Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji

art. 1. więcej Art. 1. 1. Tworzy się Policję jako umundurowaną i uzbrojoną formację służącą
społeczeństwu i przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do
utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego.
1a. Nazwa „Policja” przysługuje wyłącznie formacji, o której mowa w ust. 1.
2. Do podstawowych zadań Policji należą:
1) ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami
naruszającymi te dobra;
2) ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju
w miejscach publicznych oraz w środkach publicznego transportu i komunikacji
publicznej, w ruchu drogowym i na wodach przeznaczonych do powszechnego korzystania;
3) inicjowanie i organizowanie działań mających na celu zapobieganie popełnianiu
przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i współdziałanie
w tym zakresie z organami państwowymi, samorządowymi i organizacjami społecznymi;
3a) prowadzenie działań kontrterrorystycznych w rozumieniu ustawy z dnia
10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 796);
4) wykrywanie przestępstw i wykroczeń oraz ściganie ich sprawców;
4a) ochrona obiektów stanowiących siedziby członków Rady Ministrów, z
wyłączeniem obiektów służących Ministrowi Obrony Narodowej i Ministrowi Sprawiedliwości, wskazanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
5) nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi w zakresie
określonym w odrębnych przepisach;
6) kontrola przestrzegania przepisów porządkowych i administracyjnych
związanych z działalnością publiczną lub obowiązujących w miejscach publicznych;
7) współdziałanie z policjami innych państw oraz ich organizacjami
międzynarodowymi, a także z organami i instytucjami Unii Europejskiej na
podstawie umów i porozumień międzynarodowych oraz odrębnych przepisów;
8) przetwarzanie informacji kryminalnych, w tym danych osobowych;
9) (uchylony)
10) prowadzenie zbiorów danych zawierających informacje gromadzone przez
uprawnione organy o odciskach linii papilarnych osób, niezidentyfikowanych
śladach linii papilarnych z miejsc przestępstw oraz o wynikach analizy kwasu
deoksyrybonukleinowego (DNA).
11) (uchylony)
3. Policja realizuje także zadania wynikające z przepisów prawa Unii
Europejskiej oraz umów i porozumień międzynarodowych na zasadach i w zakresie
w nich określonych.
4. Policja realizuje także zadania wynikające z ustawy z dnia 9 marca 2017 r.
o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów oraz obrotu
paliwami opałowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2332 oraz z 2019 r. poz. 730, 1123 i 1556).

art. 2. więcej Art. 2. W zakresie, trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach
zadania przewidziane dla Policji wykonują w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej oraz w stosunku do żołnierzy Żandarmeria Wojskowa i wojskowe organy
porządkowe.

art. 3. więcej Art. 3. Wojewoda oraz wójt (burmistrz, prezydent miasta) lub starosta
sprawujący władzę administracji ogólnej oraz organy gminy, powiatu i samorządu
województwa wykonują zadania w zakresie ochrony bezpieczeństwa lub porządku
publicznego na zasadach określonych w ustawach.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Policja składa się z następujących rodzajów służb: kryminalnej,
śledczej, spraw wewnętrznych, prewencyjnej, kontrterrorystycznej oraz
wspomagającej działalność Policji w zakresie organizacyjnym, logistycznym i technicznym.
2. W skład Policji wchodzi policja sądowa. Szczegółowy zakres zadań i zasady
organizacji policji sądowej określa, w drodze rozporządzenia, minister właściwy do
spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
sprawiedliwości.
3. W skład Policji wchodzą również:
1) Wyższa Szkoła Policji, ośrodki szkolenia i szkoły policyjne;
2) wyodrębnione oddziały prewencji;
3) instytuty badawcze.
3a. Organizację i zakres działania Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie jako
szkoły wyższej oraz tryb wyznaczania i odwoływania rektora i osoby pełniącej
w uczelni służb państwowych funkcję kierowniczą do spraw realizacji zadań uczelni
jako jednostki organizacyjnej właściwej służby oraz tryb powierzania funkcji
kierowniczych policjantom pełniącym służbę na stanowiskach nauczycieli
akademickich reguluje ustawa z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie
wyższym i nauce (Dz. U. z 2020 r. poz. 85).
3b. Organizację i zakres działania instytutów badawczych, o których mowa
w ust. 3 pkt 3, oraz tryb powoływania i odwoływania dyrektorów tych instytutów oraz
ich zastępców reguluje ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1350 i 2227).
4. Komendant Główny Policji, za zgodą ministra właściwego do spraw
wewnętrznych, może powoływać, w uzasadnionych przypadkach, inne niż
wymienione w ust. 1 rodzaje służb, określając ich właściwość terytorialną,
organizację i zakres działania.

Art. 4a. (uchylony).

art. 5. więcej Art. 5. 1. Centralnym organem administracji rządowej, właściwym w sprawach
ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego, jest Komendant Główny Policji, podległy ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
2. Komendant Główny Policji jest przełożonym wszystkich funkcjonariuszy
Policji, zwanych dalej „policjantami”.
3. Komendanta Głównego Policji powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów
na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
4. Zastępców Komendanta Głównego Policji, w tym I Zastępcę, powołuje
i odwołuje minister właściwy do spraw wewnętrznych na wniosek Komendanta Głównego Policji.
5. W razie zwolnienia stanowiska Komendanta Głównego Policji, minister
właściwy do spraw wewnętrznych, do czasu powołania nowego komendanta,
powierza pełnienie obowiązków Komendanta Głównego Policji, na okres nie dłuższy
niż 3 miesiące, jednemu z jego zastępców.
6. W razie czasowej niemożności sprawowania funkcji przez Komendanta
Głównego Policji, minister właściwy do spraw wewnętrznych, do czasu ustania
przeszkody w sprawowaniu tej funkcji przez dotychczasowego komendanta, jednak
na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, powierza pełnienie obowiązków Komendanta
Głównego Policji jednemu z jego zastępców.

Art. 5a. 1. Centralne Biuro Śledcze Policji, zwane dalej „CBŚP”, jest jednostką
organizacyjną Policji służby śledczej realizującą na obszarze całego kraju zadania
w zakresie rozpoznawania, zapobiegania i zwalczania przestępczości zorganizowanej.
2. Komendant Centralnego Biura Śledczego Policji, zwany dalej „Komendantem
CBŚP”, jest organem Policji podległym Komendantowi Głównemu Policji, kieruje
CBŚP i jest przełożonym policjantów CBŚP.
3. Siedzibą Komendanta CBŚP jest miasto stołeczne Warszawa.
4. Komendanta CBŚP powołuje, spośród oficerów Policji, i odwołuje minister
właściwy do spraw wewnętrznych na wniosek Komendanta Głównego Policji.
5. Zastępców Komendanta CBŚP powołuje, spośród oficerów Policji, i odwołuje
Komendant Główny Policji na wniosek Komendanta CBŚP.
6. W razie zwolnienia stanowiska Komendanta CBŚP Komendant Główny
Policji, do czasu powołania nowego komendanta, powierza pełnienie obowiązków
Komendanta CBŚP, na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, jednemu z jego zastępców
lub wyznaczonemu oficerowi Policji.
7. W celu realizacji zadań określonych w ust. 1 Komendant CBŚP współdziała
z innymi jednostkami organizacyjnymi Policji oraz właściwymi organami
i instytucjami, w tym innych państw.

Art. 5b. 1. Biuro Spraw Wewnętrznych Policji, zwane dalej „BSWP”, jest
jednostką organizacyjną Policji służby spraw wewnętrznych realizującą na obszarze
całego kraju zadania w zakresie rozpoznawania, zapobiegania i zwalczania
przestępczości popełnianej przez policjantów i pracowników Policji oraz przestępstw
przeciwko obrotowi gospodarczemu popełnianych na szkodę Policji, określonych
w art. 296–306 Kodeksu karnego, a także wykrywania i ścigania sprawców tych
przestępstw, a także – w zakresie zleconym przez Inspektora Nadzoru Wewnętrznego
– funkcjonariuszy i pracowników Policji, Straży Granicznej i Służby Ochrony
Państwa lub strażaków i pracowników Państwowej Straży Pożarnej.
2. Komendant Biura Spraw Wewnętrznych Policji, zwany dalej „Komendantem
BSWP”, jest organem Policji podległym Komendantowi Głównemu Policji, kieruje
BSWP i jest przełożonym policjantów BSWP.
3. Siedzibą Komendanta BSWP jest miasto stołeczne Warszawa.
4. Komendanta BSWP powołuje, spośród oficerów Policji, i odwołuje minister
właściwy do spraw wewnętrznych.
5. Zastępców Komendanta BSWP powołuje, spośród oficerów Policji,
i odwołuje minister właściwy do spraw wewnętrznych na wniosek Komendanta BSWP.
6. W razie zwolnienia stanowiska Komendanta BSWP minister właściwy do
spraw wewnętrznych, do czasu powołania nowego komendanta, powierza pełnienie
obowiązków Komendanta BSWP, na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, jednemu z jego
zastępców lub wyznaczonemu oficerowi spośród policjantów BSWP.
7. W celu realizacji zadań określonych w ust. 1 Komendant BSWP współdziała
z innymi jednostkami organizacyjnymi Policji oraz właściwymi organami
i instytucjami, w tym innych państw.
8. Komendant BSWP jest obowiązany niezwłocznie przedstawiać ministrowi
właściwemu do spraw wewnętrznych, za pośrednictwem Inspektora Nadzoru
Wewnętrznego, informacje i materiały mogące mieć istotne znaczenie dla
sprawowania nadzoru, o którym mowa w art. 1b ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o szczególnych formach sprawowania nadzoru przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 13).
9. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może w każdym czasie żądać
informacji i materiałów z realizacji zadań przez Komendanta BSWP.
10. Komendant BSWP przedstawia corocznie do dnia 31 stycznia ministrowi
właściwemu do spraw wewnętrznych informację o działalności BSWP.

Art. 5c. 1. Centralny Pododdział Kontrterrorystyczny Policji „BOA”, zwany
dalej „BOA”, oraz samodzielne pododdziały kontrterrorystyczne Policji stanowią
służbę kontrterrorystyczną, odpowiedzialną za prowadzenie działań
kontrterrorystycznych oraz wspieranie działań jednostek organizacyjnych Policji w
warunkach szczególnego zagrożenia lub wymagających użycia specjalistycznych sił i
środków oraz specjalistycznej taktyki działania.
2. BOA jest jednostką organizacyjną Policji podległą bezpośrednio
Komendantowi Głównemu Policji, a obsługę czynności wspomagających BOA w
zakresie organizacyjnym, kadrowym, logistycznym i technicznym zapewnia
komenda, przy pomocy której Komendant Główny Policji wykonuje swoje zadania.
3. Samodzielne pododdziały kontrterrorystyczne Policji podlegają bezpośrednio
właściwym miejscowo komendantom wojewódzkim Policji lub Komendantowi
Stołecznemu Policji, a obsługę czynności wspomagających te pododdziały w zakresie
organizacyjnym, kadrowym, logistycznym i technicznym zapewniają komendy, przy
których są te pododdziały umiejscowione.
4. Dowódcę BOA powołuje, spośród oficerów służby kontrterrorystycznej, i
odwołuje Komendant Główny Policji.
5. Zastępców dowódcy BOA powołuje, spośród oficerów służby
kontrterrorystycznej, i odwołuje Komendant Główny Policji na wniosek dowódcy BOA.
6. Dowódcę samodzielnego pododdziału kontrterrorystycznego Policji powołuje,
spośród oficerów służby kontrterrorystycznej, i odwołuje komendant wojewódzki
Policji lub odpowiednio Komendant Stołeczny Policji po zasięgnięciu opinii dowódcy BOA.
7. Zastępców dowódcy samodzielnych pododdziałów kontrterrorystycznych
Policji powołuje, spośród oficerów służby kontrterrorystycznej, i odwołuje komendant wojewódzki Policji lub odpowiednio Komendant Stołeczny Policji na wniosek
dowódcy samodzielnego pododdziału kontrterrorystycznego Policji.
8. W razie zwolnienia stanowiska dowódcy BOA Komendant Główny Policji do
czasu powołania nowego dowódcy powierza pełnienie obowiązków dowódcy BOA,
na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, wyznaczonemu oficerowi służby kontrterrorystycznej.
9. W celu realizacji działań, o których mowa w ust. 1, dowódca BOA oraz
dowódcy samodzielnych pododdziałów kontrterrorystycznych Policji współdziałają z
innymi jednostkami organizacyjnymi Policji oraz właściwymi instytucjami, w tym
innych państw.
10. W przypadku prowadzenia działań kontrterrorystycznych w rozumieniu art.
2 pkt 2 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych dowódca
BOA kieruje do działań samodzielne pododdziały kontrterrorystyczne Policji oraz
koordynuje przygotowanie i wykorzystanie ich sił i środków do realizacji tych działań.
11. Kierujący działaniami antyterrorystycznymi, o którym mowa w art. 18 pkt 1
ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych, powierza
dowodzenie grupą kontrterrorystyczną policjantowi służby kontrterrorystycznej
wskazanemu przez dowódcę BOA.
12. W przypadku wystąpienia zdarzenia o charakterze terrorystycznym działania
kontrterrorystyczne są realizowane przez BOA oraz samodzielne pododdziały
kontrterrorystyczne Policji przed innymi działaniami.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Organami administracji rządowej na obszarze województwa
w sprawach, o których mowa w art. 5 ust. 1, są:
1) wojewoda przy pomocy komendanta wojewódzkiego Policji działającego w jego
imieniu albo komendant wojewódzki Policji działający w imieniu własnym w sprawach:
a) wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych, dochodzeniowo-
-śledczych i czynności z zakresu ścigania wykroczeń,
b) wydawania indywidualnych aktów administracyjnych, jeżeli ustawy tak stanowią;
2) komendant powiatowy (miejski) Policji;
3) komendant komisariatu Policji.
2. Terytorialny zasięg działania organów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2,
odpowiada zasadniczemu podziałowi administracyjnemu Państwa, z zastrzeżeniem
ust. 3–5.
3. Wyłącza się z terytorialnego zasięgu działania komendanta wojewódzkiego
Policji właściwego dla województwa mazowieckiego obszar m.st. Warszawy oraz
powiatów: grodziskiego, legionowskiego, mińskiego, nowodworskiego, otwockiego,
piaseczyńskiego, pruszkowskiego, warszawskiego zachodniego i wołomińskiego.
3a. W miastach będących siedzibą władz miasta na prawach powiatu i powiatu
mającego siedzibę władz w tym mieście, można utworzyć komendę miejską Policji
wykonującą zadania na obszarze tego miasta i powiatu.
3b. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze rozporządzenia,
tworzy i znosi komendy miejskie Policji, o których mowa w ust. 3a, uwzględniając
uwarunkowania administracyjno-geograficzne i demograficzne miasta i powiatu.
4. Komendant Stołeczny Policji wykonuje na obszarze, o którym mowa w ust. 3,
zadania i kompetencje odpowiadające zadaniom i kompetencjom komendanta
wojewódzkiego Policji.
4a. Na obszarze m.st. Warszawy zadania i kompetencje odpowiadające
zadaniom i kompetencjom komendanta powiatowego (miejskiego) Policji wykonuje
właściwy terytorialnie komendant rejonowy Policji.
4b. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określa, w drodze
rozporządzenia, właściwość terytorialną komendantów rejonowych Policji, tworzy
i znosi komendy rejonowe Policji oraz ustala ich nazwy. Właściwość terytorialna
komendantów rejonowych Policji obejmuje obszar jednej dzielnicy lub kilku dzielnic.
5. Komenda Stołeczna Policji stanowi aparat pomocniczy Komendanta
Stołecznego Policji, wykonujący swoje zadania na obszarze, o którym mowa w ust. 3.

Art. 6a. 1. W postępowaniu administracyjnym, w sprawach związanych
z wykonywaniem zadań i kompetencji Policji, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej,
organem właściwym jest komendant powiatowy (miejski) Policji, a na obszarze m.st.
Warszawy – komendant rejonowy Policji.
2. W postępowaniu administracyjnym w sprawach, o których mowa w ust. 1,
organami wyższego stopnia są:
1) w stosunku do komendanta powiatowego (miejskiego) Policji – komendant
wojewódzki Policji;
1a) w stosunku do komendanta rejonowego Policji – Komendant Stołeczny Policji;
2) w stosunku do komendanta wojewódzkiego Policji – Komendant Główny Policji.

Art. 6b. 1. Komendanta wojewódzkiego Policji powołuje i odwołuje minister
właściwy do spraw wewnętrznych na wniosek Komendanta Głównego Policji złożony
po zasięgnięciu opinii wojewody.
2. Komendanta Stołecznego Policji powołuje i odwołuje minister właściwy do
spraw wewnętrznych na wniosek Komendanta Głównego Policji złożony po
zasięgnięciu opinii wojewody oraz opinii Prezydenta m.st. Warszawy.
3. Komendant Główny Policji, na wniosek komendanta wojewódzkiego lub
odpowiednio Komendanta Stołecznego Policji, powołuje i odwołuje do trzech
zastępców komendanta wojewódzkiego lub Komendanta Stołecznego Policji, w tym I zastępcę.
4. Na stanowisko komendanta wojewódzkiego i Komendanta Stołecznego
Policji oraz zastępców komendanta wojewódzkiego i Komendanta Stołecznego Policji
powołuje się oficerów Policji, z wyjątkiem stanowisk zastępców do spraw służb
wspomagających działalność Policji w zakresie organizacyjnym, logistycznym
i technicznym, na które można powołać także osoby niebędące policjantami.
5. W razie zwolnienia stanowiska komendanta wojewódzkiego lub Komendanta
Stołecznego Policji Komendant Główny Policji, do czasu powołania nowego
komendanta, powierza pełnienie obowiązków komendanta wojewódzkiego albo
Komendanta Stołecznego Policji, na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, jednemu z jego
zastępców lub wyznaczonemu oficerowi.
6. W przypadku nieotrzymania opinii, o których mowa w ust. 1 lub ust. 2,
minister właściwy do spraw wewnętrznych, na wniosek Komendanta Głównego
Policji, może powołać komendanta wojewódzkiego albo Komendanta Stołecznego
Policji po upływie 14 dni od dnia przedstawienia wniosku o wydanie opinii.

Art. 6c. 1. Komendanta powiatowego (miejskiego) Policji powołuje i odwołuje
komendant wojewódzki Policji, po zasięgnięciu opinii starosty. Przepisu art. 35 ust. 3
pkt 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2019 r.
poz. 511, 1571 i 1815) nie stosuje się.
2. Komendanta rejonowego Policji powołuje i odwołuje Komendant Stołeczny
Policji, po zasięgnięciu opinii Prezydenta m.st. Warszawy. Przepisu art. 35 ust. 3 pkt 1
ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym nie stosuje się.
3. Komendant wojewódzki Policji, na wniosek komendanta powiatowego
(miejskiego) Policji, powołuje i odwołuje I zastępcę i pozostałych zastępców
komendanta powiatowego (miejskiego) Policji.
4. Komendant Stołeczny Policji, na wniosek komendanta rejonowego Policji,
powołuje i odwołuje I zastępcę i pozostałych zastępców komendanta rejonowego
Policji.
5. Na stanowisko komendanta powiatowego (miejskiego) i komendanta
rejonowego Policji oraz zastępcy komendanta powiatowego (miejskiego)
i komendanta rejonowego Policji powołuje się oficerów Policji.
6. W razie zwolnienia stanowiska komendanta powiatowego (miejskiego) Policji
komendant wojewódzki Policji, do czasu powołania nowego komendanta, powierza
pełnienie obowiązków komendanta powiatowego (miejskiego) Policji, na okres nie
dłuższy niż 6 miesięcy, jednemu z jego zastępców lub wyznaczonemu oficerowi.
7. W razie zwolnienia stanowiska komendanta rejonowego Policji Komendant
Stołeczny Policji, do czasu powołania nowego komendanta, powierza pełnienie
obowiązków komendanta rejonowego Policji, na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy,
jednemu z jego zastępców lub wyznaczonemu oficerowi.
8. W przypadku nieotrzymania opinii, o których mowa w ust. 1 lub ust. 2,
komendant wojewódzki albo Komendant Stołeczny Policji może powołać
odpowiednio komendanta powiatowego (miejskiego) albo komendanta rejonowego
Policji po upływie 14 dni od dnia przedstawienia wniosku o wydanie opinii.

Art. 6d. 1. Komendanta komisariatu Policji powołuje i odwołuje komendant
powiatowy (miejski) Policji po zasięgnięciu opinii właściwego terytorialnie wójta
(burmistrza lub prezydenta miasta) lub wójtów. Opiniowanie to nie dotyczy
komendanta komisariatu specjalistycznego.
2. Zastępców komendanta komisariatu Policji powołuje i odwołuje komendant
powiatowy (miejski) Policji na wniosek komendanta komisariatu Policji.
3. Na stanowisko komendanta komisariatu Policji i zastępcy komendanta
komisariatu Policji powołuje się oficerów lub aspirantów Policji.
4. W razie zwolnienia stanowiska komendanta komisariatu Policji, komendant
powiatowy (miejski) Policji, do czasu powołania nowego komendanta, powierza, po
zasięgnięciu opinii wójta (burmistrza lub prezydenta miasta) lub wójtów, pełnienie
obowiązków komendanta komisariatu Policji, na okres nie dłuższy niż 3 miesiące,
jednemu z jego zastępców, a w razie braku zastępców – innemu policjantowi.
5. W razie czasowej niemożności sprawowania funkcji przez komendanta
komisariatu Policji, komendant powiatowy (miejski) Policji, do czasu ustania
przeszkody w sprawowaniu tej funkcji przez dotychczasowego komendanta, powierza
pełnienie obowiązków komendanta komisariatu Policji jednemu z jego zastępców,
a w razie braku zastępców – innemu policjantowi.
6. Na obszarze m.st. Warszawy przepisy ust. 1 i 3–5 stosuje się odpowiednio do
powoływania i odwoływania komendanta komisariatu Policji przez komendanta
rejonowego Policji, po zasięgnięciu opinii Prezydenta m.st. Warszawy.
7. Na obszarze m.st. Warszawy przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio do
powoływania zastępców komendanta komisariatu Policji przez komendanta
rejonowego Policji.
8. W przypadku nieotrzymania opinii, o której mowa w ust. 1 lub 6:
1) komendant powiatowy (miejski) Policji może powołać komendanta komisariatu
Policji po upływie 14 dni od dnia przedstawienia wniosku o wydanie opinii;
2) komendant rejonowy Policji może powołać komendanta komisariatu Policji po
upływie 21 dni od dnia przedstawienia wniosku o wydanie opinii.

Art. 6da. Policjant oraz osoba powoływana na stanowiska, o których mowa
w art. 5a ust. 4 i 5, art. 5b ust. 2 i 5, art. 5c ust. 4–7, art. 6b ust. 1–3, art. 6c ust. 1–4,
art. 6d ust. 1, 2, 6 i 7 oraz art. 8 ust. 2, a także mianowana na stanowisko dyrektora
i zastępcy dyrektora komórki organizacyjnej oraz naczelnika, mogą zostać poddani
weryfikacji, o której mowa w art. 11a ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r.
o szczególnych formach sprawowania nadzoru przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych. Weryfikacja, o której mowa w zdaniu pierwszym, może być
prowadzona także wobec policjanta oraz osoby zajmujących te stanowiska.

Art. 6e. 1. Odwołać ze stanowiska, o którym mowa w art. 5a ust. 4 i 5, art. 5b
ust. 4 i 5, art. 5c ust. 4–7, art. 6b ust. 1, 2 i 5, art. 6c ust. 1–4, 6 i 7 oraz art. 6d ust. 1, 2
i 6, można w każdym czasie.
2. W przypadku braku opinii, o których mowa w art. 6b ust. 1 i 2, art. 6c ust. 1
i 2 oraz art. 6d ust. 1 i 6, organ uprawniony do powołania na stanowisko komendanta
może odwołać odpowiednio komendantów: wojewódzkiego i Stołecznego,
powiatowego (miejskiego), rejonowego lub komendanta komisariatu Policji, po
upływie 14 dni od dnia doręczenia wniosku o wydanie opinii.
3. Policjanta odwołanego ze stanowiska przenosi się do dyspozycji przełożonego
policjanta uprawnionego do odwołania ze stanowiska, z zastrzeżeniem, że policjanta
odwołanego ze stanowiska Komendanta CBŚP, Komendanta BSWP, dowódcy BOA,
komendanta wojewódzkiego i Komendanta Stołecznego Policji przenosi się do
dyspozycji Komendanta Głównego Policji. Policjant przez okres 6 miesięcy ma prawo
do uposażenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem.

Art. 6f. Komendant wojewódzki Policji oraz komendant powiatowy (miejski)
Policji są przełożonymi policjantów na terenie swojego działania.

Art. 6g. Komendant Główny Policji, komendant wojewódzki Policji, komendant
powiatowy (miejski) Policji wykonują swoje zadania przy pomocy podległych im
komend, a komendant komisariatu Policji – przy pomocy komisariatu.

Art. 6h. (uchylony).

Art. 6i. Kierownicy jednostek organizacyjnych Policji są obowiązani
współdziałać z Biurem Nadzoru Wewnętrznego w zakresie realizacji jego zadań, w szczególności:
1) udostępniać, na wniosek Inspektora Nadzoru Wewnętrznego, niezbędne
uzbrojenie, wyposażenie, urządzenia i środki techniczne;
2) zapewniać warunki niezbędne do sprawnej realizacji zadań przez inspektorów
Biura Nadzoru Wewnętrznego, w szczególności przez zapewnienie swobodnego
wstępu na teren jednostki organizacyjnej Policji, niezwłocznego przedstawiania
żądanych informacji i dokumentów, terminowego udzielania ustnych
i pisemnych wyjaśnień, a także udostępnianie niezbędnych urządzeń
technicznych i zapewnienie dostępu do Internetu oraz, w miarę możliwości,
oddzielnego pomieszczenia z odpowiednim wyposażeniem;
3) przekazywać dane policjantów objętych weryfikacją, o której mowa w art. 11a
ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o szczególnych formach sprawowania nadzoru przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, najpóźniej w terminie 14 dni przed planowanym:
a) powołaniem na stanowiska komendantów i ich zastępców, dowódców
jednostek organizacyjnych i ich zastępców, dyrektorów i zastępców
dyrektorów komórek organizacyjnych oraz naczelników,
b) oddelegowaniem do pełnienia służby lub wykonywaniem zadań poza
granicami kraju na okres przekraczający 14 dni, z wyłączeniem
oddelegowania do pełnienia służby poza granicami państwa
w kontyngencie policyjnym, o którym mowa w art. 145a ust. 1 pkt 2 i 3,
c) wystąpieniem o mianowanie na stopnie generalnego inspektora Policji
i nadinspektora Policji,
d) wystąpieniem o przedterminowe mianowanie w korpusie oficerów
młodszych i starszych w Policji,
e) wystąpieniem o wyróżnienie, na wniosek ministra właściwego do spraw
wewnętrznych, orderami i odznaczeniami, o których mowa w ustawie
z dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach (Dz. U. z 2019 r.
poz. 25, 730 i 992),
f) oddelegowaniem do wykonywania zadań w Biurze Nadzoru Wewnętrznego;
4) udostępniać dokumentację z kontroli, o której mowa w art. 12 ust. 3 pkt 2
ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 742).

art. 7. więcej Art. 7. 1. Komendant Główny Policji określa:
1) szczegółowe zasady organizacji i zakres działania komend, komisariatów
i innych jednostek organizacyjnych Policji;
2) metody i formy wykonywania zadań przez poszczególne służby policyjne,
w zakresie nieobjętym innymi przepisami wydanymi na podstawie ustawy;
3) (uchylony)
4) (uchylony)
4a) programy szkoleń zawodowych policjantów;
4b) zakres oraz szczegółowe warunki, tryb przeprowadzania oraz zasady oceniania
testu sprawności fizycznej policjantów;
5) szczegółowe zasady szkolenia zwierząt wykorzystywanych do realizacji zadań
Policji, a także normy ich wyżywienia;
6) (uchylony)
7) zasady etyki zawodowej policjantów, po zasięgnięciu opinii związków
zawodowych;
8) organizację, rzeczowy i miejscowy zakres działania oraz zasady współdziałania
CBŚP z innymi jednostkami organizacyjnymi Policji;
9) w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, organizację,
rzeczowy i miejscowy zakres działania oraz zasady współdziałania BSWP
z innymi jednostkami organizacyjnymi Policji;
10) organizację i zakres działania BOA oraz zasady współdziałania z innymi
jednostkami organizacyjnymi Policji;
11) strukturę organizacyjną i etatową samodzielnych pododdziałów
kontrterrorystycznych Policji;
12) szczegółowe warunki odbywania doskonalenia zawodowego dla służby
kontrterrorystycznej.
2. Komendant wojewódzki Policji określa właściwość terytorialną komisariatów
Policji na terenie swojego działania.
3. Komendant Główny Policji może tworzyć i likwidować ośrodki szkolenia
i szkoły policyjne.
4. Regulaminy komend, komisariatów i innych jednostek organizacyjnych
Policji ustala właściwy dla nich komendant Policji w porozumieniu z właściwym
przełożonym. Regulamin komendy wojewódzkiej Policji nie stanowi części
regulaminu urzędu wojewódzkiego.
5. Regulamin BSWP ustala minister właściwy do spraw wewnętrznych.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Komendant wojewódzki Policji w porozumieniu z Komendantem
Głównym Policji tworzy, w razie potrzeby, komisariat kolejowy, wodny, lotniczy lub
inny komisariat specjalistyczny. Komendanci komisariatów specjalistycznych
podlegają właściwemu terytorialnie komendantowi wojewódzkiemu Policji.
2. Komendanta komisariatu specjalistycznego Policji powołuje i odwołuje
komendant wojewódzki Policji.
3. (uchylony)

Art. 8a. 1. Komendant powiatowy (miejski) Policji może tworzyć rewiry
dzielnicowych oraz posterunki Policji na zasadach określonych przez Komendanta
Głównego Policji.
2. Kierownika rewiru oraz kierownika posterunku Policji mianuje i zwalnia ze
stanowiska komendant powiatowy (miejski) Policji, po zasięgnięciu opinii wójta
(burmistrza lub prezydenta miasta), chyba że do wyrażenia opinii w tej sprawie
upoważniony został organ wykonawczy jednostki pomocniczej gminy.
3. Do zadań kierownika rewiru oraz kierownika posterunku Policji należy
w szczególności:
1) rozpoznawanie zagrożeń i przeciwdziałanie przyczynom ich powstawania;
2) inicjowanie i organizowanie działań społeczności lokalnych mających na celu
zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz innym zjawiskom
kryminogennym;
3) wykonywanie czynności administracyjno-porządkowych oraz innych
niecierpiących zwłoki czynności związanych z zawiadomieniem o przestępstwie
i zabezpieczeniem miejsca zdarzenia.

art. 9. więcej Art. 9. (uchylony).

art. 10. więcej Art. 10. 1. Komendanci Policji, z zastrzeżeniem ust. 1a, składają roczne
sprawozdania ze swojej działalności, a także informacje o stanie porządku
i bezpieczeństwa publicznego właściwym wojewodom, starostom, wójtom
(burmistrzom lub prezydentom miast), a także radom powiatu i radom gmin. W razie
zagrożenia bezpieczeństwa publicznego lub zakłócenia porządku publicznego
sprawozdania i informacje składa się tym organom niezwłocznie na każde ich żądanie.
1a. Komendant Stołeczny Policji składa sprawozdanie, a także informacje,
o których mowa w ust. 1, Wojewodzie Mazowieckiemu oraz, w zakresie dotyczącym
działalności Policji na obszarze m.st. Warszawy, Prezydentowi m.st. Warszawy
i Radzie m.st. Warszawy. Komendanci rejonowi Policji nie składają odrębnych sprawozdań.
2. W zakresie wykrywania przestępstw i ścigania ich sprawców sprawozdania
i informacje, o których mowa w ust. 1, mogą być przekazywane wyłącznie sądom
i prokuratorom, na ich żądanie.
3. Rada powiatu (miasta) oraz rada gminy na podstawie sprawozdań i informacji,
o których mowa w ust. 1, może określić, w drodze uchwały, istotne dla wspólnoty
samorządowej zagrożenia bezpieczeństwa i porządku publicznego.
4. Uchwała, o której mowa w ust. 3, nie może dotyczyć wykonania konkretnej
czynności służbowej ani określać sposobu wykonywania zadań przez Policję.
5. Komendanci powiatowi (miejscy) Policji są obowiązani udostępniać komisji
bezpieczeństwa i porządku, na żądanie jej przewodniczącego, dokumenty i informacje
dotyczące pracy Policji na terenie powiatu, z wyjątkiem akt personalnych
pracowników i funkcjonariuszy, materiałów operacyjno-rozpoznawczych lub
dochodzeniowo-śledczych oraz akt w indywidualnych sprawach administracyjnych.
6. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do Komendanta CBŚP oraz Komendanta BSWP.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) lub starosta może żądać od
właściwego komendanta Policji przywrócenia stanu zgodnego z porządkiem prawnym
lub podjęcia działań zapobiegających naruszeniu prawa, a także zmierzających do
usunięcia zagrożenia bezpieczeństwa i porządku publicznego.
2. Żądanie, o którym mowa w ust. 1, nie może dotyczyć czynności
operacyjno-rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczych oraz czynności z zakresu
ścigania wykroczeń. Żądanie to nie może dotyczyć wykonania konkretnej czynności
służbowej ani określać sposobu wykonania zadania przez Policję.
3. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) lub starosta ponoszą wyłączną
odpowiedzialność za treść żądania, o którym mowa w ust. 1.
4. Żądanie, o którym mowa w ust. 1, przekazane ustnie wymaga potwierdzenia na piśmie.
5. Właściwy komendant Policji niezwłocznie przedkłada sprawę komendantowi
Policji wyższego stopnia, jeżeli nie jest w stanie wykonać żądania, o którym mowa w ust. 1.
6. Żądanie, o którym mowa w ust. 1, naruszające prawo jest nieważne.
O nieważności żądania stwierdza wojewoda.
7. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do Komendanta CBŚP oraz Komendanta BSWP.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określa, w drodze rozporządzenia:
1) uzbrojenie Policji;
2) umundurowanie, dystynkcje i znaki identyfikacyjne policjantów;
3) zasady i sposób noszenia umundurowania oraz orderów, odznaczeń, medali
i odznak;
4) normy umundurowania;
5) wzór i tryb nadawania sztandaru jednostkom organizacyjnym Policji;
6) wzór odznak policyjnych oraz szczegółowe zasady i tryb ich nadawania policjantom.
2. Komendant Główny Policji określa zasady naliczeń etatowych w Policji,
z zastrzeżeniem ust. 2a.
2a. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określa zasady naliczeń
etatowych w BSWP.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Koszty związane z funkcjonowaniem Policji są pokrywane z budżetu
państwa.
1a. Instytuty badawcze, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 3, otrzymują
z budżetu państwa dotacje celowe i podmiotowe na finansowanie działalności bieżącej
związanej z wykonywaniem zadań Policji, a w szczególności:
1) prowadzeniem badań naukowych i prac rozwojowych przy realizacji zadań,
o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 3 i 4;
2) utrzymaniem, prowadzeniem i rozwojem wykrywczych zbiorów danych, w tym
zbiorów danych, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 10;
3) utrzymaniem, prowadzeniem i rozwojem infrastruktury niezbędnej do
gromadzenia i przetwarzania danych daktyloskopijnych, o których mowa
w art. 428 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U.
z 2020 r. poz. 35) i art. 119 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r.
o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1666 i 2020);
4) realizowaniem zadań w zakresie współpracy międzynarodowej, w tym wymiany
danych daktyloskopijnych i wyników analizy kwasu deoksyrybonukleinowego
(DNA), prowadzonej na podstawie ustaw oraz obowiązujących umów
i porozumień międzynarodowych;
5) wykonywaniem zadań jednostki uprawnionej do zatwierdzania specyfikacji
technicznej oraz do potwierdzania pozbawienia cech użytkowych broni palnej wszelkiego rodzaju, o której mowa w art. 6a ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2019 r. poz. 284 i 1214);
6) wykonywaniem zadań Komendanta Głównego Policji w zakresie nadzoru
merytorycznego nad funkcjonowaniem laboratoriów kryminalistycznych
komend wojewódzkich Policji;
7) realizowaniem prawa do uposażenia i innych należności ze stosunku służbowego
policjantów pełniących służbę w tych jednostkach.
2. Etaty Policji określa ustawa budżetowa.
3. Jednostki samorządu terytorialnego, państwowe jednostki organizacyjne,
stowarzyszenia, fundacje, banki oraz instytucje ubezpieczeniowe mogą uczestniczyć
w pokrywaniu wydatków inwestycyjnych, modernizacyjnych lub remontowych oraz
kosztów utrzymania i funkcjonowania jednostek organizacyjnych Policji, a także
zakupu niezbędnych dla ich potrzeb towarów i usług.
3a. (uchylony)
3b. (uchylony)
3c. (uchylony)
4. Na wniosek rady powiatu lub rady gminy liczba etatów Policji w rewirach
dzielnicowych i posterunkach Policji na terenie powiatu lub gminy może ulec
zwiększeniu ponad liczbę ustaloną na zasadach określonych w art. 12 ust. 2, jeżeli
organy te zapewnią pokrywanie kosztów utrzymania etatów Policji przez okres co
najmniej 5 lat, na warunkach określonych w porozumieniu zawartym między organem
powiatu lub gminy a właściwym komendantem wojewódzkim Policji i zatwierdzonym
przez Komendanta Głównego Policji.
4a. Rada powiatu lub rada gminy może przekazać, na warunkach określonych
w porozumieniu zawartym między organem wykonawczym powiatu lub gminy
a właściwym komendantem powiatowym (miejskim) Policji, środki finansowe
stanowiące dochody własne powiatu lub gminy, dla Policji z przeznaczeniem na:
1) rekompensatę pieniężną za czas służby przekraczający normę określoną w art. 33 ust. 2,
2) nagrodę za osiągnięcia w służbie,
dla policjantów właściwych miejscowo komend powiatowych (miejskich)
i komisariatów, którzy realizują zadania z zakresu służby prewencyjnej.
4b. Porozumienie, o którym mowa w ust. 4a, określa w szczególności:
1) rodzaje ustawowych zadań Policji, finansowanych na podstawie porozumienia:
a) wykonywanych w czasie przekraczającym normę określoną w art. 33 ust. 2,
b) za wykonywanie których może być przyznana nagroda za osiągnięcia
w służbie;
2) wysokość oraz tryb i terminy przekazywania środków finansowych, o których
mowa w ust. 4a;
3) sposób dokonywania oceny prawidłowości wykonania porozumienia.
4c. Tworzy się Fundusz Wsparcia Policji, zwany dalej „Funduszem”, składający
się z funduszy: centralnego, wojewódzkich i Szkół Policji.
4d. Fundusz jest państwowym funduszem celowym.
4e. Środki finansowe uzyskane przez Policję w trybie i na warunkach
określonych w ust. 3 i 4a na podstawie umów i porozumień zawartych przez:
1) Komendanta Głównego Policji – są przychodami funduszu centralnego;
2) komendantów odpowiednio wojewódzkich lub Komendanta Stołecznego Policji
albo podległych im komendantów powiatowych (miejskich, rejonowych) Policji
– są przychodami wojewódzkich funduszy;
3) Komendanta Wyższej Szkoły Policji oraz komendantów szkół policyjnych – są
przychodami funduszu Szkół Policji.
4f. Środki Funduszu są przeznaczone na:
1) pokrywanie wydatków inwestycyjnych, modernizacyjnych lub remontowych
oraz kosztów utrzymania i funkcjonowania jednostek organizacyjnych Policji,
a także zakup niezbędnych na ich potrzeby towarów i usług;
2) rekompensatę pieniężną dla policjantów za czas służby przekraczający normę
określoną w art. 33 ust. 2;
3) nagrody dla policjantów za osiągnięcia w służbie.
4g. Środkami Funduszu dysponują:
1) Komendant Główny Policji – w zakresie funduszu centralnego;
2) odpowiednio komendanci wojewódzcy lub Komendant Stołeczny Policji –
w zakresie funduszy wojewódzkich;
3) Komendant Wyższej Szkoły Policji oraz komendanci szkół policyjnych –
w zakresie funduszu Szkół Policji.
4h. Komendant Główny Policji sporządza łączny plan finansowy i łączne
sprawozdanie finansowe Funduszu.
4ha. Zmiany kwot przychodów i kosztów Funduszu ujętych w planie
finansowym Funduszu oraz przeniesienia wydatków pomiędzy poszczególnymi
pozycjami planu dokonuje dysponent środków Funduszu.
4hb. (uchylony)
4hc. (uchylony)
4i. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zasady gospodarki finansowej Funduszu oraz tryb i terminy sporządzania
jego planów i sprawozdań finansowych, uwzględniając postanowienia umów
i porozumień oraz racjonalne gospodarowanie środkami.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określą, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki porozumienia, o którym mowa w ust. 4.

Art. 13a. (uchylony).

Art. 13b. Dzień 24 lipca ustanawia się Świętem Policji.

art. 14. więcej Art. 14. 1. W granicach swych zadań Policja wykonuje czynności:
operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe w celu:
1) rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw, przestępstw
skarbowych i wykroczeń;
2) poszukiwania osób ukrywających się przed organami ścigania lub wymiaru
sprawiedliwości, zwanych dalej „osobami poszukiwanymi”;
3) poszukiwania osób, które na skutek wystąpienia zdarzenia uniemożliwiającego
ustalenie miejsca ich pobytu należy odnaleźć w celu zapewnienia ochrony ich
życia, zdrowia lub wolności, zwanych dalej „osobami zaginionymi”.
2. Policja wykonuje również czynności na polecenie sądu, prokuratora, organów
administracji państwowej i samorządu terytorialnego w zakresie, w jakim obowiązek
ten został określony w odrębnych ustawach.
3. Policjanci w toku wykonywania czynności służbowych mają obowiązek
respektowania godności ludzkiej oraz przestrzegania i ochrony praw człowieka.
4. Policja w celu realizacji ustawowych zadań może korzystać z danych o osobie,
w tym również w formie zapisu elektronicznego, uzyskanych przez inne organy,
służby i instytucje państwowe w wyniku wykonywania czynności
operacyjno-rozpoznawczych oraz przetwarzać je w rozumieniu ustawy z dnia
14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku
z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. z 2019 r. poz. 125), bez
wiedzy i zgody osoby, której dane te dotyczą.
5. Administrator danych, o których mowa w ust. 4, jest obowiązany udostępnić
dane osobowe policjantowi wskazanemu w imiennym upoważnieniu Komendanta
Głównego Policji, Komendanta CBŚP, Komendanta BSWP, komendantów
wojewódzkich Policji lub uprawnionego policjanta, po okazaniu tego upoważnienia
oraz legitymacji służbowej. Fakt udostępnienia tych danych podlega ochronie na
podstawie ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych.
5a. Policja może, w zakresie koniecznym do wykonywania jej ustawowych
zadań, korzystać z informacji kryminalnej zgromadzonej w Krajowym Centrum
Informacji Kryminalnych.
5b. W celu wykonywania zadań w zakresie kontroli ruchu drogowego, o których
mowa w art. 129 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym
(Dz. U. z 2018 r. poz. 1990, z późn. zm.1)
), Policja może prowadzić wyszukiwania
informacji za pośrednictwem Krajowego Punktu Kontaktowego, na zasadach
określonych w art. 80k–80r tej ustawy.
6. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres, warunki i tryb przekazywania Policji informacji o osobie, uzyskanych
przez organy uprawnione do wykonywania czynności
operacyjno-rozpoznawczych w czasie wykonywania tych czynności,
uwzględniając możliwość odmowy przekazywania informacji lub ograniczenia
zakresu tych informacji ze względu na uniemożliwienie realizacji zadań
ustawowych tych organów lub ujawnienie danych osoby niebędącej
funkcjonariuszem tych organów, oraz sposób przekazywania informacji na
wniosek, w tym przy wykorzystaniu urządzeń i systemów teleinformatycznych;
2) wzór upoważnienia, o którym mowa w ust. 5, uwzględniając dane niezbędne do
zidentyfikowania upoważnionego policjanta oraz konieczność określenia
terminu ważności upoważnienia.
7. (uchylony)
Art. 14a. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, z zachowaniem przepisów
o ochronie informacji niejawnych, podejmuje decyzję o objęciu przez Policję ochroną
obiektów, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 4a, oraz o zakresie realizowanych wobec nich działań.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Policjanci wykonując czynności, o których mowa w art. 14, mają prawo:
1) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości;
2) zatrzymywania osób w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu
postępowania karnego i innych ustaw;
2a) zatrzymywania osób pozbawionych wolności, które na podstawie zezwolenia
właściwego organu opuściły areszt śledczy albo zakład karny i w wyznaczonym
terminie nie powróciły do niego;
3) zatrzymywania osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie
zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla mienia;
3a) pobierania od osób odcisków linii papilarnych lub wymazu ze śluzówki policzków:
a) w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania
karnego oraz ustawy z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec
osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia,
zdrowia lub wolności seksualnej innych osób (Dz. U. z 2019 r. poz. 2203),
b) w celu identyfikacji osób o nieustalonej tożsamości oraz osób usiłujących
ukryć swoją tożsamość, jeżeli ustalenie tożsamości w inny sposób nie jest możliwe,
c) za ich zgodą – w celu identyfikacji osób zaginionych lub zwłok ludzkich
o nieustalonej tożsamości,
d) w celu identyfikacji lub wykrywania sprawców przestępstw – na zasadach
określonych w niniejszej ustawie;
3b) pobierania odcisków linii papilarnych lub materiału biologicznego ze zwłok
ludzkich o nieustalonej tożsamości;
4) przeszukiwania osób i pomieszczeń w trybie i przypadkach określonych
w przepisach Kodeksu postępowania karnego i innych ustaw;
4a) obserwowania i rejestrowania przy użyciu środków technicznych obrazu
z pomieszczeń przeznaczonych dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych
w celu wytrzeźwienia, policyjnych izb dziecka, pokoi przejściowych oraz tymczasowych pomieszczeń przejściowych;
5) dokonywania kontroli osobistej, a także przeglądania zawartości bagaży
i sprawdzania ładunków w portach i na dworcach oraz w środkach transportu
lądowego, powietrznego i wodnego:
a) w razie istnienia uzasadnionego podejrzenia popełnienia czynu
zabronionego pod groźbą kary lub
b) w celu znalezienia:
– broni lub innych niebezpiecznych przedmiotów mogących służyć do
popełnienia czynu zabronionego pod groźbą kary lub
– przedmiotów, których posiadanie jest zabronione, lub mogących
stanowić dowód w postępowaniu prowadzonym w związku z realizacją
zadań, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 1, 2, 3a, 4, 4a, 6 i 7, oraz
przepisów innych ustaw określających zadania Policji lub
– przedmiotów podlegających przepadkowi w przypadku uzasadnionego
przypuszczenia posiadania przez osobę broni lub takich przedmiotów
lub uzasadnionego przypuszczenia ich użycia do popełnienia czynu
zabronionego pod groźbą kary
– na zasadach i w sposób określony w art. 15d i art. 15e;
5a) obserwowania i rejestrowania przy użyciu środków technicznych obrazu zdarzeń
w miejscach publicznych, a w przypadku czynności
operacyjno-rozpoznawczych i administracyjno-porządkowych podejmowanych
na podstawie ustawy – także i dźwięku towarzyszącego tym zdarzeniom;
5b) obserwowania i rejestrowania przy użyciu środków technicznych obrazu lub
dźwięku w trakcie interwencji w miejscach innych niż publiczne, podczas
prowadzenia działań kontrterrorystycznych oraz wspierania działań jednostek
organizacyjnych Policji przez służbę kontrterrorystyczną w warunkach szczególnego zagrożenia lub wymagających użycia specjalistycznych sił i środków oraz specjalistycznej taktyki działań, a także w policyjnych środkach transportu;
6) żądania niezbędnej pomocy od instytucji państwowych, organów administracji
rządowej i samorządu terytorialnego oraz przedsiębiorców prowadzących
działalność w zakresie użyteczności publicznej; wymienione instytucje, organy
i przedsiębiorcy są obowiązani, w zakresie swojego działania, do udzielenia tej
pomocy, w zakresie obowiązujących przepisów prawa;
7) zwracania się o niezbędną pomoc do innych przedsiębiorców i organizacji
społecznych, jak również zwracania się w nagłych wypadkach do każdej osoby
o udzielenie doraźnej pomocy, w ramach obowiązujących przepisów prawa;
8) (uchylony)
9) dokonywania sprawdzenia prewencyjnego w celu ochrony przed bezprawnymi
zamachami na życie lub zdrowie osób lub mienie lub w celu ochrony przed
nieuprawnionymi działaniami skutkującymi zagrożeniem życia lub zdrowia lub
bezpieczeństwa i porządku publicznego lub:
a) zapobiegania zdarzeniom o charakterze terrorystycznym – osób w związku
z ich dostępem na teren obiektów lub obszarów ochranianych przez Policję
lub w związku z zabezpieczeniem przez Policję imprez masowych lub
zgromadzeń, bagaży lub przedmiotów posiadanych przez te osoby, a także
środków transportu lądowego, powietrznego lub wodnego lub pojazdów,
którymi się poruszają w związku z dostępem do tych obiektów lub obszarów,
b) znalezienia i odebrania przedmiotów, których użycie ze względu na ich
właściwości może spowodować zagrożenie życia lub zdrowia lub
bezpieczeństwa przeprowadzonych czynności osób:
– doprowadzanych przez Policję na polecenie lub zarządzenie
uprawnionego organu lub w związku z realizacją czynności
określonych przepisami prawa lub osób w stanie nietrzeźwości
doprowadzanych przez Policję w celu wytrzeźwienia do siedziby
jednostki organizacyjnej Policji lub innego miejsca określonego
przepisami prawa lub wskazanego przez uprawniony organ, na
polecenie lub zarządzenie którego dokonuje się doprowadzenia, w tym osób doprowadzanych umieszczonych w jednostkach organizacyjnych Policji w pomieszczeniach dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia,
– zatrzymywanych w przypadkach określonych w ust. 1 pkt 2–3, osób
zatrzymanych, przyjmowanych do jednostek organizacyjnych Policji do
pomieszczeń dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu
wytrzeźwienia, pokoi przejściowych, tymczasowych pomieszczeń
przejściowych lub policyjnych izb dziecka lub umieszczanych w tych pomieszczeniach,
– pozbawionych wolności, w tym przebywających w zakładach karnych,
aresztach śledczych, zakładach poprawczych, schroniskach dla
nieletnich, policyjnych izbach dziecka lub innych ośrodkach dla
nieletnich, a także osób skazanych lub tymczasowo aresztowanych
przekazywanych na podstawie umów międzynarodowych, podczas
wykonywania w stosunku do tych osób przez Policję, na polecenie sądu
lub prokuratora, czynności polegających na przemieszczaniu tych osób
w związku z wykonywaniem czynności procesowych lub innych
czynności określonych przez sąd lub prokuratora;
10) wydawania osobom poleceń określonego zachowania się w granicach
niezbędnych do wykonywania czynności określonych w pkt 1–5 lub 9 lub
wykonywania innych czynności służbowych podejmowanych w zakresie
i w celu realizacji ustawowych zadań Policji lub w granicach niezbędnych do
ochrony przed zatarciem śladów przy zabezpieczaniu miejsca zdarzenia lub
w celu uniknięcia bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa osób lub mienia,
gdy jest to niezbędne do sprawnej realizacji zadań Policji albo uniknięcia zatarcia
śladów przestępstwa lub wykroczenia.
2. Osobie zatrzymanej na podstawie ust. 1 pkt 3 przysługują uprawnienia
przewidziane dla osoby zatrzymanej w Kodeksie postępowania karnego.
3. Zatrzymanie osoby może być zastosowane tylko wówczas, gdy inne środki
okazały się bezcelowe lub nieskuteczne.
4. Osoba zatrzymana, o której mowa w ust. 1 pkt 3, może być okazywana,
fotografowana lub daktyloskopowana tylko wtedy, gdy jej tożsamości nie można
ustalić w inny sposób.
5. Osobę zatrzymaną należy niezwłocznie poddać – w razie uzasadnionej
potrzeby – badaniu lekarskiemu lub udzielić jej pierwszej pomocy medycznej.
6. Czynności wymienione w ust. 1 powinny być wykonywane w sposób
możliwie najmniej naruszający dobra osobiste osoby, wobec której zostają podjęte.
7. Na sposób prowadzenia czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1–4a, 5a–7
i 10, przysługuje zażalenie do właściwego miejscowo prokuratora.
7a. Osoba zatrzymana może zostać umieszczona w pomieszczeniu jednostki
organizacyjnej Policji lub pomieszczeniu jednostki organizacyjnej Straży Granicznej
przeznaczonym dla osób zatrzymanych.
7b. Pomieszczenia dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu
wytrzeźwienia, pokoje przejściowe oraz tymczasowe pomieszczenia przejściowe
mogą tworzyć i znosić komendanci wojewódzcy Policji oraz Komendant Stołeczny Policji.
7c. Użyte w ust. 1 pkt 5b określenie interwencja oznacza włączenie się policjanta
lub policjantów w tok zdarzenia mogącego naruszać normy prawne i podjęcie działań
zmierzających do ustalenia charakteru, rodzaju i okoliczności powstałego zdarzenia
oraz przedsięwzięć ukierunkowanych na przywrócenie naruszonego porządku prawnego.
8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób postępowania przy
wykonywaniu uprawnień, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2a, 3, pkt 3a lit. b–d, pkt 3b,
5a–7, 9 i 10, wzory dokumentów stosowanych w tych sprawach oraz w odniesieniu do
ust. 1 pkt 5b również sposób przechowywania, odtwarzania i kopiowania zapisów
obrazu i dźwięku, mając na względzie zapewnienie skuteczności działań
podejmowanych przez Policję, poszanowanie praw osób, wobec których działania te
są podejmowane oraz konieczność właściwego zabezpieczenia utrwalonego obrazu
i dźwięku przed utratą, zniekształceniem, a także zapewnienie ochrony praw osób,
których wizerunek został utrwalony.
8a. (uchylony)
8b. (uchylony)
9. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, tryb
przeprowadzania badań lekarskich, o których mowa w ust. 5, uwzględniając
przypadki uzasadniające potrzebę niezwłocznego udzielenia osobie zatrzymanej pierwszej pomocy medycznej lub potrzebę poddania jej niezbędnym badaniom lekarskim, czas i organizację tych badań oraz sposób ich dokumentowania.
10. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) warunki, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia w jednostkach
organizacyjnych Policji dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu
wytrzeźwienia, zakres prowadzonej dokumentacji oraz wzory dokumentów wchodzących w jej skład,
2) warunki, jakim powinny odpowiadać pokoje przejściowe w jednostkach
organizacyjnych Policji, w których można umieścić osoby zatrzymane lub
doprowadzone na czas wykonania czynności służbowych, oczekiwania na
przewóz do pomieszczenia dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu
wytrzeźwienia albo do policyjnej izby dziecka lub doprowadzenie do jednostki penitencjarnej,
3) warunki, jakim powinny odpowiadać tymczasowe pomieszczenia przejściowe,
które mogą być tworzone poza jednostkami organizacyjnymi Policji, w których
można umieścić osoby zatrzymane lub doprowadzone w związku z naruszeniem
porządku prawnego, na czas niezbędny do podjęcia decyzji co do dalszego
zakresu i charakteru realizowanych wobec tych osób czynności służbowych,
4) warunki, jakim powinny odpowiadać policyjne izby dziecka,
5) regulamin pobytu osób w pomieszczeniach, pokojach i izbach, o których mowa
w ust. 1 pkt 4a, uwzględniając ich lokalizację, wyposażenie, warunki techniczne
pomieszczeń i niezbędne części składowe,
6) sposób przechowywania i niszczenia zapisów obrazu z pomieszczeń, pokoi i izb,
o których mowa w ust. 1 pkt 4a, oraz udostępniania ich uprawnionym
podmiotom oraz warunki właściwego zabezpieczenia utrwalonego obrazu przed
utratą, zniekształceniem lub nieuprawnionym ujawnieniem
– kierując się potrzebą zapewnienia skuteczności działań podejmowanych przez
Policję oraz potrzebą zapewnienia poszanowania praw osób, wobec których działania te są podejmowane.
11. Zgromadzone zapisy obrazu z pomieszczeń, izb i pokoi, o których mowa
w ust. 1 pkt 4a, niezawierające dowodów pozwalających na wszczęcie postępowania
karnego albo postępowania w sprawach o wykroczenia, postępowania dyscyplinarnego lub mogących być wykorzystanymi w postępowaniu w ramach czynności wyjaśniających albo dowodów mających znaczenie dla toczących się takich
postępowań, Policja przechowuje przez okres co najmniej 30 dni, nie dłużej jednak niż
60 dni od dnia zarejestrowania, a następnie je niszczy.

Art. 15a. 1. Policjant ma prawo zatrzymania, w trybie określonym
w art. 15, osoby stosującej przemoc w rodzinie w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. z 2020 r.
poz. 218 i 956), zwanej dalej „ustawą o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie”,
stwarzającej bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego.
2. Policjant w celu stwierdzenia zasadności zatrzymania ocenia ryzyko
bezpośredniego zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzkiego, odrębnie dla osoby
dorosłej i dziecka, biorąc pod uwagę w szczególności:
1) akty przemocy fizycznej w rodzinie;
2) wiek osoby dotkniętej przemocą w rodzinie;
3) stosowanie przemocy w rodzinie wobec kobiety w ciąży;
4) niepełnosprawność w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia
1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 426, 568 i 875) osoby dotkniętej
przemocą w rodzinie;
5) zależność osoby dotkniętej przemocą w rodzinie od osoby stosującej tę
przemoc ze względu na stan zdrowia lub jej zaburzenia psychiczne;
6) zaburzenia psychiczne osoby, o której mowa w ust. 1;
7) stan osoby, o której mowa w ust. 1, podczas interwencji związany z użyciem,
nadużywaniem lub uzależnieniem od alkoholu, środków odurzających lub
substancji psychotropowych, środków zastępczych lub nowych substancji
psychoaktywnych;
8) kierowanie przez osobę, o której mowa w ust. 1, gróźb użycia przemocy ze
skutkiem bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia;
9) dostęp osoby, o której mowa w ust. 1, do niebezpiecznego narzędzia lub broni;
10) informacje o dotychczas stosowanej przemocy lub prowadzonych
postępowaniach wobec osoby, o której mowa w ust. 1, w związku z użyciem przemocy;
11) informacje od osób, o których mowa w art. 9c ust. 1 pkt 1 ustawy
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, dotyczące ich obaw o własne życie
lub zdrowie, w tym związanych z nasileniem aktów przemocy w rodzinie;
12) informacje o próbach targnięcia się na własne życie lub życie osób wspólnie
zamieszkujących przez osobę, o której mowa w ust. 1, w związku ze
stosowaniem przemocy;
13) informacje o próbach targnięcia się na własne życie przez osobę dotkniętą
przemocą w rodzinie w związku ze stosowaniem tej przemocy.
3. Oceny ryzyka, o której mowa w ust. 2, dokonuje się w kwestionariuszu
szacowania ryzyka zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego dołączanym do
protokołu zatrzymania.

