specjalizacji.
18a. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, który w związku ze stanem
zagrożenia epidemicznego lub stanem epidemii nie może realizować szkolenia
specjalizacyjnego w sposób zgodny z programem szkolenia specjalizacyjnego, jest
zwolniony z obowiązku wykonania i udokumentowania procedur medycznych
objętych danym programem szkolenia specjalizacyjnego, jeżeli:
1) do wykonania danej procedury w liczbie przewidzianej w programie
specjalizacji konieczne jest przedłużenie szkolenia specjalizacyjnego oraz
2) kierownik specjalizacji potwierdzi w EKS, że lekarz posiada umiejętność
wykonywania danej procedury, oraz
3) wykonał daną procedurę co najmniej w liczbie stanowiącej połowę liczby,
w jakiej procedura ta powinna być wykonana zgodnie z programem szkolenia
specjalizacyjnego.
19. Przepisy ust. 15–18a stosuje się odpowiednio do lekarza będącego
żołnierzem w czynnej służbie wojskowej.
20. Lekarz, któremu kierownik specjalizacji zaliczył szkolenie specjalizacyjne,
zawiadamia, w terminie 7 dni od dnia zaliczenia szkolenia, kierownika jednostki
szkolącej oraz właściwego wojewodę, Ministra Obrony Narodowej albo ministra
właściwego do spraw wewnętrznych o zakończeniu tego szkolenia.
21. EKS lekarza, który zakończył szkolenie specjalizacyjne i któremu kierownik
specjalizacji zaliczył szkolenie specjalizacyjne, przekazuje się, za pomocą SMK, do
właściwego wojewody, Ministra Obrony Narodowej albo ministra właściwego do
spraw wewnętrznych w terminie 30 dni od dnia zaliczenia szkolenia.

Art. 16ma. Skrócenie okresu odbywania szkolenia specjalizacyjnego
spełniającego minimalne wymogi kształcenia określone w przepisach Unii
Europejskiej nie może obejmować więcej niż 1/2 minimalnego czasu trwania danego
programu specjalizacji określonego w przepisach Unii Europejskiej.

Art. 16n. 1. Lekarzowi, który posiada tytuł specjalisty uzyskany poza terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, niepodlegający uznaniu za równoważny na podstawie
przepisów, o których mowa w art. 16a i 16b, minister właściwy do spraw zdrowia
uznaje tytuł specjalisty za równoważny z tytułem specjalisty w Rzeczypospolitej
Polskiej, jeżeli zostały spełnione łącznie następujące warunki:
1) lekarz posiada prawo wykonywania zawodu na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) czas trwania szkolenia specjalizacyjnego odbytego za granicą odpowiada
czasowi trwania szkolenia specjalizacyjnego określonemu w programie
specjalizacji w Rzeczypospolitej Polskiej;
3) program specjalizacji w zakresie wymaganej wiedzy teoretycznej oraz
umiejętności praktycznych, sposób potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności
odpowiada w istotnych elementach określonemu programowi specjalizacji
w Rzeczypospolitej Polskiej;
4) sposób i tryb złożenia egzaminu lub innej formy potwierdzenia uzyskanej wiedzy
i umiejętności odpowiada złożeniu przez lekarza PES w Rzeczypospolitej
Polskiej.
1a. Dyrektor CMKP wykonuje w imieniu ministra właściwego do spraw zdrowia
zadania tego ministra w odniesieniu do czynności określonych w ust. 4a i 8 jako organ
prowadzący postępowanie.
2. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, występuje z wnioskiem o uznanie tytułu
specjalisty do ministra właściwego do spraw zdrowia, za pośrednictwem dyrektora
CMKP. Dyrektor CMKP informuje ministra właściwego do spraw zdrowia
o wpłynięciu tego wniosku.
3. Do wniosku dołącza się oryginał albo kopię poświadczoną za zgodność
z oryginałem:
1) prawa wykonywania zawodu;
2) dokumentu potwierdzającego uprawnienie do wykonywania zawodu lekarza
w kraju, w którym lekarz uzyskał tytuł specjalisty;
3) dokumentu o nadaniu tytułu specjalisty;
4) dokumentu zawierającego informacje o miejscu odbycia szkolenia
specjalizacyjnego, czasie jego trwania i programie specjalizacji;
5) dokumentu zawierającego informacje o sposobie i trybie złożenia egzaminu lub
innej formie potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych;
6) dokumentu zawierającego informacje o miejscu, czasie trwania i rodzaju
czynności zawodowych wykonywanych po uzyskaniu tytułu specjalisty.
4. Wniosek podlega weryfikacji pod kątem kompletności złożonych
dokumentów dokonywanej przez CMKP oraz ocenie merytorycznej dokonywanej
przez zespół ekspertów powołany przez dyrektora CMKP.
4a. W przypadku stwierdzenia niekompletności wniosku dyrektor CMKP wzywa
wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie wskazanym w wezwaniu, pod
rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. O pozostawieniu wniosku bez
rozpoznania dyrektor CMKP informuje ministra właściwego do spraw zdrowia.
5. W skład zespołu, o którym mowa w ust. 4, wchodzą lekarze posiadający tytuł
specjalisty w danej dziedzinie medycyny:
1) konsultant krajowy właściwy dla danej dziedziny medycyny lub jego
przedstawiciel albo odpowiednio konsultant krajowy w dziedzinie lub
dziedzinach medycyny związanych z realizacją zadań państwa związanych
wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny i pokoju lub konsultant
wojskowej służby zdrowia;
2) dwaj lekarze posiadający tytuł naukowy lub stopień naukowy doktora
habilitowanego;
3) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający co najmniej stopień
naukowy doktora habilitowanego;
4) przedstawiciel towarzystwa naukowego lub instytutu badawczego właściwych
dla danej dziedziny medycyny.
6. Zespół zbiera się w miarę potrzeby, nie rzadziej jednak niż raz na kwartał,
chyba że nie został złożony żaden wniosek.
7. Jeżeli na podstawie przedstawionych przez lekarza dokumentów zespół
stwierdzi, że czas trwania szkolenia lub formy nabywania wiedzy i umiejętności
praktycznych nie odpowiadają w istotnych elementach programowi specjalizacji
w danej specjalności w Rzeczypospolitej Polskiej, ocena merytoryczna wydawana
przez zespół jest negatywna albo zawiera wskazanie do odbycia stażu
uzupełniającego, z uwzględnieniem czasu trwania i zakresu merytorycznego tego
stażu oraz wskazaniem podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne, w którym
staż uzupełniający powinien być odbyty.
8. Na podstawie oceny merytorycznej dyrektor CMKP w terminie 14 dni wydaje
opinię, która wraz z aktami jest niezwłocznie przekazywana do ministra właściwego
do spraw zdrowia.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia, w drodze decyzji, uznaje albo odmawia
uznania tytułu specjalisty uzyskanego za granicą za równoważny z tytułem specjalisty
w Rzeczypospolitej Polskiej.
10. W przypadku gdy ocena merytoryczna zawiera wskazanie do odbycia stażu
uzupełniającego, dyrektor CMKP kieruje lekarza do odbycia tego stażu,
z uwzględnieniem czasu trwania i zakresu merytorycznego tego stażu oraz
wskazaniem podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne, w którym staż
uzupełniający powinien być odbyty, z uwzględnieniem miejsca zamieszkania
wnioskodawcy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
11. Staż uzupełniający nie może trwać dłużej niż 3 lata.
12. Lekarz odbywa staż uzupełniający w ramach płatnego urlopu szkoleniowego,
umowy o pracę na czas określony w celu odbycia stażu uzupełniającego albo umowy
cywilnoprawnej o odbycie stażu uzupełniającego, zawartej ze wskazanym podmiotem
prowadzącym szkolenie specjalizacyjne, na warunkach określonych w umowie.
13. Staż uzupełniający kończy się uzyskaniem opinii zawodowej, wystawionej
przez kierownika właściwej komórki organizacyjnej podmiotu prowadzącego
szkolenie specjalizacyjne, którą przekazuje się niezwłocznie do dyrektora CMKP.
14. Po otrzymaniu opinii zawodowej, o której mowa w ust. 13, dyrektor CMKP
w terminie 7 dni przekazuje tę opinię wraz z aktami sprawy do ministra właściwego
do spraw zdrowia. Na podstawie opinii zawodowej minister właściwy do spraw
zdrowia wydaje decyzję, w której uznaje tytuł specjalisty za równoważny z tytułem
specjalisty w Rzeczypospolitej Polskiej albo odmawia uznania tego tytułu.
15. Decyzje, o których mowa w ust. 9 i 14, zamieszcza się w SMK i dodatkowo
podaje w nim:
1) datę decyzji;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
3) obywatelstwo osoby, której decyzja dotyczy;
4) państwo uzyskania tytułu specjalisty;
5) przedmiot decyzji;
6) rodzaj rozstrzygnięcia;
7) organ wydający decyzję.

Art. 16o. 1. Lekarz nie może realizować lub kontynuować szkolenia
specjalizacyjnego w przypadku:
1) zawieszenia prawa wykonywania zawodu lekarza albo zakazu wykonywania
zawodu lekarza;
2) ograniczenia lekarza w wykonywaniu określonych czynności medycznych,
objętych programem specjalizacji;
3) niepodjęcia przez lekarza szkolenia specjalizacyjnego w okresie 3 miesięcy od
dnia wskazanego jako dzień rozpoczęcia tego szkolenia na skierowaniu
wystawionym przez organ kierujący do odbycia szkolenia, z przyczyn leżących
po stronie lekarza;
4) zaprzestania przez lekarza odbywania szkolenia specjalizacyjnego;
5) przerwania lekarzowi szkolenia specjalizacyjnego na wniosek kierownika
specjalizacji po uzyskaniu opinii właściwego konsultanta wojewódzkiego
w danej dziedzinie medycyny lub konsultanta krajowego w danej dziedzinie
medycyny lub dziedzinach medycyny związanych z realizacją zadań państwa
związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny i pokoju oraz
właściwej okręgowej izby lekarskiej;
6) upływu okresu, w którym był obowiązany ukończyć szkolenie specjalizacyjne;
7) nieprzedłożenia dokumentu „Prawo wykonywania zawodu lekarza” albo „Prawo
wykonywania zawodu lekarza dentysty” w okresie miesiąca od dnia wydania
zaświadczenia, o którym mowa w art. 16c ust. 18.
1a. Przez zaprzestanie przez lekarza odbywania szkolenia specjalizacyjnego,
o którym mowa w ust. 1 pkt 4, należy rozumieć faktyczne zaprzestanie przez lekarza
realizacji programu specjalizacji, zgodnie z rocznym szczegółowym planem szkolenia
specjalizacyjnego, o którym mowa w art. 16m ust. 6, lub nieuzupełnianie wpisów, za
pomocą SMK, w EKS przez lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne,
w okresie 12 miesięcy od dnia dokonania ostatniego wpisu, z przyczyn leżących po
stronie lekarza.
2. Właściwy podmiot jest obowiązany do powiadomienia za pomocą SMK
odpowiednio wojewody, Ministra Obrony Narodowej albo ministra właściwego do
spraw wewnętrznych o zaistnieniu okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1–5.
3. (uchylony)
4. Odpowiednio wojewoda, Minister Obrony Narodowej albo minister właściwy
do spraw wewnętrznych wydaje decyzję o skreśleniu lekarza z rejestru lekarzy
odbywających szkolenie specjalizacyjne, zwanego dalej „rejestrem”, na podstawie:
1) powiadomienia przez właściwy podmiot o zaistnieniu okoliczności, o których
mowa w ust. 1 pkt 1–4, lub informacji o zaistnieniu okoliczności, o których
mowa w ust. 1 pkt 1–4, przez inne uprawnione podmioty;
2) wniosku kierownika specjalizacji o przerwanie szkolenia specjalizacyjnego po
uzyskaniu przez wojewodę, Ministra Obrony Narodowej albo ministra
właściwego do spraw wewnętrznych opinii właściwego konsultanta
wojewódzkiego w danej dziedzinie medycyny lub konsultanta w danej
dziedzinie medycyny lub dziedzinach medycyny związanych z realizacją zadań
państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny i pokoju
oraz właściwej okręgowej izby lekarskiej;
3) informacji potwierdzających zaistnienie okoliczności, o których mowa
w ust. 1 pkt 6 i 7, z przyczyn leżących po stronie lekarza.
5. Decyzję, o której mowa w ust. 4, zamieszcza się w SMK i dodatkowo podaje w nim:
1) datę decyzji;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
3) przedmiot decyzji;
4) rodzaj rozstrzygnięcia;
5) organ wydający decyzję.
6. Do decyzji, o której mowa w ust. 4, stosuje się przepisy ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego. O decyzji podmioty,
o których mowa w ust. 4, powiadamiają lekarza również na piśmie.

Art. 16oa. 1. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w danej dziedzinie
medycyny ma obowiązek:
1) realizowania szkolenia specjalizacyjnego, w tym pełnienia dyżurów
medycznych, zgodnie z programem specjalizacji, o którym mowa w art. 16f ust. 3;
2) utrzymywania stałej współpracy z kierownikiem specjalizacji;
3) udzielania świadczeń opieki zdrowotnej pod nadzorem kierownika specjalizacji
lub innego lekarza specjalisty właściwego ze względu na zakres udzielanych
świadczeń zdrowotnych do czasu wydania opinii przez kierownika specjalizacji
o możliwości samodzielnego udzielania przez niego świadczeń zdrowotnych lub
po zaliczeniu PEM;
4) bieżącego wypełniania EKS.
2. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w danej dziedzinie medycyny
ma prawo do:
1) udzielania samodzielnie świadczeń zdrowotnych po uzyskaniu pisemnej
pozytywnej opinii kierownika specjalizacji lub kierownika stażu, w tym do:
a) samodzielnego stosowania metod diagnostycznych i leczniczych,
b) wydawania zleceń lekarskich,
c) wydawania skierowań na badania laboratoryjne oraz inne badania
diagnostyczne,
d) prowadzenia dokumentacji medycznej,
e) udzielania informacji o stanie zdrowia pacjenta,
f) zlecania wykonania czynności pielęgnacyjnych,
g) stwierdzania zgonu,
h) wystawiania recept,
i) wydawania orzeczeń lekarskich,
j) pełnienia dyżurów medycznych;
2) płatnego urlopu szkoleniowego, o którym mowa w art. 16h ust. 2 pkt 2, 3 i 5,
art. 16pc i art. 16s ust. 2;
3) samokształcenia realizowanego w ramach szkolenia specjalizacyjnego
w wymiarze określonym w programie szkolenia specjalizacyjnego;
4) doskonalenia zawodowego.

Art. 16p. 1. Rejestr jest prowadzony przez CMKP, za pomocą SMK,
z wykorzystaniem danych niezwłocznie zamieszczanych w SMK bezpośrednio przez
wojewodów, Ministra Obrony Narodowej i ministra właściwego do spraw
wewnętrznych.
2. Rejestr jest prowadzony w systemie ewidencyjno-informatycznym, według
określonego układu danych:
1) numer wpisu do rejestru składający się z ciągu kolejnych znaków:
a) dwucyfrowy symbol województwa będący pierwszym członem
identyfikatora jednostek podziału terytorialnego określonego w przepisach
wydanych na podstawie art. 49 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r.
o statystyce publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 649, 730 i 2294),
b) czteroznakowy kod specjalizacji, zgodnie z wykazem kodów specjalizacji
określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 8 ust. 2,
c) siedmiocyfrowy numer „Prawa wykonywania zawodu lekarza” albo „Prawa
wykonywania zawodu lekarza dentysty”;
2) imię (imiona) i nazwisko lekarza;
3) adres miejsca zamieszkania lekarza;
4) miejsce i data urodzenia w przypadku lekarza cudzoziemca;
5) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwa i numer dokumentu oraz kraj wydania;
6) obywatelstwo (obywatelstwa);
7) numer prawa wykonywania zawodu;
8) numer seryjny, data i podmiot wydający dokument prawa wykonywania zawodu;
9) posiadane specjalizacje oraz rok ich uzyskania;
10) numer i data decyzji ministra właściwego do spraw zdrowia w sprawie wyrażenia
zgody na odbywanie specjalizacji przez lekarza cudzoziemca;
11) tryb odbywania i zasady finansowania szkolenia specjalizacyjnego odbywanego
przez lekarza cudzoziemca;
12) data postępowania kwalifikacyjnego oraz wynik uzyskany w postępowaniu
kwalifikacyjnym;
13) data skierowania do odbywania szkolenia specjalizacyjnego oraz nazwa organu
kierującego;
14) numer karty szkolenia specjalizacyjnego albo EKS;
15) nazwa i adres jednostki organizacyjnej oraz nazwa komórki organizacyjnej,
w której jest odbywane szkolenie specjalizacyjne, oraz numer księgi rejestrowej
w rejestrze podmiotów wykonujących działalność leczniczą;
16) imię (imiona) i nazwisko kierownika specjalizacji, posiadana specjalizacja
i zajmowane stanowisko oraz numer prawa wykonywania zawodu;
17) planowane daty rozpoczęcia i zakończenia szkolenia specjalizacyjnego oraz
rzeczywiste daty rozpoczęcia i zakończenia szkolenia specjalizacyjnego;
18) data przedłużenia albo skrócenia szkolenia specjalizacyjnego i okres, o jaki
szkolenie to zostało przedłużone albo skrócone, oraz informacja o kursach
zaliczonych w związku z decyzją, o której mowa w art. 16 ust. 7 lub art. 16m
ust. 12 lub 13;
19) informacja o zrealizowanych przez lekarza kursach objętych programem
specjalizacji, z podaniem nazwy i numeru kursu, daty rozpoczęcia i zakończenia
kursu oraz imienia (imion) i nazwiska, a także posiadanej specjalizacji
kierownika naukowego kursu specjalizacyjnego;
20) informacja o wariancie programu, według którego lekarz odbywa szkolenie
specjalizacyjne;
21) data i wynik PES w zakresie uzyskanej specjalizacji;
22) adnotacje dotyczące przeniesienia się lekarza w celu odbywania szkolenia
specjalizacyjnego z obszaru innego województwa, przyczyny przeniesienia,
nazwa jednostki organizacyjnej, w której lekarz odbywał dotychczas szkolenie
specjalizacyjne, tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego, nazwisko i imię
dotychczasowego kierownika specjalizacji, dotychczasowy okres trwania
szkolenia specjalizacyjnego;
23) adnotacje dotyczące zmiany trybu odbywania szkolenia specjalizacyjnego;
24) adnotacja dotycząca wykreślenia lekarza z rejestru.
3. Użytkownikami rejestru są:
1) wojewodowie;
2) minister właściwy do spraw zdrowia;
3) Minister Obrony Narodowej;
4) minister właściwy do spraw wewnętrznych;
5) Minister Sprawiedliwości.
4. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, jest jawny dla podmiotów, które wykażą
interes prawny.
5. Do rejestru, o którym mowa w ust. 1, stosuje się art. 15 ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem Obrony
Narodowej oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) sposób i tryb przekazywania danych, o których mowa w ust. 2,
2) szczegółowy sposób prowadzenia rejestru oraz sposób udostępniania danych
wpisanych do rejestru – mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa danych
oraz funkcjonalności prowadzonego rejestru.

Art. 16r. 1. Podmioty, o których mowa w ust. 2, dokonują weryfikacji formalnej
odbycia szkolenia specjalizacyjnego zgodnie z programem specjalizacji lekarza, który
uzyskał potwierdzenie zrealizowania szkolenia specjalizacyjnego zgodnie
z programem specjalizacji przez kierownika specjalizacji.
2. Podmiotami weryfikującymi odbycie szkolenia specjalizacyjnego zgodnie
z programem specjalizacji są:
1) wojewoda właściwy ze względu na obszar województwa, na terenie którego
wnioskodawca odbywał szkolenie specjalizacyjne;
2) Minister Obrony Narodowej – w przypadku wnioskodawców będących
żołnierzami w czynnej służbie wojskowej, a także zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra Obrony Narodowej
albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej;
3) minister właściwy do spraw wewnętrznych lub wyznaczona przez niego komórka
organizacyjna – w przypadku wnioskodawców pełniących służbę lub
zatrudnionych w podmiotach leczniczych utworzonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
3. Podmioty, o których mowa w ust. 2, dokonują weryfikacji oraz zwracają się,
za pomocą SMK, do konsultantów wojewódzkich w danej dziedzinie medycyny
o merytoryczną weryfikację, czy wnioskodawca odbył szkolenie specjalizacyjne
zgodnie z programem specjalizacji, w terminie 14 dni od dnia uzyskania przez lekarza
potwierdzenia przez kierownika specjalizacji zrealizowania szkolenia
specjalizacyjnego zgodnie z programem specjalizacji. Konsultant wojewódzki
dokonuje merytorycznej weryfikacji, za pomocą SMK, w terminie 14 dni od dnia
otrzymania wystąpienia danego podmiotu. W przypadku braku konsultanta
wojewódzkiego lub w przypadku, kiedy konsultant wojewódzki pełni jednocześnie
funkcję kierownika specjalizacji, merytorycznej weryfikacji dokonuje konsultant
krajowy w danej dziedzinie medycyny. Wojewoda może zwrócić się o dodatkową
merytoryczną weryfikację do konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny.
4. W przypadku wnioskodawców będących żołnierzami w czynnej służbie
wojskowej, a także zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym
i nadzorowanym przez Ministra Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce
organizacyjnej mu podległej, właściwy konsultant, o którym mowa w ust. 3, przed
dokonaniem weryfikacji, o której mowa w ust. 3, może zwrócić się o opinię do
właściwego konsultanta krajowego w dziedzinie lub dziedzinach medycyny
związanych z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju
w czasie wojny i pokoju.
5. W przypadku niezrealizowania przez wnioskodawcę programu specjalizacji
konsultant, o którym mowa w ust. 3, za pomocą SMK, wskazuje brakujące elementy
programu specjalizacji.
6. Podmioty, o których mowa w ust. 2, niezwłocznie po uzyskaniu informacji od
konsultanta, o którym mowa w ust. 3:
1) potwierdzają zakończenie szkolenia specjalizacyjnego;
2) w przypadku, o którym mowa w ust. 5, odmawiają potwierdzenia zakończenia
szkolenia specjalizacyjnego oraz kierują do zrealizowania brakującego elementu
programu specjalizacji i przedłużają okres szkolenia w trybie pozarezydenckim
o czas niezbędny do realizacji tego elementu, uwzględniając okres przerwy
wynikającej z procedury weryfikacji realizacji programu specjalizacji.
7. Podmioty, o których mowa w ust. 2, zawiadamiają wnioskodawcę
o rozstrzygnięciu, o którym mowa w ust. 6, za pomocą SMK. O odmowie
potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego podmioty, o których mowa
w ust. 2, powiadamiają wnioskodawcę również na piśmie. Do doręczenia
powiadomienia na piśmie przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
8. W przypadku odmowy potwierdzenia zakończenia szkolenia
specjalizacyjnego, wnioskodawca, w terminie 14 dni od dnia doręczenia
rozstrzygnięcia, o którym mowa w ust. 6, może zwrócić się do podmiotu, o którym
mowa w ust. 2, o weryfikację rozstrzygnięcia.
9. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, podmioty, o których mowa w ust. 2,
dokonują weryfikacji formalnej odbycia przez lekarza szkolenia specjalizacyjnego
zgodnie z programem specjalizacji, po zrealizowaniu brakującego elementu programu
specjalizacji i potwierdzeniu tego przez kierownika specjalizacji w EKS. Przepisy
ust. 5–8 stosuje się odpowiednio.
10. Do lekarza, który uzyskał decyzję o dopuszczeniu do PES, wydaną zgodnie
z art. 16 ust. 7 albo ust. 9, nie stosuje się przepisów ust. 1–9.
11. Lekarz, który zakończył szkolenie specjalizacyjne i uzyskał potwierdzenie
zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, albo uzyskał decyzję, o której mowa
w art. 16 ust. 7 albo 9, zachowuje uprawnienia, o których mowa w art. 16oa
ust. 2 pkt 1 i 4, w okresie 5 lat od dnia potwierdzenia zakończenia szkolenia
specjalizacyjnego albo od dnia wydania takiej decyzji.
12. Podmioty, o których mowa w ust. 2, informują dyrektora CEM, za pomocą
SMK, o potwierdzeniu zakończenia szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza.

