Ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa określa zasady organizacji i funkcjonowania regularnego
przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym realizowanego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz w strefie transgranicznej, w transporcie drogowym,
kolejowym, innym szynowym, linowym, linowo-terenowym, morskim oraz
w żegludze śródlądowej.
2. Ustawa określa także zasady finansowania regularnego przewozu osób
w publicznym transporcie zbiorowym, w zakresie przewozów o charakterze
użyteczności publicznej, realizowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w transporcie, o którym mowa w ust. 1.

art. 2. więcej Art. 2. Przepisów ustawy nie stosuje się do regularnego przewozu osób
realizowanego w:
1) międzynarodowym transporcie drogowym;
2) międzynarodowym transporcie morskim;
3) międzynarodowej żegludze śródlądowej;
4) celach turystycznych.

art. 3. więcej Art. 3. 1. Przepisy ustawy stosuje się z uwzględnieniem przepisów:
1) rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego
i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego rozporządzenia Rady
(EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz. Urz. UE L 315 z 03.12.2007,
str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem (WE) nr 1370/2007”;
2) rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
23 października 2007 r. dotyczącego praw i obowiązków pasażerów w ruchu
kolejowym (Dz. Urz. UE L 315 z 03.12.2007, str. 14, z późn. zm.), zwanego
dalej „rozporządzeniem (WE) nr 1371/2007”;
3) rozporządzenia Rady (WE) nr 12/98 z dnia 11 grudnia 1997 r. ustanawiającego
warunki dostępu przewoźników niemających stałej siedziby w Państwie
Członkowskim do transportu drogowego osób w Państwie Członkowskim
(Dz. Urz. UE L 4 z 08.01.1998, str. 10, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 3, str. 10);
4) rozporządzenia Rady (EWG) nr 3577/92 z dnia 7 grudnia 1992 r. dotyczącego
stosowania zasady swobody świadczenia usług w transporcie
morskim w obrębie Państw Członkowskich (kabotaż morski) (Dz. Urz. WE L
364 z 12.12.1992, str. 7; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 2, str. 10);
5) rozporządzenia Rady (EWG) nr 3921/91 z dnia 16 grudnia 1991 r.
ustanawiającego warunki, zgodnie z którymi przewoźnicy niemający stałej
siedziby w Państwie Członkowskim mogą dokonywać transportu rzeczy lub
osób żeglugą śródlądową w Państwie Członkowskim (Dz. Urz. WE L 373
z 31.12.1991, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 1, str. 345);
6) rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie
wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem
(Dz. Urz. WE L 74 z 20.03.1992, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 1, str. 306), zwanego dalej „rozporządzeniem (EWG) nr 684/92”;
7) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 z dnia
21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (Dz. Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 88);
8) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia
16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie autobusowym
i autokarowym i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz.
UE L 55 z 28.02.2011, str. 1).
2. W zakresie regularnego przewozu osób realizowanego w strefie
transgranicznej, przepisy ustawy stosuje się z uwzględnieniem przepisów ustawy
z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2140 oraz z
2020 r. poz. 875 i 1087) oraz rozporządzenia (EWG) nr 684/92 w zakresie
międzynarodowego transportu drogowego.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) (uchylony)
2) dworzec – miejsce przeznaczone do odprawy pasażerów, w którym znajdują się
w szczególności: przystanki komunikacyjne, punkt sprzedaży biletów oraz punkt
informacji dla podróżnych;
3) gminne przewozy pasażerskie – przewóz osób w ramach publicznego transportu
zbiorowego wykonywany w granicach administracyjnych jednej gminy lub gmin
sąsiadujących, które zawarły stosowne porozumienie lub które utworzyły
związek międzygminny; inne niż przewozy powiatowe, powiatowo-gminne,
metropolitalne, wojewódzkie i międzywojewódzkie;
4) komunikacja miejska – gminne przewozy pasażerskie wykonywane w granicach
administracyjnych miasta albo:
a) miasta i gminy,
b) miast, albo
c) miast i gmin sąsiadujących
– jeżeli zostało zawarte porozumienie lub został utworzony związek
międzygminny w celu wspólnej realizacji publicznego transportu zbiorowego, a
także metropolitalne przewozy pasażerskie;
5) linia komunikacyjna – połączenie komunikacyjne na:
a) sieci dróg publicznych albo
b) liniach kolejowych, innych szynowych, linowych, linowo-terenowych, albo
c) akwenach morskich lub wodach śródlądowych
– wraz z oznaczonymi miejscami do wsiadania i wysiadania pasażerów na
liniach komunikacyjnych, po których odbywa się publiczny transport zbiorowy;
5a) metropolitalne przewozy pasażerskie – przewóz osób w ramach publicznego
transportu zbiorowego wykonywany w granicach związku metropolitalnego;
inne niż gminne, powiatowe, powiatowo-gminne, wojewódzkie i międzywojewódzkie;
6) międzynarodowe przewozy pasażerskie – przewóz osób w ramach publicznego
transportu zbiorowego wykonywany z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej
Polskiej, z wyłączeniem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej;
7) międzywojewódzkie przewozy pasażerskie – przewóz osób w ramach
publicznego transportu zbiorowego wykonywany z przekroczeniem granicy
województwa; inne niż przewozy gminne, powiatowe, powiatowo-gminne,
metropolitalne i wojewódzkie;
8) operator publicznego transportu zbiorowego – samorządowy zakład budżetowy
oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej
w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu
zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie;
9) organizator publicznego transportu zbiorowego – właściwa jednostka samorządu
terytorialnego albo minister właściwy do spraw transportu, zapewniający
funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego na danym obszarze; organizator publicznego transportu zbiorowego jest „właściwym organem”, o którym
mowa w przepisach rozporządzenia (WE) nr 1370/2007;
9a) autobus zeroemisyjny – autobus zeroemisyjny w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy
z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U.
z 2020 r. poz. 908 i 1086);
10) powiatowe przewozy pasażerskie – przewóz osób w ramach publicznego
transportu zbiorowego wykonywany w granicach administracyjnych co najmniej
dwóch gmin i niewykraczający poza granice jednego powiatu albo w granicach
administracyjnych powiatów sąsiadujących, które zawarły stosowne
porozumienie lub które utworzyły związek powiatów; inne niż przewozy
gminne, powiatowo-gminne, metropolitalne, wojewódzkie i międzywojewódzkie;
10a) powiatowo-gminne przewozy pasażerskie – przewóz osób w ramach
publicznego transportu zbiorowego wykonywany w granicach
administracyjnych gmin i powiatów, które utworzyły związek
powiatowo-gminny; inne niż przewozy gminne, powiatowe, metropolitalne,
wojewódzkie i międzywojewódzkie;
11) przewoźnik – przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności
gospodarczej w zakresie przewozu osób na podstawie potwierdzenia zgłoszenia
przewozu, a w transporcie kolejowym – przewoźnik kolejowy wykonujący przewóz osób na podstawie umowy o świadczenie usług publicznych albo decyzji
o przyznaniu otwartego dostępu albo decyzji o przyznaniu ograniczonego
dostępu, o których mowa w art. 29c ust. 1 ustawy z dnia 28 marca 2003 r.
o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 1043 i 1378);
12) przewóz o charakterze użyteczności publicznej – powszechnie dostępna usługa
w zakresie publicznego transportu zbiorowego wykonywana przez operatora
publicznego transportu zbiorowego w celu bieżącego i nieprzerwanego zaspokajania potrzeb przewozowych społeczności na danym obszarze;
13) przystanek komunikacyjny – miejsce przeznaczone do wsiadania lub wysiadania
pasażerów na danej linii komunikacyjnej, w którym umieszcza się informacje
dotyczące w szczególności godzin odjazdów środków transportu, a ponadto,
w transporcie drogowym, oznaczone zgodnie z przepisami ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 110, 284,
568, 695, 1087 i 1517);
14) publiczny transport zbiorowy – powszechnie dostępny regularny przewóz osób
wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii
komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej;
15) rekompensata – środki pieniężne lub inne korzyści majątkowe przyznane
operatorowi publicznego transportu zbiorowego w związku ze świadczeniem
usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
16) sieć komunikacyjna – układ linii komunikacyjnych obejmujących obszar
działania organizatora publicznego transportu zbiorowego lub część tego obszaru;
17) strefa transgraniczna – obszar co najmniej jednej gminy, powiatu lub co najmniej
jednego województwa, na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, położony bezpośrednio przy granicy Rzeczypospolitej Polskiej i obszar odpowiedniej
jednostki administracyjnej położonej poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na
terytorium sąsiedniego państwa;
18) transport drogowy – transport w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym;
19) transport inny szynowy – przewóz osób środkiem transportu poruszającym się
po szynach lub torach kolejowych, w tym tramwajem lub metrem, lub przewóz
osób środkiem transportu poruszającym się po jednej szynie lub na poduszkach
powietrznych lub magnetycznych, inny niż transport kolejowy i transport linowo-terenowy;
20) transport kolejowy – przewóz osób środkiem transportu poruszającym się po
torach kolejowych, z wyłączeniem środków, które służą do przewozu osób w
transporcie innym szynowym;
21) transport linowy – przewóz osób środkiem transportu poruszającym się za
pomocą napowietrznej liny ciągnącej;
22) transport linowo-terenowy – przewóz osób środkiem transportu poruszającym się
po szynach lub po jednej szynie za pomocą liny napędowej;
23) transport morski – przewóz osób środkiem transportu morskiego po morskich
wodach wewnętrznych lub po morzu terytorialnym;
24) umowa o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego –
umowa między organizatorem publicznego transportu zbiorowego a operatorem
publicznego transportu zbiorowego, która przyznaje temu operatorowi prawo
i zobowiązuje go do wykonywania określonych usług związanych
z wykonywaniem przewozu o charakterze użyteczności publicznej;
25) wojewódzkie przewozy pasażerskie – przewóz osób w ramach publicznego
transportu zbiorowego wykonywany w granicach administracyjnych co najmniej
dwóch powiatów i niewykraczający poza granice jednego województwa,
a w przypadku linii komunikacyjnych w transporcie kolejowym także przewóz
do najbliższej stacji w województwie sąsiednim, umożliwiający przesiadki
w celu odbycia dalszej podróży lub techniczne odwrócenie biegu pociągu, oraz
przewóz powrotny lub przewóz do stacji w województwie sąsiednim, położonej nie dalej niż 30 km od granicy województwa; inne niż przewozy gminne, powiatowe, powiatowo-gminne, metropolitalne i międzywojewódzkie;
26) zintegrowany system taryfowo-biletowy – rozwiązanie polegające na
umożliwieniu wykorzystywania przez pasażera biletu, uprawniającego do
korzystania z różnych środków transportu na obszarze właściwości organizatora
publicznego transportu zbiorowego;
27) zintegrowany węzeł przesiadkowy – miejsce umożliwiające dogodną zmianę
środka transportu wyposażone w niezbędną dla obsługi podróżnych
infrastrukturę, w szczególności: miejsca postojowe, przystanki komunikacyjne,
punkty sprzedaży biletów, systemy informacyjne umożliwiające zapoznanie się
zwłaszcza z rozkładem jazdy, linią komunikacyjną lub siecią komunikacyjną;
28) zrównoważony rozwój publicznego transportu zbiorowego – proces rozwoju
transportu uwzględniający oczekiwania społeczne dotyczące zapewnienia
powszechnej dostępności do usług publicznego transportu zbiorowego,
zmierzający do wykorzystywania różnych środków transportu, a także
promujący przyjazne dla środowiska i wyposażone w nowoczesne rozwiązania
techniczne środki transportu;
29) żegluga śródlądowa – przewóz osób środkiem transportu wodnego śródlądowego
po wodach śródlądowych.
2. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) jednostce samorządu terytorialnego – należy przez to rozumieć również związek
międzygminny, związek powiatów, związek powiatowo-gminny lub związek
metropolitalny;
2) rozkładzie jazdy – należy przez to rozumieć również rozkład rejsu w transporcie
morskim oraz w żegludze śródlądowej;
3) przystanku komunikacyjnym – należy przez to rozumieć również port lub
przystań usytuowane na wodach morskich lub wodach śródlądowych;
4) umowie o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego –
należy przez to rozumieć również akt wewnętrzny określający warunki
wykonywania usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego przez samorządowy zakład budżetowy.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Publiczny transport zbiorowy odbywa się na zasadach konkurencji
regulowanej, o której mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie oraz z uwzględnieniem potrzeb zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego.
2. Publiczny transport zbiorowy może odbywać się na podstawie:
1) umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
2) potwierdzenia zgłoszenia przewozu;
3) decyzji o przyznaniu otwartego dostępu albo decyzji o przyznaniu
ograniczonego dostępu, o których mowa w art. 29c ust. 1 ustawy z dnia 28 marca
2003 r. o transporcie kolejowym.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Publiczny transport zbiorowy może być wykonywany przez operatora
publicznego transportu zbiorowego, zwanego dalej „operatorem”, lub przewoźnika
spełniających warunki do podejmowania i wykonywania działalności w zakresie
przewozu osób określone odpowiednio w:
1) ustawie z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. z 2020 r. poz. 680);
2) ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1568, 1901 i 2170 oraz z 2020 r. poz. 284);
3) ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym;
4) ustawie z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym;
5) ustawie z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz.
1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i 1086);
6) ustawie z dnia 18 września 2001 r. – Kodeks morski (Dz. U. z 2018 r. poz. 2175).
2. Jeżeli wykonywanie przewozu osób wymaga posiadania odpowiednich
kwalifikacji, w szczególności do kierowania środkami transportu, wynikających
z odrębnych przepisów, posiadanie tych kwalifikacji jest również niezbędne do
wykonywania publicznego transportu zbiorowego.

Art. 6a. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa
w art. 18 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679
z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku
z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich
danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), nie wpływa na przebieg kontroli oraz na uprawnienie właściwego organu do nałożenia kary.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej
„organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest:
1) gmina:
a) na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
b) której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego
na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci
komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin,
które zawarły porozumienie;
2) związek międzygminny – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej
w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin tworzących związek międzygminny;
3) powiat:
a) na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w powiatowych
przewozach pasażerskich,
b) któremu powierzono zadanie organizacji publicznego transportu
zbiorowego na mocy porozumienia między powiatami – na linii
komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w powiatowych przewozach
pasażerskich, na obszarze powiatów, które zawarły porozumienie;
4) związek powiatów – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej
w powiatowych przewozach pasażerskich, na obszarze powiatów tworzących
związek powiatów;
4a) związek powiatowo-gminny na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej
w powiatowo-gminnych przewozach pasażerskich na obszarze gmin lub
powiatów tworzących związek powiatowo-gminny;
4b) związek metropolitalny:
a) na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w metropolitalnych
przewozach pasażerskich,
b) któremu powierzono zadanie organizacji publicznego transportu
zbiorowego na mocy porozumienia z jednostką samorządu terytorialnego;
5) województwo:
a) na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w wojewódzkich
przewozach pasażerskich oraz w transporcie morskim,
b) właściwe ze względu na najdłuższy odcinek planowanego przebiegu linii
komunikacyjnej, w uzgodnieniu z województwami właściwymi ze względu
na przebieg tej linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej – na linii
komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w międzywojewódzkich
przewozach pasażerskich,
c) któremu powierzono zadanie organizacji publicznego transportu
zbiorowego na mocy porozumienia między województwami właściwymi ze
względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej albo sieci
komunikacyjnej – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej
w wojewódzkich przewozach pasażerskich, na obszarze województw, które
zawarły porozumienie;
6) minister właściwy do spraw transportu – na linii komunikacyjnej albo sieci
komunikacyjnej w międzywojewódzkich i międzynarodowych przewozach
pasażerskich w transporcie kolejowym.
2. Jeżeli inny organizator byłby właściwy ze względu na obszar działania, a inny
ze względu na zasięg przewozów, to właściwym organizatorem jest organizator, o
którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b, pkt 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 4a albo 4b.
3. Organizator, o którym mowa w ust. 1 pkt 1–5, jest organizatorem publicznego
transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.
4. Określone w ustawie zadania organizatora, o którym mowa w ust. 1 pkt 1–5,
wykonuje, w przypadku:
1) gminy – wójt, burmistrz albo prezydent miasta;
2) związku międzygminnego – zarząd związku międzygminnego;
3) miasta na prawach powiatu – prezydent miasta na prawach powiatu;
4) powiatu – starosta;
5) związku powiatów – zarząd związku powiatów;
5a) związku powiatowo-gminnego – zarząd związku powiatowo-gminnego;
5b) związku metropolitalnego – zarząd związku metropolitalnego;
6) województwa – marszałek województwa.

