Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji

art. 1. więcej Art. 1. 1. Zadaniem radiofonii i telewizji jest:
1) dostarczanie informacji;
2) udostępnianie dóbr kultury i sztuki;
3) ułatwianie korzystania z oświaty, sportu i dorobku nauki;
3a) upowszechnianie edukacji obywatelskiej;
4) dostarczanie rozrywki;
5) popieranie krajowej twórczości audiowizualnej.
1a. Zadania radiofonii i telewizji, o których mowa w ust. 1, są realizowane przez
dostarczanie usług medialnych.
2. Odbiór krajowych i zagranicznych programów oraz audiowizualnych usług
medialnych na żądanie przeznaczonych przez dostawców usług medialnych do
powszechnego odbioru jest wolny, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa.

Art. 1a. 1. Ustawę stosuje się do dostawców usług medialnych ustanowionych
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Dostawcę usługi medialnej uważa się za ustanowionego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli spełnia on co najmniej jeden z warunków:
1) ma swoją siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej oraz:
a) decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
b) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy
cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, a decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej
są podejmowane w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, lub
c) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy
cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa zarówno na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak i w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej;
2) decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz istotna część osób zatrudnionych na podstawie
stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej
działa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a dostawca usługi medialnej ma
swoją siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej;
3) rozpoczął świadczenie usługi medialnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
lub na podstawie prawa Rzeczypospolitej Polskiej i utrzymuje stabilne
i efektywne związki gospodarcze z Rzecząpospolitą Polską, chyba że:
a) zarówno siedziba dostawcy usługi medialnej znajduje się w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej, jak i decyzje redakcyjne dotyczące usługi
medialnej są podejmowane w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub
b) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy
cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej, w którym dostawca usługi
medialnej ma swoją siedzibę, lub decyzje redakcyjne dotyczące usługi
medialnej są podejmowane na terytorium innego państwa członkowskiego
Unii Europejskiej.
3. Za ustanowionego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się także
dostawcę usługi medialnej, jeżeli istotna część osób zatrudnionych na podstawie
stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa
na jej terytorium oraz dostawca ten:
1) ma swoją siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a decyzje redakcyjne
dotyczące usługi medialnej są podejmowane w państwie niebędącym państwem
członkowskim Unii Europejskiej, albo
2) ma swoją siedzibę w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii
Europejskiej, a decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Ustawę stosuje się także do dostawcy usługi medialnej, który:
1) korzysta ze stacji dosyłowej do satelity zlokalizowanej na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej albo
2) nie korzysta z tej stacji, ale korzysta z łącza satelitarnego należącego do
Rzeczypospolitej Polskiej
– mimo że nie odpowiada on warunkom określonym w ust. 2 i 3 i nie został uznany za
dostawcę usługi medialnej ustanowionego w państwie członkowskim Unii
Europejskiej na podstawie przepisów prawa tego państwa odpowiadających
warunkom określonym w ust. 2 i 3.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Prawo rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych
przysługuje jednostkom publicznej radiofonii i telewizji oraz osobom fizycznym,
osobom prawnym i osobowym spółkom handlowym, które uzyskały koncesję na taką
działalność, albo – w przypadku programów telewizyjnych rozpowszechnianych
wyłącznie w systemach teleinformatycznych – wpis do rejestru takich programów.
2. Ustawy nie stosuje się do:
1) programu rozpowszechnianego lub rozprowadzanego wyłącznie w obrębie
jednego budynku;
2) programu rozpowszechnianego lub rozprowadzanego w systemie, w którym
urządzenia nadawcze i odbiorcze należą do tej samej osoby, prowadzącej
działalność gospodarczą lub inną zarejestrowaną działalność publiczną, a treść
programu ogranicza się do spraw związanych z tą działalnością i jest adresowana
do pracowników lub innego określonego kręgu osób związanych z nadawcą;
3) programu rozprowadzanego w sieci kablowej, jeżeli liczba indywidualnych
odbiorców nie przekracza 250;
4) programów radiowych rozpowszechnianych wyłącznie w systemach
teleinformatycznych oraz audialnych usług na żądanie;
5) korespondencji prowadzonej z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej;
6) elektronicznych wersji dzienników i czasopism oraz prasy udostępnianej
w systemie teleinformatycznym pod warunkiem że nie składają się
w przeważającej części z audycji audiowizualnych;
7) gier losowych i zakładów wzajemnych, chyba że są częścią audycji usługi medialnej.

art. 3. więcej Art. 3. Do rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych stosuje się
przepisy prawa prasowego, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Art. 3a. 1. Dostawcy usług medialnych, mając na uwadze realizację
obowiązków określonych w ustawie, w szczególności w art. 14a, art. 16b ust. 3a,
art. 18a, art. 47e i art. 47g, mogą tworzyć i przystępować do kodeksów dobrych
praktyk w rozumieniu ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu
nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2070).
2. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, działając w zakresie audiowizualnych
usług medialnych na żądanie, we współpracy z ministrem właściwym do spraw
informatyzacji inicjuje, wspiera i promuje powstawanie kodeksów dobrych praktyk,
o których mowa w ust. 1.

art. 4. więcej Art. 4. W rozumieniu ustawy:
1) usługą medialną jest usługa w postaci programu albo audiowizualnej usługi
medialnej na żądanie, za którą odpowiedzialność redakcyjną ponosi jej dostawca
i której podstawowym celem jest dostarczanie poprzez sieci telekomunikacyjne
ogółowi odbiorców audycji, w celach informacyjnych, rozrywkowych lub
edukacyjnych; usługą medialną jest także przekaz handlowy;
2) audycją jest ciąg ruchomych obrazów z dźwiękiem lub bez niego (audycja
audiowizualna) albo ciąg dźwięków (audycja radiowa), stanowiący, ze względu
na treść, formę, przeznaczenie lub autorstwo, odrębną całość w stworzonym
przez dostawcę usługi medialnej programie lub katalogu audycji publicznie
udostępnianych w ramach audiowizualnej usługi medialnej na żądanie, zwanym
dalej „katalogiem”;
3) odpowiedzialnością redakcyjną jest sprawowanie faktycznej kontroli nad
wyborem audycji i sposobem ich zestawienia w programie lub w katalogu; nie
uchybia to zasadom odpowiedzialności prawnej za treść audycji lub świadczenie usługi;
4) dostawcą usługi medialnej jest osoba fizyczna, osoba prawna lub osobowa spółka
handlowa ponosząca odpowiedzialność redakcyjną za wybór treści usługi
medialnej i decydująca o sposobie zestawienia tej treści, będąca nadawcą lub
podmiotem dostarczającym audiowizualną usługę medialną na żądanie;
5) nadawcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub osobowa spółka handlowa, która
tworzy i zestawia program oraz rozpowszechnia go lub przekazuje innym
osobom w celu rozpowszechniania;
6) programem jest uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub
innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający
jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie;
6a) audiowizualną usługą medialną na żądanie jest usługa medialna świadczona
w ramach prowadzonej w tym zakresie działalności gospodarczej, polegająca na
publicznym udostępnianiu audycji audiowizualnych na podstawie katalogu
ustalonego przez podmiot dostarczający usługę;
7) rozpowszechnianiem jest emisja programu drogą bezprzewodową lub
przewodową do odbioru przez odbiorców;
8) rozprowadzaniem jest przejmowanie rozpowszechnionego programu w całości
i bez zmian oraz równoczesne, wtórne jego rozpowszechnianie;
8a) publicznym udostępnianiem audiowizualnej usługi medialnej na żądanie jest jej
świadczenie w sposób umożliwiający ogółowi użytkowników, w wybranym
przez nich momencie i na ich życzenie, odbiór wybranej przez nich audycji
z katalogu udostępnionego w ramach takiej usługi;
9) dostarczaniem usługi medialnej jest rozpowszechnianie programu albo publiczne
udostępnianie audiowizualnej usługi medialnej na żądanie;
10) nadawcą społecznym jest nadawca:
a) którego program upowszechnia działalność wychowawczą i edukacyjną,
działalność charytatywną, respektuje chrześcijański system wartości, za
podstawę przyjmując uniwersalne zasady etyki, oraz zmierza do
ugruntowania tożsamości narodowej,
b) w którego programie nie są rozpowszechniane audycje ani inne przekazy,
o których mowa w art. 18 ust. 5,
c) który nie nadaje przekazów handlowych,
d) który nie pobiera opłat z tytułu rozpowszechniania, rozprowadzania lub
odbierania jego programu;
11) osobą zagraniczną jest osoba zagraniczna w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy z dnia
6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych
osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1079, 1214, 1495 i 1655);
12) zespołem twórczym jest zespół osób tworzących audycje, do którego zalicza się
w szczególności: reżysera, autora scenariusza, scenografa, operatora, odtwórców
głównych ról i kompozytora;
13) programem wyspecjalizowanym jest program, w którym nie mniej niż 70% czasu
nadawania programu w ciągu miesiąca, w godzinach 6–23, stanowią audycje
i inne przekazy realizujące przyjętą specjalizację programu;
14) audycją wytworzoną pierwotnie w języku polskim jest audycja spełniająca
wymogi audycji europejskiej w rozumieniu niniejszej ustawy i powstała na
podstawie scenariusza wytworzonego pierwotnie w języku polskim, której
pierwotna rejestracja została dokonana w języku polskim;
15) audycją dla dzieci jest audycja, która ze względu na czas nadania i treść jest
skierowana głównie do dzieci;
16) przekazem handlowym jest każdy przekaz, w tym obrazy z dźwiękiem lub bez
dźwięku albo tylko dźwięki, mający służyć bezpośrednio lub pośrednio promocji
towarów, usług lub renomy podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą
lub zawodową, towarzyszący audycji lub włączony do niej, w zamian za opłatę
lub podobne wynagrodzenie, albo w celach autopromocji, w szczególności
reklama, sponsorowanie, telesprzedaż i lokowanie produktu;
17) reklamą jest przekaz handlowy, pochodzący od podmiotu publicznego lub
prywatnego, w związku z jego działalnością gospodarczą lub zawodową,
zmierzający do promocji sprzedaży lub odpłatnego korzystania z towarów lub
usług; reklamą jest także autopromocja;
18) sponsorowaniem jest każdy wkład w finansowanie usługi medialnej lub audycji,
przez podmiot, który nie dostarcza usług medialnych i nie produkuje audycji,
w celu promocji jego nazwy, firmy, renomy, działalności, towaru lub usługi,
znaku towarowego lub innego oznaczenia indywidualizującego;
19) telesprzedażą jest przekaz handlowy zawierający bezpośrednią ofertę sprzedaży
towarów lub odpłatnego świadczenia usług;
20) ukrytym przekazem handlowym jest przedstawianie w audycjach towarów,
usług, nazwy, firmy, znaku towarowego lub działalności przedsiębiorcy
będącego producentem towaru lub świadczącego usługi, jeżeli zamiarem
dostawcy usługi medialnej, w szczególności związanym z wynagrodzeniem lub
uzyskaniem innej korzyści, jest osiągnięcie skutku reklamowego oraz możliwe
jest wprowadzenie publiczności w błąd co do charakteru przekazu;
21) lokowaniem produktu jest przekaz handlowy polegający na przedstawieniu lub
nawiązywaniu do towaru, usługi lub ich znaku towarowego w taki sposób, że
stanowią one element samej audycji w zamian za opłatę lub podobne
wynagrodzenie, a także w postaci nieodpłatnego udostępnienia towaru lub usługi;
22) lokowaniem tematu jest przekaz handlowy polegający na nawiązywaniu do
towaru, usługi lub ich znaku towarowego w scenariuszu lub liście dialogowej
audycji w zamian za opłatę lub podobne wynagrodzenie;
23) autopromocją jest każdy przekaz pochodzący od dostawcy usługi medialnej
mający służyć bezpośrednio lub pośrednio promocji jego audycji, towarów lub usług;
24) przekazem tekstowym jest zbiór tekstów i nieruchomych obrazów,
rozpowszechnianych za pomocą sygnału telewizyjnego lub radiowego
równocześnie z programem;
25) producentem jest osoba fizyczna lub osoba prawna, lub jednostka organizacyjna,
o której mowa w art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę,
faktycznie organizuje i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny
i finansowy proces produkcji utworu audiowizualnego;
26) producentem niezależnym wobec danego nadawcy jest producent niepozostający
w stosunku pracy z danym nadawcą, niebędący sam nadawcą i nieposiadający
udziałów w organizacji nadawcy oraz w którym nadawca ani żaden podmiot od
niego zależny bądź należący do tej samej grupy kapitałowej nie posiada żadnych
udziałów, a w zarządach nie zasiadają żadne osoby pozostające w stosunku pracy
z danym nadawcą lub będące nadawcami;
27) przedsiębiorcą jest przedsiębiorca w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. –
Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424);
28) udogodnieniem dla osób niepełnosprawnych jest element dźwiękowy lub
graficzny zawarty w audycji lub rozpowszechniany równocześnie z nią, którego
celem jest zapewnienie osobom niepełnosprawnym z powodu dysfunkcji narządu
wzroku oraz osobom niepełnosprawnym z powodu dysfunkcji narządu słuchu
możliwości zapoznania się z audycją w szczególności w formie napisów dla
niesłyszących lub audiodeskrypcji, a także tłumaczenia na język migowy;
29) systemem teleinformatycznym jest system teleinformatyczny w rozumieniu
ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U.
z 2020 r. poz. 344);
30) siecią telekomunikacyjną jest sieć telekomunikacyjna w rozumieniu ustawy
z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2019 r. poz. 2460
oraz z 2020 r. poz. 374).

art. 5. więcej Art. 5. Tworzy się Krajową Radę Radiofonii i Telewizji, zwaną dalej „Krajową
Radą”, jako organ państwowy właściwy w sprawach radiofonii i telewizji.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Krajowa Rada stoi na straży wolności słowa w radiu i telewizji,
samodzielności dostawców usług medialnych i interesów odbiorców oraz zapewnia
otwarty i pluralistyczny charakter radiofonii i telewizji.
2. Do zadań Krajowej Rady należy w szczególności:
1) projektowanie w porozumieniu z Prezesem Rady Ministrów kierunków polityki
państwa w dziedzinie radiofonii i telewizji;
2) określanie, w granicach upoważnień ustawowych, warunków prowadzenia
działalności przez dostawców usług medialnych;
3) podejmowanie, w zakresie przewidzianym ustawą, rozstrzygnięć w sprawach
koncesji na rozpowszechnianie programów, wpisu do rejestru programów,
zwanego dalej „rejestrem”, oraz prowadzenie tego rejestru;
3a) uznawanie za nadawcę społecznego lub odbieranie tego przymiotu, na
warunkach określonych ustawą;
4) sprawowanie w granicach określonych ustawą kontroli działalności dostawców
usług medialnych;
5) organizowanie badań treści i odbioru usług medialnych;
5a) prowadzenie monitoringu rynku audiowizualnych usług medialnych na żądanie
w celu ustalenia kręgu podmiotów dostarczających audiowizualne usługi
medialne na żądanie oraz oceny wykonania obowiązków wynikających z ustawy
przez te podmioty;
6) ustalanie wysokości opłat za udzielenie koncesji oraz wpis do rejestru;
6a) ustalanie, na zasadach określonych w ustawie z dnia 21 kwietnia 2005 r.
o opłatach abonamentowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1801 oraz z 2020 r. poz. 383),
wysokości opłat abonamentowych;
7) opiniowanie projektów aktów prawnych oraz umów międzynarodowych
dotyczących radiofonii i telewizji lub audiowizualnych usług medialnych na żądanie;
7a) (utracił moc)
8) inicjowanie postępu naukowo-technicznego i kształcenia kadr w dziedzinie
radiofonii i telewizji;
9) organizowanie i inicjowanie współpracy z zagranicą w dziedzinie radiofonii
i telewizji, w tym współpracy z organami regulacyjnymi państw członkowskich
Unii Europejskiej, właściwymi w sprawach usług medialnych;
10) współpraca z właściwymi organizacjami i instytucjami w zakresie ochrony praw
autorskich, praw wykonawców, praw producentów oraz dostawców usług medialnych;
11) (uchylony)
12) inicjowanie i wspieranie samoregulacji i współregulacji w zakresie dostarczania usług medialnych;
13) upowszechnianie umiejętności świadomego korzystania z mediów (edukacji
medialnej) oraz współpraca z innymi organami państwowymi, organizacjami
pozarządowymi i innymi instytucjami w zakresie edukacji medialnej.

art. 7. więcej Art. 7. 1. W skład Krajowej Rady wchodzi pięciu członków powoływanych:
2 przez Sejm, 1 przez Senat i 2 przez Prezydenta, spośród osób wyróżniających się
wiedzą i doświadczeniem w zakresie środków społecznego przekazu.
2. (utracił moc)
2a. (uchylony)
2b. Przewodniczącego Krajowej Rady wybierają ze swojego grona i odwołują
członkowie Krajowej Rady.
3. Krajowa Rada wybiera ze swego grona, na wniosek Przewodniczącego,
zastępcę Przewodniczącego Krajowej Rady.
4. Kadencja członków Krajowej Rady trwa 6 lat, licząc od dnia powołania
ostatniego członka. Członkowie Krajowej Rady pełnią swe funkcje do czasu
powołania następców.
5. Członek Krajowej Rady nie może być powołany na kolejną pełną kadencję.
6. Organ uprawniony do powołania członka Krajowej Rady odwołuje go
wyłącznie w przypadku:
1) zrzeczenia się swej funkcji;
2) choroby trwale uniemożliwiającej sprawowanie funkcji;
3) skazania prawomocnym wyrokiem za popełnienie przestępstwa z winy umyślnej;
3a) złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia lustracyjnego, stwierdzonego
prawomocnym orzeczeniem sądu;
4) naruszenia przepisów ustawy stwierdzonego orzeczeniem Trybunału Stanu.
7. W przypadku odwołania członka lub jego śmierci przed upływem kadencji,
właściwy organ powołuje nowego członka Krajowej Rady na okres do końca tej kadencji.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Pracodawca zatrudniający członka Krajowej Rady udzieli mu, na jego
wniosek, urlopu bezpłatnego na czas sprawowania funkcji. Okres urlopu wlicza się do
stażu pracy, od którego zależą uprawnienia wynikające ze stosunku pracy.
2. (uchylony)
3. W okresie kadencji członków Krajowej Rady ulega zawieszeniu ich członkostwo:
1) (utracił moc)
2) we władzach stowarzyszeń, związków zawodowych, związków pracodawców,
organizacji kościelnych lub związków wyznaniowych.
4. Nie można łączyć funkcji członka Krajowej Rady z posiadaniem udziałów
albo akcji spółki bądź w inny sposób uczestniczyć w podmiocie będącym dostawcą
usługi medialnej lub producentem radiowym lub telewizyjnym oraz wszelką
działalnością zarobkową, z wyjątkiem pracy dydaktyczno-naukowej w charakterze
nauczyciela akademickiego lub pracy twórczej.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Na podstawie ustaw i w celu ich wykonania Krajowa Rada wydaje
rozporządzenia i uchwały.
2. Krajowa Rada podejmuje uchwały większością 2/3 głosów ustawowej liczby członków.
3. Krajowa Rada uchwala regulamin swych obrad.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Przewodniczący Krajowej Rady kieruje jej pracami, reprezentuje
Krajową Radę oraz wykonuje zadania określone w ustawie.
2. Przewodniczący Krajowej Rady może żądać od dostawcy usługi medialnej
przedstawienia materiałów, dokumentów i udzielenia wyjaśnień w zakresie
niezbędnym dla kontroli zgodności działania tego dostawcy z przepisami ustawy,
warunkami koncesji lub wiążącymi go aktami samoregulacji.
3. Przewodniczący Krajowej Rady może wezwać dostawcę usługi medialnej do
zaniechania działań w zakresie dostarczania usług medialnych, jeżeli naruszają one
przepisy ustawy, uchwały Krajowej Rady lub warunki koncesji.
4. Przewodniczący Krajowej Rady na podstawie uchwały Rady może wydać
decyzję nakazującą zaniechanie przez dostawcę usługi medialnej działań w zakresie,
o którym mowa w ust. 3.
4a. Przewodniczący Krajowej Rady może wezwać spółkę, o której mowa w art.
26 ust. 2 i 3, do przedstawienia materiałów i dokumentów oraz udzielenia wyjaśnień
w zakresie niezbędnym do oceny karty powinności w zakresie określonym w art. 21b
ust. 7 oraz sprawozdania, o którym mowa w art. 31b ust. 1.
5. Przepisy ust. 2–4 stosuje się odpowiednio do rozprowadzania programów
radiowych i telewizyjnych.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Krajowa Rada wykonuje swoje zadania przy pomocy Biura Krajowej Rady.
2. Organizację i tryb działania Biura Krajowej Rady określa regulamin
uchwalany przez Krajową Radę.
3. Koszty działalności Krajowej Rady i Biura Krajowej Rady są pokrywane
z budżetu państwa.
4. Do pracowników Biura Krajowej Rady stosuje się przepisy o pracownikach
urzędów państwowych.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Krajowa Rada przedstawia corocznie do końca maja danego roku
kalendarzowego Sejmowi, Senatowi i Prezydentowi sprawozdanie ze swojej
działalności za rok kalendarzowy poprzedzający oraz informację o podstawowych
problemach radiofonii i telewizji.
2. Krajowa Rada przedstawia corocznie Prezesowi Rady Ministrów informację
o swojej działalności oraz o podstawowych problemach radiofonii i telewizji.
3. Sejm i Senat uchwałami przyjmują lub odrzucają sprawozdanie, o którym
mowa w ust. 1. Uchwała o przyjęciu sprawozdania może zawierać uwagi i zastrzeżenia.
4. W wypadku odrzucenia sprawozdania przez Sejm i Senat kadencja wszystkich
członków Krajowej Rady wygasa w ciągu 14 dni, liczonych od dnia ostatniej uchwały,
z zastrzeżeniem ust. 5.
5. Wygaśnięcie kadencji Krajowej Rady nie następuje, jeżeli nie zostanie
potwierdzone przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Nadawca kształtuje program samodzielnie w zakresie zadań
określonych w art. 1 ust. 1 i ponosi odpowiedzialność za jego treść.
2. Przepis ust. 1 nie narusza przepisów dotyczących odpowiedzialności innych
osób za treść poszczególnych audycji, reklam lub innych przekazów.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Nałożenie na nadawcę obowiązku lub zakazu rozpowszechniania
określonej audycji lub przekazu może nastąpić wyłącznie na podstawie ustawy.
2. Audycje i przekazy niepochodzące od nadawcy powinny być wyraźnie
wyodrębnione w programie i oznaczone w sposób niebudzący wątpliwości, że nie
pochodzą od nadawcy.

