Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych

art. 1. więcej Art. 1. § 1. Sądami powszechnymi są sądy rejonowe, sądy okręgowe oraz
sądy apelacyjne.
§ 2. Sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie
nienależącym do sądów administracyjnych, sądów wojskowych oraz Sądu
Najwyższego.
§ 3. Sądy powszechne wykonują również inne zadania z zakresu ochrony
prawnej, powierzone w drodze ustaw lub przez wiążące Rzeczpospolitą Polską
prawo międzynarodowe lub prawo stanowione przez organizację międzynarodową,
jeżeli z wiążącej Rzeczpospolitą Polską umowy ją konstytuującej wynika, że jest
ono stosowane bezpośrednio.
§ 4. Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sądach bez bliższego ich
określenia, rozumie się przez to sądy powszechne.

art. 2. więcej Art. 2. § 1. Zadania z zakresu wymiaru sprawiedliwości wykonują sędziowie.
§ 1a. W sądach rejonowych zadania z zakresu wymiaru sprawiedliwości
wykonują także asesorzy sądowi, z wyłączeniem:
1) stosowania tymczasowego aresztowania w postępowaniu przygotowawczym
wobec zatrzymanego przekazanego do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o
zastosowanie tymczasowego aresztowania;
2) rozpoznawania zażaleń na postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa lub
dochodzenia, na postanowienia o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia i na
postanowienia o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru
przestępstw;
3) rozstrzygania spraw, o których mowa w art. 12 pkt 3.
§ 2. Zadania z zakresu ochrony prawnej, inne niż wymiar sprawiedliwości,
wykonują w sądach referendarze sądowi i starsi referendarze sądowi. Ilekroć
w przepisach jest mowa o referendarzach sądowych, rozumie się przez to także
starszych referendarzy sądowych.
§ 2a. Zadania, o których mowa w § 2, mogą wykonywać asesorzy sądowi.
Zadania te mogą wykonywać również sędziowie, jeżeli ich wykonywanie przez
referendarzy sądowych lub asesorów sądowych nie jest możliwe.
§ 3. (uchylony)

art. 3. więcej Art. 3. § 1. Sędziowie tworzą samorząd sędziowski.
§ 2. Organami samorządu sędziowskiego są:
1) zgromadzenie ogólne sędziów sądu apelacyjnego;
2) zgromadzenie ogólne sędziów sądu okręgowego;
3) zgromadzenie ogólne sędziów sądu rejonowego.

art. 4. więcej Art. 4. § 1. W sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości obywatele biorą udział
przez uczestnictwo ławników w rozpoznawaniu spraw przed sądami w pierwszej
instancji, chyba że ustawy stanowią inaczej.
§ 2. Przy rozstrzyganiu spraw ławnicy mają równe prawa z sędziami
i asesorami sądowymi.

art. 5. więcej Art. 5. § 1. Językiem urzędowym przed sądami jest język polski.
§ 2. Osoba niewładająca w wystarczającym stopniu językiem polskim ma
prawo do występowania przed sądem w znanym przez nią języku i bezpłatnego
korzystania z pomocy tłumacza.
§ 3. O przyznaniu tłumacza osobie, o której mowa w § 2, orzeka sąd właściwy
do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji. Wniosek o przyznanie tłumacza
zgłoszony w toku sprawy rozpoznaje sąd tej instancji, w której sprawa się toczy.

art. 6. więcej Art. 6. Osoby pozostające ze sobą w stosunku pokrewieństwa w linii prostej
lub powinowactwa w linii prostej albo w stosunku przysposobienia, małżonkowie oraz rodzeństwo nie mogą być sędziami, asesorami sądowymi albo referendarzami
sądowymi w tym samym wydziale sądu.

art. 7. więcej Art. 7. Nadzór nad działalnością sądów w zakresie orzekania sprawuje Sąd
Najwyższy, w trybie określonym ustawami.

art. 8. więcej Art. 8. Działalność administracyjna sądów polega na:
1) zapewnieniu odpowiednich warunków techniczno-organizacyjnych oraz
majątkowych funkcjonowania sądu i wykonywania przez sąd zadań, o których
mowa w art. 1 § 2 i 3;
2) zapewnieniu właściwego toku wewnętrznego urzędowania sądu,
bezpośrednio związanego z wykonywaniem przez sąd zadań, o których mowa
w art. 1 § 2 i 3.

art. 9. więcej Art. 9. Nadzór administracyjny nad działalnością sądów, o której mowa
w art. 8 pkt 1, sprawuje Minister Sprawiedliwości, na zasadach określonych
w dziale I rozdziale 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. z 2019 r. poz. 869, 1622, 1649, 2020 i 2473).

Art. 9a. § 1. Wewnętrzny nadzór administracyjny nad działalnością sądów,
o której mowa w art. 8 pkt 2, sprawują prezesi sądów.
§ 2. Zewnętrzny nadzór administracyjny nad działalnością sądów, o której
mowa w art. 8 pkt 2, sprawuje Minister Sprawiedliwości przez służbę nadzoru,
którą stanowią sędziowie delegowani do Ministerstwa Sprawiedliwości w trybie
art. 77 oraz, w zakresie nadzoru nad prowadzeniem ksiąg wieczystych, rejestru
zastawów i Krajowego Rejestru Sądowego, referendarze sądowi delegowani do
Ministerstwa Sprawiedliwości na podstawie art. 151a § 5.

Art. 9aa. Uprawnienia Ministra Sprawiedliwości przewidziane niniejszą
ustawą mogą zostać powierzone sekretarzowi stanu lub podsekretarzowi stanu w
Ministerstwie Sprawiedliwości, z wyjątkiem uprawnienia do wydania decyzji
o przeniesieniu sędziego w przypadkach określonych w art. 75 § 2.

Art. 9b. Czynności z zakresu nadzoru administracyjnego nie mogą wkraczać
w dziedzinę, w której sędziowie i asesorzy sądowi są niezawiśli.

Art. 9c. Ilekroć przepis ustawy przewiduje zasięgnięcie opinii kolegium albo
zgromadzenia ogólnego bez wskazania terminu, w razie niewyrażenia opinii w dniu, na który zostało zwołane posiedzenie w celu jej wydania, uważa się, że opinia
jest pozytywna.

Art. 9d. Przedmiotem obrad kolegium i samorządu sędziowskiego nie mogą
być sprawy polityczne, w szczególności zabronione jest podejmowanie uchwał
podważających zasady funkcjonowania władz Rzeczypospolitej Polskiej i jej
konstytucyjnych organów.

art. 10. więcej Art. 10. § 1. Sąd rejonowy tworzy się dla jednej lub większej liczby gmin;
w uzasadnionych przypadkach może być utworzony więcej niż jeden sąd rejonowy
w obrębie tej samej gminy.
§ 1a. Sąd rejonowy tworzy się dla obszaru jednej lub większej liczby gmin
zamieszkałych przez co najmniej 50 000 mieszkańców, jeżeli łączna liczba spraw
cywilnych, karnych oraz rodzinnych i nieletnich wpływających do istniejącego
sądu rejonowego z obszaru tej gminy lub kilku gmin wynosi co najmniej 5000
w ciągu roku kalendarzowego, z zastrzeżeniem § 1b–1d.
§ 1b. Sąd rejonowy może być utworzony dla jednej lub większej liczby gmin
zamieszkałych przez mniejszą niż 50 000 liczbę mieszkańców, jeżeli łączna liczba
spraw cywilnych, karnych oraz rodzinnych i nieletnich wpływających do
istniejącego sądu rejonowego z obszaru tej gminy lub kilku gmin wynosi co
najmniej 5000 w ciągu roku kalendarzowego.
§ 1c. Sąd rejonowy może być utworzony według kryteriów określonych
w § 1b tylko wtedy, gdy zmiana obszaru właściwości sądu rejonowego właściwego
dla tej gminy lub gmin nie spowoduje, że istniejący sąd rejonowy nie będzie
spełniał kryteriów określonych w § 1a lub 1b.
§ 1d. Sąd rejonowy może zostać zniesiony, jeżeli łączna liczba spraw
cywilnych, karnych oraz rodzinnych i nieletnich wpływających w ciągu kolejnych
3 lat nie przekracza 5000 w każdym roku kalendarzowym.
§ 2. Sąd okręgowy tworzy się dla obszaru właściwości co najmniej dwóch
sądów rejonowych, zwanego dalej „okręgiem sądowym”.
§ 3. Sąd apelacyjny tworzy się dla obszaru właściwości co najmniej dwóch
okręgów sądowych, zwanego dalej „obszarem apelacji”.

Art. 10a. Sądy gospodarcze rozpoznają sprawy gospodarcze oraz inne sprawy
z zakresu prawa gospodarczego i cywilnego należące do ich właściwości z mocy
przepisów odrębnych. Sądami gospodarczymi są powołane do tego wydziały sądów
powszechnych.

art. 11. więcej Art. 11. § 1. Sądy dzielą się na wydziały.
§ 2. Wydziałem kieruje przewodniczący wydziału, którym jest prezes albo
wiceprezes sądu lub inny sędzia. W przypadkach szczególnie uzasadnionych,
biorąc pod uwagę racjonalne wykorzystanie kadr sądownictwa powszechnego oraz
potrzeby wynikające z obciążenia zadaniami, funkcję przewodniczącego wydziału
można powierzyć asesorowi sądowemu.
§ 2a. Przewodniczącym wydziału ksiąg wieczystych, wydziału
gospodarczego do spraw rejestru zastawów oraz wydziału gospodarczego do spraw
Krajowego Rejestru Sądowego jest referendarz sądowy.
§ 3. Funkcję przewodniczącego wydziału powierza prezes sądu. Przed
powierzeniem funkcji przewodniczącego wydziału w sądzie apelacyjnym prezes
sądu zasięga opinii kolegium sądu apelacyjnego. Przed powierzeniem funkcji
przewodniczącego wydziału w sądzie okręgowym i rejonowym prezes sądu
zasięga opinii kolegium sądu okręgowego.
§ 3a. Funkcję przewodniczącego wydziału powierza się na czas określony, nie
dłuższy niż trzy lata. Zwolnienie z funkcji przewodniczącego wydziału, przed
upływem tego okresu, może nastąpić po zasięgnięciu opinii kolegium właściwego
sądu. Przed zasięgnięciem opinii prezes sądu poucza o możliwości złożenia
wyjaśnień na piśmie, w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania pouczenia.
Posiedzenie kolegium odbywa się nie wcześniej niż po wpłynięciu wyjaśnień lub
bezskutecznym upływie terminu do ich złożenia.
§ 3b. W przypadku łączenia funkcji przewodniczącego wydziału z funkcją
prezesa albo wiceprezesa sądu, funkcję przewodniczącego wydziału powierza się
na okres odpowiadający kadencji prezesa albo wiceprezesa sądu.
§ 4. (uchylony)
§ 5. Prezes sądu może powierzyć sędziemu funkcję zastępcy
przewodniczącego wydziału, jeżeli przemawiają za tym wielkość lub zakres zadań
wydziału. W wydziale ksiąg wieczystych oraz wydziale gospodarczym do spraw rejestrowych funkcję zastępcy przewodniczącego wydziału powierza się
referendarzowi sądowemu. Przepisy § 3 i 3a stosuje się odpowiednio.

art. 12. więcej Art. 12. § 1. W sądzie rejonowym można tworzyć wydziały:
1) cywilny – do spraw z zakresu prawa cywilnego, prawa rodzinnego
i opiekuńczego, spraw dotyczących demoralizacji i czynów karalnych
nieletnich, leczenia osób uzależnionych od alkoholu oraz od środków
odurzających i psychotropowych oraz spraw należących do sądu
opiekuńczego na podstawie odrębnych ustaw;
2) karny – do spraw z zakresu prawa karnego;
3) rodzinny i nieletnich – do spraw z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego,
spraw dotyczących demoralizacji i czynów karalnych nieletnich, leczenia
osób uzależnionych od alkoholu oraz od środków odurzających i psychotropowych oraz spraw należących do sądu opiekuńczego na podstawie
odrębnych ustaw;
4) pracy, ubezpieczeń społecznych albo pracy i ubezpieczeń społecznych – do
spraw odpowiednio z zakresu prawa pracy lub z zakresu ubezpieczeń
społecznych;
5) gospodarczy – do spraw gospodarczych oraz innych spraw z zakresu prawa
gospodarczego i cywilnego należących do sądu gospodarczego na podstawie
odrębnych ustaw;
6) ksiąg wieczystych – do prowadzenia ksiąg wieczystych;
7) egzekucyjny – do rozpoznawania spraw:
a) o nadanie klauzuli wykonalności tytułom egzekucyjnym, o których
mowa w art. 777 § 1 pkt 3–6 oraz art. 781 § 2 ustawy z dnia 17 listopada
1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1460,
z późn. zm.), w tym również w przypadkach, o których mowa w art. 778¹, art. 787, art. 787¹, art. 788 i art. 789 tej ustawy, o ile nadanie
klauzuli wykonalności nie należy do właściwości sądów gospodarczych,
b) o nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu, którym jest
wydane w wydziale egzekucyjnym orzeczenie sądu albo referendarza
sądowego prawomocne lub podlegające natychmiastowemu wykonaniu,
c) ze skarg na czynności komornika sądowego wnoszonych na podstawie
przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania
cywilnego oraz spraw, w których przepisy te stosuje się odpowiednio,
d) w trybie art. 759 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks
postępowania cywilnego,
e) o wyłączenie komornika sądowego,
f) o ustanowienie kuratora w postępowaniu egzekucyjnym,
g) o wydanie zaświadczenia dla tytułów egzekucyjnych, o których mowa
w art. 795¹ § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks
postępowania cywilnego,
h) w trybie art. 801¹ § 2, art. 807 § 1, art. 813, art. 820² i art. 821¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego,
i) w trybie art. 1153¹⁶ i art. 1153¹⁸ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego,
j) o których mowa w tytułach II i III części trzeciej ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, w zakresie
zastrzeżonym dla kompetencji sądu, z wyłączeniem spraw z zakresu
prawa rodzinnego i opiekuńczego oraz spraw o wyjawienie majątku,
k) o zwolnienie od kosztów sądowych przed wszczęciem postępowania
w sprawach, o których mowa w przepisach poprzedzających, oraz
zwolnienie od kosztów komorniczych.
§ 2. (uchylony)

art. 13. więcej Art. 13. (uchylony).

art. 14. więcej Art. 14. (uchylony).

art. 15. więcej Art. 15. (uchylony).

art. 16. więcej Art. 16. § 1. W sądzie okręgowym można tworzyć wydziały:
1) cywilny – do spraw z zakresu prawa cywilnego, prawa rodzinnego
i opiekuńczego, spraw dotyczących leczenia osób uzależnionych od alkoholu
oraz od środków odurzających i psychotropowych, spraw należących do sądu
opiekuńczego na podstawie odrębnych ustaw oraz spraw dotyczących
demoralizacji i czynów karalnych nieletnich;
2) karny – do spraw z zakresu prawa karnego oraz spraw zgodności z prawdą
oświadczeń lustracyjnych;
3) pracy, ubezpieczeń społecznych albo pracy i ubezpieczeń społecznych – do
spraw odpowiednio z zakresu prawa pracy lub z zakresu ubezpieczeń
społecznych;
4) gospodarczy – do spraw gospodarczych oraz innych spraw z zakresu prawa
gospodarczego i cywilnego należących do sądu gospodarczego na podstawie
odrębnych ustaw;
5) kontroli danych telekomunikacyjnych, pocztowych i internetowych – do
spraw związanych z kontrolą pozyskiwania danych telekomunikacyjnych,
pocztowych i internetowych przez Policję, Agencję Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Straż Graniczną, Centralne Biuro Antykorupcyjne, Służbę
Ochrony Państwa, Służbę Celno-Skarbową i Biuro Nadzoru Wewnętrznego.
§ 2. Minister Sprawiedliwości, w drodze zarządzenia, wskazuje wydział sądu
okręgowego rozpoznający środki odwoławcze w elektronicznym postępowaniu
upominawczym.

Art. 16a. § 1. W sądzie okręgowym działa koordynator do spraw mediacji,
który wykonuje działania na rzecz rozwoju mediacji, zapewnia sprawną
komunikację pomiędzy sędziami i mediatorami oraz stałymi mediatorami, a także
współpracuje przy organizowaniu spotkań informacyjnych.
§ 2. Koordynator do spraw mediacji wykonuje zadania, o których mowa
w § 1, również w sądach rejonowych na obszarze właściwości danego sądu
okręgowego.
§ 3. Koordynatora do spraw mediacji powołuje prezes sądu okręgowego,
w drodze zarządzenia, spośród sędziów sądu okręgowego.

Art. 16b. § 1. W okręgu sądowym działa koordynator do spraw współpracy
międzynarodowej i praw człowieka w sprawach cywilnych.
§ 2. W zakresie dotyczącym współpracy międzynarodowej, prawa
europejskiego i praw człowieka w sprawach cywilnych, w szczególności praw
dziecka i praw rodziny koordynator do spraw współpracy międzynarodowej i praw
człowieka w sprawach cywilnych:
1) udziela sędziom, asesorom sądowym, referendarzom sądowym i asystentom
sędziów, na ich wniosek, informacji:
a) o zasadach i trybie uzyskania informacji o prawie i praktyce państwa
obcego,
b) z zakresu techniki pracy oraz wykonywania czynności administracji
sądowej istotnych dla prawidłowego przygotowania wniosku o pomoc
prawną oraz orzeczeń podlegających wzajemnemu uznawaniu,
c) o zasadach i trybie współpracy w ramach Europejskiej Sieci Sądowej w
sprawach cywilnych i handlowych,
d) o zasadach i trybie ustalenia organu właściwego w państwie obcym do
wykonania wniosku o pomoc prawną lub udzielenie informacji
dotyczącej stanu realizacji tego wniosku,
e) o sposobie uzyskania informacji o treści standardów wynikających z
Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,
sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. poz.
284, z późn. zm.);
2) wspomaga osoby pełniące funkcję punktów kontaktowych Europejskiej Sieci
Sądowej w sprawach cywilnych i handlowych w realizacji ich zadań;
3) informuje prezesa właściwego sądu lub przewodniczącego właściwego
wydziału o celowości zorganizowania narady sędziów, asesorów sądowych i
referendarzy sądowych, w szczególności w celu przedstawienia zagadnień
prawnych budzących wątpliwości oraz zagadnień, w których orzecznictwo
jest niejednolite, a także w celu zapewnienia przestrzegania standardów
wynikających z Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych
wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., oraz może brać w
niej udział;
4) informuje prezesa właściwego sądu o potrzebie analizy orzecznictwa i
ewentualnego wystąpienia z informacją, o której mowa w art. 22 § 1 pkt 2;
5) informuje sędziów, asesorów sądowych, referendarzy sądowych i asystentów
sędziów o istotnym bieżącym orzecznictwie Sądu Najwyższego i organów
międzynarodowych;
6) kontroluje aktualność informacji umieszczonych na stronach internetowych
sądu.
§ 3. Koordynator do spraw współpracy międzynarodowej i praw człowieka w
sprawach cywilnych wykonuje zadania, o których mowa w § 2, we wszystkich
sądach na obszarze właściwości danego sądu okręgowego.
§ 4. Koordynatorowi do spraw współpracy międzynarodowej i praw
człowieka w sprawach cywilnych, udostępnia się akta sądowe w celu wykonywania
przez niego zadań, o których mowa w § 2.
§ 5. Koordynator do spraw współpracy międzynarodowej i praw człowieka w
sprawach cywilnych wchodzi w skład Europejskiej Sieci Sądowej w sprawach
cywilnych i handlowych.
§ 6. Koordynatora do spraw współpracy międzynarodowej i praw człowieka
w sprawach cywilnych powołuje prezes sądu okręgowego, w drodze zarządzenia,
spośród sędziów, asesorów sądowych lub referendarzy sądowych tego sądu
okręgowego lub sądów rejonowych na obszarze jego właściwości wyróżniających
się wiedzą z zakresu współpracy międzynarodowej, prawa europejskiego i praw
człowieka w sprawach cywilnych, w szczególności praw dziecka i praw rodziny
oraz wykazujących odpowiednią znajomość języków obcych.

Art. 16c. Minister Sprawiedliwości, w drodze zarządzenia, tworzy i znosi
punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej w sprawach cywilnych i
handlowych.

Art. 16d. § 1. W okręgu sądowym działa koordynator do spraw współpracy
międzynarodowej i praw człowieka w sprawach karnych.
§ 2. W zakresie dotyczącym współpracy międzynarodowej, prawa
europejskiego i praw człowieka w sprawach karnych koordynator do spraw
współpracy międzynarodowej i praw człowieka w sprawach karnych:
1) udziela sędziom, asesorom sądowym, referendarzom sądowym i asystentom
sędziów na ich wniosek informacji:
a) o zasadach i trybie uzyskania informacji o prawie i praktyce państwa
obcego,
b) z zakresu techniki pracy oraz wykonywania czynności administracji
sądowej istotnych dla prawidłowego przygotowania wniosku o pomoc
prawną, europejskiego nakazu aresztowania oraz innych orzeczeń
podlegających wzajemnemu uznawaniu,
c) o zasadach i trybie współpracy w ramach Europejskiej Sieci Sądowej,
d) o zasadach i trybie ustalenia organu właściwego w państwie obcym do
wykonania wniosku o pomoc prawną lub udzielenia informacji
dotyczącej stanu realizacji tego wniosku,
e) o zasadach i trybie ustalenia organu właściwego w państwie obcym do
wykonania europejskiego nakazu aresztowania lub innego orzeczenia
podlegającego wzajemnemu uznawaniu lub udzielenia informacji
dotyczącej stanu realizacji tego nakazu lub orzeczenia,
f) o sposobie uzyskania informacji o treści standardów wynikających z
Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,
sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r.;
2) informuje prezesa właściwego sądu lub przewodniczącego właściwego
wydziału o celowości zorganizowania narady sędziów, asesorów sądowych i
referendarzy sądowych, w szczególności w celu przedstawienia zagadnień
prawnych budzących wątpliwości oraz zagadnień, w których orzecznictwo
jest niejednolite, a także w celu zapewnienia przestrzegania standardów
wynikających z Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych
wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., oraz może brać w
niej udział;
3) informuje prezesa właściwego sądu o potrzebie analizy orzecznictwa i
ewentualnego wystąpienia z informacją, o której mowa w art. 22 § 1 pkt 2;
4) informuje sędziów, asesorów sądowych, referendarzy sądowych i asystentów
sędziów o istotnym bieżącym orzecznictwie Sądu Najwyższego i organów
międzynarodowych;
5) kontroluje aktualność informacji umieszczonych na stronach internetowych
sądu.
§ 3. Koordynator do spraw współpracy międzynarodowej i praw człowieka w
sprawach karnych wykonuje zadania, o których mowa w § 2, we wszystkich sądach
na obszarze właściwości danego sądu okręgowego.
§ 4. Koordynatorowi do spraw współpracy międzynarodowej i praw
człowieka w sprawach karnych udostępnia się akta sądowe w celu wykonywania
przez niego zadań, o których mowa w § 2.
§ 5. Koordynatora do spraw współpracy międzynarodowej i praw człowieka
w sprawach karnych powołuje prezes sądu okręgowego, w drodze zarządzenia,
spośród sędziów, asesorów sądowych lub referendarzy sądowych tego sądu
okręgowego lub sądów rejonowych na obszarze jego właściwości wyróżniających
się wiedzą z zakresu współpracy międzynarodowej, prawa europejskiego i praw
człowieka oraz wykazujących odpowiednią znajomość języków obcych.

art. 17. więcej Art. 17. (uchylony).

art. 18. więcej Art. 18. § 1. Sąd apelacyjny dzieli się na wydziały:
1) cywilny – do spraw z zakresu prawa cywilnego, prawa rodzinnego
i opiekuńczego, jak również spraw gospodarczych oraz innych spraw
z zakresu prawa gospodarczego i cywilnego należących do sądu
gospodarczego na podstawie odrębnych ustaw;
2) karny – do spraw z zakresu prawa karnego oraz spraw zgodności z prawdą
oświadczeń lustracyjnych;
3) pracy i ubezpieczeń społecznych – do spraw z zakresu prawa pracy
i ubezpieczeń społecznych.
§ 2. (uchylony)

Art. 18a. W sądach mogą być tworzone wydziały inne niż wymienione
w art. 12, 16 lub art. 18.

Art. 18b. Poza siedzibą sądu mogą być tworzone wydziały zamiejscowe,
a poza siedzibą sądu okręgowego także ośrodki zamiejscowe.

art. 19. więcej Art. 19. § 1. Minister Sprawiedliwości tworzy i znosi wydziały oraz wydziały
i ośrodki zamiejscowe sądów w drodze zarządzenia, mając na względzie potrzebę
zapewnienia racjonalnej organizacji sądownictwa, w szczególności przez
dostosowanie liczby, rodzaju i wielkości wydziałów do obciążenia wpływem
spraw, właściwą skalę etatyzacji, ekonomię postępowania sądowego oraz konieczność prawidłowego wykonywania czynności nadzorczych, w celu
zagwarantowania realizacji prawa obywatela do rozpoznania jego sprawy w
rozsądnym terminie; w zarządzeniu o utworzeniu wydziału oraz wydziału lub
ośrodka zamiejscowego należy określić jego siedzibę, obszar właściwości oraz
zakres spraw przekazanych do rozpoznawania.
§ 1a. Przy tworzeniu wydziałów egzekucyjnych uwzględnia się ponadto
konieczność prawidłowego i sprawnego wykonywania nadzoru judykacyjnego nad
komornikami sądowymi, mając na względzie w szczególności:
1) wpływ spraw, o których mowa w art. 12 § 1 pkt 7;
2) liczbę komorników sądowych, którzy podlegaliby nadzorowi judykacyjnemu
utworzonego wydziału;
3) liczbę spraw prowadzonych przez komorników sądowych, którzy podlegaliby
nadzorowi judykacyjnemu utworzonego wydziału.
§ 2. W przypadku zniesienia wydziału lub ośrodka zamiejscowego sądu,
pracownicy zatrudnieni w zniesionej jednostce przechodzą do odpowiedniego
sądu.

art. 20. więcej Art. 20. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, w drodze rozporządzeń:
1) tworzy i znosi sądy oraz ustala ich siedziby, obszary właściwości i zakres
rozpoznawanych przez nie spraw,
1a) może przekazać jednemu sądowi apelacyjnemu rozpoznawanie spraw
własności intelektualnej z właściwości lub części obszarów właściwości
innych sądów apelacyjnych,
2) może przekazać jednemu sądowi okręgowemu rozpoznawanie spraw
z zakresu prawa pracy lub ubezpieczeń społecznych z właściwości lub części
obszarów właściwości innych sądów okręgowych, działających na obszarze
tej samej apelacji, a jednemu sądowi rejonowemu – rozpoznawanie spraw
z zakresu prawa pracy lub ubezpieczeń społecznych z właściwości lub części
obszarów właściwości innych sądów rejonowych, działających w tym samym
okręgu sądowym,
3) może przekazać jednemu sądowi okręgowemu rozpoznawanie spraw
gospodarczych oraz innych spraw z zakresu prawa gospodarczego
i cywilnego, należących do sądu gospodarczego na podstawie odrębnych ustaw, z właściwości lub części obszarów właściwości innych sądów
okręgowych, działających na obszarze tej samej apelacji, a jednemu sądowi
rejonowemu – rozpoznawanie spraw gospodarczych oraz innych spraw
z zakresu prawa gospodarczego i cywilnego, należących do sądu
gospodarczego na podstawie odrębnych ustaw, z właściwości lub części
obszarów właściwości innych sądów rejonowych,
3a) może przekazać jednemu sądowi okręgowemu rozpoznawanie spraw
własności intelektualnej z właściwości lub części obszarów właściwości
innych sądów okręgowych,
4) może przekazać jednemu sądowi okręgowemu rozpoznawanie spraw
zgodności z prawdą oświadczeń lustracyjnych z właściwości innych sądów
okręgowych, działających na obszarze tej samej apelacji,
5) może przekazać jednemu sądowi rejonowemu rozpoznawanie spraw z zakresu
prawa rodzinnego i opiekuńczego, spraw dotyczących demoralizacji i czynów
karalnych nieletnich, leczenia osób uzależnionych od alkoholu oraz od
środków odurzających i psychotropowych oraz spraw należących do sądu
opiekuńczego na podstawie odrębnych ustaw, z właściwości lub części
obszarów właściwości innych sądów rejonowych, działających w tym samym
okręgu sądowym,
6) może przekazać jednemu sądowi rejonowemu prowadzenie ksiąg wieczystych
z właściwości lub części obszarów właściwości innych sądów rejonowych,
działających w tym samym okręgu sądowym,
7) może przekazać jednemu sądowi rejonowemu rozpoznawanie spraw
w elektronicznym postępowaniu upominawczym z właściwości innych sądów
rejonowych,
8) może przekazać jednemu sądowi rejonowemu rozpoznawanie wniosków
o nadanie klauzuli wykonalności decyzjom wydanym przez Radę, Komisję
Europejską, Europejski Bank Centralny, Urząd Harmonizacji w ramach
Rynku Wewnętrznego oraz wyrokom Trybunału Sprawiedliwości Unii
Europejskiej z właściwości innych sądów rejonowych,
9) wyznacza sądy okręgowe właściwe do rozpoznawania spraw z zakresu
ochrony unijnych znaków towarowych i wzorów wspólnotowych (sądy unijnych znaków towarowych i wzorów wspólnotowych) oraz ustala ich
obszary właściwości w tych sprawach,
10) może przekazać jednemu sądowi rejonowemu rozpoznanie spraw, o których
mowa w art. 12 § 1 pkt 7, z właściwości lub części obszarów właściwości
innych sądów rejonowych
– kierując się potrzebą zapewnienia racjonalnej organizacji sądownictwa, przez
dostosowanie liczby sądów, ich wielkości i obszarów właściwości do zakresu
obciążenia wpływem spraw, a także uwzględniając ekonomię postępowania
sądowego, w celu zagwarantowania realizacji prawa obywatela do rozpoznania
jego sprawy w rozsądnym terminie.

Art. 20a. § 1. Minister Sprawiedliwości, mając na względzie racjonalne
wykorzystanie kadr sądownictwa powszechnego, potrzeby wynikające
z obciążenia zadaniami poszczególnych sądów, przydziela nowe stanowiska
sędziowskie oraz asesorskie poszczególnym sądom.
§ 2. W razie zwolnienia stanowiska sędziowskiego lub asesorskiego w sądzie
działającym na obszarze danej apelacji prezes sądu apelacyjnego, w terminie
czternastu dni od dnia zwolnienia stanowiska, zawiadamia o tym Ministra
Sprawiedliwości. Minister Sprawiedliwości, na podstawie kryteriów, o których
mowa w § 1, oraz mając na względzie zapewnienie stanowisk asesorskich
egzaminowanym aplikantom aplikacji sędziowskiej:
1) przydziela stanowisko danemu albo innemu sądowi, w razie potrzeby po
przekształceniu odpowiednio w stanowisko sędziowskie lub asesorskie, albo
2) stanowisko znosi.
§ 2a. W razie planowanego zwolnienia stanowiska sędziowskiego w sądzie
działającym na obszarze danej apelacji przez sędziego, który przechodzi w stan
spoczynku po osiągnięciu wymaganego wieku, prezes sądu apelacyjnego, nie
później niż na pięć miesięcy przed zwolnieniem stanowiska, zawiadamia o tym
Ministra Sprawiedliwości. Przepis § 2 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.
§ 2b. W przypadku przydzielenia stanowiska asesorskiego Minister
Sprawiedliwości przydziela stanowisko wydziałowi lub wydziałom po zasięgnięciu
opinii prezesa właściwego sądu. Przepis art. 22a § 4 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Stanowisko asesorskie przekształca się z mocy prawa w stanowisko
sędziowskie z chwilą powołania zajmującego je asesora sądowego do pełnienia
urzędu na stanowisku sędziowskim.
§ 4. O wolnych stanowiskach sędziowskich Minister Sprawiedliwości
obwieszcza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
§ 5. O wolnym stanowisku sędziowskim nie obwieszcza się, jeżeli jego
obsadzenie następuje w drodze przeniesienia służbowego sędziego równorzędnego
sądu lub w trybie określonym w art. 74 albo przeniesienia służbowego asesora
sądowego.

art. 21. więcej Art. 21. § 1. Organami sądów są:
1) w sądzie rejonowym – prezes sądu i dyrektor sądu, z zastrzeżeniem art. 21a §
1;
2) w sądzie okręgowym – prezes sądu, kolegium sądu i dyrektor sądu;
3) w sądzie apelacyjnym – prezes sądu, kolegium sądu i dyrektor sądu.
§ 1a. (uchylony)
§ 1b. (uchylony)
§ 2. (uchylony)
§ 3. (uchylony)

Art. 21a. § 1. W sądzie rejonowym można powołać dyrektora sądu, jeżeli
uzasadniają to względy organizacyjne, a w szczególności wielkość sądu mierzona
liczbą stanowisk sędziowskich, asesorskich i referendarskich oraz zatrudnionych w
nim pracowników lub odległość od sądu okręgowego. W sądzie rejonowym, w
którym nie powołuje się dyrektora sądu, zadania dyrektora sądu wykonuje dyrektor
przełożonego sądu okręgowego, który przejmuje także prowadzenie gospodarki
finansowej tego sądu.
§ 2. Minister Sprawiedliwości jest zwierzchnikiem służbowym dyrektora
sądu.
§ 3. Prezes sądu wykonuje w stosunku do dyrektora sądu czynności z zakresu
prawa pracy, z wyjątkiem czynności zastrzeżonych dla Ministra Sprawiedliwości.

art. 22. więcej Art. 22. § 1. Prezes sądu:
1) kieruje sądem i reprezentuje sąd na zewnątrz, z wyjątkiem spraw należących
do kompetencji dyrektora sądu, a w szczególności:
a) kieruje działalnością administracyjną sądu, w zakresie wskazanym
w art. 8 pkt 2,
aa) co najmniej raz w roku określa potrzeby sądu konieczne dla zapewnienia
warunków prawidłowego funkcjonowania i sprawnego wykonywania
przez sąd zadań, o których mowa w art. 1 § 2 i 3, biorąc pod uwagę
przewidywany ich zakres,
b) jest zwierzchnikiem służbowym sędziów, asesorów sądowych,
referendarzy sądowych, asystentów sędziów danego sądu oraz
kierownika i specjalistów opiniodawczego zespołu sądowych
specjalistów,
c) powierza sędziom, asesorom sądowym i referendarzom sądowym
pełnienie funkcji i zwalnia z ich pełnienia, chyba że ustawa stanowi
inaczej;
2) dokonuje analizy orzecznictwa w kierowanym sądzie pod względem poziomu
jego jednolitości oraz informuje sędziów i asesorów sądowych o wynikach tej
analizy, a w razie stwierdzenia istotnych rozbieżności w orzecznictwie
informuje o nich Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego;
3) pełni inne czynności przewidziane w ustawie oraz przepisach odrębnych.
§ 1a. (uchylony)
§ 1b. (uchylony)
§ 2. W zakresie kierowania działalnością administracyjną sądu, prezes sądu
podlega prezesowi sądu przełożonego oraz Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 3. (uchylony)
§ 4. (uchylony)
§ 5. (uchylony)
§ 6. (uchylony)

Art. 22a. § 1. Prezes sądu apelacyjnego w sądzie apelacyjnym po
zasięgnięciu opinii kolegium sądu apelacyjnego, prezes sądu okręgowego w sądzie
okręgowym po zasięgnięciu opinii kolegium sądu okręgowego a prezes sądu
rejonowego w sądzie rejonowym po zasięgnięciu opinii kolegium właściwego sądu
okręgowego ustalają podział czynności, który określa:
1) przydział sędziów, asesorów sądowych i referendarzy sądowych do
wydziałów sądu,
2) zakres obowiązków sędziów, asesorów sądowych i referendarzy sądowych i
sposób ich uczestniczenia w przydziale spraw,
3) plan dyżurów oraz zastępstw sędziów, asesorów sądowych i referendarzy
sądowych
– przy uwzględnieniu specjalizacji sędziów, asesorów sądowych i referendarzy
sądowych w rozpoznawaniu poszczególnych rodzajów spraw, konieczności
zapewnienia właściwego rozmieszczenia sędziów, asesorów sądowych i
referendarzy sądowych w wydziałach sądu i równomiernego rozłożenia ich
obowiązków oraz potrzeby zagwarantowania sprawnego postępowania sądowego.
§ 1a. Asesorów sądowych przydziela się do wydziałów, zgodnie z wyborem
dokonanym w trybie art. 33a ust. 5 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej
Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. z 2019 r. poz. 1042 i 2020 oraz z 2020
r. poz. 133).
§ 2. Do wydziału ksiąg wieczystych oraz wydziału gospodarczego do spraw
rejestru zastawów przydziela się wyłącznie referendarzy sądowych, chyba że nie
jest to możliwe.
§ 3. Jeżeli do wydziałów, o których mowa w § 2, przydzielono wyłącznie
referendarzy sądowych, czynności, do których referendarze nie są uprawnieni,
włącza się do zakresu obowiązków sędziów i asesorów sądowych orzekających
w innych wydziałach.
§ 4. Prezes sądu może ustalić nowy podział czynności w całości lub części w
każdym czasie, jeżeli przemawiają za tym względy, o których mowa w § 1. W
przypadku asesorów sądowych, o których mowa w § 1a, zmiana zakresu
obowiązków skutkująca przeniesieniem do innego wydziału sądu jest możliwa
w przypadkach szczególnie uzasadnionych, nie wcześniej jednak niż po upływie
roku służby i tylko raz.
§ 4a. Przeniesienie sędziego do innego wydziału wymaga zgody sędziego.
§ 4b. Nie wymaga zgody sędziego przeniesienie go do innego wydziału, jeżeli:
1) przeniesienie następuje do wydziału, w którym rozpoznaje się sprawy z tego
samego zakresu;
2) żaden inny sędzia w wydziale, z którego następuje przeniesienie, nie wyraził
zgody na przeniesienie;
3) przenoszony sędzia jest przydzielony do wydziału, o którym mowa w § 2.
§ 4c. Przepisów § 4b pkt 1 i 2 nie stosuje się do sędziego, którego w okresie
trzech lat przeniesiono do innego wydziału bez jego zgody. Przy przeniesieniu
sędziego do innego wydziału bez jego zgody w przypadku, o którym mowa w § 4b
pkt 2, bierze się pod uwagę w szczególności staż pracy sędziów w wydziale, z
którego następuje przeniesienie.
§ 5. Sędzia lub asesor sądowy, któremu zmieniono podział czynności
w sposób skutkujący zmianą zakresu jego obowiązków, w szczególności
przeniesieniem do innego wydziału sądu, może odwołać się do Krajowej Rady
Sądownictwa w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania nowego zakresu
obowiązków. Odwołanie nie przysługuje w przypadku:
1) przeniesienia do wydziału, w którym rozpoznaje się sprawy z tego samego
zakresu;
2) powierzenia obowiązków w tym samym wydziale na zasadach
obowiązujących pozostałych sędziów, a w szczególności odwołania
przydziału do sekcji lub innej formy specjalizacji.
§ 6. Odwołanie, o którym mowa w § 5, wnosi się za pośrednictwem prezesa
sądu, który dokonał podziału czynności objętego odwołaniem. Prezes sądu
przekazuje odwołanie Krajowej Radzie Sądownictwa w terminie 14 dni od dnia
jego otrzymania wraz ze stanowiskiem w sprawie. Krajowa Rada Sądownictwa
podejmuje uchwałę uwzględniającą albo oddalającą odwołanie sędziego, mając na
uwadze względy, o których mowa w § 1. Uchwała Krajowej Rady Sądownictwa
w sprawie odwołania, o którym mowa w § 5, nie wymaga uzasadnienia. Od
uchwały Krajowej Rady Sądownictwa odwołanie nie przysługuje. Do czasu
podjęcia uchwały sędzia lub asesor sądowy wykonuje obowiązki dotychczasowe.

Art. 22b. § 1. Prezesa sądu zastępuje wiceprezes sądu, a w razie jego
nieobecności – wyznaczony sędzia.
§ 2. Jeżeli prezes sądu nie został powołany, funkcję prezesa sądu wykonuje,
przez okres nie dłuższy niż sześć miesięcy, wiceprezes sądu. W sądzie, w którym
powołano więcej niż jednego wiceprezesa sądu, funkcję prezesa sądu wykonuje
wiceprezes sądu najstarszy służbą. Jeżeli w sądzie nie został powołany wiceprezes sądu, funkcję prezesa sądu, przez okres nie dłuższy niż sześć miesięcy, wykonuje
najstarszy służbą sędzia pełniący funkcję przewodniczącego wydziału w tym
sądzie.
§ 3. Liczbę wiceprezesów sądu apelacyjnego ustala Minister
Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii prezesa tego sądu, biorąc pod uwagę liczbę
stanowisk sędziowskich w tym sądzie, liczbę nadzorowanych sądów okręgowych
i rejonowych oraz liczbę stanowisk sędziowskich, asesorskich i referendarskich
w tych sądach.
§ 4. Liczbę wiceprezesów sądu okręgowego ustala Minister Sprawiedliwości,
po zasięgnięciu opinii prezesa tego sądu oraz prezesa przełożonego sądu
apelacyjnego, biorąc pod uwagę liczbę stanowisk sędziowskich i referendarskich
w tym sądzie, liczbę nadzorowanych sądów rejonowych oraz liczbę stanowisk
sędziowskich, asesorskich i referendarskich w tych sądach.
§ 5. Liczbę wiceprezesów sądu rejonowego ustala prezes sądu apelacyjnego,
po zasięgnięciu opinii prezesa sądu rejonowego oraz opinii prezesa przełożonego
sądu okręgowego, biorąc pod uwagę liczbę stanowisk sędziowskich, asesorskich
i referendarskich w sądzie rejonowym.
§ 6. W przypadku zmiany liczby stanowisk sędziowskich, asesorskich lub
referendarskich w danym sądzie lub liczby i wielkości nadzorowanych sądów
okręgowych lub rejonowych, liczba wiceprezesów danego sądu może być ustalona
ponownie.

art. 23. więcej Art. 23. § 1. Prezesa sądu apelacyjnego powołuje Minister Sprawiedliwości
spośród sędziów sądu apelacyjnego albo sądu okręgowego. Po powołaniu prezesa
sądu apelacyjnego Minister Sprawiedliwości przedstawia go właściwemu
zgromadzeniu ogólnemu sędziów sądu apelacyjnego.
§ 2. Wiceprezesa sądu apelacyjnego powołuje Minister Sprawiedliwości
spośród sędziów sądu apelacyjnego albo sądu okręgowego, na wniosek prezesa
tego sądu.

art. 24. więcej Art. 24. § 1. Prezesa sądu okręgowego powołuje Minister Sprawiedliwości
spośród sędziów sądu apelacyjnego, sądu okręgowego albo sądu rejonowego. Po
powołaniu prezesa sądu okręgowego Minister Sprawiedliwości przedstawia go
właściwemu zgromadzeniu ogólnemu sędziów sądu okręgowego.
§ 2. Wiceprezesa sądu okręgowego powołuje Minister Sprawiedliwości
spośród sędziów sądu apelacyjnego, sądu okręgowego albo sądu rejonowego, na
wniosek prezesa tego sądu.

art. 25. więcej Art. 25. § 1. Prezesa sądu rejonowego powołuje Minister Sprawiedliwości
spośród sędziów sądu okręgowego albo sądu rejonowego. Po powołaniu prezesa
sądu rejonowego Minister Sprawiedliwości albo prezes przełożonego sądu
apelacyjnego albo sądu okręgowego przedstawia go zgromadzeniu sędziów sądu
rejonowego.
§ 2. Wiceprezesa sądu rejonowego powołuje Minister Sprawiedliwości
spośród sędziów sądu okręgowego albo sądu rejonowego, na wniosek prezesa tego
sądu.

Art. 25a. (utracił moc).

art. 26. więcej Art. 26. § 1. Prezes sądu apelacyjnego oraz prezes sądu okręgowego są
powoływani na okres sześciu lat i nie mogą być ponownie powołani do pełnienia
funkcji prezesa lub wiceprezesa sądu w tym sądzie przed upływem sześciu lat od
zakończenia kadencji.
§ 2. Wiceprezes sądu apelacyjnego oraz wiceprezes sądu okręgowego są
powoływani na okres sześciu lat i nie mogą być ponownie powołani do pełnienia
tej samej funkcji w tym sądzie przed upływem sześciu lat od zakończenia kadencji.
§ 3. Prezes sądu rejonowego jest powoływany na okres czterech lat, najwyżej
na dwie kolejne kadencje, i nie może być powołany do pełnienia funkcji prezesa
lub wiceprezesa sądu rejonowego przed upływem czterech lat od zakończenia
pełnienia tej funkcji.
§ 4. Wiceprezes sądu rejonowego jest powoływany na okres czterech lat,
najwyżej na dwie kolejne kadencje.
§ 5. W przypadku podziału sądu lub połączenia sądów, przy obejmowaniu
funkcji prezesa lub wiceprezesa w sądzie utworzonym wskutek podziału lub
połączenia, do okresu kadencji zalicza się okres pełnienia takiej samej funkcji
w sądzie, który uległ podziałowi lub połączeniu.

art. 27. więcej Art. 27. § 1. Prezes i wiceprezes sądu mogą być odwołani przez Ministra
Sprawiedliwości w toku kadencji w przypadku:
1) rażącego lub uporczywego niewywiązywania się z obowiązków służbowych;
2) gdy dalszego pełnienia funkcji nie da się pogodzić z innych powodów z
dobrem wymiaru sprawiedliwości;
3) stwierdzenia szczególnie niskiej efektywności działań w zakresie pełnionego
nadzoru administracyjnego lub organizacji pracy w sądzie lub sądach
niższych;
4) złożenia rezygnacji z pełnionej funkcji.
§ 2. Odwołanie prezesa albo wiceprezesa sądu następuje po zasięgnięciu
opinii kolegium właściwego sądu. Zamiar odwołania, wraz z pisemnym
uzasadnieniem, Minister Sprawiedliwości przedstawia kolegium właściwego sądu
w celu uzyskania opinii.
§ 3. Występując o opinię, o której mowa w § 2, Minister Sprawiedliwości
może zawiesić prezesa albo wiceprezesa sądu w pełnieniu czynności. Przepis art.
22b § 2 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Kolegium właściwego sądu wyraża opinię, o której mowa w § 2, po
wysłuchaniu prezesa albo wiceprezesa sądu, którego dotyczy zamiar odwołania.
Osoba, której dotyczy zamiar odwołania, nie uczestniczy w głosowaniu nad opinią,
nawet jeśli jest członkiem kolegium właściwego sądu.
§ 5. Pozytywna opinia kolegium właściwego sądu upoważnia Ministra
Sprawiedliwości do odwołania jego prezesa albo wiceprezesa. Niewydanie opinii
w terminie trzydziestu dni od dnia przedstawienia przez Ministra Sprawiedliwości
zamiaru odwołania prezesa albo wiceprezesa sądu nie stoi na przeszkodzie
odwołaniu.
§ 5a. Jeżeli opinia kolegium właściwego sądu w przedmiocie odwołania jego
prezesa albo wiceprezesa jest negatywna, Minister Sprawiedliwości może
przedstawić zamiar odwołania, wraz z pisemnym uzasadnieniem, Krajowej Radzie
Sądownictwa. Negatywna opinia Krajowej Rady Sądownictwa jest dla Ministra
Sprawiedliwości wiążąca, jeżeli uchwała w tej sprawie została podjęta większością
dwóch trzecich głosów. Niewydanie opinii przez Krajową Radę Sądownictwa
w terminie trzydziestu dni od dnia przedstawienia przez Ministra Sprawiedliwości zamiaru odwołania prezesa albo wiceprezesa sądu nie stoi na przeszkodzie
odwołaniu.
§ 6. W przypadku złożenia przez prezesa albo wiceprezesa sądu rezygnacji z
pełnionej funkcji w toku kadencji, Minister Sprawiedliwości odwołuje go bez
zasięgania opinii, o których mowa w § 2 oraz 5a.
§ 7. Prezes sądu rejonowego może być odwołany także przez Ministra
Sprawiedliwości w przypadku rażącego niewywiązywania się z obowiązków
służbowych w zakresie nadzoru nad komornikami sądowymi działającymi przy
tym sądzie. Przepisy § 2–5 stosuje się odpowiednio.

art. 28. więcej Art. 28. § 1. Kolegium sądu apelacyjnego składa się z:
1) prezesa sądu apelacyjnego;
2) prezesów sądów okręgowych z obszaru właściwości sądu apelacyjnego.
§ 2. Członek kolegium może upoważnić do udziału w posiedzeniu kolegium
sędziego sądu, którego jest prezesem.
§ 3. Przewodniczącym kolegium sądu apelacyjnego jest prezes tego sądu, a w
razie jego nieobecności – najstarszy służbą członek kolegium.
§ 4. Uchwały zapadają większością głosów. Do podjęcia uchwały jest
wymagana obecność co najmniej połowy wszystkich członków kolegium sądu
apelacyjnego. Prezes sądu nie bierze udziału w podejmowaniu uchwał w przypadku
wyrażania przez kolegium opinii w sprawach, w których decyzje należą do jego
kompetencji. W przypadku równej liczby głosów, przesądza głos
przewodniczącego, a jeżeli prezes sądu apelacyjnego nie bierze udziału w
głosowaniu przesądza głos najstarszego służbą członka kolegium.
§ 5. Głosowanie jest tajne, jeżeli żądanie takie zgłosi chociażby jeden z
obecnych członków kolegium sądu apelacyjnego.
§ 6. W uzasadnionych przypadkach przewodniczący kolegium może
zarządzić przeprowadzenie głosowania w trybie obiegowym. Głosowanie jest
wówczas jawne. Głosowanie w trybie obiegowym jest ważne, jeżeli w terminie
wyznaczonym na zajęcie stanowiska głos odda co najmniej połowa członków
kolegium.
§ 7. W posiedzeniach kolegium zwoływanych w celu zaopiniowania
kandydatów na stanowiska sędziów sądu apelacyjnego mogą uczestniczyć, z prawem udziału w głosowaniu wyłącznie w tych sprawach, delegaci zgromadzenia
ogólnego sędziów sądu apelacyjnego.
§ 8. Kolegium sądu apelacyjnego zbiera się w zależności od potrzeb, nie
rzadziej jednak niż raz na kwartał. Posiedzenia kolegium zwołuje prezes sądu
apelacyjnego z własnej inicjatywy lub na wniosek jednej trzeciej liczby członków
kolegium.
§ 9. W posiedzeniu kolegium sądu apelacyjnego, na którym ma być wyrażona
opinia o projekcie planu finansowego, o którym mowa w art. 178 § 1, uczestniczy
dyrektor sądu apelacyjnego.

art. 29. więcej Art. 29. § 1. Kolegium sądu apelacyjnego realizuje zadania określone
w ustawie, a ponadto:
1) wyraża opinię w sprawie powołania do pełnienia funkcji rzecznika prasowego
albo powierzenia obowiązków rzecznika prasowego w sądzie apelacyjnym
oraz wyraża opinię w sprawie zwolnienia z pełnienia tej funkcji albo
wykonywania tych obowiązków;
1a) opiniuje kandydatów na stanowiska sędziów sądu apelacyjnego;
2) rozpatruje wnioski wynikające z wizytacji i lustracji sądów;
3) wyraża opinię o projekcie planu finansowego, o którym mowa w art. 178 § 1;
4) wyraża opinię w sprawach osobowych sędziów;
5) wypowiada się w przypadkach zachowań sędziów naruszających zasady
etyki;
6) wyraża opinię w innych sprawach przedstawionych przez prezesa sądu
apelacyjnego, Krajową Radę Sądownictwa oraz Ministra Sprawiedliwości.
§ 2. (uchylony)

art. 30. więcej Art. 30. § 1. Kolegium sądu okręgowego składa się z:
1) prezesa sądu okręgowego;
2) prezesów sądów rejonowych z obszaru właściwości sądu okręgowego.
§ 2. Do kolegium sądu okręgowego stosuje się odpowiednio przepisy art. 28
§ 2–6, 8 i 9.
§ 3. W posiedzeniach kolegium zwoływanych w celu zaopiniowania
kandydatów na stanowiska sędziów sądu okręgowego mogą uczestniczyć, z prawem udziału w głosowaniu wyłącznie w tych sprawach, delegaci zgromadzenia
ogólnego sędziów sądu okręgowego.
§ 4. W posiedzeniach kolegium zwoływanych w celu zaopiniowania
kandydatów na stanowiska sędziów sądu rejonowego mogą uczestniczyć, z prawem
udziału w głosowaniu wyłącznie w tych sprawach, delegaci zgromadzeń ogólnych
sądów rejonowych z okręgu sądowego.

art. 31. więcej Art. 31. § 1. Kolegium sądu okręgowego realizuje zadania określone
w ustawie, a ponadto:
1) wyraża opinię w sprawie powołania do pełnienia funkcji rzecznika prasowego
albo powierzenia obowiązków rzecznika prasowego w sądzie okręgowym
oraz wyraża opinię w sprawie zwolnienia z pełnienia tej funkcji albo
wykonywania tych obowiązków;
1a) opiniuje kandydatów na stanowiska sędziów sądu okręgowego i sędziów
sądów rejonowych;
2) rozpatruje wnioski wynikające z wizytacji i lustracji sądów;
3) wyraża opinię o projektach planów finansowych, o których mowa
w art. 178 § 1;
4) wyraża opinię w sprawach osobowych sędziów sądu okręgowego, sędziów
sądów rejonowych oraz asesorów sądowych, działających w okręgu
sądowym;
4a) (uchylony)
5) wypowiada się w przypadkach zachowań sędziów i asesorów sądowych
naruszających zasady etyki;
6) wyraża opinię w innych sprawach przedstawionych przez prezesa sądu
okręgowego, prezesa sądu apelacyjnego, Krajową Radę Sądownictwa oraz
Ministra Sprawiedliwości.
§ 2. W sprawach istotnych dla danego sądu rejonowego kolegium sądu
okręgowego może zasięgnąć opinii sędziów tego sądu, wyrażonej na zgromadzeniu
ogólnym sędziów tego sądu.
§ 3. (uchylony)

Art. 31a. § 1. Dyrektor sądu:
1) kieruje działalnością administracyjną sądu, w zakresie wskazanym w art. 8
pkt 1;
2) wykonuje zadania przypisane, na podstawie odrębnych przepisów,
kierownikowi jednostki w zakresie finansowym, gospodarczym, kontroli
finansowej, gospodarowania mieniem Skarbu Państwa oraz audytu
wewnętrznego w tych obszarach;
3) jest zwierzchnikiem służbowym i dokonuje czynności z zakresu prawa pracy
oraz reprezentuje sąd w tym zakresie wobec pracowników sądu, z
wyłączeniem sędziów, asesorów sądowych, referendarzy sądowych,
kuratorów zawodowych, asystentów sędziów oraz kierowników i specjalistów
opiniodawczych zespołów sądowych specjalistów;
4) określa, w porozumieniu z prezesem sądu, rozmieszczenie i liczbę
poszczególnych stanowisk w wydziałach sądu, na których są zatrudniani
pracownicy sądu, z wyłączeniem sędziów, asesorów sądowych, referendarzy
sądowych, kuratorów zawodowych i asystentów sędziów;
5) reprezentuje Skarb Państwa w zakresie powierzonego mienia i zadań sądu;
6) dysponuje rachunkami depozytowymi Ministra Finansów, o których mowa
w art. 83a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych,
z zastrzeżeniem art. 83a ust. 2 tej ustawy.
§ 2. Dyrektor sądu apelacyjnego sporządza roczne sprawozdanie
z działalności sądów działających na obszarze apelacji, w zakresie powierzonych
mu zadań, na podstawie sprawozdań z działalności sądów okręgowych lub
rejonowych, sporządzonych przez dyrektorów tych sądów, w zakresie
powierzonych im zadań.
§ 3. W terminie do końca kwietnia każdego roku dyrektor sądu apelacyjnego,
za pośrednictwem prezesa sądu apelacyjnego, po zasięgnięciu opinii zgromadzenia
ogólnego sędziów sądu apelacyjnego, przedkłada Ministrowi Sprawiedliwości
sprawozdanie za rok poprzedni.

art. 32. więcej Art. 32. § 1. Dyrektora sądu zatrudnia się na podstawie powołania. Dyrektora
sądu powołuje i odwołuje Minister Sprawiedliwości.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Przed powołaniem dyrektora sądu Minister Sprawiedliwości zasięga
informacji o kandydacie z Krajowego Rejestru Karnego.
§ 4. (uchylony)
§ 5. (uchylony)
§ 6. (uchylony)
§ 7. (uchylony)
§ 7a. W razie potrzeby Minister Sprawiedliwości wyznacza, spośród
pracowników sądu, osobę pełniącą obowiązki dyrektora sądu do czasu jego
powołania.
§ 8. (uchylony)
§ 9. Minister Sprawiedliwości może powołać zastępcę dyrektora sądu, jeżeli
przemawiają za tym szczególne względy, w tym wielkość sądu i zakres jego zadań.
Przepisy § 1 i 3 stosuje się odpowiednio.
§ 10. Jeżeli nie powołano zastępcy dyrektora sądu, dyrektor sądu, po
uzyskaniu zgody Ministra Sprawiedliwości, wyznacza spośród pracowników sądu
osobę upoważnioną do wykonywania zadań dyrektora sądu w określonym czasie
i zakresie.
§ 11. (uchylony)

Art. 32a. § 1. Na stanowisko dyrektora sądu lub zastępcy dyrektora sądu
może być powołana osoba, która spełnia następujące warunki:
1) korzysta z pełni praw cywilnych i obywatelskich;
2) posiada tytuł zawodowy magistra albo równorzędny, o których mowa
w ustawie z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce
(Dz. U. z 2020 r. poz. 85);
3) posiada wiedzę w zakresie zarządzania instytucjami publicznymi, finansów
publicznych, prowadzenia inwestycji i gospodarowania mieniem Skarbu
Państwa;
4) posiada co najmniej pięcioletni staż pracy, w tym co najmniej dwuletni na
stanowisku kierowniczym;
5) nie została skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo ścigane
z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe;
6) nie była karana zakazem pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem
środkami publicznymi, o którym mowa w art. 31 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia
17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1440, 1495, 2020 i 2473);
7) nie jest przeciwko niej prowadzone postępowanie o przestępstwo ścigane
z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe.
§ 2. (uchylony)
§ 3. (uchylony)
§ 4. (uchylony)
§ 5. (uchylony)
§ 6. (uchylony)
§ 7. (uchylony)
§ 8. (uchylony)
§ 9. (uchylony)
§ 10. (uchylony)
§ 11. (uchylony)
§ 12. (uchylony)
§ 13. (uchylony)

Art. 32b. (uchylony).