Art. 15aa. 1. Policjant ma prawo wydać wobec osoby stosującej przemoc
w rodzinie w rozumieniu przepisów ustawy o przeciwdziałaniu przemocy
w rodzinie, stwarzającej zagrożenie dla życia lub zdrowia osoby dotkniętej tą
przemocą, nakaz natychmiastowego opuszczenia wspólnie zajmowanego
mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, zwany dalej „nakazem”, lub zakaz
zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, zwany dalej „zakazem”.
2. Policjant w celu stwierdzenia zasadności wydania nakazu lub zakazu stosuje odpowiednio przepisy art. 15a ust. 2 i 3.
3. Nakaz lub zakaz mogą być stosowane łącznie.
4. Nakaz lub zakaz są natychmiast wykonalne.
5. Policjant w nakazie lub zakazie wskazuje obszar lub odległość od
wspólnie zajmowanego mieszkania, którą osoba stosująca przemoc w rodzinie
jest obowiązana zachować.
6. Przepis ust. 1 stosuje się do każdego lokalu służącego zaspokajaniu
bieżących potrzeb mieszkaniowych.

Art. 15ab. 1. Policjant wydaje nakaz lub zakaz:
1) podczas interwencji podjętej we wspólnie zajmowanym mieszkaniu lub jego
bezpośrednim otoczeniu lub
2) w związku z powzięciem informacji o stosowaniu przemocy w rodzinie,
w szczególności zgłoszenia przez:
a) osobę dotkniętą przemocą w rodzinie lub
b) kuratora sądowego lub pracownika jednostki organizacyjnej pomocy
społecznej, w związku z wykonywaniem ustawowych obowiązków.
2. W przypadku zatrzymania osoby stosującej przemoc w rodzinie nakaz
lub zakaz mogą być wydane bezpośrednio po jej zwolnieniu. W przypadku
sporządzenia kwestionariusza szacowania ryzyka zagrożenia życia lub zdrowia
ludzkiego na podstawie art. 15a ust. 3 kolejnego kwestionariusza nie sporządza się.
3. Policja wykonuje czynności niezwłocznie w związku z powzięciem
informacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2.
4. Osobę zgłaszającą przemoc w rodzinie przesłuchuje się w charakterze
świadka, po pouczeniu o treści art. 233 Kodeksu karnego, na okoliczności
wskazane w zgłoszeniu, o ile to możliwe na miejscu zdarzenia. Policja w celu
ustalenia, czy zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 15aa ust. 1, oraz
w celu wskazania obszaru lub odległości od wspólnie zajmowanego mieszkania,
którą osoba stosująca przemoc w rodzinie jest obowiązana zachować, może
przesłuchać w charakterze świadków również inne osoby, w szczególności
wszystkie dotknięte tą przemocą osoby pełnoletnie wspólnie zajmujące
mieszkanie. Policja, dokonując wskazanych ustaleń, uwzględnia w protokole
przesłuchania zaistnienie okoliczności zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego.
5. Do przesłuchania stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu
postępowania cywilnego.
6. Osobę małoletnią, która w chwili przesłuchania nie ukończyła 15 lat,
można przesłuchać tylko wówczas, gdy jej zeznania mogą mieć istotne znaczenie
dla sprawy, w szczególności gdy jest jedynym świadkiem zdarzenia, i wyłącznie
w odpowiednio przystosowanych pomieszczeniach, o których mowa
w przepisach Kodeksu postępowania karnego.
7. Przesłuchanie osoby małoletniej, o której mowa w ust. 6, przeprowadza
sąd opiekuńczy miejsca jej pobytu na wniosek Policji. Przesłuchanie odbywa się
z udziałem prokuratora oraz biegłego psychologa, przy czym osoba pełnoletnia
wskazana przez małoletniego ma prawo być obecna przy przesłuchaniu, o ile nie
ogranicza to swobody wypowiedzi przesłuchiwanego małoletniego.
W przesłuchaniu nie bierze udziału osoba stosująca przemoc w rodzinie.
Z czynności przesłuchania osoby małoletniej sporządza się protokół i nagranie
obrazu i dźwięku.
8. Jeżeli małoletni został już przesłuchany na okoliczność stosowania
przemocy w rodzinie w innej sprawie, sąd po zapoznaniu się z tymi zeznaniami
ocenia, czy zachodzi potrzeba przesłuchania małoletniego w związku z treścią
wniosku Policji. W przypadku odstąpienia od przesłuchania sąd przekazuje
Policji protokoły dotychczasowych przesłuchań małoletniego.
9. Policja może również dokonywać innych czynności w celu ustalenia, czy
zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 15aa ust. 1, w tym wysłuchać osobę
stosującą przemoc w rodzinie, o ile nie utrudni to natychmiastowego wydania
nakazu lub zakazu.
10. Nakaz lub zakaz mogą być wydane również w przypadku nieobecności
we wspólnie zajmowanym mieszkaniu lub jego bezpośrednim otoczeniu osoby
stosującej przemoc w rodzinie podczas wykonywania czynności przez Policję.
11. Policja przed wydaniem nakazu lub zakazu ma prawo zażądać
dodatkowych informacji od innych instytucji lub organów w celu ustalenia, czy
zachodzą okoliczności wskazane w art. 15aa ust. 1.

Art. 15ac. 1. Nakaz lub zakaz zawierają w szczególności:
1) datę, czas i miejsce przeprowadzenia czynności;
2) podstawę prawną ich wydania;
3) treść nakazu lub zakazu;
4) dane policjantów przeprowadzających czynność;
5) dane osoby stosującej przemoc w rodzinie;
6) dane osoby dotkniętej przemocą w rodzinie;
7) uzasadnienie, w którym wskazuje się podstawy faktyczne ich wydania;
8) pouczenia, w tym o trybie, formie i sposobie wnoszenia zażalenia.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wzór nakazu i zakazu, sposób wykonywania i dokumentowania
czynności związanych z wydaniem nakazu lub zakazu oraz wzór kwestionariusza
szacowania ryzyka zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego służący stwierdzeniu
zasadności zatrzymania, o którym mowa w art. 15a ust. 1, lub wydania nakazu
lub zakazu, mając na względzie potrzebę zawarcia niezbędnych pouczeń
w nakazie lub zakazie, sprawnego sporządzania dokumentacji, a także
konieczność natychmiastowej i skutecznej ochrony osób doznających przemocy w rodzinie.

Art. 15ad. 1. Nakaz lub zakaz doręcza się niezwłocznie osobie stosującej
przemoc w rodzinie oraz osobie dotkniętej tą przemocą. W razie niemożności
doręczenia nakazu lub zakazu osobie stosującej przemoc w rodzinie, doręczenie
uważa się za dokonane przez umieszczenie na drzwiach wspólnie zajmowanego
mieszkania zawiadomienia o ich wydaniu, dokonując wzmianki w nakazie lub
zakazie, wskazując przyczynę braku doręczenia.
2. Jeżeli osoba stosująca przemoc w rodzinie odmawia przyjęcia nakazu lub
zakazu, doręczenie uważa się za dokonane. W takim przypadku policjant
dokonuje adnotacji o odmowie ich przyjęcia na oryginale nakazu lub zakazu.
3. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera imię i nazwisko osoby
stosującej przemoc w rodzinie oraz wezwanie do niezwłocznego kontaktu
z właściwą jednostką Policji, a ponadto dostępne po otwarciu zawiadomienia
informacje o wydaniu nakazu lub zakazu, podstawie prawnej, miejscu ich
odebrania, a także zasadach zabrania ze wspólnie zajmowanego mieszkania
przedmiotów osobistego użytku i służących do świadczenia pracy oraz będących
własnością osoby stosującej przemoc w rodzinie zwierząt domowych.
4. Policja niezwłocznie doręcza odpis nakazu lub zakazu prokuratorowi
oraz zawiadamia właściwy miejscowo zespół interdyscyplinarny, o którym mowa
w przepisach ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, a gdy
w mieszkaniu zamieszkują osoby małoletnie – także właściwy miejscowo sąd opiekuńczy.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wzór zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, umieszczanego na
drzwiach mieszkania wobec niemożności doręczenia nakazu lub zakazu, mając na uwadze konieczność zrozumienia zawiadomienia również przez osoby niekorzystające z pomocy pełnomocnika.

Art. 15ae. 1. Czynność opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania
i jego bezpośredniego otoczenia przez osobę stosującą przemoc w rodzinie, wobec
której wydano nakaz lub zakaz, wymaga sporządzenia protokołu, który
podpisują pełnoletnie osoby uczestniczące w czynności.
2. Protokół zawiera:
1) datę, czas, miejsce oraz podstawę prawną przeprowadzenia czynności;
2) dane policjantów przeprowadzających czynność oraz osób w niej uczestniczących;
3) oznaczenie czynności oraz jej przebieg;
4) wzmiankę o wydaniu nakazu lub zakazu;
5) oświadczenia osób uczestniczących w czynności oraz policjantów;
6) wzmiankę o udzieleniu pouczeń oraz udzielonych informacjach, o których
mowa w art. 15ag i art. 15ah;
7) w miarę potrzeby stwierdzenie innych okoliczności dotyczących przebiegu
czynności, w szczególności wskazanie zabranych ze wspólnie zajmowanego
mieszkania przedmiotów osobistego użytku i służących do świadczenia
pracy lub zwierząt domowych oraz opis pozostawionego mienia, które
według twierdzeń osoby stosującej przemoc w rodzinie, wobec której
wydano nakaz lub zakaz, stanowi jej własność.
3. Jeżeli osoba uczestnicząca w czynności odmawia podpisu lub nie może go
złożyć, policjant dokonujący czynności zaznacza przyczynę braku podpisu.
4. Osoba stosująca przemoc w rodzinie, wobec której wydano nakaz lub
zakaz, ma prawo zabrać ze wspólnie zajmowanego mieszkania przedmioty
osobistego użytku i służące do świadczenia pracy lub będące jej własnością
zwierzęta domowe. W przypadku sprzeciwu osób wspólnie zajmujących
mieszkanie przedmioty te lub zwierzęta domowe pozostawia się we wspólnie
zajmowanym mieszkaniu. Dochodzenie roszczeń z tego tytułu odbywa się na
zasadach określonych w Kodeksie cywilnym.
5. Jeżeli w okresie obowiązywania nakazu lub zakazu zajdzie potrzeba
zabrania przez osobę stosującą przemoc w rodzinie mienia stanowiącego jej
własność, w szczególności niezabranych uprzednio przedmiotów osobistego użytku i służących do świadczenia pracy lub zwierząt domowych, ze wspólnie zajmowanego mieszkania, może się to odbyć jeden raz, wyłącznie w obecności
policjanta, po wcześniejszym uzgodnieniu przez nich terminu z osobą dotkniętą
tą przemocą. Osoba dotknięta przemocą w rodzinie ma prawo brać udział w tej
czynności lub upoważnić do udziału w niej inną osobę.
6. Osoba stosująca przemoc w rodzinie, wobec której wydano nakaz lub
zakaz, ma obowiązek pozostawić klucze do wspólnie zajmowanego mieszkania
i pomieszczeń jego bezpośredniego otoczenia w tym mieszkaniu.
7. Jeżeli w związku z wydaniem nakazu lub zakazu zachodzi potrzeba
zabezpieczenia zwierząt stanowiących mienie osoby stosującej przemoc
w rodzinie, wobec której wydano nakaz lub zakaz, stosuje się odpowiednio
przepis art. 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2020 r. poz. 638).
8. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wzór protokołu czynności opuszczenia wspólnie zajmowanego
mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, w związku z wydaniem nakazu lub
zakazu, mając na uwadze prawidłowe udokumentowanie przeprowadzanej czynności.

Art. 15af. 1. Osoba stosująca przemoc w rodzinie, wobec której wydano
nakaz lub zakaz, jest obowiązana wskazać jednostce organizacyjnej Policji,
której policjant wydał ten nakaz lub zakaz, adres miejsca pobytu, a także, o ile to
możliwe, numer telefonu, pod którym będzie dostępna, oraz poinformować tę
jednostkę Policji o każdej zmianie adresu lub numeru.
2. Osobę stosującą przemoc w rodzinie, wobec której wydano nakaz lub
zakaz, należy pouczyć, że jeżeli zmieni miejsce pobytu, nie będzie dostępna pod
wskazanym przez siebie numerem telefonu, nie zawiadamiając o tym jednostki
organizacyjnej Policji, o której mowa w ust. 1, na skutek czego nie odbierze
korespondencji pod wskazanym adresem lub nie stawi się we wskazanej
jednostce organizacyjnej Policji w celu jej odbioru w ciągu 24 godzin od
pozostawienia zawiadomienia o korespondencji, korespondencja zostanie uznana
za doręczoną z upływem tego terminu, chyba że miejsce pobytu tej osoby jest
Policji znane.
3. Niedoręczenie korespondencji wymaga udokumentowania ze wskazaniem
przyczyny niedoręczenia.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wzór zawiadomienia osoby stosującej przemoc w rodzinie,
wobec której został wydany nakaz lub zakaz, pozostawionego wobec niemożności
doręczenia korespondencji, mając na uwadze konieczność zrozumienia
zawiadomienia również przez osoby niekorzystające z pomocy pełnomocnika.

Art. 15ag. 1. Policjant, w przypadku wydania nakazu lub zakazu, informuje
osobę dotkniętą przemocą w rodzinie o:
1) możliwości i sposobie złożenia żądania, aby sąd zobowiązał osobę stosującą
przemoc w rodzinie do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania
i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazał zbliżania się do mieszkania
i jego bezpośredniego otoczenia, o którym mowa w przepisach ustawy
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie;
2) obowiązku wszczęcia przez organy ścigania, niezależnie od wydanego
nakazu lub zakazu, postępowania karnego w związku z popełnieniem
ściganego z urzędu przestępstwa z użyciem przemocy i możliwości
stosowania w toku prowadzonego postępowania środków zapobiegawczych,
o których mowa w przepisach Kodeksu postępowania karnego;
3) możliwości uzyskania wsparcia we właściwym miejscowo ośrodku pomocy
społecznej, specjalistycznym ośrodku wsparcia dla ofiar przemocy
w rodzinie i innych placówkach świadczących pomoc ofiarom przemocy w rodzinie;
4) całodobowym ogólnopolskim telefonie dla ofiar przemocy w rodzinie;
5) możliwości uzyskania pomocy udzielanej przez podmioty, które otrzymały
dotacje z Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy
Postpenitencjarnej – Funduszu Sprawiedliwości, o którym mowa
w przepisach Kodeksu karnego wykonawczego, oraz danych
teleadresowych, najbliższych miejscowo dla osoby dotkniętej przemocą
w rodzinie, siedzib tych podmiotów i innych niezbędnych danych
kontaktowych tych podmiotów.
2. Policjant, w przypadku wydania nakazu lub zakazu, poucza osobę
dotkniętą przemocą w rodzinie o przekazaniu jej danych najbliższemu miejscowo podmiotowi, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, w celu udzielenia pomocy, chyba że osoba ta nie wyrazi zgody.
3. Policjant, w przypadku wydania nakazu lub zakazu, poucza osobę
stosującą przemoc w rodzinie o przekazaniu jej danych właściwemu ze względu
na miejsce jej pobytu Powiatowemu Centrum Pomocy Rodzinie w celu podjęcia
działań pozostających we właściwości powiatu na podstawie przepisów ustawy
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, chyba że osoba ta nie wyrazi zgody.

Art. 15ah. Policjant, w przypadku wydania nakazu lub zakazu, poucza
osobę stosującą przemoc w rodzinie o przyczynach ich wydania, o możliwości
i sposobie złożenia zażalenia, a także informuje o danych teleadresowych
właściwych miejscowo placówek zapewniających miejsca noclegowe oraz
placówek prowadzących oddziaływania korekcyjno-edukacyjne lub programy
psychologiczno-terapeutyczne dla osób stosujących przemoc w rodzinie. Miejsca
noclegowe nie mogą być placówkami pobytu osób dotkniętych przemocą w rodzinie.

Art. 15ai. 1. W okresie obowiązywania nakazu lub zakazu Policja
przynajmniej trzykrotnie sprawdza, czy nakaz lub zakaz nie są naruszane,
i podejmuje niezbędne czynności. Pierwsze sprawdzenie odbywa się następnego
dnia po wydaniu nakazu lub zakazu.
2. Czynności sprawdzenia Policja podejmuje również na podstawie
postanowienia sądu o udzieleniu zabezpieczenia w sprawach o zobowiązanie
osoby stosującej przemoc w rodzinie do opuszczenia wspólnie zajmowanego
mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazanie zbliżania się do
mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, którym nakaz lub zakaz zostały przedłużone.

Art. 15aj. 1. Osobie stosującej przemoc w rodzinie, wobec której wydano
nakaz lub zakaz, przysługuje zażalenie do sądu rejonowego właściwego ze
względu na miejsce położenia wspólnie zajmowanego mieszkania. Zażalenie
wnosi się w terminie 3 dni od dnia doręczenia nakazu lub zakazu, o czym należy
osobę tę pouczyć wraz z doręczeniem nakazu lub zakazu. W zażaleniu skarżący
może się domagać zbadania prawidłowości prowadzenia czynności, zasadności oraz legalności wydanego nakazu lub zakazu. Do zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego.
2. Sąd rozpoznaje zażalenie niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu
3 dni od dnia jego wpływu do sądu.
3. Sąd uchyla zaskarżony nakaz lub zakaz w przypadku stwierdzenia jego
bezzasadności lub nielegalności, o czym niezwłocznie zawiadamia osobę
dotkniętą przemocą w rodzinie, prokuratora, właściwą jednostkę Policji oraz
zespół interdyscyplinarny, o którym mowa w przepisach ustawy
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.
4. W przypadku stwierdzenia bezzasadności, nielegalności lub
nieprawidłowości nakazu lub zakazu sąd zawiadamia o tym przełożonego
policjanta, który wydał nakaz lub zakaz.

Art. 15ak. 1. Nakaz lub zakaz tracą moc po upływie czternastu dni od dnia
ich wydania, chyba że sąd udzielił zabezpieczenia w sprawach o zobowiązanie
osoby stosującej przemoc w rodzinie do opuszczenia wspólnie zajmowanego
mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazanie zbliżania się do
mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, którym nakaz lub zakaz zostały przedłużone.
2. Nakaz lub zakaz tracą również moc, w przypadku gdy osoba stosująca
przemoc w rodzinie, wobec której wydano nakaz lub zakaz, została zatrzymana
w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa, a następnie zastosowano
wobec niej środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania lub
nakazania okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, prokurator zawiadamia
pokrzywdzonego, osobę dotkniętą przemocą oraz właściwą jednostkę Policji.

Art. 15b. Informacje uzyskane podczas realizacji czynności, o których mowa
w art. 15 ust. 1 pkt 5a i 5b, w tym dane osobowe niezawierające dowodów
pozwalających na wszczęcie postępowania karnego albo postępowania w sprawach
o wykroczenia, postępowania dyscyplinarnego lub mogących być wykorzystanymi
w postępowaniu w ramach czynności wyjaśniających albo dowodów mających
znaczenie dla toczących się takich postępowań, Policja przechowuje przez okres co najmniej 30 dni, nie dłużej jednak niż 60 dni od dnia zarejestrowania, a następnie je niszczy. W przypadku czynności operacyjno-rozpoznawczych terminy, o których mowa w zdaniu pierwszym, są liczone od dnia zakończenia realizacji tych czynności.

Art. 15c. W przypadkach, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 5b,
z wyłączeniem działań kontrterrorystycznych oraz wspierania działań jednostek
organizacyjnych Policji przez służbę kontrterrorystyczną w warunkach szczególnego
zagrożenia lub wymagających użycia specjalistycznych sił i środków oraz
specjalistycznej taktyki działań, funkcjonariusz Policji w miarę możliwości uprzedza
osobę, wobec której podejmuje czynności, o rejestrowaniu obrazu lub dźwięku.

Art. 15d. 1. Kontrola osobista polega na sprawdzeniu:
1) zawartości odzieży i obuwia osoby poddawanej kontroli osobistej, zwanej dalej
„osobą kontrolowaną” i przedmiotów, które znajdują się na jej ciele, bez
odsłaniania przykrytej odzieżą powierzchni ciała;
2) zawartości podręcznego bagażu oraz innych przedmiotów, które posiada przy
sobie osoba kontrolowana;
3) zawartości odzieży i obuwia osoby kontrolowanej i przedmiotów, które znajdują
się na jej ciele, z odsłonięciem przykrytych odzieżą powierzchni ciała w celu
oraz w zakresie niezbędnym do odebrania broni lub przedmiotów, o których
mowa w art. 15 ust. 1 pkt 5, w przypadku gdy ujawniono ich posiadanie przez
osobę kontrolowaną podczas sprawdzenia, o którym mowa w pkt 1 lub 2 i gdy
do ich odebrania nie jest wystarczające zastosowanie czynności określonych
w pkt 1 i 2;
4) jamy ustnej, nosa, uszu oraz włosów osoby kontrolowanej;
5) miejsc intymnych osoby kontrolowanej, w szczególnie uzasadnionych przypadkach.
2. Policjant dokonuje kontroli osobistej w sposób możliwie najmniej naruszający
dobra osobiste osoby kontrolowanej oraz w zakresie niezbędnym w danych
okolicznościach do zrealizowania celu dokonywanej kontroli. Podczas sprawdzenia,
o którym mowa w ust. 1 pkt 3 i 5, osoba kontrolowana powinna być częściowo
ubrana. Policjant najpierw sprawdza część odzieży, a przed sprawdzeniem kolejnej
części umożliwia osobie kontrolowanej włożenie odzieży już sprawdzonej.
3. Sprawdzenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1–3, można dokonać wzrokowo,
manualnie lub z wykorzystaniem psa służbowego lub środków technicznych
niezbędnych do wykrywania materiałów i urządzeń, których posiadanie jest
zabronione, w szczególności broni, materiałów wybuchowych, środków
odurzających, substancji psychotropowych i ich prekursorów, a sprawdzenia,
o którym mowa w ust. 1 pkt 4 i 5 – wzrokowo lub manualnie.
4. Policjant dokonujący kontroli osobistej:
1) przystępując do czynności związanych z kontrolą osobistą podaje swój stopień,
imię i nazwisko w sposób umożliwiający odnotowanie tych danych, a policjant
nieumundurowany, na żądanie osoby kontrolowanej, okazuje również
legitymację służbową w taki sposób, aby osoba kontrolowana miała możliwość
odczytać i zanotować numer i organ, który wydał legitymację oraz nazwisko
policjanta;
2) podaje podstawę prawną i przyczynę podjęcia kontroli osobistej;
3) legitymuje osobę kontrolowaną oraz inne osoby, jeżeli uczestniczą w czynności;
4) może wezwać osobę kontrolowaną do dobrowolnego wydania przez nią broni lub
innych niebezpiecznych przedmiotów mogących służyć do popełnienia czynu
zabronionego pod groźbą kary lub przedmiotów mogących stanowić dowód
w postępowaniu prowadzonym w związku z realizacją zadań, o których mowa
w art. 15 ust. 1 pkt 5, lub podlegających przepadkowi oraz może żądać
opróżnienia przez osobę kontrolowaną kieszeni, innych części odzieży lub
przedmiotów znajdujących się na ciele osoby kontrolowanej lub przez nią
posiadanych, jak również może żądać przyjęcia przez osobę kontrolowaną
odpowiedniej pozycji ciała w sposób umożliwiający sprawdzenie miejsc
intymnych;
5) odbiera osobie kontrolowanej broń lub inne niebezpieczne przedmioty mogące
służyć do popełnienia czynu zabronionego pod groźbą kary albo przedmioty,
których posiadanie jest zabronione lub przedmioty mogące stanowić dowód
w postępowaniu prowadzonym w związku z realizacją zadań, o których mowa
w art. 15 ust. 1 pkt 5, lub podlegające przepadkowi;
6) sprawdza, czy informacje o osobie kontrolowanej, przedmiotach lub
dokumentach posiadanych przez tę osobę są przetwarzane w zbiorach danych
prowadzonych przez Policję lub w dostępnych Policji krajowych i międzynarodowych systemach informacyjnych, w których przetwarza się
informacje, w tym dane osobowe, o osobach podejrzanych o popełnienie
przestępstw, osobach zaginionych lub osobach poszukiwanych w związku
z ochroną bezpieczeństwa i porządku publicznego lub w których przetwarza się
informacje o skradzionych lub utraconych dokumentach lub przedmiotach,
w celu ich odnalezienia;
7) pobiera niezbędne dane osobowe osoby kontrolowanej lub innych osób, jeżeli
uczestniczą w czynności, oraz dane dotyczące posiadanych przez osobę
kontrolowaną dokumentów i podlegających sprawdzeniu przedmiotów, w tym
dane związane z tymi przedmiotami lub utrwalone na tych dokumentach;
8) może odstąpić od wykonywania czynności, o których mowa w pkt 1 i 3,
w przypadku gdy czynności te zostały wykonane przez policjanta bezpośrednio
przed przystąpieniem do dokonania kontroli osobistej w ramach realizacji innych
uprawnień określonych w art. 15, w szczególności w związku z legitymowaniem osoby.
5. Kontroli osobistej dokonuje policjant tej samej płci, co osoba kontrolowana
w miejscu niedostępnym w czasie wykonywania kontroli dla osób postronnych.
6. W przypadku gdy kontrola osobista musi być dokonana niezwłocznie,
w szczególności ze względu na okoliczności mogące stanowić zagrożenie życia lub
zdrowia ludzkiego lub mienia, może jej dokonać policjant płci odmiennej niż osoba
kontrolowana, także w miejscu niespełniającym warunku, o którym mowa w ust. 5,
w sposób możliwie najmniej naruszający dobra osobiste osoby kontrolowanej.
7. Podczas kontroli osobistej może być obecna osoba przybrana przez
dokonującego czynności, a w przypadku gdy nie uniemożliwi to przeprowadzenia
kontroli osobistej albo nie utrudni jej przeprowadzenia w istotny sposób, podczas
kontroli osobistej może być obecna także osoba wskazana przez osobę kontrolowaną.
8. Osoba kontrolowana jest obowiązana umożliwić policjantom dokonanie
czynności, o których mowa w ust. 1.
9. Po zakończeniu kontroli osobistej policjant poucza osobę kontrolowaną
o prawie do złożenia zażalenia, o którym mowa w ust. 11, oraz o prawie do żądania
sporządzenia protokołu z kontroli osobistej.
10. Z kontroli osobistej sporządza się protokół w przypadku, gdy osoba
kontrolowana zgłosiła takie żądanie bezpośrednio po jej dokonaniu oraz w przypadku, gdy w toku kontroli znaleziono broń lub przedmioty, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 5. Protokół zawiera w szczególności:
1) oznaczenie czynności, podstawy prawnej i przyczyny jej podjęcia, jej miejsca
oraz danych osoby kontrolowanej i osób uczestniczących w kontroli osobistej,
obejmujących w szczególności imię, nazwisko, numer PESEL lub datę urodzenia
oraz rodzaj i cechy identyfikacyjne dokumentu, na podstawie którego ustalono
tożsamość osoby;
2) datę i godzinę rozpoczęcia i zakończenia czynności;
3) dane policjanta dokonującego czynności obejmujące stopień, imię, nazwisko
oraz nazwę jednostki organizacyjnej Policji, w której pełni służbę;
4) nazwę jednostki organizacyjnej Policji, właściwej ze względu na miejsce
dokonania kontroli osobistej;
5) przebieg czynności, oświadczenia i wnioski jej uczestników;
6) spis znalezionych i odebranych przedmiotów oraz w miarę potrzeby ich opis;
7) pouczenie osoby kontrolowanej o jej prawach;
8) w miarę potrzeby stwierdzenie innych okoliczności dotyczących przebiegu czynności.
11. Osobie kontrolowanej przysługuje zażalenie do sądu rejonowego właściwego
ze względu na miejsce dokonania kontroli osobistej, w terminie 7 dni od dnia jej
dokonania, w celu zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości jej dokonania.
Do zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 50 Kodeksu postępowania karnego.
12. W przypadku stwierdzenia bezzasadności, nielegalności lub
nieprawidłowości dokonania kontroli osobistej, sąd zawiadamia o tym prokuratora
i kierownika jednostki organizacyjnej Policji nadrzędnej nad jednostką organizacyjną
Policji, w której pełni służbę policjant, który dokonał kontroli osobistej.
13. W przypadku gdy w toku kontroli osobistej nie znaleziono broni lub
przedmiotów, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 5, lub w przypadku gdy osoba
kontrolowana nie zgłosiła żądania sporządzenia protokołu z kontroli, kontrolę osobistą
dokumentuje się w dokumentacji służbowej, określając datę, czas, miejsce i przyczynę
jej dokonania, dane osób w niej uczestniczących oraz rodzaj i wynik czynności,
a także informację o pouczeniu osoby kontrolowanej, o którym mowa w ust. 9.
14. W przypadku gdy przedmioty ujawnione w wyniku czynności, o których
mowa w ust. 1, stwarzają niebezpieczeństwo dla życia, zdrowia lub mienia, policjant,
w granicach dostępnych środków, niezwłocznie podejmuje czynności ochronne,
a w szczególności zabezpiecza miejsce zagrożone przed dostępem osób postronnych
oraz powiadamia dyżurnego właściwej miejscowo jednostki organizacyjnej Policji
o konieczności zarządzenia działań usuwających to niebezpieczeństwo.
15. Zażalenie, o którym mowa w ust. 11, składa się za pośrednictwem jednostki
organizacyjnej Policji właściwej według miejsca dokonania kontroli osobistej.
Jednostka organizacyjna Policji, o której mowa w zdaniu pierwszym, niezwłocznie
przekazuje zażalenie do sądu rejonowego.

Art. 15e. 1. Przeglądanie zawartości bagaży lub sprawdzanie ładunków
w portach i na dworcach oraz w środkach transportu lądowego, powietrznego
i wodnego polega na:
1) wzrokowej i manualnej kontroli zawartości bagaży lub ładunków, w tym
manualnym sprawdzeniu ładunków, elementów konstrukcyjnych bagaży oraz
znajdujących się w nich przedmiotów;
2) sprawdzeniu bagaży i ładunków z wykorzystaniem psa służbowego lub
z wykorzystaniem środków technicznych niezbędnych do wykrywania
materiałów i urządzeń zabronionych, w szczególności broni, materiałów
wybuchowych, środków odurzających, substancji psychotropowych i ich prekursorów.
2. Czynności, o których mowa w ust. 1, wykonuje się w obecności posiadacza
bagaży lub ładunków, a w przypadku gdy nie można ustalić posiadacza bagaży lub
ładunków lub w przypadku jego nieobecności – w obecności przedstawiciela
przewoźnika, spedytora lub agenta morskiego.
3. W przypadku bagaży lub ładunków przyjętych do przewozu, czynności,
o których mowa w ust. 1, wykonuje się wyłącznie w obecności przedstawiciela
przewoźnika, spedytora lub agenta morskiego.
4. W przypadku braku możliwości zapewnienia natychmiastowej obecności
osób, o których mowa w ust. 2, policjant może wykonać czynności określone
w ust. 1 bez ich obecności, jeżeli z posiadanych informacji wynika, że zwłoka może
spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzkiego lub mienia, albo gdy istnieje
uzasadniona obawa zniszczenia bądź utracenia przedmiotów mogących stanowić dowód w postępowaniu prowadzonym w związku z realizacją zadań, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 5, lub podlegających przepadkowi.
5. Policjant w związku z realizacją czynności, o których mowa w ust. 1, ma
prawo żądania udostępnienia bagaży lub przewożonych ładunków, w tym otwarcia
bagażnika oraz udostępnienia przestrzeni bagażowej w środkach komunikacji do
przejrzenia, wyjęcia przewożonych bagaży lub ładunków oraz otwarcia i pokazania ich zawartości.
6. Osoby, o których mowa w ust. 2, są obowiązane udostępnić policjantowi
bagaż lub ładunek do przejrzenia lub sprawdzenia, w tym wykonać czynności,
o których mowa w ust. 5.
7. Czynności, o których mowa w ust. 1, wykonuje się w miarę możliwości
w sposób niepowodujący uszkodzenia przeglądanych bagaży lub ładunków.
8. Przy dokonywaniu czynności, o których mowa w ust. 1, przepisy art. 15d
ust. 4 i 14 stosuje się odpowiednio.
9. Policjant po zakończeniu wykonywania czynności, o których mowa w ust. 1,
poucza posiadacza bagaży lub ładunków lub przedstawiciela przewoźnika, spedytora
lub agenta morskiego, w obecności którego dokonano tych czynności, o prawie do
złożenia zażalenia, o którym mowa w ust. 11, oraz o prawie do żądania sporządzenia
protokołu z dokonanych czynności.
10. Z dokonania czynności, o których mowa w ust. 1, sporządza się protokół
w przypadku, gdy posiadacz bagaży lub ładunków lub przedstawiciel przewoźnika,
spedytora lub agenta morskiego, w obecności którego dokonano tych czynności,
zgłosił takie żądanie bezpośrednio po dokonaniu tych czynności oraz w przypadku,
gdy w toku czynności znaleziono broń lub przedmioty, o których mowa
w art. 15 ust. 1 pkt 5. Do sporządzenia protokołu stosuje się odpowiednio przepis
art. 15d ust. 10 zdanie drugie.
11. Posiadaczowi bagaży lub ładunków lub przedstawicielowi przewoźnika,
spedytora lub agenta morskiego, w obecności którego dokonano czynności
określonych w ust. 1, przysługuje zażalenie do sądu rejonowego właściwego ze
względu na miejsce dokonania czynności, w terminie 7 dni od dnia jej dokonania,
w celu zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości jej dokonania. Do
zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 50 Kodeksu postępowania
karnego. W przypadku stwierdzenia bezzasadności, nielegalności lub nieprawidłowości dokonania czynności przepis art. 15d ust. 12 stosuje się odpowiednio.
12. W przypadku gdy w toku czynności, o których mowa w ust. 1, nie znaleziono
broni lub przedmiotów, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 5, lub gdy posiadacz
bagaży lub ładunków lub przedstawiciel przewoźnika, spedytora lub agenta
morskiego, w obecności którego dokonano tych czynności, nie zażądał sporządzenia
protokołu, czynności dokumentuje się w dokumentacji służbowej, określając datę,
czas, miejsce i przyczynę ich dokonania, dane osób w nich uczestniczących oraz
rodzaj i wynik czynności, a także informację o pouczeniu osoby, o którym mowa w ust. 9.
13. Zażalenie, o którym mowa w ust. 11, składa się za pośrednictwem jednostki
organizacyjnej Policji właściwej według miejsca dokonania czynności określonych
w ust. 1. Jednostka organizacyjna Policji, o której mowa w zdaniu pierwszym,
niezwłocznie przekazuje zażalenie do sądu rejonowego.

Art. 15f. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, sposób:
1) sporządzania dokumentów, o których mowa w art. 15d ust. 10 i 13 oraz art. 15e
ust. 10 i 12, a także wzory protokołów, o których mowa w art. 15d ust. 9
i art. 15e ust. 9, z uwzględnieniem informacji niezbędnych do udokumentowania
podstaw prawnych, celu i zakresu dokonanej kontroli osobistej, przeglądania
zawartości bagaży i sprawdzania ładunków w portach i na dworcach oraz
w środkach transportu lądowego, powietrznego i wodnego oraz z
uwzględnieniem niezbędnych danych osobowych osób objętych tymi
czynnościami, uczestniczących w tych czynnościach oraz dokonujących tych
czynności, a także informacji niezbędnych do ustalenia przebiegu i wyniku tych czynności;
2) postępowania w jednostkach organizacyjnych Policji ze złożonym zażaleniem,
o którym mowa w art. 15d i art. 15e, celem nadania mu biegu, a także sposób
postępowania z protokołami i dokumentacją służbową sporządzonymi w wyniku
dokonania tych czynności.

Art. 15g. 1. Sprawdzenie prewencyjne, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 9,
polega na manualnym sprawdzeniu osoby, zawartości jej odzieży oraz przedmiotów znajdujących się na jej ciele lub przez nią posiadanych, sprawdzeniu za pomocą środków technicznych niezbędnych do wykrywania materiałów i urządzeń
niebezpiecznych lub których posiadanie jest zabronione, w szczególności broni,
materiałów wybuchowych, środków odurzających, substancji psychotropowych i ich
prekursorów, sprawdzeniu biochemicznym, lub z wykorzystaniem psa służbowego
w zakresie niezbędnym do realizacji celu podejmowanych czynności w danych
okolicznościach oraz w sposób możliwie najmniej naruszający dobra osobiste osoby,
wobec której czynności są wykonywane.
2. W przypadku gdy w stosunku do osób, o których mowa
w art. 15 ust. 1 pkt 9 lit. a, osób doprowadzonych w związku z realizacją czynności
określonych przepisami prawa lub osób doprowadzanych przez Policję w celu
wytrzeźwienia, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 9 lit. b tiret pierwsze, zaistniały
przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 5, dokonuje się kontroli osobistej na
zasadach i w sposób określony w art. 15d.
3. W stosunku do osób zatrzymanych, doprowadzanych lub konwojowanych,
sprawdzenie prewencyjne, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 9, może polegać również na:
1) żądaniu zdjęcia przez osobę odzieży i obuwia,
2) zdjęciu osobie odzieży i obuwia w przypadku niewykonania żądania, o którym mowa w pkt 1,
3) dokonaniu oględzin ciała tych osób oraz sprawdzeniu zdjętej odzieży i obuwia,
w tym z wykorzystaniem środków, o których mowa w ust. 1,
4) żądaniu wydania oraz oddania do depozytu, lub w celu zajęcia lub zabezpieczenia:
a) środków płatniczych i przedmiotów wartościowych, dokumentów
tożsamości, środków łączności oraz urządzeń technicznych służących do
rejestrowania i odtwarzania informacji,
b) przedmiotów, które mogą stanowić zagrożenie życia lub zdrowia lub
bezpieczeństwa osoby poddanej sprawdzeniu prewencyjnemu lub innych
osób albo bezpieczeństwa przeprowadzanych czynności, w tym broni lub
innych niebezpiecznych przedmiotów mogących służyć do popełnienia
przestępstwa lub wykroczenia lub przedmiotów mogących stanowić dowód w postępowaniu prowadzonym w związku z realizacją zadań, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 5, lub podlegających przepadkowi,
c) przedmiotów, które mogą stanowić zagrożenie dla porządku lub
bezpieczeństwa osoby znajdującej się w pomieszczeniu dla osób
zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia, w pokoju
przejściowym, w tymczasowym pomieszczeniu przejściowym lub
w policyjnej izbie dziecka, w szczególności przedmiotów posiadających
ostre krawędzie lub zakończenie, środków służących do obezwładniania,
dopuszczonych do obrotu produktów leczniczych, produktów
zawierających alkohol, sznurowadeł, pasków, szalików, zapałek,
zapalniczek lub innych przedmiotów, których wymiary lub ilość naruszają
ustalony porządek bądź bezpieczeństwo pobytu w pomieszczeniu dla osób
zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia, w pokoju
przejściowym, w tymczasowym pomieszczeniu przejściowym lub
w policyjnej izbie dziecka,
5) odebraniu przedmiotów, o których mowa w pkt 4, oraz ich przyjęciu do
depozytu, zabezpieczeniu lub zajęciu
– w szczególności gdy czynności te przeprowadza się w przypadku zatrzymywania
osoby zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 2–3, umieszczania osoby w jednostce organizacyjnej
Policji w pomieszczeniu dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu
wytrzeźwienia, w pokoju przejściowym, w tymczasowym pomieszczeniu
przejściowym lub w policyjnej izbie dziecka, przejmowania osoby w związku
z wykonywanymi czynnościami przez Policję, a także po zakończeniu widzenia lub
innej czynności związanej z kontaktem osoby zatrzymanej, konwojowanej lub
doprowadzonej z innymi osobami lub po każdorazowej utracie kontaktu wzrokowego
z osobą konwojowaną lub doprowadzaną.
4. Czynności, o których mowa w ust. 3 pkt 1–3, wykonuje się w sposób
umożliwiający osobie pozostawienie części odzieży na ciele, a po sprawdzeniu zdjętej
odzieży – jej włożenie przed zdjęciem pozostałej niesprawdzonej części odzieży oraz
w warunkach zapewniających poszanowanie jej intymności.
5. Do sprawdzenia prewencyjnego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 9,
przepisy art. 15d ust. 5, 6 i 14 stosuje się odpowiednio.
6. W przypadku gdy w toku sprawdzenia prewencyjnego osób zatrzymanych,
doprowadzonych lub konwojowanych, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 9 lit. b,
ujawniono broń lub przedmioty, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 5, sprawdzenie
to traktuje się jako kontrolę osobistą oraz stosuje się odpowiednio przepisy art. 15d.
7. Osobie, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 9 lit. b:
1) umieszczonej w jednostce organizacyjnej Policji w pomieszczeniu dla osób
zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia, w pokoju
przejściowym, w tymczasowym pomieszczeniu przejściowym lub w policyjnej
izbie dziecka, która ukończyła 18 lat i upoważniła pisemnie wskazaną przez
siebie osobę do odbioru przedmiotów w miejscu ich zdeponowania umożliwia
się rozporządzanie przekazanymi do depozytu przedmiotami, o których mowa
w ust. 3 pkt 4 lit. a i c, z wyjątkiem przekazania tych przedmiotów osobie
zatrzymanej, osobie konwojowanej lub doprowadzanej oraz korzystania z tych
przedmiotów i ich posiadania przez te osoby, a także z wyjątkiem przedmiotów,
które zostały zatrzymane lub zajęte w drodze zabezpieczenia bądź egzekucji administracyjnej;
2) zwalnianej z pomieszczenia dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu
wytrzeźwienia z pokoju przejściowego, z tymczasowego pomieszczenia
przejściowego lub z policyjnej izby dziecka wydaje się przedmioty przyjęte do
depozytu, z wyjątkiem przedmiotów, które zostały zatrzymane lub zajęte
w drodze zabezpieczenia, podlegających przepadkowi bądź egzekucji administracyjnej.
8. W przypadku zwalniania osoby z pomieszczenia dla osób zatrzymanych lub
doprowadzonych w celu wytrzeźwienia, z pokoju przejściowego, z tymczasowego
pomieszczenia przejściowego lub z policyjnej izby dziecka w celu jej przekazania do
wykonania czynności procesowych lub innych czynności określonych przez sąd lub
prokuratora, środki, dokumenty tożsamości, urządzenia techniczne i przedmioty,
o których mowa w ust. 3 pkt 4 lit. a i c, z wyjątkiem sznurowadeł, paska i szalika,
przejmuje na czas doprowadzenia lub konwoju policjant realizujący doprowadzenie lub konwój.
9. Osobie, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 9 lit. a, odmawiającej poddania się
sprawdzeniu prewencyjnemu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 9, można odmówić
wstępu na teren obiektów lub obszarów ochranianych przez Policję lub na imprezę masową zabezpieczaną przez Policję, jak również uniemożliwić udział w zgromadzeniu.

art. 16. więcej Art. 16. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–6 i 8–14 ustawy
z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U.
z 2019 r. poz. 2418), policjanci mogą użyć środków przymusu bezpośredniego,
o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1–13 i 17–20 tej ustawy, lub wykorzystać te środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1 lit. a–c i e, pkt 2, 3 i pkt 4
lit. a i b oraz w art. 47 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu
bezpośredniego i broni palnej, policjanci mogą użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
3. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i broni palnej oraz
dokumentowanie tego użycia i wykorzystania odbywa się na zasadach określonych
w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.

Art. 16a. Wobec nieletniego doprowadzonego do policyjnej izby dziecka,
w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1–3, 8 i 10–14 ustawy z dnia 24 maja
2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, policjanci mogą użyć
środka przymusu bezpośredniego, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a i b,
pkt 3, 4, 6, 7, pkt 12 lit. a i pkt 13 tej ustawy.

art. 17. więcej Art. 17. (uchylony).

art. 18. więcej Art. 18. 1. W razie zagrożenia bezpieczeństwa publicznego lub zakłócenia
porządku publicznego, zwłaszcza poprzez sprowadzenie:
1) niebezpieczeństwa powszechnego dla życia, zdrowia lub wolności obywateli,
2) bezpośredniego zagrożenia dla mienia w znacznych rozmiarach,
3) bezpośredniego zagrożenia obiektów lub urządzeń ważnych dla bezpieczeństwa
lub obronności państwa, siedzib centralnych organów państwowych albo
wymiaru sprawiedliwości, obiektów gospodarki lub kultury narodowej oraz
przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych
albo organizacji międzynarodowych, a także obiektów dozorowanych przez
uzbrojoną formację ochronną utworzoną na podstawie odrębnych przepisów,
4) zagrożenia przestępstwem o charakterze terrorystycznym mogącym skutkować
niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia uczestników wydarzeń o charakterze kulturalnym, sportowym lub religijnym, w tym zgromadzeń lub imprez masowych
– jeżeli użycie oddziałów lub pododdziałów Policji okaże się lub może okazać się
niewystarczające, do pomocy oddziałom i pododdziałom Policji mogą być użyte
oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zwane dalej „Siłami Zbrojnymi”.
2. (uchylony)
3. Użycie Sił Zbrojnych, w przypadkach o których mowa w ust. 1, następuje na
podstawie postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wydanego na wniosek
Prezesa Rady Ministrów.
4. Pomoc, o której mowa w ust. 1, może być udzielona również w formie
prowadzonego samodzielnie przez oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych
przeciwdziałania zagrożeniu, w przypadku gdy oddziały i pododdziały Policji nie
dysponują możliwościami skutecznego przeciwdziałania tym zagrożeniom.
5. W przypadkach niecierpiących zwłoki decyzję o udzieleniu pomocy, o której
mowa w ust. 1 i 4, podejmuje Minister Obrony Narodowej, na wniosek ministra
właściwego do spraw wewnętrznych, określający zakres i formę pomocy,
zawiadamiając o niej niezwłocznie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i Prezesa
Rady Ministrów.
6. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej niezwłocznie wydaje postanowienie
o zatwierdzeniu lub uchyleniu decyzji, o której mowa w ust. 5.
7. Żołnierzom oddziałów i pododdziałów Sił Zbrojnych kierowanych do pomocy
oddziałom i pododdziałom Policji przysługują w zakresie niezbędnym do
wykonywania ich zadań, wobec wszystkich osób, uprawnienia policjantów określone
w art. 15 i art. 16. Korzystanie z tych uprawnień następuje na zasadach i w trybie
określonych dla policjantów.
8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki i sposób użycia oddziałów i pododdziałów Policji i Sił Zbrojnych;
2) sposób koordynowania działań podejmowanych przez Policję i Siły Zbrojne
w formie określonej w ust. 1 i 4;
3) tryb wymiany informacji i sposób logistycznego wsparcia działań Policji
prowadzonych z pomocą oddziałów i pododdziałów Sił Zbrojnych.
9. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 8, powinno uwzględniać:
1) stopień zagrożenia bezpieczeństwa publicznego lub zakłócenia porządku
publicznego, w tym przestępstwem o charakterze terrorystycznym, oraz
przewidywany rozwój sytuacji;
2) zachowanie ciągłości dowodzenia, w tym oddziałami Sił Zbrojnych;
3) ochronę wymienianych informacji oraz zakres wsparcia logistycznego Policji.

Art. 18a. 1. W razie zagrożenia bezpieczeństwa i porządku publicznego, jeżeli
siły Policji są niewystarczające lub mogą okazać się niewystarczające do wykonania
ich zadań w zakresie ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, Prezes Rady
Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych uzgodniony
z Ministrem Obrony Narodowej, może zarządzić użycie żołnierzy Żandarmerii
Wojskowej do udzielenia pomocy Policji.
2. W wypadku, o którym mowa w ust. 1, żołnierzom Żandarmerii Wojskowej
przysługują, w zakresie niezbędnym do wykonania ich zadań, wobec wszystkich osób,
uprawnienia policjantów określone w art. 15 i art. 16. Korzystanie z tych uprawnień
następuje na zasadach i w trybie określonych dla policjantów.

Art. 18b. 1. W razie zagrożenia bezpieczeństwa publicznego lub porządku
publicznego, jeżeli użycie Policji okaże się niewystarczające lub może okazać się
niewystarczające, minister właściwy do spraw wewnętrznych może zarządzić użycie
funkcjonariuszy Straży Granicznej do udzielenia pomocy Policji.
2. Pomoc, o której mowa w ust. 1, może zostać udzielona przez funkcjonariuszy
Straży Granicznej również w formie samodzielnych działań.
3. Funkcjonariuszom Straży Granicznej skierowanym do wykonywania zadań
służbowych polegających na udzielaniu pomocy Policji przysługują, w zakresie
niezbędnym do wykonywania zadań, uprawnienia policjantów określone w art. 15
ust. 1 pkt 1–3 i 4–5a oraz art. 16, z wyjątkiem uprawnienia do używania lub
wykorzystywania wodnych środków obezwładniających. Korzystanie z tych
uprawnień następuje na zasadach i w trybie określonych dla policjantów.

Art. 18c. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 18 ust. 1 niniejszej ustawy
lub w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o działaniach
antyterrorystycznych, Komendant Główny Policji lub komendant wojewódzki Policji
może zarządzić zastosowanie przez Policję urządzeń uniemożliwiających telekomunikację na określonym obszarze, przez czas niezbędny do wyeliminowania zagrożenia lub jego skutków, z uwzględnieniem konieczności minimalizacji skutków
braku możliwości korzystania z usług telekomunikacyjnych.
2. O zastosowaniu urządzeń, o których mowa w ust. 1, Komendant Główny
Policji lub komendant wojewódzki Policji niezwłocznie informuje Prezesa Urzędu
Komunikacji Elektronicznej.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Przy wykonywaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych,
podejmowanych przez Policję w celu zapobieżenia, wykrycia, ustalenia sprawców,
a także uzyskania i utrwalenia dowodów, ściganych z oskarżenia publicznego,
umyślnych przestępstw:
1) przeciwko życiu, określonych w art. 148–150 Kodeksu karnego,
2) określonych w art. 134, art. 135 § 1, art. 136 § 1, art. 156 § 1 i 3, art. 163 § 1 i 3,
art. 164 § 1, art. 165 § 1 i 3, art. 166, art. 167, art. 173 § 1 i 3, art. 189, art. 189a,
art. 211a, art. 223, art. 228 § 1 i 3–5, art. 229 § 1 i 3–5, art. 230 § 1, art. 230a § 1,
art. 231 § 2, art. 232, art. 233 § 1, 1a, 4 i 6, art. 234, art. 235, art. 236 § 1, art.
238, art. 239 § 1, art. 240 § 1, art. 245, art. 246, art. 252 § 1–3, art. 258, art. 269,
art. 270a § 1 i 2, art. 271a § 1 i 2, art. 277a § 1, art. 280–282, art. 285 § 1, art. 286
§ 1, art. 296 § 1–3, art. 296a § 1, 2 i 4, art. 299 § 1–6 oraz art. 310 § 1, 2 i 4 Kodeksu karnego,
2a) określonych w art. 46 ust. 1, 2 i 4, art. 47 oraz art. 48 ust. 1 i 2 ustawy z dnia
25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2019 r. poz. 1468, 1495 i 2251),
2b) określonych w art. 178–183 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie
instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2020 r. poz. 89) oraz art. 99–100 ustawy z
dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania
instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach
publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 623, 1655, 1798 i 2217),
3) przeciwko obrotowi gospodarczemu, określonych w art. 296–306 Kodeksu
karnego, powodujących szkodę majątkową lub skierowanych przeciwko mieniu,
jeżeli wysokość szkody lub wartość mienia przekracza pięćdziesięciokrotną
wysokość najniższego wynagrodzenia za pracę określonego na podstawie
odrębnych przepisów,
3a) przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, gdy pokrzywdzonym jest
małoletni albo gdy treści pornograficzne, o których mowa w art. 202 Kodeksu
karnego, obejmują udział małoletniego,
3b) określonych w rozdziale 11 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2018 r. poz. 2067 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 730
i 1696), w rozdziale 5 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie
archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2019 r. poz. 553, 730 i 2020), w rozdziale 5a
ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 2019 r. poz. 917 i 1726),
w rozdziale 11a ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach (Dz. U. z 2019
r. poz. 1479) oraz w rozdziale 6 ustawy z dnia 25 maja 2017 r. o restytucji
narodowych dóbr kultury (Dz. U. z 2019 r. poz. 1591),
4) skarbowych, jeżeli wartość przedmiotu czynu lub uszczuplenie należności
publicznoprawnej przekraczają pięćdziesięciokrotną wysokość najniższego
wynagrodzenia za pracę określonego na podstawie odrębnych przepisów,
4a) skarbowych, o których mowa w art. 107 § 1 Kodeksu karnego skarbowego,
5) nielegalnego wytwarzania, posiadania lub obrotu bronią, amunicją,
materiałami wybuchowymi, środkami odurzającymi, substancjami
psychotropowymi, ich prekursorami lub nowymi substancjami
psychoaktywnymi oraz materiałami jądrowymi i promieniotwórczymi,>
6) określonych w art. 8 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Przepisy wprowadzające
Kodeks karny (Dz. U. poz. 554 i 1083, z 1998 r. poz. 715, z 2009 r. poz. 1149
i 1589 oraz z 2010 r. poz. 626),
7) określonych w art. 43–46 ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o pobieraniu,
przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów (Dz. U. z 2019
r. poz. 1405),
8) ściganych na mocy umów międzynarodowych ratyfikowanych za uprzednią
zgodą wyrażoną w ustawie, określonych w polskiej ustawie karnej,
9) o których mowa w pkt 1–8 lub, o których mowa w art. 45 § 2 Kodeksu karnego
albo art. 33 § 2 Kodeksu karnego skarbowego – w celu ujawnienia mienia
zagrożonego przepadkiem w związku z tymi przestępstwami
– gdy inne środki okazały się bezskuteczne albo będą nieprzydatne, sąd okręgowy
może, w drodze postanowienia, zarządzić kontrolę operacyjną, na pisemny wniosek
Komendanta Głównego Policji, Komendanta CBŚP albo Komendanta BSWP, złożony
po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego, albo na pisemny wniosek
komendanta wojewódzkiego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody
prokuratora okręgowego właściwego ze względu na siedzibę składającego wniosek
organu Policji.
1a. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, przedstawia się wraz z materiałami
uzasadniającymi potrzebę zastosowania kontroli operacyjnej.
2. Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, wydaje sąd okręgowy właściwy
miejscowo ze względu na siedzibę składającego wniosek organu Policji.
3. W przypadkach niecierpiących zwłoki, jeżeli mogłoby to spowodować utratę
informacji lub zatarcie albo zniszczenie dowodów przestępstwa, Komendant Główny
Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP albo komendant wojewódzki Policji
może zarządzić, po uzyskaniu pisemnej zgody właściwego prokuratora, o którym
mowa w ust. 1, kontrolę operacyjną, zwracając się jednocześnie do właściwego
miejscowo sądu okręgowego z wnioskiem o wydanie postanowienia w tej sprawie.
W razie nieudzielenia przez sąd zgody w terminie 5 dni od dnia zarządzenia kontroli
operacyjnej, organ zarządzający wstrzymuje kontrolę operacyjną oraz dokonuje
protokolarnego, komisyjnego zniszczenia materiałów zgromadzonych podczas jej
stosowania.
4. (uchylony)
5. W przypadku potrzeby zarządzenia kontroli operacyjnej wobec osoby
podejrzanej lub oskarżonego, we wniosku organu Policji, o którym mowa w ust. 1,
o zarządzenie kontroli operacyjnej zamieszcza się informację o toczącym się wobec
tej osoby postępowaniu.
6. Kontrola operacyjna prowadzona jest niejawnie i polega na:
1) uzyskiwaniu i utrwalaniu treści rozmów prowadzonych przy użyciu środków
technicznych, w tym za pomocą sieci telekomunikacyjnych;
2) uzyskiwaniu i utrwalaniu obrazu lub dźwięku osób z pomieszczeń, środków
transportu lub miejsc innych niż miejsca publiczne;
3) uzyskiwaniu i utrwalaniu treści korespondencji, w tym korespondencji
prowadzonej za pomocą środków komunikacji elektronicznej;
4) uzyskiwaniu i utrwalaniu danych zawartych w informatycznych nośnikach
danych, telekomunikacyjnych urządzeniach końcowych, systemach
informatycznych i teleinformatycznych;
5) uzyskiwaniu dostępu i kontroli zawartości przesyłek.
6a. Kontroli operacyjnej nie stanowią czynności, o których mowa w ust. 6 pkt 2,
polegające na uzyskiwaniu i utrwalaniu obrazu w pomieszczeniach, o których mowa
w art. 15 ust. 1 pkt 4a.
6b. Realizacja czynności, o których mowa w ust. 6a, nie wymaga zgody sądu.
7. Wniosek organu Policji, o którym mowa w ust. 1, o zarządzenie przez sąd
okręgowy kontroli operacyjnej powinien zawierać w szczególności:
1) numer sprawy i jej kryptonim, jeżeli został jej nadany;
2) opis przestępstwa z podaniem, w miarę możliwości, jego kwalifikacji prawnej;
3) okoliczności uzasadniające potrzebę zastosowania kontroli operacyjnej, w tym
stwierdzonej bezskuteczności lub nieprzydatności innych środków;
4) dane osoby lub inne dane, pozwalające na jednoznaczne określenie podmiotu lub
przedmiotu, wobec którego stosowana będzie kontrola operacyjna, ze
wskazaniem miejsca lub sposobu jej stosowania;
5) cel, czas i rodzaj prowadzonej kontroli operacyjnej, o której mowa w ust. 6.
8. Kontrolę operacyjną zarządza się na okres nie dłuższy niż 3 miesiące. Sąd
okręgowy może, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji, Komendanta
CBŚP, Komendanta BSWP albo komendanta wojewódzkiego Policji, złożony po
uzyskaniu pisemnej zgody właściwego prokuratora, o którym mowa w ust. 1, na okres
nie dłuższy niż kolejne 3 miesiące, wydać postanowienie o jednorazowym
przedłużeniu kontroli operacyjnej, jeżeli nie ustały przyczyny tej kontroli.
9. W uzasadnionych przypadkach, gdy podczas stosowania kontroli operacyjnej
pojawią się nowe okoliczności istotne dla zapobieżenia lub wykrycia przestępstwa
albo ustalenia sprawców i uzyskania dowodów przestępstwa, sąd okręgowy, na
pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej
zgody Prokuratora Generalnego, może, również po upływie okresów, o których mowa
w ust. 8, wydawać kolejne postanowienia o przedłużeniu kontroli operacyjnej na
następujące po sobie okresy, których łączna długość nie może przekraczać 12 miesięcy.
9a. Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP albo
komendant wojewódzki Policji może upoważnić swojego zastępcę do składania
wniosków, o których mowa w ust. 1, 3, 8 i 9, lub do zarządzania kontroli operacyjnej
w trybie ust. 3.
10. Do wniosków, o których mowa w ust. 3, 8 i 9, stosuje się odpowiednio ust. 1a
i 7. Sąd przed wydaniem postanowienia, o którym mowa w ust. 1, 3, 8 i 9, zapoznaje
się z materiałami uzasadniającymi wniosek, w szczególności zgromadzonymi podczas
stosowania kontroli operacyjnej zarządzonej w tej sprawie.
10a. Wnioski, postanowienia, pisemne zgody i zarządzenia, o których mowa
w ust. 1, 3, 8 i 9, w odniesieniu do spraw realizowanych przez BSWP, Komendant
BSWP przekazuje do wiadomości Inspektorowi Nadzoru Wewnętrznego.
11. Wnioski, o których mowa w ust. 1, 3–5, 8 i 9, sąd okręgowy rozpoznaje
jednoosobowo, przy czym czynności sądu związane z rozpoznawaniem tych
wniosków powinny być realizowane w warunkach przewidzianych dla
przekazywania, przechowywania i udostępniania informacji niejawnych oraz
z odpowiednim zastosowaniem przepisów wydanych na podstawie art. 181
§ 2 Kodeksu postępowania karnego. W posiedzeniu sądu może wziąć udział
wyłącznie prokurator i przedstawiciel organu Policji wnioskującego o zarządzenie
kontroli operacyjnej.
12. Przedsiębiorca telekomunikacyjny, operator pocztowy oraz usługodawca
świadczący usługi drogą elektroniczną są obowiązani do zapewnienia na własny koszt
warunków technicznych i organizacyjnych umożliwiających prowadzenie przez
Policję kontroli operacyjnej.
12a. Usługodawca świadczący usługi drogą elektroniczną będący
mikroprzedsiębiorcą lub małym przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495) zapewnia
warunki techniczne i organizacyjne umożliwiające prowadzenie przez Policję kontroli
operacyjnej stosownie do posiadanej infrastruktury.
13. Kontrola operacyjna powinna być zakończona niezwłocznie po ustaniu
przyczyn jej zarządzenia, najpóźniej jednak z upływem okresu, na który została wprowadzona.
14. Organ Policji, o którym mowa w ust. 1, informuje właściwego prokuratora
o wynikach kontroli operacyjnej po jej zakończeniu, a na jego żądanie również
o przebiegu tej kontroli.
15. W przypadku uzyskania dowodów pozwalających na wszczęcie
postępowania karnego lub mających znaczenie dla toczącego się postępowania
karnego Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP albo
komendant wojewódzki Policji przekazuje prokuratorowi, o którym mowa w ust. 1,
wszystkie materiały zgromadzone podczas stosowania kontroli operacyjnej.
W postępowaniu przed sądem, w odniesieniu do tych materiałów, stosuje się
odpowiednio art. 393 § 1 zdanie pierwsze Kodeksu postępowania karnego.
15a. (uchylony)
15b. (uchylony)
15c. (uchylony)
15d. (uchylony)
15e. (uchylony)
15f. W przypadku, gdy materiały, o których mowa w ust. 15:
1) zawierają informacje, o których mowa w art. 178 Kodeksu postępowania
karnego, Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP
albo komendant wojewódzki Policji zarządza ich niezwłoczne, komisyjne
i protokolarne zniszczenie;
2) mogą zawierać informacje, o których mowa w art. 178a i art. 180 § 3 Kodeksu
postępowania karnego, z wyłączeniem informacji o przestępstwach, o których
mowa w art. 240 § 1 Kodeksu karnego, albo informacje stanowiące tajemnice
związane z wykonywaniem zawodu lub funkcji, o których mowa w art. 180 § 2
Kodeksu postępowania karnego, Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP,
Komendant BSWP albo komendant wojewódzki Policji przekazuje
prokuratorowi te materiały.
15g. W przypadku, o którym mowa w ust. 15f pkt 2, prokurator niezwłocznie po
otrzymaniu materiałów kieruje je do sądu, który zarządził kontrolę operacyjną albo
wyraził na nią zgodę w trybie określonym w ust. 3, wraz z wnioskiem o:
1) stwierdzenie, które z przekazanych materiałów zawierają informacje, o których
mowa w ust. 15f pkt 2;
2) dopuszczenie do wykorzystania w postępowaniu karnym materiałów
zawierających informacje stanowiące tajemnice związane z wykonywaniem
zawodu lub funkcji, o których mowa w art. 180 § 2 Kodeksu postępowania
karnego, nieobjęte zakazami, określonymi w art. 178a i art. 180 § 3 Kodeksu
postępowania karnego z wyłączeniem informacji o przestępstwach, o których
mowa w art. 240 § 1 Kodeksu karnego.
15h. Sąd, niezwłocznie po złożeniu wniosku przez prokuratora, wydaje
postanowienie o dopuszczeniu do wykorzystania w postępowaniu karnym
materiałów, o których mowa w ust. 15g pkt 2, gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru
sprawiedliwości, a okoliczność nie może być ustalona na podstawie innego dowodu,
a także zarządza niezwłoczne zniszczenie materiałów, których wykorzystanie
w postępowaniu karnym jest niedopuszczalne.
15i. Na postanowienie sądu w przedmiocie dopuszczenia do wykorzystania
w postępowaniu karnym materiałów, o których mowa w ust. 15g pkt 2, prokuratorowi
przysługuje zażalenie. Do zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu
postępowania karnego.
15j. Organ Policji jest obowiązany do wykonania zarządzenia sądu o zniszczeniu
materiałów, o którym mowa w ust. 15h, oraz niezwłocznego, komisyjnego
i protokolarnego zniszczenia materiałów, których wykorzystanie w postępowaniu
karnym jest niedopuszczalne. Organ Policji niezwłocznie informuje prokuratora,
o którym mowa w ust. 15g, o zniszczeniu tych materiałów.
16. Osobie, wobec której kontrola operacyjna była stosowana, nie udostępnia się
materiałów zgromadzonych podczas trwania tej kontroli. Przepis nie narusza
uprawnień wynikających z art. 321 Kodeksu postępowania karnego.
16a. Sąd okręgowy, Prokurator Generalny, prokurator okręgowy i organ Policji
prowadzą rejestry postanowień, pisemnych zgód, wniosków i zarządzeń dotyczących
kontroli operacyjnej.
16b. Komendant Główny Policji prowadzi rejestr centralny wniosków
i zarządzeń dotyczących kontroli operacyjnej prowadzonej przez organy Policji
w zakresie przewidzianym dla prowadzonych przez nie rejestrów.
16c. W komórkach organizacyjnych Policji wykonujących zarządzenia
w sprawie kontroli operacyjnej można odrębnie rejestrować dane zawarte w dokumentacji z kontroli operacyjnej w zakresie przewidzianym dla prowadzonych przez organy Policji rejestrów, o których mowa w ust. 16a.
16d. Rejestry, o których mowa w ust. 16a–16c, prowadzi się w formie
elektronicznej, z zachowaniem przepisów o ochronie informacji niejawnych.
17. Zgromadzone podczas stosowania kontroli operacyjnej materiały
niezawierające dowodów pozwalających na wszczęcie postępowania karnego lub
dowodów mających znaczenie dla toczącego się postępowania karnego podlegają
niezwłocznemu, protokolarnemu i komisyjnemu zniszczeniu. Zniszczenie materiałów
zarządza organ Policji, który wnioskował o zarządzenie kontroli operacyjnej.
17a. O wydaniu i wykonaniu zarządzenia dotyczącego zniszczenia materiałów,
o których mowa w ust. 17, organ Policji jest obowiązany do niezwłocznego
poinformowania prokuratora, o którym mowa w ust. 1.
18. (uchylony)
19. (uchylony)
20. Na postanowienia sądu, o których mowa w:
1) ust. 1, 3, 8 i 9 – przysługuje zażalenie organowi Policji, który złożył wniosek
o wydanie tego postanowienia;
2) ust. 3 – przysługuje zażalenie właściwemu prokuratorowi, o którym mowa w ust. 1.
Do zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego.
21. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości, ministrem właściwym do spraw łączności oraz ministrem
właściwym do spraw informatyzacji, określi, w drodze rozporządzenia, sposób
dokumentowania kontroli operacyjnej oraz przechowywania i przekazywania
wniosków i zarządzeń, a także przechowywania, przekazywania oraz przetwarzania
i niszczenia materiałów uzyskanych podczas stosowania tej kontroli, uwzględniając
potrzebę zapewnienia niejawnego charakteru podejmowanych czynności i uzyskanych
materiałów oraz wzory stosowanych druków i rejestrów.
22. Minister właściwy do spraw wewnętrznych przedstawia corocznie Sejmowi
i Senatowi informację o działalności określonej w ust. 1–21, w tym informacje i dane,
o których mowa w art. 20 ust. 3. Informacja powinna być przedstawiona Sejmowi
i Senatowi do dnia 30 czerwca roku następnego po roku nią objętym.