Art. 14a. 1. Nadawca jest obowiązany do zapewnienia odbiorcom łatwego,
bezpośredniego i stałego dostępu do informacji umożliwiających identyfikację
programu i jego nadawcy, a w szczególności do informacji o:
1) nazwie programu;
2) nazwisku, nazwie lub firmie tego nadawcy;
3) adresie jego siedziby;
4) danych kontaktowych, w tym adresu korespondencyjnego, adresu poczty
elektronicznej oraz witryny internetowej.
2. Nadawca jest obowiązany do wskazania Krajowej Rady jako organu
właściwego w sprawach radiofonii i telewizji.
3. Krajowa Rada może określić, w drodze rozporządzenia, sposób zapewniania
przez nadawców dostępu do informacji umożliwiających identyfikację programu
i jego nadawcy oraz inne niż wskazane w ust. 1 informacje, uwzględniając potrzeby
odbiorców, integralność przekazów, sposób rozpowszechniania programu
i oddziaływanie na interesy odbiorców oraz dążąc do nieobciążania dostawców
nadmiernymi utrudnieniami i kosztami w związku z zapewnianiem informacji.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Nadawcy programów telewizyjnych przeznaczają co najmniej 33%
kwartalnego czasu nadawania programu na audycje wytworzone pierwotnie w języku
polskim, z wyłączeniem serwisów informacyjnych, reklam, telesprzedaży, transmisji
sportowych, przekazów tekstowych i teleturniejów.
2. Nadawcy programów radiowych, z wyłączeniem programów tworzonych
w całości w języku mniejszości narodowej lub etnicznej, lub w języku regionalnym
w rozumieniu art. 19 ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych
i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz. U. z 2017 r. poz. 823), przeznaczają co
najmniej 33% miesięcznego czasu nadawania w programie utworów
słowno-muzycznych na utwory, które są wykonywane w języku polskim, z tego
co najmniej 60% w godzinach 5–24.
2a. Przy ustalaniu czasu nadawania w godzinach 5–24, o którym mowa w ust. 2,
czas nadawania utworu słowno-muzycznego w tych godzinach wykonywanego
w języku polskim przez debiutanta jest liczony jako 200% czasu nadawania utworu.
2b. Za utwór wykonywany przez debiutanta uważa się utwór słowno-muzyczny
wykonywany w języku polskim, który w danym okresie rozliczeniowym został
rozpowszechniony w programie radiowym, a od daty pierwszego rozpowszechnienia
nie minęło 18 miesięcy, przy czym za debiutanta uważa się wyłącznie artystę lub
zespół muzyczny, który w powyższym okresie 18 miesięcy po raz pierwszy
opublikował album zawierający utwory słowno-muzyczne lub pojedyncze nagranie
utworu słowno-muzycznego.
3. Nadawcy programów telewizyjnych przeznaczają ponad 50% kwartalnego
czasu nadawania programu na audycje europejskie, z wyłączeniem serwisów
informacyjnych, reklam, telesprzedaży, transmisji sportowych, przekazów tekstowych
i teleturniejów.
3a. Przewodniczący Krajowej Rady, na wniosek nadawcy programu
telewizyjnego rozpowszechnianego wyłącznie w systemie teleinformatycznym, może,
w drodze decyzji, określić niższy udział w programie telewizyjnym audycji, o których
mowa w ust. 1 i 3, uwzględniając liczbę odbiorców i zasięg programu oraz możliwość
realizacji obowiązków nałożonych na nadawcę.
3b. Do decyzji, o której mowa w ust. 3a, stosuje się przepis art. 33 ust. 3.
4. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, niższy udział w programie
telewizyjnym audycji, o których mowa w ust. 1 i 3, oraz w programie radiowym
utworów, o których mowa w ust. 2, dla:
1) nadawców w pierwszym roku rozpowszechniania przez nich programu,
2) programów wyspecjalizowanych, dla których brak jest wystarczającej liczby
audycji, o których mowa w ust. 1 i 3, lub utworów, o których mowa w ust. 2,
3) programów, na których nadawanie przyznano koncesję określającą, że programy
te są przeznaczone dla mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności
posługującej się językiem regionalnym
4) (uchylony)
– uwzględniając konieczność zachowania proporcji audycji wytworzonych pierwotnie
w języku polskim i audycji europejskich oraz uwzględniając możliwość realizacji tych
obowiązków w danych kategoriach programów.

Art. 15a. 1. Nadawcy programów telewizyjnych przeznaczają co najmniej 10%
kwartalnego czasu nadawania programu na audycje europejskie wytworzone przez
producentów niezależnych, z wyłączeniem serwisów informacyjnych, reklam,
telesprzedaży, transmisji sportowych, przekazów tekstowych i teleturniejów.
W czasie przeznaczonym na audycje europejskie wytworzone przez producentów
niezależnych, audycje wytworzone w okresie 5 lat przed rozpowszechnieniem
w programie powinny stanowić co najmniej 50%.
2. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, w odniesieniu do audycji,
o których mowa w art. 15 ust. 1 i 3 oraz w ust. 1:
1) sposób prowadzenia przez nadawcę ewidencji czasu nadawania,
2) czas przechowywania ewidencji, nie krótszy niż 1 rok,
3) zakres informacji zawartych w ewidencji, w tym dane o terminie
rozpowszechniania audycji, rzeczywisty czas trwania audycji, tytuł i producenta audycji
– uwzględniając możliwość prowadzenia ewidencji w formie elektronicznej,
konieczność zapewnienia przejrzystości oraz jawności informacji znajdujących się
w ewidencji oraz nieobciążania nadawców nadmiernymi utrudnieniami i kosztami
w związku z prowadzeniem ewidencji.
3. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, niższy udział audycji
europejskich wytworzonych przez producentów niezależnych w okresie 5 lat przed
rozpowszechnieniem w programie dla programów telewizyjnych, dla których
ze względu na wyspecjalizowany charakter programu brak jest wystarczającej liczby
tych audycji, uwzględniając wpływ charakteru programów na możliwość realizacji
przez nadawców tych obowiązków.

Art. 15b. 1. Audycją europejską jest audycja:
1) pochodząca z państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub
2) pochodząca z innego państwa będącego stroną Europejskiej konwencji
o telewizji ponadgranicznej, sporządzonej w Strasburgu dnia 5 maja 1989 r.
(Dz. U. z 1995 r. poz. 160 oraz z 2004 r. poz. 250), zwanej dalej „Europejską
konwencją o telewizji ponadgranicznej”, niestosującego środków
dyskryminacyjnych w stosunku do audycji pochodzących z państw
członkowskich Unii Europejskiej, lub
3) wytworzona w koprodukcji w ramach umowy dotyczącej sektora
audiowizualnego zawartej między Unią Europejską a innym państwem trzecim
spełniająca wymagania określone w tej umowie, jeżeli państwo to nie stosuje
środków dyskryminacyjnych w stosunku do audycji pochodzących z państw
członkowskich Unii Europejskiej.
2. Audycja pochodzi z państw, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, jeżeli
większość członków zespołu twórczego stale zamieszkuje na terytorium jednego
z tych państw oraz spełniony jest co najmniej jeden z warunków:
1) audycja jest wyprodukowana przez producenta mającego siedzibę lub stałe
miejsce zamieszkania w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2;
2) produkcja audycji jest nadzorowana i kontrolowana przez osobę fizyczną mającą
stałe miejsce zamieszkania w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, lub
przez osobę prawną albo podmiot nieposiadający osobowości prawnej, których
siedziba znajduje się w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2;
3) udział współproducentów, mających siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania
w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, w łącznych kosztach produkcji
audycji jest większościowy i współprodukcja nie podlega kontroli współproducentów niemających siedziby lub stałego miejsca zamieszkania
w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2.
3. (uchylony)
4. Audycją europejską jest także audycja, która została wyprodukowana
w ramach dwustronnych umów o koprodukcji zawartych między państwami
członkowskimi Unii Europejskiej i państwami trzecimi, a udział współproducentów,
mających siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium państwa, o którym
mowa w ust. 1 pkt 1, w łącznych kosztach produkcji audycji jest większościowy oraz
współprodukcja nie podlega kontroli współproducentów niemających siedziby lub
stałego miejsca zamieszkania na terytorium państwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 1.
5. (uchylony)

art. 16. więcej Art. 16. 1. Przekazy handlowe powinny być łatwo rozpoznawalne.
2. Reklamy i telesprzedaż powinny być łatwo odróżnialne od materiału
redakcyjnego. Reklamy i telesprzedaż odróżnia się w programie za pomocą środków
wizualnych, dźwiękowych lub przestrzennych.
3. Reklamy i telesprzedaż nie mogą zajmować więcej niż 12 minut w ciągu
godziny zegarowej.
4. Ograniczenia określonego w ust. 3 nie stosuje się do:
1) ogłoszeń nadawcy, zawierających jedynie informację o jego audycjach lub
fragmenty tych audycji;
2) ogłoszeń nadawcy zawierających jedynie informację o dodatkowych produktach
uzyskiwanych bezpośrednio z audycji;
3) wymaganych prawem oznaczeń przekazów handlowych, w tym wskazań
sponsorów.
5. Ogłoszenia, o których mowa w ust. 4 pkt 1 i 2, są emitowane pomiędzy
audycjami i nie mogą zajmować więcej niż 2 minuty w ciągu godziny zegarowej.
6. Bloki programowe poświęcone wyłącznie telesprzedaży powinny być
wyraźnie oznaczone w sposób wizualny i dźwiękowy oraz nadawane w sposób
nieprzerwany przez co najmniej 15 minut. Do bloków takich nie stosuje się
ograniczenia określonego w ust. 3.
7. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia
w programach radiowych i telewizyjnych działalności reklamowej i telesprzedaży, w tym:
1) warunki nadawania, w tym wyodrębniania, oznaczania i umieszczania, reklam
i telesprzedaży w programach,
2) wymagania dotyczące osób, których głos lub wizerunek jest wykorzystywany
w reklamach, z uwzględnieniem zakresu ograniczeń w prowadzeniu przez nie
innych audycji w programach radiowych i telewizyjnych,
3) zakres udostępniania przez nadawcę czasu wykorzystywanego na reklamy
i telesprzedaż, w tym maksymalny wymiar czasu w okresie rocznym dla jednego
przedsiębiorcy lub ugrupowania gospodarczego,
4) sposób prowadzenia i przechowywania przez nadawcę ewidencji czasu
nadawanych reklam i telesprzedaży oraz zakres danych objętych tą ewidencją,
5) szczegółowe wymagania dla ogłoszeń nadawców, o których mowa w ust. 4 pkt 1
i 2, oraz sposób ich oznaczania i umieszczania w programach
– kierując się ochroną interesu odbiorców i samodzielności nadawców oraz
uwzględniając rozwój technik reklamowych.

Art. 16a. 1. Umieszczanie reklam lub telesprzedaży podczas audycji nie może
naruszać integralności audycji, przy uwzględnieniu naturalnych przerw w audycji, jej
czasu trwania i charakteru, ani uprawnień podmiotów praw do audycji.
2. W transmisjach zawodów sportowych zawierających przerwy wynikające
z przepisów ich rozgrywania oraz w transmisjach innych wydarzeń zawierających
przerwy, reklamy lub telesprzedaż mogą być nadawane wyłącznie w tych przerwach.
3. Filmy wyprodukowane dla telewizji, z wyłączeniem serii, seriali i audycji
dokumentalnych, oraz filmy kinematograficzne mogą zostać przerwane, w celu
nadania reklam lub telesprzedaży, wyłącznie jeden raz podczas każdego okresu
pełnych 45 minut przewidzianych w programie.
4. Audycje inne niż określone w ust. 2 mogą być przerywane w celu nadania
reklam lub telesprzedaży, jeżeli okres między kolejnymi przerwami w danej audycji
wynosi w programie telewizyjnym co najmniej 20 minut, a w programie radiowym co
najmniej 10 minut.
5. Za przerwanie audycji uznaje się każde umieszczenie reklamy lub
telesprzedaży w trakcie audycji.
6. Nie można przerywać w celu nadania reklam lub telesprzedaży:
1) serwisów informacyjnych;
2) audycji o treści religijnej;
3) audycji publicystycznych i dokumentalnych o czasie krótszym niż 30 minut;
4) audycji dla dzieci.
7. Nie można przerywać w celu nadania reklam lub telesprzedaży audycji
w programach publicznej radiofonii i telewizji, z wyjątkiem audycji, o których mowa w ust. 2.

Art. 16b. 1. Zakazane jest nadawanie przekazu handlowego:
1) wyrobów tytoniowych, rekwizytów tytoniowych, produktów imitujących
wyroby tytoniowe lub rekwizyty tytoniowe oraz symboli związanych
z używaniem tytoniu, w zakresie regulowanym przez ustawę z dnia 9 listopada
1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów
tytoniowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2182);
2) napojów alkoholowych, w zakresie regulowanym przez ustawę z dnia
26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2277);
3) świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej
udzielanych wyłącznie na podstawie skierowania lekarza;
4) produktów leczniczych, w zakresie regulowanym przez ustawę z dnia 6 września
2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 499, z późn. zm.);
5) gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych, gier na
automatach, w zakresie regulowanym ustawą z dnia 19 listopada 2009 r. o grach
hazardowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 847 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 284);
6) substancji psychotropowych lub środków odurzających oraz środków
spożywczych lub innych produktów, w zakresie uregulowanym ustawą z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019 r. poz. 852, 1655
i 1818 oraz z 2020 r. poz. 322);
7) usług w zakresie udostępniania solarium, w zakresie uregulowanym ustawą z
dnia 15 września 2017 r. o ochronie zdrowia przed następstwami korzystania z
solarium (Dz. U. poz. 2111).
2. Zakazane jest nadawanie przekazów handlowych:
1) nawołujących bezpośrednio małoletnich do nabywania produktów lub usług;
2) zachęcających małoletnich do wywierania presji na rodziców lub inne osoby
w celu skłonienia ich do zakupu reklamowanych produktów lub usług;
3) wykorzystujących zaufanie małoletnich, jakie pokładają oni w rodzicach,
nauczycielach i innych osobach;
4) w nieuzasadniony sposób ukazujących małoletnich w niebezpiecznych sytuacjach;
5) oddziałujących w sposób ukryty na podświadomość.
3. Przekaz handlowy nie może:
1) naruszać godności ludzkiej;
2) zawierać treści dyskryminujących ze względu na rasę, płeć, narodowość,
pochodzenie etniczne, wyznanie lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek czy
orientację seksualną;
3) ranić przekonań religijnych lub politycznych;
4) zagrażać fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich;
5) sprzyjać zachowaniom zagrażającym zdrowiu, bezpieczeństwu lub ochronie
środowiska.
3a. Audycjom dla dzieci nie powinny towarzyszyć przekazy handlowe dotyczące
artykułów spożywczych lub napojów zawierających składniki, których obecność
w nadmiernych ilościach w codziennej diecie jest niewskazana.
3b. Krajowa Rada, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw zdrowia,
może określić, w drodze rozporządzenia:
1) rodzaje artykułów spożywczych lub napojów zawierających składniki, których
obecność w nadmiernych ilościach w codziennej diecie jest niewskazana,
2) sposób umieszczania w programach przekazów handlowych dotyczących tych
artykułów, tak aby przekazy te nie towarzyszyły audycjom dla dzieci
– dążąc do zachęcenia nadawców do przeciwdziałania promowaniu niezdrowego
odżywiania wśród dzieci oraz uwzględniając charakter programów, ich wpływ na
kształtowanie opinii publicznej i oddziaływanie na interesy odbiorców, bez nakładania
nieuzasadnionych obowiązków na nadawców.
4. (uchylony)

Art. 16c. Zakazane są:
1) ukryte przekazy handlowe;
2) lokowanie produktów, z zastrzeżeniem art. 17a;
3) lokowanie tematów.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Odbiorcy powinni zostać wyraźnie poinformowani o sponsorowaniu.
Sponsorowane audycje lub inne przekazy są oznaczane przez wskazanie sponsora na
ich początku, na końcu oraz w momencie wznowienia po przerwie na reklamę lub
telesprzedaż. Wskazanie sponsora może zawierać tylko jego nazwę, firmę, znak
towarowy lub inne oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorcę lub jego działalność,
odniesienie do jego towarów, usług lub ich znaku towarowego.
1a. Wskazanie sponsora i żaden element tego wskazania nie może bezpośrednio
zachęcać do zakupu lub najmu towarów lub usług, zwłaszcza przez specjalne,
promocyjne do nich odniesienie.
2. Wskazanie sponsora nie może zawierać nazwy, firmy, znaku towarowego lub
innego oznaczenia indywidualizującego przedsiębiorcę lub jego działalność, widoku
towaru albo usługi, których reklama jest zakazana w art. 16b ust. 1.
3. Sponsor nie może wpływać na treść audycji lub innego przekazu oraz ich
miejsce w programie w sposób ograniczający samodzielność i niezależność
redakcyjną nadawcy. Sponsorowanie nie zwalnia nadawcy od odpowiedzialności za
treść audycji.
4. Sponsorowane audycje lub inne przekazy nie mogą zachęcać do kupna lub
innego udostępniania towarów lub usług sponsora lub osoby trzeciej.
5. Zabronione jest sponsorowanie audycji lub innych przekazów,
z zastrzeżeniem ust. 6, przez:
1) partie polityczne;
2) związki zawodowe;
3) organizacje pracodawców;
4) osoby fizyczne lub osoby prawne, których zasadniczą działalność stanowi
produkcja lub sprzedaż towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 16b ust. 1.
6. Zabronione jest sponsorowanie transmisji sportowych przez podmioty
wymienione w ust. 5 pkt 1–3 oraz przez przedsiębiorców, których główna działalność
polega na produkcji, sprzedaży lub innym udostępnianiu towarów lub usług, których
reklama jest zakazana zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 1 i 2, z zastrzeżeniem art. 131 ust. 5
i 6 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
6a. Zabronione jest sponsorowanie audycji i innych przekazów przez podmioty
prowadzące działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości,
przyjmowania zakładów wzajemnych i gier na automatach.
7. Zabronione jest sponsorowanie:
1) serwisów informacyjnych, z wyjątkiem sportowych i prognozy pogody;
2) audycji publicystycznych o treści społeczno-politycznej;
3) audycji poradniczych i konsumenckich;
4) audycji wyborczych lub bezpośrednio związanych z kampanią wyborczą.
8. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposób sponsorowania
audycji lub innych przekazów, z uwzględnieniem zasad określonych w ust. 1–7,
w tym w szczególności czas emisji, wskazania sponsora oraz sposób
rozpowszechniania informacji o sponsorze w zapowiedzi audycji albo po zakończeniu
audycji lub innego przekazu, a także w czasie trwania audycji lub innego przekazu.
W rozporządzeniu Krajowa Rada określi sposób prowadzenia i przechowywania przez nadawcę ewidencji sponsorowanych audycji lub innych przekazów oraz zakres informacji objętych tą ewidencją.