art. 8. więcej Art. 8. Do zadań organizatora należy:
1) planowanie rozwoju transportu;
2) organizowanie publicznego transportu zbiorowego;
3) zarządzanie publicznym transportem zbiorowym.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Plan zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego,
zwany dalej „planem transportowym”, w przypadku planowanego organizowania
przewozów o charakterze użyteczności publicznej, opracowuje:
1) gmina:
a) licząca co najmniej 50 000 mieszkańców – w zakresie linii komunikacyjnej
albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
b) której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego
na mocy porozumienia między gminami, których obszar liczy łącznie co
najmniej 80 000 mieszkańców – w zakresie linii komunikacyjnej albo sieci
komunikacyjnej na danym obszarze;
2) związek międzygminny obejmujący obszar liczący co najmniej
80 000 mieszkańców – w zakresie linii komunikacyjnej albo sieci
komunikacyjnej na obszarze gmin tworzących związek międzygminny;
3) powiat:
a) liczący co najmniej 80 000 mieszkańców – w zakresie linii komunikacyjnej
albo sieci komunikacyjnej w powiatowych przewozach pasażerskich,
b) któremu powierzono zadanie organizacji publicznego transportu
zbiorowego na mocy porozumienia między powiatami, których obszar liczy łącznie co najmniej 120 000 mieszkańców – w zakresie linii
komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej na danym obszarze;
4) związek powiatów obejmujący obszar liczący co najmniej 120 000 mieszkańców
– w zakresie linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej na obszarze
powiatów tworzących związek powiatów;
4a) związek powiatowo-gminny obejmujący obszar liczący co najmniej
80 000 mieszkańców – w zakresie linii komunikacyjnej albo sieci
komunikacyjnej na obszarze gmin lub powiatów tworzących związek powiatowo-gminny;
4b) związek metropolitalny:
a) w zakresie linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w
metropolitalnych przewozach pasażerskich,
b) któremu powierzono zadanie organizacji publicznego transportu
zbiorowego na mocy porozumienia z jednostką samorządu terytorialnego –
w zakresie linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej na danym obszarze,
c) w zakresie linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej na obszarze
gmin wchodzących w skład związku metropolitalnego;
5) województwo:
a) w zakresie linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej
w wojewódzkich przewozach pasażerskich,
b) któremu powierzono zadanie organizacji publicznego transportu
zbiorowego na mocy porozumienia między województwami właściwymi ze
względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej albo sieci
komunikacyjnej – w zakresie linii komunikacyjnej albo sieci
komunikacyjnej na danym obszarze;
6) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie linii komunikacyjnej albo
sieci komunikacyjnej w międzywojewódzkich i międzynarodowych przewozach
pasażerskich w transporcie kolejowym.
1a. Plan transportowy opracowywany przez ministra właściwego do spraw
transportu obejmuje także wyznaczone w uzgodnieniu z województwami linie
komunikacyjne w wojewódzkich przewozach pasażerskich w transporcie kolejowym
zapewniające połączenie komunikacyjne między sąsiednimi województwami, które mają szczególne znaczenie dla dostępności sieci komunikacyjnej i spójności połączeń
komunikacyjnych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Minister właściwy do spraw
transportu nie jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego na liniach
komunikacyjnych, o których mowa w zdaniu pierwszym.
2. Plan transportowy może być opracowany przez właściwego organizatora na
obszarze liczącym mniejszą liczbę mieszkańców niż określona w ust. 1 pkt 1–4.
3. Plan transportowy uchwalony przez właściwe organy jednostek samorządu
terytorialnego stanowi akt prawa miejscowego.

Art. 9a. W przypadku opracowania planu transportowego przez związek metropolitalny:
1) gminy, związki międzygminne, powiaty lub związki powiatów, których obszar
jest objęty związkiem metropolitalnym i które wchodzą w skład związku
metropolitalnego, nie opracowują planów transportowych;
2) z dniem wejścia w życie tego planu tracą moc plany transportowe opracowane
przez gminy, związki międzygminne, powiaty lub związki powiatów, których
obszar jest objęty związkiem metropolitalnym i które wchodzą w skład związku metropolitalnego.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Informację o opracowanym projekcie planu transportowego ogłasza
się w miejscowej prasie, w Biuletynie Informacji Publicznej oraz w sposób
zwyczajowo przyjęty, określając miejsce wyłożenia projektu planu transportowego
oraz formę, miejsce i termin składania opinii dotyczących tego projektu, nie krótszy
jednak niż 21 dni od dnia ogłoszenia.
2. Organizator rozpatruje opinie, o których mowa w ust. 1, a w przypadku
uznania za zasadne wniosków w nich zawartych, dokonuje stosownych zmian
w projekcie planu transportowego.

art. 11. więcej Art. 11. 1. W projekcie planu transportowego opracowanym przez:
1) marszałka województwa – uwzględnia się ogłoszony plan transportowy
opracowany przez ministra właściwego do spraw transportu,
2) starostę, zarząd związku powiatów, zarząd związku powiatowo-gminnego,
zarząd związku metropolitalnego – uwzględnia się ogłoszony plan transportowy
opracowany przez marszałka województwa,
3) wójta, burmistrza, prezydenta miasta, zarząd związku międzygminnego –
uwzględnia się ogłoszony plan transportowy opracowany przez starostę, zarząd
związku powiatów, zarząd związku powiatowo-gminnego, o ile jest utworzony,
lub marszałka województwa
– w zakresie linii komunikacyjnych, na których jest planowane wykonywanie
przewozów o charakterze użyteczności publicznej.
2. Plan transportowy może być, w zależności od uzasadnionych potrzeb,
poddawany aktualizacji.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Plan transportowy określa w szczególności:
1) sieć komunikacyjną, na której jest planowane wykonywanie przewozów
o charakterze użyteczności publicznej;
2) ocenę i prognozy potrzeb przewozowych;
3) przewidywane finansowanie usług przewozowych;
4) preferencje dotyczące wyboru rodzaju środków transportu;
5) zasady organizacji rynku przewozów;
6) pożądany standard usług przewozowych w przewozach o charakterze
użyteczności publicznej;
7) przewidywany sposób organizowania systemu informacji dla pasażera;
8) linie komunikacyjne, na których przewidywane jest wykorzystanie pojazdów
elektrycznych lub pojazdów napędzanych gazem ziemnym, oraz planowany
termin rozpoczęcia ich użytkowania.
1a. Jeżeli plan transportowy przewiduje wykorzystanie autobusów
zeroemisyjnych lub autobusów napędzanych gazem ziemnym, określa także:
1) geograficzne położenie stacji gazu ziemnego;
2) geograficzne położenie infrastruktury ładowania drogowego transportu
publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o
elektromobilności i paliwach alternatywnych, zwanej dalej „infrastrukturą ładowania”;
3) miejsce przyłączenia do:
a) sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej – planowanej infrastruktury ładowania lub
b) sieci dystrybucyjnej gazowej – planowanej stacji gazu ziemnego, lub
c) magazynu energii, o którym mowa w art. 3 pkt 10k ustawy z dnia 10
kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 833, 843,
1086, 1378 i 1565).
2. Przy opracowywaniu planu transportowego należy uwzględnić
w szczególności:
1) stan zagospodarowania przestrzennego oraz ustalenia odpowiednio:
a) (uchylona)
b) planu zagospodarowania przestrzennego województwa,
c) studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gminy,
d) miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;
2) sytuację społeczno-gospodarczą danego obszaru;
3) wpływ transportu na środowisko;
4) potrzeby zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego,
w szczególności potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej
zdolności ruchowej, w zakresie usług przewozowych;
5) potrzeby wynikające z kierunku polityki państwa, w zakresie linii
komunikacyjnych w międzywojewódzkich i międzynarodowych przewozach
pasażerskich, a także linii komunikacyjnych, o których mowa w art. 9 ust. 1a;
6) rentowność linii komunikacyjnych;
7) w zakresie transportu kolejowego – dane dotyczące przepustowości
infrastruktury oraz standard jakości dostępu otrzymane od zarządcy
infrastruktury kolejowej.
2a. Przy opracowywaniu planu transportowego gminy należy uwzględnić
również wyniki analizy, o której mowa w art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 11 stycznia 2018
r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych, sporządzonej przez tę gminę.
2b. Jeżeli wyniki analizy, o której mowa w art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 11 stycznia
2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych, sporządzonej przez gminę
wskazują na zasadność wykorzystania w publicznym transporcie zbiorowym
autobusów zeroemisyjnych, projekt planu transportowego, w zakresie wykorzystania
tych autobusów, podlega konsultacjom odpowiednio z operatorem systemu
dystrybucyjnego elektroenergetycznego oraz operatorem systemu dystrybucyjnego gazowego, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne.
2c. W toku konsultacji, o których mowa w ust. 2b:
1) operator systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego przedstawia ocenę
technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia do sieci infrastruktury
ładowania w miejscach wskazanych w projekcie planu transportowego jako jej
lokalizacje oraz możliwości dostawy energii elektrycznej do sieci z magazynu
energii stanowiącego część tej infrastruktury;
2) operator systemu dystrybucyjnego gazowego przedstawia ocenę technicznych i
ekonomicznych warunków przyłączenia do sieci stacji gazu ziemnego w
miejscach wskazanych w projekcie planu transportowego jako lokalizacje
instalacji służących do zaopatrywania pojazdów publicznego transportu zbiorowego.
3. W przypadku opracowywania planu transportowego w zakresie transportu
kolejowego organizator występuje do zarządcy infrastruktury kolejowej z wnioskiem
o przedstawienie informacji niezbędnych do opracowania projektu planu transportowego.
4. Do planu transportowego opracowywanego przez ministra właściwego do
spraw transportu nie mają zastosowania przepisy ust. 1 pkt 4 oraz ust. 2 pkt 1 lit. b–d.
5. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy zakres planu transportowego z podziałem na część tekstową i graficzną,
uwzględniając skalę opracowań kartograficznych, stosowane oznaczenia i nazewnictwo oraz rodzaj transportu, którym będzie wykonywany przewóz.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Marszałek województwa przedstawia sejmikowi województwa do
uchwalenia projekt planu transportowego:
1) uzgodniony z marszałkami sąsiednich województw,
2) zaopiniowany przez zarząd związku metropolitalnego położonego na terenie
województwa, o ile jest utworzony,
3) zaopiniowany przez zarząd sąsiedniego związku powiatów lub związku
powiatowo-gminnego, o ile jest utworzony
– w zakresie linii komunikacyjnych przebiegających na obszarach ich właściwości.
1a. Zarząd związku metropolitalnego przedstawia zgromadzeniu związku
metropolitalnego do uchwalenia projekt planu transportowego:
1) zaopiniowany przez marszałka właściwego województwa;
2) uzgodniony ze starostą sąsiadujących powiatów, zarządem sąsiedniego związku
powiatów lub związku powiatowo-gminnego, o ile jest utworzony w zakresie
linii komunikacyjnych przebiegających na obszarze ich właściwości.
2. Starosta, zarząd związku powiatów lub zarząd związku powiatowo-gminnego,
o ile jest utworzony, przedstawia odpowiednio radzie powiatu albo zgromadzeniu
związku powiatów albo zgromadzeniu związku powiatowo-gminnego do uchwalenia
projekt planu transportowego:
1) uzgodniony ze starostą sąsiedniego powiatu, zarządem sąsiedniego związku
metropolitalnego lub związku powiatów lub związku powiatowo-gminnego, o ile jest utworzony,
2) zaopiniowany przez zarząd sąsiedniego związku międzygminnego, o ile jest utworzony
– w zakresie linii komunikacyjnych przebiegających na obszarach ich właściwości.
3. Wójt, burmistrz, prezydent miasta lub zarząd związku międzygminnego
przedstawia odpowiednio radzie gminy albo zgromadzeniu związku międzygminnego
do uchwalenia projekt planu transportowego uzgodniony z właściwymi organami
sąsiednich gmin, zarządem sąsiadującego związku metropolitalnego, związku
międzygminnego lub zarządem sąsiedniego związku powiatowo-gminnego, o ile jest
utworzony, w zakresie linii komunikacyjnych przebiegających na obszarach ich właściwości.
4. Gmina licząca mniej niż 50 000 osób, może zgłosić potrzeby transportowe
dotyczące linii komunikacyjnych wykraczających poza obszar swojej właściwości,
bezpośrednio do starosty albo marszałka województwa właściwego ze względu
na przebieg tych linii komunikacyjnych.
5. Plan transportowy jest podawany do publicznej wiadomości przez jego
ogłoszenie we właściwym dla organizatora dzienniku urzędowym, a w przypadku gdy
organizatorem jest związek międzygminny, związek powiatów, związek
powiatowo-gminny albo związek metropolitalny – w sposób zwyczajowo
przyjęty na obszarach gmin albo powiatów tworzących te związki oraz w dzienniku
urzędowym województwa, na którego obszarze działa związek międzygminny,
związek powiatów, związek powiatowo-gminny albo związek metropolitalny.
6. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, plan
transportowy w zakresie:
1) linii komunikacyjnej lub sieci komunikacyjnej w międzywojewódzkich
i międzynarodowych przewozach pasażerskich w transporcie kolejowym,
2) linii komunikacyjnych w wojewódzkich przewozach pasażerskich w transporcie
kolejowym, o których mowa w art. 9 ust. 1a
– uwzględniając zakres niezbędnych danych, które powinny zostać określone w tym
planie, oraz potrzeby wynikające z kierunku polityki państwa.

art. 14. więcej Art. 14. Do aktualizacji planu transportowego, o której mowa w art. 11 ust. 2,
stosuje się odpowiednio przepisy art. 10, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1–4 oraz art. 13.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega
w szczególności na:
1) badaniu i analizie potrzeb przewozowych w publicznym transporcie zbiorowym,
z uwzględnieniem potrzeb osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej
zdolności ruchowej;
2) podejmowaniu działań zmierzających do realizacji istniejącego planu
transportowego albo do aktualizacji tego planu;
3) zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu
zbiorowego, w szczególności w zakresie:
a) standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
b) korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
c) funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych,
d) funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego,
e) systemu informacji dla pasażera;
4) określaniu sposobu oznakowania środków transportu wykorzystywanych
w przewozach o charakterze użyteczności publicznej;
5) ustalaniu stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników
z przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem albo
zarządzającym nie jest jednostka samorządu terytorialnego, zlokalizowanych na
liniach komunikacyjnych na obszarze właściwości organizatora;
6) określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub
zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla
operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów;
7) określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub
zarządzającym nie jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla
wszystkich operatorów i przewoźników oraz informowaniu o stawce opłat za
korzystanie z tych obiektów;
8) przygotowaniu i przeprowadzeniu postępowania prowadzącego do zawarcia
umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
9) zawieraniu umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego;
10) ustalaniu opłat za przewóz oraz innych opłat, o których mowa w ustawie z dnia
15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 8), za usługę
świadczoną przez operatora w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
11) ustalaniu sposobu dystrybucji biletów za usługę świadczoną przez operatora
w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
12) wykonywaniu zadań, o których mowa w art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE)
nr 1370/2007.
2. Określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad
korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej
przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Art. 15a. 1. Związek metropolitalny ustanawia zintegrowany system
taryfowo-biletowy obowiązujący w jego granicach.
2. Organizatorzy gminnych i powiatowych przewozów pasażerskich na terenie
związku metropolitalnego są obowiązani do uczestnictwa w systemie
taryfowo-biletowym, o którym mowa w ust. 1.
3. Wzajemne rozliczenia z tytułu uczestnictwa organizatorów gminnych
i powiatowych przewozów pasażerskich w zintegrowanym systemie
taryfowo-biletowym na terenie związku metropolitalnego określa porozumienie zawarte przez związek metropolitalny i odpowiednią jednostkę samorządu terytorialnego.

art. 16. więcej Art. 16. 1. W transporcie drogowym za korzystanie przez operatora
i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty.
2. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków
komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3
lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest
usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo
zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.
3. Stawki opłat, o których mowa w ust. 2, powinny być ustalane
z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów
i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy na obszarze właściwości organizatora.
4. Za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków
komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest
jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest
ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu
terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.
5. Stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:
1) 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2) 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu;
3) 2 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu wyznaczonym zgodnie
z art. 47h ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym
do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej
sprawności ruchowej w zakresie określonym w załączniku I lit. a do
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia
16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie autobusowym i
autokarowym i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004.
6. Stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, ulega zmianie w stopniu
odpowiadającym planowanemu średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług
konsumpcyjnych, ustalonemu w ustawie budżetowej na dany rok. Zmiana następuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym została ogłoszona ustawa budżetowa.
7. Opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki
samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:
1) utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
2) realizację zadań określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Do ustalania stawek opłat za korzystanie przez operatora
i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, standardów, o których
mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, oraz zasad korzystania z tych obiektów w transporcie
kolejowym stosuje się przepisy o transporcie kolejowym.
2. W transporcie innym szynowym, linowym, linowo-terenowym, morskim
i w żegludze śródlądowej, stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika
z przystanków komunikacyjnych lub dworców, standardy, o których mowa w art. 15
ust. 1 pkt 3 lit. a, oraz zasady korzystania z tych obiektów ustalane są przez operatora
lub przewoźnika z właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

art. 18. więcej Art. 18. Do zadań własnych gminy w zakresie publicznego transportu
zbiorowego należą budowa, przebudowa i remont:
1) przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub
zarządzającym jest gmina;
2) wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom,
posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania
pasażerów lub przylegających do tego miejsca, usytuowanych w pasie
drogowym dróg publicznych bez względu na kategorię tych dróg.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Organizator dokonuje wyboru operatora w trybie:
1) ustawy z dnia 11 września 2019 r. ‒ Prawo zamówień publicznych (Dz. U.
poz. 2019 oraz z 2020 r. poz. 288, 1492 i 1517) albo
2) ustawy z dnia 21 października 2016 r. o umowie koncesji na roboty budowlane
lub usługi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1528, 1655 i 2020) albo
3) art. 22 ust. 1.
2. Organizator może realizować przewozy w ramach publicznego transportu
zbiorowego w formie samorządowego zakładu budżetowego.

art. 20. więcej Art. 20. Operatorowi nie przyznaje się prawa wyłącznego, o którym mowa
w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007.

