Art. 21. 1. Krajowy ośrodek przedkłada ministrowi właściwemu do spraw
klimatu informacje i dane dotyczące oszacowania liczby jednostek przyznanej emisji,
które mogą zostać zbyte.
2. Przy szacowaniu liczby jednostek przyznanej emisji bierze się pod uwagę
informacje dotyczące:
1) przewidywanej całkowitej krajowej emisji gazów cieplarnianych w okresie
rozliczeniowym 2008–2012;
2) całkowitej rzeczywistej krajowej emisji gazów cieplarnianych dostępne za
ostatni rok;
3) całkowitej rzeczywistej emisji z instalacji objętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji dostępne za ostatni rok;
4) liczby jednostek przyznanej emisji przeznaczonych do zamiany na uprawnienia
do emisji przyznawane instalacjom w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji;
5) liczby jednostek przyznanej emisji przeznaczonych do zamiany na jednostki
redukcji emisji dla projektów wspólnych wdrożeń realizowanych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
6) poziomu Krajowej rezerwy jednostek Kioto;
7) przewidywanej liczby jednostek przyznanej emisji przeznaczonych do
przeniesienia na kolejny okres rozliczeniowy;
8) wielkości popytu i podaży jednostek przyznanej emisji na rynku
międzynarodowym;
9) dotychczasowej liczby zbytych jednostek przyznanej emisji.

Art. 21a. 1. Krajowy limit emisji gazów cieplarnianych, zwany dalej „krajowym
limitem”, oznacza poziom emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji, o którym mowa w ustawie z dnia 12 czerwca 2015 r.
o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, wyznaczony dla
każdego roku w decyzji Komisji nr 2013/162/UE z dnia 26 marca 2013 r. określającej
roczne limity emisji państw członkowskich na lata 2013–2020 zgodnie z decyzją
Parlamentu Europejskiego i Rady nr 406/2009/WE (Dz. Urz. UE L 90 z 28.03.2013,
str. 106, z późn. zm.). Krajowy limit wyrażony jest w jednostkach rocznych limitów emisji.
2. Rozliczanie emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji polega na równoważeniu krajowej rocznej emisji gazów
cieplarnianych nieobjętych systemem handlu uprawnieniami do emisji jednostkami
rocznych limitów emisji lub jednostkami, o których mowa w art. 21c ust. 1.
3. Jeżeli ze sprawozdania, o którym mowa w art. 11a ust. 3 pkt 1, wynika, że
wynik rozliczenia emisji, o którym mowa w ust. 2, jest ujemny, minister właściwy do
spraw klimatu może:
1) pobrać część krajowego limitu przyznanego na kolejny rok w ilości nie większej
niż 5% krajowego limitu przewidzianego na rok, którego dotyczy sprawozdanie, lub
2) nabyć jednostki rocznych limitów emisji od innego państwa członkowskiego
Unii Europejskiej;
3) nabyć część limitu określonego w art. 5 ust. 4 decyzji nr 2009/406/WE od
innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
4. Jeżeli ze sprawozdania, o którym mowa w art. 11a ust. 3 pkt 1, wynika, że
wynik rozliczenia emisji, o którym mowa w ust. 2, jest dodatni, nadwyżka krajowego
limitu jest przenoszona na kolejny rok, z uwzględnieniem ust. 5.
5. Jeżeli ze sprawozdania, o którym mowa w art. 11a ust. 3 pkt 1, wynika, że
wynik rozliczenia emisji, o którym mowa w ust. 2, jest dodatni, minister właściwy do
spraw klimatu może zbyć nadwyżkę krajowego limitu innemu państwu
członkowskiemu Unii Europejskiej.

Art. 21b. Minister właściwy do spraw klimatu może nabyć jednostki rocznych
limitów emisji od innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej w innych
przypadkach niż określone w art. 21a ust. 3 pkt 2, kierując się ważnym gospodarczym
interesem państwa.

