Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa określa:
1) zasady ruchu na drogach publicznych, w strefach zamieszkania oraz w strefach
ruchu;
2) zasady i warunki dopuszczenia pojazdów do tego ruchu, a także działalność
właściwych organów i podmiotów w tym zakresie;
3) wymagania w stosunku do innych uczestników ruchu niż kierujący pojazdami;
4) zasady i warunki kontroli ruchu drogowego.
2. Przepisy ustawy stosuje się również do ruchu odbywającego się poza
miejscami wymienionymi w ust. 1 pkt 1, w zakresie:
1) koniecznym dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa osób;
2) wynikającym ze znaków i sygnałów drogowych.
3. Zadania samorządu województwa, o których mowa w art. 75aa–75ac,
art. 140g ust. 2, art. 140i i art. 140k, stanowią zadania z zakresu administracji
rządowej.

art. 2. więcej Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) droga – wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi
dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych
znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju
pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt;
1a) droga publiczna – drogę w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2068, z późn. zm.);
1b) droga wewnętrzna – drogę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych;
2) droga twarda – drogę z jezdnią o nawierzchni bitumicznej, betonowej,
kostkowej, klinkierowej lub brukowcowej oraz z płyt betonowych lub kamienno-
-betonowych, jeżeli długość nawierzchni przekracza 20 m; inne drogi są drogami
gruntowymi;
3) autostrada – drogę dwujezdniową, oznaczoną odpowiednimi znakami
drogowymi, na której nie dopuszcza się ruchu poprzecznego, przeznaczoną tylko
do ruchu pojazdów samochodowych, z wyłączeniem czterokołowca, które na
równej, poziomej jezdni mogą rozwinąć prędkość co najmniej 40 km/h, w tym
również w razie ciągnięcia przyczep;
4) droga ekspresowa – drogę dwu- lub jednojezdniową, oznaczoną odpowiednimi
znakami drogowymi, na której skrzyżowania występują wyjątkowo,
przeznaczoną tylko do ruchu pojazdów samochodowych, z wyłączeniem czterokołowca;
5) droga dla rowerów – drogę lub jej część przeznaczoną do ruchu rowerów,
oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi; droga dla rowerów jest
oddzielona od innych dróg lub jezdni tej samej drogi konstrukcyjnie lub za
pomocą urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego;
5a) pas ruchu dla rowerów – część jezdni przeznaczoną do ruchu rowerów w jednym
kierunku, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi;
5b) śluza dla rowerów – część jezdni na wlocie skrzyżowania na całej szerokości
jezdni lub wybranego pasa ruchu przeznaczona do zatrzymania rowerów w celu
zmiany kierunku jazdy lub ustąpienia pierwszeństwa, oznaczona odpowiednimi
znakami drogowymi;
6) jezdnia – część drogi przeznaczoną do ruchu pojazdów; określenie to nie dotyczy
torowisk wydzielonych z jezdni;
7) pas ruchu – każdy z podłużnych pasów jezdni wystarczający do ruchu jednego
rzędu pojazdów wielośladowych, oznaczony lub nieoznaczony znakami
drogowymi;
8) pobocze – część drogi przyległą do jezdni, która może być przeznaczona do
ruchu pieszych lub niektórych pojazdów, postoju pojazdów, jazdy wierzchem lub
pędzenia zwierząt;
9) chodnik – część drogi przeznaczoną do ruchu pieszych;
10) skrzyżowanie – przecięcie się w jednym poziomie dróg mających jezdnię, ich
połączenie lub rozwidlenie, łącznie z powierzchniami utworzonymi przez takie
przecięcia, połączenia lub rozwidlenia; określenie to nie dotyczy przecięcia,
połączenia lub rozwidlenia drogi twardej z drogą gruntową, z drogą stanowiącą
dojazd do obiektu znajdującego się przy drodze lub z drogą wewnętrzną;
10a) szkoda istotna – szkodę w zakresie elementów układu nośnego, hamulcowego
lub kierowniczego pojazdu mającą wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego,
kwalifikującą pojazd do dodatkowego badania technicznego i stwierdzoną przez
Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny lub przez zakład ubezpieczeń
w związku z otrzymanym zgłoszeniem szkody z tytułu zawartej umowy
ubezpieczenia, o którym mowa w dziale II w grupach 3 i 10 załącznika do
ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej
i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 381, 730 i 2217);
11) przejście dla pieszych – powierzchnię jezdni, drogi dla rowerów lub torowiska
przeznaczoną do przechodzenia przez pieszych, oznaczoną odpowiednimi
znakami drogowymi;
12) przejazd dla rowerzystów – powierzchnię jezdni lub torowiska przeznaczoną do
przejeżdżania przez rowerzystów, oznaczoną odpowiednimi znakami
drogowymi;
13) przystanek – miejsce zatrzymywania się pojazdów transportu publicznego,
oznaczone odpowiednimi znakami drogowymi;
14) tunel – budowlę na drodze, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi;
15) obszar zabudowany – obszar oznaczony odpowiednimi znakami drogowymi;
16) strefa zamieszkania – obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na
którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy
oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi;
16a) strefa ruchu – obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który
wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi;
17) uczestnik ruchu – pieszego, kierującego, a także inne osoby przebywające
w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze;
18) pieszy – osobę znajdującą się poza pojazdem na drodze i niewykonującą na niej
robót lub czynności przewidzianych odrębnymi przepisami; za pieszego uważa
się również osobę prowadzącą, ciągnącą lub pchającą rower, motorower,
motocykl, wózek dziecięcy, podręczny lub inwalidzki, osobę poruszającą się
w wózku inwalidzkim, a także osobę w wieku do 10 lat kierującą rowerem pod
opieką osoby dorosłej;
19) kolumna pieszych – zorganizowaną grupę pieszych prowadzoną przez
kierownika lub dowódcę;
20) kierujący – osobę, która kieruje pojazdem lub zespołem pojazdów, a także osobę,
która prowadzi kolumnę pieszych, jedzie wierzchem albo pędzi zwierzęta
pojedynczo lub w stadzie;
21) kierowca – osobę uprawnioną do kierowania pojazdem silnikowym lub
motorowerem;
21a) profil kandydata na kierowcę – profil kandydata na kierowcę w rozumieniu
art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U.
z 2019 r. poz. 341, 622, 1287 i 2020);
22) szczególna ostrożność – ostrożność polegającą na zwiększeniu uwagi
i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji
zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie
reagowanie;
23) ustąpienie pierwszeństwa – powstrzymanie się od ruchu, jeżeli ruch mógłby
zmusić innego kierującego do zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej
zmiany prędkości, a pieszego – do zatrzymania się, zwolnienia lub
przyspieszenia kroku;
24) ruch kierowany – ruch otwierany i zamykany za pomocą sygnalizacji świetlnej
albo przez uprawnioną osobę;
25) niedostateczna widoczność – widoczność występującą od zmierzchu do świtu,
a także w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza od świtu do
zmierzchu;
26) wymijanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub uczestnika ruchu
poruszającego się w przeciwnym kierunku;
27) omijanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok nieporuszającego się pojazdu,
uczestnika ruchu lub przeszkody;
28) wyprzedzanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub uczestnika
ruchu poruszającego się w tym samym kierunku;
29) zatrzymanie pojazdu – unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub
przepisów ruchu drogowego, trwające nie dłużej niż 1 minutę, oraz każde
unieruchomienie pojazdu wynikające z tych warunków lub przepisów;
30) postój pojazdu – unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub
przepisów ruchu drogowego, trwające dłużej niż 1 minutę;
31) pojazd – środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz
maszynę lub urządzenie do tego przystosowane;
32) pojazd silnikowy – pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru
i pojazdu szynowego;
33) pojazd samochodowy – pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę
z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika
rolniczego;
34) pojazd wolnobieżny – pojazd silnikowy, którego konstrukcja ogranicza prędkość
jazdy do 25 km/h, z wyłączeniem ciągnika rolniczego;
35) pojazd członowy – zespół pojazdów składający się z pojazdu silnikowego
złączonego z naczepą;
35a) pojazd nienormatywny – pojazd lub zespół pojazdów, którego naciski osi wraz
z ładunkiem lub bez ładunku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla
danej drogi w przepisach o drogach publicznych, lub którego wymiary lub
rzeczywista masa całkowita wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od
dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach niniejszej ustawy;
35b) ładunek niepodzielny – ładunek, który bez niewspółmiernie wysokich kosztów
lub ryzyka powstania szkody nie może być podzielony na dwa lub więcej
mniejszych ładunków;
35c) pilot – osobę odpowiedzialną za zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego
oraz minimalizację utrudnień w ruchu drogowym w czasie przejazdu pojazdu;
36) pojazd specjalny – pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do
wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania
nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być
przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji;
37) pojazd używany do celów specjalnych – pojazd samochodowy przystosowany
w sposób szczególny do przewozu osób lub ładunków, używany przez Siły
Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, Policję, Agencję Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę
Wywiadu Wojskowego, Centralne Biuro Antykorupcyjne, Służbę Ochrony
Państwa, Straż Graniczną, Służbę Celno-Skarbową, jednostki ochrony
przeciwpożarowej, Inspekcję Transportu Drogowego i Służbę Więzienną;
38) pojazd uprzywilejowany – pojazd wysyłający sygnały świetlne w postaci
niebieskich świateł błyskowych i jednocześnie sygnały dźwiękowe o zmiennym
tonie, jadący z włączonymi światłami mijania lub drogowymi; określenie to
obejmuje również pojazdy jadące w kolumnie, na której początku i na końcu
znajdują się pojazdy uprzywilejowane wysyłające dodatkowo sygnały świetlne
w postaci czerwonego światła błyskowego;
39) pojazd zabytkowy – pojazd, który na podstawie odrębnych przepisów został
wpisany do rejestru zabytków lub znajduje się w wojewódzkiej ewidencji
zabytków, a także pojazd wpisany do inwentarza muzealiów, zgodnie
z odrębnymi przepisami;
40) samochód osobowy – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do
przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu;
41) autobus – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu
więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą;
41a) autobus szkolny – autobus przeznaczony do przewozu dzieci do szkoły, barwy
pomarańczowej, oznaczony z przodu i z tyłu prostokątnymi tablicami barwy
białej, z napisem barwy czarnej „autobus szkolny”;
42) samochód ciężarowy – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do
przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-
-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie
od 4 do 9 łącznie z kierowcą;
42a) ciągnik samochodowy – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie
wyłącznie do ciągnięcia przyczepy; określenie to obejmuje ciągnik siodłowy
i ciągnik balastowy;
42b) czterokołowiec – pojazd samochodowy przeznaczony do przewozu osób lub
ładunków, z wyłączeniem samochodu osobowego, ciężarowego i motocykla,
którego masa własna nie przekracza:
a) w przypadku przewozu rzeczy 550 kg,
b) w przypadku przewozu osób 400 kg;
42c) czterokołowiec lekki – czterokołowiec, którego masa własna nie przekracza
350 kg i konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h;
43) taksówka – pojazd samochodowy, odpowiednio wyposażony i oznaczony,
przeznaczony do przewozu osób w liczbie nie większej niż 9 łącznie z kierowcą
oraz ich bagażu podręcznego za opłatą ustaloną na podstawie:
a) taksometru albo
b) aplikacji mobilnej, o której mowa w art. 13b ustawy z dnia 6 września 2001
r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2140);
44) ciągnik rolniczy – pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia rozwijanie
prędkości nie mniejszej niż 6 km/h, skonstruowany do używania łącznie ze
sprzętem do prac rolnych, leśnych lub ogrodniczych; ciągnik taki może być
również przystosowany do ciągnięcia przyczep oraz do prac ziemnych;
45) motocykl – pojazd samochodowy dwukołowy kategorii L3e albo dwukołowy
z bocznym wózkiem kategorii L4e, albo trójkołowy kategorii L5e
o symetrycznym rozmieszczeniu kół, spełniający kryteria klasyfikacji dla
pojazdów odpowiednio dla kategorii L3e albo L4e, albo L5e, o których mowa
w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 168/2013 z dnia
15 stycznia 2013 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów dwu- lub
trzykołowych oraz czterokołowców (Dz. Urz. UE L 60 z 02.03.2013, str. 52,
z późn. zm.3)
);
46) motorower – pojazd dwu- lub trójkołowy zaopatrzony w silnik spalinowy
o pojemności skokowej nieprzekraczającej 50 cm3
lub w silnik elektryczny
o mocy nie większej niż 4 kW, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do
45 km/h;
47) rower – pojazd o szerokości nieprzekraczającej 0,9 m poruszany siłą mięśni
osoby jadącej tym pojazdem; rower może być wyposażony w uruchamiany
naciskiem na pedały pomocniczy napęd elektryczny zasilany prądem o napięciu
nie wyższym niż 48 V o znamionowej mocy ciągłej nie większej niż 250 W,
którego moc wyjściowa zmniejsza się stopniowo i spada do zera po
przekroczeniu prędkości 25 km/h;
47a) wózek rowerowy – pojazd o szerokości powyżej 0,9 m przeznaczony do
przewozu osób lub rzeczy poruszany siłą mięśni osoby jadącej tym pojazdem;
wózek rowerowy może być wyposażony w uruchamiany naciskiem na pedały
pomocniczy napęd elektryczny zasilany prądem o napięciu nie wyższym niż
48 V o znamionowej mocy ciągłej nie większej niż 250 W, którego moc
wyjściowa zmniejsza się stopniowo i spada do zera po przekroczeniu prędkości
25 km/h;
48) wózek inwalidzki – pojazd konstrukcyjnie przeznaczony do poruszania się osoby
niepełnosprawnej, napędzany siłą mięśni lub za pomocą silnika, którego
konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do prędkości pieszego;
49) zespół pojazdów – pojazdy złączone ze sobą w celu poruszania się po drodze
jako całość; nie dotyczy to pojazdów złączonych w celu holowania;
49a) kolejka turystyczna – zespół pojazdów składający się z ciągnika rolniczego,
którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h, albo pojazdu
wolnobieżnego oraz przyczepy (przyczep) dostosowanej do przewozu osób,
wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności w zakresie świadczenia
usług turystycznych;
50) przyczepa – pojazd bez silnika, przystosowany do łączenia go z innym pojazdem;
51) przyczepa lekka – przyczepę, której dopuszczalna masa całkowita nie przekracza
750 kg;
52) naczepa – przyczepę, której część spoczywa na pojeździe silnikowym i obciąża
ten pojazd;
53) masa własna – masę pojazdu z jego normalnym wyposażeniem, paliwem,
olejami, smarami i cieczami w ilościach nominalnych, bez kierującego;
54) dopuszczalna masa całkowita – największą określoną właściwymi warunkami
technicznymi masę pojazdu obciążonego osobami i ładunkiem, dopuszczonego
do poruszania się po drodze;
55) rzeczywista masa całkowita – masę pojazdu łącznie z masą znajdujących się na
nim rzeczy i osób;
56) dopuszczalna ładowność – największą masę ładunku i osób, jaką może przewozić pojazd, która stanowi różnicę dopuszczalnej masy całkowitej i masy
własnej pojazdu;
57) nacisk osi – sumę nacisków, jaką na drogę wywierają koła znajdujące się na
jednej osi;
58) VIN – numer identyfikacyjny pojazdu nadany i umieszczony przez producenta;
59) urządzenie rejestrujące – stacjonarne, przenośne albo zainstalowane w pojeździe
albo na statku powietrznym urządzenie ujawniające i zapisujące za pomocą
technik utrwalania obrazów naruszenia przepisów ruchu drogowego przez
kierujących pojazdami;
60) kategoria pojazdu – klasyfikację pojazdu według wymagań homologacyjnych;
61) maksymalna masa całkowita – największą masę pojazdu obciążonego osobami
i ładunkiem, określoną przez producenta pojazdu;
62) nowy pojazd – pojazd fabrycznie nowy, który nie był zarejestrowany;
63) państwo członkowskie – państwo członkowskie Unii Europejskiej, Konfederację
Szwajcarską lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym
Handlu (EFTA) – stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym;
64) pojazd kompletny – pojazd, który w celu spełnienia wymagań technicznych oraz
uzyskania założonych cech użytkowych nie wymaga kompletacji;
65) pojazd marki „SAM” – pojazd zbudowany przy wykorzystaniu nadwozia,
podwozia lub ramy, konstrukcji własnej;
66) pojazd produkowany w małych seriach – pojazd produkowany w limitowanej
liczbie, określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 3;
67) pojazd niekompletny – pojazd, który w celu spełnienia wymagań technicznych
oraz uzyskania założonych cech użytkowych powinien przejść co najmniej jeden
etap kompletacji;
68) pojazd skompletowany – pojazd, który w celu spełnienia wymagań technicznych
oraz uzyskania założonych cech użytkowych powstał w wyniku co najmniej
jednego etapu kompletacji;
69) pojazd z końcowej partii produkcji – pojazd będący częścią zapasów producenta,
który nie spełnia wymagań technicznych z powodu zmiany warunków stanowiących podstawę do wydania świadectwa homologacji typu WE pojazdu
albo świadectwa homologacji typu pojazdu, a świadectwo to utraciło ważność;
70) przedmiot wyposażenia lub część – rozumie się przez to układ, oddzielny zespół
techniczny lub część, podlegające wymaganiom technicznym określonym
w dziale III, rozdziale 1a i 1b, przepisach Unii Europejskiej dotyczących badań
homologacyjnych lub regulaminach EKG ONZ, przeznaczone do zastosowania
w pojeździe;
71) świadectwo homologacji typu – świadectwo homologacji typu EKG ONZ,
świadectwo homologacji typu pojazdu, świadectwo homologacji typu WE;
72) świadectwo homologacji typu EKG ONZ – dokument wydany przez właściwy
organ państwa – strony Porozumienia dotyczącego przyjęcia jednolitych
wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które
mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania
homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań, sporządzonego
w Genewie dnia 20 marca 1958 r. (Dz. U. z 2001 r. poz. 1135 i 1136), zwanego
dalej „Porozumieniem”, stwierdzający, że typ przedmiotu wyposażenia lub
części spełnia wymagania procedury homologacji typu EKG ONZ określone
w regulaminach Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów
Zjednoczonych (EKG ONZ) stanowiących załączniki do tego Porozumienia;
73) świadectwo homologacji typu pojazdu – dokument wydany przez właściwy
organ Rzeczypospolitej Polskiej stwierdzający, że typ pojazdu spełnia
wymagania procedury homologacji typu pojazdu;
74) świadectwo homologacji typu WE – dokument wydany przez właściwy organ
państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzający, że typ pojazdu, typ
przedmiotu jego wyposażenia lub części, spełnia wymagania procedury homologacji typu WE;
75) typ przedmiotu wyposażenia lub części – oznaczenie przedmiotów wyposażenia
lub części, spełniających tę samą funkcję w pojeździe, które nie różnią się od
siebie pod względem istotnych cech mających wpływ na bezpieczeństwo ruchu
drogowego lub ochronę środowiska, jeżeli wymagania określone w przepisach
UE dotyczących badań homologacyjnych lub regulaminy EKG ONZ nie
stanowią inaczej;
76) świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu – dokument wydany
przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzający,
że pojazd spełnia odpowiednie warunki lub wymagania techniczne procedury
dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu;
77) świadectwo homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ
pojazdu do zasilania gazem – dokument wydany przez właściwy organ
Rzeczypospolitej Polskiej stwierdzający, że sposób montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem oraz elementy tej
instalacji spełniają wymagania procedury homologacji sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem;
78) typ pojazdu – oznaczenie pojazdów jednej kategorii pojazdu, które nie różnią się
od siebie pod względem istotnych cech, określonych w przepisach wydanych na
podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 5;
79) wprowadzenie do obrotu – odpłatne albo nieodpłatne przekazanie pojazdu,
przedmiotu wyposażenia lub części po raz pierwszy na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej użytkownikowi;
80) wariant pojazdu – oznaczenie pojazdów jednego typu, które nie różnią się od
siebie co najmniej pod względem istotnych cech, określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 5;
81) wersja pojazdu – oznaczenie pojazdów jednego wariantu, o kompletacji
określonej w opisie technicznym typu pojazdu w świadectwie homologacji typu
pojazdu albo świadectwie homologacji typu WE pojazdu;
82) tramwaj – pojazd przeznaczony do przewozu osób lub rzeczy zasilany energią
elektryczną, poruszający się po szynach na drogach publicznych;
83) trolejbus – autobus przystosowany do zasilania energią elektryczną z sieci
trakcyjnej;
84) blokada alkoholowa – urządzenie techniczne uniemożliwiające uruchomienie
silnika pojazdu silnikowego i pojazdu szynowego, w przypadku gdy zawartość
alkoholu w wydychanym przez kierującego powietrzu wynosi co najmniej
0,1 mg alkoholu w 1 dm³;
85) kalibracja blokady alkoholowej – ogół czynności służących wzorcowaniu
blokady alkoholowej oraz regulacji tego urządzenia w sposób umożliwiający
spełnienie wymagania, o którym mowa w pkt 84;
86) niezgodność – rozbieżność między danymi zgromadzonymi w centralnej
ewidencji pojazdów, centralnej ewidencji kierowców albo centralnej ewidencji
posiadaczy kart parkingowych a stanem prawnym ustalonym na podstawie
dostępnych danych lub stanem faktycznym;

art. 3. więcej Art. 3. 1. Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani
zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać
wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub
porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić
spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie
rozumie się również zaniechanie.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do osoby znajdującej się w pobliżu
drogi, jeżeli jej zachowanie mogłoby pociągnąć za sobą skutki, o których mowa w tym
przepisie.
3. Jeżeli uczestnik ruchu lub inna osoba spowodowała jednak zagrożenie
bezpieczeństwa ruchu drogowego, jest obowiązana przedsięwziąć niezbędne środki
w celu niezwłocznego usunięcia zagrożenia, a gdyby nie mogła tego uczynić, powinna
o zagrożeniu uprzedzić innych uczestników ruchu.

art. 4. więcej Art. 4. Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo liczyć,
że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego, chyba że
okoliczności wskazują na możliwość odmiennego ich zachowania.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani
stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub
uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet
wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany
przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe.
2. Polecenia i sygnały dawane przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do
jego kontroli mają pierwszeństwo przed sygnałami świetlnymi i znakami drogowymi.
3. Sygnały świetlne mają pierwszeństwo przed znakami drogowymi
regulującymi pierwszeństwo przejazdu.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Polecenia lub sygnały może dawać uczestnikowi ruchu lub innej osobie
znajdującej się na drodze:
1) policjant;
2) żołnierz Żandarmerii Wojskowej lub wojskowego organu porządkowego,
zabezpieczający przemarsz lub przejazd kolumny wojskowej albo w razie akcji
związanej z ratowaniem życia lub mienia;
3) funkcjonariusz Straży Granicznej;
3a) inspektor Inspekcji Transportu Drogowego;
3b) umundurowany funkcjonariusz Służby Celno-Skarbowej;
3c) strażnik gminny (miejski);
4) pracownik kolejowy na przejeździe kolejowym;
5) osoba działająca w imieniu zarządcy drogi lub osoba wykonująca roboty na
drodze na zlecenie lub za zgodą zarządcy drogi;
6) osoba nadzorująca bezpieczne przejście dzieci przez jezdnię, w wyznaczonym
miejscu;
7) kierujący autobusem szkolnym w miejscach postoju związanych z wsiadaniem
lub wysiadaniem dzieci;
7a) ratownik górski podczas wykonywania czynności związanych z prowadzeniem
akcji ratowniczej;
8) strażnik leśny lub funkcjonariusz Straży Parku – na terenie odpowiednio lasu lub
parku narodowego;
9) strażak Państwowej Straży Pożarnej podczas wykonywania czynności
związanych z prowadzeniem akcji ratowniczej;
10) członek ochotniczej straży pożarnej podczas wykonywania czynności
związanych z prowadzeniem akcji ratowniczej;
11) funkcjonariusz Służby Ochrony Państwa podczas wykonywania czynności
związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa ochranianych osób, obiektów
i urządzeń;
12) pilot podczas wykonywania czynności związanych z pilotowaniem przejazdu
pojazdu nienormatywnego.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1 i ust. 4 pkt 2, powinny być łatwo
rozpoznawalne i widoczne z dostatecznej odległości, zarówno w dzień, jak i w nocy.
3. Przepis ust. 2 w zakresie łatwej rozpoznawalności:
1) dotyczy osoby wymienionej w ust. 1 pkt 1 tylko poza obszarem zabudowanym;
2) nie dotyczy kierującego autobusem szkolnym, jeżeli sygnał do zatrzymania
innych pojazdów dawany jest przez tę osobę bez wychodzenia z odpowiednio
oznaczonego pojazdu.
3a. Osoby, o których mowa w ust. 1 pkt 4–8 i 12 oraz ust. 4 pkt 2, mogą dawać
polecenia lub sygnały uczestnikowi ruchu lub innej osobie znajdującej się na drodze
pod warunkiem ukończenia szkolenia organizowanego przez wojewódzki ośrodek
ruchu drogowego. Pilot zabezpieczający przejazd pojazdu nienormatywnego będący
osobą, o której mowa w ust. 1 pkt 1–3c i 9, nie podlega szkoleniu.
3b. Szkolenie, o którym mowa w ust. 3a, może być przeprowadzone odpłatnie.
Opłatę ponosi podmiot kierujący na szkolenie, a w pozostałych przypadkach – osoba
odbywająca szkolenie. Wysokość maksymalnej opłaty za szkolenie jednej osoby nie
może przekraczać 30% minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalonego na podstawie
przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu, uwzględniając potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
i porządku w trakcie kierowania ruchem drogowym oraz sprawnego wykonywania
czynności w tym zakresie, w drodze rozporządzenia:
1) określi organizację i sposób wykonywania czynności, o których mowa w ust. 1,
program i tryb prowadzenia szkolenia w tym zakresie, wzór zaświadczenia
o ukończeniu szkolenia, wysokość stawek za szkolenie oraz tryb ich pobierania
i zwrotu, biorąc pod uwagę w szczególności średnie realne koszty organizacji
i przeprowadzania szkolenia;
2) może upoważnić inne osoby do wykonywania czynności, o których mowa
w ust. 1, oraz określić okoliczności, szczegółowe warunki, sposób wykonywania
czynności w tym zakresie, jak również warunki, które te osoby muszą spełniać;
3) określi wzór ubioru osób, o których mowa w ust. 1 pkt 4–6.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Znaki i sygnały drogowe wyrażają ostrzeżenia, zakazy, nakazy lub
informacje.
2. Minister właściwy do spraw transportu i minister właściwy do spraw
wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, uwzględniając
w szczególności konieczność dostosowania sygnałów drogowych do postanowień
umów międzynarodowych, określi, w drodze rozporządzenia, znaki i sygnały
obowiązujące w ruchu drogowym, ich znaczenie i zakres obowiązywania.
3. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych, uwzględniając konieczność zapewnienia
czytelności i zrozumiałości znaków i sygnałów drogowych dla uczestników ruchu
drogowego, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki techniczne dla
znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego,
a także warunki ich umieszczania na drogach.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Osoba niepełnosprawna legitymująca się kartą parkingową kierująca
pojazdem samochodowym oznaczonym tą kartą, może nie stosować się do niektórych
znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, w zakresie określonym
przepisami o których mowa w art. 7 ust. 2.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również do:
1) kierującego pojazdem, który przewozi osobę niepełnosprawną legitymującą się
kartą parkingową;
2) kierującego pojazdem należącym do placówki, o której mowa w ust. 3a pkt 3,
przewożącego osobę mającą znacznie ograniczone możliwości samodzielnego
poruszania się, pozostającą pod opieką takiej placówki.
3. Kartę parkingową umieszcza się za przednią szybą pojazdu samochodowego,
a jeśli pojazd nie posiada przedniej szyby – w widocznym miejscu w przedniej części
pojazdu, w sposób eksponujący widoczne zabezpieczenia karty oraz umożliwiający
odczytanie jej numeru i daty ważności.
3a. Kartę parkingową wydaje się:
1) osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia
niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego
poruszania się;
2) osobie niepełnosprawnej, która nie ukończyła 16 roku życia mającej znacznie
ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się;
3) placówce zajmującej się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób
niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego
poruszania się.
4. Kartę parkingową osobie, o której mowa w ust. 3a pkt 1 i 2, wydaje, za opłatą
i po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej, przewodniczący powiatowego zespołu do spraw
orzekania o niepełnosprawności, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1172, 1495, 1696 i 1818), na podstawie
wydanego przez zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności:
1) orzeczenia o niepełnosprawności,
2) orzeczenia o stopniu niepełnosprawności,
3) orzeczenia o wskazaniach do ulg i uprawnień
– wraz ze wskazaniem, o którym mowa w art. 6b ust. 3 pkt 9 ustawy z dnia 27 sierpnia
1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych.
5. Kartę parkingową placówce, o której mowa w ust. 3a pkt 3, wydaje za opłatą
i po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej, przewodniczący powiatowego zespołu do spraw
orzekania o niepełnosprawności, na podstawie dokumentów przedstawionych przez
wnioskodawcę, przy czym na jeden pojazd wykorzystywany do przewozu osób
niepełnosprawnych wydaje się jedną kartę.
5a. (uchylony)
5b. (uchylony)
5c. Kartę parkingową wydaje się osobie, o której mowa w ust. 3a pkt 1 i 2, na
okres ważności orzeczenia, o którym mowa w ust. 4, jednakże nie dłużej niż na okres
5 lat, a placówce, o której mowa w ust. 3a pkt 3 na okres 3 lat.
5d. W przypadku zaprzestania wykorzystywania pojazdu do przewozu osób
niepełnosprawnych, mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego
poruszania się, podmiot zarządzający placówką, o której mowa w art. 8 ust. 3a
pkt 3 jest zobowiązany do niezwłocznego zwrotu karty parkingowej organowi, który
ją wydał.
5e. Karta parkingowa traci ważność:
1) po upływie terminu ważności karty;
2) w przypadku zgłoszenia utraty karty przez osobę lub placówkę, której wydano
kartę;
3) w przypadku zwrotu karty organowi, który ją wydał;
4) w razie likwidacji placówki, której wydano kartę;
5) w razie śmierci osoby, której wydano kartę.
5f. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego dokonuje,
z zachowaniem przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1843), wyboru producenta blankietów kart
parkingowych.
6. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w stosunku do kierujących pojazdami
zaopatrzonymi w kartę parkingową wydaną za granicą.
6a. Opłata za wydanie karty parkingowej nie może przekroczyć 1% przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w poprzednim roku,
ogłaszanego do celów emerytalnych w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.
6b. Opłata za wydanie karty parkingowej stanowi dochód budżetu państwa.
7. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór oraz tryb wydawania kart parkingowych osobom, o których mowa w ust. 3a
pkt 1 i 2 oraz placówkom, o których mowa w ust. 3a pkt 3, uwzględniając
w szczególności zapewnienie jednolitej procedury wydawania kart
parkingowych oraz konieczność technicznego zabezpieczenia karty w sposób
gwarantujący jej autentyczność oraz ujednolicenia wzoru karty parkingowej
z rozwiązaniami przyjętymi w krajach europejskich, w celu umożliwienia
korzystania osobom niepełnosprawnym z ulg i przywilejów w ruchu drogowym,
określonych w przepisach prawa krajowego;
2) zasady nadawania numerów wydawanym kartom parkingowym, uwzględniając
w szczególności konieczność stworzenia sprawnego systemu wydawania,
ewidencjonowania i kontroli prawidłowości wykorzystywania kart oraz fakt, że
w przypadku kart, o których mowa w ust. 3a pkt 3 częścią składową numeru
karty jest numer rejestracyjny pojazdu;
3) tryb postępowania w sprawie zwrotu karty parkingowej, mając na względzie
zapewnienie jednolitej procedury zwrotu kart parkingowych;
4) wzór wniosku o wydanie karty parkingowej, mając na uwadze zapewnienie
jednolitej formy składanych wniosków.
8. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw transportu i ministrem właściwym do spraw zdrowia
określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj placówek zajmujących się opieką,
rehabilitacją lub edukacją osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone
możliwości poruszania się, uprawnionych do uzyskania karty parkingowej, mając na
względzie zapewnienie wydawania karty właściwym placówkom.
9. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wysokość opłaty za wydanie karty parkingowej, uwzględniając koszty związane
z jej produkcją i dystrybucją;
2) warunki dystrybucji blankietów kart parkingowych, mając na uwadze
zapewnienie sprawności i bezpieczeństwa procesu przekazywania tych kart do
powiatowych zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności.

Art. 8a. (uchylony)

Art. 8b. 1. Członek Korpusu Weteranów Walk o Niepodległość
Rzeczypospolitej Polskiej legitymujący się kartą kombatanta kierujący pojazdem
samochodowym oznaczonym tą kartą może nie stosować się do niektórych znaków
drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, na zasadach określonych dla osoby
niepełnosprawnej legitymującej się kartą parkingową kierującej pojazdem
samochodowym oznaczonym kartą, o której mowa w art. 8 ust. 1.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również do kierującego pojazdem, który przewozi
członka Korpusu Weteranów Walk o Niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej
legitymującego się kartą kombatanta.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani
ułatwić przejazd pojazdu uprzywilejowanego, w szczególności przez niezwłoczne
usunięcie się z jego drogi, a w razie potrzeby zatrzymanie się.
2. W warunkach zwiększonego natężenia ruchu pojazdów utrudniającego
swobodny przejazd pojazdu uprzywilejowanego w celu umożliwienia swobodnego
przejazdu tego pojazdu:
1) na jezdni z dwoma pasami ruchu w tym samym kierunku kierujący pojazdem
poruszający się lewym pasem ruchu jest obowiązany usunąć się z drogi przejazdu
pojazdu uprzywilejowanego przez zjechanie jak najbliżej lewej krawędzi pasa
ruchu, a kierujący pojazdem poruszający się prawym pasem ruchu jest
obowiązany usunąć się z drogi przejazdu pojazdu uprzywilejowanego przez
zjechanie jak najbliżej prawej krawędzi pasa ruchu;
2) na jezdni z więcej niż dwoma pasami ruchu w tym samym kierunku kierujący
pojazdem poruszający się skrajnym lewym pasem ruchu jest obowiązany usunąć
się z drogi przejazdu pojazdu uprzywilejowanego przez zjechanie jak najbliżej
lewej krawędzi pasa ruchu, a kierujący pojazdami poruszający się pozostałymi
pasami ruchu są obowiązani usunąć się z drogi przejazdu pojazdu
uprzywilejowanego przez zjechanie jak najbliżej prawej krawędzi pasów ruchu.
3. Kierującemu pojazdem innym niż uprzywilejowany zabrania się korzystania z
drogi przejazdu pojazdu uprzywilejowanego utworzonej w sposób, o którym mowa w
ust. 2. Kierujący pojazdem może kontynuować jazdę po uprzednio zajmowanym pasie
ruchu po przejeździe pojazdu uprzywilejowanego.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do pojazdów zarządców dróg lub pomocy
drogowej biorących udział w akcji ratowniczej.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Minister właściwy do spraw transportu sprawuje nadzór nad
zarządzaniem ruchem na drogach krajowych.
2. Wojewoda sprawuje nadzór nad zarządzaniem ruchem na drogach:
1) wojewódzkich;
2) powiatowych;
3) gminnych;
4) publicznych położonych w miastach na prawach powiatu i w mieście stołecznym
Warszawie;
5) wewnętrznych położonych w strefach ruchu lub strefach zamieszkania.
3. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad zarządza ruchem na drogach
krajowych, z zastrzeżeniem ust. 6.
4. Marszałek województwa zarządza ruchem na drogach wojewódzkich,
z zastrzeżeniem ust. 6.
5. Starosta zarządza ruchem na drogach powiatowych i gminnych,
z zastrzeżeniem ust. 6.
6. Prezydent miasta zarządza ruchem na drogach publicznych położonych
w miastach na prawach powiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych.
7. Zarządzanie ruchem na drogach wewnętrznych, w tym w strefie ruchu i strefie
zamieszkania, należy do podmiotu zarządzającego tymi drogami.
8. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad może powierzyć zadania
w zakresie zarządzania ruchem na drogach krajowych marszałkowi województwa.
9. Drogami krajowymi, wojewódzkimi, powiatowymi i gminnymi są drogi
publiczne określone zgodnie z przepisami o drogach publicznych.
10. Organy sprawujące nadzór nad zarządzaniem ruchem na drogach mogą
nakazać zmianę organizacji ruchu ze względu na ważny interes ogólnospołeczny lub
konieczność zapewnienia ruchu tranzytowego.
10a. Podmioty zarządzające drogami, o których mowa w ust. 7, ustalając
organizację ruchu na tych drogach stosują znaki i sygnały drogowe oraz zasady ich
umieszczania wynikające z ustawy i jej przepisów wykonawczych. Koszt
oznakowania drogi wewnętrznej ponosi podmiot zarządzający drogą.
11. Minister właściwy do spraw transportu, mając na uwadze konieczność
ochrony dróg przed zniszczeniem oraz zapewnienie bezpieczeństwa ruchu w okresie
zwiększonego natężenia ruchu pojazdów osobowych, może wprowadzić, w drodze rozporządzenia, okresowe ograniczenia ruchu pojazdów na drogach lub zakaz ruchu
niektórych rodzajów pojazdów.
12. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych i Ministrem Obrony Narodowej, uwzględniając
w szczególności:
1) konieczność zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom ruchu
drogowego,
2) potrzebę efektywnego wykorzystania dróg publicznych,
3) potrzeby społeczności lokalnej,
określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki zarządzania ruchem na
drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Pieszy jest obowiązany korzystać z chodnika lub drogi dla pieszych,
a w razie ich braku – z pobocza. Jeżeli nie ma pobocza lub czasowo nie można z niego
korzystać, pieszy może korzystać z jezdni, pod warunkiem zajmowania miejsca jak
najbliżej jej krawędzi i ustępowania miejsca nadjeżdżającemu pojazdowi.
2. Pieszy idący po poboczu lub jezdni jest obowiązany iść lewą stroną drogi.
3. Piesi idący jezdnią są obowiązani iść jeden za drugim. Na drodze o małym
ruchu, w warunkach dobrej widoczności, dwóch pieszych może iść obok siebie.
4. Korzystanie przez pieszego z drogi dla rowerów jest dozwolone tylko w razie
braku chodnika lub pobocza albo niemożności korzystania z nich. Pieszy, z wyjątkiem
osoby niepełnosprawnej, korzystając z tej drogi, jest obowiązany ustąpić miejsca
rowerowi.
4a. Pieszy poruszający się po drodze po zmierzchu poza obszarem zabudowanym
jest obowiązany używać elementów odblaskowych w sposób widoczny dla innych
uczestników ruchu, chyba że porusza się po drodze przeznaczonej wyłącznie dla
pieszych lub po chodniku.
5. Przepisów ust. 1–4a nie stosuje się w strefie zamieszkania. W strefie tej pieszy
korzysta z całej szerokości drogi i ma pierwszeństwo przed pojazdem.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Kolumna pieszych, z wyjątkiem pieszych w wieku do 10 lat, może się
poruszać tylko prawą stroną jezdni.
2. Do kolumny pieszych w wieku do 10 lat stosuje się odpowiednio przepisy
art. 11 ust. 1 i 2.
3. Liczba pieszych idących jezdnią w kolumnie obok siebie nie może
przekraczać 4, a w kolumnie wojskowej – 6, pod warunkiem że kolumna nie zajmuje
więcej niż połowy szerokości jezdni.
4. Piesi w wieku do 10 lat mogą iść w kolumnie tylko dwójkami pod nadzorem
co najmniej jednej osoby pełnoletniej.
5. Długość kolumny pieszych nie może przekraczać 50 m. Odległość między
kolumnami nie może być mniejsza niż 100 m.
6. Jeżeli przemarsz kolumny pieszych odbywa się w warunkach niedostatecznej
widoczności:
1) pierwszy i ostatni z idących z lewej strony są obowiązani nieść latarki:
a) pierwszy – ze światłem białym, skierowanym do przodu,
b) ostatni – ze światłem czerwonym, skierowanym do tyłu;
2) w kolumnie o długości przekraczającej 20 m idący po lewej stronie z przodu
i z tyłu są obowiązani używać elementów odblaskowych odpowiadających
właściwym warunkom technicznym, a ponadto idący po lewej stronie są
obowiązani nieść dodatkowe latarki ze światłem białym, rozmieszczone w taki
sposób, aby odległość między nimi nie przekraczała 10 m;
3) światło latarek powinno być widoczne z odległości co najmniej 150 m.
7. Zabrania się:
1) ruchu po jezdni kolumny pieszych w czasie mgły; zakaz ten nie dotyczy kolumny
wojskowej lub policyjnej;
2) ruchu po jezdni kolumny pieszych w wieku do 10 lat w warunkach
niedostatecznej widoczności;
3) prowadzenia po jezdni kolumny pieszych przez osobę w wieku poniżej 18 lat.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Pieszy, przechodząc przez jezdnię lub torowisko, jest obowiązany
zachować szczególną ostrożność oraz, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, korzystać z przejścia
dla pieszych. Pieszy znajdujący się na tym przejściu ma pierwszeństwo przed
pojazdem.
2. Przechodzenie przez jezdnię poza przejściem dla pieszych jest dozwolone, gdy
odległość od przejścia przekracza 100 m. Jeżeli jednak skrzyżowanie znajduje się w odległości mniejszej niż 100 m od wyznaczonego przejścia, przechodzenie jest
dozwolone również na tym skrzyżowaniu.
3. Przechodzenie przez jezdnię poza przejściem dla pieszych, o którym mowa
w ust. 2, jest dozwolone tylko pod warunkiem, że nie spowoduje zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu lub utrudnienia ruchu pojazdów. Pieszy jest obowiązany ustąpić
pierwszeństwa pojazdom i do przeciwległej krawędzi jezdni iść drogą najkrótszą,
prostopadle do osi jezdni.
4. Jeżeli na drodze znajduje się przejście nadziemne lub podziemne dla pieszych,
pieszy jest obowiązany korzystać z niego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
5. Na obszarze zabudowanym, na drodze dwujezdniowej lub po której kursują
tramwaje po torowisku wyodrębnionym z jezdni, pieszy przechodząc przez jezdnię lub
torowisko jest obowiązany korzystać tylko z przejścia dla pieszych.
6. Przechodzenie przez torowisko wyodrębnione z jezdni jest dozwolone tylko
w miejscu do tego przeznaczonym.
7. Jeżeli wysepka dla pasażerów na przystanku komunikacji publicznej łączy się
z przejściem dla pieszych, przechodzenie do i z przystanku jest dozwolone tylko po
tym przejściu.
8. Jeżeli przejście dla pieszych wyznaczone jest na drodze dwujezdniowej,
przejście na każdej jezdni uważa się za przejście odrębne. Przepis ten stosuje się
odpowiednio do przejścia dla pieszych w miejscu, w którym ruch pojazdów jest
rozdzielony wysepką lub za pomocą innych urządzeń na jezdni.

art. 14. więcej Art. 14. Zabrania się:
1) wchodzenia na jezdnię:
a) bezpośrednio przed jadący pojazd, w tym również na przejściu dla pieszych,
b) spoza pojazdu lub innej przeszkody ograniczającej widoczność drogi;
2) przechodzenia przez jezdnię w miejscu o ograniczonej widoczności drogi;
3) zwalniania kroku lub zatrzymywania się bez uzasadnionej potrzeby podczas
przechodzenia przez jezdnię lub torowisko;
4) przebiegania przez jezdnię;
5) chodzenia po torowisku;
6) wchodzenia na torowisko, gdy zapory lub półzapory są opuszczone lub
opuszczanie ich rozpoczęto;
7) przechodzenia przez jezdnię w miejscu, w którym urządzenie zabezpieczające
lub przeszkoda oddzielają drogę dla pieszych albo chodnik od jezdni, bez
względu na to, po której stronie jezdni one się znajdują.

art. 15. więcej Art. 15. Przepisów art. 11–14 nie stosuje się w razie zamknięcia ruchu pojazdów
na drodze.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Kierującego pojazdem obowiązuje ruch prawostronny.
2. Kierujący pojazdem, korzystając z drogi dwujezdniowej, jest obowiązany
jechać po prawej jezdni; do jezdni tych nie wlicza się jezdni przeznaczonej do dojazdu
do nieruchomości położonej przy drodze.
3. Kierujący pojazdem, korzystając z jezdni dwukierunkowej co najmniej
o czterech pasach ruchu, jest obowiązany zajmować pas ruchu znajdujący się na
prawej połowie jezdni.
4. Kierujący pojazdem jest obowiązany jechać możliwie blisko prawej krawędzi
jezdni. Jeżeli pasy ruchu na jezdni są wyznaczone, nie może zajmować więcej niż
jednego pasa.
5. Kierujący pojazdem zaprzęgowym, rowerem, wózkiem rowerowym,
motorowerem, wózkiem ręcznym oraz osoba prowadząca pojazd napędzany silnikiem
są obowiązani poruszać się po poboczu, chyba że nie nadaje się ono do jazdy lub ruch
pojazdu utrudniałby ruch pieszych.
6. Kierujący pojazdem znajdującym się na części jezdni, po której jeżdżą pojazdy
szynowe, jest obowiązany ustąpić miejsca nadjeżdżającemu pojazdowi szynowemu.
7. Na skrzyżowaniu i bezpośrednio przed nim kierujący rowerem, motorowerem
lub motocyklem może poruszać się środkiem pasa ruchu, jeśli pas ten umożliwia
opuszczenie skrzyżowania w więcej niż jednym kierunku, z zastrzeżeniem
art. 33 ust. 1.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Włączanie się do ruchu następuje przy rozpoczynaniu jazdy po
postoju lub zatrzymaniu się niewynikającym z warunków lub przepisów ruchu
drogowego oraz przy wjeżdżaniu:
1) na drogę z nieruchomości, z obiektu przydrożnego lub dojazdu do takiego
obiektu, z drogi niebędącej drogą publiczną oraz ze strefy zamieszkania;
2) na drogę z pola lub na drogę twardą z drogi gruntowej;
3) na jezdnię z pobocza, z chodnika lub z pasa ruchu dla pojazdów powolnych;
3a) na jezdnię lub pobocze z drogi dla rowerów, z wyjątkiem wjazdu na przejazd dla
rowerzystów lub pas ruchu dla rowerów;
4) pojazdem szynowym – na drogę z zajezdni lub na jezdnię z pętli.
2. Kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować
szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub
uczestnikowi ruchu.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do oznaczonego przystanku
autobusowego (trolejbusowego) na obszarze zabudowanym, jest obowiązany
zmniejszyć prędkość, a w razie potrzeby zatrzymać się, aby umożliwić kierującemu
autobusem (trolejbusem) włączenie się do ruchu, jeżeli kierujący takim pojazdem
sygnalizuje kierunkowskazem zamiar zmiany pasa ruchu lub wjechania z zatoki na
jezdnię.
2. Kierujący autobusem (trolejbusem), o którym mowa w ust. 1, może wjechać
na sąsiedni pas ruchu lub na jezdnię dopiero po upewnieniu się, że nie spowoduje to
zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Art. 18a. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do miejsca postoju autobusu
szkolnego, jest obowiązany:
1) zatrzymać się, o ile kierujący tym autobusem podał sygnał zatrzymania;
2) zmniejszyć prędkość, a w razie potrzeby zatrzymać się, aby umożliwić
kierującemu tym autobusem wjazd na jezdnię lub sąsiedni pas ruchu, o ile
sygnalizuje on zamiar wykonania takiego manewru.
2. Kierujący autobusem szkolnym w sytuacji, o której mowa w ust. 1, może
wjechać na sąsiedni pas ruchu lub jezdnię dopiero po upewnieniu się, że nie spowoduje
to zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością
zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch
się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu
i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu.
2. Kierujący pojazdem jest obowiązany:
1) jechać z prędkością nieutrudniającą jazdy innym kierującym;
2) hamować w sposób niepowodujący zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego
utrudnienia;
3) utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub
zatrzymania się poprzedzającego pojazdu.
3. Poza obszarem zabudowanym, na jezdniach dwukierunkowych o dwóch
pasach ruchu, kierujący pojazdem objętym indywidualnym ograniczeniem prędkości
albo pojazdem lub zespołem pojazdów o długości przekraczającej 7 m jest
obowiązany utrzymywać taki odstęp od pojazdu silnikowego znajdującego się przed
nim, aby inne wyprzedzające pojazdy mogły bezpiecznie wjechać w lukę
utrzymywaną między tymi pojazdami. Przepisu tego nie stosuje się, jeżeli kierujący
pojazdem przystępuje do wyprzedzania lub gdy wyprzedzanie jest zabronione.
4. Poza obszarem zabudowanym w tunelach o długości przekraczającej 500 m,
kierujący pojazdem jest obowiązany utrzymywać odstęp od poprzedzającego pojazdu
nie mniejszy niż:
1) 50 m – jeżeli kieruje pojazdem o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej 3,5 t lub autobusem;
2) 80 m – jeżeli kieruje zespołem pojazdów lub pojazdem niewymienionym
w pkt 1.
5. Organ zarządzający ruchem na drogach może zmniejszyć lub zwiększyć za
pomocą znaków drogowych dopuszczalny odstęp, o którym mowa w ust. 4,
w zależności od obowiązującej w tunelu dopuszczalnej prędkości.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze
zabudowanym w godzinach 500–2300 wynosi 50 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2.
1a. Prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze
zabudowanym w godzinach 2300–5
00 wynosi 60 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów w strefie zamieszkania
wynosi 20 km/h.
3. Prędkość dopuszczalna poza obszarem zabudowanym, z zastrzeżeniem ust. 4,
wynosi w przypadku:
1) samochodu osobowego, motocykla lub samochodu ciężarowego o dopuszczalnej
masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t:
a) na autostradzie – 140 km/h,
b) na drodze ekspresowej dwujezdniowej – 120 km/h,
c) na drodze ekspresowej jednojezdniowej oraz na drodze dwujezdniowej co
najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego kierunku ruchu –
100 km/h,
d) na pozostałych drogach – 90 km/h;
2) zespołu pojazdów lub pojazdu niewymienionego w pkt 1:
a) na autostradzie, drodze ekspresowej lub drodze dwujezdniowej co najmniej
o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego kierunku ruchu – 80 km/h,
b) na pozostałych drogach – 70 km/h.
4. Dopuszczalna prędkość autobusu spełniającego dodatkowe warunki
techniczne określone w przepisach, o których mowa w art. 66 ust. 5, na autostradzie
i drodze ekspresowej wynosi 100 km/h.
5. (uchylony)
5a. Rada Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw energii może,
w drodze rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy
z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu
ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa
paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1323, 1495
i 1517), wprowadzić ograniczenia w dopuszczalnej prędkości pojazdów
samochodowych.
6. Prędkość dopuszczalna niektórych pojazdów, z zastrzeżeniem ust. 2, wynosi:
1) ciągnika rolniczego (również z przyczepą) – 30 km/h;
2) pojazdu z urządzeniem wystającym do przodu więcej niż 1,5 m od siedzenia dla
kierującego – 30 km/h na obszarze zabudowanym i 60 km/h poza obszarem
zabudowanym;
3) motocykla (również z przyczepą), czterokołowca i motoroweru, którymi
przewozi się dziecko w wieku do 7 lat – 40 km/h.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Organ zarządzający ruchem na drogach może zmniejszyć lub
zwiększyć, za pomocą znaków drogowych, prędkość dopuszczalną pojazdów
obowiązującą na obszarze zabudowanym.
2. Prędkość dopuszczalna, o której mowa w ust. 1, może być:
1) zmniejszona – jeżeli warunki bezpieczeństwa ruchu na drodze lub jej odcinku za
tym przemawiają;
2) zwiększona – jeżeli warunki ruchu na drodze lub jej odcinku zapewniają
zachowanie bezpieczeństwa ruchu.
3. Organ zarządzający ruchem na drogach może zmniejszyć, za pomocą znaków
drogowych, prędkość dopuszczalną pojazdów obowiązującą poza obszarem
zabudowanym, jeżeli warunki bezpieczeństwa ruchu na drodze lub jej odcinku za tym
przemawiają.
4. Organ rejestrujący pojazd może ustalić dla indywidualnego pojazdu
dopuszczalną prędkość niższą niż określona w art. 20, jeżeli jest to uzasadnione
konstrukcją lub stanem technicznym pojazdu. Ograniczenie prędkości należy
uwidocznić na znaku umieszczonym z tyłu pojazdu.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas
ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności.
2. Kierujący pojazdem jest obowiązany zbliżyć się:
1) do prawej krawędzi jezdni – jeżeli zamierza skręcić w prawo;
2) do środka jezdni lub na jezdni o ruchu jednokierunkowym do lewej jej krawędzi
– jeżeli zamierza skręcić w lewo.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, jeżeli wymiary pojazdu uniemożliwiają
skręcenie zgodnie z zasadą określoną w tym przepisie lub dopuszczalna jest jazda
wyłącznie w jednym kierunku.
4. Kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany
ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza
wjechać, z wyjątkiem ust. 4a i 4b, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas ruchu z
prawej strony.
4a. W warunkach znacznego zmniejszenia prędkości na jezdni z więcej niż
jednym pasem ruchu w tym samym kierunku jazdy, w przypadku gdy nie istnieje
możliwość kontynuacji jazdy pasem ruchu z powodu wystąpienia przeszkody na tym
pasie ruchu lub jego zanikania, kierujący pojazdem poruszający się sąsiednim pasem
ruchu jest obowiązany bezpośrednio przed miejscem wystąpienia przeszkody lub
miejscem zanikania pasa ruchu umożliwić jednemu pojazdowi lub jednemu zespołowi
pojazdów, znajdującym się na takim pasie ruchu, zmianę tego pasa ruchu na sąsiedni,
którym istnieje możliwość kontynuacji jazdy.
4b. W warunkach znacznego zmniejszenia prędkości na jezdni z więcej niż
dwoma pasami ruchu w tym samym kierunku jazdy, w przypadku gdy nie istnieje
możliwość kontynuacji jazdy dwoma pasami ruchu z powodu przeszkód na tych
pasach ruchu lub ich zanikania, jeżeli pomiędzy tymi pasami ruchu znajduje się jeden
pas ruchu, którym istnieje możliwość kontynuacji jazdy, kierujący pojazdem
poruszający się tym pasem ruchu jest obowiązany bezpośrednio przed miejscem
wystąpienia przeszkody lub miejscem zanikania pasów ruchu umożliwić zmianę pasa
ruchu jednemu pojazdowi lub jednemu zespołowi pojazdów z prawej strony, a
następnie jednemu pojazdowi lub jednemu zespołowi pojazdów z lewej strony.
5. Kierujący pojazdem jest obowiązany zawczasu i wyraźnie sygnalizować
zamiar zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu oraz zaprzestać sygnalizowania
niezwłocznie po wykonaniu manewru.
6. Zabrania się zawracania:
1) w tunelu, na moście, wiadukcie lub drodze jednokierunkowej;
2) na autostradzie;
3) na drodze ekspresowej, z wyjątkiem skrzyżowania lub miejsca do tego
przeznaczonego;
4) w warunkach, w których mogłoby to zagrozić bezpieczeństwu ruchu na drodze
lub ruch ten utrudnić.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany:
1) przy wymijaniu zachować bezpieczny odstęp od wymijanego pojazdu lub
uczestnika ruchu, a w razie potrzeby zjechać na prawo i zmniejszyć prędkość lub
zatrzymać się;
2) przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, uczestnika
ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość; omijanie pojazdu
sygnalizującego zamiar skręcenia w lewo może odbywać się tylko z jego prawej
strony;
3) przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu
i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności:
a) sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia,
b) upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie trudności
w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie
pomoc innej osoby.
2. Zabrania się cofania pojazdem w tunelu, na moście, wiadukcie, autostradzie
lub drodze ekspresowej.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany przed wyprzedzaniem upewnić
się w szczególności, czy:
1) ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania bez
utrudnienia komukolwiek ruchu;
2) kierujący, jadący za nim, nie rozpoczął wyprzedzania;
3) kierujący, jadący przed nim na tym samym pasie ruchu, nie zasygnalizował
zamiaru wyprzedzania innego pojazdu, zmiany kierunku jazdy lub zmiany pasa
ruchu.
2. Kierujący pojazdem jest obowiązany przy wyprzedzaniu zachować szczególną
ostrożność, a zwłaszcza bezpieczny odstęp od wyprzedzanego pojazdu lub uczestnika ruchu. W razie wyprzedzania roweru, wózka rowerowego, motoroweru, motocykla
lub kolumny pieszych odstęp ten nie może być mniejszy niż 1 m.
3. Kierujący pojazdem jest obowiązany przy wyprzedzaniu przejeżdżać z lewej
strony wyprzedzanego pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 4, 5, 10 i 12.
4. Pojazd szynowy może być wyprzedzany tylko z prawej strony, chyba że
położenie torów uniemożliwia takie wyprzedzanie lub wyprzedzanie odbywa się na
jezdni jednokierunkowej.
5. Wyprzedzanie pojazdu lub uczestnika ruchu, który sygnalizuje zamiar
skręcenia w lewo, może odbywać się tylko z jego prawej strony.
6. Kierującemu pojazdem wyprzedzanym zabrania się w czasie wyprzedzania
i bezpośrednio po nim zwiększania prędkości. Kierujący pojazdem wolnobieżnym,
ciągnikiem rolniczym lub pojazdem bez silnika jest obowiązany zjechać jak
najbardziej na prawo w celu ułatwienia wyprzedzania. Przepisu nie stosuje się
w przypadku, o którym mowa w ust. 12.
7. Zabrania się wyprzedzania pojazdu silnikowego jadącego po jezdni:
1) przy dojeżdżaniu do wierzchołka wzniesienia;
2) na zakręcie oznaczonym znakami ostrzegawczymi;
3) na skrzyżowaniu, z wyjątkiem skrzyżowania o ruchu okrężnym lub na którym
ruch jest kierowany.
8. Dopuszcza się wyprzedzanie w miejscach, o których mowa w ust. 7 pkt 1 i 2,
na jezdni:
1) jednokierunkowej;
2) dwukierunkowej na odcinku z wyznaczonymi pasami ruchu, pod warunkiem że
kierujący nie wjeżdża na część jezdni przeznaczoną do ruchu w kierunku
przeciwnym – w miejscu, gdzie jest to zabronione znakami na jezdni.
9. Dopuszcza się wyprzedzanie w miejscu, o którym mowa w ust. 7 pkt 3,
pojazdu sygnalizującego zamiar skręcenia, pod warunkiem że kierujący nie wjeżdża
na część jezdni przeznaczoną do ruchu w kierunku przeciwnym.
10. Dopuszcza się wyprzedzanie z prawej strony na odcinku drogi
z wyznaczonymi pasami ruchu, przy zachowaniu warunków określonych w ust. 1 i 7:
1) na jezdni jednokierunkowej;
2) na jezdni dwukierunkowej, jeżeli co najmniej dwa pasy ruchu na obszarze
zabudowanym lub trzy pasy ruchu poza obszarem zabudowanym przeznaczone
są do jazdy w tym samym kierunku.
11. Zabrania się wyprzedzania pojazdu uprzywilejowanego na obszarze
zabudowanym.
12. Kierujący rowerem może wyprzedzać inne niż rower powoli jadące pojazdy
z ich prawej strony.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany
zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu
z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo – także jadącemu z kierunku przeciwnego na
wprost lub skręcającemu w prawo.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do pojazdu szynowego, który ma pierwszeństwo
w stosunku do innych pojazdów, bez względu na to, z której strony nadjeżdża.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również w razie przecinania się kierunków ruchu
poza skrzyżowaniem.
4. Kierującemu pojazdem zabrania się:
1) wjeżdżania na skrzyżowanie, jeżeli na skrzyżowaniu lub za nim nie ma miejsca
do kontynuowania jazdy;
2) rozdzielania kolumny pieszych.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest
obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu
znajdującemu się na przejściu.
2. Kierujący pojazdem, który skręca w drogę poprzeczną, jest obowiązany
ustąpić pierwszeństwa pieszemu przechodzącemu na skrzyżowaniu przez jezdnię
drogi, na którą wjeżdża.
3. Kierującemu pojazdem zabrania się:
1) wyprzedzania pojazdu na przejściu dla pieszych i bezpośrednio przed nim,
z wyjątkiem przejścia, na którym ruch jest kierowany;
2) omijania pojazdu, który jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu
ustąpienia pierwszeństwa pieszemu;
3) jazdy wzdłuż po chodniku lub przejściu dla pieszych.
4. Kierujący pojazdem, przejeżdżając przez chodnik lub drogę dla pieszych, jest
obowiązany jechać powoli i ustąpić pierwszeństwa pieszemu.
5. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio podczas jazdy po placu, na którym ze
względu na brak wyodrębnienia jezdni i chodników ruch pieszych i pojazdów odbywa
się po tej samej powierzchni.
6. Kierujący pojazdem jest obowiązany zachować szczególną ostrożność przy
przejeżdżaniu obok oznaczonego przystanku tramwajowego nieznajdującego się przy
chodniku. Jeżeli przystanek nie jest wyposażony w wysepkę dla pasażerów, a na
przystanek wjeżdża tramwaj lub stoi na nim, kierujący jest obowiązany zatrzymać
pojazd w takim miejscu i na taki czas, aby zapewnić pieszemu swobodne dojście do
tramwaju lub na chodnik. Przepisy te stosuje się odpowiednio przy ruchu innych
pojazdów komunikacji publicznej.
7. W razie przechodzenia przez jezdnię osoby niepełnosprawnej, używającej
specjalnego znaku, lub osoby o widocznej ograniczonej sprawności ruchowej,
kierujący jest obowiązany zatrzymać pojazd w celu umożliwienia jej przejścia.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do przejazdu dla rowerzystów, jest
obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa rowerowi
znajdującemu się na przejeździe.
1a. Kierujący pojazdem, który skręca w drogę poprzeczną, jest obowiązany
zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa rowerzyście jadącemu na
wprost po jezdni, pasie ruchu dla rowerów, drodze dla rowerów lub innej części drogi,
którą zamierza opuścić.
2. (uchylony)
3. Kierujący pojazdem, przejeżdżając przez drogę dla rowerów poza jezdnią, jest
obowiązany ustąpić pierwszeństwa rowerowi.
4. Kierującemu pojazdem zabrania się wyprzedzania pojazdu na przejeździe dla
rowerzystów i bezpośrednio przed nim, z wyjątkiem przejazdu, na którym ruch jest
kierowany.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do przejazdu kolejowego oraz
przejeżdżając przez przejazd, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność. Przed
wjechaniem na tory jest on obowiązany upewnić się, czy nie zbliża się pojazd szynowy, oraz przedsięwziąć odpowiednie środki ostrożności, zwłaszcza jeżeli
wskutek mgły lub z innych powodów przejrzystość powietrza jest zmniejszona.
2. Kierujący jest obowiązany prowadzić pojazd z taką prędkością, aby mógł go
zatrzymać w bezpiecznym miejscu, gdy nadjeżdża pojazd szynowy lub gdy urządzenie
zabezpieczające albo dawany sygnał zabrania wjazdu na przejazd.
3. Kierującemu pojazdem zabrania się:
1) objeżdżania opuszczonych zapór lub półzapór oraz wjeżdżania na przejazd, jeżeli
opuszczanie ich zostało rozpoczęte lub podnoszenie nie zostało zakończone;
2) wjeżdżania na przejazd, jeżeli po drugiej stronie przejazdu nie ma miejsca do
kontynuowania jazdy;
3) wyprzedzania pojazdu na przejeździe kolejowym i bezpośrednio przed nim;
4) omijania pojazdu oczekującego na otwarcie ruchu przez przejazd, jeżeli
wymagałoby to wjechania na część jezdni przeznaczoną dla przeciwnego
kierunku ruchu.
4. W razie unieruchomienia pojazdu na przejeździe kolejowym, kierujący jest
obowiązany niezwłocznie usunąć go z przejazdu, a jeżeli nie jest to możliwe, ostrzec
kierującego pojazdem szynowym o niebezpieczeństwie.
5. Kierujący pojazdem lub zespołem pojazdów o długości przekraczającej 10 m,
który nie może rozwinąć prędkości większej niż 6 km/h, przed wjazdem na przejazd
kolejowy jest obowiązany upewnić się, czy w czasie potrzebnym na przejechanie
przez ten przejazd nie nadjedzie pojazd szynowy, lub uzgodnić czas tego przejazdu
z dróżnikiem kolejowym.
6. Przepisy ust. 1–4 stosuje się odpowiednio przy przejeżdżaniu przez tory
tramwajowe; przepis ust. 3 pkt 3 nie dotyczy skrzyżowania lub przejazdu
tramwajowego, na którym ruch jest kierowany.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Kierujący pojazdem może używać sygnału dźwiękowego lub
świetlnego, w razie gdy zachodzi konieczność ostrzeżenia o niebezpieczeństwie.
2. Zabrania się:
1) nadużywania sygnału dźwiękowego lub świetlnego;
2) używania sygnału dźwiękowego na obszarze zabudowanym, chyba że jest to
konieczne w związku z bezpośrednim niebezpieczeństwem;
3) ostrzegania światłami drogowymi w warunkach, w których może to
spowodować oślepienie innych kierujących.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany zachować szczególną
ostrożność w czasie jazdy w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza,
spowodowanej mgłą, opadami atmosferycznymi lub innymi przyczynami, a ponadto:
1) kierujący pojazdem silnikowym jest obowiązany:
a) włączyć światła mijania lub przeciwmgłowe przednie albo oba te światła
jednocześnie,
b) poza obszarem zabudowanym podczas mgły dawać krótkotrwałe sygnały
dźwiękowe w czasie wyprzedzania lub omijania;
2) kierujący innym pojazdem niż pojazd, o którym mowa w pkt 1, jest obowiązany:
a) włączyć światła, w które pojazd jest wyposażony,
b) korzystać z pobocza drogi, a jeżeli nie jest to możliwe, jechać jak najbliżej
krawędzi jezdni i nie wyprzedzać innego pojazdu.
2. Obowiązek używania świateł, o którym mowa w ust. 1, dotyczy kierującego
pojazdem także podczas zatrzymania wynikającego z warunków lub przepisów ruchu
drogowego.
3. Kierujący pojazdem może używać tylnych świateł przeciwmgłowych, jeżeli
zmniejszona przejrzystość powietrza ogranicza widoczność na odległość mniejszą niż
50 m. W razie poprawy widoczności kierujący pojazdem jest obowiązany
niezwłocznie wyłączyć te światła.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Kierujący może holować pojazd silnikowy tylko pod warunkiem, że:
1) prędkość pojazdu holującego nie przekracza 30 km/h na obszarze zabudowanym
i 60 km/h poza tym obszarem;
2) pojazd holujący ma włączone światła mijania również w okresie dostatecznej
widoczności;
3) w pojeździe holowanym znajduje się kierujący mający uprawnienie do
kierowania tym pojazdem, chyba że pojazd jest holowany w sposób
wykluczający potrzebę kierowania nim;
4) pojazd holowany jest połączony z pojazdem holującym w sposób wykluczający
odczepienie się w czasie jazdy; nie dotyczy to holowania motocykla, który
powinien być połączony z pojazdem holującym połączeniem giętkim w sposób
umożliwiający łatwe odczepienie;
5) pojazd holowany, z wyjątkiem motocykla, jest oznaczony z tyłu po lewej stronie
ostrzegawczym trójkątem odblaskowym, a w okresie niedostatecznej
widoczności ma ponadto włączone światła pozycyjne; zamiast oznaczenia
trójkątem odblaskowym pojazd holowany może wysyłać żółte sygnały błyskowe
w sposób widoczny dla innych uczestników ruchu;
6) w pojeździe holowanym na połączeniu sztywnym jest sprawny co najmniej jeden
układ hamulców, a w pojeździe holowanym na połączeniu giętkim – dwa układy;
7) odległość między pojazdami wynosi nie więcej niż 3 m przy połączeniu
sztywnym, a od 4 m do 6 m przy połączeniu giętkim, przy czym połączenie jest
oznakowane na przemian pasami białymi i czerwonymi albo zaopatrzone
w chorągiewkę barwy żółtej lub czerwonej; przepisu tego nie stosuje się w razie
holowania pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Zabrania się holowania:
1) pojazdu o niesprawnym układzie kierowniczym lub o niesprawnych hamulcach,
chyba że sposób holowania wyklucza potrzebę ich użycia;
2) pojazdu za pomocą połączenia giętkiego, jeżeli w pojeździe tym działanie układu
hamulcowego uzależnione jest od pracy silnika, a silnik jest unieruchomiony;
3) więcej niż jednego pojazdu, z wyjątkiem pojazdu członowego;
4) pojazdem z przyczepą (naczepą);
5) na autostradzie, z wyjątkiem holowania przez pojazdy przeznaczone do
holowania do najbliższego wyjazdu lub miejsca obsługi podróżnych.
3. W razie holowania pojazdu w sposób wykluczający potrzebę kierowania nim
lub użycia hamulców, rzeczywista masa całkowita pojazdu holowanego nie może
przekraczać rzeczywistej masy całkowitej pojazdu holującego.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Liczba pojazdów jadących w zorganizowanej kolumnie nie może
przekraczać:
1) samochodów osobowych, motorowerów lub motocykli – 10;
2) rowerów lub wózków rowerowych – 15;
3) pozostałych pojazdów – 5.
2. Odległość między jadącymi kolumnami nie może być mniejsza niż 500 m dla
kolumn pojazdów samochodowych oraz 200 m dla kolumn pozostałych pojazdów.
3. (uchylony)
4. Jazda w kolumnie nie zwalnia kierującego pojazdem od przestrzegania
obowiązujących przepisów ruchu drogowego.
5. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do pojazdów uprzywilejowanych oraz
pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
6. Zabrania się wjeżdżania między jadące w kolumnie rowery lub wózki
rowerowe oraz pojazdy, o których mowa w ust. 5.
6a. Przejazd kolumny pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
w skład której wchodzi więcej niż 5 pojazdów, jest dozwolony pod warunkiem
uzyskania zezwolenia wojskowego na przejazd drogowy, wydawanego przez
właściwy organ wojskowy.
7. (uchylony)