Art. 17a. 1. Lokowanie produktu jest dopuszczalne wyłącznie:
1) w filmach kinematograficznych, filmach lub serialach wytworzonych na użytek
audiowizualnych usług medialnych, a także w audycjach sportowych oraz
audycjach rozrywkowych, lub
2) w postaci nieodpłatnego udostępniania towaru lub usługi do wykorzystania
w audycji, w szczególności w charakterze rekwizytu lub nagrody
– z wyłączeniem audycji dla dzieci.
2. Audycje, w których stosuje się lokowanie produktu, oznacza się
w programach telewizyjnych za pomocą znaku graficznego, a w programach
radiowych za pomocą sygnału dźwiękowego informujących o fakcie lokowania
produktu, na początku, na końcu oraz w momencie wznowienia po przerwie na
reklamę lub telesprzedaż.
3. Na końcu audycji, o której mowa w ust. 2, która została wyprodukowana przy
udziale nadawcy lub na jego zamówienie, umieszcza się neutralną informację
o producencie lub sprzedawcy lokowanego towaru lub podmiocie świadczącym
lokowaną usługę oraz o samym towarze lub usłudze.
4. Zastosowanie lokowania produktu nie może naruszać samodzielności
i niezależności redakcyjnej nadawcy przez wpływ na treść lub miejsce audycji
w programie oraz nie zwalnia nadawcy od odpowiedzialności za treść audycji.
5. Audycje, w których stosuje się lokowanie produktu, nie mogą:
1) nadmiernie eksponować danego produktu;
2) zachęcać bezpośrednio do nabycia lub najmu towarów lub usług, zwłaszcza przez
promocyjne odniesienia do nich.
6. Zakazane jest lokowanie produktu dotyczące towarów lub usług, o których
mowa w art. 16b ust. 1.
7. Nadawca jest obowiązany do prowadzenia i przechowywania ewidencji
audycji, w których zastosowano lokowanie produktu.
8. W zakresie niezbędnym dla kontroli zgodności działania nadawcy
z przepisami ust. 1–7, Przewodniczący Krajowej Rady może żądać od nadawcy
przedstawienia dokumentacji w zakresie lokowania produktu. Przepis art. 10 ust. 2
stosuje się odpowiednio.
9. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki oznaczania przez nadawcę audycji, w których
zastosowano lokowanie produktu, w tym wzór znaku graficznego oraz formę
sygnału dźwiękowego, o których mowa w ust. 2,
2) sposób prowadzenia oraz przechowywania przez nadawcę ewidencji audycji,
w których zastosowano lokowanie produktu, oraz zakres danych objętych tą ewidencją
– uwzględniając interesy odbiorców i możliwość prowadzenia przez nadawcę
ewidencji w postaci elektronicznej, bez obciążania nadawców nadmiernymi
utrudnieniami i kosztami.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Audycje lub inne przekazy nie mogą propagować działań sprzecznych
z prawem, z polską racją stanu oraz postaw i poglądów sprzecznych z moralnością
i dobrem społecznym, w szczególności nie mogą zawierać treści nawołujących do
nienawiści lub dyskryminujących ze względu na rasę, niepełnosprawność, płeć,
wyznanie lub narodowość.
2. Audycje lub inne przekazy powinny szanować przekonania religijne
odbiorców, a zwłaszcza chrześcijański system wartości.
3. Audycje lub inne przekazy nie mogą sprzyjać zachowaniom zagrażającym
zdrowiu lub bezpieczeństwu oraz zachowaniom zagrażającym środowisku naturalnemu.
4. Zabronione jest rozpowszechnianie audycji lub innych przekazów
zagrażających fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich,
w szczególności zawierających treści pornograficzne lub w sposób nieuzasadniony
eksponujących przemoc.
5. Audycje lub inne przekazy, zawierające sceny lub treści mogące mieć
negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój
małoletnich, inne niż te, o których mowa w ust. 4, mogą być rozpowszechniane
wyłącznie w godzinach od 23 do 6.
5a. Nadawcy są zobowiązani do oznaczania audycji lub innych przekazów,
o których mowa w ust. 5, odpowiednim symbolem graficznym przez cały czas ich
emisji telewizyjnej lub zapowiedzią słowną, informującą o zagrożeniach
wynikających z treści emisji radiowej.
5b. Nadawcy są zobowiązani do oznaczania audycji i innych przekazów, innych
niż te, o których mowa w ust. 5, z wyłączeniem serwisów informacyjnych, reklam,
telesprzedaży, transmisji sportowych i przekazów tekstowych, odpowiednim
symbolem graficznym przez cały czas ich emisji telewizyjnej, uwzględniając stopień
szkodliwości danej audycji lub przekazu dla małoletnich w poszczególnych
kategoriach wiekowych.
6. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia:
1) cechy oraz szczegółowe warunki kwalifikowania, rozpowszechniania i sposób
zapowiadania audycji lub innych przekazów, o których mowa w ust. 5,
2) podział małoletnich na kategorie wiekowe oraz szczegółowe warunki
kwalifikowania i rozpowszechniania audycji lub innych przekazów, o których
mowa w ust. 5b, z uwzględnieniem godzin nadawania audycji lub innych
przekazów przeznaczonych dla danej kategorii wiekowej,
3) wzory symboli graficznych i formuł zapowiedzi, o których mowa w ust. 5a i 5b,
oraz sposób ich prezentacji
– uwzględniając stopień szkodliwości audycji dla małoletnich w poszczególnych
kategoriach wiekowych.
7. Nadawcy dbają o poprawność języka swoich programów i przeciwdziałają
jego wulgaryzacji.

Art. 18a. 1. Nadawcy programów telewizyjnych są obowiązani do zapewniania
dostępności audycji dla osób niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu
wzroku oraz osób niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu słuchu, przez
wprowadzanie udogodnień dla osób niepełnosprawnych, tak aby co najmniej 50%
kwartalnego czasu nadawania programu, z wyłączeniem reklam i telesprzedaży,
posiadało takie udogodnienia. Nadawcy są obowiązani do informowania odbiorców o
terminie, czasie emisji i czasie trwania audycji zawierającej udogodnienia dla osób
niepełnosprawnych oraz rodzaju tych udogodnień.
2. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia:
1) rodzaje udogodnień dla osób niepełnosprawnych oraz udział poszczególnych
rodzajów tych udogodnień w łącznym czasie nadawania, w zależności od pory
emisji, charakteru i rodzaju programu, uwzględniając przy tym potrzeby osób
niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu wzroku oraz osób
niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu słuchu i możliwości nadawców w tym zakresie, jak również rozwój technik przekazu i udogodnień dla osób niepełnosprawnych;
2) rodzaj programów, w których nadawcy nie są obowiązani do wprowadzania
udogodnień dla osób niepełnosprawnych, uwzględniając liczbę mieszkańców w
zasięgu programu;
3) niższy niż określony w ust. 1 udział w programie telewizyjnym audycji
zawierających udogodnienia dla osób niepełnosprawnych, uwzględniając liczbę
mieszkańców w zasięgu programu, udział programu w widowni, rodzaje
stosowanych udogodnień dla osób niepełnosprawnych, sposób
rozpowszechniania i specjalizację programu, uwzględniając potrzeby odbiorców
i możliwości nadawców;
4) sposób informowania odbiorców o terminie, czasie emisji i czasie trwania
audycji zawierających udogodnienia dla osób niepełnosprawnych oraz rodzaju
tych udogodnień, uwzględniając potrzeby odbiorców i możliwości nadawców.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Działalność nadawcy polegająca na tworzeniu i zestawianiu
programu prowadzona jest w formie redakcji w rozumieniu przepisów prawa prasowego.
2. Do przekazów tekstowych stosuje się odpowiednio przepisy o tworzeniu
i rozpowszechnianiu programów radiowych i telewizyjnych.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Nadawca utrwala audycje, reklamy lub inne przekazy na
odpowiednich nośnikach i przechowuje je przez okres 28 dni od dnia
rozpowszechnienia audycji, reklamy lub innego przekazu. Po upływie tego okresu
przechowuje się zapisy audycji, reklamy lub innego przekazu będącego przedmiotem
postępowania przed organem państwowym do czasu zakończenia tego postępowania.
1a. Na wezwanie Przewodniczącego Krajowej Rady operator rozprowadzający
program jest obowiązany utrwalić program określony w wezwaniu przez okres w nim
wskazany, nie dłuższy niż 14 dni, i niezwłocznie przekazać jego zapis.
2. Osobie, która twierdzi, że treść audycji, reklamy lub innego przekazu narusza
jej prawa, należy na jej pisemny wniosek i na koszt nadawcy udostępnić zapis audycji,
reklamy lub innego przekazu albo wydać taki zapis na jej koszt, w terminie 7 dni od
dnia złożenia wniosku.
3. W przypadku odmowy udostępnienia zapisu audycji, reklamy lub innego
przekazu, osobie, o której mowa w ust. 2, służy roszczenie o udostępnienie zapisu na
drodze sądowej; sądem właściwym w tych sprawach jest sąd okręgowy.
4. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposoby utrwalania
i przechowywania audycji, reklam i innych przekazów przez nadawców,
z uwzględnieniem zakresu informacji o przechowywanych materiałach.

Art. 20a. 1. Na pisemny wniosek Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów nadawca jest obowiązany:
1) ujawnić dane umożliwiające identyfikację zleceniodawcy audycji lub przekazu handlowego;
2) wydać nieodpłatnie zapis audycji lub przekazu handlowego, w terminie 7 dni od
dnia złożenia wniosku.
2. Przepis art. 20 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 20b. 1. Nadawca programu telewizyjnego może nadać bezpośrednią
transmisję z wydarzenia o zasadniczym znaczeniu społecznym, zwanego dalej
„ważnym wydarzeniem”, tylko:
1) w programie ogólnokrajowym w rozumieniu ustawy lub koncesji, dostępnym
w całości bez opłaty, z wyłączeniem opłat abonamentowych w rozumieniu
ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych i podstawowych
opłat pobieranych przez operatorów sieci kablowych, lub
2) jeżeli to samo wydarzenie jest transmitowane przez nadawcę programu
spełniającego wymogi określone w pkt 1, na podstawie umowy z nadawcą, który
nabył prawa do transmisji danego wydarzenia, lub z innym uprawnionym,
z zastrzeżeniem ust. 6.
2. Ze względu na duże zainteresowanie społeczne za ważne wydarzenia uważa
się między innymi:
1) letnie i zimowe Igrzyska Olimpijskie;
2) półfinały i finały mistrzostw świata i Europy w piłce nożnej, a także wszelkie
inne mecze w ramach tych imprez z udziałem reprezentacji Polski, w tym mecze eliminacyjne;
3) inne mecze z udziałem reprezentacji Polski w piłce nożnej w ramach oficjalnych
rozgrywek oraz mecze z udziałem polskich klubów w ramach Ligi Mistrzów i Pucharu UEFA.
3. Krajowa Rada może, w drodze rozporządzenia, określić listę innych, niż
wymienione w ust. 2, ważnych wydarzeń, uwzględniając stopień społecznego
zainteresowania określonym wydarzeniem i znaczenie tego wydarzenia dla życia
społecznego, gospodarczego i politycznego.
4. Jeżeli przewiduje się organizację ważnego wydarzenia w częściach, to każdą
taką część uważa się za ważne wydarzenie.
5. Przepis ust. 1 stosuje się do nadań z opóźnieniem, jeżeli opóźnienie nadania
transmisji z ważnego wydarzenia nie przekracza 24 godzin i wynika z ważnych
powodów, w szczególności:
1) z czasu, w którym odbywa się dane wydarzenie, obejmującego okres między
godziną 24 a godziną 6 czasu obowiązującego na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej;
2) z pokrywania się w czasie ważnych wydarzeń lub ich części.
6. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dany nadawca wykaże, że żaden nadawca
programu spełniającego wymogi określone w ust. 1 pkt 1 nie wyraził gotowości
zawarcia umowy umożliwiającej nadanie transmisji zgodnie z ust. 1 pkt 2.
7. Krajowa Rada w zakresie wynikającym z wiążących Rzeczpospolitą Polską
umów międzynarodowych może, w drodze rozporządzenia, określić:
1) listy wydarzeń uznanych przez inne państwa europejskie za ważne wydarzenia;
2) zasady wykonywania wyłącznych praw do telewizyjnych transmisji wydarzeń,
o których mowa w pkt 1, w sposób zapewniający, że wykonywanie tych praw
przez nadawców podlegających ustawie nie pozbawi odbiorców w danym
państwie możliwości odbioru tych wydarzeń na zasadach określonych przez dane
państwo zgodnie z przepisami prawa międzynarodowego.

Art. 20c. 1. Nadawca programu telewizyjnego uprawniony do nadania na
zasadzie wyłączności transmisji z wydarzenia budzącego istotne zainteresowanie
społeczne, zwanego dalej „wydarzeniem”, jest obowiązany umożliwić innym
nadawcom telewizyjnym realizację prawa do krótkiego sprawozdania.
2. Prawo do krótkiego sprawozdania przysługuje każdemu nadawcy ustanowionemu w:
1) Rzeczypospolitej Polskiej;
2) innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie będącym stroną
Europejskiej konwencji o telewizji ponadgranicznej, o ile żaden nadawca lub
inny podmiot w państwie, w którym jest ustanowiony nadawca ubiegający się
o dostęp, nie jest uprawniony do transmisji danego wydarzenia i nie może
zapewnić dostępu do krótkiego sprawozdania z niego.
3. Realizację prawa do krótkiego sprawozdania umożliwia się przez
udostępnienie nadawcy ubiegającemu się o dostęp wybranych przez niego krótkich
fragmentów transmisji wydarzenia, łącznie nie dłuższych niż 90 sekund, z sygnału
nadawcy, o którym mowa w ust. 1, za zapłatą kosztów udostępnienia.
4. Nadawca realizujący prawo do krótkiego sprawozdania może nadać
udostępnione mu zgodnie z ust. 3 fragmenty w okresie 24 godzin, w ogólnych
audycjach informacyjnych lub umieszczonych przy nich informacyjnych serwisach
sportowych, trzykrotnie w danym programie, w wymiarze krótkiej informacji
o wydarzeniu, nie dłuższej niż 90 sekund, pod warunkiem wyraźnego podania źródła.
5. Nadawca, o którym mowa w ust. 1, jest zwolniony z obowiązku realizacji
prawa do krótkiego sprawozdania w sposób określony w ust. 3, jeżeli nadawca
ubiegający się o realizację tego prawa ma możliwość wstępu na miejsce wydarzenia
i sporządzenia własnego sprawozdania. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.
6. Postanowienia umowne uniemożliwiające realizację prawa do krótkiego
sprawozdania zgodnie z ust. 1–4 są nieważne.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Publiczna radiofonia i telewizja realizuje misję publiczną, oferując,
na zasadach określonych w ustawie, całemu społeczeństwu i poszczególnym jego
częściom, zróżnicowane programy i inne usługi w zakresie informacji, publicystyki,
kultury, rozrywki, edukacji i sportu, cechujące się pluralizmem, bezstronnością,
wyważeniem i niezależnością oraz innowacyjnością, wysoką jakością i integralnością przekazu.
1a. Do zadań publicznej radiofonii i telewizji, wynikających z realizacji misji,
o której mowa w ust. 1, należy w szczególności:
1) tworzenie i rozpowszechnianie programów ogólnokrajowych, programów
regionalnych, programów dla odbiorców za granicą w języku polskim i innych
językach oraz innych programów realizujących demokratyczne, społeczne
i kulturalne potrzeby społeczności lokalnych;
2) tworzenie i rozpowszechnianie programów wyspecjalizowanych określonych w
ustawie lub karcie powinności;
2a) tworzenie i dostarczanie przez sieci telekomunikacyjne audialnych,
audiowizualnych i tekstowych usług innych niż programy, związanych z
programami, uzupełniających, poszerzających lub wzbogacających je, które
realizują demokratyczne, społeczne i kulturalne potrzeby społeczeństwa, w tym
audiowizualnych usług medialnych na żądanie;
2b) rozwijanie kontaktów z odbiorcami programów, o których mowa w pkt 1 i 2, oraz
usług, o których mowa w pkt 2a, w tym przy wykorzystaniu środków
porozumiewania się na odległość;
3) budowa lub eksploatacja nadawczych i przekaźnikowych stacji radiowych lub
telewizyjnych oraz innych urządzeń służących do dostarczania programów, o
których mowa w pkt 1 i 2, i usług, o których mowa w pkt 2a, oraz rozwijania
kontaktów zgodnie z pkt 2b;
4) (uchylony)
5) prowadzenie prac nad nowymi technikami tworzenia i rozpowszechniania
programów radiowych lub telewizyjnych, tworzenia i dostarczania usług, o
których mowa w pkt 2a, oraz rozwijania kontaktów zgodnie z pkt 2b, a także
zachęcanie do korzystania z takich technik;
6) prowadzenie działalności w zakresie nabywania, przygotowywania, produkcji
lub koprodukcji audycji i innych materiałów na potrzeby programów, o których
mowa w pkt 1 i 2, oraz usług, o których mowa w pkt 2a;
6a) prowadzenie działalności w zakresie zachowywania, ochrony, konserwacji i
uzupełniania zbiorów audycji i innych materiałów nabytych lub wytworzonych
na potrzeby programów, o których mowa w pkt 1 i 2, oraz usług, o których mowa w pkt 2a;
7) popieranie twórczości artystycznej, literackiej, naukowej oraz działalności
oświatowej i działalności w zakresie sportu;
8) upowszechnianie wiedzy o języku polskim;
8a) uwzględnianie potrzeb mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności
posługującej się językiem regionalnym, w tym emitowanie programów
informacyjnych w językach mniejszości narodowych i etnicznych oraz języku regionalnym;
9) tworzenie i rozpowszechnianie programów oraz tworzenie i dostarczanie usług,
o których mowa w pkt 2a, służących przedstawianiu Rzeczypospolitej Polski, jej
języka, historii lub kultury za granicą, w tym na użytek środowisk polonijnych
oraz Polaków zamieszkałych za granicą, lub przyczynianie się do tworzenia,
rozpowszechniania lub dostarczania takich programów lub usług;
10) zapewnianie dostępności programów lub ich części i innych usług dla osób
niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu wzroku oraz osób
niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu słuchu;
11) upowszechnianie edukacji medialnej.
1b. Realizując zadania, o których mowa w ust. 1a, jednostki publicznej radiofonii
i telewizji mogą korzystać z różnych sposobów dostarczania usług medialnych i
innych usług oraz środków porozumiewania się na odległość, w tym systemów
teleinformatycznych, dla zapewnienia jak najszerszego dostępu do usług medialnych
i innych usług oraz komunikacji z odbiorcami.
2. Programy i inne usługi jednostek publicznej radiofonii i telewizji w ramach jej
misji publicznej powinny:
1) kierować się odpowiedzialnością za słowo i dbać o dobre imię publicznej
radiofonii i telewizji;
2) rzetelnie ukazywać całą różnorodność wydarzeń i zjawisk w kraju i za granicą;
3) sprzyjać swobodnemu kształtowaniu się poglądów obywateli oraz formowaniu
się opinii publicznej;
4) umożliwiać obywatelom i ich organizacjom uczestniczenie w życiu publicznym
poprzez prezentowanie zróżnicowanych poglądów i stanowisk oraz
wykonywanie prawa do kontroli i krytyki społecznej;
5) służyć rozwojowi kultury, nauki i oświaty, ze szczególnym uwzględnieniem
polskiego dorobku intelektualnego i artystycznego;
5a) sprzyjać integracji społecznej, w tym przeciwdziałać wykluczeniu społecznemu;
6) respektować chrześcijański system wartości, za podstawę przyjmując
uniwersalne zasady etyki;
7) służyć umacnianiu rodziny;
7a) służyć kształtowaniu postaw prozdrowotnych;
7b) służyć propagowaniu i upowszechnianiu sportu;
8) służyć zwalczaniu patologii społecznych;
9) (uchylony)
10) służyć edukacji medialnej.
3. (uchylony)
4. (uchylony)

