Art. 57. 1. Główny Lekarz Weterynarii opracowuje:
1) programy zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych,
2) programy mające na celu wykrycie występowania zakażeń czynnikami
wywołującymi choroby zakaźne zwierząt lub poszerzenie wiedzy o ryzyku
wystąpienia takich chorób,
3) programy nadzoru nad chorobami zakaźnymi zwierząt akwakultury mającego na
celu osiągnięcie przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, strefę lub enklawę
statusu wolnego od danej choroby zakaźnej,
4) krajowe programy zwalczania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych
czynników chorobotwórczych wymienionych w rozporządzeniu (WE)
nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r.
w sprawie zwalczania salmonelli i innych określonych odzwierzęcych
czynników chorobotwórczych przenoszonych przez żywność (Dz. Urz. UE L
325 z 12.12.2003, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 3, t. 41, str. 328), zwanym dalej „rozporządzeniem nr 2160/2003”,
w załączniku I
– kierując się sytuacją epizootyczną i epidemiczną kraju oraz obowiązującymi w tym
zakresie przepisami Unii Europejskiej.
2. Programy, o których mowa w ust. 1, zawierają w szczególności:
1) opis sytuacji epizootycznej w zakresie danej choroby;
2) analizę szacunkowych kosztów oraz przewidywanych korzyści wynikających
z wprowadzenia programu;
3) prawdopodobny czas trwania programu oraz określenie celu, który ma zostać
osiągnięty do dnia jego zakończenia;
4) określenie obszaru, na którym będzie obowiązywał program;
5) określenie statusu epizootycznego gospodarstw oraz obszarów objętych
programem, a także celów, które mają zostać osiągnięte z uwagi na każdy status,
warunki obowiązujące w odniesieniu do przemieszczania zwierząt pomiędzy
gospodarstwami oraz obszarami o różnym statusie epizootycznym, oraz
określenie skutków utraty statusu epizootycznego;
6) opis działań, które będą stosowane w przypadku wystąpienia podejrzenia lub
stwierdzenia choroby zakaźnej zwierząt.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa może wprowadzić, w drodze
rozporządzenia, program, o którym mowa w ust. 2, na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub jego części, mając na względzie wymagania weterynaryjne dla handlu
zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów
o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego.
4. Realizacja programu, o którym mowa w ust. 3, jest finansowana ze środków
budżetu państwa.
5. W przypadku programu, o którym mowa w ust. 1, współfinansowanego ze
środków pochodzących z Unii Europejskiej oprócz wymagań, o których mowa
w ust. 2, program powinien spełniać wymagania określone w przepisach Unii
Europejskiej.
6. Główny Lekarz Weterynarii uzgadnia program, o którym mowa w ust. 5,
z ministrem właściwym do spraw:
1) finansów publicznych – pod względem finansowym;
2) rolnictwa – pod względem merytorycznym.
6a. Główny Lekarz Weterynarii po dokonaniu uzgodnień, o których mowa
w ust. 6, występuje do Komisji Europejskiej z wnioskiem o zatwierdzenie tak
uzgodnionego programu, a w przypadku programu, o którym mowa w ust. 1 pkt 3,
realizowanego na obszarze strefy lub enklawy stanowiących mniej niż 75% terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, które nie obejmują obszaru zlewni wykorzystywanych
wspólnie z innymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej lub państwami
trzecimi, składa Komisji Europejskiej oświadczenie o zamiarze realizacji takiego programu.
6b. Główny Lekarz Weterynarii w wyniku uzgodnień z Komisją Europejską,
a w przypadku programu, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, realizowanego na obszarze
strefy lub enklawy stanowiących mniej niż 75% terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
które nie obejmują obszaru zlewni wykorzystywanych wspólnie z innymi państwami
członkowskimi Unii Europejskiej lub państwami trzecimi, w wyniku uzgodnień
z Komisją Europejską oraz państwami członkowskimi Unii Europejskiej dokonuje
zmian w programie, o którym mowa w ust. 5.
6c. Program, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, realizowany na obszarze strefy lub
enklawy stanowiących mniej niż 75% terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie
obejmują obszaru zlewni wykorzystywanych wspólnie z innymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej lub państwami trzecimi, uznaje się za zatwierdzony, gdy Komisja Europejska lub państwa członkowskie Unii Europejskiej nie zgłoszą
zastrzeżeń do oświadczenia, o którym mowa w ust. 6a.
7. Minister właściwy do spraw rolnictwa wprowadza program, o którym mowa
w ust. 5, po jego zatwierdzeniu pod względem technicznym i zaproponowaniu do
współfinansowania przez Komisję Europejską – zgodnie z art. 13 ust. 2
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 652/2014 z dnia 15 maja
2014 r. ustanawiającego przepisy w zakresie zarządzania wydatkami odnoszącymi się
do łańcucha żywnościowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt oraz
dotyczącymi zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin,
zmieniającego dyrektywy Rady 98/56/WE, 2000/29/WE i 2008/90/WE,
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 178/2002,
(WE) nr 882/2004 i (WE) nr 396/2005, dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady
2009/128/WE i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009
oraz uchylającego decyzje Rady 66/399/EWG, 76/894/EWG i 2009/470/WE (Dz. Urz.
UE L 189 z 27.06.2014, str. 1, z późn. zm.) – w drodze rozporządzenia, na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części, mając na względzie ochronę zdrowia
publicznego, poprawę sytuacji epizootycznej państwa oraz obowiązujące w tym
zakresie przepisy Unii Europejskiej.
8. Główny Lekarz Weterynarii nadzoruje realizację programów, o których mowa
w ust. 1, a w przypadku programu współfinansowanego ze środków pochodzących
z Unii Europejskiej informuje Komisję Europejską o postępach w jego realizacji
zgodnie z obowiązującymi przepisami Unii Europejskiej.
8a. Do zmian programu wprowadzonego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub jego części:
1) zgodnie z ust. 3 przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio;
2) zgodnie z ust. 7 przepisy ust. 1, 2, 5–6c stosuje się odpowiednio.
9. (uchylony)

