Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa:
1) wymagania weterynaryjne dla podejmowania i prowadzenia działalności
w zakresie:
a) zarobkowego transportu zwierząt lub transportu zwierząt wykonywanego
w związku z prowadzeniem innej działalności gospodarczej,
b) organizowania targów, wystaw, pokazów lub konkursów zwierząt,
c) obrotu zwierzętami, z wyjątkiem obrotu prowadzonego w ramach
działalności rolniczej w rozumieniu przepisów prawa działalności
gospodarczej, pośrednictwa w tym obrocie lub skupu zwierząt,
d) prowadzenia miejsc lub stacji kwarantanny, miejsc odpoczynku lub
przeładunku zwierząt albo miejsc wymiany wody przy transporcie zwierząt
akwakultury,
e) prowadzenia miejsc gromadzenia zwierząt,
f) zarobkowego wytwarzania, pozyskiwania, konserwacji, obróbki,
przechowywania, prowadzenia obrotu lub wykorzystywania materiału
biologicznego,
g) prowadzenia punktu kopulacyjnego,
h) prowadzenia zakładu drobiu,
i) prowadzenia:
– przedsiębiorstwa produkcyjnego sektora akwakultury,
– zakładu przetwórczego przetwarzającego lub poddającego ubojowi
zwierzęta akwakultury w ramach zwalczania chorób zakaźnych tych
zwierząt,
j) prowadzenia schronisk dla zwierząt,
k) chowu lub hodowli zwierząt dzikich utrzymywanych przez człowieka jak
zwierzęta gospodarskie,
l) utrzymywania lub hodowli zwierząt na potrzeby pokazów zwierząt, ochrony
i zachowania gatunków zwierząt,
m) (uchylona)
n) utrzymywania zwierząt gospodarskich, w celu umieszczenia na rynku tych
zwierząt lub produktów pochodzących z tych zwierząt lub od tych zwierząt,
o) określonym w art. 23 ust. 1 lit. a lub art. 24 ust. 1 rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z dnia
21 października 2009 r. określającego przepisy sanitarne dotyczące
produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do
spożycia przez ludzi, i uchylającego rozporządzenie (WE)
nr 1774/2002 (rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia
zwierzęcego) (Dz. Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 1, z późn. zm.),
zwanego dalej „rozporządzeniem nr 1069/2009”, nieuregulowane w
przepisach rozporządzenia nr 1069/2009 lub przepisach Unii Europejskiej
wydanych w trybie tego rozporządzenia,
p) prowadzenia:
– miejsc innych niż przedsiębiorstwa produkcyjne sektora akwakultury,
w których zwierzęta wodne są utrzymywane bez zamiaru umieszczenia
na rynku,
– łowisk typu „wpuść i złów”,
– przedsiębiorstw produkcyjnych sektora akwakultury, które umieszczają
na rynku zwierzęta akwakultury wyłącznie w celu spożycia przez ludzi,
w zakresie określonym w art. 1 ust. 3 lit. c rozporządzenia (WE)
nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia
2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny
w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz. UE L
139 z 30.04.2004, str. 55, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 14), zwanego dalej „rozporządzeniem
nr 853/2004”
– zwanej dalej „działalnością nadzorowaną”;
2) wymagania weterynaryjne dla:
a) przywozu zwierząt i niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego
oraz tranzytu zwierząt,
b) umieszczania na rynku, w tym handlu, zwierząt i niejadalnych produktów
pochodzenia zwierzęcego oraz przemieszczania koniowatych,
c) przywozu, tranzytu oraz umieszczania na rynku, w tym handlu, produktów
ubocznych pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu art. 3 pkt 1 w związku
z art. 2 ust. 2 rozporządzenia nr 1069/2009, zwanych dalej „produktami
ubocznymi pochodzenia zwierzęcego”, i produktów pochodnych
w rozumieniu art. 3 pkt 2 rozporządzenia nr 1069/2009, zwanych dalej
„produktami pochodnymi” – w zakresie nieuregulowanym w przepisach
rozporządzenia nr 1069/2009 oraz w przepisach Unii Europejskiej
wydanych w trybie tego rozporządzenia;
2a) wymagania weterynaryjne przy przemieszczaniu w celach niehandlowych
zwierząt domowych towarzyszących podróżnym oraz zasady identyfikacji tych
zwierząt;
2b) wymagania weterynaryjne przy przemieszczaniu w celach niehandlowych
zwierząt cyrkowych;
3) zasady:
a) zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych,
b) stosowania substancji o działaniu hormonalnym, tyreostatycznym
i beta-agonistycznym,
c) monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników
chorobotwórczych oraz związanej z nimi oporności na środki
przeciwdrobnoustrojowe u zwierząt, w produktach pochodzenia
zwierzęcego i środkach żywienia zwierząt,
d) wprowadzania do obrotu i używania wyrobów do diagnostyki in vitro
stosowanych w medycynie weterynaryjnej.

art. 2. więcej Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) drób – kury, kaczki, gęsi, indyki, przepiórki, perlice, strusie oraz inne
bezgrzebieniowce, gołębie, bażanty i kuropatwy, utrzymywane w celach
rozpłodowych, produkcji mięsa lub jaj spożywczych lub odtworzenia zasobów
ptactwa łownego;
1a) akwakultura – chów lub hodowlę zwierząt akwakultury przy użyciu technik
stosowanych w celu zwiększenia produkcji tych zwierząt powyżej parametrów
możliwych do osiągnięcia w naturalnym środowisku, przy czym zwierzęta te na
etapie chowu lub hodowli wraz z odłowem lub zbiorem stanowią przedmiot
własności osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych
nieposiadających osobowości prawnej;
2) zwierzęta akwakultury – zwierzęta wodne będące w jakimkolwiek stadium
rozwoju, w tym jaja, oraz nasienie lub gamety, hodowane w danym
gospodarstwie lub na obszarach hodowli mięczaków, a także dzikie zwierzęta
wodne przeznaczone do hodowli w danym gospodarstwie lub na obszarze
hodowli mięczaków;
3) (uchylony)
3a) zwierzęta wodne – ryby należące do nadgromady bezżuchwowców (Agnatha)
oraz do gromad ryb chrzęstnych (Chondrichthytes) i ryb kostnych
(Osteichthyes), a także mięczaki należące do typu Mollusca oraz skorupiaki
należące do podtypu Crustacea;
3b) ozdobne zwierzęta wodne – zwierzęta wodne hodowane, utrzymywane lub
umieszczane na rynku w celach ozdobnych;
3c) dzikie zwierzęta wodne – zwierzęta wodne inne niż zwierzęta akwakultury;
4) koniowate – wolno żyjące lub udomowione zwierzęta z gatunków: konie, zebry
lub osły oraz potomstwo pochodzące z krzyżowania tych gatunków;
5) zarejestrowane koniowate – koniowate, które zgodnie z odrębnymi przepisami
zostały wpisane do ksiąg zwierząt hodowlanych lub w nich zarejestrowane
i kandydują do wpisu, identyfikowane na podstawie dokumentu
identyfikacyjnego wydanego przez:
a) podmiot prowadzący księgę zwierząt hodowlanych lub rejestr w kraju
pochodzenia zwierzęcia albo
b) międzynarodowy związek lub organizację, które utrzymują konie do
zawodów sportowych lub wyścigów konnych;
6) zwierzęta gospodarskie – zwierzęta gospodarskie w rozumieniu przepisów
o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich, a w przypadku
działalności w zakresie określonym w art. 23 ust. 1 lit. a lub art. 24 ust. 1
rozporządzenia nr 1069/2009 – zwierzęta gospodarskie w rozumieniu art. 3
pkt 6 rozporządzenia nr 1069/2009;
6a) chów lub hodowla zwierząt akwakultury – hodowanie zwierząt akwakultury
w danym gospodarstwie lub na obszarze hodowli mięczaków;
6b) łowisko typu „wpuść i złów” – stawy lub inne urządzenia, w których populację
zwierząt akwakultury utrzymuje się wyłącznie w celach wędkarstwa
rekreacyjnego przez odnowę tej populacji;
7) stado – zwierzę albo zwierzęta tego samego gatunku przebywające na terenie
tego samego gospodarstwa i mające ten sam status epizootyczny, przy czym
w przypadku drobiu są to zwierzęta przebywające w tym samym pomieszczeniu
lub ogrodzonym miejscu;
8) gospodarstwo – obiekty budowlane, przestrzenie wolne lub inne miejsca, gdzie
przebywają zwierzęta gospodarskie, a w przypadku zwierząt akwakultury –
jakiekolwiek miejsca, w tym miejsca zamknięte, lub obiekty budowlane
wykorzystywane przez przedsiębiorstwo produkcyjne sektora akwakultury,
gdzie zwierzęta te są hodowane z zamiarem umieszczenia na rynku,
z wyłączeniem miejsc, w których dzikie zwierzęta wodne złowione lub zebrane
w celu spożycia przez ludzi są tymczasowo, bez karmienia, przetrzymywane
przed poddaniem ich ubojowi;
9) niejadalne produkty pochodzenia zwierzęcego – materiał biologiczny i jaja
wylęgowe drobiu;
10) materiał biologiczny – nasienie, komórki jajowe, zarodki oraz tkanki użyte do
ich produkcji, pochodzące od zwierząt, przeznaczone do wykorzystania
w rozrodzie, z wyłączeniem jaj wylęgowych drobiu i zwierząt akwakultury;
11) przywóz – dokonywany z państw trzecich przywóz w rozumieniu przepisów
o weterynaryjnej kontroli granicznej;
11a) (uchylony)
12) handel – swobodny obrót między państwami członkowskimi Unii Europejskiej
w rozumieniu art. 28 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;
13) umieszczanie na rynku – przetrzymywanie lub prezentację w celu sprzedaży,
oferowanie do sprzedaży, sprzedaż, dostarczanie lub każdy inny sposób
wprowadzania na rynek, a w przypadku produktów ubocznych pochodzenia
zwierzęcego i produktów pochodnych oraz nawozów organicznych
i polepszaczy gleby w rozumieniu art. 3 pkt 22 rozporządzenia nr 1069/2009 –
wprowadzanie do obrotu w rozumieniu art. 3 pkt 14 rozporządzenia
nr 1069/2009;
14) obrót – przywóz, umieszczanie na rynku oraz wywóz do państw trzecich;
15) produkty – niejadalne produkty pochodzenia zwierzęcego, produkty uboczne
pochodzenia zwierzęcego, produkty pochodne i produkty pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego;
16) państwo trzecie – państwo niebędące członkiem Unii Europejskiej;
17) urzędowy lekarz weterynarii – urzędowego lekarza weterynarii, o którym mowa
w przepisach o Inspekcji Weterynaryjnej, albo lekarza weterynarii
wyznaczonego przez organ centralny lub inny organ upoważniony przez organ
centralny innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii
Europejskiej albo państwa trzeciego;
18) środek transportu – część ładunkową pojazdów silnikowych, pojazdów
szynowych, samolotów, ładownie statków lub kontenery przeznaczone do
transportowania drogą lądową, morską lub powietrzną;
19) świadectwo zdrowia – świadectwo weterynaryjne w rozumieniu przepisów
o weterynaryjnej kontroli granicznej oraz dokument wydany przez urzędowego
lekarza weterynarii poświadczający stan zdrowia zwierzęcia lub zwierząt, stan zdrowotny stada, z którego zwierzęta pochodzą, albo jakość zdrowotną niejadalnego produktu pochodzenia zwierzęcego;
20) zakład drobiu – obiekt budowlany lub jego część, w którym wykonuje się jedną
z następujących czynności:
a) produkcję jaj wylęgowych przeznaczonych do wylęgu piskląt
reprodukcyjnych, prarodzicielskich lub rodzicielskich (zakład hodowli
zarodowej),
b) produkcję jaj wylęgowych przeznaczonych do wylęgu piskląt użytkowych
(zakład reprodukcyjny),
c) odchów drobiu hodowlanego do fazy osiągnięcia dojrzałości płciowej lub
rozpoczęcia nieśności (zakład odchowu drobiu),
d) inkubację jaj wylęgowych, wyląg oraz dostarczanie piskląt jednodniowych,
za które uważa się pisklęta drobiu mające mniej niż 72 godziny życia,
jeszcze niekarmione, a w przypadku piskląt kaczki piżmowej (Cairina
moschata) lub jej krzyżówki, które mogły być karmione (zakład wylęgu
drobiu);
20a) przedsiębiorstwo produkcyjne sektora akwakultury – zorganizowany zespół
składników niematerialnych i materialnych, przeznaczony do prowadzenia
dowolnej działalności w zakresie chowu, hodowli, utrzymania lub pielęgnacji
zwierząt akwakultury;
20b) zakład przetwórczy – zakład, w którym jest prowadzona działalność w zakresie
przetwarzania zwierząt akwakultury przeznaczonych do spożycia przez ludzi,
zatwierdzony zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 853/2004;
21) choroby zakaźne zwierząt – wywołane przez biologiczne czynniki
chorobotwórcze choroby zwierząt, które ze względu na sposób powstawania lub
szerzenia się stanowią zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub ludzi, a w przypadku
zwierząt wodnych – bezobjawowe lub objawowe zakażenie biologicznym
czynnikiem chorobotwórczym;
21a) choroby odzwierzęce – choroby zakaźne zwierząt lub zakażenia, które w sposób
naturalny mogą być pośrednio lub bezpośrednio przenoszone między
zwierzętami a ludźmi;
21b) odzwierzęce czynniki chorobotwórcze – bakterie, wirusy, pasożyty, grzyby lub
inne czynniki biologiczne mogące wywoływać choroby odzwierzęce;
21c) oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe – zdolność niektórych gatunków
drobnoustrojów do przeżycia, a nawet do wzrostu przy takiej koncentracji
czynnika przeciwdrobnoustrojowego, która jest wystarczająca do powstrzymania
wzrostu lub zabicia drobnoustrojów tego samego gatunku;
21d) podwyższona śmiertelność – niewyjaśnione przypadki śmiertelności u zwierząt
akwakultury znacznie przekraczające poziom ustalony między podmiotem
prowadzącym działalność w danym gospodarstwie lub na danym obszarze
hodowli mięczaków a powiatowym lekarzem weterynarii dla tego gospodarstwa
lub obszaru w danych warunkach;
22) zwierzę podejrzane o zakażenie – zwierzę z gatunku wrażliwego, które mogło
mieć pośredni lub bezpośredni kontakt z czynnikiem zakaźnym wywołującym
chorobę zakaźną zwierząt;
23) zwierzę podejrzane o chorobę – zwierzę z gatunku wrażliwego, u którego
występują objawy kliniczne lub zmiany pośmiertne wskazujące na wystąpienie
choroby zakaźnej zwierząt; zwierzę uznaje się za podejrzane o chorobę także
w przypadku, gdy wyniki badań diagnostycznych są niejednoznaczne;
24) zwierzę chore lub zakażone – zwierzę, u którego za życia lub po śmierci
urzędowy lekarz weterynarii stwierdził chorobę zakaźną zwierząt;
25) zwierzę z gatunku wrażliwego – zwierzę z danego gatunku, które może zostać
zakażone lub może skażać, lub zakażać, a w przypadku zwierząt akwakultury
zwierzę, dla którego w warunkach naturalnych lub w warunkach
doświadczalnych zbliżonych do warunków naturalnych potwierdzono zakażenie czynnikiem chorobotwórczym;
26) zwłoki zwierzęce – zwierzęta padłe lub zabite w celu innym niż spożycie przez ludzi;
27) zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt – zgłaszanie, zapobieganie dalszemu
szerzeniu się, wykrywanie, kontrola i likwidowanie chorób zakaźnych zwierząt,
czyszczenie i odkażanie oraz postępowanie przy ponownym umieszczaniu
zwierząt w gospodarstwie;
28) ognisko choroby – gospodarstwo lub inne miejsce, w którym przebywają
zwierzęta, gdzie urzędowy lekarz weterynarii stwierdził jeden lub więcej
przypadków choroby zakaźnej zwierząt;
29) obszar zapowietrzony – obszar bezpośrednio wokół ogniska choroby,
podlegający ograniczeniom, w szczególności zakazom, nakazom oraz środkom
kontroli, podejmowanym przy zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt;
30) obszar zagrożony – obszar wokół obszaru zapowietrzonego, podlegający
ograniczeniom, w szczególności zakazom, nakazom oraz środkom kontroli,
podejmowanym przy zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt;
31) obszar buforowy – obszar wokół obszaru zagrożonego, podlegający
ograniczeniom, w szczególności zakazom lub nakazom dotyczącym
przemieszczania zwierząt;
32) wektor – zwierzę z gatunku niewrażliwego na chorobę, za pośrednictwem
którego może być przenoszony czynnik chorobotwórczy z jednego zwierzęcia
z gatunku wrażliwego na drugie zwierzę;
33) posiadacz zwierzęcia – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę
organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej władającą zwierzęciem,
również tymczasowo;
34) kwarantanna – odosobnienie zwierząt w celu ich obserwacji lub badania, które
ma na celu wykluczenie możliwości przeniesienia lub rozprzestrzenienia
choroby zakaźnej zwierząt;
35) stacja kwarantanny – odrębny obiekt budowlany czasowego pobytu zwierząt,
w którym prowadzi się kwarantannę;
36) region – część terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
o powierzchni co najmniej 2000 km², która znajduje się pod nadzorem
właściwych organów, obejmującą co najmniej jedną z jednostek
administracyjnych wymienionych w załączniku nr 1;
36a) enklawa – gospodarstwo lub gospodarstwa, w których utrzymuje się populacje
zwierząt wodnych o ustalonym statusie zdrowotnym w odniesieniu do określonej
choroby zakaźnej, z tym że w przypadku kilku gospodarstw za enklawę uważa
się gospodarstwa objęte wspólnym systemem bezpieczeństwa biologicznego, na
który składają się takie same środki nadzoru stanu zdrowia zwierząt wodnych,
zapobiegania chorobom zakaźnym tych zwierząt oraz zwalczania tych chorób;
36b) strefa – obszar geograficzny z jednolitym systemem hydrologicznym obejmujący:
a) część obszaru zlewni od źródła lub źródeł cieków wodnych do miejsca
zlokalizowania naturalnych lub sztucznych barier, zapobiegających
wędrówce zwierząt wodnych z niżej położonej części zlewni, lub
b) całkowity obszar zlewni od źródła lub źródeł cieków wodnych do ujścia
rzeki, lub
c) co najmniej 2 obszary zlewni wraz z ujściami rzek, które są przez te ujścia
ze sobą powiązane epizootycznie;
37) miejsce gromadzenia zwierząt – punkt zbiorczy i punkt skupu lub pomieszczenie,
w przypadku owiec i kóz, w których bydło, świnie, owce, kozy i koniowate
pochodzące z różnych gospodarstw są grupowane w celu sformowania przesyłek
zwierząt przeznaczonych do handlu, przy czym w przypadku bydła i świń może
to być również gospodarstwo pochodzenia tych zwierząt;
38) czynności lecznicze – podawanie zwierzęciu, po uprzednim zbadaniu przez
lekarza weterynarii, substancji o działaniu hormonalnym, tyreostatycznym lub
beta-agonistycznym w celu leczenia problemu płodności – włącznie
z przerwaniem ciąży, a substancji o działaniu beta-agonistycznym także w celu
leczenia trudności z oddychaniem, choroby kości łódkowatej, ochwatu kopyta u
koniowatych oraz wywoływania tokolizy u krów lub koniowatych;
39) czynności zootechniczne – podawanie:
a) zwierzęciu gospodarskiemu lub zwierzęciu dzikiemu utrzymywanemu
przez człowieka jak zwierzę gospodarskie – każdej substancji dozwolonej
w celu synchronizowania rui oraz przygotowywania dawców i biorców
zarodków do implantacji, po zbadaniu zwierzęcia przez lekarza weterynarii
i na jego odpowiedzialność,
b) zwierzętom akwakultury – każdej substancji dozwolonej w celu zmiany
płci, na podstawie recepty lekarza weterynarii i na jego odpowiedzialność;
40) wyrób do diagnostyki in vitro stosowany w medycynie weterynaryjnej – wyrób
przeznaczony do badań wykonywanych na potrzeby Inspekcji Weterynaryjnej,
będący:
a) testem do diagnostyki in vitro stosowanym w zakresie diagnostyki chorób
zakaźnych zwierząt, w tym zoonoz, oraz pozostałości substancji
niedozwolonych, a także zanieczyszczeń biologicznych w tkankach
zwierząt i produktach pochodzenia zwierzęcego,
b) pojemnikiem na próbki typu próżniowego lub innym przeznaczonym przez
wytwórcę do bezpośredniego przechowywania oraz konserwacji próbek
pochodzących od zwierząt do badania diagnostycznego in vitro,
c) sprzętem laboratoryjnym ogólnego stosowania, jeżeli ze względu na jego
właściwości jest on specjalnie przeznaczony przez wytwórcę do badań
diagnostycznych in vitro;
41) wprowadzenie do obrotu wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego
w medycynie weterynaryjnej – przekazanie, nieodpłatnie albo za opłatą, po raz
pierwszy wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego w medycynie
weterynaryjnej w celu używania lub dystrybucji na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej;
42) wprowadzenie do używania wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego
w medycynie weterynaryjnej – pierwsze udostępnienie użytkownikowi,
nieodpłatnie albo za opłatą, wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego w
medycynie weterynaryjnej w celu używania zgodnie z przewidzianym
zastosowaniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
43) dystrybutor – osobę fizyczną, jednostkę organizacyjną nieposiadającą
osobowości prawnej albo osobę prawną, z miejscem zamieszkania albo siedzibą
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wprowadzającą w celu używania lub
dystrybucji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wyrób do diagnostyki in
vitro stosowany w medycynie weterynaryjnej;
44) wytwórca – osobę fizyczną, jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości
prawnej albo osobę prawną odpowiedzialną za projektowanie, wytwarzanie,
pakowanie i oznakowanie wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego
w medycynie weterynaryjnej przed wprowadzeniem go do obrotu niezależnie od
tego, czy powyższe czynności wykonuje ona sama czy w jej imieniu osoba trzecia.

art. 3. więcej Art. 3. 1. Do postępowania w sprawach indywidualnych rozstrzyganych
w drodze decyzji stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego,
chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej.
2. Do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów
pochodnych, w zakresie nieuregulowanym w rozporządzeniu nr 1069/2009, w przepisach Unii Europejskiej wydanych w trybie tego rozporządzenia oraz w ustawie, stosuje się przepisy o odpadach.

Art. 3a. Przepisów ustawy nie stosuje się do:
1) zwierząt wodnych łowionych w celu produkcji mączki rybnej, paszy dla ryb,
oleju rybnego i podobnych produktów;
2) ozdobnych zwierząt wodnych chowanych lub hodowanych w celach
niezarobkowych w akwariach (akwaria niekomercyjne);
3) dzikich zwierząt wodnych łowionych lub zbieranych w celu bezpośredniego
wprowadzenia do łańcucha żywnościowego.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Podmiot prowadzący działalność nadzorowaną, z wyłączeniem
działalności, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. o, jest obowiązany spełniać wymagania
weterynaryjne określone dla danego rodzaju i zakresu prowadzonej działalności
nadzorowanej.
2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, w zakresie spełniania wymagań
weterynaryjnych jest obowiązany zapewniać wymagania lokalizacyjne, zdrowotne,
higieniczne, sanitarne, organizacyjne, techniczne lub technologiczne, zabezpieczające
przed zagrożeniem epizootycznym, epidemicznym lub zapewniające właściwą jakość
produktów, obejmujące w szczególności wymagania dotyczące:
1) stanu zdrowia zwierząt będących przedmiotem działalności nadzorowanej lub
wykorzystywanych do jej prowadzenia, w tym odnoszące się do badań
potwierdzających ten stan oraz określonych szczepień ochronnych, lub
2) gospodarstw, miejsc gromadzenia zwierząt, innych miejsc przetrzymywania
zwierząt oraz stad lub obszarów, z których pochodzą zwierzęta będące
przedmiotem działalności nadzorowanej lub wykorzystywane do jej
prowadzenia, lub
3) sposobu ustalania pochodzenia zwierząt będących przedmiotem działalności
nadzorowanej lub zwierząt, z których lub od których pozyskuje się produkty
wytwarzane w ramach prowadzenia działalności nadzorowanej, w tym zakres
i sposób prowadzenia rejestru zwierząt, lub
4) obiektów budowlanych lub miejsc, w których prowadzi się działalność
nadzorowaną, lub osób wykonujących określone czynności w ramach tej
działalności oraz zakresu takich czynności, lub
5) niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego wytwarzanych w ramach
prowadzonej działalności nadzorowanej, sposobu ich znakowania i pakowania,
w tym wymagania dotyczące opakowań, lub
6) świadectw zdrowia lub innych dokumentów, w które zaopatruje się zwierzęta
będące przedmiotem działalności nadzorowanej lub niejadalne produkty
pochodzenia zwierzęcego wytwarzane przy prowadzeniu tej działalności, lub
7) sposobu i zakresu prowadzenia dokumentacji oraz okresu jej przechowywania,
lub
8) środków transportu i warunków transportu zwierząt lub niejadalnych produktów
pochodzenia zwierzęcego, będących przedmiotem działalności nadzorowanej
lub wykorzystywanych do jej prowadzenia.
3. Wymagania weterynaryjne dla prowadzenia działalności nadzorowanej
w zakresie określonym w art. 23 ust. 1 lit. a lub art. 24 ust. 1 rozporządzenia
nr 1069/2009, zwanej dalej „działalnością nadzorowaną w zakresie produktów
ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych”, są określone
w rozporządzeniu nr 1069/2009, w przepisach Unii Europejskiej wydanych w trybie
tego rozporządzenia oraz w ustawie.
3a. Wymagania weterynaryjne dla prowadzenia działalności nadzorowanej
w zakresie prowadzenia przedsiębiorstwa produkcyjnego sektora akwakultury lub
zakładu przetwórczego obejmują także wymagania dotyczące programów nadzoru
stanu zdrowia zwierząt akwakultury opracowanych przez podmioty prowadzące tę
działalność oraz kontroli.
4. Za miejsce odpoczynku zwierząt, o którym mowa w art. 1 pkt 1 lit. d, uważa
się miejsce, w którym transportowanie zwierząt zostaje przerwane w celu
umożliwienia im odpoczynku oraz nakarmienia i napojenia.
5. Za miejsce przeładunku zwierząt, o którym mowa w art. 1 pkt 1 lit. d, uważa
się miejsce, w którym transportowanie zwierząt zostaje przerwane w celu
przeładowania ich z jednego środka transportu do innego.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Podjęcie działalności nadzorowanej, o której mowa:
1) w art. 1 pkt 1 lit. a, c–f, h, i, l, jest dozwolone po stwierdzeniu przez powiatowego
lekarza weterynarii właściwego ze względu na przewidywane miejsce jej
prowadzenia, w drodze decyzji, spełniania wymagań weterynaryjnych określonych dla prowadzenia danego rodzaju działalności;
2) w art. 1 pkt 1 lit. b, g, j, k, n, p, jest dozwolone po uprzednim zgłoszeniu,
w formie pisemnej, zamiaru jej prowadzenia powiatowemu lekarzowi
weterynarii właściwemu ze względu na przewidywane miejsce jej prowadzenia.
2. Powiatowy lekarz weterynarii wydaje decyzję, o której mowa w ust. 1 pkt 1,
na wniosek podmiotu zamierzającego prowadzić działalność nadzorowaną, złożony co
najmniej na 30 dni przed planowanym rozpoczęciem działalności.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) imię, nazwisko, numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru
PESEL – numer paszportu lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość
oraz miejsce zamieszkania i adres albo nazwę, numer identyfikacji podatkowej
(NIP), jeżeli numer taki został nadany, siedzibę i adres podmiotu;
2) określenie rodzaju i zakresu działalności nadzorowanej, którą wnioskodawca
zamierza prowadzić, z tym że w przypadku działalności nadzorowanej
dotyczącej zwierząt akwakultury ze wskazaniem gatunku tych zwierząt;
3) określenie lokalizacji obiektów budowlanych i miejsc, w których ma być
prowadzona działalność nadzorowana, oraz planowanego czasu jej prowadzenia.
4. Powiatowy lekarz weterynarii, po przeprowadzeniu kontroli, wydaje decyzję:
1) stwierdzającą spełnianie wymagań weterynaryjnych, jeżeli wymagania
określone dla danego rodzaju działalności nadzorowanej, o której mowa w art. 1
pkt 1 lit. a, c–f, h, i, l, są spełnione;
2) odmawiającą stwierdzenia spełniania wymagań weterynaryjnych, jeżeli
wymagania określone dla danego rodzaju działalności nadzorowanej, o której
mowa w art. 1 pkt 1 lit. a, c–f, h, i, l, nie są spełnione.
5. Wydając decyzję, o której mowa w ust. 4 pkt 1, powiatowy lekarz weterynarii:
1) stwierdza spełnianie wymagań weterynaryjnych przez poszczególne obiekty
budowlane lub miejsca, w których ma być prowadzona działalność
nadzorowana, lub osoby wykonujące określone czynności w ramach tej
działalności, jeżeli stwierdzenie takie jest wymagane;
2) nadaje weterynaryjny numer identyfikacyjny:
a) podmiotowi lub
b) poszczególnym obiektom budowlanym lub miejscom, w których ma być
prowadzona działalność nadzorowana, lub osobom wykonującym określone
czynności w ramach tej działalności w przypadku, o którym mowa w pkt 1.
6. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, przepisy ust. 3 stosuje się
odpowiednio, z tym że w przypadku zgłoszenia dotyczącego działalności
nadzorowanej obejmującej utrzymywanie bydła, owiec i kóz z zamiarem ich
przeznaczenia do handlu zgłoszenie dodatkowo zawiera wniosek o uznanie:
1) stada bydła za urzędowo wolne od gruźlicy, urzędowo wolne od brucelozy lub
wolne od brucelozy i urzędowo wolne od enzootycznej białaczki bydła;
2) gospodarstwa, w którym są utrzymywane owce i kozy, za urzędowo wolne od
brucelozy lub wolne od brucelozy.
7. W przypadku działalności nadzorowanej obejmującej utrzymywanie bydła,
owiec i kóz, z zamiarem ich przeznaczania do handlu, powiatowy lekarz weterynarii
na podstawie zgłoszenia, o którym mowa w ust. 6, po przeprowadzeniu kontroli,
wydaje decyzję o:
1) uznaniu:
a) danego stada bydła za urzędowo wolne od gruźlicy, urzędowo wolne od
brucelozy lub wolne od brucelozy i urzędowo wolne od enzootycznej
białaczki bydła,
b) gospodarstwa, w którym są utrzymywane owce i kozy, za urzędowo wolne
od brucelozy lub wolne od brucelozy
– jeżeli wymagania weterynaryjne dla danego rodzaju uznania są spełnione;
2) odmowie uznania:
a) danego stada bydła za urzędowo wolne od gruźlicy, urzędowo wolne od
brucelozy lub wolne od brucelozy i urzędowo wolne od enzootycznej
białaczki bydła,
b) gospodarstwa, w którym są utrzymywane owce i kozy, za urzędowo wolne
od brucelozy lub wolne od brucelozy
– jeżeli wymagania weterynaryjne dla danego rodzaju uznania nie są spełnione.
8. Podmioty prowadzące działalność nadzorowaną, o której mowa w art. 1 pkt 1
lit. a–c, są obowiązane zawiadomić powiatowego lekarza weterynarii właściwego ze względu na miejsce organizowania targów, wystaw, pokazów lub konkursów oraz załadunku i wyładunku zwierząt o:
1) czasie i miejscu organizowania:
a) targów, wystaw lub konkursów – co najmniej na 30 dni,
b) pokazów – co najmniej na 7 dni
– przed planowanym terminem ich zorganizowania;
2) załadunku i wyładunku zwierząt co najmniej na 24 godziny przed planowanym
terminem ich załadunku i wyładunku.
9. Powiatowy lekarz weterynarii po otrzymaniu zgłoszenia zamiaru prowadzenia
przez podmiot działalności nadzorowanej, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. b, g, j, k, p,
wydaje decyzję o nadaniu temu podmiotowi weterynaryjnego numeru identyfikacyjnego.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Za zatwierdzone w rozumieniu przepisów Unii Europejskiej uważa się:
1) podmioty, które uzyskały decyzję, określoną w art. 5 ust. 4 pkt 1;
2) działalność nadzorowaną prowadzoną przez podmioty, o których mowa w pkt 1;
3) poszczególne obiekty budowlane lub miejsca, w których jest prowadzona
działalność nadzorowana, lub osoby wykonujące określone czynności w jej
ramach – w przypadku, o którym mowa w art. 5 ust. 5 pkt 1.
1a. Podjęcie działalności nadzorowanej w zakresie produktów ubocznych
pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych jest dozwolone po:
1) dokonaniu rejestracji podmiotu, przedsiębiorstwa lub zakładu, o której mowa
w art. 23 rozporządzenia nr 1069/2009,
2) zatwierdzeniu przedsiębiorstwa lub zakładu, o którym mowa w art. 24
ust. 1 rozporządzenia nr 1069/2009, lub
3) warunkowym zatwierdzeniu przedsiębiorstwa lub zakładu, o którym mowa
w art. 44 ust. 2 rozporządzenia nr 1069/2009.
2. Powiatowy lekarz weterynarii właściwy ze względu na planowane miejsce
prowadzenia działalności nadzorowanej w zakresie produktów ubocznych
pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych, na wniosek podmiotu
zamierzającego prowadzić taką działalność, dokonuje rejestracji, o której mowa
w ust. 1a pkt 1, oraz wydaje decyzje w sprawach, o których mowa w ust. 1a pkt 2 lub 3.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2:
1) składa się co najmniej na 30 dni przed planowanym rozpoczęciem działalności;
2) zawiera:
a) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i adres albo nazwę, siedzibę i adres
wnioskodawcy,
b) określenie rodzaju działalności, którą wnioskodawca zamierza prowadzić,
oraz informacje określone w art. 23 ust. 1 lit. b rozporządzenia
nr 1069/2009,
c) określenie adresu przedsiębiorstwa lub zakładu w rozumieniu art. 3
pkt 13 rozporządzenia nr 1069/2009, jeżeli działalność będzie prowadzona
w takim przedsiębiorstwie lub zakładzie.
4. Powiatowy lekarz weterynarii:
1) dokonując rejestracji podmiotu, przedsiębiorstwa lub zakładu, o której mowa
w art. 23 rozporządzenia nr 1069/2009, w drodze decyzji,
2) wydając decyzje o:
a) zatwierdzeniu przedsiębiorstwa lub zakładu, o którym mowa w art. 24
ust. 1 rozporządzenia nr 1069/2009,
b) warunkowym zatwierdzeniu przedsiębiorstwa lub zakładu, o którym mowa
w art. 44 ust. 2 rozporządzenia nr 1069/2009
– nadaje numer urzędowy, o którym mowa w art. 47 ust. 1 akapit drugi
rozporządzenia nr 1069/2009, będący weterynaryjnym numerem identyfikacyjnym,
podmiotowi, przedsiębiorstwu lub zakładowi w rozumieniu art. 3 pkt 11 lub 13
rozporządzenia nr 1069/2009.

art. 7. więcej Art. 7. Podmiot prowadzący działalność nadzorowaną, o której mowa w art. 1
pkt 1 lit. a–l, n, p oraz w art. 4 ust. 3, informuje, w formie pisemnej, powiatowego
lekarza weterynarii o zaprzestaniu prowadzenia określonego rodzaju działalności
nadzorowanej, a także o każdej zmianie stanu prawnego lub faktycznego związanego
z prowadzeniem tej działalności, w zakresie dotyczącym wymagań weterynaryjnych,
w terminie 7 dni od dnia zaistnienia takiego zdarzenia.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Powiatowy lekarz weterynarii w przypadku stwierdzenia, że przy
prowadzeniu działalności nadzorowanej, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a–n oraz p,
są naruszone wymagania weterynaryjne określone dla tej działalności, w zależności od zagrożenia stwarzanego dla zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt, wydaje decyzję:
1) nakazującą usunięcie uchybień w określonym terminie lub
2) nakazującą wstrzymanie działalności do czasu usunięcia uchybień, lub
3) zakazującą umieszczania na rynku lub handlu określonymi zwierzętami
będącymi przedmiotem działalności albo zakazującą produkcji, umieszczania na
rynku lub handlu określonymi produktami wytwarzanymi przy prowadzeniu tej działalności.
1a. Powiatowy lekarz weterynarii, w drodze decyzji:
1) zawiesza zatwierdzenie przedsiębiorstwa lub zakładu – w przypadku, o którym
mowa w art. 46 ust. 1 lit. a rozporządzenia nr 1069/2009;
2) cofa zatwierdzenie przedsiębiorstwa lub zakładu – w przypadku, o którym mowa
w art. 46 ust. 1 lit. b rozporządzenia nr 1069/2009;
3) nakłada na przedsiębiorstwo lub zakład obowiązek usunięcia nieprawidłowości,
o którym mowa w art. 46 ust. 1 lit. c rozporządzenia nr 1069/2009.
1b. W przypadku, o którym mowa w art. 46 ust. 2 rozporządzenia nr 1069/2009,
powiatowy lekarz weterynarii, w drodze decyzji:
1) zakazuje wykonywania:
a) określonych czynności przez dany podmiot lub w danym przedsiębiorstwie lub zakładzie,
b) wszystkich czynności przez dany podmiot lub w danym przedsiębiorstwie lub zakładzie;
2) zakazuje tymczasowo wykonywania określonych lub wszystkich czynności
przez dany podmiot lub w danym przedsiębiorstwie lub zakładzie.
2. Powiatowy lekarz weterynarii w przypadku stwierdzenia, że prowadzenie
działalności polegającej na świadczeniu usług z zakresu medycyny weterynaryjnej
stwarza zagrożenie epizootyczne lub epidemiczne, w drodze decyzji, wstrzymuje
działalność i nakazuje niezwłoczne usunięcie uchybień, zawiadamiając o tym
właściwą okręgową izbę lekarsko-weterynaryjną.
3. Jeżeli jest wymagane stwierdzenie spełniania wymagań weterynaryjnych
przez poszczególne obiekty budowlane lub miejsca, w których jest prowadzona
działalność nadzorowana, lub osoby wykonujące określone czynności w ramach tej działalności, decyzje, o których mowa w ust. 1, dotyczą tylko tych obiektów, miejsc lub osób, w stosunku do których stwierdzono naruszenie wymagań weterynaryjnych.
4. Powiatowy lekarz weterynarii, w drodze decyzji, zawiesza albo cofa uznanie,
o którym mowa w art. 5 ust. 7 pkt 1, w przypadku:
1) stwierdzenia, że nie są spełniane wymagania weterynaryjne niezbędne do
uzyskania lub zachowania tego uznania, lub
2) zagrożenia epizootycznego lub epidemicznego, w tym uzasadnionego
podejrzenia zachorowania przez zwierzę na chorobę zakaźną, której dotyczy
uznanie, lub stwierdzenia tego zachorowania.