Art. 21a. 1. Bez uszczerbku dla autonomii instytucjonalnej, swobody w
kształtowaniu programów i niezależności redakcyjnej jednostek publicznej radiofonii
i telewizji, sposób realizowania misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1, oraz
szczegółowy zakres powinności wynikających z tej misji wraz ze wskazaniem
sposobu finansowania, w okresie kolejnych pięciu lat kalendarzowych, określa karta powinności.
2. Karta powinności określa dla jednostki publicznej radiofonii i telewizji:
1) programy, o których mowa w art. 21 ust. 1a pkt 1 i 2,
2) usługi, o których mowa w art. 21 ust. 1a pkt 2a,
3) sposoby realizowania zadań, o których mowa w art. 21 ust. 1a pkt 2b–11, i
powinności, o których mowa w art. 21 ust. 2,
4) wytyczne dotyczące sposobu wykorzystania nadwyżki, o której mowa w art. 31 ust. 7,
5) minimalne udziały audycji lub utworów, o których mowa w art. 15 ust. 1–3 oraz
art. 15a ust. 1, w czasie nadawania poszczególnych programów, na poziomach
nie niższych niż określone w tych przepisach,
6) minimalne udziały głównych kategorii audycji w poszczególnych programach,
w zakresie istotnym dla charakteru danego programu, oraz sposób ich oferowania
w ramach innych usług medialnych danej jednostki publicznej radiofonii i telewizji,
7) minimalne udziały udogodnień, o których mowa w art. 18a ust. 1, w czasie
nadawania poszczególnych programów, jeżeli są one wyższe niż określone w tym przepisie,
8) sposoby promowania audycji i utworów, o których mowa w art. 15 ust. 1‒3 oraz
art. 15a ust. 1, w innych niż programy usługach danej jednostki publicznej
radiofonii i telewizji
– ze wskazaniem szacunkowych kosztów realizacji poszczególnych zadań oraz
określeniem źródeł ich finansowania.
3. Karta powinności określa także ogólne zasady prowadzenia działalności
niewynikającej z misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1, oraz wskazuje
najważniejsze rodzaje takiej działalności.
4. W załączniku do karty powinności określa się metody przypisywania
przychodów i związanych z nimi kosztów w odniesieniu do działalności, o której
mowa w art. 21 ust. 1, oraz pozostałej działalności.
5. Karta powinności jest ustalana w drodze porozumienia zawartego między
jednostką publicznej radiofonii i telewizji oraz Przewodniczącym Krajowej Rady
działającym na podstawie uchwały Krajowej Rady.
6. Jednostka publicznej radiofonii i telewizji przekazuje Krajowej Radzie projekt
karty powinności wraz z uzasadnieniem w terminie do dnia 30 kwietnia roku
kalendarzowego poprzedzającego pierwszy rok, który ma być objęty daną kartą.
7. Krajowa Rada udostępnia przedstawiony przez jednostkę publicznej radiofonii
i telewizji projekt karty powinności na swojej stronie internetowej w terminie 7 dni od
dnia jego otrzymania. Do projektu karty powinności, w ramach otwartych konsultacji
społecznych, można zgłaszać uwagi w terminie 30 dni od dnia jego udostępnienia
przez Krajową Radę. Po zakończeniu konsultacji społecznych Krajowa Rada
udostępnia na swojej stronie internetowej raport, w którym przedstawia ich wyniki.
8. Krajowa Rada prowadzi z jednostką publicznej radiofonii i telewizji
uzgodnienia dotyczące projektu karty powinności, w ramach których może zgłosić do niego uwagi.
9. Krajowa Rada przed podjęciem uchwały upoważniającej do zawarcia
porozumienia z jednostką publicznej radiofonii i telewizji albo odmawiającej tego
upoważnienia ocenia zgodność projektu karty powinności z zasadami wypełniania
misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1. Uchwała Krajowej Rady zawiera uzasadnienie.
10. Na podstawie uchwały upoważniającej do zawarcia porozumienia, w terminie
do dnia 30 listopada roku kalendarzowego poprzedzającego pierwszy rok objęty daną kartą, Przewodniczący Krajowej Rady zawiera z jednostką publicznej radiofonii i telewizji porozumienie w sprawie ustalenia karty powinności.
11. Krajowa Rada oraz właściwa jednostka publicznej radiofonii i telewizji
udostępniają na swoich stronach internetowych ustaloną kartę powinności.
12. Karta powinności może być zmieniona w drodze porozumienia zawartego
między jednostką publicznej radiofonii i telewizji a Przewodniczącym Krajowej Rady
działającym na podstawie uchwały Krajowej Rady. Przepisy ust. 6–11 stosuje się
odpowiednio, z wyjątkiem terminów określonych w ust. 6 i 10. Zawarcie
porozumienia następuje w terminie 30 dni od dnia zakończenia konsultacji, o których mowa w ust. 7.
13. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb
uzgadniania karty powinności, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia
przejrzystego i sprawnego prowadzenia uzgodnień oraz mając na względzie
konieczność zapewnienia realizacji misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1,
przez jednostki publicznej radiofonii i telewizji, a także ich swobodę w kształtowaniu
programów i innych usług.

Art. 21b. 1. Świadczenie nowej istotnej usługi przez jednostkę publicznej
radiofonii i telewizji w ramach jej misji publicznej wymaga objęcia tej usługi kartą powinności.
2. Nową istotną usługą jest usługa, o której mowa w art. 21 ust. 1a pkt 1–2a,
zasadniczo różniąca się od dotąd oferowanych usług, której całkowity planowany
koszt świadczenia w pierwszym pełnym roku kalendarzowym jej świadczenia jest
wyższy niż 3% zaplanowanych rocznych kosztów realizowania misji publicznej, o
której mowa w art. 21 ust. 1, przez daną jednostkę publicznej radiofonii i telewizji w tym okresie.
3. Jeżeli całkowity planowany koszt świadczenia nowej istotnej usługi w
pierwszym pełnym roku kalendarzowym jej świadczenia jest niższy niż 3%, ale
wyższy niż 2% zaplanowanych rocznych kosztów realizowania misji publicznej,
o której mowa w art. 21 ust. 1, przez daną jednostkę publicznej radiofonii i telewizji
w tym okresie, informuje ona Krajową Radę o udziale całkowitego planowanego
kosztu świadczenia tej usługi w zaplanowanych rocznych kosztach realizowania misji
publicznej przez tę jednostkę w każdym roku z pierwszych trzech pełnych lat kalendarzowych. Taką usługę uważa się za nową istotną usługę, jeżeli całkowity planowany koszt jej świadczenia w jednym roku z pierwszych trzech pełnych lat
kalendarzowych jest wyższy niż 3% zaplanowanych rocznych kosztów realizowania
misji publicznej przez daną jednostkę publicznej radiofonii i telewizji w tym samym roku kalendarzowym.
4. Za nową istotną usługę uważa się także zasadniczą zmianę dotąd oferowanej
usługi, o ile zmiana ta prowadzi do powstania usługi zasadniczo różniącej się od usług
dotąd oferowanych, a całkowity koszt w pierwszym pełnym roku kalendarzowym
świadczenia zmienionej usługi jest wyższy niż 3% zaplanowanych rocznych kosztów
realizowania misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1, przez daną jednostkę
publicznej radiofonii i telewizji w tym okresie. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio,
z tym że uwzględnia się całkowity koszt zmiany w okresach określonych w ust. 3.
5. Za nową istotną usługę nie uważa się, w szczególności, następujących usług
spełniających kryteria określone w ust. 2 lub ich zmian, o których mowa w ust. 4:
1) rozpowszechniania, rozprowadzania lub udostępniania istniejących programów
lub innych oferowanych dotąd usług, objętych kartą powinności, przez inne niż
dotychczas sieci telekomunikacyjne lub platformy dostępu lub przy pomocy nowych technologii;
2) towarzyszących programom objętym kartą powinności przekazów tekstowych i
audialnych ani udogodnień dla osób niepełnosprawnych, o których mowa w art.
18a ust. 1, art. 21 ust. 1a pkt 10 i art. 47g;
3) udostępnianych w systemach teleinformatycznych serwisów poświęconych
poszczególnym programom objętym kartą powinności, cyklom programowym,
seriom, serialom lub audycjom rozpowszechnianym w takich programach, w tym
serwisów rozwijających zawartość programów;
4) usług eksperymentalnych świadczonych w ograniczonym zakresie w celu
testowania nowych innowacyjnych usług przez badanie ich wykonalności i
wartości, nie dłużej niż przez okres 12 miesięcy;
5) usług okresowych, oferowanych przez czas doniosłości społecznej wydarzenia,
nie dłużej niż przez 12 miesięcy, związanych z ważnymi wydarzeniami
kulturalnymi i rocznicami historycznymi lub wynikających z potrzeby
zapewnienia bezpieczeństwa publicznego w sytuacjach takich jak klęski żywiołowe, istotne zagrożenia środowiska lub zdrowia publicznego, akty terroryzmu lub działania wojenne;
6) rozpowszechniania programów dla odbiorców za granicą, jeżeli nie są one
jednocześnie dostępne na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.
6. Jednostka publicznej radiofonii i telewizji przed rozpoczęciem świadczenia
usług, o których mowa w ust. 5 pkt 4 lub 5, zawiadamia o tym Krajową Radę.
7. Jeżeli projekt karty powinności albo jej zmiany obejmuje nową istotną usługę
świadczoną przez jednostkę publicznej radiofonii i telewizji, Krajowa Rada, przed
podjęciem uchwały upoważniającej do zawarcia porozumienia, o którym mowa w art.
21a ust. 10, dokonuje:
1) oceny wartości nowej istotnej usługi dla demokratycznych, społecznych i
kulturalnych potrzeb społeczeństwa oraz pluralizmu mediów, zwanej dalej
„wartością publiczną”;
2) analizy wpływu nowej istotnej usługi na konkurencję na rynku właściwym, o
którym mowa w art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie
konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2019 r. poz. 369, 1571 i 1667), zwanego
dalej „wpływem na rynek”.
8. Projekt karty powinności albo jej zmiany obejmujący nową istotną usługę
zawiera jej opis oraz analizę jej przewidywanej wartości publicznej oraz wpływu na rynek.
9. Jeżeli projekt karty powinności zawiera braki w zakresie określonym w ust. 8,
Przewodniczący Krajowej Rady wzywa jednostkę publicznej radiofonii i telewizji do
ich uzupełnienia w terminie 21 dni.
10. Krajowa Rada podejmuje uchwałę odmawiającą upoważnienia do zawarcia
porozumienia w sprawie karty powinności lub jej zmiany w zakresie świadczenia
nowej istotnej usługi, jeżeli usługa nie posiada dostatecznej wartości publicznej przy
uwzględnieniu jej wpływu na rynek. Uchwała Krajowej Rady zawiera uzasadnienie.
11. W razie oferowania przez jednostkę publicznej radiofonii i telewizji nowej
istotnej usługi nieobjętej kartą powinności, w szczególności usług, których koszt jest
wyższy niż 3% zaplanowanych rocznych kosztów realizowania misji publicznej, o
której mowa w art. 21 ust. 1, przez daną jednostkę publicznej radiofonii i telewizji,
oraz usług, o których mowa w ust. 5 pkt 4 i 5, po upływie terminów określonych w
tych przepisach, Przewodniczący Krajowej Rady wzywa tę jednostkę do złożenia projektu zmiany karty powinności dotyczącej danej usługi w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania albo do zaniechania oferowania tej usługi.
12. W razie niezastosowania się przez jednostkę publicznej radiofonii i telewizji
do wezwania, o którym mowa w ust. 11, albo odmowy zawarcia porozumienia w
sprawie zmiany karty powinności Przewodniczący Krajowej Rady wydaje decyzję
nakazującą danej jednostce publicznej radiofonii i telewizji zaniechanie oferowania
usługi, o której mowa w ust. 11, w ramach misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1.
13. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania,
jakie powinna spełniać karta powinności w części dotyczącej opisu nowej istotnej
usługi, analizy wartości publicznej oraz wpływu na rynek tej usługi, biorąc pod uwagę
konieczność zapewnienia przejrzystości i kompletności informacji niezbędnych do
analizy wartości publicznej i wpływu na rynek takich usług, potrzebę zapewnienia
przejrzystości i innowacyjności działalności jednostek publicznej radiofonii i telewizji
oraz konieczności nieobciążania tych jednostek nadmiernymi obowiązkami.

Art. 21c. 1. Jednostka publicznej radiofonii i telewizji, nie później niż do dnia
31 maja każdego roku kalendarzowego, opracowuje i przekazuje Krajowej Radzie
projekt planu programowo-finansowego przedsięwzięć określonych w karcie
powinności w zakresie realizacji zadań, o których mowa w art. 21 ust. 1a, w kolejnym roku kalendarzowym.
2. Krajowa Rada podejmuje uchwałę w sprawie zatwierdzenia albo odmowy
zatwierdzenia planu, o którym mowa w ust. 1, w terminie do dnia 15 grudnia każdego
roku kalendarzowego. Przed podjęciem uchwały Krajowa Rada prowadzi uzgodnienia
z jednostką publicznej radiofonii i telewizji, w ramach których może wystąpić do
jednostki publicznej radiofonii i telewizji o wyjaśnienie, uzupełnienie lub zmianę
planu w zakresie wymaganym ustawą lub kartą powinności.
3. W przypadku istotnej zmiany okoliczności, w szczególności w przypadku
zmiany karty powinności, plan, o którym mowa w ust. 1, w okresie jego
obowiązywania może być zmieniony. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.
4. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres planów
programowo-finansowych i tryb ich uzgadniania, biorąc pod uwagę konieczność
zapewnienia przejrzystego i sprawnego prowadzenia uzgodnień oraz mając na
względzie konieczność zapewnienia realizacji misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1, przez jednostki publicznej radiofonii i telewizji, a także ich swobodę w kształtowaniu programów i innych usług.

Art. 21d. 1. W przypadku niezawarcia porozumienia w sprawie karty powinności
obowiązywanie poprzedniej karty powinności przedłuża się do czasu zawarcia porozumienia.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, plan, o którym mowa w art. 21c ust.
1, nie może przewidywać przychodów pochodzących ze środków określonych w art.
31 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 w wysokości przekraczającej wysokość środków pochodzących
z tych źródeł przewidzianych w planie na poprzedni rok kalendarzowy.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Organy państwowe mogą podejmować decyzje w sprawach
działalności jednostek publicznej radiofonii i telewizji tylko w przypadkach
przewidzianych ustawami.
2. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji umożliwiają naczelnym organom
państwowym bezpośrednią prezentację oraz wyjaśnianie polityki państwa.
3. Krajowa Rada określa, w drodze rozporządzenia, tryb postępowania
w sprawach, o których mowa w ust. 2.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji stwarzają partiom
politycznym możliwość przedstawienia stanowiska w węzłowych sprawach publicznych.
2. Uprawnienia przewidziane w ust. 1 stosuje się odpowiednio do
ogólnokrajowych organizacji związków zawodowych i związków pracodawców.
3. Tryb postępowania w sprawach, o których mowa w ust. 1 i 2, określa,
w drodze rozporządzenia, Krajowa Rada.

