Art. 66. 1. Pojazd uczestniczący w ruchu ma być tak zbudowany, wyposażony
i utrzymany, aby korzystanie z niego:
1) nie zagrażało bezpieczeństwu osób nim jadących lub innych uczestników ruchu,
nie naruszało porządku ruchu na drodze i nie narażało kogokolwiek na szkodę;
2) nie zakłócało spokoju publicznego przez powodowanie hałasu przekraczającego
poziom określony w przepisach szczegółowych;
3) nie powodowało wydzielania szkodliwych substancji w stopniu przekraczającym
wielkości określone w przepisach szczegółowych;
4) nie powodowało niszczenia drogi;
5) zapewniało dostateczne pole widzenia kierowcy oraz łatwe, wygodne i pewne
posługiwanie się urządzeniami do kierowania, hamowania, sygnalizacji
i oświetlenia drogi przy równoczesnym jej obserwowaniu;
6) nie powodowało zakłóceń radioelektrycznych w stopniu przekraczającym
wielkości określone w przepisach szczegółowych.
1a. Autobus, samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej
przekraczającej 3,5 t i ciągnik samochodowy, dla którego określono dopuszczalną
masę całkowitą zespołu pojazdów powyżej 3,5 t, powinny być wyposażone w
homologowany ogranicznik prędkości montowany przez producenta lub jednostkę
przez niego upoważnioną, ograniczający maksymalną prędkość autobusu do
100 km/h, a samochodu ciężarowego i ciągnika samochodowego do 90 km/h.
1b. Przepis ust. 1a nie dotyczy pojazdu:
1) specjalnego lub używanego do celów specjalnych Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Krajowej Administracji
Skarbowej wykorzystywanego przez Służbę Celno-Skarbową, Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Więziennej, Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, Służby Ochrony Państwa i jednostek ochrony
przeciwpożarowej;
2) zabytkowego;
3) nierozwijającego, ze względów konstrukcyjnych, prędkości większej niż
odpowiednio określone w ust. 1a;
4) używanego do prowadzenia badań naukowych na drogach;
5) przeznaczonego wyłącznie do robót publicznych na obszarach miejskich.
1c. Minister właściwy do spraw transportu, mając na uwadze szczególne
zagrożenia występujące podczas przewozu towarów niebezpiecznych, może określić
w drodze rozporządzenia niższe niż ustalone w ust. 1a wartości ustawień urządzeń
ograniczających maksymalną prędkość pojazdów przewożących niektóre towary
niebezpieczne.
1d. Pojazd silnikowy i pojazd szynowy może być wyposażony w blokadę
alkoholową montowaną przez producenta urządzenia lub jego upoważnionego
przedstawiciela.
1e. Kalibrację blokady alkoholowej wykonuje się co 12 miesięcy. Pierwszą
kalibrację blokady alkoholowej wykonuje się przed montażem urządzenia
w pojeździe.
1f. Producent urządzenia lub jego upoważniony przedstawiciel przeprowadza
kalibrację blokady alkoholowej i wystawia dokument potwierdzający jej kalibrację.
1g. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wymagania funkcjonalne i wymogi techniczne blokady alkoholowej oraz wzór
dokumentu potwierdzającego kalibrację blokady alkoholowej, uwzględniając
dostępność rynkową takich urządzeń oraz konieczność zapewnienia bezpieczeństwa
uczestników ruchu drogowego.
2. Urządzenia i wyposażenie pojazdu, w szczególności zapewniające
bezpieczeństwo ruchu i ochronę środowiska przed ujemnymi skutkami używania
pojazdu, powinny być utrzymane w należytym stanie oraz działać sprawnie i
skutecznie.
3. Urządzenia służące do łączenia pojazdu ciągnącego z przyczepą powinny
zapewnić bezpieczne ciągnięcie przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej
przewidzianej do ciągnięcia przez ten pojazd, uniemożliwić samoczynne odłączenie
się przyczepy oraz zapewnić prawidłowe działanie świateł i hamulców, o ile
przyczepa jest w nie wyposażona.
3a. Pojazd uczestniczący w ruchu powinien posiadać nadane przez producenta,
z zastrzeżeniem art. 66a, cechy identyfikacyjne:
1) numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy.
2) (uchylony)
4. Zabrania się:
1) umieszczania wewnątrz i zewnątrz pojazdu wystających spiczastych albo ostrych
części lub przedmiotów, które mogą spowodować uszkodzenie ciała osób
jadących w pojeździe lub innych uczestników ruchu;
1a) stosowania w pojeździe przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych
z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego
lub negatywnie wpływa na środowisko;
2) stosowania w pojeździe przedmiotów wyposażenia i części nieodpowiadających
warunkom określonym w przepisach szczegółowych;
3) umieszczania w pojeździe lub na nim urządzeń stanowiących obowiązkowe
wyposażenie pojazdu uprzywilejowanego, wysyłających sygnały świetlne
w postaci niebieskich lub czerwonych świateł błyskowych albo sygnał
dźwiękowy o zmiennym tonie;
4) wyposażania pojazdu w urządzenie informujące o działaniu sprzętu kontrolno-
-pomiarowego używanego przez organy kontroli ruchu drogowego lub działanie
to zakłócające albo przewożenia w pojeździe takiego urządzenia w stanie
wskazującym na gotowość jego użycia; nie dotyczy to pojazdów specjalnych Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży
Granicznej, Krajowej Administracji Skarbowej wykorzystywanych przez Służbę
Celno-Skarbową i Służby Ochrony Państwa;
5) wymiany nadwozia pojazdu posiadającego cechy identyfikacyjne, o których
mowa w ust. 3a pkt 1;
6) dokonywania zmian konstrukcyjnych zmieniających rodzaj pojazdu,
z wyjątkiem:
a) pojazdu, na którego typ zostało wydane świadectwo homologacji typu lub
inny równoważny dokument, o którym mowa w art. 70j ust. 1, art. 70k
ust. 1, art. 70o ust. 1, art. 70zo ust. 1, art. 70zp ust. 1 albo art. 70zu ust. 1,
b) pojazdu, w którym zmian konstrukcyjnych dokonał przedsiębiorca
prowadzący działalność gospodarczą w tym zakresie.
4a. Przepis ust. 4 nie dotyczy pojazdu zabytkowego – w zakresie pkt 1–3,
z zastrzeżeniem, że w przypadku pkt 3 obowiązuje zakaz korzystania z tych urządzeń
podczas jazdy i postoju.
5. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrami
właściwym do spraw wewnętrznych oraz Obrony Narodowej określi, w drodze
rozporządzenia, warunki techniczne pojazdów oraz zakres ich niezbędnego
wyposażenia.
5a. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
warunki techniczne pojazdów wchodzących w skład kolejki turystycznej oraz zakres
ich niezbędnego wyposażenia.
6. Ministrowie Obrony Narodowej oraz właściwy do spraw wewnętrznych
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu określą, w drodze
rozporządzenia, warunki techniczne pojazdów specjalnych i używanych do celów
specjalnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, Minister Obrony Narodowej,
minister właściwy do spraw finansów publicznych oraz Minister Sprawiedliwości,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu, określą, w drodze
rozporządzenia, warunki techniczne pojazdów specjalnych i używanych do celów
specjalnych Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Krajowej
Administracji Skarbowej, Służby Więziennej i straży pożarnej.
8. W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 5–7, należy uwzględnić
w szczególności:
1) konieczność zapewnienia bezpiecznego korzystania z pojazdów;
2) zapewnienie możliwie najmniejszego negatywnego wpływu pojazdów na
środowisko;
3) przepisy i porozumienia międzynarodowe dotyczące pojazdów, ich wyposażenia
i części;
4) przeznaczenie pojazdów oraz sposób ich wykorzystania.
9. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw klimatu,
kierując się względami technicznymi, zasadami bezpieczeństwa ruchu drogowego
i wymogami ochrony środowiska oraz mając na celu zapobieganie
nieprawidłowościom w obrocie przedmiotami wyposażenia i częściami
wymontowanymi z pojazdów, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz przedmiotów
wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża
bezpieczeństwu ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko.