Art. 8a. Do postępowania w sprawach:
1) o których mowa w art. 5, art. 6, art. 8, art. 9, art. 24i ust. 2, art. 43a, art. 43b oraz
art. 89 ust. 5,
2) dotyczących uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności decyzji wydanej
na podstawie art. 5, art. 6, art. 8, art. 9, art. 24i ust. 2, art. 43a, art. 43b lub art. 89
ust. 5 oraz w sprawach wznowienia postępowania zakończonego wydaniem
takiej decyzji
– nie stosuje się przepisów art. 29 i art. 32 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i 1086)
oraz działu III ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o Centralnej Ewidencji i Informacji
o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1291, 1495 i 1649).

art. 9. więcej Art. 9. 1. Powiatowy lekarz weterynarii, w przypadku gdy podmiot prowadzący
działalność nadzorowaną nie zastosuje się do nakazu lub zakazu określonego
w decyzji, o której mowa w art. 8 ust. 1 i 3, wydaje decyzję zakazującą prowadzenia
określonego rodzaju działalności nadzorowanej i skreśla podmiot z rejestru, o którym
mowa w art. 11.
1a. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w art. 8 ust. 1a pkt 2 lub
ust. 1b pkt 1 lit. b, powiatowy lekarz weterynarii skreśla podmiot, przedsiębiorstwo
lub zakład z rejestru, o którym mowa w art. 11.
2. Powiatowy lekarz weterynarii informuje o wydaniu decyzji zakazującej
prowadzenia działalności nadzorowanej, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a, d–f, h, i, l,
p, oraz decyzji, o której mowa w art. 8 ust. 1a pkt 2 i ust. 1b pkt 1 lit. b, Głównego
Lekarza Weterynarii za pośrednictwem wojewódzkiego lekarza weterynarii.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do podmiotów prowadzących działalność
nadzorowaną, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. n.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe wymagania weterynaryjne:
1) dla prowadzenia poszczególnych rodzajów działalności nadzorowanej, o której
mowa w art. 1 pkt 1 lit. a–n, p, w tym może określić:
a) przypadki, w których wymaga się stwierdzenia spełniania wymagań
weterynaryjnych przez poszczególne obiekty budowlane lub miejsca,
w których ma być prowadzona działalność nadzorowana, lub osoby
wykonujące określone czynności w ramach tej działalności, lub
b) szczegółowe warunki, po zaistnieniu których wydaje się decyzje określone
w art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 1, w zależności od rodzaju działalności
nadzorowanej, lub
c) warunki ponownego stwierdzania spełniania wymagań weterynaryjnych
przez dany podmiot, obiekt budowlany, miejsce lub osoby wykonujące
określone czynności, w stosunku do których wydano decyzję, o której
mowa w art. 9 ust. 1, w zależności od rodzaju działalności nadzorowanej,
2) niezbędne do uzyskania i zachowania uznania, o którym mowa w art. 5 ust. 7
pkt 1, warunki i tryb zawieszania i cofania tego uznania oraz ponownego uznania
stada lub gospodarstwa, w stosunku do których zawieszono albo cofnięto
uznanie, w tym metody badań w tym zakresie
– mając na względzie zapewnienie ochrony zdrowia publicznego, właściwego
sprawowania nadzoru nad prowadzeniem działalności nadzorowanej oraz
obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
sposób ustalania weterynaryjnego numeru identyfikacyjnego nadawanego podmiotom
prowadzącym działalność nadzorowaną, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a–l, o, p,
mając na względzie zapewnienie właściwego sprawowania nadzoru nad
prowadzeniem danego rodzaju działalności.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze rozporządzenia:
1) dodatkowe wymagania, jakie powinien spełniać wniosek o stwierdzenie
spełniania wymagań weterynaryjnych lub zgłoszenie zamiaru prowadzenia
działalności nadzorowanej, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a–l, n, p oraz w art. 4 ust. 3,
2) szczegółowy sposób dokonywania zgłoszenia zamiaru zaprzestania prowadzenia
działalności nadzorowanej, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a–l, n, p oraz w art. 4 ust. 3
– mając na względzie zapewnienie prawidłowego sprawowania przez powiatowego
lekarza weterynarii nadzoru nad prowadzeniem danego rodzaju działalności
nadzorowanej.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Powiatowy lekarz weterynarii prowadzi rejestr podmiotów
prowadzących działalność nadzorowaną, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a–l, n, p oraz
w art. 4 ust. 3, oraz przedsiębiorstw i zakładów zatwierdzonych lub warunkowo
zatwierdzonych na podstawie art. 24 ust. 1 lub art. 44 ust. 2 rozporządzenia
nr 1069/2009, na obszarze jego właściwości.
2. Rejestr zawiera w szczególności:
1) imię, nazwisko, numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru
PESEL – numer paszportu lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość
oraz miejsce zamieszkania i adres albo nazwę, numer identyfikacji podatkowej
(NIP), jeżeli numer taki został nadany, siedzibę i adres podmiotu;
2) weterynaryjny numer identyfikacyjny, jeżeli został nadany;
3) określenie rodzaju i zakresu prowadzonej działalności nadzorowanej;
4) informacje o decyzji, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 i 3, ust. 1a pkt 1 i 3,
ust. 1b pkt 1 lit. a i pkt 2 lub ust. 3;
5) datę wpisu i wykreślenia z rejestru.
3. Powiatowy lekarz weterynarii przekazuje, za pośrednictwem wojewódzkiego
lekarza weterynarii, Głównemu Lekarzowi Weterynarii dane zawarte w rejestrze,
z wyłączeniem danych zawartych w rejestrze podmiotów prowadzących działalność,
o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. n, a także informacje o każdej zmianie stanu
faktycznego lub prawnego ujawnionego w tym rejestrze. Informacje te są umieszczane
na stronie internetowej administrowanej przez Główny Inspektorat Weterynarii.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy zakres informacji zawartych w rejestrze,
2) sposób prowadzenia rejestru oraz jego wzór,
3) zakres i tryb przekazywania informacji, o których mowa w ust. 3,
4) zakres informacji, o których mowa w ust. 3, które umieszcza się na stronie
internetowej administrowanej przez Główny Inspektorat Weterynarii
– mając na względzie zapewnienie sprawnego wykonywania nadzoru nad podmiotami
objętymi tym rejestrem.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Główny Lekarz Weterynarii, na podstawie informacji, o których
mowa w art. 11 ust. 3, prowadzi:
1) listy podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną, o której mowa w art. 1
pkt 1 lit. a, c–f, h, l;
2) wykaz podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną w zakresie
produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych
oraz przedsiębiorstw i zakładów objętych tą działalnością.
2. Główny Lekarz Weterynarii umieszcza na stronie internetowej
administrowanej przez Główny Inspektorat Weterynarii, w sposób określony przez
Komisję Europejską, listy podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną,
o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a, c–f, h oraz l, a w przypadku działalności
nadzorowanej w zakresie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub
produktów pochodnych – wykaz podmiotów prowadzących tę działalność
i przedsiębiorstw lub zakładów objętych tą działalnością, a także aktualizuje te listy
i ten wykaz.

Art. 12a. Przepisów rozdziału 2 nie stosuje się do działalności w zakresie
utrzymywania ozdobnych zwierząt wodnych w celach zarobkowych w akwariach
(akwaria komercyjne), sklepach zoologicznych, sklepach ogrodniczych, stawach
ogrodowych lub hurtowniach, jeżeli obiekty te:
1) nie mają bezpośredniego kontaktu z wodami naturalnymi lub
2) są wyposażone w system oczyszczania ścieków ograniczający do
dopuszczalnego poziomu ryzyko przeniesienia chorób zakaźnych tych zwierząt
do wód naturalnych.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Dopuszcza się przywóz zwierząt kopytnych, ptaków, zwierząt
akwakultury, małp (Simiae i Prosimiae), pszczół (Apis mellifera), trzmieli,
zającowatych, norek, lisów oraz psów, kotów i fretek wyłącznie z tych państw trzecich
lub ich części, które znajdują się na listach ogłaszanych przez Komisję Europejską,
jeżeli:
1) są spełnione wymagania zdrowotne, sanitarne, higieniczne i organizacyjne
zabezpieczające przed zagrożeniem epizootycznym lub epidemicznym lub
zapewniające właściwą jakość produktów, obejmujące w szczególności
wymagania dotyczące:
a) stanu zdrowia przywożonych zwierząt, w tym odnoszące się do badań
potwierdzających ten stan oraz określonych szczepień ochronnych, lub
b) gospodarstw, innych miejsc przetrzymywania zwierząt oraz stad lub
obszarów, z których pochodzą zwierzęta, lub
c) okresów przebywania zwierząt lub ich stad w danym państwie lub na
określonym obszarze tego państwa, z którego są sprowadzane zwierzęta, lub
d) sposobu ustalania pochodzenia zwierząt, w tym zakresu i sposobu
prowadzenia ich rejestrów w miejscu pochodzenia, lub
e) przeprowadzenia kwarantanny, lub
f) sposobu i zakresu prowadzenia dokumentacji oraz okresu jej
przechowywania, lub
g) środków transportu i warunków transportowania zwierząt
– zwane dalej „wymaganiami zdrowotnymi dla zwierząt”, określone przy przywozie
danego gatunku zwierząt, uwzględniające ich przeznaczenie;
2) przesyłka zwierząt w rozumieniu przepisów o weterynaryjnej kontroli granicznej
jest zaopatrzona w oryginał świadectwa zdrowia;
3) zwierzęta są zidentyfikowane zgodnie z odrębnymi przepisami – w przypadku
koniowatych.
2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się do zwierząt przeznaczonych wyłącznie na
tymczasowe wypasanie lub na cele pociągowe, w pobliżu granicy Rzeczypospolitej
Polskiej z państwami trzecimi.
3. Świadectwo zdrowia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, powinno:
1) być wystawione przez urzędowego lekarza weterynarii tego państwa trzeciego,
z którego są przywożone zwierzęta;
2) być sporządzone co najmniej w jednym z języków urzędowych państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, w którym jest przeprowadzana
weterynaryjna kontrola graniczna, oraz państwa członkowskiego Unii
Europejskiej miejsca przeznaczenia zwierząt;
3) potwierdzać, że zostały spełnione wymagania zdrowotne dla zwierząt, w tym
wymagania określone w przepisach Unii Europejskiej.
4. Zwierzęta inne niż określone w ust. 1 mogą być przywożone na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, jako państwa końcowego przeznaczenia, jeżeli na ten
przywóz zostało wydane pozwolenie Głównego Lekarza Weterynarii, a przesyłka
zwierząt w rozumieniu przepisów o weterynaryjnej kontroli granicznej jest
zaopatrzona w oryginał świadectwa zdrowia wystawionego przez urzędowego lekarza
weterynarii tego państwa trzeciego, z którego są wysyłane zwierzęta.
5. Pozwolenie wydaje się, w drodze decyzji, jeżeli zwierzę:
1) pochodzi z gospodarstwa lub obszaru wolnego od chorób zakaźnych zwierząt,
właściwych dla danego gatunku;
2) nie stanowi zagrożenia epizootycznego i epidemicznego.
6. Wniosek o wydanie pozwolenia składa się nie później niż na 14 dni przed
dniem zamierzonego wwozu przesyłki na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
7. Wniosek o wydanie pozwolenia zawiera:
1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i adres albo nazwę, siedzibę i adres
podmiotu przywożącego zwierzęta;
2) określenie gatunku, rodzaju i liczby przywożonych zwierząt;
3) nazwę państwa nabycia zwierząt;
4) określenie przejścia granicznego i zamierzonego terminu wwozu zwierząt.
8. Do wniosku o wydanie pozwolenia dołącza się dowód opłaty za rozpatrzenie
tego wniosku, w wysokości określonej w przepisach o Inspekcji Weterynaryjnej.
9. W pozwoleniu określa się szczegółowe wymagania zdrowotne dla zwierząt
będących przedmiotem przesyłki.
10. Świadectwo zdrowia, o którym mowa w ust. 4, powinno:
1) być sporządzone co najmniej w języku polskim oraz języku urzędowym państwa
trzeciego, z którego są przywożone zwierzęta;
2) potwierdzać, że zostały spełnione wymagania zdrowotne dla zwierząt określone
w pozwoleniu wydanym przez Głównego Lekarza Weterynarii, oraz zawierać
numer i datę wydania tego pozwolenia.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Dopuszcza się wprowadzenie przywożonego bydła i świń
przeznaczonych do chowu lub hodowli do stada po uprzednim stwierdzeniu, w drodze
decyzji powiatowego lekarza weterynarii właściwego ze względu na położenie gospodarstwa, w którym przebywa stado, że nie naruszy to statusu zdrowotnego zwierząt
znajdujących się w tym stadzie.
2. Dopuszcza się przemieszczanie przywożonego bydła i świń, jeżeli są
spełnione wymagania weterynaryjne dla tych zwierząt niezbędne dla prowadzenia
nimi handlu.
3. Po wprowadzeniu do gospodarstwa bydła lub świń pochodzących z państwa
trzeciego żadne zwierzę z tego gospodarstwa nie może być zbyte w okresie 30 dni od
dnia wprowadzenia tych zwierząt, chyba że przywożone zwierzę było poddane
kwarantannie.
4. Przywożone bydło, świnie, owce i kozy przeznaczone do uboju niezwłocznie
dostarcza się bezpośrednio do rzeźni i poddaje ubojowi w terminie 5 dni roboczych od
dnia ich dostarczenia.
5. Przywożone koniowate przeznaczone do uboju dostarcza się do rzeźni
bezpośrednio albo za pośrednictwem miejsca gromadzenia zwierząt i poddaje ubojowi
w terminie określonym w przepisach Unii Europejskiej dotyczących warunków
zdrowotnych zwierząt i wymagań weterynaryjnych przy przywozie zwierząt
koniowatych na ubój.
6. Przywożony drób przeznaczony do uboju dostarcza się bezpośrednio do rzeźni
i poddaje ubojowi niezwłocznie, nie później jednak niż przed upływem 72 godzin od
jego dostarczenia do rzeźni.
7. Powiatowy lekarz weterynarii może, uwzględniając warunki określone
w przepisach Unii Europejskiej, o których mowa w ust. 5, i biorąc pod uwagę warunki zdrowotne zwierząt, wyznaczyć rzeźnię, do której dostarcza się i poddaje ubojowi zwierzęta wymienione w ust. 4 i 5.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Dopuszcza się przywóz niejadalnych produktów pochodzenia
zwierzęcego, jeżeli są spełnione wymagania określone w przepisach o weterynaryjnej
kontroli granicznej, a ponadto gdy:
1) są spełnione wymagania zdrowotne, sanitarne, higieniczne, techniczne,
technologiczne i organizacyjne zabezpieczające przed zagrożeniem
epizootycznym lub epidemicznym lub zapewniające właściwą jakość tych
produktów, obejmujące w szczególności:
a) wymagania zdrowotne dla zwierząt, z których lub od których są
pozyskiwane produkty, lub
b) wymagania sanitarne dla poszczególnych etapów pozyskiwania,
wytwarzania lub przetwarzania tych produktów, lub
c) wymagania zdrowotne dla tych produktów, lub
d) wymagania dla osób wykonujących określone czynności w ramach
pozyskiwania, wytwarzania lub przetwarzania tych produktów, lub
e) sposób i zakres przeprowadzania urzędowej kontroli pozyskiwania,
wytwarzania lub przetwarzania tych produktów w państwie, z którego są
sprowadzane, oraz po ich wprowadzeniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
f) warunki i sposób pakowania, przepakowywania, przechowywania lub
magazynowania tych produktów, w tym wymagania dotyczące opakowań, lub
g) wymagania dla znakowania tych produktów, lub
h) wymagania dla sposobu i zakresu prowadzenia dokumentacji oraz okresu
jej przechowywania, lub
i) wymagania dla środków transportu i warunków transportowania tych produktów
– zwane dalej „wymaganiami zdrowotnymi dla niejadalnych produktów”, określone
dla przywozu danego rodzaju niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego;
2) przesyłka produktów w rozumieniu przepisów o weterynaryjnej kontroli
granicznej jest zaopatrzona w oryginał świadectwa zdrowia.
2. Świadectwo zdrowia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, powinno:
1) być wystawione przez urzędowego lekarza weterynarii tego państwa trzeciego,
z którego są przywożone niejadalne produkty pochodzenia zwierzęcego;
2) potwierdzać, że zostały spełnione wymagania zdrowotne dla niejadalnych
produktów, w tym wymagania określone w przepisach Unii Europejskiej;
3) być sporządzone co najmniej w jednym z języków urzędowych państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, w którym jest przeprowadzana
weterynaryjna kontrola graniczna, oraz państwa członkowskiego Unii
Europejskiej miejsca przeznaczenia niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego.
3. (uchylony)

art. 16. więcej Art. 16. Dopuszcza się wysyłanie przywiezionego materiału biologicznego
z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, jeżeli:
1) są spełnione wymagania weterynaryjne niezbędne do prowadzenia handlu tym
materiałem;
2) przesyłka tego materiału jest zaopatrzona w oryginał świadectwa zdrowia
wystawionego przez urzędowego lekarza weterynarii państwa, z którego
przywieziono ten materiał, albo potwierdzoną kopię tego świadectwa, a także
w weterynaryjne świadectwo przekroczenia granicy wystawione przez
granicznego lekarza weterynarii.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Minister właściwy do spraw rolnictwa w przypadku podejrzenia
wystąpienia lub wystąpienia choroby zakaźnej na terytorium państwa trzeciego lub
jego części może, w drodze rozporządzenia, zakazać przywozu zwierząt lub
produktów, które mogą przenosić tę chorobę, z całego terytorium tego państwa lub
z jego części, mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego i ochronę zdrowia
zwierząt oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa niezwłocznie informuje inne państwa
członkowskie Unii Europejskiej oraz Komisję Europejską o wprowadzonym zakazie,
podając uzasadnienie jego wprowadzenia.
3. Zakaz obowiązuje do czasu wydania przez Komisję Europejską decyzji
w sprawie zakazu przywozu zwierząt lub produktów.

art. 18. więcej Art. 18. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania weterynaryjne, w tym wymagania zdrowotne dla
zwierząt i produktów niejadalnych, przy przywozie:
a) zwierząt, o których mowa w art. 13 ust. 1, z uwzględnieniem ich gatunku i przeznaczenia,
b) niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego, z uwzględnieniem
rodzaju tych produktów i ich przeznaczenia
– biorąc pod uwagę stan bezpieczeństwa epizootycznego i epidemicznego państwa
trzeciego, z którego są one przywożone;
2) szczegółowe wymagania, jakim powinny odpowiadać świadectwa zdrowia,
o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 oraz art. 15 ust. 1 pkt 2, sposób ich
wystawiania oraz wzory tych świadectw, z uwzględnieniem gatunku i
przeznaczenia zwierząt oraz rodzaju niejadalnych produktów pochodzenia
zwierzęcego i ich przeznaczenia, mając na względzie zapewnienie ujednolicenia
wzoru tych świadectw z wzorami obowiązującymi w pozostałych państwach
członkowskich Unii Europejskiej.

Art. 18a. Dopuszcza się tranzyt, o którym mowa w przepisach prawa celnego,
zwierząt przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wyłącznie z państw trzecich lub
ich części, które znajdują się na listach ogłaszanych przez Komisję Europejską, jeżeli:
1) są spełnione wymagania zdrowotne dla zwierząt, określone przy tranzycie
danego gatunku;
2) przesyłka zwierząt w rozumieniu przepisów o weterynaryjnej kontroli granicznej
jest zaopatrzona w oryginał świadectwa zdrowia.

Art. 18b. 1. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze
rozporządzenia, wymagania weterynaryjne, w tym wymagania zdrowotne dla
zwierząt, przy tranzycie zwierząt, z uwzględnieniem ich gatunku i przeznaczenia,
biorąc pod uwagę stan bezpieczeństwa epizootycznego i epidemicznego państwa
trzeciego, z którego one pochodzą.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze
rozporządzenia:
1) wymagania, jakim powinny odpowiadać świadectwa zdrowia przy tranzycie
zwierząt i sposób ich wystawiania, lub
2) wzory świadectw zdrowia przy tranzycie zwierząt
– uwzględniając gatunek i przeznaczenie zwierząt oraz biorąc pod uwagę przepisy
Unii Europejskiej dotyczące warunków zdrowia zwierząt oraz przywozu i tranzytu
przez terytorium Wspólnoty niektórych żywych zwierząt kopytnych w zakresie
obowiązków wynikających z ochrony zdrowia zwierząt.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Dopuszcza się handel zwierzętami, do których stosuje się przepisy
o kontroli weterynaryjnej w handlu, z wyłączeniem koniowatych i zwierząt
akwakultury, jeżeli są spełnione wymagania określone w tych przepisach i wymagania
zdrowotne dla zwierząt określone dla handlu danym gatunkiem zwierząt lub ze
względu na ich przeznaczenie, w tym:
1) w przypadku bydła:
a) zostały zbadane klinicznie przez urzędowego lekarza weterynarii nie
później niż na 24 godziny przed wysyłką i podczas tego badania nie
wykazywały klinicznych objawów chorób,
b) pochodzą z gospodarstw lub obszarów nieobjętych ze względów
zdrowotnych ograniczeniami,
c) nie są zwierzętami, które powinny być zabite lub poddane ubojowi zgodnie
z programami zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, realizowanymi
w regionie lub państwie pochodzenia zwierząt,
d) urzędowy lekarz weterynarii po zidentyfikowaniu zwierząt i sprawdzeniu
dokumentów ich dotyczących stwierdził, że pochodzą one z państwa
członkowskiego Unii Europejskiej lub zostały przywiezione z państwa
trzeciego zgodnie z wymaganiami weterynaryjnymi określonymi
w przepisach Unii Europejskiej,
e) pochodzą ze stada urzędowo wolnego od gruźlicy, brucelozy i enzootycznej
białaczki bydła;
2) w przypadku świń – spełniają wymagania określone w pkt 1 lit. a–d;
3) w przypadku owiec i kóz:
a) zostały zbadane klinicznie przez urzędowego lekarza weterynarii nie
później niż na 24 godziny przed wysyłką i podczas tego badania nie
wykazywały klinicznych objawów chorób,
b) pochodzą z gospodarstw, które ze względów zdrowotnych nie są objęte
ograniczeniami i nie miały kontaktu ze zwierzętami pochodzącymi
z gospodarstw objętych takimi ograniczeniami,
c) nie były objęte środkami związanymi ze zwalczaniem pryszczycy, w tym
nie były szczepione przeciwko pryszczycy,
d) nie są zwierzętami, które powinny być zabite lub poddane ubojowi zgodnie
z programami zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, realizowanymi
w regionie lub państwie pochodzenia zwierząt,
e) pochodzą z państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub zostały
przywiezione z państwa trzeciego zgodnie z wymaganiami
weterynaryjnymi określonymi w przepisach Unii Europejskiej,
f) pochodzą z gospodarstwa urzędowo wolnego od brucelozy lub wolnego od
brucelozy, z wyłączeniem owiec i kóz przeznaczonych do uboju;
4) w przypadku drobiu:
a) pochodzą z zakładów drobiu zatwierdzonych przez urzędowego lekarza
weterynarii, położonych w gospodarstwach lub na obszarach, które ze
względów zdrowotnych nie są objęte ograniczeniami,
b) zostały zbadane klinicznie przez urzędowego lekarza weterynarii przed
wysłaniem i podczas tego badania nie wykazywały klinicznych objawów
chorób,
c) nie są zwierzętami, które powinny być zabite lub poddane ubojowi zgodnie
z programami zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, realizowanymi
w regionie lub państwie pochodzenia zwierząt,
d) przeznaczonego do uboju, pochodzą z gospodarstw, które ze względów
zdrowotnych nie są objęte ograniczeniami oraz nie znajdują się w obszarze zapowietrzonym lub zagrożonym wysokiej zjadliwości grypą ptaków lub rzekomym pomorem drobiu.
2. Jeżeli ograniczenia zostały wprowadzone w związku z brucelozą, wścieklizną
lub wąglikiem, zwierzęta pochodzące z takiego gospodarstwa mogą być przedmiotem
handlu po upływie co najmniej:
1) 42 dni od dnia zabicia ostatniego zwierzęcia chorego lub zakażonego,
podejrzanego o zakażenie lub o chorobę lub z gatunku wrażliwego na brucelozę
z tego gospodarstwa;
2) 30 dni od dnia zabicia ostatniego zwierzęcia chorego lub zakażonego,
podejrzanego o zakażenie lub o chorobę lub z gatunku wrażliwego na
wściekliznę z tego gospodarstwa;
3) 15 dni od dnia zabicia ostatniego zwierzęcia chorego lub zakażonego,
podejrzanego o zakażenie lub o chorobę lub z gatunku wrażliwego na wąglika
z tego gospodarstwa.
3. Przepisów ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do drobiu przeznaczonego na wystawy,
pokazy i konkursy.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Spełnienie wymagań weterynaryjnych, o których mowa w art. 19, jest
potwierdzane w świadectwie zdrowia wystawionym przez urzędowego lekarza
weterynarii tego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, z którego są wysyłane zwierzęta.
2. Świadectwo zdrowia, w które zaopatruje się zwierzęta w czasie
transportowania do miejsca przeznaczenia, powinno być:
1) (uchylony)
2) sporządzone co najmniej w jednym z języków urzędowych państwa
wysyłającego zwierzęta i państwa ich przeznaczenia.
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. Badanie kliniczne, o którym mowa w art. 19 ust. 1, przeprowadza się
w gospodarstwie pochodzenia zwierząt, w miejscu gromadzenia zwierząt lub
w pomieszczeniu podmiotu prowadzącego działalność określoną w art. 1 pkt 1 lit. c.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Bydło, świnie, owce i kozy będące przedmiotem handlu od czasu
opuszczenia gospodarstwa pochodzenia do czasu przybycia do miejsca przeznaczenia nie powinny mieć kontaktu z innymi zwierzętami parzystokopytnymi o odmiennym statusie zdrowotnym.
2. Urzędowy lekarz weterynarii przeprowadza kontrolę bydła i świń przed ich
wprowadzeniem do miejsca gromadzenia zwierząt.
3. Jeżeli bydło i świnie będące przedmiotem handlu są transportowane do innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej za pośrednictwem miejsca gromadzenia
zwierząt znajdującego się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powiatowy lekarz
weterynarii właściwy dla tego miejsca wystawia dla zwierząt drugie świadectwo
zdrowia i wpisuje do niego numer świadectwa zdrowia wystawionego przez
urzędowego lekarza weterynarii właściwego ze względu na miejsce pochodzenia
zwierząt, po czym dołącza je do tego świadectwa lub do jego urzędowo potwierdzonej kopii.
4. Świadectwo zdrowia, o którym mowa w ust. 3, wystawione przez
powiatowego lekarza weterynarii jest ważne nie dłużej niż 10 dni od dnia
przeprowadzenia badania dokonanego w celu wystawienia świadectwa zdrowia przez
urzędowego lekarza weterynarii państwa wysyłającego.
5. Bydło i świnie przeznaczone do uboju wprowadzone na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej dostarczone do:
1) rzeźni – powinny być poddane ubojowi niezwłocznie, ale nie później niż przed
upływem 72 godzin od dostarczenia do rzeźni;
2) miejsca gromadzenia zwierząt – powinny być poddane ubojowi w rzeźni
niezwłocznie, ale nie później niż przed upływem 3 dni roboczych od dnia
dostarczenia ich do tego miejsca.
6. Zwierzęta, o których mowa w ust. 5, dostarczone do miejsca gromadzenia
zwierząt nie powinny mieć kontaktu ze zwierzętami parzystokopytnymi
niespełniającymi wymagań dla handlu takimi zwierzętami do czasu ich dostarczenia
do rzeźni.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Dopuszcza się handel niejadalnymi produktami pochodzenia
zwierzęcego, jeżeli zostały spełnione wymagania określone w przepisach o kontroli
weterynaryjnej w handlu oraz gdy:
1) przy ich wytworzeniu zostały spełnione wymagania weterynaryjne określone dla
danego rodzaju działalności nadzorowanej, której przedmiotem są te produkty;
2) zostały spełnione wymagania zdrowotne dla produktów niejadalnych określone
w handlu danym rodzajem niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego.
2. Spełnienie wymagań weterynaryjnych, o których mowa w ust. 1, jest
potwierdzane w świadectwie zdrowia wystawionym przez urzędowego lekarza
weterynarii państwa członkowskiego Unii Europejskiej wysyłającego niejadalne
produkty pochodzenia zwierzęcego.
3. Świadectwo, w które zaopatruje się niejadalne produkty pochodzenia
zwierzęcego w czasie transportowania do miejsca przeznaczenia, powinno być
sporządzone co najmniej w jednym z języków urzędowych państwa wysyłającego
i państwa przeznaczenia produktów.
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. (uchylony)

art. 23. więcej Art. 23. 1. Szczegółowe wymagania weterynaryjne dla handlu czynnikami
chorobotwórczymi, z wyjątkiem immunologicznych produktów leczniczych
weterynaryjnych dopuszczonych do obrotu na podstawie przepisów Prawa
farmaceutycznego, określają przepisy o kontroli weterynaryjnej w handlu.
2. Za czynnik chorobotwórczy, o którym mowa w ust. 1, uważa się zbiór lub
kulturę organizmów mogących wywołać u zwierząt choroby zakaźne, a także wszelkie
pochodne tego zbioru lub kultury, w tym zmodyfikowane, poprzez które lub za
pomocą których mogą być one przenoszone lub przekazywane.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania weterynaryjne, w tym wymagania zdrowotne dla
zwierząt i produktów niejadalnych, w handlu:
a) zwierzętami, o których mowa w art. 19 ust. 1, z uwzględnieniem ich
gatunku i przeznaczenia,
b) niejadalnymi produktami pochodzenia zwierzęcego, o których mowa
w art. 22 ust. 1, z uwzględnieniem rodzaju produktów
– mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego i obowiązujące w tym zakresie
przepisy Unii Europejskiej;
2) szczegółowe wymagania, jakim powinny odpowiadać świadectwa zdrowia
zwierząt oraz niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego, o których
mowa w pkt 1, sposób ich wystawiania, a także wzory tych świadectw, z
uwzględnieniem gatunku, przeznaczenia lub pochodzenia zwierząt oraz rodzaju
niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego i ich przeznaczenia, mając na
względzie zapewnienie ujednolicenia wzoru tych świadectw z wzorami
obowiązującymi w pozostałych państwach członkowskich Unii Europejskiej.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze
rozporządzenia, wymagania weterynaryjne w handlu:
1) zwierzętami, dla których nie określono wymagań weterynaryjnych w przepisach
Unii Europejskiej, z uwzględnieniem ich gatunku i przeznaczenia,
2) niejadalnymi produktami pochodzenia zwierzęcego, dla których nie określono
wymagań weterynaryjnych w przepisach Unii Europejskiej, z uwzględnieniem
rodzaju produktów
– mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego i obowiązujące w tym zakresie
przepisy innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

Art. 24a. 1. Powiatowy lekarz weterynarii przeprowadza na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej kontrolę spełniania wymagań weterynaryjnych przy
przemieszczaniu w celach niehandlowych zwierząt domowych towarzyszących
podróżnym, które są określone w rozporządzeniu (WE) nr 998/2003 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie wymogów dotyczących
zdrowia zwierząt, stosowanych do przemieszczania zwierząt domowych o charakterze
niehandlowym i zmieniającego dyrektywę Rady 92/65/EWG (Dz. Urz. WE L
146 z 13.06.2003, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
3, t. 39, str. 75, z późn. zm.), zwanym dalej „rozporządzeniem 998/2003”.
2. Powiatowy lekarz weterynarii w przypadku stwierdzenia niespełnienia
wymagań określonych w rozporządzeniu 998/2003 wydaje decyzję o zastosowaniu
środków przewidzianych w tym rozporządzeniu oraz nadzoruje jej wykonanie.

