Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa:
1) prawa pacjenta;
2) zasady udostępniania dokumentacji medycznej;
3) obowiązki podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych związane
z prawami pacjenta;
4) tryb powoływania, odwoływania i kompetencje Rzecznika Praw Pacjenta;
5) postępowanie w sprawach praktyk naruszających zbiorowe prawa pacjentów;
6) zasady i tryb ustalania odszkodowania i zadośćuczynienia w przypadku
zdarzeń medycznych.

art. 2. więcej Art. 2. Przestrzeganie praw pacjenta określonych w ustawie jest
obowiązkiem organów władzy publicznej właściwych w zakresie ochrony zdrowia,
Narodowego Funduszu Zdrowia, podmiotów udzielających świadczeń
zdrowotnych, osób wykonujących zawód medyczny oraz innych osób
uczestniczących w udzielaniu świadczeń zdrowotnych.

art. 3. więcej Art. 3. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) opiekun faktyczny – osobę sprawującą, bez obowiązku ustawowego, stałą
opiekę nad pacjentem, który ze względu na wiek, stan zdrowia albo stan
psychiczny opieki takiej wymaga;
2) osoba bliska – małżonka, krewnego do drugiego stopnia lub powinowatego
do drugiego stopnia w linii prostej, przedstawiciela ustawowego, osobę
pozostającą we wspólnym pożyciu lub osobę wskazaną przez pacjenta;
3) osoba wykonująca zawód medyczny – osobę wykonującą zawód medyczny,
o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r.
o działalności leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295 i 567);
4) pacjent – osobę zwracającą się o udzielenie świadczeń zdrowotnych lub
korzystającą ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez podmiot
udzielający świadczeń zdrowotnych lub osobę wykonującą zawód medyczny;
5) podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych – podmiot wykonujący
działalność leczniczą, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia
15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej;
6) świadczenie zdrowotne – świadczenie zdrowotne, o którym mowa w art. 2
ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej;
7) (uchylony)
8) wyciąg – skrótowy dokument zawierający wybrane informacje lub dane z
całości dokumentacji medycznej;
9) odpis – dokument wytworzony przez przepisanie tekstu z oryginału
dokumentacji medycznej z wiernym zachowaniem zgodności co do treści z
oryginałem;
10) kopia – dokument wytworzony przez odwzorowanie oryginału dokumentacji
medycznej, w formie kserokopii albo odwzorowania cyfrowego (skanu).
2. Ilekroć w ustawie jest mowa o lekarzu, rozumie się przez to także lekarza
dentystę oraz felczera w zakresie wynikającym z przepisów o zawodzie felczera.

art. 4. więcej Art. 4. 1. W razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać
poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za
doznaną krzywdę na podstawie art. 448 Kodeksu cywilnego.
2. W razie zawinionego naruszenia prawa pacjenta do umierania w spokoju
i godności sąd może, na żądanie małżonka, krewnych lub powinowatych do
drugiego stopnia w linii prostej lub przedstawiciela ustawowego, zasądzić
odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez nich cel społeczny na podstawie
art. 448 Kodeksu cywilnego.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do zawinionego naruszenia prawa pacjenta do:
1) przechowywania rzeczy wartościowych w depozycie podmiotu leczniczego
wykonującego działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe
świadczenia zdrowotne;
2) informacji o rodzaju i zakresie świadczeń zdrowotnych udzielanych przez
podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych;
3) dostępu do dokumentacji medycznej dotyczącej jego stanu zdrowia;
4) zgłaszania działań niepożądanych produktów leczniczych.

art. 5. więcej Art. 5. Kierownik podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych lub
upoważniony przez niego lekarz może ograniczyć korzystanie z praw pacjenta
w przypadku wystąpienia zagrożenia epidemicznego lub ze względu na
bezpieczeństwo zdrowotne pacjentów, a w przypadku praw, o których mowa
w art. 33 ust. 1, także ze względu na możliwości organizacyjne podmiotu.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Pacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających
wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej.
2. Pacjent ma prawo, w sytuacji ograniczonych możliwości udzielenia
odpowiednich świadczeń zdrowotnych, do przejrzystej, obiektywnej, opartej na
kryteriach medycznych, procedury ustalającej kolejność dostępu do tych świadczeń.
3. Pacjent ma prawo żądać, aby udzielający mu świadczeń zdrowotnych:
1) lekarz zasięgnął opinii innego lekarza lub zwołał konsylium lekarskie;
2) pielęgniarka (położna) zasięgnęła opinii innej pielęgniarki (położnej).
4. Lekarz może odmówić zwołania konsylium lekarskiego lub zasięgnięcia
opinii innego lekarza, jeżeli uzna, że żądanie, o którym mowa w ust. 3, jest bezzasadne.
5. Żądanie, o którym mowa w ust. 3, oraz odmowę, o której mowa w ust. 4,
odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
6. Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się do pielęgniarki (położnej) w zakresie
zasięgania opinii innej pielęgniarki (położnej).

art. 7. więcej Art. 7. 1. Pacjent ma prawo do natychmiastowego udzielenia świadczeń
zdrowotnych ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia.
2. W przypadku porodu pacjentka ma prawo do uzyskania świadczeń
zdrowotnych związanych z porodem.

art. 8. więcej Art. 8. Pacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych udzielanych z należytą
starannością przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych w warunkach
odpowiadających określonym w odrębnych przepisach wymaganiom fachowym
i sanitarnym. Przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych osoby wykonujące zawód
medyczny kierują się zasadami etyki zawodowej określonymi przez właściwe
samorządy zawodów medycznych.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Pacjent ma prawo do informacji o swoim stanie zdrowia.
2. Pacjent, w tym małoletni, który ukończył 16 lat, lub jego przedstawiciel
ustawowy mają prawo do uzyskania od osoby wykonującej zawód medyczny
przystępnej informacji o stanie zdrowia pacjenta, rozpoznaniu, proponowanych
oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć
następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz
rokowaniu, w zakresie udzielanych przez tę osobę świadczeń zdrowotnych oraz
zgodnie z posiadanymi przez nią uprawnieniami.
3. Pacjent lub jego ustawowy przedstawiciel mają prawo do wyrażenia zgody
na udzielenie informacji wymienionych w ust. 2 innym osobom.
4. Pacjent ma prawo żądać, aby osoba wykonująca zawód medyczny nie
udzielała mu informacji, o której mowa w ust. 2.
5. Po uzyskaniu informacji, o której mowa w ust. 2, pacjent ma prawo
przedstawić osobie wykonującej zawód medyczny swoje zdanie w tym zakresie.
6. W przypadku określonym w art. 31 ust. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2020 r. poz. 514 i 567), pacjent ma
prawo żądać, aby lekarz udzielił mu informacji, o której mowa w ust. 2, w pełnym zakresie.
7. Pacjent małoletni, który nie ukończył 16 lat, ma prawo do uzyskania od
osoby wykonującej zawód medyczny informacji, o której mowa w ust. 2, w zakresie
i formie potrzebnej do prawidłowego przebiegu procesu diagnostycznego lub terapeutycznego.
8. Pacjent, w tym małoletni, który ukończył 16 lat, lub jego ustawowy
przedstawiciel mają prawo do uzyskania od pielęgniarki, położnej przystępnej
informacji o jego pielęgnacji i zabiegach pielęgniarskich.

art. 10. więcej Art. 10. W przypadku, o którym mowa w art. 38 ust. 1 ustawy z dnia
5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, pacjent, jego
przedstawiciel ustawowy lub opiekun faktyczny mają prawo do dostatecznie
wczesnej informacji o zamiarze odstąpienia przez lekarza od leczenia pacjenta
i wskazania przez tego lekarza możliwości uzyskania świadczenia zdrowotnego u
innego lekarza lub podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Pacjent ma prawo do informacji o prawach pacjenta określonych
w niniejszej ustawie oraz w przepisach odrębnych, uwzględniającej ograniczenia
tych praw określone w tych przepisach. Podmiot udzielający świadczeń
zdrowotnych udostępnia tę informację w formie pisemnej, poprzez umieszczenie
jej w swoim lokalu, w miejscu ogólnodostępnym.
2. Przepisu ust. 1 zdanie drugie nie stosuje się do wykonywanych wyłącznie
w miejscu wezwania indywidualnych praktyk lekarskich, indywidualnych
specjalistycznych praktyk lekarskich, indywidualnych praktyk pielęgniarek,
położnych, indywidualnych specjalistycznych praktyk pielęgniarek, położnych
i indywidualnych praktyk fizjoterapeutycznych.
3. W przypadku pacjenta niemogącego się poruszać informację, o której
mowa w ust. 1, udostępnia się w sposób umożliwiający zapoznanie się z nią
w pomieszczeniu, w którym pacjent przebywa.

art. 12. więcej Art. 12. Pacjent ma prawo do informacji o rodzaju i zakresie świadczeń
zdrowotnych udzielanych przez podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych,
w tym o profilaktycznych programach zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych, realizowanych przez ten podmiot. Przepisy art. 11 ust. 1 zdanie drugie
i ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 12a. Pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy, lub opiekun faktyczny
ma prawo zgłaszania osobom wykonującym zawód medyczny, Prezesowi Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych lub podmiotowi odpowiedzialnemu za wprowadzenie produktu
leczniczego do obrotu działania niepożądanego produktu leczniczego zgodnie
z ustawą z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2019 r. poz.
499, z późn. zm.).

art. 13. więcej Art. 13. Pacjent ma prawo do zachowania w tajemnicy przez osoby
wykonujące zawód medyczny, w tym udzielające mu świadczeń zdrowotnych,
informacji z nim związanych, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu medycznego.

art. 14. więcej Art. 14. 1. W celu realizacji prawa, o którym mowa w art. 13, osoby
wykonujące zawód medyczny są obowiązane zachować w tajemnicy informacje
związane z pacjentem, w szczególności ze stanem zdrowia pacjenta.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, w przypadku gdy:
1) tak stanowią przepisy odrębnych ustaw;
2) zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub
zdrowia pacjenta lub innych osób;
3) pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę na ujawnienie
tajemnicy;
4) zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie
związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych innym osobom
wykonującym zawód medyczny, uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń.
2a. Przepisu ust. 1 nie stosuje się także do postępowania przed wojewódzką
komisją do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych, o której mowa w art. 67e ust. 1.
2b. W sytuacjach, o których mowa w ust. 2, ujawnienie tajemnicy może
nastąpić wyłącznie w niezbędnym zakresie. W sytuacji, o której mowa
w ust. 2 pkt 3, zakres ujawnienia tajemnicy może określić pacjent lub jego
przedstawiciel ustawowy.
3. Osoby wykonujące zawód medyczny, z wyjątkiem przypadków, o których
mowa w ust. 2 pkt 1–3 i ust. 2a, są związane tajemnicą również po śmierci
pacjenta, chyba że zgodę na ujawnienie tajemnicy wyrazi osoba bliska. Osoba
bliska wyrażająca zgodę na ujawnienie tajemnicy może określić zakres jej
ujawnienia, o którym mowa w ust. 2b.
4. Zwolnienia z tajemnicy, o którym mowa w ust. 3, nie stosuje się, jeśli
ujawnieniu tajemnicy sprzeciwi się inna osoba bliska lub sprzeciwił się temu
pacjent za życia, z zastrzeżeniem ust. 6 i 7. Sprzeciw dołącza się do dokumentacji
medycznej pacjenta.
5. Przed wyrażeniem sprzeciwu, o którym mowa w ust. 4, pacjent ma prawo
do uzyskania informacji o skutkach złożenia sprzeciwu.
6. W przypadku sporu między osobami bliskimi o ujawnienie tajemnicy lub
o zakres jej ujawnienia, zgodę na ujawnienie tajemnicy wyraża sąd, o którym mowa
w art. 628 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1460, z późn. zm.), w postępowaniu nieprocesowym na
wniosek osoby bliskiej lub osoby wykonującej zawód medyczny. Osoba wykonująca zawód medyczny może wystąpić z wnioskiem do sądu także w przypadku uzasadnionych wątpliwości, czy osoba występująca o ujawnienie
tajemnicy lub sprzeciwiająca się jej ujawnieniu jest osobą bliską. Sąd, wyrażając
zgodę na ujawnienie tajemnicy, może określić zakres jej ujawnienia, o którym
mowa w ust. 2b.
7. W przypadku gdy pacjent za życia sprzeciwił się ujawnieniu tajemnicy,
o której mowa w ust. 4, sąd, o którym mowa w art. 628 ustawy z dnia 17 listopada
1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, w postępowaniu nieprocesowym na
wniosek osoby bliskiej, może wyrazić zgodę na ujawnienie tajemnicy i określić
zakres jej ujawnienia, jeżeli jest to niezbędne:
1) w celu dochodzenia odszkodowania lub zadośćuczynienia, z tytułu śmierci pacjenta;
2) dla ochrony życia lub zdrowia osoby bliskiej.
8. W przypadku wystąpienia do sądu z wnioskiem, o którym mowa w ust. 6
albo 7, sąd bada:
1) interes uczestników postępowania;
2) rzeczywistą więź osoby bliskiej ze zmarłym pacjentem;
3) wolę zmarłego pacjenta;
4) okoliczności wyrażenia sprzeciwu.

