Art. 16. 1. Lekarz może uzyskać tytuł specjalisty w określonej dziedzinie
medycyny:
1) po odbyciu szkolenia specjalizacyjnego oraz
2) po złożeniu Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego, zwanego dalej „PES”,
albo
3) po uznaniu za równoważny tytułu specjalisty uzyskanego za granicą.
2. Szkolenie specjalizacyjne w określonej dziedzinie medycyny jest szkoleniem
modułowym i składa się z:
1) modułu podstawowego, odpowiadającego podstawowemu zakresowi wiedzy
teoretycznej i umiejętności praktycznych z danej dziedziny medycyny lub
wspólnego dla pokrewnych dziedzin medycyny, oraz
2) modułu specjalistycznego, odpowiadającego profilowi specjalizacji, w którym
lekarz może kontynuować szkolenie specjalizacyjne po ukończeniu określonego
modułu podstawowego, albo
3) modułu jednolitego, właściwego dla danej specjalizacji
– z uwzględnieniem nowoczesnych metod dydaktycznych, w tym z możliwością ich
realizacji w symulowanych warunkach klinicznych.
3. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne po zaliczeniu modułu
podstawowego może zmienić dziedzinę medycyny, w której zamierza kontynuować
szkolenie specjalizacyjne na podstawie tego samego modułu podstawowego, pod
warunkiem zakwalifikowania się do jego odbywania w ramach postępowania kwalifikacyjnego, o którym mowa w art. 16c ust. 7. W przypadku zakwalifikowania się do
odbycia szkolenia w innej dziedzinie medycyny wojewoda, Minister Obrony Narodowej albo minister właściwy do spraw wewnętrznych kierują lekarza do odbycia modułu specjalistycznego.
4. Lekarz posiadający stopień naukowy doktora habilitowanego i mający
odpowiedni dorobek zawodowy i naukowy w zakresie:
1) modułu specjalistycznego, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, oraz posiadający tytuł
specjalisty lub specjalizację II stopnia w dziedzinie odpowiadającej modułowi
podstawowemu lub ukończony i zaliczony przez kierownika specjalizacji moduł
podstawowy, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, albo
2) modułu jednolitego, o którym mowa w ust. 2 pkt 3
– może ubiegać się, za pomocą SMK, o skierowanie go do odbywania odpowiednio
modułu specjalistycznego albo szkolenia specjalizacyjnego w ramach modułu
jednolitego, bez postępowania kwalifikacyjnego, za zgodą konsultanta krajowego
właściwego w danej dziedzinie medycyny. W tym celu lekarz składa wniosek,
o którym mowa w art. 16c ust. 1.
4a. W przypadku lekarza, o którym mowa w ust. 4, przepisy art. 16c ust. 2–
5 stosuje się odpowiednio.
5. W przypadku lekarza, o którym mowa w ust. 4, który rozpoczął szkolenie
specjalizacyjne, kierownik specjalizacji może wystąpić do dyrektora CMKP o uznanie
dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze
zrealizowaniem przez niego w części albo w całości modułu specjalistycznego albo
modułu jednolitego.
6. W przypadku lekarza, o którym mowa w ust. 4, zakwalifikowanego do
odbywania szkolenia specjalizacyjnego w trybie postępowania kwalifikacyjnego,
kierownik specjalizacji w porozumieniu z konsultantem krajowym właściwym
w danej dziedzinie medycyny może wystąpić do dyrektora CMKP o uznanie
dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze
zrealizowaniem przez niego w części albo w całości programu modułu
specjalistycznego albo modułu jednolitego.
7. Dyrektor CMKP, na podstawie opinii powołanego przez niego zespołu, może,
w drodze decyzji, uznać:
1) dotychczasowy dorobek naukowy i zawodowy lekarza, o którym mowa
w ust. 4–6, za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w całości szczegółowego programu modułu specjalistycznego albo modułu jednolitego
i dopuścić tego lekarza do PES;
2) dotychczasowy dorobek naukowy i zawodowy lekarza, o którym mowa
w ust. 4–6, za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w części
szczegółowego programu modułu specjalistycznego albo modułu jednolitego.
8. W skład zespołu, o którym mowa w ust. 7, wchodzą:
1) konsultant krajowy właściwy dla danej dziedziny medycyny albo odpowiednio
konsultant krajowy w dziedzinie lub dziedzinach medycyny związanych
z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie
wojny i pokoju lub konsultant wojskowej służby zdrowia;
2) kierownik specjalizacji;
3) przedstawiciel towarzystwa naukowego lub instytutu badawczego właściwych
dla danej dziedziny medycyny;
4) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający tytuł specjalisty w danej
dziedzinie medycyny i stopień naukowy doktora habilitowanego.
9. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw zdrowia może
uznać dotychczasowy dorobek zawodowy i naukowy lekarza za równoważny
z realizacją programu specjalizacji w nowej dziedzinie medycyny, nieobjętej
dotychczasowym systemem szkolenia specjalizacyjnego, i podjąć decyzję
o dopuszczeniu lekarza do PES. Przepisy ust. 7 i 8 stosuje się odpowiednio.
9a. Decyzje, o których mowa w ust. 7 i 9, przekazuje się za pomocą SMK
i dodatkowo podaje w nim:
1) datę decyzji;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
3) przedmiot decyzji;
4) rodzaj rozstrzygnięcia;
5) organ wydający decyzję.
10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wykaz specjalizacji, o których mowa w ust. 2 pkt 2, oraz sposób i tryb uznawania
dorobku zawodowego i naukowego lekarza, kierując się równoważnością dorobku
zawodowego i naukowego lekarza z danym programem specjalizacji.

Art. 16a. 1. Dokument potwierdzający formalne kwalifikacje w zakresie
specjalizacji lekarskiej lub lekarsko-dentystycznej lekarza lub lekarza dentysty będącego obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, wydany przez
właściwe władze innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, spełniający minimalne wymogi kształcenia określone w przepisach Unii
Europejskiej, wymieniony w wykazie, o którym mowa w ust. 3, jest równoważny
z dokumentem poświadczającym tytuł specjalisty.
2. Za równoważne z tytułem specjalisty w dziedzinie medycyny uważa się
również kwalifikacje potwierdzone:
1) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarskiej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:
a) 20 grudnia 1976 r. w Królestwie Belgii, Królestwie Danii, Republice
Francuskiej, Królestwie Niderlandów, Republice Irlandii, Wielkim
Księstwie Luksemburga, Republice Federalnej Niemiec, Republice
Włoskiej lub Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,
b) 1 stycznia 1981 r. w Republice Greckiej,
c) 1 stycznia 1986 r. w Królestwie Hiszpanii lub Republice Portugalii,
d) 3 kwietnia 1992 r. w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej, który
upoważnia do wykonywania zawodu lekarza specjalisty na terytorium
Republiki Federalnej Niemiec na tych samych zasadach jak dokument
potwierdzający kwalifikacje przyznany przez właściwe organy Republiki
Federalnej Niemiec i wymieniony w wykazie, o którym mowa w ust. 3,
e) 1 stycznia 1994 r. w Republice Austrii, Republice Finlandii, Królestwie
Szwecji, Republice Islandii lub Królestwie Norwegii,
f) 1 maja 1995 r. w Księstwie Liechtensteinu,
g) 1 czerwca 2002 r. w Konfederacji Szwajcarskiej,
h) 1 maja 2004 r. w Republice Czeskiej, Republice Słowackiej, Republice
Słowenii, Republice Litewskiej, Republice Łotewskiej, Republice
Estońskiej, Republice Węgierskiej, Republice Malty lub Republice
Cypryjskiej,
i) 1 stycznia 2007 r. w Republice Bułgarii lub Rumunii,
j) 1 lipca 2013 r. w Republice Chorwacji
– oraz zaświadczeniem wydanym przez właściwe organy państwa
członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzającym, że lekarz faktycznie i zgodnie z prawem wykonywał zawód jako specjalista w danej dziedzinie przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
2) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarskiej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:
a) 20 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Estońskiej,
b) 21 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Łotewskiej,
c) 11 marca 1990 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
w przypadku Republiki Litewskiej,
d) 25 czerwca 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Słowenii,
da) 8 października 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki
Chorwacji,
e) 1 stycznia 1993 r. w byłej Czechosłowacji w przypadku Republiki Czeskiej
lub Republiki Słowackiej
– oraz zaświadczeniem wydanym przez właściwe organy odpowiednio Republiki
Estońskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Słowenii,
Republiki Chorwacji, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej
potwierdzającym, że dokument ten ma na terytorium tych państw taką samą moc,
jak dokumenty wymienione w odniesieniu do tych państw w wykazie, o którym
mowa w ust. 3, oraz że lekarz faktycznie i zgodnie z prawem wykonywał zawód
jako specjalista w danej dziedzinie przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie
pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
3) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarsko-dentystycznej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia
przed dniem:
a) 28 stycznia 1980 r. w Królestwie Danii, Królestwie Niderlandów,
Republice Irlandii, Republice Federalnej Niemiec lub Zjednoczonym
Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,
b) 28 stycznia 1980 r. w Republice Francuskiej w dziedzinie ortodoncji,
c) 1 stycznia 1981 r. w Republice Greckiej w dziedzinie ortodoncji,
d) 3 października 1990 r. w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej,
który upoważnia do wykonywania zawodu lekarza dentysty specjalisty na
terytorium Republiki Federalnej Niemiec na tych samych zasadach jak
dokument potwierdzający kwalifikacje przyznany przez właściwe organy
Republiki Federalnej Niemiec i wymieniony w wykazie, o którym mowa
w ust. 3,
e) 1 stycznia 1994 r. w Królestwie Szwecji, Republice Finlandii lub
Królestwie Norwegii,
f) 1 czerwca 2002 r. w Konfederacji Szwajcarskiej w dziedzinie ortodoncji,
g) 1 stycznia 2003 r. w Republice Greckiej w dziedzinie chirurgii
stomatologicznej,
h) 1 maja 2004 r. w Republice Słowenii, Republice Litewskiej, Republice
Węgierskiej, Republice Malty lub Republice Cypryjskiej,
i) 1 maja 2004 r. w Republice Estońskiej lub Republice Łotewskiej
w dziedzinie ortodoncji,
j) 27 stycznia 2005 r. w Królestwie Belgii w dziedzinie ortodoncji,
k) 21 maja 2005 r. w Republice Włoskiej
– oraz zaświadczeniem wydanym przez właściwe organy państwa
członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzającym, że lekarz dentysta
faktycznie i zgodnie z prawem wykonywał zawód jako specjalista w danej
dziedzinie przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie pięciu lat bezpośrednio
poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
4) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarsko-dentystycznej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia
przed dniem:
a) 20 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Estońskiej,
b) 21 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich w przypadku Republiki Łotewskiej,
c) 11 marca 1990 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
w przypadku Republiki Litewskiej,
d) 25 czerwca 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Słowenii
– oraz zaświadczeniem wydanym przez właściwe organy odpowiednio:
Republiki Estońskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki
Słowenii, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej potwierdzającym, że
dokument ten ma na terytorium tych państw taką samą moc jak dokumenty
wymienione w odniesieniu do tych państw w wykazie, o którym mowa w ust. 3,
oraz że lekarz dentysta faktycznie i zgodnie z prawem wykonywał zawód jako
specjalista w danej dziedzinie przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie
pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
5) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarskiej, świadczącym o odbyciu specjalistycznego kształcenia
przed dniem 1 stycznia 1995 r. w Królestwie Hiszpanii, oraz zaświadczeniem,
wydanym przez właściwe władze hiszpańskie, o zdaniu egzaminu
specjalizacyjnego, przeprowadzonego w celu potwierdzenia, że kwalifikacje
lekarza odpowiadają kwalifikacjom w zakresie danej specjalności, o których
mowa w ust. 3;
5a) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarskiej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia po dniu
31 grudnia 1983 r. a przed dniem 1 stycznia 1991 r. w Republice Włoskiej, jeżeli
do dokumentu jest dołączone zaświadczenie wydane przez właściwy organ
włoski stwierdzające, że dany lekarz faktycznie i zgodnie z prawem wykonywał
w Republice Włoskiej działalność lekarza danej specjalizacji przez co najmniej
siedem kolejnych lat w okresie dziesięciu lat poprzedzających wydanie tego
zaświadczenia, a kwalifikacje te są uważane za równoważne z kwalifikacjami
poświadczonymi dokumentami wymienionymi w wykazie, o którym mowa w ust. 3;
6) dokumentem potwierdzającym formalne kwalifikacje w zakresie danej
specjalności lekarskiej lub lekarsko-dentystycznej wydanym przez inne niż
Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej innym niż
dokumenty wymienione w wykazie, o którym mowa w ust. 3, lub w zakresie
specjalizacji innej niż wymieniona w wykazie, o którym mowa w art. 20a ust. 2,
oraz zaświadczeniem wydanym przez właściwe organy innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzającym, że
dokument potwierdzający formalne kwalifikacje w zakresie danej specjalności lekarskiej lub lekarsko-dentystycznej został wydany po odbyciu odpowiedniego
kształcenia spełniającego minimalne wymogi określone w przepisach Unii
Europejskiej, a kwalifikacje te są uważane za równoważne z kwalifikacjami
poświadczonymi dokumentami wymienionymi w wykazie, o którym mowa w ust. 3.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłosi, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykaz
dokumentów potwierdzających formalne kwalifikacje w zakresie specjalizacji
medycznych lekarza i lekarza dentysty, będącego obywatelem państwa
członkowskiego Unii Europejskiej.

Art. 16b. 1. W przypadku:
1) lekarza, lekarza dentysty posiadającego dokument potwierdzający formalne
kwalifikacje w zakresie specjalizacji medycznych lekarza, lekarza dentysty inny
niż wymieniony w wykazie, o którym mowa w art. 16a ust. 3, wyłącznie na
potrzeby uznania tej specjalizacji, albo
2) lekarza, lekarza dentysty posiadającego dokument potwierdzający formalne
kwalifikacje w zakresie specjalizacji medycznych lekarza, lekarza dentysty
wymieniony w wykazie, o którym mowa w art. 16a ust. 3, który nie może
przedstawić zaświadczenia wydanego przez właściwe organy państwa
członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzającego faktyczne i zgodne
z prawem wykonywanie zawodu jako specjalista w danej dziedzinie na
terytorium tego państwa członkowskiego przez co najmniej trzy kolejne lata
w okresie pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
3) lekarza, lekarza dentysty posiadającego dokument potwierdzający formalne
kwalifikacje w zakresie specjalizacji medycznych lekarza, lekarza dentysty
wydany przez inne państwo niż państwo członkowskie Unii Europejskiej i który
może przedstawić zaświadczenie, że posiada trzyletnie doświadczenie
zawodowe jako specjalista w danej dziedzinie, uzyskane na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, które uznało to potwierdzenie kwalifikacji
zawodowych zgodnie z wewnętrznymi przepisami tego państwa oraz
potwierdziło uzyskane doświadczenie zawodowe
– minister właściwy do spraw zdrowia stosuje przepisy o zasadach uznawania
kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej,
określone w odrębnych przepisach, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. W przypadkach określonych w ust. 1 uprawnienie do wyboru stażu
adaptacyjnego albo testu umiejętności w rozumieniu przepisów o zasadach uznawania
kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej
może zostać wyłączone.

