Ustawa z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli

art. 1. więcej Art. 1. 1. Najwyższa Izba Kontroli jest naczelnym organem kontroli
państwowej.
2. Najwyższa Izba Kontroli podlega Sejmowi.
3. Najwyższa Izba Kontroli działa na zasadach kolegialności.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Najwyższa Izba Kontroli kontroluje działalność organów administracji
rządowej, Narodowego Banku Polskiego, państwowych osób prawnych i innych
państwowych jednostek organizacyjnych.
2. Najwyższa Izba Kontroli może kontrolować działalność organów samorządu
terytorialnego, samorządowych osób prawnych i innych samorządowych jednostek
organizacyjnych.
3. Najwyższa Izba Kontroli może również kontrolować działalność innych
jednostek organizacyjnych i podmiotów gospodarczych (przedsiębiorców) w zakresie,
w jakim wykorzystują one majątek lub środki państwowe lub komunalne oraz
wywiązują się z zobowiązań finansowych na rzecz państwa, w szczególności:
1) wykonują zadania zlecone lub powierzone przez państwo lub samorząd
terytorialny;
2) wykonują zamówienia publiczne na rzecz państwa lub samorządu terytorialnego;
3) organizują lub wykonują prace interwencyjne albo roboty publiczne;
4) działają z udziałem państwa lub samorządu terytorialnego, korzystają z mienia
państwowego lub samorządowego, w tym także ze środków przyznanych na
podstawie umów międzynarodowych;
5) korzystają z indywidualnie przyznanej pomocy, poręczenia lub gwarancji
udzielonych przez państwo, samorząd terytorialny lub podmioty określone w ustawie z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez
Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz. U. z 2020 r. poz. 122 i 568);
5a) udzielają lub korzystają z pomocy publicznej podlegającej monitorowaniu
w rozumieniu odrębnych przepisów;
6) wykonują zadania z zakresu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego;
7) wywiązują się z zobowiązań, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), z innych należności budżetowych, gospodarki pozabudżetowej
i państwowych funduszy celowych oraz świadczeń pieniężnych na rzecz państwa wynikających ze stosunków cywilnoprawnych.
4. (uchylony)
5. Najwyższa Izba Kontroli może kontrolować pod względem legalności
i gospodarności działalność jednostek organizacyjnych i podmiotów gospodarczych
wykonujących zadania z zakresu funkcjonowania systemów gwarantowania środków
pieniężnych i udzielania pomocy podmiotom objętym systemem gwarantowania,
o których mowa w przepisach o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym w zakresie,
w jakim wykorzystują one majątek lub środki państwowe lub komunalne oraz
wywiązują się z zobowiązań finansowych na rzecz państwa.
Art. 2a. Ilekroć w ustawie mówi się o:
1) samorządzie terytorialnym – należy przez to rozumieć gminę, powiat, samorząd
województwa oraz inne samorządowe osoby prawne i samorządowe jednostki
organizacyjne;
2) właściwej jednostce kontrolnej – należy przez to rozumieć kontrolną jednostkę
organizacyjną Najwyższej Izby Kontroli przeprowadzającą postępowanie
kontrolne w jednostce kontrolowanej;
3) kierowniku jednostki kontrolowanej – należy przez to rozumieć osobę, która
zgodnie z przepisami określającymi ustrój jednostki jest odpowiedzialna za
działalność tej jednostki i jest uprawniona do jej reprezentowania, a także:
a) osobę pełniącą obowiązki kierownika jednostki kontrolowanej lub
upoważnionego zastępcę,
b) upoważnionego sekretarza lub podsekretarza stanu, zastępcę kierownika
urzędu centralnego albo dyrektora generalnego – w zakresie przydzielonych
im zadań objętych zakresem kontroli, jeżeli jednostką kontrolowaną jest
naczelny lub centralny organ administracji rządowej,
c) pełnomocnika Rządu powołanego na podstawie innych przepisów –
w zakresie powierzonych mu zadań,
d) osobę kierującą pracami organu wieloosobowego.

art. 3. więcej Art. 3. Najwyższa Izba Kontroli, kontrolując jednostki wymienione w art. 2,
bada w szczególności wykonanie budżetu państwa oraz realizację ustaw i innych
aktów prawnych w zakresie działalności finansowej, gospodarczej i organizacyjno-administracyjnej, w tym realizację zadań audytu wewnętrznego, tych jednostek.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Najwyższa Izba Kontroli kontroluje wykonanie budżetu, realizację
zadań audytu wewnętrznego, gospodarkę finansową i majątkową Kancelarii Sejmu,
Kancelarii Senatu, Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Krajowej Rady Sądownictwa,
Trybunału Konstytucyjnego, Rzecznika Praw Obywatelskich, Rzecznika Praw
Dziecka, Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, Prezesa Urzędu Ochrony Danych
Osobowych, Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko
Narodowi Polskiemu, Krajowego Biura Wyborczego oraz Państwowej Inspekcji
Pracy.
2. Na zlecenie Sejmu Najwyższa Izba Kontroli przeprowadza kontrolę
działalności Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Kancelarii Sejmu,
Kancelarii Senatu, Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, Rzecznika Praw Dziecka,
Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, Instytutu Pamięci Narodowej –
Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu oraz Państwowej Inspekcji
Pracy, tak jak działalności organów i jednostek, o których mowa w art. 2 ust. 1.
3. Kontrolę działalności Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, tak jak
działalności organów i jednostek, o których mowa w art. 2 ust. 1, Najwyższa Izba
Kontroli przeprowadza również na wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
a Kancelarii Senatu na wniosek Senatu.

Art. 4a. 1. Najwyższa Izba Kontroli bada roczne sprawozdanie finansowe
Polskiej Agencji Nadzoru Audytowego. Badanie przeprowadza kontroler, o którym
mowa w art. 66a, wpisany do rejestru biegłych rewidentów.
2. Badanie, o którym mowa w ust. 1, nie stanowi wykonywania zawodu biegłego
rewidenta.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Najwyższa Izba Kontroli przeprowadza kontrolę pod względem
legalności, gospodarności, celowości i rzetelności, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. Kontrola działalności samorządu terytorialnego przeprowadzana jest pod
względem legalności, gospodarności i rzetelności.
3. Kontrola działalności jednostek organizacyjnych i przedsiębiorców, o których
mowa w art. 2 ust. 3, jest przeprowadzana pod względem legalności i gospodarności.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Najwyższa Izba Kontroli podejmuje kontrole na zlecenie Sejmu lub
jego organów, na wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Prezesa Rady
Ministrów oraz z własnej inicjatywy.
2. Najwyższa Izba Kontroli wykonuje swoje zadania na podstawie rocznego
planu pracy, który przedkłada Sejmowi; może też przeprowadzać kontrole doraźne.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Najwyższa Izba Kontroli przedkłada Sejmowi:
1) analizę wykonania budżetu państwa i założeń polityki pieniężnej;
2) opinię w przedmiocie absolutorium dla Rady Ministrów;
3) informacje o wynikach kontroli zleconych przez Sejm lub jego organy;
4) informacje o wynikach kontroli przeprowadzonych na wniosek Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej, Prezesa Rady Ministrów oraz innych ważniejszych
kontroli;
5) wnioski w sprawie rozpatrzenia przez Sejm określonych problemów związanych
z działalnością organów wykonujących zadania publiczne;
6) wystąpienia zawierające wynikające z kontroli zarzuty, dotyczące działalności
osób wchodzących w skład Rady Ministrów, kierujących urzędami centralnymi,
Prezesa Narodowego Banku Polskiego i osób kierujących instytucjami,
o których mowa w art. 4 ust. 1;
6a) analizę wykorzystania wynikających z kontroli wniosków dotyczących
stanowienia lub stosowania prawa.
7) (uchylony)
1a. Najwyższa Izba Kontroli przedstawia Sejmowi coroczne sprawozdanie ze
swojej działalności.
2. Tryb wykonywania przez Najwyższą Izbę Kontroli obowiązków wobec Sejmu
i jego organów określa regulamin Sejmu.

Art. 7a. 1. Nie rzadziej niż raz na 3 lata przeprowadza się audyt zewnętrzny
w zakresie wykonania budżetu oraz gospodarki finansowej Najwyższej Izby Kontroli.
Audyt zewnętrzny obejmuje okres następujący po okresie objętym ostatnim audytem.
2. Audyt zewnętrzny oznacza ogół działań służących do wyrażenia opinii
obejmującej:
1) ocenę prawidłowości i wiarygodności rocznego sprawozdania z wykonania
budżetu Najwyższej Izby Kontroli;
2) ocenę zgodności stanu faktycznego ze stanem wymaganym w zakresie
dotyczącym procesów pobierania i gromadzenia środków publicznych,
dokonywania wydatków ze środków publicznych, udzielania zamówień
publicznych oraz zwrotu środków publicznych;
3) ocenę gospodarności, celowości i rzetelności dokonywania wydatków ze
środków publicznych oraz udzielania zamówień publicznych, a także ocenę
wykorzystania zasobów;
4) ocenę sposobu prowadzenia gospodarki finansowej oraz stosowania procedur
dotyczących procesów wymienionych w pkt 2.

Art. 7b. 1. Przeprowadzenie audytu zewnętrznego zleca Marszałek Sejmu
podmiotowi wybranemu zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.
2. Audyt zewnętrzny przeprowadza podmiot niezależny od Najwyższej Izby
Kontroli posiadający odpowiednie kwalifikacje i wiedzę z zakresu audytu. Audyt
mogą przeprowadzać:
1) osoby spełniające warunki przewidziane dla audytora wewnętrznego określone
w przepisach o finansach publicznych;
2) osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej,
zatrudniające przy przeprowadzaniu audytu osoby wymienione w pkt 1.
3. Koszty przeprowadzenia audytu zewnętrznego są pokrywane z budżetu
państwa w części dotyczącej Kancelarii Sejmu.

Art. 7c. 1. Audytor zewnętrzny ma prawo wglądu do dokumentów związanych
z przeprowadzanym audytem, w tym zawartych na nośnikach elektronicznych, oraz
do wykonywania z nich kopii, odpisów, wyciągów, zestawień lub wydruków.
2. Pracownicy Najwyższej Izby Kontroli, o których mowa w art. 66, są
obowiązani, na żądanie audytora zewnętrznego, udzielać informacji i wyjaśnień oraz
potwierdzać zgodność z oryginałem kopii dokumentów, ich odpisów, wyciągów,
zestawień oraz wydruków.
3. Z przyjęcia ustnych informacji i złożonych ustnie wyjaśnień sporządza się
protokół, który podpisuje audytor zewnętrzny oraz osoba, która ich udzieliła lub je
złożyła.

Art. 7d. 1. Audytor zewnętrzny sporządza pisemne sprawozdanie
z przeprowadzonego audytu, w którym przedstawia w sposób jednoznaczny, rzetelny
i zwięzły ustalenia i wnioski poczynione w trakcie audytu. Sprawozdanie powinno
zawierać sformułowanie opinii, o której mowa w art. 7a ust. 2.
2. Audytor zewnętrzny przekazuje sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1,
Prezesowi Najwyższej Izby Kontroli w terminie 14 dni od zakończenia audytu.
3. Prezes Najwyższej Izby Kontroli, w terminie 14 dni od przekazania
sprawozdania, może przedstawić do niego swoje stanowisko.
4. Audytor zewnętrzny przekazuje Marszałkowi Sejmu sprawozdanie wraz ze
stanowiskiem, o których mowa w ust. 3.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Najwyższa Izba Kontroli przedkłada Prezydentowi Rzeczypospolitej
Polskiej informacje o wynikach kontroli przeprowadzonych na jego wniosek oraz
informacje o wynikach kontroli przeprowadzonych na zlecenie Sejmu lub jego
organów, na wniosek Prezesa Rady Ministrów, a także o wynikach innych
ważniejszych kontroli.
2. Najwyższa Izba Kontroli przedkłada Prezesowi Rady Ministrów informacje
o wynikach kontroli przeprowadzonych na jego wniosek oraz informacje o wynikach
kontroli przedkładane Sejmowi i Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej.

art. 9. więcej Art. 9. Najwyższa Izba Kontroli może przedkładać:
1) właściwym wojewodom informacje o wynikach ważniejszych kontroli
dotyczących działalności terenowych organów administracji rządowej;
2) właściwym wojewodom i organom jednostek samorządu terytorialnego
informacje o wynikach ważniejszych kontroli dotyczących działalności
samorządu terytorialnego.

art. 10. więcej Art. 10. Prezes Najwyższej Izby Kontroli podaje do wiadomości publicznej,
z zachowaniem przepisów o tajemnicy ustawowo chronionej, dokumenty, o których
mowa w art. 7 ust. 1 i 1a, art. 8 i art. 9, oraz wystąpienia pokontrolne.

art. 11. więcej Art. 11. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może występować do Trybunału
Konstytucyjnego z wnioskami o:
1) stwierdzenie zgodności ustaw i umów międzynarodowych z Konstytucją;
2) stwierdzenie zgodności ustaw z ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi,
których ratyfikacja wymagała uprzedniej zgody wyrażonej w ustawie;
3) stwierdzenie zgodności przepisów prawa, wydawanych przez centralne organy
państwowe, z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi
i ustawami;
4) stwierdzenie zgodności z Konstytucją celów lub działalności partii politycznych;
5) rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy centralnymi konstytucyjnymi
organami państwa.