art. 15. więcej Art. 15. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do wyrażenia zgody na
udzielenie świadczeń zdrowotnych albo odmowy takiej zgody, jeżeli przepisy
odrębnych ustaw nie stanowią inaczej.

art. 16. więcej Art. 16. Pacjent ma prawo do wyrażenia zgody na udzielenie określonych
świadczeń zdrowotnych lub odmowy takiej zgody, po uzyskaniu informacji
w zakresie określonym w art. 9.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Pacjent, w tym małoletni, który ukończył 16 lat, ma prawo do
wyrażenia zgody na przeprowadzenie badania lub udzielenie innych świadczeń zdrowotnych.
2. Przedstawiciel ustawowy pacjenta małoletniego, całkowicie
ubezwłasnowolnionego lub niezdolnego do świadomego wyrażenia zgody, ma prawo do wyrażenia zgody, o której mowa w ust. 1. W przypadku braku przedstawiciela ustawowego prawo to, w odniesieniu do badania, może wykonać
opiekun faktyczny.
3. Pacjent małoletni, który ukończył 16 lat, osoba ubezwłasnowolniona albo
pacjent chory psychicznie lub upośledzony umysłowo, lecz dysponujący
dostatecznym rozeznaniem, ma prawo do wyrażenia sprzeciwu co do udzielenia
świadczenia zdrowotnego, pomimo zgody przedstawiciela ustawowego lub
opiekuna faktycznego. W takim przypadku wymagane jest zezwolenie sądu
opiekuńczego.
4. Zgoda oraz sprzeciw, o których mowa w ust. 1–3, mogą być wyrażone
ustnie albo przez takie zachowanie się osób wymienionych w tych przepisach, które
w sposób niebudzący wątpliwości wskazuje na wolę poddania się czynnościom
proponowanym przez osobę wykonującą zawód medyczny albo brak takiej woli.

art. 18. więcej Art. 18. 1. W przypadku zabiegu operacyjnego albo zastosowania metody
leczenia lub diagnostyki stwarzających podwyższone ryzyko dla pacjenta, zgodę,
o której mowa w art. 17 ust. 1, wyraża się w formie pisemnej. Do wyrażania zgody
oraz sprzeciwu stosuje się art. 17 ust. 2 i 3.
1a. W przypadku wyrażenia zgody na zabieg operacyjny albo zastosowanie
metody leczenia lub diagnostyki stwarzających podwyższone ryzyko dla pacjenta
za pośrednictwem Internetowego Konta Pacjenta, o którym mowa w art. 7a ust. 1
ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia (Dz.
U. z 2020 r. poz. 702), lub przy użyciu podpisu osobistego, wymagana jest forma dokumentowa.
2. Przed wyrażeniem zgody w sposób określony w ust. 1 i 1a pacjent ma prawo
do uzyskania informacji, o której mowa w art. 9 ust. 2.
3. Przepisy art. 17 ust. 2–4 stosuje się odpowiednio.

art. 19. więcej Art. 19. Zasady przeprowadzenia badania lub udzielenia innych świadczeń
zdrowotnych przez lekarza, ratownika medycznego oraz pielęgniarkę systemu
pomimo braku zgody albo wobec zgłoszenia sprzeciwu, o których mowa w art. 17
i art. 18, określają odpowiednio przepisy art. 33 i art. 34 ust. 6 ustawy z dnia 5
grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz art. 11 ust. 10a–10c ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. z 2019 r. poz. 993 i 1590 oraz z 2020 r. poz. 374 i 567).

art. 20. więcej Art. 20. 1. Pacjent ma prawo do poszanowania intymności i godności,
w szczególności w czasie udzielania mu świadczeń zdrowotnych.
2. Prawo do poszanowania godności obejmuje także prawo do umierania w
spokoju i godności.

Art. 20a. 1. Pacjent ma prawo do leczenia bólu.
2. Podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych jest obowiązany podejmować
działania polegające na określeniu stopnia natężenia bólu, leczeniu bólu oraz
monitorowaniu skuteczności tego leczenia.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Na życzenie pacjenta przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych
może być obecna osoba bliska.
2. Osoba wykonująca zawód medyczny udzielająca świadczeń zdrowotnych
pacjentowi może odmówić obecności osoby bliskiej przy udzielaniu świadczeń
zdrowotnych, w przypadku istnienia prawdopodobieństwa wystąpienia zagrożenia
epidemicznego lub ze względu na bezpieczeństwo zdrowotne pacjenta. Odmowę
odnotowuje się w dokumentacji medycznej.

art. 22. więcej Art. 22. 1. W celu realizacji prawa, o którym mowa w art. 20 ust. 1, osoba
wykonująca zawód medyczny ma obowiązek postępować w sposób zapewniający
poszanowanie intymności i godności pacjenta.
2. Osoby wykonujące zawód medyczny, inne niż udzielające świadczeń
zdrowotnych, uczestniczą przy udzielaniu tych świadczeń tylko wtedy, gdy jest to
niezbędne ze względu na rodzaj świadczenia lub wykonywanie czynności
kontrolnych na podstawie przepisów o działalności leczniczej. Uczestnictwo,
a także obecność innych osób wymaga zgody pacjenta, a w przypadku pacjenta
małoletniego, całkowicie ubezwłasnowolnionego lub niezdolnego do świadomego
wyrażenia zgody, jego przedstawiciela ustawowego, i osoby wykonującej zawód
medyczny, udzielającej świadczenia zdrowotnego.
3. Do osób, o których mowa w ust. 2 zdanie drugie, stosuje się odpowiednio
art. 13 i 14.

art. 23. więcej Art. 23. 1. Pacjent ma prawo do dostępu do dokumentacji medycznej
dotyczącej jego stanu zdrowia oraz udzielonych mu świadczeń zdrowotnych.
2. Dane zawarte w dokumentacji medycznej podlegają ochronie określonej
w niniejszej ustawie oraz w przepisach odrębnych.