Art. 21c. 1. Do rozliczenia emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem
handlu uprawnieniami do emisji można wykorzystywać także:
1) jednostki lub uprawnienia z projektów, o których mowa w art. 14 ust. 1 pkt 4;
2) tymczasowe jednostki poświadczonej redukcji emisji i długoterminowe
jednostki poświadczonej redukcji emisji;
3) podlegające wymianie zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r.
o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych:
a) jednostki redukcji emisji i jednostki poświadczonej redukcji emisji wydane
za redukcje emisji osiągnięte do końca 2012 r.,
b) jednostki redukcji emisji i jednostki poświadczonej redukcji emisji wydane
za redukcje emisji osiągnięte od 2013 r., ale z projektów zarejestrowanych
przed 2013 r.,
c) jednostki poświadczonej redukcji emisji wydane w odniesieniu do redukcji
emisji osiągniętej w krajach najsłabiej rozwiniętych do czasu ratyfikacji
przez te kraje porozumienia z Unią Europejską lub do 2020 r., w zależności
od tego, które z tych zdarzeń nastąpi wcześniej.
2. Kraje najsłabiej rozwinięte, o których mowa w ust. 1 pkt 3 lit. c, oznaczają
kraje znajdujące się na liście zatwierdzonej przez Radę Gospodarczą i Społeczną
Organizacji Narodów Zjednoczonych.
3. W przypadku wykorzystania jednostek, o których mowa w ust. 1 pkt 2,
minister właściwy do spraw klimatu zastępuje je, przed datą ich wygaśnięcia, innymi
tymczasowymi jednostkami poświadczonej redukcji emisji i długoterminowymi
jednostkami poświadczonej redukcji emisji lub innymi jednostkami Kioto.
4. Wykorzystanie jednostek, o których mowa w ust. 1 pkt 2, jest ograniczone do
limitu określonego w art. 5 ust. 4 decyzji nr 2009/406/WE.
5. Niewykorzystany w danym roku limit, o którym mowa w ust. 4, może zostać
przeniesiony na kolejne lata do 2020 r. lub zbyty na rzecz innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej z zachowaniem limitu określonego na podstawie
art. 5 ust. 6 decyzji nr 2009/406/WE. Decyzję o przeniesieniu lub zbyciu tego limitu
podejmuje minister właściwy do spraw klimatu.

Art. 21d. 1. Minister właściwy do spraw klimatu stosuje przepisy art. 21a ust. 3
i 5 oraz art. 21c ust. 1 i 5, kierując się strategią zarządzania krajowym limitem.
2. Strategię zarządzania krajowym limitem opracowuje minister właściwy do
spraw klimatu i uzgadnia ją z członkami Rady Ministrów. Rada Ministrów zatwierdza
strategię w drodze uchwały.
3. Strategia zawiera w szczególności założenia i wytyczne metodyki rozliczania
i prognozowania emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji z uwzględnieniem:
1) rzeczywistych emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem handlu
uprawnieniami do emisji w danym roku w Rzeczypospolitej Polskiej i innych
państwach członkowskich Unii Europejskiej;
2) prognozowanych w kolejnych latach krajowych emisji gazów cieplarnianych
nieobjętych systemem handlu uprawnieniami do emisji w Rzeczypospolitej
Polskiej i innych państwach członkowskich Unii Europejskiej;
3) ceny jednostek Kioto, jednostek rocznych limitów emisji, tymczasowych
jednostek poświadczonej redukcji emisji i długoterminowych jednostek
poświadczonej redukcji emisji;
4) rozkładu geograficznego projektów, z których pochodzą jednostki, o których
mowa w pkt 3;
5) wielkości popytu i podaży jednostek na rynku unijnym i międzynarodowym;
6) tendencji w zakresie przemieszczania emisji gazów cieplarnianych objętych
systemem handlu uprawnieniami do emisji poza ten system.
4. Strategia zarządzania krajowym limitem nie jest dokumentem planistycznym
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.

