Art. 130. (uchylony).

Art. 130a. 1. Pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:
1) pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub
w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
2) nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy
obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu
lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest
zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;
3) przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi
określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość
skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego
pojazdu;
4) pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu
przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione w art. 8 ust. 1
i 2;
5) pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że
zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela;
6) kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania
pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości
zabezpieczenia pojazdu poprzez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i
posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem, chyba że otrzymała ona
pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 2.
1a. Pojazd jest usuwany z drogi na koszt wykonującego przejazd drogowy w
przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7.
2. Pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma
możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:
1) kierowała nim osoba:
a) znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo
środka działającego podobnie do alkoholu,
b) nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających
do kierowania lub używania pojazdu;
2) jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje
uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.
2a. Od usunięcia pojazdu odstępuje się, jeżeli przed wydaniem dyspozycji
usunięcia pojazdu lub w trakcie usuwania pojazdu ustaną przyczyny jego usunięcia.
Jeżeli wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu w przypadkach, o których mowa
w ust. 1–2, spowodowało powstanie kosztów, do ich pokrycia jest obowiązany
właściciel pojazdu. Przepis ust. 10i stosuje się odpowiednio.
3. Pojazd może być przemieszczony lub usunięty z drogi, jeżeli utrudnia
prowadzenie akcji ratowniczej.
4. Dyspozycję przemieszczenia lub usunięcia pojazdu z drogi wydaje:
1) policjant – w sytuacjach, o których mowa w ust. 1–3;
2) strażnik gminny (miejski) – w sytuacjach, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 4 i 5;
3) osoba dowodząca akcją ratowniczą – w sytuacji, o której mowa w ust. 3.
5. (utracił moc)
5a. (uchylony)
5b. (uchylony)
5c. Pojazd usunięty z drogi w przypadkach określonych w ust. 1–2 oraz art.
140ad ust. 7 umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do
czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie, z uwzględnieniem ust. 7.
5d. (uchylony)
5e. (uchylony)
5f. Usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów
usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1–2, należy do zadań własnych
powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek
organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach
publicznych.
6. Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań,
o których mowa w ust. 1–2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na
obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat,
o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a.
Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna
kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a.
6a. Ustala się maksymalną wysokość stawek kwotowych opłat, o których mowa
w ust. 5c:
a) rower lub motorower – za usunięcie – 100 zł; za każdą dobę przechowywania – 15 zł
b) motocykl – za usunięcie – 200 zł; za każdą dobę przechowywania – 222zł,
c) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t – za usunięcie – 440zł;
za każdą dobę przechowywania – 33 zł,
d) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 t do 7,5 t – za
usunięcie – 550 zł; za każdą dobę przechowywania – 45 zł,
e) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 7,5 t do 16 t – za
usunięcie – 780 zł; za każdą dobę przechowywania – 65 zł,
f) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 16 t – za usunięcie –
1150 zł; za każdą dobę przechowywania – 120 zł,
g) pojazd przewożący materiały niebezpieczne – za usunięcie – 1400 zł; za
każdą dobę przechowywania – 180 zł.
6b. Maksymalne stawki opłat określone w ust. 6a, obowiązujące w danym roku
kalendarzowym ulegają corocznie zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu
odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie
pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do
analogicznego okresu roku poprzedniego.
6c. Na każdy rok kalendarzowy minister właściwy do spraw finansów
publicznych ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” maksymalne stawki opłat, o których
mowa w ust. 6a, z uwzględnieniem zasady określonej w ust. 6b, zaokrąglając je
w górę do pełnych złotych.
6d. Wskaźnik cen, o którym mowa w ust. 6b, ustala się na podstawie komunikatu
Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego ogłoszonego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w terminie 20 dni od dnia jego
ogłoszenia.
6e. Opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią dochód własny powiatu.
7. Wydanie pojazdu następuje po okazaniu:
1) (utracił moc)
2) w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7 – dowodu uiszczenia opłaty, o
której mowa w ust. 5c, oraz dowodu uiszczenia kaucji, a także po usunięciu
przyczyny umieszczenia pojazdu na parkingu.
8. Pojazd może być unieruchomiony przez zastosowanie urządzenia do
blokowania kół w przypadku pozostawienia go w miejscu, gdzie jest to zabronione,
lecz nieutrudniającego ruchu lub niezagrażającego bezpieczeństwu.
9. Pojazd unieruchamia Policja lub straż gminna (miejska).
10. Starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach
określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego
przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba
uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia.
Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu.
10a. Starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10, nie wcześniej
niż przed upływem 30 dni od dnia powiadomienia.
10b. Jeżeli pojazd usunięty w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2 nie jest
zarejestrowany w żadnym z państw członkowskich Unii Europejskiej, przekazuje się
go właściwemu miejscowo naczelnikowi urzędu celno-skarbowego w celu
uregulowania jego sytuacji zgodnie z przepisami prawa celnego.
10c. Przepisu ust. 10 nie stosuje się, gdy okoliczności wskazują, że nieodebranie
pojazdu nastąpiło z przyczyn niezależnych od właściciela lub osoby uprawnionej.
10d. Przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 4 miesięcy od dnia
usunięcia pojazdu nie został ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego
odbioru, mimo że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności.
10e. W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione
wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy
usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego
odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie
sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
10f. Do wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu jest obowiązany
starosta. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,
z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.
10g. Jednostka prowadząca parking strzeżony, w przypadku nieodebrania
pojazdu z parkingu w terminie określonym w ust. 10, powiadamia o tym fakcie
właściwego miejscowo starostę oraz podmiot, który wydał dyspozycję usunięcia
pojazdu nie później niż trzeciego dnia od dnia upływu tego terminu.
10h. Koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem,
sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego
usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego
pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 10d i 10i.
Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta.
10i. Jeżeli w chwili usunięcia pojazd znajdował się we władaniu osoby
dysponującej nim na podstawie innego niż własność tytułu prawnego, osoba ta jest
zobowiązana solidarnie do pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 10h.
10j. Termin płatności należności ustalonych decyzją, o której mowa w ust. 10h,
wynosi 30 dni od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna. Odsetki ustawowe za
opóźnienie nalicza się od dnia następującego po upływie terminu płatności. Należności
te wraz z odsetkami podlegają egzekucji w trybie i na zasadach określonych w ustawie
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
10k. Decyzji, o której mowa w ust. 10h, nie wydaje się, jeżeli od
uprawomocnienia się orzeczenia sądu o przepadku pojazdu upłynęło 5 lat.
10l. Egzekucji, o której mowa w ust. 10j, nie wszczyna się, a wszczętą umarza,
jeżeli od dnia doręczenia ostatecznej decyzji, o której mowa w ust. 10h, upłynęło 5 lat.
10m. Jeżeli w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7, pojazd nie zostanie
odebrany z parkingu w ciągu 30 dni od dnia nałożenia kary pieniężnej, stosuje się
odpowiednio przepisy działu II rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o
postępowaniu egzekucyjnym w administracji, dotyczące egzekucji należności
pieniężnych z ruchomości.
11. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, kierując się zasadą
zagwarantowania ochrony prawa własności oraz potrzebą zapewnienia porządku na
drogach publicznych i bezpieczeństwa ruchu drogowego, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) tryb oraz warunki współdziałania z Policją i innymi podmiotami uprawnionymi
do podejmowania decyzji o usunięciu pojazdu jednostek usuwających pojazdy
lub prowadzących strzeżone parkingi;
2) tryb i warunki wydawania pojazdu z parkingu.
3) (utracił moc)

