Art. 16. 1. W przypadku gdy Rada Ministrów przyjmie Krajowy plan redukcji
emisji, minister właściwy do spraw klimatu w porozumieniu z ministrami właściwymi
do spraw: energii, gospodarki, transportu, rolnictwa, budownictwa, planowania
i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa oraz gospodarki morskiej,
z każdym w zakresie jego właściwości, określi, w drodze rozporządzenia, sektorowe
plany redukcji emisji, kierując się ustaleniami Krajowego planu redukcji emisji oraz
potrzebą zapewnienia ograniczania emisji, a także nieprzekraczania w przyszłości
krajowych pułapów emisji dla poszczególnych sektorów gospodarki.
2. Sektorowy plan redukcji emisji powinien zawierać w szczególności:
1) zakres ograniczenia emisji, których krajowe pułapy emisji zostały przekroczone;
2) terminy obowiązywania ograniczeń;
3) listę podmiotów korzystających ze środowiska obowiązanych do ograniczenia
emisji, których krajowe pułapy emisji zostały przekroczone, albo kryteria
kwalifikowania instalacji do objęcia obowiązkiem ograniczenia emisji;
4) dla instalacji objętych planem:
a) standardy emisji substancji, których krajowe pułapy emisji zostały
przekroczone, jeżeli takie standardy jeszcze nie obowiązują, lub
b) zaostrzone standardy emisji substancji, których krajowe pułapy emisji
zostały przekroczone, jeżeli takie standardy już obowiązują, lub
c) wskaźniki emisji substancji na jednostkę wyprodukowanego towaru,
zużytego paliwa lub surowca
– obowiązujące w trakcie realizowania planu;
5) zakres i sposób prowadzenia pomiarów wielkości emisji albo sposób określania
wielkości emisji na podstawie wskaźników emisji oraz częstotliwość
przekazywania wyników wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.
2a. Sektorowy plan redukcji emisji może zawierać także:
1) działania prowadzące do ograniczenia emisji z transportu;
2) działania zmierzające do zmiany rodzaju lub jakości paliw dopuszczonych do
obrotu gospodarczego;
3) działania zmierzające do ograniczenia niskiej, rozproszonej emisji komunalno-
-bytowej;
4) inne działania zmierzające do ograniczania krajowych emisji.
3. W przypadku przekroczenia krajowego pułapu emisji podmioty korzystające
ze środowiska i objęte sektorowym planem redukcji emisji są obowiązane, w zakresie
określonym w tym planie, do:
1) ograniczenia emisji, których krajowe pułapy emisji zostały przekroczone;
2) przestrzegania standardów emisji lub zaostrzonych standardów emisji,
określonych w sektorowym planie redukcji emisji, lub dotrzymania wskaźników
emisji na jednostkę wyprodukowanego towaru, zużytego paliwa lub surowca;
3) wykonywania dodatkowych obowiązków związanych z ograniczaniem emisji,
polegających na:
a) prowadzeniu pomiarów wielkości emisji lub ustalaniu wielkości emisji na
podstawie wskaźników emisji,
b) przekazywaniu wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska, ze
wskazaną częstotliwością, wyników prowadzonych pomiarów.
4. Minister właściwy do spraw klimatu może zawierać porozumienia
z podmiotami w zakresie dobrowolnej redukcji emisji w sektorach gospodarki
objętych Krajowym planem redukcji emisji. Jeżeli porozumienie obejmuje stworzenie dodatkowych zachęt finansowych dla przedsiębiorcy, wymaga uzgodnienia
z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Art. 16a. 1. Krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji substancji
oznaczają minimalne ograniczenie krajowej emisji danej substancji, jakie powinno
zostać osiągnięte w docelowym roku kalendarzowym, wyrażone jako wielkość
procentowa całkowitej ilości emisji tej substancji, która została uwolniona w 2005 r.
jako roku odniesienia. Krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji substancji
określa załącznik nr 3 do ustawy.
2. Organy administracji rządowej i samorządowej oraz osoby fizyczne i prawne
są obowiązane do podejmowania działań umożliwiających osiągnięcie krajowych
zobowiązań w zakresie redukcji emisji substancji.