art. 33. więcej Art. 33. 1. Kierujący rowerem jest obowiązany korzystać z drogi dla rowerów
lub pasa ruchu dla rowerów, jeśli są one wyznaczone dla kierunku, w którym się
porusza lub zamierza skręcić. Kierujący rowerem, korzystając z drogi dla rowerów
i pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustępować miejsca
pieszym.
1a. Kierujący rowerem może zatrzymać się w śluzie rowerowej obok innych
rowerzystów. Jest obowiązany opuścić ją, kiedy zaistnieje możliwość kontynuowania jazdy w zamierzonym kierunku i zająć miejsce na jezdni zgodnie z odpowiednio
art. 33 ust. 1 lub art. 16 ust. 4 i 5.
2. Dziecko w wieku do 7 lat może być przewożone na rowerze, pod warunkiem
że jest ono umieszczone na dodatkowym siodełku zapewniającym bezpieczną jazdę.
3. Kierującemu rowerem lub motorowerem zabrania się:
1) jazdy po jezdni obok innego uczestnika ruchu, z zastrzeżeniem ust. 3a;
2) jazdy bez trzymania co najmniej jednej ręki na kierownicy oraz nóg na pedałach
lub podnóżkach;
3) czepiania się pojazdów.
3a. Dopuszcza się wyjątkowo jazdę po jezdni kierującego rowerem obok innego
roweru lub motoroweru, jeżeli nie utrudnia to poruszania się innym uczestnikom ruchu
albo w inny sposób nie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego.
4. (uchylony)
5. Korzystanie z chodnika lub drogi dla pieszych przez kierującego rowerem jest
dozwolone wyjątkowo, gdy:
1) opiekuje się on osobą w wieku do lat 10 kierującą rowerem;
2) szerokość chodnika wzdłuż drogi, po której ruch pojazdów jest dozwolony
z prędkością większą niż 50 km/h, wynosi co najmniej 2 m i brakuje wydzielonej
drogi dla rowerów oraz pasa ruchu dla rowerów;
3) warunki pogodowe zagrażają bezpieczeństwu rowerzysty na jezdni (śnieg, silny
wiatr, ulewa, gołoledź, gęsta mgła), z zastrzeżeniem ust. 6.
6. Kierujący rowerem, korzystając z chodnika lub drogi dla pieszych, jest
obowiązany jechać powoli, zachować szczególną ostrożność i ustępować miejsca
pieszym.
7. Kierujący rowerem może jechać lewą stroną jezdni na zasadach określonych
dla ruchu pieszych w przepisach art. 11 ust. 1–3, jeżeli opiekuje się on osobą kierującą
rowerem w wieku do lat 10.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Do zaprzęgu może być używane tylko zwierzę niepłochliwe,
odpowiednio sprawne fizycznie i dające sobą kierować.
2. Kierujący pojazdem zaprzęgowym jest obowiązany utrzymywać pojazd
i zaprzęg w takim stanie, aby mógł nad nimi panować.
3. Bezpośrednio jeden za drugim może jechać nie więcej niż 5 pojazdów
zaprzęgowych. Odległość między piątym pojazdem a następnym nie może być
mniejsza niż 200 m.
4. Kierujący pojazdem zaprzęgowym przy wjeżdżaniu na drogę twardą
w miejscu, gdzie nie ma dostatecznej widoczności drogi, jest obowiązany prowadzić
zwierzę za uzdę.
5. Kierującemu pojazdem zaprzęgowym zabrania się:
1) przeciążania zwierzęcia;
2) jazdy obok innego uczestnika ruchu na jezdni;
3) pozostawiania pojazdu niezabezpieczonego przed ruszeniem;
4) jazdy pojazdem na płozach bez dzwonków lub grzechotek.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Jazda wierzchem i pędzenie zwierząt powinny się odbywać po drodze
przeznaczonej do pędzenia zwierząt. W razie braku takiej drogi jazda wierzchem
i pędzenie zwierząt mogą odbywać się po poboczu, a jeżeli brak jest pobocza – po
jezdni.
2. Do jazdy wierzchem i pędzenia zwierząt stosuje się odpowiednio przepisy
art. 34 ust. 1 i 2 oraz przepisy o ruchu pojazdów.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Zabrania się jazdy wierzchem:
1) bez uzdy;
2) obok innego uczestnika ruchu na jezdni;
3) po drodze oznaczonej znakami z numerem drogi międzynarodowej oraz po
drodze, na której obowiązuje zakaz ruchu pojazdów zaprzęgowych;
4) po drodze twardej w okresie niedostatecznej widoczności;
5) po drodze twardej osobie w wieku poniżej 17 lat.
2. Jeździec może prowadzić luzem tylko jedno zwierzę po swojej prawej stronie.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Zwierzęta w stadzie mogą być pędzone po drodze tylko pod
odpowiednim nadzorem. Zwierzę pojedyncze może być prowadzone tylko na uwięzi.
2. Poganiacz zwierząt jest obowiązany:
1) iść po lewej stronie pędzonych zwierząt;
2) w okresie niedostatecznej widoczności nieść latarkę z widocznym z odległości
co najmniej 150 m światłem białym.
3. Zwierzęta mogą być prowadzone luzem przy pojeździe zaprzęgowym z jego
prawej strony, w liczbie nie większej niż 2 sztuki.
4. Zabrania się:
1) pędzenia zwierząt po drodze oznaczonej znakami z numerem drogi
międzynarodowej, a po innej drodze twardej – w okresie od zmierzchu do świtu;
2) pędzenia zwierząt po drodze twardej osobie w wieku poniżej 13 lat;
3) pędzenia zwierząt w poprzek drogi w miejscu niewidocznym na dostateczną
odległość;
4) zatrzymywania zwierząt na jezdni;
5) zajmowania przez zwierzęta więcej niż prawej połowy jezdni albo drogi dla
pieszych lub rowerów.
5. Rada powiatu może wprowadzić zakaz pędzenia zwierząt na określonych
drogach lub obszarach oraz w określonym czasie.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na
żądanie uprawnionego organu wymagane dla danego rodzaju pojazdu lub kierującego:
1) dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem;
2) (uchylony)
3) (uchylony)
3a) zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym z wynikiem
pozytywnym w zakresie wyposażenia pojazdu w blokadę alkoholową
w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 5 pkt 7 ustawy z dnia 5 stycznia
2011 r. o kierujących pojazdami;
3b) protokół z ostatniej drogowej kontroli technicznej, jeżeli taka była
przeprowadzona – w przypadku pojazdu kategorii M2, M3, N2 i N3, przyczepy
kategorii O3 i O4 i ciągnika kołowego kategorii T5 użytkowanego na drodze
publicznej do wykonywania zarobkowego przewozu rzeczy;
4) zezwolenie, o którym mowa w art. 106 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 stycznia
2011 r. o kierujących pojazdami;
4a) dokument potwierdzający kalibrację blokady alkoholowej, wystawiony przez
producenta urządzenia lub jego upoważnionego przedstawiciela;
5) inne dokumenty, jeżeli obowiązek taki wynika z odrębnej ustawy.
2. Kierujący pojazdem zarejestrowanym za granicą uczestniczącym w ruchu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na
żądanie uprawnionego organu dokumenty, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3a–5, oraz
dokument stwierdzający dopuszczenie pojazdu do ruchu i dokument potwierdzający
zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
posiadacza pojazdu lub dowód opłacenia składki za to ubezpieczenie.
2a. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, w odniesieniu do pojazdu kategorii
M2, M3, N2 i N3, przyczepy kategorii O3 i O4 i ciągnika kołowego kategorii T5
użytkowanego na drodze publicznej do wykonywania zarobkowego przewozu rzeczy
kierujący pojazdem jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie
uprawnionego organu również dokument potwierdzający przeprowadzenie badania
technicznego, zawierający co najmniej:
1) numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy pojazdu;
2) numer rejestracyjny i kraj rejestracji pojazdu;
3) miejsce i datę przeprowadzonego badania technicznego;
4) stwierdzone usterki i ich kategorie;
5) wynik badania technicznego;
6) aktualny termin ważności badania technicznego;
7) nazwę organu kontrolnego lub stacji kontroli pojazdów oraz podpis lub numer
ewidencyjny diagnosty, który przeprowadził badanie techniczne.
2b. Obowiązek, o którym mowa w ust. 2a, nie dotyczy kierującego nowym
pojazdem w okresie od dnia jego pierwszej rejestracji za granicą do dnia terminu
pierwszego okresowego badania technicznego.
3. W przypadku wykonywania pojazdem jazdy testowej z wykorzystaniem
profesjonalnego dowodu rejestracyjnego i profesjonalnych tablic (tablicy)
rejestracyjnych, podmiot uprawniony, o którym mowa w art. 80s ust. 2, albo jego
pracownik, z uwzględnieniem art. 80w ust. 3, jest obowiązany mieć przy sobie i
okazywać na żądanie uprawnionego organu dokument stwierdzający dopuszczenie
pojazdu do ruchu.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Kierujący pojazdem samochodowym oraz osoba przewożona takim
pojazdem wyposażonym w pasy bezpieczeństwa są obowiązani korzystać z tych
pasów podczas jazdy, z zastrzeżeniem ust. 3, 3b i 3c.
2. Obowiązek korzystania z pasów bezpieczeństwa nie dotyczy:
1) osoby mającej zaświadczenie lekarskie o przeciwwskazaniu do używania pasów
bezpieczeństwa;
2) kobiety o widocznej ciąży;
3) kierującego taksówką podczas przewożenia pasażera;
4) instruktora lub egzaminatora podczas szkolenia lub egzaminowania;
5) policjanta, funkcjonariusza Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego,
Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Celno-
-Skarbowej i Służby Więziennej, żołnierza Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej – podczas przewożenia osoby (osób) zatrzymanej;
6) funkcjonariusza Służby Ochrony Państwa podczas wykonywania czynności
służbowych;
6a) żołnierza Żandarmerii Wojskowej podczas wykonywania czynności ochronnych;
7) zespołu medycznego w czasie udzielania pomocy medycznej;8) konwojenta podczas przewożenia wartości pieniężnych;
9) osoby chorej lub niepełnosprawnej przewożonej na noszach lub w wózku
inwalidzkim;
10) dziecka w wieku poniżej 3 lat przewożonego pojazdem kategorii M2 i M3;
11) dziecka przewożonego na zasadach przewidzianych w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia
20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami
publicznego transportu zbiorowego (Dz. U. z 2018 r. poz. 295).
2a. Kierujący pojazdem kategorii M2 i M3, o których mowa w załączniku nr 2 do
ustawy, wyposażonym w pasy bezpieczeństwa jest obowiązany do poinformowania
osób przewożonych pojazdem o obowiązku korzystania z tych pasów podczas jazdy,
chyba że zostały one o tym obowiązku poinformowane:
1) przez znajdującą się w pojeździe osobę kierującą przewożoną grupą lub
2) za pomocą urządzenia audiowizualnego, lub
3) za pomocą znaku umieszczonego w widoczny sposób przy każdym miejscu
siedzącym, zgodnego ze wzorem określonym w załączniku do dyrektywy Rady
z dnia 16 grudnia 1991 r. odnoszącej się do obowiązkowego stosowania pasów
bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących dla dzieci w pojazdach
(91/671/EWG) (Dz. Urz. WE L 373 z 31.12.1991, str. 26, z późn. zm.; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 1, str. 353, z późn. zm.), zwanej dalej
„dyrektywą nr 91/671/EWG”.
3. W pojeździe kategorii M1, N1, N2 i N3, o których mowa w załączniku nr 2 do
ustawy, wyposażonym w pasy bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymujące dla
dzieci, dziecko mające mniej niż 150 cm wzrostu jest przewożone, z wyjątkiem
przypadku, o którym mowa w ust. 3b, w foteliku bezpieczeństwa dla dziecka lub
innym urządzeniu przytrzymującym dla dzieci, zgodnym z:
1) masą i wzrostem dziecka oraz
2) właściwymi warunkami technicznymi określonymi w przepisach Unii
Europejskiej lub w regulaminach EKG ONZ dotyczących urządzeń
przytrzymujących dla dzieci w pojeździe.
3a. Foteliki bezpieczeństwa dla dziecka oraz inne urządzenia przytrzymujące dla
dzieci są instalowane w pojeździe, zgodnie z zaleceniami producenta urządzenia,
wskazującymi, w jaki sposób urządzenie może być bezpiecznie stosowane.
3b. Zezwala się na przewożenie w pojeździe kategorii M1, N1, N2 i N3, o których
mowa w załączniku nr 2 do ustawy, na tylnym siedzeniu pojazdu, dziecka mającego
co najmniej 135 cm wzrostu przytrzymywanego za pomocą pasów bezpieczeństwa
w przypadkach, kiedy ze względu na masę i wzrost dziecka nie jest możliwe
zapewnienie fotelika bezpieczeństwa dla dziecka lub innego urządzenia
przytrzymującego dla dzieci zgodnego z warunkami, o których mowa w ust. 3.
3c. Zezwala się na przewożenie w pojeździe kategorii M1 i N1, o których mowa
w załączniku nr 2 do ustawy, na tylnym siedzeniu pojazdu, trzeciego dziecka w wieku
co najmniej 3 lat, przytrzymywanego za pomocą pasów bezpieczeństwa, w przypadku
gdy dwoje dzieci jest przewożonych w fotelikach bezpieczeństwa dla dziecka lub
innych urządzeniach przytrzymujących dla dzieci, zainstalowanych na tylnych
siedzeniach pojazdu i nie ma możliwości zainstalowania trzeciego fotelika
bezpieczeństwa dla dziecka lub innego urządzenia przytrzymującego dla dzieci.
4. Przepis ust. 3 nie dotyczy przewozu dziecka:
1) taksówką;
2) specjalistycznym środkiem transportu sanitarnego, o którym mowa
w art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie
Medycznym (Dz. U. z 2019 r. poz. 993 i 1590);
3) pojazdem Policji, Straży Granicznej lub straży gminnej (miejskiej);
4) mającego zaświadczenie lekarskie o przeciwwskazaniu do przewożenia
w foteliku bezpieczeństwa dla dziecka lub innym urządzeniu przytrzymującym
dla dzieci.
5. Zaświadczenia lekarskie, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 4 pkt 4,
zawierają:
1) imię i nazwisko;
2) numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji
Ludności (PESEL), a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL –
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę
państwa, które wydało ten dokument;
3) okres ważności;
4) znak graficzny zgodny ze wzorem określonym w art. 5 dyrektywy
nr 91/671/EWG.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzory zaświadczeń lekarskich,
o których mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 4 pkt 4, kierując się przepisami Unii Europejskiej
dotyczącymi obowiązkowego stosowania pasów bezpieczeństwa i urządzeń
przytrzymujących dla dzieci w pojazdach oraz mając na uwadze potrzebę
ujednolicenia stosowanych dokumentów.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Kierujący motocyklem, czterokołowcem lub motorowerem oraz
osoba przewożona takimi pojazdami są obowiązani używać w czasie jazdy kasków
ochronnych odpowiadających właściwym warunkom technicznym.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do motocykli fabrycznie wyposażonych w pasy
bezpieczeństwa.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do czterokołowców fabrycznie wyposażonych
w nadwozie zamknięte i pasy bezpieczeństwa.

art. 41. więcej Art. 41. Osoba wykonująca roboty lub inne czynności na drodze jest obowiązana
używać w sposób widoczny dla innych uczestników ruchu elementów odblaskowych
odpowiadających właściwym warunkom technicznym.

art. 42. więcej Art. 42. Niewidomy podczas samodzielnego poruszania się po drodze jest
obowiązany nieść białą laskę w sposób widoczny dla innych uczestników ruchu.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Dziecko w wieku do 7 lat może korzystać z drogi tylko pod opieką
osoby, która osiągnęła wiek co najmniej 10 lat. Nie dotyczy to strefy zamieszkania.
2. (uchylony)
3. Przepis ust. 1 nie dotyczy drogi przeznaczonej wyłącznie dla pieszych.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym
jest obowiązany:
1) zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym zagrożenia bezpieczeństwa ruchu
drogowego;
2) przedsięwziąć odpowiednie środki w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu
w miejscu wypadku;
3) niezwłocznie usunąć pojazd z miejsca wypadku, aby nie powodował zagrożenia
lub tamowania ruchu, jeżeli nie ma zabitego lub rannego;
4) podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza
pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie osoby
uczestniczącej w wypadku.
2. Jeżeli w wypadku jest zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest obowiązany
ponadto:
1) udzielić niezbędnej pomocy ofiarom wypadku oraz wezwać zespół ratownictwa
medycznego i Policję;
2) nie podejmować czynności, które mogłyby utrudnić ustalenie przebiegu
wypadku;
3) pozostać na miejscu wypadku, a jeżeli wezwanie zespołu ratownictwa
medycznego lub Policji wymaga oddalenia się – niezwłocznie powrócić na to
miejsce.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do innych osób uczestniczących
w wypadku.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Zabrania się:
1) kierowania pojazdem, prowadzenia kolumny pieszych, jazdy wierzchem lub
pędzenia zwierząt osobie w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub
środka działającego podobnie do alkoholu;
2) holowania pojazdu kierowanego przez osobę, o której mowa w pkt 1;
3) otwierania drzwi pojazdu, pozostawiania otwartych drzwi lub wysiadania bez
upewnienia się, że nie spowoduje to zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego
utrudnienia;
4) wykorzystywania drogi lub poszczególnych jej części w sposób niezgodny
z przeznaczeniem, chyba że przepisy szczegółowe stanowią inaczej;
5) wjeżdżania na pas między jezdniami;
6) pozostawiania na drodze przedmiotów, które mogłyby zagrozić bezpieczeństwu
ruchu; jeżeli jednak usunięcie ich nie jest możliwe, należy je oznaczyć w sposób
widoczny w dzień i w nocy;
7) umieszczania na drodze lub w jej pobliżu urządzeń wysyłających lub
odbijających światło w sposób powodujący oślepienie albo wprowadzających
w błąd uczestników ruchu;
8) samowolnego umieszczania lub włączania albo usuwania lub wyłączania znaków
i sygnałów drogowych oraz urządzeń ostrzegawczo-zabezpieczających lub
kontrolnych na drodze, jak również zmiany ich położenia lub ich zasłaniania;
9) zaśmiecania lub zanieczyszczania drogi;
10) samowolnego umieszczania na drodze jakichkolwiek znaków, napisów lub
symboli.
2. Kierującemu pojazdem zabrania się:
1) korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub
mikrofonu w ręku;
2) przewożenia osoby, o której mowa w ust. 1 pkt 1, na rowerze lub motorowerze
albo motocyklu, chyba że jest przewożona w bocznym wózku;
3) przewożenia pasażera w sposób niezgodny z art. 39, 40 lub 63 ust. 1;
4) przewożenia w foteliku bezpieczeństwa dla dziecka lub innym urządzeniu
przytrzymującym dla dzieci dziecka siedzącego tyłem do kierunku jazdy na
przednim siedzeniu pojazdu samochodowego wyposażonego w poduszkę
powietrzną dla pasażera, która jest aktywna podczas przewożenia dziecka;
5) przewożenia dziecka w wieku poniżej 3 lat w pojeździe kategorii M1, N1, N2 i N3,
o których mowa w załączniku nr 2 do ustawy, niewyposażonym w pasy
bezpieczeństwa i fotelik bezpieczeństwa dla dziecka lub w pasy bezpieczeństwa
i inne urządzenie przytrzymujące dla dzieci;
6) przewożenia na przednim siedzeniu pojazdu samochodowego, poza fotelikiem
bezpieczeństwa dla dziecka lub innym urządzeniem przytrzymującym dla dzieci,
dziecka mającego mniej niż 150 cm wzrostu.

art. 46. więcej Art. 46. 1. Zatrzymanie i postój pojazdu są dozwolone tylko w miejscu
i w warunkach, w których jest on z dostatecznej odległości widoczny dla innych
kierujących i nie powoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub jego
utrudnienia.
2. Kierujący pojazdem, zatrzymując pojazd na jezdni, jest obowiązany ustawić
go jak najbliżej jej krawędzi oraz równolegle do niej.
3. W czasie postoju na drodze poza obszarem zabudowanym pojazd powinien
znajdować się, jeżeli to tylko możliwe, poza jezdnią.
4. Kierujący pojazdem jest obowiązany stosować sposób zatrzymania lub postoju
wskazany znakami drogowymi.
5. Kierujący pojazdem jest obowiązany w czasie postoju zabezpieczyć pojazd
przed możliwością jego uruchomienia przez osobę niepowołaną oraz zachować inne
środki ostrożności niezbędne do uniknięcia wypadku.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Dopuszcza się zatrzymanie lub postój na chodniku kołami jednego
boku lub przedniej osi pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej 2,5 t, pod warunkiem że:
1) na danym odcinku jezdni nie obowiązuje zakaz zatrzymania lub postoju;
2) szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im
ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m;
3) pojazd umieszczony przednią osią na chodniku nie tamuje ruchu pojazdów na
jezdni.
2. Dopuszcza się, przy zachowaniu warunków określonych w ust. 1 pkt 2,
zatrzymanie lub postój na chodniku przy krawędzi jezdni całego samochodu
osobowego, motocykla, motoroweru, roweru lub wózka rowerowego. Inny pojazd
o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t może być w całości
umieszczony na chodniku tylko w miejscu wyznaczonym odpowiednimi znakami
drogowymi.

Art. 47a. Kierujący pojazdem w tunelu, podczas zatrzymania wynikającego
z warunków lub przepisów ruchu drogowego, jest obowiązany zachować odstęp od
poprzedzającego pojazdu nie mniejszy niż 5 m.

art. 48. więcej Art. 48. (uchylony).

art. 49. więcej Art. 49. 1. Zabrania się zatrzymania pojazdu:
1) na przejeździe kolejowym, na przejeździe tramwajowym, na skrzyżowaniu oraz
w odległości mniejszej niż 10 m od przejazdu lub skrzyżowania;
2) na przejściu dla pieszych, na przejeździe dla rowerzystów oraz w odległości
mniejszej niż 10 m przed tym przejściem lub przejazdem; na drodze
dwukierunkowej o dwóch pasach ruchu zakaz ten obowiązuje także za tym
przejściem lub przejazdem;
3) w tunelu, na moście lub na wiadukcie;
4) na jezdni wzdłuż linii ciągłej oraz w pobliżu jej punktów krańcowych, jeżeli
zmusiłoby to innych kierujących pojazdami wielośladowymi do najeżdżania na
tę linię;
5) na jezdni obok linii przerywanej wyznaczającej krawędź jezdni oraz na jezdni
i na poboczu obok linii ciągłej wyznaczającej krawędź jezdni;
6) w odległości mniejszej niż 10 m od przedniej strony znaku lub sygnału
drogowego, jeżeli zostałyby one zasłonięte przez pojazd;
7) na jezdni przy jej lewej krawędzi, z wyjątkiem zatrzymania lub postoju pojazdu
na obszarze zabudowanym na drodze jednokierunkowej lub na jezdni
dwukierunkowej o małym ruchu;
8) na pasie między jezdniami;
9) w odległości mniejszej niż 15 m od słupka lub tablicy oznaczającej przystanek,
a na przystanku z zatoką – na całej jej długości;
10) w odległości mniejszej niż 15 m od punktów krańcowych wysepki, jeżeli jezdnia
z prawej jej strony ma tylko jeden pas ruchu;
11) na drodze dla rowerów, pasie ruchu dla rowerów oraz w śluzie rowerowej,
z wyjątkiem roweru.
2. Zabrania się postoju:
1) w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd, w szczególności do i z bramy,
garażu, parkingu lub wnęki postojowej;
2) w miejscu utrudniającym dostęp do innego prawidłowo zaparkowanego pojazdu
lub wyjazd tego pojazdu;
3) przed i za przejazdem kolejowym, po obu stronach drogi, na odcinku od
przejazdu kolejowego do słupka wskaźnikowego z jedną kreską;
4) w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu;
5) na obszarze zabudowanym, pojazdu lub zespołu pojazdów o dopuszczalnej
masie całkowitej przekraczającej 16 t lub o długości przekraczającej 12 m, poza
wyznaczonymi w tym celu parkingami.
3. Zabrania się zatrzymania lub postoju pojazdu na autostradzie lub drodze
ekspresowej w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu. Jeżeli unieruchomienie
pojazdu nastąpiło z przyczyn technicznych, kierujący pojazdem jest obowiązany
usunąć pojazd z jezdni oraz ostrzec innych uczestników ruchu.
4. Zakaz zatrzymania lub postoju pojazdu nie dotyczy unieruchomienia pojazdu
wynikającego z warunków lub przepisów ruchu drogowego.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany sygnalizować postój pojazdu
silnikowego lub przyczepy z powodu uszkodzenia lub wypadku:
1) na autostradzie lub drodze ekspresowej – w każdym przypadku;
2) na pozostałych drogach twardych:
a) poza obszarem zabudowanym – w razie postoju na jezdni w miejscu,
w którym jest to zabronione, a na poboczu, jeżeli pojazd nie jest widoczny
z dostatecznej odległości,
b) na obszarze zabudowanym – w razie postoju na jezdni w miejscu, w którym
zatrzymanie jest zabronione.
2. Postój pojazdu, o którym mowa w ust. 1, należy sygnalizować w sposób
następujący:
1) na autostradzie lub drodze ekspresowej – przez:
a) włączenie świateł awaryjnych pojazdu, a jeżeli pojazd nie jest w nie
wyposażony, należy włączyć światła pozycyjne,
b) umieszczenie ostrzegawczego trójkąta odblaskowego w odległości 100 m
za pojazdem; trójkąt ten umieszcza się na jezdni lub poboczu, odpowiednio
do miejsca unieruchomienia pojazdu;
2) na pozostałych drogach:
a) poza obszarem zabudowanym – przez umieszczenie w odległości 30–50 m
za pojazdem ostrzegawczego trójkąta odblaskowego i włączenie świateł
awaryjnych; w razie gdy pojazd nie jest wyposażony w światła awaryjne,
należy włączyć światła pozycyjne,
b) na obszarze zabudowanym – przez włączenie świateł awaryjnych, a jeżeli
pojazd nie jest w nie wyposażony, należy włączyć światła pozycyjne
i umieścić ostrzegawczy trójkąt odblaskowy za pojazdem lub na nim, na
wysokości nie większej niż 1 m.
3. Sygnalizowanie, o którym mowa w ust. 1 i 2, obowiązuje przez cały czas
postoju pojazdu.

Art. 50a. 1. Pojazd pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub pojazd, którego
stan wskazuje na to, że nie jest używany, może zostać usunięty z drogi przez straż
gminną lub Policję na koszt właściciela lub posiadacza.
2. Pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1, nieodebrany na wezwanie
gminy przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia, uznaje się za
porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na własność gminy
z mocy ustawy.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, gdy nieodebranie pojazdu nastąpiło z przyczyn
niezależnych od osoby zobowiązanej.
4. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 6 miesięcy od dnia
usunięcia pojazdu nie została ustalona osoba uprawniona do jego odbioru.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, kierując się zasadą poszanowania
prawa własności oraz potrzebą zapewnienia porządku na drogach publicznych, określi,
w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy tryb oraz jednostki i warunki ich współdziałania w zakresie
usuwania pojazdów bez tablic rejestracyjnych lub których stan wskazuje na to,
że nie są używane;
2) tryb postępowania w zakresie przejęcia pojazdu na własność gminy.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany używać świateł mijania podczas
jazdy w warunkach normalnej przejrzystości powietrza.
2. W czasie od świtu do zmierzchu w warunkach normalnej przejrzystości
powietrza, zamiast świateł mijania, kierujący pojazdem może używać świateł do jazdy
dziennej.
3. W czasie od zmierzchu do świtu, na nieoświetlonych drogach, zamiast świateł
mijania lub łącznie z nimi, kierujący pojazdem może używać świateł drogowych, o ile
nie oślepi innych kierujących albo pieszych poruszających się w kolumnie. Kierujący
pojazdem, używając świateł drogowych, jest obowiązany przełączyć je na światła
mijania w razie zbliżania się:
1) pojazdu nadjeżdżającego z przeciwka, przy czym jeżeli jeden z kierujących
wyłączył światła drogowe – drugi jest obowiązany uczynić to samo;
2) do pojazdu poprzedzającego, jeżeli kierujący może być oślepiony;
3) pojazdu szynowego lub komunikacji wodnej, jeżeli poruszają się w takiej
odległości, że istnieje możliwość oślepienia kierujących tymi pojazdami.
4. (uchylony)
5. Na drodze krętej, oznaczonej odpowiednimi znakami drogowymi, kierujący
pojazdem może używać przednich świateł przeciwmgłowych od zmierzchu do świtu,
również w warunkach normalnej przejrzystości powietrza.
6. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do kierującego pojazdem, który nie jest
wyposażony w światła mijania, drogowe lub światła do jazdy dziennej. Kierujący
takim pojazdem w czasie od zmierzchu do świtu lub w tunelu jest obowiązany używać
świateł stanowiących obowiązkowe wyposażenie pojazdu.
7. Przepisy ust. 1–5 stosuje się odpowiednio podczas zatrzymania pojazdu,
wynikającego z warunków lub przepisów ruchu drogowego. Jeżeli zatrzymanie trwa
ponad 1 minutę, dopuszcza się wyłączenie świateł zewnętrznych pojazdu, o ile na tym
samym pasie ruchu, przed tym pojazdem i za nim, stoją inne pojazdy.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Kierujący pojazdem silnikowym lub szynowym, w warunkach
niedostatecznej widoczności, podczas zatrzymania niewynikającego z warunków
ruchu lub przepisów ruchu drogowego oraz podczas postoju, jest obowiązany używać
świateł pozycyjnych przednich i tylnych lub świateł postojowych. W pojeździe
niezłączonym z przyczepą oraz w zespole pojazdów o długości nieprzekraczającej
6 m dopuszcza się włączenie świateł postojowych jedynie od strony środka jezdni.
2. Podczas zatrzymania lub postoju, w miejscu oświetlonym w stopniu
zapewniającym widoczność pojazdu lub znajdującym się poza jezdnią i poboczem,
wszystkie światła pojazdu mogą być wyłączone. Przepis ten nie dotyczy pojazdu
szynowego oraz pojazdu, na którym znajduje się urządzenie lub ładunek, wystające
poza pojazd i wymagające oznaczenia odrębnymi światłami.
3. Światło oświetlające przedmioty przydrożne (szperacz) może być włączone
tylko podczas zatrzymania lub postoju, pod warunkiem że nie oślepi innych
uczestników ruchu. Ograniczenie to nie dotyczy pojazdu uprzywilejowanego.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Pojazdem uprzywilejowanym w ruchu drogowym może być pojazd
samochodowy:
1) jednostek ochrony przeciwpożarowej;
2) zespołu ratownictwa medycznego;
3) Policji;
4) jednostki ratownictwa chemicznego;
5) Straży Granicznej;
6) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
7) Agencji Wywiadu;
7a) Centralnego Biura Antykorupcyjnego;
7b) Służby Kontrwywiadu Wojskowego;
7c) Służby Wywiadu Wojskowego;
8) Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej;
9) Służby Więziennej;
10) Służby Ochrony Państwa;
10a) (uchylony)
10b) (uchylony)
10c) straży gminnych (miejskich);
10d) podmiotów uprawnionych do wykonywania zadań z zakresu ratownictwa
górskiego;
10e) Służby Parku Narodowego;
10f) podmiotów uprawnionych do wykonywania zadań z zakresu ratownictwa
wodnego;
10g) Krajowej Administracji Skarbowej wykorzystywany przez Służbę
Celno-Skarbową;
11) Inspekcji Transportu Drogowego;
12) jednostki niewymienionej w pkt 1–11, jeżeli jest używany w związku
z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego – na podstawie zezwolenia ministra
właściwego do spraw wewnętrznych.
1a. Minister właściwy do spraw wewnętrznych stwierdza wygaśnięcie
zezwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 12, gdy ustaną okoliczności uzasadniające
wykorzystanie pojazdu jako uprzywilejowanego.
2. Kierujący pojazdem uprzywilejowanym może, pod warunkiem zachowania
szczególnej ostrożności, nie stosować się do przepisów o ruchu pojazdów,
zatrzymaniu i postoju oraz do znaków i sygnałów drogowych tylko w razie, gdy:
1) uczestniczy:
a) w akcji związanej z ratowaniem życia, zdrowia ludzkiego lub mienia albo
koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa lub porządku publicznego albo
b) w przejeździe kolumny pojazdów uprzywilejowanych,
c) w wykonywaniu zadań związanych bezpośrednio z zapewnieniem
bezpieczeństwa osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe,
którym na mocy odrębnych przepisów przysługuje ochrona;
2) pojazd wysyła jednocześnie sygnały świetlny i dźwiękowy; po zatrzymaniu
pojazdu nie wymaga się używania sygnału dźwiękowego;
3) w pojeździe włączone są światła drogowe lub mijania.
3. Kierujący pojazdem uprzywilejowanym jest obowiązany stosować się do
poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub upoważnione do jego
kontroli.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, uwzględniając w szczególności
konieczność zapewnienia porządku, sprawności i bezpieczeństwa ruchu drogowego,
określi, w drodze rozporządzenia, okoliczności, w jakich używane są pojazdy
uprzywilejowane w kolumnach.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Pojazd wykonujący na drodze prace porządkowe, remontowe lub
modernizacyjne powinien wysyłać żółte sygnały błyskowe.
2. Kierujący pojazdem, o którym mowa w ust. 1, może, pod warunkiem
zachowania szczególnej ostrożności, nie stosować się do przepisów o obowiązku
jazdy na jezdni lub przy jej prawej krawędzi oraz o zatrzymaniu i postoju, z tym że:
1) na jezdni jednokierunkowej oraz poza obszarem zabudowanym, podczas
oczyszczania drogi ze śniegu, dopuszcza się również jazdę przy lewej krawędzi
jezdni;
2) jazdę po chodniku dopuszcza się tylko przy zachowaniu bezpieczeństwa
pieszych.
2a. Kierujący pojazdem, o którym mowa w ust. 1, może korzystać z autostrady
lub drogi ekspresowej nawet wtedy, gdy pojazd ten nie jest pojazdem samochodowym
lub jego konstrukcja uniemożliwia rozwinięcie prędkości co najmniej 40 km/h.
3. Pojazd, który ze względu na konstrukcję, ładunek lub nietypowe zachowanie
na drodze może zagrażać bezpieczeństwu w ruchu drogowym, powinien wysyłać żółte
sygnały błyskowe.
4. Zabrania się, z zastrzeżeniem art. 31 ust. 1 pkt 5, używania żółtych sygnałów
błyskowych do innych celów niż określone w ust. 1 i 3.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Pojazd do nauki jazdy lub przeprowadzania egzaminu państwowego
oznacza się tablicą kwadratową barwy niebieskiej z białą literą „L”, umieszczoną na
pojeździe. W warunkach niedostatecznej widoczności tablica umieszczona na
pojeździe, z wyłączeniem tablicy na motocyklu, powinna być oświetlona. Tablica,
którą oznaczony jest motocykl, powinna być wykonana z materiału odblaskowego.
2. Podczas kierowania pojazdem do nauki jazdy przez osobę inną niż osoba
ubiegająca się o uprawnienie do kierowania pojazdem tablica, o której mowa w ust. 1,
powinna być zasłonięta lub złożona.
3. Kierujący pojazdem, przejeżdżając obok pojazdu, o którym mowa w ust. 1,
lub jadąc za nim, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność.

art. 56. więcej Art. 56. (uchylony).

art. 57. więcej Art. 57. 1. Pojazd przewożący zorganizowaną grupę dzieci lub młodzieży
w wieku do 18 lat oznacza się z przodu i z tyłu kwadratowymi tablicami barwy żółtej
z symbolem dzieci barwy czarnej. W warunkach niedostatecznej widoczności tablice
powinny być oświetlone, chyba że są wykonane z materiału odblaskowego. Kierujący
tym pojazdem jest obowiązany włączyć światła awaryjne podczas wsiadania lub
wysiadania dzieci lub młodzieży.
2. Kierujący pojazdem, omijając pojazd, o którym mowa w ust. 1, jest
obowiązany w czasie wsiadania lub wysiadania dzieci lub młodzieży zachować
szczególną ostrożność i w razie potrzeby zatrzymać się.
3. Zabrania się oznaczania pojazdu tablicami, o których mowa w ust. 1, w czasie,
gdy dzieci lub młodzież nie są przewożone.

Art. 57a. 1. Kierujący autobusem szkolnym podczas wsiadania lub wysiadania
dzieci jest obowiązany włączyć światła awaryjne.
2. Kierujący pojazdem, przejeżdżając obok autobusu szkolnego, jest obowiązany
zachować szczególną ostrożność.
3. Jeżeli autobus szkolny przewozi inne osoby lub nie przewozi żadnych osób,
tablice z napisem „autobus szkolny” powinny być zdjęte, zasłonięte lub złożone.

art. 58. więcej Art. 58. 1. Pojazd przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu osób
niepełnosprawnych oznacza się z przodu i z tyłu [kwadratowymi] tablicami barwy
niebieskiej z międzynarodowym symbolem wózka inwalidzkiego barwy białej.
Tablice te powinny być wykonane z materiału odblaskowego. Kierujący tym pojazdem jest obowiązany włączyć światła awaryjne podczas wsiadania lub
wysiadania osoby niepełnosprawnej.
2. Kierujący pojazdem, omijając pojazd, o którym mowa w ust. 1, jest
obowiązany w czasie wsiadania lub wysiadania osoby niepełnosprawnej zachować
szczególną ostrożność i w razie potrzeby zatrzymać się.

art. 59. więcej Art. 59. 1. Pojazd zarejestrowany w Rzeczypospolitej Polskiej, który ma być
używany w ruchu międzynarodowym, powinien być oznaczony znakiem z literami
„PL”.
2. Pojazd zarejestrowany za granicą uczestniczący w ruchu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej powinien być oznaczony znakiem określającym państwo,
w którym jest zarejestrowany.
3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1 i 2, uważa się za spełniony, jeżeli na
tablicy rejestracyjnej jest umieszczony znak określający państwo, w którym pojazd
został zarejestrowany.

art. 60. więcej Art. 60. 1. Zabrania się:
1) używania pojazdu w sposób zagrażający bezpieczeństwu osoby znajdującej się
w pojeździe lub poza nim;
2) zakrywania świateł oraz urządzeń sygnalizacyjnych, tablic rejestracyjnych lub
innych wymaganych tablic albo znaków, które powinny być widoczne;
3) ozdabiania tablic rejestracyjnych oraz umieszczania z przodu lub z tyłu pojazdu
znaków, napisów lub przedmiotów, które ograniczają czytelność tych tablic;
4) umieszczania na pojeździe znaku określającego inne państwo niż to, w którym
pojazd został zarejestrowany.
2. Zabrania się kierującemu:
1) oddalania się od pojazdu, gdy silnik jest w ruchu;
2) używania pojazdu w sposób powodujący uciążliwości związane z nadmierną
emisją spalin do środowiska lub nadmiernym hałasem;
3) pozostawiania pracującego silnika podczas postoju na obszarze zabudowanym;
nie dotyczy to pojazdu wykonującego czynności na drodze;
4) ciągnięcia za pojazdem osoby na nartach, sankach, wrotkach lub innym
podobnym urządzeniu;
5) używania opon z umieszczonymi w nich na trwałe elementami
przeciwślizgowymi.
3. Używanie łańcuchów przeciwślizgowych na oponach jest dozwolone tylko na
drodze pokrytej śniegiem.
4. Zakazu, o którym mowa w ust. 2 pkt 5, nie stosuje się do:
1) pojazdów samochodowych biorących udział w rajdach zimowych i wyścigach
zimowych za zgodą zarządcy drogi, wyrażoną w trybie określonym w art. 65a
ust. 3 pkt 7a;
2) rowerów.

art. 61. więcej Art. 61. 1. Ładunek nie może powodować przekroczenia dopuszczalnej masy
całkowitej lub dopuszczalnej ładowności pojazdu.
2. Ładunek na pojeździe umieszcza się w taki sposób, aby:
1) nie powodował przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi pojazdu na drogę;
2) nie naruszał stateczności pojazdu;
3) nie utrudniał kierowania pojazdem;
4) nie ograniczał widoczności drogi lub nie zasłaniał świateł, urządzeń
sygnalizacyjnych, tablic rejestracyjnych lub innych tablic albo znaków, w które
pojazd jest wyposażony.
3. Ładunek umieszczony na pojeździe powinien być zabezpieczony przed
zmianą położenia lub wywoływaniem nadmiernego hałasu. Nie może on mieć
odrażającego wyglądu lub wydzielać odrażającej woni.
4. Urządzenia służące do mocowania ładunku powinny być zabezpieczone przed
rozluźnieniem się, swobodnym zwisaniem lub spadnięciem podczas jazdy.
5. Ładunek sypki może być umieszczony tylko w szczelnej skrzyni ładunkowej,
zabezpieczonej dodatkowo odpowiednimi zasłonami uniemożliwiającymi
wysypywanie się ładunku na drogę.
6. Ładunek wystający poza płaszczyzny obrysu pojazdu może być na nim
umieszczony tylko przy zachowaniu następujących warunków:
1) ładunek wystający poza boczne płaszczyzny obrysu pojazdu może być
umieszczony tylko w taki sposób, aby całkowita szerokość pojazdu z ładunkiem
nie przekraczała 2,55 m, a przy szerokości pojazdu 2,55 m nie przekraczała 3 m,
jednak pod warunkiem umieszczenia ładunku tak, aby z jednej strony nie
wystawał na odległość większą niż 23 cm;
2) ładunek nie może wystawać z tyłu pojazdu na odległość większą niż 2 m od
tylnej płaszczyzny obrysu pojazdu lub zespołu pojazdów; w przypadku
przyczepy kłonicowej odległość tę liczy się od osi przyczepy;
3) ładunek nie może wystawać z przodu pojazdu na odległość większą niż 0,5 m od
przedniej płaszczyzny obrysu i większą niż 1,5 m od siedzenia dla kierującego.
7. Przy przewozie drewna długiego dopuszcza się wystawanie ładunku z tyłu za
przyczepę kłonicową na odległość nie większą niż 5 m.
8. Ładunek wystający poza przednią lub boczne płaszczyzny obrysu pojazdu
powinien być oznaczony. Dotyczy to również ładunku wystającego poza tylną
płaszczyznę obrysu pojazdu na odległość większą niż 0,5 m.
9. Ustala się następujące oznakowanie ładunku:
1) ładunek wystający z przodu pojazdu oznacza się chorągiewką barwy
pomarańczowej lub dwoma białymi i dwoma czerwonymi pasami, tak aby były
widoczne z boków i z przodu pojazdu, a w okresie niedostatecznej widoczności
ponadto światłem białym umieszczonym na najbardziej wystającej do przodu
części ładunku;
2) ładunek wystający z boku pojazdu oznacza się chorągiewką barwy
pomarańczowej o wymiarach co najmniej 50 x 50 cm, umieszczoną przy
najbardziej wystającej krawędzi ładunku, a ponadto w okresie niedostatecznej
widoczności białym światłem odblaskowym skierowanym do przodu oraz
czerwonym światłem i czerwonym światłem odblaskowym skierowanym do
tyłu; światła te nie powinny znajdować się w odległości większej niż 40 cm od
najbardziej wystającej krawędzi ładunku; jeżeli długość wystającego z boku
ładunku, mierzona wzdłuż pojazdu, przekracza 3 m, to chorągiewkę i światła
umieszcza się odpowiednio przy przedniej i tylnej części ładunku;
3) ładunek wystający z tyłu pojazdu oznacza się pasami białymi i czerwonymi
umieszczonymi bezpośrednio na ładunku lub na tarczy na jego tylnej
płaszczyźnie albo na zawieszonej na końcu ładunku bryle geometrycznej (np.
stożku, ostrosłupie); widoczna od tyłu łączna powierzchnia pasów powinna
wynosić co najmniej 1000 cm2
, przy czym nie może być mniej niż po dwa pasy
każdej barwy; ponadto w okresie niedostatecznej widoczności na najbardziej
wystającej do tyłu krawędzi ładunku umieszcza się czerwone światło i czerwone
światło odblaskowe; przy przewozie drewna długiego zamiast oznakowania
pasami białymi i czerwonymi dopuszcza się oznakowanie końca ładunku
chorągiewką lub tarczą barwy pomarańczowej;
4) ładunek wystający z tyłu samochodu osobowego lub przyczepy ciągniętej przez
samochód osobowy może być oznaczony chorągiewką barwy czerwonej
o wymiarach co najmniej 50 x 50 cm, umieszczoną przy najbardziej wystającej
krawędzi ładunku.
10. Wysokość pojazdu z ładunkiem nie może przekraczać 4 m.
11. (uchylony)
12. (uchylony)
13. (uchylony)
14. (uchylony)
15. Przy przewozie drewna jego rzeczywistą masę ustala się jako iloczyn
objętości ładunku i normatywnej gęstości ustalonej dla danego gatunku drewna.
16. Minister właściwy do spraw środowiska i minister właściwy do spraw
gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu określą,
w drodze rozporządzenia, gęstość drewna, uwzględniając w szczególności gatunki
drewna mające zastosowanie w przemyśle i budownictwie, jego rodzaj i postać,
w jakiej jest ono przewożone, mając na uwadze potrzebę ustalenia masy
przewożonego drewna w celu uniknięcia przekroczenia nacisków osi pojazdów i
ograniczenia negatywnego wpływu na stan techniczny dróg.
17. Minister właściwy do spraw transportu może określić, w drodze
rozporządzenia, sposób przewozu ładunku, mając na względzie sposób jego
rozmieszczenia i wpływ mocowania ładunku na pojeździe oraz zapewnienie
bezpieczeństwa ruchu drogowego i ochronę środowiska.

art. 62. więcej Art. 62. 1. Rzeczywista masa całkowita przyczepy ciągniętej przez:
1) samochód osobowy, samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej 3,5 t lub autobus – nie może przekraczać rzeczywistej masy
całkowitej pojazdu ciągnącego;
2) samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t –
nie może przekraczać rzeczywistej masy całkowitej tego samochodu
powiększonej o 40%;
3) motocykl lub motorower – nie może przekraczać masy własnej motocykla lub
motoroweru, jednak nie może przekraczać 100 kg.
2. Przepis ust. 1 nie dotyczy naczep.
3. Przepisy ust. 1 i 2 nie dotyczą pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, Policji, Straży Granicznej oraz jednostek ochrony przeciwpożarowej.
4. Zespół pojazdów może składać się najwyżej z 3 pojazdów, a zespół ciągnięty
przez pojazd silnikowy inny niż ciągnik rolniczy lub pojazd wolnobieżny –
z 2 pojazdów.
4a. Długość zespołu 2 pojazdów nie może przekraczać 18,75 m, a 3 pojazdów –
22 m, z wyjątkiem zespołu pojazdów złożonego z:
1) pojazdu samochodowego i naczepy, których długość nie może przekraczać
16,5 m;
2) motocykla i przyczepy, motoroweru i przyczepy, roweru i przyczepy, wózka
rowerowego i przyczepy, którego długość nie może przekraczać 4 m.
4b. Przejazd zespołu pojazdów:
1) złożonego z liczby pojazdów większej niż określona w ust. 4 wymaga
zezwolenia, o którym mowa w art. 64d;
2) o długości większej niż określona w ust. 4a wymaga zezwolenia, o którym mowa
odpowiednio w art. 64c albo art. 64d.
5. Długości zespołów pojazdów określone w ust. 4a nie dotyczą tramwajów.

art. 63. więcej Art. 63. 1. Przewóz osób może odbywać się tylko pojazdem do tego
przeznaczonym lub przystosowanym. Liczba przewożonych osób nie może
przekraczać liczby miejsc określonych w dowodzie rejestracyjnym, z zastrzeżeniem
ust. 4. W pojeździe niepodlegającym rejestracji liczba przewożonych osób wynika
z konstrukcyjnego przeznaczenia pojazdu.
2. Dopuszcza się przewóz osób samochodem ciężarowym poza kabiną kierowcy,
pod warunkiem że:
1) pojazd odpowiada wymaganym warunkom technicznym do przewozu osób;
2) osoby nie znajdują się między ładunkiem a kabiną kierowcy;
3) osoby przewożone są na miejscach siedzących;
4) pojazd nie przekracza prędkości 50 km/h.
3. Zabrania się przewozu osób w przyczepie, z tym że dopuszcza się przewóz:
1) dzieci do szkół lub przedszkoli i z powrotem w przyczepie dostosowanej do
przewozu osób, ciągniętej przez ciągnik rolniczy;
2) konwojentów, drużyn roboczych i osób wykonujących czynności ładunkowe
w przyczepie ciągniętej przez ciągnik rolniczy pod warunkiem, że:
a) liczba przewożonych osób nie przekracza 5,
b) osoby stojące trzymają się uchwytów,
c) osoby nie znajdują się pomiędzy ładunkiem a przednią ścianą przyczepy,
d) prędkość zespołu pojazdów nie przekracza 20 km/h;
3) osób w przyczepie (przyczepach) kolejki turystycznej pod warunkiem, że osoby
te przewożone są wyłącznie na miejscach siedzących;
4) dzieci w przyczepie przystosowanej konstrukcyjnie do przewozu osób, ciągniętej
przez rower lub wózek rowerowy.
4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do przewozu pojazdami Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Straży Granicznej, Służby Więziennej oraz
jednostek ochrony przeciwpożarowej.
5. Kierującemu pojazdem silnikowym, który przewozi osobę, zabrania się
palenia tytoniu lub spożywania pokarmów w czasie jazdy. Nie dotyczy to kierującego
samochodem ciężarowym, który przewozi osobę w kabinie kierowcy, i kierującego
samochodem osobowym, z wyjątkiem taksówki.
6. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, warunki
przewozu osób pojazdami Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, mając na uwadze
bezpieczeństwo przewożonych osób.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych i Minister Sprawiedliwości
określą, w drodze rozporządzenia, warunki przewozu osób pojazdami Policji, Straży
Granicznej, Służby Więziennej oraz jednostek ochrony przeciwpożarowej, mając na
uwadze bezpieczeństwo przewożonych osób.

art. 64. więcej Art. 64. 1. Ruch pojazdu nienormatywnego jest dozwolony pod warunkiem:
1) uzyskania zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego odpowiedniej
kategorii, wydawanego, w drodze decyzji administracyjnej, przez właściwy
organ, a w przypadku pojazdu nienormatywnego należącego do Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej pod warunkiem uzyskania zezwolenia wojskowego na
przejazd drogowy, wydawanego przez właściwy organ wojskowy;
2) przestrzegania warunków przejazdu określonych w zezwoleniu, o którym mowa
w pkt 1;
3) pilotowania przejazdu pojazdu nienormatywnego na warunkach i w sposób
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 64i ust. 2, w tym przez
wymaganą liczbę pojazdów wyposażonych i oznakowanych zgodnie z tymi
przepisami;
4) zachowania szczególnej ostrożności przez kierującego pojazdem
nienormatywnym.
2. Zabrania się przewozu pojazdem nienormatywnym ładunków innych niż
ładunek niepodzielny, z wyłączeniem pojazdów nienormatywnych uprawnionych do
poruszania się na podstawie zezwoleń kategorii I lub kategorii II.
3. Wymiary, masa, naciski osi pojazdów nienormatywnych uprawnionych do
poruszania się na podstawie zezwoleń kategorii I–VII oraz drogi, po których pojazdy
te mogą się poruszać, są określone w tabeli stanowiącej załącznik nr 1 do ustawy.
4. Kierujący pojazdem nienormatywnym jest obowiązany mieć przy sobie
i okazywać uprawnionym osobom zezwolenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, albo
wypis z zezwolenia w przypadku zezwolenia kategorii I.
5. Organ wydający zezwolenie na przejazd pojazdu nienormatywnego prowadzi
rejestr wydanych zezwoleń. W rejestrze umieszcza się następujące dane:
1) numer zezwolenia;
2) datę wydania zezwolenia;
3) kategorię zezwolenia;
4) podmiotu, na który zezwolenie zostało wydane;
5) pojazdu lub zespołu pojazdów, jeżeli zostały określone w zezwoleniu.

Art. 64a. 1. Zezwolenie kategorii I na przejazd pojazdu nienormatywnego jest
wydawane w celu umożliwienia dojazdu do i ze wskazanego w zezwoleniu miejsca
i uprawnia do ruchu po drodze wskazanej w zezwoleniu.
2. Zezwolenie wydaje się na wniosek zainteresowanego podmiotu. Do wniosku
dołącza się dowód wniesienia opłaty za wydanie zezwolenia.
3. Zezwolenie wydaje zarządca drogi właściwy dla drogi, po której ruch ma być
wykonywany. Zezwolenie wydaje się, po uiszczeniu opłaty, w terminie 7 dni
roboczych od dnia złożenia wniosku o jego wydanie.
4. Wydając zezwolenie, zarządca drogi wydaje także jego wypis lub wypisy
w liczbie odpowiadającej liczbie pojazdów samochodowych określonych we wniosku
o wydanie zezwolenia.
5. Zezwolenie wydaje się dla podmiotu wskazanego we wniosku o wydanie
zezwolenia, na wskazany we wniosku okres: miesiąca, 6 miesięcy lub 12 miesięcy,
bez wskazania pojazdów, którymi ma być wykonywany przewóz.
6. Opłatę za wydanie zezwolenia ustala się w kwocie stanowiącej iloczyn liczby
wypisów i odpowiedniej stawki opłaty za zezwolenie w tej kategorii.

Art. 64b. 1. Zezwolenie kategorii II jest wydawane na przejazd
nienormatywnego pojazdu wolnobieżnego, ciągnika rolniczego albo zespołu
pojazdów składającego się z pojazdu wolnobieżnego lub ciągnika rolniczego
i przyczepy specjalnej.
2. Zezwolenie wydaje się na wniosek podmiotu wykonującego przejazd. Do
wniosku dołącza się dowód wniesienia opłaty za wydanie zezwolenia.
3. Zezwolenie wydaje starosta właściwy ze względu na siedzibę wnioskodawcy
albo miejsce rozpoczęcia przejazdu. Zezwolenie wydaje się po uiszczeniu opłaty,
w terminie 3 dni roboczych od dnia złożenia wniosku o jego wydanie.
4. Zezwolenie wydaje się na okres 12 miesięcy, wskazując w nim:
1) podmiot wykonujący przejazd;
2) pojazd, którym będzie wykonywany przejazd.
5. Do ruchu pojazdu nienormatywnego, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się
przepisu art. 64 ust. 1 pkt 3.

Art. 64c. 1. Zezwolenia kategorii III–VI na przejazd pojazdu nienormatywnego
są wydawane na wskazany we wniosku okres: miesiąca, 6 miesięcy, 12 miesięcy lub
24 miesięcy.
2. Zezwolenie wydaje się na wniosek zainteresowanego podmiotu. Do wniosku
dołącza się dowód wniesienia opłaty za wydanie zezwolenia.
3. Zezwolenie wydaje:
1) właściwy ze względu na siedzibę wnioskodawcy albo miejsce rozpoczęcia
przejazdu starosta – w zakresie zezwoleń kategorii III;
2) Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad – w zakresie zezwoleń
kategorii IV–VI.
4. Zezwolenia kategorii III i IV przy wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej wydaje także naczelnik urzędu celno-skarbowego.
5. Zezwolenie kategorii IV uprawnia do poruszania się pojazdami i drogami,
określonymi dla zezwolenia kategorii III.
6. Zezwolenie kategorii VI uprawnia do poruszania się pojazdami i drogami,
określonymi dla zezwolenia kategorii V.
7. Zezwolenie wydaje się po uiszczeniu opłaty, w terminie 3 dni roboczych od
dnia złożenia wniosku o jego wydanie. W przypadku niewydania zezwolenia zwraca
się wniesioną opłatę.
8. Zezwolenie wydaje się dla podmiotu wykonującego przejazd, bez wskazania
pojazdu, którym przejazd będzie wykonywany. Do zezwolenia kategorii VI organ
wydający zezwolenie dołącza wykaz dróg krajowych, po których może odbywać się
przejazd pojazdu nienormatywnego.
9. Podmiot posiadający zezwolenie kategorii V i VI, planujący wykonanie
przejazdu przez most lub wiadukt po drogach innych niż krajowe pojazdem, którego
rzeczywista masa całkowita jest większa od dopuszczalnej, jest obowiązany
zawiadomić pisemnie właściwego dla tego mostu lub wiaduktu zarządcę drogi
o terminie i trasie planowanego przejazdu, w terminie 7 dni roboczych przed datą
planowanego przejazdu, przy czym 7. dzień terminu jest ostatecznym dniem wpływu
zawiadomienia do organu.
10. Zarządca drogi w przypadku, o którym mowa w ust. 9, najpóźniej 3 dni przed
datą planowanego przejazdu potwierdza przyjęcie zawiadomienia i może określić
warunki przejazdu przez most lub wiadukt albo zgłosić uzasadniony sprzeciw.
11. Warunki przejazdu pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt
określa zarządca drogi, ustalając, zależnie od potrzeb, ograniczenia w zakresie ruchu,
sposób przejazdu oraz przystosowanie obiektu do przejazdu.
12. Zarządca drogi może zgłosić sprzeciw, o którym mowa w ust. 10, jeżeli stan
technicznej sprawności mostu lub wiaduktu, po którym planowany jest przejazd pojazdu nienormatywnego, określony na podstawie przepisów Prawa budowlanego,
uniemożliwia wykonanie tego przejazdu.
13. Zabrania się wykonywania przejazdu przez most lub wiadukt w przypadku
zgłoszenia sprzeciwu albo niezgodnie z warunkami przejazdu przez ten obiekt.

Art. 64d. 1. Zezwolenie kategorii VII na przejazd pojazdu nienormatywnego jest
wydawane na jednokrotny lub wielokrotny przejazd po drogach publicznych
w wyznaczonym czasie, na trasie wyznaczonej w zezwoleniu. Zezwolenie wydaje się
dla pojazdu, którego ruch, ze względu na jego wymiary, masę lub naciski osi, nie jest
możliwy na podstawie zezwoleń kategorii I–VI.
2. Zezwolenie może być wydane, pod warunkiem że:
1) ładunek jest niepodzielny;
2) uzyskano na przejazd zgodę zarządcy drogi, właściwego dla trasy przejazdu;
3) istnieją możliwości wyznaczenia trasy przejazdu zapewniającej bezpieczeństwo
oraz efektywność ruchu drogowego, a w szczególności:
a) natężenie ruchu umożliwia bezpieczny przejazd pojazdu nienormatywnego,
b) stan technicznej sprawności budowli usytuowanych w ciągu rozpatrywanej
trasy przejazdu, określony na podstawie przepisów Prawa budowlanego,
umożliwia przejazd,
c) przejazd nie stwarza zagrożenia stanu technicznego obiektów budowlanych
położonych w pobliżu trasy przejazdu.
3. Zezwolenie wydaje się na wniosek zainteresowanego podmiotu. Opłatę za
wydanie zezwolenia wnosi się przed wydaniem zezwolenia.
4. Zezwolenie wydaje, po uzgodnieniu z innymi zarządcami dróg i po uiszczeniu
opłaty, Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, w terminie 14 dni roboczych
od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 5. Jeżeli trasa przejazdu pojazdu
nienormatywnego przebiega w granicach administracyjnych miasta na prawach
powiatu i nie przebiega autostradą lub drogą ekspresową, zezwolenie wydaje
prezydent miasta.
5. Zarządca drogi właściwy ze względu na kategorię drogi, po której jest
planowany przejazd, uzgadnia trasę przejazdu w terminie 7 dni roboczych od dnia
otrzymania pisemnego zapytania organu wydającego zezwolenie, uwzględniając
warunki przejazdu i stan techniczny drogi. W przypadku braku odpowiedzi na
zapytanie uznaje się trasę za uzgodnioną.
6. Jeżeli przejazd pojazdu nienormatywnego wymaga określenia zakresu
przystosowania infrastruktury drogowej położonej na trasie przejazdu, termin wydania
zezwolenia może ulec przedłużeniu do 30 dni, z tym że organ wydający zezwolenie
jest obowiązany powiadomić o tym podmiot składający wniosek w terminie 7 dni od
dnia złożenia wniosku.
7. Koszty związane z przystosowaniem odcinków dróg do przejazdu pojazdu
nienormatywnego ponosi podmiot wykonujący ten przejazd.
8. Do kosztów, o których mowa w ust. 7, zalicza się koszty dostosowania
infrastruktury drogowej na trasie przejazdu pojazdu nienormatywnego, dostaw, usług
lub robót, wskazanych w zezwoleniu na przejazd pojazdu nienormatywnego, w tym
koszty:
1) wykonania niezbędnych ekspertyz i badań odcinków dróg i drogowych obiektów
inżynierskich;
2) przygotowania niezbędnej dokumentacji projektowej i kosztorysowej;
3) czasowego usunięcia ograniczeń skrajni drogowej;
4) wykonania wzmocnienia odcinków dróg i drogowych obiektów inżynierskich;
5) wykonania robót zabezpieczających na trasie przejazdu pojazdu;
6) dokonania geometrycznych korekt trasy przejazdu lub występujących w jej ciągu
skrzyżowań;
7) budowy lub dostosowania lokalnych objazdów występujących na trasie
przejazdu pojazdu;
8) wykonania prac związanych z przywróceniem odcinków dróg do stanu
poprzedniego lub stanu uzgodnionego z właściwym zarządcą drogi;
9) dokonania zmian w organizacji ruchu lub przywrócenia jej stanu poprzedniego
lub stanu uzgodnionego z właściwym zarządcą drogi.
9. Zezwolenie wydaje się dla podmiotu wykonującego przejazd pojazdem
nienormatywnym, wskazując w nim:
1) okres ważności zezwolenia;
2) trasę przejazdu;
3) liczbę przejazdów;
4) pojazd, którym będzie wykonywany przejazd;
5) warunki przejazdu, w tym zakres dostosowania infrastruktury drogowej na trasie
przejazdu;
6) sposób pilotowania, o ile jest ono wymagane.
10. Zezwolenie jest ważne przez okres:
1) 14 dni – w przypadku zezwolenia na jednokrotny przejazd,
2) 30 dni – w przypadku zezwolenia na wielokrotny przejazd
– liczonych od dnia wskazanego we wniosku o wydanie zezwolenia.
11. Opłatę za wydanie zezwolenia ustala się zgodnie z wzorem:
On = pj + (n – 1) × 0,7 × pj,
w którym poszczególne symbole oznaczają:
– On – wysokość opłaty za wydanie zezwolenia,
– n – liczbę przejazdów pojazdu nienormatywnego,
– pj – stawkę opłaty za wydanie zezwolenia na jednokrotny przejazd pojazdu
nienormatywnego.

Art. 64e. 1. Przepisy art. 64 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2 i 3 i art. 64a–64d nie
dotyczą:
1) autobusu – w zakresie nacisków osi;
2) pojazdu, którego szerokość i długość bez ładunku nie są większe od
dopuszczalnych, przewożącego ładunek na zasadach określonych
w art. 61 ust. 6, 8 i 9;
3) pojazdu biorącego udział w akcjach ratowniczych oraz przy bezpośredniej
likwidacji skutków klęsk żywiołowych;
3a) pojazdu dostarczającego do szpitali wyposażenie i zaopatrzenie niezbędne do
zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych w okresie obowiązywania stanu
zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego na podstawie ustawy
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób
zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 284,
322, 374 i 567);
4) pojazdu zarządu drogi;
5) pojazdu Policji, Inspekcji Transportu Drogowego, Służby Ochrony Państwa,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Więziennej, Krajowej
Administracji Skarbowej wykorzystywanego przez Służbę Celno-Skarbową oraz
jednostek ochrony przeciwpożarowej, wykonującego zadania tych służb.
1a. W przypadku przejazdu pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 3a, podmiot
wykonujący przejazd informuje o nim zarządców dróg właściwych dla trasy
przejazdu.
2. Minister właściwy do spraw transportu może zwolnić, w drodze decyzji
administracyjnej, z obowiązku uzyskania zezwolenia na przejazd pojazdu
nienormatywnego pojazd wykonujący przejazd w ramach pomocy humanitarnej lub
medycznej, pod warunkiem uzyskania na przejazd zgody zarządców dróg właściwych
dla trasy przejazdu.
3. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 2, wydaje się na wniosek
zainteresowanego podmiotu wykonującego przejazd i właściwego organu
państwowego, samorządowego lub organizacji humanitarnej.