Art. 16c. 1. Lekarz składa, za pomocą SMK, wniosek o odbywanie szkolenia
specjalizacyjnego w wybranej dziedzinie medycyny odpowiednio do:
1) wojewody właściwego ze względu na obszar województwa, na terenie którego
zamierza odbywać szkolenie specjalizacyjne;
2) Ministra Obrony Narodowej – w przypadku lekarzy będących żołnierzami
w czynnej służbie wojskowej, a także lekarzy zatrudnionych w podmiocie
leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra Obrony Narodowej
albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej;
3) ministra właściwego do spraw wewnętrznych – w przypadku lekarzy będących
funkcjonariuszami w stosunku służby w jednostkach organizacyjnych
podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych albo lekarzy zatrudnionych na podstawie umowy o pracę albo
umowy cywilnoprawnej albo realizujących świadczenia opieki zdrowotnej na
podstawie porozumienia z korzystającym, albo pełniących służbę w podmiocie
leczniczym utworzonym przez tego ministra.
1a. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się w terminie od dnia 1 lutego do
dnia 28 lutego – na postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzane od dnia 1 marca do dnia 31 marca, albo od dnia 1 września do dnia 30 września – na postępowanie
kwalifikacyjne przeprowadzane od dnia 1 października do dnia 31 października.
W przypadku awarii SMK trwającej dłużej niż godzinę, uniemożliwiającej złożenie
wniosku w okresie tygodnia przed upływem odpowiednich terminów, terminy te
przedłuża się o czas trwania awarii od momentu jej usunięcia. Przedłużenie terminu
następuje z urzędu przez operatora systemu.
1b. Do terminów, o których mowa w ust. 1a, nie stosuje się przepisów art. 58–60
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
1c. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
minister właściwy do spraw zdrowia może zmienić terminy, o których mowa
w ust. 1a. W przypadku nieustania okoliczności będących przyczyną zmiany
terminów minister właściwy do spraw zdrowia dokonuje ponownej zmiany tych
terminów, jednak łączny okres przesunięcia danego terminu nie może być dłuższy niż
5 miesięcy. Do tych terminów nie stosuje się przepisów art. 58–60 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego. Informację o zmianie
tych terminów minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza na swojej stronie
internetowej.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię (imiona) i nazwisko lekarza;
2) (uchylony)
3) miejsce i datę urodzenia;
4) płeć;
5) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania;
6) obywatelstwo (obywatelstwa);
7) adres miejsca zamieszkania;
8) cechy dokumentu, na podstawie którego cudzoziemiec niebędący obywatelem
Unii Europejskiej przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
9) numer prawa wykonywania zawodu oraz numer rejestracyjny lekarza
w okręgowej izbie lekarskiej;
10) numer seryjny, datę i podmiot wydający dokument prawa wykonywania zawodu;
11) posiadane tytuły specjalisty oraz rok ich uzyskania, a także tryb odbywania
szkolenia specjalizacyjnego;
11a) wynik PES;
12) dotychczas odbywane szkolenia specjalizacyjne niezakończone uzyskaniem
tytułu specjalisty i tryb ich odbywania;
13) wynik LEK albo LDEK; przepis art. 5 ust. 5 stosuje się odpowiednio;
14) posiadany stopień naukowy lub tytuł naukowy;
15) liczbę publikacji i ich wykaz; potwierdzenie udziału w publikacji wydaje
Główna Biblioteka Lekarska i jej oddziały oraz biblioteki uczelni medycznych;
16) okres zatrudnienia w jednostce akredytowanej, zgodnej z kierunkiem
wnioskowanej specjalizacji;
17) wnioskowany tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego.
3. Wojewoda potwierdza elektronicznie zapisanie zgłoszonych we wniosku,
o którym mowa w ust. 1 pkt 1, danych.
4. Minister Obrony Narodowej potwierdza elektronicznie zapisanie zgłoszonych
we wniosku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, danych.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych lub wyznaczona przez niego
komórka organizacyjna potwierdza elektronicznie zapisanie zgłoszonych we wniosku,
o którym mowa w ust. 1 pkt 3, danych.
6. (uchylony)
7. W celu zakwalifikowania lekarza do odbycia szkolenia specjalizacyjnego
przeprowadza się, za pomocą SMK i z wykorzystaniem danych zamieszczonych
w SMK, postępowanie kwalifikacyjne, które obejmuje ocenę formalną wniosku
o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego oraz postępowanie konkursowe.
8. Postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzają, dwa razy w roku,
odpowiednio wojewoda, Minister Obrony Narodowej albo minister właściwy do spraw
wewnętrznych, zwani dalej „organami prowadzącymi postępowanie kwalifikacyjne”.
9. Postępowanie konkursowe przeprowadza się, jeżeli liczba kandydatów do
odbycia szkolenia specjalizacyjnego spełniających warunki określone w ust. 6 jest
większa niż liczba miejsc szkoleniowych.
10. W postępowaniu konkursowym uwzględnia się:
1) w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w trybie
rezydenckim, wynik LEK albo w przypadku lekarza dentysty – LDEK, oraz
dodatkowo punkty za posiadanie stopnia naukowego doktora w zakresie nauk
medycznych i publikacje w czasopismach naukowych aktualnego, w dacie
opublikowania publikacji naukowej, wykazu czasopism naukowych ujętych
w wykazie sporządzonym zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 267 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie
wyższym i nauce;
2) w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w trybie
pozarezydenckim, jeżeli posiada odpowiednią specjalizację I lub II stopnia bądź
tytuł specjalisty, wynik egzaminu w zakresie odpowiedniej specjalizacji I lub II
stopnia albo PES albo wynik LEK albo LDEK oraz punkty dodatkowe – za
posiadanie stopnia naukowego doktora w zakresie nauk medycznych, 3-letni
okres zatrudnienia lub stosunek służbowy w jednostce akredytowanej zgodny
z kierunkiem specjalizacji, publikacje w czasopismach naukowych aktualnego,
w dacie opublikowania publikacji naukowej, wykazu czasopism naukowych
ujętych w wykazie sporządzonym zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 267 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie
wyższym i nauce;
3) w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w trybie
pozarezydenckim, jeżeli nie posiada odpowiedniej specjalizacji I lub II stopnia
lub tytułu specjalisty, wynik LEK albo LDEK oraz punkty dodatkowe – za posiadanie stopnia naukowego doktora nauk medycznych, 3-letni okres zatrudnienia lub stosunek służbowy w jednostce akredytowanej zgodny
z kierunkiem specjalizacji, publikacje w czasopismach naukowych aktualnego,
w dacie opublikowania publikacji naukowej, wykazu czasopism naukowych
ujętych w wykazie sporządzonym zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 267 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie
wyższym i nauce.
10a. W przypadku uzyskania przez dwóch lub więcej lekarzy, ubiegających się
o miejsce szkoleniowe w tej samej dziedzinie, identycznego wyniku postępowania,
uwzględnia się średnią arytmetyczną ocen z egzaminów uzyskaną w okresie studiów,
liczoną do dwóch cyfr po przecinku, obliczoną na podstawie danych zawartych
w karcie osiągnięć studenta, ze wskazaniem skali ocen, jaka obowiązywała w uczelni.
W przypadku lekarzy albo lekarzy dentystów, którzy ukończyli studia poza terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, oblicza się średnią arytmetyczną ocen z egzaminów
uzyskaną w okresie studiów, liczoną do dwóch cyfr po przecinku, obliczoną na
podstawie danych zawartych w suplemencie dyplomu lekarza albo lekarza dentysty,
w odniesieniu do skali ocen, jaka obowiązywała w polskiej uczelni w danym roku.
10b. W przypadku uzyskania przez dwóch lub więcej lekarzy, ubiegających się
o miejsce szkoleniowe w tej samej dziedzinie, identycznego wyniku w postępowaniu
kwalifikacyjnym prowadzonym przez Ministra Obrony Narodowej, pierwszeństwo
w przyznaniu miejsca otrzymuje lekarz pozostający w dniu postępowania
kwalifikacyjnego w służbie czynnej.
10c. W przypadku lekarzy będących żołnierzami w czynnej służbie wojskowej,
a także lekarzy zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym
przez Ministra Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu
podległej uwzględnia się punkty dodatkowe – za co najmniej 3-letni okres
pozostawania na stanowisku służbowym w jednostce wojskowej w związku
z wyznaczeniem na to stanowisko lub pobyt na misjach Polskich Kontyngentów
Wojskowych.
11. Wynik postępowania konkursowego stanowi procent maksymalnej liczby
punktów uzyskanych za LEK albo LDEK oraz punktów dodatkowych, o których
mowa w ust. 10 pkt 1, albo procent maksymalnej liczby punktów uzyskanych za LEK
albo LDEK albo egzaminu w zakresie odpowiedniej specjalizacji I lub II stopnia albo PES oraz punktów dodatkowych, o których mowa w ust. 10 pkt 2 i ust. 10c, albo
procent maksymalnej liczby punktów uzyskanych za LEK albo LDEK oraz punktów
dodatkowych, o których mowa w ust. 10 pkt 3 oraz ust. 10c.
12. W przypadku osób posiadających wynik Lekarskiego Egzaminu
Państwowego lub Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Państwowego
w postępowaniu konkursowym wynik tych egzaminów uznaje się za równoważny
z wynikiem odpowiednio LEK lub LDEK.
13. Do odbywania szkolenia specjalizacyjnego kwalifikuje się lekarzy, w liczbie
odpowiadającej liczbie wolnych miejsc przyznanych na dane postępowanie
kwalifikacyjne w danej dziedzinie medycyny w danym województwie albo posiadanych
przez dany podmiot, w kolejności od najwyższego wyniku uzyskanego w postępowaniu
konkursowym.
14. Lekarz może zwrócić się do organu prowadzącego postępowanie
kwalifikacyjne o weryfikację postępowania kwalifikacyjnego, w terminie 7 dni od dnia
ogłoszenia listy lekarzy zakwalifikowanych i niezakwalifikowanych do rozpoczęcia
danego szkolenia specjalizacyjnego. Listę ogłasza się na stronie internetowej
właściwego organu oraz za pomocą SMK.
15. Lista lekarzy niezakwalifikowanych do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego w określonej dziedzinie medycyny zawiera pouczenie dotyczące
weryfikacji, o której mowa w ust. 14.
16. Szczegółowy sposób i tryb przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego
określa regulamin postępowania kwalifikacyjnego określony w przepisach wydanych
na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 4.
16a. Szczegółowy sposób i tryb przeprowadzania postępowania
kwalifikacyjnego prowadzonego przez Ministra Obrony Narodowej określa regulamin
postępowania kwalifikacyjnego określony w przepisach wydanych na podstawie
art. 16x ust. 2.
17. Organ prowadzący postępowanie kwalifikacyjne, uwzględniając wynik
przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, kieruje lekarza, za pomocą SMK,
do odbywania szkolenia specjalizacyjnego w podmiocie, o którym mowa w art. 19f
ust. 1, posiadającym wolne miejsce szkoleniowe. W przypadku lekarzy będących
żołnierzami w czynnej służbie wojskowej, a także pełniących służbę lub zatrudnionych
w podmiotach leczniczych utworzonych i nadzorowanych przez Ministra Obrony
Narodowej, organ prowadzący postępowanie kwalifikacyjne, uwzględniając wynik
przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, wskazuje lekarzowi, za pomocą
SMK, wolne miejsce szkoleniowe i wydaje skierowanie do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego w podmiocie, o którym mowa w art. 19f ust. 1, posiadającym wolne
miejsce szkoleniowe.
17a. W celu umożliwienia odbywania szkolenia specjalizacyjnego w podmiocie,
o którym mowa w art. 19f ust. 1, po zakończonym postępowaniu kwalifikacyjnym,
wojewoda może wystąpić z wnioskiem o udostępnienie wolnego miejsca
szkoleniowego pozostającego w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej lub ministra
właściwego do spraw wewnętrznych.
17b. Minister Obrony Narodowej może wystąpić z wnioskiem o udostępnienie
wolnego miejsca szkoleniowego pozostającego w dyspozycji właściwego wojewody
lub ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
17c. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może wystąpić z wnioskiem
o udostępnienie wolnego miejsca szkoleniowego pozostającego w dyspozycji
właściwego wojewody lub Ministra Obrony Narodowej.
17d. W przypadku lekarzy będących żołnierzami w czynnej służbie wojskowej,
a także lekarzy zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym
przez Ministra Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu
podległej organ prowadzący postępowanie kwalifikacyjne, uwzględniając wynik
przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, kieruje lekarza, za pomocą SMK,
na wolne miejsce szkoleniowe do odbycia szkolenia specjalizacyjnego w podmiocie,
o którym mowa w art. 19f ust. 1, posiadającym wolne miejsce szkoleniowe. Organ
prowadzący postępowanie kwalifikacyjne może wydać zaświadczenie o wystawieniu
w SMK skierowania do odbywania szkolenia specjalizacyjnego.
17f. W przypadku zmiany przez lekarza trybu odbywania szkolenia
specjalizacyjnego na tryb rezydencki albo tryb pozarezydencki wojewoda dokonuje
zmiany trybu odbywania szkolenia specjalizacyjnego w EKS, wskazując datę zmiany
trybu oraz nową datę zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, uwzględniając
przerwy w szkoleniu, o których mowa w art. 16l.
18. Lekarz może zostać skierowany do odbywania szkolenia specjalizacyjnego
w określonej dziedzinie medycyny po uzyskaniu prawa wykonywania zawodu lekarza albo prawa wykonywania zawodu lekarza dentysty na czas nieokreślony albo po
przedłożeniu zaświadczenia wydanego przez właściwą okręgową izbę lekarską albo
Wojskową Izbę Lekarską o złożeniu dokumentów niezbędnych do wydania prawa
wykonywania zawodu, z zastrzeżeniem, że zaświadczenie zachowuje ważność nie
dłużej niż 1 miesiąc od dnia jego wydania.
19. W przypadku lekarza, o którym mowa w art. 16 ust. 4, przepisów ust. 1a i 1b
oraz ust. 7–16 nie stosuje się. Przepis ust. 17 stosuje się odpowiednio.

Art. 16d. Lekarz może odbywać w tym samym okresie tylko jedno szkolenie
specjalizacyjne.

Art. 16e. 1. Przed postępowaniem kwalifikacyjnym minister właściwy do spraw
zdrowia określa i ogłasza, na swojej stronie internetowej oraz za pomocą SMK, liczbę
miejsc szkoleniowych dla lekarzy, którzy będą odbywać szkolenie specjalizacyjne na
podstawie umowy o pracę zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie
specjalizacyjne na czas określony w programie specjalizacji, zwanej dalej
„rezydenturą”, w poszczególnych dziedzinach medycyny, z podziałem na
województwa, na podstawie zapotrzebowania zgłoszonego przez wojewodów
uwzględniającego wolne miejsca szkoleniowe, potrzeby zdrowotne obywateli oraz
dostępność świadczeń zdrowotnych w danej dziedzinie medycyny na obszarze danego
województwa.
2. Przed postępowaniem kwalifikacyjnym wojewoda ogłasza, na swojej stronie
internetowej oraz za pomocą SMK, liczbę miejsc szkoleniowych nieobjętych
rezydenturą dla lekarzy w poszczególnych dziedzinach medycyny.
2a. Wojewoda niezwłocznie przekazuje za pomocą SMK ministrowi właściwemu
do spraw zdrowia informację o:
1) niewykorzystanych miejscach szkoleniowych objętych rezydenturą;
2) lekarzach, którzy brali udział w postępowaniu kwalifikacyjnym na te miejsca
szkoleniowe oraz miejsca szkoleniowe nieobjęte rezydenturą i zajęli kolejne
najwyższe miejsca na liście rankingowej, obejmującą dane określone w art. 16c
ust. 2 i miejsce na liście rankingowej.
3. Niewykorzystane miejsca szkoleniowe objęte rezydenturą, przyznane na dane
postępowanie kwalifikacyjne dla danego województwa w danej dziedzinie medycyny,
minister właściwy do spraw zdrowia może dodatkowo przyznać lekarzom, o których mowa w ust. 2a pkt 2, uwzględniając wszystkie dziedziny, w których były przyznane
miejsca szkoleniowe objęte rezydenturą.
4. Wojewoda, a w przypadku miejsc szkoleniowych objętych rezydenturą –
minister właściwy do spraw zdrowia, może dodatkowo przyznawać miejsca
szkoleniowe, nie później niż w terminie 2 miesięcy od dnia zakończenia danego
postępowania kwalifikacyjnego.
4a. Minister właściwy do spraw zdrowia niezwłocznie informuje, za pomocą
SMK, o przyznaniu miejsca szkoleniowego objętego rezydenturą właściwego
wojewodę, który kieruje lekarza, za pomocą SMK, do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego.
5. Przed postępowaniem kwalifikacyjnym Minister Obrony Narodowej określa
i ogłasza na swojej stronie internetowej oraz za pomocą SMK liczbę wolnych miejsc
szkoleniowych dla lekarzy będących żołnierzami w czynnej służbie wojskowej, a także
pełniących służbę lub zatrudnionych w podmiotach leczniczych utworzonych
i nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej, biorąc pod uwagę potrzeby Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
6. Przed postępowaniem kwalifikacyjnym minister właściwy do spraw
wewnętrznych ogłasza na swojej stronie internetowej oraz za pomocą SMK liczbę
wolnych miejsc szkoleniowych dla lekarzy będących funkcjonariuszami w stosunku
służby w jednostkach organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez tego
ministra lub pełniących służbę albo zatrudnionych w podmiotach leczniczych,
utworzonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Art. 16ea. 1. Rezydenturę może odbywać wyłącznie lekarz nieposiadający I lub
II stopnia specjalizacji lub tytułu specjalisty.
2. Lekarz, który został zakwalifikowany do odbywania rezydentury, lecz nie
rozpoczął szkolenia specjalizacyjnego w okresie 3 miesięcy od dnia wskazanego na
skierowaniu, o którym mowa w art. 16c ust. 17, może złożyć kolejny wniosek
o odbywanie rezydentury.
3. Lekarz, który został zakwalifikowany do odbywania rezydentury i rozpoczął
szkolenie specjalizacyjne, może bez podawania przyczyny złożyć ponowny wniosek
o odbywanie rezydentury w innej dziedzinie medycyny nie więcej niż jeden raz.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, lekarz może złożyć w przypadku:
1) zmiany na inny moduł podstawowy lub inny moduł jednolity, nie później niż
w okresie pierwszych 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia odbywanego szkolenia
specjalizacyjnego;
2) tego samego modułu podstawowego, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 3.
5. Lekarz, który został skreślony z rejestru lekarzy odbywających szkolenie
specjalizacyjne na podstawie art. 16o ust. 1 pkt 5, z przyczyn niezależnych od lekarza,
może nie więcej niż jeden raz złożyć ponownie wniosek o odbywanie rezydentury
w innej niż dotychczasowa dziedzinie medycyny. Do tego wniosku nie stosuje się ust. 7.
6. Lekarz, który został zakwalifikowany do odbywania rezydentury i rozpoczął
szkolenie specjalizacyjne, może nie więcej niż jeden raz złożyć ponowny wniosek
o odbywanie rezydentury w innej dziedzinie medycyny, w przypadku gdy posiada on
orzeczenie lekarskie o istnieniu przeciwwskazań do kontynuowania dotychczasowej
specjalizacji wydane przez lekarza medycyny pracy. O istnieniu tych przeciwwskazań organ przyjmujący wniosek informuje okręgową izbę lekarską, której lekarz jest członkiem.
7. Lekarz, który trzykrotnie został zakwalifikowany do odbywania rezydentury
i rozpoczął szkolenie, nie może złożyć kolejnego wniosku o odbywanie rezydentury.
8. Lekarz nie może złożyć ponownie wniosku o odbywanie rezydentury, jeżeli
uzyskał potwierdzenie realizacji całego programu specjalizacji.
9. Do postępowania, o którym mowa w ust. 2–6, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 16c.

Art. 16f. 1. Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne na podstawie i w zakresie
ustalonym w programie specjalizacji dla danej dziedziny medycyny,
z uwzględnieniem odpowiedniego modułu.
2. Lekarz będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej, a także lekarz
zatrudniony w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra
Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej
w ramach odbywanego szkolenia specjalizacyjnego jest obowiązany odbyć i zaliczyć
szkolenie uzupełniające, odpowiednie dla określonej specjalizacji, w zakresie
wynikającym ze specyfiki służby wojskowej i potrzeb obronności kraju, na podstawie
programu uzupełniającego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 16g ust. 2.
2a. Koszty szkolenia uzupełniającego, o którym mowa w ust. 2, pokrywa
Minister Obrony Narodowej ze środków budżetu państwa, których jest dysponentem.
3. Program specjalizacji zawiera:
1) zakres wymaganej wiedzy teoretycznej i wymaganych umiejętności praktycznych,
które lekarz jest obowiązany opanować w trakcie szkolenia specjalizacyjnego,
z uwzględnieniem elementów danej dziedziny medycyny oraz dziedzin
pokrewnych, w szczególności elementów farmakologii klinicznej,
farmakoekonomiki, onkologii, medycyny paliatywnej, medycyny ratunkowej,
promocji zdrowia i zdrowia publicznego, orzecznictwa lekarskiego i prawa
medycznego;
2) formy i metody pogłębiania i uzupełniania wiedzy teoretycznej oraz nabywania
i doskonalenia umiejętności praktycznych, w szczególności:
a) kurs specjalizacyjny wprowadzający w pierwszym roku odbywania
szkolenia specjalizacyjnego, obejmujący wprowadzenie w problematykę,
cele i obszar działania danej specjalności oraz zadania, kompetencje i
oczekiwane wyniki kształcenia specjalisty w tej dziedzinie,
b) niezbędne kursy specjalizacyjne obejmujące określony zakres wymaganej
wiedzy teoretycznej w danej dziedzinie medycyny i dziedzinach
pokrewnych,
c) kurs w zakresie ratownictwa medycznego,
d) kurs w zakresie zdrowia publicznego,
e) kurs w zakresie prawa medycznego,
f) szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie w ustalonej
liczbie określonych zabiegów lub procedur medycznych,
g) staże kierunkowe obejmujące określony zakres wiedzy teoretycznej
i umiejętności praktycznych,
h) pełnienie dyżurów medycznych określonych w programie danej
specjalizacji w maksymalnym czasie pracy określonym ustawą z dnia
15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej albo pracę w systemie
zmianowym, jeżeli program danej specjalizacji przewiduje pracę w takim
systemie, a także gdy lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne oraz
kierownik specjalizacji, pod którego nadzorem jest lekarz, pracują na tej
samej zmianie, albo pracę w równoważnym czasie pracy, jeżeli program
danej specjalizacji przewiduje pracę w takim systemie i system ten jest
stosowany do wszystkich lekarzy w jednostce akredytowanej,
i) samokształcenie kierowane,
3) okres trwania szkolenia specjalizacyjnego;
4) formy i metody kontroli, wraz z oceną wiedzy teoretycznej i nabytych
umiejętności praktycznych;
5) sposób i tryb uzyskania potwierdzenia posiadania umiejętności praktycznych
określonych programem specjalizacji;
6) zakres merytoryczny Państwowego Egzaminu Modułowego, zwanego dalej
„PEM” i PES z podaniem bibliografii, z której są układane pytania;
7) standardy akredytacyjne podmiotów szkolących, odpowiadające warunkom,
jakie muszą spełnić jednostki w celu zapewnienia realizacji danego programu
specjalizacji.
4. Program specjalizacji opracowuje co najmniej raz na 5 lat oraz aktualizuje
w razie potrzeby, zgodnie z postępem wiedzy medycznej, zespół ekspertów. Program
specjalizacji redaguje CMKP i zatwierdza minister właściwy do spraw zdrowia.
5. Członków zespołu ekspertów powołuje i odwołuje dyrektor CMKP.
Członkowie zespołu ekspertów są powoływani spośród lekarzy posiadających tytuł
specjalisty lub specjalizację II stopnia w dziedzinie medycyny, dla której ma być opracowany program specjalizacji, lub w dziedzinach pokrewnych, spośród osób
zgłoszonych przez konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny lub
konsultanta krajowego w dziedzinie lub dziedzinach medycyny związanych
z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny
i pokoju lub konsultantów krajowych z dziedzin pokrewnych, towarzystwa naukowe
lub instytuty badawcze właściwe dla danej dziedziny medycyny, a w przypadku braku
w dziedzinie pokrewnej – Naczelną Radę Lekarską, CMKP oraz lekarzy
odbywających szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie medycyny, dla której ma być
opracowany program specjalizacji, lub w dziedzinie pokrewnej spośród osób
zgłoszonych przez Naczelną Radę Lekarską.
6. W skład zespołu, o którym mowa w ust. 5, wchodzą:
1) konsultant krajowy w danej dziedzinie medycyny lub jego przedstawiciel lub
przedstawiciele lub konsultanci krajowi w dziedzinach pokrewnych lub ich
przedstawiciele;
2) konsultant lub konsultanci krajowi w dziedzinach medycyny związanych
z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie
wojny i pokoju lub ich przedstawiciele – w dziedzinach, do których ma to
zastosowanie;
3) przedstawiciel lub przedstawiciele towarzystw naukowych lub instytutów
badawczych właściwych dla danej dziedziny medycyny, a w przypadku ich
braku – w dziedzinie pokrewnej;
4) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający stopień naukowy doktora
habilitowanego;
5) przedstawiciel CMKP;
6) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej odbywający szkolenie
specjalizacyjne.
7. Na przewodniczącego zespołu ekspertów dyrektor CMKP powołuje
konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny, dla której ma być opracowany
program specjalizacji, a jeżeli nie został powołany – w dziedzinie pokrewnej.
8. CMKP publikuje programy specjalizacji zatwierdzone przez ministra
właściwego do spraw zdrowia na swojej stronie internetowej oraz za pomocą SMK.
9. W przypadku wprowadzenia merytorycznej zmiany zaktualizowany program,
o którym mowa w ust. 4, zawiera szczegółowe informacje dotyczące terminu oraz
sposobu jego wdrożenia.

