Art. 140. (uchylony).

Art. 140a. (uchylony).

Art. 140aa. 1. Za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych
bez zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, lub niezgodnie z warunkami
określonymi dla tego zezwolenia nakłada się karę pieniężną, w drodze decyzji
administracyjnej.
1a. W przypadku braku:
1) wymaganej liczby pojazdów wykonujących pilotowanie,
2) wymaganego wyposażenia lub oznakowania pojazdu wykonującego
pilotowanie,
3) wymaganego szkolenia, o którym mowa w art. 6 ust. 3a, przez pilota
– nakłada się karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej.
2. Decyzję administracyjną o nałożeniu kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1
i 1a, wydaje właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ Policji,
Inspekcji Transportu Drogowego, Straży Granicznej, naczelnik urzędu celnoskarbowego lub zarządca drogi.
3. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada się na:
1) podmiot wykonujący przejazd;
2) podmiot wykonujący czynności ładunkowe, jeżeli wykonał te czynności w
sposób powodujący przekroczenie któregokolwiek z wymiarów, nacisków osi
lub masy całkowitej pojazdu lub zespołu pojazdów, w stosunku do wartości
dopuszczalnych lub wartości określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art.
64 ust. 1 pkt 1, jeżeli okoliczności lub dowody wskazują, że podmiot ten miał
wpływ lub godził się na powstanie naruszenia określonego w ust. 1;
3) podmiot wykonujący inne niż wymienione w pkt 2 czynności związane z
przejazdem pojazdu nienormatywnego, w szczególności na organizatora
transportu, nadawcę, odbiorcę lub spedytora, jeżeli okoliczności lub dowody
wskazują, że podmiot ten miał wpływ lub godził się na powstanie naruszenia
określonego w ust. 1.
3a. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1a, nakłada się na:
1) podmiot wykonujący przejazd – w przypadku, o którym mowa w ust. 1a pkt 1;
2) podmiot wykonujący pilotowanie – w przypadku, o którym mowa w ust. 1a pkt
2 i 3.
4. Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której
mowa w ust. 1 i ust. 1a pkt 1, wobec podmiotu wykonującego przejazd, a postępowanie
wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli:
1) okoliczności sprawy i dowody wskazują, że ten podmiot:
a) dochował należytej staranności w realizacji czynności związanych z
przejazdem,
b) nie miał wpływu na powstanie naruszenia, lub
2) rzeczywista masa całkowita pojazdu nienormatywnego nie przekracza
dopuszczalnej wielkości lub wielkości określonej w zezwoleniu, o którym mowa
w art. 64 ust. 1 pkt 1, a przekroczenie dotyczy wyłącznie nacisku osi pojazdu
w przypadku przewozu ładunków sypkich oraz drewna.
5. Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której
mowa w ust. 1, wobec podmiotu wykonującego przejazd oraz inne czynności
związane z przejazdem drogowym pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
6. W przypadku stwierdzenia przejazdu po drogach publicznych pojazdów
nienormatywnych należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej bez
zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określonymi dla tego zezwolenia organ
kontroli, o którym mowa w ust. 2, powiadamia właściwy terytorialnie ze względu na
miejsce przeprowadzenia kontroli organ Żandarmerii Wojskowej.
7. Organ Żandarmerii Wojskowej, o którym mowa w ust. 6, występuje do
dowódcy jednostki wojskowej organizującej przejazd drogowy lub do jego
przełożonego z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, na zasadach
określonych w ustawie z dnia 9 października 2009 r. o dyscyplinie wojskowej (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1508 i 2020).