Art. 24b. 1. Organy celne przeprowadzają kontrolę, o której mowa w art. 12
lit. a rozporządzenia 998/2003, w wyznaczonych przejściach granicznych.
2. Do przemieszczania w celach niehandlowych zwierząt domowych
towarzyszących podróżnym, o których mowa w art. 12 lit. b rozporządzenia 998/2003,
stosuje się przepisy o wymaganiach weterynaryjnych przy przywozie zwierząt
i przepisy o weterynaryjnej kontroli granicznej.
3. Główny Lekarz Weterynarii przekazuje innym państwom członkowskim Unii
Europejskiej oraz Komisji Europejskiej wykaz przejść granicznych, o których mowa
w ust. 1, oraz informacje o organach przeprowadzających kontrole określone w art. 12
rozporządzenia 998/2003.
4. Organ celny w przypadku stwierdzenia niespełniania wymagań przy
przemieszczaniu z państw trzecich w celach niehandlowych zwierząt domowych
towarzyszących podróżnym niezwłocznie powiadamia o tym powiatowego lekarza
weterynarii właściwego ze względu na miejsce położenia przejścia granicznego.
5. Powiatowy lekarz weterynarii w przypadku, o którym mowa w ust. 4:
1) niezwłocznie udaje się na przejście graniczne;
2) wydaje decyzję o zastosowaniu środków przewidzianych w rozporządzeniu
998/2003 oraz nadzoruje jej wykonanie.
6. Zwierzęta domowe towarzyszące podróżnym w przypadku niespełniania
wymagań, o których mowa w ust. 4, do czasu zastosowania środków przewidzianych
w rozporządzeniu 998/2003, przetrzymuje się pod dozorem organów celnych.
7. Zarządzający przejściem granicznym, o którym mowa w ust. 1, w przypadku
stwierdzenia niespełnienia wymagań przy przemieszczaniu w celach niehandlowych
zwierząt domowych towarzyszących podróżnym, udostępnia nieodpłatnie
pomieszczenie przystosowane do przetrzymywania tych zwierząt.
8. W czasie przebywania zwierząt domowych towarzyszących podróżnym
w pomieszczeniu, o którym mowa w ust. 7, opiekę nad tymi zwierzętami zapewnia
właściciel lub osoba odpowiedzialna za zwierzę.
9. Główny Lekarz Weterynarii podaje do publicznej wiadomości informacje
dotyczące wymagań przy przemieszczaniu w celach niehandlowych zwierząt
domowych towarzyszących podróżnym na terytorium Unii Europejskiej oraz przy
wprowadzaniu tych zwierząt na jej terytorium.
10. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wykaz
przejść granicznych, o których mowa w ust. 1, mając na względzie zapewnienie
sprawnej kontroli zwierząt domowych towarzyszących podróżnym, przemieszczanych
w celach niehandlowych.

Art. 24c. 1. Koszty działań podjętych w wyniku wydania decyzji, o których
mowa w art. 24a ust. 2 oraz art. 24b ust. 5 pkt 2, w tym koszty przetrzymywania
zwierząt i opieki nad tymi zwierzętami, ponosi właściciel lub osoba odpowiedzialna za zwierzę.
2. Powiatowy lekarz weterynarii, który wydał decyzje wymienione w art. 24a
ust. 2 oraz art. 24b ust. 5 pkt 2, ustala, w drodze decyzji, wysokość kosztów, o których mowa w ust. 1.
3. Decyzjom, o których mowa w art. 24a ust. 2 i art. 24b ust. 5 pkt 2, oraz decyzji
w sprawie wysokości kosztów nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

Art. 24d. 1. Okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna prowadzi rejestr lekarzy
weterynarii upoważnionych do wydawania paszportu oraz pobierania próbek w celu
określenia miana przeciwciał w rozumieniu przepisów rozporządzenia 998/2003.
2. Lekarz weterynarii wpisany do rejestru, o którym mowa w ust. 1, jest
upoważniony do wydawania paszportu oraz pobierania próbek w celu określenia
miana przeciwciał w rozumieniu przepisów rozporządzenia 998/2003.
3. Krajowa Rada Lekarsko-Weterynaryjna określi, w drodze uchwały, sposób
prowadzenia tego rejestru.
4. Do rejestru wpisuje się wyłącznie lekarzy weterynarii świadczących usługi
weterynaryjne w ramach działalności zakładu leczniczego dla zwierząt.
5. Wpisu do rejestru dokonuje się na wniosek lekarza weterynarii. Podstawą
wpisu jest uchwała okręgowej rady lekarsko-weterynaryjnej.
6. Odmowa wpisu do rejestru następuje w drodze uchwały okręgowej rady
lekarsko-weterynaryjnej.
7. Okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna skreśla, w drodze uchwały, lekarza
weterynarii z rejestru, o którym mowa w ust. 1, w przypadku:
1) skreślenia lekarza weterynarii z rejestru członków okręgowej izby
lekarsko-weterynaryjnej lub
2) skreślenia zakładu leczniczego dla zwierząt z ewidencji takich zakładów
prowadzonej przez tę radę, lub
3) stwierdzenia rażącego naruszenia przepisów dotyczących:
a) wydawania paszportów lub
b) pobrania próbek w celu określenia miana przeciwciał w rozumieniu
przepisów rozporządzenia 998/2003.

Art. 24e. 1. Krajowa Izba Lekarsko-Weterynaryjna, za pośrednictwem
okręgowych izb lekarsko-weterynaryjnych, zaopatruje lekarzy weterynarii, o których
mowa w art. 24d ust. 1, w druki paszportów. Każdy z druków paszportu posiada
niepowtarzalny numer.
2. Lekarz weterynarii, o którym mowa w art. 24d ust. 1, wydaje paszport, jeżeli
zwierzę zostało oznakowane zgodnie z przepisami rozporządzenia 998/2003.
3. Lekarz weterynarii, o którym mowa w art. 24d ust. 1, wydaje decyzję
o odmowie wydania paszportu w przypadku niespełnienia wymagań określonych
w przepisach rozporządzenia 998/2003.
4. Od decyzji, o której mowa w ust. 3, przysługuje odwołanie do okręgowej rady
lekarsko-weterynaryjnej właściwej dla lekarza weterynarii wydającego paszport.
5. Okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna rozpatruje odwołanie od decyzji,
o której mowa w ust. 3, oraz wydaje uchwałę w tej sprawie.
6. W zakresie nieuregulowanym ustawą w sprawach wpisu, odmowy wpisu do
rejestru i skreślenia z rejestru oraz wydawania paszportów stosuje się odpowiednio
przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 24ea. 1. Lekarz weterynarii, o którym mowa w art. 24d ust. 1, przekazuje
okręgowej radzie lekarsko-weterynaryjnej właściwej dla lekarza wydającego paszport
informację o wydaniu paszportu zawierającą następujące dane:
1) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania i adres oraz numer telefonu i adres poczty
elektronicznej posiadacza zwierząt;
2) gatunek, rasę i płeć zwierzęcia;
3) numer mikroczipa lub wytatuowany numer;
4) datę implantacji mikroczipa lub wykonania tatuażu;
5) miejsce implantacji mikroczipa lub wykonania tatuażu.
2. Okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna prowadzi rejestr wydanych
paszportów.
3. Okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna przekazuje Krajowej Radzie
Lekarsko-Weterynaryjnej dane zawarte w rejestrze, o którym mowa w ust. 2. Krajowa
Rada Lekarsko-Weterynaryjna prowadzi centralny rejestr wydanych paszportów.
4. Krajowa Rada Lekarsko-Weterynaryjna określi, w drodze uchwały, sposób
prowadzenia rejestru wydanych paszportów oraz sposób i terminy przekazywania
informacji o wydanych paszportach oraz danych zawartych w tym rejestrze.

Art. 24f. 1. Oznakowanie, o którym mowa w art. 4 ust. 1 rozporządzenia
998/2003, przeprowadza:
1) lekarz weterynarii;
2) osoba, która posiada tytuł technika weterynarii, w ramach działalności zakładu
leczniczego dla zwierząt.
2. Oznakowania dokonuje się w przypadku, o którym mowa w art. 4 ust. 1
lit. a rozporządzenia 998/2003, przez wytatuowanie numeru.

Art. 24g. 1. Lekarz weterynarii pobiera opłatę za wydanie paszportu, o którym
mowa w art. 24e ust. 2.
2. Środki z tytułu opłaty, o której mowa w ust. 1, przeznacza się na pokrycie
kosztów:
1) wynagrodzenia lekarza weterynarii za wydanie paszportu, o którym mowa
w art. 24e ust. 2;
2) ponoszonych przez Krajową Izbę Lekarsko-Weterynaryjną, związanych
z drukiem paszportów i ich przekazywaniem okręgowym izbom
lekarsko-weterynaryjnym;
3) prowadzenia przez okręgowe rady lekarsko-weterynaryjne rejestru, o którym
mowa w art. 24d ust. 1, oraz przekazywania druków paszportów lekarzom
weterynarii.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Lekarsko-Weterynaryjnej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość opłaty za wydanie paszportu, o którym mowa w art. 24e ust. 2,
2) wysokość wynagrodzenia lekarza weterynarii za wydanie paszportu, o którym
mowa w art. 24e ust. 2,
3) wysokość kwoty, stanowiącej część opłaty, przeznaczonej na pokrycie kosztów,
o których mowa w ust. 2 pkt 2 i 3
– mając na względzie koszty poniesione na prowadzenie rejestru, druk paszportów,
ich przekazywanie oraz wydawanie.
4. Krajowa Rada Lekarsko-Weterynaryjna określi, w drodze uchwały:
1) sposób podziału kwoty, o której mowa w ust. 3 pkt 3, między Krajową Izbą
Lekarsko-Weterynaryjną a okręgowymi izbami lekarsko-weterynaryjnymi oraz
sposób i częstotliwość przekazywania przez okręgowe izby lekarsko-weterynaryjne do Krajowej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej kwoty stanowiącej część
opłaty przeznaczonej na pokrycie kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt 2;
2) sposób i częstotliwość przekazywania przez lekarzy weterynarii okręgowym
izbom lekarsko-weterynaryjnym kwoty stanowiącej różnicę między wysokością
opłaty a wynagrodzeniem przysługującym im za wydanie paszportu.

Art. 24h. Minister właściwy do spraw rolnictwa, z własnej inicjatywy lub na
wniosek Głównego Lekarza Weterynarii, może wystąpić do Komisji Europejskiej
z wnioskiem, o którym mowa w art. 18 rozporządzenia 998/2003.

Art. 24i. 1. Powiatowy lekarz weterynarii wykonuje zadania i czynności
właściwego organu w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji (WE)
nr 1739/2005 z dnia 21 października 2005 r. ustanawiającego wymogi dotyczące
zdrowia zwierząt w odniesieniu do przemieszczania zwierząt cyrkowych między
Państwami Członkowskimi (Dz. Urz. UE L 279 z 22.10.2005, str. 47), zwanego dalej
„rozporządzeniem nr 1739/2005”, w tym przeprowadza na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej kontrolę spełniania wymagań weterynaryjnych przy
przemieszczaniu w celach niehandlowych zwierząt cyrkowych, określonych
w przepisach tego rozporządzenia.
2. Powiatowy lekarz weterynarii jest organem właściwym w szczególności do wydawania:
1) decyzji w sprawie nadania indywidualnego numeru rejestracji cyrku, o którym
mowa w art. 4 ust. 3 lit. a rozporządzenia nr 1739/2005;
2) dokumentów określonych w art. 5–7 rozporządzenia nr 1739/2005;
3) upoważnienia, o którym mowa w art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1739/2005.
3. Za wydanie dokumentów określonych w art. 5–7 rozporządzenia
nr 1739/2005 powiatowy lekarz weterynarii pobiera opłatę stanowiącą dochód budżetu państwa.
4. Odmowa wydania upoważnienia, o którym mowa w art. 9
ust. 2 rozporządzenia nr 1739/2005, następuje w drodze decyzji.

Art. 24j. 1. Główny Lekarz Weterynarii zaopatruje powiatowych lekarzy
weterynarii w druki dokumentów określonych w art. 5–7 rozporządzenia
nr 1739/2005. Każdy z druków paszportów posiada indywidualny numer.
2. Powiatowy lekarz weterynarii, za pośrednictwem wojewódzkiego lekarza
weterynarii, niezwłocznie informuje Głównego Lekarza Weterynarii o wydaniu
decyzji, o której mowa w art. 24i ust. 2 pkt 1, oraz dokumentów określonych w art. 5–
7 rozporządzenia nr 1739/2005.
3. Główny Lekarz Weterynarii prowadzi rejestr wydanych dokumentów
określonych w art. 5–7 rozporządzenia nr 1739/2005.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość i sposób pobierania opłaty za wydanie dokumentów określonych
w art. 5–7 rozporządzenia nr 1739/2005, mając na względzie koszty poniesione
przy prowadzeniu rejestru, druku dokumentów, ich przekazywaniu i wydawaniu;
2) sposób ustalania indywidualnego numeru rejestracji cyrku, mając na względzie
możliwość identyfikacji na tej podstawie danego cyrku.

art. 25. więcej Art. 25. Dopuszcza się umieszczenie na rynku, wyłącznie na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego,
o których mowa w art. 22 ust. 1, jeżeli przy ich wytworzeniu zostały spełnione wymagania weterynaryjne określone dla danego rodzaju działalności nadzorowanej, której przedmiotem są te produkty.

art. 26. więcej Art. 26. (uchylony).

Art. 26a. 1. Wymagania weterynaryjne dla produktów ubocznych pochodzenia
zwierzęcego i produktów pochodnych są określone w rozporządzeniu nr 1069/2009,
w przepisach wydanych w trybie tego rozporządzenia oraz w ustawie.
2. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:
1) właściwy miejscowo powiatowy lekarz weterynarii na obszarze swojej
właściwości wykonuje zadania i czynności państwa członkowskiego,
właściwego organu oraz właściwej władzy określone w rozporządzeniu
nr 1069/2009 i przepisach wydanych w trybie tego rozporządzenia, w tym
przeprowadza kontrole spełniania wymagań określonych w tych przepisach;
2) Główny Lekarz Weterynarii:
a) wykonuje zadania i czynności państwa członkowskiego, właściwego
organu oraz właściwej władzy w zakresie udostępniania oraz
przekazywania Komisji Europejskiej i państwom członkowskim Unii
Europejskiej informacji, dokumentów i danych oraz dokonywania zgłoszeń
i składania wniosków określonych w rozporządzeniu nr 1069/2009 oraz
w przepisach wydanych w trybie tego rozporządzenia,
b) wykonuje zadania i czynności właściwego organu i krajowego punktu
kontaktowego w sprawach, o których mowa w art. 20, art. 30
i art. 49 rozporządzenia nr 1069/2009 oraz art. 16 ust. 2 i art. 27
ust. 1 akapit drugi lit. a rozporządzenia Komisji (UE) nr 142/2011 z dnia
25 lutego 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 określającego przepisy sanitarne
dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego,
nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, oraz w sprawie wykonania
dyrektywy Rady 97/78/WE w odniesieniu do niektórych próbek
i przedmiotów zwolnionych z kontroli weterynaryjnych na granicach w myśl tej dyrektywy (Dz. Urz. UE L 54 z 26.02.2011, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem nr 142/2011”.
3. Graniczny lekarz weterynarii wykonuje zadania i czynności:
1) właściwego organu odpowiedzialnego za punkt kontroli granicznej, właściwego
organu punktu kontroli granicznej oraz zadania i czynności właściwego organu
i urzędowego lekarza weterynarii w punkcie kontroli granicznej określone
w rozporządzeniu nr 142/2011;
2) właściwego organu określone w art. 27 ust. 1 akapit pierwszy, art. 28 ust. 1 i 3,
w załączniku XII w ust. 1 w lit. c i w załączniku XIV w rozdziale I w sekcji 2
ust. 4 lit. b rozporządzenia nr 142/2011.
4. Jeżeli wykonanie zadań lub czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz
ust. 3, wymaga indywidualnego rozstrzygnięcia o prawach lub obowiązkach
adresatów przepisów wymienionych w ust. 1, powiatowy lekarz weterynarii albo
graniczny lekarz weterynarii dokonuje rozstrzygnięcia w drodze decyzji.
5. Decyzjom wydanym w sprawach, o których mowa w rozporządzeniu
nr 142/2011 w załączniku VI w rozdziale II:
1) w sekcji 2 w ust. 1 w lit. e pkt iii,
2) w sekcji 3 w ust. 2 lit. c,
3) w sekcji 4 w lit. b
– nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
6. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w przypadku gdy z rozporządzenia
nr 1069/2009 lub z przepisów Unii Europejskiej wydanych w trybie tego
rozporządzenia wynika:
1) obowiązek podjęcia lub wykonania przez państwo członkowskie Unii
Europejskiej, właściwy organ, właściwą władzę, urzędowego lekarza weterynarii
lub zatwierdzonego lekarza weterynarii określonych zadań lub czynności,
określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje zadań lub czynności wykonywanych
przez organy Inspekcji Weterynaryjnej, a także sposób ich wykonania,
2) możliwość podjęcia lub wykonania przez państwo członkowskie Unii
Europejskiej, właściwy organ, właściwą władzę, urzędowego lekarza weterynarii
lub zatwierdzonego lekarza weterynarii określonych zadań lub czynności, może
określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje zadań lub czynności wykonywanych
przez organy Inspekcji Weterynaryjnej, a także sposób ich wykonania
– mając na względzie zapobieżenie zagrożeniu stwarzanemu przez produkty uboczne
pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne dla zdrowia ludzi lub zwierząt oraz
ograniczenie lub zlikwidowanie tego zagrożenia.

Art. 26b. Zabrania się przewozu wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej i przechowywania na tym terytorium nawozów organicznych i polepszaczy
gleby w opakowaniach i workach o wadze przekraczającej 50 kg, które zostały
oznakowane w sposób określony w załączniku VIII w rozdziale II w ust. 2 lit. c pkt ii
tiret drugie rozporządzenia nr 142/2011.

Art. 26c. Jeżeli na terenach odosobnionych w rozumieniu art. 3
pkt 23 rozporządzenia nr 1069/2009, położonych na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, występuje potrzeba zastosowania odstępstwa określonego w art. 19 ust. 1
lit. b rozporządzenia nr 1069/2009, właściwy miejscowo wojewoda, kierując się
potrzebą zapewnienia ochrony zdrowia ludzi i zwierząt, po uzgodnieniu z Głównym
Lekarzem Weterynarii, określa, w drodze rozporządzenia – aktu prawa miejscowego,
granice terenów odosobnionych, na których stosuje się odstępstwa.

Art. 26d. 1. Przy przewozie wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych dopuszcza
się przekazywanie informacji, o których mowa w art. 21 ust. 3 akapit pierwszy
rozporządzenia nr 1069/2009, przez ich umieszczenie w dokumencie handlowym,
w który zaopatruje się produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty
pochodne.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze
rozporządzenia, wzór dokumentu handlowego, o którym mowa w ust. 1, mając na
uwadze zapewnienie ochrony zdrowia ludzi i zwierząt, a także sprawny przepływ
informacji o produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktach
pochodnych.

Art. 26e. 1. Powiatowy lekarz weterynarii zakazuje, w drodze decyzji,
posiadaczowi zwierząt gospodarskich przemieszczania tych zwierząt w przypadku
powzięcia podejrzenia, że w żywieniu tych zwierząt były stosowane niedozwolone
produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne.
2. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, zwierzęta mogą być
przemieszczone wyłącznie do rzeźni w celu zabicia. Przed dokonaniem przemieszczenia posiadacz zwierząt informuje powiatowego lekarza weterynarii, który wydał taką decyzję, o lokalizacji rzeźni, do której zostaną przemieszczone te zwierzęta.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, powiatowy lekarz weterynarii
niezwłocznie podejmuje czynności mające na celu potwierdzenie albo wykluczenie
podejrzenia, że w żywieniu zwierząt gospodarskich były stosowane niedozwolone
produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne.
4. W przypadku wykluczenia podejrzenia, że w żywieniu zwierząt
gospodarskich były stosowane niedozwolone produkty uboczne pochodzenia
zwierzęcego lub produkty pochodne, powiatowy lekarz weterynarii cofa, w drodze
decyzji, zakaz, o którym mowa w ust. 1.
5. W przypadku potwierdzenia podejrzenia, że w żywieniu zwierząt
gospodarskich były stosowane niedozwolone produkty uboczne pochodzenia
zwierzęcego lub produkty pochodne, powiatowy lekarz weterynarii nakazuje,
w drodze decyzji, zabicie takich zwierząt.
6. Decyzjom, o których mowa w ust. 1 i 5, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

Art. 26f. 1. Powiatowy lekarz weterynarii zakazuje, w drodze decyzji,
posiadaczowi produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, produktów
pochodnych lub produktów zawierających produkty uboczne pochodzenia
zwierzęcego lub produkty pochodne lub wytworzonych z produktów ubocznych
pochodzenia zwierzęcego lub z produktów pochodnych przemieszczania, zbywania
lub udostępniania takich produktów, jeżeli posiadacz ten:
1) nie dokonał rejestracji, o której mowa w art. 6 ust. 1a pkt 1, lub
2) nie uzyskał zatwierdzenia albo warunkowego zatwierdzenia, o których mowa
w art. 6 ust. 1a pkt 2.
2. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, przemieszczanie,
zbycie lub udostępnienie produktów wymienionych w ust. 1 może być dokonane
wyłącznie po uzyskaniu zgody powiatowego lekarza weterynarii, wydanej w drodze
decyzji, na warunkach określonych w tej zgodzie.
3. Powiatowy lekarz weterynarii cofa, w drodze decyzji, zakaz, o którym mowa
w ust. 1, w przypadku gdy posiadacz produktów ubocznych pochodzenia
zwierzęcego, produktów pochodnych lub produktów zawierających produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne lub wytworzonych z produktów
ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub z produktów pochodnych dokona rejestracji,
o której mowa w art. 6 ust. 1a pkt 1, lub uzyska zatwierdzenie albo warunkowe
zatwierdzenie, o których mowa w art. 6 ust. 1a pkt 2.
4. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności.

Art. 26g. Próbki, o których mowa w załączniku XI w rozdziale I w sekcji 2
w lit. d rozporządzenia nr 142/2011, są pobierane i badane na koszt podmiotu
prowadzącego działalność nadzorowaną w zakresie produktów ubocznych
pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych.

Art. 26h. 1. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w przypadku gdy przepisy
rozporządzenia nr 1069/2009 lub przepisy Unii Europejskiej wydane w trybie tego
rozporządzenia upoważniają państwo członkowskie Unii Europejskiej do
wprowadzenia odrębnych regulacji prawnych, może określić, w drodze
rozporządzenia, wymagania weterynaryjne dotyczące produktów ubocznych
pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych oraz tryb postępowania z tymi
produktami, w tym wprowadzić zakazy, nakazy i ograniczenia oraz wskazać
przypadki, w których takich zakazów, nakazów i ograniczeń nie stosuje się, mając na
względzie realizację celów określonych w przepisach Unii Europejskiej dotyczących
bezpieczeństwa epizootycznego oraz zapewnienie ochrony zdrowia ludzi i zwierząt.
2. Jeżeli wprowadzenie zakazów, nakazów i ograniczeń, o których mowa
w ust. 1, wymaga indywidualnego rozstrzygnięcia o prawach lub obowiązkach
adresatów przepisów wymienionych w ust. 1, powiatowy lekarz weterynarii dokonuje
rozstrzygnięcia w drodze decyzji.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Koniowate mogą być przemieszczane na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej z innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej do innych państw członkowskich Unii Europejskiej, jeżeli:
1) są zidentyfikowane zgodnie z odrębnymi przepisami;
2) zostały zbadane klinicznie przez urzędowego lekarza weterynarii nie później niż
na 48 godzin przed załadunkiem i podczas tego badania nie wykazywały
klinicznych objawów chorób;
3) nie miały kontaktu z koniowatymi chorymi na chorobę zakaźną zwierząt
w okresie 15 dni poprzedzających dzień badania, o którym mowa w pkt 2;
4) pochodzą z gospodarstw, które ze względów zdrowotnych nie są objęte
ograniczeniami, o których mowa w ust. 3 i 4;
5) nie są zwierzętami, które powinny być zabite lub poddane ubojowi zgodnie
z programami zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, realizowanymi w regionie
lub państwie pochodzenia zwierząt;
6) zostały spełnione inne wymagania zdrowotne dla zwierząt określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 30 pkt 1, przy przemieszczaniu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej koniowatych z innych państw
członkowskich Unii Europejskiej.
2. W przypadku zarejestrowanych koniowatych wymóg, o którym mowa
w ust. 1 pkt 2, stosuje się wyłącznie do koniowatych przeznaczonych do handlu.
3. Jeżeli nie wszystkie znajdujące się w gospodarstwie zwierzęta z gatunków
wrażliwych na daną chorobę zakaźną były zabite lub poddane ubojowi w związku
z zastosowaniem środków, o których mowa w ust. 1 pkt 5, koniowate nie mogą
opuścić tego gospodarstwa w celu ich przemieszczenia:
1) przez co najmniej:
a) 6 miesięcy od dnia kontaktu ze zwierzęciem chorym na zarazę stadniczą lub
zakażonym tą chorobą – w przypadku koniowatych podejrzanych
o zakażenie tą chorobą lub podejrzanych o tę chorobę, z tym że dla ogiera
okres ten liczy się do czasu jego wykastrowania,
b) 6 miesięcy od dnia, w którym koniowate chore na nosaciznę lub wirusowe
zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego koni lub zakażone tymi chorobami
zostały zabite lub poddane ubojowi,
c) 6 miesięcy w przypadku pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej,
d) 1 miesiąc w przypadku wścieklizny,
e) 15 dni w przypadku wąglika;
2) do dnia, w którym, po zabiciu lub poddaniu ubojowi zwierząt chorych na
niedokrwistość zakaźną koni lub zakażonych tą chorobą, pozostałe koniowate wykazały ujemną reakcję na dwa testy Cogginsa wykonane w trzymiesięcznych odstępach.
4. Jeżeli znajdujące się w gospodarstwie zwierzęta z gatunków wrażliwych na
daną chorobę zakaźną zostały zabite lub poddane ubojowi w związku
z zastosowaniem środków, o których mowa w ust. 1 pkt 5, koniowate nie powinny
opuszczać tego gospodarstwa w celu ich przemieszczenia przed upływem 30 dni od
dnia, w którym zwierzęta zostały zabite lub poddane ubojowi, a obiekty znajdujące się
w gospodarstwie poddane odkażaniu, z tym że w przypadku wąglika okres ten wynosi 15 dni.
5. Główny Lekarz Weterynarii może, w drodze decyzji, pozwolić na
przemieszczenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej koniowatych, o których mowa w ust. 3 i 4, na
zawody sportowe lub wyścigi konne, mimo niezachowania terminów określonych
w tych przepisach, powiadamiając niezwłocznie Komisję Europejską o wydaniu
takiego pozwolenia. Do wniosków o wydanie pozwolenia przepisy art. 13 ust. 6–
8 stosuje się odpowiednio.
6. Spełnianie wymagań weterynaryjnych, o których mowa w ust. 1, 3 i 4, jest
potwierdzane w świadectwie zdrowia wystawionym przez urzędowego lekarza
weterynarii państwa członkowskiego Unii Europejskiej wysyłającego zwierzęta. Do
świadectwa zdrowia przepisy art. 20 ust. 2 pkt 2 stosuje się odpowiednio.
7. W przypadku zarejestrowanych koniowatych potwierdza się wyłącznie
wymagania weterynaryjne, o których mowa w ust. 1 pkt 2–5 oraz ust. 3 i 4,
w informacji o stanie zdrowia wystawionej przez urzędowego lekarza weterynarii
państwa członkowskiego Unii Europejskiej wysyłającego te zwierzęta, dołączonej do
dokumentów identyfikacyjnych tych zwierząt. Informacja o stanie zdrowia powinna
być sporządzona co najmniej w jednym z języków urzędowych państwa wysyłającego
zwierzęta i państwa ich przeznaczenia oraz jest ważna przez 10 dni od dnia
przeprowadzenia badania klinicznego zwierząt dokonanego w celu jej wystawienia.
8. Spełnienie wymagania, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, potwierdza się
w szczególności na podstawie oświadczenia posiadacza zwierzęcia.
9. Koniowate przemieszczane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z innych
państw członkowskich Unii Europejskiej oraz z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
do innych państw członkowskich Unii Europejskiej powinny być przemieszczane z gospodarstwa pochodzenia bezpośrednio lub za pośrednictwem miejsca gromadzenia, tak szybko, jak to możliwe.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Główny Lekarz Weterynarii może, w drodze decyzji, pozwolić na
przemieszczenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej koniowatych, o których
mowa w art. 27 ust. 3 i 4, przeznaczonych do uboju, mimo niezachowania terminów
określonych w tych przepisach.
2. Wniosek o wydanie pozwolenia zawiera:
1) określenie państwa pochodzenia zwierząt;
2) liczbę zwierząt oraz ich numery identyfikacyjne lub numery ich dokumentów
identyfikacyjnych;
3) określenie rzeźni, w której zwierzęta zostaną poddane ubojowi.
3. W pozwoleniu Główny Lekarz Weterynarii określa:
1) liczbę zwierząt oraz ich numery identyfikacyjne lub numery ich dokumentów
identyfikacyjnych;
2) rzeźnię, w której zwierzęta zostaną poddane ubojowi.
4. W przypadku udzielenia pozwolenia:
1) koniowate powinny być oznakowane specjalnymi znakami wskazującymi na ich
przeznaczenie do uboju, określonymi w przepisach Unii Europejskiej, o których
mowa w art. 14 ust. 5;
2) świadectwo zdrowia zwierząt objętych pozwoleniem powinno zawierać numer
i datę wydania pozwolenia;
3) koniowate powinny być dostarczone bezpośrednio do rzeźni i poddane ubojowi
w terminie 5 dni od dnia dostarczenia.
5. Po dokonaniu uboju koniowatych, o których mowa w ust. 1, powiatowy lekarz
weterynarii właściwy ze względu na miejsce położenia rzeźni, w której je poddano
ubojowi, spisuje numery identyfikacyjne tych zwierząt lub numery ich dokumentów
identyfikacyjnych i na wniosek właściwych organów miejsca wysyłki przesyła te
numery jako potwierdzenie uboju zwierząt.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Koniowate mogą być przemieszczane na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, jeżeli są spełnione wymagania, o których mowa w art. 27 ust. 1 pkt 1, 4 i 5
oraz ust. 3 i 4.
2. Powiatowy lekarz weterynarii może, w drodze decyzji, pozwolić na
przemieszczenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej koniowatych, o których
mowa w art. 27 ust. 3 i 4, mimo niezachowania terminów określonych w tych
przepisach:
1) na zawody sportowe lub wyścigi konne;
2) przeznaczonych do uboju.
3. Wniosek o wydanie pozwolenia zawiera:
1) określenie miejsca pochodzenia zwierząt;
2) liczbę zwierząt oraz ich numery identyfikacyjne lub numery ich dokumentów
identyfikacyjnych;
3) określenie miejsca i terminu zawodów sportowych lub wyścigów konnych albo
określenie rzeźni, w której zwierzęta zostaną poddane ubojowi.
4. W pozwoleniu powiatowy lekarz weterynarii określa:
1) liczbę zwierząt oraz ich numery identyfikacyjne lub numery ich dokumentów
identyfikacyjnych;
2) rzeźnię, w której zwierzęta zostaną poddane ubojowi – w przypadku, o którym
mowa w ust. 2 pkt 2.
5. W przypadku udzielenia pozwolenia, o którym mowa w ust. 2 pkt 2:
1) koniowate powinny być oznakowane specjalnymi znakami wskazującymi na ich
przeznaczenie do uboju określonymi w przepisach Unii Europejskiej, o których
mowa w art. 14 ust. 5;
2) świadectwo zdrowia zwierząt objętych pozwoleniem powinno zawierać numer
i datę wydania pozwolenia;
3) koniowate powinny być dostarczone bezpośrednio do rzeźni i poddane ubojowi
w terminie 5 dni od dnia ich dostarczenia.
6. Po dokonaniu uboju koniowatych, o których mowa w ust. 2 pkt 2, powiatowy
lekarz weterynarii właściwy ze względu na miejsce położenia rzeźni, w której poddano
je ubojowi, spisuje numery identyfikacyjne tych zwierząt lub numery ich dokumentów
identyfikacyjnych.

art. 30. więcej Art. 30. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania weterynaryjne, w tym wymagania zdrowotne dla
zwierząt, przy przemieszczaniu koniowatych, biorąc pod uwagę ich przeznaczenie oraz mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego i obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej;
2) szczegółowe wymagania, jakim powinny odpowiadać świadectwa zdrowia
koniowatych, sposób ich wystawiania, a także wzory tych świadectw,
z uwzględnieniem gatunku, przeznaczenia lub pochodzenia tych zwierząt, mając
na względzie zapewnienie ujednolicenia wzoru tych świadectw z wzorami
obowiązującymi w pozostałych państwach członkowskich Unii Europejskiej;
3) szczegółowe warunki i sposób sporządzania informacji o stanie zdrowia
zarejestrowanych koniowatych oraz wzór tego dokumentu, mając na względzie
konieczność zabezpieczenia tego dokumentu przed podrobieniem,
przerobieniem lub sfałszowaniem.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Zwierzęta akwakultury przeznaczone do chowu lub hodowli
umieszcza się na rynku, jeżeli:
1) nie wykazują klinicznych objawów chorób;
2) pochodzą z gospodarstw lub obszarów hodowli mięczaków, w których nie
stwierdzono podwyższonej śmiertelności;
3) nie są zwierzętami, które powinny być zabite lub poddane unieszkodliwieniu
w związku ze zwalczaniem chorób zakaźnych tych zwierząt.
2. Dopuszcza się umieszczanie na rynku zwierząt akwakultury przeznaczonych
do chowu lub hodowli pochodzących z gospodarstw lub obszarów hodowli
mięczaków, w których stwierdzono podwyższoną śmiertelność, jeżeli:
1) pochodzą z części gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków, która nie jest
powiązana z jednostką epizootyczną, w której stwierdzono podwyższoną śmiertelność;
2) w wyniku przeprowadzonej przez powiatowego lekarza weterynarii analizy
ryzyka stwierdzono, że zwierzęta te nie stwarzają zagrożenia dla zdrowia
zwierząt w miejscu przeznaczenia.
3. Za obszar hodowli mięczaków uważa się obszar:
1) wód słodkich, morski, przyujściowy, kontynentalny lub lagunę, w którym
znajdują się naturalne siedliska mięczaków lub miejsca wykorzystywane do
hodowli mięczaków, z których zbiera się mięczaki, lub
2) wód słodkich, morski, przyujściowy lub lagunę, z granicami wyraźnie
oznakowanymi bojami, stanowiskami lub jakimikolwiek innymi stałymi
urządzeniami, wykorzystywany wyłącznie do naturalnego oczyszczania żywych mięczaków
– gdzie przedsiębiorstwa produkcyjne sektora akwakultury są objęte wspólnym
systemem bezpieczeństwa biologicznego.
4. Za jednostkę epizootyczną uważa się grupę zwierząt wodnych
przebywających na określonym obszarze w podobnym stopniu narażonych na kontakt
z czynnikiem chorobotwórczym, w szczególności przez przebywanie w tym samym
środowisku wodnym lub w wyniku działalności człowieka, zwiększających
prawdopodobieństwo szybkiego rozprzestrzeniania się czynnika chorobotwórczego
z jednej grupy tych zwierząt na inną.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Zwierzęta akwakultury przeznaczone do odnowy populacji lub łowisk
typu „wpuść i złów” powinny:
1) spełniać wymagania określone w art. 31 ust. 1;
2) pochodzić z gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków o statusie
zdrowotnym co najmniej równoważnym ze statusem zdrowotnym wód, do
których mają zostać wpuszczone.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze
rozporządzenia, inne wymagania weterynaryjne co do pochodzenia zwierząt
akwakultury przeznaczonych do odnowy populacji lub łowisk typu „wpuść i złów” niż
określone w ust. 1 pkt 2, mając na względzie postępy przy realizacji programów
zwalczania chorób zakaźnych zwierząt akwakultury oraz konieczność zapewnienia
bezpieczeństwa epizootycznego na obszarze realizacji tego programu.