Art. 16g. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz modułów podstawowych właściwych dla danego szkolenia
specjalizacyjnego i wykaz specjalizacji posiadających wspólny moduł
podstawowy,
2) wykaz modułów jednolitych właściwych dla danego szkolenia specjalizacyjnego
– uwzględniając powiązania dziedzin medycyny w ramach modułów i w ramach
specjalizacji, dziedziny medycyny oraz minimalne okresy kształcenia w odniesieniu do
tych dziedzin, określone w przepisach Unii Europejskiej, a także aktualny stan wiedzy
medycznej;
3) wzory wniosków o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego dla obywateli
polskich i cudzoziemców,
4) regulamin postępowania kwalifikacyjnego
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia obiektywności i przejrzystości
postępowania kwalifikacyjnego.
2. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Wojskowej Rady Lekarskiej, określi, w drodze
rozporządzenia, programy uzupełniające dla określonej specjalizacji, zawierające
zakres wymaganej wiedzy teoretycznej i wymaganych umiejętności praktycznych,
formy i metody ich nabywania, okres trwania i sposób odbywania szkolenia
uzupełniającego oraz formy i metody oceny nabytej przez lekarza wiedzy
i umiejętności, a także sposób zaliczenia szkolenia uzupełniającego, mając na uwadze
konieczność nabycia przez lekarza dodatkowej wiedzy do udzielania świadczeń
zdrowotnych w określonej dziedzinie medycyny, w zakresie i warunkach
wynikających ze specyfiki służby wojskowej i potrzeb obronności kraju.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Diagnostów Laboratoryjnych, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz specjalizacji
uprawniających lekarza do samodzielnego wykonywania czynności diagnostyki
laboratoryjnej w laboratorium, uwzględniając odpowiedni zakres wiedzy i umiejętności określonych w programie specjalizacji niezbędnych do samodzielnego
wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia,
priorytetowe dziedziny medycyny, kierując się potrzebami w zakresie realizacji
świadczeń zdrowotnych.
5. Minister Obrony Narodowej może określić, w drodze rozporządzenia,
priorytetowe dziedziny medycyny dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
kierując się potrzebami Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych oraz ochrony higieniczno-sanitarnej i osłony
przeciwepidemicznej na poszczególnych poziomach systemu zabezpieczenia
medycznego.

Art. 16h. 1. Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydenckim,
w tym dyżury medyczne objęte programem specjalizacji, na podstawie umowy o pracę
zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne na czas wymagany do
zrealizowania wszystkich elementów programu specjalizacji, nie dłuższy niż określony w programie specjalizacji. W umowie określa się dzień rozpoczęcia szkolenia
specjalizacyjnego.
1a. Umowa o pracę w ramach rezydentury jest zawierana na podstawie
informacji zawartych w skierowaniu przekazanym, za pomocą SMK, do jednostki,
w której lekarz ma odbywać szkolenie specjalizacyjne.
1b. W przypadku gdy umowa o pracę w ramach rezydentury jest zawierana
w wyniku zmiany trybu odbywania szkolenia specjalizacyjnego na rezydencki albo
przeniesienia szkolenia specjalizacyjnego do innej jednostki, podstawą do jej zawarcia
są informacje o trybie odbywania szkolenia specjalizacyjnego zamieszczone przez
wojewodę w EKS lekarza.
1c. W przypadku przedłużenia okresu trwania szkolenia specjalizacyjnego
w ramach rezydentury, o którym mowa w art. 16l ust. 1–3, podmiot prowadzący
szkolenie specjalizacyjne zawiera z lekarzem umowę o pracę na czas określony,
odpowiadający sumie okresów przedłużających szkolenie specjalizacyjne. Informację o
przedłużeniu szkolenia specjalizacyjnego w trybie rezydenckim zamieszcza w EKS
kierownik podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne.
1d. W przypadku niezrealizowania szkolenia specjalizacyjnego w terminie, na
jaki została zawarta umowa o pracę w ramach rezydentury, lekarz może kontynuować odbywanie tego szkolenia w trybie określonym w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 16l
ust. 3, po uzyskaniu zgody właściwego wojewody. Informację o przedłużeniu
szkolenia specjalizacyjnego w trybie określonym w ust. 2 zamieszcza w EKS wojewoda.
2. Lekarz, na swój wniosek, może również odbywać szkolenie specjalizacyjne,
w tym dyżury medyczne, w ramach wolnych miejsc szkoleniowych w trybie
pozarezydenckim:
1) na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej w wymiarze
odpowiadającym wymiarowi pełnoetatowego zatrudnienia, zawartej
z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne w danej dziedzinie
medycyny, w której określa się tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego
i zakres wzajemnych zobowiązań na czas trwania szkolenia specjalizacyjnego;
2) w ramach płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego pracownikowi na czas
trwania szkolenia specjalizacyjnego oraz umowy o szkolenie zawartej
z jednostką akredytowaną;
3) na podstawie umowy o pracę zawartej z innym podmiotem niż podmiot
prowadzący szkolenie specjalizacyjne, zapewniającej realizację części programu
specjalizacji w zakresie samokształcenia, szkolenia i uczestniczenia w
wykonywaniu oraz wykonywanie ustalonej liczby określonych zabiegów lub
procedur medycznych, pełnienie dyżurów medycznych, które lekarz jest
obowiązany pełnić w czasie realizacji programu specjalizacji w czasie pracy
dopuszczonym przepisami o działalności leczniczej i w ramach płatnych
urlopów szkoleniowych udzielanych pracownikowi na czas niezbędny do
zrealizowania pozostałej części programu w podmiocie prowadzącym szkolenie
specjalizacyjne lub odpowiednio w podmiocie prowadzącym staż kierunkowy;
4) na podstawie umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjalizacyjne, zawartej
z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne, w której określa się
szczegółowy tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego i zakres wzajemnych
zobowiązań na czas jego trwania, z zastrzeżeniem, że określona w umowie
wysokość wynagrodzenia nie może być niższa niż wysokość minimalnej stawki
godzinowej za pracę ustalonej na podstawie przepisów ustawy z dnia
10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r.
poz. 2177 oraz z 2019 r. poz. 1564);
5) w ramach poszerzenia zajęć programowych kształcenia w szkole doktorskiej
o program specjalizacji odbywanej w tej samej jednostce zgodny z zakresem
tego kształcenia i w ramach udzielonego płatnego urlopu szkoleniowego albo
urlopu bezpłatnego i umowy o szkolenie specjalizacyjne zawartej z jednostką
akredytowaną, a po ukończeniu tego kształcenia – w trybie określonym w ust. 1
lub ust. 2 pkt 1–4;
6) w przypadku lekarza i lekarza dentysty będącego żołnierzem w czynnej służbie
wojskowej – na podstawie umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjalizacyjne
zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne, w której określa
się szczegółowy tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego, z uwzględnieniem
specyfiki służby wojskowej i potrzeb obronności kraju, oraz zakres wzajemnych
zobowiązań na czas jego trwania, z zastrzeżeniem, że określona w umowie
wysokość wynagrodzenia nie może być niższa niż wysokość minimalnej stawki
godzinowej ustalonej na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 października
2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Żołnierz otrzymujący
wynagrodzenie z tytułu umowy cywilnoprawnej zachowuje prawo do uposażenia
wraz z dodatkami o charakterze stałym, otrzymywanego na podstawie przepisów
o zawodowej służbie wojskowej i uposażeniu żołnierzy. Przepisów art. 56 ust. 1
i 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych nie stosuje się.
3. Lekarz niebędący obywatelem polskim odbywa szkolenie specjalizacyjne na
zasadach obowiązujących obywateli polskich.
4. Lekarz będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej, a także lekarz
zatrudniony w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra
Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej podległej temu
ministrowi, odbywa szkolenie specjalizacyjne określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 16x ust. 2.
5. Lekarz będący funkcjonariuszem w stosunku służby w jednostkach
organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych lub pełniący służbę w podmiocie leczniczym utworzonym przez tego
ministra odbywa szkolenie specjalizacyjne określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 16x ust. 3.
6. Lekarz będący funkcjonariuszem Służby Więziennej lub zatrudniony
w podmiocie leczniczym utworzonym przez Ministra Sprawiedliwości lub organy
Służby Więziennej odbywa szkolenie specjalizacyjne określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 16x ust. 4.
7. (uchylony)
8. Lekarz, który odbywa szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury, może
zmienić miejsce odbywania szkolenia specjalizacyjnego nie wcześniej niż po upływie
roku od dnia zakwalifikowania się do odbywania tego szkolenia specjalizacyjnego, z
zastrzeżeniem ust. 8a i 9.
8a. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury, który
w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie został
skierowany do odbywania szkolenia specjalizacyjnego do preferowanej przez niego
jednostki akredytowanej, z powodu konieczności skierowania go do innej jednostki
akredytowanej, w której występowało szczególnie duże zapotrzebowanie na
udzielanie świadczeń zdrowotnych przez lekarzy lub lekarzy dentystów, może zmienić
miejsce odbywania szkolenia specjalizacyjnego po upływie 6 miesięcy od dnia
zakwalifikowania się do odbywania tego szkolenia, jeżeli sytuacja w jednostce,
w której odbywa szkolenie specjalizacyjne, nie wymaga dalszego zatrudniania tego
lekarza.
9. Przepisu ust. 8 nie stosuje się, jeżeli jednostka organizacyjna, w której lekarz
odbywa szkolenie specjalizacyjne, uległa likwidacji lub przestała spełniać wymagania,
o których mowa w art. 19f ust. 2.
10. Wojewoda, minister właściwy do spraw zdrowia, minister właściwy do spraw
wewnętrznych, Minister Obrony Narodowej, jednostka prowadząca szkolenie
specjalizacyjne w celu wykonywania zadań związanych z realizacją szkolenia
specjalizacyjnego lekarzy i lekarzy dentystów przetwarzają dane lekarzy i lekarzy
dentystów, zgodnie ze swoją właściwością i w zakresie wynikającym z realizacji
zadań określonych w ustawie.
11. Dane dotyczące powodów i okresów absencji w pracy, powodów i okresów
zmniejszenia wymiaru czasu pracy lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne
w trybie rezydenckim, powodów i okresów niepełnienia dyżurów medycznych
przewidzianych w programie specjalizacji, orzeczeń o stanie zdrowia
i niepełnosprawności oraz trybu rozwiązania umowy o pracę nie mogą być przetwarzane w celu innym niż finansowanie szkolenia specjalizacyjnego, przedłużania szkolenia specjalizacyjnego i nadzoru nad odbywaniem szkolenia specjalizacyjnego, a dostęp do nich mogą mieć wyłącznie osoby posiadające pisemne
upoważnienie do przetwarzania tych danych wydane przez wojewodę, ministra
właściwego do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Ministra
Obrony Narodowej lub jednostkę prowadzącą szkolenie specjalizacyjne. Osoby
posiadające pisemne upoważnienie są obowiązane do zachowania poufności tych danych.
12. Umowa, o której mowa w ust. 1 i 2, może zawierać finansowy dodatek
motywacyjny przyznany przez podmiot prowadzący szkolenie specjalizacyjne na
okres tego szkolenia.

Art. 16i. 1. Lekarz, o którym mowa w art. 16h ust. 1–3, odbywa szkolenie
specjalizacyjne przez cały okres jego trwania w wymiarze czasu równym czasowi
pracy lekarza zatrudnionego w podmiocie leczniczym, o którym mowa w art. 93
ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, oraz pełni dyżury
medyczne lub pracuje w systemie zmianowym lub równoważnym w maksymalnym
czasie pracy dopuszczonym przepisami o działalności leczniczej, z zastrzeżeniem
art. 16f ust. 3 pkt 2 lit. h i pkt 2a, oraz pełni dyżury medyczne w wymiarze
godzinowym określonym w programie specjalizacji, z uwzględnieniem art. 97 ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.
1a. Kierownik specjalizacji w porozumieniu z kierownikiem podmiotu lub
komórki organizacyjnej tego podmiotu wyraża, za pomocą SMK, zgodę na pełnienie
samodzielnych dyżurów medycznych przez lekarza odbywającego szkolenie
specjalizacyjne.
1b. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne może nie wyrazić zgody na
pełnienie samodzielnych dyżurów medycznych przez 1 rok od dnia rozpoczęcia
szkolenia specjalizacyjnego, chyba że program danej specjalizacji przewiduje prawo
do odmowy pełnienia samodzielnych dyżurów medycznych w dłuższym terminie.
1c. Lekarz, który korzysta z uprawnienia wynikającego z ust. 1b, nie może pełnić
samodzielnych dyżurów medycznych, w tym także na podstawie umowy
cywilnoprawnej, również w innych podmiotach leczniczych niż podmiot, w którym
odbywa szkolenie specjalizacyjne, z wyłączeniem świadczeń zdrowotnych
udzielanych w ramach nocnej i świątecznej pomocy lekarskiej oraz świadczeń udzielanych przez lekarzy specjalistów innej dziedziny, niż dziedzina, w której odbywają specjalizację.
1d. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, który korzysta z uprawnień
pracowników związanych z rodzicielstwem lub ze stanem zdrowia wynikającym
z ustalonej orzeczeniem lekarskim czasowej niemożliwości wykonywania niektórych
czynności zawodowych w określonych warunkach z przyczyn zdrowotnych, nie może
być obowiązany do pracy w ramach pełnienia dyżuru medycznego w porze nocnej lub
w wymiarze łącznie przekraczającym 50% wymiaru czasu pracy w ramach pełnienia
dyżuru medycznego przewidzianego programem danej specjalizacji przez okres
korzystania z wyżej wymienionych uprawnień, nie dłużej jednak niż przez łącznie
24 miesiące w czasie odbywania szkolenia specjalizacyjnego zgodnie z programem.
1e. Niewykonywanie czynności zawodowych, o których mowa w ust. 1d, przez
okres dłuższy niż 24 miesiące w czasie trwania szkolenia specjalizacyjnego zgodnie
z jego programem przedłuża okres szkolenia specjalizacyjnego o czas
niewykonywania tych czynności w okresie przekraczającym 24 miesiące. Czynności
zawodowe w przedłużonym okresie trwania szkolenia specjalizacyjnego mogą być
wykonane w ramach pełnienia dyżuru medycznego lub normalnego czasu pracy.
2. Lekarz:
1) będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej, a także lekarzem zatrudnionym
w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra Obrony
Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej,
2) będący funkcjonariuszem w stosunku służby w jednostkach organizacyjnych
podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych,
3) będący funkcjonariuszem Służby Więziennej lub zatrudniony w podmiocie
leczniczym utworzonym przez Ministra Sprawiedliwości lub organy Służby Więziennej
– może odbywać szkolenie specjalizacyjne w innym wymiarze czasu niż określony
w ust. 1, na warunkach określonych przez właściwe organy, które są obowiązane
zapewnić, aby łączny czas trwania, poziom i jakość odbywanego przez lekarza
szkolenia specjalizacyjnego nie były niższe niż w przypadku odbywania
odpowiedniego szkolenia specjalizacyjnego w wymiarze czasu, o którym mowa w ust. 1.
3. Lekarzowi pełniącemu dyżur medyczny w ramach realizacji programu
specjalizacji przysługuje wynagrodzenie jak za pracę w godzinach nadliczbowych
albo, na jego wniosek, czas wolny. Przepisy art. 1511 § 1–3 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy stosuje się odpowiednio.
3a. Pełnienie dyżuru medycznego, o którym mowa w ust. 3, odbywa się
w jednostkach lub komórkach organizacyjnych podmiotu leczniczego prowadzącego
to szkolenie zgodnie z programem specjalizacji.
3b. W przypadku dyżurów medycznych odbywanych w trakcie stażu
kierunkowego, lekarzowi przysługuje możliwość wyboru miejsca odbywania
dyżurów. Lekarz może odbywać dyżury medyczne w jednostce prowadzącej szkolenie
specjalizacyjne lub w jednostce prowadzącej staż kierunkowy. Decyzję w tym zakresie
lekarz podejmuje w porozumieniu z kierownikiem specjalizacji.
4. Lekarzowi, który odbywa szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury,
pełniącemu dyżur medyczny, w ramach realizacji programu specjalizacji, przysługuje
wynagrodzenie na podstawie umowy o pracę, o której mowa w art. 16h ust. 1. Przepis
art. 95 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej stosuje się
odpowiednio.
4a. Jeżeli lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w okresie ogłoszenia
stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie może realizować programu
szkolenia specjalizacyjnego w wymiarze, o którym mowa w ust. 1, za czas
nierealizowania programu szkolenia przysługuje mu wynagrodzenie
w dotychczasowej wysokości, o ile zgłosił jednostce szkolącej gotowość do realizacji
programu tego szkolenia – z wyłączeniem wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 3 i 4.
5. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w ramach stażu podstawowego pełni:
1) dyżury medyczne pod bezpośrednim nadzorem lekarza posiadającego II stopień
specjalizacji lub tytuł specjalisty lub innego lekarza uprawnionego do
samodzielnego pełnienia dyżurów medycznych, zwane dalej „dyżurami
medycznymi towarzyszącymi”, albo
2) samodzielne dyżury medyczne – po uzyskaniu zgody kierownika specjalizacji albo
zgodnie z art. 16ph ust. 7.
6. W przypadku gdy dyżury medyczne są odbywane w jednostce prowadzącej
staż kierunkowy, lekarz pełni wyłącznie dyżury medyczne towarzyszące.
7. W przypadku realizacji stażu kierunkowego w innym podmiocie leczniczym
niż podmiot prowadzący szkolenie specjalizacyjne staż kierunkowy, w tym dyżury
medyczne, są realizowane na podstawie umowy o staż kierunkowy zawartej między
prowadzącym szkolenie specjalizacyjne a podmiotem prowadzącym staż kierunkowy.
8. W przypadku pełnienia dyżuru medycznego objętego programem szkolenia
specjalizacyjnego w wymiarze uniemożliwiającym skorzystanie przez lekarza z prawa
do co najmniej 11-godzinnego dobowego nieprzerwanego odpoczynku lekarzowi
powinien być udzielony okres odpoczynku bezpośrednio po zakończeniu pełnienia
dyżuru medycznego zgodnie z art. 97 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r.
o działalności leczniczej. Okres tego odpoczynku nie powoduje wydłużenia szkolenia
specjalizacyjnego.
9. W przypadku pełnienia dyżuru przez lekarza odbywającego szkolenie w trybie
rezydenckim okres tego odpoczynku wlicza się do podstawowego wymiaru czasu
pracy. Korzystanie przez lekarza z okresu odpoczynku nie powoduje obniżenia
wynagrodzenia należnego na podstawie umowy o pracę, o której mowa w art. 16h
ust. 1.
10. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne może także pełnić dyżury
medyczne w jednostkach organizacyjnych podmiotu prowadzącego szkolenie
specjalizacyjne wskazanych w programie szkolenia, na podstawie art. 96 ust. 1 ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, z zachowaniem prawa do
niewydłużania szkolenia specjalizacyjnego o okres odpoczynku, o którym mowa
w ust. 8, po uzyskaniu zgody kierownika specjalizacji, jeżeli całkowity okres
odpoczynku po dyżurach medycznych nie przekracza średnio 5 dni roboczych
miesięcznie w okresie rozliczeniowym przyjętym u danego pracodawcy. Za okres tego
odpoczynku nie przysługuje wynagrodzenie należne na podstawie umowy o pracę,
o której mowa w art. 16h ust. 1.
11. Różnicę wynagrodzenia między całkowitym kosztem pełnienia dyżurów
medycznych przez lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne w trybie
rezydenckim a kosztem refundowanym przez ministra właściwego do spraw zdrowia
pokrywa podmiot leczniczy, w którym lekarz odbył dyżur medyczny.

