Wejscie w życie: 18 września 2009
Ostatnia Zmiana: 29 luty 2020
art. 1.
więcej
1) zadania Krajowego ośrodka bilansowania i zarządzania emisjami;
2) zasady funkcjonowania Krajowego systemu bilansowania i prognozowania emisji;
3) zasady zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji;
4) zasady funkcjonowania krajowego rejestru jednostek Kioto i uprawnień do emisji;
5) zasady obrotu i zarządzania jednostkami Kioto;
6) zasady funkcjonowania Krajowego systemu zielonych inwestycji oraz Rachunku klimatycznego;
7) warunki i zasady realizacji projektów wspólnych wdrożeń na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
8) warunki i zasady realizacji poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
a) projektów wspólnych wdrożeń,
b) projektów mechanizmu czystego rozwoju.
2. Wykaz gazów cieplarnianych i innych substancji wprowadzanych do
powietrza, objętych systemem zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych
substancji, określa załącznik nr 1 do ustawy.
art. 2.
więcej
1) akredytowanej niezależnej jednostce – rozumie się przez to jednostkę
upoważnioną do oceny dokumentacji projektowej, o której mowa w art. 40 ust. 7
pkt 1, oraz weryfikacji wielkości jednostek redukcji emisji uzyskanych
w wyniku realizacji projektu wspólnych wdrożeń, wyłonioną lub wskazaną przez
Komitet Nadzorujący;
2) aktywności – rozumie się przez to parametry charakteryzujące działalność, której
skutkiem jest emisja, takie jak: wielkość produkcji, wielkość zużycia surowców
lub paliw, ilość wytworzonych odpadów;
3) bilansowaniu emisji – rozumie się przez to określanie i prognozowanie wielkości
emisji, emisji unikniętej, emisji zredukowanej oraz gromadzenie i przetwarzanie
informacji o tych wielkościach, przy wykorzystaniu danych gromadzonych na
potrzeby polityki krajowej oraz na potrzeby wypełnienia zobowiązań
międzynarodowych;
3a) długoterminowej jednostce poświadczonej redukcji emisji – rozumie się przez to
jednostkę, o której mowa w art. 3 pkt 9 rozporządzenia Komisji (UE)
nr 389/2013 z dnia 2 maja 2013 r. ustanawiającego rejestr Unii zgodnie z
dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, decyzjami
nr 280/2004/WE i nr 406/2009/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz
uchylającego rozporządzenia Komisji (UE) nr 920/2010
i nr 1193/2011 (Dz. Urz. UE L 122 z 03.05.2013, str. 1), zwanego dalej
„rozporządzeniem Komisji (UE) nr 389/2013”;
4) ekwiwalencie – rozumie się przez to jeden megagram (1 Mg) dwutlenku węgla
(CO2) albo ilość innego gazu cieplarnianego stanowiącą odpowiednik jednego
megagrama (1 Mg) dwutlenku węgla (CO2), obliczoną z wykorzystaniem
odpowiedniego współczynnika ocieplenia;
5) emisji – rozumie się przez to wprowadzane w wyniku działalności człowieka,
bezpośrednio lub pośrednio do powietrza, gazy cieplarniane lub inne substancje;
6) emisji unikniętej – rozumie się przez to wielkość emisji, jaka mogłaby zostać
wprowadzona do powietrza w danym roku z instalacji w ramach technologii
stosowanych powszechnie do wytwarzania określonego produktu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, a na skutek zastosowania innego rozwiązania
technicznego lub technologicznego albo innych surowców lub paliw w nowej
instalacji nie została wprowadzona do powietrza;
7) emisji zredukowanej – rozumie się przez to niewynikającą z obniżenia produkcji
wielkość emisji, jaka nie została wprowadzona do powietrza w danym roku
z instalacji istniejącej wskutek podjętych działań modernizacyjnych, mających
na celu obniżenie wielkości emisji przypadającej na jednostkę powstającego
produktu lub jednostkę wykorzystywanego surowca, materiału lub paliwa
w zakładzie, na którego terenie jest położona instalacja;
8) gospodarce leśnej – rozumie się przez to działalność w zakresie urządzania,
ochrony i zagospodarowywania lasu, utrzymywania i powiększania zasobów i upraw leśnych oraz pozyskiwania, z wyjątkiem skupu, drewna, żywicy,
choinek, karpiny, kory, igliwia i płodów runa leśnego;
9) instalacji – rozumie się przez to instalację w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2019 r. poz. 1396, z późn. zm.);
10) jednostce Kioto – rozumie się przez to jednostkę poświadczonej redukcji emisji,
jednostkę przyznanej emisji, jednostkę redukcji emisji lub jednostkę
pochłaniania;
11) jednostce pochłaniania – rozumie się przez to jeden megagram (1 Mg) dwutlenku
węgla (CO2) pochłonięty w wyniku:
a) działalności człowieka mającej na celu zwiększenie pochłaniania dwutlenku
węgla (CO2) przez gleby użytkowane rolniczo,
b) zmian sposobów użytkowania gruntów rolnych lub leśnych, w tym
w zakresie zalesiania, ponownego zalesiania i wylesiania,
c) prowadzonej gospodarki leśnej;
12) jednostce poświadczonej redukcji emisji – rozumie się przez to wyrażoną
w ekwiwalencie emisję zredukowaną gazów cieplarnianych lub emisję unikniętą
gazów cieplarnianych, otrzymaną w wyniku realizacji projektu mechanizmu
czystego rozwoju;
13) jednostce przyznanej emisji – rozumie się przez to wyrażoną w ekwiwalencie
emisję gazów cieplarnianych przyznaną państwu uprawnionemu zgodnie
z Protokołem z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych
w sprawie zmian klimatu, sporządzonym w Kioto dnia 11 grudnia 1997 r.
(Dz. U. z 2005 r. poz. 1684), zwanym dalej „Protokołem z Kioto”;
14) jednostce redukcji emisji – rozumie się przez to wyrażoną w ekwiwalencie
emisję zredukowaną gazów cieplarnianych lub emisję unikniętą gazów
cieplarnianych lub jeden megagram (1 Mg) pochłoniętego dwutlenku węgla
(CO2), otrzymane w wyniku realizacji projektu wspólnych wdrożeń;
14a) jednostce rocznych limitów emisji – rozumie się przez to jednostkę, o której
mowa w art. 3 pkt 27 rozporządzenia Komisji (UE) nr 389/2013;
15) Komitecie Nadzorującym – rozumie się przez to organ wykonawczy Protokołu
z Kioto powołany w celu nadzorowania realizacji projektów wspólnych wdrożeń
realizowanych w ramach ścieżki drugiej, o której mowa w art. 37 ust. 3;
16) Krajowej rezerwie jednostek Kioto – rozumie się przez to ilość jednostek Kioto,
jaką Rzeczpospolita Polska jest obowiązana utrzymywać w Krajowym rejestrze
jednostek Kioto w danym okresie rozliczeniowym zgodnie z przepisami prawa
międzynarodowego lub przepisami prawa Unii Europejskiej;
17) krajowym pułapie emisji – rozumie się przez to maksymalną wielkość emisji,
jaka może być wyemitowana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w danym
okresie rozliczeniowym, wynikającą z przepisów prawa międzynarodowego lub
przepisów prawa Unii Europejskiej;
18) okresie rozliczeniowym – rozumie się przez to przedział czasu, w którym są
określane emisje w celu uzyskania informacji niezbędnych do wsparcia działań
zmierzających do wywiązania się Rzeczypospolitej Polskiej z zobowiązań
międzynarodowych w zakresie redukcji emisji;
19) państwach uprawnionych – rozumie się przez to państwa wymienione
w Załączniku I do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie
zmian klimatu, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 9 maja 1992 r. (Dz. U.
z 1996 r. poz. 238), zwanej dalej „Konwencją Klimatyczną”, które ratyfikowały
Protokół z Kioto, zgodnie z art. 1 ust. 7 Protokołu z Kioto;
20) podmiocie korzystającym ze środowiska – rozumie się przez to podmiot
korzystający ze środowiska w rozumieniu art. 3 pkt 20 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. – Prawo ochrony środowiska;
20a) (uchylony)
21) poziomie bazowym – rozumie się przez to szacunkową, określoną z największym
prawdopodobieństwem, wielkość emisji gazów cieplarnianych, jaka miałaby
miejsce w przypadku, gdyby projekt wspólnych wdrożeń lub projekt
mechanizmu czystego rozwoju nie został zrealizowany, stanowiącą poziom
odniesienia pozwalający określić emisję zredukowaną lub emisję unikniętą;
22) projekcie mechanizmu czystego rozwoju – rozumie się przez to przedsięwzięcie
realizowane przez państwo uprawnione na terytorium innego państwa niż
państwo uprawnione, które ma na celu redukcję lub uniknięcie emisji gazów
cieplarnianych, a także pochłanianie dwutlenku węgla (CO2) będące
następstwem zalesiania lub ponownego zalesiania;
23) projekcie wspólnych wdrożeń – rozumie się przez to przedsięwzięcie
realizowane przez państwo uprawnione na terytorium innego państwa
uprawnionego, które ma na celu redukcję, uniknięcie emisji gazów
cieplarnianych lub pochłanianie dwutlenku węgla (CO2);
24) prowadzącym instalację – rozumie się przez to prowadzącego instalację
w rozumieniu art. 3 pkt 31 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony
środowiska;
24a) tymczasowej jednostce poświadczonej redukcji emisji – rozumie się przez to
jednostkę, o której mowa w art. 3 pkt 11 rozporządzenia Komisji (UE)
nr 389/2013;
25) uprawnieniu do emisji – rozumie się przez to uprawnienie do emisji
w rozumieniu przepisów o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych;
26) urządzeniu – rozumie się przez to urządzenie w rozumieniu art. 3 pkt 42 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska;
27) zakładzie – rozumie się przez to zakład w rozumieniu art. 3 pkt 48 ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska;
28) źródle emisji – rozumie się przez to instalację lub jej część, której eksploatacja
powoduje emisję.
art. 3.
więcej
zwany dalej „Krajowym ośrodkiem”.
2. Do zadań Krajowego ośrodka należy:
1) wykonywanie zadań związanych z funkcjonowaniem Krajowego systemu
bilansowania i prognozowania emisji, w tym prowadzenie Krajowej bazy
o emisjach gazów cieplarnianych i innych substancji, zwanej dalej „Krajową bazą”;
1a) wykonywanie, na potrzeby modelowania matematycznego, o którym mowa
w art. 88 ust. 5 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska,
zadań związanych z prowadzeniem bazy emisji powierzchniowych, liniowych
i punktowych, w tym opracowywanie metodyk ustalania wielkości tych emisji
oraz zbieranie danych niezbędnych do ich ustalenia;
2) zarządzanie zbiorem rachunków w rejestrze Unii podlegających jurysdykcji
Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w art. 3 pkt 17 ustawy z dnia
12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych (Dz. U. z 2020 r. poz. 136 i 284);
3) opiniowanie wniosków o wydanie listu popierającego oraz wniosków o wydanie
listu zatwierdzającego realizację projektów wspólnych wdrożeń realizowanych
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4) prowadzenie wykazu projektów wspólnych wdrożeń realizowanych na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej posiadających listy popierające lub listy
zatwierdzające;
5) prowadzenie wykazu jednostek uprawnionych do weryfikacji raportów;
6) sporządzanie raportów, sprawozdań i prognoz dotyczących wielkości emisji;
7) opracowywanie metodyki ustalania wielkości emisji dla poszczególnych
rodzajów instalacji lub aktywności oraz metodyki wyznaczania wskaźników
emisji na jednostkę wyprodukowanego towaru, zużytego paliwa lub surowca;
8) opracowywanie wskaźników emisji na jednostkę wyprodukowanego towaru,
zużytego paliwa lub surowca;
9) monitorowanie działań związanych z realizacją projektów wspólnych wdrożeń
i projektów mechanizmów czystego rozwoju oraz innych projektów
powodujących redukcję lub uniknięcie emisji gazów cieplarnianych;
10) administrowanie systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych, o którym mowa w ustawie z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie
handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, w szczególności:
a) prowadzenie, w postaci elektronicznej, bazy danych zawierającej
informacje o instalacjach, z których emisja gazów cieplarnianych jest objęta
systemem, niezbędne do opracowania wykazów, o których mowa w art. 25
ust. 4, art. 29 ust. 1 i art. 41 ust. 1, oraz informacji, o których mowa
w art. 26 ust. 4, art. 41 ust. 2, art. 70 ust. 12, art. 71 ust. 11, art. 72 ust. 7
i art. 73 ust. 10 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu
uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, a także monitorowanie
sposobu wywiązania się przez prowadzących instalacje z obowiązków
związanych z systemem,
b) pełnienie funkcji prowadzącego aukcję uprawnień do emisji w rozumieniu
art. 3 pkt 20 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1031/2010 z dnia 12 listopada 2010 r. w sprawie harmonogramu, kwestii administracyjnych oraz pozostałych aspektów sprzedaży na aukcji uprawnień do emisji gazów
cieplarnianych na mocy dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami do emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (Dz. Urz. UE L 302 z 18.11.2010, str. 1, z późn. zm.),
c) prowadzenie, w postaci elektronicznej, bazy danych zawierającej
informacje o operatorach statków powietrznych wykonujących operacje
lotnicze objęte systemem, niezbędne do monitorowania sposobu
wywiązania się przez operatorów statków powietrznych z obowiązków
związanych z uczestnictwem w systemie,
d) obliczanie całkowitej rocznej liczby uprawnień do emisji dla instalacji,
o której mowa w art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie
handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych,
e) opiniowanie planów monitorowania wielkości emisji i planów poboru
próbek, o których mowa w art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r.
o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych,
f) opiniowanie planów monitorowania w zakresie emisji z operacji lotniczych,
dokumentów uzupełniających i informacji, o których mowa w art. 74 ust. 1
ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do
emisji gazów cieplarnianych oraz uproszczonych planów monitorowania
w zakresie emisji z operacji lotniczych i planów monitorowania
odnoszących się do monitorowania i raportowania w zakresie danych
dotyczących tonokilometrów, o których mowa w art. 74 ust. 2 i 3 tej ustawy,
g) sprawdzanie wniosków o przydział uprawnień do emisji dla instalacji nowej,
h) sprawdzanie informacji w zakresie znaczącego zmniejszenia zdolności produkcyjnej,
i) opracowywanie wykazu instalacji, które zaprzestały działalności,
j) obliczanie dostosowanej rocznej liczby uprawnień do emisji dla instalacji,
w których nastąpiło częściowe zaprzestanie działalności,
k) zbieranie danych i opracowywanie analiz dotyczących systemu,
l) opracowywanie sprawozdań dotyczących systemu w zakresie emisji gazów
cieplarnianych z instalacji i z wykonywanych operacji lotniczych,
m) przeprowadzanie oceny raportów na temat wielkości emisji w zakresie
kompletności zawartych w nich danych, poprawności przeprowadzonych
obliczeń oraz zgodności zawartych w nich ustaleń z przepisami
rozporządzenia Komisji (UE) nr 601/2012 z dnia 21 czerwca 2012 r.
w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów
cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady (Dz. Urz. UE L 181 z 12.07.2012, str. 30)
i z zatwierdzonym planem monitorowania,
n) udzielanie wyjaśnień, opracowywanie materiałów informacyjnych
i szkoleniowych oraz prowadzenie szkoleń dotyczących funkcjonowania systemu,
o) współpraca z organami administracji publicznej w zakresie związanym
z funkcjonowaniem systemu oraz realizacją zobowiązań
międzynarodowych w zakresie systemu,
p) opiniowanie, na wniosek ministra właściwego do spraw klimatu, projektów
aktów prawnych i dokumentów dotyczących funkcjonowania systemu,
q) sporządzanie wykazów prowadzących instalacje oraz operatorów statków
powietrznych, którzy naruszyli obowiązki związane z uczestnictwem
w systemie, i przekazywanie ich właściwym organom, stosownie do
art. 94–97 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu
uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych,
r) monitorowanie działań w zakresie polityki klimatycznej, a także
przygotowywanie analiz, przeglądów i ocen jej funkcjonowania,
s) prognozowanie skutków realizacji polityki klimatycznej,
t) rozwijanie narzędzi do wspomagania realizacji celów systemu zarządzania
emisjami oraz narzędzi do modelowania skutków gospodarczych,
finansowych i społecznych realizacji polityki klimatycznej;
11) prowadzenie Rejestru średnich źródeł spalania paliw, o którym mowa
w art. 236e ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.
2a. Krajowy ośrodek może także wykonywać zadania związane z:
1) (uchylony)
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) integracją systemów sprawozdawczości środowiskowej;
5) monitorowaniem działań w zakresie ochrony powietrza, a także
przygotowywaniem analiz, przeglądów i ocen jej funkcjonowania.
2b. (uchylony)
2c. Krajowy ośrodek współpracuje z organami administracji rządowej
właściwymi w sprawach przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz finansowaniu
terroryzmu w zakresie niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych oraz
rozporządzeń Komisji (UE), o których mowa w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 12 czerwca
2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych.
3. Do zadań Krajowego ośrodka należy także sporządzanie zestawień informacji
i raportów, w szczególności na potrzeby:
1) statystyki publicznej;
2) systemu opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza;
3) systemu bilansowania emisji gazów cieplarnianych;
4) systemu bilansowania i rozliczania wielkości emisji dwutlenku siarki (SO2)
i tlenków azotu (NOX) dla dużych źródeł spalania;
5) sprawozdawczości w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych;
6) bieżącej oceny jakości powietrza, w tym analiz modelowych.
4. Krajowy ośrodek może także, na podstawie informacji zawartych w Krajowej
bazie, sporządzać zestawienia informacji i raporty, inne niż wskazane w ust. 3, na
potrzeby organów administracji publicznej oraz organizacji samorządu gospodarczego
i organizacji pracodawców.
5. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze rozporządzenia,
listę zestawień informacji i raportów, o których mowa w ust. 4, sporządzanych na
potrzeby organów administracji publicznej oraz terminy ich przekazywania, kierując
się potrzebą zapewnienia organom administracji publicznej pełnego i terminowego
dostępu do informacji na temat wielkości emisji.
