Art. 129. 1. Czuwanie nad bezpieczeństwem i porządkiem ruchu na drogach,
kierowanie ruchem i jego kontrolowanie należą do zadań Policji.
2. Policjant, w związku z wykonywaniem czynności określonych w ust. 1, jest
uprawniony do:
1) legitymowania uczestnika ruchu i wydawania mu wiążących poleceń co do
sposobu korzystania z drogi lub używania pojazdu;
2) sprawdzania wymaganych dokumentów, o których mowa w art. 38, oraz
zezwolenia, o którym mowa w art. 106 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 stycznia
2011 r. o kierujących pojazdami;
2¹) weryfikacji danych o pojeździe, w tym danych o dokumentach pojazdu
w centralnej ewidencji pojazdów;
2a) żądania okazania dokumentu potwierdzającego prawo do używania pojazdu,
o którym mowa w art. 71 ust. 5, jeżeli pojazd ten nie jest zarejestrowany na
nazwisko osoby nim kierującej;
2b) sprawdzania zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, lub wypisu
z tego zezwolenia;
3) żądania poddania się przez kierującego pojazdem lub przez inną osobę,
w stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować
pojazdem, badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu lub
środka działającego podobnie do alkoholu;
4) sprawdzania stanu technicznego, wyposażenia, ładunku, wymiarów, masy lub
nacisku osi pojazdu znajdującego się na drodze;
4a) odczytu w czasie kontroli wskazania drogomierza pojazdu, drogomierza pojazdu
holowanego oraz drogomierza pojazdu przewożonego wraz z jednostką miary;
5) sprawdzania zapisów tachografu;
6) zatrzymania, w przypadkach przewidzianych w ustawie, dokumentów
stwierdzających uprawnienie do kierowania pojazdem lub jego używania oraz
karty kierowcy w przypadkach przewidzianych w:
a) art. 26 ust. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr
165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w
transporcie drogowym i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr
3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie
drogowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych
przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz.
UE L 60 z 28.02.2014, str. 1),
b) art. 11 ust. 4 lit. c załącznika do Umowy europejskiej dotyczącej pracy załóg
pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR),
sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 409);
7) wydawania poleceń:
a) osobie, która spowodowała przeszkodę utrudniającą ruch drogowy lub
zagrażającą jego bezpieczeństwu, albo osobie odpowiedzialnej za
utrzymanie drogi,
b) kontrolowanemu uczestnikowi ruchu – co do sposobu jego zachowania;
8) uniemożliwienia:
a) kierowania pojazdem osobie znajdującej się w stanie nietrzeźwości lub
w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
b) korzystania z pojazdu, którego stan techniczny, ładunek, masa lub nacisk
osi zagrażają bezpieczeństwu lub porządkowi ruchu, powodują uszkodzenie
drogi albo naruszają wymagania ochrony środowiska,
c) korzystania z pojazdu zarejestrowanego w kraju niebędącym państwem
członkowskim, jeżeli kierujący nim nie okazał dokumentu
potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia
składki za to ubezpieczenie,
d) kierowania pojazdem przez osobę nieposiadającą wymaganych
dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;
9) używania przyrządów kontrolno-pomiarowych, a w szczególności do badania
pojazdu, określania jego masy, nacisku osi lub prędkości, stwierdzania
naruszenia wymagań ochrony środowiska oraz do stwierdzania stanu trzeźwości
kierującego;
9a) używania urządzeń rejestrujących;
10) usuwania lub przemieszczania pojazdu w przypadkach, o których mowa
w art. 130a ust. 1–3;
11) kontroli przewozu drogowego towarów niebezpiecznych oraz wymagań
związanych z tym przewozem;
11a) kontroli transportu odpadów w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o
odpadach oraz wymagań związanych z tym transportem;
11b) zrywania plomb celem fizycznej kontroli przewożonych odpadów;
12) używania urządzeń nagłaśniających, sygnalizacyjnych lub świetlnych, służących
do wydawania wiążących poleceń uczestnikowi ruchu;
13) występowania w uzasadnionym przypadku z wnioskiem o ocenę stanu zdrowia
kierującego pojazdem;
13a) występowania do starosty z wnioskiem o skierowanie kierowcy lub osoby
posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na egzamin sprawdzający
kwalifikacje, jeżeli istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do kwalifikacji tej osoby;
14) pilotowania pojazdów, z wyłączeniem pojazdów nienormatywnych
pilotowanych zgodnie z art. 64 ust. 1 pkt 3.
3. Przepisów ust. 2 pkt 3, 4 i 6 nie stosuje się do szefów i cudzoziemskiego
personelu przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych i misji
specjalnych państw obcych oraz organizacji międzynarodowych, korzystających
z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych lub konsularnych na mocy ustaw,
umów bądź powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych lub na zasadzie
wzajemności, oraz do innych osób korzystających z tych przywilejów i immunitetów.
4. Kontrola ruchu drogowego w stosunku do kierujących pojazdami Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz w stosunku do żołnierzy pełniących czynną
służbę wojskową kierujących innymi pojazdami, pilotowanie pojazdów, a także
kierowanie ruchem drogowym w związku z pilotowaniem pojazdów wojskowych
należy do Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organów porządkowych. W tym
zakresie Żandarmerii Wojskowej i wojskowym organom porządkowym przysługują
uprawnienia policjantów określone w ust. 2.
4a. Kontrolę ruchu drogowego mogą przeprowadzać także funkcjonariusze
Straży Granicznej lub funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej, którym przysługują
uprawnienia, o których mowa w ust. 2 pkt 1–5 i 7–12 oraz w art. 130a ust. 4 pkt 1.
Funkcjonariuszom Straży Granicznej i funkcjonariuszom Służby Celno-Skarbowej
przysługuje także uprawnienie, o którym mowa w ust. 2 pkt 6, w zakresie dotyczącym
dokumentów stwierdzających uprawnienie do używania pojazdu.
4aa. Kontrolę ruchu drogowego mogą przeprowadzać także inspektorzy
Inspekcji Ochrony Środowiska, którym przysługują uprawnienia, o których mowa w
ust. 2 pkt 1, 2, 21, 2a, pkt 7 lit. b, pkt 8 lit. b i pkt 11a.