Art. 16ra. 1. Lekarz może złożyć wniosek o zaliczenie PES w całości albo
w części, jeżeli złożył z wynikiem pozytywnym egzamin organizowany przez
europejskie towarzystwo naukowe, który przez ministra właściwego do spraw zdrowia został uznany za równoważny z zaliczeniem z wynikiem pozytywnym PES w całości albo w części.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia,
wykaz egzaminów organizowanych przez europejskie towarzystwa naukowe, których
złożenie z wynikiem pozytywnym jest równoważne z zaliczeniem z wynikiem
pozytywnym PES w całości albo w części, oraz wykaz dokumentów potwierdzających
złożenie takich egzaminów, mając na względzie zakres tematyczny tych egzaminów
oraz konieczność przedstawienia pełnej informacji o egzaminach organizowanych
przez europejskie towarzystwa naukowe.
3. Lekarz może uzyskać uznanie egzaminu organizowanego przez europejskie
towarzystwo naukowe za równoważny z zaliczeniem z wynikiem pozytywnym PES
w całości albo w części po uzyskaniu potwierdzenia zakończenia szkolenia
specjalizacyjnego. Przepisy art. 16r stosuje się odpowiednio.
4. Lekarz, po uzyskaniu potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego,
w celu uznania egzaminu organizowanego przez europejskie towarzystwo naukowe za
równoważny z zaliczeniem z wynikiem pozytywnym PES w całości albo w części
składa wniosek do dyrektora CEM. W przypadku określenia przez ministra
właściwego do spraw zdrowia na podstawie ust. 2 wykazu dokumentów
potwierdzających złożenie takich egzaminów, do wniosku dołącza dokumenty
wskazane w przepisach wydanych na podstawie ust. 2. Dokumenty te przedstawia się
w oryginale albo w kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem.
5. Dyrektor CEM weryfikuje dokumenty, o których mowa w ust. 4, pod
względem formalnym oraz rozstrzyga o tym, czy są spełnione przesłanki, o których
mowa w ust. 3, pozwalające na uznanie egzaminu organizowanego przez europejskie
towarzystwo naukowe za równoważny z całością albo częścią PES. W przypadku
stwierdzenia spełnienia przesłanek pozwalających na uznanie egzaminu
organizowanego przez europejskie towarzystwo naukowe za równoważny z całością
PES, dyrektor CEM wydaje dyplom potwierdzający uzyskanie tytułu specjalisty.
W przypadku stwierdzenia spełnienia przesłanek pozwalających na uznanie egzaminu
organizowanego przez europejskie towarzystwo naukowe za równoważny z częścią
PES, dyrektor CEM wydaje zaświadczenie potwierdzające takie uznanie. Dyrektor
CEM odmawia uznania egzaminu organizowanego przez europejskie towarzystwo
naukowe za równoważny z całością albo częścią PES w drodze decyzji. Przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
6. Lekarz nie może uzyskać uznania egzaminu organizowanego przez
europejskie towarzystwo naukowe za równoważny z zaliczeniem z wynikiem
pozytywnym PES w całości albo w części, jeżeli złożył z wynikiem pozytywnym PES
odpowiednio w całości albo w części.
7. Lekarz nie może przystąpić do PES w całości albo w części, jeżeli uzyskał
uznanie egzaminu organizowanego przez europejskie towarzystwo naukowe za
równoważny z zaliczeniem z wynikiem pozytywnym PES odpowiednio w całości albo w części.
8. Do spraw, o których mowa w ust. 6 i 7, stosuje się art. 105 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
9. Dyrektor CEM informuje o rozstrzygnięciu w sprawie uznania egzaminu
organizowanego przez europejskie towarzystwo naukowe za równoważny
z zaliczeniem z wynikiem pozytywnym PES w całości albo w części, za pomocą SMK
i dodatkowo podaje w nim:
1) datę rozstrzygnięcia;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której rozstrzygnięcie dotyczy;
3) przedmiot rozstrzygnięcia;
4) rodzaj rozstrzygnięcia;
5) organ wydający rozstrzygnięcie.

Art. 16rb. 1. Lekarz, który ukończył przedostatni rok szkolenia
specjalizacyjnego albo który uzyskał potwierdzenie zakończenia szkolenia
specjalizacyjnego, o którym mowa w art. 16r ust. 6 pkt 1, oraz lekarz, który uzyskał
decyzję, o której mowa w art. 16 ust. 7 albo 9, mogą wystąpić do dyrektora CEM
z wnioskiem o przystąpienie do PES.
1a. Kierownik specjalizacji potwierdza ukończenie przedostatniego roku
szkolenia specjalizacyjnego i wydaje, za pomocą SMK, zgodę na przystąpienie do PES.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące dane:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania;
3) adres do korespondencji oraz numer telefonu i adres poczty elektronicznej, jeżeli
wnioskodawca takie posiada;
4) wskazanie jednostki, w której wnioskodawca odbywał szkolenie specjalizacyjne,
jeżeli dotyczy;
5) datę wydania decyzji oraz organ wydający decyzję, o której mowa
w art. 16 ust. 7 albo ust. 9, jeżeli wnioskodawca taką posiada;
6) nazwę uczelni, którą wnioskodawca ukończył;
7) informacje o posiadanym prawie wykonywania zawodu: jego numer, data
wydania i organ wydający;
8) imię i nazwisko oraz tytuł zawodowy lub stopień naukowy, lub tytuł naukowy
kierownika specjalizacji;
9) wskazanie podmiotu, o którym mowa w art. 16r ust. 2;
10) wskazanie dziedziny, w jakiej wnioskodawca zamierza składać PES;
11) wskazanie części PES, do której zamierza przystąpić wnioskodawca;
12) informację o posiadanej specjalizacji;
13) datę i numer zaświadczenia o uznaniu egzaminu organizowanego przez
europejskie towarzystwo naukowe za równoważny z częścią PES, jeżeli dotyczy.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się za pomocą SMK.
4. Opłata, o której mowa w art. 16t ust. 1, jest wnoszona na rachunek bankowy
wskazany przez CEM, podany za pomocą SMK w trakcie składania wniosku,
o którym mowa w ust. 1. Opłata powinna być uiszczona niezwłocznie po złożeniu
wniosku, nie później niż w terminie 5 dni od upływu terminu składania wniosków,
o którym mowa w ust. 5. W przypadku niewniesienia opłaty, o której mowa w art. 16t
ust. 1, albo wniesienia jej w wysokości niższej niż należna, dyrektor CEM wzywa
wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych, za pomocą SMK lub za pomocą
środków komunikacji elektronicznej pod adresem poczty elektronicznej wskazanym
przez wnioskodawcę we wniosku, o którym mowa w ust. 2. Przepisu art. 64 ustawy
z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się.
W przypadku nieuzupełnienia braków formalnych w terminie 7 dni od skierowania
wezwania dotknięty nim wniosek traktuje się jako niezłożony. O konsekwencji tej
dyrektor CEM informuje w wezwaniu do uzupełnienia braków formalnych.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się w terminie do dnia 31 lipca
każdego roku dla sesji jesiennej albo do dnia 31 grudnia każdego roku dla sesji wiosennej. Do terminu zgłoszenia nie stosuje się przepisów art. 58–60 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego. W przypadku awarii
SMK trwającej dłużej niż godzinę, uniemożliwiającej złożenie wniosku w okresie
tygodnia przed upływem odpowiednich terminów, terminy te przedłuża się o czas
trwania awarii od momentu usunięcia awarii. Przedłużenie następuje z urzędu przez
operatora systemu.
6. Dyrektor CEM zawiadamia wnioskodawcę o miejscu i terminie egzaminu
oraz nadanym numerze kodowym. Zawiadomienie jest przekazywane za pomocą
SMK lub środków komunikacji elektronicznej na adres poczty elektronicznej
wskazany przez wnioskodawcę we wniosku, o którym mowa w ust. 1, nie później niż
14 dni przed terminem danego egzaminu.
7. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
minister właściwy do spraw zdrowia może zmienić terminy, o których mowa w ust. 5.
W przypadku nieustania okoliczności będących przyczyną zmiany terminów minister
właściwy do spraw zdrowia dokonuje ponownej zmiany tych terminów, jednak łączny
okres przesunięcia danego terminu nie może być dłuższy niż 5 miesięcy. Do tych
terminów nie stosuje się przepisów art. 58–60 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego. Informację o zmianie tych terminów
minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza na swojej stronie internetowej.

Art. 16rc. 1. CEM organizuje PES dwa razy do roku w miejscach ustalonych
przez dyrektora CEM.
2. PES dla każdej specjalności jest składany w formie egzaminu testowego
i egzaminu ustnego, w kolejności tych egzaminów ustalonej przez dyrektora CEM,
obejmujących zakres odbytego szkolenia specjalizacyjnego, ze szczególnym
uwzględnieniem procedur diagnostycznych i leczniczych, z wyłączeniem
wykonywania inwazyjnych zabiegów i procedur medycznych.
3. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw zdrowia może, na
wniosek dyrektora CEM, wyrazić zgodę na odstąpienie od przeprowadzenia egzaminu
testowego PES dla wszystkich lekarzy dopuszczonych do PES w danej dziedzinie
w określonej sesji egzaminacyjnej, z zachowaniem egzaminu ustnego, albo
zdecydować o przeprowadzeniu PES jeden raz w roku – z zachowaniem wszystkich
jego części, w jednej z sesji egzaminacyjnych.
3a. Jeżeli w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu
epidemii przeprowadzenie egzaminu testowego albo ustnego PES nie będzie możliwe
ze względu na bezpieczeństwo osób biorących udział w tym egzaminie, minister
właściwy do spraw zdrowia może w trakcie sesji egzaminacyjnej podjąć decyzję
o odstąpieniu od przeprowadzenia egzaminu testowego albo ustnego PES w danej
dziedzinie w tej sesji z zachowaniem wyłącznie jednej z form PES.
3b. Komunikat o odstąpieniu od przeprowadzenia egzaminu testowego albo
ustnego PES, o których mowa w ust. 3a, zamieszcza się na stronie internetowej urzędu
obsługującego ministra właściwego do spraw zdrowia oraz na stronie internetowej CEM.
4. Testy i pytania testowe opracowuje i ustala CEM w porozumieniu
z konsultantem krajowym właściwym dla danej dziedziny medycyny, a w przypadku
braku takiego konsultanta – w dziedzinie pokrewnej lub jego przedstawicielem
odrębnie dla każdej dziedziny medycyny oraz na każdą sesję egzaminacyjną.
5. Testy, pytania i zadania egzaminacyjne są opracowywane, przetwarzane,
dystrybuowane i przechowywane w sposób uniemożliwiający dostęp do nich przez
osoby inne niż uczestniczące w ich opracowywaniu, przetwarzaniu, dystrybuowaniu
i przechowywaniu, przeprowadzające PES lub sprawujące nadzór nad ich prowadzeniem.
6. Testy i pytania testowe oraz zadania i pytania egzaminu ustnego PES mogą
być udostępnione wyłącznie osobie przystępującej do tego egzaminu, na jej wniosek,
po ich wykorzystaniu w PES. Dyrektor CEM udostępnia testy i pytania testowe
w drodze ich okazania w siedzibie CEM. Zakazane jest wynoszenie poza siedzibę CEM
udostępnianych testów i pytań testowych oraz ich reprodukowanie, kopiowanie
jakąkolwiek techniką lub przepisywanie. W przypadku naruszenia tego zakazu
udostępnianie zostaje przerwane. Przebieg udostępniania może być monitorowany za
pomocą urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk.
7. Udostępnieniu na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 r.
o dostępie do informacji publicznej podlegają wyłącznie pytania testowe wraz
z poprawnymi odpowiedziami wykorzystane na potrzeby PES, po upływie 5 lat od dnia
przeprowadzenia tego egzaminu.

Art. 16s. 1. (uchylony)
2. Lekarzowi przysługuje urlop szkoleniowy w wymiarze 6 dni na
przygotowanie się i przystąpienie do PES. Za czas urlopu szkoleniowego lekarz
zachowuje prawo do wynagrodzenia.
3. Egzamin testowy wchodzący w skład PES polega na rozwiązaniu 120 pytań
zawierających pięć wariantów odpowiedzi, z których tylko jeden jest prawidłowy.
Lekarz może wybrać tylko jedną odpowiedź. Za każdą prawidłową odpowiedź lekarz
uzyskuje 1 punkt. W przypadku braku odpowiedzi albo zaznaczenia więcej niż jednej
odpowiedzi punkty nie są przyznawane.
3a. Zdający PES w danym terminie może wnieść w trakcie egzaminu albo
bezpośrednio po jego zakończeniu, przed opuszczeniem sali egzaminacyjnej,
merytoryczne zastrzeżenie do pytania testowego wykorzystanego podczas tego PES.
Zastrzeżenie składa się do dyrektora CEM na formularzu, którego wzór opracowuje
CEM. W przypadku uznania zgłoszonego zastrzeżenia, zadanie testowe objęte
zastrzeżeniem jest pomijane przy ustalaniu wyniku egzaminu testowego w stosunku
do wszystkich zdających, co odpowiednio obniża liczbę możliwych do uzyskania
punktów. Punkty za zadania unieważnione nie są przyznawane.
4. Część testową PES uważa się za zaliczoną z wynikiem pozytywnym po
uzyskaniu przez lekarza co najmniej 60% możliwej do uzyskania maksymalnej liczby punktów.
4a. Przebieg PES może być dokumentowany za pomocą urządzeń rejestrujących
obraz i dźwięk, o czym osoby przystępujące do egzaminu informuje się
w zawiadomieniu o egzaminie lub bezpośrednio przed rozpoczęciem egzaminu.
4b. Test jest rozwiązywany przez zdającego samodzielnie. Podczas zdawania
PES zdający nie może korzystać z żadnych pomocy naukowych i dydaktycznych,
a także nie może korzystać z urządzeń służących do kopiowania oraz przekazywania
i odbioru informacji. Naruszenie tego zakazu lub rozwiązywanie testu
niesamodzielnie stanowi podstawę zdyskwalifikowania zdającego, co jest
równoważne z uzyskaniem przez niego wyniku negatywnego.
4c. W przypadku stwierdzenia, w trakcie egzaminu, naruszenia zakazu, o którym
mowa w ust. 4b, lub rozwiązywania testu niesamodzielnie, przewodniczący zespołu egzaminacyjnego, o którym mowa w art. 16u ust. 5, dokonuje dyskwalifikacji zdającego i odnotowuje dyskwalifikację wraz ze wskazaniem jej przyczyny oraz godziną przerwania egzaminu testowego w protokole egzaminacyjnym.
4d. W przypadku stwierdzenia, po zakończeniu egzaminu, na podstawie analizy
obrazów zarejestrowanych za pomocą urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk,
o których mowa w ust. 4a, że zdający naruszył zakaz, o którym mowa w ust. 4b, lub
rozwiązał test niesamodzielnie, przewodniczący Państwowej Komisji
Egzaminacyjnej, o której mowa w art. 16u ust. 1, dokonuje dyskwalifikacji zdającego
i odnotowuje dyskwalifikację wraz ze wskazaniem jej przyczyny w protokole
egzaminacyjnym.
4e. W przypadku, o którym mowa w ust. 4d, o dyskwalifikacji dyrektor CEM
zawiadamia na piśmie zdyskwalifikowanego. Informację o dyskwalifikacji dyrektor
CEM zamieszcza również w SMK.
4f. O dyskwalifikacji dyrektor CEM zawiadamia właściwego:
1) okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej, jeżeli lekarz lub lekarz
dentysta jest członkiem okręgowej izby lekarskiej;
2) okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej wojskowej izby
lekarskiej, jeżeli lekarz lub lekarz dentysta jest członkiem wojskowej izby
lekarskiej.
4g. Osoba zdyskwalifikowana nie może przystąpić do PES w kolejnej najbliższej
sesji egzaminacyjnej od dnia dyskwalifikacji.
5. (uchylony)
6. Lekarz może składać PES po okazaniu dokumentu potwierdzającego jego
tożsamość.
7. Przy składaniu przez lekarza egzaminu ustnego może być obecny kierownik
specjalizacji jako obserwator.
7a. W uzasadnionych przypadkach, związanych z wystąpieniem zwiększonego
zagrożenia epidemicznego lub innych okoliczności zagrażających bezpieczeństwu
osób uczestniczących w PES, dyrektor CEM w porozumieniu z przewodniczącym
właściwej PKE może zdecydować, że egzamin ustny PES zostanie przeprowadzony
za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej umożliwiających jednoczesny
udział zdającego i wszystkich członków zespołu egzaminacyjnego, zwany dalej
„zdalnym PES”.
7b. Zdalny PES może być przeprowadzony w siedzibie CEM albo w innym
miejscu wskazanym przez dyrektora CEM w porozumieniu z przewodniczącym
zespołu egzaminacyjnego.
7c. Wojewoda jest obowiązany do współpracy z dyrektorem CEM przy
organizacji i przeprowadzaniu zdalnego PES.
7d. W trakcie całego czasu trwania zdalnego PES zdający znajduje się pod
bezpośrednim nadzorem pracownika CEM, przewodniczącego zespołu
egzaminacyjnego albo przedstawiciela właściwego wojewody. Do przedstawiciela
wojewody stosuje się art. 16u ust. 7 pkt 1 i ust. 8.
7e. Oprogramowanie służące do przeprowadzenia zdalnego PES jest
udostępniane i konfigurowane przez CEM. Przebieg zdalnego PES jest rejestrowany.
7f. Zdający jest widziany i słyszany przez wszystkich członków zespołu
egzaminacyjnego bezpośrednio lub za pomocą środków komunikacji, o których mowa
w ust. 7a.
7g. Do zdalnego PES stosuje się odpowiednio przepis ust. 8, z zastrzeżeniem że
członkowie zespołu egzaminacyjnego, podczas całego egzaminu, są widziani
i słyszani za pomocą środków komunikacji, o których mowa w ust. 7a. W przypadku
zdalnego PES członkowie zespołu egzaminacyjnego składają ustne oświadczenia
dotyczące wystawionych przez nich ocen. Oświadczenia te są rejestrowane za pomocą
środków komunikacji, o których mowa w ust. 7a, lub, jeżeli nie ma takiej możliwości,
za pomocą oprogramowania dostępnego na stacjach roboczych członków zespołu
egzaminacyjnego.
8. Egzamin przeprowadza się w obecności co najmniej trzech członków komisji,
o której mowa w art. 16u ust. 1.
9. PES przeprowadza się zgodnie z regulaminem porządkowym ustalonym przez
dyrektora CEM i zatwierdzonym przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
10. W razie rażących uchybień formalnych w przeprowadzeniu PES lub
nieprzewidzianych sytuacji mających wpływ na przeprowadzenie PES dyrektor CEM,
na wniosek członka zespołu egzaminacyjnego, zdającego albo z urzędu, unieważnia
PES w całości albo w części, w danym terminie dla danej dziedziny, dla
poszczególnych albo wszystkich zdających.
11. Unieważnienie PES w całości albo w części następuje wobec osoby, która
przystąpiła do egzaminu, a nie była do tego uprawniona. Przepisu ust. 19 nie stosuje
się.
12. Dyrektor CEM podejmuje rozstrzygnięcie w sprawie unieważnienia PES
w całości albo jego części w terminie 14 dni od dnia powzięcia informacji
o przyczynach uzasadniających unieważnienie.
13. O rozstrzygnięciu, o którym mowa w ust. 10, dyrektor CEM zawiadamia na
piśmie osobę, która złożyła wniosek, o którym mowa w ust. 10.
14. Komunikat o rozstrzygnięciu, o którym mowa w ust. 10, dyrektor CEM
zamieszcza na stronie internetowej CEM, a lekarzowi, którego egzamin został
unieważniony, przekazuje rozstrzygnięcie w SMK.
15. Zdający, który wystąpił z wnioskiem, oraz lekarz, któremu unieważniono
PES w całości albo w części, w terminie 7 dni od dnia zamieszczenia informacji
o unieważnieniu w SMK może złożyć na piśmie albo za pośrednictwem ePUAP
odwołanie do ministra właściwego do spraw zdrowia. Odwołanie składa się za
pośrednictwem dyrektora CEM. Dyrektor CEM przekazuje odwołanie wraz ze swoim
stanowiskiem ministrowi właściwemu do spraw zdrowia w terminie 7 dni od dnia
otrzymania odwołania.
16. Minister właściwy do spraw zdrowia wydaje ostateczne rozstrzygnięcie
w terminie 7 dni od dnia otrzymania odwołania.
17. Do rozstrzygnięć i postępowania, o których mowa w ust. 10–16, nie stosuje
się przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego, z wyjątkiem przepisów dotyczących wyłączenia pracownika
i organu, pełnomocnictw, sposobu obliczania terminów, wydawania
uwierzytelnionych odpisów lub kopii akt sprawy oraz sprostowań.
18. Unieważnienie PES w całości albo w części powoduje, że traktuje się
odpowiednio PES w całości albo jego część jako niebyłą.
19. Unieważniony egzamin jest powtarzany w terminie nie dłuższym niż
3 miesiące od dnia, w którym rozstrzygnięcie o unieważnieniu stało się ostateczne.
W przypadku unieważnienia całości PES wszystkie jego części odbywają się
w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące od dnia, w którym rozstrzygnięcie
o unieważnieniu stało się ostateczne.