6. Zestawienia informacji i raporty, o których mowa w ust. 3, oraz zestawienia
informacji i raporty wpisane na listę, o której mowa w ust. 5, są sporządzane na
potrzeby organów administracji publicznej nieodpłatnie.
art. 4.
więcej
Ochrony Środowiska w Warszawie.
2. (uchylony)
art. 5.
więcej
wykonywaniem zadań przez Krajowy ośrodek.
2. Krajowy ośrodek w terminie do dnia 31 stycznia każdego roku przedkłada
ministrowi właściwemu do spraw klimatu sprawozdanie z wykonania zadań za
poprzedni rok kalendarzowy.
3. W przypadku gdy sprawozdanie jest niepełne lub budzi zastrzeżenia, minister
właściwy do spraw klimatu może zażądać uzupełnienia sprawozdania lub udzielenia
dodatkowych wyjaśnień w wyznaczonym przez siebie terminie.
4. Jeżeli w wyznaczonym terminie Krajowy ośrodek nie uzupełni sprawozdania
lub nie złoży żądanych wyjaśnień, a także gdy złożone sprawozdanie nadal budzi
zastrzeżenia, minister właściwy do spraw klimatu może zlecić imiennie
upoważnionym pracownikom obsługującego go urzędu przeprowadzenie kontroli
w zakresie zadań wykonywanych przez Krajowy ośrodek.
5. W przypadku gdy w wyniku przeprowadzonej kontroli zostaną stwierdzone
istotne uchybienia w wykonywaniu zadań przez Krajowy ośrodek, minister właściwy
do spraw klimatu może odwołać dyrektora Instytutu Ochrony Środowiska przed
upływem jego kadencji, bez zasięgania opinii, o której mowa w art. 22 ust. 1 ustawy
z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz. U. z 2008 r.
poz. 993 oraz z 2009 r. poz. 1323).
Art. 5a. (uchylony).
art. 6.
więcej
zwany dalej „Krajowym systemem”, w ramach którego są gromadzone, przetwarzane,
szacowane, prognozowane, bilansowane i zestawiane informacje o emisjach.
2. Krajowy system obejmuje informacje o:
1) podmiotach korzystających ze środowiska, osobach uprawnionych do
reprezentowania tych podmiotów oraz osobach będących użytkownikami
Krajowej bazy:
a) imię i nazwisko,
b) nazwę podmiotu i jego formę prawną,
c) adres miejsca zamieszkania,
d) adres siedziby,
e) adres poczty elektronicznej, adres strony internetowej, numer telefonu
komórkowego, numer telefonu stacjonarnego,
f) numer PESEL, a w przypadku braku numeru PESEL – serię i numer
dokumentu potwierdzającego tożsamość,
g) numer identyfikacyjny w krajowym rejestrze urzędowym podmiotów
gospodarki narodowej (REGON), numer identyfikacji podatkowej (NIP)
oraz numer w Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS);
2) miejscach korzystania ze środowiska, gdzie prowadzona jest działalność
powodująca emisje;
3) urządzeniach, których eksploatacja powoduje emisje;
4) instalacjach, źródłach powstawania i miejscach emisji;
5) środkach technicznych mających na celu zapobieganie lub ograniczanie emisji;
6) wielkościach emisji;
7) wielkościach produkcji oraz charakterystyce surowców i paliw towarzyszących emisjom;
8) pozwoleniach zintegrowanych lub pozwoleniach na wprowadzanie gazów lub
pyłów do powietrza, o których mowa w art. 181 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. – Prawo ochrony środowiska, w tym o rodzajach i ilościach gazów lub
pyłów dopuszczonych do wprowadzenia do powietrza, zezwoleniach, o których
mowa w przepisach o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych, oraz o zgłoszeniach instalacji mogących negatywnie
oddziaływać na środowisko z uwagi na wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza, o których mowa w art. 152 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. –
Prawo ochrony środowiska;
9) odstępstwach od dopuszczalnych wielkości emisji;
9a) oddziaływaniu na środowisko instalacji i urządzeń spalania lub współspalania
odpadów, niezbędne do realizacji obowiązków sprawozdawczych wynikających
z przepisów prawa międzynarodowego lub przepisów prawa Unii Europejskiej;
10) przedsięwzięciach inwestycyjnych, terminach ich realizacji oraz
prognozowanych wielkościach emisji z tych przedsięwzięć lub sprawnościach
redukcji emisji albo stężeniach substancji w gazach odlotowych planowanych do
osiągnięcia w wyniku realizacji tych przedsięwzięć;
11) planowanych i rzeczywistych zmianach zdolności produkcyjnych, poziomach
działalności oraz zmianach w działaniach w instalacji uczestniczącej w systemie
handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych lub braku takich zmian;
12) aktywnościach związanych z prowadzeniem działalności przemysłowej,
transportem, rolnictwem, leśnictwem i sektorem usług;
13) wielkościach emisji związanych z prowadzeniem działalności przemysłowej,
transportem, rolnictwem, leśnictwem i sektorem usług, wynikających
z aktywności, o których mowa w pkt 12;
14) prognozach zmian aktywności dla poszczególnych sektorów gospodarki,
o których mowa w art. 9 ust. 1.
3. Informacje, o których mowa w ust. 2, gromadzi się w Krajowej bazie.
4. Krajową bazę prowadzi Krajowy ośrodek.
5. Dane osobowe przetwarzane w ramach Krajowego systemu podlegają
zabezpieczeniom zapobiegającym nadużyciom lub niezgodnemu z prawem dostępowi
lub przekazywaniu polegającym co najmniej na:
1) dopuszczeniu do przetwarzania danych osobowych wyłącznie osób
posiadających pisemne upoważnienie wydane przez administratora danych;
2) pisemnym zobowiązaniu osób upoważnionych do przetwarzania danych
osobowych do zachowania ich w poufności.
Art. 6a. Informacje jednostkowe zawarte w raportach, o których mowa w art. 7
ust. 1, wprowadzane do Krajowej bazy, a także informacje jednostkowe zawarte
w zestawieniach informacji i raportach, o których mowa w art. 3 ust. 3–5, nie są
informacjami publicznymi w rozumieniu przepisów o dostępie do informacji publicznej.
art. 7.
więcej
emisje, sporządza i wprowadza do Krajowej bazy, w terminie do końca lutego każdego roku, raport zawierający informacje wskazane w art. 6 ust. 2 pkt 1–10, dotyczące poprzedniego roku kalendarzowego.
1a. Osoba fizyczna niebędąca przedsiębiorcą sporządza i wprowadza do
Krajowej bazy raport, o którym mowa w ust. 1, w zakresie eksploatacji:
1) instalacji wymagającej pozwolenia – jeżeli korzystanie ze środowiska
powodujące emisje wymaga pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza albo pozwolenia zintegrowanego, o których mowa w art. 181 ust. 1
pkt 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska;
2) źródła spalania paliw, o którym mowa w art. 152 ust. 2b ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.
2. W przypadku gdy obowiązek sporządzenia i wprowadzenia raportu jest
związany z eksploatacją instalacji, podmiotem obowiązanym do sporządzenia
i wprowadzenia raportu jest prowadzący instalację.
2a. Jeżeli w trakcie roku kalendarzowego prawa i obowiązki podmiotu
korzystającego ze środowiska przejmuje inny podmiot, obowiązek sporządzenia
i wprowadzenia raportu za ten rok, spoczywa na tym podmiocie, z zastrzeżeniem ust. 2b.
2b. Jeżeli nowy podmiot korzystający ze środowiska nie jest następcą prawnym
poprzedniego podmiotu, każdy z nich sporządza i wprowadza raport za okres,
w którym prowadził działalność objętą obowiązkiem sporządzenia raportu.
2c. Obowiązek sporządzenia i wprowadzenia za dany rok raportu, o którym
mowa w ust. 1, wygasa z upływem 5 lat od zakończenia roku kalendarzowego,
w którym powstał ten obowiązek.
3. Wielkości emisji zawarte w raporcie, o którym mowa w ust. 1, ustala się na
podstawie prowadzonych pomiarów lub na podstawie informacji o wielkości
produkcji, zużyciu paliw lub surowców i odpowiadających tym wielkościom
wskaźników emisji.
4. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze rozporządzenia,
rodzaje gazów cieplarnianych i innych substancji objętych bilansowaniem emisji dla
poszczególnych rodzajów instalacji oraz sposoby ustalania wielkości emisji, kierując
się potrzebą zapewnienia wysokiej jakości danych o emisji, w tym zapewnienia ich
wiarygodności i spójności, oraz biorąc pod uwagę rozwój w zakresie dostępnych
metod i technologii służących redukcji emisji.
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy zakres informacji zawartych w raporcie oraz sposób jego wprowadzania
do Krajowej bazy, kierując się potrzebą zapewnienia sprawnego funkcjonowania
Krajowej bazy oraz jednolitości danych zawartych w tej bazie.
8. (uchylony)
Art. 7a. 1. Informacje i dane zawarte w raportach, o których mowa w art. 7
ust. 1, są dostępne dla Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, a także dla
właściwego ze względu na miejsce korzystania ze środowiska wojewódzkiego
inspektora ochrony środowiska, w trybie połączenia z systemem teleinformatycznym,
po zalogowaniu się do konta w Krajowej bazie, za pomocą identyfikatora i hasła dostępu.
2. Identyfikator i hasło dostępu nadawane są przez Krajowy ośrodek na wniosek
organów Inspekcji Ochrony Środowiska, o których mowa w ust. 1.
3. Realizacja dostępu, o którym mowa w ust. 1, następuje z wykorzystaniem
bezpiecznej transmisji danych w sposób gwarantujący ich nienaruszalność.
4. Dostęp, o którym mowa w ust. 1, jest nieodpłatny.
art. 8.
więcej
w raportach wprowadzonych przez podmiot korzystający ze środowiska do Krajowej bazy.
2. W przypadku wątpliwości dotyczących prawidłowości podanych w raporcie
informacji Krajowy ośrodek występuje do podmiotu korzystającego ze środowiska
o udzielenie wyjaśnień lub dokonanie korekty raportu.
3. Podmiot korzystający ze środowiska w terminie 14 dni od dnia otrzymania
wystąpienia, o którym mowa w ust. 2, udziela wyjaśnień lub dokonuje korekty raportu.
4. Jeżeli podmiot korzystający ze środowiska, który eksploatuje:
1) instalację wymagającą pozwolenia zintegrowanego lub
2) instalację wymagającą pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, lub
3) źródło spalania paliw, o którym mowa w art. 157a ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, o nominalnej mocy cieplnej
nie mniejszej niż 1 MW
− nie dopełni obowiązku, o którym mowa w ust. 3, Krajowy ośrodek może
zawiadomić o tym wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska w terminie do dnia 15 września.
5. W przypadku podmiotu korzystającego ze środowiska, o którym mowa
w ust. 4 pkt 1 lub 2, wojewódzki inspektor ochrony środowiska dokonuje sprawdzenia
informacji zawartych w raporcie, w zakresie objętym wystąpieniem, o którym mowa w ust. 2.
6. Wyniki sprawdzenia, o którym mowa w ust. 5, wojewódzki inspektor ochrony
środowiska przekazuje Krajowemu ośrodkowi i podmiotowi korzystającemu ze środowiska.
7. Jeżeli ze sprawdzenia informacji zawartych w raporcie wynika potrzeba
korekty raportu, podmiot korzystający ze środowiska dokonuje korekty raportu
w terminie 14 dni od dnia otrzymania wyników sprawdzenia.
art. 9.
więcej
następujących sektorów gospodarki:
1) elektroenergetyki;
2) zaopatrzenia w ciepło;
3) górnictwa i wydobycia;
4) przemysłu rafineryjnego;
5) produkcji żelaza i stali;
6) produkcji metali nieżelaznych;
7) koksownictwa;
8) przemysłu cementowego;
9) przemysłu wapienniczego;
10) przemysłu ceramicznego;
11) przemysłu szklarskiego;
12) przemysłu drzewnego;
13) przemysłu papierniczego;
14) przemysłu chemicznego;
15) leśnictwa;
16) rolnictwa;
17) transportu;
18) przemysłu spożywczego.
1a. (uchylony)
1b. Krajowy ośrodek co 5 lat sporządza prognozy zmian aktywności w zakresie
zużycia nośników energii dla sektorów gospodarki innych niż wskazane w ust. 1.
1c. Właściwi ministrowie w zakresie swojej właściwości w porozumieniu
z Krajowym ośrodkiem ustalają założenia do sporządzenia prognoz, o których mowa
w ust. 1, oraz udostępniają Krajowemu ośrodkowi informacje i dane będące w ich
posiadaniu, niezbędne do sporządzenia tych prognoz.
1d. Minister właściwy do spraw energii udostępnia Krajowemu ośrodkowi
informacje i dane będące w jego posiadaniu, niezbędne do sporządzenia prognoz,
o których mowa w ust. 1b.
1e. Zakres i struktura informacji i danych, o których mowa w ust. 1c i 1d, są
zgodne z wymaganiami sporządzania prognoz wielkości emisji, o których mowa w art. 12 ust. 1.
1f. Informacje i dane, o których mowa w ust. 1c i 1d, właściwi ministrowie
w zakresie swojej właściwości przekazują Krajowemu ośrodkowi na 12 miesięcy
przed terminem sporządzenia prognoz, o których mowa w ust. 1 i 1b.
2. Prognozy zmian aktywności nie stanowią dokumentów planistycznych
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju (Dz. U. z 2019 r. poz. 1295 i 2020).
3. (uchylony)
4. Informacje o prognozach zmian aktywności Krajowy ośrodek zamieszcza w Krajowej bazie.
5. Prognozy, o których mowa w ust. 1 i 1b, są sporządzane przy zachowaniu
następujących zasad:
1) dotyczą lat kalendarzowych kończących się cyfrą 0 albo cyfrą 5, w okresie 25 lat,
począwszy od roku odniesienia;
2) za rok odniesienia przyjmuje się rok kalendarzowy kończący się cyfrą 0 lub cyfrą 5;
3) informacje i dane podaje się na podstawie danych dla roku odniesienia,
gromadzonych na potrzeby statystyki publicznej, a w razie braku takich danych
– na podstawie innych posiadanych danych ze wskazaniem ich źródła;
4) w przypadku braku informacji i danych dla roku odniesienia dopuszcza się
wykorzystanie informacji i danych dla roku poprzedzającego rok odniesienia,
pod warunkiem zamieszczenia w prognozie informacji o roku, którego dotyczą te dane.
6. Krajowy ośrodek sporządza zaktualizowane prognozy, o których mowa
w ust. 1 i 1b, jeżeli po sporządzeniu prognozy nastąpią zmiany analizowanych
czynników i projektowanych parametrów, w wyniku których prognozowane zmiany
aktywności zmienią się o więcej niż 20% w stosunku do zamieszczonych w ostatniej prognozie.
7. Jeżeli na przygotowanie kolejnej prognozy, o której mowa w ust. 1 lub 1b,
pozostało mniej niż 18 miesięcy albo gdy zmiany analizowanych czynników
i projektowanych parametrów zamieszczonych w prognozie nie będą miały istotnego
wpływu na wielkość emisji, zaktualizowanej prognozy nie sporządza się.
8. Do zaktualizowanej prognozy przepisy ust. 1c–1e stosuje się odpowiednio.
9. Informacje i dane niezbędne do sporządzenia zaktualizowanej prognozy
właściwi ministrowie w zakresie swojej właściwości przekazują na wniosek
Krajowego ośrodka nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania wniosku.
art. 10.
więcej
ośrodek przygotowuje i przekazuje ministrowi właściwemu do spraw klimatu krajowy
raport o wielkościach emisji gazów cieplarnianych i innych substancji za rok
poprzedni, w terminie do dnia 30 września każdego roku.
2. Krajowy raport o wielkościach emisji gazów cieplarnianych i innych
substancji obejmuje:
1) bilans emisji sporządzony na podstawie raportów zawartych w Krajowej bazie.
2) (uchylony)
art. 11.
więcej
do spraw klimatu, na 30 dni przed terminami wynikającymi z przepisów prawa Unii
Europejskiej lub umów międzynarodowych z zakresu ochrony środowiska,
inwentaryzacje emisji:
1) gazów cieplarnianych, zgodnie z wytycznymi do Konwencji Klimatycznej;
2) substancji określonych w Konwencji w sprawie transgranicznego
zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości, sporządzonej w Genewie dnia
13 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1985 r. poz. 311 i 312, z 1988 r. poz. 313 oraz
z 2012 r. poz. 216), zwanej dalej „Konwencją LRTAP”;
3) substancji, dla których w przepisach prawa Unii Europejskiej zostały określone
poziomy emisji lub stężeń oraz krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji
substancji, zgodnie z metodami określonymi w załączniku nr 2 do ustawy.
2. Krajowy ośrodek przygotowuje i przekazuje ministrowi właściwemu do spraw
klimatu, na 30 dni przed terminami wynikającymi z przepisów prawa Unii
Europejskiej, informacje i dane niezbędne dla realizacji obowiązków
sprawozdawczych wynikających z art. 72 dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych
(zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Tekst mający
znaczenie dla EOG) (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 17, z późn. zm.), zwanej
dalej „dyrektywą 2010/75/UE”, i art. 11 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) 2015/2193 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych
zanieczyszczeń do powietrza ze średnich obiektów energetycznego spalania (Tekst
mający znaczenie dla EOG) (Dz. Urz. UE L 313 z 28.11.2015, str. 1), zwanej dalej
„dyrektywą (UE) 2015/2193”, w zakresie dotyczącym:
1) emisji substancji do powietrza ze źródeł spalania paliw, instalacji i urządzeń
spalania lub współspalania odpadów, instalacji, w których są używane
rozpuszczalniki organiczne, i instalacji do produkcji dwutlenku tytanu;
2) odstępstw, o których mowa w art. 146c ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. –
Prawo ochrony środowiska;
3) decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/1135 z dnia 10 sierpnia 2018 r.
ustanawiającej rodzaj, format i częstotliwość przekazywania informacji, które
mają być udostępniane przez państwa członkowskie na potrzeby sprawozdań
z wdrożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE
w sprawie emisji przemysłowych (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz. Urz.
UE L 205 z 14.08.2018, str. 40) w zakresie danych dostępnych w Krajowej bazie.