Art. 64ea. W przypadku wykonywania przejazdu pojazdem nienormatywnym na
podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, kategorii innej niż
wymagana albo na podstawie zezwolenia kategorii VII z przekroczonymi parametrami
technicznymi pojazdu lub zespołu pojazdów wskazanymi w tym zezwoleniu, przejazd
pojazdu nienormatywnego uznaje się za wykonywany bez zezwolenia.

Art. 64f. 1. Ustala się maksymalną wysokość stawek opłat za wydanie
zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego w:
1) kategorii I – 240 zł;
2) kategorii II – 120 zł;
3) kategorii III – 2400 zł;
4) kategorii IV – 3600 zł;
5) kategorii V – 4300 zł;
6) kategorii VI – 5800 zł;
7) kategorii VII na jednokrotny przejazd:
a) pojazdu, którego wymiary przekraczają wielkości ustalone dla kategorii III
i IV, i którego naciski osi i masa nie są większe od dopuszczalnych – 600 zł,
b) w pozostałych przypadkach – 2000 zł.
2. Maksymalne stawki opłat za wydanie zezwolenia ulegają corocznie zmianie
na następny rok kalendarzowy w stopniu odpowiadającym średniorocznemu
wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
3. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość opłat za wydanie zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego
w poszczególnych kategoriach zezwoleń, z uwzględnieniem okresu, na jaki będą
wydawane, kosztów wydania zezwolenia i stopnia oddziaływania przejazdu pojazdu
nienormatywnego na infrastrukturę drogową.

Art. 64g. 1. Opłaty za wydanie zezwolenia na przejazd pojazdu
nienormatywnego są przekazywane przez:
1) zarządcę drogi i starostę – do budżetów właściwych jednostek samorządu
terytorialnego, za zezwolenia kategorii I–III;
2) naczelnika urzędu celno-skarbowego – do budżetu powiatu właściwego ze
względu na siedzibę naczelnika urzędu celno-skarbowego, za zezwolenia
kategorii III;
3) naczelnika urzędu celno-skarbowego i Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych
i Autostrad – na wyodrębniony rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad, za zezwolenia kategorii IV–VII;
4) prezydenta miasta na prawach powiatu – do budżetu miasta, za zezwolenia
kategorii VII.
2. Środki z opłat gromadzone na wyodrębnionym rachunku bankowym
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad są przekazywane w terminie
pierwszych 2 dni roboczych następujących po tygodniu, w którym wydano
zezwolenie, na rachunek Krajowego Funduszu Drogowego, z przeznaczeniem na
budowę lub przebudowę dróg krajowych, drogowych obiektów inżynierskich
i przepraw promowych oraz na zakup urządzeń do ważenia pojazdów.
3. Urzędy celno-skarbowe otrzymują prowizję od pobranych opłat za wydanie
zezwolenia w wysokości 12% pobranej opłaty.
4. Prowizja, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód budżetu państwa.
5. Od opłat za wydanie zezwolenia urzędy celno-skarbowe odliczają prowizję,
a pozostałą część opłaty, w terminie 4 dni po upływie każdych kolejnych 10 dni
miesiąca, przekazują odpowiednio do podmiotów wymienionych w ust. 1 pkt 2 i 3.

Art. 64h. Minister właściwy do spraw transportu dokona wyboru producenta
blankietów zezwoleń na przejazd pojazdu nienormatywnego.

Art. 64i. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) warunki dystrybucji blankietów zezwoleń na przejazd pojazdu
nienormatywnego,
2) sposób i tryb wydawania zezwoleń na przejazd pojazdu nienormatywnego,
3) warunki wyznaczania trasy przejazdu oraz kryteria ustalania warunków
przejazdu pojazdu nienormatywnego, w tym przejazdu przez most lub wiadukt,
4) wzory zezwoleń na przejazd pojazdu nienormatywnego oraz wzory dokumentów
związanych z wydawaniem tych zezwoleń
– mając na uwadze potrzebę ujednolicenia zezwoleń i ułatwienie ich identyfikacji oraz
sprawność dystrybucji blankietów zezwoleń, a także konieczność zapewnienia
sprawności i przejrzystości procedury administracyjnej wydawania zezwoleń oraz
bezpieczeństwa infrastruktury drogowej i bezpieczeństwa przejazdu pojazdu
nienormatywnego.
2. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
warunki i sposób pilotowania pojazdów nienormatywnych oraz wyposażenie i oznakowanie pojazdów wykonujących pilotowanie, mając na uwadze potrzebę
zapewnienia rozpoznawalności przejazdu pojazdu nienormatywnego oraz
bezpieczeństwa ruchu drogowego podczas takiego przejazdu.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych i Minister Sprawiedliwości
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu określą, w drodze
rozporządzenia, warunki poruszania się po drogach pojazdów nienormatywnych,
o których mowa w art. 64e ust. 1 pkt 5, mając na uwadze konieczność zapewnienia
porządku, sprawności i bezpieczeństwa ruchu drogowego.
4. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1) organy wojskowe właściwe do wydawania zezwoleń wojskowych na przejazdy
drogowe,
2) sposób i tryb wydawania zezwoleń wojskowych na przejazdy drogowe,
3) wzory zezwoleń wojskowych na przejazdy drogowe oraz wzory dokumentów
związanych z ich wydaniem,
4) sposób organizacji i oznakowania kolumn pojazdów,
5) warunki i sposób pilotowania pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
oraz oznakowanie i wyposażenie pojazdu pilotującego
– mając na uwadze potrzebę ujednolicenia procedury wydawania zezwoleń
wojskowych na przejazdy drogowe, sprawności wydawania zezwoleń wojskowych na
przejazd drogowy oraz zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego podczas
przejazdu pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 65. więcej Art. 65. Zawody sportowe, rajdy, wyścigi, przewóz osób kolejką turystyczną
i inne imprezy, które powodują utrudnienia w ruchu lub wymagają korzystania z drogi
w sposób szczególny, mogą się odbywać pod warunkiem zapewnienia bezpieczeństwa
porządku podczas trwania imprezy oraz uzyskania zezwolenia na jej przeprowadzenie.

Art. 65a. 1. Organizator imprezy jest obowiązany zapewnić bezpieczeństwo
osobom obecnym na imprezie oraz porządek podczas trwania imprezy.
2. Organizator imprezy jest obowiązany zapewnić:
1) spełnienie wymagań określonych w szczególności w przepisach prawa
budowlanego, przepisach sanitarnych, przepisach dotyczących ochrony
przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska;
2) wyróżniającą się elementami ubioru służbę porządkową i informacyjną;
3) pomoc medyczną i przedmedyczną, dostosowaną do liczby uczestników
imprezy, a także odpowiednie zaplecze higieniczno-sanitarne;
4) drogi ewakuacyjne oraz drogi umożliwiające dojazd służb ratowniczych i Policji,
Straży Granicznej oraz Żandarmerii Wojskowej;
5) warunki zorganizowania łączności między podmiotami biorącymi udział
w zabezpieczeniu imprezy;
6) sprzęt ratowniczy i gaśniczy oraz środki gaśnicze niezbędne do zabezpieczenia
działań ratowniczo-gaśniczych;
7) w razie potrzeby pomieszczenie dla służb kierujących zabezpieczeniem imprezy;
8) środki techniczne niezbędne do zabezpieczenia imprezy, a w szczególności:
a) znaki lub tablice ostrzegawcze i informacyjne,
b) liny, taśmy lub wstęgi służące do oznaczenia trasy lub miejsca imprezy,
c) bariery, płotki lub przegrody służące do odgradzania miejsca imprezy.
3. Organizator imprezy jest obowiązany:
1) uzgodnić z organami zarządzającymi ruchem na drogach przebieg trasy, na której
ma się odbyć impreza;
2) współdziałać z Policją oraz, jeżeli impreza odbywa się w strefie nadgranicznej
albo na drogach przebiegających przez tereny lub przyległych do terenów
będących w zarządzie jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub
nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej lub na drogach przyległych
do tych terenów, odpowiednio ze Strażą Graniczną lub Żandarmerią Wojskową:
a) uzgadniając przebieg trasy lub miejsce imprezy,
b) stosując polecenia dotyczące prawidłowego zabezpieczenia imprezy,
c) dokonując wspólnego objazdu trasy lub miejsca imprezy;
3) sporządzić plan określający sposoby zapewnienia bezpieczeństwa i porządku
publicznego podczas imprezy na terenie poszczególnych województw,
obejmujący:
a) listę osób wchodzących w skład służby porządkowej, ich rozmieszczenie
oraz elementy ubioru wyróżniające te osoby,
b) pisemną instrukcję określającą zadania służb porządkowych, opracowaną
w uzgodnieniu z Policją,
c) rodzaj i ilość środków technicznych, o których mowa w ust. 2 pkt 8, oraz
miejsce ich rozlokowania,
d) rodzaje, zakres i sposób zabezpieczenia ratowniczego imprezy,
w uzgodnieniu z właściwym komendantem powiatowym Państwowej
Straży Pożarnej oraz innymi służbami ratowniczymi, w tym z właściwym
dysponentem jednostki w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 8 września
2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym,
e) sposób oznaczenia miejsc niebezpiecznych dla uczestników imprezy,
f) oznakowanie pojazdów uczestniczących w imprezie i towarzyszących tej
imprezie,
g) rodzaje zezwoleń umożliwiających poruszanie się osób lub pojazdów
w miejscach wyłączonych z ruchu publicznego,
h) organizację łączności bezprzewodowej między organizatorem imprezy
a Policją w trakcie trwania imprezy,
i) sposób informowania o ograniczeniach w ruchu drogowym wynikających
z przebiegu imprezy – przed imprezą i w trakcie jej trwania;
4) opracować regulamin oraz program imprezy;
5) ustalić z Policją oraz, jeżeli impreza odbywa się w strefie nadgranicznej albo na
drogach przebiegających przez tereny lub przyległych do terenów będących
w zarządzie jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub nadzorowanych
przez Ministra Obrony Narodowej, odpowiednio ze Strażą Graniczną lub
Żandarmerią Wojskową terminy wspólnych spotkań organizowanych w celu
uzgodnienia spraw związanych z zabezpieczeniem imprezy;
6) zapewnić realizację planu, o którym mowa w pkt 3;
7) uzgodnić z zarządcą drogi obszar wykorzystania pasa drogowego oraz sposób
i termin przywrócenia go do stanu poprzedniego;
7a) uzyskać zgodę zarządcy drogi na udział w imprezie pojazdów samochodowych
wyposażonych w opony z umieszczonymi w nich na trwałe elementami
przeciwślizgowymi;
8) powiadomić przedsiębiorstwa komunikacji publicznej o przewidywanym czasie
występowania utrudnień w ruchu drogowym;
9) na polecenie organu zarządzającego ruchem na drodze opracować projekt
organizacji ruchu w uzgodnieniu z Policją;
10) udzielić dokładnych informacji dotyczących imprezy, na żądanie Policji lub
innych podmiotów wymienionych w pkt 1, 2, 7 i 8, a także wojewody
właściwego ze względu na miejsce odbywania się imprezy, jeżeli są one
niezbędne do realizacji ich zadań w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku
publicznego;
11) przekazywać do wiadomości publicznej informacje o utrudnieniach w ruchu
wynikających z planowanej imprezy.
4. Bezpieczeństwo i porządek podczas imprez zapewnia Policja, z tym że jeżeli
impreza odbywa się w strefie nadgranicznej albo jest przeprowadzana na drogach
przebiegających lub przyległych do terenów będących w zarządzie jednostek
organizacyjnych podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony
Narodowej, odpowiednio we współdziałaniu ze Strażą Graniczną, Żandarmerią
Wojskową lub z wojskowymi organami porządkowymi:
1) w czasie przygotowywania imprezy – opracowując własny plan zabezpieczenia
imprezy;
2) w czasie trwania imprezy:
a) wystawiając posterunki kierowania ruchem i blokady ruchu,
b) pilotując, w razie potrzeby, przejazd lub przejście uczestników imprezy,
c) organizując objazdy wynikające z przeprowadzonej imprezy na drodze;
3) po zakończeniu imprezy – przywracając płynność ruchu na drodze.

Art. 65b. 1. Zezwolenie, o którym mowa w art. 65, wydaje w drodze decyzji
administracyjnej, na pisemny wniosek organizatora imprezy, zwany dalej
„wnioskiem”, złożony co najmniej na 30 dni przed planowym terminem jej
rozpoczęcia, organ zarządzający ruchem na drodze, na której odbywa się impreza,
z tym że jeżeli impreza odbywa się na drogach podległych kilku organom – organem
właściwym jest:
1) w przypadku dróg różnych kategorii – organ zarządzający ruchem na drodze
wyższej kategorii;
2) w przypadku dróg tej samej kategorii – organ właściwy ze względu na miejsce
rozpoczęcia imprezy.
2. Organizator imprezy przesyła w terminie określonym w ust. 1 kopię wniosku
wraz z wymaganymi dokumentami do:
1) właściwego ze względu na miejsce rozpoczęcia imprezy komendanta
wojewódzkiego Policji, a także
2) komendanta oddziału Straży Granicznej – jeżeli impreza odbywa się w strefie
nadgranicznej, lub
3) komendanta jednostki Żandarmerii Wojskowej – jeżeli impreza jest
przeprowadzana na drogach przebiegających lub przyległych do terenów
będących w zarządzie jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub
nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej.
3. Wniosek powinien zawierać w szczególności:
1) imię, nazwisko lub nazwę oraz adres zamieszkania lub siedzibę organizatora
imprezy;
2) rodzaj i nazwę imprezy;
3) informację o miejscu i dacie rozpoczęcia, przebiegu oraz zakończenia imprezy;
4) informację o przewidywanej liczbie uczestników imprezy;
5) wykaz osób reprezentujących organizatora w sprawach zabezpieczenia trasy lub
miejsca imprezy na terenie poszczególnych województw;
6) podpis organizatora lub jego przedstawiciela.
4. Do wniosku należy dołączyć:
1) szczegółowy regulamin imprezy, określający w szczególności zasady
zachowania uczestników imprezy istotne dla bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) wykaz osób odpowiedzialnych za prawidłowy przebieg i zabezpieczenie imprezy
na terenie poszczególnych województw oraz w miejscach rozpoczęcia
i zakończenia każdego odcinka, a także w miejscach wymagających
szczególnego zabezpieczenia;
3) program imprezy ze szczegółowym opisem trasy i podaniem odległości między
poszczególnymi jej odcinkami oraz określony w minutach i kilometrach program
przejazdu lub przejścia uczestników przez poszczególne miejscowości i granice
województw;
4) plan zabezpieczenia trasy lub miejsca określony w art. 65a ust. 3 pkt 3;
5) zobowiązanie organizatora do przywrócenia do poprzedniego stanu pasa
drogowego na trasie przejazdu, przejścia lub miejsca pobytu uczestników
imprezy, a w przypadku uszkodzenia pasa drogowego lub urządzeń drogowych
będącego następstwem imprezy – do ich bezzwłocznego naprawienia lub
pokrycia kosztów tych napraw;
6) pisemną zgodę właściciela lasu na przeprowadzenie imprezy w razie
przeprowadzania jej na terenach leśnych.
5. Organ, o którym mowa w ust. 1, wydaje zezwolenie po:
1) zasięgnięciu opinii właściwego ze względu na miejsce imprezy komendanta
wojewódzkiego Policji, a w przypadku imprezy odbywającej się na drogach
w strefie nadgranicznej albo na drogach przebiegających lub przyległych do
terenów będących w zarządzie jednostek organizacyjnych podporządkowanych
lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej – odpowiednio
właściwego komendanta oddziału Straży Granicznej lub komendanta jednostki
Żandarmerii Wojskowej; opinię doręcza się organowi, który o nią wystąpił,
w terminie 14 dni od dnia wystąpienia;
2) uzgodnieniu zakresu ograniczenia ruchu i wynikających stąd warunków
przeprowadzenia imprezy z organami zarządzającymi ruchem na drogach, na
których ma się odbyć impreza.

Art. 65c. Organ wydający zezwolenie odmawia jego wydania:
1) jeżeli organizator nie spełnia warunków określonych w art. 65a ust. 2 i 3;
2) jeżeli pomimo spełnienia warunków określonych w art. 65a ust. 2 i 3:
a) istnieje niebezpieczeństwo zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego albo
mienia wielkiej wartości,
b) impreza zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, a nie ma możliwości
zorganizowania objazdów niepowodujących istotnego zwiększenia kosztów
ponoszonych przez uczestników ruchu drogowego.

Art. 65d. 1. Organ wydający zezwolenie cofa wydane zezwolenie, gdy istnieje
niebezpieczeństwo zagrożenia życia lub zdrowia albo mienia wielkiej wartości.
2. Organ, o którym mowa w ust. 1, może cofnąć zezwolenie, gdy impreza
zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego.
3. Decyzji, o której mowa w ust. 1 i 2, nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności.

Art. 65e. Decyzję o wydaniu lub odmowie wydania zezwolenia na odbycie
imprezy wydaje się co najmniej na 7 dni przed planowanym terminem rozpoczęcia
imprezy.

Art. 65f. Organ kontroli ruchu drogowego przerywa imprezę, jeżeli odbywa się
ona bez zezwolenia.

Art. 65g. Organ kontroli ruchu drogowego może przerwać imprezę, jeżeli:
1) miejsce, trasa lub czas jej trwania nie są zgodne z warunkami określonymi
w zezwoleniu;
2) istnieje niebezpieczeństwo zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia
wielkiej wartości;
3) jej przebieg powoduje zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Art. 65h. 1. Przepisy art. 65–65g nie dotyczą procesji, pielgrzymek i innych
imprez o charakterze religijnym, które odbywają się na drogach na zasadach
określonych w:
1) ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego
w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1347);
2) ustawie z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego
Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 1726);
3) ustawie z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Adwentystów
Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r. poz. 1889);
4) ustawie z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Chrześcijan
Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r. poz. 169);
5) ustawie z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-
-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r. poz. 1712);
6) ustawie z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Polskokatolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r. poz. 1599);
7) ustawie z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Starokatolickiego Mariawitów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r.
poz. 14);
8) ustawie z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego
Mariawitów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r. poz. 44);
9) ustawie z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Zielonoświątkowego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r. poz. 13).
2. Przepisy art. 65–65g nie dotyczą także konduktów pogrzebowych, które
poruszają się po drogach stosownie do miejscowego zwyczaju.
3. Do imprez, o których mowa w art. 65, nie stosuje się przepisów
o bezpieczeństwie imprez masowych, z wyłączeniem przepisów regulujących
organizację oraz uprawnienia służb porządkowych.

Art. 65i. W sprawach nieuregulowanych w art. 65–65h stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 65j. Do przewozu osób kolejką turystyczną stosuje się przepisy Oddziału 5
z wyłączeniem przepisów art. 65a ust. 2 pkt 2–5, 7–8, ust. 3 pkt 3, 6–11, ust. 4,
art. 65b ust. 4 pkt 4 oraz art. 65h.

Art. 65k. Ilekroć w niniejszym oddziale jest mowa o pojeździe autonomicznym,
należy przez to rozumieć pojazd samochodowy, wyposażony w systemy sprawujące
kontrolę nad ruchem tego pojazdu i umożliwiające jego ruch bez ingerencji
kierującego, który w każdej chwili może przejąć kontrolę nad tym pojazdem.

Art. 65l. 1. Prowadzenie prac badawczych związanych z testowaniem pojazdów
autonomicznych w ruchu drogowym na drogach publicznych, w szczególności na
potrzeby zastosowania pojazdów autonomicznych w transporcie zbiorowym
i realizacji innych zadań publicznych, jest możliwe pod warunkiem spełnienia
wymagań bezpieczeństwa i uzyskania zezwolenia na przeprowadzenie tych prac.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje, w drodze decyzji, organ
zarządzający ruchem na drodze, na której planuje się przeprowadzenie prac
badawczych, na pisemny wniosek organizatora prac badawczych.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera w szczególności:
1) imię, nazwisko lub firmę (nazwę) oraz adres zamieszkania lub siedziby
organizatora prac badawczych;
2) informację o miejscu i dacie rozpoczęcia oraz zakończenia prac badawczych;
3) planowany przebieg trasy, po której będzie poruszał się pojazd autonomiczny;
4) wykaz osób odpowiedzialnych za zabezpieczenie trasy pojazdu autonomicznego;
5) podpis organizatora prac badawczych lub jego przedstawiciela.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1) dokument potwierdzający zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej organizatora prac badawczych za szkody powstałe
w związku z prowadzeniem prac badawczych związanych z prowadzeniem
pojazdów autonomicznych, która wchodzi w życie w przypadku uzyskania
pozwolenia na prowadzenie prac badawczych;
2) dowód opłacenia składki za to ubezpieczenie;
3) kopię decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów wydanej na podstawie
art. 80t ust. 2.
5. Organ, o którym mowa w ust. 2, konsultuje z mieszkańcami gminy, na terenie
której prowadzone będą prace badawcze, wniosek o przeprowadzenie prac
badawczych, zamieszczając ten wniosek na swojej stronie internetowej i wyznaczając
termin na zgłaszanie uwag. Termin ten nie może być krótszy niż 7 dni. W toku
konsultacji właściciel nieruchomości położonej wzdłuż planowanej trasy, po której
będzie poruszał się pojazd autonomiczny, może zgłosić sprzeciw.
6. Organ, o którym mowa w ust. 2, wydaje zezwolenie, o którym mowa w ust. 1,
po:
1) uzyskaniu zgody właściwego zarządcy drogi, na której planuje się
przeprowadzenie prac badawczych, oraz
2) zasięgnięciu opinii właściwego ze względu na miejsce prowadzenia prac
badawczych komendanta wojewódzkiego Policji dotyczącej wpływu badań na
płynność ruchu po planowanej trasie, po której będzie poruszał się pojazd
autonomiczny.

Art. 65m. 1. Organ wydający zezwolenie, o którym mowa w art. 65l ust. 1,
odmawia jego wydania, jeżeli:
1) organizator prac badawczych:
a) nie podał we wniosku, o którym mowa w art. 65l ust. 2, informacji
określonych w art. 65l ust. 3,
b) nie dołączył do wniosku, o którym mowa w art. 65l ust. 2, dokumentów
wskazanych w art. 65l ust. 4,
c) nie uzyskał zgody i opinii, o których mowa w art. 65l ust. 6;
2) pomimo spełnienia wymogów określonych w art. 65l ust. 3 i 4 istnieje
niebezpieczeństwo, że prowadzenie prac badawczych będzie stanowić
zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia wielkiej wartości;
3) właściciel nieruchomości położonej wzdłuż planowanej trasy, po której będzie
poruszał się pojazd autonomiczny, zgłosił sprzeciw.
2. Organ wydający zezwolenie może:
1) cofnąć zezwolenie, jeżeli:
a) organizator prac badawczych podał we wniosku, o którym mowa w art. 65l
ust. 2, nieprawdziwe informacje,
b) prace badawcze prowadzone są niezgodnie z informacjami podanymi we
wniosku, o którym mowa w art. 65l ust. 2,
c) dalsze prowadzenie prac badawczych stanowi zagrożenie dla życia lub
zdrowia ludzkiego albo mienia wielkiej wartości;
2) zawiesić zezwolenie, jeżeli dalsze prowadzenie prac badawczych może stanowić
zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia wielkiej wartości – do
czasu ustania tego zagrożenia.

Art. 65n. 1. Organizator prac badawczych jest obowiązany:
1) umożliwić Policji wykonywanie czynności niezbędnych do zapewnienia
bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz ochrony życia i zdrowia ludzi oraz mienia
w trakcie prowadzenia prac badawczych;
2) zapewnić, aby w trakcie prowadzenia prac badawczych w pojeździe
autonomicznym, w miejscu przeznaczonym dla kierującego, znajdowała się
osoba posiadająca uprawnienia do kierowania pojazdem, która w każdej chwili
może przejąć kontrolę nad tym pojazdem, w szczególności w razie wystąpienia
zagrożenia dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym;
3) przekazywać do wiadomości publicznej informacje o planowanych pracach
badawczych i przebiegu trasy, po której będzie poruszał się pojazd
autonomiczny;
4) przekazać Dyrektorowi Transportowego Dozoru Technicznego sprawozdanie
z przeprowadzonych prac badawczych związanych z testowaniem pojazdów
autonomicznych oraz ich wyposażenia, zgodnie z wzorem określonym w
przepisach wydanych na podstawie ust. 2, w terminie 3 miesięcy od dnia
zakończenia testów.
2. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzór
sprawozdania składanego przez organizatorów prac badawczych związanych
z testowaniem pojazdów autonomicznych oraz ich wyposażenia, kierując się potrzebą
zapewnienia dostępu do jednolitych informacji o niezawodności funkcjonowania tych
pojazdów, sposobie poruszania się po drogach, sposobie sterowania tymi pojazdami
i bezpieczeństwie ruchu drogowego.

art. 66. więcej Art. 66. 1. Pojazd uczestniczący w ruchu ma być tak zbudowany, wyposażony
i utrzymany, aby korzystanie z niego:
1) nie zagrażało bezpieczeństwu osób nim jadących lub innych uczestników ruchu,
nie naruszało porządku ruchu na drodze i nie narażało kogokolwiek na szkodę;
2) nie zakłócało spokoju publicznego przez powodowanie hałasu przekraczającego
poziom określony w przepisach szczegółowych;
3) nie powodowało wydzielania szkodliwych substancji w stopniu przekraczającym
wielkości określone w przepisach szczegółowych;
4) nie powodowało niszczenia drogi;
5) zapewniało dostateczne pole widzenia kierowcy oraz łatwe, wygodne i pewne
posługiwanie się urządzeniami do kierowania, hamowania, sygnalizacji
i oświetlenia drogi przy równoczesnym jej obserwowaniu;
6) nie powodowało zakłóceń radioelektrycznych w stopniu przekraczającym
wielkości określone w przepisach szczegółowych.
1a. Autobus, samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej
przekraczającej 3,5 t i ciągnik samochodowy, dla którego określono dopuszczalną
masę całkowitą zespołu pojazdów powyżej 3,5 t, powinny być wyposażone w
homologowany ogranicznik prędkości montowany przez producenta lub jednostkę
przez niego upoważnioną, ograniczający maksymalną prędkość autobusu do
100 km/h, a samochodu ciężarowego i ciągnika samochodowego do 90 km/h.
1b. Przepis ust. 1a nie dotyczy pojazdu:
1) specjalnego lub używanego do celów specjalnych Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Krajowej Administracji
Skarbowej wykorzystywanego przez Służbę Celno-Skarbową, Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Więziennej, Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, Służby Ochrony Państwa i jednostek ochrony
przeciwpożarowej;
2) zabytkowego;
3) nierozwijającego, ze względów konstrukcyjnych, prędkości większej niż
odpowiednio określone w ust. 1a;
4) używanego do prowadzenia badań naukowych na drogach;
5) przeznaczonego wyłącznie do robót publicznych na obszarach miejskich.
1c. Minister właściwy do spraw transportu, mając na uwadze szczególne
zagrożenia występujące podczas przewozu towarów niebezpiecznych, może określić
w drodze rozporządzenia niższe niż ustalone w ust. 1a wartości ustawień urządzeń
ograniczających maksymalną prędkość pojazdów przewożących niektóre towary
niebezpieczne.
1d. Pojazd silnikowy i pojazd szynowy może być wyposażony w blokadę
alkoholową montowaną przez producenta urządzenia lub jego upoważnionego
przedstawiciela.
1e. Kalibrację blokady alkoholowej wykonuje się co 12 miesięcy. Pierwszą
kalibrację blokady alkoholowej wykonuje się przed montażem urządzenia
w pojeździe.
1f. Producent urządzenia lub jego upoważniony przedstawiciel przeprowadza
kalibrację blokady alkoholowej i wystawia dokument potwierdzający jej kalibrację.
1g. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wymagania funkcjonalne i wymogi techniczne blokady alkoholowej oraz wzór
dokumentu potwierdzającego kalibrację blokady alkoholowej, uwzględniając
dostępność rynkową takich urządzeń oraz konieczność zapewnienia bezpieczeństwa
uczestników ruchu drogowego.
2. Urządzenia i wyposażenie pojazdu, w szczególności zapewniające
bezpieczeństwo ruchu i ochronę środowiska przed ujemnymi skutkami używania
pojazdu, powinny być utrzymane w należytym stanie oraz działać sprawnie i
skutecznie.
3. Urządzenia służące do łączenia pojazdu ciągnącego z przyczepą powinny
zapewnić bezpieczne ciągnięcie przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej
przewidzianej do ciągnięcia przez ten pojazd, uniemożliwić samoczynne odłączenie
się przyczepy oraz zapewnić prawidłowe działanie świateł i hamulców, o ile
przyczepa jest w nie wyposażona.
3a. Pojazd uczestniczący w ruchu powinien posiadać nadane przez producenta,
z zastrzeżeniem art. 66a, cechy identyfikacyjne:
1) numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy.
2) (uchylony)
4. Zabrania się:
1) umieszczania wewnątrz i zewnątrz pojazdu wystających spiczastych albo ostrych
części lub przedmiotów, które mogą spowodować uszkodzenie ciała osób
jadących w pojeździe lub innych uczestników ruchu;
1a) stosowania w pojeździe przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych
z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego
lub negatywnie wpływa na środowisko;
2) stosowania w pojeździe przedmiotów wyposażenia i części nieodpowiadających
warunkom określonym w przepisach szczegółowych;
3) umieszczania w pojeździe lub na nim urządzeń stanowiących obowiązkowe
wyposażenie pojazdu uprzywilejowanego, wysyłających sygnały świetlne
w postaci niebieskich lub czerwonych świateł błyskowych albo sygnał
dźwiękowy o zmiennym tonie;
4) wyposażania pojazdu w urządzenie informujące o działaniu sprzętu kontrolno-
-pomiarowego używanego przez organy kontroli ruchu drogowego lub działanie
to zakłócające albo przewożenia w pojeździe takiego urządzenia w stanie
wskazującym na gotowość jego użycia; nie dotyczy to pojazdów specjalnych Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży
Granicznej, Krajowej Administracji Skarbowej wykorzystywanych przez Służbę
Celno-Skarbową i Służby Ochrony Państwa;
5) wymiany nadwozia pojazdu posiadającego cechy identyfikacyjne, o których
mowa w ust. 3a pkt 1;
6) dokonywania zmian konstrukcyjnych zmieniających rodzaj pojazdu,
z wyjątkiem:
a) pojazdu, na którego typ zostało wydane świadectwo homologacji typu lub
inny równoważny dokument, o którym mowa w art. 70j ust. 1, art. 70k
ust. 1, art. 70o ust. 1, art. 70zo ust. 1, art. 70zp ust. 1 albo art. 70zu ust. 1,
b) pojazdu, w którym zmian konstrukcyjnych dokonał przedsiębiorca
prowadzący działalność gospodarczą w tym zakresie.
4a. Przepis ust. 4 nie dotyczy pojazdu zabytkowego – w zakresie pkt 1–3,
z zastrzeżeniem, że w przypadku pkt 3 obowiązuje zakaz korzystania z tych urządzeń
podczas jazdy i postoju.
5. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrami
właściwym do spraw wewnętrznych oraz Obrony Narodowej określi, w drodze
rozporządzenia, warunki techniczne pojazdów oraz zakres ich niezbędnego
wyposażenia.
5a. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
warunki techniczne pojazdów wchodzących w skład kolejki turystycznej oraz zakres
ich niezbędnego wyposażenia.
6. Ministrowie Obrony Narodowej oraz właściwy do spraw wewnętrznych
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu określą, w drodze
rozporządzenia, warunki techniczne pojazdów specjalnych i używanych do celów
specjalnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, Minister Obrony Narodowej,
minister właściwy do spraw finansów publicznych oraz Minister Sprawiedliwości,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu, określą, w drodze
rozporządzenia, warunki techniczne pojazdów specjalnych i używanych do celów
specjalnych Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Krajowej
Administracji Skarbowej, Służby Więziennej i straży pożarnej.
8. W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 5–7, należy uwzględnić
w szczególności:
1) konieczność zapewnienia bezpiecznego korzystania z pojazdów;
2) zapewnienie możliwie najmniejszego negatywnego wpływu pojazdów na
środowisko;
3) przepisy i porozumienia międzynarodowe dotyczące pojazdów, ich wyposażenia
i części;
4) przeznaczenie pojazdów oraz sposób ich wykorzystania.
9. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw klimatu,
kierując się względami technicznymi, zasadami bezpieczeństwa ruchu drogowego
i wymogami ochrony środowiska oraz mając na celu zapobieganie
nieprawidłowościom w obrocie przedmiotami wyposażenia i częściami
wymontowanymi z pojazdów, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz przedmiotów
wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża
bezpieczeństwu ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko.

Art. 66a. 1. Cechy identyfikacyjne, o których mowa w art. 66 ust. 3a, nadaje
i umieszcza producent.
2. Starosta właściwy w sprawach rejestracji pojazdu wydaje decyzję o nadaniu
cech identyfikacyjnych w przypadku pojazdu:
1) zbudowanego przy wykorzystaniu nadwozia, podwozia lub ramy konstrukcji
własnej, którego markę określa się jako „SAM”;
2) w którym dokonano wymiany ramy lub podwozia na odpowiednio ramę lub
podwozie bez numeru fabrycznego;
3) odzyskanego po kradzieży, w którym cecha identyfikacyjna uległa zatarciu lub
sfałszowaniu;
4) nabytego na licytacji publicznej lub od podmiotu wykonującego orzeczenie
o przepadku pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, w którym cecha identyfikacyjna
uległa zatarciu lub sfałszowaniu;
5) w którym cecha identyfikacyjna uległa zatarciu lub sfałszowaniu,
a prawomocnym orzeczeniem sądu zostało ustalone prawo własności pojazdu;
6) w którym cecha identyfikacyjna uległa skorodowaniu lub została zniszczona
podczas wypadku drogowego albo podczas naprawy;
7) zabytkowego, w którym cecha identyfikacyjna nie została umieszczona.
3. Okoliczności, o których mowa w ust. 2 pkt 6 i 7, powinny być potwierdzone
pisemną opinią rzeczoznawcy samochodowego, o którym mowa w art. 79a; opinia
powinna wskazywać pierwotną cechę identyfikacyjną lub jednoznacznie wykluczać ingerencję w pole numerowe w celu umyślnego jej zniszczenia lub zafałszowania albo
wskazywać na brak oryginalnie umieszczonej cechy identyfikacyjnej.
4. Umieszczone cechy identyfikacyjne starosta wpisuje w dowodzie
rejestracyjnym i w karcie pojazdu, jeżeli była wydana.
5. Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając znaczenie cech
identyfikacyjnych dla zapewnienia pewności i bezpieczeństwa obrotu pojazdami,
określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób oraz tryb ich nadawania
i umieszczania w przypadkach, o których mowa w ust. 2.

art. 67. więcej Art. 67. 1. Minister właściwy do spraw transportu może w indywidualnych,
uzasadnionych przypadkach zezwolić na odstępstwo od warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać pojazdy.
1a. Nie wymaga się zezwolenia na odstępstwo, o którym mowa w ust. 1,
w przypadku wykonywania przez podmiot uprawniony, o którym mowa w art. 80s
ust. 2, zajmujący się produkcją pojazdów, jazdy testowej dla niekompletnego
samochodu ciężarowego albo niekompletnej przyczepy, jeśli przed kompletacją
pojazdy te nie spełniają warunków technicznych w zakresie:
1) przedniego i tylnego zderzaka lub urządzenia ochronnego zabezpieczającego
przed wjechaniem pod pojazd innego pojazdu;
2) osłon bocznych;
3) błotników;
4) świateł zewnętrznych pojazdu: kierunkowskazów bocznych i świateł
odblaskowych bocznych, pozycyjnych bocznych oraz obrysowych przednich
i tylnych.
2. Rada powiatu może wprowadzić obowiązek wyposażenia pojazdów
zaprzęgowych w hamulec uruchamiany z miejsca zajmowanego przez kierującego.

art. 68. więcej Art. 68. (uchylony).

Art. 68a. (uchylony).

art. 69. więcej Art. 69. (uchylony).

art. 70. więcej Art. 70. (uchylony).

Art. 70a. Ilekroć w rozdziale jest mowa o:
1) oryginalnym przedmiocie wyposażenia lub części – rozumie się przez to
przedmiot wyposażenia lub część, które wyprodukowano zgodnie ze
specyfikacjami i normami produkcyjnymi przewidzianymi przez producenta
pojazdów dla produkcji przedmiotu wyposażenia lub części pojazdu, którego to
dotyczy, oraz przedmiot wyposażenia lub część, które wyprodukowano na tej
samej linii produkcyjnej; obejmuje to również przedmiot wyposażenia lub część
dla których ich producent zaświadczy, że ten przedmiot wyposażenia lub część
odpowiadają jakością przedmiotowi wyposażenia lub części, używanym do
montażu pojazdu, którego to dotyczy, i zostały wyprodukowane zgodnie ze
specyfikacjami i normami produkcyjnymi producenta pojazdu;
2) procedurze homologacji typu WE pojazdu albo procedurze homologacji typu
pojazdu – rozumie się przez to jedną z następujących procedur:
a) krok po kroku – procedurę homologacji typu, w ramach której producent
uzyskuje wszystkie wymagane świadectwa homologacji typu WE
przedmiotu wyposażenia lub części albo świadectwa homologacji typu
EKG ONZ, na podstawie których jednostka uprawniona, o której mowa
w art. 70y ust. 1, przeprowadza badanie homologacyjne typu pojazdu
będące podstawą do wydania świadectwa homologacji typu WE pojazdu
albo świadectwa homologacji typu pojazdu,
b) jednostopniową – procedurę homologacji typu, w ramach której jednostka
uprawniona, o której mowa w art. 70y ust. 1, przeprowadza badanie
homologacyjne dla wszystkich wymaganych przedmiotów wyposażenia lub
części oraz badanie homologacyjne typu pojazdu, będące podstawą do
wydania świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa
homologacji typu pojazdu,
c) mieszaną – procedurę homologacji typu krok po kroku, podczas której
producent może nie przedstawić jednego lub kilku świadectw homologacji
typu WE przedmiotu wyposażenia lub części albo świadectw homologacji
typu EKG ONZ, do badania homologacyjnego typu pojazdu pod warunkiem zastąpienia ich sprawozdaniami zawierającymi wyniki badań
homologacyjnych tych przedmiotów wyposażenia lub części;
3) wirtualnej metodzie testowania – rozumie się przez to symulacje komputerowe,
w tym obliczenia potwierdzające, że typ pojazdu, typ przedmiotu wyposażenia
lub części spełnia odpowiednie wymagania techniczne, w zakresie określonym
w załączniku XVI do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów
silnikowych i przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów
technicznych przeznaczonych do tych pojazdów („dyrektywa ramowa”)
(Dz. Urz. UE L 263 z 09.10.2007, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „dyrektywą
2007/46/WE”;
4) zgodności produkcji pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części albo zgodności
montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem –
rozumie się przez to produkcję pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części
zgodnie z wymaganiami dla typu, który uzyskał odpowiednie świadectwo
homologacji typu albo zezwolenie na dopuszczenie do obrotu oraz stosowanie
metod produkcji zapewniających spełnienie tych wymagań; w przypadku
montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem –
rozumie się przez to montaż zgodnie z wymaganiami dla typu, który uzyskał
świadectwo homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ
pojazdu do zasilania gazem oraz stosowanie metod montażu zapewniających
spełnienie tych wymagań.

Art. 70b. 1. Nowy typ pojazdu, typ przedmiotu wyposażenia lub części, który
ma być wprowadzony do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powinien
spełniać wymagania techniczne, odpowiednie dla danej kategorii pojazdu, określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 1.
2. Spełnienie odpowiednich wymagań technicznych danego typu pojazdu, typu
przedmiotu wyposażenia lub części potwierdza się w procedurze homologacji:
1) typu pojazdu;
2) typu WE pojazdu;
3) typu WE przedmiotu wyposażenia lub części;
4) typu EKG ONZ.
3. Na potrzeby procedury homologacji typu, pojazdy zgodnie z ich maksymalną
masą całkowitą lub cechami konstrukcyjnymi dzieli się na kategorie. Kategorie
pojazdów określa załącznik nr 2 do ustawy.
4. Obowiązek spełnienia odpowiednich wymagań technicznych dotyczy również
sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem,
które potwierdza się w procedurze homologacji sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem.
5. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, w odniesieniu do typu przedmiotu
wyposażenia lub części dotyczy typów przedmiotu wyposażenia lub części, dla
których zakres wymagań technicznych określają przepisy wydane na podstawie
art. 70zm ust. 1 pkt 1.
6. Jeżeli homologacja typu przedmiotu wyposażenia lub części obejmuje
przedmioty wyposażenia lub części niezależnie od tego, czy są przeznaczone do
napraw, przeglądów lub konserwacji pojazdów, nie wymaga się dodatkowej
homologacji typu tych przedmiotów wyposażenia lub części, jeżeli ustawa nie
przewiduje dla nich obowiązku uzyskania odrębnego świadectwa homologacji typu.

Art. 70c. Potwierdzenie spełnienia wymagań technicznych następuje przez
wydanie dla:
1) pojazdu:
a) świadectwa homologacji typu WE pojazdu,
b) świadectwa homologacji typu pojazdu;
2) przedmiotu wyposażenia lub części:
a) świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części,
b) świadectwa homologacji typu EKG ONZ;
3) sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania
gazem – świadectwa homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem.

Art. 70d. 1. Producent nowego typu pojazdu, typu przedmiotu wyposażenia lub
części jest obowiązany uzyskać dla każdego nowego typu pojazdu, typu przedmiotu
wyposażenia lub części odpowiednie świadectwo homologacji typu WE,
z zastrzeżeniem ust. 2–6.
2. Nowy typ pojazdu zaprojektowanego i zbudowanego do użytku przede
wszystkim na placach budowy, w kamieniołomach, w obiektach portowych lub
w portach lotniczych oraz pojazdu wolnobieżnego nie podlega obowiązkowi
uzyskania świadectwa homologacji typu WE pojazdu oraz świadectwa homologacji
typu pojazdu. Producent tego typu pojazdu może wystąpić o dopuszczenie
fakultatywne poprzez uzyskanie świadectwa homologacji typu WE pojazdu,
potwierdzającego spełnienie odpowiednich wymagań technicznych, w zakresie,
w jakim ten typ pojazdu spełnia wymagania określone w załącznikach IV i XI do
dyrektywy 2007/46/WE. Przepisu nie stosuje się do pojazdów, o których mowa
w załączniku nr 2 do ustawy, oraz do tramwaju i trolejbusu.
3. Nowy typ pojazdu specjalnego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Służby Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Krajowej
Administracji Skarbowej wykorzystywanego przez Służbę Celno-Skarbową, Inspekcji
Transportu Drogowego, Służby Więziennej i jednostek ochrony przeciwpożarowej lub
nowy typ pojazdu używanego do celów specjalnych nie podlega obowiązkowi
uzyskania świadectwa homologacji typu WE pojazdu oraz świadectwa homologacji
typu pojazdu. Producent tych typów pojazdów może uzyskać świadectwo homologacji
typu WE pojazdu, jeżeli typ pojazdu spełnia odpowiednie wymagania techniczne
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 1.
4. Producent:
1) tramwaju,
2) trolejbusu
– jest obowiązany uzyskać dla każdego nowego typu tego pojazdu świadectwo
homologacji typu pojazdu.
5. Podmiot dokonujący montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem jest obowiązany uzyskać świadectwo homologacji sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem.
6. Producent:
1) nowego typu pojazdu, jest zwolniony z obowiązku, o którym mowa w ust. 1,
jeżeli uzyskał:
a) świadectwo homologacji typu WE pojazdu, w odniesieniu do pojazdów
produkowanych w małych seriach,
b) świadectwo homologacji typu pojazdu, w odniesieniu do pojazdów
produkowanych w małych seriach,
c) świadectwo homologacji typu pojazdu, w odniesieniu do pojazdów
kategorii T4.1, T4.2, T5, C, R,
d) uznanie świadectwa homologacji typu pojazdu wydanego zgodnie
z procedurą homologacji typu przez właściwy organ innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
e) uznanie świadectwa homologacji typu pojazdu dla pojazdów
produkowanych w małych seriach wydanego na dany typ pojazdu zgodnie
z procedurą homologacji typu przez właściwy organ innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
f) dopuszczenie jednostkowe pojazdu,
g) uznanie dopuszczenia jednostkowego pojazdu wydanego przez właściwy
organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii
Europejskiej,
h) świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu;
2) nowego typu przedmiotu wyposażenia lub części jest zwolniony z obowiązku,
o którym mowa w ust. 1, jeżeli:
a) uzyskał świadectwo homologacji typu EKG ONZ,
b) nowy typ przedmiotu wyposażenia lub części jest objęty świadectwem
homologacji typu WE pojazdu.
7. W procedurze homologacji typu WE pojazdu świadectwa homologacji typu
EKG ONZ uznaje się za równoważne świadectwom homologacji typu WE przedmiotu
wyposażenia lub części w zakresie, w jakim wymagania określone w regulaminach
EKG ONZ wymienionych w części II załącznika IV do dyrektywy 2007/46/WE
pokrywają się z zakresem wymagań dla tego przedmiotu wyposażenia lub części,
określonym w odpowiednich dyrektywach lub rozporządzeniach Unii Europejskiej.
8. W przypadku gdy pojazd, o którym mowa w ust. 2, nie spełnia wszystkich
wymagań dyrektywy 2007/46/WE oraz producent pojazdu nie może uzyskać
zwolnienia z niektórych wymagań technicznych, o których mowa w art. 70zm ust. 1
pkt 1, uznaje się go za pojazd niekompletny.
9. Przepisu ust. 6 pkt 1 lit. a nie stosuje się do pojazdów specjalnych.

Art. 70e. Obowiązek uzyskania świadectwa homologacji typu nie dotyczy
pojazdu:
1) kategorii M1, przeznaczonego do zawodów sportowych;
2) kategorii L:
a) przystosowanego do używania przez osoby niepełnosprawne,
b) przeznaczonego do zawodów sportowych;
3) kategorii T przeznaczonego do prac leśnych obejmującej:
a) ciągnik zrywkowy i ciągnik z przednim systemem załadowczym,
b) pojazd skonstruowany na ramie sprzętu do prac ziemnych.

Art. 70f. 1. Producent pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części jest
odpowiedzialny za wszystkie aspekty procesu homologacji oraz za zapewnienie
zgodności produkcji niezależnie od tego, czy bezpośrednio uczestniczy we wszystkich
etapach wytwarzania pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części.
2. Producent pojazdu skompletowanego jest odpowiedzialny za uzyskanie
świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części albo
świadectwa homologacji typu EKG ONZ oraz za zapewnienie zgodności produkcji
w zakresie tych przedmiotów wyposażenia lub części, które zostały dodane na etapie
dokonywanej przez niego kompletacji pojazdu.
3. Producent pojazdu skompletowanego wprowadzający zmiany w przedmiocie
wyposażenia lub części, które były objęte procedurą homologacji typu na
wcześniejszym etapie kompletacji pojazdu, jest odpowiedzialny za uzyskanie
świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części albo
świadectwa homologacji typu EKG ONZ oraz za zapewnienie zgodności produkcji
w zakresie dokonanej zmiany.

Art. 70g. 1. Zakazuje się wprowadzania do obrotu nowego pojazdu bez
wymaganego odpowiedniego świadectwa homologacji typu lub innego
równoważnego dokumentu, o którym mowa w art. 70j ust. 1, art. 70k ust. 1, art. 70o
ust. 1, art. 70zo ust. 1, art. 70zp ust. 1 albo art. 70zu ust. 1.
2. Podmiot, który wprowadzi do obrotu pojazd wbrew zakazowi określonemu
w ust. 1, jest obowiązany na swój koszt wycofać ten pojazd z obrotu.
3. W przypadku odpłatnego wprowadzenia do obrotu pojazdu, o którym mowa
w ust. 2, podmiot jest obowiązany również do odkupienia pojazdu od osoby, która
faktycznie włada tym pojazdem.
4. W przypadku niewycofania z obrotu pojazdu bez wymaganego
odpowiedniego świadectwa homologacji typu lub innego równoważnego dokumentu,
o którym mowa w art. 70j ust. 1, art. 70k ust. 1, art. 70o ust. 1, art. 70zo ust. 1,
art. 70zp ust. 1 albo art. 70zu ust. 1, właściwy organ, po nałożeniu kary, o której mowa
w art. 140m ust. 1 pkt 1, określa, w drodze decyzji administracyjnej, pojazd, który
podlega wycofaniu z obrotu oraz termin jego wycofania, a także nakazuje realizację
obowiązku określonego w ust. 3. Decyzji nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności.
5. Pojazdy wycofane z obrotu nie mogą być ponownie wprowadzone do obrotu.
6. Zakazuje się wprowadzania do obrotu nowego przedmiotu wyposażenia lub
części bez wymaganego odpowiedniego świadectwa homologacji typu albo
zezwolenia na dopuszczenie do obrotu.
7. Podmiot, który wprowadzi do obrotu przedmiot wyposażenia lub część wbrew
zakazowi określonemu w ust. 6, jest obowiązany na swój koszt:
1) podać do publicznej wiadomości w środkach masowego przekazu o zasięgu
ogólnopolskim lub w miejscach wprowadzenia do obrotu przedmiotów
wyposażenia lub części objęte obowiązkiem wycofania z obrotu, informację o
przedmiotach wyposażenia lub częściach objętych obowiązkiem wycofania
z obrotu wraz z terminem ich wycofania, który nie powinien być krótszy niż
3 miesiące oraz nie dłuższy niż 12 miesięcy, mając na uwadze czas niezbędny do
prawidłowego zrealizowania obowiązków wynikających z przepisów niniejszej
ustawy;
2) wycofać z obrotu przedmiot wyposażenia lub część, zgodnie z żądaniem,
o którym mowa w ust. 9.
8. Przedmiot wyposażenia lub część wycofane z obrotu, nie mogą być ponownie
wprowadzone do obrotu.
9. Osoba faktycznie władająca przedmiotem wyposażenia lub częścią objętą
obowiązkiem wycofania z obrotu, w terminie określonym w ust. 7 pkt 1, ma prawo
żądać od podmiotu, który wprowadził do obrotu przedmiot wyposażenia lub część, odkupienia albo wymiany na nowy przedmiot wyposażenia lub część spełniające
wymagania ustawy, na podstawie dokumentu potwierdzającego ich zakup.
10. W przypadku niewykonania obowiązków określonych w ust. 7, po nałożeniu
kary, o której mowa w art. 140m ust. 1 pkt 3, właściwy organ określa, w drodze
decyzji administracyjnej, przedmiot wyposażenia lub część, który podlega wycofaniu
z obrotu, termin jego wycofania, a także nakazuje realizację obowiązków określonych
w ust. 7. Decyzji nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
11. Do postępowania w sprawach wycofania z obrotu pojazdu, przedmiotu
wyposażenia lub części, stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.

Art. 70h. 1. Świadectwa homologacji typu albo świadectwo homologacji
sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem
wydaje, zmienia, odmawia wydania lub cofa, w drodze decyzji administracyjnej,
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego.
2. Wydanie lub zmiana świadectwa homologacji typu albo świadectwa
homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem następuje za opłatą, przy czym jej wysokość nie może przekroczyć
1600 zł.
3. Wydanie lub zmiana świadectwa homologacji typu albo świadectwa
homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem następuje na wniosek odpowiednio producenta albo podmiotu
dokonującego montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania
gazem.
4. W przypadku wniosku o wydanie lub zmianę świadectwa homologacji typu
WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu pojazdu producent we wniosku
wskazuje procedurę homologacji krok po kroku, jednostopniową albo mieszaną,
w oparciu o którą przeprowadzono badania homologacyjne.
5. Do wniosku o wydanie lub zmianę świadectwa homologacji typu,
z zastrzeżeniem art. 70m ust. 1, dołącza się:
1) pakiet informacyjny zawierający:
a) spis treści pakietu informacyjnego,
b) folder informacyjny składający się z:
– dokumentu informacyjnego sporządzonego według wzoru określonego
w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 8,
– dane i informacje o pojeździe niezbędne do rejestracji i ewidencji
pojazdu – o ile są wymagane,
– kopie odpowiednich świadectw homologacji typu WE przedmiotu
wyposażenia lub części – o ile są wymagane,
– kopie odpowiednich świadectw homologacji typu EKG ONZ – o ile są
wymagane,
– informację i instrukcję, określające warunki lub ograniczenia związane
z użytkowaniem pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części, mające
wpływ na bezpieczeństwo w ruchu drogowym lub ochronę środowiska
– o ile występują,
c) protokół z badania homologacyjnego wraz ze sprawozdaniem wydany przez
jednostkę uprawnioną w przypadku badania homologacyjnego typu pojazdu
– o ile jest wymagany,
d) sprawozdanie zawierające wyniki badania homologacyjnego, wydane przez
jednostkę uprawnioną w przypadku badania homologacyjnego typu
przedmiotu wyposażenia lub części – o ile jest wymagane,
e) dokumenty zawierające dane i informacje o wymaganiach technicznych
przedmiotów wyposażenia lub części wraz z oświadczeniem, że spełniają
one zasadnicze wymagania w tym zakresie, w przypadku pojazdów
produkowanych w małych seriach;
2) instrukcję montażu – w przypadku świadectw homologacji typu, o których mowa
w art. 70c pkt 2 lit. b;
3) kopię dowodu wniesienia opłaty za wydanie albo zmianę świadectwa
homologacji typu;
4) oświadczenie o wpisie do Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności
Gospodarczej albo do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze
Sądowym;
5) oświadczenie, w przypadku świadectwa homologacji typu WE, o następującej
treści:
„Oświadczam, że w zakresie typu pojazdu, typu przedmiotu wyposażenia
lub części … złożyłem tylko jeden wniosek, i tylko w jednym państwie
członkowskim Unii Europejskiej”;
6) wykaz osób upoważnionych do podpisywania:
a) świadectw zgodności WE albo świadectw zgodności – w przypadku
odpowiednio świadectw homologacji typu WE pojazdu albo świadectw
homologacji typu pojazdu,
b) oświadczeń o danych i informacjach o pojeździe niezbędnych do rejestracji
i ewidencji pojazdu
– zawierający ich dane osobowe: imię i nazwisko, zajmowane stanowisko oraz
wzór podpisu;
7) deklarację o sposobie i metodach zapewnienia zgodności produkcji pojazdu,
przedmiotu wyposażenia, części, z typem podlegającym procedurze
homologacji.
6. Do wniosku o wydanie lub zmianę świadectwa homologacji sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem dołącza się:
1) protokół z badania homologacyjnego wraz ze sprawozdaniem wydany przez
jednostkę uprawnioną;
2) wykaz osób upoważnionych do podpisywania wyciągów ze świadectwa
homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem zawierający ich dane osobowe: imię i nazwisko, zajmowane
stanowisko oraz wzór podpisu;
3) deklarację o sposobie i metodach zapewnienia zgodności montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem;
4) wykaz stosowanych elementów instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem;
5) wykaz zakładów montujących instalacje przystosowujące dany typ pojazdu do
zasilania gazem;
6) kopię dowodu wniesienia opłaty za wydanie albo zmianę świadectwa
homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem;
7) oświadczenie o wpisie do Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności
Gospodarczej albo do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze
Sądowym.
7. Wniosek o zmianę świadectwa homologacji typu składa się wyłącznie
w państwie, które wydało to świadectwo homologacji typu.
8. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego może w uzasadnionych
przypadkach wezwać producenta do przedstawienia dodatkowych informacji
niezbędnych do określenia zakresu wymaganych badań lub do uproszczenia ich
przeprowadzania.

Art. 70i. 1. Do wniosku o wydanie świadectwa homologacji typu WE pojazdu
dla pojazdu, w którym w przedmiocie wyposażenia lub części zastosowano
nowatorskie rozwiązania konstrukcyjne lub technologie, które nie spełniają wymagań
określonych w przepisach dotyczących homologacji typu, producent dołącza również:
1) uzasadnienie zastosowania nowatorskich rozwiązań konstrukcyjnych lub
technologii;
2) opis zastosowanych rozwiązań i ich wpływ na bezpieczeństwo i ochronę
środowiska;
3) opis przeprowadzonych badań oraz ich wyniki wykazujące, że zapewniono co
najmniej równoważny poziom bezpieczeństwa i ochrony środowiska w stosunku
do wymagań określonych w przepisach dotyczących homologacji.
2. Badania, o których mowa w ust. 1 pkt 3, przeprowadza jednostka uprawniona,
o której mowa w art. 70y ust. 1.
3. W terminie miesiąca od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w ust. 1,
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego występuje do Komisji Europejskiej
z wnioskiem o wydanie zgody na wydanie świadectwa homologacji typu WE pojazdu.
4. Do czasu wydania zgody, o której mowa w ust. 3, Dyrektor Transportowego
Dozoru Technicznego wydaje, w drodze decyzji administracyjnej, świadectwo
homologacji typu pojazdu na okres 10 miesięcy, o ile producent wystąpi we wniosku,
o którym mowa w ust. 1, o wydanie takiego świadectwa, a pojazd spełnia warunki,
o których mowa w art. 66 ust. 1–1b oraz art. 66a.
5. Po wydaniu świadectwa homologacji typu pojazdu, o którym mowa w ust. 4,
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przekazuje niezwłocznie Komisji Europejskiej i innym niż Rzeczpospolita Polska państwom członkowskim Unii
Europejskiej informację o jego wydaniu wraz z dokumentacją, o której mowa w ust. 1.
6. W przypadku uzyskania zgody Komisji Europejskiej, o której mowa w ust. 3,
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego niezwłocznie wydaje świadectwo
homologacji typu WE pojazdu. W uzasadnionych przypadkach świadectwo
homologacji typu WE pojazdu może określać termin jego ważności, jednakże nie
krótszy niż 36 miesięcy.
7. W przypadku odmowy wydania zgody przez Komisję Europejską, o której
mowa w ust. 3, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego:
1) odmawia wydania świadectwa homologacji typu WE pojazdu;
2) w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania odmowy wydania zgody cofa wydane
świadectwo homologacji typu pojazdu – o ile decyzja nie wygasła po upływie
terminu, o którym mowa w ust. 4.
8. W przypadku otrzymania od właściwego organu państwa członkowskiego
Unii Europejskiej informacji o wydaniu świadectwa homologacji typu pojazdu,
o którym mowa w ust. 4, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego podejmuje
decyzję o uznaniu tego świadectwa homologacji typu pojazdu w terminie 30 dni od
dnia otrzymania tej informacji, na podstawie dokumentacji, o której mowa w ust. 1.

Art. 70j. 1. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, w drodze decyzji
administracyjnej, uznaje świadectwo homologacji typu wydane na dany typ pojazdu
przez właściwy organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, na okres odpowiadający jego ważności, jeżeli dany typ pojazdu spełnia
wymagania:
1) procedury uzyskania świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo
2) procedury homologacji typu pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. W celu uzyskania uznania, o którym mowa w ust. 1, producent nowego typu
pojazdu składa wniosek o uznanie świadectwa homologacji typu wydanego na dany
typ pojazdu.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się świadectwo homologacji
typu, o którym mowa w ust. 1, oraz dokumenty określone w art. 70h ust. 5 pkt 1.
4. Uznanie, o którym mowa w ust. 1, wydane na dany typ pojazdu następuje za
opłatą, przy czym jej wysokość nie może przekroczyć 400 zł.
5. Producent jest obowiązany powiadomić Dyrektora Transportowego Dozoru
Technicznego, w odniesieniu do świadectwa homologacji typu pojazdu stanowiącego
podstawę do uzyskania uznania, o którym mowa w ust. 1, o okolicznościach,
o których mowa w art. 70q ust. 4–6.
6. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego uchyla decyzję o uznaniu,
o której mowa w ust. 1, w przypadku:
1) wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 70q:
a) ust. 4 i 5 – w całości,
b) ust. 6 – w zakresie wariantu lub wersji, w ramach których uznane
świadectwo homologacji typu pojazdu wygasło;
2) nieusunięcia zagrożeń, o których mowa w art. 70u ust. 1;
3) nieuwzględnienia zastrzeżeń, o których mowa w art. 70u ust. 3 pkt 3.

Art. 70k. 1. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, w drodze decyzji
administracyjnej, uznaje świadectwo homologacji typu pojazdu dla pojazdów
produkowanych w małych seriach wydane na dany typ pojazdu, jeżeli wymagania
techniczne stanowiące podstawę do jego wydania są równoważne wymaganiom
technicznym obowiązującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w procedurze
homologacji typu pojazdu dla pojazdów produkowanych w małych seriach.
2. W celu uzyskania uznania, o którym mowa w ust. 1, producent pojazdu składa
wniosek o uznanie świadectwa homologacji typu pojazdu dla pojazdów
produkowanych w małych seriach.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się świadectwo homologacji
typu, o którym mowa w ust. 1, oraz dokumenty określone w art. 70h ust. 5 pkt 1.
4. Uznanie, o którym mowa w ust. 1, wydane na dany typ pojazdu następuje za
opłatą, przy czym jej wysokość nie może przekroczyć 400 zł.
5. Producent jest obowiązany powiadomić Dyrektora Transportowego Dozoru
Technicznego, w odniesieniu do świadectwa homologacji typu pojazdu stanowiącego
podstawę do uzyskania uznania, o którym mowa w ust. 1, o okolicznościach,
o których mowa w art. 70q ust. 4–6.
6. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego uchyla decyzję o uznaniu,
o której mowa w ust. 1, w przypadku:
1) wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 70q:
a) ust. 4 i 5 – w całości,
b) ust. 6 – w zakresie wariantu lub wersji, w ramach których uznane
świadectwo homologacji typu pojazdu wygasło;
2) nieusunięcia zagrożeń, o których mowa w art. 70u ust. 1;
3) nieuwzględnienia zastrzeżeń, o których mowa w art. 70u ust. 3 pkt 3.

Art. 70l. 1. Na wniosek producenta, Dyrektor Transportowego Dozoru
Technicznego przekazuje właściwym w sprawach homologacji organom państw
członkowskich Unii Europejskiej kopie świadectwa homologacji typu pojazdu dla
pojazdów produkowanych w małych seriach, w celu uznania tego świadectwa.
2. W przypadku gdy pojazd, który uzyskał świadectwo homologacji typu
pojazdu dla pojazdu produkowanego w małych seriach ma być sprzedany,
zarejestrowany lub dopuszczony do ruchu na terytorium innego niż Rzeczpospolita
Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Dyrektor Transportowego Dozoru
Technicznego, na wniosek właściciela pojazdu, wydaje kopię świadectwa
homologacji typu pojazdu dla pojazdów produkowanych w małych seriach.
3. W przypadku otrzymania od właściwego organu państwa członkowskiego
Unii Europejskiej lub właściciela pojazdu, o którym mowa w ust. 2, świadectwa
homologacji typu pojazdu dla pojazdów produkowanych w małych seriach, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego uznaje to świadectwo w terminie 60 dni od
dnia otrzymania, jeżeli wymagania techniczne stanowiące podstawę do jego wydania
są równoważne wymaganiom technicznym obowiązującym na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w procedurze homologacji typu pojazdu dla pojazdów
produkowanych w małych seriach.

Art. 70m. 1. W procedurze homologacji typu WE pojazdu dla pojazdów
produkowanych w małych seriach, stosuje się wyłącznie procedurę mieszaną,
w ramach której Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, w drodze decyzji
administracyjnej:
1) zwalnia producenta z obowiązku przedstawienia jednego lub kilku świadectw
homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części lub świadectwa
homologacji typu EKG ONZ, do badania homologacyjnego typu pojazdu, pod
warunkiem zastąpienia ich sprawozdaniami zawierającymi pozytywne wyniki
badań homologacyjnych tych przedmiotów wyposażenia lub części
sporządzonymi przez jednostkę uprawnioną, o której mowa w art. 70y ust. 1;
2) upoważnia producenta do wykonania badań homologacyjnych typu niektórych
przedmiotów wyposażenia lub części i przedstawienia sprawozdania
zawierającego wyniki tych badań.
2. Przedmioty wyposażenia lub części, o których mowa w ust. 1, określa dodatek
1 do części I załącznika IV do dyrektywy 2007/46/WE. Do tych przedmiotów
wyposażenia lub części przepis art. 70h ust. 5 pkt 1 lit. e stosuje się odpowiednio.
3. W procedurze homologacji typu pojazdu dla pojazdów produkowanych
w małych seriach:
1) niektóre wymagania, dotyczące jednego lub kilku przedmiotów wyposażenia lub
części, zastępuje się wymaganiami alternatywnymi, określonymi w przepisach
wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 2;
2) Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego zwalnia z obowiązku uzyskania
jednego lub kilku świadectw homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub
części lub świadectwa homologacji typu EKG ONZ pod warunkiem zastąpienia
ich:
a) sprawozdaniami zawierającymi pozytywne wyniki badań tych przedmiotów
wyposażenia lub części, uzyskiwanymi na zasadach określonych
w ust. 1 pkt 2,
b) dokumentami zawierającymi dane i informacje o wymaganiach
technicznych przedmiotów wyposażenia lub części wraz z oświadczeniem,
że spełniają one zasadnicze wymagania określone w przepisach Unii
Europejskiej dotyczących badań homologacyjnych lub regulaminach EKG
ONZ.
4. Przedmioty wyposażenia lub części, o których mowa w ust. 3, określają
załączniki IV i XI do dyrektywy 2007/46/WE.
5. Przepis ust. 3 stosuje się w odniesieniu do pojazdów kategorii L, R, T
w zakresie przedmiotów wyposażenia lub części określonych w:
1) części I i II oraz części II dodatku 1 do rozdziału B załącznika II do dyrektywy
2003/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie
homologacji typu ciągników rolniczych lub leśnych, ich przyczep i wymiennych
holowanych maszyn, łącznie z ich układami, częściami i oddzielnymi zespołami
technicznymi oraz uchylającej dyrektywę 74/150/EWG (Dz. Urz. UE L 171 z 09.07.2003, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdz.
13, t. 31, str. 311, z późn. zm.);
2) załączniku I do dyrektywy 2002/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
18 marca 2002 r. w sprawie homologacji typu dwu- lub trzykołowych pojazdów
mechanicznych i uchylającej dyrektywę Rady 92/61/EWG (Dz. Urz. WE L 124
z 09.05.2002, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdz.
13, t. 29, str. 399, z późn. zm.).

