Art. 47. 1. Pracownicy podmiotów leczniczych, osoby wykonujące zawody
medyczne oraz osoby, z którymi podpisano umowy na wykonywanie świadczeń
zdrowotnych, mogą być skierowani do pracy przy zwalczaniu epidemii. Do pracy przy
zwalczaniu epidemii mogą być skierowane także inne osoby, jeżeli ich skierowanie
jest uzasadnione aktualnymi potrzebami podmiotów kierujących zwalczaniem
epidemii.
1a. Samorządy zawodów medycznych przekazują, na wniosek odpowiednio
wojewody albo ministra właściwego do spraw zdrowia, w terminie 7 dni od dnia
otrzymania wniosku, wykaz osób wykonujących zawody medyczne, które mogą być skierowane do pracy przy zwalczaniu epidemii, zawierający: imię, nazwisko, adres
miejsca zamieszkania i numer prawa wykonywania zawodu medycznego, jeżeli został nadany.
2. Skierowanie do pracy przy zwalczaniu epidemii następuje w drodze decyzji.
2a. Do pracy przy zwalczaniu epidemii może zostać skierowana osoba, o której
mowa w ust. 3 pkt 1, 2a i 2b, na swój wniosek złożony do wojewody. Przepis ust. 2 stosuje się.
3. Skierowaniu do pracy niosącej ryzyko zakażenia przy zwalczaniu epidemii nie podlegają:
1) osoby, które nie ukończyły 18 lat bądź ukończyły 60 lat w przypadku kobiet lub
65 lat w przypadku mężczyzn;
2) kobiety w ciąży;
2a) osoby samotnie wychowujące dziecko w wieku do 18 lat;
2b) osoby wychowujące dziecko w wieku do 14 lat;
2c) osoby wychowujące dziecko z orzeczeniem o niepełnosprawności lub
orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego;
3) osoby, u których orzeczono częściową lub całkowitą niezdolność do pracy;
4) inwalidzi i osoby z orzeczonymi chorobami przewlekłymi, na których przebieg
ma wpływ zakażenie lub zachorowanie na chorobę zakaźną będącą przyczyną
epidemii lub orzeczona choroba przewlekła ma wpływ na przebieg lub
zachorowanie na chorobę zakaźną;
5) osoby, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu
osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2020 r.
poz. 1637), oraz posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej.
3a. W przypadku gdy dziecko w wieku do 18 lat jest wychowywane przez dwoje
osób, którym przysługuje władza rodzicielska, do pracy przy zwalczaniu epidemii
może zostać skierowana wyłącznie jedna z nich.
3b. Orzeczenie w sprawie choroby, o której mowa w ust. 3 pkt 4, wydaje lekarz,
o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53, 252, 568,
1222 i 1578).
4. Decyzję o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii na terenie
województwa, w którym osoba skierowana posiada miejsce pobytu lub jest zatrudniona, wydaje właściwy wojewoda, a w razie skierowania do pracy na obszarze
innego województwa – minister właściwy do spraw zdrowia.
4a. Wojewoda oraz minister właściwy do spraw zdrowia przetwarza dane
osobowe zawarte w wykazach, o których mowa w ust. 1a, oraz uzyskane
w postępowaniach o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii.
4b. Decyzja, o której mowa w ust. 2, jest wydawana w przypadku:
1) policjantów – po uzyskaniu pozytywnej opinii Komendanta Głównego Policji;
2) funkcjonariuszy Straży Granicznej – po uzyskaniu pozytywnej opinii
Komendanta Głównego Straży Granicznej;
3) strażaków pełniących służbę w Państwowej Straży Pożarnej – po uzyskaniu
pozytywnej opinii Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej;
4) funkcjonariuszy Służby Ochrony Państwa – po uzyskaniu pozytywnej opinii
Komendanta Służby Ochrony Państwa;
5) żołnierzy zawodowych – po uzyskaniu pozytywnej opinii Ministra Obrony
Narodowej;
6) funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego – po uzyskaniu pozytywnej
opinii Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego;
7) funkcjonariuszy Służby Wywiadu Wojskowego – po uzyskaniu pozytywnej
opinii Szefa Służby Wywiadu Wojskowego;
8) funkcjonariuszy Służby Więziennej – po uzyskaniu pozytywnej opinii Dyrektora
Generalnego Służby Więziennej.