Art. 11a. 1. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może wystąpić do Marszałka
Sejmu o skierowanie do Prezesa Rady Ministrów wniosku o zajęcie stanowiska wobec
wynikających z kontroli wniosków dotyczących stanowienia lub stosowania prawa.
2. Stanowisko, o którym mowa w ust. 1, wraz z uzasadnieniem Prezes Rady
Ministrów przedkłada Marszałkowi Sejmu w terminie 60 dni od dnia otrzymania
wniosku.
3. Uznając w stanowisku, o którym mowa w ust. 1, potrzebę zmian w przepisach
powszechnie obowiązującego prawa, określa się termin podjęcia prac legislacyjnych
w zakresie tych zmian oraz organ odpowiedzialny za opracowanie projektu
odpowiednich przepisów.

art. 12. więcej Art. 12. Organy kontroli, rewizji, inspekcji, działające w administracji rządowej
i samorządzie terytorialnym, współpracują z Najwyższą Izbą Kontroli i są obowiązane
do:
1) udostępniania Najwyższej Izbie Kontroli, na jej wniosek, wyników kontroli
przeprowadzonych przez te organy;
2) przeprowadzania określonych kontroli wspólnie pod kierownictwem Najwyższej
Izby Kontroli;

3) przeprowadzania kontroli doraźnych na zlecenie Najwyższej Izby Kontroli.
Art. 12a. 1. Najwyższa Izba Kontroli może przeprowadzać kontrole wspólnie
z naczelnymi organami kontroli Wspólnot Europejskich oraz naczelnymi organami
kontroli innych państw.
2. Zasady i zakres prowadzenia kontroli, o których mowa w ust. 1, określa
porozumienie zawarte pomiędzy Najwyższą Izbą Kontroli i organami, o których
mowa w ust. 1

art. 13. więcej Art. 13. Prezes Najwyższej Izby Kontroli kieruje Najwyższą Izbą Kontroli
i odpowiada przed Sejmem za jej działalność.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Prezesa Najwyższej Izby Kontroli – na wniosek Marszałka Sejmu lub
grupy co najmniej 35 posłów – powołuje Sejm bezwzględną większością głosów za
zgodą Senatu.
2. Senat podejmuje uchwałę w sprawie powołania Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli w ciągu miesiąca od dnia otrzymania uchwały Sejmu. Niepodjęcie uchwały
w tym terminie oznacza wyrażenie zgody przez Senat.
3. Jeżeli Senat odmawia wyrażenia zgody na powołanie Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli, Sejm powołuje na stanowisko Prezesa Najwyższej Izby Kontroli inną osobę;
przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.

art. 15. więcej Art. 15. Przed przystąpieniem do wykonywania obowiązków Prezes Najwyższej
Izby Kontroli składa przed Sejmem przysięgę następującej treści:
„Obejmując stanowisko Prezesa Najwyższej Izby Kontroli uroczyście
przysięgam, że dochowam wierności postanowieniom Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej, a powierzone mi obowiązki będę wypełniał
bezstronnie i z najwyższą starannością.”.
Przysięga może być również złożona z dodaniem słów: „Tak mi dopomóż Bóg.”.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Kadencja Prezesa Najwyższej Izby Kontroli trwa 6 lat, licząc od dnia
złożenia przysięgi. Po upływie kadencji Prezes Najwyższej Izby Kontroli pełni
obowiązki do czasu objęcia stanowiska przez nowego Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli.
2. Ta sama osoba może być Prezesem Najwyższej Izby Kontroli nie dłużej niż
przez dwie kolejne kadencje.
3. Kadencja Prezesa Najwyższej Izby Kontroli wygasa w razie jego śmierci,
orzeczenia przez Trybunał Stanu utraty zajmowanego stanowiska lub odwołania.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Sejm odwołuje Prezesa Najwyższej Izby Kontroli, jeżeli:
1) zrzekł się on stanowiska;
2) uzna, że stał się on trwale niezdolny do pełnienia obowiązków na skutek choroby;
3) został on skazany prawomocnym wyrokiem sądu za popełnienie przestępstwa;
3a) złożył on niezgodne z prawdą oświadczenie lustracyjne, stwierdzone
prawomocnym orzeczeniem sądu;
4) Trybunał Stanu orzekł w stosunku do niego zakaz zajmowania kierowniczych
stanowisk lub pełnienia funkcji związanych ze szczególną odpowiedzialnością
w organach państwowych.
2. Do odwołania Prezesa Najwyższej Izby Kontroli stosuje się odpowiednio
przepisy art. 14.

art. 18. więcej Art. 18. Prezes Najwyższej Izby Kontroli nie może być bez uprzedniej zgody
Sejmu pociągnięty do odpowiedzialności karnej ani pozbawiony wolności. Prezes
Najwyższej Izby Kontroli nie może być zatrzymany lub aresztowany, z wyjątkiem
ujęcia go na gorącym uczynku przestępstwa i jeżeli jego zatrzymanie jest niezbędne
do zapewnienia prawidłowego toku postępowania. O zatrzymaniu niezwłocznie
powiadamia się Marszałka Sejmu, który może nakazać natychmiastowe zwolnienie
zatrzymanego.

Art. 18a. Przedawnienie w postępowaniu karnym czynu objętego immunitetem
nie biegnie w okresie korzystania z immunitetu.

Art. 18b. 1. Wniosek o wyrażenie zgody na pociągnięcie Prezesa Najwyższej
Izby Kontroli do odpowiedzialności karnej w sprawie o przestępstwo ścigane z
oskarżenia publicznego składa się za pośrednictwem Prokuratora Generalnego.
2. Wniosek o wyrażenie zgody na pociągnięcie Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli do odpowiedzialności karnej w sprawie o przestępstwo ścigane z oskarżenia
prywatnego składa oskarżyciel prywatny, po wniesieniu sprawy do sądu.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, sporządza i podpisuje adwokat lub radca
prawny, z wyjątkiem wniosków składanych w swoich sprawach przez sędziów,
prokuratorów, adwokatów, radców prawnych, notariuszy oraz profesorów i doktorów
habilitowanych nauk prawnych.
4. Wnioski, o których mowa w ust. 1 i 2, powinny zawierać:
1) oznaczenie wnioskodawcy oraz pełnomocnika, o ile został ustanowiony;
2) imię i nazwisko oraz datę i miejsce urodzenia Prezesa Najwyższej Izby Kontroli;
3) wskazanie podstawy prawnej wniosku;
4) dokładne określenie czynu, którego dotyczy wniosek, ze wskazaniem czasu,
miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz jego skutków, a zwłaszcza
charakteru powstałej szkody;
5) uzasadnienie.

Art. 18c. 1. Wniosek o wyrażenie zgody na pociągnięcie Prezesa Najwyższej
Izby Kontroli do odpowiedzialności karnej składa się Marszałkowi Sejmu.
2. Jeżeli wniosek nie spełnia wymogów formalnych, o których mowa w art. 18b
ust. 3 lub 4, Marszałek Sejmu wzywa wnioskodawcę do poprawienia lub uzupełnienia
wniosku w terminie 14 dni, wskazując niezbędny zakres poprawienia lub
uzupełnienia. W przypadku niepoprawienia lub nieuzupełnienia wniosku we
wskazanym terminie i zakresie Marszałek Sejmu postanawia o pozostawieniu wniosku
bez biegu.
3. Jeżeli wniosek spełnia wymogi formalne, o których mowa w art. 18b ust. 3 i
4, Marszałek Sejmu kieruje go do organu właściwego na podstawie regulaminu Sejmu
do rozpatrzenia wniosku, zawiadamiając jednocześnie Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli o treści wniosku.
4. Organ właściwy do rozpatrzenia wniosku powiadamia Prezesa Najwyższej
Izby Kontroli o terminie rozpatrzenia wniosku. Pomiędzy doręczeniem
powiadomienia a terminem rozpatrzenia wniosku, o ile nie zachodzi wypadek
niecierpiący zwłoki, powinno upłynąć co najmniej 7 dni.
5. Na żądanie organu właściwego do rozpatrzenia wniosku sąd albo odpowiedni
organ, przed którym toczy się postępowanie wobec Prezesa Najwyższej Izby Kontroli,
udostępnia akta postępowania.
6. Prezes Najwyższej Izby Kontroli przedstawia organowi właściwemu do
rozpatrzenia wniosku wyjaśnienia i własne wnioski w tej sprawie w formie pisemnej
lub ustnej.
7. Po rozpatrzeniu sprawy, organ właściwy do rozpatrzenia wniosku uchwala
sprawozdanie wraz z propozycją przyjęcia lub odrzucenia wniosku.
8. W trakcie rozpatrywania przez Sejm sprawozdania, o którym mowa w ust. 7,
Prezesowi Najwyższej Izby Kontroli przysługuje prawo do zabrania głosu.
9. Sejm wyraża zgodę na pociągnięcie Prezesa Najwyższej Izby Kontroli do
odpowiedzialności karnej w drodze uchwały podjętej bezwzględną większością
ustawowej liczby posłów. Nieuzyskanie wymaganej większości głosów oznacza
podjęcie uchwały o niewyrażeniu zgody na pociągnięcie Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli do odpowiedzialności karnej.

Art. 18d. 1. Zakaz zatrzymania, o którym mowa w art. 18, obejmuje wszelkie
formy pozbawienia lub ograniczenia wolności osobistej Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli przez organy stosujące przymus.
2. Wniosek o wyrażenie zgody na zatrzymanie lub aresztowanie Prezesa
Najwyższej Izby Kontroli składa się za pośrednictwem Prokuratora Generalnego.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać:
1) oznaczenie wnioskodawcy;
2) imię i nazwisko oraz datę i miejsce urodzenia Prezesa Najwyższej Izby Kontroli;
3) dokładne określenie czynu oraz jego kwalifikację prawną;
4) podstawę prawną zastosowania określonego środka;
5) uzasadnienie, wskazujące w szczególności na konieczność zastosowania
określonego środka.
4. Do postępowania z wnioskiem o wyrażenie zgody na zatrzymanie lub
aresztowanie Prezesa Najwyższej Izby Kontroli przepisy art. 18c ust. 1–8 stosuje się
odpowiednio.
5. Sejm wyraża zgodę na zatrzymanie lub aresztowanie Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli w drodze uchwały podjętej bezwzględną większością ustawowej liczby
posłów. Nieuzyskanie wymaganej większości głosów oznacza podjęcie uchwały
o niewyrażeniu zgody na zatrzymanie lub aresztowanie Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli.
6. Wymóg uzyskania zgody Sejmu nie dotyczy wykonania kary pozbawienia
wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem sądu.

Art. 18e. 1. Marszałek Sejmu przesyła wnioskodawcy niezwłocznie uchwałę, o
której mowa w art. 18c ust. 9 i art. 18d ust. 5.
2. Uchwały, o których mowa w ust. 1, podlegają ogłoszeniu w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Art. 18f. Przepisy ustawy dotyczące odpowiedzialności karnej Prezesa
Najwyższej Izby Kontroli stosuje się odpowiednio do odpowiedzialności za
wykroczenia.

Art. 18g. Szczegółowy tryb postępowania w sprawach, o których mowa w art.
18a–18f, określa regulamin Sejmu.

art. 19. więcej Art. 19. Prezes Najwyższej Izby Kontroli nie może należeć do partii politycznej,
zajmować innego stanowiska, z wyjątkiem stanowiska profesora szkoły wyższej, wykonywać innych zajęć zawodowych ani prowadzić działalności publicznej,
niedającej się pogodzić z godnością jego urzędu.

art. 20. więcej Art. 20. 1. Prezes Najwyższej Izby Kontroli bierze udział w posiedzeniach
Sejmu.
2. (uchylony)

art. 21. więcej Art. 21. 1. Wiceprezesów Najwyższej Izby Kontroli, w liczbie 3, powołuje
i odwołuje Marszałek Sejmu, po zasięgnięciu opinii właściwej komisji sejmowej, na
wniosek Prezesa Najwyższej Izby Kontroli.
2. Prezes Najwyższej Izby Kontroli, za zgodą Marszałka Sejmu, powołuje
i odwołuje dyrektora generalnego Najwyższej Izby Kontroli.
3. Prezesa Najwyższej Izby Kontroli w razie potrzeby zastępuje wyznaczony
przez niego jeden z wiceprezesów.
4. Do wiceprezesów oraz dyrektora generalnego Najwyższej Izby Kontroli
stosuje się przepis art. 19.
5. Ze stanowiskiem wiceprezesa oraz dyrektora generalnego Najwyższej Izby
Kontroli nie można łączyć mandatu posła, senatora, posła do Parlamentu
Europejskiego lub radnego.

art. 22. więcej Art. 22. 1. W skład Kolegium Najwyższej Izby Kontroli wchodzą: Prezes
Najwyższej Izby Kontroli jako przewodniczący, wiceprezesi i dyrektor generalny
Najwyższej Izby Kontroli oraz 14 członków Kolegium.
2. Marszałek Sejmu, na wniosek Prezesa Najwyższej Izby Kontroli, po
zasięgnięciu opinii właściwej komisji sejmowej, powołuje na członków Kolegium:
1) 7 przedstawicieli nauk prawnych lub ekonomicznych;
2) 7 dyrektorów kontrolnych jednostek organizacyjnych Najwyższej Izby Kontroli
lub radców Prezesa Najwyższej Izby Kontroli, spośród których Prezes
Najwyższej Izby Kontroli wyznacza sekretarza Kolegium Najwyższej Izby Kontroli.
3. Osoby wchodzące w skład Kolegium Najwyższej Izby Kontroli są
w sprawowaniu swych funkcji niezawisłe i mogą w sprawie podejmowanych uchwał
zgłaszać do protokołu zdanie odrębne.
4. Kadencja członka Kolegium Najwyższej Izby Kontroli trwa 3 lata, licząc od
dnia powołania, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6.
5. Kadencja członka Kolegium Najwyższej Izby Kontroli wygasa w razie jego
śmierci lub odwołania.
6. Marszałek Sejmu, na wniosek Prezesa Najwyższej Izby Kontroli, odwołuje
członka Kolegium Najwyższej Izby Kontroli, jeżeli:
1) zrzekł się on funkcji;
2) przestał zajmować stanowisko, o którym mowa w ust. 2 pkt 2;
3) nie uczestniczył w posiedzeniach Kolegium Najwyższej Izby Kontroli przez
okres przekraczający 1 rok;
4) został on skazany prawomocnym wyrokiem sądu za popełnienie przestępstwa
z winy umyślnej.
7. W przypadku upływu albo wygaśnięcia kadencji członka Kolegium
Najwyższej Izby Kontroli stosuje się odpowiednio przepisy ust. 2.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Kolegium Najwyższej Izby Kontroli zatwierdza:
1) analizę wykonania budżetu państwa i założeń polityki pieniężnej;
2) sprawozdanie z działalności Najwyższej Izby Kontroli w roku ubiegłym.
2. Kolegium Najwyższej Izby Kontroli uchwala:
1) opinię w przedmiocie absolutorium dla Rady Ministrów;
2) wnioski w sprawie rozpatrzenia przez Sejm określonych problemów związanych
z działalnością organów wykonujących zadania publiczne;
3) wystąpienia zawierające wynikające z kontroli zarzuty, dotyczące działalności
osób wchodzących w skład Rady Ministrów, kierujących urzędami centralnymi,
Prezesa Narodowego Banku Polskiego i osób kierujących instytucjami,
o których mowa w art. 4 ust. 1;
4) projekt statutu Najwyższej Izby Kontroli;
5) projekt budżetu Najwyższej Izby Kontroli;
6) roczny plan pracy Najwyższej Izby Kontroli.
3. Kolegium Najwyższej Izby Kontroli opiniuje:
1) wniesione przez Prezesa Najwyższej Izby Kontroli programy kontroli
i informacje o wynikach szczególnie ważnych kontroli;
2) inne sprawy wniesione przez Prezesa Najwyższej Izby Kontroli albo
przedstawione przez co najmniej 1/3 członków Kolegium.
4. Kolegium Najwyższej Izby Kontroli rozpatruje również zastrzeżenia do
wystąpień pokontrolnych, o których mowa w art. 54 ust. 3.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Posiedzeniom Kolegium Najwyższej Izby Kontroli przewodniczy
Prezes Najwyższej Izby Kontroli lub wyznaczony przez niego wiceprezes.
2. Kolegium Najwyższej Izby Kontroli podejmuje uchwały większością głosów
w obecności co najmniej połowy składu Kolegium w głosowaniu tajnym.
3. (uchylony)
4. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może zapraszać na posiedzenia Kolegium
Najwyższej Izby Kontroli osoby niewchodzące w skład Kolegium.
5. Kierownik jednostki kontrolowanej może na posiedzeniu Kolegium
Najwyższej Izby Kontroli składać oświadczenia i wyjaśnienia dotyczące złożonych
zastrzeżeń.

