Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa:
1) zasady i tryb zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi,
w tym zasady i tryb rozpoznawania i monitorowania sytuacji epidemiologicznej
oraz podejmowania działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych w celu
unieszkodliwienia źródeł zakażenia, przecięcia dróg szerzenia się zakażeń
i chorób zakaźnych oraz uodpornienia osób podatnych na zakażenie;
2) zadania organów administracji publicznej w zakresie zapobiegania oraz
zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi;
3) uprawnienia i obowiązki świadczeniodawców oraz osób przebywających na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie zapobiegania oraz zwalczania
zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

art. 2. więcej Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) badanie sanitarno-epidemiologiczne – badanie, w którego skład wchodzą
badanie lekarskie, badania laboratoryjne oraz dodatkowe badania i konsultacje
specjalistyczne, wykonywane w ramach nadzoru epidemiologicznego w celu
wykrycia biologicznych czynników chorobotwórczych lub potwierdzenia
rozpoznania choroby zakaźnej;
2) biologiczny czynnik chorobotwórczy – posiadające zdolność wywoływania
objawów chorobowych drobnoustroje komórkowe lub wytwarzane przez nie
produkty, zewnętrzne i wewnętrzne pasożyty człowieka lub wytwarzane przez nie produkty, cząstki bezkomórkowe zdolne do replikacji lub przenoszenia
materiału genetycznego, w tym zmodyfikowane genetycznie hodowle
komórkowe lub wytwarzane przez nie produkty;
3) choroba zakaźna – choroba, która została wywołana przez biologiczny czynnik
chorobotwórczy;
4) choroba szczególnie niebezpieczna i wysoce zakaźna – choroba zakaźna łatwo
rozprzestrzeniająca się, o wysokiej śmiertelności, powodująca szczególne
zagrożenie dla zdrowia publicznego i wymagająca specjalnych metod
zwalczania, w tym cholera, dżuma, ospa prawdziwa, wirusowe gorączki
krwotoczne;
5) czynnik alarmowy – biologiczny czynnik chorobotwórczy o szczególnej
zjadliwości lub oporności;
6) dekontaminacja – proces niszczenia biologicznych czynników
chorobotwórczych przez mycie, dezynfekcję i sterylizację;
7) dezynfekcja – proces redukcji ilości biologicznych czynników
chorobotwórczych przez zastosowanie metod fizycznych i chemicznych;
8) dochodzenie epidemiologiczne – wykrywanie zachorowań, czynnika
etiologicznego oraz określanie przyczyn, źródeł, rezerwuarów i mechanizmów
szerzenia się choroby zakaźnej lub zakażenia;
9) epidemia – wystąpienie na danym obszarze zakażeń lub zachorowań na chorobę
zakaźną w liczbie wyraźnie większej niż we wcześniejszym okresie albo
wystąpienie zakażeń lub chorób zakaźnych dotychczas niewystępujących;
10) informacje – dane nieobejmujące danych osobowych w rozumieniu przepisów
o ochronie danych osobowych;
10a) instytut badawczy – instytut badawczy w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia
2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1383);
11) izolacja – odosobnienie osoby lub grupy osób chorych na chorobę zakaźną albo
osoby lub grupy osób podejrzanych o chorobę zakaźną, w celu uniemożliwienia
przeniesienia biologicznego czynnika chorobotwórczego na inne osoby;
11a) izolacja w warunkach domowych – odosobnienie osoby chorej z przebiegiem
choroby zakaźnej niewymagającej bezwzględnej hospitalizacji ze względów
medycznych w jej miejscu zamieszkania lub pobytu, w celu zapobieżenia
szerzenia się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych;
12) kwarantanna – odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie,
w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce
zakaźnych;
13) łańcuch chłodniczy – środki techniczne i rozwiązania organizacyjne służące
utrzymaniu oraz monitorowaniu, zgodnych z zaleceniami wytwórcy warunków
przechowywania, transportu i dystrybucji produktów immunologicznych
w rozumieniu art. 2 pkt 30 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo
farmaceutyczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 944 i 1493) w celu zachowania ich
trwałości i zapobieżenia zmniejszeniu ich skuteczności;
14) nadzór epidemiologiczny – obserwację osoby zakażonej lub podejrzanej
o zakażenie, bez ograniczenia jej swobody przemieszczania się, wykonywanie
badań sanitarno-epidemiologicznych u tej osoby w celu wykrycia biologicznych
czynników chorobotwórczych lub potwierdzenia rozpoznania choroby zakaźnej
oraz zebranie, analizę i interpretację informacji o okolicznościach i skutkach
zakażenia (nadzór indywidualny), jak i stałe, systematyczne gromadzenie,
analizę oraz interpretację informacji o zachorowaniach lub innych procesach
zachodzących w sferze zdrowia publicznego, wykorzystywane w celu
zapobiegania i zwalczania zakażeń lub chorób zakaźnych (nadzór ogólny);
15) nadzór sentinel – wybiórczy nadzór epidemiologiczny, prowadzony przez
wybrany podmiot lub zespół podmiotów w zakresie ich podstawowej
działalności;
16) niepożądany odczyn poszczepienny – niepożądany objaw chorobowy
pozostający w związku czasowym z wykonanym szczepieniem ochronnym;
17) nosiciel – osobę bez objawów choroby zakaźnej, w której organizmie bytują
biologiczne czynniki chorobotwórcze, stanowiącą potencjalne źródło zakażenia
innych osób;
18) ośrodek referencyjny – podmiot lub wyodrębnioną w jego strukturze jednostkę,
wskazane przez ministra właściwego do spraw zdrowia, które uzyskały
akredytację w zakresie przedmiotu referencyjności na podstawie przepisów
ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku
(Dz. U. z 2019 r. poz. 544 oraz z 2020 r. poz. 1086) lub akredytację Światowej
Organizacji Zdrowia lub Europejskiego Centrum do Spraw Zapobiegania
i Kontroli Chorób, realizujące zadania z zakresu diagnostyki mikrobiologicznej lub klinicznej, obejmujące weryfikację rozpoznań zakażeń i wyników badań laboratoryjnych;
19) ozdrowieniec – osobę, u której ustąpiły objawy choroby zakaźnej;
20) podejrzany o chorobę zakaźną – osobę, u której występują objawy kliniczne lub
odchylenia od stanu prawidłowego w badaniach dodatkowych, mogące
wskazywać na chorobę zakaźną;
21) podejrzany o zakażenie – osobę, u której nie występują objawy zakażenia ani
choroby zakaźnej, która miała styczność ze źródłem zakażenia, a charakter
czynnika zakaźnego i okoliczności styczności uzasadniają podejrzenie
zakażenia;
21a) publiczna służba krwi – podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 3 ustawy z dnia
22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1222 oraz z
2020 r. poz. 567);
22) stan epidemii – sytuację prawną wprowadzoną na danym obszarze w związku
z wystąpieniem epidemii w celu podjęcia określonych w ustawie działań
przeciwepidemicznych i zapobiegawczych dla zminimalizowania skutków
epidemii;
23) stan zagrożenia epidemicznego – sytuację prawną wprowadzoną na danym
obszarze w związku z ryzykiem wystąpienia epidemii w celu podjęcia
określonych w ustawie działań zapobiegawczych;
24) sterylizacja – proces zniszczenia zdolnych do namnażania się form biologicznych
czynników chorobotwórczych;
25) styczność – bezpośredni lub pośredni kontakt osoby ze źródłem zakażenia, jeżeli
charakter tego kontaktu zagrażał lub zagraża przeniesieniem na tę osobę
biologicznych czynników chorobotwórczych;
26) szczepienie ochronne – podanie szczepionki przeciw chorobie zakaźnej w celu
sztucznego uodpornienia przeciwko tej chorobie;
27) świadczenie zdrowotne – świadczenie zdrowotne w rozumieniu art. 5 pkt 40
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1398, 1492, 1493
i 1578);
28) świadczeniodawca – świadczeniodawcę w rozumieniu art. 5 pkt 41 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych;
29) ubezpieczony – ubezpieczonego w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych;
30) zabiegi sanitarne – działania służące poprawie higieny osobistej, w tym mycie
i strzyżenie, higieny odzieży, higieny pomieszczeń, podejmowane w celu
zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych;
31) zagrożenie epidemiczne – zaistnienie na danym obszarze warunków lub
przesłanek wskazujących na ryzyko wystąpienia epidemii;
32) zakażenie – wniknięcie do organizmu i rozwój w nim biologicznego czynnika
chorobotwórczego;
33) zakażenie szpitalne – zakażenie, które wystąpiło w związku z udzieleniem
świadczeń zdrowotnych, w przypadku gdy choroba:
a) nie pozostawała w momencie udzielania świadczeń zdrowotnych w okresie
wylęgania albo
b) wystąpiła po udzieleniu świadczeń zdrowotnych, w okresie nie dłuższym
niż najdłuższy okres jej wylęgania;
34) zaraźliwość – zdolność biologicznego czynnika chorobotwórczego do przeżycia
i namnażania oraz do wywołania objawów chorobowych po przeniesieniu go do
organizmu innego człowieka lub zwierzęcia;
35) zdrowie publiczne – stan zdrowotny całego społeczeństwa lub jego części,
określany na podstawie wskaźników epidemiologicznych i demograficznych;
36) strefa zero – obszar, na którym wystąpił stan epidemii, znajdujący się
bezpośrednio wokół ogniska wirusa, podlegający ograniczeniom,
w szczególności zakazom, nakazom oraz środkom kontroli;
37) strefa buforowa – obszar wokół strefy zero, podlegający ograniczeniom,
w szczególności zakazom lub nakazom dotyczącym przemieszczania się ludzi;
38) strefa zagrożenia – obszar, na którym możliwe jest ryzyko wystąpienia stanu
epidemii;
39) zagrożony obszar – obszar jednej lub kilku jednostek podziału terytorialnego
kraju lub obszar określony w sposób inny niż przez odniesienie do jednostek
podziału terytorialnego kraju.
40) (uchylony)

art. 3. więcej Art. 3. 1. Przepisy ustawy stosuje się do zakażeń i chorób zakaźnych, których
wykaz jest określony w załączniku do ustawy, oraz biologicznych czynników
chorobotwórczych wywołujących te zakażenia i choroby.
2. W razie niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby zakaźnej
innych niż wymienione w wykazie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do
spraw zdrowia może ogłosić, w drodze rozporządzenia, zakażenie lub chorobę
zakaźną oraz, o ile jest znany, wywołujący je biologiczny czynnik chorobotwórczy,
a jeżeli to konieczne, szczególny sposób postępowania świadczeniodawców i osób
narażonych na zakażenie lub zachorowanie przez czas określony w rozporządzeniu.
3. Do zakażenia lub choroby zakaźnej oraz wywołującego je biologicznego
czynnika chorobotwórczego określonych na podstawie ust. 2 stosuje się przepisy
ustawy.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia:
1) kryteria rozpoznawania, na potrzeby nadzoru epidemiologicznego, zakażenia lub
choroby zakaźnej, w tym choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej,
2) metody zapobiegania zakażeniu lub chorobie zakaźnej oraz lekooporności
biologicznych czynników chorobotwórczych wywołujących te choroby,
3) rodzaje badań laboratoryjnych niezbędnych do rozpoznania oraz identyfikacji
biologicznych czynników chorobotwórczych
– mając na względzie zapewnienie poprawności rozpoznawania zakażeń i chorób
zakaźnych, potrzeby nadzoru epidemiologicznego oraz ochronę zdrowia publicznego.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, programy
zapobiegania i zwalczania określonych zakażeń lub chorób zakaźnych oraz
lekooporności biologicznych czynników chorobotwórczych, wynikające z sytuacji
epidemiologicznej kraju lub z konieczności dostosowania do programów
międzynarodowych, mając na względzie ich skuteczne wykonywanie oraz
zapewnienie objęcia ochroną zdrowotną osób, których szczególne narażenie na
zakażenie wynika z sytuacji epidemiologicznej.
2. Koszty realizacji zadań objętych programami, o których mowa w ust. 1, są
finansowane z budżetu państwa odpowiednio z części, których dysponentami są
właściwi ministrowie realizujący te programy.
3. Zadania objęte programami, o których mowa w ust. 1, są realizowane przez
podmioty wskazane w tych programach, na podstawie umów zawieranych przez
ministrów, o których mowa w ust. 2, z tymi podmiotami, chyba że obowiązek ich
realizacji wynika z odrębnych przepisów.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są
obowiązane na zasadach określonych w ustawie do:
1) poddawania się:
a) zabiegom sanitarnym,
b) szczepieniom ochronnym,
c) poekspozycyjnemu profilaktycznemu stosowaniu leków,
d) badaniom sanitarno-epidemiologicznym, w tym również postępowaniu
mającemu na celu pobranie lub dostarczenie materiału do tych badań,
e) nadzorowi epidemiologicznemu,
f) kwarantannie,
g) leczeniu,
h) hospitalizacji,
i) izolacji,
j) izolacji w warunkach domowych;
2) zaniechania wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje możliwość
przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby – jeżeli są osobami
zakażonymi, chorymi na chorobę zakaźną lub nosicielami;
3) stosowania się do nakazów i zakazów organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej
służących zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych;
4) udzielania danych i informacji:
a) organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Wojskowej Inspekcji Sanitarnej,
Inspekcji Weterynaryjnej, Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej, Inspekcji
Ochrony Środowiska, jednostkom, o których mowa w art. 30 ust. 1, oraz
ośrodkom referencyjnym i instytutom badawczym – niezbędnych do
prowadzenia nadzoru epidemiologicznego nad zakażeniami i chorobami
zakaźnymi i zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych,
b) właściwym państwowym inspektorom sanitarnym – niezbędnych do
prowadzenia nadzoru epidemiologicznego nad niepożądanymi odczynami
poszczepiennymi,
c) organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej – niezbędnych do sprawowania
nadzoru nad realizacją obowiązków, o których mowa w pkt 1–3.
2. W przypadku osoby nieposiadającej pełnej zdolności do czynności prawnych
odpowiedzialność za wypełnienie obowiązków, o których mowa w ust. 1, ponosi
osoba, która sprawuje prawną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, albo opiekun
faktyczny w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach
pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 849).
3. (uchylony)

art. 6. więcej Art. 6. 1. Obowiązkowym badaniom sanitarno-epidemiologicznym, określonym
na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 2, podlegają:
1) podejrzani o zakażenie lub chorobę zakaźną;
2) noworodki, niemowlęta i kobiety w ciąży, podejrzane o zakażenie lub chorobę
zakaźną mogącą się szerzyć z matki na płód lub dziecko;
3) nosiciele, ozdrowieńcy oraz osoby, które były narażone na zakażenie przez
styczność z osobami zakażonymi, chorymi lub materiałem zakaźnym;
4) uczniowie, studenci i doktoranci kształcący się do wykonywania prac, przy
wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby
zakaźnej na inne osoby;
5) osoby podejmujące lub wykonujące prace, przy wykonywaniu których istnieje
możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby,
nieposiadające aktualnego orzeczenia lekarskiego o zdolności do wykonywania
prac, przy wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub
choroby zakaźnej na inne osoby.
2. Na obowiązkowe badania sanitarno-epidemiologiczne, określone na
podstawie art. 10 ust. 2 pkt 2, kieruje:
1) osoby, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3 – właściwy dla ich miejsca pobytu
państwowy powiatowy inspektor sanitarny;
2) osoby, o których mowa w ust. 1 pkt 4 – kierujący szkołą albo rektor uczelni lub
osoba przez nich upoważniona;
3) osoby, o których mowa w ust. 1 pkt 5 – pracodawca albo zlecający wykonanie prac.
2a. W przypadku osób poszukujących zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej,
przy wykonywaniu której istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby
zakaźnej na inne osoby, badanie sanitarno-epidemiologiczne jest wykonywane na
wniosek tej osoby. Osoba poddająca się badaniu wskazuje, jakiego rodzaju prac ma
dotyczyć badanie sanitarno-epidemiologiczne i wydawane na jego podstawie
orzeczenie lekarskie dla celów sanitarno-epidemiologicznych.
3. Wykonane badania sanitarno-epidemiologiczne oraz ich wyniki są
odnotowywane w dokumentacji medycznej pacjenta, prowadzonej w sposób
i w formach, określonych na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 3 i 4.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Badania lekarskie u osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 i ust. 2a,
przeprowadzają lekarze podstawowej opieki zdrowotnej, w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 27 października 2017 r. o podstawowej opiece zdrowotnej (Dz. U.
z 2020 r. poz. 172 i 1493), lub lekarze wykonujący zadania służby medycyny pracy,
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1175).
2. Lekarze, o których mowa w ust. 1, wydają oraz przekazują osobie badanej,
o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5 i ust. 2a, oraz pracodawcy albo osobie zlecającej
wykonanie prac orzeczenie lekarskie:
1) o zdolności do wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje
możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby;
2) o czasowych lub trwałych przeciwwskazaniach do wykonywania prac, przy
wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby
zakaźnej na inne osoby.
3. Lekarze, o których mowa w ust. 1, wpisują treść orzeczenia lekarskiego,
o którym mowa w ust. 2, do karty badań do celów sanitarno-epidemiologicznych.
4. Badania laboratoryjne u osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 i ust. 2a,
przeprowadzają, akredytowane w zakresie przedmiotu badania na podstawie
przepisów ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru
rynku, laboratoria:
1) Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Wojskowej Inspekcji Sanitarnej lub inne
laboratoria, na podstawie umów zawieranych z tymi organami;
2) jednostek właściwych w zakresie chorób płuc i gruźlicy, w przypadku badań
w kierunku gruźlicy, na podstawie umów zawieranych z właściwymi miejscowo
organami, o których mowa w pkt 1.
5. Organy, o których mowa w ust. 4 pkt 1, dokonują wyboru laboratoriów na
podstawie przepisów o zamówieniach publicznych, z wyłączeniem laboratoriów tych organów.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Koszty badań sanitarno-epidemiologicznych, z wyłączeniem
laboratoryjnych badań sanitarno-epidemiologicznych, wykonywanych u:
1) osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1–4, będących ubezpieczonymi, są
finansowane na zasadach określonych w przepisach o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;
2) osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1–4, nieposiadających uprawnień
z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego, są finansowane z budżetu państwa z części,
której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
2. Przepisy, o których mowa w ust. 1, nie naruszają zasad finansowania
określonych w tym zakresie w innych przepisach.
3. Koszty laboratoryjnego badania sanitarno-epidemiologicznego
wykonywanego u osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1–4, są finansowane
z budżetu państwa z części, której dysponentem jest wojewoda, bez względu na
uprawnienia z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego.
4. Koszty badań sanitarno-epidemiologicznych wykonywanych u osób,
o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, są finansowane przez pracodawcę lub
zlecającego wykonanie prac.
4a. Koszty badań sanitarno-epidemiologicznych wykonywanych u osób,
o których mowa w art. 6 ust. 2a, są finansowane przez osobę wnioskującą o ich
przeprowadzenie.
5. (uchylony)