art. 33. więcej Art. 33. Podmiot prowadzący przedsiębiorstwo produkcyjne sektora
akwakultury niezwłocznie przekazuje, w formie pisemnej, powiatowemu lekarzowi
weterynarii właściwemu dla miejsca wysyłki informację o umieszczeniu na rynku
zwierząt akwakultury przeznaczonych do chowu, hodowli lub odnowy populacji,
zawierającą miejsce pochodzenia i przeznaczenia tych zwierząt.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Zwierzęta akwakultury z gatunków wrażliwych na choroby
podlegające obowiązkowi zwalczania, przeznaczone do chowu, hodowli lub odnowy
populacji, umieszcza się na rynku w państwie członkowskim Unii Europejskiej, strefie
lub enklawie, które są uznane za wolne od danych chorób zakaźnych tych zwierząt,
jeżeli pochodzą z państwa członkowskiego Unii Europejskiej, strefy lub enklawy,
uznanych za wolne od danych chorób zakaźnych tych zwierząt.
2. Zwierzęta akwakultury, o których mowa w ust. 1, znajdujące się w stadiach
rozwoju, w których nie przenoszą danej choroby podlegającej obowiązkowi
zwalczania, mogą być umieszczane na rynku w państwie członkowskim Unii
Europejskiej, strefie lub enklawie, które są uznane za wolne od danej choroby zakaźnej
tych zwierząt, także gdy pochodzą z obszarów o innym statusie epizootycznym
w odniesieniu do danej choroby.
3. Wykaz:
1) stadiów rozwoju zwierząt, o których mowa w ust. 2,
2) gatunków zwierząt akwakultury wrażliwych na choroby podlegające
obowiązkowi zwalczania
– określają przepisy Unii Europejskiej dotyczące wymogów w zakresie zdrowia
zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz zapobiegania niektórym
chorobom zwierząt wodnych i zwalczania tych chorób.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Zwierzęta akwakultury z gatunków innych niż wrażliwe na choroby
podlegające obowiązkowi zwalczania, przeznaczone do chowu, hodowli lub odnowy
populacji, będące wektorami, umieszcza się na rynku w państwie członkowskim Unii
Europejskiej, strefie lub enklawie, które są uznane za wolne od danych chorób
zakaźnych tych zwierząt, jeżeli:
1) pochodzą z państwa członkowskiego Unii Europejskiej, strefy lub enklawy,
uznanych za wolne od danych chorób zakaźnych tych zwierząt, lub
2) przebywały w miejscu kwarantanny, w wodzie pozbawionej danego czynnika
chorobotwórczego, przez okres wystarczający do zminimalizowania ryzyka
przeniesienia danej choroby do poziomu zapobiegającego jej przeniesieniu.
2. Wykaz wektorów, o których mowa w ust. 1, oraz ich stadiów rozwoju
i warunków, w których mogą one przenosić czynnik chorobotwórczy, określają
przepisy Unii Europejskiej dotyczące wymogów w zakresie zdrowia zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz zapobiegania niektórym chorobom zwierząt wodnych i zwalczania tych chorób.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Zwierzęta akwakultury z gatunków wrażliwych na choroby, dla
których mogą być opracowane programy określone w art. 57 ust. 1 pkt 1 lub 3, oraz
produkty z nich pozyskane umieszcza się na rynku w państwie członkowskim Unii
Europejskiej, strefie lub enklawie, które są uznane za wolne od danych chorób
zakaźnych tych zwierząt, w celu dalszego przetworzenia, jeżeli:
1) pochodzą z państwa członkowskiego Unii Europejskiej, strefy lub enklawy,
uznanych za wolne od danych chorób zakaźnych tych zwierząt lub
2) są przetwarzane w zakładzie przetwórczym w sposób zapobiegający
rozprzestrzenianiu się chorób tych zwierząt, lub
3) zostały poddane ubojowi i wypatroszone przed ich wysyłką – w przypadku ryb;
4) są wysyłane jako produkty nieprzetworzone lub przetworzone – w przypadku
mięczaków i skorupiaków.
2. Za dalsze przetwarzanie uważa się przetwarzanie zwierząt akwakultury, przed
ich spożyciem przez ludzi, przy użyciu jakichkolwiek środków i metod naruszających
ich pierwotną budowę anatomiczną, obejmujących w szczególności wykrwawianie,
patroszenie, odgławianie, krojenie i filetowanie, w wyniku których powstają odpady
lub produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które mogą stwarzać ryzyko
rozprzestrzeniania się chorób tych zwierząt.
3. Żywe zwierzęta akwakultury, o których mowa w ust. 1, mogą być
tymczasowo przetrzymywane w miejscu przetwarzania znajdującym się w państwie
członkowskim Unii Europejskiej, strefie lub enklawie, które są uznane za wolne od
danych chorób zakaźnych tych zwierząt, jeżeli:
1) pochodzą z państwa członkowskiego Unii Europejskiej, strefy lub enklawy,
uznanych za wolne od danych chorób zakaźnych tych zwierząt, lub
2) są tymczasowo przetrzymywane w zakładach wysyłkowych, zakładach
oczyszczania lub innych zakładach prowadzących podobną działalność:
a) wyposażonych w system oczyszczania ścieków unieszkodliwiający dany
czynnik chorobotwórczy, lub
b) stosujących inny niż określony w lit. a sposób oczyszczania ścieków
zmniejszający do dopuszczalnego poziomu ryzyko przeniesienia danej
choroby zakaźnej zwierząt akwakultury do wód naturalnych.
4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do zwierząt akwakultury z gatunków
wrażliwych na choroby podlegające obowiązkowi zwalczania oraz produktów z nich
pozyskanych, umieszczanych na rynku w celu bezpośredniego spożycia przez ludzi,
jeżeli są one zapakowane w opakowania przeznaczone do sprzedaży detalicznej,
zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 853/2004.
5. Przepis ust. 3 stosuje się także do żywych mięczaków i skorupiaków
z gatunków wrażliwych na choroby podlegające obowiązkowi zwalczania,
tymczasowo umieszczanych w wodach naturalnych lub zakładach wysyłkowych,
zakładach oczyszczania lub innych zakładach prowadzących podobną działalność.

art. 37. więcej Art. 37. Dzikie zwierzęta wodne z gatunków wrażliwych na choroby
podlegające obowiązkowi zwalczania, złowione w państwie członkowskim Unii
Europejskiej, strefie lub enklawie, które nie są uznane za wolne od danych chorób
zakaźnych tych zwierząt, umieszcza się na rynku w gospodarstwie lub obszarze
hodowli mięczaków znajdujących się na terytorium państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, w strefie lub enklawie, uznanych za wolne od danych chorób zakaźnych
tych zwierząt, jeżeli zostały poddane kwarantannie, pod nadzorem urzędowego
lekarza weterynarii, przez okres wystarczający do zminimalizowania ryzyka
przeniesienia danej choroby do poziomu zapobiegającego jej przeniesieniu.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Do stref lub enklaw:
1) uznanych za wolne od danej choroby zakaźnej zwierząt lub objętych programem
określonym w art. 57 ust. 1 pkt 1 lub 3, mogą być wprowadzane zwierzęta
akwakultury przeznaczone do chowu, hodowli lub odnowy populacji pochodzące
wyłącznie ze stref lub enklaw uznanych za wolne od danej choroby zakaźnej zwierząt;
2) o statusie nieokreślonym mogą być wprowadzane zwierzęta akwakultury
przeznaczone do chowu, hodowli lub odnowy populacji pochodzące ze stref lub
enklaw o statusie nieokreślonym, uznanych za wolne od danej choroby zakaźnej
zwierząt lub objętych programem określonym w art. 57 ust. 1 pkt 3;
3) skażonych mogą być wprowadzane zwierzęta akwakultury przeznaczone do
chowu, hodowli lub odnowy populacji pochodzące ze stref lub enklaw
skażonych, o statusie nieokreślonym, uznanych za wolne od danej choroby zakaźnej zwierząt lub objętych programem określonym w art. 57 ust. 1 pkt 1 lub 3.
2. Ze stref lub enklaw:
1) uznanych za wolne od danej choroby zakaźnej zwierząt, zwierzęta akwakultury
przeznaczone do chowu, hodowli lub odnowy populacji mogą być wysyłane do
stref lub enklaw skażonych, o statusie nieokreślonym, uznanych za wolne od
danej choroby zakaźnej zwierząt lub objętych programem określonym w art. 57
ust. 1 pkt 1 lub 3;
2) o statusie nieokreślonym lub objętych programem określonym w art. 57 ust. 1
pkt 3, zwierzęta akwakultury przeznaczone do chowu, hodowli lub odnowy
populacji mogą być wysyłane do stref lub enklaw o statusie nieokreślonym lub skażonych;
3) skażonych lub objętych programem określonym w art. 57 ust. 1 pkt 1, zwierzęta
akwakultury przeznaczone do chowu, hodowli lub odnowy populacji mogą być
wysyłane wyłącznie do stref lub enklaw skażonych.
3. Zwierzęta akwakultury:
1) określone w ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3,
2) określone w ust. 2 pkt 1, wysyłane do stref lub enklaw uznanych za wolne od
danych chorób zakaźnych zwierząt lub objętych programem określonym
w art. 57 ust. 1 pkt 1 lub 3,
3) umieszczane na rynku w państwie członkowskim Unii Europejskiej, strefie lub
enklawie, uznanych za wolne od danych chorób zakaźnych tych zwierząt lub
objętych programem określonym w art. 57 ust. 1 pkt 1 lub 3, w celu dalszego przetwarzania
– zaopatruje się w świadectwo zdrowia wystawione przez urzędowego lekarza weterynarii.
4. Świadectwo zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 3 pkt 3, dołącza się
wyłącznie do przesyłki ryb żywych lub niewypatroszonych oraz mięczaków
i skorupiaków, jeżeli nie są wysyłane jako produkty nieprzetworzone lub przetworzone.
5. Powiatowy lekarz weterynarii przekazuje właściwemu organowi państwa
członkowskiego Unii Europejskiej miejsca przeznaczenia zwierząt akwakultury, za pomocą elektronicznego systemu wymiany informacji, informacje o przemieszczaniu między państwami członkowskimi Unii Europejskiej:
1) zwierząt akwakultury – w przypadku gdy jest wymagane świadectwo zdrowia;
2) żywych zwierząt akwakultury przeznaczonych do chowu, hodowli lub odnowy
populacji – w przypadku gdy nie jest wymagane świadectwo zdrowia.
6. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w przypadku podejrzenia lub
stwierdzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, strefie lub enklawie uznanych
za wolne od danej choroby zakaźnej zwierząt naruszenia wymagań niezbędnych do
utrzymania tego statusu, zakazuje, w drodze rozporządzenia, przemieszczania
zwierząt akwakultury z gatunków wrażliwych na choroby, dla których mogą być
opracowane programy określone w art. 57 ust. 1 pkt 1 lub 3 oraz ich wektorów do
innych państw członkowskich Unii Europejskiej, stref lub enklaw o wyższym statusie
zdrowotnym w odniesieniu do danej choroby, dla której mogą być opracowane
programy określone w art. 57 ust. 1 pkt 1 lub 3, mając na uwadze ochronę zdrowia
publicznego i ochronę zdrowia zwierząt oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy
Unii Europejskiej.
7. Minister właściwy do spraw rolnictwa może, w drodze rozporządzenia,
określić wzory świadectw zdrowia zwierząt akwakultury, o których mowa w ust. 3,
mając na względzie zapewnienie ujednolicenia wzoru tych świadectw z wzorami
obowiązującymi w pozostałych państwach członkowskich Unii Europejskiej.

art. 39. więcej Art. 39. Zwierzęta akwakultury umieszczane na rynku transportuje się
w warunkach umożliwiających zachowanie przez nie stanu zdrowia oraz
pozwalających na zachowanie statusu zdrowotnego miejsca ich przeznaczenia lub
tranzytu.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Dopuszcza się umieszczanie na rynku w celach naukowych zwierząt
akwakultury oraz produktów z nich pozyskanych, niespełniających wymagań
określonych w art. 31–39, jeżeli na to umieszczenie zostało wydane pozwolenie
Głównego Lekarza Weterynarii.
2. Wniosek o wydanie pozwolenia składa się nie później niż na 14 dni przed
dniem zamierzonego umieszczenia na rynku.
3. Wniosek o wydanie pozwolenia zawiera:
1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i adres albo nazwę, siedzibę i adres
podmiotu umieszczającego na rynku zwierzęta lub produkty;
2) określenie gatunku, rodzaju i liczby umieszczanych na rynku zwierząt lub
produktów;
3) miejsce pochodzenia i przeznaczenia zwierząt lub produktów;
4) termin zamierzonego umieszczenia na rynku zwierząt lub produktów.
4. Do wniosku o wydanie pozwolenia dołącza się kopię dowodu uiszczenia
opłaty za rozpatrzenie tego wniosku, w wysokości określonej w przepisach o Inspekcji
Weterynaryjnej.
5. W pozwoleniu określa się szczegółowe wymagania zdrowotne mające
zastosowanie do zwierząt będących przedmiotem przesyłki.
6. Jeżeli zwierzęta, o których mowa w ust. 1, są przemieszczane do innych
państw członkowskich Unii Europejskiej, Główny Lekarz Weterynarii przekazuje
informację o tym przemieszczaniu właściwym organom państw członkowskich
tranzytu i przeznaczenia.

Art. 40a. 1. Przepisy art. 31–40 stosuje się do ozdobnych zwierząt wodnych
umieszczanych na rynku, z wyłączeniem ozdobnych zwierząt wodnych
utrzymywanych w akwariach komercyjnych, sklepach zoologicznych, sklepach
ogrodniczych, stawach ogrodowych lub hurtowniach, jeżeli obiekty te:
1) nie mają bezpośredniego kontaktu z wodami naturalnymi lub
2) są wyposażone w system oczyszczania ścieków ograniczający do
dopuszczalnego poziomu ryzyko przeniesienia chorób zakaźnych tych zwierząt
do wód naturalnych.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe wymagania weterynaryjne, jakie powinny spełniać
ozdobne zwierzęta wodne umieszczane na rynku, mając na względzie aktualną
sytuację epizootyczną, status epizootyczny państwa, strefy lub enklawy oraz przepisy
Unii Europejskiej obowiązujące w tym zakresie.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Obowiązkowi zwalczania podlegają choroby zakaźne zwierząt:
1) wymienione w załączniku nr 2;
2) objęte programami, o których mowa w art. 57 ust. 1 pkt 1 lub 4, na zasadach
określonych w tych programach.
2. Obowiązkowi rejestracji podlegają choroby zakaźne zwierząt wymienione
w załączniku nr 3.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze
rozporządzenia:
1) inne niż wymienione w załączniku nr 2 choroby zakaźne zwierząt podlegające
obowiązkowi zwalczania na obszarze całego kraju lub jego części,
2) inne niż wymienione w załączniku nr 3 choroby zakaźne zwierząt podlegające
obowiązkowi rejestracji na obszarze całego kraju lub jego części
– mając na względzie rozwój sytuacji epizootycznej i epidemicznej, jak również
ochronę zdrowia publicznego, w tym zdrowia zwierząt, oraz międzynarodowe
wymagania sanitarno-weterynaryjne obowiązujące w zakresie obrotu zwierzętami
i produktami.

art. 42. więcej Art. 42. 1. W przypadku podejrzenia wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt,
a w szczególności poronienia u bydła, świń, owiec i kóz, objawów neurologicznych u
zwierząt, znacznej liczby nagłych padnięć, zmian o charakterze krost, pęcherzy,
nadżerek lub wybroczyn na skórze i błonach śluzowych zwierząt kopytnych oraz
podwyższonej śmiertelności zwierząt akwakultury, posiadacz zwierzęcia jest
obowiązany do:
1) niezwłocznego zawiadomienia o tym organu Inspekcji Weterynaryjnej albo
najbliższego podmiotu świadczącego usługi z zakresu medycyny weterynaryjnej,
albo wójta (burmistrza, prezydenta miasta);
2) pozostawienia zwierząt w miejscu ich przebywania i niewprowadzania tam
innych zwierząt;
3) uniemożliwienia osobom postronnym dostępu do pomieszczeń lub miejsc,
w których znajdują się zwierzęta podejrzane o zakażenie lub chorobę, lub zwłoki
zwierzęce;
4) wstrzymania się od wywożenia, wynoszenia i zbywania produktów,
w szczególności mięsa, zwłok zwierzęcych, środków żywienia zwierząt, wody,
ściółki, nawozów naturalnych w rozumieniu przepisów o nawozach i nawożeniu
i innych przedmiotów znajdujących się w miejscu, w którym wystąpiła choroba;
5) udostępnienia organom Inspekcji Weterynaryjnej zwierząt i zwłok zwierzęcych
do badań i zabiegów weterynaryjnych, a także udzielania pomocy przy ich
wykonywaniu;
6) udzielania organom Inspekcji Weterynaryjnej oraz osobom działającym
w imieniu tych organów wyjaśnień i podawania informacji, które mogą mieć
znaczenie dla wykrycia choroby i źródeł zakażenia lub zapobiegania jej
szerzeniu.
1a. Posiadacz zwierząt gospodarskich natychmiast informuje powiatowego
lekarza weterynarii o każdym przypadku padnięcia bydła, owiec lub kóz.
2. W przypadku powzięcia informacji wskazujących na możliwość wystąpienia
choroby zakaźnej zwierząt przez podmioty prowadzące działalność w zakresie:
1) pozyskiwania, wytwarzania, przetwarzania lub obrotu niejadalnymi produktami
pochodzenia zwierzęcego oraz działalność nadzorowaną w zakresie określonym
w art. 4 ust. 3,
2) produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów
o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego
– przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio.
3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, realizują również osoby mające
kontakt ze zwierzętami, w szczególności przy wykonywaniu obowiązków służbowych
lub zawodowych, z tym że lekarz weterynarii wezwany do zwierzęcia w przypadku
podejrzenia wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi
zwalczania informuje posiadacza zwierzęcia o obowiązkach określonych w ust. 1
i nadzoruje ich wykonanie do czasu przybycia powiatowego lekarza weterynarii lub
osoby przez niego upoważnionej.
3a. Obowiązki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 3, 5 i 6, w odniesieniu do zwierząt
wolno żyjących (dzikich), realizują również myśliwi oraz dzierżawcy lub zarządcy
obwodu łowieckiego.
4. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) niezwłocznie informuje organ Inspekcji
Weterynaryjnej o otrzymaniu zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1.
5. Podmiot świadczący usługi z zakresu medycyny weterynaryjnej niezwłocznie
informuje organ Inspekcji Weterynaryjnej, jeżeli na podstawie zawiadomienia,
o którym mowa w ust. 1 pkt 1, podejrzewa wystąpienie choroby zakaźnej zwierząt
podlegającej obowiązkowi zwalczania.
6. Powiatowy lekarz weterynarii po otrzymaniu zawiadomienia, o którym mowa
w ust. 1 pkt 1 lub ust. 2–5, podejmuje niezwłocznie czynności w celu wykrycia lub
wykluczenia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania,
a w szczególności:
1) nakazuje posiadaczowi zwierząt sporządzenie i aktualizację spisu wszystkich
zwierząt lub zwłok zwierzęcych;
1a) ustala stan ilościowy produktów, w szczególności mięsa, mleka oraz środków
żywienia zwierząt, ściółki i nawozów naturalnych w rozumieniu przepisów
o nawozach i nawożeniu i innych przedmiotów znajdujących się w miejscu,
w którym wystąpiła choroba, w zależności od choroby zakaźnej zwierząt;
2) przeprowadza dochodzenie epizootyczne;
3) przeprowadza badanie kliniczne zwierząt;
4) pobiera i wysyła próbki do badań laboratoryjnych.
7. Dochodzenie epizootyczne, o którym mowa w ust. 6 pkt 2, obejmuje co
najmniej ustalenie:
1) okresu, w którym choroba zakaźna zwierząt mogła rozwijać się w gospodarstwie
przed podejrzeniem lub stwierdzeniem jej wystąpienia u zwierząt z gatunku
wrażliwego;
2) miejsca pochodzenia źródła choroby zakaźnej zwierząt wraz z ustaleniem innych
gospodarstw, w których zwierzęta z gatunku wrażliwego mogły zostać zakażone;
3) dróg przemieszczania się ludzi, zwierząt i przedmiotów, które mogły być
przyczyną szerzenia się choroby zakaźnej zwierząt, do lub z gospodarstwa –
w okresie, o którym mowa w pkt 1.
8. Powiatowy lekarz weterynarii natychmiast informuje wojewódzkiego lekarza
weterynarii, w tym w formie elektronicznej, o podejrzeniu lub wystąpieniu choroby
zakaźnej zwierząt wymienionej w pkt 1–15 załącznika nr 2 oraz o czynnościach
podjętych w celu wykrycia lub wykluczenia tej choroby.
9. Wojewódzki lekarz weterynarii przekazuje natychmiast Głównemu Lekarzowi
Weterynarii, w tym w formie elektronicznej, informacje o podejrzeniu lub
wystąpieniu choroby zakaźnej zwierząt wymienionej w pkt 1–15 załącznika nr 2 oraz
o czynnościach podjętych w celu wykrycia lub wykluczenia tej choroby.
10. W przypadku uzasadnionego podejrzenia choroby zakaźnej zwierząt lub jej
stwierdzenia powiatowy lekarz weterynarii stosuje środki przewidziane dla
zwalczania danej choroby.
11. Powiatowy lekarz weterynarii, w drodze rozporządzenia – aktu prawa
miejscowego, może na czas określony wyznaczyć, wokół gospodarstwa, w którym
przebywają zwierzęta i co do którego istnieje uzasadnione podejrzenie wystąpienia
jednego lub więcej przypadków choroby zakaźnej zwierząt, obszar, na którym przez
ten czas może stosować środki przewidziane dla zwalczania danej choroby.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Zakazuje się wykonywania szczepień przeciwko:
1) chorobom zakaźnym zwierząt wymienionym w załączniku nr 4.
2) (uchylony)
1a. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w przypadku chorób zakaźnych
zwierząt wymienionych w załączniku nr 4 w pkt 25–31, dotyczy wyłącznie stref lub
enklaw uznanych za wolne od tych chorób lub objętych programem określonym
w art. 57 ust. 1 pkt 3.
2. Zakazu, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się do szczepionek podawanych
w innym celu niż wytworzenie aktywnej odporności u zwierząt z gatunków
wrażliwych, szczególnie w celach badań laboratoryjnych, naukowych lub badania
szczepionek. Badania te wykonuje się po uprzednim powiadomieniu Głównego
Lekarza Weterynarii.
3. Jeżeli przepisy Unii Europejskiej przewidują taką możliwość, dopuszcza się
przy zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, po powiadomieniu Komisji Europejskiej
lub za jej zgodą, wykonywanie szczepień przeciwko chorobom zakaźnym zwierząt
wymienionym w załączniku nr 4.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze
rozporządzenia, inne niż wymienione w załączniku nr 4 choroby zakaźne zwierząt,
przeciwko którym nie wykonuje się szczepień, mając na względzie ochronę zdrowia
publicznego i zdrowia zwierząt oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii
Europejskiej.

Art. 43a. 1. Badania i inne czynności z żywym czynnikiem zakaźnym, jego
materiałem genetycznym, antygenami lub szczepionkami wytwarzanymi z takich
antygenów przeprowadzane lub wykonywane w celach badawczym, diagnostycznym lub wytwórczym mogą być przeprowadzane lub wykonywane wyłącznie w zatwierdzonych pomieszczeniach, obiektach lub laboratoriach, jeżeli przepisy Unii
Europejskiej dotyczące zwalczania chorób zakaźnych zwierząt przewidują obowiązek
zatwierdzenia takich pomieszczeń, obiektów lub laboratoriów.
2. Zatwierdzenia pomieszczenia, obiektu lub laboratorium dokonuje Główny
Lekarz Weterynarii, na wniosek podmiotu zamierzającego prowadzić badania i inne
czynności określone w ust. 1, jeżeli pomieszczenie, obiekt lub laboratorium, osoby
przeprowadzające takie badania i wykonujące takie czynności oraz metody
przeprowadzania takich badań lub wykonywania takich czynności spełniają
wymagania bezpieczeństwa biologicznego określone w przepisach o Inspekcji
Weterynaryjnej oraz w przepisach Unii Europejskiej, w tym wprowadzających
podręczniki badań diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt Światowej Organizacji
Zdrowia Zwierząt (OIE), dotyczących prac z żywymi czynnikami zakaźnymi
w laboratoriach oraz pomieszczeniach ze zwierzętami laboratoryjnymi.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz miejsce zamieszkania i adres albo nazwę, siedzibę i adres wnioskodawcy;
2) określenie rodzaju i zakresu przeprowadzanych badań lub wykonywanych czynności;
3) określenie lokalizacji pomieszczenia, obiektu lub laboratorium, w których mają
być przeprowadzane badania lub wykonywane czynności.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się opinię o spełnianiu
wymagań niezbędnych do zatwierdzenia określonych w ust. 2, wydaną przez krajowe
laboratorium referencyjne właściwe dla danego kierunku badań laboratoryjnych,
a w przypadku gdy nie ma takiego krajowego laboratorium referencyjnego lub
wniosek dotyczy zatwierdzenia takiego krajowego laboratorium referencyjnego lub
jego pomieszczenia lub obiektu – wydaną przez krajowe laboratorium referencyjne
znajdujące się na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub
państwa członkowskiego EFTA lub wspólnotowe laboratorium referencyjne.
5. Główny Lekarz Weterynarii w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku
i opinii, o których mowa w ust. 2 i 4, przeprowadza kontrolę w pomieszczeniu,
obiekcie lub laboratorium.
6. Główny Lekarz Weterynarii po przeprowadzeniu kontroli, o której mowa
w ust. 5, w drodze decyzji:
1) zatwierdza pomieszczenie, obiekt lub laboratorium po stwierdzeniu spełnienia
wymagań niezbędnych do zatwierdzenia określonych w ust. 2;
2) odmawia zatwierdzenia pomieszczenia, obiektu lub laboratorium po
stwierdzeniu, że nie są spełnione wymagania niezbędne do zatwierdzenia
określone w ust. 2.
7. Główny Lekarz Weterynarii ogłasza, na stronie internetowej administrowanej
przez Główny Inspektorat Weterynarii, wykaz podręczników badań diagnostycznych
i szczepionek dla zwierząt Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE)
dotyczących prac z żywymi czynnikami zakaźnymi w laboratoriach oraz
pomieszczeniach ze zwierzętami laboratoryjnymi.

Art. 43b. 1. W przypadku stwierdzenia naruszenia wymagań określonych
w art. 43a ust. 2, Główny Lekarz Weterynarii wydaje decyzję nakazującą usunięcie
stwierdzonych naruszeń w określonym terminie.
2. W przypadku niezastosowania się do nakazu zawartego w decyzji, o której
mowa w ust. 1, Główny Lekarz Weterynarii cofa, w drodze decyzji, zatwierdzenie
pomieszczenia, obiektu lub laboratorium.
3. Decyzjom, o których mowa w ust. 1 i 2, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

Art. 43c. 1. Główny Lekarz Weterynarii prowadzi i aktualizuje wykaz
zatwierdzonych pomieszczeń, obiektów i laboratoriów.
2. Główny Lekarz Weterynarii przekazuje Komisji Europejskiej wykaz
zatwierdzonych pomieszczeń, obiektów i laboratoriów oraz informuje Komisję
o każdej zmianie dokonanej w tym wykazie.

art. 44. więcej Art. 44. 1. W celu zwalczania chorób zakaźnych zwierząt podlegających
obowiązkowi zwalczania powiatowy lekarz weterynarii, w drodze decyzji, może:
1) nakazać odosobnienie, strzeżenie lub obserwację zwierząt chorych lub
zakażonych albo podejrzanych o zakażenie lub o chorobę;
2) wyznaczyć określone miejsce jako ognisko choroby;
3) zakazać wydawania świadectw zdrowia, dokumentów handlowych lub przewozowych;
4) nakazać zabicie lub ubój zwierząt chorych lub zakażonych, podejrzanych
o zakażenie lub o chorobę albo zwierząt z gatunków wrażliwych na daną chorobę
zakaźną zwierząt;
5) nakazać oczyszczenie i odkażenie miejsc oraz środków transportu, a także
odkażenie, zniszczenie lub usunięcie w sposób wykluczający niebezpieczeństwo
szerzenia się choroby zakaźnej zwierząt środków żywienia zwierząt2)
, ściółki,
nawozów naturalnych w rozumieniu przepisów o nawozach i nawożeniu, oraz
przedmiotów, z którymi miały kontakt zwierzęta chore, zakażone lub podejrzane
o zakażenie lub o chorobę;
6) zakazać osobom, które były lub mogły być w kontakcie ze zwierzętami chorymi,
zakażonymi lub podejrzanymi o zakażenie lub o chorobę, czasowego
opuszczania ogniska choroby;
7) nakazać odkażanie rzeczy osób, które miały lub mogły mieć kontakt ze
zwierzętami chorymi, zakażonymi lub podejrzanymi o zakażenie lub o chorobę;
8) zakazać karmienia zwierząt określonymi środkami żywienia zwierząt2)
lub
pojenia z określonych zbiorników i ujęć wody;
9) zakazać w ognisku choroby wprowadzania, przeprowadzania i wyprowadzania
zwierząt lub sprowadzania i wywożenia produktów, zwłok zwierzęcych
i środków żywienia zwierząt;
10) nakazać:
a) badanie kliniczne zwierząt z pobraniem próbek do badań laboratoryjnych,
b) przeprowadzenie sekcji zwłok zwierzęcych z pobraniem próbek do badań
laboratoryjnych,
c) wykonywanie określonych zabiegów na zwierzętach, w tym
przeprowadzanie szczepień;
11) zakazać używania zwierząt w celu rozmnażania;
12) określać sposób postępowania ze zwierzętami chorymi, zakażonymi lub
podejrzanymi o zakażenie lub o chorobę, zwłokami zwierzęcymi, produktami
oraz środkami żywienia zwierząt2)
zakażonymi lub podejrzanymi o zakażenie;
12a) nakazać podmiotom prowadzącym działalność w zakresie przetwarzania oraz
wykorzystywania ubocznych produktów zwierzęcych unieszkodliwienie zwłok zwierzęcych w związku ze zwalczaniem chorób zakaźnych, produktów pozyskanych od tych zwierząt oraz przedmiotów, z którymi miały kontakt zabite zwierzęta;
12b) nakazać posiadaczowi gospodarstwa podjęcie określonych działań w celu
zabezpieczenia gospodarstwa przed przenikaniem czynnika zakaźnego;
12c) nakazać posiadaczowi gospodarstwa podjęcie określonych działań w celu
umożliwienia wykonania odstrzału sanitarnego zwierząt wolno żyjących
(dzikich) lub zakazać działań uniemożliwiających lub utrudniających wykonanie tego odstrzału;
13) nakazać podmiotom zajmującym się ubojem zwierząt przeprowadzenie uboju
z określeniem jego warunków;
14) nakazać podmiotom zajmującym się transportem zwierząt lub zwłok
zwierzęcych ich transport do wskazanych miejsc;
15) nakazać podmiotom prowadzącym działalność w zakresie produkcji produktów
ich przetworzenie oraz, jeżeli jest to konieczne, zastosowanie do tego
przetworzenia określonej technologii;
16) nakazać podmiotom prowadzącym działalność w zakresie prowadzenia
przedsiębiorstwa produkcyjnego sektora akwakultury podjęcie czynności
prowadzących do ograniczenia lub wyeliminowania czynnika chorobotwórczego;
17) określić stosowanie środków innych niż wymienione w pkt 1–16, wynikających
ze stosowanych bezpośrednio w systemie prawa polskiego przepisów Unii
Europejskiej dotyczących zwalczania chorób zakaźnych zwierząt,
zapewniających bezpieczeństwo epizootyczne, w szczególności zapobieganie,
ograniczanie lub eliminowanie zagrożeń dla zdrowia publicznego.
1a. W przypadku zagrożenia wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt powiatowy
lekarz weterynarii może, w drodze decyzji:
1) nakazać odosobnienie, strzeżenie lub obserwację zwierząt chorych lub
zakażonych albo podejrzanych o zakażenie lub o chorobę;
2) zakazać wydawania świadectw zdrowia, dokumentów handlowych lub przewozowych;
3) nakazać oczyszczenie i odkażenie miejsc oraz środków transportu, a także
odkażenie, zniszczenie lub usunięcie w sposób wykluczający niebezpieczeństwo szerzenia się choroby zakaźnej zwierząt środków żywienia zwierząt, ściółki, nawozów naturalnych w rozumieniu przepisów o nawozach i nawożeniu, oraz
przedmiotów, z którymi miały kontakt zwierzęta chore, zakażone lub podejrzane
o zakażenie lub o chorobę;
4) nakazać odkażanie rzeczy osób, które miały lub mogły mieć kontakt ze
zwierzętami chorymi, zakażonymi lub podejrzanymi o zakażenie lub o chorobę;
5) zakazać karmienia zwierząt określonymi środkami żywienia zwierząt lub pojenia z określonych zbiorników i ujęć wody;
6) nakazać:
a) badanie kliniczne zwierząt z pobraniem próbek do badań laboratoryjnych,
b) przeprowadzenie sekcji zwłok zwierzęcych z pobraniem próbek do badań laboratoryjnych,
c) wykonywanie określonych zabiegów na zwierzętach, w tym
przeprowadzanie szczepień;
7) nakazać posiadaczowi gospodarstwa podjęcie określonych działań w celu
zabezpieczenia gospodarstwa przed przenikaniem czynnika zakaźnego.
1b. Jeżeli na obszarze innego powiatu istnieje konieczność zastosowania
środków, o których mowa w ust. 1 pkt 12a oraz 13–15 i 17, powiatowy lekarz
weterynarii wnioskuje o zastosowanie tych środków do właściwego powiatowego
lekarza weterynarii, który wydaje decyzję w sprawie zastosowania tych środków.
2. Decyzjom, o których mowa w ust. 1–1b, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
3. Przepisów ust. 1 pkt 3 i ust. 1a pkt 2 nie stosuje się do wydawania świadectw
zdrowia dla zwierząt akwakultury.