Art. 32c. § 1. Dyrektorowi sądu i zastępcy dyrektora sądu przysługuje
wynagrodzenie zasadnicze, którego wysokość ustala Minister Sprawiedliwości.
§ 2. Minister Sprawiedliwości może przyznać dyrektorowi sądu lub zastępcy
dyrektora sądu dodatek specjalny z tytułu okresowego zwiększenia obowiązków
lub zadań, a także nagrodę za szczególne osiągnięcia w pracy.
§ 3. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość wynagrodzenia zasadniczego dyrektora sądu oraz zastępcy
dyrektora sądu,
2) sposób ustalania wysokości dodatku specjalnego oraz nagrody za szczególne
osiągnięcia w pracy, które mogą być przyznane dyrektorowi sądu lub zastępcy
dyrektora sądu
– uwzględniając rodzaj i zakres powierzanych im zadań, w szczególności wielkość
jednostki organizacyjnej, w której zadania są wykonywane.

Art. 32d. § 1. Ze stanowiskiem dyrektora sądu oraz zastępcy dyrektora sądu
nie można łączyć przynależności do partii politycznych ani pełnienia funkcji publicznych.
§ 2. Do dyrektora sądu oraz zastępcy dyrektora sądu stosuje się odpowiednio
przepisy art. 6–7, art. 9–11 oraz art. 14a–18 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r.
o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U. z 2018 r. poz. 577). Do ustalania
uprawnień do dodatku za wieloletnią pracę i nagrody jubileuszowej stosuje się
zasady określone w przepisach wydanych na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia
18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury.
publicznych.

art. 33. więcej Art. 33. § 1. Zgromadzenie ogólne sędziów sądu apelacyjnego składa się z
sędziów tego sądu. Mogą w nim uczestniczyć sędziowie delegowani do pełnienia
obowiązków sędziego w tym sądzie, bez prawa udziału w głosowaniu.
§ 2. Przewodniczącym zgromadzenia ogólnego sędziów sądu apelacyjnego
jest prezes sądu apelacyjnego. W razie nieobecności prezesa sądu obowiązki
przewodniczącego pełni najstarszy służbą wiceprezes sądu apelacyjnego.
§ 3. Udział w posiedzeniu zgromadzenia ogólnego sędziów sądu apelacyjnego
jest obowiązkowy, o ile zarządzi tak prezes sądu apelacyjnego.
§ 4. Sędziowie niebędący członkami zgromadzenia ogólnego sędziów sądu
apelacyjnego mogą brać udział w posiedzeniach zgromadzenia, bez prawa udziału
w głosowaniu.
§ 5. Uchwały zgromadzenia ogólnego sędziów sądu apelacyjnego zapadają
zwykłą większością głosów obecnych członków zgromadzenia. Głosowanie jest
imienne. Lista oddanych głosów jest jawna i stanowi załącznik do uchwały.
§ 6. Zgromadzenie ogólne sędziów sądu apelacyjnego zbiera się co najmniej
raz w roku; posiedzenia zgromadzenia zwołuje prezes sądu apelacyjnego z własnej
inicjatywy lub na wniosek kolegium sądu apelacyjnego, kolegium sądu
okręgowego, jednej piątej liczby członków zgromadzenia albo na wniosek Ministra
Sprawiedliwości. O terminie zgromadzenia prezes sądu apelacyjnego zawiadamia
z co najmniej dwutygodniowym wyprzedzeniem, przedstawiając planowany
porządek obrad.

art. 34. więcej Art. 34. § 1. Zgromadzenie ogólne sędziów sądu apelacyjnego realizuje
zadania określone w ustawach, a w szczególności:
1) wysłuchuje informacji prezesa sądu apelacyjnego o sytuacji w sądzie;
2) może dokonać wyboru delegatów do udziału w posiedzeniach kolegium sądu
zwoływanych w celu zaopiniowania kandydatów na stanowiska sędziów sądu
apelacyjnego;
3) może wyrazić opinię o rocznym sprawozdaniu, o którym mowa w art. 31a §
2.
§ 2. Wyboru delegatów, o których mowa w § 1 pkt 2, w liczbie równej liczbie
członków kolegium sądu apelacyjnego, dokonuje się w głosowaniu tajnym.
Oddanie głosu następuje przez wskazanie jednego kandydata na liście wszystkich
zgłoszonych. Delegatami zostają kandydaci, którzy uzyskali kolejno największą
liczbę głosów. Jeżeli dwóch lub więcej uzyskało równą liczbę głosów, w wyniku
czego nie jest możliwe wybranie kandydatów w liczbie równej liczbie członków
kolegium sądu apelacyjnego, przeprowadza się ponowne głosowanie z udziałem
tylko tych kandydatów.
§ 3. Wybór delegatów następuje na okres roku.
§ 4. W przypadku wygaśnięcia kadencji delegata w wyniku złożenia
rezygnacji, rozwiązania albo wygaśnięcia jego stosunku służbowego, przejścia lub
przeniesienia go w stan spoczynku lub przeniesienia na inne miejsce służbowe albo
powołania na inne stanowisko, delegatem zostaje sędzia, który uzyskał kolejno
największą liczbę głosów, o których mowa w § 2.

art. 35. więcej Art. 35. § 1. Zgromadzenie ogólne sędziów sądu okręgowego składa się z
wszystkich sędziów tego sądu. Mogą w nim uczestniczyć sędziowie delegowani do
pełnienia obowiązków sędziego w tym sądzie, bez prawa udziału w głosowaniu.
§ 2. Przewodniczącym zgromadzenia ogólnego sędziów sądu okręgowego jest
prezes sądu okręgowego. W razie nieobecności prezesa obowiązki
przewodniczącego pełni najstarszy służbą wiceprezes sądu okręgowego.
§ 3. Udział w posiedzeniu zgromadzenia ogólnego sędziów sądu okręgowego
jest obowiązkowy, o ile zarządzi tak prezes sądu okręgowego.
§ 4. Sędziowie niebędący członkami zgromadzenia ogólnego sędziów sądu
okręgowego mogą brać udział w posiedzeniach zgromadzenia, bez prawa udziału
w głosowaniu.
§ 5. Uchwały zgromadzenia ogólnego sędziów sądu okręgowego zapadają
zwykłą większością głosów obecnych członków zgromadzenia. Głosowanie jest
imienne. Lista oddanych głosów jest jawna i stanowi załącznik do uchwały.
§ 6. Zgromadzenie ogólne sędziów sądu okręgowego zbiera się co najmniej
raz w roku; posiedzenia zgromadzenia zwołuje prezes sądu okręgowego z własnej
inicjatywy lub na wniosek prezesa sądu apelacyjnego, kolegium sądu okręgowego,
jednej piątej liczby członków zgromadzenia albo na wniosek Ministra
Sprawiedliwości. O terminie zgromadzenia prezes sądu okręgowego zawiadamia z
co najmniej dwutygodniowym wyprzedzeniem, przedstawiając planowany
porządek obrad.

art. 36. więcej Art. 36. § 1. Zgromadzenie ogólne sędziów sądu okręgowego realizuje
zadania określone w ustawach, a w szczególności:
1) wysłuchuje informacji prezesa sądu okręgowego o sytuacji w sądzie;
2) może dokonać wyboru delegatów do udziału w posiedzeniach kolegium sądu
zwoływanych w celu zaopiniowania kandydatów na stanowiska sędziów sądu
okręgowego i sędziów sądu rejonowego.
§ 2. Wyboru delegatów, o których mowa w § 1 pkt 2, w liczbie równej liczbie
członków kolegium sądu okręgowego, dokonuje się w głosowaniu tajnym. Oddanie
głosu następuje przez wskazanie jednego kandydata na liście wszystkich
zgłoszonych. Delegatami zostają kandydaci, którzy uzyskali kolejno największą
liczbę głosów. Jeżeli dwóch lub więcej uzyskało równą liczbę głosów, w wyniku
czego nie jest możliwe wybranie kandydatów w liczbie równej liczbie członków
kolegium sądu apelacyjnego, przeprowadza się ponowne głosowanie z udziałem
tylko tych kandydatów.
§ 3. Wybór delegatów następuje na okres roku.
§ 4. W przypadku wygaśnięcia kadencji delegata w wyniku złożenia
rezygnacji, rozwiązania albo wygaśnięcia jego stosunku służbowego, przejścia lub
przeniesienia go w stan spoczynku lub przeniesienia na inne miejsce służbowe albo
powołania na inne stanowisko, delegatem zostaje sędzia, który uzyskał kolejno
największą liczbę głosów, o których mowa w § 2.

Art. 36a. § 1. Zgromadzenie ogólne sędziów sądu rejonowego składa się z
wszystkich sędziów tego sądu. Mogą w nim uczestniczyć sędziowie delegowani do
pełnienia obowiązków sędziego w tym sądzie oraz asesorzy sądowi tego sądu, bez
prawa udziału w głosowaniu.
§ 2. Zgromadzeniu ogólnemu sędziów sądu rejonowego przewodniczy prezes
sądu rejonowego. W razie nieobecności prezesa obowiązki przewodniczącego pełni
najstarszy służbą wiceprezes sądu, a jeżeli w sądzie nie został powołany wiceprezes
– najstarszy służbą przewodniczący wydziału w tym sądzie.
§ 3. Udział w zgromadzeniu sędziów sądu rejonowego jest obowiązkowy, o
ile zarządzi tak prezes sądu.
§ 4. Uchwały zgromadzenia ogólnego sędziów sądu rejonowego zapadają
zwykłą większością głosów obecnych członków zgromadzenia. Głosowanie jest
tajne wyłącznie w zakresie wyboru delegata, o którym mowa w § 6 pkt 2.
§ 5. Zgromadzenie ogólne sędziów sądu rejonowego zwołuje prezes sądu z
własnej inicjatywy lub na wniosek jednej piątej liczby sędziów tego sądu.
§ 6. Zgromadzenie ogólne sędziów sądu rejonowego:
1) wysłuchuje informacji prezesa sądu o działalności sądu i może wyrazić w tym
zakresie opinię;
2) może dokonać wyboru delegata do udziału w posiedzeniach kolegium sądu
okręgowego zwoływanych w celu zaopiniowania kandydatów na stanowiska
sędziów sądu rejonowego.
§ 7. Wyboru delegata, o którym mowa w § 6 pkt 2, dokonuje się w głosowaniu
tajnym. Oddanie głosu następuje przez wskazanie jednego kandydata na liście
wszystkich zgłoszonych. Delegatem zostaje kandydat, który uzyskał największą
liczbę głosów. Jeżeli dwóch lub więcej kandydatów uzyskało równą liczbę głosów,
w wyniku czego nie jest możliwe wybranie jednego delegata, przeprowadza się
ponowne głosowanie z udziałem tylko tych kandydatów.
§ 8. Wybór delegata następuje na okres roku.
§ 9. W przypadku wygaśnięcia kadencji delegata w wyniku złożenia
rezygnacji, rozwiązania albo wygaśnięcia jego stosunku służbowego, przejścia lub
przeniesienia go w stan spoczynku lub przeniesienia na inne miejsce służbowe albo
powołania na inne stanowisko, delegatem zostaje sędzia, który uzyskał kolejno
największą liczbę głosów, o których mowa w § 7.

art. 37. więcej Art. 37. § 1. Czynności z zakresu wewnętrznego nadzoru administracyjnego
prezes sądu może powierzyć sędziemu wizytatorowi, a także, z zastrzeżeniem art.
37c, wiceprezesowi sądu, przewodniczącemu wydziału, a także, w uzasadnionych
przypadkach, innemu wyznaczonemu sędziemu lub referendarzowi sądowemu.
Osoby sprawujące wewnętrzny nadzór administracyjny mają prawo wglądu w
czynności sądów, mogą żądać wyjaśnień oraz usunięcia uchybień oraz być obecne
na rozprawie toczącej się z wyłączeniem jawności.
§ 2. Czynności z zakresu wewnętrznego nadzoru administracyjnego,
o których mowa w art. 37b § 1 pkt 2, prezes sądu może powierzyć inspektorowi do
spraw biurowości.
§ 3. Prezes sądu uchyla czynności administracyjne niezgodne z prawem,
naruszające sprawność postępowania sądowego lub z innych przyczyn niecelowe.
§ 4. W przypadku stwierdzenia uchybienia w zakresie sprawności
postępowania sądowego, prezes sądu niezwłocznie, jednak nie później niż
w terminie trzydziestu dni od dnia powzięcia wiadomości o uchybieniu, może
zwrócić na nie uwagę na piśmie i żądać usunięcia skutków tego uchybienia. Sędzia
lub asesor sądowy, którego dotyczy zwrócona uwaga, może w terminie siedmiu dni
od dnia zwrócenia uwagi złożyć prezesowi sądu pisemne zastrzeżenie. Przepis
art. 108 § 1 stosuje się odpowiednio.
§ 5. W przypadku złożenia zastrzeżenia prezes sądu w terminie czternastu dni
od dnia złożenia zastrzeżenia uchyla uwagę albo przekazuje sprawę do rozpoznania
sądowi dyscyplinarnemu, zawiadamiając sędziego lub asesora sądowego
o sposobie rozpatrzenia zastrzeżenia.
§ 6. Do akt osobowych sędziego lub asesora sądowego dołącza się odpis
pisma zawierającego stwierdzenie uchybienia i zwrócenie uwagi, jednak nie
wcześniej niż po bezskutecznym upływie terminu do złożenia zastrzeżenia, a w
przypadku jego złożenia – po uprawomocnieniu się uchwały sądu dyscyplinarnego
odmawiającej uwzględnienia zastrzeżenia. W takim przypadku do akt osobowych
sędziego lub asesora sądowego dołącza się także odpis pisma zawierającego
zastrzeżenie oraz odpis uchwały sądu dyscyplinarnego odmawiającej uwzględnienia zastrzeżenia. Jeżeli zastrzeżenie sędziego lub asesora sądowego
zostało uwzględnione, dokumentów dotyczących zwrócenia uwagi nie dołącza się
do akt osobowych sędziego lub asesora sądowego i nie dokonuje się wzmianki
w wykazie służbowym, o którym mowa w art. 67 § 1.
§ 7. Po upływie pięciu lat od dnia zwrócenia uwagi prezes sądu, z urzędu,
zarządza usunięcie z akt osobowych sędziego lub asesora sądowego dokumentów,
o których mowa w § 6. Jednocześnie z usunięciem dokumentów z akt osobowych,
wszelkie dane dotyczące zwrócenia uwagi usuwa się z wykazu służbowego, o
którym mowa w art. 67 § 1. Jeżeli jednak w tym okresie stwierdzono kolejne
uchybienie w zakresie sprawności postępowania sądowego, skutkujące
zwróceniem uwagi, lub wytknięto uchybienie w trybie art. 40 § 1, dopuszczalne jest
tylko jednoczesne usunięcie wszystkich dokumentów i danych.
§ 8. Prezes sądu przełożonego niezwłocznie zawiadamia prezesa sądu
podlegającego jego nadzorowi o stwierdzonych uchybieniach w działaniu tego
sądu. W razie stwierdzenia istotnych uchybień w działaniu sądu, prezes tego sądu
niezwłocznie zawiadamia o stwierdzonych uchybieniach prezesa sądu
przełożonego, a prezes sądu apelacyjnego – Ministra Sprawiedliwości;
równocześnie prezes sądu informuje o działaniach podjętych w celu usunięcia
uchybień.

Art. 37a. § 1. Prezes sądu apelacyjnego sprawuje wewnętrzny nadzór
administracyjny nad działalnością administracyjną sądu apelacyjnego oraz sądów
okręgowych i rejonowych, działających na obszarze apelacji.
§ 2. Prezes sądu okręgowego sprawuje wewnętrzny nadzór administracyjny
nad działalnością administracyjną sądu okręgowego oraz sądów rejonowych,
działających w okręgu sądowym.
§ 3. Prezes sądu rejonowego sprawuje wewnętrzny nadzór administracyjny
nad działalnością administracyjną sądu rejonowego.

Art. 37b. § 1. Prezes sądu, w ramach wewnętrznego nadzoru
administracyjnego, w szczególności:
1) bada sprawność postępowania w poszczególnych sprawach;
2) kontroluje działalność sekretariatu wydziału;
3) bada prawidłowość przydzielania sędziom, asesorom sądowym
i referendarzom sądowym spraw oraz równomiernego obciążenia ich pracą.
§ 2. Czynnościami z zakresu wewnętrznego nadzoru administracyjnego
wykonywanymi przez prezesa sądu apelacyjnego i prezesa sądu okręgowego są
ponadto:
1) wizytacja, obejmująca pełną działalność administracyjną sądu lub wydziału
sądu;
2) lustracja, obejmująca wybrane zagadnienia z działalności administracyjnej
sądu lub wydziału sądu.
§ 3. Prezes sądu apelacyjnego, w ramach wewnętrznego nadzoru
administracyjnego:
1) ustala kierunki wewnętrznego nadzoru administracyjnego wykonywanego
przez prezesów sądów działających na obszarze apelacji;
2) koordynuje czynności z zakresu wewnętrznego nadzoru administracyjnego
wykonywanego przez prezesów sądów działających na obszarze apelacji;
3) kontroluje wykonywanie obowiązków nadzorczych przez prezesów sądów
działających na obszarze apelacji oraz wydaje stosowne zarządzenia.

Art. 37c. § 1. Wizytacje poszczególnych wydziałów sądu zarządza prezes
sądu, o którym mowa w art. 37a § 1 i 2, stosownie do potrzeb, w szczególności przy
uwzględnieniu wyników sprawowanego nadzoru administracyjnego.
§ 2. Wizytacje wydziałów sądu apelacyjnego przeprowadzają sędziowie
wizytatorzy zajmujący stanowisko sędziego sądu apelacyjnego.
§ 2a. Wizytacje wydziałów sądu okręgowego przeprowadzają sędziowie
wizytatorzy zajmujący stanowisko sędziego sądu apelacyjnego lub sądu
okręgowego.
§ 3. Wizytacje wydziałów sądu rejonowego przeprowadzają sędziowie
wizytatorzy zajmujący stanowisko sędziego sądu okręgowego lub sądu
rejonowego.
§ 4. Wizytacji wydziału sądu nie może przeprowadzać sędzia wizytator,
będący małżonkiem, krewnym albo powinowatym jednego z sędziów lub asesorów
sądowych przydzielonych do wydziału lub pozostający z jednym z sędziów lub
asesorów sądowych w takim stosunku prawnym lub faktycznym, że może to budzić
uzasadnione wątpliwości co do bezstronności sędziego wizytatora.
§ 5. (uchylony)
§ 6. O planowanej wizytacji zawiadamia się prezesa sądu i przewodniczącego
wydziału co najmniej na trzydzieści dni przed przystąpieniem do jej
przeprowadzenia.

Art. 37d. § 1. Sędziego wizytatora w sądzie apelacyjnym powołuje prezes
sądu apelacyjnego, a w sądzie okręgowym – prezes sądu okręgowego, na okres
czterech lat, spośród sędziów posiadających co najmniej siedmioletni staż pracy na
stanowisku sędziego. Przed powołaniem sędziego wizytatora prezes właściwego
sądu zasięga opinii Ministra Sprawiedliwości.
§ 2. Przy wydawaniu opinii Minister Sprawiedliwości bierze pod uwagę także
względy organizacyjne, w szczególności potrzebę powoływania sędziego
wizytatora w danym sądzie.
§ 3. Jeżeli Minister Sprawiedliwości w terminie trzydziestu dni od dnia
przedstawienia przez prezesa właściwego sądu zamiaru powołania sędziego
wizytatora nie wyda opinii, uważa się, że opinia jest pozytywna.
§ 4. (uchylony)

Art. 37e. § 1. Prezes sądu apelacyjnego może zwrócić prezesowi lub
wiceprezesowi sądu, działającego na obszarze apelacji, uwagę na piśmie, jeżeli
stwierdzi uchybienia w zakresie kierowania sądem, sprawowania wewnętrznego
nadzoru administracyjnego albo wykonywania innych czynności
administracyjnych.
§ 2. Prezes sądu apelacyjnego, w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości
lub nieracjonalności podziału czynności ustalonego przez prezesa sądu
okręgowego, wydaje zalecenie zmiany podziału czynności. Jeżeli prezes sądu
okręgowego nie zmieni podziału czynności zgodnie z zaleceniem, prezes sądu
apelacyjnego może zwrócić się o rozstrzygnięcie do Krajowej Rady Sądownictwa,
której uchwała jest ostateczna.
§ 3. Uprawnienia, o których mowa w § 1 i 2, przysługują również prezesowi
sądu okręgowego wobec prezesa lub wiceprezesa sądu rejonowego, działającego w
okręgu sądowym.
§ 4. Uprawnienie, o którym mowa w § 1, przysługuje również prezesowi sądu
wobec sędziego lub asesora sądowego pełniącego funkcję przewodniczącego wydziału, zastępcy przewodniczącego wydziału albo kierownika sekcji w
przypadku stwierdzenia uchybienia w zakresie sprawowania wewnętrznego
nadzoru administracyjnego albo wykonywania innych czynności
administracyjnych.
§ 5. Sędzia lub asesor sądowy pełniący funkcję przewodniczącego wydziału,
zastępcy przewodniczącego wydziału albo kierownika sekcji, którego dotyczy
zwrócona uwaga, może w terminie czternastu dni od dnia zwrócenia uwagi złożyć
prezesowi właściwego sądu pisemne zastrzeżenie.
§ 6. Prezes lub wiceprezes sądu, którego dotyczy zwrócona uwaga, może w
terminie czternastu dni od dnia zwrócenia uwagi złożyć prezesowi sądu
przełożonego pisemne zastrzeżenie.
§ 7. W przypadku złożenia zastrzeżenia prezes właściwego sądu w terminie
czternastu dni od dnia złożenia zastrzeżenia uchyla uwagę albo przekazuje sprawę
do rozpoznania prezesowi sądu przełożonego, zawiadamiając sędziego lub asesora
sądowego o sposobie rozpatrzenia zastrzeżenia. Prezes sądu apelacyjnego
przekazuje sprawę do rozpoznania Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 8. Przepisy art. 37 § 6 i 7 stosuje się odpowiednio.
§ 9. Zwrócenie uwagi może być połączone z obniżeniem dodatku funkcyjnego
w stopniu odpowiadającym wadze uchybienia, w granicach od 15% do 50%
wysokości dodatku, na okres od miesiąca do sześciu miesięcy. W razie uchylenia
uwagi dokonuje się wyrównania dodatku do poprzedniej wysokości.

Art. 37f. § 1. Zewnętrzny nadzór administracyjny nad działalnością
administracyjną sądów obejmuje analizę i ocenę prawidłowości oraz skuteczności
wykonywania przez prezesów sądów wewnętrznego nadzoru administracyjnego.
§ 2. Zewnętrzny nadzór administracyjny nad działalnością administracyjną
sądów obejmuje ponadto wykonywanie czynności niezbędnych ze względu na
wystąpienie uchybień w działalności administracyjnej sądów, a także czynności
koniecznych do wykonywania zadań związanych z reprezentowaniem
Rzeczypospolitej Polskiej przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka,
w zakresie spraw dotyczących działalności sądów.

Art. 37g. § 1. Minister Sprawiedliwości, w ramach zewnętrznego nadzoru administracyjnego:
1) dokonuje oceny informacji rocznych o działalności sądów, o których mowa w
art. 37h § 1;
2) ustala ogólne kierunki wewnętrznego nadzoru administracyjnego,
wykonywanego przez prezesów sądów apelacyjnych;
3) kontroluje wykonywanie obowiązków nadzorczych przez prezesów sądów
apelacyjnych oraz wydaje stosowne zarządzenia.
§ 2. W przypadku stwierdzenia istotnych uchybień w działalności
administracyjnej sądu lub niewykonania przez prezesa sądu apelacyjnego
zarządzeń, o których mowa w § 1 pkt 3, Minister Sprawiedliwości może zarządzić:
1) przeprowadzenie lustracji sądu lub wydziału sądu;
2) przeprowadzenie lustracji działalności nadzorczej prezesa sądu.
§ 3. Zarządzając przeprowadzenie czynności, o których mowa w § 2, Minister
Sprawiedliwości wyznacza prezesowi sądu apelacyjnego zakres i termin ich
przeprowadzenia. W uzasadnionych przypadkach Minister Sprawiedliwości może
zarządzić przeprowadzenie czynności przez sędziów wizytatorów z obszaru innej
apelacji lub przez służbę nadzoru, o której mowa w art. 9a § 2.
§ 4. W czynnościach, o których mowa w § 2, jako przedstawiciel Ministra
Sprawiedliwości, może brać udział sędzia delegowany do pełnienia czynności
administracyjnych w Ministerstwie Sprawiedliwości.
§ 5. (utracił moc)

Art. 37ga. § 1. Minister Sprawiedliwości może zwrócić prezesowi lub
wiceprezesowi sądu apelacyjnego uwagę na piśmie, jeżeli stwierdzi uchybienia w
zakresie kierowania sądem, sprawowania wewnętrznego nadzoru
administracyjnego albo wykonywania innych czynności administracyjnych i żądać
usunięcia jego skutków.
§ 2. Prezes lub wiceprezes sądu apelacyjnego, którego dotyczy zwrócona
uwaga, może w terminie czternastu dni od dnia zwrócenia uwagi złożyć Ministrowi
Sprawiedliwości pisemne zastrzeżenie.
§ 3. W przypadku złożenia zastrzeżenia, Minister Sprawiedliwości w terminie
czternastu dni od dnia złożenia zastrzeżenia uchyla uwagę albo przekazuje sprawę do rozpoznania Krajowej Radzie Sądownictwa, zawiadamiając prezesa lub
wiceprezesa sądu apelacyjnego o sposobie rozpatrzenia zastrzeżenia.
§ 4. Przepisy art. 37 § 6 i 7 stosuje się odpowiednio.
§ 5. Zwrócenie uwagi może być połączone z obniżeniem dodatku funkcyjnego
w stopniu odpowiadającym wadze uchybienia, w granicach od 15% do 50%
wysokości dodatku, na okres od miesiąca do sześciu miesięcy. W razie uchylenia
uwagi dokonuje się wyrównania dodatku do poprzedniej wysokości.

Art. 37h. § 1. Prezes sądu apelacyjnego sporządza informację roczną o
działalności sądów, działających na obszarze apelacji, w zakresie powierzonych mu
zadań, którą przedkłada Ministrowi Sprawiedliwości, nie później niż do końca
kwietnia każdego roku.
§ 2. Minister Sprawiedliwości dokonuje oceny informacji rocznej i przyjmuje
tę informację albo odmawia jej przyjęcia. Odmowa przyjęcia informacji rocznej
wymaga uzasadnienia.
§ 3. Niewykonanie w terminie obowiązku, o którym mowa w § 1, jest
równoznaczne z odmową przyjęcia informacji przez Ministra Sprawiedliwości.
§ 4. Prezes sądu apelacyjnego, któremu odmówiono przyjęcia informacji
rocznej, może w terminie czternastu dni od dnia poinformowania go o tym złożyć
Ministrowi Sprawiedliwości pisemne zastrzeżenie.
§ 5. W przypadku złożenia zastrzeżenia, Minister Sprawiedliwości w terminie
miesiąca od dnia złożenia zastrzeżenia przyjmuje informację roczną albo
przekazuje sprawę do rozpoznania Krajowej Radzie Sądownictwa, zawiadamiając
prezesa sądu o sposobie rozpatrzenia zastrzeżenia. W przypadku uwzględnienia
zastrzeżenia przez Krajową Radę Sądownictwa w całości Minister Sprawiedliwości
przyjmuje informację roczną.
§ 6. Odmowa przyjęcia informacji rocznej przez Ministra Sprawiedliwości
oznacza rażące niewywiązywanie się przez prezesa sądu apelacyjnego z
obowiązków służbowych w rozumieniu art. 27 § 1 pkt 1.

Art. 37i. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb sprawowania
nadzoru administracyjnego nad działalnością sądów, o której mowa w art. 8 pkt 2,
a także sposób dokumentowania czynności nadzorczych i sporządzania informacji rocznych o działalności sądów, mając na uwadze zapewnienie sprawności
i skuteczności nadzoru oraz zapewnienie prawidłowego wykonywania czynności
nadzorczych.

art. 38. więcej Art. 38. (uchylony).

art. 39. więcej Art. 39. (uchylony).

art. 40. więcej Art. 40. § 1. Sąd apelacyjny lub sąd okręgowy jako sąd odwoławczy, w razie
stwierdzenia przy rozpoznawaniu sprawy oczywistej obrazy przepisów, niezależnie
od innych uprawnień, wytyka uchybienie właściwemu sądowi. Przed wytknięciem
uchybienia poucza się sędziego, asesora sądowego wchodzących w skład sądu
orzekającego w pierwszej instancji o możliwości złożenia na piśmie wyjaśnień
w terminie siedmiu dni. Stwierdzenie i wytknięcie uchybienia nie wpływa na
rozstrzygnięcie sprawy.
§ 2. O wytknięciu uchybienia sąd apelacyjny lub sąd okręgowy, o którym
mowa w § 1, zawiadamia prezesa właściwego sądu, a w przypadkach
poważniejszych uchybień – także Ministra Sprawiedliwości.
§ 2a. W terminie czternastu dni od dnia doręczenia postanowienia
zawierającego wytknięcie uchybienia, sędzia lub asesor sądowy wchodzący w
skład sądu orzekającego w pierwszej instancji może wnieść odwołanie od tego
postanowienia do Sądu Najwyższego.
§ 2b. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu odwołania utrzymuje w mocy
zaskarżone postanowienie albo uchyla je w całości lub części.
§ 3. Odpis prawomocnego postanowienia zawierającego wytknięcie
uchybienia dołącza się do akt osobowych sędziego lub asesora sądowego. Do akt
osobowych dołącza się także złożone przez sędziego lub asesora sądowego wyjaśnienia oraz odwołanie.
§ 4. Po upływie pięciu lat od dnia uprawomocnienia się postanowienia
zawierającego wytknięcie uchybienia prezes sądu z urzędu zarządza usunięcie z akt
osobowych dokumentów, o których mowa w § 3. Jednocześnie z usunięciem
dokumentów z akt osobowych wszelkie dane dotyczące wytknięcia uchybienia
usuwa się z wykazu służbowego, o którym mowa w art. 67 § 1. Jeżeli jednak w tym
okresie stwierdzono kolejną oczywistą obrazę przepisów przy rozpoznawaniu
sprawy przez sąd odwoławczy, skutkującą wytknięciem uchybienia, lub zwrócono uwagę w trybie art. 37 § 4, dopuszczalne jest tylko jednoczesne usunięcie wszystkich dokumentów i danych.

art. 41. więcej Art. 41. § 1. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, regulamin wewnętrznego
urzędowania sądów powszechnych określający:
1) wewnętrzną organizację i porządek funkcjonowania sądów,
2) szczegółowe zasady przydziału spraw, w tym:
a) sposób dokonywania losowania spraw,
b) zasady ustalania składów wieloosobowych,
c) (uchylona)
d) zasady zmniejszenia przydziału spraw ze względu na pełnione funkcje i
usprawiedliwione nieobecności oraz podstawy czasowego wstrzymania
przydziału spraw,
e) warunki uczestniczenia w przydziale tylko niektórych kategorii spraw
rozpoznawanych w wydziale,
f) zasady pełnienia dyżurów oraz rodzaje spraw podlegających
przydzieleniu zgodnie z planem dyżurów,
g) zasady sporządzania planu zastępstw oraz rodzaje czynności
podejmowanych zgodnie z planem zastępstw,
h) zasady podziału terytorialnego obszarów właściwości sądów
opiekuńczych i nieletnich oraz przydziału tych obszarów sędziom,
i) (uchylona)
3) sposób realizacji zadań związanych z funkcjonowaniem Europejskiej Sieci
Sądowej w sprawach cywilnych i handlowych,
4) porządek czynności w sądach, porządek urzędowania organów sądów i
wykonywania zadań sędziów, asesorów sądowych i referendarzy sądowych
pełniących funkcje kierownicze, tok czynności administracyjnych w sprawach
należących do właściwości sądów, dopuszczalne systemy i rozkład czasu
urzędowania, warunki i tryb udostępniania i przesyłania akt i dokumentów z
akt oraz warunki udostępniania pomieszczeń dla uczestników postępowania,
świadków i innych osób przebywających w sądach
– uwzględniając zasady sprawności, racjonalności, ekonomicznego i szybkiego
działania oraz potrzebę zapewnienia rzetelnego wykonywania zadań powierzonych sądom, a także potrzebę zapewnienia równomiernego i obiektywnego obciążenia
sędziów, asesorów sądowych i referendarzy sądowych obowiązkami, zapewnienia
zbliżonego prawdopodobieństwa udziału w składzie wieloosobowym,
wykorzystania rozwiązań informatycznych do losowego przydziału spraw oraz
zastosowania innych sposobów losowego przydziału spraw w przypadku braku
możliwości korzystania z tych rozwiązań.
§ 1a. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa oraz właściwego zgromadzenia ogólnego sędziów sądu
apelacyjnego, zgromadzenia ogólnego sędziów sądu okręgowego albo
zgromadzenia ogólnego sędziów sądu rejonowego, może określić, w drodze
rozporządzenia, w zakresie, o którym mowa w § 1, regulamin wewnętrznego
urzędowania sądów powszechnych zawierający regulacje odmienne od zawartych
w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie § 1, stosowany przez czas
określony nie dłuższy niż dwa lata, w nie więcej niż dwóch sądach rejonowych lub
dwóch okręgach sądowych, lub na obszarze nie więcej niż dwóch apelacji,
uwzględniając konieczność zweryfikowania działania w praktyce tych regulacji.
§ 2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
czynności sądów w sprawach z zakresu międzynarodowego postępowania
cywilnego oraz karnego w stosunkach międzynarodowych, w tym:
uwierzytelnianie dokumentów przeznaczonych do użytku za granicą, sposób
wykonywania czynności dotyczących osób korzystających z immunitetów
i przywilejów dyplomatycznych i konsularnych oraz czynności z udziałem tych
osób, czynności związane ze stawiennictwem przed sądami, tryb ustalania
obywatelstwa, szczegółowy tryb występowania o pomoc prawną i udzielania takiej
pomocy sądom i innym organom państw obcych oraz szczegółowy tryb
występowania o wydanie osób ściganych lub skazanych oraz inne formy
współpracy w sprawach karnych.

Art. 41a. § 1. Skargi i wnioski rozpatruje się bez zbędnej zwłoki, nie później
jednak niż w terminie miesiąca od daty ich wpływu.
§ 2. Skargi, w zakresie dotyczącym działalności sądów, w dziedzinie,
w której sędziowie i asesorzy sądowi są niezawiśli, nie podlegają rozpatrzeniu.
Organ sądu, do którego taka skarga lub wniosek zostały skierowane, zawiadamia
skarżącego o przyczynach odmowy rozpatrzenia skargi. Jeżeli jednak skarga
dotyczy czynności sądu podlegającej zaskarżeniu w toku instancji, organ ten jest
obowiązany niezwłocznie przekazać skargę do akt sprawy, której skarga dotyczy,
zawiadamiając o tym skarżącego.
§ 3. Skargi lub wnioski dotyczące treści czynności sądu jeszcze
niedokonanych, należących do dziedziny, o której mowa w § 2, podlegają
niezwłocznemu przekazaniu do akt postępowania, którego dotyczą.
§ 4. Skargi lub wnioski zawierające treści znieważające lub słowa
powszechnie uznawane za obelżywe pozostawia się bez rozpatrzenia,
zawiadamiając o tym skarżącego lub wnioskodawcę, z podaniem przyczyny
pozostawienia skargi lub wniosku bez rozpatrzenia.

Art. 41b. § 1. Organem właściwym do rozpatrzenia skargi lub wniosku,
dotyczących działalności sądu, jest prezes sądu.
§ 2. Jeżeli skarga lub wniosek dotyczą działalności sądu okręgowego i sądu
rejonowego, organem właściwym do rozpatrzenia jest prezes sądu okręgowego.
Jeżeli skarga lub wniosek dotyczą działalności sądu apelacyjnego i sądu
okręgowego, organem właściwym do rozpatrzenia jest prezes sądu apelacyjnego.
§ 3. Organem właściwym do rozpatrzenia skargi dotyczącej działalności
prezesa sądu rejonowego jest prezes sądu okręgowego, działalności prezesa sądu
okręgowego – prezes sądu apelacyjnego, a działalności prezesa sądu apelacyjnego
– Krajowa Rada Sądownictwa.
§ 3a. Organem właściwym do rozpatrzenia skargi dotyczącej działalności
zastępcy rzecznika dyscyplinarnego sądu apelacyjnego lub zastępcy rzecznika
dyscyplinarnego sądu okręgowego jest Rzecznik Dyscyplinarny Sędziów Sądów
Powszechnych, a skargi dotyczącej działalności Rzecznika Dyscyplinarnego
Sędziów Sądów Powszechnych – Krajowa Rada Sądownictwa.
§ 3b. Organem właściwym do rozpatrzenia skargi dotyczącej działalności
Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości jest Minister
Sprawiedliwości.
§ 4. Prezes sądu apelacyjnego, w terminie do końca kwietnia każdego roku,
informuje Ministra Sprawiedliwości o nieprawidłowościach stwierdzonych
w wyniku rozpatrzenia skarg przez prezesów sądów działających na obszarze
apelacji.

Art. 41c. § 1. Skarga dotycząca działalności sądów, skierowana do innych
organów władzy publicznej, podlega przekazaniu do rozpatrzenia organom,
o których mowa w art. 41b § 1–3.
§ 2. Jeżeli skarga lub wniosek dotyczy działalności administracyjnej sądu,
organ właściwy do ich rozpatrzenia, uznając skargę lub wniosek za uzasadniony,
podejmuje lub zleca czynności z zakresu nadzoru nad działalnością
administracyjną sądów.

Art. 41d. Skarga, w zakresie w jakim zawiera wniosek o pociągnięcie
sędziego lub asesora sądowego do odpowiedzialności dyscyplinarnej, podlega
niezwłocznie przekazaniu właściwemu rzecznikowi dyscyplinarnemu. Rzecznik,
po wstępnym ustaleniu okoliczności podniesionych w skardze, może podjąć
czynności wyjaśniające z własnej inicjatywy. O sposobie załatwienia skargi
rzecznik dyscyplinarny zawiadamia skarżącego oraz organ, który przekazał mu
skargę. W przypadku wszczęcia postępowania dyscyplinarnego i złożenia wniosku
o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej do sądu dyscyplinarnego, rzecznik
dyscyplinarny zawiadamia o tych czynnościach skarżącego. Przepisów
art. 114 § 9, 11 i 13 nie stosuje się.

Art. 41e. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb i organizację
przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków, dotyczących działalności sądów,
mając na względzie konieczność zapewnienia realizacji prawa do składania skarg
i wniosków oraz rzetelności i wszechstronności ich rozpatrywania.

art. 42. więcej Art. 42. § 1. Sądy wydają wyroki w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Sądy rozpoznają i rozstrzygają sprawy w postępowaniu jawnym.
§ 3. Rozpoznanie sprawy w postępowaniu niejawnym lub wyłączenie
jawności postępowania jest dopuszczalne jedynie na podstawie przepisów ustaw.

Art. 42a. § 1. W ramach działalności sądów lub organów sądów
niedopuszczalne jest kwestionowanie umocowania sądów i trybunałów,
konstytucyjnych organów państwowych oraz organów kontroli i ochrony prawa.
§ 2. Niedopuszczalne jest ustalanie lub ocena przez sąd powszechny lub inny
organ władzy zgodności z prawem powołania sędziego lub wynikającego z tego
powołania uprawnienia do wykonywania zadań z zakresu wymiaru
sprawiedliwości

art. 43. więcej Art. 43. § 1. Sąd może pełnić czynności poza swoją siedzibą, a w razie
konieczności także poza obszarem swojej właściwości, jeżeli wymaga tego dobro
wymiaru sprawiedliwości lub jeżeli przez to nastąpi znaczne zmniejszenie kosztów.
§ 2. (uchylony)

art. 44. więcej Art. 44. § 1. W przypadkach przewidzianych w ustawach sądy są obowiązane
wykonywać poszczególne czynności sądowe na żądanie innych sądów oraz innych
organów.
§ 2. Sądy są obowiązane udzielać pomocy sądowej również na żądanie sądów
zagranicznych, jeżeli wzajemność jest zapewniona; żądanie pomocy sądowej,
skierowane przez Ministra Sprawiedliwości, jest wiążące dla sądu wezwanego.
§ 3. Sądy są obowiązane wykonywać czynności dowodowe, w zakresie
przewidzianym w przepisach o postępowaniu cywilnym, na wniosek organów
orzekających w przypadkach innych niż wymienione w § 1 i 2, jeżeli wniosek
został skierowany przez Ministra Sprawiedliwości.
§ 4. O wykonanie czynności wymienionych w § 3 należy zwrócić się do sądu
rejonowego, w którego obszarze właściwości czynność ma być wykonana.

art. 45. więcej Art. 45. § 1. Sędziego lub asesora sądowego w jego czynnościach może
zastąpić sędzia lub asesor sądowy tego samego sądu, a także sędzia delegowany na
podstawie art. 77 § 1 albo 8.
§ 2. Zastąpienie, o którym mowa w § 1, może nastąpić na podstawie
zarządzenia przewodniczącego wydziału lub prezesa sądu, wydanego na wniosek
sędziego lub asesora sądowego albo z urzędu, w celu zapewnienia sprawności
postępowania.
§ 3. W sprawach rozpoznawanych w składzie jednego sędziego sędzia może
powierzyć aplikantowi Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury, po 24
miesiącach aplikacji sędziowskiej, prowadzenie pod swoim nadzorem
poszczególnych czynności w trakcie posiedzenia jawnego lub rozprawy, w tym
zadawanie pytań świadkom, biegłym i stronom oraz innym osobom
wysłuchiwanym przez sąd, z wyłączeniem możliwości wydawania orzeczeń.

art. 46. więcej Art. 46. § 1. W składzie sądu może brać udział tylko jeden sędzia innego
sądu. Sędzia sądu niższego nie może być przewodniczącym składu sądu,
z wyłączeniem spraw rozpoznawanych w składzie jednego sędziego i dwóch
ławników albo w składzie jednego sędziego.
§ 2. W tym samym składzie sądu nie mogą brać udziału osoby, o których
mowa w art. 6.

art. 47. więcej Art. 47. § 1. Prezes sądu może zarządzić przydzielenie dodatkowego
sędziego lub asesora sądowego do sprawy, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że
będzie ona trwać czas dłuższy. W razie potrzeby można przydzielić dwóch
dodatkowych sędziów lub asesorów sądowych wskazując kolejność, w której będą
oni wstępować do udziału w naradzie i głosowaniu.
§ 2. Dodatkowy sędzia lub asesor sądowy bierze udział w naradzie
i głosowaniu, jeżeli jeden z sędziów lub asesorów sądowych nie może uczestniczyć
w składzie sądu.

Art. 47a. § 1. Sprawy są przydzielane sędziom i asesorom sądowym losowo,
w ramach poszczególnych kategorii spraw, chyba że sprawa podlega przydziałowi
sędziemu pełniącemu dyżur.
§ 2. Przydział spraw w ramach poszczególnych kategorii jest równy, chyba że
został zmniejszony z uwagi na pełnioną funkcję, uczestniczenie w przydziale spraw
innej kategorii lub z innych przyczyn przewidzianych ustawą.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do przydziału spraw
referendarzom sądowym.
§ 4. Sprawy z zakresu prawa opiekuńczego i nieletnich oraz inne sprawy
należące do sądu opiekuńczego mogą być przydzielane według kryterium
terytorialnego. Szczególne zasady przydziału mogą zostać ustanowione także w sprawach rejestrowych, wieczystoksięgowych oraz związanych z wykonaniem
orzeczeń.
§ 5. W razie przydzielenia sprawy wymagającej nadzwyczajnego nakładu
pracy, sędzia sprawozdawca może zwrócić się do prezesa sądu z wnioskiem o
wstrzymanie przydziału kolejnych spraw na czas określony. Prezes sądu rozpoznaje
wniosek niezwłocznie. Decyzję prezesa sądu wraz z uzasadnieniem doręcza się
sędziemu, którego dotyczy, oraz podaje do wiadomości sędziów danego sądu. Od
decyzji prezesa sądu sędziemu, którego decyzja dotyczy, oraz grupie co najmniej
10% sędziów danego sądu przysługuje odwołanie do kolegium sądu w terminie
siedmiu dni od dnia jej doręczenia albo podania do wiadomości. Uchwałę kolegium
sądu wraz z uzasadnieniem doręcza się sędziemu, którego decyzja dotyczy, oraz
podaje do wiadomości wszystkich sędziów danego sądu.

Art. 47b. § 1. Zmiana składu sądu może nastąpić tylko w przypadku
niemożności rozpoznania sprawy w dotychczasowym składzie albo długotrwałej
przeszkody w rozpoznaniu sprawy w dotychczasowym składzie. Przepis art. 47a
stosuje się odpowiednio.
§ 2. Jeżeli konieczne jest podjęcie czynności w sprawie, w szczególności gdy
wynika to z odrębnych przepisów lub przemawia za tym wzgląd na sprawność
postępowania, a skład sądu, któremu została przydzielona sprawa, nie może jej
podjąć, czynność ta jest podejmowana przez skład sądu wyznaczony zgodnie z
planem zastępstw, a jeżeli czynność nie jest objęta planem zastępstw, przez skład
sądu wyznaczony zgodnie z art. 47a.
§ 3. Decyzje w sprawach, o których mowa w § 1 i 2, podejmuje prezes sądu
albo upoważniony przez niego sędzia.
§ 4. Zmiana miejsca służbowego sędziego lub delegowanie do innego sądu
oraz zakończenie delegowania nie stanowi przeszkody do podejmowania czynności
w sprawach przydzielonych w dotychczasowym miejscu służbowym albo miejscu
pełnienia służby, aż do ich zakończenia.
§ 5. Na wniosek sędziego lub z urzędu kolegium sądu właściwe dla nowego
miejsca służbowego sędziego lub miejsca jego delegowania może zwolnić sędziego
z obowiązku rozpoznania części lub wszystkich spraw, w szczególności w razie
znacznej odległości od tego sądu do nowego miejsca służbowego sędziego lub
miejsca jego delegowania, a także przy uwzględnieniu stopnia zaawansowania rozpoznawanych spraw. Przed podjęciem uchwały kolegium sądu zasięga opinii
prezesów właściwych sądów.
§ 6. Przepisy § 4 i 5 stosuje się odpowiednio w przypadku przeniesienia do
innego wydziału tego samego sądu.

Art. 47c. Przewodniczący składu sądu może sprawdzić dane osobowe osób
obecnych w miejscu dokonywania czynności sądowej na podstawie dowodu
osobistego lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość. W przypadku
odmowy poddania się sprawdzeniu tożsamości lub braku możliwości jej
sprawdzenia przewodniczący składu sądu może zobowiązać taką osobę do
opuszczenia miejsca dokonywania czynności sądowej.

art. 48. więcej Art. 48. § 1. Przewodniczący składu sądu może upomnieć osobę, która
narusza powagę, spokój lub porządek czynności sądowych, a po bezskutecznym
upomnieniu może ją wydalić z sali rozpraw.
§ 2. Sąd może wydalić osobę biorącą udział w sprawie tylko wtedy, gdy mimo
uprzedzenia o skutkach prawnych jej nieobecności przy czynnościach sądowych
nadal zachowuje się w sposób określony w § 1.
§ 3. Sąd może wydalić z sali rozpraw publiczność z powodu jej
niewłaściwego zachowania.

art. 49. więcej Art. 49. § 1. W razie naruszenia powagi, spokoju lub porządku czynności
sądowych albo ubliżenia sądowi, innemu organowi państwowemu lub osobom
biorącym udział w sprawie, sąd może ukarać winnego karą porządkową grzywny
w wysokości do 3000 złotych lub karą pozbawienia wolności do czternastu dni;
osobie pozbawionej wolności, w tym także tymczasowo aresztowanej, można
wymierzyć karę przewidzianą w przepisach o wykonywaniu kary pozbawienia
wolności albo w przepisach o wykonywaniu tymczasowego aresztowania.
§ 2. Jeżeli czynu określonego w § 1 dopuścił się żołnierz w czynnej służbie
wojskowej, sąd – zamiast wymierzenia kary – zwraca się do właściwego dowódcy
jednostki wojskowej, który stosuje środki przewidziane w przepisach dotyczących
żołnierzy; przepis ten stosuje się odpowiednio do osoby odbywającej zasadniczą
służbę w obronie cywilnej.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się także, gdy czynu określonego w § 1
dopuszczono się w piśmie złożonym w sądzie lub za pośrednictwem środków
porozumiewania się na odległość, o ile istnieje pewność co do osoby sprawcy.

art. 50. więcej Art. 50. § 1. Postanowienie o ukaraniu karą porządkową jest natychmiast
wykonalne. Od postanowienia przysługuje zażalenie do sądu bezpośrednio
przełożonego, a gdy zostało wydane przez sąd apelacyjny – do Sądu Najwyższego.
Ponadto do zażalenia stosuje się przepisy o postępowaniu właściwe w sprawie,
w której zastosowano karę porządkową. W razie wniesienia zażalenia sąd, który
wydał zaskarżone postanowienie, może wstrzymać wykonanie kary porządkowej.
§ 2. Ukaranie karą porządkową nie uchyla odpowiedzialności karnej
i dyscyplinarnej za ten sam czyn.
§ 2a. Do wykonania kary porządkowej grzywny stosuje się odpowiednio
art. 206 § 1 i 2 Kodeksu karnego wykonawczego.
§ 3. W razie nieuiszczenia kary porządkowej grzywny, zamienia się ją na karę
pozbawienia wolności do siedmiu dni, biorąc pod uwagę rodzaj przewinienia,
warunki osobiste ukaranego oraz stopień jego winy. Od postanowienia przysługuje
zażalenie. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio.

art. 51. więcej Art. 51. § 1. Zarządzenia porządkowe przewodniczącego oraz kary
porządkowe wymierzane przez sąd nie mają zastosowania do sędziów, asesorów
sądowych i ławników należących do składu orzekającego oraz do prokuratora,
radcy Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej biorących udział
w sprawie, a także osób, do udziału których w sprawie stosuje się przepisy
o prokuratorze.
§ 2. Do obrońcy i pełnomocnika, będącego adwokatem lub aplikantem
adwokackim, uprawnionym do występowania przed sądem na podstawie przepisów
ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2019 r. poz. 1513,
1673 i 2020), albo radcą prawnym lub aplikantem radcowskim, uprawnionym do
występowania przed sądem na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o radcach prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 75), biorącego udział w sprawie nie
stosuje się kary pozbawienia wolności, o której mowa w art. 49 § 1 i w art. 50 § 3.

Art. 51a. § 1. Sąd z urzędu ustala i stosuje właściwe prawo obce. Sąd może
zwrócić się do Ministra Sprawiedliwości o udzielenie tekstu tego prawa oraz
wyjaśnienie obcej praktyki sądowej.
§ 2. Sąd może zwrócić się do Ministra Sprawiedliwości również o udzielenie
informacji co do istnienia wzajemności w stosunkach z państwem obcym.
§ 3. Celem ustalenia treści prawa obcego lub obcej praktyki sądowej albo
istnienia wzajemności sąd może zastosować także inne środki, w tym zasięgnąć
opinii biegłych.

Art. 51b. W razie wątpliwości co do istnienia przywileju lub immunitetu
wynikającego z prawa międzynarodowego sąd może zwrócić się do ministra
właściwego do spraw zagranicznych o informację.

art. 52. więcej Art. 52. Sędziemu lub asesorowi sądowemu dokonującemu czynności
sądowej jednoosobowo przysługują prawa przewodniczącego oraz prawa sądu
przewidziane w art. 48–50.

art. 53. więcej Art. 53. § 1. Dla każdej sprawy z zakresu, o którym mowa w art. 1 § 2
i 3 tworzy się akta. Akta mogą być tworzone i przetwarzane także
z wykorzystaniem technik informatycznych.
§ 2. Akta sprawy przechowuje się w sądzie przez okres niezbędny ze względu
na rodzaj i charakter sprawy, terminy przedawnienia, interesy osób biorących
udział w postępowaniu oraz znaczenie materiałów zawartych w aktach jako źródła
informacji.
§ 3. Po okresie przechowywania w sądzie akta sprawy podlegają przekazaniu
do właściwych archiwów państwowych.
§ 4. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, warunki
i zakres przesłanek określonych w § 2 oraz warunki i tryb przechowywania
i przekazywania akt, a także warunki i tryb niszczenia akt po upływie okresu ich
przechowywania.
§ 5. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób
zaprojektowania, wdrożenia, eksploatacji, integracji i rozwoju systemu
teleinformatycznego obsługującego postępowania sądowe, mając na uwadze
możliwości techniczne i organizacyjne sądów oraz potrzebę sprawnego działania
systemu przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniego poziomu
bezpieczeństwa.

Art. 53a. § 1. Pochodzący od sądu dokument uzyskany z systemu
teleinformatycznego obsługującego postępowanie sądowe ma moc dokumentu
wydanego przez sąd, o ile ma cechy umożliwiające jego weryfikację w tym
systemie.
§ 2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób
i cechy umożliwiające weryfikację istnienia i treści pisma w systemie
teleinformatycznym obsługującym postępowanie sądowe, mając na względzie
minimalne wymagania dla systemów teleinformatycznych oraz potrzebę ochrony
praw osób uczestniczących w postępowaniach sądowych.

Art. 53b. Sąd może weryfikować także za pośrednictwem systemu
teleinformatycznego status prokuratora, asesora prokuratorskiego, adwokata,
aplikanta adwokackiego, radcy prawnego, aplikanta radcowskiego, prawnika
zagranicznego, rzecznika patentowego, aplikanta rzecznikowskiego lub radcy
Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej dokonujących czynności
procesowej.

Art. 53c. § 1. Minister Sprawiedliwości może zażądać przedstawienia mu akt
sprawy, w której sąd zwrócił się o udzielenie tekstu prawa obcego, wyjaśnienie obcej praktyki sądowej lub informację co do istnienia wzajemności w stosunkach z
państwem obcym.
§ 2. Minister Sprawiedliwości może zażądać przedstawienia mu akt sprawy
lub niezbędnych informacji w celu wykonywania zadań związanych z
reprezentowaniem Rzeczypospolitej Polskiej przed sądami międzynarodowymi,
komitetami traktatowymi, organizacjami międzynarodowymi lub
międzynarodowymi sądami arbitrażowymi.
§ 3. Akta spraw zakończonych mogą być udostępniane jednostkom
organizacyjnym prowadzącym działalność naukową lub badawczo-rozwojową dla
celów naukowych i badawczych, a także Krajowej Szkole Sądownictwa i
Prokuratury dla celów dydaktycznych.

art. 54. więcej Art. 54. § 1. Do budynków sądowych nie wolno wnosić broni ani amunicji,
a także materiałów wybuchowych i innych środków niebezpiecznych. Nie dotyczy
to osób wykonujących w budynkach sądowych obowiązki służbowe wymagające
posiadania broni.
§ 2. Prezes sądu może zarządzić stosowanie środków zapewniających
bezpieczeństwo w budynkach sądowych oraz zapobiegających naruszaniu zakazu,
o którym mowa w § 1. W takim przypadku do ochrony budynków sądowych oraz
osób w nich przebywających stosuje się przepisy o ochronie osób i mienia.

art. 55. więcej Art. 55. § 1. Sędzią sądu powszechnego jest osoba powołana na to stanowisko
przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, która złożyła ślubowanie wobec
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Sędziowie sądów powszechnych są powoływani na stanowiska:
1) sędziego sądu rejonowego;
2) sędziego sądu okręgowego;
3) sędziego sądu apelacyjnego.
§ 2a. (uchylony)
§ 3. Powołując do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim, Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej wyznacza miejsce służbowe (siedzibę) sędziego. Zmiana
miejsca służbowego sędziego może być dokonana bez zmiany stanowiska
w przypadkach i w trybie określonych w art. 75.
§ 4. Sędzia może orzekać we wszystkich sprawach w swoim miejscu
służbowym, a w innych sądach w przypadkach określonych w ustawie (jurysdykcja
sędziego). Przepisy o przydziale spraw oraz wyznaczaniu i zmianie składu sądu nie
ograniczają jurysdykcji sędziego i nie mogą być podstawą stwierdzenia
sprzeczności składu sądu z przepisami prawa, nienależytego obsadzenia sądu lub
udziału osoby nieuprawnionej lub niezdolnej do orzekania w wydaniu orzeczenia.

art. 56. więcej Art. 56. (uchylony).

art. 57. więcej Art. 57. § 1. Każdy, kto spełnia warunki do objęcia stanowiska sędziego sądu
powszechnego, o którym mowa w art. 55 § 2, może zgłosić swoją kandydaturę na
jedno stanowisko sędziowskie w terminie trzydziestu dni od dnia obwieszczenia,
o którym mowa w art. 20a § 4.
§ 1a. Osoba, która zgłosiła swoją kandydaturę na wolne stanowisko
sędziowskie w sądzie powszechnym nie może, do czasu zakończenia postępowania
w sprawie powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim w sądzie
powszechnym, zgłosić swej kandydatury na wolne stanowisko sędziowskie w Sądzie Najwyższym, Naczelnym Sądzie Administracyjnym ani wojewódzkim
sądzie administracyjnym. Zgłoszenie kandydatury na wolne stanowisko
sędziowskie w tych sądach powoduje zakończenie postępowania w sprawie
powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim w sądzie
powszechnym.
§ 1b. Osoba, która zgłosiła swoją kandydaturę na wolne stanowisko
sędziowskie w Sądzie Najwyższym, Naczelnym Sądzie Administracyjnym albo
wojewódzkim sądzie administracyjnym, nie może, do czasu zakończenia
postępowania w sprawie powołania do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziowskim w tym sądzie, zgłosić swej kandydatury na wolne stanowisko
sędziowskie w sądzie powszechnym.
§ 2. Zgłoszenia kandydatury na wolne stanowisko sędziowskie oraz innych
czynności w toku postępowania w sprawie powołania do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziowskim kandydat dokonuje za pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego to postępowanie, zwanego dalej „systemem
teleinformatycznym”, dostępnego na stronie internetowej Krajowej Rady
Sądownictwa.
§ 3. Czynności w toku postępowania w sprawie powołania do pełnienia
urzędu na stanowisku sędziowskim dokonane przez kandydata bez zachowania
formy przewidzianej ustawą nie wywołują skutków prawnych, jakie ustawa wiąże
z ich dokonaniem.
§ 4. System teleinformatyczny prowadzi Minister Sprawiedliwości.
Administratorami danych osobowych w systemie teleinformatycznym są: Minister
Sprawiedliwości, prezesi właściwych sądów oraz Krajowa Rada Sądownictwa,
każde w zakresie zadań wykonywanych w postępowaniu w sprawie powołania do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim.
§ 5. Uwierzytelnienie w systemie teleinformatycznym wymaga użycia profilu
zaufanego, innego środka identyfikacji elektronicznej, wydanego w systemie
identyfikacji elektronicznej przyłączonym do węzła krajowego identyfikacji
elektronicznej, o którym mowa w art. 21a ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia
5 września 2016 r. o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej (Dz. U. z
2019 r. poz. 162 i 1590), adekwatnie do poziomu bezpieczeństwa środka
identyfikacji elektronicznej wymaganego dla usług świadczonych w tym systemie, danych weryfikowanych za pomocą kwalifikowanego certyfikatu podpisu
elektronicznego, jeżeli te dane pozwalają na identyfikację i uwierzytelnienie
wymagane w celu realizacji usługi online, albo otrzymanego w sądzie
identyfikatora wskazującego na tożsamość kandydata.
§ 6. Zgłaszający swoją kandydaturę wypełnia w systemie teleinformatycznym
kartę zgłoszenia kandydata na wolne stanowisko sędziowskie, opatruje ją podpisem
elektronicznym nadanym przez ten system, podpisem zaufanym, podpisem
osobistym albo kwalifikowanym podpisem elektronicznym, a następnie wnosi za
pośrednictwem systemu do prezesa właściwego sądu.
§ 7. Zgłaszający swoją kandydaturę dołącza do karty zgłoszenia informację
z Krajowego Rejestru Karnego dotyczącą jego osoby i zaświadczenie
stwierdzające, że jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia
obowiązków sędziego, z zastrzeżeniem art. 58 § 4a. Zgłaszający urodzony przed
dniem 1 sierpnia 1972 r. składa w postaci papierowej oświadczenie, o którym
mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji
o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych
dokumentów (Dz. U. z 2019 r. poz. 430, 399, 447, 534 i 1571), albo informację,
o której mowa w art. 7 ust. 3a tej ustawy. Do karty zgłoszenia dołącza się również
oświadczenie w przedmiocie zgody albo niewyrażenia zgody na wykorzystanie
dokumentów dotyczących zgłaszającego w innych postępowaniach w sprawie
powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim.
§ 8. Zawarte w karcie zgłoszenia oświadczenia: o korzystaniu z pełni praw
cywilnych i obywatelskich, o toczącym się postępowaniu o przestępstwo lub
przestępstwo skarbowe, o ukaraniu w postępowaniu dyscyplinarnym, o toczącym
się postępowaniu dyscyplinarnym oraz o uprawomocnieniu się orzeczenia,
o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu
pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi
w latach 1944–1990 osób pełniących funkcje publiczne (Dz. U. z 1999 r. poz. 428,
z późn. zm.), jak również oświadczenie, że nie toczy się wobec kandydata inne postępowanie w sprawie powołania do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziowskim, kandydat składa pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe
zeznania.
§ 9. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, zakres danych zawartych w karcie
zgłoszenia na wolne stanowisko sędziowskie, mając na względzie, aby dane te
umożliwiały weryfikację w niezbędnym zakresie spełnienia warunków
wymaganych przez ustawę od kandydatów na stanowisko sędziowskie.
§ 10. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa, określi,
w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres i sposób przeprowadzania badań
lekarskich i psychologicznych kandydatów do objęcia urzędu sędziego oraz
kwalifikacje wymagane od lekarzy i psychologów uprawnionych do
przeprowadzania tych badań i wydawania zaświadczeń o zdolności do pełnienia
obowiązków sędziego, jak również terminy wykorzystania wydawanych
zaświadczeń w postępowaniu w sprawie powołania do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziowskim, mając na względzie zapewnienie należytej oceny
zdolności kandydatów do objęcia urzędu sędziego, uwzględniającej charakter tego
urzędu.