Art. 16t. 1. W przypadku zgłoszenia do PES po raz trzeci i kolejny lekarz ponosi
opłatę w wysokości nie wyższej niż 25% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w sektorze przedsiębiorstw bez wypłaty nagród z zysku za ubiegły rok, ogłaszanego,
w drodze obwieszczenia, przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w
Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
2. Opłatę, o której mowa w ust. 1, pobiera dyrektor CEM.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa.
4. (uchylony)
4a. Z opłaty, o której mowa w ust. 1, za kolejne zgłoszenie do PES może zostać
zwolniony lekarz, który w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub
stanu epidemii mimo zgłoszenia się do PES nie przystąpił do tego egzaminu.
4b. W celu uzyskania zwolnienia z opłaty, o którym mowa w ust. 4a, lekarz
w terminie 70 dni od dnia, w którym odbył się PES, do którego miał przystąpić, składa
do dyrektora CEM wniosek o zwolnienie z opłaty za kolejne zgłoszenie do PES.
4c. Do terminu, o którym mowa w ust. 4b, nie stosuje się przepisów art. 58–60
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
5. Lekarz może przystąpić do PES w okresie 5 lat od dnia potwierdzenia
zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, o którym mowa w art. 16r ust. 6 pkt 1, albo
od dnia wydania decyzji, o której mowa w art. 16 ust. 7 albo 9.

Art. 16u. 1. PES jest przeprowadzany przez Państwową Komisję
Egzaminacyjną, zwaną dalej „PKE”.
2. Przewodniczącego i członków PKE powołuje i odwołuje dyrektor CEM
spośród osób zaproponowanych przez konsultanta krajowego właściwego dla danej
dziedziny medycyny, towarzystwo naukowe właściwe dla danej dziedziny medycyny
oraz Naczelną Radę Lekarską.
3. W skład PKE wchodzą lekarze specjaliści w dziedzinie medycyny objętej PES
lub, w uzasadnionych przypadkach, w pokrewnej dziedzinie medycyny:
1) przedstawiciel lub przedstawiciele konsultanta krajowego właściwego dla danej
dziedziny medycyny;
2) przedstawiciel lub przedstawiciele towarzystw naukowych właściwych dla danej
dziedziny medycyny;
3) przedstawiciel lub przedstawiciele Naczelnej Rady Lekarskiej.
4. Do członków PKE stosuje się odpowiednio art. 14b ust. 3 i 6–9.
5. Dyrektor CEM, w celu przeprowadzenia PES w ustalonych miejscach
i terminach, wyznacza spośród członków PKE zespoły egzaminacyjne. Zespół
egzaminacyjny składa się co najmniej z trzech członków PKE, z zachowaniem
reprezentacji podmiotów wymienionych w ust. 3.
6. Do zadań PKE lub wydzielonego spośród jej członków zespołu
egzaminacyjnego należy:
1) przekazanie CEM kart testowych po przeprowadzeniu egzaminu testowego,
z zachowaniem tajności procedury;
2) dokonywanie oceny egzaminu ustnego;
3) przekazanie CEM oceny PES oraz innej dokumentacji związanej
z przeprowadzonym PES, nie później niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia
PES.
7. Członkom PKE albo zespołu egzaminacyjnego przeprowadzającego dany PES
przysługuje odpowiednio:
1) wynagrodzenie za udział w pracach tego zespołu, w wysokości nie wyższej niż
500 złotych dla przewodniczącego i nie wyższej niż 300 złotych dla członka;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze
kraju;
3) zwolnienie od pracy w dniu posiedzenia PKE albo zespołu egzaminacyjnego, bez
zachowania prawa do wynagrodzenia w przypadku organizowania PES w dniu
roboczym.
8. Szczegółowy tryb wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 7 pkt 1,
oraz zwrotu kosztów, o których mowa w ust. 7 pkt 2, określa, w drodze zarządzenia,
dyrektor CEM.

Art. 16w. 1. CEM ustala wyniki PES i zamieszcza w SMK, a w zakresie
egzaminu testowego publikuje je także na swojej stronie internetowej. Wynik PES nie
stanowi decyzji w rozumieniu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego.
2. Lekarz, który nie przystąpił do PES w wyznaczonym terminie albo uzyskał
wynik negatywny z PES, może przystąpić do PES w kolejnej sesji egzaminacyjnej.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, lekarz składa do dyrektora CEM
wniosek, o którym mowa w art. 16rb ust. 1. Przepisy art. 16rb ust. 2–6 stosuje się
odpowiednio.
4. Za wynik pozytywny PES uznaje się uzyskanie pozytywnych wyników z obu
jego części, o których mowa w art. 16rc ust. 2.
5. W przypadku gdy PES w danej sesji egzaminacyjnej składa się z egzaminu
testowego i egzaminu ustnego oraz gdy dyrektor CEM ustalił, zgodnie z art. 16rc
ust. 2, że jako pierwszy jest przeprowadzany egzamin testowy, warunkiem
przystąpienia do egzaminu ustnego jest złożenie z wynikiem pozytywnym egzaminu
testowego. Wynik pozytywny z części PES jest uznawany w kolejnych sześciu sesjach
egzaminacyjnych po sesji, w której został uzyskany. W przypadku nieuzyskania
wyniku pozytywnego z jednej części PES albo nieprzystąpienia do części PES
w ustalonym terminie, lekarz może przystąpić w innej sesji egzaminacyjnej tylko do
tej części PES.
6. Oceną końcową PES jest ocena wynikająca ze średniej arytmetycznej ocen
z egzaminu testowego i ustnego.
7. Lekarzowi, który złożył PES z wynikiem pozytywnym, dyrektor CEM po
uzyskaniu potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, o którym mowa
w art. 16r ust. 6 pkt 1, albo po uzyskaniu decyzji, o której mowa w art. 16 ust. 7 albo
9, wydaje dyplom PES w terminie 30 dni od dnia otrzymania kompletnej
dokumentacji egzaminacyjnej od PKE.
8. Dokumentacja dotycząca szkolenia specjalizacyjnego lekarza, która nie jest
gromadzona w SMK, jest przechowywana przez właściwe podmioty, o których mowa
w art. 16r ust. 2, a kopia dyplomu PES jest przechowywana przez CEM, zgodnie
z art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym
i archiwach.
9. Wyniki PES dyrektor CEM udostępnia za pomocą SMK organom, o których
mowa w art. 16c ust. 8, uczelniom w zakresie ich absolwentów, jednostkom
akredytowanym w zakresie lekarzy, którzy odbywali w nich szkolenie
specjalizacyjne, oraz Naczelnej Radzie Lekarskiej.
10. Na wniosek lekarza, który złożył PES, dyrektor CEM wydaje, odpłatnie,
duplikat albo odpis dyplomu albo dokonuje wymiany dyplomu PES. Opłata za te czynności wynosi 50 zł. Opłaty nie wnosi się, w przypadku gdy wymiana wynika z błędu CEM.

Art. 16x. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii
Naczelnej Rady Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb i sposób przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla lekarzy oraz
punktowe kryteria kwalifikacji tych lekarzy do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego, mając na celu konieczność zapewnienia obiektywności i
przejrzystości postępowania kwalifikacyjnego,
2) szczegółowy sposób odbywania szkolenia specjalizacyjnego, w tym przez lekarzy
posiadających I lub II stopień specjalizacji lub tytuł specjalisty,
3) formy specjalistycznego szkolenia teoretycznego i praktycznego oraz sposoby ich
prowadzenia,
4) szczegółowy sposób zgłaszania się i tryb dopuszczania do PES,
5) szczegółowy sposób i tryb składania PES oraz ustalania jego wyników,
5a) szczegółowy tryb unieważniania pytań testowych,
5b) wysokość wynagrodzenia dla członków i przewodniczącego PKE albo zespołu
egzaminacyjnego, o którym mowa w art. 16u ust. 7 pkt 1,
5c) wysokość i sposób uiszczania opłaty, o której mowa w art. 16t ust. 1,
6) tryb powoływania PKE,
7) wzór oświadczenia, o którym mowa w art. 14b ust. 8, dla członków PKE,
8) tryb uznawania stażu szkoleniowego, staży kierunkowych lub kursów
szkoleniowych odbytych za granicą lub w kraju za równoważne ze
zrealizowaniem elementów określonych w danym programie specjalizacji
i ewentualne skrócenie szkolenia specjalizacyjnego,
9) sposób i tryb uzyskania potwierdzenia posiadania umiejętności praktycznych
określonych programem specjalizacji
– uwzględniając zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych niezbędnych
do wykonywania zawodu w zakresie określonej dziedziny medycyny, zgodnie
z wymogami współczesnej wiedzy medycznej;
10) wzory dokumentów potwierdzających realizację programu specjalizacji i jego
ukończenia, uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowego przebiegu
programu specjalizacji;
11) tryb uznawania dorobku zawodowego i naukowego w nowej dziedzinie medycyny
nieobjętej systemem szkolenia specjalizacyjnego za równoważny z odbytym
szkoleniem specjalizacyjnym, w tym kryteria oceny dorobku zawodowego
i naukowego,
12) tryb uznawania dorobku zawodowego i naukowego lekarzy posiadających
stopień naukowy doktora habilitowanego za równoważny z odbytym szkoleniem
specjalizacyjnym, w tym kryteria oceny dorobku zawodowego i naukowego
– uwzględniając zakres szkolenia odbytego w kraju lub za granicą,
13) tryb wydawania przez dyrektora CEM duplikatu lub odpisu dyplomu PES oraz
sposób uiszczania opłaty za wydanie duplikatu lub odpisu dyplomu PES,
14) tryb dokonywania przez dyrektora CEM korekty dyplomu PES oraz sposób
uiszczania opłaty za dokonanie korekty dyplomu,
15) wzór dokumentu, o którym mowa w art. 19g ust. 7, potwierdzającego ukończenie
kursu,
16) wysokość wynagrodzenia za wykonywanie czynności kontrolnych, o którym
mowa w art. 19i ust. 12 pkt 1
– mając na celu zapewnienie sprawnej realizacji zadań przez CEM, zapewnienie
przejrzystości dokumentu, o którym mowa w art. 19g ust. 7 oraz uwzględniając nakład
pracy związany z przeprowadzaniem czynności kontrolnych.
2. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia, po zasięgnięciu opinii Wojskowej Rady Lekarskiej, określi, w drodze
rozporządzenia, regulamin postępowania kwalifikacyjnego, tryb i sposób odbywania
szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza będącego żołnierzem w czynnej służbie
wojskowej, a także pełniącego służbę lub zatrudnionego w podmiocie leczniczym, dla
którego podmiotem tworzącym i nadzorującym jest Minister Obrony Narodowej, oraz
wzory dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 10, uwzględniając konieczność
zapewnienia prawidłowego przebiegu i specyfikę szkolenia specjalizacyjnego lekarza
będącego żołnierzem w czynnej służbie wojskowej oraz pełniącego służbę lub
zatrudnionego w podmiocie leczniczym, dla którego podmiotem tworzącym jest
Minister Obrony Narodowej.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej,
określi, w drodze rozporządzenia, tryb i sposób odbywania szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza będącego funkcjonariuszem w stosunku służby w jednostkach organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych albo zatrudnionego na podstawie umowy o pracę
albo umowy cywilnoprawnej, albo pełniącego służbę w podmiocie leczniczym,
utworzonym przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, oraz wzory
dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 10, uwzględniając konieczność zapewnienia
prawidłowego przebiegu i specyfikę szkolenia specjalizacyjnego lekarza będącego
funkcjonariuszem w stosunku służby w jednostkach organizacyjnych podległych lub
nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych albo
zatrudnionego na podstawie umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej, albo
pełniącego służbę w podmiocie leczniczym, utworzonym przez ministra właściwego do
spraw wewnętrznych.
4. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej, określi, w drodze
rozporządzenia, tryb i sposób odbywania szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza
będącego funkcjonariuszem Służby Więziennej lub zatrudnionego w podmiocie
leczniczym, utworzonym przez Ministra Sprawiedliwości lub organy Służby
Więziennej, oraz wzory dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 10, uwzględniając
konieczność zapewnienia prawidłowego przebiegu i specyfikę szkolenia
specjalizacyjnego lekarza będącego funkcjonariuszem Służby Więziennej lub
zatrudnionego w podmiocie leczniczym, utworzonym przez Ministra Sprawiedliwości
lub organy Służby Więziennej.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Lekarz albo lekarz dentysta może uzyskać certyfikat potwierdzający
posiadane umiejętności zawodowe, zwany dalej „certyfikatem umiejętności
zawodowej”.
2. Certyfikat umiejętności zawodowej przyznają:
1) towarzystwa naukowe o zasięgu krajowym prowadzące działalność naukową co
najmniej przez 5 lat poprzedzających datę złożenia wniosku, o którym mowa
w ust. 5, albo
2) państwowe instytuty badawcze, o których mowa w art. 21 ustawy z dnia
30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1350 i 2227
oraz z 2020 r. poz. 284), uczestniczące w systemie ochrony zdrowia
– właściwe dla danej umiejętności zawodowej i wpisane do rejestru prowadzonego
w formie ewidencyjno-informatycznej przez dyrektora CMKP.
3. Warunkiem dopuszczenia towarzystwa naukowego, do potwierdzenia
uzyskania danej umiejętności zawodowej jest zapewnienie jawności źródeł
finansowania działalności oraz wynagradzania członków zarządu. Informacje te
zamieszcza się na stronie internetowej towarzystwa naukowego.
4. Rejestr, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) numer i datę wpisu do rejestru;
2) nazwę towarzystwa naukowego albo instytutu badawczego;
3) siedzibę i adres towarzystwa naukowego albo instytutu badawczego;
4) formę organizacyjno-prawną;
5) określenie umiejętności zawodowych podlegających certyfikowaniu;
6) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym,
w rejestrze stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych,
fundacji albo samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej
Krajowego Rejestru Sądowego – jeżeli towarzystwo naukowe albo instytut
badawczy taki numer posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);
7) numer i datę zmiany wpisu w rejestrze;
8) daty i wyniki przeprowadzonych kontroli, o których mowa w ust. 8;
9) datę wykreślenia z rejestru.
5. Dyrektor CMKP dokonuje wpisu do rejestru, o którym mowa w ust. 2,
w terminie 30 dni od dnia wpływu wniosku o wpis. Wniosek zawiera dane, o których
mowa w ust. 4 pkt 2–6. Do wniosku dołącza się dokumenty potwierdzające spełnienie
warunków, o których mowa w ust. 2 i 3, oraz regulamin organizacji i prowadzenia
certyfikacji w zakresie danej umiejętności zawodowej, o którym mowa w ust. 20.
6. Dyrektor CMKP odmawia wpisu do rejestru, w przypadku gdy wniosek o wpis
jest niekompletny lub wypełniony niepoprawnie, a także gdy regulamin, o którym mowa w ust. 20, nie daje gwarancji rzetelnej weryfikacji danej umiejętności
zawodowej, w szczególności gdy nie spełnia minimalnych standardów, o których
mowa w ust. 21, jeżeli dla danej umiejętności zawodowej takie standardy zostały opublikowane.
7. Towarzystwo naukowe oraz instytut badawczy wpisane do rejestru są
obowiązane zgłaszać dyrektorowi CMKP wszelkie zmiany danych, o których mowa
w ust. 4 pkt 2–6, w terminie 14 dni od dnia ich powstania.
8. Dyrektor CMKP jest uprawniony do kontroli towarzystw naukowych oraz
instytutów badawczych wpisanych do rejestru w zakresie:
1) zgodności ze stanem faktycznym danych, o których mowa w ust. 4 pkt 2–6;
2) spełniania warunków określonych w regulaminie, o którym mowa w ust. 20.
9. Kontrola jest przeprowadzana przez osoby upoważnione przez dyrektora
CMKP do wykonywania czynności kontrolnych.
10. Osoby, o których mowa w ust. 9, wykonując czynności kontrolne, za
okazaniem upoważnienia, mają prawo:
1) wstępu do pomieszczeń wykorzystywanych na potrzeby certyfikacji;
2) udziału w certyfikacji w charakterze obserwatora;
3) wglądu do prowadzonej przez organizatora certyfikacji dokumentacji przebiegu
certyfikacji;
4) żądania od organizatora certyfikacji ustnych i pisemnych wyjaśnień;
5) badania opinii uczestników certyfikacji.
11. Z przeprowadzonych czynności kontrolnych sporządza się protokół, który
zawiera:
1) nazwę i adres siedziby towarzystwa naukowego albo instytutu badawczego
wpisanego do rejestru;
2) miejsce odbywania certyfikacji;
3) datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych;
4) imiona i nazwiska osób wykonujących czynności kontrolne;
5) opis stanu faktycznego;
6) stwierdzone nieprawidłowości;
7) wnioski osób wykonujących czynności kontrolne;
8) datę i miejsce sporządzenia protokołu;
9) informację o braku zastrzeżeń albo informację o odmowie podpisania protokołu
oraz o przyczynie tej odmowy.
12. Protokół podpisują osoby wykonujące czynności kontrolne oraz uprawniony
członek zarządu towarzystwa naukowego albo dyrektor instytutu badawczego.
13. Jeżeli po sporządzeniu protokołu, a przed jego podpisaniem towarzystwo
naukowe albo instytut badawczy zgłosi umotywowane zastrzeżenia co do faktów
stwierdzonych w trakcie kontroli i opisanych w protokole, osoby wykonujące
czynności kontrolne są obowiązane zbadać dodatkowo te fakty i uzupełnić protokół.
14. Odmowa podpisania protokołu przez uprawnionego członka zarządu
towarzystwa naukowego albo dyrektora instytutu badawczego nie stanowi przeszkody
do podpisania protokołu przez osoby wykonujące czynności kontrolne.
15. Jeden egzemplarz protokołu przekazuje się towarzystwu naukowemu albo
instytutowi badawczemu.
16. Towarzystwo naukowe oraz instytut badawczy w terminie 7 dni od dnia
otrzymania protokołu mają prawo do wniesienia zastrzeżeń co do sposobu
przeprowadzenia czynności kontrolnych oraz ustaleń zawartych w protokole.
17. Dyrektor CMKP wydaje zalecenia pokontrolne mające na celu usunięcie
stwierdzonych nieprawidłowości i określa termin ich wykonania.
18. W przypadku stwierdzenia rażącego naruszenia warunków wymaganych do
certyfikacji umiejętności zawodowych oraz niezastosowania się do zaleceń
pokontrolnych dyrektor CMKP wykreśla towarzystwo naukowe albo instytut
badawczy z rejestru.
19. Dyrektor CMKP, na podstawie przeprowadzonych czynności kontrolnych
oraz dostępnych form monitorowania, opracowuje raport o stanie realizacji
certyfikacji w zakresie umiejętności zawodowych w danym roku i przedstawia go
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.
20. Towarzystwo naukowe oraz instytut badawczy sporządzają regulamin
organizacji i prowadzenia certyfikacji w zakresie danej umiejętności zawodowej,
w którym określają:
1) warunki kadrowe, sprzętowe i lokalowe wymagane w celu zapewnienia
certyfikacji danej umiejętności zawodowej;
2) sposób przeprowadzania certyfikacji;
3) sposób dokumentowania przebiegu certyfikacji;
4) wewnętrzny system oceny jakości certyfikacji oraz sposób jego realizacji;
5) wymagania dla lekarza przystępującego do certyfikacji w zakresie danej
umiejętności zawodowej oraz sposób weryfikacji tych wymagań przez
towarzystwo naukowe albo instytut badawczy;
6) wzór certyfikatu umiejętności zawodowej.
21. Minister właściwy do spraw zdrowia zleca instytutowi badawczemu,
o którym mowa w art. 21 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych,
uczestniczącemu w systemie ochrony zdrowia, prowadzącemu działalność medyczną
i naukową właściwą dla danej umiejętności zawodowej opracowanie minimalnych
standardów obejmujących zagadnienia, o których mowa w ust. 20 pkt 1 i 2, na
podstawie których będzie prowadzona certyfikacja danej umiejętności zawodowej.
Dyrektor CMKP, po zatwierdzeniu przez ministra właściwego do spraw zdrowia,
publikuje opracowane standardy na stronie internetowej CMKP.
22. Instytut badawczy wpisany do rejestru prowadzący certyfikację danej
umiejętności zawodowej nie może jednocześnie opracować minimalnych standardów,
o których mowa w ust. 21, dla tej umiejętności zawodowej. Instytut badawczy,
któremu minister właściwy do spraw zdrowia zlecił opracowanie minimalnych
standardów, o których mowa w ust. 21, nie może ubiegać się o wpis do rejestru przez
okres 2 lat od dnia opublikowania tych standardów na stronie internetowej CMKP.
23. Lekarz albo lekarz dentysta może uzyskać certyfikat umiejętności
zawodowej, jeżeli posiada prawo wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
24. Towarzystwa naukowe oraz instytuty badawcze prowadzące certyfikację
z zakresu umiejętności zawodowych są obowiązane niezwłocznie przekazywać do
właściwych okręgowych izb lekarskich wykaz lekarzy oraz datę wydania certyfikatu
umiejętności zawodowej w danym zakresie.
25. Informacje, o których mowa w ust. 24, właściwa okręgowa izba lekarska
wpisuje do rejestru, o którym mowa w art. 49 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich.
26. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady
Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje umiejętności zawodowych wraz
z ich kodami, w których można uzyskać certyfikat umiejętności zawodowej, oraz
kwalifikacje lekarzy stanowiące warunek ubiegania się o certyfikat umiejętności zawodowej, mając na względzie zapewnienie jakości udzielanych świadczeń zdrowotnych.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Lekarz, z zastrzeżeniem ust. 3, ma prawo i obowiązek doskonalenia zawodowego.
2. Dopełnienie obowiązku doskonalenia zawodowego lekarzy okręgowa rada
lekarska potwierdza za pomocą SMK oraz przez dokonanie wpisu w rejestrze,
o którym mowa w art. 49 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich.
Potwierdzenia dokonuje okręgowa rada lekarska na podstawie przedłożonej przez
lekarza dokumentacji potwierdzającej odbycie określonych form doskonalenia
zawodowego, z zastrzeżeniem art. 19 ust. 4.
3. Dopełnienie obowiązku doskonalenia zawodowego nie dotyczy lekarza:
1) odbywającego staż podyplomowy albo
2) przebywającego na urlopie macierzyńskim, albo
3) będącego na zwolnieniu lekarskim z powodu choroby przekraczającej łącznie
50% okresu rozliczeniowego.
4. Lekarz realizuje obowiązek doskonalenia zawodowego przez uzyskanie
odpowiedniej liczby punktów edukacyjnych obliczonych w okresach
rozliczeniowych.
5. Lekarzowi zatrudnionemu na podstawie stosunku pracy, który nie realizuje
w danym roku kalendarzowym szkolenia specjalizacyjnego, na jego wniosek
przysługuje, w celu realizacji doskonalenia zawodowego, urlop szkoleniowy
w wymiarze do 6 dni roboczych rocznie, płatny według zasad obowiązujących przy
obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy. Termin urlopu szkoleniowego
jest uzgadniany każdorazowo z kierownikiem jednostki organizacyjnej. Lekarz
i lekarz dentysta mają obowiązek przedstawić kierownikowi jednostki organizacyjnej
dokument poświadczający ich udział w doskonaleniu zawodowym.
6. Okręgowa rada lekarska powiadamia lekarza, za pomocą SMK, o braku
dopełnienia obowiązku doskonalenia zawodowego.
7. Koszty doskonalenia zawodowego może pokrywać lekarz, podmiot leczniczy,
w którym lekarz wykonuje zawód, okręgowa izba lekarska, Naczelna Izba Lekarska,
Wojskowa Izba Lekarska lub podmiot organizujący szkolenie z zakresu doskonalenia zawodowego.
8. Kierownik podmiotu leczniczego, w którym lekarz wykonuje zawód, ma
obowiązek umożliwić lekarzowi realizację doskonalenia zawodowego.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady
Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia, sposób dopełnienia obowiązku,
o którym mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę konieczność określenia zakresu stałej
aktywności lekarzy w ramach samokształcenia lub w zorganizowanych formach kształcenia.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Ustawiczny rozwój zawodowy, z wyłączeniem stażu
podyplomowego, mogą prowadzić:
1) podmioty uprawnione do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego;
2) inne podmioty niż wymienione w pkt 1 uprawnione do kształcenia na podstawie
odrębnych przepisów, w tym uczelnie medyczne, inne uczelnie prowadzące
działalność dydaktyczną lub badawczą w dziedzinie nauk medycznych i nauk
o zdrowiu i instytuty badawcze;
3) inne podmioty niż wymienione w pkt 1 i 2 po uzyskaniu wpisu w rejestrze
podmiotów prowadzących ustawiczny rozwój zawodowy lekarzy i lekarzy
dentystów, zwane dalej „organizatorami kształcenia”.
2. Warunkami prowadzenia kształcenia w zakresie ustawicznego rozwoju
zawodowego są:
1) posiadanie planu kształcenia realizowanego w określonym czasie zawierającego
w szczególności:
a) cel (cele) kształcenia,
b) przedmiot i zakres kształcenia, zgodny z aktualną wiedzą medyczną,
c) formę (formy) kształcenia,
d) wymagane kwalifikacje uczestników,
e) sposób (sposoby) weryfikacji wyników kształcenia,
f) sposób potwierdzania uczestnictwa i ukończenia kształcenia;
2) zapewnienie kadry dydaktycznej o kwalifikacjach odpowiednich dla danego
rodzaju kształcenia;
3) zapewnienie odpowiedniej do realizacji programu kształcenia bazy
dydaktycznej, w tym dla szkolenia praktycznego;
4) posiadanie wewnętrznego systemu oceny jakości kształcenia, uwzględniającego
narzędzia oceny jakości kształcenia oraz metody tej oceny;
5) zapewnienie udzielania świadczeń zdrowotnych wchodzących w zakres
kształcenia przez uprawnione podmioty i osoby posiadające uprawnienia oraz
właściwe kwalifikacje do ich wykonywania.
3. Spełnienie warunków prowadzenia kształcenia określonych w ust. 2 przez
podmioty, o których mowa w ust. 1 pkt 3, potwierdza okręgowa rada lekarska
właściwa ze względu na miejsce prowadzenia kształcenia lub Naczelna Rada Lekarska
w odniesieniu do okręgowej izby lekarskiej będącej organizatorem kształcenia oraz
organizatora kształcenia zamierzającego prowadzić kształcenie na terenie całego kraju.
4. Podmioty, o których mowa w ust. 1, niezwłocznie przekazują właściwej
okręgowej radzie lekarskiej, w sposób ustalony przez tę radę, informacje o sposobie
dopełnienia przez lekarza realizacji ustawicznego rozwoju zawodowego.
5. W przypadku dopełnienia przez lekarza obowiązku realizacji ustawicznego
rozwoju zawodowego w formie innej niż przy udziale podmiotów, o których mowa
w ust. 1, lekarz przekazuje okręgowej radzie lekarskiej informacje o zrealizowanym
sposobie ustawicznego rozwoju zawodowego.