4b. Dodatkowo funkcjonariusze odmawiają prawa wjazdu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej pojazdu, jeżeli:
1) pojazd kierowany jest przez osobę znajdującą się w stanie nietrzeźwości lub
w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu w inny sposób;
2) pojazd kierowany jest przez osobę nieposiadającą przy sobie wymaganych
dokumentów uprawniających do kierowania pojazdem lub używania pojazdu,
dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego opłacenie
składki tego ubezpieczenia;
3) stan techniczny pojazdu zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje
uszkodzenie drogi przez pojazd albo narusza wymagania ochrony środowiska;
4) kierujący pojazdem nienormatywnym nie posiada wymaganego zezwolenia albo
wypisu z tego zezwolenia;
5) stwierdzono naruszenie przepisów o międzynarodowym przemieszczaniu
odpadów.
5. (uchylony)

Art. 129a. 1. Kontrola ruchu drogowego w odniesieniu do kierującego
pojazdem:
1) który wykonuje przewóz drogowy w rozumieniu ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym,
2) w zakresie badania w celu ustalenia w organizmie zawartości alkoholu lub
obecności środka działającego podobnie do alkoholu,
3) który naruszył przepisy ruchu drogowego, w przypadku zarejestrowania tego
naruszenia przy użyciu:
a) przyrządów kontrolno-pomiarowych,
b) przenośnych albo zainstalowanych w pojeździe albo na statku powietrznym
urządzeń rejestrujących,
4) który rażąco naruszył przepisy ruchu drogowego lub spowodował zagrożenie
jego bezpieczeństwa,
5) który wykonuje przewóz drogowy w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia
2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych,
6) który wykonuje transport odpadów w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia 2012
r. o odpadach
– należy również do Inspekcji Transportu Drogowego.
2. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, inspektorom Inspekcji Transportu Drogowego przysługują
uprawnienia określone w art. 129 ust. 1 i 2, w tym również wobec właściciela lub
posiadacza pojazdu.