Art. 57a. § 1. Kandydat na wolne stanowisko sędziowskie, który zajmuje
stanowisko sędziego sądu powszechnego, sędziego sądu administracyjnego albo
sędziego sądu wojskowego, do karty zgłoszenia dołącza wykaz sygnatur akt
pięćdziesięciu spraw sądowych różnych kategorii, w których rozpoznawaniu brał
udział, a w przypadku mniejszej liczby spraw – wykaz sygnatur akt wszystkich
spraw.
§ 2. Kandydat na wolne stanowisko sędziowskie, który zajmuje stanowisko
prokuratora, do karty zgłoszenia dołącza wykaz sygnatur akt pięćdziesięciu spraw,
w których prowadził lub nadzorował postępowanie przygotowawcze, sporządził
akt oskarżenia lub środki zaskarżenia albo występował przed sądem lub składał
pisma procesowe, a w przypadku mniejszej liczby spraw – wykaz sygnatur akt
wszystkich spraw.
§ 3. Kandydat na wolne stanowisko sędziowskie, który wykonuje zawód
adwokata lub radcy prawnego albo zajmuje stanowisko radcy Prokuratorii
Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, do karty zgłoszenia dołącza wykaz sygnatur
akt pięćdziesięciu spraw sądowych różnych kategorii, w których występował
w charakterze zastępcy procesowego, a jeżeli występował w mniejszej liczbie
spraw – wykaz sygnatur akt wszystkich spraw, ze wskazaniem sądów, w których
sprawy te toczyły się lub toczą, a także odpisy wszystkich, jednak nie więcej niż
pięćdziesięciu, opinii prawnych i innych dokumentów sporządzonych w związku
ze stosowaniem lub tworzeniem prawa; radca Prokuratorii Generalnej
Rzeczypospolitej Polskiej dołącza ponadto opinię przełożonego.
§ 4. Kandydat na wolne stanowisko sędziowskie, który wykonuje zawód
notariusza, do karty zgłoszenia dołącza wykaz pięćdziesięciu aktów notarialnych
obejmujących różne kategorie spraw, a jeżeli sporządził mniejszą ich liczbę –
wykaz wszystkich aktów.
§ 5. Kandydat na wolne stanowisko sędziowskie, który ma tytuł naukowy
profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych, do karty
zgłoszenia dołącza wykaz publikacji wraz z opiniami recenzentów, jeżeli były
sporządzone, odpisy sporządzonych opinii prawnych oraz charakterystykę
osiągnięć w zakresie kształcenia kadr lub dorobku naukowego.
§ 6. (uchylony)
§ 7. Kandydat na wolne stanowisko sędziowskie zajmujący stanowisko
sędziego albo prokuratora, który w okresie poprzedzającym obwieszczenie był
delegowany do pełnienia czynności administracyjnych w Ministerstwie
Sprawiedliwości lub innej jednostce organizacyjnej podległej Ministrowi
Sprawiedliwości lub przez niego nadzorowanej, Kancelarii Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej albo urzędzie obsługującym ministra właściwego do
spraw zagranicznych, do karty zgłoszenia dołącza wykaz sygnatur akt
pięćdziesięciu spraw określonych w § 1 lub 2 lub spraw zarejestrowanych
w referacie kandydata lub przez niego nadzorowanych w okresie delegowania,
a także opis wykonywanych w okresie delegowania czynności wraz z opinią
przełożonego.
§ 8. Przepis § 7 stosuje się odpowiednio w przypadku delegowania do
pełnienia:
1) czynności w Biurze Krajowej Rady Sądownictwa;
2) czynności lub prowadzenia zajęć szkoleniowych w Krajowej Szkole
Sądownictwa i Prokuratury;
3) obowiązków w międzynarodowej sędziowskiej organizacji pozarządowej;
4) obowiązków lub pełnienia określonej funkcji poza granicami państwa
w ramach działań podejmowanych przez organizacje międzynarodowe lub
ponadnarodowe oraz zespoły międzynarodowe działające na podstawie umów
międzynarodowych, w tym umów konstytuujących organizacje
międzynarodowe, ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską.
§ 9. Przełożonym, o którym mowa w § 7, jest osoba kierująca jednostką, do
której delegowanie nastąpiło, a w przypadku podziału tej jednostki na
departamenty, biura albo inne równorzędne komórki organizacyjne – osoba
kierująca taką komórką. Za przełożonego osoby kierującej daną jednostką lub
komórką organizacyjną uznaje się osobę sprawującą funkcję nadrzędną.
§ 10. Do kandydata na wolne stanowisko sędziowskie, który zajmuje
stanowisko prezesa lub wiceprezesa Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej
Polskiej, stosuje się odpowiednio, stosownie do zawodu wykonywanego przed
powołaniem na to stanowisko, przepisy § 1–5 lub 7.
§ 11. Do kandydata na wolne stanowisko sędziowskie, który wykonywał
więcej niż jeden z zawodów wskazanych w przepisach § 1–5 i 10, stosuje się
przepisy § 1–5 i 7, z tym że łączna liczba zamieszczonych w wykazie sygnatur akt
spraw lub odpisów opinii prawnych i innych dokumentów, o których mowa w tych
przepisach, nie może przekraczać stu.
§ 12. Do karty zgłoszenia kandydat może dołączyć także inne dokumenty
popierające jego kandydaturę, w szczególności opinie i rekomendacje.

Art. 57aa. § 1. Dokumenty dołączane do karty zgłoszenia kandydat tworzy
w systemie teleinformatycznym i wnosi za pośrednictwem tego systemu, opatrując
je podpisem elektronicznym nadanym przez ten system, podpisem zaufanym,
podpisem osobistym albo kwalifikowanym podpisem elektronicznym.
§ 2. Dokumenty mające w oryginale postać papierową kandydat zamieszcza
w systemie teleinformatycznym w postaci elektronicznych kopii, opatrując je
podpisem elektronicznym nadanym przez ten system, podpisem zaufanym,
podpisem osobistym albo kwalifikowanym podpisem elektronicznym, co jednocześnie stanowi oświadczenie o zgodności elektronicznej kopii dokumentu
z oryginałem w postaci papierowej. Oświadczenie to jest składane pod rygorem
odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania. Prezes właściwego sądu, któremu
zgłoszono kandydaturę na wolne stanowisko sędziowskie, w uzasadnionych
przypadkach może wezwać kandydata do doręczenia w terminie trzech dni
oryginałów dokumentów. Obowiązek zamieszczenia w systemie
teleinformatycznym elektronicznej kopii dokumentu nie dotyczy oświadczenia,
o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu
informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz
treści tych dokumentów, a także informacji, o której mowa w art. 7 ust. 3a tej
ustawy.
§ 3. Prezes właściwego sądu, któremu zgłoszono kandydaturę na wolne
stanowisko sędziowskie, zamieszcza w systemie teleinformatycznym w terminie 3
dni roboczych elektroniczne kopie dokumentów innych niż zamieszczone przez
kandydata, mających w oryginale postać papierową, wymaganych w tym
postępowaniu, opatrując je podpisem elektronicznym nadanym przez ten system.
Obowiązek zamieszczenia w systemie teleinformatycznym elektronicznej kopii
dokumentu nie dotyczy oświadczenia, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia
18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów
bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów, a także
informacji, o której mowa w art. 7 ust. 3a tej ustawy.
§ 4. Ponowne zgłoszenie kandydatury na wolne stanowisko sędziowskie
może nastąpić nie wcześniej niż po dniu zakończenia poprzednio rozpoczętego
postępowania w sprawie powołania do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziowskim. Za dzień rozpoczęcia postępowania w sprawie powołania do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim przyjmuje się dzień złożenia karty
zgłoszenia na dane stanowisko sędziowskie. Za dzień zakończenia postępowania
wobec kandydata w sprawie powołania do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziowskim przyjmuje się dzień upływu wobec kandydata terminu do złożenia
zastrzeżenia od pozostawienia zgłoszenia bez rozpatrzenia albo dzień
uprawomocnienia się wobec kandydata uchwały Krajowej Rady Sądownictwa
w przedmiocie:
1) nieuwzględnienia zastrzeżenia od pozostawienia zgłoszenia bez rozpatrzenia
albo
2) umorzenia postępowania, albo
3) nieprzedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziowskim Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej, albo
4) przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziowskim Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 57ab. § 1. Kandydaturę na wolne stanowisko sędziego sądu rejonowego
oraz na wolne stanowisko sędziego sądu okręgowego zgłasza się prezesowi
właściwego sądu okręgowego, zaś kandydaturę na wolne stanowisko sędziego sądu
apelacyjnego – prezesowi sądu apelacyjnego.
§ 2. Czynności w stosunku do kandydata w toku postępowania w sprawie
powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim prezes właściwego sądu
dokonuje za pośrednictwem systemu teleinformatycznego.

Art. 57ac. § 1. Jeżeli zgłoszenie na wolne stanowisko sędziowskie nie spełnia
wymogów formalnych, o których mowa w art. 57 § 6 i 7 oraz art. 57a § 1–5 i 7,
prezes właściwego sądu wzywa kandydata do jego uzupełnienia w terminie siedmiu
dni.
§ 2. Jeżeli swoją kandydaturę zgłosiła osoba, która nie spełnia warunków do
objęcia stanowiska sędziego sądu powszechnego, o których mowa w art. 61 § 1 pkt
1 oraz 3–7 lub § 2 i 5 albo w art. 63 i art. 64, albo zgłoszenie nastąpiło po upływie
terminu, o którym mowa w art. 57 § 1, lub zgłoszenie nie zostało uzupełnione w
wyznaczonym terminie albo wobec zgłaszającego kandydaturę toczy się inne
postępowanie w sprawie powołania do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziowskim, prezes właściwego sądu zawiadamia zgłaszającego o pozostawieniu
zgłoszenia bez rozpatrzenia, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego,
podając przyczynę pozostawienia zgłoszenia bez rozpatrzenia.
§ 3. Osoba, której zgłoszenie pozostawiono bez rozpatrzenia może w terminie
siedmiu dni od zawiadomienia, o którym mowa w § 2, złożyć zastrzeżenie za
pośrednictwem systemu teleinformatycznego. W razie nieuwzględnienia
zastrzeżenia prezes właściwego sądu niezwłocznie przekazuje je za pośrednictwem
systemu teleinformatycznego wraz ze zgłoszeniem Krajowej Radzie Sądownictwa.
W przedmiocie pozostawienia zgłoszenia bez rozpatrzenia rozstrzyga Krajowa
Rada Sądownictwa.

Art. 57ad. § 1. W razie cofnięcia zgłoszenia na wolne stanowisko
sędziowskie prezes właściwego sądu niezwłocznie przekazuje oświadczenie
o cofnięciu zgłoszenia za pośrednictwem systemu teleinformatycznego do
Krajowej Rady Sądownictwa. Nie wstrzymuje to podejmowania dalszych
czynności w stosunku do kandydatów, którzy zgłosili się na to samo wolne
stanowisko sędziowskie.
§ 2. Doręczenia uznaje się za skuteczne z chwilą zalogowania się kandydata
do systemu teleinformatycznego lub po upływie czternastu dni od dnia
umieszczenia pisma w systemie teleinformatycznym.

Art. 57ae. § 1. O zgłoszeniu każdego kandydata na wolne stanowisko
sędziowskie prezes właściwego sądu zawiadamia Ministra Sprawiedliwości przez
udostępnienie karty zgłoszenia kandydata w systemie teleinformatycznym.
§ 2. Prezes sądu okręgowego ma dostęp do zgromadzonych w systemie
teleinformatycznym dokumentów dotyczących wszystkich postępowań w sprawie
powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim w sądzie okręgowym i
w sądach rejonowych danego okręgu. Prezes sądu apelacyjnego ma dostęp do
zgromadzonych w systemie teleinformatycznym dokumentów dotyczących
wszystkich postępowań w sprawie powołania do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziowskim w sądzie apelacyjnym.

Art. 57af. Dokumenty dotyczące postępowania w sprawie powołania do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim, zgromadzone w systemie
teleinformatycznym są przechowywane przez okres dwunastu miesięcy. Okres
przechowywania dokumentów, które mogą być wykorzystane w innych
postępowaniach w sprawie powołania do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziowskim dotyczących danego kandydata, wynosi siedem lat. Po upływie
okresu przechowywania dokumenty podlegają brakowaniu w sposób określony
w przepisach ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym
i archiwach (Dz. U. z 2020 r. poz. 164).

Art. 57ag. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia, tryb zakładania konta w systemie
teleinformatycznym, sposób dostępu do konta, sposób korzystania z systemu
teleinformatycznego oraz podejmowania w nim czynności związanych
z wnoszeniem karty zgłoszenia i dołączonych dokumentów, szczegółowy tryb
doręczeń i zawiadomień elektronicznych, jak również sposób przechowywania,
udostępniania i usuwania – po zakończeniu postępowania w sprawie powołania do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim – zamieszczonych w systemie
dokumentów, mając na względzie potrzebę zapewnienia sprawności postępowania
dotyczącego objęcia stanowiska sędziowskiego, dostępność drogi elektronicznej
dla uczestników postępowania oraz potrzebę zabezpieczenia danych
zgromadzonych w systemie, w tym danych osobowych kandydatów.

Art. 57ah. § 1. Prezes sądu, któremu złożono kartę zgłoszenia, po
stwierdzeniu spełniania przez kandydata warunków oraz wymogów formalnych
zgłoszenia, zarządza, w terminie nie dłuższym niż siedem dni od dnia zgłoszenia,
dokonanie oceny kwalifikacji kandydata przez wyznaczonego sędziego.
§ 2. W razie potrzeby prezes sądu może zlecić dokonanie oceny kwalifikacji
więcej niż jednemu sędziemu.
§ 3. Oceny kwalifikacji kandydatów nie może dokonywać sędzia będący
małżonkiem, krewnym albo powinowatym chociażby jednego z kandydatów lub
pozostający chociażby z jednym z kandydatów w takim stosunku prawnym lub
faktycznym, że może to budzić uzasadnione wątpliwości co do bezstronności
sędziego.
§ 4. Prezes właściwego sądu zapoznaje kandydata z oceną kwalifikacji,
zamieszczając ją w systemie teleinformatycznym. Kandydat ma prawo do złożenia
prezesowi sądu uwag do oceny kwalifikacji w terminie siedmiu dni od daty
zamieszczenia oceny kwalifikacji w systemie teleinformatycznym.
§ 5. Prezes sądu apelacyjnego przedstawia kandydaturę na wolne stanowisko
sędziego sądu apelacyjnego wraz z oceną kwalifikacji oraz ewentualnymi uwagami
kandydata do zaopiniowania kolegium sądu apelacyjnego. Prezes sądu okręgowego
przedstawia kandydaturę na wolne stanowisko sędziego sądu okręgowego i
sędziego sądu rejonowego wraz z oceną kwalifikacji oraz ewentualnymi uwagami
kandydata do zaopiniowania kolegium sądu okręgowego.

Art. 57b. § 1. Ocena kwalifikacji kandydata zajmującego stanowisko
sędziego sądu powszechnego, sędziego sądu administracyjnego oraz sędziego sądu
wojskowego obejmuje badanie poziomu merytorycznego orzecznictwa oraz
sprawności i efektywności podejmowanych czynności i organizowania pracy przy
rozpoznawaniu spraw lub wykonywaniu innych powierzonych zadań lub funkcji, z
uwzględnieniem stopnia obciążenia wykonywanymi zadaniami i ich złożoności,
realizacji procesu doskonalenia zawodowego, a także kultury urzędowania,
obejmującej kulturę osobistą i kulturę organizacji pracy oraz poszanowania praw
stron lub uczestników postępowania przy rozpoznawaniu spraw lub wykonywaniu
innych powierzonych zadań lub funkcji.
§ 2. Ocena kwalifikacji, o której mowa w § 1, jest dokonywana na podstawie
badania akt co najmniej piętnastu spraw różnych kategorii, wybranych losowo
spośród wymienionych w wykazie, o którym mowa w art. 57a § 1, a ponadto akt co
najmniej dziesięciu innych spraw różnych kategorii spoza wykazu wybranych przez
sędziego dokonującego oceny, jak również na podstawie danych
ewidencjonowanych w sądach, w tym na potrzeby statystyki sądowej.
§ 3. Sędzia dokonujący oceny kwalifikacji kandydata, o którym mowa w § 1,
z urzędu obejmuje badaniem także nieujęte w wykazie akta dziesięciu spraw
niezakończonych, przydzielonych kandydatowi do rozpoznania, w których od
momentu pierwszej rejestracji upłynął najdłuższy okres, a także akta wszystkich
spraw, których referentem był kandydat, w których w okresie ostatnich dwóch lat
poprzedzających zgłoszenie na wolne stanowisko sędziowskie zmieniono lub
uchylono orzeczenie i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania oraz
w których stwierdzono przewlekłość postępowania lub niezgodność z prawem
prawomocnego orzeczenia.
§ 4. Jeżeli ze względu na szczególny zakres czynności kandydata, o którym
mowa w § 1, lub z innych przyczyn zbadanie liczby spraw wskazanej w § 2 i 3 nie
jest możliwe, przyjmuje się, z podaniem przyczyn, inną liczbę.
§ 5. Jeżeli w okresie ostatnich dwóch lat poprzedzających zgłoszenie
kandydat, o którym mowa w § 1, nie wykonywał zadań określonych w art. 1 § 2
i 3, przepis § 3 stosuje się odpowiednio, z tym że badaniem obejmuje się okres
dwóch lat, w których zadania te ostatnio były wykonywane.
§ 6. Do oceny kwalifikacji kandydata, o którym mowa w § 1, dołącza się
odpisy znajdujących się w aktach osobowych prawomocnych wyroków
orzekających karę dyscyplinarną oraz dokumentów dotyczących zwrócenia uwagi
lub wytknięcia uchybienia, o których mowa w art. 37 § 4 i art. 40 § 1 ustawy, a
także art. 65 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2016
r. poz. 1254, 2103 i 2261, z 2017 r. poz. 38 i 1452 oraz z 2018 r. poz. 3).

Art. 57c. (uchylony).

Art. 57d. (uchylony).

Art. 57e. § 1. Ocena kwalifikacji kandydata zajmującego stanowisko
prokuratora jest dokonywana pod względem prawidłowości i poziomu
merytorycznego, jak również efektywności wykonywania powierzonych
obowiązków służbowych, z uwzględnieniem stopnia obciążenia wykonywanymi
zadaniami i ich złożoności, a także podnoszenia kwalifikacji zawodowych i kultury
urzędowania obejmującej kulturę osobistą oraz sposób zachowania wobec
uczestników postępowania i współpracowników. Przepisy art. 57b § 2 i 4 stosuje
się odpowiednio. Sędzia dokonujący oceny kwalifikacji może objąć badaniem
także akta spraw nieujęte w wykazie oraz zwracać się do prezesów sądów lub
jednostek organizacyjnych prokuratury o wskazanie sygnatur i przedstawienie akt
takich spraw.
§ 2. Do oceny kwalifikacji kandydata, o którym mowa w § 1, dołącza się
opinie przełożonych, a także odpisy znajdujących się w aktach osobowych
prokuratora prawomocnych wyroków orzekających karę dyscyplinarną lub
prawomocnych decyzji o wymierzeniu kary porządkowej upomnienia, jak również
odpisy prawomocnych decyzji prokuratora przełożonego, zawierających
wytknięcie uchybienia w razie oczywistej obrazy prawa, chyba że uprawniony
organ zarządził usunięcie tych wyroków lub decyzji z akt osobowych.

Art. 57f. § 1. Ocena kwalifikacji kandydata wykonującego zawód adwokata,
radcy prawnego, notariusza albo zajmującego stanowisko radcy Prokuratorii
Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej jest dokonywana w oparciu o badanie jakości, sprawności, rzetelności i terminowości dokonywanych czynności bądź
jakości i rzetelności sporządzonych opinii prawnych lub innych dokumentów
sporządzonych w związku ze stosowaniem lub tworzeniem prawa, a także
podnoszenia kwalifikacji zawodowych i kultury urzędowania obejmującej kulturę
osobistą oraz sposób zachowania wobec uczestników postępowania i
współpracowników.
§ 2. Ocena kwalifikacji kandydata wykonującego zawód adwokata lub radcy
prawnego albo zajmującego stanowisko radcy Prokuratorii Generalnej
Rzeczypospolitej Polskiej jest dokonywana na podstawie badania akt co najmniej
dwudziestu pięciu spraw różnych kategorii lub opinii prawnych i innych
dokumentów sporządzonych w związku ze stosowaniem lub tworzeniem prawa,
wybranych losowo spośród wymienionych w wykazie, o którym mowa w art. 57a
§ 3. Przepis art. 57b § 4 stosuje się odpowiednio. Sędzia dokonujący oceny
kwalifikacji może objąć badaniem także akta spraw sądowych, w których kandydat
występował w charakterze zastępcy procesowego, a których nie ujęto w wykazie,
oraz zwracać się do prezesów sądów o wskazanie sygnatur i przedstawienie akt
takich spraw.
§ 3. Ocena kwalifikacji kandydata wykonującego zawód notariusza jest
dokonywana na podstawie badania co najmniej dwudziestu pięciu aktów
notarialnych obejmujących różne kategorie spraw wybranych losowo spośród
wymienionych w wykazie, o którym mowa w art. 57a § 4. Przepis art. 57b
§ 4 stosuje się odpowiednio. Sędzia dokonujący oceny kwalifikacji może objąć
badaniem także nieujęte w wykazie akty notarialne lub akta spraw sądowych,
w których rozpoznano środki odwoławcze na odmowę dokonania wpisu lub
odmowę dokonania czynności, oraz zwracać się do prezesów sądów o wskazanie
sygnatur i przedstawienie akt takich spraw.
§ 4. Do oceny kwalifikacji kandydata wykonującego zawód adwokata, radcy
prawnego albo notariusza dołącza się wykaz prawomocnych orzeczeń bądź decyzji
o ukaraniu karą dyscyplinarną, chyba że właściwy organ zarządził usunięcie
wzmianki o ukaraniu lub odpisu orzeczenia sądu dyscyplinarnego z akt osobowych
kandydata.
§ 5. Do oceny kwalifikacji kandydata wykonującego zawód adwokata lub
radcy prawnego dołącza się także wykaz ostrzeżeń udzielonych przez właściwe organy samorządu zawodowego oraz zawiadomień o naruszeniu obowiązków
procesowych dokonanych przez sąd lub prokuratora.
§ 6. Do oceny kwalifikacji kandydata zajmującego stanowisko radcy
Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej dołącza się protokoły
okresowych ocen kwalifikacyjnych oraz odpisy prawomocnych orzeczeń o
ukaraniu karą dyscyplinarną, chyba że kara została uznana za niebyłą.
§ 7. Do oceny kwalifikacji kandydata wykonującego zawód adwokata, radcy
prawnego albo notariusza dołącza się protokoły wizytacji, kontroli lub ocen
przeprowadzonych w trybie art. 36 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o
adwokaturze, art. 22¹ ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych albo
art. 44 § 2 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. – Prawo o notariacie (Dz. U. z 2019 r.
poz. 540, 730, 1495, 1655 i 2020).

Art. 57g. § 1. Ocena kwalifikacji kandydata, mającego tytuł naukowy
profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych jest
dokonywana z uwzględnieniem osiągnięć naukowych, rodzaju i jakości publikacji,
opinii recenzentów, jakości i rzetelności opinii prawnych bądź innych dokumentów
sporządzonych w związku ze stosowaniem lub tworzeniem prawa.
§ 2. Do oceny kwalifikacji kandydata, o którym mowa w § 1, dołącza się
odpisy prawomocnych orzeczeń o udzieleniu kary dyscyplinarnej, chyba że kara
uległa zatarciu.

Art. 57h. Do oceny kwalifikacji kandydata, który zajmuje stanowisko prezesa
lub wiceprezesa Prokuratorii Generalnej, stosuje się odpowiednio, stosownie do
zawodu wykonywanego przed powołaniem na to stanowisko, przepisy art. 57b lub
57e–57g.

Art. 57i. § 1. Przy ocenie kwalifikacji kandydata na wolne stanowisko
sędziowskie uwzględnia się predyspozycje osobowościowe kandydata do zawodu
sędziego oraz przestrzeganie zasad etyki wykonywanego zawodu.
§ 2. Prezes właściwego sądu zwraca się do organów sprawujących nadzór
administracyjny nad sądami, Prokuratora Generalnego, Prezesa Prokuratorii
Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, organów sprawujących nadzór nad
działalnością notariuszy, organów samorządów zawodowych adwokatów i radców
prawnych, a w przypadku kandydata mającego tytuł naukowy profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych do kierownika danej polskiej
szkoły wyższej, Polskiej Akademii Nauk, instytutu badawczego lub innej placówki
naukowej o udzielenie informacji lub nadesłanie dokumentów niezbędnych do
przeprowadzenia oceny kwalifikacji kandydata.
§ 3. Do oceny kwalifikacji dołącza się informację o postępowaniach karnych,
dyscyplinarnych bądź wyjaśniających toczących się przeciwko kandydatowi.
§ 4. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb i sposób
dokonywania oceny kwalifikacji kandydata na wolne stanowisko sędziowskie,
mając na uwadze konieczność zachowania metodyki uwzględniającej specyfikę
wykonywanego przez kandydata zawodu lub zajmowanego stanowiska oraz
potrzebę jej dostosowania do zakresu analizy i kryteriów wskazanych w ustawie.

art. 58. więcej Art. 58. § 1. Jeżeli na wolne stanowisko sędziowskie zostanie zgłoszona
więcej niż jedna kandydatura, rozpatrzenie wszystkich kandydatur odbywa się na
tym samym posiedzeniu kolegium.
§ 2. (uchylony)
§ 2a. W opiniowaniu kandydatów nie może brać udziału osoba będąca
małżonkiem, krewnym albo powinowatym chociażby jednego z kandydatów lub
pozostająca chociażby z jednym z kandydatów w takim stosunku prawnym lub
faktycznym, że może to budzić uzasadnione wątpliwości co do bezstronności
członka kolegium.
§ 3. W przypadku kandydatów do objęcia pierwszego stanowiska
sędziowskiego właściwy prezes sądu zasięga od właściwego ze względu na
siedzibę sądu komendanta wojewódzkiego Policji albo Komendanta Stołecznego
Policji informacji o każdym z kandydatów. Informacje o kandydacie do objęcia
stanowiska sędziowskiego uzyskuje się i sporządza w oparciu o dane zawarte
w policyjnych systemach teleinformatycznych. Komendant Policji przedstawia
pisemną informację o kandydacie prezesowi sądu w terminie 14 dni od dnia
wpływu wniosku. Informacji nie zasięga się, jeżeli kandydat zajmuje stanowisko
asesora sądowego lub prokuratora.
§ 4. Prezes właściwego sądu zamieszcza w systemie teleinformatycznym w
terminie 3 dni roboczych ocenę kwalifikacji, opinię właściwego kolegium sądu,
informację uzyskaną od komendanta wojewódzkiego Policji albo Komendanta Stołecznego Policji, o której mowa w § 3, jak również inne dokumenty dotyczące
danego postępowania w sprawie powołania do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziowskim.
§ 4a. Wymóg dołączania informacji i zaświadczeń, o których mowa
w art. 57 § 7, nie dotyczy kandydatów zajmujących stanowisko sędziego sądu
powszechnego, sędziego sądu administracyjnego, sędziego sądu wojskowego,
asesora sądowego albo stanowisko prokuratora.
§ 4b. Na żądanie Krajowej Rady Sądownictwa, przesłane za pośrednictwem
systemu teleinformatycznego, prezes właściwego sądu niezwłocznie przesyła
oryginały dokumentów, o których mowa w art. 57aa § 2 i 3.
§ 5. Przedstawiając informację, o której mowa w § 3, komendant wojewódzki
Policji albo Komendant Stołeczny Policji przekazuje prezesowi sądu wszystkie
zebrane materiały służące do sporządzenia informacji.
§ 6. O treści informacji uzyskanej od komendanta wojewódzkiego Policji albo
Komendanta Stołecznego Policji prezes sądu zawiadamia kandydata za
pośrednictwem systemu teleinformatycznego nie później niż w terminie
przedstawienia kandydatury Krajowej Radzie Sądownictwa. Przepis art. 57ad
§ 2 stosuje się odpowiednio.
§ 7. (uchylony)

art. 59. więcej Art. 59. (uchylony).

art. 60. więcej Art. 60. Krajowa Rada Sądownictwa rozpatruje kandydatury na stanowiska
sędziów sądów powszechnych, w trybie określonym w odrębnej ustawie.

art. 61. więcej Art. 61. § 1. Na stanowisko sędziego sądu rejonowego może być powołany
ten, kto:
1) posiada wyłącznie obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw cywilnych
i publicznych, a także nie był prawomocnie skazany za umyślne przestępstwo
ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe;
2) jest nieskazitelnego charakteru;
3) ukończył wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskał tytuł
zawodowy magistra lub zagraniczne studia prawnicze uznane
w Rzeczypospolitej Polskiej;
4) jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków sędziego;
5) ukończył 29 lat;
6) złożył egzamin sędziowski lub prokuratorski;
7) zajmując stanowisko asesora sądowego, pełnił obowiązki sędziego co
najmniej przez trzy lata.
§ 2. Wymagania określone w § 1 pkt 6 i 7 nie dotyczą tego, kto przed
powołaniem:
1) zajmował stanowisko sędziego sądu administracyjnego lub sądu wojskowego;
2) zajmował stanowisko prokuratora;
3) pracował w polskiej szkole wyższej, w Polskiej Akademii Nauk, w instytucie
badawczym lub innej placówce naukowej i ma tytuł naukowy profesora albo
stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych;
4) wykonywał zawód adwokata, radcy prawnego lub notariusza – co najmniej
przez trzy lata;
5) zajmował stanowisko prezesa, wiceprezesa, radcy Prokuratorii Generalnej
Rzeczypospolitej Polskiej – co najmniej przez trzy lata.
§ 3. (uchylony)
§ 4. (uchylony)
§ 5. Na stanowisko sędziego sądu rejonowego może być powołany ten, kto
zajmował jedno ze stanowisk określonych w § 2 pkt 2–4 w okresie pięciu lat przed
zgłoszeniem na wolne stanowisko sędziowskie.
§ 6. (uchylony)
§ 7. (uchylony)

art. 62. więcej Art. 62. Profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych w polskich
szkołach wyższych, w Polskiej Akademii Nauk oraz w instytutach
naukowo-badawczych i innych placówkach naukowych może być powołany na
stanowisko sędziego sądu powszechnego, w niepełnym, nie mniejszym niż połowa,
wymiarze czasu pracy.

art. 63. więcej Art. 63. § 1. Na stanowisko sędziego sądu okręgowego może być powołany
sędzia sądu rejonowego oraz sędzia wojskowego sądu garnizonowego, który
posiada co najmniej czteroletni okres pracy na stanowisku sędziego sądu
rejonowego lub sędziego wojskowego sądu garnizonowego lub na stanowisku
prokuratora.
§ 1a. Na stanowisko sędziego sądu okręgowego może być powołany również
prokurator, który posiada co najmniej czteroletni okres pracy na stanowisku
prokuratora lub sędziego.
§ 2. Na stanowisko sędziego sądu okręgowego może być powołany także ten,
kto spełnia wymagania określone w art. 61 § 1 pkt 1–4, jeżeli:
1) wykonywał zawód adwokata, radcy prawnego lub notariusza – co najmniej
przez sześć lat;
1a) zajmował stanowisko prezesa, wiceprezesa, radcy Prokuratorii Generalnej
Rzeczypospolitej Polskiej – co najmniej przez sześć lat;
2) pracował w polskiej szkole wyższej, w Polskiej Akademii Nauk, w instytucie
badawczym lub innej placówce naukowej i ma tytuł naukowy profesora albo
stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych;
3) zajmował stanowisko sędziego sądu administracyjnego lub sędziego
wojskowego sądu okręgowego.
§ 3. Na stanowisko sędziego sądu okręgowego może być powołany ten, kto
wykonywał zawód lub zajmował stanowisko określone w § 2 w okresie 3 lat przed
powołaniem.

Art. 63a. (uchylony)

art. 64. więcej Art. 64. § 1. Na stanowisko sędziego sądu apelacyjnego może być powołany
sędzia sądu powszechnego lub sądu wojskowego, który posiada co najmniej
dziesięcioletni okres pracy na stanowisku sędziego lub prokuratora.
§ 1a. Na stanowisko sędziego sądu apelacyjnego może być powołany również
prokurator, który posiada co najmniej dziesięcioletni okres pracy na stanowisku
prokuratora lub sędziego.
§ 2. Na stanowisko sędziego sądu apelacyjnego może być powołany także ten,
kto spełnia wymagania określone w art. 61 § 1 pkt 1–4, jeżeli:
1) wykonywał zawód adwokata, radcy prawnego lub notariusza co najmniej
przez dziesięć lat;
1a) zajmował stanowisko Prezesa, wiceprezesa, radcy Prokuratorii Generalnej
Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej przez dziesięć lat;
2) pracował w polskiej szkole wyższej, w Polskiej Akademii Nauk, w instytucie
badawczym lub innej placówce naukowej i ma tytuł naukowy profesora albo
stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych;
3) zajmował stanowisko sędziego sądu administracyjnego.
§ 3. Na stanowisko sędziego sądu apelacyjnego może być powołany ten, kto
wykonywał zawód lub zajmował stanowisko określone w § 2 w okresie 3 lat przed
powołaniem.

Art. 64a. (uchylony).

art. 65. więcej Art. 65. § 1. Stosunek służbowy sędziego nawiązuje się po doręczeniu mu
aktu powołania.
§ 2. Sędzia powinien zgłosić się w celu objęcia pierwszego stanowiska
w ciągu czternastu dni od dnia otrzymania aktu powołania.
§ 3. W razie nieusprawiedliwionego nieobjęcia pierwszego stanowiska
sędziowskiego w terminie określonym w § 2, powołanie traci moc; okoliczność tę
stwierdza Minister Sprawiedliwości.

Art. 65a. (uchylony).

Art. 65b. (uchylony).

art. 66. więcej Art. 66. § 1. Przy powołaniu sędzia składa ślubowanie wobec Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej według następującej roty:
„Ślubuję uroczyście jako sędzia sądu powszechnego służyć wiernie
Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa, obowiązki sędziego
wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać zgodnie z przepisami
prawa, bezstronnie według mego sumienia, dochować tajemnicy
prawnie chronionej, a w postępowaniu kierować się zasadami godności
i uczciwości.”; składający ślubowanie może dodać na końcu zwrot: „Tak
mi dopomóż Bóg.”.
§ 2. Odmowa złożenia ślubowania jest równoznaczna ze zrzeczeniem się
stanowiska sędziowskiego.

art. 67. więcej Art. 67. § 1. Prezes sądu okręgowego prowadzi dla każdego sędziego sądu
rejonowego i sędziego sądu okręgowego, sprawującego urząd w okręgu sądowym,
osobny wykaz służbowy zawierający podstawowe dane dotyczące jego stosunków
służbowych i osobistych w zakresie mającym wpływ na pełnienie urzędu sędziego,
a także dane na temat odbytych szkoleń i form doskonalenia zawodowego oraz
innych okoliczności wskazujących na specjalizację w poszczególnych dziedzinach
prawa lub rozpoznawaniu poszczególnych rodzajów spraw. Prezes sądu
apelacyjnego prowadzi taki wykaz dla sędziów sądu apelacyjnego.
§ 2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
wykazów służbowych oraz sposób ich prowadzenia, na podstawie akt osobowych
prowadzonych dla sędziego, dokumentów oraz innych informacji, stwierdzających
dane zamieszczane w wykazie.

art. 68. więcej Art. 68. § 1. Stosunek służbowy sędziego rozwiązuje się z mocy prawa, jeżeli
sędzia zrzekł się urzędu. Zrzeczenie się urzędu jest skuteczne po upływie trzech
miesięcy od dnia złożenia na ręce Ministra Sprawiedliwości oświadczenia, chyba
że na wniosek sędziego Minister Sprawiedliwości określi inny termin. O zrzeczeniu
się urzędu przez sędziego Minister Sprawiedliwości zawiadamia Krajową Radę
Sądownictwa i Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Prawomocny wyrok sądu dyscyplinarnego o złożeniu sędziego z urzędu
oraz prawomocne orzeczenie przez sąd środka karnego w postaci pozbawienia
praw publicznych lub zakazu zajmowania stanowiska sędziego pociąga za sobą,
z mocy prawa, utratę urzędu i stanowiska sędziego; stosunek służbowy sędziego
wygasa z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia lub wyroku.
§ 3. Stosunek służbowy sędziego wygasa z dniem utraty przez niego
obywatelstwa polskiego.

art. 69. więcej Art. 69. § 1. Sędzia przechodzi w stan spoczynku z dniem ukończenia 65 roku
życia, chyba że nie później niż na sześć miesięcy i nie wcześniej niż na dwanaście
miesięcy przed ukończeniem tego wieku oświadczy Krajowej Radzie Sądownictwa
wolę dalszego zajmowania stanowiska i przedstawi zaświadczenie stwierdzające,
że jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków sędziego,
wydane na zasadach określonych dla kandydata na stanowisko sędziowskie.
§ 1a. (uchylony)
§ 1b. Krajowa Rada Sądownictwa może wyrazić zgodę na dalsze zajmowanie
stanowiska sędziego, jeżeli jest to uzasadnione interesem wymiaru sprawiedliwości
lub ważnym interesem społecznym, w szczególności jeśli przemawia za tym
racjonalne wykorzystanie kadr sądownictwa powszechnego lub potrzeby
wynikające z obciążenia zadaniami poszczególnych sądów. Uchwała Krajowej
Rady Sądownictwa jest ostateczna. W przypadku niezakończenia postępowania
związanego z dalszym zajmowaniem stanowiska sędziego po ukończeniu przez
niego wieku, o którym mowa w § 1, sędzia pozostaje na stanowisku do czasu
zakończenia tego postępowania.
§ 2. Sędzia przechodzi na swój wniosek w stan spoczynku, z zachowaniem
prawa do uposażenia określonego w art. 100 § 2, po ukończeniu 55 lat przez
kobietę, jeżeli przepracowała na stanowisku sędziego lub prokuratora nie mniej niż
25 lat, a 60 lat przez mężczyznę, jeżeli przepracował na stanowisku sędziego lub
prokuratora nie mniej niż 30 lat.
§ 2a. Przepis § 2 stosuje się do sędziego, który wymagane warunki spełnił do
dnia 31 grudnia 2017 r.
§ 2b. Sędzia będący kobietą przechodzi na swój wniosek w stan spoczynku po
ukończeniu 60 lat, niezależnie od okresu przepracowanego na stanowisku
prokuratora lub sędziego.
§ 3. W razie wyrażenia przez Krajową Radę Sądownictwa zgody, o której
mowa w § 1b, sędzia może zajmować stanowisko nie dłużej niż do ukończenia 70.
roku życia. Sędzia ten może przejść w stan spoczynku za trzymiesięcznym
uprzedzeniem, składając odpowiednie oświadczenie Krajowej Radzie
Sądownictwa. Okres uprzedzenia ulega wydłużeniu o przysługujący sędziemu
urlop wypoczynkowy niewykorzystany do końca okresu uprzedzenia. Na wniosek
sędziego Krajowa Rada Sądownictwa może udzielić zgody na przejście w stan
spoczynku przed upływem okresu uprzedzenia.

art. 70. więcej Art. 70. § 1. Sędziego przenosi się w stan spoczynku na jego wniosek albo na
wniosek właściwego kolegium sądu, jeżeli z powodu choroby lub utraty sił uznany
został przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za trwale
niezdolnego do pełnienia obowiązków sędziego.
§ 2. Z żądaniem przeniesienia w stan spoczynku oraz zbadania niezdolności
do pełnienia obowiązków przez sędziego i wydania orzeczenia, może wystąpić zainteresowany sędzia lub właściwe kolegium sądu. W przypadku sędziego
pełniącego funkcję prezesa sądu okręgowego i apelacyjnego z wnioskiem może
wystąpić także Minister Sprawiedliwości.
§ 3. Orzeczenie w sprawie trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków
sędziego, o którym mowa w § 1 i 2, lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych doręcza zainteresowanemu sędziemu oraz odpowiednio prezesowi
sądu okręgowego albo apelacyjnego, a w przypadku sędziego pełniącego funkcję
prezesa sądu okręgowego albo apelacyjnego orzeczenie doręcza się także
Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 3a. Od orzeczenia lekarza orzecznika, o którym mowa w § 1 i 2,
zainteresowanemu sędziemu lub kolegium właściwego sądu przysługuje sprzeciw
do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w ciągu 14 dni od dnia
doręczenia tego orzeczenia.
§ 4. Koszty badania i wydania orzeczenia pokrywa Skarb Państwa.

art. 71. więcej Art. 71. § 1. (uchylony)
§ 2. Sędzia może być przeniesiony w stan spoczynku, jeżeli bez uzasadnionej
przyczyny nie poddał się badaniu, o którym mowa w art. 70 § 2, jeżeli z żądaniem
badania wystąpiło kolegium sądu albo Minister Sprawiedliwości.
§ 3. Sędzia może być również przeniesiony w stan spoczynku, na wniosek
Ministra Sprawiedliwości, w razie zmiany ustroju sądów lub zmiany granic
okręgów sądowych, jeżeli nie został przeniesiony do innego sądu.

art. 72. więcej Art. 72. O rozwiązaniu stosunku służbowego, o którym mowa w art. 68 § 1,
lub o wygaśnięciu stosunku służbowego, o którym mowa w art. 68 § 2, albo
o przejściu sędziego w stan spoczynku na podstawie art. 69 sędziego zawiadamia
Minister Sprawiedliwości.

art. 73. więcej Art. 73. § 1. W sprawach przeniesienia sędziego w stan spoczynku, o których
mowa w art. 70 i 71, podejmuje decyzję Krajowa Rada Sądownictwa, na wniosek
sędziego, kolegium właściwego sądu albo Ministra Sprawiedliwości.
§ 2. Od decyzji Krajowej Rady Sądownictwa w sprawach, o których mowa
w art. 70 i 71, przysługuje odwołanie do Sądu Najwyższego.
§ 3. Odwołanie wnosi się za pośrednictwem Krajowej Rady Sądownictwa w
terminie miesiąca od dnia doręczenia skarżącemu decyzji. Odwołanie przysługuje sędziemu, prezesowi właściwego sądu oraz Ministrowi Sprawiedliwości, a w sprawach, w których wniosek został złożony przez kolegium właściwego sądu
– także temu kolegium.

art. 74. więcej Art. 74. § 1. Sędzia przeniesiony w stan spoczynku z przyczyn, o których
mowa w art. 71 § 3, ma prawo powrócić na stanowisko zajmowane poprzednio
albo otrzymać stanowisko równorzędne poprzednio zajmowanemu, jeżeli ustały
przyczyny będące podstawą przeniesienia w stan spoczynku.
§ 1a. Sędzia przeniesiony w stan spoczynku z przyczyn, o których mowa w
art. 70 § 1, ma prawo powrotu na stanowisko zajmowane poprzednio albo
stanowisko równorzędne poprzednio zajmowanemu, jeżeli przedstawi
zaświadczenie stwierdzające, że jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do
pełnienia obowiązków sędziego, wydane przez lekarza orzecznika Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych.
§ 2. W celu wykonania prawa, o którym mowa w § 1 i 1a, sędzia zgłasza
Krajowej Radzie Sądownictwa zamiar powrotu na stanowisko zajmowane
poprzednio albo wniosek o wyznaczenie stanowiska równorzędnego, jeżeli powrót
na stanowisko zajmowane poprzednio nie jest możliwy z przyczyn, o których
mowa w art. 75 § 2 pkt 1. Krajowa Rada Sądownictwa w terminie miesiąca wydaje
w tej sprawie decyzję. W razie decyzji negatywnej sędziemu przysługuje
odwołanie do Sądu Najwyższego.

art. 75. więcej Art. 75. § 1. Przeniesienie sędziego na inne miejsce służbowe może nastąpić
tylko za jego zgodą.
§ 2. Zgoda sędziego na przeniesienie na inne miejsce służbowe nie jest
wymagana w przypadkach:
1) zniesienia stanowiska wywołanego zmianą w organizacji sądownictwa lub
zniesienia danego sądu lub wydziału zamiejscowego albo przeniesienia
siedziby sądu;
2) niedopuszczalności zajmowania stanowiska sędziego w danym sądzie
wskutek wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 6;
3) gdy wymaga tego wzgląd na powagę stanowiska, na podstawie orzeczenia
sądu dyscyplinarnego, wydanego na wniosek kolegium właściwego sądu lub
Krajowej Rady Sądownictwa;
4) przeniesienia w wyniku kary dyscyplinarnej.
§ 3. O przeniesieniu sędziego w przypadkach określonych w § 1 i 2 wydaje
decyzję Minister Sprawiedliwości, z tym że przeniesienie sędziego z przyczyn
wymienionych w § 2 pkt 1 może nastąpić, jeżeli uwzględnienie wniosku sędziego
co do nowego miejsca służbowego nie jest możliwe.
§ 4. W przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 i 2, od decyzji Ministra
Sprawiedliwości sędziemu przysługuje odwołanie do Sądu Najwyższego.

Art. 75a. § 1. W razie przeniesienia sędziego na inne miejsce służbowe
sędziemu nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za dni niewykorzystanego urlopu
wypoczynkowego. Sędzia zachowuje prawo do wykorzystania tego urlopu w czasie
pełnienia służby w miejscu, do którego przeniesienie nastąpiło.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w przypadku awansowania sędziego
na wyższe stanowisko sędziowskie.

Art. 75b. § 1. O zamiarze obwieszczenia o wolnym stanowisku sędziowskim
Minister Sprawiedliwości ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej.
§ 2. Sędzia zainteresowany przeniesieniem na inne miejsce służbowe może w
terminie siedmiu dni od dnia ogłoszenia, o którym mowa w § 1, złożyć wniosek o
przeniesienie. Wniosek składa się wyłącznie za pośrednictwem systemu
teleinformatycznego.
§ 3. Minister Sprawiedliwości wydaje decyzję w przedmiocie wniosku
sędziego o przeniesienie na inne miejsce służbowe, mając na względzie racjonalne
wykorzystanie kadr sądownictwa powszechnego, potrzeby wynikające z obciążenia
zadaniami poszczególnych sądów, a także okoliczności wynikające z uzasadnienia
wniosku.
§ 4. Wniosek sędziego o przeniesienie na inne miejsce służbowe
niespełniający wymogów, o których mowa w § 2, pozostawia się bez rozpoznania.
W przypadku nieuwzględnienia wniosku sędzia może złożyć kolejny wniosek o
przeniesienie nie wcześniej niż po upływie 3 lat, chyba że przyczyną
nieuwzględnienia wniosku był jedynie brak wystarczającej liczby wolnych
stanowisk sędziowskich w odniesieniu do liczby wniosków. Wniosek złożony
przed upływem tego terminu pozostawia się bez rozpoznania.
§ 5. Minister Sprawiedliwości może z urzędu zwrócić się do sędziego, który
uprzednio składał wniosek o przeniesienie na inne miejsce służbowe, o wyrażenie
zgody na przeniesienie na wnioskowane lub inne miejsce służbowe.
§ 6. W przypadku obsadzenia wolnego stanowiska sędziowskiego przez
przeniesienie sędziego na inne miejsce służbowe Minister Sprawiedliwości ogłasza
w Biuletynie Informacji Publicznej dokonanie przeniesienia.

art. 76. więcej Art. 76. W razie przeniesienia sędziego do innej miejscowości, przysługuje
mu zwrot kosztów przeniesienia, z wyjątkiem przypadku, gdy przeniesienie
nastąpiło w drodze dyscyplinarnej lub na wniosek sędziego. Sędziemu
przenoszonemu na jego wniosek Minister Sprawiedliwości, w szczególnie
uzasadnionych przypadkach, może przyznać zwrot kosztów przeniesienia.

art. 77. więcej Art. 77. § 1. Minister Sprawiedliwości może delegować sędziego, za jego
zgodą, do pełnienia obowiązków sędziego lub czynności administracyjnych:
1) w innym sądzie równorzędnym lub niższym, a w szczególnie uzasadnionych
wypadkach także w sądzie wyższym, mając na względzie racjonalne
wykorzystanie kadr sądownictwa powszechnego oraz potrzeby wynikające z
obciążenia zadaniami poszczególnych sądów,
2) w Ministerstwie Sprawiedliwości lub innej jednostce organizacyjnej podległej
Ministrowi Sprawiedliwości albo przez niego nadzorowanej,
2a) w Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej – na wniosek Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej,
2b) w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych – na
wniosek ministra właściwego do spraw zagranicznych,
3) w Sądzie Najwyższym – na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego
albo Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej
w odniesieniu do sędziów delegowanych do tej izby,
4) w sądzie administracyjnym – na wniosek Prezesa Naczelnego Sądu
Administracyjnego
– na czas określony, nie dłuższy niż 2 lata, albo na czas nieokreślony.
§ 2. Minister Sprawiedliwości może delegować sędziego, za jego zgodą, na
wniosek Przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa do pełnienia czynności
w Biurze tej Rady.
§ 2a. Minister Sprawiedliwości może delegować sędziego, za jego zgodą, do
pełnienia czynności lub prowadzenia zajęć szkoleniowych w Krajowej Szkole
Sądownictwa i Prokuratury.
§ 2b. Sędzia nie może łączyć funkcji orzekania z pełnieniem czynności
administracyjnych w Ministerstwie Sprawiedliwości lub innej jednostce
organizacyjnej podległej Ministrowi Sprawiedliwości, Kancelarii Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej albo urzędzie obsługującym ministra właściwego do
spraw zagranicznych.
§ 3. Minister Sprawiedliwości może delegować sędziego na jego wniosek do
pełnienia obowiązków w międzynarodowej sędziowskiej organizacji
pozarządowej.
§ 3a. Minister Sprawiedliwości może delegować sędziego, za jego zgodą, do
pełnienia obowiązków lub pełnienia określonej funkcji poza granicami państwa
w ramach działań podejmowanych przez organizacje międzynarodowe lub
ponadnarodowe oraz zespoły międzynarodowe, działające na podstawie umów
międzynarodowych, w tym umów konstytuujących organizacje międzynarodowe,
ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską, zgodnie z kwalifikacjami sędziego,
na czas określony, nie dłuższy niż cztery lata, z możliwością ponownego
delegowania na kolejny okres, nieprzekraczający czterech lat.
§ 3b. Minister Sprawiedliwości, na wniosek Dyrektora Krajowej Szkoły
Sądownictwa i Prokuratury, może delegować sędziego, za jego zgodą, do pełnienia
obowiązków lub określonej funkcji, lub odbycia stażu trwającego dłużej niż
miesiąc, poza granicami państwa w ramach współpracy międzynarodowej
Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury, zgodnie z kwalifikacjami sędziego,
na czas określony, nie dłuższy niż cztery lata, z możliwością ponownego
delegowania na kolejny okres nieprzekraczający czterech lat.
§ 4. Sędzia delegowany na podstawie § 1 pkt 2–2b oraz § 2a, na czas
nieokreślony, może być odwołany z delegowania lub z niego ustąpić za
trzymiesięcznym uprzedzeniem. W pozostałych przypadkach delegowania
sędziego, odwołanie lub ustąpienie sędziego następuje bez zachowania okresu
uprzedzenia.
§ 5. (uchylony)
§ 6. Jeżeli delegowanie sędziego następuje do innej miejscowości, niż
miejscowość w której znajduje się miejsce służbowe sędziego, niebędącej
miejscem jego stałego zamieszkania, sędziemu delegowanemu w okresie
delegowania, jako pracownikowi w podróży służbowej, przysługują następujące
należności, rekompensujące niedogodności wynikające z delegowania poza stałe
miejsce pełnienia służby:
1) prawo do nieodpłatnego zakwaterowania, w warunkach odpowiadających
godności urzędu albo zwrot kosztów zamieszkania w miejscu delegowania,
w jednej z następujących form:
a) zwrotu kosztów faktycznie poniesionych – w wysokości określonej
w fakturze,
b) miesięcznego ryczałtu – w kwocie nie wyższej niż 78% podstawy
ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa
w art. 91 § 1c;
2) zwrot kosztów pierwszego przejazdu z miejsca stałego zamieszkania do
miejsca delegowania, zwrot kosztów ostatniego przejazdu z miejsca
delegowania do miejsca stałego zamieszkania oraz zwrot kosztów przejazdów
odbywanych nie częściej niż raz w tygodniu do miejsca stałego zamieszkania
i z powrotem na warunkach określonych w przepisach wydanych na
podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495) według zasad obowiązujących przy
podróżach służbowych na obszarze kraju;
3) ryczałt na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
o którym mowa w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania
należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub
samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na
obszarze kraju;
4) diety, o których mowa w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków
ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu
w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży
służbowej na obszarze kraju;
5) zwrot kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów, stanowiących
własność pracownika, do celów służbowych, o którym mowa w przepisach w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów
używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli
i motorowerów niebędących własnością pracodawcy;
6) zwrot kosztów codziennych dojazdów do miejscowości delegowania,
o których mowa w § 6b.
§ 6a. Świadczenia i należności, o których mowa w § 6 pkt 1 i 2, nie
przysługują w wypadkach, gdy odległość od miejscowości w której sędzia
delegowany ma miejsce stałego zamieszkania do miejscowości delegowania nie
przekracza 60 km, chyba że organ powołany do kierowania jednostką do której
delegowanie następuje, na wniosek sędziego delegowanego uzna, że nie jest celowy
codzienny dojazd sędziego delegowanego do miejscowości delegowania.
§ 6b. Sędzia delegowany, o którym mowa w § 6a, któremu nie przysługują
świadczenia i należności, o których mowa w § 6 pkt 1 i 2, ma prawo do zwrotu
kosztów codziennych dojazdów do miejscowości delegowania w wysokości nie
wyższej niż równowartość przejazdu środkami komunikacji kolejowej lub innym
środkiem komunikacji publicznej, z uwzględnieniem przysługującej sędziemu
delegowanemu ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu
ulga ta przysługuje.
§ 7. W razie delegowania sędziego do sądu równorzędnego, sędziemu
przysługuje dodatek funkcyjny wizytatora sądu okręgowego.
§ 7a. (utracił moc)
§ 7b. (utracił moc)
§ 8. Prezes sądu apelacyjnego może delegować sędziego sądu rejonowego,
sędziego sądu okręgowego albo sędziego sądu apelacyjnego do pełnienia
obowiązków sędziego w sądzie równorzędnym lub niższym na obszarze apelacji,
po uzyskaniu zgody sędziego i kolegium sądu okręgowego właściwego ze względu
na siedzibę sądu, do którego ma nastąpić delegowanie, na nieprzerwany okres, nie
dłuższy jednak niż sześć miesięcy w ciągu roku.
§ 9. W szczególnie uzasadnionych wypadkach prezes sądu apelacyjnego
może delegować sędziego sądu rejonowego albo sędziego sądu okręgowego do
pełnienia obowiązków sędziego w sądzie wyższym, po uzyskaniu zgody sędziego i kolegium sądu, do którego ma nastąpić delegowanie, mając na względzie
racjonalne wykorzystanie kadr oraz potrzeby wynikające z obciążenia zadaniami
poszczególnych sądów działających na obszarze apelacji; przydział spraw
delegowanemu sędziemu, jako sędziemu sprawozdawcy, nie może przekroczyć 30
spraw w ciągu roku.
§ 9a. Prezes sądu okręgowego może delegować sędziego sądu rejonowego, za
jego zgodą, do pełnienia dyżurów w innym sądzie rejonowym równocześnie z
pełnieniem dyżuru w miejscu służbowym. Sędzia może cofnąć zgodę za
trzymiesięcznym uprzedzeniem.
§ 10. Aktu delegowania nie dołącza się do akt spraw sądowych.