art. 9. więcej Art. 9. 1. W przypadku konieczności potwierdzenia prawidłowości rozpoznania
zakażenia, choroby zakaźnej lub identyfikacji biologicznych czynników chorobotwórczych dla celów nadzoru epidemiologicznego wyniki badań laboratoryjnych poddaje się weryfikacji.
2. Weryfikację wyników badań laboratoryjnych, o której mowa w ust. 1, przeprowadzają:
1) wskazane przez ministra właściwego do spraw zdrowia podległe mu jednostki;
2) ośrodki referencyjne lub instytuty badawcze na podstawie umowy zawartej
z ministrem właściwym do spraw zdrowia.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia, wskazując jednostkę, o której mowa
w ust. 2 pkt 1, lub zawierając umowę z ośrodkiem referencyjnym lub instytutem
badawczym, o których mowa w ust. 2 pkt 2, określa w szczególności:
1) przedmiot weryfikacji;
2) zakres wymaganych badań laboratoryjnych i metod referencyjnych oraz sposób
ich dokumentowania;
3) rodzaje analiz dla celów epidemiologicznych;
4) sposób i terminy udostępniania wyników przeprowadzonej weryfikacji;
5) tryb kontroli jakości wykonywanych badań laboratoryjnych;
6) tryb finansowania i terminy rozliczeń z tytułu czynności wykonanych w ramach
weryfikacji wyników badań laboratoryjnych, w tym kosztów transportu
wyizolowanego biologicznego czynnika chorobotwórczego lub innego materiału
do badań.
4. Koszty weryfikacji wyników badań laboratoryjnych dla celów nadzoru
epidemiologicznego, w tym koszty transportu wyizolowanego biologicznego
czynnika chorobotwórczego lub innego materiału do badań, są finansowane z budżetu
państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza, w drodze obwieszczenia, wykaz
podmiotów, o których mowa w ust. 2, które przeprowadzają weryfikację wyników
badań laboratoryjnych dla celów nadzoru epidemiologicznego oraz ich właściwość
w zakresie weryfikacji wyników badań laboratoryjnych.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Osoby, u których orzeczono czasowe lub trwałe przeciwwskazania do
wykonywania prac, określonych na podstawie ust. 2 pkt 5, nie mogą wykonywać tych
prac. Pracodawca lub zlecający wykonanie prac jest obowiązany, z zachowaniem
poufności, niezwłocznie odsunąć pracownika lub wykonującego prace od
wykonywania tych prac.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakażenia i choroby zakaźne, w przypadku wystąpienia których lub podejrzenia
wystąpienia przeprowadza się obowiązkowe badania sanitarno-
-epidemiologiczne,
2) rodzaje obowiązkowych badań sanitarno-epidemiologicznych oraz terminy
przeprowadzania tych badań,
3) sposób dokumentowania badań oraz sposób dokumentowania wyników tych
badań,
4) wzór karty badań dla celów sanitarno-epidemiologicznych i wzór orzeczenia
lekarskiego, o których mowa w art. 7 ust. 2 i 3,
5) rodzaje prac, przy wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia
zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby,
6) sposób postępowania z osobą, u której stwierdzono przeciwwskazania do
wykonywania prac, o których mowa w pkt 5
– mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego oraz uwzględniając rodzaje zakażeń
i chorób zakaźnych, wywołujące je biologiczne czynniki chorobotwórcze i drogi ich
szerzenia się.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Kierownicy podmiotów leczniczych oraz inne osoby udzielające
świadczeń zdrowotnych są obowiązani do podejmowania działań zapobiegających
szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych.
2. Działania, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności:
1) ocenę ryzyka wystąpienia zakażenia związanego z wykonywaniem świadczeń
zdrowotnych;
2) monitorowanie czynników alarmowych i zakażeń związanych z udzielaniem
świadczeń zdrowotnych w zakresie wykonywanych świadczeń;
3) opracowanie, wdrożenie i nadzór nad procedurami zapobiegającymi zakażeniom
i chorobom zakaźnym związanym z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, w tym
dekontaminacji:
a) skóry i błon śluzowych lub innych tkanek,
b) wyrobów medycznych, wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro,
wyposażenia wyrobów medycznych, wyposażenia wyrobów medycznych
do diagnostyki in vitro i aktywnych wyrobów medycznych do implantacji,
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach
medycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 186 i 1493), oraz powierzchni
pomieszczeń i urządzeń;
4) stosowanie środków ochrony indywidualnej i zbiorowej w celu zapobieżenia
przeniesieniu na inne osoby biologicznych czynników chorobotwórczych;
5) wykonywanie badań laboratoryjnych oraz analizę lokalnej sytuacji
epidemiologicznej w celu optymalizacji profilaktyki i terapii antybiotykowej;
6) prowadzenie kontroli wewnętrznej w zakresie realizacji działań, o których mowa
w ust. 1.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Kierownicy podmiotów leczniczych oraz inne osoby udzielające
świadczeń zdrowotnych prowadzą dokumentację realizacji działań, o których mowa
w art. 11.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, sposób
dokumentowania realizacji działań, o których mowa w art. 11, oraz warunki i okres
przechowywania tej dokumentacji, uwzględniając skuteczność zapobiegania szerzeniu
się zakażeń i chorób zakaźnych.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Realizacja działań, o których mowa w art. 11 i 12, oraz prowadzenie
dokumentacji tych działań, w tym wyniki kontroli wewnętrznej, podlegają, zgodnie
z właściwością, kontroli organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, zakres
i sposób prowadzenia kontroli wewnętrznej, o której mowa w art. 11 ust. 2 pkt 6,
częstotliwość jej przeprowadzania, sposób jej dokumentowania, a także warunki
udostępniania i przechowywania tej dokumentacji, mając na względzie zapewnienie
skuteczności zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych oraz cele
nadzoru epidemiologicznego.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Kierownicy podmiotów leczniczych wykonujących działalność
leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne są obowiązani do wdrożenia i zapewnienia funkcjonowania systemu zapobiegania i zwalczania zakażeń szpitalnych, obejmującego:
1) powołanie i nadzór nad działalnością zespołu i komitetu kontroli zakażeń szpitalnych;
2) ocenę ryzyka i monitorowanie występowania zakażeń szpitalnych i czynników alarmowych;
3) organizację udzielania świadczeń zdrowotnych, w sposób zapewniający:
a) zapobieganie zakażeniom szpitalnym i szerzeniu się czynników alarmowych,
b) warunki izolacji pacjentów z zakażeniem lub chorobą zakaźną oraz
pacjentów szczególnie podatnych na zakażenia szpitalne,
c) możliwość wykonywania badań laboratoryjnych w ciągu całej doby,
d) wykonywanie badań laboratoryjnych, umożliwiających identyfikację
biologicznych czynników chorobotwórczych wywołujących zakażenia
i choroby zakaźne, oraz ich weryfikację przez podmioty, o których mowa
w art. 9 ust. 2,
e) ograniczenie narastania lekooporności biologicznych czynników
chorobotwórczych w wyniku niewłaściwego stosowania profilaktyki
i terapii antybiotykowej;
4) monitorowanie i rejestrację zakażeń szpitalnych i czynników alarmowych;
5) sporządzanie i przekazywanie właściwemu państwowemu inspektorowi
sanitarnemu raportów o bieżącej sytuacji epidemiologicznej szpitala;
6) zgłaszanie w ciągu 24 godzin potwierdzonego epidemicznego wzrostu liczby
zakażeń szpitalnych właściwemu państwowemu inspektorowi sanitarnemu.
2. Kierownicy podmiotów leczniczych wykonujących działalność leczniczą
w rodzaju świadczenia szpitalne są obowiązani do gromadzenia w szpitalu informacji
o zakażeniach szpitalnych i czynnikach alarmowych oraz prowadzenia rejestru
zakażeń szpitalnych i czynników alarmowych.
3. W odniesieniu do podmiotów leczniczych dla osób pozbawionych wolności,
wykonujących działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne, do powołania
zespołu i komitetu kontroli zakażeń szpitalnych są obowiązani dyrektorzy właściwych
zakładów karnych i aresztów śledczych.
4. Informacje o zakażeniach szpitalnych i czynnikach alarmowych zawierają:
1) rozpoznanie kliniczne zakażenia szpitalnego lub czynnika alarmowego;
2) charakterystykę podstawowych objawów klinicznych;
3) okoliczności wystąpienia zakażenia, zachorowania lub zgonu z powodu
zakażenia szpitalnego lub czynnika alarmowego, ze szczególnym
uwzględnieniem czynników ryzyka oraz charakterystyki biologicznego czynnika
zakaźnego, oraz inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru
epidemiologicznego, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy medycznej.
5. Rejestr zawiera następujące dane osób, u których rozpoznano zakażenie
szpitalne lub czynnik alarmowy:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – serię
i numer paszportu albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie
którego jest możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca zamieszkania;
6) rozpoznanie kliniczne zakażenia szpitalnego lub czynnika alarmowego oraz
charakterystykę podstawowych objawów klinicznych oraz okoliczności
wystąpienia zakażenia, zachorowania lub zgonu z powodu zakażenia szpitalnego
lub czynnika alarmowego, ze szczególnym uwzględnieniem czynników ryzyka
oraz charakterystyki biologicznego czynnika chorobotwórczego, oraz inne
informacje niezbędne do sprawowania nadzoru epidemiologicznego, zgodnie
z zasadami współczesnej wiedzy medycznej.
6. Rejestr zakażeń szpitalnych i czynników alarmowych może być prowadzony
w formie papierowej lub w systemie elektronicznym, a dane w nim zgromadzone są
udostępniane podmiotom, o których mowa w art. 30 ust. 1.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) listę czynników alarmowych,
2) sposób prowadzenia rejestru zakażeń szpitalnych i czynników alarmowych,
udostępniania danych nim objętych oraz okres ich przechowywania,
3) wzory oraz sposób sporządzania raportów o bieżącej sytuacji epidemiologicznej
szpitala, o których mowa w ust. 1 pkt 5, oraz tryb i terminy ich przekazywania
właściwemu państwowemu inspektorowi sanitarnemu
– mając na względzie zapewnienie skuteczności zapobiegania szerzeniu się zakażeń
i chorób zakaźnych oraz cele nadzoru epidemiologicznego.

art. 15. więcej Art. 15. 1. W skład zespołu kontroli zakażeń szpitalnych wchodzą:
1) lekarz jako przewodniczący zespołu;
2) pielęgniarka lub położna jako specjalista do spraw epidemiologii lub higieny
i epidemiologii, w liczbie nie mniejszej niż 1 na 200 łóżek szpitalnych;
3) diagnosta laboratoryjny jako specjalista do spraw mikrobiologii, jeżeli lekarz,
wymieniony w pkt 1, nie posiada specjalizacji z dziedziny mikrobiologii
lekarskiej.
2. Do zadań zespołu kontroli zakażeń szpitalnych należy:
1) opracowywanie i aktualizacja systemu zapobiegania i zwalczania zakażeń
szpitalnych;
2) prowadzenie kontroli wewnętrznej, o której mowa w art. 11 ust. 2 pkt 6, oraz
przedstawianie wyników i wniosków z tej kontroli kierownikowi szpitala
i komitetowi zakażeń szpitalnych;
3) szkolenie personelu w zakresie kontroli zakażeń szpitalnych;
4) konsultowanie osób podejrzanych o zakażenie lub chorobę zakaźną oraz tych,
u których rozpoznano zakażenie lub chorobę zakaźną.
3. W skład komitetu kontroli zakażeń szpitalnych wchodzą pracownicy szpitala:
1) kierownik szpitala lub jego przedstawiciel oraz wyznaczeni przez niego
kierownicy komórek organizacyjnych szpitala, w tym działu diagnostyki
mikrobiologicznej, centralnej sterylizatorni, apteki szpitalnej – jeżeli szpital
posiada takie komórki organizacyjne;
2) przewodniczący oraz członkowie zespołu kontroli zakażeń szpitalnych;
3) osoba kierująca pracą pielęgniarek w szpitalu;
4) lekarz wykonujący zadania służby medycyny pracy w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy.
4. Do zadań komitetu kontroli zakażeń szpitalnych należy:
1) opracowywanie planów i kierunków systemu zapobiegania i zwalczania zakażeń
szpitalnych;
2) ocena wyników kontroli wewnętrznej przedstawianych przez zespół kontroli
zakażeń szpitalnych;
3) opracowywanie i aktualizacja standardów farmakoprofilaktyki i farmakoterapii
zakażeń i chorób zakaźnych w szpitalu.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wymagane kwalifikacje członków zespołu kontroli zakażeń szpitalnych,
uwzględniając konieczność realizacji zadań zespołu kontroli zakażeń szpitalnych.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Osoby inne niż udzielające świadczeń zdrowotnych podejmujące
czynności, w trakcie wykonywania których dochodzi do naruszenia ciągłości tkanek
ludzkich, są obowiązane do wdrożenia i stosowania procedur zapewniających ochronę
przed zakażeniami oraz chorobami zakaźnymi.
2. Procedury, o których mowa w ust. 1, powinny regulować sposób
postępowania przy wykonywaniu czynności, w trakcie których dochodzi do
naruszenia ciągłości tkanek ludzkich, zasady stosowania sprzętu poddawanego
sterylizacji oraz sposoby przeprowadzania dezynfekcji skóry i błon śluzowych oraz
dekontaminacji pomieszczeń i urządzeń.
3. Na wniosek podmiotu obowiązanego do wdrożenia i stosowania procedur,
o których mowa w ust. 1, państwowy powiatowy inspektor sanitarny opiniuje te procedury.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Osoby, określone na podstawie ust. 10 pkt 2, są obowiązane do
poddawania się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym określonym
na podstawie ust. 10 pkt 1, zwanym dalej „obowiązkowymi szczepieniami
ochronnymi”.
1a. Osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres
krótszy niż trzy miesiące są zwolnione z obowiązku poddawania się obowiązkowym
szczepieniom ochronnym, z wyjątkiem szczepień poekspozycyjnych.
2. Wykonanie obowiązkowego szczepienia ochronnego jest poprzedzone
lekarskim badaniem kwalifikacyjnym w celu wykluczenia przeciwwskazań do
wykonania obowiązkowego szczepienia ochronnego.
3. Obowiązkowego szczepienia ochronnego nie można przeprowadzić, jeżeli
między lekarskim badaniem kwalifikacyjnym przeprowadzonym w celu wykluczenia przeciwwskazań do szczepienia a tym szczepieniem upłynęło 24 godziny od daty
i godziny wskazanej w zaświadczeniu, o którym mowa w ust. 4.
4. Po przeprowadzonym lekarskim badaniu kwalifikacyjnym lekarz wydaje
zaświadczenie ze wskazaniem daty i godziny przeprowadzonego badania.
5. W przypadku gdy lekarskie badanie kwalifikacyjne daje podstawy do
długotrwałego odroczenia obowiązkowego szczepienia ochronnego, lekarz kieruje
osobę objętą obowiązkiem szczepienia ochronnego do konsultacji specjalistycznej.
6. Obowiązkowe szczepienia ochronne przeprowadzają lekarze lub felczerzy,
pielęgniarki, położne i higienistki szkolne, posiadający kwalifikacje, określone na
podstawie ust. 10 pkt 3.
7. Osoby wystawiające zaświadczenie o urodzeniu żywym są obowiązane do
założenia karty uodpornienia oraz książeczki szczepień dziecka.
8. Osoby przeprowadzające szczepienia ochronne:
1) prowadzą dokumentację medyczną dotyczącą obowiązkowych szczepień
ochronnych, w tym przechowują karty uodpornienia oraz dokonują wpisów
potwierdzających wykonanie szczepienia;
2) sporządzają sprawozdania z przeprowadzonych obowiązkowych szczepień
ochronnych oraz sprawozdania ze stanu zaszczepienia osób objętych
profilaktyczną opieką zdrowotną, które przekazują państwowemu powiatowemu
inspektorowi sanitarnemu.
9. Obowiązkiem lekarza sprawującego profilaktyczną opiekę zdrowotną jest
powiadomienie osoby obowiązanej do poddania się obowiązkowym szczepieniom
ochronnym lub osoby sprawującej prawną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną
albo opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada
2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, o obowiązku poddania się tym
szczepieniom, a także poinformowanie o szczepieniach zalecanych.
10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz chorób zakaźnych objętych obowiązkiem szczepień ochronnych,
2) osoby lub grupy osób obowiązane do poddawania się obowiązkowym
szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym, wiek i inne okoliczności
stanowiące przesłankę do nałożenia obowiązku szczepień ochronnych na te osoby,
3) kwalifikacje osób przeprowadzających szczepienia ochronne,
4) sposób przeprowadzania szczepień ochronnych,
5) tryb przeprowadzania konsultacji specjalistycznej, o której mowa w ust. 5,
6) wzory zaświadczenia, o którym mowa w ust. 4, książeczki szczepień oraz karty
uodpornienia,
7) sposób prowadzenia dokumentacji, o której mowa w ust. 8 pkt 1, i jej obiegu,
8) wzory sprawozdań z przeprowadzonych obowiązkowych szczepień ochronnych
oraz tryb i terminy ich przekazywania
– uwzględniając dane epidemiologiczne dotyczące zachorowań, aktualną wiedzę
medyczną oraz zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia.
11. Główny Inspektor Sanitarny ogłasza w formie komunikatu, w dzienniku
urzędowym ministra właściwego do spraw zdrowia, Program Szczepień Ochronnych
na dany rok, ze szczegółowymi wskazaniami dotyczącymi stosowania poszczególnych
szczepionek, wynikającymi z aktualnej sytuacji epidemiologicznej, przepisów
wydanych na podstawie ust. 10 i art. 19 ust. 10 oraz zaleceń, w terminie do dnia 31
października roku poprzedzającego realizację tego programu.

art. 18. więcej Art. 18. 1. Obowiązkowe szczepienia ochronne i poprzedzające ich wykonanie
lekarskie badania kwalifikacyjne, a także konsultacje specjalistyczne
u ubezpieczonych oraz osób nieposiadających uprawnień z tytułu ubezpieczenia
zdrowotnego, przeprowadzają świadczeniodawcy, z którymi Narodowy Fundusz
Zdrowia zawarł umowy o udzielanie tych świadczeń.
2. Koszty przeprowadzenia obowiązkowych szczepień ochronnych i lekarskich
badań kwalifikacyjnych oraz konsultacji specjalistycznych, o których mowa w ust. 1,
ubezpieczonych są finansowane na zasadach określonych w przepisach
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
3. Koszty przeprowadzenia obowiązkowych szczepień ochronnych i lekarskich
badań kwalifikacyjnych oraz konsultacji specjalistycznych, o których mowa w ust. 1,
osób nieposiadających uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego są finansowane
z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
4. Jeżeli dana osoba podda się lekarskiemu badaniu kwalifikacyjnemu
i obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu oraz konsultacji specjalistycznej,
o których mowa w ust. 1, u innego świadczeniodawcy niż określony w ust. 1, ponosi koszt badania kwalifikacyjnego, koszt szczepionki, koszty przeprowadzenia szczepienia i konsultacji specjalistycznej.
5. Szczepionki służące do przeprowadzania obowiązkowych szczepień
ochronnych zakupuje minister właściwy do spraw zdrowia zgodnie z przepisami o
zamówieniach publicznych.
6. Stacje sanitarno-epidemiologiczne ustalają roczne zapotrzebowanie na
szczepionki, przechowują szczepionki i zaopatrują w nie świadczeniodawców
prowadzących szczepienia.
6a. Podmiotami obowiązanymi do sporządzania ilościowego zapotrzebowania na
szczepionki służące do przeprowadzania obowiązkowych szczepień ochronnych wraz
z harmonogramem dostaw szczepionek oraz do sporządzania raportów o rodzajach,
liczbie, numerach seryjnych oraz terminach ważności posiadanych szczepionek są
organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Podmiotem obowiązanym do wykonywania
sprawozdawczości z realizacji harmonogramów dostaw szczepionek jest dystrybutor
centralny wyznaczony przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
6b. Podmiotami odpowiedzialnymi za dystrybucję i przechowywanie
szczepionek służących do przeprowadzania obowiązkowych szczepień ochronnych,
od których wymaga się przestrzegania Dobrej Praktyki Dystrybucyjnej w rozumieniu
przepisów prawa farmaceutycznego i bezpieczeństwa obrotu szczepionkami, są:
dystrybutor centralny wyznaczony przez ministra właściwego do spraw zdrowia,
wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne i powiatowe stacje sanitarno-
-epidemiologiczne.
7. Koszty zakupu szczepionek, o których mowa w ust. 5, są finansowane z
budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
8. Szczepionki zakupione przez ministra właściwego do spraw zdrowia są
transportowane i przechowywane z zachowaniem łańcucha chłodniczego oraz na
zasadach określonych w przepisach prawa farmaceutycznego.
9. Jeżeli dana osoba podda się obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu,
o którym mowa w ust. 1, z zastosowaniem szczepionki innej niż ta, o której mowa
w ust. 5, ponosi koszt zakupu szczepionki.
10. (uchylony)
11. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) podmioty zobowiązane do sporządzania ilościowego zapotrzebowania na
szczepionki służące do przeprowadzania szczepień obowiązkowych wraz
z harmonogramem dostaw szczepionek, przechowywania i dystrybucji tych
szczepionek,
2) zadania w zakresie sporządzania ilościowego zapotrzebowania na szczepionki
służące do przeprowadzania szczepień obowiązkowych wraz z harmonogramem
dostaw, przechowywania i dystrybucji szczepionek służących do
przeprowadzania szczepień obowiązkowych wraz ze wskazaniem podmiotów
odpowiedzialnych za ich realizację oraz sprawozdawczości z realizacji raportów
z rodzajów, liczby posiadanych szczepionek, numerów seryjnych oraz terminów
ważności,
3) sposób i terminy wykonywania zadań, o których mowa w pkt 2
– mając na względzie konieczność stworzenia stałego systemu zaopatrzenia
w szczepionki służące do przeprowadzania szczepień obowiązkowych podmiotów
przechowujących i przeprowadzających szczepienia ochronne oraz wymagania Dobrej Praktyki Dystrybucyjnej w rozumieniu przepisów prawa farmaceutycznego
i bezpieczeństwa obrotu szczepionkami.