Art. 20a. Organizator, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 6, może zawrzeć z tym
samym operatorem jedną umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego
transportu zbiorowego w transporcie kolejowym obejmującą międzywojewódzkie
przewozy pasażerskie i międzynarodowe przewozy pasażerskie.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Przy udzielaniu zamówienia publicznego na wykonywanie
publicznego transportu zbiorowego, w dokumentach zamówienia można
uwzględnić w szczególności normy jakości i powszechną dostępność
świadczonych usług, w tym:
1) liczbę i rodzaj środków transportu, niezbędnych do realizacji usług wraz
z odpowiednim personelem oraz zapleczem technicznym, zabezpieczającym ich
obsługę, które przedsiębiorca posiada w chwili składania oferty lub w których
posiadaniu będzie najpóźniej w chwili rozpoczęcia świadczenia usług;
2) rozwiązania techniczne zastosowane w środkach transportu służące zwłaszcza
zapewnieniu ochrony środowiska oraz dogodnej obsługi pasażerów;
3) standard wyposażenia środków transportu.
1a. Przy udzielaniu zamówienia publicznego na wykonywanie publicznego
transportu zbiorowego, w specyfikacji istotnych warunków zamówienia uwzględnia
się konieczność zapewnienia w środkach transportu rozwiązań technicznych
służących zapewnieniu ich dostępności dla osób niepełnosprawnych i osób
o ograniczonej zdolności ruchowej.
2. Organizator może określić w dokumentach zamówienia, o których
mowa w ust. 1, iż świadczenie usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego na danej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci
komunikacyjnej, które są nierentowne, będzie wiązało się ze świadczeniem takich
usług przez tego samego operatora na innej linii komunikacyjnej, liniach
komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej, które są rentowne.
3. Do dokumentów zamówienia dołącza się projekt umowy, o której mowa w art. 25.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Organizator może bezpośrednio zawrzeć umowę o świadczenie usług
w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w przypadku gdy:
1) średnia wartość roczna przedmiotu umowy jest mniejsza niż 1 000 000 euro lub
świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego dotyczy
świadczenia tych usług w wymiarze mniejszym niż 300 000 kilometrów rocznie albo
2) świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego ma być
wykonywane przez podmiot wewnętrzny, w rozumieniu rozporządzenia (WE)
nr 1370/2007, powołany do świadczenia usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego albo
3) świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego ma być
wykonywane w transporcie kolejowym, przy zastosowaniu jednego z trybów, o
których mowa w art. 5 ust. 2, 3a i 4–6 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007,
z zastrzeżeniem art. 22a, albo
4) wystąpi zakłócenie w świadczeniu usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego lub bezpośrednie ryzyko powstania takiej sytuacji zarówno
z przyczyn zależnych, jak i niezależnych od operatora, o ile nie można zachować terminów określonych dla innych trybów zawarcia umowy o świadczenie publicznego transportu zbiorowego, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1 i 2.
2. Jeżeli bezpośrednio zawarta umowa o świadczenie usług w zakresie
publicznego transportu zbiorowego dotyczy małego lub średniego przedsiębiorcy
eksploatującego nie więcej niż 23 środki transportu, którymi będzie wykonywany
publiczny transport zbiorowy w transporcie drogowym, progi, o których mowa w ust.
1 pkt 1, mogą zostać podwyższone do średniej wartości rocznej przedmiotu umowy
mniejszej niż 2 000 000 euro lub świadczenia usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego w wymiarze mniejszym niż 600 000 kilometrów rocznie.
3. Do umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego zawieranej na podstawie ust. 1 stosuje się odpowiednio przepisy art. 24–29.
4. W przypadku, gdy przedmiotem umowy o świadczenie usług w zakresie
publicznego transportu zbiorowego, zawartej w trybie, o którym mowa w ust. 1, ma
być świadczenie usług przewozowych w komunikacji miejskiej, umowa powinna
przyjąć formę koncesji na usługi. Przepisu nie stosuje się w przypadku bezpośredniego
zawarcia umowy z podmiotem wewnętrznym, w którym jednostka samorządu
terytorialnego samodzielnie lub wspólnie z inną jednostką samorządu terytorialnego
posiada 100% udziałów lub akcji tego podmiotu wewnętrznego.
5. W przypadku podmiotu wewnętrznego, w którym jednostka samorządu
terytorialnego samodzielnie lub wspólnie z inną jednostką samorządu terytorialnego
nie posiada 100% udziałów lub akcji tego podmiotu wewnętrznego, umowa
o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego zawarta w trybie,
o którym mowa w ust. 1, powinna przyjąć formę koncesji na usługi.
6. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, stosuje się art. 5
ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007.
7. (uchylony)
8. Umowa o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego
zawierana w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, może być zawarta na okres
12 miesięcy i w uzasadnionych przypadkach może ulec przedłużeniu, z tym że łączny
okres obowiązywania przedłużonej umowy nie może przekroczyć 2 lat.
9. Do bezpośredniego zawarcia umowy, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się przepisów:
1) ustawy z dnia 11 września 2019 r. ‒ Prawo zamówień publicznych,
z wyłączeniem art. 36, oraz
2) ustawy z dnia 21 października 2016 r. o umowie koncesji na roboty budowlane lub usługi

Art. 22a. Przepisów art. 5 ust. 2, 4, 4a i 6 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 nie
stosuje się do umów o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego w transporcie kolejowym obejmujących wojewódzkie przewozy pasażerskie.

Art. 22b. W przypadku dokonywania wyboru operatora mającego świadczyć
usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego w transporcie kolejowym w
trybach, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1 i 2, organizator może podjąć negocjacje
z podmiotem, który jako jedyny wyraził zainteresowanie udziałem w postępowaniu,
pod warunkiem spełnienia wymogów określonych w art. 5 ust. 3b rozporządzenia
(WE) nr 1370/2007.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Organizator publikuje ogłoszenie o zamiarze przeprowadzenia
postępowania o udzielenie zamówienia w trybie, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1
i 2, lub bezpośredniego zawarcia umowy, o którym mowa w art. 22 ust. 1 pkt 1–3,
w terminie nie krótszym niż:
1) jeden rok;
2) sześć miesięcy – w przypadku gdy umowa o świadczenie usług w zakresie
publicznego transportu zbiorowego ma dotyczyć świadczenia tych usług
w wymiarze mniejszym niż 50 000 kilometrów rocznie.
2. Organizator zamieszcza ogłoszenie, o którym mowa w ust. 1, w Biuletynie
Informacji Publicznej.
3. Niezwłocznie po zamieszczeniu ogłoszenia, o którym mowa w ust. 1,
organizator zamieszcza także odpowiednie ogłoszenie w miejscu powszechnie
dostępnym w swojej siedzibie oraz na swojej stronie internetowej.
4. Ogłoszenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera w szczególności:
1) nazwę i adres właściwego organizatora;
2) określenie przewidywanego trybu udzielenia zamówienia;
3) określenie rodzaju transportu oraz linii komunikacyjnej, linii komunikacyjnych
lub sieci komunikacyjnej, na których będą wykonywane przewozy;
4) przewidywaną datę rozpoczęcia postępowania o udzielenie zamówienia
w trybie, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1 i 2, lub bezpośredniego zawarcia
umowy, o którym mowa w art. 22 ust. 1 pkt 1–3;
5) przewidywany czas trwania umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego
transportu zbiorowego.
5. W przypadku zmiany informacji, o których mowa w ust. 4 pkt 1–3 i 5,
organizator niezwłocznie zamieszcza ogłoszenie o tej zmianie. Przepisy ust. 2
i 3 stosuje się odpowiednio.
6. Zmiana informacji, o których mowa w ust. 4 pkt 1–3 i 5, nie może nastąpić
później niż do połowy okresów określonych w ust. 1.

Art. 23a. 1. Po ogłoszeniu zamiaru bezpośredniego zawarcia umowy
o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego w transporcie
kolejowym, podmiot, który jest lub był zainteresowany zawarciem danej umowy
i który doznał szkody lub któremu grozi powstanie szkody w wyniku zarzucanego
naruszenia przepisów prawa Unii Europejskiej lub ustawy, może wystąpić do Prezesa
Urzędu Transportu Kolejowego z wnioskiem o wydanie opinii w zakresie oceny
zgodności zamiaru bezpośredniego zawarcia umowy z przepisami prawa Unii
Europejskiej lub ustawy.
2. Prezes Urzędu Transportu Kolejowego wydaje opinię, o której mowa w ust. 1,
w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku oraz publikuje jej treść w Biuletynie
Informacji Publicznej Urzędu Transportu Kolejowego.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Umowa o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego może dotyczyć:
1) linii komunikacyjnej albo
2) linii komunikacyjnych albo
3) sieci komunikacyjnej.
2. W przypadku, gdy organizator w celu organizowania przewozów
o charakterze użyteczności publicznej ma obowiązek opracowania planu
transportowego, umowa o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego może dotyczyć linii komunikacyjnej, linii komunikacyjnych albo sieci komunikacyjnej ujętych w planie transportowym obowiązującym na obszarze właściwości danego organizatora.
2a. W przypadku gdy organizatorem jest województwo, umowa o świadczenie
usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego może dotyczyć linii
komunikacyjnych, o których mowa w art. 9 ust. 1a.
3. Przepis ust. 2 nie dotyczy umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego
transportu zbiorowego zawieranej w przypadku, o którym mowa w art. 22 ust. 1 pkt 4.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Organizator, po wybraniu najkorzystniejszej oferty na podstawie
warunków i kryteriów określonych w dokumentach zamówienia, w terminie
30 dni od dnia przekazania zawiadomienia o wyborze oferty, zawiera
z przedsiębiorcą umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
2. Umowa, o której mowa w ust. 1, jest zawierana na czas oznaczony, nie dłuższy niż:
1) 10 lat – w transporcie drogowym;
2) 15 lat – w transporcie kolejowym, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w
art. 5 ust. 3a i 4a–5 oraz art. 8 ust. 2 i 2a rozporządzenia (WE) nr 1370/2007;
3) 15 lat – w transporcie innym szynowym, linowym, linowo-terenowym, morskim
i w żegludze śródlądowej.
3. W umowie, o której mowa w ust. 1, określa się w szczególności:
1) opis usług wynikających z zamówienia;
2) linię komunikacyjną, linie komunikacyjne lub sieć komunikacyjną, których dotyczy umowa;
3) czas trwania umowy;
4) warunki dotyczące norm jakości oraz podnoszenia jakości usług świadczonych
w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
5) wymagania w stosunku do środków transportu, w tym dotyczące wprowadzania
nowoczesnych rozwiązań technicznych, a także ich dostosowania do potrzeb
osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej zdolności ruchowej;
6) warunki zmiany opłat za przewóz oraz innych opłat, o których mowa w ustawie
z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe, za usługę świadczoną
w zakresie publicznego transportu zbiorowego, jeżeli stroną umowy, której
przysługują wpływy z tych opłat, jest operator;
7) warunki, na jakich jest dopuszczalne podwykonawstwo w realizacji usług
świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
8) sposób rozpatrywania przez operatora skarg i reklamacji składanych przez
pasażerów oraz przyznawania ewentualnych odszkodowań wynikających
z realizacji usług świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
9) częstotliwość składania sprawozdań z realizacji usług świadczonych w zakresie
publicznego transportu zbiorowego, w tym informacji dotyczących liczby
pasażerów na danej linii komunikacyjnej;
10) zasady rozliczeń, w szczególności zasady podziału kosztów za realizację usług
w zakresie publicznego transportu zbiorowego, z uwzględnieniem stosowania
przez operatora ulg ustawowych oraz ulg ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora;
11) zasady rozliczeń za realizację usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego, w przypadku wystąpienia okoliczności uniemożliwiających
wykonywanie tych usług z przyczyn niezależnych od operatora;
12) stronę umowy, której przysługują wpływy z opłat, o których mowa w pkt 6;
13) stronę umowy, która jest zobowiązana do wykonania obowiązku, o którym
mowa w art. 46 ust. 1 pkt 3, 6 oraz 9;
14) sposób dystrybucji biletów;
15) sposób, w jaki jest obliczana rekompensata;
16) stronę umowy, która obowiązana jest uzgodnić zasady korzystania
z przystanków komunikacyjnych i dworców z ich właścicielami lub zarządzającymi;
17) warunki korzystania ze środków transportu organizatora, jeżeli są udostępnione operatorowi;
18) warunki wykorzystywania środków transportu w zależności od natężenia ruchu pasażerów;
19) warunki zakupu przez operatora środków transportu drogowego niezbędnych do
realizacji usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
20) zasady współpracy przy tworzeniu i aktualizacji rozkładów jazdy w celu
poprawy funkcjonowania przewozów;
21) w transporcie kolejowym – zakres korzystania z infrastruktury, w szczególności
zakres przepustowości trasy oraz standard jakości dostępu będące przedmiotem umowy;
22) kary umowne;
23) warunki zmiany oraz rozwiązania umowy;
24) informacje, o których mowa w art. 4 ust. 8 zdanie trzecie rozporządzenia (WE)
nr 1370/2007, które operator jest obowiązany przekazywać organizatorowi w
celu udzielenia zamówienia w trybach, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1 i 2.
4. Sposób, o którym mowa w ust. 3 pkt 15, powinien odpowiadać wymaganiom
określonym w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007.
5. Do uzgodnienia zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych
i dworców, o którym mowa w ust. 3 pkt 16, przepisy art. 32 stosuje się odpowiednio.