Art. 16b. 1. Krajowy ośrodek opracowuje projekt Krajowego programu
ograniczania zanieczyszczenia powietrza dla substancji, dla których w załączniku
nr 3 do ustawy określono krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji substancji,
zwanego dalej „Krajowym programem ograniczania zanieczyszczenia powietrza”.
2. Krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza jest opracowany
zgodnie z formatem określonym w decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/1522
z dnia 11 października 2018 r. ustanawiającej wspólny format krajowych programów
ograniczania zanieczyszczenia powietrza na podstawie dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 w sprawie redukcji krajowych emisji
niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych (Dz. Urz. UE L 256
z 12.10.2018, str. 87, z późn. zm.).
3. Krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza zawiera co najmniej:
1) krajowe ramy polityki dotyczącej jakości powietrza i zanieczyszczenia
powietrza, w których program został opracowany, w szczególności:
a) priorytety polityczne i ich odniesienie do priorytetów określonych w innych
powiązanych obszarach polityki, w tym w polityce dotyczącej zmiany
klimatu oraz, w stosownych przypadkach, rolnictwa, przemysłu i transportu,
b) określone w przepisach prawa obowiązki organów administracji publicznej
z podziałem na obowiązki krajowe, regionalne (województwo) i lokalne (powiat, gmina) lub innych właściwych podmiotów dotyczące realizacji założeń Krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza,
c) postępy poczynione w ramach aktualnej polityki i zastosowanych środków
w dziedzinie redukcji emisji i poprawy jakości powietrza oraz stopień,
w jakim wypełniane są zobowiązania wynikające z przepisów prawa,
d) prognozowany dalszy rozwój sytuacji w zakresie osiągania założeń
Krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza przy
założeniu, że nie nastąpi żadna zmiana w już przyjętej polityce i
stosowanych środkach;
2) warianty strategiczne rozważane w celu wypełnienia zobowiązań w zakresie
redukcji emisji substancji w okresie od 2020 r. do 2029 r. oraz w okresie na
2030 r. i na lata następne, jak również dla osiągnięcia średnioterminowych
poziomów emisji określonych na 2025 r. oraz w celu dalszej poprawy jakości
powietrza, analizę tych wariantów wraz z metodą jej przeprowadzenia, a także
poszczególne lub łączne skutki strategii i środków dotyczących redukcji emisji
substancji, jakości powietrza i środowiska oraz związaną z nimi niepewność,
w przypadku gdy informacje o takich skutkach są dostępne;
3) ścieżkę redukcji emisji substancji określoną jako orientacyjny poziom
zmniejszania wielkości emisji substancji, dla których zostały określone krajowe
zobowiązania w zakresie redukcji emisji substancji, o których mowa w art. 16a;
4) środki i strategie, które zdecydowano się przyjąć, w tym harmonogram ich
przyjmowania, wdrażania i dokonywania ich przeglądu, wraz ze wskazaniem
odpowiedzialnych właściwych organów administracji publicznej lub innych
właściwych podmiotów;
5) w stosownych przypadkach, wyjaśnienie powodów, dla których osiągnięcie
orientacyjnych poziomów emisji substancji określonych na 2025 r. jest
niemożliwe bez pociągania za sobą nieproporcjonalnie wysokich kosztów,
a także powodów, dla których przyjęto nieliniową ścieżkę redukcji emisji
substancji, o której mowa w art. 16c ust. 3;
6) w stosownych przypadkach, informacje na temat możliwości stosowania
przepisów art. 16d ust. 3 i 5;
7) ocenę, w jaki sposób wybrane strategie i środki zapewniają spójność
z politykami, strategiami, programami, planami i prognozami w innych
obszarach polityki.