Art. 24a. 1. Za udział w posiedzeniu Kolegium Najwyższej Izby Kontroli jego
członkom niebędącym pracownikami Najwyższej Izby Kontroli przysługuje
wynagrodzenie, którego wysokość określa Prezes Najwyższej Izby Kontroli w drodze
zarządzenia. Wynagrodzenie nie może być wyższe niż półtorakrotność minimalnego
wynagrodzenia za pracę określonego na podstawie przepisów o minimalnym
wynagrodzeniu za pracę.
2. Koszty wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, są pokrywane z budżetu
Najwyższej Izby Kontroli.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Jednostkami organizacyjnymi Najwyższej Izby Kontroli są
departamenty, delegatury i biura.
1a. Departamenty i delegatury są kontrolnymi jednostkami organizacyjnymi
Najwyższej Izby Kontroli. Kontrolne jednostki organizacyjne wykonują zadania
w zakresie postępowania kontrolnego lub wspomagają czynności kontrolne.
1b. Biura wykonują zadania w zakresie organizacji i obsługi funkcjonowania
Najwyższej Izby Kontroli.
2. Organizację wewnętrzną Najwyższej Izby Kontroli, w tym siedziby delegatur
i zakresich właściwości terytorialnej oraz zasady udzielania przez Prezesa Najwyższej
Izby Kontroli upoważnień do załatwiania spraw i podejmowania decyzji w jego
imieniu, określa statut Najwyższej Izby Kontroli nadawany w drodze zarządzenia
przez Marszałka Sejmu, na wniosek Prezesa Najwyższej Izby Kontroli po zasięgnięciu
opinii właściwej komisji sejmowej.
3. Marszałek Sejmu może w statucie upoważnić Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli do określania, w drodze zarządzenia, szczegółowej organizacji wewnętrznej jednostek organizacyjnych Najwyższej Izby Kontroli oraz ich właściwości, a także wprowadzania zmian w tym zakresie.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Projekt budżetu Najwyższej Izby Kontroli w brzmieniu uchwalonym
przez Kolegium Najwyższej Izby Kontroli minister właściwy do spraw budżetu
włącza do projektu budżetu państwa.
2. Prezesowi Najwyższej Izby Kontroli w zakresie wykonywania budżetu
Najwyższej Izby Kontroli przysługują uprawnienia ministra właściwego do spraw
budżetu.
3. Wykonanie budżetu Najwyższej Izby Kontroli kontroluje Sejm. Tryb
przeprowadzania kontroli określa regulamin Sejmu.

art. 27. więcej Art. 27. Postępowanie kontrolne przeprowadza się według przepisów niniejszej
ustawy.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Postępowanie kontrolne ma na celu ustalenie stanu faktycznego
w zakresie działalności jednostek poddanych kontroli, rzetelne jego udokumentowanie
i dokonanie oceny kontrolowanej działalności według kryteriów określonych w art. 5.
2. Przygotowanie kontroli obejmuje w szczególności opracowanie programu
kontroli lub tematyki kontroli, w których uwzględnia się:
1) wyniki wcześniejszych kontroli;
2) wyniki badań analitycznych określonych problemów oraz skarg i wniosków;
3) opinie naukowe i specjalistyczne;
4) informacje i dane pochodzące od jednostek, o których mowa w art. 2 i art. 4,
i innych podmiotów.
Art. 28a. 1. Kontrolę ujętą w rocznym planie pracy Najwyższej Izby Kontroli
prowadzi się według programu kontroli zatwierdzonego przez Prezesa lub wiceprezesa
Najwyższej Izby Kontroli.
2. Kontrolę doraźną prowadzi się za zgodą Prezesa lub wiceprezesa Najwyższej
Izby Kontroli według tematyki kontroli zatwierdzonej przez dyrektora właściwej
jednostki kontrolnej. Jeżeli kontrola doraźna prowadzona jest przez kilka jednostek
kontrolnych, tematykę kontroli zatwierdza dyrektor jednostki koordynującej kontrolę.
3. Program kontroli i tematyka kontroli są dokumentami chronionymi tajemnicą
kontrolerską, udostępnianymi pracownikom Najwyższej Izby Kontroli w związku z wykonywaniem zadań służbowych. Innym osobom program kontroli lub tematyka
kontroli może zostać udostępniona w uzasadnionych przypadkach za zgodą Prezesa
Najwyższej Izby Kontroli.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Dla realizacji celu, o którym mowa w art. 28:
1) kierownicy jednostek, o których mowa w art. 2 i art. 4, mają obowiązek
niezwłocznie przedkładać na żądanie Najwyższej Izby Kontroli wszelkie
dokumenty i materiały, w tym na nośnikach elektronicznych, niezbędne do
przygotowania lub przeprowadzenia kontroli, a także umożliwić dostęp do baz
danych, z zachowaniem przepisów o tajemnicy ustawowo chronionej;
2) upoważnieni przedstawiciele Najwyższej Izby Kontroli mają prawo do:
a) swobodnego wstępu do obiektów i pomieszczeń jednostek kontrolowanych,
b) wglądu do wszelkich dokumentów związanych z działalnością jednostek
kontrolowanych, pobierania oraz zabezpieczania dokumentów i innych
materiałów dowodowych, z zachowaniem przepisów o tajemnicy ustawowo
chronionej,
c) przeprowadzania oględzin obiektów, składników majątkowych i przebiegu
określonych czynności,
d) wzywania i przesłuchiwania świadków,
e) żądania udzielenia wyjaśnień przez osoby, które wykonują lub wykonywały
pracę na podstawie stosunku pracy lub innej umowy w jednostkach
kontrolowanych,
f) zasięgania w związku z przygotowywaną lub przeprowadzaną kontrolą
informacji oraz żądania dokumentów od jednostek niekontrolowanych,
a także żądania wyjaśnień od pracowników tych jednostek,
g) korzystania z pomocy biegłych i specjalistów,
h) zwoływania narad w związku z przeprowadzaną kontrolą,
i) przetwarzania danych osobowych, z wyjątkiem danych ujawniających
poglądy polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, jak również
danych genetycznych, o nałogach, o seksualności lub o orientacji
seksualnej.
2. Dostęp Najwyższej Izby Kontroli do dokumentów i materiałów potrzebnych
do ustalenia stanu faktycznego w zakresie kontrolowanej działalności lecz
zawierających informacje stanowiące tajemnicę ustawowo chronioną może być
wyłączony lub ograniczony jedynie na podstawie innych ustaw.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Kontrolę przeprowadzają pracownicy Najwyższej Izby Kontroli,
o których mowa w art. 66a, zwani dalej „kontrolerami”. Kontrolę mogą
przeprowadzać również: Prezes Najwyższej Izby Kontroli, wiceprezesi oraz dyrektor
generalny Najwyższej Izby Kontroli.
2. Prezes Najwyższej Izby Kontroli, wiceprezesi, dyrektor generalny oraz
kontrolerzy, o których mowa w art. 66a pkt 1–4, przeprowadzają kontrolę na
podstawie legitymacji służbowej, a kontrolerzy, o których mowa w art. 66a pkt 5–9,
przeprowadzają kontrolę na podstawie legitymacji służbowej i upoważnienia do
przeprowadzenia kontroli, z zastrzeżeniem ust. 5.
3. Upoważnienia do przeprowadzenia kontroli wydają: Prezes Najwyższej Izby
Kontroli, wiceprezesi oraz dyrektorzy i wicedyrektorzy kontrolnych jednostek
organizacyjnych Najwyższej Izby Kontroli.
4. W upoważnieniu do przeprowadzenia kontroli należy w szczególności
wskazać:
1) imię i nazwisko kontrolera oraz kontrolną jednostkę organizacyjną Najwyższej
Izby Kontroli;
2) podstawę prawną podjęcia kontroli;
3) numer i tytuł kontroli;
4) zakres przedmiotowy i okres objęty kontrolą;
5) nazwę i adres jednostki kontrolowanej.
5. Kontrolę spraw lub dokumentów zawierających informacje niejawne
oznaczone jako ściśle tajne przeprowadza się na podstawie legitymacji służbowej
i odrębnego upoważnienia wydanego przez Prezesa Najwyższej Izby Kontroli.
6. Prezes Najwyższej Izby Kontroli określi, w drodze zarządzenia, wzór
legitymacji służbowej. Zarządzenie podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Kontroler podlega wyłączeniu, na wniosek lub z urzędu,
z postępowania kontrolnego, jeżeli wyniki kontroli mogłyby oddziaływać na jego
prawa lub obowiązki, na prawa lub obowiązki jego małżonka albo osoby pozostającej
z nim faktycznie we wspólnym pożyciu, krewnych i powinowatych do drugiego
stopnia bądź osób związanych z nim z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli.
Powody wyłączenia kontrolera trwają także po ustaniu małżeństwa, przysposobienia,
opieki lub kurateli.
2. Kontroler może być wyłączony, na wniosek lub z urzędu, z postępowania
kontrolnego w każdym czasie, jeżeli zachodzą uzasadnione wątpliwości co do jego
bezstronności.
3. O przyczynach powodujących wyłączenie kontroler lub kierownik jednostki
kontrolowanej niezwłocznie zawiadamia na piśmie dyrektora właściwej jednostki
kontrolnej, w której kontroler wykonuje obowiązki.
4. O wyłączeniu kontrolera postanawia dyrektor właściwej jednostki kontrolnej.
Na postanowienie o wyłączeniu zażalenie nie przysługuje.
5. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może, na wniosek lub z urzędu, postanowić
o wyłączeniu z postępowania kontrolnego właściwej jednostki kontrolnej, jeżeli
wyniki kontroli mogłyby oddziaływać na prawa lub obowiązki dyrektora albo
wicedyrektora tej jednostki, lub osób im bliskich, o których mowa w ust. 1;
w przypadku wyłączenia Prezes Najwyższej Izby Kontroli wyznacza do postępowania
kontrolnego inną jednostkę kontrolną, powiadamiając o tym Kolegium Najwyższej
Izby Kontroli.
6. Do czasu wydania postanowienia, o którym mowa w ust. 4 i 5, kontroler
podejmuje jedynie czynności niecierpiące zwłoki.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Postępowanie kontrolne prowadzone jest w siedzibie jednostki
kontrolowanej oraz w miejscach i czasie wykonywania jej zadań, a jeżeli tego
wymaga dobro kontroli – również w dniach wolnych od pracy i poza godzinami pracy.
2. Postępowanie kontrolne lub poszczególne jego czynności przeprowadza się
w miarę potrzeby również w siedzibie jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby
Kontroli.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Kontroler jest upoważniony do swobodnego poruszania się na terenie
jednostki kontrolowanej bez obowiązku uzyskiwania przepustki oraz zwolniony jest
od rewizji osobistej, jeżeli przewiduje ją wewnętrzny regulamin jednostki
kontrolowanej.
2. Kierownik jednostki kontrolowanej zapewnia kontrolerowi warunki i środki
niezbędne do sprawnego przeprowadzenia kontroli, w szczególności niezwłoczne
przedstawianie do kontroli żądanych dokumentów i materiałów, terminowe udzielanie
wyjaśnień przez pracowników jednostki, udostępnianie urządzeń technicznych oraz
środków transportu z ich obsługą, a w miarę możliwości oddzielnych pomieszczeń
z odpowiednim wyposażeniem.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Jednostka kontrolowana ma prawo do uzyskania zwrotu kosztów
wynagrodzenia dla pracowników jednostki kontrolowanej uczestniczących
w postępowaniu kontrolnym prowadzonym w dniach wolnych od pracy i poza
godzinami pracy oraz kosztów związanych z korzystaniem przez kontrolera
z urządzeń technicznych i środków transportu jednostki kontrolowanej.
2. Koszty, o których mowa w ust. 1, są pokrywane z budżetu Najwyższej Izby
Kontroli.
3. Kierownik jednostki kontrolowanej składa, do dyrektora właściwej jednostki
kontrolnej, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wystąpienia pokontrolnego, pod
rygorem utraty roszczenia, umotywowany wniosek o pokrycie poniesionych kosztów,
o których mowa w ust. 1.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Kontroler ustala stan faktyczny na podstawie zebranych w toku
postępowania dowodów.
2. Dowodami są w szczególności dokumenty, zabezpieczone rzeczy, wyniki
oględzin, zeznania świadków, opinie biegłych oraz pisemne wyjaśnienia
i oświadczenia.

Art. 35a. 1. Kontroler dokumentuje ustalenia kontroli w aktach kontroli.
2. Akta kontroli obejmują w szczególności upoważnienie do przeprowadzenia
kontroli, protokoły z przeprowadzonych czynności dowodowych, notatki służbowe
oraz inne dokumenty i materiały dowodowe, a także wystąpienie pokontrolne,
zastrzeżenia i dokumenty związane z ich rozpatrywaniem.
3. Kierownik jednostki kontrolowanej lub osoba przez niego upoważniona ma
prawo wglądu do akt kontroli i sporządzania z nich odpisów, z zachowaniem
przepisów o tajemnicy ustawowo chronionej.
4. Za zgodą Prezesa Najwyższej Izby Kontroli akta kontroli lub poszczególne
dokumenty wchodzące w ich skład mogą być udostępniane także innym osobom,
z zachowaniem przepisów o tajemnicy ustawowo chronionej.