Art. 140ab. 1. Karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa ust. 1, ustala się
w wysokości:
1) 1500 zł – za brak zezwolenia kategorii I i II;
2) 5000 zł – za brak zezwolenia kategorii III–VI;
3) za brak zezwolenia kategorii VII:
a) 500 zł – gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita lub
wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości nie więcej niż o 10%,
b) 2000 zł – gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita lub
wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości o więcej niż 10%
i nie więcej niż 20%,
c) 15 000 zł – w pozostałych przypadkach;
4) 5000 zł – za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt bez
potwierdzonego zawiadomienia zarządcy drogi, o którym mowa w art. 64c
ust. 9;
5) 3000 zł – za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt
niezgodnie z warunkami określonymi przez zarządcę drogi, o którym mowa
w art. 64c ust. 9;
6) 6000 zł – za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt przy
zgłoszonym przez zarządcę drogi sprzeciwie, o którym mowa w art. 64c ust. 10;
7) 2000 zł – za niedotrzymanie warunków przejazdu określonych dla zezwolenia
kategorii VII lub podanych w tym dokumencie, innych niż parametry techniczne
pojazdu lub zespołu pojazdów.
2. W przypadku naruszeń zakazu, o którym mowa w art. 64 ust. 2, za przejazd
pojazdem nienormatywnym nakłada się karę jak za przejazd bez zezwolenia.
3. Karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa ust. 1a, ustala się w wysokości:
1) 3000 zł – za brak wymaganej liczby pojazdów wykonujących pilotowanie;
2) 2000 zł – za brak wymaganego wyposażenia lub oznakowania pojazdu
wykonującego pilotowanie;
3) 2000 zł – za brak wymaganego szkolenia, o którym mowa w art. 6 ust. 3a.

Art. 140ac. 1. Od decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej, o której mowa w art.
140aa ust. 1 i 1a, przysługuje odwołanie do organu nadrzędnego w stosunku do organu,
który tę karę wymierzył, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji.
2. Decyzja ostateczna podlega wykonaniu po upływie 30 dni od jej doręczenia,
chyba że wstrzymano jej wykonanie. Organ kontroli, który wydał decyzję ostateczną,
z urzędu wstrzymuje jej wykonanie, w drodze postanowienia, na które nie przysługuje
zażalenie, w razie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
3. Karę pieniężną uiszcza się w formie przekazu na wskazany w decyzji
rachunek bankowy. Koszty związane z jej przekazaniem pokrywa obowiązany
podmiot.
4. Kara pieniężna, o której mowa w ust. 2, podlega przymusowemu ściągnięciu
w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
5. Obowiązek uiszczenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 2, przedawnia się
z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym kara powinna zostać
uiszczona.

Art. 140ad. 1. W przypadku gdy podczas kontroli zostanie stwierdzone
naruszenie, o którym mowa w art. 140aa ust. 1, przez zagraniczny podmiot mający
siedzibę w państwie, z którym Rzeczpospolita Polska nie jest związana umową
o wzajemnej egzekucji kar pieniężnych, osoba przeprowadzająca kontrolę pobiera
kaucję w wysokości odpowiadającej przewidywanej karze pieniężnej.
2. Kaucję pobiera się:
1) podczas kontroli na drodze – w formie gotówkowej, za pokwitowaniem na druku
ścisłego zarachowania, lub za pomocą karty płatniczej;
2) w terminie późniejszym – w formie przelewu na wyodrębniony rachunek
bankowy organu prowadzącego postępowanie administracyjne w sprawie
o nałożenie kary, a w przypadku poboru kaucji przez naczelnika urzędu celno-
-skarbowego – na wyodrębniony rachunek bankowy urzędu skarbowego
określony w przepisach odrębnych, przy czym koszty przelewów ponosi
obowiązany podmiot.
3. Kaucja przechowywana jest na nieoprocentowanym rachunku bankowym,
o którym mowa w ust. 2 pkt 2. Koszty związane z uiszczeniem kaucji w formie
przelewu na rachunek bankowy lub za pomocą karty płatniczej – związane
z autoryzacją transakcji i przekazem środków na właściwy rachunek bankowy –
pokrywa obowiązany podmiot.
4. Kaucję przekazuje się:
1) na rachunek bankowy określony w decyzji o nałożeniu kary, w terminie,
o którym mowa w art. 140 ac ust. 2, albo
2) na rachunek bankowy podmiotu, który ją wpłacił, w terminie 7 dni od dnia
uprawomocnienia się decyzji lub orzeczenia uchylającego decyzję o nałożeniu
kary pieniężnej.
5. W przypadku gdy wysokość nałożonej kary jest mniejsza od wysokości
pobranej kaucji, do powstałej różnicy stosuje się odpowiednio przepis ust. 4 pkt 2.
6. Odpowiedzialność za szkody spowodowane ruchem pojazdów
nienormatywnych ponosi wykonujący przejazd pojazdem nienormatywnym.
7. W przypadku gdy podczas kontroli zostanie stwierdzone naruszenie, o którym
mowa w art. 140aa ust. 1 lub 1a, przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, osoba
przeprowadzająca kontrolę na drodze zatrzymuje, za pokwitowaniem, dokumenty
dotyczące przejazdu pojazdu nienormatywnego oraz dowód rejestracyjny (pozwolenie czasowe) pojazdu i usuwa pojazd, na koszt podmiotu wykonującego przejazd
pojazdem nienormatywnym, na parking strzeżony, o którym mowa w art. 130a ust. 5c,
a jeżeli ze względu na wymiary lub masę pojazdu umieszczenie pojazdu na tym
parkingu jest niemożliwe – na inny, w miarę możliwości najbliższy parking strzeżony,
jeżeli:
1) nie pobrano kaucji lub
2) nie usunięto stwierdzonego naruszenia.

