Ustawa z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa określa obowiązki i prawa urzędników państwowych oraz
innych pracowników zatrudnionych w:
1) Kancelarii Sejmu;
2) Kancelarii Senatu;
3) Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej;
3a) (uchylony)
3b) Sądzie Najwyższym;
4) (uchylony)
5) (uchylony)
6) Kancelarii Trybunału Konstytucyjnego;
7) Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich;
7a) Biurze Rzecznika Praw Dziecka;
7b) Biurze Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców;
8) Biurze Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji;
8a) Urzędzie Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej w sprawach
nieuregulowanych w odrębnych przepisach;
9) Krajowym Biurze Wyborczym;
9a) (uchylony)
10) (uchylony)
11) (uchylony)
12) regionalnych izbach obrachunkowych;
13) Urzędzie Ochrony Danych Osobowych;
14) Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu;
15) Urzędzie Państwowej Komisji do spraw wyjaśniania przypadków czynności
skierowanych przeciwko wolności seksualnej i obyczajności wobec
małoletniego poniżej lat 15.
2. Ustawa określa obowiązki i prawa osób zatrudnionych w:
1) Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
2) urzędach ministrów i przewodniczących komitetów wchodzących w skład Rady
Ministrów oraz urzędach centralnych organów administracji rządowej,
3) urzędach wojewódzkich oraz innych urzędach stanowiących aparat pomocniczy
terenowych organów administracji rządowej podległych ministrom lub
centralnym organom administracji rządowej,
4) (uchylony)
4a) Rządowym Centrum Legislacji,
5) komendach, inspektoratach i innych jednostkach organizacyjnych stanowiących
aparat pomocniczy kierowników zespolonych służb, inspekcji i straży
wojewódzkich oraz kierowników powiatowych służb, inspekcji i straży,
5a) Centralnym Biurze Śledczym Policji,
5b) Biurze Spraw Wewnętrznych Policji,
5c) Biurze Spraw Wewnętrznych Straży Granicznej,
6) (uchylony)
7) (uchylony)
8) Biurze Nasiennictwa Leśnego
wobec których nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o służbie cywilnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 265 i 285).

art. 2. więcej Art. 2. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia:
1) określa stanowiska, na których w urzędach wymienionych w art. 1 zatrudniani
pracownicy są urzędnikami państwowymi w rozumieniu ustawy;
2) może rozciągnąć w całości lub w części przepisy ustawy na pracowników innych
urzędów państwowych niż określone w art. 1.

art. 3. więcej Art. 3. Urzędnikiem państwowym może być osoba, która:
1) jest obywatelem polskim;
2) ukończyła osiemnaście lat życia i ma pełną zdolność do czynności prawnych oraz
korzysta z pełni praw publicznych;
3) jest nieskazitelnego charakteru;
4) ma odpowiednie wykształcenie i odbyła aplikację administracyjną;
5) posiada stan zdrowia pozwalający na zatrudnienie na określonym stanowisku.

Art. 3a. Na stanowisko urzędnika państwowego zatrudnionego w urzędach
wymienionych w art. 1 ust. 1 może zostać przeniesiony w drodze porozumienia
pracodawców członek korpusu służby cywilnej w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej.

Art. 3b. 1. Jeżeli w urzędzie wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych,
w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych, w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym następuje
zatrudnienie, jest niższy niż 6%, pierwszeństwo w zatrudnieniu przysługuje osobie
niepełnosprawnej, o ile spełnia wymagania na dane stanowisko.
2. Szczegółowy sposób realizowania zasady, o której mowa w ust. 1, określa
kierownik urzędu.

art. 4. więcej Art. 4. (uchylony).

art. 5. więcej Art. 5. (uchylony).

art. 6. więcej Art. 6. (uchylony).

art. 7. więcej Art. 7. 1. Aplikacja administracyjna ma na celu teoretyczne i praktyczne
przygotowanie pracownika podejmującego po raz pierwszy pracę w urzędzie
państwowym do należytego wykonywania obowiązków urzędnika państwowego.
2. Aplikacja administracyjna trwa dwanaście miesięcy i kończy się oceną
kwalifikacyjną. Kierownik urzędu może zaliczyć na poczet aplikacji uprzednie
zatrudnienie aplikanta i skrócić mu okres aplikacji do sześciu miesięcy.
3. Aplikant, który otrzymał pozytywną ocenę kwalifikacyjną, powinien być
zatrudniony na stanowisku, do którego został przygotowany w toku aplikacji.
4. Aplikant, który otrzymał negatywną ocenę kwalifikacyjną, może być
zatrudniony na stanowisku, do którego objęcia nie jest wymagana aplikacja
administracyjna.
5. Ponownej ocenie kwalifikacyjnej poddaje się aplikanta po rocznej pracy na
stanowisku, o którym mowa w ust. 4.
6. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa zasady i tryb odbywania
aplikacji, wykaz stanowisk objętych aplikacją, a także zasady i wypadki
dopuszczające zaliczenie aplikacji oraz zwolnienie od jej odbywania.

Art. 7¹. 1. Kierownik urzędu może skierować urzędnika mającego wykształcenie
prawnicze do odbycia aplikacji legislacyjnej. Wzajemne prawa i obowiązki urzędu
i urzędnika, związane ze skierowaniem na aplikację legislacyjną, określa umowa
zawarta między kierownikiem urzędu a urzędnikiem.
2. Aplikacja legislacyjna kończy się egzaminem.
3. Szczegółowe zasady i tryb organizowania i odbywania aplikacji określają
odrębne przepisy.

art. 8. więcej Art. 8. (uchylony).