Art. 19a. Kształcenie w zakresie ustawicznego rozwoju zawodowego
wykonywane przez przedsiębiorcę jest działalnością regulowaną w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i 1086).

Art. 19b. 1. Podmioty zamierzające wykonywać działalność w zakresie
ustawicznego rozwoju zawodowego, z wyłączeniem podmiotów, o których mowa
w art. 19 ust. 1 pkt 1 i 2, przedstawiają dane potwierdzające spełnienie warunków,
o których mowa w art. 19 ust. 2, oraz składają do właściwej okręgowej rady lekarskiej
wniosek o wpis do rejestru podmiotów prowadzących ustawiczny rozwój zawodowy,
zwanego dalej „rejestrem”, zawierający dane, o których mowa w art. 19c ust. 3 pkt 1–6.
2. Wraz z wnioskiem wnioskodawca składa oświadczenie następującej treści:
„Oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru podmiotów prowadzących
ustawiczny rozwój zawodowy lekarzy i lekarzy dentystów są kompletne
i zgodne z prawdą;
2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności w zakresie
ustawicznego rozwoju zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów – określone
w ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty.”.
3. Oświadczenie powinno również zawierać:
1) nazwę wnioskodawcy, adres jego miejsca zamieszkania albo siedziby;
2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania wnioskodawcy, ze wskazaniem
imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
3a. (uchylony)
3b. (uchylony)
4. Wpis do rejestru, z wyjątkiem rejestru prowadzonego przez Naczelną Radę
Lekarską, podlega opłacie.
5. Opłata, o której mowa w ust. 4, stanowi przychód okręgowej izby lekarskiej,
która dokonała wpisu do rejestru.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady
Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy tryb postępowania w sprawach dokonywania wpisu do rejestru,
wzory dokumentów: wniosku o wpis do rejestru, informacji o formie kształcenia,
zaświadczenia o wpisie do rejestru oraz sposób prowadzenia rejestru, mając na
względzie konieczność ujednolicenia dokumentacji dotyczącej prowadzenia
ustawicznego rozwoju zawodowego;
2) wysokość opłaty, o której mowa w ust. 4, z uwzględnieniem kosztów
związanych z postępowaniem w sprawie wpisu i zmian wpisu oraz związanych
z prowadzeniem przez organ prowadzący rejestr kontroli prowadzenia
kształcenia przez organizatora kształcenia.
7. Organ prowadzący rejestr wydaje z urzędu zaświadczenie o dokonaniu wpisu do rejestru.
8. Administratorami danych osobowych zamieszczonych w rejestrze są
właściwe okręgowe rady lekarskie oraz Naczelna Rada Lekarska.

Art. 19c. 1.Organem prowadzącym rejestr jest okręgowa rada lekarska właściwa
dla siedziby organizatora prowadzenia kształcenia, a w przypadku okręgowej izby
lekarskiej będącej organizatorem kształcenia Naczelna Rada Lekarska.
1a. Organizator kształcenia obowiązany jest przekazać informację, o której
mowa w ust. 5, również okręgowej radzie lekarskiej właściwej dla miejsca
prowadzenia kształcenia, jeśli zamierza prowadzić kształcenie na terenie nieobjętym
działaniem organu prowadzącego rejestr.
2. Rejestr może być prowadzony w systemie informatycznym.
3. Do rejestru wpisuje się następujące dane:
1) numer wpisu organizatora kształcenia do rejestru;
2) nazwę organizatora kształcenia;
3) miejsce zamieszkania albo siedzibę i adres organizatora kształcenia;
4) formę organizacyjno-prawną organizatora kształcenia;
5) przedmiot, zakres i formy określające ustawiczny rozwój zawodowy;
6) początek i koniec okresu planowanego prowadzenia kształcenia;
7) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
organizator kształcenia taki numer posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej
(NIP);
8) numer i datę uchwały o wpisie do rejestru;
9) numer i datę uchwały o zmianie wpisu do rejestru;
10) numer i datę wystawienia zaświadczenia o wpisie do rejestru;
11) daty i wyniki przeprowadzonych kontroli, o których mowa w art. 19e;
12) dane, o których mowa w art. 19c ust. 5 pkt 1–6;
13) datę i numer uchwały o wykreśleniu z rejestru.
4. Organizator kształcenia wpisany do rejestru jest obowiązany zgłaszać
organowi prowadzącemu rejestr wszelkie zmiany danych, o których mowa
w ust. 3 pkt 2–7 oraz w ust. 5 pkt 1–6, w terminie 14 dni od dnia ich powstania.
5. Organizator kształcenia wpisany do rejestru jest obowiązany do przekazania
organowi prowadzącemu rejestr, nie później niż na 30 dni przed rozpoczęciem
szkolenia, następujących informacji dotyczących określonej formy szkolenia:
1) przedmiotu i szczegółowego programu kształcenia;
2) terminu rozpoczęcia i zakończenia kształcenia;
3) miejsca i adresu kształcenia;
4) regulaminu kształcenia zawierającego:
a) sposób i tryb kształcenia,
b) zasady i tryb naboru uczestników,
c) uprawnienia i obowiązki osób uczestniczących w kształceniu,
d) szczegółowy sposób weryfikacji wyników kształcenia,
e) wysokość opłaty za udział w kształceniu;
5) szczegółowych danych dotyczących kwalifikacji wykładowców i innych osób
prowadzących nauczanie teoretyczne i zajęcia praktyczne;
6) szczegółowych danych dotyczących kwalifikacji kierownika naukowego kształcenia;
7) wzoru dokumentu potwierdzającego ukończenie kształcenia.

Art. 19ca. Organ prowadzący rejestr prostuje z urzędu wpis do rejestru
zawierający oczywiste błędy lub niezgodności ze stanem faktycznym.

Art. 19cb. 1. Organ prowadzący rejestr jest obowiązany dokonać wpisu
wnioskodawcy do rejestru w terminie 7 dni od dnia wpływu do niego wniosku o wpis
wraz z oświadczeniem, o którym mowa w art. 19b ust. 2.
2. Jeżeli organ prowadzący rejestr nie dokona wpisu w terminie, o którym mowa
w ust. 1, a od dnia wpływu wniosku do tego organu upłynęło 14 dni, wnioskodawca
może rozpocząć działalność. Nie dotyczy to przypadku, gdy organ wezwał
wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o wpis nie później niż przed upływem 7 dni
od dnia jego otrzymania. W takiej sytuacji termin, o którym mowa w zdaniu
pierwszym, biegnie odpowiednio od dnia wpływu uzupełnienia wniosku o wpis.

Art. 19d. 1. Organ prowadzący rejestr odmawia wnioskodawcy wpisu do
rejestru, w przypadku gdy:
1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące wnioskodawcy wykonywania
działalności objętej wpisem;
2) organizatora kształcenia wykreślono z rejestru na podstawie ust. 2 pkt 1, 4 lub 5
w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku;
3) wnioskodawca nie spełnia warunków, o których mowa w art. 19 ust. 2.
2. Wpis organizatora kształcenia do rejestru podlega wykreśleniu w przypadku:
1) złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 19b ust. 2, niezgodnego ze stanem
faktycznym;
2) wydania prawomocnego orzeczenia zakazującego organizatorowi kształcenia
wykonywania działalności objętej wpisem do rejestru;
3) likwidacji lub ogłoszenia upadłości organizatora kształcenia;
4) rażącego naruszenia warunków wymaganych do wykonywania działalności
objętej wpisem;
5) niezastosowania się do zaleceń pokontrolnych, o których mowa w art. 19e
ust. 11 pkt 2;
6) złożenia przez tego organizatora kształcenia wniosku o wykreślenie z rejestru;
7) uzyskania przez organ prowadzący rejestr informacji z Centralnej Ewidencji
i Informacji o Działalności Gospodarczej lub Krajowego Rejestru Sądowego
o wykreśleniu organizatora kształcenia.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 4 i 5, wykreślenie z rejestru
następuje po uprzednim podjęciu uchwały o zakazie wykonywania działalności objętej
wpisem do rejestru przez organ prowadzący rejestr.
3a. W przypadku podjęcia uchwały, o której mowa w ust. 3, jeżeli organizator
kształcenia wykonuje działalność gospodarczą objętą wpisem także na podstawie
wpisów do innych rejestrów działalności regulowanej w tym samym zakresie
działalności gospodarczej, z urzędu wykreśla się organizatora kształcenia także z tych
rejestrów działalności regulowanej.
4. Organizator kształcenia, którego wykreślono z rejestru, na podstawie
ust. 2 pkt 1, 4 lub 5, może uzyskać ponowny wpis do tego rejestru nie wcześniej niż
po upływie 3 lat od dnia podjęcia uchwały o wykreśleniu z rejestru.
5. Do uchwał okręgowej rady lekarskiej lub Naczelnej Rady Lekarskiej
w sprawie wpisu, odmowy wpisu i wykreślenia wpisu z rejestru stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego dotyczące decyzji administracyjnych.

Art. 19e. 1. Organ prowadzący rejestr jest uprawniony do kontroli
organizatorów kształcenia w zakresie:
1) zgodności ze stanem faktycznym informacji, o których mowa w art. 19c ust. 5;
2) spełniania warunków określonych w art. 19 ust. 2;
3) prawidłowości prowadzonej dokumentacji przebiegu kształcenia;
4) zapewnienia odpowiedniej jakości kształcenia.
2. Kontrola jest przeprowadzana przez osoby upoważnione przez organ
prowadzący rejestr do wykonywania czynności kontrolnych.
3. Osoby, o których mowa w ust. 2, wykonując czynności kontrolne, za
okazaniem upoważnienia, mają prawo:
1) wstępu do pomieszczeń dydaktycznych;
2) udziału w zajęciach w charakterze obserwatora;
3) wglądu do prowadzonej przez organizatora kształcenia dokumentacji przebiegu
kształcenia;
4) żądania od organizatora kształcenia ustnych i pisemnych wyjaśnień;
5) badania opinii uczestników kształcenia i kadry dydaktycznej.
4. Z przeprowadzonych czynności kontrolnych sporządza się protokół, który
powinien zawierać:
1) nazwę i adres siedziby organizatora kształcenia;
2) miejsce odbywania kształcenia;
3) datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych;
4) imiona i nazwiska osób wykonujących te czynności;
5) opis stanu faktycznego;
6) stwierdzone nieprawidłowości;
7) wnioski osób wykonujących czynności kontrolne;
8) datę i miejsce sporządzenia protokołu;
9) informację o braku zastrzeżeń albo informację o odmowie podpisania protokołu
przez organizatora kształcenia oraz o przyczynie tej odmowy.
5. Protokół podpisują osoby wykonujące czynności kontrolne oraz organizator
kształcenia.
6. Jeżeli po sporządzeniu protokołu, a przed jego podpisaniem, organizator
kształcenia zgłosi umotywowane zastrzeżenia co do faktów stwierdzonych w trakcie
kontroli i opisanych w protokole, osoby wykonujące czynności kontrolne są
obowiązane zbadać dodatkowo te fakty i uzupełnić protokół.
7. Odmowa podpisania protokołu przez organizatora kształcenia nie stanowi
przeszkody do podpisania protokołu przez osoby wykonujące czynności kontrolne.
8. Jeden egzemplarz protokołu przekazuje się organizatorowi kształcenia.
9. Osoby wykonujące czynności kontrolne są obowiązane do zachowania
w tajemnicy informacji na temat organizacji i prowadzenia kształcenia
podyplomowego oraz wyników prowadzonego postępowania.
10. Organizator kształcenia, w terminie 7 dni od dnia otrzymania protokołu, ma
prawo do wniesienia zastrzeżeń co do sposobu przeprowadzenia czynności
kontrolnych oraz ustaleń zawartych w protokole.
11. Na podstawie ustaleń zawartych w protokole organ prowadzący rejestr:
1) wykreśla organizatora kształcenia z rejestru – w przypadku stwierdzenia
okoliczności, o których mowa w art. 19d ust. 2 pkt 1, 4 lub 5;
2) w innych przypadkach niż określone w pkt 1 wydaje organizatorowi kształcenia
zalecenia pokontrolne, mające na celu usunięcie stwierdzonych
nieprawidłowości, i określa termin ich wykonania.