Art. 35b. 1. Kontroler sporządza protokół z przeprowadzenia czynności
dowodowej, gdy ustawa tak stanowi. W innych przypadkach kontroler może
sporządzić notatkę służbową albo wydruk potwierdzający przekazanie informacji w
formie elektronicznej.
2. Protokół powinien zawierać:
1) oznaczenie czynności, czasu i miejsca jej przeprowadzania oraz osób w niej
uczestniczących;
2) opis przebiegu czynności wraz z oświadczeniami i wnioskami osób w niej
uczestniczących;
3) opis innych istotnych okoliczności dotyczących przebiegu czynności.
3. Protokół oraz każdą jego stronę podpisują wszystkie osoby biorące udział
w czynności dowodowej. Przed podpisaniem protokołu kontroler daje go do
przeczytania osobom biorącym udział w czynności dowodowej lub odczytuje go,
czyniąc o tym wzmiankę.
4. Osoby biorące udział w czynności dowodowej, przed podpisaniem protokołu
mogą żądać sprostowania jego treści i zamieszczenia w nim informacji dotyczących
ich praw lub interesów.
5. Skreślenia lub uzupełnienia poczynione w protokole wymagają omówienia
podpisanego przez osoby uczestniczące w czynności.
6. W razie niemożliwości lub odmowy podpisania protokołu należy uczynić
o tym wzmiankę, podając przyczyny braku podpisu.
7. Jeżeli zeznania, wyjaśnienia lub oświadczenia są składane do protokołu przez
osobę niewładającą językiem polskim do udziału w czynności dowodowej należy
wezwać tłumacza, który przekłada treść zeznania, wyjaśnienia lub oświadczenia na
język polski oraz podpisuje protokół. Do tłumacza stosuje się odpowiednio przepisy
art. 49 ust. 4–6 i art. 50 ust. 2 dotyczące specjalistów.

Art. 35c. 1. Oczywiste omyłki pisarskie lub rachunkowe w dokumentach
wytworzonych przez kontrolną jednostkę organizacyjną Najwyższej Izby Kontroli
można sprostować w każdym czasie.
2. Sprostowania dokonuje kontroler lub dyrektor kontrolnej jednostki
organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli, sporządzając w dokumencie adnotację
zawierającą treść i datę sprostowania oraz podpis.
3. O treści sprostowania dokumentu należy powiadomić podmioty, którym
dokument został uprzednio przekazany.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Zebrane w toku postępowania kontrolnego materiały dowodowe
kontroler odpowiednio zabezpiecza, w miarę potrzeby przez:
1) oddanie na przechowanie kierownikowi lub innemu pracownikowi jednostki
kontrolowanej za pokwitowaniem;
2) przechowanie w jednostce kontrolowanej w oddzielnym, zamkniętym
i opieczętowanym pomieszczeniu;
3) zabranie z jednostki kontrolowanej za pokwitowaniem.
2. Postanowienie o zwolnieniu materiałów dowodowych spod zabezpieczenia
wydaje kontroler. Na postanowienie o odmowie zwolnienia materiałów spod
zabezpieczenia służy zażalenie.
3. Zwrot zabezpieczonych materiałów dowodowych następuje za
pokwitowaniem.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Kontroler może sporządzać, a w razie potrzeby może zażądać od
kierownika jednostki kontrolowanej sporządzenia w terminie wyznaczonym przez
kontrolera, niezbędne dla kontroli kopie lub wyciągi z dokumentów, jak również
zestawienia i obliczenia na podstawie dokumentów lub elektronicznych baz danych.
2. Zgodność kopii i wyciągów oraz zestawień i obliczeń z oryginalnymi
dokumentami lub danymi z elektronicznych baz danych potwierdza kierownik
komórki organizacyjnej, w której dokumenty się znajdują, lub osoba do tego
upoważniona.
3. Kopie i wyciągi oraz zestawienia i obliczenia na podstawie dokumentów
zabezpieczonych w trybie art. 36 mogą być sporządzane tylko za zgodą i w obecności
kontrolera, który potwierdza ich zgodność z oryginałem i wydaje je za
pokwitowaniem odbioru.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Kontroler dokonuje pobrania rzeczy w obecności kierownika
komórki organizacyjnej, w której rzecz się znajduje, a w razie jego nieobecności –
pracownika wyznaczonego przez kierownika jednostki kontrolowanej. Pobrana rzecz
powinna być zaopatrzona przez uczestników pobrania w trwałe cechy lub znaki
uniemożliwiające zastąpienie jej inną.
2. Z pobrania rzeczy sporządza się protokół.

art. 39. więcej Art. 39. 1. W razie potrzeby ustalenia stanu faktycznego obiektów lub innych
składników majątkowych albo przebiegu określonych czynności, kontroler może
przeprowadzić oględziny.
2. Oględziny przeprowadza się w obecności kierownika komórki organizacyjnej,
odpowiedzialnego za przedmiot lub czynności poddane oględzinom, a w razie jego
nieobecności – pracownika wyznaczonego przez kierownika jednostki kontrolowanej.
2a. W związku z przeprowadzaną kontrolą w zakresie niezbędnym dla ustalenia
stanu faktycznego kontroler może przeprowadzić oględziny obiektów i innych
składników majątkowych, które nie stanowią własności jednostki kontrolowanej lub
znajdują się poza tą jednostką; przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.
3. Z przebiegu i wyniku oględzin sporządza się protokół.
4. Przebieg i wyniki oględzin mogą być ponadto utrwalone za pomocą urządzeń
technicznych służących do utrwalania obrazu lub dźwięku; nośnik, na którym został
utrwalony obraz lub dźwięk, stanowi załącznik do protokołu.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Kontroler może żądać od osób, które wykonują lub wykonywały
pracę w jednostce kontrolowanej na podstawie stosunku pracy lub innej umowy,
udzielenia mu, w terminie przez niego wyznaczonym, ustnych lub pisemnych
wyjaśnień w sprawach dotyczących przedmiotu kontroli.
2. Odmowa udzielenia wyjaśnień może nastąpić jedynie w przypadkach, gdy
wyjaśnienia mają dotyczyć:
1) informacji objętych tajemnicą ustawowo chronioną inną niż tajemnica służbowa,
do których dostęp Najwyższej Izby Kontroli został wyłączony albo nie zostały
spełnione warunki do przekazania informacji, do których dostęp Najwyższej
Izbie Kontroli został ograniczony;
2) faktów i okoliczności, których ujawnienie mogłoby narazić na odpowiedzialność
karną lub majątkową wezwanego do złożenia wyjaśnień, a także jego małżonka
albo osoby pozostającej z nim faktycznie we wspólnym pożyciu, krewnych
i powinowatych do drugiego stopnia bądź osób związanych z nim z tytułu
przysposobienia, opieki lub kurateli.
3. Prawo odmowy udzielenia wyjaśnień w przypadkach, o których mowa
w ust. 2 pkt 2, trwa mimo ustania małżeństwa lub przysposobienia.
4. Udzielający wyjaśnień może uchylić się od odpowiedzi na pytania, jeżeli
zachodzą okoliczności, o których mowa w ust. 2.
5. Warunkiem przyjęcia pisemnych wyjaśnień jest wskazanie osoby składającej
wyjaśnienia, podanie zajmowanego przez nią stanowiska w jednostce kontrolowanej
oraz jej podpis.
6. Z przyjęcia ustnych wyjaśnień sporządza się protokół.
7. W razie zasięgania przez kontrolera, w związku z prowadzoną kontrolą,
informacji w jednostkach niekontrolowanych lub uzyskiwania dokumentów lub
wyjaśnień od pracowników tych jednostek, informacje lub wyjaśnienia powinny być utrwalone na piśmie i podpisane przez osobę, która je złożyła. Przepisy ust. 1–6 stosuje się odpowiednio.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Każdy może złożyć kontrolerowi ustne lub pisemne oświadczenie
dotyczące przedmiotu kontroli. Warunkiem przyjęcia pisemnego oświadczenia jest
wskazanie osoby składającej oświadczenie i jej podpis.
2. Kontroler nie może odmówić przyjęcia oświadczenia, jeżeli ma ono związek
z przedmiotem kontroli.
3. Z przyjęcia ustnego oświadczenia sporządza się protokół.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Kontroler może wezwać pracownika jednostki kontrolowanej lub
inną osobę do stawienia się w wyznaczonym miejscu i czasie w celu złożenia zeznań
w charakterze świadka.
2. W razie potrzeby kontroler może zwrócić się do dyrektora kontrolnej jednostki
organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli z wnioskiem o wezwanie wskazanych osób
do osobistego stawienia się w wyznaczonym miejscu i czasie, i przesłuchanie ich
w charakterze świadków przez upoważnionego pracownika kontrolnej jednostki
organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli.
3. Jeżeli osoba wezwana nie może stawić się z powodu choroby lub innej
niedającej się pokonać przeszkody, kontroler lub pracownik wymieniony
w ust. 2 może dokonać przesłuchania w miejscu pobytu tej osoby.
4. W wezwaniu należy wskazać:
1) nazwę i adres kontrolnej jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli;
2) imię, nazwisko i adres osoby wzywanej;
3) podstawę prawną, charakter i cel wezwania;
4) datę, godzinę i miejsce stawienia się;
5) skutki prawne niezastosowania się do wezwania;
6) imię, nazwisko i stanowisko służbowe wzywającego.
5. Wezwanie doręcza się za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu
ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 2188, z
2019 r. poz. 1051, 1495 i 2005 oraz z 2020 r. poz. 695) lub innego podmiotu
zajmującego się doręczaniem korespondencji. W sprawach niecierpiących zwłoki
można dokonać wezwania w formie elektronicznej, za pomocą telefaksu, telefonicznie
albo w inny sposób z podaniem danych, o których mowa w ust. 4; sposób wezwania
należy udokumentować dołączając do akt kontroli notatkę służbową lub potwierdzenie
transmisji danych.

art. 43. więcej Art. 43. Nie wolno przesłuchiwać jako świadków:
1) obrońcy co do faktów, o których dowiedział się udzielając porady prawnej lub
prowadząc sprawę;
2) duchownego co do faktów, o których dowiedział się przy spowiedzi.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Osoba obowiązana do zachowania w tajemnicy informacji
niejawnych o klauzuli tajności „zastrzeżone” lub „poufne” może być przesłuchana
w charakterze świadka co do okoliczności, których dotyczy ten obowiązek.
2. Osoba obowiązana do zachowania w tajemnicy informacji niejawnych
o klauzuli tajności „tajne” lub „ściśle tajne” może być przesłuchana w charakterze
świadka co do okoliczności, których dotyczy ten obowiązek, tylko po zwolnieniu od
obowiązku zachowania tajemnicy, udzielonym na piśmie przez Prezesa Najwyższej
Izby Kontroli.
3. Osoba obowiązana do zachowania tajemnicy ustawowo chronionej, innej niż
określona w ust. 1 i 2, może być przesłuchana w charakterze świadka co do
okoliczności, których dotyczy ten obowiązek, tylko po zwolnieniu od obowiązku
zachowania tajemnicy, udzielonym na piśmie przez Prezesa Najwyższej Izby Kontroli,
chyba że przepisy innych ustaw wyłączają dostęp Najwyższej Izby Kontroli do takiej
tajemnicy.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Prawo odmowy zeznań w charakterze świadka przysługuje:
1) pracownikowi jednostki kontrolowanej ponoszącemu odpowiedzialność za
działalność będącą przedmiotem kontroli;
2) każdej osobie, jeżeli złożenie zeznań mogłoby ją lub osoby wymienione w art. 40
ust. 2 pkt 2 narazić na odpowiedzialność karną lub majątkową.
2. Przepisy art. 40 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

art. 46. więcej Art. 46. Przed rozpoczęciem przesłuchania kontroler obowiązany jest uprzedzić
świadka o odpowiedzialności karnej za zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy,
a w sytuacji określonej w art. 45 informuje go o przysługujących mu uprawnieniach.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Przesłuchanie świadka, za jego zgodą, może być utrwalone za pomocą
urządzeń technicznych służących do utrwalania obrazu lub dźwięku.
2. Z zeznań świadka sporządza się protokół; nośnik, na którym został utrwalony
obraz lub dźwięk, stanowi załącznik do protokołu.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Na osobę wezwaną w charakterze świadka, która mimo
prawidłowego wezwania nie stawiła się bez uzasadnionej przyczyny we wskazanym czasie i miejscu, kontroler może nałożyć karę pieniężną do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę określonego na podstawie przepisów o minimalnym
wynagrodzeniu za pracę.
2. Na postanowienie o nałożeniu kary pieniężnej służy ukaranemu zażalenie.
3. Kara pieniężna podlega egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
4. Postanowienie o nałożeniu kary pieniężnej podlega uchyleniu przez
kontrolera, jeżeli osoba wezwana usprawiedliwi niestawienie się na wezwanie. Na
postanowienie o odmowie uchylenia kary pieniężnej przysługuje zażalenie.
5. Środki uzyskane z kar pieniężnych stanowią dochód budżetu państwa.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Jeżeli w toku kontroli konieczne jest zbadanie określonych zagadnień
wymagających wiadomości specjalnych, dyrektor właściwej jednostki kontrolnej,
z własnej inicjatywy lub na wniosek kontrolera, powołuje biegłego.
2. W postanowieniu o powołaniu biegłego określa się przedmiot i zakres badań
oraz termin wydania opinii.
3. W wyniku przeprowadzonych badań biegły sporządza szczegółowe
sprawozdanie zawierające opis przeprowadzonych badań wraz z wydaną na ich
podstawie opinią.
4. Jeżeli w toku kontroli ujawni się potrzeba dokonania przez kontrolera
określonych czynności badawczych z udziałem specjalisty w danej dziedzinie wiedzy
lub praktyki, kontroler może, w drodze postanowienia, powołać specjalistę do udziału
w tych czynnościach, określając przedmiot i czas jego działania.
5. Biegły i specjalista działają na podstawie postanowienia o ich powołaniu.
Przepisy art. 29 ust. 1 pkt 2 lit. a–c stosuje się odpowiednio. Biegłemu lub specjaliście
można udostępnić akta kontroli w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia dowodu.
Biegły i specjalista są obowiązani do zachowania w tajemnicy informacji, o których
dowiedzieli się w związku z wykonywaniem zadań, określonych w postanowieniu
o ich powołaniu.
6. Kierownik jednostki kontrolowanej może wystąpić za pośrednictwem
kontrolera do dyrektora właściwej jednostki kontrolnej z wnioskiem o wyłączenie
z postępowania kontrolnego powołanego biegłego lub specjalisty z przyczyn określonych w art. 31 ust. 1 i 2. Przepisy art. 31 ust. 4 i 6 stosuje się odpowiednio.