3. Krajowy ośrodek przygotowuje i przekazuje ministrowi właściwemu do spraw
klimatu, na 14 dni przed terminami wynikającymi z przepisów prawa Unii
Europejskiej, informacje i dane niezbędne dla realizacji obowiązków
sprawozdawczych wynikających z dyrektywy 2010/75/UE i dyrektywy (UE)
2015/2193 w zakresie dotyczącym odstępstw, o których mowa w art. 146a, art. 146b,
art. 146j i art. 146k ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.
Art. 11a. 1. Krajowy ośrodek przygotowuje i przekazuje ministrowi
właściwemu do spraw klimatu, na 30 dni przed terminami wynikającymi z przepisów
prawa Unii Europejskiej dotyczących ochrony środowiska, sprawozdania, o których mowa w art. 6 decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/406/WE z dnia
23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez państwo członkowskie,
zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do roku
2020 zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych
(Dz. Urz. UE L 140 z 05.06.2009, str. 136), zwanej dalej „decyzją nr 2009/406/WE”,
zgodnie z wymaganiami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 525/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie mechanizmu monitorowania
i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych
informacji na poziomie krajowym i unijnym, mających znaczenie dla zmiany klimatu,
oraz uchylającego decyzję 280/2004/WE (Dz. Urz. UE L 165 z 18.06.2013, str. 13),
zwanego dalej „rozporządzeniem nr 525/2013”.
2. Minister właściwy do spraw klimatu uzgadnia sprawozdania, o których mowa
w ust. 1, z członkami Rady Ministrów i przedstawia do akceptacji Radzie Ministrów.
3. Sprawozdania, o których mowa w ust. 1, dotyczą:
1) krajowej rocznej emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji;
2) poziomu wykorzystania, podziału geograficznego, rodzajów i przyjętych
kryteriów jakościowych wykorzystanych jednostek poświadczonej redukcji
emisji i jednostek redukcji emisji;
3) przewidywanych postępów w realizacji decyzji z uwzględnieniem krajowych
polityk, działań i prognoz;
4) planowanych dodatkowych krajowych polityk i działań mających na celu dalszą
redukcję emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji ponad to, co wynika z decyzji nr 2009/406/WE.
4. Jeżeli do rozliczenia krajowej rocznej emisji gazów cieplarnianych
wykorzystano jednostki poświadczonej redukcji emisji lub jednostki redukcji emisji,
o których mowa w art. 98 ust. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu
uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, w sprawozdaniu, o którym mowa
w ust. 3 pkt 2, zamieszcza się uzasadnienie dotyczące wykorzystania tych jednostek.
5. Na podstawie sprawozdań, o których mowa w ust. 1, i sprawozdania, o którym
mowa w art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu
uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, minister właściwy do spraw klimatu
przygotowuje sprawozdanie, o którym mowa w art. 17 rozporządzenia nr 525/2013,
i przedstawia w terminie do dnia 31 lipca każdego roku Komisji Europejskiej.
6. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 5, minister właściwy do spraw klimatu
ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu
obsługującego tego ministra.
Art. 11b. 1. Krajowy ośrodek przygotowuje projekty raportów w zakresie
wypełniania zobowiązań wynikających z Konwencji Klimatycznej i Protokołu
z Kioto zgodnie z wymogami zawartymi w wytycznych określonych w przepisach
prawa Unii Europejskiej lub umowach międzynarodowych.
1a. Krajowy ośrodek przekazuje ministrowi właściwemu do spraw klimatu
projekty raportów, o których mowa w ust. 1, na 60 dni przed terminami wynikającymi
z przepisów prawa Unii Europejskiej lub umów międzynarodowych.
1b. Krajowy ośrodek przygotowuje i przekazuje ministrowi właściwemu do
spraw klimatu, na 30 dni przed terminami wskazanymi w załączniku nr 2 do ustawy,
raport metodyczny IIR, zgodnie z metodami określonymi w tym załączniku.
2. Sporządzając projekty raportów, o których mowa w ust. 1 i 1b, Krajowy
ośrodek może posłużyć się w szczególności informacjami, danymi i analizami
przekazywanymi przez organy administracji publicznej, informacjami i danymi
zawartymi w Krajowej bazie, informacjami zawartymi w prognozach, o których
mowa w art. 9 ust. 1 i 1b, oraz innymi informacjami i danymi udostępnianymi przez
organizacje samorządu gospodarczego i organizacje pracodawców, a także fundusze
ochrony środowiska i gospodarki wodnej.
3. Informacje, dane i analizy, o których mowa w ust. 2, obejmują w szczególności:
1) krótkookresowe i długookresowe prognozy makroekonomiczne;
2) krajowe i sektorowe polityki i strategie gospodarcze;
3) informacje dotyczące:
a) podejmowanych działań przyczyniających się do ograniczania lub redukcji emisji,
b) rodzajów stosowanych instrumentów prawnych, ekonomicznych
i administracyjnych wspomagających redukcję emisji,
c) oceny stanu jakości środowiska wykonywanych w ramach państwowego
monitoringu środowiska.
4. Organy administracji publicznej przekazują na wniosek Krajowego ośrodka
dane, informacje lub analizy niezbędne do sporządzenia projektów raportów,
o których mowa w ust. 1 i 1b.
5. Krajowy ośrodek może występować do organizacji samorządu gospodarczego,
organizacji pracodawców lub funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej
o udostępnienie danych, informacji lub analiz niezbędnych do sporządzenia projektów
raportów, o których mowa w ust. 1 i 1b.
Art. 11c. Prezes Głównego Urzędu Statystycznego udostępnia nieodpłatnie
Krajowemu ośrodkowi informacje i dane niezbędne do przygotowania projektów
inwentaryzacji emisji, o których mowa w art. 11 ust. 1, oraz projektów raportów,
o których mowa w art. 11b ust. 1, z wyłączeniem danych osobowych oraz danych
objętych tajemnicami prawnie chronionymi.
art. 12.
więcej
realizacji zadań wynikających z przepisów prawa Unii Europejskiej lub umów
międzynarodowych z zakresu ochrony środowiska oraz polityki ekologicznej państwa
i przekazuje je ministrowi właściwemu do spraw klimatu na 60 dni przed wymaganym terminem.
2. Przy opracowywaniu prognoz wielkości emisji pod uwagę bierze się w szczególności:
1) krótkookresowe i długookresowe prognozy makroekonomiczne;
2) krajowe i sektorowe polityki i strategie gospodarcze;
3) prognozy, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 1b;
4) informacje dotyczące:
a) podejmowanych działań przyczyniających się do ograniczania lub redukcji emisji,
b) rodzajów stosowanych instrumentów prawnych, ekonomicznych
i administracyjnych wspomagających redukcję emisji,
c) oceny stanu jakości powietrza wykonanej w ramach państwowego
monitoringu środowiska.
3. Prognozy wielkości emisji obejmują okres 20 lat i są aktualizowane po upływie 5 lat.
art. 13.
więcej
i innych substancji, zwany dalej „systemem zarządzania”, w celu:
1) zarządzania krajowymi pułapami emisji oraz zapewnienia ich trwałego
nieprzekraczania;
2) ograniczania emisji do wymaganych pułapów, jeżeli krajowe pułapy emisji
zostały przekroczone;
3) zarządzania niewykorzystanymi częściami krajowych pułapów emisji.
2. W skład systemu zarządzania wchodzą:
1) Krajowy system;
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) obrót i zarządzanie jednostkami Kioto;
5) zarządzanie krajowym limitem emisji gazów cieplarnianych i obrót jednostkami
rocznych limitów emisji.
art. 14.
więcej
środowiska, ograniczaniem lub unikaniem emisji gazów cieplarnianych,
pochłanianiem oraz sekwestracją dwutlenku węgla (CO2) może odbywać się
w szczególności w ramach:
1) Krajowego systemu zielonych inwestycji;
2) projektów wspólnych wdrożeń;
3) projektów mechanizmu czystego rozwoju;
4) projektów redukcji emisji gazów cieplarnianych poza systemem handlu
uprawnieniami do emisji.
2. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze rozporządzenia,
sposób realizacji oraz wydawania uprawnień do emisji lub jednostek z tytułu realizacji
projektów, o których mowa w ust. 1 pkt 4, uwzględniając wymagania dotyczące
projektów zmniejszających emisje gazów cieplarnianych nieobjętych systemem
wspólnotowym i wydawania uprawnień lub jednostek na te projekty, wynikające
z przepisów Unii Europejskiej.
art. 15.
więcej
systemu wynika, że wielkość emisji powoduje lub może powodować przekroczenie krajowego pułapu emisji, Krajowy ośrodek opracowuje projekt Krajowego planu redukcji emisji i przedkłada go ministrowi właściwemu do spraw klimatu.
2. Krajowy plan redukcji emisji przyjmuje, w drodze rozporządzenia, Rada
Ministrów, kierując się potrzebą ograniczenia emisji i trwałego nieprzekraczania
krajowych pułapów emisji w przyszłości oraz biorąc pod uwagę interesy gospodarcze
Rzeczypospolitej Polskiej oraz jej zobowiązania wynikające z przepisów prawa Unii
Europejskiej lub umów międzynarodowych z zakresu ochrony środowiska.
3. Krajowy plan redukcji emisji powinien zawierać w szczególności:
1) określenie substancji, których plan dotyczy, wraz z podaniem zakresu
przekroczenia krajowego pułapu emisji tych substancji;
2) wykaz sektorów gospodarki objętych planem;
3) określenie podstawowych kierunków i zakresu działań dla poszczególnych
sektorów gospodarki, niezbędnych do przywracania krajowego pułapu emisji;
4) określenie sposobu dokumentowania realizacji planu i jego efektów przez Krajowy ośrodek.
4. W przypadku przyjęcia Krajowego planu redukcji emisji organy administracji
publicznej są obowiązane do dokonania analizy dotyczącej konieczności ograniczenia
lub cofnięcia pozwoleń zintegrowanych albo pozwoleń na wprowadzanie gazów lub
pyłów, niezbędnych dla osiągnięcia celów wynikających z planu.
art. 16.
więcej
emisji, minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrami właściwymi
do spraw: energii, gospodarki, transportu, rolnictwa, budownictwa, planowania
i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa oraz gospodarki morskiej,
z każdym w zakresie jego właściwości, określi, w drodze rozporządzenia, sektorowe
plany redukcji emisji, kierując się ustaleniami Krajowego planu redukcji emisji oraz
potrzebą zapewnienia ograniczania emisji, a także nieprzekraczania w przyszłości
krajowych pułapów emisji dla poszczególnych sektorów gospodarki.
2. Sektorowy plan redukcji emisji powinien zawierać w szczególności:
1) zakres ograniczenia emisji, których krajowe pułapy emisji zostały przekroczone;
2) terminy obowiązywania ograniczeń;
3) listę podmiotów korzystających ze środowiska obowiązanych do ograniczenia
emisji, których krajowe pułapy emisji zostały przekroczone, albo kryteria
kwalifikowania instalacji do objęcia obowiązkiem ograniczenia emisji;
4) dla instalacji objętych planem:
a) standardy emisji substancji, których krajowe pułapy emisji zostały
przekroczone, jeżeli takie standardy jeszcze nie obowiązują, lub
b) zaostrzone standardy emisji substancji, których krajowe pułapy emisji
zostały przekroczone, jeżeli takie standardy już obowiązują, lub
c) wskaźniki emisji substancji na jednostkę wyprodukowanego towaru,
zużytego paliwa lub surowca
– obowiązujące w trakcie realizowania planu;
5) zakres i sposób prowadzenia pomiarów wielkości emisji albo sposób określania
wielkości emisji na podstawie wskaźników emisji oraz częstotliwość
przekazywania wyników wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.
2a. Sektorowy plan redukcji emisji może zawierać także:
1) działania prowadzące do ograniczenia emisji z transportu;
2) działania zmierzające do zmiany rodzaju lub jakości paliw dopuszczonych do
obrotu gospodarczego;
3) działania zmierzające do ograniczenia niskiej, rozproszonej emisji komunalno-
-bytowej;
4) inne działania zmierzające do ograniczania krajowych emisji.
3. W przypadku przekroczenia krajowego pułapu emisji podmioty korzystające
ze środowiska i objęte sektorowym planem redukcji emisji są obowiązane, w zakresie
określonym w tym planie, do:
1) ograniczenia emisji, których krajowe pułapy emisji zostały przekroczone;
2) przestrzegania standardów emisji lub zaostrzonych standardów emisji,
określonych w sektorowym planie redukcji emisji, lub dotrzymania wskaźników
emisji na jednostkę wyprodukowanego towaru, zużytego paliwa lub surowca;
3) wykonywania dodatkowych obowiązków związanych z ograniczaniem emisji,
polegających na:
a) prowadzeniu pomiarów wielkości emisji lub ustalaniu wielkości emisji na
podstawie wskaźników emisji,
b) przekazywaniu wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska, ze
wskazaną częstotliwością, wyników prowadzonych pomiarów.
4. Minister właściwy do spraw klimatu może zawierać porozumienia
z podmiotami w zakresie dobrowolnej redukcji emisji w sektorach gospodarki
objętych Krajowym planem redukcji emisji. Jeżeli porozumienie obejmuje stworzenie dodatkowych zachęt finansowych dla przedsiębiorcy, wymaga uzgodnienia
z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.
Art. 16a. 1. Krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji substancji
oznaczają minimalne ograniczenie krajowej emisji danej substancji, jakie powinno
zostać osiągnięte w docelowym roku kalendarzowym, wyrażone jako wielkość
procentowa całkowitej ilości emisji tej substancji, która została uwolniona w 2005 r.
jako roku odniesienia. Krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji substancji
określa załącznik nr 3 do ustawy.
2. Organy administracji rządowej i samorządowej oraz osoby fizyczne i prawne
są obowiązane do podejmowania działań umożliwiających osiągnięcie krajowych
zobowiązań w zakresie redukcji emisji substancji.
Art. 16b. 1. Krajowy ośrodek opracowuje projekt Krajowego programu
ograniczania zanieczyszczenia powietrza dla substancji, dla których w załączniku
nr 3 do ustawy określono krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji substancji,
zwanego dalej „Krajowym programem ograniczania zanieczyszczenia powietrza”.
2. Krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza jest opracowany
zgodnie z formatem określonym w decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/1522
z dnia 11 października 2018 r. ustanawiającej wspólny format krajowych programów
ograniczania zanieczyszczenia powietrza na podstawie dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 w sprawie redukcji krajowych emisji
niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych (Dz. Urz. UE L 256
z 12.10.2018, str. 87, z późn. zm.).
3. Krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza zawiera co najmniej:
1) krajowe ramy polityki dotyczącej jakości powietrza i zanieczyszczenia
powietrza, w których program został opracowany, w szczególności:
a) priorytety polityczne i ich odniesienie do priorytetów określonych w innych
powiązanych obszarach polityki, w tym w polityce dotyczącej zmiany
klimatu oraz, w stosownych przypadkach, rolnictwa, przemysłu i transportu,
b) określone w przepisach prawa obowiązki organów administracji publicznej
z podziałem na obowiązki krajowe, regionalne (województwo) i lokalne (powiat, gmina) lub innych właściwych podmiotów dotyczące realizacji założeń Krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza,
c) postępy poczynione w ramach aktualnej polityki i zastosowanych środków
w dziedzinie redukcji emisji i poprawy jakości powietrza oraz stopień,
w jakim wypełniane są zobowiązania wynikające z przepisów prawa,
d) prognozowany dalszy rozwój sytuacji w zakresie osiągania założeń
Krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza przy
założeniu, że nie nastąpi żadna zmiana w już przyjętej polityce i
stosowanych środkach;
2) warianty strategiczne rozważane w celu wypełnienia zobowiązań w zakresie
redukcji emisji substancji w okresie od 2020 r. do 2029 r. oraz w okresie na
2030 r. i na lata następne, jak również dla osiągnięcia średnioterminowych
poziomów emisji określonych na 2025 r. oraz w celu dalszej poprawy jakości
powietrza, analizę tych wariantów wraz z metodą jej przeprowadzenia, a także
poszczególne lub łączne skutki strategii i środków dotyczących redukcji emisji
substancji, jakości powietrza i środowiska oraz związaną z nimi niepewność,
w przypadku gdy informacje o takich skutkach są dostępne;
3) ścieżkę redukcji emisji substancji określoną jako orientacyjny poziom
zmniejszania wielkości emisji substancji, dla których zostały określone krajowe
zobowiązania w zakresie redukcji emisji substancji, o których mowa w art. 16a;
4) środki i strategie, które zdecydowano się przyjąć, w tym harmonogram ich
przyjmowania, wdrażania i dokonywania ich przeglądu, wraz ze wskazaniem
odpowiedzialnych właściwych organów administracji publicznej lub innych
właściwych podmiotów;
5) w stosownych przypadkach, wyjaśnienie powodów, dla których osiągnięcie
orientacyjnych poziomów emisji substancji określonych na 2025 r. jest
niemożliwe bez pociągania za sobą nieproporcjonalnie wysokich kosztów,
a także powodów, dla których przyjęto nieliniową ścieżkę redukcji emisji
substancji, o której mowa w art. 16c ust. 3;
6) w stosownych przypadkach, informacje na temat możliwości stosowania
przepisów art. 16d ust. 3 i 5;
7) ocenę, w jaki sposób wybrane strategie i środki zapewniają spójność
z politykami, strategiami, programami, planami i prognozami w innych
obszarach polityki.
4. Krajowy ośrodek, opracowując projekt Krajowego programu ograniczania
zanieczyszczenia powietrza:
1) ocenia, do jakiego stopnia krajowe źródła emisji substancji mogą wpływać na
jakość powietrza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i sąsiednich państw
członkowskich Unii Europejskiej, w tym używając danych i metod
opracowanych w ramach europejskiego programu monitorowania i oceny,
o którym mowa w art. 9 Konwencji LRTAP;
2) uwzględnia potrzebę zmniejszenia emisji zanieczyszczeń powietrza, aby
osiągnąć cele dotyczące jakości powietrza na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej oraz, w stosownych przypadkach, sąsiednich państw członkowskich
Unii Europejskiej, przy czym przez cele dotyczące jakości powietrza rozumie się
poziomy dopuszczalne, poziomy docelowe i pułapy stężeń ekspozycji określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. – Prawo ochrony środowiska;
3) priorytetowo traktuje środki redukcji emisji sadzy przy podejmowaniu środków
służących wypełnieniu krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji pyłu,
przy czym przez sadzę rozumie się węglowe cząstki stałe pochłaniające światło;
4) uwzględnia potrzebę zapewnienia spójności Krajowego programu ograniczania
zanieczyszczenia powietrza z innymi politykami, strategiami, programami,
planami i prognozami przyjętymi w oparciu o wymogi określone w przepisach prawa.