Art. 21e. 1. Wpływy ze zbycia jednostek rocznych limitów emisji lub
niewykorzystanego w danym roku limitu, o którym mowa w art. 21c ust. 4, stanowią
dochód budżetu państwa.
2. Nabycie jednostek rocznych limitów emisji, o których mowa w art. 21a ust. 3
pkt 2 oraz art. 21b oraz jednostek, o których mowa w art. 21c ust. 1, lub
niewykorzystanego w danym roku przez inne państwa członkowskie Unii
Europejskiej limitu, o którym mowa w art. 5 ust. 6 decyzji nr 2009/406/WE, następuje
ze środków budżetu państwa.
3. Do zbycia lub nabycia jednostek rocznych limitów emisji oraz jednostek,
o których mowa w art. 21c ust. 1, lub niewykorzystanego w danym roku limitu,
o którym mowa w art. 21c ust. 4, przepisy art. 19 stosuje się odpowiednio.

Art. 21f. 1. Jeżeli mimo zastosowania środków, o których mowa w art. 21a
ust. 3, art. 21b i art. 21c ust. 1, wynik rozliczenia emisji, o którym mowa w art. 21a
ust. 2, pozostaje ujemny, minister właściwy do spraw klimatu poleca Krajowemu
ośrodkowi opracowanie planu działań korygujących. Polecenie w sprawie
opracowania planu działań korygujących wydaje się w terminie 7 dni od zakończenia
czteromiesięcznego okresu, o którym mowa w art. 19 ust. 7 rozporządzenia nr 525/2013.
2. Plan działań korygujących opracowuje się bez uszczerbku dla obowiązku
zastosowania środków korygujących określonych w art. 7 ust. 1 lit. a i c decyzji nr 406/2009/WE.
3. Plan działań korygujących opracowuje się w szczególności na podstawie
informacji, danych i analiz przekazywanych przez organy administracji publicznej,
informacji i danych zawartych w Krajowej bazie, informacji zawartych w prognozach
zmian aktywności, o których mowa w art. 9 ust. 1, oraz innych informacji i danych
udostępnianych przez organizacje samorządu gospodarczego i organizacje
pracodawców, a także fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej.
4. Informacje, dane i analizy, o których mowa w ust. 3, obejmują w szczególności:
1) krótkookresowe i długookresowe prognozy makroekonomiczne;
2) krajowe i sektorowe polityki i strategie gospodarcze;
3) informacje dotyczące:
a) podejmowanych działań przyczyniających się do ograniczania lub redukcji emisji,
b) rodzajów stosowanych instrumentów prawnych, ekonomicznych
i administracyjnych wspomagających redukcję emisji,
c) oceny stanu jakości środowiska wykonywanych w ramach państwowego
monitoringu środowiska.
5. Na wniosek Krajowego ośrodka organy administracji publicznej przekazują
dane, informacje lub analizy niezbędne do sporządzenia projektów planów, o których
mowa w ust. 1.
6. Krajowy ośrodek, przygotowując projekt planu działań korygujących, może
występować o udostępnienie niezbędnych danych, informacji lub analiz do organizacji
samorządu gospodarczego, organizacji pracodawców lub funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej.
7. Plan działań korygujących, o którym mowa w ust. 1, określa:
1) działania, jakie zostaną wdrożone w celu wypełnienia krajowego limitu;
2) harmonogram wdrożenia działań, o których mowa w pkt 1.
8. Projekt planu działań korygujących opracowuje się w terminie nie krótszym
niż 3 miesiące od dnia wydania polecenia, o którym mowa w ust. 1, i przekazuje
ministrowi właściwemu do spraw klimatu. Minister właściwy do spraw klimatu
uzgadnia plan działań korygujących z członkami Rady Ministrów i przedstawia go do
akceptacji Radzie Ministrów.
9. Zaakceptowany przez Radę Ministrów plan działań korygujących minister
właściwy do spraw klimatu przekazuje Komisji Europejskiej nie później niż
w terminie 3 miesięcy po zamknięciu rachunku zgodności, o którym mowa w art. 31
ust. 1 rozporządzenia Komisji (UE) 389/2013.

Ustawa o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji art. 21

DODAJ