Art. 49a. Jeżeli w toku kontroli powstanie wątpliwość wymagająca interpretacji
przepisów prawnych związanych z ochroną praw lub interesów Rzeczypospolitej Polskiej, dyrektor właściwej jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli lub upoważniona przez niego osoba zwraca się do Prezesa Prokuratorii Generalnej
Rzeczypospolitej Polskiej o wydanie opinii prawnej w tej sprawie.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Świadkowi, który nie jest pracownikiem jednostki kontrolowanej,
przysługuje zwrot utraconego zarobku, poniesionych przez niego kosztów podróży
i zakwaterowania oraz dieta na zasadach określonych w odrębnych przepisach
w sprawie diet i innych należności z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju.
2. Biegłemu i specjaliście przysługuje wynagrodzenie oraz zwrot poniesionych
przez nich uzasadnionych i udokumentowanych wydatków. Wysokość wynagrodzenia
ustala się w umowie zawartej między dyrektorem właściwej jednostki kontrolnej
a biegłym lub specjalistą, uwzględniając czas i nakład pracy niezbędne do wydania
opinii, a także stopień złożoności problemu będącego jej przedmiotem.
3. Koszty, o których mowa w ust. 1 i 2, są pokrywane z budżetu Najwyższej Izby
Kontroli.
4. Przepisy ust. 1 i 3 stosuje się odpowiednio do osoby wezwanej do złożenia
wyjaśnień w trybie art. 40 ust. 1 i 7.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Kontroler jest obowiązany niezwłocznie poinformować kierownika
jednostki kontrolowanej lub kierownika jednostki nadrzędnej oraz właściwe organy
lub jednostki organizacyjne o stwierdzeniu bezpośredniego niebezpieczeństwa dla
życia lub zdrowia ludzkiego albo powstania znacznej szkody w mieniu, w celu
zapobieżenia występującemu niebezpieczeństwu lub szkodzie.
2. Kierownik jednostki kontrolowanej obowiązany jest niezwłocznie
poinformować kontrolera o podjętych działaniach zapobiegających stanowi
zagrożenia, o którym mowa w ust. 1.
3. (uchylony)
4. Kontroler może w toku kontroli informować kierownika jednostki
kontrolowanej o ustaleniach wskazujących na nieprawidłowości w działalności tej
jednostki.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Kontroler ma prawo zwołać w toku kontroli, w szczególnie
uzasadnionych okolicznościach, naradę z pracownikami jednostki kontrolowanej dla
omówienia kwestii związanych z przeprowadzaną kontrolą.
2. O planowanym zwołaniu narady kontroler uprzedza kierownika jednostki
kontrolowanej, uzgadniając z nim czas i miejsce narady.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Kontroler przygotowuje wystąpienie pokontrolne, które zawiera:
1) numer i tytuł kontroli;
2) imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe kontrolera, nazwę właściwej
jednostki kontrolnej oraz numer i datę upoważnienia do przeprowadzenia
kontroli;
3) oznaczenie jednostki kontrolowanej, jej adres oraz imię i nazwisko kierownika;
4) zwięzły opis ustalonego stanu faktycznego i ocenę kontrolowanej działalności,
w tym ustalone, na podstawie materiałów dowodowych znajdujących się
w aktach kontroli, nieprawidłowości i ich przyczyny, zakres i skutki oraz osoby
za nie odpowiedzialne;
5) uwagi i wnioski w sprawie usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości;
6) wzmiankę o przekazaniu informacji, o których mowa w art. 51 ust. 1, oraz
wzmiankę o podjętych w związku z tym działaniach zapobiegających i ich
skutkach do czasu zakończenia kontroli albo o niepodjęciu takich działań;
7) pouczenie o prawie zgłoszenia zastrzeżeń, o których mowa w art. 54.
2. W wystąpieniu pokontrolnym może być także zawarta ocena wskazująca na
niezasadność zajmowania stanowiska lub pełnienia funkcji przez osobę
odpowiedzialną za stwierdzone nieprawidłowości w jednostkach, o których mowa
w art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1.
3. Wystąpienie pokontrolne podpisuje kontroler prowadzący kontrolę oraz
dyrektor właściwej jednostki kontrolnej, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.
4. Wystąpienie pokontrolne do:
1) Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Marszałka Sejmu, Marszałka Senatu,
Prezesa Rady Ministrów, Prezesa Narodowego Banku Polskiego oraz osób
kierujących instytucjami, o których mowa w art. 4 ust. 1, podpisuje Prezes
Najwyższej Izby Kontroli;
2) ministra oraz kierownika urzędu centralnego podpisuje wiceprezes.
5. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może zastrzec dla siebie prawo do podpisania
każdego wystąpienia pokontrolnego a także upoważnić wiceprezesa do podpisywania
wystąpień pokontrolnych, o których mowa w ust. 4.
6. Wystąpienie pokontrolne sporządza się w dwóch egzemplarzach. Jeden
egzemplarz wystąpienia pokontrolnego przekazuje się kierownikowi jednostki
kontrolowanej, a drugi włącza się do akt kontroli.
7. Ocena, o której mowa w ust. 2, może stanowić podstawę do wszczęcia
postępowania dyscyplinarnego, rozwiązania stosunku pracy z winy pracownika bez
wypowiedzenia albo odwołania go z zajmowanego stanowiska lub pełnionej funkcji.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Kierownikowi jednostki kontrolowanej przysługuje prawo zgłoszenia
umotywowanych zastrzeżeń do wystąpienia pokontrolnego, w terminie 21 dni od dnia
jego przekazania.
2. Zastrzeżenia zgłasza się na piśmie do dyrektora właściwej jednostki
kontrolnej, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Prezes Narodowego Banku Polskiego, kierownicy naczelnych i centralnych
organów administracji rządowej oraz kierownicy podmiotów, o których mowa w art. 4
ust. 1, zgłaszają zastrzeżenia do Prezesa Najwyższej Izby Kontroli; przepis ust. 4
zdanie pierwsze stosuje się odpowiednio.
4. Dyrektor właściwej jednostki kontrolnej odmawia przyjęcia zastrzeżeń, jeżeli
zostały one zgłoszone przez osobę nieuprawnioną lub po upływie terminu lub są
niedopuszczalne z mocy ustawy, i informuje o tym zgłaszającego. Na postanowienie
o odmowie przyjęcia zastrzeżeń przysługuje zażalenie do Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli.

art. 55. więcej Art. 55. Kierownik jednostki kontrolowanej może cofnąć zgłoszone zastrzeżenia
do wystąpienia pokontrolnego do chwili podjęcia uchwały w sprawie ich
rozstrzygnięcia. Cofnięte zastrzeżenia pozostawia się bez rozpoznania. Postanowienie
w tej sprawie wydaje odpowiednio Prezes Najwyższej Izby Kontroli, Kolegium
Najwyższej Izby Kontroli, dyrektor właściwej jednostki kontrolnej lub zespół
orzekający. Na postanowienie o pozostawieniu zastrzeżeń bez rozpoznania zażalenie
nie przysługuje.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Jeżeli nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 54 ust. 4,
dyrektor właściwej jednostki kontrolnej przekazuje zastrzeżenia, wraz z aktami
kontroli i swoim stanowiskiem w sprawie zastrzeżeń dyrektorowi kontrolnej jednostki
organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli właściwej w sprawach orzecznictwa.
2. Dyrektor kontrolnej jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli
właściwej w sprawach orzecznictwa niezwłocznie przekazuje zastrzeżenia komisji
rozstrzygającej wyznaczając zespół orzekający w celu ich rozpatrzenia.

art. 57. więcej Art. 57. Prezes Najwyższej Izby Kontroli zgłoszone mu zastrzeżenia przekazuje
Kolegium Najwyższej Izby Kontroli wraz z wystąpieniem pokontrolnym i stanowiskiem przedłożonym przez dyrektora właściwej jednostki kontrolnej. Do
rozpatrywania zastrzeżeń przez Kolegium Najwyższej Izby Kontroli stosuje się
odpowiednio art. 61a ust. 4, 5 i 8 i art. 61b.

art. 58. więcej Art. 58. Członków komisji rozstrzygającej, o której mowa w art. 56 ust. 2,
powołuje i odwołuje Prezes Najwyższej Izby Kontroli, spośród kontrolerów
kontrolnych jednostek organizacyjnych Najwyższej Izby Kontroli. Prezes Najwyższej
Izby Kontroli ustala także liczbę członków komisji rozstrzygającej.

art. 59. więcej Art. 59. 1. Komisja rozstrzygająca orzeka w trzyosobowych zespołach
orzekających.
2. Przewodniczącym zespołu orzekającego jest kontroler posiadający wyższe
wykształcenie prawnicze.
3. Członek zespołu orzekającego i protokolant podlegają wyłączeniu z przyczyn
określonych w art. 31 ust. 1 i 2.

art. 60. więcej Art. 60. Członkowie komisji rozstrzygającej są w zakresie orzekania niezależni.

art. 61. więcej Art. 61. 1. Zastrzeżenia do wystąpienia pokontrolnego rozpatrywane są,
z zastrzeżeniem ust. 2, na posiedzeniu jawnym dla stron postępowania kontrolnego.
2. Na posiedzeniu niejawnym zespół orzekający może uwzględnić zastrzeżenia
w całości.

Art. 61a. 1. Przebiegiem posiedzenia zespołu orzekającego kieruje
przewodniczący zespołu. Przewodniczący czuwa również nad sprawnym przebiegiem
posiedzenia.
2. Przewodniczący zespołu wyznacza termin posiedzenia.
3. O terminie posiedzenia zespołu zawiadamia się kierownika jednostki
kontrolowanej oraz dyrektora właściwej jednostki kontrolnej i kontrolera; przepisy
art. 42 ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio. Obecność dyrektora właściwej jednostki
kontrolnej lub kontrolera nie jest obowiązkowa, chyba że komisja rozstrzygająca uzna
ich udział za konieczny. Jeżeli na posiedzeniu zespołu obecni są kierownik jednostki
kontrolowanej, dyrektor właściwej jednostki kontrolnej lub kontroler, przewodniczący
zespołu udziela im głosu.
4. Dla wyjaśnienia wszystkich kwestii związanych z rozpatrywaniem zastrzeżeń
zespół orzekający może żądać przedstawienia dokumentów.
5. Zespół orzekający orzeka o uwzględnieniu zastrzeżeń w całości lub w części
albo o ich oddaleniu.
6. Uchwałę w sprawie zastrzeżeń podpisują wszyscy członkowie zespołu.
Członek zespołu ma prawo zgłosić zdanie odrębne. Zdanie odrębne wymaga
pisemnego uzasadnienia.
7. Z posiedzenia zespołu sporządza się protokół, który podpisują
przewodniczący zespołu i protokolant.
8. Uchwałę w sprawie zastrzeżeń wraz z uzasadnieniem przekazuje się
kierownikowi jednostki kontrolowanej i dyrektorowi właściwej jednostki kontrolnej.

Art. 61b. 1. Dyrektor właściwej jednostki kontrolnej dokonuje zmian
w wystąpieniu pokontrolnym zgodnie z treścią uchwały w sprawie zastrzeżeń,
podpisuje zmienione wystąpienie pokontrolne i przesyła je kierownikowi jednostki
kontrolowanej.
2. Do wystąpienia, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje prawo zgłoszenia
zastrzeżeń.

art. 62. więcej Art. 62. Kierownik jednostki kontrolowanej jest obowiązany, w terminie
określonym w wystąpieniu, nie krótszym niż 14 dni od dnia otrzymania wystąpienia
pokontrolnego, a w przypadku wniesienia zastrzeżeń, od dnia otrzymania uchwały
o oddaleniu zastrzeżeń w całości lub zmienionego wystąpienia pokontrolnego,
poinformować Najwyższą Izbę Kontroli o sposobie wykorzystania uwag i wykonania
wniosków sformułowanych w wystąpieniu pokontrolnym oraz o podjętych
działaniach lub przyczynach niepodjęcia tych działań.

Art. 62a. 1. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może pisemnie powiadomić
kierownika jednostki nadrzędnej lub właściwy organ państwowy lub samorządowy
o uwagach, ocenach i wnioskach dotyczących kontrolowanej działalności,
sformułowanych w wystąpieniu pokontrolnym. Przepis art. 53 ust. 2 stosuje się
odpowiednio.
2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, są obowiązane, w wyznaczonym terminie
nie krótszym niż 14 dni, poinformować Najwyższą Izbę Kontroli o zajętym
stanowisku oraz o podjętych działaniach lub przyczynach niepodjęcia działań.

art. 63. więcej Art. 63. 1. W razie uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa lub
wykroczenia Najwyższa Izba Kontroli zawiadamia organ powołany do ścigania
przestępstw lub wykroczeń oraz informuje o tym kierownika jednostki kontrolowanej
lub kierownika jednostki nadrzędnej i właściwy organ państwowy lub samorządowy.
2. Organ powołany do ścigania przestępstw lub wykroczeń obowiązany jest
zawiadomić Najwyższą Izbę Kontroli o wynikach postępowania.
3. W razie ujawnienia innych czynów niż określone w ust. 1, za które ustawowo
przewidziana jest odpowiedzialność, Najwyższa Izba Kontroli zawiadamia o tym
właściwe organy; przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.
4. (uchylony)

art. 64. więcej Art. 64. 1. Najwyższa Izba Kontroli opracowuje informacje o wynikach kontroli
w celu przedłożenia ich Sejmowi, Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej
i Prezesowi Rady Ministrów. Podstawę do opracowania informacji o wynikach
kontroli stanowią w szczególności wystąpienia pokontrolne i materiały dowodowe
zgromadzone w aktach kontroli.
1a. Informacje o wynikach kontroli podpisują Prezes Najwyższej Izby Kontroli
lub upoważniony wiceprezes oraz dyrektor właściwej jednostki kontrolnej.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, przed przedłożeniem Sejmowi,
Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej i Prezesowi Rady Ministrów, Prezes
Najwyższej Izby Kontroli przesyła właściwym naczelnym lub centralnym organom
państwowym, które w terminie 14 dni od dnia otrzymania mogą przedstawić swoje
stanowisko. Stanowisko dołącza się do informacji; Prezes Najwyższej Izby Kontroli
może do tego stanowiska przedstawić swoją opinię.
3. Na żądanie Sejmu, Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezesa Rady
Ministrów albo gdy wystąpiły szczególnie ważne okoliczności Prezes Najwyższej
Izby Kontroli niezwłocznie przekazuje informacje o wynikach przeprowadzonych
kontroli nie czekając na stanowisko, o którym mowa w ust. 2.

Art. 64a. 1. Zażalenia na postanowienia wydane na podstawie przepisów
niniejszego rozdziału wnosi się w terminie 7 dni od dnia otrzymania postanowienia,
do dyrektora właściwej jednostki kontrolnej, z zastrzeżeniem art. 54 ust. 4.
2. Dyrektor właściwej jednostki kontrolnej, a w przypadku, o którym mowa
w art. 54 ust. 4, Prezes Najwyższej Izby Kontroli, w drodze postanowienia,
uwzględnia zażalenie albo utrzymuje zaskarżone postanowienie w mocy; na wydane
postanowienie zażalenie nie przysługuje.