Art. 70n. 1. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego wydaje lub
zmienia:
1) świadectwo homologacji typu pojazdu lub świadectwo homologacji typu WE
pojazdu, jeżeli:
a) świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części albo
świadectwa homologacji typu EKG ONZ potwierdzają, że dany typ pojazdu
odpowiada wymaganiom i warunkom określonym w pkt 2 i 3,
b) protokół z badania homologacyjnego typu pojazdu wraz ze sprawozdaniem
potwierdza spełnianie przez dany typ pojazdu warunków technicznych
zawartych w opisie technicznym, w odniesieniu do wszystkich homologacji
typu przedmiotów wyposażenia lub części, odpowiednio do wymagań dla
danej kategorii pojazdu,
c) warunki lub ograniczenia zawarte w informacji i instrukcji, o której mowa
w art. 70h ust. 5 pkt 1 lit. b tiret piąte, nie zagrażają bezpieczeństwu ruchu
drogowego lub środowisku;
2) świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części – jeżeli
sprawozdanie zawierające wyniki badań homologacyjnych potwierdza, że dany
typ przedmiotu wyposażenia lub części odpowiada:
a) wymaganiom technicznym określonym w niniejszym rozdziale i przepisach
Unii Europejskiej dotyczących badań homologacyjnych,
b) warunkom technicznym określonym w rozdziale 1,
c) warunkom określonym w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1610);
3) świadectwa homologacji typu EKG ONZ – jeżeli sprawozdanie zawierające
wyniki badań homologacyjnych potwierdza, że dany typ przedmiotu
wyposażenia lub części odpowiada:
a) wymaganiom technicznym określonym w niniejszym rozdziale
i regulaminach EKG ONZ,
b) warunkom technicznym określonym w rozdziale 1,
c) warunkom określonym w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji;
4) świadectwo homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ
pojazdu do zasilania gazem – jeżeli protokół z badania homologacyjnego
sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania
gazem wraz ze sprawozdaniem potwierdza, że:
a) elementy instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem
odpowiadają wymaganiom technicznym określonym w niniejszym
rozdziale i regulaminach EKG ONZ,
b) sposób montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania
gazem odpowiada warunkom technicznym określonym w rozdziale 1
i wymaganiom technicznym określonym w regulaminach EKG ONZ,
c) elementy instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem
odpowiadają warunkom określonym w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r.
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.
2. Producentowi, którego siedziba znajduje się poza terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego
wydaje świadectwo homologacji typu WE, jeżeli producent posiada upoważnionego
przedstawiciela na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej do
reprezentowania go w sprawach homologacji.
3. W przypadku stosowania, w procedurze homologacji typu WE pojazdu albo
w procedurze homologacji typu pojazdu, procedury mieszanej, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego, na wniosek producenta, zwalnia go, w drodze
decyzji administracyjnej, z przedstawienia jednego lub kilku świadectw homologacji
typu WE przedmiotu wyposażenia lub części lub świadectwa homologacji typu EKG
ONZ, do badania homologacyjnego typu pojazdu, pod warunkiem zastąpienia ich
sprawozdaniami zawierającymi pozytywne wyniki badań homologacyjnych tych
przedmiotów wyposażenia lub części.

Art. 70o. 1. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, na wniosek
producenta, udziela, w drodze decyzji administracyjnej, zezwolenia na dopuszczenie do ruchu drogowego pojazdu z końcowej partii produkcji, w terminie 3 miesięcy od
dnia złożenia wniosku.
2. Zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, udziela się dla pojazdów
wyprodukowanych w okresie ważności świadectwa homologacji typu WE pojazdu
albo świadectwa homologacji typu pojazdu i znajdujących się na terytorium państw
członkowskich Unii Europejskiej, dla limitowanej liczby pojazdów określonej
w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 3.
3. Termin ważności zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, nie może przekraczać:
1) 12 miesięcy – dla pojazdów kategorii L,
2) 12 miesięcy – dla pojazdów kompletnych kategorii M, N, O,
3) 18 miesięcy – dla pojazdów skompletowanych kategorii M, N, O,
4) 24 miesięcy – dla pojazdów kompletnych kategorii T, C, R,
5) 30 miesięcy – dla pojazdów skompletowanych kategorii T, C, R
– licząc od dnia wygaśnięcia świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo
świadectwa homologacji typu pojazdu.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) kopię świadectwa homologacji typu WE pojazdu lub świadectwa homologacji
typu pojazdu, które utraciło ważność;
2) kopię świadectwa zgodności lub kopię świadectwa zgodności WE albo wykaz
numerów VIN pojazdów objętych wnioskiem;
3) wykaz osób upoważnionych do podpisywania oświadczenia producenta
o objęciu pojazdu zezwoleniem na dopuszczenie do ruchu drogowego pojazdu
z końcowej partii produkcji zawierający ich dane osobowe: imię i nazwisko,
zajmowane stanowisko oraz wzór podpisu.
5. W przypadku dołączenia do wniosku wykazu numerów VIN, producent składa
oświadczenie o posiadaniu dla tego pojazdu świadectwa zgodności WE albo
świadectwa zgodności wystawionego w okresie ważności odpowiednio świadectwa
homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu pojazdu.
6. Producent we wniosku, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany podać liczbę
pojazdów oraz przyczyny techniczne lub ekonomiczne, powodujące niespełnianie
przez pojazdy nowych wymagań technicznych.

Art. 70p. 1. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego odmawia wydania:
1) świadectwa homologacji typu – w przypadku gdy:
a) typ pojazdu, typ przedmiotu wyposażenia lub części nie spełnia wymagań,
o których mowa w art. 70n ust. 1 pkt 1–3,
b) zostało wydane świadectwo homologacji typu WE przez inne państwo
członkowskie Unii Europejskiej, na dany typ;
2) świadectwa homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ
pojazdu do zasilania gazem – w przypadku gdy elementy instalacji oraz sposób
montażu nie spełnia wymagań, o których mowa w art. 70n ust. 1 pkt 4;
3) zezwolenia na dopuszczenie do ruchu drogowego pojazdu z końcowej partii
produkcji – w przypadku:
a) niespełniania warunków końcowej partii produkcji,
b) niedostatecznego uzasadnienia niespełnienia przez pojazdy nowych
wymagań technicznych.
2. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego odmawia zmiany
świadectwa homologacji typu w przypadkach, o których mowa
w ust. 1 pkt 1 lit. a i pkt 2.
3. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego może odmówić wydania
świadectwa homologacji typu WE, jeżeli stwierdzi, że typ pojazdu, typ przedmiotu
wyposażenia lub części stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu
drogowym lub ochrony środowiska, mimo iż spełnia wymagania, o których mowa
w art. 70n ust. 1 pkt 1–3.

Art. 70q. 1. Producent jest obowiązany niezwłocznie powiadomić Dyrektora
Transportowego Dozoru Technicznego o:
1) potrzebie zmiany danych i informacji zawartych w świadectwie homologacji
typu WE pojazdu wydanym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo
świadectwie homologacji typu pojazdu w przypadku:
a) zmiany warunków stanowiących podstawę do wydania świadectwa,
b) zmiany w typie pojazdu, typie przedmiotu wyposażenia lub części
wpływającej na zmianę warunków stanowiących podstawę do wydania tego
świadectwa;
2) zaprzestaniu produkcji danego typu pojazdu, typu przedmiotu wyposażenia lub
części.
2. Po otrzymaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego dokonuje oceny zakresu zmian w odniesieniu do uprzednio wydanego świadectwa, a następnie niezwłocznie informuje producenta
o:
1) konieczności uzyskania zmiany tego świadectwa po przeprowadzeniu badań
homologacyjnych albo bez przeprowadzenia tych badań,
2) konieczności uzyskania nowego świadectwa, jeżeli zakres zmian wykracza poza
istotne cechy dla danego typu pojazdu określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 5 albo
3) braku potrzeby zmiany danych i informacji zawartych w uprzednio wydanym
świadectwie.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stosuje się odpowiednio
art. 70h.
4. Świadectwo homologacji typu WE pojazdu wydane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej albo świadectwo homologacji typu pojazdu wygasa:
1) w przypadkach, o których mowa w ust. 1:
a) pkt 1 lit. a, jeżeli producent nie uzyska zmiany tego świadectwa albo uzyska
nowe świadectwo,
b) pkt 2;
2) jeżeli upłynął termin jego ważności.
5. Świadectwo homologacji typu pojazdu, o którym mowa w art. 70i
ust. 4 wygasa, jeżeli zostało wydane świadectwo homologacji typu WE pojazdu.
6. W przypadku gdy jeden z wariantów w ramach typu pojazdu lub jedna z wersji
w ramach wariantu przestaje spełniać wymagania stanowiące podstawę do wydania
świadectwa homologacji, świadectwo homologacji typu pojazdu lub świadectwo
homologacji typu WE pojazdu wygasa wyłącznie w takim zakresie, w jakim dotyczy
tego wariantu lub wersji.

Art. 70r. 1. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego cofa świadectwo
homologacji typu wydane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w przypadku:
1) negatywnego wyniku kontroli zgodności:
a) produkcji pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części,
b) montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem;
2) uzyskania informacji, że przed dniem wydania tego świadectwa zostało wydane
świadectwo homologacji typu WE pojazdu przez inne niż Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej, w odniesieniu do tego samego typu
pojazdu;
3) niewykonania przez producenta czynności, o których mowa w art. 70u ust. 1.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, Dyrektor Transportowego
Dozoru Technicznego wzywa producenta do usunięcia niezgodności, w terminie
90 dni od dnia otrzymania wezwania. W przypadku nieusunięcia niezgodności w tym
terminie, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego cofa świadectwo
homologacji typu.

Art. 70s. 1. Producent nowych pojazdów jest obowiązany:
1) wystawić:
a) świadectwo zgodności WE albo świadectwo zgodności – do każdego
pojazdu, na którego typ wydano odpowiednio świadectwo homologacji typu
WE pojazdu albo świadectwo homologacji typu pojazdu, albo
b) świadectwo zgodności – do każdego pojazdu, na którego typ wydano
świadectwo homologacji typu wydane na dany typ pojazdu zgodnie
z procedurą homologacji typu przez właściwy organ innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej
i uznanego w trybie art. 70j ust. 1 albo art. 70k ust. 1;
2) złożyć oświadczenie zawierające dane i informacje o pojeździe niezbędne do
rejestracji i ewidencji pojazdu;
3) zamieścić w instrukcji obsługi lub podręczniku użytkownika informacje
zawierające ograniczenia lub specjalne warunki montażu mające wpływ na
bezpieczeństwo w ruchu drogowym lub ochronę środowiska – o ile występują.
2. W przypadku uzyskania zezwolenia na dopuszczenie do ruchu drogowego
pojazdu z końcowej partii produkcji, producent jest obowiązany w oświadczeniu,
o którym mowa w ust. 1 pkt 2, podać informację o objęciu pojazdu tym zezwoleniem.
3. Podmiot dokonujący montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem jest obowiązany wystawić wyciąg ze świadectwa homologacji
sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem –
dla każdego pojazdu, w którym dokonano montażu tej instalacji.
4. Dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 3, wydaje się właścicielowi pojazdu.
5. Wtórnik dokumentów, o których mowa w ust. 1 i 3, wydaje, na wniosek
zainteresowanego, podmiot, który je wydał.
6. Producent przedmiotu wyposażenia lub części jest obowiązany umieścić:
1) znak homologacji typu przedmiotu wyposażenia lub części, na każdym
wyprodukowanym przedmiocie wyposażenia lub części, jeżeli obowiązek ten
wynika z odpowiednich wymagań technicznych określonych w przepisach Unii
Europejskiej lub regulaminach EKG ONZ albo
2) nazwę lub znak handlowy oraz numer indentyfikacyjny, w przypadku braku
obowiązku, o którym mowa w pkt 1.

Art. 70t. 1. Producent pojazdu jest obowiązany udostępnić producentowi
przedmiotu wyposażenia lub części, dane i informacje niezbędne do uzyskania
świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części mające wpływ
na bezpieczeństwo w ruchu drogowym lub środowisko.
2. Producent pojazdu ma prawo zobowiązać producenta przedmiotu
wyposażenia lub części do ochrony poufności wszelkich niejawnych informacji,
o których mowa w ust. 1, w tym dotyczących praw własności intelektualnej.
3. Producent przedmiotu wyposażenia lub części jest obowiązany udostępnić
producentowi pojazdu dane i informacje zawierające ograniczenia lub specjalne
warunki montażu mające wpływ na bezpieczeństwo w ruchu drogowym lub
środowisko.

Art. 70u. 1. Jeżeli producent, który uzyskał świadectwo homologacji typu WE
pojazdu, stwierdził w pojeździe wprowadzonym do obrotu zagrożenia dla
bezpieczeństwa w ruchu drogowym lub środowiska, jest obowiązany niezwłocznie
powiadomić o tym Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego oraz podjąć
działania polegające na usunięciu tych zagrożeń.
2. W celu usunięcia zagrożeń, o których mowa w ust. 1, producent:
1) opracowuje plan działań mających na celu usunięcie zagrożeń zawierając w nim
zakres i harmonogram czynności;
2) uzgadnia plan działań z Dyrektorem Transportowego Dozoru Technicznego;
3) informuje właściciela pojazdu lub posiadacza pojazdu, o którym mowa
w art. 73 ust. 5, o konieczności sprawdzenia stanu technicznego pojazdu
w warunkach serwisowych producenta i w przypadku stwierdzenia zagrożeń
podejmuje działania mające na celu ich usunięcie.
3. Po otrzymaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, oraz planu działań,
o którym mowa w ust. 2 pkt 1, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego:
1) ocenia plan działań;
2) przekazuje organom państw członkowskich Unii Europejskiej innych niż
Rzeczpospolita Polska właściwym w sprawach homologacji plan działań wraz
z informacją, że działania te są na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
wystarczające do usunięcia zagrożeń;
3) akceptuje plan działań, a w przypadku otrzymania zastrzeżeń od organów państw
członkowskich Unii Europejskiej właściwych w sprawach homologacji,
nakazuje producentowi uwzględnić zastrzeżenia w planie działań;
4) określa terminy informowania o realizacji i zakończeniu działań.
4. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego po otrzymaniu od
właściwych organów, o których mowa w ust. 3 pkt 2, informacji o stwierdzonych
zagrożeniach w pojazdach i propozycji ich usunięcia, w przypadku uznania tych
działań za niewystarczające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przekazuje
swoje zastrzeżenia tym organom.
5. Producent informuje Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego o:
1) realizacji działań w celu usunięcia stwierdzonych zagrożeń w terminach
wskazanych przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego;
2) zakończeniu działań, przedstawiając sprawozdanie z przeprowadzonych działań.
6. W przypadku stwierdzenia zagrożeń, o których mowa w ust. 1, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego informuje właściwy organ państwa
członkowskiego Unii Europejskiej innego niż Rzeczpospolita Polska, które wydało
świadectwo homologacji typu WE pojazdu, o stwierdzonych zagrożeniach.
7. W przypadku otrzymania od właściwego organu państwa członkowskiego
Unii Europejskiej informacji o stwierdzonych zagrożeniach w pojazdach
wprowadzonych do obrotu na podstawie wydanego przez Dyrektora Transportowego
Dozoru Technicznego świadectwa homologacji typu WE pojazdu, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego informuje producenta o stwierdzonych
zagrożeniach. Przepisy ust. 1–5 stosuje się odpowiednio.
8. Koszty działań związanych z usunięciem zagrożeń ponosi producent pojazdu.

Art. 70v. 1. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przekazuje
właściwym w sprawach homologacji organom:
1) państw członkowskich Unii Europejskiej:
a) kopię świadectwa homologacji typu WE pojazdu – w terminie 20 dni
roboczych od dnia wydania lub zmiany świadectwa homologacji typu WE
pojazdu,
b) wykaz wydanych lub których wydania odmówiono, zmienionych,
cofniętych, wygasłych świadectw homologacji typu WE przedmiotu
wyposażenia lub części – w terminie 20 dni roboczych po zakończeniu
każdego kwartału, z zastrzeżeniem lit. c,
c) wykaz wydanych lub których wydania odmówiono świadectw homologacji
typu WE przedmiotu wyposażenia lub części – w terminie 5 dni roboczych
po zakończeniu każdego miesiąca w odniesieniu do pojazdów kategorii L,
T, C,
d) informację o:
– odmowie wydania lub cofnięciu świadectwa homologacji typu WE
pojazdu albo świadectwa homologacji typu WE przedmiotu
wyposażenia lub części, wraz ze wskazaniem przyczyny –
niezwłocznie, ale nie później niż w terminie 20 dni roboczych od dnia
odmowy wydania lub cofnięcia odpowiednio świadectwa homologacji
typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu WE przedmiotu
wyposażenia lub części,
– wygaśnięciu świadectwa homologacji typu WE pojazdu – w terminie
20 dni roboczych od dnia wygaśnięcia tego świadectwa,
– zaprzestaniu produkcji danego typu pojazdu, dla którego wydano
świadectwo homologacji typu WE pojazdu – w terminie 20 dni
roboczych od dnia otrzymania od producenta pojazdu powiadomienia
o zaprzestaniu przez niego produkcji określonego typu pojazdu,
– wydanym zezwoleniu na dopuszczenie do ruchu drogowego pojazdu
z końcowej partii produkcji, dla których świadectwo homologacji typu
WE pojazdu utraciło ważność – w terminie 20 dni roboczych po
zakończeniu roku kalendarzowego;
2) państw będących stroną Porozumienia – wykaz wydanych lub których wydania
odmówiono, zmienionych, cofniętych, wygasłych świadectw homologacji typu
EKG ONZ – w terminie 20 dni roboczych po zakończeniu każdego kwartału.
2. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przekazuje Komisji
Europejskiej informację o:
1) cofnięciu świadectwa homologacji typu WE pojazdu w przypadku niewykonania
przez producenta czynności, o których mowa w art. 70u ust. 1 – nie później niż
w terminie 20 dni roboczych od dnia cofnięcia tego świadectwa;
2) odmowie wydania świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa
homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części, wraz ze wskazaniem
przyczyny – niezwłocznie, ale nie później niż w terminie 20 dni roboczych od
dnia odmowy wydania odpowiednio świadectwa homologacji typu WE pojazdu
albo świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części.
3. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, na wniosek innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, przekazuje kopię
wydanego przez niego świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa
homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części, w terminie 20 dni
roboczych od dnia otrzymania wniosku.

Art. 70w. 1. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przeprowadza
kontrolę zgodności produkcji pojazdu, przedmiotu wyposażenia, części lub kontrolę
zgodności montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem:
1) przed wydaniem świadectwa homologacji typu w zakresie sposobu i metod
zapewnienia zgodności produkcji, wskazanych przez producenta w deklaracji,
o której mowa w art. 70h ust. 5 pkt 7;
2) przed wydaniem świadectwa homologacji sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem w zakresie sposobu
i metod zapewnienia zgodności montażu, wskazanych w deklaracji, o której
mowa w art. 70h ust. 6 pkt 3;
3) w przypadku uzyskania informacji o zastrzeżeniach co do:
a) wyprodukowania pojazdów, przedmiotów wyposażenia lub części
niezgodnie z warunkami określonymi w odpowiednim świadectwie
homologacji typu, wydanym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
b) dokonania montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem niezgodnie z warunkami określonymi w odpowiednim
świadectwie homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem, wydanym na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przeprowadza kontrolę
zgodności produkcji, o której mowa w ust. 1 pkt 3 lit. a, w odniesieniu do świadectwa
homologacji typu WE, w przypadku informacji o zastrzeżeniach zgłoszonych przez
inne niż Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej, do typu
pojazdu, typu przedmiotu wyposażenia lub części, które uznał za zasadne.
3. Kontrolę zgodności produkcji w przypadku, o którym mowa w ust. 2,
przeprowadza się nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania informacji
o zastrzeżeniach.
4. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego może upoważnić jednostkę
uprawnioną do wykonywania badań homologacyjnych, do przeprowadzenia kontroli
zgodności produkcji pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części, lub kontroli
zgodności montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem,
o której mowa w ust. 1.
5. Przepisu ust. 4 nie stosuje się do jednostki uprawnionej, o której mowa
w art. 70zb ust. 1.

Art. 70x. W przypadku otrzymania informacji o zastrzeżeniach do pojazdu,
przedmiotu wyposażenia lub części, na którego typ zostało wydane świadectwo
homologacji typu WE przez inne państwo członkowskie Unii Europejskiej, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego niezwłocznie przekazuje te informacje do
właściwego organu państwa, które wydało świadectwo homologacji typu WE.

Art. 70y. 1. Jednostką właściwą do przeprowadzania badań homologacyjnych,
badań potwierdzających spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań
technicznych oraz kontroli zgodności jest podmiot wyznaczony przez Dyrektora
Transportowego Dozoru Technicznego, zwany dalej „jednostką uprawnioną”.
2. Do zadań jednostki uprawnionej, odpowiednio do zakresu uprawnienia,
należy:
1) w zakresie homologacji:
a) przeprowadzanie badań homologacyjnych typu pojazdu,
b) przeprowadzanie badań homologacyjnych typu przedmiotu wyposażenia
lub części,
c) przeprowadzanie badań homologacyjnych sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem,
d) przeprowadzanie kontroli zgodności produkcji pojazdu, przedmiotu
wyposażenia, części lub kontroli zgodności montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem;
2) w zakresie dopuszczenia jednostkowego pojazdu – przeprowadzanie badań
potwierdzających spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań
technicznych danego pojazdu, w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu;
3) w zakresie dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu – przeprowadzanie badań
potwierdzających spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań
technicznych danego pojazdu, w celu dopuszczenia indywidualnego WE
pojazdu;
4) w zakresie zezwolenia na dopuszczenie do obrotu – przeprowadzanie badań
potwierdzających spełnienie wymagań technicznych przez typ przedmiotu
wyposażenia lub części.
3. Koszty:
1) badań homologacyjnych,
2) kontroli zgodności produkcji,
3) kontroli zgodności montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem,
4) badań potwierdzających spełnienie wymagań technicznych przez typ przedmiotu
wyposażenia lub części
– pokrywa producent albo podmiot dokonujący montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem.
4. W przypadku upoważnienia jednostki uprawnionej do przeprowadzenia
kontroli, o której mowa w art. 70w ust. 1 pkt 3, koszty tej kontroli pokrywa producent
albo podmiot dokonujący montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem, jeżeli wynik kontroli potwierdzi uzyskane informacje
o zastrzeżeniach.
5. Koszty badań potwierdzających spełnienie odpowiednich warunków lub
wymagań technicznych w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu albo
dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu pokrywa producent, importer lub
właściciel pojazdu.
Art. 70z. 1. Jednostka uprawniona przeprowadza badania homologacyjne na
wniosek odpowiednio producenta albo podmiotu dokonującego montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem.
2. Do wniosku producent albo podmiot dokonujący montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem dołącza:
1) dokument informacyjny sporządzony według wzoru określonego w przepisach
wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 8;
2) kopie wymaganych świadectw homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia
lub części albo świadectw homologacji typu EKG ONZ lub innych dokumentów
potwierdzających spełnienie warunków stanowiących podstawę do wydania
świadectwa homologacji typu, z zastrzeżeniem art. 70m ust. 1 pkt 1, ust. 2
i ust. 3 pkt 2 oraz art. 70n ust. 3;
3) kopie wymaganych dokumentów określonych w regulaminach EKG ONZ;
4) dokumenty potwierdzające spełnienie wymagań technicznych przez typ
przedmiotu wyposażenia lub części przy zastosowaniu wirtualnych metod
testowania – o ile producent zastosował takie metody;
5) instrukcję obsługi pojazdu z zamontowaną instalacją przystosowującą dany typ
pojazdu do zasilania gazem – jeżeli jest wymagana;
6) dokumenty potwierdzające, że podmiot dokonujący montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem oraz jego zakłady
montujące posiadają wieloskładnikowy analizator spalin i przyrząd do badania
szczelności tej instalacji – jeżeli są wymagane;
7) w przypadku badań homologacyjnych przeprowadzanych w celu uzyskania
świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu
pojazdu, dla pojazdów produkowanych w małych seriach:
a) sprawozdania zawierające wyniki badań homologacyjnych typu przedmiotu
wyposażenia lub części, o których mowa w art. 70m ust. 1,
b) dokumenty i oświadczenie, o którym mowa w art. 70h ust. 5 pkt 1 lit. e;
8) w przypadku badań homologacyjnych przeprowadzanych w celu uzyskania
świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu
pojazdu w procedurze mieszanej, o której mowa w art. 70n ust. 3 – sprawozdania
zawierające wyniki badań homologacyjnych tych typów przedmiotów
wyposażenia lub części.
3. Producent składając wniosek, o którym mowa w ust. 1, może w odniesieniu do
typu przedmiotu wyposażenia lub części, o którym mowa w załączniku XVI do
dyrektywy 2007/46/WE, określić zakres wymagań technicznych, do sprawdzenia
z zastosowaniem wirtualnych metod testowania, załączając dokumenty
potwierdzające spełnienie wymagań technicznych przez typ przedmiotu wyposażenia
lub części.
4. W celu uzyskania świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa
homologacji typu pojazdu, producent we wniosku, o którym mowa w ust. 1, wskazuje
procedurę homologacji, krok po kroku, jednostopniową albo mieszaną, zgodnie
z którą będą przeprowadzane badania homologacyjne.
5. W ramach badań homologacyjnych producent dostarcza na żądanie jednostki
uprawnionej, na swój koszt, pojazdy, przedmioty wyposażenia lub części, w liczbie
i kompletacji koniecznej do przeprowadzenia wymaganych badań.
6. Z przeprowadzonego badania homologacyjnego, z zastrzeżeniem ust. 7,
jednostka uprawniona sporządza:
1) protokół wraz ze sprawozdaniem zawierającym wyniki tego badania –
w przypadku badań homologacyjnych typu pojazdu oraz sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem, albo
2) sprawozdanie zawierające wyniki tego badania – w przypadku typu przedmiotu
wyposażenia lub części.
7. W przypadku określenia przez producenta zakresu wymagań technicznych, do
sprawdzenia z zastosowaniem wirtualnych metod testowania, jednostka uprawniona
przeprowadza procedurę walidacji, o której mowa w załączniku XVI do dyrektywy
2007/46/WE, z której sporządza sprawozdanie. Jednostka uprawniona
w porozumieniu z Dyrektorem Transportowego Dozoru Technicznego na podstawie
sprawozdania potwierdza możliwość zastosowania wirtualnych metod testowania.
8. W sprawozdaniu, o którym mowa w ust. 6, jednostka uprawniona zamieszcza
informacje o zastosowanych podczas przeprowadzanych badań homologacyjnych
typu WE pojazdu, typu WE przedmiotu wyposażenia lub części wirtualnych metodach
testowania.

Art. 70za. 1. Wyznaczenia jednostki uprawnionej dokonuje Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego, w drodze decyzji administracyjnej, na
wniosek zainteresowanego podmiotu, po uiszczeniu opłaty, przy czym jej wysokość w zależności od zakresu badań lub kontroli nie może przekroczyć 40 000 zł. W decyzji
określa się szczegółowy zakres badań lub kontroli, do których jednostka jest
uprawniona.
2. Jednostką uprawnioną może być podmiot, który spełnia następujące warunki:
1) posiada osobowość prawną;
2) posiada personel o wiedzy i doświadczeniu odpowiednio do zakresu
realizowanych badań lub kontroli;
3) dysponuje warunkami lokalowymi, środkami i wyposażeniem do
przeprowadzania badań homologacyjnych odpowiednio do zakresu uprawnienia;
4) posiada certyfikat akredytacji wydany przez Polskie Centrum Akredytacji dla
jednostki kontrolującej lub laboratorium badawczego, odpowiednio do zakresu
uprawnienia;
5) jest niezależny i bezstronny w stosunku do podmiotów bezpośrednio lub
pośrednio związanych z realizowanymi badaniami lub kontrolami.
3. Do wniosku dołącza się oświadczenie potwierdzające spełnienie warunków,
o których mowa w ust. 2.
4. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przed wydaniem decyzji,
o której mowa w ust. 1, przeprowadza kontrolę zainteresowanego podmiotu
w zakresie spełnienia warunków, o których mowa w ust. 2, oraz sporządza sprawozdanie oceniające z przeprowadzonej kontroli.
5. Jednostka uprawniona jest obowiązana zawiadomić Dyrektora
Transportowego Dozoru Technicznego o zmianie danych i informacji oraz stanu
faktycznego stanowiących podstawę do wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, nie
później niż w terminie 14 dni od dnia ich wystąpienia.
6. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, w drodze decyzji
administracyjnej, na wniosek jednostki uprawnionej, zmienia uprawnienie, o którym
mowa w ust. 1.
7. Informację dotyczącą nazwy, adresu i zakresu uprawnienia jednostki
uprawnionej oraz zmian tych danych Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego
przekazuje niezwłocznie odpowiednio:
1) Komisji Europejskiej;
2) Sekretariatowi EKG ONZ.
8. W przypadku badań homologacyjnych typu WE i badań potwierdzających
spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań technicznych danego pojazdu
w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu albo dopuszczenia indywidualnego WE
pojazdu, jednostka uprawniona może rozpocząć prowadzenie tych badań po
dokonaniu przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego zgłoszenia,
o którym mowa w ust. 7.
9. Minister właściwy do spraw transportu ogłasza, w drodze obwieszczenia,
przygotowany przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego wykaz
jednostek uprawnionych do przeprowadzania badań homologacyjnych oraz badań
potwierdzających spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań technicznych
danego pojazdu w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu albo dopuszczenia
indywidualnego WE pojazdu.

Art. 70zb. 1. Producent pojazdów kategorii M, N, O lub podmiot przez niego
upoważniony, spełniający warunki, o których mowa w art. 70za ust. 2 pkt 1–4,
w odniesieniu do produkowanych przez tego producenta przedmiotów wyposażenia
lub części, w zakresie określonym w załączniku XV do dyrektywy 2007/46/WE, może
wystąpić z wnioskiem o wyznaczenie go jako jednostkę uprawnioną. Do wyznaczenia,
przepisy art. 70za ust. 1 i 3–9, stosuje się odpowiednio.
2. Jednostka uprawniona, o której mowa w ust. 1:
1) przeprowadza badania homologacyjne wyłącznie we własnych obiektach;
2) nie może przeprowadzać badań homologacyjnych typu przedmiotu wyposażenia
lub części na potrzeby uzyskania świadectwa homologacji typu WE pojazdu
w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach oraz pojazdów
kategorii L, T lub C.

Art. 70zc. 1. Nadzór nad jednostką uprawnioną w zakresie przeprowadzanych
badań sprawuje Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego.
2. W ramach sprawowanego nadzoru Dyrektor Transportowego Dozoru
Technicznego:
1) sprawdza poprawność wykonywania badań i sporządzenia protokołu;
2) co najmniej raz na trzy lata przeprowadza kontrolę jednostki uprawnionej,
o której mowa w:
a) art. 70za ust. 1 – w zakresie spełniania warunków, o których mowa
w art. 70za ust. 2,
b) art. 70zb ust. 1 – w zakresie spełniania warunków, o których mowa
w art. 70za ust. 2 pkt 1–4;
3) przeprowadza kontrolę jednostki uprawnionej w przypadku zawiadomienia
o zmianie stanu faktycznego w zakresie warunków, o których mowa w art. 70za
ust. 2 pkt 3.
3. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego sporządza sprawozdanie
oceniające z przeprowadzonej kontroli, o której mowa w ust. 2 pkt 2 i 3, oraz
o którym mowa w art. 70za ust. 4, i przedstawia je jednostce uprawnionej.
4. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przedstawia Komisji
Europejskiej, na jej wniosek, sprawozdanie oceniające z przeprowadzonej kontroli,
o której mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3 lub w art. 70za ust. 4.
5. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego wzywa jednostkę
uprawnioną do usunięcia w terminie 90 dni naruszeń stwierdzonych w wyniku
przeprowadzonych kontroli, o których mowa w ust. 2, i zawiesza jej uprawnienie do
czasu usunięcia tych naruszeń.

Art. 70zd. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego cofa, w drodze
decyzji administracyjnej, uprawnienie, o którym mowa w art. 70za ust. 1 lub art. 70zb
ust. 1, w przypadku stwierdzenia, że jednostka uprawniona:
1) nie spełnia warunków określonych w:
a) art. 70za ust. 2 – w przypadku jednostki, o której mowa w art. 70za ust. 1,
b) art. 70za ust. 2 pkt 1–4 – w przypadku jednostki, o której mowa w art. 70zb
ust. 1;
2) nie usunęła naruszeń w terminie, o którym mowa w art. 70zc ust. 5;
3) wielokrotnie przeprowadziła badania niezgodnie z zasadami określonymi
w przepisach;
4) wielokrotnie sporządziła protokół z badania homologacyjnego lub sprawozdanie
z tego badania niezgodnie ze stanem faktycznym;
5) nie zawiadomiła Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego o zmianie
danych i informacji oraz stanu faktycznego stanowiących podstawę do wydania
uprawnienia.

Art. 70ze. 1. Producent nowego typu przedmiotu wyposażenia lub części,
nieobjętego procedurą homologacji, mogącego stwarzać zagrożenie dla
bezpieczeństwa ruchu drogowego lub środowiska zamieszczonego w wykazie części
lub wyposażenia określonym w załączniku XIII do dyrektywy 2007/46/WE, jest
obowiązany uzyskać dla niego zezwolenie na dopuszczenie do obrotu, z zastrzeżeniem
ust. 5.
2. Zezwolenie na dopuszczenie do obrotu wydaje, w drodze decyzji
administracyjnej, za opłatą, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, na
wniosek producenta, jeżeli typ przedmiotu wyposażenia lub części odpowiada
wymaganiom określonym w przepisach Unii Europejskiej. Wysokość opłaty nie może
przekroczyć 160 zł.
3. Do wniosku dołącza się:
1) protokół z badania spełnienia wymagań, o których mowa w ust. 2, wraz ze
sprawozdaniem, wydany przez jednostkę uprawnioną;
2) kopię dowodu wniesienia opłaty za wydanie lub zmianę zezwolenia na
dopuszczenie do obrotu;
3) informację o sposobie oznaczania i pakowania przedmiotów wyposażenia lub
części;
4) oświadczenie o wpisie do Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności
Gospodarczej albo do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze
Sądowym;
5) deklarację o sposobie i metodach zapewnienia zgodności produkcji przedmiotu
wyposażenia lub części zgodnie z wymaganiami technicznymi, o których mowa
w ust. 1;
6) oświadczenie o następującej treści:
„Oświadczam, że w zakresie typu przedmiotu wyposażenia lub części …
złożyłem tylko jeden wniosek i tylko w jednym państwie członkowskim
Unii Europejskiej”.
4. Badanie spełnienia wymagań, o których mowa w ust. 2, przeprowadza na
wniosek producenta jednostka uprawniona. Z przeprowadzonego badania jednostka
uprawniona sporządza protokół wraz ze sprawozdaniem.
5. Obowiązek, o którym mowa ust. 1, nie dotyczy:
1) oryginalnego przedmiotu wyposażenia lub części, który jest objęty homologacją
typu w odniesieniu do typu pojazdu, typu przedmiotu wyposażenia lub części, na
który udzielono homologacji typu zgodnie z przepisami jednego z aktów
prawnych, których wykaz zamieszczono w załączniku IV albo XI do dyrektywy
2007/46/WE;
2) przedmiotu wyposażenia lub części produkowanego do pojazdów
przeznaczonych do zawodów sportowych.
6. Przedmioty wyposażenia lub części, których wykaz zamieszczono
w załączniku XIII do dyrektywy 2007/46/WE, używane do pojazdów przeznaczonych
do zawodów sportowych, nie mogą być wprowadzane do obrotu w celu użycia ich
w pojazdach przeznaczonych do poruszania się po drogach publicznych, chyba że
uzyskają one zezwolenie na dopuszczenie do obrotu, o którym mowa w ust. 1.
7. Zezwolenia na dopuszczenie do obrotu wydane przez właściwy organ innego
niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, są ważne na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 70zf. 1. Producent niezwłocznie zawiadamia Dyrektora Transportowego
Dozoru Technicznego o wszelkich zmianach warunków stanowiących podstawę do
wydania zezwolenia na dopuszczenie do obrotu.
2. Po otrzymaniu zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego dokonuje oceny zakresu zmian w odniesieniu
do uprzednio wydanego zezwolenia na dopuszczenie do obrotu, a następnie
niezwłocznie informuje producenta o:
1) konieczności uzyskania zmiany tego zezwolenia po przeprowadzeniu badań albo
bez przeprowadzenia badań;
2) braku potrzeby zmiany danych i informacji zawartych w uprzednio wydanym
zezwoleniu.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1, stosuje się odpowiednio
art. 70ze.

Art. 70zg. 1. Producent jest obowiązany zapewnić, że przedmiot wyposażenia
lub część przeznaczone do wprowadzenia do obrotu będą produkowane zgodnie
z warunkami stanowiącymi podstawę do wydania zezwolenia.
2. Producent jest obowiązany przedstawić na żądanie właściwego organu
kontroli dokumenty potwierdzające przeznaczenie produkowanych przedmiotów
wyposażenia i części.

Art. 70zh. 1. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przeprowadza
kontrolę zgodności produkcji przedmiotu wyposażenia lub części:
1) przed wydaniem zezwolenia na dopuszczenie do obrotu w zakresie sposobu
i metod zapewnienia zgodności produkcji;
2) w przypadku otrzymania informacji o zastrzeżeniach co do wyprodukowania
przedmiotów wyposażenia lub części niezgodnie z warunkami określonymi
w zezwoleniu na dopuszczenie do obrotu.
2. Kontrolę zgodności produkcji w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2,
przeprowadza się nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania informacji
o zastrzeżeniach.
3. W przypadku negatywnego wyniku kontroli zgodności produkcji, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego wzywa producenta do usunięcia braków,
w terminie 90 dni od dnia otrzymania wezwania. W przypadku nieusunięcia braków
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego cofa zezwolenie.

Art. 70zi. 1. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, może upoważnić
jednostkę uprawnioną do przeprowadzenia kontroli zgodności produkcji pojazdu,
przedmiotu wyposażenia lub części.
2. W przypadku upoważnienia jednostki uprawnionej do przeprowadzenia
kontroli, o której mowa w art. 70zh ust. 1 pkt 2, koszty tej kontroli pokrywa
producent, jeżeli wynik kontroli potwierdzi uzyskane informacje o zastrzeżeniach.

Art. 70zj. Opłaty, o których mowa w art. 70h ust. 2, art. 70j ust. 4, art. 70k
ust. 4, art. 70za ust. 1 oraz art. 70ze ust. 2, stanowią przychód Transportowego Dozoru
Technicznego.

Art. 70zk. Prawa i obowiązki producenta, o których mowa w:
1) art. 70d ust. 1–4 i 6–9, art. 70e, art. 70f, art. 70g, art. 70h ust. 1–5, 7 i 8, art. 70m,
art. 70n ust. 1 pkt 1–3 i ust. 2 i 3, art. 70o, art. 70p ust. 1 pkt 1 i 3 i ust. 2 i 3,
art. 70q, art. 70r ust. 1 pkt 1 lit. a, pkt 2 i 3 i ust. 2, art. 70s ust. 1, 2 i 4–6, art. 70t,
art. 70u, art. 70w ust. 1 pkt 1, pkt 3 lit. a i ust. 2–5, art. 70z ust. 1–5 i 7 oraz
art. 70zb stosuje się do podmiotu dokonującego zabudowy nowego pojazdu;
2) art. 70d ust. 1–4 i 6–9, art. 70e, art. 70f, art. 70g, art. 70h ust. 1–5, 7 i 8, art. 70i,
art. 70j, art. 70k, art. 70l ust. 1, art. 70m, art. 70n ust. 1 pkt 1–3 i ust. 2 i 3,
art. 70o, art. 70p ust. 1 pkt 1 i 3 i ust. 2 i 3, art. 70q, art. 70r ust. 1 pkt 1 lit. a,
pkt 2 i 3 i ust. 2, art. 70s ust. 1, 2 i 4–6, art. 70t, art. 70u, art. 70w ust. 1 pkt 1,
pkt 3 lit. a i ust. 2–5, art. 70z ust. 1–5 i 7 oraz art. 70zb stosuje się do podmiotu
wprowadzającego do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nowy
pojazd oraz nowe przedmioty wyposażenia lub części.

Art. 70zl. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania, jakie powinien spełniać podmiot wnioskujący
o wydanie uprawnienia, o którym mowa w art. 70za ust. 1 oraz art. 70zb ust. 1,
w zakresie warunków lokalowych, środków i wyposażenia;
2) sposób i tryb przeprowadzania kontroli, o której mowa w art. 70za ust. 4 oraz
art. 70zc ust. 2 pkt 2 i 3;
3) wzór sprawozdania oceniającego, o którym mowa w art. 70za ust. 4 i art. 70zc
ust. 3;
4) wysokość opłaty za wydanie decyzji, o której mowa w art. 70za ust. 1 oraz
art. 70zb ust. 1.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister uwzględnia:
1) zakres uprawnienia;
2) czynności administracyjne oraz koszty związane z wydaniem decyzji;
3) czynności oraz koszty związane z przeprowadzaniem kontroli.

Art. 70zm. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia, odpowiednio dla danej kategorii pojazdu:
1) zakres wymagań technicznych obowiązujących w procedurach homologacji typu
oraz szczegółowy sposób przeprowadzania tych procedur;
2) wymagania alternatywne dotyczące przedmiotów wyposażenia lub części,
stosowane w procedurze homologacji pojazdów produkowanych w małych
seriach;
3) limity pojazdów kwalifikowanych do małej serii;
4) szczegółowe czynności organów w procedurach homologacji typu;
5) istotne cechy różnicujące kategorię, typ, wariant lub wersję pojazdu;
6) warunki i sposób wyboru pojazdów, przedmiotów wyposażenia lub części,
o których mowa w art. 70z ust. 5;
7) zakres i sposób przeprowadzania:
a) badań homologacyjnych,
b) kontroli zgodności produkcji;
8) wzory dokumentów związanych z homologacją typu oraz szczegółowe
wymagania dla dokumentów, o których mowa w art. 70h ust. 5 i art. 70z ust. 2,
w zależności od procedury homologacji typu;
9) wzór i opis znaku homologacji typu przedmiotu wyposażenia lub części;
10) terminy ważności świadectw zgodności WE lub świadectw zgodności;
11) wysokość opłat za:
a) wydanie i zmianę świadectwa homologacji typu,
b) uznanie świadectwa homologacji typu pojazdu dla pojazdów
produkowanych w małych seriach,
c) uznanie świadectwa homologacji typu pojazdu, o której mowa w art. 70j
ust. 4.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister uwzględnia:
1) koszty wydania lub zmiany świadectw homologacji typu w zależności od zakresu
tego świadectwa;
2) koszty kontroli zgodności produkcji;
3) potrzebę zapewnienia zabezpieczenia dokumentów przed podrobieniem lub
przerobieniem;
4) konieczność zapewnienia właściwego poziomu bezpieczeństwa w ruchu
drogowym i ochrony środowiska.
3. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
sposób ustalenia liczby pojazdów zaliczanych do końcowej partii produkcji oraz
wzory dokumentów z tym związanych, uwzględniając konieczność zapewnienia
właściwego poziomu bezpieczeństwa w ruchu drogowym i ochrony środowiska.
4. Minister właściwy do spraw transportu może określić, w drodze
rozporządzenia:
1) warunki wydawania zezwolenia na dopuszczenie do obrotu oraz wzory
dokumentów z tym związanych,
2) zakres i sposób przeprowadzania kontroli zgodności produkcji,
3) wysokość opłaty za wydanie zezwolenia na dopuszczenie do obrotu
– uwzględniając koszty wydania zezwolenia na dopuszczenie do obrotu oraz
konieczność zapewnienia właściwego poziomu bezpieczeństwa w ruchu drogowym
i ochrony środowiska.
5. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres wymagań technicznych obowiązujących w procedurze homologacji
sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania
gazem;
2) szczegółowe czynności organów w procedurze homologacji sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem;
3) zakres i sposób przeprowadzania:
a) badań homologacyjnych,
b) kontroli zgodności montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu
do zasilania gazem;
4) wzory dokumentów związanych z homologacją sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem;
5) wysokość opłat za wydanie i zmianę świadectwa homologacji sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem.
6. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 5, minister uwzględnia:
1) koszty wydania lub zmiany świadectw homologacji sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem w zależności od zakresu
tego świadectwa;
2) koszty kontroli zgodności montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu
do zasilania gazem;
3) potrzebę zapewnienia zabezpieczenia dokumentów przed podrobieniem lub
przerobieniem;
4) konieczność zapewnienia właściwego poziomu bezpieczeństwa w ruchu
drogowym i ochrony środowiska.

Art. 70zn. 1. Spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań technicznych
danego pojazdu, potwierdza się dopuszczeniem jednostkowym pojazdu.
2. Dopuszczeniu jednostkowemu pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 3–6, podlega
nowy pojazd:
1) przed wprowadzeniem do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na
którego typ producent lub importer nie uzyskał świadectwa homologacji typu
WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu pojazdu;
2) na którego typ zostało wydane świadectwo homologacji typu WE pojazdu albo
świadectwo homologacji typu pojazdu, w którym przed rejestracją zostały
wprowadzone zmiany w pojeździe, przedmiocie wyposażenia lub części,
wpływające na zmianę warunków stanowiących podstawę do wydania
świadectwa homologacji typu tego pojazdu.
3. Nowy pojazd zaprojektowany i zbudowany do użytku przede wszystkim na
placach budowy, w kamieniołomach, w obiektach portowych lub w portach
lotniczych, pojazd wolnobieżny, pojazd kategorii M1 przeznaczony do zawodów
sportowych nie podlega obowiązkowi uzyskania dopuszczenia jednostkowego
pojazdu. Producent takiego pojazdu może wystąpić o dopuszczenie fakultatywne
poprzez uzyskanie dopuszczenia jednostkowego pojazdu, jeżeli pojazd spełnia
odpowiednie warunki lub wymagania techniczne obowiązujące w procedurze
dopuszczenia jednostkowego pojazdu, określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 70zs ust. 1 pkt 1. Przepisu nie stosuje się do pojazdów, o których mowa
w załączniku nr 2 do ustawy.
4. Nowy pojazd specjalny Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Służby Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Krajowej Administracji Skarbowej
wykorzystywany przez Służbę Celno-Skarbową, Inspekcji Transportu Drogowego,
Służby Więziennej i jednostek ochrony przeciwpożarowej lub nowy pojazd używany
do celów specjalnych nie podlega obowiązkowi uzyskania dopuszczenia
jednostkowego pojazdu. Producent takiego pojazdu może wystąpić o uzyskanie
dopuszczenia jednostkowego pojazdu, jeżeli pojazd spełnia odpowiednie warunki lub
wymagania techniczne obowiązujące w procedurze dopuszczenia jednostkowego
pojazdu, określone w przepisach wydanych na podstawie art. 70zs ust. 1 pkt 1.
5. Dopuszczenia jednostkowego pojazdu nie stosuje się do tramwaju i trolejbusu.
6. W przypadku pojazdu kategorii M, N, O podlegającego dopuszczeniu
jednostkowemu, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego w uzasadnionych
przypadkach zwalnia, w drodze decyzji administracyjnej, wnioskującego o
dopuszczenie jednostkowe z obowiązku spełnienia niektórych wymagań
technicznych, o których mowa w załączniku IV i XI do dyrektywy 2007/46/WE, pod
warunkiem zastosowania wymagań alternatywnych równoważnych z wymaganiami
określonymi w tych załącznikach w najwyższym możliwym do realizacji zakresie
bezpieczeństwa ruchu drogowego i ochrony środowiska.

Art. 70zo. 1. Dopuszczenia jednostkowego pojazdu udziela, w drodze decyzji
administracyjnej, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, za opłatą, przy
czym jej wysokość nie może przekroczyć 800 zł.
2. Dopuszczenia jednostkowego pojazdu udziela się na wniosek producenta,
importera, właściciela pojazdu albo ich upoważnionego przedstawiciela,
posiadającego siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1) dokument informacyjny sporządzony według wzoru określonego w przepisach
wydanych na podstawie art. 70zs ust. 1 pkt 1;
2) sprawozdanie z badań potwierdzające spełnienie odpowiednich warunków lub
wymagań technicznych w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu;
3) kopię dowodu uiszczenia opłaty za dopuszczenie jednostkowe pojazdu.

Art. 70zp. 1. Dopuszczenie jednostkowe pojazdu udzielone na dany pojazd
przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej zgodnie z procedurą
uznaje Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, w drodze decyzji
administracyjnej, jeżeli dany pojazd spełnia odpowiednie warunki lub wymagania
techniczne, które są równoważne warunkom lub wymaganiom obowiązującym na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Wydanie decyzji, o której mowa w ust. 1, następuje na wniosek producenta,
importera lub właściciela pojazdu, za opłatą, przy czym jej wysokość nie może
przekroczyć 800 zł.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1) dokument potwierdzający dopuszczenie jednostkowe pojazdu wydane przez
właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej;
2) dokument wydany przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii
Europejskiej wskazujący przepisy techniczne, na podstawie których udzielono
dopuszczenia jednostkowego pojazdu.
4. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego może zwrócić się
o dodatkowe informacje o udzielonym dopuszczeniu jednostkowym pojazdu do
właściwego organu państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
5. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, na wniosek właściwego
organu państwa członkowskiego Unii Europejskiej, udostępnia temu organowi
informacje o udzielonym dopuszczeniu jednostkowym pojazdu.
6. W przypadku gdy pojazd, który uzyskał dopuszczenie jednostkowe pojazdu,
ma być sprzedany, zarejestrowany lub dopuszczony do ruchu na terytorium innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego, na wniosek producenta lub właściciela
pojazdu, wydaje dokument wskazujący przepisy techniczne, na podstawie których
udzielono dopuszczenia jednostkowego pojazdu.

Art. 70zq. 1. Badanie potwierdzające spełnienie odpowiednich warunków lub
wymagań technicznych oraz równoważności zastosowanych wymagań
alternatywnych dla danego pojazdu w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu
przeprowadza jednostka uprawniona, na wniosek producenta, importera lub
właściciela pojazdu.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) dokument informacyjny pojazdu według wymagań określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 70zs ust. 1 pkt 1;
2) kopie świadectw homologacji typu lub inne dokumenty potwierdzające
spełnienie odpowiednich wymagań technicznych określonych w przepisach Unii
Europejskiej lub regulaminach EKG ONZ.
3. Z przeprowadzonego badania jednostka sporządza sprawozdanie z badań
potwierdzające spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań technicznych
w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu.

Art. 70zr. Opłaty, o których mowa w art. 70zo ust. 1 oraz art. 70zp ust. 2,
stanowią przychód Transportowego Dozoru Technicznego.

Art. 70zs. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) zakres warunków lub wymagań technicznych obowiązujących w procedurze
dopuszczenia jednostkowego pojazdu, zakres i sposób przeprowadzania badań
potwierdzających spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań
technicznych w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu oraz wzory
dokumentów z tym związanych;
2) warunki oceny równoważności wymagań alternatywnych w procedurze
dopuszczenia jednostkowego pojazdu;
3) wysokość opłat za udzielenie dopuszczenia jednostkowego pojazdu oraz
wydanie decyzji o uznaniu dopuszczenia jednostkowego pojazdu, wydanego na
dany pojazd przez właściwy organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego Unii Europejskiej.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister uwzględnia:
1) konieczność zapewnienia bezpieczeństwa w ruchu drogowym i ochrony
środowiska;
2) koszty czynności administracyjnych oraz koszty związane z udzieleniem
dopuszczenia jednostkowego pojazdu

Art. 70zt. 1. Spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań technicznych
danego pojazdu określonych w dodatku 2 do części I do załącznika IV do dyrektywy
2007/46/WE, potwierdza się świadectwem dopuszczenia indywidualnego WE
pojazdu.
2. Dopuszczeniu indywidualnemu WE pojazdu podlega nowy pojazd kategorii
M1 i N1, o którym mowa w dodatku 2 do części I do załącznika IV do dyrektywy
2007/46/WE, przed wprowadzeniem do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, na którego typ producent lub importer nie uzyskał świadectwa homologacji
typu WE pojazdu.

Art. 70zu. 1. Świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu wydaje,
w drodze decyzji administracyjnej, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego,
za opłatą, przy czym jej wysokość nie może przekroczyć 800 zł.
2. Świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu wydaje się na
wniosek producenta, importera albo właściciela pojazdu.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1) dokumenty, o których mowa w pkt 1 dodatku 2 do części I do załącznika IV do
dyrektywy 2007/46/WE;
2) kopię dowodu uiszczenia opłaty za dopuszczenie indywidualne WE pojazdu;
3) oświadczenie o następującej treści:
„Oświadczam, że w zakresie pojazdu o numerze VIN …, złożyłem tylko
jeden wniosek i tylko w jednym państwie członkowskim Unii
Europejskiej”.

Art. 70zv. 1. Badanie potwierdzające spełnienie odpowiednich warunków lub
wymagań technicznych w celu uzyskania świadectwa dopuszczenia indywidualnego
WE pojazdu przeprowadza jednostka uprawniona, na wniosek producenta, importera
albo właściciela pojazdu.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) dokument informacyjny pojazdu sporządzony zgodnie z załącznikiem I do
dyrektywy 2007/46/WE;
2) kopie świadectw homologacji typu lub inne dokumenty potwierdzające
spełnienie odpowiednich wymagań technicznych określonych w pkt 4 w dodatku
2 do części I do załącznika IV do dyrektywy 2007/46/WE.
3. Z przeprowadzonego badania jednostka sporządza sprawozdanie z badań
potwierdzające spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań technicznych
w celu dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu.

Art. 70zw. Opłata, o której mowa w art. 70zu ust. 1, stanowi przychód
Transportowego Dozoru Technicznego.

Art. 70zx. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wzory dokumentów związanych z wydaniem świadectwa dopuszczenia
indywidualnego WE pojazdu;
2) wysokość opłat za wydanie świadectwa dopuszczenia indywidualnego WE
pojazdu.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister uwzględnia:
1) potrzebę zapewnienia zabezpieczenia dokumentów przed podrobieniem lub
przerobieniem;
2) koszty czynności administracyjnych oraz koszty związane z wydaniem
świadectwa dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu.

Art. 70zy. Maksymalne stawki opłat, o których mowa w art. 70h ust. 2, art. 70j
ust. 4, art. 70k ust. 4, art. 70za ust. 1, art. 70ze ust. 2, art. 70zo ust. 1, art. 70zp ust. 2
i art. 70zu ust. 1 ulegają corocznie zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu
odpowiadającym średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług
konsumpcyjnych ogółem, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego w formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”.

Art. 70zz. Przepisów rozdziałów 1a–1c nie stosuje się do:
1) pojazdów zabytkowych lub pojazdu określonego w art. 79 ust. 4 pkt 3;
2) nowego pojazdu oraz nowego przedmiotu wyposażenia lub części,
nieprzeznaczonych do wprowadzenia do obrotu, a krótkotrwale składowanych
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej między operacjami transportowymi –
pod warunkiem okazania na żądanie właściwego organu kontroli dokumentów
potwierdzających odbiorcę i miejsce docelowego odbioru nowego pojazdu oraz
nowego przedmiotu wyposażenia lub części.

art. 71. więcej Art. 71. 1. Dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu
samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego wchodzącego w skład
kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest dowód rejestracyjny albo
pozwolenie czasowe. Przepis ten nie dotyczy pojazdów, o których mowa w ust. 3.
2. Pojazdy określone w ust. 1 są dopuszczone do ruchu, jeżeli odpowiadają
warunkom określonym w art. 66 oraz są zarejestrowane i zaopatrzone
w zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne [, a w przypadku pojazdów
samochodowych, z wyłączeniem motocykli, w nalepkę kontrolną].
2a. Pojazd elektryczny i pojazd napędzany wodorem posiadają tablice
rejestracyjne wskazujące na rodzaj paliwa wykorzystywanego do ich napędu.
3. Pojazd niewymieniony w ust. 1, przyczepa motocyklowa oraz przyczepa
specjalna przeznaczona do ciągnięcia przez ciągnik rolniczy lub pojazd wolnobieżny
jest dopuszczony do ruchu, jeżeli odpowiada warunkom określonym w art. 66.
4. Zespół pojazdów składający się z pojazdu samochodowego o dopuszczalnej
masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t i przyczepy albo autobusu i przyczepy może
być dopuszczony do ruchu po uzyskaniu odpowiedniej adnotacji w dowodzie
rejestracyjnym pojazdu silnikowego, dokonanej na podstawie przeprowadzonego
badania technicznego. Przepis ten nie dotyczy motocykla.
4a. Przepis ust. 4 dotyczy także ciągnika rolniczego i pojazdu wolnobieżnego
wchodzącego w skład kolejki turystycznej. W przypadku ciągnika rolniczego może
być on dopuszczony do ruchu po uzyskaniu odpowiedniej adnotacji w dowodzie
rejestracyjnym o ograniczeniu prędkości konstrukcyjnej do 25 km/h.
5. Pojazd zarejestrowany za granicą dopuszcza się do ruchu, jeżeli odpowiada
wymaganym warunkom technicznym i jest zaopatrzony w tablice rejestracyjne
z numerem rejestracyjnym składającym się z liter alfabetu łacińskiego i cyfr
arabskich, z zastrzeżeniem art. 59 ust. 2 i 3, a kierujący pojazdem ma przy sobie
dokument stwierdzający dokonanie rejestracji.
5a. W przypadku gdy z dokumentu stwierdzającego dokonanie rejestracji
pojazdu, o którym mowa w ust. 5, nie wynika prawo do używania pojazdu przez
kierującego, osoba ta obowiązana jest posiadać przy sobie i okazywać na żądanie
organu kontroli ruchu drogowego dokument potwierdzający to prawo.
6. Pojazd sprowadzony z terytorium państwa niebędącego państwem
członkowskim Unii Europejskiej, po dokonaniu zwolnienia pojazdu przez naczelnika
urzędu celno-skarbowego do procedury dopuszczenia do obrotu, dopuszcza się do
ruchu na okres 30 dni.
7. Właściciel pojazdu, niebędącego nowym pojazdem, sprowadzonego z
terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej jest obowiązany zarejestrować
pojazd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w terminie 30 dni od dnia jego
sprowadzenia.

art. 72. więcej Art. 72. 1. Rejestracji dokonuje się na podstawie:
1) dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie
pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5;
2) karty pojazdu, jeżeli była wydana;
3) świadectwa zgodności WE albo świadectwa zgodności wraz z oświadczeniem
zawierającym dane i informacje o pojeździe niezbędne do rejestracji i ewidencji
pojazdu, dopuszczenia jednostkowego pojazdu, decyzji o uznaniu dopuszczenia
jednostkowego pojazdu albo świadectwa dopuszczenia indywidualnego WE
pojazdu – jeżeli są wymagane;
4) zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu, jeżeli jest
wymagane albo dowodu rejestracyjnego pojazdu lub innego dokumentu
wydanego przez właściwy organ państwa członkowskiego, potwierdzającego
wykonanie oraz termin ważności badania technicznego;
5) dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zarejestrowany;
6) dowodu odprawy celnej przywozowej, jeżeli pojazd został sprowadzony
z terytorium państwa niebędącego państwem członkowskim Unii Europejskiej
i jest rejestrowany po raz pierwszy;
6a) dokumentu potwierdzającego zapłatę akcyzy na terytorium kraju albo
dokumentu potwierdzającego brak obowiązku zapłaty akcyzy na terytorium
kraju albo zaświadczenia stwierdzającego zwolnienie od akcyzy, w rozumieniu
przepisów o podatku akcyzowym, jeżeli samochód osobowy lub pojazd rodzaju
„samochodowy inny”, podrodzaj „czterokołowiec” (kategoria homologacyjna
L7e) lub podrodzaj „czterokołowiec lekki” (kategoria homologacyjna L6e) został
sprowadzony z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej i jest
rejestrowany po raz pierwszy.
7) (uchylony)
8) (uchylony)
9) (uchylony)
1a. (uchylony)
1b. W przypadku nabycia od wyspecjalizowanego salonu sprzedaży,
w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, samochodu osobowego lub pojazdu,
o którym mowa w ust. 1 pkt 6a, dokument potwierdzający zapłatę akcyzy na
terytorium kraju albo zaświadczenie stwierdzające zwolnienie od akcyzy pojazdu
elektrycznego albo pojazdu napędzanego wodorem może być zastąpione oświadczeniem wyspecjalizowanego salonu sprzedaży, że posiada odpowiednio
oryginał lub kopię dokumentu potwierdzającego zapłatę akcyzy na terytorium kraju
od tego samochodu osobowego lub pojazdu albo oryginał lub kopię zaświadczenia
stwierdzającego zwolnienie od akcyzy pojazdu elektrycznego albo pojazdu
napędzanego wodorem.
2. Wymagania ust. 1 nie dotyczą:
1) pojazdu, który był już zarejestrowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej –
w zakresie ust. 1 pkt 3;
2) pojazdu zakupionego po przepadku na rzecz Skarbu Państwa lub na rzecz
jednostki samorządu terytorialnego – w zakresie ust. 1 pkt [2 i] 5;
3) pojazdu zakupionego od Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej,
Krajowej Administracji Skarbowej lub Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
– w zakresie ust. 1 pkt 5;
4) (uchylony)
5) pojazdu wycofanego czasowo z ruchu – w zakresie ust. 1 pkt 5; w tym
przypadku zamiast dowodu rejestracyjnego wymaga się przedstawienia decyzji
o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu;
6) (uchylony)
7) pojazdu wyrejestrowanego, o którym mowa w art. 79 ust. 4 pkt 3 – w przypadku
powtórnej rejestracji – w zakresie ust. 1 pkt 5;
8) pojazdu, o którym mowa w art. 81 ust. 4 pkt 1 – w zakresie ust. 1 pkt 4.
2a. W przypadku pojazdu sprowadzanego z terytorium państwa niebędącego
państwem członkowskim zamiast dowodu rejestracyjnego, o którym mowa
w ust. 1 pkt 5, dopuszcza się przedstawienie innego dokumentu stwierdzającego rejestrację pojazdu, wydanego przez organ właściwy do rejestracji pojazdów w tym
państwie.
2b. W przypadku pojazdu zabytkowego, zamiast dowodu rejestracyjnego,
dopuszcza się przedstawienie oświadczenia właściciela pojazdu, złożonego pod
rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że nie posiada dowodu
rejestracyjnego.
3. Dodatkowo wymaga się dokumentu potwierdzającego spełnienie wymagań,
o których mowa w art. 2 pkt 39 – w stosunku do pojazdów zabytkowych.
3a. Świadectwo zgodności WE lub świadectwo zgodności traci ważność po
upływie terminu określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm
ust. 1 pkt 10 i nie może być uznane za dokument, o którym mowa w ust. 1 pkt 3.
[4. W przypadku utraty dowodu rejestracyjnego lub karty pojazdu, zamiast tych
dokumentów należy przedstawić zaświadczenie, wystawione przez organ rejestrujący
właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji, potwierdzające dane zawarte
w utraconym dokumencie, niezbędne do rejestracji.

art. 73. więcej Art. 73. 1. Rejestracji pojazdu dokonuje, na wniosek właściciela, starosta
właściwy ze względu na miejsce jego zamieszkania (siedzibę), wydając dowód
rejestracyjny i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne oraz nalepkę kontrolną,
jeżeli jest wymagana, z zastrzeżeniem ust. 2–5.
2. Rejestracji pojazdu, którego właścicielem jest przedsiębiorstwo
wielozakładowe lub inny podmiot, w skład którego wchodzą wydzielone jednostki
organizacyjne, może dokonać starosta właściwy ze względu na siedzibę zakładu lub jednostki, na wniosek kierownika zakładu lub wydzielonej jednostki organizacyjnej
upoważnionego przez właściciela.
2a. Rejestracji pojazdów należących do członków obcych sił zbrojnych,
personelu cywilnego i członków rodzin, oraz pojazdów ich wykonawców
kontraktowych, przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na
podstawie umów międzynarodowych, na wniosek władz wojskowych tych sił
zbrojnych, dokonuje starosta właściwy ze względu na miejsce pobytu tych osób na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2b. Rejestracji pojazdów należących do obcych sił zbrojnych przebywających na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie umów międzynarodowych,
dokonuje właściwy organ Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Organ ten wydaje
dowód rejestracyjny i zalegalizowane tablice rejestracyjne oraz nalepkę kontrolną,
chyba że dla danego pojazdu tablice (tablica) rejestracyjne lub nalepka kontrolna nie
są wymagane, a numer rejestracyjny umieszcza się bezpośrednio na pojeździe.
3. Rejestracji pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Służby
Ochrony Państwa, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego,
Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Krajowej Administracji
Skarbowej wykorzystywanych przez Służbę Celno-Skarbową dokonują właściwe
organy tych jednostek. Organy te wydają dowód rejestracyjny i zalegalizowane
tablice (tablicę) rejestracyjne oraz nalepkę kontrolną, chyba że dla danego pojazdu
tablice (tablica) rejestracyjne lub nalepka kontrolna nie są wymagane, a numer
rejestracyjny umieszcza się bezpośrednio na pojeździe.
3a. Wytwórca blankietów dowodów rejestracyjnych, pozwoleń czasowych,
nalepek kontrolnych i innych dokumentów wymaganych do rejestracji pojazdów,
a także starostowie przekazują odpłatnie wojewodzie mazowieckiemu odpowiednio:
blankiety dowodów rejestracyjnych, pozwoleń czasowych, nalepek kontrolnych i innych dokumentów wymaganych do rejestracji pojazdów, a także zalegalizowane
tablice rejestracyjne niezbędne do rejestracji, o której mowa w art. 76 ust. 4.
Informacje dotyczące przekazanych blankietów dowodów rejestracyjnych, pozwoleń
czasowych, nalepek kontrolnych i innych dokumentów wymaganych do rejestracji
oraz tablic rejestracyjnych podlegają ochronie zgodnie z przepisami o ochronie
informacji niejawnych o klauzuli tajności „tajne” lub „ściśle tajne”.
4. Rejestracji pojazdu należącego do przedstawicielstwa dyplomatycznego,
urzędu konsularnego i misji specjalnej państw obcych lub organizacji
międzynarodowej, a także ich personelu korzystającego z przywilejów i immunitetów
dyplomatycznych lub konsularnych na mocy ustaw, umów bądź powszechnie
uznanych zwyczajów międzynarodowych lub na zasadzie wzajemności, dokonuje
wojewoda mazowiecki na wniosek ministra właściwego do spraw zagranicznych.
5. W razie powierzenia pojazdu przez zagraniczną osobę fizyczną lub prawną
podmiotowi polskiemu, pojazd ten jest rejestrowany przez określony w ust. 1 organ
właściwy ze względu na miejsce zamieszkania (siedzibę) podmiotu polskiego.

art. 74. więcej Art. 74. 1. Czasowej rejestracji pojazdu dokonuje, w przypadkach określonych
w ust. 2, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania (siedzibę) właściciela
pojazdu, wydając pozwolenie czasowe i zalegalizowane tablice (tablicę)
rejestracyjne.
2. Czasowej rejestracji dokonuje się:
1) z urzędu – po złożeniu wniosku o rejestrację pojazdu;
2) na wniosek właściciela pojazdu – w celu umożliwienia:
a) wywozu pojazdu za granicę,
b) przejazdu pojazdu z miejsca jego zakupu lub odbioru na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej,
c) przejazdu pojazdu związanego z koniecznością dokonania jego badania
technicznego lub naprawy.
3) (uchylony)
2a. Czasowej rejestracji, o której mowa w ust. 2 pkt 1, można dokonać pomimo
braku dołączonych do wniosku o rejestrację dokumentów, o których mowa
w art. 72 ust. 1 pkt 6 i 6a. Dokumenty te powinny zostać złożone przed wydaniem
dowodu rejestracyjnego.
2b. Czasowej rejestracji pojazdu dokonuje się warunkowo, jeżeli właściciel
pojazdu złoży oświadczenie, że w okresie od tej rejestracji do wydania dowodu
rejestracyjnego nie nastąpi zmiana w zakresie własności pojazdu.
3. Czasowej rejestracji dokonuje się na okres nieprzekraczający 30 dni. Termin
ten może być jednorazowo przedłużony o 14 dni w celu wyjaśnienia spraw
związanych z rejestracją pojazdu.
4. (uchylony)
5. Po upływie terminu czasowej rejestracji [pozwolenie czasowe i] tablice
rejestracyjne zwraca się do organu, który je wydał, z wyjątkiem przypadku, o którym
mowa w ust. 2 pkt 2 lit. a.

art. 75. więcej Art. 75. 1. Jeżeli używanie pojazdu uzależnione jest od szczególnych warunków
określonych przepisami, starosta wpisuje w dowodzie
rejestracyjnym lub pozwoleniu czasowym odpowiednie zastrzeżenie.
2. Dowód rejestracyjny, pozwolenie czasowe, zalegalizowane tablice (tablica)
rejestracyjne [i nalepka kontrolna] oraz ich wtórniki są wydawane za opłatą oraz po
uiszczeniu opłaty ewidencyjnej. Opłatę oraz opłatę ewidencyjną pobiera organ
dokonujący rejestracji.
3. Zabrania się rejestracji pojazdu złożonego poza wytwórnią, z wyjątkiem
pojazdu marki „SAM” oraz pojazdu zabytkowego.