art. 24. więcej Art. 24. 1. W celu realizacji prawa, o którym mowa w art. 23 ust. 1, podmiot
udzielający świadczeń zdrowotnych jest obowiązany prowadzić, przechowywać
i udostępniać dokumentację medyczną w sposób określony w niniejszym rozdziale
oraz w ustawie z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie
zdrowia, a także zapewnić ochronę danych zawartych w tej dokumentacji.
2. Do przetwarzania danych zawartych w dokumentacji medycznej, o której
mowa w art. 25 ust. 1, w celu ochrony zdrowia, udzielania oraz zarządzania
udzielaniem świadczeń zdrowotnych, utrzymania systemu teleinformatycznego,
w którym przetwarzana jest dokumentacja medyczna, i zapewnienia
bezpieczeństwa tego systemu, są uprawnione:
1) osoby wykonujące zawód medyczny;
2) inne osoby wykonujące czynności pomocnicze przy udzielaniu świadczeń
zdrowotnych, a także czynności związane z utrzymaniem systemu
teleinformatycznego, w którym przetwarzana jest dokumentacja medyczna, i
zapewnieniem bezpieczeństwa tego systemu, na podstawie upoważnienia
administratora danych.
3. Osoby, o których mowa w ust. 2 pkt 2, są obowiązane do zachowania w
tajemnicy informacji związanych z pacjentem uzyskanych w związku z
wykonywaniem zadań. Osoby te są związane tajemnicą także po śmierci pacjenta.
4. (uchylony)
5. Jeżeli podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych zawarł umowę o
powierzeniu przetwarzania danych osobowych, o której mowa w art. 28 ust. 3
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27
kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.
Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem
2016/679”, realizacja tej umowy nie może powodować zakłócenia udzielania
świadczeń zdrowotnych, w szczególności w zakresie zapewnienia, bez zbędnej
zwłoki, dostępu do danych zawartych w dokumentacji medycznej.
6. Podmiot, któremu powierzono przetwarzanie danych osobowych w
związku z realizacją umowy o powierzeniu przetwarzania danych osobowych, o
której mowa w art. 28 ust. 3 rozporządzenia 2016/679, jest obowiązany do
zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem uzyskanych w
związku z realizacją tej umowy. Podmiot ten jest związany tajemnicą także po
śmierci pacjenta.
7. W przypadku zaprzestania przetwarzania danych osobowych zawartych
w dokumentacji medycznej przez podmiot, któremu powierzono takie
przetwarzanie, w szczególności w związku z jego likwidacją, jest on zobowiązany
do przekazania danych osobowych zawartych w dokumentacji medycznej
podmiotowi, o którym mowa w ust. 1, który powierzył przetwarzanie danych
osobowych.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Dokumentacja medyczna zawiera co najmniej:
1) oznaczenie pacjenta, pozwalające na ustalenie jego tożsamości:
a) nazwisko i imię (imiona),
b) datę urodzenia,
c) oznaczenie płci,
d) adres miejsca zamieszkania,
e) numer PESEL, jeżeli został nadany, w przypadku noworodka – numer
PESEL matki, a w przypadku osób, które nie mają nadanego numeru
PESEL – rodzaj i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość,
f) w przypadku gdy pacjentem jest osoba małoletnia, całkowicie
ubezwłasnowolniona lub niezdolna do świadomego wyrażenia zgody – nazwisko i imię (imiona) przedstawiciela ustawowego oraz adres jego miejsca zamieszkania;
2) oznaczenie podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych ze wskazaniem
komórki organizacyjnej, w której udzielono świadczeń zdrowotnych;
3) opis stanu zdrowia pacjenta lub udzielonych mu świadczeń zdrowotnych;
4) datę sporządzenia.
2. W dokumentacji medycznej zamieszcza się informację o wydaniu opinii
albo orzeczenia, o których mowa w art. 31 ust. 1.
2a. Dokumentacja medyczna może zawierać informację o kwocie środków
publicznych należnych podmiotowi udzielającemu świadczeń opieki zdrowotnej za
udzielenie tych świadczeń pacjentowi, którego dokumentacja dotyczy.
3. Przepisów o dokumentacji medycznej nie stosuje się do danych
dotyczących treści zgłoszeń alarmowych, w tym nagrań rozmów telefonicznych, o
których mowa w art. 24b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym
Ratownictwie Medycznym.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia
dokumentację medyczną pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu, bądź
osobie upoważnionej przez pacjenta.
2. Po śmierci pacjenta dokumentacja medyczna jest udostępniana osobie
upoważnionej przez pacjenta za życia lub osobie, która w chwili zgonu pacjenta
była jego przedstawicielem ustawowym. Dokumentacja medyczna jest
udostępniana także osobie bliskiej, chyba że udostępnieniu sprzeciwi się inna osoba
bliska lub sprzeciwił się temu pacjent za życia, z zastrzeżeniem ust. 2a i 2b.
2a. W przypadku sporu między osobami bliskimi o udostępnienie
dokumentacji medycznej, zgodę na udostępnienie wyraża sąd, o którym mowa
w art. 628 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, w
postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby bliskiej lub osoby wykonującej
zawód medyczny. Osoba wykonująca zawód medyczny może wystąpić
z wnioskiem do sądu także w przypadku uzasadnionych wątpliwości, czy osoba
występująca o udostępnienie dokumentacji lub sprzeciwiająca się jej udostępnieniu
jest osobą bliską.
2b. W przypadku gdy pacjent za życia sprzeciwił się udostępnieniu
dokumentacji medycznej, o którym mowa w ust. 2, sąd, o którym mowa w art. 628 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, w postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby bliskiej, może wyrazić zgodę na
udostępnienie dokumentacji medycznej i określić zakres jej udostępnienia, jeżeli
jest to niezbędne:
1) w celu dochodzenia odszkodowania lub zadośćuczynienia, z tytułu śmierci pacjenta;
2) dla ochrony życia lub zdrowia osoby bliskiej.
2c. W przypadku wystąpienia do sądu z wnioskiem, o którym mowa w ust. 2a
albo 2b, sąd bada:
1) interes uczestników postępowania;
2) rzeczywistą więź osoby bliskiej ze zmarłym pacjentem;
3) wolę zmarłego pacjenta;
4) okoliczności wyrażenia sprzeciwu.
3. Podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację
medyczną również:
1) podmiotom udzielającym świadczeń zdrowotnych, jeżeli dokumentacja ta jest
niezbędna do zapewnienia ciągłości świadczeń zdrowotnych;
2) organom władzy publicznej, w tym Rzecznikowi Praw Pacjenta,
Narodowemu Funduszowi Zdrowia, organom samorządu zawodów
medycznych oraz konsultantom w ochronie zdrowia, a także Rzecznikowi
Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego, w zakresie niezbędnym do
wykonywania przez te podmioty ich zadań, w szczególności nadzoru i kontroli;
2a) podmiotom, o których mowa w art. 119 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 kwietnia
2011 r. o działalności leczniczej, w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia
kontroli na zlecenie ministra właściwego do spraw zdrowia;
2b) upoważnionym przez podmiot, o którym mowa w art. 121 ustawy z dnia 15
kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, osobom wykonującym zawód
medyczny, w zakresie niezbędnym do sprawowania nadzoru nad podmiotem
leczniczym niebędącym przedsiębiorcą;
2c) Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji, w zakresie
niezbędnym do wykonywania przez nią zadań określonych w art. 31n ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1373, z późn. zm.);
2d) Agencji Badań Medycznych w zakresie określonym ustawą z dnia 21 lutego
2019 r. o Agencji Badań Medycznych (Dz. U. poz. 447 oraz z 2020 r. poz. 567);
3) ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, sądom, w tym sądom
dyscyplinarnym, prokuraturom, lekarzom sądowym i rzecznikom
odpowiedzialności zawodowej, w związku z prowadzonym postępowaniem;
4) uprawnionym na mocy odrębnych ustaw organom i instytucjom, jeżeli
badanie zostało przeprowadzone na ich wniosek;
5) organom rentowym oraz zespołom do spraw orzekania o niepełnosprawności,
w związku z prowadzonym przez nie postępowaniem;
6) podmiotom prowadzącym rejestry usług medycznych, w zakresie
niezbędnym do prowadzenia rejestrów;
7) zakładom ubezpieczeń, za zgodą pacjenta;
7a) komisjom lekarskim podległym ministrowi właściwemu do spraw
wewnętrznych, wojskowym komisjom lekarskim oraz komisjom lekarskim
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub Agencji Wywiadu, podległym
Szefom właściwych Agencji;
8) osobom wykonującym zawód medyczny, w związku z prowadzeniem
procedury oceniającej podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych na
podstawie przepisów o akredytacji w ochronie zdrowia albo procedury
uzyskiwania innych certyfikatów jakości, w zakresie niezbędnym do ich
przeprowadzenia;
9) wojewódzkiej komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych,
o której mowa w art. 67e ust. 1, w zakresie prowadzonego postępowania;
10) spadkobiercom w zakresie prowadzonego postępowania przed wojewódzką
komisją do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych, o której mowa
w art. 67e ust. 1;
11) osobom wykonującym czynności kontrolne na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy
z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia,
w zakresie niezbędnym do ich przeprowadzenia;
12) członkom zespołów kontroli zakażeń szpitalnych, o których mowa w art. 14
ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i
chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239 i 1495 oraz z 2020 r.
poz. 284, 322, 374 i 567), w zakresie niezbędnym do wykonywania ich zadań.
3a. Dokumentacja medyczna podmiotów leczniczych, o których mowa w art.
89 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, instytutów
badawczych, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r.
o instytutach badawczych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1350 i 2227 oraz z 2020 r. poz.
284), i innych podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych uczestniczących
w przygotowaniu osób do wykonywania zawodu medycznego i kształceniu osób
wykonujących zawód medyczny jest udostępniana tym osobom wyłącznie w
zakresie niezbędnym do realizacji celów dydaktycznych.
3b. Osoby, o których mowa w ust. 3a, są obowiązane do zachowania w
tajemnicy informacji zawartych w dokumentacji medycznej, także po śmierci pacjenta.
4. Dokumentacja medyczna może być udostępniona także szkole wyższej lub
instytutowi badawczemu do wykorzystania w celach naukowych, bez ujawniania
nazwiska i innych danych umożliwiających identyfikację osoby, której
dokumentacja dotyczy.
5. Elektroniczna dokumentacja medyczna, o której mowa w art. 2 pkt 6
ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia, jest
udostępniana na zasadach określonych w przepisach tej ustawy, ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych oraz ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Dokumentacja medyczna jest udostępniana:
1) do wglądu, w tym także do baz danych w zakresie ochrony zdrowia, w miejscu
udzielania świadczeń zdrowotnych, z wyłączeniem medycznych czynności
ratunkowych, albo w siedzibie podmiotu udzielającego świadczeń
zdrowotnych, z zapewnieniem pacjentowi lub innym uprawnionym organom
lub podmiotom możliwości sporządzenia notatek lub zdjęć;
2) przez sporządzenie jej wyciągu, odpisu, kopii lub wydruku;
3) przez wydanie oryginału za potwierdzeniem odbioru i z zastrzeżeniem zwrotu
po wykorzystaniu, na żądanie organów władzy publicznej albo sądów
powszechnych, a także w przypadku gdy zwłoka w wydaniu dokumentacji
mogłaby spowodować zagrożenie życia lub zdrowia pacjenta;
4) za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej;
5) na informatycznym nośniku danych.
2. Zdjęcia rentgenowskie wykonane na kliszy, przechowywane przez podmiot
udzielający świadczeń zdrowotnych, są udostępniane za potwierdzeniem odbioru i
z zastrzeżeniem zwrotu po wykorzystaniu.
3. Dokumentacja medyczna prowadzona w postaci papierowej może być
udostępniona przez sporządzenie kopii w formie odwzorowania cyfrowego (skanu)
i przekazanie w sposób określony w ust. 1 pkt 4 i 5, na żądanie pacjenta lub innych
uprawnionych organów lub podmiotów, jeżeli przewiduje to regulamin
organizacyjny podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych.
4. Podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych prowadzi wykaz zawierający
następujące informacje dotyczące udostępnianej dokumentacji medycznej:
1) imię (imiona) i nazwisko pacjenta, którego dotyczy dokumentacja medyczna;
2) sposób udostępnienia dokumentacji medycznej;
3) zakres udostępnionej dokumentacji medycznej;
4) imię (imiona) i nazwisko osoby innej niż pacjent, której została udostępniona
dokumentacja medyczna, a w przypadkach, o których mowa w art. 26 ust. 3 i
4, także nazwę uprawnionego organu lub podmiotu;
5) imię (imiona) i nazwisko oraz podpis osoby, która udostępniła dokumentację medyczną;
6) datę udostępnienia dokumentacji medycznej.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Za udostępnienie dokumentacji medycznej w sposób określony w
art. 27 ust. 1 pkt 2 i 5 oraz w ust. 3 podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych
może pobierać opłatę.
2. Przepis ust. 1 nie narusza uprawnień organów rentowych określonych
w art. 77 ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 266, 321, 568 i 695) i art. 121 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53, 252 i 568).
2a. Opłaty, o której mowa w ust. 1, nie pobiera się w przypadku udostępnienia
dokumentacji medycznej:
1) pacjentowi albo jego przedstawicielowi ustawowemu po raz pierwszy w
żądanym zakresie i w sposób, o którym mowa w art. 27 ust. 1 pkt 2 i 5 oraz ust. 3;
2) w związku z postępowaniem przed wojewódzką komisją do spraw orzekania
o zdarzeniach medycznych, o której mowa w art. 67e ust. 1.
2b. Opłaty, o której mowa w ust. 1, nie pobiera się w przypadku udostępnienia
dokumentacji medycznej Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji
oraz Agencji Badań Medycznych.
3. Opłatę za udostępnienie dokumentacji medycznej w przypadkach, o
których mowa w ust. 1, ustala podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych.
4. Maksymalna wysokość opłaty za:
1) jedną stronę wyciągu albo odpisu dokumentacji medycznej – nie może
przekraczać 0,002,
2) jedną stronę kopii albo wydruku dokumentacji medycznej – nie może
przekraczać 0,00007,
3) udostępnienie dokumentacji medycznej na informatycznym nośniku danych –
nie może przekraczać 0,0004
– przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim kwartale, ogłaszanego przez Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski” na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998
r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, począwszy od
pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło
ogłoszenie.
5. Wysokość opłaty, o której mowa w ust. 4, uwzględnia podatek od towarów
i usług, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów usługa jest opodatkowana tym podatkiem.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych przechowuje
dokumentację medyczną przez okres 20 lat, licząc od końca roku kalendarzowego,
w którym dokonano ostatniego wpisu, z wyjątkiem:
1) dokumentacji medycznej w przypadku zgonu pacjenta na skutek uszkodzenia
ciała lub zatrucia, która jest przechowywana przez okres 30 lat, licząc od
końca roku kalendarzowego, w którym nastąpił zgon;
1a) dokumentacji medycznej zawierającej dane niezbędne do monitorowania
losów krwi i jej składników, która jest przechowywana przez okres 30 lat,
licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano ostatniego wpisu;
2) zdjęć rentgenowskich przechowywanych poza dokumentacją medyczną
pacjenta, które są przechowywane przez okres 10 lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym wykonano zdjęcie;
3) skierowań na badania lub zleceń lekarza, które są przechowywane przez okres:
a) 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym udzielono
świadczenia zdrowotnego będącego przedmiotem skierowania lub zlecenia lekarza,
b) 2 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym wystawiono
skierowanie – w przypadku gdy świadczenie zdrowotne nie zostało
udzielone z powodu niezgłoszenia się pacjenta w ustalonym terminie,
chyba że pacjent odebrał skierowanie;
4) dokumentacji medycznej dotyczącej dzieci do ukończenia 2. roku życia, która
jest przechowywana przez okres 22 lat.
2. Po upływie okresów wymienionych w ust. 1 podmiot udzielający
świadczeń zdrowotnych niszczy dokumentację medyczną w sposób
uniemożliwiający identyfikację pacjenta, którego dotyczyła. Dokumentacja
medyczna przeznaczona do zniszczenia może być wydana pacjentowi, jego
przedstawicielowi ustawowemu lub osobie upoważnionej przez pacjenta.
3. Po upływie okresów, o których mowa w ust. 1, do postępowania
z dokumentacją medyczną będącą materiałem archiwalnym w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym
i archiwach (Dz. U. z 2020 r. poz. 164), stosuje się przepisy wydane na podstawie
art. 5 ust. 2 i 2b tej ustawy.

art. 30. więcej Art. 30. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii
Naczelnej Rady Lekarskiej, Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych, Krajowej
Rady Fizjoterapeutów oraz Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje i zakres dokumentacji medycznej, sposób jej przetwarzania oraz wzory określonych rodzajów dokumentacji medycznej,
w szczególności wzór książeczki zdrowia dziecka, uwzględniając rodzaje
podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych, a także konieczność
zapewnienia realizacji prawa dostępu do dokumentacji medycznej, rzetelnego jej
prowadzenia, ochrony danych i informacji dotyczących stanu zdrowia pacjenta
oraz jednolitych wzorów dokumentacji medycznej mającej istotne znaczenie dla
szybkiego i skutecznego udzielania świadczeń zdrowotnych.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, Minister Sprawiedliwości,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia oraz po zasięgnięciu
opinii Naczelnej Rady Lekarskiej, Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych,
Krajowej Rady Fizjoterapeutów i Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych,
oraz Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Rady Lekarskiej Wojskowej Izby Lekarskiej,
każdy w zakresie swojego działania, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje
i zakres dokumentacji medycznej, sposób jej przetwarzania oraz wzory
określonych rodzajów dokumentacji medycznej, w szczególności wzór książeczki
zdrowia dziecka, uwzględniając konieczność zapewnienia realizacji prawa dostępu
do dokumentacji medycznej, rzetelnego jej prowadzenia, ochrony danych
i informacji dotyczących stanu zdrowia pacjenta oraz jednolitych wzorów
dokumentacji medycznej mającej istotne znaczenie dla szybkiego i skutecznego
udzielania świadczeń zdrowotnych.