Art. 64b. 1. Do biegu terminów przewidzianych w niniejszym rozdziale nie
wlicza się dnia, w którym dokonano czynności rozpoczynającej bieg terminu.
2. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień ustawowo wolny od pracy, czynność
może zostać dokonana następnego dnia powszedniego.
3. Termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało
nadane w placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia
23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe, a w przypadku przekazania go za
pośrednictwem poczty elektronicznej lub telefaksu – po potwierdzeniu jego przyjęcia.

art. 65. więcej Art. 65. Prezes Najwyższej Izby Kontroli określi, w drodze zarządzenia,
szczegółowe zasady przygotowywania kontroli, zadania kontrolerów oraz zasady
sporządzania informacji o wynikach kontroli.

art. 66. więcej Art. 66. 1. Pracownikami Najwyższej Izby Kontroli są: Prezes, wiceprezesi,
dyrektor generalny Najwyższej Izby Kontroli, kontrolerzy oraz pracownicy
zatrudnieni na stanowiskach administracyjnych i obsługi.
2. (uchylony)
3. (uchylony)

Art. 66a. Kontrolerami są pracownicy zatrudnieni na stanowiskach:
1) dyrektorów kontrolnych jednostek organizacyjnych Najwyższej Izby Kontroli;
2) wicedyrektorów kontrolnych jednostek organizacyjnych Najwyższej Izby
Kontroli;
3) radców Prezesa Najwyższej Izby Kontroli;
4) doradców prawnych, ekonomicznych i technicznych;
5) głównych specjalistów kontroli państwowej;
6) specjalistów kontroli państwowej;
7) starszych inspektorów kontroli państwowej;
8) inspektorów kontroli państwowej;
9) młodszych inspektorów kontroli państwowej.

art. 67. więcej Art. 67. Kontrolerem może być osoba, która:
1) ma obywatelstwo polskie;
2) ma pełną zdolność do czynności prawnych oraz korzysta z pełni praw
publicznych;
3) nie była karana za przestępstwo popełnione z winy umyślnej;
4) ma wyższe wykształcenie;
5) ma stan zdrowia pozwalający na zatrudnienie na określonym stanowisku.

art. 68. więcej Art. 68. 1. Stosunek pracy z kontrolerem nawiązuje się na podstawie
mianowania, poprzedzonego umową o pracę na czas nie dłuższy niż 3 lata.
2. Kontrolerów mianuje i rozwiązuje z nimi stosunek pracy Prezes Najwyższej
Izby Kontroli.
3. Rozwiązanie stosunku pracy z mianowanymi kontrolerami – członkami
Kolegium Najwyższej Izby Kontroli – wymaga zgody Kolegium.
4. Stosunek pracy z kontrolerem, o którym mowa w ust. 1, nawiązuje się na
podstawie umowy o pracę, jeżeli jest on zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu
pracy.
5. Mianowanie jest uzależnione od aplikacji kontrolerskiej zakończonej
złożeniem egzaminu z wynikiem pozytywnym przed komisją egzaminacyjną
powołaną przez Prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Aplikacja kontrolerska ma na celu
teoretyczne i praktyczne przygotowanie kontrolera do wykonywania i nadzorowania
czynności kontrolnych.
6. (uchylony)
7. Prezes Najwyższej Izby Kontroli określi, w drodze zarządzenia, sposób
przeprowadzania aplikacji kontrolerskiej i egzaminu.

Art. 68a. 1. Na stanowisko kontrolera może zostać przeniesiony członek
korpusu służby cywilnej w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie
cywilnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 265 i 285) w drodze porozumienia pracodawców.
2. Do przeniesienia, o którym mowa w ust. 1, stosuje się art. 68 ust. 1 i 5 zdanie
pierwsze.
3. (uchylony)

art. 69. więcej Art. 69. Dyrektorzy i wicedyrektorzy biur oraz inni pracownicy administracyjni
i obsługi są zatrudniani na podstawie umowy o pracę.

Art. 69a. 1. Nabór kandydatów na stanowiska kontrolerów, o których mowa
w art. 66a pkt 3–9, odbywa się w drodze otwartego i konkurencyjnego postępowania
kwalifikacyjnego.
2. O przeprowadzeniu naboru decyduje Prezes Najwyższej Izby Kontroli.

Art. 69b. 1. Ogłoszenie o naborze upublicznia się, w szczególności przez
umieszczenie w miejscu powszechnie dostępnym we wszystkich jednostkach organizacyjnych Najwyższej Izby Kontroli, a także przez udostępnienie w Biuletynie Informacji Publicznej.
2. Ogłoszenie o naborze powinno zawierać:
1) określenie stanowiska, którego nabór dotyczy;
2) zakres zadań wykonywanych na stanowisku i wymagania związane ze
stanowiskiem, zgodne z jego opisem, ze wskazaniem, które z nich są niezbędne,
a które dodatkowe;
3) wskazanie wymaganych dokumentów;
4) termin i miejsce składania dokumentów.
3. Termin do składania dokumentów, określony w ogłoszeniu o naborze, nie
może być krótszy niż 14 dni od dnia udostępnienia tego ogłoszenia w Biuletynie
Informacji Publicznej.
4. Informacje dotyczące kandydatów, w zakresie objętym wymaganiami
określonymi w ogłoszeniu o naborze, są jawne.

Art. 69c. 1. Listę osób zakwalifikowanych do pracy w wyniku naboru
udostępnia się w sposób, o którym mowa w art. 69b ust. 1, w terminie 14 dni od dnia
zakończenia naboru.
2. Informację o wyniku naboru udostępnia się w Biuletynie Informacji
Publicznej przez okres co najmniej 3 miesięcy.

Art. 69d. Prezes Najwyższej Izby Kontroli określi, w drodze zarządzenia,
szczegółowe zasady przeprowadzania naboru, w tym sposób sprawdzenia i oceny
wiedzy oraz kwalifikacji kandydatów; treść zarządzenia udostępnia się w Biuletynie
Informacji Publicznej.

Art. 69e. 1. Stanowiska, o których mowa w art. 66a pkt 1 i 2, są obsadzane
w drodze konkursu. O przeprowadzeniu konkursu decyduje Prezes Najwyższej Izby
Kontroli.
2. O stanowiska, o których mowa w art. 66a pkt 1 i 2, mogą ubiegać się
mianowani kontrolerzy, którzy spełniają wymagania określone w ogłoszeniu
o konkursie, a w przypadku stanowisk, o których mowa w art. 66a pkt 1, dodatkowo:
1) przez okres co najmniej 5 lat poprzedzających konkurs byli pracownikami
Najwyższej Izby Kontroli lub
2) przez okres co najmniej 5 lat wykonywali lub nadzorowali czynności kontrolne
jako pracownicy komórek kontroli w innej jednostce sektora finansów publicznych i w tym czasie oraz w okresie co najmniej 5 lat bezpośrednio
poprzedzających konkurs nie wchodzili w skład organów partii politycznych
reprezentujących partie polityczne na zewnątrz lub uprawnionych do zaciągania
zobowiązań.
Przepis art. 69b stosuje się odpowiednio.
3. Po rozstrzygnięciu konkursu Prezes Najwyższej Izby Kontroli mianuje na
stanowisko, o którym mowa w art. 66a pkt 1 i 2, na okres 5 lat.
4. Wraz z upływem 5 lat od dnia mianowania na stanowisko, o którym mowa
w art. 66a pkt 1 i 2, Prezes Najwyższej Izby Kontroli mianuje osobę zajmującą to
stanowisko, na stanowisko, o którym mowa w art. 66a pkt 4, w kontrolnej jednostce
organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli w tej samej miejscowości, w której znajduje
się siedziba kontrolnej jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli, w której
zajmowała dotychczasowe stanowisko.

Art. 69f. 1. W celu przeprowadzenia konkursu, o którym mowa w art. 69e ust. 1,
Prezes Najwyższej Izby Kontroli powołuje komisję konkursową.
2. W toku konkursu sprawdzeniu podlega wiedza niezbędna do wykonywania
zadań na stanowisku, na które przeprowadzany jest konkurs, predyspozycje
i umiejętności kierownicze; art. 69c stosuje się odpowiednio.

Art. 69g. Prezes Najwyższej Izby Kontroli określi, w drodze zarządzenia,
szczegółowe zasady przeprowadzania konkursu, o którym mowa w art. 69e ust. 1,
w tym skład, organizację komisji konkursowej oraz sposób sprawdzenia i oceny
umiejętności osób ubiegających się o stanowiska, o których mowa w art. 66a pkt 1 i 2;
treść zarządzenia udostępnia się w Biuletynie Informacji Publicznej.

art. 70. więcej Art. 70. 1. Przy mianowaniu kontroler składa przed Prezesem Najwyższej Izby
Kontroli ślubowanie następującej treści:
„Ślubuję służyć Rzeczypospolitej Polskiej, przestrzegać porządku
prawnego, wykonywać obowiązki pracownika Najwyższej Izby Kontroli
sumiennie, bezstronnie, zgodnie z najlepszą wiedzą i wolą.”.
Ślubowanie może być również złożone z dodaniem słów: „Tak mi dopomóż Bóg”.
1a. Złożenie ślubowania kontroler potwierdza podpisem.
2. Akt mianowania zawiera:
1) imię i nazwisko kontrolera;
2) datę mianowania;
3) stanowisko służbowe i jednostkę organizacyjną;
4) składniki i wysokość wynagrodzenia.

art. 71. więcej Art. 71. Do obowiązków kontrolera należy w szczególności:
1) należyte, bezstronne i terminowe wykonywanie zadań;
2) obiektywne ustalanie i rzetelne dokumentowanie wyników kontroli;
3) przestrzeganie tajemnicy ustawowo chronionej;
4) godne zachowanie się w służbie i poza służbą;
5) stałe podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

art. 72. więcej Art. 72. 1. Pracownik Najwyższej Izby Kontroli jest obowiązany sumiennie
wypełniać polecenia służbowe przełożonych.
2. Jeżeli polecenie służbowe w przekonaniu pracownika jest niezgodne
z prawem lub zawiera znamiona pomyłki, pracownik powinien przedstawić swoje
zastrzeżenia przełożonemu; w razie pisemnego potwierdzenia polecenia jest
obowiązany je wykonać, z zastrzeżeniem ust. 3; o ile w toku dalszego postępowania
okaże się, że stanowisko pracownika było uzasadnione, przełożony, który wydał
polecenie, ponosi z tego tytułu odpowiedzialność.
3. Pracownikowi nie wolno wykonywać poleceń, których wykonanie
stanowiłoby przestępstwo lub groziło niepowetowaną szkodą.

art. 73. więcej Art. 73. 1. Informacje, które pracownik Najwyższej Izby Kontroli uzyskał
w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych stanowią tajemnicę
kontrolerską, z zastrzeżeniem art. 10.
2. Obowiązek zachowania tajemnicy kontrolerskiej ma również członek
Kolegium Najwyższej Izby Kontroli, o którym mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1, w zakresie
informacji, jakie uzyskał w wyniku rozpatrywania zastrzeżeń.
3. Obowiązek zachowania tajemnicy trwa również po ustaniu zatrudnienia lub
upływie albo wygaśnięciu kadencji członka Kolegium Najwyższej Izby Kontroli.
4. Od obowiązku zachowania tajemnicy kontrolerskiej może zwolnić Prezes
Najwyższej Izby Kontroli albo sąd właściwy do rozpoznania sprawy.

art. 74. więcej Art. 74. 1. Kontroler nie może być członkiem partii politycznej ani publicznie
manifestować poglądów politycznych.
2. Kontrolerowi ubiegającemu się o mandat posła, senatora, posła do Parlamentu
Europejskiego, radnego lub o funkcję wójta, burmistrza lub prezydenta miasta udziela
się urlopu bezpłatnego na czas kampanii wyborczej.
3. Ze stanowiskiem kontrolera nie można łączyć mandatu posła, senatora, posła
do Parlamentu Europejskiego lub radnego.
4. Stosunek pracy z kontrolerem wygasa wskutek wyboru na posła, senatora,
posła do Parlamentu Europejskiego lub radnego.

art. 75. więcej Art. 75. 1. Kontroler nie może wykonywać zajęć, które godziłyby w interes
Najwyższej Izby Kontroli lub byłyby niezgodne z jej zadaniami, a także
pozostawałyby w sprzeczności z obowiązkami pracownika lub mogłyby wywoływać
podejrzenie o stronniczość lub interesowność.
2. Kontroler może podjąć dodatkowe zajęcie zarobkowe po uzyskaniu zgody
Prezesa Najwyższej Izby Kontroli.

art. 76. więcej Art. 76. 1. Mianowany kontroler podlega okresowym ocenom kwalifikacyjnym
nie rzadziej niż raz na 3 lata.
2. Oceny kwalifikacyjnej dokonuje na piśmie przełożony mianowanego
kontrolera; ocenę kwalifikacyjną przełożony doręcza kontrolerowi za potwierdzeniem
odbioru.
3. Ocena kwalifikacyjna wymaga pisemnego uzasadnienia.
4. Przedmiotem oceny kwalifikacyjnej jest sposób wykonywania obowiązków,
o których mowa w art. 71, w okresie, którego dotyczy ocena.
5. Przedmiotem oceny kwalifikacyjnej kontrolerów, o których mowa w art. 66a
pkt 1 i 2, jest dodatkowo ocena ich przydatności do pracy na zajmowanym stanowisku.
6. Od okresowych ocen kwalifikacyjnych zwolnieni są mianowani kontrolerzy:
1) w okresie wypowiedzenia stosunku pracy;
2) którym brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku i stażu pracy
wymaganych do nabycia prawa do emerytury.
7. W przypadku otrzymania przez mianowanego kontrolera negatywnej oceny
kwalifikacyjnej, ponowną ocenę przeprowadza się nie wcześniej niż 6 miesięcy i nie
później niż 12 miesięcy od dnia doręczenia, o którym mowa w ust. 2.

Art. 76a. 1. Mianowany kontroler może odwołać się od negatywnej oceny
kwalifikacyjnej do Prezesa Najwyższej Izby Kontroli w terminie 14 dni od dnia
doręczenia, o którym mowa w art. 76 ust. 2; odwołanie na piśmie wnosi się za
pośrednictwem przełożonego, który dokonał oceny.
2. W przypadku uchybienia terminu do wniesienia odwołania pozostawia się je
bez rozpoznania, o czym informuje się na piśmie składającego odwołanie.
Postanowienie w tej sprawie wydaje Prezes Najwyższej Izby Kontroli.
3. Po rozpoznaniu odwołania Prezes Najwyższej Izby Kontroli wydaje decyzję,
w której zatwierdza ocenę kwalifikacyjną albo dokonuje zmiany tej oceny.
4. Prezes Najwyższej Izby Kontroli określi, w drodze zarządzenia, okres, za
który dokonuje się oceny oraz tryb dokonywania okresowych ocen kwalifikacyjnych
i rozpatrywania odwołań od ocen kwalifikacyjnych.

