Art. 14. 1. Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia:
1) daty powstania niezdolności do pracy,
2) trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy,
3) związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi
okolicznościami,
4) trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji,
5) celowości przekwalifikowania zawodowego
– dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu, zwany dalej „lekarzem
orzecznikiem”.
2. Jeżeli nie ma możliwości ustalenia daty powstania niezdolności do pracy,
natomiast ustalono okres, w którym niezdolność do pracy powstała, za datę powstania
niezdolności przyjmuje się datę końcową tego okresu. Jeżeli nie ma możliwości
ustalenia ani daty, ani okresu powstania niezdolności do pracy, za datę powstania
niezdolności przyjmuje się datę zgłoszenia wniosku o świadczenie.
2a. Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje
sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu, zwanej dalej „komisją lekarską”, w ciągu
14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia.
2b. Sprzeciw wnosi się za pośrednictwem jednostki organizacyjnej Zakładu
właściwej ze względu na miejsce zamieszkania osoby zainteresowanej.
2c. Komisja lekarska nie rozpatruje sprzeciwu wniesionego po terminie.
W uzasadnionych przypadkach Zakład, na wniosek osoby zainteresowanej, może
przywrócić termin na wniesienie sprzeciwu, w tym w szczególności w razie
odrzucenia przez sąd odwołania od decyzji w przypadku określonym w art. 4779 § 3
1
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.
2d. Prezes Zakładu, w terminie 14 dni od dnia wydania orzeczenia przez lekarza
orzecznika, może zgłosić zarzut wadliwości orzeczenia i przekazać sprawę do
rozpatrzenia komisji lekarskiej. O zgłoszeniu zarzutu wadliwości orzeczenia jednostka
organizacyjna Zakładu niezwłocznie zawiadamia osobę zainteresowaną.
2e. Komisja lekarska, rozpatrując sprzeciw lub zarzut wadliwości, dokonuje
oceny niezdolności do pracy i jej stopnia oraz ustalenia okoliczności, o których mowa
w ust. 1.
2f. Komisja lekarska dokonuje rozstrzygnięcia w formie orzeczenia.
3. Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do
którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi
dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń
przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia
niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.
4. Nadzór nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy sprawuje
Prezes Zakładu.
5. Nadzór, o którym mowa w ust. 4, obejmuje:
1) kontrolę prawidłowości i jednolitości stosowania zasad orzecznictwa
o niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników i komisje lekarskie;
2) udzielanie lekarzom orzecznikom i komisjom lekarskim wytycznych w zakresie
stosowania zasad orzecznictwa o niezdolności do pracy;
3) prawo przekazania sprawy do rozpatrzenia przez komisję lekarską, jeżeli
w wyniku kontroli, o której mowa w pkt 1, zostanie stwierdzony brak zgodności
orzeczenia lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej ze stanem faktycznym lub
zasadami orzecznictwa o niezdolności do pracy.
6. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego określa, w drodze
rozporządzenia, uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowego i sprawnego
orzekania o niezdolności do pracy:
1) szczegółowe zasady i tryb orzekania o niezdolności do pracy przez lekarzy
orzeczników i komisje lekarskie;
2) szczegółowe zasady organizacji orzekania o niezdolności do pracy, w tym
w szczególności:
a) miejsce działania lekarzy orzeczników,
b) sposób tworzenia i znoszenia komisji lekarskich,
c) sposób określania siedziby komisji lekarskiej i ich właściwości
terytorialnej,
d) skład komisji lekarskich;
3) szczególne kwalifikacje zawodowe wymagane od lekarzy orzeczników i lekarzy
wchodzących w skład komisji lekarskiej;
4) szczegółowe zasady sprawowania nadzoru nad wykonywaniem orzekania
o niezdolności do pracy.

Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych art. 14

DODAJ