Art. 19a. 1. W sprawach o przestępstwa określone w art. 19 ust. 1 czynności
operacyjno-rozpoznawcze zmierzające do sprawdzenia uzyskanych wcześniej
wiarygodnych informacji o przestępstwie oraz ustalenia sprawców i uzyskania
dowodów przestępstwa mogą polegać na dokonaniu w sposób niejawny nabycia,
zbycia lub przejęcia przedmiotów pochodzących z przestępstwa, ulegających
przepadkowi, albo których wytwarzanie, posiadanie, przewożenie lub którymi obrót
są zabronione, a także przyjęciu lub wręczeniu korzyści majątkowej.
2. Czynności operacyjno-rozpoznawcze, o których mowa w ust. 1, mogą polegać
także na złożeniu propozycji nabycia, zbycia lub przejęcia przedmiotów
pochodzących z przestępstwa, ulegających przepadkowi, albo których wytwarzanie,
posiadanie, przewożenie lub którymi obrót są zabronione, a także przyjęcia lub
wręczenia korzyści majątkowej.
3. Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP albo
komendant wojewódzki Policji może zarządzić, na czas określony, czynności,
o których mowa w ust. 1 i 2, po uzyskaniu pisemnej zgody prokuratora okręgowego
właściwego ze względu na siedzibę organu Policji składającego wniosek, którego na
bieżąco informuje o wynikach przeprowadzonych czynności. Prokurator może
zarządzić zaniechanie czynności w każdym czasie.
3a. Przed wydaniem pisemnej zgody prokurator zapoznaje się z materiałami
uzasadniającymi przeprowadzenie czynności, o których mowa w ust. 1 i 2.
4. Czynności, o których mowa w ust. 1 i 2, zarządza się na czas nie dłuższy niż
3 miesiące. Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP albo
komendant wojewódzki Policji może, po uzyskaniu pisemnej zgody prokuratora, o
którym mowa w ust. 3, jednorazowo przedłużyć stosowanie czynności na czas nie
dłuższy niż kolejne 3 miesiące, jeżeli nie ustały przyczyny ich zarządzenia. Przepis
ust. 3a stosuje się odpowiednio.
5. W uzasadnionych przypadkach, gdy podczas stosowania czynności, o których
mowa w ust. 1 i 2, pojawią się nowe okoliczności istotne dla sprawdzenia uzyskanych
wcześniej wiarygodnych informacji o przestępstwie oraz ustalenia sprawców
i uzyskania dowodów przestępstwa, Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP,
Komendant BSWP albo komendant wojewódzki Policji może, po uzyskaniu pisemnej
zgody prokuratora, o którym mowa w ust. 3, zarządzić kontynuowanie czynności przez czas oznaczony również po upływie okresów, o których mowa w ust. 4. Przepis ust. 3a stosuje się odpowiednio.
5a. Zarządzenia, pisemne zgody i wnioski, o których mowa w ust. 3, 4 i 5
w odniesieniu do spraw realizowanych przez BSWP, Komendant BSWP przekazuje
do wiadomości Inspektorowi Nadzoru Wewnętrznego.
6. Czynności, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą być niejawnie rejestrowane za
pomocą urządzeń służących do rejestracji obrazu lub dźwięku.
7. W przypadku uzyskania dowodów pozwalających na wszczęcie postępowania
karnego lub mających znaczenie dla toczącego się postępowania karnego Komendant
Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP albo komendant wojewódzki
Policji przekazuje prokuratorowi okręgowemu, o którym mowa w ust. 3, wszystkie
materiały zgromadzone podczas stosowania czynności, o których mowa w ust. 1 i 2.
W postępowaniu przed sądem, w odniesieniu do tych materiałów, stosuje się
odpowiednio art. 393 § 1 zdanie pierwsze Kodeksu postępowania karnego.
8. Zgromadzone podczas stosowania czynności, o których mowa w ust. 1 i 2,
materiały niezawierające dowodów pozwalających na wszczęcie postępowania
karnego lub dowodów mających znaczenie dla toczącego się postępowania karnego
podlegają niezwłocznemu, protokolarnemu i komisyjnemu zniszczeniu. Zniszczenie
materiałów zarządza organ Policji, który wnioskował o zarządzenie czynności.
8a. O wydaniu i wykonaniu zarządzenia dotyczącego zniszczenia materiałów,
o których mowa w ust. 8, organ Policji jest obowiązany do niezwłocznego
poinformowania prokuratora, o którym mowa w ust. 3.
9. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia, sposób przeprowadzania
i dokumentowania czynności, o których mowa w ust. 1 i 2, a także przekazywania,
przetwarzania i niszczenia materiałów uzyskanych podczas stosowania tych
czynności, uwzględniając potrzebę zapewnienia niejawnego charakteru
podejmowanych czynności i uzyskanych materiałów oraz wzory stosowanych druków i rejestrów.

Art. 19b. 1. W celu udokumentowania przestępstw, o których mowa
w art. 19 ust. 1, albo ustalenia tożsamości osób uczestniczących w tych
przestępstwach lub przejęcia przedmiotów przestępstwa Komendant Główny Policji,
Komendant CBŚP, Komendant BSWP albo komendant wojewódzki Policji może zarządzić niejawne nadzorowanie wytwarzania, przemieszczania, przechowywania i obrotu przedmiotami przestępstwa, jeżeli nie stworzy to zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzkiego.
2. O zarządzeniu, o którym mowa w ust. 1, zawiadamia się niezwłocznie
prokuratora okręgowego, właściwego ze względu na siedzibę zarządzającego
dokonanie czynności organu Policji. Prokurator może nakazać zaniechanie czynności
w każdym czasie.
2a. Zarządzenia, o których mowa w ust. 1, oraz informacja o nakazie zaniechania
czynności, o którym mowa w ust. 2, w odniesieniu do spraw realizowanych przez
BSWP, Komendant BSWP przekazuje do wiadomości Inspektora Nadzoru Wewnętrznego.
3. Organ Policji, o którym mowa w ust. 1, bieżąco informuje prokuratora
okręgowego o wynikach przeprowadzonych czynności.
4. Stosownie do zarządzenia, o którym mowa w ust. 1, organy i instytucje
publiczne oraz przedsiębiorcy są obowiązani dopuścić do dalszego przewozu przesyłki
zawierające przedmioty przestępstwa w stanie nienaruszonym lub po ich usunięciu
albo zastąpieniu w całości lub w części.
5. W przypadku uzyskania dowodów pozwalających na wszczęcie postępowania
karnego lub mających znaczenie dla toczącego się postępowania karnego Komendant
Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP albo komendant wojewódzki
Policji przekazuje prokuratorowi, o którym mowa w ust. 2, wszystkie materiały
zgromadzone podczas stosowania czynności, o których mowa w ust. 1.
W postępowaniu przed sądem, w odniesieniu do tych materiałów, stosuje się
odpowiednio art. 393 § 1 zdanie pierwsze Kodeksu postępowania karnego.
6. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia, sposób przeprowadzania
i dokumentowania czynności, o których mowa w ust. 1, uwzględniając potrzebę
zapewnienia niejawnego charakteru podejmowanych czynności i uzyskanych
materiałów oraz wzory stosowanych druków i rejestrów.

art. 20. więcej Art. 20. 1. W celu realizacji zadań ustawowych Policja jest uprawniona do
przetwarzania informacji, w tym danych osobowych, z zachowaniem ograniczeń
wynikających z art. 19.
1a. Przetwarzanie oraz wymiana informacji, w tym danych osobowych, może
dotyczyć danych osobowych, o których mowa w art. 14 ust. 1 ustawy
z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku
z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości, przy czym dane dotyczące wyników
analizy kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA) obejmują informacje wyłącznie
o niekodującej części DNA.
1b. Uzyskiwanie informacji, w tym danych osobowych, może odbywać się
z wykorzystaniem środków technicznych.
1c. Policja jest uprawniona do przetwarzania informacji, w tym danych
osobowych, w zakresie niezbędnym do realizacji zadań ustawowych lub
wykonywania uprawnień związanych z prowadzeniem postępowań
administracyjnych, realizacją czynności administracyjno-porządkowych oraz innych
czynności, do przeprowadzania których funkcjonariusze Policji są uprawnieni na
podstawie ustaw, w celach innych niż określone w art. 1 pkt 1 ustawy z dnia
14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z
zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości, w tym ma prawo przetwarzać dane
osobowe, o których mowa w art. 9 i art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych
w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu
takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie
danych osobowych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), zwanego
dalej „rozporządzeniem (UE) 2016/679”, z wyłączeniem danych dotyczących kodu genetycznego.
1d. Policja w zakresie swojej właściwości przetwarza informacje, w tym dane
osobowe, uzyskane ze zbiorów danych prowadzonych przez inne służby, instytucje
państwowe oraz organy władzy publicznej. Przetwarzanie informacji, w tym danych
osobowych, przez Policję może mieć charakter niejawny, odbywać się bez zgody
i wiedzy, osoby której dane dotyczą, oraz z wykorzystaniem środków technicznych.
Służby, instytucje państwowe oraz organy władzy publicznej są obowiązane do
nieodpłatnego udostępnienia Policji informacji, w tym danych osobowych.
W szczególności Policja jest uprawniona do uzyskiwania informacji, w tym danych osobowych:
1) gromadzonych w administrowanych przez nich zbiorach danych lub rejestrach;
2) uzyskanych przez te służby lub organy w wyniku wykonywania czynności
operacyjno-rozpoznawczych, w tym prowadzonej kontroli operacyjnej.
1e. Podmioty, o których mowa w ust. 1d, mogą wyrazić pisemną zgodę na
udostępnianie danych zgromadzonych w zbiorach danych jednostkom
organizacyjnym Policji w drodze teletransmisji, bez konieczności składania wniosku
pisemnie w postaci papierowej lub elektronicznej, jeżeli jednostki te spełniają łącznie
następujące warunki:
1) posiadają urządzenia umożliwiające odnotowanie w systemie, kto, kiedy,
w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2) posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne uniemożliwiające
wykorzystanie danych niezgodnie z celem ich uzyskania;
3) jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywanych zadań albo
prowadzonej działalności.
1f. Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP, dyrektor
Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji, komendanci wojewódzcy
(Stołeczny) Policji, komendanci powiatowi (miejscy i rejonowi) Policji,
Komendant-Rektor Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie oraz komendanci szkół
policyjnych są administratorami danych osobowych w stosunku do zbiorów danych
osobowych utworzonych przez nich w celu realizacji zadań ustawowych.
1g. Kierownicy jednostek organizacyjnych Policji, o których mowa w ust. 1f,
mogą tworzyć lub likwidować w drodze decyzji systemy, zbiory danych lub zestawy
zbiorów danych, inne niż określone w niniejszej ustawie, w których przetwarza się
informacje, w tym dane osobowe, w celu realizacji przez Policję zadań ustawowych.
1h. W przypadku likwidowania systemów, zbiorów danych lub zestawów
zbiorów informacji, w tym danych osobowych, dokonuje tego komisja wyznaczana
przez kierowników jednostek organizacyjnych Policji, o których mowa w ust. 1f,
z czego sporządza się protokół.
1i. Kierownicy jednostek organizacyjnych Policji, o których mowa w ust. 1f,
prowadzą rejestr systemów, zbiorów danych lub zestawów zbiorów danych, w których
przetwarza się informacje, w tym dane osobowe.
1j. Przetwarzanie danych osobowych przez Policję w celach, o których mowa
w art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości, odbywa się na podstawie ustawy, prawa Unii Europejskiej oraz postanowień umów międzynarodowych.
1k. W przypadku podejrzanych Policja pobiera wymazy ze śluzówki policzków
oraz dane osobowe, o których mowa w art. 21a ust. 2 pkt 2 lit. b–h i art. 21h
ust. 2 pkt 2 i 3, w celach, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3a lit. d.
1l. Policja pobiera odciski linii papilarnych lub wymazy ze śluzówki policzków
od funkcjonariuszy i pracowników Policji wykonujących służbowe czynności
związane z ujawnianiem, zabezpieczaniem lub badaniem śladów związanych
z podejrzeniem popełnienia czynu zabronionego w celach wyeliminowania
pozostawionych przez nich śladów.
1m. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, tryb pobierania odcisków linii papilarnych lub wymazów ze śluzówki
policzków od funkcjonariuszy i pracowników Policji oraz sposób przeprowadzania
i dokumentowania czynności związanych z ich pobieraniem, a także rodzaje służb
policyjnych uprawnionych do korzystania ze zbiorów danych zawierających odciski
linii papilarnych lub wymazy ze śluzówki policzków od funkcjonariuszy
i pracowników Policji oraz sposób zabezpieczenia tych zbiorów uniemożliwiający
identyfikację funkcjonariusza lub pracownika Policji, których dane dotyczą, przez
osobę nieupoważnioną, uwzględniając konieczność wyeliminowania pozostawionych przez nich śladów.
1n. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wzory dokumentów obowiązujących przy przetwarzaniu danych,
uwzględniając potrzebę ochrony danych przed nieuprawnionym dostępem i przesłanki
zaniechania zbierania określonych rodzajów informacji, a w przypadku wymiany
informacji – uwzględniając konieczność dostosowania się do wymogów określonych
przez organy innych państw, zobowiązania międzynarodowe Rzeczypospolitej
Polskiej lub przez Międzynarodową Organizację Policji Kryminalnej – Interpol.
1o. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wzory kart daktyloskopijnych, na których dane daktyloskopijne są
pobierane przez upoważnione podmioty i przekazywane Komendantowi Głównemu
Policji w celu przetwarzania w zbiorach danych daktyloskopijnych, oraz tryb i sposób
ich przekazywania Komendantowi Głównemu Policji przez obowiązane do tego służby, instytucje państwowe oraz organy władzy publicznej – uwzględniając
charakter realizowanych zadań i celów przeznaczenia danej karty daktyloskopijnej.
2. (uchylony)
2a. (uchylony)
2aa. W celu realizacji zadań ustawowych Policja jest uprawniona do wymiany
informacji, w tym danych osobowych, z organami ścigania państw członkowskich
Unii Europejskiej i innych państw, agencjami Unii Europejskiej zajmującymi się
zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości, Międzynarodową Organizacją Policji
Kryminalnej – Interpol oraz innymi organizacjami międzynarodowymi na zasadach
i warunkach określonych w przepisach odrębnych, prawie Unii Europejskiej oraz umowach międzynarodowych.
2ab. Policja jest uprawniona do przetwarzania i wymiany informacji, w tym
danych osobowych osób ubiegających się o przyjęcie do pracy w agencjach Unii
Europejskiej zajmujących się zapobieganiem lub zwalczaniem czynów zabronionych,
międzynarodowych organach sądowniczych, międzynarodowych organach ścigania
oraz w Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej – Interpol, za zgodą tych
osób. Policja, przekazując wyniki przetwarzania, zastrzega, że nie udostępnia się ich
osobie, której dane osobowe dotyczą.
2ac. (uchylony)
2ad. Policja może pobierać, uzyskiwać, gromadzić, przetwarzać i
wykorzystywać informacje w celu realizacji zadań ustawowych, w tym dane osobowe,
o następujących osobach, także bez ich wiedzy i zgody:
1) wskazanych we wniosku złożonym na podstawie Konwencji dotyczącej
cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę, sporządzonej w Hadze
dnia 25 października 1980 r. (Dz. U. z 1995 r. poz. 528 oraz z 1999 r. poz. 1085),
zwanej dalej „konwencją haską z 1980 r.”, które uprowadziły osobę podlegającą
władzy rodzicielskiej lub pozostającą pod opieką lub które osobę tę zatrzymały lub ją ukrywają;
2) zobowiązanych postanowieniem sądu o odebraniu osoby podlegającej władzy
rodzicielskiej lub pozostającej pod opieką do jego wykonania, w przypadkach
gdy sąd lub inny uprawniony organ zwrócił się do Policji o ustalenie miejsca
pobytu osoby podlegającej odebraniu na podstawie tego postanowienia;
3) uprowadzonych lub zatrzymanych w rozumieniu konwencji haskiej z 1980 r. lub
podlegających odebraniu na podstawie postanowienia, o którym mowa w pkt 2.
2b. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2aa, mogą obejmować:
1) dane osobowe, o których mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r.
o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem
i zwalczaniem przestępczości, z tym że dane dotyczące kodu genetycznego
obejmują informacje wyłącznie o niekodującej części DNA;
2) odciski linii papilarnych;
3) zdjęcia, szkice i opisy wizerunku;
4) cechy i znaki szczególne, pseudonimy;
5) informacje o:
a) miejscu zamieszkania lub pobytu,
b) wykształceniu, zawodzie, miejscu i stanowisku pracy oraz sytuacji
materialnej i stanie majątku,
c) dokumentach i przedmiotach, którymi sprawca się posługuje,
d) sposobie działania sprawcy, jego środowisku i kontaktach,
e) sposobie zachowania się sprawcy wobec osób pokrzywdzonych.
2ba. Zakres informacji o osobach, o których mowa w:
1) ust. 2ad pkt 1 i 2 – obejmuje informacje, o których mowa w art. 20 ust. 2b,
informacje o wniosku złożonym na podstawie konwencji haskiej z 1980 r. lub
postanowieniu, o którym mowa w ust. 2ad pkt 2, lub o innych orzeczeniach
dotyczących uprowadzenia, zatrzymania lub ukrywania osoby podlegającej
władzy rodzicielskiej lub pozostającej pod opieką, a także dane osób, o których
mowa w ust. 2ad pkt 3, i informacje o stopniu ich pokrewieństwa z tymi osobami;
2) ust. 2ad pkt 3 – obejmuje informacje, o których mowa w art. 20 ust. 2b pkt 1–3 i
pkt 5 lit. a, oraz informacje o numerach PESEL lub numerach dokumentów
pozwalających na ustalenie tożsamości, dokumentach i przedmiotach
dotyczących tych osób, stopniu ich pokrewieństwa z osobami, o których mowa
w ust. 2ad pkt 1 i 2, dane osób, o których mowa w ust. 2ad pkt 1 i 2, a także
informacje o wniosku złożonym na podstawie konwencji haskiej z 1980 r. lub
postanowieniu, o którym mowa w ust. 2ad pkt 2, lub o innych orzeczeniach
dotyczących uprowadzenia, zatrzymania lub ukrywania osoby podlegającej władzy rodzicielskiej lub pozostającej pod opieką oraz informacje o dyspozycjach dotyczących tych osób.
2c. Danych osobowych, o których mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia
14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku
z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości, nie pobiera się, w przypadku gdy nie
mają one przydatności wykrywczej, dowodowej lub identyfikacyjnej.
3. Jeżeli jest to konieczne do skutecznego zapobieżenia przestępstwom, o
których mowa w art. 19 ust. 1, lub ich wykrycia, ustalenia ich sprawców, uzyskania i
utrwalenia dowodów, a także wykrycia i identyfikacji przedmiotów i innych korzyści
majątkowych pochodzących z tych przestępstw albo ich równowartości, Policja może
korzystać z informacji:
1) stanowiących tajemnicę skarbową, przetwarzanych przez organy administracji
rządowej i samorządu terytorialnego;
2) stanowiących tajemnicę zawodową, o której mowa w art. 9e ustawy z dnia 5
listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz.
U. z 2019 r. poz. 2412);
3) stanowiących tajemnicę bankową, o której mowa w ustawie z dnia 29 sierpnia
1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 2357);
4) stanowiących dane indywidualne, o których mowa w art. 79 ust. 1 ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 r.
poz. 300, z późn. zm.);
5) stanowiących tajemnicę zawodową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października
2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 312);
6) stanowiących tajemnicę zawodową w rozumieniu ustawy z dnia 27 maja 2004 r.
o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami
inwestycyjnymi (Dz. U. z 2020 r. poz. 95);
7) stanowiących tajemnicę zawodową w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o obrocie instrumentami finansowymi;
8) stanowiących tajemnicę w rozumieniu ustawy z dnia 11 września 2015 r. o
działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 381, 730 i 2217);
9) stanowiących tajemnicę w rozumieniu ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o
organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1906
i 2215 oraz z 2019 r. poz. 1074, 1474, 1495 i 2217);
10) stanowiących tajemnicę zawodową w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o nadzorze nad rynkiem kapitałowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 1871 i 2217).
4. Informacje i dane, o których mowa w ust. 3, oraz informacje związane
z przekazywaniem tych informacji i danych podlegają ochronie przewidzianej
w przepisach o ochronie informacji niejawnych i mogą być udostępniane jedynie
policjantom prowadzącym czynności w danej sprawie i ich przełożonym,
uprawnionym do sprawowania nadzoru nad prowadzonymi przez nich w tej sprawie
czynnościami operacyjno-rozpoznawczymi. Akta zawierające te informacje i dane
udostępnia się ponadto wyłącznie sądom i prokuratorom, jeżeli następuje to w celu
ścigania karnego. Informacje i dane udostępnia się także organom ścigania państw
członkowskich Unii Europejskiej, agencjom Unii Europejskiej zajmującym się
zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości oraz Międzynarodowej Organizacji
Policji Kryminalnej – Interpol, jeżeli następuje to w celu ścigania karnego.
5. Informacje i dane, o których mowa w ust. 3, udostępnia się nieodpłatnie na
podstawie postanowienia wydanego na pisemny wniosek Komendanta Głównego
Policji, Komendanta CBŚP, Komendanta BSWP albo komendanta wojewódzkiego
Policji przez sąd okręgowy właściwy miejscowo ze względu na siedzibę
wnioskującego organu.
5a. Informacje i dane, o których mowa w ust. 3:
1) dotyczące dokumentacji związanej z nadaniem NIP oraz aktualizowaniem
danych zawartych w zgłoszeniach identyfikacyjnych, określonej w art. 13 ust. 1
ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji
podatników i płatników (Dz. U. z 2019 r. poz. 63, 730, 1018 i 1495),
2) zawarte w aktach niezawierających informacji, o których mowa w art. 182
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz.
900, z późn. zm.),
3) dotyczące zawarcia z osobą fizyczną, prawną lub jednostką organizacyjną
nieposiadającą osobowości prawnej umowy o wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, lub czynności, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o
spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, umożliwiające
weryfikację zawarcia takich umów i czasu ich obowiązywania,
4) dotyczące objęcia osoby fizycznej ubezpieczeniem społecznym i
zwaloryzowanej wysokości składek na ubezpieczenie emerytalne osoby
fizycznej, a także dane płatnika składek, o których mowa w art. 40, art. 45 i art.
50 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych,
5) niezbędne do ustalenia, czy osoba fizyczna lub prawna, a także podmiot
nieposiadający osobowości prawnej dokonywała transakcji dotyczących
towarów giełdowych, o których mowa w ustawie z dnia 26 października 2000 r.
o giełdach towarowych,
6) niezbędne do ustalenia, czy osoba fizyczna lub prawna, a także podmiot
nieposiadający osobowości prawnej, jest uczestnikiem funduszu inwestycyjnego,
o którym mowa w ustawie z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych
i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi,
7) dotyczące ustalenia, czy osoba fizyczna lub prawna, a także podmiot
nieposiadający osobowości prawnej jest stroną umowy dotyczącej obrotu
instrumentami finansowymi, o której mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o
obrocie instrumentami finansowymi,
8) dotyczące ustalenia, czy osoba fizyczna lub prawna, a także podmiot
nieposiadający osobowości prawnej jest ubezpieczającym, ubezpieczonym lub
uprawnionym z umowy ubezpieczenia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej
– udostępnia się nieodpłatnie, w formie pisemnej lub za pomocą środków komunikacji
elektronicznej, na wniosek Komendanta Głównego Policji, Komendanta CBŚP,
Komendanta BSWP albo komendanta wojewódzkiego Policji lub upoważnionych
przez nich pisemnie funkcjonariuszy.
6. Wniosek, o którym mowa w ust. 5, powinien zawierać:
1) numer sprawy i jej kryptonim, jeżeli został ustalony;
2) opis przestępstwa z podaniem, w miarę możliwości, jego kwalifikacji prawnej;
3) okoliczności uzasadniające potrzebę udostępnienia informacji i danych;
4) wskazanie podmiotu, którego informacje i dane dotyczą;
5) podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji i danych;
6) rodzaj i zakres informacji i danych.
6a. Wniosek, o którym mowa w ust. 5a, powinien zawierać informacje określone
w ust. 6 pkt 1, 2 i 4–6.
7. Po rozpatrzeniu wniosku, o którym mowa w ust. 5, sąd, w drodze
postanowienia, wyraża zgodę na udostępnienie informacji i danych wskazanego
podmiotu, określając ich rodzaj i zakres, podmiot zobowiązany do ich udostępnienia
oraz organ Policji uprawniony do zwrócenia się o przekazanie informacji i danych
albo odmawia udzielenia zgody na udostępnienie informacji i danych. Przepis art. 19
ust. 11 stosuje się odpowiednio.
8. Na postanowienie sądu, o którym mowa w ust. 7, przysługuje zażalenie
organowi Policji, wnioskującemu o wydanie postanowienia.
9. Uprawniony przez sąd organ Policji pisemnie informuje podmiot zobowiązany
do udostępnienia informacji i danych o rodzaju i zakresie informacji i danych, które
mają być udostępnione, podmiocie, którego informacje i dane dotyczą, oraz o osobie
policjanta upoważnionego do ich odbioru.
10. W terminie do 90 dni od dnia przekazania informacji i danych, o których
mowa w ust. 3, Policja, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12, informuje podmiot, o którym
mowa w ust. 6 pkt 4, o postanowieniu sądu wyrażającym zgodę na udostępnienie
informacji i danych.
11. Sąd, który wydał postanowienie o udostępnieniu informacji i danych, na
wniosek Komendanta Głównego Policji, Komendanta CBŚP albo Komendanta
BSWP, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego, może
zawiesić, w drodze postanowienia, na czas oznaczony, z możliwością dalszego
przedłużania, obowiązek, o którym mowa w ust. 10, jeżeli zostanie
uprawdopodobnione, że poinformowanie podmiotu, o którym mowa w ust. 6 pkt 4,
może zaszkodzić wynikom podjętych czynności operacyjno-rozpoznawczych. Przepis
art. 19 ust. 11 stosuje się odpowiednio.
12. Jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 10 lub 11, zostało wszczęte
postępowanie przygotowawcze, podmiot wskazany w ust. 6 pkt 4 jest powiadamiany
o postanowieniu sądu o udostępnieniu informacji i danych przez prokuratora lub, na
jego polecenie, przez Policję przed zamknięciem postępowania przygotowawczego
albo niezwłocznie po jego umorzeniu.
13. Jeżeli informacje i dane, o których mowa w ust. 3, nie dostarczyły podstaw
do wszczęcia postępowania przygotowawczego, organ wnioskujący o wydanie
postanowienia pisemnie zawiadamia o tym podmiot, który informacje i dane
przekazał.
14. Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkody wyrządzone naruszeniem
przepisów ust. 4 na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym.
15. (uchylony)
16. (uchylony)
16a. (uchylony)
17. (uchylony)
17a. (uchylony)
17b. (uchylony)
17c. (uchylony)
17d. (uchylony)
18. (uchylony)
19. (uchylony)

Art. 20a. 1. W związku z wykonywaniem zadań wymienionych w art. 1
ust. 2 Policja zapewnia ochronę form i metod realizacji zadań, informacji oraz
własnych obiektów i danych identyfikujących policjantów.
1a. Ochrona, o której mowa w ust. 1, może być realizowana przez obserwowanie
i rejestrowanie wykonywanych zadań służbowych, obiektów Policji i policyjnych
środków transportu.
2. Przy wykonywaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych policjanci mogą
posługiwać się dokumentami publicznymi w rozumieniu ustawy z dnia 22 listopada
2018 r. o dokumentach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 53, 1091 i 1716) lub innymi
dokumentami, które uniemożliwiają ustalenie danych identyfikujących policjanta oraz
środków, którymi posługuje się przy wykonywaniu zadań służbowych.
2a. Przy wykonywaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych policjanci mogą
posługiwać się środkami identyfikacji elektronicznej zawierającymi dane inne niż
dane identyfikujące policjanta.
3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach przepisy ust. 2 i 2a mogą mieć
zastosowanie do osób, o których mowa w art. 22 ust. 1.
3a. Nie popełnia przestępstwa:
1) kto poleca sporządzenie lub kieruje sporządzeniem dokumentów lub
wydawaniem środków identyfikacji elektronicznej, o których mowa w ust. 2, 2a i 3;
2) kto sporządza dokumenty lub wydaje środki identyfikacji elektronicznej,
o których mowa w ust. 2, 2a i 3;
3) kto udziela pomocy w sporządzeniu dokumentów lub wydawaniu środków
identyfikacji elektronicznej, o których mowa w ust. 2, 2a i 3;
4) policjant lub osoba wymieniona w ust. 3, jeżeli dokumentami lub środkami
identyfikacji elektronicznej, o których mowa w ust. 2, 2a i 3, posługują się przy
wykonywaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych;
5) kto wydaje środki identyfikacji elektronicznej, o których mowa w ust. 2a,
policjantowi albo osobom, o których mowa w ust. 3, lub dopuszcza do
uwierzytelnienia z wykorzystaniem takiego środka identyfikacji elektronicznej
w swoim systemie identyfikacji elektronicznej.
3b. Organy administracji rządowej i organy samorządu terytorialnego
obowiązane są do udzielania Policji, w granicach swojej właściwości, niezbędnej
pomocy w zakresie wydawania i zabezpieczania dokumentów, o których mowa w ust. 2 i 3.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zasady i tryb wydawania, posługiwania się, a także przechowywania
dokumentów, o których mowa w ust. 2 i 3, uwzględniając rodzaje dokumentów i cel,
w jakim są wydawane, organy i osoby uprawnione do wydawania, posługiwania się
i przechowywania dokumentów, czas, na jaki wydawane są dokumenty, czynności
zapewniające ochronę dokumentów oraz ich sposób przechowywania i ewidencji.

Art. 20b. 1. Udzielenie informacji o prowadzonych czynnościach operacyjno-rozpoznawczych oraz o stosowanych środkach i metodach ich realizacji może nastąpić:
1) w przypadku gdy istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa
ściganego z oskarżenia publicznego w związku z wykonywaniem tych czynności;
2) w związku ze współpracą prowadzoną z innymi organami, służbami lub
instytucjami państwowymi uprawnionymi do wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych, w tym także w związku z prowadzoną współpracą
z organami i służbami innych państw w trybie i zakresie określonym w umowach
i porozumieniach międzynarodowych.
2. Udzielenie informacji o osobie, uzyskanych w czasie wykonywania czynności
operacyjno-rozpoznawczych oraz w trybie, o którym mowa w art. 14 ust. 4, może nastąpić:
1) na żądanie sądu lub prokuratora, a wykorzystanie tych informacji może nastąpić
tylko w celu ścigania karnego;
2) w przypadku gdy ustawa nakłada obowiązek udzielenia lub umożliwia udzielenie
takich informacji określonemu organowi albo obowiązek taki wynika z umów
lub porozumień międzynarodowych, a także w przypadku gdy zatajenie takiej
informacji prowadziłoby do zagrożenia życia lub zdrowia innych osób.
3. Udzielenie informacji o szczegółowych formach, zasadach i organizacji
czynności operacyjno-rozpoznawczych może nastąpić w szczególnie uzasadnionych przypadkach.
4. W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 udzielenie
informacji następuje w trybie określonym w art. 20ba.

Art. 20ba. 1. Komendant Główny Policji może zezwalać:
1) byłym i obecnym funkcjonariuszom i pracownikom Policji, z wyłączeniem
przypadków, o których mowa w ust. 5,
2) osobom oddelegowanym do Policji, w zakresie zadań realizowanych w okresie
oddelegowania,
3) osobom udzielającym funkcjonariuszom Policji pomocy w wykonywaniu
czynności operacyjno-rozpoznawczych
– na udzielenie wiadomości stanowiącej informację niejawną uprawnionemu
podmiotowi.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy sytuacji, o których mowa
w art. 19, art. 19a, art. 19b, art. 20b ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 oraz art. 20c, z wyjątkiem
dokumentów i materiałów, które sąd okręgowy lub prokurator Biura Lustracyjnego
lub oddziałowego biura lustracyjnego Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji
Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu uzna za niezbędne w związku
z wykonywaniem ich zadań określonych w ustawie z dnia 18 października 2006 r.
o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2019 r. poz. 430, 399, 447, 534 i 1571) oraz ustawie z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. z 2019 r. poz. 1882).
3. W razie odmowy zezwolenia na udzielenie wiadomości stanowiącej
informację niejawną o klauzuli „tajne” lub „ściśle tajne” pomimo żądania prokuratora
lub sądu, zgłoszonego w związku z postępowaniem karnym o zbrodnie przeciwko
pokojowi, ludzkości i o przestępstwa wojenne lub o zbrodnię godzącą w życie ludzkie
albo o występek przeciwko życiu i zdrowiu, gdy jego następstwem była śmierć
człowieka – Komendant Główny Policji, na wniosek prokuratora lub sądu,
przedstawia żądane dokumenty i materiały oraz wyjaśnienia ministrowi właściwemu
do spraw wewnętrznych. Jeżeli minister właściwy do spraw wewnętrznych stwierdzi,
że uwzględnienie żądania prokuratora lub sądu jest uzasadnione, Komendant Główny
Policji jest obowiązany zezwolić na udostępnienie wnioskowanych informacji.
4. W razie odmowy zezwolenia na udzielenie wiadomości stanowiącej
informację niejawną przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych stosuje się
tryb określony w art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o szczególnych
formach sprawowania nadzoru przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
5. W przypadku Komendanta Głównego Policji, Komendanta BSWP oraz ich
zastępców, a także, w zakresie wynikającym z art. 11j ust. 1 pkt 1–3 ustawy z dnia
21 czerwca 1996 r. o szczególnych formach sprawowania nadzoru przez ministra
właściwego do spraw wewnętrznych, funkcjonariuszy BSWP, zezwolenia, o którym
mowa w ust. 1, udziela minister właściwy do spraw wewnętrznych. Przepisy
ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 20c. 1. W celu zapobiegania lub wykrywania przestępstw, przestępstw
skarbowych albo w celu ratowania życia lub zdrowia ludzkiego bądź wsparcia działań
poszukiwawczych lub ratowniczych, Policja może uzyskiwać dane niestanowiące
treści odpowiednio, przekazu telekomunikacyjnego, przesyłki pocztowej albo
przekazu w ramach usługi świadczonej drogą elektroniczną, określone w:
1) art. 180c i art. 180d ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne
(Dz. U. z 2019 r. poz. 2460), zwane dalej „danymi telekomunikacyjnymi”,
2) art. 82 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U.
z 2018 r. poz. 2188 oraz z 2019 r. poz. 1051, 1495 i 2005), zwane dalej „danymi pocztowymi”,
3) art. 18 ust. 1–5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą
elektroniczną (Dz. U. z 2019 r. poz. 123 i 730), zwane dalej „danymi internetowymi”
– oraz może je przetwarzać bez wiedzy i zgody osoby, której dotyczą.
2. Przedsiębiorca telekomunikacyjny, operator pocztowy lub usługodawca
świadczący usługi drogą elektroniczną udostępnia nieodpłatnie dane, o których mowa w ust. 1:
1) policjantowi wskazanemu w pisemnym wniosku Komendanta Głównego Policji,
Komendanta CBŚP, Komendanta BSWP, komendanta wojewódzkiego Policji
albo osoby przez nich upoważnionej;
2) na ustne żądanie policjanta posiadającego pisemne upoważnienie osób, o których mowa w pkt 1;
3) za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej policjantowi posiadającemu pisemne
upoważnienie osób, o których mowa w pkt 1.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, udostępnianie danych, o których
mowa w ust. 1, odbywa się bez udziału pracowników przedsiębiorcy
telekomunikacyjnego, operatora pocztowego lub usługodawcy świadczącego usługi
drogą elektroniczną lub przy niezbędnym ich udziale, jeżeli możliwość taka jest
przewidziana w porozumieniu zawartym pomiędzy Komendantem Głównym Policji a tym podmiotem.
4. Udostępnienie Policji danych, o których mowa w ust. 1, może nastąpić za
pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej, jeżeli:
1) wykorzystywane sieci telekomunikacyjne zapewniają:
a) możliwość ustalenia osoby uzyskującej dane, ich rodzaju oraz czasu,
w którym zostały uzyskane,
b) zabezpieczenie techniczne i organizacyjne uniemożliwiające osobie
nieuprawnionej dostęp do danych;
2) jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem zadań wykonywanych przez
jednostki organizacyjne Policji albo prowadzonych przez nie czynności.
5. Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP i
komendant wojewódzki Policji prowadzą rejestry wystąpień o uzyskanie danych
telekomunikacyjnych, pocztowych i internetowych zawierające informacje
identyfikujące jednostkę organizacyjną Policji i funkcjonariusza Policji uzyskującego te dane, ich rodzaj, cel uzyskania oraz czas, w którym zostały uzyskane. Rejestry
prowadzi się w formie elektronicznej, z zachowaniem przepisów o ochronie informacji niejawnych.
6. Dane, o których mowa w ust. 1, które mają znaczenie dla postępowania
karnego, Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP albo
komendant wojewódzki Policji przekazują prokuratorowi właściwemu miejscowo lub
rzeczowo. Prokurator podejmuje decyzję o zakresie i sposobie wykorzystania przekazanych danych.
6a. Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP albo
komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji może upoważnić swojego zastępcę do
realizacji czynności, o których mowa w ust. 6.
7. Dane, o których mowa w ust. 1, które nie mają znaczenia dla postępowania
karnego, podlegają niezwłocznemu, komisyjnemu i protokolarnemu zniszczeniu.
8. Dane, o których mowa w ust. 1, pobiera się i udostępnia się także organom
ścigania państw członkowskich Unii Europejskiej i innych państw, agencjom Unii
Europejskiej zajmującymi się zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości oraz
Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej – Interpol na ich wniosek, jeżeli
następuje to w celu wykrywania przestępstw oraz ścigania ich sprawców, ratowania
życia lub zdrowia ludzkiego albo poszukiwania osób zaginionych.

Art. 20ca. 1. Kontrolę nad uzyskiwaniem przez Policję danych
telekomunikacyjnych, pocztowych lub internetowych sprawuje sąd okręgowy
właściwy dla siedziby organu Policji, któremu udostępniono te dane.
2. Organ Policji, o którym mowa w ust. 1, przekazuje, z zachowaniem przepisów
o ochronie informacji niejawnych, sądowi okręgowemu, o którym mowa w ust. 1,
w okresach półrocznych, sprawozdanie obejmujące:
1) liczbę przypadków pozyskania w okresie sprawozdawczym danych
telekomunikacyjnych, pocztowych lub internetowych oraz rodzaj tych danych;
2) kwalifikacje prawne czynów, w związku z zaistnieniem których wystąpiono
o dane telekomunikacyjne, pocztowe lub internetowe, albo informacje
o pozyskaniu danych w celu ratowania życia lub zdrowia ludzkiego bądź
wsparcia działań poszukiwawczych lub ratowniczych.
3. W ramach kontroli, o której mowa w ust. 1, sąd okręgowy może zapoznać się
z materiałami uzasadniającymi udostępnienie Policji danych telekomunikacyjnych, pocztowych lub internetowych.
4. Sąd okręgowy informuje organ Policji o wyniku kontroli w terminie 30 dni od jej zakończenia.
5. Kontroli, o której mowa w ust. 1, nie podlega uzyskiwanie danych na
podstawie art. 20cb ust. 1.

Art. 20cb. 1. W celu zapobiegania lub wykrywania przestępstw, przestępstw
skarbowych albo w celu ratowania życia lub zdrowia ludzkiego bądź wsparcia działań
poszukiwawczych lub ratowniczych, Policja może uzyskiwać dane:
1) z wykazu, o którym mowa w art. 179 ust. 9 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. –
Prawo telekomunikacyjne,
2) o których mowa w art. 161 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne,
3) w przypadku użytkownika, który nie jest osobą fizyczną numer zakończenia sieci
oraz siedzibę lub miejsce wykonywania działalności gospodarczej, firmę lub
nazwę i formę organizacyjną tego użytkownika,
4) w przypadku stacjonarnej publicznej sieci telekomunikacyjnej – także nazwę
miejscowości oraz ulicy, przy której znajduje się zakończenie sieci, udostępnione użytkownikowi
– oraz może je przetwarzać bez wiedzy i zgody osoby, której dotyczą.
2. Do udostępniania i przetwarzania danych, o których mowa w ust. 1, przepisy
art. 20c ust. 2–8 stosuje się.

Art. 20d. (uchylony).

Art. 20da. 1. W celu poszukiwania osób zaginionych Policja może uzyskiwać
dane telekomunikacyjne, pocztowe i internetowe oraz może je przetwarzać bez wiedzy
i zgody osoby, której dotyczą; przepisy art. 20c ust. 2–8 stosuje się.
2. Materiały uzyskane w wyniku czynności określonych w ust. 1, które nie
zawierają informacji mających znaczenie dla poszukiwania osób zaginionych,
podlegają niezwłocznemu komisyjnemu i protokolarnemu zniszczeniu.

Art. 20e. 1. Komendant Główny Policji prowadzi System Wspomagania
Dowodzenia Policji, zwany dalej „SWD Policji”, będący systemem
teleinformatycznym wspierającym:
1) wykonywanie zadań ustawowych przez jednostki organizacyjne Policji;
2) obsługę zgłoszeń alarmowych, o których mowa w ustawie z dnia 22 listopada
2013 r. o systemie powiadamiania ratunkowego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1077).
2. Komendant Główny Policji zapewnia utrzymanie, rozbudowę oraz
modyfikację SWD Policji.
3. Utrzymanie, rozbudowa i modyfikacje SWD Policji są finansowane z budżetu
państwa, z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw wewnętrznych.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
parametry funkcjonalne SWD Policji, sposób jego funkcjonowania w sytuacjach
awaryjnych oraz sposób utrzymania, mając na uwadze potrzebę zapewnienia
optymalnego poziomu współpracy między systemem teleinformatycznym systemu
powiadamiania ratunkowego i SWD Policji.

Art. 20f. 1. Policja może pobierać, uzyskiwać, gromadzić, przetwarzać i
wykorzystywać w celu wykrywania i ścigania sprawców wykroczeń oraz przestępstw
informacje, w tym dane osobowe, o sprawcach wykroczeń przeciwko mieniu
określonych w art. 119 § 1, art. 120 § 1, art. 122 § 1 i 2 oraz art. 124 § 1 Kodeksu
wykroczeń, osobach podejrzanych o ich popełnienie oraz obwinionych i ukaranych za
te wykroczenia, także bez ich wiedzy i zgody.
2. Informacje o osobach, o których mowa w ust. 1, obejmują:
1) imiona, nazwiska lub pseudonimy;
2) imiona i nazwiska rodowe rodziców;
3) datę i miejsce urodzenia;
4) oznaczenie i cechy identyfikacyjne dokumentu tożsamości;
5) adres zamieszkania i adres pobytu;
6) numer PESEL;
7) obywatelstwo i płeć;
8) źródła utrzymania, w tym miejsce zatrudnienia oraz, w miarę możności, dane o
warunkach materialnych, rodzinnych i osobistych;
9) czas i miejsce popełnienia czynu, opis czynu, w tym sposobu działania sprawcy
czynu i okoliczności jego popełnienia;
10) kwalifikację prawną czynu, wartość przedmiotu wykroczenia lub wysokość wyrządzonej szkody;
11) datę i rodzaj czynności będącej podstawą wprowadzenia informacji do zbioru
danych dotyczących sprawców wykroczeń oraz datę otrzymania informacji o wykroczeniu;
12) oznaczenie jednostki organizacyjnej Policji wprowadzającej informacje do
zbioru danych dotyczących sprawców wykroczeń;
13) oznaczenie i numer sprawy;
14) wskazanie zatrzymanych przedmiotów lub dokumentów wraz z ich oznaczeniem;
15) informacje o zastosowanych środkach przymusu wobec osoby oraz o jej legitymowaniu;
16) nazwę organu innego niż wymieniony w pkt 12, prowadzącego sprawę, a w
przypadku przekazania sprawy innemu organowi – także jego nazwę i datę przekazania;
17) określenie sposobu zakończenia czynności wyjaśniających;
18) wskazanie, czy sprawa została przekazana do sądu w postępowaniu
przyspieszonym lub z zastosowaniem art. 58 § 1 Kodeksu postępowania w
sprawach o wykroczenia;
19) datę skierowania wniosku o ukaranie do sądu;
20) informacje o prawomocnych rozstrzygnięciach dotyczących czynu:
orzeczeniach, zarządzeniach, mandatach karnych, obejmujących datę i treść
rozstrzygnięcia, datę jego uprawomocnienia się oraz informacje o
zastosowanych wobec sprawcy czynu środkach oddziaływania wychowawczego;
21) informacje o uchyleniu prawomocnego rozstrzygnięcia, o którym mowa w pkt 20.
3. Policja może pobierać, uzyskiwać, gromadzić, przetwarzać i wykorzystywać
w celu wykrywania i ścigania sprawców wykroczeń oraz przestępstw informacje, w
tym dane osobowe, dotyczące pokrzywdzonego czynem, o którym mowa w ust. 1,
także bez jego wiedzy i zgody, obejmujące w przypadku osoby fizycznej: imiona,
nazwisko, numer PESEL i adres zamieszkania, a w przypadku podmiotu niebędącego
osobą fizyczną – dane identyfikujące ten podmiot.
4. Informacje, o których mowa w ust. 2 i 3, są gromadzone i przetwarzane w
elektronicznym zbiorze danych dotyczącym sprawców wykroczeń, zwanym dalej
„rejestrem wykroczeń”, prowadzonym w systemie teleinformatycznym przez
Komendanta Głównego Policji, który jest ich administratorem w rozumieniu ustawy
z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku
z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości.
5. Organ uprawniony do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o
wykroczenia przekazuje do rejestru wykroczeń informacje, o których mowa w ust. 2 i
3, dotyczące wykroczeń wskazanych w ust. 1, pisemnie lub w sposób określony w ust. 8 pkt 2.
6. Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 20 i 21, przekazuje do rejestru
wykroczeń, pisemnie lub w sposób określony w ust. 8 pkt 2, sąd lub organ, który wydał
rozstrzygnięcie lub zastosował środki oddziaływania wychowawczego, niezwłocznie
po zaistnieniu okoliczności, o których mowa w ust. 2 pkt 20 i 21.
7. Informacje przetwarzane w rejestrze wykroczeń udostępnia się bezpłatnie:
1) organom uprawnionym do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o
wykroczenia oraz wykonywania czynności w celu zapobiegania wykroczeniom
lub wykrywania wykroczeń oraz ich sprawców lub osobom przez nie
upoważnionym w związku z prowadzonymi czynnościami wyjaśniającymi lub
wykonywanymi czynnościami w zakresie wykrywania i ścigania wykroczeń;
2) organom uprawnionym do prowadzenia postępowań karnych, postępowań w
sprawach nieletnich lub wykonywania czynności w sprawach nieletnich w
związku z prowadzonymi postępowaniami;
3) innym organom lub podmiotom uprawnionym na podstawie przepisów
odrębnych do otrzymania takich informacji w zakresie niezbędnym do realizacji
ich zadań ustawowych.
8. Udostępnienie informacji przetwarzanych w rejestrze wykroczeń następuje:
1) na pisemny wniosek organów, osób lub podmiotów, o których mowa w ust. 7,
zawierający dane umożliwiające wyszukanie informacji w rejestrze wykroczeń;
2) w drodze teletransmisji danych – w przypadku organów, osób lub podmiotów, o
których mowa w ust. 7, którym administrator nadał uprawnienia dostępu do
rejestru wykroczeń oraz przetwarzania informacji w tym rejestrze, jeżeli jest
zapewnione odnotowywanie w systemie, kto, kiedy, w jakim celu oraz jakie informacje uzyskał, a także zabezpieczenie techniczne i organizacyjne uniemożliwiające wykorzystanie informacji niezgodnie z celem ich uzyskania
oraz jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywania zadań albo prowadzonej działalności.
9. Informacje przetwarzane w rejestrze wykroczeń udostępnia się na pisemny
wniosek osobie, której dane osobowe dotyczą, wyłącznie w zakresie czynów
stwierdzonych prawomocnym rozstrzygnięciem oraz w zakresie informacji, o których
mowa w ust. 2 pkt 1–11, 13 i 20, a jeżeli udzielenie takich informacji utrudniałoby
realizację ustawowych zadań Policji, w szczególności w zakresie wykrywania i
ścigania sprawców wykroczeń oraz przestępstw, zakres udzielanych informacji można
ograniczyć do informacji o liczbie odnotowanych w rejestrze czynów, ich kwalifikacji
prawnej, dacie wprowadzenia informacji do rejestru, czasie i miejscu popełnienia
czynu oraz, w miarę możliwości, informacji określonych w ust. 2 pkt 20.
10. Czynności podejmowane przez administratora w zakresie realizacji
wniosków złożonych przez osoby, których dane dotyczą, są wolne od opłat. Jeżeli
wniosek osoby, której dane dotyczą, jest w sposób oczywisty nieuzasadniony ze
względu na jego powtarzalność, administrator może:
1) pobrać opłatę lub
2) odmówić podjęcia działań w związku ze złożonym wnioskiem.
11. Obowiązek wykazania, że wniosek osoby, której dane dotyczą, jest w sposób
oczywisty nieuzasadniony, spoczywa na administratorze.
12. Wysokość opłaty, o której mowa w ust. 10 pkt 1, wynosi 0,002 przeciętnego
wynagrodzenia w poprzednim kwartale, począwszy od pierwszego dnia miesiąca
następującego po miesiącu jego ogłoszenia przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”
na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53).
13. Informacje o osobach, o których mowa w ust. 1, przetwarzane w rejestrze
wykroczeń Policja przetwarza w celu realizacji innych ustawowych zadań niż
określone w ust. 1, w zakresie niezbędnym do realizacji tych zadań.
14. Organy Policji dokonują weryfikacji informacji o osobach, o których mowa
w ust. 1, przetwarzanych w rejestrze wykroczeń po zakończeniu sprawy, w związku z
którą informacje te zostały wprowadzone do rejestru wykroczeń, a ponadto nie rzadziej niż co 3 lata, licząc od dnia uzyskania lub pobrania informacji, usuwając zbędne dane.
15. Dane osobowe osób, o których mowa w ust. 1, usuwa się z rejestru wykroczeń:
1) po upływie 3 lat od dnia ich wprowadzenia do rejestru, chyba że przed upływem
tego terminu do rejestru zostały wprowadzone dane o kolejnym czynie takiej
osoby stanowiącym wykroczenie określone w ust. 1;
2) przed upływem terminu wskazanego w pkt 1 – w razie uniewinnienia osoby,
której dane dotyczą, odmowy wszczęcia wobec niej postępowania lub jego
umorzenia prawomocnym orzeczeniem sądu lub śmierci tej osoby oraz w
przypadku stwierdzenia przez uprawniony organ braku podstaw do pociągnięcia
sprawcy do odpowiedzialności za wykroczenie, jeżeli nie zachodzi przesłanka
dalszego przetwarzania danych osobowych dotyczących tej osoby w związku z
innym czynem odnotowanym w rejestrze.
16. Dane osobowe osób, o których mowa w ust. 3, usuwa się z rejestru wykroczeń
wraz z usunięciem danych sprawcy czynu, którym zostały one pokrzywdzone.
17. Usunięcia danych osobowych z rejestru wykroczeń dokonuje komisja
powołana przez Komendanta Głównego Policji, która sporządza protokół z tych czynności.
18. W celu zapewnienia gromadzenia i przetwarzania informacji, o których
mowa w ust. 2 i 3, w rejestrze wykroczeń organy Policji lub osoby przez nie
upoważnione mogą występować do organów uprawnionych do prowadzenia
czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenia, prowadzących postępowania w
sprawach o wykroczenia lub do innych organów lub podmiotów, które mogą posiadać
lub przetwarzają informacje, o których mowa w ust. 2 i 3, z wnioskiem o przekazanie
do rejestru wykroczeń posiadanych lub przetwarzanych przez nie informacji w
zakresie określonym w tych przepisach.
19. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposoby przetwarzania informacji, o których mowa w ust. 2 i 3, w rejestrze
wykroczeń, sposób i tryb prowadzenia rejestru wykroczeń, rodzaje służb
policyjnych uprawnionych do korzystania z rejestru wykroczeń, właściwość
jednostek organizacyjnych Policji do wprowadzania informacji do rejestru
wykroczeń, czynności będące podstawą wprowadzania informacji do rejestru wykroczeń, zakres, cel i sposób kontroli dostępu do rejestru wykroczeń oraz nadzoru nad przetwarzaniem informacji oraz sposób weryfikacji przydatności i
niezbędności informacji przetwarzanych w rejestrze wykroczeń w zakresie
realizacji zadań Policji, uwzględniając potrzebę ochrony informacji przed
nieuprawnionym dostępem do nich, zapewnienie sprawności wprowadzania
informacji do rejestru wykroczeń oraz konieczność zapewnienia aktualizacji,
kompletności i prawidłowości informacji przetwarzanych w rejestrze wykroczeń;
2) sposób i tryb udzielania informacji o osobach na podstawie informacji
przetwarzanych w rejestrze wykroczeń oraz wzór protokołu usunięcia danych
osobowych z rejestru wykroczeń, wzór wniosku o udzielenie informacji
przetwarzanych w rejestrze wykroczeń oraz wzór informacji o osobie,
uwzględniając konieczność zapewnienia sprawnego udzielania informacji i
potrzebę zabezpieczenia danych przed nieuprawnionym dostępem do nich.