Art. 75a. 1. Produkcja tablic rejestracyjnych, w tym profesjonalnych tablic
rejestracyjnych, oraz wtórników tablic rejestracyjnych jest działalnością regulowaną
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495) i wymaga wpisu do rejestru przedsiębiorców
produkujących tablice rejestracyjne, zwanego dalej „rejestrem”. Ilekroć w przepisie
niniejszym oraz w art. 75aa–75c jest mowa o tablicach rejestracyjnych, należy przez
to rozumieć także ich wtórniki, z tym że nie dotyczy to profesjonalnych tablic
rejestracyjnych.
2. Działalność, o której mowa w ust. 1, może wykonywać przedsiębiorca, który
spełnia następujące warunki:
1) posiada możliwości techniczne gwarantujące wykonywanie tablic
rejestracyjnych lub materiałów służących do ich produkcji zgodnie z warunkami
technicznymi; warunek ten nie dotyczy przedsiębiorców sprowadzających
z zagranicy materiały służące do wyrobu tablic rejestracyjnych;
2) posiada certyfikat na zgodność tablic rejestracyjnych lub materiałów służących
do ich produkcji z warunkami technicznymi;
3) nie jest podmiotem, w stosunku do którego wszczęto postępowanie
upadłościowe lub likwidacyjne;
4) nie zalega z uiszczeniem podatków, opłat lub składek na ubezpieczenie
społeczne;
5) nie został prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej lub przestępstwo przeciwko dokumentom – dotyczy osoby
fizycznej lub członków organów osoby prawnej.
3. Za przedsiębiorcę produkującego tablice rejestracyjne, o którym mowa
w ust. 2, uważa się jednostkę:
1) produkującą tablice rejestracyjne z wytłoczonymi numerami rejestracyjnymi;
2) produkującą tablice rejestracyjne bez wytłoczonych numerów rejestracyjnych;
3) tłoczącą numery rejestracyjne;
4) produkującą lub sprowadzającą z zagranicy materiały mające szczególne
znaczenie do produkcji tablic rejestracyjnych;
5) przetwarzającą materiały mające szczególne znaczenie do produkcji tablic
rejestracyjnych.
4. Tablice rejestracyjne są produkowane wyłącznie na zamówienie:
1) organu właściwego w sprawach rejestracji pojazdów – z wytłoczonymi
numerami rejestracyjnymi;
2) przedsiębiorcy, o którym mowa w ust. 3 pkt 3 – bez wytłoczonych numerów
rejestracyjnych.
5. Materiały, o których mowa w ust. 3 pkt 4 i 5, są przetwarzane, produkowane
lub sprowadzane z zagranicy na zamówienie przedsiębiorcy, o którym mowa w ust. 2.
6. Przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 2, prowadzi ewidencje:
1) materiałów do produkcji tablic rejestracyjnych, o których mowa w ust. 3 pkt 4
i 5;
2) wyprodukowanych tablic rejestracyjnych;
3) sprzedanych tablic rejestracyjnych.

Art. 75aa. 1. Organem właściwym do prowadzenia rejestru jest marszałek
województwa właściwy ze względu na siedzibę przedsiębiorcy.
2. Rejestr może być prowadzony w systemie teleinformatycznym.
3. Właściwy marszałek województwa prostuje z urzędu wpis do rejestru
zawierający oczywiste błędy lub niezgodności ze stanem faktycznym.
4. W przypadku zmiany danych wpisanych do rejestru przedsiębiorca jest
obowiązany złożyć wniosek o zmianę wpisu w rejestrze w terminie 14 dni od dnia,
w którym nastąpiła zmiana tych danych.

Art. 75ab. 1. Wpisu do rejestru dokonuje się na podstawie wniosku
przedsiębiorcy, zawierającego następujące dane:
1) firmę przedsiębiorcy oraz jego siedzibę i adres albo adres zamieszkania;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
przedsiębiorca taki numer posiada;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP);
4) adres siedziby oraz adresy jednostek, w których będzie wykonywana działalność,
o której mowa w art. 75a ust. 1;
5) podpis przedsiębiorcy oraz oznaczenie daty i miejsca złożenia wniosku.
2. Wraz z wnioskiem przedsiębiorca składa:
1) oświadczenie o posiadaniu certyfikatu, o którym mowa w art. 75a ust. 2 pkt 2,
wraz z danymi umożliwiającymi jego identyfikację;
2) zaświadczenie albo oświadczenie o niekaralności za przestępstwo popełnione
w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub przestępstwo przeciwko
dokumentom:
a) przedsiębiorcy, jeżeli jest on osobą fizyczną,
b) osób – członków władz organów osoby prawnej lub nieposiadającej
osobowości prawnej jednostki organizacyjnej oraz
3) oświadczenie następującej treści:
„Oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru są kompletne i zgodne
z prawdą;
2) znane mi są i spełniam szczególne warunki wykonywania działalności,
o której mowa w art. 75a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. –
Prawo o ruchu drogowym;
3) posiadam aktualny dokument określający status jednostki będącej osobą
prawną lub nieposiadającą osobowości prawnej jednostką organizacyjną
albo dokument stwierdzający tożsamość w przypadku osoby fizycznej.”.
3. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych
zeznań.
4. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, powinno również zawierać:
1) firmę przedsiębiorcy oraz jego siedzibę i adres albo adres zamieszkania;
2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania przedsiębiorcy, ze wskazaniem
imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
5. Minister właściwy do spraw transportu określi wzór wniosku, o którym mowa
w ust. 1, zawierającego oświadczenie o posiadaniu certyfikatu, o którym mowa
w art. 75a ust. 2 pkt 2, wraz z danymi umożliwiającymi jego identyfikację, w formie
dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r.
o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U.
z 2019 r. poz. 700, 730, 848, 1590 i 2294).

Art. 75ac. 1. Wpisowi do rejestru podlegają dane określone w art. 75ab
ust. 1 pkt 1–4 oraz informacje o certyfikacie, o którym mowa w art. 75a ust. 2 pkt 2.
2. Wpisem do rejestru jest również wykreślenie albo zmiana wpisu.
3. Wydając z urzędu zaświadczenie o dokonaniu wpisu do rejestru, właściwy
marszałek województwa określa w nim zakres prowadzonej przez przedsiębiorcę
działalności w zakresie produkcji tablic rejestracyjnych, zgodnie z art. 75a ust. 3.

Art. 75ad. Rażącym naruszeniem warunków wykonywania działalności
w zakresie produkcji tablic rejestracyjnych jest naruszenie warunków, o których
mowa w art. 75a ust. 2 pkt 2, 3 i 5 oraz ust. 4 i 5, oraz określonych w przepisach
dotyczących warunków oraz sposobu produkcji i dystrybucji tablic rejestracyjnych.

Art. 75ae. 1. Właściwy marszałek województwa jest obowiązany dokonać wpisu
przedsiębiorcy do rejestru w terminie 7 dni od dnia wpływu do niego wniosku o wpis
wraz z dokumentami, o których mowa w art. 75ab ust. 2.
2. Jeżeli właściwy marszałek województwa nie dokona wpisu w terminie,
o którym mowa w ust. 1, a od dnia wpływu wniosku do niego upłynęło 14 dni,
przedsiębiorca może rozpocząć działalność. Nie dotyczy to przypadku, gdy marszałek
województwa wezwał przedsiębiorcę do uzupełnienia wniosku o wpis nie później niż przed upływem 7 dni od dnia jego otrzymania. W takiej sytuacji termin, o którym
mowa w zdaniu pierwszym, biegnie odpowiednio od dnia wpływu uzupełnienia
wniosku o wpis.

Art. 75af. 1. Właściwy marszałek województwa wydaje decyzję o zakazie
wykonywania przez przedsiębiorcę działalności objętej wpisem, w przypadku gdy:
1) przedsiębiorca złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 75ab ust. 2 pkt 3,
niezgodne ze stanem faktycznym;
2) przedsiębiorca nie usunął naruszeń warunków wymaganych prawem do
wykonywania działalności regulowanej w wyznaczonym przez marszałka
terminie;
3) stwierdzi rażące naruszenie warunków wymaganych prawem do wykonywania
działalności regulowanej przez przedsiębiorcę.
2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu wykonaniu.
3. Przed wydaniem decyzji na podstawie ust. 1 pkt 2 marszałek województwa
wyznacza termin usunięcia stwierdzonych naruszeń.
4. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, marszałek
województwa z urzędu wykreśla przedsiębiorcę z rejestru.
5. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, jeżeli przedsiębiorca
wykonuje działalność gospodarczą objętą wpisem także na podstawie wpisów do
innych rejestrów działalności regulowanej w tym samym zakresie działalności
gospodarczej, z urzędu wykreśla się przedsiębiorcę także z tych rejestrów działalności
regulowanej.

Art. 75ag. 1. Przedsiębiorca, którego wykreślono z rejestru, może uzyskać
ponowny wpis do rejestru w tym samym zakresie działalności gospodarczej nie
wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji, o której mowa w art. 75af
ust. 1.
2. Przepis ust. 1 stosuje się do przedsiębiorcy, który wykonywał działalność
gospodarczą bez wpisu do rejestru. Nie dotyczy to sytuacji określonej w art. 75ae
ust. 2.

Art. 75ah. Właściwy marszałek województwa wykreśla przedsiębiorcę z rejestru
na jego wniosek, a także po uzyskaniu informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej lub Krajowego Rejestru Sądowego o wykreśleniu
przedsiębiorcy.

Art. 75b. Organ właściwy w sprawach rejestracji legalizuje tablice rejestracyjne,
w tym profesjonalne tablice rejestracyjne, umieszczając na nich znak legalizacyjny.

Art. 75ba. Warunki techniczne oraz wzór znaku legalizacyjnego służącego do
legalizacji profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych są zgodne z warunkami
technicznymi i wzorem nalepki legalizacyjnej określonymi w przepisach wydanych na
podstawie art. 75c pkt 2.

Art. 75c. Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając konieczność
prawidłowego zabezpieczenia obrotu tablicami rejestracyjnymi oraz materiałami
mającymi szczególne znaczenie do produkcji tablic rejestracyjnych, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) warunki produkcji i szczegółowy sposób dystrybucji tablic rejestracyjnych
i znaków legalizacyjnych oraz prowadzenia ewidencji, o których mowa
w art. 75a ust. 6;
2) tryb legalizacji tablic rejestracyjnych, warunki techniczne oraz wzór znaku
legalizacyjnego, o którym mowa w art. 75b;
3) materiały mające szczególne znaczenie do produkcji tablic rejestracyjnych.

Art. 75ca. Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając konieczność
prawidłowego zabezpieczenia obrotu profesjonalnymi tablicami rejestracyjnymi oraz
materiałami mającymi szczególne znaczenie dla produkcji tych tablic, określi,
w drodze rozporządzenia:
1) warunki produkcji i szczegółowy sposób dystrybucji profesjonalnych tablic
rejestracyjnych i znaków legalizacyjnych, materiały mające szczególne
znaczenie dla produkcji tych tablic oraz warunki prowadzenia ewidencji,
o których mowa w art. 75a ust. 6, w zakresie profesjonalnych tablic
rejestracyjnych;
2) tryb legalizacji profesjonalnych tablic rejestracyjnych.

Art. 75d. (uchylony)

Art. 75e. 1. Wytwórca dowodów rejestracyjnych zapewnia system
teleinformatyczny umożliwiający realizację zadań organów rejestrujących w zakresie rejestracji, czasowej rejestracji, czasowego wycofania z ruchu, wyrejestrowania
i profesjonalnej rejestracji pojazdów, w tym w zakresie procesu wytwarzania,
personalizacji i dystrybucji dokumentów związanych z realizacją tych zadań.
2. System teleinformatyczny, o którym mowa w ust. 1, zapewnia integralność
powiązania procesu wytwarzania dokumentów związanych z realizacją zadań,
o których mowa w ust. 1, z danymi gromadzonymi w centralnej ewidencji pojazdów,
z uwzględnieniem referencyjności tych danych przy realizacji tych zadań.
3. System teleinformatyczny, o którym mowa w ust. 1, zapewnia co najmniej
funkcjonalności spójne z systemem teleinformatycznym obsługującym centralną
ewidencję pojazdów.
4. Minister właściwy do spraw informatyzacji nadzoruje interoperacyjność
systemu teleinformatycznego, o którym mowa w ust. 1, z systemem
teleinformatycznym obsługującym centralną ewidencję pojazdów.
5. Minister właściwy do spraw informatyzacji zawiera z wytwórcą dowodów
rejestracyjnych umowę regulującą:
1) zasady współpracy w zakresie:
a) określenia charakteru i zakresu zmian dostosowujących system
teleinformatyczny, o którym mowa w ust. 1, do zmian w systemie
teleinformatycznym obsługującym centralną ewidencję pojazdów,
b) udostępniania ministrowi właściwemu do spraw informatyzacji informacji
i doświadczenia technicznego, w tym dokumentacji, dotyczących systemu
teleinformatycznego, o którym mowa w ust. 1, niezbędnych ministrowi do
sprawowania nadzoru, o którym mowa w ust. 4;
2) odpłatności za realizację zmian oraz za udostępnianie informacji i doświadczenia
technicznego, o których mowa w pkt 1.
6. Koszty związane z zawarciem i realizacją umowy, o której mowa w ust. 5, są
finansowane ze środków Funduszu – Centralna Ewidencja Pojazdów i Kierowców.
7. Wytwórca dowodu rejestracyjnego umożliwia odczyt danych zakodowanych
w dowodzie rejestracyjnym podmiotom, o których mowa w art. 80c ust. 1 i 2a, o ile są
one niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań, na wniosek danego podmiotu, albo
innym podmiotom za pośrednictwem podmiotów, o których mowa w art. 80c ust. 1
i 2a. Wniosek zawiera nazwę wnioskodawcy i jego adres oraz cel odczytu danych
zakodowanych w dowodzie rejestracyjnym.
8. Wytwórca dowodu rejestracyjnego przedstawia wnioskodawcy warunki
umożliwienia odczytu danych zakodowanych w dowodzie rejestracyjnym, w tym
koszty z tym związane.
9. Po uzgodnieniu warunków, o których mowa w ust. 8, wytwórca dowodu
rejestracyjnego udziela wnioskodawcy, na czas oznaczony i na określonych polach
eksploatacji, licencji na wykorzystanie biblioteki umożliwiającej odczyt danych
zakodowanych w dowodzie rejestracyjnym.

art. 76. więcej Art. 76. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji, ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych oraz Ministrem Obrony Narodowej:
a) warunki i tryb rejestracji pojazdów, czasowej rejestracji pojazdów,
wyrejestrowania pojazdów, z zastrzeżeniem ust. 2–3, oraz wzory dowodu
rejestracyjnego, pozwolenia czasowego, nalepki kontrolnej, tablic
rejestracyjnych oraz innych tablic, cech identyfikacyjnych i oznaczeń,
w które zaopatruje się pojazd, a także ich opis,
b) warunki dystrybucji blankietów dowodów rejestracyjnych, pozwoleń
czasowych i nalepek kontrolnych,
c) szczegółowe wymagania techniczne dla tablic rejestracyjnych oraz zakres
i sposób ich badania,
2) wysokość opłat za wydanie dowodu rejestracyjnego, pozwolenia czasowego,
tablic (tablicy) rejestracyjnych i nalepki kontrolnej oraz ich wtórników;
3) w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji, szczegółowe
czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu
oraz wzory dokumentów w tych sprawach.
2. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw informatyzacji, ministrem właściwym do spraw transportu oraz ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb
rejestracji oraz wzory dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych pojazdów Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz pojazdów należących do obcych sił
zbrojnych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie
umów międzynarodowych, o których mowa w art. 73 ust. 2b, a także jednostki
organizacyjne właściwe w tych sprawach.
2a. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw informatyzacji, ministrem właściwym do spraw transportu oraz ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb
rejestracji oraz wzory dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych pojazdów
Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego, a także
jednostki organizacyjne właściwe w tych sprawach.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu, ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych, ministrem właściwym do spraw informatyzacji oraz Ministrem Obrony
Narodowej oraz po zasięgnięciu opinii Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa Agencji Wywiadu, Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego określi,
w drodze rozporządzenia, warunki i tryb rejestracji oraz wzory dowodu
rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych pojazdów Służby Ochrony Państwa, Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Krajowej Administracji Skarbowej wykorzystywanych przez Służbę Celno-Skarbową, a także jednostki organizacyjne właściwe
w tych sprawach.
4. Prezes Rady Ministrów, uwzględniając wymagania wynikające z obowiązku
ochrony informacji niejawnych określi, w drodze zarządzenia niepodlegającego
ogłoszeniu:
1) warunki i tryb rejestracji pojazdów resortu spraw wewnętrznych, obrony
narodowej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego i Krajowej Administracji Skarbowej wykorzystywanych
przez Służbę Celno-Skarbową, wykorzystywanych do prowadzenia czynności
operacyjno-rozpoznawczych;
2) szczególny tryb i warunki przekazywania blankietów dowodów rejestracyjnych,
pozwoleń czasowych [, nalepek kontrolnych] i innych dokumentów
wymaganych do rejestracji oraz tablic rejestracyjnych, o których mowa w art. 73
ust. 3a;
3) szczególne wymagania w zakresie personalizacji tych blankietów.
5. W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1–3, należy uwzględnić
w szczególności:
1) konieczność przeciwdziałania dopuszczeniu do ruchu pojazdów pochodzących
z kradzieży;
2) prawidłowe zabezpieczenie dokumentów związanych z rejestracją, tablicami
rejestracyjnymi i innymi oznaczeniami;
3) koszty działania administracji publicznej w sprawach rejestracji pojazdów;
4) sposób wykorzystania pojazdów, o których mowa w ust. 2–3, przy
wykonywaniu zadań określonych w przepisach dotyczących Służby Ochrony
Państwa, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego,
Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej i Krajowej
Administracji Skarbowej.

art. 77. więcej Art. 77. 1. Producent lub importer nowych pojazdów jest obowiązany wydać
kartę pojazdu dla każdego pojazdu samochodowego wprowadzonego do obrotu
handlowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Karta pojazdu jest przekazywana właścicielowi pojazdu.
3. Kartę pojazdu dla pojazdu samochodowego, innego niż określony w ust. 1,
wydaje, za opłatą i po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej, właściwy w sprawach
rejestracji starosta przy pierwszej rejestracji pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, z wyłączeniem pojazdów zabytkowych i pojazdów, o których mowa
w art. 73 ust. 2a, 2b i 4.
3a. Wtórnik karty pojazdu wydaje, za opłatą i po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej,
właściwy starosta.
4. Minister właściwy do spraw transportu:
1) w porozumieniu z ministrami właściwym do spraw wewnętrznych oraz Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb wydawania kart
pojazdów oraz wzór karty pojazdu, a także jej opis;
2) określi, w drodze rozporządzenia, wysokość opłat za kartę pojazdu oraz jej
wtórnik;
3) określi, w drodze rozporządzenia, dokumenty stanowiące podstawę wpisu
danych do karty pojazdu oraz czynności jednostek zajmujących się dystrybucją,
przechowywaniem i wydawaniem kart pojazdów;
4) określi, w drodze rozporządzenia, warunki dystrybucji kart pojazdów.]
5. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 4, należy uwzględnić znaczenie tych
dokumentów dla rejestracji pojazdu oraz wysokość kosztów związanych z drukiem
i dystrybucją kart pojazdów oraz ich wtórników.

art. 78. więcej Art. 78. 1. W razie przeniesienia na inną osobę własności pojazdu
zarejestrowanego, dotychczasowy właściciel przekazuje nowemu właścicielowi
dowód rejestracyjny i kartę pojazdu, jeżeli była wydana.
1a. W razie przeniesienia na inną osobę własności pojazdu czasowo wycofanego
z ruchu dotychczasowy właściciel przekazuje nowemu właścicielowi decyzję
o czasowym wycofaniu pojazdu [i kartę pojazdu, jeżeli była wydana].
2. Właściciel pojazdu zarejestrowanego jest obowiązany zawiadomić w terminie
nieprzekraczającym 30 dni starostę o:
1) nabyciu lub zbyciu pojazdu;
2) zmianie stanu faktycznego wymagającej zmiany danych zamieszczonych
w dowodzie rejestracyjnym.
3. Zdarzenia, o których mowa w ust. 2, są dokumentowane w karcie pojazdu;
odpowiednich wpisów dokonuje starosta.
4. Właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie
uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania
w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez
nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.
5. W przypadku, gdy właścicielem lub posiadaczem pojazdu jest:
1) osoba prawna,
2) jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, której odrębne przepisy
przyznają zdolność prawną,
3) jednostka samorządu terytorialnego,
4) spółka kapitałowa w organizacji,
5) podmiot w stanie likwidacji,
6) przedsiębiorca niebędący osobą fizyczną,
7) zagraniczna jednostka organizacyjna
– do udzielenia informacji, o której mowa w ust. 4, obowiązana jest osoba
wyznaczona przez organ uprawniony do reprezentowania tego podmiotu na zewnątrz,
a w przypadku niewyznaczenia takiej osoby – osoby wchodzące w skład tego organu
zgodnie z żądaniem organu, o którym mowa w ust. 4, oraz sposobem reprezentacji
podmiotu.

Art. 78a. 1. Czasowego wycofania pojazdu z ruchu dokonuje, na wniosek
właściciela pojazdu lub podmiotu, któremu powierzono pojazd w trybie przepisu
art. 73 ust. 5, starosta właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, wydając decyzję
o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu.
2. Wycofaniu czasowemu, na wniosek podmiotów, o których mowa w ust. 1,
podlegają zarejestrowane:
1) samochody ciężarowe i przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej od 3,5 t;
2) ciągniki samochodowe;
3) pojazdy specjalne;
4) autobusy;
3. Decyzję o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu wydaje za opłatą organ,
o którym mowa w ust. 1, po złożeniu przez właściciela pojazdu lub podmiot, któremu
powierzono pojazd w trybie przepisu art. 73 ust. 5, do depozytu w tym organie dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych.
4. Pojazd może być czasowo wycofany z ruchu na okres od 2 do 24 miesięcy. Okres ten może być przedłużony, jednak łączny
okres wycofania pojazdu z ruchu nie może przekraczać 48 miesięcy, licząc od dnia
wydania decyzji o jego czasowym wycofaniu z ruchu.
5. Właściciel pojazdu lub podmiot, któremu powierzono pojazd w trybie
przepisu art. 73 ust. 5, jest obowiązany
zapewnić wycofanemu z ruchu pojazdowi postój poza drogą publiczną, strefą
zamieszkania i strefą ruchu. Przepis art. 46 ust. 5 stosuje się odpowiednio.
6. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, tryb
i warunki czasowego wycofania pojazdów z ruchu, wysokość opłat w zależności od
okresu wycofania z ruchu, w wysokości nie wyższej niż 150 zł, oraz wzory
dokumentów stosowanych w tym zakresie, mając na względzie konieczność
przeciwdziałania używaniu pojazdów czasowo wycofanych z ruchu oraz koszty
ponoszone przez organy administracji publicznej.

Art. 78b. Opłata za wydanie:
1) dowodu rejestracyjnego, pozwolenia czasowego, zalegalizowanych tablic
(tablicy) rejestracyjnych i nalepki kontrolnej oraz ich wtórników, o których
mowa w art. 75 ust. 2,
2) karty pojazdu oraz jej wtórnika, o których mowa w art. 77 ust. 3 i 3a,
3) decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu, o której mowa w art. 78a ust. 3,
4) decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów, blankietów profesjonalnych
dowodów rejestracyjnych oraz zalegalizowanych profesjonalnych tablic (tablicy)
rejestracyjnych, o których mowa w art. 80t ust. 2
– stanowi dochód powiatu.

art. 79. więcej Art. 79. 1. Pojazd podlega wyrejestrowaniu przez organ właściwy ze względu na
miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, na wniosek jego właściciela, w przypadku:
1) przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub
przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie
zaświadczenia o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź
w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r.
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego
dokumentu wydanego w innym państwie;
2) kradzieży pojazdu, jeżeli jego właściciel złożył stosowne oświadczenie pod
odpowiedzialnością karną za fałszywe zeznania;
3) wywozu pojazdu z kraju, jeżeli pojazd został zarejestrowany za granicą lub zbyty
za granicę;
4) zniszczenia (kasacji) pojazdu za granicą;
5) udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany
w zakresie prawa własności;
6) przekazania niekompletnego pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację
demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na
podstawie zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa
w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego
w innym państwie;
7) wycofania pojazdu z obrotu, o którym mowa w art. 70g ust. 5.
2. W przypadku przekazania przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu
lub przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów pojazdu innego niż
określony w art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji, w celu jego wyrejestrowania, przedsiębiorca wydaje
zaświadczenie o demontażu tego pojazdu, odpowiadające wymogom określonym dla
zaświadczenia, o którym mowa w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 tej ustawy.
3. W przypadku nieprzedłożenia przez właściciela pojazdu zaświadczenia
o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych
z eksploatacji, lub zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa
w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 tej ustawy, albo równoważnego dokumentu wydanego
w innym państwie, organ rejestrujący, po upływie 30 dni od dnia otrzymania
informacji od administratora danych i informacji zgromadzonych w ewidencji
o przekazaniu przez stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów danych, o których
mowa w art. 80b ust. 1 pkt 16, dokonuje wyrejestrowania pojazdu z urzędu.
3a. W przypadku otrzymania informacji od organu właściwego do rejestracji
pojazdów państwa członkowskiego, innego niż Rzeczpospolita Polska,
o zarejestrowaniu pojazdu, organ rejestrujący dokonuje wyrejestrowania pojazdu
z urzędu.
4. Pojazd wyrejestrowany nie podlega powtórnej rejestracji, z wyjątkiem
pojazdu:
1) odzyskanego po kradzieży;
2) zabytkowego;
3) mającego co najmniej 25 lat uznanego przez rzeczoznawcę samochodowego za
unikatowy lub mający szczególne znaczenie dla udokumentowania historii
motoryzacji;
4) ciągnika i przyczepy rolniczej;
5) wywiezionego z kraju lub zbytego za granicą, o którym mowa w ust. 1 pkt 3.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, warunkiem wyrejestrowania
pojazdu jest wniesienie przez właściciela pojazdu opłaty na rzecz gminy na realizację
zadań związanych z utrzymaniem czystości i porządku w gminach. Przepisu nie
stosuje się do pojazdów Policji i jednostek ochrony przeciwpożarowej.
6. Minister właściwy do spraw administracji publicznej, uwzględniając
w szczególności koszty ponoszone przez gminy związane z usuwaniem negatywnych
skutków utraty pojazdu oraz kosztów związanych z usuwaniem wraków, określi,
w drodze rozporządzenia, wysokość opłaty, o której mowa w ust. 5.

Art. 79a. 1. Rzeczoznawcą samochodowym jest osoba, która:
1) (uchylony)
2) posiada co najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe;
3) posiada 2-letnią praktykę zawodową w dziedzinie związanej z motoryzacją;
4) posiada prawo jazdy kategorii A, B oraz C1 lub C;
5) nie była karana wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne;
6) posiada certyfikat w zakresie rzeczoznawstwa samochodowego wydany przez
jednostkę akredytowaną w polskim systemie akredytacji;
7) została wpisana na listę rzeczoznawców samochodowych.
1a. Wymogu, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, nie stosuje się do osób, które
posiadają dyplom ukończenia studiów wyższych na kierunku studiów w obszarze
nauk technicznych o specjalności samochodowej.
2. Minister właściwy do spraw transportu wpisuje na listę rzeczoznawców
samochodowych osobę, która spełnia wymagania określone w ust. 1 pkt 2–6,
i potwierdza wpis, wydając zaświadczenie.
3. Wpis dokonywany jest za opłatą, na okres wynikający z terminu ważności
certyfikatu, o którym mowa w ust. 1 pkt 6.
4. Na liście rzeczoznawców samochodowych umieszcza się imię i nazwisko
rzeczoznawcy oraz jego numer identyfikacyjny.
5. Lista rzeczoznawców jest ogólnie dostępna.
6. Minister właściwy do spraw transportu prowadzi ewidencję i listę
rzeczoznawców samochodowych.
7. Minister właściwy do spraw transportu skreśla rzeczoznawcę z listy
rzeczoznawców samochodowych:
1) po upływie terminu, o którym mowa w ust. 3;
2) niespełniającego wymagań, o których mowa w ust. 1 pkt 2–6;
3) w razie śmierci rzeczoznawcy.
8. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość opłaty za wpis na listę rzeczoznawców samochodowych oraz wzory
dokumentów z tym związanych, w szczególności zaświadczenia potwierdzającego
wpis.

Art. 79b. W przypadku gdy zmiana stanu faktycznego w zakresie adresu
właściciela lub posiadacza pojazdu, wymagająca wydania nowego dowodu
rejestracyjnego pojazdu albo nowych blankietów profesjonalnych dowodów
rejestracyjnych, spowodowana została zmianami administracyjnymi, rada powiatu
może, w drodze uchwały, zmniejszyć opłatę lub zwolnić od jej uiszczenia osoby
obowiązane do ubiegania się o wydanie tych dokumentów.

Art. 79c. W przypadku utworzenia, połączenia, podzielenia lub zniesienia
powiatów lub zmiany nazwy powiatu albo miejscowości, dowody rejestracyjne,
blankiety profesjonalnych dowodów rejestracyjnych, pozwolenia czasowe, tablice
rejestracyjne, profesjonalne tablice rejestracyjne, znaki legalizacyjne i nalepki
kontrolne wydane przed dniem wejścia w życie przepisów
tworzących, łączących, dzielących lub znoszących powiaty lub zmieniających nazwę
powiatu albo miejscowości, zachowują ważność.

art. 80. więcej Art. 80. Zadania i kompetencje określone w art. 73 ust. 1 i 2, art. 74 ust. 1, art. 75, art. 77 ust. 3, art. 78 ust. 3
i art. 80t ust. 2 nie mogą być powierzone w drodze porozumienia gminie. Przepis ten nie dotyczy miasta stołecznego Warszawy.

Art. 80a. 1. Tworzy się centralną ewidencję pojazdów, zwaną dalej „ewidencją”.
2. W ewidencji gromadzi się dane o pojazdach:
1) zarejestrowanych na podstawie art. 73 albo art. 74 oraz o ich właścicielach lub
niektórych kategoriach posiadaczy;
2) w stosunku do których wydano ostateczną decyzję uchylającą decyzję wydaną
na podstawie art. 73 albo art. 74 albo decyzję o stwierdzeniu nieważności decyzji
wydanej na podstawie art. 73 albo art. 74, albo wydano decyzję odmowną na
podstawie art. 74, albo decyzję umarzającą postępowanie po wydaniu decyzji w
trybie art. 74, oraz o ich właścicielach lub niektórych kategoriach posiadaczy;
3) wymienionych w art. 71 ust. 1, które nie zostały zarejestrowane, w stosunku do
których:
a) przeprowadzono badania techniczne,
b) zawarto umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej posiadaczy pojazdów,
c) dokonano wymiany licznika przebiegu pojazdu (drogomierza) i odczytu
wskazania wymienionego drogomierza lub dokonano odczytu wskazania
drogomierza w czasie kontroli.
3. W ewidencji wyodrębnia się zbiór danych i informacji o pojazdach, o których
mowa w art. 73 ust. 3, poprzez jego umieszczenie w odrębnym środowisku
informatycznym, spełniającym wymogi w zakresie bezpieczeństwa
teleinformatycznego, o których mowa w ustawie z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie
informacji niejawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 742).
4. Ewidencję prowadzi minister właściwy do spraw informatyzacji w systemie
teleinformatycznym. W rozumieniu niniejszej ustawy minister ten jest
administratorem danych i informacji zgromadzonych w ewidencji.

Art. 80b. 1. W ewidencji gromadzi się następujące dane:
1) identyfikujące pojazd:
a) numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy pojazdu,
b) numer rejestracyjny pojazdu;
2) o właścicielu pojazdu:
a) imię i nazwisko (nazwę lub firmę),
b) numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL –
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę
państwa, które wydało ten dokument,
c) datę i miejsce urodzenia,
d) numer identyfikacyjny REGON,
e) adres zamieszkania (siedziby),
f) datę zgonu;
3) o posiadaczu pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5:
a) imię i nazwisko (nazwę lub firmę),
b) numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL –
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę
państwa, które wydało ten dokument,
c) datę i miejsce urodzenia,
d) numer identyfikacyjny REGON,
e) adres zamieszkania (siedziby),
f) datę zgonu;
4) o użytkowniku pojazdu użytkowanego na podstawie umowy leasingu,
o rejestrację którego wnioskował leasingodawca (właściciel pojazdu):
a) imię i nazwisko (nazwę lub firmę),
b) numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL –
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę
państwa, które wydało ten dokument,
c) datę i miejsce urodzenia,
d) numer identyfikacyjny REGON,
e) adres zamieszkania (siedziby),
f) datę zgonu;
5) o zbyciu pojazdu:
a) datę zgłoszenia zbycia pojazdu,
b) datę zbycia pojazdu,
c) dane nabywcy:
– imię i nazwisko (nazwę lub firmę),
– numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL –
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz
nazwę państwa, które wydało ten dokument,
– datę i miejsce urodzenia,
– numer identyfikacyjny REGON,
– adres zamieszkania (siedziby),
– datę zgonu;
6) o obowiązkowym ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej posiadacza
pojazdu:
a) imię i nazwisko (nazwę lub firmę) ubezpieczonego i jego adres zamieszkania
(siedziby),
b) numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL –
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę
państwa, które wydało ten dokument,
c) datę i miejsce urodzenia,
d) numer identyfikacyjny REGON,
e) dane zakładu ubezpieczeń, który zawarł umowę,
f) dane o umowie;
7) o zastawach rejestrowych ustanowionych na pojeździe:
a) dane o pojeździe, na którym ustanowiono zastaw rejestrowy,
c) numer pozycji w rejestrze zastawów,
d) datę dokonania wpisu w rejestrze zastawów,
e) imię i nazwisko (nazwę lub firmę) zastawnika,
f) numer PESEL zastawnika,
g) numer identyfikacyjny REGON zastawnika,
h) datę wykreślenia zastawu z rejestru zastawów,
i) nazwę (oznaczenie) sądu, który dokonał wpisu;
8) o dokumentach pojazdu:
a) dane o dowodzie rejestracyjnym,
b) dane o pozwoleniu czasowym
c) dane o karcie pojazdu
– oraz o ich wtórnikach;
8a) o profesjonalnej rejestracji pojazdów, w tym wynikające z decyzji
o profesjonalnej rejestracji pojazdów i dotyczące blankietów profesjonalnych
dowodów rejestracyjnych;
8b) zamieszczone w wykazie pojazdów używanych w ruchu drogowym
prowadzonym przez podmiot uprawniony, o którym mowa w art. 80s ust. 2:
a) o pojazdach używanych przez podmiot uprawniony w ruchu drogowym
z wykorzystaniem profesjonalnych dowodów rejestracyjnych,
b) o profesjonalnych dowodach rejestracyjnych;
9) o tablicach rejestracyjnych pojazdu i ich legalizacji [, o nalepkach kontrolnych,]
oraz o ich wtórnikach;
9a) o profesjonalnych tablicach rejestracyjnych oraz ich legalizacji;
10) o badaniach technicznych pojazdu;
11) o szkodach istotnych;
12) o nadaniu i wybiciu nowego numeru nadwozia (podwozia);
13) techniczne o pojeździe;
14) o kradzieży i odnalezieniu pojazdu;
15) o zatrzymaniu dowodu rejestracyjnego albo pozwolenia czasowego;
15a) o zatrzymaniu profesjonalnego dowodu rejestracyjnego lub blankietu
profesjonalnego dowodu rejestracyjnego;
16) o demontażu pojazdu lub przyjęciu niekompletnego pojazdu;
16a) o stacjach demontażu lub punktach zbierania pojazdów;
17) o czasowym wycofaniu i ponownym dopuszczeniu do ruchu pojazdu oraz o jego
wyrejestrowaniu;
18) o homologacji pojazdu, dopuszczeniu jednostkowym pojazdu, dopuszczeniu
indywidualnym WE pojazdu albo dopuszczeniu do ruchu drogowego pojazdu z
końcowej partii produkcji;
19) identyfikator osoby lub podmiotu dokonujących w ewidencji wprowadzenia lub
zmiany danych;
20) o zabezpieczeniach ustanowionych na pojeździe, w tym o zajęciu pojazdu przez
organ egzekucyjny, oraz o ich zniesieniu;
21) o wymianie drogomierza;
22) o odczycie wskazania drogomierza w czasie kontroli;
2. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy katalog gromadzonych w ewidencji danych, o których mowa
w ust. 1 pkt 6 lit. e i f, pkt 7 lit. a, pkt 8–18 i 20–22, przekazywanych
przez podmioty, o których mowa w art. 80ba ust. 1, oraz uzupełnianych
automatycznie przez system teleinformatyczny obsługujący ewidencję, mając na
względzie użyteczność oraz proporcjonalność zakresu i rodzaju przetwarzanych
danych, a także obowiązek monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do
emisji CO2.
3. Danych zgromadzonych w ewidencji nie usuwa się.
4. (uchylony)
5. Administrator danych i informacji zgromadzonych w ewidencji przekazuje
staroście informację o zatrzymaniu profesjonalnego dowodu rejestracyjnego oraz
o niezwróceniu przez podmiot uprawniony, o którym mowa w art. 80s ust. 2,
blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych, profesjonalnych dowodów
rejestracyjnych i profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych w terminie
określonym w art. 80y ust. 1 poprzez jej automatyczne udostępnienie przez system
teleinformatyczny obsługujący ewidencję do pobrania za pomocą systemu
teleinformatycznego, z wykorzystaniem którego starosta wykonuje zadania związane
z rejestracją pojazdów.

Art. 80ba. 1. Dane, o których mowa w art. 80b ust. 1, są przekazywane do
ewidencji:
1) przez organ właściwy w sprawach rejestracji pojazdów – w zakresie danych,
o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 1, pkt 2–5 z wyłączeniem daty zgonu, pkt 8,
8a, 9 i 9a, pkt 10 w zakresie terminu okresowego badania technicznego pojazdu
w przypadku rejestracji pojazdu wcześniej niezarejestrowanego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, pkt 12, 13, 17, 18 i 20;
2) przez zakłady ubezpieczeń – w zakresie danych, o których mowa w art. 80b ust.
1 pkt 6 i 11, oraz w przypadku zawierania umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów dla pojazdu
niezarejestrowanego także pkt 1 i 13;
2a) przez podmiot uprawniony, o którym mowa w art. 80s ust. 2, któremu wydano
decyzję o profesjonalnej rejestracji pojazdów – w zakresie danych, o których
mowa w art. 80b ust. 1 pkt 8b;
3) przez właściwą jednostkę organizacyjną Policji – w zakresie danych, o których
mowa w art. 80b ust. 1 pkt 14;
4) przez właściwą jednostkę organizacyjną Policji, Straży Granicznej, Krajowej
Administracji Skarbowej, Inspekcji Transportu Drogowego lub Żandarmerii
Wojskowej – w zakresie danych, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 15 i 15a;
5) przez centralną informację o zastawach rejestrowych, za pośrednictwem systemu
teleinformatycznego Ministra Sprawiedliwości, niezwłocznie po dokonaniu
przez sąd wpisu zastawu rejestrowego do rejestru zastawów – w zakresie danych,
o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 7;
6) przez stacje kontroli pojazdów – z wyłączeniem pojazdów, o których mowa
w art. 73 ust. 3 – w zakresie danych, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 10, 15
i 21, oraz w przypadku przeprowadzania badania technicznego lub dokonania
odczytu drogomierza pojazdu niezarejestrowanego – także pkt 1 i 13;
6a) przez właściwą jednostkę organizacyjną Policji, Straży Granicznej, Inspekcji
Transportu Drogowego, Żandarmerii Wojskowej lub Służby Celno-Skarbowej –
w zakresie danych, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 22, a w przypadku
odczytu drogomierza pojazdu niezarejestrowanego – także pkt 1 i 13;
7) przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny – w zakresie danych, o których
mowa w art. 80b ust. 1 pkt 11.
8) przez marszałka województwa – w zakresie danych, o których mowa w art. 80b
ust. 1 pkt 16a;
9) przez stacje demontażu lub punkty zbierania pojazdów – w zakresie danych,
o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 16.
1a. Dane, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 6 lit. e i f, pkt 7 lit. a, pkt 8–18
i 20–22, mogą zawierać dodatkowo dane uzupełniane automatycznie
przez system teleinformatyczny obsługujący ewidencję.
2. Dane, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 19, są uzupełniane w sposób
automatyczny przez system teleinformatyczny obsługujący ewidencję.
3. Podmioty wymienione w ust. 1 wprowadzają dane do ewidencji w czasie
wykonania czynności skutkującej koniecznością przekazania danych do ewidencji, za
pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za pomocą
systemów teleinformatycznych obsługujących zadania realizowane przez te podmioty.
4. Podmioty wymienione w ust. 1 pkt 2 wprowadzają dane do ewidencji za
pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego Ubezpieczeniowy
Fundusz Gwarancyjny, o którym mowa w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o
ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2214).
4a. Podmiot wymieniony w ust. 1 pkt 8 może wprowadzać dane za
pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego bazę danych, o której
mowa w art. 79 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2019 r. poz.
701, 730, 1403 i 1579).
5. Dane gromadzone w ewidencji są do niej przekazywane z rejestru
Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), krajowego
rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej (REGON), krajowego rejestru
urzędowego podziału terytorialnego kraju (TERYT), centralnej ewidencji kierowców,
centralnej ewidencji posiadaczy kart parkingowych, rejestru zastawów oraz
Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, o ile są w nich gromadzone.
6. Minister właściwy do spraw informatyzacji:
1) może określić, w drodze rozporządzenia, tryb i terminy przekazywania danych
pomiędzy ewidencją a rejestrami PESEL, REGON, TERYT, centralną ewidencją
kierowców i centralną ewidencją posiadaczy kart parkingowych, uwzględniając
potrzebę zapewnienia płynności przepływu danych pomiędzy ewidencją
a innymi rejestrami i ewidencjami, poprawności i aktualności gromadzonych
danych oraz konieczność zapewnienia ochrony danych osobowych;
3) w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw instytucji finansowych
określi, w drodze rozporządzenia, tryb i terminy przekazywania danych
pomiędzy ewidencją a Ubezpieczeniowym Funduszem Gwarancyjnym oraz
warunki, sposób i tryb współdziałania ewidencji i funduszu w zakresie
przekazywania danych przez zakłady ubezpieczeń, uwzględniając potrzebę
zapewnienia płynności przepływu danych pomiędzy ewidencją
a Ubezpieczeniowym Funduszem Gwarancyjnym, poprawności i aktualności
gromadzonych danych oraz konieczność zapewnienia ochrony danych
osobowych.

Art. 80bb. 1. W celu umożliwienia wprowadzenia danych do ewidencji,
podmiotom wymienionym w art. 80ba ust. 1, zapewnia się dostęp do danych
zgromadzonych w ewidencji.
2. Wprowadzenie danych do ewidencji następuje przez pobranie danych
zgromadzonych w ewidencji, ich weryfikację, w szczególności w oparciu o posiadane
dokumenty lub dane, oraz wpisanie do ewidencji nowych danych. W przypadku
rozbieżności między danymi a danymi zawartymi w rejestrze PESEL lub w REGON,
rozstrzygające są dane zgromadzone w tych rejestrach.
2a. W przypadku wprowadzenia do ewidencji danych dotyczących nowego
podmiotu, dane te są pobierane z rejestru PESEL, REGON, centralnej ewidencji
kierowców oraz centralnej ewidencji posiadaczy kart parkingowych, o ile są w nich
gromadzone.
2b. Obowiązek weryfikacji danych, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy
danych, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 8b.
3. System teleinformatyczny obsługujący ewidencję generuje komunikat o:
1) wprowadzeniu danych do ewidencji – w przypadku poprawnego wprowadzenia
nowych danych do ewidencji, który jest równoznaczny z wypełnieniem
obowiązku wprowadzenia danych do ewidencji;
2) niewprowadzeniu danych do ewidencji – w przypadku gdy nowe dane nie zostały
wprowadzone do ewidencji i konieczne jest ponowne ich wprowadzenie w celu
wypełnienia obowiązku wprowadzenia danych do ewidencji.
4. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres danych, do których zapewnia się dostęp podmiotom wymienionym w art.
80ba ust. 1, mając na względzie prawidłowość wykonywania przez poszczególne
podmioty zadań wynikających z niniejszej ustawy;
2) wymagania techniczne i jakościowe w zakresie danych wprowadzanych do
ewidencji oraz tryb i sposób ich wprowadzania, mając na względzie zapewnienie
wysokiej jakości danych przekazywanych do ewidencji i jej referencyjny
charakter.

Art. 80bc. W przypadku braku możliwości wprowadzenia danych do ewidencji,
spowodowanego przyczynami niezależnymi od podmiotu, wprowadzenia danych
dokonuje się niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni roboczych od dnia,
w którym powstał obowiązek ich wprowadzenia.

Art. 80bd. 1. Podmiot, który stwierdzi niezgodność danych zgromadzonych
w ewidencji, wyjaśnia tę niezgodność w zakresie danych, do których przekazania jest
obowiązany na podstawie ustawy, i wprowadza dane do ewidencji na zasadach
określonych w art. 80bb.
2. W przypadku gdy nie jest możliwe wyjaśnienie niezgodności, podmiot,
o którym mowa w ust. 1, niezwłocznie powiadamia o niezgodności administratora
danych i informacji zgromadzonych w ewidencji, za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot.
3. W celu wyjaśnienia niezgodności administrator danych i informacji
zgromadzonych w ewidencji niezwłocznie powiadamia, za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję, o niezgodności podmiot, który
wprowadził dane, których niezgodność dotyczy, w przypadku:
1) stwierdzenia niezgodności przez administratora danych i informacji
zgromadzonych w ewidencji;
2) o którym mowa w ust. 2.
3a. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do danych, o których mowa w art. 80b
ust. 1 pkt 8b.
4. Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, wyjaśnia tę niezgodność,
w szczególności w oparciu o posiadane dokumenty lub dane.
5. Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, niezwłocznie informuje, za pomocą
systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot,
administratora danych i informacji zgromadzonych w ewidencji o wyjaśnieniu tej
niezgodności w przypadku:
1) wprowadzenia poprawnych danych do ewidencji za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego zadania realizowane przez podmiot
wprowadzający dane;
2) stwierdzenia, że wprowadzone do ewidencji dane są poprawne;
3) stwierdzenia braku możliwości usunięcia niezgodności, z podaniem
uzasadnienia.
6. Wprowadzenie do ewidencji danych, w stosunku do których stwierdzono
niezgodność, o której mowa w ust. 2, wymaga uprzedniego wyjaśnienia tej
niezgodności.
7. Administrator danych i informacji zgromadzonych w ewidencji umożliwi
wprowadzenie do ewidencji danych bez uprzedniego wyjaśnienia niezgodności, jeżeli
jest to niezbędne do realizacji zadań wynikających z przepisów odrębnych
realizowanych przez podmioty obowiązane do wprowadzania danych do ewidencji
w terminach wynikających z przepisów ustawowych.
8. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia,
sposób i tryb wyjaśniania niezgodności danych zgromadzonych w centralnej
ewidencji pojazdów przez podmioty, które je przekazują, mając na uwadze
konieczność zapewnienia kompletności i poprawności danych w ewidencji,
zapewnienie terminowej obsługi procesów administracyjnych powiązanych
z ewidencją i ich bezpieczeństwo.

Art. 80be. 1. Organy właściwe do prowadzenia rejestru przedsiębiorców
prowadzących stacje kontroli pojazdów przekazują administratorowi danych i
informacji zgromadzonych w ewidencji oraz aktualizują następujące dane o
przedsiębiorcach prowadzących stacje kontroli pojazdów:
1) firmę przedsiębiorcy oraz jego adres i siedzibę albo miejsce zamieszkania;
2) adres stacji kontroli pojazdów;
3) numer identyfikacyjny REGON;
4) kod rozpoznawczy stacji kontroli pojazdów;
5) zakres badań;
6) datę wpisu do rejestru;
7) datę wykreślenia z rejestru;
8) imiona i nazwiska zatrudnionych diagnostów wraz z numerami ich uprawnień.
2. Przekazanie danych, o których mowa w ust. 1, następuje niezwłocznie nie
później niż w terminie 2 dni roboczych, za pomocą systemu teleinformatycznego
obsługującego ewidencję lub za pomocą systemów teleinformatycznych
obsługujących zadania realizowane przez te podmioty.

Art. 80bg. W celu zapewnienia możliwości realizacji zadań wynikających
z art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2018 r. poz. 2387, z późn. zm.)
minister właściwy do spraw informatyzacji zapewnia Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego dostęp do ewidencji.

Art. 80bh. 1. Tworzy się elektroniczny katalog marek i typów pojazdów
homologowanych oraz dopuszczonych do ruchu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, zwany dalej „katalogiem”.
2. Katalog jest katalogiem referencyjnym służącym do wprowadzenia danych
pojazdów do ewidencji na podstawie danych określonych w dokumentach
przedstawionych do rejestracji pojazdu.
3. W katalogu prowadzonym w systemie teleinformatycznym podmiotu
odpowiedzialnego za prowadzenie katalogu gromadzi się dane o typach pojazdów lub
pojazdach, które mają być dopuszczone do ruchu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, takie jak dane o:
1) typie pojazdu, na który zostało wydane świadectwo homologacji typu pojazdu
albo świadectwo homologacji typu WE pojazdu;
2) typie pojazdu, na który zostało udzielone zezwolenie na dopuszczenie do ruchu
drogowego pojazdu z końcowej partii produkcji;
3) typie pojazdu, na który zostało wydane świadectwo homologacji typu pojazdu,
uznane przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego w przypadkach,
o których mowa w art. 70j ust. 1 albo art. 70k ust. 1;
4) pojeździe, na który udzielono dopuszczenia jednostkowego pojazdu;
5) pojeździe, na który udzielono dopuszczenia jednostkowego pojazdu, uznanego
przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego w przypadku, o którym
mowa w art. 70zp ust. 1;
6) pojeździe, na który udzielono świadectwa dopuszczenia indywidualnego WE
pojazdu;
7) typach pojazdów albo pojazdach, dopuszczonych do ruchu drogowego, innych
niż wymienione w pkt 1–6.
4. Dane, o których mowa w ust. 2 i 3, przekazuje do katalogu:
1) Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego na podstawie:
a) wydanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej świadectwa
homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu pojazdu
albo wydanego na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego świadectwa homologacji typu WE pojazdu,
b) udzielonego zezwolenia na dopuszczenie do ruchu drogowego pojazdu
z końcowej partii produkcji,
c) wydanego uznania świadectwa homologacji typu pojazdu w przypadkach,
o których mowa w art. 70j ust. 1 albo art. 70k ust. 1,
d) posiadanych informacji o wygaśnięciu albo cofnięciu dokumentów,
o których mowa w lit. a, informacji o upływie terminu ważności
zezwolenia, o którym mowa w lit. b, albo w przypadku uchylenia uznania,
o którym mowa w lit. c,
e) udzielonego dopuszczenia jednostkowego pojazdu,
f) wydanego uznania dopuszczenia jednostkowego pojazdu w przypadku,
o którym mowa w art. 70zp ust. 1,
g) udzielonego świadectwa dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu;
2) organ właściwy w sprawach rejestracji pojazdów – na podstawie dokumentów
załączonych do wniosku o rejestrację pojazdu, w przypadkach innych niż
określone w pkt 1;
3) producent lub importer nowego pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego,
motoroweru, trolejbusu lub przyczepy na podstawie:
a) wydanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej świadectwa
homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu pojazdu albo wydanego na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego świadectwa homologacji typu WE pojazdu,
b) wydanego świadectwa homologacji typu pojazdu w przypadku, o którym
mowa w art. 70k ust. 1.
5. Katalog opracowuje podmiot odpowiedzialny za jego prowadzenie, który
gromadzi w nim dane oraz dokonuje ich weryfikacji na podstawie danych
pochodzących z dokumentów, o których mowa w ust. 4.
6. Podmiot odpowiedzialny za prowadzenie katalogu udostępnia bezpłatnie, za
pośrednictwem systemu teleinformatycznego, dane gromadzone w tym katalogu:
1) Dyrektorowi Transportowego Dozoru Technicznego;
2) organowi właściwemu w sprawach rejestracji pojazdów;
3) administratorowi danych i informacji zgromadzonych w ewidencji – na potrzeby
przetwarzania i udostępniania danych zgromadzonych w ewidencji;
4) podmiotowi obowiązanemu do przekazywania danych do centralnej ewidencji
pojazdów – na potrzeby przekazywania tych danych.
7. Zadania związane z utworzeniem, rozwojem i funkcjonowaniem katalogu są
finansowane z przychodów funduszu, o którym mowa w art. 80d ust. 2.
8. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
podmiot odpowiedzialny za prowadzenie katalogu, w tym gromadzenie danych
w katalogu oraz ich weryfikację, mając na względzie konieczność zapewnienia
przejrzystego, obiektywnego i konkurencyjnego sposobu wyboru tego podmiotu,
a także prawidłowego i sprawnego funkcjonowania procesu gromadzenia
i weryfikacji danych w katalogu, jednolity system ich przekazywania i udostępniania
oraz możliwości techniczne realizacji tych zadań.
9. Minister właściwy do spraw informatyzacji w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, zakres, sposób
i tryb przekazywania danych do katalogu oraz ich udostępniania, a także gromadzenia
danych w katalogu oraz ich weryfikacji, mając na względzie konieczność zapewnienia
prawidłowego i sprawnego funkcjonowania procesu gromadzenia i weryfikacji
danych w katalogu, jednolity system ich przekazywania i udostępniania oraz
możliwości techniczne realizacji tych zadań.

Art. 80c. 1. Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się, o ile są one
niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań, następującym podmiotom:
1) Policji;
2) Żandarmerii Wojskowej;
3) Straży Granicznej;
4) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu;
5) Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu;
6) Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego;
7) Komendantowi Służby Ochrony Państwa;
7a) Inspektorowi Nadzoru Wewnętrznego;
8) sądom;
9) prokuraturze;
10) organom Krajowej Administracji Skarbowej;
11) Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu;
12) Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych;
13) Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych – w celu umożliwienia zabezpieczenia
ustawowym prawem zastawu należności z tytułu składek, do których poboru
Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest obowiązany;
14) organom właściwym w sprawach rejestracji pojazdów;
15) strażom gminnym (miejskim);
16) Inspekcji Transportu Drogowego;
17) Szefowi Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych;
18) komornikom sądowym;
19) administracyjnym organom egzekucyjnym oraz organom podatkowym;
20) wojskowym komendantom uzupełnień;
20a) ministrowi właściwemu do spraw klimatu;
21) ministrowi właściwemu do spraw środowiska;
22) ministrowi właściwemu do spraw transportu;
23) (uchylony)
24) Prezesowi Głównego Urzędu Statystycznego;
25) zakładom ubezpieczeń;
26) stacjom kontroli pojazdów;
27) Dyrektorowi Transportowego Dozoru Technicznego;
28) organom właściwym w sprawach realizacji zadań związanych
z funkcjonowaniem stref płatnego parkowania;
29) ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego, kierownikowi
ośrodka pomocy społecznej, a w przypadku przekształcenia ośrodka pomocy
społecznej w centrum usług społecznych na podstawie przepisów ustawy z dnia
19 lipca 2019 r. o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług
społecznych (Dz. U. poz. 1818) – dyrektorowi centrum usług społecznych lub
pracownikowi socjalnemu;
30) organowi prowadzącemu Rejestr Zastawów Skarbowych;
31) organom Inspekcji Ochrony Środowiska;
32) organom administracji miar;
33) Krajowemu ośrodkowi bilansowania i zarządzania emisjami;
2. Dane o pojazdach, o których mowa w art. 73 ust. 3, udostępnia się wyłącznie
podmiotom określonym w ust. 1 pkt 1–10 i 16 oraz w ust. 2a.
2a. Dane lub informacje zgromadzone w ewidencji udostępnia się także
ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych oraz ministrowi właściwemu do
spraw finansów publicznych, w celu realizacji jego ustawowych zadań, za pomocą
urządzeń teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego wniosku.
3. Zgromadzone w ewidencji dane mogą być udostępniane sądom za
pośrednictwem systemu teleinformatycznego, którego administratorem jest Minister
Sprawiedliwości.
3a. Zgromadzone w ewidencji dane udostępnia się zakładom ubezpieczeń za
pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego Ubezpieczeniowy
Fundusz Gwarancyjny, o którym mowa w ustawie z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i
Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.
4. Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w ewidencji
udostępnia się w postaci elektronicznej za pomocą środków komunikacji
elektronicznej na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 lutego 2005 r.
o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.
Udostępnienie danych w innej postaci może nastąpić wyłącznie w przypadku, gdy nie
będzie możliwe udostępnienie w postaci elektronicznej.

5. Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w ewidencji
udostępnia się na uzasadniony wniosek złożony w postaci papierowej albo w postaci
elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem
zaufanym albo podpisem osobistym. Odpowiedź w postaci papierowej może stanowić
wydruk z systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję. Wydruk ten nie
wymaga podpisu ani pieczęci.
6. Minister właściwy do spraw informatyzacji może wyrazić zgodę, w drodze
decyzji, na udostępnienie danych zgromadzonych w ewidencji podmiotom, o których
mowa w ust. 1, z uwzględnieniem ust. 6a, albo ich jednostkom organizacyjnym, za
pomocą urządzeń teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego
wniosku, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:
1) posiadają urządzenia umożliwiające odnotowanie w systemie, kto, kiedy,
w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2) posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne uniemożliwiające
wykorzystanie danych niezgodnie z celem ich uzyskania;
3) jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywanych zadań albo
prowadzonej działalności.
6a. Podmiotowi, o którym mowa w ust. 1 pkt 18, dane zgromadzone w ewidencji
udostępnia się wyłącznie za pomocą urządzeń teletransmisji danych, po spełnieniu
warunków, o których mowa w ust. 6.
7. Decyzji, o której mowa w ust. 6, nie wydaje się w przypadku, o którym mowa
w ust. 2a.

Art. 80ca. Dane zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane podmiotom
zagranicznym w celu wypełnienia postanowień ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą
Polską umów międzynarodowych, a także wykonania aktu prawa stanowionego przez
organizację międzynarodową, której Rzeczpospolita Polska jest członkiem. Tryb
i sposób udostępniania danych określają ratyfikowane przez Rzeczpospolitą Polską
umowy międzynarodowe, akty prawa stanowionego przez organizację
międzynarodową, której Rzeczpospolita Polska jest członkiem lub porozumienia
zawarte pomiędzy właściwymi ministrami państw członkowskich Unii Europejskiej.

Art. 80cb. 1. Każdemu zainteresowanemu, po podaniu danych określonych
w przepisach wydanych na podstawie ust. 3, dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się w postaci elektronicznej przy użyciu systemu teleinformatycznego.
2. Dane osobowe zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane po
uwierzytelnieniu zainteresowanego na zasadach określonych w art. 20a ust. 1 ustawy
z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących
zadania publiczne.
3. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia:
1) dane, których podanie jest wymagane do udostępnienia poszczególnych danych,
2) szczegółowy zakres udostępnianych danych
– mając na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa danych.

Art. 80cc. 1. Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się także na wniosek
właściciela pojazdu, posiadacza pojazdu wymienionego w art. 73 ust. 5 oraz
użytkownika pojazdu użytkowanego na podstawie umowy leasingu, o rejestrację
którego wnioskował leasingodawca (właściciel pojazdu), których one dotyczą.
2. Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w ewidencji
udostępnia się na wniosek złożony w postaci papierowej albo w postaci elektronicznej
opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo
podpisem osobistym. Odpowiedź w postaci papierowej może stanowić wydruk
z systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję. Wydruk ten nie wymaga
podpisu ani pieczęci.

Art. 80cd. 1. Minister właściwy do spraw informatyzacji może udostępnić dane
zgromadzone w ewidencji innym podmiotom niż wymienione w art. 80c–80cc, w tym
osobom fizycznym, osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym
nieposiadającym osobowości prawnej, jeżeli wykażą swój interes prawny.
2. Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w ewidencji
udostępnia się na uzasadniony wniosek złożony w postaci papierowej albo w postaci
elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem
zaufanym albo podpisem osobistym. Odpowiedź w postaci papierowej może stanowić
wydruk z systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję. Wydruk ten nie
wymaga podpisu ani pieczęci.

Art. 80ce. 1. Dane lub informacje zgromadzone w ewidencji są przekazywane
do ponownego wykorzystywania, w sposób wykluczający możliwość identyfikacji
osób lub pojazdów, z zachowaniem przepisów ustawy z dnia 25 lutego 2016 r.
o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1446), jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
2. Dane zgromadzone w ewidencji są przekazywane do ponownego
wykorzystywania na wniosek złożony w postaci papierowej albo w postaci
elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem
zaufanym albo podpisem osobistym.
3. Dane zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane do ponownego
wykorzystywania także za pośrednictwem usług sieciowych.

Art. 80cf. 1. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze
rozporządzenia, wzór wniosku, o którym mowa w art. 80c ust. 5, art. 80cc ust. 2, art.
80cd ust. 2 oraz art. 80ce ust. 2, kierując się potrzebami usprawnienia procesu
udostępniania i przekazywania danych z ewidencji.
2. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia,
rodzaj i zakres danych udostępnianych na podstawie art. 80c i art. 80cc–80ce,
uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa danych przetwarzanych
w ewidencji i ich ochrony przed nieuprawnionym ujawnieniem i dostępem.

Art. 80cg. Udostępnienie i przekazywanie danych zgromadzonych w ewidencji
następuje:
1) nieodpłatnie, w przypadku danych:
a) udostępnianych na podstawie art. 80c–80cc,
b) przekazywanych na podstawie art. 80ce w sposób określony w art. 80ce ust.
2 organom administracji publicznej, niewymienionym w art. 80c ust. 1, w
celach niekomercyjnych,
c) udostępnianych na podstawie art. 80ce w sposób określony w art. 80ce ust.
3, w celach komercyjnych i niekomercyjnych;
2) odpłatnie, w przypadku danych:
a) udostępnianych na podstawie art. 80cd,
b) przekazywanych na podstawie art. 80ce w sposób określony w art. 80ce ust.
2, w celach komercyjnych i niekomercyjnych.

Art. 80ch. 1. Wysokość opłaty za udostępnienie danych jednostkowych
dotyczących jednego pojazdu lub jednej osoby nie może być wyższa niż 2%
przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej, o którym mowa w art. 20 pkt 1
lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270, z późn. zm.16)
).
2. Wysokość opłaty za udostępnianie danych z ewidencji do celów
komercyjnych i niekomercyjnych określa się według wzoru:
O = K × (A + B) + M
gdzie:
O – łączna kwota opłaty za udostępnienie danych do celów komercyjnych
i niekomercyjnych,
K – współczynnik wynoszący:
a) 1,0 – do celów niekomercyjnych,
b) 1,5 – do celów komercyjnych,
A – opłata za prace informatyczne,
gdzie
A = 0,5H1 × Z + 0,5H2 × Z + 0,75H3 × Z + 10H4 × Z + H5 × Z
B – opłata za prace eksploatacyjne,
gdzie
B = 1,5H6 × 10Z + H7 × 10Z + 1,5H8 × 10Z + 0,6H9 × 10Z + 0,5H10 × 10Z
M – koszt materiałów eksploatacyjnych doliczany, w przypadku gdy
przekroczy 5% wartości usługi,
a poszczególne symbole oznaczają:
H – ilość godzin przeznaczonych na realizację zadania:
H1 – czas trwania prac programowo-projektowych,
H2 – czas opracowania dokumentacji programowej,
H3 – czas trwania prac analitycznych i projektowych,
H4 – czas opracowania nowego programu,
H5 – czas opracowania programu z gotowych modułów,
H6 – czas wyboru podzbioru z bazy danych,
H7 – czas przetwarzania wybranych danych,
H8 – czas wykonania tablicy statystycznej,
H9 – czas drukowania wykazów z wybranego podzbioru zawierającego do
300 danych jednostkowych,
H10 – czas drukowania wykazów z wybranego podzbioru zawierającego
powyżej 300 danych jednostkowych,
Z – opłatę za udostępnienie danych jednostkowych z ewidencji.
3. Maksymalna wysokość opłaty, o której mowa w ust. 2, wynosi 23 000 zł.
4. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość opłaty za udostępnienie danych jednostkowych z ewidencji,
2) warunki i sposób wnoszenia opłaty za udostępnienie danych z ewidencji,
3) sposób dokumentowania wniesienia opłaty za udostępnienie danych z ewidencji
– mając na względzie zróżnicowaną postać składania wniosku o udostępnienie danych
oraz tryb ich udostępniania do celów komercyjnych i niekomercyjnych.

