Art. 52. 1. Obowiązkowi monitorowania podlegają choroby odzwierzęce oraz
odzwierzęce czynniki chorobotwórcze, których wykaz jest określony w załączniku nr 5.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia, inne niż
wymienione w załączniku nr 5 choroby odzwierzęce i odzwierzęce czynniki
chorobotwórcze podlegające obowiązkowi monitorowania, mając na uwadze
tendencje epizootyczne i epidemiczne wśród zwierząt i ludzi, obecność
odzwierzęcych czynników chorobotwórczych w środkach żywienia zwierząt lub
żywności oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
3. Obowiązek monitorowania obejmuje zbieranie, przechowywanie,
analizowanie i rozpowszechnianie danych dotyczących chorób odzwierzęcych
i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych oraz związanej z nimi oporności na
środki przeciwdrobnoustrojowe.
4. W zakresie realizacji obowiązku monitorowania:
1) Główny Lekarz Weterynarii i Główny Inspektor Sanitarny zapewniają:
a) że wyniki monitorowania są zbierane, przechowywane, analizowane oraz
niezwłocznie udostępniane do publicznej wiadomości,
b) że monitorowanie obejmuje wszystkie etapy produkcji produktów
pochodzenia zwierzęcego,
c) stałą współpracę polegającą na wymianie informacji i szczegółowych
danych dotyczących występowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych
czynników chorobotwórczych oraz związanej z nimi oporności na środki
przeciwdrobnoustrojowe;
2) Główny Inspektor Sanitarny prowadzi badania epidemiologiczne ognisk chorób
odzwierzęcych przenoszonych przez żywność;
3) Główny Lekarz Weterynarii współpracuje z Komisją Europejską.
5. Za ognisko, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, uważa się wystąpienie:
1) w określonych warunkach co najmniej 2 przypadków zachorowań ludzi na
chorobę odzwierzęcą przenoszoną przez żywność lub zakażeń ludzi czynnikiem
chorobotwórczym wywołującym tę chorobę lub
2) sytuacji, w której obserwowana liczba przypadków zachorowań na tę chorobę
przekracza liczbę spodziewaną i zachorowania te są powiązane z jednym
źródłem pokarmu lub istnieje prawdopodobieństwo takiego powiązania.
6. Minister właściwy do spraw rolnictwa informuje Komisję Europejską
o organie właściwym do współpracy z Komisją Europejską w zakresie obowiązku
monitorowania.

Art. 52a. 1. Główny Lekarz Weterynarii w porozumieniu z Głównym
Inspektorem Sanitarnym może opracować projekt programu monitorowania lub
skoordynowanego programu monitorowania obejmującego jedną lub wiele chorób
odzwierzęcych lub odzwierzęcych czynników chorobotwórczych podlegających
obowiązkowi monitorowania.
2. Projekt programu, o którym mowa w ust. 1, uwzględnia w szczególności:
1) w przypadku programu monitorowania:
a) określenie populacji (gatunków) zwierząt lub etapów produkcji produktów
pochodzenia zwierzęcego,
b) charakter i rodzaj danych, które mają być zebrane w ramach programu
monitorowania,
c) definicje przypadków,
d) rodzaje próbek oraz zasady ich pobierania i przekazywania do badań,
e) metody prowadzenia badań laboratoryjnych,
f) zakres, sposób i terminy przekazywania informacji pomiędzy organami
Inspekcji Weterynaryjnej oraz Państwowej Inspekcji Sanitarnej;
2) w przypadku skoordynowanego programu monitorowania:
a) cel programu,
b) okres obowiązywania programu,
c) obszar geograficzny lub region objęty programem,
d) choroby odzwierzęce i odzwierzęce czynniki chorobotwórcze objęte
monitorowaniem,
e) rodzaje próbek i wymagania, jakie powinny spełniać te próbki,
f) minimalną liczbę pobieranych próbek,
g) metody prowadzenia badań laboratoryjnych,
h) organy właściwe do realizacji programu i ich zadania,
i) źródła finansowania realizacji programu,
j) szacunkowe koszty realizacji programu i sposób ich pokrycia,
k) sposób i termin przedstawienia sprawozdania z realizacji programu.
3. Główny Lekarz Weterynarii i Główny Inspektor Sanitarny po ustanowieniu
przez Komisję Europejską programu monitorowania lub skoordynowanego programu
monitorowania zapewniają jego realizację.
4. Główny Lekarz Weterynarii przekazuje Komisji Europejskiej informacje
o wynikach realizacji programu, o którym mowa w ust. 3.