Art. 18a. 1. Ustanawia się rezerwę szczepionek oraz innych immunologicznych
produktów leczniczych, stosowanych w razie wystąpienia zagrożenia epidemicznego
lub epidemii.
2. Szczepionki oraz inne immunologiczne produkty lecznicze, stosowane w razie
wystąpienia zagrożenia epidemicznego lub epidemii, kupuje minister właściwy do
spraw zdrowia zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.
3. Koszty zakupu produktów leczniczych, o których mowa w ust. 2, są
finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy
do spraw zdrowia.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) skład, wielkość i sposób przechowywania rezerwy, o której mowa w ust. 1,
2) tryb uruchamiania rezerwy, o której mowa w ust. 1,
3) sposób dystrybucji produktów leczniczych uruchomionych z rezerwy, o której
mowa w ust. 1,
4) sposób postępowania z produktami leczniczymi, o których mowa w ust. 2,
stanowiącymi rezerwę, o której mowa w ust. 1, dla których kończą się terminy ważności
– uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa zdrowotnego.

art. 19. więcej Art. 19. 1. Osoby lub grupy osób mogą poddawać się szczepieniom ochronnym
przeciw chorobom zakaźnym, innym niż szczepienia obowiązkowe, zwanym dalej
„zalecanymi szczepieniami ochronnymi”.
2. Zalecane szczepienia ochronne i lekarskie badania kwalifikacyjne
ubezpieczonych przeprowadzają świadczeniodawcy, z którymi Narodowy Fundusz
Zdrowia zawarł umowę o udzielanie tych świadczeń.
3. Koszty przeprowadzenia zalecanych szczepień ochronnych i lekarskich badań
kwalifikacyjnych oraz konsultacji specjalistycznych ubezpieczonych są finansowane
na zasadach określonych w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych.
4. Koszty przeprowadzenia zalecanych szczepień ochronnych i lekarskich badań
kwalifikacyjnych oraz konsultacji specjalistycznych osób nieposiadających uprawnień
z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego ponoszą osoby poddające się zalecanym
szczepieniom ochronnym i lekarskim badaniom kwalifikacyjnym.
5. Jeżeli ubezpieczony wykona zalecane szczepienie ochronne lub lekarskie
badanie kwalifikacyjne u innego świadczeniodawcy niż wskazany w ust. 2, ponosi
koszty badania i przeprowadzenia szczepienia.
6. Do przeprowadzania zalecanych szczepień ochronnych stosuje się
odpowiednio przepisy art. 17 ust. 2–6.
7. Osoba poddająca się zalecanemu szczepieniu ochronnemu ponosi koszty
zakupu szczepionki.
8. Osoby przeprowadzające zalecane szczepienie ochronne prowadzą
dokumentację medyczną, o której mowa w art. 17 ust. 8, oraz:
1) wydają osobie poddawanej szczepieniu zaświadczenie o wykonaniu zalecanego
szczepienia ochronnego;
2) informują osobę poddawaną szczepieniu o możliwości wydania na jej koszt
Międzynarodowej Książeczki Szczepień.
9. Informacje na temat wykonanych szczepień ochronnych, zalecanych przez
Światową Organizację Zdrowia, wymaganych na podstawie międzynarodowych przepisów zdrowotnych, u osób udających się poza granice Rzeczypospolitej Polskiej, są dokumentowane w Międzynarodowej Książeczce Szczepień.
10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz zalecanych szczepień ochronnych,
2) sposób finansowania i dokumentowania zalecanych szczepień ochronnych
wymaganych międzynarodowymi przepisami zdrowotnymi,
3) wzór Międzynarodowej Książeczki Szczepień oraz sposób jej wydawania
i dokonywania w niej wpisów,
4) sposób prowadzenia dokumentacji z wykonanych zalecanych szczepień ochronnych
– uwzględniając zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia i cele nadzoru
epidemiologicznego.

art. 20. więcej Art. 20. 1. W celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych wśród
pracowników narażonych na działanie biologicznych czynników chorobotwórczych
przeprowadza się zalecane szczepienia ochronne wymagane przy wykonywaniu
czynności zawodowych, określonych na podstawie ust. 4.
2. Pracodawca lub zlecający wykonanie prac informuje pracownika lub osobę
mającą wykonywać pracę, narażonych na działanie biologicznych czynników
chorobotwórczych, przed podjęciem czynności zawodowych o rodzaju zalecanego
szczepienia ochronnego wymaganego przy wykonywaniu czynności zawodowych,
określonych na podstawie ust. 4.
3. Koszty przeprowadzania szczepień, o których mowa w ust. 1, oraz zakupu
szczepionek ponosi pracodawca.
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wykaz rodzajów czynności
zawodowych oraz zalecanych szczepień ochronnych wymaganych u pracowników,
funkcjonariuszy, żołnierzy lub podwładnych podejmujących pracę, zatrudnionych lub
wyznaczonych do wykonywania tych czynności, mając na względzie ochronę zdrowia
pracowników, funkcjonariuszy i żołnierzy narażonych na działanie biologicznych
czynników chorobotwórczych w trakcie wykonywania czynności zawodowych.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje wystąpienie
niepożądanego odczynu poszczepiennego, ma obowiązek, w ciągu 24 godzin od powzięcia podejrzenia jego wystąpienia, zgłoszenia takiego przypadku do państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla miejsca powzięcia podejrzenia jego wystąpienia.
2. Zgłoszenie zawiera dane osoby, u której podejrzewa się lub rozpoznano
wystąpienie niepożądanego odczynu poszczepiennego:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – serię
i numer paszportu albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie
którego jest możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca zamieszkania;
6) dane o stanie zdrowia oraz inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru
nad występowaniem odczynów poszczepiennych, zgodnie ze współczesną
wiedzą medyczną.
3. Właściwy państwowy inspektor sanitarny:
1) uzupełnia zgłoszenie niepożądanego odczynu poszczepiennego o informacje
zebrane w miejscu wykonania szczepienia lub niezwłocznie przekazuje
zgłoszenie państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu
ze względu na miejsce wykonania szczepienia oraz
2) prowadzi rejestr zgłoszeń niepożądanych odczynów poszczepiennych.
4. Rejestr zgłoszeń niepożądanych odczynów poszczepiennych może być
prowadzony w formie papierowej lub w systemie elektronicznym, a dane w nim
zgromadzone są udostępniane podmiotom, o których mowa w art. 30 ust. 1.
5. Rejestr zawiera dane osób, u których podejrzewa się lub rozpoznano
wystąpienie niepożądanego odczynu poszczepiennego:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – serię
i numer paszportu albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie
którego jest możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca zamieszkania;
6) dane o stanie zdrowia oraz inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru
nad występowaniem odczynów poszczepiennych, zgodnie ze współczesną
wiedzą medyczną;
7) informacje pochodzące z nadzoru indywidualnego.
6. Koszty świadczeń zdrowotnych, udzielanych w związku z leczeniem
niepożądanych odczynów poszczepiennych ubezpieczonych, są finansowane na
zasadach określonych w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych.
7. Koszty świadczeń zdrowotnych, udzielanych w związku z leczeniem
niepożądanych odczynów poszczepiennych osób nieposiadających uprawnień z tytułu
ubezpieczenia zdrowotnego, są finansowane z budżetu państwa z części, której
dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
8. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) rodzaje niepożądanych odczynów poszczepiennych i kryteria ich rozpoznawania
na potrzeby nadzoru epidemiologicznego,
2) sposób zgłaszania niepożądanych odczynów poszczepiennych,
3) wzory formularzy zgłoszeń niepożądanych odczynów poszczepiennych,
4) sposób prowadzenia rejestru zgłoszeń niepożądanych odczynów
poszczepiennych, udostępniania danych nim objętych oraz okres ich przechowywania
– mając na względzie jednolitość rodzajów rozpoznawanych niepożądanych
odczynów poszczepiennych i zapewnienie skutecznego nadzoru epidemiologicznego
w zakresie występowania tych odczynów.
9. (uchylony)

Art. 21a. 1. Osoba przeprowadzająca:
1) lekarskie badanie kwalifikacyjne,
2) szczepienie ochronne
– może dokonywać wpisu do Karty Szczepień określonej w przepisach wydanych na
podstawie art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta
i Rzeczniku Praw Pacjenta, prowadzonej w postaci elektronicznej w systemie,
o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji
w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2020 r. poz. 702, 1493, 1875, 2345 i 2401 oraz z 2021 r. poz. 97).
2. W przypadku gdy osoba przeprowadzająca lekarskie badanie kwalifikacyjne
dokonała wpisu o tym badaniu do Karty Szczepień, nie wystawia się zaświadczenia,
o którym mowa w art. 17 ust. 4.
3. Zaświadczenie o wykonaniu szczepienia wydane w postaci elektronicznej
udostępnia się w Internetowym Koncie Pacjenta, o którym mowa w art. 7a ustawy
z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia, osoby poddanej
szczepieniu. Na żądanie tej osoby zaświadczenie o wykonaniu szczepienia wydaje się
także w postaci papierowej.
4. W przypadku dokonania wpisu o szczepieniu w Karcie Szczepień nie jest
wymagane dokonanie:
1) tego samego wpisu w karcie uodpornienia;
2) wpisu o szczepieniu w wykazie zabiegów, o którym mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r.
o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.

Art. 21b. Osoby wykonujące zawód medyczny mają dostęp do jednostkowych
danych medycznych osoby poddanej szczepieniu dotyczących przeprowadzonego
szczepienia. W tym przypadku nie jest wymagana zgoda osoby poddanej szczepieniu
lub jej przedstawiciela ustawowego.

Art. 21c. 1. W przypadku wystąpienia stanu zagrożenia epidemicznego albo
stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, wykonanie szczepienia
ochronnego przeciwko COVID-19 jest poprzedzone lekarskim badaniem
kwalifikacyjnym w celu wykluczenia przeciwwskazań do jego wykonania.
2. W przypadku wystąpienia stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu
epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, szczepienia ochronne przeciwko
COVID-19 przeprowadzają:
1) lekarze, lekarze dentyści, pielęgniarki, położne, felczerzy i ratownicy medyczni;
2) fizjoterapeuci, farmaceuci, higienistki szkolne i diagności laboratoryjni,
posiadający kwalifikacje określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 5.
3. Do szczepień ochronnych przeciwko COVID-19 nie stosuje się przepisów
art. 19, w przypadku wystąpienia stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu
epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19.
4. W przypadku wystąpienia stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu
epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, zakup szczepionek przeciwko
COVID-19 oraz koszty przeprowadzania szczepień ochronnych przeciwko
COVID-19 są finansowane ze środków publicznych.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
kwalifikacje osób przeprowadzających szczepienia ochronne przeciwko COVID-19,
o których mowa w ust. 2 pkt 2, uwzględniając konieczność zapewnienia
bezpieczeństwa osób poddanych tym szczepieniom.

Art. 21d. 1. Szczepienia ochronne przeciwko COVID-19 są przeprowadzane na
podstawie skierowania określonego w przepisach wydanych na podstawie
art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw
Pacjenta, zwanego dalej „skierowaniem”.
2. Skierowanie w postaci elektronicznej jest wystawiane przez:
1) system, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r.
o systemie informacji w ochronie zdrowia,
2) lekarza za pośrednictwem systemu, o którym mowa w pkt 1
– zgodnie z kryteriami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 3 ust. 4.
3. Skierowanie jest ważne przez okres 90 dni od dnia jego wystawienia.
4. Do skierowania, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, stosuje się art. 31b ust. 14
ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia.
5. Po wykonaniu szczepienia ochronnego przeciwko COVID-19 albo podaniu
pierwszej dawki szczepionki przeciwko COVID-19 punkt szczepień dokonuje zmiany
statusu informacji skierowania w systemie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy
z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia.

Art. 21e. 1. Tworzy się centralny elektroniczny system rejestracji na szczepienia
ochronne przeciwko COVID-19, zwany dalej „systemem rejestracji”, w którym są
przetwarzane:
1) informacje niezbędne do przeprowadzania tych szczepień;
2) dane osoby poddającej się tym szczepieniom: imię i nazwisko, numer PESEL,
numer i seria dokumentu tożsamości, numer telefonu, adres poczty
elektronicznej, adres miejsca zamieszkania, oraz jednostkowe dane medyczne tej osoby;
3) dane zawarte w skierowaniu.
2. Do systemu rejestracji dane o planowanych szczepieniach ochronnych
przeciwko COVID-19:
1) wprowadza administrator systemu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia
28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia;
2) wprowadza się w ramach działalności:
a) usługodawcy w rozumieniu art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r.
o systemie informacji w ochronie zdrowia, wystawiającego skierowanie,
b) punktu szczepień.
3. Do systemu rejestracji dane o przeprowadzanych szczepieniach ochronnych
przeciwko COVID-19 wprowadza się w ramach działalności punktu szczepień.
4. Administratorem danych zawartych w systemie rejestracji jest minister
właściwy do spraw zdrowia.
5. Obsługę techniczną systemu rejestracji zapewnia jednostka podległa
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, właściwa w zakresie systemów
informacyjnych ochrony zdrowia.
6. W zakresie kierowania na szczepienia ochronne przeciwko COVID-19 system
rejestracji korzysta z danych oraz usług dostarczanych przez System Informacji
Medycznej, dziedzinowe systemy teleinformatyczne oraz rejestry medyczne,
o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie
informacji w ochronie zdrowia.
7. Dane dotyczące szczepień ochronnych przeciwko COVID-19 zawarte
w systemie rejestracji, w tym jednostkowe dane medyczne, są przekazywane do
systemu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie
informacji w ochronie zdrowia, w celu prezentowania ich w Internetowym Koncie
Pacjenta, o którym mowa w art. 7a tej ustawy, oraz monitorowania przebiegu
szczepień.
8. Jednostka podległa ministrowi właściwemu do spraw zdrowia właściwa
w zakresie systemów informacyjnych ochrony zdrowia udostępnia dane
o szczepieniach Narodowemu Funduszowi Zdrowia w celu kontrolowania
i rozliczania udzielonych świadczeń opieki zdrowotnej.