4c. Opinia, o której mowa w ust. 4b, jest wydawana na wniosek kierownika
podmiotu leczniczego wskazującego przewidywaną liczbę godzin pracy w wymiarze
minimum 40 godzin tygodniowo ponad wymiar wynikający z dotychczasowej formy
świadczenia usług, jeżeli osoba, o której mowa w ust. 4b, takie usługi świadczy.
4d. W przypadku pracowników Ministerstwa Obrony Narodowej oraz jednostek
organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego
nadzorowanych, pracowników Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz
pracowników Służby Wywiadu Wojskowego decyzja, o której mowa w ust. 2, jest
wydawana po uzyskaniu pozytywnej opinii odpowiednio Ministra Obrony Narodowej,
Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego albo Szefa Służby Wywiadu Wojskowego.
Przepis ust. 4c stosuje się odpowiednio.
5. Od decyzji wojewody przysługuje odwołanie do ministra właściwego do
spraw zdrowia.
5a. W ramach postępowania w sprawie rozpatrzenia odwołania, o którym mowa
w ust. 5, albo wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy:
1) wojewoda może wystąpić do konsultanta wojewódzkiego,
2) minister właściwy do spraw zdrowia może wystąpić do konsultanta krajowego
– z dziedziny medycyny, której dotyczy choroba przewlekła, lub z dziedziny chorób
zakaźnych, celem uzyskania orzeczenia w sprawie choroby, o której mowa w ust. 3
pkt 4.
5b. Orzeczenie właściwego konsultanta wojewódzkiego albo właściwego
konsultanta krajowego z dziedziny medycyny, której dotyczy choroba przewlekła, lub
z dziedziny chorób zakaźnych, o którym mowa w ust. 5a, jest wydawane w terminie
14 dni od dnia otrzymania wniosku.
6. Wniesienie środka odwoławczego nie wstrzymuje wykonania decyzji.
6a. Decyzje, o których mowa w ust. 4:
1) mogą być przekazywane w każdy możliwy sposób zapewniający dotarcie decyzji
do adresata, w tym ustnie;
2) nie wymagają uzasadnienia;
3) przekazane w sposób inny niż na piśmie, są następnie doręczane na piśmie po
ustaniu przyczyn uniemożliwiających doręczenie w ten sposób.
7. Decyzja o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii stwarza obowiązek
pracy przez okres do 3 miesięcy w podmiocie leczniczym lub w innej jednostce
organizacyjnej wskazanych w decyzji.
8. Osobie skierowanej do pracy przy zwalczaniu epidemii dotychczasowy
pracodawca jest obowiązany udzielić urlopu bezpłatnego na czas określony w decyzji,
o której mowa w ust. 2. Okres urlopu bezpłatnego zalicza się do okresu pracy, od
którego zależą uprawnienia pracownicze u tego pracodawcy.
8a. Okresu niezdolności do pracy nie zalicza się do okresu skierowania do pracy
przy zwalczaniu epidemii.
9. Podmiot leczniczy lub jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 7,
nawiązują z osobą skierowaną do pracy stosunek pracy na czas wykonywania
określonej pracy, na okres nie dłuższy niż wskazany w decyzji.