Art. 140ae. 1. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140aa ust. 1 i 1a, są
przekazywane odpowiednio do budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub na
wyodrębniony rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.
2. Środki z tytułu kar gromadzone na wyodrębnionym rachunku bankowym
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad są przekazywane w terminie
pierwszych 2 dni roboczych po upływie tygodnia, w którym wpłynęły, na rachunek
Krajowego Funduszu Drogowego, z przeznaczeniem na budowę lub przebudowę dróg
krajowych, drogowych obiektów inżynierskich i przepraw promowych oraz na zakup
urządzeń do ważenia pojazdów.
3. Urzędy celno-skarbowe otrzymują prowizję od pobranych kar pieniężnych w
wysokości 12% nałożonej kary.
4. Prowizja, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód budżetu państwa.
4a. Wojewódzkie inspektoraty transportu drogowego otrzymują prowizję od
pobranych kar pieniężnych w wysokości 12% nałożonej kary. Prowizja stanowi
wpływ Funduszu rozwoju przewozów autobusowych, o którym mowa w ustawie z
dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze
użyteczności publicznej (Dz. U. poz. 1123).
5. Od kar pieniężnych urzędy celno-skarbowe i wojewódzkie inspektoraty
transportu drogowego odliczają prowizję, a pozostałą część kary, w terminie 4 dni po
upływie każdych kolejnych 10 dni miesiąca, przekazują odpowiednio do podmiotów
wymienionych w ust. 1.

Art. 140af. 1. Grzywny, o których mowa w art. 96 § 3 ustawy z dnia 20 maja
1971 r. – Kodeks wykroczeń, pobierane przez organy Inspekcji Transportu
Drogowego, nakładane na właściciela lub posiadacza pojazdu, o których mowa w art.
78 ust. 4 i 5 ustawy, stanowią wpływy Funduszu rozwoju przewozów autobusowych
o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności
publicznej.
2. Kary porządkowe, o których mowa w art. 49 § 1 i 2 ustawy z dnia 24 sierpnia
2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2019 r. poz.
1120, 1123, 1556 i 1694), pobierane przez organy Inspekcji Transportu Drogowego,
nakładane na osoby, o których mowa w art. 78 ust. 4 i 5 ustawy, stanowią wpływy
Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej,
o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów
autobusowych o charakterze użyteczności publicznej.

Art. 140b. 1. Tworzy się Krajową Radę Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego,
zwaną dalej „Krajową Radą”.
2. Krajowa Rada działa przy ministrze właściwym do spraw transportu jako
międzyresortowy organ pomocniczy Rady Ministrów w sprawach bezpieczeństwa
ruchu drogowego.