Art. 23a. 1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji stwarzają organizacjom
pożytku publicznego, o których mowa w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2019 r. poz. 688, 1570
i 2020 oraz z 2020 r. poz. 284), możliwość nieodpłatnego informowania
o prowadzonej przez te organizacje działalności nieodpłatnej.
2. Przepis ust. 1 nie wyklucza prawa nadawcy do informowania o działalności
organizacji pożytku publicznego w szerszym zakresie.
3. Krajowa Rada w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zabezpieczenia społecznego określi, w drodze rozporządzenia, tryb postępowania związanego z nieodpłatnym informowaniem o prowadzonej przez organizacje pożytku publicznego nieodpłatnej działalności pożytku publicznego, w tym sposób
przygotowania i emisji audycji oraz czas przeznaczony na ich rozpowszechnianie,
uwzględniając różnorodność zadań publicznych określonych w art. 4 ustawy
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie oraz ich znaczenie dla społeczności.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Podmiotom uczestniczącym w wyborach do Sejmu, Senatu,
samorządu terytorialnego oraz Parlamentu Europejskiego zapewnia się możliwość
rozpowszechniania audycji wyborczych w programach publicznej radiofonii i telewizji na zasadach określonych odrębnymi przepisami.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do wyborów na urząd Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Podmiotom uprawnionym do udziału w kampanii referendalnej w programach
radiowych i telewizyjnych w rozumieniu art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r.
o referendum ogólnokrajowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 1444 i 1504) zapewnia się
możliwość rozpowszechniania audycji referendalnych w programach publicznej
radiofonii i telewizji na zasadach określonych odrębnymi przepisami.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji mogą tworzyć i
rozpowszechniać wszystkimi dostępnymi sposobami programy dla odbiorców za
granicą w języku polskim i w innych językach.
1a. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji mogą tworzyć i dostarczać przez
sieci telekomunikacyjne, w tym w systemach teleinformatycznych, audialne,
audiowizualne i tekstowe usługi inne niż programy, w tym audiowizualne usługi
medialne na żądanie, dla odbiorców za granicą w języku polskim i w innych językach.
2. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji są obowiązane tworzyć
i rozpowszechniać audycje oświatowe dla szkół i innych placówek
oświatowo-wychowawczych.
3. Audycje oświatowe powinny odpowiadać wymogom zawartym w szkolnych programach nauczania.
4. Koszty tworzenia programów oraz audycji, o których mowa w ust. 1–2, są
pokrywane z budżetu państwa, w granicach określonych ustawą budżetową.
5. Zakres i sposób prowadzenia działalności przewidzianej w ust. 1–2 oraz
zasady pokrywania jej kosztów są określane w formie porozumień zawieranych
między ministrami właściwymi odpowiednio w sprawach zagranicznych i edukacji
narodowej oraz jednostkami publicznej radiofonii i telewizji.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji działają wyłącznie
w formie jednoosobowej spółki akcyjnej Skarbu Państwa, zwanej dalej „spółką”.
2. Telewizję publiczną tworzy spółka „Telewizja Polska – Spółka Akcyjna”,
zawiązana w celu tworzenia i rozpowszechniania:
1) ogólnokrajowych programów ogólnotematycznych I i II, wyspecjalizowanego
programu informacyjno-publicystycznego oraz programu o tematyce kulturalnoartystycznej;
2) programów skierowanych do odbiorców za granicą;
3) regionalnych programów telewizyjnych;
4) innych programów i usług realizujących misję publiczną, o której mowa w art.
21 ust. 1, określonych w karcie powinności, w tym programów
wyspecjalizowanych, innych niż wymienione w pkt 1.
2a. Terenowe oddziały spółki „Telewizja Polska – Spółka Akcyjna” mają swoje
siedziby w: Białymstoku, Bydgoszczy, Gorzowie Wielkopolskim, Gdańsku,
Katowicach, Kielcach, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Opolu, Olsztynie, Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Warszawie, Wrocławiu.
3. Radiofonię publiczną tworzą:
1) spółka „Polskie Radio – Spółka Akcyjna”, zawiązana w celu tworzenia
i rozpowszechniania ogólnokrajowych programów radiowych i programów dla
odbiorców za granicą;
2) spółki zawiązane w celu tworzenia i rozpowszechniania regionalnych
programów radiowych, zwane dalej „spółkami radiofonii regionalnej”.
4. Do spółek wymienionych w ust. 2 i 3 stosuje się, z zastrzeżeniem art. 27–30
ustawy, przepisy Kodeksu spółek handlowych z wyjątkiem art. 312 i 402.
5. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, w porozumieniu
z Przewodniczącym Krajowej Rady, dokonuje, w drodze decyzji, rezerwacji
częstotliwości niezbędnych do wykonywania ustawowych zadań przez spółki oraz
określa warunki wykorzystania tych częstotliwości. Do dokonywania, wprowadzania zmian lub cofania rezerwacji częstotliwości stosuje się przepisy ustawy z dnia 16 lipca
2004 r. – Prawo telekomunikacyjne, z wyłączeniem art. 116.
6. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, w porozumieniu z
Przewodniczącym Krajowej Rady, zapewnia dla spółek tworzących i rozpowszechniających:
1) ogólnokrajowe programy telewizyjne – częstotliwości niezbędne do pokrycia
kraju zasięgiem odbioru programów, o których mowa w art. 26 ust. 2 pkt 1 i 4;
2) ogólnokrajowe programy radiowe – częstotliwości niezbędne do pokrycia kraju
zasięgiem odbioru programu pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego oraz
częstotliwości niezbędne do rozpowszechniania programów radiowych dla
odbiorców za granicą, a także częstotliwości niezbędne do rozpowszechniania
programów określonych w karcie powinności;
3) regionalne programy telewizyjne – częstotliwości niezbędne do
rozpowszechniania regionalnych programów telewizyjnych, w tym programów
określonych w karcie powinności;
4) regionalne programy radiowe – częstotliwości niezbędne do rozpowszechniania
regionalnych programów radiowych, w tym programów określonych w karcie powinności.
7. Program TV Polonia jest rozpowszechniany w sposób rozsiewczy satelitarny.
8. Do rezerwacji częstotliwości przeznaczonych do rozpowszechniania lub
rozprowadzania programów w sposób cyfrowy, drogą rozsiewczą naziemną lub
rozsiewczą satelitarną, stosuje się art. 115 ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne.

art. 27. więcej Art. 27. 1. (uchylony)
2. (uchylony)
3. Członków zarządu, w tym prezesa zarządu, powołuje i odwołuje Rada
Mediów Narodowych.
4. Członków zarządu powołuje się spośród osób posiadających kompetencje
w dziedzinie radiofonii i telewizji oraz nieskazanych prawomocnym wyrokiem za
przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe.
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. Członkowie zarządów i osoby zajmujące kierownicze stanowiska
w jednostkach publicznej radiofonii i telewizji kierują się w swojej pracy oraz
w ocenie dziennikarzy i innych twórców im podległych zasadami profesjonalizmu,
uczciwości i rzetelności oraz wskazaniami zawartymi w art. 21 ust. 1a i 2 ustawy.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Rada nadzorcza spółki liczy trzech członków.
1a. (uchylony)
1b. (uchylony)
1c. (uchylony)
1d. (uchylony)
1e. Członków rady nadzorczej powołuje i odwołuje Rada Mediów Narodowych.
1f. Członków rady nadzorczej powołuje się spośród osób, które spełniają
warunki określone w przepisach o prywatyzacji i komercjalizacji dla kandydatów do
rad nadzorczych spółek, w których Skarb Państwa jest jedynym akcjonariuszem.
2. Rada nadzorcza podejmuje uchwały bezwzględną większością głosów
w obecności co najmniej połowy składu rady.
3. Rada nadzorcza wybiera ze swego grona przewodniczącego.
4. Rada nadzorcza uchwala regulamin określający tryb jej działania.
5. (uchylony)
6. Zgody rady nadzorczej wymaga:
1) nawiązywanie i rozwiązywanie stosunku pracy z osobami zajmującymi
stanowiska kierownicze określone w statucie spółki;
2) zawarcie lub przystąpienie przez spółkę do umowy zbiorowej
z przedstawicielami pracowników;
3) zawiązanie bądź przystąpienie do spółki innej niż spółka, o której mowa w art. 26
ust. 1, a także nabycie lub zbycie udziałów albo akcji w takiej spółce;
4) zbycie lub obciążenie nieruchomości.
7. (uchylony)

Art. 28a. 1. Rady programowe publicznej radiofonii i telewizji liczą
15 członków, których powołuje Rada Mediów Narodowych; 10 członków rady
programowej reprezentuje ugrupowania parlamentarne. Pozostałych 5 powołuje
z grona osób legitymujących się dorobkiem i doświadczeniem w sferze kultury i mediów.
2. Kadencja rady programowej trwa 4 lata, a jej członkowie reprezentują
społeczne interesy i oczekiwania związane z działalnością programową spółki.
3. Rada programowa podejmuje uchwały zawierające oceny poziomu i jakości
programu bieżącego oraz programów ramowych. Uchwały w sprawach
programowych, podejmowane większością głosów w obecności co najmniej połowy
składu rady, są przedmiotem obrad i postanowień rady nadzorczej.
4. Członkom rady programowej przysługuje dieta wypłacana przez spółkę
w wysokości ustalonej przez Radę Mediów Narodowych.
5. Zarząd spółki zapewnia członkom rady programowej organizacyjne
i finansowe warunki dokonywania ocen poziomu i jakości wyemitowanego programu,
badania jego odbioru oraz zlecania niezależnych badań dotyczących percepcji
programu i jego społecznych skutków.

art. 29. więcej Art. 29. 1. (uchylony)
1a. W walnym zgromadzeniu mają prawo uczestniczyć także członkowie Rady
Mediów Narodowych.
1b. Zmiana statutu spółki następuje na wniosek lub za uprzednią zgodą Rady
Mediów Narodowych.
2. Zarząd spółki nie jest związany poleceniami i zakazami ustanowionymi przez
walne zgromadzenie, jeżeli dotyczą one treści programu.
3. (uchylony)

art. 30. więcej Art. 30. 1. Tworzenie i rozpowszechnianie regionalnych programów telewizji
publicznej należy do terenowych oddziałów spółki, o której mowa w art. 26 ust. 2.
2. Statut spółki określa zakres działania i zadania terenowego oddziału spółki.
3. Terenowym oddziałem spółki kieruje dyrektor powoływany przez zarząd
spółki za zgodą Rady Mediów Narodowych.
4. Organem opiniodawczo-doradczym dyrektora terenowego oddziału spółki jest
rada programowa oddziału.
4a. Powołując rady programowe oddziałów emitujących programy w językach
mniejszości narodowych i etnicznych oraz języku regionalnym, dyrektorzy oddziałów
uwzględnią kandydatów zgłaszanych przez organizacje społeczne mniejszości
narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym.
5. Rada Mediów Narodowych, na wniosek zarządu spółki, po zasięgnięciu opinii
dyrektorów terenowych oddziałów, określi minimalny udział audycji tworzonych
przez terenowe oddziały spółki w poszczególnych programach ogólnokrajowych.
6. (uchylony)

Art. 30a. 1. Przepisy dotyczące programów dla odbiorców za granicą stosuje się
odpowiednio do programu TV Polonia.
2. Organem opiniodawczo-doradczym w sprawach tworzenia
i rozpowszechnienia programu TV Polonia jest rada programowa TV Polonia.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Przychodami spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, są przychody pochodzące z:
1) z opłat abonamentowych, odsetek za zwłokę w ich uiszczaniu oraz kar za
używanie niezarejestrowanych odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych,
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach
abonamentowych, z zastrzeżeniem przepisu art. 8 ust. 1 tej ustawy;
2) z obrotu prawami do audycji;
3) przekazów handlowych;
4) z innych źródeł.
2. Przychodami spółek mogą być również dotacje z budżetu państwa.
3. Akcjonariuszom spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, nie przysługuje
prawo do udziału w zysku.
4. Przychody pochodzące ze źródeł określonych w ust. 1 pkt 1 i ust. 2 przeznacza
się wyłącznie na realizację misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1.
5. Roczne przychody jednostki publicznej radiofonii i telewizji pochodzące ze
źródeł określonych w ust. 1 pkt 1 i ust. 2 nie mogą przekraczać kosztu netto realizacji
misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1, przez daną jednostkę publicznej
radiofonii i telewizji.
6. Koszt netto realizacji misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1, stanowi
różnicę między całkowitym kosztem realizacji misji publicznej poniesionym przez
daną jednostkę publicznej radiofonii i telewizji w danym roku kalendarzowym a
dochodem netto uzyskanym przez nią w tym okresie z pozostałej działalności.
7. Jeżeli w danym roku kalendarzowym jednostka publicznej radiofonii i
telewizji osiągnie przychody pochodzące ze źródeł określonych w ust. 1 pkt 1 i ust. 2
przekraczające koszt netto realizacji misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1,
a kwota nadwyżki będzie nie większa niż 10% całkowitego kosztu realizacji misji
publicznej przewidzianego w zatwierdzonym planie, o którym mowa w art. 21c ust. 1,
na ten rok, jednostka ta może nie zwracać tej nadwyżki pod warunkiem przeznaczenia
jej na realizację misji publicznej w kolejnych okresach, na zasadach określonych w
karcie powinności.
8. Nadwyżka przekraczająca limit określony w ust. 7, a także nadwyżka w
ramach tego limitu, ale nieprzeznaczona zgodnie z ust. 7, podlega zwrotowi Krajowej
Radzie, jeżeli pochodzi ze źródeł, o których mowa w ust. 1 pkt 1, lub właściwej
jednostce sektora finansów publicznych, jeżeli pochodzi ze źródeł, o których mowa w
ust. 2. Zwrotu nadwyżki pochodzącej ze źródeł, o których mowa w ust. 1 pkt 1,
dokonuje się przez zmniejszenie należnego przychodu z tych źródeł, w roku
kalendarzowym rozliczenia nadwyżki.
9. Decyzję o zwrocie nadwyżki, o której mowa w ust. 8, wydaje Przewodniczący
Krajowej Rady na podstawie uchwały Krajowej Rady, uwzględniając ocenę
sprawozdania, o którym mowa w art. 31b ust. 1, w terminie 14 dni od dnia podjęcia uchwały.
10. Na wniosek jednostki publicznej radiofonii i telewizji Przewodniczący
Krajowej Rady może zezwolić, w drodze decyzji wydanej na podstawie uchwały Krajowej Rady, na zachowanie przez tę jednostkę nadwyżki przekraczającej limit
określony w ust. 7 pod warunkiem przeznaczenia tej nadwyżki, we wskazanym w
decyzji okresie, na określone w niej szczególne koszty, niezbędne do realizacji misji
publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1.
11. Krajowa Rada uwzględnia uzyskanie przez jednostki publicznej radiofonii i
telewizji nadwyżek, o których mowa w ust. 7, 8 i 10, przy wykonywaniu swoich
kompetencji określonych w art. 3 ust. 5 i 6 oraz art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 21 kwietnia
2005 r. o opłatach abonamentowych oraz przy zawieraniu porozumienia, o którym
mowa w art. 21a ust. 5, i zatwierdzaniu planu, o którym mowa w art. 21c ust. 1.

Art. 31a. 1. Spółki, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, są obowiązane do
określenia w dokumentacji, o której mowa w art. 10 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351, 1495, 1571, 1655 i 1680 oraz z 2020 r.
poz. 568), zasad rachunkowości, w tym zakładowego planu kont, w sposób
zapewniający ujęcie w księgach rachunkowych przychodów i związanych z nimi
kosztów odrębnie w odniesieniu do działalności, o której mowa w art. 21 ust. 1, oraz
pozostałej działalności, a także metod przypisywania kosztów i przychodów do
poszczególnych rodzajów prowadzonej działalności.
2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie narusza obowiązków w zakresie
rachunkowości i sprawozdawczości wynikających z odrębnych przepisów.
3. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia
dokumentacji, o której mowa w art. 10 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o
rachunkowości, oraz sposób sporządzania sprawozdania, o którym mowa w art. 31b
ust. 1, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia przestrzegania zasad jawności i
przejrzystości wykorzystania środków przeznaczonych na realizację misji publicznej,
o której mowa w art. 21 ust. 1.

Art. 31b. 1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji są obowiązane do
sporządzenia i złożenia Krajowej Radzie oraz udostępnienia na swoich stronach
internetowych, w terminie do dnia 30 kwietnia danego roku kalendarzowego, sprawozdania za poprzedni rok kalendarzowy z realizacji misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1, zawierającego:
1) informację o realizacji określonych w przepisach prawa oraz karcie powinności
zadań wynikających z misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1;
2) informację o wysokości i sposobie wykorzystania środków pochodzących z
poszczególnych źródeł, o których mowa w art. 31 ust. 1 i 2;
3) informację o sposobie realizacji zasad, o których mowa w art. 31a ust. 1;
4) informację o całkowitym koszcie realizacji misji publicznej, o której mowa w
art. 21 ust. 1, ze wskazaniem kosztów realizacji poszczególnych zadań oraz
informację o dochodzie z pozostałej działalności;
5) wyliczenie kosztu netto realizacji misji publicznej zgodnie z art. 31 ust. 6 oraz
nadwyżek, o których mowa w art. 31 ust. 7 lub 8, jeżeli powstały;
6) propozycję przeznaczenia nadwyżki, o której mowa w art. 31 ust. 7, jeżeli powstała.
2. Krajowa Rada na podstawie oceny sprawozdania, o którym mowa w ust. 1,
podejmuje do dnia 30 czerwca każdego roku kalendarzowego uchwałę o jego
przyjęciu albo o odmowie jego przyjęcia. Uchwały są udostępniane na stronie
internetowej Krajowej Rady.
3. Podejmując uchwałę, o której mowa w ust. 2, Krajowa Rada może określić
zalecenia dotyczące sposobu realizacji przedsięwzięć określonych w karcie
powinności oraz planie, o którym mowa w art. 21c ust. 1, w kolejnym roku
kalendarzowym oraz może polecić podjęcie określonych działań naprawczych,
wskazując termin na realizację zaleceń lub działań naprawczych.
4. Jednostka publicznej radiofonii i telewizji, której dotyczą zalecenia lub
działania naprawcze, o których mowa w ust. 3, jest obowiązana do zawarcia w
sprawozdaniu, o którym mowa w ust. 1, za kolejny rok kalendarzowy informacji o
sposobie ich wykonania.

Art. 31c. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji przygotowują i udostępniają
na swoich stronach internetowych, w terminie do dnia 30 kwietnia danego roku,
sprawozdania za poprzedni rok kalendarzowy z wykorzystania wpływów z opłat
abonamentowych w rozumieniu ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach
abonamentowych, odsetek za zwłokę w ich uiszczaniu oraz kar za używanie
niezarejestrowanych odbiorników na realizację misji publicznej, o której mowa w art.
21 ust. 1, ze wskazaniem środków przeznaczonych na wykonanie poszczególnych
zadań wymienionych w art. 21 ust. 1a.

art. 32. więcej Art. 32. W celu realizacji zadań radiofonii i telewizji publicznej spółki mogą
tworzyć, za zgodą Rady Mediów Narodowych, przedsiębiorców przewidzianych
przepisami prawa.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych,
z wyjątkiem programów publicznej radiofonii i telewizji, wymaga uzyskania koncesji.
1a. Nie wymaga uzyskania koncesji rozpowszechnianie programów
telewizyjnych wyłącznie w systemach teleinformatycznych, chyba że program taki ma
być rozprowadzany naziemnie, satelitarnie lub w sieciach kablowych.
2. Organem właściwym w sprawach koncesji jest Przewodniczący Krajowej Rady.
3. Przewodniczący Krajowej Rady podejmuje decyzję w sprawie koncesji na
podstawie uchwały Krajowej Rady. Decyzja w tej sprawie jest ostateczna.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Przewodniczący Krajowej Rady, po zasięgnięciu opinii Prezesa
Urzędu Komunikacji Elektronicznej w zakresie określonym w ust. 1a pkt 3, ogłasza
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” informacje
o możliwościach uzyskania koncesji na rozpowszechnianie w sposób rozsiewczy
naziemny programu radiowego lub telewizyjnego oraz ustala termin, nie krótszy niż
45 dni od dnia ogłoszenia, do składania wniosków o udzielenie koncesji.
1a. W ogłoszeniu, o którym mowa w ust. 1, określa się:
1) przedmiot postępowania;
2) warunki programowe rozpowszechniania programu, w tym w szczególności
rodzaj i charakter programu;
3) częstotliwości lub kanały oraz maksymalną moc promieniowaną i lokalizację
stacji nadawczych przeznaczonych do rozpowszechniania programu lub obszar,
na którym mogą być wykorzystywane częstotliwości, chyba że do
rozpowszechniania programu nie jest wymagana rezerwacja częstotliwości;
4) liczbę koncesji;
5) czas, na jaki może być udzielona koncesja;
6) termin i miejsce składania wniosków.
1b. Przewodniczący Krajowej Rady, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia
ogłoszenia, o którym mowa w ust. 1, zamieszcza w co najmniej dwóch drukowanych
dziennikach o zasięgu ogólnopolskim informację o tym ogłoszeniu.
1c. Rozpatrzeniu podlegają wyłącznie wnioski o udzielenie koncesji w związku
z ogłoszeniem, o którym mowa w ust. 1.
2. Przewodniczący Krajowej Rady podaje do publicznej wiadomości listę
wnioskodawców uczestniczących w postępowaniu o udzielenie koncesji.
W przypadku złożenia większej liczby wniosków, przekraczających istniejące możliwości rozpowszechniania programów, są one rozpatrywane w ramach jednego postępowania.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Koncesja może być udzielona osobie fizycznej, posiadającej
obywatelstwo polskie i stałe miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, osobie prawnej lub osobowej spółce handlowej, które mają siedzibę na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Koncesja dla spółki z udziałem osób zagranicznych może być udzielona, jeżeli:
1) udział kapitałowy osób zagranicznych w spółce lub udział osób zagranicznych
w kapitale zakładowym spółki nie przekracza 49%,
2) umowa lub statut spółki przewidują, że:
a) osobami uprawnionymi do reprezentowania lub prowadzenia spraw spółki
albo członkami zarządu spółki będą w większości osoby posiadające
obywatelstwo polskie i stałe miejsce zamieszkania w Polsce,
b) w zgromadzeniu wspólników lub w walnym zgromadzeniu udział głosów
osób zagranicznych i spółek zależnych, w rozumieniu Kodeksu spółek
handlowych, od osób zagranicznych nie może przekroczyć 49%,
c) osoby zagraniczne nie mogą dysponować bezpośrednio lub pośrednio
większością przekraczającą 49% głosów w osobowej spółce handlowej,
d) członkami rady nadzorczej spółki będą w większości osoby posiadające
obywatelstwo polskie i stałe miejsce zamieszkania w Polsce.
3. Koncesja może być również udzielona:
1) osobie zagranicznej lub
2) spółce zależnej, w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, od osoby zagranicznej
– których siedziba lub stałe miejsce zamieszkania znajduje się w państwie
członkowskim Europejskiego Obszaru Gospodarczego – bez stosowania ograniczeń
zawartych w ust. 2.