Art. 57a. (uchylony).

Art. 57b. 1. Główny Lekarz Weterynarii jest organem właściwym do:
1) zatwierdzania programów kontroli określonych w art. 7 rozporządzenia
nr 2160/2003 oraz do przechowywania wyników realizacji tych programów;
2) występowania z wnioskiem określonym w art. 8 rozporządzenia nr 2160/2003;
3) występowania o przyznanie okresu przejściowego w przypadkach określonych
w art. 9 ust. 2 i art. 10 ust. 5 rozporządzenia nr 2160/2003.
2. Główny Lekarz Weterynarii wydaje decyzję o zatwierdzeniu programów
określonych w art. 7 rozporządzenia nr 2160/2003.

Art. 57c. Jeżeli program, o którym mowa w art. 57, przewiduje odszkodowanie
za zwierzęta zabite lub poddane ubojowi z nakazu organów Inspekcji Weterynaryjnej
albo za zwierzęta padłe w wyniku zastosowania zabiegów nakazanych przez te organy,
to do odszkodowania stosuje się przepisy art. 49.

Art. 57d. 1. Główny Lekarz Weterynarii, na wniosek organizacji zrzeszającej
podmioty prowadzące działalność w zakresie utrzymywania zwierząt gospodarskich,
może opracować program zwalczania chorób zakaźnych zwierząt innych niż choroby,
o których mowa w art. 41 ust. 1 oraz w przepisach wydanych na podstawie art. 41
ust. 3 pkt 1, mając na względzie ułatwienie handlu zwierzętami i produktami
pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o produktach pochodzenia
zwierzęcego oraz poprawę sytuacji epizootycznej kraju.
2. Program jest realizowany pod nadzorem organów Inspekcji Weterynaryjnej
przez podmioty, o których mowa w ust. 1, które przystąpiły do niego dobrowolnie.
3. Program zawiera w szczególności:
1) dostępne dane o sytuacji epizootycznej w zakresie danej choroby;
2) zasady uczestnictwa w programie, w tym warunki i terminy przystąpienia do
programu i rezygnacji z uczestnictwa w tym programie;
3) zasady i tryb ponoszenia kosztów uczestnictwa w programie;
4) analizę szacunkowych kosztów oraz przewidywanych korzyści wynikających
z wprowadzenia programu;
5) prawdopodobny czas trwania programu oraz określenie celu, który ma zostać
osiągnięty do dnia jego zakończenia;
6) określenie obszaru, na którym będzie obowiązywał program;
7) określenie statusów epizootycznych stad lub obszarów objętych programem,
a także celów, które mają zostać osiągnięte z uwagi na każdy status, wymagań weterynaryjnych niezbędnych do uzyskania i zachowania uznania tych statusów oraz określenie warunków i skutków jego zawieszenia lub cofnięcia;
8) określenie wymagań dotyczących osób pobierających próbki do badań
laboratoryjnych na potrzeby realizacji programu;
9) określenie laboratoriów upoważnionych do wykonywania badań laboratoryjnych
na potrzeby realizacji programu.
4. Koszty realizacji programu, w tym koszty pobierania próbek i badań
laboratoryjnych próbek oraz koszty nadzoru sprawowanego przez organy Inspekcji
Weterynaryjnej, ponoszą podmioty, o których mowa w ust. 1, realizujące program.
5. Minister właściwy do spraw rolnictwa może wprowadzić, w drodze
rozporządzenia, program na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części,
mając na względzie ułatwienie handlu zwierzętami i produktami pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego oraz
poprawę sytuacji epizootycznej kraju.