art. 9. więcej Art. 9. Małżonkowie oraz osoby pozostające ze sobą w stosunku pokrewieństwa
do drugiego stopnia włącznie lub powinowactwa pierwszego stopnia nie mogą być
zatrudnieni w tym samym urzędzie, jeżeli powstałby między tymi osobami stosunek
służbowej podległości.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Jeżeli wymagają tego potrzeby urzędu, urzędnikowi państwowemu
można zlecić, na okres do trzech miesięcy w roku kalendarzowym, wykonywanie
innej pracy niż określona w akcie mianowania lub w umowie o pracę, zgodnej z jego
kwalifikacjami. W okresie tym przysługuje mu wynagrodzenie stosowne do
wykonywanej pracy, lecz nie niższe od dotychczasowego.
1a. W razie reorganizacji urzędu urzędnika państwowego mianowanego można
przenieść na inne stanowisko służbowe, odpowiadające kwalifikacjom pracownika,
jeżeli ze względu na likwidację stanowiska zajmowanego przez urzędnika nie jest
możliwe dalsze jego zatrudnienie na tym stanowisku. Po przeniesieniu przysługuje
wynagrodzenie stosowne do wykonywanej pracy, lecz przez okres sześciu miesięcy
nie niższe od dotychczasowego.
1b. Jeżeli jest to konieczne ze względu na szczególne potrzeby urzędu, urzędnika
państwowego mianowanego można przenieść na inne stanowisko, odpowiadające
kwalifikacjom urzędnika i równorzędne pod względem wynagrodzenia.
2. Urzędnika państwowego można, na jego wniosek lub za jego zgodą, przenieść
do pracy w innym urzędzie w tej samej lub innej miejscowości. Przeniesienia
dokonuje kierownik urzędu, w którym urzędnik ten ma być zatrudniony,
w porozumieniu z kierownikiem urzędu dotychczas zatrudniającego urzędnika.
3. W uzasadnionych wypadkach urzędnik państwowy mianowany może być
przeniesiony, na okres do sześciu miesięcy, do innego urzędu w tej samej lub innej
miejscowości, do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W okresie
przeniesienia przysługuje mu wynagrodzenie stosowne do wykonywanej pracy, lecz
nie niższe od dotychczasowego. Przeniesienie takie dopuszczalne jest tylko raz na dwa lata.
4. Niedopuszczalne jest czasowe przeniesienie, bez zgody zainteresowanego, do
urzędu mającego siedzibę w innej miejscowości kobiety w ciąży lub urzędnika
państwowego sprawującego opiekę nad dzieckiem w wieku do czternastu lat, a także
w wypadkach, gdy stoją temu na przeszkodzie ważne względy osobiste lub rodzinne urzędnika.
5. W razie trwałej utraty zdolności do pracy na zajmowanym stanowisku,
stwierdzonej orzeczeniem komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia,
urzędnika państwowego mianowanego można za jego zgodą przenieść na inne, także
niższe stanowisko, z tym że przez okres trzech miesięcy zachowuje prawo do
dotychczasowego wynagrodzenia. Jeżeli urzędnik państwowy zostaje poddany
rehabilitacji zawodowej lub przysposobieniu do innej pracy, zachowuje prawo do
dotychczasowego wynagrodzenia przez okres dwunastu miesięcy.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Urzędnik państwowy zostaje z mocy prawa zawieszony w pełnieniu
obowiązków służbowych w razie tymczasowego aresztowania do czasu wygaśnięcia
stosunku pracy, chyba że wcześniej rozwiązano z nim stosunek pracy bez
wypowiedzenia z jego winy lub upłynął już okres wypowiedzenia przed
tymczasowym aresztowaniem urzędnika.
2. Wynagrodzenie w okresie tymczasowego aresztowania urzędnika
państwowego ulega ograniczeniu do połowy. Jeżeli zapadł wyrok uniewinniający lub
postępowanie karne zostało umorzone, urzędnikowi państwowemu wypłaca się
pozostałą część wynagrodzenia, chyba że postępowanie karne umorzono warunkowo
lub na podstawie amnestii, a zainteresowany w przepisanym trybie nie domagał się
rehabilitacji.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Kierownik urzędu może zawiesić w pełnieniu obowiązków
służbowych urzędnika państwowego mianowanego, jeżeli zostało wszczęte przeciwko
niemu postępowanie dyscyplinarne.
2. Zawieszenie, o którym mowa w ust. 1, nie może trwać dłużej niż trzy miesiące.
3. W okresie zawieszenia, o którym mowa w ust. 1, urzędnik państwowy
mianowany zachowuje prawo do wynagrodzenia i innych świadczeń przysługujących
na podstawie stosunku pracy.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Rozwiązanie stosunku pracy z urzędnikiem państwowym
mianowanym może nastąpić w drodze wypowiedzenia w razie:
1) otrzymania ujemnej oceny kwalifikacyjnej, potwierdzonej ponowną ujemną
oceną, która nie może być dokonana wcześniej niż po upływie trzech miesięcy;
2) likwidacji urzędu lub jego reorganizacji, jeżeli nie jest możliwe przeniesienie
urzędnika państwowego mianowanego na inne stanowisko w tym samym
urzędzie;
3) niezawinionej utraty uprawnień wymaganych do wykonywania pracy na
zajmowanym stanowisku;
4) trwałej utraty zdolności fizycznej lub psychicznej do pracy na zajmowanym
stanowisku, stwierdzonej orzeczeniem komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa
i zatrudnienia, jeżeli nie ma możliwości zatrudnienia urzędnika państwowego
mianowanego na innym stanowisku, odpowiednim do jego stanu zdrowia
i kwalifikacji zawodowych, albo gdy urzędnik państwowy mianowany odmawia
przejścia do takiej pracy.
5) (uchylony)
2. Okres wypowiedzenia stosunku pracy wynosi trzy miesiące i kończy się
ostatniego dnia miesiąca.
3. W wypadkach określonych w ust. 1 pkt 3 urząd powinien zaproponować
urzędnikowi państwowemu mianowanemu podjęcie pracy na innym stanowisku
odpowiadającym posiadanym kwalifikacjom, jeżeli takim stanowiskiem dysponuje.
4. Do rozwiązania stosunku pracy w wypadkach określonych w ust. 1 pkt 1–
3 stosuje się przepis art. 38 Kodeksu pracy.

Art. 13¹. 1. W razie rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem państwowym
mianowanym, z przyczyn określonych w art. 13 ust. 1 pkt 2, w okresie między
ustaniem zatrudnienia w likwidowanym lub reorganizowanym urzędzie a podjęciem
pracy lub działalności gospodarczej, urzędnikowi temu przysługuje świadczenie
pieniężne ze środków budżetu państwa, przez okres nie dłuższy niż sześć miesięcy,
obliczane jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy. Świadczenie to nie
przysługuje urzędnikowi państwowemu, który nabył prawo do emerytury.
2. W razie gdy w okresie, o którym mowa w ust. 1, były urzędnik pobiera zasiłek
wychowawczy, chorobowy albo macierzyński, wysokość świadczenia pieniężnego
ulega odpowiedniemu obniżeniu.
3. Okres pobierania świadczenia pieniężnego, o którym mowa w ust. 1, wlicza
się do okresów pracy wymaganych do nabycia lub zachowania uprawnień
pracowniczych oraz do okresów zatrudnienia w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników i ich rodzin2)
– na takich warunkach, na jakich wlicza się
okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych, określonych w przepisach o zatrudnieniu
i bezrobociu. Od świadczenia pieniężnego urząd odprowadza składkę na
ubezpieczenie społeczne na zasadach przewidzianych dla wynagrodzenia
wypłacanego w czasie trwania stosunku pracy.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Stosunek pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym ulega
z mocy prawa rozwiązaniu z jego winy bez wypowiedzenia, w razie:
1) prawomocnego skazania na karę pozbawienia praw publicznych albo prawa
wykonywania zawodu;
2) prawomocnego ukarania karą dyscyplinarną wydalenia z pracy w urzędzie;
3) zawinionej utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na
zajmowanym stanowisku.
2. Stosunek pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym ulega z mocy
prawa rozwiązaniu bez wypowiedzenia również w razie utraty obywatelstwa polskiego.
3. Rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia z urzędnikiem państwowym
mianowanym może nastąpić także w razie jego nieobecności w pracy z powodu
choroby trwającej dłużej niż rok lub odosobnienia ze względu na chorobę zakaźną,
a także w razie usprawiedliwionej nieobecności w pracy z innych przyczyn – po
upływie okresów przewidzianych w art. 53 Kodeksu pracy.
3a. W razie niezdolności do pracy z powodu choroby, o której mowa w ust. 3,
urzędnik państwowy mianowany zachowuje prawo do świadczeń pieniężnych przez
okres przewidziany w przepisach o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
4. Stosunek pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym wygasa
w wypadkach określonych w Kodeksie pracy oraz przepisach szczególnych.