Art. 21f. 1. Rejestracja na wykonanie szczepienia ochronnego przeciwko
COVID-19 następuje w systemie rejestracji po udostępnieniu imienia i nazwiska oraz numeru PESEL osoby poddawanej temu szczepieniu, a w przypadku jego braku –
numeru i serii dokumentu tożsamości wskazanego na skierowaniu, za pośrednictwem:
1) Internetowego Konta Pacjenta, o którym mowa w art. 7a ustawy z dnia
28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia, lub telefonicznie;
2) usługodawcy wystawiającego skierowanie;
3) punktu szczepień.
2. Podczas rejestracji na wykonanie szczepienia ochronnego przeciwko
COVID-19 osoba poddawana temu szczepieniu może przekazać numer telefonu lub
adres poczty elektronicznej. W takim przypadku informacja o terminie i miejscu
szczepienia ochronnego przeciwko COVID-19 jest przekazywana przez jednostkę
podległą ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, właściwą w zakresie systemów
informacyjnych ochrony zdrowia, w postaci wiadomości tekstowej na ten numer
telefonu lub adres poczty elektronicznej.

art. 22. więcej Art. 22. 1. Właściciel, posiadacz lub zarządzający nieruchomością są
obowiązani utrzymywać ją w należytym stanie higieniczno-sanitarnym w celu
zapobiegania zakażeniom i chorobom zakaźnym, w szczególności:
1) prowadzić prawidłową gospodarkę odpadami i ściekami;
2) zwalczać gryzonie, insekty i szkodniki;
3) usuwać padłe zwierzęta z nieruchomości;
4) usuwać odchody zwierząt z nieruchomości.
2. W razie niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby zakaźnej,
uwzględniając aktualną sytuację epidemiologiczną, minister właściwy do spraw
zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania sanitarnohigieniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty produkcyjne, usługowe, handlowe,
a także sposoby postępowania mające na celu zapobieganie zakażeniom i chorobom
zakaźnym, oraz kwalifikacje osób uprawnionych do realizacji procedur czystości
i dekontaminacji, w zakresie:
1) lokalizacji obiektów produkcyjnych, usługowych oraz handlowych,
2) minimalnej ilości i powierzchni oraz przeznaczenia pomieszczeń wchodzących
w skład obiektów produkcyjnych, usługowych oraz handlowych,
3) procedur utrzymania czystości i dekontaminacji,
4) warunków produkcji, świadczenia usług i prowadzenia handlu
– z uwzględnieniem rodzajów prowadzonej działalności, zapewniając ochronę osób
korzystających z usług świadczonych przez te podmioty przed zakażeniami oraz
chorobami zakaźnymi.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Podmiot wprowadzający do obrotu produkty, określone na podstawie
ust. 2 pkt 1, jest obowiązany do podejmowania wszelkich działań, aby wprowadzany
produkt nie stanowił źródła zakażenia dla ludzi.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia:
1) produkty, które z uwagi na swoje właściwości mogą stać się źródłem zakażenia,
2) sposoby postępowania z produktami, o których mowa w pkt 1,
3) wymogi sanitarne i higieniczne, które musi spełniać wprowadzany produkt,
4) wymogi, które muszą spełniać pomieszczenia, urządzenia i środki transportu
służące do przechowywania i dystrybucji wprowadzanego produktu
– mając na względzie zapobieganie szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych,
w związku z wprowadzaniem do obrotu produktów mogących stanowić źródło
zakażenia.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Wojskowej Inspekcji
Sanitarnej, Inspekcji Weterynaryjnej, Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej, Inspekcji
Ochrony Środowiska oraz ośrodki referencyjne i instytuty badawcze współdziałają
w celu zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych, rozpoznawania
i monitorowania sytuacji epidemiologicznej oraz zapewnienia systemu wczesnego
powiadamiania o zagrożeniu epidemicznym w kraju.
2. W przypadku powzięcia podejrzenia albo rozpoznania zakażenia, choroby
zakaźnej lub zgonu z ich powodu, występujących wśród żołnierzy, funkcjonariuszy
i pracowników jednostek oraz innych osób objętych zakresem działania inspekcji,
o których mowa w ust. 1, między podmiotami, o których mowa w ust. 1, mogą być
przekazywane, w formie papierowej lub elektronicznej, dane tych osób, zawierające:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – serię
i numer paszportu albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie
którego jest możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca zamieszkania;
6) rozpoznanie kliniczne zakażenia lub choroby zakaźnej, charakterystykę
podstawowych objawów klinicznych, okoliczności wystąpienia zakażenia,
zachorowania lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ze
szczególnym uwzględnieniem czynników ryzyka i charakterystyki
biologicznego czynnika zakaźnego, oraz inne informacje niezbędne do
sprawowania nadzoru epidemiologicznego, zgodnie z zasadami współczesnej
wiedzy medycznej.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem Obrony
Narodowej, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem
właściwym do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz zakażeń i chorób zakaźnych, o których mowa w ust. 2,
2) sposób udostępniania danych, o których mowa w ust. 2, oraz okres ich
przechowywania
– uwzględniając konieczność zapewnienia skutecznego nadzoru epidemiologicznego
oraz zapobiegania i zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych.
4. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Inspekcji Weterynaryjnej oraz
Inspekcji Ochrony Środowiska współdziałają w zakresie zwalczania zakażeń i chorób
zakaźnych, które mogą być przenoszone ze zwierząt na ludzi lub z ludzi na zwierzęta.
5. W przypadku powzięcia podejrzenia albo rozpoznania zakażenia, choroby
zakaźnej, określonych na podstawie ust. 6 pkt 2, lub zgonu z ich powodu, między
organami, o których mowa w ust. 4, są przekazywane, w formie papierowej lub
w systemie elektronicznym, dane osób, u których podejrzewa się albo rozpoznano
zakażenie, chorobę zakaźną, określonych na podstawie ust. 6 pkt 2, lub stwierdzono
zgon z ich powodu, zawierające:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – serię
i numer paszportu albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie
którego jest możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca zamieszkania;
6) rozpoznanie kliniczne zakażenia lub choroby zakaźnej, charakterystykę
podstawowych objawów klinicznych, okoliczności wystąpienia zakażenia,
zachorowania lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ze
szczególnym uwzględnieniem czynników ryzyka i charakterystyki
biologicznego czynnika zakaźnego, oraz inne informacje niezbędne do
sprawowania nadzoru epidemiologicznego, zgodnie z zasadami współczesnej
wiedzy medycznej.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw rolnictwa oraz ministrem właściwym do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia:
1) formy i tryb współdziałania między organami, o których mowa w ust. 4,
2) wykaz zakażeń i chorób zakaźnych, o których mowa w ust. 4,
3) terminy i sposoby przekazywania informacji epidemiologicznych oraz epizootycznych,
4) sposób udostępniania danych, o których mowa w ust. 5, oraz okres ich przechowywania,
5) sposób wykorzystania sił i środków posiadanych przez organy, o których mowa w ust. 4,
6) rodzaje badań laboratoryjnych wykonywanych przez organy, o których mowa w ust. 4
– mając na uwadze cele nadzoru epidemiologicznego i epizootiologicznego,
skuteczność nadzoru epidemiologicznego i epizootiologicznego oraz ochronę zdrowia publicznego.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Główny Inspektor Sanitarny oraz wskazane przez niego podmioty
współpracują z państwami członkowskimi Unii Europejskiej, Komisją Europejską
i Europejskim Centrum do Spraw Zapobiegania i Kontroli Chorób w ramach
wspólnotowej sieci nadzoru epidemiologicznego i kontroli chorób zakaźnych.
2. Współpraca, o której mowa w ust. 1, obejmuje:
1) przekazywanie do podstawowej oraz specjalistycznych sieci nadzoru Unii
Europejskiej danych o przypadkach zakażeń, zachorowań lub zgonów z powodu
chorób zakaźnych gromadzonych w rejestrze, o którym mowa w art. 30 ust. 1;
2) wymianę innych informacji istotnych dla zapobiegania i zwalczania zakażeń oraz
chorób zakaźnych.
3. Przy ministrze właściwym do spraw zdrowia działa krajowy punkt kontaktowy
wspólnotowego systemu wczesnego ostrzegania i reagowania dla zapobiegania
i kontroli zakażeń oraz chorób zakaźnych, do którego zadań należy wymiana
informacji oraz koordynacja działań w zakresie zapobiegania oraz zwalczania zakażeń
i chorób zakaźnych z państwami członkowskimi Unii Europejskiej, Komisją
Europejską oraz Europejskim Centrum do Spraw Zapobiegania i Kontroli Chorób.
4. W przypadku wystąpienia choroby zakaźnej, której zwalczanie wymaga
podjęcia skoordynowanego działania wspólnotowego, krajowy punkt kontaktowy
wspólnotowego systemu wczesnego ostrzegania i reagowania przekazuje
Europejskiemu Centrum do Spraw Zapobiegania i Kontroli Chorób lub punktom
kontaktowym państw członkowskich Unii Europejskiej dane osoby podejrzanej
o zakażenie lub zachorowanie, zakażonej lub chorej na chorobę zakaźną, o których
mowa w art. 27 ust. 4, tylko w przypadku gdy jest to niezbędne do podjęcia przez te
podmioty działań służących zapobieganiu i kontroli chorób zakaźnych i wyłącznie
w zakresie niezbędnym do zapewnienia skuteczności tych działań.
5. Koszty związane z działalnością krajowego punktu kontaktowego
wspólnotowego systemu wczesnego ostrzegania i reagowania są finansowane
z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Lekarz, felczer, pielęgniarka lub położna, którzy podejrzewają lub
rozpoznają zakażenie lub chorobę zakaźną, są obowiązani pouczyć zakażonego lub
chorego na chorobę zakaźną lub osobę sprawującą prawną pieczę nad zakażoną lub
chorą na chorobę zakaźną osobą małoletnią lub bezradną albo jej opiekuna
faktycznego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r.
o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta o:
1) środkach służących zapobieganiu przeniesienia zakażenia na inne osoby;
2) obowiązkach, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 3 i pkt 4 lit. a oraz art. 6 ust. 1
pkt 1, 2, 4 i 5.
2. W przypadku rozpoznania zakażenia, które może przenosić się drogą
kontaktów seksualnych, lekarz lub felczer ma obowiązek poinformować zakażonego
o konieczności zgłoszenia się do lekarza partnera lub partnerów seksualnych
zakażonego.
3. Informację o powiadomieniu zakażonego o obowiązku, o którym mowa
w ust. 2, wpisuje się do dokumentacji medycznej i potwierdza podpisem zakażonego.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje zakażenie,
chorobę zakaźną lub zgon z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, określone na
podstawie ust. 9 pkt 1, jest obowiązany do zgłoszenia tego faktu właściwemu
państwowemu inspektorowi sanitarnemu określonemu na podstawie ust. 9 pkt 2.
Zgłoszenia dokonuje się niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin od
chwili powzięcia podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu
z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, chyba że ze względu na rodzaj zakażenia
lub choroby zakaźnej właściwy państwowy inspektor sanitarny postanowi inaczej.
2. Kierownicy podmiotów wykonujących działalność leczniczą zapewniają
warunki organizacyjne i techniczne niezbędne do realizacji obowiązku, o którym
mowa w ust. 1, oraz sprawują nadzór nad jego wykonywaniem.
3. (uchylony)
4. Zgłoszenie zawiera następujące dane osoby, u której podejrzano lub
rozpoznano zakażenie, chorobę zakaźną lub stwierdzono zgon z tego powodu:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – serię
i numer paszportu albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie
którego jest możliwe ustalenie danych osobowych;
3a) obywatelstwo;
4) płeć;
5) adres miejsca zamieszkania;
6) rozpoznanie kliniczne zakażenia lub choroby zakaźnej, charakterystykę
podstawowych objawów klinicznych, okoliczności wystąpienia zakażenia,
zachorowania lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ze
szczególnym uwzględnieniem czynników ryzyka, charakterystyki biologicznego czynnika zakaźnego, oraz inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru epidemiologicznego, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy medycznej.
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. (uchylony)
8. W przypadku powzięcia podejrzenia zachorowania na chorobę szczególnie
niebezpieczną i wysoce zakaźną lub zgonu z powodu takiej choroby członka załogi
lub pasażera odbywającego podróż międzynarodową:
1) dowódca statku powietrznego za pośrednictwem instytucji zapewniających
służby ruchu lotniczego,
2) kapitan statku morskiego osobiście lub za pośrednictwem Morskiej Służby
Poszukiwania i Ratownictwa, agenta statku lub kapitanatu portu,
3) kierujący środkiem transportu drogowego,
4) pilot wycieczki lub przewodnik turystyczny
– jest obowiązany do niezwłocznego zgłoszenia tego faktu, dostępnymi środkami
łączności, państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu lub państwowemu
granicznemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla planowanego miejsca
przekroczenia granicy państwowej albo portu lotniczego lub morskiego, a jeżeli
podejrzenie zachorowania na chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną lub
zgonu z powodu takiej choroby powzięto po przekroczeniu granicy państwowej –
państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu lub państwowemu
granicznemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla miejsca powzięcia
podejrzenia zachorowania na taką chorobę lub zgonu z jej powodu.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakażenia i choroby zakaźne, w przypadku których podejrzenia lub rozpoznania
zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z ich powodu dokonywane są zgłoszenia,
o którym mowa w ust. 1,
2) sposób dokonywania zgłoszeń podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby
zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, o których mowa
w ust. 1, oraz właściwych państwowych inspektorów sanitarnych, którym są
przekazywane te zgłoszenia,
3) wzory formularzy zgłoszeń podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby
zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej
– uwzględniając konieczność ochrony danych osobowych, stworzenia rozwiązań
umożliwiających prowadzenie skutecznego nadzoru epidemiologicznego oraz stopień
zagrożenia zakażeniem lub chorobą zakaźną.

art. 28. więcej Art. 28. Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje chorobę
szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą zagrożenie dla zdrowia
publicznego, lub stwierdza zgon w wyniku takiej choroby, podejmuje działania
zapobiegające szerzeniu się zachorowań, w tym:
1) kieruje osobę podejrzaną o zakażenie lub zachorowanie oraz zakażoną lub chorą
na chorobę zakaźną do szpitala specjalistycznego zapewniającego izolację
i leczenie tej osoby oraz niezwłocznie informuje szpital o tym fakcie;
2) organizuje transport uniemożliwiający przeniesienie zakażenia na inne osoby;
3) poucza osobę chorą lub osobę sprawującą prawną pieczę nad chorą osobą
małoletnią lub bezradną albo opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3 ust. 1
pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw
Pacjenta, osoby najbliższe oraz osoby, o których mowa w art. 17 ust. 1a,
o obowiązkach wynikających z art. 5 ust. 1;
4) niezwłocznie powiadamia państwowego powiatowego inspektora sanitarnego
właściwego dla miejsca podejrzenia, rozpoznania choroby szczególnie
niebezpiecznej i wysoce zakaźnej lub stwierdzenia zgonu o podjętych
działaniach.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Diagnosta laboratoryjny lub inna osoba uprawniona do
samodzielnego wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej, w przypadku
wykonania badania w kierunku biologicznego czynnika chorobotwórczego zgodnie
z przepisami wydanymi na podstawie ust. 7 pkt 1, są obowiązani w przypadkach
określonych w tych przepisach do zgłoszenia wyniku tego badania właściwemu
państwowemu inspektorowi sanitarnemu określonemu zgodnie z przepisami
wydanymi na podstawie ust. 7 pkt 2. Zgłoszenia dokonuje się niezwłocznie, nie
później jednak niż w ciągu 24 godzin od momentu uzyskania wyniku.
1a. Kierownicy laboratoriów diagnostycznych zapewniają warunki
organizacyjne i techniczne dla realizacji obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz
sprawują nadzór nad jego wykonywaniem.
2. (uchylony)
3. Zgłoszenie zawiera dane osoby, u której stwierdzono dodatni wynik badania
w kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – serię
i numer paszportu albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie
którego jest możliwe ustalenie danych osobowych;
3a) obywatelstwo;
4) płeć;
5) adres miejsca zamieszkania;
6) rodzaj biologicznego czynnika chorobotwórczego i jego charakterystykę oraz
inne informacje istotne dla sprawowania nadzoru epidemiologicznego zgodnie
z zasadami współczesnej wiedzy medycznej.
3a. W przypadkach określonych w przepisach wydanych na podstawie
ust. 7 pkt 1 do zgłoszenia dołącza się kopie sprawozdania z badania laboratoryjnego.
W takim przypadku formularz zgłoszenia nie zawiera danych, które są zawarte
w sprawozdaniu z badania laboratoryjnego, z wyjątkiem danych niezbędnych dla
elektronicznego łączenia danych o przypadkach w rejestrze, o którym mowa
w art. 30 ust. 1.
4. (uchylony)
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) biologiczne czynniki chorobotwórcze podlegające obowiązkowi zgłoszenia,
o którym mowa w ust. 1, oraz przesłanki dokonywania zgłoszeń,
z uwzględnieniem zgłoszeń wyników dodatnich i ujemnych,
2) sposób dokonywania zgłoszeń wyników badania w kierunku biologicznych
czynników chorobotwórczych oraz właściwych państwowych inspektorów
sanitarnych, którym są przekazywane te zgłoszenia,
3) wzory formularzy zgłoszeń wyników badania w kierunku biologicznych
czynników chorobotwórczych
– uwzględniając stopień zagrożenia czynnikami chorobotwórczymi, konieczność
ochrony danych osobowych oraz stworzenia rozwiązań umożliwiających prowadzenie
skutecznego nadzoru epidemiologicznego.

Art. 29a. 1. W ramach nadzoru epidemiologicznego nad zakażeniami
i chorobami zakaźnymi może być prowadzony nadzór sentinel.
2. W nadzorze, o którym mowa w ust. 1, uczestniczą:
1) wskazane przez ministra właściwego do spraw zdrowia instytuty badawcze
i ośrodki referencyjne, na podstawie umowy zawartej z ministrem właściwym do
spraw zdrowia;
2) wojewódzkie lub powiatowe stacje sanitarno-epidemiologiczne;
3) podmioty lecznicze oraz lekarze wykonujący zawód w ramach praktyki
zawodowej w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, na podstawie
umowy zawartej z państwowym inspektorem sanitarnym;
4) medyczne laboratoria diagnostyczne w rozumieniu przepisów o diagnostyce
laboratoryjnej, akredytowane w zakresie przedmiotu badania na podstawie
ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku,
na podstawie umowy zawartej z państwowym inspektorem sanitarnym.
3. Koszty uczestnictwa w nadzorze sentinel:
1) podmiotów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, są finansowane z budżetu państwa
z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia;
2) podmiotów, o których mowa w ust. 2 pkt 2–4, są finansowane z budżetu państwa
z części, której dysponentem jest wojewoda.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia:
1) zakażenia lub choroby zakaźne objęte nadzorem sentinel,
2) sposób prowadzenia nadzoru sentinel,
3) jednostki podziału terytorialnego kraju, w których jest prowadzony nadzór sentinel,
4) zadania realizowane przez podmioty uczestniczące w nadzorze sentinel
– mając na względzie cele nadzoru sentinel oraz zapewnienie reprezentatywności
zbieranych w nim danych.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Państwowi powiatowi inspektorzy sanitarni, państwowi wojewódzcy
inspektorzy sanitarni lub wskazane przez nich specjalistyczne jednostki, właściwe ze względu na rodzaj zakażenia lub choroby zakaźnej, oraz Główny Inspektor Sanitarny
lub wskazane przez niego krajowe specjalistyczne jednostki, właściwe ze względu na
rodzaj zakażenia lub choroby zakaźnej, prowadzą rejestr przypadków zakażeń
i zachorowań na chorobę zakaźną, zwany dalej „rejestrem chorób zakaźnych”.
2. Rejestr chorób zakaźnych zawiera następujące dane osoby zakażonej, chorej
lub zmarłej z powodu choroby zakaźnej, a także osób narażonych na chorobę zakaźną
lub podejrzanych o zakażenie lub chorobę zakaźną:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – rodzaj
i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość;
4) płeć;
5) obywatelstwo;
6) dane o kraju pochodzenia;
7) adres miejsca zamieszkania;
8) informację o podejrzeniu lub rozpoznaniu choroby zakaźnej lub zakażenia lub
ich wykluczeniu;
9) datę i przyczynę zgonu, jeżeli dotyczy;
10) dane mające znaczenie dla nadzoru epidemiologicznego oraz zapobiegania
chorobom zakaźnym i zakażeniom i ich zwalczania, zgodnie z zasadami wiedzy
medycznej, które, w zależności od rodzaju choroby lub zakażenia oraz okoliczności, obejmują:
a) charakterystykę podstawowych objawów klinicznych,
b) opis okoliczności wystąpienia zakażenia, zachorowania lub zgonu
z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ze szczególnym
uwzględnieniem czynników ryzyka,
c) dane dotyczące przynależności do populacji kluczowych dla nadzoru
epidemiologicznego nad danym zakażeniem lub chorobą zakaźną,
d) dane dotyczące postępowania diagnostycznego, wyniki badania
klinicznego, badań dodatkowych i laboratoryjnych, charakterystykę
fenotypową i genotypową biologicznego czynnika chorobotwórczego,
w tym informacje o lekooporności,
e) dane dotyczące schematu i wyników leczenia.
3. Źródłami danych, o których mowa w ust. 2, dla rejestru chorób zakaźnych są
dane:
1) ze zgłoszeń, o których mowa w art. 27 ust. 1, art. 29 ust. 1 i art. 40a ust. 1;
2) uzyskane w ramach indywidualnego nadzoru epidemiologicznego;
3) udostępnione przez Narodowy Fundusz Zdrowia z rejestrów medycznych
zawierających dane o udzielonych świadczeniach zdrowotnych;
4) udostępnione z rejestrów medycznych prowadzonych w zakresie chorób
zakaźnych i pasożytniczych, o których mowa w art. 19 ust. 1a pkt 14 ustawy
z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia (Dz. U.
z 2020 r. poz. 702 i 1493).
4. Podmioty prowadzące rejestr chorób zakaźnych są administratorami danych
gromadzonych w tym rejestrze. Przepisy art. 20 ust. 5–10 ustawy z dnia 28 kwietnia
2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia stosuje się odpowiednio.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia wyznacza administratora systemu
rejestru chorób zakaźnych spośród jednostek podległych lub nadzorowanych przez
tego ministra.
6. Dane zgromadzone w rejestrze chorób zakaźnych dotyczące osób, które są
dawcą krwi lub kandydatem na dawcę krwi, są udostępniane jednostkom publicznej
służby krwi w zakresie i w sposób określony w przepisach o publicznej służbie krwi.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, sposób
prowadzenia rejestru chorób zakaźnych oraz okres przechowywania danych
zawartych w tym rejestrze, uwzględniając zakres i specyfikę działań prowadzonych
przez podmioty prowadzące nadzór epidemiologiczny, konieczność ochrony danych
osobowych oraz zapewnienie rozwiązań umożliwiających prowadzenie skutecznego
nadzoru epidemiologicznego oraz współdziałania, o którym mowa w art. 24 ust. 1.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Główny Inspektor Sanitarny sporządza i publikuje krajowe raporty
liczbowe o zarejestrowanych zakażeniach, zachorowaniach i zgonach na zakażenia
i choroby zakaźne podlegających zgłoszeniu.
2. Główny Inspektor Sanitarny może zlecić opracowanie raportu krajowego,
o którym mowa w ust. 1, wskazanemu przez siebie podmiotowi.

art. 32. więcej Art. 32. 1. W przypadku uzyskania danych lub innych informacji
o podejrzeniach lub przypadkach zakażeń, zachorowań lub zgonów z powodu choroby zakaźnej państwowy powiatowy inspektor sanitarny lub państwowy graniczny
inspektor sanitarny, kierując się opartą na wiedzy medycznej własną oceną stopnia
zagrożenia dla zdrowia publicznego oraz wytycznymi państwowego inspektora
sanitarnego wyższego stopnia, niezwłocznie weryfikuje uzyskane informacje,
przeprowadza dochodzenie epidemiologiczne, a następnie, w razie potrzeby,
podejmuje czynności mające na celu zapobieganie oraz zwalczanie szerzenia się
zakażeń i zachorowań na tę chorobę zakaźną.
2. Dane i informacje, o których mowa w ust. 1, uzyskuje się na podstawie:
1) zgłoszeń, o których mowa w art. 27 ust. 1 i 8 oraz art. 29 ust. 1 pkt 1;
2) danych uzyskanych z indywidualnego nadzoru epidemiologicznego;
3) danych przekazanych przez punkty kontaktowe wspólnotowych
i międzynarodowych systemów wczesnego ostrzegania;
4) danych i informacji pochodzących z innych źródeł, w szczególności dotyczących
ognisk epidemicznych zakażeń i zachorowań na chorobę zakaźną.