Art. 16j. 1. Rezydentura jest przyznawana i finansowana przez ministra
właściwego do spraw zdrowia w ramach środków budżetu państwa, których jest
dysponentem.
1a. W roku 2012 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1b. W roku 2013 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1c. W roku 2014 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1d. W roku 2015 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków budżetu państwa do wysokości 60,75 mln zł oraz ze
środków Funduszu Pracy.
1e. W roku 2016 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków budżetu państwa do wysokości 182 943 tys. zł oraz ze
środków Funduszu Pracy.
1f. W roku 2017 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1g. W roku 2018 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1h. W roku 2019 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.
1i. W roku 2020 rezydentura jest finansowana przez ministra właściwego do
spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
2. Środki przeznaczone na finansowanie rezydentur, obejmujące:
1) wynagrodzenia zasadnicze lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne
w trybie rezydenckim ustalone zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
ust. 5, z uwzględnieniem ust. 2b,
2) wynagrodzenia za dyżury medyczne pełnione przez lekarzy odbywających
szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydenckim w ramach programu
specjalizacji w wysokości nieprzekraczającej stawki określonej w art. 151¹
§ 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, przy czym normalne
wynagrodzenie, o którym mowa w art. 151¹ § 1 ust. 1 tej ustawy, oznacza
wynagrodzenie zasadnicze, o którym mowa w pkt 1,
3) składki na ubezpieczenie społeczne, płatne przez podmiot prowadzący szkolenie
specjalizacyjne zatrudniający lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne
w trybie rezydenckim, zwany dalej „podmiotem prowadzącym rezydenturę”,
naliczone od wynagrodzeń, o których mowa w pkt 1, 2 i 8,
4) składki na Fundusz Pracy naliczone od wynagrodzeń, o których mowa w pkt 1,
2 i 8,
5) składki na Fundusz Emerytur Pomostowych naliczone od wynagrodzeń,
o których mowa w pkt 1, 2 i 8, w przypadku gdy są one płacone przez podmiot
prowadzący rezydenturę,
6) wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy lekarza odbywającego szkolenie
specjalizacyjne w trybie rezydenckim, przy czym podstawę do jego wyliczenia
stanowi wyłącznie wynagrodzenie zasadnicze, o którym mowa w pkt 1,
7) wynagrodzenia lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne w trybie
rezydenckim za czas niezdolności do pracy, o których mowa w art. 92 ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, przy czym do podstawy wymiaru
przyjmuje się wyłącznie wynagrodzenie zasadnicze tego lekarza, o którym mowa
w pkt 1,
8) w uzasadnionych przypadkach – ekwiwalent za niewykorzystany przez lekarza
odbywającego szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydenckim urlop
wypoczynkowy, przy czym podstawę do wyliczenia ekwiwalentu stanowi
wyłącznie wynagrodzenie zasadnicze, o którym mowa w pkt 1
– minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje na podstawie wniosków podmiotów
prowadzących rezydenturę.
2a. Składanie wniosków, o których mowa w ust. 2, oraz ich realizacja odbywa
się w Systemie Informatycznym Rezydentur, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5
ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia, zwanym
dalej „SIR”.
2aa. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, podmiot prowadzący rezydenturę składa
w SIR w terminie do 15 dnia każdego miesiąca.
2ab. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, obejmuje faktycznie dokonane przez
podmiot prowadzący rezydenturę wypłaty za okres poprzedzający miesiąc, w którym
podmiot prowadzący rezydenturę składa wniosek, wyłącznie z tytułów określonych
w ust. 2.
2ac. Minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje środki wykazane we
wniosku na wskazany w SIR rachunek bankowy podmiotu prowadzącego rezydenturę
w terminie 7 dni od daty zatwierdzenia wniosku w SIR, z uwzględnieniem środków
dotychczas przekazanych do tego podmiotu.
2ad. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości we wniosku, który został już
złożony i zrealizowany, podmiot prowadzący rezydenturę jest obowiązany do
niezwłocznego złożenia korekty wniosku. Korekta wniosku polega na ponownym
złożeniu wniosku w SIR. Przepisy ust. 2ab i 2ac stosuje się odpowiednio.
2ae. Jeżeli korekta, o której mowa w ust. 2ad, dotyczy wniosku złożonego
i zrealizowanego w latach poprzednich, to w przypadku, gdy korekta polega na:
1) zmniejszeniu kwoty wniosku, podmiot prowadzący rezydenturę jest obowiązany
do zwrotu środków na rachunek bankowy urzędu obsługującego ministra
właściwego do spraw zdrowia wskazany w SIR w terminie 7 dni od daty złożenia
korekty wniosku w SIR;
2) zwiększeniu kwoty wniosku, minister właściwy do spraw zdrowia – po
zatwierdzeniu korekty wniosku w SIR – dokonuje przekazania środków
wynikających z tej korekty.
2af. W przypadku zwrotu środków, o którym mowa w ust. 2ae pkt 1, po terminie
tam określonym, podmiot prowadzący rezydenturę jest obowiązany do zapłacenia
odsetek ustawowych za każdy dzień opóźnienia.
2ag. Podmiot prowadzący rezydenturę jest obowiązany do bieżącego
przekazywania w SIR następujących informacji:
1) imię i nazwisko lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne w trybie
rezydenckim;
2) numer PESEL, a w przypadku jego braku – rodzaj i numer dokumentu
potwierdzającego tożsamość lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne
w trybie rezydenckim;
3) numer prawa wykonywania zawodu lekarza odbywającego szkolenie
specjalizacyjne w trybie rezydenckim;
4) specjalizacja oraz postępowanie kwalifikacyjne, w wyniku którego lekarz
odbywający szkolenie specjalizacyjne został zakwalifikowany do jej odbywania
w trybie rezydenckim;
5) okres zatrudnienia lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne w trybie
rezydenckim w podmiocie prowadzącym rezydenturę;
6) data złożenia i cofnięcia deklaracji, o której mowa w ust. 2c;
7) powody i okresy absencji w pracy lekarza odbywającego szkolenie
specjalizacyjne w trybie rezydenckim;
8) powody i okresy zmniejszenia wymiaru czasu pracy lekarza odbywającego
szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydenckim;
9) powody i okresy niepełnienia dyżurów medycznych przez lekarza odbywającego
szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydenckim przewidzianych w programie
specjalizacji;
10) data i przyczyna rozwiązania umowy o pracę z lekarzem odbywającym szkolenie
specjalizacyjne w trybie rezydenckim;
11) okres rozliczeniowy przyjęty w podmiocie prowadzącym rezydenturę;
12) wysokość składki na ubezpieczenie wypadkowe, ustalonej dla podmiotu
prowadzącego rezydenturę;
13) numer rachunku bankowego podmiotu prowadzącego rezydenturę, na który
minister właściwy do spraw zdrowia ma przekazywać środki na realizację
wniosków;
14) inne dane mające wpływ na okres trwania rezydentury lub wysokość wydatków,
o których mowa w ust. 2, ponoszonych przez podmiot prowadzący rezydenturę.
2b. Lekarz albo lekarz dentysta odbywający szkolenie specjalizacyjne w trybie
rezydenckim może zobowiązać się do wykonywania odpowiednio zawodu lekarza
albo lekarza dentysty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w podmiocie
wykonującym działalność leczniczą, który udziela świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, w łącznym okresie 2 lat z 5 kolejnych lat
przypadających od dnia uzyskania potwierdzenia zakończenia szkolenia
specjalizacyjnego, o którym mowa w art. 16r ust. 6 pkt 1, w łącznym wymiarze czasu
pracy odpowiadającym co najmniej równoważnikowi jednego etatu, i otrzymać
w zamian wynagrodzenie zasadnicze wyższe niż określone w przepisach wydanych na
podstawie ust. 5 o kwotę:
1) 700 zł miesięcznie, w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w priorytetowej
dziedzinie medycyny, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 16g ust. 4;
2) 600 zł miesięcznie, w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie
medycyny innej niż priorytetowa.
2c. Deklarację dotyczącą zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b, lekarz składa
na piśmie do podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne zatrudniającego
lekarza.
2d. Deklaracja, o której mowa w ust. 2c, zawiera:
1) imię (imiona) i nazwisko lekarza;
2) nazwisko rodowe;
3) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania;
4) nazwę specjalizacji;
5) numer prawa wykonywania zawodu;
6) oświadczenie lekarza, że zobowiązuje się do wykonywania zawodu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w podmiocie wykonującym działalność
leczniczą, który udziela świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, w łącznym okresie dwóch z pięciu kolejnych lat przypadających od
dnia uzyskania potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego,
w łącznym wymiarze czasu pracy odpowiadającym co najmniej
równoważnikowi jednego etatu;
7) zobowiązanie do zapłaty kary określonej zgodnie z ust. 2l;
8) datę i podpis lekarza składającego deklarację.
2e. Zwiększone wynagrodzenie zasadnicze przysługuje od pierwszego dnia
miesiąca następującego po miesiącu, w którym lekarz złożył deklarację, o której
mowa w ust. 2c.
2f. Podmiot, o którym mowa w ust. 2c, w terminie:
1) 5 dni roboczych od dnia złożenia deklaracji, o której mowa w ust. 2c, przekazuje
jej oryginał do właściwego ze względu na miejsce odbywania szkolenia
specjalizacyjnego wojewody;
2) 14 dni od dnia rozwiązania umowy o pracę, o której mowa w art. 16h ust. 1,
przesyła wojewodzie informacje o okresie pobierania zwiększonego
wynagrodzenia zasadniczego, o którym mowa w ust. 2b.
2g. W przypadku pobierania zwiększonego wynagrodzenia zasadniczego,
o którym mowa w ust. 2b, w okresie krótszym niż okres szkolenia specjalizacyjnego, dwuletni okres wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 2b, ulega proporcjonalnemu skróceniu.
2h. Wojewoda, który potwierdził zakończenie szkolenia specjalizacyjnego,
niezwłocznie zawiadamia lekarza na piśmie o okresie realizacji zobowiązania,
o którym mowa w ust. 2b albo 2g.
2i. Do okresu szkolenia specjalizacyjnego, o którym mowa w ust. 2g, nie wlicza
się okresów nieobecności lekarza w pracy w przypadkach określonych w art. 16l ust. 1 i 2.
2j. Lekarz, o którym mowa w ust. 2b, jest obowiązany niezwłocznie przekazać
wojewodzie, który potwierdził mu zakończenie szkolenia specjalizacyjnego, pisemną
informację o:
1) okresach i miejscach realizacji zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b albo 2g;
2) terminie zakończenia realizacji zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b albo 2g;
3) zamiarze wykonywania zawodu lekarza poza terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej;
4) podmiocie wykonującym działalność leczniczą, w którym realizowane jest
zobowiązanie, oraz każdorazowej jego zmianie.
2k. Podmioty, w których był zatrudniony lekarz, lub Narodowy Fundusz
Zdrowia w przypadku lekarzy wykonujących zawód w ramach praktyki zawodowej,
o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności
leczniczej, które zawarły z nim umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
wystawiają na wniosek lekarza zaświadczenie, w którym potwierdzają okres oraz
wymiar czasu, w którym udzielał on świadczeń opieki zdrowotnej stanowiących
realizację zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b albo 2g. Lekarz jest obowiązany
dostarczyć, do właściwego wojewody, zaświadczenie, o którym mowa w zdaniu
pierwszym, w terminie 60 dni od zakończenia realizacji zobowiązania, o którym
mowa w ust. 2b albo 2g.
2l. W przypadku niewywiązania się z zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b,
lub zaprzestania realizacji programu specjalizacji, lekarz jest obowiązany do zapłaty
kary w wysokości równej 75% iloczynu liczby miesięcy pobierania zwiększonego
wynagrodzenia zasadniczego, o którym mowa w ust. 2b, oraz kwoty odpowiednio
700 zł, w przypadku gdy lekarz ten odbywał szkolenie specjalizacyjne
w priorytetowej dziedzinie medycyny, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 16g ust. 4, albo 600 zł, w przypadku gdy lekarz ten odbywał szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie medycyny innej niż priorytetowa.
2m. Za zaprzestanie realizacji programu specjalizacji nie uznaje się zmiany
specjalizacji wynikającej:
1) ze zmiany dziedziny, w ramach której odbywa się szkolenie specjalizacyjne,
o której mowa w art. 16ea ust. 3;
2) z orzeczenia lekarskiego, o którym mowa w art. 16ea ust. 6, jeżeli lekarz zostanie
ponownie zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w innej dziedzinie
medycyny oraz złoży ponownie deklarację, o której mowa w ust. 2c, w terminie
nie dłuższym niż po ogłoszeniu wyników drugiego kolejnego postępowania
kwalifikacyjnego, o którym mowa w art. 16c ust. 7, od dnia skreślenia przez
wojewodę lekarza z rejestru lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne.
Przepisy ust. 2b–2t stosuje się odpowiednio.
2n. Kara, o której mowa w ust. 2l, ulega zmniejszeniu proporcjonalnie do okresu,
w jakim lekarz wykonywał zawód zgodnie z zobowiązaniem, o którym mowa
w ust. 2b albo 2g.
2o. Kara, o której mowa w ust. 2l, stanowi niepodatkową należność budżetową
o charakterze publicznoprawnym w rozumieniu art. 60 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, 1622, 1649, 2020 i 2473
oraz z 2020 r. poz. 284).
2p. Zapłaty kary, o której mowa w ust. 2l, należy dokonać na rachunek urzędu
obsługującego właściwego wojewodę, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji
w przedmiocie nałożenia kary, o której mowa w ust. 2l. Środki z tego tytułu stanowią
dochód budżetu państwa.
2q. Od decyzji właściwego wojewody w przedmiocie nałożenia kary, o której
mowa w ust. 2l, przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy do tego
wojewody. Do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego dotyczące odwołań od
decyzji.
2r. W przypadku zmiany miejsca odbywania specjalizacji wojewoda wraz ze
skierowaniem do kontynuowania specjalizacji przekazuje podmiotowi, do którego
kieruje lekarza rezydenta, kopię złożonej deklaracji, o której mowa w ust. 2c,
a w przypadku zmiany miejsca odbywania szkolenia specjalizacyjnego na miejsce poza terenem województwa przekazuje oryginał tej deklaracji do wojewody właściwego terytorialnie dla nowego miejsca odbywania specjalizacji.
2s. Wojewoda, który potwierdził lekarzowi ukończenie szkolenia
specjalizacyjnego, sprawuje nadzór nad realizacją zobowiązania, o którym mowa
w ust. 2b, w tym wydaje decyzję w przedmiocie nałożenia kary, o której mowa
w ust. 2l.
2t. Lekarz może złożyć rezygnację z pobierania wynagrodzenia, o którym mowa
w ust. 2b. Oświadczenie lekarza o rezygnacji z pobierania wynagrodzenia powoduje
odpowiednie obniżenie wynagrodzenia zasadniczego począwszy od pierwszego dnia
miesiąca następującego po miesiącu, w którym lekarz złożył rezygnację.
3. Lekarz, który odbywa szkolenie specjalizacyjne w ramach rezydentury,
otrzymuje zasadnicze wynagrodzenie miesięczne ustalane przez ministra właściwego
do spraw zdrowia.
4. Wysokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa
w ust. 3, podlega zróżnicowaniu ze względu na:
1) dziedzinę medycyny, w której lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne
w ramach rezydentury, ze szczególnym uwzględnieniem dziedzin uznanych za
priorytetowe;
2) rok odbywanego przez lekarza szkolenia specjalizacyjnego w ramach
rezydentury.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego, z podziałem na wynagrodzenie
w poszczególnych dziedzinach medycyny, w których jest odbywane szkolenie
specjalizacyjne w ramach rezydentury, kierując się koniecznością zapewnienia
dostępności świadczeń specjalistycznych dla pacjentów.

Art. 16k. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia może, w ramach środków
budżetu państwa, których jest dysponentem, dofinansować koszty związane ze
szkoleniem specjalizacyjnym.
1a. W roku 2012 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1b. W roku 2013 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1c. W roku 2014 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1d. W roku 2015 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1e. W roku 2016 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1f. W roku 2017 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1g. W roku 2018 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
1h. W roku 2019 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych.
1i. W roku 2020 szkolenie specjalizacyjne jest dofinansowywane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia ze środków Funduszu Pracy.
2. Środki finansowe na dofinansowanie kosztów związanych ze szkoleniem
specjalizacyjnym są przekazywane na podstawie umowy zawartej między ministrem
właściwym do spraw zdrowia a podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne.
3. W przypadku gdy środki określone w ust. 2 stanowią dla podmiotu
prowadzącego szkolenie specjalizacyjne, będącego przedsiębiorcą, pomoc publiczną
w rozumieniu art. 107 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, będzie ona
udzielana jako pomoc de minimis zgodnie z warunkami określonymi
w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28.12.2006, str. 5).
4. Minister Obrony Narodowej może w ramach środków budżetu państwa,
których jest dysponentem, dofinansować koszty związane ze szkoleniem
specjalizacyjnym lekarzy będących żołnierzami w czynnej służbie wojskowej lub
lekarzy zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez
Ministra Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej.