Art. 76b. Od decyzji, o której mowa w art. 76a ust. 3, zatwierdzającej ocenę
negatywną, mianowanemu kontrolerowi służy skarga do sądu administracyjnego.

art. 77. więcej Art. 77. 1. Prezes Najwyższej Izby Kontroli, w przypadkach uzasadnionych
potrzebami służbowymi, może przenieść kontrolera do innej kontrolnej jednostki
organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli.
2. Przeniesienie kontrolera do kontrolnej jednostki organizacyjnej Najwyższej
Izby Kontroli w miejscowości innej niż siedziba kontrolnej jednostki organizacyjnej
Najwyższej Izby Kontroli, w której wykonuje pracę, sprawującego samodzielnie
opiekę nad dzieckiem w wieku do piętnastu lat lub będącego kobietą w ciąży, możliwe
jest tylko za zgodą tego kontrolera.
3. Przeniesienie, o którym mowa w ust. 1, może być dokonane do pracy zgodnej
z kwalifikacjami kontrolera i z wynagrodzeniem nie niższym, niż dotychczas
pobierane. Przeniesienie na okres dłuższy niż 6 miesięcy i częściej niż raz na 2 lata
wymaga zgody tego kontrolera.
4. W przypadku przeniesienia kontrolera do kontrolnej jednostki organizacyjnej
Najwyższej Izby Kontroli w miejscowości innej niż siedziba kontrolnej jednostki
organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli, w której wykonuje pracę, przysługują mu
uprawnienia na zasadach określonych w przepisach dotyczących urzędników służby
cywilnej.

Art. 77a. (uchylony).

art. 78. więcej Art. 78. 1. Kontrolerowi, delegowanemu służbowo do zajęć poza stałym
miejscem pracy, przysługują: zwrot kosztów podróży i zakwaterowania oraz diety na
zasadach określonych w odrębnych przepisach.
2. (uchylony)

art. 79. więcej Art. 79. Kontrolerowi zatrudnionemu w Najwyższej Izbie Kontroli na
stanowisku określonym w art. 66a przez okres nie krótszy niż 10 lat przysługuje
dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 6 dni roboczych, a po 20 latach pracy
– w wymiarze 12 dni roboczych.

art. 80. więcej Art. 80. 1. Kontrolerowi zatrudnionemu w Najwyższej Izbie Kontroli na
stanowisku określonym w art. 66a przez okres nie krótszy niż 5 lat może być
przyznany, co najwyżej dwukrotnie w okresie zatrudnienia w Najwyższej Izbie
Kontroli, płatny urlop dla poratowania zdrowia w wymiarze nieprzekraczającym
łącznie 12 miesięcy, z wynagrodzeniem obliczonym tak jak za urlop wypoczynkowy.
2. Urlopu, o którym mowa w ust. 1, udziela Prezes Najwyższej Izby Kontroli, na
wniosek kontrolera, umotywowany opinią o stanie zdrowia wydaną przez komisję
lekarską powołaną przez Prezesa Najwyższej Izby Kontroli.
3. Nie można dopuścić do pracy kontrolera, który korzystał z urlopu dla
poratowania zdrowia, bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak
przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku.
4. Kontrolerowi, który spełnia warunki do uzyskania świadczenia
rehabilitacyjnego, przysługuje urlop dla poratowania zdrowia, na zasadach
określonych w ust. 1–3.

art. 81. więcej Art. 81. 1. Pracownikom Najwyższej Izby Kontroli przysługuje dodatek za
wieloletnią pracę w wysokości wynoszącej po 5 latach pracy 5% miesięcznego
wynagrodzenia zasadniczego. Dodatek ten wzrasta o 1% za każdy dalszy rok pracy aż
do osiągnięcia 20% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego.
2. Zaliczanie okresów pracy do okresu pracy, od którego zależy wysokość
dodatku za wieloletnią pracę, odbywa się na zasadach określonych w przepisach
o służbie cywilnej.

art. 82. więcej Art. 82. 1. Pracownikowi Najwyższej Izby Kontroli przysługują nagrody
jubileuszowe za wieloletnią pracę w wysokości:
1) po 20 latach pracy – 75% wynagrodzenia miesięcznego;
2) po 25 latach pracy – 100% wynagrodzenia miesięcznego;
3) po 30 latach pracy – 150% wynagrodzenia miesięcznego;
4) po 35 latach pracy – 200% wynagrodzenia miesięcznego;
5) po 40 latach pracy – 300% wynagrodzenia miesięcznego;
6) po 45 latach pracy – 400% wynagrodzenia miesięcznego.
2. Zaliczanie okresów pracy, sposób obliczania i wypłacania nagród
jubileuszowych odbywa się na zasadach określonych w przepisach o służbie cywilnej.

art. 83. więcej Art. 83. 1. Pracownikowi Najwyższej Izby Kontroli, z którym rozwiązano
stosunek pracy z powodu nabycia prawa do emerytury lub renty z tytułu niezdolności
do pracy albo na skutek orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych, przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości trzykrotnego,
a w przypadku stażu pracy powyżej 20 lat – sześciokrotnego wynagrodzenia,
otrzymanego za ostatni miesiąc zatrudnienia.
2. Odprawa, o której mowa w ust. 1, nie przysługuje pracownikowi, który
w związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub emeryturę
otrzymał odprawę na podstawie innych przepisów.
3. Do okresu pracy, o którym mowa w ust. 1, wlicza się wszystkie poprzednie
zakończone okresy zatrudnienia oraz inne udowodnione okresy, jeżeli z mocy
odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą
uprawnienia pracownicze.

art. 84. więcej Art. 84. Pracownikowi Najwyższej Izby Kontroli przysługuje dodatkowe
wynagrodzenie roczne na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

art. 85. więcej Art. 85. 1. Czas pracy w Najwyższej Izbie Kontroli nie może przekraczać
8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu
pracy, w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 3 miesięcy.
2. W przypadkach uzasadnionych rodzajem pracy i jej organizacją mogą być
stosowane rozkłady czasu pracy, w których jest dopuszczalne przedłużenie czasu
pracy do 12 godzin na dobę. Czas pracy w tych rozkładach nie może jednak
przekraczać przeciętnie 40 godzin na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym
nieprzekraczającym 3 miesięcy.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do kobiet w ciąży oraz – bez ich zgody – do osób
opiekujących się dziećmi do lat 8 oraz w innych przypadkach określonych
w odrębnych przepisach.
4. Rozkład czasu pracy w tygodniu oraz jego wymiar w poszczególnych dniach
tygodnia ustala Prezes Najwyższej Izby Kontroli. Dni tygodnia niebędących dniami
pracy w Najwyższej Izbie Kontroli nie wlicza się do urlopu wypoczynkowego.
5. Kontroler może być w uzasadnionych przypadkach, w szczególności ze
względu na dobro kontroli, zatrudniony poza normalnymi godzinami pracy bez prawa
do oddzielnego wynagrodzenia.
6. Kontrolerowi, który na polecenie przełożonego wykonuje pracę poza
normalnymi godzinami pracy w porze nocnej lub w dni wolne od pracy przysługuje
czas wolny.

art. 86. więcej Art. 86. 1. Pracownicy Najwyższej Izby Kontroli, z wyjątkiem Prezesa
Najwyższej Izby Kontroli, wiceprezesów, dyrektora generalnego oraz dyrektorów
i wicedyrektorów kontrolnych jednostek organizacyjnych Najwyższej Izby Kontroli,
mają prawo zrzeszania się w związkach zawodowych.
2. Kontrolerzy, o których mowa w art. 66a pkt 3–9, mogą należeć do związku
zawodowego zrzeszającego wyłącznie pracowników Najwyższej Izby Kontroli.
W Najwyższej Izbie Kontroli może działać tylko jeden związek zawodowy
zrzeszający pracowników, o których mowa w zdaniu pierwszym.

art. 87. więcej Art. 87. Pracownikowi Najwyższej Izby Kontroli nie wolno uczestniczyć
w strajkach ani w akcjach zakłócających funkcjonowanie Najwyższej Izby Kontroli.

art. 88. więcej Art. 88. 1. Wiceprezesi i dyrektor generalny Najwyższej Izby Kontroli oraz
kontrolerzy nie mogą być pociągnięci do odpowiedzialności karnej z powodu swoich
czynności służbowych bez uprzedniej zgody Kolegium Najwyższej Izby Kontroli,
a Prezes Najwyższej Izby Kontroli – bez zgody Sejmu.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio również po ustaniu stosunku pracy.

art. 89. więcej Art. 89. (uchylony).

art. 90. więcej Art. 90. (uchylony).

art. 91. więcej Art. 91. 1. Mianowany kontroler zostaje z mocy prawa zawieszony w pełnieniu
obowiązków służbowych w razie tymczasowego aresztowania do czasu wygaśnięcia
stosunku pracy.
2. Wynagrodzenie mianowanego kontrolera w okresie tymczasowego
aresztowania ulega ograniczeniu do połowy. Jeżeli zapadł wyrok uniewinniający lub
postępowanie karne zostało umorzone, mianowanemu kontrolerowi wypłaca się
pozostałą część wynagrodzenia, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Nie wypłaca się pozostałej części wynagrodzenia, jeżeli postępowanie karne
zostało umorzone warunkowo lub na podstawie amnestii, a mianowany kontroler
w przepisanym trybie nie domagał się rehabilitacji.

Art. 91a. 1. Stosunek pracy z mianowanym kontrolerem wygasa wskutek:
1) śmierci;
2) zrzeczenia się obywatelstwa polskiego;
3) upływu 3 miesięcy nieobecności w pracy z powodu tymczasowego aresztowania
albo odbywania kary pozbawienia wolności;
4) uprawomocnienia się wyroku skazującego za przestępstwo umyślne;
5) uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego o ukaraniu karą dyscyplinarną
wydalenia z pracy w Najwyższej Izbie Kontroli;
6) wyboru na posła, senatora, posła do Parlamentu Europejskiego lub radnego.
2. W przypadku wygaśnięcia stosunku pracy z powodu tymczasowego
aresztowania stosuje się odpowiednio art. 66 § 2 i 3 Kodeksu pracy.
3. Wygaśnięcie stosunku pracy z przyczyn określonych w ust. 1 pkt 2–5,
stwierdza Prezes Najwyższej Izby Kontroli.

art. 92. więcej Art. 92. 1. (uchylony)
2. Stosunek pracy z mianowanym kontrolerem rozwiązuje się bez
wypowiedzenia w razie:
1) trwającej dłużej niż 1 rok niezdolności do pracy spowodowanej chorobą;
2) nieusprawiedliwionego niezgłoszenia się do lekarza orzecznika Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych w okolicznościach, o których mowa w ust. 3.
2a. W razie niezdolności do pracy z powodu choroby, o której mowa w ust. 2
pkt 1, mianowany kontroler zachowuje prawo do świadczeń pieniężnych przez okres
przewidziany w przepisach o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
3. Prezes Najwyższej Izby Kontroli w uzasadnionych przypadkach,
w szczególności w razie długotrwałego korzystania ze zwolnień lekarskich, może
z urzędu skierować mianowanego kontrolera do lekarza orzecznika Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych w celu ustalenia, czy jego stan zdrowia pozwala na
zatrudnienie go na zajmowanym stanowisku.

art. 93. więcej Art. 93. 1. Stosunek pracy z mianowanym kontrolerem rozwiązuje się za
wypowiedzeniem w razie:
1) dwukrotnej, następującej po sobie, negatywnej oceny kwalifikacyjnej;
2) orzeczenia przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych trwałej
niezdolności do pełnienia obowiązków służbowych na zajmowanym stanowisku.
2. Stosunek pracy z mianowanym kontrolerem można rozwiązać za
wypowiedzeniem w razie:
1) (uchylony)
2) likwidacji kontrolnej jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli lub
reorganizacji tej jednostki, jeżeli przeniesienie kontrolera za jego zgodą do innej
kontrolnej jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli nie jest możliwe;
rozwiązanie stosunku pracy z tej przyczyny wywołuje skutki, jakie przepisy
prawa wiążą z rozwiązaniem stosunku pracy z urzędnikiem służby cywilnej
z powodu likwidacji urzędu.
3. Okres wypowiedzenia stosunku pracy z mianowanym kontrolerem wynosi
3 miesiące i kończy się ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego.

art. 94. więcej Art. 94. Rozwiązanie stosunku pracy z mianowanym kontrolerem może
nastąpić:
1) w drodze porozumienia stron;
2) za trzymiesięcznym wypowiedzeniem dokonanym przez kontrolera.

art. 95. więcej Art. 95. W okresie wypowiedzenia mianowany kontroler może być zwolniony
z pełnienia obowiązków, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia i innych świadczeń
przysługujących na podstawie stosunku pracy.

art. 96. więcej Art. 96. Od decyzji Prezesa Najwyższej Izby Kontroli w sprawach
o przeniesienie mianowanego kontrolera do kontrolnej jednostki organizacyjnej
Najwyższej Izby Kontroli w miejscowości innej niż siedziba kontrolnej jednostki
organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli, w której mianowany kontroler wykonuje
pracę, oraz w sprawach, o których mowa w art. 92 i 93, mianowanemu kontrolerowi
przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

art. 97. więcej Art. 97. Marszałek Sejmu, na wniosek Prezesa Najwyższej Izby Kontroli,
określi, w drodze zarządzenia, wymagane kwalifikacje, zasady wynagradzania oraz
tabele stanowisk pracowników Najwyższej Izby Kontroli. Zarządzenie podlega
ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Art. 97a. 1. Mianowany kontroler ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną za
przewinienia polegające na naruszeniu obowiązków pracownika Najwyższej Izby
Kontroli lub uchybieniu godności stanowiska.
2. Karami dyscyplinarnymi są:
1) upomnienie;
2) nagana;
3) nagana z pozbawieniem możliwości podwyższania wynagrodzenia
i awansowania na wyższe stanowisko służbowe przez okres do 2 lat;
4) przeniesienie na niższe stanowisko służbowe z jednoczesnym obniżeniem
wynagrodzenia zasadniczego nie więcej niż o 20% przez okres nie dłuższy niż
6 miesięcy;
5) wydalenie z pracy w Najwyższej Izbie Kontroli.
3. Nie można wszcząć postępowania dyscyplinarnego po upływie 3 miesięcy od
dnia uzyskania przez dyrektora właściwej kontrolnej jednostki organizacyjnej
Najwyższej Izby Kontroli lub Prezesa Najwyższej Izby Kontroli wiadomości
o popełnionym przewinieniu; nie można wszcząć postępowania ani wydać orzeczenia
o ukaraniu po upływie 3 lat od popełnienia przewinienia. Jeżeli czyn zawiera
znamiona przestępstwa, przedawnienie dyscyplinarne nie może nastąpić wcześniej niż
przewidziano to w przepisach Kodeksu karnego.
4. W sprawach dyscyplinarnych orzekają, na zasadzie niezawisłości, Komisja
Dyscyplinarna i Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna, powoływane przez Prezesa
Najwyższej Izby Kontroli na okres 3 lat, spośród mianowanych kontrolerów dających
rękojmię należytego wykonywania obowiązków członka komisji.
5. Komisje, o których mowa w ust. 4, rozstrzygają samodzielnie zagadnienia
faktyczne oraz prawne. Komisje są związane prawomocnym orzeczeniem sądu
stwierdzającym winę obwinionego.
6. Obwiniony może ustanowić obrońcę. Z zastrzeżeniem przepisów o tajemnicy
ustawowo chronionej obrońcą może być mianowany kontroler albo adwokat.
7. W przypadku wszczęcia postępowania dyscyplinarnego Prezes Najwyższej
Izby Kontroli może zawiesić mianowanego kontrolera w czynnościach służbowych na
okres do zakończenia postępowania, nie dłużej jednak niż na 6 miesięcy.
W szczególnie uzasadnionych wypadkach okres zawieszenia może być wydłużony do 12 miesięcy. W okresie zawieszenia mianowany kontroler zachowuje prawo do
wynagrodzenia i innych świadczeń przysługujących na podstawie stosunku pracy.
8. Koszty postępowania dyscyplinarnego ponosi Najwyższa Izba Kontroli.