Art. 140c. 1. Krajowa Rada określa kierunki i koordynuje działania administracji
rządowej w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.
2. Do zadań Krajowej Rady w zakresie poprawy bezpieczeństwa ruchu
drogowego należy w szczególności:
1) proponowanie kierunków polityki państwa;
2) opracowywanie programów poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego
w oparciu o propozycje przedstawiane przez właściwych ministrów i ocena ich
realizacji;
3) inicjowanie badań naukowych;
4) inicjowanie i opiniowanie projektów aktów prawnych oraz umów
międzynarodowych;
5) inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej;
6) inicjowanie współpracy zagranicznej;
7) współpraca z właściwymi organizacjami społecznymi i instytucjami
pozarządowymi;
8) inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;
9) analizowanie i ocena podejmowanych działań;
10) ustalanie, co najmniej raz na trzy lata, średniego kosztu społeczno-
-ekonomicznego wypadku drogowego, w którym jest zabity, oraz średniego
kosztu społeczno-ekonomicznego wypadku drogowego, w którym osoba doznała
obrażeń ciała w rozumieniu art. 156 § 1 albo art. 157 § 1 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 i 2128),
powstałego w transeuropejskiej sieci drogowej.
3. Przy ustalaniu średniego kosztu społeczno-ekonomicznego wypadków
drogowych, o których mowa w ust. 2 pkt 10, uwzględnia się:
1) utratę produktywności zabitych i rannych w wypadkach drogowych;
2) koszty leczenia i rehabilitacji poszkodowanych w wypadkach drogowych;
3) koszty administracyjne wypadków drogowych;
4) straty materialne powstałe w wyniku wypadków drogowych.

Art. 140d. W skład Krajowej Rady wchodzą:
1) Przewodniczący – minister właściwy do spraw transportu;
2) zastępcy Przewodniczącego:
a) sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym do spraw
wewnętrznych,
b) sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym do spraw
transportu;
3) sekretarz Krajowej Rady wskazany przez ministra właściwego do spraw
transportu;
4) członkowie Krajowej Rady wskazani przez: Prezesa Rady Ministrów spośród
wojewodów, Ministra Obrony Narodowej, Ministra Sprawiedliwości oraz
ministrów właściwych do spraw: administracji publicznej, budżetu, finansów
publicznych, gospodarki, budownictwa, planowania i zagospodarowania
przestrzennego oraz mieszkalnictwa, klimatu, oświaty i wychowania,
środowiska, transportu, wewnętrznych, pracy oraz Komendanta Głównego
Policji, Komendanta Głównego Straży Pożarnej, Generalnego Dyrektora Dróg
Krajowych i Autostrad.

Art. 140e. 1. Przewodniczący Krajowej Rady kieruje jej pracami i reprezentuje
ją na zewnątrz.
2. Przewodniczący Krajowej Rady otrzymuje od ministrów i innych organów,
których przedstawiciele są członkami Krajowej Rady:
1) sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań określonych w programach
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego, w szczególności
informacje umożliwiające ustalanie średniego kosztu społeczno-ekonomicznego
wypadków, o których mowa w art. 140c ust. 2 pkt 10.
3. Przewodniczący Krajowej Rady składa Radzie Ministrów corocznie, do końca
marca, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz działań
realizowanych w tym zakresie.
4. Prezes Rady Ministrów składa Sejmowi, Senatowi i Prezydentowi corocznie,
do końca kwietnia, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego
oraz działań realizowanych w tym zakresie.

Art. 140f. 1. Krajowa Rada wykonuje swoje zadania przy pomocy Sekretariatu
Krajowej Rady.
2. Sekretariat Krajowej Rady działa jako wewnętrzna jednostka organizacyjna
ministra właściwego do spraw transportu.
3. Szczegółową organizację i tryb prac Krajowej Rady określa regulamin
przyjęty w drodze uchwały na pierwszym posiedzeniu Krajowej Rady.