art. 45. więcej Art. 45. 1. W przypadku zagrożenia wystąpienia lub wystąpienia choroby
zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania powiatowy lekarz
weterynarii, w drodze rozporządzenia – aktu prawa miejscowego, może:
1) określić obszar, na którym występuje choroba zakaźna zwierząt lub zagrożenie
wystąpienia tej choroby, w szczególności jako obszar zapowietrzony lub
zagrożony, oraz sposób oznakowania obszaru zapowietrzonego i zagrożonego;
2) wprowadzić czasowe ograniczenia w przemieszczaniu się osób lub pojazdów;
3) czasowo zakazać organizowania:
a) widowisk, zgromadzeń, pochodów lub nakazać czasowe zawieszenie
określonej działalności,
b) targów, wystaw, pokazów lub konkursów zwierząt, polowań i odłowów
zwierząt łownych;
3a) zakazać utrzymywania, chowu lub hodowli zwierząt z gatunków wrażliwych;
3b) czasowo zakazać dokarmiania zwierząt łownych;
4) ograniczyć przemieszczanie lub obrót albo zakazać przemieszczania lub obrotu
zwierzętami niektórych gatunków, zwłokami zwierzęcymi, produktami,
surowcami i produktami rolnymi lub paszami oraz innymi przedmiotami, które
mogą spowodować szerzenie się choroby zakaźnej zwierząt;
5) nakazać zaopatrywanie zwierząt lub produktów w świadectwa zdrowia
wystawiane przez urzędowego lekarza weterynarii;
5a) nakazać posiadaczom zwierząt zgłaszanie miejsc, w których przebywają
zwierzęta z gatunków wrażliwych na daną chorobę zakaźną zwierząt,
powiatowemu lekarzowi weterynarii;
6) nakazać przeprowadzenie zabiegów na zwierzętach, w tym szczepień;
7) nakazać oczyszczanie, odkażanie, deratyzację i dezynsekcję miejsc przebywania
zwierząt lub miejsc przechowywania i przetwarzania zwłok zwierzęcych,
produktów, środków żywienia zwierząt, a także oczyszczanie i odkażanie środków transportu;
8) nakazać odstrzał sanitarny zwierząt na określonym obszarze, w tym nakazać
dzierżawcom lub zarządcom obwodów łowieckich odstrzał sanitarny zwierząt
wolno żyjących (dzikich);
8a) nakazać dzierżawcom lub zarządcom obwodów łowieckich zgłaszanie
przypadków padnięć lub dostarczanie odstrzelonych zwierząt łownych do
określonych miejsc;
8b) nakazać zagospodarowanie w określony sposób tusz odstrzelonych lub
upolowanych zwierząt łownych, zwłok tych zwierząt lub ubocznych produktów
pochodzących od tych zwierząt;
8c) nakazać zarządcom dróg publicznych:
a) zamykanie znajdujących się w pasach drogowych przejść dla zwierząt lub
b) wykonywanie przeszkód technicznych, w szczególności budowę ogrodzeń
lub zabezpieczeń technicznych, lub
c) wykładanie mat dezynfekcyjnych, a także ich utrzymywanie po wyłożeniu
w stanie zapewniającym skuteczne działanie środka dezynfekcyjnego;
8d) nakazać zarządcom przejść granicznych wykonanie określonych działań lub
zastosowanie określonego sprzętu, urządzeń i materiałów na przejściach
granicznych;
8e) nakazać podjęcie określonych działań w celu zabezpieczenia gospodarstwa przed
przenikaniem czynnika zakaźnego;
8f) nakazać pobieranie próbek do badań laboratoryjnych i określić sposób ich
pobierania;
8g) nakazać odłów zwierząt łownych wraz z określeniem sposobu jego
przeprowadzenia oraz postępowania z odłowionymi zwierzętami, w tym ich
uśmiercenie;
8h) nakazać podmiotom prowadzącym odłów zwierząt łownych lub wyłapywanie
bezdomnych zwierząt określony sposób postępowania z odłowionymi lub
wyłapanymi zwierzętami;
8i) nakazać poszukiwanie padłych zwierząt;
8j) nakazać podmiotom zajmującym się transportem zwierząt lub zwłok
zwierzęcych ich transport do wskazanych miejsc;
9) nakazać podmiotom prowadzącym działalność w zakresie produkcji,
przetwarzania lub dystrybucji produktów lub pasz zastosowanie określonej
technologii;
10) nakazać utrzymywanie zwierząt, w tym ich karmienie lub pojenie, w określony
sposób;
11) określić stosowanie środków innych niż wymienione w pkt 1–10, wynikających
ze stosowanych bezpośrednio w systemie prawa polskiego przepisów Unii
Europejskiej dotyczących zwalczania chorób zakaźnych zwierząt,
zapewniających bezpieczeństwo epizootyczne, w szczególności zapobieganie,
ograniczanie lub eliminowanie zagrożeń dla zdrowia publicznego.
1a. Podmiotowi, który poniósł koszty związane z realizacją nakazów, o których
mowa w ust. 1 pkt 8a, 8b, 8c lit. c, pkt 8d i 9, przysługuje ze środków budżetu państwa
zwrot kosztów faktycznie poniesionych w związku z realizacją tych nakazów.
1b. W przypadku wydania nakazów, o których mowa w ust. 1 pkt 8, 8g, 8i i 8j,
właściciele lub posiadacze gruntów, których dotyczą te nakazy, oraz osoby trzecie są obowiązani do powstrzymania się od podejmowania czynności utrudniających lub uniemożliwiających realizację tych nakazów.
2. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, może dotyczyć obszaru tylko jednego powiatu.
3. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, wchodzi w życie z dniem podania
do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie.
4. Powiatowy lekarz weterynarii uchyla wydane rozporządzenie niezwłocznie po
ustaniu zagrożenia wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi
zwalczania lub jej likwidacji.

art. 46. więcej Art. 46. 1. W przypadku zagrożenia wystąpienia lub wystąpienia choroby
zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania i potrzeby zarządzenia
środków, o których mowa w art. 45 ust. 1, na obszarze przekraczającym obszar
jednego powiatu właściwy powiatowy lekarz weterynarii informuje o tym natychmiast
właściwego wojewódzkiego lekarza weterynarii.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1, zawiera w szczególności:
1) określenie choroby zakaźnej zwierząt;
2) określenie obszaru zagrożonego wystąpieniem lub obszaru występowania
choroby zakaźnej zwierząt;
3) uzasadnienie podjęcia środków.
3. Wojewoda w przypadku, o którym mowa w ust. 1, na wniosek
wojewódzkiego lekarza weterynarii, w drodze rozporządzenia:
1) określa obszar, na którym występuje choroba zakaźna zwierząt lub zagrożenie
wystąpienia tej choroby, w szczególności jako obszar zapowietrzony lub
zagrożony, oraz sposób oznakowania obszaru zapowietrzonego i zagrożonego lub
2) wprowadza czasowe ograniczenia w przemieszczaniu się osób lub pojazdów, lub
3) czasowo zakazuje organizowania:
a) widowisk, zgromadzeń, pochodów lub nakazuje czasowe zawieszenie
określonej działalności, lub
b) targów, wystaw, pokazów lub konkursów zwierząt, polowań i odłowów
zwierząt łownych, lub
3a) zakazuje utrzymywania, chowu lub hodowli zwierząt z gatunków wrażliwych, lub
3b) czasowo zakazuje dokarmiania zwierząt łownych, lub
4) ogranicza przemieszczanie lub obrót albo zakazuje przemieszczania lub obrotu
zwierzętami niektórych gatunków, zwłokami zwierzęcymi, produktami,
surowcami i produktami rolnymi lub paszami oraz innymi przedmiotami, które
mogą spowodować szerzenie się choroby zakaźnej zwierząt, lub
5) nakazuje zaopatrywanie zwierząt lub produktów w świadectwa zdrowia
wystawiane przez urzędowego lekarza weterynarii, lub
5a) nakazuje posiadaczom zwierząt zgłaszanie miejsc, w których przebywają
zwierzęta z gatunków wrażliwych na daną chorobę zakaźną zwierząt,
powiatowemu lekarzowi weterynarii, lub
6) nakazuje przeprowadzenie zabiegów na zwierzętach, w tym szczepień, lub
7) nakazuje oczyszczanie, odkażanie, deratyzację i dezynsekcję miejsc
przebywania zwierząt lub miejsc przechowywania i przetwarzania zwłok
zwierzęcych, produktów, środków żywienia zwierząt2)
, a także oczyszczanie
i odkażanie środków transportu, lub
8) nakazuje odstrzał sanitarny zwierząt na określonym obszarze, w tym nakazuje
dzierżawcom lub zarządcom obwodów łowieckich odstrzał sanitarny zwierząt
wolno żyjących (dzikich), lub
8a) nakazuje utrzymywanie zwierząt, w tym ich karmienie lub pojenie, w określony
sposób, lub
8b) nakazuje dzierżawcom lub zarządcom obwodów łowieckich zgłaszanie
przypadków padnięć lub podejrzenia wystąpienia choroby zakaźnej u
określonych gatunków zwierząt lub dostarczanie odstrzelonych zwierząt do
określonych miejsc, lub
8c) nakazuje zagospodarowanie w określony sposób tusz odstrzelonych lub
upolowanych zwierząt łownych, zwłok tych zwierząt lub ubocznych produktów
pochodzących od tych zwierząt, lub
8d) nakazuje zarządcom dróg publicznych:
a) zamykanie znajdujących się w pasach drogowych przejść dla zwierząt lub
b) wykonywanie przeszkód technicznych, w szczególności budowę ogrodzeń
lub zabezpieczeń technicznych, lub
c) wykładanie mat dezynfekcyjnych, a także ich utrzymywanie po wyłożeniu
w stanie zapewniającym skuteczne działanie środka dezynfekcyjnego;
8e) nakazuje zarządcom przejść granicznych wykonanie określonych działań lub
zastosowanie określonego sprzętu, urządzeń i materiałów na przejściach
granicznych, lub
8f) nakazuje podjęcie określonych działań w celu zabezpieczenia gospodarstwa
przed przenikaniem czynnika zakaźnego, lub
8g) nakazuje pobieranie próbek do badań laboratoryjnych i określić sposób ich
pobierania, lub
8h) nakazuje odłów zwierząt łownych wraz z określeniem sposobu jego
przeprowadzenia oraz postępowania z odłowionymi zwierzętami, w tym ich
uśmiercenie, lub
8i) nakazuje podmiotom prowadzącym odłów zwierząt łownych lub wyłapywanie
bezdomnych zwierząt określony sposób postępowania z odłowionymi lub
wyłapanymi zwierzętami, lub
8j) nakazuje poszukiwanie padłych zwierząt, lub
8k) nakazuje podmiotom zajmującym się transportem zwierząt lub zwłok
zwierzęcych ich transport do wskazanych miejsc, lub
8l) nakazuje właściwemu nadleśniczemu Państwowego Gospodarstwa Leśnego
Lasy Państwowe wykonywanie na określonym obszarze ogrodzeń
ograniczających lub zatrzymujących migrację zwierząt z terenów leśnych;
9) nakazuje podmiotom prowadzącym działalność w zakresie produkcji,
przetwarzania, dystrybucji produktów lub pasz zastosowanie określonej
technologii, lub
10) określa stosowanie środków innych niż wymienione w pkt 1–9, wynikających ze
stosowanych bezpośrednio w systemie prawa polskiego przepisów Unii
Europejskiej dotyczących zwalczania chorób zakaźnych zwierząt,
zapewniających bezpieczeństwo epizootyczne, w szczególności zapobieganie,
ograniczanie lub eliminowanie zagrożeń dla zdrowia publicznego.
3a. Podmiotowi, który poniósł koszty związane z realizacją nakazów, o których
mowa w ust. 3 pkt 8b, 8d lit. c, pkt 8e i 9, przysługuje ze środków budżetu państwa
zwrot kosztów faktycznie poniesionych w związku z realizacją tych nakazów.
3b. W przypadku wydania nakazów, o których mowa w ust. 1 pkt 8, 8h, 8j, 8k
i 8l, właściciele lub posiadacze gruntów, których dotyczą te nakazy, oraz osoby trzecie są obowiązani do powstrzymania się od podejmowania czynności utrudniających lub uniemożliwiających realizację tych nakazów.
3c.) Przepis ust. 3a stosuje się odpowiednio do nadleśniczego Państwowego
Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe w przypadku, gdy poniesione przez niego
koszty związane z realizacją nakazów, o których mowa w ust. 3 pkt 8l, nie zostały
pokryte ze środków funduszu leśnego zgodnie z art. 58 ust. 3a pkt 3 ustawy z dnia
28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2020 r. poz. 6 i 148) ze względu na
wyczerpanie się tych środków.
4. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 3, wchodzi w życie z dniem podania
do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie.
5. Wojewoda uchyla wydane rozporządzenie na wniosek wojewódzkiego lekarza
weterynarii.

Art. 46a. 1. Sposób zapobiegania niektórym przenośnym gąbczastym
encefalopatiom, ich kontrolę i zwalczanie określają przepisy rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001 z dnia 22 maja 2001 r.
ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych
przenośnych gąbczastych encefalopatii (Dz. Urz. WE L 147 z 31.05.2001, str. 1,
z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 32, str. 289, z późn.
zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem nr 999/2001”.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w przypadku gdy przepisy Unii
Europejskiej, o których mowa w ust. 1, upoważniają państwo członkowskie Unii
Europejskiej do wprowadzenia odrębnych regulacji prawnych, może określić,
w drodze rozporządzenia, wymagania, jakie powinny być spełnione przy zapobieganiu
niektórym przenośnym gąbczastym encefalopatiom, ich kontroli i zwalczaniu, inne niż
określone w przepisach wymienionych w ust. 1, mając na względzie osiągnięcie celów
określonych w przepisach Unii Europejskiej dotyczących zapobiegania, kontroli
i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii.

Art. 46b. 1. Prowadzenie szkolenia osób, o których mowa w art. 10
ust. 1 rozporządzenia nr 999/2001, wymaga uzyskania upoważnienia wojewódzkiego lekarza weterynarii.
2. Wojewódzki lekarz weterynarii udziela, w drodze decyzji, upoważnienia,
jeżeli podmiot zamierzający prowadzić szkolenie przedstawi jego program, warunki i sposób jego przeprowadzenia, a także listę osób mających przygotowanie
zapewniające prawidłowe przeprowadzenie tego szkolenia.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy zakres tematów, jaki powinien zawierać program szkolenia, o którym mowa w ust. 2,
2) szczegółowe warunki i sposób przeprowadzania szkolenia, o którym mowa w ust. 1,
3) wzór zaświadczenia potwierdzającego ukończenie szkolenia, o którym mowa
w ust. 1, oraz sposób przechowywania dokumentacji w tym zakresie
– mając na względzie ochronę zdrowia publicznego, w tym zapewnienie
przestrzegania zasad bezpieczeństwa przy postępowaniu z materiałem szczególnego
ryzyka, a także przepisy Unii Europejskiej wydane w tym zakresie.

Art. 46c. (uchylony).

art. 47. więcej Art. 47. 1. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w przypadku wystąpienia
choroby zakaźnej zwierząt lub bezpośredniego zagrożenia jej wystąpienia na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części, może, w drodze rozporządzenia,
zarządzić środki określone w art. 46 ust. 3, wprowadzić podział kraju na strefy objęte
ograniczeniami i wolne od choroby, a ponadto może nakazać przeprowadzenie
powszechnych badań, leczenia i innych zabiegów na zwierzętach z gatunków
wrażliwych, mając na względzie zapobieżenie niekontrolowanemu szerzeniu się
choroby zakaźnej zwierząt.
1a. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w przypadku wystąpienia nowo
rozpoznanej poważnej choroby zakaźnej zwierząt akwakultury o znanej lub nieznanej
etiologii, która może rozprzestrzeniać się w obrębie populacji tych zwierząt lub
między tymi populacjami, albo rozpoznania choroby zwierząt akwakultury
podlegającej obowiązkowi zwalczania u gatunku zwierząt akwakultury dotychczas
uznawanego za niewrażliwy, może, w drodze rozporządzenia, zarządzić środki
określone w art. 46 ust. 3, mając na względzie zapobieżenie niekontrolowanemu
szerzeniu się choroby zakaźnej tych zwierząt.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób
i warunki wprowadzania czasowych zakazów opuszczania ogniska choroby oraz czasowych ograniczeń w ruchu osobowym lub pojazdów, mając na względzie zapobieżenie niekontrolowanemu szerzeniu się chorób zakaźnych zwierząt oraz
zminimalizowanie uciążliwości wprowadzonych ograniczeń.

Art. 47a. 1. W przypadku gdy odstrzał sanitarny zwierząt został nakazany w
przepisach wydanych na podstawie art. 45 ust. 1 pkt 8, art. 46 ust. 3 pkt 8 albo art. 47
ust. 1, na obszarach objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust.
1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2020 r. poz. 55 i
471), lub otulinach w rozumieniu tej ustawy, odstrzał ten przeprowadza Polski
Związek Łowiecki.
1a. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, zakazów, nakazów i ograniczeń
wynikających z przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody oraz
wprowadzonych na jej podstawie nie stosuje się w zakresie niezbędnym do
przeprowadzenia odstrzału sanitarnego zwierząt, z tym że przeprowadzenie tego
odstrzału odbywa się po ustaleniu jego warunków z dyrektorem parku narodowego –
w odniesieniu do obszaru parku narodowego lub regionalnym dyrektorem ochrony
środowiska – w odniesieniu do obszaru rezerwatu przyrody.
1b. Odstrzału sanitarnego, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się do zwierząt
objętych ochroną gatunkową.
2. Podmiotowi, który poniósł koszty związane z realizacją nakazu odstrzału
sanitarnego zwierząt wprowadzonego w przepisach wydanych na podstawie art. 45
ust. 1 pkt 8, art. 46 ust. 3 pkt 8 albo art. 47 ust. 1, przysługuje ze środków budżetu
państwa zryczałtowany zwrot kosztów za każdą sztukę odstrzelonego zwierzęcia,
zwany dalej „ryczałtem”.
3. Ryczałt przysługuje:
1) myśliwemu wykonującemu odstrzał sanitarny zwierząt – w wysokości 80% ryczałtu;
2) dzierżawcy albo zarządcy obwodu łowieckiego, na obszarze którego dokonano
odstrzału sanitarnego zwierząt, albo Polskiemu Związkowi Łowieckiemu
w przypadkach, o których mowa w ust. 1 – w wysokości 20% kwoty ryczałtu.
4. Kwotę ryczałtu ustala i wypłaca:
1) Polskiemu Związkowi Łowieckiemu w przypadkach, o których mowa w ust. 1, albo
2) dzierżawcy albo zarządcy obwodu łowieckiego, na obszarze którego dokonano
odstrzału sanitarnego
– powiatowy lekarz weterynarii.
5. Polski Związek Łowiecki albo dzierżawca, albo zarządca obwodu
łowieckiego, na obszarze którego dokonano odstrzału sanitarnego, przekazuje kwotę
ryczałtu, o której mowa w ust. 3 pkt 1, myśliwym, którzy wykonali odstrzał sanitarny zwierząt.
6. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w drodze rozporządzenia:
1) określi wysokość ryczałtu, mając na względzie koszty wykonania odstrzału
sanitarnego, dojazdu do miejsca prowadzenia tego odstrzału, koszty transportu
tuszy do miejsca wskazanego przez powiatowego lekarza weterynarii, a także
koszty przechowywania tusz zwierząt albo utylizacji zwierząt lub ich części;
2) może określić szczegółowe warunki, sposób oraz termin wypłaty ryczałtu, mając
na względzie zapewnienie rzetelnego i sprawnego przeprowadzenia ustalenia i
wypłaty tego ryczałtu.

Art. 47b. 1. W przypadku gdy odstrzał sanitarny zwierząt został nakazany w
przepisach wydanych na podstawie art. 45 ust. 1 pkt 8, art. 46 ust. 3 pkt 8 albo art. 47
ust. 1, Polski Związek Łowiecki, na wniosek powiatowego lekarza weterynarii,
wyznacza poszczególnym dzierżawcom lub zarządcom obwodów łowieckich do
wykonania odstrzału sanitarnego osoby posiadające uprawnienia do wykonywania polowania.
2. W przypadku niewykonywania przez dzierżawcę obwodu łowieckiego
nakazu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 pkt 8–8b lub art. 46 ust. 3 pkt 8–8c,
z przyczyn leżących po jego stronie, dyrektor regionalnej dyrekcji Państwowego
Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe lub starosta, na wniosek ministra właściwego
do spraw środowiska, powiatowego lekarza weterynarii lub Polskiego Związku
Łowieckiego, wypowiada umowę dzierżawy obwodu łowieckiego.
3. Na wniosek organu Inspekcji Weterynaryjnej Polski Związek Łowiecki,
dzierżawca lub zarządca obwodu łowieckiego przekazują temu organowi niezbędne
do zwalczania chorób zakaźnych zwierząt informacje dotyczące:
1) zwierząt łownych, w szczególności o liczbie zwierząt łownych występujących na
danym obszarze oraz szacowanej zmianie stanu liczebnego tych zwierząt w
danym okresie,
2) planów łowieckich i wykonania tych planów
– w formie i terminie określonych w tym wniosku.

Art. 47c. 1. Osobie uprawnionej do wykonywania polowania wykonującej
odstrzał sanitarny zwierząt wprowadzony w przepisach wydanych na podstawie art.
45 ust. 1 pkt 8, art. 46 ust. 3 pkt 8 i art. 47 ust. 1, przysługuje zwolnienie od pracy lub
wykonywania zajęć służbowych w dniu, w którym wykonuje ten odstrzał.
2. Pracownik, żołnierz lub funkcjonariusz będący osobą, o której mowa w ust. 1,
uprzedza odpowiednio pracodawcę lub przełożonego o przyczynie i przewidywanym
okresie nieobecności w pracy lub niewykonywania zajęć służbowych z powodu
wykonywania odstrzału sanitarnego zwierząt i uzgadnia termin tej nieobecności
z pracodawcą lub przełożonym.
3. Dowodem usprawiedliwiającym nieobecność w pracy lub niewykonywanie
zajęć służbowych, o których mowa w ust. 2, jest pisemne oświadczenie podmiotu,
któremu nakazano prowadzenie odstrzału sanitarnego zwierząt, potwierdzające udział
danego pracownika, żołnierza lub funkcjonariusza będącego osobą, o której mowa
w ust. 1, w odstrzale sanitarnym zwierząt w danym dniu.
4. Pracodawca lub przełożony jest obowiązany zwolnić od pracy lub
wykonywania zajęć służbowych pracownika, żołnierza lub funkcjonariusza
w terminie uzgodnionym z pracownikiem, żołnierzem lub funkcjonariuszem. Łączny
wymiar zwolnień z wykonywania od pracy lub wykonywania zajęć służbowych z tego
tytułu nie może przekroczyć 6 dni w danym roku kalendarzowym.
5. Za czas zwolnienia od pracy lub wykonywania zajęć służbowych, o którym
mowa w ust. 4, pracownik, żołnierz lub funkcjonariusz będący osobą, o której mowa
w ust. 1, zachowuje prawo do wynagrodzenia lub uposażenia ustalonego na zasadach
dotyczących ustalania wynagrodzenia lub uposażenia przysługujących za urlop
wypoczynkowy.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Jeżeli określony obszar zapowietrzony lub zagrożony lub inny obszar
ustanowiony w związku ze zwalczaniem chorób zakaźnych zwierząt wykracza poza
granice Rzeczypospolitej Polskiej, wojewódzki lekarz weterynarii informuje o tym
Głównego Lekarza Weterynarii, który informację tę przekazuje właściwym organom
państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw trzecich w celu podjęcia współpracy przy zwalczaniu choroby zakaźnej zwierząt, ze względu na wystąpienie której obszar ten został ustanowiony.
2. W przypadku podejrzenia wystąpienia lub wystąpienia choroby zakaźnej
zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania w państwie trzecim graniczącym
z Rzecząpospolitą Polską i możliwości jej przeniesienia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej właściwy miejscowo organ Inspekcji Weterynaryjnej lub
wojewoda, po uzgodnieniu z Głównym Lekarzem Weterynarii, podejmuje działania,
w tym wydaje decyzje lub rozporządzenia – akty prawa miejscowego, przewidziane
odpowiednio w art. 44, 45 i 46 ust. 3.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa może, w przypadku wystąpienia
choroby zakaźnej zwierząt na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
w drodze rozporządzenia, zakazać wprowadzania na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej zwierząt, produktów lub przedmiotów, które mogą przenosić tę chorobę,
z całego terytorium tego państwa lub jego części, mając na uwadze ochronę zdrowia
publicznego i zdrowia zwierząt oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa o wprowadzonym zakazie niezwłocznie
informuje inne państwa członkowskie Unii Europejskiej oraz Komisję Europejską,
podając uzasadnienie jego wprowadzenia.
5. Zakaz obowiązuje do czasu wydania przez Komisję Europejską decyzji
w sprawie zakazu handlu zwierzętami lub produktami, które mogą przenosić tę chorobę.
6. Jeżeli Główny Lekarz Weterynarii ustali, że w okresie między
prawdopodobnym wprowadzeniem czynnika zakaźnego wywołującego chorobę
zakaźną zwierząt do gospodarstwa a zastosowaniem ograniczeń, nakazów lub
zakazów, o których mowa w art. 44–47, doszło do przemieszczenia zwierząt lub
produktów z obszarów objętych tymi ograniczeniami, nakazami lub zakazami,
informuje o tym państwa członkowskie Unii Europejskiej i Komisję Europejską.

Art. 48a. 1. Jeżeli stosowane bezpośrednio w systemie prawa polskiego przepisy
Unii Europejskiej dotyczące zwalczania chorób zakaźnych zwierząt lub zapobiegania
tym chorobom przewidują obowiązek lub uprawnienie do wykonania określonych
czynności lub zadań przez państwo członkowskie Unii Europejskiej, właściwą władzę,
urzędowego lekarza weterynarii albo właściwy organ, to te czynności i zadania wykonuje powiatowy lekarz weterynarii, chyba że obowiązujące przepisy ustanawiają właściwość innego organu Inspekcji Weterynaryjnej.
2. Jeżeli wykonanie czynności lub zadań, o których mowa w ust. 1, wymaga
indywidualnego rozstrzygnięcia o prawach lub obowiązkach adresatów przepisów
stosowanych bezpośrednio w systemie prawa polskiego określonych w ust. 1,
powiatowy lekarz weterynarii dokonuje takiego rozstrzygnięcia w drodze decyzji.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w przypadku gdy z przepisów Unii
Europejskiej dotyczących zwalczania chorób zakaźnych zwierząt lub zapobiegania
tym chorobom wynika obowiązek wykonania przez państwo członkowskie Unii
Europejskiej, właściwą władzę, urzędowego lekarza weterynarii albo właściwy organ
określonych zadań lub czynności, w tym wydawania nakazów, zakazów lub
ograniczeń innych niż określone w art. 44 ust. 1 pkt 1–16 i ust. 1a, art. 45 ust. 1 pkt 1–
10, art. 46 ust. 3 pkt 1–9 oraz art. 47 ust. 1, w drodze rozporządzenia:
1) wydaje nakazy, zakazy lub ograniczenia wynikające z przepisów Unii
Europejskiej lub
2) określa rodzaje zadań lub czynności określonych w przepisach Unii
Europejskiej, wykonywanych przez organy Inspekcji Weterynaryjnej lub
urzędowego lekarza weterynarii, lub sposób ich wykonywania
– mając na względzie realizację celów określonych w przepisach Unii Europejskiej
dotyczących zwalczania chorób zakaźnych zwierząt lub zapobiegania tym chorobom,
w tym zapewnienie bezpieczeństwa epizootycznego, a zwłaszcza zapobieganie,
ograniczanie lub eliminowanie zagrożeń dla zdrowia publicznego, wynikających
z zagrożenia lub występowania choroby zakaźnej zwierząt.