Art. 35a. 1. Nadawca może złożyć wniosek o udzielenie koncesji na kolejny
okres, nie później niż 12 miesięcy przed wygaśnięciem posiadanej koncesji.
2. W przypadku złożenia przez nadawcę wniosku, o którym mowa w ust. 1,
odmowa udzielenia koncesji na kolejny okres możliwa jest wyłącznie, gdy w stosunku
do nadawcy zachodzi którakolwiek z okoliczności wskazanych w art. 38 ust. 1 lub 2.
3. W przypadku złożenia przez nadawcę wniosku, o którym mowa w ust. 1, do
postępowania w sprawie udzielenia koncesji nie stosuje się przepisów art. 34 i 36 ust. 1 i 2.

art. 36. więcej Art. 36. 1. W postępowaniu o udzielenie koncesji ocenia się w szczególności:
1) stopień zgodności zamierzonej działalności programowej z zadaniami
określonymi w art. 1 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem stopnia realizacji tych
zadań przez innych nadawców działających na obszarze objętym koncesją;
2) możliwości dokonania przez wnioskodawcę koniecznych inwestycji
i finansowania programu;
3) przewidywany udział w programie audycji wytworzonych przez nadawcę lub na
jego zamówienie albo we współdziałaniu z innymi nadawcami;
4) przewidywany udział audycji, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 3, w programie
telewizyjnym albo utworów, o których mowa w art. 15 ust. 2, w programie
radiowym lub telewizyjnym;
5) dotychczasowe przestrzeganie przepisów dotyczących radiokomunikacji
i środków masowego przekazu.
2. Koncesji nie udziela się, jeżeli rozpowszechnianie programów przez
wnioskodawcę mogłoby spowodować:
1) zagrożenie interesów kultury narodowej, dobrych obyczajów i wychowania,
bezpieczeństwa i obronności państwa oraz zagrożenia dla bezpieczeństwa
informacji niejawnych;
2) osiągnięcie przez wnioskodawcę pozycji dominującej w dziedzinie środków
masowego przekazu na danym terenie.
3. Koncesja jest udzielana na 10 lat.

Art. 36a. Jeżeli w wyniku dokonania oceny wniosków w trybie art. 36 liczba
wnioskodawców pozostaje większa niż liczba koncesji przewidzianych do udzielenia,
zarządza się przetarg, którego przedmiotem jest udzielenie koncesji.

Art. 36b. 1. Przewodniczący Krajowej Rady ogłasza w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” o konieczności przeprowadzenia
przetargu wśród wnioskodawców, o których mowa w art. 36a.
2. W ogłoszeniu określa się również:
1) minimalną opłatę za udzielenie koncesji – nie niższą niż określona przepisami
opłata przewidziana za udzielenie koncesji;
2) miejsce i termin składania ofert;
3) wysokość, formę i termin wniesienia wadium;
4) termin rozstrzygnięcia przetargu.
3. Przetarg przeprowadza Przewodniczący Krajowej Rady.
4. Ofertę sporządzoną w języku polskim składa się w terminie, miejscu i formie
określonych stosownie do ust. 1 i 2, w zapieczętowanych kopertach.
5. Oferta zawiera:
1) oznaczenie wnioskodawcy, jego siedziby i adresu albo miejsca zamieszkania i
adresu oraz adresu głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej;
2) deklarowaną wysokość opłaty za udzielenie koncesji.
6. Oferty złożone nie podlegają wycofaniu.

Art. 36c. 1. Przewodniczący Krajowej Rady dokonuje wyboru ofert w liczbie
zgodnej z liczbą koncesji, o której mowa w art. 34 ust. 1a pkt 4, kierując się
wysokością zadeklarowanych opłat za udzielenie koncesji.
2. W przypadku gdy kilku wnioskodawców zadeklarowało opłatę w takiej samej
wysokości, wzywa się tych wnioskodawców do ponownego zadeklarowania
wysokości opłaty i wybiera ofertę przedsiębiorcy, który zadeklarował wyższą opłatę.
3. Przewodniczący Krajowej Rady przekazuje wnioskodawcom, którzy złożyli
oferty, pisemną informację o wyniku przetargu, niezwłocznie po jego rozstrzygnięciu, oraz:
1) zwraca wadium wnioskodawcom, których oferty nie zostały wybrane;
2) zalicza wadium na poczet opłaty wnioskodawcom, których oferty zostały wybrane.
4. Udziela się koncesji wnioskodawcom, których oferty zostały wybrane.

Art. 36d. 1. Wnioskodawca przekazujący podczas postępowania o udzielenie
koncesji informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji może zgłosić wniosek, aby informacjom tym
była nadana klauzula poufności.
2. Informacjom nadaje się klauzulę poufności, pod warunkiem że wnioskodawca:
1) przekazując informacje, wyczerpująco uzasadni swoje żądanie;
2) z przekazanych informacji sporządzi streszczenie, które może zostać
udostępnione innym uczestnikom postępowania.
3. Informacje, którym nadano klauzulę poufności, nie mogą być udostępniane
innym uczestnikom postępowania bez zgody wnioskodawcy przekazującego informacje.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Koncesja określa w szczególności:
1) nadawcę, jego siedzibę albo miejsce zamieszkania;
2) przedmiot działalności objętej koncesją;
3) sposób rozpowszechniania programu (analogowy rozsiewczy naziemny,
cyfrowy rozsiewczy naziemny w multipleksie, rozsiewczy satelitarny, w sieciach
telekomunikacyjnych innych niż wykorzystywane do rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego lub rozsiewczego satelitarnego) oraz:
– dla rozpowszechniania analogowego rozsiewczego naziemnego:
a) lokalizację stacji,
b) wysokość zawieszenia anteny,
c) maksymalną moc promieniowaną,
d) charakterystykę promieniowania anteny,
e) częstotliwość,
f) polaryzację,
– dla rozpowszechniania cyfrowego rozsiewczego naziemnego
w multipleksie:
g) multipleks,
h) obszar rozpowszechniania,
i) parametry sygnalizacyjne – identyfikatory ID,
– dla rozpowszechniania rozsiewczego satelitarnego:
j) nazwę wykorzystywanego satelity,
k) położenie satelity na orbicie,
l) częstotliwość,
m) lokalizację stacji dosyłowej,
– dla rozpowszechniania w sieciach telekomunikacyjnych innych niż
wykorzystywane do rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego lub
rozsiewczego satelitarnego:
n) lokalizację stacji głównej,
o) obszar objęty siecią telekomunikacyjną;
4) rodzaj programu i czas jego rozpowszechniania;
5) datę rozpoczęcia rozpowszechniania programu;
6) termin wygaśnięcia koncesji.
2. Koncesja może określać inne warunki prowadzenia działalności, niezbędne
dla realizacji przepisów ustawy.
3. Koncesja w zakresie określonym w ust. 1 pkt 3 tiret pierwsze i drugie jest
udzielana w porozumieniu z Prezesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej, który
zajmuje stanowisko, mając na względzie spełnienie warunków określonych
w art. 114 ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne.
3a. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej dokonuje niezwłocznie
rezerwacji częstotliwości dla nadawcy, który uzyskał koncesję na rozpowszechnianie
programu radiofonicznego w sposób analogowy drogą rozsiewczą naziemną. Do
dokonywania lub wprowadzania zmian rezerwacji częstotliwości, o której mowa
w zdaniu pierwszym, stosuje się przepisy ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo
telekomunikacyjne, z wyłączeniem art. 116.
4. Krajowa Rada, po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Komunikacji
Elektronicznej, określi, w drodze rozporządzenia, dane, które powinien zawierać wniosek, oraz szczegółowy tryb postępowania w sprawach udzielania i cofania koncesji.

Art. 37a. Dostawca usługi medialnej jest obowiązany do corocznego składania
do Krajowej Rady sprawozdania finansowego, w formie przewidzianej w ustawie
z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Art. 37b. Nadawca jest obowiązany zgłaszać Przewodniczącemu Krajowej Rady
wszelkie zmiany danych zawartych we wniosku o udzielenie koncesji, w terminie 14
dni od dnia ich powstania.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Koncesję cofa się, jeżeli:
1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące nadawcy wykonywania działalności
gospodarczej objętej koncesją;
2) nadawca rażąco narusza warunki określone w ustawie lub w koncesji;
3) działalność objęta koncesją jest wykonywana w sposób sprzeczny z ustawą lub
z warunkami określonymi w koncesji, a nadawca, pomimo wezwania
Przewodniczącego Krajowej Rady, w wyznaczonym terminie nie usunął stanu
faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji
lub w ustawie;
4) nadawca, pomimo wezwania Przewodniczącego Krajowej Rady, nie rozpoczął
rozpowszechniania programu w terminie ustalonym w koncesji lub trwale
zaprzestał wykonywania rozpowszechniania programu za pomocą wszystkich
lub niektórych stacji nadawczych – chyba że nadawca wykaże, że opóźnienie
rozpoczęcia rozpowszechniania programu lub zaprzestanie rozpowszechniania
programu zostały spowodowane okolicznościami od niego niezależnymi. Za
trwałe zaprzestanie rozpowszechniania programu uważa się fakt
nierozpowszechniania programu przez okres trzech kolejno następujących po sobie miesięcy.
2. Koncesja może być cofnięta, jeżeli:
1) rozpowszechnianie programu powoduje zagrożenie interesów kultury
narodowej, bezpieczeństwa i obronności państwa lub narusza normy dobrego obyczaju;
2) (uchylony)
3) rozpowszechnianie programu powoduje osiągnięcie przez nadawcę pozycji
dominującej w dziedzinie środków masowego przekazu na danym rynku
właściwym w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów;
4) nastąpi przejęcie bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad działalnością
nadawcy przez inną osobę.
3. Przewodniczący Krajowej Rady podaje do publicznej wiadomości informacje
o wszczęciu postępowania w sprawie cofnięcia koncesji.
4. W przypadku uprawomocnienia się decyzji w sprawie cofnięcia koncesji
Przewodniczący Krajowej Rady niezwłocznie ogłasza o możliwości uzyskania
koncesji w zakresie objętym cofniętą koncesją.

Art. 38a. 1. Uprawnienia wynikające z koncesji są niezbywalne, z zastrzeżeniem ust. 3–5.
2. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1, nie przechodzą na nabywcę
przedsiębiorstwa upadłego.
3. W przypadku łączenia, podziału albo innego rodzaju przekształceń spółek
handlowych, uprawnienia, o których mowa w ust. 1, mogą przejść na inny podmiot za
zgodą Krajowej Rady wyrażoną w formie uchwały. Odmowa wyrażenia zgody
następuje, gdy:
1) nadawca osiągnie pozycję dominującą w dziedzinie środków masowego
przekazu na danym rynku właściwym w rozumieniu przepisów o ochronie
konkurencji i konsumentów;
2) nastąpi przejęcie bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad działalnością
nadawcy przez inną osobę.
3a. Osoba fizyczna może przenieść uprawnienia wynikające z koncesji, za zgodą
Krajowej Rady wyrażoną w formie uchwały, na spółkę, której jest wspólnikiem i która
spełnia warunki, o których mowa w art. 35. Odmowa wyrażenia zgody następuje
z przyczyn, o których mowa w art. 36 ust. 2.
4. Na podstawie uchwały Krajowej Rady, Przewodniczący Krajowej Rady
wydaje decyzję w sprawie wyrażenia zgody bądź odmowy, o której mowa w ust. 3 i 3a.
5. Do uprawnień wynikających z rezerwacji częstotliwości stosuje się przepisy
ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne.

Art. 38b. 1. Niezwłocznie po doręczeniu decyzji, o której mowa
w art. 123 ust. 13 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne,
Przewodniczący Krajowej Rady wszczyna z urzędu postępowanie w sprawie zmiany
koncesji w zakresie określonym tą decyzją.
2. Zmiana koncesji, o której mowa w ust. 1, nie wymaga zgody strony.
3. W postępowaniu w sprawie zmiany koncesji, o którym mowa w ust. 1,
przepisów art. 34 i art. 40 nie stosuje się.

art. 39. więcej Art. 39. Koncesja na rozpowszechnianie programu telewizyjnego obejmuje
również wykorzystanie sygnału telewizyjnego do rozpowszechniania przekazów tekstowych.

Art. 39a. 1. Koncesja może być udzielona na rozpowszechnianie w sieciach
kablowych lub w sposób rozsiewczy satelitarny programu poświęconego wyłącznie:
1) telesprzedaży;
2) autopromocji.
2. Do programów, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy
ustawy, z wyłączeniem przepisów art. 15–15b.
3. Do programów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się:
1) ograniczenia dopuszczalnego wymiaru czasowego reklam i telesprzedaży
w ciągu godziny, określonego w art. 16 ust. 3;
2) przepisów art. 16 ust. 6 oraz art. 16a.

Art. 39b. 1. O uznanie za nadawcę społecznego może do Krajowej Rady wystąpić:
1) stowarzyszenie w ramach realizacji celów statutowych;
2) fundacja w ramach realizacji celów statutowych;
3) kościelna lub wyznaniowa osoba prawna kościoła lub związku wyznaniowego
o uregulowanej w ustawie sytuacji prawnej.
2. Nadawca społeczny jest zwolniony z opłat za udzielenie lub zmianę koncesji.
3. W przypadku naruszenia przez nadawcę społecznego wymogów określonych
w art. 4 pkt 10, organ koncesyjny wydaje decyzję o uchyleniu decyzji o uznaniu za
nadawcę społecznego, w której stwierdza obowiązek uiszczenia opłat, o których
mowa w ust. 2, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia
udzielenia lub zmiany koncesji.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego
lub telewizyjnego pobiera się opłatę, niezależnie od rocznych opłat za prawo do
dysponowania częstotliwością przewidzianych w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. –
Prawo telekomunikacyjne. Przez udzielenie koncesji rozumie się również jej zmianę.
2. Opłata za udzielenie koncesji nie może być wyższa niż:
1) dla rozpowszechniania programu radiowego w sposób analogowy rozsiewczy
naziemny – 12 317 570 zł;
2) dla rozpowszechniania programu telewizyjnego w sposób analogowy
rozsiewczy naziemny – 25 890 000 zł;
3) dla rozpowszechniania programu radiowego w sposób cyfrowy rozsiewczy
naziemny w multipleksie – 6 158 785 zł;
4) dla rozpowszechniania programu telewizyjnego w sposób cyfrowy rozsiewczy
naziemny w multipleksie – 25 890 000 zł.
3. Opłata za udzielenie koncesji wynosi:
1) dla rozpowszechniania programu radiowego w sposób rozsiewczy satelitarny – 500 zł;
2) dla rozpowszechniania programu telewizyjnego w sposób rozsiewczy satelitarny – 10 000 zł;
3) dla rozpowszechniania programu radiowego w sieciach telekomunikacyjnych
innych niż wykorzystywane do rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego
lub rozsiewczego satelitarnego – 500 zł;
4) dla rozpowszechniania programu telewizyjnego w sieciach telekomunikacyjnych
innych niż wykorzystywane do rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego
lub rozsiewczego satelitarnego – 2000 zł.
4. W przypadku rozpowszechniania programu radiowego lub telewizyjnego
różnymi sposobami opłatę za udzielenie koncesji ustala się jako sumę należności
za poszczególne sposoby rozpowszechniania tych programów.
5. W przypadku opłaty za udzielenie koncesji na jednoczesne rozpowszechnianie
programu radiowego w sposób analogowy rozsiewczy naziemny i cyfrowy
rozsiewczy naziemny w multipleksie, opłata ustalana jest jak za udzielenie koncesji dla rozpowszechniania programu radiowego w sposób cyfrowy rozsiewczy naziemny w multipleksie.
6. Krajowa Rada, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych określi, w drodze rozporządzenia, nie wyższą niż określona
w ust. 2 wysokość opłaty za udzielenie koncesji oraz sposób wyliczania tej opłaty, biorąc pod uwagę:
1) czas emisji reklam;
2) dla programów, o których mowa w ust. 2 pkt 1:
a) liczbę mieszkańców w zasięgu programu,
b) zakres fal radiowych,
c) liczbę mieszkańców miast w zasięgu programu;
3) dla programów, o których mowa w ust. 2 pkt 2, liczbę mieszkańców w zasięgu programu;
4) dla programów, o których mowa w ust. 2 pkt 3:
a) w przypadku udzielenia koncesji o zasięgu mniejszym od zasięgu sygnału
multipleksu ogólnopolskiego, za który uznaje się obszar całego kraju –
liczbę mieszkańców w zasięgu programu,
b) standard naziemnej radiofonii cyfrowej,
c) w przypadku zmiany koncesji na rozpowszechnianie programu drogą
rozsiewczą naziemną, polegającej na przyznaniu prawa do
rozpowszechniania programu w sposób cyfrowy – liczbę mieszkańców
objętych rozpowszechnianiem programu w sposób analogowy;
5) dla programów, o których mowa w ust. 2 pkt 4:
a) w przypadku udzielenia koncesji o zasięgu mniejszym od zasięgu sygnału
multipleksu ogólnopolskiego, za który uznaje się obszar całego kraju –
liczbę mieszkańców w zasięgu programu,
b) standard naziemnej telewizji cyfrowej,
c) w przypadku zmiany koncesji na rozpowszechnianie programu drogą
rozsiewczą naziemną, polegającej na przyznaniu prawa do
rozpowszechniania programu w sposób cyfrowy – liczbę mieszkańców
objętych rozpowszechnianiem programu w sposób analogowy;
6) proporcjonalnie okres pozostały do wygaśnięcia koncesji – w przypadku zmiany
koncesji, która ma wpływ na wysokość opłaty za udzielenie koncesji.
7. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, metody techniczne ustalania
zasięgu programu na obszarze objętym rozpowszechnianiem programu w sposób
rozsiewczy naziemny, biorąc pod uwagę stan nauki i techniki w tej dziedzinie.
8. Wysokość opłat, o których mowa w ust. 2 i 3, oraz opłat określonych
w przepisach wydanych na podstawie ust. 6, podlega waloryzacji w każdym roku
o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w
poprzednim roku kalendarzowym, ogłaszany przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego. W przypadku gdy wskaźnik ten ma wartość ujemną, stawki opłat nie ulegają zmianie.
9. Przewodniczący Krajowej Rady, nie później niż do dnia 31 października
każdego roku, ogłasza na rok następny, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”, wysokość opłat, o których mowa w ust. 2 i 3 oraz
w przepisach wydanych na podstawie ust. 6, uwzględniając przepis ust. 8,
zaokrąglając je w górę do pełnych złotych.
10. Opłatę za udzielenie koncesji uiszcza się jednorazowo lub w równych
rocznych ratach płatnych w kolejnych latach obowiązywania koncesji. Sposób
uiszczania opłaty określa się, na podstawie wniosku, w decyzji o udzieleniu koncesji.
11. Opłatę albo pierwszą ratę opłaty, o której mowa w ust. 10, uiszcza się
w terminie 60 dni od dnia doręczenia decyzji o udzieleniu koncesji. W przypadku
rozłożenia opłaty na raty, w decyzji o udzieleniu koncesji, ustala się opłatę
prolongacyjną na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.).
12. W przypadku uchylenia albo cofnięcia koncesji całość opłaty, o której mowa
w ust. 1, w zakresie w jakim nie została uiszczona, staje się wymagalna i jest
uiszczana w terminie 60 dni od dnia doręczenia decyzji o uchyleniu albo cofnięciu
koncesji.
13. Opłata za udzielenie koncesji stanowi dochód budżetu państwa.