Art. 77a. Sędziemu delegowanemu do wykonania czynności służbowych w
innej miejscowości niż miejscowość, w której znajduje się jego miejsce służbowe
lub miejsce delegowania, o którym mowa w art. 77 § 1–3b, przysługują należności
określone w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności
przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

art. 78. więcej Art. 78. § 1. Sędziemu delegowanemu do pełnienia czynności w
Ministerstwie Sprawiedliwości, Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
albo urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych mogą
być powierzane obowiązki na stanowiskach urzędniczych, z wyłączeniem
stanowiska dyrektora generalnego urzędu.
§ 1a. Obowiązki, o których mowa w § 1, mogą być powierzane sędziemu
delegowanemu do pełnienia czynności w Krajowej Szkole Sądownictwa
i Prokuratury.
§ 1b. Do Ministerstwa Sprawiedliwości, Kancelarii Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej, urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw
zagranicznych albo Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury może być
delegowany jedynie sędzia wyróżniający się wysokim poziomem wiedzy
prawniczej oraz wykazujący znajomość problematyki w zakresie powierzanych mu
obowiązków.
§ 2. Sędzia delegowany do pełnienia czynności administracyjnych w
Ministerstwie Sprawiedliwości, Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych albo
Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury, a także do prowadzenia zajęć
szkoleniowych w Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury ma prawo do
wynagrodzenia zasadniczego przysługującego mu na zajmowanym stanowisku
sędziowskim oraz dodatku za długoletnią pracę. W okresie delegowania sędzia
otrzymuje dodatek funkcyjny, określony w przepisach wykonawczych wydanych
na podstawie art. 91 § 8.
§ 3. W okresie delegowania, ze względu na charakter pracy i zakres
wykonywanych zadań, sędziemu może być przyznany przez Ministra
Sprawiedliwości dodatek specjalny w kwocie nieprzekraczającej łącznie 40%
wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego. Dodatek przyznaje się na czas
określony, a w indywidualnych przypadkach – także na czas nieokreślony. Dodatek
dla sędziów delegowanych do Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
oraz urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw zagranicznych może być
przyznany, na wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej albo ministra
właściwego do spraw zagranicznych.
§ 4. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dodatek specjalny może
przekraczać wysokość, o której mowa w § 3.
§ 4a. W okresie delegowania do Ministerstwa Sprawiedliwości Minister
Sprawiedliwości może kierować sędziego, za jego zgodą, do udziału w różnych
formach podnoszenia kwalifikacji zawodowych w zakresie problematyki
dotyczącej powierzonych mu obowiązków.
§ 4b. Koszty podnoszenia kwalifikacji zawodowych, o których mowa w § 4a,
są pokrywane z części budżetowej „Sprawiedliwość”, której dysponentem jest
Minister Sprawiedliwości.
§ 5. Minister Sprawiedliwości po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa określi, w drodze rozporządzenia, tryb i szczegółowe warunki
delegowania sędziów do pełnienia obowiązków w Ministerstwie Sprawiedliwości,
Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz urzędzie obsługującym
ministra właściwego do spraw zagranicznych, a także pełnienia czynności
administracyjnych lub prowadzenia zajęć szkoleniowych w Krajowej Szkole
Sądownictwa i Prokuratury oraz tryb i szczegółowe warunki realizacji prawa do
nieodpłatnego zakwaterowania i zwrotu kosztów zamieszkania w miejscu delegowania, w tym maksymalną wysokość zwrotu kosztów faktycznie
poniesionych oraz wysokość miesięcznego ryczałtu, z uwzględnieniem możliwości
zróżnicowania jego wysokości w zależności od miejscowości delegowania, a także
tryb, szczegółowe warunki przyznawania i zakres innych świadczeń, mając na
względzie zakres świadczeń przysługujących pracownikom odbywającym podróże
służbowe oraz czasowo przenoszonym.

Art. 78a. § 1. Sędzia delegowany na podstawie art. 77 § 3a i 3b ma prawo do
wynagrodzenia zasadniczego przysługującego mu na zajmowanym stanowisku
sędziowskim oraz dodatku za długoletnią pracę, a także do świadczeń odszkodowawczych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, jeżeli
zdarzenie powodujące powstanie prawa do tych świadczeń zaistniało w czasie
pełnienia obowiązków lub funkcji poza granicami państwa. W okresie delegowania
do pełnienia funkcji sędzia otrzymuje dodatek funkcyjny określony w przepisach
wykonawczych wydanych na podstawie art. 91 § 8.
§ 2. Sędziemu delegowanemu w czasie pełnienia obowiązków lub funkcji
poza granicami państwa przysługują, wypłacane w walucie polskiej lub obcej:
1) dodatek zagraniczny na pokrycie zwiększonych kosztów związanych
z pełnieniem obowiązków lub funkcji poza granicami państwa, ustalany
odpowiednio do warunków i zakresu ich pełnienia;
2) w przypadku powierzenia pełnienia obowiązków lub funkcji pociągających za
sobą zmianę miejsca pobytu trwającą co najmniej rok:
a) jednorazowy dodatek adaptacyjny,
b) pokrycie kosztów podróży przesiedleniowej sędziego delegowanego
i każdego przenoszącego się z nim członka rodziny, w tym przewozu ich
mienia, niezależnie od terminów ich faktycznego przesiedlenia,
c) pokrycie, raz na dwa lata, kosztów przejazdu sędziego delegowanego
oraz członków jego rodziny przebywających z nim na stałe poza
granicami państwa, z miejsca delegacji do miejsca stałego zamieszkania
na urlop wypoczynkowy i z powrotem;
3) zwrot kosztów podróży w związku z rozpoczęciem i zakończeniem pełnienia
obowiązków lub funkcji poza granicami państwa, podróży służbowej na
terytorium obcego państwa poza miejscem delegowania, przejazdu z miejsca delegowania do kraju i z powrotem w uzasadnionych przypadkach
służbowych lub losowych;
4) zwrot kosztów leczenia, gdy delegacja następuje do państwa niebędącego
członkiem Unii Europejskiej;
5) pokrycie kosztów zamieszkania w miejscu delegacji do wysokości
udokumentowanych wydatków, nieprzekraczających wysokości ustalonego
limitu.
§ 3. Sumę należności, o których mowa w § 2, zmniejsza się o kwotę środków
pieniężnych otrzymanych przez sędziego delegowanego od strony zagranicznej na
pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem przez niego obowiązków lub
funkcji poza granicami państwa. Należności te nie przysługują, jeżeli sędzia
delegowany nie ponosi kosztów, na pokrycie których są one przeznaczone.
§ 4. Wydatki związane z delegacją sędziów poza granice państwa są
pokrywane z budżetu państwa ze środków pozostających w dyspozycji Ministra
Sprawiedliwości.
§ 5. Wydatki, o których mowa w § 4, mogą być również pokrywane w całości
lub w części ze środków przeznaczonych na ten cel przez organizację
międzynarodową, którymi dysponowanie powierzono Ministrowi
Sprawiedliwości.
§ 6. Do wydatków, o których mowa w § 4, nie zalicza się wynagrodzenia
zasadniczego sędziego oraz dodatku za długoletnią pracę przysługujących na
zajmowanym stanowisku sędziowskim, do których sędzia zachowuje prawo
w czasie delegacji do pełnienia obowiązków lub funkcji poza granicami państwa.
§ 7. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, tryb, wysokość i szczegółowe
warunki przyznawania i wypłaty należności, o których mowa w § 2, limity, do
wysokości których podlegają zwrotowi koszty zamieszkania, oraz walutę, w której
należności takie są wypłacane, uwzględniając zakres ich przyznawania zależnie od
miejsca pełnienia obowiązków i powierzonej sędziemu funkcji, a także potrzebę
zapewnienia warunków do prawidłowego ich wykonywania oraz konieczność
pokrycia zwiększonych kosztów związanych z wykonywaniem tych obowiązków
lub funkcji poza granicami państwa oraz z sytuacjami szczególnymi, w tym
zdarzeniami losowymi.

art. 79. więcej Art. 79. Sędzia nie może, powołując się na zasadę niezawisłości
sędziowskiej, uchylić się od wykonania poleceń w zakresie czynności
administracyjnych, jeżeli z mocy przepisów ustawy należą do obowiązków
sędziowskich, a także poleceń dotyczących sprawności postępowania sądowego;
może jednak domagać się wydania polecenia na piśmie.

art. 80. więcej Art. 80. § 1. Sędzia nie może być zatrzymany ani pociągnięty do
odpowiedzialności karnej bez zezwolenia właściwego sądu dyscyplinarnego. Nie
dotyczy to zatrzymania w razie ujęcia sędziego na gorącym uczynku przestępstwa,
jeżeli zatrzymanie jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego toku
postępowania. Do czasu wydania uchwały zezwalającej na pociągnięcie sędziego
do odpowiedzialności karnej wolno podejmować tylko czynności niecierpiące
zwłoki.
§ 2. O zatrzymaniu sędziego niezwłocznie powiadamia się prezesa sądu
apelacyjnego właściwego ze względu na miejsce zatrzymania. Może on nakazać
natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego sędziego. O fakcie zatrzymania
sędziego prezes sądu apelacyjnego niezwłocznie zawiadamia Krajową Radę
Sądownictwa, Ministra Sprawiedliwości i Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.
§ 2a. Wniosek o zezwolenie na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności
karnej, jeżeli nie pochodzi od prokuratora, powinien być sporządzony i podpisany
przez adwokata albo radcę prawnego będącego pełnomocnikiem.
§ 2b. Jeżeli wniosek o zezwolenie na pociągnięcie sędziego do
odpowiedzialności karnej nie odpowiada warunkom formalnym pisma
procesowego określonym w Kodeksie postępowania karnego lub jest oczywiście
bezzasadny, prezes sądu dyscyplinarnego odmawia jego przyjęcia. Na
zarządzenie o odmowie przyjęcia wniosku przysługuje zażalenie do sądu
dyscyplinarnego właściwego do rozpoznania wniosku.
§ 2c. Sąd dyscyplinarny wydaje uchwałę zezwalającą na pociągnięcie
sędziego do odpowiedzialności karnej, jeżeli zachodzi dostatecznie uzasadnione
podejrzenie popełnienia przez niego przestępstwa. Uchwała zawiera
rozstrzygnięcie w przedmiocie zezwolenia na pociągnięcie sędziego do
odpowiedzialności karnej wraz z uzasadnieniem.
§ 2d. Sąd dyscyplinarny rozpoznaje wniosek o zezwolenie na pociągnięcie
sędziego do odpowiedzialności karnej w terminie czternastu dni od dnia jego
wpłynięcia do sądu dyscyplinarnego.
§ 2da. Jeżeli wniosek o zezwolenie na pociągnięcie do odpowiedzialności
karnej lub tymczasowe aresztowanie dotyczy sędziego ujętego na gorącym uczynku
zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna
granica wynosi co najmniej 8 lat, występku, o którym mowa
w art. 177 § 1 Kodeksu karnego w związku z art. 178 § 1 Kodeksu karnego, a także
w art. 178a § 1 lub 4 Kodeksu karnego, i pozostającego nadal zatrzymanym, sąd
dyscyplinarny podejmuje uchwałę w przedmiocie wniosku niezwłocznie, nie
później niż przed upływem 24 godzin od jego wpłynięcia do sądu dyscyplinarnego.
Uchwała zezwalająca na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej lub
tymczasowe aresztowanie sędziego jest natychmiast wykonalna.
§ 2e. Przed wydaniem uchwały sąd dyscyplinarny wysłuchuje rzecznika
dyscyplinarnego, sędziego, przedstawiciela organu lub osobę, którzy wnieśli
o zezwolenie – jeżeli się stawią. Ich niestawiennictwo, jak również
niestawiennictwo obrońcy, nie wstrzymuje rozpoznania wniosku.
§ 2f. Sędzia, którego dotyczy postępowanie, ma prawo wglądu do
dokumentów, które zostały załączone do wniosku. Jednak prokurator, kierując
wniosek do sądu dyscyplinarnego, może zastrzec, że dokumenty te lub ich część
nie mogą być sędziemu udostępnione z uwagi na dobro postępowania
przygotowawczego.
§ 2g. Jeżeli prokurator złożył zastrzeżenie, o którym mowa w § 2f, prezes
sądu dyscyplinarnego niezwłocznie kieruje sprawę na posiedzenie. Sąd
dyscyplinarny może odmówić sędziemu wglądu do dokumentów dołączonych do
wniosku.
§ 2h. Jeżeli prokurator składając wniosek o zezwolenie na pociągnięcie
sędziego do odpowiedzialności karnej wnosi jednocześnie o zezwolenie na
tymczasowe aresztowanie sędziego, uchwała zezwalająca na pociągnięcie sędziego
do odpowiedzialności karnej obejmuje również zezwolenie na zatrzymanie
sędziego i zastosowanie tymczasowego aresztowania, chyba że sąd dyscyplinarny
postanowi inaczej.
§ 3. (uchylony)
§ 4. Orzekając w sprawie, o której mowa w § 1, sąd dyscyplinarny może
poprzestać na oświadczeniu sędziego, że wnosi o wydanie uchwały o zezwoleniu
na pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej.

Art. 80a. (utracił moc)

Art. 80b. (utracił moc)

Art. 80c. (utracił moc)

Art. 80d. (utracił moc)

art. 81. więcej Art. 81. § 1. Za wykroczenie sędzia odpowiada tylko dyscyplinarnie,
z zastrzeżeniem § 2.
§ 2. Sędzia może wyrazić zgodę na pociągnięcie go do odpowiedzialności
karnej za wykroczenia, o których mowa w § 3, w trybie określonym w tym
przepisie.
§ 3. W przypadku popełnienia przez sędziego wykroczenia, o którym mowa
w rozdziale XI ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2019
r. poz. 821 i 1238), przyjęcie przez sędziego mandatu karnego albo uiszczenie
grzywny, w przypadku ukarania mandatem karnym zaocznym, o którym mowa
w art. 98 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania
w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2019 r. poz. 1120, 1123, 1556 i 1694),
stanowi oświadczenie o wyrażeniu przez niego zgody na pociągnięcie go do
odpowiedzialności w tej formie.
§ 4. Wyrażenie przez sędziego zgody na pociągnięcie go do
odpowiedzialności karnej w trybie określonym w § 3 wyłącza odpowiedzialność
dyscyplinarną.

art. 82. więcej Art. 82. § 1. Sędzia jest obowiązany postępować zgodnie ze ślubowaniem
sędziowskim.
§ 2. Sędzia powinien w służbie i poza służbą strzec powagi stanowiska
sędziego i unikać wszystkiego, co mogłoby przynieść ujmę godności sędziego lub
osłabiać zaufanie do jego bezstronności.
§ 3. (uchylony)

Art. 82a. § 1. Sędzia jest obowiązany stale podnosić kwalifikacje zawodowe.
§ 2. Po objęciu pierwszego stanowiska sędziowskiego sędzia, który nie
zajmował stanowiska asesora sądowego, odbywa szkolenie z zakresu metodyki
pracy sędziego organizowane przez Krajową Szkołę Sądownictwa i Prokuratury.
Prezes sądu kieruje sędziego na szkolenie w najbliższym terminie przewidzianym
w harmonogramie działalności szkoleniowej Krajowej Szkoły Sądownictwa i
Prokuratury na dany rok.
§ 3. Sędzia jest obowiązany uczestniczyć, w miarę możliwości corocznie,
w szkoleniu i doskonaleniu zawodowym organizowanym przez Krajową Szkołę
Sądownictwa i Prokuratury lub innych formach doskonalenia zawodowego, w celu
uzupełnienia specjalistycznej wiedzy i umiejętności zawodowych.
§ 4. (uchylony)
§ 5. Sędzia, o ile jest to możliwe, najpóźniej na trzy dni przed rozpoczęciem
szkolenia lub korzystania z innej formy doskonalenia zawodowego, zawiadamia o
tym prezesa właściwego sądu, jeżeli w związku z korzystaniem z doskonalenia
zawodowego będzie przebywał więcej niż dzień poza miejscowością będącą
siedzibą sądu, w którym pełni służbę. Prezes sądu rejonowego zawiadamia o tym
prezesa przełożonego sądu okręgowego, prezes sądu okręgowego prezesa
przełożonego sądu apelacyjnego, zaś prezes sądu apelacyjnego Ministra
Sprawiedliwości.

Art. 82b. Sędziemu, za jego zgodą, może zostać powierzony obowiązek
sprawowania patronatu nad przebiegiem praktyk aplikantów Krajowej Szkoły
Sądownictwa i Prokuratury.

Art. 82c. Sędzia jest obowiązany wykonywać czynności związane
z powierzonymi mu obowiązkami sędziego sądu dyscyplinarnego przy sądzie
apelacyjnym.

art. 83. więcej Art. 83. Czas pracy sędziego jest określony wymiarem jego zadań.

Art. 83a. Prawo do urlopu wychowawczego sędzia, który nie pełni funkcji,
może wykonywać także przez zmniejszenie przydziału spraw co najwyżej o 50% z
jednoczesnym obniżeniem wynagrodzenia zasadniczego w tym samym stopniu. Do
wykonywania prawa do zmniejszenia przydziału spraw stosuje się odpowiednio
przepisy o urlopach wychowawczych, z tym że żądanie zmniejszenia przydziału
spraw lub zmiany zakresu zmniejszenia należy złożyć za co najmniej dwumiesięcznym uprzedzeniem.

art. 84. więcej Art. 84. § 1. Sędzia na rozprawie i posiedzeniu z udziałem stron,
odbywającym się w budynku sądu, używa stroju urzędowego. Strojem urzędowym
sędziego jest toga, a sędziego przewodniczącego na rozprawie lub posiedzeniu –
także nakładany na kołnierz togi łańcuch z wizerunkiem orła. Jeżeli w posiedzeniu
uczestniczy małoletni sędzia może zaniechać używania stroju urzędowego.
§ 2. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, wzór stroju urzędowego sędziów,
uwzględniając uroczysty charakter stroju, odpowiedni dla powagi sądu i utrwalonej
tradycji.
§ 3. Sędzia otrzymuje legitymację służbową, wymieniającą zajmowane przez
niego stanowisko i miejsce służbowe. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze
zarządzenia, wzór legitymacji służbowej sędziego.

art. 85. więcej Art. 85. § 1. Sędzia jest obowiązany zachować w tajemnicy okoliczności
sprawy, o których powziął wiadomość ze względu na swój urząd, poza jawną
rozprawą sądową.
§ 2. Obowiązek zachowania tajemnicy trwa także po ustaniu stosunku
służbowego.
§ 3. Obowiązek zachowania tajemnicy ustaje, gdy sędzia składa zeznania jako
świadek przed sądem, chyba że ujawnienie tajemnicy zagraża dobru państwa albo
takiemu ważnemu interesowi prywatnemu, który nie jest sprzeczny z celami
wymiaru sprawiedliwości. W tych przypadkach od obowiązku zachowania
tajemnicy może zwolnić sędziego Minister Sprawiedliwości.
§ 4. Wobec osoby pełniącej urząd na stanowisku sędziego postępowania
sprawdzającego przewidzianego w ustawie z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie
informacji niejawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 742) nie przeprowadza się. Przed
przystąpieniem do pełnienia obowiązków sędzia zapoznaje się z przepisami
o ochronie informacji niejawnych i składa oświadczenie o znajomości tych
przepisów. Informacje niejawne mogą być udostępnione sędziemu tylko w zakresie
niezbędnym do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim, pełnienia
powierzonej funkcji lub wykonywania powierzonych czynności.

art. 86. więcej Art. 86. § 1. Sędzia nie może podejmować dodatkowego zatrudnienia,
z wyjątkiem zatrudnienia na stanowisku dydaktycznym, naukowo-dydaktycznym
lub naukowym w łącznym wymiarze nieprzekraczającym pełnego wymiaru czasu
pracy pracowników zatrudnionych na tych stanowiskach, jeżeli wykonywanie tego
zatrudnienia nie przeszkadza w pełnieniu obowiązków sędziego.
§ 2. Sędziemu nie wolno także podejmować innego zajęcia ani sposobu
zarobkowania, które przeszkadzałoby w pełnieniu obowiązków sędziego, mogło
osłabiać zaufanie do jego bezstronności lub przynieść ujmę godności urzędu
sędziego.
§ 3. Sędzia nie może:
1) być członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółki prawa
handlowego;
2) być członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółdzielni;
3) być członkiem zarządu fundacji prowadzącej działalność gospodarczą;
4) posiadać w spółce prawa handlowego więcej niż 10% akcji lub udziały
przedstawiające więcej niż 10% kapitału zakładowego;
5) prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie
z innymi osobami, a także zarządzać taką działalnością lub być
przedstawicielem bądź pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności
§ 3a. Przez spółkę prawa handlowego rozumie się spółkę handlową, a także
inną spółkę, do której stosuje się przepisy prawa handlowego, w tym spółkę według
prawa obcego.
§ 3b. (uchylony)
§ 3c. (uchylony)
§ 3d. Wybór lub powołanie do władz spółki, spółdzielni lub fundacji
z naruszeniem zakazów określonych w § 3 pkt 1–3 są z mocy prawa nieważne i nie
podlegają wpisowi do właściwego rejestru.
§ 4. O zamiarze podjęcia dodatkowego zatrudnienia, o którym mowa w § 1,
a także o podjęciu innego zajęcia lub sposobu zarobkowania, sędzia sądu
apelacyjnego oraz sędzia sądu okręgowego zawiadamia prezesa właściwego sądu,
a prezesi tych sądów – Ministra Sprawiedliwości. Sędzia sądu rejonowego kieruje
zawiadomienie, o którym mowa w zdaniu pierwszym, do prezesa właściwego sądu
okręgowego.
§ 5. Prezes właściwego sądu w stosunku do sędziego, a Minister
Sprawiedliwości w stosunku do prezesa sądu apelacyjnego i prezesa sądu
okręgowego, wydaje decyzję o sprzeciwie wobec zamiaru podjęcia zatrudnienia na
stanowisku dydaktycznym, badawczo-dydaktycznym lub badawczym w szkole
wyższej, jeżeli uzna, że będzie ono przeszkadzało w pełnieniu obowiązków
sędziego, oraz wobec podejmowania lub kontynuowania innego zajęcia, które
przeszkadza w pełnieniu obowiązków sędziego, osłabia zaufanie do jego
bezstronności lub przynosi ujmę godności urzędu sędziego.
§ 6. (uchylony)

art. 87. więcej Art. 87. § 1. Sędziowie i dyrektorzy sądów oraz ich zastępcy są obowiązani
do złożenia oświadczenia o swoim stanie majątkowym. Oświadczenie o stanie
majątkowym dotyczy majątku osobistego oraz objętego małżeńską wspólnością
majątkową. Oświadczenie to powinno zawierać w szczególności informacje o:
1) posiadanych zasobach pieniężnych;
2) posiadanych nieruchomościach i tytułach prawnych do ich posiadania;
3) posiadanych rzeczach ruchomych o wartości jednostkowej powyżej 10.000 zł;
4) posiadanych udziałach i akcjach w spółkach prawa handlowego;
5) posiadanych instrumentach finansowych w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2020 r. poz. 89)
innych niż wskazane w pkt 4;
6) dochodach podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób
fizycznych, uzyskanych w okresie roku przed dniem, na który składane jest
oświadczenie, o ile ich łączna wartość przekracza 10.000 zł, i ich źródłach, z
wyłączeniem dochodów uzyskanych w związku z pełnieniem urzędu na
stanowisku sędziowskim albo zatrudnieniem na stanowisku dyrektora sądu
lub zastępcy dyrektora sądu;
7) nabytym przez składającego oświadczenie albo jego małżonka od Skarbu
Państwa, innej państwowej osoby prawnej, jednostek samorządu
terytorialnego, ich związków lub samorządowej osoby prawnej, mieniu, które
podlegało zbyciu w drodze przetargu;
8) wierzytelnościach i zobowiązaniach pieniężnych o wartości powyżej 10.000 zł.
§ 1a. Oświadczenie, o którym mowa w § 1, składa się w dwóch
egzemplarzach.
§ 2. Oświadczenie, o którym mowa w § 1, sędziowie składają właściwemu
terytorialnie prezesowi sądu apelacyjnego, zaś dyrektorzy sądów i ich zastępcy –
Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 3. Analizy danych zawartych w oświadczeniu, o którym mowa w § 1,
złożonym przez sędziego, dokonuje właściwe terytorialnie kolegium sądu
apelacyjnego w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku i przedstawia jej wyniki
zgromadzeniu ogólnemu sędziów sądu apelacyjnego. Analizy danych zawartych w
oświadczeniu, o którym mowa w § 1, złożonym przez dyrektora sądu lub zastępcę
dyrektora sądu dokonuje Minister Sprawiedliwości w terminie do dnia 30 czerwca
każdego roku.
§ 4. Prezesi sądów apelacyjnych składają oświadczenie, o którym mowa
w § 1, Krajowej Radzie Sądownictwa, która dokonuje analizy zawartych w nim
danych w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku.
§ 5. Oświadczenie, o którym mowa w § 1, składa się w terminie 30 dni od
dnia objęcia urzędu sędziego albo powołania na stanowisko dyrektora sądu lub
zastępcy dyrektora sądu, według stanu na dzień objęcia urzędu albo powołania, a następnie co roku do dnia 30 kwietnia, według stanu na dzień 31 grudnia roku
poprzedniego, a także w terminie 30 dni od dnia opuszczenia urzędu sędziego albo
odwołania ze stanowiska dyrektora sądu lub zastępcy dyrektora sądu, według stanu
na dzień opuszczenia urzędu albo odwołania.
§ 5a. Oświadczenie składane w związku z objęciem urzędu sędziego albo
powołaniem na stanowisko dyrektora sądu lub zastępcy dyrektora sądu nie zawiera
informacji, o których mowa w § 1 pkt 6. Oświadczenie składane w związku
z opuszczeniem urzędu sędziego albo odwołaniem ze stanowiska dyrektora sądu
lub zastępcy dyrektora sądu zawiera informacje, o których mowa w § 1 pkt 6, za
okres od 1 stycznia roku opuszczenia urzędu albo odwołania do dnia opuszczenia
urzędu albo odwołania.
§ 6. Informacje zawarte w oświadczeniu, o którym mowa w § 1, są jawne,
także co do imienia i nazwiska, z wyjątkiem danych adresowych, informacji o
miejscu położenia nieruchomości, a także informacji umożliwiających
identyfikację ruchomości. Na wniosek sędziego, dyrektora sądu lub zastępcy
dyrektora sądu, który złożył oświadczenie, podmiot uprawniony do odebrania
oświadczenia może zdecydować o objęciu informacji zawartych w oświadczeniu
ochroną przewidzianą dla informacji niejawnych o klauzuli tajności „zastrzeżone”,
określoną w przepisach ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji
niejawnych, jeżeli ujawnienie tych informacji mogłoby powodować zagrożenie dla
składającego oświadczenie lub osób dla niego najbliższych. Minister
Sprawiedliwości jest uprawniony do zniesienia tej klauzuli w odniesieniu do
oświadczeń, o których mowa w § 1, złożonych przez sędziów. W stosunku do tego
uprawnienia przepisu art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie
informacji niejawnych nie stosuje się.
§ 6a. Jawne informacje zawarte w oświadczeniach o stanie majątkowym
podmiot uprawniony do odebrania oświadczenia udostępnia w Biuletynie
Informacji Publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o
dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1429), nie później niż do
dnia 30 czerwca każdego roku.
§ 7. Oświadczenie, o którym mowa w § 1, przechowuje się przez sześć lat.
§ 8. Jeden egzemplarz oświadczenia o stanie majątkowym podmiot
uprawniony do odebrania oświadczenia przekazuje do urzędu skarbowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania sędziego, dyrektora sądu lub
zastępcy dyrektora sądu. Właściwy urząd skarbowy jest uprawniony do analizy
danych zawartych w oświadczeniu, w tym również do porównania jego treści z
treścią uprzednio złożonych oświadczeń oraz rocznych zeznań podatkowych (PIT).
Jeżeli wynik analizy budzi uzasadnione wątpliwości co do legalności pochodzenia
majątku ujawnionego w oświadczeniu, urząd skarbowy kieruje sprawę do
właściwego postępowania, prowadzonego na podstawie odrębnych przepisów.
§ 9. Oświadczenie, o którym mowa w § 1, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Składający
oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli o następującej treści:
„Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu uprawnionego do
odebrania oświadczenia o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia.

art. 88. więcej Art. 88. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
formularza oświadczenia, o którym mowa w art. 87 § 1, zawierający szczegółowy
zakres informacji zawieranych w oświadczeniu oraz klauzulę, o której mowa w art.
87 § 9, mając na uwadze konieczność rzetelnego wykazania stanu majątkowego
osób obowiązanych do składania oświadczeń.

Art. 88a. § 1. Sędzia jest obowiązany do złożenia pisemnego oświadczenia o:
1) członkostwie w zrzeszeniu, w tym w stowarzyszeniu – ze wskazaniem nazwy
i siedziby zrzeszenia, pełnionych funkcji oraz okresu członkostwa;
2) funkcji pełnionej w organie fundacji nieprowadzącej działalności
gospodarczej – ze wskazaniem nazwy i siedziby fundacji oraz okresu
pełnienia funkcji;
3) członkostwie w partii politycznej przed powołaniem na stanowisko sędziego,
a także w okresie sprawowania urzędu przed dniem 29 grudnia 1989 r. – ze
wskazaniem nazwy partii, pełnionych funkcji oraz okresu członkostwa.
§ 2. Oświadczenia, o których mowa w § 1, sędziowie składają prezesowi
właściwego sądu apelacyjnego, a prezesi sądów apelacyjnych – Ministrowi
Sprawiedliwości.
§ 3. Oświadczenia, o których mowa w § 1, składa się w terminie 30 dni od
dnia objęcia urzędu sędziego, a także w terminie 30 dni od powstania lub ustania
okoliczności, o których mowa w § 1.
§ 4. Informacje zawarte w oświadczeniach, o których mowa w § 1, są jawne i
podlegają udostępnieniu w Biuletynie Informacji Publicznej, o którym mowa w
ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, nie później
niż 30 dni od dnia złożenia oświadczenia uprawnionemu podmiotowi.

Art. 88b. § 1. Właściwy prezes sądu ogłasza w Biuletynie Informacji
Publicznej informację o pierwszym i kolejnych powołaniach sędziów sądu, którym
kieruje.
§ 2. Ogłoszenie, o którym mowa w § 1, zawiera informację o:
1) organie powołującym oraz wnioskującym o powołanie;
2) dacie powołania;
3) miejscu służbowym (siedzibie) sędziego.

art. 89. więcej Art. 89. § 1. Żądania, wystąpienia i zażalenia w sprawach związanych
z pełnionym urzędem sędzia może wnosić tylko w drodze służbowej. W takich
sprawach sędzia nie może zwracać się do instytucji i osób postronnych ani podawać
tych spraw do wiadomości publicznej.
§ 2. W sprawach o roszczenia ze stosunku służbowego sędziemu przysługuje
droga sądowa.
§ 3. Przepis § 1 nie dotyczy żądań, wystąpień ani zażaleń kierowanych przez
sędziego bezpośrednio do Krajowej Rady Sądownictwa, Rzecznika Praw
Obywatelskich lub Ministra Sprawiedliwości.

art. 90. więcej Art. 90. Sędzia sądu rejonowego i sędzia sądu okręgowego jest obowiązany
niezwłocznie zawiadomić prezesa sądu okręgowego, sędzia sądu apelacyjnego
i prezes sądu okręgowego – prezesa sądu apelacyjnego, a prezes sądu apelacyjnego
– Ministra Sprawiedliwości o toczącej się sprawie sądowej, w której występuje
jako strona lub uczestnik postępowania.

art. 91. więcej Art. 91. § 1. Wysokość wynagrodzenia sędziów, zajmujących równorzędne
stanowiska sędziowskie, różnicuje staż pracy lub pełnione funkcje.
§ 1a. (uchylony)
§ 1b. (uchylony)
§ 1c. Podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w danym
roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego,
ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53), z zastrzeżeniem § 1d.
§ 1d. Jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § 1c, jest niższe od
przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego –
przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego
w dotychczasowej wysokości.
§ 2. Wynagrodzenie zasadnicze sędziego określa się w stawkach, których
wysokość ustala się z zastosowaniem mnożników podstawy ustalenia
wynagrodzenia zasadniczego, o której mowa w § 1c. Stawki wynagrodzenia
zasadniczego na poszczególnych stanowiskach sędziowskich oraz mnożniki,
służące do ustalenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego sędziów
w poszczególnych stawkach, określa załącznik do ustawy.
§ 2a. (uchylony)
§ 3. (uchylony)
§ 4. (uchylony)
§ 4a. (uchylony)
§ 5. (uchylony)
§ 6. W związku z pełnioną funkcją sędziemu przysługuje dodatek funkcyjny.
§ 7. Wynagrodzenie sędziów różnicuje ponadto dodatek za długoletnią pracę,
wynoszący, począwszy od szóstego roku pracy, 5% wynagrodzenia zasadniczego
i wzrastający po każdym roku o 1%, aż do osiągnięcia 20% wynagrodzenia
zasadniczego.
§ 8. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, funkcje z tytułu których
przysługują sędziom dodatki funkcyjne oraz sposób ustalania tych dodatków,
biorąc pod uwagę rodzaj funkcji, wielkość jednostki organizacyjnej oraz zakres
obowiązków.
§ 9. Od wynagrodzenia sędziów nie odprowadza się składek na ubezpieczenie
społeczne.
§ 10. W razie rozwiązania albo wygaśnięcia stosunku służbowego sędziego
w sposób, o którym mowa w art. 68, od wynagrodzenia wypłaconego sędziemu
w okresie służby, od którego nie odprowadzano składki na ubezpieczenie
społeczne, przekazuje się składkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
przewidzianą za ten okres w przepisach o ubezpieczeniu społecznym.
§ 11. Składka na ubezpieczenie społeczne, o której mowa w § 10, podlega
waloryzacji:
1) za okres do 31 grudnia 1998 r. wskaźnikiem wzrostu płac wynikającym ze
wzrostu prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, określanego
corocznie w ustawie budżetowej, które stanowiło podstawę do ustalania
środków i limitów na wynagrodzenia sędziów;
2) za okres od 1 stycznia 1999 r. wskaźnikiem waloryzacji składek określonym
na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych.
§ 12. Przy obliczaniu kwoty należnych składek, waloryzowanych na
podstawie § 11 pkt 2, stosuje się odpowiednio art. 19 ust. 1 ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 r.
poz. 300, z późn. zm.).
§ 13. Składki, o której mowa w § 10, nie przekazuje się, jeżeli sędzia zrzekł
się urzędu w związku z powołaniem na stanowisko prokuratorskie. Jeżeli stosunek
służbowy prokuratora ulega następnie rozwiązaniu lub wygaśnięciu w sposób,
o którym mowa w art. 93 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze
(Dz. U. z 2019 r. poz. 740 oraz z 2020 r. poz. 190), składkę należną za okres
pełnienia służby na stanowisku sędziowskim przekazuje się na zasadach
określonych w § 10–12.

Art. 91a. § 1. Sędziemu obejmującemu stanowisko w sądzie rejonowym
przysługuje wynagrodzenie zasadnicze w stawce pierwszej. Sędziemu
obejmującemu stanowisko w sądzie okręgowym przysługuje wynagrodzenie
zasadnicze w stawce czwartej, a jeżeli na niższym stanowisku otrzymywał już
wynagrodzenie w stawce czwartej albo piątej – przysługuje mu wynagrodzenie
zasadnicze w stawce, odpowiednio, piątej albo szóstej. Sędziemu obejmującemu stanowisko w sądzie apelacyjnym przysługuje wynagrodzenie zasadnicze w stawce
siódmej, a jeżeli na niższym stanowisku otrzymywał już wynagrodzenie w stawce
siódmej albo ósmej – przysługuje mu wynagrodzenie zasadnicze w stawce,
odpowiednio, ósmej albo dziewiątej.
§ 2. Jeżeli przed objęciem stanowiska sędziowskiego sędzia zajmował inne,
odpowiednio równorzędne, stanowisko sędziowskie lub prokuratorskie, na
obejmowanym stanowisku przysługuje mu wynagrodzenie zasadnicze w stawce nie
niższej od stawki, w której przysługiwało mu na stanowisku zajmowanym
poprzednio.
§ 3. Wynagrodzenie zasadnicze sędziego określa się w stawce bezpośrednio
wyższej po upływie kolejnych pięciu lat pracy na danym stanowisku sędziowskim.
§ 4. Do okresu pracy na stanowisku sędziego sądu rejonowego dolicza się
okres pracy na stanowisku asesora sądowego.
§ 5. Sędziemu, któremu z chwilą objęcia stanowiska w sądzie okręgowym
przysługiwało wynagrodzenie zasadnicze w stawce czwartej albo piątej, a także
sędziemu, któremu z chwilą objęcia stanowiska w sądzie apelacyjnym
przysługiwało wynagrodzenie zasadnicze w stawce siódmej albo ósmej, do okresu
pracy niezbędnego do uzyskania wynagrodzenia w stawce bezpośrednio wyższej
zalicza się okres pracy na stanowisku bezpośrednio niższym, w którym sędziemu
przysługiwało wynagrodzenie zasadnicze w stawce, odpowiednio, trzeciej albo
czwartej, szóstej albo siódmej.
§ 6. Okres pracy, o którym mowa w § 3, ulega wydłużeniu o trzy lata w razie
ukarania sędziego w tym czasie karą dyscyplinarną inną niż kara upomnienia,
trzykrotnego wytknięcia uchybienia, o którym mowa w art. 40 lub trzykrotnego
zwrócenia uwagi w trybie określonym w art. 37 § 4.

art. 92. więcej Art. 92. § 1. Sędziemu przysługuje corocznie urlop dodatkowy w wymiarze:
1) sześciu dni roboczych – po dziesięciu latach pracy;
2) dwunastu dni roboczych – po piętnastu latach pracy.
§ 2. Do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu dodatkowego, wlicza
się wszystkie okresy zatrudnienia w sądzie lub prokuraturze na stanowiskach:
asesorów sądowych, asesorów prokuratorskich, sędziów i prokuratorów,
w Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej na stanowiskach: Prezesa,
wiceprezesa lub radcy, a także okresy wykonywania zawodu adwokata, radcy prawnego lub zajmowania samodzielnego stanowiska w organach władzy
publicznej, z którym związana była praktyka prawnicza, oraz inne okresy
zatrudnienia, jeżeli z tego tytułu przysługiwał zwiększony wymiar urlopu.
§ 3. Sędziemu przysługuje gratyfikacja jubileuszowa w wysokości:
1) po dwudziestu latach pracy – 100% wynagrodzenia miesięcznego;
2) po dwudziestu pięciu latach pracy – 150% wynagrodzenia miesięcznego;
3) po trzydziestu latach pracy – 200% wynagrodzenia miesięcznego;
4) po trzydziestu pięciu latach pracy – 250% wynagrodzenia miesięcznego;
5) po czterdziestu latach pracy – 350% wynagrodzenia miesięcznego;
6) po czterdziestu pięciu latach pracy – 400% wynagrodzenia miesięcznego.
§ 4. Do okresu pracy uprawniającego do gratyfikacji jubileuszowej wlicza się
wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli
z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego
zależą uprawnienia pracownicze.
§ 5. Gratyfikację jubileuszową wypłaca się niezwłocznie po nabyciu przez
sędziego prawa do gratyfikacji, a jeżeli w aktach osobowych sędziego brak jest
dokumentów potwierdzających upływ okresów, o których mowa w § 4 –
niezwłocznie po wykazaniu przez sędziego nabycia prawa do gratyfikacji;
podstawę ustalenia wysokości gratyfikacji jubileuszowej stanowi wynagrodzenie
przysługujące sędziemu w dniu nabycia prawa do gratyfikacji, obliczone według
przepisów dotyczących obliczania ekwiwalentu pieniężnego za urlop
wypoczynkowy. Przy ustalaniu wysokości gratyfikacji jubileuszowej uwzględnia
się obniżenie wysokości wynagrodzenia, o którym mowa w art. 129 § 3.
§ 6. Gratyfikację jubileuszową wypłaca się w dniu przejścia sędziego w stan
spoczynku, jeżeli w tym dniu sędziemu brakuje do okresu pracy, od którego zależy
nabycie prawa do gratyfikacji jubileuszowej, mniej niż dwanaście miesięcy.

art. 93. więcej Art. 93. § 1. Sędziemu można udzielić płatnego urlopu dla poratowania
zdrowia w celu przeprowadzenia zaleconego leczenia, jeżeli leczenie to wymaga
powstrzymania się od pełnienia służby.
§ 2. Urlop dla poratowania zdrowia nie może przekraczać sześciu miesięcy.
§ 3. Urlopu dla poratowania zdrowia udziela Minister Sprawiedliwości.
§ 4. W przypadku odmowy udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia
sędziemu przysługuje w terminie 14 dni od dnia otrzymania odmowy odwołanie do
Sądu Najwyższego.

art. 94. więcej Art. 94. § 1. W okresie nieobecności w pracy z powodu choroby sędzia
otrzymuje 80% wynagrodzenia, nie dłużej jednak niż przez okres roku. Do okresu
tego wlicza się okresy poprzedniej przerwy w pełnieniu służby z powodu choroby
lub płatnego urlopu dla poratowania zdrowia, jeżeli okres czynnej służby nie
przekroczył 60 dni. Po upływie roku w okresie dalszej nieobecności w pracy z
powodu choroby sędzia otrzymuje 50% wynagrodzenia.
§ 1a. Jeżeli nieobecność sędziego w pracy nastąpiła z powodu:
1) wypadku przy pracy albo w drodze do pracy lub z pracy,
2) choroby przypadającej w okresie ciąży,
3) choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub
warunkami wykonywania czynności sędziego,
4) choroby spowodowanej przez inną osobę w wyniku popełnienia przez nią
umyślnego czynu zabronionego, w związku z wykonywaniem czynności
sędziego, stwierdzonego orzeczeniem wydanym przez uprawniony organ,
5) poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla
kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się
zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów
– sędzia zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia, nie dłużej jednak niż przez
okres roku; przepis § 1 zdanie drugie i trzecie stosuje się.
§ 1b. W razie ujawnienia u sędziego choroby, co do której zachodzi
podejrzenie, że powstała w związku ze szczególnymi właściwościami lub
warunkami wykonywania czynności sędziego, prezes danego sądu kieruje sędziego
do lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z urzędu lub na wniosek
sędziego. Od orzeczenia lekarza orzecznika sędziemu przysługuje sprzeciw do
komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w ciągu 14 dni od dnia
doręczenia tego orzeczenia.
§ 1c. Za chorobę powstałą w związku ze szczególnymi właściwościami lub
warunkami wykonywania czynności sędziego uznaje się chorobę spowodowaną
działaniem czynników szkodliwych występujących w miejscu wykonywania
czynności sędziego.
§ 1d. Koszty badania i wydania orzeczenia przez lekarza orzecznika oraz
komisję lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pokrywa Skarb Państwa
ze środków pozostających w dyspozycji Ministra Sprawiedliwości.
§ 2. W razie niemożności wykonywania pracy z innych przyczyn,
uprawniających do uzyskania świadczeń, określonych w przepisach
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, sędziemu przysługuje
wynagrodzenie w wysokości świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego,
przez okres przewidziany w tych przepisach.
§ 2a. Okres nieobecności w pracy z powodu choroby oraz niemożności
wykonywania pracy, o której mowa w § 2, stwierdza zaświadczenie lekarskie
wystawione zgodnie z art. 55 ust. 1 i art. 55a ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca
1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 645 i 1590) albo wydruk zaświadczenia
lekarskiego, o którym mowa w art. 55a ust. 6 tej ustawy, z tym że w przypadku:
1) poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla
kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz niezdolności do
pracy wskutek poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów
– zaświadczenie wystawione przez lekarza na zwykłym druku, zgodnie
z art. 53 ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa;
2) o którym mowa w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa – decyzja wydana przez właściwy organ albo uprawniony
podmiot na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń
i chorób zakaźnych u ludzi;
3) urlopu macierzyńskiego – zaświadczenie lekarskie wystawione na zwykłym
druku, określające przewidywaną datę porodu – za okres przed porodem,
odpis skrócony aktu urodzenia dziecka lub jego kopia – za okres po porodzie;
4) konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem własnym lub
małżonka sędziego, dzieckiem przysposobionym, dzieckiem przyjętym na
wychowanie i utrzymanie, do ukończenia przez nie 8. roku życia,
w przypadku:
a) nieprzewidzianego zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola
lub szkoły, do których dziecko uczęszcza, a także w przypadku choroby
niani, z którą rodzice mają zawartą umowę uaktywniającą, o której
mowa w art. 50 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi
w wieku do lat 3 (Dz. U. z 2019 r. poz. 409, 730 i 2020), lub dziennego
opiekuna, sprawujących opiekę nad dzieckiem,
b) porodu lub choroby małżonka sędziego lub rodzica dziecka sędziego,
stale opiekujących się dzieckiem, jeżeli poród lub choroba uniemożliwia
temu małżonkowi lub rodzicowi sprawowanie opieki nad dzieckiem,
c) pobytu małżonka sędziego lub rodzica dziecka sędziego, stale
opiekujących się dzieckiem, w szpitalu lub innym zakładzie leczniczym
podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju
stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne
– oświadczenie sędziego.
§ 2aa. Doręczenie zaświadczenia lekarskiego odbywa się przy wykorzystaniu
profilu informacyjnego, o którym mowa w art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca
1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa, na zasadach określonych w tej ustawie. Prezesi sądów
wykorzystują lub tworzą profil informacyjny płatnika składek, o którym mowa
w art. 58 ust. 1 tej ustawy.
§ 2b. Wydruk zaświadczenia lekarskiego, o którym mowa w art. 55a ust. 6
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zaświadczenie lekarskie, o którym
mowa w art. 55a ust. 7 tej ustawy, zaświadczenie wystawione przez lekarza na
zwykłym druku w przypadkach, o których mowa w § 2a pkt 1 i 3, decyzję, odpis
skrócony aktu urodzenia dziecka lub jego kopię, sędzia jest obowiązany dostarczyć
prezesowi sądu w terminie siedmiu dni od dnia ich otrzymania.
§ 2c. Sędzia jest obowiązany złożyć prezesowi sądu oświadczenie
o wystąpieniu okoliczności, o których mowa w § 2a pkt 4, w terminie siedmiu dni
od dnia ich zaistnienia.
§ 2d. W przypadku niedopełnienia obowiązku, o którym mowa w § 2b i 2c,
nieobecność uznaje się za nieusprawiedliwioną, chyba że niedostarczenie zaświadczenia, decyzji, odpisu skróconego aktu urodzenia dziecka lub jego kopii
lub niezłożenie oświadczenia nastąpiło z przyczyn niezależnych od sędziego.
§ 3. Za inną usprawiedliwioną nieobecność w pracy sędziemu przysługuje
wynagrodzenie.
§ 4. W przypadkach, w których pracownikom podlegającym ubezpieczeniu
społecznemu przysługują zasiłki niezależnie od prawa do wynagrodzenia,
sędziemu przysługuje świadczenie pieniężne w wysokości zasiłku z ubezpieczenia
społecznego.

Art. 94a. § 1. Sędziemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby
zawodowej, doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje
jednorazowe odszkodowanie.
§ 2. Członkom rodziny sędziego, który zmarł wskutek wypadku przy pracy
lub choroby zawodowej, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.
Odszkodowanie to przysługuje również w razie śmierci w następstwie wypadku
przy pracy lub choroby zawodowej sędziego w stanie spoczynku, który zmarł
uznany za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków sędziego wskutek
wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.
§ 3. Jednorazowe odszkodowanie i jego zwiększenie, a także jednorazowe
odszkodowanie dla członków rodziny sędziego lub sędziego w stanie spoczynku,
ustala się na zasadach i w wysokości określonej w ustawie z dnia 30 października
2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób
zawodowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1205).
§ 4. Odszkodowanie przewidziane w niniejszym artykule przysługuje
niezależnie od innych świadczeń określonych w ustawie.
§ 5. Skarb Państwa pokrywa koszty skutków wypadków przy pracy lub
chorób zawodowych, związane ze świadczeniami zdrowotnymi z zakresu
stomatologii i szczepień ochronnych, na które sędzia został skierowany przez
lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na wniosek lekarza
prowadzącego, a nierefundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia na podstawie
odrębnych przepisów. Skarb Państwa pokrywa także koszty przedmiotów
ortopedycznych w wysokości udziału własnego ubezpieczonego, określonego
w przepisach o ubezpieczeniu zdrowotnym.

Art. 94b. § 1. Oceny uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem
przy pracy lub chorobą zawodową, a także ustalenia związku śmierci sędziego lub
sędziego w stanie spoczynku z takim wypadkiem lub chorobą dokonuje, w formie
orzeczenia, lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Koszty badania
i wydania orzeczenia pokrywa Skarb Państwa ze środków pozostających
w dyspozycji Ministra Sprawiedliwości.
§ 2. Orzeczenie, o którym mowa w § 1, lekarz orzecznik Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych doręcza zainteresowanemu sędziemu albo członkom
rodziny zmarłego sędziego, albo zmarłego sędziego w stanie spoczynku oraz
prezesowi sądu apelacyjnego właściwemu do wydania decyzji, o której mowa
w § 4, lub Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 3. Jednorazowe odszkodowanie przyznaje się na wniosek sędziego,
a w razie śmierci sędziego lub sędziego w stanie spoczynku – na wniosek
uprawnionych członków jego rodziny. Z wnioskiem o przyznanie świadczenia
może również wystąpić kolegium właściwego sądu.
§ 4. Jednorazowe odszkodowanie przyznaje lub odmawia przyznania oraz
ustala jego wysokość, w drodze decyzji, a także świadczenie to wypłaca:
1) prezes właściwego sądu apelacyjnego – z tytułu wypadku przy pracy lub
choroby zawodowej sędziego sądu rejonowego, okręgowego i apelacyjnego;
2) Minister Sprawiedliwości – z tytułu wypadku przy pracy lub choroby
zawodowej prezesa sądu apelacyjnego oraz sędziego delegowanego do
wykonywania czynności w Ministerstwie Sprawiedliwości, Kancelarii
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz urzędzie obsługującym ministra
właściwego do spraw zagranicznych.
§ 5. Decyzję, o której mowa w § 4, prezes sądu apelacyjnego lub Minister
Sprawiedliwości wydaje w ciągu 14 dni od dnia:
1) otrzymania orzeczenia lekarza orzecznika;
2) wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.
§ 6. Jednorazowe odszkodowanie wypłaca się z urzędu w terminie 30 dni od
dnia wydania decyzji, o której mowa w § 4.
§ 7. Od decyzji, o której mowa w § 4, sędziemu lub uprawnionym członkom
rodziny sędziego lub sędziego w stanie spoczynku, przysługuje odwołanie do sądu
okręgowego – sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Do postępowania w tych sprawach stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego
o postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.
§ 8. W zakresie nieuregulowanym ustawą, do wypadków przy pracy i chorób
zawodowych sędziego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące pracowników
określone w ustawie, o której mowa w art. 94a § 3.

Art. 94c. § 1. Prezes sądu, oraz na jego wniosek Zakład Ubezpieczeń
Społecznych, są uprawnieni do kontrolowania prawidłowości wykorzystywania
przez sędziego zwolnienia lekarskiego od pracy z powodu choroby zgodnie z jego
celem.
§ 2. Na wniosek prezesa sądu Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest
uprawniony do kontrolowania prawidłowości i zasadności udzielenia sędziom
zwolnienia lekarskiego od pracy z powodu choroby.
§ 3. Sędzia wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę
zarobkową, w tym w sposób określony w art. 86 § 1 i 2, lub wykorzystujący
zwolnienie lekarskie od pracy z powodu choroby niezgodnie z jego celem traci
prawo do wynagrodzenia za cały okres tego zwolnienia.
§ 4. Sędzia traci prawo do wynagrodzenia w razie odmowy poddania się
badaniom kontrolnym lub w razie niedostarczenia dokumentacji medycznej
lekarzowi orzecznikowi Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od dnia następującego
po upływie wyznaczonego terminu badania lub po upływie wyznaczonego terminu
dostarczenia dokumentacji medycznej. Utratę wynagrodzenia stwierdza prezes
sądu.
§ 5. Koszty postępowań kontrolnych pokrywa Skarb Państwa ze środków
pozostających w dyspozycji Ministra Sprawiedliwości.
§ 6. W zakresie dotyczącym kontrolowania prawidłowości wykorzystania
zwolnienia lekarskiego, kontrolowania prawidłowości zwolnienia lekarskiego,
zasad utraty prawa do wynagrodzenia, o których mowa w § 1, 2 i 4 stosuje się
odpowiednio przepisy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa.

Art. 94d. § 1. Sędziego, który nie pełnił służby z powodu choroby lub
płatnego urlopu dla poratowania zdrowia przez okres roku, ustalony zgodnie z art.
94 § 1 zdanie drugie i złożył wniosek o skierowanie na badanie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Minister Sprawiedliwości kieruje na to
badanie.
§ 2. Minister Sprawiedliwości może także z urzędu skierować sędziego, o
którym mowa w § 1, na badanie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych.
§ 3. W przypadku wydania przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych orzeczenia o dalszej niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego,
gdy leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy,
Minister Sprawiedliwości udziela sędziemu urlopu rehabilitacyjnego na czas od
miesiąca do trzech miesięcy.
§ 4. W okresie urlopu rehabilitacyjnego, co miesiąc od daty wydania
orzeczenia, o którym mowa w § 3, sędzia jest obowiązany poddać się badaniu
kontrolnemu lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który wydaje
orzeczenie o dalszej niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego albo o
zdolności do pełnienia obowiązków sędziego, chyba że Minister Sprawiedliwości,
udzielając urlopu rehabilitacyjnego, zwolni sędziego z tego obowiązku.
§ 5. Orzeczenia, o których mowa w § 3 i 4, lekarz orzecznik Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych doręcza zainteresowanemu sędziemu oraz prezesowi
sądu okręgowego albo sądu apelacyjnego, a także Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 6. Od orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, o
którym mowa w § 3 i 4, sędziemu przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w ciągu 7 dni od dnia doręczenia tego
orzeczenia.
§ 7. Koszty badania i wydania orzeczenia przez lekarza orzecznika oraz
komisję lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pokrywa Skarb Państwa ze
środków pozostających w dyspozycji Ministra Sprawiedliwości.

Art. 94e. § 1. Listę lekarzy orzeczników Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
uprawnionych do przeprowadzania badań, o których mowa w art. 94d § 1, 2 i 4,
wraz ze wskazaniem ich specjalizacji, ustala Minister Sprawiedliwości
w porozumieniu z Prezesem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
§ 2. W przypadkach, o których mowa w art. 94d § 1, 2 i 4, lekarza orzecznika
wskazuje Minister Sprawiedliwości z listy, o której mowa w § 1, biorąc pod uwagę jego specjalizację oraz mając na względzie potrzebę zapewnienia niezwłocznego
przeprowadzenia badania.

Art. 94f. W okresie urlopu rehabilitacyjnego sędziemu przysługuje 80%
wynagrodzenia.