art. 15. więcej Art. 15. Stosunek pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym ulega
rozwiązaniu w drodze porozumienia stron lub z zachowaniem trzymiesięcznego
okresu wypowiedzenia dokonanego przez tego urzędnika.

Art. 15¹. W okresie wypowiedzenia urzędnik państwowy mianowany może być
zwolniony z pełnienia obowiązków, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.

art. 16. więcej Art. 16. Postanowienia niniejszego rozdziału nie naruszają przepisów
dotyczących szczególnej ochrony pracowników w zakresie wypowiedzenia
i rozwiązania stosunku pracy.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Urzędnik państwowy jest obowiązany chronić interesy państwa oraz
prawa i słuszne interesy obywateli.
2. Urzędnik państwowy obowiązany jest w szczególności:
1) przestrzegać Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i innych przepisów prawa;
2) strzec autorytetu Rzeczypospolitej Polskiej oraz dążyć do pogłębiania zaufania
obywateli do organów państwa;
3) racjonalnie gospodarować środkami publicznymi;
4) rzetelnie i bezstronnie, sprawnie i terminowo wykonywać powierzone zadania;
5) dochowywać tajemnicy związanej z wykonywaniem obowiązków;
6) rozwijać własną wiedzę zawodową;
7) godnie zachowywać się w pracy oraz poza nią.
3. Kierownik urzędu jest obowiązany zapewnić urzędnikowi państwowemu
właściwe warunki do wykonywania obowiązków określonych w ustawie.
4. Urzędnik państwowy jest obowiązany złożyć oświadczenie o swoim stanie
majątkowym przy nawiązaniu stosunku pracy oraz na żądanie kierownika urzędu.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Urzędnik państwowy jest obowiązany sumiennie wypełniać polecenia
służbowe przełożonych.
2. Jeżeli polecenie służbowe w przekonaniu urzędnika państwowego jest
niezgodne z prawem, godzi w interes społeczny lub zawiera znamiona pomyłki,
urzędnik ten powinien przedstawić swoje zastrzeżenia przełożonemu; w razie
pisemnego potwierdzenia polecenia powinien je wykonać, zawiadamiając
jednocześnie o zastrzeżeniach kierownika urzędu, a gdy polecenie wydał kierownik
urzędu – organ nadrzędny nad urzędem. Zawiadomienia należy dokonać niezwłocznie.
O ile w toku dalszego postępowania okaże się, że zastrzeżenia urzędnika były
uzasadnione, przełożony, który wydał polecenie, ponosi z tego tytułu
odpowiedzialność.
3. Urzędnikowi państwowemu nie wolno wykonywać poleceń, których
wykonanie stanowiłoby przestępstwo lub groziłoby niepowetowanymi stratami.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Urzędnik państwowy nie może podejmować dodatkowego
zatrudnienia bez uzyskania uprzedniej zgody kierownika urzędu, w którym jest zatrudniony.
2. Urzędnik państwowy nie może wykonywać zajęć, które pozostawałyby
w sprzeczności z jego obowiązkami albo mogłyby wywołać podejrzenie
o stronniczość lub interesowność.
3. Urzędnikowi państwowemu nie wolno uczestniczyć w strajkach lub akcjach
zakłócających normalne funkcjonowanie urzędu albo w działalności sprzecznej
z obowiązkami urzędnika państwowego.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Urzędnik państwowy mianowany podlega okresowym ocenom
kwalifikacyjnym. Oceny dokonuje kierownik urzędu, w którym urzędnik jest
zatrudniony, biorąc pod uwagę opinię bezpośredniego przełożonego i zakładowej
organizacji związkowej. Dla dokonania tej czynności kierownik urzędu może powołać komisję.
2. O treści oceny kwalifikacyjnej kierownik urzędu zawiadamia urzędnika.
3. Od oceny kwalifikacyjnej urzędnik państwowy może, w terminie siedmiu dni,
odwołać się do kierownika jednostki nadrzędnej nad urzędem. Urzędnik zatrudniony
w ministerstwie może odwołać się do ministra.
4. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa szczegółowe zasady i tryb
postępowania przy dokonywaniu ocen urzędników państwowych mianowanych oraz
tryb postępowania odwoławczego w tych sprawach.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Urzędnikowi państwowemu przysługuje wynagrodzenie zależne od
zajmowanego stanowiska, posiadanych kwalifikacji zawodowych, jakości oraz stażu pracy.
2. Urzędnik państwowy, który wykazuje inicjatywę w pracy i sumiennie
wykonuje swoje obowiązki, powinien być awansowany do wyższej grupy
wynagrodzenia lub na wyższe stanowisko.
3. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa zasady wynagradzania
i awansowania oraz wymagane kwalifikacje w zakresie wykształcenia i praktyki
zawodowej urzędników państwowych, z zastrzeżeniem ust. 3a.
3a. Prezes Rady Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, zasady
wynagradzania i awansowania oraz wymagania kwalifikacyjne w zakresie
wykształcenia i praktyki zawodowej pracowników Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
4. Zasady corocznego podwyższania przeciętnego wynagrodzenia urzędników
państwowych określają przepisy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze
budżetowej. Do urzędników państwowych, w tym do Prezesa i wiceprezesów
jednostki, o której mowa w art. 1 ust. 2 pkt 4a, przepisów ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2136) nie stosuje się.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Urzędnikowi państwowemu przysługuje dodatek za wieloletnią pracę
w urzędach państwowych, w wysokości wynoszącej po pięciu latach pracy 5%
miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Dodatek ten wzrasta o 1% za każdy
dalszy rok pracy aż do osiągnięcia 20% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego.
2. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa szczegółowe zasady
przyznawania i wypłacania dodatku określonego w ust. 1, a także wypadki i warunki,
w jakich do okresu pracy w urzędach państwowych wlicza się okres zatrudnienia
w innych zakładach pracy.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Urzędnikom państwowym przysługują nagrody jubileuszowe w wysokości:
1) po 20 latach pracy – 75% wynagrodzenia miesięcznego;
2) po 25 latach pracy – 100% wynagrodzenia miesięcznego;
3) po 30 latach pracy – 150% wynagrodzenia miesięcznego;
4) po 35 latach pracy – 200% wynagrodzenia miesięcznego;
5) po 40 latach pracy – 300% wynagrodzenia miesięcznego;
6) po 45 latach pracy – 400% wynagrodzenia miesięcznego.
2. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa zasady ustalania okresów
pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej, a także zasady jej
obliczania i wypłacania.