Art. 40a. 1. Nabycie lub objęcie udziałów albo akcji, bądź nabycie prawa
z udziałów lub akcji przez osobę zagraniczną w spółce, która posiada koncesję na
rozpowszechnianie programu, wymaga zezwolenia Przewodniczącego Krajowej Rady, do którego stosuje się odpowiednio przepisy art. 33 ust. 3, art. 35 ust. 2, art. 36 ust. 2 oraz art. 38.
2. Czynność, o której mowa w ust. 1, dokonaną przez podmiot, w stosunku do
którego osoba zagraniczna jest podmiotem dominującym, w rozumieniu Kodeksu
spółek handlowych, uważa się za czynność dokonaną przez podmiot dominujący.
3. Przewodniczący Krajowej Rady wydaje i cofa zezwolenie, o którym mowa
w ust. 1, na podstawie uchwały Krajowej Rady.
4. Czynności, o których mowa w ust. 1, dokonane bez zezwolenia są nieważne.
5. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do osób zagranicznych lub spółek
zależnych, w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, do osób zagranicznych,
których siedziby lub miejsce zamieszkania znajdują się w państwach będących
członkami Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

Art. 40b. Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy, o której mowa
w art. 33, stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Zgłoszenia do rejestru wymaga:
1) program rozprowadzany;
2) program telewizyjny rozpowszechniany wyłącznie w systemie teleinformatycznym.
2. Obowiązek określony w ust. 1 pkt 1 nie dotyczy programów, o których mowa w art. 43 ust. 1.
3. Organem prowadzącym rejestr jest Przewodniczący Krajowej Rady.
4. Do postępowania w sprawach wpisu do rejestru stosuje się przepisy Kodeksu
postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej.
5. Rejestr jest jawny.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Za wpis programu do rejestru programów telewizyjnych
rozpowszechnianych wyłącznie w systemie teleinformatycznym i programów rozprowadzanych podmiot zgłaszający program uiszcza opłatę w wysokości 100 zł za każdy program.
2. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa.
3. Do waloryzacji i ogłaszania wysokości opłaty, o której mowa w ust. 1, stosuje
się art. 40 ust. 8 i 9.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Operator rozprowadzający program, z wyłączeniem podmiotu
rozprowadzającego program w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną
w multipleksie, jest obowiązany do rozprowadzania programów „Telewizja Polska I”,
„Telewizja Polska II” i jednego regionalnego programu telewizyjnego
rozpowszechnianego przez Telewizję Polską S.A. oraz programów
rozpowszechnianych w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 30 czerwca 2011 r.
o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 649) na podstawie
koncesji na rozpowszechnianie tych programów w sposób analogowy drogą
rozsiewczą naziemną przez Telewizję Polsat S.A., TVN S.A., Polskie Media S.A.,
Telewizję Puls Sp. z o.o. W przypadku operatora rozprowadzającego programy
w sieciach telekomunikacyjnych innych niż wykorzystywane do rozpowszechniania
rozsiewczego naziemnego lub rozsiewczego satelitarnego obowiązek rozprowadzania
regionalnego programu telewizyjnego dotyczy regionalnego programu telewizyjnego
właściwego dla danego obszaru.
2. Nadawca, który rozpowszechnia program, wymieniony w ust. 1, nie może
odmówić operatorowi rozprowadzającemu program w sieci telekomunikacyjnej,
o której mowa w ust. 1, zgody na rozprowadzanie tego programu, ani też nie może
uzależnić udzielenia takiej zgody od uiszczania jakiegokolwiek wynagrodzenia,
w tym w szczególności z tytułu udzielenia licencji za korzystanie z nadania.
3. Przewodniczący Krajowej Rady przeprowadza ocenę realizacji obowiązku,
o którym mowa w ust. 1, nie rzadziej niż raz na dwa lata, kierując się interesem
społecznym w zakresie dostarczania informacji, udostępniania dóbr kultury i sztuki,
ułatwiania korzystania z oświaty, sportu i dorobku nauki i upowszechniania edukacji obywatelskiej.
4. Wyniki oceny Przewodniczący Krajowej Rady przedstawia ministrowi
właściwemu do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, który podejmuje
działania konieczne do zapewnienia, aby obowiązki, o których mowa w ust. 1, były
proporcjonalne i przejrzyste oraz nakładane jedynie wtedy, gdy jest to niezbędne do
realizacji celów określonych w ust. 3.

Art. 43a. 1. Nadawca, który rozpowszechnia program, wymieniony w art. 43
ust. 1, jest obowiązany do nieodpłatnego udostępniania tego programu na wniosek
operatora rozprowadzającego program, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku.
2. Jeżeli nadawca nie wykonał obowiązku polegającego na nieodpłatnym
udostępnianiu programu, Przewodniczący Krajowej Rady, na wniosek operatora
rozprowadzającego program, wzywa nadawcę do udostępnienia tego programu temu
operatorowi, w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania.
3. Operator rozprowadzający program, jest obowiązany:
1) rozprowadzać i oferować program, który został mu nieodpłatnie udostępniony;
2) umieszczać w swojej ofercie informację, że program ten jest przeznaczony do
powszechnego i nieodpłatnego odbioru również w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Organ rejestracyjny dokonuje wpisu do rejestru programu, o którym
mowa w art. 41 ust. 1 pkt 1, na podstawie zgłoszenia.
2. Operator rozprowadzający program dokonuje zgłoszenia programu do rejestru
nie później niż na miesiąc przed rozpoczęciem jego rozprowadzania.
3. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1:
1) wskazuje wnioskodawcę, jego siedzibę lub miejsce zamieszkania, adres
korespondencyjny, w tym poczty elektronicznej, zapewniający skuteczny i szybki kontakt;
2) wskazuje program przewidziany do rozprowadzania i jego nadawcę;
3) określa obszar, na którym program ma być rozprowadzany.
4. Operator rozprowadzający program dołącza do zgłoszenia:
1) dokumenty wskazujące, że rozprowadzanie programu nie będzie naruszało praw
nadawcy programu;
2) dokumenty wskazujące, że program jest rozpowszechniany, a w przypadku
programu przekazywanego przez nadawcę operatorowi – umowę z nadawcą programu.
5. (uchylony)
6. Wpis do rejestru zawiera w szczególności dane, o których mowa w ust. 3,
z wyjątkiem adresu miejsca zamieszkania, jeżeli jest on inny niż adres siedziby.
7. Rozprowadzanie programu można rozpocząć, jeżeli organ rejestracyjny nie
odmówił rejestracji w terminie miesiąca od dnia zgłoszenia, pod warunkiem
uiszczenia przez operatora opłaty, o której mowa w art. 42 ust. 1.
8. Organ rejestracyjny może wezwać operatora rozprowadzającego program do
uzupełnienia zgłoszenia w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. W sytuacji
gdy organ rejestracyjny wezwał operatora do uzupełnienia zgłoszenia, termin,
o którym mowa w ust. 7, biegnie od dnia wpływu uzupełnienia zgłoszenia.
9. Operator rozprowadzający program jest obowiązany zgłaszać organowi
rejestracyjnemu, w terminie 14 dni, zmiany stanu faktycznego i prawnego objętego
wpisem do rejestru, powstałe po dniu dokonania wpisu. Do zgłaszania zmian stosuje
się odpowiednio przepisy o wpisie do rejestru.

Art. 44a. 1. Organ rejestracyjny dokonuje wpisu do rejestru programu, o którym
mowa w art. 41 ust. 1 pkt 2, na podstawie zgłoszenia.
2. Nadawca programu telewizyjnego rozpowszechnianego wyłącznie w systemie
teleinformatycznym dokonuje zgłoszenia programu do rejestru nie później niż na
miesiąc przed rozpoczęciem jego rozpowszechniania.
3. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1:
1) wskazuje nadawcę, jego siedzibę lub miejsce zamieszkania, adres
korespondencyjny, w tym poczty elektronicznej, zapewniający skuteczny i szybki kontakt;
2) zawiera podstawowe informacje o programie przewidzianym do rozpowszechniania;
3) określa sposób rozpowszechniania programu.
4. Wpis do rejestru zawiera w szczególności dane, o których mowa w ust. 3,
z wyjątkiem adresu miejsca zamieszkania, jeżeli jest on inny niż adres siedziby.
5. Rozpowszechnianie programu można rozpocząć, jeżeli organ rejestracyjny nie
odmówił rejestracji w terminie miesiąca od dnia zgłoszenia.
6. Organ rejestracyjny może wezwać nadawcę do uzupełnienia zgłoszenia
w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. W sytuacji gdy organ rejestracyjny
wezwał nadawcę do uzupełnienia zgłoszenia, termin, o którym mowa w ust. 5, biegnie
od dnia wpływu uzupełnienia zgłoszenia.
7. Nadawca jest obowiązany zgłaszać organowi rejestracyjnemu, w terminie
14 dni, zmiany stanu faktycznego i prawnego objętego wpisem do rejestru, powstałe
po dniu dokonania wpisu. Do zgłaszania zmian stosuje się odpowiednio przepisy
o wpisie do rejestru.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Organ rejestracyjny wykreśla z rejestru program, o którym mowa
w art. 41 ust. 1 pkt 2, jeżeli w programie tym, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co
najmniej dwukrotnie zostały zamieszczone treści poważnie naruszające przepisy
art. 18 ust. 1, 4 i 5.
2. Organ rejestracyjny odmawia wpisu do rejestru programu, o którym mowa
w art. 41 ust. 1 pkt 1, jeżeli w programie tym, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co
najmniej dwukrotnie zostały zamieszczone treści poważnie naruszające przepisy
art. 18 ust. 1, 4 i 5.
3. Organ rejestracyjny wykreśla z rejestru program rozprowadzany, jeżeli:
1) w programie tym, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co najmniej dwukrotnie
zostały zamieszczone treści poważnie naruszające przepisy art. 18 ust. 1, 4 i 5;
2) operator bez zezwolenia nadawcy wprowadza zmiany do programu,
rozpowszechnia go nie w całości lub nierównocześnie;
2a) w programie tym operator nie dostarcza odbiorcom rozpowszechnianych w
audycji udogodnień dla osób niepełnosprawnych.
3) (uchylony)
4. Odmowa wpisu lub jego wykreślenie, o których mowa w ust. 1–3, następuje
w drodze decyzji administracyjnej, do której stosuje się odpowiednio przepis art. 33 ust. 3.

art. 46. więcej Art. 46. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób
i tryb prowadzenia rejestru programów rozpowszechnianych wyłącznie w systemie
teleinformatycznym i programów rozprowadzanych, w tym:
1) wzór rejestru,
2) wzór zgłoszenia o wpis do rejestru
– uwzględniając możliwość prowadzenia rejestru oraz zgłaszania do niego wniosków
w systemie teleinformatycznym, konieczność zapewnienia przejrzystości
i kompletności zapisu informacji znajdujących się w rejestrze oraz sprawność
postępowania rejestracyjnego, a także nieobciążanie dostawców usług medialnych
utrudnieniami w zakresie wykonywanej działalności.

Art. 46a. 1. Jeżeli nadawca programu, o którym mowa w art. 45 ust. 3 pkt 1, jest
ustanowiony w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, Krajowa Rada
zawiadamia tego nadawcę i Komisję Europejską o stwierdzonych naruszeniach oraz
o zamiarze wykreślenia rozprowadzanego programu z rejestru. Program jest
wykreślany z rejestru, jeżeli w ciągu dwóch miesięcy od zawiadomienia, w wyniku
konsultacji prowadzonych przez Krajową Radę z państwem, w którym jest
ustanowiony nadawca, i z Komisją Europejską, nie nastąpi zaniechanie naruszeń.
2. Środki, o których mowa w ust. 1, muszą być obiektywnie niezbędne,
stosowane w sposób niedyskryminacyjny i proporcjonalny do zamierzonych celów
oraz gdy zostały spełnione następujące warunki:
1) Krajowa Rada powiadomiła Komisję Europejską i państwo członkowskie,
w którym nadawca ma swoją siedzibę, o zamiarze podjęcia takich środków
i uzasadniła swoją ocenę oraz
2) Komisja Europejska stwierdziła, że środki te są zgodne z prawem unijnym.

Art. 46b. 1. Jeżeli program nadawcy ustanowionego w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej jest kierowany w całości lub w przeważającej części
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Przewodniczący Krajowej Rady może
wystąpić do państwa, w którym ustanowiony jest nadawca tego programu w celu
zastosowania odpowiedniego rozwiązania, w tym zwłaszcza zapewniającego
poszanowanie w tym programie zasad ochrony interesu publicznego określonych
w ustawie oraz w przepisach odrębnych.
2. Jeżeli w ciągu dwóch miesięcy od wystąpienia, o którym mowa w ust. 1, nie
dojdzie do zastosowania odpowiedniego rozwiązania, a nadawca danego programu
jest ustanowiony w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej w celu obejścia
przepisów obowiązujących w Rzeczypospolitej Polskiej, Przewodniczący Krajowej
Rady może zawiadomić Komisję Europejską oraz państwo, w którym ustanowiony
jest nadawca, o zamiarze odmowy wpisu do rejestru lub wykreślenia z rejestru programu, lub zastosowania innego przewidzianego prawem niezbędnego, niedyskryminacyjnego i proporcjonalnego środka. Do zawiadomienia dołącza się uzasadnienie.
3. Oceniając, czy program, o którym mowa w ust. 1, jest w całości lub
w przeważającej części kierowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Krajowa
Rada może się odwołać do takich kryteriów, jak źródło dochodów z reklam
telewizyjnych lub abonamentu, główny język danej usługi lub obecność audycji lub
przekazów handlowych skierowanych bezpośrednio do widzów w państwie
członkowskim, w którym są one odbierane.
4. Przewodniczący Krajowej Rady może wydać decyzję o odmowie wpisu do
rejestru lub wykreśleniu z rejestru programu, o którym mowa w ust. 1 i 2, lub innym
środku, wyłącznie jeżeli Komisja Europejska, w drodze decyzji, nie stwierdzi,
w terminie trzech miesięcy od zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2, że byłoby to
sprzeczne z prawem Unii Europejskiej.
5. Przewodniczący Krajowej Rady dokonuje wystąpienia, o którym mowa
w ust. 1, oraz zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2, na podstawie uchwały Krajowej Rady.

art. 47. więcej Art. 47. (uchylony).

Art. 47a. Podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie
kształtuje katalog audycji samodzielnie i ponosi odpowiedzialność za jego treść, co
nie narusza przepisów dotyczących odpowiedzialności innych osób za treść
poszczególnych audycji, reklam lub innych przekazów.

Art. 47b. Nałożenie na podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną
na żądanie obowiązku lub zakazu publicznego udostępniania określonej audycji lub
przekazu może nastąpić wyłącznie na podstawie ustawy.

Art. 47c. 1. Podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie
jest obowiązany do zapewnienia użytkownikom łatwego, bezpośredniego i stałego
dostępu do informacji umożliwiających identyfikację usługi i podmiotu dostarczającego audiowizualną usługę medialną na żądanie, a w szczególności do informacji o:
1) nazwie audiowizualnej usługi medialnej na żądanie;
2) nazwisku, nazwie lub firmie podmiotu dostarczającego tę usługę;
3) adresie jego siedziby;
4) danych kontaktowych, w tym adresie korespondencyjnym, adresie poczty
elektronicznej oraz witryny internetowej.
2. Podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie jest
obowiązany do wskazania Krajowej Rady jako organu właściwego w sprawach
audiowizualnych usług medialnych na żądanie.
3. Krajowa Rada może określić, w drodze rozporządzenia, sposób prezentowania
przez podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie informacji
umożliwiających identyfikację usługi i podmiotu dostarczającego tę usługę,
uwzględniając integralność przekazów, sposób publicznego udostępniania usługi
i oddziaływanie na interesy użytkowników oraz dążąc do nieobciążania dostawców
nadmiernymi utrudnieniami i kosztami w związku z zapewnianiem informacji.

Art. 47d. Lokowanie produktu w audycjach i sponsorowanie audycji
udostępnianych w ramach audiowizualnej usługi medialnej na żądanie nie może
naruszać samodzielności i niezależności redakcyjnej podmiotu dostarczającego audiowizualną usługę medialną na żądanie, w szczególności poprzez wpływ na treść lub
miejsce audycji w katalogu, oraz nie zwalnia tego podmiotu od odpowiedzialności za treść audycji.

Art. 47e. 1. Zabronione jest publiczne udostępnianie audiowizualnej usługi
medialnej na żądanie, w ramach której są dostępne w katalogu audycje lub inne
przekazy, o których mowa w art. 18 ust. 4, bez stosowania zabezpieczeń technicznych
lub innych odpowiednich środków, mających na celu ochronę małoletnich przed ich odbiorem.
2. Podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie,
uwzględniając stopień szkodliwości audycji lub innego przekazu dla małoletnich
w poszczególnych kategoriach wiekowych, jest obowiązany do odpowiedniego
kwalifikowania i oznaczania audycji i innych przekazów w taki sposób, aby użytkownik mógł z łatwością zapoznać się z oznaczeniem zarówno w chwili wyboru audycji, jak i w trakcie jej trwania.
3. Krajowa Rada w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
informatyzacji może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki, jakim
odpowiadać muszą zabezpieczenia techniczne lub inne odpowiednie środki, mające na
celu ochronę małoletnich przed odbiorem audycji lub innych przekazów, o których
mowa w art. 18 ust. 4, kierując się potrzebą zapewnienia skutecznej ochrony
małoletnich przed szkodliwymi dla nich treściami, uwzględniając możliwości
techniczne i stopień szkodliwości audycji lub innych przekazów dla małoletnich
w poszczególnych kategoriach wiekowych oraz specyfikę audiowizualnych usług
medialnych na żądanie.
4. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, cechy oraz szczegółowe
warunki kwalifikowania i oznaczania audycji i innych przekazów oraz wzory
odpowiednich symboli graficznych, uwzględniając stopień szkodliwości audycji dla
małoletnich w poszczególnych kategoriach wiekowych oraz specyfikę
audiowizualnych usług medialnych na żądanie.

Art. 47f. 1. Podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie
są obowiązane do promowania audycji europejskich, w tym wytworzonych pierwotnie
w języku polskim, w szczególności przez:
1) odpowiednie oznaczanie pochodzenia dostępnych w katalogu audycji
i udostępnianie możliwości wyszukiwania audycji europejskich, w tym
wytworzonych pierwotnie w języku polskim, lub
2) umieszczanie informacji i materiałów promujących audycje europejskie, w tym
wytworzonych pierwotnie w języku polskim.
2. Podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie są
obowiązane do przeznaczania co najmniej 20% zawartości katalogu na audycje
europejskie, w tym wytworzonych pierwotnie w języku polskim, oraz odpowiedniego
wyeksponowania tych audycji w katalogu.
3. Podstawą do obliczania procentowego udziału, o którym mowa w ust. 2, jest
suma iloczynów czasu trwania i czasu udostępniania audycji w katalogu w danym
kwartale kalendarzowym.
4. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do katalogów, w których publicznie są
udostępniane wyłącznie audycje audiowizualne niebędące audycjami europejskimi.

Art. 47g. Podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie
dążą do stopniowego zapewniania dostępności dostarczanych audycji dla osób
niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu wzroku oraz osób
niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu słuchu, poprzez wprowadzanie
odpowiednich udogodnień dla osób niepełnosprawnych.

Art. 47h. Audycje dostarczane w ramach audiowizualnych usług medialnych na
żądanie nie mogą zawierać treści nawołujących do nienawiści lub dyskryminujących
ze względu na rasę, niepełnosprawność, płeć, wyznanie lub narodowość.

Art. 47i. Podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie są
obowiązane do przechowywania kopii audycji udostępnianych publicznie przez okres
nie krótszy niż 28 dni od dnia ich usunięcia z katalogu oraz do przedstawienia ich
Przewodniczącemu Krajowej Rady po otrzymaniu żądania, o którym mowa w art. 10 ust. 2.

