Art. 14. 1. Stosunek pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym ulega
z mocy prawa rozwiązaniu z jego winy bez wypowiedzenia, w razie:
1) prawomocnego skazania na karę pozbawienia praw publicznych albo prawa
wykonywania zawodu;
2) prawomocnego ukarania karą dyscyplinarną wydalenia z pracy w urzędzie;
3) zawinionej utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na
zajmowanym stanowisku.
2. Stosunek pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym ulega z mocy
prawa rozwiązaniu bez wypowiedzenia również w razie utraty obywatelstwa polskiego.
3. Rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia z urzędnikiem państwowym
mianowanym może nastąpić także w razie jego nieobecności w pracy z powodu
choroby trwającej dłużej niż rok lub odosobnienia ze względu na chorobę zakaźną,
a także w razie usprawiedliwionej nieobecności w pracy z innych przyczyn – po
upływie okresów przewidzianych w art. 53 Kodeksu pracy.
3a. W razie niezdolności do pracy z powodu choroby, o której mowa w ust. 3,
urzędnik państwowy mianowany zachowuje prawo do świadczeń pieniężnych przez
okres przewidziany w przepisach o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
4. Stosunek pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym wygasa
w wypadkach określonych w Kodeksie pracy oraz przepisach szczególnych.

Ustawa o pracownikach urzędów państwowych art. 14

DODAJ