4. Krajowy ośrodek, opracowując projekt Krajowego programu ograniczania
zanieczyszczenia powietrza:
1) ocenia, do jakiego stopnia krajowe źródła emisji substancji mogą wpływać na
jakość powietrza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i sąsiednich państw
członkowskich Unii Europejskiej, w tym używając danych i metod
opracowanych w ramach europejskiego programu monitorowania i oceny,
o którym mowa w art. 9 Konwencji LRTAP;
2) uwzględnia potrzebę zmniejszenia emisji zanieczyszczeń powietrza, aby
osiągnąć cele dotyczące jakości powietrza na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej oraz, w stosownych przypadkach, sąsiednich państw członkowskich
Unii Europejskiej, przy czym przez cele dotyczące jakości powietrza rozumie się
poziomy dopuszczalne, poziomy docelowe i pułapy stężeń ekspozycji określone
w przepisach wydanych na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. – Prawo ochrony środowiska;
3) priorytetowo traktuje środki redukcji emisji sadzy przy podejmowaniu środków
służących wypełnieniu krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji pyłu,
przy czym przez sadzę rozumie się węglowe cząstki stałe pochłaniające światło;
4) uwzględnia potrzebę zapewnienia spójności Krajowego programu ograniczania
zanieczyszczenia powietrza z innymi politykami, strategiami, programami,
planami i prognozami przyjętymi w oparciu o wymogi określone w przepisach prawa.
5. Organy administracji publicznej przekazują Krajowemu ośrodkowi, na jego
wniosek, informacje i opinie potrzebne do sporządzenia projektu Krajowego
programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza w terminie 30 dni od dnia
otrzymania wniosku.
6. Krajowy ośrodek przedkłada ministrowi właściwemu do spraw klimatu
projekt Krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza.
7. Minister właściwy do spraw klimatu przy opracowywaniu Krajowego
programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza zapewnia udział społeczeństwa na
zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2020
r. poz. 283, 284, 322 i 471).
8. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw klimatu,
przyjmuje Krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza w drodze
uchwały.
9. Minister właściwy do spraw klimatu przekazuje przyjęty Krajowy program
ograniczania zanieczyszczenia powietrza Komisji Europejskiej.
10. Krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza jest
aktualizowany nie rzadziej niż co 4 lata.
11. Aktualizacja Krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza
zawiera elementy, o których mowa w ust. 3, a także:
1) ocenę postępów we wdrażaniu Krajowego programu ograniczania
zanieczyszczenia powietrza, redukcji emisji substancji i zmniejszaniu stężeń;
2) wszelkie znaczące zmiany polityki i strategii oraz przyjętych założeń, a także
znaczące zmiany harmonogramu wdrażania Krajowego programu ograniczania
zanieczyszczenia powietrza.
12. Aktualizacji Krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza
dokonuje się również w przypadku, gdy z inwentaryzacji emisji, o której mowa
w art. 11 ust. 1 pkt 3, wynika, że przyjęty w Krajowym programie ograniczania
zanieczyszczenia powietrza poziom redukcji emisji substancji wynikający ze ścieżki
redukcji emisji nie został osiągnięty lub zachodzi ryzyko, że nie zostanie osiągnięty.
13. Aktualizacja, o której mowa w ust. 12, uwzględnia dodatkowe działania
i środki, które zostały lub zostaną podjęte w celu zmniejszenia poziomu emisji
substancji zgodnie z przyjętą ścieżką redukcji spośród ścieżek redukcji, o których
mowa w art. 16c, jeżeli takie działania i środki są wymagane.
14. Dodatkowe działania i środki, o których mowa w ust. 13, oraz harmonogram
ich wdrożenia są podejmowane na podstawie propozycji, o których mowa w art. 16d ust. 2.
15. Aktualizacji, o której mowa w ust. 12, dokonuje się w terminie 18 miesięcy
od dnia przekazania Komisji Europejskiej inwentaryzacji emisji, o której mowa
w art. 11 ust. 1 pkt 3.
16. Do aktualizacji, o której mowa w ust. 10 i 12, stosuje się odpowiednio
przepisy ust. 1, 2 i 4–9.

Art. 16c. 1. Ścieżka redukcji emisji, o której mowa w art. 16b ust. 3 pkt 3, jest
wyznaczana jako liniowe zmniejszanie wielkości emisji substancji, dla której zostały
określone krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji substancji, w którym górny punkt wyznacza poziom redukcji emisji danej substancji wyznaczony jako
krajowe zobowiązanie w zakresie redukcji emisji na 2020 r., a dolny punkt stanowi
poziom redukcji emisji tej substancji wyznaczony jako krajowe zobowiązanie
w zakresie redukcji emisji na 2030 r., zwane dalej „liniową ścieżką redukcji emisji”.