Art. 48b. 1. Powiatowy lekarz weterynarii, w przypadku stwierdzenia, że
posiadacz zwierząt nie stosuje się do nakazów, zakazów lub ograniczeń, o których
mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 45 ust. 1, art. 46 ust. 3, art. 47 ust. 1
i 2, art. 48 ust. 2 i 3 oraz art. 48a ust. 3, w drodze decyzji:
1) nakazuje usunięcie stwierdzonych uchybień w określonym terminie albo
2) nakazuje zabicie lub ubój zwierząt określonych gatunków oraz zakazuje
utrzymywania w gospodarstwie zwierząt tych gatunków.
2. Decyzjom, o których mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
3. Powiatowy lekarz weterynarii, w przypadku gdy podmiot nie zastosuje się do
nakazu określonego w decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 1, wydaje decyzję, o której
mowa w ust. 1 pkt 2.
3a. Powiatowy lekarz weterynarii może uchylić zakaz utrzymywania
w gospodarstwie zwierząt określonych gatunków przed zniesieniem nakazów,
zakazów lub ograniczeń, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 45 ust. 1, art. 46 ust. 3, art. 47 ust. 1 i 2, art. 48 ust. 2 i 3 oraz art. 48a ust. 3, lecz
nie wcześniej niż przed upływem roku od dnia jego wydania, jeżeli kontrola
weterynaryjna przeprowadzona na wniosek posiadacza zwierząt wykaże, że
w gospodarstwie jest zapewnione spełnianie wymagań określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 45 ust. 1, art. 46 ust. 3, art. 47 ust. 1 i 2, art. 48 ust. 2 i 3
oraz art. 48a ust. 3.
4. Powiatowy lekarz weterynarii uchyla zakaz utrzymywania w gospodarstwie
zwierząt określonych gatunków niezwłocznie po zniesieniu nakazów, zakazów lub
ograniczeń, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 45 ust. 1, art.
46 ust. 3, art. 47 ust. 1 i 2, art. 48 ust. 2 i 3 oraz art. 48a ust. 3.
5. Za zwierzęta zabite lub poddane ubojowi z nakazu powiatowego lekarza
weterynarii, o którym mowa w ust. 1 i 3, nie przysługuje odszkodowanie ze środków
budżetu państwa.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Za bydło, świnie, owce, kozy, konie, kury, kaczki, gęsi, indyki,
perlice, przepiórki, kuropatwy, bażanty, strusie (Struthio camelus), jeleniowate
utrzymywane w warunkach fermowych (jeleń szlachetny – Cervus elaphus, jeleń sika
– Cervus nippon i daniel – Dama dama), rodziny pszczele (pszczoła miodna – Apis
mellifera) oraz ryby słodkowodne zabite lub poddane ubojowi z nakazu organów
Inspekcji Weterynaryjnej albo za takie zwierzęta padłe w wyniku zastosowania
zabiegów nakazanych przez te organy przy zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt
podlegających obowiązkowi zwalczania przysługuje odszkodowanie ze środków budżetu państwa.
2. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wartości rynkowej zwierzęcia.
3. Wartość rynkową zwierzęcia określa się na podstawie średniej z 3 kwot
oszacowania przyjętych przez powiatowego lekarza weterynarii oraz
2 rzeczoznawców wyznaczonych przez tego lekarza z prowadzonej przez niego listy rzeczoznawców.
4. W przypadku zwierzęcia poddanego ubojowi, którego mięso jest zdatne do
spożycia przez ludzi, odszkodowanie pomniejsza się o kwoty uzyskane ze sprzedaży
mięsa i ubocznych produktów zwierzęcych pozyskanych od tego zwierzęcia.
5. Odszkodowanie ze środków budżetu państwa przysługuje również za
zniszczone z nakazu organu Inspekcji Weterynaryjnej przy zwalczaniu chorób
zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi zwalczania produkty pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego, jaja
wylęgowe, pasze oraz sprzęt, które nie mogą być poddane odkażaniu.
6. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 5, przysługuje w wysokości wartości
rynkowej zniszczonych produktów pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu
przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego, jaj wylęgowych, pasz oraz sprzętu,
określonej na podstawie średniej z 3 kwot oszacowania przyjętych przez powiatowego
lekarza weterynarii oraz 2 rzeczoznawców wyznaczonych przez tego lekarza
z prowadzonej przez niego listy rzeczoznawców.
7. Odszkodowania, o których mowa w ust. 1 i 5, nie przysługują:
1) jeżeli posiadacz zwierzęcia nie zastosował się do obowiązków określonych
w przepisach o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt lub obowiązków
określonych w art. 42 ust. 1 pkt 1 lub w art. 43 ust. 1, lub obowiązków
nałożonych na podstawie art. 44 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 46 ust. 3 oraz art. 47 ust. 1;
2) jeżeli posiadacz wprowadził do swojego gospodarstwa zwierzę:
a) o którym wiedział, że jest chore, zakażone lub podejrzane o zakażenie lub chorobę,
b) nieoznakowane lub bez paszportu zwierzęcia, jeżeli są one wymagane
przepisami o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt,
c) z naruszeniem przepisów obowiązujących w tym zakresie;
3) za zwierzęta, o których mowa w ust. 1, oraz produkty pochodzenia zwierzęcego
w rozumieniu przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego, jaja wylęgowe,
pasze i sprzęt, o których mowa w ust. 5:
a) stanowiące własność podmiotów prowadzących działalność w zakresie:
– określonym w art. 1 pkt 1 lit. a–c lub art. 4 ust. 3,
– obrotu produktami pochodzenia zwierzęcego, jajami wylęgowymi lub paszami,
– uboju zwierząt lub produkcji mięsa w rozumieniu przepisów
o produktach pochodzenia zwierzęcego,
b) przywiezione lub umieszczone na rynku z naruszeniem przepisów
obowiązujących w tym zakresie.
8. Decyzja w sprawie odszkodowania wydana przez powiatowego lekarza
weterynarii jest ostateczna. Posiadacz zwierzęcia niezadowolony z tej decyzji może,
w terminie miesiąca od dnia jej doręczenia, wnieść powództwo do sądu rejonowego.
9. Osobom, którym nie przysługuje odszkodowanie, a które przyczyniły się do
szybkiej likwidacji choroby zakaźnej, wojewódzki lekarz weterynarii, na wniosek
powiatowego lekarza weterynarii, może przyznać nagrodę ze środków budżetu
państwa.
10. Wypłacone odszkodowania, o których mowa w ust. 1, nie podlegają zajęciu
na pokrycie należności publicznych, jeżeli zostaną wykorzystane na odtworzenie
wcześniej posiadanego stanu zwierząt.
11. Podmiotowi, który poniósł koszty związane z zabiciem lub ubojem zwierząt,
transportowaniem zwierząt lub zwłok zwierzęcych albo unieszkodliwieniem zwłok
zwierzęcych, wykonując nakazy, o których mowa w ust. 1 i 5, przysługuje ze środków
budżetu państwa zwrot faktycznie poniesionych wydatków.
12. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) powołuje i odwołuje rzeczoznawców,
o których mowa w ust. 3 i 6, oraz informuje o tym fakcie powiatowego lekarza
weterynarii.
13. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb powoływania i odwoływania rzeczoznawców,
2) wymagania w zakresie kwalifikacji lub przygotowania zawodowego,
3) sposób ustalania wysokości wynagrodzenia przysługującego rzeczoznawcom
i jego wypłaty,
4) szczegółowy tryb i sposób szacowania zwierząt oraz zniszczonych z nakazu
organu Inspekcji Weterynaryjnej produktów pochodzenia zwierzęcego
w rozumieniu przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego, jaj
wylęgowych, pasz oraz sprzętu, w tym sposób dokumentowania
przeprowadzonych czynności
– mając na względzie zapewnienie rzetelnego szacowania.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Posiadaczowi zwierzęcia, który dopełnił obowiązku zgłoszenia
zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 1, przysługuje ze środków budżetu państwa zapomoga za
zwierzę, które padło, zanim organ Inspekcji Weterynaryjnej otrzymał informację
o zgłoszeniu, jeżeli stwierdził, że zwierzę padło z powodu zachorowania na chorobę
zakaźną zwierząt podlegającą obowiązkowi zwalczania.
2. Wysokość zapomogi stanowi 2/3 wartości rynkowej zwierzęcia określonej
zgodnie z art. 49.
3. Do ustalania zapomogi, w tym do szacowania zwierząt, stosuje się
odpowiednio przepisy art. 49.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Organy Inspekcji Weterynaryjnej prowadzą system zbierania,
przechowywania, analizowania, przetwarzania danych i przekazywania informacji
dotyczących występowania chorób zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi
zwalczania i obowiązkowi rejestracji, a także podlegających obowiązkowi
monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych
oraz związanej z nimi oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe.
2. Podmioty świadczące usługi z zakresu medycyny weterynaryjnej oraz zakłady
higieny weterynaryjnej i inne laboratoria w rozumieniu przepisów o Inspekcji
Weterynaryjnej przekazują powiatowemu lekarzowi weterynarii:
1) informację o podejrzeniu wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej
notyfikacji w Unii Europejskiej – niezwłocznie po powzięciu takiego
podejrzenia;
2) comiesięczne informacje o:
a) chorobach zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi rejestracji,
b) chorobach odzwierzęcych i odzwierzęcych czynnikach chorobotwórczych
podlegających obowiązkowi monitorowania,
c) wynikach monitorowania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe.
3. Powiatowy lekarz weterynarii prowadzi księgi zawierające informacje o:
1) chorobach zakaźnych zwierząt podlegających:
a) notyfikacji w Unii Europejskiej,
b) obowiązkowi zwalczania,
c) obowiązkowi rejestracji;
2) chorobach odzwierzęcych i odzwierzęcych czynnikach chorobotwórczych
podlegających obowiązkowi monitorowania;
3) wynikach monitorowania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe.
4. Powiatowy lekarz weterynarii przekazuje wojewódzkiemu lekarzowi
weterynarii:
1) informację o powzięciu podejrzenia lub o stwierdzeniu choroby zakaźnej
zwierząt podlegającej:
a) obowiązkowi zwalczania lub
b) notyfikacji w Unii Europejskiej
– niezwłocznie po powzięciu tego podejrzenia lub stwierdzeniu choroby;
2) informację o:
a) wygaszaniu ogniska chorób, o których mowa w pkt 1,
b) wygaszeniu ogniska chorób, o których mowa w pkt 1 lit. b – niezwłocznie
po jego dokonaniu;
3) comiesięczną informację o:
a) chorobach zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi rejestracji,
b) chorobach odzwierzęcych i odzwierzęcych czynnikach chorobotwórczych
podlegających obowiązkowi monitorowania,
c) wynikach monitorowania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe.
5. Powiatowy lekarz weterynarii przekazuje niezwłocznie:
1) sąsiednim powiatowym lekarzom weterynarii informacje o:
a) podejrzeniu lub stwierdzeniu wystąpienia:
– choroby wymienionej w pkt 1–15 załącznika nr 2,
– choroby odzwierzęcej lub odzwierzęcego czynnika chorobotwórczego
podlegających obowiązkowi monitorowania,
b) wystąpieniu choroby zakaźnej zwierząt podlegającej notyfikacji w Unii
Europejskiej,
c) wygaszaniu ogniska chorób, o których mowa w lit. a i b;
2) państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu informację
o wystąpieniu choroby odzwierzęcej lub odzwierzęcego czynnika
chorobotwórczego podlegających obowiązkowi monitorowania.
6. Wojewódzcy lekarze weterynarii przekazują informacje, o których mowa
w ust. 4, Głównemu Lekarzowi Weterynarii, który:
1) przechowuje, analizuje i opracowuje otrzymane informacje;
2) informuje, wykonując postanowienia umów międzynarodowych, których
Rzeczpospolita Polska jest stroną, właściwe organizacje międzynarodowe
o występowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej chorób zakaźnych
zwierząt podlegających obowiązkowi zwalczania;
3) powiadamia Komisję Europejską, inne państwa członkowskie Unii Europejskiej,
a w przypadku chorób zakaźnych zwierząt akwakultury także Konfederację
Szwajcarską i państwa członkowskie Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego
Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, o:
a) chorobach zakaźnych zwierząt podlegających notyfikacji w Unii
Europejskiej oraz o wygaszeniu ognisk tych chorób, w tym niezwłocznie
o nowo rozpoznanej poważnej chorobie zakaźnej zwierząt akwakultury
o znanej lub nieznanej etiologii, która może rozprzestrzeniać się w obrębie
populacji tych zwierząt lub między tymi populacjami, albo o rozpoznaniu
choroby zwierząt akwakultury podlegającej obowiązkowi zwalczania u
gatunku zwierząt akwakultury dotychczas uznawanego za niewrażliwy,
stanowiąc zagrożenie dla innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego Unii Europejskiej,
b) wynikach monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych
czynników chorobotwórczych,
c) wynikach monitorowania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe.
7. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz chorób zakaźnych zwierząt podlegających notyfikacji w Unii
Europejskiej,
2) zakres, sposób i terminy przekazywania przez powiatowych i wojewódzkich
lekarzy weterynarii, a także podmioty, o których mowa w ust. 2, informacji
o chorobach wymienionych w wykazie, o którym mowa w pkt 1,
3) zakres, sposób i terminy dokonywania przez Głównego Lekarza Weterynarii
powiadomienia, o którym mowa w ust. 6 pkt 3 lit. a
– mając na względzie potrzebę ujednolicenia sposobu powiadamiania o występowaniu
tych chorób w państwach członkowskich Unii Europejskiej.
8. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres, sposób i terminy przekazywania przez powiatowych i wojewódzkich
lekarzy weterynarii, a także podmioty, o których mowa w ust. 2, informacji o:
a) występowaniu chorób zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi
zwalczania,
b) występowaniu chorób zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi
rejestracji,
c) wynikach monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych
czynników chorobotwórczych oraz związanej z nimi oporności na środki
przeciwdrobnoustrojowe,
2) wzory ksiąg, o których mowa w ust. 3,
3) zakres, sposób i terminy dokonywania przez Głównego Lekarza Weterynarii
powiadomienia, o którym mowa w ust. 6 pkt 3 lit. b i c
– mając na względzie zapewnienie sprawnego funkcjonowania systemu
przechowywania i przekazywania informacji oraz powiadamiania Komisji
Europejskiej.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Obowiązkowi monitorowania podlegają choroby odzwierzęce oraz
odzwierzęce czynniki chorobotwórcze, których wykaz jest określony w załączniku nr 5.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia, inne niż
wymienione w załączniku nr 5 choroby odzwierzęce i odzwierzęce czynniki
chorobotwórcze podlegające obowiązkowi monitorowania, mając na uwadze
tendencje epizootyczne i epidemiczne wśród zwierząt i ludzi, obecność
odzwierzęcych czynników chorobotwórczych w środkach żywienia zwierząt lub
żywności oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
3. Obowiązek monitorowania obejmuje zbieranie, przechowywanie,
analizowanie i rozpowszechnianie danych dotyczących chorób odzwierzęcych
i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych oraz związanej z nimi oporności na
środki przeciwdrobnoustrojowe.
4. W zakresie realizacji obowiązku monitorowania:
1) Główny Lekarz Weterynarii i Główny Inspektor Sanitarny zapewniają:
a) że wyniki monitorowania są zbierane, przechowywane, analizowane oraz
niezwłocznie udostępniane do publicznej wiadomości,
b) że monitorowanie obejmuje wszystkie etapy produkcji produktów
pochodzenia zwierzęcego,
c) stałą współpracę polegającą na wymianie informacji i szczegółowych
danych dotyczących występowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych
czynników chorobotwórczych oraz związanej z nimi oporności na środki
przeciwdrobnoustrojowe;
2) Główny Inspektor Sanitarny prowadzi badania epidemiologiczne ognisk chorób
odzwierzęcych przenoszonych przez żywność;
3) Główny Lekarz Weterynarii współpracuje z Komisją Europejską.
5. Za ognisko, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, uważa się wystąpienie:
1) w określonych warunkach co najmniej 2 przypadków zachorowań ludzi na
chorobę odzwierzęcą przenoszoną przez żywność lub zakażeń ludzi czynnikiem
chorobotwórczym wywołującym tę chorobę lub
2) sytuacji, w której obserwowana liczba przypadków zachorowań na tę chorobę
przekracza liczbę spodziewaną i zachorowania te są powiązane z jednym
źródłem pokarmu lub istnieje prawdopodobieństwo takiego powiązania.
6. Minister właściwy do spraw rolnictwa informuje Komisję Europejską
o organie właściwym do współpracy z Komisją Europejską w zakresie obowiązku
monitorowania.

Art. 52a. 1. Główny Lekarz Weterynarii w porozumieniu z Głównym
Inspektorem Sanitarnym może opracować projekt programu monitorowania lub
skoordynowanego programu monitorowania obejmującego jedną lub wiele chorób
odzwierzęcych lub odzwierzęcych czynników chorobotwórczych podlegających
obowiązkowi monitorowania.
2. Projekt programu, o którym mowa w ust. 1, uwzględnia w szczególności:
1) w przypadku programu monitorowania:
a) określenie populacji (gatunków) zwierząt lub etapów produkcji produktów
pochodzenia zwierzęcego,
b) charakter i rodzaj danych, które mają być zebrane w ramach programu
monitorowania,
c) definicje przypadków,
d) rodzaje próbek oraz zasady ich pobierania i przekazywania do badań,
e) metody prowadzenia badań laboratoryjnych,
f) zakres, sposób i terminy przekazywania informacji pomiędzy organami
Inspekcji Weterynaryjnej oraz Państwowej Inspekcji Sanitarnej;
2) w przypadku skoordynowanego programu monitorowania:
a) cel programu,
b) okres obowiązywania programu,
c) obszar geograficzny lub region objęty programem,
d) choroby odzwierzęce i odzwierzęce czynniki chorobotwórcze objęte
monitorowaniem,
e) rodzaje próbek i wymagania, jakie powinny spełniać te próbki,
f) minimalną liczbę pobieranych próbek,
g) metody prowadzenia badań laboratoryjnych,
h) organy właściwe do realizacji programu i ich zadania,
i) źródła finansowania realizacji programu,
j) szacunkowe koszty realizacji programu i sposób ich pokrycia,
k) sposób i termin przedstawienia sprawozdania z realizacji programu.
3. Główny Lekarz Weterynarii i Główny Inspektor Sanitarny po ustanowieniu
przez Komisję Europejską programu monitorowania lub skoordynowanego programu
monitorowania zapewniają jego realizację.
4. Główny Lekarz Weterynarii przekazuje Komisji Europejskiej informacje
o wynikach realizacji programu, o którym mowa w ust. 3.

Art. 52b. 1. Inspekcja Weterynaryjna oraz Państwowa Inspekcja Sanitarna
prowadzą monitorowanie oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe
odzwierzęcych czynników chorobotwórczych oraz bakterii komensalnych w zakresie,
w jakim stanowią zagrożenie dla zdrowia publicznego.
2. Posiadacze zwierząt gospodarskich oraz podmioty działające na rynku
spożywczym są obowiązane do nieodpłatnego udostępniania zwierząt i produktów
w celu prowadzenia przez organy Inspekcji Weterynaryjnej oraz Państwowej
Inspekcji Sanitarnej monitorowania, o którym mowa w ust. 1. Do monitorowania
przepisy art. 19 ust. 1–1c, 3 i 4 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji
Weterynaryjnej stosuje się odpowiednio.
3. Główny Lekarz Weterynarii jest organem właściwym w zakresie
przygotowywania i przekazywania Komisji Europejskiej i Europejskiemu Urzędowi
ds. Bezpieczeństwa Żywności informacji i dokumentów dotyczących monitorowania,
o którym mowa w ust. 1, w tym wymaganych w celu współfinansowania prowadzenia
tego monitorowania ze środków pochodzących z Unii Europejskiej.
4. Główny Lekarz Weterynarii w porozumieniu z Głównym Inspektorem
Sanitarnym wydaje instrukcję monitorowania oporności na środki
przeciwdrobnoustrojowe obejmującą następujące dane:
1) gatunki zwierząt i produkty objęte monitorowaniem;
2) rodzaje bakterii lub ich szczepy objęte monitorowaniem;
3) strategię pobierania próbek stosowaną w ramach monitorowania;
4) środki przeciwdrobnoustrojowe objęte monitorowaniem;
5) metodologię laboratoryjną stosowaną do:
a) wykrywania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe,
b) identyfikacji izolatów drobnoustrojów;
6) metody stosowane do zbierania danych.

Art. 52c. 1. Podmioty prowadzące działalność w zakresie produkcji:
1) produktów pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach
weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego oraz pasz
w rozumieniu przepisów o środkach żywienia zwierząt przekazują próbki do
badań laboratoryjnych w kierunku chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych
czynników chorobotwórczych podlegających obowiązkowi monitorowania oraz
przechowują wyniki tych badań przez 2 lata;
2) produktów pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach
weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego przechowują, w celu
udostępnienia do badań laboratoryjnych, produkty pochodzenia zwierzęcego lub
próbki tych produktów, które mogły wywołać lub które podejrzewa się, że
wywołały choroby odzwierzęce przenoszone przez żywność.
2. Laboratoria przeprowadzające badania w kierunku chorób odzwierzęcych
i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych podlegających obowiązkowi
monitorowania przechowują izolaty odzwierzęcych czynników chorobotwórczych
i przekazują je właściwym krajowym laboratoriom referencyjnym.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje próbek
i częstotliwość ich przekazywania do badań, o których mowa w ust. 1, oraz terminy przekazywania izolatów odzwierzęcych czynników chorobotwórczych krajowym laboratoriom referencyjnym, o których mowa w ust. 2, mając na względzie
zapewnienie reprezentatywności wyników przeprowadzanych badań oraz prawidłową
realizację monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników
chorobotwórczych.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Posiadacz zwierząt gospodarskich jest obowiązany do prowadzenia
ewidencji leczenia zwierząt.
2. Lekarze weterynarii są obowiązani do prowadzenia dokumentacji
lekarsko-weterynaryjnej z wykonywanych zabiegów leczniczych i profilaktycznych
oraz stosowanych produktów leczniczych i pasz leczniczych.
3. Lekarz weterynarii leczący zwierzęta dokonuje wpisów w ewidencji leczenia zwierząt.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Lekarsko-Weterynaryjnej, określi, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób
prowadzenia ewidencji leczenia zwierząt i dokumentacji lekarsko-weterynaryjnej oraz
wzory tej ewidencji i dokumentacji, mając na względzie obowiązujące w tym zakresie
przepisy Unii Europejskiej, a także możliwość ustalenia przebiegu leczenia zwierzęcia
i zastosowanych u zwierzęcia produktów leczniczych.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Powiatowy lekarz weterynarii, wojewódzki lekarz weterynarii
i Główny Lekarz Weterynarii, w zakresie swojej właściwości, przygotowują
i aktualizują plany gotowości zwalczania poszczególnych chorób zakaźnych zwierząt.
2. Plany gotowości zawierają w szczególności:
1) wykaz aktów prawnych dotyczących zwalczania choroby zakaźnej zwierząt;
2) opis choroby zakaźnej zwierząt;
3) określenie sposobu i źródeł finansowania zwalczania choroby zakaźnej zwierząt;
4) określenie struktury i organizacji zespołów kryzysowych powiatowego lekarza
weterynarii, wojewódzkiego lekarza weterynarii i Głównego Lekarza
Weterynarii;
5) określenie zadań dotyczących zwalczania choroby zakaźnej zwierząt oraz
organów, jednostek organizacyjnych i innych podmiotów odpowiedzialnych za
realizację tych zadań;
6) plany szkoleń pracowników Inspekcji Weterynaryjnej oraz innych jednostek
i podmiotów, o których mowa w pkt 5;
7) opis sposobu i zakresu opracowania oraz przekazywania informacji.
3. Organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego,
podmioty prowadzące działalność w zakresie pozyskiwania, wytwarzania,
przetwarzania lub obrotu niejadalnymi produktami pochodzenia zwierzęcego,
ubocznymi produktami zwierzęcymi, produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego
w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów
pochodzenia zwierzęcego oraz podmioty dysponujące środkami materiałowymi i
technicznymi, których udział jest niezbędny przy zwalczaniu chorób zakaźnych
zwierząt, współpracują z organami Inspekcji Weterynaryjnej przy opracowaniu
i realizacji planów gotowości.
4. Realizacja zadań wynikających z planów gotowości przez podmioty
wymienione w ust. 3 jest finansowana ze środków budżetu państwa przeznaczonych
na zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt.
5. Działania w zakresie sporządzania, aktualizacji i realizacji planów gotowości
powiatowy lekarz weterynarii, wojewódzki lekarz weterynarii i Główny Lekarz
Weterynarii wykonują odpowiednio przy pomocy powiatowego, wojewódzkiego
i krajowego zespołu kryzysowego.
6. W skład zespołów kryzysowych wchodzą pracownicy Inspekcji
Weterynaryjnej oraz przedstawiciele organów administracji rządowej, jednostek
samorządu terytorialnego i podmiotów, których udział jest niezbędny w zwalczaniu
chorób zakaźnych zwierząt.
7. Przedstawiciele, o których mowa w ust. 6, są wyznaczani przez organy
administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego oraz podmioty, których
udział jest niezbędny w zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, na wniosek
odpowiednio powiatowego lekarza weterynarii, wojewódzkiego lekarza weterynarii
lub Głównego Lekarza Weterynarii.
8. Obsługę merytoryczną, organizacyjno-prawną i techniczną zespołów,
o których mowa w ust. 6, zapewnia odpowiednio powiatowy lekarz weterynarii,
wojewódzki lekarz weterynarii i Główny Lekarz Weterynarii.
9. Główny Lekarz Weterynarii przedstawia do zatwierdzenia Komisji
Europejskiej krajowe plany gotowości zwalczania chorób zakaźnych zwierząt oraz niezwłocznie informuje Komisję Europejską o zmianach dokonanych w
zatwierdzonych planach.
10. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw administracji publicznej oraz ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, zakres i warunki współpracy
organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego oraz
podmiotów, o których mowa w ust. 6, w tworzeniu planów gotowości i realizacji
działań wynikających z tych planów oraz ich udziału w zespołach kryzysowych,
mając na względzie zapewnienie skutecznego zwalczania chorób zakaźnych zwierząt.
11. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz chorób zakaźnych zwierząt, dla których sporządza się plany gotowości,
2) (uchylony)
– kierując się potrzebą szybkiego i skutecznego likwidowania ognisk chorób
zakaźnych zwierząt oraz stopniem zaraźliwości poszczególnych chorób zakaźnych
zwierząt.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Główny Lekarz Weterynarii współpracuje z ekspertami Komisji
Europejskiej przy przeprowadzaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej kontroli
koniecznych dla zapewnienia jednolitego stosowania przepisów Unii Europejskiej
dotyczących zwalczania poszczególnych chorób zakaźnych zwierząt.
2. Kontrole przeprowadza się, wizytując gospodarstwa, w celu sprawdzenia, czy
organy Inspekcji Weterynaryjnej nadzorują przestrzeganie przepisów Unii
Europejskiej dotyczących zwalczania poszczególnych chorób zakaźnych zwierząt.
3. Główny Lekarz Weterynarii udziela ekspertom Komisji Europejskiej
merytorycznej pomocy w wykonywaniu obowiązków związanych z kontrolami.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Psy powyżej 3. miesiąca życia na obszarze całego kraju oraz lisy
wolno żyjące na obszarach określonych przez ministra właściwego do spraw rolnictwa
podlegają obowiązkowemu ochronnemu szczepieniu przeciwko wściekliźnie.
2. Posiadacze psów są obowiązani zaszczepić psy przeciwko wściekliźnie
w terminie 30 dni od dnia ukończenia przez psa 3. miesiąca życia, a następnie nie
rzadziej niż co 12 miesięcy od dnia ostatniego szczepienia.
3. Szczepień psów przeciwko wściekliźnie dokonują lekarze weterynarii
świadczący usługi weterynaryjne w ramach działalności zakładu leczniczego dla
zwierząt.
4. Psy poddane szczepieniu podlegają wpisowi do rejestru prowadzonego przez
lekarzy weterynarii, o których mowa w ust. 3. Po przeprowadzeniu szczepienia
posiadaczowi psa wydaje się zaświadczenie lub dokonuje się wpisu w paszporcie,
o którym mowa w art. 24e ust. 2.
4a. Dane z rejestru, o którym mowa w ust. 4, dotyczące szczepień
przeprowadzonych w danym miesiącu są przekazywane powiatowemu lekarzowi
weterynarii właściwemu ze względu na miejsce położenia zakładu leczniczego dla
zwierząt, do 15. dnia następnego miesiąca.
4b. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
maksymalną wysokość wynagrodzenia lekarzy weterynarii, o których mowa w ust. 3,
za dokonanie szczepienia psa, mając na uwadze zapewnienie możliwości
dokonywania szczepień psów przeciwko wściekliźnie na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej oraz uwzględniając koszty ich dokonania.
5. Szczepienia lisów wolno żyjących przeciwko wściekliźnie przeprowadza
wojewódzki lekarz weterynarii.
6. Minister właściwy do spraw rolnictwa, mając na względzie zmniejszenie
ryzyka wystąpienia niektórych chorób zakaźnych zwierząt na określonej części
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w drodze rozporządzenia:
1) określi:
a) szczegółowe warunki i sposób przeprowadzania ochronnych szczepień
lisów wolno żyjących przeciwko wściekliźnie, a w szczególności obszary,
na których przeprowadza się szczepienia, rodzaj szczepionki i sposób jej podania,
b) wzór i szczegółowy sposób prowadzenia rejestru oraz wzór zaświadczenia,
o których mowa w ust. 4;
2) może wprowadzić obowiązek ochronnego szczepienia kotów przeciwko
wściekliźnie.
7. W przypadku wprowadzenia obowiązku, o którym mowa w ust. 6 pkt 2,
przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Art. 56a. (uchylony).

art. 57. więcej Art. 57. 1. Główny Lekarz Weterynarii opracowuje:
1) programy zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych,
2) programy mające na celu wykrycie występowania zakażeń czynnikami
wywołującymi choroby zakaźne zwierząt lub poszerzenie wiedzy o ryzyku
wystąpienia takich chorób,
3) programy nadzoru nad chorobami zakaźnymi zwierząt akwakultury mającego na
celu osiągnięcie przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, strefę lub enklawę
statusu wolnego od danej choroby zakaźnej,
4) krajowe programy zwalczania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych
czynników chorobotwórczych wymienionych w rozporządzeniu (WE)
nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r.
w sprawie zwalczania salmonelli i innych określonych odzwierzęcych
czynników chorobotwórczych przenoszonych przez żywność (Dz. Urz. UE L
325 z 12.12.2003, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 3, t. 41, str. 328), zwanym dalej „rozporządzeniem nr 2160/2003”,
w załączniku I
– kierując się sytuacją epizootyczną i epidemiczną kraju oraz obowiązującymi w tym
zakresie przepisami Unii Europejskiej.
2. Programy, o których mowa w ust. 1, zawierają w szczególności:
1) opis sytuacji epizootycznej w zakresie danej choroby;
2) analizę szacunkowych kosztów oraz przewidywanych korzyści wynikających
z wprowadzenia programu;
3) prawdopodobny czas trwania programu oraz określenie celu, który ma zostać
osiągnięty do dnia jego zakończenia;
4) określenie obszaru, na którym będzie obowiązywał program;
5) określenie statusu epizootycznego gospodarstw oraz obszarów objętych
programem, a także celów, które mają zostać osiągnięte z uwagi na każdy status,
warunki obowiązujące w odniesieniu do przemieszczania zwierząt pomiędzy
gospodarstwami oraz obszarami o różnym statusie epizootycznym, oraz
określenie skutków utraty statusu epizootycznego;
6) opis działań, które będą stosowane w przypadku wystąpienia podejrzenia lub
stwierdzenia choroby zakaźnej zwierząt.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa może wprowadzić, w drodze
rozporządzenia, program, o którym mowa w ust. 2, na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub jego części, mając na względzie wymagania weterynaryjne dla handlu
zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów
o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego.
4. Realizacja programu, o którym mowa w ust. 3, jest finansowana ze środków
budżetu państwa.
5. W przypadku programu, o którym mowa w ust. 1, współfinansowanego ze
środków pochodzących z Unii Europejskiej oprócz wymagań, o których mowa
w ust. 2, program powinien spełniać wymagania określone w przepisach Unii
Europejskiej.
6. Główny Lekarz Weterynarii uzgadnia program, o którym mowa w ust. 5,
z ministrem właściwym do spraw:
1) finansów publicznych – pod względem finansowym;
2) rolnictwa – pod względem merytorycznym.
6a. Główny Lekarz Weterynarii po dokonaniu uzgodnień, o których mowa
w ust. 6, występuje do Komisji Europejskiej z wnioskiem o zatwierdzenie tak
uzgodnionego programu, a w przypadku programu, o którym mowa w ust. 1 pkt 3,
realizowanego na obszarze strefy lub enklawy stanowiących mniej niż 75% terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, które nie obejmują obszaru zlewni wykorzystywanych
wspólnie z innymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej lub państwami
trzecimi, składa Komisji Europejskiej oświadczenie o zamiarze realizacji takiego programu.
6b. Główny Lekarz Weterynarii w wyniku uzgodnień z Komisją Europejską,
a w przypadku programu, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, realizowanego na obszarze
strefy lub enklawy stanowiących mniej niż 75% terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
które nie obejmują obszaru zlewni wykorzystywanych wspólnie z innymi państwami
członkowskimi Unii Europejskiej lub państwami trzecimi, w wyniku uzgodnień
z Komisją Europejską oraz państwami członkowskimi Unii Europejskiej dokonuje
zmian w programie, o którym mowa w ust. 5.
6c. Program, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, realizowany na obszarze strefy lub
enklawy stanowiących mniej niż 75% terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie
obejmują obszaru zlewni wykorzystywanych wspólnie z innymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej lub państwami trzecimi, uznaje się za zatwierdzony, gdy Komisja Europejska lub państwa członkowskie Unii Europejskiej nie zgłoszą
zastrzeżeń do oświadczenia, o którym mowa w ust. 6a.
7. Minister właściwy do spraw rolnictwa wprowadza program, o którym mowa
w ust. 5, po jego zatwierdzeniu pod względem technicznym i zaproponowaniu do
współfinansowania przez Komisję Europejską – zgodnie z art. 13 ust. 2
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 652/2014 z dnia 15 maja
2014 r. ustanawiającego przepisy w zakresie zarządzania wydatkami odnoszącymi się
do łańcucha żywnościowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt oraz
dotyczącymi zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin,
zmieniającego dyrektywy Rady 98/56/WE, 2000/29/WE i 2008/90/WE,
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 178/2002,
(WE) nr 882/2004 i (WE) nr 396/2005, dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady
2009/128/WE i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009
oraz uchylającego decyzje Rady 66/399/EWG, 76/894/EWG i 2009/470/WE (Dz. Urz.
UE L 189 z 27.06.2014, str. 1, z późn. zm.) – w drodze rozporządzenia, na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części, mając na względzie ochronę zdrowia
publicznego, poprawę sytuacji epizootycznej państwa oraz obowiązujące w tym
zakresie przepisy Unii Europejskiej.
8. Główny Lekarz Weterynarii nadzoruje realizację programów, o których mowa
w ust. 1, a w przypadku programu współfinansowanego ze środków pochodzących
z Unii Europejskiej informuje Komisję Europejską o postępach w jego realizacji
zgodnie z obowiązującymi przepisami Unii Europejskiej.
8a. Do zmian programu wprowadzonego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub jego części:
1) zgodnie z ust. 3 przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio;
2) zgodnie z ust. 7 przepisy ust. 1, 2, 5–6c stosuje się odpowiednio.
9. (uchylony)

Art. 57a. (uchylony).

Art. 57b. 1. Główny Lekarz Weterynarii jest organem właściwym do:
1) zatwierdzania programów kontroli określonych w art. 7 rozporządzenia
nr 2160/2003 oraz do przechowywania wyników realizacji tych programów;
2) występowania z wnioskiem określonym w art. 8 rozporządzenia nr 2160/2003;
3) występowania o przyznanie okresu przejściowego w przypadkach określonych
w art. 9 ust. 2 i art. 10 ust. 5 rozporządzenia nr 2160/2003.
2. Główny Lekarz Weterynarii wydaje decyzję o zatwierdzeniu programów
określonych w art. 7 rozporządzenia nr 2160/2003.

Art. 57c. Jeżeli program, o którym mowa w art. 57, przewiduje odszkodowanie
za zwierzęta zabite lub poddane ubojowi z nakazu organów Inspekcji Weterynaryjnej
albo za zwierzęta padłe w wyniku zastosowania zabiegów nakazanych przez te organy,
to do odszkodowania stosuje się przepisy art. 49.

Art. 57d. 1. Główny Lekarz Weterynarii, na wniosek organizacji zrzeszającej
podmioty prowadzące działalność w zakresie utrzymywania zwierząt gospodarskich,
może opracować program zwalczania chorób zakaźnych zwierząt innych niż choroby,
o których mowa w art. 41 ust. 1 oraz w przepisach wydanych na podstawie art. 41
ust. 3 pkt 1, mając na względzie ułatwienie handlu zwierzętami i produktami
pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o produktach pochodzenia
zwierzęcego oraz poprawę sytuacji epizootycznej kraju.
2. Program jest realizowany pod nadzorem organów Inspekcji Weterynaryjnej
przez podmioty, o których mowa w ust. 1, które przystąpiły do niego dobrowolnie.
3. Program zawiera w szczególności:
1) dostępne dane o sytuacji epizootycznej w zakresie danej choroby;
2) zasady uczestnictwa w programie, w tym warunki i terminy przystąpienia do
programu i rezygnacji z uczestnictwa w tym programie;
3) zasady i tryb ponoszenia kosztów uczestnictwa w programie;
4) analizę szacunkowych kosztów oraz przewidywanych korzyści wynikających
z wprowadzenia programu;
5) prawdopodobny czas trwania programu oraz określenie celu, który ma zostać
osiągnięty do dnia jego zakończenia;
6) określenie obszaru, na którym będzie obowiązywał program;
7) określenie statusów epizootycznych stad lub obszarów objętych programem,
a także celów, które mają zostać osiągnięte z uwagi na każdy status, wymagań weterynaryjnych niezbędnych do uzyskania i zachowania uznania tych statusów oraz określenie warunków i skutków jego zawieszenia lub cofnięcia;
8) określenie wymagań dotyczących osób pobierających próbki do badań
laboratoryjnych na potrzeby realizacji programu;
9) określenie laboratoriów upoważnionych do wykonywania badań laboratoryjnych
na potrzeby realizacji programu.
4. Koszty realizacji programu, w tym koszty pobierania próbek i badań
laboratoryjnych próbek oraz koszty nadzoru sprawowanego przez organy Inspekcji
Weterynaryjnej, ponoszą podmioty, o których mowa w ust. 1, realizujące program.
5. Minister właściwy do spraw rolnictwa może wprowadzić, w drodze
rozporządzenia, program na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części,
mając na względzie ułatwienie handlu zwierzętami i produktami pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego oraz
poprawę sytuacji epizootycznej kraju.

Art. 57e. 1. Główny Lekarz Weterynarii opracowuje programy bioasekuracji
mające na celu zapobieganie szerzeniu się chorób zakaźnych zwierząt podlegających
obowiązkowi zwalczania, biorąc pod uwagę sytuację epizootyczną w odniesieniu do
danej choroby zakaźnej zwierząt.
2. Program bioasekuracji zawiera w szczególności:
1) określenie chorób zakaźnych zwierząt, których szerzeniu się ma zapobiec
realizacja tego programu;
2) określenie gatunków zwierząt objętych tym programem;
3) określenie obszaru, na którym będzie obowiązywał ten program, ze wskazaniem
ewentualnych nakazów i zakazów, jakie mogą zostać wydane w celu realizacji
tego programu, oraz określenie obszaru, na którym może być wydana decyzja, o
której mowa w ust. 4;
4) analizę poziomu bioasekuracji na obszarze, o którym mowa w pkt 3, w zakresie
środków bioasekuracji mających na celu zapobieżenie szerzeniu się chorób, o
których mowa w pkt 1;
5) prawdopodobny czas trwania tego programu oraz określenie celu, który ma
zostać osiągnięty do dnia jego zakończenia;
6) określenie wymagań dotyczących bioasekuracji, które mają spełnić
gospodarstwa objęte tym programem;
7) określenie kwoty przeznaczonej na wypłatę odszkodowań, o których mowa w
art. 57f, w każdym roku realizacji tego programu;
8) określenie szczegółowego sposobu i trybu realizacji tego programu, w tym
określenie terminu na:
a) złożenie oświadczenia, o którym mowa w ust. 5 pkt 1 lit. a,
b) spełnienie wymagań określonych w tym programie,
c) złożenie wniosku, o którym mowa w art. 57g ust. 7.
3. Realizacja programu bioasekuracji, z wyłączeniem kosztów nadzoru
sprawowanego przez organy Inspekcji Weterynaryjnej, jest finansowana przez
posiadaczy zwierząt.
4. W przypadkach określonych w programie bioasekuracji powiatowy lekarz
weterynarii wydaje decyzję:
1) nakazującą zabicie utrzymywanych w gospodarstwie zwierząt z gatunków
wrażliwych lub poddanie tych zwierząt ubojowi oraz
2) zakazującą wprowadzania do gospodarstwa i utrzymywania w nim zwierząt, o
których mowa w pkt 1, przez okres wskazany w tym programie.
5. Decyzję, o której mowa w ust. 4, wydaje się:
1) po przeprowadzeniu przez powiatowego lekarza weterynarii kontroli w
gospodarstwie, wyłącznie gdy posiadacz zwierząt:
a) złożył w terminie określonym w programie bioasekuracji oświadczenie, że
gospodarstwo, w którym przebywają te zwierzęta, nie spełni wymagań
określonych w tym programie albo
b) nie złożył w terminie określonym w programie bioasekuracji oświadczenia,
o którym mowa w lit. a, i gospodarstwo, w którym przebywają te zwierzęta,
nie spełnia wymagań określonych w tym programie po upływie terminu na ich spełnienie;
2) po uzyskaniu od właściwego miejscowo wojewody informacji, że wydanie tej
decyzji nie spowoduje przekroczenia kwoty przeznaczonej na wypłatę
odszkodowań w danym roku, o której mowa w ust. 2 pkt 7.
6. Kontrola, o której mowa w ust. 5 pkt 1, ma na celu stwierdzenie w szczególności:
1) niespełniania przez gospodarstwo wymagań określonych w programie bioasekuracji;
2) liczby zwierząt z gatunków wrażliwych z podziałem na gatunki zwierząt.
7. Informacja, o której mowa w ust. 5 pkt 2, jest sporządzana na podstawie
informacji przekazywanych wojewodzie przez ministra właściwego do spraw
rolnictwa oraz posiadanych przez wojewodę danych dotyczących decyzji, o których
mowa w ust. 4, i decyzji w sprawie odszkodowania, o którym mowa w art. 57f,
wydawanych na obszarze województwa.
8. Decyzji, o której mowa w ust. 4, nie wydaje się, jeżeli w gospodarstwie, o
którym mowa w ust. 4:
1) podejrzewa się wystąpienie lub wystąpiła choroba zakaźna zwierząt podlegająca
obowiązkowi zwalczania lub
2) stosuje się środki określone w art. 44.
9. Wojewódzki lekarz weterynarii zbiera i analizuje dane dotyczące wydawanych
decyzji, o których mowa w ust. 4, i decyzji w sprawie odszkodowania, o którym mowa
w art. 57f, oraz przekazuje właściwemu miejscowo wojewodzie informacje w tym zakresie.
10. Minister właściwy do spraw rolnictwa może wprowadzić, w drodze
rozporządzenia, program bioasekuracji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
jego części, mając na względzie zmniejszenie zagrożenia szerzenia się chorób
zakaźnych zwierząt z gatunków wrażliwych przebywających w gospodarstwie oraz
umożliwienie podmiotom utrzymującym takie zwierzęta osiągnięcie poziomu
bioasekuracji określonego w tym programie.