Art. 16l. 1. Okres trwania szkolenia specjalizacyjnego, z zastrzeżeniem art. 16i
ust. 1e, ulega przedłużeniu o czas nieobecności lekarza w pracy:
1) w przypadkach przewidzianych w art. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 645 i 1590);
2) z powodu urlopu bezpłatnego udzielonego przez pracodawcę na czas nie dłuższy
niż 3 miesiące w okresie trwania szkolenia specjalizacyjnego;
3) w przypadkach określonych w art. 92, art. 176–179, art. 1823
, art. 185, art. 1867
i art. 188 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
4) z powodu urlopu bezpłatnego, nie dłuższego niż 2 lata, udzielonego przez
pracodawcę w celu odbycia stażu zagranicznego zgodnego z programem
odbywanego szkolenia specjalizacyjnego, po uzyskaniu zgody kierownika
specjalizacji;
5) z powodu przerwy nie dłuższej niż 14 dni wynikającej z procedur stosowanych
przy zmianie trybu lub miejsca odbywania szkolenia specjalizacyjnego;
5a) w przypadku, o którym mowa w art. 16i ust. 4a.
6) z powodu przerwy nie dłuższej niż 12 miesięcy wynikającej z realizacji
specjalizacji odbywanej w trybie, o którym mowa w art. 16h ust. 2 pkt 5;
7) z powodu urlopu bezpłatnego trwającego nie dłużej niż 3 miesiące udzielonego
w celu uczestnictwa w medycznych misjach humanitarnych.
1a. Okres trwania szkolenia specjalizacyjnego ulega dodatkowo przedłużeniu
o okres urlopu wypoczynkowego nabytego i niewykorzystanego z powodu
nieobecności lekarza z przyczyn wskazanych w ust. 1.
2. Okres trwania szkolenia specjalizacyjnego zostaje dodatkowo przedłużony
o okres udzielonego lekarzowi przez pracodawcę urlopu wychowawczego na zasadach
określonych w przepisach ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
3. W uzasadnionych przypadkach zgodę na dodatkowe przedłużenie okresu
trwania szkolenia specjalizacyjnego może wyrazić wojewoda, a w odniesieniu do
lekarzy odbywających specjalizację w ramach rezydentury – minister właściwy do
spraw zdrowia.
4. Okres trwania szkolenia specjalizacyjnego w stosunku do lekarzy będących
żołnierzami w czynnej służbie wojskowej, a także lekarzy zatrudnionych w podmiocie
leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra Obrony Narodowej albo
komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej, może być przedłużony
dodatkowo przez Ministra Obrony Narodowej o czas pełnienia służby poza terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, oddelegowania do pełnienia służby w innej jednostce
wojskowej lub tymczasowego wykonywania zadań, które uniemożliwiają
realizowanie szkolenia specjalizacyjnego.
4a. W uzasadnionych przypadkach, innych niż określone w ust. 1, 2 i 4, okres
trwania szkolenia specjalizacyjnego w stosunku do lekarzy będących żołnierzami
w czynnej służbie wojskowej, a także lekarzy zatrudnionych w podmiocie leczniczym
utworzonym i nadzorowanym przez Ministra Obrony Narodowej albo komórce lub
jednostce organizacyjnej mu podległej może być dodatkowo przedłużony przez
Ministra Obrony Narodowej.
5. Okres trwania szkolenia specjalizacyjnego w stosunku do lekarzy będących
funkcjonariuszami w stosunku służby w jednostkach organizacyjnych podległych lub
nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych może być
przedłużony dodatkowo przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych o czas
pełnienia służby poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
5a. W uzasadnionych przypadkach, innych niż określone w ust. 1, 2 i 5, zgodę na
dodatkowe przedłużenie okresu trwania szkolenia specjalizacyjnego, w stosunku do
lekarzy będących funkcjonariuszami w stosunku służby w jednostkach
organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych albo zatrudnionych na podstawie umowy o pracę albo umowy
cywilnoprawnej, albo pełniących służbę w podmiocie leczniczym utworzonym przez
ministra właściwego do spraw wewnętrznych, może wyrazić minister właściwy do
spraw wewnętrznych.
5b. Informacje o przedłużeniu lekarzowi okresu szkolenia specjalizacyjnego są
umieszczane w SMK przez właściwe podmioty, z dodatkowym wskazaniem:
1) okresu przedłużenia;
2) imienia (imion) i nazwiska osoby, której przedłużenie dotyczy;
3) przedmiotu rozstrzygnięcia;
4) rodzaju rozstrzygnięcia;
5) organu przedłużającego.
5c. Zgoda, o której mowa w ust. 3–5a, na wniosek lekarza złożony nie później
niż w terminie 30 dni od dnia rozwiązania umowy zawartej na okres trwania szkolenia
specjalizacyjnego może być wydana również po dniu rozwiązania tej umowy. Okres
niezbędny do wydania zgody zalicza się do okresu trwania szkolenia
specjalizacyjnego.
6. Lekarz lub właściwy podmiot ma obowiązek poinformować właściwy organ,
o którym mowa w art. 16c ust. 1, o planowanej przez lekarza nieobecności,
w szczególności z powodów, o których mowa w ust. 1, 2, 4–5, trwającej dłużej niż
3 miesiące.
7. Wojewoda posiadający informację o nieobecności, o której mowa w ust. 6, lub
innej nieobecności lekarza trwającej dłużej niż 3 miesiące może skierować na okres
tej nieobecności innego lekarza, zakwalifikowanego do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego, do odbywania tego szkolenia w podmiocie prowadzącym szkolenie
specjalizacyjne, biorąc pod uwagę możliwość odbycia przez niego części lub całości
programu specjalizacji oraz możliwość wykorzystania miejsc szkoleniowych.
8. Skierowania, o którym mowa w ust. 7, dokonuje się za pomocą SMK.
9. Za zgodą kierownika specjalizacji lekarz odbywający specjalizację w trybie
rezydenckim i pozarezydenckim może wnioskować do kierownika podmiotu
prowadzącego szkolenie specjalizacyjne o skrócenie okresu przedłużenia, o którym
mowa w ust. 1–3, z wyłączeniem orzeczeń lekarskich o niezdolności do pracy
z powodu choroby, nie więcej niż o 30 dni kalendarzowych. Kierownik podmiotu
niezwłocznie informuje ministra właściwego do spraw zdrowia o skróceniu okresu
przedłużenia.

Art. 16m. 1. Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne pod kierunkiem lekarza
zatrudnionego na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej albo
wykonującego zawód na podstawie stosunku służby w podmiocie prowadzącym
szkolenie specjalizacyjne, wyznaczonego przez kierownika tego podmiotu, zwanego
dalej „kierownikiem specjalizacji”.
1a. Kierownik specjalizacji, z zastrzeżeniem ust. 1d, otrzymuje dodatek do
wynagrodzenia w wysokości 500 zł miesięcznie brutto w przypadku nadzorowania
szkolenia jednego lekarza szkolącego się pod jego kierunkiem albo 1000 zł
miesięcznie brutto w przypadku nadzorowania szkolenia więcej niż jednego lekarza
szkolącego się pod jego kierunkiem, z wyłączeniem okresu nieobecności, o którym
mowa w art. 16l ust. 1, 2 i 4. W przypadku skierowania do odbycia modułu
podstawowego dodatek do wynagrodzenia otrzymuje lekarz pełniący funkcję
kierownika specjalizacji w jednostce uprawnionej do prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego w module podstawowym. Nie nalicza się dodatku do
wynagrodzenia za okres dłuższy niż 30 kolejnych dni braku sprawowania przez
kierownika specjalizacji bezpośredniego nadzoru nad lekarzem odbywającym
szkolenie specjalizacyjne.
1b. Środki przeznaczone na finansowanie dodatku, o którym mowa w ust. 1a, są
przekazywane z budżetu państwa z części pozostającej w dyspozycji wojewody na
podstawie umowy zawartej między wojewodą a kierownikiem podmiotu
prowadzącego szkolenie specjalizacyjne. Umowa ta określa wysokość i przeznaczenie
środków oraz sposób ich rozliczania.
1c. Środki przeznaczone na finansowanie dodatku, o którym mowa w ust. 1a,
kierownik podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne przekazuje na podstawie
umowy, o której mowa w ust. 1, zawartej z kierownikiem specjalizacji albo lekarzem
pełniącym funkcję kierownika specjalizacji w jednostkach uprawnionych do szkolenia
specjalizacyjnego w module podstawowym.
1d. Minister Obrony Narodowej może finansować kierownikowi specjalizacji
albo lekarzowi pełniącemu funkcję kierownika specjalizacji dodatek, o którym mowa
w ust. 1a, z budżetu państwa, z części pozostającej w jego dyspozycji. Środki
przeznaczone na ten cel są przekazywane na podstawie umowy zawartej między
Ministrem Obrony Narodowej a kierownikiem podmiotu prowadzącego szkolenie
specjalizacyjne. Umowa ta określa wysokość i przeznaczenie środków oraz sposób ich
rozliczania.
1e. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może finansować kierownikowi
specjalizacji albo lekarzowi pełniącemu funkcję kierownika specjalizacji dodatek,
o którym mowa w ust. 1a, z budżetu państwa, z części pozostającej w jego dyspozycji.
Środki przeznaczone na ten cel są przekazywane na podstawie umowy zawartej między ministrem właściwym do spraw wewnętrznych a kierownikiem podmiotu
prowadzącego szkolenie specjalizacyjne. Umowa ta określa wysokość i przeznaczenie
środków oraz sposób ich rozliczania.
2. Kierownikiem specjalizacji może być lekarz posiadający II stopień
specjalizacji lub tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny będącej przedmiotem
szkolenia specjalizacyjnego, a w uzasadnionych przypadkach w pokrewnej dziedzinie
medycyny.
3. Lekarz odbywa staż kierunkowy pod kierunkiem lekarza posiadającego II
stopień specjalizacji lub tytuł specjalisty w danej dziedzinie medycyny wyznaczonego
przez kierownika jednostki realizującej staż kierunkowy, który wyraził zgodę na
pełnienie tej funkcji, zwanego dalej „kierownikiem stażu”.
4. Kierownik specjalizacji oraz kierownik stażu mogą prowadzić jednocześnie
szkolenie specjalizacyjne nie więcej niż trzech lekarzy, a w uzasadnionych potrzebami
kadrowymi przypadkach, za zgodą konsultanta krajowego w danej dziedzinie
medycyny – czterech lekarzy.
5. Kierownik specjalizacji jednocześnie może dodatkowo kierować stażem
kierunkowym nie więcej niż dwóch lekarzy.
6. Kierownik specjalizacji jest odpowiedzialny za ustalanie i przekazanie
lekarzowi, w szczególności za pomocą SMK, rocznych szczegółowych planów
szkolenia specjalizacyjnego, obejmujących w szczególności miejsce odbywania staży
kierunkowych w sposób zapewniający realizację programu specjalizacji, w terminie
miesiąca od dnia rozpoczęcia kolejnego roku odbywanego szkolenia
specjalizacyjnego, w uzgodnieniu z kierownikiem podmiotu prowadzącego szkolenie
specjalizacyjne. Kierownik specjalizacji niezwłocznie odnotowuje każdą zmianę
w rocznym szczegółowym planie szkolenia specjalizacyjnego. Roczne szczegółowe
plany szkolenia specjalizacyjnego oraz jego zmiany są zamieszczane w SMK.
6a. Kierownik specjalizacji niezwłocznie potwierdza realizację przez lekarza
poszczególnych elementów szkolenia specjalizacyjnego za pomocą SMK,
w szczególności przez potwierdzanie wpisów uzupełnianych na bieżąco przez lekarza w EKS.
7. Kierownik specjalizacji sprawuje nadzór nad realizacją programu specjalizacji
przez lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne. W ramach sprawowanego
nadzoru kierownik specjalizacji, a w odniesieniu do pkt 2–4 lekarz kierujący stażem
kierunkowym:
1) ustala, za pomocą SMK, szczegółowy plan szkolenia specjalizacyjnego;
1a) weryfikuje roczny plan szkolenia specjalizacyjnego zgodnie z aktualizacją
programu, o której mowa w art. 16f ust. 4, w zakresie, w jakim nie został on
zrealizowany przez lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne;
2) konsultuje i ocenia proponowane i wykonywane przez lekarza badania
diagnostyczne i ich interpretację, rozpoznania choroby, sposoby leczenia,
rokowania i zalecenia dla pacjenta;
3) prowadzi nadzór nad wykonywaniem przez lekarza zabiegów diagnostycznych,
leczniczych i rehabilitacyjnych objętych programem specjalizacji do czasu
nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich wykonywania;
4) uczestniczy w wykonywanym przez lekarza zabiegu operacyjnym albo
stosowanej metodzie leczenia lub diagnostyki stwarzającej podwyższone ryzyko
dla pacjenta, do czasu nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich
wykonywania lub stosowania;
5) wystawia opinię zawodową, w tym dotyczącą uzdolnień i predyspozycji
zawodowych, umiejętności manualnych, stosunku do pacjentów
i współpracowników, zdolności organizacyjnych i umiejętności pracy w zespole;
6) wnioskuje odpowiednio do wojewody, Ministra Obrony Narodowej albo
ministra właściwego do spraw wewnętrznych o przerwanie szkolenia
specjalizacyjnego przez lekarza, który nie realizuje programu specjalizacji;
7) wnioskuje odpowiednio do wojewody, Ministra Obrony Narodowej albo
ministra właściwego do spraw wewnętrznych o przedłużenie czasu trwania
szkolenia specjalizacyjnego;
8) potwierdza, za pomocą SMK, zrealizowanie rocznych planów szkolenia
specjalizacyjnego oraz całości szkolenia specjalizacyjnego zgodnie z programem
specjalizacji.
7a. W przypadku nieobecności kierownika specjalizacji zadanie określone
w ust. 7 pkt 8 wykonuje kierownik jednostki akredytowanej prowadzącej szkolenie
specjalizacyjne.
7b. Kierownik podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne monitoruje
zgodność odbywanego przez lekarza w tym podmiocie szkolenia specjalizacyjnego
z zakresem programu specjalizacji w danej dziedzinie medycyny.
8. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, po uzyskaniu pozytywnej opinii
kierownika specjalizacji, może wystąpić do dyrektora CMKP z wnioskiem o uznanie
za równoważne ze zrealizowaniem elementów programu specjalizacji stażu
szkoleniowego, obejmującego szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz
wykonanie zabiegów lub procedur medycznych, a także staży kierunkowych lub
kursów szkoleniowych odbytych za granicą lub w kraju, w podmiotach prowadzących
szkolenie specjalizacyjne, i ewentualne skrócenie okresu odbywanego szkolenia
specjalizacyjnego, jeżeli okres od dnia ich ukończenia do dnia rozpoczęcia przez
lekarza szkolenia specjalizacyjnego nie jest dłuższy niż 5 lat.
9. (uchylony)
10. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, po uzyskaniu pozytywnej
opinii kierownika specjalizacji, może wystąpić do dyrektora CMKP z wnioskiem
o uznanie do okresu odbywania szkolenia specjalizacyjnego, stażu szkoleniowego,
obejmującego szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonanie zabiegów
lub procedur medycznych, a także staży kierunkowych lub kursów szkoleniowych
zrealizowanych za granicą w okresie aktualnie odbywanego szkolenia
specjalizacyjnego.
11. Lekarz będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej, a także lekarz
zatrudniony w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra
Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej,
odbywający specjalizację, po uzyskaniu opinii kierownika specjalizacji oraz
konsultanta krajowego w danej dziedzinie lub dziedzinach medycyny związanych
z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny
i pokoju, może wystąpić do dyrektora CMKP z wnioskiem o uznanie części okresu
odbywania specjalizacji w zakresie odpowiedniego modułu, w przypadku gdy pełnił
służbę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że charakter tej
służby, w tym uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie zabiegów
i procedur medycznych, odpowiadał właściwemu programowi specjalizacji.
12. Dyrektor CMKP na podstawie opinii powołanego przez siebie zespołu może
uznać, w drodze decyzji, staże i kursy, o których mowa w ust. 8, za równoważne ze
zrealizowaniem części programu specjalizacji i skrócić lekarzowi okres odbywania
tego szkolenia o okres wskazany w opinii zespołu, jednak nie więcej niż o ½ okresu
trwania szkolenia specjalizacyjnego lub modułów, o których mowa w art. 16 ust. 2.
13. Dyrektor CMKP na podstawie opinii powołanego przez siebie zespołu może
uznać, w drodze decyzji, staże i kursy, o których mowa w ust. 8 i 10, za równoważne
ze zrealizowaniem części programu specjalizacji.
13a. Decyzje, o których mowa w ust. 12 i 13, zamieszcza się w SMK
i dodatkowo podaje w nim:
1) datę decyzji;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
3) przedmiot decyzji;
4) rodzaj rozstrzygnięcia;
5) organ wydający decyzję.
13b. W decyzjach, o których mowa w ust. 12 i 13, określa się liczbę dni
roboczych wraz z proporcjonalną liczbą dni urlopu wypoczynkowego dla tego okresu,
o którą ulega skróceniu szkolenie specjalizacyjne, z zastrzeżeniem art. 16ma.
14. W skład zespołu, o którym mowa w ust. 12 i 13, wchodzą:
1) konsultant krajowy właściwy dla danej dziedziny medycyny albo odpowiednio
konsultant krajowy w dziedzinie lub dziedzinach medycyny związanych z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny i pokoju lub konsultant wojskowej służby zdrowia;
2) kierownik specjalizacji;
3) przedstawiciel towarzystwa naukowego lub instytutu badawczego właściwych
dla danej dziedziny medycyny;
4) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający tytuł specjalisty w danej
dziedzinie medycyny i stopień naukowy doktora habilitowanego.
15. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne może zostać skierowany przez:
1) wojewodę do pracy przy zwalczaniu epidemii na podstawie art. 47 ustawy z dnia
5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych
u ludzi do podmiotu, w którym odbywa szkolenie specjalizacyjne albo do innego
podmiotu, albo
2) pracodawcę do realizacji innych zadań niż wynikające z umowy, na podstawie
której odbywa szkolenie specjalizacyjne, jeżeli nie zostanie wydana decyzja,
o której mowa w pkt 1.
16. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, który został skierowany na
podstawie ust. 15 do wykonywania pracy innej niż wynikająca z umowy, na podstawie
której odbywa szkolenie specjalizacyjne, wykonuje pracę pod nadzorem lekarza
specjalisty wyznaczonego przez kierownika jednostki, do której został skierowany.
Lekarz specjalista nadzorujący pracę lekarza w trakcie szkolenia specjalizacyjnego
nabywa odpowiednie uprawnienia kierownika specjalizacji, o których mowa w ust. 7.
17. Na wniosek lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne dyrektor CMKP
może uznać, w drodze decyzji, okres, w którym lekarz ten nie realizował programu
specjalizacji, za równoważny z realizowaniem tego programu, jeżeli w okresie tym
realizował zadania, o których mowa w ust. 15.
18. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, któremu odwołano kurs
specjalizacyjny w związku ze stanem zagrożenia epidemicznego lub stanem epidemii,
jest zwolniony z obowiązku realizacji tego kursu, jeżeli:
1) realizacja tego kursu wymaga przedłużenia szkolenia specjalizacyjnego o okres
dłuższy niż 3 miesiące oraz
2) zrealizował wszystkie inne kursy objęte programem specjalizacji.
18a. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, który w związku ze stanem
zagrożenia epidemicznego lub stanem epidemii nie może realizować szkolenia
specjalizacyjnego w sposób zgodny z programem szkolenia specjalizacyjnego, jest
zwolniony z obowiązku wykonania i udokumentowania procedur medycznych
objętych danym programem szkolenia specjalizacyjnego, jeżeli:
1) do wykonania danej procedury w liczbie przewidzianej w programie
specjalizacji konieczne jest przedłużenie szkolenia specjalizacyjnego oraz
2) kierownik specjalizacji potwierdzi w EKS, że lekarz posiada umiejętność
wykonywania danej procedury, oraz
3) wykonał daną procedurę co najmniej w liczbie stanowiącej połowę liczby,
w jakiej procedura ta powinna być wykonana zgodnie z programem szkolenia
specjalizacyjnego.
19. Przepisy ust. 15–18a stosuje się odpowiednio do lekarza będącego
żołnierzem w czynnej służbie wojskowej.
20. Lekarz, któremu kierownik specjalizacji zaliczył szkolenie specjalizacyjne,
zawiadamia, w terminie 7 dni od dnia zaliczenia szkolenia, kierownika jednostki
szkolącej oraz właściwego wojewodę, Ministra Obrony Narodowej albo ministra
właściwego do spraw wewnętrznych o zakończeniu tego szkolenia.
21. EKS lekarza, który zakończył szkolenie specjalizacyjne i któremu kierownik
specjalizacji zaliczył szkolenie specjalizacyjne, przekazuje się, za pomocą SMK, do
właściwego wojewody, Ministra Obrony Narodowej albo ministra właściwego do
spraw wewnętrznych w terminie 30 dni od dnia zaliczenia szkolenia.