art. 26. więcej Art. 26. 1. W przypadku wystąpienia zagrożenia utraty płynności finansowej
operator jest obowiązany niezwłocznie poinformować o tym organizatora.
2. W przypadku nieprzekazania informacji, o której mowa w ust. 1, lub utraty
płynności finansowej organizator może rozwiązać umowę o świadczenie usług
w zakresie publicznego transportu zbiorowego bez wypowiedzenia.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Organizator może zawrzeć umowę o świadczenie usług w zakresie
publicznego transportu zbiorowego lub przedłużyć okres jej obowiązywania na
zasadach określonych w art. 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007.
2. Organizator ponosi odpowiedzialność za pogorszenie warunków realizowania
umowy o świadczenie usług publicznych w zakresie publicznego transportu
zbiorowego oraz szkody poniesione przez operatora spowodowane zmianami w planie transportowym.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Po zawarciu umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego
transportu zbiorowego organizator wydaje operatorowi zaświadczenie, o ile jest
wymagane.
2. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:
1) oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedziby (miejsca zamieszkania) i adresu;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
przedsiębiorca taki numer posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);
3) określenie rodzaju i zakresu wykonywanych przewozów;
4) określenie rodzaju i liczby środków transportu;
5) określenie przebiegu linii komunikacyjnej, na której będzie wykonywany
przewóz.
3. Załącznikiem do zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, jest rozkład jazdy.
4. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1, potwierdza posiadanie przez
operatora uprawnień do wykonywania publicznego transportu zbiorowego na danej
linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej.
Zaświadczenie oraz aktualny rozkład jazdy powinny znajdować się w środku
transportu, w którym wykonywany jest publiczny transport zbiorowy w transporcie
drogowym i powinny być okazywane na żądanie uprawnionego organu kontroli.
5. Właściwy organizator wydaje zaświadczenia w liczbie odpowiadającej liczbie
środków transportu, którymi będzie wykonywany publiczny transport zbiorowy
w transporcie drogowym.
6. Operator jest obowiązany wystąpić do właściwego organizatora z wnioskiem
o zmianę treści zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, w przypadku wystąpienia
zmiany danych, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, nie później niż w terminie 14 dni
od dnia ich wystąpienia.
7. (uchylony)
8. Za wydanie zaświadczenia, wtórnika zaświadczenia oraz za zmianę
zaświadczenia, właściwy organizator pobiera opłaty.
9. Opłaty, o których mowa w ust. 8, stanowią dochód właściwego organizatora,
z przeznaczeniem na realizację zadań:
1) wynikających z organizacji publicznego transportu zbiorowego;
2) określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

art. 29. więcej Art. 29. W przypadku śmierci osoby fizycznej, z którą zawarto umowę
o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, dopuszcza się
wykonywanie przewozu przez osobę, która złożyła wniosek o stwierdzenie nabycia
spadku tej osoby, przez okres nie dłuższy niż 18 miesięcy od dnia jej śmierci.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Przewóz osób w zakresie publicznego transportu zbiorowego
niebędący przewozem o charakterze użyteczności publicznej może być wykonywany
przez przedsiębiorcę po dokonaniu zgłoszenia o zamiarze wykonywania takiego
przewozu do organizatora właściwego ze względu na obszar lub zasięg przewozów
i wydaniu przez tego organizatora potwierdzenia zgłoszenia przewozu,
z zastrzeżeniem art. 31.
2. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz miejsce zamieszkania, a w przypadku osoby prawnej nazwę
i siedzibę przedsiębiorcy, numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz numer
w Krajowym Rejestrze Sądowym;
2) określenie proponowanej linii komunikacyjnej, na której ma odbywać się
przewóz, oraz długości tej linii w kilometrach;
3) wskazanie zamierzonego okresu wykonywania przewozu.
3. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1) proponowany rozkład jazdy zawierający przystanki komunikacyjne lub dworce:
a) o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 7,
b) wskazane w uchwale, o której mowa w art. 15 ust. 2;
2) informację o środkach transportu, którymi przedsiębiorca zamierza wykonywać przewóz;
3) potwierdzenie uzgodnienia zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych
położonych w granicach administracyjnych miast i dworców dokonane z ich
właścicielami lub zarządzającymi;
4) kserokopię dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień do
prowadzenia działalności w zakresie przewozu osób, odpowiednio do rodzaju
przewozu, zgodnie z art. 6;
5) (uchylony)

art. 31. więcej Art. 31. W transporcie kolejowym przewóz osób w zakresie publicznego
transportu zbiorowego niebędący przewozem o charakterze użyteczności publicznej
może być wykonywany przez przedsiębiorcę na podstawie decyzji o przyznaniu
otwartego dostępu albo decyzji o przyznaniu ograniczonego dostępu, o których mowa
w art. 29c ust. 1 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Przed dokonaniem zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 ust. 1,
przedsiębiorca powinien uzgodnić zasady korzystania z przystanków
komunikacyjnych położonych w granicach administracyjnych miast i dworców
z właścicielem tych obiektów lub ich zarządzającym.
2. Do wniosku o uzgodnienie zasad korzystania z przystanków
komunikacyjnych i dworców, o których mowa w ust. 1, przedsiębiorca dołącza
w szczególności proponowany rozkład jazdy oraz schemat połączeń komunikacyjnych
z zaznaczoną linią komunikacyjną i przystankami komunikacyjnymi.
3. Właściciel przystanku komunikacyjnego położonego w granicach
administracyjnych miast lub dworca albo zarządzający tymi obiektami, uzgadnia
zasady korzystania z tych obiektów w przypadku, gdy proponowany rozkład jazdy:
1) zawiera przystanki komunikacyjne lub dworce:
a) o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 7,
b) wskazane w uchwale, o której mowa w art. 15 ust. 2;
2) nie ograniczy przepustowości przystanków komunikacyjnych lub dworców;
3) nie spowoduje zagrożenia dla organizacji lub bezpieczeństwa ruchu.
4. Po uzyskaniu potwierdzenia zgłoszenia przewozu przewoźnik jest obowiązany
niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia uzgodnienia zasad
korzystania z przystanków komunikacyjnych i dworców, przekazać właścicielowi
przystanku komunikacyjnego lub dworca, lub zarządzającemu tymi obiektami,
kserokopię potwierdzenia.
5. W przypadku nieprzekazania kserokopii potwierdzenia zgłoszenia przewozu
w terminie, o którym mowa w ust. 4, uzgodnienie traci ważność.
6. Po uzyskaniu potwierdzenia zgłoszenia przewozów, obejmującego przystanki
położone poza granicami administracyjnymi miast, przewoźnik jest obowiązany
niezwłocznie poinformować właściwe gminy, na obszarze których położone są
przystanki, o uzyskaniu potwierdzenia zgłoszenia przewozu i przed rozpoczęciem
przewozów doręczyć rozkład jazdy oraz schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną linią komunikacyjną i przystankami komunikacyjnymi, a następnie informować o dokonywanych zmianach.

art. 33. więcej Art. 33. Organizator odmawia wydania, w drodze decyzji administracyjnej,
potwierdzenia zgłoszenia przewozu, o którym mowa w art. 30 ust. 1, jeżeli zaistnieją
okoliczności, o których mowa w art. 35 ust. 5.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Jeżeli nie zachodzą przesłanki do odmowy wydania potwierdzenia
zgłoszenia przewozu, organizator, na podstawie danych i informacji, o których mowa
w art. 30 ust. 2 i 3, w terminie 30 dni od dnia dokonania zgłoszenia, wydaje
przedsiębiorcy, w drodze decyzji administracyjnej, potwierdzenie zgłoszenia
przewozu oraz wypis z tego potwierdzenia, o ile jest wymagany.
2. W uzasadnionych przypadkach termin, o którym mowa w ust. 1, może zostać
przedłużony o 30 dni.
3. Potwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:
1) oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedziby (miejsca zamieszkania) i adresu;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
przedsiębiorca taki numer posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);
3) określenie rodzaju i zakresu wykonywanych przewozów;
4) określenie rodzaju i liczby środków transportu;
5) określenie przebiegu linii komunikacyjnej, na której będzie wykonywany przewóz.
4. Załącznikiem do potwierdzenia zgłoszenia przewozu jest rozkład jazdy.
5. Potwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na okres do 5 lat.
6. Za wydanie potwierdzenia zgłoszenia przewozu, wtórnika potwierdzenia,
wypisu z potwierdzenia oraz za zmianę potwierdzenia właściwy organizator pobiera opłaty.
7. Opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią dochód właściwego organizatora,
z przeznaczeniem na realizację zadań:
1) wynikających z organizacji publicznego transportu zbiorowego oraz
2) określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.
8. Jeżeli organizator w terminie określonym w ust. 1 lub w ust. 2, nie wyda
przedsiębiorcy potwierdzenia zgłoszenia przewozu, przedsiębiorca ma prawo rozpocząć wykonywanie przewozu zgodnie ze zgłoszeniem o zamiarze wykonywania przewozu.
9. W przypadku, o którym mowa w ust. 8, w transporcie drogowym w środku
transportu, którym ma być wykonywany publiczny transport zbiorowy powinna się
znajdować potwierdzona przez przedsiębiorcę za zgodność z oryginałem kserokopia
złożonego wniosku wraz z rozkładem jazdy.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Potwierdzenie, o którym mowa w art. 30 ust. 1, uprawnia do
wykonywania publicznego transportu zbiorowego na określonej linii komunikacyjnej.
Potwierdzenie zgłoszenia przewozu lub wypis z potwierdzenia oraz aktualny rozkład
jazdy powinny znajdować się w środku transportu, którym wykonywany jest
publiczny transport zbiorowy w transporcie drogowym, i powinny być okazywane na
żądanie uprawnionego organu kontroli.
2. Przewoźnik, który nie wykonuje publicznego transportu zbiorowego na skutek
okoliczności zależnych od niego co najmniej przez 14 dni, jest obowiązany
niezwłocznie poinformować właściwego organizatora o:
1) zrzeczeniu się wykonywania przewozu albo
2) zawieszeniu wykonywania przewozu, wskazując termin podjęcia jego wykonywania.
3. Przewoźnik jest obowiązany niezwłocznie poinformować właściwego
organizatora o podjęciu wykonywania przewozu we wskazanym przez siebie terminie
w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2.
4. Organizator, w drodze decyzji administracyjnej, cofa potwierdzenie
zgłoszenia przewozu w przypadku:
1) rażącego naruszenia przez przewoźnika zasad funkcjonowania publicznego
transportu zbiorowego, o których mowa w art. 46;
2) rażącego naruszenia warunków wykonywania przewozu określonych
w potwierdzeniu zgłoszenia przewozu, w tym w rozkładzie jazdy;
3) rażącego naruszenia zasad korzystania z przystanków;
4) odstąpienia potwierdzenia osobie trzeciej, przy czym nie jest odstąpieniem
potwierdzenia powierzenie wykonania przewozu innemu przewoźnikowi,
o którym mowa w art. 5 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe;
5) niewykonywania przez przedsiębiorcę przewozu, na skutek okoliczności
zależnych od niego, jeżeli:
a) przewoźnik nie wykona obowiązku, o którym mowa w ust. 2,
b) przewoźnik, mimo wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2,
nie podjął wykonywania przewozu we wskazanym terminie.
5. W przypadkach, o których mowa w ust. 4, ponowne zgłoszenie tego samego
przedsiębiorcy o zamiarze wykonywania jakiegokolwiek przewozu nie może być
rozpatrzone wcześniej niż po upływie 2 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji
o cofnięciu potwierdzenia zgłoszenia przewozu.
6. Przewoźnik jest obowiązany wystąpić do organizatora, który wydał
potwierdzenie zgłoszenia przewozu, z wnioskiem o zmianę treści tego potwierdzenia,
w przypadku wystąpienia zmian danych, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 i 2, nie
później niż w terminie 14 dni od dnia ich powstania.
7. Potwierdzenie zgłoszenia przewozu wygasa w przypadku:
1) cofnięcia uprawnienia do podejmowania i wykonywania działalności w zakresie transportu;
2) zrzeczenia się wykonywania przewozu przez przedsiębiorcę, któremu
potwierdzenie zostało wydane, i wydania decyzji o jego wygaśnięciu;
3) śmierci osoby fizycznej, będącej przedsiębiorcą, któremu potwierdzenie zostało
wydane, z zastrzeżeniem art. 36;
4) likwidacji albo ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy, któremu potwierdzenie zostało wydane;
5) upływu okresu, na jaki zostało wydane.
8. Przewoźnik nie może zrzec się potwierdzenia zgłoszenia przewozu
w przypadku wszczęcia postępowania o cofnięcie tego potwierdzenia.
9. Przewoźnik jest obowiązany zwrócić dokumenty, o których mowa w art. 34
ust. 1, organizatorowi, który wydał potwierdzenie zgłoszenia przewozu:
1) niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia, w którym
decyzja o cofnięciu potwierdzenia stała się ostateczna, w przypadkach, o których mowa w ust. 4;
2) wraz z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia potwierdzenia zgłoszenia
przewozu, w przypadkach, o których mowa w ust. 7 pkt 2.

art. 36. więcej Art. 36. W przypadku śmierci osoby fizycznej, której wydano potwierdzenie
zgłoszenia przewozu, przepis art. 29 stosuje się odpowiednio.

art. 37. więcej Art. 37. 1. W przypadku wygaśnięcia porozumienia zawartego między
jednostkami samorządu terytorialnego lub rozwiązania związku międzygminnego,
związku powiatów albo związku powiatowo-gminnego, potwierdzenie zgłoszenia
przewozu wydane przez takiego organizatora zachowuje ważność przez okres, na jaki zostało wydane.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, właściwym organizatorem
w sprawach potwierdzenia zgłoszenia przewozu jest organizator właściwy ze względu na zasięg przewozu.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki morskiej oraz ministrem właściwym do spraw
żeglugi śródlądowej określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór zaświadczenia, o którym mowa w art. 28 ust. 1, wysokość opłaty za
wydanie zaświadczenia, wtórnika zaświadczenia oraz zmianę zaświadczenia,
która nie może być wyższa niż 1000 zł za wydanie tych dokumentów;
2) wzór potwierdzenia oraz wypisu z potwierdzenia, o których mowa w art. 34
ust. 1, wysokość opłaty za wydanie potwierdzenia, wtórnika potwierdzenia,
wypisu z potwierdzenia oraz zmianę potwierdzenia, która nie może być wyższa
niż odpowiednio 1000 zł za wydanie potwierdzenia, wtórnika potwierdzenia
i zmianę potwierdzenia oraz 10 zł za wydanie wypisu z potwierdzenia.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister będzie kierował się:
1) zakresem danych niezbędnych do wydania dokumentów, o których mowa w ust. 1;
2) potrzebą zabezpieczenia dokumentów, o których mowa w ust. 1;
3) potrzebą zróżnicowania wysokości opłat za wydanie dokumentów, o których
mowa w ust. 1, w zależności od:
a) wysokości kosztów za czynności administracyjne związane z wydaniem tych dokumentów,
b) wysokości kosztów związanych z organizacją publicznego transportu zbiorowego,
c) rodzaju transportu – w przypadku dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 2,
d) okresu ważności dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 2,
e) zasięgu wykonywanego przewozu – w przypadku dokumentów, o których
mowa w ust. 1 pkt 2.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Tworzy się Centralną Ewidencję Przewoźników, zwaną dalej „ewidencją”.
2. W ewidencji gromadzi się dane o przedsiębiorcach, względem których została
wydana ostateczna decyzja o cofnięciu potwierdzenia zgłoszenia przewozu, o której
mowa w art. 35 ust. 4.
3. Ewidencję prowadzi, w systemie teleinformatycznym, minister właściwy do
spraw transportu, który jest administratorem danych zgromadzonych w ewidencji.

art. 40. więcej Art. 40. 1. W ewidencji gromadzi się:
1) dane o przedsiębiorcy:
a) oznaczenie przedsiębiorcy,
b) siedzibę (miejsce zamieszkania) i adres przedsiębiorcy,
c) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile
przedsiębiorca taki numer posiada, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);
2) rodzaj i zakres przewozu, na wykonywanie którego zostało wydane
potwierdzenie zgłoszenia przewozu, oraz przebieg linii komunikacyjnej
określonej w tym potwierdzeniu;
3) dane dotyczące potwierdzenia zgłoszenia przewozu, o którym mowa w pkt 2:
a) datę wydania potwierdzenia,
b) numer potwierdzenia,
c) nazwę organizatora, który wydał potwierdzenie;
4) dane dotyczące decyzji o cofnięciu potwierdzenia, o którym mowa w pkt 2:
a) datę wydania,
b) podstawę prawną,
c) nazwę organizatora, który wydał decyzję o cofnięciu potwierdzenia.
2. Organizator, który wydał decyzję, o której mowa w art. 35 ust. 4,
niezwłocznie przekazuje do ewidencji:
1) dane, o których mowa w ust. 1 – w przypadku gdy decyzja o cofnięciu
potwierdzenia zgłoszenia przewozu stała się ostateczna,
2) informację o uchyleniu lub unieważnieniu decyzji o cofnięciu potwierdzenia
zgłoszenia przewozu
– w formie elektronicznej w drodze przekazu teleinformatycznego.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Dane zawarte w ewidencji są jawne, chyba że ich jawność jest
wyłączona bądź ograniczona na podstawie przepisów o ochronie informacji
niejawnych lub o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych.
2. Dane zawarte w ewidencji są udostępniane na stronie podmiotowej Biuletynu
Informacji Publicznej prowadzonej przez ministra właściwego do spraw transportu.