Art. 129b. 1. Kontrola ruchu drogowego w gminach lub miastach, które
utworzyły straż gminną (miejską) może być wykonywana przez strażników gminnych
(miejskich).
2. Strażnicy gminni (miejscy) są uprawnieni do wykonywania kontroli ruchu
drogowego wobec:
1) kierującego pojazdem niestosującego się do zakazu ruchu w obu kierunkach,
określonego odpowiednim znakiem drogowym;
2) uczestnika ruchu naruszającego przepisy o:
a) zatrzymaniu lub postoju pojazdów,
b) ruchu motorowerów, rowerów, wózków rowerowych, pojazdów
zaprzęgowych oraz o jeździe wierzchem lub pędzeniu zwierząt,
c) ruchu pieszych,
d) ograniczeniu ruchu w strefie czystego transportu, określonej w uchwale
rady gminy, wydanej na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 stycznia
2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1124, 1495, 1527 i 1716).
3. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 2, strażnicy gminni (miejscy) są upoważnieni do:
1) zatrzymania pojazdu lub jadącego wierzchem;
2) sprawdzania dokumentów, o których mowa w art. 38, oraz weryfikacji danych
o pojeździe, w tym danych o dokumentach pojazdu w centralnej ewidencji
pojazdów;
3) (uchylony)
4) legitymowania uczestnika ruchu i wydawania mu wiążących poleceń, co do
sposobu korzystania z drogi lub używania pojazdu;
5) wydawania poleceń:
a) osobie, która spowodowała przeszkodę utrudniającą ruch drogowy lub
zagrażającą jego bezpieczeństwu,
b) kontrolowanemu uczestnikowi ruchu – co do sposobu jego zachowania;
6) sprawdzenia wykonania obowiązków określonych w art. 78 ust. 2;
7) żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzył pojazd
do kierowania lub używania w oznaczonym czasie;
4. (uchylony)

Art. 129c. 1. Kontrola ruchu drogowego na terenach lasów lub parków
narodowych może być wykonywana przez strażników leśnych lub funkcjonariuszy
Straży Parku.
2. Strażnicy leśni i funkcjonariusze Straży Parku są uprawnieni do kontroli
kierujących pojazdami niestosujących się do przepisów lub znaków drogowych
obowiązujących na terenach lasów lub parków narodowych, dotyczących zakazu
wjazdu, zatrzymywania się lub postoju pojazdów.
3. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 2, strażnicy leśni i funkcjonariusze Straży Parku są upoważnieni do:
1) zatrzymania pojazdu;
2) legitymowania uczestnika ruchu drogowego;
3) wydawania poleceń, co do sposobu zachowania się na drodze.

Art. 129d. 1. Osoby działające w imieniu zarządcy drogi mogą wykonywać,
w obecności funkcjonariusza Policji lub inspektora Inspekcji Transportu Drogowego,
kontrolę ruchu drogowego w stosunku do pojazdów:
1) w zakresie przestrzegania przepisów o wymiarach, masie lub nacisku osi;
2) powodujących uszkadzanie lub niszczenie drogi;
3) zanieczyszczających lub zaśmiecających drogę.
2. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, osoby działające w imieniu zarządcy drogi są upoważnione do:
1) zatrzymania pojazdu;
2) legitymowania uczestnika ruchu drogowego i wydawania mu poleceń, co do
sposobu korzystania z drogi lub pojazdu;
3) sprawdzenia dokumentów wymaganych w związku z używaniem pojazdu;
4) sprawdzenia stanu technicznego, wyposażenia, ładunku, wymiarów oraz masy
lub nacisku osi pojazdu znajdującego się na drodze;
5) używania przyrządów kontrolnych lub pomiarowych służących w szczególności
do badania pojazdu, określania jego wymiarów, masy lub nacisku osi oraz
stwierdzania naruszenia wymagań ochrony środowiska;
6) uniemożliwiania jazdy pojazdem przekraczającym dopuszczalną masę lub nacisk
osi albo uszkadzającym lub niszczącym drogę.
3. W celu dokonania sprawdzenia masy lub nacisku osi pojazdu osoby działające
w imieniu zarządcy drogi, mające prawo jazdy odpowiedniej kategorii, mogą
kierować tym pojazdem.
4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do osób działających w imieniu
Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.