Art. 80d. 1. (uchylony)
2. Tworzy się Fundusz – Centralna Ewidencja Pojazdów i Kierowców, zwany
dalej „Funduszem”, którego dysponentem jest minister właściwy do spraw
informatyzacji.
3. Fundusz jest państwowym funduszem celowym.
3a. Organy i podmioty obowiązane do pobrania i przekazania lub uiszczenia
opłaty ewidencyjnej mają obowiązek, w terminie, o którym mowa w przepisach
wydanych na podstawie ust. 7:
1) przekazywać należne kwoty na rachunek Funduszu;
2) sporządzać i przesyłać ministrowi właściwemu do spraw informatyzacji
miesięczne sprawozdania z pobranych i przekazanych lub uiszczonych opłat
ewidencyjnych.
3aa. Sprawozdania, o których mowa w ust. 3a pkt 2, opatrzone kwalifikowanym
podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, przekazuje
się za pomocą elektronicznej skrzynki podawczej ministra właściwego do spraw
informatyzacji.
3b. Od nieterminowo przekazanych lub uiszczonych opłat pobiera się odsetki za
zwłokę, w wysokości odsetek należnych za nieterminowe regulowanie zobowiązań
podatkowych.
3c. Do należności z tytułu opłat ewidencyjnych oraz odsetek za zwłokę stosuje
się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.17)
), z wyłączeniem art. 75 § 4a
w zakresie określenia w decyzji stwierdzającej nadpłatę wysokości zobowiązania
podatkowego oraz art. 75 § 4b, z tym że uprawnienia organów podatkowych
przysługują ministrowi właściwemu do spraw informatyzacji.
4. Przychodami Funduszu są:
1) opłaty pobrane za udostępnienie danych lub informacji z centralnej ewidencji
pojazdów i centralnej ewidencji kierowców;
2) opłata ewidencyjna, o której mowa w art. 75 ust. 2, [art. 77 ust. 3 i 3a,] art. 80t
ust. 2, art. 81b ust. 3, art. 83 ust. 1 i art. 150 ust. 1;
2a) opłata ewidencyjna, o której mowa w art. 8 ust. 4 i 5;
3) opłata ewidencyjna, o której mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu
Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych;
4) opłata ewidencyjna, o której mowa w art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 6, art. 14 ust. 1,
art. 15 ust. 5, art. 16 ust. 1 i 5, art. 18 ust. 2, art. 28 ust. 8 i 9, art. 31 ust. 3,
art. 33 ust. 2 pkt 1, art. 38 ust. 2 pkt 1, art. 58 ust. 2 pkt 1, art. 77 ust. 2 pkt 1,
art. 85 ust. 8, art. 87 ust. 3 pkt 1, art. 97 ust. 3, art. 101 ust. 1 pkt 3 oraz
ust. 2 pkt 3, art. 102 ust. 2, art. 103 ust. 3 i 3a, art. 109 ust. 1, 3 i 4, art. 110,
art. 115 ust. 6, art. 117 ust. 3 pkt 1 i art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia
2011 r. o kierujących pojazdami, a także w art. 39g ust. 9 pkt 2 ustawy z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym;
4a) opłata ewidencyjna, o której mowa w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. z 2019 r. poz.
382, 534, 730 i 1123);
5) odsetki za zwłokę pobierane z tytułu nieterminowo przekazywanych lub
uiszczanych opłat ewidencyjnych;
6) odsetki od wolnych środków przekazanych w zarządzanie zgodnie z przepisami
o finansach publicznych;
7) inne przychody.
4a. Ściągnięcie należności z tytułu należnych opłat ewidencyjnych i odsetek,
o których mowa w ust. 3b, następuje na podstawie przepisów ustawy z dnia
17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1438, z późn. zm.) – w zakresie egzekucji obowiązków o charakterze
pieniężnym.
5. Wydatki Funduszu są przeznaczone na finansowanie wydatków związanych
z utworzeniem, rozwojem i funkcjonowaniem centralnej ewidencji pojazdów
i centralnej ewidencji kierowców, w tym Krajowego Punktu Kontaktowego, centralnej
ewidencji posiadaczy kart parkingowych oraz elektronicznego katalogu marek i typów
pojazdów homologowanych oraz dopuszczonych do ruchu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
5a. Ze środków Funduszu może być dokonana wpłata na rachunek budżetu
państwa.
6. Wysokość każdej opłaty ewidencyjnej, o której mowa w art. 75 ust. 2,
art. 77 ust. 3 i 3a, art. 80t ust. 2, art. 81b ust. 3, art. 83 ust. 1 i art. 150 ust. 1 ustawy
oraz w art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 6, art. 14 ust. 1, art. 15 ust. 5, art. 16 ust. 1 i 5,
art. 18 ust. 2, art. 28 ust. 8 i 9, art. 31 ust. 3, art. 33 ust. 2 pkt 1, art. 38 ust. 2 pkt 1,
art. 58 ust. 2 pkt 1, art. 77 ust. 2 pkt 1, art. 85 ust. 8, art. 87 ust. 3 pkt 1, art. 97 ust. 3,
art. 101 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2 pkt 3, art. 102 ust. 2, art. 103 ust. 3 i 3a, art. 109 ust. 1,
3 i 4, art. 110, art. 115 ust. 6, art. 117 ust. 3 pkt 1 i art. 124 ust. 3 ustawy z dnia
5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, a także w art. 39g ust. 9 pkt 2 ustawy
z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym i w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, nie może
przekroczyć równowartości w złotych 2 euro, a w przypadku opłaty, o której mowa
w art. 8 ust. 4 i 5 ustawy, równowartości w złotych 50 eurocentów, ustalonej przy
zastosowaniu kursu średniego ustalonego przez Narodowy Bank Polski w dniu
ogłoszenia rozporządzenia, o którym mowa w ust. 7.
7. Minister właściwy do spraw informatyzacji w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu, ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia
społecznego oraz ministrem właściwym do spraw instytucji finansowych określi,
w drodze rozporządzenia:
1) wysokość opłaty ewidencyjnej, o której mowa w art. 8 ust. 4 i 5, art. 75 ust. 2,
art. 77 ust. 3 i 3a, art. 80t ust. 2, art. 81b ust. 3, art. 83 ust. 1 i art. 150 ust. 1
ustawy oraz w art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 6, art. 14 ust. 1, art. 15 ust. 5,
art. 16 ust. 1 i 5, art. 18 ust. 2, art. 28 ust. 8 i 9, art. 31 ust. 3, art. 33 ust. 2 pkt 1,
art. 38 ust. 2 pkt 1, art. 58 ust. 2 pkt 1, art. 77 ust. 2 pkt 1, art. 85 ust. 8,
art. 87 ust. 3 pkt 1, art. 97 ust. 3, art. 101 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2 pkt 3,
art. 102 ust. 2, art. 103 ust. 3 i 3a, art. 109 ust. 1, 3 i 4, art. 110, art. 115 ust. 6,
art. 117 ust. 3 pkt 1 i art. 124 ust. 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r.
o kierujących pojazdami, a także w art. 39g ust. 9 pkt 2 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym i w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19 sierpnia
2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, oraz sposób jej wnoszenia;
2) tryb i zasady pobierania, ewidencjonowania, przekazywania i rozliczania opłaty
ewidencyjnej przez organy i podmioty zobowiązane do jej pobierania;
3) wzór miesięcznego sprawozdania zawierającego kwoty opłat ewidencyjnych
pobranych i przekazanych lub uiszczonych na rachunek Funduszu.
8. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 7, należy uwzględnić
w szczególności:
1) przypadki uiszczania opłaty ewidencyjnej;
2) zróżnicowaną wysokość opłaty w zależności od rodzaju czynności, której
dokonanie jest uzależnione od jej uiszczenia;
3) koszty związane z funkcjonowaniem centralnej ewidencji pojazdów i centralnej
ewidencji kierowców;
4) terminy przekazywania i rozliczania opłaty ewidencyjnej oraz przekazywania
miesięcznego sprawozdania z opłat ewidencyjnych pobranych i przekazanych
lub uiszczonych przez organy i podmioty zobowiązane do jej pobierania.

Art. 80e. 1. (uchylony)
2. (uchylony)

Art. 80k. 1. Tworzy się Krajowy Punkt Kontaktowy przy centralnej ewidencji
pojazdów.
2. Krajowy Punkt Kontaktowy prowadzi minister właściwy do spraw
informatyzacji w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 80a ust. 4.
3. Krajowy Punkt Kontaktowy umożliwia wymianę informacji z właściwymi
krajowymi punktami kontaktowymi innych państw członkowskich Unii Europejskiej
oraz z krajowymi podmiotami uprawnionymi – w zakresie danych dotyczących
pojazdów oraz ich właścicieli lub posiadaczy.
4. Krajowymi podmiotami uprawnionymi są, w zakresie niezbędnym do
realizacji ich ustawowych zadań:
1) Policja;
2) Inspekcja Transportu Drogowego;
3) straże gminne (miejskie);
4) organy celne;
5) Straż Graniczna.
5. Wymiana informacji, o której mowa w ust. 3, następuje w związku
z popełnieniem naruszeń, o których mowa w ust. 6, w szczególności w celu ułatwienia
identyfikacji osób podejrzanych o popełnienie naruszenia podczas kierowania
pojazdem zarejestrowanym w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub podczas kierowania pojazdem
zarejestrowanym w Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej.
6. Wymiana informacji, o której mowa w ust. 3, następuje w związku
z popełnieniem następujących naruszeń przepisów ruchu drogowego:
1) niestosowaniem się do ograniczenia prędkości;
2) niedopełnieniem obowiązku korzystania z pasów bezpieczeństwa lub
przewożenia dziecka w foteliku bezpieczeństwa dla dziecka lub innym
urządzeniu przytrzymującym dla dzieci;
3) niestosowaniem się do sygnałów świetlnych lub znaków nakazujących
zatrzymanie pojazdu;
4) prowadzeniem pojazdu po użyciu alkoholu albo w stanie nietrzeźwości;
5) prowadzeniem pojazdu po użyciu lub pod wpływem środka odurzającego;
6) niedopełnieniem obowiązku używania w czasie jazdy kasków ochronnych;
7) wykorzystywaniem drogi lub poszczególnych jej części w sposób niezgodny
z przeznaczeniem;
8) korzystaniem podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub
mikrofonu w ręku.

Art. 80l. 1. Wymianę informacji, o której mowa w art. 80k ust. 3, Krajowy
Punkt Kontaktowy realizuje przy użyciu urządzeń teletransmisji danych oraz
z wykorzystaniem oprogramowania, o którym mowa w art. 15 ust. 1 decyzji Rady
2008/616/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie wdrożenia decyzji
2008/615/WSiSW w sprawie intensyfikacji współpracy transgranicznej, szczególnie
w zwalczaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej (Dz. Urz. UE L 210
z 06.08.2008, str. 12), przez:
1) udostępnianie danych na zapytania krajowych punktów kontaktowych innych
państw członkowskich Unii Europejskiej;
2) przekazywanie zapytań krajowych podmiotów uprawnionych do krajowych
punktów kontaktowych innych państw członkowskich Unii Europejskiej;
3) przekazywanie krajowym podmiotom uprawnionym odpowiedzi na złożone
przez nie zapytania, o których mowa w pkt 2, udzielonych przez krajowe punkty
kontaktowe innych państw członkowskich Unii Europejskiej.
2. Krajowy Punkt Kontaktowy realizuje wymianę informacji z krajowymi
punktami kontaktowymi innych państw członkowskich Unii Europejskiej zgodnie
z procedurami określonymi w rozdziale 3 pkt 2 i 3 załącznika do decyzji, o której
mowa w ust. 1.

Art. 80m. Krajowe podmioty uprawnione:
1) składają zapytania o udzielenie informacji, o których mowa w art. 80k ust. 3, za
pośrednictwem Krajowego Punktu Kontaktowego przy użyciu urządzeń
teletransmisji danych;
2) udostępniają uzyskane informacje właściwym funkcjonariuszom lub
pracownikom krajowych podmiotów uprawnionych na potrzeby prowadzonych
postępowań;
3) wykorzystują rozwiązania teleinformatyczne przystosowane do współpracy
z Krajowym Punktem Kontaktowym.

Art. 80n. Krajowe podmioty uprawnione przetwarzają dane uzyskane za
pośrednictwem Krajowego Punktu Kontaktowego wyłącznie w związku
z popełnieniem naruszeń, o których mowa w art. 80k ust. 6.

Art. 80o. 1. Krajowy Punkt Kontaktowy, na zapytania krajowych punktów
kontaktowych innych państw członkowskich Unii Europejskiej, udostępnia tym
punktom dane o:
1) pojeździe:
a) numer rejestracyjny,
b) numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy pojazdu,
c) kraj rejestracji,
d) marka,
e) model,
f) kategoria;
2) właścicielu pojazdu oraz o posiadaczu, o którym mowa w art. 73 ust. 5:
a) imię i nazwisko (nazwa lub firma),
b) adres zamieszkania (siedziba),
c) numer PESEL,
d) numer identyfikacyjny REGON;
e) datę i miejsce urodzenia.
2. Krajowe podmioty uprawnione w zapytaniach o udzielenie informacji podają:
1) kraj rejestracji pojazdu;
2) numer rejestracyjny pojazdu;
3) państwo popełnienia naruszenia;
4) datę popełnienia naruszenia;
5) godzinę popełnienia naruszenia;
6) rodzaj naruszenia, o którym mowa w art. 80k ust. 6.

Art. 80p. 1. Minister właściwy do spraw informatyzacji sporządza sprawozdanie
zawierające:
1) liczbę zapytań o udzielenie informacji kierowanych za pośrednictwem
Krajowego Punktu Kontaktowego do krajowych punktów kontaktowych innych
państw członkowskich Unii Europejskiej w związku z popełnieniem naruszeń,
o których mowa w art. 80k ust. 6, wraz z podaniem rodzaju naruszeń, których
dotyczyły zapytania i liczby zapytań, które nie skutkowały przekazaniem przez
krajowe punkty kontaktowe innych państw członkowskich Unii Europejskiej
informacji, o których mowa w art. 80k ust. 3;
2) liczbę naruszeń, o których mowa w art. 80k ust. 6, w związku z którymi
kierowano zapytania za pośrednictwem Krajowego Punktu Kontaktowego,
w tym liczbę naruszeń:
a) ujawnionych przy pomocy urządzeń rejestrujących,
b) w związku z którymi wysłano zawiadomienie o popełnieniu naruszenia;
3) liczbę wypadków śmiertelnych z udziałem pojazdów zarejestrowanych w innych
państwach członkowskich Unii Europejskiej.
2. Minister właściwy do spraw informatyzacji przekazuje Komisji Europejskiej
sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, co dwa lata, w terminie do dnia 6 maja za
okres dwóch poprzednich lat kalendarzowych.
3. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, jest sporządzane:
1) w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 – w oparciu o informacje uzyskane
z Krajowego Punktu Kontaktowego;
2) w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3 – w oparciu o informacje uzyskane
od krajowych podmiotów uprawnionych.
4. Krajowe podmioty uprawnione przekazują ministrowi właściwemu do spraw
informatyzacji informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, na formularzu w postaci
elektronicznej, przy użyciu urządzeń teletransmisji danych.
5. Krajowe podmioty uprawnione przekazują ministrowi właściwemu do spraw
informatyzacji informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, co dwa lata, w terminie
do dnia 15 marca za okres dwóch poprzednich lat kalendarzowych.

Art. 80q. 1. Do danych osobowych przetwarzanych na podstawie przepisów
niniejszego rozdziału przez Krajowy Punkt Kontaktowy oraz krajowe podmioty
uprawnione stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 4 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o wymianie informacji z organami ścigania państw członkowskich Unii
Europejskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 484 oraz z 2019 r. poz. 125).
2. Dane osobowe, o których mowa w ust. 1, mogą być wykorzystywane
wyłącznie do celów określonych w art. 80k ust. 5 oraz w związku z popełnieniem
naruszeń, o których mowa w art. 80k ust. 6.
3. Każda zainteresowana osoba ma prawo do uzyskania informacji na temat
własnych danych osobowych, które zostały przekazane innemu państwu
członkowskiemu Unii Europejskiej, w tym informacji o dacie złożenia wniosku oraz
o właściwym organie innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, który te dane
osobowe uzyskał.

Art. 80r. Minister właściwy do spraw informatyzacji w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzór
formularza do przekazywania informacji, o którym mowa w art. 80p ust. 4, kierując
się zakresem informacji określonym w art. 80p ust. 1 oraz koniecznością ujednolicenia
formy przekazywanych danych.

Art. 80s. 1. Dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu
niezarejestrowanego wcześniej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą
pojazdu samochodowego, motoroweru, ciągnika rolniczego lub przyczepy w celu
wykonywania jazd testowych tymi pojazdami w ramach działalności prowadzonej
przez podmiot uprawniony jest profesjonalny dowód rejestracyjny wraz
z profesjonalnymi tablicami (tablicą) rejestracyjnymi.
2. Podmiotami uprawnionymi w ramach prowadzonej działalności do
posługiwania się profesjonalnym dowodem rejestracyjnym i profesjonalnymi
tablicami (tablicą) rejestracyjnymi są:
1) przedsiębiorca posiadający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedzibę,
a w przypadku przedsiębiorcy posiadającego siedzibę za granicą – oddział, zajmujący się produkcją, dystrybucją (sprzedażą prowadzoną w ramach handlu)
lub badaniem pojazdów niezarejestrowanych wcześniej na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą,
2) jednostka uprawniona lub jednostka badawcza producenta pojazdu, przedmiotu
wyposażenia lub części przeprowadzająca badania pojazdu, przedmiotu
wyposażenia lub części
– zwani dalej „podmiotami uprawnionymi”.
3. Za przedsiębiorcę zajmującego się produkcją pojazdów, o którym mowa
w ust. 2 pkt 1, uznaje się producenta pojazdu kompletnego, skompletowanego lub
niekompletnego.
4. Przez jazdę testową rozumie się jazdę w ruchu drogowym pojazdem
niezarejestrowanym wcześniej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą
wykonywaną:
1) z wykorzystaniem profesjonalnego dowodu rejestracyjnego i profesjonalnych
tablic (tablicy) rejestracyjnych,
2) w ramach działalności prowadzonej przez podmiot uprawniony w zakresie,
o którym mowa w ust. 2,
3) przez podmiot uprawniony albo osoby, o których mowa w art. 80w ust. 2–4
– w celu przeprowadzenia testu produkowanego lub badanego pojazdu, w tym
przedmiotu jego wyposażenia lub części, lub testu pojazdu będącego przedmiotem
dystrybucji.
5. Profesjonalny dowód rejestracyjny stanowi wypełniony przez starostę
i podmiot uprawniony blankiet profesjonalnego dowodu rejestracyjnego. Blankiet
profesjonalnego dowodu rejestracyjnego jest wypełniany w części przez starostę,
a w części przez podmiot uprawniony, stosownie do zakresu określonego
w przepisach wydanych na podstawie art. 80zc ust. 1 pkt 4.
6. Profesjonalny dowód rejestracyjny potwierdza prawo do wykonywania jazd
testowych przez okres:
1) 30 dni od dnia wypełnienia blankietu profesjonalnego dowodu rejestracyjnego
przez podmiot uprawniony, o którym mowa w ust. 2 pkt 1,
2) 6 miesięcy od dnia wypełnienia blankietu profesjonalnego dowodu
rejestracyjnego przez podmiot uprawniony, o którym mowa w ust. 2 pkt 2
– jednak nie dłużej niż do dnia wygaśnięcia albo uchylenia decyzji o profesjonalnej
rejestracji pojazdów, do której zostały wydane blankiety profesjonalnych dowodów
rejestracyjnych.

Art. 80t. 1. O decyzję o profesjonalnej rejestracji pojazdów może ubiegać się
podmiot uprawniony, który:
1) nie został prawomocnie skazany za przestępstwo przeciwko mieniu,
przestępstwo przeciwko obrotowi gospodarczemu lub przestępstwo przeciwko
wiarygodności dokumentów – dotyczy przedsiębiorcy, jeżeli jest on osobą
fizyczną, albo członków władz organów osoby prawnej lub nieposiadającej
osobowości prawnej jednostki organizacyjnej;
2) złożył oświadczenia, że:
a) każdy z pojazdów, którymi będą wykonywane jazdy testowe, będzie
spełniał warunki określone w art. 66, odpowiednie dla pojazdu, którym będą
wykonywane te jazdy,
b) będzie używał w ruchu drogowym z wykorzystaniem profesjonalnego
dowodu rejestracyjnego tylko pojazdy niezarejestrowane wcześniej na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, dla których posiada
udokumentowane prawo do dysponowania nimi, oraz wyłącznie w celu
wykonywania jazd testowych,
c) blankiety profesjonalnych dowodów rejestracyjnych będą wypełniane
wyłącznie przez podmiot uprawniony albo osoby zatrudnione przez ten
podmiot.
2. Starosta właściwy ze względu na siedzibę albo oddział podmiotu
uprawnionego, na wniosek tego podmiotu, wydaje decyzję o profesjonalnej rejestracji
pojazdów, blankiety profesjonalnych dowodów rejestracyjnych oraz profesjonalne
tablice (tablicę) rejestracyjne, za opłatą oraz po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1) oświadczenie, że podmiot uprawniony jest wpisany do Centralnej Ewidencji
i Informacji o Działalności Gospodarczej, albo kopię aktualnego odpisu
z rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo oświadczenie
o wpisie do tego rejestru albo pobrany samodzielnie wydruk komputerowy
aktualnych informacji o podmiocie uprawnionym wpisanym do Krajowego
Rejestru Sądowego – w przypadku przedsiębiorcy posiadającego siedzibę albo oddział na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zajmującego się produkcją,
dystrybucją lub badaniem pojazdów;
2) kopię dokumentu potwierdzającego uprawnienia jednostki do przeprowadzania
odpowiednich badań pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części – w przypadku
jednostek, o których mowa w art. 80s ust. 2 pkt 2;
3) oświadczenia:
a) przedsiębiorcy, jeżeli jest on osobą fizyczną, albo członków władz organów
osoby prawnej lub nieposiadającej osobowości prawnej jednostki
organizacyjnej o niekaralności za przestępstwo przeciwko mieniu,
przestępstwo przeciwko obrotowi gospodarczemu lub przestępstwo
przeciwko wiarygodności dokumentów,
b) o których mowa w ust. 1 pkt 2;
4) kopię dowodu wniesienia opłaty za wydanie decyzji o profesjonalnej rejestracji
pojazdów, blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych
i zalegalizowanych profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych oraz opłaty
ewidencyjnej za blankiety profesjonalnych dowodów rejestracyjnych
i zalegalizowane profesjonalne tablice (tablicę) rejestracyjne.
4. Oświadczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3 pkt 3 lit. a, składa się
pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń.
Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej
treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej
za składanie fałszywych oświadczeń.
5. Opłatę:
1) za wydanie decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów, blankietów
profesjonalnych dowodów rejestracyjnych oraz zalegalizowanych
profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych oraz
2) ewidencyjną za blankiety profesjonalnych dowodów rejestracyjnych oraz
zalegalizowane profesjonalne tablice (tablicę) rejestracyjne
– pobiera starosta.
6. Wysokość opłaty za wydanie:
1) decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów nie może przekroczyć 100 zł;
2) blankietu profesjonalnego dowodu rejestracyjnego nie może przekroczyć 20 zł;
3) profesjonalnych tablic rejestracyjnych nie może przekroczyć:
a) 80 zł za komplet profesjonalnych tablic samochodowych,
b) 40 zł za profesjonalną tablicę motocyklową,
c) 30 zł za profesjonalną tablicę motorowerową;
4) znaku legalizacyjnego nie może przekroczyć 15 zł.
7. Starosta, realizując zadanie, o którym mowa w ust. 2, nie jest obowiązany do
przeprowadzania kontroli, o której mowa w art. 84 ust. 2 pkt 1 lit. d ustawy z dnia
22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu
Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Art. 80u. 1. Decyzję o profesjonalnej rejestracji pojazdów starosta wydaje na
okres 1 roku, licząc od dnia jej wydania.
2. W decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów starosta nadaje jeden albo, na
wniosek podmiotu uprawnionego, więcej niż jeden numer rejestracyjny.
3. Do decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów starosta wydaje:
1) wypełnione przez siebie blankiety profesjonalnych dowodów rejestracyjnych
w liczbie:
a) wnioskowanej przez podmiot uprawniony, ale nieprzekraczającej 100 sztuk,
b) wnioskowanej – w przypadku podmiotu uprawnionego zajmującego się
produkcją pojazdów;
2) zalegalizowane profesjonalne tablice (tablicę) rejestracyjne odpowiadające
numerowi rejestracyjnemu albo numerom rejestracyjnym nadanym w decyzji
o profesjonalnej rejestracji pojazdów.
4. W okresie ważności decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów podmiot
uprawniony, po wykorzystaniu blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych,
może złożyć staroście wniosek o wydanie dodatkowych blankietów w liczbie
określonej w ust. 3 pkt 1, przy czym do wniosku dołącza się profesjonalne dowody
rejestracyjne. W takim przypadku starosta wydaje dodatkowy załącznik do decyzji
o profesjonalnej rejestracji pojazdów.

Art. 80v. 1. Jeżeli nie później niż 60 dni przed upływem daty ważności decyzji
o profesjonalnej rejestracji pojazdów podmiot uprawniony złoży staroście wniosek
o wydanie kolejnej decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów, starosta wydaje
kolejną decyzję o profesjonalnej rejestracji pojazdów, która będzie obowiązywać od dnia następującego po ostatnim dniu terminu ważności poprzedniej decyzji
o profesjonalnej rejestracji pojazdów. Przepisy art. 80t i art. 80u stosuje się.
2. Podmiot uprawniony, składając wniosek, o którym mowa w ust. 1, jest
obowiązany zwrócić profesjonalne dowody rejestracyjne.
3. Niewykorzystane blankiety profesjonalnych dowodów rejestracyjnych oraz
dotychczasowe profesjonalne numery rejestracyjne i profesjonalne tablice (tablicę)
rejestracyjne starosta ujmuje, nieodpłatnie, na wniosek podmiotu uprawnionego,
w kolejnej decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów, bez konieczności ich zwrotu
przy zwracaniu się z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1.

Art. 80w. 1. W celu wykonania jazdy testowej danym pojazdem wypełnia się
blankiet profesjonalnego dowodu rejestracyjnego.
2. Jazda testowa może być wykonywana przez podmiot uprawniony albo przez
jego pracownika.
3. W przypadku podmiotu uprawnionego zajmującego się produkcją pojazdów
jazda testowa może być wykonywana także na podstawie umowy cywilnoprawnej.
4. Dopuszcza się wykonywanie jazdy testowej przez osobę zainteresowaną
zakupem pojazdu, pod warunkiem jej wykonywania w obecności podmiotu
uprawnionego zajmującego się dystrybucją pojazdów albo jego pracownika.
5. Podmiot uprawniony, który uzyskał decyzję o profesjonalnej rejestracji
pojazdów, nie może przekazywać blankietu profesjonalnego dowodu rejestracyjnego,
profesjonalnego dowodu rejestracyjnego lub profesjonalnych tablic (tablicy)
rejestracyjnych osobie, która nabyła pojazd od tego podmiotu, ani innemu
podmiotowi.
6. Na podstawie profesjonalnego dowodu rejestracyjnego starosta nie może
dokonać rejestracji pojazdu, o której mowa w art. 73 i art. 74.

Art. 80y. 1. W ciągu 30 dni od dnia wygaśnięcia albo uchylenia decyzji
o profesjonalnej rejestracji pojazdów podmiot uprawniony jest obowiązany zwrócić
staroście blankiety profesjonalnych dowodów rejestracyjnych, profesjonalne dowody
rejestracyjne oraz profesjonalne tablice (tablicę) rejestracyjne, z wykorzystaniem
dokumentu zwrotu.
2. Jeżeli w ciągu 30 dni od dnia wygaśnięcia decyzji o profesjonalnej rejestracji
pojazdów podmiot uprawniony złoży staroście wniosek o wydanie kolejnej decyzji
o profesjonalnej rejestracji pojazdów, starosta, wydając tę decyzję, wydaje temu
podmiotowi, nieodpłatnie, niewykorzystane blankiety profesjonalnych dowodów
rejestracyjnych oraz profesjonalne tablice (tablicę) rejestracyjne. Po tym okresie
zwrócone profesjonalne tablice (tablicę) rejestracyjne starosta może wydać odpłatnie
innemu podmiotowi uprawnionemu, który złożył wniosek o wydanie decyzji
o profesjonalnej rejestracji pojazdów, za zgodą tego podmiotu.
3. Podmiot uprawniony zawiadamia niezwłocznie starostę o:
1) zaprzestaniu działalności w zakresie produkcji, dystrybucji, badań pojazdów
albo badań przedmiotów wyposażenia lub części;
2) zmianie nazwy lub adresu siedziby albo oddziału lub numeru identyfikacyjnego
REGON.
4. W przypadku zmiany danych podmiotu uprawnionego, o których mowa
w ust. 3 pkt 2, podmiot uprawniony, składając zawiadomienie, o którym mowa
w ust. 3, zwraca staroście blankiety profesjonalnych dowodów rejestracyjnych
i profesjonalne dowody rejestracyjne. Przepisy art. 80t stosuje się odpowiednio.

Art. 80z. 1. W przypadku gdy doszło do utraty lub zniszczenia blankietów
profesjonalnych dowodów rejestracyjnych, profesjonalnych dowodów rejestracyjnych
lub profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych, podmiot uprawniony jest
obowiązany niezwłocznie złożyć staroście oświadczenie, że doszło do utraty lub
zniszczenia blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych lub
profesjonalnych dowodów rejestracyjnych, ze wskazaniem ich serii i numerów, lub że
doszło do utraty lub zniszczenia profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych, ze
wskazaniem ich numeru rejestracyjnego i numeru znaku legalizacyjnego.
2. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń. Składający
oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem
świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula
ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych
oświadczeń.

Art. 80za. W przypadku gdy w okresie ważności decyzji o profesjonalnej
rejestracji pojazdów doszło do utraty lub zniszczenia:
1) blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych lub
2) profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych
– podmiot uprawniony może złożyć staroście wniosek o wydanie, za opłatą oraz opłatą
ewidencyjną, nowych blankietów w liczbie odpowiadającej liczbie blankietów
utraconych lub zniszczonych lub nowych profesjonalnych tablic (tablicy)
rejestracyjnych.

Art. 80zb. 1. Starosta, w drodze decyzji, uchyla decyzję o profesjonalnej
rejestracji pojazdów, w przypadku gdy:
1) przedsiębiorca zaprzestał prowadzenia działalności w zakresie produkcji,
dystrybucji lub badania pojazdów;
2) jednostka uprawniona lub jednostka badawcza producenta pojazdu, przedmiotu
wyposażenia lub części zaprzestała przeprowadzania odpowiednich badań
pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części;
3) ujawnione zostało, że po dniu wydania decyzji o profesjonalnej rejestracji
pojazdów:
a) przedsiębiorca, jeżeli jest on osobą fizyczną, albo członek władz organów
osoby prawnej lub nieposiadającej osobowości prawnej jednostki
organizacyjnej został prawomocnie skazany za przestępstwo przeciwko
mieniu, przestępstwo przeciwko obrotowi gospodarczemu lub przestępstwo
przeciwko wiarygodności dokumentów,
b) podmiot uprawniony używał w ruchu drogowym z wykorzystaniem
profesjonalnego dowodu rejestracyjnego pojazdy, dla których nie posiadał
udokumentowanego prawa do dysponowania nimi;
4) podmiot uprawniony złożył niezgodne z prawdą oświadczenie, o którym mowa
w art. 80t ust. 3 pkt 3 lit. a;
5) podmiot uprawniony złożył niezgodne z prawdą oświadczenie o utracie lub
zniszczeniu blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych,
profesjonalnych dowodów rejestracyjnych lub profesjonalnych tablic (tablicy)
rejestracyjnych;
6) podmiot uprawniony złożył staroście wniosek o wydanie dodatkowych albo
nowych blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych w okresie
ważności decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów, a nie zwrócił
profesjonalnych dowodów rejestracyjnych albo nie złożył oświadczenia o ich
utracie lub zniszczeniu, o którym mowa w art. 80z ust. 1;
7) podmiot uprawniony przekazał blankiet profesjonalnego dowodu
rejestracyjnego, profesjonalny dowód rejestracyjny lub profesjonalne tablice
(tablicę) rejestracyjne innemu podmiotowi;
8) podmiot uprawniony wykonywał jazdę testową, korzystając z niewypełnionego
blankietu profesjonalnego dowodu rejestracyjnego;
9) podmiot uprawniony nie dopełnił obowiązku prowadzenia wykazu pojazdów,
o którym mowa w art. 80x ust. 1.
2. Decyzja o uchyleniu decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów podlega
natychmiastowemu wykonaniu.
3. Podmiot uprawniony może ponownie wnioskować o wydanie decyzji
o profesjonalnej rejestracji pojazdów nie wcześniej niż po upływie 2 lat od dnia,
w którym:
1) nastąpiło uchylenie decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów z przyczyn,
o których mowa w ust. 1 pkt 3–9;
2) nastąpiło uchylenie decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów z przyczyn,
o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, a podmiot uprawniony nie zwrócił staroście
blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych, profesjonalnych
dowodów rejestracyjnych oraz profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych
albo nie złożył oświadczenia, o którym mowa w art. 80z ust. 1;
3) upłynął termin ważności decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów, a w ciągu
30 dni od upływu tego terminu podmiot uprawniony nie zwrócił staroście
blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych, profesjonalnych
dowodów rejestracyjnych oraz profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych
albo nie złożył oświadczenia, o którym mowa w art. 80z ust. 1.

Art. 80zc. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) czynności starosty w sprawach związanych z profesjonalną rejestracją pojazdów;
2) wzór:
a) wniosku o wydanie decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów,
b) decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów,
c) oświadczeń, o których mowa w art. 80t ust. 3 pkt 3,
d) wniosku o wydanie dodatkowych albo nowych blankietów profesjonalnych
dowodów rejestracyjnych lub nowych profesjonalnych tablic (tablicy)
rejestracyjnych,
e) dokumentu zwrotu blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych,
profesjonalnych dowodów rejestracyjnych oraz profesjonalnych tablic
(tablicy) rejestracyjnych;
3) wzór i opis blankietu profesjonalnego dowodu rejestracyjnego;
4) zakres wypełniania blankietu profesjonalnego dowodu rejestracyjnego przez
starostę i podmiot uprawniony;
5) wzór i opis profesjonalnych tablic rejestracyjnych, warunki techniczne, jakie
muszą spełniać te tablice, oraz zakres i sposób ich badania;
6) warunki i sposób dystrybucji blankietów profesjonalnych dowodów
rejestracyjnych;
7) wysokość opłaty za wydanie:
a) decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów,
b) blankietu profesjonalnego dowodu rejestracyjnego,
c) profesjonalnych tablic rejestracyjnych, w tym:
– kompletu profesjonalnych tablic samochodowych,
– profesjonalnej tablicy motocyklowej,
– profesjonalnej tablicy motorowerowej,
d) znaku legalizacyjnego.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do
spraw transportu uwzględnia:
1) konieczność ujednolicenia wzorów dokumentów i tablic wydawanych w ramach
profesjonalnej rejestracji pojazdów oraz potrzebę zapewnienia ich
funkcjonalności;
2) konieczność prawidłowego zabezpieczenia blankietów profesjonalnych
dowodów rejestracyjnych i profesjonalnych tablic rejestracyjnych;
3) koszt wyprodukowania blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych
i profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych;
4) koszty czynności administracyjnych związanych z wydawaniem decyzji
o profesjonalnej rejestracji pojazdów, blankietów profesjonalnych dowodów
rejestracyjnych i zalegalizowanych profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych;
5) potrzebę minimalizowania obciążeń administracyjnych dla podmiotów
uprawnionych.

Art. 80zd. 1. Stawki opłat, o których mowa w art. 80t ust. 6 i art. 80zc
ust. 1 pkt 7 lit. b i d, podlegają co 6 lat waloryzacji w stopniu odpowiadającym
wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem za okres 6 poprzednich lat
obliczonemu na podstawie średniorocznych wskaźników cen towarów i usług
konsumpcyjnych ogłaszanych w komunikatach Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski”.
2. W przypadku gdy wskaźnik, o którym mowa w ust. 1, ma wartość ujemną,
stawki opłat, o których mowa w art. 80t ust. 6 i art. 80zc ust. 1 pkt 7 lit. b i d, nie
ulegają zmianie.
3. Minister właściwy do spraw transportu, co 6 lat, nie później niż do dnia
31 października, ogłasza, po zasięgnięciu opinii Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość stawek opłat, o których mowa w art. 80t ust. 6
i art. 80zc ust. 1 pkt 7 lit. b i d, obowiązujących od dnia 1 stycznia roku następnego,
zaokrąglając je w górę do 0,5 złotego albo do złotego.

Art. 80ze. 1. Podmiot uprawniony przechowuje:
1) decyzję o profesjonalnej rejestracji pojazdów,
2) blankiety profesjonalnych dowodów rejestracyjnych oraz profesjonalne dowody
rejestracyjne,
3) profesjonalne tablice (tablicę) rejestracyjne
– w swojej siedzibie albo oddziale, w sposób zabezpieczający je przed kradzieżą lub
zniszczeniem oraz dostępem osób nieuprawnionych.
2. Podmiot uprawniony przechowuje:
1) decyzję o profesjonalnej rejestracji pojazdów przez okres 5 lat od dnia, w którym
upłynął termin ważności tej decyzji, lub od dnia uchylenia tej decyzji;
2) blankiety profesjonalnych dowodów rejestracyjnych, profesjonalne dowody
rejestracyjne i profesjonalne tablice (tablicę) rejestracyjne do czasu ich zwrotu
staroście.
3. W przypadku kradzieży blankietów profesjonalnych dowodów
rejestracyjnych, profesjonalnych dowodów rejestracyjnych lub profesjonalnych tablic
(tablicy) rejestracyjnych podmiot uprawniony zawiadamia o tym fakcie właściwy
organ Policji oraz starostę, który wydał decyzję o profesjonalnej rejestracji pojazdów.

Art. 80zf. 1. Zabrania się:
1) korzystania z profesjonalnego dowodu rejestracyjnego lub profesjonalnych
tablic (tablicy) rejestracyjnych przez osobę do tego nieuprawnioną;
2) wykonywania jazdy testowej bez wypełnionego profesjonalnego dowodu
rejestracyjnego.
2. W przypadku trzykrotnego zatrzymania profesjonalnego dowodu
rejestracyjnego w ciągu danego roku kalendarzowego podmiot uprawniony podlega
karze pieniężnej, o której mowa w art. 140ma ust. 2.
3. Starosta po otrzymaniu od administratora centralnej ewidencji pojazdów
informacji o pierwszym zatrzymaniu profesjonalnego dowodu rejestracyjnego
podmiotowi uprawnionemu informuje ten podmiot, że w przypadku zatrzymania po raz trzeci profesjonalnego dowodu rejestracyjnego w ciągu danego roku
kalendarzowego nałoży na niego karę pieniężną, o której mowa w art. 140ma ust. 2.

art. 81. więcej Art. 81. 1. Właściciel pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu
wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy
jest obowiązany przedstawiać go do badania technicznego.
2. Badania techniczne dzieli się na badania okresowe, badania dodatkowe oraz
badania co do zgodności z warunkami technicznymi.
3. Okresowe badanie techniczne po raz pierwszy jest przeprowadzane przed
pierwszą rejestracją pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Badaniu, o którym mowa w ust. 3, nie podlega:
1) nowy pojazd, dla którego wydano świadectwo zgodności WE, świadectwo
zgodności, dopuszczenie jednostkowe pojazdu, decyzję o uznaniu dopuszczenia
jednostkowego pojazdu albo świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE
pojazdu;
2) zarejestrowany pojazd:
a) na którego typ wydano świadectwo homologacji typu WE pojazdu –
w okresie od dnia pierwszej rejestracji za granicą do dnia terminu
okresowego badania technicznego, ustalonego na podstawie ust. 5, lub
b) w którego dowodzie rejestracyjnym lub innym dokumencie wydanym przez
właściwy organ państwa członkowskiego przedstawionym do rejestracji,
zawarta jest informacja o wykonanym badaniu technicznym i jego terminie
ważności
– z wyjątkiem taksówki, pojazdu uprzywilejowanego lub pojazdu odpowiednio
przystosowanego lub wyposażonego zgodnie z przepisami o przewozie towarów
niebezpiecznych, pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym
podlegającym dozorowi technicznemu oraz pojazdu przystosowanego
konstrukcyjnie do ruchu lewostronnego.
5. Okresowe badanie techniczne pojazdu przeprowadza się corocznie,
z zastrzeżeniem ust. 6–10.
6. Okresowe badanie techniczne samochodu osobowego, samochodu
ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, motocykla lub
przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t przeprowadza
się przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji, następnie przed upływem 5 lat
od dnia pierwszej rejestracji i nie później niż 2 lata od dnia przeprowadzenia
poprzedniego badania technicznego, a następnie przed upływem kolejnego roku od
dnia przeprowadzenia badania. Nie dotyczy to pojazdu przewożącego towary
niebezpieczne, taksówki, pojazdu samochodowego konstrukcyjnie przeznaczonego do
przewozu osób w liczbie od 5 do 9, wykorzystywanego do zarobkowego transportu
drogowego osób, pojazdu marki „SAM”, pojazdu zasilanego gazem, pojazdu
uprzywilejowanego oraz pojazdu używanego do nauki jazdy lub egzaminu
państwowego, które podlegają corocznym badaniom technicznym.
7. Okresowe badanie techniczne ciągnika rolniczego, przyczepy rolniczej oraz
motoroweru przeprowadza się przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji,
a następnie przed upływem każdych kolejnych 2 lat od dnia przeprowadzenia badania.
8. Przepisy ust. 6 i 7 dotyczą również pojazdów, o których mowa w ust. 6 i 7,
zarejestrowanych po raz pierwszy za granicą. W tym przypadku za dzień pierwszej
rejestracji, o której mowa w ust. 6 i 7, przyjmuje się dzień pierwszej rejestracji za
granicą.
9. Okresowe badanie techniczne autobusu przeprowadza się przed upływem roku
od dnia pierwszej rejestracji i następnie co 6 miesięcy.
10. Przyczepa lekka i pojazd zabytkowy nie podlegają okresowym badaniom
technicznym. W przypadku pojazdu zabytkowego, wykorzystywanego do
zarobkowego transportu drogowego podlega on corocznym badaniom technicznym.
11. Niezależnie od badań, o których mowa w ust. 3–5, dodatkowemu badaniu
technicznemu podlega pojazd:
1) skierowany przez organ kontroli ruchu drogowego:
a) w razie uzasadnionego przypuszczenia, że zagraża bezpieczeństwu ruchu
lub narusza wymagania ochrony środowiska,
b) który uczestniczył w wypadku drogowym, w którym zostały uszkodzone
zasadnicze elementy nośne konstrukcji nadwozia, podwozia lub ramy,
z zastrzeżeniem pkt 5, lub noszący ślady uszkodzeń albo którego stan
techniczny wskazuje na naruszenie elementów nośnych konstrukcji pojazdu, mogące stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu
drogowego;
2) skierowany przez starostę albo na wniosek posiadacza pojazdu:
a) w celu identyfikacji lub ustalenia danych niezbędnych do jego rejestracji,
b) jeżeli z dokumentów wymaganych do jego rejestracji wynika, że
uczestniczył on w wypadku drogowym, lub narusza wymagania ochrony
środowiska;
2a) skierowany przez starostę po otrzymaniu:
a) informacji, o której mowa w art. 54f ustawy z dnia 6 września 2001 r. o
transporcie drogowym,
b) wniosku organu kontroli ruchu drogowego o konieczności przeprowadzenia
dodatkowego badania technicznego pojazdu kategorii M2, M3, N2 i N3,
przyczepy kategorii O3 i O4 i ciągnika kołowego kategorii T5 użytkowanego
na drodze publicznej do wykonywania zarobkowego przewozu rzeczy;
3) w którym dokonano zmian konstrukcyjnych lub wymiany elementów
powodujących zmianę danych w dowodzie rejestracyjnym, z zastrzeżeniem
art. 66 ust. 4 pkt 5 i 6, z wyłączeniem montażu instalacji do zasilania gazem;
4) który ma być używany jako taksówka, pojazd uprzywilejowany, pojazd do nauki
jazdy, pojazd do przeprowadzania egzaminu państwowego lub pojazd
odpowiednio przystosowany lub wyposażony zgodnie z przepisami o przewozie
drogowym towarów niebezpiecznych;
5) w którym została dokonana naprawa wynikająca ze szkody istotnej;
6) w którym w czasie badania technicznego stwierdzono ślady uszkodzeń lub
naruszenie elementów nośnych konstrukcji pojazdu, mogących stwarzać
zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego;
7) dla którego określono wymagania techniczne w przepisach o podatku od
towarów i usług, w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych lub
w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych;
8) autobus, którego dopuszczalna prędkość na autostradzie i drodze ekspresowej
wynosi 100 km/h, co do zgodności z dodatkowymi warunkami technicznymi;
9) dla którego określono dodatkowe wymagania techniczne w międzynarodowych
porozumieniach dotyczących międzynarodowego transportu drogowego;
10) wyposażony w blokadę alkoholową.
11a. Badaniu co do zgodności z warunkami technicznymi podlega pojazd
zabytkowy przed pierwszą rejestracją na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
12. Badanie techniczne pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym
podlegającym dozorowi technicznemu może być przeprowadzone po przedstawieniu
dokumentu wydanego przez właściwy organ dozoru technicznego, stwierdzającego
sprawność urządzenia technicznego.
12a. Badanie techniczne pojazdu wyposażonego w blokadę alkoholową
przeprowadza się po przedstawieniu dokumentu potwierdzającego kalibrację blokady
alkoholowej, wystawionego przez producenta urządzenia lub jego upoważnionego
przedstawiciela, ważnego przez okres 12 miesięcy od dnia wystawienia.
13. W razie powstania trudności w ustaleniu parametrów pojazdu, badanie
techniczne może być przeprowadzone po przedstawieniu opinii rzeczoznawcy
samochodowego, o którym mowa w art. 79a.
14. Termin ważności badania technicznego pojazdu, o którym mowa w ust. 4 pkt
2 lit. b, uznaje się, o ile nie jest dłuższy niż termin ważności badania technicznego
ustalany na podstawie ust. 5–10.
15. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
zakres i sposób przeprowadzenia badań technicznych oraz wzory dokumentów
stosowanych przy tych badaniach, uwzględniając w szczególności zakres warunków
technicznych pojazdów podlegających badaniu.
16. Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając konieczność
zapewnienia bezpiecznego korzystania z pojazdów zabytkowych oraz zakres
warunków technicznych tych pojazdów podlegających badaniu, określi, w drodze
rozporządzenia, zakres i sposób przeprowadzania badań zgodności tych pojazdów
z warunkami technicznymi, wzory dokumentów związanych z tymi badaniami.

Art. 81a. Wymiana drogomierza jest dopuszczalna, gdy drogomierz nie
odmierza przebiegu pojazdu w sytuacji, w której ze względu na przeznaczenie
drogomierza powinien ten przebieg odmierzać lub gdy jest konieczna wymiana
elementu pojazdu, z którym drogomierz jest nierozerwalnie związany. Wymiana
drogomierza może nastąpić tylko na drogomierz sprawny i właściwy dla danego typu
pojazdu.

Art. 81b. 1. Właściciel lub posiadacz pojazdu, pojazdu wolnobieżnego, pojazdu
wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki turystycznej lub motoroweru, także niezarejestrowanego, który dokonał wymiany drogomierza, jest obowiązany
w terminie 14 dni od dnia wymiany tego drogomierza przedstawić pojazd w stacji
kontroli pojazdów w celu dokonania odczytu wskazania drogomierza, o którym mowa
w art. 81a zdanie drugie, wraz z jednostką miary. Przepis art. 81 ust. 13 stosuje się
odpowiednio.
2. Niedotrzymanie terminu, o którym mowa w ust. 1, nie stanowi podstawy
odmowy przez stację kontroli pojazdów dokonania odczytu wskazania drogomierza
wraz z jednostką miary.
3. Warunkiem dokonania odczytu, o którym mowa w ust. 1, jest uiszczenie przez
właściciela lub posiadacza pojazdu opłaty za dokonanie odczytu wskazania
drogomierza wraz z jednostką miary oraz opłaty ewidencyjnej.
4. Maksymalna wysokość opłaty za dokonanie odczytu wskazania drogomierza
wraz z jednostką miary nie może przekroczyć 100 zł. Opłata stanowi przychód
przedsiębiorcy prowadzącego stację kontroli pojazdów.
5. Czynność, o której mowa w ust. 1, przeprowadza się po złożeniu diagnoście
przez właściciela lub posiadacza pojazdu pisemnego oświadczenia o wymianie
drogomierza, sporządzonego na urzędowym formularzu. Oświadczenie zawiera:
1) imię i nazwisko składającego oświadczenie;
2) numer PESEL składającego oświadczenie, a w przypadku osoby nieposiadającej
numeru PESEL – serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość
oraz nazwę państwa, które wydało ten dokument;
3) adres zamieszkania składającego oświadczenie;
4) dane identyfikujące pojazd;
5) datę i przyczynę wymiany drogomierza;
6) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
7) klauzulę o treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie
fałszywego oświadczenia.”;
8) czytelny podpis składającego oświadczenie.
6. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 5, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Klauzula, o której
mowa w ust. 5 pkt 7, zastępuje pouczenie o odpowiedzialności karnej za złożenie
fałszywego oświadczenia.
7. Datę i przyczynę wymiany drogomierza stwierdza, na podstawie
oświadczenia, o którym mowa w ust. 5, uprawniony diagnosta zatrudniony w stacji
kontroli pojazdów.
8. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór urzędowego formularza oświadczenia właściciela lub posiadacza pojazdu
o wymianie drogomierza, mając na uwadze rzetelne dokumentowanie czynności
związanych z wymianą drogomierza;
2) organ zobowiązany do przechowywania oświadczenia, o którym mowa w ust. 5,
oraz sposób przekazywania tego oświadczenia, mając na uwadze znaczenie tego
dokumentu dla gromadzonych informacji o pojeździe.
9. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia
szczegółowe czynności uprawnionych diagnostów związane z dokonaniem odczytu
wskazania drogomierza wraz z jednostką miary oraz wysokość opłaty za dokonanie
odczytu wskazania drogomierza wraz z jednostką miary, mając na uwadze
konieczność zapewnienia jednolitej procedury w zakresie dokonywania odczytu
wskazania drogomierza wraz z jednostką miary, rzetelnego dokumentowania
czynności związanych z wymianą drogomierza oraz koszty tych czynności, w tym
niezbędny nakład pracy, a także zasady proporcjonalności opłat.

art. 82. więcej Art. 82. 1. Organ dokonujący rejestracji pojazdu wpisuje do dowodu
rejestracyjnego termin badania technicznego pojazdu.
2. Jeżeli pojazd jest zarejestrowany, kolejny termin badania technicznego
wpisuje do dowodu rejestracyjnego uprawniony diagnosta po stwierdzeniu
pozytywnego wyniku badania technicznego.

art. 83. więcej Art. 83. 1. Badanie techniczne przeprowadza się po uiszczeniu przez właściciela
lub posiadacza pojazdu opłaty za przeprowadzenie badania technicznego i opłaty
ewidencyjnej, w:
1) podstawowej stacji kontroli pojazdów – w zakresie:
a) okresowego badania technicznego pojazdów o dopuszczalnej masie
całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, z zastrzeżeniem lit. c,
b) dodatkowych badań technicznych w odniesieniu do pojazdów, o których
mowa w lit. a, z zastrzeżeniem ust. 1a,
c) badań technicznych przyczep przeznaczonych do łączenia z pojazdami
określonymi w lit. a, o ile stacja spełnia wymagania, o których mowa
w przepisach wydanych na podstawie art. 84a ust. 1 pkt 1 ustawy
w zakresie długości stanowiska kontrolnego;
2) okręgowej stacji kontroli pojazdów – w zakresie:
a) okresowego badania technicznego wszystkich pojazdów,
b) dodatkowych badań technicznych w odniesieniu do pojazdów, o których
mowa w lit. a,
c) badań co do zgodności z warunkami technicznymi pojazdów zabytkowych.
1a. Badanie techniczne w zakresie badań co do zgodności z warunkami
technicznymi autobusu, którego dopuszczalna prędkość na autostradzie i drodze
ekspresowej wynosi 100 km/h, pojazdu przeznaczonego do przewozu towarów
niebezpiecznych, pojazdu zabytkowego, pojazdu marki „SAM”, pojazdu, w którym
dokonano zmian konstrukcyjnych lub wymiany elementów powodujących zmianę
danych w dowodzie rejestracyjnym oraz pojazdu, dla którego określono wymagania
techniczne w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług, ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych lub
ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, a także
dla którego określono dodatkowe wymagania w międzynarodowych porozumieniach
dotyczących międzynarodowego transportu drogowego jest przeprowadzane
wyłącznie w okręgowej stacji kontroli pojazdów.
1b. W przypadku dokonywania opłat, o których mowa w ust. 1, w obrocie
bezgotówkowym za ich uiszczenie uważa się złożenie przez właściciela lub
posiadacza pojazdu dyspozycji obciążenia rachunku bankowego, rachunku w
spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, rachunku płatniczego w instytucji
płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego na podstawie polecenia przelewu
albo zapłaty za pomocą innego niż polecenie przelewu instrumentu płatniczego.
1c. Opłaty, o których mowa w ust. 1, mogą być uiszczone po przeprowadzeniu
badania technicznego, jeżeli przewiduje to umowa zawarta między przedsiębiorcą
prowadzącym stację kontroli pojazdów a właścicielem lub posiadaczem pojazdu.
1d. Obowiązek uiszczenia opłaty ewidencyjnej, o której mowa w ust. 1, nie
dotyczy pojazdów niepodlegających rejestracji i pojazdów, o których mowa w art. 73
ust. 3.
2. Działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów jest
działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. –
Prawo przedsiębiorców i wymaga uzyskania wpisu do rejestru przedsiębiorców
prowadzących stację kontroli pojazdów.
2a. Stację kontroli pojazdów mogą prowadzić następujące podmioty niebędące
przedsiębiorcami:
1) szkoła lub centrum kształcenia, kształcące w zawodach związanych z naprawą
i eksploatacją pojazdów;
2) jednostka:
a) organizacyjna służb podległych lub nadzorowanych przez ministra
właściwego do spraw wewnętrznych,
b) organizacyjna podległa lub nadzorowana przez Ministra Obrony
Narodowej, ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra właściwego do
spraw szkolnictwa wyższego i nauki lub ministra właściwego do spraw
transportu,
c) ochrony przeciwpożarowej,
d) systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego.
2b. W stosunku do podmiotów, o których mowa w ust. 2a, stosuje się
odpowiednio przepisy odnoszące się do przedsiębiorców określone w niniejszym
rozdziale.
2c. Środki publiczne przekazywane na działalność podstawową podmiotów,
o których mowa w ust. 2a, nie mogą być wykorzystane w związku z prowadzeniem
działalności gospodarczej, o której mowa w ust. 2.
3. Stację kontroli pojazdów może prowadzić przedsiębiorca, który:
1) posiada siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) nie jest przedsiębiorcą, w stosunku do którego otwarto likwidację lub ogłoszono
upadłość;
3) nie był prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej lub przestępstwo przeciwko dokumentom – dotyczy osoby
fizycznej lub członków organów osoby prawnej;
4) posiada wyposażenie kontrolno-pomiarowe oraz warunki lokalowe gwarantujące
wykonywanie odpowiedniego zakresu badań technicznych pojazdów zgodnie ze
szczegółowymi warunkami przeprowadzania tych badań;
5) posiada poświadczenie zgodności wyposażenia i warunków lokalowych
z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzanych badań wpisanego
do rejestru przedsiębiorców prowadzących stację kontroli pojazdów;
6) zatrudnia uprawnionych diagnostów.
4. Poświadczenie, o którym mowa w ust. 3 pkt 5, wydaje za opłatą, w drodze
decyzji, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, po dokonaniu sprawdzenia
stacji kontroli pojazdów. Poświadczenie zachowuje ważność do czasu zmiany stanu
faktycznego, dla którego zostało wydane, nie dłużej niż przez 5 lat od daty jego
wydania.

Art. 83a. 1. Organem właściwym do prowadzenia rejestru przedsiębiorców
prowadzących stację kontroli pojazdów jest starosta właściwy ze względu na miejsce
wykonywania działalności objętej wpisem.
2. W przypadku gdy przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą, o której
mowa w art. 83 ust. 2, w jednostkach organizacyjnych położonych na obszarze
różnych powiatów, jest on obowiązany uzyskać wpis w odrębnych właściwych
rejestrach na każdą z tych jednostek.
3. Wpis do rejestru przedsiębiorców prowadzących stację kontroli pojazdów jest
dokonywany na wniosek przedsiębiorcy zawierający następujące dane:
1) firmę przedsiębiorcy oraz jego adres i siedzibę albo miejsce zamieszkania;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
przedsiębiorca taki numer posiada, oraz numer identyfikacyjny REGON, o ile
przedsiębiorca taki numer posiada;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP) – jeżeli podmiot jest obowiązany
posługiwać się tym numerem na podstawie przepisów o zasadach ewidencji
i identyfikacji podatników i płatników;
4) adres stacji kontroli pojazdów przedsiębiorcy;
5) zakres badań, jakie przedsiębiorca zamierza przeprowadzać;
6) imiona i nazwiska zatrudnionych diagnostów wraz numerami ich uprawnień.
4. Wraz z wnioskiem przedsiębiorca składa oświadczenie następującej treści:
„Oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru przedsiębiorców
prowadzących stację kontroli pojazdów są kompletne i zgodne z prawdą;
2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności gospodarczej
w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów, określone w ustawie
z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.”.
5. Oświadczenie powinno również zawierać:
1) firmę przedsiębiorcy oraz jego miejsce zamieszkania albo siedzibę i adres;
2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania przedsiębiorcy, ze wskazaniem
imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
5a. Minister właściwy do spraw transportu określi wzór wniosku o zmianę
danych zawartych w rejestrze przedsiębiorców prowadzących stację kontroli
pojazdów oraz wzór wniosku o wykreślenie z rejestru przedsiębiorców prowadzących
stację kontroli pojazdów, w formie dokumentów elektronicznych w rozumieniu
ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów
realizujących zadania publiczne.
6. W rejestrze przedsiębiorców prowadzących stację kontroli pojazdów
umieszcza się dane przedsiębiorcy, o których mowa w ust. 3, z wyjątkiem adresu
zamieszkania, jeżeli jest on inny niż adres siedziby.
7. Starosta może wyrazić zgodę na umieszczanie nadanych cech
identyfikacyjnych pojazdu przez stację kontroli pojazdów.

Art. 83aa. Właściwy starosta wydaje z urzędu zaświadczenie o dokonaniu wpisu
do rejestru przedsiębiorców prowadzących stację kontroli pojazdów.

Art. 83ab. 1. Właściwy starosta prostuje z urzędu wpis do rejestru zawierający
oczywiste błędy lub niezgodności ze stanem faktycznym.
2. W przypadku zmiany danych wpisanych do rejestru przedsiębiorca jest
obowiązany złożyć wniosek o zmianę wpisu w rejestrze w terminie 14 dni od dnia,
w którym nastąpiła zmiana tych danych.

Art. 83ac. 1. Właściwy starosta jest obowiązany dokonać wpisu przedsiębiorcy
do rejestru przedsiębiorców prowadzących stację kontroli pojazdów w terminie 7 dni
od dnia wpływu do niego wniosku o wpis wraz z oświadczeniem, o którym mowa
w art. 83a ust. 4.
2. Jeżeli właściwy starosta nie dokona wpisu w terminie, o którym mowa
w ust. 1, a od dnia wpływu wniosku do niego upłynęło 14 dni, przedsiębiorca może
rozpocząć działalność. Nie dotyczy to przypadku, gdy starosta wezwał przedsiębiorcę
do uzupełnienia wniosku o wpis nie później niż przed upływem 7 dni od dnia jego
otrzymania. W takiej sytuacji termin, o którym mowa w zdaniu pierwszym, biegnie
odpowiednio od dnia wpływu uzupełnienia wniosku o wpis.

Art. 83b. 1. Nadzór nad stacjami kontroli pojazdów sprawuje starosta.
2. W ramach wykonywanego nadzoru starosta:
1) co najmniej raz w roku przeprowadza kontrolę stacji kontroli pojazdów
w zakresie:
a) zgodności stacji z wymaganiami, o których mowa w art. 83 ust. 3,
b) prawidłowości wykonywania badań technicznych pojazdów,
c) prawidłowości prowadzenia wymaganej dokumentacji;
2) wydaje zalecenia pokontrolne i wyznacza termin usunięcia naruszeń warunków
wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia stacji kontroli
pojazdów;
3) wydaje decyzję o zakazie prowadzenia przez przedsiębiorcę stacji kontroli
pojazdów, skreślając przedsiębiorcę z rejestru działalności regulowanej, jeżeli
przedsiębiorca:
a) złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 83a ust. 4, niezgodne ze stanem
faktycznym,
b) nie usunął naruszeń warunków wykonywania działalności gospodarczej
w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów w wyznaczonym przez
starostę terminie,
c) rażąco naruszył warunki wykonywania działalności gospodarczej
w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów.
2a. Decyzja, o której mowa w ust. 2 pkt 3, podlega natychmiastowemu
wykonaniu.
2b. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 2 pkt 3, jeżeli
przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą objętą wpisem także na podstawie
wpisów do innych rejestrów działalności regulowanej w tym samym zakresie
działalności gospodarczej, z urzędu wykreśla się przedsiębiorcę także z tych rejestrów
działalności regulowanej.
3. Starosta może powierzyć, w drodze porozumienia, czynności kontrolne
Dyrektorowi Transportowego Dozoru Technicznego.
4. (uchylony)

Art. 83ba. 1. Przedsiębiorca, którego wykreślono z rejestru przedsiębiorców
prowadzących stację kontroli pojazdów, może uzyskać ponowny wpis do rejestru
w tym samym zakresie działalności gospodarczej nie wcześniej niż po upływie 3 lat
od dnia wydania decyzji, o której mowa w art. 83b ust. 2 pkt 3.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy, który wykonywał
działalność gospodarczą bez wpisu do rejestru. Nie dotyczy to sytuacji określonej
w art. 83ac ust. 2.

Art. 83bb. Właściwy starosta wykreśla przedsiębiorcę z rejestru
przedsiębiorców prowadzących stację kontroli pojazdów na jego wniosek, a także po
uzyskaniu informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej
lub Krajowego Rejestru Sądowego o wykreśleniu przedsiębiorcy.

Art. 83c. Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy stosuje się
przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

art. 84. więcej Art. 84. 1. Badanie techniczne pojazdów wykonuje zatrudniony w stacji kontroli
pojazdów uprawniony diagnosta.
2. Starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli
osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne
i praktykę, odbyła wymagane szkolenie oraz zdała egzamin kwalifikacyjny.
2a. Egzamin, o którym mowa w ust. 2, przeprowadza za opłatą komisja
powołana przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego.
2b. Przez wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, o których mowa
w ust. 2, rozumie się:
1) wyższe wykształcenie w obszarze nauk technicznych o specjalności
samochodowej i udokumentowane 6 miesięcy praktyki w stacji kontroli
pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku
kontroli lub naprawy pojazdów albo
2) średnie wykształcenie techniczne lub wykształcenie średnie branżowe, o
specjalności samochodowej i udokumentowany rok praktyki w stacji kontroli
pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku
kontroli lub naprawy pojazdów, albo
3) wyższe wykształcenie w obszarze nauk technicznych o specjalności innej niż
samochodowa i udokumentowany rok praktyki w stacji kontroli pojazdów lub
w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku kontroli lub naprawy
pojazdów, albo
4) średnie wykształcenie techniczne lub wykształcenie średnie branżowe,
o specjalności innej niż samochodowa i udokumentowane 2 lata praktyki w stacji
kontroli pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku kontroli lub naprawy pojazdów.
2c. Z obowiązku odbycia szkolenia, o którym mowa w ust. 2, jest zwolniona
osoba ubiegająca się o wydanie uprawnienia do wykonywania badań technicznych,
która ukończyła studia wyższe na kierunku studiów w obszarze nauk technicznych
obejmującym wiedzę i umiejętności w zakresie diagnostyki samochodowej.
2d. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 2c, następuje na podstawie dołączonych
do wniosku dokumentów poświadczających ukończenie studiów wyższych.
2e. Do okresu praktyki, o którym mowa w ust. 2b pkt 1 i 3, wlicza się praktykę
objętą programem studiów, pod warunkiem że praktyka jest odbywana na podstawie
umowy zawartej między uczelnią a stacją kontroli pojazdów lub podmiotem, o którym
mowa w art. 86 ust. 1.
3. Starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych,
jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83b ust. 2 pkt 1,
stwierdzono:
1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie
z określonym zakresem i sposobem wykonania;
2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu
rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.
4. W przypadku cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań
technicznych, ponowne uprawnienie nie może być wydane wcześniej niż po upływie
5 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu stała się ostateczna.
Art. 84a. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania w stosunku do stacji kontroli pojazdów
przeprowadzających badania techniczne w określonym zakresie;
1a) wzór wniosku o wpis do rejestru przedsiębiorców prowadzących stację kontroli
pojazdów oraz wzór zaświadczenia potwierdzającego wpis przedsiębiorcy do
tego rejestru;
2) program szkolenia diagnostów, sposób przeprowadzania egzaminu
kwalifikacyjnego, o którym mowa w art. 84 ust. 2, i wysokość opłaty za egzamin
oraz wzory dokumentów związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania
badań technicznych;
3) wysokość opłat za:
a) wydanie poświadczenia, o którym mowa w art. 83 ust. 3 pkt 5,
b) przeprowadzenie badań technicznych.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do
spraw transportu uwzględni w szczególności warunki techniczne pojazdów
podlegających badaniu, konieczność zapewnienia odpowiednich kwalifikacji diagnostów wykonujących badanie oraz koszty wykonywania badań.

art. 85. więcej Art. 85. 1. Tramwaj i trolejbus podlegają odrębnym badaniom technicznym.
2. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
zakres, warunki, terminy i sposób przeprowadzania badań technicznych tramwajów
i trolejbusów oraz jednostki wykonujące te badania, uwzględniając w szczególności:
1) warunki techniczne pojazdów podlegających badaniu;
2) proces zużywania podstawowych części i elementów wyposażenia tych
pojazdów mających bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo ruchu;
3) odpowiednie wyposażenie jednostek wykonujących te badania.

art. 86. więcej Art. 86. 1. Do pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Służby Ochrony Państwa, Straży Granicznej i Krajowej Administracji Skarbowej
wykorzystywanych przez Służbę Celno-Skarbową, których dotyczą warunki i tryb
rejestracji określone w art. 73 ust. 3 oraz w art. 76 ust. 4 pkt 1, oraz pojazdów
należących do obcych sił zbrojnych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej na podstawie umów międzynarodowych, o których mowa w art. 73 ust. 2b,
a także do pojazdów Państwowej Straży Pożarnej mają zastosowanie przepisy
art. 83 ust. 1, z wyłączeniem wymogu posiadania zezwolenia starosty, o którym mowa
w art. 83 ust. 1 pkt 1 lit. b.
2. Badania techniczne pojazdów służb, o których mowa w ust. 1, są
przeprowadzane:
1) przez upoważnione komórki organizacyjne lub stacje kontroli pojazdów
prowadzone przez służby, o których mowa w ust. 1, z wyłączeniem obcych sił
zbrojnych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) w stacjach kontroli pojazdów prowadzących działalność, o której mowa
w art. 83 ust. 2.
3. Upoważnione do przeprowadzania badań technicznych komórki
organizacyjne lub stacje kontroli, o których mowa w ust. 2 pkt 1, posiadają
uprawnienia stacji kontroli pojazdów wyłącznie w odniesieniu do pojazdów służb,
o których mowa w ust. 1.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, minister właściwy do spraw
finansów publicznych oraz Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu oraz po zasięgnięciu opinii Szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa Agencji Wywiadu, Komendanta Służby
Ochrony Państwa i Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego, a także Szefa Służby
Kontrwywiadu Wojskowego i Szefa Służby Wywiadu Wojskowego, uwzględniając
specyfikę wynikającą z przeznaczenia pojazdów służb, o których mowa w ust. 1,
określą, w drodze rozporządzenia:
1) jednostki organizacyjne sprawujące nadzór nad komórkami organizacyjnymi
i stacjami kontroli pojazdów przeprowadzającymi badania techniczne pojazdów
oraz wydające upoważnienia do przeprowadzania badań technicznych, wzory dokumentów związanych z uzyskaniem upoważnień do wykonywania badań
oraz wzór upoważnienia do ich przeprowadzania;
2) wymagania w stosunku do komórek organizacyjnych i stacji kontroli pojazdów
upoważnionych do przeprowadzania badań technicznych pojazdów;
3) wzory dokumentów stosowanych przy badaniach technicznych pojazdów;
4) warunki i terminy przeprowadzania badań technicznych pojazdów;
5) okoliczności dopuszczające przeprowadzanie badań technicznych pojazdów,
w stacjach kontroli pojazdów prowadzących działalność, o której mowa
w art. 83 ust. 2, nieposiadających upoważnienia do badań technicznych
pojazdów służb;
6) zasady i warunki współpracy przy wykonywaniu badań technicznych pojazdów
innej służby niż właściwa dla komórki organizacyjnej przeprowadzającej
badanie.