Art. 52b. 1. Inspekcja Weterynaryjna oraz Państwowa Inspekcja Sanitarna
prowadzą monitorowanie oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe
odzwierzęcych czynników chorobotwórczych oraz bakterii komensalnych w zakresie,
w jakim stanowią zagrożenie dla zdrowia publicznego.
2. Posiadacze zwierząt gospodarskich oraz podmioty działające na rynku
spożywczym są obowiązane do nieodpłatnego udostępniania zwierząt i produktów
w celu prowadzenia przez organy Inspekcji Weterynaryjnej oraz Państwowej
Inspekcji Sanitarnej monitorowania, o którym mowa w ust. 1. Do monitorowania
przepisy art. 19 ust. 1–1c, 3 i 4 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji
Weterynaryjnej stosuje się odpowiednio.
3. Główny Lekarz Weterynarii jest organem właściwym w zakresie
przygotowywania i przekazywania Komisji Europejskiej i Europejskiemu Urzędowi
ds. Bezpieczeństwa Żywności informacji i dokumentów dotyczących monitorowania,
o którym mowa w ust. 1, w tym wymaganych w celu współfinansowania prowadzenia
tego monitorowania ze środków pochodzących z Unii Europejskiej.
4. Główny Lekarz Weterynarii w porozumieniu z Głównym Inspektorem
Sanitarnym wydaje instrukcję monitorowania oporności na środki
przeciwdrobnoustrojowe obejmującą następujące dane:
1) gatunki zwierząt i produkty objęte monitorowaniem;
2) rodzaje bakterii lub ich szczepy objęte monitorowaniem;
3) strategię pobierania próbek stosowaną w ramach monitorowania;
4) środki przeciwdrobnoustrojowe objęte monitorowaniem;
5) metodologię laboratoryjną stosowaną do:
a) wykrywania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe,
b) identyfikacji izolatów drobnoustrojów;
6) metody stosowane do zbierania danych.

Art. 52c. 1. Podmioty prowadzące działalność w zakresie produkcji:
1) produktów pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach
weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego oraz pasz
w rozumieniu przepisów o środkach żywienia zwierząt przekazują próbki do
badań laboratoryjnych w kierunku chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych
czynników chorobotwórczych podlegających obowiązkowi monitorowania oraz
przechowują wyniki tych badań przez 2 lata;
2) produktów pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach
weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego przechowują, w celu
udostępnienia do badań laboratoryjnych, produkty pochodzenia zwierzęcego lub
próbki tych produktów, które mogły wywołać lub które podejrzewa się, że
wywołały choroby odzwierzęce przenoszone przez żywność.
2. Laboratoria przeprowadzające badania w kierunku chorób odzwierzęcych
i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych podlegających obowiązkowi
monitorowania przechowują izolaty odzwierzęcych czynników chorobotwórczych
i przekazują je właściwym krajowym laboratoriom referencyjnym.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje próbek
i częstotliwość ich przekazywania do badań, o których mowa w ust. 1, oraz terminy przekazywania izolatów odzwierzęcych czynników chorobotwórczych krajowym laboratoriom referencyjnym, o których mowa w ust. 2, mając na względzie
zapewnienie reprezentatywności wyników przeprowadzanych badań oraz prawidłową
realizację monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników
chorobotwórczych.

Ustawa o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt art. 52

DODAJ