Art. 20g. 1. W związku z obsługą zadań, o których mowa w art. 20e ust. 1 pkt 1,
Komendant Główny Policji przetwarza w SWD Policji informacje, w tym dane
osobowe osób, których dane uzyskano w związku z realizacją zadań, o których mowa
w art. 1 ust. 2 i 3, i w tym zakresie jest administratorem w rozumieniu przepisów
o ochronie danych osobowych.
2. W związku z obsługą zgłoszeń alarmowych, o których mowa w art. 20e
ust. 1 pkt 2, Komendant Główny Policji przetwarza w SWD Policji informacje, w tym
dane osobowe osób określonych w ustawie z dnia 22 listopada 2013 r. o systemie
powiadamiania ratunkowego, i w tym zakresie jest administratorem w rozumieniu
przepisów o ochronie danych osobowych.
3. Komendant Główny Policji przetwarza w SWD Policji informacje, w tym
dane osobowe, w celu:
1) ewidencjonowania i dokumentowania przyjmowanych zgłoszeń o zdarzeniach
oraz podjętych interwencjach;
2) zapewnienia właściwej reakcji Policji na zdarzenie;
3) współdziałania Policji z centrami powiadamiania ratunkowego oraz innymi
służbami ratowniczymi;
4) zabezpieczania danych o źródłach dowodowych oraz prowadzenia analizy zagrożenia.
4. Informacje, w tym dane osobowe, przetwarzane w SWD Policji usuwa się
automatycznie po upływie 5 lat od ich rejestracji.

art. 21. więcej Art. 21. (uchylony).

Art. 21a. 1. Komendant Główny Policji prowadzi zbiór danych zawierający
informacje o wynikach analizy kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA), zwany dalej
„zbiorem danych DNA”, którego jest administratorem w rozumieniu ustawy z dnia
14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z
zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości.
2. W zbiorze danych DNA przetwarza się:
1) informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w ust. 1, w odniesieniu do:
a) osób podejrzanych lub podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych
z oskarżenia publicznego,
b) nieletnich dopuszczających się czynów zabronionych przez ustawę jako
przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego,
c) osób stwarzających zagrożenie, o których mowa w ustawie z dnia
22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami
psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności
seksualnej innych osób (Dz. U. z 2019 r. poz. 2203),
d) osób, o których mowa w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r.
o działaniach antyterrorystycznych,
e) oskarżonych lub skazanych za popełnienie przestępstw ściganych
z oskarżenia publicznego,
f) osób o nieustalonej tożsamości oraz osób usiłujących ukryć swoją
tożsamość,
g) zwłok ludzkich o nieustalonej tożsamości,
h) śladów nieznanych sprawców przestępstw,
i) osób zaginionych,
j) osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3a lit. c,
k) osób, o których mowa w art. 20 ust. 1l;
2) informacje, w tym dane osobowe osób, o których mowa w pkt 1 lit. a–e oraz i–
k, obejmują:
a) wyniki analizy kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA),
b) imiona, nazwiska lub pseudonimy,
c) imiona i nazwiska rodowe rodziców tych osób,
d) datę i miejsce urodzenia,
e) adres zamieszkania,
f) numer PESEL,
g) obywatelstwo i płeć,
h) oznaczenie i cechy dokumentu tożsamości.
3. W ramach zbioru danych DNA gromadzi się próbki pobrane od osoby albo ze
zwłok ludzkich, w celu przeprowadzenia analizy kwasu deoksyrybonukleinowego
(DNA), w postaci wymazów ze śluzówki policzków, krwi, cebulek włosów lub
wydzielin, a w odniesieniu do zwłok ludzkich materiał biologiczny w postaci próbek
z tkanek, zwane dalej „próbkami biologicznymi”.

Art. 21b. 1. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 21a
ust. 2 pkt 1 lit. a–j, wprowadza się do zbioru danych DNA na podstawie zarządzenia:
1) prowadzącego postępowanie przygotowawcze lub sądu – w przypadku analizy
kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA) przeprowadzonej w związku z:
a) postępowaniem karnym,
b) postępowaniem w sprawach nieletnich,
c) postępowaniem określonym w ustawie z dnia 22 listopada 2013 r.
o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających
zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób,
d) postępowaniem wobec osób wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia
10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych,
e) postępowaniem wobec osób skazanych;
2) prowadzącego czynności – w przypadku osób o nieustalonej tożsamości, osób
usiłujących ukryć swoją tożsamość, zwłok ludzkich o nieustalonej tożsamości,
osób zaginionych oraz osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3a lit. c.
2. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 21a
ust. 2 pkt 1 lit. k, wprowadza się do zbioru danych DNA na podstawie wniosku
właściwego miejscowo organu Policji, przed podjęciem przez policjantów
i pracowników Policji pierwszych czynności służbowych związanych z ujawnianiem,
zabezpieczaniem lub badaniem śladów związanych z podejrzeniem popełnienia czynu zabronionego.

Art. 21c. Informacje, w tym dane osobowe, przetwarzane w zbiorze danych
DNA udostępnia się bezpłatnie organom prowadzącym postępowanie karne,
postępowanie w sprawach nieletnich lub prowadzącym czynności wykrywcze lub identyfikacyjne.

Art. 21d. 1. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 20 ust. 1l,
są przetwarzane w zbiorze danych DNA w celu prowadzenia czynności wykrywczych
lub identyfikacyjnych.
2. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 21a
ust. 2 pkt 1 lit. a–j, są przetwarzane w zbiorze danych DNA w celu prowadzenia
czynności wykrywczych i eliminacyjnych.

Art. 21e. 1. W weryfikacji, o której mowa w art. 16 ustawy z dnia 14 grudnia
2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku zapobieganiem
i zwalczaniem przestępczości, uczestniczą jednostki organizacyjne Policji, służby,
instytucje państwowe lub organy władzy publicznej, które przekazały informacje,
w tym dane osobowe, do zbioru danych DNA.
2. Informacje, w tym dane osobowe, usuwa się ze zbioru danych DNA,
w przypadku gdy:
1) zostało umorzone postępowanie z uwagi na to, że:
a) czynu stanowiącego podstawę wprowadzenia danych osobowych do zbioru
danych nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających
podejrzenie jego popełnienia,
b) zdarzenie lub okoliczność, w związku z którymi wprowadzono dane
osobowe do zbioru danych, nie ma znamion czynu zabronionego;
2) osoba, której dane dotyczą:
a) została uniewinniona prawomocnym wyrokiem sądu,
b) ukończyła 100. rok życia,
c) zmarła;
3) tożsamość zwłok ludzkich została ustalona;
4) utracą swoją przydatność eliminacyjną, jednakże nie dłużej niż po upływie 5 lat
od dnia ustania stosunku służbowego lub pracy – w przypadku osób, o których
mowa w art. 20 ust. 1l.
3. Informacje, w tym dane osobowe osób, o których mowa w art. 21a
ust. 2 pkt 1 lit. h, usuwa się ze zbioru danych DNA, po upływie okresu przedawnienia
karalności przestępstwa, na wniosek organu prowadzącego postępowanie karne.
4. Informacje, w tym dane osobowe osób, o których mowa w art. 21a
ust. 2 pkt 1 lit. i oraz j, usuwa się ze zbioru danych DNA, w przypadku odnalezienia
lub ustalenia miejsca pobytu osoby zaginionej lub po upływie 55 lat od dnia
rozpoczęcia ich przetwarzania w zbiorze danych DNA. Informacje te, w tym dane
osobowe, usuwa się na wniosek jednostki organizacyjnej, służby, instytucji
państwowej lub organu władzy publicznej prowadzącej poszukiwanie lub osoby zaginionej.
5. Usunięcia informacji, w tym danych osobowych osób, o których mowa
w art. 21a ust. 2 pkt 1 lit. a–g oraz i–k, ze zbioru danych DNA oraz zniszczenia próbek
biologicznych dokonuje komisja powołana przez Komendanta Głównego Policji,
sporządzając z tych czynności protokół.

Art. 21f. (uchylony).

Art. 21g. (uchylony).

Art. 21h. 1. Komendant Główny Policji prowadzi następujące zbiory danych
daktyloskopijnych, których jest administratorem w rozumieniu przepisów o ochronie
danych osobowych:
1) Centralną Registraturę Daktyloskopijną, w której są gromadzone karty
daktyloskopijne i chejroskopijne zawierające odciski linii papilarnych osób,
2) zbiór automatycznie przetwarzający dane daktyloskopijne, w którym są
przetwarzane informacje, w tym dane osobowe, o odciskach linii papilarnych
osób, niezidentyfikowanych śladach linii papilarnych z miejsc przestępstw oraz
śladach linii papilarnych, które mogą pochodzić od osób zaginionych
– zwane dalej „zbiorami danych daktyloskopijnych”.
2. W zbiorach danych daktyloskopijnych są przetwarzane:
1) informacje, w tym dane osobowe, dotyczące:
a) osób podejrzanych lub podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych
z oskarżenia publicznego,
b) nieletnich dopuszczających się czynów zabronionych przez ustawę jako
przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego,
c) osób stwarzających zagrożenie, o których mowa w ustawie z dnia
22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami
psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności
seksualnej innych osób,
d) osób, o których mowa w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r.
o działaniach antyterrorystycznych,
e) oskarżonych lub skazanych za popełnienie przestępstw ściganych
z oskarżenia publicznego,
f) osób poszukiwanych,
g) cudzoziemców, od których zostały pobrane odciski linii papilarnych
w sytuacjach, o których mowa w art. 35 ust. 2, art. 324 pkt 1 i art. 394 ust. 3
ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach lub art. 30 ust. 1 pkt 3,
art. 92 ust. 1 i art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu
cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
art. 73a ustawy z dnia 14 lipca 2006 r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli
państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin (Dz. U.
z 2019 r. poz. 293),
h) śladów linii papilarnych, które mogą pochodzić od osób zaginionych,
i) niezidentyfikowanych śladów linii papilarnych z miejsc przestępstw,
j) osób, o których mowa w art. 20 ust. 1l;
2) informacje, w tym dane osobowe, przetwarzane w zbiorze danych, o którym
mowa w ust. 1 pkt 1, obejmują:
a) imiona, nazwiska lub pseudonimy,
b) imiona i nazwiska rodowe rodziców tych osób,
c) datę i miejsce urodzenia,
d) oznaczenie i cechy identyfikacyjne dokumentu tożsamości,
e) adres zamieszkania,
f) numer PESEL,
g) obywatelstwo i płeć,
h) oznaczenie i numer sprawy,
i) miejsce i powód daktyloskopowania,
j) odciski linii papilarnych palców i dłoni;
3) informacje, w tym dane osobowe, przetwarzane w zbiorze danych, o którym
mowa w ust. 1 pkt 2, obejmujące:
a) obrazy odcisków linii papilarnych,
b) rok urodzenia,
c) płeć,
d) rodzaj rejestracji,
e) datę wprowadzenia,
f) jednostkę organizacyjną wprowadzającą;
4) informacje, w tym dane osobowe, dotyczące niezidentyfikowanych śladów linii
papilarnych z miejsc przestępstw obejmujące:
a) obrazy śladów linii papilarnych,
b) datę i miejsce zabezpieczenia,
c) kategorię przestępstwa,
d) jednostkę organizacyjną wprowadzającą,
e) oznaczenie i numer sprawy;
5) informacje, w tym dane osobowe, dotyczące śladów linii papilarnych, które
mogą pochodzić od osób zaginionych, obejmujące:
a) obrazy śladów linii papilarnych,
b) datę i miejsce zabezpieczenia,
c) kategorię zdarzenia,
d) jednostkę organizacyjną wprowadzającą,
e) oznaczenie i numer sprawy.
3. W zbiorach danych daktyloskopijnych przetwarza się, z wyłączeniem
przechowywania, informacje, w tym dane osobowe, dotyczące osób o nieustalonej
tożsamości lub usiłujących ukryć swoją tożsamość oraz zwłok ludzkich o nieustalonej
tożsamości, obejmujące:
1) obrazy odcisków linii papilarnych;
2) płeć;
3) oznaczenie i numer sprawy.

Art. 21i. Informacje, w tym dane osobowe, wprowadza się do zbiorów danych
daktyloskopijnych na podstawie wniosku organu prowadzącego postępowanie lub
poszukiwanie osoby zaginionej.

Art. 21j. Informacje, w tym dane osobowe, przetwarzane w zbiorach danych
daktyloskopijnych oraz uzyskane w wyniku ich przetwarzania są udzielane bezpłatnie
organom prowadzącym:
1) postępowanie karne;
2) postępowanie w sprawach nieletnich;
3) czynności wykrywcze lub identyfikacyjne;
4) czynności związane z wprowadzaniem danych daktyloskopijnych do innych
zbiorów danych na podstawie odrębnych przepisów.

Art. 21k. 1. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 21h
ust. 2 pkt 1 lit. a–h, są przechowywane w zbiorach danych daktyloskopijnych w celu
prowadzenia czynności identyfikacyjnych.
2. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 21h
ust. 2 pkt 1 lit. a–f, są przechowywane w zbiorach danych daktyloskopijnych
i wykorzystywane w celu prowadzenia czynności wykrywczych.
3. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 21h ust. 2 pkt 1 lit. j,
są przetwarzane w zbiorach danych daktyloskopijnych w celu wyeliminowania,
spośród wszystkich zebranych w toku prowadzonego postępowania, śladów
pozostawionych przez osoby, o których mowa w art. 20 ust. 1l.

Art. 21l. 1. W weryfikacji, o której mowa w art. 16 ustawy z dnia 14 grudnia
2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem
i zwalczaniem przestępczości, uczestniczą jednostki organizacyjne Policji, służby,
instytucje państwowe lub organy władzy publicznej, które przekazały informacje,
w tym dane osobowe, do zbiorów danych daktyloskopijnych.
2. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 21h
ust. 2 pkt 1 lit. a–c, e i f, usuwa się ze zbiorów danych daktyloskopijnych,
w przypadku gdy:
1) zostało umorzone postępowanie z uwagi na to, że:
a) czynu stanowiącego podstawę wprowadzenia danych osobowych do zbioru
danych nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających
podejrzenie jego popełnienia,
b) zdarzenie lub okoliczność, w związku z którymi wprowadzono dane
osobowe do zbioru danych, nie ma znamion czynu zabronionego;
2) osoba, której dane dotyczą:
a) została uniewinniona prawomocnym wyrokiem sądu,
b) ukończyła 100. rok życia,
c) zmarła;
3) utracą swoją przydatność eliminacyjną, jednakże nie dłużej niż po upływie 5 lat
od dnia ustania stosunku służbowego lub pracy – w przypadku osób, o których
mowa w art. 20 ust. 1l.
3. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 21h
ust. 2 pkt 1 lit. g, usuwa się ze zbiorów danych daktyloskopijnych, jeżeli osoba, której
dane dotyczą:
1) uzyskała obywatelstwo polskie;
2) ukończyła 100. rok życia;
3) zmarła.
4. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 21h ust. 2 pkt 1,
usuwa się ze zbiorów danych daktyloskopijnych po uzyskaniu wiarygodnej informacji.

Art. 21m. 1. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 21h
ust. 2 pkt 1 lit. i, usuwa się ze zbiorów danych daktyloskopijnych po upływie okresu
przedawnienia karalności przestępstwa, na wniosek organu prowadzącego
postępowanie karne.
2. Informacje, w tym dane osobowe, o których mowa w art. 21h
ust. 2 pkt 1 lit. h, usuwa się ze zbiorów danych daktyloskopijnych, w przypadku
odnalezienia lub ustalenia miejsca pobytu osoby zaginionej lub po upływie 55 lat od
dnia rozpoczęcia ich przetwarzania w zbiorach danych daktyloskopijnych. Informacje
te, w tym dane osobowe, usuwa się na wniosek jednostki organizacyjnej, służby,
instytucji państwowej lub organu władzy publicznej prowadzącej poszukiwanie.

Art. 21n. Usunięcia informacji, w tym danych osobowych, ze zbioru danych
daktyloskopijnych, w tym zniszczenia kart daktyloskopijnych i chejroskopijnych,
dokonuje komisja powołana przez Komendanta Głównego Policji, sporządzając z tych
czynności protokół.

Art. 21na. Zadania, o których mowa w art. 21a–21e oraz art. 21h–21n,
Komendant Główny Policji realizuje przy pomocy Centralnego Laboratorium
Kryminalistycznego Policji.

Art. 21nb. 1. Komendant Główny Policji prowadzi Krajowy System
Informacyjny Policji, zwany dalej „KSIP”, będący zestawem zbiorów danych,
w którym przetwarza się informacje, w tym dane osobowe, w związku z realizacją
zadań ustawowych.
2. W odniesieniu do informacji, w tym danych osobowych, przetwarzanych
w KSIP Komendant Główny Policji jest administratorem w rozumieniu przepisów
o ochronie danych osobowych.
3. Komendant Główny Policji zapewnia utrzymanie, rozbudowę oraz
modyfikację KSIP.
4. Utrzymanie, rozbudowa i modyfikacja KSIP są finansowane z budżetu
państwa, z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw wewnętrznych.

Art. 21o. 1. Komendant Główny Policji prowadzi policyjną mapę zagrożeń
przestępstwami na tle seksualnym zawierającą aktualne informacje o miejscach
szczególnego zagrożenia przestępstwami przeciwko wolności seksualnej,
wymienionymi w rozdziale XXV Kodeksu karnego.
2. Mapa zagrożeń przestępstwami na tle seksualnym jest udostępniana do
wiadomości publicznej przez publikację na stronie internetowej Biuletynu Informacji
Publicznej Komendy Głównej Policji.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
sposób prowadzenia mapy zagrożeń przestępstwami na tle seksualnym i tryb jej
aktualizacji, uwzględniając potrzebę bieżącej analizy występowania zagrożeń
przestępstwami, o których mowa w ust. 1, oraz ocenę ryzyka w konkretnych
miejscach występowania tych zagrożeń.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Policja przy wykonywaniu swych zadań może korzystać z pomocy
osób niebędących policjantami. Zabronione jest ujawnianie danych o osobie
udzielającej pomocy Policji, w zakresie czynności operacyjno-rozpoznawczych.
1a. Udostępnienie danych o osobie, o której mowa w ust. 1, może nastąpić
jedynie w przypadkach i trybie określonych w art. 20ba.
1b. Dane o osobie, o której mowa w ust. 1, mogą być udostępnione, na żądanie
prokuratora lub sądu, także w razie uzasadnionego podejrzenia popełnienia przez tę
osobę przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego w związku z wykonywaniem
czynności operacyjno-rozpoznawczych oraz w przypadku ujawnienia przez tę osobę
faktu udzielania pomocy Policji w zakresie czynności operacyjno-rozpoznawczych;
udostępnienie tych danych następuje w trybie określonym w art. 20ba.
2. Za udzielenie pomocy, o której mowa w ust. 1, osobom niebędącym
policjantami może być przyznane wynagrodzenie.
2a. Koszty podejmowanych przez Policję czynności
operacyjno-rozpoznawczych, w zakresie których ze względu na ochronę, o której
mowa w art. 20a ust. 1–3, nie mogą być stosowane przepisy o finansach publicznych
i rachunkowości, a także wynagrodzenia osób wymienionych w ust. 1, pokrywane są
z tworzonego na ten cel funduszu operacyjnego.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze zarządzenia,
zasady tworzenia i gospodarowania funduszem operacyjnym.
4. Jeżeli w czasie korzystania i w związku z korzystaniem przez Policję
z pomocy osób, o których mowa w ust. 1, osoby te utraciły życie lub poniosły
uszczerbek na zdrowiu albo szkodę w mieniu, odszkodowanie przysługuje na
zasadach i w trybie określonych w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Art. 22a. Jednostki pływające Policji podnoszą jako banderę flagę państwową
z godłem Rzeczypospolitej Polskiej, określoną w odrębnych przepisach.

Art. 22b. 1. W czasie wykonywania zadań określonych w ustawie jednostki
pływające Policji podnoszą, niezależnie od bandery, flagę Policji.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
wzór flagi Policji, okoliczności i warunki jej podnoszenia oraz sposób oznakowania
jednostek pływających i statków powietrznych, a także znaki rozpoznawcze używane
na nich przez Policję w nocy, uwzględniając sposób umieszczenia bandery i flagi na
jednostkach pływających, ze wskazaniem, które z nich podnoszą flagę Policji, oraz oznakowania statków powietrznych Policji, z ustaleniem, które z nich oznakowuje się symbolem Policji.

art. 23. więcej Art. 23. (uchylony).

art. 24. więcej Art. 24. (uchylony).

art. 25. więcej Art. 25. 1. Służbę w Policji może pełnić obywatel polski o nieposzlakowanej
opinii, który nie był skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo lub
przestępstwo skarbowe, korzystający z pełni praw publicznych, posiadający co
najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe oraz zdolność fizyczną
i psychiczną do służby w formacjach uzbrojonych, podległych szczególnej
dyscyplinie służbowej, której gotów jest się podporządkować, a także dający rękojmię
zachowania tajemnicy stosownie do wymogów określonych w przepisach o ochronie
informacji niejawnych.
2. Przyjęcie kandydata do służby w Policji następuje po przeprowadzeniu
postępowania kwalifikacyjnego mającego na celu ustalenie, czy kandydat spełnia
warunki przyjęcia do służby w Policji oraz określenie jego predyspozycji do pełnienia
tej służby. Postępowanie kwalifikacyjne, z zastrzeżeniem ust. 3, składa się
z następujących etapów:
1) złożenie podania o przyjęcie do służby, kwestionariusza osobowego kandydata
do służby, a także dokumentów stwierdzających wymagane wykształcenie
i kwalifikacje zawodowe oraz zawierających dane o uprzednim zatrudnieniu;
2) test wiedzy;
3) test sprawności fizycznej;
4) test psychologiczny;
5) przeprowadzenie rozmowy kwalifikacyjnej;
6) ustalenie zdolności fizycznej i psychicznej do służby w Policji;
7) sprawdzenie w ewidencjach, rejestrach i kartotekach prawdziwości danych
zawartych w kwestionariuszu osobowym kandydata do służby;
8) przeprowadzenie postępowania sprawdzającego określonego w przepisach
o ochronie informacji niejawnych.
3. Postępowanie kwalifikacyjne w stosunku do kandydata ubiegającego się
o przyjęcie do służby w Policji:
1) w charakterze członka personelu lotniczego, posiadającego uprawnienia lotnicze
w określonej specjalności,
2) w charakterze członka personelu medycznego w oddziale prewencji Policji,
3) który złożył dokumenty wymienione w ust. 2 pkt 1 przed upływem 3 lat od dnia
zwolnienia z tej służby, jeżeli podczas jej pełnienia uzyskał kwalifikacje
zawodowe podstawowe
– składa się z etapów, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 5–8.
4. Postępowanie kwalifikacyjne zarządza i prowadzi Komendant Główny Policji
albo komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji.
5. Komendant Główny Policji albo komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji
odmawia poddania kandydata postępowaniu kwalifikacyjnemu, albo odstępuje od jego
prowadzenia w przypadku:
1) niezłożenia kompletu dokumentów, o których mowa w ust. 2 pkt 1;
2) niespełnienia wymagań określonych w ust. 1;
3) uzyskania negatywnego wyniku z jednego z etapów postępowania
kwalifikacyjnego, o których mowa w ust. 2 pkt 3–6 i 8;
4) zatajenia lub podania nieprawdziwych danych w kwestionariuszu osobowym,
o którym mowa w ust. 2 pkt 1;
5) niepoddania się przez kandydata przewidzianym w postępowaniu
kwalifikacyjnym czynnościom lub etapom tego postępowania;
6) przystąpienia do ponownego postępowania kwalifikacyjnego pomimo uzyskania
przez niego w poprzednim postępowaniu kwalifikacyjnym negatywnego wyniku
z etapu postępowania kwalifikacyjnego, o którym mowa w ust. 2 pkt 7 lub 8, gdy
z informacji posiadanych przez komendanta prowadzącego postępowanie
wynika, że nie uległy zmianie okoliczności stanowiące podstawę negatywnego
wyniku z danego etapu;
7) gdy nie znajduje to uzasadnienia w potrzebach kadrowych Policji.
6. Informacje o wyniku postępowania kwalifikacyjnego stanowią informację publiczną.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres informacji o planowanym postępowaniu kwalifikacyjnym oraz sposób
podawania ich do wiadomości;
2) tryb i sposób przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego;
3) wzór kwestionariusza osobowego, o którym mowa w ust. 2 pkt 1;
4) zakres tematyczny testu wiedzy oraz zakres i sposób przeprowadzania testu
sprawności fizycznej i testu psychologicznego;
5) sposób dokonywania oceny kandydatów oraz preferencje z tytułu posiadanego
przez nich wykształcenia lub posiadanych umiejętności;
6) sposób zakończenia postępowania kwalifikacyjnego oraz minimalny okres, po
którym kandydat do służby może ponownie przystąpić do postępowania
kwalifikacyjnego lub poszczególnych jego etapów;
7) zakres informacji o wyniku postępowania kwalifikacyjnego.
8. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 7, minister właściwy do
spraw wewnętrznych uwzględni: powszechność dostępu do informacji
o postępowaniu kwalifikacyjnym, czynności niezbędne do przeprowadzenia
postępowania kwalifikacyjnego i ustalenia w jego toku predyspozycji kandydata do
pełnienia służby w Policji, a także potrzebę zapewnienia sprawności prowadzenia tego
postępowania, przejrzystości stosowanych kryteriów oceny, obiektywności wyników
postępowania i wyboru kandydatów posiadających w największym stopniu cechy,
umiejętności oraz kwalifikacje przydatne do realizacji zadań służbowych.

Art. 25a. 1. Funkcjonariusz Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby
Ochrony Państwa, Służby Celno-Skarbowej, Państwowej Straży Pożarnej, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego lub Centralnego Biura Antykorupcyjnego może
być na własną prośbę przeniesiony do służby w Policji, jeżeli wykazuje on szczególne
predyspozycje do jej pełnienia.
2. Funkcjonariusza, o którym mowa w ust. 1, do służby w Policji przenosi w
porozumieniu odpowiednio z Komendantem Głównym Straży Granicznej, Szefem
Kancelarii Sejmu, Komendantem Służby Ochrony Państwa, Szefem Krajowej
Administracji Skarbowej, Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej,
Szefem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefem Agencji Wywiadu, Szefem
Służby Wywiadu Wojskowego, Szefem Służby Kontrwywiadu Wojskowego lub Szefem Centralnego Biura Antykorupcyjnego Komendant Główny Policji za zgodą ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
3. Funkcjonariusz Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony
Państwa, Służby Celno-Skarbowej, Państwowej Straży Pożarnej, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego lub Centralnego Biura Antykorupcyjnego
przeniesiony do służby w Policji zachowuje ciągłość służby.
4. Funkcjonariuszowi przenoszonemu w trybie, o którym mowa w ust. 1, nie
przysługuje odprawa ani inne należności przewidziane dla funkcjonariuszy
odchodzących ze służby.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy sposób i tryb prowadzenia postępowania w stosunku do funkcjonariuszy,
o których mowa w ust. 1, uwzględniając szczególne kwalifikacje predestynujące do
służby w Policji, równorzędność okresów służby i stażu, należności oraz uzyskanych
w dotychczasowych jednostkach kwalifikacji zawodowych z policyjnymi.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Zdolność fizyczną i psychiczną do służby ustalają komisje lekarskie
podległe ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
2. (uchylony)

art. 27. więcej Art. 27. 1. Przed podjęciem służby policjant składa ślubowanie według
następującej roty:
„Ja, obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, świadom podejmowanych
obowiązków policjanta, ślubuję: służyć wiernie Narodowi, chronić
ustanowiony Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej porządek prawny,
strzec bezpieczeństwa Państwa i jego obywateli, nawet z narażeniem życia.
Wykonując powierzone mi zadania, ślubuję pilnie przestrzegać prawa,
dochować wierności konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej,
przestrzegać dyscypliny służbowej oraz wykonywać rozkazy i polecenia
przełożonych. Ślubuję strzec tajemnic związanych ze służbą, honoru,
godności i dobrego imienia służby oraz przestrzegać zasad etyki zawodowej”.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze zarządzenia,
ceremoniał ślubowania, uwzględniając warunki, tryb i termin składania ślubowania przez policjantów, organy uprawnione do przyjmowania ślubowania, przebieg i sposób dokumentowania ślubowania oraz wzór formularza aktu ślubowania.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Stosunek służbowy policjanta powstaje w drodze mianowania na
podstawie dobrowolnego zgłoszenia się do służby.
1a. Mianowanie, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić:
1) na okres służby przygotowawczej lub kandydackiej;
2) na okres służby kontraktowej;
3) na stałe.
1b. Mianowanie w służbie kontraktowej może nastąpić po zawarciu umowy,
zwanej dalej „kontraktem”, zawartej pomiędzy osobą, która zgłosiła się do tej służby,
a przełożonym wymienionym w art. 32 ust. 1.
1c. Kontrakt zawiera się na okres od 3 do 5 lat. Zawarcie kontraktu z tą samą
osobą może nastąpić najwyżej dwukrotnie.
2. Początek służby liczy się od dnia określonego w rozkazie o mianowaniu
funkcjonariusza Policji.
3. Mianowanie może nastąpić po odbyciu zasadniczej służby wojskowej albo po
przeniesieniu do rezerwy.
4. Warunku określonego w ust. 3 nie stosuje się do kobiet, policjantów w służbie
kandydackiej, a także do osób rozpoczynających naukę lub przeszkolenie zawodowe
w szkołach resortu spraw wewnętrznych.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze rozporządzenia, określa
rodzaje i wzory legitymacji służbowych i innych dokumentów policjantów, organy
właściwe do ich wydawania oraz zasady dokonywania wpisów w tych dokumentach.

Art. 28a. 1. Mianowanie w służbie kontraktowej może nastąpić na stanowisko
podstawowe, jeżeli osoba mianowana ma wykształcenie średnie lub średnie branżowe
i odbyła w Policji przeszkolenie podstawowe lub ukończyła służbę kandydacką
i zobowiąże się do uzupełnienia przeszkolenia podstawowego w terminie określonym
w kontrakcie.
2. Osoba nieposiadająca wykształcenia średniego lub średniego branżowego
może być mianowana na stanowisko, o którym mowa w ust. 1, jeżeli postępowanie
kwalifikacyjne wykaże posiadanie przez tę osobę szczególnych predyspozycji do
służby w Policji.
3. Dla policjanta w służbie kontraktowej początkowe 12 miesięcy służby
w ramach pierwszego kontraktu jest okresem próbnym.
4. Policjant lub przełożony, o którym mowa w art. 32 ust. 1, mogą oświadczyć
na piśmie, najpóźniej na jeden miesiąc przed upływem okresu próbnego, o zamiarze
rozwiązania stosunku służbowego. W takim przypadku z dniem upływu okresu
próbnego policjanta zwalnia się ze służby.
5. W przypadku niezłożenia oświadczeń, o których mowa w ust. 4, policjant
pełni nadal służbę kontraktową bez odrębnego mianowania.
6. Najpóźniej na 6 miesięcy przed upływem okresu, na jaki został zawarty
kontrakt, policjant lub przełożony, o którym mowa w art. 32 ust. 1, mogą wystąpić
z wnioskiem o zawarcie kolejnego kontraktu. W przypadku zawarcia kolejnego
kontraktu policjant pełni nadal służbę kontraktową.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Osobę przyjętą do służby w Policji mianuje się policjantem w służbie
przygotowawczej na okres 3 lat.
2. Po upływie okresu służby przygotowawczej policjant zostaje mianowany na stałe.
3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach przełożony, o którym mowa
w art. 32 ust. 1, z wyłączeniem komendanta powiatowego (miejskiego) Policji, może
skrócić okres służby przygotowawczej policjanta albo zwolnić go od odbywania tej służby.
4. W razie przerwy w wykonywaniu przez policjanta obowiązków służbowych,
trwającej dłużej niż 3 miesiące, przełożony może przedłużyć okres jego służby
przygotowawczej.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Osobę podlegającą kwalifikacji wojskowej skierowaną za jej zgodą
do służby w oddziałach prewencji Policji mianuje się policjantem w służbie
kandydackiej na okres, o którym mowa w art. 56 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada
1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019
r. poz. 1541 i 2020).
2. Policjant w służbie kandydackiej pełni służbę w systemie skoszarowanym.
3. Policjanci w służbie kandydackiej wykonują jedynie czynności
administracyjno-porządkowe.
4. Okres służby kandydackiej zalicza się do okresu służby przygotowawczej,
jeżeli przerwa pomiędzy służbą kandydacką a podjęciem służby przygotowawczej nie
przekracza 3 miesięcy.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Osobom, które stosownie do przepisów o powszechnym obowiązku
obrony odbywają ćwiczenia w jednostkach organizacyjnych podległych ministrowi
właściwemu do spraw wewnętrznych na podstawie przydziałów
organizacyjno-mobilizacyjnych, przysługują w zakresie przydzielonych im zadań
uprawnienia policjantów określone w art. 15 i art. 16.
2. Zakres uprawnień i obowiązków osób, o których mowa w ust. 1,
wynikających ze stosunku służby określą odrębne przepisy.

Art. 31a. 1. W razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny Policja może być
objęta militaryzacją, o której mowa w art. 174 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada
1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Policjanci pozostający w stosunku służbowym w dniu ogłoszenia mobilizacji
lub w dniu, w którym rozpoczyna się czas wojny, określonym przez Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 4a ust. 1 pkt 4a ustawy, o której mowa
w ust. 1, stają się z mocy prawa policjantami pełniącymi służbę w czasie wojny
i pozostają w tej służbie do czasu zwolnienia.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Do mianowania policjanta na stanowiska służbowe, przenoszenia
oraz zwalniania z tych stanowisk właściwi są przełożeni: Komendant Główny Policji,
Komendant CBŚP, Komendant BSWP, komendanci wojewódzcy i powiatowi
(miejscy) Policji oraz komendanci szkół policyjnych.
2. Od decyzji, o których mowa w ust. 1, policjantowi służy odwołanie do
wyższego przełożonego.
3. Jeżeli decyzję, o której mowa w ust. 1, ustawa zastrzega dla Komendanta
Głównego Policji, od decyzji takiej służy odwołanie do ministra właściwego do spraw
wewnętrznych.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Czas pełnienia służby policjanta jest określony wymiarem jego
obowiązków, z uwzględnieniem prawa do wypoczynku.
2. Zadania służbowe policjanta powinny być ustalone w sposób pozwalający na
ich wykonanie w ramach 40-godzinnego tygodnia służby, w okresach rozliczeniowych od dnia 1 stycznia do dnia 30 czerwca danego roku oraz od dnia 1 lipca do dnia 31 grudnia danego roku.
2a. Liczba godzin służby przekraczających normę określoną w ust. 2 nie może
przekraczać 8 godzin tygodniowo w okresie rozliczeniowym.
2b. Przepisu ust. 2a nie stosuje się do realizacji zadań o szczególnym charakterze
dla ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku
publicznego, w szczególności mających na celu zapobieżenie zdarzeniom, o których
mowa w art. 18 ust. 1.
3. W zamian za czas służby przekraczający normę określoną
w ust. 2 policjantowi przysługuje w okresie rozliczeniowym czas wolny od służby
w tym samym wymiarze albo po zakończeniu okresu rozliczeniowego rekompensata
pieniężna, o ile w terminie 10 dni od zakończenia okresu rozliczeniowego nie wystąpi
z wnioskiem o udzielenie czasu wolnego od służby w tym samym wymiarze.
3a. Rekompensatę pieniężną, o której mowa w ust. 3, przyznaje się w wysokości
1/172 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze
stałym należnego policjantowi na stanowisku zajmowanym w ostatnim dniu okresu
rozliczeniowego za każdą godzinę służby przekraczającą normę określoną w ust. 2.
Łączny czas służby przekraczający normę w danym okresie rozliczeniowym zaokrągla
się w górę do pełnej godziny.
3b. Przyznanie rekompensaty pieniężnej, o której mowa w ust. 3, może nastąpić
także na podstawie porozumienia, o którym mowa w art. 13 ust. 4a pkt 1, jeżeli
przekroczenie normy określonej w ust. 2 nastąpiło w związku z realizacją tego
porozumienia. Rekompensata pieniężna przysługuje policjantowi za każdą pełną
godzinę służby przekraczającą normę określoną w ust. 2.
3c. W razie śmierci lub zaginięcia policjanta należną mu rekompensatę
pieniężną, o której mowa w ust. 3, wypłaca się małżonkowi policjanta, który
pozostawał z nim we wspólności małżeńskiej, a w dalszej kolejności jego dzieciom
oraz rodzicom, jeżeli w dniu śmierci policjanta spełniali warunki do uzyskania renty
rodzinnej na podstawie przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.
3d. Rekompensatę pieniężną, o której mowa w ust. 3, wypłaca się:
1) do końca kwartału następującego po okresie rozliczeniowym, o którym mowa
w art. 33 ust. 2, lecz nie później niż w dniu zwolnienia ze służby;
2) w przypadku śmierci albo zaginięcia policjanta – niezwłocznie po wydaniu
rozkazu personalnego o wygaśnięciu stosunku służbowego.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do policjanta uprawnionego do dodatku funkcyjnego.
5. Liczba godzin służby przekraczających normę określoną w ust. 2, za którą
przyznano rekompensatę pieniężną, o której mowa w art. 13 ust. 4a pkt 1, nie może
przekraczać 1/4 tygodniowego wymiaru czasu służby policjanta w 3-miesięcznym
okresie rozliczeniowym.
6. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
podstawowy i zmianowy rozkład czasu służby, dzienny i tygodniowy wymiar czasu
służby, przypadki przedłużenia czasu służby ponad ustaloną normę, sposób
ewidencjonowania i rozliczania czasu służby, tryb oraz warunki przyznawania
i termin wypłaty rekompensaty pieniężnej, o której mowa w art. 13 ust. 4a pkt 1,
sposób pełnienia przez policjantów dyżurów domowych oraz grupy policjantów
zwolnionych z pełnienia służby w porze nocnej, niedziele i święta, mając na
względzie zapewnienie całodobowej i sprawnej realizacji zadań przez Policję.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Mianowanie lub powołanie na stanowisko służbowe jest uzależnione
od posiadanego przez policjanta wykształcenia, uzyskania określonych kwalifikacji
zawodowych, a także stażu służby w Policji.
2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach Komendant Główny Policji,
Komendant CBŚP albo Komendant BSWP może wyrazić zgodę na mianowanie na
stanowisko służbowe policjanta, także w służbie przygotowawczej, przed uzyskaniem
przez niego kwalifikacji zawodowych oraz stażu służby wymaganych na tym
stanowisku, przy spełnieniu wymagań w zakresie wykształcenia. Kwalifikacje
zawodowe policjant jest obowiązany uzyskać przed mianowaniem na stałe.
3. Warunkiem uzyskania kwalifikacji zawodowych niezbędnych do mianowania
na stanowisko służbowe jest ukończenie przez policjanta:
1) szkolenia zawodowego podstawowego;
2) szkolenia zawodowego dla absolwentów szkół wyższych;
3) Wyższej Szkoły Policji.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) wymagania w zakresie wykształcenia, kwalifikacji zawodowych i stażu służby,
jakim powinni odpowiadać policjanci na stanowiskach komendantów Policji
i innych stanowiskach służbowych, oraz warunki mianowania na wyższe
stanowiska służbowe, uwzględniając zakres wykonywanych przez nich zadań;
2) szczegółowe warunki odbywania szkoleń zawodowych oraz doskonalenia
zawodowego w Policji, uwzględniając rodzaje, formy, warunki i tryb ich
odbywania, a także organizację i sposób prowadzenia szkoleń i doskonalenia
zawodowego oraz nadzór nad ich realizacją.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Policjant podlega okresowemu opiniowaniu służbowemu.
2. Policjant zapoznaje się z opinią służbową w ciągu 14 dni od jej sporządzenia;
może on w terminie 14 dni od zapoznania się z opinią wnieść odwołanie do wyższego przełożonego.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
wzór formularza opinii służbowej, szczegółowe zasady i tryb opiniowania
funkcjonariuszy, uwzględniając przesłanki opiniowania i jego częstotliwości, kryteria
brane pod uwagę przy opiniowaniu, właściwość przełożonych w zakresie wydawania
opinii, tryb zapoznawania funkcjonariuszy z opinią służbową oraz tryb wnoszenia
i rozpatrywania odwołań od opinii.

Art. 35a. 1. Policjant może zostać poddany procedurze określającej jego
predyspozycje do służby na określonych stanowiskach lub w określonych komórkach
organizacyjnych, poprzez przeprowadzenie testu sprawności fizycznej, badania
psychologicznego lub badania psychofizjologicznego.
2. Test lub badania są przeprowadzane przez uprawnioną komórkę organizacyjną Policji.
3. W stosunku do policjantów pełniących służbę lub ubiegających się o podjęcie
służby w Komendzie Głównej Policji test i badania zarządza Komendant Główny Policji.
3a. W stosunku do policjantów pełniących służbę lub ubiegających się o podjęcie
służby w CBŚP test i badania zarządza Komendant CBŚP.
3b. W stosunku do policjantów pełniących służbę lub ubiegających się
o podjęcie służby w BSWP test i badania zarządza Komendant BSWP.
3c. W stosunku do policjantów pełniących służbę lub ubiegających się o podjęcie
służby w BOA test i badania zarządza Komendant Główny Policji.
3d. W stosunku do policjantów pełniących służbę lub ubiegających się o podjęcie
służby w samodzielnym pododdziale kontrterrorystycznym Policji test i badania
zarządza właściwy miejscowo komendant wojewódzki lub Komendant Stołeczny
Policji.
4. W stosunku do policjantów pełniących służbę na obszarze terytorialnego
działania komendanta wojewódzkiego, z zastrzeżeniem art. 6 ust. 3 i 4, test i badania
zarządza komendant wojewódzki Policji.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
tryb i warunki ustalania zdolności fizycznej lub psychicznej do służby na określonych
stanowiskach lub w określonych komórkach organizacyjnych oraz przeprowadzania
badań psychofizjologicznych, uwzględniając wykaz komórek organizacyjnych
uprawnionych do przeprowadzania testu lub badań, o których mowa w ust. 1, wykaz
komórek organizacyjnych i stanowisk służbowych, dla których test lub badania mogą
być przeprowadzane, oraz zakres i ramową metodykę badań na każde z tych stanowisk.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Policjant może być przeniesiony do pełnienia służby albo delegowany
do czasowego pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej Policji lub w innej
miejscowości z urzędu lub na własną prośbę.
2. Do przenoszenia lub delegowania policjanta właściwi są: Komendant Główny
Policji na obszarze całego państwa, Komendant CBŚP w odniesieniu do policjanta
CBŚP w ramach tej jednostki organizacyjnej, Komendant BSWP w odniesieniu do
policjanta BSWP w ramach tej jednostki organizacyjnej, komendant wojewódzki
Policji na obszarze właściwego województwa, komendant powiatowy (miejski) Policji
na obszarze właściwego powiatu (miasta). Jeżeli przeniesienie między
województwami, a także między CBŚP a innymi jednostkami organizacyjnymi Policji
oraz między BSWP a innymi jednostkami organizacyjnymi Policji następuje
w związku z porozumieniem zainteresowanych przełożonych i policjanta,
przeniesienia dokonuje komendant wojewódzki Policji właściwy dla województwa, w którym policjant ma pełnić służbę, w przypadku przeniesienia do CBŚP – Komendant CBŚP, a w przypadku przeniesienia do BSWP – Komendant BSWP.
3. Czas delegacji nie może przekraczać 6 miesięcy. Komendant Główny Policji,
Komendant CBŚP albo Komendant BSWP w wyjątkowych przypadkach może
przedłużyć czas delegacji do 12 miesięcy.
4. Komendant Główny Policji może oddelegować policjanta, za jego zgodą, do
pełnienia zadań służbowych poza Policją w kraju i za granicą na czas określony.
4a. Policjant może być oddelegowany do wykonywania zadań służbowych poza
Policją w celu realizacji zadań określonych w ustawie lub zadań Policji wynikających
z obowiązujących Rzeczpospolitą Polską umów i zobowiązań międzynarodowych.
4b. Policjant może być oddelegowany do:
1) urzędu krajowego obsługującego organ władzy publicznej, w którym są
wykonywane zadania o charakterze określonym w ust. 4a, zwanego dalej
„instytucją krajową”;
2) urzędu, organizacji lub instytucji międzynarodowej albo państwa obcego,
w których są wykonywane zadania, o których mowa w ust. 4a, zwanych dalej
„instytucją zagraniczną”.
4c. Oddelegowanie policjanta do wykonywania zadań w Biurze Nadzoru
Wewnętrznego następuje na zasadach określonych w ustawie z dnia 21 czerwca
1996 r. o szczególnych formach sprawowania nadzoru przez ministra właściwego do
spraw wewnętrznych. W zakresie nieuregulowanym stosuje się odpowiednio przepisy
art. 36a–36p.
5. (uchylony)
6. (uchylony)

Art. 36a. 1. Z wnioskiem o oddelegowanie policjanta do wykonywania zadań
służbowych poza Policją mogą wystąpić:
1) organy Policji lub kierownik komórki organizacyjnej Komendy Głównej Policji;
2) instytucje krajowe;
3) instytucje zagraniczne.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien określać nazwę instytucji,
komórki organizacyjnej oraz nazwę stanowiska przeznaczonego dla policjanta lub
pełnionej funkcji, opis kwalifikacji wymaganych do zajmowania stanowiska lub pełnienia funkcji, zakres wykonywanych zadań, przewidywany okres oddelegowania
oraz określenie należności pieniężnych i innych świadczeń przysługujących
oddelegowanemu policjantowi. Wniosek instytucji zagranicznej powinien dodatkowo
zawierać określenie uprawnień i należności przysługujących oddelegowanemu
policjantowi w tej instytucji.
3. W przypadku policjanta, który ma zostać oddelegowany za granicę do
wykonywania zadań zleconych przez instytucję zagraniczną albo zadań wynikających
z programów finansowanych ze środków funduszy Unii Europejskiej, gdy okres
oddelegowania ma trwać co najmniej rok, a wykonywanie zadań nie wymaga objęcia
przez policjanta stanowiska w instytucji zagranicznej, wniosek powinien dodatkowo
określać zakres uprawnień i należności, jakie przysługują oddelegowanemu
policjantowi lub jego jednostce organizacyjnej Policji od instytucji finansującej, przez
którą należy rozumieć instytucję krajową albo instytucję zagraniczną, w tym
organizację międzynarodową, inną niż podmiot oddelegowujący lub podmiot, do
którego następuje oddelegowanie, finansującą wykonywanie zadań, o których mowa w art. 36 ust. 4a.
4. Wniosek składa się nie później niż 14 dni przed przewidywanym dniem
oddelegowania policjanta do instytucji krajowej lub instytucji zagranicznej.

Art. 36b. Oddelegowanie do wykonywania zadań służbowych poza Policją
następuje po zapoznaniu się policjanta z treścią wniosku oraz po wyrażeniu przez
niego zgody na oddelegowanie w formie pisemnego oświadczenia wskazującego
nazwę instytucji krajowej lub instytucji zagranicznej, nazwę stanowiska służbowego
lub pełnionej funkcji, a także okres oddelegowania.

Art. 36c. 1. W przypadku gdy oddelegowanie policjanta do instytucji
zagranicznej jest poprzedzone postępowaniem kwalifikacyjnym przewidzianym
w umowie międzynarodowej lub przepisach prawa Unii Europejskiej, policjant
zwraca się pisemnie do Komendanta Głównego Policji z wnioskiem o wyrażenie
zgody na uczestnictwo w tym postępowaniu.
2. W przypadku pozytywnie zakończonego postępowania kwalifikacyjnego,
o którym mowa w ust. 1, oddelegowanie policjanta do instytucji zagranicznej
następuje po przedstawieniu Komendantowi Głównemu Policji kontraktu z instytucją zagraniczną.
3. W razie otrzymania przez policjanta od instytucji zagranicznej propozycji
przedłużenia kontraktu lub gdy policjant ubiega się o kolejny kontrakt w instytucji
zagranicznej, stosuje się odpowiednio ust. 1.

Art. 36d. Komendant Główny Policji może z własnej inicjatywy oddelegować
policjanta do wykonywania zadań służbowych poza Policją.

Art. 36e. 1. Komendant Główny Policji w razie uwzględnienia wniosku:
1) uzgadnia z instytucją krajową lub instytucją zagraniczną obsadę personalną
stanowiska służbowego określonego we wniosku albo pełnioną funkcję, po
uprzednim uzyskaniu od policjanta pisemnego oświadczenia, o którym mowa
w art. 36b, jeśli kwestie te nie zostały wcześniej uzgodnione;
2) zwalnia policjanta z zajmowanego stanowiska służbowego, z jednoczesnym
przeniesieniem go do dyspozycji przełożonego właściwego w sprawach osobowych;
3) zalicza, do celów obliczenia uposażenia i innych należności pieniężnych
przysługujących policjantowi w okresie oddelegowania, stanowisko służbowe
w instytucji krajowej określone we wniosku do odpowiedniej grupy
zaszeregowania oraz ustala policyjny stopień etatowy, stosownie do
zaszeregowania stanowisk służbowych policjantów;
4) oddelegowuje policjanta do wykonywania zadań służbowych poza Policją,
z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w art. 11g ust. 4 ustawy z dnia
21 czerwca 1996 r. o szczególnych formach sprawowania nadzoru przez ministra
właściwego do spraw wewnętrznych.
2. Od decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 4, policjantowi służy odwołanie do
ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
3. Komendant Główny Policji nie uwzględnia wniosku, jeżeli wskazane w nim
stanowisko, charakter lub zakres zadań, jakie miałby wykonywać policjant
oddelegowany poza Policję, nie odpowiada zadaniom określonym w ustawie oraz
zadaniom wynikającym z obowiązujących Rzeczpospolitą Polską umów i zobowiązań
międzynarodowych.

Art. 36f. 1. Warunkiem oddelegowania policjanta do instytucji krajowej lub
instytucji zagranicznej jest wyznaczenie go na stanowisko służbowe lub do pełnienia
funkcji, zgodnie z wnioskiem, o którym mowa w art. 36a ust. 2.
2. Instytucja krajowa lub instytucja zagraniczna może przenieść
oddelegowanego policjanta na inne stanowisko służbowe niż określone we wniosku
o oddelegowanie, jeżeli na stanowisku tym są wykonywane zadania, o których mowa
w art. 36 ust. 4a. W takim przypadku przepisy art. 36a–36e i art. 36g stosuje się odpowiednio.

Art. 36g. 1. Komendant Główny Policji odwołuje policjanta z oddelegowania
w przypadku konieczności zwolnienia go ze służby w Policji, zawiadamiając o tym
odpowiednio instytucję krajową, instytucję zagraniczną lub instytucję finansującą.
2. Komendant Główny Policji, na uzasadniony wniosek instytucji krajowej,
instytucji zagranicznej lub instytucji finansującej, odwołuje policjanta
z oddelegowania bez jego zgody. Właściwa instytucja, składając Komendantowi
Głównemu Policji wniosek o odwołanie policjanta z oddelegowania, zawiadamia
o tym policjanta. Odwołanie następuje nie wcześniej niż z upływem 30 dni od dnia
złożenia wniosku.
3. Komendant Główny Policji odwołuje policjanta z oddelegowania do instytucji
krajowej lub instytucji zagranicznej na jego wniosek, zawiadamiając odpowiednio
właściwą instytucję. Odwołanie następuje w terminie do 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku.
4. Komendant Główny Policji, z uwagi na uzasadnione potrzeby Policji, może
odwołać policjanta z oddelegowania bez jego zgody, zawiadamiając o tym instytucję
krajową, instytucję zagraniczną lub instytucję finansującą oraz policjanta. Odwołanie
następuje nie wcześniej niż z upływem 30 dni od dnia zawiadomienia.
5. Terminy, o których mowa w ust. 2–4, mogą być skracane za porozumieniem
Komendanta Głównego Policji, instytucji krajowej, instytucji zagranicznej lub
instytucji finansującej oraz zainteresowanego policjanta.

Art. 36h. 1. Po odwołaniu policjanta z oddelegowania przełożony właściwy
w sprawach osobowych mianuje go na stanowisko nie niższe niż zajmowane przed oddelegowaniem.
2. Komendant Główny Policji może wyrazić zgodę na zwolnienie ze służby
w Policji policjanta, o którym mowa w art. 36g, ze stanowiska równorzędnego do
zajmowanego w instytucji krajowej. Nie dotyczy to policjanta, który podlega
zwolnieniu ze służby na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 3–5 oraz ust. 2 pkt 1, 2, 5 i 8 albo wobec którego orzeczono karę dyscyplinarną wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe.

Art. 36i. 1. Policjant w okresie oddelegowania do instytucji krajowej lub
instytucji zagranicznej podlega przełożonemu właściwemu w sprawach osobowych,
z wyjątkiem oddelegowania do Biura Nadzoru Wewnętrznego.
2. Przepis ust. 1 nie narusza uprawnień przełożonego, któremu policjant podlega
z tytułu zajmowania stanowiska służbowego albo pełnienia funkcji w instytucji
krajowej lub instytucji zagranicznej.

Art. 36j. 1. Policjant oddelegowany do wykonywania zadań służbowych
w instytucji krajowej zachowuje prawo do urlopu w wymiarze i na zasadach
określonych w ustawie.
2. Policjantowi oddelegowanemu do wykonywania zadań służbowych
w instytucji zagranicznej przysługuje urlop w wymiarze i na zasadach
obowiązujących w tej instytucji.
3. Policjant oddelegowany do wykonywania zadań służbowych w instytucji
zagranicznej jest obowiązany informować na piśmie przełożonego właściwego
w sprawach osobowych o wymiarze urlopu przysługującego i wykorzystanego
w instytucji zagranicznej.
4. Policjantowi odwołanemu z oddelegowania w instytucji zagranicznej
przysługuje urlop uzupełniający w wymiarze odpowiadającym różnicy pomiędzy
wymiarem urlopu wypoczynkowego i dodatkowego, ustalonego na podstawie ustawy,
a wymiarem urlopu przysługującego mu w instytucji zagranicznej.

Art. 36k. 1. Policjantowi oddelegowanemu do wykonywania zadań służbowych
w instytucji krajowej przysługują uprawnienia i świadczenia, w tym uposażenie i inne
należności pieniężne, w wysokości i na warunkach określonych w ustawie.
2. Policjantowi oddelegowanemu do wykonywania zadań służbowych
w instytucji krajowej położonej poza miejscowością stanowiącą siedzibę jednostki
organizacyjnej Policji, w której policjant pełnił dotychczas służbę, przysługują z tego
tytułu należności przewidziane dla policjanta delegowanego do czasowego pełnienia
służby w innej miejscowości.
3. Instytucja krajowa wypłaca oddelegowanemu policjantowi:
1) uposażenie zasadnicze wraz z dodatkami do uposażenia;
2) nagrody roczne za okres oddelegowania;
3) nagrody motywacyjne;
4) należności z tytułu podróży służbowych oraz oddelegowania, o którym mowa w ust. 2.
4. Świadczenia i należności pieniężne niewymienione w ust. 3 przyznaje
i wypłaca jednostka organizacyjna Policji, w której policjant pełnił służbę
bezpośrednio przed oddelegowaniem.

Art. 36l. Do policjanta oddelegowanego do wykonywania zadań służbowych
w instytucji krajowej stosuje się przepisy, które mają zastosowanie do pracowników
zatrudnionych na stanowiskach analogicznych do zajmowanego przez niego
stanowiska służbowego, w szczególności dotyczące obowiązków pracodawcy
i pracownika, regulaminów pracy, wyróżnień, odpowiedzialności materialnej
pracowników, czasu pracy, bezpieczeństwa i higieny pracy, a także funduszu nagród,
z wyłączeniem pozostałych przepisów w sprawie wynagrodzeń oraz innych świadczeń
i należności pieniężnych wynikających ze stosunku pracy.

Art. 36m. 1. Policjant w czasie oddelegowania do wykonywania zadań
służbowych w instytucji zagranicznej zachowuje prawo do uposażenia zasadniczego,
dodatków do uposażenia o charakterze stałym i innych należności pieniężnych
należnych na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym, z uwzględnieniem
powstałych w tym okresie zmian mających wpływ na prawo do uposażenia i innych
należności pieniężnych lub na ich wysokość.
2. Policjantowi, o którym mowa w ust. 1, przysługują również:
1) należności z tytułu zagranicznej podróży służbowej;
2) zwrot kosztów przewozu rzeczy osobistego użytku i przedmiotów gospodarstwa domowego;
3) ryczałt na pokrycie kosztów utrzymania;
4) zwrot kosztów leczenia.
3. Uposażenie oraz świadczenia i należności pieniężne, o których mowa w ust. 1
i ust. 2 pkt 3, nie przysługują policjantowi otrzymującemu za granicą wynagrodzenie
na podstawie kontraktu zawartego z instytucją zagraniczną lub instytucją finansującą.
4. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do policjanta oddelegowanego za
granicę do wykonywania zadań zleconych przez instytucję zagraniczną albo zadań wynikających z programów finansowanych ze środków funduszy Unii Europejskiej, gdy okres oddelegowania trwa co najmniej rok, a wykonywanie zadań nie wymaga
objęcia przez policjanta stanowiska w instytucji zagranicznej, w przypadku gdy
wynagrodzenie to jest refundowane jednostce organizacyjnej Policji przez instytucję finansującą.

Art. 36ma. Kierownik lub dyrektor generalny urzędu, jednostki organizacyjnej
lub służby, do których oddelegowano policjanta, na wniosek Komendanta Głównego
Policji lub upoważnionej przez niego osoby przesyła informacje dotyczące oceny
wykonywania przez policjanta zadań i obowiązków w czasie trwania oddelegowania,
w celu i zakresie niezbędnym do sporządzenia opinii służbowej.

Art. 36n. 1. Policjantowi oddelegowanemu do wykonywania zadań służbowych
w instytucji zagranicznej przysługują diety na pokrycie kosztów wyżywienia i inne
drobne wydatki, zwrot kosztów noclegów, przejazdów i dojazdów oraz innych
niezbędnych wydatków uznanych przez Komendanta Głównego Policji, na warunkach
określonych w przepisach w sprawie przyznawania policjantom należności za podróże
służbowe i przeniesienia.
2. Należności, o których mowa w ust. 1, policjant otrzymuje z tytułu podróży odbywanych:
1) w związku z rozpoczęciem i zakończeniem służby w instytucji zagranicznej;
2) w celu załatwienia w kraju lub w innym państwie spraw służbowych na
polecenie lub za zgodą Komendanta Głównego Policji;
3) w razie śmierci pozostających w kraju członków rodziny, na których przysługuje
zasiłek pogrzebowy na podstawie ustawy, a w innych przypadkach losowych –
za zgodą Komendanta Głównego Policji;
4) w celu wykorzystania urlopu wypoczynkowego w kraju, raz na 2 lata, nie
wcześniej niż po upływie 12 miesięcy służby w instytucji zagranicznej,
z wyłączeniem ostatniego roku tej służby.
3. Zwrot kosztów przewozu nie przysługuje, jeżeli z tytułu podróży, o której
mowa w ust. 2 pkt 1, policjant otrzymał zwrot kosztów przejazdu ustalony
z uwzględnieniem stawek za kilometr przebiegu pojazdu, określony na podstawie
przepisów w sprawie przyznawania policjantom należności za podróże służbowe i przeniesienia.