Art. 94g. § 1. Niepoddanie się przez sędziego badaniu lekarza orzecznika
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, o którym mowa w art. 94d § 4, powoduje
obniżenie wynagrodzenia do wysokości 50%.
§ 2. Jeżeli sędzia lub inna osoba wykaże, że niepoddanie się badaniu, o którym
mowa w art. 94d § 4, nastąpiło z przyczyn niezależnych od sędziego, Minister
Sprawiedliwości nakazuje wypłatę sędziemu równowartości niewypłaconej części
wynagrodzenia.

art. 95. więcej Art. 95. § 1. Sędzia powinien mieszkać w miejscowości będącej siedzibą
sądu, w którym pełni służbę.
§ 2. Prezes sądu okręgowego w stosunku do sędziego sądu rejonowego oraz
sędziego sądu okręgowego, prezes sądu apelacyjnego w stosunku do sędziego tego
sądu, a Minister Sprawiedliwości w stosunku do prezesa sądu okręgowego
i prezesa sądu apelacyjnego, w uzasadnionych przypadkach, może wyrazić zgodę
na zamieszkanie sędziego w innej miejscowości.
§ 3. W razie uzyskania zgody, o której mowa w § 2, sędziemu przysługuje
zwrot kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do siedziby sądu, wydziału
zamiejscowego oraz ośrodka zamiejscowego utworzonego poza siedzibą sądu,
ustalonych na zasadach obowiązujących przy ustalaniu wysokości należności
przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.
§ 4. Zwrot kosztów, o których mowa w § 3, nie przysługuje, jeżeli zmiana
miejsca służbowego nastąpiła w wyniku orzeczenia kary dyscyplinarnej, o której
mowa w art. 109 § 1 pkt 4, oraz orzeczenia sądu dyscyplinarnego o przeniesieniu
sędziego na inne miejsce służbowe ze względu na powagę stanowiska, chyba że
przeniesienie było niezawinione przez sędziego.

art. 96. więcej Art. 96. § 1. Sędziemu może być przyznana, jako pożyczka, pomoc
finansowa na zaspokojenie jego potrzeb mieszkaniowych.
§ 2. Środki na pomoc finansową, o której mowa w § 1, stanowią do 6%
rocznego funduszu wynagrodzeń osobowych sędziów.
§ 3. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, sposób planowania
i wykorzystywania środków na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych sędziów
oraz warunki przyznawania pomocy, o której mowa w § 1, z uwzględnieniem
zaangażowania środków własnych sędziego, udziału kolegiów sądów
w przyznawaniu pomocy oraz zasady racjonalności gospodarowania środkami oraz
przy przyjęciu zasady, że w razie rozwiązania albo wygaśnięcia stosunku
służbowego sędziego w sposób, o którym mowa w art. 68, pożyczka podlega
zwrotowi wraz z oprocentowaniem w wysokości obowiązującej przy powszechnie
dostępnych kredytach bankowych.

art. 97. więcej Art. 97. § 1. W razie powołania sędziego do niezawodowej służby
wojskowej, jego prawa i obowiązki służbowe ulegają zawieszeniu na czas trwania
służby. Sędzia zachowuje jednak swoje stanowisko i prawo do wynagrodzenia,
a czas służby wojskowej wlicza się do okresu stosunku służbowego na stanowisku
sędziego.
§ 2. Inne szczególne uprawnienia związane ze stosunkiem służbowym
sędziego powołanego do czynnej służby wojskowej i zwolnionego z tej służby
normują przepisy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
lub przepisy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.
§ 3. Sędzia powołany do niezawodowej służby wojskowej odbywa ją
w organach sądownictwa wojskowego.

art. 98. więcej Art. 98. § 1. Sędziemu ubiegającemu się o mandat posła albo senatora, albo
radnego udziela się urlopu bezpłatnego na czas kampanii wyborczej.
§ 2. Sędzia, który został mianowany, powołany lub wybrany do pełnienia
funkcji w organach państwowych, samorządu terytorialnego, w służbie
dyplomatycznej, konsularnej lub w organach organizacji międzynarodowych oraz
ponadnarodowych działających na podstawie umów międzynarodowych
ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską, jest obowiązany zrzec się
niezwłocznie swojego urzędu, chyba że przechodzi w stan spoczynku.
§ 3. Sędzia, który zrzekł się urzędu z przyczyn określonych w § 2, może
powrócić na urząd sędziego i poprzednio zajmowane stanowisko, jeżeli przerwa
w pełnieniu obowiązków sędziego nie przekracza dziewięciu lat, chyba że pełnił funkcje sędziowskie lub prokuratorskie w międzynarodowych lub
ponadnarodowych organach sądowych.
§ 4. W przypadku przewidzianym w § 3, Krajowa Rada Sądownictwa,
z inicjatywy zainteresowanego, przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej
Polskiej wniosek o powołanie byłego sędziego na urząd sędziego, chyba że nie
spełnia on warunków wymaganych do powołania na urząd sędziego. Po powołaniu
na urząd, sędziemu wyznacza się poprzednio zajmowane stanowisko i miejsce
służbowe, niezależnie od liczby stanowisk sędziowskich w danym sądzie.
§ 5. W razie odmowy przedstawienia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej
wniosku, o którym mowa w § 4, zainteresowanemu służy skarga do Sądu
Najwyższego.
§ 6. Przepisów § 2–5 nie stosuje się do powołania sędziego na stanowisko
podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości. W takim przypadku, na
okres pełnienia tego stanowiska, sędziego deleguje się do Ministerstwa
Sprawiedliwości na zasadach określonych w art. 77 § 1.

art. 99. więcej Art. 99. Sędzia w stanie spoczynku może używać dotychczasowego tytułu
z dodaniem wyrazów „w stanie spoczynku”.

art. 100. więcej Art. 100. § 1. Sędziemu, który został przeniesiony w stan spoczynku, w razie
zmiany ustroju sądów lub zmiany granic okręgów sądowych przysługuje do czasu
osiągnięcia wieku 65 lat uposażenie w wysokości wynagrodzenia pobieranego na
ostatnio zajmowanym stanowisku.
§ 2. Sędziemu przechodzącemu lub przeniesionemu w stan spoczynku
z powodu wieku, choroby lub utraty sił przysługuje uposażenie w wysokości 75%
wynagrodzenia zasadniczego i dodatku za wysługę lat, pobieranych na ostatnio
zajmowanym stanowisku.
§ 3. Uposażenie, o którym mowa w § 1 i 2, podwyższa się stosownie do zmian
wysokości wynagrodzeń zasadniczych sędziów czynnych zawodowo.
§ 4. Sędziemu przechodzącemu w stan spoczynku przysługuje jednorazowa
odprawa w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia.
§ 4a. W przypadku, o którym mowa w § 1, sędzia w stanie spoczynku
otrzymuje jednorazową odprawę z chwilą osiągnięcia wieku 65 lat.
§ 4b. Sędziemu, który powrócił na stanowisko poprzednio zajmowane albo
stanowisko równorzędne poprzednio zajmowanemu w trybie art. 74 § 1a, w razie
przejścia lub przeniesienia w stan spoczynku przysługuje jednorazowa odprawa
w kwocie stanowiącej różnicę między wysokością odprawy wyliczonej na dzień
przejścia lub przeniesienia w stan spoczynku a wysokością odprawy wypłaconej.
W przypadku, o którym mowa w § 1, odprawa przysługuje z chwilą osiągnięcia
wieku 65 lat.
§ 5. Z tytułu pracy na stanowisku sędziego nie przysługuje prawo do
emerytury lub renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z zastrzeżeniem
przypadków, o których mowa w art. 91 § 10.
§ 6. W razie zbiegu prawa do uposażenia w stanie spoczynku z prawem do
emerytury lub renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wypłaca się wyłącznie
uposażenie, z zastrzeżeniem § 7.
§ 6a. Jeżeli zbieg praw, o którym mowa w § 6, dotyczy sędziego
przechodzącego lub przeniesionego w stan spoczynku zgodnie z § 2, który jest
członkiem otwartego funduszu emerytalnego, środki zgromadzone na rachunku
w tym funduszu otwarty fundusz emerytalny przekazuje za pośrednictwem Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych na dochody budżetu państwa.
§ 6b. W razie zbiegu prawa do uposażenia w stanie spoczynku z prawem do
uposażenia rodzinnego, na wniosek uprawnionego wypłaca się uposażenie w stanie
spoczynku albo uposażenie rodzinne.
§ 7. Jeżeli zbieg praw, o którym mowa w § 6, dotyczy sędziego w stanie
spoczynku, który do chwili przejścia w stan spoczynku był zatrudniony na
podstawie powołania na stanowisko sędziowskie w niepełnym wymiarze czasu
pracy stosownie do art. 62, wypłaca się emeryturę oraz uposażenie, z tym jednak,
że wypłatę uposażenia ogranicza się w taki sposób, aby suma emerytury
i uposażenia nie przekraczała wysokości całego uposażenia sędziego w stanie
spoczynku, jakie by otrzymywał, gdyby nie został powołany w połowie wymiaru
czasu pracy.
§ 8. Wynagrodzenie z tytułu pracy na stanowisku sędziego oraz uposażenie
przysługujące w stanie spoczynku jest osiąganiem przychodu powodującym
zawieszenie prawa do emerytury lub renty albo zmniejszenie tych świadczeń,
w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Prezes właściwego sądu i sędzia uprawniony do świadczeń
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych są obowiązani do powiadamiania organu
rentowego o osiąganiu wynagrodzenia albo uposażenia i jego wysokości, na
zasadach i w terminach określonych w przepisach o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

art. 101. więcej Art. 101. § 1. W razie śmierci sędziego jego rodzinie przysługuje odprawa
pośmiertna na zasadach przewidzianych w Kodeksie pracy dla rodzin
pracowników. Do okresu zatrudnienia, od którego zależy wysokość odprawy,
wlicza się wszystkie okresy zatrudnienia na stanowiskach asesora sądowego lub
sędziego.
§ 2. W razie śmierci sędziego albo sędziego w stanie spoczynku lub członka
jego rodziny, osobie, która pokryła koszty pogrzebu, przysługuje świadczenie
pieniężne w wysokości i na zasadach określonych dla zasiłku pogrzebowego
z ubezpieczenia społecznego.
§ 3. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio w razie śmierci osoby pobierającej
uposażenie rodzinne albo członka rodziny tej osoby.
§ 4. W razie zbiegu prawa do świadczenia, o którym mowa w § 2 i 3,
z prawem do zasiłku pogrzebowego z ubezpieczenia społecznego, przysługuje
prawo do jednego ze świadczeń, wybranego przez uprawnionego.

art. 102. więcej Art. 102. § 1. W razie śmierci sędziego albo sędziego w stanie spoczynku,
członkom jego rodziny, spełniającym warunki wymagane do uzyskania renty
rodzinnej w myśl przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, przysługuje uposażenie rodzinne w wysokości:
1) dla jednej osoby uprawnionej – 85%,
2) dla dwóch osób uprawnionych – 90%,
3) dla trzech lub więcej osób uprawnionych – 95%
– podstawy wymiaru.
§ 2. Podstawę wymiaru uposażenia rodzinnego przysługującego rodzinie
stanowi:
1) w przypadku rodziny zmarłego sędziego w stanie spoczynku – uposażenie,
jakie przysługiwało w chwili śmierci zmarłemu sędziemu w stanie
spoczynku, z zastrzeżeniem pkt 2;
2) w przypadku rodziny zmarłego sędziego albo zmarłego sędziego w stanie
spoczynku przeniesionego na podstawie art. 100 § 1 – uposażenie, jakie
przysługiwałoby mu w chwili śmierci zgodnie z art. 100 § 2.
§ 3. Do uposażenia, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio
art. 100 § 3.
§ 4. W razie zbiegu prawa do uposażenia rodzinnego z prawem do emerytury
lub renty, na wniosek uprawnionego, przysługuje albo uposażenie rodzinne, albo
emerytura lub renta.
§ 5. Do uposażenia rodzinnego przysługuje dodatek dla sierot zupełnych
w wysokości i na zasadach określonych w przepisach o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

art. 103. więcej Art. 103. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw pracy, określi, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb ustalania i
wypłacania uposażeń sędziom w stanie spoczynku oraz uposażeń rodzinnych
członkom rodzin sędziów i sędziów w stanie spoczynku oraz terminy przekazania
do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, o których mowa w art. 91 § 10 i 11,
mając na względzie w szczególności konieczność zapewnienia osobom
uprawnionym ciągłości źródeł utrzymania oraz udogodnień w odbiorze uposażeń i
uposażeń rodzinnych.

art. 104. więcej Art. 104. § 1. Sędzia w stanie spoczynku jest obowiązany dochować
godności sędziego.
§ 2. Za uchybienie godności sędziego po przejściu w stan spoczynku oraz
uchybienie godności urzędu sędziego w okresie pełnienia służby sędzia w stanie
spoczynku odpowiada dyscyplinarnie.
§ 3. Do odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów w stanie spoczynku
stosuje się odpowiednio przepisy o odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów,
z tym że zamiast kar przewidzianych dla sędziów sąd dyscyplinarny orzeka kary:
1) upomnienia;
2) nagany;
2a) obniżenia uposażenia o 5%–50% na okres od sześciu miesięcy do dwóch lat;
3) zawieszenia podwyższenia uposażenia, o którym mowa w art. 100 § 3, na
okres od roku do trzech lat;
4) pozbawienia prawa do stanu spoczynku wraz z prawem do uposażenia.
§ 3a. Jeżeli orzeczona została kara pozbawienia prawa do stanu spoczynku
wraz z prawem do uposażenia, wyrok wywołuje skutek w postaci obniżenia do 50%
uposażenia do czasu prawomocnego zakończenia postępowania dyscyplinarnego.
W razie prawomocnego zakończenia postępowania dyscyplinarnego orzeczeniem
kary innej niż kara pozbawienia prawa do stanu spoczynku wraz z prawem do
uposażenia dokonuje się wyrównania uposażenia do pełnej wysokości.
§ 4. Skazanie sędziego w stanie spoczynku prawomocnym wyrokiem sądu na
pozbawienie praw publicznych za przestępstwo popełnione po przejściu w stan
spoczynku, jak również przed przejściem w stan spoczynku, lub prawomocne
orzeczenie kary wydalenia ze służby, za przewinienie popełnione, w tym przed
przejściem w stan spoczynku, powoduje utratę uprawnień do stanu spoczynku
i uposażenia sędziego oraz uposażenia rodzinnego członków jego rodziny.
§ 5. W razie orzeczenia kary wymienionej w § 3 pkt 4, lub w przypadkach
przewidzianych w § 4, sędzia pozbawiony prawa do stanu spoczynku i uposażenia
albo członek jego rodziny pozbawiony prawa do uposażenia rodzinnego nabywa
prawo do emerytury lub renty, jeżeli spełnia warunki określone w przepisach
o ubezpieczeniu społecznym.

art. 105. więcej Art. 105. § 1. Do sędziów w stanie spoczynku stosuje się odpowiednio
przepisy art. 84 § 3 i art. 86. Do sędziów w stanie spoczynku, którym powierzono
pełnienie funkcji wizytatora, stosuje się odpowiednio także przepisy art. 77 § 1, 6–
6b i 8, art. 79, art. 82, art. 82a, art. 83, art. 85, art. 87–90 oraz art. 94a i art. 94b.
Sędziom w stanie spoczynku, którym powierzono pełnienie funkcji wizytatora,
przysługuje prawo do nieświadczenia pracy przez okres odpowiadający urlopowi
wypoczynkowemu.
§ 2. Sędziemu, który przeszedł w stan spoczynku w trybie art. 69 § 1, 1b, 2
i 2b, oraz sędziemu przeniesionemu w stan spoczynku w razie zmiany ustroju
sądów lub zmiany granic okręgów sądowych można powierzyć, za jego zgodą,
pełnienie funkcji wizytatora w Ministerstwie Sprawiedliwości lub sądzie oraz
koordynatora do spraw mediacji. Sędziemu w stanie spoczynku pełniącemu funkcję
wizytatora w sądzie oraz koordynatora do spraw mediacji przysługuje dodatek
funkcyjny w wysokości przewidzianej dla sędziego wizytatora lub koordynatora do
spraw mediacji. Do powierzenia funkcji wizytatora w sądzie stosuje się odpowiednio przepisy art. 37d. Do powierzenia funkcji koordynatora do spraw
mediacji stosuje się odpowiednio przepisy art. 16a. Pełnienie funkcji wizytatora
w Ministerstwie Sprawiedliwości powierza Minister Sprawiedliwości na czas
określony, nie dłuższy niż dwa lata, albo na czas nieokreślony. Przepisy art. 78 § 2–
4 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Powierzenie sędziemu w stanie spoczynku funkcji wizytatora oraz zgoda
na pełnienie tej funkcji przez sędziego w stanie spoczynku mogą zostać cofnięte,
z zachowaniem miesięcznego uprzedzenia.
§ 4. Możliwość pełnienia funkcji wizytatora jest wyłączona w przypadku
ubiegania się przez sędziego w stanie spoczynku o mandat posła, senatora albo
radnego bądź pełnienia przez niego funkcji, o których mowa w art. 98 § 2.

art. 106. więcej Art. 106. W razie utraty uprawnień do stanu spoczynku i uposażenia
w przypadkach, o których mowa w art. 104 § 5, stosuje się odpowiednio przepisy
art. 91 § 10 i 11.

Art. 106a. (uchylony).

Art. 106b. (uchylony).

Art. 106c. (uchylony).

Art. 106d. (uchylony).

Art. 106e. (uchylony).

Art. 106f. (uchylony).

Art. 106g. (uchylony).

Art. 106h. Na stanowisko asesora sądowego może być mianowany ten, kto:
1) spełnia warunki określone w art. 61 § 1 pkt 1–4;
2) ukończył aplikację w Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury;
3) złożył egzamin sędziowski lub prokuratorski.

Art. 106i. § 1. Asesorów sądowych mianuje Prezydent Rzeczypospolitej
Polskiej na czas nieokreślony, na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa.
§ 2. W akcie mianowania Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej wyznacza
miejsce służbowe (siedzibę) asesora sądowego, zgodnie z jego wyborem
dokonanym w trybie art. 33a ust. 5 albo art. 33b ust. 6 ustawy z dnia 23 stycznia
2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury.
§ 3. Asesor sądowy składa ślubowanie wobec Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej według następującej roty:
„Ślubuję uroczyście jako asesor sądowy służyć wiernie Rzeczypospolitej
Polskiej, stać na straży prawa, obowiązki asesora sądowego wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać zgodnie z przepisami prawa,
bezstronnie według mego sumienia, dochować tajemnicy prawnie
chronionej, a w postępowaniu kierować się zasadami godności i
uczciwości.”; składający ślubowanie może dodać na końcu zwrot: „Tak
mi dopomóż Bóg”.
§ 4. Stosunek służbowy asesora sądowego nawiązuje się po doręczeniu mu
aktu mianowania.
§ 5. Asesor sądowy zgłasza się w celu objęcia stanowiska w ciągu czternastu
dni od dnia otrzymania aktu mianowania.
§ 6. W razie nieusprawiedliwionego nieobjęcia stanowiska asesorskiego w
terminie określonym w § 5 mianowanie traci moc. Okoliczność tę stwierdza
Minister Sprawiedliwości.
§ 7. (uchylony)
§ 8. Asesor sądowy pełni obowiązki sędziego przez okres 4 lat od dnia objęcia
stanowiska asesorskiego.
§ 9. (uchylony)
§ 10. (uchylony)

Art. 106j. § 1. Asesor sądowy w sprawowaniu swojego urzędu jest
niezawisły i podlega tylko Konstytucji oraz ustawom.
§ 2. Asesor sądowy nie może należeć do partii politycznej, związku
zawodowego, ani prowadzić działalności publicznej niedającej się pogodzić
z zasadami niezależności sądów i niezawisłości asesorów sądowych.
§ 3. Asesorowi sądowemu ubiegającemu się o mandat posła, senatora albo
radnego udziela się urlopu bezpłatnego na czas kampanii wyborczej. Okresu
udzielonego urlopu nie wlicza się do okresu, o którym mowa w art. 61 § 1 pkt 7.
§ 4. Asesor sądowy, który został mianowany, powołany lub wybrany do
pełnienia funkcji w organach państwowych, samorządu terytorialnego, w służbie
dyplomatycznej, konsularnej lub w organach organizacji międzynarodowych oraz
ponadnarodowych działających na podstawie umów międzynarodowych
ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską, jest obowiązany zrzec się
niezwłocznie swojego urzędu.

Art. 106k. § 1. Asesor sądowy jest nieusuwalny.
§ 2. Stosunek służbowy asesora sądowego wygasa w przypadku:
1) (uchylony)
2) niezłożenia przez asesora sądowego wniosku o powołanie do pełnienia urzędu
na stanowisku sędziowskim – z upływem okresu, o którym mowa w art. 106i
§ 8;
3) powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim – z dniem
poprzedzającym powołanie na stanowisko sędziowskie;
4) nieprzedstawienia przez Krajową Radę Sądownictwa wniosku o powołanie
asesora sądowego do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim – z dniem
uprawomocnienia się uchwały Krajowej Rady Sądownictwa.
§ 3. Stosunek służbowy asesora sądowego rozwiązuje się z mocy prawa, jeżeli
zrzekł się on urzędu. Zrzeczenie się urzędu jest skuteczne po upływie trzech
miesięcy od dnia złożenia Ministrowi Sprawiedliwości oświadczenia, chyba że na
wniosek asesora sądowego Minister Sprawiedliwości określi inny termin. O
zrzeczeniu się urzędu przez asesora sądowego Minister Sprawiedliwości
zawiadamia Krajową Radę Sądownictwa.
§ 3a. Cofnięcie przez asesora sądowego wniosku o powołanie do pełnienia
urzędu na stanowisku sędziowskim jest równoznaczne ze złożeniem oświadczenia
o zrzeczeniu się urzędu.
§ 4. Prawomocne orzeczenie sądu dyscyplinarnego o złożeniu asesora
sądowego z urzędu oraz prawomocne orzeczenie sądu skazujące na środek karny
pozbawienia praw publicznych lub zakazu zajmowania stanowiska asesora
sądowego powoduje, z mocy prawa, utratę urzędu i stanowiska asesora sądowego;
stosunek służbowy asesora sądowego wygasa z chwilą uprawomocnienia się
orzeczenia.
§ 5. Stosunek służbowy asesora sądowego wygasa z dniem utraty przez niego
obywatelstwa polskiego.
§ 6. Stosunek służbowy asesora sądowego wygasa, jeżeli z powodu choroby
lub utraty sił został uznany za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków asesora
sądowego.
§ 7. Minister Sprawiedliwości zawiadamia asesora sądowego o wygaśnięciu
lub rozwiązaniu stosunku służbowego.

Art. 106l. § 1. (uchylony)
§ 1a. Przeniesienie asesora sądowego na inne miejsce służbowe może nastąpić
na jego wniosek, w szczególnie uzasadnionych przypadkach i nie wcześniej niż po
dwóch latach od dnia mianowania.
§ 2. Przeniesienie asesora sądowego na inne miejsce służbowe może nastąpić,
także bez jego zgody, w przypadkach:
1) zniesienia stanowiska wywołanego zmianą w organizacji sądownictwa lub
zniesienia danego sądu lub wydziału zamiejscowego albo przeniesienia
siedziby sądu;
2) niedopuszczalności zajmowania stanowiska asesora sądowego w danym
sądzie wskutek wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 6;
3) gdy wymaga tego wzgląd na powagę stanowiska, na podstawie orzeczenia
sądu dyscyplinarnego, wydanego na wniosek kolegium właściwego sądu lub
Krajowej Rady Sądownictwa;
4) przeniesienia w wyniku kary dyscyplinarnej.
§ 3. Decyzję o przeniesieniu asesora sądowego wydaje Minister
Sprawiedliwości, z tym że przeniesienie z przyczyn, o których mowa w § 2 pkt 1,
może nastąpić, jeżeli uwzględnienie wniosku asesora sądowego co do nowego
miejsca służbowego nie jest możliwe.
§ 4. W przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 i 2, od decyzji Ministra
Sprawiedliwości asesorowi sądowemu przysługuje odwołanie do Sądu
Najwyższego.

Art. 106m. § 1. W przypadku przeniesienia asesora sądowego na inne
miejsce służbowe nie przysługuje mu ekwiwalent pieniężny za dni
niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego. Asesor sądowy zachowuje prawo do
wykorzystania tego urlopu w czasie pełnienia służby w miejscu, do którego
przeniesienie nastąpiło.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w przypadku powołania asesora
sądowego na stanowisko sędziowskie.
§ 3. W przypadku przeniesienia asesora sądowego do innej miejscowości,
przysługuje mu zwrot kosztów przeniesienia, z wyjątkiem przypadku, gdy
przeniesienie nastąpiło w drodze dyscyplinarnej lub na jego wniosek. Asesorowi
sądowemu przenoszonemu na jego wniosek Minister Sprawiedliwości, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, może przyznać zwrot kosztów przeniesienia.

Art. 106n. (uchylony).

Art. 106o. (uchylony).

Art. 106p. (uchylony).

Art. 106q. (uchylony).

Art. 106r. (uchylony).

Art. 106s. (uchylony).

Art. 106t. (uchylony).

Art. 106u. (uchylony).

Art. 106v. (uchylony).

Art. 106w. (uchylony).

Art. 106x. (uchylony).

Art. 106xa. § 1. Przed upływem 36 miesięcy pełnienia obowiązków sędziego
asesor sądowy może złożyć prezesowi właściwego sądu okręgowego wniosek o
powołanie na stanowisko sędziego sądu rejonowego. Przepisy art. 57 § 2–6 i 8,
art. 57a § 1, art. 57ab § 2, art. 57ac–57af oraz art. 58 § 4 stosuje się odpowiednio.
§ 2. W razie złożenia wniosku, o którym mowa w § 1, prezes sądu
okręgowego, w terminie nie dłuższym niż siedem dni od dnia upływu 36 miesięcy
pełnienia przez asesora sądowego obowiązków sędziego, zarządza dokonanie
oceny kwalifikacji asesora sądowego. Przepisy art. 57ah § 3, art. 57b, art. 57i § 1 i
3 oraz przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 57i § 4 stosuje się
odpowiednio.
§ 3. Oceny kwalifikacji asesora sądowego dokonuje sędzia wizytator
wyznaczony przez prezesa właściwego sądu apelacyjnego w drodze losowania
spośród sędziów z obszaru danej apelacji, o których mowa w art. 37c § 3, z
wyłączeniem sędziów sądu okręgowego, w którego okręgu ma siedzibę sąd, w
którym asesor sądowy pełni służbę. Jeżeli asesor sądowy pełnił obowiązki sędziego w wydziałach cywilnym i karnym, wyznacza się więcej niż jednego sędziego
wizytatora.
§ 4. Prezes właściwego sądu okręgowego zapoznaje asesora sądowego z
oceną kwalifikacji, zamieszczając ją w systemie teleinformatycznym. Asesor
sądowy ma prawo do złożenia temu prezesowi uwag do oceny kwalifikacji, w
terminie 21 dni od daty zamieszczenia oceny kwalifikacji w systemie
teleinformatycznym.
§ 5. Po upływie terminu, o którym mowa w § 4, lub złożeniu przez asesora
sądowego uwag do oceny kwalifikacji prezes sądu okręgowego przedstawia do
zaopiniowania kolegium sądu okręgowego kandydaturę asesora sądowego na
wolne stanowisko sędziego sądu rejonowego, wraz z oceną kwalifikacji i
ewentualnymi uwagami asesora sądowego, a następnie ustala termin zgromadzenia
ogólnego sędziów sądu okręgowego, w czasie którego kandydatura będzie
oceniana.

Art. 106y. § 1. Wynagrodzenie zasadnicze asesora sądowego wynosi 80%
wynagrodzenia zasadniczego w stawce pierwszej sędziego sądu rejonowego,
powiększonego o należną składkę z tytułu ubezpieczenia społecznego.
§ 2. (uchylony)
§ 3. W przypadku powierzenia asesorowi sądowemu funkcji
przewodniczącego wydziału, przysługuje mu z tego tytułu dodatek funkcyjny
ustalany w sposób określony w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie
art. 91 § 8.
§ 4. Wynagrodzenie asesorów sądowych różnicuje ponadto dodatek za
długoletnią pracę wynoszący, począwszy od szóstego roku pracy, 5%
wynagrodzenia zasadniczego i wzrastający po każdym roku o 1%, aż do
osiągnięcia 20% wynagrodzenia zasadniczego.
§ 5. Czas pracy asesora sądowego jest określony wymiarem jego zadań.
§ 6. (uchylony)

Art. 106z. § 1. Asesorowi sądowemu można udzielić płatnego urlopu dla
poratowania zdrowia w celu przeprowadzenia zaleconego leczenia, jeżeli leczenie
to wymaga powstrzymania się od pełnienia służby.
§ 2. Urlop dla poratowania zdrowia nie może przekraczać sześciu miesięcy.
§ 3. Urlopu dla poratowania zdrowia udziela Minister Sprawiedliwości.
§ 4. W przypadku odmowy udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia
asesorowi sądowemu przysługuje w terminie 14 dni od dnia otrzymania odmowy
odwołanie do Sądu Najwyższego.

Art. 106za. § 1. Strojem urzędowym asesora sądowego jest strój urzędowy
sędziego. Przepis art. 84 § 1 stosuje się.
§ 2. Asesor sądowy otrzymuje legitymację służbową, wymieniającą
zajmowane przez niego stanowisko i miejsce służbowe. Minister Sprawiedliwości
określi, w drodze zarządzenia, wzór legitymacji służbowej asesora sądowego.

Art. 106zb. (uchylony).

Art. 106zc. Asesor sądowy nie może, powołując się na zasadę niezawisłości,
uchylić się od wykonania poleceń w zakresie czynności administracyjnych, jeżeli
z mocy przepisów ustawy należą do obowiązków asesorskich, a także poleceń
dotyczących sprawności postępowania sądowego; może domagać się wydania
polecenia na piśmie.

Art. 106zd. § 1. Asesor sądowy nie może być zatrzymany ani pociągnięty do
odpowiedzialności karnej bez zezwolenia właściwego sądu dyscyplinarnego. Nie
dotyczy to zatrzymania w razie ujęcia asesora sądowego na gorącym uczynku
przestępstwa, jeżeli zatrzymanie jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego toku
postępowania. Do czasu wydania uchwały zezwalającej na pociągnięcie asesora
sądowego do odpowiedzialności karnej wolno podejmować tylko czynności
niecierpiące zwłoki.
§ 2. O zatrzymaniu asesora sądowego niezwłocznie powiadamia się prezesa
sądu apelacyjnego właściwego ze względu na miejsce zatrzymania. Może on
nakazać natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego. O fakcie zatrzymania asesora
sądowego prezes sądu apelacyjnego niezwłocznie zawiadamia Krajową Radę
Sądownictwa, Ministra Sprawiedliwości i Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.
§ 3. Wniosek o zezwolenie na pociągnięcie asesora sądowego do
odpowiedzialności karnej, jeżeli nie pochodzi od prokuratora, powinien być
sporządzony i podpisany przez adwokata albo radcę prawnego będącego
pełnomocnikiem.
§ 4. Na zarządzenie o odmowie przyjęcia wniosku przysługuje zażalenie do
sądu dyscyplinarnego właściwego do rozpoznania wniosku.
§ 5. Sąd dyscyplinarny wydaje uchwałę zezwalającą na pociągnięcie asesora
sądowego do odpowiedzialności karnej, jeżeli zachodzi dostatecznie uzasadnione
podejrzenie popełnienia przez niego przestępstwa. Uchwała zawiera rozstrzygnięcie w przedmiocie zezwolenia na pociągnięcie asesora sądowego do
odpowiedzialności karnej wraz z uzasadnieniem.
§ 6. Sąd dyscyplinarny rozpoznaje wniosek o zezwolenie na pociągnięcie
asesora sądowego do odpowiedzialności karnej w terminie czternastu dni od dnia
jego wpłynięcia do sądu dyscyplinarnego.
§ 6a. Jeżeli wniosek o zezwolenie na pociągnięcie do odpowiedzialności
karnej lub tymczasowe aresztowanie dotyczy asesora sądowego ujętego na
gorącym uczynku zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności,
której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, występku, o którym mowa
w art. 177 § 1 Kodeksu karnego w związku z art. 178 § 1 Kodeksu karnego, a także
w art. 178a § 1 lub 4 Kodeksu karnego, i pozostającego nadal zatrzymanym, sąd
dyscyplinarny podejmuje uchwałę w przedmiocie wniosku niezwłocznie, nie
później niż przed upływem 24 godzin od jego wpłynięcia do sądu dyscyplinarnego.
Uchwała zezwalająca na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej lub
tymczasowe aresztowanie asesora sądowego jest natychmiast wykonalna.
§ 7. Przed wydaniem uchwały sąd dyscyplinarny wysłuchuje rzecznika
dyscyplinarnego, asesora sądowego, przedstawiciela organu lub osobę, którzy
wnieśli o zezwolenie, jeżeli się stawią. Ich niestawiennictwo, jak również
niestawiennictwo obrońcy, nie wstrzymuje rozpoznania wniosku.
§ 8. Asesor sądowy, którego dotyczy postępowanie, ma prawo wglądu do
dokumentów, które zostały załączone do wniosku. Jednak prokurator, kierując
wniosek do sądu dyscyplinarnego, może zastrzec, że dokumenty te lub ich część
nie mogą być asesorowi sądowemu udostępnione z uwagi na dobro postępowania
przygotowawczego.
§ 9. Jeżeli prokurator złożył zastrzeżenie prezes sądu dyscyplinarnego
niezwłocznie kieruje sprawę na posiedzenie. Sąd dyscyplinarny może odmówić
asesorowi sądowemu wglądu do dokumentów dołączonych do wniosku.
§ 10. Orzekając w sprawie, o której mowa w § 1, sąd dyscyplinarny może
poprzestać na oświadczeniu asesora sądowego, że wnosi o wydanie uchwały
o zezwoleniu na pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej.

Art. 106ze. § 1. Za wykroczenie asesor sądowy odpowiada tylko
dyscyplinarnie, z zastrzeżeniem § 2.
§ 2. Asesor sądowy może wyrazić zgodę na pociągnięcie go do
odpowiedzialności karnej za wykroczenia, o których mowa w § 3, w trybie
określonym w tym przepisie.
§ 3. W przypadku popełnienia przez asesora sądowego wykroczenia, o którym
mowa w rozdziale XI ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń, przyjęcie
przez asesora sądowego mandatu karnego albo uiszczenie grzywny, w przypadku
ukarania mandatem karnym zaocznym, o którym mowa w art. 98 § 1 pkt 3 ustawy
z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia,
stanowi oświadczenie o wyrażeniu przez niego zgody na pociągnięcie go do
odpowiedzialności w tej formie.
§ 4. Wyrażenie przez asesora sądowego zgody na pociągnięcie go do
odpowiedzialności w trybie określonym w § 3 wyłącza odpowiedzialność
dyscyplinarną.

Art. 106zf. § 1. Asesor sądowy jest obowiązany stale podnosić kwalifikacje
zawodowe.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Asesor sądowy jest obowiązany uczestniczyć, w miarę możliwości
corocznie, w szkoleniu i doskonaleniu zawodowym organizowanym przez
Krajową Szkołę Sądownictwa i Prokuratury lub innych formach doskonalenia
zawodowego, w celu uzupełnienia specjalistycznej wiedzy i umiejętności
zawodowych.
§ 4. (uchylony)

Art. 106zg. § 1. Do asesorów sądowych stosuje się odpowiednio przepisy art.
67, art. 75b, art. 82, art. 83a, art. 85–90, art. 95 i art. 97.
§ 2. Ilekroć inne ustawy przewidują podejmowanie czynności urzędowych
przez sędziego należy przez sędziego rozumieć także asesora sądowego.

art. 107. więcej Art. 107. § 1. Sędzia odpowiada dyscyplinarnie za przewinienia służbowe
(dyscyplinarne), w tym za:
1) oczywistą i rażącą obrazę przepisów prawa;
2) działania lub zaniechania mogące uniemożliwić lub istotnie utrudnić
funkcjonowanie organu wymiaru sprawiedliwości;
3) działania kwestionujące istnienie stosunku służbowego sędziego, skuteczność
powołania sędziego, lub umocowanie konstytucyjnego organu
Rzeczypospolitej Polskiej;
4) działalność publiczną nie dającą się pogodzić z zasadami niezależności sądów
i niezawisłości sędziów;
5) uchybienie godności urzędu.
§ 2. Sędzia odpowiada dyscyplinarnie także za swoje postępowanie przed
objęciem stanowiska, jeżeli przez nie uchybił obowiązkowi piastowanego wówczas
urzędu państwowego lub okazał się niegodnym urzędu sędziego.

Art. 107a. Asesor sądowy odpowiada dyscyplinarnie za przewinienia
służbowe (dyscyplinarne) oraz za swoje postępowanie przed objęciem stanowiska,
jeżeli przez nie okazał się niegodny urzędu asesora sądowego, tak jak sędzia.
Przepisy art. 108–133a stosuje się odpowiednio.

art. 108. więcej Art. 108. § 1. Po upływie pięciu lat od chwili popełnienia czynu nie można
wszcząć postępowania dyscyplinarnego.
§ 2. W razie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego przed upływem
terminu, o którym mowa w § 1, przedawnienie dyscyplinarne następuje z upływem
ośmiu lat od chwili popełnienia czynu.
§ 3. (uchylony)
§ 4. Jeżeli jednak przewinienie dyscyplinarne zawiera znamiona
przestępstwa, przedawnienie dyscyplinarne nie może nastąpić wcześniej niż
przedawnienie przewidziane w przepisach Kodeksu karnego.
§ 5. Przedawnienie dyscyplinarne nie biegnie w czasie postępowania
dyscyplinarnego, począwszy od dnia złożenia wniosku do sądu dyscyplinarnego do
dnia prawomocnego zakończenia postępowania dyscyplinarnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy przedmiotem wniosku jest pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności dyscyplinarnej za wykroczenie lub wykroczenie skarbowe.

art. 109. więcej Art. 109. § 1. Karami dyscyplinarnymi są:
1) upomnienie;
2) nagana;
2a) obniżenie wynagrodzenia zasadniczego o 5%–50% na okres od sześciu
miesięcy do dwóch lat;
2b) kara pieniężna w wysokości podlegającego wypłacie za miesiąc
poprzedzający wydanie prawomocnego wyroku skazującego
jednomiesięcznego wynagrodzenia zasadniczego powiększonego o
przysługujący sędziemu dodatek za długoletnią pracę, dodatek funkcyjny i
dodatek specjalny;
3) usunięcie z zajmowanej funkcji;
4) przeniesienie na inne miejsce służbowe;
5) złożenie sędziego z urzędu.
§ 1a. Za przewinienie dyscyplinarne określone w art. 107 § 1 pkt 2–4,
wymierza się karę, o której mowa w § 1 pkt 4 lub 5, a w przypadku mniejszej wagi
– karę, o której mowa w § 1 pkt 2a, 2b lub 3.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Wymierzenie kary określonej w § 1 pkt 2–4 pociąga za sobą pozbawienie
możliwości awansowania na wyższe stanowisko sędziowskie przez okres pięciu lat,
niemożność udziału w tym okresie w kolegium sądu, orzekania w sądzie
dyscyplinarnym oraz objęcia w sądzie funkcji prezesa sądu, wiceprezesa sądu lub
kierownika ośrodka zamiejscowego sądu.
§ 3a. Kara określona w § 1 pkt 4 polega na zmianie miejsca służbowego
sędziego na znajdujące się w:
1) sądzie rejonowym z siedzibą na obszarze innej apelacji – w przypadku
sędziego sądu rejonowego;
2) sądzie okręgowym z siedzibą na obszarze innej apelacji – w przypadku
sędziego sądu okręgowego;
3) innym sądzie apelacyjnym – w przypadku sędziego sądu apelacyjnego.
§ 3b. Okręg, apelację lub sąd, o którym mowa w § 3a, określa sąd
dyscyplinarny w wyroku.
§ 3c. W przypadku gdy określenie miejsca służbowego zgodnie z § 3a pkt 1
lub 2 byłoby niecelowe z uwagi na szczególne okoliczności związane z ukaranym,
sąd dyscyplinarny może określić nowe miejsce służbowe sędziego w miejscu
znajdującym się w sądzie na obszarze tej samej apelacji.
§ 4. Wymierzenie kary określonej w § 1 pkt 5 pociąga za sobą utratę
możliwości ponownego powołania ukaranego do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziowskim.
§ 5. W przypadku przewinienia dyscyplinarnego lub wykroczenia mniejszej
wagi, sąd dyscyplinarny może odstąpić od wymierzenia kary.

Art. 109a. § 1. Prawomocny wyrok skazujący sądu dyscyplinarnego podaje
się do wiadomości publicznej.
§ 2. Sąd dyscyplinarny może odstąpić od podania wyroku do wiadomości
publicznej, jeżeli jest to zbędne dla realizacji celów postępowania dyscyplinarnego
lub konieczne dla ochrony słusznego interesu prywatnego.
§ 3. Prawomocny wyrok uniewinniający sądu dyscyplinarnego podaje się do
wiadomości publicznej na wniosek obwinionego sędziego złożony do sądu
dyscyplinarnego pierwszej instancji, nie później niż przed upływem czternastu dni
od dnia uprawomocnienia się wyroku.
§ 4. Wyrok sądu dyscyplinarnego podaje się do wiadomości publicznej
poprzez zamieszczenie go na stronie internetowej Sądu Najwyższego.
Zamieszczeniu podlega sentencja wyroku, z wyłączeniem danych dotyczących
tożsamości osoby fizycznej lub innej osoby, jeżeli jest to konieczne dla ochrony
słusznych interesów tych osób.

Art. 109b. O prawomocnym przeniesieniu sędziego na inne miejsce
służbowe i złożeniu sędziego z urzędu Minister Sprawiedliwości obwieszcza
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

art. 110. więcej Art. 110. § 1. W sprawach dyscyplinarnych sędziów orzekają:
1) w pierwszej instancji:
a) sądy dyscyplinarne przy sądach apelacyjnych w składzie trzech sędziów,
b) Sąd Najwyższy w składzie dwóch sędziów Izby Dyscyplinarnej
i jednego ławnika Sądu Najwyższego w sprawach przewinień
dyscyplinarnych wyczerpujących znamiona umyślnych przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego lub umyślnych przestępstw
skarbowych lub sprawach, w których Sąd Najwyższy zwrócił się
z wnioskiem o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej wraz z wytknięciem
uchybienia, oraz w sprawach, o których mowa w art. 107 § 1 pkt 3;
2) w drugiej instancji – Sąd Najwyższy w składzie dwóch sędziów Izby
Dyscyplinarnej i jednego ławnika Sądu Najwyższego.
§ 2. Sądy dyscyplinarne są ponadto właściwe do orzekania w sprawach, o
których mowa w art. 37 § 5, art. 75 § 2 pkt 3, art. 80 i art. 106zd.
§ 2a. Do rozpoznawania spraw, o których mowa w art. 37 § 5 i art. 75 § 2 pkt
3, właściwy miejscowo jest sąd dyscyplinarny, w okręgu którego pełni służbę
sędzia objęty postępowaniem. W sprawach, o których mowa w art. 80 i art. 106zd,
orzeka w pierwszej instancji Sąd Najwyższy w składzie jednego sędziego Izby
Dyscyplinarnej, a w drugiej instancji – Sąd Najwyższy w składzie trzech sędziów
Izby Dyscyplinarnej.
§ 2b. W sprawach, w których właściwy jest Sąd Najwyższy, czynności prezesa
sądu dyscyplinarnego wykonuje Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby
Dyscyplinarnej.
§ 3. Od rozpoznania spraw wymienionych w § 1 pkt 1 lit. a jest wyłączony
sąd dyscyplinarny, w okręgu którego pełni służbę sędzia objęty postępowaniem
dyscyplinarnym. Sąd dyscyplinarny właściwy do rozpoznania sprawy wyznacza
Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby Dyscyplinarnej na wniosek
rzecznika dyscyplinarnego.
§ 4. (uchylony)
§ 5. Sąd dyscyplinarny pierwszej instancji może orzekać na sesjach
wyjazdowych w sądzie okręgowym, na obszarze właściwości którego obwiniony
zajmuje stanowisko sędziego, chyba że sprzeciwia się temu dobro wymiaru
sprawiedliwości.

Art. 110a. § 1. Minister Sprawiedliwości powierza obowiązki sędziego sądu
dyscyplinarnego przy sądzie apelacyjnym sędziemu sądu powszechnego
posiadającemu co najmniej dziesięcioletni staż pracy na stanowisku sędziego, po
zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa.
§ 2. Wykonywanie obowiązków sędziego sądu dyscyplinarnego przy sądzie
apelacyjnym jest niezależne od wykonywania obowiązków służbowych
związanych z zajmowanym przez sędziego miejscem służbowym.
§ 3. Kadencja sędziego sądu dyscyplinarnego przy sądzie apelacyjnym trwa
sześć lat.
§ 4. Po upływie kadencji sędzia sądu dyscyplinarnego przy sądzie
apelacyjnym może brać udział w rozpoznawaniu sprawy rozpoczętej wcześniej
z jego udziałem, do czasu jej zakończenia.
§ 5. Kadencja sędziego sądu dyscyplinarnego przy sądzie apelacyjnym
wygasa przed jej upływem w przypadku:
1) rozwiązania albo wygaśnięcia stosunku służbowego sędziego;
2) przejścia albo przeniesienia sędziego w stan spoczynku;
3) ukarania sędziego karą dyscyplinarną określoną w art. 109 § 1 pkt 2–4.

Art. 110b. § 1. Prezesa sądu dyscyplinarnego przy sądzie apelacyjnym
powołuje spośród sędziów tego sądu dyscyplinarnego Prezes Sądu Najwyższego
kierujący pracą Izby Dyscyplinarnej. Kadencja prezesa sądu dyscyplinarnego przy
sądzie apelacyjnym trwa trzy lata.
§ 2. Prezes sądu dyscyplinarnego przy sądzie apelacyjnym może być
odwołany przez Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej
w toku kadencji w przypadku:
1) rażącego lub uporczywego niewywiązywania się z obowiązków służbowych;
2) gdy dalsze pełnienie funkcji z innych powodów nie da się pogodzić z dobrem
wymiaru sprawiedliwości;
3) złożenia rezygnacji z pełnionej funkcji.
§ 3. W razie nieobecności prezesa sądu dyscyplinarnego przy sądzie
apelacyjnym jego obowiązki pełni najstarszy służbą sędzia tego sądu.
§ 4. Prezes sądu apelacyjnego zapewnia odpowiednie warunki lokalowe
i techniczne oraz obsługę administracyjno-finansową sądu dyscyplinarnego.

Art. 110c. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, liczbę
sędziów w sądach dyscyplinarnych przy sądach apelacyjnych, kierując się
względami organizacyjnymi oraz potrzebą zapewnienia sprawnego postępowania
w sprawach dyscyplinarnych.

art. 111. więcej Art. 111. Skład sądu dyscyplinarnego wyznacza się w drodze losowania,
z listy wszystkich sędziów danego sądu, z tym że w składzie sądu zasiada
przynajmniej jeden sędzia stale orzekający w sprawach karnych. Składowi sądu
dyscyplinarnego przewodniczy sędzia stale orzekający w sprawach karnych,
najstarszy służbą.

art. 112. więcej Art. 112. § 1. Oskarżycielami przed sądem dyscyplinarnym są Rzecznik
Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych oraz Zastępcy Rzecznika
Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych, a także zastępcy rzecznika
dyscyplinarnego działający przy sądach apelacyjnych i zastępcy rzecznika
dyscyplinarnego działający przy sądach okręgowych.
§ 2. W sprawach sędziów sądów apelacyjnych oraz prezesów i wiceprezesów
sądów apelacyjnych i sądów okręgowych oskarżycielami przed sądem
dyscyplinarnym są Rzecznik Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych oraz
Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych. W sprawach
pozostałych sędziów sądów okręgowych, a także prezesów oraz wiceprezesów
sądów rejonowych uprawnionym oskarżycielem jest zastępca rzecznika
dyscyplinarnego działający przy sądzie apelacyjnym, a w pozostałych sprawach
sędziów sądów rejonowych oraz asesorów sądowych – zastępca rzecznika
dyscyplinarnego działający przy sądzie okręgowym.
§ 2a. Rzecznik Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych i Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych mogą podjąć i
prowadzić czynności w każdej sprawie dotyczącej sędziego.
§ 3. Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych oraz dwóch
Zastępców Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych powołuje
Minister Sprawiedliwości na czteroletnią kadencję.
§ 4. Krajowa Rada Sądownictwa zapewnia obsługę administracyjną
Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych oraz Zastępców
Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych przez utworzenie
odrębnej komórki organizacyjnej w ramach Biura Krajowej Rady Sądownictwa.
§ 5. Rzecznik Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych, Zastępca
Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych, zastępca rzecznika
dyscyplinarnego działający przy sądzie apelacyjnym i zastępca rzecznika dyscyplinarnego działający przy sądzie okręgowym wykonują swoje obowiązki do
czasu powołania osób pełniących te funkcje w kolejnej kadencji.
§ 5a. Przy sądzie okręgowym działa jeden zastępca rzecznika
dyscyplinarnego. W sądzie powyżej sześćdziesięciu stanowisk sędziowskich
Rzecznik Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych może, po uzyskaniu
zgody Ministra Sprawiedliwości, ustalić większą liczbę zastępców rzecznika
dyscyplinarnego działających przy sądzie okręgowym, jeżeli jest to uzasadnione
interesem wymiaru sprawiedliwości. O ustaleniu większej liczby zastępców
rzecznika dyscyplinarnego działających przy sądzie okręgowym Rzecznik
Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych informuje prezesa właściwego sądu
okręgowego.
§ 6. Zastępcę rzecznika dyscyplinarnego działającego przy sądzie
apelacyjnym powołuje na czteroletnią kadencję spośród sędziów tego sądu lub
sędziów sądów okręgowych z obszaru właściwości sądu apelacyjnego Rzecznik
Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych.
§ 7. Zastępcę rzecznika dyscyplinarnego działającego przy sądzie okręgowym
powołuje na czteroletnią kadencję spośród sędziów tego sądu lub sędziów sądów
rejonowych z obszaru właściwości sądu okręgowego Rzecznik Dyscyplinarny
Sędziów Sądów Powszechnych.
§ 8. Kadencja zastępcy rzecznika dyscyplinarnego przy sądzie apelacyjnym
lub przy sądzie okręgowym wygasa przed jej upływem w przypadku:
1) rozwiązania albo wygaśnięcia stosunku służbowego sędziego;
2) przejścia albo przeniesienia sędziego w stan spoczynku;
3) przeniesienia sędziego na inne stanowisko sędziowskie poza obszarem
właściwości odpowiednio sądu apelacyjnego lub okręgowego lub
delegowania go poza ten obszar na podstawie art. 77;
4) przyjęcia przez Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych
złożonej przez sędziego rezygnacji z funkcji zastępcy rzecznika.
§ 9. Zastępca rzecznika pełni obowiązki po upływie kadencji do czasu
powołania zastępcy rzecznika na następną kadencję.
§ 10. (uchylony)
§ 11. (uchylony)
§ 12. (uchylony)
§ 13. (uchylony)

Art. 112a. § 1. Rzecznika dyscyplinarnego do prowadzenia sprawy
dyscyplinarnej wyznacza się w kolejności wpływu spraw, wedle alfabetycznej listy
rzeczników dyscyplinarnych. Odstępstwo od tej zasady może nastąpić wyłącznie
z powodu choroby rzecznika dyscyplinarnego lub z innej ważnej przyczyny, co
należy zaznaczyć w zarządzeniu o wyznaczeniu rzecznika dyscyplinarnego
w sprawie.
§ 1a. Rzecznik Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych oraz Zastępca
Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych mogą przejąć sprawę
prowadzoną przez zastępcę rzecznika dyscyplinarnego działającego przy sądzie
okręgowym, a także przekazać temu rzecznikowi sprawę do prowadzenia.
§ 2. W razie niemożności prowadzenia sprawy przez żadnego z właściwych
zastępców rzecznika dyscyplinarnego działających przy sądzie okręgowym
Rzecznik Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych wyznacza do jej
prowadzenia zastępcę rzecznika dyscyplinarnego działającego w innym okręgu.
§ 3. Przepisy § 1a i 2 stosuje się odpowiednio do zastępcy rzecznika
dyscyplinarnego działającego przy sądzie apelacyjnym, z tym że przekazać sprawę
zastępcy lub wyznaczyć do jej prowadzenia innego zastępcę można tylko spośród
zastępców rzecznika dyscyplinarnego działających przy sądzie apelacyjnym.

Art. 112b. § 1. Minister Sprawiedliwości może powołać Rzecznika
Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości do prowadzenia określonej sprawy
dotyczącej sędziego. Powołanie Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra
Sprawiedliwości wyłącza innego rzecznika od podejmowania czynności w sprawie.
§ 2. Rzecznik Dyscyplinarny Ministra Sprawiedliwości jest powoływany
spośród sędziów sądów powszechnych lub Sądu Najwyższego. W sprawie
przewinień dyscyplinarnych wyczerpujących znamiona umyślnych przestępstw
ściganych z oskarżenia publicznego, Rzecznik Dyscyplinarny Ministra
Sprawiedliwości może zostać powołany także spośród prokuratorów wskazanych
przez Prokuratora Krajowego. W uzasadnionych przypadkach, w szczególności
śmierci lub przedłużającej się przeszkody w pełnieniu funkcji Rzecznika
Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości, Minister Sprawiedliwości wyznacza
w miejsce tej osoby innego sędziego, albo, w sprawie przewinienia dyscyplinarnego wyczerpującego znamiona umyślnego przestępstwa ściganego
z oskarżenia publicznego, sędziego lub prokuratora.
§ 3. Rzecznik Dyscyplinarny Ministra Sprawiedliwości może wszcząć
postępowanie na wniosek Ministra Sprawiedliwości albo wstąpić do toczącego się
postępowania.
§ 4. Powołanie Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości jest
równoznaczne z żądaniem podjęcia postępowania wyjaśniającego albo
postępowania dyscyplinarnego.
§ 5. Funkcja Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości wygasa
z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia o odmowie wszczęcia postępowania
dyscyplinarnego, umorzeniu postępowania dyscyplinarnego albo
uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie dyscyplinarne.
Wygaśnięcie funkcji Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości nie stoi
na przeszkodzie ponownemu powołaniu przez Ministra Sprawiedliwości Rzecznika
Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości w tej samej sprawie.

Art. 112c. Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby Dyscyplinarnej ma
wgląd w czynności sądu dyscyplinarnego pierwszej instancji.

Art. 112d. Ilekroć w przepisach niniejszej ustawy jest mowa o rzeczniku
dyscyplinarnym należy przez to rozumieć Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów
Sądów Powszechnych, Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów
Powszechnych, Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości, zastępcę
rzecznika dyscyplinarnego działającego przy sądzie apelacyjnym albo zastępcę
rzecznika dyscyplinarnego działającego przy sądzie okręgowym.

art. 113. więcej Art. 113. § 1. Obwiniony może ustanowić obrońcę spośród sędziów,
prokuratorów, adwokatów lub radców prawnych.
§ 2. Jeżeli obwiniony nie może brać udziału w postępowaniu przed sądem
dyscyplinarnym z powodu choroby, prezes sądu dyscyplinarnego albo sąd
dyscyplinarny wyznacza, na uzasadniony wniosek obwinionego, obrońcę z urzędu
spośród adwokatów lub radców prawnych. We wniosku obwiniony jest
obowiązany wykazać poprzez złożenie zaświadczenia wystawionego przez lekarza
sądowego, że jego stan zdrowia uniemożliwia mu udział w postępowaniu
dyscyplinarnym.
§ 3. W wyjątkowych przypadkach, gdy z okoliczności wynika, że niezłożenie
wniosku nastąpiło z przyczyn niezależnych od obwinionego, obrońcę z urzędu
można wyznaczyć bez wniosku, o którym mowa w § 2.
§ 4. Po ustaniu niemożności wzięcia udziału w postępowaniu dyscyplinarnym
przez obwinionego, prezes sądu dyscyplinarnego albo sąd dyscyplinarny zwalnia
obrońcę z jego obowiązków, chyba że ujawniły się inne okoliczności uzasadniające
udział obrońcy w postępowaniu.

Art. 113a. Czynności związane z wyznaczeniem obrońcy z urzędu oraz
podjęciem przez niego obrony nie wstrzymują biegu postępowania.

Art. 113b. W sprawach uregulowanych w niniejszym rozdziale nie stosuje
się przepisu art. 117 § 2 Kodeksu postępowania karnego, chyba że ustawa nakazuje
zawiadomienie uczestnika o terminie czynności procesowej, a brak jest dowodu, że
został on o nim powiadomiony.

art. 114. więcej Art. 114. § 1. Rzecznik dyscyplinarny podejmuje czynności wyjaśniające na
żądanie Ministra Sprawiedliwości, prezesa sądu apelacyjnego lub prezesa sądu
okręgowego, kolegium sądu apelacyjnego lub kolegium sądu okręgowego,
Krajowej Rady Sądownictwa, a także z własnej inicjatywy, po wstępnym ustaleniu
okoliczności koniecznych dla stwierdzenia znamion przewinienia dyscyplinarnego.
Czynności wyjaśniające powinny być przeprowadzone w terminie trzydziestu dni
od dnia podjęcia pierwszej czynności przez rzecznika dyscyplinarnego.
§ 2. Rzecznik dyscyplinarny w ramach czynności wyjaśniających może
wezwać sędziego do złożenia pisemnego oświadczenia dotyczącego przedmiotu
tych czynności, w terminie czternastu dni od dnia otrzymania wezwania. Rzecznik
dyscyplinarny może również odebrać od sędziego oświadczenie ustne. Niezłożenie
oświadczenia przez sędziego nie wstrzymuje dalszego biegu postępowania.
§ 3. Jeżeli po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających zachodzą podstawy
do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, rzecznik dyscyplinarny wszczyna
postępowanie dyscyplinarne i sporządza zarzuty dyscyplinarne na piśmie.
§ 4. Niezwłocznie po sporządzeniu zarzutów dyscyplinarnych rzecznik
dyscyplinarny doręcza je obwinionemu. Doręczając zarzuty rzecznik dyscyplinarny
wzywa obwinionego do przedstawienia na piśmie wyjaśnień i wszystkich
wniosków dowodowych, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia zarzutów dyscyplinarnych. W razie uchybienia temu obowiązkowi rzecznik dyscyplinarny
może pozostawić bez rozpoznania wnioski dowodowe zgłoszone przez
obwinionego po upływie tego terminu, chyba że obwiniony wykaże, iż dowód nie
był mu wcześniej znany.
§ 5. Rzecznik dyscyplinarny może także odebrać od obwinionego, a na jego
wniosek odbiera, wyjaśnienia w drodze przesłuchania.
§ 6. Niezłożenie wyjaśnień w terminie określonym w § 4 lub
niestawiennictwo w wyznaczonym przez rzecznika dyscyplinarnego terminie
przesłuchania nie wstrzymuje dalszych czynności.
§ 7. Jednocześnie z doręczeniem zarzutów rzecznik dyscyplinarny zwraca się
do Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej
o wyznaczenie sądu dyscyplinarnego do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji.
Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby Dyscyplinarnej wyznacza ten sąd
w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania wniosku.
§ 8. Po upływie terminu, o którym mowa w § 4, a w razie potrzeby po
przeprowadzeniu dalszych dowodów, rzecznik dyscyplinarny składa wniosek
o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej do wyznaczonego zgodnie z § 7 sądu
dyscyplinarnego. Wniosek powinien zawierać dokładne określenie czynu, który
jest przedmiotem postępowania, wykaz dowodów uzasadniających wniosek oraz
uzasadnienie.
§ 9. Jeżeli rzecznik dyscyplinarny nie znajduje podstaw do wszczęcia
postępowania dyscyplinarnego, na żądanie uprawnionego organu, wydaje
postanowienie o odmowie jego wszczęcia. Odpis postanowienia doręcza się
organowi, który złożył wniosek o wszczęcie postępowania, kolegium odpowiednio
sądu okręgowego lub apelacyjnego i obwinionemu. Odpis postanowienia doręcza
się również Ministrowi Sprawiedliwości, który w terminie trzydziestu dni może
złożyć sprzeciw. Wniesienie sprzeciwu jest równoznaczne z obowiązkiem
wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, a wskazania Ministra Sprawiedliwości
co do dalszego toku postępowania są wiążące dla rzecznika dyscyplinarnego.
§ 10. Jeżeli postępowanie dyscyplinarne nie dostarczyło podstaw do złożenia
do sądu dyscyplinarnego wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej, rzecznik
dyscyplinarny wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania dyscyplinarnego.
§ 11. W terminie siedmiu dni od dnia doręczenia postanowienia, o którym
mowa w § 10, obwinionemu, organowi, który złożył wniosek o wszczęcie
postępowania dyscyplinarnego i właściwemu kolegium, służy zażalenie do sądu
dyscyplinarnego.
§ 12. Na żądanie organu uprawnionego do wniesienia zażalenia albo
sprzeciwu, rzecznik dyscyplinarny niezwłocznie przesyła lub w inny sposób
udostępnia materiały zebrane w toku czynności wyjaśniających lub postępowania
dyscyplinarnego.
§ 13. Zażalenie powinno być rozpoznane w terminie czternastu dni od dnia
wniesienia zażalenia do sądu.