art. 42. więcej Art. 42. Dane zawarte w ewidencji zostają usunięte:
1) po upływie 2 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o cofnięciu potwierdzenia
zgłoszenia przewozu;
2) niezwłocznie po uzyskaniu informacji, o której mowa w art. 40 ust. 2 pkt 2.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Zarządzanie publicznym transportem zbiorowym przez organizatora
polega w szczególności na:
1) negocjowaniu i zatwierdzaniu zmian do umowy z operatorem;
2) ocenie i kontroli realizacji przez operatora i przewoźnika usług w zakresie
publicznego transportu zbiorowego;
3) kontroli nad przestrzeganiem przez operatora i przewoźnika zasad
funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, o których mowa w art. 46;
4) współpracy przy aktualizacji rozkładów jazdy w celu poprawy funkcjonowania
przewozów o charakterze użyteczności publicznej;
5) analizie realizacji zaspokajania potrzeb przewozowych wynikających
z wykonywania przewozów na podstawie umowy o świadczenie usług
w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
6) dokonywaniu zmian w przebiegu istniejących linii komunikacyjnych;
7) zatwierdzaniu rozkładów jazdy oraz dokonywaniu ich aktualizacji w przypadku
przewozów wykonywanych na podstawie potwierdzenia zgłoszenia przewozu;
8) administrowaniu systemem informacji dla pasażera;
9) wykonywaniu zadań, o których mowa w art. 7 ust. 1 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007;
10) wykonywaniu zadań, o których mowa w art. 82b ust. 2 pkt 1 i 3, art. 82e, art. 82f
ust. 1 i art. 95b ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.
2. Zarządzanie publicznym transportem zbiorowym przez organizatora
w zakresie linii komunikacyjnych oraz rozkładów jazdy w ramach transportu
kolejowego odbywa się we współpracy z zarządcą infrastruktury kolejowej w zakresie
określonym przepisami ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym.
3. Zarządca infrastruktury kolejowej, o którym mowa w ust. 2, uwzględnia
potrzeby przewozowe wynikające z realizacji przewozów przez operatora, ujęte
w planie transportowym obowiązującym na obszarze właściwości organizatora.

art. 44. więcej Art. 44. 1. W przypadku wystąpienia okoliczności uniemożliwiających
wykonywanie publicznego transportu zbiorowego zgodnie z warunkami zawartej
umowy, o której mowa w art. 25, w szczególności w zakresie przebiegu linii
komunikacyjnej lub sieci komunikacyjnej, organizator wyraża zgodę na ograniczenie
świadczenia usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego oraz określa
warunki, na jakich może być ona wykonywana w tych okolicznościach, na zasadach
określonych w przepisach ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe,
a w transporcie morskim – na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia
18 września 2001 r. – Kodeks morski.
2. Warunków określonych w potwierdzeniu zgłoszenia przewozu nie stosuje się
w przypadku wystąpienia niezależnych od przewoźnika okoliczności
uniemożliwiających wykonywanie przewozu zgodnie z określonym w potwierdzeniu
zgłoszenia przewozu przebiegiem linii komunikacyjnej, w szczególności awarii sieci,
robót drogowych lub blokad drogowych.
3. W przypadku gdy okoliczności, o których mowa w ust. 2, trwają dłużej niż
14 dni, właściwy organizator, na wniosek przewoźnika, wydaje decyzję w sprawie
odstępstwa od warunków określonych w potwierdzeniu zgłoszenia przewozu.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 3, nie może być wydana na okres dłuższy niż
okres ważności potwierdzenia zgłoszenia przewozu.
5. Podczas wykonywania przewozu w transporcie drogowym w każdym środku
transportu powinien znajdować się oryginał albo poświadczona za zgodność z oryginałem przez organizatora kserokopia decyzji, o której mowa w ust. 3, które powinny być okazywane na żądanie uprawnionego organu kontroli.
6. Przepisy art. 30 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 44a. 1. W okresie i na obszarze obowiązywania stanu zagrożenia
epidemicznego, stanu epidemii albo stanu nadzwyczajnego operator może realizować
usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego na linii komunikacyjnej albo
sieci komunikacyjnej w międzywojewódzkich i międzynarodowych przewozach
pasażerskich w transporcie kolejowym środkiem transportu drogowego, z
zachowaniem prawa do rekompensaty, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. a–c.
2. Zakres i warunki wykonywania przewozu, o którym mowa w ust. 1, w
szczególności trasę przewozu i rozkład jazdy, określają organizator z operatorem w
drodze zmiany umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego. Zmienione postanowienia umowne mogą dotyczyć przewozu
realizowanego w okresie i na obszarze obowiązywania stanów, o których mowa w ust. 1.
3. Do przewozu, o którym mowa w ust. 1, mają zastosowanie przepisy dotyczące
cen biletów ulgowych ustalonych na podstawie przepisów, o których mowa w art. 46
ust. 1 pkt 6 lit. a, w zakresie dotyczącym przewozu środkami publicznego transportu
zbiorowego kolejowego.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Do kontroli dokumentów związanych z wykonywaniem publicznego
transportu zbiorowego, o których mowa w art. 28 ust. 1 i art. 34 ust. 1, oraz warunków
realizacji przewozów w nich określonych są uprawnieni:
1) organizator właściwy ze względu na miejsce kontroli lub osoba przez niego upoważniona;
2) organy, o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym.
2. Do kontroli dokumentów, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio
art. 89 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.
3. Organizator właściwy ze względu na miejsce kontroli lub osoba przez niego
upoważniona może dokonywać kontroli biletów. Przepis art. 33a ustawy z dnia
15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe stosuje się odpowiednio.

art. 46. więcej Art. 46. 1. Funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego odbywa się
zgodnie z następującymi zasadami:
1) przewóz osób odbywa się środkami transportu przystosowanymi do przewozu
osób, odpowiadającymi wymaganym ze względu na rodzaj przewozu warunkom
technicznym;
2) środki transportu, którymi są wykonywane usługi w zakresie publicznego
transportu zbiorowego, powinny być oznakowane w sposób widoczny dla
pasażera, a w transporcie drogowym dodatkowo w tablice kierunkowe oraz
nazwę przewoźnika albo organizatora;
3) rozkłady jazdy środków transportu poszczególnych operatorów i przewoźników
są podawane do publicznej wiadomości na wszystkich wymienionych
w rozkładzie jazdy przystankach komunikacyjnych oraz dworcach
z wyłączeniem przystanków komunikacyjnych przeznaczonych wyłącznie dla
wysiadających pasażerów;
4) w transporcie drogowym w rozkładzie jazdy mogą być uwzględnione wyłącznie
przystanki komunikacyjne i dworce określone przez organizatora;
5) rozkłady jazdy są poddawane aktualizacji, o której mowa w ustawie z dnia
15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe;
6) cennik opłat lub taryfa są podawane do publicznej wiadomości na dworcu,
a w każdym środku transportu wykonującym przewozy w ramach komunikacji
miejskiej oraz w transporcie drogowym znajduje się wyciąg z cennika opłat lub
taryfy, przy czym cennik opłat w przewozach o charakterze użyteczności
publicznej powinien także zawierać ceny biletów ulgowych:
a) ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w szczególności:
– ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych
przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.
z 2018 r. poz. 295),
– ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych
i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2020 r. poz. 203 i 252),
– ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych
osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego
(Dz. U. z 2020 r. poz. 517),
– ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2020 r.
poz. 910 i 1378) oraz ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2020 r. poz. 1327),
– ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce
(Dz. U. z 2020 r. poz. 85, 374, 695, 875 i 1086),
– ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o świadczeniu pieniężnym
i uprawnieniach przysługujących cywilnym niewidomym ofiarom
działań wojennych (Dz. U. z 2020 r. poz. 684),
– ustawy z dnia 7 września 2007 r. o Karcie Polaka (Dz. U. z 2019 r. poz. 1598),
b) wynikających z uprawnień pasażerów do innych ulgowych przejazdów,
ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora;
7) wsiadanie i wysiadanie pasażerów odbywa się tylko na przystankach
komunikacyjnych lub dworcach określonych w rozkładzie jazdy;
8) w międzynarodowych przewozach pasażerskich w transporcie kolejowym
podróż może się rozpocząć i zakończyć na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
9) na dworcu znajduje się dostępny do wglądu pasażera regulamin przewozu osób
w publicznym transporcie zbiorowym opracowany przez:
a) organizatora,
b) operatora lub grupę operatorów i zatwierdzony przez organizatora,
c) przewoźnika, o którym mowa w art. 30 i 31
– a w środkach transportu znajduje się wyciąg z tego regulaminu;
10) operator uwzględnia uprawnienia pasażerów do ulgowych przejazdów określone w pkt 6;
11) w przewozach o charakterze użyteczności publicznej mogą być ustanawiane
przez operatora uprawnienia do ulgowych przejazdów w uzgodnieniu z organizatorem;
12) środki transportu udostępnione operatorowi przez organizatora mogą być
wykorzystywane wyłącznie do realizacji przewozów na podstawie zawartej z organizatorem umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
13) w przypadku gdy wartość zamówienia publicznego albo przedmiotu
umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego
jest równa albo przekracza 130 000 złotych, przy zakupie środków
transportu drogowego operator powinien uwzględniać czynnik
energetyczny i oddziaływania na środowisko podczas całego cyklu
użytkowania środków transportu;
14) przewóz osób realizowany w strefie transgranicznej w transporcie drogowym nie
zwalnia z obowiązku uzyskania zezwolenia, o którym mowa w rozporządzeniu (EWG) nr 684/92.
2. Podmiot, któremu organizator zlecił realizację części lub całości zadań
z zakresu organizacji publicznego transportu zbiorowego, nie może być jednocześnie
operatorem ani podmiotem powiązanym z operatorem w sposób uniemożliwiający
bezstronną realizację zadań.
3. Minister właściwy do spraw transportu może określić, w drodze
rozporządzenia, wzór i sposób oznakowania środków transportu, którymi są
wykonywane przewozy o charakterze użyteczności publicznej, w zakresie transportu
drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego i linowo-terenowego,
uwzględniając konieczność ujednolicenia oznakowania środków transportu w tych
przewozach i zapewnienia możliwości identyfikowania tych przewozów.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej oraz minister właściwy do
spraw żeglugi śródlądowej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
transportu mogą określić, w drodze rozporządzenia, wzór i sposób oznakowania
środków transportu, którymi są wykonywane przewozy o charakterze użyteczności
publicznej, w zakresie transportu morskiego oraz żeglugi śródlądowej, uwzględniając konieczność ujednolicenia oznakowania środków transportu w tych przewozach i zapewnienia możliwości identyfikowania tych przewozów.

art. 47. więcej Art. 47. W regulaminie przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym,
o którym mowa w art. 46 ust. 1 pkt 9, określa się w szczególności warunki obsługi
podróżnych, warunki odprawy oraz przewozu osób i bagażu, a także wskazuje się
podmiot właściwy do przyjmowania skarg i reklamacji wynikających z realizacji
usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego oraz terminy rozpatrywania
skarg i reklamacji.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Operator i przewoźnik jest obowiązany przekazywać organizatorowi,
w terminie do dnia 31 marca każdego roku, informację o liczbie i sposobie załatwienia
skarg i reklamacji składanych przez pasażerów w związku z realizacją usług
w zakresie publicznego transportu zbiorowego oraz informację o liczbie i wysokości
przyznanych odszkodowań.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1, jest wykorzystywana przy ocenie
i kontroli realizacji usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
3. Niezależnie od uprawnień wynikających z przepisów ustawy z dnia
15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe oraz ustawy z dnia 18 września 2001 r. –
Kodeks morski, pasażerom przysługuje prawo składania bezpośrednio do właściwego
organizatora skarg i reklamacji w związku z realizacją przewozów przez operatora.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Organizator, o którym mowa odpowiednio w art. 7 ust. 1 pkt 1–5,
w zakresie swojej właściwości, przekazuje, w terminie do dnia 31 stycznia każdego
roku, właściwemu marszałkowi województwa informacje dotyczące publicznego
transportu zbiorowego, w szczególności:
1) liczbę linii komunikacyjnych, na których jest wykonywany publiczny transport
zbiorowy przez operatora wybranego w jednym z trybów, o których mowa
w art. 19 ust. 1, operatora będącego samorządowym zakładem budżetowym oraz przewoźnika;
2) liczbę operatorów wykonujących publiczny transport zbiorowy, wybranych
w jednym z trybów, o których mowa w art. 19 ust. 1;
3) liczbę przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy;
4) łączną liczbę przewiezionych pasażerów w publicznym transporcie zbiorowym
oraz łączny przebieg na wszystkich liniach komunikacyjnych;
5) liczbę dworców i przystanków na liniach komunikacyjnych, na których jest
wykonywany publiczny transport zbiorowy;
6) czas trwania umów o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
7) kwoty rekompensat, które otrzymali operatorzy.
2. Marszałek województwa, na podstawie otrzymanych informacji,
przygotowuje zbiorczą informację dotyczącą publicznego transportu zbiorowego na
całym obszarze objętym swoją właściwością, z podziałem na transport autobusowy i kolejowy.
3. W terminie do dnia 31 marca każdego roku, marszałek województwa
przekazuje zbiorczą informację ministrowi właściwemu do spraw transportu.
3a. Minister właściwy do spraw transportu udostępnia zbiorcze informacje
otrzymane od marszałków województw w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie
podmiotowej obsługującego go urzędu.
4. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, są przekazywane na formularzu
zgodnym ze wzorem określonym przez ministra właściwego do spraw transportu.
5. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki morskiej oraz ministrem właściwym do spraw
żeglugi śródlądowej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres informacji
dotyczących publicznego transportu zbiorowego, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz
wzory formularzy do przekazywania tych informacji, uwzględniając konieczność
zapewnienia monitorowania i oceny funkcjonowania jakości i finansowania publicznego transportu zbiorowego.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Finansowanie przewozów o charakterze użyteczności publicznej
może polegać w szczególności na:
1) pobieraniu przez operatora lub organizatora opłat w związku z realizacją usług
świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
2) przekazaniu operatorowi rekompensaty z tytułu:
a) utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych
uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym, lub
b) utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do
ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym
ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora, o ile zostały
ustanowione, lub
c) poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem przez operatora usług
w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
3) udostępnianiu operatorowi przez organizatora środków transportu na realizację
przewozów w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
2. W przypadku operatora wybranego w trybie, o którym mowa w art. 19 ust. 1
pkt 2, przekazanie rekompensaty z tytułu poniesionych kosztów w związku ze
świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego nie może
prowadzić do odzyskania całości poniesionych kosztów.
3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do operatora wybranego w trybie,
o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 3, jeżeli umowa o świadczenie usług publicznych
przyjmie formę koncesji na usługi.
4. W przypadku operatora wybranego w trybie, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2:
1) pobieranie opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 1, stanowi prawo do korzystania z usługi,
2) udostępnianie środków transportu, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, oraz
przekazanie rekompensaty stanowi płatność zamawiającego
– w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 października 2016 r. o umowie koncesji
na roboty budowlane lub usługi.

Art. 50a. 1. Rada gminy może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym
transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej
w gminnych przewozach pasażerskich. W mieście stołecznym Warszawie
uprawnienia te przysługują Radzie Warszawy.
2. Rada powiatu może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym
transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej
w powiatowych przewozach pasażerskich.
3. Sejmik województwa może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym
transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej
w wojewódzkich przewozach pasażerskich.