2. W liniowej ścieżce redukcji emisji wyznacza się także poziom redukcji emisji
danej substancji na 2025 r.
3. W przypadku gdy osiąganie poziomów zmniejszania wielkości emisji
substancji w sposób wyznaczony liniową ścieżką redukcji emisji jest nieefektywne
pod względem ekonomicznym lub technologicznym, zmniejszanie wielkości emisji
substancji można wyznaczyć w sposób nieliniowy, pod warunkiem że od 2025 r.
trajektoria poziomu zmniejszania wielkości emisji substancji będzie się stopniowo
zbliżała do trajektorii wyznaczonej liniową ścieżką redukcji emisji oraz że nie wpłynie
to na żadne z krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji w 2030 r.

Art. 16d. 1. Minister właściwy do spraw klimatu informuje właściwych
ministrów w zakresie ich właściwości, że zgodnie z inwentaryzacją emisji, o której
mowa w art. 11 ust. 1 pkt 3, przyjęty w Krajowym programie ograniczania
zanieczyszczenia powietrza poziom redukcji emisji substancji wynikający ze ścieżki
redukcji emisji nie został osiągnięty lub zachodzi ryzyko, że nie zostanie osiągnięty.
2. Właściwi ministrowie w zakresie swojej właściwości opracowują propozycje
dodatkowych działań i środków, o których mowa w art. 16b ust. 14, i przekazują je
ministrowi właściwemu do spraw klimatu w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania
informacji, o której mowa w ust. 1.
3. W przypadkach, w których:
1) nieosiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji jest
następstwem wyjątkowo chłodnej zimy lub wyjątkowo suchego lata, a średnia
roczna wielkość emisji tej substancji wykazywana w inwentaryzacji, o której
mowa w art. 11 ust. 1 pkt 3, za dany rok, rok poprzedzający i rok kolejny nie
przekracza wartości krajowych rocznych emisji, albo
2) osiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji w danym
roku nie jest możliwe pomimo zrealizowania wszystkich racjonalnych pod
względem kosztów środków oraz jeżeli:
a) co najmniej jedno zobowiązanie w zakresie redukcji emisji substancji
zostało określone na poziomie wyższym niż racjonalna pod względem
kosztów redukcja określona w sprawozdaniu nr 16, o którym mowa w art. 5 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 z dnia
14 grudnia 2016 r. w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych
rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych, zmiany dyrektywy
2003/35/WE oraz uchylenia dyrektywy 2001/81/WE (Dz. Urz. UE L 344
z 17.12.2016, str. 1), zwanej dalej „dyrektywą Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) 2016/2284”, oraz
b) przekroczenie poziomu krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji
substancji wskazanego w załączniku nr 3 do ustawy zostanie co roku
zrekompensowane przez równoważną redukcję emisji innego
zanieczyszczenia określonego w tym załączniku, albo
3) nieosiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji wynika
z nagłego i wyjątkowego zakłócenia lub spadku mocy w systemie wytwarzania
lub dostawy energii elektrycznej lub ciepła, którego nie można było w sposób
racjonalny przewidzieć, oraz jeżeli można wykazać, że:
a) podjęto wszelkie racjonalne działania obejmujące wdrożenie nowych
środków i strategii w celu spełnienia krajowych zobowiązań w zakresie
redukcji emisji substancji i że działania te będą nadal podejmowane, tak aby
okres, w którym te zobowiązania nie są spełniane, był jak najkrótszy, oraz
b) wdrożenie dodatkowych środków i strategii oprócz wskazanych
w lit. a pociągałoby za sobą nieproporcjonalne koszty i poważnie
zagrażałoby krajowemu bezpieczeństwu energetycznemu lub
powodowałoby duże ryzyko ubóstwa energetycznego dla znacznej części ludności
– przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się.
4. Odstępstwa, o których mowa w ust. 3:
1) pkt 2 – mogą być stosowane nie dłużej niż przez 5 kolejnych lat,
2) pkt 3 – mogą być stosowane nie dłużej niż przez 3 kolejne lata
– od dnia rozpoczęcia ich stosowania.