5. Organy administracji publicznej przekazują Krajowemu ośrodkowi, na jego
wniosek, informacje i opinie potrzebne do sporządzenia projektu Krajowego
programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza w terminie 30 dni od dnia
otrzymania wniosku.
6. Krajowy ośrodek przedkłada ministrowi właściwemu do spraw klimatu
projekt Krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza.
7. Minister właściwy do spraw klimatu przy opracowywaniu Krajowego
programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza zapewnia udział społeczeństwa na
zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2020
r. poz. 283, 284, 322 i 471).
8. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw klimatu,
przyjmuje Krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza w drodze
uchwały.
9. Minister właściwy do spraw klimatu przekazuje przyjęty Krajowy program
ograniczania zanieczyszczenia powietrza Komisji Europejskiej.
10. Krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza jest
aktualizowany nie rzadziej niż co 4 lata.
11. Aktualizacja Krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza
zawiera elementy, o których mowa w ust. 3, a także:
1) ocenę postępów we wdrażaniu Krajowego programu ograniczania
zanieczyszczenia powietrza, redukcji emisji substancji i zmniejszaniu stężeń;
2) wszelkie znaczące zmiany polityki i strategii oraz przyjętych założeń, a także
znaczące zmiany harmonogramu wdrażania Krajowego programu ograniczania
zanieczyszczenia powietrza.
12. Aktualizacji Krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza
dokonuje się również w przypadku, gdy z inwentaryzacji emisji, o której mowa
w art. 11 ust. 1 pkt 3, wynika, że przyjęty w Krajowym programie ograniczania
zanieczyszczenia powietrza poziom redukcji emisji substancji wynikający ze ścieżki
redukcji emisji nie został osiągnięty lub zachodzi ryzyko, że nie zostanie osiągnięty.
13. Aktualizacja, o której mowa w ust. 12, uwzględnia dodatkowe działania
i środki, które zostały lub zostaną podjęte w celu zmniejszenia poziomu emisji
substancji zgodnie z przyjętą ścieżką redukcji spośród ścieżek redukcji, o których
mowa w art. 16c, jeżeli takie działania i środki są wymagane.
14. Dodatkowe działania i środki, o których mowa w ust. 13, oraz harmonogram
ich wdrożenia są podejmowane na podstawie propozycji, o których mowa w art. 16d ust. 2.
15. Aktualizacji, o której mowa w ust. 12, dokonuje się w terminie 18 miesięcy
od dnia przekazania Komisji Europejskiej inwentaryzacji emisji, o której mowa
w art. 11 ust. 1 pkt 3.
16. Do aktualizacji, o której mowa w ust. 10 i 12, stosuje się odpowiednio
przepisy ust. 1, 2 i 4–9.
Art. 16c. 1. Ścieżka redukcji emisji, o której mowa w art. 16b ust. 3 pkt 3, jest
wyznaczana jako liniowe zmniejszanie wielkości emisji substancji, dla której zostały
określone krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji substancji, w którym górny punkt wyznacza poziom redukcji emisji danej substancji wyznaczony jako
krajowe zobowiązanie w zakresie redukcji emisji na 2020 r., a dolny punkt stanowi
poziom redukcji emisji tej substancji wyznaczony jako krajowe zobowiązanie
w zakresie redukcji emisji na 2030 r., zwane dalej „liniową ścieżką redukcji emisji”.
2. W liniowej ścieżce redukcji emisji wyznacza się także poziom redukcji emisji
danej substancji na 2025 r.
3. W przypadku gdy osiąganie poziomów zmniejszania wielkości emisji
substancji w sposób wyznaczony liniową ścieżką redukcji emisji jest nieefektywne
pod względem ekonomicznym lub technologicznym, zmniejszanie wielkości emisji
substancji można wyznaczyć w sposób nieliniowy, pod warunkiem że od 2025 r.
trajektoria poziomu zmniejszania wielkości emisji substancji będzie się stopniowo
zbliżała do trajektorii wyznaczonej liniową ścieżką redukcji emisji oraz że nie wpłynie
to na żadne z krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji w 2030 r.
Art. 16d. 1. Minister właściwy do spraw klimatu informuje właściwych
ministrów w zakresie ich właściwości, że zgodnie z inwentaryzacją emisji, o której
mowa w art. 11 ust. 1 pkt 3, przyjęty w Krajowym programie ograniczania
zanieczyszczenia powietrza poziom redukcji emisji substancji wynikający ze ścieżki
redukcji emisji nie został osiągnięty lub zachodzi ryzyko, że nie zostanie osiągnięty.
2. Właściwi ministrowie w zakresie swojej właściwości opracowują propozycje
dodatkowych działań i środków, o których mowa w art. 16b ust. 14, i przekazują je
ministrowi właściwemu do spraw klimatu w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania
informacji, o której mowa w ust. 1.
3. W przypadkach, w których:
1) nieosiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji jest
następstwem wyjątkowo chłodnej zimy lub wyjątkowo suchego lata, a średnia
roczna wielkość emisji tej substancji wykazywana w inwentaryzacji, o której
mowa w art. 11 ust. 1 pkt 3, za dany rok, rok poprzedzający i rok kolejny nie
przekracza wartości krajowych rocznych emisji, albo
2) osiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji w danym
roku nie jest możliwe pomimo zrealizowania wszystkich racjonalnych pod
względem kosztów środków oraz jeżeli:
a) co najmniej jedno zobowiązanie w zakresie redukcji emisji substancji
zostało określone na poziomie wyższym niż racjonalna pod względem
kosztów redukcja określona w sprawozdaniu nr 16, o którym mowa w art. 5 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 z dnia
14 grudnia 2016 r. w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych
rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych, zmiany dyrektywy
2003/35/WE oraz uchylenia dyrektywy 2001/81/WE (Dz. Urz. UE L 344
z 17.12.2016, str. 1), zwanej dalej „dyrektywą Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) 2016/2284”, oraz
b) przekroczenie poziomu krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji
substancji wskazanego w załączniku nr 3 do ustawy zostanie co roku
zrekompensowane przez równoważną redukcję emisji innego
zanieczyszczenia określonego w tym załączniku, albo
3) nieosiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji wynika
z nagłego i wyjątkowego zakłócenia lub spadku mocy w systemie wytwarzania
lub dostawy energii elektrycznej lub ciepła, którego nie można było w sposób
racjonalny przewidzieć, oraz jeżeli można wykazać, że:
a) podjęto wszelkie racjonalne działania obejmujące wdrożenie nowych
środków i strategii w celu spełnienia krajowych zobowiązań w zakresie
redukcji emisji substancji i że działania te będą nadal podejmowane, tak aby
okres, w którym te zobowiązania nie są spełniane, był jak najkrótszy, oraz
b) wdrożenie dodatkowych środków i strategii oprócz wskazanych
w lit. a pociągałoby za sobą nieproporcjonalne koszty i poważnie
zagrażałoby krajowemu bezpieczeństwu energetycznemu lub
powodowałoby duże ryzyko ubóstwa energetycznego dla znacznej części ludności
– przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się.
4. Odstępstwa, o których mowa w ust. 3:
1) pkt 2 – mogą być stosowane nie dłużej niż przez 5 kolejnych lat,
2) pkt 3 – mogą być stosowane nie dłużej niż przez 3 kolejne lata
– od dnia rozpoczęcia ich stosowania.
5. Jeżeli z inwentaryzacji emisji, o której mowa w art. 11 ust. 1 pkt 3, wynika, że
wielkość emisji substancji, dla której zostały określone krajowe zobowiązania
w zakresie redukcji emisji, przekracza poziom wyznaczony poziomem tych
zobowiązań, a przekroczenie to jest następstwem zastosowania usprawnionych metod
w zakresie inwentaryzacji emisji, zaktualizowanych zgodnie z wiedzą naukową,
opracowuje się skorygowaną inwentaryzację emisji.
6. Krajowy ośrodek opracowuje skorygowaną inwentaryzację emisji, o której
mowa w ust. 5, zgodnie z metodami dotyczącymi korekt inwentaryzacji emisji
określonymi w załączniku nr 2 do ustawy, przyjmując na potrzeby opracowania
korekty, że zobowiązania w zakresie redukcji emisji na lata 2020–2029 zostały
określone w dniu 4 maja 2012 r.
7. Począwszy od 2025 r., skorygowaną inwentaryzację emisji, o której mowa
w ust. 5, opracowuje się z uwzględnieniem aktualnych wskaźników emisji lub metod
stosowanych do wyznaczenia emisji ze szczególnych kategorii źródeł, jeżeli
pozwalają na dokładniejsze określenie emisji niż normy wynikające z przepisów
prawa Unii Europejskiej w dziedzinie ochrony powietrza zamieszczonych na liście,
o której mowa w art. 14 ust. 3 lit. b dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
2016/2284.
8. Po przekazaniu przez Krajowy ośrodek skorygowanej inwentaryzacji emisji,
o której mowa w ust. 5, minister właściwy do spraw klimatu przekazuje ją Komisji
Europejskiej w terminie do dnia 15 lutego danego roku sprawozdawczego, informując
o znaczącej różnicy w zakresie wskaźników emisji.
9. Minister właściwy do spraw klimatu w terminie do dnia 15 lutego roku, za
który jest opracowywana inwentaryzacja, o której mowa w art. 11 ust. 1 pkt 3,
informuje Komisję Europejską o zastosowaniu odstępstw, o których mowa w ust. 3
lub 5, wskazując zanieczyszczenia, dla których poziom krajowych zobowiązań
w zakresie redukcji emisji nie zostanie dotrzymany.
10. Zastosowanie odstępstwa, o którym mowa w ust. 3 lub 5, uznaje się za
skuteczne, jeżeli Komisja Europejska nie zgłosi zastrzeżeń w terminie 9 miesięcy od
dnia otrzymania informacji, o której mowa w ust. 9.
11. W przypadku uznania przez Komisję Europejską, że warunki zastosowania
odstępstw, o których mowa w ust. 3 lub 5 nie zostały spełnione, ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.
Art. 16e. 1. Minister właściwy do spraw:
1) budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa,
2) energii,
3) gospodarki,
4) gospodarki morskiej,
5) rolnictwa,
6) transportu,
7) żeglugi śródlądowej
– każdy w zakresie swojej właściwości, sporządza i przekazuje ministrowi
właściwemu do spraw klimatu informację dotyczącą stosowanych działań i środków
ujętych w Krajowym programie ograniczania zanieczyszczenia powietrza, które mają
zapewnić dotrzymanie krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji substancji
określonych w załączniku nr 3 do ustawy lub wyznaczonej ścieżki redukcji emisji
przyjętej spośród ścieżek redukcji emisji, o których mowa w art. 16c.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, przekazuje się do dnia 31 stycznia
każdego roku za rok poprzedni. Informacje są opracowywane na formularzu
udostępnionym w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu
obsługującego ministra właściwego do spraw klimatu.
3. Minister właściwy do spraw klimatu na podstawie informacji, o których mowa
w ust. 1, przygotowuje roczne sprawozdanie o stosowanych działaniach i środkach,
które mają zapewnić dotrzymanie krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji
substancji określonych w załączniku nr 3 do ustawy lub wyznaczonej ścieżki redukcji
emisji przyjętej spośród ścieżek redukcji emisji, o których mowa w art. 16c, oraz
o redukcji emisji uzyskanej w wyniku stosowania tych działań i środków.
4. Minister właściwy do spraw klimatu przekazuje roczne sprawozdanie,
o którym mowa w ust. 3, Radzie Ministrów w terminie do dnia 30 czerwca roku
następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie.
art. 17.
więcej
art. 18.
więcej
1) wykorzystywane do wypełnienia zobowiązania do redukcji emisji gazów
cieplarnianych wynikającego z Protokołu z Kioto;
2) przedmiotem międzynarodowego obrotu;
3) przenoszone na kolejny okres rozliczeniowy, z wyjątkiem jednostek pochłaniania.
2. Czynności, o których mowa w ust. 1, prowadzi się zgodnie z postanowieniami
Protokołu z Kioto oraz decyzjami Konferencji Stron Konwencji Klimatycznej
stanowiącej spotkanie Stron Protokołu z Kioto.
3. Jednostki przyznanej emisji mogą być dodatkowo wykorzystywane do
zamiany na:
1) jednostki redukcji emisji odpowiadające redukcji lub uniknięciu emisji gazów
cieplarnianych uzyskane w ramach projektów wspólnych wdrożeń
zrealizowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) uprawnienia do emisji w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji.
4. Uprawnienia do emisji w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji
mogą być zamieniane na jednostki przyznanej emisji.
5. Jednostki pochłaniania mogą być dodatkowo wykorzystywane do zamiany na
jednostki redukcji emisji odpowiadające pochłanianiu dwutlenku węgla (CO2)
uzyskanemu w wyniku realizacji projektów wspólnych wdrożeń na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
6. (uchylony)
7. (uchylony)
Art. 18a. 1. Jednostki Kioto, jednostki rocznych limitów emisji, długoterminowe
jednostki poświadczonej redukcji emisji, tymczasowe jednostki poświadczonej
redukcji emisji są utrzymywane na odpowiednich rachunkach w rejestrze Unii,
o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu
uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych.
2. Jednostki Kioto, jednostki rocznych limitów emisji, długoterminowe jednostki
poświadczonej redukcji emisji, tymczasowe jednostki poświadczonej redukcji emisji
należące do Skarbu Państwa są utrzymywane na krajowych rachunkach posiadania
w rejestrze Unii.
3. Uprawnienia do emisji lub jednostki Kioto pozostające na zamykanym
rachunku w rejestrze Unii, w przypadku braku innej dyspozycji posiadacza tego
rachunku, są przenoszone na krajowy rachunek posiadania w tym rejestrze.
art. 19.
więcej
umowy zawieranej między Rzecząpospolitą Polską a państwem uprawnionym lub
upoważnionym przez to państwo podmiotem.
2. Umowy, o których mowa w ust. 1, mogą być zawierane jako umowy
międzynarodowe zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 kwietnia 2000 r. o umowach
międzynarodowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 127) albo jako umowy cywilnoprawne.
3. Zawarcie umowy cywilnoprawnej wymaga uzyskania zgody Rady Ministrów.
4. Umowa cywilnoprawna, w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia, jest
przekazywana Radzie Ministrów do wiadomości.
Art. 19a. Wpływy pochodzące ze sprzedaży jednostek Kioto są przekazywane
na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej, zwanego dalej „Narodowym Funduszem”, lub na wyodrębnione subkonto
tego rachunku, jeżeli wynika to z zawartej umowy sprzedaży jednostek Kioto.
art. 20.
więcej
minister właściwy do spraw klimatu.
art. 21.
więcej
klimatu informacje i dane dotyczące oszacowania liczby jednostek przyznanej emisji,
które mogą zostać zbyte.
2. Przy szacowaniu liczby jednostek przyznanej emisji bierze się pod uwagę
informacje dotyczące:
1) przewidywanej całkowitej krajowej emisji gazów cieplarnianych w okresie
rozliczeniowym 2008–2012;
2) całkowitej rzeczywistej krajowej emisji gazów cieplarnianych dostępne za
ostatni rok;
3) całkowitej rzeczywistej emisji z instalacji objętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji dostępne za ostatni rok;
4) liczby jednostek przyznanej emisji przeznaczonych do zamiany na uprawnienia
do emisji przyznawane instalacjom w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji;
5) liczby jednostek przyznanej emisji przeznaczonych do zamiany na jednostki
redukcji emisji dla projektów wspólnych wdrożeń realizowanych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
6) poziomu Krajowej rezerwy jednostek Kioto;
7) przewidywanej liczby jednostek przyznanej emisji przeznaczonych do
przeniesienia na kolejny okres rozliczeniowy;
8) wielkości popytu i podaży jednostek przyznanej emisji na rynku
międzynarodowym;
9) dotychczasowej liczby zbytych jednostek przyznanej emisji.
Art. 21a. 1. Krajowy limit emisji gazów cieplarnianych, zwany dalej „krajowym
limitem”, oznacza poziom emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji, o którym mowa w ustawie z dnia 12 czerwca 2015 r.
o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, wyznaczony dla
każdego roku w decyzji Komisji nr 2013/162/UE z dnia 26 marca 2013 r. określającej
roczne limity emisji państw członkowskich na lata 2013–2020 zgodnie z decyzją
Parlamentu Europejskiego i Rady nr 406/2009/WE (Dz. Urz. UE L 90 z 28.03.2013,
str. 106, z późn. zm.). Krajowy limit wyrażony jest w jednostkach rocznych limitów emisji.
2. Rozliczanie emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji polega na równoważeniu krajowej rocznej emisji gazów
cieplarnianych nieobjętych systemem handlu uprawnieniami do emisji jednostkami
rocznych limitów emisji lub jednostkami, o których mowa w art. 21c ust. 1.
3. Jeżeli ze sprawozdania, o którym mowa w art. 11a ust. 3 pkt 1, wynika, że
wynik rozliczenia emisji, o którym mowa w ust. 2, jest ujemny, minister właściwy do
spraw klimatu może:
1) pobrać część krajowego limitu przyznanego na kolejny rok w ilości nie większej
niż 5% krajowego limitu przewidzianego na rok, którego dotyczy sprawozdanie, lub
2) nabyć jednostki rocznych limitów emisji od innego państwa członkowskiego
Unii Europejskiej;
3) nabyć część limitu określonego w art. 5 ust. 4 decyzji nr 2009/406/WE od
innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
4. Jeżeli ze sprawozdania, o którym mowa w art. 11a ust. 3 pkt 1, wynika, że
wynik rozliczenia emisji, o którym mowa w ust. 2, jest dodatni, nadwyżka krajowego
limitu jest przenoszona na kolejny rok, z uwzględnieniem ust. 5.