Art. 140g. 1. Tworzy się Wojewódzką Radę Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego, zwaną dalej „Wojewódzką Radą”.
2. Wojewódzka Rada działa przy marszałku województwa jako wojewódzki
zespół koordynacyjny w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Art. 140h. 1. Wojewódzka Rada koordynuje i określa kierunki działań
administracji publicznej w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.
2. Do zadań Wojewódzkiej Rady w zakresie, o którym mowa w ust. 1, należy
w szczególności:
1) opracowywanie regionalnych programów poprawy bezpieczeństwa ruchu
drogowego;
2) opiniowanie projektów aktów prawa miejscowego w zakresie bezpieczeństwa
ruchu drogowego;
3) zatwierdzanie planu wydatków wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego
w części przeznaczonej na poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego;
4) inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej i szkolenie w zakresie
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
5) inicjowanie współpracy międzywojewódzkiej;
6) współpraca z właściwymi organizacjami społecznymi i instytucjami
pozarządowymi;
7) inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;
8) analizowanie i ocena podejmowanych działań.
3. Szczegółową organizację i tryb pracy Wojewódzkiej Rady określa regulamin
przyjęty przez radę w drodze uchwały.

Art. 140i. W skład Wojewódzkiej Rady wchodzą:
1) przewodniczący – marszałek województwa;
2) zastępcy przewodniczącego:
a) wojewoda,
b) wojewódzki komendant Policji;
3) sekretarz – wskazany przez marszałka województwa;
4) członkowie Wojewódzkiej Rady:
a) wojewódzki inspektor transportu drogowego,
b) dyrektor właściwego terenowo oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad,
c) przedstawiciel wojewody,
d) przedstawiciel wojewódzkiego sztabu wojskowego,
e) przedstawiciel kuratora oświaty,
f) przedstawiciel zarządu województwa,
g) przedstawiciel zarządów powiatu,
h) przedstawiciel wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast,
i) przedstawiciel komendanta wojewódzkiego Policji,
j) przedstawiciel komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej,
k) przedstawiciel zarządu dróg wojewódzkich,
l) przedstawiciel wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego,
m) przedstawiciel zarządów dróg powiatowych,
n) osoby wskazane przez marszałka województwa w szczególności
reprezentujące działające na terenie województwa organizacje
pozarządowe, których celem statutowym jest problematyka bezpieczeństwa
ruchu drogowego, przy czym marszałek województwa może wskazać nie
więcej niż 12 osób.

Art. 140j. 1. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady kieruje jej pracami
i reprezentuje ją na zewnątrz.
2. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady otrzymuje od organów, których
przedstawiciele są członkami Wojewódzkiej Rady:
1) sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań określonych w programach
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego.
3. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady składa Przewodniczącemu Krajowej
Rady corocznie, do końca stycznia, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa
ruchu drogowego na terenie województwa oraz działań realizowanych w tym zakresie.

Art. 140k. Obsługę Wojewódzkiej Rady zapewnia wyznaczony przez marszałka
województwa wojewódzki ośrodek ruchu drogowego.

Art. 140l. W pracach Krajowej Rady i Wojewódzkiej Rady mogą brać udział
z głosem doradczym:
1) przedstawiciele organizacji pozarządowych, których statutowy zakres
działalności obejmuje zagadnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) pracownicy naukowi wyższych uczelni lub jednostek badawczo-rozwojowych;
3) niezależni eksperci.

Art. 140m. 1. Kto:
1) wbrew przepisowi art. 70g ust. 1 wprowadził do obrotu nowy pojazd bez
wymaganego odpowiedniego świadectwa homologacji typu lub innego
równoważnego dokumentu, o których mowa w art. 70j ust. 1, art. 70k ust. 1,
art. 70o ust. 1, art. 70zo ust. 1, art. 70zp ust. 1 albo art. 70zu ust. 1,
2) wbrew przepisowi art. 70g ust. 5 ponownie wprowadził do obrotu pojazdy
wycofane z obrotu,
3) wbrew przepisowi art. 70g ust. 6 wprowadził do obrotu nowy przedmiot
wyposażenia lub część,
4) wbrew przepisowi art. 70g ust. 8 ponownie wprowadził do obrotu przedmiot
wyposażenia lub część wycofane z obrotu
– podlega karze pieniężnej w wysokości nie większej niż 25% wartości sprzedaży
wynikającej z wprowadzenia do obrotu tego pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub
części.
2. Kto wbrew obowiązkowi nie wykonuje decyzji, o których mowa w art. 70g
ust. 4 lub ust. 10, podlega karze pieniężnej w wysokości nie większej niż 50% wartości
sprzedaży wynikającej z wprowadzenia do obrotu tego pojazdu, przedmiotu
wyposażenia lub części.