Art. 16ma. Skrócenie okresu odbywania szkolenia specjalizacyjnego
spełniającego minimalne wymogi kształcenia określone w przepisach Unii
Europejskiej nie może obejmować więcej niż 1/2 minimalnego czasu trwania danego
programu specjalizacji określonego w przepisach Unii Europejskiej.

Art. 16n. 1. Lekarzowi, który posiada tytuł specjalisty uzyskany poza terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, niepodlegający uznaniu za równoważny na podstawie
przepisów, o których mowa w art. 16a i 16b, minister właściwy do spraw zdrowia
uznaje tytuł specjalisty za równoważny z tytułem specjalisty w Rzeczypospolitej
Polskiej, jeżeli zostały spełnione łącznie następujące warunki:
1) lekarz posiada prawo wykonywania zawodu na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) czas trwania szkolenia specjalizacyjnego odbytego za granicą odpowiada
czasowi trwania szkolenia specjalizacyjnego określonemu w programie
specjalizacji w Rzeczypospolitej Polskiej;
3) program specjalizacji w zakresie wymaganej wiedzy teoretycznej oraz
umiejętności praktycznych, sposób potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności
odpowiada w istotnych elementach określonemu programowi specjalizacji
w Rzeczypospolitej Polskiej;
4) sposób i tryb złożenia egzaminu lub innej formy potwierdzenia uzyskanej wiedzy
i umiejętności odpowiada złożeniu przez lekarza PES w Rzeczypospolitej
Polskiej.
1a. Dyrektor CMKP wykonuje w imieniu ministra właściwego do spraw zdrowia
zadania tego ministra w odniesieniu do czynności określonych w ust. 4a i 8 jako organ
prowadzący postępowanie.
2. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, występuje z wnioskiem o uznanie tytułu
specjalisty do ministra właściwego do spraw zdrowia, za pośrednictwem dyrektora
CMKP. Dyrektor CMKP informuje ministra właściwego do spraw zdrowia
o wpłynięciu tego wniosku.
3. Do wniosku dołącza się oryginał albo kopię poświadczoną za zgodność
z oryginałem:
1) prawa wykonywania zawodu;
2) dokumentu potwierdzającego uprawnienie do wykonywania zawodu lekarza
w kraju, w którym lekarz uzyskał tytuł specjalisty;
3) dokumentu o nadaniu tytułu specjalisty;
4) dokumentu zawierającego informacje o miejscu odbycia szkolenia
specjalizacyjnego, czasie jego trwania i programie specjalizacji;
5) dokumentu zawierającego informacje o sposobie i trybie złożenia egzaminu lub
innej formie potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych;
6) dokumentu zawierającego informacje o miejscu, czasie trwania i rodzaju
czynności zawodowych wykonywanych po uzyskaniu tytułu specjalisty.
4. Wniosek podlega weryfikacji pod kątem kompletności złożonych
dokumentów dokonywanej przez CMKP oraz ocenie merytorycznej dokonywanej
przez zespół ekspertów powołany przez dyrektora CMKP.
4a. W przypadku stwierdzenia niekompletności wniosku dyrektor CMKP wzywa
wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie wskazanym w wezwaniu, pod
rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. O pozostawieniu wniosku bez
rozpoznania dyrektor CMKP informuje ministra właściwego do spraw zdrowia.
5. W skład zespołu, o którym mowa w ust. 4, wchodzą lekarze posiadający tytuł
specjalisty w danej dziedzinie medycyny:
1) konsultant krajowy właściwy dla danej dziedziny medycyny lub jego
przedstawiciel albo odpowiednio konsultant krajowy w dziedzinie lub
dziedzinach medycyny związanych z realizacją zadań państwa związanych
wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny i pokoju lub konsultant
wojskowej służby zdrowia;
2) dwaj lekarze posiadający tytuł naukowy lub stopień naukowy doktora
habilitowanego;
3) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający co najmniej stopień
naukowy doktora habilitowanego;
4) przedstawiciel towarzystwa naukowego lub instytutu badawczego właściwych
dla danej dziedziny medycyny.
6. Zespół zbiera się w miarę potrzeby, nie rzadziej jednak niż raz na kwartał,
chyba że nie został złożony żaden wniosek.
7. Jeżeli na podstawie przedstawionych przez lekarza dokumentów zespół
stwierdzi, że czas trwania szkolenia lub formy nabywania wiedzy i umiejętności
praktycznych nie odpowiadają w istotnych elementach programowi specjalizacji
w danej specjalności w Rzeczypospolitej Polskiej, ocena merytoryczna wydawana
przez zespół jest negatywna albo zawiera wskazanie do odbycia stażu
uzupełniającego, z uwzględnieniem czasu trwania i zakresu merytorycznego tego
stażu oraz wskazaniem podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne, w którym
staż uzupełniający powinien być odbyty.
8. Na podstawie oceny merytorycznej dyrektor CMKP w terminie 14 dni wydaje
opinię, która wraz z aktami jest niezwłocznie przekazywana do ministra właściwego
do spraw zdrowia.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia, w drodze decyzji, uznaje albo odmawia
uznania tytułu specjalisty uzyskanego za granicą za równoważny z tytułem specjalisty
w Rzeczypospolitej Polskiej.
10. W przypadku gdy ocena merytoryczna zawiera wskazanie do odbycia stażu
uzupełniającego, dyrektor CMKP kieruje lekarza do odbycia tego stażu,
z uwzględnieniem czasu trwania i zakresu merytorycznego tego stażu oraz
wskazaniem podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne, w którym staż
uzupełniający powinien być odbyty, z uwzględnieniem miejsca zamieszkania
wnioskodawcy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
11. Staż uzupełniający nie może trwać dłużej niż 3 lata.
12. Lekarz odbywa staż uzupełniający w ramach płatnego urlopu szkoleniowego,
umowy o pracę na czas określony w celu odbycia stażu uzupełniającego albo umowy
cywilnoprawnej o odbycie stażu uzupełniającego, zawartej ze wskazanym podmiotem
prowadzącym szkolenie specjalizacyjne, na warunkach określonych w umowie.
13. Staż uzupełniający kończy się uzyskaniem opinii zawodowej, wystawionej
przez kierownika właściwej komórki organizacyjnej podmiotu prowadzącego
szkolenie specjalizacyjne, którą przekazuje się niezwłocznie do dyrektora CMKP.
14. Po otrzymaniu opinii zawodowej, o której mowa w ust. 13, dyrektor CMKP
w terminie 7 dni przekazuje tę opinię wraz z aktami sprawy do ministra właściwego
do spraw zdrowia. Na podstawie opinii zawodowej minister właściwy do spraw
zdrowia wydaje decyzję, w której uznaje tytuł specjalisty za równoważny z tytułem
specjalisty w Rzeczypospolitej Polskiej albo odmawia uznania tego tytułu.
15. Decyzje, o których mowa w ust. 9 i 14, zamieszcza się w SMK i dodatkowo
podaje w nim:
1) datę decyzji;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
3) obywatelstwo osoby, której decyzja dotyczy;
4) państwo uzyskania tytułu specjalisty;
5) przedmiot decyzji;
6) rodzaj rozstrzygnięcia;
7) organ wydający decyzję.

Art. 16o. 1. Lekarz nie może realizować lub kontynuować szkolenia
specjalizacyjnego w przypadku:
1) zawieszenia prawa wykonywania zawodu lekarza albo zakazu wykonywania
zawodu lekarza;
2) ograniczenia lekarza w wykonywaniu określonych czynności medycznych,
objętych programem specjalizacji;
3) niepodjęcia przez lekarza szkolenia specjalizacyjnego w okresie 3 miesięcy od
dnia wskazanego jako dzień rozpoczęcia tego szkolenia na skierowaniu
wystawionym przez organ kierujący do odbycia szkolenia, z przyczyn leżących
po stronie lekarza;
4) zaprzestania przez lekarza odbywania szkolenia specjalizacyjnego;
5) przerwania lekarzowi szkolenia specjalizacyjnego na wniosek kierownika
specjalizacji po uzyskaniu opinii właściwego konsultanta wojewódzkiego
w danej dziedzinie medycyny lub konsultanta krajowego w danej dziedzinie
medycyny lub dziedzinach medycyny związanych z realizacją zadań państwa
związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny i pokoju oraz
właściwej okręgowej izby lekarskiej;
6) upływu okresu, w którym był obowiązany ukończyć szkolenie specjalizacyjne;
7) nieprzedłożenia dokumentu „Prawo wykonywania zawodu lekarza” albo „Prawo
wykonywania zawodu lekarza dentysty” w okresie miesiąca od dnia wydania
zaświadczenia, o którym mowa w art. 16c ust. 18.
1a. Przez zaprzestanie przez lekarza odbywania szkolenia specjalizacyjnego,
o którym mowa w ust. 1 pkt 4, należy rozumieć faktyczne zaprzestanie przez lekarza
realizacji programu specjalizacji, zgodnie z rocznym szczegółowym planem szkolenia
specjalizacyjnego, o którym mowa w art. 16m ust. 6, lub nieuzupełnianie wpisów, za
pomocą SMK, w EKS przez lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne,
w okresie 12 miesięcy od dnia dokonania ostatniego wpisu, z przyczyn leżących po
stronie lekarza.
2. Właściwy podmiot jest obowiązany do powiadomienia za pomocą SMK
odpowiednio wojewody, Ministra Obrony Narodowej albo ministra właściwego do
spraw wewnętrznych o zaistnieniu okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1–5.
3. (uchylony)
4. Odpowiednio wojewoda, Minister Obrony Narodowej albo minister właściwy
do spraw wewnętrznych wydaje decyzję o skreśleniu lekarza z rejestru lekarzy
odbywających szkolenie specjalizacyjne, zwanego dalej „rejestrem”, na podstawie:
1) powiadomienia przez właściwy podmiot o zaistnieniu okoliczności, o których
mowa w ust. 1 pkt 1–4, lub informacji o zaistnieniu okoliczności, o których
mowa w ust. 1 pkt 1–4, przez inne uprawnione podmioty;
2) wniosku kierownika specjalizacji o przerwanie szkolenia specjalizacyjnego po
uzyskaniu przez wojewodę, Ministra Obrony Narodowej albo ministra
właściwego do spraw wewnętrznych opinii właściwego konsultanta
wojewódzkiego w danej dziedzinie medycyny lub konsultanta w danej
dziedzinie medycyny lub dziedzinach medycyny związanych z realizacją zadań
państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju w czasie wojny i pokoju
oraz właściwej okręgowej izby lekarskiej;
3) informacji potwierdzających zaistnienie okoliczności, o których mowa
w ust. 1 pkt 6 i 7, z przyczyn leżących po stronie lekarza.
5. Decyzję, o której mowa w ust. 4, zamieszcza się w SMK i dodatkowo podaje w nim:
1) datę decyzji;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
3) przedmiot decyzji;
4) rodzaj rozstrzygnięcia;
5) organ wydający decyzję.
6. Do decyzji, o której mowa w ust. 4, stosuje się przepisy ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego. O decyzji podmioty,
o których mowa w ust. 4, powiadamiają lekarza również na piśmie.

Art. 16oa. 1. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w danej dziedzinie
medycyny ma obowiązek:
1) realizowania szkolenia specjalizacyjnego, w tym pełnienia dyżurów
medycznych, zgodnie z programem specjalizacji, o którym mowa w art. 16f ust. 3;
2) utrzymywania stałej współpracy z kierownikiem specjalizacji;
3) udzielania świadczeń opieki zdrowotnej pod nadzorem kierownika specjalizacji
lub innego lekarza specjalisty właściwego ze względu na zakres udzielanych
świadczeń zdrowotnych do czasu wydania opinii przez kierownika specjalizacji
o możliwości samodzielnego udzielania przez niego świadczeń zdrowotnych lub
po zaliczeniu PEM;
4) bieżącego wypełniania EKS.
2. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w danej dziedzinie medycyny
ma prawo do:
1) udzielania samodzielnie świadczeń zdrowotnych po uzyskaniu pisemnej
pozytywnej opinii kierownika specjalizacji lub kierownika stażu, w tym do:
a) samodzielnego stosowania metod diagnostycznych i leczniczych,
b) wydawania zleceń lekarskich,
c) wydawania skierowań na badania laboratoryjne oraz inne badania
diagnostyczne,
d) prowadzenia dokumentacji medycznej,
e) udzielania informacji o stanie zdrowia pacjenta,
f) zlecania wykonania czynności pielęgnacyjnych,
g) stwierdzania zgonu,
h) wystawiania recept,
i) wydawania orzeczeń lekarskich,
j) pełnienia dyżurów medycznych;
2) płatnego urlopu szkoleniowego, o którym mowa w art. 16h ust. 2 pkt 2, 3 i 5,
art. 16pc i art. 16s ust. 2;
3) samokształcenia realizowanego w ramach szkolenia specjalizacyjnego
w wymiarze określonym w programie szkolenia specjalizacyjnego;
4) doskonalenia zawodowego.

Art. 16p. 1. Rejestr jest prowadzony przez CMKP, za pomocą SMK,
z wykorzystaniem danych niezwłocznie zamieszczanych w SMK bezpośrednio przez
wojewodów, Ministra Obrony Narodowej i ministra właściwego do spraw
wewnętrznych.
2. Rejestr jest prowadzony w systemie ewidencyjno-informatycznym, według
określonego układu danych:
1) numer wpisu do rejestru składający się z ciągu kolejnych znaków:
a) dwucyfrowy symbol województwa będący pierwszym członem
identyfikatora jednostek podziału terytorialnego określonego w przepisach
wydanych na podstawie art. 49 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r.
o statystyce publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 649, 730 i 2294),
b) czteroznakowy kod specjalizacji, zgodnie z wykazem kodów specjalizacji
określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 8 ust. 2,
c) siedmiocyfrowy numer „Prawa wykonywania zawodu lekarza” albo „Prawa
wykonywania zawodu lekarza dentysty”;
2) imię (imiona) i nazwisko lekarza;
3) adres miejsca zamieszkania lekarza;
4) miejsce i data urodzenia w przypadku lekarza cudzoziemca;
5) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwa i numer dokumentu oraz kraj wydania;
6) obywatelstwo (obywatelstwa);
7) numer prawa wykonywania zawodu;
8) numer seryjny, data i podmiot wydający dokument prawa wykonywania zawodu;
9) posiadane specjalizacje oraz rok ich uzyskania;
10) numer i data decyzji ministra właściwego do spraw zdrowia w sprawie wyrażenia
zgody na odbywanie specjalizacji przez lekarza cudzoziemca;
11) tryb odbywania i zasady finansowania szkolenia specjalizacyjnego odbywanego
przez lekarza cudzoziemca;
12) data postępowania kwalifikacyjnego oraz wynik uzyskany w postępowaniu
kwalifikacyjnym;
13) data skierowania do odbywania szkolenia specjalizacyjnego oraz nazwa organu
kierującego;
14) numer karty szkolenia specjalizacyjnego albo EKS;
15) nazwa i adres jednostki organizacyjnej oraz nazwa komórki organizacyjnej,
w której jest odbywane szkolenie specjalizacyjne, oraz numer księgi rejestrowej
w rejestrze podmiotów wykonujących działalność leczniczą;
16) imię (imiona) i nazwisko kierownika specjalizacji, posiadana specjalizacja
i zajmowane stanowisko oraz numer prawa wykonywania zawodu;
17) planowane daty rozpoczęcia i zakończenia szkolenia specjalizacyjnego oraz
rzeczywiste daty rozpoczęcia i zakończenia szkolenia specjalizacyjnego;
18) data przedłużenia albo skrócenia szkolenia specjalizacyjnego i okres, o jaki
szkolenie to zostało przedłużone albo skrócone, oraz informacja o kursach
zaliczonych w związku z decyzją, o której mowa w art. 16 ust. 7 lub art. 16m
ust. 12 lub 13;
19) informacja o zrealizowanych przez lekarza kursach objętych programem
specjalizacji, z podaniem nazwy i numeru kursu, daty rozpoczęcia i zakończenia
kursu oraz imienia (imion) i nazwiska, a także posiadanej specjalizacji
kierownika naukowego kursu specjalizacyjnego;
20) informacja o wariancie programu, według którego lekarz odbywa szkolenie
specjalizacyjne;
21) data i wynik PES w zakresie uzyskanej specjalizacji;
22) adnotacje dotyczące przeniesienia się lekarza w celu odbywania szkolenia
specjalizacyjnego z obszaru innego województwa, przyczyny przeniesienia,
nazwa jednostki organizacyjnej, w której lekarz odbywał dotychczas szkolenie
specjalizacyjne, tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego, nazwisko i imię
dotychczasowego kierownika specjalizacji, dotychczasowy okres trwania
szkolenia specjalizacyjnego;
23) adnotacje dotyczące zmiany trybu odbywania szkolenia specjalizacyjnego;
24) adnotacja dotycząca wykreślenia lekarza z rejestru.
3. Użytkownikami rejestru są:
1) wojewodowie;
2) minister właściwy do spraw zdrowia;
3) Minister Obrony Narodowej;
4) minister właściwy do spraw wewnętrznych;
5) Minister Sprawiedliwości.
4. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, jest jawny dla podmiotów, które wykażą
interes prawny.
5. Do rejestru, o którym mowa w ust. 1, stosuje się art. 15 ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem Obrony
Narodowej oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) sposób i tryb przekazywania danych, o których mowa w ust. 2,
2) szczegółowy sposób prowadzenia rejestru oraz sposób udostępniania danych
wpisanych do rejestru – mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa danych
oraz funkcjonalności prowadzonego rejestru.