art. 24. więcej Art. 24. 1. W urzędach państwowych tworzy się zakładowy fundusz nagród
wynoszący 8,5% funduszu płac. Wysokość i zasady przyznawania indywidualnych
nagród z tego funduszu określają odrębne przepisy.
2. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, utworzyć dodatkowy
fundusz nagród dla urzędników państwowych, z przeznaczeniem na nagrody za
szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej, w wysokości 3% planowanych
wynagrodzeń osobowych pozostających w dyspozycji kierowników urzędów.

Art. 24¹. (uchylony).

art. 25. więcej Art. 25. (uchylony).

art. 26. więcej Art. 26. 1. Urzędnikowi państwowemu delegowanemu służbowo do zajęć poza
siedzibą urzędu, w którym jest zatrudniony, przysługują zwrot kosztów podróży,
zakwaterowania oraz diety na zasadach stosowanych przy podróżach służbowych na obszarze kraju.
2. Urzędnikowi państwowemu przenoszonemu do pracy w innej miejscowości
przysługują zwrot kosztów przeniesienia, diety, zwrot kosztów podróży oraz inne świadczenia.
2a. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wysokość i warunki
wypłacania świadczeń urzędnikom państwowym przeniesionym do pracy w innej
miejscowości, w szczególności diet za czas przejazdu i za pierwszą dobę pobytu
w nowym miejscu zamieszkania, zwrotu poniesionych kosztów podróży, przewozu
urządzenia domowego, zakwaterowania oraz dodatku za rozłąkę, z uwzględnieniem
okresu, na jaki urzędnik został przeniesiony, jak również jego stanu rodzinnego, biorąc
pod uwagę, że za członków rodziny uważa się małżonka, dzieci oraz inne osoby
prowadzące z nim wspólne gospodarstwo domowe, jeżeli przesiedlają się wraz z urzędnikiem.
3. (uchylony)

art. 27. więcej Art. 27. 1. Urzędnikowi państwowemu przysługują świadczenia emerytalne
i rentowe na zasadach określonych w przepisach o powszechnym zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników i ich rodzin, z wyjątkiem pracowników państwowych,
których uprawnienia w tym zakresie regulują odrębne przepisy.
2. W razie rozwiązania z urzędnikiem państwowym stosunku pracy z powodu
likwidacji urzędu albo jego reorganizacji uniemożliwiającej dalsze zatrudnienie
pracownika, urzędnikowi państwowemu przysługuje emerytura, jeżeli mężczyzna
ukończył sześćdziesiąt lat, a kobieta – pięćdziesiąt pięć lat i ma wymagany okres zatrudnienia.
3. W razie rozwiązania z urzędnikiem państwowym mianowanym stosunku
pracy z przyczyn określonych:
1) w art. 13 ust. 1 pkt 3, o ile urząd nie dysponuje stanowiskiem, o którym mowa
w art. 13 ust. 3,
2) w art. 13 ust. 1 pkt 4, z wyłączeniem wypadku, gdy pracownik odmówi
zatrudnienia na stanowisku, o którym mowa w tym przepisie urzędnikowi temu przysługuje pełna emerytura, jeżeli mężczyzna ukończył sześćdziesiąt lat, a kobieta – pięćdziesiąt pięć lat i ma wymagany okres zatrudnienia.
4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się do osób urodzonych przed dniem 1 stycznia
1949 r.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Urzędnikowi państwowemu przechodzącemu na emeryturę lub rentę
inwalidzką przysługuje jednorazowa odprawa:
1) po dziesięciu latach pracy w urzędach – w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia;
2) po piętnastu latach pracy w urzędach – w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia;
3) po dwudziestu latach pracy w urzędach – w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia.
2. Do okresu pracy w urzędach wlicza się okres zatrudnienia w innych zakładach
pracy na zasadach określonych w przepisach, o których mowa w art. 22 ust. 2.
3. Wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, oblicza się jak ekwiwalent
pieniężny za urlop wypoczynkowy.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Czas pracy urzędników państwowych nie może przekraczać 8 godzin
na dobę i średnio 40 godzin tygodniowo w przyjętym okresie rozliczeniowym nie
dłuższym niż 8 tygodni.
1a. W wypadkach uzasadnionych rodzajem pracy i jej organizacją mogą być
stosowane rozkłady czasu pracy, w których jest dopuszczalne przedłużenie czasu
pracy do 12 godzin na dobę. W tych rozkładach czas pracy nie może jednak
przekraczać średnio 40 godzin na tydzień, w przyjętym okresie rozliczeniowym nie
dłuższym niż 12 tygodni.
2. Jeżeli wymagają tego potrzeby urzędu, urzędnik państwowy może być
zatrudniony poza normalnymi godzinami pracy, a w wyjątkowych wypadkach także
w nocy oraz w niedziele i święta.
3. Przepisów ust. 1a i 2 nie stosuje się do kobiet w ciąży oraz – bez ich zgody –
do osób sprawujących pieczę nad osobami wymagającymi stałej opieki lub
opiekujących się dziećmi w wieku do lat ośmiu.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Rozkład czasu pracy w tygodniu oraz jego wymiar w poszczególnych
dniach tygodnia ustala kierownik urzędu zgodnie z zasadami określonymi, w drodze
rozporządzenia, przez Prezesa Rady Ministrów.
1a. Dni tygodnia niebędących dniami pracy w urzędzie nie wlicza się do urlopu
wypoczynkowego.
2. Urzędnikowi państwowemu za pracę wykonywaną na polecenie przełożonego
poza normalnymi godzinami pracy przysługuje według jego wyboru wynagrodzenie
lub wolny czas, z tym że wolny czas może być udzielony w okresie bezpośrednio
poprzedzającym urlop wypoczynkowy lub po jego zakończeniu.
3. Urzędnikom państwowym zatrudnionym w urzędach naczelnych i centralnych
organów administracji państwowej na stanowiskach kierowniczych i samodzielnych
przysługuje wolny czas za pracę poza normalnymi godzinami pracy wykonywaną
w porze nocnej oraz w niedzielę lub święto.