Art. 140ma. 1. Podmiot uprawniony, który:
1) nie zwrócił staroście w terminie, o którym mowa w art. 80y ust. 1, blankietów
profesjonalnych dowodów rejestracyjnych, profesjonalnych dowodów
rejestracyjnych oraz profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych, podlega
karze pieniężnej w wysokości 3000 zł;
2) nie prowadzi wykazu, o którym mowa w art. 80x ust. 1, podlega karze pieniężnej
w wysokości 5000 zł.
2. Podmiot uprawniony, któremu trzykrotnie w ciągu danego roku
kalendarzowego zatrzymano profesjonalny dowód rejestracyjny, podlega karze
pieniężnej w wysokości 2000 zł.

Art. 140mb. Kto:
1) będąc właścicielem pojazdu sprowadzonego z terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej wbrew przepisowi art. 71 ust. 7 nie rejestruje
pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2) będąc właścicielem pojazdu zarejestrowanego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej wbrew przepisowi art. 78 ust. 2 pkt 1 nie zawiadamia starosty o nabyciu
lub zbyciu pojazdu

Art. 140n. 1. Kary pieniężne, w sprawach określonych w art. 140m–140mb, są
nakładane w drodze decyzji administracyjnej.
2. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140m:
1) za wprowadzenie do obrotu albo niewycofanie z obrotu pojazdów, przedmiotów
wyposażenia lub części, o których mowa w art. 70d ust. 1
i ust. 6 pkt 2 przeznaczonych dla konsumentów, nakłada właściwy organ
Inspekcji Handlowej;
2) za wprowadzenie do obrotu albo niewycofanie z obrotu pojazdów, o których
mowa w art. 70d ust. 1, ust. 4 i ust. 6 pkt 2, nieprzeznaczonych dla
konsumentów, nakłada Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego.
2a. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140ma i art. 140mb, nakłada starosta.
3. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 2:
1) pkt 1 stanowią dochód budżetu państwa;
2) pkt 2 stanowią przychód Transportowego Dozoru Technicznego.
3a. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140ma i art. 140mb, stanowią dochód
powiatu.
4. Ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia się zakres naruszenia,
powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu naruszenia ustawy.
5. Kary pieniężne są wnoszone na odrębne rachunki bankowe odpowiednio
budżetu państwa, starostwa albo Transportowego Dozoru Technicznego, w terminie
14 dni od dnia, w którym decyzja o nałożeniu kary pieniężnej stała się ostateczna.
6. Do kar pieniężnych, o których mowa w art. 140m–140mb, w zakresie
nieuregulowanym w ustawie, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.
7. Jeżeli czyn będący naruszeniem, o którym mowa w art. 140mb, wyczerpuje
jednocześnie znamiona wykroczenia, w stosunku do podmiotu będącego osobą
fizyczną stosuje się wyłącznie przepisy o odpowiedzialności administracyjnej.
– podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 do 1000 zł.

Art. 140o. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa
w art. 18 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679
z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich
danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie
danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), nie wpływa na
przebieg i wynik kontroli, o których mowa w art. 129 ust. 1, 4 i 4a, art. 129a ust. 1,
art. 129b ust. 1, art. 129c ust. 1 oraz art. 129d ust. 1, ani na uprawnienie właściwego
organu do nałożenia kary.

Prawo o ruchu drogowym art. 140

DODAJ