Art. 97b. 1. Za mniejszej wagi naruszenie obowiązków pracownika Najwyższej
Izby Kontroli lub uchybienie godności stanowiska dyrektor właściwej kontrolnej
jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli, a w odniesieniu do dyrektora
kontrolnej jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli – Prezes Najwyższej
Izby Kontroli, może ukarać mianowanego kontrolera upomnieniem na piśmie.
2. Mianowany kontroler może wnieść sprzeciw do Prezesa Najwyższej Izby
Kontroli w ciągu 7 dni od doręczenia mu upomnienia na piśmie.
3. W razie wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w ust. 2, Prezes Najwyższej
Izby Kontroli wydaje polecenie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego.
4. W przypadku niewniesienia sprzeciwu, odpis pisma o ukaraniu składa się do
akt osobowych mianowanego kontrolera.
5. Upomnienie, o którym mowa w ust. 1, ulega zatarciu po upływie roku od dnia
doręczenia mianowanemu kontrolerowi pisma o ukaraniu. Na wniosek mianowanego
kontrolera Prezes Najwyższej Izby Kontroli może wyrazić zgodę na skrócenie tego
terminu.

Art. 97c. 1. W razie uzyskania wiadomości o popełnieniu przewinienia
dyscyplinarnego, Prezes Najwyższej Izby Kontroli wyznacza rzecznika
dyscyplinarnego spośród mianowanych kontrolerów mających wykształcenie
prawnicze i poleca mu wszczęcie i przeprowadzenie postępowania dyscyplinarnego.
2. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może w każdym czasie wydać rzecznikowi
dyscyplinarnemu polecenie umorzenia postępowania dyscyplinarnego,
a w postępowaniu przed komisjami, o których mowa w art. 97a ust. 4 – polecenie
cofnięcia wniosku o ukaranie.
3. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może w toku postępowania dyscyplinarnego
wyznaczyć nowego rzecznika dyscyplinarnego w miejsce dotychczasowego.

Art. 97d. 1. Rzecznik dyscyplinarny wszczyna postępowanie dyscyplinarne
wydając postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego.
2. Odpis postanowienia doręcza się obwinionemu, dyrektorowi kontrolnej
jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli, w której obwiniony jest
zatrudniony oraz dyrektorowi jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli właściwej w sprawach osobowych, a w przypadku gdy obwinionym jest dyrektor kontrolnej jednostki organizacyjnej Najwyższej Izby Kontroli, również Prezesowi
Najwyższej Izby Kontroli.
3. W toku postępowania dyscyplinarnego rzecznik dyscyplinarny podejmuje
czynności niezbędne do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, zbierając i utrwalając
dowody, w szczególności: zeznania świadków, opinie biegłych, wyjaśnienia
obwinionego, dokumenty i oświadczenia.
4. Jeżeli dowody zebrane przez rzecznika dyscyplinarnego dostatecznie
uzasadniają, że obwiniony popełnił czyn stanowiący przewinienie dyscyplinarne
rzecznik dyscyplinarny sporządza postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ogłasza
je obwinionemu, przyjmuje od niego wyjaśnienia, a przed zakończeniem
prowadzonego przez siebie postępowania dyscyplinarnego, zapoznaje obwinionego
z zebranymi w sprawie dowodami i sporządza z tej czynności protokół. Protokół
podpisuje rzecznik dyscyplinarny i obwiniony.
5. Po wykonaniu czynności, o których mowa w ust. 4, rzecznik dyscyplinarny
przedkłada Prezesowi Najwyższej Izby Kontroli materiały postępowania
dyscyplinarnego wraz z wnioskiem o ukaranie lub postanowieniem o umorzeniu
postępowania dyscyplinarnego.

Art. 97e. 1. Prezes Najwyższej Izby Kontroli zatwierdza wniosek o ukaranie lub
postanowienie o umorzeniu postępowania dyscyplinarnego; przepis art. 97d
ust. 2 stosuje się odpowiednio.
2. Rzecznik dyscyplinarny kieruje do Komisji Dyscyplinarnej wniosek
o ukaranie wraz z materiałami postępowania, doręcza obwinionemu odpis wniosku
o ukaranie oraz informuje go o prawie do ustanowienia obrońcy, chyba że obrońca
został ustanowiony wcześniej.
3. Po otrzymaniu odpisu wniosku o ukaranie obwiniony i jego obrońca mogą
w terminie 7 dni od dnia jego otrzymania składać do Komisji Dyscyplinarnej wnioski
dowodowe.

Art. 97f. 1. Jeżeli przeciwko obwinionemu wszczęto postępowanie karne o ten
sam czyn, który jest przedmiotem postępowania dyscyplinarnego, albo gdy zachodzi
długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca prowadzenie postępowania, rzecznik
dyscyplinarny, a w postępowaniu przed Komisją Dyscyplinarną lub Odwoławczą
Komisją Dyscyplinarną – przewodniczący zespołu orzekającego, może zawiesić
postępowanie dyscyplinarne do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego lub ustania długotrwałej przeszkody; postanowienie rzecznika
dyscyplinarnego doręcza się obwinionemu i obrońcy, a postanowienie
przewodniczącego zespołu orzekającego także rzecznikowi dyscyplinarnemu.
2. W czasie zawieszenia postępowania dyscyplinarnego nie biegnie
przedawnienie karalności, o którym mowa w art. 97a ust. 3.
3. Zawieszone postępowanie dyscyplinarne może być w każdej chwili podjęte.

Art. 97g. 1. Komisja Dyscyplinarna rozpoznaje sprawy w trzyosobowych
zespołach orzekających.
2. Rozprawa jest jawna dla osób wchodzących w skład Kolegium Najwyższej
Izby Kontroli oraz dla mianowanych kontrolerów.
3. W uzasadnionych przypadkach można wyłączyć jawność całości albo części
rozprawy.

Art. 97h. 1. Obecność rzecznika dyscyplinarnego na rozprawie jest
obowiązkowa.
2. Nieusprawiedliwiona nieobecność obwinionego na rozprawie nie wstrzymuje
rozpoznania sprawy; niestawiennictwo obrońcy nie wstrzymuje rozpoznania sprawy.
3. Nie wstrzymuje rozpoznania sprawy nieobecność obwinionego na rozprawie,
jeżeli obwiniony nie stawił się na rozprawie co najmniej trzykrotnie, a z jego
zachowania wynika, że celowo uchyla się od udziału w rozprawie, dążąc
w szczególności do przedawnienia orzekania w danej sprawie. W takiej sytuacji
przewodniczący składu orzekającego wyznacza obwinionemu obrońcę spośród
mianowanych kontrolerów.
4. Z przebiegu rozprawy sporządza się protokół. Protokolantem może być
wyłącznie mianowany kontroler.

Art. 97i. 1. Komisja Dyscyplinarna, po przeprowadzeniu rozprawy i odbyciu
narady, wydaje orzeczenie o:
1) ukaraniu;
2) uniewinnieniu;
3) umorzeniu postępowania.
2. Orzeczenie o umorzeniu postępowania Komisja Dyscyplinarna może wydać
także na posiedzeniu niejawnym.
3. Jeżeli obwiniony dopuścił się kilku przewinień, wymierza się jedną karę za
wszystkie przewinienia łącznie.

Art. 97j. 1. Orzeczenie powinno być ogłoszone bezpośrednio po zakończeniu
rozprawy i po odbyciu narady. Orzeczenie podpisują wszyscy członkowie zespołu
orzekającego.
2. W wyjątkowych wypadkach można odroczyć wydanie orzeczenia na czas nie
dłuższy niż 3 dni. O terminie ogłoszenia orzeczenia przewodniczący zespołu
orzekającego informuje obwinionego, obrońcę i rzecznika dyscyplinarnego,
bezpośrednio po ogłoszeniu postanowienia o odroczeniu wydania orzeczenia.
3. Po ogłoszeniu orzeczenia przewodniczący zespołu orzekającego podaje ustnie
zasadnicze motywy rozstrzygnięcia.

Art. 97k. 1. Orzeczenie wymaga pisemnego uzasadnienia. Uzasadnienie
sporządza i podpisuje przewodniczący zespołu orzekającego.
2. Orzeczenie na piśmie wraz z uzasadnieniem doręcza się rzecznikowi
dyscyplinarnemu, obwinionemu oraz obrońcy w ciągu 14 dni od dnia jego ogłoszenia
lub wydania na posiedzeniu niejawnym.

Art. 97l. 1. Od orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej rzecznikowi
dyscyplinarnemu, obwinionemu oraz jego obrońcy służy odwołanie do Odwoławczej
Komisji Dyscyplinarnej.
2. Odwołanie składa się za pośrednictwem przewodniczącego Komisji
Dyscyplinarnej w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia.
3. Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej wydaje postanowienie o odmowie
przyjęcia odwołania jeżeli zostało wniesione po upływie terminu lub przez osobę
nieuprawnioną.
4. Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej może przywrócić termin do
wniesienia odwołania, gdy przekroczenie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych
od wnoszącego odwołanie; wniosek o przywrócenie terminu należy złożyć w ciągu
7 dni do dnia ustania przeszkody z jednoczesnym wniesieniem odwołania.
5. Na postanowienie o przywróceniu terminu, odmowie przyjęcia odwołania
oraz odmowie przywrócenia terminu do złożenia odwołania, rzecznikowi
dyscyplinarnemu, obwinionemu i jego obrońcy służy zażalenie do Odwoławczej
Komisji Dyscyplinarnej w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.

Art. 97m. 1. Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna umarza postępowanie
odwoławcze w razie:
1) wniesienia odwołania przez osobę nieuprawnioną;
2) bezzasadnego przywrócenia terminu do wniesienia odwołania;
3) skutecznego cofnięcia odwołania.
2. Postanowienie o umorzeniu postępowania odwoławczego może zostać
wydane także na posiedzeniu niejawnym.
3. Postanowienie o umorzeniu postępowania odwoławczego powoduje
uprawomocnienie się orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej.

Art. 97n. 1. Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna, po przeprowadzeniu
rozprawy, utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie, uchyla orzeczenie w całości lub
w części i wydaje nowe orzeczenie albo przekazuje sprawę Komisji Dyscyplinarnej
do ponownego rozpatrzenia w innym składzie.
2. Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna może orzec karę surowszą od orzeczonej
przez Komisję Dyscyplinarną tylko wówczas, gdy orzeczenie zostało zaskarżone na
niekorzyść obwinionego.
3. W postępowaniu przed Odwoławczą Komisją Dyscyplinarną stosuje się
odpowiednio przepisy o postępowaniu przed Komisją Dyscyplinarną.
4. Prawomocne orzeczenie przekazuje się Prezesowi Najwyższej Izby Kontroli.
5. Od orzeczenia Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej obwinionemu
przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Art. 97o. 1. Odpis prawomocnego orzeczenia dołącza się do akt osobowych
ukaranego.
2. Kary dyscyplinarne określone w art. 97a ust. 2 pkt 1–4 ulegają zatarciu po
upływie 3 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o ukaraniu. Na wniosek
ukaranego Prezes Najwyższej Izby Kontroli może zarządzić skrócenie tego okresu do
2 lat.
3. Jeżeli w okresie przed zatarciem kary dyscyplinarnej mianowany kontroler,
o którym mowa w art. 97a ust. 1, zostanie ponownie ukarany dyscyplinarnie, termin
3 lat, o którym mowa w ust. 2, liczy się od dnia uprawomocnienia się orzeczenia
o ponownym ukaraniu.
4. W przypadku orzeczenia kary dyscyplinarnej określonej w art. 97a ust. 2
pkt 5 ukarany, po upływie 5 lat od uprawomocnienia się orzeczenia o ukaraniu, może
wystąpić do Prezesa Najwyższej Izby Kontroli o zatarcie kary.
5. W wypadku zatarcia kary dyscyplinarnej, odpis orzeczenia dołączony do akt
osobowych mianowanego kontrolera podlega zniszczeniu.

Art. 97p. W toku postępowania dyscyplinarnego, w zakresie nieuregulowanym
w niniejszym rozdziale, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania
karnego.

Art. 97q. Prezes Najwyższej Izby Kontroli określi w drodze zarządzenia
organizację, skład oraz tryb powoływania komisji, o których mowa w art. 97a ust. 4.

art. 98. więcej Art. 98. Kto osobie uprawnionej do kontroli, o której mowa w niniejszej
ustawie, lub osobie przybranej jej do pomocy udaremnia lub utrudnia wykonanie
czynności służbowej, w szczególności przez nieprzedstawienie do kontroli
dokumentów lub materiałów, nie informuje bądź niezgodnie z prawdą informuje
o wykonaniu wniosków pokontrolnych,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
lat 3.

art. 99. więcej Art. 99. (pominięty).

art. 100. więcej Art. 100. (pominięty).

art. 101. więcej Art. 101. (pominięty).

art. 102. więcej Art. 102. (pominięty).

art. 103. więcej Art. 103. 1. Traci moc ustawa z dnia 8 października 1980 r. o Najwyższej Izbie
Kontroli (Dz. U. poz. 82 oraz z 1989 r. poz. 178).
2. (pominięty)
3. (pominięty)

art. 104. więcej Art. 104. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia,
z wyjątkiem przepisów art. 14–19 i art. 102, które wchodzą w życie po upływie 30 dni
od dnia ogłoszenia.