Art. 36o. Należności i świadczenia, o których mowa w art. 36m ust. 2, nie
przysługują, jeżeli policjant otrzymuje od instytucji zagranicznej lub instytucji
finansującej świadczenia pieniężne na cele analogiczne do określonych w tych przepisach.

Art. 36p. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, wysokość, tryb przyznawania i wypłaty należności przysługujących
policjantowi oddelegowanemu do instytucji zagranicznej, o których mowa w art. 36m
ust. 2, oraz właściwość przełożonych w tych sprawach, a także sposób i zakres
składania informacji przełożonemu w związku z oddelegowaniem do instytucji
zagranicznej, mając na względzie zapewnienie sprawnej i terminowej wypłaty należności.

art. 37. więcej Art. 37. Policjantowi można powierzyć pełnienie obowiązków służbowych na
innym stanowisku w tej samej miejscowości na czas nieprzekraczający 12 miesięcy;
w takim przypadku uposażenie policjanta nie może być obniżone.

Art. 37a. Policjanta w przypadku zwolnienia z dotychczas zajmowanego
stanowiska służbowego można przenieść do dyspozycji przełożonego właściwego
w sprawach osobowych, na okres:
1) poprzedzający powołanie lub mianowanie na inne stanowisko służbowe albo
zwolnienie ze służby, nie dłuższy niż 12 miesięcy;
2) zwolnienia z obowiązku wykonywania zadań służbowych, udzielonego na
zasadach określonych w przepisach o związkach zawodowych;
3) delegowania do pełnienia zadań służbowych poza Policją w kraju lub za granicą.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Policjanta przenosi się na niższe stanowisko służbowe w razie
wymierzenia kary dyscyplinarnej wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe.
2. Policjanta można przenieść na niższe stanowisko służbowe w przypadkach:
1) orzeczenia trwałej niezdolności do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku
przez komisję lekarską, jeżeli nie ma możliwości mianowania go na stanowisko równorzędne;
2) nieprzydatności na zajmowanym stanowisku, stwierdzonej w opinii służbowej
w okresie służby przygotowawczej;
3) niewywiązywania się z obowiązków służbowych na zajmowanym stanowisku,
stwierdzonego w okresie służby stałej w dwóch kolejnych opiniach służbowych,
między którymi upłynęło co najmniej 6 miesięcy;
4) likwidacji zajmowanego stanowiska służbowego lub z innych przyczyn
uzasadnionych potrzebami organizacyjnymi, gdy nie ma możliwości
mianowania go na inne równorzędne stanowisko;
5) niewyrażenia zgody na mianowanie na stanowisko służbowe w okresie
pozostawania w dyspozycji przełożonego właściwego w sprawach osobowych,
gdy nie ma możliwości mianowania go na inne równorzędne stanowisko.
3. Policjanta można przenieść na niższe stanowisko służbowe również na jego prośbę.
4. Policjant, który nie wyraził zgody na przeniesienie na niższe stanowisko
z przyczyn określonych w ust. 2, może być zwolniony ze służby.

Art. 38a. Równorzędnym stanowiskiem służbowym jest stanowisko
zaszeregowane do tej samej grupy uposażenia zasadniczego i takiego samego stopnia
etatowego.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Policjanta zawiesza się w czynnościach służbowych w razie
wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego w sprawie o przestępstwo lub
przestępstwo skarbowe, umyślne, ścigane z oskarżenia publicznego – na czas nie
dłuższy niż 3 miesiące.
2. Policjanta można zawiesić w czynnościach służbowych w razie wszczęcia
przeciwko niemu postępowania karnego w sprawie o przestępstwo lub przestępstwo
skarbowe, nieumyślne, ścigane z oskarżenia publicznego lub postępowania
dyscyplinarnego, jeżeli jest to celowe z uwagi na dobro postępowania lub dobro służby
– na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy.
2a. W razie wniesienia przeciwko policjantowi aktu oskarżenia określonego
w art. 55 § 1 Kodeksu postępowania karnego przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.
3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach okres zawieszenia
w czynnościach służbowych można przedłużyć do czasu ukończenia postępowania karnego.
4. (uchylony)

Art. 39a. 1. Przełożonymi właściwymi do zawieszania policjantów
w czynnościach służbowych są:
1) minister właściwy do spraw wewnętrznych – w stosunku do Komendanta
Głównego Policji oraz Komendanta BSWP i jego zastępcy;
2) Komendant Główny Policji – w stosunku do policjanta na stanowisku
służbowym:
a) Komendanta CBŚP i jego zastępcy,
b) komendanta wojewódzkiego (Stołecznego) Policji i jego zastępcy,
c) Komendanta-Rektora Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie i jego zastępcy,
d) komendanta szkoły policyjnej i jego zastępcy,
e) w Komendzie Głównej Policji lub pozostającego w jego dyspozycji,
f) w Centralnym Laboratorium Kryminalistycznym Policji,
g) w BOA;
3) Komendant CBŚP – w stosunku do policjanta na stanowisku służbowym w CBŚP;
4) Komendant BSWP – w stosunku do policjanta na stanowisku służbowym w BSWP;
5) komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji – w stosunku do policjanta na stanowisku służbowym:
a) komendanta powiatowego (miejskiego, rejonowego) Policji oraz jego zastępcy,
b) w jednostce organizacyjnej Policji bezpośrednio podległej,
c) w komendzie wojewódzkiej (Stołecznej) Policji lub pozostającego w jego dyspozycji;
6) komendant powiatowy (miejski, rejonowy) Policji – w stosunku do policjanta na
stanowisku służbowym:
a) komendanta komisariatu Policji oraz jego zastępcy,
b) w jednostce organizacyjnej Policji bezpośrednio podległej,
c) w komendzie powiatowej (miejskiej, rejonowej) Policji lub pozostającego
w jego dyspozycji;
7) Komendant-Rektor Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie – w stosunku do
policjanta na stanowisku służbowym w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie;
8) komendant szkoły policyjnej – w stosunku do policjanta na stanowisku
służbowym w szkole policyjnej.
2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach Komendant Główny Policji może
zawiesić w czynnościach służbowych również policjantów wymienionych
w ust. 1 pkt 3–8.
3. Okres zawieszenia w czynnościach służbowych przedłuża przełożony
właściwy do zawieszenia w czynnościach służbowych. Jeżeli zawieszenie
w czynnościach służbowych nastąpiło na podstawie ust. 2, okres zawieszenia
w czynnościach służbowych przedłuża Komendant Główny Policji.

Art. 39b. 1. Zawieszenie w czynnościach służbowych oraz przedłużenie okresu
zawieszenia w czynnościach służbowych następują w drodze decyzji.
2. W decyzji o zawieszeniu w czynnościach służbowych oraz decyzji
o przedłużeniu okresu zawieszenia w czynnościach służbowych zamieszcza się:
1) oznaczenie przełożonego podejmującego decyzję;
2) datę wydania decyzji;
3) podstawę prawną;
4) stopień policyjny, nazwisko i imię, imię ojca oraz numer identyfikacyjny
zawieszonego policjanta;
5) nazwę stanowiska służbowego zawieszonego policjanta oraz nazwę jednostki
organizacyjnej Policji;
6) wskazanie okresu, na który nastąpi zawieszenie lub przedłużenie okresu zawieszenia;
7) termin rozliczenia się z obowiązków oraz realizacji zadań i czynności
służbowych zawieszonego policjanta;
8) uzasadnienie faktyczne i prawne zawieszenia w czynnościach służbowych policjanta;
9) pouczenie o przysługującym zawieszonemu policjantowi środku odwoławczym;
10) podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego
przełożonego uprawnionego do ich wydania.
3. Decyzję, o której mowa w ust. 1, doręcza się niezwłocznie zainteresowanemu
policjantowi, a kopię decyzji włącza się do jego akt osobowych.

Art. 39c. 1. Od decyzji o zawieszeniu w czynnościach służbowych oraz od
decyzji o przedłużeniu okresu zawieszenia w czynnościach służbowych policjantowi
przysługuje odwołanie do:
1) ministra właściwego do spraw wewnętrznych, jeżeli decyzję wydał Komendant
Główny Policji;
2) Komendanta Głównego Policji, jeżeli decyzję wydał: Komendant BSWP,
Komendant CBŚP, komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji,
Komendant-Rektor Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie oraz komendant szkoły
policyjnej;
3) komendanta wojewódzkiego (Stołecznego) Policji, jeżeli decyzję wydał
komendant powiatowy (miejski, rejonowy) Policji.
2. Jeżeli decyzję o zawieszeniu w czynnościach służbowych lub decyzję
o przedłużeniu okresu zawieszenia w czynnościach służbowych wydał minister
właściwy do spraw wewnętrznych, odwołanie nie przysługuje. Odwołujący może
zwrócić się z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy do ministra właściwego do
spraw wewnętrznych. Do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy stosuje się
przepisy dotyczące odwołań od decyzji.
3. Decyzja o zawieszeniu w czynnościach służbowych lub decyzja o jego
przedłużeniu podlega natychmiastowemu wykonaniu.
4. Odwołanie i wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, o których mowa
w ust. 1 i 2, wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji przełożonego,
który wydał decyzję.
5. Rozpatrzenie odwołania i wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, o których
mowa w ust. 1 i 2, następuje w drodze decyzji, wydanej w terminie 7 dni od dnia
otrzymania odwołania lub wniosku, wraz z aktami sprawy.

Art. 39d. 1. Wygaśnięcie decyzji o zawieszeniu w czynnościach służbowych
następuje w przypadku:
1) upływu terminu określonego w decyzji o zawieszeniu w czynnościach
służbowych, jeżeli zawieszenia nie przedłużono do czasu ukończenia
postępowania karnego;
2) prawomocnego zakończenia postępowania karnego lub dyscyplinarnego;
3) zwolnienia policjanta ze służby;
4) śmierci lub zaginięcia policjanta.
2. Decyzję o zawieszeniu w czynnościach służbowych uchyla się w przypadku
ustania przesłanek:
1) wskazujących na celowość zawieszenia, o których mowa w art. 39 ust. 2;
2) które były podstawą przedłużenia okresu zawieszenia.
3. Do decyzji o uchyleniu zawieszenia w czynnościach służbowych stosuje się
odpowiednio przepisy art. 39a ust. 1 i 2, art. 39b ust. 2 pkt 1–5, 7–10 i ust. 3 oraz art. 39c.

art. 40. więcej Art. 40. Policjant może być skierowany do komisji lekarskiej podległej
ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych:
1) z urzędu lub na jego wniosek – w celu określenia stanu zdrowia oraz ustalenia
zdolności fizycznej i psychicznej do służby, jak również związku
poszczególnych chorób ze służbą;
2) z urzędu – w celu sprawdzenia prawidłowości orzekania o czasowej niezdolności
do służby z powodu choroby lub prawidłowości wykorzystania zwolnienia lekarskiego.

Art. 40a. 1. Funkcjonariusz jest obowiązany poddać się badaniom zleconym
przez komisję lekarską, w tym również badaniom specjalistycznym, psychologicznym i dodatkowym.
2. W przypadku gdy przeprowadzone badania i zgromadzona dokumentacja nie
pozwalają na wydanie orzeczenia, funkcjonariusz może zostać skierowany na
obserwację w podmiocie leczniczym, jeżeli wyraża na to zgodę.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Policjanta zwalnia się ze służby w przypadkach:
1) orzeczenia trwałej niezdolności do służby przez komisję lekarską;
2) nieprzydatności do służby, stwierdzonej w opinii służbowej w okresie służby
przygotowawczej;
3) wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby;
4) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo lub przestępstwo
skarbowe, umyślne, ścigane z oskarżenia publicznego;
4a) wymierzenia przez sąd prawomocnym orzeczeniem środka karnego w postaci
zakazu wykonywania zawodu policjanta;
5) zrzeczenia się obywatelstwa polskiego lub nabycia obywatelstwa innego państwa;
6) upływu okresu służby określonego w kontrakcie, jeżeli nie nastąpi zawarcie
kolejnego kontraktu lub mianowanie na stałe;
7) upływu okresu próbnego służby kontraktowej, jeżeli policjant lub przełożony
skorzystał z uprawnienia określonego w art. 28a ust. 4.
2. Policjanta można zwolnić ze służby w przypadkach:
1) niewywiązywania się z obowiązków służbowych w okresie odbywania służby
stałej lub służby kontraktowej, stwierdzonego w 2 kolejnych opiniach, między
którymi upłynęło co najmniej 6 miesięcy;
2) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo lub przestępstwo
skarbowe inne niż określone w ust. 1 pkt 4;
3) powołania do innej służby państwowej, a także objęcia funkcji z wyboru
w organach samorządu terytorialnego lub stowarzyszeniach;
4) nabycia prawa do emerytury z tytułu osiągnięcia 30 lat wysługi emerytalnej;
5) gdy wymaga tego ważny interes służby;
6) likwidacji jednostki Policji lub jej reorganizacji połączonej ze zmniejszeniem
obsady etatowej, jeżeli przeniesienie policjanta do innej jednostki lub na niższe
stanowisko służbowe nie jest możliwe;
7) upływu 12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu choroby;
7a) dwukrotnego nieusprawiedliwionego niestawienia się na badania, o których
mowa w art. 40a ust. 1, lub niepoddania się im, albo w przypadku dwukrotnego
nieusprawiedliwionego niestawienia się na obserwację w podmiocie leczniczym,
w przypadku wyrażenia zgody przez funkcjonariusza, chyba że skierowanie do
komisji lekarskiej nastąpiło na wniosek funkcjonariusza;
8) popełnienia czynu o znamionach przestępstwa albo przestępstwa skarbowego,
jeżeli popełnienie czynu jest oczywiste i uniemożliwia jego pozostanie
w służbie;
9) upływu 12 miesięcy zawieszenia w czynnościach służbowych, jeżeli nie ustały
przyczyny będące podstawą zawieszenia.
3. Policjanta zwalnia się ze służby w terminie do 3 miesięcy od dnia pisemnego
zgłoszenia przez niego wystąpienia ze służby.
3a. (uchylony)
3b. (uchylony)
4. W przypadkach określonych w ust. 2 pkt 6 zwolnienie następuje po upływie
6 miesięcy, a w przypadku służby przygotowawczej, po upływie 3 miesięcy od dnia
podjęcia decyzji o likwidacji jednostki Policji lub jej reorganizacji.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Uchylenie lub stwierdzenie nieważności decyzji o zwolnieniu ze
służby w Policji z powodu jej wadliwości stanowi podstawę przywrócenia do służby
na stanowisko równorzędne.
2. Jeżeli zwolniony policjant w ciągu 7 dni od przywrócenia do służby nie zgłosi
gotowości niezwłocznego jej podjęcia, stosunek służbowy ulega rozwiązaniu na
podstawie art. 41 ust. 3.
3. Jeżeli po przywróceniu do służby okaże się, że mimo zgłoszenia gotowości
niezwłocznego podjęcia służby policjant nie może zostać do niej dopuszczony, gdyż
po zwolnieniu zaistniały okoliczności powodujące niemożność jej pełnienia, stosunek
służbowy ulega rozwiązaniu na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5, chyba że zaistnieje inna
podstawa zwolnienia.
4. Prawo do uposażenia powstaje z dniem podjęcia służby, chyba że po
zgłoszeniu do służby zaistniały okoliczności usprawiedliwiające niepodjęcie tej służby.
5. Policjantowi przywróconemu do służby przysługuje za okres pozostawania
poza służbą świadczenie pieniężne równe uposażeniu na stanowisku zajmowanym
przed zwolnieniem, nie więcej jednak niż za okres 6 miesięcy i nie mniej niż za
1 miesiąc. Takie samo świadczenie przysługuje osobie, o której mowa w ust. 3.
6. Okres, za który policjantowi przysługuje świadczenie pieniężne, wlicza się do
okresu służby uwzględnianego przy ustalaniu okresu, od którego zależą uprawnienia
określone w art. 29 ust. 2, art. 52 ust. 1, art. 82 ust. 2 i 3, art. 101 ust. 1, art. 110 ust. 1,
art. 111 ust. 1 i art. 115 ust. 1. Okresu pozostawania poza służbą, za który policjant nie
otrzymał świadczenia, nie uważa się za przerwę w służbie w zakresie uprawnień
uzależnionych od nieprzerwanego jej biegu.
7. Przepisy ust. 1–6 stosuje się odpowiednio do policjanta zwolnionego ze służby na podstawie:
1) art. 41 ust. 1 pkt 3, jeżeli zapadło prawomocne orzeczenie, o którym mowa
w art. 135s ust. 1 pkt 1, w postępowaniu dyscyplinarnym, które wznowiono ze
względu na to, że prowadzone przeciwko niemu, o ten sam czyn, postępowanie
karne, karne skarbowe lub w sprawach o wykroczenia, zostało zakończone prawomocnym wyrokiem uniewinniającym albo orzeczeniem o umorzeniu postępowania ze względu na okoliczności określone w art. 17 § 1 pkt 1 lub 2
Kodeksu postępowania karnego albo w art. 5 § 1 pkt 1 lub 2 Kodeksu
postępowania w sprawach o wykroczenia;
2) art. 41 ust. 2 pkt 8 i 9, jeżeli postępowanie karne lub karne skarbowe zostało
zakończone prawomocnym wyrokiem uniewinniającym albo orzeczeniem
o umorzeniu postępowania ze względu na okoliczności określone w art. 17 § 1
pkt 1 lub 2 Kodeksu postępowania karnego.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Zwolnienie policjanta ze służby na podstawie art. 38 ust. 4 oraz
art. 41 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2 pkt 1, 4 i 6 nie może nastąpić przed upływem
12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu choroby, chyba że policjant zgłosi
pisemnie wystąpienie ze służby.
2. (uchylony)
3. Zwolnienie policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 i 8 może
nastąpić po zasięgnięciu opinii zakładowej organizacji związkowej reprezentującej
policjanta.
4. Policjant może wskazać zakładową organizację związkową, o której mowa
w ust. 3, w terminie 3 dni od dnia doręczenia wezwania w sprawie wskazania takiej
organizacji.
5. Zakładowa organizacja związkowa, o której mowa w ust. 3, sporządza opinię
w terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku o sporządzenie opinii.
6. W przypadku, gdy policjant w terminie, o którym mowa w ust. 4, nie wskazał
zakładowej organizacji związkowej albo zakładowa organizacja związkowa
w terminie, o którym mowa w ust. 5, nie przekazała opinii, zwolnienie policjanta ze
służby może nastąpić bez zasięgnięcia opinii zakładowej organizacji związkowej.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Policjanta nie można zwolnić ze służby w okresie ciąży, w czasie
urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu
ojcowskiego, urlopu rodzicielskiego lub urlopu wychowawczego, z wyjątkiem
przypadków określonych w art. 41 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz ust. 2 pkt 2, 3, 5 i 6.
2. W razie zwolnienia policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 i 6
w okresie ciąży, w czasie urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu ojcowskiego lub urlopu rodzicielskiego przysługuje mu uposażenie do końca okresu ciąży oraz trwania wymienionego urlopu.

Art. 44a. Policjantowi zwolnionemu na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 i 6
w czasie urlopu wychowawczego przysługują do końca okresu, na który ten urlop
został udzielony:
1) świadczenie pieniężne, wypłacane na zasadach obowiązujących przy wypłacaniu
zasiłku wychowawczego;
2) inne uprawnienia przewidziane dla pracowników zwalnianych z pracy w czasie
urlopu wychowawczego z przyczyn niedotyczących pracowników.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Zwolnienia ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 dokonuje
właściwy komendant wojewódzki Policji, Komendant CBŚP albo Komendant BSWP.
2. Pozostawienie w służbie policjanta, o którym mowa w art. 41 ust. 2 pkt 2,
wymaga zgody właściwego komendanta wojewódzkiego Policji.
3. W pozostałych przypadkach decyzje w sprawach, o których mowa w art. 37–
41, podejmuje przełożony wymieniony w art. 32 ust. 1.

art. 46. więcej Art. 46. 1. Policjant zwolniony ze służby otrzymuje niezwłocznie świadectwo
służby oraz na swój wniosek opinię o służbie.
2. Policjant może żądać sprostowania świadectwa służby oraz odwołać się do
wyższego przełożonego od opinii o służbie w terminie 7 dni od dnia otrzymania opinii.
3. Szczegółowe dane, które należy podać w świadectwie służby oraz w opinii
o służbie, a także tryb wydawania i prostowania świadectw służby oraz odwoływania
się od opinii o służbie, określa minister właściwy do spraw wewnętrznych
w przepisach wydanych na podstawie art. 81.

Art. 46a. Komendant Główny Policji określa, w drodze zarządzenia, zasady
prowadzenia przez przełożonych dokumentacji w sprawach związanych ze
stosunkiem służbowym policjantów oraz sposób prowadzenia akt osobowych.

Art. 46b. 1. Policja jest uprawniona do przetwarzania informacji, w tym danych
osobowych, w zakresie niezbędnym do prowadzenia postępowań kwalifikacyjnych do
służby w Policji, przenoszenia do służby w Policji oraz w zakresie wynikającym
z przebiegu stosunku służbowego policjantów, także po jego ustaniu, w tym ma prawo
przetwarzać dane osobowe, o których mowa w art. 9 i art. 10 rozporządzenia (UE) 2016/679, z wyłączeniem danych dotyczących kodu genetycznego oraz danych daktyloskopijnych.
2. Do przetwarzania danych osobowych, o których mowa w ust. 1, nie stosuje się
art. 13 ust. 1 lit. d i e oraz art. 16 rozporządzenia (UE) 2016/679, w zakresie, w jakim
przepisy szczególne przewidują odrębny tryb sprostowania. Zabezpieczenie
przetwarzania danych osobowych polega co najmniej na dopuszczeniu do ich
przetwarzania wyłącznie policjantów lub pracowników posiadających pisemne
upoważnienie wydane przez administratora danych po pisemnym zobowiązaniu
policjantów lub pracowników do zachowania przetwarzanych danych w poufności.
3. Administratorem danych osobowych, o których mowa w ust. 1, w zakresie,
w jakim przetwarza te dane, jest Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP,
Komendant BSWP, dyrektor Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji,
komendanci wojewódzcy (Stołeczny) Policji, Komendant-Rektor Wyższej Szkoły
Policji w Szczytnie oraz komendanci szkół policyjnych.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Ustanawia się korpusy Policji i stopnie policyjne w następującym porządku:
1) w korpusie generałów Policji:
a) generalny inspektor Policji,
b) nadinspektor Policji;
2) w korpusie oficerów starszych Policji:
a) inspektor Policji,
b) młodszy inspektor Policji,
c) podinspektor Policji;
3) w korpusie oficerów młodszych Policji:
a) nadkomisarz Policji,
b) komisarz Policji,
c) podkomisarz Policji;
4) w korpusie aspirantów Policji:
a) aspirant sztabowy Policji,
b) starszy aspirant Policji,
c) aspirant Policji,
d) młodszy aspirant Policji;
5) w korpusie podoficerów Policji:
a) sierżant sztabowy Policji,
b) starszy sierżant Policji,
c) sierżant Policji;
6) w korpusie szeregowych Policji:
a) starszy posterunkowy,
b) posterunkowy.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, jakie stopnie wojskowe,
Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Biura Ochrony Rządu, Służby Ochrony
Państwa, Służby Celno-Skarbowej, Państwowej Straży Pożarnej, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego
lub Służby Kontrwywiadu Wojskowego odpowiadają poszczególnym stopniom
policyjnym, uwzględniając równorzędność pierwszych stopni w poszczególnych korpusach.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Na stopnie policyjne w korpusie szeregowych Policji mianuje
przełożony, o którym mowa w art. 32 ust. 1. Na stopień posterunkowego mianuje się
z dniem mianowania na stanowisko służbowe.
2. Na stopnie policyjne w korpusach podoficerów i aspirantów Policji, a także na
stopnie komisarza i nadkomisarza Policji, mianuje przełożony, o którym mowa
w art. 32 ust. 1, z wyjątkiem komendanta powiatowego (miejskiego, rejonowego) Policji.
3. Na pierwszy stopień oficerski, z zastrzeżeniem art. 56 ust. 3, oraz na stopnie
generalnego inspektora Policji i nadinspektora Policji mianuje Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
Na pozostałe stopnie oficerskie w służbie spraw wewnętrznych mianuje minister
właściwy do spraw wewnętrznych. Natomiast na pozostałe stopnie oficerskie mianuje
Komendant Główny Policji.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Na pierwszy stopień policyjny w korpusie podoficerów Policji może
być mianowany policjant, który spełnia warunki określone w art. 25 ust. 1 lub 2,
ukończył szkolenie zawodowe podstawowe i został mianowany lub powołany na stanowisko, dla którego został określony stopień w korpusach podoficerów, aspirantów lub oficerów Policji.
2. Na pierwszy stopień policyjny w korpusie aspirantów Policji może być
mianowany podoficer Policji, który spełnia warunki określone w art. 25 ust. 1 i został
mianowany lub powołany na stanowisko, dla którego został określony stopień
w korpusach aspirantów lub oficerów Policji.

art. 50. więcej Art. 50. Na pierwszy stopień policyjny w korpusie oficerów młodszych Policji
może być mianowany policjant, który spełnia warunki określone w art. 25 ust. 1,
ukończył studia w Wyższej Szkole Policji lub szkolenie zawodowe dla absolwentów
szkół wyższych, został mianowany lub powołany na stanowisko, dla którego został
określony stopień w korpusie oficerów Policji, i złożył egzamin oficerski.

Art. 50a. W przypadku planowanego przedterminowego mianowania na stopnie
policyjne w korpusie oficerów młodszych Policji i korpusie oficerów starszych Policji
właściwy przełożony może wystąpić do Inspektora Nadzoru Wewnętrznego
o dokonanie weryfikacji, o której mowa w art. 11a ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia
21 czerwca 1996 r. o szczególnych formach sprawowania nadzoru przez ministra
właściwego do spraw wewnętrznych.

art. 51. więcej Art. 51. (uchylony).

art. 52. więcej Art. 52. 1. Mianowanie na kolejny wyższy stopień następuje stosownie do
zajmowanego stanowiska służbowego oraz w zależności od opinii służbowej. Nadanie
tego stopnia nie może jednak nastąpić wcześniej niż po przesłużeniu
w dotychczasowym stopniu:
– posterunkowego – 1 roku,
– starszego posterunkowego – 1 roku,
– sierżanta – 2 lat,
– starszego sierżanta – 2 lat,
– sierżanta sztabowego – 2 lat,
– młodszego aspiranta – 3 lat,
– aspiranta – 3 lat,
– starszego aspiranta – 2 lat,
– aspiranta sztabowego – 4 lat,
– podkomisarza – 3 lat,
– komisarza – 4 lat,
– nadkomisarza – 4 lat,
– podinspektora – 3 lat,
– młodszego inspektora – 4 lat,
– inspektora – 4 lat.
1a. W szczególnie uzasadnionych przypadkach Prezydent Rzeczypospolitej
Polskiej, na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych, może mianować
inspektora Policji na stopień nadinspektora Policji z pominięciem wymogu
przesłużenia w dotychczasowym stopniu okresu, o którym mowa w ust. 1 tiret piętnaste.
2. (uchylony)
3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw
wewnętrznych, na wniosek Komendanta Głównego Policji, może mianować każdego
policjanta na wyższy stopień, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających
z przepisów art. 48 oraz art. 49 i art. 50.
4. W szczególnie uzasadnionych przypadkach:
1) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, na wniosek ministra właściwego do spraw
wewnętrznych, może mianować na pierwszy stopień oficerski oraz na stopnie
generalnego inspektora Policji i nadinspektora Policji,
2) Komendant Główny Policji może mianować na pozostałe stopnie policyjne
– policjanta, który poniósł śmierć w związku z wykonywaniem czynności
służbowych.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Stopnie określone w art. 47 są dożywotnie.
2. Policjanci zwolnieni ze służby mogą używać posiadanych stopni, o których
mowa w art. 47, z dodaniem określenia „w stanie spoczynku”.
3. Utrata stopnia wymienionego w art. 47 następuje w razie:
1) utraty obywatelstwa polskiego lub
2) orzeczenia prawomocnym wyrokiem sądu środka karnego pozbawienia
praw publicznych albo
3) skazania prawomocnym wyrokiem sądu na karę pozbawienia wolności za
przestępstwo popełnione w wyniku motywacji zasługującej na szczególne
potępienie.

art. 54. więcej Art. 54. 1. O obniżeniu stopnia decyduje przełożony właściwy do mianowania
na ten stopień.
2. O pozbawieniu stopnia oficerskiego decyduje Komendant Główny Policji.
3. O obniżeniu stopnia lub pozbawieniu stopni generalnego inspektora
i nadinspektora Policji decyduje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek
ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Policjantowi przywraca się stopień w razie uchylenia:
1) prawomocnego skazania na karę dodatkową pozbawienia praw publicznych lub
2) prawomocnego skazania na karę pozbawienia wolności za przestępstwo
popełnione z niskich pobudek albo
3) decyzji, na podstawie której nastąpiło pozbawienie stopnia, albo
4) kary dyscyplinarnej obniżenia stopnia.
2. Decyzję o przywróceniu stopnia oficerskiego podejmuje Komendant Główny
Policji. W pozostałych przypadkach decyzję o przywróceniu stopnia podejmuje
przełożony właściwy do mianowania na ten stopień.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Osobę przyjmowaną do służby i posiadającą stopień wojskowy
mianuje się na odpowiedni stopień policyjny.
2. Mianowanie, o którym mowa w ust. 1, uzależnione jest od ukończenia
szkolenia zawodowego wymienionego w art. 34 ust. 3.
3. Przy przyjmowaniu do służby osoby posiadającej stopień wojskowy
podporucznika na odpowiedni pierwszy stopień oficerski mianuje Komendant Główny Policji.
4. Osobę przyjmowaną do służby na podstawie art. 25a ust. 1 i posiadającą
stopień Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Biura Ochrony Rządu, Służby
Ochrony Państwa, Służby Celno-Skarbowej, Państwowej Straży Pożarnej, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego
lub Służby Kontrwywiadu Wojskowego mianuje się na odpowiedni stopień policyjny.

art. 57. więcej Art. 57. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, sposób i tryb mianowania policjantów na stopnie policyjne oraz wzory wniosku o mianowanie na stopień policyjny i aktu mianowania na stopień policyjny, a także tryb ich sporządzania oraz przełożonych właściwych w tych
sprawach, uwzględniając warunki przystąpienia do egzaminu oficerskiego, jego
zakres, tryb i terminy składania, jednostki Policji właściwe do przeprowadzania
egzaminu oficerskiego oraz terminy mianowania na stopnie policyjne.

art. 58. więcej Art. 58. 1. Policjant jest obowiązany dochować obowiązków wynikających
z roty złożonego ślubowania.
2. Policjant obowiązany jest odmówić wykonania rozkazu lub polecenia
przełożonego, a także polecenia prokuratora, organu administracji państwowej lub
samorządu terytorialnego, jeśli wykonanie rozkazu lub polecenia łączyłoby się
z popełnieniem przestępstwa.
3. O odmowie wykonania rozkazu lub polecenia, o których mowa w ust. 2,
policjant powinien zameldować Komendantowi Głównemu Policji z pominięciem
drogi służbowej.

art. 59. więcej Art. 59. 1. Przełożony policjanta niebędącego w stanie wykonać polecenia sądu
lub prokuratora w wyznaczonym terminie lub zakresie, o którym mowa w art. 14
ust. 2, jest obowiązany wystąpić z wnioskiem o przedłużenie terminu, zmianę lub
uchylenie polecenia.
2. W przypadku nieusprawiedliwionego niewykonania polecenia
w wyznaczonym terminie lub zakresie, na żądanie sądu lub prokuratora przełożony
policjanta wszczyna przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne. O wyniku tego
postępowania zawiadamia się odpowiednio sąd lub prokuratora.

art. 60. więcej Art. 60. 1. Policjant w czasie służby jest obowiązany do noszenia przepisowego
munduru i wyposażenia.
2. Komendant Główny Policji określa przypadki, w których policjant w czasie
wykonywania obowiązków służbowych nie ma obowiązku noszenia munduru.

art. 61. więcej Art. 61. 1. W przypadkach przewidzianych w art. 60 ust. 2 policjant, wykonując
czynności dochodzeniowo-śledcze, a także czynności określone w art. 14 ust. 2
i art. 15 ust. 1 pkt 2–4, obowiązany jest okazać legitymację służbową w taki sposób, aby zainteresowany miał możliwość odczytać i zanotować numer i organ, który wydał legitymację, oraz nazwisko policjanta.
2. Przy wykonywaniu innych czynności administracyjno-porządkowych
nieumundurowany policjant obowiązany jest na żądanie obywatela okazać
legitymację służbową lub znak identyfikacyjny w sposób określony w ust. 1.

Art. 61a. 1. Policjant jest obowiązany utrzymywać sprawność fizyczną
zapewniającą wykonywanie przez niego zadań służbowych, w szczególności poprzez
udział w doskonaleniu zawodowym, o którym mowa w przepisach dotyczących
szczegółowych warunków odbywania szkoleń zawodowych oraz doskonalenia
zawodowego w Policji.
2. Sprawność fizyczną, o której mowa w ust. 1, ocenia się na podstawie wyników
testu sprawności fizycznej policjantów.

art. 62. więcej Art. 62. 1. Policjant nie może podejmować zajęcia zarobkowego poza służbą bez
pisemnej zgody przełożonego ani wykonywać czynności lub zajęć sprzecznych
z obowiązkami wynikającymi z ustawy lub podważających zaufanie do Policji.
2. Policjant jest obowiązany złożyć oświadczenie o swoim stanie majątkowym,
w tym o majątku objętym małżeńską wspólnością majątkową, przy nawiązywaniu lub
rozwiązywaniu stosunku służbowego lub stosunku pracy, corocznie oraz na żądanie
przełożonego właściwego w sprawach osobowych. Oświadczenie to powinno
zawierać informacje o źródłach i wysokości uzyskanych przychodów, posiadanych
zasobach pieniężnych, nieruchomościach, udziałach i akcjach w spółkach prawa
handlowego, a ponadto o nabytym przez tę osobę albo jej małżonka od Skarbu
Państwa, innej państwowej osoby prawnej, gminy, związku międzygminnego,
powiatu, związku powiatów, związku powiatowo-gminnego lub związku
metropolitalnego mieniu, które podlegało zbyciu w drodze przetargu. Oświadczenie
to powinno również zawierać dane dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej
oraz pełnienia funkcji w spółkach prawa handlowego lub spółdzielniach, z wyjątkiem
funkcji w radzie nadzorczej spółdzielni mieszkaniowej.
3. Oświadczenie o stanie majątkowym coroczne składa się do dnia 31 marca
według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedniego.
4. Przełożeni właściwi w sprawach osobowych lub osoby przez nich
upoważnione, w celu przeprowadzenia analizy zgodności ze stanem faktycznym złożonych oświadczeń o stanie majątkowym, mają prawo wglądu do ich treści i przetwarzania danych w nich zawartych.
4a. Inspektor Nadzoru Wewnętrznego w celu przeprowadzenia analizy
złożonych oświadczeń o stanie majątkowym ma prawo wglądu do ich treści
i przetwarzania danych w nich zawartych.
5. Informacje zawarte w oświadczeniu o stanie majątkowym stanowią tajemnicę
prawnie chronioną i podlegają ochronie przewidzianej dla informacji niejawnych
o klauzuli tajności „zastrzeżone” określonej w przepisach o ochronie informacji
niejawnych, chyba że policjant, który złożył oświadczenie, wyraził pisemną zgodę na
ich ujawnienie, z zastrzeżeniem ust. 7.
6. Oświadczenie o stanie majątkowym przechowuje się przez 10 lat.
7. Informacje zawarte w oświadczeniach o stanie majątkowym osób pełniących
funkcje organów Policji są publikowane, bez ich zgody, na właściwych stronach
Biuletynu Informacji Publicznej, z wyłączeniem danych dotyczących daty i miejsca
urodzenia, numeru PESEL, miejsca zamieszkania i położenia nieruchomości.
8. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
tryb postępowania w sprawach oświadczeń o stanie majątkowym, sposób analizy ich
zgodności ze stanem faktycznym, a także wzór oświadczenia o stanie majątkowym
oraz tryb publikowania oświadczeń, o których mowa w ust. 7, uwzględniając zakres
danych objętych oświadczeniem o stanie majątkowym.

Art. 62a. Policjant jest obowiązany poinformować przełożonego
właściwego w sprawach osobowych o podjęciu przez małżonka lub osoby
pozostające z nim we wspólnym gospodarstwie domowym zatrudnienia lub innych czynności zarobkowych w podmiotach świadczących usługi detektywistyczne lub ochrony osób i mienia oraz o objęciu w nich akcji lub
udziałów, a także o fakcie bycia wykonawcą w rozumieniu ustawy z dnia 11
września 2019 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. poz. 2019) na rzecz
organów i jednostek nadzorowanych i podległych ministrowi właściwemu do
spraw wewnętrznych, w terminie 14 dni od dnia powzięcia informacji o tym zdarzeniu.

art. 63. więcej Art. 63. 1. Policjant nie może być członkiem partii politycznej.
2. Z chwilą przyjęcia policjanta do służby ustaje jego dotychczasowe
członkostwo w partii politycznej.
3. Policjant jest obowiązany poinformować przełożonego o przynależności do
stowarzyszeń krajowych działających poza służbą.
4. Przynależność do organizacji lub stowarzyszeń zagranicznych albo
międzynarodowych wymaga zezwolenia Komendanta Głównego Policji lub
upoważnionego przez niego przełożonego.

art. 64. więcej Art. 64. Policjant jest obowiązany powiadomić swojego bezpośredniego
przełożonego o planowanym wyjeździe zagranicznym, poza obszar Unii Europejskiej,
na więcej niż 3 dni.

art. 65. więcej Art. 65. (uchylony).

art. 66. więcej Art. 66. 1. Policjant podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków
służbowych korzysta z ochrony przewidzianej w Kodeksie karnym dla
funkcjonariuszy publicznych.
2. Z ochrony przewidzianej w Kodeksie karnym dla funkcjonariuszy
publicznych podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych korzysta
również policjant, który poza czasem służby działa na rzecz:
1) zapobieżenia zagrożeniu dla życia lub zdrowia ludzkiego;
2) przywrócenia bezpieczeństwa i porządku publicznego;
3) ujęcia sprawcy czynu zabronionego.

Art. 66a. 1. Policjantowi przysługuje zwrot kosztów poniesionych na ochronę
prawną, jeżeli wszczęte przeciwko niemu postępowanie karne o przestępstwo
popełnione w związku z wykonywaniem czynności służbowych zostanie zakończone
prawomocnym orzeczeniem o umorzeniu postępowania z powodu braku ustawowych znamion czynu zabronionego lub niepopełnienia przestępstwa albo wyrokiem uniewinniającym.
2. Zwrot kosztów poniesionych na ochronę prawną następuje ze środków
budżetowych Policji, na wniosek policjanta, w wysokości faktycznie poniesionych
kosztów, nie wyższej niż czterokrotność przeciętnego uposażenia policjantów,
o którym mowa w art. 99 ust. 3, obowiązującego w roku poprzedzającym dzień złożenia wniosku.
3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach, kierując się dobrem służby,
Komendant Główny Policji może zapewnić policjantowi, przeciwko któremu
wszczęto postępowanie karne o przestępstwo popełnione w związku
z wykonywaniem czynności służbowych, ochronę prawną jeszcze przed
zakończeniem tego postępowania. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio. Poniesione
przez Policję koszty ochrony prawnej nie podlegają zwrotowi przez policjanta,
niezależnie od wyniku postępowania karnego.

Art. 66b. 1. Policjantowi pokrzywdzonemu przestępstwem, o którym mowa
w art. 222, art. 223 lub art. 226 Kodeksu karnego, w związku z wykonywaniem
czynności służbowych przysługuje, na jego wniosek, bezpłatna ochrona prawna
w postępowaniu karnym, w którym uczestniczy w charakterze pokrzywdzonego lub
oskarżyciela posiłkowego.
2. Ochronę prawną, o której mowa w ust. 1, zapewnia jednostka organizacyjna
Policji, w której policjant pokrzywdzony przestępstwem pełni służbę, a jeżeli
jednostka ta nie ma zapewnionej obsługi prawnej realizowanej przez radców prawnych
lub adwokatów, ochronę prawną zapewnia właściwa miejscowo komenda
wojewódzka Policji albo Komenda Stołeczna Policji.
3. W przypadku braku możliwości zapewniania ochrony prawnej przez jednostkę
organizacyjną Policji, o której mowa w ust. 2, policjantowi przysługuje zwrot kosztów
ochrony prawnej, o której mowa w ust. 1, w wysokości faktycznie poniesionych
kosztów, nie wyższej niż czterokrotność przeciętnego uposażenia policjantów, o
którym mowa w art. 99 ust. 3, obowiązującego w roku poprzedzającym dzień złożenia wniosku.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
tryb postępowania oraz sposób dokumentowania przez policjanta kosztów
poniesionych na ochronę prawną w przypadkach, o których mowa w ust. 3 oraz w art. 66a ust. 1 i 3, a także podmioty właściwe w sprawie zwrotu kosztów ochrony
prawnej, o których mowa w ust. 3 i w art. 66a ust. 2, kierując się koniecznością
korzystania przez policjanta z ochrony prawnej na wysokim poziomie, a także
szybkiego zwrotu kosztów poniesionych przez policjanta na ochronę prawną.

Art. 66c. Ochrona prawna, o której mowa w art. 66a i art. 66b, przysługuje
również policjantowi oddelegowanemu do wykonywania zadań służbowych poza
Policję, na jego wniosek, w przypadku gdy postępowanie karne, o którym mowa
w art. 66a ust. 1 lub art. 66b ust. 1, zostało wszczęte w związku z wykonywaniem
przez niego czynności służbowych w ramach podjętej interwencji w znaczeniu,
o którym mowa w art. 15 ust. 7c.

art. 67. więcej Art. 67. 1. Policjanci mogą zrzeszać się w związkach zawodowych, z tym że nie
przysługuje im prawo do strajku.
2. Przepisy ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U.
z 2019 r. poz. 263) stosuje się odpowiednio, z tym że:
1) określone w przepisach prawa uprawnienia w sprawach indywidualnych
przysługują zakładowej organizacji związkowej, jeżeli jej członkiem jest co
najmniej jeden policjant inny niż ten, którego w danej sprawie reprezentuje
zakładowa organizacja związkowa;
2) uprawnienie, o którym mowa w art. 19 ustawy z dnia 23 maja 1991 r.
o związkach zawodowych, przysługuje związkowi zawodowemu, którego
terytorialny zakres działania obejmuje co najmniej obszar terytorialnego
działania komendanta wojewódzkiego Policji;
3) policjant może być członkiem międzyzakładowej organizacji związkowej, której
zakresem działania objęte są wyłącznie jednostki organizacyjne Policji.
3. W przypadku realizacji określonych w przepisach prawa uprawnień
w sprawach indywidualnych zakładowa organizacja związkowa niezwłocznie
informuje właściwego komendanta Policji o spełnieniu warunku, o którym mowa
w ust. 2 pkt 1.
4. Związek zawodowy, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, mający zamiar korzystać
z uprawnienia, o którym mowa w art. 19 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach
zawodowych, informuje o tym zamiarze Komendanta Głównego Policji.
5. Szczegółowe zasady współdziałania związku zawodowego z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych, Komendantem Głównym Policji oraz
właściwymi komendantami Policji określa statut tego związku zarejestrowany
w sądzie lub porozumienie zawarte z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych
lub właściwym komendantem Policji.
6. Policjant pełniący służbę na stanowisku, dla którego ustawa przewiduje
powołanie, a także policjant mianowany na stanowisko dyrektora komórki
organizacyjnej, zastępcy dyrektora komórki organizacyjnej albo naczelnika, nie może
pełnić funkcji w związkach zawodowych oraz nie podlega ochronie, o której mowa
w art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych.

art. 68. więcej Art. 68. (uchylony).

art. 69. więcej Art. 69. (uchylony).

Art. 69a. 1. Jeżeli policjant zwolniony ze służby nie spełnia warunków do
nabycia prawa do emerytury policyjnej lub policyjnej renty inwalidzkiej, od
uposażenia wypłaconego policjantowi po dniu 31 grudnia 1998 r. do dnia zwolnienia
ze służby, od którego nie odprowadzono składki na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe, przekazuje się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składki za ten okres
przewidziane w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych.
2. Przez uposażenie stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia
emerytalne i rentowe, o którym mowa w ust. 1, rozumie się:
1) kwotę najniższego wynagrodzenia ustalaną na podstawie odrębnych przepisów –
za okres służby kandydackiej przed dniem 1 stycznia 2003 r.;
2) kwotę minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w grudniu roku
poprzedniego, ustalonego na podstawie odrębnych przepisów – za okres służby
kandydackiej po dniu 31 grudnia 2002 r.;
3) uposażenie zasadnicze, dodatki do uposażenia, nagrody roczne i uznaniowe oraz
dodatkowe wynagrodzenie wypłacane na podstawie art. 112, odpowiednio
przeliczone zgodnie z art. 110 ustawy, o której mowa w ust. 1 – za pozostałe
okresy służby.
3. Składki przekazuje się również w przypadku, gdy policjant spełnia jedynie
warunki do nabycia prawa do policyjnej renty inwalidzkiej. Przekazanie składek
następuje na wniosek policjanta.
4. Składki podlegają waloryzacji wskaźnikiem waloryzacji składek określonym
na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
5. Przy obliczaniu kwoty należnych składek, waloryzowanych na podstawie
ust. 4, stosuje się odpowiednio art. 19 ust. 1 i art. 22 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych.
6. Przepisy ust. 1–5 stosuje się również do funkcjonariusza, który pozostawał
w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., jeżeli po zwolnieniu ze służby, pomimo
spełnienia warunków do nabycia prawa do emerytury policyjnej, zgłosił wniosek
o przyznanie emerytury z tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym.
7. W przypadku, o którym mowa w ust. 6, kwotę należnych, zwaloryzowanych
składek przekazuje się niezwłocznie na podstawie zawiadomienia przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych o ustaleniu funkcjonariuszowi prawa do emerytury
przewidzianej w przepisach, o których mowa w ust. 4.
8. Kwota należnych, zwaloryzowanych składek stanowi przychody Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
9. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego, określi, w drodze rozporządzenia,
tryb i terminy przekazywania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek,
o których mowa w ust. 1, 3, 4 i 7, oraz jednostki do tego właściwe, mając na uwadze
konieczność zapewnienia prawidłowego i niezwłocznego wykonywania czynności
związanych z przekazywaniem tych składek.

art. 70. więcej Art. 70. 1. Policjant otrzymuje bezpłatne umundurowanie.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość i warunki przyznawania równoważnika pieniężnego w zamian za
umundurowanie, uwzględniając:
1) elementy umundurowania stanowiące podstawę do określenia wysokości równoważnika;
2) sposób ustalania wysokości równoważnika;
3) tryb i przypadki przyznawania, zwrotu i zawieszania wypłaty równoważnika;
4) terminy wypłacania lub zwrotu równoważnika.

art. 71. więcej Art. 71. 1. Jednostki i komórki organizacyjne Policji oraz policjanci otrzymują
wyposażenie niezbędne do wykonywania czynności służbowych.
2. Normy wyposażenia, o którym mowa w ust. 1, szczegółowe zasady jego
przyznawania i użytkowania określa Komendant Główny Policji.
Art. 71a. 1. Za stan bezpieczeństwa i higieny służby w stosunku do podległych
policjantów odpowiadają Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant
BSWP, komendanci wojewódzcy Policji, Komendant Stołeczny Policji, komendanci
powiatowi (miejscy) Policji, komendanci rejonowi Policji, dyrektor instytutu
badawczego, Komendant Wyższej Szkoły Policji i komendanci szkół policyjnych.
2. W przypadku policjantów odbywających szkolenia zawodowe lub
doskonalenie zawodowe centralne w Policji za stan bezpieczeństwa i higieny służby
odpowiadają Komendant Wyższej Szkoły Policji, komendanci szkół policyjnych
i kierownik ośrodka szkolenia Policji, realizując obowiązki, o których mowa w art.
207 § 2 pkt 1–6, art. 207¹, art. 209¹ § 1–3, art. 209², art. 214, art. 215, art. 237⁴ i art.237⁶ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040,
1043 i 1495), zwanej dalej „Kodeksem pracy”.
3. Za pracodawcę, w rozumieniu przepisów działu dziesiątego Kodeksu pracy, a
także przepisów wykonawczych wydanych na jego podstawie, w stosunku do
podległych policjantów uważa się przełożonych wymienionych w ust. 1.
4. Za osobę kierującą pracownikami, w rozumieniu przepisów działu dziesiątego
Kodeksu pracy, a także przepisów wykonawczych wydanych na jego podstawie,
uważa się policjanta pełniącego służbę lub wykonującego obowiązki na stanowisku kierowniczym.
5. Policjant jest obowiązany do przestrzegania przepisów i zasad bezpieczeństwa
i higieny służby.
6. W sprawach bezpieczeństwa i higieny służby stosuje się odpowiednio przepisy
działu dziesiątego Kodeksu pracy, a także przepisy wykonawcze wydane na jego
podstawie, z wyłączeniem przepisów art. 207 § 2 pkt 7, art. 2091
§ 4, art. 228 § 1 i 2, art. 229 § 1–1², 4a i 8 w zakresie niedotyczącym wskazówek metodycznych w sprawie
przeprowadzania badań profilaktycznych pracowników oraz dokumentowania i kontroli badań okresowych i kontrolnych, art. 230 § 2, art. 232, art. 234 § 1–3¹, art. 235–235², art. 237–237², art. 237⁷ § 1 pkt 1 i § 2–4, art. 237⁸ § 1, art. 237⁹ § 3, art. 237¹¹ § 4 oraz art. 237^11a § 4.
7. Przepisów art. 209², art. 209³, art. 210 § 1–5 i art. 226 oraz przepisów
wykonawczych wydanych na podstawie art. 210 § 6 Kodeksu pracy nie stosuje się do
wykonywanych przez policjanta zadań określonych w:
1) art. 1 ust. 2 pkt 1–4 oraz 6;
2) art. 1 ust. 2 pkt 7 i ust. 3, jeżeli charakter tych działań ma związek z zadaniami
określonymi w pkt 1.
8. W czasie wykonywania zadań, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 1 i 3a, w
okolicznościach uzasadnionych stanem wyższej konieczności, policjant służby
kontrterrorystycznej może odstąpić od przestrzegania przepisów oraz zasad
bezpieczeństwa i higieny służby, z zachowaniem dostępnych w danych warunkach
zabezpieczeń, jeżeli w jego ocenie, dokonanej w miejscu i czasie wykonywania
zadania, istnieje prawdopodobieństwo uratowania życia ludzkiego lub odwrócenia
zagrożenia godzącego w bezpieczeństwo państwa.
9. Za przygotowanie i zapewnienie właściwych warunków bezpieczeństwa i
higieny służby w trakcie realizacji szkolenia zawodowego lub doskonalenia
zawodowego, w szczególności prowadzonych z użyciem środków przymusu
bezpośredniego, środków ochrony indywidualnej lub broni palnej, odpowiedzialni są
odpowiednio: Komendant Główny Policji, Komendant CBŚP, Komendant BSWP,
komendanci wojewódzcy Policji, Komendant Stołeczny Policji, komendanci
powiatowi (miejscy) Policji, komendanci rejonowi Policji, dyrektor instytutu
badawczego, Komendant Wyższej Szkoły Policji i komendanci szkół policyjnych.
10. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki bezpieczeństwa i higieny służby w trakcie realizacji szkolenia
lub doskonalenia, o których mowa w ust. 9, oraz szczegółowe warunki uczestnictwa
w tym szkoleniu lub doskonaleniu, uwzględniając konieczność właściwego ich
przygotowania oraz właściwość i specyfikę służby w Policji.

Art. 71b. 1. W celu ustalenia zdolności do wykonywania zadań na zajmowanym
stanowisku służbowym policjant jest obowiązany poddać się badaniom okresowym
lub kontrolnym w terminie wskazanym w skierowaniu na takie badanie.
2. Skierowanie na badanie okresowe lub kontrolne zawiera w szczególności imię
i nazwisko, numer PESEL, adres zamieszkania, stanowisko służbowe policjanta
kierowanego na badanie oraz opis warunków pełnienia służby występujących na
zajmowanym stanowisku służbowym, w tym czynników szkodliwych lub
uciążliwych, o których mowa w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie
art. 229 § 8 Kodeksu pracy, i innych wynikających z warunków pełnienia służby.
3. Na pierwsze badanie okresowe policjant jest kierowany w terminie 3 lat od
dnia przyjęcia do służby.
4. Rodzaj, zakres i częstotliwość badań okresowych są uzależnione od rodzaju
pełnionej służby i wieku policjanta.
5. Lekarz przeprowadzający badanie okresowe lub kontrolne, w celu
uwzględnienia wszystkich czynników szkodliwych lub uciążliwych i innych
wynikających z warunków pełnienia służby wskazanych w skierowaniu na badanie,
może poszerzyć jego zakres o dodatkowe badania lekarskie, konsultacje u lekarzy
specjalistów lub badania diagnostyczne, a także wyznaczyć termin następnego
badania okresowego krótszy niż określony w przepisach wykonawczych wydanych na
podstawie ust. 18, jeżeli stwierdzi, że jest to niezbędne dla ustalenia zdolności do
wykonywania zadań na zajmowanym stanowisku służbowym. Badania i konsultacje
stanowią część badania okresowego lub kontrolnego.
6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, lekarz wykorzystuje wskazówki
metodyczne w sprawie przeprowadzania badań profilaktycznych pracowników
określone w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 229 § 8 Kodeksu pracy.
7. Policjanta kieruje się na badanie okresowe w przypadku przeniesienia go na
stanowisko służbowe, na którym występują czynniki szkodliwe lub uciążliwe i inne
wynikające z warunków pełnienia służby, inne niż występujące na dotychczas
zajmowanym stanowisku służbowym, z uwzględnieniem terminu określonego w ust. 3.
8. Badania okresowe i kontrolne są wykonywane na podstawie skierowania na
badanie wystawionego przez:
1) przełożonych, o których mowa w art. 71a ust. 1, lub upoważnione przez nich osoby;
2) ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub upoważnioną przez niego
osobę w stosunku do Komendanta Głównego Policji, I Zastępcy Komendanta
Głównego Policji oraz zastępców Komendanta Głównego Policji.
9. Skierowanie na badanie:
1) kontrolne – wystawia się najpóźniej w dniu zgłoszenia się policjanta do służby,
2) okresowe – wystawia się nie później niż w terminie 30 dni przed upływem
ważności orzeczenia lekarskiego
– w 3 egzemplarzach, z których jeden przeznaczony jest dla policjanta kierowanego na badanie.
10. Badania okresowe i kontrolne kończą się orzeczeniem lekarskim stwierdzającym:
1) brak przeciwwskazań zdrowotnych do służby na określonym stanowisku służbowym,
2) istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do służby na określonym stanowisku służbowym
– w warunkach służby opisanych w skierowaniu na badanie.
11. Od orzeczenia lekarskiego policjantowi i przełożonym, o których mowa w
art. 71a ust. 1, przysługuje odwołanie w terminie 7 dni od dnia otrzymania orzeczenia.
12. Odwołanie od orzeczenia lekarskiego wraz z uzasadnieniem wnosi się na
piśmie za pośrednictwem lekarza, który wydał to orzeczenie, do:
1) wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy właściwego ze względu na miejsce
pełnienia służby policjanta;
2) instytutu badawczego w dziedzinie medycyny pracy lub Uniwersyteckiego
Centrum Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni, jeżeli odwołanie dotyczy
orzeczenia lekarskiego wydanego przez lekarza zatrudnionego w wojewódzkim
ośrodku medycyny pracy.
13. Lekarz, za którego pośrednictwem jest składane odwołanie, w terminie 7 dni
od dnia otrzymania odwołania wraz z uzasadnieniem przekazuje je wraz z
dokumentacją stanowiącą podstawę wydanego orzeczenia lekarskiego do właściwego
podmiotu, o którym mowa w ust. 12.
14. Badanie w trybie odwołania przeprowadza w terminie 14 dni od dnia
otrzymania odwołania właściwy podmiot, o którym mowa w ust. 12.
15. Orzeczenie lekarskie wydane w trybie odwołania jest ostateczne.
16. Badania okresowe i kontrolne podlegają dokumentowaniu i kontroli w sposób
określony w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 229 § 8 Kodeksu pracy.
17. Kontrolę badań okresowych i kontrolnych wykonują podmioty, o których
mowa w ust. 12.
18. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) rodzaj, zakres i częstotliwość badań okresowych, uwzględniając rodzaj pełnionej
służby i wiek policjanta;
2) wzór skierowania na badanie okresowe lub kontrolne, uwzględniając
konieczność zamieszczenia w tym wzorze informacji niezbędnych do
jednoznacznego ustalenia zakresu badań;
3) wzór orzeczenia lekarskiego, uwzględniając jednolitość informacji znajdujących się w orzeczeniu.

Art. 71c. 1. Policjant w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny służby podlega
następującym szkoleniom:
1) wstępnemu ogólnemu;
2) wstępnemu na stanowisku służby;
3) okresowemu.
2. Szkoleniu wstępnemu ogólnemu podlega wyłącznie policjant nowo przyjęty
do służby w Policji.
3. Szkoleniu wstępnemu na stanowisku służby podlega policjant w przypadku
zmiany:
1) jednostki organizacyjnej Policji;
2) stanowiska służbowego, w związku z którym zmieniają się czynniki szkodliwe
lub uciążliwe, lub inne czynniki wynikające z warunków pełnienia służby.
4. Ukończenie szkolenia zawodowego podstawowego, o którym mowa w art. 34
ust. 3 pkt 1, jest równoznaczne z odbyciem pierwszego szkolenia wstępnego na
stanowisku służby.
5. Szkoleniu okresowemu podlega policjant oraz policjant pełniący służbę na
stanowisku kierowniczym – nie rzadziej niż raz na 5 lat, a w przypadku służby na
stanowisku służbowym, na którym występują warunki szczególnie uciążliwe lub
szkodliwe dla zdrowia – nie rzadziej niż raz na 3 lata.
6. Szkolenie okresowe przełożonego, o którym mowa w art. 71a ust. 1, oraz
policjanta pełniącego służbę na stanowisku kierowniczym zawiera tematykę z zakresu
bezpieczeństwa i higieny służby oraz bezpieczeństwa i higieny pracy.