5. Jeżeli ze sprawozdania, o którym mowa w art. 11a ust. 3 pkt 1, wynika, że
wynik rozliczenia emisji, o którym mowa w ust. 2, jest dodatni, minister właściwy do
spraw klimatu może zbyć nadwyżkę krajowego limitu innemu państwu
członkowskiemu Unii Europejskiej.
Art. 21b. Minister właściwy do spraw klimatu może nabyć jednostki rocznych
limitów emisji od innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej w innych
przypadkach niż określone w art. 21a ust. 3 pkt 2, kierując się ważnym gospodarczym
interesem państwa.
Art. 21c. 1. Do rozliczenia emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem
handlu uprawnieniami do emisji można wykorzystywać także:
1) jednostki lub uprawnienia z projektów, o których mowa w art. 14 ust. 1 pkt 4;
2) tymczasowe jednostki poświadczonej redukcji emisji i długoterminowe
jednostki poświadczonej redukcji emisji;
3) podlegające wymianie zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r.
o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych:
a) jednostki redukcji emisji i jednostki poświadczonej redukcji emisji wydane
za redukcje emisji osiągnięte do końca 2012 r.,
b) jednostki redukcji emisji i jednostki poświadczonej redukcji emisji wydane
za redukcje emisji osiągnięte od 2013 r., ale z projektów zarejestrowanych
przed 2013 r.,
c) jednostki poświadczonej redukcji emisji wydane w odniesieniu do redukcji
emisji osiągniętej w krajach najsłabiej rozwiniętych do czasu ratyfikacji
przez te kraje porozumienia z Unią Europejską lub do 2020 r., w zależności
od tego, które z tych zdarzeń nastąpi wcześniej.
2. Kraje najsłabiej rozwinięte, o których mowa w ust. 1 pkt 3 lit. c, oznaczają
kraje znajdujące się na liście zatwierdzonej przez Radę Gospodarczą i Społeczną
Organizacji Narodów Zjednoczonych.
3. W przypadku wykorzystania jednostek, o których mowa w ust. 1 pkt 2,
minister właściwy do spraw klimatu zastępuje je, przed datą ich wygaśnięcia, innymi
tymczasowymi jednostkami poświadczonej redukcji emisji i długoterminowymi
jednostkami poświadczonej redukcji emisji lub innymi jednostkami Kioto.
4. Wykorzystanie jednostek, o których mowa w ust. 1 pkt 2, jest ograniczone do
limitu określonego w art. 5 ust. 4 decyzji nr 2009/406/WE.
5. Niewykorzystany w danym roku limit, o którym mowa w ust. 4, może zostać
przeniesiony na kolejne lata do 2020 r. lub zbyty na rzecz innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej z zachowaniem limitu określonego na podstawie
art. 5 ust. 6 decyzji nr 2009/406/WE. Decyzję o przeniesieniu lub zbyciu tego limitu
podejmuje minister właściwy do spraw klimatu.
Art. 21d. 1. Minister właściwy do spraw klimatu stosuje przepisy art. 21a ust. 3
i 5 oraz art. 21c ust. 1 i 5, kierując się strategią zarządzania krajowym limitem.
2. Strategię zarządzania krajowym limitem opracowuje minister właściwy do
spraw klimatu i uzgadnia ją z członkami Rady Ministrów. Rada Ministrów zatwierdza
strategię w drodze uchwały.
3. Strategia zawiera w szczególności założenia i wytyczne metodyki rozliczania
i prognozowania emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji z uwzględnieniem:
1) rzeczywistych emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji w danym roku w Rzeczypospolitej Polskiej i innych
państwach członkowskich Unii Europejskiej;
2) prognozowanych w kolejnych latach krajowych emisji gazów cieplarnianych
nieobjętych systemem handlu uprawnieniami do emisji w Rzeczypospolitej
Polskiej i innych państwach członkowskich Unii Europejskiej;
3) ceny jednostek Kioto, jednostek rocznych limitów emisji, tymczasowych
jednostek poświadczonej redukcji emisji i długoterminowych jednostek
poświadczonej redukcji emisji;
4) rozkładu geograficznego projektów, z których pochodzą jednostki, o których
mowa w pkt 3;
5) wielkości popytu i podaży jednostek na rynku unijnym i międzynarodowym;
6) tendencji w zakresie przemieszczania emisji gazów cieplarnianych objętych
systemem handlu uprawnieniami do emisji poza ten system.
4. Strategia zarządzania krajowym limitem nie jest dokumentem planistycznym
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Art. 21e. 1. Wpływy ze zbycia jednostek rocznych limitów emisji lub
niewykorzystanego w danym roku limitu, o którym mowa w art. 21c ust. 4, stanowią
dochód budżetu państwa.
2. Nabycie jednostek rocznych limitów emisji, o których mowa w art. 21a ust. 3
pkt 2 oraz art. 21b oraz jednostek, o których mowa w art. 21c ust. 1, lub
niewykorzystanego w danym roku przez inne państwa członkowskie Unii
Europejskiej limitu, o którym mowa w art. 5 ust. 6 decyzji nr 2009/406/WE, następuje
ze środków budżetu państwa.
3. Do zbycia lub nabycia jednostek rocznych limitów emisji oraz jednostek,
o których mowa w art. 21c ust. 1, lub niewykorzystanego w danym roku limitu,
o którym mowa w art. 21c ust. 4, przepisy art. 19 stosuje się odpowiednio.
Art. 21f. 1. Jeżeli mimo zastosowania środków, o których mowa w art. 21a
ust. 3, art. 21b i art. 21c ust. 1, wynik rozliczenia emisji, o którym mowa w art. 21a
ust. 2, pozostaje ujemny, minister właściwy do spraw klimatu poleca Krajowemu
ośrodkowi opracowanie planu działań korygujących. Polecenie w sprawie
opracowania planu działań korygujących wydaje się w terminie 7 dni od zakończenia
czteromiesięcznego okresu, o którym mowa w art. 19 ust. 7 rozporządzenia nr 525/2013.
2. Plan działań korygujących opracowuje się bez uszczerbku dla obowiązku
zastosowania środków korygujących określonych w art. 7 ust. 1 lit. a i c decyzji nr 406/2009/WE.
3. Plan działań korygujących opracowuje się w szczególności na podstawie
informacji, danych i analiz przekazywanych przez organy administracji publicznej,
informacji i danych zawartych w Krajowej bazie, informacji zawartych w prognozach
zmian aktywności, o których mowa w art. 9 ust. 1, oraz innych informacji i danych
udostępnianych przez organizacje samorządu gospodarczego i organizacje
pracodawców, a także fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej.
4. Informacje, dane i analizy, o których mowa w ust. 3, obejmują w szczególności:
1) krótkookresowe i długookresowe prognozy makroekonomiczne;
2) krajowe i sektorowe polityki i strategie gospodarcze;
3) informacje dotyczące:
a) podejmowanych działań przyczyniających się do ograniczania lub redukcji emisji,
b) rodzajów stosowanych instrumentów prawnych, ekonomicznych
i administracyjnych wspomagających redukcję emisji,
c) oceny stanu jakości środowiska wykonywanych w ramach państwowego
monitoringu środowiska.
5. Na wniosek Krajowego ośrodka organy administracji publicznej przekazują
dane, informacje lub analizy niezbędne do sporządzenia projektów planów, o których
mowa w ust. 1.
6. Krajowy ośrodek, przygotowując projekt planu działań korygujących, może
występować o udostępnienie niezbędnych danych, informacji lub analiz do organizacji
samorządu gospodarczego, organizacji pracodawców lub funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej.
7. Plan działań korygujących, o którym mowa w ust. 1, określa:
1) działania, jakie zostaną wdrożone w celu wypełnienia krajowego limitu;
2) harmonogram wdrożenia działań, o których mowa w pkt 1.
8. Projekt planu działań korygujących opracowuje się w terminie nie krótszym
niż 3 miesiące od dnia wydania polecenia, o którym mowa w ust. 1, i przekazuje
ministrowi właściwemu do spraw klimatu. Minister właściwy do spraw klimatu
uzgadnia plan działań korygujących z członkami Rady Ministrów i przedstawia go do
akceptacji Radzie Ministrów.
9. Zaakceptowany przez Radę Ministrów plan działań korygujących minister
właściwy do spraw klimatu przekazuje Komisji Europejskiej nie później niż
w terminie 3 miesięcy po zamknięciu rachunku zgodności, o którym mowa w art. 31
ust. 1 rozporządzenia Komisji (UE) 389/2013.
art. 22.
więcej
środki pochodzące ze sprzedaży jednostek przyznanej emisji oraz środki uzyskane
w wyniku przeprowadzenia aukcji, o których mowa w art. 27 ust. 3 zdanie drugie
ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych, gromadzone na rachunku, o którym mowa w art. 23 ust. 1 oraz 1a, są
przeznaczane na:
1) dofinansowanie realizacji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
a) programów lub projektów związanych z ochroną środowiska,
w szczególności z ograniczeniem lub unikaniem krajowej emisji gazów
cieplarnianych, pochłanianiem lub sekwestracją dwutlenku węgla (CO2),
b) działań adaptacyjnych do zmian klimatu,
c) innych działań związanych z ochroną powietrza,
d) inwestycji realizowanych przez operatora systemu dystrybucyjnego,
e) inwestycji w instalacje odnawialnych źródeł energii,
f) inwestycji w jednostki kogeneracji wytwarzające energię elektryczną
i ciepło użytkowe w wysokosprawnej kogeneracji,
g) inwestycji mających na celu dostosowanie do przepisów prawa Unii
Europejskiej mających na celu ochronę środowiska, w szczególności
poziomów emisji ustalonych w decyzji wykonawczej Komisji (UE)
2017/1442 z dnia 31 lipca 2017 r. ustanawiającej konkluzje dotyczące
najlepszych dostępnych technik (BAT) w odniesieniu do dużych obiektów
energetycznego spalania zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego
i Rady 2010/75/UE (Dz. Urz. UE L 212 z 17.08.2017, str. 1),
h) inwestycji w magazyny energii elektrycznej;
2) refinansowanie:
a) Narodowemu Funduszowi kosztów związanych z przeznaczaniem środków
tego funduszu niebędących wpływami pochodzącymi ze sprzedaży
jednostek Kioto,
b) wojewódzkiemu funduszowi ochrony środowiska i gospodarki wodnej,
zwanemu dalej „wojewódzkim funduszem”, kosztów związanych
z przeznaczaniem środków tego funduszu
– na dofinansowanie programów lub projektów z zakresu ochrony środowiska,
w tym kosztów związanych z przekazaniem środków na dochody budżetu
państwa w celu dofinansowania zadań realizowanych przez państwowe jednostki
budżetowe, obejmujących realizację tych programów lub projektów.
2. Programy lub projekty, o których mowa w ust. 1, są realizowane w obszarach:
1) poprawy efektywności energetycznej w różnych sektorach gospodarki;
2) poprawy efektywności wykorzystania węgla, w tym związanej z czystymi
technologiami węglowymi;
3) zamiany stosowanego paliwa na paliwo niskoemisyjne;
4) unikania lub redukcji emisji gazów cieplarnianych w sektorze transportu;
5) wykorzystania odnawialnych źródeł energii;
5a) inwestycji w jednostki kogeneracji wytwarzające energię elektryczną i ciepło
użytkowe w wysokosprawnej kogeneracji;
6) unikania lub redukcji emisji metanu przez jego odzyskiwanie i wykorzystywanie
w przemyśle wydobywczym, gospodarce odpadami i ściekami oraz
w gospodarce rolnej, a także przez wykorzystywanie go do produkcji energii;
7) działań związanych z sekwestracją gazów cieplarnianych;
8) innych działań zmierzających do ograniczania lub unikania krajowej emisji
gazów cieplarnianych lub pochłaniania dwutlenku węgla (CO2) oraz adaptacji do
zmian klimatu;
8a) inwestycji realizowanych przez operatora systemu dystrybucyjnego;
8b) dostosowania jednostek wytwórczych do poziomów emisji ustalonych
w przepisach prawa Unii Europejskiej mających na celu ochronę środowiska,
w szczególności w decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/1442 z dnia
31 lipca 2017 r. ustanawiającej konkluzje dotyczące najlepszych dostępnych
technik (BAT) w odniesieniu do dużych obiektów energetycznego spalania
zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE;
8c) inwestycji w magazyny energii elektrycznej;
9) prowadzenia prac badawczo-rozwojowych w zakresie wykorzystania
odnawialnych źródeł energii oraz zaawansowanych i innowacyjnych technologii
przyjaznych środowisku;
10) działalności edukacyjnej, w tym prowadzenia szkoleń wspomagających
wypełnianie krajowych zobowiązań wynikających z Protokołu z Kioto.
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje programów
i projektów przeznaczonych do realizacji w obszarach, o których mowa
w ust. 2 pkt 1–4, 6–8, 9 i 10, kierując się koniecznością wypełniania zobowiązań
wynikających z przepisów prawa Unii Europejskiej i umów międzynarodowych
z zakresu ochrony środowiska oraz potrzebą zapewnienia przejrzystości procedur
wyboru programów i projektów, a także mając na uwadze wyznaczone obszary oraz
wielkość osiąganych efektów ekologicznych.
4. Minister właściwy do spraw klimatu, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw energii, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje programów i projektów
przeznaczonych do realizacji w obszarach, o których mowa w ust. 2 pkt 5, 5a i 8a–8c,
kierując się koniecznością wypełniania zobowiązań wynikających z przepisów prawa
Unii Europejskiej i umów międzynarodowych z zakresu ochrony środowiska oraz
potrzebą zapewnienia przejrzystości procedur wyboru programów i projektów, a także
mając na uwadze wyznaczone obszary oraz wielkość osiąganych efektów
środowiskowych.
art. 23.
więcej
przekazywane na wyodrębniony rachunek bankowy Narodowego Funduszu, zwany dalej „Rachunkiem klimatycznym”, jeżeli wynika to z zawartej umowy sprzedaży jednostek przyznanej emisji.
1a. 20% środków uzyskanych w wyniku przeprowadzenia aukcji, o których
mowa w art. 27 ust. 3 zdanie drugie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie
handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, przekazuje się na
wyodrębnione subkonto w ramach Rachunku klimatycznego. Z uwzględnieniem
art. 401d ust. 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska środki
te mogą być przeznaczone wyłącznie na dofinansowanie realizacji na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej inwestycji w obszarach, o których mowa
w art. 22 ust. 2 pkt 5, 5a i 8a–8c.
2. Niewykorzystane w terminie określonym umową sprzedaży jednostek
przyznanej emisji środki, o których mowa w art. 22 ust. 1, są, jeżeli wynika to
z zawartej umowy, zwracane na wskazany w tej umowie rachunek bankowy.
3. Wpływy pochodzące ze sprzedaży jednostek przyznanej emisji mogą być
gromadzone na wyodrębnionych subkontach w ramach Rachunku klimatycznego,
jeżeli wynika to z zawartej umowy sprzedaży jednostek przyznanej emisji.
4. Narodowy Fundusz nie pobiera opłat za obsługę Rachunku klimatycznego.
art. 24.
więcej
właściwego do spraw klimatu w zakresie funkcjonowania Krajowego systemu
zielonych inwestycji, w odniesieniu do obszarów, o których mowa w art. 22 ust. 2
pkt 1–4, 6–8, 9 i 10.
2. Do zadań Rady Konsultacyjnej należy opiniowanie spraw związanych
z funkcjonowaniem Krajowego systemu zielonych inwestycji, w tym w szczególności opiniowanie:
1) regulaminu naboru wniosków o udzielenie dofinansowania ze środków
zgromadzonych na Rachunku klimatycznym oraz jego zmian;
2) programów i projektów wstępnie zakwalifikowanych do dofinansowania ze
środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym;
3) list kosztów, o których mowa w art. 31a ust. 1 i art. 31b ust. 2.
3. Rada Konsultacyjna przy opiniowaniu programów i projektów, o których
mowa w ust. 2 pkt 2, bierze pod uwagę obszary, o których mowa
w art. 22 ust. 2 pkt 1–4, 6–8, 9 i 10, rodzaje przeznaczonych do realizacji programów
i projektów, określone w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust. 3, oraz
spełnianie warunków niezbędnych do udzielenia pomocy.
3a. Rada Konsultacyjna przy opiniowaniu list kosztów, o których mowa
w art. 31a ust. 1 i art. 31b ust. 2, bierze pod uwagę obszary, o których mowa
w art. 22 ust. 2 pkt 1–4, 6–8, 9 i 10, oraz rodzaje programów lub projektów, określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust. 3.
4. W skład Rady Konsultacyjnej wchodzi po jednym przedstawicielu:
1) ministra właściwego do spraw klimatu;
2) ministra właściwego do spraw gospodarki;
2a) ministra właściwego do spraw energii;
3) ministra właściwego do spraw finansów publicznych;
4) ministra właściwego do spraw rolnictwa;
5) (uchylony)
5a) ministra właściwego do spraw aktywów państwowych;
6) ministra właściwego do spraw transportu;
7) ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki;
8) Krajowego ośrodka.
5. Przedstawiciela Krajowego ośrodka powołuje i odwołuje minister właściwy
do spraw klimatu.
5a. W pracach Rady Konsultacyjnej bierze udział, w charakterze obserwatora,
bez prawa głosu, przedstawiciel Krajowego operatora systemu zielonych inwestycji.
6. Wydatki związane z obsługą Rady Konsultacyjnej są finansowane ze środków
zgromadzonych na Rachunku klimatycznym.
7. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze zarządzenia, regulamin
prac Rady Konsultacyjnej.
art. 25.
więcej
operator systemu zielonych inwestycji, zwany dalej „Krajowym operatorem”.