Art. 57f. Za zwierzęta zabite lub poddane ubojowi z nakazów, o których mowa
w art. 57e ust. 4 pkt 1, przysługuje odszkodowanie ze środków budżetu państwa. Do
odszkodowania stosuje się przepisy art. 49 ust. 1–4, ust. 7, 8, 11 i 12 oraz przepisy
wydane na podstawie art. 49 ust. 13.

Art. 57g. 1. Posiadaczowi zwierząt, który złożył oświadczenie wskazane w art.
57e ust. 5 pkt 1 lit. a oraz w stosunku do którego została wydana i wykonana decyzja,
o której mowa w art. 57e ust. 4, przysługuje rekompensata ze środków budżetu
państwa za nieprzerwane nieutrzymywanie w gospodarstwie zwierząt, których
dotyczą zakazy określone w tej decyzji.
2. Wysokość rekompensaty oblicza się na podstawie iloczynu średniej rocznej
liczby zwierząt z gatunków wrażliwych utrzymywanych w gospodarstwie w roku kalendarzowym poprzedzającym rok złożenia przez posiadacza zwierząt oświadczenia, o którym mowa w art. 57e ust. 5 pkt 1 lit. a, i stawki za zwierzę dla
danego gatunku zwierząt określonej w przepisach wydanych na podstawie ust. 11.
3. Średnią roczną liczbę zwierząt, o której mowa w ust. 2, ustala się jako iloraz
sumy liczby zwierząt z gatunków wrażliwych utrzymywanych w gospodarstwie w
ostatnim dniu każdego miesiąca roku kalendarzowego poprzedzającego rok złożenia
przez posiadacza zwierząt oświadczenia, o którym mowa w art. 57e ust. 5 pkt 1 lit. a, i liczby 12.
4. Średnią roczną liczbę zwierząt, o której mowa w ust. 2, ustala się na podstawie
danych zawartych w rejestrze zwierząt gospodarskich oznakowanych, o którym mowa
w przepisach o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt. W przypadku posiadacza
zwierząt utrzymującego nie więcej niż jedną świnię, z przeznaczeniem na własne
potrzeby, średnia roczna liczba zwierząt, o której mowa w ust. 2, wynosi 1.
5. Rekompensatę przyznaje się w drodze decyzji kierownika biura powiatowego
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa właściwego ze względu na miejsce
położenia gospodarstwa, o którym mowa w ust. 1. W decyzji kierownik biura
powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa ustala wysokość rekompensaty.
6. Rekompensatę przyznaje się za okres obowiązywania zakazów, o których
mowa w art. 57e ust. 4 pkt 2.
7. Rekompensata jest przyznawana na wniosek posiadacza zwierząt, o którym mowa w ust. 1.
8. Wniosek, o którym mowa w ust. 7, zawiera w szczególności:
1) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania i adres albo nazwę, siedzibę i adres
posiadacza zwierząt;
2) numer siedziby stada, jeżeli został nadany;
3) średnią roczną liczbę zwierząt, o której mowa w ust. 2;
4) podpis posiadacza zwierząt.
9. Do wniosku dołącza się kopię decyzji, o której mowa w art. 57e ust. 4, oraz
dokumenty potwierdzające wykonanie tej decyzji.
10. Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa przekazuje
ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa, w terminie 60 dni od daty upływu terminu na złożenie wniosku o przyznanie rekompensaty, informację o faktycznej liczbie
zwierząt z gatunków wrażliwych, za które będą przyznane rekompensaty.
11. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
warunki i częstotliwość wypłaty rekompensat oraz stawkę za zwierzę, odrębnie dla
każdego gatunku zwierząt wrażliwych, biorąc pod uwagę przewidywany okres
obowiązywania zakazów, o których mowa w art. 57e ust. 4 pkt 2, długość cyklu
produkcyjnego, średnią cenę rynkową zwierząt danego gatunku oraz liczbę zwierząt,
o której mowa w ust. 10.

Art. 57h. Do ustalania wysokości, umarzania, odraczania terminu spłaty i
rozkładania na raty płatności nienależnie pobranej rekompensaty i odsetek za zwłokę
stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 1505).

art. 58. więcej Art. 58. 1. Organy Inspekcji Weterynaryjnej w celu oceny stanu epizootycznego
oraz zapewnienia zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części prowadzą badania kontrolne zakażeń zwierząt.
2. (uchylony)
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa, w drodze rozporządzenia:
1) określi rodzaj jednostek chorobowych, sposób prowadzenia kontroli oraz zakres
badań, mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa sanitarnego kraju.
2) (uchylony)

art. 59. więcej Art. 59. Graniczny lekarz weterynarii, w przypadku zagrożenia przeniesienia na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej lub na terytorium państwa trzeciego choroby zakaźnej zwierząt, w tym
choroby odzwierzęcej, podlegającej obowiązkowi zwalczania, a także w przypadku jej
podejrzenia lub stwierdzenia w granicznym posterunku kontroli, stosuje środki
wymienione w art. 42 ust. 6 i 7 oraz art. 44, powiadamiając o tym niezwłocznie
właściwego powiatowego i wojewódzkiego lekarza weterynarii.

art. 60. więcej Art. 60. Główny Lekarz Weterynarii występuje do Komisji Europejskiej
z wnioskiem o uznanie terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub regionu położonego
na tym terytorium za urzędowo wolne lub wolne od danej choroby zakaźnej zwierząt,
jeżeli są spełnione wymagania w tym zakresie określone w przepisach wydanych na podstawie art. 57d ust. 5, art. 61 ust. 1 pkt 1 lit. h lub w kodeksach zdrowia zwierząt wydanych przez Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE).

Art. 60a. 1. Główny Lekarz Weterynarii składa Komisji Europejskiej
oświadczenie o uznaniu strefy lub enklawy położonej na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej za wolne od danej choroby zakaźnej zwierząt akwakultury, jeżeli są spełnione
wymagania w tym zakresie określone w przepisach wydanych na podstawie art. 61
ust. 1 pkt 1 lit. h.
2. Do oświadczenia dołącza się dokumentację potwierdzającą spełnienie
wymagań niezbędnych do uznania strefy lub enklawy za wolne od danej choroby
zakaźnej zwierząt akwakultury.
3. Do uznania stref lub enklaw stanowiących ponad 75% terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub obejmujących obszary zlewni, które są wykorzystywane
wspólnie z innymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej lub państwami
trzecimi, za wolne od danej choroby zakaźnej zwierząt, przepis art. 60 stosuje się odpowiednio.

art. 61. więcej Art. 61. 1. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowy sposób i tryb zwalczania chorób zakaźnych zwierząt podlegających
obowiązkowi zwalczania lub zapobiegania tym chorobom, a w szczególności:
a) sposób i tryb postępowania przy podejrzeniu choroby,
b) sposób i tryb postępowania przy stwierdzeniu choroby,
c) rodzaj próbek pobieranych do badań diagnostycznych oraz sposób ich
pobierania i wysyłania,
d) środki, o których mowa w art. 44 ust. 1 pkt 1–16 i ust. 1a, art. 45 ust. 1
pkt 1–10 oraz art. 46 ust. 3 pkt 1–9, stosowane przy zwalczaniu chorób lub
zapobieganiu chorobom, w tym sposób i warunki określenia ogniska
choroby, obszaru zapowietrzonego lub zagrożonego lub innych obszarów
ustanawianych w związku ze zwalczaniem chorób,
e) procedury czyszczenia, odkażania, dezynsekcji oraz deratyzacji,
f) sposób i tryb postępowania przy wygaszaniu ogniska choroby,
g) warunki i sposób ponownego umieszczania zwierząt w gospodarstwach,
h) wymagania niezbędne do uznania terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
regionu, strefy lub enklawy położonych na tym terytorium za urzędowo
wolne lub wolne od danej choroby zakaźnej zwierząt oraz szczegółowy tryb
tego uznawania, a w przypadku zwierząt akwakultury także warunki i tryb
zawieszania, cofnięcia oraz ponownego uznania terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, strefy lub enklawy, w stosunku do których
zawieszono lub cofnięto uznanie,
i) sposób prowadzenia dokumentacji związanej ze zwalczaniem choroby,
j) warunki i sposób wprowadzania szczepień, o których mowa w art. 43 ust. 3,
w zależności od rodzaju choroby zakaźnej zwierząt
– mając na względzie ochronę zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt;
2) szczegółowy tryb i sposób zgłaszania wniosku, o którym mowa w art. 60, oraz
dokumentację do niego dołączoną, mając na względzie obowiązujące w tym
zakresie przepisy Unii Europejskiej.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do
spraw rolnictwa może, w przypadku konieczności wdrożenia przepisów Unii
Europejskiej dotyczących zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, ustalić inne
znaczenie określeń, o których mowa w art. 2, mając na względzie prawidłowe
wdrożenie lub wykonanie przepisów Unii Europejskiej dotyczących zwalczania
chorób zakaźnych zwierząt lub realizację celów wyrażonych w tych przepisach.

art. 62. więcej Art. 62. 1. Organy Inspekcji Weterynaryjnej, Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej, Inspekcji Transportu Drogowego, Inspekcji
Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych oraz jednostki samorządu
terytorialnego współpracują przy zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, w tym
chorób odzwierzęcych.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, warunki, tryb i formę
współpracy, o której mowa w ust. 1, mając na względzie ochronę zdrowia publicznego
i zdrowia zwierząt oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.

art. 63. więcej Art. 63. Zabrania się umieszczania na rynku, w celu podawania zwierzętom,
z których lub od których są pozyskiwane produkty pochodzenia zwierzęcego
w rozumieniu przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego, substancji
o działaniu tyreostatycznym, stilbenów, pochodnych stilbenów, ich soli i estrów,
substancji o działaniu beta-agonistycznym oraz oestradiolu 17 i jego pochodnych
estropodobnych.

art. 64. więcej Art. 64. 1. Zabrania się podawania zwierzętom gospodarskim, zwierzętom
dzikim utrzymywanym przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie oraz zwierzętom
akwakultury:
1) substancji o działaniu tyreostatycznym;
2) stilbenów, pochodnych stilbenów, ich soli i estrów;
3) substancji o działaniu beta-agonistycznym;
4) oestradiolu 17 i jego pochodnych estropodobnych;
5) substancji o działaniu estrogennym innych niż oestradiol 17 i jego pochodne
estropodobne oraz o działaniu androgennym lub gestagennym.
2. Zabrania się:
1) utrzymywania w gospodarstwie zwierząt akwakultury, w których organizmie
znajdują się lub u których wykryto substancje wymienione w ust. 1,
z wyłączeniem przypadków, gdy stwierdzono, że substancje te podawano
zgodnie z art. 65 lub 67;
2) umieszczania na rynku lub uboju zwierząt gospodarskich lub zwierząt dzikich
utrzymywanych przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie, w których
organizmach znajdują się lub u których wykryto substancje wymienione w ust. 1,
z wyłączeniem przypadków, gdy stwierdzono, że substancje te podawano
zgodnie z art. 65 lub 67.
3. Zabrania się umieszczania na rynku przeznaczonych do spożycia przez ludzi
zwierząt akwakultury, którym były podawane substancje wymienione w ust. 1, oraz
przetworzonych produktów pochodzących od tych zwierząt.
4. Zabrania się umieszczania na rynku i przetwarzania mięsa zwierząt, o których
mowa w ust. 2.

art. 65. więcej Art. 65. 1. Zakazy, o których mowa w art. 63 i 64, nie dotyczą podawania
w celach leczniczych:
1) testosteronu i progesteronu oraz ich pochodnych, łatwo uwalniających w miejscu
ich podawania związki macierzyste w wyniku procesu hydrolizy, zachodzącego
po ich wchłonięciu, zidentyfikowanym zwierzętom gospodarskim i zwierzętom
dzikim utrzymywanym przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie;
2) produktów leczniczych weterynaryjnych z zawartością:
a) trenbolonu alilu, podawanego doustnie, lub substancji o działaniu
beta-agonistycznym zidentyfikowanym koniowatym, jeżeli są one
stosowane zgodnie ze wskazaniami producenta,
b) substancji mających działanie beta-agonistyczne, w postaci zastrzyków,
w celu przyspieszenia porodu u krów.
2. Produkty lecznicze weterynaryjne, o których mowa w ust. 1 pkt 1, stosowane
w celach leczniczych powinny spełniać wymagania dla dopuszczenia ich do obrotu
określone w przepisach Prawa farmaceutycznego i mogą być podawane wyłącznie
przez lekarza weterynarii w postaci zastrzyku lub w postaci spirali dopochwowych –
w przypadku leczenia dysfunkcji hormonów płciowych.

art. 66. więcej Art. 66. Zabrania się posiadaczom zwierząt posiadania i przechowywania
w gospodarstwie produktów leczniczych weterynaryjnych zawierających:
1) substancje o działaniu beta-agonistycznym, które mogą być stosowane w celu
przyspieszenia porodu;
2) oestradiol 17B lub jego pochodne estropodobne.

art. 67. więcej Art. 67. Zabrania się podawania w postaci zastrzyków substancji, o których
mowa w art. 65 ust. 1 pkt 2 lit. b, zwierzętom hodowlanym, włącznie ze zwierzętami
reprodukcyjnymi, które nie będą dalej wykorzystywane do celów rozpłodowych.

art. 68. więcej Art. 68. 1. Zakazy, o których mowa w art. 63 i art. 64 ust. 1, nie dotyczą
podawania, w ramach czynności zootechnicznych, zidentyfikowanym zwierzętom
gospodarskim lub zwierzętom dzikim utrzymywanym przez człowieka jak zwierzęta
gospodarskie produktów leczniczych weterynaryjnych o działaniu estrogennym innych niż oestradiol 17 i jego pochodne estropodobne oraz o działaniu androgennym lub gestagennym.
2. Dopuszcza się poddawanie ryb, w pierwszych 3 miesiącach życia, zabiegom
mającym na celu zmianę płci, przy zastosowaniu produktów leczniczych
weterynaryjnych o działaniu androgennym, których umieszczanie na rynku jest
dopuszczone na podstawie przepisów Prawa farmaceutycznego.
3. Zabrania się wykonywania czynności zootechnicznych na zwierzętach
przeznaczonych do chowu lub hodowli, włącznie ze zwierzętami reprodukcyjnymi,
które nie będą dalej wykorzystywane do celów rozpłodowych.

art. 69. więcej Art. 69. (uchylony).

art. 70. więcej Art. 70. Zabrania się podawania zwierzętom gospodarskim lub zwierzętom
dzikim utrzymywanym przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie:
1) substancji o działaniu hormonalnym:
a) działających jako osad,
b) o okresie karencji dłuższym niż 15 dni,
c) dla których nie istnieją odczynniki lub urządzenia, stosowane w technikach
analitycznych, umożliwiające wykrycie obecności pozostałości
przekraczających dopuszczalne poziomy;
2) produktów leczniczych weterynaryjnych zawierających substancje o działaniu
beta-agonistycznym o okresie karencji dłuższym niż 28 dni.

art. 71. więcej Art. 71. 1. Zezwala się, w celu handlu, na:
1) umieszczanie na rynku zwierząt do hodowli oraz zwierząt reprodukcyjnych,
które nie będą dalej wykorzystywane do celów rozpłodowych, jeżeli w ostatnim
czasie były poddane czynnościom leczniczym, o których mowa w art. 65 lub 67;
2) oznakowanie, zgodnie z przepisami o wymaganiach weterynaryjnych dla
produktów pochodzenia zwierzęcego, mięsa pochodzącego ze zwierząt,
o których mowa w pkt 1, jeżeli były przestrzegane okresy karencji określone
w przepisach Prawa farmaceutycznego, jako mięsa przeznaczonego do handlu.
2. Handel końmi hodowlanymi, włączając zarejestrowane koniowate, którym
w celach określonych w art. 65 były podawane produkty lecznicze weterynaryjne,
zawierające trembolony alilu lub substancje o działaniu beta-agonistycznym,
a w szczególności końmi:
1) wyścigowymi,
2) biorącymi udział w zawodach,
3) cyrkowymi,
4) przeznaczonymi do badań lub na wystawy
– jest dopuszczalny przed upływem okresu karencji, jeżeli zostały zachowane warunki
podawania tych produktów, a rodzaj i data leczenia zostały zapisane w dokumentach
identyfikacyjnych, w które zaopatrzono zwierzęta.
3. Nie umieszcza się na rynku mięsa lub innych produktów pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla
produktów pochodzenia zwierzęcego, pochodzących ze zwierząt lub od zwierząt,
którym były podawane substancje o działaniu estrogennym, androgennym lub
gestagennym, jeżeli przed dokonaniem uboju zwierzęcia nie był przestrzegany okres
karencji wymagany dla wydalenia z jego organizmu produktów leczniczych
weterynaryjnych.

art. 72. więcej Art. 72. 1. Organy Inspekcji Weterynaryjnej przeprowadzają kontrole w celu ustalenia:
1) posiadania lub przechowywania przez posiadaczy zwierząt substancji, o których
mowa w art. 63 i 64;
2) stosowania niezgodnie z przepisami substancji o działaniu hormonalnym,
tyreostatycznym i beta-agonistycznym lub produktów leczniczych
weterynaryjnych zawierających takie substancje (nielegalne leczenie zwierząt);
3) nieprzestrzegania okresów karencji, o których mowa w art. 70 pkt 1 lit. b i pkt 2;
4) nieprzestrzegania ograniczeń lub zakazów stosowania substancji, o których
mowa w art. 65 lub 67.
2. Jeżeli w wyniku kontroli zostanie stwierdzony przypadek, o którym mowa
w ust. 1, zwierzęta obejmuje się dozorem urzędowego lekarza weterynarii do czasu
zastosowania wobec osób odpowiedzialnych środków określonych w art. 79 ust. 2
pkt 1, ust. 3 oraz w art. 80 i 82.

art. 73. więcej Art. 73. 1. Zabrania się przywozu:
1) zwierząt gospodarskich, zwierząt dzikich utrzymywanych przez człowieka jak
zwierzęta gospodarskie i zwierząt akwakultury,
2) mięsa i innych produktów pozyskanych ze zwierząt lub od zwierząt, o których mowa w pkt 1
– z państw trzecich, które dopuszczają umieszczanie na rynku, w celu podawania
zwierzętom stilbenów, pochodnych stilbenów, ich soli i estrów lub substancji
o działaniu tyreostatycznym.
2. Zabrania się przywozu z państw trzecich znajdujących się na listach
sporządzanych zgodnie z przepisami Unii Europejskiej:
1) zwierząt gospodarskich, zwierząt dzikich utrzymywanych przez człowieka jak
zwierzęta gospodarskie oraz zwierząt akwakultury, którym były podawane:
a) substancje o działaniu tyreostatycznym oraz stilbeny, pochodne stilbenów,
ich soli i estrów,
b) substancje o działaniu beta-agonistycznym oraz oestradiol 17 i jego
pochodne estropodobne, z wyłączeniem przypadków, gdy substancje te
były podawane w sposób określony w art. 65–67 lub 71, a okresy karencji
przewidziane w umowach międzynarodowych były przestrzegane;
2) mięsa i innych produktów pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów
o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego,
pozyskanych z lub od zwierząt, których przywóz jest zakazany zgodnie z pkt 1.

art. 74. więcej Art. 74. Dopuszcza się przywóz z państw trzecich zwierząt przeznaczonych do
hodowli, zwierząt reprodukcyjnych, które nie będą dalej wykorzystywane do celów
rozpłodowych, lub mięsa z nich pozyskanego, jeżeli państwa te zagwarantują
spełnienie wymagań określonych w przepisach art. 63–68 lub 70–73.

art. 75. więcej Art. 75. 1. Zabrania się produkcji, marketingu oraz umieszczania na rynku
w celu stosowania u krów mlecznych somatotropiny bydlęcej, a także jej podawania
krowom mlecznym.
2. Przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie skupu lub produkcji
substancji zawierających somatotropinę bydlęcą oraz przedsiębiorca umieszczający na
rynku takie substancje prowadzą rejestr zawierający w szczególności dane dotyczące:
1) ilości wyprodukowanej, nabytej, zbytej lub użytej na cele inne niż umieszczanie
na rynku substancji;
2) dane osób (imię i nazwisko), którym te substancje zostały zbyte lub od których
zostały nabyte.

art. 76. więcej Art. 76. Zakaz, o którym mowa w art. 75, nie dotyczy produkcji somatotropiny
bydlęcej lub jej przywozu, dokonywanych w celu jej wywozu do państw trzecich.

Art. 76a. 1. Do obrotu i używania może być wprowadzony wyrób do diagnostyki
in vitro stosowany w medycynie weterynaryjnej, który uzyskał pozytywną opinię
Państwowego Instytutu Weterynaryjnego – Państwowego Instytutu Badawczego
i został umieszczony w wykazie wyrobów do diagnostyki in vitro stosowanych
w medycynie weterynaryjnej, który prowadzi Główny Lekarz Weterynarii.
2. Podmiot jest obowiązany wystąpić do Państwowego Instytutu
Weterynaryjnego – Państwowego Instytutu Badawczego, jeżeli zamierza:
1) wprowadzić do obrotu wyrób do diagnostyki in vitro stosowany w medycynie
weterynaryjnej – z wnioskiem o wydanie opinii o tym wyrobie;
2) przedłużyć ważność wpisu wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego
w medycynie weterynaryjnej w wykazie, o którym mowa w ust. 1 – z wnioskiem
o wydanie opinii o przedłużenie ważności wpisu wyrobu w wykazie wyrobów do
diagnostyki in vitro stosowanych w medycynie weterynaryjnej;
3) dokonać zmiany w opinii dotyczącej zmian parametrów wyrobu do diagnostyki
in vitro stosowanego w medycynie weterynaryjnej – z wnioskiem o wydanie
opinii o planowanej zmianie.
3. Wnioski, o których mowa w ust. 2, składa się w terminie nie później niż na 60 dni przed:
1) planowanym wprowadzeniem do obrotu wyrobu do diagnostyki in vitro
stosowanego w medycynie weterynaryjnej – w przypadku wniosku o wydanie
opinii o wyrobie do diagnostyki in vitro stosowanym w medycynie weterynaryjnej;
2) upływem terminu ważności wpisu w wykazie wyrobów do diagnostyki in vitro
stosowanych w medycynie weterynaryjnej – w przypadku wniosku o wydanie
opinii o przedłużeniu ważności wpisu wyrobu w tym wykazie;
3) planowaną zmianą parametrów wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego
w medycynie weterynaryjnej – w przypadku wniosku o zmianę w opinii dotyczącą zmiany parametrów wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego w medycynie weterynaryjnej.
4. Wnioski, o których mowa w ust. 2, zawierają:
1) imię i nazwisko albo nazwę wytwórcy, jego miejsce zamieszkania i adres albo
siedzibę i adres;
2) imię i nazwisko albo nazwę dystrybutora, jego miejsce zamieszkania i adres albo
siedzibę i adres;
3) nazwę handlową wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego w medycynie
weterynaryjnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz nazwy handlowe,
pod którymi wyrób do diagnostyki in vitro stosowany w medycynie
weterynaryjnej jest sprzedawany na terytorium państwa członkowskiego Unii
Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym;
4) nazwę techniczno-medyczną wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego
w medycynie weterynaryjnej;
5) przeznaczenie oraz ograniczenia w używaniu wyrobu do diagnostyki in vitro
stosowanego w medycynie weterynaryjnej;
6) wzory opakowań wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego w medycynie
weterynaryjnej i dołączane do tego wyrobu wzory ulotek w języku polskim.
5. Do wniosków, o których mowa w ust. 2, dołącza się:
1) dokumentację wytwórcy dotyczącą sposobu i metodyki wykonywania badań
przy użyciu wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego w medycynie weterynaryjnej;
2) egzemplarz wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego w medycynie weterynaryjnej.
6. Państwowy Instytut Weterynaryjny – Państwowy Instytut Badawczy wydaje
opinie, o których mowa w ust. 2, w terminie 60 dni od dnia złożenia odpowiedniego
wniosku wraz z dokumentacją wytwórcy i egzemplarzem wyrobu do diagnostyki in
vitro stosowanego w medycynie weterynaryjnej.
7. Wydanie opinii, o których mowa w ust. 2, następuje na podstawie weryfikacji
dokumentacji wytwórcy, o której mowa w ust. 5 pkt 1, i w wyniku badań egzemplarza
wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego w medycynie weterynaryjnej, o którym mowa w ust. 5 pkt 2, albo na podstawie weryfikacji dokumentacji wytwórcy, o której mowa w ust. 5 pkt 1.
8. Opinie, o których mowa w ust. 2, są wydawane na okres 5 lat.
9. Za wydanie opinii, o których mowa w ust. 2, i przeprowadzenie badań wyrobu
do diagnostyki in vitro stosowanego w medycynie weterynaryjnej są pobierane opłaty,
które stanowią dochód Państwowego Instytutu Weterynaryjnego – Państwowego Instytutu Badawczego.
10. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość opłat za wydanie opinii, o których mowa w ust. 2, oraz przeprowadzenie
badań wyrobu do diagnostyki in vitro stosowanego w medycynie weterynaryjnej,
uwzględniając zakres czynności oraz badań, jakie powinny być wykonane do wydania
tych opinii, oraz aby łączna wysokość pobranych opłat nie przekraczała
ośmiokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę określonego w danym roku na
podstawie przepisów o minimalnym wynagrodzeniu.

Art. 76b. 1. Państwowy Instytut Weterynaryjny – Państwowy Instytut Badawczy
przekazuje pozytywne opinie, o których mowa w art. 76a ust. 2, Głównemu
Lekarzowi Weterynarii, wraz z kopią wniosku o wydanie danej opinii. Opinie te
stanowią podstawę wpisu wyrobu do wykazu wyrobów do diagnostyki in vitro
stosowanych w medycynie weterynaryjnej.
2. Wykaz wyrobów do diagnostyki in vitro stosowanych w medycynie
weterynaryjnej zawiera dane, o których mowa w art. 76a ust. 4 pkt 1 i 3–5, oraz termin
ważności opinii wydanej przez Państwowy Instytut Weterynaryjny – Państwowy
Instytut Badawczy.
3. Główny Lekarz Weterynarii udostępnia wykaz wyrobów do diagnostyki in
vitro stosowanych w medycynie weterynaryjnej na stronie internetowej
administrowanej przez Główny Inspektorat Weterynarii.

Art. 76c. Minister właściwy do spraw rolnictwa, na wniosek Głównego Lekarza
Weterynarii, może, w drodze decyzji, zezwolić na wprowadzenie do używania wyrobu
do diagnostyki in vitro stosowanego w medycynie weterynaryjnej, bez konieczności
spełnienia wymagań, o których mowa w art. 76a ust. 1 i 2, jeżeli jego zastosowanie
jest konieczne z uwagi na ważny interes publiczny lub niezbędne do ratowania życia
lub zdrowia zwierząt.

art. 77. więcej Art. 77. Kto:
1) prowadząc działalność nadzorowaną, nie spełnia wymagań weterynaryjnych
przewidzianych dla określonego rodzaju i zakresu tej działalności, powodując
przez to zagrożenie epizootyczne lub epidemiczne lub niewłaściwą jakość
zdrowotną produktów, albo prowadzi taką działalność bez stwierdzenia
spełniania wymagań weterynaryjnych,
2) dokonuje przywozu zwierząt lub niejadalnych produktów pochodzenia
zwierzęcego wbrew zakazowi przywozu lub bez zachowania, lub z naruszeniem
wymagań weterynaryjnych obowiązujących w tym zakresie,
2a) wbrew zakazowi przywozi produkty pochodzenia zwierzęcego, o których mowa
w przepisach o produktach pochodzenia zwierzęcego,
3) dokonuje handlu lub umieszcza na rynku zwierzęta lub niejadalne produkty
pochodzenia zwierzęcego bez zachowania lub z naruszeniem wymagań
weterynaryjnych obowiązujących w tym zakresie,
4) dokonuje przemieszczania koniowatych bez zachowania lub z naruszeniem
wymagań weterynaryjnych obowiązujących w tym zakresie,
5) umieszcza zwierzęta w gospodarstwie lub transportuje je bez zachowania lub
z naruszeniem wymagań weterynaryjnych obowiązujących w tym zakresie,
6) (uchylony)
7) wykonuje badania i inne czynności z żywym czynnikiem zakaźnym, jego
materiałem genetycznym, antygenami lub szczepionkami wytwarzanymi
z takich antygenów w celach badawczym, diagnostycznym lub wytwórczym bez
zatwierdzenia, o którym mowa w art. 43a
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Art. 77a. Przepisu art. 77 pkt 1 nie stosuje się do działalności w zakresie
produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych.

art. 78. więcej Art. 78. Kto:
1) wbrew zakazowi prowadzi szczepienia przeciwko chorobom zakaźnym zwierząt
lub wykonuje takie szczepienia,
2) nie stosuje się do nakazów, zakazów lub ograniczeń wydanych w celu
zwalczania chorób zakaźnych zwierząt lub zapobiegania takiej chorobie,
wymienionych w art. 44 ust. 1 pkt 3, 6, 9, 12 i 17, ust. 1a pkt 2 i pkt 6 lit. c, art.
45 ust. 1 pkt 2, 3, 4 i 11 oraz art. 46 ust. 3 pkt 2, 3, 4 i 10,
3) nie stosuje się do nakazu przeprowadzenia powszechnych badań, leczenia lub
innych zabiegów na zwierzętach z gatunków wrażliwych wydanego na
podstawie art. 47 ust. 1,
4) nie stosuje się do nakazów, zakazów lub ograniczeń, wydanych na podstawie
art. 48 ust. 3 lub art. 48a ust. 3 pkt 1,
5) udaremnia lub utrudnia wykonanie czynności wynikających z nakazów organów
Inspekcji Weterynaryjnej wydanych w związku ze zwalczaniem choroby
zakaźnej zwierząt,
6) udaremnia lub utrudnia wykonanie odstrzału sanitarnego nakazanego przez
powiatowego lekarza weterynarii lub wojewodę
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

art. 79. więcej Art. 79. 1. Kto umieszcza na rynku, w celu podawania zwierzętom, z których lub
od których są pozyskiwane produkty pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu
przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego, substancje o działaniu
tyreostatycznym, stilbeny, pochodne stilbenów, ich sole i estry, substancje o działaniu
beta-agonistycznym oraz oestradiol 17 i jego pochodne estropodobne
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
2. Kto wbrew zakazowi:
1) podaje zwierzętom gospodarskim, zwierzętom dzikim utrzymywanym przez
człowieka jak zwierzęta gospodarskie lub zwierzętom akwakultury substancje,
o których mowa w art. 64 ust. 1,
2) utrzymuje w gospodarstwie zwierzęta akwakultury, w których organizmie
znajdują się lub u których wykryto substancje wymienione w art. 64 ust. 1,
3) umieszcza na rynku lub dokonuje uboju zwierząt gospodarskich lub zwierząt
dzikich utrzymywanych przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie, w których
organizmach znajdują się lub u których wykryto substancje wymienione
w art. 64 ust. 1,
4) umieszcza na rynku przeznaczone do spożycia przez ludzi zwierzęta
akwakultury, którym były podawane substancje wymienione w art. 64 ust. 1,
oraz przetworzone produkty pochodzące od tych zwierząt,
5) umieszcza na rynku i przetwarza mięso zwierząt, o których mowa w pkt 2 i 3
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
3. Kto podaje w celach leczniczych zwierzętom gospodarskim lub zwierzętom
dzikim utrzymywanym przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie substancje,
o których mowa w art. 65, niezgodnie z przepisami tego artykułu
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

art. 80. więcej Art. 80. 1. Kto, będąc posiadaczem zwierząt gospodarskich, posiada
i przechowuje w gospodarstwie produkty lecznicze weterynaryjne zawierające
substancje o działaniu beta-agonistycznym, które mogą być stosowane w celu
przyspieszenia porodu, oraz zawierające oestradiol 17 lub jego pochodne estropodobne
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
2. Kto podaje w postaci zastrzyków substancje, o których mowa w art. 65 ust. 1
pkt 2 lit. b, zwierzętom hodowlanym, włącznie ze zwierzętami reprodukcyjnymi,
które nie będą dalej wykorzystywane do celów rozpłodowych
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
3. Kto wykonuje czynności zootechniczne na zwierzętach przeznaczonych do
chowu lub hodowli, włącznie ze zwierzętami reprodukcyjnymi, które nie będą dalej
wykorzystywane do celów rozpłodowych
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
4. Kto podaje zwierzętom gospodarskim lub zwierzętom dzikim utrzymywanym
przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie:
1) substancje o działaniu hormonalnym:
a) działające jako osad,
b) o okresie karencji dłuższym niż 15 dni,
c) dla których nie istnieją odczynniki lub urządzenia stosowane w technikach
analitycznych, umożliwiające wykrycie obecności pozostałości
przekraczających dopuszczalne poziomy,
2) produkty lecznicze weterynaryjne zawierające substancje o działaniu
beta-agonistycznym o okresie karencji dłuższym niż 28 dni
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
5. Kto umieszcza na rynku mięso lub inne produkty pochodzenia zwierzęcego
w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów
pochodzenia zwierzęcego, niezgodnie z przepisami art. 71 ust. 3
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

art. 81. więcej Art. 81. Kto wbrew zakazowi przywozi z państw trzecich zwierzęta
gospodarskie, zwierzęta dzikie utrzymywane przez człowieka jak zwierzęta
gospodarskie lub zwierzęta akwakultury albo pochodzące od takich zwierząt mięso
lub produkty pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach
weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

art. 82. więcej Art. 82. Kto stosuje niezgodnie z przepisami substancje o działaniu
hormonalnym, tyreostatycznym i beta-agonistycznym lub produkty lecznicze
weterynaryjne zawierające takie substancje
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

art. 83. więcej Art. 83. Kto produkuje, prowadzi marketing lub umieszcza na rynku w celu
stosowania u krów mlecznych somatotropinę bydlęcą albo podaje somatotropinę
bydlęcą krowom mlecznym
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

art. 84. więcej Art. 84. W sprawach o przestępstwo, o którym mowa w art. 79 ust. 2 pkt 1,
ust. 3, art. 80 ust. 1 i 2, ust. 4 pkt 1 lit. b i pkt 2 oraz art. 82, sąd orzeka środek karny
w postaci przepadku substancji lub produktów.