Art. 32a. 1. Państwowy inspektor sanitarny lub Główny Inspektor Sanitarny,
w związku z prowadzonym dochodzeniem epidemiologicznym, może żądać
udzielenia informacji o:
1) osobach zakażonych lub podejrzanych o zakażenie, chorych lub podejrzanych
o chorobę zakaźną, osobach zmarłych z powodu choroby zakaźnej lub osobach,
wobec których istnieje takie podejrzenie,
2) osobach, które mogły mieć styczność z osobami, o których mowa w pkt 1,
3) posiadaczach zwierząt, które mogły stanowić źródło narażenia na zakażenie lub
chorobę zakaźną
– od każdego, kto takie dane posiada, lub jednostek administracji publicznej, które
dane takie mogą ustalić.
2. Dane osób, o których mowa w ust. 1, obejmują:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – serię
i numer paszportu albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie
którego jest możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca zamieszkania;
6) informacje o aktualnym miejscu pobytu;
7) numer telefonu kontaktowego oraz adres poczty elektronicznej lub innych
środków komunikacji elektronicznej;
8) rozpoznanie kliniczne zakażenia lub choroby zakaźnej oraz charakterystykę
podstawowych objawów klinicznych i biologicznego czynnika
chorobotwórczego;
9) okoliczności narażenia na zakażenie, ze szczególnym uwzględnieniem
czynników ryzyka;
10) trasę podróży krajowej lub międzynarodowej oraz wykorzystywane podczas niej
przez osobę chorą lub zakażoną środki transportu;
11) miejsca pobytu osoby zakażonej w okresie wylęgania choroby.

Art. 32b. 1. W razie niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby
zakaźnej, które może stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, w szczególności
wystąpienia choroby szczególnie niebezpiecznej lub wysoce zakaźnej, państwowy
powiatowy inspektor sanitarny lub państwowy graniczny inspektor sanitarny jest
obowiązany do niezwłocznego zgłoszenia tego faktu państwowemu wojewódzkiemu
inspektorowi sanitarnemu oraz Głównemu Inspektorowi Sanitarnemu.
2. Jeżeli sytuacja epidemiologiczna, o której mowa w ust. 1, może mieć wpływ
na zdrowie publiczne w skali międzynarodowej, państwowy powiatowy inspektor
sanitarny lub państwowy graniczny inspektor sanitarny jest obowiązany do
niezwłocznego zgłoszenia tego faktu krajowemu punktowi centralnemu do spraw
międzynarodowych przepisów zdrowotnych, działającemu na podstawie odrębnych przepisów.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Państwowy powiatowy inspektor sanitarny lub państwowy graniczny
inspektor sanitarny może, w drodze decyzji, nałożyć na osobę zakażoną lub chorą na
chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę,
która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego,
obowiązki określone w art. 5 ust. 1.
2. W celu zapobieżenia szerzeniu się zakażeń lub chorób zakaźnych państwowy
powiatowy inspektor sanitarny lub państwowy graniczny inspektor sanitarny może,
w drodze decyzji:
1) wprowadzić zakaz wstępu do pomieszczeń skażonych;
2) nakazać przeprowadzenie dekontaminacji, dezynsekcji lub deratyzacji
nieruchomości lub pomieszczeń;
3) nakazać przeprowadzenie dekontaminacji przedmiotów, a jeżeli nie jest to
możliwe – ich zniszczenie;
4) wprowadzić zakaz korzystania z wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi
i na potrzeby gospodarcze, pochodzącej z ujęć, co do których istnieje podejrzenie
skażenia biologicznymi czynnikami chorobotwórczymi;
5) wprowadzić zakaz spożywania żywności podejrzanej o skażenie, a w razie
potrzeby, zarządzić jej zbadanie, odkażenie, zniszczenie lub przeznaczenie do
innych celów;
6) nakazać sekcję zwłok osoby zmarłej, u której rozpoznano lub podejrzewano
zakażenie lub chorobę zakaźną;
7) zakazać wykonywania sekcji zwłok ludzi i zwierząt, gdy sekcja zwłok mogłaby
prowadzić do zakażenia osób lub skażenia środowiska, z wyjątkiem przypadku,
gdy zachodzi podejrzenie popełnienia przestępstwa.
3. Decyzjom, o których mowa w ust. 1 i 2, nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności.
3a. Decyzje, o których mowa w ust. 1, wydawane w przypadku podejrzenia
zakażenia lub choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej, stanowiącej
bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób:
1) mogą być przekazywane w każdy możliwy sposób zapewniający dotarcie decyzji
do adresata, w tym ustnie;
2) nie wymagają uzasadnienia;
3) przekazane w sposób inny niż na piśmie, są następnie doręczane na piśmie po
ustaniu przyczyn uniemożliwiających doręczenie w ten sposób.
4. W przypadku obiektów budowlanych pozostających pod nadzorem Inspekcji
Weterynaryjnej, decyzja, o której mowa w ust. 2, jest wydawana po zasięgnięciu
opinii powiatowego lekarza weterynarii.
5. Osoby z objawami choroby zakaźnej dotychczas nierozpoznanej w kraju
mogą być poddawane obowiązkom, o których mowa w art. 5 ust. 1, na zasadach
określonych w ust. 1–3.
6. (uchylony)
7. W przypadku konieczności poddania izolacji lub kwarantannie osób,
o których mowa w ust. 1 i 5, wojewoda zapewnia warunki izolacji lub kwarantanny
przez zapewnienie odpowiednich pomieszczeń, wyposażenia oraz skierowanie do
pracy osób posiadających odpowiednie kwalifikacje.

art. 34. więcej Art. 34. 1. W celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych,
osoby chore na chorobę zakaźną albo osoby podejrzane o zachorowanie na chorobę
zakaźną mogą podlegać obowiązkowej hospitalizacji, izolacji lub izolacji
w warunkach domowych.
2. Osoby, które były narażone na chorobę zakaźną lub pozostawały w styczności
ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego, a nie wykazują objawów
chorobowych, podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi
epidemiologicznemu, jeżeli tak postanowią organy inspekcji sanitarnej przez okres nie
dłuższy niż 21 dni, licząc od dnia następującego po ostatnim dniu odpowiednio
narażenia albo styczności.
3. Obowiązkowa kwarantanna lub nadzór epidemiologiczny mogą być
stosowane wobec tej samej osoby więcej niż raz, do czasu stwierdzenia braku
zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzkiego.
4. Zakazuje się opuszczania miejsca:
1) izolacji lub izolacji w warunkach domowych,
2) kwarantanny
– chyba, że odpowiednio dana osoba wymaga hospitalizacji albo organ inspekcji
sanitarnej postanowi inaczej.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) choroby zakaźne powodujące powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub
izolacji w warunkach domowych, oraz okresy izolacji lub izolacji w warunkach domowych,
2) obowiązki lekarza lub felczera w przypadku podejrzenia lub rozpoznania
zakażenia lub choroby zakaźnej powodujących powstanie obowiązku
hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych,
3) organ, któremu jest przekazywana informacja o obowiązkowej hospitalizacji,
izolacji lub izolacji w warunkach domowych danej osoby,
4) obowiązki szpitala w przypadku samowolnego opuszczenia szpitala przez osobę
podlegającą obowiązkowej hospitalizacji,
5) choroby zakaźne powodujące powstanie obowiązku kwarantanny lub nadzoru
epidemiologicznego u osób, o których mowa w ust. 2, oraz okresy
obowiązkowej kwarantanny
– mając na względzie rodzaj biologicznego czynnika chorobotwórczego lub choroby
zakaźnej oraz potrzebę zapobiegania i zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi
oraz ochrony zdrowia publicznego.

art. 35. więcej Art. 35. 1. W przypadku podejrzenia lub rozpoznania zachorowania na chorobę
szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, lekarz przyjmujący do szpitala,
kierujący do izolacji, kwarantanny lub zlecający izolację w warunkach domowych,
kierując się własną oceną stopnia zagrożenia dla zdrowia publicznego, poddaje osobę
podejrzaną o zachorowanie, chorą na chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce
zakaźną lub osobę narażoną na zakażenie hospitalizacji, izolacji, kwarantannie,
badaniom lub zleca izolację w warunkach domowych, również w przypadku, gdy brak
jest decyzji, o której mowa w art. 33 ust. 1, a osoba podejrzana o zachorowanie, chora
lub narażona na zakażenie nie wyraża zgody na hospitalizację, izolację, kwarantannę,
wykonanie badania lub izolację w warunkach domowych.
2. O przyjęciu do szpitala albo skierowaniu do izolacji, kwarantanny lub zleceniu
izolacji w warunkach domowych, osoby, o której mowa w ust. 1, lekarz przyjmujący
do szpitala, kierujący do izolacji, kwarantanny lub zlecający izolację w warunkach
domowych, jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić państwowego powiatowego
inspektora sanitarnego właściwego dla szpitala, miejsca izolacji, odbywania
kwarantanny lub izolacji w warunkach domowych.
3. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 2, obejmuje przekazanie danych
osobowych, o których mowa w art. 27 ust. 4.
4. Lekarz, o którym mowa w ust. 2, jest obowiązany poinformować osobę
podejrzaną o zachorowanie, chorą lub narażoną na zakażenie i jej osoby najbliższe
o przesłankach uzasadniających podjęte działania oraz dokonać odpowiedniego wpisu
w dokumentacji medycznej.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Wobec osoby, która nie poddaje się obowiązkowi szczepienia,
badaniom sanitarno-epidemiologicznym, zabiegom sanitarnym, kwarantannie lub
izolacji obowiązkowej hospitalizacji, a u której podejrzewa się lub rozpoznano
chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób, może być zastosowany środek
przymusu bezpośredniego polegający na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub
przymusowym podaniu leków.
2. O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje lekarz lub felczer,
który określa rodzaj zastosowanego środka przymusu bezpośredniego oraz osobiście
nadzoruje jego wykonanie przez osoby wykonujące zawody medyczne. Każdy
przypadek zastosowania środka przymusu bezpośredniego odnotowuje się
w dokumentacji medycznej.
3. Lekarz lub felczer może zwrócić się do Policji, Straży Granicznej lub
Żandarmerii Wojskowej o pomoc w zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego.
Udzielenie pomocy następuje pod warunkiem wyposażenia funkcjonariuszy lub
żołnierzy w środki chroniące przed chorobami zakaźnymi przez tego lekarza lub felczera.
4. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego uprzedza się o tym
osobę, wobec której środek przymusu bezpośredniego ma być zastosowany, i fakt ten
odnotowuje się w dokumentacji medycznej. Przy wyborze środka przymusu
bezpośredniego należy wybierać środek możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy,
a przy stosowaniu środka przymusu bezpośredniego należy zachować szczególną
ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.
5. Przymus bezpośredni polegający na unieruchomieniu może być stosowany nie
dłużej niż 4 godziny. W razie potrzeby stosowanie tego przymusu może być
przedłużone na następne okresy 6-godzinne, przy czym nie dłużej niż 24 godziny łącznie.
6. Przytrzymywanie jest doraźnym, krótkotrwałym unieruchomieniem osoby
z użyciem siły fizycznej.
7. Unieruchomienie jest dłużej trwającym obezwładnieniem osoby z użyciem
pasów, uchwytów, prześcieradeł lub kaftana bezpieczeństwa.
8. Przymusowe podanie leku jest doraźnym lub przewidzianym w planie
postępowania leczniczego wprowadzeniem leków do organizmu osoby – bez jej zgody.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Osoby podejrzane o zachorowanie lub chore na chorobę zakaźną są
przyjmowane do szpitala zapewniającego skuteczną izolację.
2. Przyjęcie do szpitala osoby, o której mowa w ust. 1, odbywa się:
1) na podstawie skierowania lekarskiego albo bez skierowania w przypadku
zagrożenia zdrowia lub życia chorego;
2) ze wskazań epidemiologicznych w trybie, o którym mowa w art. 33 ust. 1, lub
w przypadkach wymienionych w art. 35 ust. 1.
3. W przypadku stwierdzenia u chorego braku wskazań zdrowotnych
i epidemiologicznych do hospitalizacji w drodze decyzji, o której mowa w art. 33
ust. 1, lekarz wnioskuje do państwowego powiatowego inspektora sanitarnego lub
państwowego granicznego inspektora sanitarnego, który wydał decyzję, o uchylenie
decyzji nakładającej obowiązek hospitalizacji.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Koszty świadczeń zdrowotnych udzielonych w celu zwalczania
zakażeń i chorób zakaźnych, o których mowa w art. 33 i 34, oraz świadczeń
zdrowotnych związanych przyczynowo z tymi zakażeniami i chorobami zakaźnymi,
udzielonych:
1) ubezpieczonym – są finansowane na zasadach określonych w przepisach
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;
2) osobom nieposiadającym uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego – są
finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister
właściwy do spraw zdrowia.
2. (uchylony)

art. 39. więcej Art. 39. 1. Lekarz sprawujący opiekę nad osobą poddaną hospitalizacji, izolacji
lub kwarantannie na podstawie decyzji, o której mowa w art. 33 ust. 1, ma obowiązek
poinformowania tej osoby o przyczynach zastosowania tego środka.
2. W przypadku niewyrażenia zgody na hospitalizację, izolację lub kwarantannę
przez osobę poddaną hospitalizacji, izolacji lub kwarantannie, kierownik podmiotu
leczniczego, w którym umieszczona jest ta osoba, ma obowiązek powiadomienia jej
o przysługujących jej środkach odwoławczych.
3. Kierownik podmiotu leczniczego, w którym wykonywana jest decyzja,
o której mowa w art. 33 ust. 1, jest obowiązany do powiadomienia rodziny lub osoby
wskazanej przez osobę poddaną hospitalizacji, izolacji lub kwarantannie, o poddaniu
tej osoby hospitalizacji, izolacji lub kwarantannie.
4. Informację o wykonaniu czynności, o których mowa w ust. 1–3, wpisuje się
do dokumentacji medycznej pacjenta.

art. 40. więcej Art. 40. 1. Obowiązkowemu leczeniu podlegają osoby chore na:
1) gruźlicę płuc;
2) kiłę;
3) rzeżączkę.
1a. W przypadku podejrzenia lub rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej,
o której mowa w ust. 1, lekarz lub felczer jest obowiązany pouczyć pacjenta
o obowiązku, o którym mowa w ust. 1. Fakt udzielenia pouczenia jest potwierdzany
wpisem lekarza lub felczera w dokumentacji medycznej oraz podpisem pacjenta.
1b. W przypadku zmiany podmiotu udzielającego choremu świadczeń
zdrowotnych związanych z chorobą, o której mowa w ust. 1, lekarz jest obowiązany
wystawić choremu skierowanie wskazujące podmiot, który będzie kontynuował
leczenie, oraz powiadomić o tym fakcie państwowego powiatowego inspektora
sanitarnego właściwego dla dotychczasowego miejsca udzielania świadczenia
zdrowotnego.
1c. W przypadku uchylania się przez osoby, o których mowa w ust. 1, od
obowiązku leczenia, lekarz prowadzący leczenie niezwłocznie powiadamia o tym
fakcie państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla miejsca
udzielania świadczenia zdrowotnego.
2. Osoby, które miały styczność z chorymi na gruźlicę płuc w okresie
prątkowania, chorymi na kiłę, rzeżączkę, dur brzuszny, chorymi na inwazyjne
zakażenia Neisseria meningitidis lub Haemophilus influenzae typ b, podlegają
nadzorowi epidemiologicznemu, badaniu klinicznemu, badaniom diagnostycznym,
a także w razie potrzeby, profilaktycznemu stosowaniu leków.
3. Świadczenia zdrowotne, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą obejmować
również wydawanie leków przez podmiot, który udzielił świadczenia zdrowotnego.
4. Koszty świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz świadczeń
zdrowotnych związanych przyczynowo z tymi zakażeniami i chorobami, udzielonych
ubezpieczonym, a także koszty leków, o których mowa w ust. 3, są finansowane na
zasadach określonych w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych.
5. Koszty świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz świadczeń
zdrowotnych związanych przyczynowo z tymi zakażeniami i chorobami zakaźnymi,
udzielonych osobom nieposiadającym uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego, a także koszty leków, o których mowa w ust. 3, są finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
6. (uchylony)

