Art. 1. 1. Ustawa określa:
1) zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu
terytorialnego i organy administracji rządowej,
2) zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone
cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy
– przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.
2. W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza:
1) wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury;
2) walory architektoniczne i krajobrazowe;
3) wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony
gruntów rolnych i leśnych;
4) wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
5) wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także
potrzeby osób ze szczególnymi potrzebami, o których mowa w ustawie z dnia
19 lipca 2019 r. o zapewnianiu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami
(Dz. U. poz. 1696 i 2473);
6) walory ekonomiczne przestrzeni;
7) prawo własności;
8) potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa;
9) potrzeby interesu publicznego;
10) potrzeby w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej, w szczególności sieci
szerokopasmowych;
11) zapewnienie udziału społeczeństwa w pracach nad studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, miejscowym planem
zagospodarowania przestrzennego oraz planem zagospodarowania
przestrzennego województwa, w tym przy użyciu środków komunikacji
elektronicznej;
12) zachowanie jawności i przejrzystości procedur planistycznych;
13) potrzebę zapewnienia odpowiedniej ilości i jakości wody, do celów zaopatrzenia
ludności.
3. Ustalając przeznaczenie terenu lub określając potencjalny sposób
zagospodarowania i korzystania z terenu, organ waży interes publiczny i interesy
prywatne, w tym zgłaszane w postaci wniosków i uwag, zmierzające do ochrony
istniejącego stanu zagospodarowania terenu, jak i zmian w zakresie jego
zagospodarowania, a także analizy ekonomiczne, środowiskowe i społeczne.
4. W przypadku sytuowania nowej zabudowy, uwzględnienie wymagań ładu
przestrzennego, efektywnego gospodarowania przestrzenią oraz walorów
ekonomicznych przestrzeni następuje poprzez:
1) kształtowanie struktur przestrzennych przy uwzględnieniu dążenia do
minimalizowania transportochłonności układu przestrzennego;
2) lokalizowanie nowej zabudowy mieszkaniowej w sposób umożliwiający
mieszkańcom maksymalne wykorzystanie publicznego transportu zbiorowego
jako podstawowego środka transportu;
3) zapewnianie rozwiązań przestrzennych, ułatwiających przemieszczanie się
pieszych i rowerzystów;
4) dążenie do planowania i lokalizowania nowej zabudowy:
a) na obszarach o w pełni wykształconej zwartej strukturze funkcjonalno-
-przestrzennej, w granicach jednostki osadniczej w rozumieniu art. 2
pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 2003 r. o urzędowych nazwach
miejscowości i obiektów fizjograficznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1443),
w szczególności poprzez uzupełnianie istniejącej zabudowy,
b) na terenach położonych na obszarach innych niż wymienione w lit. a,
wyłącznie w sytuacji braku dostatecznej ilości terenów przeznaczonych pod
dany rodzaj zabudowy położonych na obszarach, o których mowa w lit. a;
przy czym w pierwszej kolejności na obszarach w najwyższym stopniu
przygotowanych do zabudowy, przez co rozumie się obszary
charakteryzujące się najlepszym dostępem do sieci komunikacyjnej oraz
najlepszym stopniem wyposażenia w sieci wodociągowe, kanalizacyjne,
elektroenergetyczne, gazowe, ciepłownicze oraz sieci i urządzenia
telekomunikacyjne, adekwatnych dla nowej, planowanej zabudowy.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym art. 1