Art. 50b. Ceny, o których mowa w art. 50a, mają charakter cen maksymalnych.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Źródłem finansowania przewozów o charakterze użyteczności
publicznej mogą być w szczególności:
1) środki własne jednostki samorządu terytorialnego będącej organizatorem;
2) środki z budżetu państwa.
2. Do źródeł finansowania, o których mowa w ust. 1, należą również wpływy ze
sprzedaży biletów oraz wpływy z opłat dodatkowych pobieranych od pasażerów,
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Operatorowi przysługuje rekompensata, jeżeli wykaże, że podstawą
poniesionej straty z tytułu realizacji usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego są utracone przychody i poniesione koszty, o których mowa w art. 50
ust. 1 pkt 2, proporcjonalnie do poniesionej straty.
2. W ramach rekompensaty, w części, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. c,
operatorowi przysługuje rozsądny zysk, o którym mowa w załączniku do
rozporządzenia (WE) nr 1370/2007.
3. Przepis ust. 2 nie dotyczy operatora:
1) wybranego w trybie, o którym mowa w art. 19 ust. 1:
a) pkt 2,
b) pkt 3, jeżeli umowa o świadczenie usług publicznych przyjmie formę
koncesji na usługi;
2) będącego samorządowym zakładem budżetowym.
4. (uchylony)

art. 53. więcej Art. 53. 1. Właściwy organizator przekazuje operatorowi rekompensatę, o której
mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2, jeżeli operator poniósł stratę i złożył wniosek
o rekompensatę w trybie określonym w umowie o świadczenie usług w zakresie
publicznego transportu zbiorowego.
2. We wniosku, o którym mowa w ust. 1, określa się wysokość utraconych
przychodów i poniesionych kosztów, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2, obliczoną
zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się dokumenty potwierdzające
wysokość utraconych przychodów i poniesionych kosztów, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Właściwy organizator weryfikuje wniosek i dokumenty
przedstawione przez operatora, stanowiące podstawę obliczenia rekompensaty.
2. W przypadku pozytywnego wyniku weryfikacji, o której mowa w ust. 1, organizator:
1) występuje do właściwego marszałka województwa z wnioskiem o przekazanie
rekompensaty w części stanowiącej zwrot utraconych przychodów z tytułu
stosowania ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym
transporcie zbiorowym do wysokości poniesionej z tego tytułu straty;
2) wypłaca przyznaną operatorowi rekompensatę w zakresie poniesionej straty z tytułu:
a) realizacji usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego,
b) utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do
ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym
ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora.
3. Przepisu ust. 2 pkt 1 nie stosuje się, w przypadku gdy organizatorem jest
marszałek województwa lub minister właściwy do spraw transportu.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Operator realizujący usługi w zakresie publicznego transportu
zbiorowego w transporcie kolejowym w międzywojewódzkich przewozach
pasażerskich otrzymuje rekompensatę w części, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2
lit. c, w postaci dotacji z budżetu państwa.
2. Operator realizujący usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego
w transporcie kolejowym w międzynarodowych przewozach pasażerskich może
otrzymać rekompensatę w części, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. c, w postaci
dotacji z budżetu państwa.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Na wyrównanie straty z tytułu utraconych przychodów w związku ze
stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym
transporcie zbiorowym, operatorowi przysługuje rekompensata w części, o której
mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. a, w postaci dotacji.
2. Wydatki na sfinansowanie straty, o której mowa w ust. 1, są pokrywane
z budżetu państwa, z wyłączeniem wydatków na sfinansowanie straty wynikającej
z uprawnień do ulgowych przejazdów w komunikacji miejskiej.

art. 57. więcej Art. 57. 1. Uprawnienie do otrzymywania rekompensaty w części, o której
mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. a, nabywa operator, który stosuje kasy rejestrujące
posiadające pozytywną opinię ministra właściwego do spraw finansów publicznych,
które umożliwiają określenie kwoty dopłat do przewozów w podziale na poszczególne
kategorie ulg ustawowych.
2. Zmiany w programach kas rejestrujących, uwzględniających zasady określone
w ust. 1, wymagają uzyskania pozytywnej opinii ministra właściwego do spraw
finansów publicznych.

art. 58. więcej Art. 58. Operator, który poza świadczeniem usług w zakresie publicznego
transportu zbiorowego prowadzi inną działalność gospodarczą, jest obowiązany do
prowadzenia oddzielnej rachunkowości dla usług świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, związanych z wykonywaniem przewozu o charakterze użyteczności publicznej.

Art. 58a. 1. Operator, który poza świadczeniem usług w zakresie publicznego
transportu zbiorowego w transporcie kolejowym prowadzi inną działalność
gospodarczą, sporządza oddzielny bilans oraz rachunek zysków i strat dla tych usług,
a także wyodrębnia w księgach rachunkowych operacje związane z wykonywaniem
przewozu o charakterze użyteczności publicznej.
2. Operator, o którym mowa w ust. 1, nie może przenosić środków publicznych
przeznaczonych na działalność związaną z usługami w zakresie publicznego
transportu zbiorowego w transporcie kolejowym na inną działalność.
3. Sprawozdanie finansowe operatora, o którym mowa w ust. 1, publikowane na
podstawie przepisów o rachunkowości, zawiera dodatkowo oddzielny bilans oraz
rachunek zysków i strat dla działalności związanej z usługami w zakresie publicznego
transportu zbiorowego w transporcie kolejowym.
4. Wyodrębniona rachunkowość jest prowadzona w sposób umożliwiający
monitorowanie zakazu przenoszenia środków publicznych, o którym mowa w ust. 2.

art. 59. więcej Art. 59. 1. W przypadku ogłoszenia zamiaru bezpośredniego zawarcia umowy,
o którym mowa w art. 23 ust. 1, podmiotowi, który jest lub był zainteresowany
zawarciem danej umowy i któremu grozi powstanie szkody w wyniku zarzucanego
naruszenia przepisów prawa Unii Europejskiej lub ustawy, przysługuje prawo
wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
2. W postępowaniu toczącym się wskutek wniesienia skargi, o której mowa
w ust. 1, stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325), jeżeli
przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

art. 60. więcej Art. 60. 1. Skargę wnosi się do wojewódzkiego sądu administracyjnego
właściwego dla organizatora, który ogłosił zamiar bezpośredniego zawarcia umowy
w terminie 30 dni od dnia, w którym skarżący powziął lub przy zachowaniu należytej
staranności mógł powziąć informację o czynności podjętej przez organizatora w sprawie.
2. Od pism wszczynających postępowanie przed sądem administracyjnym
pobiera się wpis stały w wysokości określonej w przepisach wydanych na podstawie
art. 233 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
3. Skargę do sądu wnosi się za pośrednictwem organizatora, którego czynność
jest przedmiotem skargi.

art. 61. więcej Art. 61. 1. Sąd nie może orzekać co do zarzutów i wniosków, które nie były zawarte w skardze.
2. Sąd, uwzględniając skargę, uchyla czynności podjęte przez organizatora, jeżeli
stwierdzi naruszenie przepisów prawa Unii Europejskiej lub ustawy.

art. 62. więcej Art. 62. 1. Kto wykonuje regularny przewóz osób, w określonych odstępach
czasu i po określonej linii komunikacyjnej w transporcie drogowym, naruszając
obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy, podlega karze pieniężnej
w wysokości określonej w załączniku do ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym.
2. Nakładanie kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, następuje w trybie
przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

art. 63. więcej Art. 63. 1. Kto wykonuje regularny przewóz osób, w określonych odstępach
czasu i po określonej linii komunikacyjnej w transporcie kolejowym, innym
szynowym, linowym, linowo-terenowym, morskim lub w żegludze śródlądowej, bez
umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego albo bez
potwierdzenia zgłoszenia przewozu, podlega karze pieniężnej w wysokości 10 000 zł.
2. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1, nakłada, w drodze decyzji
administracyjnej, organizator właściwy ze względu na miejsce przeprowadzonej kontroli.

art. 64. więcej Art. 64. 1. Operator lub przewoźnik, który:
1) nie wystąpił do właściwego organizatora z wnioskiem o zmianę treści
zaświadczenia, o którym mowa w art. 28 ust. 1, lub potwierdzenia, o którym
mowa w art. 30 ust. 1, w przypadku wszelkich zmian dotyczących: oznaczenia
przedsiębiorcy, jego siedziby (miejsca zamieszkania) lub adresu, numeru
w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile operator lub
przewoźnik taki numer posiada, numeru identyfikacji podatkowej (NIP), nie
później niż w terminie 14 dni od dnia ich powstania,
2) nie zgłosił na piśmie właściwemu organizatorowi zmiany dotyczącej rozkładu
jazdy w terminach określonych w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe, lub
3) nie przekazał organizatorowi, w terminie do dnia 31 marca każdego roku,
informacji o liczbie i sposobie załatwienia skarg i reklamacji składanych przez
pasażerów w związku z realizacją usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego oraz informacji o liczbie i wysokości przyznanych odszkodowań
– podlega karze pieniężnej w wysokości 1000 zł.
2. Przewoźnik, który nie zwrócił dokumentów, o których mowa w art. 34 ust. 1,
organizatorowi, który wydał potwierdzenie zgłoszenia przewozu:
1) niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia, w którym
decyzja o cofnięciu potwierdzenia stała się ostateczna, w przypadkach, o których
mowa w art. 35 ust. 4, albo
2) wraz z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia potwierdzenia zgłoszenia
przewozów, w przypadku, o którym mowa w art. 35 ust. 7 pkt 2
– podlega karze pieniężnej w wysokości 1000 zł.
3. Przewoźnik, który nie poinformował właściwego organizatora o podjęciu
wykonywania przewozu we wskazanym przez siebie terminie w przypadku
zawieszenia jego wykonywania, podlega karze pieniężnej w wysokości 1000 zł.
4. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1–3, nakłada, w drodze decyzji
administracyjnej, właściwy organizator.

art. 65. więcej Art. 65. Kary pieniężne, o których mowa w art. 62 ust. 1, art. 63 ust. 1 oraz
art. 64 ust. 1–3, stanowią dochód właściwego organizatora, z przeznaczeniem na
realizację zadań:
1) wynikających z organizacji publicznego transportu zbiorowego oraz
2) określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

art. 66. więcej Art. 66. W ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2000 r. Nr 50,
poz. 601, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 4 otrzymuje brzmienie:
„Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o
którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o
publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. Nr 5 poz. 13), mogą
wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych,
odprawy oraz przewozu osób i rzeczy.”;
2) w art. 6 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
,,1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej
samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy
przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym
przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego
systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu
przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna.”;
3) w art. 8 w ust. 1:
a) pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) ministra właściwego do spraw transportu, a w odniesieniu do
wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego
przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta
albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku
klęski żywiołowej,”,
b) w pkt 2 uchyla się lit. d;
4) w art. 14 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Przewoźnik powinien podejmować działania ułatwiające podróżnym, w szczególności osobom o ograniczonej zdolności ruchowej
oraz osobom niepełnosprawnym, korzystanie ze środków transportowych.”;
5) w art. 15 ust. 5 i 6 otrzymują brzmienie:
„5. W odniesieniu do gminnego regularnego przewozu osób oraz
przewozów osób i bagażu taksówkami przepisy porządkowe
określa rada gminy, a na terenie miasta stołecznego Warszawy –
Rada miasta stołecznego Warszawy.
6. W odniesieniu do powiatowego regularnego przewozu osób przepisy porządkowe określa rada powiatu, a w odniesieniu do wojewódzkiego regularnego przewozu osób – sejmik województwa.”;
6) art. 16 otrzymuje brzmienie:
„Art. 16. 1. Umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd
przed rozpoczęciem podróży lub spełnienie innych określonych
przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego warunków dostępu do środka transportowego, a w razie
ich nieustalenia – przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym.
2. Na bilecie, o którym mowa w ust. 1, umieszcza się:
1) nazwę przewoźnika lub organizatora publicznego transportu
zbiorowego,
2) relację lub strefę przejazdu,
3) wysokość należności za przejazd,
4) zakres uprawnień pasażera do ulgowego przejazdu.
3. Na bilecie mogą być umieszczane inne informacje, w tym dane
osobowe pasażera, jeżeli jest to niezbędne dla przewoźnika lub
organizatora w regularnym przewozie osób.
4. Dane i informacje, o których mowa w ust. 2 i 3, zapisywane są w
pamięci elektronicznej biletu, jeżeli bilet ma formę elektroniczną.”;
7) w art. 17 ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Przepisy ust. 1–4 nie dotyczą komunikacji miejskiej.”;
8) w art. 18 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do przejazdów odbywanych na
podstawie biletów uprawniających do przejazdów wielokrotnych
oraz w komunikacji miejskiej.”;
9) art. 33a otrzymuje brzmienie:
„Art. 33a. 1. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego
albo osoba przez niego upoważniona, legitymując się identyfikatorem umieszczonym w widocznym miejscu, może dokonywać
kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu.
2. Identyfikator, o którym mowa w ust. 1, zawiera w szczególności:
1) nazwę przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego,
2) numer identyfikacyjny osoby dokonującej kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu,
3) zdjęcie kontrolującego,
4) zakres upoważnienia,
5) okres ważności,
6) pieczęć i podpis wystawcy (przewoźnika lub organizatora
publicznego transportu zbiorowego).
3. W razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu
przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego
albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność
za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty.
4. W razie stwierdzenia braku ważnego dokumentu poświadczającego uprawnienie do bezpłatnego albo ulgowego przejazdu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo
osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty.
Pobrana należność za przewóz i opłata dodatkowa, po uiszczeniu
opłaty manipulacyjnej odpowiadającej kosztom poniesionym
przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego, podlegają zwrotowi, a w przypadku wezwania do zapłaty
– umorzeniu, w przypadku udokumentowania przez podróżnego,
nie później niż w terminie 7 dni od dnia przewozu, uprawnień do
bezpłatnego lub ulgowego przejazdu.
5. W razie posiadania przez podróżnego ważnego dokumentu przewozu, którego nie miał podczas przejazdu, do zwrotu i umarzania
należności za przewóz i opłaty dodatkowej stosuje się przepis ust.
4 zdanie drugie.
6. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego
może określić w regulaminie przewozu lub taryfie obniżenie wysokości opłaty dodatkowej w razie natychmiastowego jej uiszczenia lub w terminie wyznaczonym w wezwaniu do zapłaty.
7. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego
albo osoba przez niego upoważniona ma prawo:
1) w razie odmowy zapłacenia należności – żądać okazania dokumentu umożliwiającego stwierdzenie tożsamości podróżnego,
2) w razie niezapłacenia należności i nieokazania dokumentu –
ująć podróżnego i niezwłocznie oddać go w ręce Policji lub
innych organów porządkowych, które mają zgodnie z przepisami prawo zatrzymania podróżnego i podjęcia czynności
zmierzających do ustalenia jego tożsamości,
3) w razie uzasadnionego podejrzenia, że dokument przewozu
albo dokument uprawniający do przejazdu bezpłatnego lub
ulgowego jest podrobiony lub przerobiony – zatrzymać dokument za pokwitowaniem oraz przesłać go prokuratorowi
lub Policji, z powiadomieniem wystawcy dokumentu.
8. W przypadku, o którym mowa w ust. 7 pkt 2, do czasu przybycia
funkcjonariusza Policji lub innych organów porządkowych, podróżny obowiązany jest pozostać w miejscu przeprowadzania
kontroli albo w innym miejscu wskazanym przez przewoźnika lub
organizatora publicznego transportu zbiorowego albo osobę przez
niego upoważnioną.”;
10) art. 34 otrzymuje brzmienie:
„Art. 34. 1. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób w transporcie
drogowym jest obowiązany zgłaszać na piśmie właściwemu organizatorowi zmiany dotyczące rozkładu jazdy, nie później niż w
terminie 30 dni przed dniem aktualizacji rozkładów jazdy w określonych terminach.
2. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb zatwierdzania rozkładów jazdy,
2) treść rozkładów jazdy,
3) sposób i terminy ogłaszania oraz aktualizacji rozkładów jazdy,
4) warunki ponoszenia kosztów związanych z zamieszczaniem
informacji dotyczących rozkładów jazdy oraz podawaniem
rozkładów jazdy do publicznej wiadomości
– mając na uwadze zróżnicowanie wysokości kosztów przewoźników w zależności od ich udziału w przewozach, a także zróżnicowanie rodzajów środków transportowych wykorzystywanych w publicznym transporcie zbiorowym.”;
11) w art. 34a ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. W odniesieniu do gminnego, powiatowego i wojewódzkiego regularnego przewozu osób, przepisy, o których mowa w ust. 1, określają odpowiednio rada gminy, rada powiatu albo sejmik województwa, a w mieście stołecznym Warszawie – Rada miasta stołecznego Warszawy.”;
12) po rozdziale 10 dodaje się rozdział 10a w brzmieniu:
,,Rozdział 10a
Przepisy karne
Art. 87a. Podróżny, który w czasie kontroli dokumentów przewozu osób lub
bagażu, mimo braku odpowiedniego dokumentu przewozu, odmawia zapłacenia należności i okazania dokumentu, umożliwiającego stwierdzenie jego tożsamości, podlega karze grzywny.
Art. 87b. Podróżny, który w czasie kontroli dokumentów przewozu osób lub
bagażu nie pozostał w miejscu przeprowadzania kontroli albo w
innym miejscu wskazanym przez przewoźnika lub organizatora
publicznego transportu zbiorowego albo osobę przez niego upoważnioną do czasu przybycia funkcjonariusza Policji lub innych
organów porządkowych, podlega karze grzywny.
Art. 87c. Orzekanie w sprawach określonych w art. 87a i 87b następuje w
trybie Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.”.

art. 67. więcej Art. 67. W ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 20 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych
urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2.”;
2) po art. 20e dodaje się art. 20f w brzmieniu:
„Art. 20f. Zarządca drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2, jest obowiązany:
1) uwzględniać uchwały rady gminy, w których dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców wskazane zostaną wstępne miejsca
lokalizacji nowych przystanków komunikacyjnych; o ostatecznej lokalizacji takiego przystanku decyduje zarządca drogi, uwzględniając charakter drogi oraz warunki bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) udostępnić nieodpłatnie gminie na jej wniosek część pasa
drogowego w celu budowy, przebudowy i remontu wiat
przystankowych lub innych urządzeń służących do obsługi podróżnych.”.