Art. 66a. 1. Cechy identyfikacyjne, o których mowa w art. 66 ust. 3a, nadaje
i umieszcza producent.
2. Starosta właściwy w sprawach rejestracji pojazdu wydaje decyzję o nadaniu
cech identyfikacyjnych w przypadku pojazdu:
1) zbudowanego przy wykorzystaniu nadwozia, podwozia lub ramy konstrukcji
własnej, którego markę określa się jako „SAM”;
2) w którym dokonano wymiany ramy lub podwozia na odpowiednio ramę lub
podwozie bez numeru fabrycznego;
3) odzyskanego po kradzieży, w którym cecha identyfikacyjna uległa zatarciu lub
sfałszowaniu;
4) nabytego na licytacji publicznej lub od podmiotu wykonującego orzeczenie
o przepadku pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, w którym cecha identyfikacyjna
uległa zatarciu lub sfałszowaniu;
5) w którym cecha identyfikacyjna uległa zatarciu lub sfałszowaniu,
a prawomocnym orzeczeniem sądu zostało ustalone prawo własności pojazdu;
6) w którym cecha identyfikacyjna uległa skorodowaniu lub została zniszczona
podczas wypadku drogowego albo podczas naprawy;
7) zabytkowego, w którym cecha identyfikacyjna nie została umieszczona.
3. Okoliczności, o których mowa w ust. 2 pkt 6 i 7, powinny być potwierdzone
pisemną opinią rzeczoznawcy samochodowego, o którym mowa w art. 79a; opinia
powinna wskazywać pierwotną cechę identyfikacyjną lub jednoznacznie wykluczać ingerencję w pole numerowe w celu umyślnego jej zniszczenia lub zafałszowania albo
wskazywać na brak oryginalnie umieszczonej cechy identyfikacyjnej.
4. Umieszczone cechy identyfikacyjne starosta wpisuje w dowodzie
rejestracyjnym i w karcie pojazdu, jeżeli była wydana.
5. Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając znaczenie cech
identyfikacyjnych dla zapewnienia pewności i bezpieczeństwa obrotu pojazdami,
określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób oraz tryb ich nadawania
i umieszczania w przypadkach, o których mowa w ust. 2.

Prawo o ruchu drogowym art. 66

DODAJ