5. Jeżeli z inwentaryzacji emisji, o której mowa w art. 11 ust. 1 pkt 3, wynika, że
wielkość emisji substancji, dla której zostały określone krajowe zobowiązania
w zakresie redukcji emisji, przekracza poziom wyznaczony poziomem tych
zobowiązań, a przekroczenie to jest następstwem zastosowania usprawnionych metod
w zakresie inwentaryzacji emisji, zaktualizowanych zgodnie z wiedzą naukową,
opracowuje się skorygowaną inwentaryzację emisji.
6. Krajowy ośrodek opracowuje skorygowaną inwentaryzację emisji, o której
mowa w ust. 5, zgodnie z metodami dotyczącymi korekt inwentaryzacji emisji
określonymi w załączniku nr 2 do ustawy, przyjmując na potrzeby opracowania
korekty, że zobowiązania w zakresie redukcji emisji na lata 2020–2029 zostały
określone w dniu 4 maja 2012 r.
7. Począwszy od 2025 r., skorygowaną inwentaryzację emisji, o której mowa
w ust. 5, opracowuje się z uwzględnieniem aktualnych wskaźników emisji lub metod
stosowanych do wyznaczenia emisji ze szczególnych kategorii źródeł, jeżeli
pozwalają na dokładniejsze określenie emisji niż normy wynikające z przepisów
prawa Unii Europejskiej w dziedzinie ochrony powietrza zamieszczonych na liście,
o której mowa w art. 14 ust. 3 lit. b dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
2016/2284.
8. Po przekazaniu przez Krajowy ośrodek skorygowanej inwentaryzacji emisji,
o której mowa w ust. 5, minister właściwy do spraw klimatu przekazuje ją Komisji
Europejskiej w terminie do dnia 15 lutego danego roku sprawozdawczego, informując
o znaczącej różnicy w zakresie wskaźników emisji.
9. Minister właściwy do spraw klimatu w terminie do dnia 15 lutego roku, za
który jest opracowywana inwentaryzacja, o której mowa w art. 11 ust. 1 pkt 3,
informuje Komisję Europejską o zastosowaniu odstępstw, o których mowa w ust. 3
lub 5, wskazując zanieczyszczenia, dla których poziom krajowych zobowiązań
w zakresie redukcji emisji nie zostanie dotrzymany.
10. Zastosowanie odstępstwa, o którym mowa w ust. 3 lub 5, uznaje się za
skuteczne, jeżeli Komisja Europejska nie zgłosi zastrzeżeń w terminie 9 miesięcy od
dnia otrzymania informacji, o której mowa w ust. 9.
11. W przypadku uznania przez Komisję Europejską, że warunki zastosowania
odstępstw, o których mowa w ust. 3 lub 5 nie zostały spełnione, ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 16e. 1. Minister właściwy do spraw:
1) budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa,
2) energii,
3) gospodarki,
4) gospodarki morskiej,
5) rolnictwa,
6) transportu,
7) żeglugi śródlądowej
– każdy w zakresie swojej właściwości, sporządza i przekazuje ministrowi
właściwemu do spraw klimatu informację dotyczącą stosowanych działań i środków
ujętych w Krajowym programie ograniczania zanieczyszczenia powietrza, które mają
zapewnić dotrzymanie krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji substancji
określonych w załączniku nr 3 do ustawy lub wyznaczonej ścieżki redukcji emisji
przyjętej spośród ścieżek redukcji emisji, o których mowa w art. 16c.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, przekazuje się do dnia 31 stycznia
każdego roku za rok poprzedni. Informacje są opracowywane na formularzu
udostępnionym w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu
obsługującego ministra właściwego do spraw klimatu.
3. Minister właściwy do spraw klimatu na podstawie informacji, o których mowa
w ust. 1, przygotowuje roczne sprawozdanie o stosowanych działaniach i środkach,
które mają zapewnić dotrzymanie krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji
substancji określonych w załączniku nr 3 do ustawy lub wyznaczonej ścieżki redukcji
emisji przyjętej spośród ścieżek redukcji emisji, o których mowa w art. 16c, oraz
o redukcji emisji uzyskanej w wyniku stosowania tych działań i środków.
4. Minister właściwy do spraw klimatu przekazuje roczne sprawozdanie,
o którym mowa w ust. 3, Radzie Ministrów w terminie do dnia 30 czerwca roku
następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie.

Ustawa o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji art. 16

DODAJ