Art. 129e. 1. Kontrola ruchu drogowego wykonywana przez strażników
gminnych (miejskich), strażników leśnych, funkcjonariuszy Straży Parku oraz
pracowników zarządów dróg odbywa się na podstawie upoważnienia do wykonywania
kontroli ruchu drogowego wydanego przez właściwego komendanta powiatowego
(miejskiego) Policji.
2. Art. 129 ust. 3 stosuje się odpowiednio do kontroli ruchu drogowego
wykonywanej przez osoby, o których mowa w ust. 1.

Art. 129f. Strażnicy straży gminnych (miejskich), strażnicy leśni oraz
funkcjonariusze Straży Parku w związku z wykonywaniem czynności z zakresu
kontroli ruchu drogowego są obowiązani do czasu przybycia Policji uniemożliwić
kierowanie pojazdem osobie, co do której istnieje uzasadnione podejrzenie, że
znajduje się ona w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka
działającego podobnie do alkoholu.

Art. 129fa. 1. Pojazd wytypowany przez kontrolującego do sprawdzenia stanu
technicznego w ramach kontroli ruchu drogowego podlega wstępnej drogowej kontroli
technicznej, która jest przeprowadzana zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 131 ust. 1.
2. Główny Inspektor Transportu Drogowego w porozumieniu z Komendantem
Głównym Policji planują i organizują wstępne drogowe kontrole techniczne pojazdów
kategorii M2, M3, N2 i N3 i przyczep kategorii O3 i O4 w taki sposób, aby łączna liczba
tych kontroli obejmowała w każdym roku kalendarzowym co najmniej 5% łącznej
liczby takich pojazdów zarejestrowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 129fb. 1. W przypadku pojazdu kategorii M2, M3, N2 i N3, przyczepy
kategorii O3 i O4 i ciągnika kołowego kategorii T5 użytkowanego na drodze publicznej
do wykonywania zarobkowego przewozu rzeczy kontrolujący, na podstawie wyników
wstępnej drogowej kontroli technicznej, może skierować ten pojazd na szczegółową
drogową kontrolę techniczną. Kierując pojazd na szczegółową drogową kontrolę
techniczną, uwzględnia się w szczególności potrzebę ustalenia, czy pojazd ten zagraża
bezpieczeństwu ruchu drogowego lub narusza wymagania ochrony środowiska.
2. Zakres szczegółowej drogowej kontroli technicznej, która ma być
przeprowadzona, określa się w protokole drogowej kontroli technicznej.
3. Szczegółowa drogowa kontrola techniczna jest przeprowadzana zgodnie z
przepisami wydanymi na podstawie art. 131 ust. 1 w:
1) mobilnej stacji kontroli drogowej,
2) wyznaczonym punkcie przeprowadzania kontroli drogowej obejmującym obszar
o odpowiedniej powierzchni, na którym jest możliwa kontrola techniczna
głównych układów w pojeździe odpowiedzialnych za bezpieczeństwo
– przy użyciu przyrządów kontrolno-pomiarowych niezbędnych do przeprowadzenia
takiej kontroli, w szczególności przyrządów niezbędnych do oceny stanu hamulców i skuteczności ich działania, układu kierowniczego, zawieszenia oraz uciążliwości
pojazdu.
4. W przypadku skierowania pojazdu, o którym mowa w ust. 1, na szczegółową
drogową kontrolę techniczną w wyznaczonym punkcie przeprowadzania kontroli
drogowej kontrola ta jest przeprowadzana w możliwie najkrótszym czasie i w
najbliższym wyznaczonym punkcie przeprowadzania kontroli drogowej.
5. Wyniki szczegółowej drogowej kontroli technicznej zamieszcza się w
protokole drogowej kontroli technicznej.
6. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
minimalne wymagania w zakresie wyposażenia mobilnej stacji kontroli drogowej oraz
wyznaczonego punktu przeprowadzania kontroli drogowej i przyrządów kontrolnopomiarowych w nich stosowanych, uwzględniając zakres szczegółowej drogowej
kontroli technicznej oraz potrzebę zapewnienia prawidłowej oceny stanu technicznego
pojazdów poddawanych tej kontroli.