Art. 40a. 1. Podmiot leczniczy, w którym lekarz sprawuje opiekę medyczną nad
osobą zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną określoną w przepisach wydanych na
podstawie ust. 3 pkt 1 albo osobą podejrzaną o takie zakażenie lub zachorowanie,
przekazuje do właściwego państwowego powiatowego inspektora sanitarnego dane
o wynikach leczenia lub o wykluczeniu nosicielstwa u ozdrowieńca.
2. Przekazaniu podlegają wyłącznie dane spośród wymienionych w art. 30 ust. 2
w zakresie, w jakim są one niezbędne dla zapobiegania i zwalczania zakażeń i chorób
zakaźnych.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz zakażeń i chorób zakaźnych, o których mowa w ust. 1,
2) zakres danych spośród wymienionych w art. 30 ust. 2, okoliczności, termin
i sposób ich przekazywania,
3) właściwość państwowego inspektora sanitarnego w zakresie otrzymania danych
na podstawie ust. 1
– w celu zapewnienia skuteczności zapobiegania tym chorobom zakaźnym
i zakażeniom i ich zwalczania, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy medycznej,
oraz porównywalności informacji zbieranych w krajowym i międzynarodowym
nadzorze epidemiologicznym.

art. 41. więcej Art. 41. 1. Osoba zakażona HIV lub chora na AIDS może zastrzec dane,
o których mowa w art. 24 ust. 2 i 5, art. 27 ust. 4, art. 29 ust. 3 oraz art. 30 ust. 2,
umożliwiające jej identyfikację. W takim przypadku zgłoszenie lub rejestr zawierają:
1) inicjały imienia i nazwiska lub hasło;
2) wiek;
3) płeć;
4) nazwę powiatu właściwego ze względu na miejsce zamieszkania;
5) rozpoznanie kliniczne zakażenia lub choroby zakaźnej oraz drogę zakażenia.
2. W przypadku stwierdzenia lub podejrzenia, że zgon nastąpił z powodu
zakażenia HIV lub zachorowania na AIDS, lekarz ma obowiązek powiadomić o tym fakcie właściwego państwowego powiatowego inspektora sanitarnego. W takim przypadku zgłoszenie lub rejestr zawierają:
1) inicjały imienia i nazwiska lub hasło;
2) wiek;
3) płeć;
4) nazwę powiatu właściwego ze względu na miejsce zamieszkania;
5) rozpoznanie kliniczne zakażenia lub choroby zakaźnej oraz drogę zakażenia.
3. Realizacja zadań z zakresu leczenia antyretrowirusowego, w celu zapewnienia
równego dostępu wszystkim zakażonym HIV i chorym na AIDS do zgodnych
z wytycznymi organizacji międzynarodowych metod profilaktyki AIDS, diagnostyki
i leczenia antyretrowirusowego, jest prowadzona na podstawie programu polityki
zdrowotnej ustalonego przez ministra właściwego do spraw zdrowia na podstawie
przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych.
4. Leczenie poekspozycyjne osób, które miały styczność z ludzkim wirusem
niedoboru odporności (HIV), jest finansowane na zasadach określonych w art. 40 ust. 4 i 5.
5. Profilaktyczne leczenie poekspozycyjne ze styczności z ludzkim wirusem
niedoboru odporności (HIV), do której doszło w wyniku wypadku w trakcie
wykonywania czynności zawodowych, jest finansowane przez pracodawcę albo
zlecającego prace.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia może zlecić, w drodze umowy,
realizację zadań z zakresu ochrony zdrowia publicznego przed zakażeniami
i chorobami zakaźnymi:
1) szpitalom i oddziałom zakaźnym zapewniającym izolację i leczenie osób
chorych na choroby zakaźne oraz zapewniających całodobowo konsultacje
lekarzy specjalistów w zakresie zakażeń i chorób zakaźnych;
2) poradniom i punktom konsultacyjnym w zakresie zakażeń i chorób zakaźnych
oraz szczepień ochronnych.
2. Do zakresu zadań, o których mowa w ust. 1, należy w szczególności:
1) utrzymywanie gotowości do wykonywania całodobowo i w dni ustawowo wolne
od pracy świadczeń zdrowotnych, w tym konsultacji lekarskich z zakresu
zakażeń i chorób zakaźnych;
2) utrzymywanie gotowości do zwiększenia liczby wykonywanych świadczeń
zdrowotnych w zakresie i liczbie określonych w umowie, o której mowa
w ust. 1;
3) przechowywanie zapasów produktów leczniczych i wyrobów medycznych,
wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro, wyposażenia wyrobów
medycznych, wyposażenia wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro i aktywnych wyrobów medycznych do implantacji, w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych, oraz innych niezbędnych
urządzeń i sprzętu w ilości zapewniającej wykonywanie przez co najmniej
3 doby świadczeń zdrowotnych, o których mowa w pkt 1 i 2;
4) przechowywanie środków ochrony osobistej i ubrań ochronnych dla
pracowników w ilości wystarczającej do wykonywania świadczeń zdrowotnych,
o których mowa w pkt 1 i 2, przez co najmniej 3 doby;
5) stałe monitorowanie i analiza sytuacji epidemiologicznej w kierunku możliwości
zapewnienia wykonywania świadczeń zdrowotnych w przypadku podejrzenia
lub rozpoznania u osoby lub grupy osób zakażenia lub choroby zakaźnej;
6) zapewnienie transportu sanitarnego ze szczególnym uwzględnieniem transportu
chorych na choroby szczególnie niebezpieczne i wysoce zakaźne;
7) dokumentowanie wykonanych zadań oraz przekazywanie sprawozdań z ich
wykonania w terminie określonym w ust. 4.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”:
1) wykaz szpitali i oddziałów zakaźnych, o których mowa w ust. 1 pkt 1, ze
szczególnym uwzględnieniem szpitali i oddziałów zakaźnych zapewniających
możliwość hospitalizacji chorych na choroby wysoce zakaźne i szczególnie
niebezpieczne;
2) wykaz poradni i punktów konsultacyjnych w zakresie zakażeń i chorób
zakaźnych oraz szczepień, o których mowa w ust. 1 pkt 2.
4. Jednostki, o których mowa w ust. 1, przekazują ministrowi właściwemu do
spraw zdrowia w terminie do dnia 31 marca każdego roku sprawozdanie z wykonania,
w roku poprzednim, zadań z zakresu ochrony zdrowia publicznego przed zakażeniami
i chorobami zakaźnymi.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, tryb
zawierania umów, w celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 2, oraz sposób ich
finansowania, mając na względzie zapewnienie skutecznego nadzoru
epidemiologicznego oraz ochronę zdrowia publicznego.

art. 43. więcej Art. 43. Jednostki, o których mowa w art. 42 ust. 1, realizując zadania z zakresu
ochrony zdrowia publicznego przed zakażeniami i chorobami zakaźnymi,
współpracują z:
1) Państwową Inspekcją Sanitarną i Wojskową Inspekcją Sanitarną;
2) jednostkami Systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, o których mowa
w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(Dz. U. z 2020 r. poz. 882);
3) podmiotami, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca
2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2020 r. poz. 85, 374,
695, 875 i 1086);
4) Narodowym Funduszem Zdrowia;
5) podmiotami wchodzącymi w skład międzynarodowego nadzoru
epidemiologicznego;
6) organami samorządu terytorialnego;
7) Policją, Państwową Strażą Pożarną i Strażą Graniczną.

art. 44. więcej Art. 44. 1. W celu zapewnienia skuteczności działań służących ochronie zdrowia
publicznego przed zakażeniami i chorobami zakaźnymi wojewoda sporządza
wojewódzki plan działania na wypadek wystąpienia epidemii, zwany dalej „planem”,
na okres trzech lat, z możliwością aktualizacji.
2. Plan obejmuje:
1) charakterystykę potencjalnych zagrożeń dla życia lub zdrowia mogących
wystąpić na obszarze województwa, w tym analizę ryzyka wystąpienia zakażeń
i chorób zakaźnych u ludzi;
2) wykaz i rozmieszczenie na obszarze województwa zakładów leczniczych
podmiotu leczniczego i innych obiektów użyteczności publicznej, które mogą
zostać przeznaczone do leczenia, izolowania lub poddawania kwarantannie;
3) liczbę osób, które mogą zostać poddane leczeniu, izolacji lub kwarantannie
w zakładach leczniczych podmiotu leczniczego i innych obiektach użyteczności
publicznej;
4) imienne listy osób, które mogą zostać skierowane do działań służących ochronie
zdrowia publicznego przed zakażeniami i chorobami zakaźnymi;
5) inne informacje służące ochronie zdrowia publicznego oraz niezbędne do
sporządzenia planu.
3. Plan jest przygotowywany i aktualizowany na podstawie danych i informacji
uzyskanych z jednostek samorządu terytorialnego, podmiotów leczniczych i innych
dysponentów obiektów użyteczności publicznej.
4. Podmioty, o których mowa w ust. 3, na pisemne żądanie wojewody,
przekazują dane wskazane w ust. 7 oraz informacje niezbędne do sporządzenia planu,
dotyczące w szczególności:
1) nazwy i lokalizacji zakładu leczniczego podmiotu leczniczego lub obiektu
użyteczności publicznej;
2) rozmieszczenia oraz powierzchni pomieszczeń wchodzących w skład zakładu
leczniczego podmiotu leczniczego lub obiektu użyteczności publicznej;
3) szacunkowej liczby osób, które mogą zostać przyjęte do leczenia, izolacji lub
poddawania kwarantannie.
5. W przypadku zmiany danych lub informacji, podmioty, o których mowa
w ust. 3, są zobowiązane do niezwłocznego ich przekazania wojewodzie.
6. Wojewoda podaje plan do publicznej wiadomości, w szczególności przez
zamieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej, z wyjątkiem danych
podlegających ochronie w rozumieniu przepisów o ochronie danych osobowych.
7. Listy osób, o których mowa w ust. 2 pkt 4, zawierają dane:
1) imię i nazwisko;
2) wykonywany zawód;
3) datę urodzenia;
4) numer PESEL, a w przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru – serię
i numer paszportu albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie
którego jest możliwe ustalenie danych osobowych;
5) płeć;
6) adres miejsca zamieszkania.

Art. 44a. 1. Jeżeli użycie innych sił i środków jest niemożliwe lub może okazać
się niewystarczające, Minister Obrony Narodowej może przekazać do dyspozycji
Głównego Inspektora Sanitarnego lub wojewody, na którego obszarze podejmowane
są działania związane ze stanem zagrożenia epidemicznego, stanem epidemii albo
w razie niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby zakaźnej, które może
stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, w szczególności wystąpienia choroby
szczególnie niebezpiecznej lub wysoce zakaźnej, pododdziały lub oddziały Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, wraz ze skierowaniem ich do wykonywania
zadań z tym związanych.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, pododdziały i oddziały Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej pozostają pod dowództwem przełożonych służbowych
i wykonują zadania określone przez Głównego Inspektora Sanitarnego lub wojewodę.

art. 45. więcej Art. 45. (uchylony).

art. 46. więcej Art. 46. 1. Stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii na obszarze
województwa lub jego części ogłasza i odwołuje wojewoda, w drodze rozporządzenia,
na wniosek państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
2. Jeżeli zagrożenie epidemiczne lub epidemia występuje na obszarze więcej niż
jednego województwa, stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii ogłasza
i odwołuje, w drodze rozporządzenia, minister właściwy do spraw zdrowia
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej, na
wniosek Głównego Inspektora Sanitarnego.
3. Ogłaszając stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii, minister
właściwy do spraw zdrowia lub wojewoda mogą nałożyć obowiązek szczepień
ochronnych na inne osoby niż określone na podstawie art. 17 ust. 9 pkt 2 oraz przeciw
innym zakażeniom i chorobom zakaźnym, o których mowa w art. 3 ust. 1.
4. W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1 i 2, można ustanowić:
1) czasowe ograniczenie określonego sposobu przemieszczania się,
2) czasowe ograniczenie lub zakaz obrotu i używania określonych przedmiotów lub
produktów spożywczych,
3) czasowe ograniczenie funkcjonowania określonych instytucji lub zakładów
pracy,
4) zakaz organizowania widowisk i innych zgromadzeń ludności,
5) obowiązek wykonania określonych zabiegów sanitarnych, jeżeli wykonanie ich
wiąże się z funkcjonowaniem określonych obiektów produkcyjnych,
usługowych, handlowych lub innych obiektów,
6) nakaz udostępnienia nieruchomości, lokali, terenów i dostarczenia środków
transportu do działań przeciwepidemicznych przewidzianych planami
przeciwepidemicznymi,
7) obowiązek przeprowadzenia szczepień ochronnych, o których mowa w ust. 3,
oraz grupy osób podlegające tym szczepieniom, rodzaj przeprowadzanych
szczepień ochronnych
– uwzględniając drogi szerzenia się zakażeń i chorób zakaźnych oraz sytuację
epidemiczną na obszarze, na którym ogłoszono stan zagrożenia epidemicznego lub
stan epidemii.
5. Rozporządzenia, o których mowa w ust. 1 i 2, są:
1) niezwłocznie ogłaszane w odpowiednim dzienniku urzędowym, zgodnie
z przepisami o ogłaszaniu aktów normatywnych;
2) wchodzą w życie z dniem ogłoszenia.
6. Wojewoda ma obowiązek poinformowania obywateli o obowiązkach
wynikających z przepisów, o których mowa w ust. 1–4, w sposób zwyczajowo
przyjęty na danym terenie.

Art. 46a. W przypadku wystąpienia stanu epidemii lub stanu zagrożenia
epidemicznego o charakterze i w rozmiarach przekraczających możliwości działania
właściwych organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu
terytorialnego, Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, na podstawie
danych przekazanych przez ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra
właściwego do spraw wewnętrznych, ministra właściwego do spraw administracji
publicznej, Głównego Inspektora Sanitarnego oraz wojewodów:
1) zagrożony obszar wraz ze wskazaniem rodzaju strefy, na którym wystąpił stan
epidemii lub stan zagrożenia epidemicznego,
2) rodzaj stosowanych rozwiązań – w zakresie określonym w art. 46b
– mając na względzie zakres stosowanych rozwiązań oraz uwzględniając bieżące
możliwości budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

Art. 46b. W rozporządzeniu, o którym mowa w art. 46a, można ustanowić:
1) ograniczenia, obowiązki i nakazy, o których mowa w art. 46 ust. 4;
2) czasowe ograniczenie określonych zakresów działalności przedsiębiorców;
3) czasową reglamentację zaopatrzenia w określonego rodzaju artykuły;
4) obowiązek poddania się badaniom lekarskim przez osoby chore i podejrzane
o zachorowanie;
4a) obowiązek stosowania określonych środków profilaktycznych i zabiegów;
5) obowiązek poddania się kwarantannie;
6) miejsce kwarantanny;
7) (uchylony)
8) czasowe ograniczenie korzystania z lokali lub terenów oraz obowiązek ich
zabezpieczenia;
9) nakaz ewakuacji w ustalonym czasie z określonych miejsc, terenów i obiektów;
10) nakaz lub zakaz przebywania w określonych miejscach i obiektach oraz na
określonych obszarach;
11) zakaz opuszczania strefy zero przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie;
12) nakaz określonego sposobu przemieszczania się;
13) nakaz zakrywania ust i nosa, w określonych okolicznościach, miejscach
i obiektach oraz na określonych obszarach, wraz ze sposobem realizacji tego nakazu.

Art. 46ba. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu
epidemii, minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze
rozporządzenia, uproszczone rodzaje i zakres dokumentacji medycznej, uproszczony
sposób jej przetwarzania oraz skrócony okres przechowywania, obowiązujące od dnia
ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, uwzględniając
konieczność szybkiego i skutecznego podejmowania działań zapobiegających szerzeniu się epidemii oraz ochrony danych i informacji dotyczących stanu zdrowia pacjenta.

Art. 46bb. Nieprzestrzeganie obowiązku, o którym mowa w art. 46b pkt 13,
stanowi uzasadnioną przyczynę odmowy sprzedaży, o której mowa w art. 135 ustawy
z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2019 r. poz. 821, z późn. zm.).

Art. 46c. 1. Do zamówień na usługi, dostawy lub roboty budowlane udzielanych
w związku z zapobieganiem lub zwalczaniem epidemii na obszarze, na którym
ogłoszono stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii, nie stosuje się
przepisów o zamówieniach publicznych.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się:
1) warunku uzyskania opinii o celowości inwestycji, o której mowa w art. 95d
ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, jeżeli budowa, przebudowa lub remont
są inwestycją, o której mowa w art. 95d ust. 1 tej ustawy;
2) przepisów § 6 ust. 1 pkt 1 lit. b, c oraz f, pkt 2 i 3 rozporządzenia wydanego na
podstawie art. 134 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. z 2019 r. poz. 869, z późn. zm.).
3. W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii do
projektowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i rozbiórki obiektów
budowlanych, w tym zmiany sposobu użytkowania, przez podmioty wykonujące
działalność leczniczą albo inne podmioty w związku z realizacją zadań objętych
obowiązkiem albo poleceniem wydanym na podstawie art. 10d albo art. 11h ustawy
z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem,
przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz
wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842 i 2112), w związku
z przeciwdziałaniem epidemii, nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
– Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333), ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r. poz. 293, 471,
782, 1086 i 1378) oraz aktów planistycznych, o których mowa w tej ustawie, ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2020 r.
poz. 282, 782 i 1378), a w przypadku konieczności poszerzenia bazy do udzielania
świadczeń zdrowotnych, także przepisów wydanych na podstawie art. 22 ust. 3, 4
i 4a ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Odstąpienie od
stosowania przepisów, o których mowa w zdaniu pierwszym, wymaga zgody wojewody.
4. Prowadzenie robót budowlanych oraz zmiana sposobu użytkowania obiektu
budowlanego lub jego części w związku z przeciwdziałaniem epidemii wymagają
niezwłocznego poinformowania organu administracji architektoniczno-budowlanej.
5. W informacji, o której mowa w ust. 4, należy określić:
1) rodzaj, zakres i sposób wykonywania robót budowlanych oraz termin ich
rozpoczęcia – w przypadku prowadzenia robót budowlanych;
2) dotychczasowy i zamierzony sposób użytkowania obiektu budowlanego lub jego
części – w przypadku zmiany sposobu użytkowania.
6. Jeżeli prowadzenie robót budowlanych, o których mowa w ust. 4, powoduje
zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, organ administracji architektoniczno-budowlanej,
w drodze decyzji podlegającej natychmiastowemu wykonaniu, niezwłocznie ustala
wymagania dotyczące niezbędnych zabezpieczeń ich prowadzenia.
7. W przypadku prowadzenia robót budowlanych w związku
z przeciwdziałaniem epidemii, których rozpoczęcie, zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, wymaga uzyskania decyzji o pozwoleniu
na budowę, inwestor jest obowiązany zapewnić objęcie kierownictwa oraz nadzoru
nad tymi robotami przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane w odpowiednich
specjalnościach, o których mowa w art. 15a tej ustawy.