Art. 114a. § 1. Na świadka, który bez należytego usprawiedliwienia nie stawił
się na wezwanie rzecznika dyscyplinarnego albo bez jego zezwolenia wydalił się z
miejsca czynności przed jej zakończeniem można nałożyć karę pieniężną w
wysokości do 3000 zł. Nałożenie kary pieniężnej nie wyłącza odpowiedzialności
dyscyplinarnej.
§ 2. O nałożeniu kary pieniężnej, o której mowa w § 1, rozstrzyga na wniosek
rzecznika dyscyplinarnego sąd dyscyplinarny przy sądzie apelacyjnym, w którego
okręgu prowadzi się czynności.
§ 3. Na postanowienie sądu dyscyplinarnego w przedmiocie nałożenia kary
pieniężnej przysługuje zażalenie do Sądu Najwyższego w składzie jednego
sędziego Izby Dyscyplinarnej.

art. 115. więcej Art. 115. § 1. Sąd dyscyplinarny rozpoznaje sprawę dyscyplinarną na
rozprawie, chyba że wystarczające jest rozpoznanie sprawy na posiedzeniu.
§ 2. Doręczając stronom wezwania na rozprawę sąd dyscyplinarny wzywa
strony do złożenia wniosków dowodowych w terminie czternastu dni od dnia
doręczenia wezwania.
§ 3. Wniosek dowodowy złożony po upływie terminu, o którym mowa w § 2,
sąd dyscyplinarny może pozostawić bez rozpoznania, chyba że strona wykaże, że
wniosek nie mógł zostać złożony w terminie z przyczyn od niej niezależnych.
§ 4. Sąd dyscyplinarny wzywa obwinionego ponadto do przedstawienia
w terminie, o którym mowa w § 2, wyjaśnień na piśmie oraz wskazania obrońcy, jeżeli go ustanowił. Niezłożenie wyjaśnień w tym terminie nie wstrzymuje dalszego
postępowania.

Art. 115a. § 1. Nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawie lub
posiedzeniu zawiadomionego obwinionego lub jego obrońcy nie wstrzymuje
rozpoznania sprawy.
§ 2. Jeżeli nie można rozpoznać sprawy z powodu usprawiedliwionej
nieobecności obwinionego, a nie ma on obrońcy, sąd dyscyplinarny wyznacza mu
obrońcę z urzędu, określając termin dla obrońcy do zapoznania się z materiałami
sprawy.
§ 3. Sąd dyscyplinarny prowadzi postępowanie pomimo usprawiedliwionej
nieobecności zawiadomionego obwinionego lub jego obrońcy, chyba że sprzeciwia
się temu dobro prowadzonego postępowania dyscyplinarnego.

Art. 115b. § 1. Sąd dyscyplinarny, uznając na podstawie materiału zebranego
przez rzecznika dyscyplinarnego, że okoliczności czynu i wina obwinionego nie
budzą wątpliwości, a wystarczające będzie wymierzenie kar określonych
w art. 109 § 1 pkt 1–3, może wydać wyrok nakazowy.
§ 2. Wyrok nakazowy wydaje sąd dyscyplinarny w składzie jednego
sędziego.
§ 3. Wyrokiem nakazowym, karę, o której mowa w art. 109 § 1 pkt 2a, orzeka
się w wymiarze od 5% do 10% wynagrodzenia zasadniczego na okres od sześciu
miesięcy do roku.
§ 4. Od wyroku nakazowego obwinionemu, rzecznikowi dyscyplinarnemu,
Krajowej Radzie Sądownictwa i Ministrowi Sprawiedliwości służy sprzeciw.
§ 5. Sprzeciw wnosi się do sądu dyscyplinarnego, który wydał wyrok
nakazowy, w terminie zawitym siedmiu dni od dnia jego doręczenia.

Art. 115c. Dowody uzyskane do celów postępowania karnego w trybie
określonym w art. 168b, art. 237 lub art. 237a Kodeksu postępowania karnego lub
uzyskane w wyniku stosowania kontroli operacyjnej mogą zostać wykorzystane
w postępowaniu dyscyplinarnym.

art. 116. więcej Art. 116. § 1. Postępowanie dyscyplinarne jest jawne.
§ 2. Sąd dyscyplinarny może wyłączyć jawność postępowania
dyscyplinarnego ze względu na moralność, bezpieczeństwo państwa i porządek publiczny oraz ze względu na ochronę życia prywatnego stron lub inny ważny interes prywatny.
§ 3. W razie wyłączenia jawności postępowania dyscyplinarnego orzeczenie
ogłaszane jest publicznie.

art. 117. więcej Art. 117. Jeżeli w toku rozprawy ujawni się inne przewinienie, oprócz
objętego wnioskiem o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej, sąd może wydać co do
tego przewinienia wyrok tylko za zgodą rzecznika dyscyplinarnego i obwinionego
lub jego obrońcy; w razie braku zgody rzecznik dyscyplinarny prowadzi w tym
zakresie odrębne postępowanie dyscyplinarne.

art. 118. więcej Art. 118. W razie rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku służbowego
sędziego w toku postępowania dyscyplinarnego, postępowanie to toczy się nadal.
Jeżeli obwiniony podjął pracę w urzędzie państwowym, Prokuratorii Generalnej
Rzeczypospolitej Polskiej, adwokaturze lub jako radca prawny albo notariusz, sąd
przesyła wyrok odpowiednio temu urzędowi, Prezesowi Prokuratorii Generalnej
Rzeczypospolitej Polskiej, Naczelnej Radzie Adwokackiej lub Krajowej Radzie
Radców Prawnych albo Krajowej Radzie Notarialnej.

art. 119. więcej Art. 119. Jeżeli przewinienie zawiera znamiona przestępstwa, sąd
dyscyplinarny z urzędu rozpoznaje sprawę w zakresie zezwolenia na pociągnięcie
sędziego do odpowiedzialności karnej i wydaje uchwałę, o której mowa w art. 80
§ 1, co nie wstrzymuje biegu postępowania dyscyplinarnego.

art. 120. więcej Art. 120. § 1. Po prawomocnym zakończeniu postępowania karnego
przeciwko sędziemu, sąd lub prokurator przesyła akta sprawy właściwemu
rzecznikowi dyscyplinarnemu. Jeżeli postępowanie dyscyplinarne nie było
wszczęte, rzecznik dyscyplinarny podejmuje czynności dyscyplinarne, choćby
w postępowaniu karnym został wydany wyrok uniewinniający.
§ 2. Jeżeli przeciwko sędziemu zapadł prawomocny wyrok pociągający za
sobą, w myśl ustawy, utratę stanowiska, sąd dyscyplinarny zawiadamia o tym
Ministra Sprawiedliwości, który zarządza złożenie ukaranego sędziego z urzędu,
chociażby wykonano już wyrok dyscyplinarny skazujący na karę łagodniejszą niż
złożenie z urzędu.

art. 121. więcej Art. 121. § 1. Od wydanego w pierwszej instancji wyroku sądu
dyscyplinarnego oraz postanowienia i zarządzenia zamykających drogę do wydania wyroku przysługuje odwołanie obwinionemu, rzecznikowi dyscyplinarnemu,
a także Krajowej Radzie Sądownictwa i Ministrowi Sprawiedliwości. Termin do
wniesienia odwołania wynosi trzydzieści dni i biegnie dla każdego uprawnionego
od dnia doręczenia orzeczenia lub zarządzenia.
§ 2. Odwołanie powinno być rozpoznane w terminie dwóch miesięcy od dnia
wpłynięcia do sądu dyscyplinarnego drugiej instancji.
§ 3. W postępowaniu odwoławczym nie stosuje się przepisu art. 454 Kodeksu
postępowania karnego.
§ 4. Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli
w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu –
również w granicach podniesionych zarzutów, a w zakresie szerszym,
w wypadkach wskazanych w art. 435, art. 439 § 1 i art. 455 zdanie pierwsze
Kodeksu postępowania karnego lub jeżeli stwierdzi oczywistą niesprawiedliwość
orzeczenia.
§ 5. Jeżeli sąd dyscyplinarny pierwszej instancji rozpoznawał sprawę
dyscyplinarną na posiedzeniu, sąd odwoławczy rozpoznaje odwołanie na
posiedzeniu, chyba że niezbędne dla prawidłowego rozpoznania sprawy jest
bezpośrednie przeprowadzenie na rozprawie dowodów z wyjaśnień obwinionego,
zeznań świadków, opinii biegłych lub innych istotnych dowodów.
§ 6. Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę dyscyplinarną na rozprawie na
podstawie dowodów znajdujących się w aktach sprawy, chyba że uzna, iż
niezbędne dla prawidłowego rozpoznania sprawy jest bezpośrednie
przeprowadzenie dowodów z wyjaśnień obwinionego, zeznań świadków, opinii
biegłych lub innych istotnych dowodów.

art. 122. więcej Art. 122. § 1. Od wyroku sądu dyscyplinarnego kasacja nie przysługuje.
§ 2. Od wyroku sądu dyscyplinarnego drugiej instancji służy odwołanie do
innego składu tego sądu, jeżeli wyrokiem tym obwinionemu wymierzono karę
dyscyplinarną, pomimo wydanego wcześniej przez sąd pierwszej instancji wyroku
uniewinniającego lub umarzającego postępowanie.
§ 3. Wyrok, o którym mowa w § 2, staje się prawomocny po bezskutecznym
upływie terminu do wniesienia odwołania do innego składu sądu dyscyplinarnego
drugiej instancji.
§ 4. Termin do wniesienia odwołania do innego składu sądu dyscyplinarnego
drugiej instancji wynosi trzydzieści dni od dnia doręczenia wyroku. Do
postępowania w sprawie odwołania do innego składu sądu dyscyplinarnego drugiej
instancji stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące postępowania przed sądem
dyscyplinarnym drugiej instancji.

art. 123. więcej Art. 123. § 1. Jeżeli orzeczona została kara złożenia sędziego z urzędu, a sąd
dyscyplinarny wcześniej nie zawiesił sędziego w czynnościach służbowych, wyrok
wywołuje zawieszenie sędziego w czynnościach służbowych, z jednoczesnym
obniżeniem do 50% jego wynagrodzenia na czas trwania zawieszenia. Art.
129 § 3 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Prezes sądu dyscyplinarnego pierwszej instancji przesyła odpis
prawomocnego wyroku sądu dyscyplinarnego Krajowej Radzie Sądownictwa
i Ministrowi Sprawiedliwości, a ponadto – prezesowi właściwego sądu i kolegium
tego sądu.
§ 3. Wykonanie wyroku należy do Ministra Sprawiedliwości co do kar
wymienionych w art. 109 § 1 pkt 4 i 5, a co do kar wymienionych w art. 109 § 1
pkt 3 – do prezesa sądu okręgowego oraz do prezesa sądu apelacyjnego w stosunku
do sędziów tego sądu.

art. 124. więcej Art. 124. § 1. Odpis prawomocnego wyroku skazującego na karę
dyscyplinarną oraz określonego w art. 109 § 5 dołącza się do akt osobowych
sędziego.
§ 2. Po upływie pięciu lat od dnia uprawomocnienia się wyroku orzekającego
karę przewidzianą w art. 109 § 1 pkt 1–4 oraz wyroku określonego w art. 109 § 5,
Minister Sprawiedliwości zarządza usunięcie odpisu wyroku z akt osobowych
sędziego, jeżeli w tym okresie nie wydano przeciwko sędziemu innego wyroku
skazującego. W takim przypadku dopuszczalne jest tylko jednoczesne usunięcie
z akt osobowych sędziego odpisów wszystkich wyroków.
§ 3. Prezes sądu prowadzący akta osobowe sędziego niezwłocznie
zawiadamia Ministra Sprawiedliwości o wystąpieniu okoliczności, o których mowa
w § 2 zdanie pierwsze.

art. 125. więcej Art. 125. Krajowa Rada Sądownictwa, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego
i Minister Sprawiedliwości mogą wystąpić o wznowienie postępowania
dyscyplinarnego.

art. 126. więcej Art. 126. § 1. Wznowienie postępowania dyscyplinarnego na niekorzyść
obwinionego może nastąpić, jeżeli umorzenie postępowania lub wydanie wyroku
nastąpiło wskutek przestępstwa albo jeżeli w ciągu pięciu lat od umorzenia lub od
wydania wyroku wyjdą na jaw nowe okoliczności lub dowody, które mogły
uzasadniać skazanie lub wymierzenie kary surowszej.
§ 2. Wznowienie postępowania na korzyść skazanego może nastąpić także po
jego śmierci, jeżeli wyjdą na jaw nowe okoliczności lub dowody, które mogłyby
uzasadniać uniewinnienie lub wymierzenie kary łagodniejszej.
§ 3. W razie śmierci skazanego, wniosek o wznowienie postępowania mogą
złożyć jego małżonek, krewni w linii prostej, rodzeństwo, przysposabiający lub
przysposobiony oraz rzecznik dyscyplinarny.

art. 127. więcej Art. 127. Rozstrzygnięcia zapadające w toku postępowania dyscyplinarnego
wymagają z urzędu uzasadnienia na piśmie i doręczenia ich stronom. Wyroki oraz
postanowienia i zarządzenia zamykające drogę do wydania wyroku doręcza się
także Krajowej Radzie Sądownictwa i Ministrowi Sprawiedliwości.

art. 128. więcej Art. 128. W sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się
odpowiednio przepisy części ogólnej Kodeksu karnego oraz przepisy Kodeksu
postępowania karnego, z wyłączeniem art. 344a i art. 396a, z uwzględnieniem
odrębności wynikających z charakteru postępowania dyscyplinarnego.

art. 129. więcej Art. 129. § 1. Sąd dyscyplinarny może zawiesić w czynnościach służbowych
sędziego, przeciwko któremu wszczęto postępowanie dyscyplinarne lub
o ubezwłasnowolnienie, a także jeżeli wydaje uchwałę zezwalającą na pociągnięcie
sędziego do odpowiedzialności karnej.
§ 2. Jeżeli sąd dyscyplinarny wydaje uchwałę zezwalającą na pociągnięcie
sędziego do odpowiedzialności karnej za przestępstwo umyślne ścigane
z oskarżenia publicznego, z urzędu zawiesza sędziego w czynnościach
służbowych.
§ 3. Sąd dyscyplinarny, zawieszając sędziego w czynnościach służbowych,
obniża w granicach od 25% do 50% wysokość jego wynagrodzenia na czas trwania tego zawieszenia; nie dotyczy to osób, w stosunku do których wszczęto
postępowanie o ubezwłasnowolnienie.
§ 3a. Jeżeli sąd dyscyplinarny wydaje uchwałę zezwalającą na pociągnięcie
sędziego w stanie spoczynku do odpowiedzialności karnej za przestępstwo
umyślne ścigane z oskarżenia publicznego, z urzędu obniża w granicach od 25% do
50% wysokość jego uposażenia na czas trwania postępowania dyscyplinarnego.
§ 4. Jeżeli postępowanie dyscyplinarne zostało umorzone lub zakończyło się
uniewinnieniem, dokonuje się wyrównania wszystkich składników wynagrodzenia
albo uposażenia do pełnej wysokości.

art. 130. więcej Art. 130. § 1. Jeżeli sędziego zatrzymano z powodu schwytania na gorącym
uczynku popełnienia przestępstwa umyślnego albo jeżeli ze względu na rodzaj
czynu dokonanego przez sędziego powaga sądu lub istotne interesy służby
wymagają natychmiastowego odsunięcia go od wykonywania obowiązków
służbowych, prezes sądu albo Minister Sprawiedliwości mogą zarządzić
natychmiastową przerwę w czynnościach służbowych sędziego aż do czasu
wydania uchwały przez sąd dyscyplinarny, nie dłużej niż na miesiąc.
§ 2. Jeżeli sędzia, o którym mowa w § 1, pełni funkcję prezesa sądu,
zarządzenie przerwy w czynnościach służbowych należy do Ministra
Sprawiedliwości.
§ 3. O wydaniu zarządzenia, o którym mowa w § 1, prezes sądu albo Minister
Sprawiedliwości, w terminie trzech dni od dnia jego wydania, zawiadamia sąd
dyscyplinarny, który niezwłocznie, nie później niż przed upływem terminu, na
który przerwa została zarządzona, wydaje uchwałę o zawieszeniu sędziego
w czynnościach służbowych albo uchyla zarządzenie o przerwie w wykonywaniu
tych czynności. Sąd dyscyplinarny zawiadamia sędziego o posiedzeniu, jeżeli uzna
to za celowe.

art. 131. więcej Art. 131. § 1. W przypadkach przewidzianych w art. 75 § 2 pkt 3 lub w
sprawie zawieszenia sędziego w czynnościach służbowych, lub uchylenia
zarządzenia o przerwie w wykonywaniu czynności, o której mowa w art. 130 § 1,
po wysłuchaniu rzecznika dyscyplinarnego oraz w przypadku, o którym mowa w
art. 37 § 5, sąd dyscyplinarny wydaje uchwałę. Wysłuchuje także sędziego, jeżeli stawił się na posiedzenie, a w przypadku, o którym mowa w art. 37 § 5 – także
prezesa właściwego sądu.
§ 2. Na uchwałę odmawiającą uwzględnienia wniosku, o którym mowa
w art. 75 § 2 pkt 3, przysługuje zażalenie Krajowej Radzie Sądownictwa oraz
kolegium sądu, które złożyło wniosek.
§ 3. Na uchwałę odmawiającą uwzględnienia zastrzeżenia, o którym mowa w
art. 37 § 5, sędziemu przysługuje zażalenie.
§ 4. Na uchwałę o zawieszeniu w czynnościach służbowych sędziemu
przysługuje zażalenie, a rzecznikowi dyscyplinarnemu – także na uchwałę
o uchyleniu zarządzenia o przerwie w wykonywaniu czynności, o której mowa
w art. 130 § 2; zażalenie nie wstrzymuje wykonania uchwały.
§ 5. Zażalenie rozpoznaje sąd dyscyplinarny drugiej instancji.

art. 132. więcej Art. 132. Zawieszenie w czynnościach służbowych ustaje z chwilą
prawomocnego zakończenia postępowania dyscyplinarnego, chyba że sąd
dyscyplinarny uchylił je wcześniej.

Art. 132a. § 1. Okres zawieszenia w czynnościach służbowych stanowi okres
zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia pracownicze.
§ 2. W okresie zawieszenia w czynnościach służbowych sędzia nie nabywa
prawa do urlopu wypoczynkowego. Przepisy art. 155¹ § 1 pkt 2
i art. 155² § 2 Kodeksu pracy stosuje się odpowiednio.

art. 133. więcej Art. 133. Koszty postępowania dyscyplinarnego ponosi Skarb Państwa.

Art. 133a. § 1. W razie jednoczesnego ukarania za kilka przewinień
dyscyplinarnych sąd dyscyplinarny wymierza karę za poszczególne przewinienia
dyscyplinarne, a następnie karę łączną.
§ 2. Przy orzekaniu kary łącznej stosuje się następujące zasady:
1) w razie orzeczenia kary upomnienia i nagany wymierza się łączną karę
nagany;
2) kary upomnienia i nagany podlegają łączeniu z innymi karami, przy czym jako
karę łączną wymierza się wówczas karę surowszą, o której mowa w art. 109
§ 1 pkt 2a, 3, 4 lub 5;
3) przy orzeczonych za kilka przewinień karach rodzajowo różnych i karze
złożenia sędziego z urzędu wymierza się tę karę jako karę łączną.
§ 3. W przypadku gdy obwiniony popełnił dwa lub więcej przewinienia
dyscyplinarne, zanim zapadło pierwsze, choćby nieprawomocne, orzeczenie co do
któregokolwiek z nich, na wniosek ukaranego wydaje się orzeczenie łączne, o ile
orzeczone kary podlegają łączeniu według zasad przewidzianych w § 2.

art. 134. więcej Art. 134. (uchylony).

art. 135. więcej Art. 135. (uchylony).

art. 136. więcej Art. 136. (uchylony).

art. 137. więcej Art. 137. (uchylony).

art. 138. więcej Art. 138. (uchylony).

art. 139. więcej Art. 139. (uchylony).

art. 140. więcej Art. 140. (uchylony).

art. 141. więcej Art. 141. (uchylony).

art. 142. więcej Art. 142. (uchylony).

art. 143. więcej Art. 143. (uchylony).

art. 144. więcej Art. 144. (uchylony).

art. 145. więcej Art. 145. (uchylony).

Art. 145a. (uchylony).

art. 146. więcej Art. 146. (uchylony).

Art. 146a. (uchylony).

art. 147. więcej Art. 147. § 1. W sądach do wykonywania określonych w ustawach czynności
należących do sądów w zakresie ochrony prawnej, innych niż wymiar
sprawiedliwości, są zatrudniani referendarze sądowi i starsi referendarze sądowi,
zwani dalej „referendarzami”.
§ 2. W sądach działają kuratorzy sądowi (kuratorzy rodzinni i kuratorzy dla
dorosłych), którzy stanowią służbę kuratorską i wykonują czynności o charakterze
wychowawczo-resocjalizacyjnym i profilaktycznym oraz inne czynności określone
w przepisach szczególnych.
§ 3. W sądach są zatrudniani urzędnicy i inni pracownicy sądowi.
§ 4. W sądach mogą być zatrudniani asystenci sędziów i starsi asystenci
sędziów. Ilekroć w przepisach jest mowa o asystentach sędziów, rozumie się przez
to także starszych asystentów sędziów.

art. 148. więcej Art. 148. § 1. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze zarządzenia,
organizację i zakres działania sekretariatów sądowych oraz innych działów
administracji sądowej, sposób zapewnienia obsługi kancelaryjnej postępowań
sądowych, w tym stosowane urządzenia ewidencyjne i podział spraw na kategorie,
a także kategorie pracowników sądowych obowiązanych do noszenia stroju
urzędowego lub oznak i warunki ich przydziału, uwzględniając potrzebę
zapewnienia prawidłowej obsługi administracyjnej i kancelaryjnej sądów oraz potrzebę wprowadzenia podziału spraw na kategorie obejmujące sprawy
o zbliżonym stopniu skomplikowania i pracochłonności.
§ 2. Referendarze i asystenci sędziów podlegają okresowym ocenom,
obejmującym jakość i terminowość wykonywania zadań, kulturę urzędowania,
efektywność wykorzystania czasu pracy oraz realizację doskonalenia zawodowego.
§ 2a. Okresową ocenę sporządza się na piśmie i niezwłocznie zapoznaje z nią
referendarza albo asystenta sędziego. Referendarz oraz asystent sędziego,
w terminie siedmiu dni od zapoznania z oceną, ma prawo zgłosić sprzeciw do
prezesa sądu. Sprzeciw rozpatruje się w terminie czternastu dni.
§ 2b. W razie uwzględnienia sprzeciwu okresową ocenę zmienia się albo
sporządza się po raz drugi. Od oceny sporządzonej po raz drugi przysługuje
sprzeciw na zasadach określonych w § 2a.
§ 3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
kryteria oraz szczegółowy sposób dokonywania okresowych ocen referendarzy
i asystentów sędziów, mając na uwadze konieczność dostosowania metodyki ich
przeprowadzania do zakresu analizy i kryteriów wskazanych w § 2, oraz
zapewnienia sprawnego i rzetelnego przeprowadzenia oceny.

art. 149. więcej Art. 149. § 1. Na stanowisko referendarza sądowego może być mianowany
ten, kto:
1) posiada obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw cywilnych
i obywatelskich;
2) jest nieskazitelnego charakteru;
3) ukończył wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskał tytuł magistra prawa
lub zagraniczne uznane w Polsce;
4) ukończył 24 lata;
5) zdał egzamin referendarski, sędziowski, prokuratorski, notarialny, adwokacki
lub radcowski lub ukończył aplikację sędziowską albo aplikację
prokuratorską.
§ 2. (uchylony)
§ 3. (uchylony)

Art. 149a. § 1. Nabór kandydatów organizuje się w drodze konkursu, który
ma na celu wyłonienie kandydata o największej wiedzy i najwyższych
umiejętnościach, predyspozycjach i zdolnościach ogólnych, niezbędnych do
wykonywania obowiązków referendarza. Przepisy art. 155a § 2, 3 i 5 stosuje się
odpowiednio.
§ 1a. Prezes sądu nie ogłasza konkursu, jeśli obsadzenie zwolnionego lub
przydzielonego stanowiska następuje przez przeniesienie referendarza sądowego.
§ 2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy
sposób i tryb przeprowadzania konkursu, o którym mowa w § 1, w szczególności
skład komisji konkursowych oraz sposób i tryb ich działania, etapy i przebieg
konkursu, a także zakres i sposób udostępniania informacji kandydatowi, mając na
uwadze właściwy dobór kadry referendarzy w sądach.

art. 150. więcej Art. 150. § 1. Na stanowisko starszego referendarza sądowego może być
mianowany referendarz, który zajmował stanowisko referendarza sądowego przez
co najmniej dziesięć lat, nie był karany za przewinienia dyscyplinarne i uzyskiwał
pozytywne okresowe oceny.
§ 2. Stosunek pracy z referendarzem nawiązuje się na podstawie mianowania,
z dniem określonym w akcie mianowania.
§ 3. Referendarza mianuje i rozwiązuje z nim stosunek pracy prezes sądu
apelacyjnego. Przed mianowaniem prezes sądu apelacyjnego zasięga informacji
z Krajowego Rejestru Karnego oraz zwraca się do właściwego komendanta
wojewódzkiego Policji albo Komendanta Stołecznego Policji o nadesłanie
informacji o kandydacie. Informacje o kandydacie do objęcia stanowiska
referendarza sądowego uzyskuje się i sporządza na zasadach określonych dla
informacji o kandydacie do objęcia pierwszego stanowiska sędziowskiego.
§ 4. Przed podjęciem po raz pierwszy pracy na stanowisku referendarza
referendarz sądowy wobec prezesa sądu okręgowego, a referendarz zatrudniony w
sądzie apelacyjnym – wobec prezesa tego sądu, składa ślubowanie według
następującej roty:
„Ślubuję uroczyście na powierzonym mi stanowisku referendarza służyć
wiernie Rzeczypospolitej Polskiej, sumiennie i starannie wykonywać
obowiązki urzędowe, przestrzegać prawa, kierować się zasadami godności i uczciwości oraz dochować tajemnicy prawnie chronionej.”;
składający ślubowanie może dodać zwrot: „Tak mi dopomóż Bóg.”.

art. 151. więcej Art. 151. § 1. W zakresie wykonywanych obowiązków referendarz jest
niezależny co do treści wydawanych orzeczeń i zarządzeń określonych
w ustawach.
§ 2. Referendarze zatrudnieni w sądach mających siedziby na obszarze
właściwości tego samego sądu okręgowego co najmniej raz w roku odbywają
zebranie referendarzy okręgu. Zebranie zwołuje prezes sądu okręgowego.
§ 3. Zebranie referendarzy okręgu zajmuje stanowisko we wszystkich
sprawach istotnych dla wykonywania zadań przez referendarzy, wybiera na okres
kadencji przedstawiciela i reprezentuje referendarzy okręgu wobec organów
sądów. Przewodniczącym zebrania referendarzy okręgu jest referendarz najstarszy
wiekiem, chyba że zebranie wybierze innego przewodniczącego.

Art. 151a. § 1. Referendarz może zostać przeniesiony na inne miejsce
służbowe tylko za jego zgodą. Przeniesienia na inne miejsce służbowe na obszarze
danej apelacji dokonuje prezes sądu apelacyjnego, a poza obszar apelacji – Minister
Sprawiedliwości.
§ 1a. O wolnym stanowisku referendarza sądowego Minister Sprawiedliwości
ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej. Referendarz sądowy zainteresowany
przeniesieniem na inne miejsce służbowe może w terminie siedmiu dni od dnia
ogłoszenia złożyć do Ministra Sprawiedliwości wniosek o przeniesienie. Wniosek
składa się za pośrednictwem systemu teleinformatycznego.
§ 1b. Jeżeli jeden lub więcej wniosków, o których mowa w § 1a, zostało
złożonych wyłącznie przez referendarzy zatrudnionych na obszarze apelacji, w
której ogłoszono o wolnym stanowisku, Minister Sprawiedliwości przekazuje je
prezesowi właściwego sądu apelacyjnego.
§ 1c. Referendarza sądowego zatrudnionego przez co najmniej trzy lata
w dotychczasowym miejscu służbowym przenosi, zgodnie z jego wnioskiem,
Minister Sprawiedliwości albo prezes sądu apelacyjnego. Można odmówić
uwzględnienia wniosku, który dotyczy przeniesienia do innego sądu w tej samej
miejscowości, w której znajduje się miejsce służbowe referendarza. W przypadku
złożenia przez więcej niż jednego referendarza sądowego zatrudnionego przez co najmniej trzy lata w dotychczasowym miejscu służbowym wniosku o przeniesienie
na to samo wolne stanowisko prezes sądu apelacyjnego albo Minister
Sprawiedliwości przenosi jednego z nich, mając na względzie racjonalne
wykorzystanie kadr sądownictwa powszechnego, potrzeby wynikające z obciążenia
zadaniami poszczególnych sądów, a także okoliczności wynikające z uzasadnienia
wniosku.
§ 1d. W przypadku obsadzenia wolnego stanowiska przez przeniesienie
referendarza sądowego na inne miejsce służbowe Minister Sprawiedliwości ogłasza
w Biuletynie Informacji Publicznej dokonanie przeniesienia.
§ 2. Zgoda referendarza na przeniesienie na inne miejsce służbowe nie jest
wymagana w przypadku:
1) zniesienia stanowiska w wyniku zmiany w organizacji sądownictwa lub
zniesienia danego sądu lub wydziału albo przeniesienia siedziby sądu;
1a) jeżeli przeniesienie następuje do innego sądu w tej samej miejscowości,
w której znajduje się miejsce służbowe referendarza;
2) niedopuszczalności zajmowania stanowiska referendarza w danym sądzie
wskutek zawarcia związku małżeńskiego albo powstania stosunku
powinowactwa, o którym mowa w art. 6;
3) gdy wymaga tego wzgląd na powagę stanowiska referendarza, na wniosek
kolegium właściwego sądu.
§ 3. Do przeniesienia referendarza na inne miejsce służbowe przepis
art. 76 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Prezes sądu apelacyjnego może delegować referendarza, za jego zgodą,
do pełnienia czynności referendarza w innym sądzie na obszarze danej apelacji, na
czas określony.
§ 5. Minister Sprawiedliwości może delegować referendarza, za jego zgodą:
1) do pełnienia czynności referendarza w innym sądzie na obszarze innej
apelacji,
2) do pełnienia czynności administracyjnych w Ministerstwie Sprawiedliwości
lub innej jednostce organizacyjnej podległej Ministrowi Sprawiedliwości albo
przez niego nadzorowanej
– na czas określony, nie dłuższy niż dwa lata, albo na czas nieokreślony. Przepisy
art. 78 § 1b, 4a i 4b stosuje się odpowiednio.
§ 5a. Minister Sprawiedliwości może delegować referendarza sądowego, za
jego zgodą, na wniosek Przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa do
pełnienia czynności w Biurze tej Rady, na czas określony, nie dłuższy niż dwa lata,
albo na czas nieokreślony.
§ 6. Jeżeli wymaga tego interes wymiaru sprawiedliwości, delegowanie
referendarza do pełnienia czynności referendarza w innym sądzie może nastąpić
nawet bez jego zgody, na okres nie dłuższy niż sześć miesięcy. Delegowanie
referendarza bez jego zgody może być powtórzone nie wcześniej niż po upływie
trzech lat.
§ 7. W okresie delegowania, w przypadkach wskazanych w § 4–6,
referendarz ma prawo do wynagrodzenia zasadniczego, przysługującego na jego
stanowisku, oraz dodatku za długoletnią pracę; przepisy art. 77 § 4 i 6 oraz
art. 78 § 1 i 3 stosuje się odpowiednio.
§ 8. W przypadku delegowania referendarza do innego sądu bez jego zgody
lub na okres dłuższy niż 6 miesięcy, referendarzowi przysługuje dodatek
w wysokości 10% wynagrodzenia zasadniczego. W przypadku delegowania do
Ministerstwa Sprawiedliwości lub innej jednostki organizacyjnej podległej
Ministrowi Sprawiedliwości albo przez niego nadzorowanej referendarzowi
przysługuje dodatek funkcyjny. Do ustalania wysokości dodatku funkcyjnego
stosuje się przepisy o dodatkach funkcyjnych przysługujących sędziom.
§ 9. Minister Sprawiedliwości może delegować referendarza, za zgodą
referendarza i zgodnie z jego kwalifikacjami, do pełnienia obowiązków lub funkcji
poza granicami państwa, w ramach działań podejmowanych przez organizacje
międzynarodowe lub ponadnarodowe oraz zespoły międzynarodowe, działające na
podstawie umów międzynarodowych, w tym umów konstytuujących organizacje
międzynarodowe, ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską, na czas określony,
nie dłuższy niż cztery lata. Delegowanie może zostać powtórzone na kolejny okres,
nieprzekraczający czterech lat. Przepisy art. 78a stosuje się odpowiednio.
§ 10. Rozwiązanie stosunku pracy z referendarzem może nastąpić w drodze
wypowiedzenia w przypadku:
1) uzyskania dwukrotnej, następującej po sobie, negatywnej okresowej oceny;
2) zniesienia sądu lub jego reorganizacji, powodującej utratę możliwości
dalszego zatrudnienia referendarza;
3) uznania przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za trwale
niezdolnego do pełnienia obowiązków referendarza;
4) (uchylony)
5) skazania referendarza za przestępstwo inne niż wymienione w § 16.
§ 11. W przypadku rozwiązania stosunku pracy z referendarzem na podstawie
§ 10 pkt 2, w okresie między ustaniem zatrudnienia w likwidowanym lub
reorganizowanym sądzie a podjęciem pracy lub działalności gospodarczej,
referendarzowi przysługuje świadczenie pieniężne ze środków budżetu państwa
przez okres nie dłuższy niż sześć miesięcy, obliczone jak ekwiwalent pieniężny za
urlop wypoczynkowy; świadczenie to nie przysługuje referendarzowi, który nabył
prawo do emerytury.
§ 12. Referendarz może wypowiedzieć stosunek pracy.
§ 13. Okres wypowiedzenia wynosi trzy miesiące.
§ 14. Stosunek pracy z referendarzem może być rozwiązany za
porozumieniem stron.
§ 15. W przypadku wszczęcia przeciwko referendarzowi postępowania
karnego lub postępowania dyscyplinarnego prezes sądu apelacyjnego może
zawiesić referendarza w czynnościach służbowych, z obniżeniem na czas trwania
zawieszenia wysokości wynagrodzenia w granicach od 25% do 50%. Jeżeli
postępowanie dyscyplinarne lub postępowanie karne zostało umorzone lub
zakończyło się uniewinnieniem, referendarzowi wypłaca się zatrzymane
wynagrodzenie.
§ 16. W przypadku utraty obywatelstwa polskiego lub skazania za umyślnie
popełnione przestępstwo ścigane z urzędu lub przestępstwo skarbowe, stosunek
pracy z referendarzem rozwiązuje się bez wypowiedzenia. Stosunek pracy z
referendarzem może być rozwiązany bez wypowiedzenia z przyczyn określonych
w art. 53 Kodeksu pracy.

Art. 151b. § 1. Wynagrodzenie zasadnicze referendarza sądowego wynosi
75% wynagrodzenia zasadniczego w stawce pierwszej sędziego sądu rejonowego,
powiększonego o należną składkę z tytułu ubezpieczenia społecznego. Po siedmiu
latach pracy na stanowisku referendarza sądowego wynagrodzenie zasadnicze
podwyższa się do wysokości 75% wynagrodzenia zasadniczego sędziego sądu
rejonowego w stawce drugiej, powiększonego o należną składkę z tytułu ubezpieczenia społecznego, a po dalszych siedmiu latach pracy – do wysokości
75% wynagrodzenia zasadniczego sędziego sądu rejonowego w stawce trzeciej,
powiększonego o należną składkę z tytułu ubezpieczenia społecznego.
§ 2. Wynagrodzenie zasadnicze starszego referendarza sądowego wynosi
85% wynagrodzenia zasadniczego sędziego sądu rejonowego w stawce drugiej,
powiększonego o należną składkę z tytułu ubezpieczenia społecznego. Po siedmiu
latach pracy na stanowisku starszego referendarza sądowego wynagrodzenie
zasadnicze podwyższa się do wysokości 85% wynagrodzenia zasadniczego
sędziego sądu rejonowego w stawce trzeciej, powiększonego o należną składkę
z tytułu ubezpieczenia społecznego.
§ 2a. W przypadku nieuzyskania przez referendarza pozytywnej okresowej
oceny, okresy pracy wskazane w § 1 i 2 ulegają wydłużeniu o trzy lata.
§ 2b. Poza wynagrodzeniem zasadniczym referendarzowi przysługuje
dodatek za długoletnią pracę, o którym mowa w art. 91 § 7, oraz gratyfikacja
jubileuszowa, na zasadach określonych w art. 92 § 3–6, a także jednorazowa
odprawa w razie ustania stosunku pracy w związku z przejściem na rentę z tytułu
niezdolności do pracy lub emeryturę, na zasadach określonych w przepisach o
pracownikach sądów i prokuratury.
§ 2c. W związku z pełnioną funkcją referendarzowi przysługuje dodatek
funkcyjny. Do ustalania wysokości dodatku funkcyjnego stosuje się przepisy
o dodatkach funkcyjnych przysługujących sędziom.
§ 2d. Czas pracy referendarza wynosi 8 godzin na dobę i przeciętnie
40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie
rozliczeniowym nieprzekraczającym 3 miesięcy.
§ 2e. Jeżeli jest to uzasadnione potrzebami sądu wynikającymi z obciążenia
zadaniami lub organizacją pracy wydziału, wobec referendarzy może być
stosowany równoważny lub zadaniowy czas pracy.
§ 2f. Dobowy czas pracy w systemie równoważnego czasu pracy nie może
przekraczać 12 godzin w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 3 miesięcy.
§ 2g. Stosowanie systemów czasu pracy, o których mowa w § 2e, wprowadza
prezes sądu w drodze zarządzenia. W zarządzeniu wskazuje się wydziały sądu lub
referendarzy, objętych danym systemem czasu pracy. Zarządzenie wchodzi w życie
po upływie 7 dni od dnia podania go do wiadomości referendarza.
§ 2h. W zarządzeniu wprowadzającym stosowanie systemu zadaniowego
czasu pracy prezes sądu określa także normy pracy dotyczące powierzonych
referendarzom zadań, biorąc pod uwagę obowiązujący referendarzy czas pracy.
Normy pracy ustala się uwzględniając obciążenie zadaniami, stopień złożoności
powierzonych zadań oraz stosowane rozwiązania w zakresie organizacji pracy.
§ 2i. Normy pracy, o których mowa w § 2h, prezes sądu może określić także
dla referendarzy objętych podstawowym lub równoważnym systemem czasu pracy.
§ 2j. Rozkład czasu pracy referendarzy oraz jego wymiar w poszczególnych
dniach tygodnia określa prezes sądu. Na pisemny wniosek referendarza
uzasadniony ważnymi względami rodzinnymi lub osobistymi prezes sądu może
ustalić indywidualny rozkład jego czasu pracy w ramach systemu czasu pracy,
którym jest objęty.
§ 2k. Jeżeli wymagają tego szczególne potrzeby sądu, prezes sądu lub
przewodniczący wydziału może polecić referendarzowi wykonywanie pracy poza
obowiązującym go czasem pracy, a w wyjątkowych wypadkach także w niedzielę
i święta.
§ 2l. Referendarzowi sądowemu za pracę wykonywaną poza obowiązującym
go czasem pracy przysługuje według jego wyboru czas wolny w tym samym
wymiarze albo wynagrodzenie, bez dodatków, o których mowa w art. 1511 § 1
Kodeksu pracy. Za pracę wykonaną ponad obowiązujący referendarza sądowego
czas pracy w niedzielę lub święto przysługuje inny dzień wolny. Przepis
art. 15111 Kodeksu pracy stosuje się odpowiednio.
§ 3. Przepisy art. 45 § 1, art. 82a § 1 i 3, art. 83a, art. 87–89, art. 92 § 1 i 2, art.
93 oraz art. 97 § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do referendarzy, z tym że urlopu, o
którym mowa w art. 93, udziela prezes właściwego sądu apelacyjnego.
§ 4. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do referendarzy stosuje się
odpowiednio przepisy o pracownikach sądów i prokuratury.

Art. 151c. (uchylony)

art. 152. więcej Art. 152. § 1. Za naruszenie swoich obowiązków, w tym za oczywistą
i rażącą obrazę przepisów prawa i uchybienie godności stanowiska, referendarz
ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną.
§ 2. Karami dyscyplinarnymi są:
1) nagana;
2) nagana z ostrzeżeniem;
3) nagana z obniżeniem wynagrodzenia zasadniczego o 10% na okres dwóch lat;
4) wydalenie z pracy.
§ 3. W sprawach dyscyplinarnych referendarzy orzekają komisje
dyscyplinarne.
§ 4. Komisje dyscyplinarne powołują prezesi sądów okręgowych do
rozpatrywania w pierwszej instancji spraw dyscyplinarnych referendarzy
zatrudnionych w okręgu sądowym.
§ 5. Minister Sprawiedliwości powołuje komisję dyscyplinarną do
rozpatrywania spraw dyscyplinarnych referendarzy w drugiej instancji.
§ 6. Do składu komisji dyscyplinarnych, o których mowa w § 4 i 5, powołuje
się referendarzy.
§ 7. Za przewinienia mniejszej wagi referendarz ponosi odpowiedzialność
porządkową. Karą porządkową wymierzaną przez prezesa sądu jest upomnienie.
§ 8. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do odpowiedzialności
dyscyplinarnej i porządkowej referendarzy stosuje się odpowiednio przepisy
o odpowiedzialności dyscyplinarnej i porządkowej urzędników państwowych
mianowanych.

art. 153. więcej Art. 153. (uchylony).

Art. 153a. (uchylony).

Art. 153b. § 1. Minister Sprawiedliwości przydziela nowe stanowiska
referendarza sądowego poszczególnym sądom, mając na względzie racjonalne
wykorzystanie kadr sądownictwa powszechnego i potrzeby wynikające
z obciążenia zadaniami poszczególnych sądów.
§ 2. W razie zwolnienia stanowiska referendarza sądowego w sądach
działających na obszarze danej apelacji, prezes sądu apelacyjnego niezwłocznie
zawiadamia o tym Ministra Sprawiedliwości, który, w oparciu o kryteria
wymienione w § 1, przydziela stanowisko do danego albo innego sądu albo je
znosi.

art. 154. więcej Art. 154. § 1. Kuratorzy sądowi pełnią swoje czynności zawodowo
(kuratorzy zawodowi) albo społecznie (kuratorzy społeczni).
§ 2. Zasady organizacji służby kuratorskiej i wykonywania obowiązków
przez kuratorów sądowych oraz status kuratorów sądowych określa odrębna
ustawa.

art. 155. więcej Art. 155. § 1. Asystent sędziego wykonuje czynności zmierzające do
przygotowania spraw sądowych do rozpoznania oraz czynności z zakresu
działalności administracyjnej sądów, o której mowa w art. 8 pkt 2.
§ 2. Na stanowisku asystenta sędziego może byś zatrudniony ten, kto:
1) jest obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej i korzysta z pełni praw cywilnych
i obywatelskich;
2) jest nieskazitelnego charakteru;
3) ukończył wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskał tytuł magistra lub
zagraniczne uznane w Polsce;
4) ukończył 24 lata.
5) (uchylony)
§ 2a. Nabór kandydatów następuje w drodze konkursu, który ma na celu
wyłonienie kandydata o największej wiedzy i najwyższych kwalifikacjach,
predyspozycjach i zdolnościach ogólnych, niezbędnych do wykonywania
obowiązków asystenta sędziego.
§ 3. Prezes sądu przed zatrudnieniem asystenta sędziego zasięga informacji
o kandydacie z Krajowego Rejestru Karnego.
§ 3a. (uchylony)
§ 3b. Na stanowisku starszego asystenta sędziego może być zatrudniony:
1) asystent, który zajmował stanowisko asystenta sędziego przez co najmniej
dziesięć lat i uzyskiwał pozytywne okresowe oceny, albo
2) osoba, która złożyła egzamin sędziowski lub egzamin prokuratorski.
§ 4. Asystentowi sędziego przysługuje wynagrodzenie zasadnicze. Poza
wynagrodzeniem zasadniczym asystentowi sędziego przysługuje dodatek za
wieloletnią pracę, nagrody jubileuszowe oraz jednorazowa odprawa w razie ustania
stosunku pracy w związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub
emeryturę, na zasadach określonych w przepisach o pracownikach sądów
i prokuratury. Na zasadach określonych w przepisach o pracownikach sądów i
prokuratury asystentowi sędziego mogą być przyznane:
1) dodatek specjalny z tytułu okresowego zwiększenia obowiązków lub
powierzenia dodatkowych zadań;
2) nagrody za szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej.
§ 5. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy
zakres i sposób wykonywania czynności przez asystentów sędziów, mając na
uwadze zasady sprawności, racjonalności, ekonomicznego i szybkiego działania,
zapewniając rzetelne wykonywanie powierzonych zadań.
§ 6. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wysokość
wynagrodzenia zasadniczego asystentów sędziów, biorąc pod uwagę rodzaj
i charakter czynności wykonywanych przez asystentów sędziów oraz poziom
wynagrodzeń urzędników sądów.
§ 7. (uchylony)
§ 7a. (uchylony)
§ 8. Do asystentów sędziów stosuje się odpowiednio przepis art. 82a § 1.
§ 9. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do asystentów sędziów stosuje
się odpowiednio przepisy o pracownikach sądów i prokuratury.

Art. 155a. § 1. Konkurs, o którym mowa w art. 155 § 2a, organizuje
właściwy prezes sądu, określony w art. 5 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r.
o pracownikach sądów i prokuratury, zwany dalej „prezesem”.
§ 2. Prezes informuje o konkursie przez umieszczenie ogłoszenia w miejscu
powszechnie dostępnym w siedzibie sądu, we właściwym ze względu na siedzibę
sądu urzędzie pracy, w Biuletynie Informacji Publicznej oraz może poinformować
w inny sposób, w szczególności przez umieszczenie ogłoszenia w prasie.
§ 3. Konkurs przeprowadza komisja konkursowa powołana przez prezesa.
§ 4. (uchylony)
§ 5. Komisja konkursowa po przeprowadzeniu konkursu, w oparciu o jego
wyniki, może wyłonić rezerwową listę kandydatów na wypadek zaistnienia
możliwości zatrudnienia większej liczby osób lub rezygnacji kandydata.
§ 6. Warunkiem ubiegania się o zatrudnienie w sądzie jest złożenie przez
osobę ubiegającą się o przyjęcie na stanowisko asystenta sędziego oświadczenia,
że nie jest prowadzone przeciwko niej postępowanie o przestępstwo ścigane z
oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe.
§ 7. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób i tryb
przeprowadzania konkursu, o którym mowa w art. 155 § 2a, w szczególności skład
komisji konkursowych oraz sposób i tryb ich działania, etapy i przebieg konkursu,
a także zakres i sposób udostępniania informacji kandydatowi, mając na uwadze
właściwy dobór kadry asystentów w sądach.

Art. 155b. (uchylony).

Art. 155c. (uchylony).

Art. 155ca. § 1. W okresie pierwszych dwóch lat pracy asystent sędziego
odbywa staż asystencki organizowany przez prezesa sądu apelacyjnego.
§ 2. Do czasu ukończenia stażu asystenckiego asystenta sędziego zatrudnia się
na podstawie umowy o pracę na czas określony, z możliwością jej wcześniejszego
rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem.
§ 3. Z obowiązku odbycia stażu asystenckiego są zwolnione osoby, które
zdały egzamin sędziowski, prokuratorski, notarialny, adwokacki lub radcowski.
§ 4. Asystent sędziego w pierwszym roku pracy, w ramach stażu
asystenckiego, odbywa szkolenie z zakresu metodyki pracy organizowane przez
Krajową Szkołę Sądownictwa i Prokuratury. Prezes sądu kieruje asystenta na
szkolenie w najbliższym terminie przewidzianym w harmonogramie działalności
szkoleniowej Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury na dany rok.

Art. 155cb. § 1. Staż asystencki trwa 12 miesięcy i ma na celu teoretyczne
i praktyczne przygotowanie do wykonywania czynności asystenta sędziego.
§ 2. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki organizacji teoretycznych, zakres programowy stażu asystenckiego oraz wzór dokumentu
potwierdzającego odbycie stażu asystenckiego, mając na względzie konieczność
zapewnienia odpowiednio wysokiego poziomu przygotowania do wykonywania
czynności na stanowisku asystenta sędziego.

Art. 155d. § 1. Minister Sprawiedliwości przydziela nowe stanowiska
asystenta sędziego poszczególnym sądom, mając na względzie racjonalne
wykorzystanie kadr sądownictwa powszechnego i potrzeby wynikające
z obciążenia zadaniami poszczególnych sądów.
§ 2. W razie zwolnienia stanowiska asystenta sędziego w sądach działających
na obszarze danej apelacji, prezes sądu apelacyjnego niezwłocznie zawiadamia
o tym Ministra Sprawiedliwości, który, w oparciu o kryteria wymienione w § 1,
przydziela stanowisko do danego albo innego sądu albo je znosi.

Art. 155e. § 1. Prezes sądu apelacyjnego może delegować asystenta sędziego,
za jego zgodą, do pełnienia czynności asystenta sędziego w innym sądzie na
obszarze danej apelacji, na czas określony, nie dłuższy niż dwa lata, albo na czas
nieokreślony.
§ 2. Minister Sprawiedliwości może delegować asystenta sędziego, za jego
zgodą:
1) do pełnienia czynności asystenta sędziego w innym sądzie na obszarze innej
apelacji,
2) do pełnienia czynności administracyjnych w Ministerstwie Sprawiedliwości
lub innej jednostce organizacyjnej podległej Ministrowi Sprawiedliwości albo
przez niego nadzorowanej
– na czas określony, nie dłuższy niż dwa lata, albo na czas nieokreślony. Przepisy
art. 78 § 1b, 4a i 4b stosuje się odpowiednio.
§ 2a. Minister Sprawiedliwości może delegować asystenta sędziego, za jego
zgodą, na wniosek Przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa do pełnienia
czynności w Biurze tej Rady, na czas określony, nie dłuższy niż dwa lata, albo na
czas nieokreślony.
§ 3. Jeżeli wymaga tego interes wymiaru sprawiedliwości, delegowanie
asystenta sędziego do pełnienia czynności w innym sądzie może nastąpić nawet bez
jego zgody, na okres nie dłuższy niż sześć miesięcy. Delegowanie asystenta
sędziego bez jego zgody może być powtórzone nie wcześniej niż po upływie trzech
lat.
§ 4. W okresie delegowania, w przypadkach wskazanych w § 1–3, asystent
sędziego ma prawo do wynagrodzenia zasadniczego, przysługującego na jego
stanowisku, oraz dodatku za wieloletnią pracę; przepisy art. 77 § 4 i 6 oraz art. 78
§ 1 i 3 stosuje się odpowiednio. W razie delegowania asystenta sędziego do innego
sądu bez jego zgody lub na okres dłuższy niż sześć miesięcy, asystentowi sędziego
przysługuje dodatek w wysokości 10% wynagrodzenia zasadniczego. W razie
delegowania do Ministerstwa Sprawiedliwości lub innej jednostki organizacyjnej
podległej Ministrowi Sprawiedliwości albo przez niego nadzorowanej asystentowi
sędziego przysługuje dodatek funkcyjny. Do ustalania wysokości dodatku
funkcyjnego stosuje się przepisy o dodatkach funkcyjnych przysługujących
pracownikom sądów i prokuratury.
§ 5. Minister Sprawiedliwości może delegować asystenta sędziego, za zgodą
asystenta i zgodnie z jego kwalifikacjami, do pełnienia obowiązków lub funkcji
poza granicami państwa, w ramach działań podejmowanych przez organizacje
międzynarodowe lub ponadnarodowe oraz zespoły międzynarodowe, działające na
podstawie umów międzynarodowych, w tym umów konstytuujących organizacje
międzynarodowe, ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską, na czas określony,
nie dłuższy niż cztery lata. Delegowanie może zostać powtórzone na kolejny okres,
nieprzekraczający czterech lat. Przepisy art. 78a stosuje się odpowiednio.

art. 156. więcej Art. 156. Zasady zatrudniania urzędników i innych pracowników sądowych
oraz ich obowiązki i prawa określają odrębne przepisy.

art. 157. więcej Art. 157. § 1. Prezes sądu okręgowego ustanawia biegłych sądowych
i prowadzi ich listę.
§ 2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, tryb
ustanawiania biegłych sądowych, pełnienia przez nich czynności oraz zwalniania ich z funkcji. W tym samym trybie Minister Sprawiedliwości może również
określić szczegółowe zasady powoływania i działania zespołów biegłych
sądowych.
§ 3. W związku z wykonywaniem czynności wynikających z postanowienia
o zasięgnięciu opinii biegły korzysta z ochrony prawnej przewidzianej dla
funkcjonariuszy publicznych.

Art. 157a. Stałym mediatorem może być osoba fizyczna, która:
1) spełnia warunki określone w art. 1832 § 1 i 2 ustawy z dnia 17 listopada
1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego;
2) ma wiedzę i umiejętności w zakresie prowadzenia mediacji;
3) ukończyła 26 lat;
4) zna język polski;
5) nie była prawomocnie skazana za umyślne przestępstwo lub umyślne
przestępstwo skarbowe;
6) została wpisana na listę stałych mediatorów prowadzoną przez prezesa sądu
okręgowego.

Art. 157b. § 1. Wpisu na listę stałych mediatorów dokonuje prezes sądu
okręgowego w drodze decyzji wydawanej na wniosek osoby ubiegającej się o wpis.
§ 1a. Do wpisu na listę stałych mediatorów stosuje się przepisy działu II
rozdziału 14 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019 r. poz. 60, 730 i 1133).
§ 1b. Sprawę wpisu na listę stałych mediatorów uznaje się za załatwioną
milcząco w sposób w całości uwzględniający żądanie strony występującej z
wnioskiem o wpis na listę stałych mediatorów, jeżeli w terminie 14 dni od dnia
doręczenia wniosku prezes sądu okręgowego nie wyda decyzji albo postanowienia,
o których mowa w art. 122a § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego.
§ 2. Do wniosku o wpis na listę stałych mediatorów dołącza się oświadczenia
lub dokumenty potwierdzające spełnianie warunków, o których mowa w art. 157a
pkt 1–5.
§ 3. Oświadczenie potwierdzające spełnianie warunku, o którym mowa
w art. 157a pkt 5, osoba ubiegająca się o wpis składa pod rygorem
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Osoba ubiegająca
się o wpis jest obowiązana do zawarcia w nich klauzuli o następującej treści:
„Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności
karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.

Art. 157c. § 1. Prezes sądu okręgowego, w drodze decyzji, skreśla stałego
mediatora z listy w przypadku:
1) śmierci stałego mediatora;
2) złożenia przez stałego mediatora wniosku o skreślenie z listy;
3) zaprzestania przez stałego mediatora spełniania któregokolwiek z warunków
określonych w art. 1832 § 1 i 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks
postępowania cywilnego;
4) prawomocnego skazania stałego mediatora za umyślne przestępstwo lub
umyślne przestępstwo skarbowe;
5) stwierdzenia nienależytego wykonywania obowiązków przez stałego
mediatora.
§ 2. Sąd zawiadamia prezesa sądu okręgowego, który wydał decyzję o wpisie
na listę stałych mediatorów, o każdym przypadku uzasadniającym skreślenie z tej
listy na podstawie § 1 pkt 5.
§ 3. Od decyzji prezesa sądu okręgowego w przedmiocie wpisu lub skreślenia
z listy stałych mediatorów przysługuje odwołanie do prezesa sądu apelacyjnego.

Art. 157d. § 1. Prezes sądu okręgowego prowadzi listę stałych mediatorów
dla obszaru właściwości danego okręgu sądowego.
§ 2. Na liście stałych mediatorów zamieszcza się następujące dane dotyczące
stałego mediatora:
1) imię i nazwisko oraz rok urodzenia;
2) adres do korespondencji;
3) informację dotyczącą wykształcenia i odbytych szkoleń;
4) informacje dotyczące specjalizacji.
§ 3. Na liście, o której mowa w § 2, na wniosek stałego mediatora, zamieszcza
się:
1) numer telefonu stałego mediatora;
2) adres poczty elektronicznej stałego mediatora;
3) informację o wpisie na listę mediatorów, o której mowa w art. 1832 § 3
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.
§ 4. Prawomocna decyzja o wpisie na listę stałych mediatorów stanowi
podstawę do wpisania mediatora na listę stałych mediatorów prowadzoną w innym
sądzie okręgowym, na wniosek mediatora złożony do prezesa tego sądu.
§ 5. Stały mediator zawiadamia prezesa sądu okręgowego o:
1) każdej zmianie imienia lub nazwiska oraz danych lub informacji, o których
mowa w § 2 pkt 2–4 oraz § 3,
2) okolicznościach, o których mowa w art. 157c § 1 pkt 3 i 4,
3) umieszczeniu na liście, o której mowa w § 4
– w terminie 14 dni od dnia zaistnienia zdarzenia powodującego obowiązek
zawiadomienia.

Art. 157e. Prezes sądu okręgowego udostępnia sądom oraz innym
podmiotom w siedzibie sądu oraz zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej
na stronie podmiotowej sądu aktualną listę stałych mediatorów.