Art. 30a. 1. W przypadku zaprzestania wykonywania działalności leczniczej
podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych przekazuje dokumentację medyczną
podmiotom, o których mowa w ust. 2–4 i 7, w sposób zapewniający zabezpieczenie
przed jej zniszczeniem, uszkodzeniem lub utratą oraz dostępem osób
nieuprawnionych.
2. Dokumentację medyczną podmiotu zaprzestającego wykonywania
działalności leczniczej przejmuje podmiot, który przejął jego zadania.
3. W przypadku braku podmiotu, o którym mowa w ust. 2, za
przechowywanie i udostępnianie dokumentacji medycznej po zaprzestaniu
udzielania świadczeń zdrowotnych odpowiada:
1) podmiot tworzący albo sprawujący nadzór – w przypadku podmiotu
leczniczego niebędącego przedsiębiorcą w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 4
ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej albo instytutu
badawczego, o którym mowa w art. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o
instytutach badawczych;
2) podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych, z którym podmiot zaprzestający
wykonywania działalności leczniczej zawarł umowę o przechowywanie
dokumentacji medycznej – w przypadku podmiotu leczniczego innego niż
określony w pkt 1 oraz praktyki zawodowej w rozumieniu art. 5 ustawy z dnia
15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej;
3) właściwa okręgowa izba lekarska albo okręgowa izba pielęgniarek
i położnych albo Krajowa Izba Fizjoterapeutów – w przypadku śmierci
odpowiednio lekarza albo pielęgniarki lub położnej albo fizjoterapeuty,
wykonujących zawód w formie praktyki zawodowej w rozumieniu art. 5
ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.
4. W przypadkach, o których mowa w art. 108 ust. 2 ustawy z dnia 15 kwietnia
2011 r. o działalności leczniczej, organ prowadzący rejestr podmiotów
wykonujących działalność leczniczą wzywa podmiot udzielający świadczeń
zdrowotnych podlegający wykreśleniu do wskazania, w wyznaczonym terminie,
nazwy (firmy) i adresu podmiotu, z którym zawarł umowę o przechowywanie
dokumentacji medycznej.
5. W razie bezskutecznego upływu terminu, o którym mowa w ust. 4, organ
prowadzący rejestr podmiotów wykonujących działalność leczniczą określa sposób
postępowania z dokumentacją medyczną, na koszt podmiotu udzielającego
świadczeń zdrowotnych podlegającego wykreśleniu.
6. Do należności z tytułu kosztów, o których mowa w ust. 5, stosuje się
przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
7. W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie podmiotu odpowiedzialnego
za przechowywanie dokumentacji medycznej po zaprzestaniu wykonywania
działalności leczniczej, za przechowywanie dokumentacji medycznej odpowiada wojewoda.
8. Przepisów ust. 2–7 nie stosuje się do dokumentacji medycznej, o której
mowa w ust. 9.
9. Dokumentacja medyczna, o której mowa w przepisach wydanych na
podstawie art. 13a ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w
ochronie zdrowia, po zaprzestaniu wykonywania działalności leczniczej jest
przechowywana i udostępniana przez jednostkę podległą ministrowi właściwemu
do spraw zdrowia, właściwą w zakresie systemów informacyjnych ochrony
zdrowia, w Systemie Informacji Medycznej, o którym mowa w art. 10 tej ustawy.
10. (uchylony)
11. Osoby, które w związku z realizacją umowy o powierzeniu przetwarzania
danych osobowych, o której mowa w art. 28 ust. 3 rozporządzenia 2016/679,
uzyskały dostęp do informacji związanych z pacjentem, są obowiązane do
zachowania ich w tajemnicy, także po śmierci pacjenta.
12. W przypadku zaprzestania przetwarzania danych osobowych zawartych w
dokumentacji medycznej przez podmiot, któremu powierzono takie przetwarzanie,
w szczególności w związku z jego likwidacją, jest on obowiązany do przekazania
danych osobowych zawartych w dokumentacji medycznej podmiotowi, o którym
mowa w ust. 3 i 7, który powierzył przetwarzanie tych danych.
13. Przepisy art. 13, art. 14, art. 23, art. 24 i art. 26–29 oraz przepisy wydane
na podstawie art. 30 stosuje się odpowiednio do podmiotów, które przechowują i
udostępniają dokumentację medyczną po zaprzestaniu wykonywania działalności
leczniczej przez podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy mogą wnieść sprzeciw
wobec opinii albo orzeczenia określonych w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia
1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, jeżeli opinia albo orzeczenie ma
wpływ na prawa lub obowiązki pacjenta wynikające z przepisów prawa.
2. Sprzeciw wnosi się do Komisji Lekarskiej działającej przy Rzeczniku Praw
Pacjenta, za pośrednictwem Rzecznika Praw Pacjenta, w terminie 30 dni od dnia
wydania opinii albo orzeczenia przez lekarza orzekającego o stanie zdrowia pacjenta.
3. Sprzeciw wymaga uzasadnienia, w tym wskazania przepisu prawa,
z którego wynikają prawa lub obowiązki, o których mowa w ust. 1.
4. W przypadku niespełnienia wymagań określonych w ust. 3 sprzeciw jest
zwracany osobie, która go wniosła.
5. Komisja Lekarska na podstawie dokumentacji medycznej oraz, w miarę
potrzeby, po przeprowadzeniu badania pacjenta, wydaje orzeczenie niezwłocznie,
nie później niż w terminie 30 dni od dnia wniesienia sprzeciwu.
6. Komisja Lekarska wydaje orzeczenie bezwzględną większością głosów
w obecności pełnego składu tej komisji.
7. Od rozstrzygnięcia Komisji Lekarskiej nie przysługuje odwołanie.
8. Do postępowania przed Komisją Lekarską nie stosuje się przepisów
Kodeksu postępowania administracyjnego.
9. Przepisów ust. 1–8 nie stosuje się w przypadku postępowania
odwoławczego w odniesieniu do opinii i orzeczeń, uregulowanego w odrębnych przepisach.

art. 32. więcej Art. 32. 1. W skład Komisji Lekarskiej wchodzi trzech lekarzy powołanych
przez Rzecznika Praw Pacjenta z listy, o której mowa w ust. 2, w tym dwóch tej
samej specjalności, co lekarz, który wydał opinię albo orzeczenie, o których mowa w art. 31 ust. 1.
2. Konsultanci krajowi, w porozumieniu z właściwymi konsultantami
wojewódzkimi, opracowują raz w roku w terminie do dnia 30 marca, listę lekarzy
w danej dziedzinie medycyny, którzy mogą być członkami Komisji Lekarskiej.
Lista zawiera imiona i nazwiska lekarzy, ich numery telefonów i adresy
korespondencyjne oraz adresy poczty elektronicznej, jeżeli je posiadają.
2a. Wpisanie lekarza na listę, o której mowa w ust. 2, wymaga uzyskania jego
uprzedniej pisemnej zgody.
2b. Lekarz może odmówić udziału w Komisji Lekarskiej z ważnych
powodów. Uporczywe uchylanie się od udziału w Komisji Lekarskiej albo od
wydania opinii, o której mowa w art. 67i ust. 7, powoduje skreślenie z listy, o której mowa w ust. 2.
3. Z tytułu uczestnictwa w Komisji Lekarskiej lekarzowi przysługuje
wynagrodzenie, które ustala Rzecznik Praw Pacjenta.
3a. Członkom Komisji Lekarskiej przysługuje zwolnienie od pracy w dniu jej
posiedzenia, bez zachowania prawa do wynagrodzenia.
4. Koszty działania Komisji Lekarskiej są finansowane z budżetu państwa,
z części będącej w dyspozycji Rzecznika Praw Pacjenta.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej
Rady Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia, sposób działania Komisji
Lekarskiej uwzględniając efektywność realizacji praw pacjenta.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Pacjent podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą
w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne w rozumieniu
przepisów o działalności leczniczej ma prawo do kontaktu osobistego,
telefonicznego lub korespondencyjnego z innymi osobami.
2. Pacjent ma prawo do odmowy kontaktu z osobami wymienionymi w ust. 1.

art. 34. więcej Art. 34. 1. Pacjent ma prawo do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej.
2. Przez dodatkową opiekę pielęgnacyjną, o której mowa w ust. 1, rozumie się
opiekę, która nie polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, w tym także opiekę
sprawowaną nad pacjentem małoletnim albo posiadającym orzeczenie o znacznym
stopniu niepełnosprawności oraz nad pacjentką w warunkach ciąży, porodu i połogu.
3. Przez dodatkową opiekę pielęgnacyjną sprawowaną nad pacjentem
małoletnim lub posiadającym orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności,
w podmiocie leczniczym, o którym mowa w art. 33 ust. 1, rozumie się również
prawo do pobytu wraz z nim przedstawiciela ustawowego albo opiekuna faktycznego.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Pacjent ponosi koszty realizacji praw, o których mowa w art. 33
ust. 1 i art. 34 ust. 1, jeżeli realizacja tych praw skutkuje kosztami poniesionymi
przez podmiot leczniczy wykonujący działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne
i całodobowe świadczenia zdrowotne w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej.
2. Wysokość opłaty rekompensującej koszty, o których mowa w ust. 1, ustala
kierownik podmiotu, uwzględniając rzeczywiste koszty realizacji praw, o których
mowa w art. 33 ust. 1 i art. 34 ust. 1.
3. Informacja o wysokości opłaty, o której mowa w ust. 2, oraz sposobie jej
ustalenia, a także o uprawnieniach wynikających z ust. 4, jest jawna i udostępniana
w lokalu zakładu leczniczego podmiotu, o którym mowa w ust. 1.
4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku dodatkowej opieki
pielęgnacyjnej, o której mowa w art. 34 ust. 3.

art. 36. więcej Art. 36. Pacjent przebywający w podmiocie leczniczym wykonującym
działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne
w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej ma prawo do opieki
duszpasterskiej.

art. 37. więcej Art. 37. W sytuacji pogorszenia się stanu zdrowia lub zagrożenia życia
podmiot, o którym mowa w art. 33 ust. 1, jest obowiązany umożliwić pacjentowi
kontakt z duchownym jego wyznania.

art. 38. więcej Art. 38. Podmiot leczniczy ponosi koszty realizacji praw pacjenta, o których
mowa w art. 36 i 37, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

art. 39. więcej Art. 39. Pacjent przebywający w podmiocie leczniczym wykonującym
działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne
w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej ma prawo do przechowywania
rzeczy wartościowych w depozycie. Koszty realizacji tego prawa ponosi ten
podmiot, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

art. 40. więcej Art. 40. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) zakres spisu przedmiotów oddawanych do depozytu,
2) sposób zabezpieczenia przedmiotów oddanych do depozytu,
3) sposób i warunki prowadzenia i przechowywania księgi depozytów
– uwzględniając zapewnienie właściwej realizacji prawa pacjenta, o którym mowa w art. 39.

art. 41. więcej Art. 41. W celu ochrony praw pacjenta określonych w niniejszej ustawie oraz
w przepisach odrębnych ustanawia się Rzecznika Praw Pacjenta, zwanego dalej „Rzecznikiem”.

art. 42. więcej Art. 42. 1. Rzecznik jest centralnym organem administracji rządowej
właściwym w sprawach ochrony praw pacjentów określonych w niniejszej ustawie
oraz w przepisach odrębnych.
2. Prezes Rady Ministrów sprawuje nadzór nad działalnością Rzecznika.
3. Rzecznik wykonuje swoje zadania przy pomocy Biura Rzecznika Praw
Pacjenta, zwanego dalej „biurem”.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Rzecznikiem może zostać osoba spełniająca łącznie następujące kryteria:
1) posiada co najmniej wykształcenie wyższe i tytuł zawodowy magistra lub
inny równorzędny;
2) nie była prawomocnie skazana za przestępstwo popełnione umyślnie;
3) stan jej zdrowia pozwala na prawidłowe sprawowanie funkcji Rzecznika;
4) posiada wiedzę i doświadczenie dające rękojmię prawidłowego sprawowania
funkcji Rzecznika.
2. Rzecznik nie może:
1) zajmować innego stanowiska, z wyjątkiem stanowiska profesora szkoły
wyższej, ani wykonywać innych zajęć zawodowych;
2) należeć do partii politycznej;
3) prowadzić działalności publicznej niedającej się pogodzić z obowiązkami
i godnością jego urzędu.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Rzecznik jest powoływany przez Prezesa Rady Ministrów spośród
osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru.
2. Informację o naborze na stanowisko Rzecznika ogłasza się przez
umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie biura oraz
w Biuletynie Informacji Publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 6 września
2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1429 oraz z 2020 r. poz. 695) i Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Ogłoszenie powinno zawierać:
1) nazwę i adres biura;
2) określenie stanowiska;
3) wymagania związane ze stanowiskiem pracy, wynikające z przepisów prawa;
4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;
5) wskazanie wymaganych dokumentów;
6) termin i miejsce składania dokumentów;
7) informację o metodach i technikach naboru.
3. Termin, o którym mowa w ust. 2 pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od
dnia opublikowania ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów.
4. Nabór na stanowisko Rzecznika przeprowadza zespół powołany przez
ministra właściwego do spraw zdrowia, liczący co najmniej 3 osoby, których
wiedza i doświadczenie dają rękojmię wyłonienia najlepszych kandydatów. W toku
naboru ocenia się doświadczenie zawodowe kandydata, wiedzę niezbędną do
wykonywania zadań na stanowisku, na które jest przeprowadzany nabór, oraz
kompetencje kierownicze.
5. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 4,
może być dokonana na zlecenie zespołu przez osobę niebędącą członkiem zespołu,
która posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.
6. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 5, mają obowiązek
zachowania w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się
o stanowisko, uzyskanych w trakcie naboru.
7. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż trzech kandydatów, których
przedstawia Prezesowi Rady Ministrów.
8. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający:
1) nazwę i adres biura;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę
kandydatów;
3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż trzech najlepszych kandydatów
uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań
określonych w ogłoszeniu o naborze;
4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;
5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata;
6) skład zespołu.
9. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie poprzez umieszczenie informacji
w Biuletynach Informacji Publicznej, o których mowa w ust. 2. Informacja
o wyniku naboru zawiera:
1) nazwę i adres biura;
2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór;
3) imiona i nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania
w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację
o niewyłonieniu kandydata.
10. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.

art. 45. więcej Art. 45. Rzecznik jest odwoływany przez Prezesa Rady Ministrów. Rzecznik
pełni obowiązki do dnia powołania następcy.