Art. 57e. 1. Główny Lekarz Weterynarii opracowuje programy bioasekuracji
mające na celu zapobieganie szerzeniu się chorób zakaźnych zwierząt podlegających
obowiązkowi zwalczania, biorąc pod uwagę sytuację epizootyczną w odniesieniu do
danej choroby zakaźnej zwierząt.
2. Program bioasekuracji zawiera w szczególności:
1) określenie chorób zakaźnych zwierząt, których szerzeniu się ma zapobiec
realizacja tego programu;
2) określenie gatunków zwierząt objętych tym programem;
3) określenie obszaru, na którym będzie obowiązywał ten program, ze wskazaniem
ewentualnych nakazów i zakazów, jakie mogą zostać wydane w celu realizacji
tego programu, oraz określenie obszaru, na którym może być wydana decyzja, o
której mowa w ust. 4;
4) analizę poziomu bioasekuracji na obszarze, o którym mowa w pkt 3, w zakresie
środków bioasekuracji mających na celu zapobieżenie szerzeniu się chorób, o
których mowa w pkt 1;
5) prawdopodobny czas trwania tego programu oraz określenie celu, który ma
zostać osiągnięty do dnia jego zakończenia;
6) określenie wymagań dotyczących bioasekuracji, które mają spełnić
gospodarstwa objęte tym programem;
7) określenie kwoty przeznaczonej na wypłatę odszkodowań, o których mowa w
art. 57f, w każdym roku realizacji tego programu;
8) określenie szczegółowego sposobu i trybu realizacji tego programu, w tym
określenie terminu na:
a) złożenie oświadczenia, o którym mowa w ust. 5 pkt 1 lit. a,
b) spełnienie wymagań określonych w tym programie,
c) złożenie wniosku, o którym mowa w art. 57g ust. 7.
3. Realizacja programu bioasekuracji, z wyłączeniem kosztów nadzoru
sprawowanego przez organy Inspekcji Weterynaryjnej, jest finansowana przez
posiadaczy zwierząt.
4. W przypadkach określonych w programie bioasekuracji powiatowy lekarz
weterynarii wydaje decyzję:
1) nakazującą zabicie utrzymywanych w gospodarstwie zwierząt z gatunków
wrażliwych lub poddanie tych zwierząt ubojowi oraz
2) zakazującą wprowadzania do gospodarstwa i utrzymywania w nim zwierząt, o
których mowa w pkt 1, przez okres wskazany w tym programie.
5. Decyzję, o której mowa w ust. 4, wydaje się:
1) po przeprowadzeniu przez powiatowego lekarza weterynarii kontroli w
gospodarstwie, wyłącznie gdy posiadacz zwierząt:
a) złożył w terminie określonym w programie bioasekuracji oświadczenie, że
gospodarstwo, w którym przebywają te zwierzęta, nie spełni wymagań
określonych w tym programie albo
b) nie złożył w terminie określonym w programie bioasekuracji oświadczenia,
o którym mowa w lit. a, i gospodarstwo, w którym przebywają te zwierzęta,
nie spełnia wymagań określonych w tym programie po upływie terminu na ich spełnienie;
2) po uzyskaniu od właściwego miejscowo wojewody informacji, że wydanie tej
decyzji nie spowoduje przekroczenia kwoty przeznaczonej na wypłatę
odszkodowań w danym roku, o której mowa w ust. 2 pkt 7.
6. Kontrola, o której mowa w ust. 5 pkt 1, ma na celu stwierdzenie w szczególności:
1) niespełniania przez gospodarstwo wymagań określonych w programie bioasekuracji;
2) liczby zwierząt z gatunków wrażliwych z podziałem na gatunki zwierząt.
7. Informacja, o której mowa w ust. 5 pkt 2, jest sporządzana na podstawie
informacji przekazywanych wojewodzie przez ministra właściwego do spraw
rolnictwa oraz posiadanych przez wojewodę danych dotyczących decyzji, o których
mowa w ust. 4, i decyzji w sprawie odszkodowania, o którym mowa w art. 57f,
wydawanych na obszarze województwa.
8. Decyzji, o której mowa w ust. 4, nie wydaje się, jeżeli w gospodarstwie, o
którym mowa w ust. 4:
1) podejrzewa się wystąpienie lub wystąpiła choroba zakaźna zwierząt podlegająca
obowiązkowi zwalczania lub
2) stosuje się środki określone w art. 44.
9. Wojewódzki lekarz weterynarii zbiera i analizuje dane dotyczące wydawanych
decyzji, o których mowa w ust. 4, i decyzji w sprawie odszkodowania, o którym mowa
w art. 57f, oraz przekazuje właściwemu miejscowo wojewodzie informacje w tym zakresie.
10. Minister właściwy do spraw rolnictwa może wprowadzić, w drodze
rozporządzenia, program bioasekuracji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
jego części, mając na względzie zmniejszenie zagrożenia szerzenia się chorób
zakaźnych zwierząt z gatunków wrażliwych przebywających w gospodarstwie oraz
umożliwienie podmiotom utrzymującym takie zwierzęta osiągnięcie poziomu
bioasekuracji określonego w tym programie.