Art. 157f. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia,
sposób prowadzenia listy stałych mediatorów, tryb wpisywania i skreślania z listy,
zamieszczania na liście i aktualizacji danych i informacji, sposób potwierdzania
spełnienia warunków wpisywania na listę, wzór formularza wniosku o wpis na listę
stałych mediatorów, a także rodzaje dokumentów załączanych do wniosku,
uwzględniając potrzebę zapewnienia wiarygodnej i aktualnej informacji o stałych
mediatorach, jednolitości wniosków i sprawnego przebiegu procedury wpisu na
listę stałych mediatorów.

art. 158. więcej Art. 158. § 1. Ławnikiem może być wybrany ten, kto:
1) posiada obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw cywilnych
i obywatelskich;
2) jest nieskazitelnego charakteru;
3) ukończył 30 lat;
4) jest zatrudniony, prowadzi działalność gospodarczą lub mieszka w miejscu
kandydowania co najmniej od roku;
5) nie przekroczył 70 lat;
6) jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków ławnika;
7) posiada co najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Do orzekania w sprawach z zakresu prawa pracy ławnikiem powinna być
wybrana osoba wykazująca szczególną znajomość spraw pracowniczych.

art. 159. więcej Art. 159. § 1. Ławnikami nie mogą być:
1) osoby zatrudnione w sądach powszechnych i innych sądach oraz
w prokuraturze;
2) osoby wchodzące w skład organów, od których orzeczenia można żądać
skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego;
3) funkcjonariusze Policji oraz inne osoby zajmujące stanowiska związane ze
ściganiem przestępstw i wykroczeń;
4) adwokaci i aplikanci adwokaccy;
5) radcy prawni i aplikanci radcowscy;
6) duchowni;
7) żołnierze w czynnej służbie wojskowej;
8) funkcjonariusze Służby Więziennej;
9) radni gminy, powiatu i województwa.
§ 2. Nie można być ławnikiem jednocześnie w więcej niż jednym sądzie.

art. 160. więcej Art. 160. § 1. Ławników do sądów okręgowych oraz do sądów rejonowych
wybierają rady gmin, których obszar jest objęty właściwością tych sądów –
w głosowaniu tajnym.
§ 2. Wybory przygotowują gminy jako zadanie zlecone z zakresu
administracji rządowej.

art. 161. więcej Art. 161. § 1. Liczbę ławników wybieranych przez poszczególne rady gmin
do wszystkich sądów działających na obszarze właściwości sądu okręgowego,
w tym także liczbę ławników do orzekania w sprawach z zakresu prawa pracy, ustala kolegium sądu okręgowego; liczbę ławników do poszczególnych sądów
rejonowych ustala się po zasięgnięciu opinii prezesów tych sądów.
§ 2. Prezes sądu okręgowego podaje liczbę ławników do wiadomości
poszczególnym radom gmin najpóźniej na trzydzieści dni przed upływem terminu
zgłaszania kandydatów.

art. 162. więcej Art. 162. § 1. Kandydatów na ławników mogą zgłaszać radom gmin prezesi
właściwych sądów, stowarzyszenia, inne organizacje społeczne i zawodowe,
zarejestrowane na podstawie przepisów prawa, z wyłączeniem partii politycznych,
oraz co najmniej pięćdziesięciu obywateli mających czynne prawo wyborcze,
zamieszkujących stale na terenie gminy dokonującej wyboru, w terminie do dnia
30 czerwca ostatniego roku kadencji.
§ 2. Do zgłoszenia kandydata na ławnika dokonanego na karcie zgłoszenia
dołącza się następujące dokumenty:
1) informację z Krajowego Rejestru Karnego dotyczącą zgłaszanej osoby;
2) oświadczenie kandydata, że nie jest prowadzone przeciwko niemu
postępowanie o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub
przestępstwo skarbowe;
3) oświadczenie kandydata, że nie jest lub nie był pozbawiony władzy
rodzicielskiej, a także, że władza rodzicielska nie została mu ograniczona ani
zawieszona;
4) zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia, wystawione przez lekarza
podstawowej opieki zdrowotnej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
27 października 2017 r. o podstawowej opiece zdrowotnej (Dz. U. z 2020 r.
poz. 172), stwierdzające brak przeciwwskazań do wykonywania funkcji
ławnika;
5) dwa zdjęcia zgodne z wymogami stosowanymi przy składaniu wniosku
o wydanie dowodu osobistego.
§ 3. Do zgłoszenia kandydata na ławnika dokonanego na karcie zgłoszenia
przez stowarzyszenie, inną organizację społeczną lub zawodową, zarejestrowaną
na podstawie przepisów prawa, dołącza się również aktualny odpis z Krajowego
Rejestru Sądowego albo odpis lub zaświadczenie potwierdzające wpis do innego
właściwego rejestru lub ewidencji dotyczące tej organizacji.
§ 4. Do zgłoszenia kandydata na ławnika dokonanego na karcie zgłoszenia
przez obywateli dołącza się również listę osób zawierającą imię (imiona),
nazwisko, numer ewidencyjny PESEL, miejsce stałego zamieszkania
i własnoręczny podpis każdej z pięćdziesięciu osób zgłaszających kandydata.
§ 5. Dokumenty wymienione w § 2 pkt 1–4 powinny być opatrzone datą nie
wcześniejszą niż trzydzieści dni przed dniem zgłoszenia, a dokumenty wymienione
w § 3 nie wcześniejszą niż trzy miesiące przed dniem zgłoszenia.
§ 6. Osobą uprawnioną do składania wyjaśnień w sprawie zgłoszenia
kandydata na ławnika przez obywateli jest osoba, której nazwisko zostało
umieszczone jako pierwsze na liście, o której mowa w § 4.
§ 7. Koszt opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego
ponosi Skarb Państwa.
§ 7a. Koszt opłaty za badanie lekarskie i za wystawienie zaświadczenia
lekarskiego ponosi kandydat na ławnika.
§ 8. Koszt opłaty za wydanie aktualnego odpisu z Krajowego Rejestru
Sądowego albo odpisu lub zaświadczenia z innego właściwego rejestru lub
ewidencji ponosi Skarb Państwa.
§ 9. Rady gmin zasięgają od komendanta wojewódzkiego Policji albo
Komendanta Stołecznego Policji informacji o kandydatach na ławników.
Informacje o kandydacie na ławnika uzyskuje się i sporządza na zasadach
określonych dla informacji o kandydacie do objęcia stanowiska sędziowskiego.
§ 10. Zgłoszenia kandydatów, które wpłynęły do rady gminy po upływie
terminu, o którym mowa w § 1, a także zgłoszenia, które nie spełniają wymagań
formalnych, o których mowa w § 2–5, pozostawia się bez dalszego biegu.
Przywrócenie terminu do zgłoszenia kandydatów jest niedopuszczalne.
Pozostawienie zgłoszenia bez dalszego biegu rada gminy stwierdza w drodze
uchwały.
§ 11. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, sposób postępowania
z dokumentami złożonymi radom gmin przy zgłaszaniu kandydatów na ławników,
wzór karty zgłoszenia oraz sposób jego udostępniania, mając na uwadze potrzebę
udokumentowania przez podmioty zgłaszające spełnianie przez kandydatów na
ławników wymogów określonych w ustawie, a także zapewnienia wyboru kandydatów o najwyższych walorach etycznych i intelektualnych, umożliwienia
rzetelnej weryfikacji zgłoszeń i przejrzystości działań związanych ze zgłaszaniem
kandydatów na ławników, a przez określenie wzoru karty zgłoszenia i sposobu jego
udostępniania – potrzebę ujednolicenia procedury zgłaszania, ułatwienia dostępu
do wzoru i rozpatrywania zgłoszeń.

art. 163. więcej Art. 163. § 1. Wybory ławników odbywają się najpóźniej w październiku
roku kalendarzowego, w którym upływa kadencja dotychczasowych ławników.
§ 2. Przed przystąpieniem do wyborów rada gminy powołuje zespół, który
przedstawia na sesji rady gminy swoją opinię o zgłoszonych kandydatach,
w szczególności w zakresie spełnienia przez nich wymogów określonych
w ustawie.

art. 164. więcej Art. 164. § 1. Listę wybranych ławników wraz z dokumentami, o których
mowa w art. 162 § 2–4, rady gmin, które dokonały ich wyboru, przesyłają
prezesom właściwych sądów, najpóźniej do końca października. Spośród ławników
znajdujących się na liście wybranych ławników rady gmin wskazują ławników do
orzekania w sprawach z zakresu prawa pracy.
§ 2. Prezes sądu wręcza ławnikom zawiadomienie o wyborze i odbiera od
nich ślubowanie według roty ustalonej dla sędziów, z odpowiednią zmianą.
§ 3. Po odebraniu ślubowania prezes sądu wpisuje ławnika na listę ławników,
którzy mogą być wyznaczani do orzekania, i wydaje mu legitymację.

art. 165. więcej Art. 165. § 1. Kadencja ławników sądów okręgowych i rejonowych trwa
cztery lata kalendarzowe następujące po roku, w którym dokonano wyborów,
jednak mandat ławnika wybranego dodatkowo wygasa z upływem kadencji ogółu
ławników.
§ 2. Po upływie kadencji ławnik może brać udział jedynie w rozpoznawaniu
sprawy rozpoczętej wcześniej z jego udziałem, do czasu jej zakończenia.

art. 166. więcej Art. 166. § 1. Mandat ławnika wygasa w razie prawomocnego skazania za
przestępstwo bądź wykroczenie, w tym również za przestępstwo lub wykroczenie
skarbowe. Rada gminy, która wybrała ławnika, stwierdza wygaśnięcie mandatu
z tego powodu i informuje o tym prezesa właściwego sądu.
§ 2. Rada gminy, która wybrała ławnika, może go odwołać na wniosek
prezesa właściwego sądu, w razie:
1) (uchylony)
2) niewykonywania obowiązków ławnika;
3) zachowania godzącego w powagę sądu;
4) niezdolności do wykonywania obowiązków ławnika.
§ 2a. Wniosek, o którym mowa w § 2, jest składany łącznie z opiniami
właściwej rady ławniczej oraz kolegium właściwego sądu okręgowego albo
z oświadczeniem prezesa właściwego sądu, że taka opinia lub takie opinie nie
zostały wydane w terminie 21 dni od dnia doręczenia wniosku do zaopiniowania.
W przypadku braku opinii prezes właściwego sądu przedkłada radzie gminy wraz
z wnioskiem potwierdzenie jego doręczenia podmiotowi uprawnionemu do
wydania opinii. Niewydanie opinii w terminie uważa się za niezgłoszenie uwag do
wniosku. Przepis art. 31 § 2 stosuje się odpowiednio.
§ 2b. Przed podjęciem uchwały w sprawie wniosku o odwołanie ławnika
przewodniczący rady gminy umożliwia wysłuchanie ławnika i jego udział
w posiedzeniu właściwej komisji i w sesji rady gminy, na których taki wniosek
będzie opiniowany i rozpoznawany. O terminach posiedzenia komisji i sesji rady
gminy ławnik jest powiadamiany na piśmie, co najmniej z siedmiodniowym
wyprzedzeniem, w trybie i w sposób przewidziany w Kodeksie postępowania
administracyjnego.
§ 2c. W sprawach, o których mowa w § 2b, ławnik działa osobiście, a w razie
niemożności osobistego stawiennictwa może działać przez pełnomocnika.
§ 3. Przed upływem kadencji mandat ławnika wygasa z dniem doręczenia mu
zawiadomienia prezesa sądu o skreśleniu z listy ławników wskutek zrzeczenia się
mandatu z ważnych przyczyn lub odwołania ławnika przez radę gminy.

art. 167. więcej Art. 167. § 1. W czasie trwania kadencji nie powołuje się ławnika do
pełnienia obowiązków w przypadku:
1) ujawnienia okoliczności, które nie pozwalały na jego wybór;
2) wszczęcia postępowania o odwołanie ławnika – do czasu podjęcia przez radę
gminy uchwały w przedmiocie odwołania;
3) wszczęcia przeciwko ławnikowi postępowania o przestępstwo ścigane
z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe – do czasu
prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy.
§ 2. W razie zniesienia sądu, ośrodka zamiejscowego lub wydziału
zamiejscowego – ławnicy tych jednostek stają się ławnikami sądów, które
przejmują kompetencje zniesionych jednostek.

art. 168. więcej Art. 168. W razie potrzeby, zwłaszcza z powodu zmniejszenia się w czasie
kadencji liczby ławników, rada gminy na wniosek prezesa sądu okręgowego
dokonuje uzupełnienia listy, wybierając nowych ławników w sposób określony
w ustawie.

art. 169. więcej Art. 169. § 1. W zakresie orzekania ławnicy są niezawiśli i podlegają tylko
Konstytucji oraz ustawom.
§ 2. Ławnik nie może przewodniczyć na rozprawie i naradzie ani też
wykonywać czynności sędziego poza rozprawą, chyba że ustawy stanowią inaczej.
§ 3. Do ławników przepis art. 85 § 4 stosuje się odpowiednio.

art. 170. więcej Art. 170. § 1. Ławnik może zostać wyznaczony do udziału w rozprawach do
dwunastu dni w ciągu roku. Liczba tych dni może być zwiększona przez prezesa
sądu tylko z ważnych przyczyn, a zwłaszcza w przypadku konieczności
zakończenia rozprawy z udziałem tego ławnika.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Wyznaczając ławnika do udziału w rozprawie, zawiadamia się o tym
jednocześnie pracodawcę zatrudniającego ławnika.

art. 171. więcej Art. 171. § 1. Prezes sądu może zarządzić przydzielenie dodatkowego
ławnika do sprawy, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że będzie ona trwać czas
dłuższy. W razie potrzeby można przydzielić dwóch ławników dodatkowych
wskazując kolejność, w której będą oni wstępować do udziału w naradzie i
głosowaniu.
§ 2. Ławnik dodatkowy bierze udział w naradzie i głosowaniu, jeżeli jeden
z ławników nie może uczestniczyć w składzie sądu.

art. 172. więcej Art. 172. § 1. Pracodawca zatrudniający ławnika jest obowiązany zwolnić go
od pracy na czas wykonywania czynności w sądzie.
§ 2. Za czas zwolnienia od pracy ławnik zachowuje prawo do świadczeń
wynikających ze stosunku pracy, z wyjątkiem prawa do wynagrodzenia.
§ 3. Ławnik otrzymuje rekompensatę pieniężną za czas wykonywania
czynności w sądzie, którymi są: udział w rozprawie lub posiedzeniu, uczestnictwo w naradzie nad wyrokiem, sporządzenie uzasadnienia lub uczestnictwo w
posiedzeniu rady ławniczej, jeżeli został do niej wybrany.
§ 4. Wysokość rekompensaty dla ławników biorących udział
w rozpoznawaniu spraw w sądach powszechnych, za jeden dzień pełnienia
obowiązków ławnika, wynosi 2,64% podstawy ustalenia wynagrodzenia
zasadniczego sędziego, o której mowa w art. 91 § 1c.
§ 4a. Ławnikowi przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu do sądu
w celu wykonywania czynności w sądzie środkami komunikacji miejscowej
w wysokości 0,25% podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o
której mowa w art. 91 § 1c.
§ 5. (uchylony)
§ 6. Koszty wypłaty świadczeń, o których mowa w § 4 i 4a, ponosi Skarb
Państwa.

art. 173. więcej Art. 173. Ławnicy zamieszkali poza siedzibą sądu otrzymują diety oraz zwrot
kosztów przejazdu i noclegu według zasad ustalonych w tym zakresie dla sędziów.

art. 174. więcej Art. 174. § 1. Należności, o których mowa w art. 172 § 3 i art. 173, przyznaje
prezes właściwego sądu.
§ 2. Od decyzji prezesa sądu rejonowego przysługuje odwołanie do prezesa
sądu okręgowego, a gdy decyzję w pierwszej instancji wydał prezes sądu
okręgowego lub prezes sądu apelacyjnego – do Ministra Sprawiedliwości.

art. 175. więcej Art. 175. § 1. Ławnicy każdego sądu wybierają ze swego grona radę
ławniczą, jej przewodniczącego i zastępców.
§ 2. Do zadań rady ławniczej należy w szczególności podnoszenie poziomu
pracy ławników i ich reprezentowanie oraz pobudzanie działalności
wychowawczej ławników w społeczeństwie.
§ 3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób
wyboru, skład i strukturę organizacyjną, tryb działania oraz szczegółowe zadania
rady ławniczej, uwzględniając obligatoryjny charakter rady ławniczej jako
samorządu ławniczego, reprezentującego ławników w danym sądzie, zakres
współpracy z prezesem sądu, potrzebę uwzględnienia w jej strukturze
przewodniczącego i zastępców oraz określenia ich zadań.

Art. 175a. § 1. Administratorami danych osobowych:
1) sędziów i sędziów w stanie spoczynku oraz asesorów sądowych,
2) referendarzy sądowych, asystentów sędziów, dyrektorów sądów oraz ich
zastępców, kuratorów sądowych, aplikantów aplikacji sądowej, aplikantów
kuratorskich, urzędników oraz innych pracowników sądów,
3) biegłych sądowych, lekarzy sądowych, mediatorów oraz ławników,
4) kandydatów na stanowiska wymienione w pkt 1 i 2
są prezesi i dyrektorzy właściwych sądów oraz Minister Sprawiedliwości, w
zakresie realizowanych zadań.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Minister Sprawiedliwości wymienia dane dotyczące sędziów w stanie
spoczynku, w zakresie określonym w art. 68a ust. 1 ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w ramach Systemu Elektronicznej
Wymiany Informacji dotyczących Zabezpieczenia Społecznego, o którym mowa
w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia
16 września 2009 r. dotyczącym wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004
w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE L 284
z 30.10.2009, str. 1, z późn. zm.), za pośrednictwem punktu kontaktowego
prowadzonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Art. 175b. § 1. Prezesi sądów okręgowych właściwych dla siedziby organu
wnioskującego o udostępnienie danych przekazują corocznie Ministrowi
Sprawiedliwości informację na temat przetwarzania danych telekomunikacyjnych,
pocztowych i internetowych, z podziałem na liczbę przypadków udostępnienia
danych dla danego rodzaju danych, oraz wyników przeprowadzonych kontroli,
w terminie do dnia 31 marca roku następującego po roku nią objętym.
§ 2. Minister Sprawiedliwości przedstawia corocznie Sejmowi i Senatowi
zagregowaną informację na temat przetwarzania danych telekomunikacyjnych,
pocztowych i internetowych oraz wyników przeprowadzonych kontroli, w terminie
do dnia 30 czerwca roku następującego po roku nią objętym.

Art. 175c. § 1. Minister Sprawiedliwości jest administratorem systemu
służącego do przetwarzania danych osobowych uzyskanych z systemu
teleinformatycznego, o którym mowa w art. 213 § 1a Kodeksu postępowania
karnego.
§ 2. Minister Sprawiedliwości przetwarza dane osób uzyskane z systemu
teleinformatycznego, o którym mowa w art. 213 § 1a Kodeksu postępowania
karnego, wyłącznie w zakresie niezbędnym do realizacji zadania, o którym mowa
w § 1.

Art. 175d. Minister Sprawiedliwości w celu wykonania zadań określonych w
ustawie, pełni funkcję koordynującą, o której mowa w art. 40 ust. 2 decyzji Rady
2007/533/WSiSW z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia,
funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej
generacji (SIS II) (Dz. Urz. UE L 205 z 7.08.2007, str. 63, z późn. zm.) i zapewnia
sądom dostęp do danych, w tym do przetwarzania danych osobowych w tym
systemie.

Art. 175da. Administratorami danych osobowych przetwarzanych w
systemach teleinformatycznych obsługujących postępowania sądowe, w systemach
teleinformatycznych, w których są prowadzone rejestry sądowe, oraz w systemach
teleinformatycznych, w których są prowadzone urządzenia ewidencyjne (sądowe
systemy teleinformatyczne), są sądy w ramach sprawowania wymiaru
sprawiedliwości albo realizacji zadań z zakresu ochrony prawnej, prezesi
właściwych sądów oraz Minister Sprawiedliwości w ramach realizowanych zadań.

Art. 175db. Administratorami danych osobowych przetwarzanych w
postępowaniach sądowych w ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości albo
realizacji zadań z zakresu ochrony prawnej są sądy.

Art. 175dc. § 1. Do przetwarzania danych osobowych w postępowaniach
sądowych, w rejestrach sądowych albo w sądowych systemach
teleinformatycznych nie stosuje się przepisów art. 15, art. 16 – w zakresie, w jakim
przepisy szczególne przewidują odrębny tryb sprostowania, oraz art. 18 i art. 19
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz
uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.
Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej
„rozporządzeniem 2016/679”.
§ 2. W związku z przetwarzaniem danych osobowych w postępowaniach
sądowych wykonanie obowiązków, o których mowa w art. 13 rozporządzenia
2016/679, następuje przez umieszczenie informacji określonych w art. 13 ust. 2
rozporządzenia 2016/679 w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie
podmiotowej oraz w widocznym miejscu w budynku sądu.

Art. 175dd. § 1. Nadzór nad przetwarzaniem danych osobowych, których
administratorami są sądy, zgodnie z art. 175da i art. 175db, wykonują w zakresie
działalności sądu:
1) rejonowego – prezes sądu okręgowego;
2) okręgowego – prezes sądu apelacyjnego;
3) apelacyjnego – Krajowa Rada Sądownictwa.
§ 2. W ramach nadzoru, o którym mowa w § 1, właściwe organy:
1) rozpatrują skargi osób, których dane osobowe są przetwarzane niezgodnie z
prawem;
2) podejmują działania mające na celu upowszechnianie wśród nadzorowanych
administratorów i podmiotów przetwarzających wiedzy o obowiązkach
wynikających z rozporządzenia 2016/679 oraz ustawy z dnia 14 grudnia 2018
r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem
i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. z 2019 r. poz. 125);
3) współpracują z innymi organami sprawującymi nadzór nad przetwarzaniem
danych osobowych w ramach postępowań prowadzonych przez sądy i
trybunały oraz z organami nadzorczymi w rozumieniu art. 51 rozporządzenia
2016/679, w tym dzielą się informacjami oraz świadczą wzajemną pomoc, w
celu zapewnienia spójnego stosowania rozporządzenia 2016/679 oraz ustawy
z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych
w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości.
§ 3. Organy, o których mowa w § 1, są uprawnione do:
1) nakazywania administratorowi lub podmiotowi przetwarzającemu albo ich
przedstawicielom dostarczenia wszelkich informacji potrzebnych do
realizacji zadań tego organu;
2) zawiadamiania administratora lub podmiotu przetwarzającego o podejrzeniu
naruszenia rozporządzenia 2016/679 lub ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o
ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem i
zwalczaniem przestępczości;
3) uzyskiwania od administratora i podmiotu przetwarzającego dostępu do
danych osobowych i informacji niezbędnych organowi nadzorczemu do
realizacji swoich zadań;
4) uzyskiwania dostępu do pomieszczeń administratora i podmiotu
przetwarzającego, w tym do sprzętu i środków służących do przetwarzania
danych;
5) wydawania ostrzeżeń administratorowi lub podmiotowi przetwarzającemu
dotyczących możliwości naruszenia przepisów rozporządzenia 2016/679 lub
ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych
przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości;
6) udzielania upomnień administratorowi lub podmiotowi przetwarzającemu w
przypadku naruszenia przepisów rozporządzenia 2016/679 lub ustawy z dnia
14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku
z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości;
7) wzywania administratora lub podmiotu przetwarzającego do dostosowania
przetwarzania danych do przepisów rozporządzenia 2016/679 lub ustawy z
dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w
związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości.
§ 4. Do przyjmowania i rozpatrywania skarg związanych z przetwarzaniem
danych osobowych przez sądy w ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości
albo realizacji zadań z zakresu ochrony prawnej stosuje się odpowiednio przepisy
działu I rozdziału 5a.

Art. 175e. § 1. Minister Sprawiedliwości może powołać koordynatora do
spraw informatyzacji sądownictwa powszechnego.
§ 2. Sędziemu powołanemu do pełnienia funkcji koordynatora do spraw
informatyzacji sądownictwa powszechnego przysługuje dodatek funkcyjny.

Art. 175f. § 1. Minister Sprawiedliwości może, w drodze decyzji, przyznać
Skarbowi Państwa uprawnienia wynikające z autorskich praw majątkowych do
programu komputerowego obsługującego sądowe systemy informatyczne,
zwanego dalej „programem komputerowym”, w zakresie niezbędnym do
wykonywania zadań sądów.
§ 2. Decyzja, o której mowa w § 1, może zostać wydana, jeżeli zagrożona jest
sprawność działania lub ciągłość funkcjonowania programu komputerowego lub
systemu teleinformatycznego wykorzystującego program komputerowy, lub jeżeli
zapewnienia ich sprawności działania lub ciągłości funkcjonowania wymaga
ważny interes państwa lub dobro wymiaru sprawiedliwości, a porozumienie w tym
zakresie z osobą, której przysługują autorskie prawa majątkowe do programu
komputerowego, napotyka przeszkody.
§ 3. W decyzji, o której mowa w § 1, określa się:
1) zakres uprawnień, które mogą obejmować:
a) korzystanie z programu komputerowego,
b) trwałe lub czasowe zwielokrotnienie programu komputerowego w
całości lub części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie,
c) tłumaczenie, przystosowywanie, zmiany układu programu
komputerowego lub wprowadzanie w nim jakichkolwiek innych zmian,
d) rozpowszechnianie, w tym użyczenie lub najem, programu
komputerowego lub jego kopii,
e) zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy;
2) czas korzystania z uprawnień nie dłuższy niż dwadzieścia lat.
§ 4. W decyzji, o której mowa w § 1, Minister Sprawiedliwości może nałożyć
na osobę, której przysługują autorskie prawa majątkowe do programu
komputerowego, obowiązek wydania dokumentacji i kodów źródłowych tego
programu, w tym bibliotek i instrukcji niezbędnych do osiągnięcia kodu
wynikowego. W takim przypadku decyzja może określać format i formę
przekazania dokumentacji i kodów źródłowych.
§ 5. Decyzji, o której mowa w § 1, może zostać nadany rygor natychmiastowej
wykonalności.

Art. 175g. § 1. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze decyzji, po
zasięgnięciu opinii biegłego, wysokość wynagrodzenia należnego osobie, której
przysługują autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego,
stanowiącego ekwiwalent nabytych przez Skarb Państwa, na podstawie decyzji, o
której mowa w art. 175f § 1, uprawnień wynikających z autorskich praw
majątkowych do tego programu.
§ 2. Od decyzji, o której mowa w § 1, przysługuje odwołanie do sądu
powszechnego.
§ 3. Wynagrodzenie, o którym mowa w § 1, wyczerpuje wszelkie roszczenia
osoby, której przysługują autorskie prawa majątkowe do programu
komputerowego, względem Skarbu Państwa wynikające z przeniesienia na rzecz
Skarbu Państwa uprawnień określonych w decyzji, o której mowa w art. 175f § 1.

art. 176. więcej Art. 176. § 1. Dochody i wydatki sądów powszechnych stanowią w budżecie
państwa odrębną część.
§ 2. (uchylony)

art. 177. więcej Art. 177. § 1. Dysponentem części budżetowej odpowiadającej sądom
powszechnym jest Minister Sprawiedliwości.
§ 2. Dyrektor sądu apelacyjnego wykonuje zadania i kompetencje
dysponowania budżetem sądów na obszarze apelacji oraz sprawuje kontrolę
gospodarki finansowej i gospodarowania mieniem Skarbu Państwa przez te sądy.
§ 3. (uchylony)
§ 4. W zakresie, o którym mowa w § 2, dyrektor sądu apelacyjnego podlega
bezpośrednio Ministrowi Sprawiedliwości, a dyrektorzy sądów okręgowych
i rejonowych – dyrektorowi przełożonego sądu apelacyjnego.

Art. 177a. (uchylony)

art. 178. więcej Art. 178. § 1. Projekty planów finansowych oraz plany finansowe dla sądów
na obszarze apelacji opracowują dyrektorzy sądów apelacyjnych na podstawie projektów przygotowanych przez dyrektorów sądów okręgowych i dyrektorów
sądów rejonowych, według zasad określonych w przepisach o finansach
publicznych, uwzględniając zakres realizowanych przez sądy zadań, o których
mowa w art. 1 § 2 i 3.
§ 2. Projekty, o których mowa w § 1, dyrektorzy sądów apelacyjnych
przedkładają Krajowej Radzie Sądownictwa i Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 3. Krajowa Rada Sądownictwa w ciągu miesiąca od otrzymania projektu
składa Ministrowi Sprawiedliwości wniosek o opracowanie projektu planu
dochodów i wydatków sądów powszechnych wraz ze swymi uwagami
i zastrzeżeniami.
§ 4. Projekt planów dochodów i wydatków sądów powszechnych
sporządzony w trybie określonym w przepisach § 1–3 Minister Sprawiedliwości
przekazuje ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych w celu
włączenia tego projektu do projektu ustawy budżetowej, na zasadach określonych
art. 139 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
§ 5. W zakresie wykonywania budżetu w części odpowiadającej sądom
powszechnym Ministrowi Sprawiedliwości przysługują uprawnienia ministra
właściwego do spraw finansów publicznych.

art. 179. więcej Art. 179. § 1. Organem kierującym gospodarką finansową sądu jest dyrektor
sądu.
§ 1a. Czynności prezesa sądu wywołujące skutki finansowe nieujęte w planie
finansowym sądu wymagają, dla ich ważności, uprzedniej akceptacji właściwego
dyrektora sądu, z wyjątkiem zarządzeń dotyczących kosztów sądowych
orzeczonych przez sąd.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Działalność inwestycyjną sądu prowadzą:
1) dla sądu apelacyjnego i sądów rejonowych działających na obszarze apelacji,
w których powołano dyrektora sądu – dyrektor sądu apelacyjnego;
2) dla sądu okręgowego oraz sądów rejonowych działających w okręgu
sądowym, w których nie powołano dyrektora sądu – dyrektor sądu
okręgowego.
§ 4. Dyrektor sądu apelacyjnego może przekazać dyrektorowi jednego sądu
okręgowego wykonywanie zadań inwestycyjnych innego sądu okręgowego lub
sądów rejonowych.
§ 5. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady
prowadzenia gospodarki finansowej i działalności inwestycyjnej sądów, w tym:
1) zasady dysponowania środkami budżetu sądownictwa, ustanawiania
dysponentów środków oraz określenie ich zadań i kompetencji,
2) zasady i tryb opracowywania planów finansowych sądów,
3) zasady i tryb dokonywania zmian w planach finansowych sądów,
4) uruchamianie środków budżetowych,
5) rachunki bankowe sądów,
6) rozliczenia w okresie przejściowym po zakończeniu roku budżetowego,
7) tryb pobierania dochodów i dokonywania wydatków sądów,
8) sprawozdawczość budżetową i finansową,
9) prowadzenie działalności inwestycyjnej sądów
– z uwzględnieniem konieczności prawidłowego gospodarowania środkami
publicznymi i wymogów wynikających z przepisów o finansach publicznych.

Art. 179a. § 1. Minister Sprawiedliwości może powierzyć jednostce
utworzonej na podstawie art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych określone zadania z zakresu działalności administracyjnej
sądów, dotyczące:
1) realizacji zadań z zakresu informatyzacji sądów oraz obsługi informatycznej
sądów;
2) prowadzenia postępowań o udzielenie zamówienia publicznego.
§ 2. Jednostka, o której mowa w § 1, może otrzymywać dotacje z budżetu
państwa z części budżetowej odpowiadającej sądom powszechnym na realizację
zadań wymienionych w § 1.

art. 180. więcej Art. 180. W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr
43, poz. 296, z 1965 r. Nr 15, poz. 113, z 1974 r. Nr 27, poz. 157 i Nr 39, poz. 231, z
1975 r. Nr 45, poz. 234, z 1982 r. Nr 11, poz. 82 i Nr 30, poz. 210, z 1983 r. Nr 5,
poz. 33, z 1984 r. Nr 45, poz. 241 i 242, z 1985 r. Nr 20, poz. 86, z 1987 r. Nr 21,
poz. 123, z 1988 r. Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 4, poz. 21 i Nr 33, poz. 175, z 1990
r. Nr 14, poz. 88, Nr 34, poz. 198, Nr 53, poz. 306, Nr 55, poz. 318 i Nr 79, poz. 464,
z 1991 r. Nr 7, poz. 24, Nr 22, poz. 92 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 12, poz. 53, z
1994 r. Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 24, poz. 110, Nr 43,
poz. 189, Nr 73, poz. 350 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 270, Nr 54, poz.
348, Nr 75, poz. 471, Nr 102, poz. 643, Nr 117, poz. 752, Nr 121, poz. 769 i 770, Nr
133, poz. 882, Nr 139, poz. 934, Nr 140, poz. 940 i Nr 141, poz. 944, z 1998 r. Nr
106, poz. 668 i Nr 117, poz. 757, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z 2000 r. Nr 22, poz. 269.
i 271, Nr 48, poz. 552 i 554, Nr 55, poz. 665, Nr 73, poz. 852, Nr 94, poz. 1037, Nr
114, poz. 1191 i 1193 i Nr 122, poz. 1314, 1319 i 1322 oraz z 2001 r. Nr 4, poz. 27,
Nr 49, poz. 508, Nr 63, poz. 635 i Nr 98, poz. 1069) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 461:
a) po § 1 dodaje się § 1¹ w brzmieniu:
„§1¹. Do właściwości sądów rejonowych, bez względu na wartość przedmiotu
sporu, należą sprawy z zakresu prawa pracy o ustalenie istnienia stosunku pracy, o uznanie bezskuteczności wypowiedzenia stosunku pracy,
o przywrócenie do pracy i przywrócenie poprzednich warunków pracy
lub płacy oraz łącznie z nimi dochodzone roszczenia i o odszkodowanie
w przypadku nieuzasadnionego lub naruszającego przepisy wypowiedzenia oraz rozwiązania stosunku pracy, a także sprawy dotyczące kar
porządkowych i świadectwa pracy oraz roszczenia z tym związane.",
b) po § 2¹ dodaje się § 2² w brzmieniu:
„§2². W sprawach, w których nie można określić właściwości sądu według
przepisów paragrafów poprzedzających jak również w sprawach, w których ubezpieczony zamieszkały na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
otrzymuje świadczenie wypłacane przez wyznaczony przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wyspecjalizowany oddział tego Zakładu albo Biuro Rent Zagranicznych, właściwy jest sąd, w którego okręgu
ma siedzibę organ rentowy.";
2) art. 477⁸ otrzymuje brzmienie:
„Art. 477⁸ . § 1. Do właściwości sądów okręgowych należą sprawy z zakresu
ubezpieczeń społecznych z wyjątkiem spraw, dla których zastrzeżona jest właściwość sądów rejonowych.
§ 2. Do właściwości sądów rejonowych należą sprawy:
1) o zasiłek chorobowy, wyrównawczy, opiekuńczy, macierzyński, porodowy, wychowawczy, pogrzebowy i rodzinny,
2) o świadczenie rehabilitacyjne,
3) o odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy w gospodarstwie rolnym, wypadku w drodze do pracy lub z pracy,
wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, wypadku lub
choroby zawodowej pozostającej w związku ze służbą
wojskową, w Policji, w Urzędzie Ochrony Państwa, Straży
Granicznej, Służbie Więziennej, Państwowej Straży Pożarnej i Służbie Celnej,
4) o ustalenie stopnia niepełnosprawności,
5) o prawo do świadczeń zdrowotnych z powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego,
6) o świadczenie z tytułu funduszu alimentacyjnego.".

art. 181. więcej Art. 181. W ustawie z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz.U. Nr 16, poz. 124 i Nr
25, poz. 187, z 1983 r. Nr 5, poz. 33, z 1986 r. Nr 42, poz. 202, z 1990 r. Nr 36, poz.
206, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, z 1996 r. Nr 77, poz. 367, z 1997 r. Nr 28, poz. 153, Nr
75, poz. 471 i Nr 141, poz. 943, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 75, poz. 853
oraz z 2000 r. Nr 39, poz. 439, Nr 94, poz. 1037) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 65 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) ukończył wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskał tytuł magistra lub
zagraniczne uznane w Polsce,";
2) w art. 66 w ust. 2 w zdaniu pierwszym wyraz „uniwersyteckie" zastępuje się wyrazem „wyższe".

art. 182. więcej Art. 182. W ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. Nr 19, poz. 145, z 1989
r. Nr 33, poz. 175, 1996 r. Nr 106, poz. 496, 1997 r. Nr 75, poz. 471, z 1998 r. Nr
106, poz. 668, z 1999 r. Nr 75, poz. 853 i Nr 83, poz. 931 oraz z 2000 r. Nr 48, poz.
545, Nr 94, poz. 1037) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 24 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) ukończył wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskał tytuł magistra lub
zagraniczne uznane w Polsce,";
2) w art. 25 w ust. 3 w zdaniu pierwszym wyraz „uniwersyteckie" zastępuje się wyrazem „wyższe".

art. 183. więcej Art. 183. W ustawie z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 1994 r. Nr 13,
poz. 48, z 1995 r. Nr 34, poz. 63, z 1996 r. Nr 77, poz. 367, z 1997 r. Nr 75, poz.
471, Nr 98, poz. 604, Nr 106, poz. 679 i Nr 124, poz. 782, z 1999 r. Nr 75, poz. 853 i
Nr 110, poz. 1255 oraz z 2001 r. Nr 49, poz. 508) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 32 otrzymuje brzmienie:
„Art. 32. Przy powołaniu sędzia Sądu Najwyższego składa ślubowanie wobec Prezydenta według następującej roty:
„Ślubuję uroczyście jako sędzia Sądu Najwyższego służyć wiernie Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa, obowiązki
sędziego wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać zgodnie z przepisami prawa, bezstronnie według mego sumienia, dochować tajemnicy państwowej i służbowej, a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości"; składając ślubowanie
może dodać na końcu zwrot: „Tak mi dopomóż Bóg".";
2) art. 33 otrzymuje brzmienie:
„Art. 33. 1. Sędzia Sądu Najwyższego przechodzi w stan spoczynku z dniem
ukończenia siedemdziesiątego roku życia.
2. Sędzia, o którym mowa w ust. 1, może przejść w stan spoczynku,
na swój wniosek, po ukończeniu sześćdziesiątego piątego roku życia.";
3) art. 34 otrzymuje brzmienie:
„Art. 34. Prawomocne orzeczenie sądu dyscyplinarnego o złożeniu sędziego
z urzędu oraz prawomocne orzeczenie przez sąd środka karnego
pozbawienia praw publicznych lub zakazu zajmowania stanowiska sędziego pociąga za sobą z mocy prawa, utratę stanowiska sędziego
Sądu Najwyższego; stosunek służbowy sędziego wygasa z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.";
4) w art. 51:
a) w ust. 1:
- w pkt 3 wyrazy „usunięcie z zajmowanego stanowiska" zastępuje się wyrazami „usunięcie z zajmowanej funkcji",
- w pkt 4 wyrazy „wydalenie ze służby sędziowskiej" zastępuje się wyrazami „złożenie sędziego z urzędu",
b) w ust. 2 wyrazy „usunięcia z zajmowanego stanowiska" zastępuje się wyrazami „usunięcia z zajmowanej funkcji" a wyrazy „utraconego stanowiska"
zastępuje się wyrazami „utraconej funkcji";
5) art. 52 otrzymuje brzmienie:
„Art. 52. 1. Sądami dyscyplinarnymi w sprawach dyscyplinarnych sędziów
Sądu Najwyższego są:
1) w pierwszej instancji - Sąd Najwyższy w składzie trzech sędziów Sądu Najwyższego,
2) w drugiej instancji - Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów Sądu Najwyższego.
2. Do orzekania w sądzie dyscyplinarnym uprawnieni są wszyscy
sędziowie Sądu Najwyższego z wyjątkiem Pierwszego Prezesa
Sądu Najwyższego, Prezesów Sądu Najwyższego oraz Rzecznika
Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego i jego zastępcy.
3. Skład sądu dyscyplinarnego wyznacza Kolegium Sądu Najwyższego w drodze losowania, z listy sędziów Sądu Najwyższego;
składowi przewodniczy sędzia najstarszy służbą.
4. Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego i jego zastępcę
wybiera Kolegium Sądu Najwyższego na okres 4 lat.";
6) skreśla się art. 54;
7) w art. 62 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. W sprawach określonych w art. 33 ust. 1, art. 39, art. 43, art. 45, art. 46
ust. 2-5 i art. 48 do sędziów Sądu Najwyższego Izby Wojskowej mają
zastosowanie przepisy o służbie żołnierzy zawodowych oraz przepisy wojskowe.".

art. 184. więcej Art. 184. W ustawie z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw z zakresu
prawa pracy i ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 20, poz. 85 i z 1996 r. Nr 24, poz.
110) w art. 1 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Rozpoznawanie spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych powierza się sądom pracy oraz sądom pracy i ubezpieczeń społecznych, o których mowa w
ust. 1.".

art. 185. więcej Art. 185. W ustawie z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz.U. z 1994 r. Nr 19, poz. 70,
Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 34, poz. 163, z 1996 r. Nr 77, poz. 367, z 1997 r. Nr
90, poz. 557, Nr 98, poz. 604, Nr 106, poz. 679, Nr 117, poz. 752 i 753, Nr 124, poz.
782 i Nr 141, poz. 944, z 1998 r. Nr 98, poz. 607, Nr 155, poz. 1016, Nr 162, poz.
1123 i 1125, z 1990 r. Nr 60, poz. 636, Nr 75, poz. 853 i Nr 110, poz. 1255 oraz z
2000 r. Nr 48, poz. 553) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 11 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w
brzmieniu:
„2. Kandydat na stanowisko prokuratora przedkłada informację z Krajowego Rejestru Karnego, dotyczącą jego osoby i zaświadczenie stwierdzające, że jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków prokuratora. Wydanie zaświadczenia oraz badanie kandydatów na
stanowiska prokuratorów odbywa się na zasadach dotyczących kandydatów na urząd sędziego.";
2) w art. 14:
a) ust.1 otrzymuje brzmienie:
„1. Prokuratorem może być powołany ten, kto:
1) posiada obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw cywilnych i
obywatelskich,
2) jest nieskazitelnego charakteru,
3) ukończył wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskał tytuł magistra lub zagraniczne uznane w Polsce,
4) jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków prokuratora,
5) ukończył 26 lat,
6) złożył egzamin prokuratorski lub sędziowski,
7) pracował w charakterze asesora prokuratorskiego lub sądowego
co najmniej rok albo odbył w wojskowych jednostkach organizacyjnych prokuratury okres służby przewidziany w przepisach o
służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.",
b) w ust. 3 wyrazy „w ust. 1 pkt 4-6" zastępuje się wyrazami „ust. 1 pkt 6 i 7î,
c) w ust. 4 wyrazy „w ust. 1 pkt 4 i 6" zastępuje się wyrazami „w ust. 1 pkt 7î;
3) w art. 16 po ust. 5 dodaje się ust. 5a w brzmieniu:
„5a. Stosunek służbowy prokuratora wygasa z dniem utraty przez niego obywatelstwa polskiego.";
4) po art. 16 dodaje się art. 16a w brzmieniu:
„Art. 16a. 1. Przeniesienie prokuratora na inne miejsce służbowe może nastąpić
tylko za jego zgodą.
2. Zgoda prokuratora na przeniesienie na inne miejsce służbowe nie
jest wymagana w przypadkach:
1) zniesienia stanowiska wywołanego zmianą w organizacji prokuratury lub zniesienia danej jednostki organizacyjnej prokuratury albo przeniesienia jej siedziby,
2) przeniesienia w wyniku kary dyscyplinarnej.
3. Do przeniesienia, o którym mowa w ust. 1 i 2, stosuje się odpowiednio przepis art. 11 ust. 1.";
5) po art. 17 dodaje się art. 17a w brzmieniu:
„Art.17a. 1. Do budynków jednostek organizacyjnych prokuratury nie wolno
wnosić broni ani amunicji a także materiałów wybuchowych i innych środków niebezpiecznych. Nie dotyczy to osób wykonujących w tych budynkach obowiązki służbowe wymagające posiadania broni.
2. Prokurator apelacyjny i odpowiednio prokurator okręgowy może
zarządzić stosowanie środków zapewniających bezpieczeństwo w
budynkach podlegających mu jednostek organizacyjnych prokuratury oraz zapobiegających naruszaniu zakazu, o którym mowa w
ust. 1. W takim przypadku do ochrony tych budynków oraz osób
w nich przebywających stosuje się przepisy o ochronie osób i
mienia.";
6) w art. 44 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Prokuratorowi ubiegającemu się o mandat posła albo senatora albo radnego udziela się urlopu bezpłatnego na czas kampanii wyborczej.";
7) w art. 45 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Przy powołaniu prokurator składa ślubowanie wobec Prokuratora Generalnego według następującej roty:
„Ślubuję uroczyście na powierzonym mi stanowisku prokuratora
służyć wiernie Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa i
strzec praworządności, obowiązki mojego urzędu wypełniać sumiennie, dochować tajemnicy państwowej i służbowej, a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości"; składający ślubowanie może dodać na końcu zwrot: „Tak mi dopomóż
Bóg". Prokurator powołany na kolejne stanowisko prokuratorskie
ślubowania nie składa.";
8) po art. 46 dodaje się art. 46a w brzmieniu:
„Art. 46a. 1. Prokurator otrzymuje legitymację służbową, wymieniającą zajmowane przez niego stanowisko służbowe.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do prokuratora w stanie
spoczynku.
3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze zarządzenia, wzór legitymacji służbowej prokuratora.";
9) art. 49 otrzymuje brzmienie:
„Art. 49. 1. Prokurator nie może podejmować dodatkowego zatrudnienia, z
wyjątkiem zatrudnienia na stanowisku dydaktycznym, naukowodydaktycznym lub naukowym w łącznym wymiarze nieprzekraczającym pełnego wymiaru czasu pracy pracowników zatrudnionych na tych stanowiskach, jeżeli wykonywanie tego zatrudnienia
nie przeszkadza w pełnieniu obowiązków prokuratora.
2. Prokuratorowi nie wolno także podejmować innego zajęcia ani
sposobu zarobkowania, które by przeszkadzało w pełnieniu obowiązków prokuratora, mogło osłabiać zaufanie do jego bezstronności lub przynieść ujmę godności urzędu prokuratora.
3. Prokurator nie może:
1) być członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółki prawa handlowego,
2) być członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółdzielni,
3) być członkiem zarządu fundacji prowadzącej działalność gospodarczą,
4) posiadać w spółce prawa handlowego więcej niż 10% akcji
lub udziały przedstawiające więcej niż 10% kapitału zakładowego,
5) prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub
wspólnie z innymi osobami, a także zarządzać taką działalnością lub być przedstawicielem bądź pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności.
4. O zamiarze podjęcia dodatkowego zatrudnienia, o którym mowa
w ust. 1, a także o podjęciu innego zajęcia lub sposobu zarobkowania, prokurator prokuratury apelacyjnej oraz prokurator prokuratury okręgowej zawiadamia właściwego prokuratora apelacyjnego albo okręgowego, a prokuratorzy Prokuratury Krajowej,
prokuratorzy apelacyjni i prokuratorzy okręgowi - Prokuratora
Generalnego. Prokurator prokuratury rejonowej kieruje zawiadomienie, o którym mowa w zdaniu pierwszym, do właściwego prokuratora okręgowego.
5. Właściwy prokurator apelacyjny albo okręgowy w stosunku do
podległego mu prokuratora, a Prokurator Generalny w stosunku
do prokuratora Prokuratury Krajowej, prokuratora apelacyjnego i
prokuratora okręgowego wydaje decyzję o sprzeciwie wobec zamiaru podjęcia zatrudnienia na stanowisku dydaktycznym, naukowo-dydaktycznym lub naukowym w szkole wyższej, jeżeli
uzna, że będzie ono przeszkadzało w pełnieniu obowiązków prokuratora, oraz wobec podejmowania lub kontynuowania innego
zajęcia, które przeszkadza w pełnieniu obowiązków prokuratora
albo przynosi ujmę godności jego urzędu lub osłabia zaufanie do
jego bezstronności.
6. Prokuratorzy Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu kierują zawiadomienie,
o którym mowa w ust. 4 zdanie pierwsze:
1) prokuratorzy oddziałowych komisji ścigania zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, zwanych dalej „oddziałowymi komisjami" - do Dyrektora Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, zwanej dalej „Główną Komisją",
2) Dyrektor Głównej Komisji, prokuratorzy Głównej Komisji i
naczelnicy oddziałowych komisji - do Prokuratora Generalnego.
7. Uprawnienia, o których mowa w ust. 5, służą:
1) Dyrektorowi Głównej Komisji - wobec prokuratorów oddziałowych komisji,
2) Prokuratorowi Generalnemu - wobec Dyrektora Głównej
Komisji, prokuratorów Głównej Komisji i naczelników oddziałowych komisji.";
10) w art. 49a:
a) w ust. 1 skreśla się zdanie ostatnie,
b) ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„2. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, prokuratorzy składają odpowiednio właściwemu prokuratorowi apelacyjnemu, wojskowemu prokuratorowi okręgowemu lub naczelnikowi oddziałowej komisji, który dokonuje analizy danych zawartych w oświadczeniach w terminie do dnia
30 czerwca każdego roku.
3. Prokurator Krajowy, Naczelny Prokurator Wojskowy, Dyrektor Głównej Komisji, prokuratorzy Prokuratury Krajowej, prokuratorzy Naczelnej Prokuratury Wojskowej, prokuratorzy Głównej Komisji, prokuratorzy apelacyjni, wojskowi prokuratorzy okręgowi oraz naczelnicy oddziałowych komisji, oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, składają
Prokuratorowi Generalnemu, który dokonuje analizy danych zawartych
w oświadczeniach w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku.";
11) art. 50-53 otrzymują brzmienie:
„Art. 50. 1. Prokurator Generalny może delegować prokuratora do innej jednostki organizacyjnej prokuratury, Ministerstwa Sprawiedliwości
lub innej jednostki organizacyjnej podległej Ministrowi Sprawiedliwości albo przez niego nadzorowanej, zgodnie z kwalifikacjami prokuratora. Delegowanie na okres dłuższy niż sześć miesięcy
w ciągu roku może nastąpić tylko za zgodą prokuratora.
2. Delegowanie na okres do dwóch miesięcy w ciągu roku może zarządzić również prokurator apelacyjny i okręgowy.
3. Prokurator delegowany na podstawie ust. 1 na czas nieokreślony
może być odwołany z delegowania, względnie z niego ustąpić, za
trzymiesięcznym uprzedzeniem.
4. Prokurator delegowany do innej jednostki organizacyjnej prokuratury, z wyjątkiem Prokuratury Krajowej, po trzech miesiącach
delegowania uzyskuje na pozostały okres delegacji prawo do wynagrodzenia zasadniczego w stawce podstawowej, przewidzianego dla prokuratora tej jednostki, chyba że przysługuje mu druga stawka awansowa na zajmowanym stanowisku.
5. Jeżeli delegowanie następuje do innej miejscowości niż miejscowość będąca siedzibą jednostki organizacyjnej prokuratury, w
której prokurator pełni służbę, niebędącej miejscem jego stałego
zamieszkania, prokuratorowi delegowanemu przysługuje prawo
do nieodpłatnego zakwaterowania albo zwrot kosztów zamieszkania w miejscu delegowania oraz świadczenia dodatkowe, rekompensujące niedogodności wynikające z delegowania poza
stałe miejsce pełnienia służby.
6. Prokuratorowi delegowanemu do Ministerstwa Sprawiedliwości
mogą być powierzone obowiązki na stanowiskach urzędniczych,
z wyłączeniem stanowiska dyrektora generalnego urzędu.
7. Prokurator delegowany do Ministerstwa Sprawiedliwości ma
prawo do wynagrodzenia zasadniczego przysługującego mu na
zajmowanym stanowisku prokuratorskim oraz dodatku za długoletnią pracę. W okresie delegowania prokurator otrzymuje dodatek funkcyjny określony w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 62 ust. 2.
8. Ponadto w okresie delegowania, ze względu na charakter pracy
i zakres wykonywanych zadań, prokuratorowi może być przyznany przez Ministra Sprawiedliwości dodatek specjalny w kwocie
nieprzekraczającej 40% łącznie wynagrodzenia zasadniczego i
dodatku funkcyjnego. Dodatek przyznaje się na czas określony, a
w indywidualnych wypadkach - także na czas nieokreślony.
9. W szczególnie uzasadnionych wypadkach dodatek, o którym mowa w ust. 8, może przekraczać wysokość określoną w tymże ustępie.
10. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zasady delegowania prokuratorów do Ministerstwa
Sprawiedliwości oraz szczegółowe zasady dotyczące innych wypadków delegowania i zakres świadczeń dodatkowych związanych z delegowaniem prokuratorów poza stałe miejsce pełnienia
służby, mając na względzie poziom świadczeń przysługujących
pracownikom odbywającym podróże służbowe oraz czasowo
przenoszonym.
Art. 51. 1. W okresie nieobecności w pracy z powodu choroby, prokurator
otrzymuje wynagrodzenie, nie dłużej jednak niż przez okres roku.
2. W razie niemożności wykonywania pracy z innych przyczyn,
uprawniających do uzyskania świadczeń określonych w przepisach o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego,
prokuratorowi przysługuje wynagrodzenie w wysokości świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, przez okres przewidziany w tych przepisach.
3. Za inną usprawiedliwioną nieobecność w pracy prokuratorowi
przysługuje wynagrodzenie.
4. W przypadkach, w których pracownikom podlegającym ubezpieczeniu społecznemu przysługują zasiłki niezależnie od prawa do wynagrodzenia, prokuratorowi przysługuje świadczenie pieniężne
w wysokości zasiłku z ubezpieczenia społecznego.
Art. 52. 1. Prokuratorowi przysługuje corocznie urlop dodatkowy w wymiarze:
1) sześciu dni roboczych - po dziesięciu latach pracy,
2) dwunastu dni roboczych - po piętnastu latach pracy.
2. Do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu dodatkowego,
wlicza się wszystkie okresy zatrudnienia w prokuraturze lub sądzie na stanowiskach: prokuratorów i sędziów, aplikantów, asesorów, a także okresy wykonywania zawodu adwokata, radcy prawnego lub zajmowania samodzielnego stanowiska w organach władzy publicznej, z którym związana była praktyka prawnicza, oraz
inne okresy pracy, jeżeli z tytułu tego zatrudnienia przysługiwał
zwiększony wymiar urlopu.
3. Prokuratorowi przysługuje gratyfikacja jubileuszowa w wysokości:
1) po dwudziestu latach pracy - 100% wynagrodzenia miesięcznego,
2) po dwudziestu pięciu latach pracy - 150% wynagrodzenia
miesięcznego,
3) po trzydziestu latach pracy - 200% wynagrodzenia miesięcznego,
4) po trzydziestu pięciu latach pracy - 250% wynagrodzenia
miesięcznego,
5) po czterdziestu latach pracy - 350% wynagrodzenia miesięcznego,
6) po czterdziestu pięciu latach pracy - 400% wynagrodzenia
miesięcznego.
4. Do okresu pracy uprawniającego do gratyfikacji jubileuszowej
wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia
oraz inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają
one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia
pracownicze.
5. Do obliczania i wypłacania gratyfikacji jubileuszowej stosuje się
odpowiednio przepisy dotyczące nagród jubileuszowych, o których mowa w przepisach o pracownikach urzędów państwowych.
Art. 53. 1. Prokuratorowi można udzielić płatnego urlopu dla poratowania
zdrowia.
2. Urlop dla poratowania zdrowia nie może przekraczać sześciu miesięcy i nie może być udzielony, jeżeli prokurator nie wykonywał
czynności przez okres roku z powodu choroby.
3. Urlopu dla poratowania zdrowia udziela Prokurator Generalny.";
12) art. 56 otrzymuje brzmienie:
„Art. 56. 1. Prokurator powinien mieszkać w miejscowości będącej siedzibą
jednostki organizacyjnej prokuratury, w której pełni służbę.
2. Przełożony prokurator, w uzasadnionych przypadkach, może wyrazić zgodę na zamieszkanie prokuratora w innej miejscowości.
3. W razie uzyskania zgody, o której mowa w ust. 2, prokuratorowi
przysługuje zwrot kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do
jednostki organizacyjnej prokuratury. Zwrot kosztów jednak nie
przysługuje, jeżeli zmiana miejsca służbowego nastąpiła w wyniku orzeczenia kary dyscyplinarnej wymienionej w art.67 ust. 1 pkt 4.";
13) art. 58 otrzymuje brzmienie:
„Art. 58. 1. Prokuratorowi, a także prokuratorowi w stanie spoczynku, może
być przyznana, jako pożyczka, pomoc finansowa na zaspokojenie
jego potrzeb mieszkaniowych.
2. Środki na pomoc finansową, o której mowa w ust. 1, nie mogą
być niższe niż 5% rocznego funduszu płac przeznaczonego dla
prokuratorów.
3. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób planowania i wykorzystywania środków na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych prokuratorów oraz warunki
przyznawania pomocy, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem
zaangażowania środków własnych prokuratora, udziału kolegiów
prokuratur w przyznawaniu pomocy oraz zasady racjonalności gospodarowania środkami, przy przyjęciu zasady, że w razie wygaśnięcia stosunku służbowego prokuratora w sposób, o którym
mowa w art. 16, pożyczka podlega zwrotowi wraz z oprocentowaniem w wysokości obowiązującej przy powszechnie dostępnych kredytach bankowych.";
14) w art. 62:
a) po ust. 1 dodaje się ust. 1a-1l w brzmieniu:
„1a. Wynagrodzenie zasadnicze prokuratora na danym stanowisku ustala
się w stawce podstawowej, w stawce pierwszej awansowej albo
w stawce drugiej awansowej. Pierwsza stawka awansowa stanowi
110% stawki podstawowej, a druga stawka awansowa - 125% stawki
podstawowej dla danego stanowiska prokuratorskiego.
1b. Wynagrodzenie zasadnicze w stawce podstawowej nie może być niższe niż wynagrodzenie zasadnicze w stawce awansowej drugiej dla
bezpośrednio niższego stanowiska prokuratorskiego.
1c. Prokurator obejmując stanowisko otrzymuje wynagrodzenie zasadnicze w stawce podstawowej. Wynagrodzenie zasadnicze prokuratora
podwyższa się do wysokości stawki pierwszej awansowej po siedmiu
latach pracy na danym stanowisku prokuratorskim. Okres ten ulega
wydłużeniu o trzy lata w razie ukarania prokuratora w tym czasie karą
dyscyplinarną lub dwukrotnego wytknięcia uchybienia, o którym mowa w art. 8 ust. 7, jeżeli uchybienie było zawinione.
1d. Wynagrodzenie zasadnicze prokuratora ulega podwyższeniu do stawki
drugiej awansowej po siedmiu latach pracy na danym stanowisku prokuratorskim od uzyskania przez prokuratora stawki pierwszej awansowej. Przepis ust. 1c zdanie trzecie stosuje się odpowiednio.
1e. Do czasu pracy na stanowisku prokuratora dolicza się czas pozostawania przez prokuratora poza zawodem prokuratorskim jeżeli spowodowane to było represjami za polityczną postawę prokuratora, o ile
powrót do zawodu nastąpił nie później niż do 31 grudnia 1990 r.
1f. W związku z pełnioną funkcją prokuratorowi przysługuje dodatek
funkcyjny, stanowiący procent kwoty bazowej, o której mowa w ust. 1
zdanie pierwsze.
1g. Prokuratorowi przysługuje dodatek za długoletnią pracę wynoszący,
począwszy od szóstego roku pracy, 5% aktualnie pobieranego przez
prokuratora wynagrodzenia zasadniczego i wzrastający po każdym
kolejnym roku pracy o 1% tego wynagrodzenia, aż do osiągnięcia 20%
wynagrodzenia zasadniczego. Po 20 latach pracy dodatek wypłacany
jest, bez względu na staż pracy powyżej tego okresu, w wysokości
20% aktualnie pobieranego przez prokuratora wynagrodzenia zasadniczego.
1h. Od wynagrodzenia prokuratorów nie odprowadza się składek na
ubezpieczenie społeczne.
1i. W razie wygaśnięcia stosunku służbowego prokuratora w sposób,
o którym mowa w art. 16, od wypłaconego prokuratorowi w okresie
służby wynagrodzenia, od którego nie odprowadzono składki na ubezpieczenie społeczne, przekazuje się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składkę przewidzianą za ten okres w przepisach o ubezpieczeniu
społecznym.
1j. Składka na ubezpieczenie społeczne, o której mowa w ust. 1i, podlega
waloryzacji:
1) za okres do 31 grudnia 1998 r. - wskaźnikiem wzrostu płac wynikającym ze wzrostu prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, określanego corocznie w ustawie budżetowej, które stanowiło
podstawę do ustalania środków i limitów na wynagrodzenia sędziów,
2) za okres od 1 stycznia 1999 r. - wskaźnikiem waloryzacji składek
określonym na podstawie przepisów o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
1k. Przy obliczaniu kwoty należnych składek, waloryzowanych na podstawie ust. 1j pkt 2, stosuje się odpowiednio art. 19 ust. 1 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz.U. Nr 137, poz. 887, Nr 162, poz. 1118, z 1999 r. Nr 26, poz. 228,
Nr 60, poz. 636, Nr 72, poz. 802, Nr 78, poz. 875 i Nr 110, poz. 1256,
z 2000 r. Nr 9, poz. 118, Nr 95, poz. 1041, Nr 104, poz. 1104 i Nr
119, poz. 1249 oraz z 2001 r. Nr 8, poz. 64, Nr 27, poz. 298, Nr 39,
poz. 459 i Nr 72, poz. 748).
1l. Przepisów ust. 1a-1d nie stosuje się do prokuratorów Prokuratury
Krajowej.",
b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, stawki podstawowe
wynagrodzenia zasadniczego prokuratorów oraz stawki dodatku funkcyjnego przysługującego prokuratorom, mając na względzie w szczególności zasady określone w ust. 1-1b i 1f.";
15) art. 62a i 62b otrzymują brzmienie:
„Art. 62a. 1. Do prokuratorów stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 2-
5, przepisy art. 69-71, art. 73 i 74, art. 76, art. 85 § 4, art. 99-102
i art. 104 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070). Przewidziane w tej
ustawie uprawnienia Krajowej Rady Sądownictwa i Ministra
Sprawiedliwości przysługują w stosunku do prokuratorów Prokuratorowi Generalnemu, a uprawnienia kolegiów i prezesów właściwych sądów - właściwym prokuratorom przełożonym.
2. Prokuratorzy Prokuratury Krajowej oraz prokuratorzy Głównej
Komisji przechodzą w stan spoczynku z dniem ukończenia siedemdziesiątego roku życia.
3. Prokuratorzy, o których mowa w ust. 2, mogą przejść w stan spoczynku, na swój wniosek, po ukończeniu sześćdziesiątego piątego
roku życia.
4. Prokuratorzy wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury
przechodzą w stan spoczynku z dniem ukończenia sześćdziesiątego roku życia.
5. W razie zbiegu prawa do uposażenia w stanie spoczynku z prawem do emerytury lub renty wojskowej, wypłaca się osobie
uprawnionej wyłącznie świadczenie wyższe albo przez nią wybrane.
Art. 62b. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb ustalania i wypłacania uposażeń oraz uposażeń rodzinnych prokuratorom w stanie spoczynku i członkom ich rodzin oraz
terminy przekazania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek,
o których mowa w art. 62 ust. 1i i 1j, mając na względzie w szczególności konieczność zapewnienia osobom uprawnionym ciągłości
źródeł utrzymania oraz udogodnień w odbiorze uposażeń i uposażeń rodzinnych.";
16) po art. 62b dodaje się art. 62c w brzmieniu:
„Art. 62c. W razie utraty uprawnień do stanu spoczynku i uposażenia
w przypadkach, o których mowa w art. 104 § 5 ustawy powołanej
w art. 62a ust. 1, stosuje się odpowiednio przepis art. 62 ust. 1i i 1j
oraz przepisy wydane na podstawie art. 62b.";
17) w art. 64 wyrazy „49-51" zastępuje się wyrazami „49, 50 i 51";
18) w art. 65 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. W razie powołania prokuratora do niezawodowej służby wojskowej jego prawa i obowiązki służbowe ulegają zawieszeniu na czas trwania
służby. Prokurator zachowuje jednak swoje stanowisko i prawo do wynagrodzenia, a czas służby wojskowej wlicza się do okresu stosunku
służbowego na stanowisku prokuratora.";
19) w art. 65a:
a) w ust. 1 po wyrazach „organizacji międzynarodowych" dodaje się wyrazy
„oraz ponadnarodowych" oraz na końcu kropkę zastępuje się przecinkiem i
dodaje się wyrazy „chyba że przechodzi w stan spoczynku.",
b) w ust. 2 wyrazy „5 lat" zastępuje się wyrazami „9 lat" oraz kropkę zastępuje
się przecinkiem i dodaje wyrazy „chyba że pełnił funkcje sędziowskie lub
prokuratorskie w międzynarodowych lub ponadnarodowych organach sądowych",
c) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. W wypadku przewidzianym w ust. 2, Prokurator Generalny, na wniosek
prokuratora, który zrzekł się stanowiska, powołuje go na poprzednio
zajmowane stanowisko niezależnie od liczby stanowisk prokuratorskich
w danej powszechnej jednostce organizacyjnej prokuratury, chyba że
nie spełnia on warunków wymaganych do powołania na stanowisko
prokuratora.",
c) po ust. 3 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. W razie odmowy powołania, o którym mowa w ust. 3, zainteresowanemu służy skarga do Sądu Najwyższego.";
20) w art. 90 dodaje się zdanie drugie w brzmieniu:
„W razie potrzeby wynikającej z zakresu działania prokuratury, Minister
Sprawiedliwości może, w drodze rozporządzenia, przedłużyć okres aplikacji
prokuratorskiej do trzech lat, mając na względzie przeznaczenie dodatkowego czasu trwania aplikacji na przygotowanie aplikantów do należytego wykonywania powierzonych prokuraturze nowych lub poszerzonych zadań
oraz na podnoszenie kwalifikacji aplikantów w miarę postępu nauki i techniki w sferze zapobiegania i zwalczania przestępczości.";
21) w art. 92 na końcu kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się wyrazy „składający ślubowanie może dodać na końcu zwrot: „Tak mi dopomóż Bóg.".";
22) w art. 95 wyrazy „art. 46" zastępuje się wyrazami „art. 46 i 46a ust. 1", a wyrazy
„art. 62î zastępuje się wyrazami „art. 62 ust. 1, 1g i 2";
23) w art. 100 w ust. 1 na końcu kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się wyrazy „z wyłączeniem art. 50 ust. 3 i 4, art. 62 ust. 1a-1d i ust. 1h-1k, art. 62a-62c i art. 65a.".