2. Do zadań Krajowego operatora należy:
1) organizowanie naboru wniosków o dofinansowanie ze środków zgromadzonych
na Rachunku klimatycznym i ich weryfikacja;
2) sporządzanie listy programów i projektów, które zostały wstępnie
zakwalifikowane do dofinansowania ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym;
2a) przedkładanie ministrowi właściwemu do spraw klimatu list kosztów wstępnie
zakwalifikowanych do refinansowania ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym wraz ze wskazaniem programów lub projektów, których dotyczą te koszty;
3) nadzorowanie wdrażania i realizacji programów i projektów oraz ocena
uzyskanych przez nie efektów ekologicznych;
4) przygotowywanie i przedkładanie ministrowi właściwemu do spraw klimatu
raportów wynikających z postanowień umów o sprzedaży jednostek przyznanej emisji;
5) organizowanie pomocy technicznej dla potencjalnych beneficjentów;
6) prowadzenie działalności promocyjnej i informacyjnej o Krajowym systemie
zielonych inwestycji;
7) (uchylony)
7a) monitorowanie:
a) osiągniętych efektów związanych z uniknięciem lub redukcją emisji gazów
cieplarnianych w ramach Krajowego systemu zielonych inwestycji,
b) wydatkowania przez beneficjentów środków uzyskanych z Rachunku
klimatycznego oraz postępów w realizacji programów lub projektów
dofinansowanych ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym;
8) prowadzenie wykazu programów lub projektów dofinansowanych:
a) ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym,
b) z innych środków Narodowego Funduszu lub środków wojewódzkiego
funduszu, w odniesieniu do których koszty związane z ich przeznaczaniem
refinansowano ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym;
9) sprawowanie kontroli nad wykorzystaniem przez beneficjentów środków.
2a. Monitorowaniem, o którym mowa w ust. 2 pkt 7a lit. a, obejmuje się okres
do 5 lat kalendarzowych następujących po roku, w którym zakończono realizację
programu lub projektu.
3. Koszty związane z wykonywaniem zadań, o których mowa w ust. 2, są
pokrywane ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym, zgodnie
z umowami sprzedaży jednostek przyznanej emisji.
art. 26.
więcej
art. 27.
więcej
wykonywaniem zadań przez Krajowego operatora.
art. 28.
więcej
klimatycznym realizacji programów i projektów, o których mowa w art. 22, dokonuje
się w formie dotacji, w tym dotacji przeznaczanych na dopłaty do oprocentowania
kredytów bankowych oraz dotacji przeznaczanych na częściową spłatę kapitału
kredytów bankowych.
2. W zakresie, w jakim dofinansowanie programów lub projektów stanowi
pomoc spełniającą przesłanki określone w art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu
Unii Europejskiej albo pomoc de minimis, do tego dofinansowania mają zastosowanie
szczegółowe warunki udzielania pomocy.
3. (uchylony)
art. 29.
więcej
nabór wniosków o udzielenie dofinansowania ze środków zgromadzonych na
Rachunku klimatycznym dla programów lub projektów w ramach Krajowego systemu
zielonych inwestycji.
2. Ogłoszenie o naborze wniosków i jego warunkach Krajowy operator
zamieszcza w dzienniku o zasięgu ogólnopolskim i na swojej stronie internetowej.
3. Krajowy operator ustala regulamin naboru wniosków, uwzględniając
wymagania wynikające z zawartych umów sprzedaży jednostek przyznanej emisji,
i podaje go do publicznej wiadomości na swojej stronie internetowej.
3a. Krajowy operator ustala regulamin naboru wniosków o dofinansowanie
projektów ze środków, o których mowa w art. 23 ust. 1a, i podaje go do publicznej
wiadomości na swojej stronie internetowej.
4. Regulamin naboru wniosków powinien zawierać:
1) określenie podmiotów mogących ubiegać się o udzielenie dofinansowania ze
środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym;
2) procedurę lub procedury wyboru i kryteria oceny programów i projektów;
3) terminy składania wniosków oraz oceny programów i projektów;
3a) określenie limitu środków przeznaczonego na dofinansowanie;
3b) wskazanie możliwości przeznaczenia niewykorzystanej kwoty limitu na
dofinansowanie programów lub projektów rezerwowych;
4) wzory formularzy wniosków.
4a. Krajowy operator może zmieniać regulamin naboru wniosków, jeżeli zmiany
nie spowodują pogorszenia warunków naboru lub jeżeli konieczność ich
wprowadzenia wynika ze zmian przepisów prawa powszechnie obowiązującego.
5. Regulamin naboru wniosków oraz jego zmiany wymagają zatwierdzenia przez
ministra właściwego do spraw klimatu.
art. 30.
więcej
Rachunku klimatycznym składa się do Krajowego operatora.
2. Krajowy operator dokonuje wstępnego wyboru programów i projektów do
dofinansowania ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym.
3. Krajowy operator zamieszcza na swojej stronie internetowej:
1) informację o podmiotach, których programy lub projekty zostały wstępnie
zakwalifikowane do dofinansowania ze środków zgromadzonych na Rachunku
klimatycznym, zwanych dalej „podmiotami”;
2) listę programów i projektów, które zostały wstępnie zakwalifikowane do
dofinansowania ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym;
3) informację o zakresie, sposobie i warunkach dofinansowania oraz terminie
realizacji programów lub projektów, o których mowa w pkt 2.
4. Krajowy operator przedkłada ministrowi właściwemu do spraw klimatu do
zaakceptowania listę i informacje, o których mowa w ust. 3.
5. Minister właściwy do spraw klimatu, biorąc pod uwagę wyniki naboru, o
którym mowa w art. 29 ust. 1, akceptuje poszczególne programy i projekty
umieszczone na liście, o której mowa w ust. 3 pkt 2, lub odmawia akceptacji, w drodze
decyzji, poszczególnych programów i projektów. Minister właściwy do spraw klimatu
bierze pod uwagę także opinię Rady Konsultacyjnej.
6. Minister właściwy do spraw klimatu zamieszcza na stronie internetowej
obsługującego go urzędu wykaz podmiotów, których programy lub projekty zostały
zaakceptowane, zwanych dalej „beneficjentami”, wraz z listą tych programów i projektów.
7. Krajowy operator po otrzymaniu zaakceptowanej przez ministra właściwego
do spraw klimatu listy programów i projektów zawiera umowę o udzielenie dotacji z
każdym z beneficjentów albo z beneficjentem i bankiem udzielającym beneficjentowi
kredytu na realizację programu lub projektu.
8. Umowa, o której mowa w ust. 7, określa szczegółowy zakres i częstotliwość
składania przez beneficjenta raportów zawierających dane i informacje dotyczące
osiągniętych efektów związanych z uniknięciem lub redukcją emisji gazów
cieplarnianych, wydatkowania środków uzyskanych z Rachunku klimatycznego oraz
postępów w realizacji programu lub projektu.
Art. 30a. 1. W przypadku gdy suma wnioskowanego dofinansowania
programów lub projektów wstępnie wybranych do dofinansowania ze środków
zgromadzonych na Rachunku klimatycznym przekracza limit środków
zgromadzonych na Rachunku klimatycznym przeznaczony na dofinansowanie,
określony w regulaminie naboru wniosków, programy lub projekty wstępnie wybrane
dzieli się na podstawowe i rezerwowe.
2. Podziału programów lub projektów na podstawowe i rezerwowe dokonuje
Krajowy operator, z uwzględnieniem kryterium efektywności.
3. Do programów i projektów podstawowych stosuje się art. 30 ust. 3–8.
Art. 30b. 1. W przypadku gdy limit środków zgromadzonych na Rachunku
klimatycznym przeznaczony na dofinansowanie, określony w regulaminie naboru
wniosków, nie został w całości wykorzystany na dofinansowanie programów lub
projektów podstawowych, Krajowy operator może przeznaczyć niewykorzystaną
kwotę limitu na dofinansowanie programów lub projektów rezerwowych, jeżeli
regulamin naboru wniosków tak stanowi.
2. Programy i projekty rezerwowe, na dofinansowanie których Krajowy operator
przeznaczył niewykorzystaną kwotę limitu, są programami i projektami wstępnie
zakwalifikowanymi do dofinansowania ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym.
3. Do programów i projektów, o których mowa w ust. 2, stosuje się art. 30 ust. 3–8.
art. 31.
więcej
mowa w art. 30 ust. 3 pkt 2, nie został zaakceptowany przez ministra właściwego do
spraw klimatu, może, w terminie 14 dni od dnia otrzymania decyzji, złożyć wniosek o
ponowne rozpatrzenie sprawy do ministra właściwego do spraw klimatu.
2. W przypadku gdy minister właściwy do spraw klimatu utrzyma w mocy swoją
decyzję, podmiotowi przysługuje prawo wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu
administracyjnego, w terminie 14 dni od dnia otrzymania decyzji.
3. Wniesienie skargi nie wstrzymuje zawierania umów o udzielenie dotacji
z beneficjentami.
Art. 31a. 1. W celu uzyskania refinansowania ze środków zgromadzonych na
Rachunku klimatycznym kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 lit. a, w tym
kosztów związanych z przeznaczaniem środków na dofinansowanie programów lub projektów rezerwowych, o których mowa w art. 30a ust. 1, Narodowy Fundusz sporządza i przedkłada do zaakceptowania ministrowi właściwemu do spraw klimatu listę kosztów wstępnie zakwalifikowanych do refinansowania wraz ze wskazaniem
programów lub projektów, których te koszty dotyczą.
2. Lista kosztów, o której mowa w ust. 1, obejmuje koszty Narodowego
Funduszu związane z przeznaczaniem środków niebędących wpływami
pochodzącymi ze sprzedaży jednostek Kioto, zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia
2001 r. – Prawo ochrony środowiska, na:
1) dotacje, w tym dopłaty do oprocentowania kredytów bankowych, częściowe
spłaty kapitału kredytów bankowych, dopłaty do oprocentowania lub ceny
wykupu obligacji, w celu dofinansowania programów lub projektów
realizowanych w obszarach, o których mowa w art. 22 ust. 2;
2) dofinansowanie zadań realizowanych przez państwowe jednostki budżetowe,
obejmujących realizację programów lub projektów w obszarach, o których
mowa w art. 22 ust. 2.
3. Minister właściwy do spraw klimatu akceptuje poszczególne koszty z listy
kosztów, o której mowa w ust. 1. Minister właściwy do spraw klimatu bierze pod
uwagę opinię Rady Konsultacyjnej.
4. Po uzyskaniu akceptacji, o której mowa w ust. 3, Narodowy Fundusz
dokonuje refinansowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 lit. a, przez
przeniesienie kwoty środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym
odpowiadającej wysokości tych kosztów na rachunek bankowy Narodowego
Funduszu niebędący Rachunkiem klimatycznym.
Art. 31b. 1. W celu uzyskania refinansowania ze środków zgromadzonych na
Rachunku klimatycznym kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 lit. b,
wojewódzki fundusz sporządza i przedkłada do uzgodnienia Narodowemu
Funduszowi projekt listy kosztów wstępnie zakwalifikowanych do refinansowania
wraz ze wskazaniem programów lub projektów, których te koszty dotyczą.
2. Narodowy Fundusz przedkłada do zaakceptowania ministrowi właściwemu do
spraw klimatu uzgodnioną listę kosztów wstępnie zakwalifikowanych do
refinansowania wraz ze wskazaniem programów lub projektów, których te koszty dotyczą.
3. Lista kosztów, o której mowa w ust. 2, obejmuje koszty wojewódzkiego
funduszu związane z przeznaczaniem środków, zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia
2001 r. – Prawo ochrony środowiska, na:
1) dotacje, w tym dopłaty do oprocentowania kredytów bankowych, częściowe
spłaty kapitału kredytów bankowych, dopłaty do oprocentowania lub ceny
wykupu obligacji, w celu dofinansowania programów lub projektów
realizowanych w obszarach, o których mowa w art. 22 ust. 2;
2) dofinansowanie zadań realizowanych przez państwowe jednostki budżetowe,
obejmujących realizację programów lub projektów w obszarach, o których
mowa w art. 22 ust. 2.
4. Minister właściwy do spraw klimatu, biorąc pod uwagę opinię Rady
Konsultacyjnej, akceptuje poszczególne koszty z listy kosztów, o której mowa
w ust. 2.
5. Po uzyskaniu akceptacji, o której mowa w ust. 4, Narodowy Fundusz zawiera
z wojewódzkim funduszem umowę o refinansowanie kosztów.
6. W umowie, o której mowa w ust. 5, określa się w szczególności:
1) listę kosztów podlegających refinansowaniu wraz ze wskazaniem programów lub
projektów, których te koszty dotyczą;
2) szczegółowy zakres i częstotliwość składania przez wojewódzki fundusz
raportów zawierających dane i informacje dotyczące osiągniętych efektów
związanych z uniknięciem lub redukcją emisji gazów cieplarnianych.
7. Narodowy Fundusz dokonuje refinansowania kosztów, o których mowa
w art. 22 ust. 1 pkt 2 lit. b, na podstawie umowy, o której mowa w ust. 5, przez
przekazanie z Rachunku klimatycznego kwoty środków odpowiadającej wysokości
kosztów podlegających refinansowaniu na wskazany w tej umowie rachunek bankowy
wojewódzkiego funduszu.
Art. 31c. 1. Narodowy Fundusz może udzielać dofinansowania z innych
środków niż zgromadzone na Rachunku klimatycznym w celu uzupełnienia wkładu
własnego beneficjenta.
2. Koszty poniesione przez Narodowy Fundusz w celu uzupełnienia wkładu
własnego beneficjenta nie podlegają refinansowaniu ze środków zgromadzonych na
Rachunku klimatycznym.
art. 32.
więcej
art. 33.
więcej
art. 34.
więcej
art. 35.
więcej
ust. 2 pkt 7a, oraz danych Narodowego Funduszu dotyczących przeznaczania środków
zgromadzonych na Rachunku klimatycznym Krajowy operator przygotowuje
i przedkłada ministrowi właściwemu do spraw klimatu, w terminie do:
1) dnia 30 czerwca każdego roku, sprawozdanie za poprzedni rok kalendarzowy
dotyczące realizowanych programów lub projektów dofinansowanych ze
środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym, przeznaczania tych
środków, w tym na refinansowanie kosztów, oraz osiągniętych efektów
związanych z uniknięciem lub redukcją emisji gazów cieplarnianych w ramach
Krajowego systemu zielonych inwestycji;
2) końca miesiąca następującego po zakończeniu każdego kwartału, zbiorcze
sprawozdania za okres od początku roku do końca ostatniego kwartału objętego
sprawozdaniem dotyczące postępów w realizacji programów lub projektów
dofinansowanych ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym oraz
przeznaczania tych środków, w tym na refinansowanie kosztów.
2. Sprawozdania, o których mowa w ust. 1, Krajowy operator przekazuje
Krajowemu ośrodkowi.
2a. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, podlega weryfikacji przez
akredytowaną niezależną jednostkę lub jednostkę uprawnioną, w rozumieniu
przepisów o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych,
w zakresie zgodności ze stanem faktycznym informacji dotyczących osiągniętych
efektów związanych z uniknięciem lub redukcją emisji gazów cieplarnianych
w ramach Krajowego systemu zielonych inwestycji.
3. Krajowy operator może żądać od beneficjenta niezwłocznego zwrotu całości
lub części przyznanych środków lub zawiesić wypłatę kolejnych należności
przewidzianych harmonogramem, jeżeli stwierdzi, że otrzymane przez beneficjenta
środki są wykorzystywane niezgodnie z warunkami określonymi w umowie
o udzielenie dotacji, o której mowa w art. 30 ust. 7.
4. Zwrot środków następuje na Rachunek klimatyczny.
art. 36.
więcej
art. 37.
więcej
może być realizowany w ramach procedury krajowej realizacji projektu lub procedury
międzynarodowej realizacji projektu, zwanych dalej „ścieżkami”.
2. Procedura krajowa realizacji projektu wspólnych wdrożeń, zwana dalej
„ścieżką pierwszą”, obejmuje tryb postępowania dotyczący zatwierdzania tego
projektu oraz sposób jego monitorowania, oceny i weryfikacji.
3. Procedura międzynarodowa realizacji projektu wspólnych wdrożeń, zwana
dalej „ścieżką drugą”, obejmuje tryb postępowania dotyczący zatwierdzania tego
projektu oraz sposób jego monitorowania, oceny i weryfikacji określony w decyzjach
Konferencji Stron Konwencji Klimatycznej stanowiącej spotkanie Stron Protokołu
z Kioto i Komitetu Nadzorującego.
4. Podmiot realizujący projekt wspólnych wdrożeń składając wniosek o wydanie
listu zatwierdzającego, o którym mowa w art. 40 ust. 6, dokonuje wyboru jednej ze ścieżek.
art. 38.
więcej
ścieżki, wymaga uzyskania listu popierającego, a następnie listu zatwierdzającego,
wydawanego przez ministra właściwego do spraw klimatu.
1a. (uchylony)
2. Minister właściwy do spraw klimatu wydaje list popierający i list
zatwierdzający, w drodze decyzji, każdy po uzyskaniu opinii Krajowego ośrodka,
jeżeli projekt spełnia warunki określone w art. 39.
2a. (uchylony)
2b. Minister właściwy do spraw klimatu odmawia, w drodze decyzji, wydania
listu popierającego i listu zatwierdzającego, jeżeli w okresie rozliczeniowym,
w którym został złożony wniosek o wydanie listu, Rzeczypospolitej Polskiej nie
zostały przyznane i przekazane jednostki przyznanej emisji.
3. Krajowy ośrodek wydaje opinię, w drodze postanowienia, w terminie:
1) 30 dni od dnia doręczenia wniosku w przypadku listu popierającego;
2) 45 dni od dnia doręczenia wniosku w przypadku listu zatwierdzającego.
4. Minister właściwy do spraw klimatu wydaje list popierający oraz list
zatwierdzający albo odmawia ich wydania, w terminie 30 dni od dnia otrzymania
opinii Krajowego ośrodka.
5. Minister właściwy do spraw klimatu przed wydaniem listu zatwierdzającego
informuje Komisję Europejską o zamiarze jego wydania, a także przekazuje raport,
o którym mowa w art. 40 ust. 5 pkt 2.
6. Kopię listu popierającego lub listu zatwierdzającego albo kopie decyzji
odmawiających ich wydania minister właściwy do spraw klimatu przekazuje
Krajowemu ośrodkowi w terminie 14 dni od dnia ich wydania.
7. List popierający wygasa po upływie jednego roku od dnia doręczenia
zgłaszającemu projekt wspólnych wdrożeń, jeżeli w tym czasie zgłaszający projekt nie
złoży wniosku o wydanie listu zatwierdzającego.