Art. 129fc. 1. Szczegółową drogową kontrolę techniczną przeprowadza
kontrolujący, który posiada:
1) uprawnienia, o których mowa w art. 84 ust. 2, albo
2) wykształcenie i praktykę, o których mowa w art. 84 ust. 2b, oraz odbył szkolenie
dla kontrolujących w zakresie przeprowadzania szczegółowych drogowych
kontroli technicznych
– oraz nie rzadziej niż raz w ciągu 2 kolejnych lat uczestniczy w warsztatach dla
kontrolujących przeprowadzających szczegółowe drogowe kontrole techniczne.
2. Wojewódzki inspektor transportu drogowego, wojewódzki komendant Policji,
Komendant Stołeczny Policji, Komendant-Rektor Wyższej Szkoły Policji w
Szczytnie, komendant szkoły policyjnej, komendant oddziału Straży Granicznej i
dyrektor Krajowej Szkoły Skarbowości, każdy w zakresie swojej właściwości:
1) mogą organizować szkolenia dla kontrolujących w zakresie przeprowadzania
szczegółowych drogowych kontroli technicznych i warsztaty dla kontrolujących
przeprowadzających szczegółowe drogowe kontrole techniczne, zgodnie z
programem określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 3;
2) wydają zaświadczenia o ukończeniu szkolenia dla kontrolujących w zakresie
przeprowadzania szczegółowych drogowych kontroli technicznych oraz zaświadczenia o ukończeniu warsztatów dla kontrolujących przeprowadzających
szczegółowe drogowe kontrole techniczne, pod warunkiem uczestnictwa we
wszystkich przewidzianych w programie zajęciach.
3. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) program szkolenia dla kontrolujących w zakresie przeprowadzania
szczegółowych drogowych kontroli technicznych,
2) program warsztatów dla kontrolujących przeprowadzających szczegółowe
drogowe kontrole techniczne,
3) wzór zaświadczenia o ukończeniu szkolenia dla kontrolujących w zakresie
przeprowadzania szczegółowych drogowych kontroli technicznych,
4) wzór zaświadczenia o ukończeniu warsztatów dla kontrolujących
przeprowadzających szczegółowe drogowe kontrole techniczne
– uwzględniając potrzebę zapewnienia równoważności tych szkoleń i warsztatów ze
szkoleniami i warsztatami dla diagnostów, potrzebę osiągnięcia właściwego poziomu
wiedzy i umiejętności niezbędnych do przeprowadzania szczegółowych drogowych
kontroli technicznych oraz konieczność ujednolicenia wydawanych zaświadczeń.