art. 46. więcej Art. 46. 1. Rzecznik wykonuje swoje zadania przy pomocy nie więcej niż
dwóch zastępców.
2. Prezes Rady Ministrów powołuje i odwołuje zastępców Rzecznika na
wniosek Rzecznika.
3. Zastępcą Rzecznika może być osoba spełniająca łącznie następujące kryteria:
1) posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
2) nie była prawomocnie skazana za przestępstwo popełnione umyślnie;
3) stan jej zdrowia pozwala na prawidłowe sprawowanie funkcji zastępcy Rzecznika;
4) posiada wiedzę i doświadczenie dające rękojmię prawidłowego sprawowania
funkcji zastępcy Rzecznika.
4. Jeden z zastępców Rzecznika jest obowiązany posiadać co najmniej
wykształcenie wyższe w dziedzinie nauk medycznych i tytuł zawodowy magistra
lub równorzędny.
5. Zastępca Rzecznika nie może:
1) zajmować innego stanowiska, z wyjątkiem stanowiska profesora szkoły
wyższej, ani wykonywać innych zajęć zawodowych;
2) należeć do partii politycznej;
3) prowadzić działalności publicznej niedającej się pogodzić z obowiązkami
i godnością jego urzędu.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Do zakresu działania Rzecznika należy:
1) prowadzenie postępowań w sprawach praktyk naruszających zbiorowe prawa
pacjentów;
2) prowadzenie postępowań w trybie art. 50–53;
3) w sprawach cywilnych wykonywanie zadań określonych w art. 55;
3a) ochrona praw pacjentów korzystających ze świadczeń zdrowotnych
udzielanych przez szpital psychiatryczny, o którym mowa w art. 3 pkt 2
ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. z
2020 r. poz. 685);
4) opracowywanie i przedkładanie Radzie Ministrów projektów aktów
prawnych dotyczących ochrony praw pacjenta;
5) występowanie do właściwych organów z wnioskami o podjęcie inicjatywy
ustawodawczej bądź o wydanie lub zmianę aktów prawnych w zakresie
ochrony praw pacjenta;
6) opracowywanie i wydawanie publikacji oraz programów edukacyjnych
popularyzujących wiedzę o ochronie praw pacjenta;
7) współpraca z organami władzy publicznej w celu zapewnienia pacjentom
przestrzegania ich praw, w szczególności z ministrem właściwym do spraw zdrowia;
8) przedstawianie właściwym organom władzy publicznej, organizacjom
i instytucjom oraz samorządom zawodów medycznych ocen i wniosków
zmierzających do zapewnienia skutecznej ochrony praw pacjenta;
9) współpraca z organizacjami pozarządowymi, społecznymi i zawodowymi, do
których celów statutowych należy ochrona praw pacjenta;
9a) współpraca w zakresie przestrzegania praw pacjenta z podmiotami
udzielającymi świadczeń zdrowotnych;
10) analiza skarg pacjentów w celu określenia zagrożeń i obszarów w systemie
ochrony zdrowia wymagających naprawy;
11) wykonywanie innych zadań określonych w przepisach prawa lub zleconych
przez Prezesa Rady Ministrów.
1a. Zadanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 3a, Rzecznik realizuje w
szczególności przy pomocy Rzeczników Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego,
których zadania i zakres działania określa ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r.
o ochronie zdrowia psychicznego.
2. Organy i instytucje, do których Rzecznik zwrócił się z wnioskami
określonymi w ust. 1 pkt 5 i 8, są obowiązane ustosunkować się do tych wniosków
w terminie 30 dni od dnia ich otrzymania.

Art. 47a. 1. Rzecznik może przetwarzać wszelkie informacje, w tym dane
osobowe niezbędne do realizacji swoich ustawowych zadań.
2. Rzecznik przetwarza dane osobowe, o których mowa w art. 9 ust. 1
rozporządzenia 2016/679, wyłącznie w celu ochrony praw pacjentów przy
realizacji zadań, o których mowa w art. 47 ust. 1 pkt 1–3a i 7–10.
3. Administratorem danych, o których mowa w ust. 1 i 2, jest Rzecznik.
4. Dane osobowe podlegają zabezpieczeniom zapobiegającym nadużyciom
lub niezgodnemu z prawem dostępowi lub przekazywaniu polegającym co najmniej na:
1) dopuszczeniu przez administratora danych do przetwarzania danych
osobowych wyłącznie osób pisemnie do tego upoważnionych;
2) pisemnym zobowiązaniu się osób upoważnionych do przetwarzania danych
osobowych do zachowania ich w tajemnicy;
3) regularnym testowaniu i doskonaleniu stosowanych środków technicznych i
organizacyjnych.

art. 48. więcej Art. 48. Rzecznik może zwrócić się do Rzecznika Praw Obywatelskich lub
Rzecznika Praw Dziecka o podjęcie działań z zakresu ich kompetencji.

art. 49. więcej Art. 49. Rzecznik i zastępcy Rzecznika nie mogą prowadzić działalności
niedającej się pogodzić ze sprawowanym urzędem.

art. 50. więcej Art. 50. 1. Rzecznik wszczyna postępowanie wyjaśniające, jeżeli poweźmie
wiadomość co najmniej uprawdopodabniającą naruszenie praw pacjenta,
obejmującą w szczególności:
1) oznaczenie wnioskodawcy;
2) oznaczenie pacjenta, którego praw sprawa dotyczy;
3) zwięzły opis stanu faktycznego.
2. Wniosek kierowany do Rzecznika jest wolny od opłat.
3. Rzecznik może wszcząć postępowanie wyjaśniające z własnej inicjatywy,
biorąc pod uwagę w szczególności uzyskane informacje co najmniej
uprawdopodabniające naruszenie praw pacjenta.

art. 51. więcej Art. 51. Rzecznik po zapoznaniu się ze skierowanym do niego wnioskiem może:
1) podjąć sprawę,
2) poprzestać na wskazaniu wnioskodawcy przysługujących mu lub pacjentowi
środków prawnych,
3) przekazać sprawę według właściwości,
4) nie podjąć sprawy
– zawiadamiając o tym wnioskodawcę i pacjenta, którego sprawa dotyczy.

art. 52. więcej Art. 52. 1. W przypadku, o którym mowa w art. 51 pkt 1, Rzecznik może:
1) samodzielnie prowadzić postępowanie wyjaśniające;
2) zwrócić się o zbadanie sprawy lub jej części do właściwych organów,
w szczególności organów nadzoru, prokuratury, kontroli państwowej,
zawodowej lub społecznej, zgodnie z ich kompetencjami.
2. Prowadząc postępowanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, Rzecznik ma prawo:
1) zbadać, nawet bez uprzedzenia, każdą sprawę na miejscu;
1a) żądać złożenia wyjaśnień oraz zapewnienia dostępu do dokumentów, przez
podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych;
2) żądać złożenia wyjaśnień, przedstawienia akt każdej sprawy prowadzonej
przez naczelne i centralne organy administracji państwowej, organy
administracji rządowej, organy organizacji pozarządowych, społecznych
i zawodowych, oraz organy jednostek organizacyjnych posiadających
osobowość prawną, a także organy jednostek samorządu terytorialnego
i samorządowych jednostek organizacyjnych oraz samorządów zawodów medycznych;
3) żądać przedłożenia informacji o stanie sprawy prowadzonej przez sądy,
a także prokuraturę i inne organy ścigania oraz żądać do wglądu w biurze akt
sądowych i prokuratorskich oraz akt innych organów ścigania, po
zakończeniu postępowania i zapadnięciu rozstrzygnięcia;
4) zlecać sporządzanie ekspertyz i opinii.
3. Rzecznik odmawia ujawnienia nazwiska i innych danych osobowych
pacjenta, w tym także wobec organów władzy publicznej, jeżeli uzna to za
niezbędne dla ochrony praw tego pacjenta, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego Rzecznik
może:
1) wyjaśnić wnioskodawcy i pacjentowi, którego sprawa dotyczy, że nie
stwierdził naruszenia praw pacjenta;
2) skierować wystąpienie do podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych,
organu, organizacji lub instytucji, w których działalności stwierdził
naruszenie praw pacjenta; wystąpienie takie nie może naruszać niezawisłości
sędziowskiej;
3) zwrócić się do organu nadrzędnego nad jednostką, o której mowa w pkt 2,
z wnioskiem o zastosowanie środków przewidzianych w przepisach prawa.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, Rzecznik informuje
o niestwierdzeniu naruszenia praw pacjenta także podmiot udzielający świadczeń
zdrowotnych, którego zarzut naruszenia tych praw dotyczył.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, wnioskodawcy przysługuje
wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Art. 127 § 3 Kodeksu postępowania
administracyjnego stosuje się odpowiednio.
3a. W przypadku utrzymania w mocy rozstrzygnięcia Rzecznika wydanego
po rozpatrzeniu wniosku, o którym mowa w ust. 3, wnioskodawcy przysługuje
skarga do sądu administracyjnego.
4. W wystąpieniu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, Rzecznik formułuje opinie
lub wnioski co do sposobu załatwiania sprawy, a także może żądać wszczęcia
postępowania dyscyplinarnego lub zastosowania sankcji służbowych.
5. Podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych, organ, organizacja lub
instytucja, do których zostało skierowane wystąpienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, są obowiązane niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 30 dni, poinformować Rzecznika o podjętych działaniach lub zajętym stanowisku. W
przypadku gdy Rzecznik nie podziela tego stanowiska, może zwrócić się do
właściwego organu nadrzędnego z wnioskiem o zastosowanie środków
przewidzianych w przepisach prawa.

art. 54. więcej Art. 54. W zakresie nieuregulowanym w art. 49–53 do postępowania
prowadzonego przez Rzecznika stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu
postępowania administracyjnego.

art. 55. więcej Art. 55. W sprawach cywilnych dotyczących naruszenia praw pacjenta,
określonych w niniejszej ustawie oraz w przepisach odrębnych, Rzecznik może
z urzędu lub na wniosek strony:
1) żądać wszczęcia postępowania,
2) brać udział w toczącym się postępowaniu
– na prawach przysługujących prokuratorowi.

art. 56. więcej Art. 56. Rzecznicy Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego, o których
mowa w przepisach ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia
psychicznego są pracownikami biura i wykonują swoje zadania przy pomocy tego biura.

art. 57. więcej Art. 57. Organizację biura i jego szczegółowy sposób działania określa statut
nadany, w drodze zarządzenia, przez Prezesa Rady Ministrów.

art. 58. więcej Art. 58. 1. Rzecznik przedstawia corocznie Radzie Ministrów, nie później niż
do dnia 31 lipca roku następnego, sprawozdanie dotyczące przestrzegania praw
pacjenta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Rada Ministrów przedstawia Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej, nie
później niż do dnia 31 sierpnia roku następnego, sprawozdanie, o którym mowa
w ust. 1, wraz ze swoim stanowiskiem w sprawie tego sprawozdania.

art. 59. więcej Art. 59. 1. Przez praktykę naruszającą zbiorowe prawa pacjentów rozumie się:
1) bezprawne zorganizowane działania lub zaniechania podmiotów
udzielających świadczeń zdrowotnych,
2) stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu zorganizowanie wbrew
przepisom o rozwiązywaniu sporów zbiorowych akcji protestacyjnej lub
strajku przez organizatora strajku
– mające na celu pozbawienie pacjentów praw lub ograniczenie tych praw,
w szczególności podejmowane celem osiągnięcia korzyści majątkowej. Nie jest
zbiorowym prawem pacjentów suma praw indywidualnych.
2. Zakazane jest stosowanie praktyk naruszających zbiorowe prawa pacjentów.
3. Ochrona zbiorowych praw pacjentów przewidziana w ustawie nie wyłącza
ochrony wynikającej z innych ustaw, w szczególności z przepisów o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji, przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów oraz
przepisów o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym.

art. 60. więcej Art. 60. Stroną postępowania jest każdy, kto wnosi o wydanie decyzji
w sprawie praktyki naruszającej zbiorowe prawa pacjentów lub wobec którego
zostało wszczęte postępowanie w sprawie stosowania takiej praktyki. Do
wnoszącego o wydanie decyzji w sprawie praktyki naruszającej zbiorowe prawa
pacjentów stosuje się przepisy art. 50 ust. 1 i 2.

art. 61. więcej Art. 61. 1. W postępowaniu w sprawie stosowania praktyk naruszających
zbiorowe prawa pacjentów Rzecznik ma prawo żądać przedstawienia dokumentów
oraz wszelkich informacji dotyczących okoliczności stosowania praktyk, co do
których istnieje uzasadnione podejrzenie, iż mają charakter praktyk naruszających
zbiorowe prawa pacjentów, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia otrzymania żądania.
2. Żądanie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:
1) wskazanie zakresu informacji;
2) wskazanie celu żądania;
3) wskazanie terminu udzielenia informacji;
4) pouczenie o sankcjach za nieudzielenie informacji lub za udzielenie
informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd.
3. Każdy ma prawo składania na piśmie – z własnej inicjatywy lub na prośbę
Rzecznika – wyjaśnień odnoszących się do istotnych okoliczności sprawy
dotyczącej naruszenia praw pacjentów.