Art. 86a. (uchylony)

art. 87. więcej Art. 87. (uchylony).

art. 88. więcej Art. 88. (uchylony).

art. 89. więcej Art. 89. (uchylony).

art. 90. więcej Art. 90. (uchylony).

art. 91. więcej Art. 91. (uchylony).

art. 92. więcej Art. 92. (uchylony).

art. 93. więcej Art. 93. (uchylony).

art. 94. więcej Art. 94. (uchylony).

art. 95. więcej Art. 95. (uchylony).

Art. 95a. (uchylony).

Art. 95b. (uchylony).

art. 96. więcej Art. 96. (uchylony).

art. 97. więcej Art. 97. (uchylony).

Art. 97a. (uchylony).

Art. 97b. (uchylony).

art. 98. więcej Art. 98. (uchylony).

Art. 98a. (uchylony).

art. 99. więcej Art. 99. (uchylony).

Art. 99a. (uchylony).

art. 100. więcej Art. 100. (uchylony).

Art. 100a. 1. Tworzy się centralną ewidencję kierowców, zwaną dalej
„ewidencją”.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. Ewidencję prowadzi minister właściwy do spraw informatyzacji w systemie
teleinformatycznym. W rozumieniu niniejszej ustawy minister ten jest
administratorem danych i informacji zgromadzonych w ewidencji.
5. Minister właściwy do spraw informatyzacji może zlecić, z wyłączeniem
stosowania przepisów dotyczących zamówień publicznych, zadania związane
z budową, rozwojem i wdrożeniem systemu teleinformatycznego obsługującego
centralną ewidencję kierowców wytwórcy dokumentów publicznych w rozumieniu
ustawy z dnia 22 listopada 2018 r. o dokumentach publicznych (Dz. U. z 2020 r.
poz. 725 i 1517) lub własnej instytucji gospodarki budżetowej.

Art. 100aa. 1. W ewidencji gromadzi się dane o:
1) osobach posiadających lub którym cofnięto uprawnienia do kierowania
pojazdami silnikowymi, tramwajami lub motorowerami, zwane dalej
„uprawnieniami”;
2) osobach nieposiadających uprawnień, które kierując pojazdem popełniły
naruszenie określone w przepisach wydanych na podstawie art. 105 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami;
3) osobach nieposiadających uprawnień, w stosunku do których orzeczono zakaz
prowadzenia pojazdów;
4) osobach ubiegających się o uzyskanie uprawnień;
5) wykładowcach prowadzących szkolenie;
6) egzaminatorach;
7) lekarzach uprawnionych do przeprowadzania badań lekarskich w celu ustalenia
istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami;
8) psychologach uprawnionych do wykonywania badań psychologicznych
w zakresie psychologii transportu;
9) instruktorach techniki jazdy;
10) instruktorach prowadzących szkolenie;
11) ośrodkach szkolenia kierowców i innych jednostkach prowadzących szkolenie;
12) pracowniach psychologicznych wykonujących badania psychologiczne
w zakresie psychologii transportu;
13) ośrodkach doskonalenia techniki jazdy;
14) ośrodkach egzaminacyjnych i ich oddziałach terenowych;
15) ośrodkach szkolenia w zakresie świadectw kwalifikacji zawodowej.
2. W ewidencji gromadzi się również identyfikator osoby lub podmiotu
dokonujących w ewidencji zamieszczenia lub zmiany danych.
3. W ewidencji gromadzi się także dane zgromadzone do dnia 3 czerwca 2018 r.
przez organy właściwe w sprawach wydawania uprawnień do kierowania pojazdami
w związku z tworzeniem profilu kandydata na kierowcę.
4. W stosunku do osób, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3, gromadzi się
następujące dane:
1) imię i nazwisko;
2) datę i miejsce urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL – serię,
numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę państwa,
które wydało ten dokument;
4) obywatelstwo;
5) adres zamieszkania;
6) datę zgonu;
7) o uprawnieniach;
8) o okresie próbnym i jego przedłużeniu;
9) o skierowaniu na kurs reedukacyjny;
10) o dokumentach stwierdzających uprawnienia;
11) o zastosowaniu zakazu prowadzenia pojazdów;
12) o wykroczeniach lub przestępstwach stanowiących naruszenia przepisów ruchu
drogowego i przypisanych im punktach;
13) o kierowaniu pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub
środka działającego podobnie do alkoholu;
14) o zaświadczeniach ADR, o których mowa w przepisach o przewozie towarów
niebezpiecznych;
15) o świadectwach kwalifikacji zawodowej potwierdzających uzyskanie
odpowiednich kwalifikacji lub ukończenie szkolenia okresowego, o których
mowa w przepisach o transporcie drogowym;
16) o zezwoleniach na kierowanie pojazdami uprzywilejowanymi lub pojazdami,
przewożącymi wartości pieniężne albo inne przedmioty wartościowe lub
niebezpieczne, o których mowa w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie
osób i mienia (Dz. U. z 2018 r. poz. 2142 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 1495);
17) o instruktorze, wykładowcy, ośrodku szkolenia kierowców i innej jednostce,
instruktorze techniki jazdy, ośrodku doskonalenia techniki jazdy, którzy
prowadzili szkolenie;
18) o egzaminatorze i wojewódzkim ośrodku ruchu drogowego, którzy
przeprowadzili egzamin państwowy;
19) o psychologu, który wykonywał badania psychologiczne w zakresie psychologii
transportu oraz lekarzu, który przeprowadzał badania lekarskie w celu ustalenia
istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami;
20) o orzeczeniach stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazań zdrowotnych
do kierowania pojazdami;
20a) o orzeczeniach stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazań zdrowotnych
do pracy na stanowisku kierowcy;
21) o orzeczeniach stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazań
psychologicznych do kierowania pojazdami;
22) o orzeczeniach stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazań
psychologicznych do pracy na stanowisku kierowcy.
5. W stosunku do osób, o których mowa w ust. 1 pkt 4, gromadzi się następujące
dane:
1) identyfikator jednostki podziału terytorialnego kraju;
2) datę utworzenia profilu kandydata na kierowcę;
3) unikalny numer identyfikujący profil kandydata na kierowcę;
4) imię i nazwisko;
5) datę i miejsce urodzenia;
6) datę zgonu;
7) fotografię;
8) wzór podpisu;
9) numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL – serię,
numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę państwa,
które wydało ten dokument;
10) obywatelstwo;
11) adres zamieszkania;
12) telefon, adres poczty elektronicznej – o ile został podany we wniosku;
13) o posiadanych uprawnieniach;
14) o dokumentach stwierdzających uprawnienia;
15) wskazanie, jakiej kategorii prawa jazdy dotyczy profil;
16) o orzeczeniach stwierdzających istnienie lub brak przeciwskazań zdrowotnych
do kierowania pojazdami i o orzeczeniach stwierdzających istnienie lub brak
przeciwskazań psychologicznych do kierowania pojazdami;
17) wskazanie, czy wniosek dotyczy:
a) wydania prawa jazdy lub pozwolenia na kierowanie tramwajem,
b) przywrócenia cofniętego uprawnienia do kierowania pojazdami,
c) wymiany wydanego za granicą prawa jazdy nieokreślonego w konwencjach
o ruchu drogowym,
d) zwrotu zatrzymanego prawa jazdy,
e) skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji;
18) dotyczące obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów;
19) dotyczące obowiązywania decyzji o cofnięciu uprawnienia do kierowania
pojazdami lub zatrzymaniu prawa jazdy;
20) dotyczące rozpoczęcia szkolenia w ramach kwalifikacji wstępnej;
21) dotyczące ukończonego szkolenia dla osób ubiegających się o uprawnienia do
kierowania pojazdami – w przypadku jeżeli informacja o ukończonym szkoleniu
widnieje w dokumentach kierowcy;
22) dotyczące zgód, o których mowa w art. 11 ust. 2 i art. 21 ust. 2 ustawy z dnia
5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami – jeżeli są wymagane;
23) o egzaminach państwowych;
24) o posiadanych świadectwach kwalifikacji zawodowej potwierdzających
uzyskanie odpowiednich kwalifikacji lub ukończenie szkolenia okresowego,
o których mowa w przepisach o transporcie drogowym.
6. W odniesieniu do osób, o których mowa w ust. 1 pkt 5–10, gromadzi się
następujące dane:
1) imię i nazwisko;
2) datę i miejsce urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL – serię,
numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę państwa,
które wydało ten dokument;
4) numer ewidencyjny odpowiednio, wykładowcy, egzaminatora, lekarza,
psychologa, instruktora techniki jazdy lub instruktora;
5) dotyczące uprawnień oraz dokumentów je stwierdzających;
6) datę i przyczynę skreślenia z ewidencji;
7) datę, do której nie może być dokonany kolejny wpis do ewidencji.
7. W odniesieniu do podmiotów, o których mowa w ust. 1 pkt 11–13 i 15,
gromadzi się następujące dane:
1) nazwę;
2) numer ewidencyjny albo numer w rejestrze;
3) numer identyfikacyjny REGON;
4) dotyczące prowadzonej działalności objętej wpisem;
5) o wpisach i skreśleniach.
7a. W odniesieniu do podmiotu, o którym mowa w ust. 1 pkt 14, gromadzi się
następujące dane:
1) nazwę;
2) adres siedziby albo oddziału terenowego;
3) numer identyfikacyjny REGON;
4) numer rozpoznawczy;
5) dotyczące prowadzonej działalności objętej wpisem.
8. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy katalog gromadzonych w ewidencji danych, o których mowa
w ust. 4 pkt 7–12 i 14–22, ust. 5 pkt 13, 14, 16 i 18–24, ust. 6 pkt 5, ust. 7 pkt 4 i 5
oraz ust. 7a pkt 5, przekazywanych przez podmioty, o których mowa w art. 100ac
ust. 1, oraz uzupełnianych automatycznie przez system teleinformatyczny obsługujący
ewidencję, mając na względzie użyteczność oraz proporcjonalność zakresu i rodzaju przetwarzanych danych, a także konieczność zapewnienia prawidłowego
funkcjonowania ewidencji oraz bezpieczeństwo gromadzonych w niej danych.

Art. 100ab. 1. Danych zgromadzonych w ewidencji nie usuwa się,
z wyłączeniem danych, o których mowa w:
1) art. 100aa ust. 4 pkt 11 oraz ust. 5 pkt 18, które podlegają usunięciu z ewidencji:
a) jeżeli dane o zakazie prowadzenia pojazdów podlegają usunięciu
z Krajowego Rejestru Karnego,
b) po 5 latach od daty uprawomocnienia się orzeczenia o zastosowaniu zakazu
prowadzenia pojazdów, jeżeli dane o tym zakazie nie podlegają
gromadzeniu w Krajowym Rejestrze Karnym;
2) art. 100aa ust. 4 pkt 12 i 13, które podlegają usunięciu z ewidencji na zasadach
określonych w art. 98 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących
pojazdami.
1a. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b, dane, o których mowa
w art. 100aa ust. 4 pkt 11 i ust. 5 pkt 18, są usuwane automatycznie.
2. (uchylony)

Art. 100ac. 1. Dane, o których mowa w art. 100aa ust. 2–7a, przekazują do
ewidencji:
1) organ właściwy w sprawach wydawania dokumentów stwierdzających
uprawnienie do kierowania pojazdami – w zakresie danych, o których mowa
w art. 100aa ust. 4 pkt 1–5, pkt 7–10 i pkt 20 oraz ust. 5 pkt 1–5, pkt 7–17,
pkt 19–22 i pkt 24;
2) sąd, niezwłocznie po uprawomocnieniu się orzeczenia – w zakresie danych,
o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 11 i 13 oraz ust. 5 pkt 18;
3) odpowiednio do swoich kompetencji: organy kontroli ruchu drogowego,
prokurator, sąd lub organ orzekający w sprawach o naruszenia w postępowaniu
dyscyplinarnym – w zakresie danych, o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 12;
4) odpowiednio do swoich kompetencji: organy kontroli ruchu drogowego,
prokurator lub sąd – w zakresie danych, o których mowa w art. 100aa
ust. 4 pkt 10;
5) marszałek województwa lub Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych –
w zakresie danych, o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 14;
6) wojewoda lub dyrektor okręgowej komisji egzaminacyjnej – w zakresie danych,
o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 15;
7) kierownik ośrodka szkolenia w zakresie uzyskiwania kwalifikacji zawodowej,
o którym mowa w art. 39e ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym – w zakresie danych, o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 15;
8) starosta – w zakresie danych, o których mowa w:
a) art. 100aa ust. 4 pkt 16–19 i 21 oraz ust. 6 w stosunku do osób, o których
mowa w art. 100aa ust. 1 pkt 5 i 10,
b) art. 100aa ust. 7 w stosunku do podmiotów, o których mowa w art. 100aa
ust. 1 pkt 11;
9) wojewoda – w zakresie danych, o których mowa w:
a) art. 100aa ust. 4 pkt 17 w zakresie danych o instruktorze techniki jazdy
i ośrodku doskonalenia techniki jazdy oraz w ust. 6 w stosunku do osób,
o których mowa w art. 100aa ust. 1 pkt 9,
b) art. 100aa ust. 7 w stosunku do podmiotów, o których mowa w art. 100aa
ust. 1 pkt 13 i 15;
10) marszałek województwa – w zakresie danych, o których mowa w:
a) art. 100aa ust. 6 w stosunku do osób, o których mowa w art. 100aa
ust. 1 pkt 6–8,
b) art. 100aa ust. 7 w stosunku do podmiotów, o których mowa w art. 100aa
ust. 1 pkt 12,
c) art. 100aa ust. 7a w stosunku do podmiotów, o których mowa w art. 100aa
ust. 1 pkt 14;
11) Biuro Informacyjne Krajowego Rejestru Karnego – w zakresie usunięcia danych
o zakazie prowadzenia pojazdów, o którym mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 11
i ust. 5 pkt 18, z Krajowego Rejestru Karnego;
12) kierownik ośrodka szkolenia kierowców – w zakresie danych, o których mowa
w art. 100aa ust. 5 pkt 21;
13) dyrektor wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego – w zakresie danych,
o których mowa w art. 100aa ust. 5 pkt 23.
2. Dane, o których mowa w art. 100aa ust. 2 oraz ust. 7a pkt 4, są uzupełniane
automatycznie przez system teleinformatyczny obsługujący ewidencję.
2a. Dane, o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 7–12 i 14–22, ust. 5 pkt 13, 14,
16 i 18–24, ust. 6 pkt 5, ust. 7 pkt 4 i 5 oraz ust. 7a pkt 5, mogą zawierać dodatkowo
dane uzupełniane automatycznie przez system teleinformatyczny obsługujący
ewidencję.
3. Podmioty wymienione w ust. 1, wprowadzają dane do ewidencji w czasie
wykonania czynności skutkującej koniecznością przekazania danych do ewidencji, za
pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za pomocą
systemów teleinformatycznych obsługujących zadania realizowane przez te podmioty.
4. Dane gromadzone w ewidencji są do niej przekazywane z rejestrów PESEL,
REGON, TERYT, centralnej ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji posiadaczy
kart parkingowych, o ile są gromadzone w tych rejestrach.
5. Minister właściwy do spraw informatyzacji może określić, w drodze
rozporządzenia, tryb i terminy przekazywania danych pomiędzy ewidencją
a rejestrami PESEL, REGON i TERYT, centralną ewidencją pojazdów i centralną
ewidencją posiadaczy kart parkingowych, uwzględniając potrzebę zapewnienia
płynności przepływu danych pomiędzy ewidencją a innymi rejestrami i ewidencjami,
poprawności i aktualności gromadzonych danych oraz konieczność zapewnienia
ochrony danych osobowych.

Art. 100ad. 1. W celu umożliwienia wprowadzenia danych do ewidencji,
podmiotom wymienionym w art. 100ac ust. 1 zapewnia się dostęp do danych
zgromadzonych w ewidencji.
2. Wprowadzenie danych do ewidencji następuje przez pobranie danych
zgromadzonych w ewidencji, ich weryfikację, w szczególności w oparciu o posiadane
dokumenty lub dane, oraz wpisanie do ewidencji nowych danych. W przypadku
rozbieżności między danymi a danymi zawartymi w rejestrze PESEL lub REGON,
rozstrzygające są dane zgromadzone w tych rejestrach.
2a. W przypadku wprowadzenia do ewidencji danych dotyczących nowego
podmiotu, dane te są pobierane z rejestru PESEL, REGON, centralnej ewidencji
pojazdów oraz centralnej ewidencji posiadaczy kart parkingowych, o ile są w nich
gromadzone.
3. System teleinformatyczny obsługujący ewidencję generuje komunikat o:
1) wprowadzeniu danych do ewidencji – w przypadku poprawnego wprowadzenia
nowych danych do ewidencji, który jest równoznaczny z wypełnieniem
obowiązku wprowadzenia danych do ewidencji;
2) niewprowadzeniu danych do ewidencji – w przypadku gdy nowe dane nie zostały
wprowadzone do ewidencji i konieczne jest ponowne ich wprowadzenie w celu
wypełnienia obowiązku wprowadzenia danych do ewidencji.
4. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres danych, do których zapewnia się dostęp podmiotom wymienionym
w art. 100ac ust. 1, mając na względzie prawidłowość wykonywania przez
poszczególne podmioty zadań wynikających z niniejszej ustawy;
2) wymagania techniczne i jakościowe w zakresie danych wprowadzanych do
ewidencji oraz tryb i sposób ich wprowadzania, mając na względzie zapewnienie
wysokiej jakości przekazywanych danych do ewidencji i jej referencyjny
charakter.

Art. 100ae. W przypadku braku możliwości wprowadzenia danych do
ewidencji, spowodowanego przyczynami niezależnymi od podmiotu, wprowadzenia
danych dokonuje się niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni roboczych od dnia,
w którym powstał obowiązek ich wprowadzenia.

Art. 100af. 1. Podmiot, który stwierdzi niezgodność danych zgromadzonych
w ewidencji, wyjaśnia tę niezgodność w zakresie danych, do których przekazania jest
obowiązany na podstawie ustawy, i wprowadza dane do ewidencji na zasadach
określonych w art. 100ad.
2. W przypadku gdy nie jest możliwe wyjaśnienie niezgodności, podmiot,
o którym mowa w ust. 1, niezwłocznie powiadamia o niezgodności administratora
danych i informacji zgromadzonych w ewidencji, za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot.
3. W celu wyjaśnienia niezgodności administrator danych i informacji
zgromadzonych w ewidencji niezwłocznie powiadamia, za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję, o niezgodności podmiot, który
wprowadził dane, których niezgodność dotyczy, w przypadku:
1) stwierdzenia niezgodności przez administratora danych i informacji
zgromadzonych w ewidencji;
2) o którym mowa w ust. 2.
4. Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, wyjaśnia tę niezgodność,
w szczególności w oparciu o posiadane dokumenty lub dane.
5. Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, niezwłocznie informuje, za pomocą
systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot,
administratora danych i informacji zgromadzonych w ewidencji o wyjaśnieniu tej
niezgodności, w przypadku:
1) wprowadzenia poprawnych danych do ewidencji za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego zadania realizowane przez podmiot
wprowadzający dane;
2) stwierdzenia, że wprowadzone do ewidencji dane są poprawne;
3) stwierdzenia braku możliwości usunięcia niezgodności, z podaniem
uzasadnienia.
6. Wprowadzenie do ewidencji danych, w stosunku do których stwierdzono
niezgodność, o której mowa w ust. 2, wymaga uprzedniego wyjaśnienia tej
niezgodności.
7. Administrator danych i informacji zgromadzonych w ewidencji umożliwi
wprowadzenie do ewidencji danych bez uprzedniego wyjaśnienia niezgodności, jeżeli
jest to niezbędne do realizacji zadań wynikających z przepisów odrębnych
realizowanych przez podmioty obowiązane do wprowadzania danych do ewidencji
w terminach wynikających z przepisów ustawowych.
8. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia,
sposób i tryb wyjaśniania niezgodności danych zgromadzonych w centralnej
ewidencji kierowców przez podmioty, które je przekazują, mając na uwadze
konieczność zapewnienia kompletności i poprawności danych w ewidencji, zapewnienie terminowej obsługi procesów administracyjnych powiązanych
z ewidencją i ich bezpieczeństwo.
9. Przepisów ust. 1–8 nie stosuje się do usunięcia z ewidencji danych
dotyczących zakazu prowadzenia pojazdu.

Art. 100ah. 1. Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się, o ile są one
niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań, następującym podmiotom:
1) Policji;
2) Inspekcji Transportu Drogowego;
3) Żandarmerii Wojskowej;
4) Szefowi Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych;
5) Straży Granicznej;
6) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu;
7) Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu;
8) Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego;
9) Komendantowi Służby Ochrony Państwa;
10) sądom;
11) prokuraturze;
12) starostom;
13) strażom gminnym (miejskim);
14) Szefowi Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych;
15) organom Krajowej Administracji Skarbowej;
16) wojskowym komendantom uzupełnień;
17) podmiotowi wydającemu karty, o którym mowa w ustawie z dnia 29 lipca
2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 891 oraz z 2018
r. poz. 650 i 1480);
18) ministrowi właściwemu do spraw transportu w celu umożliwienia organom
i służbom uprawnionym do korzystania z systemu Tachonet wymianę danych
z organami i uprawnionymi służbami w innych państwach, w których
funkcjonuje system tachografu cyfrowego;
19) marszałkowi województwa;
20) wojewódzkiemu ośrodkowi ruchu drogowego;
21) zakładom ubezpieczeń:
a) w zakresie niezbędnym do wykonywania uprawnień, o których mowa
w art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych,
b) w zakresie danych, o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 7;
22) Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu;
23) ministrowi właściwemu do spraw rodziny;
24) ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego;
25) organowi właściwemu dłużnika, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z
2019 r. poz. 670, 730, 1802 i 1818).
1a. Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się także ministrowi właściwemu
do spraw wewnętrznych, w celu realizacji jego ustawowych zadań, za pomocą
urządzeń teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego wniosku.
2. Dane zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane sądom za
pośrednictwem systemu teleinformatycznego, którego administratorem jest Minister
Sprawiedliwości.
2a. Zgromadzone w ewidencji dane mogą być udostępniane zakładom
ubezpieczeń za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, obsługującego
Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, o którym mowa w ustawie z dnia 22 maja
2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu
Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.
3. Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w ewidencji
udostępnia się w postaci elektronicznej za pomocą środków komunikacji
elektronicznej na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 lutego 2005 r.
o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.
Udostępnienie danych w innej postaci, może nastąpić wyłącznie w przypadku, gdy nie
będzie możliwe udostępnienie w postaci elektronicznej.
4. Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w ewidencji
udostępnia się na uzasadniony wniosek złożony w postaci papierowej albo w postaci
elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem
zaufanym albo podpisem osobistym. Odpowiedź w postaci papierowej może stanowić wydruk z systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję. Wydruk ten nie
wymaga podpisu ani pieczęci.
5. Minister właściwy do spraw informatyzacji może wyrazić zgodę, w drodze
decyzji, na udostępnienie danych zgromadzonych w ewidencji podmiotom, o których
mowa w ust. 1, albo ich jednostkom organizacyjnym, za pomocą urządzeń
teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego wniosku, jeżeli spełniają
łącznie następujące warunki:
1) posiadają urządzenia umożliwiające odnotowanie w systemie, kto, kiedy,
w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2) posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne uniemożliwiające
wykorzystanie danych niezgodnie z celem ich uzyskania;
3) jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywanych zadań albo
prowadzonej działalności.
6. Decyzji, o której mowa w ust. 5, nie wydaje się w przypadku, o którym mowa
w ust. 1a.

Art. 100ai. 1. Dane zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane
podmiotom zagranicznym w celu wypełnienia postanowień ratyfikowanych przez
Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych, a także wykonania aktu prawa
stanowionego przez organizację międzynarodową, której Rzeczpospolita Polska jest
członkiem. Tryb i sposób udostępniania danych określają ratyfikowane przez
Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowe, akty prawa stanowionego przez
organizację międzynarodową, której Rzeczpospolita Polska jest członkiem lub
porozumienia zawarte pomiędzy właściwymi ministrami państw członkowskich Unii
Europejskiej.
2. Dane zgromadzone w ewidencji dotyczące praw jazdy udostępnia się
właściwym organom państw członkowskich Unii Europejskiej przy wykorzystaniu
Europejskiej Sieci Praw Jazdy.

Art. 100aj. 1. Każdemu zainteresowanemu, po podaniu danych określonych
w przepisach wydanych na podstawie ust. 3, dane zgromadzone w ewidencji,
udostępnia się w postaci elektronicznej przy użyciu systemu teleinformatycznego.
2. Dane osobowe zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane po
uwierzytelnieniu zainteresowanego na zasadach określonych w art. 20a ust. 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących
zadania publiczne.
3. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia:
1) dane wymagane do uzyskania dostępu do poszczególnych danych,
2) szczegółowy zakres udostępnianych danych
– mając na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa danych.

Art. 100ak. 1. Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się także osobie,
której one dotyczą.
2. Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się na wniosek złożony w postaci
papierowej albo w postaci elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem
elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym. Odpowiedź w postaci
papierowej stanowi wydruk z systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję.
Wydruk ten nie wymaga podpisu ani pieczęci.

Art. 100al. 1. Minister właściwy do spraw informatyzacji może udostępnić dane
zgromadzone w ewidencji innym podmiotom niż wymienione w art. 100ag–100ak,
w tym osobom fizycznym, osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym
nieposiadającym osobowości prawnej, jeżeli wykażą swój interes prawny.
2. Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w ewidencji
udostępnia się na uzasadniony wniosek złożony w postaci papierowej albo w postaci
elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem
zaufanym albo podpisem osobistym. Odpowiedź w postaci papierowej stanowi
wydruk z systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję. Wydruk ten nie
wymaga podpisu ani pieczęci.

Art. 100am. 1. Dane zgromadzone w ewidencji są przekazywane do ponownego
wykorzystywania, w sposób wykluczający możliwość identyfikacji osób,
z zachowaniem przepisów ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym
wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią
inaczej.
2. Dane zgromadzone w ewidencji są przekazywane do ponownego
wykorzystywania na wniosek złożony w postaci papierowej albo w postaci
elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem
zaufanym albo podpisem osobistym.
3. Dane zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane do ponownego
wykorzystywania także za pośrednictwem usług sieciowych.

Art. 100an. 1. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze
rozporządzenia, wzór wniosku, o którym mowa w art. 100ah ust. 4, art. 100ak ust. 2,
art. 100al ust. 2 oraz art. 100am ust. 2, kierując się potrzebami usprawnienia procesu
udostępniania i przekazywania danych z ewidencji.
2. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia,
rodzaj i zakres danych udostępnianych na podstawie art. 100ah i art. 100ak–100am,
uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa danych przetwarzanych
w ewidencji i ich ochrony przed nieuprawnionym ujawnieniem i dostępem.

Art. 100ao. Udostępnienie i przekazywanie danych zgromadzonych w ewidencji
następuje:
1) nieodpłatnie, w przypadku danych:
a) udostępnianych na podstawie art. 100ah–100ak,
b) przekazywanych na podstawie art. 100am w sposób określony w art. 100am
ust. 2 organom administracji publicznej, niewymienionym w art. 100ah ust.
1, w celach niekomercyjnych,
c) udostępnianych na podstawie art. 100am w sposób określony w art. 100am
ust. 3, w celach komercyjnych i niekomercyjnych;
2) odpłatnie, w przypadku danych:
a) udostępnianych na podstawie art. 100al,
b) przekazywanych na podstawie art. 100am w sposób określony w art. 100am
ust. 2, w celach komercyjnych i niekomercyjnych.

Art. 100ap. 1. Wysokość opłaty za udostępnienie danych jednostkowych
dotyczących jednej osoby lub jednego podmiotu nie może być wyższa niż 2%
przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej, o którym mowa w art. 20
pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
2. Wysokość opłaty za udostępnianie danych z ewidencji do celów
komercyjnych i niekomercyjnych określa się według wzoru:
O = K × (A + B) + M
gdzie:
O – łączna kwota opłaty za udostępnienie danych do celów komercyjnych
i niekomercyjnych,
K – współczynnik wynoszący:
a) 1,0 – do celów niekomercyjnych,
b) 1,5 – do celów komercyjnych,
A – opłata za prace informatyczne,
gdzie
A = 0,5H1 × Z + 0,5H2 × Z + 0,75H3 × Z + 10H4 × Z + H5 × Z
B – opłata za prace eksploatacyjne,
gdzie
B = 1,5H6 × 10Z + H7 × 10Z + 1,5H8 × 10Z + 0,6H9 × 10Z + 0,5H10 × 10Z
M – koszt materiałów eksploatacyjnych doliczany, w przypadku gdy
przekroczy 5% wartości usługi,
a poszczególne symbole oznaczają:
H – ilość godzin przeznaczonych na realizację zadania:
H1 – czas trwania prac programowo-projektowych,
H2 – czas opracowania dokumentacji programowej,
H3 – czas trwania prac analitycznych i projektowych,
H4 – czas opracowania nowego programu,
H5 – czas opracowania programu z gotowych modułów,
H6 – czas wyboru podzbioru z bazy danych,
H7 – czas przetwarzania wybranych danych,
H8 – czas wykonania tablicy statystycznej,
H9 – czas drukowania wykazów z wybranego podzbioru zawierającego do
300 danych jednostkowych,
H10 – czas drukowania wykazów z wybranego podzbioru zawierającego
powyżej 300 danych jednostkowych,
Z – opłatę za udostępnienie danych jednostkowych z ewidencji.
3. Maksymalna wysokość opłaty, o której mowa w ust. 2, wynosi 23 000 zł.
4. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość opłaty za udostępnienie danych jednostkowych z ewidencji,
2) warunki i sposób wnoszenia opłaty za udostępnienie danych z ewidencji,
3) sposób dokumentowania wniesienia opłaty za udostępnienie danych z ewidencji
– mając na względzie zróżnicowaną postać składania wniosku o udostępnienie danych
oraz tryb ich udostępniania do celów komercyjnych i niekomercyjnych.

Art. 100aq. W celu zapewnienia możliwości realizacji zadań wynikających
z art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu, minister właściwy do spraw informatyzacji
zapewnia Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego dostęp do ewidencji.

Art. 100b. (uchylony)

Art. 100c. (uchylony)

Art. 100d. (uchylony)

Art. 100e. (uchylony)

Art. 100f. 1. Tworzy się centralną ewidencję posiadaczy kart parkingowych,
o których mowa w art. 8, zwaną dalej „ewidencją”.
2. Ewidencję prowadzi minister właściwy do spraw informatyzacji w systemie
teleinformatycznym. W rozumieniu niniejszej ustawy minister ten jest
administratorem danych i informacji zgromadzonych w ewidencji.

Art. 100g. 1. W ewidencji gromadzi się następujące dane:
1) numer karty;
2) datę wydania karty;
3) datę ważności karty;
4) oznaczenie zespołu, którego przewodniczący wydał kartę;
5) imię i nazwisko, numer PESEL osoby niepełnosprawnej, której wydano kartę,
a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL – serię, numer i nazwę
dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę państwa, które wydało ten
dokument;
6) datę zgonu;
7) nazwę i adres oraz numer identyfikacyjny REGON placówki, której wydano
kartę, markę, model oraz numer rejestracyjny pojazdu, którego kierujący jest
uprawniony do posługiwania się kartą – w przypadku kart wydanych placówce,
o której mowa w art. 8 ust. 3a pkt 3;
8) datę i przyczynę utraty ważności karty;
9) status karty;
10) identyfikator osoby lub podmiotu dokonującej w ewidencji zamieszczenia lub
zmiany danych.
2. Dane, o których mowa w ust. 1 pkt 1–5, 7 i 8, oraz informację o zaistnieniu
okoliczności, o których mowa w art. 8 ust. 5e pkt 2 i 3, przekazuje do ewidencji
powiatowy zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności, którego przewodniczący
wydał kartę.
3. Dane, o których mowa w ust. 1 pkt 9 i 10, są uzupełniane w sposób
automatyczny przez system teleinformatyczny obsługujący ewidencję.
4. Powiatowy zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności wprowadza dane
do ewidencji w czasie wykonania czynności skutkującej koniecznością przekazania
danych do ewidencji za pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego zadania
realizowane przez ten podmiot.
5. Dane gromadzone w ewidencji są do niej przekazywane z rejestrów PESEL,
REGON, TERYT, centralnej ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji kierowców,
o ile są w tych rejestrach gromadzone.
6. Minister właściwy do spraw informatyzacji może określić, w drodze
rozporządzenia, tryb i terminy przekazywania danych pomiędzy ewidencją
a rejestrami PESEL, REGON i TERYT, centralną ewidencją pojazdów i centralną
ewidencją kierowców, uwzględniając potrzebę zapewnienia płynności przepływu
danych pomiędzy ewidencją a innymi rejestrami i ewidencjami, poprawności
i aktualności gromadzonych danych oraz konieczność zapewnienia ochrony danych
osobowych.
7. (uchylony)
8. Dane, o których mowa w ust. 1, usuwa się z ewidencji po upływie 3 lat od dnia
utraty ważności karty.

Art. 100h. 1. W celu wprowadzenia danych do ewidencji, powiatowym
zespołom do spraw orzekania o niepełnosprawności zapewnia się dostęp do danych
zgromadzonych w ewidencji.
2. Wprowadzenie danych do ewidencji następuje przez pobranie danych
zgromadzonych w ewidencji, ich weryfikację, w szczególności w oparciu o posiadane
dokumenty lub dane, oraz wpisanie do ewidencji nowych danych. W przypadku
rozbieżności między danymi a danymi zawartymi w rejestrze PESEL lub REGON,
rozstrzygające są dane zgromadzone w tych rejestrach.
2a. W przypadku wprowadzenia do ewidencji danych dotyczących nowego
podmiotu, dane te są pobierane z rejestru PESEL, REGON, centralnej ewidencji
pojazdów oraz centralnej ewidencji kierowców, o ile są w nich gromadzone.
W przypadku rozbieżności między danymi a danymi zawartymi w rejestrze PESEL
lub REGON, rozstrzygające są dane zgromadzone w tych rejestrach.
3. System teleinformatyczny obsługujący ewidencję generuje komunikat o:
1) wprowadzeniu danych do ewidencji – w przypadku poprawnego wprowadzenia
nowych danych do ewidencji, który jest równoznaczny z wypełnieniem
obowiązku wprowadzenia danych do ewidencji;
2) niewprowadzeniu danych do ewidencji – w przypadku gdy nowe dane nie zostały
wprowadzone do ewidencji i konieczne jest ponowne ich wprowadzenie w celu
wypełnienia obowiązku wprowadzenia danych do ewidencji.
4. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres danych, do których zapewnia się dostęp powiatowym zespołom do spraw
orzekania o niepełnosprawności, mając na względzie prawidłowość
wykonywania przez nie zadań wynikających z niniejszej ustawy;
2) wymagania techniczne i jakościowe w zakresie danych wprowadzanych do
ewidencji oraz sposób ich wprowadzania, mając na względzie zapewnienie
wysokiej jakości przekazywanych danych do ewidencji i jej referencyjny
charakter.

Art. 100i. 1. Podmiot, który stwierdzi niezgodność danych zgromadzonych
w ewidencji, wyjaśnia tę niezgodność w zakresie danych, do których przekazania jest
obowiązany na podstawie ustawy, i wprowadza dane do ewidencji na zasadach
określonych w art. 100h.
2. W przypadku gdy nie jest możliwe wyjaśnienie niezgodności, podmiot,
o którym mowa w ust. 1, niezwłocznie powiadamia o niezgodności administratora
danych i informacji zgromadzonych w ewidencji, za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot.
3. W celu wyjaśnienia niezgodności, administrator danych i informacji
zgromadzonych w ewidencji niezwłocznie powiadamia, za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję, o niezgodności podmiot, który
wprowadził dane, których niezgodność dotyczy, w przypadku:
1) stwierdzenia niezgodności przez administratora danych i informacji
zgromadzonych w ewidencji;
2) o którym mowa w ust. 2.
4. Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, wyjaśnia tę niezgodność,
w szczególności w oparciu o posiadane dokumenty lub dane.
5. Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, niezwłocznie informuje, za pomocą
systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot,
administratora danych i informacji zgromadzonych w ewidencji o wyjaśnieniu tej
niezgodności, w przypadku:
1) wprowadzenia poprawnych danych do ewidencji za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego zadania realizowane przez podmiot
wprowadzający dane;
2) stwierdzenia, że wprowadzone do ewidencji dane są poprawne;
3) stwierdzenia braku możliwości usunięcia niezgodności, z podaniem
uzasadnienia.
6. Wprowadzenie do ewidencji danych, w stosunku do których stwierdzono
niezgodność, o której mowa w ust. 2, wymaga uprzedniego wyjaśnienia tej
niezgodności.
7. Administrator danych i informacji zgromadzonych w ewidencji umożliwi
wprowadzenie do ewidencji danych bez uprzedniego wyjaśnienia niezgodności, jeżeli
jest to niezbędne do realizacji zadań wynikających z przepisów odrębnych
realizowanych przez podmioty obowiązane do wprowadzania danych do ewidencji
w terminach wynikających z przepisów ustawowych.
8. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia,
sposób i tryb wyjaśniania niezgodności danych zgromadzonych w centralnej
ewidencji posiadaczy kart parkingowych przez podmioty, które je przekazują, mając
na uwadze konieczność zapewnienia kompletności i poprawności danych
w ewidencji, zapewnienie terminowej obsługi procesów administracyjnych
powiązanych z ewidencją i ich bezpieczeństwo.

Art. 100j. W przypadku braku możliwości wprowadzenia danych do
ewidencji, spowodowanego przyczynami niezależnymi od podmiotu, wprowadzenia
danych dokonuje się niezwłocznie, nie później niż w terminie 2 dni roboczych od dnia,
w którym powstał obowiązek ich wprowadzenia.

Art. 100k. 1. Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się, o ile jest to
niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań, następującym podmiotom:
1) Policji;
2) Inspekcji Transportu Drogowego;
3) Żandarmerii Wojskowej;
4) Straży Granicznej;
5) starostom;
6) strażom gminnym (miejskim);
7) powiatowym zespołom do spraw orzekania o niepełnosprawności.
2. Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się na umotywowany wniosek
zainteresowanego podmiotu, złożony w postaci papierowej lub w postaci
elektronicznej, uwierzytelniony przy użyciu mechanizmów określonych w art. 20a
ust. 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów
realizujących zadania publiczne.
3. Minister właściwy do spraw informatyzacji może wyrazić zgodę, w drodze
decyzji, na udostępnienie danych zgromadzonych w ewidencji podmiotom, o których
mowa w ust. 1, albo ich jednostkom organizacyjnym, za pomocą urządzeń
teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego wniosku, jeżeli spełniają
łącznie następujące warunki:
1) posiadają urządzenia umożliwiające odnotowanie w systemie, kto, kiedy,
w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2) posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne uniemożliwiające
wykorzystanie danych niezgodnie z celem ich uzyskania;
3) jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywanych zadań albo
prowadzonej działalności.

Art. 100l. Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się także na wniosek
osoby, której one dotyczą. Dane te mogą być udostępniane z wykorzystaniem
urządzeń teletransmisji danych.

Art. 100m. Udostępnianie danych, o którym mowa w art. 100k i art. 100l, jest
nieodpłatne.

art. 101. więcej Art. 101. (uchylony).

art. 102. więcej Art. 102. (uchylony).

art. 103. więcej Art. 103. (uchylony).

Art. 103a. (uchylony).

art. 104. więcej Art. 104. (uchylony).

art. 105. więcej Art. 105. (uchylony).

art. 106. więcej Art. 106. (uchylony).

art. 107. więcej Art. 107. (uchylony).

art. 108. więcej Art. 108. (uchylony).

art. 109. więcej Art. 109. (uchylony).

art. 110. więcej Art. 110. (uchylony).

Art. 110a. (uchylony).

art. 111. więcej Art. 111. (uchylony).

art. 112. więcej Art. 112. (uchylony).

art. 113. więcej Art. 113. (uchylony).

art. 114. więcej Art. 114. (uchylony).

art. 115. więcej Art. 115. (uchylony).

Art. 115a. (uchylony).

Art. 115b. (uchylony).

Art. 115c. (uchylony).

Art. 115d. (uchylony).

Art. 115e. (uchylony).

Art. 115f. (uchylony).

Art. 115g. (uchylony).

Art. 115h. (uchylony).

Art. 115i. (uchylony).

Art. 115j. (uchylony).

Art. 115k. (uchylony).

Art. 115l. (uchylony).

art. 116. więcej Art. 116. 1. Sejmik województwa tworzy, po uzgodnieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu, wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego na obszarze
województwa.
2. Ośrodek jest samorządową wojewódzką osobą prawną.
3. Zarząd województwa sprawuje nadzór nad ośrodkiem.

art. 117. więcej Art. 117. 1. Do zadań ośrodka należy:
1) współpraca z wojewódzką radą bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) współpraca ze starostami przy sprawowaniu nadzoru nad szkoleniem;
3) organizowanie egzaminów państwowych sprawdzających kwalifikacje osób
ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz kierujących
pojazdami;
3a) organizowanie egzaminów sprawdzających kwalifikacje osób ubiegających się
o uprawnienia do kierowania pojazdami w zakresie określonym umową
międzynarodową, której stroną jest Rzeczpospolita Polska;
4) prowadzenie kursów kwalifikacyjnych;
5) prowadzenie 3-dniowych warsztatów doskonalenia zawodowego dla
egzaminatorów;
6) prowadzenie kursów:
a) doskonalących dla nauczycieli prowadzących zajęcia szkolne dla uczniów
ubiegających się o kartę rowerową,
b) dokształcających w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego,
c) reedukacyjnych w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego,
d) reedukacyjnych w zakresie problematyki przeciwalkoholowej
i przeciwdziałania narkomanii;
7) organizowanie zajęć dla uczniów ubiegających się o kartę rowerową;
8) przekazywanie marszałkowi województwa oraz starostom informacji w zakresie
statystyki zdawalności dla poszczególnych ośrodków szkolenia i instruktorów;
9) inna niż wymieniona w pkt 4–8 działalność oświatowa w zakresie ruchu
i transportu drogowego.
2. Ośrodek może wykonywać inne zadania z zakresu bezpieczeństwa ruchu
drogowego.
3. Ośrodek może wykonywać działalność gospodarczą, której wyniki będą
przeznaczane na działalność, o której mowa w ust. 1 i 2.

art. 118. więcej Art. 118. 1. Działalnością ośrodka kieruje dyrektor.
2. Dyrektor jest powoływany i odwoływany przez zarząd województwa.
3. Zarząd województwa ustala wynagrodzenie dyrektora.

art. 119. więcej Art. 119. 1. Ośrodek prowadzi samodzielną gospodarkę finansową na zasadach
określonych w niniejszej ustawie.
2. Przychodami ośrodka są:
1) wpływy z wykonywania zadań, o których mowa w art. 117 ust. 1;
2) wpływy z wykonywania innych zadań z zakresu bezpieczeństwa ruchu
drogowego;
3) wpływy z działalności, o której mowa w art. 117 ust. 3.
3. Ośrodek ponosi koszty z tytułu:
1) bieżącego utrzymania ośrodka;
2) wykonywania zadań, o których mowa w art. 117 ust. 1;
3) inwestycji związanych z działalnością ośrodka, o której mowa w art. 117;
4) działań na rzecz poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego na obszarze
województwa, w szczególności na popularyzację zasad ruchu drogowego i podnoszenie kultury jazdy kierowców, na które ośrodek przeznacza pozostałe
wolne środki, niewykorzystane z tytułów, o których mowa w pkt 1–3.
4. (uchylony)
5. Ośrodek może zaciągać kredyty, za zgodą zarządu województwa, na zasadach
ogólnych.
6. Składniki majątkowe nabyte w ramach pierwszego wyposażenia ośrodka
tworzą jego fundusz założycielski.
7. Ośrodek prowadzi odrębnie ewidencję przychodów i kosztów związanych
z prowadzeniem szkolenia lub egzaminowaniem jako działalnością oświatową
i odrębnie dla każdej innej działalności.

art. 120. więcej Art. 120. 1. Sejmik województwa nadaje ośrodkowi statut.
2. Statut ośrodka określa w szczególności jego organizację i warunki tworzenia
oddziałów terenowych.

art. 121. więcej Art. 121. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw budżetu, spraw instytucji
finansowych oraz spraw finansów publicznych – szczegółowe warunki
gospodarki finansowej ośrodka oraz szczegółowe warunki ewidencji
przychodów i kosztów, o których mowa w art. 119 ust. 7;
2) w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy – warunki
wynagradzania egzaminatorów.

art. 122. więcej Art. 122. (uchylony).

art. 123. więcej Art. 123. (uchylony).

art. 124. więcej Art. 124. (uchylony).

Art. 124a. (uchylony).

Art. 124b. (uchylony).

Art. 124c. (uchylony).

art. 125. więcej Art. 125. (uchylony).

art. 126. więcej Art. 126. (uchylony).

art. 127. więcej Art. 127. (uchylony).

art. 128. więcej Art. 128. (uchylony).

art. 129. więcej Art. 129. 1. Czuwanie nad bezpieczeństwem i porządkiem ruchu na drogach,
kierowanie ruchem i jego kontrolowanie należą do zadań Policji.
2. Policjant, w związku z wykonywaniem czynności określonych w ust. 1, jest
uprawniony do:
1) legitymowania uczestnika ruchu i wydawania mu wiążących poleceń co do
sposobu korzystania z drogi lub używania pojazdu;
2) sprawdzania wymaganych dokumentów, o których mowa w art. 38, oraz
zezwolenia, o którym mowa w art. 106 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 stycznia
2011 r. o kierujących pojazdami;
2¹) weryfikacji danych o pojeździe, w tym danych o dokumentach pojazdu
w centralnej ewidencji pojazdów;
2a) żądania okazania dokumentu potwierdzającego prawo do używania pojazdu,
o którym mowa w art. 71 ust. 5, jeżeli pojazd ten nie jest zarejestrowany na
nazwisko osoby nim kierującej;
2b) sprawdzania zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, lub wypisu
z tego zezwolenia;
3) żądania poddania się przez kierującego pojazdem lub przez inną osobę,
w stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować
pojazdem, badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu lub
środka działającego podobnie do alkoholu;
4) sprawdzania stanu technicznego, wyposażenia, ładunku, wymiarów, masy lub
nacisku osi pojazdu znajdującego się na drodze;
4a) odczytu w czasie kontroli wskazania drogomierza pojazdu, drogomierza pojazdu
holowanego oraz drogomierza pojazdu przewożonego wraz z jednostką miary;
5) sprawdzania zapisów tachografu;
6) zatrzymania, w przypadkach przewidzianych w ustawie, dokumentów
stwierdzających uprawnienie do kierowania pojazdem lub jego używania oraz
karty kierowcy w przypadkach przewidzianych w:
a) art. 26 ust. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr
165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w
transporcie drogowym i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr
3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie
drogowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych
przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz.
UE L 60 z 28.02.2014, str. 1),
b) art. 11 ust. 4 lit. c załącznika do Umowy europejskiej dotyczącej pracy załóg
pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR),
sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 409);
7) wydawania poleceń:
a) osobie, która spowodowała przeszkodę utrudniającą ruch drogowy lub
zagrażającą jego bezpieczeństwu, albo osobie odpowiedzialnej za
utrzymanie drogi,
b) kontrolowanemu uczestnikowi ruchu – co do sposobu jego zachowania;
8) uniemożliwienia:
a) kierowania pojazdem osobie znajdującej się w stanie nietrzeźwości lub
w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
b) korzystania z pojazdu, którego stan techniczny, ładunek, masa lub nacisk
osi zagrażają bezpieczeństwu lub porządkowi ruchu, powodują uszkodzenie
drogi albo naruszają wymagania ochrony środowiska,
c) korzystania z pojazdu zarejestrowanego w kraju niebędącym państwem
członkowskim, jeżeli kierujący nim nie okazał dokumentu
potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia
składki za to ubezpieczenie,
d) kierowania pojazdem przez osobę nieposiadającą wymaganych
dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;
9) używania przyrządów kontrolno-pomiarowych, a w szczególności do badania
pojazdu, określania jego masy, nacisku osi lub prędkości, stwierdzania
naruszenia wymagań ochrony środowiska oraz do stwierdzania stanu trzeźwości
kierującego;
9a) używania urządzeń rejestrujących;
10) usuwania lub przemieszczania pojazdu w przypadkach, o których mowa
w art. 130a ust. 1–3;
11) kontroli przewozu drogowego towarów niebezpiecznych oraz wymagań
związanych z tym przewozem;
11a) kontroli transportu odpadów w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o
odpadach oraz wymagań związanych z tym transportem;
11b) zrywania plomb celem fizycznej kontroli przewożonych odpadów;
12) używania urządzeń nagłaśniających, sygnalizacyjnych lub świetlnych, służących
do wydawania wiążących poleceń uczestnikowi ruchu;
13) występowania w uzasadnionym przypadku z wnioskiem o ocenę stanu zdrowia
kierującego pojazdem;
13a) występowania do starosty z wnioskiem o skierowanie kierowcy lub osoby
posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na egzamin sprawdzający
kwalifikacje, jeżeli istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do kwalifikacji tej osoby;
14) pilotowania pojazdów, z wyłączeniem pojazdów nienormatywnych
pilotowanych zgodnie z art. 64 ust. 1 pkt 3.
3. Przepisów ust. 2 pkt 3, 4 i 6 nie stosuje się do szefów i cudzoziemskiego
personelu przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych i misji
specjalnych państw obcych oraz organizacji międzynarodowych, korzystających
z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych lub konsularnych na mocy ustaw,
umów bądź powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych lub na zasadzie
wzajemności, oraz do innych osób korzystających z tych przywilejów i immunitetów.
4. Kontrola ruchu drogowego w stosunku do kierujących pojazdami Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz w stosunku do żołnierzy pełniących czynną
służbę wojskową kierujących innymi pojazdami, pilotowanie pojazdów, a także
kierowanie ruchem drogowym w związku z pilotowaniem pojazdów wojskowych
należy do Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organów porządkowych. W tym
zakresie Żandarmerii Wojskowej i wojskowym organom porządkowym przysługują
uprawnienia policjantów określone w ust. 2.
4a. Kontrolę ruchu drogowego mogą przeprowadzać także funkcjonariusze
Straży Granicznej lub funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej, którym przysługują
uprawnienia, o których mowa w ust. 2 pkt 1–5 i 7–12 oraz w art. 130a ust. 4 pkt 1.
Funkcjonariuszom Straży Granicznej i funkcjonariuszom Służby Celno-Skarbowej
przysługuje także uprawnienie, o którym mowa w ust. 2 pkt 6, w zakresie dotyczącym
dokumentów stwierdzających uprawnienie do używania pojazdu.
4aa. Kontrolę ruchu drogowego mogą przeprowadzać także inspektorzy
Inspekcji Ochrony Środowiska, którym przysługują uprawnienia, o których mowa w
ust. 2 pkt 1, 2, 21, 2a, pkt 7 lit. b, pkt 8 lit. b i pkt 11a.

4b. Dodatkowo funkcjonariusze odmawiają prawa wjazdu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej pojazdu, jeżeli:
1) pojazd kierowany jest przez osobę znajdującą się w stanie nietrzeźwości lub
w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu w inny sposób;
2) pojazd kierowany jest przez osobę nieposiadającą przy sobie wymaganych
dokumentów uprawniających do kierowania pojazdem lub używania pojazdu,
dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego opłacenie
składki tego ubezpieczenia;
3) stan techniczny pojazdu zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje
uszkodzenie drogi przez pojazd albo narusza wymagania ochrony środowiska;
4) kierujący pojazdem nienormatywnym nie posiada wymaganego zezwolenia albo
wypisu z tego zezwolenia;
5) stwierdzono naruszenie przepisów o międzynarodowym przemieszczaniu
odpadów.
5. (uchylony)

Art. 129a. 1. Kontrola ruchu drogowego w odniesieniu do kierującego
pojazdem:
1) który wykonuje przewóz drogowy w rozumieniu ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym,
2) w zakresie badania w celu ustalenia w organizmie zawartości alkoholu lub
obecności środka działającego podobnie do alkoholu,
3) który naruszył przepisy ruchu drogowego, w przypadku zarejestrowania tego
naruszenia przy użyciu:
a) przyrządów kontrolno-pomiarowych,
b) przenośnych albo zainstalowanych w pojeździe albo na statku powietrznym
urządzeń rejestrujących,
4) który rażąco naruszył przepisy ruchu drogowego lub spowodował zagrożenie
jego bezpieczeństwa,
5) który wykonuje przewóz drogowy w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia
2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych,
6) który wykonuje transport odpadów w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia 2012
r. o odpadach
– należy również do Inspekcji Transportu Drogowego.
2. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, inspektorom Inspekcji Transportu Drogowego przysługują
uprawnienia określone w art. 129 ust. 1 i 2, w tym również wobec właściciela lub
posiadacza pojazdu.

Art. 129b. 1. Kontrola ruchu drogowego w gminach lub miastach, które
utworzyły straż gminną (miejską) może być wykonywana przez strażników gminnych
(miejskich).
2. Strażnicy gminni (miejscy) są uprawnieni do wykonywania kontroli ruchu
drogowego wobec:
1) kierującego pojazdem niestosującego się do zakazu ruchu w obu kierunkach,
określonego odpowiednim znakiem drogowym;
2) uczestnika ruchu naruszającego przepisy o:
a) zatrzymaniu lub postoju pojazdów,
b) ruchu motorowerów, rowerów, wózków rowerowych, pojazdów
zaprzęgowych oraz o jeździe wierzchem lub pędzeniu zwierząt,
c) ruchu pieszych,
d) ograniczeniu ruchu w strefie czystego transportu, określonej w uchwale
rady gminy, wydanej na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 stycznia
2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1124, 1495, 1527 i 1716).
3. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 2, strażnicy gminni (miejscy) są upoważnieni do:
1) zatrzymania pojazdu lub jadącego wierzchem;
2) sprawdzania dokumentów, o których mowa w art. 38, oraz weryfikacji danych
o pojeździe, w tym danych o dokumentach pojazdu w centralnej ewidencji
pojazdów;
3) (uchylony)
4) legitymowania uczestnika ruchu i wydawania mu wiążących poleceń, co do
sposobu korzystania z drogi lub używania pojazdu;
5) wydawania poleceń:
a) osobie, która spowodowała przeszkodę utrudniającą ruch drogowy lub
zagrażającą jego bezpieczeństwu,
b) kontrolowanemu uczestnikowi ruchu – co do sposobu jego zachowania;
6) sprawdzenia wykonania obowiązków określonych w art. 78 ust. 2;
7) żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzył pojazd
do kierowania lub używania w oznaczonym czasie;
4. (uchylony)

Art. 129c. 1. Kontrola ruchu drogowego na terenach lasów lub parków
narodowych może być wykonywana przez strażników leśnych lub funkcjonariuszy
Straży Parku.
2. Strażnicy leśni i funkcjonariusze Straży Parku są uprawnieni do kontroli
kierujących pojazdami niestosujących się do przepisów lub znaków drogowych
obowiązujących na terenach lasów lub parków narodowych, dotyczących zakazu
wjazdu, zatrzymywania się lub postoju pojazdów.
3. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 2, strażnicy leśni i funkcjonariusze Straży Parku są upoważnieni do:
1) zatrzymania pojazdu;
2) legitymowania uczestnika ruchu drogowego;
3) wydawania poleceń, co do sposobu zachowania się na drodze.

Art. 129d. 1. Osoby działające w imieniu zarządcy drogi mogą wykonywać,
w obecności funkcjonariusza Policji lub inspektora Inspekcji Transportu Drogowego,
kontrolę ruchu drogowego w stosunku do pojazdów:
1) w zakresie przestrzegania przepisów o wymiarach, masie lub nacisku osi;
2) powodujących uszkadzanie lub niszczenie drogi;
3) zanieczyszczających lub zaśmiecających drogę.
2. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, osoby działające w imieniu zarządcy drogi są upoważnione do:
1) zatrzymania pojazdu;
2) legitymowania uczestnika ruchu drogowego i wydawania mu poleceń, co do
sposobu korzystania z drogi lub pojazdu;
3) sprawdzenia dokumentów wymaganych w związku z używaniem pojazdu;
4) sprawdzenia stanu technicznego, wyposażenia, ładunku, wymiarów oraz masy
lub nacisku osi pojazdu znajdującego się na drodze;
5) używania przyrządów kontrolnych lub pomiarowych służących w szczególności
do badania pojazdu, określania jego wymiarów, masy lub nacisku osi oraz
stwierdzania naruszenia wymagań ochrony środowiska;
6) uniemożliwiania jazdy pojazdem przekraczającym dopuszczalną masę lub nacisk
osi albo uszkadzającym lub niszczącym drogę.
3. W celu dokonania sprawdzenia masy lub nacisku osi pojazdu osoby działające
w imieniu zarządcy drogi, mające prawo jazdy odpowiedniej kategorii, mogą
kierować tym pojazdem.
4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do osób działających w imieniu
Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.

Art. 129e. 1. Kontrola ruchu drogowego wykonywana przez strażników
gminnych (miejskich), strażników leśnych, funkcjonariuszy Straży Parku oraz
pracowników zarządów dróg odbywa się na podstawie upoważnienia do wykonywania
kontroli ruchu drogowego wydanego przez właściwego komendanta powiatowego
(miejskiego) Policji.
2. Art. 129 ust. 3 stosuje się odpowiednio do kontroli ruchu drogowego
wykonywanej przez osoby, o których mowa w ust. 1.

Art. 129f. Strażnicy straży gminnych (miejskich), strażnicy leśni oraz
funkcjonariusze Straży Parku w związku z wykonywaniem czynności z zakresu
kontroli ruchu drogowego są obowiązani do czasu przybycia Policji uniemożliwić
kierowanie pojazdem osobie, co do której istnieje uzasadnione podejrzenie, że
znajduje się ona w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka
działającego podobnie do alkoholu.

Art. 129fa. 1. Pojazd wytypowany przez kontrolującego do sprawdzenia stanu
technicznego w ramach kontroli ruchu drogowego podlega wstępnej drogowej kontroli
technicznej, która jest przeprowadzana zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 131 ust. 1.
2. Główny Inspektor Transportu Drogowego w porozumieniu z Komendantem
Głównym Policji planują i organizują wstępne drogowe kontrole techniczne pojazdów
kategorii M2, M3, N2 i N3 i przyczep kategorii O3 i O4 w taki sposób, aby łączna liczba
tych kontroli obejmowała w każdym roku kalendarzowym co najmniej 5% łącznej
liczby takich pojazdów zarejestrowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 129fb. 1. W przypadku pojazdu kategorii M2, M3, N2 i N3, przyczepy
kategorii O3 i O4 i ciągnika kołowego kategorii T5 użytkowanego na drodze publicznej
do wykonywania zarobkowego przewozu rzeczy kontrolujący, na podstawie wyników
wstępnej drogowej kontroli technicznej, może skierować ten pojazd na szczegółową
drogową kontrolę techniczną. Kierując pojazd na szczegółową drogową kontrolę
techniczną, uwzględnia się w szczególności potrzebę ustalenia, czy pojazd ten zagraża
bezpieczeństwu ruchu drogowego lub narusza wymagania ochrony środowiska.
2. Zakres szczegółowej drogowej kontroli technicznej, która ma być
przeprowadzona, określa się w protokole drogowej kontroli technicznej.
3. Szczegółowa drogowa kontrola techniczna jest przeprowadzana zgodnie z
przepisami wydanymi na podstawie art. 131 ust. 1 w:
1) mobilnej stacji kontroli drogowej,
2) wyznaczonym punkcie przeprowadzania kontroli drogowej obejmującym obszar
o odpowiedniej powierzchni, na którym jest możliwa kontrola techniczna
głównych układów w pojeździe odpowiedzialnych za bezpieczeństwo
– przy użyciu przyrządów kontrolno-pomiarowych niezbędnych do przeprowadzenia
takiej kontroli, w szczególności przyrządów niezbędnych do oceny stanu hamulców i skuteczności ich działania, układu kierowniczego, zawieszenia oraz uciążliwości
pojazdu.
4. W przypadku skierowania pojazdu, o którym mowa w ust. 1, na szczegółową
drogową kontrolę techniczną w wyznaczonym punkcie przeprowadzania kontroli
drogowej kontrola ta jest przeprowadzana w możliwie najkrótszym czasie i w
najbliższym wyznaczonym punkcie przeprowadzania kontroli drogowej.
5. Wyniki szczegółowej drogowej kontroli technicznej zamieszcza się w
protokole drogowej kontroli technicznej.
6. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
minimalne wymagania w zakresie wyposażenia mobilnej stacji kontroli drogowej oraz
wyznaczonego punktu przeprowadzania kontroli drogowej i przyrządów kontrolnopomiarowych w nich stosowanych, uwzględniając zakres szczegółowej drogowej
kontroli technicznej oraz potrzebę zapewnienia prawidłowej oceny stanu technicznego
pojazdów poddawanych tej kontroli.

Art. 129fc. 1. Szczegółową drogową kontrolę techniczną przeprowadza
kontrolujący, który posiada:
1) uprawnienia, o których mowa w art. 84 ust. 2, albo
2) wykształcenie i praktykę, o których mowa w art. 84 ust. 2b, oraz odbył szkolenie
dla kontrolujących w zakresie przeprowadzania szczegółowych drogowych
kontroli technicznych
– oraz nie rzadziej niż raz w ciągu 2 kolejnych lat uczestniczy w warsztatach dla
kontrolujących przeprowadzających szczegółowe drogowe kontrole techniczne.
2. Wojewódzki inspektor transportu drogowego, wojewódzki komendant Policji,
Komendant Stołeczny Policji, Komendant-Rektor Wyższej Szkoły Policji w
Szczytnie, komendant szkoły policyjnej, komendant oddziału Straży Granicznej i
dyrektor Krajowej Szkoły Skarbowości, każdy w zakresie swojej właściwości:
1) mogą organizować szkolenia dla kontrolujących w zakresie przeprowadzania
szczegółowych drogowych kontroli technicznych i warsztaty dla kontrolujących
przeprowadzających szczegółowe drogowe kontrole techniczne, zgodnie z
programem określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 3;
2) wydają zaświadczenia o ukończeniu szkolenia dla kontrolujących w zakresie
przeprowadzania szczegółowych drogowych kontroli technicznych oraz zaświadczenia o ukończeniu warsztatów dla kontrolujących przeprowadzających
szczegółowe drogowe kontrole techniczne, pod warunkiem uczestnictwa we
wszystkich przewidzianych w programie zajęciach.
3. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) program szkolenia dla kontrolujących w zakresie przeprowadzania
szczegółowych drogowych kontroli technicznych,
2) program warsztatów dla kontrolujących przeprowadzających szczegółowe
drogowe kontrole techniczne,
3) wzór zaświadczenia o ukończeniu szkolenia dla kontrolujących w zakresie
przeprowadzania szczegółowych drogowych kontroli technicznych,
4) wzór zaświadczenia o ukończeniu warsztatów dla kontrolujących
przeprowadzających szczegółowe drogowe kontrole techniczne
– uwzględniając potrzebę zapewnienia równoważności tych szkoleń i warsztatów ze
szkoleniami i warsztatami dla diagnostów, potrzebę osiągnięcia właściwego poziomu
wiedzy i umiejętności niezbędnych do przeprowadzania szczegółowych drogowych
kontroli technicznych oraz konieczność ujednolicenia wydawanych zaświadczeń.