10. Osobie skierowanej do pracy na podstawie decyzji, o której mowa w ust. 2,
przysługuje wynagrodzenie zasadnicze w wysokości nie niższej niż 200%
przeciętnego wynagrodzenia zasadniczego przewidzianego na danym stanowisku
pracy w zakładzie wskazanym w tej decyzji lub w innym podobnym zakładzie, jeżeli
w zakładzie wskazanym nie ma takiego stanowiska. Wynagrodzenie nie może być
niższe niż wynagrodzenie lub uposażenie zasadnicze wraz z dodatkami do uposażenia
o charakterze stałym, które osoba skierowana do pracy przy zwalczaniu epidemii
otrzymała w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym wydana została decyzja
o skierowaniu jej do pracy przy zwalczaniu epidemii. Osobom, którym wynagrodzenie
ustalono na podstawie uposażenia zasadniczego i dodatków do uposażenia
o charakterze stałym, wynagrodzenie to wypłaca się miesięcznie z góry w pierwszym
dniu roboczym miesiąca, za który ono przysługuje.
10a. Osoby, o których mowa w ust. 4b, skierowane do pracy przy zwalczaniu
epidemii są zwolnione ze świadczenia służby przy zachowaniu prawa do należnego
uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami do uposażenia o charakterze stałym
w wysokości należnej w miesiącu poprzedzającym miesiąc skierowania oraz
otrzymują wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 10.
10b. (uchylony)
10c. Wobec policjanta, funkcjonariusza Straży Granicznej, strażaka pełniącego
służbę w Państwowej Straży Pożarnej, funkcjonariusza Służby Więziennej,
funkcjonariusza Służby Ochrony Państwa, żołnierza zawodowego, funkcjonariusza
Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz funkcjonariusza Służby Wywiadu
Wojskowego skierowanego do pracy na podstawie decyzji, o której mowa w ust. 2,
nie stosuje się odpowiednio przepisu art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (Dz. U. z 2020 r. poz. 360, 956, 1610, 2112 i 2320), art. 67 ustawy z dnia
12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 305, 1610, 2112
i 2320 oraz z 2021 r. poz. 11), art. 57a ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r.
o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1123, 1610 i 2112), art.
160 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2020 r.
poz. 848, 1610, 2112 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 180), art. 138 ustawy z dnia 8 grudnia
2017 r. o Służbie Ochrony Państwa (Dz. U. z 2020 r. poz. 384, 695, 1610, 2112 i 2320
oraz z 2021 r. poz. 11), art. 56 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 860, 2112 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 159) oraz art. 39 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o służbie funkcjonariuszy Służby
Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. z 2020 r.
poz. 1221 i 2112).
11. Osobie, o której mowa w ust. 10, przysługuje zwrot kosztów przejazdu,
zakwaterowania i wyżywienia, na zasadach określonych w przepisach o ustalaniu oraz
wysokości należności przysługującej pracownikom państwowych jednostek z tytułu
podróży służbowych na obszarze kraju. Zwrot kosztów z tytułu zakwaterowania lub
wyżywienia nie przysługuje w przypadku zapewnienia w miejscu wykonywania pracy
bezpłatnego zakwaterowania lub wyżywienia.
12. Koszty świadczeń zdrowotnych udzielanych w związku ze zwalczaniem
epidemii oraz koszty, o których mowa w ust. 10 i 11, są finansowane z budżetu
państwa z części, której dysponentem jest wojewoda właściwy ze względu na miejsce
udzielania świadczeń.
13. Przez czas trwania obowiązku, o którym mowa w ust. 7, z osobą skierowaną
do pracy przy zwalczaniu epidemii nie może być rozwiązany dotychczasowy stosunek
pracy ani nie może być dokonane wypowiedzenie umowy o pracę, chyba że istnieje
podstawa do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika albo
w przypadku zmiany lub uchylenia decyzji. Przepisy art. 63–67 ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320) stosuje się odpowiednio.
14. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii:
1) studenci kierunków przygotowujących do wykonywania zawodu medycznego,
2) doktoranci w dziedzinie nauk medycznych i nauk o zdrowiu w dyscyplinach
naukowych: nauki medyczne, nauki farmaceutyczne i nauki o zdrowiu,
3) osoby kształcące się w zawodzie medycznym,
4) osoby posiadające wykształcenie w zawodzie medycznym, które ukończyły
kształcenie w tym zawodzie w okresie ostatnich 5 lat,
5) ratownicy, o których mowa w art. 13 ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym
– mogą brać udział w udzielaniu świadczeń zdrowotnych udzielanych w związku
z ogłoszeniem stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, na podstawie
decyzji o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii, o której mowa w ust. 2.