art. 85. więcej Art. 85. 1. Kto:
1) prowadząc działalność nadzorowaną, nie spełnia wymagań weterynaryjnych
określonych dla danego rodzaju i zakresu tej działalności albo prowadzi taką
działalność bez zawiadomienia w wymaganym terminie o zamiarze jej
rozpoczęcia,
1a) (uchylony)
2) wbrew obowiązkowi nie zawiadamia właściwych organów lub innych
podmiotów o podejrzeniu wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt albo nie
przekazuje informacji wskazujących na możliwość wystąpienia takiej choroby,
albo nie stosuje się do innych obowiązków w razie podejrzenia wystąpienia
choroby zakaźnej zwierząt,
2a) (uchylony)
2b) uchyla się od obowiązku informowania powiatowego lekarza weterynarii
o każdym przypadku padnięcia bydła, owiec lub kóz,
3) nie stosuje się do nakazów, zakazów lub ograniczeń, wydanych w celu
zwalczania choroby zakaźnej zwierząt lub zapobiegania takiej chorobie,
wymienionych w art. 44 ust. 1 pkt 10 lit. a i b oraz ust. 1a pkt 6 lit. a i b,
4) świadcząc usługi z zakresu medycyny weterynaryjnej:
a) (uchylona)
b) nie prowadzi lub prowadzi w sposób nieprawidłowy dokumentację
lekarsko-weterynaryjną,
4a) świadcząc usługi z zakresu medycyny weterynaryjnej albo prowadząc zakład
higieny weterynaryjnej lub inne laboratorium w rozumieniu przepisów
o Inspekcji Weterynaryjnej, nie przekazuje powiatowemu lekarzowi weterynarii
informacji o:
a) podejrzeniu wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej
notyfikacji w Unii Europejskiej lub
b) chorobach zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi rejestracji, lub
c) chorobach odzwierzęcych i odzwierzęcych czynnikach chorobotwórczych
podlegających obowiązkowi monitorowania, lub
d) wynikach monitorowania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe,
5) prowadząc działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla
produktów pochodzenia zwierzęcego lub pasz w rozumieniu przepisów o środkach żywienia zwierząt, nie przekazuje próbek do badań laboratoryjnych w kierunku chorób odzwierzęcych lub odzwierzęcych czynników
chorobotwórczych podlegających obowiązkowi monitorowania lub nie przechowuje wyników tych badań,
5a) prowadząc działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla
produktów pochodzenia zwierzęcego, nie przechowuje tych produktów lub ich próbek,
6) prowadząc laboratorium wykonujące badania w kierunku chorób odzwierzęcych
i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych podlegających obowiązkowi
monitorowania, nie przechowuje izolatów odzwierzęcych czynników chorobotwórczych lub nie przekazuje tych izolatów krajowym laboratoriom
referencyjnym, o których mowa w art. 52c ust. 2,
7) będąc posiadaczem zwierząt gospodarskich, nie prowadzi lub prowadzi w sposób
nieprawidłowy ewidencję leczenia zwierząt
8) (uchylony)
9) (uchylony)
– podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo karze grzywny.
1a. Kto uchyla się od obowiązku ochronnego szczepienia psów przeciwko
wściekliźnie, a w przypadku wprowadzenia obowiązku ochronnego szczepienia
kotów przeciwko wściekliźnie – od tego obowiązku
– podlega karze grzywny.
1b. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do działalności w zakresie produktów
ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych.
2. W sprawach o czyny, o których mowa w ust. 1 i 1a, stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Art. 85a. 1. Kto:
1) prowadzi działalność nadzorowaną w zakresie produktów ubocznych
pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych bez dokonania rejestracji
albo uzyskania zatwierdzenia lub warunkowego zatwierdzenia,
2) prowadząc działalność nadzorowaną w zakresie produktów ubocznych
pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych:
a) usuwa, stosuje, przetwarza lub wysyła te produkty niezgodnie
z wymaganiami określonymi w art. 12–14, art. 25, art. 26, art. 28
i art. 29 rozporządzenia nr 1069/2009 lub art. 8 ust. 1, art. 9, art. 10 ust. 1
i 3, art. 23 ust. 3 oraz art. 24 ust. 1 rozporządzenia nr 142/2011,
b) gromadzi, przewozi, identyfikuje lub znakuje te produkty niezgodnie
z wymaganiami określonymi w art. 21 ust. 1 rozporządzenia nr 1069/2009
lub art. 17 ust. 1 lit. a, lub art. 17 ust. 3 rozporządzenia nr 142/2011, lub
art. 26b,
c) nie posiada dokumentów handlowych lub świadectw zdrowia spełniających
wymagania określone w art. 21 ust. 2 akapit pierwszy i ust. 3 akapit
pierwszy lub art. 48 ust. 5 rozporządzenia nr 1069/2009, lub art. 17 ust. 1
lit. b lub art. 31 rozporządzenia nr 142/2009, lub w przepisach wydanych na
podstawie art. 26d ust. 2,
d) nie pieczętuje przesyłek takich produktów lub pieczętuje te przesyłki
niezgodnie z wymaganiami określonymi w art. 48 ust. 5 rozporządzenia
nr 1069/2009,
e) nie prowadzi rejestru, o którym mowa w art. 22 ust. 1 rozporządzenia
nr 1069/2009 lub art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 142/2011, lub rejestru,
o którym mowa w załączniku VI w rozdziale I w sekcji 1 w ust. 5
rozporządzenia nr 142/2011, lub prowadzi te rejestry niezgodnie
z wymaganiami określonymi w tych przepisach,
f) przywozi na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej produkty
uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne niespełniające
wymagań określonych w art. 41 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1069/2009 lub
w art. 25–28 rozporządzenia nr 142/2011, lub objęte zakazem określonym
w art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 999/2001 lub dokonuje tranzytu przez to
terytorium takich produktów,
g) umieszcza na rynku produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub
produkty pochodne niespełniające wymagań określonych w art. 31 ust. 1,
art. 35, art. 36, art. 37 ust. 1 i ust. 2 akapity pierwszy i drugi, art. 38 i art. 39 rozporządzenia nr 1069/2009 lub art. 21, art. 24 ust. 2–4, lub art. 26 rozporządzenia nr 142/2011,
h) wywozi produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty
pochodne niezgodnie z wymaganiami określonymi
w art. 43 rozporządzenia nr 1069/2009, art. 26 rozporządzenia nr 142/2011
lub przepisami zawartymi w załączniku IV w rozdziale V w sekcji E
rozporządzenia nr 999/2001,
i) dokonuje handlu produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego lub
produktami pochodnymi niezgodnie z wymaganiami określonymi w art. 48
ust. 1 i 4 rozporządzenia nr 1069/2009,
j) umieszcza na rynku lub stosuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
nawozy organiczne lub polepszacze gleby niezgodnie z warunkami
określonymi w art. 32 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1069/2009
lub art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 142/2011,
k) nie stosuje się do rozstrzygnięć wydanych na podstawie art. 8 ust. 1a pkt 1
i 3, ust. 1b pkt 1 lit. a lub pkt 2,
l) nie stosuje się do nakazów, zakazów lub ograniczeń, wydanych na
podstawie art. 26h ust. 1,
3) nie stosuje się do zakazu określonego w:
a) art. 11 ust. 1 lit. a lub d rozporządzenia nr 1069/2009 lub
art. 7 rozporządzenia nr 999/2001,
b) art. 11 ust. 1 lit. b rozporządzenia nr 1069/2009,
c) art. 11 ust. 1 lit. c rozporządzenia nr 1069/2009 lub art. 5
ust. 2 rozporządzenia nr 142/2011,
4) dopuszcza do zanieczyszczenia mączką mięsno-kostną lub przetworzonym
białkiem zwierzęcym paszy przeznaczonej dla zwierząt, w żywieniu których
stosowanie takiej mączki mięsno-kostnej lub takiego przetworzonego białka
zwierzęcego jest niedozwolone,
5) będąc posiadaczem:
a) zwierząt gospodarskich, nie stosuje się do zakazów lub nakazów, wydanych
na podstawie art. 26e ust. 1 lub 5,
b) zwierząt gospodarskich, wbrew obowiązkowi określonemu w art. 26e
ust. 2, nie informuje powiatowego lekarza weterynarii, który wydał decyzję określoną w art. 26e ust. 1, o lokalizacji rzeźni, do której zostaną przemieszczone te zwierzęta,
c) produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów
pochodnych lub produktów zawierających produkty uboczne pochodzenia
zwierzęcego lub produkty pochodne, lub wytworzonych z produktów
ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub z produktów pochodnych, nie
stosuje się do decyzji powiatowego lekarza weterynarii dotyczącej tych
produktów, wydanej na podstawie art. 26f ust. 1 lub 2
– podlega karze pieniężnej.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość kar pieniężnych za naruszenia, o których mowa w ust. 1, różnicując je
w zależności od rodzaju tych naruszeń oraz stopnia zagrożenia dla bezpieczeństwa
zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt stwarzanego przez te naruszenia, a także
biorąc pod uwagę, że wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, nie
przekracza w przypadku popełnienia czynu, o którym mowa w:
1) ust. 1 pkt 1 w zakresie nieuzyskania zatwierdzenia lub warunkowego
zatwierdzenia, pkt 2 lit. a, c, f–k, pkt 3 lit. a oraz pkt 4 i 5 – trzydziestokrotności
kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za
rok poprzedzający, ogłaszanej przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego;
2) ust. 1 pkt 1 w zakresie niedokonania rejestracji, pkt 2 lit. b, d, e i l oraz pkt 3 lit. b
i c – piętnastokrotności kwoty wynagrodzenia, o którym mowa w pkt 1.

Art. 85aa. 1. Kto, wbrew wydanym w celu zwalczania choroby zakaźnej
zwierząt lub zapobiegania takiej chorobie nakazom, zakazom lub ograniczeniom, o których mowa w:
1) art. 44 ust. 1 pkt 1 i art. 44 ust. 1a pkt 1:
a) nie odosabnia lub nie strzeże zwierząt chorych lub zakażonych albo
podejrzanych o zakażenie lub o chorobę, podlega karze pieniężnej w
wysokości od 0,25 do 1,3,
b) nie obserwuje zwierząt chorych lub zakażonych albo podejrzanych o
zakażenie lub o chorobę, podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,2 do 0,8,
1a) art. 45 ust. 1 pkt 3a i art. 46 ust. 3 pkt 3a, utrzymuje lub prowadzi chów lub
hodowlę zwierząt z gatunków wrażliwych, podlega karze pieniężnej w
wysokości od 0,2 do trzykrotności,
2) art. 44 ust. 1 pkt 4, nie zabija lub nie poddaje ubojowi zwierząt chorych lub
zakażonych lub podejrzanych o zakażenie lub o chorobę albo zwierząt z
gatunków wrażliwych na daną chorobę zakaźną zwierząt, podlega karze
pieniężnej w wysokości od 0,5 do 2,6,
3) art. 44 ust. 1 pkt 5 i art. 44 ust. 1a pkt 3, nie oczyszcza lub nie odkaża miejsc lub
środków transportu, a także nie odkaża, nie niszczy lub nie usuwa w sposób
wykluczający niebezpieczeństwo szerzenia się choroby zakaźnej zwierząt, pasz,
ściółki, nawozów naturalnych w rozumieniu przepisów o nawozach i nawożeniu,
lub przedmiotów, z którymi miały kontakt zwierzęta chore, zakażone, lub
podejrzane o zakażenie lub o chorobę, podlega karze pieniężnej w wysokości od
0,25 do 1,3,
4) art. 44 ust. 1 pkt 7 i art. 44 ust. 1a pkt 4, nie odkaża rzeczy osób, które miały lub
mogły mieć kontakt ze zwierzętami chorymi, zakażonymi lub podejrzanymi o
zakażenie lub o chorobę, podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,2 do 0,8,
5) art. 44 ust. 1 pkt 8 i art. 44 ust. 1a pkt 5, karmi zwierzęta określonymi paszami
lub poi je z określonych zbiorników i ujęć wody, podlega karze pieniężnej w
wysokości od 0,2 do 0,8,
6) art. 44 ust. 1 pkt 10 lit. c, art. 45 ust. 1 pkt 6 i art. 46 ust. 3 pkt 6, nie wykonuje
określonych zabiegów na zwierzętach, w tym nie przeprowadza szczepień,
podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,2 do 0,8,
7) art. 44 ust. 1 pkt 11, używa zwierząt w celu rozmnażania, podlega karze
pieniężnej w wysokości od 0,5 do dwukrotności,
8) art. 44 ust. 1 pkt 12a, będąc podmiotem prowadzącym działalność w zakresie
przetwarzania oraz wykorzystywania ubocznych produktów zwierzęcych, nie
unieszkodliwia zwłok zwierzęcych w związku ze zwalczaniem chorób
zakaźnych, produktów pozyskanych od tych zwierząt lub przedmiotów, z
którymi miały kontakt zabite zwierzęta, podlega karze pieniężnej w wysokości
od dwukrotności do pięciokrotności,
9) art. 44 ust. 1 pkt 12b i art. 44 ust. 1a pkt 7, będąc posiadaczem gospodarstwa, nie
podejmuje określonych działań w celu zabezpieczenia gospodarstwa przed przenikaniem czynnika zakaźnego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,1 do dwukrotności,
9a) art. 44 ust. 1 pkt 12c, będąc posiadaczem gospodarstwa, nie podejmuje
określonych działań w celu umożliwienia wykonania odstrzału sanitarnego
zwierząt wolno żyjących (dzikich), podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,1
do dwukrotności,
10) art. 44 ust. 1 pkt 13, będąc podmiotem zajmującym się ubojem zwierząt, nie
przeprowadza uboju tych zwierząt albo przeprowadza ten ubój z naruszeniem
określonych warunków, podlega karze pieniężnej w wysokości od dwukrotności do pięciokrotności,
11) art. 44 ust. 1 pkt 14, art. 45 ust. 1 pkt 8j i art. 46 ust. 3 pkt 8k, będąc podmiotem
zajmującym się transportem zwierząt lub zwłok zwierzęcych, nie transportuje ich
do wskazanych miejsc, podlega karze pieniężnej w wysokości od dwukrotności
do czterokrotności,
12) art. 44 ust. 1 pkt 15, będąc podmiotem prowadzącym działalność w zakresie
produkcji produktów, nie przetwarza tych produktów albo nie stosuje do tego
przetworzenia określonej technologii, podlega karze pieniężnej w wysokości od
dwukrotności do pięciokrotności,
13) art. 44 ust. 1 pkt 16, będąc podmiotem prowadzącym działalność w zakresie
prowadzenia przedsiębiorstwa produkcyjnego sektora akwakultury, nie
podejmuje czynności prowadzących do ograniczenia lub wyeliminowania
czynnika chorobotwórczego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,5 do 2,6,
13a) art. 45 ust. 1 pkt 3b i art. 46 ust. 3 pkt 3b, dokarmia zwierzęta łowne, podlega
karze pieniężnej w wysokości od 0,1 do dwukrotności,
14) art. 45 ust. 1 pkt 5 i art. 46 ust. 3 pkt 5, nie zaopatruje zwierząt lub produktów w
świadectwa zdrowia wystawione przez urzędowego lekarza weterynarii, podlega
karze pieniężnej w wysokości od 0,5 do dwukrotności,
15) art. 45 ust. 1 pkt 5a i art. 46 ust. 3 pkt 5a, będąc posiadaczem zwierząt, nie zgłasza
miejsc, w których przebywają zwierzęta z gatunków wrażliwych na daną chorobę
zakaźną zwierząt, powiatowemu lekarzowi weterynarii, podlega karze pieniężnej
w wysokości od 0,5 do dwukrotności,
16) art. 45 ust. 1 pkt 7 i art. 46 ust. 3 pkt 7:
a) nie oczyszcza, nie odkaża, nie przeprowadza deratyzacji lub dezynsekcji
miejsc przebywania zwierząt, a także nie oczyszcza lub nie odkaża środków
transportu, podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,25 do 1,3,
b) nie oczyszcza, nie odkaża, nie przeprowadza deratyzacji lub dezynsekcji
miejsc przechowywania lub przetwarzania zwłok zwierzęcych, produktów
lub pasz, podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,5 do dwukrotności,
17) art. 45 ust. 1 pkt 8 i art. 46 ust. 3 pkt 8, nie prowadzi odstrzału sanitarnego
zwierząt na określonym obszarze, podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,25
do 1,3,
18) art. 45 ust. 1 pkt 8 i art. 46 ust. 3 pkt 8, będąc dzierżawcą lub zarządcą obwodu
łowieckiego, nie prowadzi odstrzału sanitarnego zwierząt wolno żyjących
(dzikich) na określonym obszarze, podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,25
do 1,3,
19) art. 45 ust. 1 pkt 8a i art. 46 ust. 3 pkt 8b, będąc dzierżawcą lub zarządcą obwodu
łowieckiego, nie zgłasza przypadków padnięć lub nie dostarcza odstrzelonych
zwierząt łownych do określonych miejsc, podlega karze pieniężnej w wysokości
od 0,25 do 1,3,
20) art. 45 ust. 1 pkt 8b i art. 46 ust. 3 pkt 8c, nie zagospodarowuje w określony
sposób tusz odstrzelonych zwierząt łownych lub upolowanych, zwłok tych
zwierząt lub ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących od
tych zwierząt, podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,2 do 0,8,
21) art. 45 ust. 1 pkt 8c i art. 46 ust. 3 pkt 8d, będąc zarządcą dróg publicznych, nie
zamyka znajdujących się w pasach drogowych przejść dla zwierząt, nie
wykonuje przeszkód technicznych, w szczególności budowy ogrodzeń lub
zabezpieczeń technicznych lub nie wykłada mat dezynfekcyjnych, podlega karze
pieniężnej w wysokości od dwukrotności do czterokrotności,
22) art. 45 ust. 1 pkt 8e i art. 46 ust. 3 pkt 8f, nie podejmuje określonych działań w
celu zabezpieczenia gospodarstwa przed przenikaniem czynnika zakaźnego,
podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,1 do dwukrotności,
22a) art. 45 ust. 1 pkt 8f i art. 46 ust. 3 pkt 8g, nie pobiera próbek do badań
laboratoryjnych w określony sposób, podlega karze pieniężnej w wysokości od
0,1 do dwukrotności,
22b) art. 45 ust. 1 pkt 8g i art. 46 ust. 3 pkt 8h, nie odławia zwierząt łownych albo
przeprowadza odłów zwierząt łownych niezgodnie z określonym sposobem jego
przeprowadzania lub postępuje z odłowionymi zwierzętami w sposób inny niż
określony w tych nakazach, podlega karze pieniężnej w wysokości od
jednokrotności do trzykrotności,
22c) art. 45 ust. 1 pkt 8h i art. 46 ust. 3 pkt 8i, będąc podmiotem prowadzącym odłów
zwierząt łownych lub wyłapywanie bezdomnych zwierząt, nie postępuje
w określony sposób z odłowionymi lub wyłapanymi zwierzętami, podlega karze
pieniężnej w wysokości od jednokrotności do trzykrotności,
22d) art. 45 ust. 1 pkt 8i i art. 46 ust. 3 pkt 8j, nie poszukuje padłych zwierząt, podlega
karze pieniężnej w wysokości od jednokrotności do trzykrotności,
23) art. 45 ust. 1 pkt 9 i art. 46 ust. 3 pkt 9, będąc podmiotem prowadzącym
działalność w zakresie produkcji, przetwarzania lub dystrybucji produktów lub
pasz, nie stosuje określonej technologii, podlega karze pieniężnej w wysokości
od dwukrotności do pięciokrotności,
24) art. 45 ust. 1 pkt 10 i art. 46 ust. 3 pkt 8a, nie utrzymuje zwierząt, w tym nie karmi
ich i nie poi, w określony sposób, podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,2 do 0,8,
25) art. 57e ust. 4:
a) nie zabija utrzymywanych w gospodarstwie zwierząt z gatunków
wrażliwych lub nie poddaje tych zwierząt ubojowi, podlega karze pieniężnej
w wysokości od 0,5 do dwukrotności,
b) wprowadza do gospodarstwa lub utrzymuje w nim zwierzęta z gatunków
wrażliwych przez okres wskazany w programie bioasekuracji, podlega
karze pieniężnej w wysokości od 2,5 do 4,5
– kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok
poprzedzający, ogłaszanej przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.
2. Kto uchyla się od wprowadzonych na podstawie przepisów ustawy
obowiązków określonych w programie:
1) zwalczania chorób zakaźnych zwierząt,
2) mającym na celu wykrycie występowania zakażeń czynnikami wywołującymi
choroby zakaźne zwierząt lub poszerzenie wiedzy o ryzyku występowania takich chorób,
3) nadzoru nad chorobami zakaźnymi zwierząt akwakultury mającego na celu
osiągnięcie przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, strefę lub enklawę
statusu wolnych od danej choroby zakaźnej,
4) zwalczania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników
chorobotwórczych wymienionych w rozporządzeniu nr 2160/2003, w załączniku I,
5) bioasekuracji mającym na celu zapobieganie szerzeniu się chorób zakaźnych
zwierząt podlegających obowiązkowi zwalczania
– podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,2 do 0,8 kwoty przeciętnego
wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający,
ogłaszanej przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.
2a. Kto, wbrew obowiązkowi określonemu w art. 47b ust. 3, nie przekazuje
organom Inspekcji Weterynaryjnej informacji niezbędnych do zwalczania chorób
zakaźnych zwierząt dotyczących zwierząt łownych, w szczególności o liczbie
zwierząt łownych występujących na danym obszarze oraz szacowanej zmianie stanu
liczebnego tych zwierząt w danym okresie lub informacji dotyczących planów
łowieckich lub wykonania tych planów, w formie lub terminie określonym we
wniosku, o którym mowa w art. 47b ust. 3, podlega karze pieniężnej w wysokości od
0,1 do dwukrotności kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce
narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanej przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.
3. Ustalając wysokość kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1–2a, powiatowy
lekarz weterynarii bierze pod uwagę stopień spowodowanego zagrożenia dla
bezpieczeństwa zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt oraz zakres stwierdzonych
naruszeń lub ich stopień, a także, odpowiednio, wielkość gospodarstwa, liczbę
zwierząt, powierzchnię gospodarstwa lub wielkość produkcji w zakładzie, których
dotyczy dane naruszenie.

Art. 85b. Kary pieniężne wymierza, w drodze decyzji administracyjnej,
powiatowy lekarz weterynarii albo graniczny lekarz weterynarii.

Art. 85c. W przypadku ponownego popełnienia takiego samego czynu, o którym
mowa w art. 85a ust. 1, wysokość kary pieniężnej, o której mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 85a ust. 2:
1) jest nie niższa od wysokości kary pieniężnej wymierzonej poprzednio za takie
naruszenie;
2) ustala się, dokonując powiększenia o 25% wysokości kary pieniężnej ustalonej
zgodnie z pkt 1 i z przepisami wydanymi na podstawie art. 85a ust. 2.

Art. 85ca. W przypadku ponownego popełnienia takiego samego czynu, o
którym mowa w art. 85aa ust. 1–2a, wysokość kary pieniężnej, o której mowa w art.
85aa ust. 1–2a:
1) jest nie niższa od wysokości kary pieniężnej wymierzonej poprzednio za takie naruszenie;
2) ustala się, dokonując powiększenia o 25% wysokości kary pieniężnej ustalonej
zgodnie z pkt 1 i art. 85aa ust. 1–3.

Art. 85d. Egzekucja nałożonych kar pieniężnych następuje w trybie przepisów
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art. 85e. Kary pieniężne stanowią dochód budżetu państwa i są wpłacane na
rachunek bankowy właściwego powiatowego inspektoratu weterynarii albo
granicznego inspektoratu weterynarii, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja
o nałożeniu kary stała się ostateczna.

Art. 85f. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do kar pieniężnych stosuje się
odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.).

art. 86. więcej Art. 86. W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. z 2003 r. Nr 106, poz.
1002) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 12 uchyla się ust. 3 i 3a;
2) w art. 24 ust. 4a otrzymuje brzmienie:
„4a. Wykonywanie zarobkowego transportu drogowego zwierząt lub transportu
zwierząt związanego z prowadzeniem innej działalności gospodarczej może
odbywać się wyłącznie przy użyciu środków transportu dopuszczonych do tego celu.”;
3) w art. 34 ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) kwalifikacje osób uprawnionych do zawodowego uboju,
2) warunki wyładunku, przemieszczania, przetrzymywania, unieruchamiania w celu dokonania uboju lub uśmiercenia zwierząt,
3) warunki i metody uboju i uśmiercania zwierząt stosownie do gatunku
- mając na względzie zapewnienie humanitarnego traktowania zwierząt
podczas ich uboju lub uśmiercania.”.

art. 87. więcej Art. 87. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz.U. z 2004 r. Nr 53,
poz. 553) w art. 69 wprowadza się następujące zmiany:
1) uchyla się ust. 3;
2) w ust. 4 wyrazy „o której mowa w ust. 1 i 3” zastępuje się wyrazami „o której mowa w ust. 1”;
3) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
wzór dokumentacji obrotu detalicznego produktami leczniczymi weterynaryjnymi, mając na względzie zapewnienie ujednolicenia tej dokumentacji oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.”.

art. 88. więcej Art. 88. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2003 r. o weterynaryjnej kontroli granicznej (Dz.U. Nr
165, poz. 1590) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 10 ust. 2-4 otrzymują brzmienie:
„2. Przywóz przesyłek zwierząt jest dopuszczalny:
1) z państw trzecich lub ich części, które znajdują się na listach ogłaszanych przez Komisję Europejską - w przypadku zwierząt, dla których określono wymagania przywozowe w przepisach Unii Europejskiej;
2) jeżeli zostały spełnione wymagania określone w przepisach państwa
końcowego przeznaczenia, będącego państwem Unii Europejskiej -
w przypadku zwierząt, dla których nie określono wymagań przywozowych w przepisach Unii Europejskiej.
3. Przywóz przesyłek produktów jest dopuszczalny:
1) ze znajdujących się na listach ogłaszanych przez Komisję Europejską:
a) państw trzecich lub ich części,
b) zakładów uprawnionych do wprowadzania produktów na terytorium Unii Europejskiej
- w przypadku produktów, dla których określono wymagania przywozowe w przepisach Unii Europejskiej;
2) jeżeli zostały spełnione wymagania określone w przepisach państwa
końcowego przeznaczenia będącego państwem Unii Europejskiej -
w przypadku produktów, dla których nie określono wymagań przywozowych w przepisach Unii Europejskiej.
4. Wymagania, o których mowa w ust. 2 pkt 2 i ust. 3 pkt 2, w przypadku
gdy państwem końcowego przeznaczenia przesyłki zwierząt lub produktów jest Rzeczpospolita Polska, określają przepisy dotyczące ochrony
zdrowia zwierząt i zwalczania chorób zakaźnych zwierząt oraz przepisy
dotyczące wymagań weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego.”;
2) w art. 44 w ust. 1 zdanie końcowe otrzymuje brzmienie:
„- ponosi osoba odpowiedzialna za przesyłkę.”.

art. 89. więcej Art. 89. 1. Podmioty prowadzące w dniu wejścia w życie ustawy działalność
nadzorowaną, której prowadzenie zgodnie z przepisami dotychczasowymi nie wymagało zgłoszenia zamiaru jej podjęcia powiatowemu lekarzowi weterynarii, tracą prawo do prowadzenia tej działalności, jeżeli w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy nie dokonają zgłoszenia zgodnie z jej przepisami.
2. Podmioty prowadzące w dniu wejścia w życie ustawy działalność
nadzorowaną, której prowadzenie zgodnie z przepisami dotychczasowymi wymagało
zgłoszenia zamiaru jej podjęcia powiatowemu lekarzowi weterynarii, wpisane do
rejestru powiatowego lekarza weterynarii, prowadzonego na podstawie przepisów
dotychczasowych, zachowują prawo do jej prowadzenia.
3. Podmioty prowadzące w dniu wejścia w życie ustawy działalność
nadzorowaną, której prowadzenie zgodnie z przepisami dotychczasowymi nie
wymagało stwierdzenia spełnienia warunków weterynaryjnych, a zgodnie
z przepisami ustawy lub przepisami wydanymi na jej podstawie wymaga takiego
stwierdzenia, w tym stwierdzenia spełniania wymagań weterynaryjnych dla obiektów
budowlanych lub miejsc prowadzenia działalności nadzorowanej albo dla osób
wykonujących określone czynności w ramach tej działalności, tracą prawo do
prowadzenia tej działalności, jeżeli w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie
ustawy nie złożą wniosku o dokonanie takiego stwierdzenia zgodnie z jej przepisami.
4. Podmioty, o których mowa w ust. 2, w zakresie objętym decyzjami
stwierdzającymi spełnienie warunków weterynaryjnych, wydanymi na podstawie
przepisów dotychczasowych, oraz wpisami do rejestrów powiatowych lekarzy
weterynarii, prowadzonych na podstawie przepisów dotychczasowych, a także
obiekty budowlane, miejsca lub osoby wykonujące określone czynności w ramach
prowadzonej przez nie działalności nadzorowanej, uważa się za zatwierdzone w
rozumieniu przepisów Unii Europejskiej.
5. Podmiotom prowadzącym w dniu wejścia w życie ustawy działalność
nadzorowaną obejmującą utrzymywanie bydła, owiec i kóz z zamiarem przeznaczania
ich do handlu, które po dniu wejścia w życie ustawy wystąpią o wystawienie
świadectwa zdrowia zwierzęcia znajdującego się w posiadanym przez nich stadzie lub
gospodarstwie, powiatowy lekarz weterynarii wydaje z urzędu decyzję w sprawie uznania:
1) stada będącego w ich posiadaniu za urzędowo wolne od gruźlicy, urzędowo
wolne od brucelozy lub wolne od brucelozy i urzędowo wolne od enzootycznej
białaczki bydła;
2) gospodarstwa będącego w ich posiadaniu, w którym są utrzymywane owce
i kozy, za urzędowo wolne od brucelozy lub wolne od brucelozy.

art. 90. więcej Art. 90. Do postępowań w sprawach objętych przepisami ustawy, wszczętych
a niezakończonych przed dniem jej wejścia w życie, stosuje się przepisy niniejszej ustawy.

art. 91. więcej Art. 91. 1. Rejestry podmiotów, prowadzone przez powiatowych lekarzy
weterynarii na podstawie art. 5 ust. 3c i 3d ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r.
o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz
o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 1999 r. poz. 752, z późn. zm.), stają się
rejestrami, o których mowa w art. 11.
2. Dane zawarte w wykazach podmiotów, prowadzonych przez Głównego
Lekarza Weterynarii na podstawie art. 5 ust. 3e i 3f ustawy wymienionej w ust. 1,
wykorzystuje się do prowadzenia list, o których mowa w art. 12.
3. Dane zawarte w systemie gromadzenia i przekazywania informacji
dotyczących chorób zakaźnych zwierząt, o którym mowa w art. 20a ustawy
wymienionej w ust. 1, wykorzystuje się do prowadzenia systemu, o którym mowa w art. 51.
4. Dokumentację prowadzoną na podstawie przepisów dotychczasowych
przechowuje się przez okres 5 lat od dnia wejścia w życie ustawy.
5. Plany gotowości zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, opracowane na
podstawie dotychczasowych przepisów, zachowują ważność.

art. 92. więcej Art. 92. 1. Świadectwa rejestracji wydane przed dniem 1 października 2002 r. dla środków
farmaceutycznych stosowanych wyłącznie dla zwierząt, które stały się pozwoleniami w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne, zawierających substancję czynną lub substancje czynne, które nie posiadają ustalonych przynajmniej tymczasowych Najwyższych Dopuszczalnych Stężeń Pozostałości produktów leczniczych weterynaryjnych lub gdy zostało uznane, że określenie takich stężeń nie jest wymagane, z wyłączeniem immunologicznych produktów leczniczych weterynaryjnych stosowanych wyłącznie u zwierząt, z których
lub od których pozyskuje się środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego, zachowują ważność do dnia 20 kwietnia 2004 r.
2. Podmiot odpowiedzialny, do dnia 30 kwietnia 2004 r., wycofuje na własny koszt z
obrotu i stosowania produkty lecznicze weterynaryjne zawierające substancję
czynną lub substancje czynne, o których mowa w ust. 1.

art. 93. więcej Art. 93. 1. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 5
ust. 4 i 5, art. 8 ust. 4, art. 20 ust. 4, art. 20a ust. 6, art. 21, art. 21a ust. 2, art. 24 ust. 2,
art. 25 ust. 8 i 9 oraz art. 25a ust. 2 ustawy wymienionej w art. 91 ust. 1 zachowują
moc do dnia wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych wydanych na
postawie art. 10, art. 11 ust. 4, art. 47 ust. 2, art. 49 ust. 13, art. 51 ust. 8, art. 52 ust. 7,
art. 53 ust. 4, art. 54 ust. 10 i 11, art. 56 ust. 6, art. 58 ust. 3 i art. 61.
2. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 34
ust. 6 ustawy, o której mowa w art. 86, zachowują moc do dnia wejścia w życie
nowych przepisów wykonawczych.
3. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 69
ust. 5 ustawy, o której mowa w art. 87, zachowują moc do dnia wejścia w życie
nowych przepisów wykonawczych.

art. 94. więcej Art. 94. Traci moc ustawa z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób
zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji
Weterynaryjnej (Dz. U. z 1999 r. poz. 752, z późn. zm.).

art. 95. więcej Art. 95. Ustawa wchodzi w życie z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą
Polską członkostwa w Unii Europejskiej, z wyjątkiem art. 92, który wchodzi w życie
z dniem ogłoszenia.