art. 68. więcej Art. 68. W ustawie z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z
późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1a:
a) w ust. 4 po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
„3a) środkach publicznego transportu zbiorowego – należy przez to
rozumieć środki transportu wykorzystywane w transporcie kolejowym lub drogowym, w przewozie o charakterze użyteczności
publicznej, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. Nr 5, poz. 13);”,
b) dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
„5. Ilekroć w odrębnych przepisach jest mowa o środkach publicznego transportu zbiorowego, w których przysługuje ulga za przejazd, z wyłączeniem komunikacji miejskiej, przez środki publicznego transportu zbiorowego należy rozumieć środki określone w
ust. 4 pkt 3a.”;
2) w art. 8a uchyla się ust. 1a–6;
3) uchyla się art. 8b.

art. 69. więcej Art. 69. W ustawie z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach
(Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 w ust. 2 po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
„3a) utrzymują czystość i porządek na przystankach komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina oraz
które są położone na jej obszarze przy drogach publicznych bez
względu na kategorię tych dróg;”;
2) w art. 5 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Uprzątnięcie i pozbycie się błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z wydzielonych krawężnikiem lub oznakowaniem poziomym torowisk pojazdów szynowych, znajdujących się na terenie gminy, należy do obowiązków przedsiębiorców użytkujących te torowiska.”.

art. 70. więcej Art. 70. W ustawie z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 1997 r. Nr
9, poz. 43, z późn. zm.) w art. 3 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Jednostki samorządu terytorialnego w drodze umowy mogą powierzać wykonywanie zadań z zakresu gospodarki komunalnej
osobom fizycznym, osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, z uwzględnieniem
przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.), w trybie przepisów ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publicznoprywatnym (Dz. U. z 2009 r. Nr 19, poz. 100 oraz z 2010 r. Nr
106, poz. 675), przepisów ustawy z dnia 9 stycznia 2003 r. o koncesji na roboty budowlane lub usługi (Dz. U. Nr 19, poz. 101, z
późn. zm.), przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759, Nr
161, poz. 1078 i Nr 182, poz. 1228), przepisów ustawy z dnia 24
kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1530) i ustawy z dnia 16
grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. Nr
5, poz. 13) albo na zasadach ogólnych.”.

art. 71. więcej Art. 71. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779,
z późn. zm.) w art. 11 w ust. 1 po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:
„2a) kontrola publicznego transportu zbiorowego – w zakresie
określonym w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r.
o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. Nr 5, poz. 13),”.

art. 72. więcej Art. 72. W ustawie z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.) w art. 8:
1) ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. Rada gminy może ustalać ceny urzędowe za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności
publicznej w gminnych przewozach pasażerskich oraz za przewozy taksówkami na terenie gminy. W mieście stołecznym Warszawie uprawnienia te
przysługują Radzie Warszawy.
2. Rada powiatu może ustalać ceny urzędowe za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w powiatowych przewozach pasażerskich.”;
2) dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Sejmik województwa może ustalać ceny urzędowe za usługi przewozowe w
publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w wojewódzkich przewozach pasażerskich.”.

art. 73. więcej Art. 73. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr
125, poz. 874, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 4:
a) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) międzynarodowy przewóz regularny – publiczny przewóz
osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, realizowany w całości lub w części poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;”,
b) uchyla się pkt 7a;
2) w art. 18 ust. 1 i 1a otrzymują brzmienie:
„1. Wykonywanie:
1) przewozów regularnych specjalnych w krajowym transporcie
drogowym – wymaga zezwolenia wydanego, w zależności od
zasięgu tych przewozów, odpowiednio przez:
a) wójta, burmistrza albo prezydenta miasta – na wykonywanie przewozów na obszarze gminy (miasta),
b) burmistrza albo prezydenta miasta, któremu powierzono
realizację zadań w zakresie przewozów – na wykonywanie
przewozów na obszarze objętym porozumieniem,
c) zarząd związku międzygminnego – na linii komunikacyjnej lub sieci komunikacyjnej na obszarze gmin tworzących związek międzygminny,
d) prezydenta miasta na prawach powiatu, w uzgodnieniu
z właściwym starostą ze względu na planowany zasięg
przewozów – na wykonywanie przewozów na obszarze
miasta i sąsiedniego powiatu,
e) starostę, w uzgodnieniu z wójtami, burmistrzami lub prezydentami miast właściwymi ze względu na planowany
zasięg przewozów – na wykonywanie przewozów na obszarze powiatu, z wyłączeniem przewozów określonych w
lit. a–d,
f) marszałka województwa, w uzgodnieniu ze starostami właściwymi ze względu na planowany zasięg przewozów – na
wykonywanie przewozów wykraczających poza obszar
jednego powiatu, jednakże niewykraczających poza obszar
województwa,
g) marszałka województwa właściwego dla siedziby albo
miejsca zamieszkania przedsiębiorcy, w uzgodnieniu
z marszałkami województw właściwymi ze względu na
planowany zasięg przewozów – na wykonywanie przewozów wykraczających poza obszar jednego województwa;
2) przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych w międzynarodowym transporcie drogowym - wymaga
zezwolenia wydanego przez:
a) Głównego Inspektora Transportu Drogowego - dla linii
komunikacyjnych wykraczających poza obszar państw
członkowskich Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,
b) Głównego Inspektora Transportu Drogowego lub organ
innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym - dla linii
komunikacyjnych niewykraczających poza obszar tych państw.
1a. Nie wymaga uzyskania zezwolenia:
1) tymczasowe wykonywanie przewozów osób w przypadku
klęsk żywiołowych lub wystąpienia zakłóceń w przewozach
wykonywanych przez podmioty innych gałęzi niż transport drogowy;
2) wykonywanie przewozów regularnych specjalnych organizowanych przez jednostkę samorządu terytorialnego w krajowym transporcie drogowym – o ile w środkach transportu
znajduje się dokument stwierdzający uprawnienie do ich wykonywania.”;
3) uchyla się art. 18a i 18b;
4) w art. 21 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) 5 lat – na wykonywanie przewozów regularnych specjalnych
lub międzynarodowych przewozów regularnych;”;
5) w art. 22:
a) uchyla się ust. 1 i 1a,
b) w ust. 4 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) potwierdzenie uzgodnienia zasad korzystania z obiektów dworcowych i przystanków zlokalizowanych przy drogach publicznych z ich właścicielami lub zarządzającymi.”;
6) art. 22a otrzymuje brzmienie:
„Art. 22a. Organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1, mogą odmówić wydania zezwolenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozu regularnego specjalnego, w przypadku gdy:
1) wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć usług będących
przedmiotem wniosku, korzystając z pojazdów pozostających
w jego bezpośredniej dyspozycji;
2) wnioskodawca nie przestrzega warunków określonych w posiadanym już zezwoleniu lub wykonuje przewozy niezgodnie
z posiadanym zezwoleniem.”;
7) w art. 41 w ust. 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) wydania zezwolenia, zmiany zezwolenia, przedłużenia ważności zezwolenia, wydania wypisu z zezwolenia, wydania
wtórnika zezwolenia na wykonywanie przewozu regularnego
specjalnego, przewozu wahadłowego, przewozu okazjonalnego lub międzynarodowego przewozu regularnego;”;
8) w art. 46 w ust. 1 w pkt 1 lit. b otrzymuje brzmienie:
„b) wydania zezwolenia, zmiany zezwolenia, przedłużenia ważności zezwolenia, wydania wypisu z zezwolenia, wydania wtórnika zezwolenia
na wykonywanie przewozu regularnego specjalnego, przewozu wahadłowego lub przewozu okazjonalnego,”;
9) w art. 80:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. W ewidencji gromadzi się:
1) dane o przedsiębiorcach oraz o kierowcach:
a) imię i nazwisko lub oznaczenie przedsiębiorcy,
b) imię i nazwisko kierowcy,
c) adres zamieszkania lub oznaczenie siedziby przedsiębiorcy
oraz adres zamieszkania kierowcy,
d) numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), a w przypadku osoby
nieposiadającej tego numeru – nazwę i numer dokumentu
potwierdzającego tożsamość oraz nazwę organu, który
wydał ten dokument,
e) numer identyfikacji statystycznej REGON;
2) informacje dotyczące uprawnienia do wykonywania przewozów:
a) rodzaj, zakres oraz datę uzyskania uprawnienia,
b) numer uprawnienia,
c) nazwę organu, który wydał uprawnienie;
3) informacje dotyczące stwierdzonych naruszeń, o których
mowa w art. 92 i 92a.”,
b) uchyla się ust. 2a,
c) dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Główny Inspektor udostępnia zainteresowanym organom uprawnionym do wydawania licencji, zezwoleń na wykonywanie przewozów regularnych specjalnych, zaświadczeń na wykonywanie
przewozów drogowych na potrzeby własne, zaświadczeń na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego lub potwierdzeń
zgłoszenia przewozu, o których mowa w przepisach ustawy z
dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym
(Dz. U. Nr 5, poz. 13), dane i informacje, o których mowa w ust.
2, dotyczące naruszeń dokonanych na obszarze właściwości tych
organów lub naruszeń dokonanych przez przewoźników, którym
organy te wydały dokumenty.”;
10) w art. 87 w ust. 1 w pkt 2:
a) lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) przy wykonywaniu przewozu regularnego specjalnego
i międzynarodowego przewozu regularnego – odpowiednie
zezwolenie lub wypis z zezwolenia wraz z aktualnym rozkładem jazdy i formularz jazdy, jeżeli są one wymagane,”,
b) w lit. e średnik zastępuje się przecinkiem oraz dodaje się lit. f w brzmieniu:
„f) dokumenty wymagane w publicznym transporcie zbiorowym;”;
11) w art. 89 w ust. 1:
a) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) upoważnieni pracownicy właściwego organu, o którym mowa w art. 18 ust. 1 – w odniesieniu do przewozów regularnych specjalnych i międzynarodowych przewozów regularnych;”,
b) dodaje się pkt 8 w brzmieniu:
„8) strażnicy straży gminnych – w odniesieniu do publicznego
transportu zbiorowego w zakresie określonym ustawą z dnia
16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym.”;
12) w art. 92 w ust. 1 po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:
„1a) o publicznym transporcie zbiorowym;”;
13) po art. 95 dodaje się art. 95a w brzmieniu:
„Art. 95a. 1. Kto, będąc przedsiębiorcą:
1) nie zgłasza na piśmie organowi, który udzielił licencji, wszelkich zmian danych, o których mowa w art. 8 ust. 2, w terminie 14 dni od dnia ich powstania,
2) nie zwraca licencji lub wypisów z licencji organowi, który
udzielił licencji w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja
o cofnięciu licencji stała się ostateczna
– podlega karze pieniężnej w wysokości 1 000 zł.
2. Kary, o których mowa w ust. 1, nakłada w drodze decyzji administracyjnej organ właściwy w sprawach udzielenia licencji.
3. Od decyzji o nałożeniu kary pieniężnej, o której mowa w ust. 2,
przysługuje odwołanie do organu nadrzędnego w stosunku do organu, który karę nałożył, w terminie 14 dni od dnia doręczenia
przedsiębiorcy tej decyzji.
4. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód organu właściwego w sprawach udzielenia licencji.”;
14) uchyla się rozdział 11a „Przepisy karne”;
15) w załączniku do ustawy, w tabeli, po lp. 2.9 dodaje się lp. 2a w brzmieniu:

(tabela w załączniku)