Art. 19f. 1. Szkolenie specjalizacyjne może być prowadzone przez jednostki
organizacyjne, o których mowa w art. 19 ust. 1, które spełniają warunki określone
w ust. 2 i uzyskały akredytację do szkolenia specjalizacyjnego. Potwierdzeniem
akredytacji jest wpis na listę jednostek akredytowanych do prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego w danej dziedzinie.
2. Jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 1, ubiegająca się o akredytację
do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego, jest obowiązana spełniać następujące
warunki:
1) prowadzić działalność odpowiadającą profilowi prowadzonego szkolenia
specjalizacyjnego albo posiadać w swojej strukturze organizacyjnej oddziały
szpitalne lub inne komórki organizacyjne o profilu odpowiadającym temu
szkoleniu;
2) zapewnić warunki merytoryczne i organizacyjne umożliwiające realizację
programu specjalizacji określonej liczbie lekarzy;
3) zapewnić pełnienie nadzoru w ramach istniejącej struktury organizacyjnej:
a) w przypadku szpitali – nad jakością działalności dydaktycznej oraz
leczniczej w zakresie kształcenia podyplomowego lekarzy lub lekarzy dentystów,
b) w przypadku innych jednostek organizacyjnych – nad jakością działalności
dydaktycznej w zakresie kształcenia podyplomowego lekarzy lub lekarzy dentystów;
4) zapewnić monitorowanie dokumentacji szkolenia specjalizacyjnego danego lekarza;
4a) zapewnić należyte dokumentowanie w jednostce przebiegu szkolenia
odbywanego przez każdego specjalizującego się lekarza;
4b) zapewnić prawidłowe i zgodne ilościowo wykonywanie przez lekarzy
odbywających szkolenie specjalizacyjne procedur określonych programami
specjalizacji;
5) zatrudnić na podstawie umowy o pracę lub na podstawie umowy cywilnoprawnej
albo posiadać zatrudnionych na stanowisku służbowym w oddziałach
szpitalnych lub w komórkach organizacyjnych, o których mowa w pkt 1:
a) co najmniej jednego lekarza z tytułem specjalisty lub z II stopniem
specjalizacji w odpowiedniej dziedzinie medycyny lub
b) co najmniej dwóch lekarzy z tytułem specjalisty lub II stopniem
specjalizacji w dziedzinie pokrewnej, w przypadku specjalności, dla
których przepisy obowiązujące przed dniem wejścia w życie ustawy nie
przewidywały uzyskania II stopnia specjalizacji lub tytułu specjalisty, lub
c) co najmniej jednego lekarza z tytułem specjalisty lub II stopniem
specjalizacji w odpowiedniej dziedzinie stomatologii, w przypadku
jednostek organizacyjnych lub komórek organizacyjnych realizujących
szkolenie specjalizacyjne w dziedzinach stomatologii
– którzy wyrazili zgodę na pełnienie funkcji kierownika specjalizacji;
6) posiadać kadrę oraz sprzęt i aparaturę medyczną niezbędne do realizacji zadań
określonych programem specjalizacji zgodnie ze standardami akredytacyjnymi,
o których mowa w art. 16f ust. 3 pkt 7;
7) udzielać świadczeń zdrowotnych odpowiedniego rodzaju, w odpowiednim
zakresie i liczbie, umożliwiających zrealizowanie programu specjalizacji
określonej liczbie lekarzy;
8) udzielać całodobowych świadczeń zdrowotnych osobom hospitalizowanym lub
niewymagającym hospitalizacji, w stanach zagrożenia zdrowia i życia oraz
w innych przypadkach niecierpiących zwłoki, jeżeli wynika to z programu
specjalizacji;
9) zapewnić lekarzom odbywającym szkolenie specjalizacyjne pełnienie dyżurów
medycznych w liczbie określonej programem specjalizacji lub pracę w systemie
zmianowym lub równoważnym czasie pracy w maksymalnym czasie pracy
dopuszczonym w przepisach o działalności leczniczej;
10) zawrzeć umowę o staż kierunkowy z podmiotem prowadzącym staż kierunkowy
w celu umożliwienia zrealizowania przez lekarzy programu specjalizacji, w tym
staży kierunkowych, o których mowa w ust. 3, których realizacji nie może
zapewnić w ramach swojej struktury organizacyjnej;
11) (uchylony)
3. Staże kierunkowe mogą być prowadzone przez:
1) jednostki organizacyjne, o których mowa w ust. 1, lub
2) inne jednostki organizacyjne spełniające warunki, o których mowa w ust. 2, po
uzyskaniu przez nie akredytacji do prowadzenia staży kierunkowych.
4. Jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 19 ust. 1, przedstawia CMKP,
za pomocą SMK, w celu uzyskania opinii powołanego przez dyrektora CMKP zespołu
ekspertów o spełnieniu przez jednostkę warunków, o których mowa w ust. 2,
informację zawierającą dane określone w ust. 2 oraz dane o podmiotach, o których
mowa w ust. 3.
5. W skład zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 4, dyrektor CMKP
powołuje pięciu lekarzy specjalistów w danej dziedzinie medycyny lub w dziedzinie
pokrewnej:
1) przewodniczącego zespołu – lekarza zaproponowanego przez konsultanta
krajowego w danej dziedzinie medycyny;
2) czterech członków zespołu:
a) jednego – spośród osób zaproponowanych przez konsultanta krajowego
w danej dziedzinie medycyny,
b) jednego – spośród osób zaproponowanych przez towarzystwo naukowe dla
dziedziny medycyny,
c) jednego – spośród osób zaproponowanych przez Naczelną Radę Lekarską,
d) przedstawiciela konsultanta w danej dziedzinie medycyny lub konsultanta
lub konsultantów krajowych w dziedzinach medycyny związanych
z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju
w czasie wojny i pokoju.
6. Zespół ekspertów zbiera się w miarę potrzeby, nie rzadziej niż raz na kwartał.
Informacje przedstawione przez jednostkę organizacyjną mogą być opiniowane
w trybie obiegowym, z użyciem dostępnych systemów teleinformatycznych lub
systemów łączności.
7. Dyrektor CMKP na podstawie przedstawionej opinii zespołu ekspertów
dokonuje, za pomocą SMK, wpisu jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 1, na prowadzoną przez siebie listę jednostek akredytowanych i określa maksymalną
liczbę miejsc szkoleniowych w zakresie danej specjalizacji dla lekarzy mogących
odbywać szkolenie specjalizacyjne lub staż kierunkowy w komórce organizacyjnej
wchodzącej w jej skład, na okres 5 lat.
7a. Dyrektor CMKP występuje do jednostki organizacyjnej wpisanej na listę,
o której mowa w ust. 1, na 6 miesięcy przed dniem upływu okresu, o którym mowa
w ust. 7, o weryfikację akredytacji, mając na względzie konieczność zapewnienia
lekarzom ciągłości szkolenia specjalizacyjnego w tej jednostce. Przepisy ust. 1–
7 stosuje się odpowiednio.
8. Listy jednostek akredytowanych, o których mowa w ust. 1 i 3, dyrektor
CMKP publikuje i aktualizuje na swojej stronie internetowej oraz w SMK.
9. W przypadku zmiany formy prawnej jednostki akredytowanej, o której mowa
w ust. 1 i 3, albo jej reorganizacji jednostka ta może prowadzić szkolenie
specjalizacyjne lub staż kierunkowy, jeżeli złoży do wojewody i ministra właściwego
do spraw zdrowia, za pomocą SMK, oświadczenie o spełnianiu wymagań określonych
w ust. 2. Przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio.
9c. W przypadku utraty przez jednostkę organizacyjną, o której mowa w ust. 1
i 3, akredytacji do szkolenia specjalizacyjnego osoby odbywające szkolenie
specjalizacyjne w takiej jednostce w celu zapewnienia im ciągłości szkolenia występują w terminie, o którym mowa w ust. 9, do CMKP o wskazanie miejsc szkoleniowych dostępnych w danej specjalizacji.
9d. CMKP w porozumieniu z wojewodą kieruje osoby, o których mowa
w ust. 9c, do odbywania szkolenia specjalizacyjnego we wskazanym miejscu bez
przystępowania przez te osoby do postępowania kwalifikacyjnego. W przypadku
liczby wskazań przekraczających liczbę wolnych miejsc szkoleniowych
pierwszeństwo do danego miejsca ma osoba, która uzyskała większą liczbę punktów
w postępowaniu konkursowym na dane szkolenie, jeżeli takie postępowanie się odbyło.
10. Jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 1 i 3, występuje, nie później
niż w terminie 30 dni od dnia złożenia oświadczenia, o którym mowa w ust. 9, do
dyrektora CMKP o wydanie opinii, o której mowa w ust. 4.
11. W przypadku negatywnej opinii zespołu ekspertów wydanej jednostce,
o której mowa w ust. 1 i 3, dyrektor CMKP, w drodze decyzji, skreśla jednostkę
organizacyjną z listy jednostek akredytowanych, o której mowa w ust. 1 i 3. Od
decyzji przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
12. W przypadku gdy jednostka, o której mowa w ust. 1 i 3, przestała spełniać
warunki niezbędne do uzyskania akredytacji do szkolenia specjalizacyjnego albo
prowadzenia stażu kierunkowego, powiadamia ona o tym niezwłocznie wojewodę oraz
dyrektora CMKP, który skreśla ją, w drodze decyzji, z listy jednostek akredytowanych,
o których mowa w ust. 1 i 3.
13. W przypadku nieprzyjęcia lekarza skierowanego do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego przez jednostkę posiadającą wolne miejsca szkoleniowe w danej
specjalizacji wojewoda, Minister Obrony Narodowej albo minister właściwy do spraw
wewnętrznych występuje do dyrektora CMKP o zmniejszenie maksymalnej liczby
miejsc szkoleniowych, o której mowa w ust. 7, odpowiednio do liczby nieprzyjętych osób.
14. W przypadku gdy dla określonej dziedziny medycyny występuje
niewystarczająca liczba miejsc szkoleniowych w stosunku do zidentyfikowanych
przez ministra właściwego do spraw zdrowia potrzeb systemu ochrony zdrowia,
minister ten może wystąpić do podmiotu leczniczego, o którym mowa w art. 4 ust. 1
ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, o przystąpienie do akredytacji do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego lub stażu kierunkowego w danej dziedzinie.
15. O wystąpieniu, o którym mowa w ust. 14, minister właściwy do spraw
zdrowia informuje:
1) podmiot tworzący dany podmiot leczniczy;
2) właściwego ministra, centralny organ administracji rządowej, wojewodę,
jednostkę samorządu terytorialnego lub uczelnię medyczną, o której mowa
w art. 2 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej,
w przypadku podmiotu leczniczego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1,
ust. 2 pkt 1 lub ust. 6 tej ustawy.
16. Minister Obrony Narodowej albo minister właściwy do spraw wewnętrznych
mogą wystąpić:
1) na wniosek ministra właściwego do spraw zdrowia,
2) z własnej inicjatywy
– do podmiotów leczniczych utworzonych lub nadzorowanych przez tych ministrów
o przystąpienie do akredytacji do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego lub stażu
kierunkowego w dziedzinie medycyny, w której pozostaje niewystarczająca liczba
miejsc szkoleniowych w stosunku do zidentyfikowanych potrzeb systemu ochrony zdrowia.
17. Przed przekazaniem wystąpienia minister właściwy do spraw zdrowia,
w przypadku, o którym mowa w ust. 14 albo ust. 16 pkt 1, albo Minister Obrony
Narodowej oraz minister spraw wewnętrznych, w przypadku, o którym mowa
w ust. 16 pkt 2, mogą zwrócić się odpowiednio do konsultanta krajowego właściwego
dla danej dziedziny medycyny albo do konsultanta krajowego w dziedzinie medycyny
związanej z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju
w czasie wojny i pokoju o wydanie opinii w sprawie możliwości spełnienia przez
podmiot leczniczy, o którym mowa w ust. 14 albo 16, warunków akredytacyjnych do
szkolenia specjalizacyjnego w danej dziedzinie medycyny.
18. Podmiot leczniczy, do którego skierowano wystąpienie, jest obowiązany
przedstawić właściwemu ministrowi oraz podmiotowi określonemu
w ust. 15 stanowisko w tej sprawie. W stanowisku podmiot ten informuje o:
1) terminie przystąpienia do akredytacji do prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego lub stażu kierunkowego w danej dziedzinie albo
2) odmowie przystąpienia do akredytacji do prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego lub stażu kierunkowego w danej dziedzinie wraz ze
wskazaniem przyczyny tej odmowy.
19. Dyrektor CMKP, na podstawie informacji przekazanych przez ministra
właściwego do spraw zdrowia, ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej CMKP
wykaz podmiotów leczniczych, które przekazały stanowisko, o którym mowa
w ust. 18 pkt 2.

Art. 19g. 1. Kursy szkoleniowe objęte programem danej specjalizacji mogą być
prowadzone przez jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 19 ust. 1, po
zatwierdzeniu pod względem merytorycznym programu kursu przez konsultanta
krajowego w danej dziedzinie medycyny, a w przypadku jego braku – właściwego
konsultanta wojewódzkiego w danej dziedzinie medycyny oraz po wpisaniu, za
pomocą SMK, na listę prowadzoną przez CMKP, o której mowa w ust. 5.
1a. Kursy, o których mowa w ust. 1, mogą być realizowane w formie kursu e-
-learningowego, jeżeli możliwość takiej formy przewiduje program specjalizacji.
1a. Kursy, o których mowa w ust. 1, mogą być realizowane z wykorzystaniem
metod i technik kształcenia na odległość, jeżeli możliwość takiej formy przewiduje
program specjalizacji lub została uzyskana zgoda dyrektora CMKP.
2. Podmiot zamierzający prowadzić kurs specjalizacyjny objęty programem
danej specjalizacji przedstawia CMKP w terminie do dnia 1 października każdego
roku następujące informacje:
1) nazwę i siedzibę jednostki organizacyjnej lub imię, nazwisko i adres osoby
zamierzającej przeprowadzić kurs specjalizacyjny;
2) imię i nazwisko oraz kwalifikacje zawodowe (posiadana specjalizacja i stopień
lub tytuł naukowy) osoby mającej być kierownikiem naukowym kursu
specjalizacyjnego;
3) kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej zajęcia teoretyczne i praktyczne
na kursie specjalizacyjnym (wymagana specjalizacja, posiadany stopień
naukowy lub tytuł naukowy);
4) formę kursu specjalizacyjnego (kurs stacjonarny, kurs e-learning, inne);
5) program kursu specjalizacyjnego określający co najmniej:
a) cele kursu i oczekiwane wyniki kształcenia,
b) wymagane kwalifikacje uczestników kursu,
c) zakres tematyczny, czas trwania i treść zajęć teoretycznych i praktycznych,
d) sposób sprawdzenia nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych;
6) regulamin kursu szkoleniowego określający:
a) sposób organizacji kursu specjalizacyjnego,
b) zasady i sposób naboru uczestników kursu specjalizacyjnego,
c) wzór karty przebiegu kursu specjalizacyjnego,
d) prawa i obowiązki uczestników kursu specjalizacyjnego,
e) zakres obowiązków wykładowców i innych prowadzących zajęcia
teoretyczne i zajęcia praktyczne;
7) sposób oceny organizacji i przebiegu kursu specjalizacyjnego przez jego
uczestników;
8) termin i miejsce kursu;
9) liczbę osób mogących uczestniczyć w kursie;
10) charakterystykę bazy dydaktycznej do zajęć teoretycznych i praktycznych.
3. Informacje, o których mowa w ust. 2, są składane w postaci elektronicznej
z wykorzystaniem formularza opublikowanego w Biuletynie Informacji Publicznej
CMKP.
4. Dyrektor CMKP w porozumieniu z podmiotami, o których mowa
w art. 19 ust. 1, koordynuje organizację kursów szkoleniowych objętych programem
danej specjalizacji zgodnie z wymogami odpowiednich specjalizacji oraz liczbą
i rozmieszczeniem regionalnym lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne w
poszczególnych dziedzinach medycyny.
4a. Zgłoszenia do uczestnictwa w kursach szkoleniowych objętych programem
danej specjalizacji są realizowane wyłącznie za pomocą SMK. CMKP dokonuje
weryfikacji zgłoszeń lekarzy oraz kwalifikuje ich do udziału we właściwych kursach
szkoleniowych. Powiadomienie lekarza o zakwalifikowaniu na kurs objęty
programem danej specjalizacji odbywa się za pomocą SMK.
4b. Jednostka prowadząca szkolenie umożliwia lekarzowi udział we właściwych
kursach szkoleniowych zgodnie z kwalifikacją, o której mowa w ust. 4a.
4c. W przypadku dysponowania wolnymi miejscami przez podmiot prowadzący
kursy szkoleniowe objęte daną specjalizacją w dziedzinach lekarsko-dentystycznych
w kursie tym może uczestniczyć lekarz dentysta nieodbywający szkolenia specjalizacyjnego. Warunki uczestnictwa w takim kursie określa jednostka organizująca kurs w porozumieniu z dyrektorem CMKP.
5. Dyrektor CMKP publikuje, w terminie do dnia 31 grudnia każdego roku, na
swojej stronie internetowej oraz w SMK, listę kursów szkoleniowych objętych
programami specjalizacji.
6. Podmiot, który zrealizował kurs szkoleniowy, o którym mowa w ust. 1,
w terminie 7 dni od dnia zakończenia kursu przekazuje do CMKP, za pomocą SMK,
listę lekarzy, którzy ukończyli i zaliczyli kurs szkoleniowy, zawierającą imię
i nazwisko oraz numer PESEL lekarza, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu
potwierdzającego tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania, a także
imię i nazwisko kierownika kursu. Dane te są zamieszczane przez CMKP w SMK.
7. Po zamieszczeniu danych określonych w ust. 6 w SMK, CMKP generuje za
pomocą SMK elektroniczny dokument potwierdzający ukończenie kursu, zawierający:
1) nazwę i siedzibę jednostki organizacyjnej lub imię, nazwisko i adres osoby, która
przeprowadziła kurs specjalizacyjny;
2) imię i nazwisko oraz tytuł zawodowy lub stopień naukowy, lub tytuł naukowy
osoby, która była kierownikiem naukowym kursu specjalizacyjnego;
3) tytuł kursu;
4) datę rozpoczęcia i zakończenia kursu;
5) imię i nazwisko oraz numer prawa wykonywania zawodu lekarza, który ukończył
i zaliczył kurs;
6) numer dokumentu.
8. Elektroniczny dokument potwierdzający ukończenie kursu udostępnia się
użytkownikom systemu za pomocą SMK.

Art. 19h. 1. Nadzór nad realizacją szkolenia specjalizacyjnego sprawuje minister
właściwy do spraw zdrowia.
2. Nadzorowi podlega w szczególności:
1) zgodność realizacji zajęć z programem specjalizacji;
2) prawidłowość prowadzonej dokumentacji przebiegu szkolenia
specjalizacyjnego;
2a) prawidłowość finansowania rezydentur, w tym wniosków, o których mowa
w art. 16j ust. 2;
3) zapewnienie odpowiedniej jakości szkolenia specjalizacyjnego;
4) spełnienie warunków, o których mowa w art. 19f ust. 2.
3. W ramach nadzoru, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza się kontrolę
i monitoruje realizację szkolenia specjalizacyjnego.
4. Czynności, o których mowa w ust. 3, wykonuje dyrektor CMKP.
5. Dyrektor CMKP na podstawie przeprowadzonych czynności kontrolnych oraz
dostępnych form monitorowania systemu specjalizacji opracowuje raport o stanie
realizacji szkolenia specjalizacyjnego we wszystkich dziedzinach medycyny w danym
roku i przedstawia go ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.
6. CMKP prowadzi cykliczne szkolenia w zakresie wiedzy na temat systemu
specjalizacji, przeznaczone dla kierowników specjalizacji, kadry kierowniczej
jednostek prowadzących szkolenia specjalizacyjne oraz przedstawicieli wojewody
finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy
do spraw zdrowia.

Art. 19i. 1. Kontrola realizacji szkolenia specjalizacyjnego jest prowadzona
przez zespół kontrolny powoływany przez dyrektora CMKP. W skład zespołu mogą
wchodzić, poza pracownikami CMKP:
1) krajowy albo wojewódzki konsultant w odpowiedniej dziedzinie medycyny lub
jego przedstawiciel lub
2) przedstawiciel lub przedstawiciele konsultanta lub konsultantów krajowych
w dziedzinach medycyny związanych z realizacją zadań państwa związanych
wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny i pokoju;
3) przedstawiciel towarzystwa naukowego lub instytutu badawczego właściwych
dla danej dziedziny medycyny oraz
4) przedstawiciel właściwego miejscowo wojewody;
5) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający stopień naukowy doktora
habilitowanego.
2. Zespół kontrolny, w składzie co najmniej 3-osobowym, wykonując czynności
kontrolne, za okazaniem upoważnienia, ma prawo:
1) wstępu do pomieszczeń dydaktycznych;
2) udziału w zajęciach w charakterze obserwatora;
3) wglądu do dokumentacji przebiegu szkolenia prowadzonej przez jednostkę
prowadzącą szkolenie specjalizacyjne;
4) żądania od kierownika jednostki prowadzącej szkolenie specjalizacyjne ustnych
i pisemnych wyjaśnień;
5) badania opinii uczestników szkolenia specjalizacyjnego i kadry dydaktycznej;
6) kontroli spełniania warunków, o których mowa w art. 19f ust. 2.
3. Z przeprowadzonych czynności kontrolnych sporządza się protokół, który
zawiera:
1) nazwę i adres jednostki prowadzącej szkolenie specjalizacyjne;
2) miejsce odbywania szkolenia specjalizacyjnego;
3) datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych;
4) imiona i nazwiska osób wykonujących czynności kontrolne;
5) opis stanu faktycznego;
6) stwierdzone nieprawidłowości;
7) wnioski osób wykonujących czynności kontrolne;
8) datę i miejsce sporządzenia protokołu;
9) informację o braku zastrzeżeń albo informację o odmowie podpisania protokołu
przez kierownika jednostki prowadzącej szkolenie specjalizacyjne.
4. Protokół podpisują osoby wykonujące czynności kontrolne oraz kierownik
jednostki prowadzącej szkolenie specjalizacyjne.
5. Jeżeli po sporządzeniu protokołu, a przed jego podpisaniem, kierownik
jednostki prowadzącej szkolenie specjalizacyjne zgłosi umotywowane zastrzeżenia co
do faktów stwierdzonych w trakcie kontroli i opisanych w protokole, osoby
wykonujące czynności kontrolne są obowiązane zbadać dodatkowo te fakty
i uzupełnić protokół.
6. Odmowa podpisania protokołu przez kierownika jednostki prowadzącej
szkolenie specjalizacyjne nie stanowi przeszkody do podpisania protokołu przez osoby
wykonujące czynności kontrolne.
7. Jeden egzemplarz protokołu przekazuje się kierownikowi jednostki
prowadzącej szkolenie specjalizacyjne.
8. Osoby wykonujące czynności kontrolne są obowiązane do zachowania
w tajemnicy informacji na temat organizacji i prowadzenia kształcenia
podyplomowego oraz wyników prowadzonego postępowania.
9. Kierownik jednostki prowadzącej szkolenie specjalizacyjne, w terminie 7 dni
od dnia otrzymania protokołu, ma prawo do wniesienia zastrzeżeń co do sposobu
przeprowadzania czynności kontrolnych oraz ustaleń zawartych w protokole.
10. Dyrektor CMKP przekazuje kierownikowi jednostki szkolącej zalecenia
pokontrolne dotyczące stwierdzenia nieprawidłowości w trakcie kontroli
i zobowiązuje go do usunięcia tych nieprawidłowości w wyznaczonym terminie;
kopie pisma z zaleceniami pokontrolnymi przekazuje do wiadomości konsultantowi
krajowemu właściwemu dla danej dziedziny medycyny i właściwemu konsultantowi
wojewódzkiemu w danej dziedzinie medycyny.
11. W przypadku niezrealizowania zaleceń pokontrolnych w określonym
terminie dyrektor CMKP podejmuje decyzję o skreśleniu jednostki z listy zawierającej
wykaz jednostek uprawnionych do kształcenia specjalizacyjnego.
12. Osobom wykonującym czynności kontrolne przysługuje:
1) wynagrodzenie za wykonanie czynności kontrolnych w wysokości nie wyższej
niż 300 złotych;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze
kraju;
3) zwolnienie od pracy w dniach wykonywania czynności kontrolnych bez
zachowania prawa do wynagrodzenia.
13. Kwota, o której mowa w ust. 12 pkt 1, podlega waloryzacji
z uwzględnieniem średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń w państwowej
sferze budżetowej przyjętego w ustawie budżetowej.
14. Jeżeli w toku kontroli zostanie stwierdzone rażące naruszenie przepisów
prawa lub warunków określonych w art. 19f ust. 2, dyrektor CMKP, w drodze decyzji,
skreśla podmiot z listy jednostek akredytowanych. Od decyzji przysługuje wniosek
o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Art. 19ia. 1. Kontrolę dotyczącą rozliczenia środków przeznaczonych na
finansowanie rezydentur przeprowadza zespół kontrolny powoływany przez ministra
właściwego do spraw zdrowia, w skład którego wchodzą pracownicy urzędu
obsługującego tego ministra.
2. Zespół kontrolny, w składzie co najmniej 3-osobowym, wykonując czynności
kontrolne, za okazaniem upoważnienia, ma prawo:
1) wglądu do wszystkich dokumentów, w tym dokumentacji prowadzonej w formie
elektronicznej, dotyczącej rozliczenia środków przeznaczonych na finansowanie
rezydentur;
2) żądania od kierownika podmiotu prowadzącego rezydenturę ustnych
i pisemnych wyjaśnień.
2. Do kontroli, o której mowa w ust. 1, stosuje się art. 19i ust. 3–9.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje kierownikowi podmiotu
prowadzącego rezydenturę zalecenia pokontrolne dotyczące stwierdzenia
nieprawidłowości w trakcie kontroli i zobowiązuje go do usunięcia tych
nieprawidłowości w wyznaczonym terminie.
4. W przypadku niezrealizowania zaleceń pokontrolnych w określonym
terminie, minister właściwy do spraw zdrowia zawiadamia o tym dyrektora CMKP,
który podejmuje decyzję o skreśleniu podmiotu prowadzącego rezydenturę z listy
zawierającej wykaz jednostek uprawnionych do kształcenia specjalizacyjnego. Od
decyzji przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Art. 19j. Monitorowanie ustawicznego rozwoju zawodowego polega
w szczególności na:
1) rejestrowaniu danych określonych w art. 16p ust. 2 oraz informacji o liczbie
jednostek uprawnionych do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego i liczby
miejsc szkoleniowych;
2) przetwarzaniu danych dotyczących liczby jednostek szkolących i miejsc
szkoleniowych;
3) badaniu poprawności funkcjonowania poszczególnych procedur szkoleniowych
oraz realizacji określonych programów szkoleniowych na każdym ich etapie;
4) badaniu poprawności realizowania zadań przez osoby bezpośrednio nadzorujące
lekarzy odbywających szkolenie albo bezpośrednio kierujące ich szkoleniem.