Art. 71d. W przypadku policjantów delegowanych do czasowego pełnienia
służby w innej jednostce organizacyjnej Policji lub w innej miejscowości przełożony
w jednostce, do której policjant został delegowany, realizuje w stosunku do niego
zadania, o których mowa w art. 71a–71c.

art. 72. więcej Art. 72. 1. Policjantowi w czasie pełnienia służby przysługuje bezpłatnie
wyżywienie w naturze, jeżeli rodzaj i warunki służby lub właściwości lub miejsce jej
pełnienia uzasadniają przyznanie wyżywienia w naturze, albo świadczenie pieniężne
w zamian za wyżywienie.
2. Wyżywienie w naturze przysługuje policjantowi:
1) pełniącemu służbę w systemie skoszarowanym;
2) biorącemu udział w szkoleniach lub ćwiczeniach z zakresu systemu obronnego
kraju, działań antyterrorystycznych lub zarządzania kryzysowego, jeżeli trwają
one w sposób ciągły powyżej 8 godzin;
3) biorącemu udział w akcjach ochrony porządku publicznego, zapobiegania
skutkom klęsk żywiołowych lub usuwania ich skutków oraz w działaniach
porządkowych podczas akcji ratowniczych przy likwidacji skutków klęsk
żywiołowych, trwających ponad 8 godzin, a w przypadku akcji w miejscu
stałego pełnienia służby – w warunkach powodujących konieczność pełnienia
służby przez okres powyżej 10 godzin;
4) który w przypadku zaistnienia poważnego zagrożenia porządku publicznego
bierze bezpośredni udział w działaniach porządkowych lub wchodzi w skład sił
wyznaczonych do tych działań i przebywa na terenie objętym tymi działaniami;
5) w innych uzasadnionych przypadkach.
3. Wyżywienie w naturze przysługuje policjantowi na podstawie normy
wyżywienia, którą stanowi wartość energetyczna, odżywcza i pieniężna produktów
żywnościowych przysługujących policjantowi w określonych przypadkach. W razie
zwiększonego zapotrzebowania na wartość energetyczną i odżywczą ze względu na
rodzaj i warunki służby lub właściwości lub miejsce jej pełnienia norma może zostać uzupełniona.
4. Normy wyżywienia mogą być realizowane w formie suchego prowiantu,
gotowych pakietów żywnościowych, lub posiłków sporządzanych przez zewnętrzne
podmioty gastronomiczne, w sytuacji gdy zorganizowanie wyżywienia w postaci
posiłków sporządzanych w punktach żywienia Policji nie jest możliwe albo gdy rodzaj
i warunki pełnionej służby wymagają tego rodzaju wyżywienia. W przypadku
realizacji wyżywienia w formie gotowych pakietów żywnościowych lub w formie
posiłków sporządzanych przez zewnętrzne podmioty gastronomiczne normę
wyżywienia podwyższa się o koszty zapewnienia wyżywienia.
5. W przypadku wyżywienia w naturze należy się kierować zasadami
racjonalnego żywienia, w granicach obowiązujących wartości energetycznych,
odżywczych i pieniężnych produktów żywnościowych określonych dla
poszczególnych norm wyżywienia.
6. Policjant otrzymuje świadczenie pieniężne w zamian za wyżywienie w przypadku:
1) pełnienia w okresie od dnia 1 listopada do dnia 31 marca służby na wolnym
powietrzu przez co najmniej 4 godziny dziennie albo
2) gdy rodzaj i warunki pełnienia służby lub względy techniczne lub organizacyjne
uniemożliwiają korzystanie z wyżywienia przysługującego temu policjantowi
w naturze, albo
3) braku możliwości zapewnienia policjantowi bezpłatnego wyżywienia w naturze
z powodów zdrowotnych, udokumentowanych zaświadczeniem lekarskim.
7. Świadczenie pieniężne w zamian za wyżywienie podwyższa się:
1) gdy rodzaj i warunki pełnienia służby lub względy techniczne lub organizacyjne
uniemożliwiają korzystanie z wyżywienia przysługującego w naturze policjantowi:
a) który jest słuchaczem Wyższej Szkoły Policji, szkoły policyjnej lub ośrodka
szkolenia na kursie stacjonarnym,
b) w służbie kandydackiej;
2) w służbie kandydackiej przebywającemu na urlopie lub pełnodobowej przepustce;
3) w przypadku skierowania policjanta zaliczonego do personelu latającego do
wykonywania lotów poza miejsce stałej dyslokacji na czas powyżej 8 godzin.
8. Policjant, któremu przysługuje wyżywienie w naturze lub świadczenie
pieniężne w zamian za wyżywienie z kilku tytułów, otrzymuje wyżywienie w naturze
albo świadczenie pieniężne w zamian za wyżywienie tylko z jednego tytułu według
najkorzystniejszej dla niego normy wyżywienia, z wyłączeniem przypadków,
w których policjant uczestniczy w uroczystym posiłku organizowanym w punkcie
żywienia Policji.
9. Policjantowi, który zrezygnował z przysługującego mu wyżywienia
w naturze, nie przysługuje świadczenie pieniężne w zamian za wyżywienie ani dieta
na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia, z wyjątkiem rezygnacji
z wyżywienia w naturze z powodów zdrowotnych, udokumentowanych
zaświadczeniem lekarskim w sytuacji braku możliwości zapewnienia policjantowi
bezpłatnie wyżywienia w naturze.
10. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) rodzaje norm wyżywienia oraz ich wartość pieniężną,
2) średnie wartości energetyczne i odżywcze produktów żywnościowych objętych
poszczególnymi normami,
3) przypadki przyznawania poszczególnych norm wyżywienia,
4) przypadki, w których normy wyżywienia mogą zostać uzupełnione, oraz wartość
pieniężną uzupełnienia,
5) wartości świadczenia pieniężnego w zamian za wyżywienie oraz wymiar jego
podwyższania, a także jednostkę organizacyjną Policji właściwą do jego
wypłacania i terminy jego wypłaty
– uwzględniając zasady racjonalnego żywienia, adekwatność środków finansowych
służących zapewnieniu policjantom wyżywienia w naturze względem realnej wartości
wyżywienia, przyporządkowanie norm wyżywienia do przypadków, w których
policjantowi przysługuje wyżywienie w naturze, wskazanych w ust. 2, rozróżnienie
przypadków wypłacania świadczenia pieniężnego w zamian za wyżywienie oraz
mając na względzie właściwe warunki pełnienia służby.

Art. 72a. Napoje w naturze, w ilości zaspokajającej potrzeby policjanta,
przysługują w czasie pełnienia służby, w przypadkach i na warunkach określonych
w art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy oraz w przepisach
wykonawczych wydanych na jego podstawie.

art. 73. więcej Art. 73. 1. Policjantowi i członkom jego rodziny przysługuje raz w roku prawo
przejazdu na koszt właściwego organu Policji środkami publicznego transportu
zbiorowego do jednej z obranych przez siebie miejscowości w kraju i z powrotem.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
warunki korzystania przez policjanta z prawa, o którym mowa w ust. 1, uwzględniając
sposób rozliczania kosztów przejazdu.
3. W razie niewykorzystania przysługującego przejazdu osoba uprawniona
otrzymuje zryczałtowany równoważnik pieniężny.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
warunki przyznania równoważnika pieniężnego, o którym mowa w ust. 3,
uwzględniając sposób ustalania wysokości równoważnika i rozliczania
niewykorzystanego przez policjanta przejazdu.
5. Zwrot kosztów przejazdu lub zryczałtowany równoważnik pieniężny,
o których mowa w ust. 1 i 3, nie przysługują policjantowi w roku kalendarzowym,
w którym wykupiono uprawnienia do bezpłatnych przejazdów środkami publicznego
transportu zbiorowego na podstawie odrębnych przepisów.
6. Osobom, o których mowa w ust. 1, mogą być przyznawane także inne
świadczenia socjalne i bytowe.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego, określi, w drodze rozporządzenia,
rodzaj i zakres świadczeń, o których mowa w ust. 6, uwzględniając warunki
korzystania z tych świadczeń, sposób ich realizacji, a w przypadku świadczeń
finansowych – ich wysokość, sposób obliczania, terminy rozliczeń oraz terminy wypłaty.

art. 74. więcej Art. 74. (uchylony).

art. 75. więcej Art. 75. (pominięty).

art. 76. więcej Art. 76. (pominięty).

art. 77. więcej Art. 77. 1. Za członków rodziny policjanta uprawnionych do świadczeń
przewidzianych w art. 73, 75 i 76 uważa się małżonka i dzieci.
2. Za dzieci uważa się dzieci własne, dzieci małżonka, dzieci przysposobione
i dzieci przyjęte na wychowanie, które:
1) nie przekroczyły 18 roku życia, a w razie uczęszczania do szkoły – 24 lat albo
25 lat, jeżeli odbywają studia w szkole wyższej, a ukończenie 24 lat przypada na
ostatni lub przedostatni rok studiów, albo
2) stały się inwalidami I lub II grupy przed osiągnięciem wieku określonego w pkt 1.

art. 78. więcej Art. 78. Okres służby policjanta traktuje się jako pracę w szczególnym
charakterze w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin.

art. 79. więcej Art. 79. 1. Policjantowi przysługują uprawnienia pracownika związane
z rodzicielstwem określone w Kodeksie pracy, jeżeli przepisy niniejszej ustawy nie
stanowią inaczej. Jeżeli oboje rodzice lub opiekunowie są funkcjonariuszami,
z uprawnień może korzystać tylko jedno z nich.
2. Policjantowi nie przysługuje prawo złożenia wniosku o obniżenie wymiaru
czasu służby w okresie, w którym mógłby korzystać z urlopu wychowawczego.

Art. 79a. Jeżeli zachodzi konieczność zastępstwa policjanta w czasie jego
nieobecności w służbie w związku z przebywaniem na urlopie macierzyńskim, urlopie
na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopie ojcowskim, urlopie rodzicielskim lub
urlopie wychowawczym, można w tym celu zatrudnić pracownika na podstawie
umowy o pracę na czas określony, obejmujący czas tej nieobecności.

art. 80. więcej Art. 80. 1. Policjantowi, który po zwolnieniu ze służby w Policji podjął pracę,
okres tej służby wlicza się do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień
wynikających z prawa pracy.
2. (uchylony)
3. (uchylony)
4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do policjanta zwolnionego ze służby na
podstawie art. 41 ust. 1 pkt 3, 4 i 4a.

art. 81. więcej Art. 81. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe prawa i obowiązki oraz przebieg służby policjantów,
uwzględniając właściwości i specyfikę służby w jednostkach organizacyjnych Policji,
tryb nawiązywania, zmiany i rozwiązywania stosunku służbowego policjanta, zadania
kierowników komórek organizacyjnych właściwych w sprawach osobowych, treść
rozkazów personalnych o mianowaniu policjanta na dane stanowisko służbowe lub
o zwolnieniu policjanta ze służby, tryb wydawania świadectwa służby i opinii
o służbie policjanta, ich wzory, termin żądania sprostowania świadectwa i opinii oraz
termin dokonania takiego sprostowania.
2. Sposób pełnienia służby policjantów określają zarządzenia, regulaminy
i rozkazy Komendanta Głównego Policji.

art. 82. więcej Art. 82. 1. Policjantowi przysługuje prawo do corocznego płatnego urlopu
wypoczynkowego w wymiarze 26 dni roboczych.
2. Policjant uzyskuje prawo do pierwszego urlopu z upływem 6 miesięcy służby
w wymiarze połowy urlopu przysługującego po roku służby.
3. Prawo do urlopu w pełnym wymiarze policjant nabywa z upływem roku
służby. Do tego urlopu wlicza się urlop, o którym mowa w ust. 2.

art. 83. więcej Art. 83. 1. Policjanta można odwołać z urlopu wypoczynkowego z ważnych
względów służbowych, a także wstrzymać udzielenie mu urlopu w całości lub
w części. Termin urlopu może być także przesunięty na wniosek policjanta,
umotywowany ważnymi względami.
2. Policjantowi odwołanemu z urlopu przysługuje zwrot kosztów przejazdu
według norm ustalonych w przepisach o należnościach służbowych w przypadkach
przeniesienia lub oddelegowania, jak również innych kosztów.
2a. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, tryb zwrotu kosztów przejazdu i innych poniesionych kosztów
przysługujących policjantowi w razie odwołania z urlopu, z uwzględnieniem norm
określonych dla przenoszonych lub delegowanych policjantów, udokumentowanych
opłat dokonanych przez policjanta, a które nie zostały wykorzystane w związku
z odwołaniem z urlopu, jak również opłat poniesionych na członków rodziny,
o których mowa w art. 77, jeżeli odwołanie policjanta z urlopu spowodowało także ich powrót.
3. Odwołanie policjanta z urlopu ze względów służbowych wymaga zgody przełożonego.
4. Policjantowi, który nie wykorzystał urlopu w danym roku kalendarzowym,
urlopu tego należy udzielić w ciągu pierwszych 3 miesięcy następnego roku.

Art. 83a. 1. Policjantowi posiadającemu status weterana poszkodowanego
przysługuje prawo do corocznego płatnego dodatkowego urlopu wypoczynkowego
w wymiarze 5 dni roboczych.
2. Prawo do urlopu, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje policjantowi
posiadającemu status weterana poszkodowanego uprawnionemu do urlopu
wypoczynkowego i urlopów dodatkowych, z wyłączeniem urlopu dodatkowego
z tytułu pełnienia służby w warunkach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla
zdrowia, w wymiarze przekraczającym 26 dni roboczych.
3. Prawo do pierwszego urlopu, o którym mowa w ust. 1, powstaje z dniem,
w którym decyzja administracyjna o przyznaniu statusu weterana poszkodowanego
stała się ostateczna, przy czym realizacja tego prawa może nastąpić nie wcześniej niż
z dniem przedstawienia przez policjanta tej decyzji przełożonemu, o którym mowa
w art. 32 ust. 1.
4. Urlop, o którym mowa w ust. 1, wykorzystuje się w całości w roku
kalendarzowym, w którym policjant ma do niego prawo, w terminie uzgodnionym
z przełożonym policjanta.
5. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do urlopu, o którym mowa w ust. 1,
stosuje się odpowiednio przepisy wydane na podstawie art. 86.

art. 84. więcej Art. 84. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może, w drodze
rozporządzenia, wprowadzić płatne urlopy dodatkowe w wymiarze do 13 dni
roboczych rocznie dla policjantów, którzy pełnią służbę w warunkach szczególnie
uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia albo osiągnęli określony wiek lub staż
służby, albo gdy jest to uzasadnione szczególnymi właściwościami służby.

art. 85. więcej Art. 85. Policjantowi można udzielić płatnego urlopu zdrowotnego lub
okolicznościowego, a także urlopu bezpłatnego z ważnych przyczyn.

art. 86. więcej Art. 86. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe zasady przyznawania policjantom urlopów, tryb
postępowania w tych sprawach oraz wymiar urlopów, o których mowa w art. 84 i 85, uwzględniając okres służby, wiek policjanta, przypadki warunków szczególnie uciążliwych i szkodliwych dla zdrowia oraz stopnie szkodliwości wpływające na
wymiar urlopu dodatkowego.

art. 87. więcej Art. 87. 1. Policjantowi, który wzorowo wykonuje obowiązki, przejawia
inicjatywę w służbie i doskonali kwalifikacje zawodowe, mogą być udzielane wyróżnienia:
1) pochwała;
2) krótkoterminowy dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze do 10 dni roboczych;
3) przyznanie odznaki resortowej;
4) przedterminowe mianowanie na wyższy stopień policyjny.
2. Wyróżnienia udziela policjantowi uprawniony przełożony, o którym mowa
w art. 32 ust. 1.
3. Wyróżnienia nie udziela się policjantowi:
1) ukaranemu karą dyscyplinarną, przed jej zatarciem;
2) skazanemu wyrokiem sądu lub w stosunku do którego postępowanie karne
zostało warunkowo umorzone, przez okres roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy tryb postępowania przy udzielaniu wyróżnień policjantom,
uwzględniając zakres uprawnień przełożonych do udzielania wyróżnień oraz formę
udzielania wyróżnień.

art. 88. więcej Art. 88. 1. Policjantowi w służbie stałej przysługuje prawo do lokalu
mieszkalnego w miejscowości, w której pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej,
z uwzględnieniem liczby członków rodziny oraz ich uprawnień wynikających
z przepisów odrębnych.
2. Policjant w służbie przygotowawczej może otrzymać tymczasową kwaterę.
3. Policjant traci prawo do lokalu mieszkalnego w razie dyscyplinarnego
wydalenia ze służby.
4. Miejscowością pobliską, o której mowa w ust. 1, jest miejscowość, z której
czas dojazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem środkami publicznego
transportu zbiorowego, zgodnie z rozkładem jazdy, łącznie z przesiadkami, nie
przekracza w obie strony dwóch godzin, licząc od stacji (przystanku) położonej
najbliżej miejsca zamieszkania do stacji (przystanku) położonej najbliżej miejsca
pełnienia służby bez uwzględnienia czasu dojazdu do i od stacji (przystanku)
w obrębie miejscowości, z której policjant dojeżdża, oraz miejscowości, w której
wykonuje obowiązki służbowe.

art. 89. więcej Art. 89. Członkami rodziny policjanta, których uwzględnia się przy przydziale
lokalu mieszkalnego, są pozostający z policjantem we wspólnym gospodarstwie domowym:
1) małżonek;
2) dzieci (własne lub małżonka, przysposobione lub przyjęte na wychowanie
w ramach rodziny zastępczej) pozostające na jego utrzymaniu, nie dłużej jednak
niż do ukończenia przez nie 25 lat życia;
3) rodzice policjanta i jego małżonka będący na jego wyłącznym utrzymaniu lub
jeżeli ze względu na wiek albo inwalidztwo, albo inne okoliczności są niezdolni do wykonywania zatrudnienia; za rodziców
uważa się również ojczyma i macochę oraz osoby przysposabiające.

art. 90. więcej Art. 90. Na lokale mieszkalne dla policjantów przeznacza się lokale będące
w dyspozycji ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub podległych mu organów.

art. 91. więcej Art. 91. 1. Policjantowi przysługuje równoważnik pieniężny za remont
zajmowanego lokalu mieszkalnego, z uwzględnieniem liczby członków rodziny oraz
ich uprawnień wynikających z przepisów odrębnych.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość oraz szczegółowe zasady przyznawania, odmowy przyznania, cofania
i zwracania równoważnika, o którym mowa w ust. 1, uwzględniając podmioty
uprawnione do jego otrzymania, wzory wymaganych dokumentów, organy właściwe
do jego przyznawania, odmowy przyznania, wypłaty, cofania albo żądania jego zwrotu oraz sposób postępowania w przypadku wystąpienia zbiegu uprawnień do jego otrzymania.

art. 92. więcej Art. 92. 1. Policjantowi przysługuje równoważnik pieniężny, jeżeli on sam lub
członkowie jego rodziny nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia
służby lub w miejscowości pobliskiej.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość oraz szczegółowe zasady przyznawania, odmowy przyznania, cofania oraz
zwracania równoważnika pieniężnego, o którym mowa w ust. 1, uwzględniając
podmioty uprawnione do jego otrzymania, sposób ustalania wysokości równoważnika,
wzory wymaganych dokumentów, organy właściwe do jego przyznawania, odmowy
przyznania, wypłaty, cofania albo żądania jego zwrotu, a także sposób postępowania
w przypadku wystąpienia zbiegu uprawnień do jego otrzymania.

art. 93. więcej Art. 93. 1. Policjantowi, który zajmuje lokal mieszkalny w miejscowości
pobliskiej miejsca pełnienia służby, przysługuje zwrot kosztów dojazdu do miejsca
pełnienia służby w wysokości ceny biletów za przejazd koleją lub autobusem.
2. Zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, nie przysługuje w roku
kalendarzowym, w którym wykupiono uprawnienia do bezpłatnych przejazdów
państwowymi środkami komunikacji, na podstawie odrębnych przepisów.

art. 94. więcej Art. 94. 1. Policjantowi, który nie otrzymał lokalu mieszkalnego na podstawie
decyzji administracyjnej o przydziale, przysługuje pomoc finansowa na uzyskanie
lokalu mieszkalnego w spółdzielni mieszkaniowej albo domu jednorodzinnego lub
lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość.
1a. Osoba, która została skazana prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo
umyślne lub przestępstwo skarbowe umyślne, ścigane z oskarżenia publicznego,
popełnione w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych i w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, albo za przestępstwo określone
w art. 258 Kodeksu karnego lub wobec której orzeczono prawomocnie środek karny
pozbawienia praw publicznych za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, jest
obowiązana do zwrotu pomocy finansowej, o której mowa w ust. 1.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
tryb postępowania oraz szczegółowe zasady przyznawania, cofania oraz zwracania pomocy finansowej, o której mowa w ust. 1, uwzględniając przypadki, w których pomoc ta jest przyznawana, cofana lub podlega zwrotowi, jak również sposób
obliczania wysokości pomocy finansowej przyznawanej lub orzekanej do zwrotu,
a także rodzaje dokumentów wymaganych przy ubieganiu się o przyznanie tej pomocy.

art. 95. więcej Art. 95. 1. Lokalu mieszkalnego na podstawie decyzji administracyjnej nie
przydziela się policjantowi:
1) w razie skorzystania z pomocy finansowej, o której mowa w art. 94;
2) posiadającemu w miejscowości, w której pełni służbę, lub w miejscowości
pobliskiej lokal mieszkalny odpowiadający co najmniej przysługującej mu
powierzchni mieszkalnej albo dom jednorodzinny lub dom
mieszkalno-pensjonatowy;
3) którego małżonek posiada lokal mieszkalny lub dom określony w pkt 2;
4) w razie zbycia przez niego lub jego małżonka własnościowego prawa do
spółdzielczego lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość albo
dom, o którym mowa w pkt 2, z wyjątkiem przypadków określonych na
podstawie art. 96 ust. 3.
2. Decyzję o opróżnieniu lokalu mieszkalnego, o którym mowa w art. 90, wydaje
się, jeżeli policjant:
1) podnajmuje albo oddaje do bezpłatnego używania przydzielony lokal lub jego część;
2) używa lokal mieszkalny w sposób sprzeczny z umową najmu lub niezgodnie
z przeznaczeniem, zaniedbuje obowiązki, dopuszczając do powstania szkód,
albo niszczy urządzenia przeznaczone do wspólnego korzystania przez mieszkańców;
3) wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu,
czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali;
4) jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub opłat za świadczenia związane z eksploatacją
lokalu przez okres co najmniej dwóch pełnych okresów płatności, pomimo
uprzedzania na piśmie o zamiarze wydania decyzji o opróżnieniu lokalu
i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu zapłaty zaległych
i bieżących należności;
5) otrzymał pomoc finansową, o której mowa w art. 94 ust. 1;
6) został przeniesiony do pełnienia służby w innej miejscowości i przydzielono mu
w tej lub pobliskiej miejscowości następny lokal mieszkalny;
7) nie zwolnił, w terminie określonym odrębnymi przepisami, wcześniej
przydzielonego lokalu mieszkalnego;
8) zrzekł się uprawnień do zajmowanego lokalu mieszkalnego;
9) został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne lub
przestępstwo skarbowe umyślne, ścigane z oskarżenia publicznego, popełnione
w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych i w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej lub osobistej, albo za przestępstwo określone
w art. 258 Kodeksu karnego lub wobec którego orzeczono prawomocnie środek
karny pozbawienia praw publicznych za przestępstwo lub przestępstwo
skarbowe.
3. Decyzję o opróżnieniu lokalu mieszkalnego wydaje się także:
1) jeżeli policjantowi lub jego małżonkowi przysługuje tytuł prawny do innego
lokalu mieszkalnego, o którym mowa w art. 90; w takim przypadku osobom tym
przysługuje prawo wyboru jednego z zajmowanych lokali;
2) gdy policjant zwolniony ze służby lub pozostali po policjancie członkowie
rodziny zajmują lokal mieszkalny położony w budynku przeznaczonym na cele
służbowe lub na terenie obiektu zamkniętego, a osobom tym przydzielono lokal
mieszkalny w tej samej lub pobliskiej miejscowości, o powierzchni
odpowiadającej przysługującym normom zaludnienia;
3) w przypadku zajmowania lokalu mieszkalnego, o którym mowa w art. 90, przez
policjanta lub członków jego rodziny albo inne osoby – bez tytułu prawnego.
3a. Decyzję o opróżnieniu lokalu wydaje się również, jeżeli właściciel lokalu
wypowiedział stosunek prawny dotyczący lokalu.
4. Decyzję o opróżnieniu lokalu wydaje się w stosunku do wszystkich osób
zamieszkałych w tym lokalu.

art. 96. więcej Art. 96. 1. Policjantowi przeniesionemu do służby w innej miejscowości, który
poza miejscem pełnienia służby posiada lokal mieszkalny, dom jednorodzinny lub
dom mieszkalno-pensjonatowy, może być przydzielony lokal mieszkalny na
podstawie decyzji administracyjnej w nowym miejscu pełnienia służby, jeżeli:
1) zwolni zajmowany lokal mieszkalny lub dom;
2) zwróci pomoc finansową przyznaną:
a) na wkład mieszkaniowy lub wkład budowlany w wysokości
zwaloryzowanej przez spółdzielnię,
b) na spłatę innych należności – w wysokości przyznanej.
2. Policjantowi, który skorzystał z pomocy finansowej, może być przydzielony
lokal mieszkalny na podstawie decyzji administracyjnej, jeżeli zwolni zajmowany
lokal mieszkalny lub dom, o którym mowa w ust. 1, oraz zwróci pomoc finansową na
zasadach określonych w tym przepisie.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
tryb przydzielania lokalu mieszkalnego w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2,
szczegółowe zasady zwracania udzielonej pomocy finansowej oraz zwalniania
zajmowanych lokali mieszkalnych lub domów określonych w ust. 1, uwzględniając
przesłanki uzasadniające przydział lokalu mieszkalnego policjantowi przeniesionemu
do służby w innej miejscowości, sposób postępowania w przypadku, gdy policjant ten
skorzystał z pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego, oraz rodzaje
dokumentów potwierdzających zwolnienie przez policjanta lokalu mieszkalnego
dotychczas zajmowanego.
4. Policjantowi przeniesionemu z urzędu do służby w innej miejscowości lub
innej jednostce organizacyjnej Policji, który nie zwolnił zajmowanego lokalu
mieszkalnego lub domu, o którym mowa w ust. 1, można przydzielić tymczasową
kwaterę według przysługujących norm, bez uwzględnienia zamieszkałych z nim
członków rodziny. Koszty zakwaterowania pokrywane są ze środków budżetowych
Policji.
5. Policjant delegowany do czasowego pełnienia służby w innej miejscowości
otrzymuje tymczasową kwaterę. Koszty zakwaterowania pokrywa się ze środków
budżetu Policji.

art. 97. więcej Art. 97. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania
przestrzennego oraz mieszkalnictwa, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
zasady przydziału i opróżniania oraz normy zaludnienia lokali mieszkalnych,
o których mowa w art. 90, a także szczegółowe zasady przydziału lokalu
mieszkalnego i tymczasowej kwatery policjantowi, opróżnienia lub zamiany tego
lokalu i tymczasowej kwatery, oraz organy właściwe do wydawania decyzji administracyjnych w tych sprawach, wysokość norm zaludnienia i sposób ich ustalania.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego
oraz mieszkalnictwa oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych,
określi, w drodze rozporządzenia, warunki najmu lokali mieszkalnych znajdujących
się w budynkach będących własnością Skarbu Państwa pozostających w zarządzie
jednostek organizacyjnych Policji, a także sposób obliczania czynszu najmu, prawa
i obowiązki najemcy oraz wynajmującego, a także części składowe czynszu najmu
i okoliczności wpływające na jego wysokość.
3. Dodatkowe normy zaludnienia określone na podstawie ust. 1, związane
z zajmowanym stanowiskiem służbowym lub posiadanym stopniem, stosuje się
również przy przydziałach policjantom innych lokali mieszkalnych niż wymienione w art. 90.
4. W sprawach spornych, wynikających ze stosunku najmu lokali, o których
mowa w ust. 2, rozstrzygają sądy powszechne.
5. Przydział i opróżnianie mieszkań oraz załatwianie spraw, o których mowa
w art. 91, 92, 94 i 95 ust. 2–4, następuje w formie decyzji administracyjnej.

art. 98. więcej Art. 98. Policjant zwolniony ze służby, który nie posiada prawa do lokalu
mieszkalnego na warunkach określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby
Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin,
zachowuje prawo do przydzielonego lokalu mieszkalnego według norm powszechnie
obowiązujących lub może być przeniesiony do zamiennego lokalu mieszkalnego.

art. 99. więcej Art. 99. 1. Prawo do uposażenia powstaje z dniem mianowania policjanta na
stanowisko służbowe.
2. Z tytułu służby policjant otrzymuje jedno uposażenie i inne świadczenia
pieniężne określone w ustawie.
3. Przeciętne uposażenie policjantów stanowi wielokrotność kwoty bazowej,
której wysokość ustaloną według odrębnych zasad określa ustawa budżetowa.
3a. Przez przeciętne uposażenie, o którym mowa w ust. 3, należy rozumieć
uposażenie wraz z miesięczną równowartością nagrody rocznej.
4. Wielokrotność kwoty bazowej, o której mowa w ust. 3, określa Rada
Ministrów w drodze rozporządzenia.

art. 100. więcej Art. 100. Uposażenie policjanta składa się z uposażenia zasadniczego
i z dodatków do uposażenia.

art. 101. więcej Art. 101. 1. Wysokość uposażenia zasadniczego policjanta jest uzależniona od
grupy zaszeregowania jego stanowiska służbowego oraz od posiadanej wysługi lat.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw pracy, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady
otrzymywania oraz wysokość uposażenia zasadniczego policjantów, uwzględniając
grupy zaszeregowania i odpowiadające im stawki uposażenia, zaszeregowanie
stanowisk służbowych do poszczególnych grup i odpowiadające im policyjne stopnie
etatowe, warunki podwyższania tego uposażenia, a także sposób ustalania jego
wzrostu z tytułu wysługi lat.

art. 102. więcej Art. 102. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe zasady ustalania wysługi lat, od której jest uzależniony
wzrost uposażenia zasadniczego, uwzględniając rodzaje okresów służby, pracy
i innych okresów podlegających zaliczeniu do wysługi, sposób jej dokumentowania
oraz tryb postępowania w tych sprawach.

art. 103. więcej Art. 103. 1. Policjant przeniesiony na stanowisko służbowe zaszeregowane do
niższej grupy uposażenia zasadniczego zachowuje prawo do stawki uposażenia
pobieranego na poprzednio zajmowanym stanowisku, do czasu uzyskania wyższej
stawki uposażenia według stanowiska służbowego.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w przypadkach szczególnie
uzasadnionych, może zezwolić na zachowanie przez policjanta przeniesionego na
stanowisko służbowe zaszeregowane do niższej grupy uposażenia zasadniczego prawa
do zaszeregowania należnego na poprzednio zajmowanym stanowisku,
z jednoczesnym zachowaniem stopnia związanego z tym stanowiskiem.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do policjantów przeniesionych na niższe
stanowisko służbowe na podstawie art. 38 ust. 1 lub ust. 2 pkt 2 i 3 oraz policjantów
przeniesionych na własną prośbę.

art. 104. więcej Art. 104. 1. Policjantowi przysługuje dodatek za stopień w wysokości
uzależnionej od posiadanego stopnia policyjnego.
2. Policjantowi pełniącemu służbę lub obowiązki na stanowisku kierowniczym
lub samodzielnym przysługuje dodatek funkcyjny.
3. Na stanowiskach innych niż wymienione w ust. 2 policjant za należyte
wykonywanie obowiązków służbowych może otrzymywać dodatek służbowy.
4. Niezależnie od dodatków, o których mowa w ust. 1–3, policjantowi mogą być
przyznawane dodatki do uposażenia uzasadnione szczególnymi właściwościami,
kwalifikacjami, warunkami lub miejscem pełnienia służby.
5. Dodatkami do uposażenia o charakterze stałym są dodatki ustalone
w stawkach miesięcznych.
6. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw pracy, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady
otrzymywania oraz wysokość dodatków do uposażenia, o których mowa w ust. 1–4,
uwzględniając ich rodzaj i charakter, przesłanki przyznawania lub podwyższania na
stałe lub na czas określony, warunki obniżania lub cofania oraz stanowiska
uprawniające do dodatku funkcyjnego.

art. 105. więcej Art. 105. 1. Uposażenie i inne świadczenia oraz należności pieniężne są płatne
bezpośrednio do rąk policjanta, z zastrzeżeniem ust. 5.
2. Uposażenie zasadnicze i dodatki do uposażenia o charakterze stałym są płatne
miesięcznie z góry w pierwszym dniu roboczym każdego miesiąca, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może określić, w drodze
rozporządzenia, inne terminy płatności dodatków do uposażenia o charakterze stałym,
uwzględniając, które z nich są płatne miesięcznie z dołu.
4. Terminy wypłaty innych świadczeń i należności pieniężnych oraz dodatków
do uposażenia, niewymienionych w ust. 2, określają przepisy w sprawie warunków
ich otrzymywania.
5. Uposażenie i inne świadczenia oraz należności pieniężne mogą być wypłacane
w formie bezgotówkowej, na warunkach ustalonych w pisemnym porozumieniu
między płatnikiem i policjantem, nie wcześniej jednak niż w terminach, o których
mowa w ust. 2–4.

art. 106. więcej Art. 106. 1. Zmiana uposażenia następuje z dniem zaistnienia okoliczności
uzasadniających tę zmianę.
2. Jeżeli prawo do uposażenia powstało lub zmiana uposażenia nastąpiła w ciągu
miesiąca, uposażenie na czas do końca miesiąca oblicza się w wysokości 1/30 części
miesięcznego uposażenia za każdy dzień, gdy przepisy szczególne nie stanowią inaczej.
3. Prawo do uposażenia wygasa z ostatnim dniem miesiąca, w którym nastąpiło
zwolnienie policjanta ze służby lub zaistniały inne okoliczności uzasadniające
wygaśnięcie tego prawa.

art. 107. więcej Art. 107. 1. Roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz
należności pieniężnych ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym
roszczenie stało się wymagalne.
2. Organ właściwy do rozpatrywania roszczeń może nie uwzględnić
przedawnienia, jeżeli opóźnienie w dochodzeniu roszczenia jest usprawiedliwione
wyjątkowymi okolicznościami.
3. Bieg przedawnienia roszczenia z tytułu uposażenia i innych świadczeń oraz
należności pieniężnych przerywa:
1) każda czynność przed kierownikiem jednostki organizacyjnej podległej
ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych, właściwym do rozpatrywania
roszczeń, podjęta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo
zaspokojenia roszczenia;
2) uznanie roszczenia.

art. 108. więcej Art. 108. 1. Policjantowi przysługują następujące świadczenia pieniężne:
1) zasiłek na zagospodarowanie;
2) nagrody oraz zapomogi;
3) nagrody jubileuszowe;
4) dodatkowe wynagrodzenie za wykonywanie zleconych zadań wykraczających
poza obowiązki służbowe;
4a) rekompensata pieniężna w zamian za czas służby przekraczający normę
określoną w art. 33 ust. 2;
5) należności za podróże służbowe i przeniesienia;
5a) świadczenie motywacyjne;
6) świadczenia związane ze zwolnieniem ze służby;
7) świadczenie pieniężne w zamian za wyżywienie.
1a. Policjanci mogą otrzymywać nagrody za osiągnięcia w służbie, ze środków
finansowych, o których mowa w art. 13 ust. 4a.
2. W razie śmierci policjanta lub członka jego rodziny, przysługują:
1) zasiłek pogrzebowy;
2) odprawa pośmiertna.

art. 109. więcej Art. 109. 1. Policjantowi, w związku z mianowaniem na stałe, przysługuje
zasiłek na zagospodarowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia
zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnymi w dniu mianowania na stałe.
2. Zasiłek, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje policjantowi pełniącemu
służbę w Policji po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej lub innej służby,
w czasie której otrzymał taki zasiłek.

art. 110. więcej Art. 110. 1. Policjantowi za służbę pełnioną w danym roku kalendarzowym
przysługuje nagroda roczna w wysokości 1/12 uposażenia otrzymanego w roku
kalendarzowym, za który nagroda przysługuje.
2. (uchylony)
3. Nagroda roczna przysługuje, jeżeli policjant w danym roku kalendarzowym
pełnił służbę przez okres co najmniej 6 miesięcy kalendarzowych. Okresy służby
krótsze od miesiąca kalendarzowego sumuje się, przyjmując, że każde 30 dni służby
stanowi pełny miesiąc kalendarzowy.
3a. Do okresu, o którym mowa w ust. 3, nie zalicza się okresów niewykonywania
zadań służbowych z następujących przyczyn:
1) korzystania z urlopu bezpłatnego;
2) przerw w wykonywaniu obowiązków służbowych, za które policjant nie
zachował prawa do uposażenia, wymienionych w art. 126 ust. 1–3;
3) zawieszenia w czynnościach służbowych albo tymczasowego aresztowania.
3b. Przepisu ust. 3a pkt 3 nie stosuje się, jeżeli postępowanie karne w sprawie
o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe lub postępowanie dyscyplinarne,
w sprawie o czyn pozostający w związku z aresztowaniem lub zawieszeniem
w czynnościach służbowych zostało umorzone prawomocnym orzeczeniem bądź
policjant został uniewinniony na podstawie prawomocnego wyroku lub orzeczenia
o uniewinnieniu w postępowaniu dyscyplinarnym.
3c. Umorzenie postępowania, o którym mowa w ust. 3b, nie dotyczy
warunkowego umorzenia postępowania karnego lub postępowania w sprawie
o przestępstwo skarbowe ani umorzenia tego postępowania z powodu przedawnienia
lub amnestii.
4. Warunku, o którym mowa w ust. 3, nie stosuje się przy ustalaniu uprawnień
do nagrody rocznej za rok kalendarzowy, w którym policjant:
1) korzystał z urlopu wychowawczego, urlopu macierzyńskiego, urlopu
ojcowskiego, urlopu rodzicielskiego, urlopu na warunkach urlopu
macierzyńskiego;
1a) korzystał ze zwolnienia od wykonywania zajęć służbowych, z przyczyn,
o których mowa w art. 185 § 2 lub art. 188 Kodeksu pracy;
1b) korzystał ze zwolnienia od wykonywania zajęć służbowych w razie urodzenia się
dziecka policjanta, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie
art. 2982 Kodeksu pracy;
1c) korzystał ze zwolnienia od wykonywania zajęć służbowych z powodu
konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem, o którym mowa
w art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(Dz. U. z 2019 r. poz. 645 i 1590);
2) został delegowany lub odwołany z delegowania bez prawa do uposażenia
w przypadkach, o których mowa w art. 36 ust. 4 i art. 122a;
3) został zwolniony ze służby w związku z nabyciem uprawnień do emerytury lub
renty bądź na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 6 i 7;
4) zmarł lub został uznany za zaginionego.
4a. Do uposażenia, o którym mowa w ust. 1, nie wlicza się uposażenia
otrzymanego w okresie zawieszenia w czynnościach służbowych albo tymczasowego
aresztowania. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się.
5. Nagrodę roczną obniża się policjantowi, z zastrzeżeniem ust. 7, w przypadku:
1) popełnienia przestępstwa lub przestępstwa skarbowego stwierdzonego
prawomocnym orzeczeniem sądu;
2) popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, stwierdzonego w prawomocnie
zakończonym postępowaniu dyscyplinarnym;
3) otrzymania opinii służbowej, o której mowa w art. 38 ust. 2 pkt 2;
4) otrzymania pierwszej lub kolejnej opinii służbowej, o której mowa w art. 38
ust. 2 pkt 3.
6. Obniżenie, o którym mowa w ust. 5, może nastąpić w granicach od 20% do 50%.
7. Nagroda roczna nie przysługuje policjantowi w przypadku:
1) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo lub przestępstwo
skarbowe, o których mowa w art. 41 ust. 1 pkt 4;
2) popełnienia przestępstwa lub przestępstwa skarbowego albo czynu, z powodu
którego policjanta zwolniono ze służby na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 4a i ust. 2 pkt 2 i 8;
3) popełnienia czynu, za który policjantowi wymierzono jedną z kar
dyscyplinarnych, o których mowa w art. 134 pkt 3–7;
4) zwolnienia ze służby na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1.
8. Obniżenie lub pozbawienie prawa do nagrody rocznej następuje za rok
kalendarzowy, w którym policjant popełnił przestępstwo lub czyn, o których mowa
w ust. 5 pkt 1 i 2, w art. 41 ust. 1 pkt 4 i 4a oraz ust. 2 pkt 2 i 8, a także w art. 134
pkt 3–7, lub otrzymał opinię, o której mowa w art. 38 ust. 2 pkt 2 i 3, albo został
zwolniony ze służby w przypadkach, o których mowa w art. 41 ust. 1 pkt 2 i ust. 2
pkt 1, a jeżeli nagroda została już wypłacona – za rok, w którym:
1) postępowanie karne lub dyscyplinarne w tej sprawie zostało zakończone
prawomocnym orzeczeniem lub
2) policjant został zwolniony ze służby.
8a. Okoliczności uzasadniające pozbawienie lub ograniczenie prawa do nagrody
rocznej ustala się na podstawie orzeczeń i decyzji organów właściwych w sprawach
karnych o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, w sprawach dyscyplinarnych oraz
w sprawach dotyczących opiniowania policjantów, a także na podstawie dokumentacji
prowadzonej w sprawach osobowych policjantów.
8b. Przy obniżaniu nagrody rocznej uwzględnia się całokształt okoliczności
sprawy, w szczególności charakter popełnionego przestępstwa, przestępstwa
skarbowego lub przewinienia, jego skutki, rodzaj i wymiar orzeczonej kary oraz
dotychczasowe wyniki policjanta w służbie.
8c. Od decyzji przełożonego o przyznaniu, obniżeniu lub odmowie przyznania
nagrody rocznej policjantowi służy odwołanie do wyższego przełożonego.
9. Nagrodę roczną wypłaca się do dnia 31 marca roku kalendarzowego
następującego po roku, za który przysługuje nagroda.
10. Policjantowi zwalnianemu ze służby nagrodę roczną wypłaca się w terminie
14 dni od dnia zwolnienia.
11. W razie śmierci albo zaginięcia policjanta należną mu nagrodę roczną
wypłaca się małżonkowi, a w dalszej kolejności dzieciom oraz rodzicom
uprawnionym do renty rodzinnej. Przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio.
12. W przypadku pełnienia przez policjanta w roku kalendarzowym służby
w różnych jednostkach organizacyjnych Policji nagrodę roczną przyznaje się
i wypłaca w jednostce, która była w danym roku ostatnim miejscem pełnienia przez
niego służby.
13. Nagrody roczne przyznają przełożeni właściwi w sprawach mianowania
policjantów na stanowiska służbowe, przenoszenia oraz zwalniania z tych stanowisk.
14. Minister właściwy do spraw wewnętrznych przyznaje nagrody roczne
Komendantowi Głównemu Policji oraz zastępcom Komendanta Głównego Policji.
15. Komendant Główny Policji przyznaje nagrody roczne Komendantowi CBŚP,
dowódcy BOA, komendantom wojewódzkim Policji (Komendantowi Stołecznemu
Policji), komendantom szkół policyjnych i ich zastępcom oraz rektorowi Wyższej
Szkoły Policji w Szczytnie i osobie pełniącej w uczelni służb państwowych funkcję
kierowniczą do spraw realizacji zadań uczelni jako jednostki organizacyjnej właściwej
służby. Komendantowi BSWP oraz jego zastępcom przyznaje nagrodę roczną, na
wniosek Inspektora Nadzoru Wewnętrznego, minister właściwy do spraw wewnętrznych.

Art. 110a. 1. Policjantowi, niezależnie od wyróżnień, o których mowa w art. 87
ust. 1, mogą być przyznawane nagrody motywacyjne, w formie pieniężnej lub
rzeczowej, za wzorowe wykonywanie zadań służbowych, wykazywane w służbie męstwo i inicjatywę oraz pełnienie służby w trudnych warunkach. Art. 87 ust. 3 stosuje się odpowiednio.
2. Policjantowi mogą być przyznawane zapomogi, w formie pieniężnej lub
rzeczowej, w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęski żywiołowej,
choroby, śmierci członka rodziny oraz innych zdarzeń powodujących pogorszenie
sytuacji materialnej policjanta i jego rodziny.
3. Tworzy się w Policji fundusz nagród i zapomóg dla policjantów,
z przeznaczeniem na nagrody i zapomogi, o których mowa w ust. 1 i 2.

Art. 110b. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw pracy oraz ministrem właściwym do spraw
zabezpieczenia społecznego określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki
i tryb przyznawania policjantom nagród i zapomóg, o których mowa w art. 110a, tryb
postępowania oraz przełożonych właściwych w zakresie przyznawania tych nagród
i zapomóg, sposób tworzenia funduszu nagród i zapomóg dla policjantów, jednostki
Policji, w których tworzy się fundusz nagród i zapomóg, a także sposoby ustalania
i warunki zwiększania jego wysokości dla poszczególnych dysponentów, mając na
względzie celową i racjonalną politykę w zakresie dysponowania środkami finansowymi.

art. 111. więcej Art. 111. 1. Policjantowi przysługują nagrody jubileuszowe w wysokości:
po 20 latach służby – 75%,
po 25 latach służby – 100%,
po 30 latach służby – 150%,
po 35 latach służby – 200%,
po 40 latach służby – 300%
miesięcznego uposażenia zasadniczego, wraz z dodatkami o charakterze stałym.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw pracy, określi, w drodze rozporządzenia, okresy wliczane do
okresu służby, od którego zależy nabycie prawa do nagrody jubileuszowej, oraz tryb
jej obliczania i wypłacania, uwzględniając okresy służby, pracy i nauki powodujące
nabycie prawa do nagrody jubileuszowej, sposób dokumentowania tych okresów oraz
postępowania w przypadku zbiegu prawa do kilku nagród, a także termin wypłacania nagrody.

art. 112. więcej Art. 112. 1. Za wykonywanie zleconych zadań wykraczających poza obowiązki
służbowe policjant otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
warunki otrzymania dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1,
uwzględniając rodzaje zadań zleconych, wysokość i sposób obliczania wynagrodzenia
oraz tryb jego wypłacania.
3. (uchylony)

art. 113. więcej Art. 113. 1. W razie przeniesienia policjanta do pełnienia służby w innej
miejscowości albo delegowania go do czasowego pełnienia służby, policjantowi
przysługują należności za podróże służbowe i przeniesienia.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw pracy, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość, warunki
oraz tryb przyznawania należności, o których mowa w ust. 1, uwzględniając sposoby
obliczania czasu podróży służbowej oraz rodzaje należności i sposoby ustalania ich
wysokości oraz terminy i tryb wypłaty należności.

art. 114. więcej Art. 114. 1. Policjant zwalniany ze służby otrzymuje, z zastrzeżeniem ust. 2–4:
1) odprawę;
2) ekwiwalent pieniężny za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe lub
dodatkowe, z wyjątkiem urlopu, o którym mowa w art. 83a ust. 1;
3) zwrot kosztów przejazdu policjanta i członków jego rodziny oraz przewozu
urządzenia domowego do nowego miejsca zamieszkania w kraju, w zakresie i na
zasadach obowiązujących przy przeniesieniach z urzędu.
2. Świadczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 3, przysługują policjantowi, jeżeli
w dniu zwolnienia ze służby spełniał warunki do uzyskania świadczenia
z zaopatrzenia emerytalnego.
3. Policjant zwalniany ze służby na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 3 i 4a oraz ust. 2
pkt 8 otrzymuje 50% odprawy oraz ekwiwalent pieniężny, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.
4. Policjant zwalniany ze służby na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 4 i ust. 2
pkt 2 otrzymuje ekwiwalent pieniężny, o którym mowa w ust. 1 pkt 2. Komendant
Główny Policji lub upoważniony przez niego przełożony może w przypadkach szczególnie uzasadnionych potrzeb rodziny policjanta przyznać mu nie więcej niż 50% odprawy.

art. 115. więcej Art. 115. 1. Wysokość odprawy dla policjanta w służbie stałej równa się
wysokości trzymiesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami
o charakterze stałym, należnymi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.
Odprawa ulega zwiększeniu o 20% uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami
o charakterze stałym za każdy dalszy pełny rok wysługi ponad 5 lat nieprzerwanej
służby aż do wysokości sześciomiesięcznego zasadniczego uposażenia wraz z
dodatkami o charakterze stałym. Okres służby przekraczający 6 miesięcy liczy się
jako pełny rok.
2. Przy ustalaniu wysokości odprawy uwzględnia się również okresy
nieprzerwanej zawodowej służby wojskowej, jeżeli bezpośrednio po zwolnieniu z tej
służby żołnierz został przyjęty do służby w Policji i nie otrzymał odprawy z tytułu
poprzednio pełnionej służby.
3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio w przypadku podjęcia służby w Policji
po zwolnieniu ze służby w innych służbach, w których przysługują świadczenia tego rodzaju.
4. Wysokość odprawy dla policjanta w służbie przygotowawczej równa się
wysokości jednomiesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami
o charakterze stałym należnymi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.

Art. 115a. Ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu
wypoczynkowego lub dodatkowego ustala się w wysokości 1/21 części miesięcznego
uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego
policjantowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.

art. 116. więcej Art. 116. 1. W razie śmierci policjanta, pozostałej po nim rodzinie przysługuje
odprawa pośmiertna w takiej wysokości, w jakiej przysługiwałaby temu policjantowi
odprawa, gdyby był zwolniony ze służby, oraz świadczenia określone w art. 114 ust. 1
pkt 2 i 3.
2. Świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują małżonkowi policjanta,
który pozostawał z nim we wspólności małżeńskiej, a w dalszej kolejności dzieciom
oraz rodzicom, jeżeli w dniu śmierci policjanta spełniali warunki do uzyskania renty
rodzinnej na podstawie przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Biura Ochrony
Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej
oraz ich rodzin.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się także do zaginionych policjantów. Zaginięcie
policjanta oraz związek tego zaginięcia ze służbą stwierdza minister właściwy do
spraw wewnętrznych.

Art. 116a. 1. W przypadku policjanta, którego śmierć nastąpiła w związku ze
służbą, każdemu z dzieci będących na jego utrzymaniu, które w dniu jego śmierci
spełniały warunki do uzyskania renty rodzinnej, Komendant Główny Policji przyznaje
pomoc finansową na kształcenie, ze środków przeznaczonych na ten cel w budżecie Policji.
2. Pomoc finansowa, o której mowa w ust. 1, przysługuje uczniom i słuchaczom
ponadpodstawowych szkół publicznych i niepublicznych oraz publicznych i
niepublicznych szkół artystycznych realizujących kształcenie ogólne w zakresie
szkoły ponadpodstawowej, a także słuchaczom kolegiów pracowników służb
społecznych, oraz studentom szkół wyższych do czasu ukończenia kształcenia, nie
dłużej jednak niż do ukończenia 25. roku życia.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i tryb przyznawania pomocy, o której mowa w ust. 1,
uwzględniając tryb przyznawania i wysokość pomocy w zależności od poziomu
kształcenia i rodzaju szkoły.

art. 117. więcej Art. 117. 1. Policjantowi w służbie stałej, zwolnionemu ze służby na podstawie
art. 41 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 4, wypłaca się co miesiąc przez okres roku po
zwolnieniu ze służby świadczenie pieniężne w wysokości odpowiadającej uposażeniu
zasadniczemu wraz z dodatkami o charakterze stałym, pobieranymi na ostatnio
zajmowanym stanowisku służbowym.
2. Policjantowi uprawnionemu do świadczenia określonego w ust. 1, który nabył
prawo do zaopatrzenia emerytalnego, przysługuje prawo wyboru jednego z tych świadczeń.
3. Policjantowi zwolnionemu ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 i 6, który
z powodu nadal trwającej choroby nie może podjąć zatrudnienia, wypłaca się co
miesiąc świadczenie pieniężne określone w ust. 1 przez okres choroby, nie dłużej
jednak niż przez okres 3 miesięcy, chyba że wcześniej komisja lekarska wyda
orzeczenie o inwalidztwie stanowiące podstawę do ustalenia prawa do renty inwalidzkiej.

art. 118. więcej Art. 118. Odprawa, o której mowa w art. 114, oraz świadczenia określone
w art. 117 nie przysługują policjantowi, który bezpośrednio po zwolnieniu ze służby
został przyjęty do zawodowej służby wojskowej lub do innej służby, w której
przysługuje prawo do takich świadczeń.

art. 119. więcej Art. 119. 1. W razie śmierci policjanta, niezależnie od odprawy pośmiertnej,
o której mowa w art. 116, przysługuje zasiłek pogrzebowy w wysokości:
1) 4000 zł, jeżeli koszty pogrzebu ponosi małżonek, dzieci, wnuki, rodzeństwo lub rodzice;
2) kosztów rzeczywiście poniesionych, najwyżej jednak do wysokości określonej
w pkt 1, jeżeli koszty pogrzebu ponosi inna osoba.
2. Jeżeli śmierć policjanta nastąpiła na skutek wypadku pozostającego
w związku ze służbą, koszty pogrzebu pokrywa się ze środków Komendy Głównej
Policji. Komendant Główny Policji może wyrazić zgodę na pokrycie kosztów
pogrzebu policjanta zmarłego wskutek choroby pozostającej w związku ze służbą.
3. W razie pokrycia kosztów pogrzebu policjanta ze środków Komendy Głównej
Policji osobom wymienionym w ust. 1 pkt 1 przysługuje połowa zasiłku pogrzebowego.

art. 120. więcej Art. 120. 1. W razie śmierci członka rodziny, policjantowi przysługuje zasiłek
pogrzebowy w wysokości:
1) 4000 zł – jeżeli koszty pogrzebu ponosi policjant;
2) kosztów rzeczywiście poniesionych, najwyżej jednak do wysokości określonej
w pkt 1 – jeżeli koszty pogrzebu ponosi inna osoba.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
warunki pokrywania kosztów pogrzebu policjanta ze środków właściwego organu
Policji oraz określi członków rodziny, na których przysługuje zasiłek pogrzebowy,
uwzględniając rodzaje wydatków pokrywanych w ramach kosztów pogrzebu i ich wysokość, przypadki oraz sposób ustalania wysokości oraz tryb wypłaty zasiłku pogrzebowego lub jego wyrównania z tytułu śmierci członka rodziny oraz dokumenty
wymagane do ich wypłaty.
3. (uchylony)

Art. 120a. 1. Policjantowi przyznaje się świadczenie motywacyjne po
osiągnięciu:
1) 25 lat służby, ale nie więcej niż 28 lat i 6 miesięcy – w wysokości 1500 zł
miesięcznie, albo
2) 28 lat i 6 miesięcy służby – w wysokości 2500 zł miesięcznie.
2. Do stażu służby, o którym mowa w ust. 1, zalicza się okresy:
1) służby w Policji;
2) służby w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie
Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Centralnym
Biurze Antykorupcyjnym, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służbie
Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służbie Celnej, Służbie
Celno-Skarbowej i Służbie Więziennej;
3) traktowane jako równorzędne ze służbą, o której mowa w pkt 1 i 2, wymienione
w art. 13 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego,
Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży
Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej,
Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2020 r. poz. 723).
3. Decyzję o przyznaniu lub odmowie przyznania świadczenia motywacyjnego
przełożony, o którym mowa w art. 32 ust. 1, wydaje nie później niż w terminie 30 dni
po osiągnięciu przez policjanta stażu służby, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lub 2.
4. Przed wydaniem decyzji o przyznaniu świadczenia motywacyjnego policjant
podlega opiniowaniu służbowemu na zasadach, o których mowa w art. 35, jeżeli od
dnia wydania ostatniej opinii o tym policjancie upłynęły co najmniej 3 miesiące.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych przyznaje świadczenie
motywacyjne Komendantowi Głównemu Policji i jego zastępcom oraz
Komendantowi BSWP i jego zastępcom.
6. Komendant Główny Policji przyznaje świadczenie motywacyjne
Komendantowi CBŚP, dowódcy BOA, komendantom wojewódzkim Policji,
Komendantowi Stołecznemu Policji, komendantom szkół policyjnych i ich zastępcom
oraz Komendantowi-Rektorowi Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie i osobie pełniącej
w uczelni służb państwowych funkcję kierowniczą do spraw realizacji zadań uczelni
jako jednostki organizacyjnej właściwej służby. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się
odpowiednio.
7. Świadczenia motywacyjnego nie przyznaje się policjantowi:
1) który podczas ostatniego opiniowania służbowego otrzymał jedną z opinii
służbowych, o których mowa w art. 38 ust. 2 pkt 2 albo 3 albo art. 41 ust. 1 pkt 2
albo ust. 2 pkt 1 – przez okres jednego roku od dnia wydania ostatecznej opinii
służbowej;
2) przeciwko któremu wszczęto postępowanie karne lub dyscyplinarne do czasu
prawomocnego zakończenia tego postępowania;
3) ukaranemu karą dyscyplinarną – do czasu jej zatarcia;
4) skazanemu wyrokiem sądu lub w stosunku do którego postępowanie karne
zostało warunkowo umorzone – przez okres jednego roku od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia.
8. Jeżeli po przyznaniu świadczenia motywacyjnego wystąpią okoliczności,
o których mowa w ust. 7, niezwłocznie wydaje się decyzję stwierdzającą ustanie
prawa do wypłaty tego świadczenia.
9. Od decyzji o odmowie przyznania świadczenia motywacyjnego oraz od
decyzji stwierdzającej ustanie prawa do wypłaty świadczenia motywacyjnego
policjantowi przysługuje odwołanie do wyższego przełożonego w terminie 7 dni od
dnia doręczenia decyzji. W przypadku decyzji wydanej przez ministra właściwego do
spraw wewnętrznych lub Komendanta Głównego Policji przysługuje, w takim samym
terminie, wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
10. Świadczenia motywacyjnego nie wypłaca się za okres:
1) korzystania z urlopu bezpłatnego,
2) przerw w wykonywaniu obowiązków służbowych, za które policjant nie
zachował prawa do uposażenia, wymienionych w art. 126 ust. 1–3,
3) zawieszenia w czynnościach służbowych albo tymczasowego aresztowania,
4) zwolnienia z zajęć służbowych, o którym mowa w art. 121b ust. 2 pkt 1 i 3–5,
5) innej nieobecności trwającej co najmniej jeden miesiąc
– proporcjonalnie do tego okresu.
11. Świadczenie motywacyjne wypłaca się w każdym kolejnym miesiącu
kalendarzowym, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym
wydano decyzję o przyznaniu świadczenia motywacyjnego.
12. Świadczenie motywacyjne płatne jest z dołu do dziesiątego dnia miesiąca
następującego po miesiącu, za który świadczenie motywacyjne przysługuje.
13. Prawo do wypłaty świadczenia motywacyjnego ustaje w miesiącu, w którym
decyzja, o której mowa w ust. 8, stała się ostateczna lub nastąpiło rozwiązanie
stosunku służbowego w związku ze zwolnieniem policjanta ze służby, z jego śmiercią
lub zaginięciem. Świadczenia motywacyjnego za ten miesiąc nie wypłaca się.

art. 121. więcej Art. 121. 1. W razie urlopu, zwolnienia od zajęć służbowych oraz w okresie
pozostawania bez przydziału służbowego policjant otrzymuje uposażenie zasadnicze,
dodatki do uposażenia o charakterze stałym i inne należności pieniężne należne na
ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym – z uwzględnieniem powstałych w tym
okresie zmian, mających wpływ na prawo do uposażenia i innych należności
pieniężnych lub na ich wysokość.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw pracy może, w drodze rozporządzenia, ograniczyć w całości lub
w części wypłatę niektórych dodatków do uposażenia w okresie urlopu okolicznościowego albo pozostawania policjanta bez przydziału służbowego, uwzględniając
rodzaje i wysokość dodatków, których wypłata podlega ograniczeniu w razie urlopu
okolicznościowego albo pozostawania policjanta bez przydziału służbowego, a także
właściwość organów w tych sprawach.