15. Na wniosek wojewody albo ministra właściwego do spraw zdrowia:
1) rektorzy uczelni prowadzących kształcenie na kierunkach, o których mowa
w ust. 14 pkt 1, albo studia doktoranckie w dziedzinie nauk medycznych
w dyscyplinach, o których mowa w ust. 14 pkt 2,
2) kierujący innymi niż wskazane w pkt 1 podmiotami kształcącymi w zawodach
medycznych,
3) podmioty prowadzące egzaminy kończące się uzyskaniem tytułu ratownika,
o którym mowa w art. 13 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym
Ratownictwie Medycznym
– przekazują w terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku odpowiednio wykazy
studentów i doktorantów, osób kształcących się w zawodzie medycznym i osób, które
uzyskały tytuł ratownika zawierające: imię, nazwisko, numer PESEL i adres miejsca
zamieszkania danej osoby, jeżeli zobowiązany do przekazania danych posiada ten
adres. Jeżeli tak wskazano we wniosku, podmiot zobowiązany przekazuje również
dane osób, które ukończyły kształcenie w zawodzie medycznym w okresie
wskazanym we wniosku, nie dłuższym niż 5 lat.
16. Osoby, o których mowa w ust. 14, biorą udział w udzielaniu świadczeń
zdrowotnych pod bezpośrednim nadzorem osoby wykonującej zawód medyczny
właściwej ze względu na rodzaj świadczenia.
17. Zadania, do których są kierowane osoby, o których mowa w ust. 14,
w ramach pracy przy zwalczaniu epidemii są dostosowane do poziomu ich wiedzy
i umiejętności.
18. Okres pracy studentów, doktorantów oraz osób kształcących się w zawodzie
medycznym, o których mowa w ust. 14, przy zwalczaniu epidemii jest zaliczany na
poczet odbycia odpowiedniej części zajęć lub grup zajęć kształtujących umiejętności
praktyczne, w tym zajęć praktycznych i praktyk zawodowych.
19. Osobom, o których mowa w ust. 14, przysługuje wynagrodzenie zasadnicze
za pracę przy zwalczaniu epidemii ustalone zgodnie z ust. 10.

Art. 47a. W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu
epidemii, przepisy art. 95–99 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności
leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295, 567 i 1493) stosuje się do pracowników
wykonujących zawód medyczny w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 czerwca
2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2020 r. poz. 830)
zatrudnionych w podmiotach leczniczych udzielających świadczeń przez całą dobę.

Art. 47b. 1. W szczególnie uzasadnionych przypadkach związanych
z koniecznością zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi,
w tym w przypadku odmowy wykonania obowiązku albo polecenia, o których mowa
w art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu
zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią COVID-19 oraz
po jej ustaniu (Dz. U. poz. 1493) lub art. 10d i art. 11h ustawy z dnia 2 marca 2020 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem
i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji
kryzysowych, lub ich nienależytego wykonania przez podmiot leczniczy prowadzący
szpital, minister właściwy do spraw zdrowia może zawiesić, w drodze decyzji,
kierownika podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, w wykonywaniu praw i
obowiązków oraz wyznaczyć do ich wykonywania pełnomocnika, zawiadamiając
o tym właściwego wojewodę oraz organ powołujący zawieszonego kierownika.
Decyzja ta podlega natychmiastowemu wykonaniu.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia określa:
1) dane podmiotu leczniczego, w którym wyznacza pełnomocnika;
2) imię i nazwisko oraz numer PESEL kierownika podmiotu leczniczego
zawieszanego w wykonywaniu praw i obowiązków;
3) okres zawieszenia kierownika, o którym mowa w pkt 2;
4) imię i nazwisko oraz numer PESEL pełnomocnika, o którym mowa w ust. 1.