Art. 30¹. Do urzędników państwowych zatrudnionych w niepełnym wymiarze
czasu pracy nie stosuje się przepisów art. 7 i 27 ust. 2.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Urzędnikom państwowym, którzy wzorowo wykonują obowiązki,
przejawiają inicjatywę w pracy i doskonalą sposób jej wykonywania, mogą być
przyznawane nagrody i wyróżnienia określone w Kodeksie pracy.
2. Za osiągnięcia w pracy zawodowej urzędnikowi państwowemu może być
nadana odznaka honorowa „Zasłużony Pracownik Państwowy”.
3. Odznakę honorową „Zasłużony Pracownik Państwowy” nadaje Prezes Rady Ministrów.
4. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa szczegółowe zasady
nadawania odznaki honorowej „Zasłużony Pracownik Państwowy”, tryb
przedstawiania wniosków o nadanie odznaki, wzór odznaki oraz tryb jej wręczania
i sposób noszenia.

art. 32. więcej Art. 32. (uchylony).

art. 33. więcej Art. 33. Urzędnik państwowy, wyróżniony w myśl art. 31 ust. 2, może być
awansowany do wyższej grupy wynagrodzenia poza przewidzianymi terminami
przeszeregowania lub na wyższe stanowisko.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Urzędnicy państwowi mianowani ponoszą odpowiedzialność
porządkową lub dyscyplinarną za naruszenie obowiązków pracownika.
2. Karę porządkową za przewinienie mniejszej wagi stanowi upomnienie.
3. Karami dyscyplinarnymi są:
1) nagana;
2) nagana z ostrzeżeniem;
3) nagana z pozbawieniem możliwości awansowania przez okres do dwóch lat do
wyższej grupy wynagrodzenia lub na wyższe stanowisko;
4) przeniesienie na niższe stanowisko;
5) wydalenie z pracy w urzędzie.

art. 35. więcej Art. 35. Upomnienia udziela kierownik urzędu. Urzędnik państwowy może,
w ciągu trzech dni od zawiadomienia go o ukaraniu, odwołać się do kierownika
jednostki nadrzędnej. Odwołanie nie przysługuje, jeżeli karę wymierzył minister.

art. 36. więcej Art. 36. 1. W sprawach dyscyplinarnych orzekają komisje dyscyplinarne I i II
instancji powoływane przez kierowników urzędów, przy których działają.
2. Członków komisji dyscyplinarnych, w tym przewodniczącego i zastępców
przewodniczącego, powołuje na okres czterech lat kierownik urzędu, przy którym
komisja działa, po zasięgnięciu opinii zakładowej organizacji związkowej. Członkiem
komisji dyscyplinarnej może być urzędnik mianowany, zatrudniony w urzędzie co
najmniej pięć lat, dający rękojmię należytego pełnienia tej funkcji.
3. Komisja dyscyplinarna orzeka w składach trzyosobowych.
4. Komisje dyscyplinarne I instancji powołuje się we wszystkich urzędach
państwowych, z tym że wojewoda może powołać komisję dyscyplinarną I instancji dla
urzędników zatrudnionych w urzędach kilku rejonowych organów rządowej administracji ogólnej. Uprawnienie takie przysługuje również innym organom rządowej administracji specjalnej stopnia wojewódzkiego w stosunku do podległych im urzędów.
5. Komisje dyscyplinarne II instancji (odwoławcze) powołuje się przy:
1) Marszałku Sejmu – dla urzędników Kancelarii Sejmu, Krajowego Biura
Wyborczego, Urzędu Ochrony Danych Osobowych oraz Instytutu Pamięci
Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu;
2) Marszałku Senatu – dla urzędników Kancelarii Senatu;
3) Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej – dla urzędników Kancelarii Prezydenta;
4) Prezesie Rady Ministrów – dla urzędników Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
urzędów podległych Prezesowi Rady Ministrów oraz ministerstw i urzędów
centralnych organów administracji rządowej;
5) właściwym ministrze – dla urzędników urzędów podległych naczelnym
i centralnym organom administracji państwowej;
6) ministrze właściwym do spraw administracji publicznej – dla urzędników
urzędów wojewódzkich i regionalnych izb obrachunkowych;
7) Przewodniczącym Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji – dla urzędników Biura
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, z uwzględnieniem ust. 5^a;
7a) Pierwszym Prezesie Sądu Najwyższego – dla urzędników Sądu Najwyższego;
8) Prezesie Trybunału Konstytucyjnego – dla urzędników Kancelarii Trybunału
Konstytucyjnego, z uwzględnieniem ust. 5^a;
9) Rzeczniku Praw Obywatelskich – dla urzędników Biura Rzecznika Praw
Obywatelskich;
9a) (uchylony)
9b) Rzeczniku Praw Dziecka – dla urzędników Biura Rzecznika Praw Dziecka;
9ba) Państwowej Komisji do spraw wyjaśniania przypadków czynności skierowanych
przeciwko wolności seksualnej i obyczajności wobec małoletniego poniżej lat 15
– dla urzędników Urzędu Państwowej Komisji do spraw wyjaśniania przypadków czynności skierowanych przeciwko wolności seksualnej i
obyczajności wobec małoletniego poniżej lat 15;
9c) Rzeczniku Małych i Średnich Przedsiębiorców – dla urzędników Biura
Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców;
10) (uchylony)
11) wojewodzie – dla urzędników urzędów rejonowych organów rządowej
administracji ogólnej.
5^a. Komisja dyscyplinarna II instancji (odwoławcza) dla urzędników
wymienionych w ust. 5 pkt 7 może być powołana przy Prezydencie Rzeczypospolitej
Polskiej, na wniosek Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, a dla
urzędników wymienionych w ust. 5 pkt 8 – przy Marszałku Sejmu, na wniosek
Prezesa Trybunału Konstytucyjnego.
6. Członkowie komisji dyscyplinarnych są w zakresie orzekania niezawiśli
i podlegają tylko ustawom.
7. Prezes Rady Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
zasady i tryb postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego, zasady i tryb
powoływania i odwoływania komisji dyscyplinarnych oraz rzeczników
dyscyplinarnych, uwzględniając w szczególności przebieg postępowania
wyjaśniającego i dyscyplinarnego, a także zapewnienie należytego działania komisji
i rzeczników dyscyplinarnych.