art. 62. więcej Art. 62. Rzecznik wydaje postanowienie o wszczęciu postępowania
w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe prawa pacjentów
i zawiadamia o tym strony.

art. 63. więcej Art. 63. 1. Rzecznik odmawia, w drodze decyzji, wszczęcia postępowania,
jeżeli działanie lub zaniechanie w sposób oczywisty nie spełnia przesłanek
określonych w art. 59 ust. 1 lub jeżeli wnoszący o wydanie decyzji o uznaniu
praktyki za naruszającą zbiorowe prawa pacjentów nie uprawdopodobnił
pozbawienia pacjentów ich praw lub ograniczenia tych praw.
2. Rzecznik może odmówić, w drodze decyzji, wszczęcia postępowania,
jeżeli uzna to za uzasadnione.

art. 64. więcej Art. 64. 1. W przypadku wydania przez Rzecznika decyzji o uznaniu praktyki
za naruszającą zbiorowe prawa pacjentów nakazuje on jej zaniechanie lub wskazuje
działania niezbędne do usunięcia skutków naruszenia zbiorowych praw pacjentów,
wyznaczając terminy podjęcia tych działań. Decyzji nadaje się rygor
natychmiastowej wykonalności.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Rzecznik może nałożyć na podmiot
udzielający świadczeń zdrowotnych albo organizatora strajku obowiązek składania
w wyznaczonym terminie informacji o stopniu realizacji działań niezbędnych do
zaniechania praktyki naruszającej zbiorowe prawa pacjentów lub usunięcia
skutków naruszenia zbiorowych praw pacjentów.
3. Nie wydaje się decyzji, o której mowa w ust. 1, jeżeli podmiot udzielający
świadczeń zdrowotnych albo organizator strajku zaprzestał stosowania praktyki,
o której mowa w art. 59 ust. 1.
4. W przypadku określonym w ust. 3 Rzecznik wydaje decyzję o uznaniu
praktyki za naruszającą zbiorowe prawa pacjentów i stwierdzającą zaniechanie jej stosowania.
5. Ciężar udowodnienia okoliczności, o których mowa w ust. 3, spoczywa na
podmiocie udzielającym świadczeń zdrowotnych albo organizatorze strajku.

art. 65. więcej Art. 65. Decyzje Rzecznika są ostateczne. W zakresie nieuregulowanym
w przepisach niniejszego rozdziału i rozdziału 14 do postępowania w sprawie
stosowania praktyk naruszających zbiorowe prawa pacjentów stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego.

art. 66. więcej Art. 66. 1. Na decyzję Rzecznika przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
2. Sąd administracyjny rozpatruje skargę niezwłocznie.

art. 67. więcej Art. 67. Nie wszczyna się postępowania w sprawie stosowania praktyk
naruszających zbiorowe prawa pacjentów, jeżeli od końca roku, w którym
zaprzestano ich stosowania, upłynął rok.

Art. 67a. 1. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do zakażenia pacjenta
biologicznym czynnikiem chorobotwórczym, uszkodzenia ciała lub rozstroju
zdrowia pacjenta albo śmierci pacjenta będącego następstwem niezgodnych
z aktualną wiedzą medyczną:
1) diagnozy, jeżeli spowodowała ona niewłaściwe leczenie albo opóźniła
właściwe leczenie, przyczyniając się do rozwoju choroby,
2) leczenia, w tym wykonania zabiegu operacyjnego,
3) zastosowania produktu leczniczego lub wyrobu medycznego
– zwanego dalej „zdarzeniem medycznym”.
2. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do zdarzeń medycznych
będących następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych w szpitalu
w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej.

Art. 67b. 1. W przypadku:
1) zakażenia, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, o których mowa
w art. 67a ust. 1 – pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy mogą wystąpić
z wnioskiem o ustalenie zdarzenia medycznego,
2) śmierci, o której mowa w art. 67a ust. 1 – wniosek o ustalenie zdarzenia
medycznego mogą złożyć spadkobiercy pacjenta
– zwani dalej „podmiotami składającymi wniosek”.
2. Postępowanie przed wojewódzką komisją do spraw orzekania
o zdarzeniach medycznych, o której mowa w art. 67e ust. 1:
1) zawiesza się w przypadku toczącego się w związku z tym samym zdarzeniem
postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej osoby
wykonującej zawód medyczny lub postępowania karnego w sprawie o przestępstwo;
2) nie wszczyna się, a wszczęte umarza w przypadku, gdy w związku z tym
samym zdarzeniem prawomocnie osądzono sprawę o odszkodowanie lub
zadośćuczynienie pieniężne albo toczy się postępowanie cywilne w tej sprawie.
3. W przypadku zakończenia postępowania, o którym mowa w ust. 2 pkt 1,
postępowanie przed wojewódzką komisją do spraw orzekania o zdarzeniach
medycznych, o której mowa w art. 67e ust. 1, podejmuje się z urzędu.

Art. 67c. 1. Wniosek o ustalenie zdarzenia medycznego, zwany dalej
„wnioskiem”, wnosi się do wojewódzkiej komisji do spraw orzekania
o zdarzeniach medycznych właściwej ze względu na siedzibę szpitala.
1a. W przypadku gdy wojewódzka komisja do spraw orzekania o zdarzeniach
medycznych, do której wpłynął wniosek, jest niewłaściwa, niezwłocznie
przekazuje wniosek do właściwej wojewódzkiej komisji do spraw orzekania o
zdarzeniach medycznych, zawiadamiając o tym podmiot składający wniosek.
2. Wniosek wnosi się w terminie 1 roku od dnia, w którym podmiot
składający wniosek dowiedział się o zakażeniu, uszkodzeniu ciała lub rozstroju
zdrowia albo nastąpiła śmierć pacjenta, o których mowa w art. 67a ust. 1, jednakże
termin ten nie może być dłuższy niż 3 lata od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie
skutkujące zakażeniem, uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia albo śmiercią pacjenta.
3. Złożenie wniosku, w wyniku którego wojewódzka komisja do spraw
orzekania o zdarzeniach medycznych, o której mowa w art. 67e ust. 1, wydała
orzeczenie o zdarzeniu medycznym, przerywa bieg terminu przedawnienia
roszczeń określony w przepisach Kodeksu cywilnego wynikający ze zdarzeń
objętych wnioskiem.
4. W przypadku śmierci pacjenta, o której mowa w art. 67a ust. 1, termin,
o którym mowa w ust. 2, nie biegnie do dnia zakończenia postępowania spadkowego.

Art. 67d. 1. Wniosek zawiera:
1) dane pacjenta:
a) imię i nazwisko,
b) datę urodzenia,
c) numer PESEL albo serię i numer dokumentu stwierdzającego tożsamość, jeżeli posiada;
2) imię i nazwisko przedstawiciela ustawowego, jeżeli dotyczy;
3) imiona i nazwiska wszystkich spadkobierców, jeżeli dotyczy;
4) wskazanie, który ze spadkobierców reprezentuje pozostałych w postępowaniu
przed wojewódzką komisją do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych,
o której mowa w art. 67e ust. 1, jeżeli dotyczy;
5) adres do doręczeń;
6) dane podmiotu leczniczego prowadzącego szpital:
a) firmę,
b) adres siedziby oraz adres szpitala, jeżeli dotyczy;
7) uzasadnienie wniosku zawierające uprawdopodobnienie zdarzenia, którego
następstwem było zakażenie, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia albo śmierć
pacjenta, o których mowa w art. 67a ust. 1, oraz szkody majątkowej lub niemajątkowej;
8) wskazanie, czy przedmiotem wniosku jest zakażenie, uszkodzenie ciała,
rozstrój zdrowia albo śmierć pacjenta, o których mowa w art. 67a ust. 1;
9) propozycję wysokości odszkodowania i zadośćuczynienia, nie wyższą niż
określona w art. 67k ust. 7.
2. Do wniosku dołącza się:
1) dowody uprawdopodabniające okoliczności wskazane we wniosku;
2) potwierdzenie uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 3;
3) postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku w przypadku, o którym mowa
w art. 67b ust. 1 pkt 2, oraz pełnomocnictwo do reprezentowania pozostałych
spadkobierców, w przypadku złożenia wniosku przez co najmniej jednego z nich.
3. Złożenie wniosku podlega opłacie w wysokości 200 zł. Opłata podlega
zaliczeniu na poczet kosztów postępowania przed wojewódzką komisją do spraw
orzekania o zdarzeniach medycznych.
4. Opłatę, o której mowa w ust. 3, uiszcza się na rachunek właściwego urzędu
wojewódzkiego.
5. Wniosek niekompletny lub nienależycie opłacony jest zwracany bez
rozpatrzenia podmiotowi składającemu wniosek.
6. Kompletny i należycie opłacony wniosek wojewódzka komisja do spraw
orzekania o zdarzeniach medycznych, o której mowa w art. 67e ust. 1, przekazuje
niezwłocznie kierownikowi podmiotu leczniczego prowadzącego szpital,
z działalnością którego wiąże się wniosek, oraz ubezpieczycielowi, o którym mowa
w art. 67i ust. 2 pkt 2. Kierownik tego podmiotu i ubezpieczyciel przedstawiają
stanowisko w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku wraz z dowodami na
poparcie swojego stanowiska. Nieprzedstawienie stanowiska jest równoznaczne
z akceptacją wniosku w zakresie dotyczącym okoliczności w nim wskazanych oraz
proponowanej wysokości odszkodowania i zadośćuczynienia.

Art. 67e. 1. Tworzy się wojewódzkie komisje do spraw orzekania
o zdarzeniach medycznych, zwane dalej „wojewódzkimi komisjami”. Siedzibą
wojewódzkiej komisji jest siedziba właściwego urzędu wojewódzkiego.
2. Wykonywanie zadań wojewódzkiej komisji nie stanowi wykonywania
władzy publicznej.
3. W skład wojewódzkiej komisji wchodzi 16 członków, w tym:
1) 8 członków posiadających co najmniej wyższe wykształcenie i tytuł magistra
lub równorzędny w dziedzinie nauk medycznych, którzy wykonują zawód
medyczny przez okres co najmniej 5 lat albo posiadają stopień naukowy
doktora w dziedzinie nauk medycznych,
2) 8 członków posiadających co najmniej wyższe wykształcenie i tytuł magistra
w dziedzinie nauk prawnych, którzy przez okres co najmniej 5 lat byli
zatrudnieni na stanowiskach związanych ze stosowaniem lub tworzeniem
prawa albo posiadają stopień naukowy doktora w dziedzinie nauk prawnych
– którzy posiadają wiedzę w zakresie praw pacjenta oraz korzystają z pełni praw publicznych.
4. Członkiem wojewódzkiej komisji nie może być osoba:
1) prawomocnie skazana za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo
skarbowe;
2) prawomocnie ukarana karą z tytułu odpowiedzialności dyscyplinarnej albo
zawodowej;
3) wobec której prawomocnie orzeczono środek karny określony w art. 39 pkt 2
lub 2a Kodeksu karnego.
5. Spośród członków wojewódzkiej komisji:
1) 14 członków powołuje wojewoda, przy czym:
a) 4 członków stanowią osoby powołane spośród kandydatów zgłoszonych
przez samorządy zawodowe lekarzy, lekarzy dentystów, pielęgniarek
i położnych oraz diagnostów laboratoryjnych, mających siedzibę na
terenie województwa,
b) 4 członków stanowią osoby powołane spośród kandydatów zgłoszonych
przez samorząd zawodowy adwokatury oraz samorząd radców
prawnych, mających siedzibę na terenie województwa,
c) 6 członków stanowią osoby powołane spośród kandydatów zgłoszonych
przez organizacje społeczne działające na terenie województwa na rzecz
praw pacjenta;
2) po jednym członku powołuje minister właściwy do spraw zdrowia i Rzecznik.
6. Podmioty, o których mowa w ust. 5 pkt 1, zgłaszają, a minister właściwy
do spraw zdrowia i Rzecznik powołują, kandydatów na członków wojewódzkiej
komisji nie później niż na 6 miesięcy przed upływem kadencji wojewódzkiej
komisji, a w przypadku odwołania członka wojewódzkiej komisji przed upływem
kadencji – w terminie wyznaczonym przez wojewodę.
7. Kadencja wojewódzkiej komisji wynosi 6 lat. W przypadku gdy członek
wojewódzkiej komisji zostanie odwołany przed upływem kadencji na podstawie
ust. 9, kadencja członka powołanego na jego miejsce upływa z dniem upływu
kadencji wojewódzkiej komisji.
8. Przepisy ust. 6 i 7 stosuje się odpowiednio w przypadku śmierci członka
wojewódzkiej komisji.
9. Członka wojewódzkiej komisji odwołuje, przed upływem kadencji, organ,
który go powołał, w przypadku:
1) złożenia rezygnacji ze stanowiska;
2) choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie powierzonych zadań;
3) zaistnienia okoliczności określonych w art. 67g ust. 1;
4) niezłożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 67g ust. 4;
5) zaistnienia okoliczności określonych w ust. 4;
6) uchylania się od wykonywania obowiązków członka wojewódzkiej komisji
albo ich nieprawidłowego wykonywania.
10. O powołaniu na członka wojewódzkiej komisji oraz o terminach jej
posiedzeń informuje się pracodawcę tej osoby.
11. Pracami wojewódzkiej komisji kieruje przewodniczący wybrany spośród
jej członków na pierwszym posiedzeniu większością głosów przy obecności co
najmniej 3/4 jej członków, w głosowaniu tajnym.
11a. Przewodniczący wojewódzkiej komisji dokonuje oceny wniosku pod
względem spełnienia wymogów formalnych.
12. Termin pierwszego posiedzenia wojewódzkiej komisji wyznacza
wojewoda. Pierwszemu posiedzeniu, do czasu wyboru przewodniczącego,
o którym mowa w ust. 11, przewodniczy członek wojewódzkiej komisji
wyznaczony przez wojewodę.
13. Wojewódzka komisja działa na podstawie uchwalonego przez siebie
regulaminu, przy czym:
1) uchwały wojewódzkiej komisji są podejmowane zwykłą większością głosów,
chyba że ustawa stanowi inaczej;
2) w przypadku równej liczby głosów rozstrzyga głos przewodniczącego;
3) członek wojewódzkiej komisji nie może wstrzymać się od głosu;
4) wojewódzka komisja działa na posiedzeniach, które są protokołowane.