Art. 57f. Za zwierzęta zabite lub poddane ubojowi z nakazów, o których mowa
w art. 57e ust. 4 pkt 1, przysługuje odszkodowanie ze środków budżetu państwa. Do
odszkodowania stosuje się przepisy art. 49 ust. 1–4, ust. 7, 8, 11 i 12 oraz przepisy
wydane na podstawie art. 49 ust. 13.

Art. 57g. 1. Posiadaczowi zwierząt, który złożył oświadczenie wskazane w art.
57e ust. 5 pkt 1 lit. a oraz w stosunku do którego została wydana i wykonana decyzja,
o której mowa w art. 57e ust. 4, przysługuje rekompensata ze środków budżetu
państwa za nieprzerwane nieutrzymywanie w gospodarstwie zwierząt, których
dotyczą zakazy określone w tej decyzji.
2. Wysokość rekompensaty oblicza się na podstawie iloczynu średniej rocznej
liczby zwierząt z gatunków wrażliwych utrzymywanych w gospodarstwie w roku kalendarzowym poprzedzającym rok złożenia przez posiadacza zwierząt oświadczenia, o którym mowa w art. 57e ust. 5 pkt 1 lit. a, i stawki za zwierzę dla
danego gatunku zwierząt określonej w przepisach wydanych na podstawie ust. 11.
3. Średnią roczną liczbę zwierząt, o której mowa w ust. 2, ustala się jako iloraz
sumy liczby zwierząt z gatunków wrażliwych utrzymywanych w gospodarstwie w
ostatnim dniu każdego miesiąca roku kalendarzowego poprzedzającego rok złożenia
przez posiadacza zwierząt oświadczenia, o którym mowa w art. 57e ust. 5 pkt 1 lit. a, i liczby 12.
4. Średnią roczną liczbę zwierząt, o której mowa w ust. 2, ustala się na podstawie
danych zawartych w rejestrze zwierząt gospodarskich oznakowanych, o którym mowa
w przepisach o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt. W przypadku posiadacza
zwierząt utrzymującego nie więcej niż jedną świnię, z przeznaczeniem na własne
potrzeby, średnia roczna liczba zwierząt, o której mowa w ust. 2, wynosi 1.
5. Rekompensatę przyznaje się w drodze decyzji kierownika biura powiatowego
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa właściwego ze względu na miejsce
położenia gospodarstwa, o którym mowa w ust. 1. W decyzji kierownik biura
powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa ustala wysokość rekompensaty.
6. Rekompensatę przyznaje się za okres obowiązywania zakazów, o których
mowa w art. 57e ust. 4 pkt 2.
7. Rekompensata jest przyznawana na wniosek posiadacza zwierząt, o którym mowa w ust. 1.
8. Wniosek, o którym mowa w ust. 7, zawiera w szczególności:
1) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania i adres albo nazwę, siedzibę i adres
posiadacza zwierząt;
2) numer siedziby stada, jeżeli został nadany;
3) średnią roczną liczbę zwierząt, o której mowa w ust. 2;
4) podpis posiadacza zwierząt.
9. Do wniosku dołącza się kopię decyzji, o której mowa w art. 57e ust. 4, oraz
dokumenty potwierdzające wykonanie tej decyzji.
10. Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa przekazuje
ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa, w terminie 60 dni od daty upływu terminu na złożenie wniosku o przyznanie rekompensaty, informację o faktycznej liczbie
zwierząt z gatunków wrażliwych, za które będą przyznane rekompensaty.
11. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
warunki i częstotliwość wypłaty rekompensat oraz stawkę za zwierzę, odrębnie dla
każdego gatunku zwierząt wrażliwych, biorąc pod uwagę przewidywany okres
obowiązywania zakazów, o których mowa w art. 57e ust. 4 pkt 2, długość cyklu
produkcyjnego, średnią cenę rynkową zwierząt danego gatunku oraz liczbę zwierząt,
o której mowa w ust. 10.

Art. 57h. Do ustalania wysokości, umarzania, odraczania terminu spłaty i
rozkładania na raty płatności nienależnie pobranej rekompensaty i odsetek za zwłokę
stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 1505).

Ustawa o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt art. 57

DODAJ