Art. 36¹. 1. Rzecznika dyscyplinarnego urzędu, na okres kadencji komisji
dyscyplinarnej, powołuje kierownik urzędu spośród podległych mu urzędników
państwowych mianowanych.
2. Rzecznik dyscyplinarny wszczyna postępowanie wyjaśniające na polecenie
kierownika urzędu. O wszczęciu tego postępowania rzecznik dyscyplinarny
zawiadamia urzędnika, którego ono dotyczy.
3. Decyzja o przekazaniu komisji dyscyplinarnej I instancji wniosku o wszczęciu
postępowania dyscyplinarnego należy do kierownika urzędu.

Art. 36². Do zadań rzecznika dyscyplinarnego należy w szczególności:
1) prowadzenie postępowania wyjaśniającego;
2) składanie wniosków o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, jeżeli wyniki
postępowania wyjaśniającego to uzasadniają;
3) udział w rozprawach w charakterze strony;
4) wnoszenie odwołań od orzeczeń komisji dyscyplinarnej I instancji;
5) udział w postępowaniu odwoławczym.

Art. 36³. 1. Komisja dyscyplinarna I instancji wszczyna postępowanie
dyscyplinarne z dniem zgłoszenia wniosku rzecznika dyscyplinarnego o wszczęcie
postępowania.
2. Obwiniony ma prawo korzystania z pomocy wybranego przez siebie obrońcy,
z zastrzeżeniem przepisów o ochronie tajemnicy ustawowo chronionej.
3. W wypadku gdy rzecznik dyscyplinarny wniósł o orzeczenie kary wydalenia
z pracy w urzędzie, a obwiniony nie ma obrońcy z wyboru, przewodniczący składu
orzekającego wyznacza obrońcę spośród urzędników państwowych.
4. Komisja dyscyplinarna I instancji wydaje orzeczenie po przeprowadzeniu
rozprawy, w toku której wysłuchuje rzecznika dyscyplinarnego i obwinionego oraz
jego obrońcy, jeżeli został ustanowiony, a także po rozpatrzeniu innych dowodów
mających znaczenie w sprawie.
5. Nieusprawiedliwione niestawiennictwo obwinionego lub jego obrońcy na
rozprawie nie wstrzymuje rozpoznania sprawy.
6. Rozprawa jest jawna dla urzędników państwowych mianowanych.
W uzasadnionych wypadkach skład orzekający może wyłączyć jawność rozprawy,
jednakże ogłoszenie orzeczenia jest jawne.

Art. 36⁴. 1. Orzeczenie powinno być ogłoszone bezpośrednio po naradzie.
2. W wyjątkowych wypadkach można odroczyć ogłoszenie orzeczenia na czas
nie dłuższy niż 3 dni. O terminie ogłoszenia orzeczenia przewodniczący składu
orzekającego zawiadamia strony bezpośrednio po zakończeniu narady.
3. Po ogłoszeniu orzeczenia przewodniczący składu orzekającego podaje ustnie
zasadnicze motywy rozstrzygnięcia.
4. Orzeczenie wraz z uzasadnieniem doręcza się stronom z urzędu, nie później
niż w ciągu 7 dni od dnia jego ogłoszenia.

Art. 36⁵. 1. Od orzeczenia komisji dyscyplinarnej I instancji strony mają prawo
wniesienia odwołania. W odwołaniu można zaskarżyć całość orzeczenia lub jego
część.
2. Odwołanie wnosi się do komisji dyscyplinarnej II instancji za pośrednictwem
komisji dyscyplinarnej I instancji, która wydała zaskarżone orzeczenie, w terminie
14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem.

Art. 36⁶. 1. Przed upływem terminu do wniesienia odwołania orzeczenie nie
ulega wykonaniu.
2. Wniesienie odwołania w terminie wstrzymuje wykonanie orzeczenia.

Art. 36⁷. 1. W postępowaniu przed komisją dyscyplinarną II instancji stosuje się
odpowiednio przepisy o postępowaniu przed komisją dyscyplinarną I instancji.
2. Od orzeczeń komisji dyscyplinarnej II instancji stronom służy odwołanie do
właściwego ze względu na miejsce zamieszkania obwinionego sądu apelacyjnego –
sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania cywilnego o apelacji. Od orzeczenia sądu apelacyjnego
kasacja nie przysługuje.

Art. 36⁸. 1. Odpis prawomocnego orzeczenia komisji dyscyplinarnej dołącza się
do akt osobowych urzędnika państwowego mianowanego.
2. Prawomocne orzeczenie o ukaraniu podlega niezwłocznemu wykonaniu.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Postępowanie dyscyplinarne nie może być wszczęte po upływie
miesiąca od dnia uzyskania wiadomości o popełnieniu czynu uzasadniającego
odpowiedzialność dyscyplinarną ani po upływie roku od dnia popełnienia takiego
czynu. Jeżeli z powodu nieobecności w pracy urzędnik nie ma możliwości złożenia
wyjaśnień, bieg miesięcznego terminu nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega
zawieszeniu do dnia stawienia się urzędnika do pracy. Jeżeli jednak czyn zawiera
znamiona przestępstwa, przedawnienie dyscyplinarne nie następuje wcześniej niż
przedawnienie karne.
2. Karę dyscyplinarną, z wyjątkiem kary wydalenia z pracy w urzędzie, uważa
się za niebyłą i wzmiankę o niej wykreśla się z akt komisji dyscyplinarnej i urzędu po
upływie dwóch lat od uprawomocnienia się orzeczenia. Komisja dyscyplinarna, biorąc
pod uwagę osiągnięcia w pracy i zachowanie się pracownika, może na wniosek
pracownika lub jego przełożonego uznać karę za niebyłą i zarządzić jej wykreślenie
w terminie wcześniejszym.
3. Po upływie pięciu lat od uprawomocnienia się orzeczenia komisji
dyscyplinarnej ukarany może wystąpić o uznanie za niebyłą kary wydalenia z pracy w urzędzie.

Art. 37¹. W postępowaniu przed komisjami dyscyplinarnymi I i II instancji
w sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się odpowiednio
przepisy Kodeksu postępowania karnego.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Od decyzji w sprawach wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku
pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym, przeniesienia albo zlecenia mu
wykonywania innej pracy, przeniesienia na niższe lub inne stanowisko bądź
zawieszenia w pełnieniu obowiązków urzędnik ten może, w terminie siedmiu dni,
wnieść odwołanie do kierownika organu nadrzędnego nad urzędem, w którym jest
zatrudniony. Od decyzji wydanej przez ministra odwołanie nie przysługuje.
2. (uchylony)

art. 39. więcej Art. 39. Spory o roszczenia ze stosunku pracy urzędników państwowych
rozpatrywane są w trybie określonym w Kodeksie pracy.

art. 40. więcej Art. 40. (uchylony).

art. 41. więcej Art. 41. (uchylony).

art. 42. więcej Art. 42. (uchylony).