Art. 19k. Monitorowanie organizacji i funkcjonowania ustawicznego rozwoju
zawodowego jest prowadzone przy użyciu rejestrowanych danych oraz ankiet
wypełnianych przez uczestników szkolenia.

Art. 19l. Wypełnienie ankiet, o których mowa w art. 19k, przez uczestników
szkolenia jest obowiązkowe.

Art. 19m. W ramach monitorowania ustawicznego rozwoju zawodowego,
z wyłączeniem szkolenia w zakresie umiejętności zawodowych, dyrektor CMKP ma
prawo żądania od jednostek uprawnionych do prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego, jednostek ubiegających się o akredytację do prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego, podmiotów zamierzających prowadzić kurs szkoleniowy objęty
programem danej specjalizacji oraz podmiotów, które przeprowadziły taki kurs,
pisemnych informacji i wyjaśnień dotyczących warunków i przebiegu szkolenia
specjalizacyjnego lub prowadzenia kursów szkoleniowych objętych programem danej
specjalizacji.

Art. 19n. Jednostka akredytowana prowadząca szkolenie specjalizacyjne oraz
podmioty, o których mowa w art. 19 ust. 1, nie pobierają od lekarzy i lekarzy
dentystów odbywających szkolenie specjalizacyjne opłat z tytułu szkolenia
teoretycznego i praktycznego oraz kursów szkoleniowych objętych programem
specjalizacji w poszczególnych dziedzinach medycyny.

art. 20. więcej Art. 20. Lekarzowi przysługuje prawo używania tytułu i stopnia naukowego
oraz tytułu specjalisty w brzmieniu określonym przez odrębne przepisy.

Art. 20a. 1. Lekarz będący obywatelem państwa członkowskiego Unii
Europejskiej i posiadający dokumenty, o których mowa w art. 16a, ma prawo do
używania określonych tytułów specjalisty w danej dziedzinie medycyny,
uzyskiwanych w Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłosi, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykaz
specjalności lekarskich uzyskiwanych w państwach członkowskich Unii Europejskiej,
które odpowiadają specjalnościom uzyskiwanym w Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 20b. 1. Lekarz, lekarz dentysta będący obywatelem państwa
członkowskiego Unii Europejskiej ma prawo, z zastrzeżeniem ust. 2, posługiwać się
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oryginalnym tytułem określającym
wykształcenie uzyskanym w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie
członkowskim Unii Europejskiej lub jego skrótem.
2. Okręgowa rada lekarska może wymagać, aby tytuł określający wykształcenie
lekarza, lekarza dentysty, był używany wraz ze wskazaniem nazwy i siedziby
instytucji, która ten tytuł przyznała.
3. Jeżeli tytuł określający wykształcenie lekarza, lekarza dentysty będącego
obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej jest tożsamy z tytułem, do
którego używania jest wymagane w Rzeczypospolitej Polskiej odbycie dodatkowego
szkolenia, którego lekarz ten nie posiada, okręgowa rada lekarska może określić
brzmienie tego tytułu, którym lekarz może się posługiwać na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Eksperyment medyczny przeprowadzany na ludziach może być
eksperymentem leczniczym albo eksperymentem badawczym.
2. Eksperymentem leczniczym jest wprowadzenie nowych albo tylko częściowo
wypróbowanych metod diagnostycznych, leczniczych lub profilaktycznych w celu
osiągnięcia bezpośredniej korzyści dla zdrowia osoby chorej. Może on być
przeprowadzony, jeżeli dotychczas stosowane metody nie są skuteczne albo jeżeli ich
skuteczność nie jest wystarczająca. Udział w eksperymencie leczniczym kobiet
ciężarnych wymaga szczególnie wnikliwej oceny związanego z tym ryzyka dla matki
i dziecka poczętego.
3. Eksperyment badawczy ma na celu przede wszystkim rozszerzenie wiedzy
medycznej. Może być on przeprowadzany zarówno na osobie chorej, jak i zdrowej.
Przeprowadzenie eksperymentu badawczego jest dopuszczalne, gdy uczestnictwo
w nim nie jest związane z ryzykiem albo też ryzyko jest minimalne i nie pozostaje w
dysproporcji do możliwych pozytywnych rezultatów takiego eksperymentu.
4. Eksperymentem medycznym jest również przeprowadzenie badań materiału
biologicznego, w tym genetycznego, pobranego od osoby dla celów naukowych.
5. Uczestnikiem eksperymentu medycznego, zwanym dalej „uczestnikiem”, jest
osoba, na której eksperyment medyczny jest bezpośrednio przeprowadzany.

art. 22. więcej Art. 22. Eksperyment medyczny może być przeprowadzany, jeżeli spodziewana
korzyść lecznicza lub poznawcza ma istotne znaczenie, a przewidywane osiągnięcie tej korzyści oraz celowość i sposób przeprowadzania eksperymentu są zasadne
w świetle aktualnego stanu wiedzy i zgodne z zasadami etyki zawodu medycznego.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Eksperymentem medycznym kieruje lekarz posiadający specjalizację
w dziedzinie medycyny, która jest szczególnie przydatna ze względu na charakter lub
przebieg eksperymentu, oraz odpowiednio wysokie kwalifikacje zawodowe
i badawcze.
2. W przypadku eksperymentu badawczego zawierającego część niemedyczną
lekarz kierujący takim eksperymentem współpracuje z inną osobą posiadającą
kwalifikacje niezbędne do przeprowadzenia części niemedycznej, która nadzoruje
przebieg tej części.
3. Badaniami, o których mowa w art. 21 ust. 4, może kierować inna niż lekarz
osoba posiadająca kwalifikacje niezbędne do ich przeprowadzenia. W przypadku gdy
badania te zawierają część medyczną, osoba kierująca badaniami współpracuje
z lekarzem posiadającym kwalifikacje określone w ust. 1, który nadzoruje przebieg
części medycznej.

Art. 23a. 1. Zabrania się przeprowadzania eksperymentu badawczego na:
1) dziecku poczętym;
2) osobie ubezwłasnowolnionej;
3) żołnierzu i innej osobie pozostającej w zależności hierarchicznej ograniczającej
swobodę dobrowolnego wyrażania zgody;
4) osobie pozbawionej wolności albo poddanej detencji.
2. Udział w eksperymencie badawczym uczestnika będącego osobą małoletnią
jest dozwolony po łącznym spełnieniu następujących warunków:
1) spodziewane korzyści mają bezpośrednie znaczenie dla zdrowia małoletniego
poddanego eksperymentowi badawczemu lub innych małoletnich należących do
tej samej grupy wiekowej;
2) eksperyment badawczy przyniesie istotne rozszerzenie wiedzy medycznej;
3) nie istnieje możliwość przeprowadzenia takiego eksperymentu o porównywalnej
efektywności z udziałem osoby pełnoletniej.

Art. 23b. 1. W eksperymentach medycznych, z wyjątkiem eksperymentów
z udziałem uczestników pełnoletnich, którzy mogą wyrazić skuteczną prawnie zgodę, i zdrowych uczestników, nie mogą być stosowane żadne zachęty ani gratyfikacje
finansowe, z wyjątkiem rekompensaty poniesionych kosztów.
2. Zabrania się przeprowadzania eksperymentu medycznego z wykorzystaniem
przymusowego położenia uczestnika takiego eksperymentu.

Art. 23c. 1. Eksperyment medyczny może być przeprowadzony po zawarciu
przez podmiot przeprowadzający eksperyment medyczny umowy ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej na rzecz jego uczestnika oraz osoby, której skutki
eksperymentu mogą bezpośrednio dotknąć.
2. W przypadkach niecierpiących zwłoki i ze względu na bezpośrednie
zagrożenie życia uczestnika eksperymentu leczniczego można wyjątkowo odstąpić od
obowiązku zawarcia umowy określonej w ust. 1.
3. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Polskiej Izby
Ubezpieczeń, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres ubezpieczenia
obowiązkowego, termin powstania obowiązku ubezpieczenia oraz minimalną sumę
gwarancyjną, biorąc pod uwagę specyfikę eksperymentu medycznego.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Uczestnik lub jego przedstawiciel ustawowy przed wyrażeniem
zgody, o której mowa w art. 25, otrzymuje informację ustną i pisemną, przedstawioną
w sposób zrozumiały. Przekazanie informacji jest odnotowywane w dokumentacji
eksperymentu.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1, obejmuje:
1) cel, pełny plan eksperymentu medycznego oraz ryzyko i korzyści związane
z eksperymentem;
2) zakres i długość trwania procedur, które mają być stosowane, w szczególności
wszelkie uciążliwości i zagrożenia dla zdrowia uczestnika związane z jego
udziałem w eksperymencie;
3) ustalenia dotyczące sposobu reagowania na zdarzenia niepożądane oraz pytania
i wątpliwości uczestnika;
4) środki powzięte w celu zapewnienia poszanowania życia prywatnego uczestnika
oraz poufności jego danych osobowych;
5) zasady dostępu do informacji istotnych dla uczestnika, uzyskanych podczas
realizacji tego eksperymentu oraz do ogólnych jego wyników;
6) zasady wypłaty odszkodowania w sytuacji powstania szkody;
7) wszelkie przewidywane dalsze użycie wyników eksperymentu medycznego,
danych oraz materiału biologicznego zgromadzonego w jego trakcie, w tym jego
użycia dla celów komercyjnych;
8) źródła finansowania eksperymentu medycznego;
9) zasady dostępu do leczenia eksperymentalnego po zakończeniu udziału
w eksperymencie leczniczym, jeżeli okaże się, że u danego uczestnika
eksperyment ten przyniósł korzyści dla jego zdrowia;
10) możliwości i zasady dostępu do innego eksperymentu leczniczego, jeżeli może
on przynieść uczestnikowi korzyści dla jego zdrowia.
3. Dodatkowo uczestnik przed rozpoczęciem eksperymentu medycznego jest
informowany o swoich prawach oraz o ochronie gwarantowanej w przepisach prawa,
w szczególności o przysługującym mu prawie do odmowy udzielenia zgody i do
wycofania zgody w każdym momencie, bez podania przyczyny i bez negatywnych
konsekwencji prawnych w postaci jakiejkolwiek dyskryminacji, w tym w zakresie
prawa do opieki zdrowotnej.
4. W przypadku gdy natychmiastowe przerwanie eksperymentu medycznego
mogłoby spowodować niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia jego uczestnika,
osoba przeprowadzająca eksperyment medyczny ma obowiązek go o tym
poinformować.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Eksperyment medyczny może być przeprowadzony po uzyskaniu
zgody jego uczestnika lub osoby, której skutki eksperymentu mogą bezpośrednio
dotknąć.
2. W przypadku uczestnika będącego osobą małoletnią, która nie ukończyła 13.
roku życia, zgody, o której mowa w ust. 1, udziela jej przedstawiciel ustawowy.
3. W przypadku uczestnika będącego osobą małoletnią, która ukończyła 13. rok
życia, jest wymagana zgoda takiej osoby oraz jej przedstawiciela ustawowego. Jeżeli
między tymi osobami nie ma porozumienia, sprawę rozstrzyga sąd opiekuńczy.
4. W sprawach, o których mowa w ust. 2 i 3, stosuje się art. 97 § 2 ustawy z dnia
25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 2086 i 2089).
5. W przypadku uczestnika będącego osobą ubezwłasnowolnioną całkowicie
zgody na udział w eksperymencie leczniczym udziela jej opiekun prawny. Przepisu
art. 156 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie stosuje się. Jeżeli osoba ubezwłasnowolniona całkowicie ma dostateczne rozeznanie,
wymagana jest również jej zgoda. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
6. W przypadku uczestnika będącego osobą ubezwłasnowolnioną częściowo
niepozostającą pod władzą rodzicielską zgody na udział w eksperymencie leczniczym
udziela kurator i ta osoba. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
7. W przypadku uczestnika będącego osobą posiadającą pełną zdolność do
czynności prawnych, lecz niebędącą w stanie z rozeznaniem wyrazić zgody,
zezwolenia na przeprowadzenie eksperymentu leczniczego udziela sąd opiekuńczy
właściwy miejscowo, w którego okręgu eksperyment zostanie przeprowadzony.
8. Zgoda, o której mowa w ust. 1–6, wymaga formy pisemnej. W przypadku
niemożności wyrażenia pisemnej zgody za równoważne uważa się wyrażenie zgody
ustnie złożone w obecności dwóch bezstronnych świadków posiadających pełną
zdolność do czynności prawnych. Zgoda tak złożona podlega odnotowaniu
w dokumentacji eksperymentu medycznego.
9. W przypadku gdy przedstawiciel ustawowy odmawia zgody na udział
uczestnika w eksperymencie leczniczym, zezwolenia na przeprowadzenie
eksperymentu może udzielić sąd opiekuńczy.
10. W przypadku gdy przedstawiciel ustawowy lub uczestnik odmawia zgody na
udział w eksperymencie badawczym, jego przeprowadzenie jest zabronione.
11. Z wnioskiem o wyrażenie zezwolenia sądowego na udział w eksperymencie
medycznym lub w sprawach, o których mowa w ust. 3–6, może wystąpić
przedstawiciel ustawowy uczestnika albo podmiot zamierzający przeprowadzić
eksperyment medyczny.

Art. 25a. Przeprowadzenie eksperymentu leczniczego bez wymaganej zgody
jest dopuszczalne po łącznym spełnieniu następujących warunków:
1) uczestnik jest niezdolny do udzielenia zgody na udział w tym eksperymencie;
2) zachodzi przypadek niecierpiący zwłoki i ze względu na konieczność
natychmiastowego działania uzyskanie zgody na udział w eksperymencie
leczniczym od przedstawiciela ustawowego uczestnika albo zezwolenia
sądowego nie jest możliwe w wystarczająco krótkim czasie;
3) eksperyment o porównywalnej skuteczności nie może być przeprowadzony na
osobach nieznajdujących się w sytuacji niecierpiącej zwłoki;
4) uczestnik uprzednio nie wyraził sprzeciwu wobec udziału w takim
eksperymencie;
5) uczestnik eksperymentu leczniczego prowadzonego w sytuacji niecierpiącej
zwłoki i – jeżeli dotyczy – jego przedstawiciel ustawowy otrzyma wszelkie
istotne informacje dotyczące uczestnictwa w tym eksperymencie w najszybszym
możliwym czasie;
6) wystąpiono o zgodę na udział w eksperymencie leczniczym albo o wydanie
przez sąd, o którym mowa w art. 25 ust. 7, zezwolenia na przeprowadzenie
eksperymentu leczniczego.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Udział w eksperymencie medycznym nie może opóźnić ani
pozbawiać jego uczestnika koniecznych medycznie procedur profilaktycznych,
diagnostycznych lub terapeutycznych.
2. Podczas eksperymentu medycznego zapewnia się uczestnikowi przypisanemu
do grupy kontrolnej stosowanie sprawdzonych metod profilaktycznych,
diagnostycznych lub terapeutycznych.
3. Stosowanie placebo jest dopuszczalne jedynie, gdy nie ma żadnych metod
o udowodnionej skuteczności albo jeżeli wycofanie lub wstrzymanie takich metod nie
stanowi niedopuszczalnego ryzyka lub obciążenia dla uczestnika.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Uczestnik lub inny podmiot uprawniony do udzielenia zgody na
udział w eksperymencie medycznym może ją cofnąć w każdym stadium
eksperymentu. W takim przypadku podmiot przeprowadzający eksperyment
medyczny ma obowiązek przerwać eksperyment.
2. Podmiot prowadzący eksperyment leczniczy ma obowiązek przerwać
eksperyment, jeżeli w czasie jego trwania wystąpi zagrożenie zdrowia uczestnika
przewyższające spodziewane dla niego korzyści.
3. Podmiot prowadzący eksperyment badawczy ma obowiązek przerwać go,
jeżeli w czasie jego trwania nastąpi nieprzewidziane zagrożenie zdrowia lub życia jego uczestnika.

art. 28. więcej Art. 28. Informacja uzyskana w związku z eksperymentem medycznym lub
badaniem przesiewowym może być wykorzystana do celów naukowych bez zgody
uczestnika w sposób uniemożliwiający jego identyfikację.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Eksperyment medyczny może być przeprowadzony wyłącznie po
wyrażeniu pozytywnej opinii o projekcie przez niezależną komisję bioetyczną. Opinia
ta nie stanowi decyzji administracyjnej.
2. Komisja bioetyczna wyraża opinię o projekcie eksperymentu medycznego,
w drodze uchwały, przy uwzględnieniu warunków przeprowadzania eksperymentu
i kryteriów etycznych odnoszących się do prowadzenia eksperymentów z udziałem
człowieka oraz celowości i wykonalności projektu.
3. Komisje bioetyczne i Odwoławcza Komisja Bioetyczna wydają także opinie
dotyczące badań naukowych, jeżeli inne ustawy tak stanowią, w zakresie określonym
w tych ustawach.
4. Do składu komisji bioetycznej powołuje się osoby posiadające wysoki
autorytet moralny, wysokie kwalifikacje specjalistyczne oraz znaczące doświadczenie
w sprawach z zakresu eksperymentów medycznych. Członków komisji bioetycznej
powołuje:
1) okręgowa rada lekarska na obszarze swojego działania, z wyłączeniem
podmiotów, o których mowa w pkt 2 i 3;
2) rektor uczelni prowadzącej kształcenie w zakresie nauk medycznych lub nauk
o zdrowiu;
3) dyrektor instytutu badawczego nadzorowanego przez ministra właściwego do
spraw zdrowia lub dyrektor instytutu Polskiej Akademii Nauk należącego do
Wydziału Nauk Medycznych.
5. W przypadku, o którym mowa w art. 23 ust. 2, w posiedzeniu komisji
bioetycznej bierze udział osoba będąca ekspertem w dziedzinie, której dotyczy część
niemedyczna eksperymentu badawczego.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady
Lekarskiej, powołuje członków Odwoławczej Komisji Bioetycznej rozpatrującej
odwołania od uchwał wydanych przez komisje bioetyczne, o których mowa w ust. 1.
Przepisy ust. 1, 2, ust. 4 zdanie pierwsze, ust. 5 oraz ust. 8–14 stosuje się.
7. W skład komisji bioetycznych powołanych w trybie ust. 4 pkt 2 i 3 na
prawach członka komisji wchodzi również przedstawiciel właściwej okręgowej rady lekarskiej.
8. Członkiem komisji bioetycznej nie może zostać osoba skazana prawomocnym
wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe lub prawomocnie skazana na karę pozbawienia prawa
wykonywania zawodu albo karę zawieszenia prawa wykonywania zawodu.
9. Kandydat do komisji bioetycznej przed powołaniem do niej wyraża pisemną
zgodę na udział w pracach komisji oraz składa pisemne oświadczenie o zachowaniu
bezstronności i poufności.
10. Podmiot powołujący komisję bioetyczną odwołuje członka komisji
bioetycznej przed upływem kadencji, jeżeli:
1) złożył on rezygnację z pełnionej funkcji;
2) w uzasadnionej ocenie tego podmiotu nie realizuje powierzonych mu zadań lub
zaistniały okoliczności uniemożliwiające ich dalsze wykonywanie;
3) został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane
z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe lub został
prawomocnie skazany na karę pozbawienia prawa wykonywania zawodu albo
zawieszenia prawa wykonywania zawodu.
11. Komisja bioetyczna działa zgodnie z regulaminem określonym przez
podmiot powołujący.
12. W podejmowaniu uchwały nie może brać udziału członek komisji
bioetycznej, którego dotyczy wniosek będący przedmiotem uchwały.
13. W posiedzeniu komisji bioetycznej, poza jej członkami, mogą uczestniczyć:
1) wnioskodawca – w części posiedzenia dotyczącej prezentacji jego wniosku;
2) eksperci wydający opinię o danym eksperymencie medycznym;
3) sekretarz komisji.
14. Komisja bioetyczna podejmuje uchwałę wyrażającą opinię o projekcie
eksperymentu medycznego w drodze tajnego głosowania. W głosowaniu mogą być
oddane wyłącznie głosy za wydaniem opinii pozytywnej lub za wydaniem opinii
negatywnej. Uchwały zapadają zwykłą większością głosów. Komisja bioetyczna
wyraża opinię nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania kompletnej
dokumentacji eksperymentu medycznego.
15. Odwołanie od uchwały komisji bioetycznej wyrażającej opinię może wnieść:
1) wnioskodawca;
2) kierownik podmiotu, w którym eksperyment medyczny ma być
przeprowadzony;
3) komisja bioetyczna właściwa dla ośrodka, który ma uczestniczyć
w wieloośrodkowym eksperymencie medycznym.
16. Odwołanie, o którym mowa w ust. 15, wnosi się za pośrednictwem komisji
bioetycznej, która podjęła uchwałę, do Odwoławczej Komisji Bioetycznej w terminie
14 dni od dnia doręczenia uchwały wyrażającej opinię.
17. Jeżeli komisja bioetyczna, która wydała opinię, uzna, że odwołanie zasługuje
w całości na uwzględnienie, może wydać nową opinię, w której uchyli albo zmieni
opinię objętą odwołaniem.
18. Komisja bioetyczna, która wydała opinię, jest obowiązana przesłać
odwołanie wraz z aktami sprawy Odwoławczej Komisji Bioetycznej w terminie 30 dni
od dnia, w którym otrzymała odwołanie, jeżeli w tym terminie nie wydała nowej opinii
na podstawie ust. 16.
19. Odwoławcza Komisja Bioetyczna rozpatruje odwołanie w terminie
3 miesięcy od dnia jego otrzymania; przepis ust. 17 stosuje się odpowiednio.
20. Członkom Odwoławczej Komisji Bioetycznej za posiedzenie oraz
ekspertowi za sporządzenie opinii przysługuje:
1) wynagrodzenie w wysokości nie wyższej niż 40% przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłaty nagród z zysku za
ubiegły rok, ogłaszanego, w drodze obwieszczenia, przez Prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
21. Dokumentacja eksperymentu medycznego oraz materiały z posiedzeń
komisji bioetycznej i Odwoławczej Komisji Bioetycznej, w szczególności jej
uchwały, są przechowywane zgodnie z przepisami art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 14 lipca
1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach. Dokumentacja ta
przechowywana jest przez 20 lat od końca roku kalendarzowego, w którym została
wydana ostateczna uchwała w sprawie wydania opinii.
22. Postępowanie w sprawie wydania opinii jest wszczynane na wniosek, który zawiera:
1) oznaczenie osoby lub innego podmiotu zamierzającego przeprowadzić
eksperyment medyczny, a w przypadku eksperymentu prowadzonego w dwóch
lub więcej podmiotach – również nazwy wszystkich podmiotów, w których
eksperyment ten ma być przeprowadzony;
2) tytuł eksperymentu medycznego i uzasadnienie co do jego celowości
i wykonalności;
3) imię i nazwisko, adres oraz kwalifikacje zawodowe i naukowe osoby, która ma
kierować eksperymentem medycznym;
4) informację o warunkach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
uczestników;
5) dane o spodziewanych korzyściach leczniczych i poznawczych oraz ewentualnie
przewidywanych innych korzyściach dla uczestników.
23. Do wniosku należy dołączyć:
1) szczegółowy opis eksperymentu medycznego, w tym przewidywaną liczbę jego
uczestników, miejsce i czas wykonywania eksperymentu medycznego,
planowane procedury, warunki włączenia i wykluczenia uczestnika
z eksperymentu medycznego, przyczyny przerwania eksperymentu medycznego
oraz planowane wykorzystanie wyników eksperymentu medycznego;
2) dokumenty potwierdzające doświadczenie zawodowe i naukowe osoby, która ma
kierować eksperymentem medycznym, i osoby, o której mowa w art. 23 ust. 2 –
jeżeli dotyczy;
3) wzór informacji przeznaczonej dla uczestnika, zawierającej dane, o których
mowa w art. 24 ust. 2;
4) wzór formularza zgody uczestnika, w którym powinny być zawarte co najmniej
stwierdzenia dotyczące:
a) dobrowolnego wyrażenia zgody na poddanie się eksperymentowi
medycznemu po zapoznaniu się z informacją, o której mowa
w art. 24 ust. 2,
b) potwierdzenia możliwości zadawania pytań prowadzącemu eksperyment
medyczny i otrzymania odpowiedzi na te pytania,
c) uzyskania informacji o możliwości odstąpienia od udziału w eksperymencie
medycznym w każdym jego stadium;
5) wzór oświadczenia o przyjęciu przez uczestnika warunków ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej;
6) wzór oświadczenia składanego przez uczestnika, w którym wyraża zgodę na
przetwarzanie swoich danych związanych z udziałem w eksperymencie
medycznym przez osobę lub podmiot przeprowadzający ten eksperyment;
7) zgodę kierownika podmiotu, w którym jest planowane przeprowadzenie
eksperymentu medycznego.
24. Wniosek oraz dokumenty, o których mowa w ust. 23, składa się w języku
polskim, w postaci papierowej albo za pomocą środków komunikacji elektronicznej.
25. Wniosek składany za pomocą środków komunikacji elektronicznej jest
podpisywany kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem osobistym albo
podpisem zaufanym wnioskodawcy.
26. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady
Lekarskiej określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy tryb powoływania oraz sposób działania komisji bioetycznej oraz
Odwoławczej Komisji Bioetycznej,
2) wzór oświadczenia, o którym mowa w ust. 9,
3) szczegółowy sposób postępowania z wnioskiem o wyrażenie opinii w sprawie
eksperymentu medycznego,
4) wysokość wynagrodzenia dla członków Odwoławczej Komisji Bioetycznej
– uwzględniając konieczność rzetelnego i sprawnego wydawania opinii w sprawach,
o których mowa w ust. 2 i 3.