Art. 129g. 1. Ujawnianie za pomocą stacjonarnych urządzeń rejestrujących
zainstalowanych w pasie drogowym dróg publicznych następujących naruszeń
przepisów ruchu drogowego:
a) przekraczania dopuszczalnej prędkości,
b) niestosowania się do sygnałów świetlnych
– należy do Inspekcji Transportu Drogowego.
2. Wykonując zadania, o których mowa w ust. 1, Inspekcja Transportu
Drogowego:
1) rejestruje obrazy naruszeń przepisów ruchu drogowego i przetwarza do celów
określonych w niniejszej ustawie obraz pojazdu, którym naruszono przepisy
ruchu drogowego, oraz wizerunek kierującego pojazdem, jeżeli został on zarejestrowany oraz dane obejmujące:
a) numer rejestracyjny pojazdu, którym naruszono przepisy,
b) datę, czas oraz określenie miejsca popełnienia naruszenia,
c) rodzaj naruszenia,
d) dane właściciela lub posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem,
e) numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego;
2) w postępowaniach w sprawach o wykroczenia, o których mowa w ust. 1,
prowadzi czynności wyjaśniające, kieruje do sądu wnioski o ukaranie, oskarża
przed sądem oraz wnosi środki odwoławcze – w trybie i zakresie określonych
w ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach
o wykroczenia (Dz. U. z 2019 r. poz. 1120, 1123, 1556 i 1694);
3) wnioskuje do zarządców dróg publicznych, z wyłączeniem dróg zarządzanych
przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, o instalację lub
usunięcie urządzenia rejestrującego albo obudowy na to urządzenie, z
zastrzeżeniem iż w sprawach dotyczących urządzeń rejestrujących naruszenia
przepisów ruchu drogowego o dopuszczalnej prędkości wniosek wymaga
uprzedniego zasięgnięcia opinii właściwego komendanta wojewódzkiego Policji;
4) dokonuje zakupu i naprawy oraz wykonuje czynności wynikające z bieżącej
eksploatacji i obsługi urządzeń rejestrujących oraz obudów na te urządzenia,
w tym czynności obejmujące import danych zarejestrowanych przez te
urządzenia oraz montaż urządzeń w zainstalowanych obudowach w przypadku
urządzeń zainstalowanych przez Inspekcję Transportu Drogowego lub zarządcę
drogi działającego na wniosek, o którym mowa w pkt 3, a także w przypadku
obudów urządzeń rejestrujących należących do Policji.
3. Zadania Inspekcji Transportu Drogowego, o których mowa w ust. 1,
wykonuje Główny Inspektor Transportu Drogowego przy pomocy Głównego
Inspektoratu Transportu Drogowego oraz jego delegatur terenowych.
4. (utracił moc)
5. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych i Ministrem Sprawiedliwości, uwzględniając
zakres niezbędnych danych oraz konieczność zapewnienia jednolitości dokumentów,
określi, w drodze rozporządzenia, wzory dokumentów stosowanych przez Głównego
Inspektora Transportu Drogowego w postępowaniu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2.

Art. 129h. 1. W zakresie, o którym mowa w art. 129g ust. 1, rejestracji
podlegają w szczególności:
1) obraz naruszenia, w tym obraz pojazdu, którym kierujący naruszył przepisy
ruchu drogowego, wraz z numerem rejestracyjnym pojazdu;
2) data oraz czas popełnienia naruszenia;
3) numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego;
– a w przypadku przekroczenia przez kierującego pojazdem dopuszczalnej prędkości
rejestrowane są również:
4) prędkość, z jaką poruszał się pojazd;
5) prędkość dopuszczalna w miejscu i czasie popełnienia naruszenia.
2. W szczególnie uzasadnionych bezpieczeństwem ruchu drogowego
przypadkach Inspekcja Transportu Drogowego może ujawniać naruszenia przepisów
ruchu drogowego w zakresie, o którym mowa w art. 129g ust. 1 lit. a, również za
pomocą urządzeń rejestrujących, które ujawniają naruszenia przepisów ruchu
drogowego na określonym odcinku drogi. W takim przypadku urządzenia te rejestrują
w szczególności:
1) obraz pojazdu, którym kierujący naruszył przepisy ruchu drogowego, wraz
z numerem rejestracyjnym pojazdu;
2) datę, czas oraz określenie odcinka drogi, na którym popełnione zostało
naruszenie;
3) średnią prędkość, z jaką poruszał się pojazd na odcinku drogi, na którym
popełnione zostało naruszenie;
4) prędkość dopuszczalną na odcinku drogi, na którym popełnione zostało
naruszenie, w czasie jego popełnienia;
5) numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego.
3. Główny Inspektor Transportu Drogowego ustala wpisanego do dowodu
rejestracyjnego właściciela lub posiadacza pojazdu, którym dokonano naruszenia
przepisów ruchu drogowego, na podstawie danych i informacji:
1) określonych w ust. 1 i 2;
2) z centralnej ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji kierowców
udostępnianych za pomocą systemu teleinformatycznego;
3) uzyskanych w związku z prowadzonym postępowaniem, w szczególności od
polskich i zagranicznych organów rejestrujących pojazd.
4. Do przetwarzania danych osobowych przez Głównego Inspektora Transportu
Drogowego, w zakresie, o którym mowa w ust. 3, stosuje się przepis art. 26 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku
z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. z 2019 r. poz. 125).
5. Minister właściwy do spraw transportu, mając na względzie przyczyny
i lokalizację wypadków drogowych, przeciwdziałanie tym wypadkom oraz wdrażanie
kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ruchu drogowego, określi,
w drodze rozporządzenia:
1) warunki lokalizacji w pasie drogowym dróg publicznych stacjonarnych urządzeń
rejestrujących oraz obudów na te urządzenia, z uwzględnieniem zasady, że
instalowana i używana jest obudowa wraz z urządzeniem rejestrującym;
2) sposób oznakowania stacjonarnych urządzeń rejestrujących oraz obudów na te
urządzenia, z uwzględnieniem oddziaływania prewencyjnego poprzez
zapewnienie odpowiedniej widoczności;
3) sposób dokonywania pomiarów przez urządzenia rejestrujące, z uwzględnieniem
progów prędkości dostosowanych do obowiązującego na drodze ograniczenia
prędkości, oraz przetwarzania przez te urządzenia zarejestrowanych danych,
a także biorąc pod uwagę możliwość błędu kierowcy do 10 km/h włącznie
w utrzymaniu dopuszczalnej prędkości.
4) (uchylony)