Art. 130b. 1. Z każdego wypadku drogowego, w którym jest zabity, mającego
miejsce w transeuropejskiej sieci drogowej, o której mowa w art. 4 pkt 26 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, Policja jest obowiązana sporządzić
sprawozdanie.
2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) możliwie dokładne określenie miejsca wypadku;
2) zdjęcia lub schemat miejsca wypadku;
3) datę i godzinę wypadku;
4) szczegółowy opis miejsca i okoliczności wypadku: rodzaj terenu, rodzaj drogi,
rodzaj skrzyżowania, w tym informacje dotyczące sygnalizacji, liczby pasów
ruchu, oznakowania poziomego drogi, oświetlenia, warunków pogodowych,
ograniczenia prędkości, przeszkód na poboczu drogi;
5) informację o skutkach wypadku: liczbę zabitych i rannych w wypadku;
6) charakterystykę uczestników wypadku: wiek, płeć, obywatelstwo, poziom
alkoholu lub środka odurzającego w organizmie, stosowanie lub niestosowanie
wyposażenia ochronnego;
7) dane dotyczące pojazdów uczestniczących w wypadku: rodzaj, wiek,
wyposażenie ochronne oraz datę ostatniego badania technicznego;
8) informacje dotyczące rodzaju i przebiegu wypadku, z uwzględnieniem
manewrów pojazdu i kierującego;
9) o ile jest to możliwe informacje dotyczące czasu przybycia służb ratowniczych
oraz przyjęcia zgłoszenia.
3. Sprawozdania, o których mowa w ust. 1, Policja przekazuje do Sekretariatu
Krajowej Rady, o którym mowa w art. 140f, w terminie do 31 marca każdego roku, za
rok poprzedni.

Prawo o ruchu drogowym art. 130

DODAJ