Art. 29a. 1. Przepisy tego rozdziału nie naruszają przepisów innych ustaw
określających odmienne zasady i tryb przeprowadzania badań klinicznych lub badań
genetycznych.
2. Działalność w zakresie gromadzenia, przetwarzania, przechowywania
i dystrybucji materiału biologicznego do celów naukowych nie stanowi eksperymentu
medycznego.

art. 30. więcej Art. 30. Lekarz ma obowiązek udzielać pomocy lekarskiej w każdym
przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo
utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Lekarz ma obowiązek udzielać pacjentowi lub jego ustawowemu
przedstawicielowi przystępnej informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu,
proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dających
się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia
oraz rokowaniu.
2. Lekarz może udzielić informacji, o której mowa w ust. 1, innym osobom za
zgodą pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego.
3. Na żądanie pacjenta lekarz nie ma obowiązku udzielać pacjentowi informacji,
o której mowa w ust. 1.
4. W sytuacjach wyjątkowych, jeżeli rokowanie jest niepomyślne dla pacjenta,
lekarz może ograniczyć informację o stanie zdrowia i o rokowaniu, jeżeli według
oceny lekarza przemawia za tym dobro pacjenta. W takich przypadkach lekarz
informuje przedstawiciela ustawowego pacjenta lub osobę upoważnioną przez
pacjenta. Na żądanie pacjenta lekarz ma jednak obowiązek udzielić mu żądanej
informacji.
5. Obowiązek lekarza, określony w ust. 1, dotyczy także pacjentów, którzy
ukończyli 16 lat.
6. Jeżeli pacjent nie ukończył 16 lat lub jest nieprzytomny bądź niezdolny do
zrozumienia znaczenia informacji, lekarz udziela informacji osobie bliskiej
w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta
i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2019 r. poz. 1127, 1128, 1590, 1655 i 1696).
7. Pacjentowi, który nie ukończył 16 lat, lekarz udziela informacji w zakresie
i formie potrzebnej do prawidłowego przebiegu procesu diagnostycznego lub
terapeutycznego i wysłuchuje jego zdania.
8. Ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o opiekunie faktycznym, należy przez
to rozumieć opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Lekarz może przeprowadzić badanie lub udzielić innych świadczeń
zdrowotnych, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, po wyrażeniu
zgody przez pacjenta.
2. Jeżeli pacjent jest małoletni lub niezdolny do świadomego wyrażenia zgody,
wymagana jest zgoda jego przedstawiciela ustawowego, a gdy pacjent nie ma
przedstawiciela ustawowego lub porozumienie się z nim jest niemożliwe – zezwolenie
sądu opiekuńczego.
3. Jeżeli zachodzi potrzeba przeprowadzenia badania osoby, o której mowa
w ust. 2, zgodę na przeprowadzenie badania może wyrazić także opiekun faktyczny.
4. W przypadku osoby całkowicie ubezwłasnowolnionej zgodę wyraża
przedstawiciel ustawowy tej osoby. Jeżeli osoba taka jest w stanie z rozeznaniem
wypowiedzieć opinię w sprawie badania, konieczne jest ponadto uzyskanie zgody tej
osoby.
5. Jeżeli pacjent ukończył 16 lat, wymagana jest także jego zgoda.
6. Jeżeli jednak małoletni, który ukończył 16 lat, osoba ubezwłasnowolniona
albo pacjent chory psychicznie lub upośledzony umysłowo, lecz dysponujący
dostatecznym rozeznaniem, sprzeciwia się czynnościom medycznym, poza zgodą jego
przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego albo w przypadku
niewyrażenia przez nich zgody wymagane jest zezwolenie sądu opiekuńczego.
7. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, zgoda osób wymienionych w ust. 1, 2
i 4 może być wyrażona ustnie albo nawet poprzez takie ich zachowanie, które
w sposób niebudzący wątpliwości wskazuje na wolę poddania się proponowanym
przez lekarza czynnościom medycznym.
8. Jeżeli pacjent, o którym mowa w ust. 2, nie ma przedstawiciela ustawowego
ani opiekuna faktycznego albo porozumienie się z tymi osobami jest niemożliwe,
lekarz po przeprowadzeniu badania może przystąpić do udzielania dalszych świadczeń
zdrowotnych dopiero po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego, chyba że co innego
wynika z przepisów ustawy.
9. Do czynności, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepis
art. 34 ust. 7.
10. Sądem opiekuńczym właściwym miejscowo dla udzielania zgody na
wykonywanie czynności medycznych jest sąd, w którego okręgu czynności te mają
być wykonane.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Badanie lub udzielenie pacjentowi innego świadczenia zdrowotnego
bez jego zgody jest dopuszczalne, jeżeli wymaga on niezwłocznej pomocy lekarskiej,
a ze względu na stan zdrowia lub wiek nie może wyrazić zgody i nie ma możliwości
porozumienia się z jego przedstawicielem ustawowym lub opiekunem faktycznym.
2. Decyzję o podjęciu czynności medycznych w okolicznościach, o których
mowa w ust. 1, lekarz powinien w miarę możliwości skonsultować z innym lekarzem.
3. Okoliczności, o których mowa w ust. 1 i 2, lekarz odnotowuje w dokumentacji
medycznej pacjenta.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Lekarz może wykonać zabieg operacyjny albo zastosować metodę
leczenia lub diagnostyki stwarzającą podwyższone ryzyko dla pacjenta, po uzyskaniu
jego pisemnej zgody.
2. Przed wyrażeniem zgody przez pacjenta w sytuacji, o której mowa w ust. 1,
lekarz ma obowiązek udzielenia mu informacji zgodnie z art. 31.
3. Lekarz może wykonać zabieg lub zastosować metodę, o której mowa w ust. 1,
wobec pacjenta małoletniego, ubezwłasnowolnionego bądź niezdolnego do
świadomego wyrażenia pisemnej zgody, po uzyskaniu zgody jego przedstawiciela
ustawowego, a gdy pacjent nie ma przedstawiciela lub gdy porozumienie się z nim jest
niemożliwe – po uzyskaniu zezwolenia sądu opiekuńczego.
4. Jeżeli pacjent ukończył 16 lat, wymagana jest także jego pisemna zgoda.
5. W sytuacji, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepis
art. 32 ust. 6.
6. Jeżeli przedstawiciel ustawowy pacjenta małoletniego,
ubezwłasnowolnionego bądź niezdolnego do świadomego wyrażenia zgody nie
zgadza się na wykonanie przez lekarza czynności wymienionych w ust. 1,
a niezbędnych dla usunięcia niebezpieczeństwa utraty przez pacjenta życia lub
ciężkiego uszkodzenia ciała bądź ciężkiego rozstroju zdrowia, lekarz może wykonać
takie czynności po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego.
7. Lekarz może wykonać czynności, o których mowa w ust. 1, bez zgody
przedstawiciela ustawowego pacjenta bądź zgody właściwego sądu opiekuńczego, gdy
zwłoka spowodowana postępowaniem w sprawie uzyskania zgody groziłaby
pacjentowi niebezpieczeństwem utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub
ciężkiego rozstroju zdrowia. W takim przypadku lekarz ma obowiązek, o ile jest to
możliwe, zasięgnąć opinii drugiego lekarza, w miarę możliwości tej samej specjalności. O wykonywanych czynnościach lekarz niezwłocznie zawiadamia
przedstawiciela ustawowego, opiekuna faktycznego lub sąd opiekuńczy.
8. O okolicznościach, o których mowa w ust. 3–7, lekarz informuje pacjenta oraz
jego przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego albo sąd opiekuńczy,
a także dokonuje odpowiedniej adnotacji wraz z uzasadnieniem w dokumentacji medycznej.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Jeżeli w trakcie wykonywania zabiegu operacyjnego albo stosowania
metody leczniczej lub diagnostycznej wystąpią okoliczności, których
nieuwzględnienie groziłoby pacjentowi niebezpieczeństwem utraty życia, ciężkim
uszkodzeniem ciała lub ciężkim rozstrojem zdrowia, a nie ma możliwości
niezwłocznie uzyskać zgody pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego, lekarz ma
prawo, bez uzyskania tej zgody, zmienić zakres zabiegu bądź metody leczenia lub
diagnostyki w sposób umożliwiający uwzględnienie tych okoliczności. W takim
przypadku lekarz ma obowiązek, o ile jest to możliwe, zasięgnąć opinii drugiego
lekarza, w miarę możliwości tej samej specjalności.
2. O okolicznościach, o których mowa w ust. 1, lekarz dokonuje odpowiedniej
adnotacji w dokumentacji medycznej oraz informuje pacjenta, przedstawiciela
ustawowego lub opiekuna faktycznego albo sąd opiekuńczy.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Lekarz podczas udzielania świadczeń zdrowotnych ma obowiązek
poszanowania intymności i godności osobistej pacjenta.
2. (uchylony)
3. Lekarz ma obowiązek dbać, aby inny personel medyczny przestrzegał
w postępowaniu z pacjentem zasady określonej w ust. 1.
4. Do klinik i szpitali akademii medycznych, medycznych jednostek
badawczo-rozwojowych i innych jednostek uprawnionych do kształcenia studentów
nauk medycznych, lekarzy oraz innego personelu medycznego w zakresie niezbędnym
do celów dydaktycznych nie stosuje się art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r.
o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.

art. 37. więcej Art. 37. W razie wątpliwości diagnostycznych lub terapeutycznych lekarz
z własnej inicjatywy bądź na wniosek pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego,
jeżeli uzna to za uzasadnione w świetle wymagań wiedzy medycznej, powinien zasięgnąć opinii właściwego lekarza specjalisty lub zorganizować konsylium lekarskie.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Lekarz może nie podjąć lub odstąpić od leczenia pacjenta, o ile nie
zachodzi przypadek, o którym mowa w art. 30, z zastrzeżeniem ust. 3.
2. W przypadku odstąpienia od leczenia, lekarz ma obowiązek dostatecznie
wcześnie uprzedzić o tym pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego bądź
opiekuna faktycznego i wskazać realne możliwości uzyskania tego świadczenia
u innego lekarza lub w podmiocie leczniczym.
3. Jeżeli lekarz wykonuje swój zawód na podstawie stosunku pracy lub w ramach
służby, może nie podjąć lub odstąpić od leczenia, jeżeli istnieją poważne ku temu
powody, po uzyskaniu zgody swojego przełożonego.
4. W przypadku odstąpienia od leczenia lekarz ma obowiązek uzasadnić
i odnotować ten fakt w dokumentacji medycznej.

art. 39. więcej Art. 39. Lekarz może powstrzymać się od wykonania świadczeń zdrowotnych
niezgodnych z jego sumieniem, z zastrzeżeniem art. 30, z tym że ma obowiązek
odnotować ten fakt w dokumentacji medycznej. Lekarz wykonujący zawód na
podstawie stosunku pracy albo w ramach służby ma także obowiązek uprzedniego
powiadomienia na piśmie przełożonego.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji
związanych z pacjentem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, gdy:
1) tak stanowią ustawy;
2) badanie lekarskie zostało przeprowadzone na żądanie uprawnionych, na
podstawie odrębnych ustaw, organów i instytucji; wówczas lekarz jest
obowiązany poinformować o stanie zdrowia pacjenta wyłącznie te organy i instytucje;
3) zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia
pacjenta lub innych osób;
4) pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę na ujawnienie
tajemnicy, po uprzednim poinformowaniu o niekorzystnych dla pacjenta
skutkach jej ujawnienia;
5) zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie lekarzowi sądowemu;
6) zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie związanych
z udzielaniem świadczeń zdrowotnych innemu lekarzowi lub uprawnionym
osobom uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń.
2a. W sytuacjach, o których mowa w ust. 2, ujawnienie tajemnicy może nastąpić
wyłącznie w niezbędnym zakresie. W sytuacji, o której mowa w ust. 2 pkt 4, zakres
ujawnienia tajemnicy może określić pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy.
3. Lekarz, z zastrzeżeniem sytuacji, o których mowa w ust. 2 pkt 1–5, jest
związany tajemnicą również po śmierci pacjenta, chyba że zgodę na ujawnienie
tajemnicy wyrazi osoba bliska w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Osoba bliska
wyrażająca zgodę na ujawnienie tajemnicy może określić zakres jej ujawnienia,
o którym mowa w ust. 2a.
3a. Zwolnienia z tajemnicy lekarskiej, o którym mowa w ust. 3, nie stosuje się,
jeśli ujawnieniu tajemnicy sprzeciwi się inna osoba bliska w rozumieniu
art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku
Praw Pacjenta lub sprzeciwił się temu, zgodnie z art. 14 ust. 4 tej ustawy, pacjent za
życia, z zastrzeżeniem ust. 3b i 3c. Sprzeciw dołącza się do dokumentacji medycznej pacjenta.
3b. W przypadku sporu między osobami bliskimi w rozumieniu
art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku
Praw Pacjenta o ujawnienie tajemnicy lub o zakres jej ujawnienia, zgodę na
ujawnienie tajemnicy wyraża sąd, o którym mowa w art. 628 ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1460,
z późn. zm.), w postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby bliskiej lub lekarza.
Lekarz może wystąpić z wnioskiem do sądu także w przypadku uzasadnionych
wątpliwości, czy osoba występująca o ujawnienie tajemnicy lub sprzeciwiająca się jej
ujawnieniu jest osobą bliską. Sąd, wyrażając zgodę na ujawnienie tajemnicy, może
określić zakres jej ujawnienia, o którym mowa w ust. 2a.
3c. W przypadku gdy pacjent za życia sprzeciwił się ujawnieniu tajemnicy
lekarskiej, o której mowa w ust. 3, sąd, o którym mowa w art. 628 ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, w postępowaniu
nieprocesowym na wniosek osoby bliskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, może
wyrazić zgodę na ujawnienie tajemnicy i określić zakres jej ujawnienia, jeżeli jest to niezbędne:
1) w celu dochodzenia odszkodowania lub zadośćuczynienia, z tytułu śmierci pacjenta;
2) dla ochrony życia lub zdrowia osoby bliskiej.
3d. W przypadku wystąpienia do sądu z wnioskiem, o którym mowa w ust. 3b
albo 3c, sąd bada:
1) interes uczestników postępowania;
2) rzeczywistą więź osoby bliskiej ze zmarłym pacjentem;
3) wolę zmarłego pacjenta;
4) okoliczności wyrażenia sprzeciwu.
4. Lekarz nie może podać do publicznej wiadomości danych umożliwiających
identyfikację pacjenta bez jego zgody.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Lekarz ma obowiązek prowadzenia indywidualnej dokumentacji
medycznej pacjenta.
2. Sposób prowadzenia i udostępniania dokumentacji medycznej przez lekarza
określają przepisy ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku
Praw Pacjenta.
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. (uchylony)
8. (uchylony)
9. (uchylony)

Art. 41a. 1. Lekarz może udzielić upoważnienia do wystawiania recept,
o których mowa w art. 2 pkt 6 lit. a ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia, zleceń na zaopatrzenie i zleceń naprawy, o których mowa w art. 2 pkt 6 lit. d ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia, lub skierowań określonych w przepisach wydanych na podstawie
art. 59aa ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, a także do dokonywania wpisów w Karcie
Szczepień, o której mowa w art. 21a ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, w jego imieniu
osobie wykonującej:
1) zawód medyczny, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia
2011 r. o działalności leczniczej;
2) czynności pomocnicze przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych, o których mowa
w art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta
i Rzeczniku Praw Pacjenta.
2. Osoby upoważnione do wystawiania recept, o których mowa
w art. 2 pkt 6 lit. a ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji
w ochronie zdrowia, zleceń na zaopatrzenie i zleceń naprawy, o których mowa w art. 2
pkt 6 lit. d ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie
zdrowia, lub skierowań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 59aa
ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, a także do dokonywania wpisów w Karcie
Szczepień, o której mowa w art. 21a ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, mogą być
dopuszczone do przetwarzania danych osobowych zawartych w tych dokumentach po
wydaniu im przez podmiot wykonujący działalność leczniczą upoważnienia do
przetwarzania danych osobowych. Osoby te mogą być obecne przy udzielaniu
świadczeń zdrowotnych oraz są obowiązane do zachowania poufności wszelkich
informacji i danych uzyskanych w związku z wystawianiem recepty, skierowania,
zlecenia na zaopatrzenie lub zlecenia naprawy, a także w związku z dokonaniem
wpisu w Karcie Szczepień. Obowiązek zachowania poufności obowiązuje również po
śmierci pacjenta.
3. Upoważnienie do wystawiania recept, o których mowa
w art. 2 pkt 6 lit. a ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji
w ochronie zdrowia, zleceń na zaopatrzenie i zleceń naprawy, o których mowa w art. 2 pkt 6 lit. d ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia, lub skierowań określonych w przepisach wydanych na podstawie
art. 59aa ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, a także do dokonywania wpisów w Karcie
Szczepień, o której mowa w art. 21a ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, może być
udzielone na okres nie dłuższy niż 12 miesięcy, przy czym po upływie tego okresu
można udzielić kolejnych upoważnień na okres nie dłuższy niż 12 miesięcy.
Upoważnienie to może być w każdym czasie cofnięte przez lekarza lub podmiot
wykonujący działalność leczniczą. Cofnięcie upoważnienia do wystawiania recept lub
skierowań, lub zleceń na zaopatrzenie, lub zleceń naprawy, a także do dokonywania
wpisów w Karcie Szczepień, przez podmiot wykonujący działalność leczniczą
następuje po uprzednim uzgodnieniu z lekarzem.
4. Od dnia udzielenia upoważnienia do wystawiania recept, o których mowa
w art. 2 pkt 6 lit. a ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji
w ochronie zdrowia, zleceń na zaopatrzenie i zleceń naprawy, o których mowa
w art. 2 pkt 6 lit. d ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji
w ochronie zdrowia, lub skierowań określonych w przepisach wydanych na podstawie
art. 59aa ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, a także do dokonywania wpisów w Karcie
Szczepień, o której mowa w art. 21a ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, do dnia jego
cofnięcia albo wygaśnięcia osoba upoważniona jest obowiązana do zapewnienia
zgodności danych zamieszczonych na tych receptach, skierowaniach, zleceniach
i w Karcie Szczepień z danymi zawartymi w dokumentacji medycznej.
5. Udzielanie upoważnień, o których mowa w ust. 1, następuje za
pośrednictwem Rejestru Asystentów Medycznych, o którym mowa
w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. l ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w
ochronie zdrowia, na zasadach określonych w tej ustawie.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Lekarz orzeka o stanie zdrowia określonej osoby po uprzednim,
osobistym jej zbadaniu lub zbadaniu jej za pośrednictwem systemów
teleinformatycznych lub systemów łączności, a także po analizie dostępnej
dokumentacji medycznej tej osoby.
2. Lekarz może, bez dokonania badania pacjenta, wystawić receptę niezbędną do
kontynuacji leczenia oraz zlecenie na zaopatrzenie w wyroby medyczne jako
kontynuację zaopatrzenia w wyroby medyczne, jeżeli jest to uzasadnione stanem
zdrowia pacjenta odzwierciedlonym w dokumentacji medycznej.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, recepty lub zlecenia, a w przypadku
recepty w postaci elektronicznej – wydruk, o którym mowa w art. 96b ust. 2 pkt 3
ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 499,
z późn. zm.5)
), mogą być przekazane:
1) przedstawicielowi ustawowemu pacjenta albo osobie upoważnionej przez
pacjenta do odbioru recepty lub zlecenia, a w przypadku wystawienia recepty
w postaci elektronicznej – wydruku;
2) osobie trzeciej, jeżeli pacjent oświadczy podmiotowi udzielającemu świadczeń
zdrowotnych, że recepty lub zlecenia, a w przypadku recepty w postaci
elektronicznej – wydruk mogą być odebrane przez osoby trzecie bez
szczegółowego określania tych osób.
4. Upoważnienie lub oświadczenie, o których mowa w ust. 3, odnotowuje się
w dokumentacji medycznej pacjenta albo dołącza do tej dokumentacji.
5. Informacje o wystawieniu recepty lub zlecenia, o których mowa w ust. 2,
zamieszcza się w dokumentacji medycznej pacjenta. Informację o osobie, której
przekazano taką receptę lub zlecenie, odnotowuje się w dokumentacji medycznej
pacjenta albo dołącza do tej dokumentacji.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Lekarz może stwierdzić zgon na podstawie osobiście wykonanych
badań i ustaleń.
2. W uzasadnionych przypadkach lekarz, z wyłączeniem lekarza dentysty, może
uzależnić wystawienie karty zgonu od przeprowadzenia sekcji zwłok.
3. Lekarz, z wyłączeniem lekarza dentysty, może wystawić kartę zgonu na
podstawie dokumentacji badania pośmiertnego przeprowadzonego przez innego
lekarza lub inną uprawnioną osobę, a także na podstawie dokumentacji stwierdzenia
trwałego nieodwracalnego ustania czynności mózgu (śmierci mózgu) lub
nieodwracalnego zatrzymania krążenia poprzedzającego pobranie narządów,
o których mowa w art. 43a.