Art. 46d. 1. W celu zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych
u ludzi, minister właściwy do spraw zdrowia może polecić Agencji Rezerw
Materiałowych udostępnienie niezbędnego asortymentu rezerw strategicznych,
określając:
1) rodzaj tego asortymentu i jego ilości;
2) organ, na rzecz którego rezerwy strategiczne zostaną udostępnione, lub podmiot,
któremu udostępnione rezerwy strategiczne będą wydane do użycia.
1a. Agencja Rezerw Materiałowych może zlecić transport udostępnionego
asortymentu rezerw strategicznych, o którym mowa w ust. 1, i przekazanie go do
podmiotu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.
1b. Koszty transportu asortymentu, o którym mowa w ust. 1a, są finansowane ze
środków budżetu państwa w oparciu o średnie stawki stosowane w stosunkach danego
rodzaju w tym czasie.
2. Do udostępnienia asortymentu, określonego w ust. 1, nie stosuje się przepisów
ustawy o rezerwach strategicznych.
3. Agencja Rezerw Materiałowych jest obowiązana odtworzyć asortyment
rezerw strategicznych udostępniony na podstawie ust. 1, w najkrótszym możliwym
terminie.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia, w celu wykonywania zadań określonych
w niniejszej ustawie, może nałożyć na Agencję Rezerw Materiałowych obowiązek
utworzenia, w określonym czasie i ilości, rezerw strategicznych asortymentu
niezbędnego w celu zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi
i utrzymywanie tego asortymentu w rezerwach strategicznych.
5. W przypadku gdy utworzenie rezerw strategicznych, o których mowa w ust. 4,
lub odtworzenie rezerw strategicznych, o których mowa w ust. 3, nie jest możliwe
w określonym terminie, właściwy minister lub minister właściwy do spraw zdrowia,
w drodze decyzji administracyjnej, zarządza przejęcie na rzecz Skarbu Państwa
danego asortymentu, o którym mowa w ust. 1. Przejmowany asortyment staje się
rezerwami strategicznymi w rozumieniu przepisów odrębnych. Decyzja podlega
natychmiastowemu wykonaniu z dniem jej ogłoszenia w sposób określony w ust. 6.
Decyzję doręcza się niezwłocznie.
6. Minister, o którym mowa w ust. 5, podaje do publicznej wiadomości
informację o wydaniu decyzji, o której mowa w ust. 5, przez ogłoszenie w Biuletynie
Informacji Publicznej urzędu obsługującego tego ministra nazwy produktu, wyrobu,
środka, sprzętu lub aparatury medycznej, nazwy odpowiednio producenta, importera,
eksportera, wytwórcy, dystrybutora, podmiotu odpowiedzialnego, posiadacza
pozwolenia albo zezwolenia na handel równoległy oraz jeżeli dotyczy: rodzaju
opakowania, jego wielkości i numeru partii.
7. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 5, dokonuje się
zabezpieczenia produktu, wyrobu, środka, sprzętu lub aparatury medycznej.
Zabezpieczenie jest finansowane ze środków budżetu państwa w oparciu o średnie
stawki stosowane w stosunkach danego rodzaju.
8. W przypadku niedoboru produktów leczniczych, środków spożywczych
specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrobów medycznych lub środków
ochrony osobistej niezbędnych dla pacjentów lub wyposażenia niezbędnego do
prowadzenia działalności, minister właściwy do spraw zdrowia poleci wydanie w
niezbędnych ilościach tych produktów, środków, wyposażenia lub wyrobów z Agencji
Rezerw Materiałowych do podmiotów leczniczych prowadzących szpitale, stacje
sanitarno-epidemiologiczne, apteki ogólnodostępne, punkty apteczne lub domy
pomocy społecznej.

Art. 46e. Udostępnione z rezerw strategicznych:
1) produkty lecznicze,
2) środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyroby
medyczne, jeżeli wymagają przechowywania w szczególnych warunkach
– są dystrybuowane na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. –
Prawo farmaceutyczne.

Art. 46f. 1. Produkty lecznicze, środki spożywcze specjalnego przeznaczenia
żywieniowego, wyroby medyczne, produkty biobójcze oraz środki ochrony osobistej, które:
1) zostały udostępnione na podstawie art. 46d ust. 1 lub na podstawie przepisów
o rezerwach strategicznych,
2) stanowią majątek Skarbu Państwa na podstawie innej niż przepisy o rezerwach
strategicznych
– określone w obwieszczeniu, o którym mowa w ust. 2, mogą być wydawane
pacjentom ze stacji sanitarno-epidemio-logicznych, aptek lub punktów aptecznych
nieodpłatnie wyłącznie na podstawie nr PESEL pacjenta.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić w obwieszczeniu:
1) wykaz produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego
przeznaczenia żywieniowego, wyrobów medycznych, produktów biobójczych
i środków ochrony osobistej, które podlegają wydaniu w sposób określony
w ust. 1, oraz dane je identyfikujące;
2) ilość produktu leczniczego, środka spożywczego specjalnego przeznaczenia
żywieniowego, wyrobu medycznego, produktu biobójczego i środka ochrony
osobistej, jaki podlega wydaniu w sposób określony w ust. 1, na jednego
pacjenta w danej jednostce czasu.
3. Osoba wydająca produkty lecznicze, środki spożywcze specjalnego
przeznaczenia żywieniowego, wyroby medyczne, produkty biobójcze i środki ochrony
osobistej ma obowiązek wydać je, po uprzednim sprawdzeniu w systemie teleinformatycznym udostępnionym przez jednostkę podległą ministrowi właściwemu do
spraw zdrowia właściwą w zakresie systemów informacyjnych ochrony zdrowia czy
dla pacjenta o danym nr PESEL nie nastąpiło już wydanie produktów, środków
i wyrobów objętych obwieszczeniem, o którym mowa w ust. 2. Ponadto, osoba
wydająca jest obowiązana do umieszczenia w tym systemie teleinformatycznym
informacji o wydaniu dla pacjenta o danym nr PESEL produktów, środków i wyrobów
objętych obwieszczeniem, o którym mowa w ust. 2. W przypadku, gdy są one
wydawane osobie innej niż pacjent, odnotowaniu podlega również nr PESEL tej osoby.
4. Obwieszczenie, o którym mowa w ust. 2, podlega ogłoszeniu w dzienniku
urzędowym ministra właściwego do spraw zdrowia.

Art. 46g. Produkty lecznicze, środki spożywcze specjalnego przeznaczenia
żywieniowego, wyroby medyczne, produkty biobójcze oraz środki ochrony osobistej,
które stanowią majątek Skarbu Państwa na podstawie innej niż przepisy o rezerwach
strategicznych, mogą być zbywane, przez ministra właściwego do spraw zdrowia lub
upoważnione przez niego podmioty, podmiotom innym niż określone w art. 46f.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Pracownicy podmiotów leczniczych, osoby wykonujące zawody
medyczne oraz osoby, z którymi podpisano umowy na wykonywanie świadczeń
zdrowotnych, mogą być skierowani do pracy przy zwalczaniu epidemii. Do pracy przy
zwalczaniu epidemii mogą być skierowane także inne osoby, jeżeli ich skierowanie
jest uzasadnione aktualnymi potrzebami podmiotów kierujących zwalczaniem
epidemii.
1a. Samorządy zawodów medycznych przekazują, na wniosek odpowiednio
wojewody albo ministra właściwego do spraw zdrowia, w terminie 7 dni od dnia
otrzymania wniosku, wykaz osób wykonujących zawody medyczne, które mogą być skierowane do pracy przy zwalczaniu epidemii, zawierający: imię, nazwisko, adres
miejsca zamieszkania i numer prawa wykonywania zawodu medycznego, jeżeli został nadany.
2. Skierowanie do pracy przy zwalczaniu epidemii następuje w drodze decyzji.
2a. Do pracy przy zwalczaniu epidemii może zostać skierowana osoba, o której
mowa w ust. 3 pkt 1, 2a i 2b, na swój wniosek złożony do wojewody. Przepis ust. 2 stosuje się.
3. Skierowaniu do pracy niosącej ryzyko zakażenia przy zwalczaniu epidemii nie podlegają:
1) osoby, które nie ukończyły 18 lat bądź ukończyły 60 lat w przypadku kobiet lub
65 lat w przypadku mężczyzn;
2) kobiety w ciąży;
2a) osoby samotnie wychowujące dziecko w wieku do 18 lat;
2b) osoby wychowujące dziecko w wieku do 14 lat;
2c) osoby wychowujące dziecko z orzeczeniem o niepełnosprawności lub
orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego;
3) osoby, u których orzeczono częściową lub całkowitą niezdolność do pracy;
4) inwalidzi i osoby z orzeczonymi chorobami przewlekłymi, na których przebieg
ma wpływ zakażenie lub zachorowanie na chorobę zakaźną będącą przyczyną
epidemii lub orzeczona choroba przewlekła ma wpływ na przebieg lub
zachorowanie na chorobę zakaźną;
5) osoby, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu
osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2020 r.
poz. 1637), oraz posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej.
3a. W przypadku gdy dziecko w wieku do 18 lat jest wychowywane przez dwoje
osób, którym przysługuje władza rodzicielska, do pracy przy zwalczaniu epidemii
może zostać skierowana wyłącznie jedna z nich.
3b. Orzeczenie w sprawie choroby, o której mowa w ust. 3 pkt 4, wydaje lekarz,
o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53, 252, 568,
1222 i 1578).
4. Decyzję o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii na terenie
województwa, w którym osoba skierowana posiada miejsce pobytu lub jest zatrudniona, wydaje właściwy wojewoda, a w razie skierowania do pracy na obszarze
innego województwa – minister właściwy do spraw zdrowia.
4a. Wojewoda oraz minister właściwy do spraw zdrowia przetwarza dane
osobowe zawarte w wykazach, o których mowa w ust. 1a, oraz uzyskane
w postępowaniach o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii.
4b. Decyzja, o której mowa w ust. 2, jest wydawana w przypadku:
1) policjantów – po uzyskaniu pozytywnej opinii Komendanta Głównego Policji;
2) funkcjonariuszy Straży Granicznej – po uzyskaniu pozytywnej opinii
Komendanta Głównego Straży Granicznej;
3) strażaków pełniących służbę w Państwowej Straży Pożarnej – po uzyskaniu
pozytywnej opinii Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej;
4) funkcjonariuszy Służby Ochrony Państwa – po uzyskaniu pozytywnej opinii
Komendanta Służby Ochrony Państwa;
5) żołnierzy zawodowych – po uzyskaniu pozytywnej opinii Ministra Obrony
Narodowej;
6) funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego – po uzyskaniu pozytywnej
opinii Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego;
7) funkcjonariuszy Służby Wywiadu Wojskowego – po uzyskaniu pozytywnej
opinii Szefa Służby Wywiadu Wojskowego;
8) funkcjonariuszy Służby Więziennej – po uzyskaniu pozytywnej opinii Dyrektora
Generalnego Służby Więziennej.
4c. Opinia, o której mowa w ust. 4b, jest wydawana na wniosek kierownika
podmiotu leczniczego wskazującego przewidywaną liczbę godzin pracy w wymiarze
minimum 40 godzin tygodniowo ponad wymiar wynikający z dotychczasowej formy
świadczenia usług, jeżeli osoba, o której mowa w ust. 4b, takie usługi świadczy.
4d. W przypadku pracowników Ministerstwa Obrony Narodowej oraz jednostek
organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego
nadzorowanych, pracowników Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz
pracowników Służby Wywiadu Wojskowego decyzja, o której mowa w ust. 2, jest
wydawana po uzyskaniu pozytywnej opinii odpowiednio Ministra Obrony Narodowej,
Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego albo Szefa Służby Wywiadu Wojskowego.
Przepis ust. 4c stosuje się odpowiednio.
5. Od decyzji wojewody przysługuje odwołanie do ministra właściwego do
spraw zdrowia.
5a. W ramach postępowania w sprawie rozpatrzenia odwołania, o którym mowa
w ust. 5, albo wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy:
1) wojewoda może wystąpić do konsultanta wojewódzkiego,
2) minister właściwy do spraw zdrowia może wystąpić do konsultanta krajowego
– z dziedziny medycyny, której dotyczy choroba przewlekła, lub z dziedziny chorób
zakaźnych, celem uzyskania orzeczenia w sprawie choroby, o której mowa w ust. 3
pkt 4.
5b. Orzeczenie właściwego konsultanta wojewódzkiego albo właściwego
konsultanta krajowego z dziedziny medycyny, której dotyczy choroba przewlekła, lub
z dziedziny chorób zakaźnych, o którym mowa w ust. 5a, jest wydawane w terminie
14 dni od dnia otrzymania wniosku.
6. Wniesienie środka odwoławczego nie wstrzymuje wykonania decyzji.
6a. Decyzje, o których mowa w ust. 4:
1) mogą być przekazywane w każdy możliwy sposób zapewniający dotarcie decyzji
do adresata, w tym ustnie;
2) nie wymagają uzasadnienia;
3) przekazane w sposób inny niż na piśmie, są następnie doręczane na piśmie po
ustaniu przyczyn uniemożliwiających doręczenie w ten sposób.
7. Decyzja o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii stwarza obowiązek
pracy przez okres do 3 miesięcy w podmiocie leczniczym lub w innej jednostce
organizacyjnej wskazanych w decyzji.
8. Osobie skierowanej do pracy przy zwalczaniu epidemii dotychczasowy
pracodawca jest obowiązany udzielić urlopu bezpłatnego na czas określony w decyzji,
o której mowa w ust. 2. Okres urlopu bezpłatnego zalicza się do okresu pracy, od
którego zależą uprawnienia pracownicze u tego pracodawcy.
8a. Okresu niezdolności do pracy nie zalicza się do okresu skierowania do pracy
przy zwalczaniu epidemii.
9. Podmiot leczniczy lub jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 7,
nawiązują z osobą skierowaną do pracy stosunek pracy na czas wykonywania
określonej pracy, na okres nie dłuższy niż wskazany w decyzji.
10. Osobie skierowanej do pracy na podstawie decyzji, o której mowa w ust. 2,
przysługuje wynagrodzenie zasadnicze w wysokości nie niższej niż 200%
przeciętnego wynagrodzenia zasadniczego przewidzianego na danym stanowisku
pracy w zakładzie wskazanym w tej decyzji lub w innym podobnym zakładzie, jeżeli
w zakładzie wskazanym nie ma takiego stanowiska. Wynagrodzenie nie może być
niższe niż wynagrodzenie lub uposażenie zasadnicze wraz z dodatkami do uposażenia
o charakterze stałym, które osoba skierowana do pracy przy zwalczaniu epidemii
otrzymała w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym wydana została decyzja
o skierowaniu jej do pracy przy zwalczaniu epidemii. Osobom, którym wynagrodzenie
ustalono na podstawie uposażenia zasadniczego i dodatków do uposażenia
o charakterze stałym, wynagrodzenie to wypłaca się miesięcznie z góry w pierwszym
dniu roboczym miesiąca, za który ono przysługuje.
10a. Osoby, o których mowa w ust. 4b, skierowane do pracy przy zwalczaniu
epidemii są zwolnione ze świadczenia służby przy zachowaniu prawa do należnego
uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami do uposażenia o charakterze stałym
w wysokości należnej w miesiącu poprzedzającym miesiąc skierowania oraz
otrzymują wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 10.
10b. (uchylony)
10c. Wobec policjanta, funkcjonariusza Straży Granicznej, strażaka pełniącego
służbę w Państwowej Straży Pożarnej, funkcjonariusza Służby Więziennej,
funkcjonariusza Służby Ochrony Państwa, żołnierza zawodowego, funkcjonariusza
Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz funkcjonariusza Służby Wywiadu
Wojskowego skierowanego do pracy na podstawie decyzji, o której mowa w ust. 2,
nie stosuje się odpowiednio przepisu art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (Dz. U. z 2020 r. poz. 360, 956, 1610, 2112 i 2320), art. 67 ustawy z dnia
12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 305, 1610, 2112
i 2320 oraz z 2021 r. poz. 11), art. 57a ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r.
o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1123, 1610 i 2112), art.
160 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2020 r.
poz. 848, 1610, 2112 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 180), art. 138 ustawy z dnia 8 grudnia
2017 r. o Służbie Ochrony Państwa (Dz. U. z 2020 r. poz. 384, 695, 1610, 2112 i 2320
oraz z 2021 r. poz. 11), art. 56 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 860, 2112 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 159) oraz art. 39 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o służbie funkcjonariuszy Służby
Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. z 2020 r.
poz. 1221 i 2112).
11. Osobie, o której mowa w ust. 10, przysługuje zwrot kosztów przejazdu,
zakwaterowania i wyżywienia, na zasadach określonych w przepisach o ustalaniu oraz
wysokości należności przysługującej pracownikom państwowych jednostek z tytułu
podróży służbowych na obszarze kraju. Zwrot kosztów z tytułu zakwaterowania lub
wyżywienia nie przysługuje w przypadku zapewnienia w miejscu wykonywania pracy
bezpłatnego zakwaterowania lub wyżywienia.
12. Koszty świadczeń zdrowotnych udzielanych w związku ze zwalczaniem
epidemii oraz koszty, o których mowa w ust. 10 i 11, są finansowane z budżetu
państwa z części, której dysponentem jest wojewoda właściwy ze względu na miejsce
udzielania świadczeń.
13. Przez czas trwania obowiązku, o którym mowa w ust. 7, z osobą skierowaną
do pracy przy zwalczaniu epidemii nie może być rozwiązany dotychczasowy stosunek
pracy ani nie może być dokonane wypowiedzenie umowy o pracę, chyba że istnieje
podstawa do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika albo
w przypadku zmiany lub uchylenia decyzji. Przepisy art. 63–67 ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320) stosuje się odpowiednio.
14. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii:
1) studenci kierunków przygotowujących do wykonywania zawodu medycznego,
2) doktoranci w dziedzinie nauk medycznych i nauk o zdrowiu w dyscyplinach
naukowych: nauki medyczne, nauki farmaceutyczne i nauki o zdrowiu,
3) osoby kształcące się w zawodzie medycznym,
4) osoby posiadające wykształcenie w zawodzie medycznym, które ukończyły
kształcenie w tym zawodzie w okresie ostatnich 5 lat,
5) ratownicy, o których mowa w art. 13 ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym
– mogą brać udział w udzielaniu świadczeń zdrowotnych udzielanych w związku
z ogłoszeniem stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, na podstawie
decyzji o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii, o której mowa w ust. 2.
15. Na wniosek wojewody albo ministra właściwego do spraw zdrowia:
1) rektorzy uczelni prowadzących kształcenie na kierunkach, o których mowa
w ust. 14 pkt 1, albo studia doktoranckie w dziedzinie nauk medycznych
w dyscyplinach, o których mowa w ust. 14 pkt 2,
2) kierujący innymi niż wskazane w pkt 1 podmiotami kształcącymi w zawodach
medycznych,
3) podmioty prowadzące egzaminy kończące się uzyskaniem tytułu ratownika,
o którym mowa w art. 13 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym
Ratownictwie Medycznym
– przekazują w terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku odpowiednio wykazy
studentów i doktorantów, osób kształcących się w zawodzie medycznym i osób, które
uzyskały tytuł ratownika zawierające: imię, nazwisko, numer PESEL i adres miejsca
zamieszkania danej osoby, jeżeli zobowiązany do przekazania danych posiada ten
adres. Jeżeli tak wskazano we wniosku, podmiot zobowiązany przekazuje również
dane osób, które ukończyły kształcenie w zawodzie medycznym w okresie
wskazanym we wniosku, nie dłuższym niż 5 lat.
16. Osoby, o których mowa w ust. 14, biorą udział w udzielaniu świadczeń
zdrowotnych pod bezpośrednim nadzorem osoby wykonującej zawód medyczny
właściwej ze względu na rodzaj świadczenia.
17. Zadania, do których są kierowane osoby, o których mowa w ust. 14,
w ramach pracy przy zwalczaniu epidemii są dostosowane do poziomu ich wiedzy
i umiejętności.
18. Okres pracy studentów, doktorantów oraz osób kształcących się w zawodzie
medycznym, o których mowa w ust. 14, przy zwalczaniu epidemii jest zaliczany na
poczet odbycia odpowiedniej części zajęć lub grup zajęć kształtujących umiejętności
praktyczne, w tym zajęć praktycznych i praktyk zawodowych.
19. Osobom, o których mowa w ust. 14, przysługuje wynagrodzenie zasadnicze
za pracę przy zwalczaniu epidemii ustalone zgodnie z ust. 10.