Art. 42¹. Przewidziane w ustawie oraz w odrębnych przepisach zadania dla
kierownika urzędu wykonuje w urzędach administracji rządowej, z wyłączeniem
urzędów rejonowych i urzędów terenowych administracji specjalnej – dyrektor
generalny urzędu.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Przepisy ustawy, z zastrzeżeniem przepisów ust. 2 i 3, stosuje się do
pracowników zatrudnionych w jednostkach wojskowych.
1a. Przepisy ustawy stosuje się do pracowników zatrudnionych w Komendzie
Głównej Żandarmerii Wojskowej i innych jednostkach organizacyjnych Żandarmerii Wojskowej.
2. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, jednostki
wojskowe oraz stanowiska, na których stosunek pracy z pracownikami określonymi
w ust. 1 nawiązuje się w drodze mianowania lub umowy o pracę, a także dostosuje
organizację komisji dyscyplinarnych do struktury organizacyjnej jednostek wojskowych.
3. Uprawnienia wynikające z ust. 2 przysługują ministrowi właściwemu do
spraw wewnętrznych w odniesieniu do pracowników zatrudnionych w podległych mu
jednostkach wojskowych.
4. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, może określać w sposób
szczególny niektóre obowiązki i prawa pracowników, o których mowa w ust. 1,
uwzględniając charakter i warunki pracy w jednostkach wojskowych.

art. 44. więcej Art. 44. Przepisy ustawy stosuje się do pracowników administracyjnych,
pomocniczych, technicznych i obsługi sądów, prokuratury, ze zmianami
wynikającymi z przepisów szczególnych.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Przepisów ustawy dotyczących nawiązywania i rozwiązywania
stosunku pracy nie stosuje się do osób powoływanych do pełnienia funkcji organów
administracji państwowej oraz na inne stanowiska kierownicze w administracji
państwowej, w trybie określonym w przepisach szczególnych.
2. Osobie odwołanej z funkcji lub stanowiska, określonych w ust. 1, która przed
powołaniem na tę funkcję lub stanowisko była urzędnikiem państwowym
mianowanym, przysługuje prawo do mianowania na stanowisko równorzędne
z zajmowanym przed powołaniem, jeżeli osoba ta spełnia wymogi, o których mowa
w art. 3 pkt 4.

Art. 45¹. 1. Urzędnikom państwowym zatrudnionym w Kancelarii Sejmu,
Kancelarii Senatu, Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz w Biurze
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji nie wolno publicznie manifestować swoich
przekonań politycznych.
2. Zakaz, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy pracowników zatrudnionych na
podstawie art. 47¹ ust. 1, a także osób zajmujących kierownicze stanowiska
w Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, wymienione w art. 2 ustawy
z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 152 i 1820).

art. 46. więcej Art. 46. Przepisy art. 21–31 i 33 stosuje się również do pracowników urzędów
państwowych niebędących urzędnikami.

art. 47. więcej Art. 47. Do urzędników administracji celnej przepisy niniejszej ustawy stosuje
się ze zmianami i uzupełnieniami, które określa, w drodze rozporządzenia, Rada
Ministrów w zakresie, jaki jest konieczny ze względu na szczególny charakter pracy
tych pracowników.

Art. 47¹. 1. Zatrudnienie:
1) pracownika w gabinecie politycznym Prezesa Rady Ministrów, wiceprezesa
Rady Ministrów, ministra oraz innego członka Rady Ministrów,
2) doradców lub pełniących funkcje doradców osób zajmujących kierownicze
stanowiska państwowe inne niż wymienione w pkt 1
– następuje na podstawie umowy o pracę zawartej na czas pełnienia funkcji przez
osobę zajmującą kierownicze stanowisko państwowe. Do umów o pracę zawartych
z tymi osobami nie stosuje się art. 25¹ Kodeksu pracy. Wcześniejsze rozwiązanie
umowy o pracę może być dokonane za wypowiedzeniem.
2. Przepisu art. 42¹ nie stosuje się do stosunku pracy pracowników, o których
mowa w ust. 1.
3. Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, zasady wynagradzania
oraz inne świadczenia, w tym odprawy z tytułu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku
pracy, przysługujące z tytułu zatrudnienia określonego w ust. 1.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Przepisy określone w art. 2 pkt 1, art. 7 ust. 6, art. 20 ust. 4, art. 21
ust. 3, art. 22 ust. 2, art. 23 ust. 2, art. 24 ust. 2, art. 30 ust. 1, art. 31 ust. 4, art. 36 ust.
7 i art. 47¹ ust. 3 wydaje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, w drodze:
1) (uchylony)
2) (uchylony)
3) zarządzenia – w odniesieniu do pracowników Kancelarii Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej;
4) rozporządzenia – w odniesieniu do pracowników Biura Krajowej Rady
Radiofonii i Telewizji, uwzględniając:
a) charakter wykonywanych zadań, w przypadku wydania przepisów, o
których mowa w art. 2 pkt 1,
b) charakter i efektywność wykonywania zadań oraz potrzebę sprawnego
wypłacania świadczeń przysługujących pracownikom, w przypadku
wydania przepisów, o których mowa w art. 21 ust. 3, art. 22 ust. 2, art. 23
ust. 2, art. 24 ust. 2 oraz art. 47¹ ust. 3,
c) potrzebę sprawnego przeprowadzenia aplikacji administracyjnej oraz
konieczność nabycia w jej toku odpowiedniej wiedzy i umiejętności
wymaganych na stanowisku objętym aplikacją, w przypadku wydania
przepisów, o których mowa w art. 7 ust. 6,
d) potrzebę stałego doskonalenia jakości wykonywania zadań, odpowiedniego
doboru pracowników na poszczególne stanowiska oraz obiektywizmu
dokonywanych ocen kwalifikacyjnych, w przypadku wydania przepisów,
o których mowa w art. 20 ust. 4,
e) potrzebę zapewnienia sprawnej pracy urzędu oraz charakter zadań
wykonywanych przez pracowników, w przypadku wydania przepisów, o
których mowa w art. 30 ust. 1,
f) potrzebę ujednolicenia wniosków o nadanie odznaki honorowej „Zasłużony
Pracownik Państwowy” oraz przedstawienia przez wnioskodawcę
uzasadnienia nadania odznaki – w przypadku wydania przepisów, o których
mowa w art. 31 ust. 4,
g) w szczególności przebieg postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego,
a także zapewnienie należytego działania komisji i rzeczników
dyscyplinarnych, w przypadku wydania przepisów, o których mowa w art.
36 ust. 7.
1a. Przepisów art. 2 pkt 1, art. 7 ust. 6 i art. 30 ust. 1 nie stosuje się w odniesieniu
do pracowników urzędów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1, 2, 3b, 6–7a, 9 i 13.
Kierownicy tych urzędów są uprawnieni do określania:
1) stanowisk, na których zatrudnieni pracownicy są urzędnikami państwowymi;
2) wykazu stanowisk objętych aplikacją administracyjną oraz zasad i trybu
odbywania tej aplikacji;
3) rozkładu czasu pracy w tygodniu i jego wymiaru w poszczególnych dniach tygodnia.
1b. W ramach posiadanych środków na wynagrodzenia określonych w ustawie
budżetowej kierownicy urzędów, o których mowa w ust. 1a, ustalają regulamin wynagradzania w urzędzie. Regulamin ten w odniesieniu do Kancelarii Sejmu zatwierdza Marszałek Sejmu, a w odniesieniu do Kancelarii Senatu – Marszałek
Senatu. Przepisów art. 21 ust. 3, art. 22 ust. 2, art. 23 ust. 2 i art. 47¹ ust. 3 nie stosuje się.
1c. Dodatkowy fundusz nagród dla urzędników państwowych za szczególne
osiągnięcia w pracy zawodowej utworzony na podstawie art. 24 ust. 2 w urzędach,
o których mowa w ust. 1a, pozostaje w dyspozycji kierowników tych urzędów i może
być przez nich podwyższany w ramach posiadanych środków na wynagrodzenia.
2. Uprawnienie wynikające z art. 31 ust. 3 przysługuje odpowiednio organowi
wymienionemu w ust. 1 oraz Marszałkowi Sejmu w odniesieniu do pracowników
Kancelarii Sejmu, Krajowego Biura Wyborczego i Urzędu Ochrony Danych
Osobowych, a także Marszałkowi Senatu w odniesieniu do pracowników Kancelarii
Senatu oraz kierownikom urzędów wymienionym w art. 1 ust. 1 pkt 3b i 6–7a
w odniesieniu do pracowników tych urzędów.
3. Przewidziane w ustawie uprawnienia ministrów przysługują odpowiednio
kierownikom urzędów wymienionych w ust. 1 oraz w art. 1 ust. 1 pkt 1, 2, 3b, 6–7a, 9 i 13.
4. (uchylony)