Art. 16r. 1. Podmioty, o których mowa w ust. 2, dokonują weryfikacji formalnej
odbycia szkolenia specjalizacyjnego zgodnie z programem specjalizacji lekarza, który
uzyskał potwierdzenie zrealizowania szkolenia specjalizacyjnego zgodnie
z programem specjalizacji przez kierownika specjalizacji.
2. Podmiotami weryfikującymi odbycie szkolenia specjalizacyjnego zgodnie
z programem specjalizacji są:
1) wojewoda właściwy ze względu na obszar województwa, na terenie którego
wnioskodawca odbywał szkolenie specjalizacyjne;
2) Minister Obrony Narodowej – w przypadku wnioskodawców będących
żołnierzami w czynnej służbie wojskowej, a także zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym i nadzorowanym przez Ministra Obrony Narodowej
albo komórce lub jednostce organizacyjnej mu podległej;
3) minister właściwy do spraw wewnętrznych lub wyznaczona przez niego komórka
organizacyjna – w przypadku wnioskodawców pełniących służbę lub
zatrudnionych w podmiotach leczniczych utworzonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
3. Podmioty, o których mowa w ust. 2, dokonują weryfikacji oraz zwracają się,
za pomocą SMK, do konsultantów wojewódzkich w danej dziedzinie medycyny
o merytoryczną weryfikację, czy wnioskodawca odbył szkolenie specjalizacyjne
zgodnie z programem specjalizacji, w terminie 14 dni od dnia uzyskania przez lekarza
potwierdzenia przez kierownika specjalizacji zrealizowania szkolenia
specjalizacyjnego zgodnie z programem specjalizacji. Konsultant wojewódzki
dokonuje merytorycznej weryfikacji, za pomocą SMK, w terminie 14 dni od dnia
otrzymania wystąpienia danego podmiotu. W przypadku braku konsultanta
wojewódzkiego lub w przypadku, kiedy konsultant wojewódzki pełni jednocześnie
funkcję kierownika specjalizacji, merytorycznej weryfikacji dokonuje konsultant
krajowy w danej dziedzinie medycyny. Wojewoda może zwrócić się o dodatkową
merytoryczną weryfikację do konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny.
4. W przypadku wnioskodawców będących żołnierzami w czynnej służbie
wojskowej, a także zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym
i nadzorowanym przez Ministra Obrony Narodowej albo komórce lub jednostce
organizacyjnej mu podległej, właściwy konsultant, o którym mowa w ust. 3, przed
dokonaniem weryfikacji, o której mowa w ust. 3, może zwrócić się o opinię do
właściwego konsultanta krajowego w dziedzinie lub dziedzinach medycyny
związanych z realizacją zadań państwa związanych wyłącznie z obronnością kraju
w czasie wojny i pokoju.
5. W przypadku niezrealizowania przez wnioskodawcę programu specjalizacji
konsultant, o którym mowa w ust. 3, za pomocą SMK, wskazuje brakujące elementy
programu specjalizacji.
6. Podmioty, o których mowa w ust. 2, niezwłocznie po uzyskaniu informacji od
konsultanta, o którym mowa w ust. 3:
1) potwierdzają zakończenie szkolenia specjalizacyjnego;
2) w przypadku, o którym mowa w ust. 5, odmawiają potwierdzenia zakończenia
szkolenia specjalizacyjnego oraz kierują do zrealizowania brakującego elementu
programu specjalizacji i przedłużają okres szkolenia w trybie pozarezydenckim
o czas niezbędny do realizacji tego elementu, uwzględniając okres przerwy
wynikającej z procedury weryfikacji realizacji programu specjalizacji.
7. Podmioty, o których mowa w ust. 2, zawiadamiają wnioskodawcę
o rozstrzygnięciu, o którym mowa w ust. 6, za pomocą SMK. O odmowie
potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego podmioty, o których mowa
w ust. 2, powiadamiają wnioskodawcę również na piśmie. Do doręczenia
powiadomienia na piśmie przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
8. W przypadku odmowy potwierdzenia zakończenia szkolenia
specjalizacyjnego, wnioskodawca, w terminie 14 dni od dnia doręczenia
rozstrzygnięcia, o którym mowa w ust. 6, może zwrócić się do podmiotu, o którym
mowa w ust. 2, o weryfikację rozstrzygnięcia.
9. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, podmioty, o których mowa w ust. 2,
dokonują weryfikacji formalnej odbycia przez lekarza szkolenia specjalizacyjnego
zgodnie z programem specjalizacji, po zrealizowaniu brakującego elementu programu
specjalizacji i potwierdzeniu tego przez kierownika specjalizacji w EKS. Przepisy
ust. 5–8 stosuje się odpowiednio.
10. Do lekarza, który uzyskał decyzję o dopuszczeniu do PES, wydaną zgodnie
z art. 16 ust. 7 albo ust. 9, nie stosuje się przepisów ust. 1–9.
11. Lekarz, który zakończył szkolenie specjalizacyjne i uzyskał potwierdzenie
zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, albo uzyskał decyzję, o której mowa
w art. 16 ust. 7 albo 9, zachowuje uprawnienia, o których mowa w art. 16oa
ust. 2 pkt 1 i 4, w okresie 5 lat od dnia potwierdzenia zakończenia szkolenia
specjalizacyjnego albo od dnia wydania takiej decyzji.
12. Podmioty, o których mowa w ust. 2, informują dyrektora CEM, za pomocą
SMK, o potwierdzeniu zakończenia szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza.

Art. 16ra. 1. Lekarz może złożyć wniosek o zaliczenie PES w całości albo
w części, jeżeli złożył z wynikiem pozytywnym egzamin organizowany przez
europejskie towarzystwo naukowe, który przez ministra właściwego do spraw zdrowia został uznany za równoważny z zaliczeniem z wynikiem pozytywnym PES w całości albo w części.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia,
wykaz egzaminów organizowanych przez europejskie towarzystwa naukowe, których
złożenie z wynikiem pozytywnym jest równoważne z zaliczeniem z wynikiem
pozytywnym PES w całości albo w części, oraz wykaz dokumentów potwierdzających
złożenie takich egzaminów, mając na względzie zakres tematyczny tych egzaminów
oraz konieczność przedstawienia pełnej informacji o egzaminach organizowanych
przez europejskie towarzystwa naukowe.
3. Lekarz może uzyskać uznanie egzaminu organizowanego przez europejskie
towarzystwo naukowe za równoważny z zaliczeniem z wynikiem pozytywnym PES
w całości albo w części po uzyskaniu potwierdzenia zakończenia szkolenia
specjalizacyjnego. Przepisy art. 16r stosuje się odpowiednio.
4. Lekarz, po uzyskaniu potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego,
w celu uznania egzaminu organizowanego przez europejskie towarzystwo naukowe za
równoważny z zaliczeniem z wynikiem pozytywnym PES w całości albo w części
składa wniosek do dyrektora CEM. W przypadku określenia przez ministra
właściwego do spraw zdrowia na podstawie ust. 2 wykazu dokumentów
potwierdzających złożenie takich egzaminów, do wniosku dołącza dokumenty
wskazane w przepisach wydanych na podstawie ust. 2. Dokumenty te przedstawia się
w oryginale albo w kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem.
5. Dyrektor CEM weryfikuje dokumenty, o których mowa w ust. 4, pod
względem formalnym oraz rozstrzyga o tym, czy są spełnione przesłanki, o których
mowa w ust. 3, pozwalające na uznanie egzaminu organizowanego przez europejskie
towarzystwo naukowe za równoważny z całością albo częścią PES. W przypadku
stwierdzenia spełnienia przesłanek pozwalających na uznanie egzaminu
organizowanego przez europejskie towarzystwo naukowe za równoważny z całością
PES, dyrektor CEM wydaje dyplom potwierdzający uzyskanie tytułu specjalisty.
W przypadku stwierdzenia spełnienia przesłanek pozwalających na uznanie egzaminu
organizowanego przez europejskie towarzystwo naukowe za równoważny z częścią
PES, dyrektor CEM wydaje zaświadczenie potwierdzające takie uznanie. Dyrektor
CEM odmawia uznania egzaminu organizowanego przez europejskie towarzystwo
naukowe za równoważny z całością albo częścią PES w drodze decyzji. Przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
6. Lekarz nie może uzyskać uznania egzaminu organizowanego przez
europejskie towarzystwo naukowe za równoważny z zaliczeniem z wynikiem
pozytywnym PES w całości albo w części, jeżeli złożył z wynikiem pozytywnym PES
odpowiednio w całości albo w części.
7. Lekarz nie może przystąpić do PES w całości albo w części, jeżeli uzyskał
uznanie egzaminu organizowanego przez europejskie towarzystwo naukowe za
równoważny z zaliczeniem z wynikiem pozytywnym PES odpowiednio w całości albo w części.
8. Do spraw, o których mowa w ust. 6 i 7, stosuje się art. 105 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
9. Dyrektor CEM informuje o rozstrzygnięciu w sprawie uznania egzaminu
organizowanego przez europejskie towarzystwo naukowe za równoważny
z zaliczeniem z wynikiem pozytywnym PES w całości albo w części, za pomocą SMK
i dodatkowo podaje w nim:
1) datę rozstrzygnięcia;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której rozstrzygnięcie dotyczy;
3) przedmiot rozstrzygnięcia;
4) rodzaj rozstrzygnięcia;
5) organ wydający rozstrzygnięcie.

Art. 16rb. 1. Lekarz, który ukończył przedostatni rok szkolenia
specjalizacyjnego albo który uzyskał potwierdzenie zakończenia szkolenia
specjalizacyjnego, o którym mowa w art. 16r ust. 6 pkt 1, oraz lekarz, który uzyskał
decyzję, o której mowa w art. 16 ust. 7 albo 9, mogą wystąpić do dyrektora CEM
z wnioskiem o przystąpienie do PES.
1a. Kierownik specjalizacji potwierdza ukończenie przedostatniego roku
szkolenia specjalizacyjnego i wydaje, za pomocą SMK, zgodę na przystąpienie do PES.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące dane:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania;
3) adres do korespondencji oraz numer telefonu i adres poczty elektronicznej, jeżeli
wnioskodawca takie posiada;
4) wskazanie jednostki, w której wnioskodawca odbywał szkolenie specjalizacyjne,
jeżeli dotyczy;
5) datę wydania decyzji oraz organ wydający decyzję, o której mowa
w art. 16 ust. 7 albo ust. 9, jeżeli wnioskodawca taką posiada;
6) nazwę uczelni, którą wnioskodawca ukończył;
7) informacje o posiadanym prawie wykonywania zawodu: jego numer, data
wydania i organ wydający;
8) imię i nazwisko oraz tytuł zawodowy lub stopień naukowy, lub tytuł naukowy
kierownika specjalizacji;
9) wskazanie podmiotu, o którym mowa w art. 16r ust. 2;
10) wskazanie dziedziny, w jakiej wnioskodawca zamierza składać PES;
11) wskazanie części PES, do której zamierza przystąpić wnioskodawca;
12) informację o posiadanej specjalizacji;
13) datę i numer zaświadczenia o uznaniu egzaminu organizowanego przez
europejskie towarzystwo naukowe za równoważny z częścią PES, jeżeli dotyczy.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się za pomocą SMK.
4. Opłata, o której mowa w art. 16t ust. 1, jest wnoszona na rachunek bankowy
wskazany przez CEM, podany za pomocą SMK w trakcie składania wniosku,
o którym mowa w ust. 1. Opłata powinna być uiszczona niezwłocznie po złożeniu
wniosku, nie później niż w terminie 5 dni od upływu terminu składania wniosków,
o którym mowa w ust. 5. W przypadku niewniesienia opłaty, o której mowa w art. 16t
ust. 1, albo wniesienia jej w wysokości niższej niż należna, dyrektor CEM wzywa
wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych, za pomocą SMK lub za pomocą
środków komunikacji elektronicznej pod adresem poczty elektronicznej wskazanym
przez wnioskodawcę we wniosku, o którym mowa w ust. 2. Przepisu art. 64 ustawy
z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się.
W przypadku nieuzupełnienia braków formalnych w terminie 7 dni od skierowania
wezwania dotknięty nim wniosek traktuje się jako niezłożony. O konsekwencji tej
dyrektor CEM informuje w wezwaniu do uzupełnienia braków formalnych.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się w terminie do dnia 31 lipca
każdego roku dla sesji jesiennej albo do dnia 31 grudnia każdego roku dla sesji wiosennej. Do terminu zgłoszenia nie stosuje się przepisów art. 58–60 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego. W przypadku awarii
SMK trwającej dłużej niż godzinę, uniemożliwiającej złożenie wniosku w okresie
tygodnia przed upływem odpowiednich terminów, terminy te przedłuża się o czas
trwania awarii od momentu usunięcia awarii. Przedłużenie następuje z urzędu przez
operatora systemu.
6. Dyrektor CEM zawiadamia wnioskodawcę o miejscu i terminie egzaminu
oraz nadanym numerze kodowym. Zawiadomienie jest przekazywane za pomocą
SMK lub środków komunikacji elektronicznej na adres poczty elektronicznej
wskazany przez wnioskodawcę we wniosku, o którym mowa w ust. 1, nie później niż
14 dni przed terminem danego egzaminu.
7. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
minister właściwy do spraw zdrowia może zmienić terminy, o których mowa w ust. 5.
W przypadku nieustania okoliczności będących przyczyną zmiany terminów minister
właściwy do spraw zdrowia dokonuje ponownej zmiany tych terminów, jednak łączny
okres przesunięcia danego terminu nie może być dłuższy niż 5 miesięcy. Do tych
terminów nie stosuje się przepisów art. 58–60 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego. Informację o zmianie tych terminów
minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza na swojej stronie internetowej.

Art. 16rc. 1. CEM organizuje PES dwa razy do roku w miejscach ustalonych
przez dyrektora CEM.
2. PES dla każdej specjalności jest składany w formie egzaminu testowego
i egzaminu ustnego, w kolejności tych egzaminów ustalonej przez dyrektora CEM,
obejmujących zakres odbytego szkolenia specjalizacyjnego, ze szczególnym
uwzględnieniem procedur diagnostycznych i leczniczych, z wyłączeniem
wykonywania inwazyjnych zabiegów i procedur medycznych.
3. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw zdrowia może, na
wniosek dyrektora CEM, wyrazić zgodę na odstąpienie od przeprowadzenia egzaminu
testowego PES dla wszystkich lekarzy dopuszczonych do PES w danej dziedzinie
w określonej sesji egzaminacyjnej, z zachowaniem egzaminu ustnego, albo
zdecydować o przeprowadzeniu PES jeden raz w roku – z zachowaniem wszystkich
jego części, w jednej z sesji egzaminacyjnych.
3a. Jeżeli w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu
epidemii przeprowadzenie egzaminu testowego albo ustnego PES nie będzie możliwe
ze względu na bezpieczeństwo osób biorących udział w tym egzaminie, minister
właściwy do spraw zdrowia może w trakcie sesji egzaminacyjnej podjąć decyzję
o odstąpieniu od przeprowadzenia egzaminu testowego albo ustnego PES w danej
dziedzinie w tej sesji z zachowaniem wyłącznie jednej z form PES.
3b. Komunikat o odstąpieniu od przeprowadzenia egzaminu testowego albo
ustnego PES, o których mowa w ust. 3a, zamieszcza się na stronie internetowej urzędu
obsługującego ministra właściwego do spraw zdrowia oraz na stronie internetowej CEM.
4. Testy i pytania testowe opracowuje i ustala CEM w porozumieniu
z konsultantem krajowym właściwym dla danej dziedziny medycyny, a w przypadku
braku takiego konsultanta – w dziedzinie pokrewnej lub jego przedstawicielem
odrębnie dla każdej dziedziny medycyny oraz na każdą sesję egzaminacyjną.
5. Testy, pytania i zadania egzaminacyjne są opracowywane, przetwarzane,
dystrybuowane i przechowywane w sposób uniemożliwiający dostęp do nich przez
osoby inne niż uczestniczące w ich opracowywaniu, przetwarzaniu, dystrybuowaniu
i przechowywaniu, przeprowadzające PES lub sprawujące nadzór nad ich prowadzeniem.
6. Testy i pytania testowe oraz zadania i pytania egzaminu ustnego PES mogą
być udostępnione wyłącznie osobie przystępującej do tego egzaminu, na jej wniosek,
po ich wykorzystaniu w PES. Dyrektor CEM udostępnia testy i pytania testowe
w drodze ich okazania w siedzibie CEM. Zakazane jest wynoszenie poza siedzibę CEM
udostępnianych testów i pytań testowych oraz ich reprodukowanie, kopiowanie
jakąkolwiek techniką lub przepisywanie. W przypadku naruszenia tego zakazu
udostępnianie zostaje przerwane. Przebieg udostępniania może być monitorowany za
pomocą urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk.
7. Udostępnieniu na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 r.
o dostępie do informacji publicznej podlegają wyłącznie pytania testowe wraz
z poprawnymi odpowiedziami wykorzystane na potrzeby PES, po upływie 5 lat od dnia
przeprowadzenia tego egzaminu.