art. 74. więcej Art. 74. W ustawie z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16,
poz. 94, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) infrastruktury kolejowej obejmującej linie kolejowe o szerokości torów
mniejszej niż 1.435 mm i przewoźników kolejowych korzystających z tej
infrastruktury kolejowej, z wyjątkiem rozdziałów 4a, 5b–8, art. 5 ust. 3–6,
art. 9, art. 13 ust. 1 oraz art. 59–64.”;
2) w art. 4:
a) po pkt 4 dodaje się pkt 4a w brzmieniu:
„4a) plan transportowy – plan zrównoważonego rozwoju publicznego
transportu zbiorowego opracowany przez organizatora publicznego
transportu zbiorowego i ogłoszony zgodnie z ustawą z dnia 16 grudnia
2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. Nr 5, poz. 13);”,
b) pkt 19 otrzymuje brzmienie:
,,19) umowa o świadczenie usług publicznych – umowa o świadczenie
usług publicznych w zakresie publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie
zbiorowym;”,
c) po pkt 19 dodaje się pkt 19a–19d w brzmieniu:
,,19a) organizator publicznego transportu kolejowego – organizator publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym w zakresie odnoszącym się do pasażerskich przewozów kolejowych;
19b) operator publicznego transportu kolejowego – operator publicznego
transportu zbiorowego w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r.
o publicznym transporcie zbiorowym w zakresie odnoszącym się do pasażerskich przewozów kolejowych;
19c) przewóz o charakterze użyteczności publicznej – przewóz o charakterze użyteczności publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia
2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym;
19d) umowa o udostępnienie infrastruktury kolejowej – umowa zawarta
pomiędzy zarządcą infrastruktury a przewoźnikiem określająca trasy
przejazdów, zasady korzystania z infrastruktury oraz standard jakości
dostępu do infrastruktury;”,
d) uchyla się pkt 20,
e) po pkt 20 dodaje się pkt 20a w brzmieniu:
„20a) wojewódzkie przewozy pasażerskie – wojewódzkie przewozy pasażerskie w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym
transporcie zbiorowym;”,
f) po pkt 22 dodaje się pkt 22a w brzmieniu:
„22a) pasażerski przewóz okazjonalny – jednorazowy przewóz w zakresie
pasażerskiego transportu kolejowego mający na celu zaspokojenie potrzeb przewozowych nieprzewidzianych w realizowanych na danej linii
przewozach w ramach umowy o świadczenie usług publicznych lub na
podstawie decyzji o przyznaniu otwartego dostępu;”,
g) w pkt 49 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 50 w brzmieniu:
„50) otwarty dostęp – uprawnienie do wykonywania kolejowych przewozów pasażerskich na podstawie decyzji o przyznaniu otwartego dostępu.”;
3) po art. 5a dodaje się art. 5b i 5c w brzmieniu:
„Art. 5b. Na wniosek organizatora publicznego transportu kolejowego zarządca przygotowuje i przedstawia informacje:
1) niezbędne do opracowania projektu planu transportowego;
2) dotyczące przepustowości infrastruktury danej trasy i standardu jakości dostępu danej linii kolejowej oraz zakres planowanych remontów oraz inwestycji infrastruktury kolejowej
służące do określenia warunków umowy o świadczenie usług publicznych.
Art. 5c. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, zakres i tryb udzielania przez zarządcę infrastruktury organizatorowi publicznego transportu kolejowego informacji, o
których mowa w art. 5b, mając na uwadze potrzebę zapewnienia
danych niezbędnych do opracowania planu transportowego oraz
do określenia warunków umowy o świadczenie usług publicznych, a także konieczność przeprowadzenia właściwych analiz.”;
4) w art. 9 w ust. 3 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) przystąpi do spółki wojewódzkich przewozów pasażerskich, która
przejmie, w celu dalszej eksploatacji, przewidzianą do likwidacji linię
kolejową lub odcinek linii kolejowej, jako wkład niepieniężny.”;
5) w art. 13 w ust. 1 w pkt 8 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 9 i 10
w brzmieniu:
,,9) wydawanie decyzji w sprawie otwartego dostępu;
10) rozpatrywanie spraw dotyczących pasażerskich przewozów okazjonalnych.”;
6) w art. 18 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Z obowiązku uzyskania autoryzacji bezpieczeństwa zwolnieni są
zarządcy, których linie kolejowe są funkcjonalnie oddzielone od
reszty systemu kolejowego i przeznaczone do prowadzenia pasażerskich przewozów aglomeracyjnych i wojewódzkich przewozów pasażerskich w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16
grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym oraz zarządcy prywatnej infrastruktury kolejowej, która jest wyłącznie
użytkowana przez właścicieli do prowadzenia własnych przewozów towarowych.”;
7) w art. 25u ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„2. Przepisy Umowy zbiorowej, o której mowa w ust. 1, stosuje się również do
czasu pracy pracowników kolei wykonujących interoperacyjne usługi transgraniczne w ramach transgranicznych przewozów pasażerskich, transgranicznych przewozów towarowych w odległości nie większej niż 15 kilometrów od granicy oraz przewozów między granicznymi stacjami kolejowymi:
Rzepin, Tuplice, Zebrzydowice.
3. Przez transgraniczne przewozy pasażerskie, o których mowa w ust. 2, rozumie się wojewódzkie przewozy pasażerskie, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym
realizowane w strefie transgranicznej.”;
8) po rozdziale 5a dodaje się rozdziały 5b–5d w brzmieniu:
,,Rozdział 5b
Przewozy kolejowe o charakterze użyteczności publicznej
Art. 28p. Umowy o świadczenie usług publicznych zawierane są przez organizatorów publicznego transportu kolejowego wyłącznie na podstawie i w zakresie określonym w obowiązujących planach transportowych.
Rozdział 5c
Otwarty dostęp dla pasażerskich przewozów kolejowych
Art. 28q. Przewóz osób w transporcie kolejowym niebędący przewozem o
charakterze użyteczności publicznej może być wykonywany
przez przewoźnika kolejowego na podstawie decyzji o przyznaniu otwartego dostępu.
Art. 28r. 1. Decyzję w sprawie wykonywania przez przewoźnika kolejowego
przewozów w ramach otwartego dostępu na danej trasie wydaje,
za opłatą, Prezes UTK na podstawie wniosku złożonego przez
przewoźnika kolejowego, po przeprowadzeniu analizy wpływu
działalności określonej we wniosku na warunki ekonomiczne
usług świadczonych na tej samej linii na podstawie umowy o
świadczenie usług publicznych.
2. Decyzja o przyznaniu otwartego dostępu jest wydawana na okres
nieprzekraczający 5 lat.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa.
Art. 28s. W decyzji o przyznaniu otwartego dostępu określa się w szczególności:
1) przedsiębiorcę, jego siedzibę i adres;
2) linię kolejową lub linie kolejowe, na których mają być realizowane przewozy w ramach otwartego dostępu;
3) okres, na jaki decyzja została wydana;
4) warunki oraz zakres wykorzystywania dostępu do linii kolejowej lub linii kolejowych.
Art. 28t. 1. Prezes UTK cofa decyzję o przyznaniu otwartego dostępu w przypadku:
1) wystąpienia rażącego naruszenia warunków określonych w decyzji;
2) zaprzestania wykonywania przewozów przez co najmniej 6
miesięcy z przyczyn leżących po stronie przewoźnika kolejowego.
2. Decyzja o przyznaniu otwartego dostępu wygasa w przypadku:
1) cofnięcia uprawnienia do podejmowania i wykonywania działalności w zakresie transportu kolejowego;
2) likwidacji albo ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy, któremu
decyzja została wydana;
3) upływu okresu, na jaki decyzja została wydana;
4) zrzeczenia się wykonywania przewozu przez przewoźnika,
któremu decyzja została wydana, i wydania decyzji o jej wygaśnięciu.
Art. 28u. W przypadku odwołań od decyzji, o których mowa w art. 28r ust. 1
oraz art. 28t, przepis art. 14 ust. 5 stosuje się odpowiednio.
Art. 28w. Prezes UTK dokonuje okresowej kontroli działalności przewoźników kolejowych wykonujących usługę w ramach otwartego dostępu w zakresie warunków jej wykonywania określonych w decyzji o przyznaniu otwartego dostępu.
Art. 28x. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) dokumenty i informacje, jakie należy dołączyć do wniosku o
wydanie decyzji o przyznaniu otwartego dostępu;
2) wysokość opłaty za wydanie decyzji o przyznaniu otwartego
dostępu, która nie może być wyższa niż równowartość w złotych 5.000 euro.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister uwzględnia:
1) zakres danych i informacji niezbędnych do wydania decyzji o
przyznaniu otwartego dostępu;
2) zakres i pracochłonność czynności do przeprowadzenia analizy, o której mowa w art. 28r ust. 1;
3) okres ważności decyzji o przyznaniu otwartego dostępu;
4) zasięg wykonywanego przewozu.
Rozdział 5d
Przewozy okazjonalne
Art. 28y. Okazjonalny przewóz na linii kolejowej realizowany jest w granicach wolnej przepustowości infrastruktury.
Art. 28z. 1. Podmiot zainteresowany realizowaniem przewozu okazjonalnego
składa wniosek do zarządcy co najmniej na 7 dni przed planowanym przewozem.
2. Zarządca, w ramach wolnej przepustowości infrastruktury,
uwzględnia wniosek i określa szczegóły wykonania przewozu w
umowie o udostępnienie infrastruktury kolejowej.”;
9) w art. 29:
a) po ust. 1b dodaje się ust. 1c i 1d w brzmieniu:
,,1c. Przewoźnik kolejowy nabywa prawo do korzystania z przydzielonych
w rozkładzie jazdy tras pociągów po zawarciu umowy o udostępnienie
infrastruktury kolejowej. W zakresie pasażerskich przewozów kolejowych zarządca zawiera umowę o udostępnienie infrastruktury z przewoźnikiem kolejowym, który zawarł umowę o świadczenie usług publicznych, uzyskał decyzję o przyznaniu otwartego dostępu albo
uwzględniono jego wniosek na wykonanie przewozu okazjonalnego.
1d. Przydzielenie trasy przejazdów pociągu przez zarządcę infrastruktury w
zakresie pasażerskich przewozów kolejowych możliwe jest na podstawie:
1) umowy o świadczenie usług publicznych;
2) decyzji o przyznaniu otwartego dostępu;
3) uwzględnionego wniosku na wykonanie przewozu okazjonalnego.”,
b) uchyla się ust. 3,
c) po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:
,,3a. W zakresie pasażerskich przewozów kolejowych zarządca w okresie
obowiązywania umowy o udostępnienie infrastruktury kolejowej albo
umowy ramowej obowiązany jest zachować parametry linii kolejowej i
czas przejazdu pociągów zgodnie z danymi przekazanymi organizatorom publicznego transportu kolejowego w trybie art. 5b.”;
10) w art. 30:
a) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
,,1a. W zakresie pasażerskich przewozów kolejowych, zarządca planuje
trasy pociągów w rozkładzie jazdy pociągów na podstawie zawartych
umów o świadczenie usług publicznych lub decyzji o przyznaniu otwartego dostępu.”;
b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
,,2. Zarządca przydziela trasy pociągów przewoźnikom kolejowym uwzględniając:
1) pierwszeństwo przewozu osób;
2) ogłoszone plany transportowe lub zawarte umowy o świadczenie usług publicznych;
3) obowiązek wykonywania przewozu nałożony przepisami
prawa przewozowego;
4) umowy ramowe w zakresie przewozu rzeczy.”,
c) uchyla się ust. 2a,
d) ust. 2b otrzymuje brzmienie:
,,2b. Zarządca przed dokonaniem przydziału tras pociągów w rozkładzie
jazdy dla przewozu osób dokonuje, w miarę potrzeby, koordynacji połączeń z udziałem zainteresowanych przewoźników.”,
e) uchyla się ust. 2c,
f) ust. 5b otrzymuje brzmienie:
„5b. Zmiany rozkładu jazdy nieprzewidziane w trakcie jego tworzenia są wprowadzane z inicjatywy zarządcy infrastruktury lub na
wniosek przewoźnika. Zmiana rozkładu jazdy pociągów następuje o północy w drugą sobotę czerwca. Zarządcy mogą uzgodnić
inne daty; w przypadku gdy może to naruszyć ruch międzynarodowy, informują o tym organy krajowe właściwe w sprawie kontroli granicznej i kontroli celnej oraz Komisję Europejską.”,
g) ust. 7 otrzymuje brzmienie:
„7. Przydział tras pociągów na okres krótszy niż czas obowiązywania
rozkładu jazdy pociągów, na które przewoźnik złożył wnioski w
innym niż określony w ust. 1 terminie, może nastąpić wyłącznie w
miarę wolnej zdolności przepustowej.”;
11) w art. 31 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Sposób i warunki korzystania z tras pociągów przydzielonych w
rozkładzie jazdy pociągów określa umowa, o której mowa w art.
29 ust. 1c.”;
12) w art. 33 ust. 4a otrzymuje brzmienie:
„4a. Zarządca może stosować minimalną stawkę jednostkową opłaty podstawowej. Minimalną stawkę stosuje się na jednakowych zasadach wobec
wszystkich przewoźników kolejowych osób za korzystanie z infrastruktury
kolejowej związane z działalnością wykonywaną zgodnie z umową o
świadczenie usług publicznych.”;
13) w art. 37 w ust. 2 uchyla się pkt 1;
14) uchyla się art. 39–40a;
15) w art. 66 w ust. 1 w pkt 1 po lit. c średnik zastępuje się przecinkiem i dodaje się
lit. d i e w brzmieniu:
„d) nie przedstawi organizatorowi publicznego transportu kolejowego informacji, o których mowa w art. 5b,
e) wbrew ustawowym przesłankom wyraził zgodę na realizowanie przejazdu okazjonalnego;”.

art. 75. więcej Art. 75. W ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2010
r. Nr 113, poz. 759, Nr 161, poz. 1078 i Nr 182, poz. 1228) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 91 dodaje się ust. 8 w brzmieniu:
„8. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, inne niż cena
obowiązkowe kryteria oceny ofert w odniesieniu do niektórych rodzajów
zamówień publicznych, kierując się potrzebą wdrożenia przepisów prawa
Unii Europejskiej oraz mając na względzie szczególny charakter lub cel zamówienia publicznego.”;
2) w art. 142 w ust. 4 w pkt 4 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 5 w brzmieniu:
„5) o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.”.

art. 76. więcej Art. 76. W ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92, poz.
879, z późn. zm.) w art. 2 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) przewóz regularny – międzynarodowy przewóz regularny w
rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o
transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z
późn. zm.27)) oraz publiczny transport zbiorowy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym
transporcie zbiorowym (Dz. U. Nr 5, poz. 13);”.

art. 77. więcej Art. 77. Ilekroć w odrębnych przepisach jest mowa o „przewoźniku”, rozumie
się przez to również operatora publicznego transportu zbiorowego.

art. 78. więcej Art. 78. 1. Podmioty prowadzące działalność w zakresie regularnego przewozu
osób w krajowym transporcie drogowym, kolejowym, innym szynowym, linowym,
linowo-terenowym, morskim i w żegludze śródlądowej mogą ją nadal wykonywać na
podstawie posiadanych uprawnień, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2020 r.
2. Zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym
transporcie drogowym, których termin ważności upływa w dniu 31 grudnia 2016 r.,
wydane na podstawie przepisów dotychczasowych, zachowują ważność do dnia 31 grudnia 2017 r.
3. Zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym
transporcie drogowym, których termin ważności upływa w dniu 31 grudnia 2017 r.,
wydane na podstawie przepisów dotychczasowych, zachowują ważność do dnia 31 grudnia 2018 r.
4. Zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym
transporcie drogowym, których termin ważności upływa w dniu 31 grudnia 2018 r.,
wydane na podstawie przepisów dotychczasowych, zachowują ważność do dnia 31 grudnia 2019 r.
5. Zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym
transporcie drogowym, których termin ważności upływa w dniu 31 grudnia 2019 r.,
wydane na podstawie przepisów dotychczasowych, zachowują ważność do dnia 31 grudnia 2020 r.

art. 79. więcej Art. 79. 1. Działalność w zakresie krajowego regularnego przewozu osób może
być podejmowana i wykonywana na podstawie przepisów dotychczasowych, jednak
nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2020 r., w krajowym transporcie drogowym. Do dnia
31 grudnia 2020 r. przepisy art. 30–37 nie mają zastosowania do regularnego
przewozu osób w krajowym transporcie drogowym.
2. Zezwolenia na podejmowanie i wykonywanie działalności w zakresie
krajowego regularnego przewozu osób w transporcie drogowym mogą być wydawane
na okres nie dłuższy niż do dnia 31 grudnia 2020 r.
3. Organ właściwy w sprawach zezwoleń na wykonywanie krajowych
regularnych przewozów osób w transporcie drogowym w okresie, o którym mowa
w ust. 2, może odmówić wydania nowego zezwolenia, zmiany zezwolenia lub
przedłużenia zezwolenia, jeżeli na podstawie uchwalonego planu transportowego na
usługę objętą zezwoleniem została podpisana umowa o świadczenie usług w zakresie
publicznego transportu zbiorowego z operatorem publicznego transportu zbiorowego.
4. Do umów, na podstawie których może być wykonywana dotychczasowa
działalność w zakresie krajowego regularnego przewozu osób, stosuje się przepisy
art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007.

art. 80. więcej Art. 80. Do dnia 31 grudnia 2020 r. na sfinansowanie utraconych przychodów
z tytułu stosowania ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w transporcie
kolejowym operatorowi przysługuje rekompensata, o której mowa w art. 56 ust. 1,
w postaci dotacji przedmiotowej z budżetu państwa.

art. 81. więcej Art. 81. Operator publicznego transportu zbiorowego wykonujący przewozy
w transporcie kolejowym stosuje kasy rejestrujące, o których mowa w art. 57 ust. 1,
od dnia 1 stycznia 2021 r.

art. 82. więcej Art. 82. 1. Organizator publicznego transportu zbiorowego wydaje
zaświadczenie na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego podmiotowi,
który zawarł umowę na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym
transporcie drogowym przed dniem wejścia w życie ustawy. Zaświadczenie wydaje
się przed dniem wygaśnięcia zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów
osób w krajowym transporcie drogowym, na okres ważności umowy.
2. Operator publicznego transportu zbiorowego, który w okresie od dnia wejścia
w życie ustawy do dnia 31 grudnia 2020 r. zawarł umowę o świadczenie usług
w zakresie publicznego transportu zbiorowego w transporcie drogowym, zwolniony
jest z obowiązku posiadania zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów
osób w krajowych transporcie drogowym, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

art. 83. więcej Art. 83. Rozkłady jazdy uzgodnione przed dniem wejścia w życie ustawy
zachowują ważność przez okres, którego dotyczą, albo do czasu wprowadzenia w nich
zmian przez przewoźnika.

art. 84. więcej Art. 84. 1. Rozporządzenie ministra właściwego do spraw transportu określające
pierwszy plan zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego powinno
zostać wydane w okresie 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
2. Do czasu uchwalenia pierwszego planu transportowego, jednak nie dłużej niż w okresie:
1) 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy – w przypadku planu
transportowego opracowanego przez ministra właściwego do spraw transportu,
2) 3 lat od dnia wejścia w życie ustawy – w przypadku planu transportowego
opracowanego przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego
– może być zawarta umowa o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu
zbiorowego na okres nie dłuższy niż 3 lata.

art. 85. więcej Art. 85. 1. Przedsiębiorca może dokonać zgłoszenia o zamiarze wykonywania
przewozu w zakresie publicznego transportu zbiorowego w transporcie drogowym do
organizatora publicznego transportu zbiorowego, właściwego ze względu na zasięg
przewozów, od dnia 1 lipca 2016 r.
2. Potwierdzenie zgłoszenia przewozu wydane na podstawie zgłoszenia,
o którym mowa w ust. 1, uprawnia przedsiębiorcę do wykonywania przewozu
w ramach publicznego transportu zbiorowego na określonej w tym potwierdzeniu linii
komunikacyjnej od dnia 1 stycznia 2021 r.

art. 86. więcej Art. 86. 1. Pierwsze informacje, o których mowa w art. 48, zostaną przekazane
w terminie do dnia 31 marca 2013 r.
2. Pierwsze informacje, o których mowa w art. 49 ust. 1 i 2, zostaną przekazane
w terminie odpowiednio do dnia 31 stycznia 2013 r. i do dnia 31 marca 2013 r.

art. 87. więcej Art. 87. 1. W terminie do dnia 31 grudnia 2020 r. podmioty prowadzące
działalność w zakresie krajowego regularnego przewozu osób są obowiązane
uwzględniać uprawnienia pasażerów do ulgowych przejazdów środkami publicznego
transportu zbiorowego w transporcie drogowym i kolejowym, zgodnie
z dotychczasowymi przepisami.
2. W terminie, o którym mowa w ust. 1, finansowanie ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego odbywa się na zasadach określonych
w przepisach dotychczasowych.
3. Umowy określające zasady przekazywania przewoźnikom dopłat do
utraconych przychodów z tytułu stosowania ulg ustawowych, zawarte na podstawie
art. 8a ust. 4 pkt 3 ustawy, o której mowa w art. 68, zachowują ważność przez okres,
na który zostały zawarte, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2020 r.

art. 88. więcej Art. 88. W terminie do dnia 31 maja 2015 r. minister właściwy do spraw
transportu przekaże Komisji Europejskiej sprawozdanie, o którym mowa w art. 8
ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007.

art. 89. więcej Art. 89. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 34 ustawy, o której
mowa w art. 66, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych
wydanych na podstawie art. 34 ust. 2 ustawy, o której mowa w art. 66, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy od dnia
wejścia w życie ustawy.

art. 90. więcej Art. 90. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 marca 2011 r., z wyjątkiem art. 46
ust. 1 pkt 1, art. 68 pkt 2 i 3 oraz art. 73 pkt 1 lit. a, pkt 2–8, pkt 10 lit. a i pkt 11 lit. a,
które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2021 r.