art. 49. więcej Art. 49. 1. W Prawie o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 1964 r. Nr 6, poz. 40, z 1967 r. Nr 13, poz. 55, z 1969 r. Nr 13, poz. 98, z 1974 r. Nr 50, poz. 316, z 1975 r. Nr 16, poz. 91 i Nr 34, poz. 183 oraz z 1982 r. Nr 16, poz. 125 i Nr 19, poz. 145) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 65 otrzymuje brzmienie:
„Art. 65. W sprawach nie unormowanych w niniejszej ustawie lub w przepisach szczególnych do sędziów stosuje się odpowiednio przepisy o pracownikach urzędów państwowych.”;
2) art. 139 skreśla się.
2. W ustawie z dnia 25 maja 1951 r. - Prawo o notariacie (Dz. U. z 1963 r. Nr 19, poz. 106, z 1964 r. Nr 41, poz. 278, z 1965 r. Nr 52, poz. 318 oraz z 1974 r. Nr 50, poz. 317) w art. 28 skreśla się § 3. 3. W ustawie z dnia 14 kwietnia 1967 r. o Prokuraturze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. z 1980 r. Nr 10, poz. 30) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 57 w ust. 1 wyrazy „wydanego na podstawie art. 298 Kodeksu pracy rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie praw i obowiązków pracowników urzędów państwowych - chyba że Rada Państwa postanowi inaczej” zastępuje się wyrazami „o pracownikach urzędów państwowych”;
2) w art. 64 skreśla się ust. 3.
4. W ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. Nr 24, poz. 141 oraz z 1975 r. Nr 16, poz. 91) w art. 298 w § 1 wyrazy „urzędach państwowych, w innych” zastępuje się wyrazem „niektórych”. 5. W ustawie z dnia 23 października 1975 r. o Państwowym Arbitrażu Gospodarczym (Dz. U. Nr 34, poz. 183) w art. 27 wyrazy „wydane na podstawie art. 298 Kodeksu pracy w sprawie praw i obowiązków pracowników urzędów państwowych” zastępuje się wyrazami „o pracownikach urzędów państwowych”. 6. W ustawie z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagradzaniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 20, poz. 101) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Do osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe stosuje się odpowiednio przepisy art. 22-24 oraz art. 28 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. Nr 31, poz. 214).”;
2) w art. 6 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Szczegółowe zasady wynagradzania osób wymienionych w art. 2 oraz wynagradzania ryczałtowego, o którym mowa w art. 4 ust. 1, ustala Rada Państwa.”

Art. 49¹. (wygasł).

art. 50. więcej Art. 50. 1. W okresie dwunastu miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy kierownicy urzędów dokonają mianowania pracowników zatrudnionych na stanowiskach określonych w art. 4 ust. 3 pkt 1, jeżeli spełniają warunki określone w art. 3 i wyrażają zgodę na mianowanie, a dotychczasowy przebieg pracy uzasadnia mianowanie.
2. Jeżeli przed dniem wejścia w życie ustawy zapadła decyzja w sprawie odwołania od wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem państwowym, przewidziana w przepisach wydanych na podstawie art. 298 Kodeksu pracy, dalsze postępowanie odwoławcze będzie toczyć się według przepisów ustawy.

art. 51. więcej Art. 51. Do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych
w ustawie stosuje się przepisy dotychczasowe ze zmianami wynikającymi z ustawy.

art. 52. więcej Art. 52. Przepisy odnoszące się do ministrów i wojewodów stosuje się
odpowiednio do kierowników urzędów centralnych oraz Szefa Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Osobie zatrudnionej na stanowisku kuratora oświaty lub wicekuratora
oświaty przysługują uprawnienia określone w art. 91a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26
stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2019 r. poz. 2215), a okres zatrudnienia na tych stanowiskach wlicza się do okresu zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia nauczyciela określone w tej ustawie.
2. (uchylony)
3. Rada Ministrów może określać kategorie urzędników państwowych, którzy
korzystać będą z uprawnień szczególnych w zakresie płac i innych świadczeń
przewidzianych w przepisach obowiązujących w dniu wejścia w życie ustawy.

art. 54. więcej Art. 54. Tracą moc dotychczasowe przepisy dotyczące praw i obowiązków
pracowników urzędów państwowych, wydane na podstawie art. 298 § 1 ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. poz. 141 oraz z 1975 r. poz. 91).

art. 55. więcej Art. 55. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1983 r.