Art. 121a. 1. Miesięczne uposażenie policjanta za okres ustalony przepisami
Kodeksu pracy jako okres urlopu macierzyńskiego, okres urlopu na warunkach urlopu
macierzyńskiego oraz okres urlopu ojcowskiego wynosi 100% miesięcznego
uposażenia, o którym mowa w art. 121 ust. 1.
2. Miesięczne uposażenie policjanta za okres ustalony przepisami Kodeksu pracy
jako okres urlopu rodzicielskiego wynosi:
1) 100% miesięcznego uposażenia, o którym mowa w art. 121 ust. 1, za okres do:
a) 6 tygodni urlopu rodzicielskiego, w przypadku, o którym mowa w art. 182^1a
§ 1 pkt 1 i art. 183 § 4 pkt 1 Kodeksu pracy,
b) 8 tygodni urlopu rodzicielskiego, w przypadkach, o których mowa
w art. 182^1a § 1 pkt 2 i art. 183 § 4 pkt 2 Kodeksu pracy,
c) 3 tygodni urlopu rodzicielskiego, w przypadku, o którym mowa w art. 183
§ 4 pkt 3 Kodeksu pracy;
2) 60% miesięcznego uposażenia, o którym mowa w art. 121 ust. 1, za okres urlopu
rodzicielskiego przypadający po okresach, o których mowa w pkt 1.
3. Miesięczne uposażenie policjanta-kobiety, która we wniosku, złożonym nie
później niż 21 dni po porodzie, wystąpi o udzielenie jej, bezpośrednio po urlopie
macierzyńskim, urlopu rodzicielskiego w pełnym wymiarze, wynosi
80% miesięcznego uposażenia, o którym mowa w art. 121 ust. 1, za cały okres
odpowiadający okresowi tych urlopów.
3a. W przypadku gdy wysokość uposażenia policjanta pomniejszonego
o zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, obliczonego zgodnie z ust. 1–
3, jest niższa niż kwota świadczenia rodzicielskiego, określonego w ustawie z dnia
28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2220, z późn.
zm.), kwotę uposażenia policjanta pomniejszonego o zaliczkę na podatek
dochodowy od osób fizycznych podwyższa się do wysokości świadczenia
rodzicielskiego.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do policjanta, który we wniosku,
złożonym nie później niż 21 dni po przyjęciu dziecka na wychowanie i wystąpieniu
do sądu opiekuńczego z wnioskiem o wszczęcie postępowania w sprawie
przysposobienia dziecka lub po przyjęciu dziecka na wychowanie jako rodzina
zastępcza, z wyjątkiem rodziny zastępczej zawodowej, wystąpi o udzielenie mu,
bezpośrednio po urlopie na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu
rodzicielskiego w pełnym wymiarze.
5. Policjantowi, który z uwagi na wniosek złożony w trybie ust. 3 albo
4 otrzymał 80% uposażenia, o którym mowa w ust. 3, w przypadku rezygnacji
z urlopu rodzicielskiego w pełnym wymiarze albo rezygnacji z urlopu rodzicielskiego
w wymiarze, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, przysługuje jednorazowe wyrównanie otrzymywanego uposażenia, o którym mowa w ust. 3, do wysokości 100%, pod warunkiem niepobrania uposażenia za okres odpowiadający okresom tych urlopów.

Art. 121b. 1. W okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim policjant
otrzymuje 80% uposażenia.
2. Zwolnienie lekarskie obejmuje okres, w którym policjant jest zwolniony od
zajęć służbowych z powodu:
1) choroby policjanta, w tym niemożności wykonywania zajęć służbowych
z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa;
2) oddawania krwi lub jej składników w jednostkach organizacyjnych publicznej
służby krwi lub z powodu okresowego badania lekarskiego dawców krwi;
3) konieczności osobistego sprawowania opieki nad chorym dzieckiem własnym
lub małżonka policjanta, dzieckiem przysposobionym, dzieckiem przyjętym na
wychowanie i utrzymanie, do ukończenia przez nie 14. roku życia;
4) konieczności osobistego sprawowania opieki nad chorym członkiem rodziny; za
członków rodziny uważa się małżonka, rodziców, rodzica dziecka policjanta,
ojczyma, macochę, teściów, dziadków, wnuki, rodzeństwo oraz dzieci w wieku
powyżej 14 lat, jeżeli pozostają we wspólnym gospodarstwie domowym
z policjantem w okresie sprawowania nad nimi opieki;
5) konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem własnym lub
małżonka policjanta, dzieckiem przysposobionym, dzieckiem przyjętym na
wychowanie i utrzymanie, do ukończenia przez nie 8. roku życia, w przypadku:
a) nieprzewidzianego zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub
szkoły, do których dziecko uczęszcza, a także w przypadku choroby niani,
z którą rodzice mają zawartą umowę uaktywniającą, o której mowa
w art. 50 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do
lat 3 (Dz. U. z 2019 r. poz. 409, 730 i 2020), lub dziennego opiekuna,
sprawujących opiekę nad dzieckiem,
b) porodu lub choroby małżonka policjanta lub rodzica dziecka policjanta,
stale opiekujących się dzieckiem, jeżeli poród lub choroba uniemożliwia
temu małżonkowi lub rodzicowi sprawowanie opieki nad dzieckiem,
c) pobytu małżonka policjanta lub rodzica dziecka policjanta, stale
opiekujących się dzieckiem, w szpitalu lub innym zakładzie leczniczym
podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju
stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne.
3. Zwolnienie od zajęć służbowych z powodu konieczności osobistego
sprawowania opieki, o której mowa w ust. 2 pkt 3 i 5, przysługuje przez okres nie
dłuższy niż 60 dni w roku kalendarzowym, a w przypadku, o którym mowa w ust. 2
pkt 4 – przez okres nie dłuższy niż 14 dni w roku kalendarzowym, przy czym okresy
te łącznie nie mogą przekroczyć 60 dni w roku kalendarzowym.
4. Przepis ust. 3 stosuje się bez względu na liczbę dzieci i innych członków
rodziny wymagających opieki.
5. Jeżeli zwolnienie lekarskie obejmuje okres, w którym policjant jest zwolniony
od zajęć służbowych z powodu:
1) wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby,
2) choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby,
3) wypadku w drodze do miejsca pełnienia służby lub w drodze powrotnej ze służby,
4) choroby przypadającej w czasie ciąży,
5) poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów
na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania
komórek, tkanek i narządów,
6) oddania krwi lub jej składników w jednostkach organizacyjnych publicznej
służby krwi lub z powodu badania lekarskiego dawców krwi,
7) przebywania na obserwacji w podmiocie leczniczym w wyniku skierowania
przez komisję lekarską
– zachowuje on prawo do 100% uposażenia.
6. Prawo do 100% uposażenia przysługuje również wtedy, gdy policjant został
zwolniony od zajęć służbowych:
1) podczas oddelegowania do pełnienia służby poza granicami państwa
w kontyngencie policyjnym, o którym mowa w art. 145a ust. 1 pkt 1–3;
2) w wyniku popełnienia przez inną osobę umyślnego czynu zabronionego
w związku z wykonywaniem przez policjanta czynności służbowych,
stwierdzonego orzeczeniem wydanym przez uprawniony organ;
3) na skutek czynów o charakterze bohaterskim dokonanych w szczególnie
niebezpiecznych warunkach, z wykazaniem wyjątkowej odwagi, z narażeniem
życia lub zdrowia, w obronie prawa, nienaruszalności granic państwowych,
życia, mienia lub bezpieczeństwa obywateli.
7. Związek zwolnienia od zajęć służbowych z czynami, o których mowa w ust. 6
pkt 3, stwierdza, w drodze decyzji, przełożony policjanta.
8. Od decyzji, o której mowa w ust. 7, policjantowi przysługuje odwołanie do
wyższego przełożonego.

Art. 121c. 1. Okres przebywania na zwolnieniu lekarskim stwierdza
zaświadczenie lekarskie wystawione zgodnie z art. 55 ust. 1 i art. 55a ust. 7 ustawy
z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa albo wydruk zaświadczenia lekarskiego, o którym
mowa w art. 55a ust. 6 tej ustawy, z tym że:
1) w przypadku poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla
kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz niezdolności do służby
wskutek poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów –
zaświadczenie wystawione przez lekarza na zwykłym druku zgodnie z przepisem
art. 53 ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa;
2) w przypadku, o którym mowa w art. 121b ust. 2 pkt 2 – zaświadczenie jednostki
organizacyjnej publicznej służby krwi;
3) w przypadku, o którym mowa w art. 121b ust. 2 pkt 5 lit. a – oświadczenie policjanta;
4) w przypadkach, o których mowa w art. 121b ust. 2 pkt 5 lit. b i c – zaświadczenie
lekarskie wystawione przez lekarza na zwykłym druku;
5) w przypadku, o którym mowa w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca
1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa – decyzja wydana przez właściwy organ albo
uprawniony podmiot na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu
zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.
2. W przypadkach uzasadnionych charakterem zadań służbowych
wykonywanych przez policjanta okres jego przebywania na zwolnieniu lekarskim
stwierdza się w inny sposób niż określony w ust. 1.
3. Komendant Główny Policji określi, w drodze zarządzenia, z zachowaniem
przepisów o ochronie informacji niejawnych, sposób stwierdzania przebywania na
zwolnieniu lekarskim policjanta, o którym mowa w ust. 2.

Art. 121d. 1. Doręczenie zaświadczenia lekarskiego odbywa się przy
wykorzystaniu profilu informacyjnego, o którym mowa w art. 58 ust. 1 ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa, na zasadach określonych w tej ustawie. Kierownicy
jednostek organizacyjnych Policji wykorzystują lub tworzą profil informacyjny
płatnika składek, o którym mowa w art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa.
2. Wydruk zaświadczenia lekarskiego, o którym mowa w art. 55a ust. 6 ustawy
z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa, zaświadczenie lekarskie, o którym mowa w art. 55a
ust. 7 tej ustawy, albo zaświadczenie wystawione przez lekarza na zwykłym druku
w przypadkach, o których mowa w art. 121b ust. 2 pkt 5 lit. b i c oraz art. 121c ust. 1
pkt 1, policjant jest obowiązany dostarczyć przełożonemu właściwemu do spraw
osobowych w terminie 7 dni od dnia jego otrzymania.
3. Zaświadczenie jednostki organizacyjnej publicznej służby krwi albo decyzję,
o której mowa w art. 121c ust. 1 pkt 5, policjant jest obowiązany dostarczyć
właściwemu przełożonemu w terminie 7 dni od dnia ich otrzymania.
4. Oświadczenie o wystąpieniu okoliczności, o których mowa w art. 121b ust. 2
pkt 5 lit. a, policjant jest obowiązany złożyć przełożonemu właściwemu do spraw
osobowych w terminie 7 dni od dnia ich zaistnienia.
5. W przypadku niedopełnienia obowiązków, o których mowa w ust. 2–4,
nieobecność w służbie w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim uznaje się za
nieobecność nieusprawiedliwioną, chyba że niedostarczenie zaświadczenia,
oświadczenia albo decyzji nastąpiło z przyczyn niezależnych od policjanta.

Art. 121e. 1. Prawidłowość orzekania o czasowej niezdolności do służby
z powodu choroby, prawidłowość wykorzystania zwolnienia lekarskiego, spełnienie
wymogów formalnych zaświadczeń lekarskich oraz oświadczenie policjanta, o którym
mowa w art. 121c ust. 1 pkt 3, może podlegać kontroli.
2. Kontrolę przeprowadzają:
1) komisje lekarskie podległe ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych –
w zakresie prawidłowości orzekania o czasowej niezdolności do służby
z powodu choroby oraz prawidłowości wykorzystania zwolnienia lekarskiego;
2) przełożony policjanta właściwy w sprawach osobowych – w zakresie
prawidłowości wykorzystania zwolnienia lekarskiego i spełnienia wymogów
formalnych zaświadczeń lekarskich oraz w zakresie oświadczenia policjanta,
o którym mowa w art. 121c ust. 1 pkt 3.
3. Jeżeli w wyniku kontroli zostanie ustalone nieprawidłowe wykorzystanie
zwolnienia lekarskiego, policjant traci prawo do uposażenia za cały okres zwolnienia.
4. Jeżeli w wyniku kontroli zostanie ustalone, że oświadczenie policjanta,
o którym mowa w art. 121c ust. 1 pkt 3, zostało złożone niezgodnie z prawdą,
policjant traci prawo do uposażenia za cały okres zwolnienia.
5. Jeżeli w wyniku kontroli komisja lekarska ustali datę ustania niezdolności do
służby wcześniejszą niż data orzeczona w zaświadczeniu lekarskim, policjant traci
prawo do uposażenia za okres od tej daty do końca zwolnienia.
6. Jeżeli w wyniku kontroli zostanie ustalone, że zwolnienie lekarskie zostało
sfałszowane, policjant traci prawo do uposażenia za cały okres zwolnienia.
7. Kontrola prawidłowości wykorzystania zwolnień lekarskich polega na
ustaleniu, czy policjant w okresie orzeczonej niezdolności do służby, w tym
sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem lub innym członkiem rodziny, nie
wykorzystuje zwolnienia lekarskiego w sposób niezgodny z jego celem,
a w szczególności czy nie wykonuje pracy zarobkowej.
8. Kontrola oświadczenia policjanta, o którym mowa w art. 121c ust. 1 pkt 3,
polega na ustaleniu, czy nastąpiło nieprzewidziane zamknięcie żłobka, klubu
dziecięcego, przedszkola lub szkoły, do których uczęszcza dziecko policjanta, lub na
ustaleniu, czy niania lub dzienny opiekun dziecka przebywali na zwolnieniu lekarskim.
9. Kontrolę prawidłowości wykorzystania zwolnienia lekarskiego oraz
oświadczenia policjanta, o którym mowa w art. 121c ust. 1 pkt 3, przeprowadza osoba
upoważniona przez przełożonego policjanta.
10. W razie stwierdzenia w trakcie kontroli, że policjant wykonuje pracę
zarobkową albo wykorzystuje zwolnienie lekarskie w inny sposób niezgodny z jego
celem, osoba kontrolująca sporządza protokół, w którym podaje, na czym polegało
nieprawidłowe wykorzystanie zwolnienia lekarskiego.
11. W razie stwierdzenia w trakcie kontroli, że oświadczenie policjanta,
o którym mowa w art. 121c ust. 1 pkt 3, nie jest zgodne z prawdą, osoba kontrolująca
sporządza protokół.
12. Protokół przedstawia się policjantowi w celu wniesienia do niego
ewentualnych uwag. Wniesienie uwag policjant potwierdza własnoręcznym
podpisem.
13. Na podstawie ustaleń zawartych w protokole przełożony stwierdza utratę
prawa do uposażenia za okres, o którym mowa w ust. 3 lub 4. Przepis stosuje się
odpowiednio w przypadku zawiadomienia przez komisję lekarską podległą ministrowi
właściwemu do spraw wewnętrznych w wyniku przeprowadzenia przez tę komisję
kontroli o nieprawidłowościach w wykorzystaniu zwolnienia lekarskiego.
14. Od decyzji, o której mowa w ust. 13, policjantowi służy odwołanie do
wyższego przełożonego.
15. Kontrola wymogów formalnych zaświadczeń lekarskich polega na
sprawdzeniu, czy zaświadczenie:
1) nie zostało sfałszowane;
2) zostało wydane zgodnie z przepisami w sprawie zasad i trybu wystawiania
zaświadczeń lekarskich.
16. Jeżeli w wyniku kontroli, o której mowa w ust. 15 pkt 1, zachodzi
podejrzenie, że zaświadczenie lekarskie zostało sfałszowane, przełożony występuje do
lekarza, który wystawił zaświadczenie lekarskie, o wyjaśnienie sprawy.
17. W razie podejrzenia, że zaświadczenie lekarskie zostało wydane niezgodnie
z przepisami w sprawie zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich, przełożony
występuje o wyjaśnienie sprawy do terenowej jednostki organizacyjnej Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych.

Art. 121f. 1. Podstawę uposażenia, o którym mowa w art. 121b, stanowi
uposażenie zasadnicze wraz z dodatkami o charakterze stałym, należne policjantowi
na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym, z uwzględnieniem powstałych
w tym okresie zmian, mających wpływ na prawo do uposażenia i innych należności
lub ich wysokość.
2. Przy obliczaniu uposażenia za okres przebywania na zwolnieniu lekarskim
przyjmuje się, że uposażenie za jeden dzień przebywania na zwolnieniu lekarskim
stanowi 1/30 uposażenia, o którym mowa w art. 121b.
3. W przypadku gdy policjant pobrał już uposażenie za okres, w którym
przebywał na zwolnieniu lekarskim, potrąca mu się odpowiednią część uposażenia
przy najbliższej wypłacie.
4. Policjantowi, który przebywał na zwolnieniu lekarskim w ostatnim miesiącu
pełnienia służby, potrąca się odpowiednią część uposażenia z należności
przysługujących mu z tytułu zwolnienia ze służby albo policjant ten zwraca
odpowiednią część uposażenia w dniu ustania stosunku służbowego.

Art. 121g. 1. Środki finansowe uzyskane z tytułu zmniejszenia uposażeń
policjantów w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim przeznacza się w całości
na nagrody za wykonywanie zadań służbowych w zastępstwie policjantów
przebywających na zwolnieniach lekarskich.
2. Środki finansowe, o których mowa w ust. 1, zwiększają fundusz nagród
i zapomóg dla policjantów.
3. Rozdział środków finansowych, o których mowa w ust. 1, odbywa się po
zakończeniu okresu rozliczeniowego, trwającego nie krócej niż jeden miesiąc
kalendarzowy i nie dłużej niż 3 miesiące kalendarzowe, przy czym wybór okresu
rozliczeniowego uzależnia się od wielkości środków finansowych uzyskanych z tytułu
zmniejszenia uposażeń policjantów.

Art. 121h. Zmniejszenia wysokości uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami
o charakterze stałym za okres przebywania na zwolnieniu lekarskim nie uwzględnia
się przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń, o których mowa
w art. 108 ust. 1 pkt 1, 3, 4a i 6 i ust. 2 pkt 2 oraz art. 117.

Art. 121i. 1. Komendant Główny Policji sporządza roczne zestawienie zbiorcze
przyczyn przebywania policjantów na zwolnieniach lekarskich, które przekazuje ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych w terminie do końca marca następnego roku.
2. W zestawieniu, o którym mowa w ust. 1, wskazuje się łączny okres
przebywania policjantów na zwolnieniach lekarskich, z uwzględnieniem podziału na
przyczyny wskazane w art. 121b ust. 2, 5 i 6, oraz średni okres przebywania policjanta
na zwolnieniu lekarskim, w tym średnią roczną liczbę godzin niewykonywania
obowiązków przez policjanta.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
wzór zestawienia, o którym mowa w ust. 1, mając na uwadze potrzebę zapewnienia
przejrzystości informacji zawartych w zestawieniu.

art. 122. więcej Art. 122. 1. Policjant skierowany do szkoły lub na przeszkolenie albo na studia
w kraju otrzymuje uposażenie oraz inne należności pieniężne.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość i zasady otrzymywania uposażenia oraz innych należności, o których mowa
w ust. 1, uwzględniając przypadki uprawniające policjanta skierowanego do szkoły
lub na przeszkolenie albo na studia w kraju do otrzymywania uposażenia, oraz sposób
obliczania zryczałtowanego równoważnika pieniężnego na pokrycie kosztów
przejazdu, a także zasady rozliczania podróży służbowych związanych z odbywaniem nauki.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych oraz ministrem właściwym do spraw
pracy, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość uposażenia i innych należności
pieniężnych policjanta skierowanego do akademii lub innych szkół (na kursy) za
granicą, uwzględniając warunki ich otrzymywania oraz sposób i terminy ich
wypłacania.

Art. 122a. Do policjanta delegowanego do pełnienia funkcji oficera
łącznikowego w polskich przedstawicielstwach dyplomatycznych w zakresie prawa
do uposażenia oraz innych świadczeń i należności pieniężnych stosuje się wyłącznie
przepisy dotyczące pracowników polskich przedstawicielstw dyplomatycznych.

art. 123. więcej Art. 123. 1. W razie pobierania przez policjanta wynagrodzenia przewidzianego
w przepisach o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe, policjantowi oraz członkom jego rodziny przysługują świadczenia i należności pieniężne z tytułu służby, określone w niniejszej ustawie, z wyjątkiem należności, o których mowa w art. 72.
2. Świadczenia i należności pieniężne określone w ust. 1 wypłaca się
w wysokości ustalonej, z uwzględnieniem wynagrodzenia należnego policjantowi na
ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym lub według stawki obowiązującej
w dniu zwolnienia ze służby albo w dniu jego śmierci.

art. 124. więcej Art. 124. 1. Policjantowi zawieszonemu w czynnościach służbowych zawiesza
się od najbliższego terminu płatności 50% ostatnio należnego uposażenia.
2. Po zakończeniu postępowania karnego lub dyscyplinarnego, będącego
przyczyną zawieszenia w czynnościach służbowych, policjant otrzymuje zawieszoną
część uposażenia oraz obligatoryjne podwyżki wprowadzone w okresie zawieszenia,
jeżeli nie został skazany prawomocnym wyrokiem sądu lub ukarany karą
dyscyplinarną wydalenia ze służby.

art. 125. więcej Art. 125. 1. Policjantowi tymczasowo aresztowanemu zawiesza się od
najbliższego terminu płatności 50% ostatnio należnego uposażenia.
2. W razie umorzenia postępowania karnego lub uniewinnienia prawomocnym
wyrokiem sądu, policjant otrzymuje zawieszoną część uposażenia oraz obligatoryjne
podwyżki tego uposażenia, wprowadzone w okresie zawieszenia, choćby umorzenie
lub uniewinnienie nastąpiło po zwolnieniu policjanta ze służby, z zastrzeżeniem
przepisu ust. 3.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się w przypadku, gdy postępowanie karne
umorzono z powodu przedawnienia lub amnestii, a także w razie warunkowego
umorzenia postępowania karnego.

art. 126. więcej Art. 126. 1. Policjantowi, który samowolnie opuścił miejsce pełnienia służby
albo pozostaje poza nim lub nie podejmuje służby, zawiesza się uposażenie od
najbliższego terminu płatności. Jeżeli policjant pobrał już za czas
nieusprawiedliwionej nieobecności uposażenie, potrąca mu się odpowiednią część
uposażenia przy najbliższej wypłacie.
2. W razie uznania nieobecności za usprawiedliwioną, wypłaca się policjantowi
zawieszone uposażenie; w przypadku nieobecności nieusprawiedliwionej policjant
traci za każdy dzień nieobecności 1/30 część uposażenia miesięcznego.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w razie zawinionej niemożności
pełnienia przez policjanta obowiązków służbowych.
4. Policjantowi, który rozpoczyna urlop bezpłatny w ciągu miesiąca
kalendarzowego, przysługuje uposażenie w wysokości 1/30 uposażenia miesięcznego
za każdy dzień poprzedzający dzień rozpoczęcia urlopu bezpłatnego. Jeżeli policjant
pobrał już uposażenie za czas urlopu bezpłatnego, potrąca się mu odpowiednią część
uposażenia przy najbliższej wypłacie.

art. 127. więcej Art. 127. 1. Z uposażenia policjanta mogą być dokonywane potrącenia
w granicach i na zasadach określonych w przepisach prawa pracy oraz w innych
przepisach szczególnych stosowanych do wynagrodzeń za pracę, jeżeli przepisy
niniejszej ustawy nie stanowią inaczej.
2. Przez uposażenie, o którym mowa w ust. 1, należy rozumieć uposażenie
wymienione w art. 100, odprawę z tytułu zwolnienia ze służby oraz świadczenia
wymienione w art. 112 i 117, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Odprawa z tytułu zwolnienia ze służby podlega egzekucji wyłącznie na
zaspokojenie zaległych świadczeń alimentacyjnych, z uwzględnieniem ograniczeń
wynikających z ust. 1.

art. 128. więcej Art. 128. Przepisu art. 127 ust. 1 i 2 nie stosuje się do zaliczek pobieranych do
rozliczenia, a w szczególności na koszty podróży służbowej, delegacji i przeniesienia.
Należności te potrąca się z uposażenia w pełnej wysokości, niezależnie od potrąceń
z innych tytułów.

art. 129. więcej Art. 129. Uprawnienia przewidziane w art. 12, art. 101 ust. 2, art. 102,
art. 104 ust. 6, art. 105 ust. 3, art. 110 ust. 1, art. 112 ust. 2, art. 113 ust. 2
i art. 120 ust. 2 minister właściwy do spraw wewnętrznych wykonuje po zasięgnięciu
opinii związków zawodowych.

art. 130. więcej Art. 130. (uchylony).

art. 131. więcej Art. 131. 1. Przepisy rozdziałów 7–9 niniejszej ustawy dotyczące policjantów
w służbie przygotowawczej stosuje się również do policjantów w służbie
kandydackiej, z wyjątkiem przepisów art. 88 ust. 2 i art. 115 ust. 4.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do policjantów w służbie kontraktowej.

art. 132. więcej Art. 132. 1. Policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia
dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub
nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej.
2. Naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta polegający na
zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających
z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów.
3. Naruszeniem dyscypliny służbowej jest w szczególności:
1) niedopełnienie obowiązków policjanta wynikających ze złożonego ślubowania,
a także przepisów prawa;
2) odmowa wykonania lub niewykonanie rozkazu lub polecenia, z zastrzeżeniem
przypadku określonego w art. 58 ust. 2;
3) zaniechanie czynności służbowej albo wykonanie jej w sposób nieprawidłowy;
4) niedopełnienie obowiązków służbowych albo przekroczenie uprawnień
określonych w przepisach prawa;
5) wprowadzenie w błąd przełożonego lub innego policjanta, jeżeli spowodowało
to lub mogło spowodować szkodę służbie, policjantowi lub innej osobie;
6) nadużycie zajmowanego stanowiska dla osiągnięcia korzyści majątkowej lub
osobistej;
7) postępowanie przełożonego w sposób przyczyniający się do rozluźnienia
dyscypliny służbowej w podległej jednostce organizacyjnej lub komórce
organizacyjnej Policji;
8) porzucenie służby;
9) samowolne oddalenie się z rejonu zakwaterowania lub nieusprawiedliwione
opuszczenie miejsca pełnienia służby lub niestawienie się w tym miejscu;
10) stawienie się do służby w stanie nietrzeźwości albo po użyciu alkoholu lub po
użyciu podobnie działającego środka, pełnienie jej w takim stanie, a także
spożywanie alkoholu lub używanie podobnie działającego środka w czasie służby;
11) umyślne naruszenie dóbr osobistych innego policjanta;
12) utrata służbowej broni palnej, amunicji lub legitymacji służbowej;
13) utrata przedmiotu stanowiącego wyposażenie służbowe, którego wykorzystanie
przez osoby nieuprawnione wyrządziło szkodę innej osobie lub stworzyło
zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa powszechnego;
14) ujawnienie informacji pozostającej w związku z wykonywaniem czynności
służbowych, jeżeli spowodowało to lub mogło spowodować szkodę służbie.
4. Czyn stanowiący przewinienie dyscyplinarne, wypełniający jednocześnie
znamiona przestępstwa lub wykroczenia albo przestępstwa skarbowego lub
wykroczenia skarbowego, podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej niezależnie od
odpowiedzialności karnej.
4a. W przypadku czynu stanowiącego przewinienie dyscyplinarne,
wypełniającego jednocześnie znamiona wykroczenia, w przypadku mniejszej wagi lub
ukarania grzywną, przełożony dyscyplinarny może nie wszczynać postępowania
dyscyplinarnego, a wszczęte umorzyć.
4b. W przypadku czynu stanowiącego przewinienie dyscyplinarne mniejszej
wagi przełożony dyscyplinarny może odstąpić od wszczęcia postępowania
i przeprowadzić ze sprawcą przewinienia dyscyplinarnego udokumentowaną w formie
notatki rozmowę dyscyplinującą.
4ba. Rozmowę dyscyplinującą, o której mowa w ust. 4b, można przeprowadzić
w terminie do 30 dni od dnia powzięcia przez przełożonego dyscyplinarnego
wiadomości o popełnieniu przewinienia dyscyplinarnego. Rozmowa ta polega na
wytknięciu policjantowi niewłaściwego postępowania oraz uprzedzeniu go
o możliwości zastosowania innych środków dyscyplinujących, a także wszczęcia
postępowania i wymierzenia kary dyscyplinarnej w przypadku ponownego
popełnienia czynu, za który policjant ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną.
4c. Notatkę, o której mowa w ust. 4b, włącza się do akt osobowych na okres 5 miesięcy.
4d. W terminie 5 dni od dnia przeprowadzenia rozmowy dyscyplinującej
sprawca przewinienia dyscyplinarnego może złożyć sprzeciw do przełożonego
dyscyplinarnego. Złożenie sprzeciwu skutkuje wszczęciem postępowania
dyscyplinarnego, a zebrane dotychczas materiały stają się materiałami postępowania dyscyplinarnego.
4e. Rozmowę dyscyplinującą przeprowadza przełożony dyscyplinarny.
W uzasadnionym przypadku przełożony dyscyplinarny może na piśmie upoważnić do
przeprowadzenia w jego imieniu rozmowy dyscyplinującej policjanta w stopniu nie
niższym od stopnia posiadanego przez policjanta, z którym rozmowa dyscyplinująca
ma być prowadzona, lub zajmującego co najmniej równorzędne z tym policjantem
stanowisko służbowe.
4f. Upoważnienie do przeprowadzenia rozmowy dyscyplinującej zawiera:
1) podstawę prawną;
2) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe upoważnionego policjanta;
3) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe policjanta, z którym ma być
prowadzona rozmowa dyscyplinująca;
4) określenie czynu, w związku z którym rozmowa dyscyplinująca ma być
prowadzona, wraz z jego kwalifikacją prawną;
5) określenie przesłanek, jakie spowodowały podjęcie przez przełożonego
dyscyplinarnego rozstrzygnięcia o przeprowadzeniu w danym przypadku
rozmowy dyscyplinującej;

6) określenie terminu, w jakim przeprowadza się rozmowę dyscyplinującą.
Art. 132a. Przewinienie dyscyplinarne jest zawinione wtedy, gdy policjant:
1) ma zamiar jego popełnienia, to jest chce je popełnić albo przewidując możliwość
jego popełnienia, na to się godzi;
2) nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania
ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość taką
przewidywał albo mógł i powinien przewidzieć.

Art. 132b. 1. Policjant odpowiada dyscyplinarnie, jeżeli popełnia przewinienie
dyscyplinarne sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, a także w przypadku
gdy kieruje popełnieniem przez innego policjanta przewinienia dyscyplinarnego albo
poleca jego popełnienie.
2. Policjant odpowiada dyscyplinarnie także wówczas, gdy chcąc, aby inny
policjant popełnił przewinienie dyscyplinarne, nakłania go do tego.
3. Policjant odpowiada dyscyplinarnie w przypadku, gdy chcąc, aby inny
policjant popełnił przewinienie dyscyplinarne lub godząc się na to, swoim
zachowaniem ułatwia jego popełnienie.
4. Każdy z policjantów, o których mowa w ust. 1–3, odpowiada w granicach
swojej winy, niezależnie od odpowiedzialności pozostałych osób.
5. Policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia
dyscyplinarnego za granicą.

Art. 132c. Dwa lub więcej zachowań podjętych w krótkich odstępach czasu
w celu wykonania tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej
sposobności uważa się za jedno przewinienie dyscyplinarne.

art. 133. więcej Art. 133. 1. Przełożonym dyscyplinarnym jest przełożony, o którym mowa
w art. 32 ust. 1. Taką samą władzę dyscyplinarną posiada policjant, któremu
powierzono pełnienie obowiązków na stanowisku służbowym, o którym mowa
w art. 32 ust. 1.
2. Przełożonym dyscyplinarnym policjanta delegowanego do czasowego
pełnienia służby lub policjanta, któremu powierzono pełnienie obowiązków
służbowych albo którego skierowano na szkolenie zawodowe, doskonalenie
zawodowe centralne lub studia w Wyższej Szkole Policji, jest przełożony
dyscyplinarny w miejscu pełnienia służby, odbywania szkolenia, doskonalenia lub
studiów, z wyłączeniem możliwości orzekania kar dyscyplinarnych określonych
w art. 134 pkt 3–7, które wymierza przełożony, o którym mowa w art. 32 ust. 1.
3. Przełożonym dyscyplinarnym policjanta delegowanego do pełnienia służby
poza granicami państwa jest dowódca kontyngentu policyjnego, w którym policjant
pełni służbę, z wyłączeniem możliwości orzekania kar określonych w art. 134 pkt 3–
7, które wymierza przełożony, o którym mowa w art. 32 ust. 1.
3a. Przełożonym dyscyplinarnym policjanta oddelegowanego do pełnienia
służby w Biurze Nadzoru Wewnętrznego jest Inspektor Nadzoru Wewnętrznego,
z wyłączeniem możliwości orzekania kar określonych w art. 134 pkt 3–7, które
wymierza przełożony, o którym mowa w art. 32 ust. 1. Przepisy art. 135d ust. 2,
art. 135h ust. 2, art. 135k ust. 4, art. 135r ust. 9 oraz art. 135s ust. 5 stosuje się odpowiednio.
3b. Przełożonym dyscyplinarnym Komendanta Głównego Policji, Komendanta
BSWP i jego zastępców jest minister właściwy do spraw wewnętrznych. Przepisy art.
135d ust. 2, art. 135h ust. 2, art. 135k ust. 4, art. 135r ust. 9 oraz art. 135s ust. 5 stosuje
się odpowiednio.
4. W przypadku przeniesienia policjanta do pełnienia służby w innej jednostce
organizacyjnej Policji i związanej z tym zmiany właściwości przełożonego
dyscyplinarnego, postępowanie dyscyplinarne wszczęte wobec policjanta przejmuje
i orzeka w pierwszej instancji nowy przełożony dyscyplinarny.
5. Policjant oddelegowany do pełnienia zadań służbowych poza Policją podlega
władzy dyscyplinarnej przełożonego, o którym mowa w art. 32 ust. 1.
6. Przełożony dyscyplinarny może w formie pisemnej upoważnić swoich
zastępców lub innych policjantów z kierowanej przez niego jednostki organizacyjnej
Policji do załatwiania spraw dyscyplinarnych w jego imieniu w ustalonym zakresie.
7. Wątpliwości w zakresie ustalenia właściwości przełożonego w sprawach
dyscyplinarnych rozstrzyga wyższy przełożony dyscyplinarny w drodze postanowienia.
8. Wyższymi przełożonymi dyscyplinarnymi w postępowaniu dyscyplinarnym są:
1) komendant wojewódzki Policji – w stosunku do komendanta powiatowego
(miejskiego) Policji;
2) Komendant Stołeczny Policji – w stosunku do komendanta powiatowego
(miejskiego) i rejonowego Policji;
3) Komendant Główny Policji – w stosunku do Komendanta CBŚP, dowódcy BOA,
komendanta wojewódzkiego Policji, Komendanta Stołecznego Policji,
komendanta szkoły policyjnej, dowódcy kontyngentu policyjnego oraz
policjantów, których przełożonym dyscyplinarnym jest Komendant BSWP.

art. 134. więcej Art. 134. Karami dyscyplinarnymi są:
1) upomnienie;
2) nagana;
3) ostrzeżenie o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku;
4) wyznaczenie na niższe stanowisko służbowe;
5) obniżenie stopnia;
6) ostrzeżenie o niepełnej przydatności do służby;
7) wydalenie ze służby.

Art. 134a. Kara upomnienia i kara nagany oznaczają wytknięcie ukaranemu
przez przełożonego dyscyplinarnego niewłaściwego postępowania.

Art. 134b. (uchylony).

Art. 134c. Kara ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym
stanowisku oznacza wytknięcie ukaranemu niewłaściwego postępowania
i uprzedzenie go, że jeżeli ponownie popełni przewinienie dyscyplinarne, zostanie
wyznaczony na niższe stanowisko służbowe lub ukarany surowszą karą dyscyplinarną.

Art. 134d. 1. Kara wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe oznacza
odwołanie lub zwolnienie z dotychczas zajmowanego stanowiska służbowego
i powołanie lub mianowanie na stanowisko służbowe niższe od dotychczas
zajmowanego. Wymierzenie kary wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe
powoduje utratę uprawnień, o których mowa w art. 6e ust. 3 i art. 103 ust. 2.
2. Przed zatarciem kary wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe policjanta
nie można powołać lub mianować na wyższe stanowisko służbowe.

Art. 134e. 1. Kara obniżenia stopnia oznacza obniżenie posiadanego stopnia policyjnego.
2. Karę obniżenia stopnia można wymierzyć tylko obok kary wyznaczenia na
niższe stanowisko służbowe, kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby albo
kary wydalenia ze służby.

Art. 134ea. Kara ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby oznacza
wytknięcie ukaranemu niewłaściwego postępowania i uprzedzenie go, że jeżeli
ponownie popełni przewinienie dyscyplinarne, zostanie wydalony ze służby.

Art. 134f. Kara wydalenia ze służby oznacza zwolnienie ze służby w Policji.

Art. 134g. 1. Za popełnione przewinienie dyscyplinarne można wymierzyć tylko
jedną karę dyscyplinarną.
2. Za popełnienie kilku przewinień dyscyplinarnych można wymierzyć jedną
karę dyscyplinarną, odpowiednio surowszą.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się z zastrzeżeniem art. 134e ust. 2.

Art. 134h. 1. Obwinionemu wymierza się karę dyscyplinarną współmierną do
popełnionego przewinienia dyscyplinarnego oraz stopnia zawinienia.
1a. Przy wymierzaniu kary dyscyplinarnej uwzględnia się okoliczności
popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, jego skutki, w tym następstwa negatywne
dla służby, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na obwinionym obowiązków, pobudki działania, zachowanie obwinionego przed popełnieniem przewinienia dyscyplinarnego i po jego popełnieniu, dotychczasowy przebieg służby, opinię
służbową, okres pozostawania w służbie, a także istotne w sprawie okoliczności,
zarówno łagodzące, jak i obciążające.
2. Na zaostrzenie wymiaru kary mają wpływ następujące okoliczności
popełnienia przewinienia dyscyplinarnego:
1) działanie z motywacji zasługującej na szczególne potępienie, w stanie
nietrzeźwości albo w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka;
2) popełnienie przewinienia dyscyplinarnego przez policjanta przed zatarciem
wymierzonej mu kary dyscyplinarnej;
3) poważne skutki przewinienia dyscyplinarnego, zwłaszcza istotne zakłócenie
realizacji zadań Policji lub naruszenia dobrego imienia Policji;
4) działanie w obecności podwładnego, wspólnie z nim lub na jego szkodę.
3. Na złagodzenie wymiaru kary mają wpływ następujące okoliczności
popełnienia przewinienia dyscyplinarnego:
1) nieumyślność jego popełnienia;
2) podjęcie przez policjanta starań o zmniejszenie jego skutków;
3) brak należytego doświadczenia zawodowego lub dostatecznych umiejętności zawodowych;
4) dobrowolne poinformowanie przełożonego dyscyplinarnego o popełnieniu
przewinienia dyscyplinarnego przed wszczęciem postępowania dyscyplinarnego.
4. Przełożony dyscyplinarny uwzględnia okoliczności, o których mowa w ust. 1–
3, wyłącznie w stosunku do policjanta, którego one dotyczą.

Art. 134ha. 1. Podstawę wszelkich rozstrzygnięć w postępowaniach
dyscyplinarnych stanowią ustalenia faktyczne.
2. Przełożony dyscyplinarny i rzecznik dyscyplinarny kształtują swoje
przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych
swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań
wiedzy i doświadczenia życiowego.
3. Przełożony dyscyplinarny i rzecznik dyscyplinarny rozstrzygają samodzielnie
zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie są związani rozstrzygnięciem sądu lub innego organu. Prawomocne rozstrzygnięcia sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny są jednak wiążące.

Art. 134i. 1. Przełożony dyscyplinarny, jeżeli zachodzi uzasadnione
przypuszczenie popełnienia przez policjanta przewinienia dyscyplinarnego:
1) wszczyna postępowanie dyscyplinarne:
a) z własnej inicjatywy,
b) na wniosek bezpośredniego przełożonego policjanta,
c) na polecenie wyższego przełożonego,
d) na żądanie sądu lub prokuratora,
e) wskutek złożenia sprzeciwu, o którym mowa w art. 132 ust. 4d;
2) może wszcząć postępowanie dyscyplinarne na wniosek innego zainteresowanego
organu, instytucji lub pokrzywdzonego.
1a. Wszczęcie postępowania dyscyplinarnego następuje w drodze
postanowienia, którego odpis niezwłocznie doręcza się obwinionemu.
1b. Pokrzywdzonym jest osoba, której dobro prawne zostało bezpośrednio
naruszone przez przewinienie dyscyplinarne.
2. Wyższy przełożony dyscyplinarny lub Komendant Główny Policji mogą
wszcząć lub przejąć do prowadzenia postępowanie dyscyplinarne przed wydaniem
orzeczenia, jeżeli w jego ocenie jest to konieczne z uwagi na charakter sprawy.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. d i pkt 2, przełożony
dyscyplinarny lub Komendant Główny Policji zawiadamiają odpowiednio sąd lub
prokuratora oraz organ lub instytucję albo pokrzywdzonego o wszczęciu
postępowania dyscyplinarnego i wyniku tego postępowania. Materiały przekazane
przez sąd, prokuratora, organ, instytucję albo pokrzywdzonego włącza się do akt
postępowania dyscyplinarnego.
4. Jeżeli zachodzą wątpliwości co do popełnienia przewinienia dyscyplinarnego,
jego kwalifikacji prawnej albo tożsamości sprawcy, przed wszczęciem postępowania
dyscyplinarnego przełożony dyscyplinarny zleca przeprowadzenie czynności
wyjaśniających. Czynności te należy ukończyć w terminie 30 dni. W szczególnych
przypadkach ze względu na charakter sprawy czynności wyjaśniające za zgodą
przełożonego właściwego w sprawach dyscyplinarnych mogą być kontynuowane
w terminie nie dłuższym niż 60 dni od dnia wydania postanowienia, o którym mowa w ust. 4a.
4a. Rozpoczęcie czynności wyjaśniających następuje w drodze postanowienia.
4b. Postanowienie, o którym mowa w ust. 4a, zawiera:
1) stopień, imię, nazwisko i stanowisko służbowe przełożonego dyscyplinarnego;
2) datę wydania;
3) podstawę prawną;
4) datę otrzymania przez przełożonego dyscyplinarnego informacji
uzasadniających przeprowadzenie czynności wyjaśniających;
5) określenie okoliczności stanowiących przedmiot czynności wyjaśniających;
6) wskazanie rzecznika dyscyplinarnego do prowadzenia czynności
wyjaśniających;
7) podpis przełożonego dyscyplinarnego i urzędową pieczęć jednostki
organizacyjnej Policji albo urzędową pieczęć ministra właściwego do spraw
wewnętrznych.
4c. Jeżeli w toku czynności wyjaśniających zostały ujawnione inne okoliczności
wskazujące na możliwość popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, rzecznik
dyscyplinarny za zgodą przełożonego dyscyplinarnego może poszerzyć zakres
okoliczności stanowiących przedmiot czynności wyjaśniających, o których mowa
w ust. 4b pkt 5.
4d. W toku czynności wyjaśniających nie przeprowadza się dowodu z opinii
biegłego ani czynności wymagających spisania protokołu.
4e. Z czynności wyjaśniających rzecznik dyscyplinarny sporządza
sprawozdanie, w którym w szczególności przedstawia wnioski dotyczące wszczęcia
postępowania dyscyplinarnego, odstąpienia od wszczęcia postępowania
dyscyplinarnego albo odstąpienia od wszczęcia postępowania dyscyplinarnego
i przeprowadzenia rozmowy dyscyplinującej ze sprawcą przewinienia dyscyplinarnego.
4f. W przypadku wszczęcia postępowania dyscyplinarnego materiały zebrane
podczas przeprowadzania czynności wyjaśniających stają się materiałami
postępowania dyscyplinarnego.
4g. Wyższy przełożony dyscyplinarny lub Komendant Główny Policji może
zlecić przeprowadzenie lub przeprowadzić czynności wyjaśniające w sprawach
dotyczących policjantów podległych przełożonym dyscyplinarnym, jeżeli w jego
ocenie jest to konieczne ze względu na charakter sprawy.
5. Postępowanie dyscyplinarne wszczyna się z dniem wydania postanowienia
o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego. Policjanta, co do którego wydano
postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego, uważa się za obwinionego.
5a. Celem postępowania dyscyplinarnego jest w szczególności:
1) ustalenie, czy czyn, którego popełnienie zarzucono obwinionemu, został
popełniony i czy obwiniony jest jego sprawcą;
2) wyjaśnienie przyczyn i okoliczności popełnienia czynu, o którym mowa w pkt 1;
3) zebranie i utrwalenie dowodów w sprawie.
5b. Przełożony dyscyplinarny i wyższy przełożony dyscyplinarny badają swoją
właściwość przed podjęciem czynności w sprawach dyscyplinarnych, a w przypadku
stwierdzenia braku właściwości przekazują sprawę odpowiednio uprawnionemu
przełożonemu dyscyplinarnemu albo wyższemu przełożonemu dyscyplinarnemu.
5c. Rzecznik dyscyplinarny przekazuje niezwłocznie przełożonemu
dyscyplinarnemu dokumenty w sprawach dyscyplinarnych zastrzeżonych do jego właściwości.
6. Postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego zawiera:
1) oznaczenie przełożonego dyscyplinarnego;
2) datę wydania postanowienia;
3) stopień, imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe obwinionego;
4) opis przewinienia dyscyplinarnego zarzucanego obwinionemu wraz z jego kwalifikacją prawną;
5) uzasadnienie faktyczne zarzucanego przewinienia dyscyplinarnego;
6) oznaczenie rzecznika dyscyplinarnego prowadzącego postępowanie;
7) podpis z podaniem stopnia, imienia i nazwiska przełożonego dyscyplinarnego;
8) pouczenie o uprawnieniach przysługujących obwinionemu w toku postępowania dyscyplinarnego;
9) datę otrzymania przez przełożonego dyscyplinarnego informacji uzasadniającej
podejrzenie popełnienia przez policjanta zarzucanego mu czynu.
7. W przypadku uchylenia w postępowaniu odwoławczym orzeczenia, o którym
mowa w art. 135fa ust. 1, i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia za dzień
wszczęcia postępowania dyscyplinarnego przyjmuje się dzień wydania orzeczenia,
o którym mowa w art. 135fa ust. 1.

art. 135. więcej Art. 135. 1. Postępowania dyscyplinarnego nie wszczyna się, jeżeli:
1) czynności wyjaśniające nie potwierdziły popełnienia czynu stanowiącego
przewinienie dyscyplinarne;
2) upłynęły terminy określone w ust. 4 i 5;
3) postępowanie dyscyplinarne w sprawie tego samego czynu i tego samego
policjanta zostało prawomocnie zakończone lub, wcześniej wszczęte, toczy się.
2. Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego oraz
orzeczenie o umorzeniu postępowania dyscyplinarnego doręcza się pokrzywdzonemu,
jeżeli złożył on wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.
Na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego oraz na
orzeczenie o umorzeniu tego postępowania pokrzywdzony może wnieść odpowiednio
zażalenie lub odwołanie, w terminie 7 dni od dnia ich doręczenia.
3. Postępowania dyscyplinarnego nie wszczyna się po upływie 90 dni od dnia
powzięcia przez przełożonego dyscyplinarnego wiadomości o popełnieniu
przewinienia dyscyplinarnego.
3a. Jeżeli policjant z powodu nieobecności w służbie nie ma możliwości złożenia
wyjaśnień, bieg terminu, o którym mowa w ust. 3, nie rozpoczyna się, a rozpoczęty
ulega zawieszeniu do dnia stawienia się policjanta do służby.
4. Karalność przewinienia dyscyplinarnego ustaje z upływem 2 lat od dnia jego
popełnienia. Zawieszenie postępowania dyscyplinarnego wstrzymuje bieg tego
terminu.
5. Jeżeli przewinieniem dyscyplinarnym jest czyn zawierający jednocześnie
znamiona przestępstwa lub wykroczenia albo przestępstwa skarbowego lub
wykroczenia skarbowego, upływ terminu określonego w ust. 4 nie może nastąpić
wcześniej niż terminów przedawnienia karalności tych przestępstw lub wykroczeń.
6. (uchylony)

Art. 135a. 1. Postępowanie dyscyplinarne oraz czynności wyjaśniające,
o których mowa w art. 134i ust. 4, prowadzi rzecznik dyscyplinarny.
2. Przełożony dyscyplinarny powołuje rzeczników dyscyplinarnych na okres
4 lat spośród policjantów w służbie stałej.
3. Przełożony dyscyplinarny do prowadzenia postępowania dyscyplinarnego
oraz czynności wyjaśniających, o których mowa w art. 134i ust. 4, wyznacza
rzecznika dyscyplinarnego w stopniu:
1) co najmniej młodszego aspiranta, jeżeli postępowanie ma dotyczyć policjanta
posiadającego stopień w korpusie szeregowych, podoficerów lub aspirantów;
2) co najmniej podkomisarza, jeżeli postępowanie ma dotyczyć policjanta
posiadającego stopień podkomisarza, komisarza lub nadkomisarza albo
policjanta ze stopniem, o którym mowa w pkt 1;
3) co najmniej podinspektora, jeżeli postępowanie ma dotyczyć policjanta
posiadającego stopień podinspektora lub wyższy albo policjanta ze stopniem,
o którym mowa w pkt 2.

Art. 135b. 1. Przełożony dyscyplinarny odwołuje rzecznika dyscyplinarnego
w przypadkach:
1) zaistnienia okoliczności, które stanowią podstawę zwolnienia go ze służby
w Policji;
2) prawomocnego ukarania go karą dyscyplinarną;
3) przeniesienia go do innej jednostki organizacyjnej Policji niepodlegającej
bezpośrednio przełożonemu dyscyplinarnemu.
1a. Przełożony dyscyplinarny może odwołać rzecznika dyscyplinarnego na jego
uzasadniony wniosek.
2. Rzecznik dyscyplinarny, za zgodą przełożonego dyscyplinarnego, może
skorzystać z pomocy innego rzecznika dyscyplinarnego przy przeprowadzaniu
czynności dowodowych.

Art. 135c. 1. Przełożony dyscyplinarny lub rzecznik dyscyplinarny podlegają
wyłączeniu od udziału w postępowaniu dyscyplinarnym, jeżeli:
1) sprawa dotyczy go bezpośrednio;
2) jest małżonkiem, krewnym lub powinowatym obwinionego lub osoby przez
niego pokrzywdzonej w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania karnego;
3) był świadkiem czynu;
4) między nim a obwinionym lub osobą pokrzywdzoną przez obwinionego
zachodzi stosunek osobisty mogący wywołać wątpliwości co do jego
bezstronności.
2. Przełożonego dyscyplinarnego i rzecznika dyscyplinarnego można wyłączyć
od udziału w postępowaniu dyscyplinarnym także z innych uzasadnionych przyczyn.
3. O okolicznościach uzasadniających wyłączenie od udziału w postępowaniu
dyscyplinarnym przełożony dyscyplinarny i rzecznik dyscyplinarny zawiadamiają
niezwłocznie odpowiednio wyższego przełożonego dyscyplinarnego i przełożonego
dyscyplinarnego.
4. Wyłączenie przełożonego dyscyplinarnego i rzecznika dyscyplinarnego od
udziału w postępowaniu dyscyplinarnym może nastąpić również na wniosek
obwinionego lub jego obrońcy, jeżeli został ustanowiony.
5. Przełożony dyscyplinarny wydaje postanowienie o wyłączeniu lub odmowie
wyłączenia rzecznika dyscyplinarnego od udziału w postępowaniu dyscyplinarnym.
6. Wyższy przełożony dyscyplinarny wydaje postanowienie o wyłączeniu lub
o odmowie wyłączenia przełożonego dyscyplinarnego od udziału w postępowaniu
dyscyplinarnym.
7. Do dnia wydania postanowienia, o którym mowa w ust. 6, przełożony
dyscyplinarny podejmuje czynności niecierpiące zwłoki.

Art. 135d. 1. W przypadku wyłączenia przełożonego dyscyplinarnego od
udziału w postępowaniu dyscyplinarnym na podstawie art. 135c ust. 1 i 2,
postępowanie dyscyplinarne przejmuje wyższy przełożony dyscyplinarny albo
wyznacza przełożonego dyscyplinarnego z równorzędnej jednostki organizacyjnej
Policji.
2. W przypadku wyłączenia Komendanta Głównego Policji od udziału
w postępowaniu dyscyplinarnym na podstawie art. 135c ust. 1 i 2, postępowanie
dyscyplinarne przejmuje jeden z jego zastępców.
3. W przypadku wyłączenia rzecznika dyscyplinarnego od udziału
w postępowaniu dyscyplinarnym na podstawie art. 135c ust. 1 i 2, postępowanie
dyscyplinarne przejmuje do prowadzenia inny wyznaczony rzecznik dyscyplinarny.
4. Do czasu wydania przez przełożonego dyscyplinarnego postanowienia
o wyłączeniu rzecznik dyscyplinarny podejmuje wyłącznie czynności niecierpiące zwłoki.

Art. 135e. 1. Rzecznik dyscyplinarny zbiera materiał dowodowy i podejmuje
czynności niezbędne do wyjaśnienia sprawy. W szczególności przesłuchuje
świadków, obwinionego i pokrzywdzonego, przeprowadza oględziny, konfrontacje,
okazania oraz dokonuje odtworzenia przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń lub ich fragmentów. Z czynności tych sporządza protokoły. Rzecznik dyscyplinarny może także zlecić przeprowadzenie odpowiednich badań.
2. Z czynności innych niż wymienione w ust. 1 sporządza się protokół, jeżeli
przepis szczególny tego wymaga albo przełożony dyscyplinarny lub rzecznik
dyscyplinarny uzna to za potrzebne. W pozostałych przypadkach można ograniczyć
się do sporządzenia notatki urzędowej.
3. Protokół zawiera:
1) oznaczenie czynności, jej czasu i miejsca, osób w niej uczestniczących lub
obecnych oraz charakteru ich uczestnictwa;
2) opis przebiegu czynności;
3) w miarę potrzeby:
a) stwierdzenie innych okoliczności dotyczących przebiegu czynności,
b) oświadczenia i wnioski uczestników czynności,
c) pouczenie o uprawnieniach i obowiązkach.
4. Wyjaśnienia, zeznania, oświadczenia i wnioski oraz stwierdzenia określonych
okoliczności przez rzecznika dyscyplinarnego lub kierownika jednostki
organizacyjnej Policji, o którym mowa w ust. 8, zapisuje się w protokole z możliwą
dokładnością, a osoby biorące udział w czynności mają prawo żądać zapisania
w protokole z pełną dokładnością wszystkiego, co dotyczy ich praw i interesów.
5. Osoby biorące udział w czynności, z której jest sporządzany protokół, a także
osoby obecne, po zapoznaniu się z treścią protokołu, podpisują każdą jego stronę.
Odmowę zapoznania się z treścią protokołu, a także odmowę lub brak podpisu
którejkolwiek osoby należy omówić w protokole.
6. Rzecznik dyscyplinarny w toku postępowania wydaje postanowienia, jeżeli
ich wydanie nie jest zastrzeżone do właściwości przełożonego dyscyplinarnego.
7. Postanowienie wydane w toku postępowania, z wyjątkiem postanowienia
o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego, powinno zawierać:
1) oznaczenie wydającego postanowienie rzecznika dyscyplinarnego lub
przełożonego dyscyplinarnego;
2) datę wydania postanowienia;
3) podstawę prawną wydania postanowienia;
4) stopień, imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe obwinionego;
5) rozstrzygnięcie;
6) uzasadnienie faktyczne i prawne;
7) pouczenie, czy i w jakim trybie przysługuje prawo złożenia zażalenia;
8) podpis z podaniem stopnia, imienia i nazwiska wydającego postanowienie.
7a. Rzecznik dyscyplinarny, który wydał postanowienie, w przypadku
wniesienia zażalenia na to postanowienie, niezwłocznie przekazuje je przełożonemu
dyscyplinarnemu wraz z aktami postępowania oraz ze swoim stanowiskiem, nie
później jednak niż w terminie 3 dni od dnia, w którym otrzymał zażalenie.
8. W przypadku konieczności przeprowadzenia czynności poza miejscowością,
w której toczy się postępowanie dyscyplinarne, przełożony dyscyplinarny lub rzecznik
dyscyplinarny mogą zwrócić się o ich przeprowadzenie do przełożonego
dyscyplinarnego właściwego według miejsca, w którym czynność ma być dokonana.
Czynności przeprowadza rzecznik dyscyplinarny wyznaczony przez kierownika tej
jednostki organizacyjnej Policji.
9. Jeżeli czyn będący przedmiotem postępowania dyscyplinarnego jest lub był
przedmiotem innego postępowania, w tym postępowania przygotowawczego,
przełożony dyscyplinarny lub rzecznik dyscyplinarny mogą zwrócić się do
właściwego organu o udostępnienie akt tego postępowania w całości lub w części. Za
zgodą tego organu, potrzebne odpisy lub wyciągi z udostępnionych akt włącza się do
akt postępowania dyscyplinarnego.
9a. Rzecznik dyscyplinarny, w razie ustalenia na podstawie zebranego materiału
dowodowego, że obwinionemu należy zarzucić czyn, który nie był objęty uprzednio
wydanym postanowieniem, lub że zachodzi potrzeba istotnej zmiany opisu czynu lub
jego kwalifikacji prawnej, występuje do przełożonego dyscyplinarnego z wnioskiem
o zmianę lub uzupełnienie zarzutów.
10. Jeżeli zebrany materiał dowodowy to uzasadnia, przełożony dyscyplinarny
wydaje postanowienie o zmianie lub uzupełnieniu zarzutów.

Art. 135f. 1. W toku postępowania dyscyplinarnego obwiniony ma prawo do:
1) odmowy składania wyjaśnień;
2) zgłaszania wniosków dowodowych;
3) przeglądania akt postępowania dyscyplinarnego oraz sporządzania z nich notatek
lub fotokopii;
4) (utracił moc)
4a) ustanowienia obrońcy, którym może być policjant, adwokat albo radca prawny;
5) wnoszenia do przełożonego dyscyplinarnego zażaleń na postanowienia wydane
w toku postępowania przez rzecznika dyscyplinarnego, w terminie 3 dni od dnia
doręczenia i w przypadkach wskazanych w ustawie; od postanowień wydanych
przez przełożonego dyscyplinarnego zażalenie przysługuje do wyższego
przełożonego dyscyplinarnego, z zastrzeżeniem art. 135k ust. 4.
2. Rzecznik dyscyplinarny może, w drodze postanowienia, odmówić
udostępnienia akt, jeżeli sprzeciwia się temu dobro postępowania dyscyplinarnego. Na
postanowienie przysługuje zażalenie.
3. Ustanowienie obrońcy uprawnia go do działania w całym postępowaniu
dyscyplinarnym, nie wyłączając czynności po uprawomocnieniu się orzeczenia, jeżeli
nie zawiera ograniczeń. O zmianie zakresu pełnomocnictwa uprawniającego do
działania w postępowaniu dyscyplinarnym lub o jego cofnięciu obwiniony
niezwłocznie zawiadamia obrońcę oraz rzecznika dyscyplinarnego.
4. Obrońca nie może podejmować czynności na niekorzyść obwinionego. Może
on zrezygnować z reprezentowania obwinionego w toku postępowania
dyscyplinarnego, zawiadamiając o tym obwinionego oraz rzecznika dyscyplinarnego.
Do czasu ustanowienia nowego obrońcy, jednak nie dłużej niż 14 dni od dnia
zawiadomienia obwinionego, obrońca jest obowiązany podejmować niezbędne czynności.
5. Udział obrońcy w postępowaniu dyscyplinarnym nie wyłącza osobistego
działania w nim obwinionego.
6. Orzeczenia, postanowienia, zawiadomienia i inne pisma, wydane w toku
postępowania dyscyplinarnego, doręcza się obwinionemu oraz obrońcy, jeżeli został
ustanowiony. W razie doręczenia obwinionemu i obrońcy w różnych terminach
pisma, od którego przysługuje odwołanie lub zażalenie, termin do złożenia odwołania
lub zażalenia liczy się od dnia doręczenia, które nastąpiło wcześniej.
7. Wniosek dowodowy obwiniony zgłasza na piśmie rzecznikowi
dyscyplinarnemu, który rozstrzyga o uwzględnieniu wniosku albo odmawia, w drodze
postanowienia, uwzględnienia wniosku, jeżeli:
1) okoliczność, która ma być udowodniona, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia
sprawy albo jest już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy;
2) dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności lub nie da się
przeprowadzić;
3) przeprowadzenie dowodu jest niedopuszczalne;
4) wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania;
5) wniosek dowodowy został złożony po zakreślonym terminie, o którym
wnioskodawca został zawiadomiony.
8. Na postanowienie w przedmiocie nieuwzględnienia wniosku dowodowego
przysługuje zażalenie.
9. Nieusprawiedliwiona nieobecność obwinionego w służbie, zwolnienie
obwinionego od zajęć służbowych z powodu choroby oraz nieusprawiedliwione
niestawiennictwo na wezwanie rzecznika dyscyplinarnego nie wstrzymują biegu
postępowania dyscyplinarnego, a czynności, w których jest przewidziany udział
obwinionego, nie przeprowadza się albo przeprowadza się w miejscu jego pobytu.
10. Choroba obwinionego, świadka i innego uczestnika postępowania
dyscyplinarnego stwierdzona zwolnieniem lekarskim usprawiedliwia nieobecność
tych osób podczas czynności objętych danym postępowaniem przez okresy nie dłuższe
niż łącznie 14 dni w ciągu całego postępowania dyscyplinarnego. Usprawiedliwienie
nieobecności z powodu choroby za każdy następny jej okres wymaga przedstawienia
zaświadczenia wystawionego przez lekarza uprawnionego do wystawiania
zaświadczeń potwierdzających niemożność stawienia się na wezwanie lub
zawiadomienie organu prowadzącego postępowanie karne.