Art. 67f. 1. Wojewódzkie komisje orzekają w składzie 4-osobowym.
2. Skład orzekający wojewódzkiej komisji, zwany dalej „składem
orzekającym”, jest wyznaczany przez przewodniczącego wojewódzkiej komisji
według kolejności wpływu wniosków o ustalenie zdarzenia medycznego
z alfabetycznej listy członków wojewódzkiej komisji, przy czym 2 członków
składu orzekającego spełnia wymagania, o których mowa w art. 67e ust. 3 pkt 1,
a 2 członków składu orzekającego spełnia wymagania, o których mowa w art. 67e
ust. 3 pkt 2. Odstępstwo od tej kolejności jest dopuszczalne tylko z przyczyn
określonych w art. 67g ust. 2.
2a. W przypadku gdy z powodu wyłączenia członków wojewódzkiej komisji,
o którym mowa w art. 67g ust. 2 albo w art. 67j ust. 8 zdanie drugie, nie jest
możliwe wyznaczenie składu orzekającego, przewodniczący wojewódzkiej
komisji, niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni od dnia wpływu wniosku,
informuje o tym Rzecznika.
2b. Rzecznik, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania informacji,
o której mowa w ust. 2a, wskazuje wojewódzką komisję właściwą do rozpatrzenia
wniosku, mając na uwadze zapewnienie możliwie dogodnych warunków dojazdu
dla uczestników postępowania.
2c. Wojewódzka komisja, do której wpłynął wniosek, przekazuje całość
dokumentacji sprawy wojewódzkiej komisji wskazanej przez Rzecznika,
niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni od dnia wskazania.
3. Pracami składu orzekającego kieruje przewodniczący. Termin pierwszego
posiedzenia składu orzekającego oraz jego przewodniczącego wyznacza
przewodniczący wojewódzkiej komisji.

Art. 67g. 1. Członkowie składu orzekającego, ich małżonkowie, zstępni
i wstępni w linii prostej nie mogą być:
1) właścicielami, osobami zatrudnionymi lub współpracującymi z podmiotem
leczniczym prowadzącym szpital lub z ubezpieczycielem, o których mowa
w art. 67i ust. 2, oraz członkami organów tego podmiotu lub ubezpieczyciela;
2) członkami organów oraz osobami zatrudnionymi w podmiocie tworzącym
w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, jeżeli podmiot ten
utworzył podmiot leczniczy niebędący przedsiębiorcą, który prowadzi szpital,
o którym mowa w art. 67i ust. 2 pkt 1;
3) posiadaczami akcji lub udziałów przedstawiających więcej niż 10% kapitału
zakładowego w spółkach handlowych będących podmiotami leczniczymi
prowadzącymi szpital, o którym mowa w art. 67i ust. 2 pkt 1, oraz
ubezpieczyciela, o którym mowa w art. 67i ust. 2 pkt 2.
2. Członek składu orzekającego podlega wyłączeniu w postępowaniu
w sprawach, w których:
1) jest podmiotem składającym wniosek lub pozostaje z tym podmiotem w takim
stosunku prawnym, że wynik postępowania przed wojewódzką komisją ma
wpływ na jego prawa i obowiązki;
2) pozostaje z podmiotem składającym wniosek w takim stosunku osobistym, że
wywołuje to wątpliwości co do jego bezstronności;
3) podmiotem składającym wniosek jest jego małżonek, krewny lub powinowaty
w linii prostej, krewny boczny do czwartego stopnia i powinowaty boczny do
drugiego stopnia;
4) podmiot składający wniosek jest związany z nim z tytułu przysposobienia,
opieki lub kurateli;
5) był lub jest pełnomocnikiem albo przedstawicielem ustawowym podmiotu
składającego wniosek.
3. Powody wyłączenia członka składu orzekającego trwają także po ustaniu
małżeństwa, przysposobienia, opieki lub kurateli.
4. Przed powołaniem do składu orzekającego członkowie wojewódzkiej
komisji składają oświadczenie o braku okoliczności określonych w ust. 1 i 2,
zwane dalej „oświadczeniem o braku konfliktu interesów”.
5. Członkowie wojewódzkiej komisji są obowiązani do zachowania
w tajemnicy uzyskanych w toku postępowania przed komisją informacji
dotyczących pacjenta, w tym także po ustaniu członkostwa w komisji.
6. Przepisy ust. 1–5 stosuje się także do osób niebędących członkami
wojewódzkiej komisji, którym komisja zleciła przygotowanie opinii.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
wzór oświadczenia o braku konfliktu interesów, mając na celu uzyskanie pełnych
informacji o okolicznościach określonych w ust. 1 i 2.

Art. 67h. 1. Członkom składu orzekającego przysługuje:
1) wynagrodzenie w wysokości nieprzekraczającej 430 zł za udział w posiedzeniu;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych
w przepisach wydanych na podstawie art. 775 § 2 Kodeksu pracy;
3) zwolnienie od pracy w dniu posiedzenia komisji, bez zachowania prawa do
wynagrodzenia.
2. Kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 1, podlega waloryzacji
z uwzględnieniem średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń
w państwowej sferze budżetowej, przyjętego w ustawie budżetowej.
3. Działalność wojewódzkiej komisji jest finansowana z budżetu państwa,
z części pozostającej w dyspozycji właściwego wojewody. Wysokość
wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, ustala właściwy wojewoda.

Art. 67i. 1. Celem postępowania przed wojewódzką komisją jest ustalenie,
czy zdarzenie, którego następstwem była szkoda majątkowa lub niemajątkowa,
stanowiło zdarzenie medyczne.
2. W posiedzeniach wojewódzkiej komisji, z wyjątkiem części posiedzenia,
w trakcie której odbywa się narada i głosowanie nad orzeczeniem, może
uczestniczyć podmiot składający wniosek oraz przedstawiciel:
1) kierownika podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, z działalnością
którego wiąże się wniosek o ustalenie zdarzenia medycznego;
2) ubezpieczyciela, z którym podmiot leczniczy zawarł umowę ubezpieczenia z
tytułu zdarzeń medycznych.
3. O terminie posiedzenia zawiadamia się podmiot składający wniosek oraz
kierownika podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, oraz ubezpieczyciela,
o których mowa w ust. 2. Zawiadomienie doręcza się co najmniej na 7 dni przed
terminem posiedzenia.
4. W celu wydania orzeczenia wojewódzka komisja może wzywać do
złożenia wyjaśnień:
1) podmiot składający wniosek;
2) kierownika podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, z działalnością
którego wiąże się wniosek;
3) osoby, które wykonywały zawód medyczny w podmiocie leczniczym
prowadzącym szpital oraz inne osoby, które były w nim zatrudnione lub
w inny sposób z nim związane, w okresie, w którym zgodnie z wnioskiem
miało miejsce zdarzenie medyczne albo zostały wskazane we wniosku jako osoby, które mogą posiadać informacje istotne dla prowadzonego przed
wojewódzką komisją postępowania;
4) ubezpieczyciela, o którym mowa w art. 67i ust. 2 pkt 2.
Wezwanie doręcza się co najmniej na 7 dni przed terminem posiedzenia.
5. W postępowaniu wojewódzka komisja rozpatruje dowody przedstawione
przez podmiot składający wniosek oraz kierownika podmiotu leczniczego
prowadzącego szpital, z działalnością którego wiąże się wniosek, oraz
ubezpieczyciela, o którym mowa w art. 67i ust. 2 pkt 2. Wojewódzka komisja
może także w zakresie prowadzonego postępowania:
1) żądać dokumentacji prowadzonej przez podmiot leczniczy prowadzący
szpital, w tym dokumentacji medycznej;
2) przeprowadzać postępowanie wyjaśniające w podmiocie leczniczym
prowadzącym szpital;
3) dokonywać wizytacji pomieszczeń i urządzeń szpitala.
6. Z czynności, o których mowa w ust. 5 pkt 2 i 3, sporządza się protokół,
który podpisują członkowie wojewódzkiej komisji oraz osoby uczestniczące w tych
czynnościach. Odmowę lub niemożność podpisania stwierdza się w protokole.
6a. W przypadku nieusprawiedliwionego niestawiennictwa osoby wezwanej
na posiedzenie w celu złożenia wyjaśnień, o których mowa w ust. 4, albo zeznań w
charakterze świadka, wojewódzka komisja może pominąć dowód z tych wyjaśnień
albo zeznań, jeśli miałyby one dotyczyć okoliczności już ustalonych w sposób
niebudzący wątpliwości na podstawie innych dowodów.
7. Jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla wydania
orzeczenia wymaga wiadomości specjalnych, wojewódzka komisja zasięga opinii
lekarza w danej dziedzinie medycyny z listy, o której mowa w art. 32 ust. 2, albo
konsultanta wojewódzkiego w danej dziedzinie medycyny, farmacji lub innej
dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia.

Art. 67j. 1. Wojewódzka komisja po naradzie wydaje, w formie pisemnej,
orzeczenie o zdarzeniu medycznym albo jego braku, wraz z uzasadnieniem.
2. Wojewódzka komisja wydaje orzeczenie, o którym mowa w ust. 1, nie
później niż w terminie 4 miesięcy od dnia złożenia wniosku.
3. Orzeczenie wojewódzkiej komisji zapada większością co najmniej
3/4 głosów w obecności wszystkich członków składu orzekającego.
4. Orzeczenie wojewódzkiej komisji sporządzone w dwóch egzemplarzach
podpisuje cały skład orzekający. Członek składu orzekającego, który w głosowaniu
nie zgodził się z większością, może zgłosić zdanie odrębne i jest obowiązany
uzasadnić je na piśmie w terminie umożliwiającym sporządzenie uzasadnienia
orzeczenia w terminie, o którym mowa w ust. 5.
5. Przewodniczący składu orzekającego na posiedzeniu wojewódzkiej
komisji, na którym wydano orzeczenie, ogłasza jego treść, przytaczając główne
motywy rozstrzygnięcia. W terminie 7 dni od dnia wydania orzeczenia sporządza
się jego uzasadnienie.
6. Orzeczenie wraz z uzasadnieniem doręcza się:
1) podmiotowi składającemu wniosek,
2) kierownikowi podmiotu leczniczego prowadzącego szpital oraz
ubezpieczycielowi, o których mowa w art. 67i ust. 2
– nie później niż w terminie 7 dni od dnia upływu terminu, o którym mowa w ust. 5.
7. W terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem
podmiotowi składającemu wniosek, kierownikowi podmiotu leczniczego
prowadzącego szpital oraz ubezpieczycielowi, o których mowa w art. 67i ust. 2,
przysługuje prawo złożenia do wojewódzkiej komisji umotywowanego wniosku
o ponowne rozpatrzenie sprawy.
8. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wojewódzka komisja rozpatruje
w terminie 30 dni od dnia jego otrzymania. W rozpatrywaniu tego wniosku nie
może uczestniczyć członek składu orzekającego, który brał udział w wydaniu
zaskarżonego orzeczenia. Przepisy ust. 1, 3–6 oraz art. 67g–67i stosuje się.
9. Wojewódzka komisja zawiadamia podmioty uprawnione do złożenia
wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy o bezskutecznym upływie terminu,
o którym mowa w ust. 7.