Art. 129i. 1. Badanie w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu
przeprowadza się przy użyciu urządzeń elektronicznych dokonujących pomiaru
stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli stan osoby podlegającej badaniu
uniemożliwia jego przeprowadzenie urządzeniem elektronicznym lub osoba ta
odmawia poddania się takiemu badaniu. W takim przypadku ustalenie zawartości
w organizmie alkoholu następuje na podstawie badania krwi.
3. Badanie w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu może być
przeprowadzone również w razie braku zgody osoby podlegającej badaniu, o czym
należy ją uprzedzić.
4. Warunki oraz sposób przeprowadzania badań, o których mowa w ust. 1 i 2,
określają przepisy wydane na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 26 października
1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2019
r. poz. 2277).

Art. 129j. 1. Badanie w celu ustalenia w organizmie obecności środka
działającego podobnie do alkoholu przeprowadza się przy użyciu metod
niewymagających badania laboratoryjnego.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli stan osoby podlegającej badaniu
uniemożliwia jego przeprowadzenie metodą niewymagającą badania laboratoryjnego
albo osoba ta odmawia poddania się takiemu badaniu. W takim przypadku ustalenie
w organizmie obecności środka działającego podobnie do alkoholu następuje na
podstawie badania krwi lub moczu.
3. Dopuszcza się badanie krwi lub moczu jako następstwo badania
przeprowadzonego metodą, o której mowa w ust. 1, albo jeżeli nie ma możliwości
wykorzystania tej metody.
4. Badanie w celu ustalenia obecności w organizmie środka działającego
podobnie do alkoholu może być przeprowadzone również w razie braku zgody osoby
podlegającej badaniu, o czym należy ją uprzedzić.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia, uwzględniając skutki oddziaływania na
organizm kierowcy środków działających podobnie do alkoholu, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz tych środków;
2) warunki i sposób przeprowadzania badań na ich obecność w organizmie.

Art. 129ja. W toku kontroli ruchu drogowego uprawniony organ kontroli może
poddać kierującego pojazdem lub inną osobę, w stosunku do której zachodzi
uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem, badaniu w celu ustalenia
w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do
alkoholu.

Art. 129k. 1. W razie uczestniczenia w wypadku drogowym, w którym jest
zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest poddawany badaniu w celu ustalenia
w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do
alkoholu.
2. Badaniu, o którym mowa w ust. 1, można poddać także inną osobę, jeżeli
zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem uczestniczącym
w wypadku drogowym, w którym jest zabity lub ranny.
3. Osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, mają prawo żądać od organu kontroli
ruchu drogowego przeprowadzenia badania krwi lub moczu w celu ustalenia
w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do
alkoholu.

Art. 129l. 1. W toku kontroli ruchu drogowego uprawniony organ kontroli może
dokonać odczytu wskazania drogomierza pojazdu, drogomierza pojazdu holowanego
oraz drogomierza pojazdu przewożonego wraz z jednostką miary.
2. Kierujący pojazdem jest obowiązany umożliwić uprawnionemu organowi
kontroli dokonanie czynności, o których mowa w ust. 1, w zakresie pojazdu
kierowanego, holowanego lub przewożonego.

Prawo o ruchu drogowym art. 129

DODAJ