Art. 43a. 1. Stwierdzenie:
1) trwałego nieodwracalnego ustania czynności mózgu (śmierci mózgu),
2) nieodwracalnego zatrzymania krążenia poprzedzającego pobranie narządów
– następuje po przeprowadzeniu przez specjalistów, o których mowa w ust. 5 albo 6,
postępowania zgodnego z aktualną wiedzą medyczną, z uwzględnieniem sposobu
i kryteriów, o których mowa w ust. 3.
2. Sposób i kryteria, o których mowa w ust. 3, są ustalane zgodnie z aktualną
wiedzą medyczną przez specjalistów w odpowiednich dziedzinach medycyny
powoływanych i odwoływanych przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, sposób
i kryteria stwierdzenia:
1) trwałego nieodwracalnego ustania czynności mózgu (śmierci mózgu);
2) nieodwracalnego zatrzymania krążenia poprzedzającego pobranie narządów.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia, nie rzadziej niż raz na 5 lat, powierza
specjalistom w odpowiednich dziedzinach medycyny powoływanym i odwoływanym
przez tego ministra dokonanie oceny zgodności sposobu i kryteriów, o których mowa
w ust. 3, z aktualną wiedzą medyczną.
5. Trwałe nieodwracalne ustanie czynności mózgu (śmierć mózgu) stwierdza
jednomyślnie dwóch lekarzy specjalistów posiadających II stopień specjalizacji lub
tytuł specjalisty, w tym jeden specjalista w dziedzinie anestezjologii i intensywnej
terapii lub neonatologii, a drugi w dziedzinie neurologii, neurologii dziecięcej lub
neurochirurgii.
6. Nieodwracalne zatrzymanie krążenia poprzedzające pobranie narządów
stwierdza jednomyślnie dwóch lekarzy specjalistów posiadających II stopień
specjalizacji lub tytuł specjalisty, w tym jeden specjalista w dziedzinie anestezjologii
i intensywnej terapii lub neonatologii, a drugi w dziedzinie medycyny ratunkowej,
chorób wewnętrznych, kardiologii, kardiologii dziecięcej lub pediatrii.
7. Stwierdzenie trwałego nieodwracalnego ustania czynności mózgu (śmierci
mózgu) lub nieodwracalnego zatrzymania krążenia poprzedzającego pobranie
narządów jest równoznaczne ze stwierdzeniem zgonu.

art. 44. więcej Art. 44. Lekarzowi, który:
1) wykonuje czynności w ramach świadczeń pomocy doraźnej lub w przypadku,
o którym mowa w art. 30,
2) wykonuje zawód w podmiocie wykonującym działalność leczniczą, który zawarł
umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w tym
podmiocie
– przysługuje ochrona prawna należna funkcjonariuszowi publicznemu.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Lekarz może ordynować leki, środki spożywcze specjalnego
przeznaczenia żywieniowego, które są dopuszczone do obrotu w Rzeczypospolitej
Polskiej na zasadach określonych w odrębnych przepisach, oraz wyroby medyczne,
wyposażenie wyrobów medycznych, wyroby medyczne do diagnostyki in vitro,
wyposażenie wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro oraz aktywne wyroby
medyczne do implantacji, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 maja 2010 r.
o wyrobach medycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 186).
1a. Lekarz wystawia recepty na leki na zasadach określonych w art. 95b–96b
ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne.
2. Lekarz może również wystawiać recepty na leki osobom, o których mowa
w art. 43–46 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, na zasadach określonych w tej ustawie oraz
w ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych
specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych. Lekarz jest
obowiązany do odnotowania uprawnień tych osób na recepcie w sposób określony
w art. 96a ust. 8 pkt 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne.
2a. W przypadku wystawiania recept na leki, środki spożywcze specjalnego
przeznaczenia żywieniowego, wyroby medyczne określone w wykazach, o których
mowa w art. 37 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków
spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych,
lekarz jest obowiązany do odnotowania na recepcie, w sposób określony w art. 96a
ust. 8 pkt 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne, odpłatności,
jeżeli lek, środek spożywczy specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrób
medyczny występuje w tych wykazach w co najmniej dwóch odpłatnościach,
o których mowa w art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych.
2b. Określenie odpłatności na recepcie w postaci elektronicznej może nastąpić
przy wykorzystaniu narzędzia informatycznego, o którym mowa w art. 9b ustawy
z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia.
2c. Lekarz i świadczeniodawca nie ponoszą odpowiedzialności za skutki
błędnego działania narzędzia informatycznego, o którym mowa w art. 9b ustawy
z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia, polegającego na
nieprawidłowym określeniu odpłatności w związku z rozbieżnością danych zawartych
w narzędziu a przepisami prawa, w szczególności z wykazami, o których mowa
w art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków
spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych.
2d. W przypadku leków określonych w wykazach, o których mowa w art. 37
ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego
przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, objętych refundacją
w ramach kategorii dostępności refundacyjnej określonej w art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. a tej
ustawy, dla których istnieją refundowane odpowiedniki, lekarz, wystawiając receptę,
może przyjąć jako zakres zarejestrowanych wskazań wskazania określone dla
wszystkich odpowiedników refundowanych w ramach tej kategorii dostępności
refundacyjnej.
3. W uzasadnionych przypadkach lekarz może ordynować leki dopuszczone do
obrotu w innych państwach, z jednoczesnym szczegółowym uzasadnieniem
w dokumentacji medycznej.
4. Lekarz jest obowiązany do szczegółowego uzasadnienia w dokumentacji
medycznej przyczyn dokonania adnotacji, o której mowa w art. 44 ust. 2 zdanie drugie
ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego
przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych.
5. (uchylony)

Art. 45a. 1. Lekarz jest obowiązany zgłosić podmiotowi odpowiedzialnemu za
wprowadzenie produktu leczniczego na rynek i Prezesowi Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, działanie
niepożądane produktu leczniczego.
2. Zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, lekarz dokonuje na formularzu
zgłoszenia działania niepożądanego produktu leczniczego składanym pisemnie
w postaci papierowej albo elektronicznej.

Art. 45b. (uchylony).

art. 46. więcej Art. 46. 1. Lekarz nie może sprzedawać produktów leczniczych, wyrobów
medycznych, wyposażenia wyrobów medycznych, wyrobów medycznych do
diagnostyki in vitro, wyposażenia wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro,
aktywnych wyrobów medycznych do implantacji, w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych, oraz środków pomocniczych.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli lekarz doraźnie dostarczy pacjentowi
produkt leczniczy, wyrób medyczny, wyposażenie wyrobu medycznego, wyrób
medyczny do diagnostyki in vitro, wyposażenie wyrobu medycznego do diagnostyki
in vitro lub aktywny wyrób medyczny do implantacji, w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych, w związku z udzieleniem pomocy
w nagłym przypadku.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do wyrobów wykonanych na zamówienie,
o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 42 ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych.

art. 47. więcej Art. 47. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej
Rady Lekarskiej, może określić, w drodze rozporządzenia, zasady postępowania
lekarzy w sytuacjach związanych ze szczególnym zagrożeniem zdrowia publicznego,
uwzględniając w szczególności rodzaj i zakres zagrożenia.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Lekarz wykonujący zawód może być powołany przez uprawniony
organ do udzielania pomocy lekarskiej w celu zwalczania skutków katastrof, epidemii
i klęsk żywiołowych na czas ich trwania.
2. Zasady i tryb powołania lekarza w sytuacji, o której mowa w ust. 1, określają
odrębne przepisy.

Art. 48a. (uchylony).

Art. 48b. (uchylony).

art. 49. więcej Art. 49. 1. Lekarz wykonujący zawód ma obowiązek uczestniczenia w pracach
komisji lekarskich, określających zdolność osób podlegających kwalifikacji wojskowej do czynnej służby wojskowej, na zasadach określonych w odrębnych przepisach.
2. (uchylony)

Art. 49a. (uchylony).

art. 50. więcej Art. 50. (uchylony).

Art. 50a. Grupowa praktyka lekarska nie może być wykonywana w podmiocie
leczniczym na podstawie umowy cywilnoprawnej o udzielanie świadczeń
zdrowotnych.

Art. 50b. (uchylony).

Art. 50c. (uchylony).

art. 51. więcej Art. 51. (uchylony).

art. 52. więcej Art. 52. (uchylony).

Art. 52a. (uchylony).

Art. 52b. 1. Okręgowa izba lekarska jest uprawniona do wizytacji w celu oceny
wykonywania zawodu przez lekarzy wykonujących zawód w ramach praktyki
zawodowej wpisanej do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą
w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej.
2. Wizytacja jest przeprowadzana przez lekarzy upoważnionych przez okręgową
radę lekarską.
3. Osoby, o których mowa w ust. 2, wykonując czynności wizytacyjne, za
okazaniem upoważnienia, mają prawo:
1) żądania informacji i dokumentacji;
2) wstępu do pomieszczeń podmiotu wykonującego działalność leczniczą;
3) udziału w czynnościach związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych;
4) wglądu do dokumentacji medycznej;
5) żądania ustnych i pisemnych wyjaśnień.
4. Po przeprowadzeniu czynności wizytacyjnych sporządza się wystąpienie
powizytacyjne, które zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres miejsca zamieszkania albo nazwę albo firmę oraz
adres siedziby;
2) miejsce udzielania świadczeń zdrowotnych;
3) datę rozpoczęcia i zakończenia czynności wizytacyjnych;
4) imiona i nazwiska osób wykonujących czynności wizytacyjne;
5) opis stanu faktycznego;
6) opis ewentualnych nieprawidłowości;
7) wnioski osób wykonujących czynności wizytacyjne;
8) datę i miejsce sporządzenia wystąpienia powizytacyjnego.
5. Jeżeli w wystąpieniu powizytacyjnym stwierdzono postępowanie sprzeczne
z zasadami etyki lekarskiej lub przepisami związanymi z wykonywaniem zawodu
lekarza, okręgowa rada lekarska powiadamia okręgowego rzecznika
odpowiedzialności zawodowej.
6. W przypadku stwierdzenia w trakcie wizytacji, że lekarz wykonujący zawód
w ramach praktyki zawodowej wpisanej do rejestru podmiotów wykonujących
działalność leczniczą w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej rażąco
narusza warunki wykonywania działalności objętej wpisem, okręgowa rada lekarska
wykreśla tę praktykę z rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lekarską, indywidualną
specjalistyczną praktykę lekarską, indywidualną praktykę lekarską lub indywidualną
specjalistyczną praktykę lekarską w miejscu wezwania może zatrudniać osoby
niebędące lekarzami do wykonywania czynności pomocniczych (współpracy).
2. Lekarz, lekarz dentysta wykonujący indywidualną praktykę lekarską lub
indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską, lub grupową praktykę lekarską,
prowadzący odpowiednio staż podyplomowy lub szkolenie specjalizacyjne może
zatrudniać lekarza, lekarza dentystę w celu odbywania przez niego stażu
podyplomowego lub szkolenia specjalizacyjnego.
3. Lekarz, lekarz dentysta, o którym mowa w ust. 2, jest obowiązany do
poinformowania organu prowadzącego rejestr o zatrudnieniu lekarza, lekarza
dentysty.
4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do indywidualnej praktyki lekarskiej
i indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej wykonywanej wyłącznie
w miejscu wezwania lub wyłącznie w zakładzie leczniczym podmiotu leczniczego.

art. 54. więcej Art. 54. (uchylony).

art. 55. więcej Art. 55. (uchylony).

art. 56. więcej Art. 56. (uchylony).

art. 57. więcej Art. 57. 1. Od uchwał okręgowych rad lekarskich lub Wojskowej Rady
Lekarskiej w sprawach, o których mowa w art. 5, 6, 7 ust. 1–5 oraz 9–22, art. 8 ust. 1,
art. 9 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 11 ust. 1, 2, 2a i 4, art. 12 ust. 1 i 3–5 i art. 14, lekarzowi
przysługuje odwołanie do Naczelnej Rady Lekarskiej. Uchwały te podpisują prezes
lub wiceprezes i sekretarz okręgowej rady lekarskiej.
1a. Uchwały Naczelnej Rady Lekarskiej, o których mowa w ust. 1, podpisują
prezes lub wiceprezes i sekretarz Naczelnej Rady Lekarskiej.
2. Do uchwał samorządu lekarzy w sprawach, o których mowa w ust. 1, stosuje
się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego odnoszące się do decyzji
administracyjnych.
3. Na uchwałę Naczelnej Rady Lekarskiej, o której mowa w ust. 1, służy
zainteresowanemu skarga do sądu administracyjnego.

Art. 57a. 1. Lekarzowi będącemu obywatelem państwa członkowskiego Unii
Europejskiej zamierzającemu wykonywać zawód lekarza lub wykonującemu zawód
lekarza na stałe lub czasowo na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, niezbędnych
informacji w zakresie ogólnych zasad wykonywania zawodu lekarza,
z uwzględnieniem przepisów dotyczących ochrony zdrowia udziela podmiot
upoważniony przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wykaz
podmiotów, o których mowa w ust. 1, uwzględniając szczegółowy zakres informacji
niezbędnych do wykonywania zawodu lekarza na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 58. więcej Art. 58. 1. Kto bez uprawnień udziela świadczeń zdrowotnych polegających na
rozpoznawaniu chorób oraz ich leczeniu,
podlega karze grzywny.
2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej albo wprowadza w błąd co do posiadania takiego uprawnienia,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
3. (uchylony)
4. Kto przeprowadza eksperyment medyczny bez wymaganej prawnie zgody
albo zezwolenia sądowego,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
5. Kto przeprowadza eksperyment medyczny wbrew warunkom, o których
mowa w art. 23a lub art. 23b,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do lat 2.
6. Członek komisji bioetycznej albo Odwoławczej Komisji Bioetycznej, który
wbrew przyjętemu na siebie zobowiązaniu ujawnia lub wykorzystuje informacje,
z którymi zapoznał się w związku z pełnieniem swojej funkcji,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do lat 2.
7. Kto przeprowadza eksperyment medyczny:
1) bez uzyskania pozytywnej opinii komisji bioetycznej albo Odwoławczej Komisji
Bioetycznej albo wbrew jej warunkom,
2) bez zawarcia umowy ubezpieczenia, o której mowa w art. 23c ust. 1,
podlega karze grzywny od 1000 zł do 50 000 zł.
8. Postępowanie w sprawach, o których mowa w ust. 1 i 7, toczy się według
przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach
o wykroczenia (Dz. U. z 2020 r. poz. 729 i 956).

art. 59. więcej Art. 59. W ustawie z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 13, poz. 94, z 1974 r. Nr 27, poz. 157, z 1979 r. Nr 15, poz. 97, z 1982 r. Nr 16, poz. 125, Nr 40, poz. 271 i Nr 41, poz. 273, z 1983 r. Nr 6, poz. 35 i Nr 44, poz. 203, z 1985 r. Nr 4, poz. 15 i Nr 23, poz. 100, z 1987 r. Nr 14, poz. 83, z 1988 r. Nr 20, poz. 135, z 1989 r. Nr 29, poz. 154 i Nr 34, poz. 180, z 1990 r. Nr 14, poz. 84 i Nr 72, poz. 422, z 1992 r. Nr 24, poz. 101, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r. Nr 126, poz. 615, z 1995 r. Nr 95, poz. 475, z 1996 r. Nr 139, poz. 646 oraz z 1997 r. Nr 6, poz. 31) w art. 23a:
a) w § 1 skreśla się wyrazy „leczniczych" oraz „lecznicze",
b) dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Przepisy § 1 i 2 nie mają zastosowania do eksperymentów medycznych - badawczych o leczniczych."

art. 60. więcej Art. 60. W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz. U Nr 30, poz. 158, z 1990 r. Nr 20, poz. 120 i z 1996 r. Nr 106, poz. 496) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 wyraz „dentystę" zastępuje się wyrazem „stomatologa";
2) skreśla się art. 6.

art. 61. więcej Art. 61. W ustawie z dnia 10 października 1991 r. o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach, hurtowniach i nadzorze farmaceutycznym (Dz. U Nr 105, poz. 452, z 1993 r. Nr 16, poz. 68 i Nr 47, poz. 211 oraz z 1996 r. Nr 106, poz. 496) w art. 16:
a) w ust. 1:
- pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) badania kliniczne środka farmaceutycznego lub materiału medycznego bądź potencjalnego leku mogą być przeprowadzane na zasadach określonych w odrębnych przepisach, dotyczących eksperymentu medycznego,"
- skreśla się pkt 3,
b) skreśla się ust. 2.

art. 62. więcej Art. 62. Osoby, które nabyły uprawnienia do tytułu zawodowego lekarza dentysty na podstawie dotychczasowych przepisów, są uprawnione do używania tytułu zawodowego lekarza stomatologa.

art. 63. więcej Art. 63. 1. Zaświadczenia o prawie wykonywania zawodu lekarza
i zaświadczenia o prawie wykonywania zawodu lekarza dentysty, wydane na
podstawie dotychczasowych przepisów, tracą ważność z dniem 31 grudnia 2002 r.
2. Lekarz, który na podstawie dotychczasowych przepisów uzyskał prawo
wykonywania zawodu lekarza lub prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty,
zachowuje to prawo, z tym że do dnia 31 grudnia 2002 r. powinien uzyskać w okręgowej izbie lekarskiej, właściwej ze względu na miejsce wykonywania zawodu,
dokument, o którym mowa w art. 6 ust. 7.

Art. 63a. 1. Warunku, o którym mowa w art. 5 ust. 3 pkt 2, nie stosuje się do
osób kończących staż podyplomowy przed dniem 1 października 2004 r.
2. Egzaminu państwowego, o którym mowa w art. 15 ust. 3, nie przeprowadza
się do dnia 30 września 2004 r.

art. 64. więcej Art. 64. 1. Lekarz, który na podstawie dotychczasowych przepisów uzyskał
specjalizację pierwszego lub drugiego stopnia w określonych dziedzinach medycyny
i specjalnościach medycznych, zachowuje tytuł i uprawnienia wynikające z uzyskania
tych specjalizacji.
2. Lekarz, który rozpoczął specjalizację na podstawie przepisów
dotychczasowych, odbywa ją zgodnie z tymi przepisami.

art. 65. więcej Art. 65. Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lekarską ma obowiązek uzyskać zezwolenie oraz wpis do rejestru, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 3 oraz w ust. 2 pkt 3, w terminie do dnia 31 grudnia 1998 r.

art. 66. więcej Art. 66. Do postępowań dotyczących uzyskania, pozbawienia, zawieszenia
prawa wykonywania zawodu lekarza, lekarza stomatologa, wszczętych
i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy
dotychczasowe.

art. 67. więcej Art. 67. Do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych przewidzianych w ustawie zachowują moc przepisy dotychczas obowiązujące, nie dłużej jednak niż przez okres 1 roku od dnia wejścia w życie ustawy, o ile nie są sprzeczne z ustawą.

art. 68. więcej Art. 68. Tracą moc:
1) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 10 czerwca 1927 r.
o wykonywaniu praktyki dentystycznej (Dz. U. z 1934 r. poz. 32 i 976, z 1938 r.
poz. 628, z 1947 r. poz. 104 oraz z 1989 r. poz. 158);
2) ustawa z dnia 28 października 1950 r. o zawodzie lekarza (Dz. U. poz. 458 i 489,
z 1956 r. poz. 61, z 1989 r. poz. 158 oraz z 1993 r. poz. 78).

art. 69. więcej Art. 69. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia,
z tym że przepis art. 15:
1) ust. 3 wchodzi w życie z dniem 1 października 1999 r.;
2) ust. 4 wchodzi w życie z dni
em 1 października 1997 r.