Art. 16s. 1. (uchylony)
2. Lekarzowi przysługuje urlop szkoleniowy w wymiarze 6 dni na
przygotowanie się i przystąpienie do PES. Za czas urlopu szkoleniowego lekarz
zachowuje prawo do wynagrodzenia.
3. Egzamin testowy wchodzący w skład PES polega na rozwiązaniu 120 pytań
zawierających pięć wariantów odpowiedzi, z których tylko jeden jest prawidłowy.
Lekarz może wybrać tylko jedną odpowiedź. Za każdą prawidłową odpowiedź lekarz
uzyskuje 1 punkt. W przypadku braku odpowiedzi albo zaznaczenia więcej niż jednej
odpowiedzi punkty nie są przyznawane.
3a. Zdający PES w danym terminie może wnieść w trakcie egzaminu albo
bezpośrednio po jego zakończeniu, przed opuszczeniem sali egzaminacyjnej,
merytoryczne zastrzeżenie do pytania testowego wykorzystanego podczas tego PES.
Zastrzeżenie składa się do dyrektora CEM na formularzu, którego wzór opracowuje
CEM. W przypadku uznania zgłoszonego zastrzeżenia, zadanie testowe objęte
zastrzeżeniem jest pomijane przy ustalaniu wyniku egzaminu testowego w stosunku
do wszystkich zdających, co odpowiednio obniża liczbę możliwych do uzyskania
punktów. Punkty za zadania unieważnione nie są przyznawane.
4. Część testową PES uważa się za zaliczoną z wynikiem pozytywnym po
uzyskaniu przez lekarza co najmniej 60% możliwej do uzyskania maksymalnej liczby punktów.
4a. Przebieg PES może być dokumentowany za pomocą urządzeń rejestrujących
obraz i dźwięk, o czym osoby przystępujące do egzaminu informuje się
w zawiadomieniu o egzaminie lub bezpośrednio przed rozpoczęciem egzaminu.
4b. Test jest rozwiązywany przez zdającego samodzielnie. Podczas zdawania
PES zdający nie może korzystać z żadnych pomocy naukowych i dydaktycznych,
a także nie może korzystać z urządzeń służących do kopiowania oraz przekazywania
i odbioru informacji. Naruszenie tego zakazu lub rozwiązywanie testu
niesamodzielnie stanowi podstawę zdyskwalifikowania zdającego, co jest
równoważne z uzyskaniem przez niego wyniku negatywnego.
4c. W przypadku stwierdzenia, w trakcie egzaminu, naruszenia zakazu, o którym
mowa w ust. 4b, lub rozwiązywania testu niesamodzielnie, przewodniczący zespołu egzaminacyjnego, o którym mowa w art. 16u ust. 5, dokonuje dyskwalifikacji zdającego i odnotowuje dyskwalifikację wraz ze wskazaniem jej przyczyny oraz godziną przerwania egzaminu testowego w protokole egzaminacyjnym.
4d. W przypadku stwierdzenia, po zakończeniu egzaminu, na podstawie analizy
obrazów zarejestrowanych za pomocą urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk,
o których mowa w ust. 4a, że zdający naruszył zakaz, o którym mowa w ust. 4b, lub
rozwiązał test niesamodzielnie, przewodniczący Państwowej Komisji
Egzaminacyjnej, o której mowa w art. 16u ust. 1, dokonuje dyskwalifikacji zdającego
i odnotowuje dyskwalifikację wraz ze wskazaniem jej przyczyny w protokole
egzaminacyjnym.
4e. W przypadku, o którym mowa w ust. 4d, o dyskwalifikacji dyrektor CEM
zawiadamia na piśmie zdyskwalifikowanego. Informację o dyskwalifikacji dyrektor
CEM zamieszcza również w SMK.
4f. O dyskwalifikacji dyrektor CEM zawiadamia właściwego:
1) okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej, jeżeli lekarz lub lekarz
dentysta jest członkiem okręgowej izby lekarskiej;
2) okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej wojskowej izby
lekarskiej, jeżeli lekarz lub lekarz dentysta jest członkiem wojskowej izby
lekarskiej.
4g. Osoba zdyskwalifikowana nie może przystąpić do PES w kolejnej najbliższej
sesji egzaminacyjnej od dnia dyskwalifikacji.
5. (uchylony)
6. Lekarz może składać PES po okazaniu dokumentu potwierdzającego jego
tożsamość.
7. Przy składaniu przez lekarza egzaminu ustnego może być obecny kierownik
specjalizacji jako obserwator.
7a. W uzasadnionych przypadkach, związanych z wystąpieniem zwiększonego
zagrożenia epidemicznego lub innych okoliczności zagrażających bezpieczeństwu
osób uczestniczących w PES, dyrektor CEM w porozumieniu z przewodniczącym
właściwej PKE może zdecydować, że egzamin ustny PES zostanie przeprowadzony
za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej umożliwiających jednoczesny
udział zdającego i wszystkich członków zespołu egzaminacyjnego, zwany dalej
„zdalnym PES”.
7b. Zdalny PES może być przeprowadzony w siedzibie CEM albo w innym
miejscu wskazanym przez dyrektora CEM w porozumieniu z przewodniczącym
zespołu egzaminacyjnego.
7c. Wojewoda jest obowiązany do współpracy z dyrektorem CEM przy
organizacji i przeprowadzaniu zdalnego PES.
7d. W trakcie całego czasu trwania zdalnego PES zdający znajduje się pod
bezpośrednim nadzorem pracownika CEM, przewodniczącego zespołu
egzaminacyjnego albo przedstawiciela właściwego wojewody. Do przedstawiciela
wojewody stosuje się art. 16u ust. 7 pkt 1 i ust. 8.
7e. Oprogramowanie służące do przeprowadzenia zdalnego PES jest
udostępniane i konfigurowane przez CEM. Przebieg zdalnego PES jest rejestrowany.
7f. Zdający jest widziany i słyszany przez wszystkich członków zespołu
egzaminacyjnego bezpośrednio lub za pomocą środków komunikacji, o których mowa
w ust. 7a.
7g. Do zdalnego PES stosuje się odpowiednio przepis ust. 8, z zastrzeżeniem że
członkowie zespołu egzaminacyjnego, podczas całego egzaminu, są widziani
i słyszani za pomocą środków komunikacji, o których mowa w ust. 7a. W przypadku
zdalnego PES członkowie zespołu egzaminacyjnego składają ustne oświadczenia
dotyczące wystawionych przez nich ocen. Oświadczenia te są rejestrowane za pomocą
środków komunikacji, o których mowa w ust. 7a, lub, jeżeli nie ma takiej możliwości,
za pomocą oprogramowania dostępnego na stacjach roboczych członków zespołu
egzaminacyjnego.
8. Egzamin przeprowadza się w obecności co najmniej trzech członków komisji,
o której mowa w art. 16u ust. 1.
9. PES przeprowadza się zgodnie z regulaminem porządkowym ustalonym przez
dyrektora CEM i zatwierdzonym przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
10. W razie rażących uchybień formalnych w przeprowadzeniu PES lub
nieprzewidzianych sytuacji mających wpływ na przeprowadzenie PES dyrektor CEM,
na wniosek członka zespołu egzaminacyjnego, zdającego albo z urzędu, unieważnia
PES w całości albo w części, w danym terminie dla danej dziedziny, dla
poszczególnych albo wszystkich zdających.
11. Unieważnienie PES w całości albo w części następuje wobec osoby, która
przystąpiła do egzaminu, a nie była do tego uprawniona. Przepisu ust. 19 nie stosuje
się.
12. Dyrektor CEM podejmuje rozstrzygnięcie w sprawie unieważnienia PES
w całości albo jego części w terminie 14 dni od dnia powzięcia informacji
o przyczynach uzasadniających unieważnienie.
13. O rozstrzygnięciu, o którym mowa w ust. 10, dyrektor CEM zawiadamia na
piśmie osobę, która złożyła wniosek, o którym mowa w ust. 10.
14. Komunikat o rozstrzygnięciu, o którym mowa w ust. 10, dyrektor CEM
zamieszcza na stronie internetowej CEM, a lekarzowi, którego egzamin został
unieważniony, przekazuje rozstrzygnięcie w SMK.
15. Zdający, który wystąpił z wnioskiem, oraz lekarz, któremu unieważniono
PES w całości albo w części, w terminie 7 dni od dnia zamieszczenia informacji
o unieważnieniu w SMK może złożyć na piśmie albo za pośrednictwem ePUAP
odwołanie do ministra właściwego do spraw zdrowia. Odwołanie składa się za
pośrednictwem dyrektora CEM. Dyrektor CEM przekazuje odwołanie wraz ze swoim
stanowiskiem ministrowi właściwemu do spraw zdrowia w terminie 7 dni od dnia
otrzymania odwołania.
16. Minister właściwy do spraw zdrowia wydaje ostateczne rozstrzygnięcie
w terminie 7 dni od dnia otrzymania odwołania.
17. Do rozstrzygnięć i postępowania, o których mowa w ust. 10–16, nie stosuje
się przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego, z wyjątkiem przepisów dotyczących wyłączenia pracownika
i organu, pełnomocnictw, sposobu obliczania terminów, wydawania
uwierzytelnionych odpisów lub kopii akt sprawy oraz sprostowań.
18. Unieważnienie PES w całości albo w części powoduje, że traktuje się
odpowiednio PES w całości albo jego część jako niebyłą.
19. Unieważniony egzamin jest powtarzany w terminie nie dłuższym niż
3 miesiące od dnia, w którym rozstrzygnięcie o unieważnieniu stało się ostateczne.
W przypadku unieważnienia całości PES wszystkie jego części odbywają się
w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące od dnia, w którym rozstrzygnięcie
o unieważnieniu stało się ostateczne.

Art. 16t. 1. W przypadku zgłoszenia do PES po raz trzeci i kolejny lekarz ponosi
opłatę w wysokości nie wyższej niż 25% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w sektorze przedsiębiorstw bez wypłaty nagród z zysku za ubiegły rok, ogłaszanego,
w drodze obwieszczenia, przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w
Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
2. Opłatę, o której mowa w ust. 1, pobiera dyrektor CEM.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa.
4. (uchylony)
4a. Z opłaty, o której mowa w ust. 1, za kolejne zgłoszenie do PES może zostać
zwolniony lekarz, który w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub
stanu epidemii mimo zgłoszenia się do PES nie przystąpił do tego egzaminu.
4b. W celu uzyskania zwolnienia z opłaty, o którym mowa w ust. 4a, lekarz
w terminie 70 dni od dnia, w którym odbył się PES, do którego miał przystąpić, składa
do dyrektora CEM wniosek o zwolnienie z opłaty za kolejne zgłoszenie do PES.
4c. Do terminu, o którym mowa w ust. 4b, nie stosuje się przepisów art. 58–60
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
5. Lekarz może przystąpić do PES w okresie 5 lat od dnia potwierdzenia
zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, o którym mowa w art. 16r ust. 6 pkt 1, albo
od dnia wydania decyzji, o której mowa w art. 16 ust. 7 albo 9.

Art. 16u. 1. PES jest przeprowadzany przez Państwową Komisję
Egzaminacyjną, zwaną dalej „PKE”.
2. Przewodniczącego i członków PKE powołuje i odwołuje dyrektor CEM
spośród osób zaproponowanych przez konsultanta krajowego właściwego dla danej
dziedziny medycyny, towarzystwo naukowe właściwe dla danej dziedziny medycyny
oraz Naczelną Radę Lekarską.
3. W skład PKE wchodzą lekarze specjaliści w dziedzinie medycyny objętej PES
lub, w uzasadnionych przypadkach, w pokrewnej dziedzinie medycyny:
1) przedstawiciel lub przedstawiciele konsultanta krajowego właściwego dla danej
dziedziny medycyny;
2) przedstawiciel lub przedstawiciele towarzystw naukowych właściwych dla danej
dziedziny medycyny;
3) przedstawiciel lub przedstawiciele Naczelnej Rady Lekarskiej.
4. Do członków PKE stosuje się odpowiednio art. 14b ust. 3 i 6–9.
5. Dyrektor CEM, w celu przeprowadzenia PES w ustalonych miejscach
i terminach, wyznacza spośród członków PKE zespoły egzaminacyjne. Zespół
egzaminacyjny składa się co najmniej z trzech członków PKE, z zachowaniem
reprezentacji podmiotów wymienionych w ust. 3.
6. Do zadań PKE lub wydzielonego spośród jej członków zespołu
egzaminacyjnego należy:
1) przekazanie CEM kart testowych po przeprowadzeniu egzaminu testowego,
z zachowaniem tajności procedury;
2) dokonywanie oceny egzaminu ustnego;
3) przekazanie CEM oceny PES oraz innej dokumentacji związanej
z przeprowadzonym PES, nie później niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia
PES.
7. Członkom PKE albo zespołu egzaminacyjnego przeprowadzającego dany PES
przysługuje odpowiednio:
1) wynagrodzenie za udział w pracach tego zespołu, w wysokości nie wyższej niż
500 złotych dla przewodniczącego i nie wyższej niż 300 złotych dla członka;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze
kraju;
3) zwolnienie od pracy w dniu posiedzenia PKE albo zespołu egzaminacyjnego, bez
zachowania prawa do wynagrodzenia w przypadku organizowania PES w dniu
roboczym.
8. Szczegółowy tryb wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 7 pkt 1,
oraz zwrotu kosztów, o których mowa w ust. 7 pkt 2, określa, w drodze zarządzenia,
dyrektor CEM.

Art. 16w. 1. CEM ustala wyniki PES i zamieszcza w SMK, a w zakresie
egzaminu testowego publikuje je także na swojej stronie internetowej. Wynik PES nie
stanowi decyzji w rozumieniu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego.
2. Lekarz, który nie przystąpił do PES w wyznaczonym terminie albo uzyskał
wynik negatywny z PES, może przystąpić do PES w kolejnej sesji egzaminacyjnej.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, lekarz składa do dyrektora CEM
wniosek, o którym mowa w art. 16rb ust. 1. Przepisy art. 16rb ust. 2–6 stosuje się
odpowiednio.
4. Za wynik pozytywny PES uznaje się uzyskanie pozytywnych wyników z obu
jego części, o których mowa w art. 16rc ust. 2.
5. W przypadku gdy PES w danej sesji egzaminacyjnej składa się z egzaminu
testowego i egzaminu ustnego oraz gdy dyrektor CEM ustalił, zgodnie z art. 16rc
ust. 2, że jako pierwszy jest przeprowadzany egzamin testowy, warunkiem
przystąpienia do egzaminu ustnego jest złożenie z wynikiem pozytywnym egzaminu
testowego. Wynik pozytywny z części PES jest uznawany w kolejnych sześciu sesjach
egzaminacyjnych po sesji, w której został uzyskany. W przypadku nieuzyskania
wyniku pozytywnego z jednej części PES albo nieprzystąpienia do części PES
w ustalonym terminie, lekarz może przystąpić w innej sesji egzaminacyjnej tylko do
tej części PES.
6. Oceną końcową PES jest ocena wynikająca ze średniej arytmetycznej ocen
z egzaminu testowego i ustnego.
7. Lekarzowi, który złożył PES z wynikiem pozytywnym, dyrektor CEM po
uzyskaniu potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, o którym mowa
w art. 16r ust. 6 pkt 1, albo po uzyskaniu decyzji, o której mowa w art. 16 ust. 7 albo
9, wydaje dyplom PES w terminie 30 dni od dnia otrzymania kompletnej
dokumentacji egzaminacyjnej od PKE.
8. Dokumentacja dotycząca szkolenia specjalizacyjnego lekarza, która nie jest
gromadzona w SMK, jest przechowywana przez właściwe podmioty, o których mowa
w art. 16r ust. 2, a kopia dyplomu PES jest przechowywana przez CEM, zgodnie
z art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym
i archiwach.
9. Wyniki PES dyrektor CEM udostępnia za pomocą SMK organom, o których
mowa w art. 16c ust. 8, uczelniom w zakresie ich absolwentów, jednostkom
akredytowanym w zakresie lekarzy, którzy odbywali w nich szkolenie
specjalizacyjne, oraz Naczelnej Radzie Lekarskiej.
10. Na wniosek lekarza, który złożył PES, dyrektor CEM wydaje, odpłatnie,
duplikat albo odpis dyplomu albo dokonuje wymiany dyplomu PES. Opłata za te czynności wynosi 50 zł. Opłaty nie wnosi się, w przypadku gdy wymiana wynika z błędu CEM.

Art. 16x. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii
Naczelnej Rady Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb i sposób przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla lekarzy oraz
punktowe kryteria kwalifikacji tych lekarzy do odbywania szkolenia
specjalizacyjnego, mając na celu konieczność zapewnienia obiektywności i
przejrzystości postępowania kwalifikacyjnego,
2) szczegółowy sposób odbywania szkolenia specjalizacyjnego, w tym przez lekarzy
posiadających I lub II stopień specjalizacji lub tytuł specjalisty,
3) formy specjalistycznego szkolenia teoretycznego i praktycznego oraz sposoby ich
prowadzenia,
4) szczegółowy sposób zgłaszania się i tryb dopuszczania do PES,
5) szczegółowy sposób i tryb składania PES oraz ustalania jego wyników,
5a) szczegółowy tryb unieważniania pytań testowych,
5b) wysokość wynagrodzenia dla członków i przewodniczącego PKE albo zespołu
egzaminacyjnego, o którym mowa w art. 16u ust. 7 pkt 1,
5c) wysokość i sposób uiszczania opłaty, o której mowa w art. 16t ust. 1,
6) tryb powoływania PKE,
7) wzór oświadczenia, o którym mowa w art. 14b ust. 8, dla członków PKE,
8) tryb uznawania stażu szkoleniowego, staży kierunkowych lub kursów
szkoleniowych odbytych za granicą lub w kraju za równoważne ze
zrealizowaniem elementów określonych w danym programie specjalizacji
i ewentualne skrócenie szkolenia specjalizacyjnego,
9) sposób i tryb uzyskania potwierdzenia posiadania umiejętności praktycznych
określonych programem specjalizacji
– uwzględniając zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych niezbędnych
do wykonywania zawodu w zakresie określonej dziedziny medycyny, zgodnie
z wymogami współczesnej wiedzy medycznej;
10) wzory dokumentów potwierdzających realizację programu specjalizacji i jego
ukończenia, uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowego przebiegu
programu specjalizacji;
11) tryb uznawania dorobku zawodowego i naukowego w nowej dziedzinie medycyny
nieobjętej systemem szkolenia specjalizacyjnego za równoważny z odbytym
szkoleniem specjalizacyjnym, w tym kryteria oceny dorobku zawodowego
i naukowego,
12) tryb uznawania dorobku zawodowego i naukowego lekarzy posiadających
stopień naukowy doktora habilitowanego za równoważny z odbytym szkoleniem
specjalizacyjnym, w tym kryteria oceny dorobku zawodowego i naukowego
– uwzględniając zakres szkolenia odbytego w kraju lub za granicą,
13) tryb wydawania przez dyrektora CEM duplikatu lub odpisu dyplomu PES oraz
sposób uiszczania opłaty za wydanie duplikatu lub odpisu dyplomu PES,
14) tryb dokonywania przez dyrektora CEM korekty dyplomu PES oraz sposób
uiszczania opłaty za dokonanie korekty dyplomu,
15) wzór dokumentu, o którym mowa w art. 19g ust. 7, potwierdzającego ukończenie
kursu,
16) wysokość wynagrodzenia za wykonywanie czynności kontrolnych, o którym
mowa w art. 19i ust. 12 pkt 1
– mając na celu zapewnienie sprawnej realizacji zadań przez CEM, zapewnienie
przejrzystości dokumentu, o którym mowa w art. 19g ust. 7 oraz uwzględniając nakład
pracy związany z przeprowadzaniem czynności kontrolnych.
2. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia, po zasięgnięciu opinii Wojskowej Rady Lekarskiej, określi, w drodze
rozporządzenia, regulamin postępowania kwalifikacyjnego, tryb i sposób odbywania
szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza będącego żołnierzem w czynnej służbie
wojskowej, a także pełniącego służbę lub zatrudnionego w podmiocie leczniczym, dla
którego podmiotem tworzącym i nadzorującym jest Minister Obrony Narodowej, oraz
wzory dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 10, uwzględniając konieczność
zapewnienia prawidłowego przebiegu i specyfikę szkolenia specjalizacyjnego lekarza
będącego żołnierzem w czynnej służbie wojskowej oraz pełniącego służbę lub
zatrudnionego w podmiocie leczniczym, dla którego podmiotem tworzącym jest
Minister Obrony Narodowej.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej,
określi, w drodze rozporządzenia, tryb i sposób odbywania szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza będącego funkcjonariuszem w stosunku służby w jednostkach organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych albo zatrudnionego na podstawie umowy o pracę
albo umowy cywilnoprawnej, albo pełniącego służbę w podmiocie leczniczym,
utworzonym przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, oraz wzory
dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 10, uwzględniając konieczność zapewnienia
prawidłowego przebiegu i specyfikę szkolenia specjalizacyjnego lekarza będącego
funkcjonariuszem w stosunku służby w jednostkach organizacyjnych podległych lub
nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych albo
zatrudnionego na podstawie umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej, albo
pełniącego służbę w podmiocie leczniczym, utworzonym przez ministra właściwego do
spraw wewnętrznych.
4. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej, określi, w drodze
rozporządzenia, tryb i sposób odbywania szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza
będącego funkcjonariuszem Służby Więziennej lub zatrudnionego w podmiocie
leczniczym, utworzonym przez Ministra Sprawiedliwości lub organy Służby
Więziennej, oraz wzory dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 10, uwzględniając
konieczność zapewnienia prawidłowego przebiegu i specyfikę szkolenia
specjalizacyjnego lekarza będącego funkcjonariuszem Służby Więziennej lub
zatrudnionego w podmiocie leczniczym, utworzonym przez Ministra Sprawiedliwości
lub organy Służby Więziennej.

Ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty art. 16

DODAJ