8. Wygaśnięcie listu popierającego stwierdza minister właściwy do spraw
klimatu w drodze decyzji administracyjnej.
9. Kopię decyzji stwierdzającej wygaśnięcie listu popierającego minister
właściwy do spraw klimatu przekazuje Krajowemu ośrodkowi w terminie 14 dni od
dnia jej wydania.
art. 39.
więcej
spełnia następujące warunki:
1) nie dotyczy zrealizowanych i zakończonych inwestycji;
2) należy do rodzajów przedsięwzięć, które mogą być realizowane jako projekty
wspólnych wdrożeń na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, określonych
w przepisach wydanych na podstawie ust. 3;
3) nie wpływa na obniżenie emisji gazów cieplarnianych objętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji z instalacji uczestniczącej w systemie handlu
uprawnieniami do emisji;
4) nie stanowi wykonania obowiązków wynikających z przepisów prawa Unii
Europejskiej lub krajowego.
2. List zatwierdzający może być wydany, jeżeli projekt wspólnych wdrożeń
posiada ważny list popierający i spełnia następujące warunki:
1) powstała w wyniku jego realizacji redukcja lub uniknięcie emisji gazów
cieplarnianych albo pochłonięcie emisji dwutlenku węgla (CO2) są dodatkowymi
w stosunku do tych, które powstałyby bez jego realizacji;
2) jego realizacja nie powoduje pogorszenia jakości środowiska;
3) jego realizacja zapewnia ograniczenie negatywnego oddziaływania na
środowisko;
4) zapewnia wykorzystanie rozwiązań odpowiadających kryteriom najlepszych
dostępnych technik;
5) spełnia warunki określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 3;
6) spełnia warunki określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 4 –
w przypadku obiektów hydroenergetycznych o mocy powyżej 20 MW.
3. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje
przedsięwzięć, które mogą być realizowane jako projekty wspólnych wdrożeń na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, kierując się wymaganiami w zakresie ochrony
klimatu oraz biorąc pod uwagę krajową sytuację w zakresie emisji gazów
cieplarnianych oraz wynikające z tego tytułu potrzeby i kierunki działań.
4. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki, jakie powinny spełniać projekty wspólnych wdrożeń oraz
projekty mechanizmu czystego rozwoju, dotyczące obiektów hydroenergetycznych
o mocy powyżej 20 MW w trakcie ich realizacji, a także kryteria ich oceny oraz
formularz sprawozdania potwierdzającego spełnienie tych wymogów, kierując się
potrzebą zapewnienia odpowiedniej jakości osiąganych przez te projekty efektów
środowiskowych oraz harmonizacji ich oceny.
art. 40.
więcej
zgłaszającego projekt wspólnych wdrożeń.
2. Wniosek składa się w formie pisemnej i elektronicznej, w języku polskim
i angielskim, do ministra właściwego do spraw klimatu.
3. Minister właściwy do spraw klimatu niezwłocznie, jednak nie później niż
w terminie 14 dni, przekazuje wniosek Krajowemu ośrodkowi do zaopiniowania.
4. Wniosek o wydanie listu popierającego powinien zawierać:
1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania albo nazwę, oznaczenie siedziby i adres
zgłaszającego projekt;
2) określenie lokalizacji projektu;
3) oszacowanie przewidywanej wielkości redukcji lub uniknięcia emisji gazów
cieplarnianych albo pochłaniania emisji dwutlenku węgla (CO2);
4) wskazanie przewidywanego okresu, w jakim na skutek wdrożenia projektu będą
powstawały jednostki redukcji emisji;
5) opis projektu i stosowanej technologii;
6) opis sposobu i źródeł finansowania projektu;
7) informację:
a) o przewidywanych efektach ekologicznych i społecznych, które powstaną
w wyniku realizacji projektu,
b) na jakim etapie realizacji znajduje się projekt w dniu składania wniosku,
c) o planowanej ścieżce.
5. Do wniosku o wydanie listu popierającego należy dołączyć:
1) oświadczenie zgłaszającego, że projekt nie będzie wpływał na obniżenie emisji
gazów cieplarnianych z instalacji objętych systemem handlu uprawnieniami do
emisji gazów cieplarnianych;
2) raport akredytowanej niezależnej jednostki lub jednostki uprawnionej
potwierdzający, że projekt nie będzie wpływał na obniżenie emisji gazów
cieplarnianych objętych systemem handlu uprawnieniami do emisji z instalacji
uczestniczącej w systemie handlu uprawnieniami do emisji.
6. Wniosek o wydanie listu zatwierdzającego powinien zawierać:
1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania albo nazwę, oznaczenie siedziby i adres
zgłaszającego projekt;
2) określenie lokalizacji projektu;
3) oznaczenie nabywcy jednostek redukcji emisji;
4) informację o wybranej ścieżce.
7. Do wniosku o wydanie listu zatwierdzającego należy dołączyć:
1) dokumentację projektową obejmującą:
a) opis projektu i stosowanej technologii,
b) opis sposobu i źródeł finansowania projektu,
c) opis poziomu bazowego projektu i sposobu jego wyznaczania,
d) oszacowanie wielkości redukcji lub uniknięcia emisji gazów cieplarnianych
lub pochłaniania dwutlenku węgla (CO2) i opis stosowanej metodologii
szacowania tych wielkości,
e) ocenę, czy powstała w wyniku realizacji projektu redukcja lub uniknięcie
emisji gazów cieplarnianych albo pochłonięcie emisji dwutlenku węgla
(CO2) są dodatkowymi w stosunku do tych, które powstałyby bez jego realizacji,
f) plan monitorowania projektu;
2) raport z oceny dokumentacji projektowej sporządzony przez:
a) akredytowaną niezależną jednostkę lub jednostkę uprawnioną, o której
mowa w ust. 9, jeżeli wybrana została ścieżka pierwsza, albo
b) akredytowaną niezależną jednostkę, jeżeli wybrana została ścieżka druga;
3) raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, jeżeli projekt dotyczy
przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, lub
kartę informacyjną przedsięwzięcia, jeżeli projekt dotyczy przedsięwzięcia
mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, o których mowa
w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko;
4) list zatwierdzający projekt wystawiony przez właściwy organ państwa
uprawnionego, nabywającego jednostki redukcji emisji lub dokument
potwierdzający zamiar nabycia jednostek redukcji emisji wystawiony przez ten
organ.
5) (uchylony)
8. W przypadku gdy podmiotem nabywającym jednostki redukcji emisji nie jest
państwo uprawnione, do wniosku o wydanie listu zatwierdzającego należy dołączyć
upoważnienie tego podmiotu do udziału w projektach wspólnych wdrożeń wydane
przez właściwy organ tego państwa uprawnionego.
9. Jednostkę uprawnioną do weryfikacji raportów dotyczących osiągniętych
efektów związanych z redukcją emisji gazów cieplarnianych w ramach projektów
wspólnych wdrożeń oraz sporządzania raportu, o którym mowa w ust. 7 pkt 2,
akredytuje Polskie Centrum Akredytacji, o którym mowa w art. 38 ustawy z dnia
13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz. U. z 2019 r.
poz. 544), w trybie przepisów tej ustawy.
10. Jednostka uprawniona, o której mowa w ust. 9, zapewnia przeprowadzenie
weryfikacji i sporządzenie raportu, o którym mowa w ust. 7 pkt 2, przez osobę, która
posiada wykształcenie wyższe na poziomie studiów drugiego stopnia w zakresie: nauk
przyrodniczych, nauk technicznych, nauk społecznych lub nauk ekonomicznych oraz
spełnia przynajmniej jeden z następujących warunków:
1) posiada co najmniej czteroletnie doświadczenie zawodowe związane
z wykonywaniem czynności w przynajmniej jednym z następujących zakresów:
a) nadzór lub kontrola procesów i urządzeń technologicznych
z uwzględnieniem wymogów ochrony środowiska,
b) wdrażanie systemów ekozarządzania oraz weryfikacja danych i raportów
dotyczących środowiska,
c) zarządzanie lub bilansowanie emisji, w tym monitorowanie, raportowanie
i weryfikacja redukcji emisji gazów cieplarnianych,
d) ocena dokumentacji projektowej, w tym wyznaczanie poziomów bazowych
i wartości wskaźników emisji oraz określanie redukcji emisji gazów
cieplarnianych;
2) posiada co najmniej dwuletnie doświadczenie zawodowe związane ze
stosowaniem:
a) procedury raportowania oraz kryteriów wyznaczania poziomów bazowych
i wartości wskaźników emisji lub sektorowych poziomów bazowych
określonych przepisami prawa z zakresu zarządzania emisjami gazów
cieplarnianych lub
b) metodyki dotyczącej szacowania, monitorowania i raportowania redukcji
emisji gazów cieplarnianych, lub
c) metodyki monitorowania, w tym techniki związane z pomiarem emisji
i kalibracją przyrządów pomiarowych oraz określaniem redukcji emisji
gazów cieplarnianych, lub
d) metodyki badania i zarządzania danymi oraz systemów zapewniania i kontroli jakości.
11. Krajowy ośrodek prowadzi wykaz jednostek uprawnionych, o których mowa
w ust. 9, i zamieszcza go na swojej stronie internetowej.
art. 41.
więcej
rozporządzenia, wzór formularza wniosku o wydanie listu popierającego oraz
szczegółowy zakres informacji, jakie powinny być w nim zawarte, kierując się
potrzebą ujednolicenia procedury oceny projektów wspólnych wdrożeń oraz
koniecznością uzyskania pełnego zakresu informacji pozwalających na dokonanie tej oceny.
2. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia, dla
projektów wspólnych wdrożeń realizowanych w ramach ścieżki pierwszej
szczegółowy zakres informacji, jakie powinny być zawarte w dokumentacji
projektowej, o której mowa w art. 40 ust. 7 pkt 1, kierując się potrzebą zapewnienia
zawarcia w tej dokumentacji kompletnych informacji określających projekt, niezbędnych do kompleksowej oceny tych projektów i uzyskanych w wyniku ich realizacji efektów.
3. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze rozporządzenia,
kryteria wyznaczania poziomów bazowych, w tym wartości wskaźników emisji lub
sektorowych poziomów bazowych oraz sposób monitorowania wielkości emisji,
kierując się potrzebą harmonizacji i efektywności szacowania redukcji lub
ograniczania emisji gazów cieplarnianych w wyniku realizacji projektów wspólnych
wdrożeń.
art. 42.
więcej
1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania albo nazwę, oznaczenie siedziby i adres
zgłaszającego projekt;
2) określenie lokalizacji projektu;
3) nazwę projektu;
4) potwierdzenie, że projekt jest projektem wspólnych wdrożeń;
5) określenie maksymalnej liczby jednostek redukcji emisji, jakie mogą zostać
przekazane nabywcy tych jednostek;
5a) (uchylony)
5b) (uchylony)
6) oznaczenie nabywcy jednostek redukcji emisji;
7) określenie ścieżki.
8) (uchylony)
2. W przypadku gdy wybrano ścieżkę drugą, list zatwierdzający zawiera
dodatkowo zobowiązanie do uzyskania pozytywnej oceny raportu, o którym mowa
w art. 40 ust. 7 pkt 2, przez Komitet Nadzorujący.
3. List zatwierdzający stanowi podstawę dla ministra właściwego do spraw
klimatu do wydania i przekazania nabywcy powstałych w wyniku realizacji projektu
i zweryfikowanych jednostek redukcji emisji.
4. (uchylony)
art. 43.
więcej
w art. 40 ust. 7 pkt 2, podlega ocenie przez Komitet Nadzorujący po wydaniu listu
zatwierdzającego ten projekt.
2. Realizujący projekt wspólnych wdrożeń jest obowiązany do przedłożenia
Komitetowi Nadzorującemu raportu, o którym mowa w art. 40 ust. 7 pkt 2, za
pośrednictwem akredytowanej niezależnej jednostki, która sporządziła ten raport.
3. Realizujący projekt wspólnych wdrożeń przedkłada ministrowi właściwemu
do spraw klimatu informację o wyniku oceny Komitetu Nadzorującego w terminie
14 dni od dnia jej uzyskania.
4. Minister właściwy do spraw klimatu stwierdza wygaśnięcie listu
zatwierdzającego, jeżeli Komitet Nadzorujący negatywnie oceni raport, o którym
mowa w art. 40 ust. 7 pkt 2.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, realizującemu projekt wspólnych
wdrożeń nie przysługuje roszczenie o naprawienie szkody. Nie może on także dokonać
zmiany trybu realizacji projektu wspólnych wdrożeń na ścieżkę pierwszą i wystąpić
ponownie o wydanie takiego listu w ramach tej ścieżki.
art. 44.
więcej
wystąpienia z wnioskiem o zmianę listu zatwierdzającego w przypadku zmiany:
1) nazwy lub firmy realizującego projekt;
2) lokalizacji projektu lub dodania nowych lokalizacji projektu;
3) przepisów dotyczących sposobu monitorowania wielkości emisji zredukowanej
lub emisji unikniętej;
4) sposobu realizacji projektu skutkującego zwiększeniem liczby jednostek redukcji
emisji powstałych w wyniku realizacji projektu;
5) ścieżki.
2. Minister właściwy do spraw klimatu wydaje decyzję w sprawie zmiany listu zatwierdzającego.
2a. Minister właściwy do spraw klimatu wydaje decyzję w sprawie zmiany listu
zatwierdzającego po uzyskaniu opinii Krajowego ośrodka, jeżeli podstawą zmiany jest
ust. 1 pkt 3 lub 4.
3. Przepis art. 38 ust. 3 oraz przepisy art. 40 ust. 6–8 stosuje się odpowiednio.
art. 45.
więcej
monitorowania tego projektu.
2. Monitorowanie projektu wspólnych wdrożeń odbywa się zgodnie z planem
monitorowania projektu określonym w dokumentacji projektowej, o której mowa
w art. 40 ust. 7 pkt 1.
3. Realizujący projekt wspólnych wdrożeń, na podstawie danych uzyskanych
z jego monitorowania, opracowuje sprawozdanie z monitorowania określające
uzyskaną w okresie sprawozdawczym redukcję lub uniknięcie emisji gazów cieplarnianych albo pochłonięcie emisji dwutlenku węgla (CO2) oraz liczbę jednostek
redukcji emisji uzyskanych w wyniku realizacji projektu wspólnych wdrożeń.
4. Okres sprawozdawczy nie może być dłuższy niż rok.
5. Liczba jednostek redukcji emisji, o której mowa w ust. 3, powstałych
w wyniku realizacji projektu wspólnych wdrożeń podlega weryfikacji przez:
1) akredytowaną niezależną jednostkę lub jednostkę uprawnioną, o której mowa
w art. 40 ust. 9, jeżeli wybrana została ścieżka pierwsza, albo
2) akredytowaną niezależną jednostkę, jeżeli wybrana została ścieżka druga.
6. Z weryfikacji, o której mowa w ust. 5, sporządza się raport.
7. Raport z weryfikacji, o którym mowa w ust. 6, określa liczbę jednostek
redukcji emisji uzyskanych w wyniku realizacji projektu wspólnych wdrożeń
w danym okresie sprawozdawczym, z podziałem na lata kalendarzowe.
8. Raport z weryfikacji, o którym mowa w ust. 6, jest przedkładany przez
realizującego projekt wspólnych wdrożeń Krajowemu ośrodkowi w terminie
6 miesięcy od dnia zakończenia okresu sprawozdawczego, o którym mowa w ust. 3,
za który został sporządzony ten raport, jednak nie później niż w dniu złożenia
wniosku, o którym mowa w art. 50 ust. 2.
art. 46.
więcej
o którym mowa w art. 45 ust. 6, podlega ocenie przez Komitet Nadzorujący.
2. Realizujący projekt wspólnych wdrożeń jest obowiązany do przedłożenia
Komitetowi Nadzorującemu raportu z weryfikacji, o którym mowa w art. 45 ust. 6, za
pośrednictwem akredytowanej niezależnej jednostki, która sporządziła ten raport.
3. Jeżeli raport z weryfikacji zostanie negatywnie oceniony przez Komitet
Nadzorujący, realizujący projekt wspólnych wdrożeń nie może ubiegać się
o przekazanie jednostek redukcji emisji. W takim przypadku realizującemu projekt
wspólnych wdrożeń nie przysługuje roszczenie o naprawienie szkody.
art. 47.
więcej
dla projektów wspólnych wdrożeń realizowanych w ramach ścieżki pierwszej:
1) formę i układ sprawozdania z monitorowania, o którym mowa w art. 45 ust. 3,
oraz zakres zawartych w nim informacji,
2) formę i układ raportu z weryfikacji, o którym mowa w art. 45 ust. 6, oraz zakres
zawartych w nim informacji
– kierując się potrzebą zapewnienia jednolitości, spójności i wiarygodności informacji
oraz danych o uzyskanych w wyniku realizacji tych projektów jednostkach redukcji emisji, pozwalających na ocenę prawidłowości wykonania projektów oraz ocenę osiągniętych efektów.
art. 48.
więcej
realizowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej posiadających listy
popierające lub listy zatwierdzające.
2. Krajowy ośrodek wprowadza do wykazu projekt wspólnych wdrożeń
w terminie 7 dni od dnia otrzymania kopii listu popierającego lub listu
zatwierdzającego.
3. Krajowy ośrodek gromadzi dokumentację dotyczącą projektów wspólnych
wdrożeń realizowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i przechowuje ją
przez okres 5 lat od dnia zakończenia realizacji projektu.
art. 49.
więcej
Informacji Publicznej informacje o wydanych listach popierających i listach
zatwierdzających projekty wspólnych wdrożeń oraz dokumentację projektową,
o której mowa w art. 40 ust. 7 pkt 1.
2. W przypadku projektów wspólnych wdrożeń realizowanych w ramach ścieżki
pierwszej minister właściwy do spraw klimatu przekazuje informacje
o zatwierdzonych projektach wspólnych wdrożeń sekretariatowi Konwencji Klimatycznej.