3. Decyzja, o której mowa w ust. 1, wygasa po upływie 30 dni od dnia odwołania
stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii.
4. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, podmiot tworzący w rozumieniu ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, rada nadzorcza, komisja
rewizyjna albo wspólnik mający prawo prowadzenia spraw spółki lub jej
reprezentowania może wnieść skargę do sądu administracyjnego w terminie 7 dni od
daty doręczenia decyzji. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania decyzji.
Przepisu art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256, 695 i 1298) nie stosuje się.
5. Pełnomocnikiem może być osoba, która:
1) posiada wykształcenie wyższe;
2) posiada wiedzę i doświadczenie dające rękojmię prawidłowego wykonywania
obowiązków kierownika;
3) posiada doświadczenie w pracy na stanowisku kierowniczym albo ukończone
studia podyplomowe na kierunku zarządzanie i co najmniej trzyletni staż pracy;
4) nie została prawomocnie skazana za przestępstwo popełnione umyślnie.
6. Osoba, o której mowa w ust. 5, składa oświadczenie o braku skazania za
przestępstwo popełnione umyślnie pod rygorem odpowiedzialności karnej za
składanie fałszywych oświadczeń. Składający oświadczenie jest obowiązany do
zawarcia w nim klauzuli o następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności
karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu
o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń.
7. Pełnomocnik w okresie, na który został ustanowiony:
1) ma prawo prowadzenia spraw podmiotu leczniczego i jego reprezentowania;
2) ponosi odpowiedzialność za zarządzanie podmiotem leczniczym.
8. Na okres ustanowienia pełnomocnika kompetencje innych organów podmiotu
leczniczego ulegają zawieszeniu.
9. Pełnomocnikowi, w przypadku złożenia wniosku zgodnie z art. 174 § 1
ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, udziela się urlopu bezpłatnego na
okres pełnienia tej funkcji.
10. Okres urlopu bezpłatnego udzielonego na podstawie ust. 9 jest wliczany do
okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.
11. Wynagrodzenie pełnomocnika ustala minister właściwy do spraw zdrowia.
Koszty wynagrodzenia pełnomocnika są pokrywane z budżetu państwa z części, której
dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
12. W przypadku zawieszenia kierownika podmiotu leczniczego, o którym
mowa w ust. 1, osoba ta zachowuje prawo do wynagrodzenia. Wynagrodzenie to jest
wypłacane przez podmiot leczniczy, w którym jest zatrudniony kierownik zawieszony
w wykonywaniu praw i obowiązków.
13. Pełnomocnik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez
niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu zadań, o których
mowa w ust. 7.
14. Skarb Państwa jest odpowiedzialny za szkodę solidarnie z pełnomocnikiem.
Skarb Państwa w przypadku naprawienia szkody ma zwrotne roszczenie do
pełnomocnika, chyba że szkoda powstała wyłącznie na skutek stosowania się przez
pełnomocnika do poleceń ministra właściwego do spraw zdrowia. Pełnomocnik
w przypadku naprawienia szkody ma zwrotne roszczenie do Skarbu Państwa, jeżeli
szkoda powstała wyłącznie na skutek stosowania się przez pełnomocnika do poleceń
ministra właściwego do spraw zdrowia.

Art. 47c. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu
epidemii ratownik, o którym mowa w art. 13 ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym, jednostki:
1) współpracującej z systemem Państwowe Ratownictwo Medyczne, o której
mowa w art. 15 ust. 1 pkt 1–4 tej ustawy,
2) podległej Ministrowi Obrony Narodowej
– może pobierać materiał z górnych dróg oddechowych w celu wykonania testu
diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2 po odbyciu w tej jednostce przeszkolenia
obejmującego procedurę pobrania materiału i jego zabezpieczenia oraz
bezpieczeństwa osób pobierających, potwierdzonego zaświadczeniem.

Ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi art. 47

DODAJ