Art. 67k. 1. W zakresie uregulowanym niniejszą ustawą ubezpieczyciel jest
związany orzeczeniem wojewódzkiej komisji.
2. Ubezpieczyciel, za pośrednictwem wojewódzkiej komisji, w terminie 30 dni od dnia:
1) otrzymania zawiadomienia określonego w art. 67j ust. 9,
2) doręczenia orzeczenia wojewódzkiej komisji o zdarzeniu medycznym
wydanego w wyniku złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy
– przedstawia podmiotowi składającemu wniosek propozycję odszkodowania
i zadośćuczynienia. Propozycja nie może być wyższa niż maksymalna wysokość
odszkodowania i zadośćuczynienia określona w ust. 7.
3. W przypadku gdy ubezpieczyciel nie przedstawi w terminie, o którym
mowa w ust. 2, propozycji odszkodowania i zadośćuczynienia, ubezpieczyciel jest
obowiązany do ich wypłaty w wysokości określonej we wniosku, nie wyższej niż
określona w ust. 7.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, wojewódzka komisja wystawia
zaświadczenie, w którym stwierdza złożenie wniosku o ustalenie zdarzenia
medycznego, wysokość odszkodowania lub zadośćuczynienia oraz fakt
nieprzedstawienia propozycji, o której mowa w ust. 3. Zaświadczenie stanowi tytuł
wykonawczy. Przepisy działu II tytułu I części trzeciej Kodeksu postępowania
cywilnego stosuje się.
5. Podmiot składający wniosek w terminie 7 dni od dnia otrzymania
propozycji określonej w ust. 2 składa, za pośrednictwem wojewódzkiej komisji,
ubezpieczycielowi oświadczenie o jej przyjęciu albo odrzuceniu.
6. Wraz z oświadczeniem o przyjęciu propozycji określonej w ust. 2 podmiot
składający wniosek składa oświadczenie o zrzeczeniu się wszelkich roszczeń
o odszkodowanie i zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę mogących
wynikać ze zdarzeń uznanych przez wojewódzką komisję za zdarzenie medyczne
w zakresie szkód, które ujawniły się do dnia złożenia wniosku. Oświadczenie
złożone przez spadkobiercę reprezentującego pozostałych spadkobierców,
o których mowa w art. 67d ust. 2 pkt 3, jest skuteczne wobec pozostałych.
7. Maksymalna wysokość świadczenia (odszkodowania i zadośćuczynienia)
z tytułu jednego zdarzenia medycznego w odniesieniu do jednego pacjenta w przypadku:
1) zakażenia, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia pacjenta – wynosi 100 000 zł;
2) śmierci pacjenta – wynosi 300 000 zł.
8. W przypadku, o którym mowa w ust. 6, propozycja odszkodowania
i zadośćuczynienia przedstawiona przez ubezpieczyciela stanowi tytuł wykonawczy. Przepisy działu II tytułu I części trzeciej Kodeksu postępowania
cywilnego stosuje się.
9. Przedstawienie przez ubezpieczyciela propozycji, o której mowa w ust. 2,
lub wypłata przez niego odszkodowania lub zadośćuczynienia, nie oznacza uznania
roszczenia dla celów jego dochodzenia w postępowaniu cywilnym.
10. Przepisy ust. 1–9 oraz przepisy wydane na podstawie ust. 11, w zakresie
w jakim dotyczą ubezpieczyciela, stosuje się do podmiotu leczniczego
prowadzącego szpital, w przypadku:
1) wyczerpania sumy ubezpieczenia w odniesieniu do wszystkich zdarzeń
medycznych w szpitalu, których skutki są objęte umową ubezpieczenia, o
której mowa w art. 67i ust. 2 pkt 2, albo niezawarcia tej umowy.
2) (uchylony)
11. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej
Rady Lekarskiej, Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych, Krajowej Rady
Diagnostów Laboratoryjnych oraz Polskiej Izby Ubezpieczeń, określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres i warunki ustalania wysokości świadczenia,
o którym mowa w ust. 7, oraz jego wysokość w odniesieniu do jednego pacjenta
w przypadku poszczególnych rodzajów zdarzeń medycznych, kierując się
koniecznością zapewnienia ochrony interesów pacjenta oraz koniecznością
przejrzystości w ustalaniu ich wysokości.

Art. 67l. 1. Podmiot składający wniosek może wycofać wniosek o ustalenie
zdarzenia medycznego do dnia wydania orzeczenia w wyniku wniosku o ponowne
rozpatrzenie sprawy, o którym mowa w art. 67j ust. 8.
2. Wojewódzka komisja umarza postępowanie w sprawie wniosku o ustalenie
zdarzenia medycznego w przypadku:
1) określonym w ust. 1;
2) śmierci podmiotu składającego wniosek;
3) cofnięcia pełnomocnictwa, o którym mowa w art. 67d ust. 2 pkt 3.
3. Koszty postępowania przed wojewódzką komisją ponosi:
1) podmiot składający wniosek – w przypadku orzeczenia o braku zdarzenia medycznego;
2) podmiot leczniczy prowadzący szpital – w przypadku orzeczenia o zdarzeniu medycznym;
3) ubezpieczyciel – w przypadku, o którym mowa w art. 67k ust. 3.
4. Wysokość kosztów postępowania wojewódzka komisja ustala
w orzeczeniu. Kwotę stanowiącą równowartość kosztów uiszcza się na rachunek
właściwego urzędu wojewódzkiego.
5. Koszty postępowania przed wojewódzką komisją stanowią:
1) opłata, o której mowa w art. 67d ust. 3;
2) zwrot kosztów podróży i noclegu oraz utraconych zarobków lub dochodów
osób wezwanych przez wojewódzką komisję;
3) wynagrodzenie za sporządzenie opinii.
Wpływy z kosztów stanowią dochód budżetu państwa.
6. Wydatki związane z doręczaniem wezwań i innych pism wojewódzkiej
komisji oraz ze zwrotem opłat nie obciążają podmiotu składającego wniosek,
podmiotu leczniczego prowadzącego szpital oraz ubezpieczyciela.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
zryczałtowaną wysokość poszczególnych kosztów w postępowaniu przed
wojewódzką komisją, mając na celu zrównoważenie interesów pacjentów oraz szpitali.

Art. 67m. 1. Podmiot składający wniosek, podmiot leczniczy prowadzący
szpital oraz ubezpieczyciel mogą, w terminie 30 dni od dnia:
1) bezskutecznego upływu terminu, o którym mowa w art. 67j ust. 7,
2) otrzymania orzeczenia wydanego w wyniku wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy, o którym mowa w art. 67j ust. 8
– wnieść skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiej
komisji. Skargę można oprzeć wyłącznie na naruszeniu przepisów dotyczących
postępowania przed wojewódzką komisją.
2. W sprawie skargi orzeka, w terminie 30 dni od dnia jej otrzymania,
wojewódzka komisja w składzie 6-osobowym. Przepisy art. 67c ust. 1, art. 67f
ust. 2 i 3 oraz art. 67g, 67h i art. 67j ust. 8 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Art. 67n. 1. Oświadczenia o braku konfliktu interesów, protokoły oraz
orzeczenia wraz z uzasadnieniem są przechowywane przez właściwego wojewodę
przez okres 10 lat, z wyłączeniem dokumentacji medycznej zgromadzonej
w postępowaniu, która po zakończeniu postępowania jest zwracana podmiotowi składającemu wniosek na jego żądanie albo niszczona w sposób uniemożliwiający identyfikację pacjenta, którego dotyczyła.
2. Po zakończeniu postępowania wojewódzka komisja informuje podmiot
składający wniosek o prawie wystąpienia, w terminie 14 dni od dnia otrzymania
informacji, z żądaniem zwrotu dokumentacji medycznej, o której mowa w ust. 1.
3. W przypadku umorzenia postępowania z powodu śmierci podmiotu
składającego wniosek dokumentacja medyczna, o której mowa w ust. 1, jest
niszczona w sposób uniemożliwiający identyfikację pacjenta, którego dotyczyła.
4. Wojewoda ma prawo przetwarzania dokumentacji, o której mowa w ust. 1,
w zakresie koniecznym do realizacji zadania określonego w ust. 1.

Art. 67o. W zakresie nieuregulowanym przepisami art. 67a–67m do
postępowania przed wojewódzką komisją stosuje się odpowiednio przepisy art. 50,
51, 53¹, 102, 131, 133–143, 150, 156, 157–158, 162, 164–172, 173–174, art. 180
§ 1 pkt 1 i 3, art. 181 pkt 2, art. 206 § 1, art. 207 § 1, art. 210–213, 216, 217, 224,
225, 227–237, 240–242, 244–257, 258–273, 277, 280–289, 299–300, 316, 350,
353, 424⁵ i 424⁸–424¹² Kodeksu postępowania cywilnego.

Art. 67p. Wojewoda przekazuje ministrowi właściwemu do spraw zdrowia
oraz Rzecznikowi, na koniec każdego kwartału oraz na każde żądanie tych
organów, informacje dotyczące liczby:
1) wniosków, które wpłynęły do wojewódzkiej komisji, w tym wniosków o
ponowne rozpatrzenie sprawy oraz skarg o stwierdzenie niezgodności z
prawem orzeczenia wojewódzkiej komisji;
2) wniosków, które zostały pozostawione bez rozpoznania na podstawie art. 67d ust. 5;
3) wniosków, które stanowią lub będą stanowiły przedmiot prac wojewódzkiej
komisji, ze wskazaniem przedmiotu wniosku, wnioskowanej kwoty
odszkodowania lub zadośćuczynienia;
4) zakończonych postępowań ze wskazaniem rodzaju wydanego orzeczenia;
5) postanowień o zasięgnięciu opinii, o której mowa w art. 67i ust. 7, wraz z
podaniem specjalizacji lekarza wydającego opinię;
6) posiedzeń komisji ze wskazaniem liczby tych, które miały charakter organizacyjny.

art. 68. więcej Art. 68. Rzecznik nakłada na podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych
albo organizatora strajku, w drodze decyzji, karę pieniężną do wysokości
500 000 złotych w przypadku niepodjęcia działań określonych w decyzji, o której
mowa w art. 64 ust. 1, w terminie w niej wskazanym.

art. 69. więcej Art. 69. W przypadku nieprzekazania na żądanie Rzecznika dokumentów
oraz informacji, o których mowa w art. 61, Rzecznik nakłada, w drodze decyzji, na
podmiot, do którego skierowano żądanie, karę pieniężną do wysokości
50 000 złotych.

Art. 69a. 1. W przypadku niedopełnienia obowiązków dotyczących
postępowania z dokumentacją medyczną po zaprzestaniu wykonywania
działalności leczniczej, o których mowa w art. 30a, organ prowadzący rejestr
podmiotów wykonujących działalność leczniczą nakłada, w drodze decyzji
administracyjnej, na ostatniego kierownika podmiotu udzielającego świadczeń
zdrowotnych, likwidatora albo syndyka karę pieniężną w wysokości do
trzykrotności przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim kwartale, począwszy od
pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło
ogłoszenie przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” na podstawie art. 20 pkt 2
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
2. W przypadku praktyk zawodowych lekarzy uchwałę w sprawie nałożenia
kary pieniężnej podejmuje właściwa okręgowa rada lekarska.
3. W przypadku praktyk zawodowych pielęgniarek uchwałę w sprawie
nałożenia kary pieniężnej podejmuje właściwa okręgowa rada pielęgniarek i położnych.
3a. W przypadku praktyk zawodowych fizjoterapeutów uchwałę w sprawie
nałożenia kary pieniężnej podejmuje Krajowa Rada Fizjoterapeutów.
4. Do uchwał, o których mowa w ust. 2–3a, stosuje się przepisy Kodeksu
postępowania administracyjnego dotyczące decyzji administracyjnych.
5. Organem wyższego stopnia w sprawach nałożenia kary pieniężnej jest
minister właściwy do spraw zdrowia.
6. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, uiszcza się w terminie 14 dni od
dnia, w którym decyzja administracyjna stała się ostateczna.
7. Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej organ prowadzący rejestr
podmiotów wykonujących działalność leczniczą uwzględnia rodzaj i wagę
stwierdzonych naruszeń.
8. Do kary pieniężnej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.)
dotyczące terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych oraz odsetek za
zwłokę od zaległości podatkowych.

art. 70. więcej Art. 70. Przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych, o których mowa w art. 68
i 69, należy uwzględnić w szczególności okres, stopień oraz okoliczności
naruszenia przepisów ustawy, a także uprzednie naruszenie przepisów ustawy.

art. 71. więcej Art. 71. 1. Środki finansowe pochodzące z kar pieniężnych, o których mowa
w art. 68 i 69, stanowią dochód budżetu państwa.
1a. Środki finansowe pochodzące z kar pieniężnych, o których mowa w art. 69a, stanowią:
1) dochód budżetu państwa – w przypadku podmiotów leczniczych;
2) przychód właściwej okręgowej izby lekarskiej – w przypadku praktyk
zawodowych lekarzy;
3) przychód właściwej okręgowej izby pielęgniarek i położnych – w przypadku
praktyk zawodowych pielęgniarek.
2. Kara pieniężna podlega ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.

art. 72. więcej Art. 72. Ustawa wchodzi w życie w terminie określonym w ustawie –
Przepisy wprowadzające ustawę o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta,
ustawę o akredytacji w ochronie zdrowia oraz ustawę o konsultantach w ochronie
zdrowia.