Art. 47a. W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu
epidemii, przepisy art. 95–99 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności
leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295, 567 i 1493) stosuje się do pracowników
wykonujących zawód medyczny w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 czerwca
2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2020 r. poz. 830)
zatrudnionych w podmiotach leczniczych udzielających świadczeń przez całą dobę.

Art. 47b. 1. W szczególnie uzasadnionych przypadkach związanych
z koniecznością zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi,
w tym w przypadku odmowy wykonania obowiązku albo polecenia, o których mowa
w art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu
zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią COVID-19 oraz
po jej ustaniu (Dz. U. poz. 1493) lub art. 10d i art. 11h ustawy z dnia 2 marca 2020 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem
i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji
kryzysowych, lub ich nienależytego wykonania przez podmiot leczniczy prowadzący
szpital, minister właściwy do spraw zdrowia może zawiesić, w drodze decyzji,
kierownika podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, w wykonywaniu praw i
obowiązków oraz wyznaczyć do ich wykonywania pełnomocnika, zawiadamiając
o tym właściwego wojewodę oraz organ powołujący zawieszonego kierownika.
Decyzja ta podlega natychmiastowemu wykonaniu.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia określa:
1) dane podmiotu leczniczego, w którym wyznacza pełnomocnika;
2) imię i nazwisko oraz numer PESEL kierownika podmiotu leczniczego
zawieszanego w wykonywaniu praw i obowiązków;
3) okres zawieszenia kierownika, o którym mowa w pkt 2;
4) imię i nazwisko oraz numer PESEL pełnomocnika, o którym mowa w ust. 1.
3. Decyzja, o której mowa w ust. 1, wygasa po upływie 30 dni od dnia odwołania
stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii.
4. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, podmiot tworzący w rozumieniu ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, rada nadzorcza, komisja
rewizyjna albo wspólnik mający prawo prowadzenia spraw spółki lub jej
reprezentowania może wnieść skargę do sądu administracyjnego w terminie 7 dni od
daty doręczenia decyzji. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania decyzji.
Przepisu art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256, 695 i 1298) nie stosuje się.
5. Pełnomocnikiem może być osoba, która:
1) posiada wykształcenie wyższe;
2) posiada wiedzę i doświadczenie dające rękojmię prawidłowego wykonywania
obowiązków kierownika;
3) posiada doświadczenie w pracy na stanowisku kierowniczym albo ukończone
studia podyplomowe na kierunku zarządzanie i co najmniej trzyletni staż pracy;
4) nie została prawomocnie skazana za przestępstwo popełnione umyślnie.
6. Osoba, o której mowa w ust. 5, składa oświadczenie o braku skazania za
przestępstwo popełnione umyślnie pod rygorem odpowiedzialności karnej za
składanie fałszywych oświadczeń. Składający oświadczenie jest obowiązany do
zawarcia w nim klauzuli o następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności
karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu
o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń.
7. Pełnomocnik w okresie, na który został ustanowiony:
1) ma prawo prowadzenia spraw podmiotu leczniczego i jego reprezentowania;
2) ponosi odpowiedzialność za zarządzanie podmiotem leczniczym.
8. Na okres ustanowienia pełnomocnika kompetencje innych organów podmiotu
leczniczego ulegają zawieszeniu.
9. Pełnomocnikowi, w przypadku złożenia wniosku zgodnie z art. 174 § 1
ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, udziela się urlopu bezpłatnego na
okres pełnienia tej funkcji.
10. Okres urlopu bezpłatnego udzielonego na podstawie ust. 9 jest wliczany do
okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.
11. Wynagrodzenie pełnomocnika ustala minister właściwy do spraw zdrowia.
Koszty wynagrodzenia pełnomocnika są pokrywane z budżetu państwa z części, której
dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
12. W przypadku zawieszenia kierownika podmiotu leczniczego, o którym
mowa w ust. 1, osoba ta zachowuje prawo do wynagrodzenia. Wynagrodzenie to jest
wypłacane przez podmiot leczniczy, w którym jest zatrudniony kierownik zawieszony
w wykonywaniu praw i obowiązków.
13. Pełnomocnik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez
niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu zadań, o których
mowa w ust. 7.
14. Skarb Państwa jest odpowiedzialny za szkodę solidarnie z pełnomocnikiem.
Skarb Państwa w przypadku naprawienia szkody ma zwrotne roszczenie do
pełnomocnika, chyba że szkoda powstała wyłącznie na skutek stosowania się przez
pełnomocnika do poleceń ministra właściwego do spraw zdrowia. Pełnomocnik
w przypadku naprawienia szkody ma zwrotne roszczenie do Skarbu Państwa, jeżeli
szkoda powstała wyłącznie na skutek stosowania się przez pełnomocnika do poleceń
ministra właściwego do spraw zdrowia.

Art. 47c. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu
epidemii ratownik, o którym mowa w art. 13 ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym, jednostki:
1) współpracującej z systemem Państwowe Ratownictwo Medyczne, o której
mowa w art. 15 ust. 1 pkt 1–4 tej ustawy,
2) podległej Ministrowi Obrony Narodowej
– może pobierać materiał z górnych dróg oddechowych w celu wykonania testu
diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2 po odbyciu w tej jednostce przeszkolenia
obejmującego procedurę pobrania materiału i jego zabezpieczenia oraz
bezpieczeństwa osób pobierających, potwierdzonego zaświadczeniem.

art. 48. więcej Art. 48. Pracownikom podmiotów leczniczych oraz innym osobom
podejmującym na zasadach określonych w niniejszej ustawie działania w celu
zapobiegania i zwalczania chorób zakaźnych i zakażeń u ludzi przysługuje ochrona
prawna należna funkcjonariuszowi publicznemu.

Art. 48a. 1. Kto w stanie zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie
stosuje się do ustanowionych na podstawie art. 46 lub art. 46b nakazów, zakazów lub
ograniczeń, o których mowa w:
1) art. 46 ust. 4 pkt 1 lub w art. 46b pkt 5 i 9–12, podlega karze pieniężnej
w wysokości od 5000 zł do 30 000 zł;
2) art. 46 ust. 4 pkt 2 lub w art. 46b pkt 3, podlega karze pieniężnej w wysokości od
10 000 zł do 30 000 zł;
3) art. 46 ust. 4 pkt 3–5 lub w art. 46b pkt 2 i 8, podlega karze pieniężnej
w wysokości od 10 000 zł do 30 000 zł;
4) art. 46 ust. 4 pkt 6, podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 zł do 10 000 zł;
5) art. 46 ust. 4 pkt 7 lub w art. 46b pkt 4, podlega karze pieniężnej w wysokości od
5000 zł do 10 000 zł.
2. Kto w stanie zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie wykonuje
decyzji, o których mowa w art. 47 ust. 4, podlega karze pieniężnej w wysokości od
5000 zł do 30 000 zł.
3. Kary pieniężne, o których mowa w:
1) ust. 1, wymierza, w drodze decyzji administracyjnej, państwowy powiatowy
inspektor sanitarny i państwowy graniczny inspektor sanitarny;
2) ust. 2, wymierza odpowiednio wojewoda albo minister właściwy do spraw zdrowia.
4. Decyzja w sprawie kary pieniężnej podlega natychmiastowemu wykonaniu
z dniem jej doręczenia. Decyzję tę doręcza się niezwłocznie.
5. W przypadku ponownego popełnienia takiego samego czynu, o którym mowa
w ust. 1 lub 2, wysokość kary pieniężnej:
1) jest nie niższa od wysokości kary pieniężnej wymierzonej poprzednio za takie naruszenie;
2) ustala się, dokonując powiększenia o 25% wysokości kary pieniężnej ustalonej
zgodnie z pkt 1.
6. Egzekucja nałożonych kar pieniężnych następuje w trybie przepisów
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
7. Kary pieniężne stanowią dochód budżetu państwa i są wpłacane w terminie
7 dni od dnia wydania decyzji. W przypadku kar, o których mowa w ust. 1, są one
wpłacane na rachunek bankowy właściwej stacji sanitarno-epidemiologicznej.
8. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do kar pieniężnych stosuje się
odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 i 1423).

art. 49. więcej Art. 49. Kto, nie będąc uprawnionym, przywozi, przewozi, przekazuje,
namnaża, wywozi, przechowuje, rozprzestrzenia, nabywa, pomaga w zbyciu biologicznych czynników chorobotwórczych, lub wykorzystując te czynniki w inny
sposób, stwarza zagrożenie dla zdrowia publicznego, podlega karze pozbawienia
wolności od 3 miesięcy do lat 5.

art. 50. więcej Art. 50. Kto:
1) wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 16 ust. 1, nie wdraża lub nie stosuje
procedur zapewniających ochronę przed zakażeniami oraz chorobami zakaźnymi,
2) wbrew obowiązkom, o których mowa w art. 22 ust. 1 i 2, nie przestrzega
wymagań higieniczno-sanitarnych,
3) wbrew obowiązkowi przeciwdziałania szerzeniu się zakażeń szpitalnych, nie
podejmuje działań określonych w art. 14 ust. 1 i 2
– podlega karze grzywny.

art. 51. więcej Art. 51. Kto:
1) nie będąc uprawnionym, przeprowadza szczepienia ochronne,
2) wbrew obowiązkowi prowadzenia dokumentacji medycznej dotyczącej
szczepień ochronnych, nie dokonuje wpisu szczepienia, nie wystawia
zaświadczenia o wykonaniu szczepienia lub nie prowadzi dokumentacji
medycznej w tym zakresie lub prowadzi ją nierzetelnie,
3) wbrew obowiązkowi nie zawiadamia pacjenta lub osoby sprawującej prawną
pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną albo opiekuna faktycznego
w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach
pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, o obowiązku poddania się obowiązkowym
szczepieniom ochronnym lub nie informuje o ochronnych szczepieniach zalecanych
– podlega karze grzywny.

art. 52. więcej Art. 52. Kto:
1) wbrew obowiązkowi nie poucza pacjenta, osoby sprawującej prawną pieczę nad
osobą małoletnią lub bezradną albo opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku
Praw Pacjenta, o środkach ostrożności zapobiegających przeniesieniu zakażenia
na inne osoby lub o ewentualnym obowiązku wynikającym z art. 6,
2) wbrew obowiązkowi nie informuje zakażonego o konieczności zgłoszenia się do
lekarza jego partnera lub partnerów seksualnych,
3) wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 21 ust. 1, nie zgłasza niepożądanego
odczynu poszczepiennego,
4) wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 27 ust. 1 lub 2, nie zgłasza
zakażenia, zachorowania na chorobę zakaźną lub zgonu z powodu zakażenia lub
choroby zakaźnej albo ich podejrzenia,
5) wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 29 ust. 1, nie zgłasza wyniku
badania w kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych, które
wywołują zakażenie lub chorobę zakaźną
– podlega karze grzywny.

art. 53. więcej Art. 53. Kto nie wykonuje decyzji o skierowaniu do pracy przy zapobieganiu
oraz zwalczaniu epidemii, wydanej na podstawie art. 47, podlega karze grzywny.

art. 54. więcej Art. 54. W sprawach o czyny, o których mowa w art. 50–53, orzekanie
następuje w trybie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks
postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2020 r. poz. 729, 956 i 1423).

Art. 54a. W stanie zagrożenia epidemicznego lub stanie epidemii uprawnienie
do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za wykroczenia, o których mowa
w art. 116 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2019 r.
poz. 821, z późn. zm.), przysługuje funkcjonariuszom organów, którzy na mocy
przepisów odrębnych są uprawnieni do nakładania grzywien w postępowaniu
mandatowym.

art. 55. więcej Art. 55. W ustawie z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006
r. Nr 122, poz. 851, z późn. zm.) po art. 29 dodaje się art. 29a w brzmieniu:
„Art. 29a. Uzyskane przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej w trakcie
kontroli informacje, dokumenty i inne dane stanowiące tajemnicę
kontrolowanego są objęte tajemnicą służbową i nie mogą być
przekazywane innym organom ani ujawniane, jeżeli nie jest to
konieczne ze względu na ochronę życia lub zdrowia człowieka, z
wyłączeniem żądania sądu lub prokuratora w związku z toczącym
się postępowaniem.”.

art. 56. więcej Art. 56. W ustawie z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) w art. 24 w ust. 5 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) określonych w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób
zakaźnych u ludzi.”.

art. 57. więcej Art. 57. W ustawie z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr
125, poz. 1317, z 2006 r. Nr 141, poz. 1011 oraz z 2008 r. Nr 220, poz. 1416) w art.
6 w ust. 1 w pkt 2 lit. f otrzymuje brzmienie:
„f) wykonywanie szczepień ochronnych, o których mowa w art. 20 ustawy z
dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570)”.

art. 58. więcej Art. 58. W ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267, z
późn. zm.) w art. 6 w ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) w wyniku decyzji wydanej przez właściwy organ albo uprawniony
podmiot na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi;”.

art. 59. więcej Art. 59. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr
45, poz. 271 i Nr 227, poz. 1505) w art. 72 w ust. 8 dodaje się pkt 3 w brzmieniu:
„3) przyjmowanie, przechowywanie i wydawanie przez stacje sanitarno-epidemiologiczne szczepionek zakupionych w ramach Programu Szczepień Ochronnych.”.

art. 60. więcej Art. 60. W ustawie z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz.
1694, z późn. zm. ) w art. 57 w ust. 1 pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) stwierdzono u niego chorobę lub zakażenie, podlegające obowiązkowemu
leczeniu na podstawie ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz
zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570),
lub istnieje podejrzenie takiej choroby lub zakażenia, a cudzoziemiec nie
wyraża zgody na to leczenie;”.

art. 61. więcej Art. 61. W ustawie z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1695, z 2007 r. Nr
120, poz. 818 oraz z 2008 r. Nr 70, poz. 416 i Nr 216, poz. 1367) wprowadza się
następujące zmiany:
1) w art. 67 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. Koszty opieki medycznej, o której mowa w ust. 2 nie obejmują kosztów
określonych w przepisach ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu
oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570).”;
2) w art. 112 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Koszty opieki medycznej, o której mowa w ust. 1, z wyłączeniem kosztów
określonych w przepisach ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu
oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz.
1570), są finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest
minister właściwy do spraw wewnętrznych, ze środków będących w dyspozycji Szefa Urzędu.”.

art. 62. więcej Art. 62. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, Nr 216, poz. 1367, Nr 225, poz. 1486 i Nr 227, poz. 1505) w art. 12 pkt 6 otrzymuje brzmienie:
„6) przepisów ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu
zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570) – w przypadku świadczeń zdrowotnych związanych ze zwalczaniem chorób, zakażeń
i chorób zakaźnych;”.

art. 63. więcej Art. 63. W ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U.
Nr 171, poz. 1225 oraz z 2008 r. Nr 214, poz. 1346 i Nr 223, poz. 1463) w art. 73 w ust. 1:
1) po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:
„1a) organy Wojskowej Inspekcji Sanitarnej, zgodnie z właściwością określoną
w przepisach wydanych na podstawie art. 20a ustawy z dnia 14 marca 1985
r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851, z późn. zm.);”;
2) po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:
„2a) organy Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej, zgodnie z właściwością określoną w przepisach wydanych na podstawie art. 3 ust. 7 ustawy z dnia 29
stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 121, poz.
842 oraz z 2008 r. Nr 145, poz. 916, Nr 195, poz. 1201 i Nr 227, poz. 1505);”.

art. 64. więcej Art. 64. Ilekroć w obowiązujących przepisach jest mowa o ustawie o chorobach
zakaźnych i zakażeniach, należy przez to rozumieć niniejszą ustawę.

art. 65. więcej Art. 65. Badania laboratoryjne osób, o których mowa w art. 6 ust. 1, mogą
przeprowadzać laboratoria, o których mowa w art. 7 ust. 4, które nie uzyskały akredytacji na podstawie ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2009 r.

art. 66. więcej Art. 66. 1. W 2009 r. wojewoda ustala plan, o którym mowa w art. 44, do dnia 31 maja 2009 r.
2. Plan, o którym mowa w ust. 1, jest sporządzany na podstawie danych i informacji przekazanych przez podmioty, o których mowa w art. 44 ust. 3, do dnia 31
marca 2009 r., wojewodzie na jego pisemne żądanie.

art. 67. więcej Art. 67. Do dnia 31 grudnia 2015 r.:
1) przewodniczącym zespołu kontroli zakażeń szpitalnych może być lekarz, który
posiada specjalizację inną niż określona na podstawie art. 15 ust. 5 oraz ukończył
kurs specjalistyczny z zakresu epidemiologii i kontroli zakażeń szpitalnych;
2) w skład zespołu kontroli zakażeń szpitalnych mogą wchodzić pielęgniarki
i położne, które do tego dnia zostały zatrudnione na stanowisku pielęgniarki
epidemiologicznej oraz ukończyły kurs kwalifikacyjny z zakresu pielęgniarstwa
epidemiologicznego;
3) szczepienia ochronne mogą wykonywać lekarze lub felczerzy, pielęgniarki,
położne i higienistki szkolne, nieposiadający kwalifikacji określonych na
podstawie art. 17 ust. 10 pkt 3, o ile posiadają 2,5-letnią praktykę w zakresie
przeprowadzania szczepień ochronnych.

art. 68. więcej Art. 68. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 4, art. 6 ust. 2, art. 6
ust. 3, art. 6 ust. 3a, art. 6 ust. 4, art. 6 ust. 9, art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 6,
art. 13 ust. 2, art. 14 ust. 8, art. 16 ust. 5, art. 16 ust. 9, art. 17 ust. 2, art. 19 ust. 3, art.
19 ust. 6, art. 20 ust. 10, art. 21 ust. 7, art. 23 ust. 8, art. 29 ust. 3, art. 31 ust. 5, art.
34 ust. 12, ustawy, o której mowa w art. 69, zachowują moc do dnia wejścia w życie
przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 4 ust. 1, art. 8 ust. 5, art. 10
ust. 2, art. 14 ust. 7, art. 15 ust. 5, art. 17 ust. 10, art. 18 ust. 10, art. 18 ust. 11, art. 20
ust. 4, art. 21 ust. 8, art. 21 ust. 9, art. 22 ust. 2, art. 23 ust. 2, art. 24 ust. 3, art. 24
ust. 6, art. 27 ust. 9, art. 29 ust. 7, art. 30 ust. 5, art. 38 ust. 2, art. 40 ust. 6 niniejszej
ustawy, nie dłużej jednak niż przez okres 2 lat od dnia jej wejścia w życie.

art. 69. więcej Art. 69. Traci moc ustawa z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych
i zakażeniach (Dz. U. poz. 1384, z późn. zm.).

art. 70. więcej Art. 70. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2009 r., z wyjątkiem art. 9,
który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2010 r.