art. 186. więcej Art. 186. W ustawie z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950, z 1998 r. Nr 37, poz. 20, Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1118, z 1999 r. Nr
38, poz. 360 i Nr 77, poz. 862 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 15:
a) w ust. 1 po wyrazach „emeryturę lub rentę" dodaje się wyrazy „bądź uposażenie w stanie spoczynku albo uposażenie rodzinne",
b) po ust. 3 dodaje się ust. 31
w brzmieniu:
„3¹. W razie zbiegu prawa do uposażenia w stanie spoczynku albo uposażenia rodzinnego z prawem do świadczeń o charakterze emerytalnym lub rentowym, ust. 3 stosuje się odpowiednio.";
2) w art. 20:
a) w ust. 2 po wyrazach emerytom, rencistom i inwalidom" dodaje się wyrazy
„oraz osobom pobierającym uposażenie w stanie spoczynku lub uposażenie
rodzinne",
b) w ust. 3 po wyrazach „emerytom i rencistom" dodaje się wyrazy „oraz osobom pobierającym uposażenie w stanie spoczynku lub uposażenie rodzinne,";
3) w art. 20¹ w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) nie posiadają prawa do żadnych świadczeń rentowych lub emerytalnych, ani prawa do uposażenia w stanie spoczynku albo uposażenia rodzinnego,";
4) w art. 24 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w
brzmieniu:
„2. Świadczenia oraz ryczałt, o których mowa w ust. 1, przysługujące osobom
otrzymującym uposażenie w stanie spoczynku albo uposażenie rodzinne
wypłacają, ze środków budżetu państwa, jednostki wypłacające te uposażenia. Jeżeli jednak osoby te są uprawnione także do pobierania świadczenia o
charakterze rentowym, świadczenia, o których mowa w ust. 1, wypłaca właściwy organ rentowy.".

art. 187. więcej Art. 187. W ustawie z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie (Dz.U. Nr 22, poz. 91, z
1997 r. Nr 28, poz. 153, z 1999 r. Nr 101, poz. 1178, z 2000 r. Nr 48, poz. 551, Nr
94, poz. 1037, Nr 116, poz. 1216 i Nr 120, poz. 1268 oraz z 2001 r. Nr 63, poz. 635)
w art. 11 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) ukończył wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskał tytuł magistra lub
zagraniczne uznane w Polsce,".

art. 188. więcej Art. 188. W ustawie z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr
74, poz. 368 i Nr 104, poz. 515, z 1997 r. Nr 75, poz. 471, Nr 106, poz. 679, Nr 114,
poz. 739 i Nr 144, poz. 971, z 1998 r. Nr 162, poz. 1126, z 1999 r. Nr 75, poz. 853, z
2000 r. Nr 2, poz. 5, Nr 48, poz. 552, Nr 60, poz. 704 i Nr 90, poz. 1008 oraz z 2001
r. Nr 49, poz. 508 i poz. 509) po art. 12c dodaje się art. 12d i 12e w brzmieniu:
„Art. 12d. 1. Sądem dyscyplinarnym w sprawach sędziów Naczelnego Sądu
Administracyjnego jest Naczelny Sąd Administracyjny, który orzeka:
1) w pierwszej instancji - w składzie trzech sędziów Naczelnego
Sądu Administracyjnego,
2) w drugiej instancji - w składzie siedmiu sędziów Naczelnego
Sądu Administracyjnego.
2. Do orzekania w sądzie dyscyplinarnym uprawnieni są wszyscy
sędziowie Naczelnego Sądu Administracyjnego z wyjątkiem Prezesa i wiceprezesów Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz
Rzecznika Dyscyplinarnego Naczelnego Sądu Administracyjnego
i jego zastępcy.
3. Skład sądu dyscyplinarnego wyznacza Kolegium Sądu w drodze
losowania, z listy sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego,
składowi orzekającemu przewodniczy sędzia najstarszy służbą.
4. Rzecznika Dyscyplinarnego i jego zastępców, spośród sędziów
Naczelnego Sądu Administracyjnego, wybiera Kolegium Sądu na okres 4 lat.
Art. 12e. 1. Sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego przechodzi w stan
spoczynku z dniem ukończenia siedemdziesiątego roku życia.
2. Sędzia, o którym mowa w ust. 1, może przejść w stan spoczynku,
na swój wniosek, po ukończeniu sześćdziesiątego piątego roku życia.".

art. 189. więcej Art. 189. W ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. - o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102,
poz. 643 oraz z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 17 dodaje się nowy ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Biurem Trybunału Konstytucyjnego kieruje szef, którego powołuje
Zgromadzenie Ogólne Sędziów Trybunału Konstytucyjnego na wniosek
Prezesa Trybunału. Do Szefa Biura Trybunału stosuje się przepisy
ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz.U. Nr 20, poz. 101, z 1982 r. Nr
31, poz. 214, z 1985 r. Nr 22, poz. 98 i Nr 50, poz. 262, z 1987 r. Nr
21, poz. 123, z 1989 r. Nr 34, poz. 178, z 1991 r. Nr 100, poz. 443, z
1993 r. Nr 1, poz. 1, z 1995 r. Nr 34, poz. 163 i Nr 142, poz. 701, z
1996 r. Nr 73, poz. 350, Nr 89, poz. 402, Nr 106, poz. 496 i Nr 139,
poz. 647, z 1997 r. Nr 75, poz. 469 i Nr 133, poz. 883, z 1998 r. Nr
155, poz. 1016 i Nr 160, poz. 1065, z 1999 r. Nr 110, poz. 1255 oraz z
2000 r. Nr 6, poz. 69, Nr 48, poz. 552) w zakresie dotyczącym sekretarza stanu.";
2) w art. 27:
a) w pkt 1 skreśla się wyrazy „ , pytanie prawne",
b) w pkt 2 skreśla się wyrazy „ , pytaniem prawnym",
c) dodaje się nowy pkt 2a w brzmieniu:
„2a) sąd, który przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie
prawne, o ile zgłosił udział w postępowaniu wszczętym na skutek
tego pytania prawnego i wyznaczył spośród sędziów tego sądu
umocowanego przedstawiciela,".

art. 190. więcej Art. 190. W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz.U. Nr
117, poz. 753 i z 1999 r. Nr 75, poz. 853) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 skreśla się § 2;
2) art. 4 otrzymuje brzmienie:
„Art. 4. § 1. Działalność sądów wojskowych jest finansowana z wyodrębnionych środków budżetowych Ministerstwa Obrony Narodowej.
§ 2. Minister Obrony Narodowej, jako dysponent części budżetowej,
nie jest uprawniony do dokonywania przeniesień, o których mowa
w art. 96 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014, z 1999 r. Nr 38, poz. 360, Nr 49,
poz. 485, Nr 70, poz. 778 i Nr 110, poz. 1255, z 2000 r. Nr 6,
poz. 69, Nr 12, poz. 136, Nr 48, poz. 550, Nr 95, poz. 1041, Nr
119, poz. 1251 i Nr 122, poz. 1315 oraz z 2001 r. Nr 45, poz. 497,
Nr 46, poz. 499 i Nr 88, poz. 961), jeżeli powodowałoby to
zmniejszenie wydatków w rozdziale klasyfikacji wydatków dotyczących sądów wojskowych.
§ 3. Organami kierującymi gospodarką finansową sądów wojskowych
są prezesi tych sądów.
§ 4. Projekty planów finansowych oraz plany finansowe dla sądów
wojskowych opracowują prezesi tych sądów, według zasad określonych w odrębnych przepisach o finansach publicznych, które
dyrektor departamentu, o którym mowa w art. 5 § 4, przedkłada
Krajowej Radzie Sądownictwa, a ta na ich podstawie składa
wniosek do Ministra Obrony Narodowej o opracowanie dochodów i wydatków sądów wojskowych.
§ 5. Organy wymienione w § 4, są związane założeniami, o których
mowa w art. 82 ust. 1, ustawy o finansach publicznych.
§ 6. Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady planowania i prowadzenia gospodarki finansowej i działalności inwestycyjnej sądów wojskowych.";
3) w art. 5:
a) w § 4 po wyrazach „o którym mowa w § 2" dodaje się wyrazy „i 3",
b) § 6 otrzymuje brzmienie:
„§ 6. Sędziów na stanowiska służbowe w departamencie, o którym mowa
w § 4, powołuje, spośród sędziów wojskowych sądów okręgowych, i
odwołuje Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem
Obrony Narodowej.";
4) po art. 7 dodaje się art. 7a w brzmieniu:
„Art. 7a. Osoby pozostające ze sobą w stosunku pokrewieństwa w linii prostej lub powinowactwa w linii prostej albo w stosunku przysposobienia, małżonkowie oraz rodzeństwo nie mogą być sędziami oraz
asesorami sądowymi w tym samym sądzie.";
5) rozdział 2 otrzymuje tytuł „Samorząd sędziowski i organy sądów";
6) art. 9 otrzymuje brzmienie:
„Art. 9. Organem samorządu sędziowskiego jest Zgromadzenie Sędziów Sądów Wojskowych.";
7) w art. 10 w § 3 skreśla się pkt 4;
8) po art. 10 dodaje się art. 10a w brzmieniu:
„Art. 10a. Organami sądów wojskowych są:
1) w wojskowych sądach okręgowych - prezes sądu oraz kolegium wojskowego sądu okręgowego,
2) w wojskowych sądach garnizonowych - prezes sądu.";
9) w art. 11 po § 4 dodaje się § 5-8 w brzmieniu:
„§ 5. Prezes sądu wojskowego i jego zastępca może być odwołany przez
Ministra Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej w przypadku rażącego niewywiązywania się z obowiązków
służbowych lub gdy dalsze pełnienie przez prezesa jego funkcji z innych powodów nie da się pogodzić z dobrem wymiaru sprawiedliwości.
§ 6. Odwołanie następuje po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa. Zamiar odwołania prezesa sądu wojskowego albo jego zastępcy, wraz z pisemnym uzasadnieniem, Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej przedstawia Krajowej
Radzie Sądownictwa, w celu uzyskania opinii.
§ 7. Jeżeli Krajowa Rada Sądownictwa w terminie miesiąca, od przedstawienia zamiaru odwołania prezesa sądu wojskowego albo jego zastępcy, opinii nie wyda, uważa się, że opinia jest pozytywna.
§ 8. W razie złożenia przez prezesa sądu wojskowego albo jego zastępcy
rezygnacji z pełnionej funkcji, Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej odwołuje go bez zasięgnięcia
opinii, o której mowa w § 6.";
10) w art. 13 w § 1:
a) pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) opiniowanie wniosków o przeniesienie sędziego na inne miejsce służbowe,",
b) dodaje się pkt 5 w brzmieniu:
„5) wypowiadanie się w przypadkach zachowań sędziów naruszających zasady etyki.";
11) w art. 15:
a) w § 1 w zdaniu drugim na końcu skreśla się kropkę i dodaje się wyrazy „albo
naruszające sprawność postępowania sądowego lub z innych powodów niecelowe.",
b) po § 3 dodaje się § 4 i 5 w brzmieniu:
„§ 4. Minister Sprawiedliwości może zwrócić prezesowi lub zastępcy prezesa sądu wojskowego pisemną uwagę, jeżeli stwierdzi uchybienia w
zakresie kierowania sądem albo sprawowania przez prezesa przysługującego mu nadzoru nad działalnością administracyjną sądów wojskowych.
§ 5. Uprawnienia określone w § 4, przysługują Ministrowi Obrony Narodowej odnośnie nadzoru w zakresie czynnej służby wojskowej żołnierzy pełniących służbę w sądach wojskowych.";
12) w art. 22 w § 1:
a) pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) ukończył wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskał tytuł magistra lub
zagraniczne uznane w Polsce,",
b) skreśla się pkt 4,
c) pkt 6 otrzymuje brzmienie:
„6) odbył co najmniej trzyletni staż na stanowisku asesora w sądzie wojskowym,",
d) w pkt 7 wyrazy „26 lat" zastępuje się wyrazami „29lat";
13) w art. 23:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Sędziowie sądów wojskowych do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim są powoływani przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa.",
b) dodaje się § 1a i 1b w brzmieniu:
„§ 1a. Sędziowie sądów wojskowych są powoływani na stanowiska:
1) sędziego wojskowego sądu garnizonowego,
2) sędziego wojskowego sądu okręgowego.
§ 1b. Powołując do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej wyznacza miejsce służbowe (siedzibę) sędziego.",
c) po § 4 dodaje się § 5 w brzmieniu:
„§ 5. Kandydaci na stanowiska sędziów zgłaszają swoje kandydatury dyrektorowi departamentu, o którym mowa w art. 5 § 4. Dyrektor, przed
zgłoszeniem kandydatur Zgromadzeniu, ocenia kwalifikacje kandydatów, zasięga opinii właściwego kolegium i zawiadamia Ministra
Sprawiedliwości oraz Ministra Obrony Narodowej, przekazując wypełnioną kartę zgłoszenia kandydata.";
14) art. 24 otrzymuje brzmienie:
„Art. 24. § 1. Sędziowie zajmują stanowiska:
1) sędziego wojskowego sądu garnizonowego,
2) sędziego wojskowego sądu okręgowego,
3) sędziego departamentu, o którym mowa w art. 5 § 4,
4) sędziego w Izbie Wojskowej Sądu Najwyższego.
§ 2. Wyznaczenie na stanowisko, o którym mowa w § 1 pkt 4, określają odrębne przepisy.
§ 3. Objęcie stanowiska przez sędziego stwierdza Minister Obrony
Narodowej.";
15) art. 25 otrzymuje brzmienie:
„Art. 25. § 1. Sędziowie i ławnicy na rozprawach używają stroju urzędowego.
Strojem urzędowym sędziego i ławnika na rozprawie sądowej
jest toga, a sędziego przewodniczącego na rozprawie także nakładany na kołnierz togi łańcuch z wizerunkiem orła.
§ 2. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z Ministrem Obrony
Narodowej, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa,
określi, w drodze rozporządzenia, wzór stroju urzędowego sędziów i ławników, uwzględniając uroczysty charakter stroju, odpowiedni dla powagi sądu i tradycję utrwaloną w sądownictwie.";
16) w art. 26 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej może delegować sędziego na okres nieprzekraczający trzech
miesięcy w roku kalendarzowym, do pełnienia obowiązków sędziowskich lub wykonywania czynności administracyjnych w innym sądzie
wojskowym lub w sądzie powszechnym albo w departamencie, o którym mowa w art. 5 § 4, a na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego lub Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego - także, odpowiednio, w Sądzie Najwyższym lub Naczelnym Sądzie Administracyjnym.";
17) w art. 28 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Oświadczenia, o których mowa w § 1, sędziowie składają prezesowi
właściwego wojskowego sądu okręgowego, który dokonuje analizy
zawartych w nich danych. Sędziowie zajmujący stanowiska służbowe
w departamencie, o którym mowa w art. 5 § 4, oświadczenia składają
Ministrowi Sprawiedliwości, który dokonuje analizy zawartych w nich
danych.";
18) w art. 30 po § 5 dodaje się § 6 w brzmieniu:
„§ 6. Zasady określone w § 1, stosuje się także odnośnie odpowiedzialności
administracyjnej.";
19) art. 32-35 otrzymują brzmienie:
„Art. 32. § 1. Stosunek służbowy sędziego rozwiązuje się z mocy prawa, jeżeli
sędzia zrzekł się urzędu lub ukończył 60 lat. Zrzeczenie się
urzędu jest skuteczne po upływie trzech miesięcy od dnia złożenia na ręce Ministra Sprawiedliwości oświadczenia, chyba że na wniosek sędziego Minister Sprawiedliwości określi inny termin.
O rozwiązaniu stosunku służbowego sędziego z mocy prawa
Minister Sprawiedliwości zawiadamia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Krajową Radę Sądownictwa, Ministra Obrony
Narodowej i sędziego.
§ 2. Sędziego, który zrzekł się urzędu, wyznacza się za jego zgodą
ponownie na stanowisko zajmowane poprzednio lub na stanowisko równorzędne poprzednio zajmowanemu, jeżeli nie ma innych przeszkód prawnych i istnieje taka możliwość.
§ 3. W przypadku nieskorzystania przez sędziego z przysługującego
mu prawa, o którym mowa w § 2, zwalnia się go z zawodowej
służby wojskowej, chociażby nie spełniał warunków określonych w przepisach o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.
§ 4. Sędzia, którego stosunek służbowy rozwiązał się z mocy prawa z
powodu ukończenia 60 lat przechodzi w stan spoczynku, chyba
że został powołany na urząd sędziego sądu powszechnego.
§ 5. W razie zbiegu prawa do uposażenia w stanie spoczynku z prawem do emerytury lub renty wojskowej, wypłaca się osobie
uprawnionej wyłącznie świadczenie wyższe albo przez nią wybrane.
§ 6. Sędzia, którego stosunek służbowy rozwiązał się z mocy prawa, z
powodu ukończenia 60 lat , na swój wniosek jest powoływany,
w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
- Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz.
1070), z zastrzeżeniem § 7 i 8, na urząd sędziego sądu powszechnego, jeżeli nie ma innych przeszkód prawnych i istnieje
taka możliwość.
§ 7. W wypadku przewidzianym w § 6, Krajowa Rada Sądownictwa,
z inicjatywy zainteresowanego, przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej, bez zasięgania opinii właściwego zgromadzenia sędziów, wniosek o powołanie sędziego sądu wojskowego na urząd sędziego sądu powszechnego.
§ 8. Powołanie sędziego sądu wojskowego na urząd sędziego sądu
powszechnego w trybie, o którym mowa w § 6 i 7, następuje odpowiednio: sędzia wojskowego sądu garnizonowego na stanowisko sędziego w sądzie rejonowym, a sędzia wojskowego sądu okręgowego na stanowisko sędziego w sądzie okręgowym.
§ 9. W razie odmowy przedstawienia Prezydentowi Rzeczpospolitej
Polskiej wniosku, o którym mowa w § 7, zainteresowanemu służy skarga do Sądu Najwyższego.
Art. 33. § 1. Sędzia, który został mianowany, powołany lub wybrany do pełnienia funkcji w organach państwowych, samorządu terytorialnego, w służbie dyplomatycznej, konsularnej lub w organach organizacji międzynarodowych i ponadnarodowych działających na
podstawie umów międzynarodowych ratyfikowanych przez
Rzeczpospolitą Polską, jest obowiązany zrzec się niezwłocznie
swojego urzędu.
§ 2. Sędzia, który zrzekł się urzędu z przyczyn określonych w § 1,
może powrócić na urząd sędziego i poprzednio zajmowane stanowisko, jeżeli przerwa w pełnieniu obowiązków sędziego nie
przekracza dziewięciu lat, chyba że pełnił funkcje sędziowskie w
międzynarodowych lub ponadnarodowych organach sądowych.
§ 3. W wypadku przewidzianym w § 2, Krajowa Rada Sądownictwa,
z inicjatywy zainteresowanego, po uzyskaniu opinii Zgromadzenia Sądów Wojskowych, przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosek o powołanie byłego sędziego na urząd
sędziego na poprzednio zajmowane stanowisko i miejsce służbowe, niezależnie od liczby stanowisk sędziowskich w danym sądzie, chyba że nie spełnia on warunków wymaganych do powołania na urząd sędziego.
§ 4. W razie odmowy przedstawienia Prezydentowi Rzeczypospolitej
Polskiej wniosku, o którym mowa w § 3, zainteresowanemu służy
skarga do Sądu Najwyższego.
Art. 34. § 1. Prawomocne orzeczenie sądu dyscyplinarnego o złożeniu sędziego z urzędu oraz prawomocne orzeczenie sądu skazujące na środek karny pozbawienia praw publicznych lub zakazu zajmowania
stanowiska sędziego, pociąga za sobą, z mocy prawa, utratę urzędu i stanowiska sędziego. Stosunek służbowy sędziego wygasa z
chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.
§ 2. O wygaśnięciu stosunku służbowego, o którym mowa w § 1, sędziego zawiadamia Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z
Ministrem Obrony Narodowej.
Art. 35. § 1. Sędziego nie można zwolnić z zawodowej służby wojskowej
przed rozwiązaniem stosunku służbowego z mocy prawa lub
przed utratą przez niego stanowiska sędziego.
§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1, sędziego zwalnia się z zawodowej służby wojskowej jednocześnie z rozwiązaniem stosunku
służbowego z mocy prawa lub utratą przez niego tego stanowiska.
§ 3. Sędzia, który orzeczeniem wojskowej komisji lekarskiej został
uznany za niezdolnego do zawodowej służby wojskowej, na swój
wniosek jest powoływany, w trybie określonym w przepisach
ustawy, o której mowa w art. 32 § 6, z zastrzeżeniem § 4 i 5, na
urząd sędziego sądu powszechnego, jeżeli nie ma innych przeszkód prawnych i istnieje taka możliwość.
§ 4. W wypadku przewidzianym w § 3, Krajowa Rada Sądownictwa, z
inicjatywy zainteresowanego, przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej - bez zasięgania opinii właściwego zgromadzenia sędziów - wniosek o powołanie byłego sędziego sądu wojskowego na urząd sędziego sądu powszechnego.
§ 5. Powołanie sędziego sądu wojskowego na urząd sędziego sądu
powszechnego w trybie, o którym mowa w § 3 i 4, następuje w
sposób, o którym mowa w art. 32 § 8.
§ 6 . W razie odmowy przedstawienia Prezydentowi Rzeczypospolitej
Polskiej wniosku, o którym mowa w § 4 , zainteresowanemu służy skarga do Sądu Najwyższego.";
20) art. 39 otrzymuje brzmienie:
„Art. 39. § 1. Karami dyscyplinarnymi są:
1) upomnienie,
2) nagana,
3) usunięcie z zajmowanej funkcji,
4) przeniesienie na inne miejsce służbowe,
5) złożenie sędziego z urzędu.
§ 2. Orzekając karę złożenia sędziego z urzędu, sądy dyscyplinarne
mogą wystąpić do właściwego organu z wnioskiem o pozbawienie ukaranego stopnia oficerskiego.
§ 3. Sędzia, któremu wymierzono karę określoną w § 1 pkt 3 lub 4,
nie może być wyznaczony przez okres pięciu lat na wyższe sędziowskie stanowisko służbowe oraz mianowany na wyższy
stopień wojskowy, a także nie może w tym okresie być członkiem kolegium sądu wojskowego, orzekać w sądzie dyscyplinarnym oraz odzyskać utraconej funkcji.
§ 4. Wymierzenie kary określonej w § 1 pkt 5, pociąga za sobą utratę
możliwości ponownego powołania ukaranego na urząd sędziego.
§ 5. W wypadku przewinienia dyscyplinarnego lub wykroczenia
mniejszej wagi, sąd dyscyplinarny może odstąpić od wymierzania kary.";
21) po art. 39 dodaje się art. 39a w brzmieniu:
„Art. 39a. § 1. Sądami dyscyplinarnymi w sprawach dyscyplinarnych sędziów
sądów wojskowych są:
1) w pierwszej instancji - wojskowe sądy okręgowe,
2) w drugiej instancji - Sąd Najwyższy - Izba Wojskowa.
§ 2. Miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy sędziego w postępowaniu dyscyplinarnym oraz w sprawach, o których mowa w art.
30 § 1, jest sąd dyscyplinarny, w okręgu którego znajduje się
miejsce służbowe sędziego, objętego postępowaniem.
§ 3. Sądy dyscyplinarne orzekają w składzie trzech sędziów. Do orzekania w sądzie dyscyplinarnym są uprawnieni wszyscy sędziowie
danego sądu dyscyplinarnego, z wyjątkiem prezesa sądu oraz
rzecznika dyscyplinarnego.";
22) w art. 40:
a) § 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„§ 2. Rzecznik dyscyplinarny działa przy Krajowej Radzie Sądownictwa.
Kadencja rzecznika dyscyplinarnego trwa cztery lata.
§ 3. Zgromadzenie Sędziów Sądów Wojskowych zgłasza Krajowej Radzie
Sądownictwa wybranego rzecznika dyscyplinarnego, najpóźniej na
trzy miesiące przed upływem kadencji rzecznika dyscyplinarnego, albo w ciągu miesiąca po jego ustąpieniu.",
b) dodaje się § 4 w brzmieniu:
„§ 4. Obwiniony może ustanowić obrońcę spośród sędziów sądów wojskowych lub adwokatów.";
23) w art. 41:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Rzecznik dyscyplinarny podejmuje czynności dyscyplinarne na żądanie Krajowej Rady Sądownictwa, Ministra Sprawiedliwości, Ministra
Obrony Narodowej, Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, kolegium, prezesów właściwych sądów wojskowych, a także z własnej
inicjatywy. Rzecznik dyscyplinarny, w zakresie przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, jest związany wskazaniem organu uprawnionego.",
b) w § 2 po wyrazach „sądu dyscyplinarnego" przecinek zastępuje się kropką i
skreśla się wyrazy „w tym wyjaśnień złożonych przez obwinionego.",
c) po § 2 dodaje się § 3-5 w brzmieniu:
„§ 3. Po przeprowadzeniu postępowania, o którym mowa w § 2, jeżeli zachodzą podstawy do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, rzecznik dyscyplinarny wszczyna postępowanie dyscyplinarne i przedstawia
sędziemu na piśmie zarzuty.
§ 4. Po przedstawieniu zarzutów obwiniony, w terminie 14 dni, może złożyć wyjaśnienia i zgłosić wnioski o przeprowadzenie dowodów.
§ 5. Po upływie terminu, o którym mowa w § 4, a w razie potrzeby po
przeprowadzeniu dalszych dowodów, rzecznik dyscyplinarny składa
wniosek o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej do sądu dyscyplinarnego. Wniosek powinien zawierać dokładne określenie czynu, który jest
przedmiotem postępowania oraz uzasadnienie.";
24) po art. 41 dodaje się art. 41a-41c w brzmieniu:
„Art. 41a. § 1. Po rozpoznaniu sprawy na rozprawie, sąd dyscyplinarny orzeka
wyrokiem.
§ 2. Jeżeli przewinienie zawiera znamiona przestępstwa, sąd dyscyplinarny z urzędu rozpoznaje sprawę w zakresie zezwolenia na
pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej i wydaje postanowienie w przedmiocie zezwolenia, o którym mowa w art.
30 § 1, co nie wstrzymuje biegu postępowania dyscyplinarnego.
Art. 41b. § 1. Sąd dyscyplinarny może z urzędu lub na wniosek rzecznika dyscyplinarnego zawiesić w czynnościach sędziego, w stosunku do
którego wszczęto postępowanie karne, o ubezwłasnowolnienie
lub postępowanie dyscyplinarne.
§ 2. Zawieszenie w czynnościach sędziego pociąga za sobą skutki
zawieszenia w czynnościach służbowych na podstawie przepisów o dyscyplinie wojskowej; nie dotyczy to osób, w stosunku
do których wszczęto postępowanie o ubezwłasnowolnienie.
§ 3. Zawieszenie w czynnościach ustaje z chwilą prawomocnego zakończenia postępowania, o którym mowa w § 1, jeżeli sąd dyscyplinarny wcześniej nie uchylił zawieszenia.
§ 4. Na uchwałę w przedmiocie zawieszenia w czynnościach sędziego
przysługuje zażalenie do sądu drugiej instancji. Wniesienie zażalenia nie wstrzymuje wykonania uchwały.
Art. 41c. § 1. Przewodniczący sądu dyscyplinarnego pierwszej instancji przesyła odpis prawomocnego wyroku sądu dyscyplinarnego Krajowej Radzie Sądownictwa, Ministrowi Sprawiedliwości i Ministrowi Obrony Narodowej, a ponadto prezesowi właściwego sądu i kolegium.
§ 2. Wykonanie wyroku należy do Ministra Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej.";
25) w art. 42 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Po upływie pięciu lat od uprawomocnienia się wyroku orzekającego
karę przewidzianą w art. 39 § 1 pkt 1-4, Minister Sprawiedliwości w
porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej zarządza usunięcie odpisu wyroku z akt osobowych, jeżeli w tym okresie nie wydano przeciwko ukaranemu innego wyroku skazującego.";
26) w art. 43 po § 2 dodaje się § 2 a w brzmieniu:
„§ 2a. Objęcie stanowiska przez asesora stwierdza Minister Obrony Narodowej.";
27) w art. 46:
a) w § 1 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:
„Do asesorów, którym powierzono pełnienie czynności sędziowskich,
stosuje się przepisy dotyczące sędziów, z wyjątkiem art. 33, i z zastrzeżeniem art. 70 § 1a.",
b) § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Asesor obejmujący stanowisko, składa wobec Ministra Sprawiedliwości ślubowanie według roty ustalonej dla asesorów sądowych w ustawie, o której mowa w art. 32 § 6.";
28) w art. 49 po § 2 dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Objęcie stanowiska przez aplikanta stwierdza Minister Obrony Narodowej.";
29) w art. 50 w § 2 wyrazy „2 lata i 6 miesięcy" zastępuje się wyrazami „3 lata";
30) art. 52 otrzymuje brzmienie:
„Art. 52. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, tryb przeprowadzania
konkursu na stanowisko aplikanta, organizację aplikacji sądowej,
zakres egzaminu sędziowskiego, skład komisji egzaminacyjnej i
sposób powoływania jej członków, wysokość ich wynagrodzenia i
tryb postępowania komisji egzaminacyjnej.";
31) w art. 58 w § 1 pkt 8 otrzymuje brzmienie:
„8) w razie uznania prawomocnym orzeczeniem dyscyplinarnym winnym
naruszenia honoru i godności żołnierskiej,";
32) w art. 70:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Do sądów wojskowych, sędziów wojskowych oraz ławników stosuje
się odpowiednio przepisy art. 4 i 5, art. 40, art. 42, art. 44-52, art. 53 §
1-3, art. 54, art. 56, art. 57 § 5, art. 58 § 1, art. 60, art. 65 i 66, art. 69
§ 2, art. 70 i 71, art. 73-75, art. 77 § 2, 5 i 6, art. 78 § 1-4, art. 79, 80 §
4, art. 83, art. 84 § 3, art. 85 i 86, art. 89 i 90, art. 91 § 1-7 i § 9-12,
art. 92 § 1 i 2, art. 93, art. 94 § 1, 3 i 4, art. 95, art. 96 § 1 i 2, art. 98 §
1, art. 99, art. 100 § 1-4, art. 101 § 2-4, art. 102, art. 104-106, art. 108,
art. 111, art. 114 § 5-7, art. 115, art. 116-118, art. 120-122, art. 125-
128, art. 130, art. 133, art.135 § 5-7, art. 147 § 3, art. 156, art.159 § 1
pkt 5 i 6, art.167, art. 169, art. 170 § 3, art. 171, art. 172 § 1-5, art.
173 i 174 ustawy, o której mowa w art. 32 § 6, oraz przepisy wydane
na podstawie art. 57 § 5, art. 78 § 5, art. 91 § 8, art. 96 § 3, art. 103,
art.148 i art. 172 § 6 tejże ustawy, z tym że:
1) określone w tych przepisach czynności i uprawnienia Ministra
Sprawiedliwości, zgromadzenia ogólnego sędziów, kolegium sądu, prezesów sądów rejonowych i okręgowych oraz prezesa sądu
dyscyplinarnego wykonują odpowiednio: Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, Zgromadzenie Sędziów Sądów Wojskowych, kolegium wojskowego sądu
okręgowego, prezesi sądów wojskowych i prezes sądu dyscyplinarnego, a czynności i uprawnienia prezesa sądu apelacyjnego w
zakresie nadzoru administracyjnego, Minister Sprawiedliwości za
pośrednictwem dyrektora departamentu, o którym mowa w art. 5 § 4,
2) uprawnienia określone w art. 92 § 1 powołanej ustawy przysługują, jeżeli sędzia wojskowy nie nabył wcześniej prawa do urlopu
dodatkowego określonego w przepisach o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych,
3) uprawnienia określone w art. 172-174 powołanej ustawy przysługują w wypadku określonym w art. 61 niniejszej ustawy.",
b) po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Do asesorów sądów wojskowych, którym powierzono pełnienie
czynności sędziowskich, nie stosuje się art. 66, art. 69-71, art. 74,
art. 75, art. 77 § 5 i 7 oraz art. 91 § 1-4 i § 9-11 ustawy, o której
mowa w art. 32 § 6.".

art. 191. więcej Art. 191. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. Nr
133, poz. 882, z 1999 r. Nr 110, poz. 1255, z 2000 r. Nr 48, poz. 554 i z 2001 r. Nr
98, poz. 1069) w art. 16 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust.
2-7 w brzmieniu:
„2. Komornik jest obowiązany do złożenia oświadczenia o swoim stanie majątkowym. Oświadczenie o stanie majątkowym dotyczy majątku odrębnego
oraz objętego małżeńską wspólnością majątkową. Oświadczenie to powinno
zawierać w szczególności informacje o posiadanych zasobach pieniężnych,
nieruchomościach, udziałach i akcjach w spółkach prawa handlowego, a ponadto o nabytym przez tę osobę albo jej małżonka od Skarbu Państwa, innej
państwowej osoby prawnej, gminy lub związku międzygminnego mieniu,
które podlegało zbyciu w drodze przetargu. Oświadczenie to powinno również zawierać dane dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej oraz
pełnienia funkcji w spółkach prawa handlowego lub spółdzielniach, z wyjątkiem funkcji w radzie nadzorczej spółdzielni mieszkaniowej.
3. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2, komornicy składają właściwemu terytorialnie prezesowi sądu apelacyjnego.
4. Analizy danych zawartych w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 2 i 3, dokonuje właściwe kolegium sądu apelacyjnego.
5. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2 i 3, składa się przed objęciem stanowiska, a następnie co roku do dnia 31 marca, według stanu na dzień 31
grudnia roku poprzedniego, a także w dniu opuszczenia stanowiska komornika.
6. Informacje zawarte w oświadczeniu o stanie majątkowym stanowią tajemnicę służbową, chyba że komornik, który złożył oświadczenie, wyraził pisemną zgodę na ich ujawnienie. W szczególnie uzasadnionych przypadkach
podmiot uprawniony, zgodnie z ust. 2 lub 4, do odebrania oświadczenia może je ujawnić pomimo braku zgody składającego oświadczenie. Oświadczenie przechowuje się przez 6 lat.
7. Do złożenia oświadczenia, o którym mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio
formularz, określony przepisami o ograniczeniu prowadzenia działalności
gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne.".

art. 192. więcej Art. 192. W ustawie z dnia 17 grudnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 1998 r. Nr 98, poz. 607) w art. 9 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. W razie wydania decyzji stwierdzającej okoliczności powodujące utratę
uprawnień, osoba pozbawiona prawa do stanu spoczynku lub uposażenia albo uposażenia rodzinnego nabywa prawo do emerytury lub renty, jeżeli
spełnia warunki określone w przepisach o ubezpieczeniu społecznym.
W takim wypadku od wynagrodzenia wypłaconego sędziemu lub prokuratorowi w okresie służby, od którego nie odprowadzono składki na ubezpieczenie społeczne, przekazuje się składkę przewidzianą za ten okres w przepisach o ubezpieczeniu społecznym. Przepis art. 91 § 11 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070), stosuje się odpowiednio.".

art. 193. więcej Art. 193. W ustawie z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz.
1014, z 1999 r. Nr 38, poz. 360, Nr 49, poz. 485, Nr 70, poz. 778 i Nr 110, poz.
1255, z 2000 r. Nr 6, poz. 69, Nr 12, poz. 136, Nr 48, poz. 550, Nr 95, poz. 1041, Nr
119, poz. 1251 i Nr 122, poz. 1315 oraz z 2001 r. Nr 45, poz. 497, Nr 46, poz. 499 i
Nr 88, poz. 961) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 67 w ust. 4 po wyrazach „kierownicy organów wymienionych w art. 83
ust. 2" dodaje się wyrazy „a dla sądownictwa powszechnego Minister Sprawiedliwości";
2) w art. 83 w ust. 2 przed wyrazami „Najwyższej Izby Kontroli" dodaje się wyrazy
„sądownictwa powszechnego,";
3) w art. 105 w ust. 2 po wyrazach „w art. 83 ust. 2" dodaje się przecinek oraz wyrazy „z wyjątkiem sądów powszechnych,".

art. 194. więcej Art. 194. W ustawie z dnia 3 grudnia 1998 r. o odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów,
którzy w latach 1944-1989 sprzeniewierzyli się niezawisłości sędziowskiej (Dz.U. z
1999 r. Nr 1, poz. 1) w art. 1 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Wobec sędziego, który w latach 1944-1989, orzekając w procesach będących
formą represji za działalność niepodległościową, polityczną, obronę praw
człowieka lub korzystanie z podstawowych praw człowieka, sprzeniewierzył
się niezawisłości sędziowskiej, nie stosuje się, do dnia 31 grudnia 2002 r.,
przepisów o przedawnieniu w postępowaniu dyscyplinarnym dotyczącym
sędziów.".

art. 195. więcej Art. 195. W ustawie z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz.U. Nr
162, poz. 1125) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 4 po ust. 2 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. Dyrektora sądu apelacyjnego, dyrektora sądu okręgowego oraz kierownika
finansowego sądu rejonowego zatrudnia się na podstawie powołania.";
2) skreśla się art. 13.

art. 196. więcej Art. 196. Sądy utworzone na podstawie ustawy wymienionej w art. 211 są
sądami powszechnymi w rozumieniu ustawy.

art. 197. więcej Art. 197. Istniejące w dniu wejścia w życie ustawy ośrodki zamiejscowe
i wydziały zamiejscowe sądów okręgowych stają się, odpowiednio, ośrodkami
zamiejscowymi albo wydziałami zamiejscowymi odpowiednich sądów
okręgowych w rozumieniu ustawy.

art. 198. więcej Art. 198. § 1. Z dniem wejścia w życie ustawy sędziowie sądów
powszechnych otrzymują stawkę podstawową wynagrodzenia zasadniczego
przysługującą na zajmowanym stanowisku oraz dodatek za długoletnią pracę,
według zasad określonych w art. 91 § 7.
§ 2. Z dniem 1 stycznia 2003 r. sędziowie, którzy przepracowali na
zajmowanym stanowisku co najmniej siedem lat, otrzymują stawkę pierwszą
awansową wynagrodzenia zasadniczego.
§ 3. Z dniem 1 stycznia 2004 r. sędziowie, którzy przepracowali na danym
stanowisku sędziowskim co najmniej czternaście lat, otrzymują drugą stawkę
awansową wynagrodzenia zasadniczego.
§ 4. Sędziemu, który na podstawie § 2 otrzymał stawkę pierwszą awansową
wynagrodzenia zasadniczego, a z dniem 1 stycznia 2004 r. nie spełniał warunku,
o którym mowa w § 3, do okresu wymaganego zgodnie z art. 91 § 4 dla uzyskania
stawki drugiej awansowej wynagrodzenia zasadniczego zalicza się pełny okres
pracy powyżej 7 lat na zajmowanym stanowisku sędziowskim.
§ 5. Przepisy § 1–3 stosuje się przy obliczaniu wysokości wynagrodzenia
sędziów sądów powszechnych dla potrzeb ustalania uposażenia sędziów sądów wojskowych według zasad określonych w art. 70 § 3 ustawy, o której mowa w art. 190 zdanie wstępne.

art. 199. więcej Art. 199. Sędziowie Sądu Najwyższego spełniający warunki do przejścia na
emeryturę w dniu 30 czerwca 1990 r. na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia
20 grudnia 1989 r. o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych,
o Sądzie Najwyższym, o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, o Trybunale
Konstytucyjnym, o ustroju sądów wojskowych i Prawo o notariacie (Dz. U.
poz. 436), nabyli prawo do uposażenia sędziów w stanie spoczynku obliczanego od
wynagrodzenia przysługującego sędziom Sądu Najwyższego.

art. 200. więcej Art. 200. § 1. Sędziów, którzy przed dniem 1 stycznia 1998 r. przeszli na
emerytury lub renty i nabyli prawo do uposażenia, uważa się za sędziów w stanie
spoczynku w rozumieniu ustawy, chyba że utracili uprawnienie do tego uposażenia.
§ 2. Uposażenia sędziów w stanie spoczynku z dniem wejścia w życie ustawy
ustala się w wysokości 75% sumy wynagrodzenia zasadniczego i dodatku za
wysługę lat, jakie otrzymywałby sędzia w chwili przejścia na emeryturę lub rentę
albo w stan spoczynku, przy zastosowaniu zasad określonych w art. 198 § 1.
§ 3. Przepisy art. 100 § 2–8 niniejszej ustawy mają zastosowanie do byłych
sędziów, którzy nabyli prawo do emerytury lub renty przed dniem 1 stycznia
1998 r., jeżeli prawo to nabyli zajmując stanowisko sędziego. Przy ustalaniu
wysokości uposażenia uwzględnia się wynagrodzenie zasadnicze wraz z dodatkiem
za wysługę lat, które pobierałby sędzia w dniu 1 stycznia 1998 r., z zastosowaniem
przepisu § 2.
§ 4. Uposażenia rodzinne po zmarłych sędziach albo sędziach w stanie
spoczynku, do których prawo powstało po dniu 1 stycznia 1999 r., z dniem wejścia
w życie ustawy podwyższa się, przy zastosowaniu zasad określonych w art. 102.
§ 5. Wysokość uposażeń sędziów w stanie spoczynku oraz byłych sędziów,
o których mowa w § 3, a także wysokość uposażeń rodzinnych ustala się
w terminach i na zasadach określonych w art. 198 § 2 i 3, przy przyjęciu okresu
pracy na ostatnio zajmowanym stanowisku sędziowskim w dniu przejścia w stan
spoczynku albo na emeryturę lub rentę, względnie w dniu śmierci sędziego, po
którym przysługuje prawo do uposażenia rodzinnego.

art. 201. więcej Art. 201. § 1. Kadencje prezesów i wiceprezesów sądów okręgowych oraz
apelacyjnych, rozpoczęte przed dniem wejścia w życie ustawy, wynoszą sześć lat
i liczą się od ich rozpoczęcia, chyba że w ciągu sześciu tygodni po upływie okresu,
na który zostali powołani do pełnienia funkcji, właściwe zgromadzenie sędziów
wyrazi sprzeciw. Kadencje prezesów i wiceprezesów, którzy pełnią jedną z tych
funkcji kolejno po raz drugi, kończą się z upływem okresu, na który zostali
powołani.
§ 2. W ciągu trzech miesięcy od wejścia w życie ustawy zgromadzenia ogólne
sędziów dostosują swój skład do stanu zgodnego z ustawą. Kadencje zgromadzeń
ogólnych sędziów trwają do końca kadencji prezesów sądów.
§ 3. W ciągu miesiąca od rozpoczęcia nowej kadencji zgromadzeń ogólnych
sędziów zostaną przeprowadzone wybory członków kolegiów sądów, zgodnie
z ustawą.
§ 4. Do aplikacji sądowej oraz do aplikacji w sądzie wojskowym i do asesury
oraz do asesury w sądzie wojskowym rozpoczętych przed dniem wejścia w życie
ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Asesorzy sądowi i asesorzy sądów
wojskowych, mianowani przed dniem wejścia w życie ustawy, mogą być asesorami
przez okres przekraczający trzy lata, do ukończenia wieku wymaganego do
powołania na stanowisko sędziego sądu rejonowego albo sędziego sądu
wojskowego.

art. 202. więcej Art. 202. § 1. W okresie do dnia 31 grudnia 2003 r. na stanowisko sędziego
sądu rejonowego może być powołany ten, kto spełnia wymagania określone
w art. 61, z tym że wymagany wiek wynosi ukończone 28 lat, a wymagany okres
pracy w charakterze asesora sądowego i prokuratorskiego wynosi dwa lata.
§ 2. W okresie, o którym mowa w § 1, na stanowisko sędziego sądu
wojskowego może być powołany ten, kto spełnia warunki określone w art. 22
ustawy wymienionej w art. 190, z tym że wymagany wiek wynosi ukończone
28 lat, a wymagany staż na stanowisku asesora wynosi dwa lata.

art. 203. więcej Art. 203. § 1. Dyrektorzy, o których mowa w art. 21 § 2, zostaną zatrudnieni
z dniem 1 stycznia 2002 r.
§ 2. Do czasu zatrudnienia dyrektorów sądów apelacyjnych, okręgowych lub
kierowników oddziałów finansowych sądów rejonowych ich obowiązki wykonują
odpowiednio prezesi sądów apelacyjnych, okręgowych lub rejonowych.

art. 204. więcej Art. 204. § 1. W sprawach przewinień dyscyplinarnych sędziów
popełnionych przed wejściem w życie ustawy stosuje się przepisy tej ustawy
z wyjątkiem art. 108, z zastrzeżeniem § 2–5.
§ 2. Sąd Dyscyplinarny i Wyższy Sąd Dyscyplinarny powołane na podstawie
przepisów dotychczasowych działają do zakończenia postępowania w sprawach,
o których mowa w § 3 i 4.
§ 3. Do spraw należących do właściwości sądów dyscyplinarnych
niezakończonych w pierwszej instancji do dnia wejścia w życie ustawy stosuje się
przepisy dotychczasowe.
§ 4. W sprawach, o których mowa w § 2, w których zostały wniesione środki
odwoławcze, orzeka w drugiej instancji Wyższy Sąd Dyscyplinarny, według
przepisów dotychczasowych.
§ 5. W razie uchylenia orzeczenia przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, stosuje się przepisy ustawy.
§ 6. Akta spraw dyscyplinarnych prowadzonych na podstawie
dotychczasowych przepisów przechowuje Sąd Najwyższy.
§ 7. Przepisy § 1–6 stosuje się również w sprawach przewinień
dyscyplinarnych sędziów sądów wojskowych.

art. 205. więcej Art. 205. Referendarze sądowi do dnia 31 grudnia 2002 r. zachowują
wynagrodzenie ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Art. 205a. W okresie do 31 grudnia 2004 r. na stanowisko referendarza
sądowego może być mianowany także ten, kto spełnia wymagania określone
w art. 149 § 1 pkt 1, 2, 4 i 5, i ukończył wyższe studia administracyjne.

art. 206. więcej Art. 206. § 1. Z dniem wejścia w życie ustawy prokuratorzy powszechnych
jednostek organizacyjnych prokuratury otrzymują stawkę podstawową
wynagrodzenia zasadniczego przysługującą na zajmowanym stanowisku oraz
dodatek za długoletnią pracę według zasad określonych w art. 62 ust. 1g ustawy,
o której mowa w art. 185 zdanie wstępne.
§ 2. Z dniem 1 stycznia 2003 r. prokuratorzy, którzy przepracowali na
zajmowanym stanowisku co najmniej siedem lat, otrzymują stawkę pierwszą
awansową wynagrodzenia zasadniczego.
§ 3. Z dniem 1 stycznia 2004 r. prokuratorzy, którzy przepracowali na danym
stanowisku prokuratorskim co najmniej czternaście lat, otrzymują drugą stawkę
awansową wynagrodzenia zasadniczego.
§ 4. Prokuratorowi, który na podstawie § 2 otrzymał stawkę pierwszą
awansową wynagrodzenia zasadniczego, a z dniem 1 stycznia 2004 r. nie spełniał
warunku, o którym mowa w § 3, do okresu wymaganego zgodnie z art. 62 ust. 1d
ustawy, o której mowa w art. 185 zdanie wstępne, dla uzyskania stawki drugiej
awansowej wynagrodzenia zasadniczego, zalicza się pełny okres pracy powyżej
siedmiu lat na zajmowanym stanowisku prokuratorskim.
§ 5. Przepisy § 1–3 stosuje się przy obliczaniu wysokości wynagrodzenia
prokuratorów powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury dla potrzeb
ustalania uposażenia prokuratorów wojskowych jednostek organizacyjnych
prokuratury według zasad określonych w art. 116 ust. 2 ustawy, o której mowa
w art. 185 zdanie wstępne.
§ 6. Przepisy art. 200 stosuje się odpowiednio do prokuratorów, byłych
prokuratorów, uposażenia prokuratorów w stanie spoczynku i do uposażenia
rodzinnego po zmarłych prokuratorach albo prokuratorach w stanie spoczynku.
§ 7. Przepis art. 201 § 4 stosuje się do aplikacji prokuratorskiej oraz do
asesury prokuratorskiej.

art. 207. więcej Art. 207. § 1. Sędziowie, którzy na podstawie dotychczasowych przepisów
uzyskali zgodę Krajowej Rady Sądownictwa na dalsze zajmowanie stanowiska
pomimo ukończenia 65 roku życia, przechodzą w stan spoczynku z upływem
okresu, na który Krajowa Rada Sądownictwa wyraziła zgodę.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do prokuratorów, którzy uzyskali
zgodę Prokuratora Generalnego na dalsze zajmowanie stanowiska.
§ 3. W sprawach dotyczących wyrażenia zgody, o której mowa w § 1
i 2, niezakończonych w chwili wejścia w życie ustawy, przepis art. 69 § 3 zdanie
drugie stosuje się.

art. 208. więcej Art. 208. §1. Do czasu wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 154 § 2, do kuratorów
sądowych stosuje się przepisy § 2-10.
§2. Kuratorem zawodowym może być mianowany ten, kto:
1) posiada obywatelstwo polskie, korzysta z pełni praw cywilnych i obywatelskich,
2) nie był skazany za przestępstwo,
3) nie został pozbawiony władzy rodzicielskiej,
4) ukończył 24 lata,
5) ukończył wyższe studia prawnicze, pedagogiczne, psychologiczne, socjologiczne lub z zakresu resocjalizacji, albo ma wykształcenie średnie i wykonywał zawodowo lub społecznie obowiązki z zakresu profilaktyki, resocjalizacji lub wychowania,
6) odbył roczny staż kuratorski,
7) złożył egzamin kuratorski.
§3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach Minister Sprawiedliwości, na wniosek prezesa sądu okręgowego, może zwolnić kandydata do mianowania kuratorem zawodowym od obowiązku odbycia stażu i złożenia egzaminu, a także uznać za wystarczające ukończenie przez kandydata innych studiów wyższych
niż wymienione w § 2 pkt 5, jeżeli ich zakres obejmuje wiedzę przydatną do
wykonywania funkcji kuratora zawodowego.
§4. Kuratora zawodowego mianuje i zwalnia prezes sądu okręgowego.
§5. Do kuratorów zawodowych stosuje się odpowiednio przepisy art. 89, 92 i 93.
§6. Wynagrodzenie zasadnicze kuratorów zawodowych stanowi, odpowiednio do
rangi stanowiska, wielokrotność prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia
w państwowej sferze budżetowej.
§7. W sprawach nieuregulowanych, do kuratorów zawodowych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o pracownikach sądów i prokuratury.
§8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wysokość wynagrodzenia
kuratorów zawodowych uwzględniając rangę zawodu i zakres obowiązków
pracowniczych oraz poziom wynagrodzeń pracowników sądowych.
§9. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe obowiązki i prawa oraz organizację pracy kuratorów zawodowych w sądzie,
2) zakres egzaminu, skład komisji egzaminacyjnej, sposób powoływania jej
członków i postępowania komisji egzaminacyjnej, uwzględniając zakres
odbytej praktyki, pisemną i ustną formę egzaminu, istotną wagę przyczyn
ustalania terminu późniejszego zdawania egzaminu, kwalifikacje członków
komisji egzaminacyjnej, zasadę poprawności przebiegu i rzetelności ocen
egzaminacyjnych,
3) tryb powoływania i odwoływania kuratorów społecznych oraz szczegółowy
zakres ich obowiązków i praw, uwzględniając społeczny charakter wykonywanej funkcji oraz prawo do ekwiwalentu za wydatki ponoszone przy jej
wykonywaniu.
§10. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
pracy określi, w drodze rozporządzenia, wysokość wynagrodzenia członków
komisji egzaminacyjnej, o których mowa w § 9 pkt 2, uwzględniając zakres i
nakład pracy członków komisji egzaminacyjnej w trakcie egzaminu.

art. 209. więcej Art. 209. §1. W zakresie planowania i uchwalania budżetu państwa na 2002 r. nie stosuje się
przepisów art. 178.
§2. Projekt planu dochodów i wydatków sądów powszechnych na rok 2002 jako
odrębną część w budżecie państwa opracowuje Minister Sprawiedliwości na
zasadach dotychczasowych, i po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa, przekazuje tak sporządzony projekt ministrowi właściwemu do spraw
finansów publicznych w trybie określonym w art. 178 § 4.

art. 210. więcej Art. 210. Do dnia 1 stycznia 2003 r. sądom grodzkim powierza się również rozpoznawanie
spraw o przestępstwa określone w art. 178a Kodeksu karnego.

art. 211. więcej Art. 211. § 1. Traci moc ustawa z dnia 20 czerwca 1985 r. – Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz. U. z 1994 r. poz. 25, z późn. zm.).
§ 2. Zachowują moc akty prawne wydane w celu wykonania ustawy, o której
mowa w § 1, o ile nie są sprzeczne z ustawą.

art. 212. więcej Art. 212. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 października 2001 r.,
z wyjątkiem:
1) art. 91 § 2a, art. 151 § 1, art. 178, art. 193 i art. 195 pkt 2, które wchodzą
w życie z dniem 1 stycznia 2002 r.;
2) art. 13 § 2 pkt 4, art. 91 § 2, 3 i 4, art. 176, art. 177 i art. 179 § 1–4, które
wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2003 r.