3. W przypadku projektów wspólnych wdrożeń realizowanych w ramach ścieżki
drugiej akredytowana niezależna jednostka lub jednostka uprawniona, o której mowa
w art. 40 ust. 9, zamieszcza na swojej stronie internetowej raport z oceny
dokumentacji projektowej, o którym mowa w art. 40 ust. 7 pkt 2, oraz raport
z weryfikacji, o którym mowa w art. 45 ust. 6.
art. 50.
więcej
2. Przekazanie nabywcy jednostek redukcji emisji na wskazany rachunek lub
rachunki prowadzone w rejestrze państwa uprawnionego lub w Krajowym rejestrze
odbywa się na wniosek realizującego projekt wspólnych wdrożeń.
2a. (uchylony)
3. Wniosek składa się w formie pisemnej i elektronicznej do ministra
właściwego do spraw klimatu w terminie 6 miesięcy od dnia zakończenia okresu
sprawozdawczego, o którym mowa w art. 45 ust. 3, za który został sporządzony raport z weryfikacji.
4. Wniosek powinien zawierać:
1) wskazanie nabywcy lub nabywców jednostek redukcji emisji;
2) wskazanie okresu sprawozdawczego, którego dotyczy raport z weryfikacji i za
który będą przekazywane jednostki redukcji emisji;
3) wskazanie liczby jednostek redukcji emisji, które mają zostać przekazane
nabywcy zgodnie z liczbą określoną w raporcie z weryfikacji lub liście
zatwierdzającym projekt; w przypadku różnicy wskazuje się wartość niższą;
3a) (uchylony)
4) wskazanie rachunku lub rachunków, na które mają zostać przekazane jednostki
redukcji emisji.
5. Do wniosku należy dołączyć:
1) umowę sprzedaży jednostek redukcji emisji lub inny dokument określający
sposób rozporządzania tymi jednostkami lub ich przekazywania;
2) upoważnienie nabywcy do udziału w projektach wspólnych wdrożeń
wystawione przez właściwy organ państwa uprawnionego, jeżeli nabywca nie
jest państwem uprawnionym;
3) raport z weryfikacji, o którym mowa w art. 45 ust. 6.
6. W przypadku realizacji projektu wspólnych wdrożeń w ramach ścieżki drugiej
raport z weryfikacji, o którym mowa w art. 45 ust. 6, powinien mieć pozytywną ocenę
Komitetu Nadzorującego.
7. Minister właściwy do spraw klimatu wyraża zgodę na przekazanie jednostek
redukcji emisji w drodze decyzji administracyjnej w terminie 14 dni od dnia
otrzymania wniosku.
8. Łączna liczba jednostek redukcji emisji, jaka może zostać przekazana
nabywcy, nie może być większa od sumy jednostek redukcji emisji określonej
w raportach z weryfikacji, o której mowa w art. 45 ust. 5, lub w liście
zatwierdzającym projekt. W przypadku różnicy wybiera się wartość niższą.
9. Kopię ostatecznej decyzji, o której mowa w ust. 7, minister właściwy do spraw
klimatu przekazuje Krajowemu ośrodkowi.
10. Krajowy ośrodek przekazuje niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie
14 dni od dnia otrzymania kopii ostatecznej decyzji, jednostki redukcji emisji
w liczbie określonej w decyzji na wskazany rachunek lub rachunki w krajowym
rejestrze nabywcy.
art. 51.
więcej
Rzeczypospolitej Polskiej i projektów mechanizmu czystego rozwoju wymaga
uzyskania zgody wydawanej w formie decyzji administracyjnej przez ministra
właściwego do spraw klimatu.
2. Udzielenie zgody następuje na wniosek podmiotu zainteresowanego udziałem w projekcie.
3. Wniosek o udzielenie zgody składa się w formie pisemnej i elektronicznej,
w języku polskim i angielskim, do ministra właściwego do spraw klimatu.
4. Wniosek o udzielenie zgody powinien zawierać:
1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania albo nazwę, oznaczenie siedziby i adres
zgłaszającego projekt;
2) określenie lokalizacji projektu;
3) oszacowanie przewidywanej wielkości redukcji lub uniknięcia emisji gazów
cieplarnianych albo pochłaniania emisji dwutlenku węgla (CO2);
4) wskazanie przewidywanego okresu, w jakim na skutek realizacji projektu będą
powstawały jednostki redukcji emisji lub jednostki poświadczonej redukcji emisji;
5) dokumenty potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w ust. 5;
6) opis projektu i stosowanej technologii;
7) informację:
a) na jakim etapie realizacji znajduje się projekt w dniu składania wniosku,
b) o wybranej ścieżce w przypadku projektów wspólnych wdrożeń.
5. Projekty wspólnych wdrożeń oraz projekty mechanizmu czystego rozwoju
dotyczące obiektów hydroenergetycznych o mocy powyżej 20 MW powinny
dodatkowo spełniać warunki określone w przepisach wydanych na podstawie art. 39 ust. 4.
art. 52.
więcej
udzielenia, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia złożenia wniosku.
2. Minister właściwy do spraw klimatu odmawia udzielenia zgody w formie
decyzji administracyjnej, jeżeli wniosek nie odpowiada warunkom określonym w art. 51.
3. Kopię decyzji udzielającej zgody lub decyzji odmawiającej jej udzielenia
minister właściwy do spraw klimatu przekazuje Krajowemu ośrodkowi w terminie
14 dni od dnia ich wydania.
art. 53.
więcej
1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania albo nazwę, oznaczenie siedziby i adres
zgłaszającego projekt;
2) określenie lokalizacji projektu;
3) nazwę projektu, dla którego jest wydana;
4) upoważnienie do udziału w projekcie wspólnych wdrożeń lub projekcie
mechanizmu czystego rozwoju.
art. 54.
więcej
emisji uzyskanymi w wyniku realizacji projektów poza terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej można swobodnie rozporządzać.
art. 55.
więcej
Nr 44, poz. 287, z późn. zm.) w art. 2 w ust. 1 po pkt 14a dodaje się pkt 14b w brzmieniu:
„14b) ocena jakości informacji zawartych w raportach, o których mowa w art. 7
ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów
cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. Nr 130, poz. 1070);”.
art. 56.
więcej
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 152:
a) w ust. 2 w pkt 7 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 8 w brzmieniu:
„8) wykaz źródeł emisji, instalacji, środków technicznych mających na celu zapobieganie lub ograniczanie emisji oraz listę substancji podlegających obowiązkowi sporządzenia raportu, o którym mowa w art. 7 ust. 1
ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów
cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. Nr 130, poz. 1070).”,
b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Do informacji przekazywanych w wykazie, o którym mowa w ust. 2
pkt 8, mają zastosowanie przepisy wydane na podstawie art. 221 ust. 1a.”;
2) w art. 195 w ust. 1 w pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) nastąpiło przekroczenie krajowych pułapów emisji, o których mowa w art.
15 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami
gazów cieplarnianych i innych substancji.”;
3) w art. 208:
a) w ust. 2 w pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) wykaz źródeł emisji, instalacji, środków technicznych mających na celu zapobieganie lub ograniczanie emisji oraz listę substancji podlegających obowiązkowi sporządzenia raportu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów
cieplarnianych i innych substancji.”,
b) po ust. 2b dodaje się ust. 2c w brzmieniu:
„2c. Do informacji przekazywanych w wykazie, o którym mowa w ust. 2
pkt 4, mają zastosowanie przepisy wydane na podstawie art. 221 ust. 1a.”;
4) w art. 221:
a) w ust. 1 w pkt 7 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 8 w brzmieniu:
„8) wykaz źródeł emisji, instalacji, środków technicznych mających na celu zapobieganie lub ograniczanie emisji oraz listę substancji podlegających obowiązkowi sporządzenia raportu, o którym mowa w art. 7 ust. 1
ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji.”;
b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Kierując się potrzebą ujednolicenia i kompletności informacji przekazywanych na potrzeby Krajowego systemu bilansowania i prognozowania emisji, o którym mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji,
minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzór formularza obejmującego wykaz źródeł emisji, instalacji,
środków technicznych mających na celu zapobieganie lub ograniczanie
emisji oraz listę substancji podlegających obowiązkowi sporządzenia
raportu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o
systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji.”;
5) w art. 236b:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Prowadzący instalację, obejmującą co najmniej jeden z rodzajów działalności określonych w załączniku nr I do rozporządzenia 166/2006, w
terminie do dnia 31 marca roku następującego po danym roku sprawozdawczym, przekazuje do wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska sprawozdanie zawierające dane o przekroczeniu obowiązujących
wartości progowych dla uwolnień i transferów zanieczyszczeń oraz
transferów odpadów określonych w rozporządzeniu 166/2006.”,
b) uchyla się ust. 4;
6) w art. 236c ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje Komisji Europejskiej
sprawozdanie, według wzoru określonego w załączniku nr III do rozporządzenia 166/2006, w terminie 15 miesięcy po upływie danego roku sprawozdawczego.”;
7) art. 285 i 286 otrzymują brzmienie:
„Art. 285. 1. Opłatę ustala się według stawek obowiązujących w okresie, w
którym korzystanie ze środowiska miało miejsce.
2. Za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, pobór wód oraz
za składowanie odpadów podmiot korzystający ze środowiska wnosi opłatę do końca miesiąca następującego po upływie każdego półrocza.
3. Opłatę za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza podmiot
korzystający ze środowiska wnosi do końca miesiąca następującego po upływie pierwszego półrocza i w terminie do końca lutego roku następnego za drugie półrocze.
4. Opłatę za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza ustala się
na podstawie wielkości rocznej rzeczywistej emisji, określonej w
raporcie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca
2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji.
5. Opłatę za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza:
1) za pierwsze półrocze wnosi się w wysokości 50% rocznej
opłaty za wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza uiszczonej w poprzednim roku kalendarzowym;
2) za drugie półrocze wnosi się na zasadach określonych w ust.
3 w wysokości pomniejszonej o kwotę opłaty uiszczonej za pierwsze półrocze.
6. Podmiot ponoszący opłatę zryczałtowaną za odprowadzane ścieki
pochodzące z chowu lub hodowli ryb innych niż łososiowate lub
innych organizmów wodnych wnosi ją w terminie 2 miesięcy po
zakończeniu okresu, o którym mowa w art. 287 ust. 1 pkt 5.
7. W przypadku gdy w danym roku kalendarzowym na składowisku
odpadów umieszczono odpady oraz wydobyto z niego odpady tego samego rodzaju, podmiot korzystający ze środowiska wnosi
opłatę do dnia 31 stycznia następnego roku.
Art. 286. 1. Podmiot korzystający ze środowiska w terminie, o którym mowa
w art. 285 ust. 2 i 7, przedkłada marszałkowi województwa wykaz zawierający informacje i dane, o których mowa w art. 287,
wykorzystane do ustalenia wysokości opłat oraz wysokość tych opłat.
2. Podmiot korzystający ze środowiska, wprowadzający gazy lub
pyły do powietrza, przedkłada marszałkowi województwa wykaz
sporządzony na podstawie informacji zawartych w raporcie, o
którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji, uwzględniający informacje o rodzajach substancji wprowadzonych do powietrza, wielkości emisji oraz wysokości opłat
za wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza uiszczonych za
poprzedni rok kalendarzowy.
3. Wykaz, o którym mowa w ust. 2, podmiot korzystający ze środowiska przedkłada w terminie do końca lutego roku następnego za
poprzedni rok kalendarzowy.
4. Informacje zawarte w wykazie, o którym mowa w ust. 2, stanowią
podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego.
5. Podmiot korzystający ze środowiska, odprowadzający ścieki pochodzące z chowu lub hodowli ryb innych niż łososiowate lub innych organizmów wodnych, przekazuje informacje do końca miesiąca następującego po zakończeniu okresu, o którym mowa w
art. 287 ust. 1 pkt 5.
6. Wykaz zawierający informacje i dane, o których mowa w art. 287
ust. 1 pkt 2 i 3, wykorzystane do ustalenia wysokości opłat, podmiot korzystający ze środowiska w terminie, o którym mowa w
art. 285 ust. 2, przedkłada także wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.
7. Krajowy ośrodek bilansowania i zarządzania emisjami, o którym
mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji, w
terminie do dnia 30 czerwca roku następnego przekazuje wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska informacje o rodzajach substancji wprowadzonych do powietrza, wielkości emisji oraz wysokości opłat za wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza uiszczonych za poprzedni rok kalendarzowy sporządzone na podstawie raportów, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z
dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji, niezbędne do prowadzenia wojewódzkiej bazy informacji o korzystaniu ze środowiska.
8. Do zobowiązań z tytułu opłat za korzystanie ze środowiska stosuje się przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji, jeżeli wynikają one z wykazu o wysokości należnych opłat.
9. Wykaz, na podstawie którego ustalono opłaty za składowanie odpadów, podmiot korzystający ze środowiska przedkłada także
wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta właściwemu ze względu na miejsce składowania odpadów.
10. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzory wykazów zawierających informacje i dane o
zakresie korzystania ze środowiska oraz o wysokości należnych
opłat i sposób przedstawiania tych informacji i danych, uwzględniając w szczególności wymaganie, aby formularz wykazu zawierał:
1) zbiorcze zestawienie informacji o zakresie wprowadzania
ścieków do wód lub do ziemi, poboru wód oraz składowania odpadów;
2) pouczenie, że zawarte w wykazie informacje o wysokości należnych opłat stanowią podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego.
11. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 10, zostaną ustalone:
1) forma wykazu;
2) zawartość wykazu;
3) układ wykazu;
4) wymagane techniki przedkładania wykazu.”;
8) w art. 286a ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska, na podstawie wykazów, o których mowa w art. 286 ust. 1, informacji, o których mowa w art. 286 ust. 7, oraz informacji o korzystaniu ze środowiska zawartych w decyzjach, o których mowa w art. 288 ust. 1, prowadzi wojewódzką bazę informacji o korzystaniu ze środowiska w zakresie wskazanym w art. 287 ust. 1 pkt 2 i 3 oraz sporządza raport wojewódzki i przekazuje go, za pośrednictwem
Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, ministrowi właściwemu do spraw środowiska.”;
9) w art. 287 w ust. 1 uchyla się pkt 1;
10) w art. 288 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) nie przedłożył wykazu zawierającego informacje i dane o zakresie korzystania ze środowiska oraz o wysokości należnych opłat, wykazu, o którym
mowa w art. 286 ust. 2 – marszałek województwa wymierza opłatę, w drodze decyzji, na podstawie własnych ustaleń lub wyników kontroli wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska;”;
11) w art. 400 dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
„5. Narodowy Fundusz wykonuje zadania Krajowego operatora systemu zielonych inwestycji określone w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji.”;
12) art. 401b otrzymuje brzmienie:
„Art. 401b. Przychody wymienione w art. 401 ust. 2–13 i 13e, art. 401a i art.
401c przeznacza się również na pokrycie kosztów ich obsługi.”;
13) po art. 401b dodaje się art. 401c w brzmieniu:
„Art. 401c. 1. Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z umów
sprzedaży jednostek przyznanej emisji zawieranych na podstawie
ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami
gazów cieplarnianych i innych substancji.
2. Przychody, o których mowa w ust. 1, przeznaczane są na:
1) dofinansowanie zadań związanych ze wspieraniem przedsięwzięć realizowanych w ramach programów i projektów objętych Krajowym systemem zielonych inwestycji, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji;
2) pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem zadań, o
których mowa w art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r.
o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji;
3) pokrycie kosztów związanych z obsługą Rady Konsultacyjnej, o której mowa w art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca
2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji.”.
art. 57.
więcej
dniem wejścia w życie ustawy stają się listami zatwierdzającymi w rozumieniu ustawy.
2. Listy popierające projekty wspólnych wdrożeń wydane przed dniem wejścia
w życie ustawy stają się listami popierającymi w rozumieniu ustawy.
3. Podmioty, które otrzymały listy popierające przed dniem wejścia w życie
ustawy, mogą wystąpić o wydanie listu zatwierdzającego w terminie 6 miesięcy od
dnia wejścia w życie ustawy.
4. W przypadku niezłożenia wniosku o wydanie listu zatwierdzającego
w terminie, o którym mowa w ust. 3, list popierający otrzymany przed dniem wejścia
w życie ustawy traci ważność.
5. Minister właściwy do spraw środowiska przekazuje jednostki przyznanej
emisji w zamian za osiągniętą redukcję, uniknięcie emisji gazów cieplarnianych lub
pochłonięcie dwutlenku węgla (CO2), jeżeli wynika to z listu zatwierdzającego projekt
wspólnych wdrożeń wydanego przed dniem wejścia w życie ustawy. Przepisy
art. 50 stosuje się odpowiednio.
6. W przypadku projektów wspólnych wdrożeń zatwierdzonych
i zrealizowanych przed dniem wejścia w życie ustawy wniosek o przekazanie
jednostek redukcji emisji lub jednostek przyznanej emisji składa się w terminie
6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy. Przepisy art. 50 stosuje się odpowiednio.
art. 58.
więcej
art. 59.
więcej
ze środowiska sporządza za rok 2010 i wprowadza do Krajowej bazy w terminie do
końca lutego 2011 r.
Art. 59a. Pierwsze informacje, o których mowa w art. 7 ust. 8, Narodowy
Fundusz, powiaty, gminy i dysponenci środków publicznych, o których mowa w art. 5
ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
z 2019 r. poz. 869), sporządzają za rok 2010 i przekazują do końca lutego 2011 r.
art. 60.
więcej
inspektor ochrony środowiska dokonuje w terminie do dnia 15 grudnia 2012 r. Ocenie
tej podlegają informacje zawarte w raportach sporządzonych za rok 2010 i 2011.
Art. 60a. 1. Do opłaty za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, o której
mowa w art. 273 ust. 1 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 56, należnej za okres do dnia
31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy art. 285–288 ustawy zmienianej w art. 56,
w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. (uchylony)
art. 61.
więcej
zmienianej w art. 56 zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów
wykonawczych wydanych na podstawie art. 286 ust. 6 ustawy zmienianej w art. 56.
art. 62.
więcej
z wyjątkiem art. 56 pkt 7, 7a i 10a, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2019 r.
Wyszukiwarka
- Kodeks Karny dostęp do ustawy
- 22 Kodeks Karny konkretny artykuł ustawy
- Sąd Okręgowy w Ełku informacje o sądzie
- Pełnomocnictwo ogólne dostęp do wzorców