Art. 47j. 1. Podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie
są obowiązane do corocznego składania do Krajowej Rady sprawozdania z wykonania
obowiązków, o których mowa w art. 47e i art. 47f.
2. Sprawozdanie zawiera:
1) dane podmiotu w zakresie określonym w art. 47c ust. 1 wraz z podaniem
sposobu publicznego udostępniania audiowizualnej usługi medialnej na żądanie;
2) opis rodzajów zabezpieczeń technicznych lub innych odpowiednich środków,
mających na celu ochronę małoletnich przed ich odbiorem, które stosuje dany podmiot;
3) opis sposobów promocji audycji europejskich, w tym wytworzonych pierwotnie
w języku polskim, stosowanych przez dany podmiot, w tym udział tych audycji
w katalogu w ujęciu ilościowym i czasowym.
3. Sprawozdanie składa się w terminie do dnia 31 marca za rok poprzedni.
Art. 47k. Do audiowizualnych usług medialnych na żądanie stosuje się przepisy
art. 16 ust. 1, art. 16b ust. 1–3a, art. 16c, art. 17 ust. 1–2, 4, 5, 6a i 7, art. 17a ust. 1–3,
5 i 6 oraz przepisy wydane na podstawie art. 16b ust. 3b, art. 17 ust. 8 z wyłączeniem
przepisów dotyczących ewidencji sponsorowanych audycji lub innych przekazów,
a także przepisy wydane na podstawie art. 17a ust. 9 w zakresie szczegółowych warunków oznaczania przez nadawcę audycji, w których zastosowano lokowanie produktu, znakiem graficznym.

art. 48. więcej Art. 48. (uchylony).

art. 49. więcej Art. 49. (uchylony).

art. 50. więcej Art. 50. (uchylony).

art. 51. więcej Art. 51. (uchylony).

art. 52. więcej Art. 52. 1. Kto rozpowszechnia program radiowy lub telewizyjny bez koncesji
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
2. Kto rozprowadza program radiowy lub telewizyjny bez wpisu do rejestru
– podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Jeżeli nadawca narusza obowiązek wynikający z przepisów art. 14a
ust. 1 i 2, art. 15 ust. 1, 2 i 3, art. 15a ust. 1, art. 16 ust. 1–6, art. 16a, art. 16b ust. 1–3,
art. 16c, art. 17 ust. 1–7, art. 17a ust. 1–7, art. 18 ust. 1–5b, art. 18a ust. 1, art. 20
ust. 1, art. 20b ust. 1 i 6, art. 20c ust. 1–5, art. 43 ust. 2, art. 43a ust. 1 lub z przepisów
wydanych na podstawie art. 14a ust. 3, art. 15 ust. 4, art. 15a ust. 2 i 3, art. 16 ust. 7,
art. 16b ust. 3b, art. 17 ust. 8, art. 17a ust. 9, art. 18 ust. 6 i art. 18a ust. 2 lub nie
zastosował się do wezwania, o którym mowa w art. 43a ust. 2, Przewodniczący Krajowej Rady wydaje decyzję nakładającą na nadawcę karę pieniężną w wysokości
do 50% rocznej opłaty za prawo do dysponowania częstotliwością przeznaczoną
do nadawania programu, a w przypadku gdy nadawca nie uiszcza opłaty za prawo
do dysponowania częstotliwością, karę pieniężną w wysokości do 10% przychodu
nadawcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, uwzględniając zakres
i stopień szkodliwości naruszenia, dotychczasową działalność nadawcy oraz jego możliwości finansowe.
2. Przewodniczący Krajowej Rady może nałożyć karę, o której mowa w ust. 1,
także w decyzji wydanej na podstawie art. 10 ust. 4.
3. Kara pieniężna jest płatna z dochodu po opodatkowaniu lub z innej formy
nadwyżki przychodów nad wydatkami, zmniejszonej o podatki.
4. Kary pieniężnej nie można nałożyć, jeżeli od naruszenia obowiązku, o którym
mowa w ust. 1, upłynął jeden rok.

Art. 53a. 1. Jeżeli dostawca usługi medialnej rozpowszechnia program
telewizyjny w systemie teleinformatycznym bez wpisu do rejestru, Przewodniczący
Krajowej Rady wydaje decyzję nakładającą na dostawcę karę pieniężną w wysokości
do 10% przychodu dostawcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Przepisy
art. 53 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.
2. W pierwszym roku prowadzonej działalności kara, o której mowa w ust. 1, nie
może przekraczać wysokości dziesięciokrotności przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w kwartale poprzedzającym wydanie
decyzji nakładającej karę, włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”.

Art. 53b. 1. Jeżeli operator rozprowadzający program narusza obowiązek,
o którym mowa w art. 43 ust. 1 lub art. 43a ust. 3, Przewodniczący Krajowej Rady
wydaje decyzję nakładającą karę pieniężną w wysokości do 10% przychodu tego
operatora, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, uwzględniając zakres
i stopień szkodliwości naruszenia, dotychczasową działalność operatora oraz jego
możliwości finansowe.
2. W przypadku gdy okres działania operatora, o którym mowa w ust. 1, jest
krótszy niż rok kalendarzowy, za podstawę wymiaru kary przyjmuje się kwotę 500 tys. zł.
3. Przewodniczący Krajowej Rady może żądać od operatora, o którym mowa
w ust. 1, udzielenia wyjaśnień, przedstawienia dokumentów, w szczególności
rocznego sprawozdania finansowego za poprzedni rok podatkowy, w zakresie
wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 lub art. 43a ust. 3.

Art. 53c. 1. Jeżeli podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na
żądanie narusza przepisy art. 16 ust. 1, art. 16b ust. 1–3a, art. 16c, art. 17 ust. 1–2, 4,
5, 6a i 7, art. 17a ust. 1–3, 5 i 6, art. 47a, art. 47b, art. 47c ust. 1 i 2, art. 47d, art. 47e
ust. 1 i 2, art. 47f, art. 47h i art. 47i lub przepisy wydane na podstawie art. 16b ust. 3b,
art. 17 ust. 8 z wyłączeniem przepisów dotyczących ewidencji sponsorowanych
audycji lub innych przekazów, art. 17a ust. 9 w zakresie szczegółowych warunków
oznaczania przez nadawcę audycji, w których zastosowano lokowanie produktu,
znakiem graficznym, a także przepisy wydane na podstawie art. 47c ust. 3 i art. 47e ust. 3 i 4 i w ciągu 14 dni od dnia doręczenia mu wezwania, o którym mowa w art. 10
ust. 3, nie zaniechał działań naruszających te przepisy, Przewodniczący Krajowej
Rady wydaje decyzję nakładającą na niego karę pieniężną w wysokości do
dwudziestokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze
przedsiębiorstw, włącznie z wypłatami z zysku, w kwartale poprzedzającym wydanie
decyzji nakładającej karę, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
2. Określając wysokość nałożonej kary, Przewodniczący Krajowej Rady
uwzględnia zakres i stopień szkodliwości naruszenia oraz dotychczasową działalność
podmiotu dostarczającego audiowizualną usługę medialną na żądanie.
3. Kara może być ponownie nałożona po upływie 30 dni od upływu terminu na
zapłatę poprzedniej kary w przypadku nieusunięcia naruszeń przez podmiot
dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie.
4. Decyzja nakładająca karę nie może być wydana, jeżeli od naruszenia
obowiązków, o których mowa w ust. 1, upłynęły dwa lata.

Art. 53d. 1. Za niezłożenie sprawozdania w terminie przewidzianym w art. 47j
ust. 3 Przewodniczący Krajowej Rady może, po bezskutecznym wystosowaniu
żądania, o którym mowa w art. 10 ust. 2, do złożenia sprawozdania w terminie 14 dni
od dnia otrzymania wezwania, wydać decyzję nakładającą na osobę kierującą
działalnością podmiotu dostarczającego audiowizualne usługi medialne na żądanie
karę pieniężną w wysokości nieprzekraczającej 1000 zł.
2. Kara może być powtarzana po upływie 30 dni od upływu terminu na zapłatę
poprzedniej kary w przypadku dalszego uchylania się od obowiązku złożenia
sprawozdania przez podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie.
3. Decyzja nakładająca karę nie może być wydana, jeżeli od terminu określonego
w art. 47j ust. 3 upłynął rok.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Jeżeli osoba kierująca działalnością dostawcy usługi medialnej nie
wykonuje decyzji wydanych na podstawie art. 10 ust. 4, Przewodniczący Krajowej
Rady może wydać decyzję nakładającą na nią karę pieniężną, nieprzekraczającą
jednak jej sześciomiesięcznego wynagrodzenia.
2. Tej samej karze może podlegać osoba kierująca działalnością dostawcy usługi
medialnej za nieudzielenie lub udzielenie nierzetelnych informacji na żądanie
Przewodniczącego Krajowej Rady, przewidziane przepisem art. 10 ust. 2.
2a. Jeżeli jednostka publicznej radiofonii i telewizji nie stosuje się do zaleceń lub
działań naprawczych w zakresie realizacji misji publicznej, o których mowa w art. 31b
ust. 3, Przewodniczący Krajowej Rady może wydać decyzję nakładającą na osobę
kierującą działalnością jednostki publicznej radiofonii i telewizji karę pieniężną
nieprzekraczającą wysokości dziesięciokrotności przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, włącznie z wypłatami z zysku, w kwartale
poprzedzającym wydanie decyzji nakładającej karę, ogłaszanego przez Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”.
3. Decyzja nakładająca karę nie może być wydana, jeżeli od daty wydania
decyzji, o której mowa w ust. 1, upłynęły dwa lata

art. 55. więcej Art. 55. Kary, o których mowa w art. 53–54, podlegają wpłacie do budżetu państwa.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady wydanych na
podstawie art. 10 ust. 4 oraz art. 53–54 służy odwołanie do Sądu Okręgowego
w Warszawie – sądu gospodarczego.
2. W postępowaniu w sprawach odwołań od decyzji, o których mowa w ust. 1,
stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące spraw
z zakresu przeciwdziałania praktykom monopolistycznym.
3. W razie złożenia odwołania od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady do
sądu, stronie nie przysługują środki prawne wzruszenia decyzji przewidziane
w Kodeksie postępowania administracyjnego, w szczególności dotyczące wznowienia
postępowania, uchylenia, zmiany oraz stwierdzenia nieważności decyzji.

art. 57. więcej Art. 57. W ustawie z dnia 30 grudnia 1950 r. o wydawaniu Dziennika Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej i Dziennika Urzędowego Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” (Dz. U. Nr 58, poz. 524 i z 1991 r. Nr 94, poz. 420) w art. 1 w ust. 1 w pkt 2 po wyrazach „i ministrów” skreśla się przecinek i dodaje się wyrazy „oraz Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji,”.

art. 58. więcej Art. 58. W ustawie z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu (Dz. U. Nr 11, poz. 84 i z 1993 r. Nr 5, poz. 22) w art. 1 w ust. 2 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem i dodaje pkt 7 w brzmieniu:
„7) członkowie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.”

art. 59. więcej Art. 59. W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 55, poz. 321 i Nr 86, poz. 504 oraz z 1991 r. Nr 95, poz. 425 i Nr 107, poz. 459) w art. 48 wprowadza się następujące zmiany:
1) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Sposób realizacji uprawnień, o których mowa w ust. 1, regulują porozumienia między Sekretariatem Konferencji Episkopatu Polski a jednostkami publicznej radiofonii i telewizji.”,
2) w ust. 3 kropkę na końcu skreśla się i dodaje wyrazy „na zasadach określonych w przepisach ustawy o radiofonii i telewizji.”,
3) skreśla się ust. 4.

art. 60. więcej Art. 60. W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U. Nr 29, poz. 155, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 55, poz. 321 i Nr 86, poz. 504 oraz z 1991 r. Nr 95, poz. 425) w art. 25 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Kościoły i inne związki wyznaniowe mają prawo do emitowania w radiu i telewizji programów religijno-moralnych, społecznych i kulturalnych w sposób określony w porozumieniach między władzami danego kościoła lub innego związku wyznaniowego a jednostkami publicznej radiofonii i telewizji.”

art. 61. więcej Art. 61. W ustawie z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności (Dz. U. Nr 86, poz. 504 oraz z 1991 r. Nr 69, poz. 293 i Nr 105, poz. 451) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 24 otrzymuje brzmienie:
„Art. 24. Przydział częstotliwości przeznaczonych do nadawania programów radiofonicznych lub telewizyjnych do powszechnego odbioru następuje na podstawie przepisów o radiofonii i telewizji.”,
2) w art. 80 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
„2. Przepis ust. 1 nie obejmuje zniżek w opłatach abonamentowych za używanie odbiorników radiofonicznych oraz telewizyjnych.”

art. 62. więcej Art. 62. W ustawie z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (Dz. U. Nr 66, poz. 287 i Nr 95, poz. 425) w art. 36 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Sposób realizacji uprawnień, o których mowa w ust. 1, regulują porozumienia między Świętym Soborem Biskupów a jednostkami publicznej radiofonii i telewizji.”

art. 63. więcej Art. 63. 1. Znosi się Komitet do Spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio
i Telewizja”, zwany dalej „Komitetem”. Przewodniczący Komitetu kieruje działalnością państwowej jednostki organizacyjnej „Polskie Radio i Telewizja” do czasu zarejestrowania spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3.
2. Przewidziane w ustawach szczególnych zadania Komitetu oraz
Przewodniczącego Komitetu w zakresie tworzenia i rozpowszechniania programów
radiowych i telewizyjnych przechodzą na jednostki publicznej radiofonii i telewizji,
odpowiednio do zakresu ich zadań ustawowych i statutowych.
3. Przewidziane w ustawach szczególnych zadania Komitetu oraz
Przewodniczącego Komitetu w zakresie administracji państwowej przechodzą do
właściwości Krajowej Rady.
4. Funkcje organu założycielskiego w stosunku do przedsiębiorstw
państwowych oraz uprawnienia nadzorcze w stosunku do jednostek
badawczo-rozwojowych podległych Komitetowi przejmuje Przewodniczący Krajowej Rady.
5. Zezwolenia na używanie urządzeń telekomunikacyjnych przeznaczonych do
nadawania programów radiowych i telewizyjnych wygasają z dniem rozpoczęcia
działalności na tym samym terenie przez nadawcę, któremu przyznano w koncesji
częstotliwość wykorzystywaną dotychczas do nadawania programu, lecz nie później
niż po upływie roku od dnia wejścia ustawy w życie.
6. Przepis ust. 5 nie dotyczy uprawnień wydanych na podstawie ustawy, o której
mowa w art. 59.
7. Do nadawców posiadających zezwolenie, o którym mowa w ust. 5, i do
nadawców posiadających zezwolenia wydane w związku z ustawą, o której mowa w art. 59, przepisu art. 52 nie stosuje się.
8. Podmioty rozprowadzające programy w sieciach kablowych dostosują swoją
działalność do wymogów określonych w rozdziale 6 w terminie 6 miesięcy od dnia
wejścia ustawy w życie.

art. 64. więcej Art. 64. 1. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa zawiąże:
1) spółkę, o której mowa w art. 26 ust. 2, z siedzibą w Warszawie i oddziałami
terenowymi w Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Lublinie, Łodzi,
Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Warszawie i we Wrocławiu;
2) spółkę, o której mowa w art. 26 ust. 3 pkt 1, z siedzibą w Warszawie oraz spółki,
o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2, z siedzibami w Białymstoku, Bydgoszczy,
Gdańsku, Katowicach, Kielcach, Krakowie, Koszalinie, Lublinie, Łodzi, Opolu,
Olsztynie, Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Warszawie, we Wrocławiu
i w Zielonej Górze.
2. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa może zawiązać spółki radiofonii
regionalnej z siedzibami w innych miejscowościach niż wymienione w ust. 1 pkt 2.
3. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa uzgodni treść statutów spółek,
o których mowa w ust. 1 i 2, z Krajową Radą. Statut spółki, o której mowa w art. 26
ust. 2, może przewidywać oddziały terenowe w innych miejscowościach niż
wymienione w ust. 1 pkt 1.
4. Pierwsze zarządy spółek, o których mowa w ust. 1 i 2, powoła Krajowa Rada.

art. 65. więcej Art. 65. 1. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa wniesie do spółek,
o których mowa w art. 64 ust. 1, mienie pozostałe po likwidacji państwowej jednostki
organizacyjnej „Polskie Radio i Telewizja”, zwanej dalej „PRTV”.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, w terminie 1 miesiąca od
dnia wejścia ustawy w życie, szczegółowy tryb inwentaryzacji mienia wymienionego
w ust. 1, zasadę podziału i przekazywania tego mienia oraz tryb rozpoznawania spraw spornych.
3. Czynności podejmowane w wykonaniu art. 64 ust. 1 i 2 są wolne od opłat
sądowych i skarbowych; do opłat za czynności notarialne związane z zawiązaniem
tych spółek stosuje się odpowiednio przepisy o przekształcaniu przedsiębiorstwa
państwowego w spółkę.

art. 66. więcej Art. 66. 1. Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa, będące w dniu wejścia
w życie ustawy w zarządzie PRTV, z dniem zarejestrowania spółek stają się z mocy
prawa przedmiotem użytkowania wieczystego tych spółek. Do użytkowania
wieczystego nie stosuje się przepisów art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r.
o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. poz. 127,
446 i 464) w części dotyczącej pierwszej opłaty.
2. Budynki i inne urządzenia oraz lokale znajdujące się na gruntach
stanowiących własność Skarbu Państwa, będących w dniu wejścia w życie ustawy
w zarządzie PRTV, z dniem zarejestrowania spółek stają się z mocy prawa własnością
tych spółek. Nabycie własności następuje nieodpłatnie.
3. Nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntów, o których mowa w ust. 1,
oraz własności budynków, innych urządzeń i lokali, o których mowa w ust. 2,
stwierdza się decyzją wojewody. W decyzji tej określa się również warunki
użytkowania wieczystego, z zachowaniem zasad określonych w art. 236 Kodeksu cywilnego.

art. 67. więcej Art. 67. 1. Pracownicy PRTV stają się z mocy prawa pracownikami właściwej
spółki, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Stosunek pracy pracowników zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych,
określonych przez Krajową Radę, ustaje z mocy prawa z dniem wpisania spółki do
rejestru handlowego. Ustanie stosunku pracy jest równoznaczne w skutkach prawnych
z rozwiązaniem stosunku pracy wskutek wypowiedzenia umowy o pracę przez zakład
pracy. Zatrudnienie tych pracowników w spółce może nastąpić na warunkach
uzgodnionych przez strony.
3. Za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed wpisaniem
spółki do rejestru handlowego, odpowiada spółka.

art. 68. więcej Art. 68. 1. Na spółki przechodzą z mocy ustawy uprawnienia i obowiązki
Komitetu i PRTV wynikające z decyzji administracyjnych.
2. (pominięty)
3. (pominięty)
4. (pominięty)

art. 69. więcej Art. 69. 1. Uprawniony organ powołujący członków Krajowej Rady na pierwszą kadencję po wejściu w życie ustawy wskaże, który z nich powołany został na okres dwóch, a który na okres czterech lat.
2. Pierwsze posiedzenie Krajowej Rady zwołuje Marszałek Senatu, który przewodniczy jej obradom.
3. Pierwszy Przewodniczący Krajowej Rady jest powoływany spośród wszystkich członków Rady pierwszej kadencji.

art. 70. więcej Art. 70. 1. Traci moc ustawa z dnia 2 grudnia 1960 r. o Komitecie do Spraw
Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja” (Dz. U. poz. 307 oraz z 1984 r. poz. 275).
2. (pominięty)

art. 71. więcej Art. 71. Ustawa wchodzi w życie po upływie miesiąca od dnia ogłoszenia,
z wyjątkiem przepisu art. 52, który wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1993 r.