Art. 129g. 1. Ujawnianie za pomocą stacjonarnych urządzeń rejestrujących
zainstalowanych w pasie drogowym dróg publicznych następujących naruszeń
przepisów ruchu drogowego:
a) przekraczania dopuszczalnej prędkości,
b) niestosowania się do sygnałów świetlnych
– należy do Inspekcji Transportu Drogowego.
2. Wykonując zadania, o których mowa w ust. 1, Inspekcja Transportu
Drogowego:
1) rejestruje obrazy naruszeń przepisów ruchu drogowego i przetwarza do celów
określonych w niniejszej ustawie obraz pojazdu, którym naruszono przepisy
ruchu drogowego, oraz wizerunek kierującego pojazdem, jeżeli został on zarejestrowany oraz dane obejmujące:
a) numer rejestracyjny pojazdu, którym naruszono przepisy,
b) datę, czas oraz określenie miejsca popełnienia naruszenia,
c) rodzaj naruszenia,
d) dane właściciela lub posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem,
e) numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego;
2) w postępowaniach w sprawach o wykroczenia, o których mowa w ust. 1,
prowadzi czynności wyjaśniające, kieruje do sądu wnioski o ukaranie, oskarża
przed sądem oraz wnosi środki odwoławcze – w trybie i zakresie określonych
w ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach
o wykroczenia (Dz. U. z 2019 r. poz. 1120, 1123, 1556 i 1694);
3) wnioskuje do zarządców dróg publicznych, z wyłączeniem dróg zarządzanych
przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, o instalację lub
usunięcie urządzenia rejestrującego albo obudowy na to urządzenie, z
zastrzeżeniem iż w sprawach dotyczących urządzeń rejestrujących naruszenia
przepisów ruchu drogowego o dopuszczalnej prędkości wniosek wymaga
uprzedniego zasięgnięcia opinii właściwego komendanta wojewódzkiego Policji;
4) dokonuje zakupu i naprawy oraz wykonuje czynności wynikające z bieżącej
eksploatacji i obsługi urządzeń rejestrujących oraz obudów na te urządzenia,
w tym czynności obejmujące import danych zarejestrowanych przez te
urządzenia oraz montaż urządzeń w zainstalowanych obudowach w przypadku
urządzeń zainstalowanych przez Inspekcję Transportu Drogowego lub zarządcę
drogi działającego na wniosek, o którym mowa w pkt 3, a także w przypadku
obudów urządzeń rejestrujących należących do Policji.
3. Zadania Inspekcji Transportu Drogowego, o których mowa w ust. 1,
wykonuje Główny Inspektor Transportu Drogowego przy pomocy Głównego
Inspektoratu Transportu Drogowego oraz jego delegatur terenowych.
4. (utracił moc)
5. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych i Ministrem Sprawiedliwości, uwzględniając
zakres niezbędnych danych oraz konieczność zapewnienia jednolitości dokumentów,
określi, w drodze rozporządzenia, wzory dokumentów stosowanych przez Głównego
Inspektora Transportu Drogowego w postępowaniu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2.

Art. 129h. 1. W zakresie, o którym mowa w art. 129g ust. 1, rejestracji
podlegają w szczególności:
1) obraz naruszenia, w tym obraz pojazdu, którym kierujący naruszył przepisy
ruchu drogowego, wraz z numerem rejestracyjnym pojazdu;
2) data oraz czas popełnienia naruszenia;
3) numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego;
– a w przypadku przekroczenia przez kierującego pojazdem dopuszczalnej prędkości
rejestrowane są również:
4) prędkość, z jaką poruszał się pojazd;
5) prędkość dopuszczalna w miejscu i czasie popełnienia naruszenia.
2. W szczególnie uzasadnionych bezpieczeństwem ruchu drogowego
przypadkach Inspekcja Transportu Drogowego może ujawniać naruszenia przepisów
ruchu drogowego w zakresie, o którym mowa w art. 129g ust. 1 lit. a, również za
pomocą urządzeń rejestrujących, które ujawniają naruszenia przepisów ruchu
drogowego na określonym odcinku drogi. W takim przypadku urządzenia te rejestrują
w szczególności:
1) obraz pojazdu, którym kierujący naruszył przepisy ruchu drogowego, wraz
z numerem rejestracyjnym pojazdu;
2) datę, czas oraz określenie odcinka drogi, na którym popełnione zostało
naruszenie;
3) średnią prędkość, z jaką poruszał się pojazd na odcinku drogi, na którym
popełnione zostało naruszenie;
4) prędkość dopuszczalną na odcinku drogi, na którym popełnione zostało
naruszenie, w czasie jego popełnienia;
5) numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego.
3. Główny Inspektor Transportu Drogowego ustala wpisanego do dowodu
rejestracyjnego właściciela lub posiadacza pojazdu, którym dokonano naruszenia
przepisów ruchu drogowego, na podstawie danych i informacji:
1) określonych w ust. 1 i 2;
2) z centralnej ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji kierowców
udostępnianych za pomocą systemu teleinformatycznego;
3) uzyskanych w związku z prowadzonym postępowaniem, w szczególności od
polskich i zagranicznych organów rejestrujących pojazd.
4. Do przetwarzania danych osobowych przez Głównego Inspektora Transportu
Drogowego, w zakresie, o którym mowa w ust. 3, stosuje się przepis art. 26 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku
z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. z 2019 r. poz. 125).
5. Minister właściwy do spraw transportu, mając na względzie przyczyny
i lokalizację wypadków drogowych, przeciwdziałanie tym wypadkom oraz wdrażanie
kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ruchu drogowego, określi,
w drodze rozporządzenia:
1) warunki lokalizacji w pasie drogowym dróg publicznych stacjonarnych urządzeń
rejestrujących oraz obudów na te urządzenia, z uwzględnieniem zasady, że
instalowana i używana jest obudowa wraz z urządzeniem rejestrującym;
2) sposób oznakowania stacjonarnych urządzeń rejestrujących oraz obudów na te
urządzenia, z uwzględnieniem oddziaływania prewencyjnego poprzez
zapewnienie odpowiedniej widoczności;
3) sposób dokonywania pomiarów przez urządzenia rejestrujące, z uwzględnieniem
progów prędkości dostosowanych do obowiązującego na drodze ograniczenia
prędkości, oraz przetwarzania przez te urządzenia zarejestrowanych danych,
a także biorąc pod uwagę możliwość błędu kierowcy do 10 km/h włącznie
w utrzymaniu dopuszczalnej prędkości.
4) (uchylony)

Art. 129i. 1. Badanie w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu
przeprowadza się przy użyciu urządzeń elektronicznych dokonujących pomiaru
stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli stan osoby podlegającej badaniu
uniemożliwia jego przeprowadzenie urządzeniem elektronicznym lub osoba ta
odmawia poddania się takiemu badaniu. W takim przypadku ustalenie zawartości
w organizmie alkoholu następuje na podstawie badania krwi.
3. Badanie w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu może być
przeprowadzone również w razie braku zgody osoby podlegającej badaniu, o czym
należy ją uprzedzić.
4. Warunki oraz sposób przeprowadzania badań, o których mowa w ust. 1 i 2,
określają przepisy wydane na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 26 października
1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2019
r. poz. 2277).

Art. 129j. 1. Badanie w celu ustalenia w organizmie obecności środka
działającego podobnie do alkoholu przeprowadza się przy użyciu metod
niewymagających badania laboratoryjnego.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli stan osoby podlegającej badaniu
uniemożliwia jego przeprowadzenie metodą niewymagającą badania laboratoryjnego
albo osoba ta odmawia poddania się takiemu badaniu. W takim przypadku ustalenie
w organizmie obecności środka działającego podobnie do alkoholu następuje na
podstawie badania krwi lub moczu.
3. Dopuszcza się badanie krwi lub moczu jako następstwo badania
przeprowadzonego metodą, o której mowa w ust. 1, albo jeżeli nie ma możliwości
wykorzystania tej metody.
4. Badanie w celu ustalenia obecności w organizmie środka działającego
podobnie do alkoholu może być przeprowadzone również w razie braku zgody osoby
podlegającej badaniu, o czym należy ją uprzedzić.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia, uwzględniając skutki oddziaływania na
organizm kierowcy środków działających podobnie do alkoholu, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz tych środków;
2) warunki i sposób przeprowadzania badań na ich obecność w organizmie.

Art. 129ja. W toku kontroli ruchu drogowego uprawniony organ kontroli może
poddać kierującego pojazdem lub inną osobę, w stosunku do której zachodzi
uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem, badaniu w celu ustalenia
w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do
alkoholu.

Art. 129k. 1. W razie uczestniczenia w wypadku drogowym, w którym jest
zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest poddawany badaniu w celu ustalenia
w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do
alkoholu.
2. Badaniu, o którym mowa w ust. 1, można poddać także inną osobę, jeżeli
zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem uczestniczącym
w wypadku drogowym, w którym jest zabity lub ranny.
3. Osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, mają prawo żądać od organu kontroli
ruchu drogowego przeprowadzenia badania krwi lub moczu w celu ustalenia
w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do
alkoholu.

Art. 129l. 1. W toku kontroli ruchu drogowego uprawniony organ kontroli może
dokonać odczytu wskazania drogomierza pojazdu, drogomierza pojazdu holowanego
oraz drogomierza pojazdu przewożonego wraz z jednostką miary.
2. Kierujący pojazdem jest obowiązany umożliwić uprawnionemu organowi
kontroli dokonanie czynności, o których mowa w ust. 1, w zakresie pojazdu
kierowanego, holowanego lub przewożonego.

art. 130. więcej Art. 130. (uchylony).

Art. 130a. 1. Pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:
1) pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub
w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
2) nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy
obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu
lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest
zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;
3) przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi
określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość
skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego
pojazdu;
4) pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu
przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione w art. 8 ust. 1
i 2;
5) pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że
zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela;
6) kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania
pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości
zabezpieczenia pojazdu poprzez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i
posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem, chyba że otrzymała ona
pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 2.
1a. Pojazd jest usuwany z drogi na koszt wykonującego przejazd drogowy w
przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7.
2. Pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma
możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:
1) kierowała nim osoba:
a) znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo
środka działającego podobnie do alkoholu,
b) nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających
do kierowania lub używania pojazdu;
2) jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje
uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.
2a. Od usunięcia pojazdu odstępuje się, jeżeli przed wydaniem dyspozycji
usunięcia pojazdu lub w trakcie usuwania pojazdu ustaną przyczyny jego usunięcia.
Jeżeli wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu w przypadkach, o których mowa
w ust. 1–2, spowodowało powstanie kosztów, do ich pokrycia jest obowiązany
właściciel pojazdu. Przepis ust. 10i stosuje się odpowiednio.
3. Pojazd może być przemieszczony lub usunięty z drogi, jeżeli utrudnia
prowadzenie akcji ratowniczej.
4. Dyspozycję przemieszczenia lub usunięcia pojazdu z drogi wydaje:
1) policjant – w sytuacjach, o których mowa w ust. 1–3;
2) strażnik gminny (miejski) – w sytuacjach, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 4 i 5;
3) osoba dowodząca akcją ratowniczą – w sytuacji, o której mowa w ust. 3.
5. (utracił moc)
5a. (uchylony)
5b. (uchylony)
5c. Pojazd usunięty z drogi w przypadkach określonych w ust. 1–2 oraz art.
140ad ust. 7 umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do
czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie, z uwzględnieniem ust. 7.
5d. (uchylony)
5e. (uchylony)
5f. Usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów
usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1–2, należy do zadań własnych
powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek
organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach
publicznych.
6. Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań,
o których mowa w ust. 1–2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na
obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat,
o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a.
Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna
kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a.
6a. Ustala się maksymalną wysokość stawek kwotowych opłat, o których mowa
w ust. 5c:
a) rower lub motorower – za usunięcie – 100 zł; za każdą dobę przechowywania – 15 zł
b) motocykl – za usunięcie – 200 zł; za każdą dobę przechowywania – 222zł,
c) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t – za usunięcie – 440zł;
za każdą dobę przechowywania – 33 zł,
d) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 t do 7,5 t – za
usunięcie – 550 zł; za każdą dobę przechowywania – 45 zł,
e) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 7,5 t do 16 t – za
usunięcie – 780 zł; za każdą dobę przechowywania – 65 zł,
f) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 16 t – za usunięcie –
1150 zł; za każdą dobę przechowywania – 120 zł,
g) pojazd przewożący materiały niebezpieczne – za usunięcie – 1400 zł; za
każdą dobę przechowywania – 180 zł.
6b. Maksymalne stawki opłat określone w ust. 6a, obowiązujące w danym roku
kalendarzowym ulegają corocznie zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu
odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie
pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do
analogicznego okresu roku poprzedniego.
6c. Na każdy rok kalendarzowy minister właściwy do spraw finansów
publicznych ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” maksymalne stawki opłat, o których
mowa w ust. 6a, z uwzględnieniem zasady określonej w ust. 6b, zaokrąglając je
w górę do pełnych złotych.
6d. Wskaźnik cen, o którym mowa w ust. 6b, ustala się na podstawie komunikatu
Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego ogłoszonego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w terminie 20 dni od dnia jego
ogłoszenia.
6e. Opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią dochód własny powiatu.
7. Wydanie pojazdu następuje po okazaniu:
1) (utracił moc)
2) w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7 – dowodu uiszczenia opłaty, o
której mowa w ust. 5c, oraz dowodu uiszczenia kaucji, a także po usunięciu
przyczyny umieszczenia pojazdu na parkingu.
8. Pojazd może być unieruchomiony przez zastosowanie urządzenia do
blokowania kół w przypadku pozostawienia go w miejscu, gdzie jest to zabronione,
lecz nieutrudniającego ruchu lub niezagrażającego bezpieczeństwu.
9. Pojazd unieruchamia Policja lub straż gminna (miejska).
10. Starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach
określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego
przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba
uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia.
Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu.
10a. Starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10, nie wcześniej
niż przed upływem 30 dni od dnia powiadomienia.
10b. Jeżeli pojazd usunięty w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2 nie jest
zarejestrowany w żadnym z państw członkowskich Unii Europejskiej, przekazuje się
go właściwemu miejscowo naczelnikowi urzędu celno-skarbowego w celu
uregulowania jego sytuacji zgodnie z przepisami prawa celnego.
10c. Przepisu ust. 10 nie stosuje się, gdy okoliczności wskazują, że nieodebranie
pojazdu nastąpiło z przyczyn niezależnych od właściciela lub osoby uprawnionej.
10d. Przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 4 miesięcy od dnia
usunięcia pojazdu nie został ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego
odbioru, mimo że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności.
10e. W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione
wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy
usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego
odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie
sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
10f. Do wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu jest obowiązany
starosta. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,
z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.
10g. Jednostka prowadząca parking strzeżony, w przypadku nieodebrania
pojazdu z parkingu w terminie określonym w ust. 10, powiadamia o tym fakcie
właściwego miejscowo starostę oraz podmiot, który wydał dyspozycję usunięcia
pojazdu nie później niż trzeciego dnia od dnia upływu tego terminu.
10h. Koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem,
sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego
usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego
pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 10d i 10i.
Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta.
10i. Jeżeli w chwili usunięcia pojazd znajdował się we władaniu osoby
dysponującej nim na podstawie innego niż własność tytułu prawnego, osoba ta jest
zobowiązana solidarnie do pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 10h.
10j. Termin płatności należności ustalonych decyzją, o której mowa w ust. 10h,
wynosi 30 dni od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna. Odsetki ustawowe za
opóźnienie nalicza się od dnia następującego po upływie terminu płatności. Należności
te wraz z odsetkami podlegają egzekucji w trybie i na zasadach określonych w ustawie
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
10k. Decyzji, o której mowa w ust. 10h, nie wydaje się, jeżeli od
uprawomocnienia się orzeczenia sądu o przepadku pojazdu upłynęło 5 lat.
10l. Egzekucji, o której mowa w ust. 10j, nie wszczyna się, a wszczętą umarza,
jeżeli od dnia doręczenia ostatecznej decyzji, o której mowa w ust. 10h, upłynęło 5 lat.
10m. Jeżeli w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7, pojazd nie zostanie
odebrany z parkingu w ciągu 30 dni od dnia nałożenia kary pieniężnej, stosuje się
odpowiednio przepisy działu II rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o
postępowaniu egzekucyjnym w administracji, dotyczące egzekucji należności
pieniężnych z ruchomości.
11. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, kierując się zasadą
zagwarantowania ochrony prawa własności oraz potrzebą zapewnienia porządku na
drogach publicznych i bezpieczeństwa ruchu drogowego, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) tryb oraz warunki współdziałania z Policją i innymi podmiotami uprawnionymi
do podejmowania decyzji o usunięciu pojazdu jednostek usuwających pojazdy
lub prowadzących strzeżone parkingi;
2) tryb i warunki wydawania pojazdu z parkingu.
3) (utracił moc)

Art. 130b. 1. Z każdego wypadku drogowego, w którym jest zabity, mającego
miejsce w transeuropejskiej sieci drogowej, o której mowa w art. 4 pkt 26 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, Policja jest obowiązana sporządzić
sprawozdanie.
2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) możliwie dokładne określenie miejsca wypadku;
2) zdjęcia lub schemat miejsca wypadku;
3) datę i godzinę wypadku;
4) szczegółowy opis miejsca i okoliczności wypadku: rodzaj terenu, rodzaj drogi,
rodzaj skrzyżowania, w tym informacje dotyczące sygnalizacji, liczby pasów
ruchu, oznakowania poziomego drogi, oświetlenia, warunków pogodowych,
ograniczenia prędkości, przeszkód na poboczu drogi;
5) informację o skutkach wypadku: liczbę zabitych i rannych w wypadku;
6) charakterystykę uczestników wypadku: wiek, płeć, obywatelstwo, poziom
alkoholu lub środka odurzającego w organizmie, stosowanie lub niestosowanie
wyposażenia ochronnego;
7) dane dotyczące pojazdów uczestniczących w wypadku: rodzaj, wiek,
wyposażenie ochronne oraz datę ostatniego badania technicznego;
8) informacje dotyczące rodzaju i przebiegu wypadku, z uwzględnieniem
manewrów pojazdu i kierującego;
9) o ile jest to możliwe informacje dotyczące czasu przybycia służb ratowniczych
oraz przyjęcia zgłoszenia.
3. Sprawozdania, o których mowa w ust. 1, Policja przekazuje do Sekretariatu
Krajowej Rady, o którym mowa w art. 140f, w terminie do 31 marca każdego roku, za
rok poprzedni.

art. 131. więcej Art. 131. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw transportu, uwzględniając potrzebę zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku podczas wykonywania kontroli ruchu drogowego oraz
sprawnego jej przebiegu, a także konieczność należytej ochrony sposobu realizacji
zadań związanych z bezpieczeństwem państwa i ujednolicenia sporządzanych
dokumentów, określi, w drodze rozporządzenia:
1) organizację, szczegółowe warunki i sposób wykonywania kontroli ruchu
drogowego;
2) wymagany sposób zachowania się kontrolowanego uczestnika ruchu;
3) szczegółowe warunki wykonywania kontroli ruchu drogowego przez osoby,
o których mowa w art. 129e;
3a) szczególne warunki wykonywania kontroli ruchu drogowego pojazdów, o
których mowa w art. 73 ust. 3, z wyłączeniem pojazdów Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej;
4) szczegółowe warunki udzielania upoważnień do wykonywania kontroli ruchu
drogowego;
5) wzory dokumentów stosowanych przy wykonywaniu kontroli ruchu drogowego.
2. Minister Obrony Narodowej, uwzględniając potrzebę zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku w czasie wykonywania kontroli drogowej oraz sprawne
wykonywanie czynności w tym zakresie, w porozumieniu z ministrami właściwymi
do spraw transportu oraz spraw wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1) organizację, warunki i sposób wykonywania czynności, o których mowa
w art. 129 ust. 4;
2) warunki i tryb współdziałania Żandarmerii Wojskowej z Policją w sprawach,
o których mowa w art. 130 ust. 1.

art. 132. więcej Art. 132. 1. Policjant, funkcjonariusz Straży Granicznej albo funkcjonariusz
Służby Celno-Skarbowej zatrzyma dowód rejestracyjny (pozwolenie czasowe)
w razie:
1) stwierdzenia lub uzasadnionego przypuszczenia, że pojazd:
a) zagraża bezpieczeństwu w szczególności po wypadku drogowym,
w którym zostały uszkodzone zasadnicze elementy nośne konstrukcji
nadwozia, podwozia lub ramy,
b) zagraża porządkowi ruchu,
c) narusza wymagania ochrony środowiska;
2) stwierdzenia, że pojazd nie został poddany badaniu technicznemu
w wyznaczonym terminie lub termin badania nie został wyznaczony
prawidłowo;
3) stwierdzenia, że badanie techniczne zostało dokonane przez jednostkę do tego
nieupoważnioną;
4) uzasadnionego przypuszczenia, że dane dotyczące dowodu rejestracyjnego
(pozwolenia czasowego) zawarte w centralnej ewidencji pojazdów nie
odpowiadają stanowi faktycznemu.
1a. W stosunku do kierującego pojazdem zarejestrowanym za granicą
uczestniczącym w ruchu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej policjant,
funkcjonariusz Straży Granicznej albo funkcjonariusz Służby Celno-Skarbowej
zatrzyma dowód rejestracyjny (pozwolenie czasowe) w razie:
1) stwierdzenia lub uzasadnionego przypuszczenia, że pojazd:
a) zagraża bezpieczeństwu w szczególności po wypadku drogowym,
w którym zostały uszkodzone zasadnicze elementy nośne konstrukcji
nadwozia, podwozia lub ramy,
b) zagraża porządkowi ruchu,
c) narusza wymagania ochrony środowiska;
2) stwierdzenia, że pojazd nie został poddany badaniu technicznemu
w wyznaczonym terminie lub termin badania nie został wyznaczony
prawidłowo;
3) stwierdzenia zniszczenia dowodu rejestracyjnego (pozwolenia czasowego)
w stopniu powodującym jego nieczytelność;
4) uzasadnionego podejrzenia podrobienia lub przerobienia dowodu rejestracyjnego
(pozwolenia czasowego);
5) stwierdzenia, że badanie techniczne zostało dokonane przez jednostkę do tego
nieupoważnioną;
6) nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy
obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu
lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest
zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;
7) uzasadnionego przypuszczenia, że dane w nim zawarte nie odpowiadają stanowi
faktycznemu.
1b. Zatrzymanie, o którym mowa w ust. 1, następuje przez wprowadzenie
informacji o zatrzymaniu dowodu rejestracyjnego (pozwolenia czasowego) do
centralnej ewidencji pojazdów.
1c. Zatrzymanie, o którym mowa w ust. 1a, następuje przez zatrzymanie
okazanego dokumentu.
2. W razie zatrzymania dowodu rejestracyjnego (pozwolenia czasowego)
policjant, funkcjonariusz Straży Granicznej albo funkcjonariusz Służby CelnoSkarbowej wydaje kierowcy pokwitowanie. Może on zezwolić na używanie pojazdu
przez czas nieprzekraczający 7 dni, określając warunki tego używania w
pokwitowaniu. Zezwolenie nie może być wydane w przypadkach, o których mowa
w ust. 1 pkt 1 lit. a i c, a także w ust. 1a pkt 1 lit. a i c oraz pkt 6.
3. (uchylony)
3a. Odpowiednie organy Policji, Straży Granicznej albo Krajowej Administracji
Skarbowej zawiadomią właściwego dyrektora izby administracji skarbowej o fakcie
zatrzymania dowodu rejestracyjnego w przypadku powzięcia uzasadnionego
przypuszczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, w sytuacji gdy dotyczy to spełnienia
przez pojazd wymagań technicznych określonych w przepisach ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
4. W przypadku określonym w ust. 1 pkt 1 oraz w przypadku stwierdzenia
zniszczenia dowodu rejestracyjnego (pozwolenia czasowego) w stopniu
powodującym jego nieczytelność lub uzasadnionego podejrzenia podrobienia lub przerobienia dowodu rejestracyjnego (pozwolenia czasowego), dowód rejestracyjny
(pozwolenie czasowe) zatrzyma również jednostka upoważniona do przeprowadzania
badań technicznych. Zatrzymany dokument przesyłany jest niezwłocznie organowi,
który go wydał. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.
5. Zatrzymany dokument pojazdu zarejestrowanego za granicą, z wyjątkiem
przypadków określonych w ust. 1a pkt 4 i 6, pozostawia się w jednostce Policji, Straży
Granicznej albo Krajowej Administracji Skarbowej przez okres 7 dni. Po upływie tego
terminu dokument przekazywany jest przedstawicielstwu państwa, w którym pojazd
jest zarejestrowany.
6. Po ustaniu przyczyny uzasadniającej zatrzymanie dowodu rejestracyjnego
(pozwolenia czasowego) i przekazaniu informacji o ustaniu tej przyczyny przez
posiadacza zatrzymanego dowodu rejestracyjnego (pozwolenia czasowego) organowi,
który zatrzymał dowód rejestracyjny (pozwolenie czasowe), lub organowi, który go
wydał, organ ten przekazuje do centralnej ewidencji pojazdów informację o zwrocie
zatrzymanego dowodu rejestracyjnego (pozwolenia czasowego).
7. W przypadku pojazdu zarejestrowanego za granicą uczestniczącego w ruchu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwrot zatrzymanego dokumentu następuje
niezwłocznie po ustaniu przyczyny uzasadniającej jego zatrzymanie, z zastrzeżeniem
art. 133.
8. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, zwrot zatrzymanego dokumentu
następuje niezwłocznie po ustaniu przyczyny uzasadniającej jego zatrzymanie.

Art. 132a. 1. Przepisy art. 132 ust. 1a pkt 1, 3, 4 i 7 [oraz ust. 8] stosuje się
odpowiednio do profesjonalnego dowodu rejestracyjnego, o którym mowa w art. 80s
ust. 1.
2. Policjant, funkcjonariusz Straży Granicznej albo funkcjonariusz Służby CelnoSkarbowej zatrzymuje również:
1) profesjonalny dowód rejestracyjny – w przypadku korzystania z profesjonalnego
dowodu rejestracyjnego przez osobę do tego nieuprawnioną;
2) blankiet profesjonalnego dowodu rejestracyjnego – w przypadku wykonywania
jazdy testowej z niewypełnionym blankietem profesjonalnego dowodu
rejestracyjnego.
3. W przypadku zatrzymania profesjonalnego dowodu rejestracyjnego policjant,
funkcjonariusz Straży Granicznej albo funkcjonariusz Służby Celno-Skarbowej
wydaje pokwitowanie. Może on zezwolić na dalsze używanie pojazdu przez okres
24 godzin, określając warunki tego używania w pokwitowaniu. Zezwolenie nie może
być wydane w przypadkach, o których mowa w ust. 2, a także
w art. 132 ust. 1 pkt 1 lit. a i c.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, odpowiedni organ Policji,
Straży Granicznej albo Krajowej Administracji Skarbowej przesyła niezwłocznie
zatrzymany blankiet profesjonalnego dowodu rejestracyjnego staroście, który go
wydał.

art. 133. więcej Art. 133. 1. W przypadku określonym w art. 132 ust. 1a pkt 6 odpowiedni organ
Policji, Straży Granicznej albo Krajowej Administracji Skarbowej zwraca zatrzymany
dokument po przedstawieniu dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy
obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub
dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie.
2. Jeżeli z przedstawionego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy
obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu
wynika, że przed zatrzymaniem dowodu rejestracyjnego umowa ta nie była zawarta,
warunkiem zwrotu zatrzymanego dokumentu jest dodatkowo wniesienie opłaty za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia określonej w odrębnych
przepisach.

art. 134. więcej Art. 134. W stosunku do pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz
innych pojazdów kierowanych przez żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową
uprawnienia i obowiązki policjantów określone w art. 132 ust. 1–2 i 5–7, art. 132a
oraz w art. 133 wykonują również żołnierze Żandarmerii Wojskowej.

Art. 134a. W stosunku do pojazdów wykonujących przewóz drogowy
w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, a także
w przypadku kontroli, o której mowa w art. 129a ust. 1 pkt 2–4, uprawnienia
i obowiązki policjantów oraz organów Policji określone w art. 132 ust. 1–2 i 5–7, art.
132a oraz w art. 133 wykonują również odpowiednio inspektorzy Inspekcji
Transportu Drogowego oraz organy tej inspekcji.

art. 135. więcej Art. 135. 1. Policjant:
1) zatrzyma prawo jazdy za pokwitowaniem w razie:
a) uzasadnionego podejrzenia, że kierujący znajduje się w stanie nietrzeźwości
lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do
alkoholu,
b) stwierdzenia zniszczenia prawa jazdy w stopniu powodującym jego
nieczytelność,
c) podejrzenia podrobienia lub przerobienia prawa jazdy,
d) gdy upłynął termin ważności prawa jazdy,
e) gdy wobec kierującego pojazdem wydane zostało postanowienie lub decyzja
o zatrzymaniu prawa jazdy,
f) gdy wobec kierującego pojazdem orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów
lub wydano decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami,
g) przekroczenia przez kierującego pojazdem liczby 24 punktów za naruszenie
przepisów ruchu drogowego w okresie 5 lat od wydania skierowania na kurs
reedukacyjny, o którym mowa w art. 99 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy z dnia
5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami,
h) przekroczenia przez kierującego pojazdem w okresie 1 roku od dnia
wydania po raz pierwszy prawa jazdy liczby 20 punktów za naruszenie
przepisów ruchu drogowego lub stwierdzenia, na podstawie prawomocnych
rozstrzygnięć, że w okresie 2 lat od dnia wydania po raz pierwszy prawa
jazdy popełnił on przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji
lub trzy wykroczenia określone w art. 86 § 1 lub 2, art. 87 § 1, art. 92a w
przypadku przekroczenia dopuszczalnej prędkości o ponad 30 km/h lub
art. 98 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2019 r.
poz. 821 i 1238),
i) stwierdzenia braku dokumentu, o którym mowa w art. 38 pkt 3a lub 4a, lub
prowadzenia pojazdu niewyposażonego w blokadę alkoholową
w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 5 pkt 7 ustawy z dnia 5 stycznia
2011 r. o kierujących pojazdami,
j) popełnienia w okresie próbnym, o którym mowa w art. 91 ustawy z dnia
5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, trzech wykroczeń przeciwko
bezpieczeństwu w komunikacji lub jednego przestępstwa przeciwko
bezpieczeństwu w komunikacji;
1a) zatrzyma prawo jazdy za pokwitowaniem w przypadku ujawnienia czynu
polegającego na:
a) kierowaniu pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej
niż 50 km/h na obszarze zabudowanym lub
b) przewożeniu osób w liczbie przekraczającej liczbę miejsc określoną
w dowodzie rejestracyjnym (pozwoleniu czasowym) lub wynikającą
z konstrukcyjnego przeznaczenia pojazdu niepodlegającego rejestracji;
przepis nie dotyczy przewozu osób autobusem w publicznym transporcie
zbiorowym w gminnych, powiatowych i wojewódzkich przewozach
pasażerskich w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym
transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 2016 i 2435 oraz z 2019 r. poz. 730, 1495, 1696 i 2020), o ile w pojeździe przewidziane są miejsca
stojące;
2) może zatrzymać prawo jazdy za pokwitowaniem w razie uzasadnionego
podejrzenia, że kierowca popełnił przestępstwo lub wykroczenie, za które może
być orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów.
1a. Przepisu ust. 1 pkt 1a lit. b nie stosuje się, jeżeli liczba przewożonych osób
w sposób, o którym mowa w tym przepisie, nie przekracza:
1) 5 – w przypadku przewożenia ich autobusem;
2) 2 – w przypadku przewożenia ich samochodem osobowym, samochodem
ciężarowym lub w przyczepie ciągniętej przez ciągnik rolniczy lub pojazd
wolnobieżny.
1aa. Przepisu ust. 1 pkt 1a nie stosuje się, jeżeli kierujący pojazdem dopuścił się
naruszenia, o którym mowa w tym przepisie, działając w celu uchylenia
bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem, jeżeli
niebezpieczeństwa tego nie można było uniknąć inaczej, a poświęcone dobro w postaci
bezpieczeństwa na drodze przedstawiało wartość niższą od dobra ratowanego.
1b. Kierujący, o którym mowa w art. 136 ust. 1a, jest obowiązany podać
organowi kontroli ruchu drogowego adres do doręczeń. W przypadku niewskazania
adresu do doręczeń stosuje się przepisy art. 40 § 4 i 5 Kodeksu postępowania
administracyjnego, o czym poucza się kierującego.
2. Pokwitowanie zatrzymania prawa jazdy z przyczyn, o których mowa
w ust. 1 pkt 1 lit. b–d oraz w pkt 2, uprawnia do kierowania pojazdem w ciągu 7 dni.
3. Pokwitowanie zatrzymania prawa jazdy z przyczyn, o których mowa
w ust. 1 pkt 1 lit. g i j oraz pkt 1a, uprawnia do kierowania pojazdem w okresie
24 godzin od chwili zatrzymania, a w przypadku, o którym mowa w art. 136 ust. 1a –
w okresie 72 godzin.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. i, w zakresie braku dokumentu,
o którym mowa w art. 38 pkt 3a lub 4a, starosta wydaje zatrzymane prawo jazdy po
przedstawieniu dokumentu.

art. 136. więcej Art. 136. 1. Zatrzymane prawo jazdy, z wyjątkiem przypadku określonego
w art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. c, Policja przekazuje niezwłocznie, nie później niż w ciągu
7 dni, według właściwości, sądowi uprawnionemu do rozpoznania sprawy
o wykroczenie, prokuratorowi lub staroście.
1a. Jeżeli prawo jazdy zostało wydane przez państwo inne niż Rzeczpospolita
Polska i kierujący pojazdem nie ma miejsca zamieszkania na jej terytorium, prawo
jazdy przekazuje się niezwłocznie staroście właściwemu ze względu na miejsce
naruszenia przepisów prawa o ruchu drogowym. Starosta niezwłocznie przekazuje
zatrzymane prawo jazdy do właściwego organu państwa, w którym zostało ono
wydane.
2. W razie przeprowadzenia badania krwi lub moczu dla oceny trzeźwości lub
zawartości środka działającego podobnie do alkoholu, prawo jazdy przekazuje się wraz z wynikiem tego badania. Jeżeli jednak wynik tego badania nie został uzyskany
w ciągu 30 dni od dnia zatrzymania prawa jazdy, należy niezwłocznie zwrócić je
właścicielowi.

art. 137. więcej Art. 137. 1. Postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy, w przypadkach
określonych w art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz pkt 2, wydaje w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawa jazdy:
1) prokurator – w toku postępowania przygotowawczego, a sąd – po przekazaniu
sprawy do sądu;
2) w sprawie o wykroczenie – sąd właściwy do rozpoznania sprawy.
2. O wydaniu postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy zawiadamia się
właściwego starostę.
3. Na postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy służy zażalenie.

art. 138. więcej Art. 138. (uchylony).

art. 139. więcej Art. 139. 1. Przepisy art. 135–137 stosuje się odpowiednio do pozwolenia na
kierowanie tramwajem.
2. Przepisu art. 135 art. 135–135b nie stosuje się do szefów
i cudzoziemskiego personelu przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych państw obcych oraz misji specjalnych i organizacji międzynarodowych
korzystających z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych lub konsularnych na
mocy ustaw, umów bądź powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych lub
na zasadzie wzajemności, a także do innych osób korzystających z tych przywilejów
i immunitetów.
3. W stosunku do żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową oraz innych
osób kierujących pojazdami Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej uprawnienia i obowiązki policjantów określone w art. 135 ust. 1 i art. 136 ust. 1 wykonują również żołnierze Żandarmerii Wojskowej.
4. W przypadku kontroli, o której mowa w art. 129a ust. 1, uprawnienia
i obowiązki policjantów określone w art. 135 ust. 1 i art. 136 ust. 1 wykonują w stosunku do kierujących pojazdami również
inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego.

art. 140. więcej Art. 140. (uchylony).

Art. 140a. (uchylony).

Art. 140aa. 1. Za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych
bez zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, lub niezgodnie z warunkami
określonymi dla tego zezwolenia nakłada się karę pieniężną, w drodze decyzji
administracyjnej.
1a. W przypadku braku:
1) wymaganej liczby pojazdów wykonujących pilotowanie,
2) wymaganego wyposażenia lub oznakowania pojazdu wykonującego
pilotowanie,
3) wymaganego szkolenia, o którym mowa w art. 6 ust. 3a, przez pilota
– nakłada się karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej.
2. Decyzję administracyjną o nałożeniu kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1
i 1a, wydaje właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ Policji,
Inspekcji Transportu Drogowego, Straży Granicznej, naczelnik urzędu celnoskarbowego lub zarządca drogi.
3. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada się na:
1) podmiot wykonujący przejazd;
2) podmiot wykonujący czynności ładunkowe, jeżeli wykonał te czynności w
sposób powodujący przekroczenie któregokolwiek z wymiarów, nacisków osi
lub masy całkowitej pojazdu lub zespołu pojazdów, w stosunku do wartości
dopuszczalnych lub wartości określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art.
64 ust. 1 pkt 1, jeżeli okoliczności lub dowody wskazują, że podmiot ten miał
wpływ lub godził się na powstanie naruszenia określonego w ust. 1;
3) podmiot wykonujący inne niż wymienione w pkt 2 czynności związane z
przejazdem pojazdu nienormatywnego, w szczególności na organizatora
transportu, nadawcę, odbiorcę lub spedytora, jeżeli okoliczności lub dowody
wskazują, że podmiot ten miał wpływ lub godził się na powstanie naruszenia
określonego w ust. 1.
3a. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1a, nakłada się na:
1) podmiot wykonujący przejazd – w przypadku, o którym mowa w ust. 1a pkt 1;
2) podmiot wykonujący pilotowanie – w przypadku, o którym mowa w ust. 1a pkt
2 i 3.
4. Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której
mowa w ust. 1 i ust. 1a pkt 1, wobec podmiotu wykonującego przejazd, a postępowanie
wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli:
1) okoliczności sprawy i dowody wskazują, że ten podmiot:
a) dochował należytej staranności w realizacji czynności związanych z
przejazdem,
b) nie miał wpływu na powstanie naruszenia, lub
2) rzeczywista masa całkowita pojazdu nienormatywnego nie przekracza
dopuszczalnej wielkości lub wielkości określonej w zezwoleniu, o którym mowa
w art. 64 ust. 1 pkt 1, a przekroczenie dotyczy wyłącznie nacisku osi pojazdu
w przypadku przewozu ładunków sypkich oraz drewna.
5. Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której
mowa w ust. 1, wobec podmiotu wykonującego przejazd oraz inne czynności
związane z przejazdem drogowym pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
6. W przypadku stwierdzenia przejazdu po drogach publicznych pojazdów
nienormatywnych należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej bez
zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określonymi dla tego zezwolenia organ
kontroli, o którym mowa w ust. 2, powiadamia właściwy terytorialnie ze względu na
miejsce przeprowadzenia kontroli organ Żandarmerii Wojskowej.
7. Organ Żandarmerii Wojskowej, o którym mowa w ust. 6, występuje do
dowódcy jednostki wojskowej organizującej przejazd drogowy lub do jego
przełożonego z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, na zasadach
określonych w ustawie z dnia 9 października 2009 r. o dyscyplinie wojskowej (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1508 i 2020).

Art. 140ab. 1. Karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa ust. 1, ustala się
w wysokości:
1) 1500 zł – za brak zezwolenia kategorii I i II;
2) 5000 zł – za brak zezwolenia kategorii III–VI;
3) za brak zezwolenia kategorii VII:
a) 500 zł – gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita lub
wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości nie więcej niż o 10%,
b) 2000 zł – gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita lub
wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości o więcej niż 10%
i nie więcej niż 20%,
c) 15 000 zł – w pozostałych przypadkach;
4) 5000 zł – za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt bez
potwierdzonego zawiadomienia zarządcy drogi, o którym mowa w art. 64c
ust. 9;
5) 3000 zł – za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt
niezgodnie z warunkami określonymi przez zarządcę drogi, o którym mowa
w art. 64c ust. 9;
6) 6000 zł – za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt przy
zgłoszonym przez zarządcę drogi sprzeciwie, o którym mowa w art. 64c ust. 10;
7) 2000 zł – za niedotrzymanie warunków przejazdu określonych dla zezwolenia
kategorii VII lub podanych w tym dokumencie, innych niż parametry techniczne
pojazdu lub zespołu pojazdów.
2. W przypadku naruszeń zakazu, o którym mowa w art. 64 ust. 2, za przejazd
pojazdem nienormatywnym nakłada się karę jak za przejazd bez zezwolenia.
3. Karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa ust. 1a, ustala się w wysokości:
1) 3000 zł – za brak wymaganej liczby pojazdów wykonujących pilotowanie;
2) 2000 zł – za brak wymaganego wyposażenia lub oznakowania pojazdu
wykonującego pilotowanie;
3) 2000 zł – za brak wymaganego szkolenia, o którym mowa w art. 6 ust. 3a.

Art. 140ac. 1. Od decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej, o której mowa w art.
140aa ust. 1 i 1a, przysługuje odwołanie do organu nadrzędnego w stosunku do organu,
który tę karę wymierzył, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji.
2. Decyzja ostateczna podlega wykonaniu po upływie 30 dni od jej doręczenia,
chyba że wstrzymano jej wykonanie. Organ kontroli, który wydał decyzję ostateczną,
z urzędu wstrzymuje jej wykonanie, w drodze postanowienia, na które nie przysługuje
zażalenie, w razie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
3. Karę pieniężną uiszcza się w formie przekazu na wskazany w decyzji
rachunek bankowy. Koszty związane z jej przekazaniem pokrywa obowiązany
podmiot.
4. Kara pieniężna, o której mowa w ust. 2, podlega przymusowemu ściągnięciu
w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
5. Obowiązek uiszczenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 2, przedawnia się
z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym kara powinna zostać
uiszczona.

Art. 140ad. 1. W przypadku gdy podczas kontroli zostanie stwierdzone
naruszenie, o którym mowa w art. 140aa ust. 1, przez zagraniczny podmiot mający
siedzibę w państwie, z którym Rzeczpospolita Polska nie jest związana umową
o wzajemnej egzekucji kar pieniężnych, osoba przeprowadzająca kontrolę pobiera
kaucję w wysokości odpowiadającej przewidywanej karze pieniężnej.
2. Kaucję pobiera się:
1) podczas kontroli na drodze – w formie gotówkowej, za pokwitowaniem na druku
ścisłego zarachowania, lub za pomocą karty płatniczej;
2) w terminie późniejszym – w formie przelewu na wyodrębniony rachunek
bankowy organu prowadzącego postępowanie administracyjne w sprawie
o nałożenie kary, a w przypadku poboru kaucji przez naczelnika urzędu celno-
-skarbowego – na wyodrębniony rachunek bankowy urzędu skarbowego
określony w przepisach odrębnych, przy czym koszty przelewów ponosi
obowiązany podmiot.
3. Kaucja przechowywana jest na nieoprocentowanym rachunku bankowym,
o którym mowa w ust. 2 pkt 2. Koszty związane z uiszczeniem kaucji w formie
przelewu na rachunek bankowy lub za pomocą karty płatniczej – związane
z autoryzacją transakcji i przekazem środków na właściwy rachunek bankowy –
pokrywa obowiązany podmiot.
4. Kaucję przekazuje się:
1) na rachunek bankowy określony w decyzji o nałożeniu kary, w terminie,
o którym mowa w art. 140 ac ust. 2, albo
2) na rachunek bankowy podmiotu, który ją wpłacił, w terminie 7 dni od dnia
uprawomocnienia się decyzji lub orzeczenia uchylającego decyzję o nałożeniu
kary pieniężnej.
5. W przypadku gdy wysokość nałożonej kary jest mniejsza od wysokości
pobranej kaucji, do powstałej różnicy stosuje się odpowiednio przepis ust. 4 pkt 2.
6. Odpowiedzialność za szkody spowodowane ruchem pojazdów
nienormatywnych ponosi wykonujący przejazd pojazdem nienormatywnym.
7. W przypadku gdy podczas kontroli zostanie stwierdzone naruszenie, o którym
mowa w art. 140aa ust. 1 lub 1a, przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, osoba
przeprowadzająca kontrolę na drodze zatrzymuje, za pokwitowaniem, dokumenty
dotyczące przejazdu pojazdu nienormatywnego oraz dowód rejestracyjny (pozwolenie czasowe) pojazdu i usuwa pojazd, na koszt podmiotu wykonującego przejazd
pojazdem nienormatywnym, na parking strzeżony, o którym mowa w art. 130a ust. 5c,
a jeżeli ze względu na wymiary lub masę pojazdu umieszczenie pojazdu na tym
parkingu jest niemożliwe – na inny, w miarę możliwości najbliższy parking strzeżony,
jeżeli:
1) nie pobrano kaucji lub
2) nie usunięto stwierdzonego naruszenia.

Art. 140ae. 1. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140aa ust. 1 i 1a, są
przekazywane odpowiednio do budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub na
wyodrębniony rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.
2. Środki z tytułu kar gromadzone na wyodrębnionym rachunku bankowym
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad są przekazywane w terminie
pierwszych 2 dni roboczych po upływie tygodnia, w którym wpłynęły, na rachunek
Krajowego Funduszu Drogowego, z przeznaczeniem na budowę lub przebudowę dróg
krajowych, drogowych obiektów inżynierskich i przepraw promowych oraz na zakup
urządzeń do ważenia pojazdów.
3. Urzędy celno-skarbowe otrzymują prowizję od pobranych kar pieniężnych w
wysokości 12% nałożonej kary.
4. Prowizja, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód budżetu państwa.
4a. Wojewódzkie inspektoraty transportu drogowego otrzymują prowizję od
pobranych kar pieniężnych w wysokości 12% nałożonej kary. Prowizja stanowi
wpływ Funduszu rozwoju przewozów autobusowych, o którym mowa w ustawie z
dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze
użyteczności publicznej (Dz. U. poz. 1123).
5. Od kar pieniężnych urzędy celno-skarbowe i wojewódzkie inspektoraty
transportu drogowego odliczają prowizję, a pozostałą część kary, w terminie 4 dni po
upływie każdych kolejnych 10 dni miesiąca, przekazują odpowiednio do podmiotów
wymienionych w ust. 1.

Art. 140af. 1. Grzywny, o których mowa w art. 96 § 3 ustawy z dnia 20 maja
1971 r. – Kodeks wykroczeń, pobierane przez organy Inspekcji Transportu
Drogowego, nakładane na właściciela lub posiadacza pojazdu, o których mowa w art.
78 ust. 4 i 5 ustawy, stanowią wpływy Funduszu rozwoju przewozów autobusowych
o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności
publicznej.
2. Kary porządkowe, o których mowa w art. 49 § 1 i 2 ustawy z dnia 24 sierpnia
2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2019 r. poz.
1120, 1123, 1556 i 1694), pobierane przez organy Inspekcji Transportu Drogowego,
nakładane na osoby, o których mowa w art. 78 ust. 4 i 5 ustawy, stanowią wpływy
Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej,
o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów
autobusowych o charakterze użyteczności publicznej.

Art. 140b. 1. Tworzy się Krajową Radę Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego,
zwaną dalej „Krajową Radą”.
2. Krajowa Rada działa przy ministrze właściwym do spraw transportu jako
międzyresortowy organ pomocniczy Rady Ministrów w sprawach bezpieczeństwa
ruchu drogowego.

Art. 140c. 1. Krajowa Rada określa kierunki i koordynuje działania administracji
rządowej w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.
2. Do zadań Krajowej Rady w zakresie poprawy bezpieczeństwa ruchu
drogowego należy w szczególności:
1) proponowanie kierunków polityki państwa;
2) opracowywanie programów poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego
w oparciu o propozycje przedstawiane przez właściwych ministrów i ocena ich
realizacji;
3) inicjowanie badań naukowych;
4) inicjowanie i opiniowanie projektów aktów prawnych oraz umów
międzynarodowych;
5) inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej;
6) inicjowanie współpracy zagranicznej;
7) współpraca z właściwymi organizacjami społecznymi i instytucjami
pozarządowymi;
8) inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;
9) analizowanie i ocena podejmowanych działań;
10) ustalanie, co najmniej raz na trzy lata, średniego kosztu społeczno-
-ekonomicznego wypadku drogowego, w którym jest zabity, oraz średniego
kosztu społeczno-ekonomicznego wypadku drogowego, w którym osoba doznała
obrażeń ciała w rozumieniu art. 156 § 1 albo art. 157 § 1 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 i 2128),
powstałego w transeuropejskiej sieci drogowej.
3. Przy ustalaniu średniego kosztu społeczno-ekonomicznego wypadków
drogowych, o których mowa w ust. 2 pkt 10, uwzględnia się:
1) utratę produktywności zabitych i rannych w wypadkach drogowych;
2) koszty leczenia i rehabilitacji poszkodowanych w wypadkach drogowych;
3) koszty administracyjne wypadków drogowych;
4) straty materialne powstałe w wyniku wypadków drogowych.

Art. 140d. W skład Krajowej Rady wchodzą:
1) Przewodniczący – minister właściwy do spraw transportu;
2) zastępcy Przewodniczącego:
a) sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym do spraw
wewnętrznych,
b) sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym do spraw
transportu;
3) sekretarz Krajowej Rady wskazany przez ministra właściwego do spraw
transportu;
4) członkowie Krajowej Rady wskazani przez: Prezesa Rady Ministrów spośród
wojewodów, Ministra Obrony Narodowej, Ministra Sprawiedliwości oraz
ministrów właściwych do spraw: administracji publicznej, budżetu, finansów
publicznych, gospodarki, budownictwa, planowania i zagospodarowania
przestrzennego oraz mieszkalnictwa, klimatu, oświaty i wychowania,
środowiska, transportu, wewnętrznych, pracy oraz Komendanta Głównego
Policji, Komendanta Głównego Straży Pożarnej, Generalnego Dyrektora Dróg
Krajowych i Autostrad.

Art. 140e. 1. Przewodniczący Krajowej Rady kieruje jej pracami i reprezentuje
ją na zewnątrz.
2. Przewodniczący Krajowej Rady otrzymuje od ministrów i innych organów,
których przedstawiciele są członkami Krajowej Rady:
1) sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań określonych w programach
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego, w szczególności
informacje umożliwiające ustalanie średniego kosztu społeczno-ekonomicznego
wypadków, o których mowa w art. 140c ust. 2 pkt 10.
3. Przewodniczący Krajowej Rady składa Radzie Ministrów corocznie, do końca
marca, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz działań
realizowanych w tym zakresie.
4. Prezes Rady Ministrów składa Sejmowi, Senatowi i Prezydentowi corocznie,
do końca kwietnia, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego
oraz działań realizowanych w tym zakresie.

Art. 140f. 1. Krajowa Rada wykonuje swoje zadania przy pomocy Sekretariatu
Krajowej Rady.
2. Sekretariat Krajowej Rady działa jako wewnętrzna jednostka organizacyjna
ministra właściwego do spraw transportu.
3. Szczegółową organizację i tryb prac Krajowej Rady określa regulamin
przyjęty w drodze uchwały na pierwszym posiedzeniu Krajowej Rady.

Art. 140g. 1. Tworzy się Wojewódzką Radę Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego, zwaną dalej „Wojewódzką Radą”.
2. Wojewódzka Rada działa przy marszałku województwa jako wojewódzki
zespół koordynacyjny w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Art. 140h. 1. Wojewódzka Rada koordynuje i określa kierunki działań
administracji publicznej w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.
2. Do zadań Wojewódzkiej Rady w zakresie, o którym mowa w ust. 1, należy
w szczególności:
1) opracowywanie regionalnych programów poprawy bezpieczeństwa ruchu
drogowego;
2) opiniowanie projektów aktów prawa miejscowego w zakresie bezpieczeństwa
ruchu drogowego;
3) zatwierdzanie planu wydatków wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego
w części przeznaczonej na poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego;
4) inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej i szkolenie w zakresie
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
5) inicjowanie współpracy międzywojewódzkiej;
6) współpraca z właściwymi organizacjami społecznymi i instytucjami
pozarządowymi;
7) inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;
8) analizowanie i ocena podejmowanych działań.
3. Szczegółową organizację i tryb pracy Wojewódzkiej Rady określa regulamin
przyjęty przez radę w drodze uchwały.

Art. 140i. W skład Wojewódzkiej Rady wchodzą:
1) przewodniczący – marszałek województwa;
2) zastępcy przewodniczącego:
a) wojewoda,
b) wojewódzki komendant Policji;
3) sekretarz – wskazany przez marszałka województwa;
4) członkowie Wojewódzkiej Rady:
a) wojewódzki inspektor transportu drogowego,
b) dyrektor właściwego terenowo oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad,
c) przedstawiciel wojewody,
d) przedstawiciel wojewódzkiego sztabu wojskowego,
e) przedstawiciel kuratora oświaty,
f) przedstawiciel zarządu województwa,
g) przedstawiciel zarządów powiatu,
h) przedstawiciel wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast,
i) przedstawiciel komendanta wojewódzkiego Policji,
j) przedstawiciel komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej,
k) przedstawiciel zarządu dróg wojewódzkich,
l) przedstawiciel wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego,
m) przedstawiciel zarządów dróg powiatowych,
n) osoby wskazane przez marszałka województwa w szczególności
reprezentujące działające na terenie województwa organizacje
pozarządowe, których celem statutowym jest problematyka bezpieczeństwa
ruchu drogowego, przy czym marszałek województwa może wskazać nie
więcej niż 12 osób.

Art. 140j. 1. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady kieruje jej pracami
i reprezentuje ją na zewnątrz.
2. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady otrzymuje od organów, których
przedstawiciele są członkami Wojewódzkiej Rady:
1) sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań określonych w programach
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego.
3. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady składa Przewodniczącemu Krajowej
Rady corocznie, do końca stycznia, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa
ruchu drogowego na terenie województwa oraz działań realizowanych w tym zakresie.

Art. 140k. Obsługę Wojewódzkiej Rady zapewnia wyznaczony przez marszałka
województwa wojewódzki ośrodek ruchu drogowego.

Art. 140l. W pracach Krajowej Rady i Wojewódzkiej Rady mogą brać udział
z głosem doradczym:
1) przedstawiciele organizacji pozarządowych, których statutowy zakres
działalności obejmuje zagadnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) pracownicy naukowi wyższych uczelni lub jednostek badawczo-rozwojowych;
3) niezależni eksperci.

Art. 140m. 1. Kto:
1) wbrew przepisowi art. 70g ust. 1 wprowadził do obrotu nowy pojazd bez
wymaganego odpowiedniego świadectwa homologacji typu lub innego
równoważnego dokumentu, o których mowa w art. 70j ust. 1, art. 70k ust. 1,
art. 70o ust. 1, art. 70zo ust. 1, art. 70zp ust. 1 albo art. 70zu ust. 1,
2) wbrew przepisowi art. 70g ust. 5 ponownie wprowadził do obrotu pojazdy
wycofane z obrotu,
3) wbrew przepisowi art. 70g ust. 6 wprowadził do obrotu nowy przedmiot
wyposażenia lub część,
4) wbrew przepisowi art. 70g ust. 8 ponownie wprowadził do obrotu przedmiot
wyposażenia lub część wycofane z obrotu
– podlega karze pieniężnej w wysokości nie większej niż 25% wartości sprzedaży
wynikającej z wprowadzenia do obrotu tego pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub
części.
2. Kto wbrew obowiązkowi nie wykonuje decyzji, o których mowa w art. 70g
ust. 4 lub ust. 10, podlega karze pieniężnej w wysokości nie większej niż 50% wartości
sprzedaży wynikającej z wprowadzenia do obrotu tego pojazdu, przedmiotu
wyposażenia lub części.

Art. 140ma. 1. Podmiot uprawniony, który:
1) nie zwrócił staroście w terminie, o którym mowa w art. 80y ust. 1, blankietów
profesjonalnych dowodów rejestracyjnych, profesjonalnych dowodów
rejestracyjnych oraz profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych, podlega
karze pieniężnej w wysokości 3000 zł;
2) nie prowadzi wykazu, o którym mowa w art. 80x ust. 1, podlega karze pieniężnej
w wysokości 5000 zł.
2. Podmiot uprawniony, któremu trzykrotnie w ciągu danego roku
kalendarzowego zatrzymano profesjonalny dowód rejestracyjny, podlega karze
pieniężnej w wysokości 2000 zł.

Art. 140mb. Kto:
1) będąc właścicielem pojazdu sprowadzonego z terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej wbrew przepisowi art. 71 ust. 7 nie rejestruje
pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2) będąc właścicielem pojazdu zarejestrowanego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej wbrew przepisowi art. 78 ust. 2 pkt 1 nie zawiadamia starosty o nabyciu
lub zbyciu pojazdu

Art. 140n. 1. Kary pieniężne, w sprawach określonych w art. 140m–140mb, są
nakładane w drodze decyzji administracyjnej.
2. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140m:
1) za wprowadzenie do obrotu albo niewycofanie z obrotu pojazdów, przedmiotów
wyposażenia lub części, o których mowa w art. 70d ust. 1
i ust. 6 pkt 2 przeznaczonych dla konsumentów, nakłada właściwy organ
Inspekcji Handlowej;
2) za wprowadzenie do obrotu albo niewycofanie z obrotu pojazdów, o których
mowa w art. 70d ust. 1, ust. 4 i ust. 6 pkt 2, nieprzeznaczonych dla
konsumentów, nakłada Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego.
2a. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140ma i art. 140mb, nakłada starosta.
3. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 2:
1) pkt 1 stanowią dochód budżetu państwa;
2) pkt 2 stanowią przychód Transportowego Dozoru Technicznego.
3a. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140ma i art. 140mb, stanowią dochód
powiatu.
4. Ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia się zakres naruszenia,
powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu naruszenia ustawy.
5. Kary pieniężne są wnoszone na odrębne rachunki bankowe odpowiednio
budżetu państwa, starostwa albo Transportowego Dozoru Technicznego, w terminie
14 dni od dnia, w którym decyzja o nałożeniu kary pieniężnej stała się ostateczna.
6. Do kar pieniężnych, o których mowa w art. 140m–140mb, w zakresie
nieuregulowanym w ustawie, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.
7. Jeżeli czyn będący naruszeniem, o którym mowa w art. 140mb, wyczerpuje
jednocześnie znamiona wykroczenia, w stosunku do podmiotu będącego osobą
fizyczną stosuje się wyłącznie przepisy o odpowiedzialności administracyjnej.
– podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 do 1000 zł.

Art. 140o. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa
w art. 18 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679
z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich
danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie
danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), nie wpływa na
przebieg i wynik kontroli, o których mowa w art. 129 ust. 1, 4 i 4a, art. 129a ust. 1,
art. 129b ust. 1, art. 129c ust. 1 oraz art. 129d ust. 1, ani na uprawnienie właściwego
organu do nałożenia kary.

art. 141. więcej Art. 141. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 114, z 1981 r. Nr 24, poz. 124, z 1982 r. Nr 16, poz. 125, z 1983 r. Nr 6, poz. 35 i Nr 44, poz. 203, z 1984 r. Nr 54, poz. 275, z 1985 r. Nr 14, poz. 60 i Nr 23, poz. 100, z 1986 r. Nr 39, poz. 193, z 1988 r. Nr 20, poz. 135 i Nr 41m poz. 324, z 1989 r. Nr 34, poz. 180, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 72, poz. 422 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 75, poz. 332 i Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 24, poz. 101, z 1994 r. Nr 123, poz. 600, z 1995 r. Nr 6, poz. 29 i Nr 60, poz. 310 oraz z 1997 r. Nr 54, poz. 349, Nr 60, poz. 369 i nr 85, poz. 539) dodaje się art. 96a w brzmieniu:
„Art. 96a. § 1. Kto, nie będąc tego uprawnionym, posiada w pojeździe urządzenia stanowiące obowiązkowe wyposażenie pojazdu uprzywilejowanego w ruchu, wysyłające sygnały świetlne w postaci niebieskich lub czerwonych świateł błyskowych albo sygnał dźwiękowy o zmienionym tonie, a także elementy oznakowania w postaci napisów, podlega karze grzywny.
§ 2. Kto, nie będąc do tego uprawnionym, używa w pojeździe sygnałów świetlnych w postaci niebieskich lub czerwonych świateł błyskowych albo sygnału dźwiękowego o zmienionym tonie, podlega karze aresztu do dwóch tygodni albo grzywny.
§ 3. Urządzenia lub elementy oznakowania, o których mowa w § 1 i 2, podlegają przepadkowi, choćby nie stanowiły własności sprawcy."

art. 142. więcej Art. 142. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 12, poz. 117, z 1985 r. Nr 23, poz. 100 i z 1991 r. Nr 73, poz. 321) skreśla się art. XIV.

art. 143. więcej Art. 143. W ustawie z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 41, poz. 324, z 1990 r. Nr 26, poz. 149, Nr 34, poz. 198 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 31, poz. 128, Nr 41, poz. 179, Nr 73, poz. 321, Nr 105, poz. 452, Nr 106, poz. 457 i Nr 107, poz. 460, z 1993 r. Nr 28, poz. 127, Nr 47, poz. 212 i Nr 134, poz. 646, z 1994 r. Nr 27, poz. 96 i Nr 127, poz. 627, z 1995 r. Nr 60, poz. 310, Nr 85, poz. 426, Nr 90, poz. 446, Nr 141, poz. 700 i Nr 45, poz. 199 oraz z 1997 r. Nr 9, poz. 44, Nr 23, poz. 117, Nr 43, poz. 272, Nr 54, poz. 348, Nr 60, poz. 369, Nr 79, poz. 471 i Nr 88, poz. 554) w art. 11:
1) w ust. 1 w pkt 17 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 18 w brzmieniu:
„18) produkcji i dystrybucji tablic rejestracyjnych pojazdów.",
2) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Minister Transportu i Gospodarki Morskiej określi, w drodze rozporządzenia, liczbę koncesji, o których mowa w ust. 1 pkt 18, warunki wymagane do ich uzyskania, sposób wyboru koncesjonariuszy oraz obszary dystrybucji tablic rejestracyjnych."

art. 144. więcej Art. 144. (uchylony).

art. 145. więcej Art. 145. 1. Ośrodki szkolenia lub szkoły prowadzące szkolenie osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone w ustawie przez okres 1 roku od dnia wejścia jej w życie.
2. Osoby wykonujące czynności instruktora lub wykładowcy w ośrodkach szkolenia lub w szkołach w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów mogą prowadzić szkolenie osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami w zakresie dotychczas posiadanym, jeżeli spełnią wymagania, o których mowa w art. 105 ust. 2 pkt 1, 2, 6 i 7, oraz pod warunkiem zdania w okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy egzaminu, o którym mowa w art. 105 ust. 2 pkt 5.
3. Ośrodki egzaminowania, w których odbywa się sprawdzanie kwalifikacji osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierujących pojazdami w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów, uważa się za spełniające wymagania określone ustawą przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
4. Osoby wykonujące czynności egzaminatora w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą. Osoby te mogą wykonywać swoje czynności przez okres 10 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy na podstawie umowy zlecenia.
5. Stacje kontroli pojazdów działające w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą w terminach określonych w wydanych im upoważnieniach.
6. Osoby wykonujące czynności diagnosty w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą.

art. 146. więcej Art. 146. 1. Wojewoda utworzy wojewódzki ośrodek ruchu drogowego w okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
2. Z chwilą utworzenia ośrodka, o którym mowa w ust. 1, opłaty za egzaminy państwowe na prawo jazdy i pozwolenia do kierowania tramwajem wpływają na jego rachunek.
3. Do czasu rozpoczęcia przez ośrodek samodzielnego przeprowadzania egzaminów państwowych sprawdzających kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienie do kierowania pojazdami oraz kierujących pojazdami, z wpływów z opłat, o których mowa w ust. 2, są finansowane koszty przeprowadzania egzaminów w ośrodkach, o których mowa w art. 145 ust. 3.
4. Upoważnia się wojewodę do udzielenia wojewódzkiemu ośrodkowi ruchu drogowego jednorazowej pożyczki na cele inwestycyjne na okres nieprzekraczający 2 lat.

art. 147. więcej Art. 147. 1. Osoby w wieku od 17 do 18 lat, ubiegające się o prawo jazdy kategorii B+E, które ukończyły wymagane szkolenie lub w nim uczestniczą w dniu 1 lipca 1999 r., uważa się za spełniające wymagania określone w art. 90 ust. 2 pkt 3.
2. Osoby ubiegające się o prawo jazdy kategorii C lub D, które ukończyły wymagane szkolenie lub uczestniczą w nim w dniu 1 lipca 1999 r., uważa się za spełniające wymagania, o których mowa w art. 88 ust. 4.

art. 148. więcej Art. 148. 1. Zezwolenia na wykorzystanie pojazdów jako uprzywilejowanych, wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowują ważność do dnia 15 stycznia 1998 r.
2. Zezwolenia na wykonanie badań instalacji przystosowującej pojazdy do zasilania gazem i sposób jej montażu, wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowują ważność do dnia 31 marca 1998 r.
3. Zezwolenia na odstępstwo od stosowania się do niektórych znaków drogowych, wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowują ważność do dnia 31 marca 1998 r.

Art. 148a. 1. Do dnia 1 stycznia 2026 r. dopuszcza się poruszanie pojazdów
elektrycznych, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r.
o elektromobilności i paliwach alternatywnych, po wyznaczonych przez zarządcę
drogi pasach ruchu dla autobusów.
2. Zarządca drogi może uzależnić poruszanie się pojazdów elektrycznych po
wyznaczonych pasach ruchu dla autobusów od liczby osób poruszających się tymi
pojazdami.

Art. 148b. 1. Od dnia 1 lipca 2018 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. pojazdy
elektryczne i pojazdy napędzane wodorem oznacza się nalepką wskazującą na rodzaj
paliwa wykorzystywanego do ich napędu umieszczaną na przedniej szybie pojazdu
według wzoru określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 76 ust. 1 pkt 1.
2. Nalepkę, o której mowa w ust. 1, wydaje wójt, burmistrz albo prezydent
miasta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania albo siedziby właściciela
pojazdu.

art. 149. więcej Art. 149. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z Ministrem
Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz Ministrem Sprawiedliwości, kierując się potrzebą zapewnienia stabilnego obrotu pojazdami
samochodowymi, może określić, w drodze rozporządzenia:
1) obowiązek uzyskania karty pojazdu przez właścicieli pojazdów
zarejestrowanych przed dniem, o którym mowa w art. 152 pkt 3;
2) warunki, terminy i tryb uzyskiwania karty pojazdu przez osoby, o których mowa
w pkt 1, organy właściwe do ich wydania, dokumenty stosowane w tych
sprawach oraz wysokość opłaty za wydanie karty pojazdu.

art. 150. więcej Art. 150. 1. Prawa jazdy i inne dokumenty uprawniające do kierowania
pojazdami lub potwierdzające dodatkowe kwalifikacje i wymagania w stosunku do
kierujących pojazdami, wydane na podstawie dotychczasowych przepisów, zachowują
ważność do czasu ich wymiany dokonywanej na koszt osoby uprawnionej w zakresie,
na jaki zostały wydane. Osoba uprawniona dokonująca wymiany jest obowiązana do
uiszczenia opłaty ewidencyjnej.
2. Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając wszystkie wydawane
przed dniem wejścia w życie ustawy dokumenty uprawniające do kierowania
pojazdem oraz koszty związane z ich wymianą, określi, w drodze rozporządzenia,
warunki i terminy wymiany praw jazdy i innych dokumentów uprawniających do
kierowania pojazdami lub potwierdzających dodatkowe kwalifikacje kierujących
pojazdami oraz wysokość opłat za ich wymianę.

art. 151. więcej Art. 151. 1. Traci moc ustawa z dnia 1 lutego 1983 r. – Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 1992 r. poz. 41 i 114 oraz z 1995 r. poz. 515), z wyjątkiem
art. 60, 69–70 i 72–82, które tracą moc z dniem 30 czerwca 1999 r.
2. (pominięty)

art. 152. więcej Art. 152. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1998 r., z wyjątkiem:
1) art. 49 ust. 2 pkt 5, art. 80, 99 i 109 ust. 4, które wchodzą w życie z dniem 1 lipca
1998 r.;
2) art. 39 ust. 3 i art. 85, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 1999 r.;
3) art. 74 ust. 2 pkt 2 lit. a, art. 77, 87, 88, 90–98 i 100–108, które wchodzą w życie
z dniem 1 lipca 1999 r.