Art. 135fa. 1. Przełożony dyscyplinarny może wydać orzeczenie bez
wszczynania postępowania dyscyplinarnego, jeżeli okoliczności popełnionego czynu
i wina policjanta nie budzą wątpliwości oraz nie zachodzi potrzeba wymierzenia kary
dyscyplinarnej surowszej niż nagana.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, orzeczenie wydaje się po
wysłuchaniu policjanta i złożeniu przez niego wyjaśnienia na piśmie oraz wyrażeniu
pisemnej zgody na poddanie się karze dyscyplinarnej bez prowadzenia postępowania
dyscyplinarnego.
3. Po wszczęciu postępowania dyscyplinarnego do czasu zakończenia
pierwszego przesłuchania w charakterze obwinionego obwiniony może złożyć
wniosek o dobrowolne poddanie się karze dyscyplinarnej.
4. Przełożony dyscyplinarny może uwzględnić wniosek o dobrowolne poddanie
się karze dyscyplinarnej, jeżeli okoliczności popełnienia przewinienia
dyscyplinarnego i wina obwinionego nie budzą wątpliwości, a charakter popełnionego
przewinienia uzasadnia wymierzenie kary dyscyplinarnej, o której mowa
w art. 134 pkt 1 lub 2. Czynności, o których mowa w art. 135i ust. 1–6, nie
przeprowadza się.
5. W przypadku uwzględnienia wniosku o dobrowolne poddanie się karze
dyscyplinarnej przełożony dyscyplinarny wydaje orzeczenie o ukaraniu.
6. Od orzeczenia o ukaraniu obwinionemu przysługuje odwołanie w terminie
7 dni od dnia doręczenia orzeczenia. Odwołanie składa się do przełożonego
dyscyplinarnego, który wydał orzeczenie.
7. Przełożony dyscyplinarny odmawia przyjęcia odwołania, w drodze
postanowienia, jeżeli zostało wniesione po terminie lub przez osobę nieuprawnioną
albo jest niedopuszczalne. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne.
8. W przypadku złożenia odwołania przez obwinionego przełożony
dyscyplinarny uchyla orzeczenie o ukaraniu, kontynuuje postępowanie dyscyplinarne
i wydaje orzeczenie, o którym mowa w art. 135j ust. 1, od którego przysługuje
odwołanie w trybie art. 135k.
9. Cofnięcie odwołania, o którym mowa w ust. 6, jest niedopuszczalne.

Art. 135g. 1. Przełożony dyscyplinarny i rzecznik dyscyplinarny są obowiązani
badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na
niekorzyść obwinionego.
2. Obwinionego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie
udowodniona i stwierdzona prawomocnym orzeczeniem. Niedające się usunąć
wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego.

Art. 135h. 1. Czynności dowodowe w postępowaniu dyscyplinarnym kończy się
w terminie miesiąca od dnia wszczęcia tego postępowania. Wyższy przełożony
dyscyplinarny, w drodze postanowienia, może przedłużyć termin prowadzenia
czynności dowodowych na czas oznaczony do 3 miesięcy.
2. Komendant Główny Policji, w drodze postanowienia, może przedłużyć termin
prowadzenia czynności dowodowych na czas oznaczony dłuższy niż 3 miesiące.
2a. Przedłużenie terminu następuje na wniosek przełożonego dyscyplinarnego
prowadzącego postępowanie dyscyplinarne. Wniosek o przedłużenie terminu
prowadzenia czynności dowodowych w postępowaniu dyscyplinarnym składa się nie
później niż 5 dni przed upływem tego terminu. Przed wydaniem postanowienia
o przedłużeniu terminu prowadzenia czynności dowodowych właściwy do jego
wydania wyższy przełożony dyscyplinarny lub Komendant Główny Policji może
zażądać niezwłocznego przekazania akt postępowania.
3. Przełożony dyscyplinarny może zawiesić postępowanie dyscyplinarne,
w drodze postanowienia, z powodu zaistnienia długotrwałej przeszkody
uniemożliwiającej prowadzenie postępowania.
3a. Przełożony dyscyplinarny zawiesza postępowanie dyscyplinarne z ostatnim
dniem pełnienia służby w jednostce organizacyjnej Policji i przekazuje materiały
postępowania dyscyplinarnego przełożonemu dyscyplinarnemu w nowym miejscu
służby obwinionego.
3b. Na postanowienie o zawieszeniu postępowania dyscyplinarnego
obwinionemu i pokrzywdzonemu przysługuje zażalenie, z wyjątkiem postanowienia,
o którym mowa w ust. 3a. Jeżeli postanowienie wydał minister właściwy do spraw
wewnętrznych albo Komendant Główny Policji, zażalenie nie przysługuje, jednak
obwiniony i pokrzywdzony mogą zwrócić się odpowiednio do ministra właściwego
do spraw wewnętrznych albo Komendanta Głównego Policji z wnioskiem o ponowne
rozpatrzenie sprawy.
3c. Zawieszenie postępowania dyscyplinarnego wstrzymuje bieg terminów.
4. Przełożony dyscyplinarny wydaje postanowienie o podjęciu zawieszonego
postępowania dyscyplinarnego po ustaniu przeszkody, o której mowa w ust. 3.
5. Postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania dyscyplinarnego
w sprawie obwinionego przeniesionego do innej jednostki organizacyjnej Policji
wydaje się niezwłocznie po otrzymaniu materiałów postępowania dyscyplinarnego
wszczętego w poprzednim miejscu służby obwinionego.

Art. 135ha. 1. Jeżeli przeciwko obwinionemu jest prowadzone postępowanie
dyscyplinarne obejmujące zarzuty popełnienia dwóch lub więcej czynów, a zebrane
na danym etapie postępowania dowody dają podstawy do uznania obwinionego winnym popełnienia jednego z zarzuconych mu czynów, przełożony dyscyplinarny może, w drodze postanowienia, wyłączyć ten czyn do odrębnego postępowania
dyscyplinarnego, bez względu na to, czy wyjaśniono wszystkie okoliczności
dotyczące pozostałych czynów objętych postępowaniem.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, zebrane w toku postępowania
dyscyplinarnego dowody dotyczące wyłączonego czynu stają się dowodami
odrębnego postępowania dyscyplinarnego.

Art. 135hb. 1. Oczywiste omyłki pisarskie i rachunkowe w orzeczeniu lub
postanowieniu można sprostować w każdym czasie w drodze postanowienia.
2. Sprostowanie oczywistych omyłek pisarskich i rachunkowych w protokołach
sporządzanych w toku postępowania dyscyplinarnego wymaga opisania tych omyłek
przez osobę sporządzającą protokół przed jego podpisaniem. W przypadku ujawnienia
omyłek pisarskich lub rachunkowych po podpisaniu protokołu prostuje się je w drodze postanowienia.
3. Od postanowień, o których mowa w ust. 1 i 2, odwołanie nie przysługuje.
4. Sprostowanie omyłek pisarskich i rachunkowych następuje z urzędu albo na
wniosek pokrzywdzonego, ukaranego lub obwinionego albo, w przypadku jego
śmierci, na wniosek jego małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa,
przysposabiającego lub przysposobionego.
5. Sprostowania dokonuje przełożony dyscyplinarny lub rzecznik dyscyplinarny,
który popełnił omyłkę.

Art. 135i. 1. Rzecznik dyscyplinarny, po przeprowadzeniu czynności
dowodowych i uznaniu, że zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy,
zapoznaje obwinionego z aktami postępowania dyscyplinarnego.
2. Obrońca może zapoznać się z aktami postępowania dyscyplinarnego,
o których mowa w ust. 1, nie później niż do dnia zapoznania obwinionego z tymi aktami.
3. Z czynności zapoznania z aktami postępowania dyscyplinarnego sporządza się protokół.
4. Odmowa zapoznania się z aktami postępowania lub złożenia podpisu
stwierdzającego tę okoliczność nie wstrzymuje postępowania. Rzecznik
dyscyplinarny dokonuje wzmianki o odmowie w aktach postępowania.
Nieusprawiedliwione niestawienie się obwinionego lub jego obrońcy na czynność
zapoznania się z aktami postępowania dyscyplinarnego jest równoznaczne z odmową
skorzystania z prawa do zapoznania się z tymi aktami.
5. Obwiniony ma prawo w terminie 3 dni od dnia zapoznania się z aktami
postępowania dyscyplinarnego zgłosić wniosek o ich uzupełnienie. Na wydane przez
rzecznika dyscyplinarnego postanowienie o odmowie uzupełnienia akt postępowania
dyscyplinarnego obwinionemu służy prawo złożenia zażalenia.
6. Obwiniony ma prawo w terminie 3 dni od dnia zapoznania się
z uzupełnionymi aktami postępowania dyscyplinarnego zgłosić wniosek o ich
uzupełnienie w zakresie wynikającym z przeprowadzonych czynności dowodowych
uzupełniających akta tego postępowania.
7. Rzecznik dyscyplinarny, po zapoznaniu obwinionego z aktami postępowania
dyscyplinarnego, wydaje postanowienie o zakończeniu czynności dowodowych oraz
w terminie 7 dni od dnia zakończenia czynności dowodowych sporządza
sprawozdanie, które:
1) wskazuje prowadzącego postępowanie i przełożonego dyscyplinarnego, który
wydał postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego;
2) wskazuje obwinionego oraz określa zarzucane mu przewinienie dyscyplinarne,
z opisem stanu faktycznego ustalonym na podstawie zebranych dowodów;
3) przedstawia wnioski dotyczące uniewinnienia, odstąpienia od ukarania lub
wymierzenia kary albo umorzenia postępowania.

Art. 135j. 1. Na podstawie zebranego w postępowaniu materiału dowodowego
przełożony dyscyplinarny wydaje orzeczenie o:
1) uniewinnieniu, jeżeli przeprowadzone postępowanie nie potwierdziło zarzutów
stawianych obwinionemu, albo
2) uznaniu winnym popełnienia czynu, za który obwiniony ponosi
odpowiedzialność dyscyplinarną, i o wymierzeniu kary dyscyplinarnej, albo
3) uznaniu winnym popełnienia czynu, za który obwiniony ponosi
odpowiedzialność dyscyplinarną, i o odstąpieniu od wymierzenia kary
dyscyplinarnej, albo
4) umorzeniu postępowania.
1a. Przełożony dyscyplinarny w orzeczeniu może zmienić opis czynu lub jego
kwalifikację prawną wyłącznie w granicach czynu zarzucanego obwinionemu i jego
kwalifikacji prawnej.
2. Orzeczenie powinno zawierać:
1) oznaczenie przełożonego dyscyplinarnego;
2) datę wydania orzeczenia;
3) stopień, imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe obwinionego;
4) opis przewinienia dyscyplinarnego zarzucanego obwinionemu wraz
z kwalifikacją prawną;
5) rozstrzygnięcie o uniewinnieniu, stwierdzeniu winy i odstąpieniu od ukarania lub
wymierzeniu kary dyscyplinarnej albo umorzeniu postępowania
dyscyplinarnego;
6) uzasadnienie faktyczne i prawne orzeczenia;
7) pouczenie o prawie, terminie i trybie wniesienia odwołania;
8) podpis, z podaniem stopnia, imienia i nazwiska przełożonego dyscyplinarnego,
oraz pieczęć jednostki organizacyjnej Policji.
3. Jeżeli przełożony dyscyplinarny uzna, że w przekazanych mu aktach
postępowania dyscyplinarnego są istotne braki, w terminie 14 dni od dnia przekazania
mu akt wydaje postanowienie o uchyleniu postanowienia o zakończeniu czynności
dowodowych i zwraca sprawę rzecznikowi dyscyplinarnemu w celu usunięcia
stwierdzonych braków w materiale dowodowym.
4. Jeżeli w dniu wydania orzeczenia zachodzi okoliczność uzasadniająca
umorzenie postępowania w części, o umorzeniu rozstrzyga się w tym orzeczeniu.
5. Przełożony dyscyplinarny może odstąpić od ukarania, jeżeli stopień winy lub
stopień szkodliwości przewinienia dyscyplinarnego dla służby nie jest znaczny,
a właściwości i warunki osobiste policjanta oraz dotychczasowy przebieg służby
uzasadniają przypuszczenie, że pomimo odstąpienia od ukarania będzie on
przestrzegał dyscypliny służbowej oraz zasad etyki zawodowej.
6. Orzeczenie, o którym mowa w ust. 1, wraz z uzasadnieniem sporządza się na
piśmie nie później niż w terminie 14 dni od dnia wydania postanowienia
o zakończeniu czynności dowodowych.
7. Orzeczenie, o którym mowa w ust. 1, doręcza się niezwłocznie obwinionemu.
8. Jeżeli przełożony dyscyplinarny, o którym mowa w art. 133 ust. 2 i 3, uzna, że
należy wymierzyć karę dyscyplinarną, do której wymierzenia nie jest uprawniony,
wniosek w tej sprawie wraz z aktami postępowania dyscyplinarnego przesyła
przełożonemu dyscyplinarnemu uprawnionemu do wymierzenia tej kary.
9. W przypadku zamiaru wymierzenia kary wydalenia ze służby w Policji
przełożony dyscyplinarny, przed wydaniem orzeczenia dyscyplinarnego, wzywa
obwinionego do raportu w celu wysłuchania go. W raporcie uczestniczy rzecznik
dyscyplinarny. O terminie raportu należy zawiadomić wskazaną przez obwinionego,
w terminie 3 dni od dnia doręczenia wezwania w sprawie, zakładową organizację
związkową. Przedstawiciel zakładowej organizacji związkowej będący policjantem
może uczestniczyć w raporcie, chyba że obwiniony nie wyrazi na to zgody.
Obwinionemu oraz zakładowej organizacji związkowej, w przypadku gdy obwiniony
wyraził zgodę na udział jej przedstawiciela w raporcie, doręcza się sprawozdanie
w terminie umożliwiającym zapoznanie się z nim przed raportem.
10. Przepisu ust. 9 nie stosuje się w przypadku:
1) tymczasowego aresztowania obwinionego;
2) odmowy obwinionego stawienia się do raportu lub nieusprawiedliwionej
nieobecności w wyznaczonym terminie raportu;
3) zaistnienia innej przeszkody uniemożliwiającej obwinionemu stawienie się do
raportu w terminie 14 dni od dnia doręczenia postanowienia o zakończeniu
czynności dowodowych.

Art. 135ja. 1. Postępowanie dyscyplinarne umarza się, jeżeli:
1) nastąpiło przedawnienie wymierzenia kary dyscyplinarnej;
2) postępowanie dyscyplinarne wszczęto po upływie terminu, o którym mowa
w art. 135 ust. 3;
3) ustalono, że czyn stanowiący przewinienie dyscyplinarne przypisany
obwinionemu nie wypełnia znamion czynu stanowiącego przewinienie
dyscyplinarne;
4) obwiniony zmarł lub został uznany za zaginionego;
5) obwiniony przestał podlegać orzecznictwu dyscyplinarnemu;
6) postępowanie dyscyplinarne w sprawie tego samego czynu zarzuconego
obwinionemu zostało prawomocnie zakończone albo, wszczęte wcześniej, toczy się.
2. Postępowanie dyscyplinarne można umorzyć w przypadku:
1) długotrwałej choroby obwinionego;
2) wycofania wniosku, o którym mowa w art. 134i ust. 1 pkt 2.
3. Orzeczenia o umorzeniu postępowania z uwagi na przedawnienie karalności
nie wydaje się, w przypadku gdy zebrane dowody uzasadniają uniewinnienie
obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu.
4. W przypadku przywrócenia do służby policjanta, wobec którego w dniu jego
zwolnienia ze służby postępowanie dyscyplinarne zostało umorzone na podstawie
przesłanki, o której mowa w ust. 1 pkt 5, przełożony dyscyplinarny wydaje
postanowienie o uchyleniu orzeczenia o umorzeniu tego postępowania
dyscyplinarnego, o ile nie nastąpiło przedawnienie wymierzenia kary dyscyplinarnej
za czyn będący przedmiotem tego postępowania, oraz wyznacza rzecznika
dyscyplinarnego do prowadzenia postępowania dyscyplinarnego.

Art. 135k. 1. Postępowanie dyscyplinarne jest dwuinstancyjne. Od orzeczenia
wydanego w pierwszej instancji obwinionemu przysługuje odwołanie w terminie
7 dni od dnia doręczenia orzeczenia.
2. Odwołanie składa się do wyższego przełożonego dyscyplinarnego za
pośrednictwem przełożonego, który wydał orzeczenie w pierwszej instancji.
3. Wyższy przełożony dyscyplinarny odmawia przyjęcia odwołania, w drodze
postanowienia, jeżeli zostało wniesione po terminie lub przez osobę nieuprawnioną
albo jest niedopuszczalne. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne.
4. Jeżeli orzeczenie lub postanowienie w pierwszej instancji wydał minister
właściwy do spraw wewnętrznych lub Komendant Główny Policji, odwołanie lub
zażalenie nie przysługuje. Obwiniony może jednak w terminie, o którym mowa
w ust. 1, zwrócić się do ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub Komendanta
Głównego Policji z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy; do wniosku tego
stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od orzeczeń.
5. Przełożony dyscyplinarny, który wydał orzeczenie lub postanowienie
w pierwszej instancji, w przypadku wniesienia odwołania lub zażalenia niezwłocznie
przekazuje je wyższemu przełożonemu dyscyplinarnemu wraz z aktami postępowania,
aktami osobowymi obwinionego oraz ze swoim stanowiskiem, nie później jednak niż
w terminie 14 dni od dnia, w którym otrzymał odwołanie lub zażalenie.

Art. 135l. 1. W postępowaniu odwoławczym rozpoznanie sprawy następuje na
podstawie stanu faktycznego ustalonego w postępowaniu dyscyplinarnym. Jeżeli jest
to potrzebne do prawidłowego wydania orzeczenia, wyższy przełożony dyscyplinarny
może uzupełnić materiał dowodowy, zlecając rzecznikowi dyscyplinarnemu
prowadzącemu postępowanie dyscyplinarne wykonanie czynności dowodowych,
określając ich zakres.
2. Z materiałami uzyskanymi w wyniku czynności dowodowych, o których
mowa w ust. 1, rzecznik dyscyplinarny zapoznaje obwinionego. W terminie 3 dni od
dnia zapoznania obwiniony ma prawo zgłoszenia wyższemu przełożonemu
dyscyplinarnemu, o którym mowa w ust. 1, uwag dotyczących przeprowadzonych
czynności dowodowych. Przepisy art. 135i ust. 1–4 stosuje się odpowiednio.

Art. 135m. 1. Wyższy przełożony dyscyplinarny w terminie 7 dni od dnia
wniesienia odwołania może powołać komisję do zbadania zaskarżonego orzeczenia,
zwaną dalej „komisją”. W przypadku odwołania od orzeczenia o ukaraniu karą,
o której mowa w art. 134 pkt 4–7, wyższy przełożony dyscyplinarny jest obowiązany
powołać komisję.
2. Komisja składa się z trzech oficerów w służbie stałej, z których dwóch
wyznacza wyższy przełożony dyscyplinarny, a jednego wskazana przez obwinionego
zakładowa organizacja związkowa.
3. O wyznaczeniu przedstawiciela związku zawodowego do składu komisji
zakładowa organizacja związkowa zawiadamia wyższego przełożonego
dyscyplinarnego w terminie 7 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o powołaniu
takiej komisji. W przypadku niewyznaczenia przedstawiciela związku zawodowego,
trzeciego członka komisji wyznacza wyższy przełożony dyscyplinarny.
4. Wyższy przełożony dyscyplinarny wyznacza przewodniczącego spośród członków komisji.
5. Przepisy art. 135c ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do członków komisji.
6. Komisja może wysłuchać rzecznika dyscyplinarnego, obwinionego lub jego obrońcę.
7. Niestawiennictwo prawidłowo zawiadomionych: rzecznika dyscyplinarnego,
obwinionego lub jego obrońcy nie wstrzymuje rozpoznawania sprawy.
8. Komisja może wystąpić do wyższego przełożonego dyscyplinarnego
o uzupełnienie materiału dowodowego w trybie art. 135l ust. 1.

Art. 135n. 1. Z przeprowadzonych czynności komisja sporządza sprawozdanie
wraz z wnioskiem dotyczącym sposobu załatwienia odwołania.
2. Komisja przedstawia wyższemu przełożonemu dyscyplinarnemu
sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, w terminie 21 dni od dnia jej powołania.
3. Rozpatrzenie odwołania przez wyższego przełożonego dyscyplinarnego
następuje w terminie 30 dni od dnia wpływu odwołania, a w przypadku powołania
komisji – w terminie 14 dni od dnia otrzymania sprawozdania, o którym mowa w ust. 1.
4. Wyższy przełożony dyscyplinarny może zaskarżone orzeczenie:
1) utrzymać w mocy albo
2) uchylić w całości albo w części i w tym zakresie uniewinnić obwinionego,
odstąpić od ukarania, względnie wymierzyć inną karę dyscyplinarną albo
umorzyć postępowanie, albo uchylając to orzeczenie – umorzyć postępowanie
dyscyplinarne pierwszej instancji, albo
3) uchylić w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez
przełożonego dyscyplinarnego, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga
przeprowadzenia czynności dowodowych w całości lub w znacznej części.
5. Postępowanie odwoławcze umarza się w przypadku cofnięcia odwołania.
6. W postępowaniu odwoławczym wyższy przełożony dyscyplinarny nie może
wymierzyć surowszej kary dyscyplinarnej, chyba że zaskarżone orzeczenie rażąco
narusza prawo lub interes służby.

Art. 135o. 1. Orzeczenie lub postanowienie staje się prawomocne:
1) z upływem terminu do wniesienia odwołania, wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy lub zażalenia, jeżeli go nie wniesiono;
2) w dniu wydania orzeczenia lub postanowienia przez organ odwoławczy.
2. Przełożony dyscyplinarny, po uprawomocnieniu się orzeczenia lub
postanowienia, niezwłocznie wykonuje orzeczoną karę.
3. Przełożony właściwy w sprawach osobowych po uprawomocnieniu się
orzeczenia niezwłocznie wykonuje karę ostrzeżenia o niepełnej przydatności do
służby na zajmowanym stanowisku lub karę ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby.
4. Przełożony, o którym mowa w ust. 3, po uprawomocnieniu się orzeczenia
niezwłocznie wykonuje karę: wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe, obniżenia stopnia lub wydalenia ze służby przez wydanie rozkazu personalnego odpowiednio o:
zwolnieniu lub odwołaniu ukaranego z dotychczas zajmowanego stanowiska
służbowego i powołaniu lub mianowaniu go na niższe stanowisko służbowe,
obniżeniu stopnia lub zwolnieniu ukaranego policjanta ze służby. Przepis art. 134e
ust. 2 stosuje się odpowiednio.
5. Prawomocne orzeczenie o odstąpieniu od ukarania albo o ukaraniu oraz
prawomocne postanowienie o odstąpieniu od wszczęcia postępowania
dyscyplinarnego włącza się do akt osobowych policjanta.

Art. 135p. 1. W zakresie nieuregulowanym w niniejszej ustawie do
postępowania dyscyplinarnego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu
postępowania karnego dotyczące porządku czynności procesowych, z wyjątkiem
art. 117 i art. 117a, wezwań, terminów, doręczeń i świadków, z wyłączeniem
możliwości nakładania kar porządkowych oraz konfrontacji, okazania, oględzin
i eksperymentu procesowego. W postępowaniu dyscyplinarnym do świadków nie
stosuje się przepisu art. 184 Kodeksu postępowania karnego.
2. O zwolnieniu od złożenia zeznania lub odpowiedzi na pytania osoby
pozostającej z obwinionym w szczególnie bliskim stosunku osobistym rozstrzyga
rzecznik dyscyplinarny. Na odmowę zwolnienia od złożenia zeznania lub odpowiedzi
na pytania służy zażalenie w terminie 3 dni od dnia doręczenia postanowienia.

Art. 135q. 1. Zatarcie kary dyscyplinarnej oznacza uznanie kary za niebyłą.
2. Kary dyscyplinarne podlegają zatarciu po upływie:
1) 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary upomnienia lub nagany;
2) 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary ostrzeżenia
o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku;
3) 18 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary wyznaczenia na
niższe stanowisko służbowe;
4) 24 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary ostrzeżenia
o niepełnej przydatności do służby.
3. W przypadku nienagannej służby stwierdzonej w opinii służbowej przełożony
dyscyplinarny, o którym mowa w art. 32 ust. 1, może zatrzeć karę dyscyplinarną przed
upływem terminu określonego w ust. 2, jednak nie wcześniej niż przed upływem:
1) 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary upomnienia lub
nagany;
2) 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary ostrzeżenia o niepełnej
przydatności do służby na zajmowanym stanowisku;
3) 9 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary wyznaczenia na niższe
stanowisko służbowe;
4) 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary ostrzeżenia
o niepełnej przydatności do służby.
3a. Kara obniżenia stopnia podlega zatarciu po upływie terminu przewidzianego
dla kary dyscyplinarnej wymierzonej obok kary obniżenia stopnia. Przepis
ust. 3 stosuje się odpowiednio.
4. Za wykazanie męstwa lub odwagi oraz za poważne osiągnięcia
w wykonywaniu zadań służbowych przełożony dyscyplinarny, o którym mowa
w art. 32 ust. 1, może w każdym czasie zatrzeć karę dyscyplinarną.
5. Jeżeli policjant zostanie ponownie ukarany przed zatarciem kary
dyscyplinarnej, okres wymagany do zatarcia nieodbytej kary biegnie na nowo od dnia
orzeczenia nowej kary.
6. W przypadku jednoczesnego wykonywania więcej niż jednej kary
dyscyplinarnej zatarcie kar następuje z upływem terminu przewidzianego dla kary
surowszej.
7. Zatarcie kary dyscyplinarnej powoduje usunięcie z akt osobowych policjanta
orzeczenia o ukaraniu. Orzeczenie o odstąpieniu od ukarania usuwa się z akt
osobowych po upływie 6 miesięcy od dnia jego uprawomocnienia się, przepisy ust. 3
i 4 stosuje się odpowiednio.

Art. 135qa. 1. Decyzję o zatarciu kary dyscyplinarnej w przypadku, o którym
mowa w art. 135q ust. 3, wydaje przełożony dyscyplinarny, o którym mowa
w art. 32 ust. 1.
2. Decyzję o zatarciu kary dyscyplinarnej doręcza się policjantowi.

Art. 135r. 1. Postępowanie dyscyplinarne zakończone prawomocnym
orzeczeniem wznawia się, jeżeli:
1) dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności, okazały
się fałszywe;
2) zostały ujawnione istotne dla sprawy okoliczności, które nie były znane w toku
postępowania dyscyplinarnego;
3) orzeczenie wydano z naruszeniem obowiązujących przepisów, jeżeli mogło to
mieć wpływ na treść orzeczenia;
4) orzeczenie zostało wydane w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które
zostały następnie uchylone lub zmienione;
5) prowadzone o ten sam czyn postępowanie karne, karne skarbowe lub w sprawach
o wykroczenia zostało zakończone prawomocnym wyrokiem uniewinniającym
albo orzeczeniem o umorzeniu postępowania ze względu na okoliczności
określone w art. 17 § 1 pkt 1 lub 2 Kodeksu postępowania karnego albo w art. 5
§ 1 pkt 1 lub 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.
2. Postępowanie dyscyplinarne wznawia się na wniosek ukaranego lub
obwinionego albo, w przypadku jego śmierci, na wniosek jego małżonka, krewnych
w linii prostej, rodzeństwa, przysposabiającego lub przysposobionego oraz rzecznika
dyscyplinarnego, jeżeli w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego stracił moc
lub uległ zmianie przepis prawny będący podstawą wydania orzeczenia
dyscyplinarnego.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, wniosek o wznowienie składa się
w terminie miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.
4. Postępowania dyscyplinarnego nie wznawia się na niekorzyść ukaranego po
ustaniu karalności przewinienia dyscyplinarnego.
5. Postępowania dyscyplinarnego nie wznawia się po upływie 10 lat od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
5a. Przepisu ust. 5 nie stosuje się do spraw o wznowienie postępowania
dyscyplinarnego zakończonego prawomocnym orzeczeniem o wydaleniu ze służby.
6. Przełożony dyscyplinarny, który wydał prawomocne orzeczenie
dyscyplinarne, wznawia postępowanie dyscyplinarne z urzędu lub na wniosek
ukaranego lub obwinionego albo, w przypadku jego śmierci, na wniosek jego
małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, przysposabiającego lub
przysposobionego. O wznowieniu postępowania dyscyplinarnego z urzędu
zawiadamia się ukaranego lub obwinionego albo, w przypadku jego śmierci, jego
małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwo, przysposabiającego lub przysposobionego.
7. Wniosek o wznowienie postępowania dyscyplinarnego wnosi się do
przełożonego dyscyplinarnego, który wydał orzeczenie w pierwszej instancji,
w terminie 30 dni od dnia, w którym obwiniony dowiedział się o okoliczności
stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania.
8. Jeżeli przyczyną wznowienia postępowania jest działalność przełożonego
dyscyplinarnego, o którym mowa w ust. 6, o wznowieniu rozstrzyga wyższy
przełożony dyscyplinarny.
9. Na postanowienie o odmowie wznowienia postępowania dyscyplinarnego
ukaranemu oraz osobom, o których mowa w ust. 6, służy zażalenie do wyższego
przełożonego dyscyplinarnego w terminie 7 dni od dnia doręczenia, z tym że na
postanowienie wydane przez Komendanta Głównego Policji przysługuje jedynie
w takim samym terminie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Art. 135s. 1. Po wznowieniu postępowania dyscyplinarnego przeprowadza się
czynności dowodowe ograniczone do przyczyn wznowienia, a po ich zakończeniu,
stosownie do poczynionych ustaleń, wydaje się orzeczenie:
1) uchylające dotychczasowe orzeczenie i stwierdzające uniewinnienie ukaranego
lub umorzenie postępowania dyscyplinarnego albo
2) zmieniające dotychczasowe orzeczenie i wymierzające inną karę dyscyplinarną,
albo
3) odmawiające uchylenia dotychczasowego orzeczenia.
2. Zmiana dotychczasowego orzeczenia i wymierzenie innej kary dyscyplinarnej
nie może nastąpić po ustaniu karalności przewinienia dyscyplinarnego.
3. Orzeczenie kary surowszej od dotychczasowej jest możliwe tylko wtedy, gdy
wznowienie następuje z urzędu i orzeczona kara jest rażąco niewspółmierna do
popełnionego przewinienia dyscyplinarnego.
4. Jeżeli w następstwie wznowienia postępowania wymierzono karę
łagodniejszą, ulegają uchyleniu skutki kary dotychczasowej, a w razie wymierzenia
kary surowszej, jej wykonanie rozpoczyna się od dnia wymierzenia.
5. Na orzeczenie i postanowienie wydane w trybie wznowienia postępowania
dyscyplinarnego służy ukaranemu lub obwinionemu, a w przypadku jego śmierci, jego
małżonkowi, krewnym w linii prostej, rodzeństwu, przysposabiającemu lub
przysposobionemu, odwołanie lub zażalenie do wyższego przełożonego
dyscyplinarnego w terminie 7 dni od dnia doręczenia, z tym że na orzeczenia i postanowienia wydane przez Komendanta Głównego Policji przysługuje jedynie w takim samym terminie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Przepisy art. 135n
ust. 4–6 stosuje się odpowiednio.
6. Termin zatarcia kary zmienionej w następstwie wznowienia postępowania
liczy się od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o wymierzeniu nowej kary. Na
poczet okresu zatarcia nowej kary zalicza się okres zatarcia, który upłynął od
uprawomocnienia się orzeczenia kary dotychczasowej.

art. 136. więcej Art. 136. (uchylony).

art. 137. więcej Art. 137. (uchylony).

art. 138. więcej Art. 138. Od orzeczenia i postanowienia kończących postępowanie
dyscyplinarne policjantowi przysługuje prawo wniesienia skargi do sądu
administracyjnego.

art. 139. więcej Art. 139. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia, obieg dokumentów związanych z postępowaniem dyscyplinarnym
oraz wzory postanowień i innych dokumentów sporządzanych w postępowaniu
dyscyplinarnym, mając na względzie potrzebę zapewnienia rzetelności i sprawności
prowadzonego postępowania.

art. 140. więcej Art. 140. (uchylony).

art. 141. więcej Art. 141. (uchylony).

Art. 141a. Przepisy art. 115 § 18 oraz art. 318 i 344 Kodeksu karnego mają
odpowiednie zastosowanie do funkcjonariuszy Policji.

art. 142. więcej Art. 142. (uchylony).

art. 143. więcej Art. 143. (uchylony).

art. 144. więcej Art. 144. (uchylony).

Art. 144a. Nie popełnia przestępstwa, kto, będąc do tego uprawnionym,
wykonuje czynności określone w art. 19a ust. 1 i 2, a także kto wykonuje czynności
określone w art. 19b ust. 1.

art. 145. więcej Art. 145. (uchylony).

Art. 145a. 1. Policjant może zostać delegowany do pełnienia służby poza
granicami państwa w celu realizacji zadań określonych w art. 1 ust. 2 pkt 7 i ust. 3,
w kontyngencie policyjnym wydzielonym do udziału w:
1) misji pokojowej;
2) akcji zapobiegania aktom terroryzmu lub ich skutkom;
3) akcji ratowniczej i poszukiwawczej lub humanitarnej;
4) szkoleniu i ćwiczeniach policyjnych;
5) przedsięwzięciach reprezentacyjnych.
2. Delegowanie do pełnienia służby poza granicami państwa oraz przedłużanie
czasu delegowania w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 1 i 2 następuje za
pisemną zgodą policjanta.

Art. 145b. 1. O utworzeniu i likwidacji kontyngentu policyjnego postanawia:
1) Rada Ministrów – uchwałą, w przypadku, o którym mowa w art. 145a ust. 1 pkt 1;
2) minister właściwy do spraw wewnętrznych – zarządzeniem, w przypadkach,
o których mowa w art. 145a ust. 1 pkt 2 i 3;
3) Komendant Główny Policji – decyzją, w przypadkach, o których mowa
w art. 145a ust. 1 pkt 4 i 5.
2. W uchwale, zarządzeniu lub decyzji, o których mowa w ust. 1, określa się
w szczególności:
1) nazwę kontyngentu, jego liczebność oraz czas pozostawania poza granicami państwa;
2) cel skierowania kontyngentu, zakres jego zadań oraz obszar działania;
3) system kierowania i dowodzenia kontyngentem oraz organ organizacji
międzynarodowej, któremu kontyngent zostanie podporządkowany na czas operacji;
4) organy administracji rządowej odpowiedzialne za współpracę z kierowniczymi
organami właściwej organizacji międzynarodowej w zakresie kierowania
działalnością kontyngentu wykonującego zadania poza granicami państwa;
5) uzbrojenie i wyposażenie kontyngentu w środki i sprzęt specjalny;
6) trasy i czas przemieszczania się kontyngentu w przypadku tranzytu.

Art. 145c. 1. W skład kontyngentu policyjnego mogą wchodzić pracownicy
Policji, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. W celu zapewnienia obsady niektórych stanowisk w kontyngencie policyjnym
przez osoby posiadające specjalistyczne kwalifikacje można zatrudniać pracowników
na zasadach określonych w przepisach Kodeksu pracy.

Art. 145d. 1. Policjanci i pracownicy Policji wchodzący w skład kontyngentu
policyjnego podlegają na terytorium państwa obcego przepisom dyscyplinarnym
i porządkowym obowiązującym w Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, są obowiązane przestrzegać prawa państwa
przyjmującego oraz wiążące Rzeczpospolitą Polską prawo międzynarodowe.

Art. 145e. 1. Policjant w czasie delegowania do pełnienia służby
w kontyngencie policyjnym poza granicami państwa otrzymuje uposażenie
zasadnicze, dodatki do uposażenia i inne należności pieniężne przysługujące na
ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym – z uwzględnieniem powstałych w tym
okresie zmian, mających wpływ na prawo do uposażenia i innych należności lub ich
wysokość.
2. Policjantowi, o którym mowa w ust. 1, mogą być przyznawane dodatki do
uposażenia, świadczenia z tytułu uszczerbku na zdrowiu, podróży i przejazdów oraz
inne należności pieniężne związane z delegowaniem, wypłacane w walucie polskiej
lub obcej.

Art. 145f. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) warunki otrzymywania, rodzaj waluty oraz wysokość dodatków, świadczeń
i należności, o których mowa w art. 145e ust. 2, uwzględniając ich rodzaje
i zakres przyznawania z uwagi na występujące zagrożenia, uciążliwość lub
miejsce pełnienia służby oraz sprawowaną przez policjanta funkcję;
2) uprawnienia i obowiązki policjantów delegowanych do pełnienia służby poza
granicami państwa, z uwzględnieniem warunków i trybu delegowania
policjantów, przypadków ich odwoływania przed wyznaczonym terminem oraz
przedłużania czasu delegowania, a także przełożonych właściwych w tych sprawach;
3) szczegółowe zasady zatrudniania w kontyngentach policyjnych pracowników,
o których mowa w art. 145c, i ich wynagradzania, z uwzględnieniem
postanowień zawartych w przepisach prawa pracy oraz specyfiki związanej z
wykonywaniem pracy w kontyngencie policyjnym realizującym zadania poza
granicami państwa, a w szczególności prawa do dodatku zagranicznego,
świadczeń z tytułu podróży i przejazdów oraz innych należności pieniężnych
związanych z delegowaniem, a także świadczeń odszkodowawczych
wynikających z odrębnych ustaw;
4) warunki otrzymywania świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa w art. 42
ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1373, z późn.
zm.10)
), przez policjantów i pracowników, o których mowa w art. 145c,
w związku z urazami nabytymi podczas wykonywania przez nich zadań poza
granicami państwa oraz sposób i tryb finansowania kosztów, uwzględniając
zasady i sposób wydatkowania środków publicznych;
5) szczegółowe zasady i tryb finansowania i działania kontyngentu policyjnego,
w tym jego wyposażenia i przewozu, z uwzględnieniem przepisów o finansach publicznych.

Art. 145g. 1. Wydatki związane z udziałem kontyngentów policyjnych poza
granicami państwa finansowane są z budżetu państwa, w części ministra właściwego
do spraw wewnętrznych.
2. Jeżeli środki finansowe na ten cel nie zostały uwzględnione w budżecie
ministra właściwego do spraw wewnętrznych, zapewnia je Rada Ministrów.

Art. 145ga. 1. Policjant delegowany do pełnienia służby poza granicami państwa
w kontyngencie policyjnym, o którym mowa w art. 145a ust. 1 pkt 1–3, po powrocie
do kraju podlega bezpłatnym badaniom lekarskim i psychologicznym.
2. W przypadku odniesienia ran, kontuzji, urazu psychicznego lub schorzenia
przez policjanta, o którym mowa w ust. 1, lub ze względu na jego stan psychofizyczny
zgodnie ze wskazaniami lekarza policjant może być skierowany na bezpłatny turnus
leczniczo-profilaktyczny wraz z pełnoletnim najbliższym członkiem rodziny w rozumieniu art. 4 pkt 12 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o weteranach działań poza granicami państwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 1569 i 1726).
3. Turnus leczniczo-profilaktyczny trwa 14 dni kalendarzowych i obejmuje
działania leczniczo-rehabilitacyjne i profilaktykę zdrowotną, w tym profilaktykę psychologiczną.
4. Udział policjanta w kolejnym turnusie leczniczo-profilaktycznym po
pełnieniu służby w tym samym kontyngencie policyjnym może odbyć się pod
warunkiem poddania się leczeniu specjalistycznemu, ambulatoryjnemu lub
stacjonarnemu albo konsultacji specjalistycznej zakończonej wskazaniem
uczestnictwa w turnusie leczniczo-profilaktycznym jako niezbędnym do kontynuacji leczenia.
5. Osoby skierowane na turnus leczniczo-profilaktyczny mogą skorzystać
z prawa do turnusu leczniczo-profilaktycznego w trakcie pełnienia służby przez policjanta.
6. Pełne koszty uczestnictwa w turnusie leczniczo-profilaktycznym policjanta
oraz 50% kosztów uczestnictwa pełnoletniego najbliższego członka rodziny pokrywa
się z budżetu państwa z części pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
7. Skierowanie na badania, o których mowa w ust. 1, zawiera następujące dane policjanta:
1) imię i nazwisko;
2) numer PESEL;
3) miejsce zamieszkania;
4) miejsce pełnienia służby;
5) okres delegowania, miejsce, stanowisko i zakres zadań wykonanych podczas
służby w kontyngencie.
8. Skierowanie na turnus leczniczo-profilaktyczny zawiera następujące dane:
1) policjanta:
a) imię i nazwisko,
b) numer PESEL,
c) miejsce zamieszkania,
d) miejsce pełnienia służby;
2) pełnoletniego najbliższego członka rodziny:
a) imię i nazwisko,
b) datę urodzenia,
c) stopień pokrewieństwa.
9. Przepisy ust. 1–8 stosuje się odpowiednio do pracowników Policji, o których
mowa w art. 145c ust. 1.
10. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) organ właściwy do kierowania policjanta i pracownika Policji na badania,
o których mowa w ust. 1,
2) zakres badań, o których mowa w ust. 1,
3) podmiot właściwy do przeprowadzania badań, o których mowa w ust. 1,
4) rodzaje i wzory dokumentów wystawianych po przeprowadzeniu badań,
o których mowa w ust. 1,
5) tryb kierowania policjanta i pracownika Policji, wraz z pełnoletnim najbliższym
członkiem rodziny, na turnus leczniczo-profilaktyczny,
6) podmiot kierujący na turnus leczniczo-profilaktyczny,
7) ramowy program turnusu leczniczo-profilaktycznego,
8) podmiot prowadzący turnus leczniczo-profilaktyczny,
9) rodzaje i wzory dokumentów wystawianych w związku z kierowaniem na turnus
leczniczo-profilaktyczny
– uwzględniając potrzeby policjanta i pracownika Policji wynikające z ich aktualnego
stanu zdrowia, w tym konieczność zapewnienia ich pełnej rekonwalescencji oraz
umożliwienie im dalszego leczenia lub rehabilitacji po zakończeniu pobytu na turnusie
leczniczo-profilaktycznym.

Art. 145h. Policjanci i pracownicy Policji są uprawnieni do wykonywania
obowiązków służbowych na terytorium innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, w celu realizacji zadań:
1) w formie wspólnych patroli lub innego rodzaju wspólnych operacji w celu
ochrony porządku i bezpieczeństwa publicznego oraz zapobiegania przestępczości, o których mowa w art. 17 decyzji Rady 2008/615/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie intensyfikacji współpracy transgranicznej,
szczególnie w zwalczaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej (Dz. Urz.
UE L 210 z 06.08.2008, str. 1), zwanej dalej „decyzją Rady 2008/615/WSiSW”;
2) w formie udzielania wsparcia w związku ze zgromadzeniami, imprezami
masowymi lub podobnymi wydarzeniami, klęskami żywiołowymi oraz
poważnymi wypadkami w celu ochrony porządku i bezpieczeństwa publicznego
oraz zapobiegania przestępczości, o którym mowa w art. 18 decyzji Rady
2008/615/WSiSW;
3) w ramach udzielania pomocy przez specjalną jednostkę interwencyjną, o której
mowa w decyzji Rady 2008/617/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie
usprawnienia współpracy pomiędzy specjalnymi jednostkami interwencyjnymi
państw członkowskich Unii Europejskiej w sytuacjach kryzysowych (Dz. Urz.
UE L 210 z 06.08.2008, str. 73).

Art. 145i. O wykonywaniu obowiązków służbowych przez policjantów lub
pracowników Policji na terytorium innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, oraz określeniu warunków wykonywania tych obowiązków postanawia:
1) Komendant Główny Policji – decyzją, w przypadku, o którym mowa w art. 145h pkt 1;
2) minister właściwy do spraw wewnętrznych – zarządzeniem, w przypadkach,
o których mowa w art. 145h pkt 2 i 3.

Art. 145j. 1. Komendant Główny Policji wykonuje zadania:
1) krajowego punktu kontaktowego do spraw wymiany danych o profilach DNA,
o którym mowa w art. 6 ust. 1 decyzji Rady 2008/615/WSiSW;
2) krajowego punktu kontaktowego do spraw wymiany danych daktyloskopijnych
ze zautomatyzowanych systemów identyfikacji daktyloskopijnej, o którym
mowa w art. 11 ust. 1 decyzji Rady 2008/615/WSiSW;
3) krajowego punktu kontaktowego do spraw współpracy przy wymianie danych
rejestracyjnych pojazdów, o którym mowa w art. 12 ust. 2 decyzji Rady
2008/615/WSiSW;
4) krajowego punktu kontaktowego do spraw wymiany danych osobowych
i nieosobowych, o którym mowa w art. 15 decyzji Rady 2008/615/WSiSW;
5) punktu kontaktowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 decyzji Rady
2008/616/WSiSW w sprawie wdrożenia decyzji 2008/615/WSiSW w sprawie
intensyfikacji współpracy transgranicznej, szczególnie w zwalczaniu terroryzmu
i przestępczości transgranicznej (Dz. Urz. UE L 210 z 06.08.2008, str. 12);
6) krajowego punktu kontaktowego, o którym mowa w art. 9 ust. 2 rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 98/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r.
w sprawie wprowadzania do obrotu i używania prekursorów materiałów
wybuchowych (Dz. Urz. UE L 39 z 09.02.2013, str. 1), zwanego dalej
„rozporządzeniem (UE) nr 98/2013”;
7) krajowego punktu dostępu do systemu Eurodac, o którym mowa
w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 603/2013 z dnia
26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia systemu Eurodac do porównywania
odcisków palców w celu skutecznego stosowania rozporządzenia (UE)
nr 604/2013 w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania
państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku
o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw
członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca oraz
w sprawie występowania o porównanie z danymi Eurodac przez organy ścigania
państw członkowskich i Europol na potrzeby ochrony porządku publicznego,
oraz zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1077/2011 ustanawiające Europejską
Agencję ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami
Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości
(wersja przekształcona) (Dz. Urz. UE L 180 z 29.06.2013, str. 1), zwanym dalej
„rozporządzeniem (UE) 603/2013”.
2. Do zadań krajowego punktu kontaktowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, należy:
1) udostępnianie punktom kontaktowym państw członkowskich Unii Europejskiej,
do automatycznych przeszukań, danych referencyjnych obejmujących wyłącznie profile DNA ustalone na podstawie niekodującej części DNA oraz indywidualne oznaczenia identyfikacyjne ze zautomatyzowanego systemu gromadzenia
i przetwarzania profili DNA, działającego w ramach zbioru danych DNA,
o którym mowa w art. 21a, gromadzone w celach wykrywania sprawców
przestępstw, ich ścigania, zapobiegania przestępczości lub jej zwalczania,
z wyłączeniem danych, co do których uprawnione podmioty zastrzegły, że nie
podlegają wymianie międzynarodowej;
2) wykonywanie, na zlecenie podmiotów wymienionych w art. 1 ust. 2 ustawy
z dnia 16 września 2011 r. o wymianie informacji z organami ścigania państw
członkowskich Unii Europejskiej, przeszukań w bazach danych DNA
udostępnianych przez punkty kontaktowe do spraw wymiany danych o profilach
DNA innych państw członkowskich Unii Europejskiej;
2a) wykonywanie zautomatyzowanych, okresowych przeszukań baz danych
udostępnianych przez punkty kontaktowe do spraw wymiany danych o profilach
DNA innych państw członkowskich Unii Europejskiej;
3) współpraca z punktem kontaktowym, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy
z dnia 16 września 2011 r. o wymianie informacji z organami ścigania państw
członkowskich Unii Europejskiej, w zakresie udostępniania, przetwarzania
i wymiany danych o profilach DNA.
3. Do zadań krajowego punktu kontaktowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, należy:
1) udostępnianie punktom kontaktowym państw członkowskich Unii Europejskiej,
do automatycznych przeszukań, danych referencyjnych obejmujących wyłącznie
dane daktyloskopijne oraz indywidualne oznaczenia identyfikacyjne ze
zautomatyzowanego systemu identyfikacji daktyloskopijnej, działającego
w ramach Centralnej Registratury Daktyloskopijnej, zgromadzone w celach
wykrywania sprawców przestępstw, ich ścigania, zapobiegania przestępczości
lub jej zwalczania, z wyłączeniem danych, co do których uprawnione podmioty
zastrzegły, że nie podlegają wymianie międzynarodowej;
2) wykonywanie, na zlecenie podmiotów wymienionych w art. 1 ust. 2 ustawy
z dnia 16 września 2011 r. o wymianie informacji z organami ścigania państw
członkowskich Unii Europejskiej, przeszukań w zautomatyzowanych systemach
identyfikacji daktyloskopijnej udostępnianych przez punkty kontaktowe do spraw wymiany danych daktyloskopijnych innych państw członkowskich Unii Europejskiej;
2a) wykonywanie zautomatyzowanych, okresowych przeszukań zbiorów danych
udostępnianych przez punkty kontaktowe do spraw wymiany danych
daktyloskopijnych innych państw członkowskich Unii Europejskiej;
3) współpraca z punktem kontaktowym, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy
z dnia 16 września 2011 r. o wymianie informacji z organami ścigania państw
członkowskich Unii Europejskiej, w zakresie udostępniania, przetwarzania
i wymiany danych daktyloskopijnych.
4. Do zadań krajowego punktu kontaktowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, należy:
1) udostępnianie, we współpracy z ministrem właściwym do spraw informatyzacji,
punktom kontaktowym państw członkowskich Unii Europejskiej, do przeszukań,
danych lub informacji zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której
mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym,
w celu wykrywania sprawców przestępstw oraz innych czynów zabronionych
należących do jurysdykcji sądów lub prokuratury w tych państwach;
2) wykonywanie, na zlecenie podmiotów wymienionych w art. 1 ust. 2 ustawy
z dnia 16 września 2011 r. o wymianie informacji z organami ścigania państw
członkowskich Unii Europejskiej, przeszukań w bazach krajowych danych
rejestracyjnych pojazdów udostępnianych przez punkty kontaktowe do spraw
wymiany danych o pojazdach innych państw członkowskich Unii Europejskiej;
3) współpraca z punktem kontaktowym, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy
z dnia 16 września 2011 r. o wymianie informacji z organami ścigania państw
członkowskich Unii Europejskiej, oraz z ministrem właściwym do spraw
informatyzacji w zakresie udostępniania, przetwarzania i wymiany danych o pojazdach.
5. Do zadań krajowego punktu kontaktowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, należy:
1) przekazywanie punktom kontaktowym państw członkowskich Unii Europejskiej
informacji, w tym danych osobowych, w związku z istotnymi wydarzeniami
o skutkach transgranicznych, otrzymanych od właściwych organów krajowych, do których ustawowych zadań należy realizacja zadań w zakresie zapobiegania przestępczości oraz ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego;
2) otrzymywanie od punktów kontaktowych państw członkowskich Unii
Europejskiej informacji, o których mowa w pkt 1, oraz ich przekazywanie
właściwym organom krajowym, do których ustawowych zadań należy realizacja
zadań w zakresie zapobiegania przestępczości oraz ochrony bezpieczeństwa
i porządku publicznego.
5a. Do zadań krajowego punktu kontaktowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, należy:
1) obsługa ogólnopolskiego systemu zgłaszania podejrzanych transakcji lub prób
dokonania takich transakcji, zniknięć i kradzieży znacznych ilości substancji
wymienionych w załącznikach I i II do rozporządzenia (UE) nr 98/2013 lub
w aktach delegowanych wydanych na podstawie art. 12 tego rozporządzenia
oraz mieszanin lub substancji zawierających te substancje, o którym mowa
w rozdziale 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o bezpieczeństwie obrotu
prekursorami materiałów wybuchowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 994);
2) zapewnienie odbierania połączeń telefonicznych oraz obsługa adresu poczty
elektronicznej na potrzeby zgłaszania podejrzanych transakcji, o których mowa w pkt 1;
3) prowadzenie ewidencji zgłoszeń podejrzanych transakcji lub prób dokonania
takich transakcji, zniknięć i kradzieży znacznych ilości substancji wymienionych
w załącznikach I i II do rozporządzenia (UE) nr 98/2013 lub w aktach
delegowanych wydanych na podstawie art. 12 tego rozporządzenia oraz
mieszanin lub substancji zawierających te substancje;
4) korzystanie z systemu wczesnego ostrzegania Europolu w celu ułatwienia
wykrywania sprawców przestępstw i ostrzeganie właściwych organów w innych
państwach członkowskich Unii Europejskiej przed możliwymi zagrożeniami
wynikającymi z możliwości użycia substancji, o których mowa w pkt 3, do
nielegalnego wytwarzania materiałów wybuchowych;
5) upowszechnianie wytycznych, o których mowa w art. 9 ust. 5 rozporządzenia
(UE) nr 98/2013, w ramach współpracy między właściwymi organami
i podmiotami gospodarczymi;
6) wymiana informacji z właściwymi krajowymi punktami kontaktowymi innych
państw członkowskich Unii Europejskiej, w szczególności za pomocą urządzeń
teletransmisji danych, w celu zapobiegania przestępstwom o charakterze terrorystycznym.
5b. Do zadań krajowego punktu dostępu do systemu Eurodac, o którym mowa
w ust. 1 pkt 7, należy:
1) przesyłanie do systemu Eurodac danych daktyloskopijnych wraz z właściwymi
numerami referencyjnymi zgodnie z art. 24 ust. 1 rozporządzenia (UE) 603/2013;
2) weryfikowanie wyników porównania zgodnie z art. 25 ust. 4 rozporządzenia (UE) 603/2013;
3) komunikowanie się z systemem Eurodac zgodnie z art. 26 rozporządzenia (UE) 603/2013;
4) przekazywanie wyników porównania danych daktyloskopijnych z danymi
Eurodac właściwym organom.
6. Zadania, o których mowa w ust. 2, 3 i 5b, Komendant Główny Policji
wykonuje przy pomocy Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji.

Art. 145k. 1. Komenda Główna Policji wykonuje zadania krajowego biura do
spraw odzyskiwania mienia, o którym mowa w art. 1 ust. 1 decyzji Rady
2007/845/WSiSW z dnia 6 grudnia 2007 r. dotyczącej współpracy pomiędzy biurami
ds. odzyskiwania mienia w państwach członkowskich w dziedzinie wykrywania
i identyfikacji korzyści pochodzących z przestępstwa lub innego mienia związanego
z przestępstwem (Dz. Urz. UE L 332 z 18.12.2007, str. 103).
2. Współpraca, w rozumieniu przepisów decyzji Rady 2007/845/WSiSW,
między krajowym biurem do spraw odzyskiwania mienia, o którym mowa w ust. 1,
a krajowymi biurami ds. odzyskiwania mienia innych państw członkowskich Unii
Europejskiej, w szczególności w zakresie wymiany informacji w celu wykrywania
i identyfikacji korzyści pochodzących z przestępstwa lub innego mienia związanego
z przestępstwem, oraz w zakresie przetwarzania tych informacji, odbywa się na
zasadach i warunkach określonych w ustawie z dnia 16 września 2011 r. o wymianie
informacji z organami ścigania państw członkowskich Unii Europejskiej.

art. 146. więcej Art. 146. 1. Z chwilą utworzenia Policji Milicja Obywatelska zostaje rozwiązana.
2. (pominięty)
3. (pominięty)
4. (pominięty)

art. 147. więcej Art. 147. 1. Minister Spraw Wewnętrznych zorganizuje Policję w ciągu
3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Z chwilą zorganizowania Policji likwidacji ulegają urzędy spraw wewnętrznych.

art. 148. więcej Art. 148. (pominięty).

art. 149. więcej Art. 149. 1. Z chwilą rozwiązania Milicji Obywatelskiej jej funkcjonariusze
stają się policjantami.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do tych funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej,
którzy do dnia 31 lipca 1989 r. byli funkcjonariuszami Służby Bezpieczeństwa.
3. (pominięty)

art. 150. więcej Art. 150. 1. Dotychczasowi funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej lub Służby
Bezpieczeństwa, którzy podejmą służbę w Policji albo zostaną zatrudnieni
w jednostkach organizacyjnych podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych,
zachowują odpowiednio ciągłość służby lub zatrudnienia.
2. (pominięty)

art. 151. więcej Art. 151. 1. Funkcjonariusze zwolnieni ze służby w Milicji Obywatelskiej,
którzy nie podejmą służby lub pracy w jednostkach organizacyjnych podległych
Ministrowi Spraw Wewnętrznych, zachowują uprawnienia przewidziane dla
funkcjonariuszy zwolnionych ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5, chyba że
nabyli uprawnienia do zwolnienia ze służby na korzystniejszych warunkach.
2. (pominięty)
3. (pominięty)

art. 152. więcej Art. 152. Z chwilą wejścia w życie niniejszej ustawy ustaje członkostwo
w partiach politycznych tych policjantów, którzy do takich organizacji dotąd należeli.

art. 153. więcej Art. 153. Ilekroć w przepisach prawa jest mowa o „Milicji Obywatelskiej”
i „funkcjonariuszach Milicji Obywatelskiej”, należy przez to rozumieć „Policję”
i „policjantów”.

art. 154. więcej Art. 154. (pominięty).

art. 155. więcej Art. 155. (pominięty).

art. 156. więcej Art. 156. (pominięty).

art. 157. więcej Art. 157. 1. Traci moc ustawa z dnia 31 lipca 1985 r. o służbie funkcjonariuszy
Służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
(Dz. U. poz. 181 oraz z 1989 r. poz. 180 i 192), w części dotyczącej Milicji Obywatelskiej.
2. Do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w ustawie
pozostają w mocy przepisy dotychczasowe, jeśli nie są sprzeczne z niniejszą ustawą,
nie dłużej jednak niż 1 rok.
3. (pominięty)

art. 158. więcej Art. 158. Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.